Dominik W Rettinger Elita

DOMINIK W.

RETTINGER

* Mojej Żonie Barbarze, która opowiedziała mi tę niezwykłą historię. * Krzywda często sprowadza lepszy Los. Wiele rzeczy runęło, aby wznieść się wyżej. Seneka Młodszy

I Ciemne, podbite czerwienią zachodu chmury gęstniały nad linią lasu. Wydłużyłam wodze i mocniej ścisnęłam boki Grafa. Zrozumiał od razu, parsknął i puścił się galopem. Pochyliłam się lekko w siodle i pozwoliłam mu na swobodny bieg. Pędziliśmy piaszczystą drogą wzdłuż pól. Strumień powietrza rozwiewał mi włosy, chłodził twarz. Czułam pod sobą grę potężnych mięśni, rytmiczny oddech. Był wspaniałym rumakiem, hanowerczykiem, odkupiłam go od mojego klubu, gdy zakończyłam karierę zawodniczą. Przez pięć lat oddawałam pożyczone pieniądze, odmawiając sobie wakacji, samochodu i innych przyjemności. Nie żałowałam ani sekundy. Graf mieszkał w klubie jeździeckim pod Warszawą. Opłacałam jego utrzymanie lekcjami jazdy i układaniem koni. Kryty maneż klubu był imponującą budowlą z drewna, z elegancką restauracją. Spotykali się tu wszyscy, którzy chcieli coś znaczyć w tak zwanej warszawce. Zapominając o rozsądku można było w tym towarzystwie nieźle się bawić. Ale można też było wpaść w kłopoty - takie, które rodzą się z pychy i chciwości, rodziców chrzestnych ludzkich nieszczęść. Jeszcze dziś miałam to odczuć na własnej skórze. Zmierzch zapadał szybko. Graf galopem pokonał ostatni kawałek piaszczystej drogi i zwolnił przed skrętem do lasu. Pokryty potem i kurzem prychał i rzucał głową uradowany, że zbliżamy się do stajni, gdzie czekała miarka owsa i pachnące siano. Ściągnęłam wodze i lekkim uciskiem popchnęłam go do wydłużonego stępa. W takich chwilach, po wysiłku, myśli wydawały się jasne i klarowne. Od rana towarzyszyło mi przeczucie nadchodzącej zmiany, po raz pierwszy od siedmiu lat. Dość samotnego życia, dość poświęcania się wychowaniu siedemnastoletniej córki, dla której w żadnej dziedzinie nie byłam już autorytetem - bezradna trzydziestosiedmiolatka, nieumiejąca nawiązać stałej relacji z nikim poza swoim koniem. - Mężczyzn się nie ujeżdża, mamo - mówiła moja Marysia, z westchnieniem przewracając oczami, kiedy informowałam ją, że pan A, B czy C nie będzie nas więcej odwiedzać; nie ten chód, nie ta krew i za słaby na przeszkodach. Koniec ze starymi lękami, od dziś zaczynam nowe życie. Przestanę malować portrety na zamówienie, zacznę żyć jak wolna artystka. Znajdę prawdziwego mężczyznę. I przeniosę się do starej chałupy na Mazury. Z tymi postanowieniami ścisnęłam znów boki konia. Kłusem pokonaliśmy ostatnie metry drogi przez las. W półmroku zamajaczyła uchylona brama drewnianego ogrodzenia. Było pusto i cicho, latarnie nad drzwiami trzech stajni słabo oświetlały dziedziniec, w głębi ciemniał wielki dach maneżu. Na parkingu stały dwa samochody, moja wysłużona toyota i terenowe bmw. Graf popchnął szeroką piersią bramę, wyciągnął mi wodze z dłoni, opuścił łeb i wolno stąpając, skierował się do stajni. W smudze światła padającej na dziedziniec poruszały się cienie kilku osób. Zeskoczyłam z siodła. Podkowy zastukały na betonie, cicho zgrzytnęły odsuwane drzwi, Graf wszedł do boksu. Zdjęłam siodło i uprząż, we wnętrzu dłoni poczułam grube wargi, delikatnie wyjadające kostki cukru; wyszeptałam miłosne deklaracje do włochatego ucha. Po kilku minutach wyszczotkowany, błyszczący koń chrzęścił w zębach owsem. Odwrócił głowę i

popatrzył na mnie dużymi myślącymi oczami, które mówiły: zostań ze mną. Idąc w stronę wyjścia, już tęskniłam za nim. Kiedy odkładałam siodło i uprząż w siodłami, dotarły do mnie głosy kilku mężczyzn. Ich sylwetki rysowały się w świetle słabej lampy, na końcu stajni. Głosy były gniewnie uniesione, potem trochę ucichły, być może na mój widok. Kłócą się, pewnie jak zwykle o pieniądze, pomyślałam. Wyszłam ze stajni, wsiadłam do toyoty i po czwartej próbie odpaliłam silnik. Co za głupi wynalazek, samochód - nie lepiej nam było w towarzystwie wspaniałych koni, przez tysiące lat? Nacisnęłam pedał gazu i ruszyłam w stronę lasu. Wypadki następnych kilkunastu minut wymazały z mej pamięci szok i amnezja. Kiedy przypomniałam je sobie dużo później, nadal wydawały się złym snem. Przesuwające się w świetle reflektorów drzewa niechętnie ustępowały na boki, powolna jazda przez ciemny las i przyjemne zmęczenie powodowały senność. Ocknęłam się nagle z myślą, że o czymś zapomniałam. Nadepnęłam na pedał hamulca i sięgnęłam dłonią w bok. Oczywiście nie było torebki! Idiotka, zostawiłam ją na gwoździu, w boksie Grafa! Z dokumentami, kartami bankowymi i telefonem. Musiałam być naprawdę rozkojarzona. Wrzuciłam wsteczny i otrzeźwiona złością na siebie ruszyłam krętą drogą między drzewami. Zahamowałam przed zamkniętą bramą. Światło w stajni nadal się paliło, ale stróżówka obok bramy była ciemna. Stróż o tej porze robił obchód terenu - miałam nadzieję, że nie z dwoma brytanami, które uwielbiały mnie straszyć. Przecisnęłam się między żerdziami bramy, ruszyłam w stronę stajni. Parę koni zatupało niespokojnie i parsknęło na mój widok. Mruknęłam do nich uspokajająco, podeszłam do boksu Grafa. Torebki nie było na gwoździu. Koń odwrócił się od żłobu i przeżuwając siano, podszedł w moją stronę. Parsknął cicho, zadowolony, że wróciłam. Przysięgłabym, że z lekką kpiną. - Jesteś obrzydliwcem, wiesz? - szepnęłam, odsuwając drzwi boksu. Miałam nadzieję, że nie podeptał torebki. - Posuń się, cielaku, jeśli chcesz żyć! - Popchnęłam Grafa i z ulgą stwierdziłam, że torebka była cała. Leżała pod drewnianą ścianą, umazana w końskiej kupie. - Musiałeś na nią narobić, złośliwy, wstrętny mule? - zapytałam, wycierając torebkę słomą i całując zaciekawiony pysk. Z końca stajni dobiegły rozdrażnione męskie głosy. - Nie taka była umowa! - zawołał pierwszy. - Płać albo zdechnie! - Powiedz mu, żeby się nie wpierdalał! - krzyknął drugi. - Zejdź mi z drogi, debilu! - szczeknął pierwszy. - Dobranoc, książę, nie gniewam się. Do zobaczenia pojutrze - szepnęłam do Grafa, wychodząc z boksu. Chciałam oddalić się niezauważona. Agresywne głosy kłócących się mężczyzn odbijały się od ścian, mówili teraz wszyscy naraz. Wykorzystałam hałas i powoli zasunęłam zgrzytające drzwi boksu. Graf na pożegnanie dotknął pyskiem mojej dłoni. Huk, który rozległ się w następnej sekundzie, przerwał ciszę tak nagle i donośnie, że serce zatrzymało mi się na długą chwilę wraz z oddechem. Konie rzuciły się jak oszalałe. Graf stanął dęba, z rozdętymi chrapami i wytrzeszczonymi oczami.

Poczułam uderzenie pulsu w skroniach, nabrałam powietrza i odwróciłam się. Jeden z mężczyzn pędził w moją stronę. Biegł pochylony, zygzakiem. Za nim w światło lampy wszedł barczysty osobnik w czerwonej kurtce i uniósł dłoń z jakimś przedmiotem. Przedmiot plunął ogniem, kolejny huk przetoczył się przez stajnię, w słup obok głowy uderzyło coś z trzaskiem, odłamana drzazga trafiła mnie w skroń. Nie mogłam się ruszyć, choć mózg krzyczał: „Zwiewaj, idiotko, na co czekasz?!”. Film zwolnił, akcja trwała wieczność. Biegnący był o kilka metrów, miał gęste blond włosy, zaklejone taśmą usta i związane z tyłu ręce. Patrzył na mnie szeroko otwartymi niebieskimi oczami, ze zdumieniem i przerażeniem. Barczysty w czerwonej kurtce znów podniósł dłoń, celował spokojnie, jak na strzelnicy. Przymrużyłam oczy, żeby nie zobaczyć trafiającej mnie kuli. W tym momenciena barczystego z pistoletem wpadł z boku następny typ. Zwalili się obaj na betonową podłogę zwarci we wściekłych zapasach. Uciekający potknął się, upadł i zatrzymał przede mną. Patrzył błagalnie, próbował coś powiedzieć przez taśmę na ustach. Na końcu stajni trzeci mężczyzna uniósł widły i z rozmachem dźgnął w plecy czerwonej kurtki. Dźgnięty zawył nieludzkim głosem, puścił przeciwnika, odwrócił się i wycelował broń. Nie zdążył strzelić, dźgnięty w brzuch rozciągnął się na betonie, charcząc konwulsyjnie. Ogarnęły mnie mdłości, równie silne jak strach. Odwróciłam się i puściłam pędem do wyjścia z nadzieją, że mordujące się zbiry nie zwrócą na mnie uwagi. - Stój, kurwa! - wyprowadził mnie z błędu głośny wrzask. W kilka sekund byłam przy drzwiach. Wybiegając ze stajni, rzuciłam za siebie wzrokiem. Dwaj mężczyźni pędzili korytarzem między boksami. - Stój! - ryknął znów jeden z nich. Jego kompan podniósł rękę z pistoletem. Błysnęło ogniem. Huknęło w chwili, kiedy skręcałam za drzwi. Usłyszałam uderzenie kuli w drewno. Blisko, bardzo blisko. Pognałam jak na skrzydłach wybrukowanym dziedzińcem do bramy. W głowie zabłysło pytanie: „Ile razy będę odpalać silnik toyoty? Trzy, cztery, pięć?”. Może ani razu, przecież kule są szybsze. Umysł zarejestrował dwa kudłate kształty, które wypadły z ciemności za maneżem i zbliżały się błyskawicznie. Piętnaście, dziesięć, pięć metrów do bramy. Brytany zaraz skoczą i zwalą mnie z nóg. Gdzie jest stróż, czemu ich nie przywoła? Rzuciłam się na brzuch, pod najniższą żerdzią ogrodzenia. Kątem oka dostrzegłam wypadających ze stajni mężczyzn. Wyszczerzone kły sięgnęły do moich ramion i nóg. - Won! - wrzasnęłam ze wściekłością, kopiąc w stronę wielkich łbów. O dziwo, poskutkowało, brytany odskoczyły na parę sekund. Dość czasu, żeby wciągnąć brzuch i przesunąć się pod żerdzią. Mężczyźni byli coraz bliżej, wrzeszczeli i przeklinali. Psy podkuliły ogony i zniknęły w ciemności. Dobre jesteście do ścigania bezbronnej kobiety, pomyślałam z bezsilną złością. Zerwałam się i dopadłam do samochodu. Wystrzał z pistoletu zlał się z hukiem rozpadającej się przedniej szyby. Skuliłam się za kierownicą i modląc się o cud, przekręciłam kluczyk. Silnik zawarczał i zamilkł. Przekręciłam drugi raz, trzeci. Nie oglądałam się, słyszałam krzyki, potem znów huk. Świsnęło blisko ucha, rozleciała się boczna szyba. Z boku zamajaczyła rozpędzona sylwetka, zobaczyłam uniesione widły. W tym samym

momencie zaskoczył silnik i toyota ruszyła jak chart puszczony z uwięzi. Widły uderzyły, ostrza zahaczyły o boczny słupek. Wdepnęłam gaz do końca, zaklinowane widły szarpnęły napastnikiem. Przewrócił się i wywinął kozła, przez ułamek sekundy zobaczyłam wykrzywioną wściekłością twarz. Włączyłam reflektory i wjechałam do lasu, za szybko jak na moje umiejętności. Z przerażeniem zobaczyłam w lusterku dwóch mężczyzn biegnących do terenowego bmw. Za bramą stał stróż z szalejącymi brytanami. Sukinsyn był z nimi w zmowie! Toyota ślizgała się w skrętach na piasku jak po lodzie, ledwie mieściłam się między migającymi drzewami. W skroniach łomotało, powietrze wpadające przez wybite okno dławiło, z trudem łapałam oddech. Lusterko zabłysło dalekim światłem - wiedziałam, ze jestem bez szans z terenowym wozem. Nie przebiegło mi przed oczami całe życie, nic z tych rzeczy. Poczułam tylko żal i gniew. - Niedoczekanie, bydlaki! - warknęłam. Skręciłam znów z poślizgiem i lusterko zgasło na moment. Kilka sekund na decyzję, od której zależało życie. Przed sobą zobaczyłam przesmyk między brzozami. Zgasiłam światła, wyprostowałam kierownicę i nacisnęłam pedał gazu. Auto przeskoczyło przez koleiny, wpadło między białe pnie. Zgrzytnęła blacha, z trzaskiem odpadły oba lusterka. Zdążyłam oprzeć się rękami na kierownicy. Zobaczyłam zbliżający się cień potężnej sosny. Błysnęło oślepiająco, zapadła ciemność. I cisza. Nie było mnie, nigdzie. Wspaniałe uczucie. ***

Kilka kilometrów dalej bmw wyjechało z poślizgiem z leśnej drogi na szosę i zahamowało. Z wozu wyskoczył krępy mężczyzna po pięćdziesiątce, z pistoletem w ręku. Rozejrzał się w obie strony i zaklął pod nosem. Szosa była idealnie ciemna, ani śladu po uciekającej toyocie. Za kierownicą siedział człowiek o wyglądzie boksera, który częściej bywał nokautowany, niż nokautował. Przyciskiem opuścił boczną szybę. - Spokojnie, szefie - rzucił przez spłaszczony nos, zapalając papierosa. - Ustalimy kto ona i... - Przesunął dłonią po gardle. - Taki jesteś bystry? A jeśli popędzi na policję? Wracamy posprzątać! - warknął krępy. Wsiadł do samochodu i sięgnął po telefon. Wybrał numer, poczekał na połączenie. - Tu Krüger. Mam problem, musiałem wyczyścić Wielkiego. I jest wścibski nos do ucięcia, kobieta. Zajmę się nią. A ty jedź, na co czekasz?! - szczeknął do kierowcy. Ze złością wyrwał mu papierosa z ust i wyrzucił przez okno. - Znajdź mi listę właścicieli koni - powiedział do telefonu i wyłączył go. Oparł się o siedzenie i zamyślił z ponurą miną. Bmw zawróciło na wąskiej drodze i ruszyło przez otwarte pola w stronę lasu. - Powiedz, Nokaut, dlaczego ludzie nie pozwolą włożyć sobie do głowy prostych prawd? zapytał po chwili Krüger . - Trzeba je wbijać pięścią. Albo widłami. Bokser pokiwał okrągłą głową i odparł z filozoficznym spokojem: - Wiem tyle, szefie, że nic nie wiem. Ludzie to ludzie, dopóki żyją. Potem to już nie ludzie. Widziałem to nieraz. Auto przyśpieszyło, zakołysało się na wybojach, światła reflektorów błysnęły na pniach brzóz i zanurzyły się w czerń lasu.

***

W konstancińskich ogrodach i nad brzegami Jeziorki mieszkają tajemnicze stwory. Nie są to ponure strzygi ani wiesiołki, mają pogodny charakter i żyją w zgodzie z ludźmi, ale bywają złośliwe. Czasem wypędzą z zarośli stado dzików, wprost na przechodnia. Nocami pohukują jak puszczyki, mrożąc dzieciom krew w żyłach. Albo rzucają się w środku rzeczki z takim hałasem, jakby ktoś wpadł w jej nurt. Mój dziadek twierdził, że przybyły z wędrującymi Cyganami, których tabory zatrzymywały się pod lasem na obrzeżach Konstancina. Kiedy ojciec był mały, dziadek zabierał go wieczorami do cygańskich obozowisk. Siadali przy ogniskach i słuchali opowieści z egzotycznych krajów, a z ciemności na ojca patrzyły dziwne oczy i poruszały się tajemnicze cienie. Cyganie odjechali i więcej nie wrócili, ale stwory z ich opowieści upodobały sobie Konstancin. Odziedziczyłam chyba po ojcu skłonność do patrzenia inaczej na świat, bowiem często zdarzało mi się je widzieć. Dwa takie stwory wyłoniły się z mgły mojego niebytu. Machały łapami i zaglądały zielonymi ślepiami do oczu. Powoli przywracały mnie do życia. Kiedy zobaczyły, że odzyskuję przytomność, zadowolone zakręciły się w takt Eine kleine Nachtmusik Mozarta i zniknęły. Ludzi sukcesu poznaje się po tym, że nic odbierają telefonów. U mnie działał odruch artystki, która nieustannie szuka zleceń i pędzi na każde wezwanie. Podniosłam głowę i otworzyłam oczy. Las dokoła był ciemny, zniekształcony w moim telefonie Amadeusz wiercił dziurę w obolałym mózgu. Nie pamiętałam, co się wydarzyło. Przeczuwałam, że coś mi grozi, ale nie wiedziałam co. Muszę zmienić dzwonek w telefonie, z szacunku dla Mozarta. Powoli dotarło do mnie, że siedzę w ciemnym samochodzie, przed grubym pniem sosny. Aha... Wpadłam do lasu i rozbiłam się. Pięknie. Telefon grał i świecił dwa metry w bok od samochodu. Nieźle musiałam walnąć w tę sosnę. Dotknęłam czoła i poczułam wilgoćna dłoni. Miałam nadzieję, że to krew, a nie mózg. Rozbiegane myśli dowodziły, że mogłam się mylić. Drzwi były otwarte, zrobiłam ruch w stronę telefonu i wylądowałam twarzą na miękkim mchu. - Powoli, zostaw telefon. W tym stanie nie przyjmiesz zamówienia na portret - skarciłam się półgłosem. Mozart posłuchał mnie i zamilkł. Usiadłam na mchu i rozejrzałam się. Przód toyoty był wbity w drzewo i krótszy o pół metra. Jakim cudem wyjechałam z leśnej drogi, którą jeździłam setki razy? Z taką szybkością. Nikt nie pędził po tych wybojach, jeśli był trzeźwy. Nie przesadzałam z alkoholem, a marihuanę paliłam ostatni raz piętnaście lat temu. Poza tym po konopiach jeździ się wolno, bo świat przyśpiesza. Dźwignęłam się z trudem na kolana i w tej pozycji dotarłam do telefonu. Natknęłam się na torebkę, obok leżały porozrzucane dokumenty i kosmetyki. Na ekranie wyświetlił się Rafał, mój brat. Nie nadawałam się do rozmowy. Pozbierałam do torebki wszystko, co z niej wyleciało, podniosłam się i od razu usiadłam. Mocno kręciło mi się w głowie. Odczekałam kilka minut, potem znów spróbowałam wstać. Ostrożnie, krok po kroku ruszyłam w stronę jaśniejącej w półmroku drogi. W obolałej głowie pojawił się lęk. Czułam, że grozi mi niebezpieczeństwo, nie miałam pojęcia jakie. Rozsunęłam gałęzie drzew i wyszłam na drogę. Znajdowałam się w połowie trasy między stajnią a szosą. Jeździłam dziś konno? Może spadłam z Grafa i półprzytomna wsiadłam za

kierownicę? To niemożliwe, Graf nigdy by mnie nie zrzucił. Zza chmury wyszedł księżyc w pełni, srebrne światło wypełniło las. Było cicho i pięknie. Prawie doskonale, gdyby nie pulsująca głowa. I podświadomy lęk. Oraz to, że musiałam dotrzeć pieszo do miasta, a nie dałabym rady przejść stu metrów. Może wrócić do stajni i poprosić stróża, żeby zadzwonił po pomoc? - Tylko nie stajnia! - błysnęło w głowie. Czekałam chwilę na wyjaśnienie, ale nie nadeszło. No dobrze, nie pójdę do stajni, zadzwonię po Rafała. Wyciągnęłam z torebki telefon. Między drzewami mignęły światła zbliżającego się samochodu. Intuicja mówiła: „Uciekaj!”. Wycofałam się szybko, zaczepiłam piętą o sterczący korzeń i upadłam na plecy. Zahuczało, las, niebo i księżyc zawirowały i zaczęły odpływać.

II Księżyc powoli wrócił z niebytu, stawał się coraz większy, w końcu przestraszyłam się, że się zderzymy, i otworzyłam oczy. Nad głową paliła się zimnym światłem neonowa lampa. Na jej tle rysowała się zatroskana twarz Rafała oraz zaciekawione twarze moich przyjaciółek, Neny i Sandry. Obok siedział gruby mężczyzna w białym kitlu i ściskał mnie boleśnie za ramię. - Au... - jęknęłam. - Chwileczkę - mruknął grubas i z sykiem wypuścił powietrze. Zdziwiłam się, że potrafi mówić i syczeć jednocześnie. Po chwili zrozumiałam, że używał aparatu do badania ciśnienia. - Będzie pani żyła, długo i szczęśliwie - oświadczył, odwijając z mojego ramienia pas z materiału. Nie pan pisze tę bajkę, pomyślałam, przenosząc wzrok z grubego lekarza na brata i przyjaciółki. Nieoceniony Rafał szukał mnie pół nocy, zawiadomił policję, obdzwonił wszystkich znajomych. W końcu wybrał się do klubu jeździeckiego i o mało nie wjechał na moje wystające z lasu nogi. Nena i Sandra zmusiły go, żeby powiedział, do jakiego szpitala mnie wiezie. Kierowało nimi współczucie? Na pewno. Ale przede wszystkim ciekawość. Nena próbowała pod łagodnym uśmiechem ukryć podniecenie. Kochała stany ekscytacji wywołanej zagrożeniem; pod warunkiem, że nie dotyczyło jej samej ani nikogo z jej rodziny. Ludzieprzerażali Nenę, dawno temu zrezygnowała ze zrozumienia ich czynów i charakterów. W jej świecie wszyscy byli cudowni i sympatyczni, bo tylko w ten sposób mogła poradzić sobie ze swoim lękiem. Poważna twarz Sandry wyrażała skupienie osoby, która wie więcej. Według Sandry dramatyczne wypadki były wynikiem zaburzeń energii, osobistej lub kosmicznej. Albo karmy. Sandra obserwowała mnie jak entomolog okaz motyla. Domyśliłam się, że po powrocie do domu skontaktuje się ze swoim koreańskim mistrzem Kim Sungiem, żeby odnaleźć metafizyczne korzenie mojego wypadku. Powoli wracałam do rzeczywistości i poczułam niepokój. Mój brat był urodzonym wojownikiem i dobrym dziennikarzem śledczym. Zbyt często pisał, co myślał, na skutek czego wciąż musiał zmieniać pracę. Jego żona nie wytrzymała stresu,

zażądała separacji i tak zamieszkał ze mną w Konstancinie, w domu odziedziczonym pod dziadkach. Dzisiejszej nocy porządnie wystraszyłam Rafała; przyjemnie jest przekonać się, że bliskim zależy na nas. Teraz zajął miejsce lekarza i położył mi dłoń na ramieniu. - Dobrze się czujesz? Powiedz, co się stało - poprosił Rafał. Gruby lekarz westchnął zniecierpliwiony. - Nalegam, żeby odłożyć to na później. To ja najbardziej potrzebowałam wyjaśnienia. - Zjechałam z drogi i wpadłam na drzewo? - zapytałam. - Policjanci ustalili, że pędziłaś osiemdziesiąt na godzinę po polnej drodze w lesie powiedział Rafał. - Planujesz starty w rajdach? - Nie wiem, braciszku, nie pamiętam. Niczego nie pamiętam. To była niestety prawda. Wiedziałam tylko, że wróciłam z Grafem do stajni. Nie miałam bladego pojęcia, dlaczego tak szybko jechałam. - Pamięć rejestruje wszystko, Ewcia - oświadczyła Sandra. - Trzeba poddać cię głębokiej hipnozie, żeby uruchomić twoją ektoplazmę. - Z zadowoleniem sięgnęła do torebki. - Ściągnę tu Kim Sunga. Lekarz z trudem panował nad irytacją. - Pani Ewa przeszła wstrząs mózgu i każde zakłócenie równowagi stanowi zagrożenie. Doceniam hipnozę pana Kim Ir Sena, ale nie pozwolę na żadne ryzyko. Proszę ją zostawić w spokoju. Potężnymi ramionami zagarnął całą trójkę i popchnął brzuchem w stronę drzwi. - Zadzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała - rzucił brat. - Co z Grafem? - zapytałam. - Nie martw się, twój ukochany stoi w stajni. - A toyota? Lekarz przymknął drzwi, z korytarza dobiegł głos Rafała: - Mechanik obiecał, że zrobi z niej cinquecento. Będzie dobrze. Kochany Rafał, wszystkim się zajął. Przymknęłam oczy i usłyszałam oddalone głosy Sandry i Neny: - Ewka ma blokadę pamięci... Jak ludzie, którzy spotkali kosmitów - powiedziała Sandra. - No co ty! Przestań, Sandra! Niesamowite! - Nena nadal była podniecona. Moje przyjaciółki będą miały o czym mówić przez kilka dni, myślałam leniwie, zapadając w głęboki sen. Znalazłam się znów w stajni, z Grafem. Musiałam uciekać, strach dławił za gardło, uszy wypełniał huk wystrzałów. Światła migały w tylnym lusterku, z hukiem rozpadła się szyba toyoty. Reflektory wyłowiły zbliżający się błyskawicznie pień sosnv. Niski męski głos oświadczył: „Trzeba uciąć wścibski nos!”. I zapadła ciemność.

III

Minęły dwa dni. Na moje wyraźne żądanie gruby lekarz wypuścił mnie ze szpitala. Oświadczył, że powinnam zostać dwa tygodnie, poddać się obserwacji i wykonać tomografię głowy. Miałam pozwolić na napromieniowanie moich szarych komórek? Nie ma mowy, nadal ich potrzebowałam. Obiecałam, że będę unikać stresów, i zadzwoniłam po Rafała. Łatwo powiedzieć: unikać. Wiedziałam, że zdarzyło się coś złego. I że wypadek wymazał to z mojej pamięci. Czy byłam świadkiem czegoś, co mogło mi teraz zagrażać? Może powinnam jednak poddać się hipnozie? Wróciłam ze szpitala z Rafałem, jego starym volvem. Nasz dom wyłonił się spomiędzy drzew jak bezpieczna przystań. Trzy akacje, dwa kasztany, stara lipa i wielkie sosny kołysały się na przywitanie. Poczułam wzruszenie wędrowca, który powraca z niebezpiecznej podróży. Nie dostrzegamy urody miejsc, w których mieszkamy, zanim wydarzenia nie zakłócą naszego spokoju. Oczy mi zwilgotniały i ukradkiem wytarłam je dłonią. Rafał spojrzał na mnie z uśmiechem zrozumienia, zabarwionym ironią. Od dziecka rozumieliśmy się bez słów. Z domu wyszła Marysia, otworzyła drzwi samochodu. Uściskała mnie i pocałowała w policzek. Oczekiwali ode mnie roli ofiary wypadku i nie mogłam ich zawieść. Z bladym uśmiechem pozwoliłam zaprowadzić się do saloniku, posadzić na kanapie i owinąć nogi kocem. Zasłony na oknach były zaciągnięte, panował przyjemny chłód. Na stoliku parował dzbanek z imbirową herbatą, obok leżały książki, pilot do telewizora i telefon. Nic, tylko wyciągnąć się leniwie i pozwolić sobie nadskakiwać. Zaczynałam doceniać mój stan. Oparłam głowę owiniętą elastyczną opaską na poduszce. Marysia i Rafał krzątali się między kuchnią a salonikiem. Ciekawa byłam, co powie moja córka; siedemnastoletnie kobiety chętnie krytykują matki. Wyszła z kuchni, postawiła na stoliku salaterkę z pokrojonymi owocami i spojrzała na mnie uważnie. - Wystraszyłaś nas porządnie. I nie mów mi więcej, że mam unikać kłopotów... Nie po tej szarży przez las. Rafał odwrócił się od odtwarzacza, do którego wkładał płyty. - Twoja mama od piętnastu lat nie miała stłuczki. Marysia potrząsnęła głową, rozsypując czarne włosy. - Nobody is perfect... W tej rodzinie lubimy o tym zapominać. Pa, mamuś, wyleguj się. Pędzę do szkoły. - Odwiozę cię - zaproponował Rafał. Podniosła obronnym gestem ręce. - Sorry, wujek, jadę autobusem, jak normalni ludzie. Wrócę o zmroku, pełnym zboczeńców i wampirów. Wykrzywiła się do Rafała, puściła do mnie oko i kołysząc prowokacyjnie biodrami, wyszła z saloniku. Po chwili trzasnęły drzwi wyjściowe. Rafał podniósł pilota i uruchomił odtwarzacz. - Ty stworzyłaś tego potwora - powiedział z westchnieniem. Salonik wypełniły łagodne dźwięki symfonii Mozarta. - Był jeszcze jeden facet. Ale on miał świetne geny. Może to po naszej matce? - Lepiej nie - zmartwił się brat. - No dobra, jesteś urządzona, pędzę do roboty. Zaraz tu będą twoje przyjaciółki. W razie czego dzwoń, wrócę i przepędzę je. Pochylił się i ostrożnie pogłaskał mnie po głowie.

- Dzięki, braciszku. Nie wiem, co mnie napadło - wymruczałam pokornie. - Noc, adrenalina i fantazja. Mamy to we krwi. À propos, zbadali ci krew: nie piłaś i nic nie brałaś. Chcieli wysłać cię na badania psychiatryczne, ale przekonałem ich, że to beznadziejny przypadek. Odpoczywaj, pa. - Pa, kocham cię. - Jasne - zgodził się Rafał. - Nie masz wyjścia. Ruszył do drzwi, odwrócił się w progu. - Ja ciebie też... Nareszcie zrobiłaś coś szalonego. Nie miałam siły zaprotestować. Po chwili usłyszałam odgłos kroków na żwirze. Zostałam sama z myślami. I z niepokojem. „Coś szalonego” odnosiło się do naszej młodości. Robiliśmy razem szalone rzeczy, mieliśmy wielkie ideały i planowaliśmy naprawić świat. Z poczuciem wyższości gardziliśmy kłamstwem i chciwością. Rafałowi nie przeszło, u mnie górę wziął rozsądek samotnej matki. Dlatego brat był zachwycony moim wybrykiem za kółkiem. ***

Z Neną zaprzyjaźniłam się już w liceum. W czasach, kiedy nie liczyło się, gdzie mieszkasz i czym jeżdżą rodzice. Nikt nie przynosił do szkoły iPhone'a ani iPada, ze zdjęciami z wakacji na tropikalnych wyspach. Byłyśmy wesołymi nastolatkami i jak większość rówieśników miałyśmy problemy z rodzicami oraz ze szkolną dyscypliną. Unikałyśmy uczenia się dla stopni i zakochiwania w tych samych chłopakach. Żeby nie popsuć przyjaźni. Potem obie spotkałyśmy mężczyzn, bez których nie mogłyśmy wyobrazić sobie dalszego życia. Mąż Neny stał się znanym adwokatem, jego kancelaria obsługiwała wielkie interesy prywatyzacyjne. Nena weszła w świat dużych pieniędzy, poznała żony bogacących się biznesmenów i zaprzyjaźniła się z nimi. Przekonała mnie, że warto zawrzeć znajomość z Sandrą i Patrycją. Im zagwarantowała, że nie poluję na cudzych mężów. I że bogactwo nie wywołuje u mnie zawiści. Sandra i Patrycja sprawiały wrażenie saren wypuszczonych nagle na wielką przestrzeń lasów i prerii. Z doczepionymi skrzydłami, które pozwalały przeskakiwać oceany. Wszystko je ciekawiło i bawiło, czuły się bezpieczne i wolne. Nie straciły jeszcze kontaktu z rzeczywistością, jak zdarza się ludziom z wielkimi majątkami. Ten proces już jednak się zaczął i może budził ich niepokój. Myślę, że byłam dla nich łącznikiem, realną kobietą z realnego świata, o którym powoli zapominały. Nena, Sandra i Patrycja wjechały trzema terenówkami do ogrodu i zatrzymały się przed autem mojego brata. Znały niechęć Rafała do ich świata i innym razem pomachałyby mu z daleka, ale teraz ciekawość wzięła górę. Wyciągnęły pakunki ze słodyczami i podeszły do niego szybko. Usłyszałam głosy przez uchylone okno, resztę potrafiłam sobie wyobrazić. Patrycja czuła się najważniejsza w każdej sytuacji, stosownie do wielkości majątku swojego męża, Witusia. - Cześć, Rafałku. Nie będziemy przeszkadzać Ewci? - rzuciła, nachylając się do otwartego okna. - Cierpi na częściową amnezję, lekarz zakazał rozmów o wypadku - odparł Rafał,

odwracając wzrok od jej głębokiego dekoltu. - Mówiłam! - zawołała Sandra. - Absolutnie! - zgodziła się Nena. - Moja babcia miała alzheimera. I kiedy nie mogła sobie przypomnieć swojego nazwiska... Patrycja oderwała się od samochodu, pokręciła głową z westchnieniem. - Co ty bredzisz? Nena poczuła się dotknięta. - No co? Alzheimer to też amnezja, tylko na zawsze, prawda? - Bardzo logiczna definicja - zgodził się Rafał. - Cześć, dziewczyny, czas na mnie. - Wszystkim się zajmiemy, jedź spokojnie - zapewniła Nena. Sandra i Patrycja wymieniły znaczące spojrzenia. Nena była mistrzynią wpadek i ofiarą kpin. Miała za to budzący szacunek dar znoszenia porażek. Rafał cofnął samochód, ominął zaporę z terenowych wozów i odjechał w stronę bramy. Patrycja odprowadziła go wzrokiem. - Jak on może jeździć tym gruchotem? - Podobno dokłada się do szkoły Marysi - powiedziała Sandra. Patrycja wykrzywiła lekko usta. - Co ty wiesz. Rafał ciągle zadziera z kimś ważnym i nie śmierdzi groszem. Jak myślisz, dlaczego żona go pogoniła? Swoją drogą, ciągle jest sam, przystojniaczek - dodała niskim głosem i obciągnęła na udach obcisłą sukienkę. - Jakaś zaradna kobieta mogłaby się nim zająć. - Przestań, Pati - zaniepokoiła się Nena. Patrycja roześmiała się niskim głosem i ruszyła w stronę domu, kołysząc się na wysokich szpilkach, które grzęzły w żwirze. - Mogliby wyłożyć kostką - rzuciła z irytacją. - Po co ci te szpile? - nie zmarnowała okazji Sandra. - No co ty? Wiesz, jakie jest polowanie na Witusia? Chcesz, żebym wypadła z konkurencji? odparła Patrycja, puszczając przy tym oko. Wszystkie trzy roześmiały się zgodnie i weszły do domu. ***

- Śpisz? - zapytała Patrycja, pochylając się nade mną. Wiedziałam, dlaczego nie przyjechała do szpitala. W jej świecienie było miejsca na wypadki ani cierpienia. Wszystko musiało być doskonałe: jej młodość, uroda i fortuna Witusia. Patrycja unieważniała problemy i trzymała się od nich z daleka. - Nie budźmy jej, posiedzimy na tarasie, zaczekamy sobie - poprosiła Nena. - Może spróbujemy ciasteczek? Ruszyły w stronę przeszklonych drzwi do ogrodu. - Jesteśmy tu, żeby wesprzeć przyjaciółkę, a nie obżerać się - zauważyła z naganą w głosie Sandra. - Aha... No tak, masz rację. To ja zrobię herbatę - zgodziła się Nena. Dalsze wykorzystywanie mojego stanu byłoby niestosowne. Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się. - Cieszę się, że jesteście - powiedziałam słabym głosem. Wszystkie trzy natychmiast znalazły się przy kanapie.

- Nic nie mów, odpoczywaj! - zawołała Nena. Kolejno wycałowały mnie w policzki, z taką radością, że zrobiło mi się ciepło na sercu. Potem zaczęły wypakowywać ogromną ilość ciastek i czekoladek. - Jeść chyba ci wolno - powiedziała Patrycja. - Od Bliklego. Świeże i pyszne, musisz spróbować! - zachęcała Nena. - Cukier wytwarza serotoninę. Przy twoim stresie i zaniku aury to po prostu konieczne! stwierdziła Sandra. - Właśnie, co cię tak przestraszyło? - zapytała Nena. Zapadła cisza. Sandra i Patrycja przewróciły oczami, a Nenazłapała się za usta. Przez uchylone drzwi tarasu zajrzał wyjątkowo kosmaty stwór. Drapał się w kudłatą głowę i gapił z zachwytem. Nimfy z mulistej Jeziorki, która płynęła przez Konstancin, nie były tak piękne jak moje przyjaciółki. Wzięłam czekoladkę. - A wy? - zapytałam, udając, że nie usłyszałam pytania Neny. - To wszystko dla ciebie - oświadczyła Sandra. Włożyłam czekoladkę do ust. Przyglądały się, czekając na mój zachwyt. Kobieta w stresie je za dużo, a zwłaszcza słodycze. I tyje. Sandra, Nena i Patrycja nieustannie walczyły z łakomstwem, w imię doskonałych sylwetek. Ja musiałam złamać zakaz, w imię przyjaźni. Pogryzłam czekoladkę, westchnęłam z pełnymi ustami: - Rewelacja. Belgijskie? - Z Brukseli - przytaknęła z zadowoleniem Patrycja. - Wituś zabrał mnie przy okazji biznesów. - Jedz, jedz... Idę zaparzyć herbatę. - Uśmiechnięta Nena ruszyła do kuchni. Patrycja i Sandra usiadły w fotelach. Ich wzrok pałał ciekawością. - Rozmawiałam z Kimem... Pamiętasz, mój bioenergoterapeuta. Dobrze ci zrobi uporządkowanie aury. Ściągnąć go? - zapytała Sandra. - Co ma jej uporządkować? Sandra, błagam cię! - Racjonalna Patrycja przewróciła oczami z ubolewaniem. - Aura to niewidoczna energia, którą wydzielamy. Ulega zaburzeniom po wypadku albo w stresie - upierała się Sandra. - Może zmienić kolor na ciemny - podrzuciłam. - Dokładnie - przyznała, zaskoczona moją kompetencją. Patrycja wytrzeszczyła na mnie oczy. - Myślałam, że tylko Sandra ma fioła. Roześmiałyśmy się. Sandra patrzyła na nas z wyższością. - Bawcie się, proszę bardzo. Kim twierdzi, że obie macie zaburzone aury. - A skąd on to niby wie? - Patrycja wbiła w nią wzrok, marszcząc brwi. - Widzi na wylot, wszystko - stwierdziła spokojnie Sandra. - Twój żółty cudotwórca mnie podglądał? Niby kiedy? - Głos Patrycji się zaostrzył. Sandra rozkoszowała się przewagą. Włączyłam się do gry. - Przyprowadziła Kima do klubu golfowego - rzuciłam, zgadując. - Skąd wiesz? - Sandra spojrzała zaskoczona. - Czytam w twoich myślach.

Sandra traktowała takie sprawy poważnie. - Zostaw to specjalistom, proszę cię. - Zaraz, zaraz! - zaprotestowała Patrycja. - I ten twój biocośtam Azjata pooglądał sobie nasze... - Aury - podpowiedziałam. - Bez mojej zgody? Schowałaś go może w szatni? Tak się nie robi, Sandra! - Oburzenie Patrycji było szczere. Nena weszła z dzbankiem herbaty i filiżankami na tacy. Domyśliła się, że doszło do starcia. - O czym mówicie? Co się dzieje? Sandra nie zamierzała się poddać. - Najrówniejszą aurę ma Nena. O sobie nie mówię, bo ja medytuję. - Dlaczego właśnie Nena? - zaprotestowała Patrycja. - Najmniejszy przerost ambicji - wyjaśniła Sandra. - Malutkie ego. Nena się zaniepokoiła. - Dlaczego malutkie? To dobrze czy źle? - Sandra twierdzi, że nie masz marzeń - wyjaśniła Patrycja. - No co ty? Mam dużo marzeń - zdziwiła się Nena i zwróciła się do mnie: - Nie znalazłam cukru. - Może miód? W kredensie, na górnej półce. Nena pogodnie kiwnęła głową i wyszła. Nie obrażała się, nigdy i o nic. Patrycja uznała, że temat został wyczerpany. Poczułam nagle falę gorąca, dotknęłam dłonią czoła. Przed oczami zamigotało, z ciemności wyłonił się spłoszony, stający dęba Graf. Zobaczyłam błysk i ogłuszył mnie huk wystrzału. Przede mną padał człowiek. Mignęły światła reflektorów między drzewami. Zasłoniłam twarz rękami. - Co ci jest? Ewa! - Patrycja i Sandra były przestraszone. Powoli wróciłam do rzeczywistości. - Chwilami dopada mnie ból głowy. - Zrobię ci chiński masaż - zdecydowała Sandra i usiadła bliżej. - Lepiej jej nie ruszaj - zaniepokoiła się Patrycja. - Jeszcze coś zmajstrujesz z tą aurą. Sandra cofnęła ręce z urażoną miną. Kolejnemu starciu przyjaciółek zapobiegło pojawienie się Neny ze słoikiem miodu. Zaczęłanalewać herbatę do filiżanek. Widziałam, że pomimo pogodnej miny cierpi z ciekawości, i postanowiłam jej ulżyć. - O co chcesz zapytać? Nena odwróciła się z błyskiem w oczach. - Przypomniałaś sobie już wszystko? - Nena, please! - parsknęła Patrycja. Zapadła cisza, przyjaciółki patrzyły na mnie z napięciem. Musiały coś usłyszeć o wypadku, inaczej ich wizyta straciłaby sens. - Nic, słowo daję, pustka w głowie. Tylko obrazy - westchnęłam z rezygnacją. - Obrazy? To dobrze - stwierdziła Sandra. - Przeciętny człowiek pamięta przede wszystkim obrazy. - Jestem przeciętna. I nie wiem, co te obrazy znaczą. - A co pamiętasz? - Oczy Neny świeciły jak latarki.

- Spłoszone konie w stajni, huk, ucieczkę. Potem jazda przez las, światła z tyłu i... przerwałam. - I? - zapytały równocześnie. - Koniec. Spojrzały po sobie rozczarowane. Patrycja uderzyła się dłonią w czoło i wykrzyknęła: - Stajnia! Cholera, coś się stało w stajni! - Właśnie! To znaczy, że nie w lesie! - zgodziła się Nena. - Nie w lesie, Nena! Przecież słyszałaś, że w stajni! Boże! - Patrycja przewróciła oczami. - Musisz tam wrócić - oświadczyła uroczystym tonem Sandra. Zapadła pełna napięcia cisza. - Ewa ma odpoczywać, po co miałaby jechać do stajni? - zaniepokoiła się Nena. - Trauma minie, kiedy odtworzy się zdarzenia, które ją wywołały - oświadczyła Sandra i kontynuowała tonem wykładu: - Na przykład chwilę przyjścia na świat. Byłam na takiej terapii, odgrywałyśmy swój poród. Wiele się wówczas o sobie dowiedziałam. - Na przykład? - zainteresowała się Patrycja. - O przyczynach moich lęków. I o ukrytych powodach konfliktów z Karolem. - Przestałaś się kłócić z Karolem? Od kiedy? - zapytała Nena. - Tego nie powiedziałam. Ale domyślam się, skąd biorą się jego problemy. - Bo przyduszono cię przy porodzie - stwierdziła bezlitośnie Patrycja. - Karola też? Sandra wiedziała, że nie wolno jej się dalej posunąć. - Nic wam nie powiem, same spróbujcie. Patrzyłam na nie ze skupieniem, powstrzymując wesołość. - Daj spokój, mama rodziła mnie trzydzieści sześć godzin - powiedziała Nena. - To widać - rzuciła Patrycja. Roześmiały się, Nena też. Wymiany ciosów były celne, ale nie zabójcze. Dobrze się znały i zbyt ceniły swoje towarzystwo, żeby wywołać prawdziwą wojnę. W świecie kobiet mogły być wzorem do naśladowania. Sandra uznała, że sprzyjająca atmosfera pozwala nacisnąć na mnie. - Powinnaś pojechać do stajni i przekonać się, czy nie wróci ci pamięć. Wszystkie trzy spojrzały na mnie z nadzieją. Takie wydarzenie na długo mogło wyrwać je z objęć jedynego prawdziwego wroga - nudy. - Nie mam amnezji, mogę opowiedzieć całe życie - zaczęłam po chwili. - Wymazało się tylko kilka minut. Nie wiem, czy chcę się dowiedzieć, co kryją. Na pewno coś nieprzyjemnego. Mogłabym tam pojechać, ale na pewno nie sama - zakończyłam ostrożnie. - No jasne, nie zostawimy cię! - zadeklarowała natychmiast Sandra. - Będziemy przy tobie! - dołączyła Nena z entuzjazmem. Patrycja westchnęła. - No dobrze. Wybierzemy się na pokaz ujeżdżania koni Maxa von Thorna. - Ten Max Thorn robi przyjęcie w klubie? - Nena była poruszona wiadomością. Mina Patrycji świadczyła, że dla niej wielki świat to codzienność. - Max pokazuje konie, które kupił we Włoszech i w Stanach. Ujeżdżać będzie on sam i jego nowy trener, z Hiszpanii. Max z trudem go namówił na przyjazd do Polski. - Domyślam się - zgodziła się Sandra. - Kto chciałby tu mieszkać? - Trzydzieści osiem milionów ludzi - zauważyłam. - I my.

- Nie zaczynajcie - pogodziła nas Patrycja. Znałyśmy jej gorący patriotyzm, tu przecież zdobył fortunę jej Wituś. - Wprowadzę was. Przyjdziecie? - zapytała, znając odpowiedź Neny i Sandry. Obie były podekscytowane, ale Sandra ukryła to pod obojętną miną. - No pewnie, Pati, jesteś cudowna. Dzięki! - wykrzyknęła Nena. - Podobno Thorn spokrewniony jest z hiszpańskim królem. Czy to możliwe? - Możliwe - zgodziła się Patrycja tonem osoby wprowadzonej w tajniki hiszpańskiego dworu i zwróciła się do mnie: - To jak, pojedziesz? Patrzyły na mnie w napięciu. Westchnęłam i rzuciłam z rezygnacją: - Ale nie zostawicie mnie samej. Nawet z Maxem Thornem. - Możesz być spokojna - zadeklarowała Sandra dwuznacznym tonem. - Ty jesteś singiel, kochana - pogroziła mi palcem Patrycja. - Dlaczego nie? Może znalazłaby w końcu swoją miłość - zaprotestowała Nena. Patrycja przewróciła oczami z westchnieniem. - Mogłabyś delikatniej. Ewa walnęła się w głowę, a ty wyjeżdżasz z romansami. Dopiła herbatę, odstawiła filiżankę i podniosła się. - No, czas na mnie. To jesteśmy umówione. Były poważnie przejęte czekającą je przygodą, konfrontacją mojej pamięci z ponurą tajemnicą stajni. Wymieniłyśmy pocałunki i uśmiechy. Patrycja, Nena i Sandra ruszyły do wyjścia. W drzwiach jeszcze mi pomachały. ***

W ogrodzie sprzątali liście Sikorek i Tomaszek, obywatele Konstancina od urodzenia. Obaj po pięćdziesiątce, pochodzili z rodzin zakwaterowanych po wojnie w opuszczonych willach. Ich egzystencja przypominała stan nieważkości, bez obowiązków, pośpiechu i celów. Wykonywali przypadkowe prace, po czym zapadali się pod ziemię, z zapasami taniego wina i papierosów. Bytowanie poza nawiasem konstancińskiej społeczności czyniło Sikorka i Tomaszka wolnymi ludźmi i sprzyjało filozoficznemu dystansowi. Sandra, Nena i Patrycja szły w stronę samochodów, nie zauważając wpatrzonych w nie mężczyzn. W świecie moich przyjaciółek Sikorek i Tomaszek byli niewidzialni. Przez uchylone okno słyszałam ich rozmowę. - To wszystko przez to, że Ewcia jest sama - powiedziała Sandra. - No co ty, dlaczego? - zainteresowała się Nena. - Wiesz, co się dzieje z kobietą pozbawioną seksu? - Sandra narysowała kółko na czole. Estrogen zaburza pracę kory mózgowej. Kłopoty z koncentracją i z pamięcią - zakończyła ze znaczącą miną. - Daj spokój, to jakaś pokręcona teoria. - Patrycja się skrzywiła. - Seks to broń, do użycia, kiedy trzeba zawalczyć. Ewa widocznie nie ma o co. Sikorek i Tomaszek przestali grabić ogród. Gapili się na mijające ich kobiety z otwartymi ustami. - Wiem, co mówię - upierała się Sandra. - Ile to już lat ona nic? - Siedem - powiedziała Nena. - Dzień dobry panom - rzuciła do obu mężczyzn. W

arystokratycznym otoczeniu Neny panowała żelazna zasada uprzejmości wobec każdego człowieka. - Uszanowanie paniom - zaskoczony Sikorek ukłonił się z szerokim uśmiechem. Tomaszek nie zdołał wykrztusić słowa. Patrycja i Sandra zacisnęły usta i rzuciły Nenie karcące spojrzenia. Brakowało tylko, żeby ci dwaj zaczęli je publicznie pozdrawiać. Proletariackie pochodzenie Patrycji, po osiągnięciu majątkowego sukcesu, skutkowało zerwaniem z korzeniami. Mieszczańscy przodkowie Sandry nie lubili, a nawet bali się ludzi z tak zwanych nizin społecznych. Trzy przyjaciółki zatrzymały się obok samochodów. - Siedem lat bez faceta? - upewniła się Sandra. - Oszalałabym - oświadczyła Patrycja. Roześmiały się. - Mam coś dla Ewy - rzuciła Sandra z tajemniczą miną. - Podróżnik, obieżyświat. Właśnie wrócił z wyprawy dookoła świata. Nena i Patrycja spojrzały na nią zaciekawione. Sandra położyła palec na ustach na znak, że nic więcej od niej nie wydostaną. Zadowolona z przewagi wsiadła za kierownicę, uruchomiła silnik i wyjechała z ogrodu. Patrycja i Nena ruszyły za nią. Porsche cayenne, range rover i mercedes zakołysały się w bramie i przyśpieszyły na wykładanej kostką ulicy. Sikorek i Tomaszek patrzyli na odjeżdżające samochody. Sikorek splunął na ziemię. - Pan Bóg nas chronił przed takimi. - Pewnie - zgodził się Tomaszek, odprowadzając rozmarzonym wzrokiem kobiety za kierownicami. Sikorek trącił go energicznie, przywracając do porządku. - No co? - oburzył się Tomaszek. Sikorek bez słowa pokazał na grabie i stos liści do uprzątnięcia. Obaj wrócili do pracy. Ich milczenie zabarwiała filozoficzna rezygnacja.

IV Niedziela była piękna, wymarzony dzień na wyjazd do klubu jeździeckiego. Rafał wyjątkowo zgodził się mi towarzyszyć, ze względu na mój wypadek. Marysia z ironicznym błyskiem w oczach życzyła nam dobrej zabawy. A ja czułam niepokój na myśl o tym, co mogę sobie przypomnieć. Kryty maneż był podobno największą drewnianą budowlą w Europie. Wysoko sklepioną kopułę dachu spinały całe sosny, wygięte w łuki jak w gotyckiej katedrze. Na galerii wzdłuż maneżu rozsiadło się kilkudziesięciu gości, dobrze ubrane kobiety i mężczyźni w lekkich marynarkach i rozpiętych koszulach. Z boku, za rozsuwaną ścianą ze szkła bielały stoliki eleganckiej restauracji, tak ustawione, by goście również mogli podziwiać występy na maneżu. Tu rozsiedliśmy się my, Patrycja, Sandra, Nena, Rafał i ja. Na głowie miałam przepaskę założoną w szpitalu, częściowo ukrytą pod włosami.

Przez bramę wjechał na pięknym, wysokim koniu mężczyzna przed czterdziestką, Maximilian Thorn. Ubrany był w dobrze skrojony strój jeździecki, podkreślający mocną sylwetkę. Toczek pasował do regularnych rysów jego twarzy. W skupieniu kierował ruchami konia, który z gracją tańczył na długich, zgrabnych nogach. Zatrzymali się przed galerią, Thorn ukłonił się, przeczekał oklaski, potem ruszył kłusem wzdłuż ogrodzenia maneżu. Nie spotkałam jeszcze Maxa Thorna, ale od paru miesięcy mówiło się o nim w Konstancinie. Pochodził z rodziny pruskich baronów. Podobno cały majątek zabrał im Göring; jeszcze przed wojną, w odwecie za ucieczkę dziadka Maxa do Anglii. Thornowie odzyskali fortunę dzięki powojennym odszkodowaniom, ale ich dwór i ziemie zostały na Mazurach. Matka Maxa była Polką, i mówił po polsku, rzadko jednak odwiedzał drugą ojczyznę. Jako dziedzic dużego majątku budził zainteresowanie wśród naszych biznesmenów, stał się też obiektem towarzyskich polowań. Po kilkunastu minutach dobrze wykonanych układów Max zakończył pokaz efektownym postawieniem konia dęba, po czym z uśmiechem ukłonił się bijącej brawo publiczności. Na maneż wjechał ciemnowłosy Hiszpan na karym koniu. Zajął pozycję wyjściową i złożył ukłon w stronę widzów. Max lekko zeskoczył z wierzchowca, podał stajennemu toczek i wszedł do restauracji. Ściągając zamszowe rękawiczki, podszedł do naszego stolika, pochylił się nad Patrycją i wymienił z nią pocałunki. - Urządzę wybory miss amazonek, wystartujesz? - rzucił z uśmiechem. Jego polski naznaczony był lekkim akcentem, z gardłowym „r”. - Ile płacisz? - zapytała rzeczowo Patrycja. Max zignorował pytanie, dotknął palcem naszyjnika z pereł, tuż nad jej dekoltem. - To też jest piękne. Pod wpływem dotyku pierś Patrycji uniosła się lekko. - Prezent od Witusia. - Od kochanka nie nosiłabyś publicznie. - Nie mam kochanka. - Wiem, to byłbym ja - stwierdził z udaną powagą Max. Nadęty, próżny bałwan, pomyślałam z irytacją. Patrycja wymierzyła klapsa w dłoń, która wciąż dotykała naszyjnika. Max cofnął rękę z uśmiechem. - Przedstawisz mnie? - Baron Maximilian von Thorn - powiedziała Patrycja niskim głosem, akcentując „baron” i „von”. Wskazała na Nenę. - Nena jest żoną hrabiego Huberta Odrowąża, być może go znasz. - Huberta? Oczywiście, jest właścicielem najlepszej kancelarii w Warszawie. - Max pocałował dłoń Neny. Policzki Neny zabarwił lekki rumieniec. - Jeździ pan jak... - Nie znalazła słowa i rumieniec stał się jeszcze wyraźniejszy. Zapadła chwila ciszy, jej spłoszony wzrok świadczył, że nie wybrnie z potknięcia. - Jak zawodowiec - podpowiedziałam. - Właśnie! - przytaknęła z ulgą Nena. Max zwrócił się w moją stronę, w jego oczach błysnęło zainteresowanie. - Miły komplement z ust znawcy. Pani chyba trzyma konia w naszej stajni, prawda? Poczułam niepokój. Skąd, u diabła, wie o mnie i Grafie? Max wskazał na maneż, na którym

Hiszpan zaczął pokaz ujeżdżania. - Prawdziwy mistrz jest tam. Ja się wciąż uczę. - Powiedziałeś: w naszej stajni? - zapytała zaintrygowana Patrycja. - Od miesiąca jestem udziałowcem klubu - wyjaśnił. Pochylił się nad moją dłonią. - Może wybierzemy się kiedyś na przejażdżkę? - Uważaj, Ewa, to pożeracz serc! - wykrzyknęła z udanym lękiem Patrycja. Wszyscy się roześmieli, a Max zwrócił wzrok na Sandrę. Można było wyczuć, że jej uroda modelki robiła na nim wrażenie. - Sandra jest żoną Karola Niewiadomskiego, znanego reżysera i producenta reklam przedstawiła Patrycja, akcentując tym razem „żoną”. - Witam. - Max przytrzymał dłoń Sandry. - Jest tu szczęściarz, którego pani wybrała? - Kręci film w Argentynie - odparła Sandra z uśmiechem. - Jakoś nie martwi mnie to - rzucił Max. - Mam nadzieję, że nie nudzą pani konie? - To najciekawsze zwierzęta na świecie. Poza mężczyznami. - Studiuje pani ten gatunek? - Namiętnie - wyznała Sandra, mrużąc zielone oczy o kocim wykroju. Patrycja zamachała rękami i zawołała z przestrachem: - Niech ktoś ich odciągnie od siebie! - Chwyciła Maxa za ramię i zmusiła, żeby odwrócił się do niej. - Jeśli chcesz uwieść Sandrę, ceną jest drink dla nas wszystkich! - Odwróciła się do mojego brata. - Rafał Konarski, brat Ewy, dziennikarz śledczy. Uważaj, to niebezpieczny człowiek! Max uścisnął dłoń Rafała. Zaskoczył mnie jego naturalny uśmiech. Zrozumiałam, że występ z moimi przyjaciółkami i ze mną był podszyty kpiną. Bawił się naszym kosztem. Pan baron jest zwykłym pyszałkiem. I dlaczego tak dziwnie spojrzał na mnie, kiedy mowa była o stajni? Miał coś wspólnego z moimi koszmarami? Dużo dałabym, żeby wiedzieć, co kryje się w głowie Maximiliana von Thorna. Zobaczyłam, że w naszym kierunku idzie Wituś, mąż Patrycji. Mocno zbudowany, z czerwoną twarzą i wystawionym brzuchem, chodząca pewność siebie. W rękach trzymał szklaneczkę whisky z lodem i grube, dymiące cygaro. Skinieniem głowy odpowiadał na pozdrowienia. Za nim szła Wiktoria, siedemnastoletnia córka Patrycji. Była ładna i delikatna, ale miała znudzoną i rozdrażnioną minę. Wituś zatrzymał się przy naszym stoliku i bez przywitania zawołał do Maxa: - Thorn, zostaw nasze kobiety! Bo wywołamy trzecią wojnę! Głowy gości zwróciły się w jego stronę. Wituś był znaną postacią i lubił grać pierwszoplanową rolę. Max zwrócił się do Patrycji: - Jak ty wytrzymujesz z tym gburem? Patrycja uśmiechnęła się. Jeden z mężczyzn siedzących przy barze zawołał: - Z najwyższym trudem! Wszyscy dookoła się roześmieli. Wituś udał, że nie usłyszał, pokazał Wiktorii wolny fotel, sam chwycił następny i usiadł z rozmachem. Wiktoria sięgnęła po stojący przed Patrycją kieliszek z winem. Wituś wyjął kieliszek z jej dłoni i odstawił na blat. Wiktoria zacisnęła usta i opadła głęboko w wiklinowy fotel. Wituś podniósł szklaneczkę z whisky. - Toast! Za wejście Maximiliana w nasz klub!

Goście restauracji chwycili szklanki i kieliszki. Max skrzywił się, najwyraźniej nie przepadał za ostentacją Witusia. - Dzięki, to będzie ogłoszone w poniedziałek... - zaczął, ale Wituś nie pozwolił mu skończyć: - Daj spokój, Max, twoja firma rano musi zgłosić to na giełdzie! Mów lepiej, co tu robimy! - Oglądamy występ mojego przyjaciela i trenera Dominga Miguela Anahuery. - Max pokazał na Hiszpana, który perfekcyjnie wykonywał kłus bokiem, po przekątnej kwadratu. - Tak, tak. - Wituś machnął dłonią z cygarem. - Opowiadaj o biznesie, ludzie mają prawo usłyszeć. - Zatoczył ręką szerokie koło. Rozległ się chór potwierdzających głosów. Max ukrył irytację. - Zapraszam na frankfurcką giełdę - powiedział ze spokojnym uśmiechem. - Uparciuch! - Wituś zrobił błazeńską minę. - Kupujemy tu cały tysiąc hektarów! - krzyknął i machnął ręką ze szklaneczką tak mocno, że whisky rozlała się na kolana Wiktorii. - Co robisz, do jasnej cholery?! - wrzasnęła Wiktoria, zrywając się, żeby ratować sukienkę. Zapadła chwila pełnej konsternacji ciszy, potem rozległ się wybuch śmiechu Witusia. - Cała Pati, jak Boga kocham! - wykrzyknął i złapał dziewczynę za ramię. Jej skóra pobielała pod jego grubymi palcami. - Au! To boli... Puszczaj! - zawołała Wiktoria, wyszarpując ramię z uchwytu. Odsunęła fotel i ruszyła w stronę wyjścia z restauracji, w jej oczach błyszczały łzy. Patrycja wstała, rzucając Witusiowi gniewne spojrzenie. Chciała ruszyć za córką. - Siadaj - powiedział Wituś cichym głosem. Patrycja zawahała się i usiadła. - Wyczyści się i wróci. Zdarza się, prawda? - rzucił lekkim tonem, kierując to do wszystkich. Od stolików odpowiedziały mu potakiwania i uśmiechy. Wituś podniósł szklaneczkę z resztką whisky: - Zdrowie mojego przyjaciela, barona Maxa von Thorna! Najlepszego jeźdźca wśród biznesmenów i biznesmena wśród jeźdźców! W Niemczech - dodał z uśmiechem i mrugnięciem oka. Wszyscy spełnili toast. Zastanawiałam się, po co Wituś zmuszał córkę Patrycji do brania udziału w takich wydarzeniach. I dlaczego Patrycja zgadzała się na to. Jeśli to miała być towarzyska inicjacja Wiktorii, po co ją upokarzał? Było coś dziwnego w ich relacji. Na twarzy Thorna pojawił się wyraz niesmaku. Sandra nachyliła się do mnie i szepnęła: - Daj sobie spokój z Maxem, to playboy. Mam dla ciebie coś ciekawszego. Podróżnik, fotografik, obieżyświat. Dwa lata dookoła kuli ziemskiej. Robi zdjęcia, dużo inwestuje. Stracisz głowę. Tymczasem Wituś uniósł wysoko pustą szklaneczkę i zawołał w stronę baru: - Czy w tej knajpie jest choć jeden przytomny kelner? Jeszcze chwila i namówię barona, żeby wycofał swoją inwestycję! ***

Musiałam na chwilę odetchnąć od high lifeu i Witusia. I przywitać się z Grafem. Byłam pewna, że wyczuł moją bliskość. Wymknęłam się z restauracji na dziedziniec. Spojrzałam w stronę otwartych drzwi do stajni. Czarny, nieruchomy prostokąt zrobił na mnie nieprzyjemne wrażenie.

Pomimo ciepłego dnia poczułam chłód. Coś w głowie buntowało się przeciw wejściu do środka. Skarciłam się w myślach, z powodu zwidów nie zrezygnuję z odwiedzenia Grafa. Zdecydowanym krokiem pokonałam dziedziniec i weszłam do stajni. Panował tu półmrok, rozświetlony smugami światła z okienek nad boksami. Usłyszałam stuknięcia kopyt i parskanie, poczułam zapach koni, najpiękniejszą woń na świecie. Graf zarżał cicho i wysunął łeb z boksu, jego oczy lśniły w półmroku. Podeszłam do boksu i odsunęłam drzwi. Objęłam konia za szyję i przytuliłam. Stał spokojnie, obwąchując moje ramiona. Lęk wyparował. Nagle usłyszałam za sobą: - To wygląda na prawdziwą miłość. Odwróciłam się z niemiłym uczuciem, że zakłócono moją intymność. W korytarzu przed boksem stał Max Thorn, przyglądał mi się z uśmiechem. Opanowałam odruch niechęci i wykonałam gest prezentacji. - Pan baron... pan Graf. Max zbliżył się i pogłaskał łeb konia. Pokazał na przepaskę na moim czole. - To on cię zrzucił? Pokręciłam głową. - Jest dżentelmenem. I uosobieniem delikatności. Koń rzucił łbem, odsuwając jego rękę. Max się uśmiechnął. - Przepraszam, stary. Graf parsknął pojednawczo, ale kiedy Max zbliżył rękę, znów rzucił głową. Byłam z niego dumna. - Zapomniałem, że miałaś wypadek samochodowy - powiedział Max. - Szalona jazda nocą. Coś cię przestraszyło? - Nie pamiętam. Nic nie pamiętam. - Patrycja twierdzi, że masz częściową amnezję. Patrzył na mnie uważnie, czekał na odpowiedź. Nastał moment ciszy, wypełnionej parskaniem i tupaniem koni. Chciałam wyjść z boksu, ale Thorn stał w przejściu. Poczułam się nieswojo. Czyżby wiedział coś o wydarzeniach tamtej nocy? Kupił akcje klubu, może bierze udział w jakichś ciemnych interesach. W jakim celu przyszedł za mną do stajni? Bał się, że coś sobie przypomnę? I co wówczas, zamordowałby mnie? Nonsens, za dużo świadków. Ale mógł przekazać wiadomość, że odzyskałam pamięć. Komu? Patrzyliśmy sobie w oczy w milczeniu. Max czekał w napięciu, nie potrafił albo nie próbował ukryć, jak ważna była moja odpowiedź. Wybawiły mnie kroki na końcu stajni, po chwili doleciały do nas głosy Wiktorii i Witusia. Max wsunął się do boksu, położył palec na ustach. - Nie świruj, Wiki, bardzo cię proszę! - mówił podniesionym tonem Wituś. - Co to za wychodzenie przy ludziach? - Mam ochotę pojeździć. - W głosie Wiktorii słychać było rozdrażnienie. Rozległ się hałas rozsuwanych z trzaskiem drzwi. Spojrzałam ponad ścianami boksów i zobaczyłam Wiktorię w stroju do jazdy. Wituś energicznym chwytem za ramię wyciągnął ją na środek stajni, z trzaskiem zasunął drzwi boksu i wrzasnął: - Nie dziś! Nie po to przyjechaliśmy! Spłoszone konie rzuciły się z chrapaniem i stukiem kopyt. - Może ty nie! Ale ja mam w dupie twoje interesy! - krzyknęła Wiktoria.

- Jesz chleb dzięki moim interesom! - Wypchaj się swoim chlebem! Twoi kumple macają mnie wzrokiem! Może chcesz, żebym z którymś poszła do hotelu? Proszę bardzo, powiedz, z którym! Może z tym Maxem? Jemu teraz liżesz dupę? - Nie przeciągaj, bo... - W głosie Witusia zabrzmiała groźba. - Bo co? - Wiktoria parsknęła złym śmiechem. - Grozisz mi? Do stajni szybkim krokiem weszła Patrycja. Odnalazławzrokiem męża i córkę, podeszła do nich. - Co się dzieje? O co znów się żrecie? Wiktoria pokazała wyciągniętym palcem na Witusia. - Każe mi siedzieć z tymi świntuchami! A ja chcę pojeździć! - Dobrze wiem, o co chodzi, Wiki! O pana trenera... - Wituś wykrzywił się szyderczo. Patrycja zmierzyła córkę badawczym spojrzeniem. - Wiki? - Dlaczego nie mogę mieć trenera? - Bo twoja kobyła kosztowała mnie dwieście tysięcy! Ile, kurwa, mam jeszcze na te jazdy wydać? Na faceta, który rozbiera cię wzrokiem? A tobie się to podoba! - Może powiesz, jak mam ułożyć konia bez trenera? - Wiem, o co ci chodzi, nie jestem idiotą! Już on ułoży... ciebie, nie konia. - Zazdrosny palant! - parsknęła Wiktoria. - Co ty powiedziałaś?! Wituś prawie stracił głos ze złości. Zrobił krok w stronę Wiktorii, złapał ją za rękę. Ona się szarpnęła, ale Wituś nie puszczał. Patrycja ruszyła, żeby ich rozdzielić. Przez chwilę mocowali się w milczeniu, wściekle sapiąc. Nie miałam ochoty dłużej oglądać tej sceny, ale nie mogłam niezauważenie wydostać się ze stajni. Max spojrzał na mnie i rozłożył ręce. Tymczasem Patrycji udało się rozdzielić Wiktorię i Witusia. Stanęła między nimi z szeroko rozpostartymi ramionami. - Uspokójcie się, do cholery! Jeszcze ktoś zobaczy! Wiktoria się cofnęła, chwyciła oparte o ścianę widły. Wituś odskoczył przestraszony. - Odstaw to! - Wiki! - krzyknęła Patrycja. - No chodź! Chodź tu! - Wiktoria natarła widłami na Witusia. - Kurwa mać, pożałujesz! - wrzasnął Wituś, po czym odwrócił się i rzucił do ucieczki. Wiktoria ruszyła za nim biegiem, z wyciągniętymi widłami. Prawie dogoniła go przed drzwiami stajni. Przerażony Wituś spojrzał za siebie, potknął się na progu, wypadł na dziedziniec i przekoziołkował na wybrukowanym podjeździe z okrzykiem bólu. Wiktoria wybuchnęła śmiechem, rzuciła widły na podłogę stajni i z siłą, którą daje złość, zatrzasnęła ciężkie drzwi. Odwróciła się do Patrycji, jej śmiech stał się histeryczny, potem zamienił się w płacz. Patrycja podeszła szybko do córki, objęła ją. Mówiła coś cicho, uspokajała i gładziła ją po włosach. Po chwili otworzyła drzwi stajni i wyprowadziła przytuloną Wiktorię. Na zewnątrz nie było już Witusia. Zapadła cisza. Widziałam wystające z boksów głowy koni i lśniące oczy. Rozdęte chrapy węszyły z niepokojem. Stałam blisko Maxa, dotykałam go biodrem, jakbym instynktownie

szukała wsparcia. Poczułam falę gorąca i odsunęłam się. - Ciekawe historie można tu usłyszeć - uśmiechnął się. Byłam wdzięczna, że nie zauważył mojego zmieszania. Poklepałam głowę Grafa i zrobiłam krok do wyjścia z boksu. Max odsunął się trochę, ale zostawił mało miejsca. Utknęliśmy w drzwiach. Byłam gotowa kopnąć go kolanem, żeby się uwolnić. Usłyszałam nagle głos Rafała: - Ewa? - Jestem! - wykrzyknęłam z ulgą i przepchnęłam się obok Maxa. W pośpiechu potknęłam się na progu boksu i prawie przewróciłam. - Uważaj! - Rafał podbiegł i złapał mnie za ramię. Jednocześnie dojrzał Thorna. - Ewa pokazywała mi Grafa. Piękne zwierzę. - Max skinął nam głową i ruszył w stronę wyjścia ze stajni. Rafał spojrzał na mnie pytająco. Patrzyłam na oddalającego się Maxa. Czułam, że jestem blada, drżały mi usta. - Co się dzieje? - Wracajmy do domu, mam dość - odpowiedziałam. - Ja też, od pierwszej minuty - zgodził się Rafał. Zamknęłam drzwi do boksu. Pocałowałam i poklepałam czołoGrafa, potem odwróciłam się w stronę drzwi stajni. Thorn zniknął. ***

Stare volvo Rafała kołysało się na piaszczystej drodze. Tej samej, z której wypadłam. Słońce zaszło za chmurami, pod drzewami robiło się ciemno. Rafał pierwszy przerwał milczenie: - Miło, że pochwalił Grafa, taki znawca koni. Poczułam rozczarowanie. Mojego brata nie obchodziło, że groziło mi niebezpieczeństwo! - Thorn mógł mi zrobić krzywdę, nie pomyślałeś? Rafał się skrzywił. - Przesadzasz. Sama mnie zaciągnęłaś na tę paradę snobów. Jeśli szukasz romansu, nie rób ze mnie przyzwoitka. Spojrzałam na niego wkurzona, ale po chwili musiałam parsknąć śmiechem. - Nie szukam romansu, ale generalnie masz rację. Auto zakołysało się na wybojach. Przed maską zamajaczyły połamane krzaki. Mijaliśmy miejsce, w którym wyjechałam z drogi. Przed kim uciekałam? Przed Maxem Thornem? Mój dobry nastrój znów się ulotnił. Po kilku minutach jazdy dotarliśmy do wylotu leśnej drogi. Rafał wyjechał na pustą szosę i przyśpieszył. Z prawej strony przesunęła się tablica z napisem: WARSZAWA 25 km. Ktoś, zapewne rozweselony mocnymi trunkami członek klubu jeździeckiego, dopisał literę „K”, tworząc napis: WARSZAWKA. Rafał uruchomił odtwarzacz, rozległa się łagodna melodia i magnetyczny głos Cohena: Susan takes you down to her place by the river... Wyciągnęłam się wygodnie w fotelu i przymknęłam oczy. Gdzie mnie zabierała ta historia? Jaką tajemnicę ukrywał Max? Podobał mi się, musiałam przyznać. I bałam się go. Czy cierpiałam na syndrom samotności? Albo jeszcze gorzej: fascynacji przestępcami? Weź się w garść, kobieto,

nie jesteś egzaltowaną idiotką, skarciłam się w myślach.

V W południe następnego dnia wracałam do Konstancina małym citroenem z napisem na drzwiach: „Samochód zastępczy”. Zatrzymałam się w długim korku przed zwężeniem dwupasmowej drogi. Z zamyślenia wyrwał mnie głos spikera z radia: - Rząd Niemiec domaga się wyjaśnienia zaginięcia biznesmena, który od pewnego czasu inwestował w Polsce, Hansa Dietricha Schonenbacha. Polska policja zapewnia, że podjęła wszystkie niezbędne czynności w celu ustalenia miejsca pobytu niemieckiego biznesmena. Wiadomość zelektryzowała mnie. Niemiecki biznesmen tak ważny, że rząd się o niego upomina? Czy był znajomym Thorna? Samochód przede mną ruszył, odruchowo wrzuciłam bieg i nacisnęłam pedał gazu. W wolne miejsce za mną wsunął się czarny wóz z przyciemnionymi szybami. Przyśpieszyłam za kolumną samochodów, po stu metrach skręciłam w boczną ulicę. Wóz z czarnymi szybami skręcił za mną. Zaniepokoiło mnie to, ale po chwili wzruszyłam ramionami. W moim stanie ducha wszystko wydawało się podejrzane, powinnam uważać, żeby nie wpaść w manię prześladowczą. Pół kilometra dalej zobaczyłam kilkanaście zatrzymanych samochodów. Ulica była zwężona do jednego pasma przez roboty drogowe, pośrodku stał range rover z kołami w wypełnionym wodą wykopie. Z boku grupka kierowców radziła, jak wydostaćwóz i uwolnić przejazd. Widocznie nie chcieli wracać do zapchanej głównej ulicy. Wysiadłam z citroena, żeby ocenić sytuację. Zza mężczyzn wysunęła się Patrycja i pomachała do mnie. Potem sięgnęła do range rovera, wyciągnęła pakunki z zakupami, pilotem zamknęła zamki i ruszyła szybkim krokiem w moją stronę. Zaskoczeni mężczyźni zaprotestowali chórem, ale nie zrobiło to na niej wrażenia. Podeszła i pocałowała mnie w oba policzki. - Z nieba mi spadłaś, Ewciu! - Zostawisz tak wóz? - zapytałam, patrząc na rozzłoszczonych kierowców. - No pewnie - odparła. Powiedziawszy to, wyciągnęła w stronę kierowców dłoń ze środkowym palcem do góry. Rozległa się wrzawa oburzonych głosów, kilku mężczyzn ruszyło w naszą stronę. Wsiadłam szybko za kierownicę i uruchomiłam silnik. Patrycja wrzuciła na tylne siedzenia pakunki, usiadła na miejscu pasażera. Była w świetnym nastroju. - Jedź, na co czekasz? Wrzuciłam wsteczny, zawróciłam i ruszyłam w stronę głównej ulicy. W lusterku zauważyłam, że czarny samochód z ciemnymi szybami też zawrócił i ruszył za nami. Poczułam dreszcz emocji. Nie wyglądało to na przypadek, byłam śledzona! Patrycja wybrała numer w telefonie komórkowym. - Panie Staszku, znajoma już mnie zabrała. Ma pan zapasowego pilota? Niech pan weźmie tego grata i wrzuci do Wisły - przerwała na chwilę. - No dobrze, jak pan chce. - Rzuciła komórkę

na deskę rozdzielczą i powachlowała się dłonią. - Jezu, muszę złapać oddech! Ale jazda! Odwieziesz mnie, zrobię pyszną kawę i napijemy się martini, okay? Kiwnęłam głową. Patrycja opadła na oparcie fotela. - Zjawiłaś się w samą porę. W lusterku obserwowałam wóz z ciemnymi szybami, który trzymał się kilkadziesiąt metrów z tyłu. Pomyślałam, że powiem o podejrzeniach Patrycji, ale zapewne wysiadłaby i pobiegła dotamtego wozu z awanturą. Ruszyłam ostro, żeby wskoczyć w wolne miejsce między samochodami na głównej ulicy. - Uważaj! - krzyknęła. Zahamowałam centymetry od błotnika wozu przed nami. - Jezu, kobieto, nic dziwnego, że miałaś wypadek - stwierdziła, oddychając z ulgą. ***

Przejechałam przez rondo w centrum Konstancina i wydostałam się z korka. Skręciłam w ulicę, przy której stały najbardziej okazałe rezydencje. W lusterku zobaczyłam, że czarny samochód skręcił za nami. Pozwolę mu zbliżyć się, zapamiętam numery rejestracyjne i poproszę Rafała, żeby sprawdził drani. Mój brat miał zaprzyjaźnionych policjantów. Zwolniłam, ale czarny był czujny, utrzymał dystans. Patrycja od kilku minut nie przestawała mówić: - No i ten profesor powiedział, że tak dobre światło jak moja galeria ma tylko Muzeum Narodowe. Wyobrażasz sobie? No, ale kto chodzi do Narodowego? U mnie ludzie dostają wino i sushi. A tam co? Goło i wesoło! Nic nie można kupić, najwyżej ukraść! - Roześmiała się głośno ze swojego żartu. - Tak powiedział? - Nie spuszczałam wzroku z lusterka z odbiciem czarnej limuzyny. - Ja tak mówię, głupia! Jemu nie wypada, w końcu profesor. Dostaje ode mnie pięć tysięcy miesięcznie, do ręki, to co ma mówić? Genialnie, że mi go poleciłaś! Cała warszawka już gada, że moja galeria ma kustosza, samego profesora Byczkowskiego! On cię uczył malować? Może i ja bym spróbowała? Po co płacić malarzom, jak ma się galerię? To nie filozofia machać pędzlem. No powiedz sama! Wiedziałam, że żartuje, ale nie bawiło mnie to. Też chciałabym mieć własną galerię. I pieniądze na zakup obrazów. Muszę uważać, żeby nie dopadła mnie zawiść. - Profesor Byszewski, nie Byczkowski - poprawiłam. - Zapamiętaj, bo jest czuły na swoim punkcie. Co wiesz o Maximilianie Thornie? Patrycja spojrzała na mnie bystrym wzrokiem. - Wpadł ci w oko? No, przyznaj się. Spoko, każda by się z nim puściła. Ale ja kocham Witusia... Choć nienawidzę bydlaka, bo robi, co chce. - Zmieniła ton na poważny. - Lepiej uważaj na Thorna. Wituś mówi, że kręcą się przy nim ludzie z miasta. - Którego miasta? Przewróciła oczami z westchnieniem. - Ty jesteś dziecko! Tak się mówi na gangsterów, nie wiesz? - Pokazała na bramę przed ogromną willą. - Stój! Nie pamiętasz, gdzie mieszkam? Co z tobą? Zahamowałam przed bramą. Tak gwałtownie, że Patrycja musiała oprzeć się o deskę rozdzielczą. Upadł jej pod nogi telefon. Pochyliła się, szukając go pod siedzeniem. Było zbyt

ciasno, więc otworzyła drzwi i wysiadła. - Jezu...! Jak ludzie jeżdżą takimi pudełkami! - wystękała z wysiłku, sięgając pod fotel. Rozległ się trzask materiału. Patrycja odwróciła się, żeby zobaczyć pęknięcie spódniczki. - No pękła... zobacz! Utyłam jak krowa! - Znalazła telefon, potem zabrała z tylnego siedzenia torebkę i pakunki z zakupami. - Nie zapraszam cię, Ukrainki sprzątają, jest kompletny burdel. Nie przypomniałam jej o obietnicy kawy i martini. Chciałam zapolować na numer rejestracyjny czarnego wozu. - Ten czarny samochód, co to za marka? - zapytałam. Patrycja rzuciła wzrokiem na wóz zaparkowany kilkadziesiątmetrów za nami. - Infinity. Stary model, sprzed dwóch lat. Podoba ci się? Obciach, daj spokój... Dla ruskich nuworyszy. - Spojrzała na mnie z niepokojem. - Z twoją głową na pewno jest okay? - Wszystko gra - odparłam z uśmiechem. - No to cool!- Wsunęła się do środka i pocałowała mnie w policzek. - Dzięki za podwózkę, Ewcia! Zadbaj o siebie. Dobrze ci zrobi trochę seksu, wiem, co mówię. Nie będziesz taka roztargniona... gangster nie gangster. Wituś też zna różnych takich. Wiadomo, w biznesach to mus. Pa, pa! Sandra i Nena zaraz będą w Papierni, wpadnij koniecznie. Zmienię tę kieckę, wezmę bryczkę i przyjeżdżam. Nie gadajcie o niczym ważnym beze mnie! Z pakunkami i torebką w rękach nacisnęła łokciem domofon. Brama otworzyła się, wyszedł ochroniarz i przejął pakunki. Poszli oboje w stronę willi. Z głębi ogrodu wybiegły dwa ogromne psy. Z łatwością połknęłyby człowieka. Takiego, który zakłóciłby spokój Witusia. Wrzuciłam wsteczny, spojrzałam w lusterko. Czarny wóz zniknął, jakby rozpłynął się w powietrzu. Ki diabeł? ***

Po kilku minutach wjechałam na teren Papierni, niewielkiego centrum handlowego przerobionego z XVIII-wiecznej manufaktury, zwanej Królewską Fabryką Papieru. Podobno król Stanisław August korzystał wyłącznie z papieru tu zrobionego, na nim też wydrukowano Konstytucję 3 maja. Zaparkowałam citroena, zamknęłam drzwi pilotem i ruszyłam wybrukowaną ścieżką. Przechodząc przez mostek nad kanałem płynącym wzdłuż budynku, rozejrzałam się dyskretnie. Nigdzie nie było czarnego wozu. Infinity, czyli nieskończoność - pretensjonalna nazwa, pomyślałam z niechęcią. Zauważyłam, że przygląda mi się mocno zbudowany mężczyzna w skórzanej kurtce, który wysiadł z terenowego audi. Zatrzymałam się przy straganie z owocami. Mężczyzna w kurtce też stanął, udając, że szuka czegoś w kieszeniach. Z łubianką truskawek w dłoni ruszyłam do rozsuwanych drzwi Papierni. Zwolniłam przed wystawą saloniku z gazetami. Zerknęłamdo tyłu. Mężczyzny już nie było. Histeryzujesz, podpowiedział mój mózg. Nie cierpię na rozdwojenie jaźni. Każdy ma do czynienia z tym zjawiskiem: mózgiem działającym niezależnie od woli i świadomości. Nie przypominamy sobie jakiegoś faktu lub nazwy i wtedy nie trzeba mu przeszkadzać. Przeszuka w spokoju swoje zakamarki i nagle poda nam odpowiedź. Ludzie miesiącami zmagają się z problemem, aż tu nagle, podczas prysznicu lub

śniadania, dostajemy rozwiązanie. Mój mózg jest wymagający, ale najczęściej pozostaje w uśpieniu. Nigdy nie wiem, kiedy się obudzi. Przepada kpić ze mnie. Zna mnie lepiej niż ja sama, więc jego docinki są bolesne. Na okładce jednego z tabloidów zobaczyłam zdjęcie męskiej twarzy. Pod zdjęciem widniało nazwisko: Hans Dietrich Schonenbach, zaginiony niemiecki biznesmen. Obok grubym drukiem nagroda za podanie informacji - sto tysięcy złotych. Pociemniało mi przed oczami. W rozbłysku zobaczyłam twarz przerażonego mężczyzny, który biegł w moją stronę. Miał związane w przegubach dłonie i zaklejone taśmą usta. Jego oczy błagały o pomoc. To była twarz Hansa Dietricha Schonenbacha! Zachwiałam się i oparłam o szybę wystawową. Obraz znikł, patrzyłam nadal na twarz na zdjęciu. Poczułam, że krew odpływa mi z głowy. Drgnęłam przestraszona na ruch rozsuwających się drzwi. Z budynku wyszła zaniepokojona Sandra, chwyciła mnie za ramię. - Ewa, dobrze się czujesz? Z saloniku prasowego przyglądał mi się ten sam krępy mężczyzna w skórzanej kurtce. Odpowiedziałam mu spojrzeniem prosto w oczy. Jego też gdzieś widziałam, nie miałam pojęcia gdzie. Odwrócił się, podał sprzedawczyni banknot, wziął gazetę, wszedł do hallu Papierni. Wmieszał się między ludzi i zniknął mi z oczu. - Ewa, słyszysz? - Głos Sandry przywrócił mnie do rzeczywistości. - Tak, dzięki - odparłam. - Zakręciło mi się w głowie. - Chyba nie powinnaś jeszcze wychodzić z domu. - Muszę się czegoś napić - powiedziałam uspokajająco. Sandra kiwnęła głową, ale nie puściła mojego ramienia. Dotykjej dłoni działał kojąco. Weszłyśmy do Papierni i skierowałyśmy się do kawiarni Bliklego. Lekki półmrok stylowego wnętrza dobrze działał na rozedrgane nerwy. Sandra pomachała na młodą kelnerkę. - Dla pani to samo. - Martini, wódka, sok pomarańczowy? - upewniła się kelnerka. - Bez wódki - poprosiłam. Kelnerka kiwnęła głową i odeszła. Sandra patrzyła na mnie uważnym wzrokiem. - Mocniejszy drink dobrze by ci zrobił. Wyglądałaś, jakbyś zobaczyła trupa. - Już w porządku - uśmiechnęłam się z wdzięcznością. Sandra chwyciła i opróżniła swój kieliszek. Dotarło do mnie, żebyła podchmielona. - Który to? - zapytałam. Machnęła ręką. - Nie liczę. Czekaj, coś ci pokażę. - Wyciągnęła z torebki książkę i chwilę wertowała kartki. O, jest. Mężczyźni mają lepiej rozwinięty zmysł orientacji, umiejętność syntezy, oceny sytuacji i szybkiej decyzji. Służyło im to do polowania i walki. Kobiety myślą bardziej analitycznie, spokojniej, głębiej docierają do istoty problemu. - Podniosła na mnie wzrok znad książki. Prymitywy... ganiają za uciekającym mięsem i uważają, żeby nie dostać po łbie. Wszystko, co potrafią! - przerwała i dokończyła gorzkim tonem: - Karol zniknął, całe pięć dni! Z trzaskiem rzuciła książkę na stolik. Wyciągnęła z paczki cienkiego papierosa, zapaliła go złotą zapalniczką. Drżały jej dłonie. Podniosła kieliszek, wykonała w stronę barmana gest, który oznaczał: jeszcze raz to samo.

- Mówiłaś, że jest w Argentynie - powiedziałam ostrożnie. Sandra wzruszyła ramionami, zaciągnęła się głęboko papierosem. Nerwowo bębniła palcami po blacie stolika, oczy stały sięwilgotne. Wiedziałam, że w stresie ciągnie ją do alkoholu. Położyłam dłoń na jej przedramieniu. - Jesteś samochodem? Może już wystarczy? - Co, tylko jemu wolno? - prychnęła, odsuwając rękę. - Pięć dni? Może trzeba zawiadomić policję? Zauważyłam, że do restauracji wszedł krępy w skórzanej kurtce. Rozejrzał się i usiadł przy odległym stoliku przy oknie. Zaczął przeglądać tabloid z fotografią Schonenbacha, którą skierował w moją stronę, jakby chciał sprawdzić reakcję. - Po jaką cholerę policję? - zapytała Sandra. - Zadzwonili do mnie z produkcji Karola. Nie ma go od pięciu dni, klient dostał szału. - Nie wiedzą, dokąd pojechał? Sandra odczekała, aż barman postawi na stoliku kieliszek z jej drinkiem. - Nie chcą wiedzieć. Zniknęła też modelka, główna rola. Piękność za pięć złotych pod prysznicem kręci tyłkiem. Polska reklama mydła. Wszystko jasne? - Co zamierzasz? - Rozwód. A mam wyjście? - Wytarła energicznie łzę z policzka. Zaciągnęła się znów papierosem i spróbowała się uśmiechnąć. Chciałam powiedzieć coś mądrego i pocieszającego, ale miałam pustkę w głowie. Przed sobą nadal widziałam zdjęcie Schonenbacha i szeroką, tępą twarz mężczyzny w kurtce. Do restauracji weszła Patrycja. Dostrzegła nas, podeszła szybko, pocałowała Sandrę w oba policzki i usiadła z rozmachem. - O czym gadacie? Coś mi uciekło? Masz problem z twoim draniem? Nie wrócił? Zabiłabym Witusia, jak Boga kocham! Te słowa wywołały kolejny przypływ żalu Sandry, łzy pociekły po jej policzkach. Patrycja objęła ją ze współczuciem. Wyciągnęła papierową serwetkę z pojemnika na stoliku i osuszyła jej policzki. - No, już, już... Wróci, nie przejmuj się. Pięć dni to dla niego total - mówiła ciepłym tonem. No, Sandrina... Ludzie się gapią! Ta uwaga odniosła zamierzony skutek. Sandra wyciągnęła z torebki puderniczkę, zaróżowiła policzki i wprawnie poprawiła szminkę na ustach. Zamknęła z trzaskiem puderniczkę, schowała do torebki. Uśmiechnęła się do nas, chwyciła kieliszek, opróżniła do połowy. - Dzięki, już mi przeszło. Sukinsyn zapłaci za upokorzenie - oświadczyła spokojnym tonem. Podeszła do nas kelnerka, postawiła przede mną martini z sokiem. - Dla mnie to samo - powiedziała Patrycja. Sandra odlała trochę drinka do filiżanki po kawie i wręczyła swój kieliszek Patrycji. Podniosła filiżankę w geście toastu. - Żeby im jaja pourywało! - Ale nie wszystkim! - rzuciła z udanym przestrachem Patrycja. Roześmiały się obie. Stuknęłyśmy się drinkami i wypiłyśmy. Uspokojona Sandra zwróciła się do mnie: - Dałam obieżyświatowi twoją komórkę.

Udałam, że nie pamiętam, o czym mówi. - Komu? - Boże, Ewcia! - Sandra przewróciła oczami. - Facetowi, który objechał kulę ziemską i marzy, żeby cię poznać! - Skąd wiesz? - Pokazała mu twoje zdjęcia - wtrąciła Patrycja. - Te z plaży w Juracie, topless. Obie patrzyły na mnie rozbawione. Poczułam mieszankę wstydu i irytacji. - Przecież zgodziłaś się spotkać z nim - przypomniała Sandra. - Topless? Dzięki... cały czas gapiłby się na moje cycki. Patrycja i Sandra parsknęły śmiechem. Po chwili też się roześmiałam. Moje przyjaciółki żyły w Nibylandii, a ja lubiłam z nimi tam przebywać. Problemy Sandry ze znikającym Karolem pozwoliły mi na chwilę zapomnieć o niepokojącej wizji, wywołanej zdjęciem niemieckiego biznesmena. A może to była tylko pobudzona wypadkiem wyobraźnia? Czy nie powinnam pójść na policję? Co mogłam zeznać - że na widok jego zdjęcia męczą mnie omamy? Kolejna wariatka nakręcona przez tabloidy. Z pewnością zgłosiło się kilkadziesiąt takich osób z nadzieją na nagrodę. Albo na chwilę sławy.

VI Dzień powoli dobiegał końca, wielki cień kopuły maneżu wypełnił dziedziniec. Przez bramę wjechał land cruiser z przyczepą do przewożenia koni, zatrzymał się przed wejściem do jednej ze stajni. Zza kierownicy wysiadł Maximilian Thorn, otworzył przyczepę i opuścił na ziemię pomost do wprowadzania koni. Ze stajni wyszedł młody masztalerz, prowadził za uzdę siwego ogiera. Za nimi szedł trener Hiszpan. Trener i Max zaczęli rozmawiać. Masztalerz podprowadził konia do przyczepy, nie mógł jednak dać sobie z nim rady. Zwierzę szarpało się z wytrzeszczonymi ze strachu oczami, tańczyło na długich nogach i odmawiało wejścia na pomost. Max przerwał rozmowę, podszedł do ogiera, zajął miejsce masztalerza. Przez chwilę mówił po cichu do ucha konia, głaszcząc go po łbie i chrapach. Ogier powoli uspokajał się, z jego oczu zniknął lęk, wreszcie pochylił głowę na znak uległości i zaczął grzebać nogą. Max wszedł na pomost i wprowadził go do przyczepy. Masztalerz przyglądał się temu krytycznie. - Jakby znów mu odbiło, zrobiłby panu krzywdę - mruknął wreszcie. - Możliwe - zgodził się Max. Przecisnął się obok konia, wyszedł z przyczepy. Masztalerz zamruczał coś niezadowolony z porażki, zamknął burtę przyczepy i odszedł w stronę stajni. Max i Hiszpan odprowadzili go wzrokiem z rozbawieniem. Przez okno biura przyglądali się załadunkowi dwaj mężczyźni. Jednym z nich był Krüger, współudziałowiec stajni. Obok niego stał były bokser, Nokaut. Krüger wyszedł z biura i z uśmiechem podszedł do Maxa, który sprawdzał zabezpieczenia burty przyczepy. - Zabierasz go do Monachium?

- Mhm. - Max kiwnął głową. - Będzie krył twoje klacze? - Tak. - Masz nosa - pochwalił Krüger i klepnął w zad ogiera. Koń rzucił się spłoszony, zadudniły kopyta, przyczepa zakołysała się. - Przestań! - rzucił Max. Krüger uśmiechnął się. - Ostry jest. Będą mocne mieszanki... słowiańsko-germańskie, jak ty. - To Anglik pełnej krwi. Max odwrócił się do trenera, podał mu dłoń i powiedział coś po hiszpańsku. Trener zerknął na Krügera, pokręcił głową i ruszył do land cruisera. - Adios - rzucił za nim Krüger, maskując irytację. Hiszpan nie zareagował, wsiadł do wozu i uruchomił silnik. Land cruiser z przyczepą przejechał powoli przez dziedziniec i wyjechał na leśną drogę. Max i Krüger odprowadzili wóz spojrzeniami. - Są problemy z zabezpieczeniem akcji - powiedział Krüger. - Kontrola giełdy szuka dziury w całym. Rzucisz okiem na list tych debili? Trzeba coś odpowiedzieć, żeby zyskać na czasie. - Macie od tego kancelarię Huberta Odrowąża. I zarząd - odparł Max. - Jesteś prawie członkiem zarządu. Pańskie oko konia tuczy. Max niechętnie kiwnął głową na znak, że się zgadza. Ruszyliobaj w stronę biura. ***

Chwilę wcześniej tylnymi drzwiami budynku wyszedł Nokaut z papierosem w ustach. W ręku niósł plastikowy pojemnik. Przemierzył mniejszy dziedziniec za stajniami, wszedł do budynku gospodarczego. Półmrok małego pomieszczenia rozświetlała słaba żarówka pod sufitem. Nokaut podszedł do drzwi prowadzących do piwnicy, otworzył ciężką kłódkę. Zapalił małą latarkę, ruszył w dół schodami. Podszedł do drzwi na końcu korytarza i otworzył kluczem zamek. Zaświecił do środka. Pod ścianą siedział skulony mężczyzna z opuszczoną głową. - Guten Tag - rzucił Nokaut. Siedzący pod ścianą nie zareagował. Nokaut wypluł papierosa, przydepnął go. Wszedł do pomieszczenia, postawił pojemnik i zaświecił latarką w twarz więźnia. - Ej, ty, Germaniec, budź się! - Chwycił mężczyznę za bark i potrząsnął. Niemiec ocknął się z jękiem, podniósł głowę, spojrzał na Nokauta nieprzytomnym wzrokiem. Był to Hans Dietrich Schonenbach. Twarz ziemistego koloru pokrywał wielodniowy zarost, miał przekrwione oczy, czarne sińce od zmęczenia i stresu. Jego ubranie było brudne i pogniecione. Usta miał zaklejone taśmą, ręce związane kablem. Nokaut podniósł brodę więźnia. - Halo, jesteś tam? Chcesz jeść? Essen? Schonenbach kiwnął głową, z wysiłkiem przełknął ślinę. - Znasz zasady, krzykniesz, to oberwiesz w mordę - oświadczył Nokaut i podsunął pod jego nos zaciśniętą pięść. Potem chwycił za taśmę i zerwał ją z ust więźnia. Niemiec opanował jęk. Zadowolony Nokaut poklepał go po policzku. - Na ringu ból znaczy, że jeszcze cię nie znokautowali. Trzeba go polubić.

Pochylił się i otworzył plastikowy pojemnik. W środku leżały dwie kanapki i puszka piwa. Schonenbach nie poruszył się. - No na co czekasz, jedz! - zdenerwował się Nokaut. - Nie jestem bydlakiem, Niemiec to też człowiek. No jedz! Wcisnął kanapkę w usta więźnia. Schonenbach nie mógł użyć związanych rąk. Karmiony przez boksera jadł powoli. Nokaut wyciągnął z pojemnika puszkę piwa. - Lager. Deutsch? - Poczekał, aż Niemiec kiwnie głową. Otworzył puszkę i przystawił mu do ust. - Niech ci się przyśni twój Berlin. - Munich - powiedział Schonenbach z pełnymi ustami. Pił piwo z puszki, piana spływała mu po brodzie. - Bayern Monachium? Niemiec przytaknął. Nokaut pokiwał głową z uznaniem, jakby Schonenbach był właścicielem albo trenerem słynnego klubu. - Sześciu z Bayernu było w waszej drużynie - pochwalił się wiedzą Nokaut. Więzień pokręcił głową przecząco na znak, że nie rozumie. Nokaut podniósł się i zatańczył z wyciągniętymi rękami, jakby trzymał w nich trofeum. - Brazylia, puchar świata! - zawołał. - Deutschland! Schonenbach przytaknął z uśmiechem. Przez moment zaistniała pomiędzy nimi nić męskiego porozumienia. Pożywienie i alkohol przywróciły więźniowi kolory na twarzy. Nokaut podsunął mu pod usta następną kanapkę i puszkę piwa. - Szlag by was wszystkich z tą chciwością - mruknął. - Nie lepiej razem pooglądać mecze? ***

Willa Karola i Sandry Niewiadomskich była nowoczesną bryłą i składała się z kilku przenikających się sześcianów z przeszklonymi ścianami i tarasami. Mogło w niej zamieszkać kilkanaście osób, a nie należała do największych w Konstancinie. Przez dwadzieścia ostatnich lat wyrosły tu rezydencje, w których kilkuosobowe rodziny musiały chyba umawiać się na spotkania z pomocą telefonów. Jeśli w ogóle miały ochotę się widywać. Ciekawa byłam, czy właściciele tych budowli zaczną zamawiać równie imponujące grobowce. Jak kiedyś czyniły wielkie rody. W ogromnych oknach paliły się światła, po przystrzyżonym trawniku goniły się dwa młode labradory. Przy małym budynku obok bramy spacerował ochroniarz, paląc papierosa. Na widok podjeżdżających samochodów schował papierosa za siebie i otworzył pilotem bramę. Patrycja podjechała pod dom, z półleżącą Sandrą na siedzeniu pasażera. Mojego zastępczego citroena zaparkowałam na ulicy. Ochroniarz otworzył drzwi mercedesa i pomógł wysiąść Sandrze. Wprowadził ją do domu, podtrzymując troskliwie jak chore dziecko, a ona oparła rękę i głowę na jego ramieniu. Po kilku minutach siedziałyśmy w salonie, blisko otwartych drzwi na wielki taras wyłożony marmurowymi płytami i szkłem, pod którym widać było basen. Sandra półleżała na skórzanym szezlongu, zmęczona alkoholem, z kieliszkiem szampana w dłoni. Na stoliku obok stała otwarta butelka Dom Pérignon. Piłam kawę i próbowałam skupić się na kupionym w Papierni tabloidzie ze zdjęciem Schonenbacha. Żadne wizje się nie pojawiały. Patrycja chodziła po salonie ze słuchawką w dłoni, perorując z naciskiem:

- Nena, wszystkie mamy dużo spraw, ale Sandrina nas potrzebuje. No i nie słyszałaś najlepszego... O nie, kochana, na pewno nie przez telefon, tak dobrze to nie ma. Zbieraj dupę i przyjeżdżaj! Mokre włosy owiń turbanem, nie zaziębisz się. Czekamy! - Zadowolona rzuciła słuchawkę na skórzaną kanapę. - Brała prysznic, ale nie wytrzyma, zaraz będzie. Zmuszanie ludzi do ulegania jej woli było pasją Patrycji. Domyślałam się, że w wielodzietnej rodzinie, stłoczonej w dwóch pokoikach bloku na Grochowie, nikt nie zwracał uwagi na potrzeby małej Pati. Kiedy zaczęła dojrzewać, okazało się, że dziwnym zrządzeniem genów staje się pięknością i coraz więcej chłopców,a potem mężczyzn stara się odgadnąć jej życzenia. Marzyła, żeby wyrwać się z blokowiska i rodziny, ruszyć w wielki świat. Potem pojawiły się następne marzenia i spełniały się jak w bajce - dyskoteki, samochody, wakacje, zachwyt mężczyzn i nieustanna zabawa. Szybko nauczyła się, co znaczą pieniądze i styl. Potknięciem okazało się małżeństwo z biznesmenem, który zbankrutował podczas giełdowej bessy. Owocem tego związku była śliczna Wiktoria. Patrycja rozwiodła się i przytomnie uratowała część majątku, zanim jej mąż poszedł na dno. Dostała dobrą lekcję, później starannie sprawdzała zabiegających o nią mężczyzn. I wreszcie spotkała błyskawicznie bogacącego się Witusia. Od tej pory nie potrafiła wymyślić takiej fantazji, która nie stałaby się rzeczywistością. Willa na Sardynii, willa w Chamonix, wakacje w najdroższych kurortach na świecie, jacht na Karaibach, samochody, biżuteria, przyjęcia - świat kręcił się w szalonym wirze dookoła wiecznie głodnej Patrycji. Mimo to nadal uwielbiała dominować nad ludźmi. Nabyte w dzieciństwie kompleksy nie opuszczają nas do ostatniego tchnienia, nawet gdyby cały świat im zaprzeczał. Z zamyślenia wyrwał mnie cichy, cierpiący głos: - Daj spokój, nic mi nie jest - wyszeptała Sandra. Sięgnęła po butelkę szampana. Straciła przy tym ruchu równowagę i spadła z szezlongu, z hukiem ściągając na podłogę wszystko ze stolika. - Au! - krzyknęła i roześmiała się na całe gardło, rozciągnięta na podłodze, w kałuży rozlanego szampana. Rzuciłyśmy się z Patrycją na pomoc. Z kuchni zwabiona hałasem wyszła Ukrainka Oksana. Podniosłyśmy Sandrę i usadowiłyśmy ją na kanapie. Do salonu weszła Tosia, jej siedemnastoletnia córka. Ubrana w obcisłe szorty, bluzkę niezakrywającą brzucha, buty na wysokim obcasie, z długimi nogami i sporym biustem była młodszym wcieleniem matki i chodzącą prowokacją. Obrzuciła nas krytycznym spojrzeniem. - Pięknie, mamo, gratuluję - powiedziała, wykrzywiając usta w lekceważącym grymasie. Patrycja wzruszyła ramionami. - Daj spokój... nigdy się nie nabąblowałaś? - Nigdy. Jadę na koksie, jak tata. I herze, ale tylko do żyły. Rzuciwszy to wyzwanie, Tosia przeszła przez salon, odprowadzana naszymi spojrzeniami. - Okropna jesteś, wiesz?! - zawołała Sandra. - Nie obchodzi cię, że coś mogło się stać ojcu? - Wróci jak zbity pies - powiedziawszy to, dziewczyna znikła w kuchni. Sandra odszukała wzrokiem butelkę Dom Pérignon, z której wylał się cały szampan. - Oksanko, kochanie, przynieś nową butelkę. Wiesz, gdzie jest. - Masz dość - powiedziałam bez nadziei, że posłucha. - Przecież się wylało. Oksana czekała, czy uda nam się powstrzymać jej panią. Patrycja westchnęła.

- I dobrze. Umarłabyś jutro. W oczach Sandry pojawiły się łzy. - I tak nie żyję, ten drań mnie wykańcza. Patrycja dała znać spojrzeniem Ukraince, że kontroluje sytuację. - Zaparz nam kawy, dużo i mocnej! Oksana kiwnęła głową zadowolona i wyszła do kuchni. Wyobraziłam sobie, co musiała znosić, kiedy pani domu przesadzała z alkoholem. - Kiepsko się czuję - poskarżyła się Sandra. Jej twarz stawała się coraz bledsza. - Masz coś na kaca? - zapytała Patrycja. - Miłości... Potrzebuję tylko miłości - oświadczyła Sandra cichym głosem. Z kuchni wróciła Tosia ze szklanką musującego napoju. Przysiadła na kanapie obok matki, podała jej szklankę i kilka pastylek. - Co to jest? Nie chcę! - Sandra spróbowała odsunąć szklankę. Córka łagodnie, ale stanowczo zatrzymała jej dłoń. - Alka Seltzer, magnez, potas, witamina B. Jak zwykle. No już... Pij! Sandra włożyła do ust proszki i z obrzydzeniem wypiła kilka łyków. Tosia odstawiła szklankę, przykucnęła i ściągnęła jej buty. Potem wstała, chwyciła matkę pod pachy. - Idziemy. - Mam gości, nie widzisz? - Idziemy, mama... spać. - Nie chcę - powiedziała Sandra głosem dziecka, które wysyła się za wcześnie do łóżka. Wsparta o córkę spojrzała na Patrycję i na mnie. - Jesteście wspaniałe, kocham was. Co ja bym bez was zrobiła? - Upiłabyś się sama - podpowiedziała Tosia. - Ona mnie nienawidzi, moja własna córka - poskarżyła się Sandra. - Zostaw, dam sobie radę. - Uwolniła ramię z uchwytu i od razu straciła równowagę. Tosia złapała matkę, a ja zdążyłam podtrzymać ją z drugiej strony. Sandra uśmiechnęła się do mnie bezradnie. - Zazdroszczę ci, że nie masz faceta... naprawdę. Zobacz tylko, co się ze mną dzieje. Pa, muszę się chwilkę przespać. Nie wychodźcie, za kwadrans będę jak nowa. - Ziewnęła szeroko. Pa, pa... Kocham was. Wyszły drzwiami prowadzącymi do sypialni na parterze. Usiadłyśmy w fotelach. Patrycja dostrzegła w drzwiach kuchni Oksanę, z kawą na tacy. Powstrzymała ją gestem ręki. - Już nie potrzeba. Lepiej przynieś nam tę butelkę szampana... Zwariować tu można. Rozległ się dźwięk gongu. Oksana postawiła tacę i ruszyła do korytarza. - Nie mam ochoty na szampana - powiedziałam, podnosząc się. Patrycja wzruszyła ramionami. - Za bardzo się wszystkim przejmujesz. Miała rację. Zawahałam się. Może zostanę, napiję się szampana i na chwilę zapomnę o moich problemach? W drzwiach salonu pojawiła się Nena, w ramionach trzymała swojego yorka. - Jestem! - wykrzyknęła, podeszła szybko, pocałowała Patrycję i mnie w policzki. - Cześć, dziewczyny, cześć! A gdzie Sandrina? - Rozejrzała się i ściszyła głos. - Wiadomo już, że Karol

zniknął z jakąś modelką. Słyszałyście? - Cały Konstancin słyszał, ciociu - rozległ się głos Tosi. Nena odwróciła się spłoszona, ale już po sekundzie uśmiechnęłasię. Znałam jej reakcje z czasów szkolnych. Nic się nie zmieniły. Rodzicie zaszczepili Nenie lęk przed ludźmi, kiedy komunizm odebrał im podstawy bytu i groził fizycznym unicestwieniem.Arystokraci mogli przeciwstawić przemocy władzy tylko dobre wychowanie i gotowość do kompromisów. Między Neną a rzeczywistością wisiała różowa, przezroczysta kurtyna dobrego samopoczucia i uległości. Uśmiechnięta podeszła szybko do Tosi i pocałowała ją w oba policzki. Spojrzenie i mowa ciała mówiły: proszę, nie wracajmy do mojej wpadki! - Dzień dobry, kochanie, a gdzie jest mama? - zapytała pogodnie. Głos Tosi był chłodny i rzeczowy. - Narąbała się... Jak zawsze, kiedy tata znika. - Biedna Sandra. - Nena odwróciła się do mnie, prosząc wzrokiem o pomoc. - Zostań jeszcze, Ewcia, dopiero przyszłam. Tosia usiadła na kanapie, chwyciła pilota i uruchomiła odtwarzacz. Mówiła dalej, wybierając płytę z muzyką. - Ćwiczą to od lat. Tata znika na tydzień, mama upija się, potem choruje do powrotu ojca. Potem tata jest chory, a mama nagle zdrowieje i pielęgnuje go. Patrycja roześmiała się. Nena patrzyła na Tosię ze zgrozą, potem zwróciła się do mnie: - Potrzymasz Lulę? Zaraz wracam. - Wręczyła mi pieska i ruszyła w stronę łazienki. Weszła Oksana z butelką Veuve Clicquot, postawiła ją na stoliku przed Patrycją. Zwróciłam się do Tosi: - Nie chcesz, żeby Marysia dotrzymała ci towarzystwa? To był błąd. Tosia odwróciła się do mnie gwałtownie. - Nie potrzebuję pani współczucia! Mam popieprzonych rodziców i to moja sprawa! Mogłyście nie pić z mamą... dobrze wiecie, do czego to prowadzi! Rzuciła pilota na podłogę. Rozległa się bardzo głośna muzyka, Riders On The Storm Doorsów. Zerwała się z kanapy i wybiegła z salonu. Usłyszałyśmy tupot na schodach i zapadła cisza. Patrycja spojrzała na mnie z politowaniem, wstała z fotela, podniosła pilota i wyłączyła muzykę. Potem chwyciła butelkę i nalała szampana do trzech kieliszków. Bez słowa uniosła kieliszek w moją stronę. Pokręciłam przecząco głową i wyszłam z salonu. Miałam ochotę obmyć twarz zimną wodą. Weszłam do łazienki. Nena poprawiając przed lustrem makijaż, szybko mówiła do telefonu: - Zniknął nie na trzy dni, ale pięć! Sandra jest załamana, upiła się i gada o rozwodzie. No... serio! Wiem, że nie pierwszy raz! Ale nigdy nie było wiadomo, z kim... a teraz jasne, że z tą modelką! Muszę kończyć... pa, pa! Tylko nie mów, że wiesz ode mnie! Pa! Wyłączyła telefon, odwróciła się i z przestrachu zasłoniła dłonią usta. - Jezu, Ewa, chcesz, żebym umarła na zawał? Nie powiesz nikomu, prawda? Musiałabym rozchorować się na miesiąc! Nena była dziecinna w swoich wpadkach. Kiedy nie mogła inaczej dać sobie rady, znikała z atakiem wirusa. - Spokojnie, wyskoki Karola są publiczną tajemnicą - powiedziałam.

Rozpromieniła się. - Kochana jesteś! - Pocałowała mnie i wybiegła z łazienki. Zostałam wreszcie sama. Spojrzałam w lustro i zobaczyłamswój zagubiony wzrok. - Dasz sobie spokój z ich problemami? - mruknęłam do odbicia. - Chyba będzie trudno - odpowiedziało. Po paru minutach wyszłam z łazienki i zatrzymałam się jak wryta. Przede mną stała Sandra. Była rozczochrana i bardzo blada, w rozpiętym szlafroku na nagim ciele. Opierała się o framugę, mrużąc zaczerwienione oczy. - Boli mnie głowa - poskarżyła się. - Poproszę Tosię o tabletkę. - Nie, poczekaj. - Z kieszeni szlafroka wyjęła karteczkę i popatrzyła na nią ze wstrętem. Obiecałam sobie, że nigdy się do tego nie zniżę. Sukinsyn myśli, że nie wiem o jego garsonierze. Pojedziesz tam i przemówisz mu do rozsądku? Błagam! Podała mi karteczkę ze spojrzeniem pełnym lęku i nadziei. Zobaczyłam adres napisany drobnym maczkiem jak na więziennym grypsie. Nie miałam ochoty na tę misję. Sandra chwyciła mnie oburącz za dłoń. - Zrobisz to dla mnie? - wyszeptała. Delikatnie uwolniłam dłoń z jej uścisku. - Mhm. Dlaczego się nie rozwiedziesz? Patrzyła mi w oczy, jakby nie rozumiała absurdu pytania. - A z czego będę żyła? Z alimentów? To nie Ameryka! Przecież muszę wykształcić Tosię. Przerwała na chwilę, po czym dodała twardym tonem: - Tyle z nim przecierpiałam, niech on teraz męczy się ze mną! - Nie zabezpieczyłaś się jakoś? - brnęłam dalej. Westchnęła bezradnie. - Wiem, idiotka ze mnie, wszystko jest na Karola. Ale było tak fajnie... myślałam, że już zawsze będzie. - Jej ton znów stwardniał. - Nie pozbędzie się mnie. Za duży z niego tchórz, żeby się odważyć! Uciekała ze wzrokiem, nie chciała wyznać całej prawdy. - Nie patrz tak na mnie, proszę. Tylko tobie się przyznam... Ciągle kocham tego bydlaka! zakończyła bezradnie.

VII Duże pojedyncze krople uderzały w przednią szybę i bębniły o dach samochodu. W Konstancinie nawet deszcz padał inaczej, jakby też korzystał z prawa do wyjątkowości. Za oknami przesuwały się zapalone latarnie, błyszczała mokra jezdnia. Gęsta zieleń drzew i krzewów zazdrośnie skrywała światła rezydencji położonych w głębi wypielęgnowanych ogrodów. Zamyślona wracałam od Sandry. Wyobrażałam sobie, ile dramatów widziały mijane wille. Poczucie siły nagle wzbogaconych mężczyzn i próżność ich kobiet wydawały owoce zagubienia i samotności.

***

Z poddasza naszego domu grzmiał Beethoven. Wiedziałam, co to oznacza. Totalny bałagan, dziesiątki gazet, setki książek zalegających biurko, podłogę, parapety okien i półki. Pośrodku tego pandemonium mój brat pochylony nad laptopem jak jastrząb nad ofiarą, z płonącymi oczami wali w klawisze, jakby to była XIX-wieczna maszyna do pisania. Jednocześnie gada do siebie, przekrzykuje muzykę i przeklina. Zatrzymałam się na dole schodów prowadzących na piętro i wrzasnęłam, żeby ściszył odtwarzacz. Na piętrze pojawiła się rozgrzana adrenaliną głowa Rafała z pytaniem w oczach. Krzyknęłam jeszcze głośniej, przesuwając palcem po gardle. Wzruszył ramionami i zniknął w pokoju. Zapadła cisza, od której dzwoniło w uszach. Po chwili brat znów się pojawił, z plikiem wydrukowanych kartek w jednej ręce i kobiecym tygodnikiem w drugiej. - O co chodzi? - zapytał z szerokim uśmiechem. - O głuchego Beethovena - odpowiedziałam zjadliwie i wycofałam się. Usłyszałam tętent na schodach. Rafał wbiegł do saloniku, chwycił mnie wpół i okręcił w szalonym tańcu. - Obaliłeś rząd? - zapytałam, uwalniając się z jego rąk. - Zobaczymy! - oświadczył ze świecącymi oczami i potrząsnął zadrukowanymi kartkami. Dużo wody im się naleje do uszu! Przez dziurę, którą wywiercę! - Gratuluję. Masz na oku nową redakcję? - Przeczytasz? Twój brat czasem jest genialny. - Przetrzymamy jakoś. - Poklepałam go po policzku i ruszyłam do kuchni. - Zjesz coś ze mną? Potem zerknę, muszę zaraz jechać. - W nocy? - Sandra dała mi adres garsoniery Karola. Obiecałam sprawdzić, czy się tam nie zaszył. Rafał ruszył za mną, kręcąc głową. Nie interesowały go konstancińskie skandale. - Donżuan zerwał się w miasto? - Przynajmniej nie rzuca żony - zauważyłam i ugryzłam się w język. Skąd we mnie ta złośliwość? Skrzywił się zdegustowany. Położył na stole kobiece pismo i wziął ode mnie wiktuały, które wyjęłam z lodówki. Zauważyłam, że pismo było niemieckim wydaniem „Vogue'a”. - Za dużo czasu spędzasz z przyjaciółkami. Jeśli chcesz być jędzą, to precyzyjną. To ja zostałem wystawiony na wycieraczkę - powiedział, ustawiając jedzenie na blacie stołu. Miał rację, zmieniłam temat. - Sorry, Rafałku. Nie wiesz, gdzie jest moja córka? - Na muzyce. Zmieniła fortepian na gitarę. Spojrzałam na niego zaskoczona. - Ty o tym wiesz, a ja nie? - O tym i wielu innych sprawach twojej córki. Łatwiej się zwierzać tolerancyjnemu wujowi niż wiecznie krytykującej matce. Której życie nie jest wzorem mądrości. Cios był celny, zacisnęłam usta dotknięta. Rafał udał, że nie widzi mojej reakcji. Otworzył Vogue'a”. - To dla niego teraz tracisz rozum?

Na rozkładówce zobaczyłam fotografię uśmiechniętych i objętych Hansa Dietricha Schonenbacha i Maximiliana Thorna. Stali na tle stajni, w strojach do konnej jazdy. Poczułam nieprzyjemny dreszcz lęku. Max był zamieszany w porwanie! Rafał zaczął kroić chleb, przyglądał mi się uważnie. - Mowę ci odebrało? Jest tak piękny? Czy taki bogaty? - To ten porwany Niemiec - powiedziałam przez ściśnięte gardło. - Zaginiony - poprawił mnie. - Chyba że dotarłaś z przyjaciółkami do porywaczy. Nie powinnyście pracować dla służb? - Pokazał nożem na Thorna. - A to twój obiekt westchnień? - Puknij się w czoło - warknęłam. Ironia Rafała dobrze mi jednak zrobiła. Zamknęłam pismo lekceważącym gestem i skupiłam się na sałatce. Pokroić awokado, pomidory i cebulę, zmieszać z liśćmi sałaty i przygotować sos winegret. Myślałam intensywnie. Fotografia Maxa i Schonenbacha świadczyła o bliskiej zażyłości. Przy okazji wspólnych inwestycji biznesmeni chętnie demonstrowali przyjaźń w mediach. Co nie przeszkadzało im knuć, jak ograbić „przyjaciela”. Rafał dobrze się bawił moim kosztem. Z uśmiechem zamoczył kabanosa w keczupie, położył na kromce chleba i wgryzł się w nią. Spojrzałam na niego z obrzydzeniem. - Dostaniesz raka. Albo zjedzą cię wyrzuty sumienia za zamordowane zwierzęta. Odwróciłam pismo i zobaczyłam datę wydania. - To ma pół roku. - Ktoś przysłał do redakcji. Wczoraj, na moje nazwisko - wyjaśnił. - Wykorzystasz to? Do czego? - Nie jesteśmy brukowcem. - Rafał zastukał palcem w okładkę. - Zaginiony Niemiec inwestował w Polsce razem z twoim playboyem. W stajnię i pole golfowe. Wiedziałam już o tym, czekałam na dalszy ciąg. - Przyjaciel wyskoczył z kasy, no i pan baron wywiózł go do polskiego lasu - ciągnął. Wzruszyłam ramionami. - Maximilian Thorn? Nie pasuje. W Europie tak nie robi się interesów. Rafał pokręcił głową z politowaniem. - W twojej Europie piękni baronowie kłusują po Polach Elizejskich i wymieniają ukłony ze ślicznymi księżniczkami. Nie ma chciwości, kłamstw i zbrodni. Gratuluję wiedzy o człowieku i świecie, siostro. Powiedziawszy to, wyszedł z kuchni do salonu. Otworzyłam „Vogue'a” i patrzyłam zamyślona na fotografię. - Dlaczego przysłali to pismo na twoje nazwisko? - rzuciłam w stronę salonu. Usłyszałam tylko kroki na schodach, Rafał wracał do pokoju. Skupiłam się znów na zdjęciu. W tle, za Maxem i Schonenbachem, stał niski mężczyzna o ciężkiej budowie ciała. Opierał się o bramę stajni i patrzył na obejmujących się Niemców. Jego twarzy nie było widać wyraźnie, ale miałam wrażenie, że to on wszedł za mną do kawiarni Bliklego, w Papierni. Poczułam zawrót głowy, światła w kuchni przygasły, chwyciłam się blatu stołu, żeby nie upaść. Przed oczami mignęła twarz mężczyzny z pistoletem w dłoni, oślepił mnie błysk z lufy, rozległo się ogłuszające echo wystrzału. Mężczyzna zbliżał się do mnie szybko. Zdrętwiałam z lęku, nie mogłam się poruszyć. Serce uderzyło szybciej, tętno załomotało w skroniach, z trudem

chwytałam powietrze. Obraz uciekającego przeniknął przeze mnie, jakby był duchem. Przeszedł mnie zimny dreszcz. Widok ciemnej stajni z trzema sylwetkami rozwiał się powoli, odzyskałam wzrok. Zamknęłam „Vogue'a”. Dobrze, że Rafał nie zobaczył mnie w tym stanie, na pewno domagałby się, żebym wróciła do szpitala. Może powinnam to zrobić?

VIII Zaczynałam lubić zastępczego citroena. Za to, że zapalał od razu, nie ściągał w bok i nie piszczał na każdym wyboju jak toyota, którą zajeździłam przez dziesięć lat. Prowadziłam szybko podwójną szosą z Konstancina do Warszawy, rozkoszując się chłodnym powiewem z otwartego okna. Na siedzeniu obok leżał otwarty „Vogue” z fotografią obu Niemców. W rozbłyskach świateł mijanych latarni przybliżali się i wykrzywiali do mnie w uśmiechach, by po chwili posmutnieć w mroku. Jak w animowanym filmie o wampirach. Czy Max uprowadził i zabił Schonenbacha? Nie wyglądał na mordercę. Nikt nie wygląda, nie bądź głupia, skarciłam się w myślach. Tacy jak on tylko zlecają zabójstwa. Popatrzyłam uważniej na pismo. Max uśmiechał się drwiąco, grymas ust stawał się okrutny, jego ramię przyciągało szyję przyjaciela w morderczym uścisku. Schonenbach się dusił, bezradnie szarpał w żelaznym chwycie. Głośny klakson przywrócił mnie do rzeczywistości. Zahamowałam ostro, skręcając jednocześnie odruchowo w bok. Przede mną mignął samochód, który wyjechał z bocznej ulicy na zielonym świetle. Kierowca wygrażał mi pięścią przez otwarte okno. Zatrzymałam się i przez chwilę siedziałam bez ruchu, oddychając głęboko. Wyjechałam prawie do połowy skrzyżowania, na czerwonym świetle. - Przepraszam, stary, mogłeś źle skończyć - mruknęłam i pogłaskałam kierownicę citroena. Wrzuciłam pismo do schowka i zatrzasnęłam. Dość. Jestem matką, odpowiadam za Marysię, nie zamierzam ryzykować życiem. Może Herr Schonenbach urwał się z piękną modelką, podobnie jak Karol. Przypomniałam sobie o zadaniu, którego się podjęłam, i wrzuciłam bieg. - Będę skupiona i poważna - zapewniłam mój zastępczy samochód. Ruszyliśmy dalej, w stronę łuny świateł nad Warszawą. ***

- Mówię pani szczerą prawdę, nie ma pana Karola. Sześćdziesięcioletni portier apartamentowca patrzył na mnie zza lady recepcji wzrokiem, w którym służbowa uprzejmość mieszała się z czymś, czego nie rozumiałam. O co mu chodziło? - Pozwoli pan, że wejdę i sprawdzę? - zapytałam z uśmiechem. Portier przyglądał mi się w milczeniu. Dotarło do mnie nagle,że po prostu mu się podobam. Byłam ubrana w krótką kurteczkę i obcisłe dżinsy, obcasy wydłużały mi nogi, przed wyjściem pomalowałam oczy i usta. Zapominałam ostatnio, że jestem kobietą.Mężczyzn podejrzewałam o ukryte, a najchętniej zbrodnicze intencje. Portier pochylił się na ladę i powiedział konspiracyjnym tonem:

- Nie wolno mi, ale pani powiem. Pana Karola zabrała policja, parę godzin temu. Mocno był zmęczony. - Westchnął, patrząc mi w oczy. - Bardzo przepraszam, ale szkoda pani dla niego. Mało to porządnych facetów? No tak, od początku wziął mnie za kochankę. Portier wiedział, że Karol był żonaty, i współczuł mi! Poczułam irytację i rozbawienie jednocześnie. Uśmiechnęłam się i położyłam dłoń na jego ręce. - Jest pan uroczy, dzięki. Nie straciłam głowy dla Niewiadomskiego, przyjaźnię się z jego żoną. Portier zbladł. - Oj, po co pani mówiłem! - wyjąkał. - Pan Karol mnie zabije. - Nie wydam pana, obiecuję. - Poklepałam jego dłoń. - Dobrej nocy. - Bardzo dziękuję, do widzenia pani. I przepraszam! Kiwnęłam głową z uśmiechem i ruszyłam do wyjścia. Czułamsię znakomicie. Jak niewiele mi wystarczało - posądzenie starszego portiera, że mogłam być kochanką mężczyzny, który przebierał wśród najatrakcyjniejszych dziewczyn w mieście. Zatrzymałam się przed apartamentowcem i wybrałam w telefonie numer Rafała. Po chwili usłyszałam jego zaspane: „Halo”. - To ja. Potrzebuję twojej pomocy. - Nie możesz poczekać do jutra? - Nie, Rafałku, teraz. - Jest środek nocy... Gdzie ty się włóczysz? - Głos brata przytomniał. - Poszłaś gdzieś z Karolem? Jest pijany? - Masz kumpla od policyjnych spraw. Zadzwoń do niego, Karol ma problemy. Rafał westchnął zniecierpliwiony. - Zawsze ma problemy. Mój kumpel musiałby otworzyć wydział do spraw Karola. - Wiem, Rafałku, ale Sandra jest moją przyjaciółką. Żal mi jej. Proszę cię! ***

Czekając na Rafała w samochodzie, słuchałam muzyki i wiadomości. Lubiłam tę porę nocy puste miasto, cisza, dobra muzyka w radiu i spokojny głos spikera. Chwila wyrwana z zamętu, w którym bierzemy udział codziennie, pędząc za iluzjami. Nie przepadałam tylko za nocnymi duchami miasta. W odróżnieniu od konstancińskich były zarozumiałe i cieszyły je ludzkie nieszczęścia. Przesuwały się jak ponure cienie, patrzyły na mnie niechętnie i znikały w ciasnych zaułkach między domami. Zrobiło się chłodno, sięgnęłam po chustkę leżącą na tylnym siedzeniu i założyłam ją na głowę, nie patrząc w lusterko. Poczułam wilgoć na policzku, dotknęłam to miejsce palcami. Coś gęstego i lepkiego. Sięgnęłam szybko drugą ręką i zapaliłam lampkę nad lusterkiem. Moja dłoń była cała czerwona. Zerwałam chustkę z głowy. W lusterku zobaczyłam najpierw przerażone oczy, potem policzek i czoło umazane krwią. Tłumiąc okrzyk strachu, chwyciłam za klamkę i wyskoczyłam z samochodu. Z takim impetem, że wywróciłam się na mokry asfalt. Odwróciłam się. Na fotelu kierowcy leżała moja jasna chustka, cała czerwona od krwi. Wstałam, próbując zapanować nad paniką. Zajrzałam ostrożnie przez okno. Na siedzeniach

nie było trupa. Podeszłam do tyłu auta i wstrzymując oddech, otworzyłam bagażnik. Tu też nie było zwłok. Zamordowano człowieka w taki sposób, żeby ślady prowadziły do mnie? Zapomniałam natychmiast o Karolu, teraz ja miałam problem. I to znacznie poważniejszy! Ruszyłam na sztywnych nogach w stronę apartamentowca. Kątem oka kontrolowałam sytuację. Jeśli ktoś wrabiał mnie w morderstwo, zapewne obserwował moją reakcję. A może już zadzwonił na policję? Portier podniósł się zza lady, patrzył na mnie zaniepokojony. - Co się stało? Dobrze się pani czuje? Próbowałam opanować dygot z powodu nerwów i obrzydzenia. - Nic takiego, leci mi czasem krew z nosa. Ma pan tu łazienkę? Wyszedł szybko zza lady i wskazał drzwi w ścianie naprzeciw. - Proszę, tędy. Ruszył przodem, otworzył drzwi kluczem i zapalił światło. Podziękowałam skinieniem głowy, weszłam do łazienki, zamknęłam za sobą drzwi. Odbicie w lustrze ukazało mi skrzyżowanie lady Makbet z ofiarą horroru. Całe czoło, policzek i włosy po prawej stronie miałam zalepione krwią. Odkręciłam wodę w kranie, umyłam twarz i zakrwawione włosy. Z lękiem patrzyłam na czerwoną ciecz spływającą po moich palcach do otworu w umywalce. Wytarłam się papierowym ręcznikiem i wrzuciłam go do kubła. Spróbowałam uspokoić się, ale w głowie wirowały panika i zamęt. Poczekam na Rafała, on będzie mądrzejszy. Nie mogłam poprawić makijażu, bo kosmetyki zostawiłam w torebce. Poprawiłam mokre włosy w lustrze, odwróciłam się i nacisnęłam klamkę. Drzwi były zamknięte. Poszukałam wzrokiem urządzenia odblokowującego zamek. Nacisnęłam znów na klamkę, bez skutku. Przerażona zadudniłam pięściami w drzwi. - Halo, niech mnie pan wypuści! Natychmiast! Cisza. Portier był w zmowie z mordercą! Idiotka, pozwoliłam zamknąć się do przyjazdu policji! Z wściekłością zaczęłam walić pięściami i kopać w drzwi. - Otwieraj, draniu! Wypuść mnie, słyszysz?! Drzwi otworzyły się tak nagle, że ostatnie kopnięcie trafiło w goleń portiera. Z okrzykiem bólu chwycił się za nogę. Wypełniał sobą cały prostokąt ramy. Nie zamierzałam czekać, co zrobi, pchnęłam z całej siły i wyskoczyłam na korytarz. Portier usiadł z rozmachem na marmurowej posadzce, wlepiając we mnie przerażone oczy. - Zamek się zacina... przepraszam bardzo! - krzyknął. Biedak nie miał pojęcia, dlaczego tak go potraktowałam. Pomogłam mu się podnieść. Miał obolałą minę i wyraźnie się mnie bał. Zakrwawiona wariatka w środku nocy. Puściłam jego ramię. - To ja przepraszam, mam klaustrofobię - wymyśliłam na poczekaniu. - No i krwotok z nosa. Portier pokiwał głową, ale widziałam, że przeszła mu ochota na przyjaźń. Z jedną nogą w powietrzu, trzymając się framugi, czekał, aż sobie pójdę. Zdecydowanie nie był w zmowie z mordercami. - Do widzenia panu. I dziękuję. Ruszyłam do wyjścia z hallu, czując na plecach jego spojrzenie. Przez szybę drzwi zobaczyłam ciemny parking. Zatrzymałam się. Samotne siedzenie w samochodzie, w miejscu

zbrodni, nie było dobrym pomysłem. Odwróciłam się. - Mogę tu zaczekać? Ktoś ma po mnie przyjechać. Portier bez słowa pokazał ręką na kanapę przy przeszklonej ścianie. Potem ruszył w stronę recepcji, lekko kulejąc. - Naprawdę przykro mi, że pana kopnęłam. Miałam ciężką noc, wystraszyłam się. A pan był dla mnie tak uroczy. Pomogło, twarz portiera złagodniała. - Ma pan może papierosa? - Tu nie wolno palić - odparł wciąż sztywnym głosem, ale sięgnął pod ladę. - Uchylę okno. ***

Niedługo potem stałam przy otwartym oknie, wciągając w płuca uspokajający dym. Na plecach czułam wzrok portiera. Na jego miejscu też nie spuszczałabym się z oka. Na asfalt parkingu padły światła zbliżającego się samochodu. Cofnęłam się od okna. Przed apartamentowcem zatrzymało się volvo, wysiadł z niego Rafał. Odetchnęłam z ulgą i ruszyłam mu na spotkanie. Rafał wszedł przez szklane drzwi, spojrzał zdziwiony na papierosa w mojej dłoni. Zgasiłam papierosa w metalowej popielniczce, skinęłam głową portierowi, chwyciłam brata pod rękę i wyprowadziłam na dwór. Bez słowa podeszłam do citroena, otworzyłam drzwi. Przed nami leżała poplamiona krwią chustka. Rafał spojrzał na mnie zaniepokojony. - Co się stało? - Porozmawiałam trzy minuty z portierem, wróciłam do samochodu i chustka była we krwi. Świeżej. - Skąd wiesz, że to krew? - A na co wygląda? - Zostawiłaś samochód otwarty i ktoś ci zrobił głupi żart. Jakieś dzieciaki, po co się denerwujesz? Dostrzegłam w oczach Rafała zwątpienie. Chwycił chustkę za czysty róg, podniósł do nosa i powąchał. - Dziwnie pachnie. - Krew? - Nie jestem pewien. - Powąchał jeszcze raz. - Przestań, bo zwymiotuję - poprosiłam. Rafał podszedł do bagażnika, otworzył go, włożył chustkę i zatrzasnął klapę. - Co robisz? - Poproszę kumpla o badanie kryminalistyczne. - Nie, lepiej ją wyrzućmy. Albo spalmy. - No co ty? Nie masz nic na sumieniu, uspokój się. - Łatwo ci mówić. Nie ty włożyłeś zakrwawioną chustkę na głowę. Rafał spojrzał na mnie, potem na hall apartamentowca. - Tak, portier widział mnie umazaną na czerwono jak indiańską squaw - potwierdziłam. - Udusimy go i zakopiemy w lesie - zaproponował z błyskiem w oku.

Nie było mi do śmiechu. - Zadzwoniłeś do kumpla policjanta? W sprawie męża Sandry? - zapytałam. - Nie chciał mówić przez telefon, mamy przyjechać. Co znów twój Karol narozrabiał? - Nie mój, okay? Miałam serdecznie dość wszystkiego. Poczułam falę zmęczenia. - Jedź, proszę, ze mną. Wrócimy po twoje volvo. Kiwnął głową i wsiadł za kierownicę citroena. Żadnego ale, cienia dyskusji. Usiadłam obok i podałam mu kluczyki. - Jesteś najwspanialszym bratem, wiesz? - powiedziałam wzruszona. Puścił do mnie oko, zapalił reflektory i ruszył przez parking. - Wiem, innego nie masz. Sięgnęłam do schowka. - Coś ci pokażę. Schowek był pusty, „Vogue” wyparował! - Jasny gwint! - krzyknęłam, nie wierząc własnym oczom. - Co znowu? - Rafał z wrażenia przyhamował przed wyjazdem z parkingu. - Twój „Vogue”! Tu go włożyłam! Spojrzał na schowek. - Poplamił twoją chustkę i zabrał pismo? Zimny dreszcz lęku przespacerował po moim kręgosłupie. - Ktoś chce cię przestraszyć - stwierdził Rafał. - I udaje mu się to. Cholernie dobrze! - Co chciałaś mi pokazać? - Faceta na fotografii, stoi za Thornem i Schonenbachem. Myślę, że widziałam go wczoraj w Papierni. - Znajdziemy to wydanie - powiedział Rafał uspokajającym tonem. Byłam mu wdzięczna za ten spokój. I za to, że poważnie traktował moje obawy. - Dzięki. Przepraszam, od czasu wypadku miewam zwidy. Ale chustka jest prawdziwa. Jedźmy. Rafał wyciągnął rękę i pogłaskał mnie po policzku. To było miłe. Przytuliłam się na chwilę do jego dłoni. Wyjechaliśmy z parkingu na pustą ulicę. Włączyłam radio i wyciągnęłam się wygodnie w fotelu. Genialnie jest mieć takiego brata. ***

W budynku komendy policji nie było pięknie, ale za to bezpiecznie. Siedziałam z Rafałem w pustej poczekalni, pijąc herbatę z automatu. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak mi smakowała zwykła herbata. Nieźle jest znaleźć się czasem pod opieką policji, a jeszcze lepiej, kiedy komisarz jest kumplem kogoś z rodziny. Rozmawialiśmy z Rafałem po cichu o błahych sprawach. O naprawie dachu, który przeciekał, o przesadzeniu jałowca do innejczęści ogrodu. I o kierunku studiów Marysi, która niestety chciała pójść w moje ślady i zdawać na Akademię Sztuk Pięknych. Minęło pół godziny. Z drzwi za dyżurką wyszedł wysoki mężczyzna ubrany po cywilnemu. Miał regularne rysy, ciemne włosy i oczy, nie skończył czterdziestki. Podszedł do nas, podał mi

mocną dłoń i przedstawił się: - Adam Dąbrowa. Od razu spodobał mi się. Nie tylko dlatego, że był przystojny - chciałam zaufać przedstawicielowi prawa i porządku. - Ewa Potulska, bardzo mi miło. Komisarz uśmiechnął się do mnie, ukazując rząd równych zębów, po czym zwrócił się do Rafała: - Możemy pogadać? Przestał mi się podobać. Jakim prawem wykluczał mnie z rozmowy? Chciałam zaprotestować, ale Rafał dał sygnał oczami, żebym poczekała. Odeszli razem na koniec poczekalni. Musiałam opanować irytację. Wyciągnęłam nogi i skupiłam się na kubku z gorącą herbatą. Rafał powtórzył mi potem ich rozmowę. Dąbrowa wyjął z kieszeni chustkę w plastikowej torebce. - Została poplamiona krwią pochodzenia zwierzęcego, przypuszczalnie kota. Mój brat pokiwał głową, obaj zerknęli w moją stronę. - Nie wsyp mnie, musiałbym wystąpić oficjalnie o zlecenie ekspertyzy, trwałoby to kilka dni - poprosił Dąbrowa. - Spokojnie, stary, nie ujawniłem nigdy źródła informacji - odparł Rafał. - Czy twoja siostra nie ratowała rannego kota? - Twierdzi, że ktoś poplamił jej chustkę. Komisarz nie był skłonny uwierzyć w moją dramatyczną wersję. - Podobno miała wypadek. Uderzyła się w głowę? Znów spojrzeli na mnie obaj. Moja herbata i cierpliwość skończyły się. Wstałam, wrzuciłam pusty kubek do kosza i podeszłam do nich. - Nie potrąciłaś przypadkiem kota? - zapytał Rafał delikatnym tonem. Czekali obaj z zakłopotanymi minami. Powoli dotarło do mnie, co mieli na myśli. - Macie mnie za wariatkę? Dostałam ataku histerii po przejechaniu kota? Miałam wcześniej amnezję, więc i to zdarzenie wrzuciłam w niepamięć. Nie wiem nawet, co tu robię i kim panowie jesteście! Komisarz i mój brat chcieli zaprotestować, ale ja miałam dość. Bez słowa odwróciłam się i ruszyłam do wyjścia. Usłyszałam głos Rafała: - A co z Karolem? Zatrzymałam się przy drzwiach. - Zabrali go do komisariatu na Wilczą - powiedział Dąbrowa. - To poważna sprawa, grozi mu zarzut o spowodowanie zagrożenia życia. Nockę ma tam Szczerbaty, znasz go. Powiedziałem mu, że się odezwiesz. Moja rada: trzymaj się z daleka od tej sprawy, bo źle pachnie. No, to tyle. Sorry, stary. Bez pożegnania pchnęłam drzwi i wyszłam z komisariatu. ***

W drodze przez miasto siedziałam obok Rafała, nie odzywając się. Widziałam, że czuje się niezręcznie. Wreszcie zapytałam zaczepnym tonem: - Twój policyjny geniusz ustalił, że to krew kota? W pół godziny?

- No wiesz... - zaczął ostrożnie Rafał, nie odrywając wzroku od ulicy przed samochodem. - Nie, nie wiem! Skąd wzięli kocią krew? Barbarzyńcy! Znasz mnie, całe życie miałam do czynienia ze zwierzętami. Nie wymiękłabym jak rozhisteryzowana idiotka po przejechaniu kota. Nie rozumiesz, do diabła, że ktoś chce mi dać do zrozumienia, żebym się nie mieszała? I zamknęła gębę, bo skończę jak ten kot! Rafał zahamował, zatrzymał samochód przy chodniku. - Jeśli to prawda, to na jaką cholerę każesz mi zajmować się Karolem? - To nie ma nic wspólnego z Karolem! - wrzasnęłam. - A z czym?! - krzyknął Rafał. Zdenerwował się i ucieszyło mnie to. Nie byłam wreszcie sama w mojej paranoi. Podniosłam obie dłonie, żeby uspokoić rozmowę. - Z moim wypadkiem. Z czymś, co widziałam w stajni i czego nie pamiętam. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu. - I co dalej? - zapytał wreszcie Rafał. - Obiecuję, że nie będę przejeżdżać kotów i smarować chustek ich krwią. Moja sekta satanistyczna będzie rozczarowana. Jedź. Rafał westchnął, położył ręce na kierownicy. - Ale nadal jesteśmy siostrą i bratem? - upewnił się. Pochyliłam się i pocałowałam go w policzek. Ruszyliśmy. - Biedna Sandra - powiedziałam. - Ten komisarz mówił, że Karol wpakował się w coś poważnego. - Dowiem się, jakie ma zarzuty. Ale na tym koniec. Karol ma forsę na najlepsze kancelarie w Warszawie - odparł Rafał. Miał rację. Poczułam, że coś przykuwa moją uwagę. Pochyliłam się i spojrzałam w boczne lusterko. Skręciliśmy na skrzyżowaniu i jadąca za nami czarna limuzyna też skręciła. Wzięłam do ręki chustkę w plastikowej torbie. - Możesz stanąć? Nie mogę na nią patrzeć, wrzucę do bagażnika. Rafał zatrzymał samochód przy chodniku. Wysiadłam i dyskretnie spojrzałam do tyłu. Czarna limuzyna zatrzymała się i zgasiła reflektory. Otworzyłam bagażnik, podniosłam chustkę wysoko, demonstrując typom w limuzynie, po czym wrzuciłam ją do bagażnika i zatrzasnęłam klapę. Odwróciłam się i pokazałam wyciągnięty do góry środkowy palec. W czarnym aucie nic się nie poruszyło. Poczułam się lepiej. Możecie, dranie, straszyć bojaźliwych ludzi, ale nie mnie. Sztuka odwagi nie polega na braku strachu, tylko na opanowaniu go. Zobaczymy, kto ma mocniejsze nerwy! Urodziłam się w Konstancinie, to moje centrum świata. Bezpieczne, najspokojniejsze miejsce pod słońcem. Kilka dni temu zostałam obudzona z tego złudzenia, i to brutalnie. Przypadkiem stałam się świadkiem czegoś, czego nie mogłam sobie przypomnieć. Teraz ktoś próbował mnie przestraszyć, powstrzymać przed drążeniem prawdy. Nazywam się Potulska i jestem dość potulną osobą, ale zaczęło mnie to poważnie irytować.

IX

Komisarz Szczerbaty był żywym dowodem, że nazwiska nie są dziełem przypadku. Kiedy mówił, między jego rozstawionymi zębami coś świszczało i bulgotało. Nalany, przysadzisty, tkwił za biurkiem w nieświeżym mundurze, wertował papiery i nie patrzył nam w oczy. - Karol Niewiadomski został zatrzymany jako podejrzewany o podanie innej osobie środka odurzającego i jej wykorzystanie seksualne. A także spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Kobieta przebywająca od kilku dni w jego towarzystwie została znaleziona nieprzytomna w parku, niedaleko warszawskiego mieszkania Niewiadomskiego. Jest teraz w stanie śpiączki, na oddziale intensywnej terapii. Lekarze walczą o jej życie. Podniósł oczy znad dokumentów i zmierzył nas spojrzeniem bez wyrazu. Z naszych twarzy łatwo było odczytać, że jesteśmy zszokowani. Komisarzowi Szczerbatemu sprawiło to przyjemność, lewy kącik ust podniósł w ironicznym uśmiechu. Przyszło mi do głowy, że policjanci trenują półuśmiechy, żeby straszyć podejrzanych. - Środka odurzającego? - powtórzyłam bezmyślnie. - Narkotyku, proszę pani - potwierdził komisarz. - Więcej szczegółów mogę podać tylko rodzinie. U pana Niewiadomskiego jest aktualnie jego adwokat. - Oczywiście, bardzo panu dziękujemy. - Rafał podniósł się z krzesła. Szczerbaty sprawdził w dokumentach, potem zabulgotał: - Mecenas Walicz. Jutro decyzja sądu w sprawie wniosku prokuratora o tymczasowe aresztowanie. Chciałam powiedzieć, że nie wierzę w oskarżenia męża przyjaciółki, ale Rafał miał lepszy pomysł. - Jaka jest sytuacja? Komisarz wzruszył ramionami. - Dziewczyna może z tego nie wyjść. - Wbił we mnie spojrzenie bladych oczu. - Wie pani coś o uzależnieniach Niewiadomskiego od kokainy? - Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. Kiwnął głową na grubym karku, z grymasem, który mówił, że mi nie wierzy. I miał rację. Potem wstał i wyciągnął rękę, bez słowa. Uścisnęłam jego wielką, miękką dłoń i ruszyłam do drzwi. - Bardzo dziękujemy - rzucił Rafał. Rozległo się pukanie, do gabinetu wszedł mężczyzna po pięćdziesiątce w drogim garniturze. Składał się z chciwości i maskowanego cwaniactwa. Z domieszką rozwiązłości. Skinął mi głową, obmacując wzrokiem moje piersi i nogi, potem podszedł do biurka Szczerbatego. Bez słowa wręczył komisarzowi dokument w plastikowej okładce. - To jest kopia skargi na warunki, w jakich przetrzymywany jest mój klient. Oryginał złożę rano w prokuraturze. Dwóch pijaków i psychopata podejrzany o zabójstwo w jednej celi z panem Niewiadomskim. To skandaliczne prześladowanie musi natychmiast się zakończyć! Szczerbaty przyjrzał się ze spokojem dokumentowi. - Oczywiście, panie mecenasie - zaświszczał z satysfakcją. - Zaraz oddam pana klientowi mój gabinet. I zamówię masażystkę. - Panie komisarzu... - zaczął mecenas mocnym tonem. Szczerbaty nie pozwolił mu skończyć. - Tak się złożyło, panie adwokacie, że mamy natłok zboczeńców. Postaram się ich

pogrupować. Niewiadomski z innymipedofilami, dilerami i gwałcicielami. Zwykli zabójcy osobno. Czy to pana satysfakcjonuje? Zaczęłam lubić komisarza Szczerbatego. - Pan sobie kpi, a nie radzę! - ostrzegł sztywno adwokat, po czym zwrócił się do mnie i Rafała: - Mecenas Walicz, jestem obrońcą Karola Niewiadomskiego. Państwo, jak się domyślam, w tej samej sprawie. Podał mi rękę i przytrzymał moją w uścisku. Znałam tę manierę mężczyzn, którzy uważali, że z powodu wysokiej pozycji mogą traktować kobiety z poufałością. Miałam ochotę odpowiedzieć, że przyszłam tu z powodu zabójcy psychopaty. - Ewa Potulska - przedstawiłam się i uwolniłam dłoń. - Sandra mi o panu nie wspominała. - Pan Karol nie chciał niepokoić żony. - Walicz uśmiechnął się do mnie kompletem białych implantów. Komisarz Szczerbaty podniósł się zza biurka, podszedł do drzwi i otworzył je. Miał dość mecenasa, mnie i Rafała. - Jeśli państwo pozwolą, mam swoją pracę. Do widzenia. Skinęłam mu głową z uśmiechem i wyszłam z gabinetu na korytarz. Walicz ruszył za mną. Rafał zamknął za nami drzwi. ***

Była późna noc, stres i zmęczenie dawały mi się we znaki. Staliśmy obok citroena. Mecenas Walicz perorował, na zmianę zwracając się do mnie i do mojego biustu. - Proszę przekazać pani Sandrze, że zająłem się sprawą. Ale jest problem... Modelka, z którą pan Karol spędził kilka dni, ma niespełna szesnaście lat. Udało mu się wyrwać mnie z sennego otępienia i sprawiło mu to satysfakcję. - Tak, tak, proszę pani - zapewnił tym razem moje biodra. - Chwileczkę. - Sięgnął w zanadrze, wyjął kopertę, z której wyciągnął dużą fotografię reklamową. Spojrzeliśmy. Mogłam przysiąc przed każdym sądem, że długonogie stworzenie na zdjęciu, z wybujałymi piersiami i mocnym makijażem, miało co najmniej dwadzieścia pięć lat. Rafał gwizdnął cicho, z podziwem. Walicz schował fotografię do koperty. - Właśnie, proszę państwa, sam może bym się nabrał - rzucił lekkim tonem. - No, ale ja jestem stanu wolnego. I mam doświadczenie w tych sprawach. - Posłał mi znaczący uśmiech, ale zobaczył w moich oczach lodowaty chłód, więc spoważniał. - Na Karolu ciążą niebanalne zarzuty. Słyszeli państwo, dziewczyna jest w śpiączce po narkotykach. Może zażyła je sama, jednak stało się to w mieszkaniu Karola. No i wykorzystywanie seksualne małoletniej stanowi okoliczność obciążającą. Po za tym... - Co pan zamierza? - zapytałam, przerywając potok zadowolonej elokwencji. - Wniosłem do sądu o poręczenie majątkowe. Niestety, są świadkowie, którzy widzieli go z dziewczyną w nocnym klubie. Mogą być problemy z wyciągnięciem pana Karola. Oczywiście poruszę niebo i ziemię. Są metody, o których wolę teraz nie mówić... Sporo jednak kosztują. Mają państwo jakieś pytania? Spojrzałam na Rafała. Wzruszył ramionami. Widziałam w oczach Walicza, że liczył już, ile zarobi na Karolu i Sandrze.

Miałam go powyżej uszu. - Do widzenia panu. - Odwróciłam się, otworzyłam drzwi i wsiadłam za kierownicę. Rafał był zaskoczony moją reakcją, wyciągnął rękę do Walicza. - Do widzenia, panie mecenasie. Wymienili uścisk dłoni. Walicz ukłonił mi się z uśmiechem i ruszył w stronę terenowego porsche, najnowszego modelu cayenne. Otworzył go z daleka pilotem, żebyśmy zobaczyli, że to jego wóz. Uruchomiłam silnik i ruszyłam ostro. Rafał patrzył na mnie zdziwiony. - Co cię ugryzło? Czemu po nim tak pojechałaś? - Pijawka! - parsknęłam. - Myśli tylko o seksie i forsie! Przejechaliśmy obok cayenne, do którego wsiadał Walicz.Pomachał nam przyjaźnie. Prawie zawadziłam citroenem o jego drzwi, co zmusiło mecenasa do szybkiego skoku na siedzenie kierowcy. Rafał pokręcił głową. - Ej, sister, nie szalej. Warszawski adwokat od bogatych klientów, nic specjalnego. Zatrzymałam się na czerwonym świetle. Usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Wyciągnęłam telefon z torebki. Na ekranie wyświetlił się esemes: - Bis bald gnädige Frau. Bez słowa pokazałam telefon Rafałowi. Przeczytał wiadomość i spojrzał na mnie zdzwiony. - Do zobaczenia szanowna pani. Masz niemieckich znajomych? - Nie, nie mam. To dalszy ciąg zabawy ze mną. Rafał był zaniepokojony. - Wrócimy do Dąbrowy, poprosimy go o identyfikację nadawcy. - Daj spokój. - Zabrałam mu komórkę i wrzuciłam do torebki. - Usłyszę, że sama wysłałam esemesa z drugiego telefonu. Zaraz po przejechaniu kota. Za nami rozległ się klakson. Rzuciłam okiem w lusterko. Zobaczyłam wielką bryłę cayenne i mecenasa Walicza, który uśmiechał się do mnie z wysokości. Skrzywiłam usta, lewy kącik, jak Szczerbaty. Podziałało, uśmiech znikł z twarzy Walicza. Światła zmieniły się na zielone, blokowałam wyjazd z wąskiej ulicy. Wrzuciłam bieg i skręciłam na skrzyżowaniu. Cayenne wyprzedził nas z wyciem silnika i popędził pustą Marszałkowską. Z szybkością odpowiednią do statusu i próżności właściciela.

X Po nocy ciemnej świt nadchodzi jasny i nocne rozprasza upiory - Szekspir ma rację. Dom i ogród tonęły w słonecznym blasku i ten widok wywiał mi z głowy koszmary minionej nocy. Czułam się lekka i przepełniona energią. Poza tym, nawet gdyby mnie ścigała cała cosa nostra, musiałam zarabiać na życie. Całe szczęście, że nie w jakiejś korporacji, tylko z moimi ukochanymi pędzlami, płótnami i farbami. Przez szerokie, rozsunięte okno poddasza widziałam Rafała, który przygotowywał się do wyjazdu. Z domu wybiegła Marysia, odwróciła się i pomachała do mnie. Potem pobiegła i

otworzyła bramę. Volvo wyjechało na ulicę, Marysia zamknęła bramę i wskoczyła na siedzenie obok kierowcy. Rafał nacisnął klakson, posłał mi przez opuszczoną szybę pocałunek i ruszył z piskiem opon. Zostałam sama, z zaczętym portretem córki, zamówionym przez Patrycję. Wiki patrzyła na mnie z ustawionej obok sztalug fotografii, z nieobecnym, smutnym wyrazem w oczach. Zaczęłam mieszać farby, aż otrzymałam piękną zieleń, kolor jej oczu. Zdecydowałam, że namaluję ją zamyśloną, z wewnętrznym światłem, pogodną. Może patrząc na swój portret, Wiktoria nabierze trochę nadziei. Dotknęłam płótna pędzelkiem z morską zielenią i usłyszałam dźwięk klaksonu. Rzuciłam wzrokiem w stronę ulicy. Zamarłam. Koniec pięknego dnia, ciszy i radości malowania. Przed bramą stał, trąbiąc, passat tak fioletowy, że Rembrandt zzieleniałby z zazdrości. Nikt na świecie nie miał samochodu w tak potwornym kolorze. Poza moją matką. Przez chwilę zastanawiałam się w panice, czy nie udać, że nikogo nie ma w domu. Niestety, przez szerokie okno poddasza widać mnie było zza bramy. Włożyłam pędzel do słoiczka z terpentyną. Nabrałam brakującego nagle powietrza w płuca i ruszyłam do drzwi pracowni. Wyszłam z domu, podeszłam do bramy. Passat nadal trąbił. Podniosłam rękę w powitalnym geście i otrzymałam w nagrodę dłuższe trąbienie. Otwierając połowę bramy, uśmiechnęłam się do siedzącej za kierownicą wysokiej kobiety po sześćdziesiątce w ciemnych okularach - mojej matki. Odpowiedziała mi grymasem, którego nie uchwyciłby ani Leonardo da Vinci, ani Picasso. Potem wychyliła się z samochodu i rzuciła niskim, niecierpliwym tonem: - Strasznie wolno się ruszasz, kochanie. - Już, mamo. - Otworzyłam drugą połowę bramy. Passat ruszył raptownie. Musiałam odskoczyć na bok, żeby nie zostać rozjechaną na fioletowo. - Chyba nie chciałaś, żebym siłowała się z twoją bramą na środku ulicy? - rzuciła matka przez okno. - Sąsiedzi mieliby ubaw. Zamknęłam obie połówki bramy i zapanowałam nad potrzebą odpowiedzi. Matka wysiadła, wyjęła z wnętrza ogromną torbę w kolorze fioletowym. Zbliżyłam się do niej, jak zawsze z emocjonalnym bałaganem w głowie. Kochałam ją, bo była moją matką. Bałam się jej, bo była moją matką. Marzyłam, żeby dała mi spokój, bo była moją matką. Podobno człowiek osiąga dojrzałość dopiero po zamordowaniu obojga rodziców. Metaforycznie. Ojca oszczędziłabym. Ucałowałam matkę w oba nadstawione policzki, hamując potrzebę dojrzałości. - Dobrałaś torbę do samochodu - zauważyłam. Spojrzała na mnie podejrzliwie. - Myślisz, że jak skończyłaś akademię, to tylko ty znasz się na kolorach? - No skąd. Ametystowy fiolet twojego wozu świetnie gra z jagodowowrzosowym fioletem twojej torby. Dołóż do tego purpurowy fiolet twojej sukienki, a zjawi się duch Andy'ego Warhola, żeby paść na kolana z podziwu. - No, no. - Pogroziła mi palcem z uśmiechem. - Lepiej zainstalujcie wreszcie pilota do bramy. Nie będziesz kompromitować się przed całą okolicą. - Pilota mamy. Ale nie działa bez maszynerii, która cholernie drogo kosztuje. - Nie wyrażaj się. - Pokręciła głową i ruszyła energicznym krokiem w stronę domu. - Twoje

żarty nie są wcale śmieszne. - Szkoda, że nie zadzwoniłaś - stwierdziłam z rezygnacją, idąc za nią. - Chyba nie jesteś zajęta? - Właśnie zaczęłam malować. Machnęła ręką, nie zatrzymując się. Nie uważała mojego malowania za pracę godną szacunku. Sprawa była przegrana osiemnaście lat temu, kiedy złożyłam papiery na Akademię Sztuk Pięknych zamiast na prawo, jak żądała matka. Weszłyśmy do saloniku. Postawiła fioletową torbę na stole, gasząc wszystkie kolory dookoła, i opadła z westchnieniem ulgi na kanapę. - Zrób mi herbatę i znajdź aspirynę. Jestem wykończona i pęka mi głowa. - Mogę poznać cel wizyty? - zapytałam, kiedy uspokoiłam trochę myśli. Matka zdjęła okulary słoneczne w fioletowej oprawie i spojrzała na mnie przenikliwym wzrokiem. Miała wielkie i piękne oczy, których zawsze jej zazdrościłam. Fiołkowe. - Nie muszę chyba mieć celu, żeby odwiedzić córkę? - odparła z grymasem uśmiechu. - Herbata jaśminowa, zielona? - Jak zawsze - przytaknęła. - Dołóż dwa tosty z konfiturami. Tylko nie te okropne truskawkowe. Zrzuciła buty na obcasach, ułożyła nogi na kanapie, oparła głowę na poduszkach i zamknęła oczy. Ruszyłam do kuchni. Marysia i Rafał przepadali za moimi truskawkowymi konfiturami. Po kilku minutach wróciłam z herbatą i tostami na tacy. Matka otworzyła oczy, usiadła na kanapie, nie opuszczając nóg, i wyciągnęła ręce. Podałam jej tacę. Podniosła filiżankę do ust i zaczęła dmuchać na herbatę, przebijając mnie spojrzeniem przez parę. Żałowałam, że nie mam tarczy Perseusza, za pomocą której rozprawił się z mordującą wzrokiem gorgoną o imieniu Meduza. - Wiesz chyba, jak bardzo martwimy się z ojcem o waszą trójkę - powiedziała Gorgona. Czekałam, nie oddychając. Matka wysiorbała trochę herbaty z filiżanki, wgryzła się w tost i zapytała z pełnymi ustami: - Ten twój rajd po lesie... to lekka przesada. Ojciec chciał przerwać nasz pobyt w sanatorium, ale zadzwoniłam do Rafała i dowiedziałam się, że nic ci nie jest. Bardzo potrzebowałam odpoczynku. Przytaknęłam, choć nie wiedziałam, po czym miała odpoczywać. Nigdy nie zdecydowała się, jaką pracę podjąć, zbyt wiele miała talentów. Plus trzy dyplomy wyższych studiów. Stwierdziła kiedyś, że studiowanie było jedynym zabawnym zajęciem w jej życiu. Przerwanym niestety przez małżeństwo. Zrobiła znaczącą przerwę i mówiła dalej: - Jednym słowem... chcemy się z ojcem do was wprowadzić. - Słucham?! - Nic więcej nie potrafiłam z siebie wykrztusić. - Cieszę się, że dobrze to przyjmujesz - pochwaliła mnie. - Oboje z Rafałkiem nie potraficie ułożyć sobie życia. Najwyższy czas, żebym się wami zajęła. Marysi też nie zaszkodzą lepsze wzorce. - Mamo... - zaczęłam z paniką w głowie, ale nie dopuściła mnie do słowa. - Zamieszkamy na dole, bo schody w naszym wieku nie są przyjemnością.

- Rafał się ucieszy - powiedziałam matowym głosem. - Nie bądź złośliwa - zganiła mnie matka. - Jak długo chcesz tu mieszkać? - zapytałam bez nadziei. Udała, że zastanawia się nad odpowiedzią. Zanurzyła usta w filiżance herbaty. Cisza się przeciągała. Zebrałam resztkę sił. - A jeśli się nie zgodzę? Spojrzała na mnie z troską. - Nie bądź dzieckiem, Ewuniu... Tu chodzi o wasze dobro. Milczałam. Matka odstawiła tacę, opuściła długie zgrabne nogi na podłogę, włożyła buty i wstała z kanapy. - No to bardzo się cieszę, kochanie. Zobaczysz, jak dobrze nam będzie razem. My z ojcem odmłodniejemy, a ty i Rafałek dojrzejecie. Mrugnęła porozumiewawczo. W źrenicy jej oka zobaczyłam otchłań, z której wydostawałam się całe życie. Kusiła obietnicą fiołkowych rozkoszy. Dla niewolników.

XI Przez cały dzień malowałam portret Wiki i starałam się nie myśleć o planie matki. Powinnam być szczęśliwa, że rodzice będą z nami. Tak długo, aż ona uzna, że dojrzałam. W końcu to tylko ode mnie zależało, mogłam dojrzeć w tydzień lub miesiąc. Albo dziesięć lat. Pracowałam, próbując nie myśleć o nadchodzącej katastrofie. Na szczęście zadzwonił telefon. Usłyszałam głos Patrycji. Z ulgą i rezygnacją zgodziłam się towarzyszyć jej na kolejnym garden party. Były to urodziny posła Gmurzyńskiego, szarej eminencji rządzącej partii. Przyjęcie wydawał jeden z najbogatszych w Polsce biznesmenów, Mieczysław zwany pieszczotliwie Misiem. Po rozmowie spojrzałam przytomniej na niedokończony obraz. Wiki miała fiołkowe oczy i pogardliwy grymas ust. Telefon w ostatniej chwili zapobiegł przelewaniu na płótno moich obsesji. ***

Wieczorem stawiłam się w wielkim, oświetlonym lampionami ogrodzie z okazałą rezydencją, która sprawiała wrażenie szkockiego dworu z osiemnastego wieku, zapakowanego i przewiezionego statkiem do Konstancina. Wysokie kominy z ceramicznej cegły górowały nad rozległym dachem, który przykrywał ponad dwa tysiące metrów powierzchni.Ogromne okna wysunięte były przed ściany, między nimi wił się bluszcz. Za jednym z tych okien wyobraziłam sobie Waltera Scotta piszącego przy świecach Rob Roya. Patrycja wzięła mnie kiedyś na lunch do Misia i pamiętałam, jakie wrażenie zrobiło na mnie wnętrze olbrzymiej rezydencji. Czterometrowej wysokości salon wyłożono tapetami z purpurowego jedwabiu i boazerią z mahoniu. Za przeszklonymi drzwiami w bocznej ścianie, przez które mógłby przejechać TIR, połyskiwała tafla dwudziestopięciometrowego krytego basenu z ogromnymi oknami wychodzącymi na ogród. Ściany dookoła basenu pokryte były freskami,

których pozazdrościłby Watykan, a po zasunięciu pokrywy z grubego szkła pomieszczenie stawało się salą balową. Przeszklone drzwi były teraz otwarte, z wnętrza biło światło i dochodziła muzyka. Oderwałam wzrok od szkockiego dworu i ruszyłam w stronę tłumu gości. Wbita byłam w moją jedyną wieczorową suknię, którą od roku zapominałam oddać do przerobienia w pasie, aby nie przypominać parówki. Kiedy zbliżałam się żwirowaną alejką do werandy, spomiędzy grupki kobiet wyłoniła się Patrycja. Na nogach miała obcisłe buty z pomarszczonej szarej skóry, które kończyły się wysoko na udach, przed bardzo krótką minispódniczką. Pocałowała mnie w oba policzki i przyjrzała mi się bacznie. - Czemu taka mina? Nie zabrałaś Rafała? Jak ci idzie portret Wiki? Kiedy dasz popatrzeć? Zwyczaj Patrycji zadawania kilku pytań jednocześnie zostawiał możliwość odpowiedzenia na najmniej kłopotliwe. - Mój brat nie byłby chyba dobrze widziany. Patrycja roześmiała się. - No tak, obsmarował Misia za rządową koncesję na sprzedaż broni. Doigra się kiedyś twój braciszek. Goście od broni nie lubią, kiedy patrzy im się na paluchy. - Cofnęła się o krok i pokazała na swoje buty. - Dobre? Chanel. Wyglądam jak dziwka, prawda? - Świetne - zgodziłam się dyplomatycznie. - Muszę uważać... Stado facetów marzy, żeby mnie zgwałcić. - Patrycja mrugnęła do mnie zadowolona i spojrzała na moją suknię. - Masz ją od dziesięciu lat? Nie nosi się już takich. Nie gniewaj się, ale wyglądasz jak parówka. Nie gniewałam się. Poczułam, że ktoś przygląda mi się intensywnie. Rozejrzałam się dyskretnie, ale nie dostrzegłam, kto to mógł być. Alejką zbliżyli się do nas Nena ze starszym o dziesięć lat mężem, Hubertem. Geny utytułowanych przodków Huberta postawiły na fizyczną i psychiczną odmienność. Miał podłużną czaszkę, długie ręce i nogi, długi nos, długie i cienkie wargi. Żadnych szerokości, którymi wyróżniał się lud. Kiedy się na niego patrzyło, przychodziło na myśl, że wiązanie się arystokracji ze zwykłymi osobnikami było dla nich ostatnią deską genetycznego ratunku. Hubert obserwował ludzi z uwagą badacza innych gatunków. Odzywał się rzadko, starannie dobierał słowa i unikał bliskiego kontaktu. A pomimo to był świetnym adwokatem. Zapewne paraliżował przeciwników i sędziów swoją wyszukaną rezerwą. Wymieniliśmy pocałunki. Hubert zerknął na uda i podwiązki Patrycji, kiedy pochyliła się, żeby pocałować Nenę. Może żałował, że nie żyjemy w siedemnastym wieku, w którym jego przodek kazałby zarządcy przyprowadzić tę kobietę z ludu do alkowy, podczas odwiedzin żony u krewnych w Paryżu. - Sandra będzie? - zapytała Nena, udając, że nie widzi spojrzenia męża. - No co ty, Nena - zdziwiła się Patrycja. - Karol dalej siedzi na dołku. Biedactwo, nie wytrzymałaby z tą bandą plotkarzy. - Doigrał się - mruknął Hubert. Jego mina świadczyła, że nie ma czasu na rozmowę z nami. Rozejrzał się i wyłowił wzrokiem grupę dyskutujących biznesmenów. - Potrzebujecie czegoś? zapytał uprzejmie. - Nie, nie... Idź, kochany, idź. Na pewno mówią o czymś ważnym. - Nena uwolniła męża od obowiązku dotrzymania jej towarzystwa. - Dowiedz się, w co warto inwestować.

Oczy Neny błyszczały, jej policzki były zaróżowione. Przesadziła chyba z piciem, co przy jej słabej głowie zapowiadało kłopoty. Policzek Huberta drgnął, oczy zwęziły się. Nie przepadał za wylewnością żony po alkoholu. Opanował się, kiwnął nam długą głową i oddalił się na szczudłowatych nogach. Nadal czułam na sobie czyjś wzrok. W tłumie gości nie potrafiłam zorientować się, kto przygląda mi się tak intensywnie. Byłam obserwowana? Ogarnął mnie niepokój. - Pójdziemy do bufetu? - zaproponowałam w nadziei, że uwolnię się od prześladującego spojrzenia. Pokazałam na długi stół w głębi ogrodu, oblężony przez kobiety i mężczyzn. Doświadczeni goście wiedzieli, że na takich przyjęciach rarytasy jak kawior czy langusty szybko znikają. - Po co? Stąd przyfilujemy każdą przechodzącą parkę - stwierdziła Patrycja. Nena przewróciła oczami. - Ten twój język, naprawdę, Pati. Pasuje do twoich butów. - Dzięki, Nena. Hubert też o mało nie zgubił języka - zgodziła się Patrycja i mrugnęła do mnie. Nena westchnęła na znak, że się poddaje. Patrycja roześmiała się zadowolona. Dobrze się czułam w ich towarzystwie, takie potyczki były lekarstwem na moje problemy. - O, jest Zygmunt! - zawołała Nena, zadowolona, że może zmienić temat. Pomachała do pięćdziesięcioletniego mężczyzny, który odwrócił w naszą stronę kwadratową głowę i obrzucił nas zimnym spojrzeniem. Był to wspólnik Huberta, a zarazem jego zaprzeczenie, adwokat Zygmunt Stryczuk. Mocny w ciele, ruchach i w słowach, twardy i prosty od pokoleń. Podszedł energicznym krokiem i cmoknął grubymi wargami nasze dłonie. Uczył się od Huberta manier, które pasowały do niego jak szpada do rąk nawykłych do wideł. Zganiłam się w myśli za snobizm, ale Zygmunt nieodmiennie wywoływał we mnie odruchy antypatii. - Piękny wieczór, prawda? - zauważył, mrugając porozumiewawczo do Patrycji i Neny. Na mnie nie zwracał uwagi, nie mieściłam się w jego rachunku zysków i strat. - Cudnie tu jest! - zawołała Nena. Zygmunt pokazał grubym paluchem na buty Patrycji, prawie dotykając jej uda. - Chanel? Patrycja otworzyła szeroko usta w udanym podziwie. - Nie wierzę... Pierwszy facet, który się zna! - Wituś mi powiedział - przyznał zadowolony z siebie Zygmunt. - Ile go kosztowały, też wygadał. Warto w ciebie inwestować, wyglądasz jak świetna kurtyzana. Byłam pewna, że między mężczyznami użyłby innego słowa - choć też na k. Roześmiana Patrycja palnęła go dłonią po plecach, aż zadudniło. - Ja jestem świetna kurtyzana! - Wiem, Wituś wszystkim się chwali! Patrycja udała, że chce go uderzyć po głowie. Zygmunt zrobił unik jak bokser i zasłonił się przedramieniem. Oboje dobrze się bawili. Nena poszukała w moich oczach potwierdzenia, że ich żarty dawno przekroczyły dobry smak. Patrycja zauważyła jej minę. - Przestań, ciotki są oburzone! - rzuciła, trącając Zygmunta w bok. Zygmunt spoważniał, zwrócił się do mnie.

- Słyszałem o pani wypadku. I o jego skutkach. Wszystko w porządku? - Dziękuję, tak. - Amnezja minęła? Bardziej zaskoczyła mnie, niż oburzyła jego bezczelność. To nie było przypadkowe pytanie, towarzyszyło mu zimne, badawcze spojrzenie. - Niezupełnie... Kilka godzin mam wykreślone z życiorysu - odpowiedziałam ostrożnie. Patrycja uderzyła go w bark. Mocno, aż się skrzywił. - Przestań! Co ty, psychiatra jesteś? - Przepraszam, wszyscy się o panią martwimy - powiedział Zygmunt. Miałam wrażenie, że jego wzrok mówi: „I tak trzymaj, kobieto. Zdrowiej dla ciebie i bezpieczniej”. Oderwał ode mnie uważne spojrzenie, zwrócił się do Patrycji: - No to znikam, nic tu po mnie. Pa, dziewczyny, bawcie się dobrze. - Pocałował Patrycję w policzek i położył dłoń na jej biodrze. - Uważaj w tych butkach, paru gości napije się i zapomną o dobrych manierach. Patrycja dała mu klapsa po dłoni. On puścił jej biodro i podmuchał na swoją dłoń, jakby się sparzył. Oboje się roześmieli. Zygmunt puścił oko do Neny, odwrócił się i odszedł w stronę grupy, do której dołączył Hubert. Stojący tam Wituś pomachał do Patrycji, przywołując ją do siebie. Odmachała mu gestem, który oznaczał, że zaraz przyjdzie. Potem pokazała mężczyzn w otoczeniu Witusia. - Zobaczcie tych trzech, są jak lwy pośród małych, chciwych szakali. Olek trzy miliardy, mój Wituś dobija do miliarda. - Rozejrzała się, szukając kogoś wzrokiem. Wskazała na wysokiego mężczyznę po pięćdziesiątce o wyglądzie byłego sportowca. - Nasz gospodarz, Misio, ponad pięć miliardów. - W oczach Patrycji płonął ogień. - Reszta dogryza kości po uczcie prawdziwych samców. Podobno ma też wpaść Krzysztof. Wiecie, który... Król lwów. Wszedł na listę trzystu najbogatszych „Forbesa”. Na świecie! Wyobrażacie sobie? Za to ich kocham! Oczy Neny były okrągłe w wrażenia. - Wszystkich kochasz? - Witusia najbardziej, bo jest mój. Ale z każdym z nich mogłabym być. Nie cierpię przeciętniaków. O, są! - wykrzyknęła z podnieceniem i kołysząc biodrami na wysokich obcasach, ruszyła szybko na powitanie wchodzącej pary. Za bramą z limuzyny wysiedli trzydziestoletnia kobieta w futrze z epilowanych norek i trzydzieści lat starszy mężczyzna w płaszczudo kostek. Rozmowy przycichły, wszystkie spojrzenia skupiły się na nowo przybyłych. Patrycja i kobieta w norkach pocałowały się wylewnie. Zastanawiałam się, jakich dezodorantów potrzeba, żeby tak ciepłego wieczoru wystąpić w futrze. Bez fatalnych skutków dla otoczenia. Na przywitanie Krzysztofa ruszyli trzej mężczyźni nazwani przez Patrycję lwami. Ich kobiety podeszły do epilowanych norek. Spod ziemi wyrósł kamerdyner i zręcznie przejął futro. Miałam nadzieję, że zabezpieczone było nadajnikiem satelitarnym, inaczej mógł zniknąć, zapewniając sobie kilka lat wygodnego życia. W odległości kilkunastu metrów stał tłum gości, patrzących z podziwem i zawiścią na swobodę i zażyłość najpotężniejszych. Nena pociągnęła mnie bliżej. Po drodze chwyciła kieliszek z szampanem z tacy kelnera, wypiła go kilkoma haustami i oddała kelnerowi. Zaczęłam się o nią martwić. Ceremonia przywitania przeciągała się, każdy z wąskiego grona uprzywilejowanych chciał

uścisnąć dłoń multimiliardera. Krzysztof i jego Izabella wrócili właśnie z jachtu na Karaibach i narzekali na awarię silnika nowo nabytego odrzutowca, która zmusiła ich do przylotu rejsowym samolotem. Goście wyrażali współczucie z powodu konieczności mieszania się z tłumem pasażerów, w salonikach VIP-ów na lotniskach i w pierwszej klasie samolotu. Od tłumu gości doleciało do mnie zdanie wypowiedziane z westchnieniem zachwytu: - Jacy ci ludzie są mili! I jakie piękne kobiety! Rozejrzałam się, nie mogąc przez chwilę odnaleźć autorki.Usłyszałam znów: - Taka jestem szczęśliwa, że tu jestem! Była dwudziestoparoletnią, piękną dziewczyną. Uczepiona ramienia starszego o dobre czterdzieści lat tęgiego samca, patrzyła z zachwytem na miliarderów i ich kobiety. Jej oczy błyszczały dziwnym blaskiem, być może z powodu silnego przeżycia. Albo pod wpływem narkotyku. W grupie dookoła Krzysztofa powstało małe zamieszanie, w stronę ulicy ruszył wysoki Misio, nasz gospodarz. Wszystkie twarze odwróciły się w jego stronę. Przez bramę wszedł sześćdziesięcioletni osobnik z dużą, okrągłą głową osadzoną na szerokim karku. Marynarka z trudem dopinała się na wielkim brzuchu, kołyszącym się nad krótkimi, mocnymi nogami. Przy jego ramieniu kroczyła równie tęga żona, w kapeluszu z szerokim rondem i wysoką kryzą u sukni. Obwisłe policzki przybysza unosił uśmiech zadowolenia, ukryte w fałdach skóry oczy patrzyły pewnie na Misia i tłum gości. Nena postanowiła uświadomić mnie, choć wszyscy znaliśmy tę postać z mediów: - Poseł Gmurzyński. Dla niego to przyjęcie! Jej oczy błyszczały szampanem, ale malowało się w nich również zdziwienie. Zauważyła moje pytające spojrzenie. - Sama nie wiem... Mówi się, że kobiety szaleją na jego punkcie - powiedziała z wahaniem. W telewizorze mogłam to sobie wyobrazić, ale w naturze... - Nie poszłabyś z nim do łóżka? Parsknęła śmiechem, ale szybko się opanowała. Hubert odwrócił się do nas i spojrzał na żonę karcącym spojrzeniem. Mieli chyba telepatyczny kontakt. Nena chichocząc, schowała się za mnie. - Podobno ma zostać wicepremierem, i to takim odpowiedzialnym za gospodarkę. Dlatego to przyjęcie - szepnęła mi do ucha. Hubert przywołał ją zdecydowanym gestem dłoni. Nena ruszyła natychmiast w jego stronę, gotowa do przywitań u boku męża. Nie było to łatwe, ponieważ dookoła Gmurzyńskiego i jego żony zrobiło się ciasno. Czwórka miliarderów, jak gwardia przyboczna, otoczyła przyszłego wicepremiera. Krok za nimi zgrupowały się ich żony i kobiety. Misio ujął Gmurzyńskiego pod rękę i uroczyście poprowadził go na środek ogrodu. Dookoła okrągłego parkietu, na podeście, zapłonęło kilkadziesiąt pochodni. Patrycja i żona Misia pochwyciły panią Gmurzyńską i poholowały ją za mężczyznami, umiejętnie unikając skrzydeł jej kapelusza. Domyśliłam się, że kobiety czterech lwów całą noc będą walczyć o przyjaźń żony posła.Według strategii opracowanej z mężami. Na znak gospodarza orkiestra zagrała nastrojowy tusz. Tłum gości otaczających parkiet zamarł w oczekiwaniu. - Witam serdecznie Janka i jego uroczą małżonkę! - powiedział Misio głębokim barytonem,

z szerokim i szczerym uśmiechem pokazując na posła. Rozległy się rzęsiste brawa. Misio uciszył je władczym gestem i zwrócił się do Gmurzyńskich: - Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawili, kochani. Nie co dzień obchodzi się... mhm, ente urodziny! Śmiechy i brawa. Rozbawiony Gmurzyński skłonił z godnością wielką głowę na byczym karku. Jego oczy prawie zniknęły w fałdach policzków. - Sześćdziesiąte trzecie, kochany. I mam prawo być z nich dumny... Czy może się mylę? Entuzjastyczne brawa wzmocnione chórem protestujących i wspierających głosów. Misio znów uciszył tłum władczym gestem. Potem przechylił głowę, nasłuchując czegoś. Znad drzew dobiegł narastający warkot motoru, który szybko zamienił się w huk. Mocny powiew powietrza poruszył płomieniami pochodni, wzburzył włosy gości. Skrzydlaty kapelusz zerwał się z głowy posłowej Gmurzyńskiej i pofrunął jak uwolniony bocian. Powstało małe zamieszanie, rozległy się śmiechy, służba i kilku gości ruszyło w pościg za odlatującym kapeluszem. Zapaliły się mocne reflektory i uchwyciły w jasny snop światła zjeżdżającą z czarnego nieba sylwetkę. Wszystkie głowy się uniosły, rozległy się znów brawa, orkiestra zagrała głośne Happy Birthday. Na środek parkietu zjechała na linie efektowna dziewczyna w artystycznym negliżu. Jedną ręką trzymała się liny, w drugiej dzierżyła wielkie czerwone serce. Na jej pobladłej buzi malowałsię lęk, ale uśmiechała się dzielnie. Kiedy wylądowała na deskach, podbiegł do niej jeden z kamerdynerów i wprawnie odpiął linę. Helikopter poderwał się z hukiem silnika i odleciał nad drzewami, dewastując fryzurę tęgiej żony posła. Dziewczyna ruszyła w stronę Gmurzyńskiego. Po kilku krokach zakołysała się na dwudziestocentymetrowych szpilkach i runęła na deski parkietu, pod nogi posła i Misia. Domyśliłam się, że strach wywołany nocnym lotem na linie spowodował zwiotczenie mięśni nóg. Śmiechy zmieszały się z brawami. Misio i Gmurzyński sprawnie podnieśli potłuczoną i bliską łez dziewczynę. Była zrozpaczona, ale nadal się uśmiechała. Wręczyła solenizantowi czerwone serce, po czym dygnęła przed nim. Gmurzyński przyciągnął dziewczynę i ucałował w oba policzki, topiąc jej buzię w swojej wielkiej twarzy. Misio dał znak ręką. Wybuchły brawa, orkiestra zagrała Marsz turecki Mozarta. Dziewczyna przytuliła się do Gmurzyńskiego i wsunęła mu do kieszonki marynarki mały kartonik. Odniosłam wrażenie, że poza posłem i mną nikt nie dostrzegł tego gestu. Jeśli była to wizytówka, to miała tupet, wręczając ją w obecności żony. Gmurzyński uniósł wysoko czerwone serce. Szczyt serca otworzył się, ze środka wyfrunęły trzy białe gołębie. Trzepocąc skrzydłami, zniknęły w mroku nad drzewami, żegnane szumem zachwyconych głosów i oklaskami. Roznegliżowana dziewczyna nadal trzymała się ramienia solenizanta. Żona Gmurzyńskiego, ze zniszczoną fryzurą, która nadawała jej twarzy wojowniczy wygląd, przeszywała ją nienawistnym spojrzeniem. Z hukiem strzeliły korki butelek szampana, dając kobietom okazję do zademonstrowania, jak bardzo są wrażliwe. Z mroku wyłonili się kelnerzy z musującą zawartością w kieliszkach na tacach. Misio sprowadził posła z parkietu, wzrokiem nakazując dziewczynie, żeby zniknęła. Wituś pomógł zejść na ziemię rozdrażnionej Gmurzyńskiej. Pani posłowa wcisnęła na głowę

zdeformowany kapelusz z kawałkami gałązek i źdźbłami trawy. Misio i Gmurzyński przeszli blisko mnie. Usłyszałam, jak gospodarz mówi cicho do ucha posła: - Używaj życia, dziewczyna to twój prezent. Ale nie nawal z ziemią, bo nie dam na kampanię. Po tej kadencji zabiorę cię do Moskwy na... Dalsze słowa zagłuszyła muzyka. Tłum gości ruszył na parkiet, pary zaczęły kiwać się w tańcu. Kobiety wreszcie mogły zaprezentować swoje kształty i uwodzicielskie talenty. Młodsze i zgrabniejsze tańczyły solo, wężowo wyginając ciała. Moja suknia poszłaby w strzępy przy takiej gimnastyce, pomyślałam smętnie. Podeszłam do Patrycji. - Misio robi interesy z Gmurzyńskim? Potrzebna mu jest ziemia od rządu? Ciekawe na co zapytałam po cichu. Patrycja odwróciła się błyskawicznie z zaniepokojoną miną. Mocno chwyciła mnie za ramię i odciągnęła na bok. Zobaczyłam, że Wituś rzucił jej ostre, pytające spojrzenie. Miejsce Patrycji przy Gmurzyńskiej natychmiast zajęły inne żony. Uprowadziły zdobycz w głąb ogrodu, jakby zamierzały złożyć ją tam w ofierze. Patrycja wbiła we mnie badawcze spojrzenie i zapytała mocnym szeptem: - Skąd wiesz? Kurwa, nic nie można utrzymać w tajemnicy! Wituś też w to wchodzi. Twierdził, że nikt w kraju nie ma pojęcia! Joint venture z rosyjskim oligarchą. Muszę go uprzedzić, że cała Warszawa już paple! - Pati, to tylko moja wyobraźnia - próbowałam ją uspokoić. - Nie miałam pojęcia, że to tajemnica. Zirytowany Wituś machał do żony ręką i pokazywał na uprowadzaną Gmurzyńską. Patrycja zignorowała go, nie spuszczała ze mnie świdrującego spojrzenia. - A skąd niby TY miałabyś wiedzieć? - Oczy błysnęły jej groźnie. - Chyba nie od twojego pokręconego braciszka! Nie... on od razu by ich obsmarował! Musiałam wybrnąć z opresji. - Rafał nic nie wie. Przypadkiem usłyszałam... Misio mówił do posła. - Idiota! - parsknęła ze złością. - Ziemia od państwa to największa tajemnica. Ewcia, można na ciebie liczyć? Ani słowa Rafałowi, on jest nieobliczalny, sama przecież wiesz. Proszę cię na wszystkie świętości! Chwyciła mnie mocno za ramię. - No pewnie, Pati - zapewniłam ją. - Słowo honoru? Oczy Patrycji lśniły błaganiem, lękiem i groźbą jednocześnie. Mówiła dalej pośpiesznie: - Jak im wyjdzie, dostaniesz zamówienie na portret tego oligarchy... Masz to u mnie jak w banku! Plus całej jego rodziny... koni i psów. To prostak, wszystko można mu wcisnąć! - Dzięki, to bardzo miłe. Czy możesz mnie puścić? - poprosiłam. - Będę miała siniaka. - Jasne - otworzyła palce ściskające moje ramię jak w imadle. - Wiem, że na tobie można polegać. Ani mru-mru, bo wiesz. - Przejechała kantem dłoni po szyi i pocałowała mnie w policzek. Nie mogłam uwierzyć, że Patrycja dołączyła do listy osób, które ostatnio mi groziły. Pocałunek mafii, niczym wyrok. Wituś szedł w naszą stronę, nie panował nad irytacją. Patrycja

ruszyła mu na spotkanie. Wymienili kilka ostrych, stłumionych zdań. Potem ruszyli razem w stronę Gmurzyńskiego i otaczających go miliarderów. Usłyszałam nagle znajomy głos, z lekkim niemieckim akcentem. - Dobry wieczór. Odwróciłam się szybko, rozlewając trzymany w dłoni sok. Tuż za mną stał Maximilian. Wyglądał, jakby urodził się w doskonale skrojonym smokingu, który od dziecka rósł razem z nim. Poczułam falę gorąca i zmieszania, a potem złość na taką reakcję. Max wyczytał to w mojej twarzy i z uśmiechem odebrał ode mnie szklankę. Odstawił ją na tacę kelnera, wziął od niego białą ściereczkę i delikatnie wytarł sok ze skóry na moim ramieniu. Poddałam się temu zabiegowi z bałaganem w głowie, wściekła, że nie mam nic do powiedzenia. Thorn oddał ściereczkę kelnerowi, wziął z tacy dwa kieliszki szampana, jeden wręczył mnie, drugi podniósł do toastu. - Zanim znów znikniesz z mojego życia - twoje zdrowie. Nie masz nic wspólnego z jego życiem, to bezczelny, tani chwyt, zauważył mój mózg. Zderzyliśmy kieliszki brzegami, szkło cicho zabrzęczało. Max podniósł swój do ust, patrząc na mnie z rozbawieniem, połączonym chyba z sympatią. Manipulator, zadźwięczało w głowie ostrzegawczo. Odezwij się wreszcie, kobieto. A właśnie, że nie, będę tak stała z tajemniczym uśmiechem idiotki, może to zbije go z tropu. Nie miałam okazji przekonać się, czy to dobra taktyka, bo obok nas z półmroku wyłoniła się Nena. Trochę ją zarzuciło, chwytem za moje przedramię odzyskała równowagę i roześmiała się do Maxa. - Dobry wieczór... baronie! - Pocałowała go w oba policzki i chwyciła pod rękę. - Dwa single to niebezpieczne, trzeba was rozłączyć. Porywam cię... - Czemuż to? - zaprotestował Max. - Nie dostaje się łatwo, mój drogi, tak świetnej partii jak Ewa. Nie z twoją reputacją... oświadczyła Nena, mrugając do niego porozumiewawczo. Wiedziałam, że na trzeźwo nie odważyłaby się na takie oświadczenie. - Pa, pa... - Nena pomachała mi wolną ręką i ruszyła w stronę parkietu, próbując pociągnąć za sobą Maxa. Max nie drgnął, co spowodowało, że Nena zrobiła jeden krok i wróciła do niego, jak pociągnięta na gumie kukiełka. Zagryzłam wargi, żeby nie parsknąć śmiechem. Zaskoczona Nena oparła się o pierś Maxa i utkwiła zmącony wzrok w jego oczach. - Nie odmawia się kobiecie... Tańczymy! - Słabo mi to wychodzi - odparł spokojnie Max. Orkiestra zmieniła melodię, zaczęła grać cza-czę. - Kłamca... cza, cza, cza! - Nena puściła ramię Maxa i cofając się, zaczęła podrygiwać w rytm muzyki. Odrzuciła ze śmiechem głowę, uniosła wysoko ręce i okręciła się dookoła własnej osi, z zaskakującą sprawnością. - Uważaj! - zawołałam, ale spóźniłam się. Cofając się w piruecie, zaczepiła obcasem o krawężnik alejki i wywaliła się na plecy między spacerujących gości. Zrobiła to z takim impetem, że fiknęła koziołka do tyłu, migając pod zadartą sukienką czarnymi podwiązkami i stringami. Ruszyłam na pomoc, ale Max mnie powstrzymał. Kilku mężczyzn podnosiło już Nenę

oszołomioną upadkiem, ale nadal rozbawioną. Parsknęła śmiechem na widok wpatrzonych w nią twarzy, po czym dumnym gestem poprawiła wzburzoną fryzurę. - W dzieciństwie chodziłam do szkoły baletowej - oświadczyła i puściła oko do wszystkich. Gdyby nie zbyt wczesne małżeństwo, tańczyłabym w balecie, i to w operze. Czy ktoś może mi przynieść kieliszek szampana? Kilku mężczyzn było gotowych spełnić jej żądanie, ale obok Neny pojawił się Hubert. Chwycił żonę za ramię i zdecydowanym krokiem ruszył z nią w stronę rezydencji pomiędzy rozstępującymi się gośćmi. Zrobiło mi się przykro, że Max był świadkiem upadku mojej przyjaciółki. - Nie widziałam jej nigdy w takim stanie - powiedziałam. - Cza, cza, cza - odparł. Próbowałam utrzymać powagę, ale musiałam się roześmiać. Patrzył mi w oczy, czekając, aż minie moje rozbawienie. Umilkłam, zmieszana jego wzrokiem. - Dawno nie byłaś w stajni - odezwał się po chwili. - Kilka dni. - Dla mnie to bardzo dawno. W głowie zapaliło mi się czerwone światełko, to chyba była próba uwiedzenia. Za prosto i za banalnie, panie Max. Odzyskałam panowanie nad sobą. - Jak Graf? Byłeś u niego? - zapytałam obojętnym tonem. - W dobrej formie. Ale zaniedbany emocjonalnie, jak my wszyscy. Człowieku, wymyśl coś oryginalniejszego, twoje podchody dobre są na studentki pierwszego roku malarstwa. Spojrzałam na niego z ubolewaniem. - My? Odpowiedział mi spokojnym wzrokiem. - Wspólna przejażdżka w teren? - zapytał. - Ty i ja? - Nie sami, będą dwa wierzchowce. - Wygodni świadkowie. - Czego? Cholera, musiałam przyznać, że był niezły. Poczułam kretyński rumieniec na policzkach, i miałam nadzieję, że półmrok go ukrył. Szukałam ciętej riposty, ale bez skutku. Z pomocą przyszedł mi nagły i przeraźliwy krzyk kobiety: - Nie wolno tak! To świństwo, słyszycie?! Świństwo! On jej nic nie zrobił, znam go... Znam lepiej od was! Gwar rozmów umilkł jak ucięty nożem. Z półmroku pomiędzy drzewami wybiegła śliczna dziewczyna, której zachwyty usłyszałam pół godziny wcześniej. Miała nieprzytomne oczy, omiatała nimi w panice patrzący na nią tłum. Skupiła wzrok na jednej z kobiet: - Kto pani naopowiadał takich rzeczy? Justyna ćpa od dawna! Pije i daje każdemu, kto zechce! Córeczka pana prokuratora! - odwróciła się do słuchających w milczeniu gości. - Co, zamurowało was, świętoszki? Orkiestra ucichła. Dokoła dziewczyny robiło się coraz luźniej, kobiety i mężczyźni cofali się, ale czekali na dalszy ciąg spektaklu. Nie ma nic ciekawszego niż skandal towarzyski, przerywający nudę przyjęcia. Do dziewczyny podeszli Wituś i Patrycja, próbowali ją uspokoić.

Przez tłum przecisnęli się do nich Zygmunt i Krüger. Zamienili kilka słów, Krüger pokazał w stronę budynku. Od grupy miliarderów oderwał się Misio, jako gospodarz musiał interweniować. Dziewczyna wyrwała się trzymającemu ją Witusiowi. - Wszyscy jesteście dobrzy! - krzyknęła, cofając się w stronę Zygmunta i Krügera. W ostatniej chwili odwróciła się i dostrzegła ich. - Wy też, cwaniaczki? No... kogo mam bzyknąć? Nie ma za darmo, towar kosztuje! Nie chodzę już dla ciebie, Krüger, słyszysz? Znajdź sobie nowe dziwki! W tłumie rozległy się śmiechy. Krüger pobladł z wściekłości, odwrócił się i ruszył w kierunku Maxa. Usłyszałam, jak rzucił do niego w przelocie: - Idiota! Mówiłem, żeby jej nie przyprowadzał! Max pochwycił moje spojrzenie, był zmieszany. Wituś ruszył dużymi krokami do bramy. Zygmunt i Misio stali przy dziewczynie i próbowali ją do czegoś przekonać. Między drzewami pojawili się dwaj ochroniarze, gotowi do interwencji na skinienie pana domu. Wydawało się, że sytuacja jest opanowana. Zygmunt złapał dziewczynę pod rękę, ale źle ocenił jej stan. Szarpnęła się w jego uchwycie. - Zostaw mnie, zostaw... kutasie złamany! Gdyby Karol tu był, pożałowałbyś! On potrafi uszanować kobietę! Wrabiacie go... myślicie, że nie wiem? Byłam tam... widziałam! Justyna była sama, Karol ją zostawił! Urąbała się i naćpała! Widziałam! Wynieśli ją do parku, żeby było na Karola! Takie same dranie jak wy! Zostaw mnie, powiedziałam, bo pożałujesz! Misio skinął na ochroniarzy, którzy ruszyli w ich stronę. Dziewczyna to zauważyła. Z całej siły kopnęła Zygmunta w kostkę, wyrwała się i pobiegła w stronę bramy. Ochroniarze popędzili za nią pomiędzy rozstępującymi się gośćmi. Po kilkunastu metrach pochwycili dziewczynę pod pachy i unieśli ją nad ziemię. Piszczała, wyła, próbowała gryźć ich i kopać, była jednak bez szans. - Nieee! Boję się! Błagam, zabierzcie ich ode mnie! Zobaczyłam krótki ruch dłoni jednego z ochroniarzy. Dziewczyna nagle ucichła i zwisła bezwładnie na ich rękach. Unieśli ją w stronę domu. Misio i Zygmunt ruszyli za nimi. Odwróciłam się wzburzona do Maxa. - Co oni jej zrobili, widziałeś? To był chyba paralizator! Pomóż jej, tak nie można! Spojrzał na mnie zaskoczony, po chwili wahania ruszył za ochroniarzami niosącymi dziewczynę. Dogonił Misia, zatrzymali się i wymienili kilka szybkich zdań. Podszedł do nich Wituś, włączył się do rozmowy. Tymczasem ochroniarze wnieśli dziewczynę bocznymi drzwiami do domu. Misio ruszył za nimi z Krügerem. Wituś wrócił do Patrycji, coś jej po cichu wyjaśniał. Zygmunt odszukał mnie wzrokiem, zbliżył się. - Co pani sądzi? Przedawkowała alkohol z narkotykami. - Mówiła sensownie, jako prawnik musi pan przyznać. To było alibi Karola. Sandra powinna je usłyszeć. Zygmunt skrzywił się. - Kobieca histeria. Lepiej zostawmy Sandrę Niewiadomską w spokoju. Potrafi pani powtórzyć coś z tych krzyków? - Tak, całkiem sporo - odparłam agresywnym tonem. - I na waszym miejscu posłuchałabym, co ta dziewczyna ma do powiedzenia. Kiedy dojdzie do siebie po prądzie, który jej zaaplikowali ochroniarze.

- Prądzie? Przesada, pani Ewo. Ale jasne, pogadamy z nią. Jak znam życie, wszystkiego się wyprze, niczego nie będzie pamiętać. Miłego wieczoru. - Zygmunt ukłonił mi się lekko, odwrócił i odszedł w stronę domu. W jakim celu chciał poznać moje zdanie o tym incydencie? Czy mój wypadek miał związek z historią Karola? Wrócił do mnie Thorn, był poruszony, mówił z mocniejszym niemieckim akcentem. - Nic jej nie zrobili, osłabła. Wygląda na to, że przedawkowała. - Wygodne tłumaczenie. Ochroniarze załatwili ją paralizatorem, widziałam. Kim ona jest? - Hostessa z firmy Krügera. Zajmą się nią jego ludzie. Czułam złość i bezradność. Spojrzałam na niego zmrużonymioczami. - Od kiedy to się nazywa hostessa? - zapytałam. Rozłożył ręce. - Sorry, nie mogę się wtrącać, to ich problem. Nie pozwoliłam mu wymknąć się banałem. - Tak mówią ludzie słabego charakteru. Oczy Maxa błysnęły irytacją. - Kto to jest ten Krüger? - pytałam dalej. - Biznesmen. Zainwestował w klub jeździecki. I w tereny, które kupiliśmy. - Twój wspólnik? Max skupił się i opanował emocje. Zrozumiał, że rozgrywka ze mną jest poważna. - Wspólnik, jak sześciu innych. Nie dobieram ich pod kątem obyczajowości. - To źle. Kiedy ktoś jest etyczny w życiu osobistym, to i w biznesie. Chyba że ukrywa dwie osobowości. Nie przeszkadza ci to? - Masz takie doświadczenia? - W jego oczach błysnęła ironia. Dodawała mu uroku i irytowała mnie. - Nie podoba mi się Krüger. A to, co wykrzyczała dziewczyna, uwalnia Karola od podejrzeń. Sandra powinna się dowiedzieć. Zygmunt ostrzegł mnie, żebym nie próbowała jej powtórzyć. Tak się martwi o psychikę Sandry? - Zygmunt Stryczuk, nasz radca prawny? - I wspólnik Huberta. Doborowe masz towarzystwo. Max rozłożył ręce i spróbował się uśmiechnąć, szczerze i z zakłopotaniem. - Mam nadzieję, że nie przeszkodzi to naszej przejażdżce? Patrząc na jego skruszoną minę, przez chwilę poczułam żal. - Dziękuję, ale... pas. Towarzystwo Grafa mi wystarczy. Jest oddany, lojalny i nie kręci. Nie ma już takich dżentelmenów. Max miał minę, jakbym go spoliczkowała. Odwróciłam się i odeszłam. Byłam zadowolona i zła na siebie. Zadowolona z riposty, która poszła w pięty pewnemu siebie Thornowi. Zła, że tak ostro go potraktowałam, zrywając ciekawą znajomość. W imię czego? Pijanej i może znarkotyzowanej hostessy Krügera? Kiedy dochodziłam do bramy, usłyszałam tupot kroków i ktoś złapał mnie za rękę. Odwróciłam się, gotowa wybaczyć Maxowi śmiałość, jeśli usłyszę coś szczerego. Przede mną stały zdyszane Patrycja i Nena, obie podniecone. Patrycja odciągnęła mnie z alejki wyjściowej, poza światło lampy przy bramie. Rozejrzała się szybko, czy nikt nas nie

obserwuje i wyjęła z torebki telefon komórkowy. Ustawiła w nim coś, podsunęła ekran pod moje oczy. Zobaczyłam poruszające nagranie wideo. Dziewczyna szarpała się z Zygmuntem, z głośniczka telefonu dobiegł jej zniekształcony, ale czytelny głos: „Byłam tam... Widziałam! Justyna była sama, Karol ją zostawił! Urąbała się i naćpała... widziałam! Wynieśli ją do parku, żeby było na Karola!”. Nena zachichotała, nadal była podchmielona. Patrycja zmiażdżyła ją wzrokiem. - No co? Ta mała kocha się w Karolu, to przecież jasne! - rzuciła obronnym tonem Nena. - Jesteś genialna! - powiedziałam do Patrycji. Ona rozejrzała się znów z niepokojem. - Wituś zauważył, że nagrywałam. Chciał, żebym oddała telefon, ale kazałam mu się powiesić. Wściekł się. - Zatrzymała nagranie i wcisnęła mi telefon do ręki. - Weź... Będziesz wiedziała, co zrobić. Tylko to nie moje nagranie, pamiętaj. - Dlaczego? - zapytała naiwnie Nena. Patrycja wzruszyła ramionami. - Wytrzeźwiej, dziewczyno. Wituś kręci z nimi biznesy. Na razie, Ewa, lepiej się stąd zwijaj. Uścisnęła moje ramię i szybko odeszła w stronę tłumu gości. Nigdy nie przestanie mnie zadziwiać, pomyślałam z uznaniem. Nena patrzyła na mnie błyszczącymi oczami. - Od czasu twojego wypadku i amnezji to najciekawsze wydarzenie, nie uważasz? Byłoby jeszcze ciekawiej, gdyby się jakoś łączyły... Spojrzałam na nią z niepokojem. Nie doceniałam moich przyjaciółek. Choć w przypadku Neny było to bardziej pragnienie sensacji niż intuicja lub dedukcja. Zobaczyłam, że w cieniu między drzewami stoi Zygmunt i otwarcie nam się przygląda. Pocałowałam Nenę w policzek, szepnęłam jej do ucha: - Nie odwracaj się. Ja idę do bramy, a ty zatrzymaj Zygmunta. Masz go dwadzieścia metrów za sobą. - Po co? - Zrób, o co cię proszę, dobrze? Pa, na razie. - Pa, Ewcia. Nie zostaniesz jeszcze trochę? Była nietrzeźwa, ale miałam nadzieję, że spełni prośbę. Skręciłam z bramy w ulicę i zerknęłam za siebie. Nena podeszła do Zygmunta, który szedł szybko w moją stronę. Odepchnął ją, tak mocno, że o mało nie upadła. Ruszyłam pędem w stronę samochodu. Na niebie z hukiem eksplodowały sztuczne ognie. Odwróciłam się, biegnąc. Widmowe, ruchome światło oświetliło sylwetkę Zygmunta wypadającego z bramy. Citroen zaparkowany był na końcu długiej linii samochodów gości i taksówek. Całe szczęście, że jazda konna utrzymywała mnie w kondycji. Puściłam się pędem, środkiem jezdni. Znów rzuciłam wzrokiem za siebie. Zygmunt sadził długimi susami. - Pani Ewo! Na słowo! Nawet na sto, draniu, pomyślałam, nie zwalniając biegu. Ale nie tu, w ciemnej ulicy, z nagraniem Patrycji w telefonie. Dopadłam do citroena i nerwowo wyszarpnęłam pilota z kieszeni. Dłonie drżały mi z nerwów. Wrzuciłam torebkę na siedzenie, wpakowałam się za kierownicę. Usłyszałam trzask materiału i zobaczyłam długie pęknięcie w pasie, dość szerokie, żeby ujawnić białe majtki. Nareszcie wiedziałam, gdzie poszerzyć wieczorową kreację.

Odpaliłam silnik i ruszyłam ostro. Na środku jezdni stał Zygmunt, nie zamierzał ustąpić, ale ja też nie. Nacisnęłam klakson, skręciłam kierownicę, wskoczyłam bocznymi kołami na chodnik. Dostrzegłam zaskoczenie w oczach Zygmunta. Powinien być szczęśliwy, że go nie przejechałam. Dodałam gazu i odjechałam, sprawdzając w lusterku, czy nie próbuje mnie ścigać. Dojechałam do skrzyżowania, skręciłam w boczną uliczkę. Zatrzymałam samochód, nie gasząc silnika. Przez chwilę siedziałam bez ruchu, zdyszana po ucieczce. W głowie kłębiły się pytania, na które nie umiałam odpowiedzieć. Co oznaczał pościg Zygmunta? Czy moja amnezja skrywała coś, co miało związek z Karolem i hostessą Krügera? Może z planami miliarderów i polityków? Inwestycja w stajnie służyła za przykrywkę czegoś innego? Oligarcha rosyjski, ziemia od rządu - coraz mniej podobała mi się rola, jaką przypadło mi odgrywać, do tego w nieświadomości. Co się stanie, kiedy oni przestaną wierzyć w tę nieświadomość? I jacy oni, do diabła? Zbyt często wzywany przez mnie ogoniasty nie pojawił się z odpowiedziami. Minęła minuta, myśli przestawały galopować, oddech się uspokajał. Jesteś normalna, nikt ci nie zagraża, to iluzje twojego ego, skarcił mnie mózg. Mało znaczysz w tym świecie, a chciałabyś ciut więcej. Dobry był w wymierzaniu mi ciosów. A co, jeśli podobasz się Maxowi, tak samo jak on podoba się tobie? Zostaniesz kobietą gangstera? Zamyślona nad tym pytaniem, podskoczyłam przestraszona na dźwięk dzwonka. Szybko wygrzebałam telefon z torebki. W słuchawce rozległ się omdlewający od smutku i samotności głos Sandry: - Ewuniu, wiem, że dobrze się bawisz... ale przyjedź, jeśli nie chcesz, żebym zwariowała. Zasługiwała na prawdę, w której posiadanie właśnie weszłam.

XII Wymiana pękniętej wieczorowej sukni na zwykłe ubranie zabrała mi chwilę. Marysi ani Rafała nie było w domu, więc uniknęłam pytań i opowieści z wielkiego świata. Po kilku minutach jazdy zaparkowałam przed bramą posiadłości Sandry i Karola. Obok stał porsche cayenne, który wydał mi się znajomy. Przycisnęłam guzik domofonu i po chwili furtkę przy bramie otworzył ochroniarz. - Dobry wieczór, pani Ewo. - Ukłonił się z miłym uśmiechem. - Jak Sandra? - Będzie dobrze. - Pan to jak rodzina, prawda? Ochroniarz rozłożył wielkie ręce. - Ktoś musi. Rozumieliśmy się. Miał łagodny charakter, jakim natura obdarowuje wielkich i silnych mężczyzn, kiedy osiągną poważny wiek. Był gwarantem spokoju i podporą dla mojej przyjaciółki podczas zniknięć Karola. Weszłam przez szeroki hall do salonu, którego przeszklona ściana wychodziła na wielki taras. Zatrzymałam się zaskoczona. Przy bladej, półleżącej na sofie Sandrze siedział mecenas Walicz.

Oderwał oczy od jej odsłoniętych nóg, obrzucił mnie niechętnym spojrzeniem i wstał. - Pani Potulska, o ile sobie przypominam. - Dobry wieczór, panie mecenasie - rzuciłam z krzywym uśmiechem, podchodząc do Sandry. - Mówiłaś, że jesteś sama. Po jej zmieszaniu domyśliłam się, że wizyta Walicza przybrała już charakter flirtu. Na podłodze obok stała pusta butelka martini. Druga, napoczęta, na stoliku. Sandra patrzyła na mnie z wyrazem cierpienia. - Ewcia, kochana jesteś, że wpadłaś. Pan mecenas przed chwilą przyjechał. Właśnie mi powiedział, że Karol siedzi! - Jest zatrzymany, pani Sandro, to różnica - sprostował Walicz z miną opiekuna słabych i uciśnionych. - Wyciągniemy go, proszę być dobrej myśli. - Może dobrze by mu zrobiło, gdyby trochę posiedział? - zastanowiła się Sandra. - Daj spokój - zaprotestowałam, choć w duchu przyznałam jej rację. Walicz rzucił okiem na stojący przy drzwiach tarasu angielski zegar. - Już powinna być decyzja sądu. Anglik, osiemnasty wiek? - Tak, sprowadziliśmy z Brukseli. Niech pan mówi, przed Ewą nie mam tajemnic. Walicz nadal przyglądał się zegarowi. Jasne było, że wycenia jego wartość. Zapewne pobierał zapłatę w cennych rzeczach od klientów w kłopotach finansowych. Przysiadł na fotelu, trochę dalej od Sandry. Usiadłam naprzeciw, nie spuszczając z niego oczu jak myśliwy z ofiary. Widziałam, że nie czuje się dobrze pod moim spojrzeniem, i sprawiało mi to satysfakcję. Miałam ochotę popsuć mu polowanie. Po chwili zwrócił się do mnie tonem zawodowego krętacza: - Opowiadam właśnie, co usłyszałem od pana Karola. Wylądował z modelką Justyną w nocnym klubie. Używane były alkohol i kokaina. - Zwrócił wzrok na Sandrę. - Wiele osób zażywało kokainę tego wieczoru. Pan Karol twierdzi, że nie częstował swojej towarzyszki. Sandra skrzywiła się. - Małoletniej dziwki. Mecenas wykonał gest dłonią, nie potwierdzał ani nie zaprzeczał. Prawie podziwiałam go, był chodzącym wzorcem wyrachowania. Sandra kiwnęła głową. - Karol jest bardzo skąpy, jeśli chodzi o używki. W domu też trzyma butelkę whisky wyłącznie dla siebie. - Nie dzieli się z panią? - Walicz uniósł wysoko brwi, dziwiąc się, że tak niezwykłą kobietę można źle traktować. Sandra uśmiechnęła się z wdzięcznością. Nie zamierzałam dopuścić, żeby jego umizgi odniosły skutek. - Do rzeczy, panie mecenasie. Z każdą minutą bardziej mnie nie lubił. Nie było szansy, żeby został moim klientem. Szkoda, namalowałabym go w stylu Bruegla, jako fałszywego mnicha, który okrada biednych chłopów, obiecując im zbawienie. Moja interwencja przyniosła skutek, Walicz wreszcie zaczął mówić o faktach. - Otrzeźwiony dużą dawką kokainy pan Karol zawiózł modelkę do jej znajomych. Trwała tam libacja, na którą nie miał już sił. Było to niedaleko jego apartamentowca, więc zostawił dziewczynę i wrócił do garsoniery. Rano obudziła go policja. Justynę znaleziono nieprzytomną w

parku obok. Rozpoznał ją na zdjęciu portier apartamentowca. Zwrócił na nią uwagę, kiedy wchodzili oboje do budynku. We krwi Justyny i pana Karola stwierdzono obecność kokainy. Znajomi modelki, z tej samej libacji, twierdzą, że nie widzieli Karola na oczy. Ani Justyny. Boją się odpowiedzialności, to jasne. Klienci nocnego klubu pamiętają, że wyjeżdżali razem. Czyli dziewczyna była u Karola w garsonierze. Sprawa wygląda paskudnie. A najgorsze jest to, że jej ojciec jest prokuratorem. - O Jezu! - wykrzyknęła przestraszona Sandra. - Najgorsze jest chyba to, że ona jest w ciężkim stanie - rzuciłam, mierząc Walicza zmrużonymi oczami. Chybiłam, pan mecenas znał swój fach. - Jestem obrońcą pana Karola, a nie pani Justyny - stwierdził z godnością. - A jeśli sprawa będzie miała kontynuację, to do sądu idzie się po wyrok, nie po sprawiedliwość. Chyba że pani ma inną koncepcję. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, Sandra poprosiła obolałym tonem: - Błagam, Ewcia, zaprzestańmy sporów. Słabo się czuję. Pomóżcie mi uratować głupiego drania. Walicz poczuł wiatr w żaglach, grał teraz obrażonego. - Przyjechałem od razu, na pani prośbę. Pomimo tak późnej pory. W takiej atmosferze nie widzę jednak możliwości na konstruktywną rozmowę. Będę rozmawiał z panem Niewiadomskim w mojej kancelarii. - Powiedziawszy to, zrobił ruch, jakby chciał się podnieść z fotela. Sandra wyprostowała się na sofie, patrząc na mnie błagalnie, pochwyciła Walicza za ramię. Wstałam z fotela i uniosłam ręce na znak, że nie będę się mieszać. Walicz zmniejszył mnie wzrokiem do rozmiarów karalucha i zamiótł pod dywan. Wygrał tę rundę, ale wyraźnie nie doceniał kobiet. Odeszłam w odległy róg salonu i usiadłam na kanapie, z kolorowym pismem w dłoniach. W pozycji Chińczyka, który czeka, aż rzeka przyniesie ciało wroga. Gdyby Walicz umiał czytać w myślach, usłyszałby w mojej głowie: „Przyjechałeś ocenić dom, żeby zaśpiewać odpowiednią stawkę. I przyjrzeć się Sandrze. Ciekawe, ile zrozpaczonych żon pocieszyłeś, draniu. Poczekaj, jeszcze z tobą nie skończyłam”. Oboje ściszyli głosy. Konspirowali ze sobą kilkanaście minut, czasem rzucając w moją stronę ukradkowe spojrzenia. Wreszcie Walicz wstał i złożył na dłoni Sandry długi pocałunek. Idąc do wyjścia, ukłonił mi się z pobłażaniem, jak pokonanemu przeciwnikowi. Podeszłam do Sandry, która wyciągnęła się na sofie, z grzbietem dłoni na czole i cierpieniem w oczach. - Ile? - zapytałam. - Dwieście za godzinę. - Dużo. - Euro - dodała ze smutkiem Sandra. - A to hiena! - wykrzyknęłam nie bez podziwu. Machnęła ręką i położyła ją z powrotem na czole. - Daj spokój, niech Karol płaci. - Nie proponował ci, że część weźmie w naturze? Opuściła przegub, spojrzała na mnie przytomniej. - Mecenas? Coś w tym rodzaju. Wspomniał, że zaprasza mnie do swojej kancelarii.

- Która znajduje się...? - W jego willi na Żoliborzu. Usiadła na kanapie i wzruszyła ramionami. - Uważasz, że Karolowi należy się wierność? Po tym wszystkim? Przyszła chwila, którą powinien zobaczyć mecenas Walicz. - Sandrina, na miłość boską, nie z tym, z tym... czymś! - wykrzyknęłam ze zgrozą. Sandra była zaskoczona siłą mojej reakcji. Z zewnątrz mecenas nie sprawiał odpychającego wrażenia, a jego wnętrzem nie zamierzała przecież się zajmować. Zmieszana podniosła karafkę ze stolika, nalała soku do wysokiej szklanki i uzupełniła większą dawką martini. Nie mogłam pozwolić, żeby za długo myślała. Przesiadłam się na sofę, chwyciłam jej dłoń. - Proszę cię, weź innego adwokata! Dlaczego nie zadzwonisz do Huberta? Oczy Sandry były okrągłe ze zdziwienia. - Nie rozumiem, co masz przeciw Waliczowi. Na końcu języka miałam wyznanie, że pan mecenas podrażnił moją próżność i musiał ponieść karę, tracąc dobrego klienta. Wiedziałam, że każdy prawnik z jego pozycją wyznaczyłby podobną stawkę. Walicz musiał jednak zniknąć. Za wiele przeżyłam ostatnio lęków i przyszedł czas na obudzenie wiedźmy. - Co mam przeciw mydłkowi? - Przewróciłam oczami w zdumieniu. - Pomyśl. Będzie ciągnął sprawę pół roku! Dwieście euro za godzinę? Chcesz, żeby Karol zbankrutował i sprzedał dom? Niesłyszałaś, ile adwokaci potrafią wyrwać z bogatych klientów? I do tego otwarcie cię molestował. Chcesz mu ulec? Z zemsty na mężu?Skąd wiesz, że kanalia nie posunie się potem do szantażu? Osiągnęłam efekt, Sandra była wystraszona. - To co mam robić? Już się zgodziłam... Jutro przyśle umowę. - Zobacz najpierw to. - Położyłam przed nią telefon Patrycji, z przygotowanym nagraniem. Sandra spojrzała zdziwiona na telefon. Nacisnęłam przycisk uruchamiający nagranie. Na wyświetlaczu hostessa Krügera zaczęła krzyczeć swoje oskarżenia w obronie Karola. Sandra patrzyła i słuchała z rosnącą dezaprobatą. - Idiotka popsuła Misiowi przyjęcie - stwierdziła, kiedy nagranie się urwało. Nie wierzyłam własnym uszom. - Na miłość boską... ona wykrzyczała prawdę, która może uratować Karola przed więzieniem! Sandra wzruszyła ramionami. - Daj spokój. Kretynka zabujała się w moim mężu i próbuje go chronić. Klasyka. Chyba widziałam ją w jego reklamie. - To samo powiedział Zygmunt! Tylko dlaczego ścigał mnie po ulicy? Założę się, że chciał mi odebrać telefon. W jej oczach odmalowały się zdziwienie i niedowierzanie. - Zygmunt, siłą? No nie... przesadzasz Ewcia. Dotarło do mnie nagle, że Sandra chciała widzieć się w roli ofiary. A Karola w roli prześladowcy. Nawet kosztem prawdy i jego wolności. Ręce mi opadły. - Nie zamierzasz zrobić użytku z nagrania?

Patrzyła na mnie z chłodnym spokojem. - To są histeryczne wrzaski. Żaden prokurator nie weźmie ich serio. Jak na rozpaczającą, zdradzoną żonę myślała zimno i logicznie. Schowałam telefon do torebki. - Co robisz? - zaprotestowała Sandra. - Popatrzę później. Nie miałam zamiaru zostawić nagrania, w jej stanie ducha zdolna była skasować je. - Muszę oddać Patrycji - wyjaśniłam. Sandra mierzyła mnie chwilę wzrokiem. Obie wiedziałyśmy, o co chodzi. Wstała z nerwowym gestem i nagle zatrzymała się zwrócona w stronę tarasu. - O Boże! Uniosłam się w fotelu, wyjrzałam ponad poręczą tarasu. Przez otwartą bramę wjeżdżał jaguar kabriolet z zasuniętym dachem. Przez przednią szybę widać było bladą twarz Karola. Auto zatrzymało się na podjeździe, ochroniarz otworzył drzwi. Sandra rozejrzała się w panice po salonie. - Nie ma mnie! - wykrzyknęła i ruszyła biegiem w stronę schodów. Po paru krokach wróciła do mnie. - Powiedz, że jestem chora! Nie chcę go widzieć! Nie wolno ci pokazać tego nagrania, drań ma umierać ze strachu! To jedyny sposób na niego! Obiecujesz? Błagam cię, Ewcia! Kiwnęłam głową. Sandra pocałowała mnie w policzek, chwyciła ze stolika butelkę martini i znów pobiegła do schodów. Zatrzymała się na czwartym stopniu, z dłonią na poręczy. - Nie, mam lepszy pomysł! Szybko zbiegła ze schodów i popędziła do hallu. Zaskoczona byłam, jak energicznie się teraz poruszała. Pośpiesznie przekręciła dwa zamki w drzwiach wyjściowych i oparła się o nie plecami, gotowa odeprzeć szturm nieprzyjaciela. Zobaczyłam przez szerokie okno salonu zbliżającego się Karola. Jego twarz miała kolor ściany, z zapadniętymi oczami skazańca i ciemnym zarostem. Rozpięta pod marynarką koszula była nieświeża i wymięta, ruchy zdradzały skrajne zmęczenie. Zniknął za drzwiami, klamka opadła dwa razy i znieruchomiała. Sandra cofnęła się, dłonią zasłaniając usta. Podniecona odwróciła się do mnie i wyszeptała: - Powiedz mu, żeby pojechał do garsoniery! Nie ma nic gorszego, niż wtrącić się w rodzinną awanturę. Małżeństwa kłócą się latami, z uporem popełniając te same błędy, do końca życia. Jakby zależało im, żeby nie rozwikłać problemów i psychicznych urazów, które mocniej wiążą niż wystygłe miłości. Jeśli ktoś próbuje im pomóc, walczące strony zwracają się z całą gwałtownością przeciw mediatorowi i oskarżają, że próbuje zniszczyć ich związek. Zachowałam milczenie, pomimo naglącego wzroku Sandry. Zza drzwi rozległ się głos Karola, słaby i skruszony: - Kochanie... No proszę cię. Sandra cichutko cofnęła się jeszcze dalej. Spojrzała na mnie i zachichotała. - Wiem, że tam jesteś! - dobiegło zza drzwi, z irytacją. - Jedź do garsoniery! - krzyknęła i pokazała drzwiom środkowy palec. - Błagam cię, jestem wykończony - poskarżył się Karol. Sandra odwróciła się od drzwi, popatrzyła na mnie z triumfem. - Trzeba było dłużej się bawić! - zawołała. Pomimo moich obaw poczułam, że trzeba im pomóc.

- Sandrina, może jednak... - O nie, tylko nie to! - przerwała mi z podnieceniem. - Nigdy więcej! Karol nie rezygnował. - Kochanie... przecież wiesz, że po paru kieliszkach nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. To nie byłem ja, jestem chory. Sandra poderwała się, jakby ukłuła ją igła. Zapewne wiele razy słyszała ten argument i wyprowadzał ją z równowagi. Albo odwrotnie: Karol umiał nacisnąć na klawisz współczucia w sercu żony, i przestraszyła się, że mu ulegnie. Weszła szybko do salonu, chwyciła pilota, puściła głośną muzykę. Odwróciła się do mnie, jej oczy błyszczały radością. - Zabawimy się! Zrobię ci drinka! Wycisnę więcej soku! Podbiegła do tarasu, z rozmachem zasunęła przeszklone drzwi.Potem wybiegła do kuchni. Miałam ochotę zostawić ich samych, ale nie mogłam otworzyć Karolowi. Sandra uznałaby to za zdradę nie do wybaczenia. Zobaczyłam przez okno salonu, że Karol przygląda się frontowym oknom. Potem ruszył wzdłuż ściany domu. Szukał słabego punktu fortecy, niedomkniętego okna. Przesunęłam wzrokiem po tafli wielkiego lustra na ścianie i dostrzegłam odbicie wnętrza kuchni. Sandra weszła na blat stołu, uchyliła okno. Uśmiechnęłam się, odwróciłam wzrok. Jutro usłyszę, że gdyby nie otwarte okno w kuchni, nie wpuściłaby Karola do domu. - Muszę już iść! - zawołałam. Sandra weszła szybko do salonu, zaróżowiona z emocji. Poprawiła włosy i zerknęła w przelocie do lustra. - Ma zaburzoną aurę, dlatego, biedak, szaleje. - Powiedziałaś mu o tym? - zapytałam. - Nie raz. - I co? - Wyśmiewa mnie. Ale teraz dość! Albo idzie do Kima oczyścić aurę, albo niech się wyprowadzi z domu! Podeszłam i przytuliłam ją. Jej ciało było sztywne z napięcia i dygotało. Niezręcznie oddała uścisk i odsunęła się, zerkając niespokojnie w stronę kuchni. - Jesteś, Ewcia, jedyną normalną osobą, jaką znam. Odzyskuję przy tobie energię. No to idź już... jeśli musisz, idź! - Popchnęła mnie w stronę hallu. - Czekaj! Żeby on się nie dostał! Wyprzedziła mnie biegiem i zatrzymała się przed drzwiami. Ostrożnie wyjrzała przez szybę, potem otworzyła oba zamki. - Pośpiesz się! Opowiesz wszystkim, jak Karol błagał, żebym go wpuściła. Obiecujesz? Kiwnęłam z powagą głową i wyszłam z domu. Sandra zatrzasnęła za mną drzwi. Na żwirowanym podjeździe stał ochroniarz, ukłonił się z powagą. - Do widzenia, pani Ewo. - Do widzenia panu. Wyszłam przez furtkę. Nie mogłam się oprzeć, przeszłam wzdłuż ogrodzenia i skręciłam za róg. Przez szparę w bukszpanie zobaczyłam ochroniarza, który właśnie podsadzał Karola do otwartego okna kuchni. Zadziwiające, jak dobrze działają rodzinne kody i przepisy. Każdy gra swoją rolę, wszyscy zachowują twarz, nikomu nie dzieje się krzywda. Do czasu.

XIII Wróciłam do domu w doskonałym nastroju. Zwycięstwo nad pyszałkiem Waliczem było pierwszą przewagą od chwili wypadku. Cieszył mnie też powrót Karola na łono rodziny. Żałowałam Sandry, od wielu lat znoszącej jego eskapady. Wiedziałam jednak, że gdyby ich małżeństwo rozpadło się, czułaby się pogubiona i bezradna. Marysia leżała na kanapie przed telewizorem z pilotem w dłoni. Spojrzała pytająco na widok mojej uśmiechniętej miny. Nie chciałam opowiadać o alkoholizmie, narkotykach i zdradach małżeńskich przyjaciół. Każdy rodzic ma nadzieję, że jego dziecko nie będzie musiało stawić czoła prawdziwemu życiu. - Rafał śpi? - zapytałam, całując ją w czoło. Marysia kiwnęła głową i skupiła się na programie. Ruszyłam do sypialni. Odgoniłam ponure myśli o wprowadzeniu się matki. Rozebrałam się i wyciągnęłam na łóżku, obiecując sobie, że zaraz wezmę prysznic. Ze snu wyrwał mnie głos córki: - Świetny miałaś humor. Co się wydarzyło? - Nie ma nic w telewizji? - Usiadłam na łóżku, przeciągając się. - Mhm. - Marysia mierzyła mnie badawczym spojrzeniem. - Długo cię nie było. - Zasuwaj spać, jutro szkoła. - Podniosłam się i ruszyłam do łazienki. Przyglądała mi się uważnie. - No co? - zapytałam. - Miałaś randkę? Znieruchomiałam przed drzwiami łazienki. - Co takiego? Dlaczego? - Taka jesteś... w skowronkach. - A jakby nawet, nie wolno? - Od kiedy odpowiadasz mi pytaniami? Marysia czasem miała w sobie powagę i dociekliwość dorosłej osoby, i wówczas z łatwością obnażała moje słabości. - Nie miałam randki, wręcz przeciwnie. - Aha, nierandkę. - Pokiwała głową. - Cóż, twoja sprawa. Cofnęła się i wyszła w stronę salonu. Poczułam dziecinną potrzebę protestu. Owinęłam się szlafrokiem, ruszyłam za nią. - Ej, zaraz! Co to miało być? Odwróciła się do mnie w progu salonu. - Nic. Ale gdybyś już się decydowała, to wolałabym go poznać - oświadczyła stanowczo. - Jasne. Każdego mężczyznę przyprowadzę najpierw do ciebie. Wzruszyła ramionami. - Twoja sprawa. Tylko nie bądź za łatwa, jak za dwoma ostatnimi razami. - Co takiego? - wyjąkałam, czując, że mój dobry nastrój ucieka przed wzbierającą falą gniewu. - Co powiedziałaś? W oczach Marysi zamigotał niepokój. Dorosła osoba chowała się za szczeniacką niewinnością.

- Nic takiego. - Poczekaj, poczekaj! - zaprotestowałam i przytrzymałam ją za ramię. - Nie pozwolę na obrażanie mnie i udawanie głupoty! - A ja nie pozwolę, żeby byle chłystek zajął miejsce mojego cudownego ojca! Puściłam ją. - To wszystko? - upewniła się bezlitośnie. - Możesz romansować, z kim chcesz, tylko nie przyprowadzaj ich tutaj. - Jakich ich? - zaprotestowałam słabo. - Ich! - potwierdziła. - Staszków, Leonów i Fryderyków. - To byli trzej przyjaciele, którzy... - Którzy uważali, że jesteś łatwym łupem. Nie mam ochoty patrzeć na twoje upokorzenie. Dobrze, że daliśmy im radę z Rafałem. - Ostatniego zdania nie zamierzała wypowiedzieć. Zasłoniła usta i spojrzała na mnie z przestrachem. - Czekaj, czekaj... - próbowałam uporządkować galopujące myśli. - Jak to z Rafałem? Co im zrobiliście? - Nic. - Wzruszyła ramionami. - Rafał trochę poszarpał Leona. Nie chciał się odczepić po dobroci. Zrobiło mi się słabo, usiadłam na najbliższym krześle. Córka i brat przeganiali mężczyzn, którzy spodobali mi się na tyle, żeby zaprosić ich na kolację lub pójść z nimi do teatru. A ja zastanawiałam się, dlaczego unikają mnie faceci. Byłam nieświadomą ofiarą rodzinnej przemocy. Marysia uznała moją zagubioną minę za objaw przyzwolenia. - Tak, zaopiekowaliśmy się tobą. Po śmierci taty nie byłaś sobą, nie wiedziałaś, co robisz. Jak mogłaś ocenić wartość facetów, którzy cię otaczali? I kobiet. Popatrz tylko, z kim się zaprzyjaźniłaś. Wcześniej ojciec był dla ciebie całym światem. Pogubiłaś się, mamo, ktoś musiał o ciebie zadbać. - Aha - mruknęłam. - Łatwo oceniasz moje przyjaciółki. Marysia nie zwróciła uwagi na protest, mówiła dalej: - Rafał twierdzi, że tracisz głowę na punkcie Niemca playboya. To prawda? Z trudem opanowałam gniew. - Porozmawiasz z Maximilianem Thornem i wyjaśnisz, że nie nadaję się do związku? zapytałam spokojnie. - Aha, czyli Rafał się nie myli? - Jeśli natychmiast nie odczepicie się od mnie i mojego życia, ty i Rafał, to... - zamilkłam, bo żadna kara nie przychodziła mi do głowy. Marysia kucnęła, położyła ręce na moich udach i zajrzała mi głęboko w oczy. - Powiedz, mamo, czy któryś z nich dorasta tacie do kolan? Pokręciłam przecząco głową. - Czy któryś z nich wróciłby po przyjaciela na ośmiu tysiącach metrów, poświęcając życie? W oczach Marysi kręciły się łzy. Poczułam, że zaraz obie się rozpłaczemy. Objęłam jej głowę i przytuliłam mocno. - Cicho, już cicho. Przecież nie zdradziłam go... ani myślą, ani uczynkiem. - Kiedy zjawi się ten prawdziwy, godny mojej wspaniałej mamy, od razu to rozpoznamy powiedziała cicho, nie patrząc na mnie.

No nie, na to nie było zgody. Trzymając jej głowę w obu dłoniach i patrząc prosto w oczy, oświadczyłam: - Ja sama to poznam, sercem i umysłem. Ufasz mi? Przytaknęła, po policzkach pociekły jej łzy. - Tak bardzo bym chciała, żeby tata wrócił. Strasznie mi go brak, strasznie. Zsunęłam się na podłogę i objęłam ją ramionami. Znieruchomiałyśmy obie. Nie wstydziłyśmy się łez. ***

Po godzinie wspomnień z dzieciństwa, o genialnych wakacjach z ojcem i wspinaniu się z nim w Tatrach, Marysia usnęła. Trzymała mnie nadal za rękę, wtulona w poduszkę, ze śladami łez na policzkach. Nie ruszałam się przez kilka minut, potem delikatnie uwolniłam dłoń i pocałowałam ją w czoło. - Dobranoc, tato - szepnęła przez sen i ze szczęśliwym uśmiechem przewróciła się na drugi bok. Od siedmiu lat powtarzałam sobie i obiecywałam, że będę twarda. Bo muszę wychować córkę na zdrową psychicznie, silną kobietę. Bo życie toczy się dalej, choć miłość mojego życia leży tysiące kilometrów ode mnie, wysoko pod lodowatym śniegiem, na zboczu bezlitosnej Kanczendzongi. Setki razy śniły mi się te podwójne szczyty wymierzone w niebo, jak otwarta paszcza drwiąca z mojego szczęścia. Henryk pokazywał fotografię tej góry z rozmarzeniem w oczach, a przed wyjazdem powiesił ją na ścianie w salonie. Żebym mogła każdego dnia wspinaczki patrzeć, gdzie jest. Wisiała tam, aż do odwołania wszelkiej nadziei, kiedy wyprawa ratunkowa musiała zawrócić z powodu szalejącej burzy śnieżnej. Przez cały dzień i noc patrzyłam na fotografię, z rozpaczą próbując przelecieć myślą nad połową ziemi i zobaczyć, gdzie leży ciało ukochanego. Domyślić się z jego zastygłych rysów, czy cierpiał. Wiedziałam, że do ostatniego tchnienia myślał o nas, o Marysi i o mnie. O świcie spaliłam Kanczendzongę. Przed wyprawą Henryka i długo po jego odejściu starałam się zrozumieć, dlaczego mężczyźni i kobiety ruszają w Himalaje, wiedząc, że szanse na przetrwanie mają takie same jak na śmierć. Dlaczego zostawiają najbliższych w trwodze i męce oczekiwania. Albo w samotności i żalu, który nie mija. Wyczytałam gdzieś, że w mózgach niektórych ludzi wytwarza się związek chemiczny, który powoduje nieustanne napięcie i niepokój. Unieszkodliwia go wyłącznie adrenalina. Tacy osobnicy powinni nosić prawnie nakazany tatuaż z ostrzeżeniem: „nie zakochiwać się we mnie!”. Inaczej to zwykłe oszustwo, kiedy wiążą ze sobą normalnych ludzi. Po kilkunastu minutach siedzenia bez ruchu byłam gotowa na sen. Dawno temu nauczyłam się uciszać myśli, żeby nie zwariować. Zapaliłam światło w łazience, puściłam prysznic i zdjęłam szlafrok. Coś kolorowego pod lustrem przyciągnęło mój wzrok. Na półeczce leżało niemieckie wydanie „Vogue'a”, rozłożone na stronie ze zdjęciem Thorna i Schonenbacha. Ten sam „Vogue”, który wyparował ze schowka citroena na parkingu przed apartamentowcem. Przestałam oddychać, potem płuca zmusiły mnie do złapania bolesnego haustu powietrza. Pisma nie było w łazience, kiedy do sypialni weszła Marysia, godzinę temu. To znaczy, że

ktoś zakradł się i położył go tu. Rafał? Niemożliwe, przecież spał. Ktoś dostał się do domu, zapewne przez niedomknięte drzwi tarasu. Kiedy zajęta byłam córką. Zawodowiec, złodziej lub morderca. Może nadal jest w domu? Powoli uspokoiłam oddech, potem galopujące, przerażone myśli. Zamiast strachu poczułam zimny gniew. Poczekaj, sukinsynu, nie wiesz, z kim masz do czynienia! Wyszłam z łazienki, minęłam sypialnię i weszłam po cichu do salonu. Nie spuszczając wzroku z zasłon na oknach, dotarłam do kominka. Chwyciłam ciężki pogrzebacz z ostrym szpikulcem na końcu. Byłam gotowa, bydlak pożałuje, kiedy go dopadnę. Z pogrzebaczem gotowym do śmiertelnego pchnięcia wspięłam się szybko po schodach i po cichu otworzyłam drzwi pokoju córki. Z amerykańskich thrillerów wiedziałam, że bandyci biorą dzieci jako zakładników. Marysia leżała na plecach i uśmiechała się przez sen. Zajrzałam pod łóżko, sprawdziłam szafę i zasłony na oknach. Uspokojona ruszyłam dalej, wciąż gotowa do walki. Podeszłam na palcach do pokoju Rafała, wsunęłam do środka pogrzebacz i głowę. Drzwi skrzypnęły zdradziecko, w półmroku zamajaczył cień, rozległ się zaskoczony okrzyk. Wpadłam do pokoju, unosząc pogrzebacz do ciosu. - Zwariowałaś? Ewa! - krzyknął cień przerażonym głosem Rafała i upadł za łóżko. Zastygłam z pogrzebaczem w powietrzu, po chwili zalało mnie światło nocnej lampki. Mój brat uklęknął, patrzył na mnie z lękiem. - Przysięgam, niczego nie obiecywałem mamie - wyjąkał. - Powiedziałem tylko, że zastanowimy się nad jej planem. Uwierz mi, nie mam ochoty z nią mieszkać. - Podrzuciłeś „Vogue'a” do mojej łazienki? - Co? - Przestrach na twarzy Rafała zastąpiło zdziwienie. - O czym ty mówisz? Myślałem, że chodzi o matkę. - I że przyszłam cię zabić? Gadałeś z nią i zgodziłeś się? Pamiętaj tę chwilę, kiedy następnym razem mnie zdradzisz - oświadczyłam. - Szukam bandziora, który zostawił w mojej łazience „Vogue'a”. Rafał podniósł się z klęczek, wlepił we mnie niedowierzający wzrok. - Tego samego, który zniknął z twojego wozu? - Właśnie. - Ja miałabym wpaść na tak kretyński pomysł? - Po tobie wszystkiego można się spodziewać - stwierdziłam ponuro. - Pomóż mi przeszukać resztę domu. - Nie lepiej ściągnąć policję? - zaproponował Rafał, wciągając spodnie. - Sami go zamordujemy, potem zadzwonimy. Może uwierzą mi na widok trupa. Rafał wzdrygnął się, ale posłusznie ruszył za mną na poszukiwanie, z kijem do golfa w rękach. Przetrząsnęliśmy dom od piwnic po strych. Nigdzie śladu intruza, najwyraźniej wykonał swoje zadanie i się ulotnił. Ktoś chciał mnie znów postraszyć. Sprowokowałam tych ludzi rozmową z Zygmuntem na przyjęciu. Ten gnojek pasował do roli gangstera. No i Max Thorn, on też zadawał mi dziwne pytania. Wróciłam do sypialni, wydarłam z pisma zdjęcie z Niemcami, resztę wyrzuciłam do kosza i położyłam się spać. Byłam dziwnie spokojna. Chcą wojny, będą ją mieli. Przypomnę sobie, co się

wydarzyło przed wypadkiem, w najdrobniejszych szczegółach. To był jedyny sposób, żeby unieszkodliwić moich prześladowców.

XIV Nade mną zniżała się olbrzymia czarna chmura z wirującym tunelem pośrodku. Tunel wsysał miasto i ludzi, potem wyrzucał na wielkiej wysokości, prosto w czarne niebo. Chmura zagarnęła Konstancin, drzewa i domy podrywały się z przerażającym hukiem i znikały w wirze. Z mroku wynurzyły się twarze Zygmunta i Maxa. Wykrzywieni pogardliwie patrzyli na dzieło zniszczenia piekielnej chmury. Stali w środku wirującego tunelu, śmieli się ze mnie oblani widmowym światłem. Dookoła nich drzewa, domy i ludzie przepadały w kosmicznej pustce. Ostatnie uleciały konstancińskie stwory i duchy, z żałosnym jękiem, który ścichł w oddali. Obudziłam się z uczuciem paniki i ściśniętym żołądkiem. Wpadające przez uchylone zasłony światło świtu raniło oczy. Moja odwaga ulotniła się w sennym koszmarze. Sięgnęłam ręką do nocnego stolika, szukając po omacku słoiczka z xanaxem. Przypomniałam sobie, że dawno temu go wyrzuciłam. Powlokłam się do salonu i długo siedziałam na fotelu, z kolanami podkulonymi pod brodą. Obudziła mnie nagle Marysia. - Dzień dobry, mamo - rzuciła zaspanym tonem. Oprzytomniałam i uśmiechnęłam się do niej. - Dzień dobry, córeczko. Jak spałaś? - Świetnie. A ty? - Doskonale, dzięki. Weszła do kuchni, puściła muzykę w radiu. Z góry zszedł Rafał, zaspany po nocnych przygodach. Popatrzył na mnie pytająco. Położyłam palec na ustach, nie chciałam straszyć Marysi. Wyciągnęłam z kieszeni szlafroka telefon Patrycji, włączyłam nagranie z hostessą i podałam mu. Nie zawiodłam się na jego dziennikarskim instynkcie, usiadł i ze skupieniem patrzył na film. W saloniku rozległ się głos dziewczyny z przyjęcia. - Kto to? - zapytał Rafał, kiedy nagranie się skończyło. - Przyjaciółka modelki, która zapadła w śpiączkę. - Jeśli złoży zeznanie prokuratorowi, to Niewiadomski jest dzieckiem szczęścia. - Karol wrócił do domu - odparłam. - Prokurator może wystąpić o sądowy nakaz aresztowania. Na przyjęciu wszystkim bardzo zależało, żeby uciszyć dziewczynę. Ochroniarze potraktowali ją chyba paralizatorem. - I ty na to pozwoliłaś? - zapytała Marysia, wchodząc do salonu. Patrzyła na mnie oskarżającym wzrokiem. Nie usłyszałam, kiedy wyłączyła radio. Przeklęłam w duchu swoją nieostrożność. - A co miałam zrobić? Bić się z nimi? - zapytałam retorycznie. - Zadzwonić po policję. A gdyby mnie ktoś poczęstował prądem? - Marysiu, proszę cię... Nie przebywasz w takim towarzystwie. - To nie jest tłumaczenie. Dałaś ciała, przyznaj się - upierała się.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Rafał przyszedł mi z pomocą: - Policja przyjechałaby za godzinę. Wysłuchaliby wyjaśnień pana domu i odjechali. Za duża kasa... Prawo dostaje zadyszki. Zapadła cisza, Marysia była zła. - Moje pokolenie posprząta po waszym. Przekonacie się. Odwróciła się i ruszyła w stronę schodów. Zniknęła w korytarzu, po chwili rozległo się mocne stuknięcie drzwi. Milczeliśmy. Brat miał tak samo niepewną minę jak ja. - Komu zależy na kompromitacji Karola? - zapytał wreszcie. - Nie mam bladego pojęcia. Opublikuj to, będziemy mieli wielkich wrogów. Skandal na przyjęciu u znanego biznesmena, z udziałem posła na sejm. Albo wyślij twojemu komisarzowi, niech przesłucha tę dziewczynę. Jest hostessą u faceta o nazwisku Krüger. Nieprzyjemny typ, kumpel Maximiliana Thorna. Rafał spojrzał na mnie badawczo. Uciekłam wzrokiem, ukrywając zmieszanie. - Spokojnie, sister - powiedział ciepłym tonem. - Nie będę cenzurował twoich wyborów. Wstałam energicznie. - Jedziesz do roboty, ja się biorę za pacykowanie! No idź już, posprzątam. I zrobię ci kanapki. Rafał poklepał mnie po dłoni i ruszył do swojego pokoju. Pod- - niosłam się, żeby pójść do kuchni, ale zatrzymała mnie melodia telefonu komórkowego. W słuchawce usłyszałam głos Sandry: - Przyjedź, proszę... koniecznie!

XV Nie potrafiłam odmawiać ludziom, to zawsze była moja słabość. Wynikała z braku pewności siebie, którą zawdzięczam matce. „Pogódź się, Ewuniu, że nie jesteś tak piękna ani mądra jak inne dziewczyny”. Słyszałam to setki razy. Można dużo wiedzieć o sobie, ale to nie pomaga uwolnić się od demonów przeszłości. Pozbywanie się starego „ja” boli, nie ma nic za darmo. I tak trwamy, pokancerowani przez dzieciństwo, zamiast rozstać się z nim na dobre. Minęłam zaparkowany przed ogrodzeniem wóz Sandry, wjechałam przez bramę i zatrzymałam się przed domem. Z drzwi wyszedł ochroniarz, ukłonił się z uśmiechem. Za nim pojawiła się Tosia, podeszła do mnie. - Jak mama? - zapytałam. - Zemsta dobrze jej robi na cerę. - Spróbowała uśmiechnąć się, ale wyszedł jej smutny grymas. - Od nowego roku jadę do szkoły pod Londynem. Mam ich potąd, obojga. - Przeciągnęła dłonią pod brodą. - Marysi będzie smutno, nic mi nie powiedziała. - Odwiedzi mnie, umówiłyśmy się - rzuciła Tosia i pobiegła do samochodu z czekającym ochroniarzem.

Dowiedziałam się w ten sposób o planach córki. Weszłam do domu. Sandra podniosła się z kanapy z cienkim papierosem w dłoni. Położyła palec na ustach. - Mówmy po cichu... Karol zamknął się na górze. Udaje, że nie istnieje. - Przyłożyła dłonie do oczu, ust i uszu, imitując słynne trzy małpki. - Nie widzę, nie słyszę, nie ma mnie. Chciałam zapytać o nagranie z przyjęcia, ale Sandra mówiła dalej: - Dziś rano gadałam z właścicielem klinki, to mój przyjaciel. Dziwka dochodzi do siebie, śpi, ale reaguje prawidłowo. Nie chcą jej za gwałtownie budzić. Śpiączka medyczna... czy jakoś tam. - Farmakologiczna. Karol wie o tym? Sandra pokręciła przecząco głową z uśmiechem okrucieństwa. - Nie rozmawiamy ze sobą, niech umiera ze strachu. Chodź, coś ci pokażę! - Wstała ożywiona nagłą myślą i ruszyła do pokoju, który służył za jej garderobę. Poszłam za nią, zatrzymałam się w drzwiach. Sandra otworzyła wbudowaną w ścianę szafę, wyciągnęła z półki jedno z setek pudeł z butami. - Myślałam nad prezentem dla Patrycji, za nagranie w telefonie. Uratowała tyłek mojego głupiego męża, należy jej się. - Wyjęła z pudła długie buty, identyczne jak te, które Patrycja miała na garden party. Zademonstrowała jeden, przykładając do nogi. Cholewka sięgała do końca uda. - Chanel... Jak myślisz? Byłyśmy razem na Fulham w Londynie. Pati aż skręciło, kiedy je zaklepałam. Jedna jedyna para! Zrobiłam neutralną minę, z nadzieją, że nie domyśli się prawdy. Spojrzała na mnie czujnym wzrokiem. - Co, nie podobają ci się? - W identycznych Pati była u Misia - powiedziałam ostrożnym tonem. Sandra usiadła bezwładnie w fotelu przed szafą z butami w dłoniach. Nie odważyłam się roześmiać na widok jej miny. - Ściągnęła je sobie z Mediolanu... albo Paryża! Wstała z zaciśniętymi wargami i morderczym błyskiem w oku, podeszła do szafy, wrzuciła do środka buty i pudełko. Odwróciła się do mnie gwałtownie, ze łzami w oczach. - Okay, Patrycja szybko się ode mnie uczy, ale tym razem przeholowała! Całe szczęście, że nie poszłam do Misia. Wyobrażasz sobie, jaka kompromitacja! W życiu ich już nie włożę! Kurwa! - Sandra, to przecież tylko buty. - Nic nie mów, wiem. Nie chodzi o głupie buty, zdrada mnie boli! Spojrzała na buty w otwartej szafie i nagle wyciągnęła je zdecydowanym ruchem. Z butami w ręku ruszyła wielkimi krokami przez salon, wołając po drodze: - Oksana! Oksana! W drzwiach kuchni pojawiła się Ukrainka ze ścierką w dłoni. Sandra chwyciła ją za rękę, pociągnęła do salonu, posadziła na kanapie, uklękła i energicznie zaczęła ściągać jej tenisówki. - Szto pani robi? - zapytała przestraszona Oksana. - Czekaj, nie ruszaj się! - rozkazała Sandra. Wyprostowała nogę Oksany i zaczęła wciągać pierwszy butChanel. Ukrainka była zdumiona i zażenowana, niezdarnie próbowała zasłaniać nogi rękami.

- To dla mnie? Nie treba... - Treba, treba! - zawołała Sandra, z wysiłkiem ciągnąc za cholewę drugiego buta. - Wstań! No wstań, mówię! - Pociągnęła Oksanę niecierpliwie za ramię i postawiła ją na nogi. - No co pani... naprawdu, nie choczu... - mruczała zaczerwieniona Oksana, nie ośmieliła się jednak mocniej zaprotestować. - Choczesz, choczesz... - Sandra podniosła dół jej spódnicy i wsunęła za pasek, żeby odsłonić buty. Spojrzenie spłoszonej Oksany padło na duże lustro i nagle parsknęła śmiechem. - U nas w takich botinkach prostytutki chodiat! - A u nas to normalnie - odparła Sandra. - Przyzwyczaisz się. Postanowiłam przyjść z pomocą Ukraince. - Sandra, przecież ona... - Cicho bądź, Ewcia. Weźmiemy Oksanę na zakupy, do Papierni... w chanelach. Wcześniej umówimy się z Patrycją. Takie coś trzeba karać, od razu i boleśnie! Musiałam się roześmiać, choć żal mi było Oksany. Sandra triumfowała, pomysł z pokazaniem Ukrainki w takich samych butach, jakie miała Patrycja, wprawił ją w doskonały humor. Problem Karola ulotnił się, w porównaniu z brakiem lojalności przyjaciółki. Po chwili usiadła uspokojona i zapaliła papierosa. Oksana nadal stała w butach sięgających do końca ud, ze spódnicą podwiniętą za pasek. Patrzyła na Sandrę niepewnym wzrokiem. - To szczo mam robić, proszu pani? - Możesz wracać do pracy. Ukrainka posłusznie ruszyła w stronę kuchni. Sandra westchnęła niecierpliwie. - No przecież nie w tych butach! Włożysz, kiedy poproszę. Oksana usiadła na krześle i zaczęła ściągać buty. Sandra nagleuderzyła się dłonią w czoło. - Jezu, kompletnie zapomniałam! Obieżyświat! Dziś wieczorem, u ciebie! - Co takiego? - Sama nigdy się nie przełamiesz! Przypomniałam sobie jej entuzjazm na temat osobnika, który objechał cały świat. - Chyba nie chcesz przywieźć do mnie tego faceta? - zapytałam ostrożnie. - No co ty? Tylko ty i on - odparła z tajemniczą miną. - Umówiłaś go u mnie? Bez pytania? Sandra, odwołaj to! - zażądałam zdecydowanym tonem. - Nie ma mowy! Jestem twoją przyjaciółką, wiem, czego ci brakuje. Pati i Nena też tak uważają. Padłam ofiarą spisku. - Obieżyświat? Co to za idiotyczny pseudonim? On się jakoś nazywa? Sandra przewróciła oczami. - Czepiasz się detali! Tłumaczyłam ci, objechał kulę ziemską. Miał setki kobiet, wszystkich ras. Szuka żony, dziewczyno! Ma śmiertelnie bogatego tatusia i jest jedynakiem. No co taką minę robisz? Dasz radę... Tego się nie zapomina, jak jazdy na rowerze! - Setki kobiet? - wyjąkałam. - To może być niebezpieczne. Sandra machnęła ręką. - Delikatnie wyciągnęłam z niego, jest czysty. Po każdej podróży robi badania krwi. Mam

nadzieję, że ty też masz aktualne. Może zapytać. Na szczęście zadzwonił mój telefon. Wyjęłam go szybko z torebki, na wyświetlaczu zobaczyłam: ojciec. Odebrałam. - Halo? Tata? - Możesz przyjechać do instytutu? - No jasne, z przyjemnością! Zaraz będę! - wykrzyknęłam z ulgą. Z telefonem przy uchu ruszyłam przez salon, machając na pożegnanie do Sandry. - O ósmej! Włóż na siebie coś takiego... żeby wiesz! - zawołała za mną. Pobiegłam przez ogród do samochodu. Kochany tata, wiedział, kiedy zadzwonić.

XVI Ojciec pochylał się nad elektronicznym mikroskopem, jak zawsze otoczony wianuszkiem asystentów i studentów obojga płci. Kochali go za wszystko, za co pomiatała nim moja matka. Za wiedzę, skromność, lojalność, uczciwość i otwartość. Matka nazywała te cechy bezradnością marzyciela wobec realnego świata. - Dzień dobry, tato - powiedziałam, dotykając pleców ojca. Wyprostował się z uśmiechem, który nigdy nie znikał z jegopodłużnego, ascetycznego oblicza, pokrytego siatką zmarszczek i blizn. Po zarażeniu się odmianą gronkowca, na temat którego napisał pracę doktorską. - Cześć, Ewuniu. Zobacz, co tu mamy. - Pocałował mnie w czoło i pokazał na okular mikroskopu. Asystenci i studenci przywitali mnie uśmiechami i skinieniami głów. Przytknęłam oko do mikroskopu. Zobaczyłam bezkształtną bakterię z pomarańczowymi wypustkami. Dookoła niej rozrzucone były podobne formy, ale postrzępione, jakby rozerwane jakąś siłą. - „Scientific American” nazwał ją dziwną jagodą - powiedział mój ojciec. - Ta jagódka przetrwała pięćset razy wyższą dawkę promieniowania, niż wytrzymuje człowiek. Widzisz, porozrywane kawałki DNA układają się. Bakteria sama się naprawia, wyobrażasz sobie? Posłużyła się kawałeczkiem DNA jak wzorcem. Jak myślisz,czy w tym kawałeczku istniała jakaś inna forma zapisu? Naprawa przebiegała szybciej niż normalna replikacja, z pełnym DNA. Odsunęłam się od mikroskopu. Ojciec i jego grupa patrzyli na mnie, jakby spodziewali się wyjaśnienia. - Nie powiem wam, sama wezmę Nobla. Za inną formę zapisu niż DNA. I za marzenie o naszym odtwarzaniu się z włosa i paznokcia. Nagrodzili mnie uśmiechami. Ojciec pokiwał głową. - Masz rację, Ewuniu. Problem polega na tym, że bakterie w świetnej formie przetrwały erę antybiotyków. Wychowaliśmy potwory... i zegar zaczął już tykać. - Tato, mam dorastającą córkę. Znajdź sposób na te małe dranie i przestań mnie straszyć. Odciągnęłam ojca na bok. Pokazałam na jego asystentów i studentów. - Nie jesteś rozczarowany, że żadne z nas tam nie stoi? Ugryzłam się w język. Musiałam być w dziwnym nastroju, żebyzadać to pytanie. Złamałam

niepisane tabu. Ojciec zdjął okulary i spojrzał na mnie wzrokiem dalekowidza. - Zawsze chciałaś być malarką, prawda? Kiwnęłam głową. - A Rafał marzył, żeby pisać - dodałam, zdejmując z siebie część odpowiedzialności. - Ty malujesz, Rafał jest dziennikarzem. Czy może coś lepszego spotkać ojca niż zrealizowane dzieci? - zapytał z uśmiechem marzyciela mój ojciec. Pokiwałam głową z wdzięcznością. Nie zasługiwał na zwierzenia o samotności i lękach. Niech spokojnie walczy o bezpieczeństwo ludzkości. Chciałam już się pożegnać, ale zobaczyłam, że skupia się, żeby powiedzieć coś ważnego. Zaczął mówić, starannie dobierając słowa: - Wiesz... w komunizmie najwyższą wartością była prawda. A wielkość człowieka mierzyło się ilością wolności, jaką potrafił wytworzyć... w sobie i dookoła siebie. Teraz kłamstwo i prawda zmieszały się w jakimś obłudnym tańcu, a najważniejszą wartością stała się przebiegłość. Ludzi mierzy się miarą skuteczności i sukcesu. - Przerwał na chwilę i dokończył, rozkładając ręce. Pogubiłem się, córeczko, nie jestem już pewien, który system bardziej zniewala. I jak powinienem wychować ciebie i Rafała. Milczałam zaskoczona i poruszona. Potem powiedziałam pewnym tonem: - Zawsze byłeś wolny, tato. I my też, dzięki tobie. Ojciec pokiwał głową, założył z powrotem okulary. Nie wiem, czy go przekonałam. - Dobrze, kochanie. A co u ciebie? - zapytał. - Mama - odparłam. Westchnął z niepokojem i uciekł wzrokiem w bok. Zmusiłam go do spojrzenia mi w oczy. - Przecież ją znasz - wymruczał. - Rozerwana i napromieniowana replikowałaby się w minutę. W jeszcze doskonalszej formie. Ojciec rozłożył bezradnie ręce. - Naprawdę chcesz z nami zamieszkać? - zapytałam. - Jeśli mama się uprze... Nie miało sensu naciskać. I tak zrobi, co każe moja matka, dla świętego spokoju. Był wspaniały, i to musiało mi wystarczyć. Jak zawsze. Pomyślałam o powrocie do portretu Wiki i odruchowo spojrzałam na ulicę. Przy moim citroenie zatrzymał się krępy mężczyzna w czarnej kurtce. Zapalił papierosa i zajrzał do środka wozu, potem pochylił się i zniknął za karoserią. Niemożliwe, żeby to był przypadek! Montuje bombę pod podwoziem? - Pa, tato. Miło będzie widywać cię codziennie - powiedziałam i przyszło mi do głowy, że to prawda. Ojciec uśmiechnął się. - Coś wymyślimy, mama czasem zmienia zdanie. Muszę wracać do bakterii. - Mhm... bo zakończą iluzję naszej dominacji na tej planecie. A wiesz, że cygańskie stworki i duchy nadal żyją w Konstancinie? Pokiwał głową z powagą. - To dobrze. A jak znoszą nowych mieszkańców? - Tak jak ja... Z poczuciem humoru. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Pocałowałam ojca w policzek i ruszyłam szybko do wyjścia. W

drzwiach laboratorium pomachałam na pożegnanie asystentom i studentom. ***

Wypadłam z drzwi instytutu jak ścigana przez naukowców bakteria. Rozejrzałam się, nigdzie śladu tego w czarnej kurtce. Podeszłam do citroena i zajrzałam pod podwozie. Bomby też nie było, w każdym razie takiej widocznej. Na wszelki wypadek oddaliłam się od samochodu na kilkanaście metrów, schowałam za latarnię i nacisnęłam pilota. Nic nie wybuchło, rozległo się tylko kliknięcie otwierających się zamków. Trochę rozczarowana podeszłam do auta. Czekała mnie teraz trudniejsza część zadania. Wsunęłam się na siedzenie kierowcy, nabrałam głęboko powietrza i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Silnik zaterkotał spokojnie, wszystko normalnie działało. A jeśli facet podciął hamulce? Ruszyłam powoli, przyśpieszyłam i mocno nadepnęłam na pedał hamulca. Citroen zahamował tak ostro, że o mało nie walnęłam nosem w kierownicę. Odetchnęłam z ulgą. Może to był zwyczajny przechodzień. Albo złodziej samochodów, któremu nie udało się złamać zabezpieczenia. Wyjechałam z bocznej ulicy na podwójną arterię i skręciłam na południe, w stronę wyjazdu z Warszawy. ***

Jechałam niespiesznie zatłoczonym o tej porze wjazdem do Konstancina. Z radia sączyły się wiadomości, którymi media starają się zburzyć nasze poczucie bezpieczeństwa. Myślałam o rodzicach. Jakim cudem ten delikatny i mądry mężczyzna stracił głowę dla egotycznej neurotyczki? Trucizna z radia powoli zaczęła docierać do mojego umysłu. Spiker z zadowoleniem odczytywał depeszę reportera: - Wiadomość z ostatniej chwili. W lesie chojnowskim pod Konstancinem zostały znalezione zwłoki mężczyzny. Odkryła je kobieta spacerująca z psami. Według nieoficjalnych informacji z policyjnych źródeł wiadomo, że ofiara została zakłuta ostrym narzędziem i zastrzelona... Pociemniało mi przed oczami. Nagle usłyszałam huk wystrzału, zobaczyłam mężczyznę biegnącego w moją stronę. I drugiego, z widłami w rękach. Trup w lesie? Zabito go na moich oczach? Ochłonęłam po chwili. Przestań kombinować, kobieto, jeśli nie masz dość danych, podpowiedział mózg. Wyjęłam telefon i wybrałam numer brata. - Rafałku, przepraszam cię, jakiś facet grzebał w podwoziu citroena. Nie wiem, co robić. - Znów zaczynasz - westchnął głos w słuchawce. - Mówię poważnie. W telefonie zapanowała elektroniczna cisza. - Zajrzę, kiedy przyjedziesz - powiedział wreszcie Rafał. - Dzięki, kochany jesteś. Zaraz będę. Koniec połączenia. Domyśliłam się, że nie uwierzył mi. No cóż, przekonamy się, czy cierpię na manię prześladowczą.

XVII W ogrodzie Sikorek i Tomaszek zajęci byli przycinaniem krzewów. Ukłonili mi się z daleka, kiedy zajechałam przed dom. W drzwiach pojawił się Rafał z latarką w dłoni. Wysiadłam z samochodu. - Nie gniewaj się, ale co byś powiedział na widok faceta, który... Powstrzymał mnie gestem ręki, położył się na żwirze, włożył głowę pod citroena. Po chwili wyprostował się, obszedł samochód dookoła i znów zanurkował pod podwozie. - Dajmy spokój - zaproponowałam. Rafał podniósł klapę, poświecił latarką na silnik. Podeszli do nas Sikorek i Tomaszek, gotowi do działania. - Nawala? - zapytał Sikorek tonem mechanika samochodowego. - Francuska technika - stwierdził Tomaszek pogardliwie. - Nie to, co pani chińska toyota. Mój brat znów położył się pod samochodem, tym razem od przodu. - Kolega pracował w warsztacie - wyjaśnił Sikorek - No, nie gap się, pomóż panu Rafałowi! - fuknął na kompana. Tomaszek posłusznie położył się i wsunął głowę pod samochód. Usłyszałam jego uprzejmy głos: - Mogę zapytać, czego pan w zasadzie szuka? - Nie wiem - odparł Rafał. - Siostra obawia się, że ktoś tugrzebał. Wyczułam w głosie brata ironię. - Zostawcie... tylko spec mógłby coś zauważyć - powiedziałam cierpkim tonem i zatrzasnęłam drzwi citroena. Rafał wysunął się spod wozu, zgasił latarkę. - Jesteś pewna? Cosa nostra robi bomby, które wyglądają jak psia kupa. Albo trup kota. Wykrzywiłam się do niego z ubolewaniem. - Najważniejsze, żeby pani Ewa była spokojna - wtrącił Sikorek. Byłam mu wdzięczna za wsparcie. Tomaszek się wyprostował i przyglądając się swojej dłoni, oznajmił: - Psiej kupy nie ma... ale coś się przyczepiło. Rafał wziął od niego mały przedmiot. Obrócił w palcach, potem spojrzał na mnie zdziwiony. - Wiesz, co to jest? - Ty mi powiedz. - Nadajnik GPS, pluskwa. - Mówiłem... Tomaszek to fachowiec - stwierdził z dumą Sikorek. - Mógłby pracować w CIA. Brat położył nadajnik na mojej dłoni. - Przepraszam, Ewuniu, rzeczywiście ktoś cię śledzi. Patrzyłam z niedowierzaniem na mały prostokącik z antenką. Facet w czarnej kurtce nie był wytworem wyobraźni.Nagły dźwięk klaksonu spowodował, że podskoczyłam przestraszona. Przed bramą zatrzymał się terenowy mercedes, wysiadła z niego Sandra i pomachała do Rafała.

- Cześć, jesteś gotów? Byłam bardziej zdumiona niż na widok nadajnika. Sandra i Rafał? Brat miał zmieszaną minę. Zabrał nadajnik z mojej dłoni. - Pokażę Dąbrowie. - Dokąd jedziesz? Z Sandrą? - Zaprosiła mnie na wernisaż... nic takiego. Wrócę późno, nie czekaj. Pa, nie martw się pluskwą. Dąbrowa wyśledzi drani, GPS do nich zaprowadzi. Aha... Marysia nocuje dziś u koleżanki. Powiedziawszy to, Rafał uciekł wzrokiem i ruszył w stronę ulicy. Sandra mi pomachała, brat wsiadł na miejsce pasażera, mercedes ruszył. Odjechali. Sikorek i Tomaszek patrzyli na mnie w wymownym milczeniu. Potem odwrócili się i poszli w stronę bramy. Sięgnęłam do torebki, wyjęłam stuzłotowy banknot. - Może chcecie panowie zaliczkę? Wrócili natychmiast, jak przyciągnięci magnesem. Podałam Sikorkowi banknot. - Wspaniale pomogliście, dzięki. - Cała przyjemność po naszej stronie - rozpromienił się Sikorek, chowając banknot do kieszeni. Tomaszek odprowadził jego dłoń zaniepokojonym wzrokiem. - Przyjdźcie jutro dokończyć krzewy - zaproponowałam. Wiedziałam, że nie zobaczę ich przez kilka dni. - Naturalnie - przytaknął Sikorek. - Gdyby ktoś pani podskakiwał, to jesteśmy obok. Wystarczy krzyknąć. Tomaszek w pudle naumiał się karate. - Dziękuję. Do zobaczenia panowie. Ukłonili się i ruszyli w stronę ulicy. Po drodze zaczęli się cicho kłócić. Tomaszek miał pretensje za wzmiankę o odsiadce i niepokoił się o banknot. Sikorek próbował wyjaśnić obie kwestie. Wiedziałam, że Tomaszka posadzono na pół roku za jazdę na rowerze w stanie nietrzeźwym. A Sikorka na trzy miesiące za ubliżenie policjantom, w obronie przyjaciela, który wiózł go na ramie roweru. Nie były to ich pierwsze wyroki za podobne przestępstwa. Wprawili mnie w dobry humor. Ruszyłam do domu i nagle zatrzymałam się w olśnieniu. Wiedziałam, dlaczego brat przyjął zaproszenie Sandry, a Marysia usunęła się na noc z domu. To był spisek o kryptonimie „Obieżyświat”!

XVIII Krążyłam po domu, nie mogąc zdecydować się, czy wyrzucę gościa za drzwi, czy może zaproszę go do środka, żeby wyjaśnić nieporozumienie. Próbowałam dodzwonić się do Rafała, Sandry i Marysi, ale oczywiście nie odbierali moich telefonów. Mimo woli podziwiałam skuteczność piekielnego planu. Dwie godziny później siedziałam w dżinsach i T-shircie, w salonie dyskretnie oświetlonym świecami. Nie zamierzałam stroić się dla nieznanego mężczyzny, świece były jedynym sygnałem uległości. Z głośników dobiegała cicha muzyka, z kuchni zapach kolacji - zrobiłam małże na

winie. Spojrzałam w lustro na ścianie. Zobaczyłam zdenerwowaną i rozkojarzoną kobietę. Zdmuchnęłam świece. Ukryję się w ciemności i przeczekam intruza. Podskoczyłam na dźwięk gongu. Podeszłam do okna, ostrożnie uchyliłam zasłonę. Za bramą stał sportowy czerwony kabriolet. Przy nim mężczyzna w luźnych spodniach, marynarce i białej koszuli. Wysoki, przystojny i opalony, w dłoni dzierżył wielki bukiet róż. Patrząc w stronę domu, nacisnął znów na dzwonek. Nie mogłam zachować się jak idiotka. Wiedział przecież od Sandry, że przyjęłam zaproszenie. Powinien sam do mnie zadzwonić, ale może był nieśmiały. Uchyliłam okno i zawołałam w stronę bramy: - Chwileczkę... Pilot jest zepsuty! Nie przyznałam się do braku maszyny otwierającej, matka byłaby ze mnie dumna. Trudno, niech zostawi wóz na ulicy. Nacisnęłam guzik domofonu. - Furtka otwarta! - krzyknęłam znów. Odeszłam od okna. Po drodze rzuciłam wzrokiem na lustro, poprawiłam palcem szminkę i obciągnęłam T-shirt. Wyszłam na werandę. Obieżyświat zbliżał się z szerokim, ładnym uśmiechem. Pewnie stawiał długie nogi w mokasynach i odrzucał opadającą na czoło grzywę kasztanowych włosów. Przyglądałam mu się z przyjemnością. Taki przystojniak szuka kobiety z pomocą przyjaciół? Chyba nie doceniałam Sandry. Zatrzymał się przed werandą i popatrzył na mnie głębokim spojrzeniem. Jego oczy miały ładną oprawę, były duże i chłopięce w wyrazie. Całość odrobinę za przystojna. I za stylowa, jak z filmu o odkrywcach antypodów. - Dobry wieczór, Marek jestem - przywitał się zmysłowym głosem, pod wpływem którego poczułam mrowienie w kręgosłupie. Uważaj, kobieto, zbyt długo żyłaś jak mniszka, ostrzegł mnie mózg. - Ewa - powiedziałam, wyciągając rękę. Uścisnął moją dłoń. Z wyczuciem, bez gniecenia palców, ale z wrażeniem siły. Dłoń była duża i ciepła. Drugą wręczył mi bukiet róż. - Nie gniewaj się, nic lepszego nie przyszło mi do głowy. - Dzięki, są piękne. - Powąchałam róże. Jak nastolatka na randce z nauczycielem wuefu, przeleciało mi przez głowę. Obieżyświat dalej patrzył mi prosto w oczy. Miał zielono-niebieskie tęczówki, ze złotymi cętkami. Gdzie cię wyprodukowano? - chciałam zapytać. W jakiej fabryce kobiecych marzeń? W zielono-niebiesko-złotych oczach zamigotał uśmiech. - Zmywam się - powiedział aksamitnym głosem. - Sandra zadzwoniła przed chwilą, że coś jej wypadło, nie może nam towarzyszyć. Chciałem cię tylko poznać. Może następnym razem się uda? Nie tylko nieprzyzwoicie przystojny, ale do tego taktowny. Powstrzymałam odruch uszczypnięcia się w policzek. Trwaj chwilo, jesteś piękna, przybywaj Mefisto. Obieżyświat wyciągnął znów rękę, na pożegnanie. Podałam mu swoją. - Miło cię było poznać, Marku. Zadzwoń, kiedy zechcesz. - Dzięki, na pewno zadzwonię. - Skłonił lekko głowę, odrzucił falę kasztanowych włosów,

odwrócił się i ruszył do bramy. Jedną rękę włożył do kieszeni spodni, unosząc róg marynarki. Miał dobry tyłek. A mój sen się kończył. - Poczekaj! - zawołała ta druga kobieta, która drzemała we mnie. Nie zdążyłam jej przeszkodzić. Odwrócił się z wyczekującym uśmiechem, bez cienia zarozumiałości. Fala opadła mu na oczy, dmuchnął w nią z wdziękiem. - Przyjechałeś taki kawał, może wejdź na chwilę - mówiła dalej kobieta. - Maluję tylko przy dziennym świetle... więc jeśli chcesz, możemy porozmawiać. Co ty opowiadasz? Nie zaprasza się tak mężczyzny na noc, próbowałam powstrzymać kobietę, ale nie zamierzała mnie słuchać. - Z przyjemnością, Ewo - powiedział Obieżyświat, taktownie nie zauważając mojego rozdwojenia jaźni. - Coś tylko przyniosę z samochodu, okay? - Okay - odparłam równie dobrym, kalifornijskim akcentem. ***

„Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy” - mówiła w mojej głowie rozmarzona kobieta wierszem Szymborskiej. Siedziałam naprzeciw Obieżyświata, między nami czerwieniała w blasku świec butelka wina. Błyszczały zielono-niebiesko-złote tęczówki, delikatne dźwięki fortepianu Theloniousa Monka wypełniały salon. „Miłość od pierwszego wejrzenia to najbardziej rozpowszechniona choroba oczu” odpowiedziałam sentymentalnej kretynce cytatem Gina Cerra. Z napięciem czekałam na ciąg dalszy. Obieżyświat rozstawił metalowy stojak ze zwiniętym rulonem. Rozciągnął rulon i okazało się, że był to ekran. Na stoliku leżał cienki laptop marki Apple, obok stał mały rzutnik. Obieżyświat przyniósł te przedmioty z samochodu i zajął się nimi po wypiciu kieliszka wina. Ruchy miał szybkie i precyzyjne, jakby przygotowywał się do prezentacji dla szefów jakiejś korporacji. Do fortepianu Monka dołączyła drażniąca zmysły trąba Dizzyego Gillespiego. Mało romantyczny wstęp do uwodzenia, przeleciało mi przez głowę. Przestań się czepiać, bądź sobą - odparła ta druga we mnie. Uśmiechnęłam się akceptująco i uwodzicielsko zanurzyłam usta w winie. Obieżyświat odpowiedział czarującym grymasem i też wypił trochę wina. - Już gotowe, chwileczkę... - zapowiedział tajemniczo. Podszedł na długich nogach do sprzętu grającego, wyłączyłmoich gigantów jazzu, włożył swoją płytę. Wrócił i usiadł obok mnie na kanapie. Nareszcie mężczyzna, który wie, czego chce. Kobieta poczuła mrowienie, potem uderzenie gorąca w całym ciele.Ja odsunęłam się trochę. Obieżyświat nie zwrócił uwagi na mój stan, skupiony był na laptopie. Otworzył pokrywę i zaczął manipulować smukłymi, wypielęgnowanymi palcami na klawiaturze. - Kocham ten sprzęt. Zmienił cały świat, nie uważasz? Kobieta milczała znacząco, więc odpowiedziałam za nią: - No. - Już - szepnął zadowolony, naciskając na jeden z klawiszów.

Na ekran padł kolorowy obraz. Była to fotografia wodospadów, chyba z Brazylii. Z laptopa rozległa się cicha muzyczka latynoamerykańska. A jednak prezentacja. Nagle zdjęcie ożyło i zamieniło się w film. Kobieta zamknęła oczy, ja patrzyłam z podziwem na imponujący spektakl natury. - Brazylia, wodospady Iguazu - potwierdził gość moje przypuszczenie aksamitnym tonem, który idealnie pasował do muzyczki. - Piękne - przyznałam. Kobieta wstała, poszła do sypialni i położyła się spać. Ja postanowiłam cieszyć się pokazem. Obieżyświat był uszczęśliwiony komplementem. - Zapiera dech w piersiach. Kiedy tu stoisz, zobacz... Zatrzymał film w stop-klatce i dotknął palcami komputera. Naekranie pojawiła się strzałka, zatrzymała się na skale naprzeciw wodospadów. - ...masz ochotę zwariować - dokończył obiecująco Obieżyświat. - Wyobrażam sobie - przytaknęłam posłusznie. Palce dotknęły klawiatury, film ruszył. Na pierwszym planie, na tle wodospadów Iguazu, pojawiła się uśmiechnięta twarz mojego gościa. - Kamerą operuje mój indiański przewodnik. - Jasne - zgodziłam się. - Ktoś musi. Obieżyświat na ekranie miał pobladłą twarz. Uniósł dłonią dół dżinsów i zademonstrował dwie małe dziurki na górze długich mokasynów. Obieżyświat obok mnie zrobił to samo. Zauważyłam, że ma na sobie te same mokasyny. Efekt był mocny: tu życie, tam film. - Żararaka. Śmierć po dwóch minutach... gdybym nie miał tych butów. Kamera wykonała obrót za ruchem ręki bohatera filmu. Pojawił się nieduży krzak. - Zaatakowała z tego krzaka. Jak błyskawica, zero szans na reakcję. Byłam pod wrażeniem błyskawicy. I mokasynów. - Człowiek żyje... a za chwilę nie żyje - powiedziałam sentencjonalnie. Pokiwał poważnie głową. Lubił inteligentne kobiety. - Prawda? Spotkanie ze śmiercią daje do myślenia. Czekałam, jakimi myślami natchnęła żararaka Obieżyświata,ale nie podzielił się nimi. - U nas nie ma niebezpiecznych gadów - zauważyłam, pokazując na jego mokasyny. Roześmiał się, ujawniając dwa rzędy wspaniałych zębów. Smukłe palce dotknęły touchpada i na ekranie pojawiło się nowoczesne centrum metropolii nad morzem. Kamera patrzyła z pokładu jachtu, a na pierwszym planie widniała twarz Obieżyświata. - A to ja... w Singapurze. - Szybko podróżujesz - przyznałam zaskoczona. - Piękne miasto, naprawdę, wyjątkowe. Zobacz, wynająłem helikopter. Obraz znów się zmienił, zobaczyłam Singapur z lotu ptaka. Zastanawiałam się, czy uda mi się wymknąć niepostrzeżenie i położyć obok kobiety w sypialni. Byłam pewna, że mojemu gościowi wystarczy własne towarzystwo. Mógłby za sobą zatrzasnąć drzwi po zakończonym pokazie. Nagle poprzez azjatycką muzyczkę z laptopa przebił się gong. Obieżyświat spojrzał na mnie zdziwiony. Jego wzrok mówił: „Co jest grane? Miała być sama...” Nie poczułam się winna, nikomu nie sprzedałam biletów na ten seans. Znów rozległ się gong. Singapur z lotu ptaka zatrzymał się w stop-klatce.

- Przepraszam cię - powiedziałam. Wyszłam z salonu i podeszłam do drzwi. Nacisnęłam przycisk domofonu. - Tak, słucham? - Dobry wieczór, nazywam się Tomy. Czy jest u pani Mark? - zapytał zniekształcony elektroniką głos. Odwróciłam się, przez otwarte drzwi salonu zobaczyłam Obieżyświata. W panice machał gwałtownie rękami, żeby go nie wydać. Chciałam już skłamać, ale domofon uprzedził mnie: - Wiem, że jest... Stoi tu jego wóz. Głos miał w sobie nutę szczerego żalu. Obieżyświat pokazał na migi, że nic nie może poradzić na rozwój wypadków. Był poruszony, miotały nim jakieś sprzeczne emocje. - Czy może mnie pani wpuścić? Na chwileczkę. Mam Markowi coś ważnego do przekazania - poprosił znów domofon. Mój gość wyszedł dużymi krokami z salonu, zatrzymał się przy mnie. Biło od niego męskością i zdecydowaniem. - Czego chcesz? Nie mamy o czym mówić - powiedział twardym tonem. - Wpuść mnie - poprosił znów miękko domofon. - Marku. Obieżyświat westchnął i zanim zdążyłam zaprotestować, nacisnął przycisk. Usłyszałam szczęk otwieranej furtki. Poczułam niepokój. - Co się dzieje? Jakim prawem go wpuszczasz? Patrzył na mnie nagle pobladły i wystraszony. Jak po ataku żararaki. Spojrzałam na brązowe popiersie Napoleona na parapecie. Jeśli to pułapka, zdążę trzasnąć cesarzem w jego głowę. I może załatwię drugiego faceta. Rozległo się delikatne pukanie. Patrzyłam bez ruchu na Obieżyświata, który nacisnął na klamkę i otworzył drzwi. Zobaczyłam niewysokiego osobnika o dość brzydkiej twarzy, ale z charakterem. Miał na sobie zieloną marynarkę, różową koszulę, biały fular na szyi, białe skórzane spodnie i mokasyny z wężowej skóry. Połowa jego włosów była biała, połowa czarna, całość ułożona żelem w wysoką falę. Patrzył na mnie poważnie. - Tomy jestem. Odsunął Obieżyświata, wszedł i zatrzymał się przede mną z wyciągniętą ręką. Podałam mu swoją. Miękki uścisk wzmocniony był serdecznym, ale nieśmiałym uśmiechem. Przeszły mi mordercze myśli. Tomy puścił moją dłoń, chwycił Obieżyświata pod ramię, wszedł z nim do sypialni, zamknął za sobą drzwi. Stałam chwilę zaskoczona, potem zamknęłam usta i wróciłam do salonu. Opróżniłam kieliszek z winem. Postanowiłam czekać na rozwój wypadków. Na ekranie nadal widziałam Singapur z lotu ptaka. Po chwili ciszy i bezruchu film nagle ruszył, widocznie tak był zaprogramowany pokaz. Zobaczyłam ujęcie zatłoczonej azjatyckiej ulicy, z Tajlandii lub Indonezji. Na tle ulicy stał Obieżyświat w kolorowej koszuli, pod ręce z dwoma młodymi Tajami lub Indonezyjczykami. Cała trójka uśmiechała się do obiektywu. Przewodnicy, domyśliłam się. Zza zamkniętych drzwi sypialni dobiegały podniesione głosy Tomy'ego i Marka. Oglądałam tajską lub indonezyjską dyskotekę. Obieżyświat szalał w tańcu, górował wzrostem nad tłumem. Po kilku minutach głosy umilkły, drzwi sypialni otworzyły się, do salonu wszedł Tomy. Wzburzony poprawił biało-czarne włosy i westchnął. Usiadł na kanapie obok mnie, nalał wino do kieliszka, zatrzymał wzrok na filmie z dyskoteki. Napił się i odstawił kieliszek z westchnieniem.

- To wszystko wina jego ojca. Jest bogatym przedsiębiorcą, nie może się pogodzić z naturą Marka. Grozi, że go wydziedziczy. - Pokazał oskarżycielskim gestem na ekran. - To on wysłał Marka w tę idiotyczną podróż dookoła świata! - Prychnął ze złością. - Terapia! - Przepraszam, ale po co Marek zjawił się u mnie? - zapytałam nieśmiało. - Myśl, Ewo - napomniał mnie Tomy. - Ojciec zmusza go, żeby szybko się ożenił. Kiedy wydarzenia przekraczają granicę sensu, czasem ogarnia człowieka całkowita tolerancja. Nie potrafiłam się rozzłościć ani nie miałam ochoty na śmiech. - Skąd wiedziałeś, że jest tu? - zapytałam, bo coś należało powiedzieć. - Parę dni temu powiedział mi o tobie - odparł Tomy. Na filmie Obieżyświat uniósł wysoko jednego ze swoich przewodników, przycisnął do piersi. Tomy skrzywił się i zamknął pokrywę laptopa. - Przyjaciele cię naraili - ciągnął sarkastycznym tonem. - Był zdesperowany, zniknął z mieszkania. Reszty się domyśliłem. Nie pozwolę, żeby Mark zmarnował swoje życie. I moje. My się naprawdę kochamy, od dziesięciu lat. Patrzyłam na smutną twarz Tomy'ego z irytacją i współczuciem. - Rozumiem cię. Czy mógłbyś go już zabrać? - Jasne. Jeszcze raz bardzo cię przepraszam, jesteś kochana. - Tomy pocałował mnie w policzek, wstał i poszedł do sypialni. Po chwili pojawili się obaj. Obieżyświat patrzył na mnie skruszony, miał czerwone oczy i policzki, wyglądał jak skarcony chłopiec. Podszedł, przyklęknął na jedno kolano i utkwił we mnie złoto-niebiesko-zielone spojrzenie. Uroczy, pomyślałam mimowolnie, jaka szkoda. - Gardzisz mną? - zapytał. - Ależ skąd - zaprotestowałam miękko. - Mogę cię pocałować? W policzek? Nadstawiłam twarz. Obieżyświat podniósł się i pocałował mnie w oba policzki. - Gdybym był inny, zakochałbym się w tobie, poważnie - zadeklarował. - Już jestem trochę zakochany. Tomy mruknął coś niewyraźnie i zaczął zwijać ekran. - Wystarczy, Mark - powiedział chłodnym tonem. - Zająłeś Ewie dość czasu, kobieta ma prawo odpocząć. Mocno zaakcentował słowo „kobieta”. Obieżyświat westchnął, chwycił moją dłoń i pocałował. - Do widzenia, Marku - powiedziałam z uśmiechem. - To był piękny wieczór. I pouczający. Po chwili obaj zgodnie maszerowali w stronę bramy. Wsiedli do czerwonego kabrioletu. Silnik zagrał rasowo i ruszyli. Wiatr rozwiał kasztanową grzywę Obieżyświata, ale nie poruszył czarno-białej fali Tomy'ego. Pomachali mi i już ich nie było. Usiadłam na brzegu werandy, podparłam rękami brodę i poczułam ukłucie zazdrości. Chciałabym, żeby ktoś tak mnie kochał. I żeby przyjechał wyrwać mnie z łap konkurencji. Mógł mi nawymyślać, jak Tomy Obieżyświatowi. I ubierać się we wszystkich kolorach. Może tylko włosy niech ma naturalne. Ale Sandra nie żyje, postanowiłam. A jeśli komuś opowie, co mnie spotkało, nie żyje podwójnie!

XIX Obudził mnie wrzask kłócących się srok na jesionie za otwartym oknem sypialni. Przypomniałam sobie wczorajszą wizytę. Podobno nic nie dzieje się przypadkiem, wszechświat podsuwa zdarzenia i ludzi, żeby dać nam do myślenia. Kieruje nami jak niewidzialna ręka. Obieżyświat i Tomy, wierna para kochanków, przypomnieli, że pora kończyć z samotnością. Dziwny sposób, drogi wszechświecie. Wygrzebałam się z łóżka, włożyłam szlafrok i poczłapałam w stronę łazienki. Ze środka wyszła owinięta w ręcznik Marysia z mokrymi włosami. Uśmiechnęła się do mnie znacząco. - Dzień dobry, mamo. Co słychać? Udałam, że nie wiem, o co chodzi. Weszłam do łazienki. Marysia nadal wpatrywała się we mnie z uśmiechem. - No co? - zapytałam. - Wstałaś lewą nogą? - Lewą, prawą... - odburknęłam i zamknęłam drzwi. ***

Kilkanaście minut później, przywrócona do równowagi gorącym i zimnym prysznicem, weszłam do kuchni. Byłam gotowa do konfrontacji. Rafał i Marysia jedli śniadanie przy kuchennym stole. Kiwnęłam im głową, mruknęłam „dzień dobry” i podeszłam do lodówki. Świadoma ciszy za plecami wyciągnęłam jogurt i płatki. Próbowałam skupić się na maszynce do kawy, ale uznałam, że muszę przejąć inicjatywę. Odwróciłam się energicznie i zobaczyłam dwie rozbawione twarze. - Słucham - rzuciłam chłodnym tonem. - Co? - zapytał Rafał. - Chcecie wiedzieć, proszę bardzo. Było rewelacyjnie! Marysię zaniepokoiła moja irytacja. - To super, mamo - powiedziała niepewnie. - Fajnie, że namówiliście się z Sandrą. Wiedzieliście, że przysyła mi geja? Rafał zakrztusił się nagle i oblał kawą Marysię, ona zerwała się z krzykiem. - Cholera, co robisz?! - Przepraszam, nie chciałem! Rafał chwycił ścierkę z uchwytu piekarnika i potarł jej jasną sukienkę. Ścierka zostawiła na materiale czarne, tłuste smugi. Marysia wytrzeszczyła oczy i wyrwała Rafałowi ścierkę. - Co ja na siebie włożę? Niech to szlag! Poczułam głęboki spokój, mądry wszechświat ukarał ich. Usiadłam przy jogurcie i płatkach i patrzyłam z satysfakcją. Zrozpaczona Marysia czyściła sukienkę mokrą gąbką. Rafał stał skruszony. - Wiedzieliście czy nie? - zapytałam. - No skąd! Nie żartuj! Gej? - zdumiał się Rafał. Marysia znieruchomiała z kapiącą gąbką w dłoni. - Uroczy i przystojny - potwierdziłam. - Niestety przyjechał ukochany i zabrał go. To było

wzruszające. Brat i córka spojrzeli po sobie zszokowani. Byli nieświadomą częścią spisku, nie zamierzali mnie ośmieszyć. Rafał przygryzł wargi. Spojrzałam na niego ostrzegawczo. - Ani mi się waż... Walczył ze sobą, ale przegrywał z ogarniającą go radością. Marysia poddała się od razu i wyjąc ze śmiechu, uciekła z kuchni. Rafał opanował się z wysiłkiem. - Sorry, sister... Naprawdę nie wiedziałem. Wsypałam płatki do miseczki i zalałam jogurtem. - Na przyszłość nie wchodź w konspiracje. Ze mną w głównej roli. Temat wyczerpany. Był zadowolony, że na tym skończyłam. Usiadł przy stole i wytarł gąbką resztę rozlanej kawy. - Zadzwonił mój kumpel, komisarz Dąbrowa. Pluskwa pod twoim samochodem to GPS. Ktoś śledzi twoje ruchy. - Ustalił tyle samo, co Sikorek i Tomaszek. - Nie żartuj, Ewa. To wygląda poważnie. - Cieszę się. Twój geniusz kryminalistyki dodał może, kto i po co mnie śledzi? Rafał pokręcił głową. - To niemożliwe na tym etapie. - A na jakim stanie się możliwe? - Dąbrowa pyta, czy masz jakieś podejrzenia. Może jesteś w stanie podać rysopis tego faceta w czarnej kurtce. - Widziałam go z góry, z daleka. Rafał rozłożył ręce. - Instytut ojca nie ma kamer na zewnątrz. Dąbrowa zaproponował, że ustawią pułapkę. Jeśli się zgodzisz. Nie uspokoił mnie, wręcz przeciwnie. - Zamontują mi tę pluskwę i będą za mną jeździć, żeby namierzyć gangsterów? Wkroczą, kiedy zostanę zaatakowana? Komandos Dąbrowa wyląduje helikopterem? - Coś w tym rodzaju. Bez helikoptera. - W takim razie dzięki, chyba spasuję. - To mogą być niebezpieczni ludzie. Poczułam przypływ gniewu. - Niechby wreszcie gnoje przyszli i zapytali po ludzku! Widziałeś Maratończyka z Dustinem Hoffmanem? Torturował godentysta sadysta, były esesman. Powtarzał jedno pytanie: „Czy jest bezpiecznie?”. Hoffman nie miał pojęcia, o czym mowa. A tamten swoje i wiercił mu w zębie wiertarką. Czuję się jak Hoffman - wiercą mi dziurę w mózgu, a ja nie mam pojęcia, o co chodzi. Wywieszę w oknie napis: „JEST BEZPIECZNIE, ODWALCIE SIĘ!”. - A jeśli minie ci amnezja? - zapytał cicho Rafał. Zamurowało mnie. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Miałrację, wtedy stanę się niebezpieczna. Nie wiedziałam jeszcze, jak bardzo. ***

Godzinę później wjechałam na parking restauracji Park Cafe, położonej w ogromnej

klasycystycznej willi przed wejściem do parku. Wysiadłam i kucnęłam, żeby zajrzeć pod podwozie. Licho nie śpi, kiedy byłam w domu, mogli podłożyć następną pluskwę. Za mną rozległ się męski głos: - Popsuło się coś? Wyprostowałam się tak szybko, że uderzyłam głową w karoserię. - Au! - krzyknęłam i zobaczyłam uśmiechniętego Maximiliana Thorna w sportowej kurtce. Skrzywiona z bólu potarłam głowę. - Śledzisz mnie? - zapytałam opryskliwym tonem. Max pokazał na mój samochód. - Szukasz źródła hałasu? Zwykle to rura wydechowa. Wzruszyłam ramionami. - Nie znam się. - Włącz silnik, posłuchamy. - Nie, wolę zapytać fachowca. - Jasne - zgodził się Max. Zrobiło mi się głupio. Nie było powodu, żeby tak go tępić. - Sorry, miałam ciężką noc. Kiwnął głową i ośmielony pokazał w stronę restauracji. - Kawa? Zastanowiłam się przez moment, oferta była ciekawa. Pomyślałam jednak o minach przyjaciółek, kiedy zobaczą mnie w towarzystwie Thorna, i zrezygnowałam. - Czekają na mnie. Masz ochotę na rozmowę z czterema kobietami? Max starał się ukryć rozczarowanie. - Nie czuję się na siłach - powiedział z uśmiechem. - A później? - Jestem umówiona - rzuciłam bez namysłu i od razu pożałowałam. Z jakiej racji źle go traktuję? Przyjął odmowę z rezygnacją. - Poddaję się. No to do zobaczenia... przy jakiejś okazji. - Do zobaczenia. Kiwnął głową i odszedł. A więc to koniec, znów tak szybko się go pozbyłam? Powiedz coś, kretynko, no wykrztuś z siebie! - I dziękuję! - krzyknęłam bez sensu. Odwrócił się, z nadzieją w oczach. - Za pomoc... z samochodem - brnęłam dalej - i propozycję kawy! Przesadziłam z entuzjazmem. Max czekał lekko rozbawiony. Świetnie ci idzie, pomyślałam, rzuć mu się na szyję! - Muszę lecieć, na razie! Uniosłam rękę w geście pożegnania, odwróciłam się i weszłam kolanem w błotnik citroena. Zasyczałam z bólu, nacisnęłam pilota, zamknęłam samochód i lekko utykając, ruszyłam w stronę budynku. Zerknęłam za siebie. Maxa już nie było. Szkoda, że nie zobaczyłam, co zrobił po moim odejściu. Na pewno szybciej doszłabym do prawdy. ***

Kiedy weszłam do Park Cafe, Thorn wyłonił się zza swojego samochodu i podszedł szybko do citroena. Rozejrzał się, przyklęknął i wsunął pod podwozie dłoń z małym GPS zakończonym antenką. Wyprostował się, wrócił do auta. Wsiadł za kierownicę i uruchomił komputer. Na ekranie pojawił się sygnał z GPS, obok parku. Urządzenie działało równie dobrze jak poprzednie. Uruchomił silnik i wyjechał z parkingu. ***

Utykając, weszłam do restauracji. Od stolika pomachały do mnie Patrycja i Nena. Z bliska zobaczyłam, że mają dziwne miny. Wiedziałam, o co chodziło, ale pozwoliłam się pocałować i usiadłam przy stoliku z przyjazną miną. - Świetnie wyglądasz, Ewcia! - zauważyła Patrycja. - No, rewelacja... naprawdę! - zawołała nieszczerze Nena. Patrycja zgromiła ją wzrokiem. Obie miały nieczyste sumienia. Spojrzałam na napoczęte ciastka. - Marchewkowe? - Przywołałam gestem kelnerkę. - Dla mnie to samo... i wyciskany sok z grejpfruta. Po odejściu kelnerki spojrzałam na przyjaciółki i powiedziałam spokojnym głosem: - Jeśli chodzi o to, że zostałam wyswatana homoseksualiście, to możecie dać mi spokój. Nena zakrztusiła się ciastkiem, Patrycja wytrzeszczyła na mnie oczy. - Uwiedziona przez ciotę... To straszne! - Mówi się geja - sprostowałam. - I dlaczego nie? Bardzo miły chłopak. Nena zamarła, z pełnymi ustami wyglądała jak przestraszony księżyc w pełni. - Jezu, Ewa... Co ty mówisz? - wymamrotała niewyraźnie. - Ma więcej klasy niż niejeden nasz znajomy. Niestety, nie zaręczyłam się. Pokazałam palce obu dłoni, bez pierścionka. Patrycja nadal była zszokowana. - Pod ziemię bym się chyba zapadła! Nena spojrzała w stronę wejścia i znieruchomiała. Odwróciłam się. W naszą stronę szła Sandra. Na mój widok pobladła, przyśpieszyła, usiadła na krześle obok i patrząc mi w oczy, wyszeptała z żarem: - Ewcia... wolałabym umrzeć! Nikt nie może się o tym dowiedzieć! - Mhm - zgodziłam się. - A Pati i Nena? W oczach Sandry mignęła panika. - Chyba nie myślisz, że ode mnie? - A od kogo? - zapytała zaskoczona Nena. Patrycja parsknęła śmiechem. Sandra przełknęła ślinę z pokorną miną. - Ewa, błagam, uwierz mi! Byłam w takim szoku, że zapytałam Nenę, co robić. Po telefonie od Marka. Nie myślałam, że ona wypapla całemu Konstancinowi! - Nieprawda! - oświadczyła Nena. - Zadzwoniłam tylko do Pati! Patrycja zwęziła oczy w niebezpieczne szparki. - Chcesz powiedzieć, że to ja rozgadałam? Postanowiłam zapobiec kłótni, która rozsławiłaby mojąprzygodę z Obieżyświatem. - Nic się nie stało, dziewczyny - machnęłam lekceważąco ręką. - Pokazał mi filmy z

podróży, przyjechał po niego przyjaciel i odjechali. Zapadła cisza. Potem Sandra zapytała ostrożnie: - Nie próbował cię uwieść? - Nie zdążył. I nie jestem taka szybka. - Chwała Bogu! - westchnęła z ulgą Sandra i zawołała do przechodzącej kelnerki: - Martini proszę, z lodem! Muszę ochłonąć - powiedziała do nas z uśmiechem. - Dla mnie też - rzuciła za kelnerką Patrycja. - I dla Ewy. - I dla mnie. Małe, bo prowadzimy - dołączyła się Nena. Pora była na zdecydowane cięcie. - Kończymy z tym tematem, raz na zawsze - oświadczyłam tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Jasne! - rzuciła szybko Sandra. Wszystkie trzy były rozczarowane. Przez chwilę nie wiedziały, o czym rozmawiać. Sandra nagle uderzyła się w czoło, potem wyciągnęła z torby zapakowane elegancko pudełko. Położyła je przed zaskoczoną Patrycją. - O mało nie zapomniałam. To za uratowanie Karola. - Nie trzeba było... Sandrina - zaprotestowała Patrycja, otwierając z zaciekawieniem pudełko. - Ależ tak. Gdyby nie ty, głupi sukinsyn wylądowałby w więzieniu - stwierdziła Sandra. - No nie, przecież modelka doszła do siebie. - Patrycja wyjęła z pudełka wisiorek z białego złota, wysadzany diamencikami, na złotym łańcuszku. - Śliczny! - zachwyciła się, przykładając wisiorek do dekoltu. - Oko Horusa - wyjaśniła zadowolona Sandra. - To talizman. Prawe oko Horusa jest odpowiedzialne za aktywność i przyszłość. Lewe za pasywność i przeszłość. Razem stanowią symbol wszechwiedzy. To jest prawe. Chroni przed złymi spojrzeniami, zawiścią i złorzeczeniem. Karol przywiózł dla mnie z Egiptu, ma kilkaset lat. Patrycja pochyliła się nad stolikiem i pocałowała ją. - Kochana jesteś! Będę go nosić na wszystkich przyjęciach. Co która na mnie źle popatrzy, to padnie trupem, tak? Roześmiały się. Patrycja schowała talizman do pudełka, pochyliła się nad stolikiem i powiedziała cicho: - Modelka i ta druga... jej koleżanka, którą nagrałam, chodzą dla Krügera. - Co to znaczy, chodzą? - zapytała zdziwiona Nena. Patrycja przewróciła oczami. - Dziecko jesteś? Dają dupy facetom, których wskazuje Krüger! Znów odwróciło się do nas kilka osób. Oczy Neny otworzyły się szerzej. - Prostytutki? Na przyjęciu u Misia? - Nie do końca. Płaci im Krüger. Są prezentami dla biznesmenów i polityków, których on potrzebuje. - Krüger będzie miał sprawę o tę modelkę? - zapytałam. - No skąd - zaprzeczyła Patrycja. - Dlaczego? - Nikt nie powiadomił policji? Spojrzała na mnie ze zdziwieniem. - Kto? Wituś miałby donieść na wspólnika? Policji? Zwariowałaś, Ewcia?

Chciałam usłyszeć więcej o Krügerze, udałam oburzenie. - Przecież to zwykły alfons. - Nie przesadzaj. - Patrycja machnęła ręką. - Na całym świecie to się dzieje. A w Azji to oficjalny zwyczaj. - Nie jesteśmy w Azji - zauważyłam. - Nie? - Patrycja patrzyła na mnie z kpiną. Sandra rozejrzała się i zapytała cichym głosem: - Ale po co podstawili ją Karolowi? Patrycja rozłożyła ręce. - Na twoim miejscu poszłabym na policję - powiedziałam do Sandry. - Co ty z tą policją? - zdenerwowała się Patrycja. - Odpuść, kobieto, to jest wolny kraj, tu się robi interesy. Karol też z nimi kręci biznes. Siedzi w tym z Krügerem, Witusiem, Maxem i innymi. - Pokazała na Nenę. - A kancelaria Huberta to prowadzi. Chcesz im zepsuć interes? Nie bój się, nie zrobią sobie krzywdy. Widocznie Krüger miał coś do Karola. Chciał go postraszyć i już. - A dziewczyna o mało nie umarła - powiedziałam z uporem. - Sama się zaćpała, przecież wiesz! - zwróciła się do mnie ostrym tonem Sandra. - Córeczka prokuratora! - Podniosła ręce obronnym gestem. - Przepraszam, ale mam powyżej uszu tej historii. Jeśli nie chcecie mnie wykończyć, ani słowa! Karol wycofuje się z biznesu i... będzie święty spokój! Patrycja i Nena zamarły zaskoczone. - Karol wyskakuje? No, no... - mruknęła Patrycja. Sandra wzruszyła ramionami. - Dawno mu mówiłam, żeby skupił się na swoich reklamach. I nie pchał w towarzystwo mocniejszych od siebie. Cieszę się, że wreszcie zmądrzał! Patrycja i Nena wymieniły spojrzenia. Zapadła cisza. Kelnerka postawiła na stoliku cztery martini. Wzięłyśmy kieliszki, żeby wypełnić milczenie. Sandra nagle wstała. - Przepraszam, muszę do toalety - rzuciła, odwracając się, żebyśmy nie dostrzegły łez. Wyszła szybkim krokiem z kawiarni. - Biedactwo - westchnęła Nena. - Zobaczę, co z nią - powiedziałam i ruszyłam za Sandrą. ***

W toalecie zobaczyłam Sandrę przed lustrem, ratującą rozmazany łzami i wodą makijaż. Spojrzała na mnie zaczerwienionymi oczami. - Ewcia, strasznie cię przepraszam za tego geja! Naprawdę nie miałam pojęcia! Zatrzymałam się obok niej. - Nic się nie stało. - Kochana jesteś. - Była rozczulona i znów bliska płaczu. - Jak ja wyglądam? Przytuliłam ją i pogłaskałam po głowie. Przez moment uległa, ale nagle się odsunęła. Zaczęła szybko mówić, potokiem słów tłumiąc emocje. - Czytałam o takich przypadkach. To jest sprawa wibracji! Elektryczno-chemicznych fal! Patrząc w lustro, pokazała na tył i przód swojej głowy. - Tu, w przysadce... i tu, prawy płat

czołowy. Części mózgu, w których powstają emocje. Kiedy są za mocne, nie dajemy sobie z nimi rady i mózg poszukuje wytłumaczenia. Stąd się bierze cała metafizyka. Między tobą i mężczyznami, między mną i Karolem jest zablokowany przepływ emocji. I nasze mózgi wymyślają dziwne teorie! Patrzyła podekscytowana na moje odbicie w lustrze. - Tak? - zapytałam, żeby coś powiedzieć. Zaczęła znów mówić, głośno i szybko, z pałającymi oczami. - Tak! Ja jestem zaplątana w historie Karola. A ty odpychasz facetów! Po śmierci Henryka twój mózg zablokował emocje. Odmówiłaś sobie prawa do nich, bo zbyt bolały! Chciałam zaprzeczyć, ale nie dopuściła mnie do głosu. - Czekaj, daj mi skończyć! Ja mam w mężu jedyne oparcie w życiu, więc bronię go i próbuję zrozumieć jego chorobę. Obie powinnyśmy to przezwyciężyć. Ty musisz zaakceptować jakiegoś faceta, zanim blokada nie stanie się twoją naturą. Jeśli już się nie stała! - Znów powstrzymała mnie gestami rąk. - Ja zaczęłam porządkować relację z Karolem! - Jak? Sandra odwróciła się, spojrzała mi w oczy pałającym wzrokiem. Przyszło mi do głowy, że połknęła jakiś narkotyk, ale to było raczej pobudzenie nerwów. - Karol siedzi w domu i odreagowuje stres w samotności. Medytuje i to dobry znak. Od dawna namawiałam go na jogę, oczyszczenie ciała i umysłu. Ale trzeba było, żeby śmiertelnie się wystraszył. A ja może sobie zafunduję romans. Chyba mam prawo? Roześmiała się nagle i chwyciła mnie za ramię. - Koniec z potulnością, czekaniem na męża, mięsem i alkoholem! - wymieniła jednym tchem. - Czystość ciała i umysłu! I seks w tajemnicy przed Karolem. Teraz kolej na ciebie! Zaskoczona nie od razu zrozumiałam, że oczekuje ode mnie podobnej deklaracji. - No wiesz, ja... - Nic nie mów! - Położyła mi dłoń na ustach. - Musisz jak najszybciej pójść z kimś do łóżka! To znaczy z mężczyzną. Odblokujesz sobie przysadkę i płat czołowy za jednym zamachem! Byłam gotowa zgodzić się na wszystko, żeby tylko się uspokoiła. - Okay, Sandrina. Dobrze się już czujesz? Sandra wzięła głęboki oddech, podniosła i opuściła ręce nad głową. Powtórzyła to kilka razy. - Wspaniale. Odwróciła się do lustra, otworzyła puderniczkę i zaczęła pudrować policzki. Przypomniałam sobie o jej planie pogrążenia Patrycji. - Dałaś Pati prezent. A ja bałam się, że przyjdzie Oksana w butach Chanel. Spojrzała na mnie zdziwiona w lustrze, była już zupełnie opanowana. - O czym ty mówisz? - No, w twoich butach... takich samych jak Patrycji. Wzruszyła ramionami. - No co ty! To byłby chamski numer. Ale masz pomysły, nie robi się czegoś takiego przyjaciółce. Odesłałam moje do sklepu i już. Wielkie mi halo. Karol zamierzał sprzedać oko Horusa, żeby spłacić jakiś dług. No to dostała go Pati, a drań niech się buja. ***

Wróciłyśmy z uspokojoną Sandrą do restauracji. Nena i Patrycja pochylały się nad rozłożoną gazetą, brukowcem z kolorowymi zdjęciami i krzykliwymi tytułami. - Słuchajcie - rzuciła Patrycja i zaczęła czytać: - W lesie pod Konstancinem kobieta na spacerze z dwoma labradorami... - Pokazała na zdjęcie. - Słodkie pieski... odkryła zwłoki. Nasz reporter dowiedział się nieoficjalnie od policji, że przyczyną zgonu była rana postrzałowa. A także, że denat został zidentyfikowany jako znany policji przestępca, który niedawno został warunkowo zwolniony z zakładu karnego. - Spojrzała na mnie i na Sandrę. - Wyobrażacie sobie? Idziemy na spacer, a tu trup. Ohyda. Podsunęła nam gazetę. Zdjęcie na pół strony przedstawiało leżące pod drzewem zwłoki z policyjnymi znakami. Zabity miał na sobie czerwoną kurtkę. Pociemniało mi w oczach. W nagłym rozbłysku zobaczyłam szamotaninę w półmroku stajni i upadającego mężczyznę. W czerwonej kurtce. W uszach zabrzmiał huk wystrzałów. Poczułam, że krew odpływa mi z głowy. Przez mgłę zobaczyłam, że Nena patrzy na mnie z niepokojem. - Dobrze się czujesz? - zapytała. Kiwnęłam głową, powoli odzyskałam wzrok. - Schowajcie to paskudztwo - rzuciła Sandra. - Mało wam tego, co Ewa przeszła? Skupiłam się na zdjęciu. Za kobietą z labradorami stał Thorn, w stroju do konnej jazdy. Twarz była niewyraźna, ale poznałam go. Pokazałam bez słowa palcem. - O cholera, to przecież Max! - wykrzyknęła Patrycja. Nena pociągnęła do siebie gazetę. - Kompletnie go nie poznałam! - Co on tam robi? - zapytała zdumiona Sandra. Patrycja postukała palcem w sylwetkę Thorna. - Jeździł konno i pewnie wpadł na tę kobietę. Nena pokiwała głową z powątpiewaniem. - Nie wierzę w przypadki. Pan baron miał randkę w lesie. - A tu trup! - zawołała Patrycja. Roześmiały się. Przed moim przyjściem wypiły więcej niż jedno martini.

XX Następnego dnia była niedziela, piękny, słoneczny dzień. Kościelne dzwony biły donośnie, przestraszone stado wron i kawek kołowało nad neogotyckimi wieżami z czerwonej cegły. Podniesieni na duchu parafianie wysypywali się z murów świątyni na kościelny ogród i ulicę. Grupa biznesmenów z żonami zatrzymała się z boku ogrodu, dyskretnie znacząc swoją odrębność. Zobaczyłam, że Max Thorn wychodzi z kościoła w towarzystwie Karoliny atrakcyjnej siostryNeny, która przyleciała kilka dni temu z Londynu. Uwodzi każdąładną kobietę, pomyślałam z niechęcią. Stojący niedaleko mnie Wituś pochylił się do Huberta i rzuciłkonspiracyjnym tonem: - Słyszeliście, co klecha bajdurzył? Jaka równość, zwariował? Komunista. Hubert uśmiechnął się rozbawiony.

- To był List do Koryntian! - sprostowała z naganą Nena. Wituś spojrzał na nią z wyższością. Nie lubił, kiedy ktoś mu sięprzeciwstawiał, a zwłaszcza kobieta. - Kochana... Biblia jest taka gruba - pokazał rozczapierzonymi palcami - musiał akurat ten kawałek wybrać? Dobrze wiem, do kogo pije. Z kim niby mam się dzielić? Pójdę do konstancińskich lumpów? A może do tych, co umoczyli na giełdzie? Mamy demokrację i wolny rynek czy nie? Patrycja uznała, że występ jej męża przekracza bezpieczne granice. - Ciszej, uspokój się! - warknęła. Wituś podniósł jeszcze bardziej głos. - Dobrze wiem, co mówię. List do Koryntian od biedy ujdzie, ale całe kazanie? Nie będzie mi wciskał marksizmu-leninizmu. Oddaj mu swojego range rovera, będzie równość! Patrycja zacisnęła usta zirytowana, pozostali zareagowali rozbawieniem. Wituś potoczył po wszystkich wzrokiem i oznajmił: - Jak ktoś nie chwycił, o co naprawdę chodzi, to wyjaśniam: o cenę kościelnych działek, które chcemy dokupić do naszej ziemi. Na tym ma polegać dzielenie się z biednymi. Chciałbym być takim biedakiem! Stałam blisko i usłyszałam, jak Patrycja syknęła do jego ucha: - Napiłeś się czy naćpałeś?! Nena postanowiła przerwać niezręczną ciszę, która zapadła po słowach Witusia, przyciągnęła bliżej siostrę. - Niektórzy z was znają... Karolina po mężu Drzewiecka, moja siostra. Wczoraj wróciła z Londynu, tymczasem mieszka u nas - przedstawiła ją całej grupie. Sandra podeszła do Karoliny, ucałowała ją w oba policzki. - Cześć, Karolcia, cześć! Ile to lat! Zauważyłam cię, ale nie byłam pewna. Wyglądasz rewelacyjnie! Patrycja podała Karolinie rękę. - Dla przyjaciół Pati. Ten gbur to mój mąż, Wituś. - Karolina, cieszę się. - Podobało się pani kazanie? - zapytał Wituś. Patrycja podniosła oczy do nieba, szukając w nim świętych sprzymierzeńców na pogaństwo męża. - Daj spokój, bo zaraz zwariuję! Wszyscy się roześmieli, Wituś też. Karolina ściskała kolejne dłonie, Nena przedstawiała jej kobiety i mężczyzn. Krüger przytrzymał dłoń Karoliny i zapytał: - Podobno szuka pani pracy? Dopiero przyjechałam - odparła z uśmiechem. - Ale tak, zgadza się. - Proszę do mnie zadzwonić. - Krüger podał jej wizytówkę. Patrycja i Sandra wymieniły znaczące spojrzenia. Nena popchnęła nieznacznie Huberta, żeby oderwał siostrę od Krügera. Hubert podszedł i objął jej ramiona. - Spóźniliście się, panowie... Karolina będzie pracować w mojej kancelarii. Krüger był niezadowolony. - Pani jest prawniczką? - zapytał.

- Specjalistką od PR, ale kilka lat prawa też zaliczyła. No i filozofię na Oxfordzie - wyjaśnił Hubert. Wszyscy byli pod wrażeniem, ja też. Karolina zmieszała się, zmrużyła duże czarne oczy i ukazała w uśmiechu białe zęby. - Nie skończyłam filozofii, przeszkodziło mi macierzyństwo. - David ma szesnaście lat i chodzi do szkoły z internatem, w północnej Szkocji - oświadczyła Nena. - Dość już pytań, nie męczcie siostry! A, byłabym zapomniała - pociągnęła Karolinę do Maxa - to nasz ostatni nabytek, Maximilian von Thorn. Pół Polak, pół Niemiec. - Poznałam już Maxa - powiedziała Karolina, budząc tym ogólne zainteresowanie. Nikt nie zdążył zapytać ich o znajomość, bo z zakrystii wyszedł proboszcz. Z uśmiechem przywitał się z całą grupą. Górował nad wszystkimi wzrostem i wyróżniał się ascetyczną, skupioną twarzą. Przypominał mi świętego Andrzeja Apostoła z książeczki do nabożeństwa, którą miałam w dzieciństwie. Hubert wziął go poufale pod ramię. - Świetne kazanie, proszę księdza, gratuluję. Wituś zakaszlał znacząco, wywołując zduszone śmiechy w grupie. - Dzięki, dzięki, kochany - odparł skromnie proboszcz. - Ä propos, powstał plan zbudowania hospicjum dla starszych ludzi. - Świetnie! - wypalił Wituś. - Niech ksiądz kiedyś zajrzy albo zadzwoni, przegadamy to. Doskonałe kazanie, gratuluję... i do widzenia. - Potrząsnął dłonią proboszcza, chwycił pod ramię Patrycję i ruszył z nią w stronę ulicy. Ksiądz był zaskoczony szybkością jego reakcji. - Do widzenia, tak... Zadzwonię. - Po czym zwrócił się do Karola: - Plan wymaga współdziałania całej parafii. - Chętnie posłucham - rzucił Karol, podając proboszczowi rękę. - Może zajrzę w ciągu tygodnia? Zanim ksiądz zdążył odpowiedzieć, Karol i Sandra oddalali się już w kierunku bramy. - Tak, dobrze... Zapraszam! - zawołał za nimi. Hubert i Nena pożegnali się równie szybko. Za nimi ruszyła Karolina w towarzystwie Maxa, który rzucił mi krótkie spojrzenie. Zygmunt ukłonił się księdzu z daleka. Krüger odszedł, nie bawiąc się w pożegnania. Proboszcz rozejrzał się z zagubioną miną, jego spojrzenie padło na mnie. Było mi go żal. - No tak - zamruczał niepewnie. - Co to ja chciałem... Uciekli. Zbliżyłam się do niego. - Niech się ksiądz nie przejmuje. Z nimi trzeba powoli, ostrożnie. Patrzyliśmy na wsiadających do samochodów biznesmenów z żonami. - Lękliwi są - westchnął. - Będę się musiał nadzwonić i nachodzić. Po kolei wyjmę, jak ulęgałki z koszyka. Zbudujemy hospicjum. Spojrzałam na niego zaskoczona. Nie był taki pokorny ani zagubiony, jak myślałam. Miałam ochotę zaprosić go na obiad, ale obawiałam się konfrontacji z Rafałem. - Pomodlę się za nich, Pan Bóg pomoże. Do widzenia, Ewo, życzę ci miłej niedzieli. Pozdrów ode mnie brata. Powiedziawszy to, proboszcz ruszył dużymi krokami do zakrystii. Wysoki i trochę zgarbiony, pod ciężarem grzechów swoich parafian.

XXI Wracałam z kościoła spacerem, ciesząc się słońcem i śpiewem ptaków w gałęziach drzew. Ulice były puste i ciche. Rozmowa z proboszczem wprawiła mnie w doskonały nastrój, lęki i myśli o samotności zdawały się nieważne, unosiły się wysoko i znikały w błękicie nieba. Postanowiłam pójść dłuższą drogą, nad rzeczką Jeziorką, i skręciłam w boczną ulicę. Dotarłam do dwóch przedwojennych willi, które nie zostały jeszcze wyremontowane. Lubiłam patrzeć na ślady ich minionej świetności - wielkie okna z łuszczącą się farbą, odpadające pilastry, uszkodzone greckie figury na gzymsach i dachach. Stare konstancińskie domy miały charakter, opowiadały niemym głosem losy właścicieli. Marzenia, ambicje, miłości i zdrady. Wielka polityka, kariery i bankructwa. Nic się nie zmieniało, starzały się tylko mury. Zatrzymywałam się przed zarośniętymi ogrodami i wyobrażałam sobie, jak wyglądały kiedyś pełne życia, kolorów, głosów dzieci, muzyki i szczekania psów. Coraz mniej było takich domów, sprzedawane nowym mieszkańcom Konstancina zyskiwały na urodzie i błyszczały świetnością. Dla mnie jednak traciły duszę. Większa z dwóch willi - właściwie pałacyk, z wysoką wieżą i podcieniami - górowała dumnie nad starymi sosnami i dębami. Do niedawna mieszkało tu kilka rodzin, które po wojnie nie miały gdzie się podziać i otrzymały tak zwany kwaterunek. Konstancin był jedynym chyba miejscem na świecie, w którym rezydencje milionerów sąsiadowały ze zrujnowanymi willami zamieszkanymi przez wielu lokatorów. Te dwa światy ignorowały się bardziej niż kasty braminów i nietykalnych w Indiach. Ogrody rezydencji otoczone były długimi metalowymi prętami, z zaostrzonymi końcami. Bezpieczeństwa nowych właścicieli strzegli ochroniarze, kamery i ostre psy. Przybysze nieznający Polski musieli dochodzić do wniosku, że jesteśmy bardziej niebezpiecznym krajem niż obie Ameryki i Afryka. Pałacyk, przed którym się zatrzymałam, został odzyskany przez spadkobierców i wystawiony na sprzedaż. Jego ogrodzenie kończyło się nad spadzistym, zarośniętym krzakami brzegiem rzeki. W tym miejscu dostrzegłam Sikorka i Tomaszka. Wyciągnęli się wygodnie w wysokiej trawie, z twarzami wystawionymi do słońca, a obok nich leżała pusta butelka po tanim winie. Na mój widok drgnęli zaskoczeni, ale natychmiast się uspokoili. Była przecież niedziela i nie nawalali z pracą. - Dzień dobry, pani Ewo - powiedzieli jednocześnie, unosząc się do pozycji siedzącej. Ich zaczerwienione twarze i błyszczące oczy świadczyły, że nie była to pierwsza butelka dzisiejszego dnia. - Dzień dobry panom. - Niedzielny spacer? - Mhm, wracam z kościoła. - My z Panem Bogiem wolimy rozmawiać na świeżym powietrzu. - Świetnie, mam nadzieję, że się dogadujecie. Czekam jutro rano, o ósmej. Miłego dnia zakończyłam i ruszyłam w dalszą drogę. - Nie ma pani przypadkiem paru złotych? - zapytał Tomaszek. - Zaliczkowo, na papierosy.

- Niestety, chyba nie - zawahałam się. Obaj wyczuli moją słabość, wstali z trawy. - A pałacyk już sprzedany. I wiemy, kto kupił - rzucił Sikorek. Zatrzymałam się zaciekawiona. Tomaszek chciał wymienić nazwisko kupca, ale Sikorek trącił go znacząco. Informacja musiała mnie kosztować. Wyciągnęłam z kieszeni banknot. - O, mam dwadzieścia złotych - mruknęłam zachęcająco. Zbliżyli się z zainteresowaniem w oczach. - Zaliczka? - upewnił się z godnością Sikorek. - Mhm - potwierdziłam. Wziął ode mnie banknot i przyjrzał mu się, jakby sprawdzał autentyczność. - Pałacyk kupił jakiś Kriger - powiedział. - Krüger - poprawiłam odruchowo. - No przecież mówię - potwierdził. Ułożył usta w dzióbek i powtórzył po mnie: - Kriuger. Jeden z tych - dodał znacząco. - Z których? - No wie pani... Tych, co to mają kasę, ale nie klasę. Zaskoczył mnie tą oceną. - Według jakich kryteriów, panie Sikorek? - zapytałam. - Ludzkich, pani Ewo - odparł i ukłonił się lekko. - Na nas już czas, chodź, Tomaszek. Tomaszek pośpiesznie kiwnął mi głową i ruszył za przyjacielem. Odprowadziłam wzrokiem ich sylwetki maszerujące w stronę głównej ulicy. Znajdował się tam słynny sklep pani Rębisiowej, który dzielnie tkwił w nowych czasach jak pojazd z przeszłości, zaopatrując okolicznych mieszkańców w żywność i alkohole. ***

Pół godziny później przed zrujnowaną bramą zatrzymało się czarne bmw. Z auta wysiedli dwaj mocno zbudowani mężczyźni, o pseudonimach Krępy i Szajba. Krępy trzymał w ręku sporą torbę, Szajba wyjął z bagażnika zgrzewkę z butelkami wody mineralnej. Rozejrzeli się po pustej ulicy, otworzyli kłódkę zamykającą bramę, przeszli przez ogród, wspięli się po schodach i zniknęli we wnętrzu pałacyku. W tym momencie z bujnej trawy na zboczu podnieśli ostrożnie głowy Sikorek i Tomaszek. Ich wzrok był jeszcze bardziej zmącony. - Widziałeś? - rzucił Sikorek. - Bandziory - oświadczył Tomaszek. Sikorek pokręcił głową z ubolewaniem. - Bandziory taką bryką? - No chyba nie - zgodził się niepewnie Tomaszek. - Gangsterzy - zdecydował Sikorek. - Przekonamy się, czego tu szukają. - Chcesz tam wejść? - zaniepokoił się Tomaszek. - Zwariowałeś? Stąd dobrze widać - pouczył przyjaciela Sikorek. - Fakt - przytaknął Tomaszek. Ułożyli się z powrotem w trawie i otworzyli ostatnią butelkę wina. ***

Krępy i Szajba zeszli po rozpadających się betonowych schodach do podziemi. Szajba zapalił latarkę. Na końcu ciemnego korytarza otworzył wielką kłódkę, popchnął ciężkie żelazne drzwi i zaświecił do środka. W małej piwnica na dziurawym materacu leżał zakneblowany i zakapturzony Schonenbach. Krępy postawił torbę na pokrytej gruzem betonowej posadzce, wyjął dwa hamburgery z McDonalda i dwie puszki piwa. Szajba rzucił pod ścianę butelki z wodą, szarpnięciem posadził więźnia, zdjął plastikowe więzy z jego przegubów i kaptur z głowy. Spod kaptura pojawiła się blada, zmęczona i zarośnięta twarz. Szajba groźnym gestem nakazał jeńcowi zachowanie ciszy i wyjął mu knebel z ust. Krępy otworzył pudełka z hamburgerami i puszkę z piwem, postawił je na podłodze obok materaca. Niemiec przysunął się bliżej, chwycił hamburgera, wbił w niego zęby. Szajba przyglądał się z dezaprobatą. - Ja bym się z nim tak nie patyczkował. Parę razy w dziób i zapłacą. Krępy zignorował jego uwagę. Usiedli obaj na pieńkach pod ścianą, zapalili papierosy i przyglądali się Niemcowi, który jadł szybko, popijając piwem. Po chwili Schonenbach przełknął kęs hamburgera i zapytał: - Do you speak English? - Jedz, nie gadaj - odpowiedział spokojnie Krępy. Schonenbach powiedział wolno po polsku, z mocnym akcentem: - Sto tysięcy euro... za ja wolny. Dla oba oni. - Kilkakrotnie zacisnął i rozłożył palce jednej ręki. - Sto tysięcy euro... Oni rozumieć? Krępy się podniósł. - Ty nie rozumieć. Chwycił puszkę i wylał resztę piwa na głowę Niemca. Szajba zarechotał zadowolony. Schonenbach odsunął się, wytarł piwo z twarzy. - Dwa sto tysięcy euro... nikt nic nie wie - powiedział z naciskiem. - Cztery miliony, baranie. Zatkaj mu ryj - zarządził Krępy. - Niech gada - zaproponował Szajba. Krępy spojrzał na niego wymownie. Szajba podniósł się, rzucił na podłogę papierosa, podszedł do Schonenbacha, zacisnął mu plastikowe więzy na przegubach i wcisnął knebel w usta. Potem włożył na głowę więźnia kaptur i przewrócił go na materac. Krępy chwycił torbę, wyszedł na korytarz. Szajba zamknął drzwi, powiesił kłódkę na skoblu, zatrzasnął ją. Ruszyli obaj korytarzem w stronę schodów. ***

Szajba zatrzymał się na dole schodów prowadzących do pałacyku, zapalił papierosa. Pokręcił głową i wymruczał coś do siebie. Krępy odwrócił się do niego. - Co jest? - Słyszałeś, co powiedział? - zapytał Szajba. - Nie znam niemieckiego. I tobie też nie radzę - odparł Krępy. Szajba zaciągnął się papierosem, wypuścił dym z zadumą. - To było po polsku, tylko niewyraźnie. Krępy skrzywił się z niechęcią.

- Lepiej nie główkuj, bo ci pacyna spuchnie i spadnie. Powiedziawszy to, ruszył w stronę bramy. Szajba szedł za nim z zamyśloną miną. - Mój stary mówił, że człowiek powinien brać pod uwagę różne opcje - mruknął do siebie. Krępy przeszedł przez bramę, otworzył bagażnik bmw, wrzucił do środka torbę. - Tak? A gdzie jest twój stary? - zapytał, hamując zniecierpliwienie. Szajba wyglądał na zaskoczonego. - Przecież wiesz... Gryzie glebę. - No właśnie - stwierdził Krępy. - Taka opcja. Szajba otworzył i zamknął usta. Krępy odczekał, aż efekt jego słów dotrze, po czym wsiadł za kierownicę. Szajba usiadł obok niego. Nadal nie potrafił przejść do porządku nad ofertą Schonenbacha. - Można by wziąć tę kasę i wsadzić go z powrotem do piwnicy. Krępy uruchomił silnik. - Większy z ciebie idiota czy gnida? Szajba uznał to za dobry żart, roześmiał się rechotliwie. - He, he, he... Ty jak coś powiesz! Krępy pokręcił z politowaniem głową i wrzucił bieg. Auto ruszyło ostro, skręciło za róg ulicy. Z trawy na zboczu uniosły się znów głowy Sikorka i Tomaszka. - Wupei osiem wy jeden dwa - rzucił Sikorek zachrypniętym od emocji głosem. Tomaszek wytrzeszczył na niego zamglone oczy. - Co ci jest? - Wupei osiem wy jeden dwa! - powtórzył z naciskiem Sikorek. - Zapisz... Rejestracja! - Czym niby? - Wupei osiem wy jeden dwa! Pisz, bo zapomnę! - krzyknął rozzłoszczony Sikorek. - Czekaj! Tomaszek zerwał się chwiejnie z trawy i rozejrzał desperacko dookoła. Schylił się, chwycił pustą butelkę po winie, podbiegł do podmurówki i strzaskał szyjkę butelki. - Powtórz! - zawołał, przykładając szkło do tynku. - Wupei osiem wy... - zaczął Sikorek. - Zaraz! Tomaszek zaczął drapać po murze. Napisał WPI, potem 8 i WY. - Nie wy, tylko wu! - zdenerwował się Sikorek. Tomaszek przekreślił WY i wydrapał obok WU. Sikorek złapał się za głowę. - Wu pisze baran! W... W! Tomaszek pokiwał szybko głową i wydrapał W. - Dobrze - przytaknął Sikorek. - Dalej! Tomaszek zamarł z butelką przy murze. Sikorek myślał intensywnie. - Niech to szlag! - jęknął wreszcie zrezygnowanym tonem. - Przez ciebie mi wyleciało! Tomaszek czekał z pokorną miną winowajcy. Sikorek milczał. - A po co ci to? - zapytał po chwili Tomaszek. Sikorek spojrzał na niego wymownie. - Widziałeś te bandyckie mordy? Po cholerę się tu kręcą? Jakby co, mamy ich namierzonych. - Gangsterskie mordy - przypomniał Tomaszek.

Sikorek pokiwał głową, potem sięgnął do kieszeni i wygrzebał trzy monety. Tomaszek wyciągnął szyję, spojrzał na monety z zainteresowaniem. - Pożyczymy złotówkę, zrobimy wino i przypomnę sobie - oświadczył Sikorek. Przyjaciele otrzepali się z trawy i ruszyli zgodnym krokiem w stronę głównej ulicy. Z twardym postanowieniem zdobycia złotówki.

XXII Spotkanie z Sikorkiem i Tomaszkiem podtrzymało mój świetny humor. Był to jeden z tych dni, w których najgorsze wiadomości wydają się zabawnymi zdarzeniami. Albo iluzjami umysłu. Pogwizdując początek drugiej części koncertu fortepianowego C-dur Mozarta - wystarczająco prosty jak na moje umiejętności - przemaszerowałam przez nasz ogród i weszłam w otwarte drzwi salonu. O mało nie zderzyłam się Marysią, która wybiegła ze środka w kasku rowerowym na głowie. Mruknęła coś, minęła mnie i podbiegła do opartego o ścianę roweru. Odwróciłam się za nią. - Wrócisz niedługo? Jedziesz do stajni z Rafałem - przypomniałam. Wsiadła na rower, - Do wuja zadzwonił naczelny gazety. Potem wuj zamknął się w swoim pokoju i do tej pory wali w komputer. Jedziemy z Tosią do Warszawy. Z ochroniarzem. To jedyny facet, który ma dla nas czas. - Może pogalopujesz ze mną? - zaproponowałam. - Odstąpię ci Grafa. - Z tobą nie ma zabawy - odparła. Zamurowało mnie. Dobry nastrój jeszcze trwał, ale niedużo brakowało, żeby się ulotnił. Córka westchnęła zniecierpliwiona. - Nie rób takiej miny, jakbyś nie wiedziała, o co chodzi. Obciągnij piętę w dół! Dłonie razem, niżej! Krócej wodze! Plecy,plecy... Wyprostuj się! Biodra, biodra! - wołała, naśladując mój głos. Zapadła cisza. Marysia patrzyła na mnie wymownie. - Myślałam, że chcesz... - zaczęłam bezradnie. Nie dopuściła mnie do głosu. - Nie, nie chcę jeździć jak zawodniczka. Jak ty. Jeżdżę dla przyjemności. Mogę przypominać worek kartofli na siodle... To też twoje powiedzenie. I mam to gdzieś. Wolę być zadowolonym workiem z Rafałem niż tresowanym kartoflem. Jasne? - Jasne - mruknęłam, próbując się uśmiechnąć. Marysia wypuściła powietrze z zadowoleniem. - Wreszcie to powiedziałam. Pa, mamo! Popchnęła rower i popedałowała w stronę bramy. Nie byłabym sobą, gdyby na tym skończyła się konfrontacja z moją córką. - Następnym razem dostaniesz kucyka! - zawołałam za nią. - Albo kupię osiołka. Graf dostaje wysypki od kartofli! Nie odwracając się, podniosła rękę i pomachała mi. Jak macha zwycięzca w zawodach.

***

Zapukałam do drzwi pokoju Rafała. Usłyszałam niewyraźne „prosz...” i weszłam. Brat leżał na łóżku, z ramieniem pod głową i papierosem w dłoni i patrzył w sufit. W pokoju falowały smugi dymu, unoszone dziennikarską depresją. Podeszłam do okna i otworzyłam je szeroko. - Zepsułeś Marysi niedzielę - powiedziałam, odwracając się. - Przykro mi - mruknął Rafał. - Niech jedzie z tobą. - Właśnie usłyszałam, że uwielbia jazdy ze mną... bardziej niż grypę żołądkową. Rafał skrzywił się w uśmiechu. Usiadłam na łóżku obok niego, wyjęłam papierosa z jego palców, zaciągnęłam się i wypuściłamdym z westchnieniem. Rafał odebrał mi papierosa i przyjrzał mi się uważnie. - Zraniła cię? Machnęłam ręką. - Tylko moją miłość własną, drobiazg. A co tobie się przytrafiło? - Nic specjalnego. Naczelny wywalił mnie na zbity pysk. I będę miał spotkanie z prokuratorem. - Co takiego? - Przestraszona wytrzeszczyłam na niego oczy. - Z prokuratorem? - Po co powtarzasz? Z prokuratorem. - Przestań - poprosiłam, wstając z łóżka. Dobry nastrój wylatywał przez okno wraz z falami dymu. Może zrobią z niego użytek ptaki albo wiewiórki. - Zabiłeś kogoś? - zapytałam, żeby odrzucić najbardziej absurdalną i najgorszą z możliwości. - Niestety nie udało się - oświadczył ponuro Rafał. - Ale było blisko. - Rewelacja. Opowiesz mi? - A dasz spokój, kiedy odmówię? Pokręciłam głową w zdecydowanym przeczeniu. Nabrałam głęboko powietrze do płuc, przysunęłam krzesło do łóżka i usiadłam. - Słucham. W co się znowu wkręciłeś? Rafał usiadł na łóżku, plecami oparty o ścianę. Zdusił papierosa w popielniczce ustawionej na nocnym stoliku i wziął następnego z paczki. - Tylko nie znowu, okay? - poprosił, pstrykając zapalniczką. Zaciągnął się dymem i milczał. - Z dwojga złego wolę, żebyś pił. Mogę napić się z tobą - zaproponowałam. Pokręcił przecząco głową. - Muszę zachować trzeźwy umysł. - Dobra maksyma - zgodziłam się. Zignorował moją uwagę. - Mam siedzieć cicho, wiedząc o kupowaniu posła, który za chwilę zostanie wicepremierem? Jestem dziennikarzem śledczym, czyż nie? Miał rację. Co to za państwo, w którym wyrzuca się dziennikarza za odważny artykuł? Czułam jednak, że nie mówi całej prawdy. - Grożą ci prokuratorem za artykuł o Gmurzyńskim? Żyjemy na Białorusi? Rafał milczał z ponurą miną i wzrokiem utkwionym w otwartym oknie, za którym rozwiewała

się moja pogoda ducha. Położyłam dłoń na policzku brata, odwróciłam jego twarz do siebie. - Zadałam ci pytanie. Zaciągnął się papierosem, wypuścił dym i oświadczył ponurym tonem: - Trafiłem na Gmurzyńskiego w sejmie. W toalecie. Jakaś menda z redakcji wysłała mu mailem mój tekst. W napięciu czekałam na dalszy ciąg. - I? - Poznał mnie - ciągnął Rafał. - Stał przy pisuarze, odwrócił się trochę i od razu zaczął wrzeszczeć. - Możesz zacytować? Rafał kiwnął głową i wyrecytował beznamiętnym tonem: - Co tu robisz, pętaku? Tak cię urządzę, że rodzona matka cię pożałuje. Posmakujesz wolności prasy, odszczekasz swoje kłamstwa. Słono twój szmatławiec zapłaci. I gwarantuję, że nie znajdziesz w Polsce pracy. Nie wiesz, z kim zadarłeś. - To wszystko? - zapytałam bez nadziei na dobre zakończenie. - Do tego wygrażał mi wolną ręką. Bo w drugiej trzymał... no wiesz. - Wiem. Co odpowiedziałeś? - Nie pamiętam, kiedy przeszliśmy na ty... panie pośle. - A on? - Ja nie przechodzę na ty z gówniarzami. Szczam na takich jak ty. I odwrócił się całkiem do mnie. Zagryzłam wargi, żeby się nie roześmiać. - Trafił cię? - Mhm. - I dałeś mu w zęby. Rafał spojrzał na mnie ze zdziwieniem. - Skąd wiesz? - Za darmo nie dostaje się wizyty u prokuratora. Pokiwał smętnie głową. - Byłem pewien, że jesteśmy sami. Walnąłem go ciut za mocno... Wpadł do kabiny i rozpieprzył muszlę klozetową. Waży ze sto dwadzieścia kilo. Nie mogłam dłużej wytrzymać, parsknęłam śmiechem. I tama puściła. Wizja Gmurzyńskiego, który w ataku furii wymachiwał swoim organem, by za chwilę zostać znokautowanym i zrujnować sejmowy kibelek, okazała się mieszanką wybuchową ponad moje siły. Upadłam na łóżko i eksplodowałam niepohamowaną radością. - Śmieszne? - zapytał brat dotkniętym tonem. - W kabinie obok siedział przewodniczący komisji kultury fizycznej i sportu. Będzie świadkiem w sądzie. - Przestań, błagam! - zawyłam, turlając się po łóżku, o mało nie spadając na podłogę. Rafał wstał i wyrzucił papierosa przez okno. - Dobrze się bawisz? - zapytał. Miał rację, znalazł się w fatalnym położeniu, a ja zachowywałam się jak wariatka. Opanowałam się powoli, usiadłam na łóżku i spojrzałam na niego najpoważniej, jak potrafiłam. - Stracił dwa siekacze - powiedział Rafał i pokazał na wyszczerzoną górną szczękę.

- Przestań - poprosiłam, powstrzymując następny atak wesołości. - Zadzwonił adwokat Gmurzyńskiego - mówił dalej Rafał. - Oskarżą mnie o pobicie i zażądają pół miliona odszkodowania. Oczywiście nici z artykułu o korupcji. No i z mojej roboty. - W tym właśnie celu cię sprowokował - zauważyłam. Rafał pokręcił głową z ponurą miną. - Tak przebiegły to on nie jest. - Ty niestety też. Czego się dowiedziałeś? Rafał podszedł i usiadł obok mnie. - Misio kręci gruby interes. Wszystko jest połączone pod rządowym parasolem. Koncesja i import ropy przez spółkę Misia i rosyjskiego oligarchy sfinansowane sprzedażą broni z Białorusi. Wiesz, co robią z tym poradzieckim złomem? - Afryka? - domyśliłam się. - Właśnie. Minęło mi do końca rozbawienie. Oczami wyobraźni zobaczyłam żołnierzy z afrykańskich plemion porywających lub mordujących kobiety i dzieci. Nie słyszałam, żeby któryś z polityków zapytał publicznie, dlaczego nigdy nie brakuje im amunicji. Wielkie statki wyładowane śmiercionośnym ładunkiem płyną dzień i noc do Afryki, ze wszystkich kontynentów. A my obywatele państw, które na tym zarabiają, udajemy, że nic się nie dzieje. Rafał odgadł moje myśli. - Ja nie będę mógł tego opublikować, ale dam kumplowi. I to nie wszystko. Kroi się też jakiś interes z państwową ziemią pod Konstancinem. I znów ten Rosjanin ma udziały. Nie odpuścimy draniom. Miał rację, ale musiałam opanować sytuację. - Dość już nabroiłeś - powiedziałam tonem starszej siostry. - Siedź w domu, nie odpowiadaj na telefony. Zniknij na kilka dni. Potrafisz? Rafał spojrzał na mnie z nadzieją. - Masz jakiś pomysł? - Jeszcze nie. Ale pierwsza zasada buddyjska w sytuacji bez wyjścia mówi: opowiedz przyjaciołom. Podziel się problemem, a znajdzie się rozwiązanie. - Nie jesteśmy buddystami. - Nie, braciszku, ale bierzemy z każdej filozofii to, co najlepsze. Poklepałam brata po kolanie, przyciągnęłam jego głowę i pocałowałam w czoło. - Napij się wina, pooglądaj filmy i idź spać. Uśmiechając się pogodnie, wstałam i wyszłam z pokoju. Za drzwiami przestałam udawać dobry nastrój. Pobicie posła na sejm, szarej eminencji rządzącej partii, mogło zaprowadzić Rafała prosto do więzienia. I zakończyć jego dziennikarską karierę. Oraz moje przyjaźnie, którym zawdzięczałam zamówienia na portrety. Siostra skandalisty i kryminalisty nie jest osobą dobrze widzianą w towarzystwie, w którym interesy splątane są z polityką. Dlaczego nie zostaliśmy z Rafałem naukowcami jak ojciec? Szlag by trafił świat pozorów i gestów, w którym musiałam się obracać! Artyści pióra i pędzla powinni być trzymani w skansenach, oszczędnie karmieni i pokazywani turystom jako dziwolągi. W przeciwnym razie zawsze komuś się narażą. Spanikowany mózg podpowiedział pierwsze posunięcie: Hubert, tylko on mógł nam pomóc. Zeszłam do saloniku, chwyciłam torebkę, wyciągnęłam komórkę i wybrałam numer:

- Nena? Muszę się z tobą zobaczyć, natychmiast!

XXIII Zaparkowałam przed bramą, wysiadłam z samochodu i nacisnęłam na domofon. Znałam dom Odrowążów, ale za każdym razem podziwiałam, jak dobrze łączył rozmach z powściągliwością. Była to przedwojenna willa, zbudowana w klasycystycznym stylu, z wysokimi oknami cofniętymi w wykuszach, podpartymi pilastrami. Z balkonami na piętrze i przeszklonymi werandami na parterze. Zgrabne i lekkie proporcje powodowały, że nie czuło się ponad sześciuset metrów przestrzeni mieszkalnej, ukrytej za białymi murami. Dom ocieniały stare buki i dęby. Wielki ogród był schowany z tyłu. Przed wojną budowało się domy z myślą o wygodzie, nie na pokaz. Furtka się otworzyła, w drzwiach willi pojawiła się Karolina. Pomachała do mnie z zapraszającym uśmiechem. Kiedy podeszłam, mrugnęła i pokazała w stronę salonu. Dobiegał stamtąd donośny głos Neny: - Nie, mój drogi, dobrze wiesz, że nie masz racji! Spotkań służbowych będziesz miał tysiące, a ciotka umarła tylko raz! Zatrzymałam się niepewna, czy wejść. Z salonu wyszła wzburzona Nena, dostrzegła mnie. - Cześć, Ewcia, cześć! Strasznie cię przepraszam, ale Hubert zachowuje się kompletnie nieodpowiedzialnie! - Może wpadnę później? - zaproponowałam z nadzieją, że zaprotestuje. Problem Rafała nie mógł czekać. - Nie, nie, chodź! - Nena pociągnęła mnie do salonu. - Hubcio wie, że jutro jest pogrzeb cioci Zizi, w Krakowie. Jedziemy z dziewczynkami, mieszkamy u cioci... to znaczy u jej córki, zostajemy do jutra. Wszystko było ustalone, dziewczynki zwolnione ze szkoły, ja odwołałam masażystę. Za godzinę wyjazd. - Zwróciła się w stronę gabinetu Huberta i podniosła głos. Naszym obowiązkiem jest być na pogrzebie cioci! Popchnęła mnie w stronę fotela przed wysokim marmurowym kominkiem i posadziła. Byłam elementem układanki, którą musiała opanować. - Kawa, herbata? - Nie czekając na odpowiedź, zwróciła się do Karoliny: - Błagam, powiedz Lesi, żeby podała nam kawę. I aspirynę... głowa mi pęka! Karolina przytaknęła ze zgodnym uśmiechem, ruszyła w stronę kuchni. Z gabinetu wyszedł Hubert, chciał coś powiedzieć do żony, ale spostrzegł mnie. - A, Ewa. Dobrze, że jesteś. Musimy pogadać. Wejdziesz do mnie? Pokazał zapraszającym gestem w stronę gabinetu. Podniosłam się z fotela, ale Nena chwyciła mnie i posadziła z powrotem. - Najpierw posłuchaj... - zaczęła stanowczym tonem. Hubert podniósł ręce obronnym gestem i przerwał jej: - Wystarczy, że nie będziesz ze mną na kolacji z senatorem. Jakoś cię wytłumaczę. Jedź na pogrzeb, pozdrów ode mnie ciotkę. Pozwolisz? Zrobił znów gest w moją stronę. Podniosłam się. Nena złapała mnie za rękaw i posadziła z

powrotem w fotelu. - To był kiepski żart! - Miałem na myśli siostrę ciotki! - sprostował zdenerwowany Hubert. Nena westchnęła z irytacją. - Już trzeci raz uchylasz się od obowiązku wobec rodziny. Hubert zwrócił się do mnie. - Zdajesz sobie sprawę, jak poważne interesy może popsuć awantura twojego brata w sejmie? Są ludzie, którzy chcą wsadzić go do więzienia, żeby uspokoić Gmurzyńskiego. Lubię Rafała, ale jest szalony i nieodpowiedzialny. Będę się widział z osobami, które mogą zaszkodzić albo pomóc Rafałowi. Czy jest coś, co może usprawiedliwić jego zachowanie? Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć, nerwy obezwładniły resztki mojej inteligencji. Patrzyłam przestraszona na Huberta. Nena i Karolina też były pod wrażeniem jego wypowiedzi. - Zapytam Rafała... - zaczęłam po chwili bezradnie. - Dzwoń do niego, musimy zacząć działać! - powiedział z naciskiem Hubert. - Jest niedziela, jutro pójdzie doniesienie do prokuratury. - Gmurzyński prowokował, wymyślał Rafałowi. Hubert pokręcił głową. - W kabinie obok siedział przewodniczący komisji sportu, medalista olimpijski. Według jego relacji twój brat uderzył Gmurzyńskiego bez powodu. I wybił mu dwa zęby. To jest ciężkie naruszenie czynności narządu ciała. Artykuł sto pięćdziesiąt siedem Kodeksu karnego, do pięciu lat pozbawienia wolności. - Ten facet kłamie! - zawołałam z oburzeniem. - Gmurzyński złośliwie nasikał na Rafała! - Coś podobnego! - krzyknęła Nena. Hubert skoncentrował się na mnie jak prokurator na podsądnej. - Jesteś pewna? Dzwoń do Rafała. No dzwoń, na co czekasz?! Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer. Hubert czekał w napięciu. - To ja - zaczęłam ostrożnym głosem. - Jestem u Neny. Hubert jest gotów nam pomóc. - Podziękuj mu, dam sobie radę - odparł Rafał niecierpliwie. - Nie bądź uparty! Czy na pewno Gmurzyński na ciebie nasikał? - zapytałam z nadzieją. Mój brat przez chwilę milczał, potem powiedział niechętnymtonem: - Na nogawkę dżinsów. - Na dżinsy - powtórzyłam. - Świetnie! - ucieszył się Hubert. Do salonu weszły dwie córki, siedmioletnia Alicja i trzynastoletnia Zuzanna. Towarzyszyła im niania, którą Nena wybrała z wielu kandydatek, kierując się referencjami i jej pokaźną wagą, która wykluczała zainteresowanie Huberta. Obie dziewczynki ubrane były w płaszczyki i gotowe do drogi. Nena ruszyła w ich stronę uśmiechnięta. - Troszeczkę zaczekamy, dobrze, dziewczynki? Hubert zwrócił się znów do mnie: - Zapytaj, co zrobił z dżinsami. - Hubert pyta, co zrobiłeś z dżinsami - powtórzyłam do telefonu. - Co miałem zrobić, wrzuciłem do pralki - odparł Rafał.

- Są w pralce - powtórzyłam. Hubert uderzył pięścią w kolano. - Fatalnie! - Zaraz - rzuciłam pod wpływem nagłego olśnienia. - Kupiłeś proszek do prania? - Myślałem, że ty kupisz - odpowiedział. Odetchnęłam z ulgą. Hubert zawołał pośpiesznie: - Każ mu wyjąć spodnie z pralki! Czekaj, sam powiem! - Wyjął telefon z mojej dłoni. Rafał, tu Hubert. Natychmiast wyjmij dżinsy z pralki. Rozumiesz? Obszczane spodnie to ważny dowód! Nena zawołała do męża: - Przestań! To obrzydliwe! Ze zdegustowaną miną chwyciła obie dziewczynki za ręce i wyprowadziła z salonu. Niania wyszła za nimi. Zobaczyłam, że Karolina świetnie się bawi. Hubert chodził od tarasu do kominka, mówił dalej do telefonu: - Złożymy wniosek o badanie DNA w jego moczu. Zachowaj to w tajemnicy, wykorzystamy efekt zaskoczenia. Mamy asa w rękawie, ale to nie koniec gry. Gmurzyński będzie się bronił, że obsikał cię oszołomiony twoim ciosem. Rozumiesz? Dobrze, na razie, Rafał. Oddał mi telefon z zadowolonym uśmiechem. Do salonu wróciła Nena i zwróciła się do męża z oburzeniem: - Od kiedy w naszym domu używa się takich słów przy dzieciach? - Chodzi o mocz? - zapytał Hubert. - Schamiałeś przy twoich klientach. - Skrzywiła się Nena. - Siki, siuśki? - Hubert zwrócił się w stronę okna - Wysoki Sądzie, na spodniach oskarżonego znajdują się siuśki powoda... Karolina parsknęła śmiechem. Nena zmiażdżyła męża wzrokiem. - Wyjeżdżam, mam cię powyżej uszu. Nie dzwoń, gdybyś czegoś potrzebował. Powiedziawszy to, podeszła i ucałowała mnie serdecznie. - Pa, Ewcia. Hubert wyciągnie Rafała, nie martw się. Ma w tym interes, od rana zawraca mi głowę. Założę się, że szuka haka na Gmurzyńskiego. Rafał spadł mu z nieba. Adwokat palcem nie kiwnie za darmo, a już na pewno nie mój mąż. Pa, Karolcia - rzuciła do siostry i wyszła z salonu. Hubert zerknął na mnie. Zrozumiałam, że Nena powiedziała prawdę. - Wiem, że godzina pracy twojej kancelarii... - zaczęłam z nadzieją, że mi przerwie. Zręcznie wszedł w rolę. - Daj spokój, nie ma sprawy. Będę negocjował jak przyjaciel, nie adwokat. Karolina dyskretnie skupiła się na kartkowaniu ilustrowanego magazynu. - Straszne dzięki - powiedziałam z szerokim uśmiechem. Hubert podał mi rękę i pocałował w policzek. - Będzie dobrze. Muszę lecieć, pa! Ruszył w stronę hallu i zniknął za drzwiami. Nie ma nic lepszego, jak podzielić się wrogiem z kimś wpływowym. Zobaczyłam, że Karolina przygląda mi się lekkim uśmiechem. - Założę się, że ciotka w Krakowie zostawiła spadek. I niejednoznaczny testament odezwała się, mrużąc z ironią oczy. - Inaczej Nena nie pędziłaby tak.

Oderwała się od stołu, podeszła do kominka, wzięła z półki paczkę papierosów, zapaliła i odwróciła się do mnie z wyciągniętą ręką. - Możemy sobie mówić na ty? Karolina jestem. - Jasne. - Uścisnęłam jej dłoń. - Ewa. - Plany na popołudnie? - Chcę odwiedzić Grafa - odparłam. - Mojego konia - dodałam po jej pytającym spojrzeniu. Karolina zaciągnęła się, wydmuchnęła dym w stronę kominka i wrzuciła papierosa w ogień. - Dwa dymy dziennie, nie palę od trzech lat. Nena opowiedziała mi o twoim wypadku w stajni - kontynuowała bez zatrzymania. - Ekscytująca historia. Zabierzesz mnie? Mało mam tu znajomych. I zostawili mnie samą jak palec. - Pochyliła się nad stolikiem i nalała sok pomarańczowy do dwóch szklanek. - Podobno bywa tam Max, jak mu... - Thorn - podpowiedziałam. - Właśnie, baron von Thorn. - Zanurzyła usta w soku, wypiła łyk i oblizała pełne, czerwone wargi. - Jest singlem, prawda? - Chyba tak. Uśmiechnęła się z wdziękiem i mrugnęła do mnie. Odwzajemniłam się uśmiechem. Pomyślałam, że nie obchodzi mnie, czy ta piękna, inteligentna i wolna kobieta uwiedzie Maxa. Powinnam ją ostrzec, że jest gangsterem, ale nie miałam dowodów. Mimo wszystko poczułam ukłucie żalu.

XXIV Kancelaria Huberta zajmowała dwa piętra okazałej kamienicy na Nowym Świecie. Osłonięte purpurowymi storami okna gabinetu wychodziły na niewielki ogród. Ściany wyłożono boazerią z mahoniu, obszerną bibliotekę wypełniały tomy ze złoconymi tytułami, ciężkie fotele pokryte były skórą. Na środku pyszniło się biurko w stylu empire ze złoconymi kolumnami o kapitelach w formie napoleońskich lwów. Ze względu na niedzielę mężczyźni w gabinecie ubrani byli casualowo - bez marynarek i krawatów. Hubert i jego wspólnik Zygmunt siedzieli plecami do okna, ukryci w lekkim cieniu. Ich goście byli jasno oświetleni. Naprzeciw zajmowali fotele dwaj Niemcy. Rudolf Ostermair, sześćdziesięciolatek ciężkiej budowy, długie siwe włosy nosił związane w kitkę. Czterdziestoletni Martin Knud był chudy, wysoki i prawie łysy. Obok nich siedział Maximilian Thorn. Na początku spotkania ustalono, że Rudolf Ostermair posługuje się wyłącznie niemieckim i francuskim, dlatego rozmowę tłumaczył Thorn. Starszy Niemiec mówił do niego po cichu, jakby powierzał tajne informacje. Max wysłuchał go z uwagą, potem powiedział po polsku: - Pan Ostermair chce podziękować, że zgodzili się panowie poświęcić niedzielę. Bardzo to docenia. Ostermair ukłonił się lekko. Hubert odwzajemnił ukłon z uśmiechem. Thorn mówił dalej: - Rudolf jest bliskim krewnym Hansa Dietricha Schonenbacha. Przyleciał prosto z Monachium.

- Po tygodniu - zauważył Zygmunt. Thornowi nie spodobała się ta uwaga, nie przetłumaczył jej na niemiecki. - Wspinał się w Alpach, miał wyłączoną komórkę - wyjaśnił chłodnym tonem. Zygmunt podniósł z blatu stolika kartkę, podał ją Maxowi. - Otrzymaliśmy list od porywaczy - powiedział i ciągnął, nie czekając, aż Max przeczyta kartkę. - Domagają się czterech milionów euro. Grożą śmiercią Schonenbacha. Max po cichu przełożył jego słowa. Obaj Niemcy byli poruszeni. - Policja wykazała już pełną bezradność - ciągnął Zygmunt. - Mamy do czynienia z niebezpieczną grupą przestępców. - Odczekał chwilę na tłumaczenie i efekt swoich słów. - Jeśli panowie rozważają zapłacenie okupu, radziłbym szybko podejmować decyzję. Ostermair i Knud ze zdenerwowaniem wysłuchali tłumaczenia, po czym wdali się w szybką wymianę zdań. Knud gestykulował i mówił coraz gwałtowniej. Max przerwał im, przez chwilę rozmawiali po cichu. Potem Max powiedział po polsku: - Muszą to przedyskutować. I zadzwonić w kilka miejsc, chodzi o dużą sumę. Proszą o kilkanaście minut. - Asystentka zaprowadzi panów do saloniku. Jest tam komputer bezpiecznie podłączony do sieci - powiedział Hubert, unosząc się z fotela. W gabinecie pojawiła się młoda i ładna kobieta, płynnym niemieckim zaproponowała przejście do dalszej części kancelarii. Ostermair i Knud wyszli za nią. Zygmunt podszedł do biurka, wyjął z pudełka grube cygaro i zaczął podgrzewać je zapalniczką. Hubert zwrócił się do Thorna. - Co myślisz? - Jeśli Schonenbach umrze, Ostermair przejmie po nim udziały w rodzinnym biznesie odparł Max. Zygmunt zapalił cygaro, z zadowoleniem wypuścił kłąb dymu. - Nie było żadnych Alp, czekał na dobrą wiadomość - mruknął ironicznie. - Przyleciał, kiedy dłużej nie wypadało zwlekać. Max przemilczał jego uwagę, wyjaśniał dalej: - Knud jest spokrewniony z Schonenbachem przez matkę. Domaga się zwołania rady rodzinnej i zebrania pieniędzy. - I co zrobią? - zapytał z napięciem Zygmunt. Max spojrzał na niego uważnie. Jasne było, że Zygmunt ukrywa, jak bardzo jest zaangażowany w tę sprawę. Hubert też to zauważył. Zygmunt wykonał lekceważący gest dłonią z cygarem. - Spóźniam się na partię golfa z Gmurzyńskim. Możesz powiedzieć, o co się sprzeczali? Max rozłożył ręce. - Przeszli na dialekt saksoński. Sprzeczka była na pokaz, nic dziś nie zdecydują. Zaproponuję przełożenie spotkania na jutro rano. Obaj adwokaci skinęli głowami. Max wyszedł z gabinetu. Zygmunt zaciągnął się cygarem, usiadł w fotelu, założył nogę na nogę i strzepnął popiół z nogawki. - Nie podoba mi się to - mruknął Hubert. - Trzeba się zastanowić, czy nie zrezygnować z reprezentowania ich interesów.

Zygmunt patrzył na niego zwężonymi oczami. - Chyba nie mówisz poważnie? Nie zapominaj o naszej prowizji. I moim prawie głosu. Hubert nie odpowiedział. Patrzył przez okno na biegającego po trawniku młodego pudla, który szczekał wesoło, domagając się od swojej pani, żeby rzuciła mu piłkę. Zygmunt podniósł się, spojrzał przez okno. - Pudle zajmują drugie miejsce pod względem inteligencji psów. A uważa się je za głupie zabawki. Musimy doradzić Niemcom, żeby zapłacili - powiedział, wolno akcentując każde słowo. - Śmierć Schonenbacha zepsułaby wizerunek naszego przedsięwzięcia. Chyba zgodzisz się ze mną?

XXV W każdą wiosenną i słoneczną niedzielę klub jeździecki był pełen amatorów jazdy konnej i towarzyskich spotkań, podczas których omawiano warte uwagi wydarzenia warszawki i załatwiano interesy. Po przyjeździe zgodnie z życzeniem Karoliny szukałam Maxa Thorna, ale nie było go w restauracji ani na maneżu. Poszłyśmy więc do stajni. Graf na mój widok wystawił łeb na korytarz i parskał głośno. Zobaczyłam w jego oczach niespokojny błysk i pomyślałam, że reaguje tak na obcą osobę. Pogłaskałam go uspokajająco po czole i pocałowałam w chrapy. - Mój przyjaciel Graf... Karolina - przedstawiłam ich sobie, wsuwając do jego pyska kostkę cukru. Otworzyłam boks i odwróciłam się z zachęcającym uśmiechem. Zobaczyłam na twarzy Karoliny nagły niepokój. - Uważaj! - krzyknęła i cofnęła się szybko. Odwróciłam się do boksu. Graf zatańczył nerwowo, unosząc łeb, potem podrzucił przednie nogi i stanął dęba. Podniosłam rękę, ale nie sięgnęłam do uprzęży. - Ho, ho... Graf, spokojnie! Ho, ho, koniku, to ja! No spokój, co się dzieje? Opadł na nogi, ale nie reagował na moje gesty i głos. Rzucał łbem i tańczył w miejscu, jakby chciał wybiec. Weszłam do boksui zasunęłam drzwi, żeby się nie wydostał. Karolina patrzyła na mnie przestraszona. - Długo nie jeździłam, energia go roznosi - powiedziałam, próbując znów uchwycić uprząż Grafa. Zarżał niespokojnie, odwrócił głowę i naparł na mnie bokiem. Przycisnął mnie do ściany z taką siłą, że straciłam oddech i poczułam trzeszczące żebra. - Graf, zwariowałeś?! Au, puść mnie... To boli! - wrzasnęłam, waląc go pięścią w brzuch. - Zawołam kogoś! - krzyknęła przerażona Karolina. - Nie, zaraz! - warknęłam ze złością. Kopnięciami kolana i uderzeniami pięścią uwolniłam się spomiędzy boku konia i ścianki boksu. Zobaczyłam z bliska łeb Grafa. Patrzył na mnie z paniką, którą zobaczyć można tylko w oczach koni. Odsunęłam drzwi i wydostałam się z boksu. Graf nadal tańczył niespokojnie, wydając z siebie chrapliwe dźwięki.

Karolina odetchnęła z ulgą. - Napędziłaś mi stracha. Chodźmy lepiej na drinka. On nie ma chyba humoru. Obserwowałam uważnie konia. Nie sprawiał wrażenia chorego, raczej był zdenerwowany. - Może zobaczył coś, co go wystraszyło - powiedziałam. - Wezmę go w teren, wyszumi się. Thorn mi to obiecał, ale widocznie nawalił. Karolina otworzyła szeroko oczy. - Zwariowałaś? Chcesz wsiąść na tego szaleńca? Ruszyłam w stronę wyjścia. Karolina poszła za mną. - Zaczekaj w restauracji - poprosiłam. - Pełno tam znajomych, zajmą się tobą. A ja wyprostuję mu w głowie. Skręciłam do siodłami. Było mi teraz obojętne, czy zacznie flirtować z Maxem, kiedy on pojawi się w klubie. Musiałam zająć się Grafem. Koń zostawiony w takim stanie może nabawić się nerwicy, której potem trudno się pozbyć. - Jak chcesz - zgodziła się Karolina. Spojrzała na mnie z niepokojem, potem wyszła ze stajni i ruszyła w stronę budynku z maneżem. Zdjęłam swoje siodło i uprząż z wieszaka. Podeszłam do boksu Grafa. - Dobra, stary, dość histerii. Trochę się spocimy. Graf uniósł tylne nogi i walnął z hukiem w ściankę boksu. Pociemniało mi nagle przed oczami, uderzenie kopyt zamieniło się w huk wystrzału. Korytarzem biegł w moją stronę mężczyzna z przerażonymi oczami i kneblem na ustach. Za nim zobaczyłam błysk, coś uderzyło twardo w belkę obok mojej głowy. Odwróciłam się i ujrzałam na belce ślad po odłupanej drzazdze. Światła i dźwięki powoli się uspokoiły. Znów był słoneczny dzień, stałam w pustej stajni naprzeciw boksu mojego konia. I tylko on zachowywał się tak, jakby zobaczył scenę wywołaną z mojej podświadomości. Patrzył na mnie zatrwożonymi oczami i prychał nerwowo. Nie chciałam ryzykować, że znów zostanę przyciśnięta do ściany boksu. Założyłam uprząż na głowę Grafa i wyprowadziłam go ze stajni, z siodłem pod pachą. Zawołałam stajennego, młodego chłopaka. Razem zaczęliśmy siodłać konia, a on zachowywał się, jakby pierwszy raz wkładano mu siodło na grzbiet. Musieliśmy przycisnąć go do bali ogrodzenia maneżu, żeby nie uciekał w bok, szarpiąc przy tym głową i chrapiąc ze strachu. Zobaczyłam, że przez duże okna restauracji przygląda się nam kilkanaście osób, wśród nich Karolina. - Wstydź się, stary, takie przedstawienie przy ludziach - skarciłam Grafa i wskoczyłam na siodło. Za bramą zatrzymał się terenowy samochód, wysiadł z niego Max Thorn. Wsunęłam stopy w strzemiona, skróciłam wodze i kiwnęłam głową stajennemu, żeby puścił wędzidło. Graf stanął dęba i zarżał donośnie. Z całej siły ścisnęłam jego boki i ściągnęłam w dół wodze. Opadł na przednie nogi i od razu rzucił się w bok. Gdybym nie była przygotowana na jego wariactwo, siła odśrodkowa wyrzuciłaby mnie z siodła wprost na bale ogrodzenia.Zaparłam się stopą w strzemieniu i z wysiłkiem wróciłam do pełnego siadu w siodle. Graf uspokoił się na moment, ale wiedziałam już, że czeka nas długa walka. Coś przestawiło mu się w głowie. Szkoda, że nie mógł się zwierzyć.

Przeleciało mi przez myśl, że jego reakcje mogły być odbiciem mojego niepokoju i że powinnam dać mu dziś spokój. Patrzyło na mnie jednak kilkanaście par oczu, próżność nie pozwalała się poddać. Panowałam nad tańczącym w miejscu Grafem, przemawiałam do niego po cichu: - Proszę cię, nie dajmy plamy, dobrze? Spokojnie... dobry koń, spokojnie. Thorn przeszedł przez bramę, zbliżył się do mnie z zainteresowaniem w oczach. Kątem oka zobaczyłam, że z restauracji wychodzi Karolina. Teraz Graf powinien mnie zrzucić do ich stóp. Pięknie będę wyglądać, podnosząc się z kurzu, spocona i upokorzona. - To chyba nie jest najlepszy pomysł - powiedział Max, odgadując moje myśli. - Dzięki za opiekę nad koniem - rzuciłam z irytacją. Chciał mi coś odpowiedzieć, ale w tym momencie Graf ruszył nagle galopem w stronę bramy. Wprost na Maxa, który odskoczył w ostatniej chwili, żeby nie zostać stratowanym. Zobaczyłam uciekających na boki kobietę i mężczyznę w strojach do konnej jazdy, potem wyrosły przede mną poziome bale bramy. Nie miałam szans powstrzymać Grafa ani ściągnąć go w bok. Za wysoko, pomyślałam rozpaczliwie, skracając wodze do skoku. Usłyszałam za sobą okrzyk strachu z wielu ust, ziemia uciekła w dół i w potężnym skoku pofrunęliśmy nad bramą. Przez moment bałam się, że upadniemy na bale, ciężar konia połamie je i runiemy pomiędzy potrzaskanymi końcami. Ale nic takiego się nie zdarzyło - Graf spadł na przednie nogi, jakby był to konkurs potęgi skoku, zachwiał się przez ułamek sekundy i uderzył w ziemię tylnymi. Wytrzymałam gwałtowne wychylenie do przodu, poderwałam jego łeb wodzami, żeby pomóc mu się wyprostować, i pognaliśmy jak wicher w stronę ściany lasu. Gdybym pozwoliła Grafowi wbiec między drzewa, oboje zginęlibyśmy roztrzaskani. Stawiał opór wędzidłu, jakby miał pysk ze stali. Z wielkim wysiłkiem udało mi się wreszcie skręcić jego łeb. Wzniecając tuman kurzu, wpadliśmy cwałem w piaszczystą drogę. Graf pędził ze stulonymi uszami, chrapiąc z wysiłku. Nagle wyciągnął szyję i głowę, prawie wyrywając mi wodze z rąk. Wiedziałam, co to oznacza - zagryzł wędzidło zębami, a ja straciłam panowanie nad kierunkiem jazdy. Wielu jeźdźcom zdarza się zostać poniesionym przez spanikowanego wierzchowca. Przerażony koń nagle traci poczucie rozsądku i pamięć o tresurze, zamienia się w oszalałe i ogłupiałe zwierzę, gotowe zabić siebie i człowieka na swoim grzbiecie. Wyciąga do przodu łeb, blokuje wędzidło w zębach i gna, gotów uderzyć w każdą przeszkodę, choćby był to dom albo drzewo. Doświadczony jeździec może zeskoczyć na ziemię albo potrafi utrzymać się w siodle tak długo, aż zmęczenie weźmie górę nad paniką konia. Nie brakowało mi doświadczenia, ale wiedziałam, że to nie był zwykły atak paniki i że nie mam szansy zapanować nad przerażeniem Grafa. Pozostawał mi ryzykowny skok z siodła, kiedy znajdziemy się na otwartym terenie. Zaorane pole za lasem zapewniłoby miękkie lądowanie. Nie było jednak mowy, żebym zostawiła Grafa samego. Mógł połamać sobie nogi albo zginąć na szosie pod kołami samochodów. Pokonaliśmy błyskawicznie krętą drogę przez las. Graf na szczęście zachował resztki instynktu i trzymał się z daleka od drzew. Wypadliśmy cwałem na otwartą przestrzeń. Zobaczyłam zbliżającą się szybko szosę, z pędzącymi w obie strony ciężarówkami. Pociągnęłam z całej siły wodze w prawo, w stronę zaoranego pola. - Skręcaj, psiakrew, skręcaj! - wrzasnęłam przyciśnięta do szyi konia, prosto do stulonego

ucha. Graf nie zareagował, pędził dalej cwałem na spotkanie z katastrofą. Z lewej strony zobaczyłam ciemny kształt, po sekundzie zorientowałam się, że wyprzedza nas jakiś samochód. - Co robisz, zjeżdżaj! - krzyknęłam w stronę kierowcy, którego nie widziałam z wysokości siodła. Do szosy zostało piętnaście sekund, może mniej. Z prawej nadjeżdżał olbrzymi TIR z napisem Coca-Cola na czerwonej burcie. Przemknęło mi przez głowę, że nie będzie widać na tym tle krwi, Grafa ani mojej. Samochód pędzący obok nas zbliżył się do boku konia. - Spierdalaj, idioto! - wrzasnęłam. Nie usłyszał mnie albo nie chciał usłyszeć. Karoseria dotknęła mojej nogi i nacisnęła na nią. Pędzący TIR zawył ponuro ostrzegawczą syreną. Pięćdziesiąt metrów do szosy, czterdzieści. Wariat w samochodzie naciskał na mnie i na szyję Grafa. Zaraz wszystko zniknie w koszmarnym huku i trzasku łamanych kości. Z rozpaczą ciągnęłam prawą wodzę, próbując skręcić łeb konia. Moje szarpnięcia i nacisk samochodu nagle przyniosły rezultat. Dziesięć metrów przed szosą Graf skręcił w prawo i wpadł cwałem na zaorane pole. O mało nie wyleciałam z siodła. Za mną mignęła sylwetka terenówki, która wyjechała na szosę i przeskoczyła na drugą stronę, tuż przed nadjeżdżającym TIR-em. Ktoś uratował mi życie! Marzyłam teraz, żeby odbić się od grzbietu Grafa i wylądować na miękkiej ziemi. Nic z tego, nie zostawię go! Przycisnęłam się mocniej do jego szyi i krzyknęłam: - Pędź, wariacie, pędź! Gnaliśmy przez świeże, czarne skiby w stronę dalekiego horyzontu. Byłam bezpieczna, musiałam tylko poczekać, aż szaleństwo Grafa ustąpi zmęczeniu. Przytulona do końskiej szyi słuchałam szybkiego rzężenia potężnych płuc. Widziałam pryskającą z jego pyska ślinę i fruwające płaty piany z boków. Zaczęłam się bać, że padnie na serce. Konie nie mają instynktu samozachowawczego, potrafią pędzić, aż zginą. - Graf, proszę cię, dość już... kochany - mówiłam w stronę jego uszu. Nie reagował, jeszcze bardziej wydłużył krok. Kątem oka zobaczyłam znów terenowy wóz, który jechał polną drogą, równolegle do nas. Za kierownicą siedział Max, patrzył z lękiem w moją stronę. Pomachałam mu. W końcu dla nas ryzykował zderzenie z TIR-em. Jesteś całkiem przyzwoitym gangsterem, przeleciało mi przez głowę. Zobaczyłam, że Max macha do mnie gwałtownie, zapewne w odpowiedzi na mój gest. Uśmiechnęłam się, choć z tej odległości nie mógł tego dostrzec. Mój uśmiech trwał o ułamek sekundy za długo. - Graf, spokój, dość już! - zawołałam, odwracając głowę do przodu. W tym samym momencie przede mną wyskoczył jak zjawa szeroki rów melioracyjny. Graf nie pomylił kroku ani nie zawahał się, pofrunął potężnym skokiem. Na dnie rowu było dużo błota, lądowanie miałam dokładnie takie, na jakie zasłużyłam. ***

Max podbiegł, kiedy podniosłam się oszołomiona, podał rękę i wyciągnął mnie z rowu na zaoraną ziemię. Siedziałam, ociekając śmierdzącym szlamem, i miałam ochotę kląć z upokorzenia i złości. Byłam jednak szczęśliwa, że żyjemy oboje, Graf i ja. Mój wierzchowiec oddalał się galopem, wyrzucając wysoko tylne nogi, zwyczajem koni zadowolonych z pozbycia

się jeźdźca. - Jesteś cała? - zapytał Max z niepokojem. - Próbowałem cię ostrzec. - Mhm. - Jeździłem na nim, jak ci obiecałem. To najspokojniejszy koń pod słońcem. Chodź, złapiemy go. - Max pokazał na samochód. Podniosłam się i pokręciłam przecząco głową. - Musiałbyś wymienić tapicerkę. Powiedziawszy to, weszłam do rowu, przebrnęłam przez błoto, wydrapałam się na brzeg i ruszyłam zaoranym polem za Grafem. Max przeskoczył przez rów, dogonił mnie, chwycił za rękę i odwrócił do siebie. - Nie bądź uparta, dostaniesz zapalenia płuc. - Uratowałeś nas - stwierdziłam, patrząc mu w oczy. - Mogłeś zginąć. - Nie miałem wyjścia - odparł spokojnie. Staliśmy naprzeciw siebie. On spokojny, w jasnych spodniach, białej koszuli i sportowej marynarce. Ja z włosami, twarzą i ubraniem pokrytymi czarnym szlamem. Wściekła. Gdybym zobaczyła w jego oczach cień rozbawienia, nigdy już nie odezwałabym się do niego. Ale patrzył na mnie ze współczuciem. I z czymś jeszcze, czego nie potrafiłam albo nie chciałam zrozumieć. - Zabierasz każdego lumpa z drogi? - zapytałam, ukrywając zmieszanie. - Tylko tych po kąpieli błotnej. Uśmiechnęliśmy się oboje. Dotarło do mnie, że pomimo mojego położenia i opłakanego wyglądu znów dobrze się czuję w jego obecności. Odwróciłam się i pomaszerowałam w stronę samochodu. Wsunęłam się na miejsce pasażera, starając się ograniczyć kontakt z fotelem do tylnej części ciała. Max usiadł za kierownicą. Ruszyliśmy szybko polną drogą. Dogoniliśmy Grafa po kilometrze, pokryty pianą i zmęczony biegł kłusem. Zobaczył mnie przez otwarte okno samochodu, zatrzymał się i głośno zarżał, jakby wołał o pomoc. Wyskoczyłam i pobiegłam do niego. Stał, drżąc na całym ciele, patrzył na mnie wielkimi oczami, w których nie minęła jeszcze panika. Przytuliłam jego głowę i zaczęłam szeptać pocieszające słowa do ucha. Max podszedł do nas, zajrzał z bliska w oczy Grafa. Potem schylił się, obejrzał jego pierś i nogi. - Nic mu nie jest - stwierdził po chwili. - Nie rozumiem, co go opętało. Nigdy mnie nie poniósł. Nauczyłam go nie bać się nawet burzy z piorunami. - Trzeba zbadać mu krew - oznajmił Max. Spojrzałam na Grafa przestraszona. Piana z pyska była wynikiem zmęczenia, ale mój lęk spowodował, że zaczęła wyglądać jak objaw choroby. - Jest zaszczepiony na wściekliznę - powiedziałam z niepokojem. - Mam na myśli wściekłych ludzi. - Ktoś chciał zabić Grafa? - zapytałam z niedowierzaniem. - Razem z tobą - odparł poważnie Max i poklepał konia po szyi. - Jeśli to był narkotyk, to już przestał działać. Ale ślady we krwi zostały. Graf stał spokojnie, z głową opartą na moim ramieniu. Miałam wrażenie, że mówi do mojego

ucha: „Przepraszam cię, czuję się już dobrze. Możemy wracać?”. ***

Pół godziny później podjechałam stępa do bramy, zsiadłam z Grafa i prowadząc go za uzdę, weszłam na dziedziniec przed stajniami. Za przeszklonymi ścianami restauracji widziałam zaciekawione twarze gości. Stanowiłam główną rozrywkę dnia i trzeba było przyjąć to z godnością. Wypadłam jak szalona na końskim grzbiecie, a teraz wróciłam usmarowana od stóp do głowy czarną mazią. Zobaczyłam, że dzieci pokazują na mnie palcami, a dorośli nie kryją rozbawienia. Wyobraziłam sobie uwagi o nieodpowiedzialności i brawurze, za którą słusznie płaciłam kompromitacją. Max zatrzymał terenówkę na dziedzińcu. Dogonił mnie przed drzwiami stajni, weszliśmy razem do środka. Kątem oka dostrzegłam, że z restauracji wychodzi Karolina. Zupełnie o niej zapomniałam. Wprowadziłam Grafa do boksu i zaczęłam go czyścić szczotką ze zgrzebłem. Stał spokojnie, gryząc resztkę siana zza szczebli drabinki. Musiałam odczekać, aż ostygnie do końca, zanim go napoję i nakarmię. - Może ja się zajmę koniem, a ty weźmiesz prysznic? - zaproponował Max. - Dzięki, ale po takim stresie nie powinnam go zostawiać - odparłam, nie przerywając pracy. Korytarzem zbliżyła się Karolina, zatrzymała się przed boksem, obok Maxa. - Dobrze się czujesz? Co się stało? - zapytała z niepokojem. - Graf poniósł. Musiałam zeskoczyć. - I trafiłaś w błoto? - Właśnie - odparłam, chowając się ze szczotką za grzbietem konia. - Po tym, co zobaczyłam, nigdy w życiu nie wsiądę na koński grzbiet - oświadczyła Karolina. - Ten skok nad bramą... Wszyscy myśleli, że się zabijesz. - Ale nie wyszło - mruknęłam. - Co? - nie zrozumiała Karolina. - Napędziłaś nam niezłego strachu. Dobrze, że Max pojechał za tobą. Powiedziawszy to, uśmiechnęła się do niego. Była uosobieniem wdzięku, urody i inteligencji. Przy uśmiechu mrużyła piękne oczy, pokazywała białe zęby i robiły jej się śliczne dołki w policzkach. Czułam, że szlam z rowu melioracyjnego zastyga na mojej twarzy jak skorupa. Wynurzyłam się spod końskiego brzucha, przyłożyłam szczotkę do głowy i poprosiłam: - Zróbcie mi pamiątkowe zdjęcie. Max chciał zaprotestować, ale Karolina miała już w ręku swój telefon. Wycelowała szybko i strzeliła fleszem. Przyjrzała się zdjęciu. - Zrobisz furorę w sieci - oświadczyła. - Spokojnie... Żartowałam, dostaniesz je tylko ty. Przycisnęła wyświetlacz telefonu i schowała go do kieszeni. Potem przyjrzała mi się krytycznie. - Przydałby ci się prysznic i jakieś ciuchy. Popytam obsługi, może coś znajdą. - Zwróciła się do Maxa. - Pomożesz? - Jeśli Ewa mnie nie potrzebuje? - rzucił pytająco Max. Powinnam odpowiedzieć, że bardzo potrzebuję. Ale jak każdaofiara losu stwierdziłam lekkim tonem:

- Nie, idźcie, dam sobie radę. Ciuchy się przydadzą. Karolina kiwnęła pogodnie głową i wzięła Maxa pod rękę. Ruszyli w stronę drzwi stajni. Max rzucił mi ostatnie spojrzenie. Przysięgłabym, że mówiło: sama tego chciałaś. Odwróciłam się do Grafa i znów zaczęłam energiczne szczotkowanie. Usłyszałam oddalający się głos Karoliny. - Jest między nami podobieństwo - rzuciła lekkim tonem. - Jakie? - spytał z zainteresowaniem Max. - Oboje wróciliśmy do Polski. I oboje zastanawiamy się, czy to dobry pomysł. Martwię się, jak mój David to przyjmie. Podobno też masz syna. Z dziećmi są same problemy, nie wiem, czy chciałabym mieć ich więcej. A ty? - Nie myślałem o tym. - No to wszystko przed tobą - westchnęła. Mogłabym przysiąc, że była gotowa dodać: „Mam nadzieję, że przemyślisz ten problem ze mną”. Wyszli ze stajni. Nie usłyszałam, czy Max von Thorn podjął grę wstępną Karoliny. Byłby ostatnim durniem, gdyby tego nie zrobił. ***

Pół godziny później siedziałam w twarzowym drelichu roboczym o bliżej nieokreślonym kolorze i kształcie, sącząc przez słomkę gorącą whisky - jak doradził Max. Podobno pijają tak Nepalczycy, po ciężkim wysiłku w Himalajach. Alkohol przyjemnie rozchodził się po ciele, znikał stres i obojętne stały się zaciekawione spojrzenia gości restauracji. Karolinaopowiadała o wakacjach na Florydzie z przyjaciółmi z Londynu.Jej wielki świat mówił wielkiemu światowi Maxa: jesteśmy z tej samej gliny. Po długim, gorącym prysznicu na zapleczu stajni i przebraniu się w pożyczony od stajennego drelich mogłam odjechać do domu, ale przyjęłam propozycję Maxa, że odwiezie mnie i przyśle kierowcę po citroena. Potem musiałam przebrnąć przez opowieść o wypadku i pytania członków klubu, którzy zgromadzili się naokoło nas. Nie wspomniałam o podejrzeniu Maxa, że Grafowi podano narkotyk. Nikt nie widział jeszcze tak spłoszonego wierzchowca, wysłuchałam więc wielu teorii i niektóre były sensowne. Podczas dosiadania Grafa mogła ugryźć nagle osa, albo nawet szerszeń, a opuchlizna zniknęła w trakcie długiego galopu. Zgodziłam się z każdym wyjaśnieniem, byle dano mi wreszcie spokój. Rację miał Max - ktoś dybał na moje zdrowie, i domyślałam się dlaczego. Gdybym doznała wstrząsu mózgu, moja pamięć i wartość jako świadka morderstwa w stajni byłyby łatwe do podważenia. Jeszcze lepszym rozwiązaniem było moje nagłe zejście - o co nietrudno, kiedy poniesie potężny koń, oszalały po zastrzyku z narkotykiem. Trzymałam w dłoni szklankę z whisky i patrzyłam na Karolinę, nie próbując zrozumieć, co mówi. Przy naszym stoliku zatrzymał się Krüger, postawił na blacie otwartą butelkę szampana i cztery kieliszki. Sprawnie nalał, podał kieliszki mnie i Karolinie, po czym odwrócił się do sali. - Zdrowie pani Ewy! Najpiękniejszej kobiety wśród jeźdźców i najlepszego jeźdźca wśród kobiet! Za jej kaskaderski wyczyn... rekord stajni w skoku przez bramę! Rozległy się śmiechy i nieliczne oklaski. Uniosłam się trochę, pokonując opór workowatego drelichu, podziękowałam skłonieniem głowy i uśmiechem. Usiadłam i zajęłam się whisky.

Kręciło mi się już w głowie. Zastanawiałam się, czy dojdę do wozu Maxa bez następnej kompromitacji. Krüger usiadł i zwrócił się do mnie: - Chcę zaproponować pani jednego z moich koni. Dopóki nie sprawdzimy, co stało się z Grafem. Nie masz prawa go dotknąć, pomyślałam. - Dziękuję, dam sobie radę - odparłam spokojnie. Oczy Krügera badały moją reakcję. - Propozycja jest aktualna. Kupiłem dwa wierzchowce, które wygrały konkursy ujeżdżania w Barcelonie. - To bardzo ciekawe - powiedziałam i odwróciłam się do Maxa, dając mu do zrozumienia, że rozmowa jest skończona. - Cieszę się, że wyszła pani z tego cało - ciągnął niezrażony Krüger. - Czujemy się odpowiedzialni za naszych klientów. Miałam go powyżej uszu. - Nie jestem pana klientką. Graf należy do mnie, sama go ujeździłam. Płacę za stajnię i paszę. I nie jestem w nastroju do rozmowy. Karolina spojrzała na mnie zaskoczona. Max patrzył na Krügera, jego wzrok mówił: „Masz, na co zasłużyłeś”. Oczy Krügera zwęziły się, mięśnie szczęki stwardniały. Opanował się natychmiast. - Naturalnie, proszę mi wybaczyć. - Uśmiechnął się, po czym pochylił nad stolikiem. - Czy mogę zabrać paniom barona? Mamy wiadomości o porwanym wspólniku, i musimy coś postanowić. - Zaczekacie na mnie? - upewnił się Max. Kiwnęłyśmy obie głowami. Mężczyźni podnieśli się, wyszli z restauracji. Karolina odprowadziła Maxa zamyślonym spojrzeniem, wypiła łyk szampana i odstawiła kieliszek. - Szkoda, że nie widziałaś, jak popędził na ratunek. Żałowałam, że to nie ja siedzę na tym wariacie. Przez moment zawahałam się, czy powinnam podzielić się z nią podejrzeniami co do Thorna. Nie byłam pewna moich motywacji: solidarność kobieca czy zwykła zazdrość? Te dwie pobudki dzieli wąska ścieżka, na której potykają się czyste intencje. - Nikt i nic nie wie o Maxie - powiedziałam wreszcie. - Poza tym, że zainwestował w ten klub. I jeszcze jakiś biznes. I namówił na to samo przyjaciela Niemca, który od razu został porwany. Karolina zaniepokoiła się, jej wzrok stracił trochę z rozmarzenia. - Co chcesz przez to powiedzieć? Pokręciłam głową. - Naprawdę nie wiem. Ale widziałaś Krügera. To wspólnik Thorna. - Nieprzyjemny typ, nie pasują do siebie - zgodziła się i wzdrygnęła z obrzydzeniem. - Nie chcę rzucać podejrzeń, ale obie musimy uważać. Ugryzłam się w język, ale było za późno. Zabrzmiało to, jakbyśmy konkurowały o rękę Thorna. Karolina westchnęła.

- Mało jest takich jak Max. Samotna dusza. I potrafi skupić się na kobiecie, zapomina o swoim ego. Zamilkła na chwilę, spojrzała na mnie uważnie. Dotarł do niej sens moich słów. - Czyja przypadkiem nie wchodzę ci w paradę? Zobaczyłam w jej oczach, że było to szczere pytanie, bez kobiecych pułapek. - No skąd! - rzuciłam, chwytając kieliszek z szampanem, żeby ukryć zmieszanie. Karolina uśmiechnęła się lekko. - Nie ma nic gorszego, jak dwie kobiety zainteresowane jednym mężczyzną. Wzruszyłam ramionami. - Nie mój typ, nie ma chemii - mruknęłam, opróżniając kieliszek. Zobaczyłam, że jest szczerze ucieszona. - Świetnie! Uważaj, szampan i whisky to mocny koktajl. Uśmiechnęłyśmy się. Była lepszym człowiekiem ode mnie,otwartym i uczciwym. A ja byłam, psiakrew, sobą! Może Maxto gangster, ale może nie. I co wtedy? Dlaczego przez całe życie schodzę ludziom z drogi? Powiedz tej kobiecie, że najpierw chcesz sprawdzić, co jest między tobą a Thornem! Potem zdecydujesz, czy ona może się nim zająć! No mów! - Ja też się cieszę, powodzenia - powiedziałam i pokazałam przechodzącemu kelnerowi pustą szklaneczkę po whisky. - Byłby pan łaskaw powtórzyć? Chivas Regal. - Oczywiście, proszę pani, na koszt klubu - odparł kelner i pokazał dyskretnym ruchem w stronę końca sali. Od stolika przy szklanej ścianie ukłonił się Krüger. Nie miałam wyjścia, zgodziłam się z uśmiechem. Karolina znów przyglądała mi się uważnie, potem westchnęła. - Nie będę z nim rozmawiać ani się umawiać. Nie wolno się śpieszyć, niech się mężczyzna trochę postara, prawda? - Jasne - zgodziłam się. Nalała szampana do naszych kieliszków. - Graf to z twojego malowania? - zapytała i przykryła dłonią usta. - Przepraszam, nie powinnam! Machnęłam ręką na znak, że nie ma problemu. Szumiało mi w głowie. Wypadek, lęki, praca, Max Thorn - wszystko wydawało się lekkie i zabawne, wirowało w absurdalnym tańcu. - Pożyczyłam od siostry ojca, ze Stanów. Ciotka była dyrektorem banku, takiego... wielkiego - wyjaśniłam, rozkładając szeroko ręce, na dowód jak wielki był to bank. Parsknęłyśmy obie śmiechem i opróżniłyśmy kieliszki. Karolina od razu napełniła je szampanem. Jednocześnie spod ziemi wyrósł kelner z moją whisky. - Za bank i ciotkę! - wzniosła toast Karolina. - Za ciotkę i bank! - zgodziłam się, po czym wypiłam szampana i poprawiłam whisky. Oczy Karoliny błyszczały uczuciem wywołanym zwierzeniami i alkoholem. Moje błyszczały o jakieś trzydzieści procent mocniej. - Wiesz co - podjęła znów Karolina - przyjaźń kobiet jest więcej warta od jakiegoś faceta. Chciałam zająć się Maxem, po swojemu. Ale lepiej, żebyśmy zostawiły, jak jest. Byłam zaskoczona i poruszona jej otwartością. Przez chwilę próbowałam sobie wyobrazić, co znaczyło „po swojemu”, ale wyobraźnia podpowiadała mi gorszące sceny, więc zrezygnowałam. - Nic na siłę, żadnych wyścigów - ciągnęła Karolina. - Zobaczymy, co pan baron jest wart. I

zdecydujemy. Bez podchodów, pasuje ci to? - Pasuje - przytaknęłam z zadowoleniem. W obecnym stanie ducha byłabym szczęśliwą druhną na ślubie Karoliny z Thornem. - Nie zapominaj, że może być gangsterem - dodałam tak głośno, że parę osób obejrzało się od sąsiednich stolików. - No to go załatwimy, razem! - zawołała Karolina. - Przyjaźń? - Przyjaźń! Wstałyśmy i pocałowałyśmy się nad stolikiem. Byłam wzruszona do łez. Karolina napełniła kieliszki szampanem. ***

Słabo pamiętam drogę do domu. Przebyłam ją w pozycji półleżącej na tylnym siedzeniu terenowego samochodu. Luźny drelich okazał się bardzo wygodny, nie krępował znużonego ciała, choć trochę drapał. Czułam się świetnie, z przyjemnością słuchałam łagodnej muzyki oraz głosów Maxa i Karoliny. Życzyłam im jak najlepiej - długiego, szczęśliwego pożycia i mnóstwa dzieci. To świetnie, że nie musiałam brać udziału w męczących zawodach o mężczyznę. Całe to mizdrzenie się, flirtowanie, seksowne ubieranie i malowanie, układanie włosów, słów i uśmiechów - to nie dla mnie. Kupię ten drelich od stajennego i będę w nim zawsze chodzić. Włosy zetnę na jeża i wyrzucę kosmetyki. No, może zachowam dezodorant, ale jakiś tani. Obudziłam się w ramionach Maxa. Po chwili zrozumiałam, że niesie mnie po schodach na piętro domu. Zanim zdążyłam zaprotestować, ułożył moje ciało w łóżku, uśmiechnął się, powiedział: „Śpij spokojnie” i wyszedł. W drzwiach mignęła zatroskana twarz Rafała. - Błagam... ani mru-mru Marysi - zażądałam jak odpowiedzialna matka i odpłynęłam w niebyt.

XXVI Tego samego wieczoru, w jednym z warszawskim nocnych klubów, Hubert i Zygmunt dotrzymywali towarzystwa swoim niemieckim gościom. Klub nosił nazwę angielsko-amerykańską, z obowiązkowym dodatkiem gentleman, i jak większość takich miejsc w Warszawie urządzony był z moskiewskim przepychem, czyli połączeniem purpury i złota. Pozbyliśmy się rosyjskiej okupacji, ale nie gustu. Rudolf Ostermair i Martin Knud nie odrywali błyszczącego wzroku od striptizerki mulatki, która tańczyła, rozbierając się metr od ich stolika. Zygmunt doskonale się bawił, Hubert wysilał się, żeby ukryć niesmak i nie psuć atmosfery. Tancerka zrzuciła ostatnie fragmenty odzienia, usiadła na kolanach Ostermaira i ugryzła go lekko w ucho. Zapadła ciemność, w której rozpłynęła się z gracją. Obaj Niemcy z zachwytem bili brawo. Potem panowie dokończyli kolację zakrapianą winem i przeszli do mocniejszych drinków. Przystali wcześniej na propozycję Zygmunta, żeby nie rozmawiać o porwaniu Schonenbacha, nic więc nie przeszkadzało im zanurzyć się w przyjemnościach oferowanych przez gentlemans club. Po kilku dżinach z tonikiem Martin zapragnął damskiego towarzystwa. Zygmunt poszedł porozmawiać z menedżerem klubu. Niedługo później do ich stolika przysiadły się dwie młode

kobiety, o imionach Renatka i Angelika. Hubert z uprzejmości wdał się w rozmowę z bliżej siedzącą Renatką i wkrótce za jej namową zamówił następne drinki. Fakt, że nie słyszał dotąd o Renatce, świadczył, że miał piętę Achillesa typową dla jego pochodzenia: przyzwoitość. Tej nocy okazało się, jak łatwo było w nią trafić. Po półgodzinie rozmowy i kilku kolejnych drinkach Hubert uwierzył, że poznał najinteligentniejszą i najśliczniejszą kobietę w całym swoim życiu. Renatka po mistrzowsku potrafiła słuchać i zadawać pytania. - Myślałam, że odpowiedzialna praca nie pozwala zadbać o siebie. Jak udaje się panu połączyć sukcesy z tak świetną prezencją? Uprawiasz chyba dużo sportów, zgadłam? Zygmunt zaproponował, żeby kontynuować zabawę na przyjęciu, które odbywało się w apartamencie w pobliskim hotelu Sheraton. Obie panie zgodziły się wpaść tam na jednego drinka. Po zapłaceniu rachunku ruszyli w stronę szatni. W tym momencie Hubert zauważył siedzącego w głębi sali Gmurzyńskiego. Poseł miał ciemne okulary i opuchnięte usta. Mecenas poprosił swoje towarzystwo o cierpliwość. Na scenie zaczął się właśnie występ striptizerki z wężem boa, więc cała czwórka z zadowoleniem zajęła miejsca na barowych stołkach. Tymczasem Hubert zaprosił Gmurzyńskiego na drinka przy barze. Przeszedł od razu do rzeczy: Rafał Konarski został usunięty z pisma i będzie miał kłopot ze znalezieniem pracy. To powinno zrekompensować cierpienia posła. Gmurzyński bez słowa zdjął ciemne okulary i otworzył usta. Zszokowany Hubert zobaczył czarne sińce pod oczami i tymczasowe zęby na miejscu siekaczy. Poseł oświadczył, że implanty będą kosztować dwadzieścia cztery tysiące złotych, a pozostałe zabiegi kolejne dziesięć tysięcy. Jest gotów ponieść te koszty w zamian za widok Rafała za kratami więzienia. Powiedziawszy to, Gmurzyński chciał się oddalić, ale Hubert zatrzymał go i powiedział mu coś na ucho. Poseł zastygł i poczerwieniał. Potem opanował się i wysyczał, że chyba mecenas nie zamierza odwołać się do tak niskiego argumentu jak mocz. Na tym impasie rozmowa się zakończyła i obaj panowie powrócili do swoich towarzystw. Hubert usiadł obok Renatki, a ona podała mu wydrążonego ananasa z czerwonym napojem, dwoma słomkami i czerwonymi parasolkami. - Polinezyjski Taniec - wyjaśniła, po czym zdjęła obie parasolki i chwyciła ustami jedną ze słomek. - Tak zaczynam znajomość z mężczyzną. Hubert posłusznie wziął w usta drugą słomkę. - Do dna - poleciła Renatka. Dotykając się nosami, wypili przez słomki zawartość ananasa. Hubert patrzył z bliska w zielone, uśmiechnięte oczy Renatki. Zaszumiało mu w głowie. Nikt i nigdy nie potrafił tak szybko poradzić sobie z jego złym nastrojem. ***

Godzinę później Hubert i Renatka odłączyli się od towarzystwa w barku hotelu Sheraton. Kontynuowali zabawę w drinki wybierane przez Renatkę. Były egzotyczne i obce Hubertowi, czym oboje świetnie się bawili. Renatka wprowadzała go w nieznany i zakazany świat. Za inicjacją drinkami czaiły się tajemnicze doznania. Hubert czuł się wyróżniony i doceniony. Ta młoda i piękna kobieta nie uznała go za nudziarza,

pomimo że tak mało wiedział o życiu. Chciał zwierzyć się jej ze wszystkiego, co go dręczyło. Wypił do końca drink o nazwie Manhattan Hot Devil i spojrzał w zielone oczy Renatki. - Mogę opowiedzieć o sobie? - zapytał, podnosząc dwa palce. - Słowo honoru, że krótko. - Mamy całą noc - odparła cichym głosem, ze zmrużonymi oczami. Mecenas poczuł falę gorąca, która zaczęła się w głowie i zeszła do podbrzusza. Skoncentrował się. - W zasadzie niczego mi nie brakuje - zaczął neutralnym tonem. - Kancelaria pracuje jak prasa do pieniędzy, klienci to elita biznesu i polityki. I mam dwie śliczne córeczki. Tylko tutaj... postukał w pierś z lewej strony i westchnął. Renatka zbliżyła usta do jego ucha i musnęła je wargami. - Chorujesz na serce? - zapytała szeptem, z udaną powagą. Hubert spojrzał na nią zaskoczony, potem roześmiał się głośno.Co za kobieta! - pomyślał. Jak błyskotliwie przeniknęła i rozwiała rozterki mojej duszy. - Jeszcze dwa razy gorące diabły! - zawołał do barmana. I nagle zrobił coś, co jego samego zdumiało. Chwycił Renatkę za włosy i potrząsnął tak mocno, że w oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Potem przyciągnął jej głowę i wyszeptał do ucha: - Dobrze wiesz, szelmo! Brakuje mi miłości! Silnej, romantycznej miłości! We wzroku Renatki malowały się ból i podziw dla męskiej siły. Hubert poczuł, że mógłby przenieść górę. Albo rozwalić wrota haremu. - Czy ty przeżyłaś kiedyś miłość? - zapytał, potrząsając znów jej głową. Renatka oczami pokazała barmanowi, który chciał interweniować, że nic się nie dzieje. - A ty? - odpowiedziała niskim głosem. - Nigdy! - odparł z mocą Hubert. - Nigdy - powtórzył ciszej smutnym tonem. - Zgadnij, z jakiego powodu się ożeniłem? - zapytał i ciągnął dalej, nie czekając na odpowiedź. - Z poczucia przyzwoitości. Uwierzysz w coś takiego? Renatka otworzyła szeroko oczy. - Kiedy to było? W dziewiętnastym wieku? - Ha... ha... ha - zaśmiał się ponuro Hubert. Zadzwonił gdzieś telefon komórkowy. Hubert poznał dźwięk, sięgnął do kieszeni, wyciągnął aparat i spojrzał na wyświetlacz. - Zygmunt nas szuka - stwierdził niezadowolony. Renatka wyjęła telefon z jego dłoni, pokręciła nim z uśmiechem, po czym wrzuciła go do szklanki z wodą mineralną. Hubert wytrzeszczył oczy na szklankę z telefonem, potem przeniósł wzrok na Renatkę. Ta rozłożyła ręce i mrugnęła porozumiewawczo. Hubert parsknął śmiechem. Śmiał się głośno, z odchyloną do tyłu głową. Nigdy w życiu nie czuł się tak wolny. O mało nie spadł z wysokiego stołka, ale Renatka podparła go w porę. Potem pochyliła się i wyszeptała: - Zasługujesz na szczęście, bo jesteś wyjątkowy. Nie poznałam jeszcze takiego mężczyzny jak ty! Gdyby Hubert wypił mniej egzotycznych drinków, może zawahałby się. Teraz jednak patrzył na Renatkę poruszony prawdą, którą przed nim odsłoniła. Ona pokiwała z powagą głową i pogłaskała go po policzku. Jej wargi znów musnęły jego ucho.

- Lubię cię, wiesz? I żal mi ciebie... Barman postawił przed nimi dwa Manhattan Hot Devil. ***

Była czwarta nad ranem. Zygmunt z trudem wyciągnął wspólnika z taksówki przed bramą jego willi. Hubert zaparł się obiema nogami o trotuar. Był w świetnym nastroju. - Poczekaj... Kto ci powiedział, że wracam? - zawołał i zachichotał pod wpływem swojego pomysłu. - Zabawimy się... Nena grzebie ciotuchnę w Krakowie... ze wszystkimi cholernymi herbami, plazonami i fanfarami! Całe utytułowane towarzystwo nie może się doczekać otwarcia testamentu... - Potem mi opowiesz - zaczął Zygmunt. Hubert nie pozwolił sobie przeszkodzić, uwolnił się energicznym szarpnięciem. - A ja wiem, co tam jest, wiem... ciotuchna mnie poprosiła o pomoc - ciągnął z przebiegłym uśmiechem. - Wszystko zapisała Kościołowi! Mieszkanie, meble, obrazy, ziemię pod Krakowem...Wszystko! - Zgiął się wpół ze śmiechu. - Ha, ha, ha... Ale będą mieli miny! Oskarżą ją o chorobę umysłową! Ale ja, ja... - stuknął się z dumą w pierś, aż zadudniło - doradziłem ciotuni badanie psychiatryczne! Była zdrowsza na umyśle od całej rodziny! I tyle jej zrobią! Pokazał obiema dłońmi dwie „figi”. Potem zakręcił się dookoła osi, podskakując w tańcu zwycięstwa. Nagle stracił równowagę i w ostatniej chwili chwycił za pręt ogrodzenia. Przez moment musiał zapanować nad zawrotem głowy i ochotą, żeby zwymiotować. Coś przyszło mu znów na myśl. - Czekaj, stary, czekaj! Podobno jest tu taki nowy hotelik... na mur będą kobietki! Wituś mi mówił... I gdzie się podziała, do cholery, Renatka? - Rozejrzał się w nagłym przypływie pamięci. Potem złapał mocniej Zygmunta, przysunął twarz do jego twarzy i wyznał: - Co za kobieta, mówię ci... co za kobieta! Zakochałem się dziś, na umór... na całe życie! Puścił Zygmunta, zatoczył się, chwycił znów przytomnie jedną dłonią za pręt ogrodzenia i wrzasnął na cały głos: - Reeennaaaatkaaa! To wszystko, na co było stać tej nocy Huberta. Nagle opadł z sił, tęczówki oczu odpłynęły do tyłu i łagodnie usiadł na chodniku. W ogrodach domów po obu stronach ulicy błysnęły latarki czujni ochroniarze wychodzili ze stróżówek, żeby uciszyć pijaka. Zygmunt ujął bezwładnego Huberta pod ramiona, postawił go pod furtką i nacisnął kod otwierający. Weszli razem do willi. Minęło kilkanaście minut. Zygmunt wyszedł na ulicę. Przymknął za sobą furtkę, zostawiając szparę. Wyciągnął telefon, wybrał numer i wsiadł do czekającej taksówki. - Wszystko gotowe - powiedział do telefonu. - Hasło „zając”. Taksówka odjechała sprzed bramy. ***

O piątej rano niebo pojaśniało. Willa Odrowążów stała pogrążona w półmroku starych drzew. Spomiędzy krzewów na tyłach domu wynurzyła się ciemna sylwetka. Poruszała się szybko, bez wahania dotarła do tarasu i weszła przez uchylone drzwi. Ciszę świtu przerwał nagle przeraźliwie wyjący sygnał alarmu. Na ścianach rozjarzyły się

pulsujące lampy. Intruz zawahał się sekundę, potem szybko przebiegł przez ciemny salon i wbiegł na schody. W migającym świetle szczupła, zwinna sylwetka przypominała postać z japońskiego teatru cieni. Wycie alarmu nie milkło. Sypialnia na piętrze wyskakiwała z mroku i znikała jak w szalonym śnie. Rozbłyski światła wystarczyły obcemu do błyskawicznego zrzucenia ubrania. Na ścianę padł cień z wyraźnie zarysowanymi piersiami i biodrami. Intruz był kobietą. Naga podbiegła do małżeńskiego łoża i wśliznęła się pod kołdrę. Obok Huberta, którego nie wyrwały z ciężkiego snu ani przeraźliwy alarm, ani jej chłodne ciało. Trzy minuty później przed bramą zahamował samochód. Wyskoczyli z niego dwaj ochroniarze i z zapalonymi latarkami w rękach przeszli nad bramą. Widocznie próby dodzwonienia się do właściciela domu nie przyniosły rezultatu. Ochroniarze dobiegli do drzwi, nacisnęli na klamkę i dzwonek. Zrezygnowali z czekania, ruszyli biegiem dookoła domu. Dotarli na taras i weszli ostrożnie do salonu. Zatrzymali się pośrodku. Jeden z nich był gruby, potężnej budowy. Drugi mniejszy i szczuplejszy. - Panie Odrowąż! - zawołał wielki ochroniarz. Nikt nie odpowiedział, nadal tylko wyły syreny. Mniejszy ochroniarz połączył się przez radiotelefon z centralą. Zażądał wyłączenia alarmu i przysłania policji. Po chwili zapadła cisza. Obaj ochroniarze wyjęli gazowe pistolety i paralizatory. Ruszyli przez dom, sprawdzając po drodze pomieszczenia na parterze. Potem poszli schodami na piętro. Korytarzem dotarli do sypialni, pchnęli drzwi i zajrzeli do środka. W świetle latarek zobaczyli dwie przytulone postacie, pogrążone w głębokim śnie. Wielki ochroniarz podszedł do łóżka, odsłonił kołdrę i potrząsnął za ramię mężczyzny. - Proszę się obudzić! Halo, proszę pana! Hubert nie zareagował. Zza niego uniosła głowę przebudzona Renatka. Mrużąc oczy i zasłaniając je dłonią, spojrzała na potężną sylwetkę przy łóżku. - O co chodzi? - zapytała zaspanym głosem. Ochroniarz przez chwilę patrzył na nią zaskoczony, potem spojrzał na kolegę. Obaj się zorientowali, że nie mają do czynienia z panią domu. - Alarm się włączył, nie słyszała pani? - zapytał mniejszy ochroniarz. - Zabalowaliśmy - wyznała z uśmiechem Renatka, po czym potrząsnęła ramieniem Huberta. - Skarbie, panowie chcą z tobą mówić! - zawołała do jego ucha. Hubert obudził się z ciężkim westchnieniem. Chwycił się zaczoło. - Jezu... moja głowa... co się stało? - wyjęczał, patrząc z przestrachem w krąg światła. - Przepraszam... - powiedział większy ochroniarz - jesteśmy z Solid Security. Dzwoniliśmy na pana telefon i do bramy. Nikt nie odpowiadał. - Uderzył mnie pan w głowę? - zapytał Hubert i odsunął na bok latarkę. - Proszę to zabrać, na miłość boską! - Nikt pana nie uderzył - zapewnił mniejszy ochroniarz. - Może za dużo pan wypił? - Ciszej... głowę mi rozsadza - skrzywił się Hubert. - Jak weszliście? - Drzwi od tarasu były otwarte. Musimy poprosić o hasło - powtórzył większy ochroniarz. - Proszę mi dać spokój, przecież znacie mnie. - A ta pani? - Ochroniarz zaświecił latarką na Renatkę.

- Jaka znowu pani? - Poirytowany Hubert odwrócił się i zamilkł z wytrzeszczonymi oczami. - To przecieżja, nie denerwuj się, skarbie - powiedziała Renatka. - No tak - wymamrotał Hubert i poczerwieniał. Ochroniarze wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Obajudawali zakłopotanie, ale dobrze się bawili. Nudna służba zmieniła się w spektakl, o którym długo będą opowiadać. - Poproszę o hasło - powtórzył większy. - Nie pamiętam... moja żona zna - wyznał bezradnie Hubert i dodał: - Źle się czuję, będę chorować. Odrzucił kołdrę i wstał z łóżka, zupełnie nagi. Ochroniarze usłużnie oświetlili latarkami jego przyrodzenie. Renatka zachichotała. Hubert sięgnął gwałtownym ruchem, żeby chwycić kołdrę. Skręt ciała przyśpieszył reakcję wnętrzności i nagle zgiął się w niepohamowanych torsjach. Jeśli kiedykolwiek Renatka miała zostać ukarana za grzechy, to ta chwila właśnie nadeszła. Naga i oblepiona wymiocinami wyskoczyła z łóżka z przeraźliwym wrzaskiem. Ochroniarze znieruchomieli z zachwytu. Renatka bluzgając przekleństwami, pobiegła do drzwi, które powinny prowadzić do łazienki, ale okazały się szafą. Z rozpędu wpadła do środka i przewróciła się, zrywając ubrania. Wrzasnęła z przestrachu i wściekłości. Hubert skończył wymiotować, uklęknął przy łóżku bezsilnie, w pozycji grzesznika przed konfesjonałem. Mniejszy ochroniarz dostał nerwowego ataku śmiechu. Większy był bardziej odporny, nachylił się nad Hubertem. - To jak będzie z hasłem? - zapytał bezlitośnie. - Lis - wyjęczał z rozpaczą Hubert. - Lis! Ochroniarz pokręcił przecząco głową. - Nie zgadza się, proszę pana. Renatka zerwała się z wieczorową suknią w ręku. - Zając, kretynie! - wrzasnęła i zaczęła owijać się błyszczącym materiałem sukni. - Potwierdza pan? - zapytał wielki ochroniarz. Hubert odwrócił załzawioną i zdumioną twarz w jego stronę. - Tak... był lis, zmieniliśmy na zająca.- powiedział cicho. Wielki ochroniarz pokiwał głową. - Życzymy miłego dnia. W otwartych drzwiach na korytarz stanęła zaspana Karolina w szlafroku. - Co za koszmarne hałasy? Zażyłam proszek, ale... - zamilkła ze zdumionym wzrokiem skierowanym na owiniętą błyszczącym materiałem Renatkę. - Kim pani jest? Co się tu dzieje? - Zapaliła górne światło i spojrzała pytająco na obu ochroniarzy. - Ta pani jest z panami... z ochrony - zaczął Hubert, ale doszedł chyba do wniosku, że to wyjaśnienie było bez sensu, i usiadł na łóżku z bezwładnie opuszczoną głową. - Którędy do łazienki? - zapytała przez zaciśnięte usta Renatka. Karolina pokazała gestem w głąb korytarza. Renatka minęła jąz dumnie uniesioną głową, po której spływały resztki kolacji. Karolina odsunęła się i skrzywiła nos z niesmakiem. - My już wychodzimy - oświadczył wesoło mniejszy ochroniarz. - Do widzenia państwu. Życzymy przyjemnego dnia. Obaj ochroniarze schowali latarki, wyszli na korytarz. Renatka otworzyła łazienkę, zrzuciła

suknię i naga odwróciła się z pogardliwym uśmiechem. Jej wzrok mówił: „Dobrze się bawicie? Nigdy nie będziecie mieli takiej kobiety jak ja”. Ochroniarze zatrzymali się raptownie. Przeszła im cała wesołość.

XXVII Telefon nad ranem był ostatnią rzeczą, o której marzyłam po wieczorze w klubie jeździeckim. - Halo - odezwałam się nieprzytomnym głosem do słuchawki. - Pomyłka? - Niestety - odparła Karolina. - I to wielka. Ale nie moja. - Co się stało? - Mój osioł szwagier jest na progu katastrofy. Dasz radę przyjechać? - Mam we krwi dziesięć i pół promila alkoholu - odparłam. - Trudno, to niedaleko. Czekaj... - Karolina zawiesiła głos. ***

Do sypialni Huberta właśnie wróciła Renatka, odświeżona i uśmiechnięta, w rozpiętym szlafroku. Na jej przegubie błyszczała wysadzana szmaragdami bransoleta, w uszach kołysały się kolczyki z brylantami, na palcu widniał pierścionek z rubinem. Całości dopełniał długi sznur pereł zwisający między nagimi piersiami. - To już jest katastrofa - powiedziała Karolina do telefonu. - Weź prysznic, aspirynę i przyjeżdżaj. Hubert stał na balkonie, w szlafroku, z dużą szklanką soku grejpfrutowego w dłoni. Patrzył na zjawę w biżuterii swojej żony wzrokiem skazańca. - Dzień dobry - przywitała się pogodnie Renatka i ruszyła do barku pod ścianą. - Nie ma jak kieliszek szampana rano. Wypijemy i pogadamy? - Dla mnie bomba - zgodziła się Karolina. Renatka wyjęła butelkę Dom Pérignon z barku, obejrzała z uznaniem nalepkę, potem wprawnymi ruchami zaczęła podważać korek. Po kilku sekundach korek wystrzelił z hukiem i trafił w pierś pana domu. - Kurwa twoja mać, zwariowałaś?! - wrzasnął wyprowadzony z równowagi Hubert. Chwycił się za obolałą pierś, wszedł do sypialni i usiadł ciężko na łóżku. Obejrzał uważnie zaczerwienione miejsce obok sutka. - Od tego można dostać raka - poskarżył się. Renatka rozlewała już szampana do trzech kieliszków. Przyniosła jeden Hubertowi. - Wypij, lepiej się poczujesz. Wziął z rezygnacją kieliszek i wychylił go kilkoma haustami. Renatka podała następny Karolinie. - Dziękuję. - Karolina uśmiechnęła się, przyjmując kieliszek, po czym skupiła się na rozmowie przez telefon. - Cześć, Sandra. Musisz koniecznie przyjechać, potrzebujemy twojej pomocy. Renatka odwróciła się i usiadła z wdziękiem w fotelu. Podniosła kieliszek z szampanem. - Za miłość i przyjaźń - zaproponowała z uśmiechem.

Hubert wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. Obie kobietyopróżniły kieliszki. - Boski - stwierdziła Renatka, potem spojrzała na Karolinę. - Na kogo czekamy? ***

Wysiadłam z citroena przed bramą posiadłości Odrowążów. Obok mnie zahamowało terenowe porsche i wyskoczyła z niego Sandra. - Co się dzieje? Jak ty wyglądasz? - zapytała jednym tchem, patrząc na mnie z troską. - Spadłam wczoraj z konia - usprawiedliwiłam się i od razu pożałowałam. - Znowu?! - zawołała Sandra. - Czekaj, czekaj... przy drugim wstrząsie mózgu jest szansa, że przypomnisz sobie, co zapomniałaś przy pierwszym. - Nie mam wstrząsu, Sandrina, przestań. Wypiłam butelkę szampana i cztery podwójne whisky. Kac jak stąd do Istambułu. - To co innego - stwierdziła z rozczarowaniem. - Ale w twoim stanie nie powinnaś pić. - Nie martw się o moją aurę - odparłam. - Odleciała i nie wróci. Sandra pokiwała głową z ubolewaniem. Potem pokazała na ukryty między drzewami dom. - Co z Hubciem? - Nie wiem, Karolina nie chciała powiedzieć przez telefon. - Idziemy - zdecydowała Sandra i pierwsza pchnęła furtkę. Weszłyśmy do ogrodu. Z domu dobiegały łagodne dźwiękimuzyki. W otwartych drzwiach stanęła Karolina, w dżinsach i sweterku, z kieliszkiem szampana w dłoni. - Zapraszam! - zawołała. Weszłyśmy na schodki. - Dobrze, że jesteście - powiedziała z ulgą, wskazując na salon. Sandra skierowała się do salonu. Karolina zatrzymała mnie w hallu. - Jak się czujesz? - Tak jak wyglądam - stwierdziłam ponuro. - Powiedz mi lepiej, co wywinęłam wczoraj. - Nic, słowo honoru. Byłaś urocza - zapewniła i położyła dłoń na piersi gestem przysięgi. Musiałam jej uwierzyć. Przekonam się, jak było naprawdę, dopiero po reakcji Thorna. Jeśli będzie miał ochotę spotkać kobietę, którą musiał pijaną wnieść do jej sypialni. Weszłam do salonu i zobaczyłam, że Sandra stoi bez ruchu, z otwartymi ustami. W fotelu przed kominkiem siedział Hubert, ze szklaną soku i kieliszkiem szampana w rękach. Jego oczy wyrażały ponurą rezygnację. Na środku salonu tańczyła ładna i zgrabna kobieta, w rozpiętym szlafroku i w stringach. Z kieliszkiem szampana i papierosem w dłoniach. Miała na sobie biżuterię, którą pamiętałam z różnych przyjęć, ale na Nenie. Kołysała się zmysłowo w takt muzyki, z zamkniętymi oczami i rozłożonymi rękami. Sznur pereł błyszczał między piersiami wypełnionymi silikonem. Na przegubie mieniła się drogimi kamieniami piękna bransoleta. Sandra odzyskała po chwili mowę. - O rany, to przecież Żenadka! - wykrztusiła. - Jak ona złowiła Huberta? - Znacie się? - odpowiedziała pytaniem Karolina. - Każdy zna Żenadkę. - Sandra wzruszyła ramionami. - Załatwiła z pięć małżeństw! Próbowała też z Karolem, ale on woli młodsze. Zauważyłam, że na tańczącej kobiecie jej słowa nie zrobiły wrażenia. Kołysała się nadal z

wdziękiem i tajemniczym uśmiechem na ustach. - To co robimy? - zapytała rzeczowo Karolina. - Najpierw zdejmijmy z niej biżuterię twojej siostry - odparła Sandra. Karolina spojrzała na mnie bezradnie. Sandra podeszła do tańczącej i wyciągnęła rękę w stronę sznura pereł. Renatka zrobiła zręczny unik, odsunęła się z cichym śmiechem. Sandra ruszyła za nią. Renatka uciekała wężowymi ruchami, nie przestając tańczyć. Patrzyłyśmy z Karoliną zafascynowane na ich dziwny balet. Hubert trwał bez ruchu przed kominkiem. - No pomóżcie, nie stójcie tak! - zawołała w końcu zdyszana Sandra. Ruszyłam w stronę Renatki. Karolinie udało się chwycić ją za szlafrok i przytrzymać. Sandra złapała za naszyjnik z pereł. Renatka szarpnęła się i uwolniła. Szlafrok został w ręku Karoliny.Naszyjnik trzasnął, perły rozsypały się po salonie. Między podskakującymi perłami uciekała ze śmiechem Renatka, w samych stringach i reszcie biżuterii. Sandra puściła się za nią w pogoń. Okrążyły dwa razy stół na środku salonu. Karolina stanęła na drodze uciekinierki z rozłożonymi rękami. Renatka zanurkowała zręcznie, przebiegła obok mnie, wskoczyła na kolana Huberta i objęła go za szyję. Hubert stęknął boleśnie po jej skoku, ale nie ruszył się. - Broń mnie, broń! - krzyknęła Renatka. Sandra zbliżyła się ze zdecydowaną miną. Szarpnięciem zdjęła oba kolczyki z jej uszu. - Au... to bolało! - poskarżyła się Renatka i z wykrzywionymi do płaczu ustami przyłożyła obie dłonie do uszu. Sandra chwyciła za jej przegub, z zaskoczeniem stwierdziła, że jest pusty. Na drugim też nie było bransolety. Jakimiś cudem Renatce udało się ją zdjąć i schować. - Gdzie jest bransoleta? - zapytała Sandra z groźną miną. Renatka przytuliła głowę do szyi Huberta, patrzyła na niąoczami przestraszonej sarny. - Jaka bransoleta? - zapytała cicho. Sandra pohamowała irytację. - Żenadka, koniec zabawy, bransoleta! Podniosłam szlafrok i przykryłam nim nagą Renatkę. Obdarzyła mnie pięknym uśmiechem. - Kochana jesteś. Nie pozwól mnie skrzywdzić. Sandra rozglądała się po salonie, zajrzała pod stół. Hubert siedział sztywno, ze wzrokiem utkwionym w kominku. Renatka oplotła jego szyję ramionami, czule szeptała mu coś do ucha. Karolina na czworakach zbierała rozsypane perły. ***

Pół godziny później ukośne promienie wschodzącego słońca wpadły przez okna i drzwi tarasu. Zabarwiły różową poświatą nasze twarze, wydobyły z półmroku piękno antycznych mebli i starych obrazów. Oczy przodków Huberta i Neny patrzyły surowo na potomka. Zakuty w zbroję marszałek koronny wyglądał, jakby chciał powiedzieć: „Wkładaj włosiennicę i na kolanach do Ziemi Świętej!”. Hubert nigdzie się nie wybierał, siedział z przyłożonym do głowy plastikowym workiem lodu. Renatka była już kompletnie ubrana. Oparta z podkulonymi nogami w kącie kanapy pod ścianą, wyglądała na zmęczoną i nieszczęśliwą. Sandra zakończyła przeszukiwanie kieszeni szlafroka Neny i odrzuciła go zniechęcona. Karolina siedząc przy stole, cierpliwie wciągała perły

na żyłkę. Zniknięcie bransolety ze szmaragdami coraz bardziej przypominało mistyczną zagadkę. - I co dalej? - zapytała po chwili Karolina. Sandra rozłożyła ręce. - Nie wiem - przyznała, po czym spojrzała z błyskiem w oczach na Renatkę. - Zaraz się dowiemy! Powiedziawszy to, ruszyła ze zdecydowaną miną w jej stronę. Renatka zaczęła krzyczeć z rozpaczą głosem krzywdzonego dziecka. Hubert zerwał się i zasłonił uszy rękami. - Jezu... Cisza! Renatka ucichła i wlepiła w niego spojrzenie wielkich, smutnych oczu. Hubert odwrócił się do Sandry. - Na miłość boską, skończ z tym! Urażona Sandra uniosła obie ręce. - Jak sobie życzysz. Hubert odetchnął głęboko. Jego mina mówiła, że cierpi i nie ma pojęcia, co robić. - Muszę wziąć prysznic - oświadczył wreszcie, ruszając w stronę drzwi. Renatka zerwała się błyskawicznie z kanapy, podbiegła, zarzuciła mu ramiona na szyję i zawołała płaczliwym głosem: - Dziękuję za wszystko. Kocham cię! Hubert próbował rozpleść jej ramiona, mrucząc przy tym zażenowany. - Dobrze już, dobrze. Puść, proszę. Miałam wrażenie, że jedna z dłoni Renatki wsunęła się do kieszeni szlafroka Huberta. Albo przewidziało mi się. Moment ciszy przerwał donośny gong. - O, jest pan Kazimierz! - powiedziała Sandra, ruszając do hallu. Renatka opadła bezwładnie na kanapę. Hubert wyszedł z salonu. Karolina wróciła do wciągania pereł na żyłkę. Ja próbowałam domyślić się z miny Renatki, czy schowała bransoletę w szlafroku Huberta, po skoku na jego kolana. A teraz ją odzyskała. Powinnam podzielić się tym podejrzeniem z Sandrą, ale powstrzymała mnie myśl o wrzaskach i szarpaninie. Spokój i cisza tylko o nich dziś marzyłam. Po kilku minutach do salonu wróciła Sandra. Za nią szedł miejscowy taksówkarz, pan Kazimierz, otyły mężczyzna po sześćdziesiątce, zawsze gotów do świadczenia usług klientom z Konstancina. Tych najdziwniejszych też. Skinął mi głową na przywitanie. - Dzień dobry, pani Ewo. Nie czekając na moją odpowiedź, podszedł do Renatki i pochylił się nad nią. - Idziemy, skarbie - powiedział łagodnym tonem. Ku mojemu zdziwieniu Renatka podniosła się z miną posłusznej dziewczynki i ruszyła w stronę hallu. Wyszłyśmy przed dom. Renatka wsiadła do starego mercedesa, uśmiechnęła się do nas z wdziękiem i pomachała palcami podniesionej dłoni. Pan Kazimierz zamknął za nią drzwi i zajął miejsce za kierownicą. Taksówka ruszyła, odjechała ulicą. - Niesamowite - westchnęła z podziwem Karolina. - Trzy rozwody, trzej faceci puszczeni z torbami. Od wielu lat dobra pensja od Misia. Kilka procesów o szantaże, nigdy nieudowodnione. Jeden poseł na sejm ze złamaną karierą - wyliczyła Sandra. - Jej córka mieszka z matką Żenadki w Białymstoku.

- Ma córkę? - zapytałam zaskoczona. Sandra pokiwała głową. - Wpadła, kiedy miała piętnaście lat. - Z takim talentem człowiek się rodzi - zauważyła Karolina. - Człowiek? - parsknęła Sandra. - Na córkę płaci trzech facetów. Żeby uniknąć rozprawy o seks z nieletnią. I skandalu. Wystarczy na apartament, dwieście metrów w centrum. Karolina gwizdnęła z podziwem. - Pójdę do niej po naukę. - No - zgodziła się Sandra. - Mistrzostwo świata. I ciągle na dorobku. Tylko łowy trudniejsze, bo sława coraz większa. Dziwi mnie, że Hubert o niej nie słyszał. Naiwny jest jak dziecko. - Może dosypała mu czegoś do drinka - zasugerowałam. Sandra pokręciła przecząco głową. - Nie odważyłaby się. Chyba że działała na czyjeś zlecenie. - Przeciągnęła się z westchnieniem. - Nie wiem, jak wy, ale ja padam z nóg. Nie pamiętam, kiedy wstałam tak wcześnie. Podeszła do Karoliny, wymieniły pocałunki. - Strasznie ci dziękuję, Sandrina - powiedziała Karolina. - Nie mam pojęcia, co bym bez ciebie zrobiła. Poszukam jeszcze bransolety. To prezent od naszej babki, warta jest fortunę. - W tyłek nie wetknęła, cudów nie ma - stwierdziła Sandra. - Pa, Ewcia. Żenadka jedzie prosto do izby wytrzeźwień. Pan Kazimierz obiecał, że ją tam ulokuje. A jak nie zechce, to na dołek w komisariacie. - Czy to dobry pomysł? - zapytałam ostrożnie. Sandra skrzywiła się z satysfakcją. - Na gruby pień gruby topór. Niech się raz nauczy. Pa, dziewczyny, wpadnijcie do mnie, odświeżymy się w saunie. Zamówię masażystę. Powiedziawszy to, ruszyła przez ogród, minęła bramę, wsiadła do swojego cayenne i ruszyła energicznie. Odjeżdżając, pomachała nam na pożegnanie. Karolina odprowadziła samochód zamyślonym spojrzeniem. - Rozprawiła się z Renatką, jakby chodziło nie o Huberta, tylko o jej męża - zauważyła. - Może to zemsta za wszystkie kobiety, które uwiodły Karola? - Chyba masz rację - zgodziła się Karolina. - Dokończymy szampana? Szkoda, żeby się zmarnował.

XXVIII I znów był piękny, słoneczny poranek. Przez otwarte okna słyszałam krzyki dzieci grających w piłkę na szkolnym boisku, przy następnej ulicy. Po powrocie do domu zrezygnowałam ze snu i powędrowałam do kuchni. W żołądku nadal czułam wczorajszą mieszankę szampana i whisky, w głowie kręcił się dzisiejszy Dom Pérignon. Nieustannie myślałam o wypadku z Grafem.

Kręciłam się między lodówką i szafkami, próbując zorganizować śniadanie. Przedmioty nie chciały podporządkować się mojej słabej woli. W końcu siadłam zniechęcona przy stole, patrząc tępym wzrokiem na mrożoną rybę, którą nie wiadomo po co położyłam na blacie. Usłyszałam kroki, do kuchni weszła Marysia. Ogarnęła wzrokiem bałagan, który wytworzyłam i spojrzała na mnie bystro. - Kac? - Mhm. - Słyszałam, że rano pognałaś gdzieś - kontynuowała bezlitośnie. - Na piwo? - Na szampana. - Nieźle - stwierdziła, wyciągając z lodówki jogurt. - Podobno klin na kacu to pierwszy stopień alkoholizmu. - Trzeci - sprostowałam. Domyśliłam się, że Rafał mnie wydał. A może sama zobaczyła, jak Max wnosił mnie na rękach. Marysia pokiwała głową z podziwem. Wsypała płatki do miseczki i zalała jogurtem. - Dołączysz do kompanii Tomaszka i Sikorka? Tanie wino w trawie? Tego było za wiele. Skupiłam się, wbiłam w nią zimne spojrzenie. - O mało wczoraj nie zginęłam - powiedziałam grobowym tonem. - Znowu? - zapytała rzeczowo córka i wpakowała do ust łyżkę z płatkami w jogurcie. Otworzyłam i zamknęłam usta. Za częste zagrożenia życia stawiały mnie w sytuacji kombatanta, który zanudza każdego, kto postawi mu drinka. Marysia jadła ze zmrużonymi wesoło oczami. Nie mogłam jej winić, że miała niezrównoważoną psychicznie matkę. Pokazała palcem na zamrożoną rybę. - Twoje śniadanie? Dieta cud? - Mhm. - Będziesz siedzieć do wieczora i patrzeć, aż się rozmrozi? - Mhm. Może odpłynie. - Doskonale, pędzę do szkoły. Kupić ci pół litra? - Zamówię kurierem. Razem wypijemy. - Super. No pa, mamuś. Wstawiła miseczkę do zmywarki, pocałowała mnie w czoło, jak całuje dorosła osoba nieodpowiedzialne dziecko, i zawołała przez otwarte okno: - Idę, dwie minuty! Odwróciła się i wybiegła z kuchni. Usłyszałam tętent stóp na schodach. Potem nastąpiła chwila przerwy i znów tętent, na dół. Źle dziś znosiłam hałasy. Trzasnęły drzwi wyjściowe. Marysia wybiegła na ścieżkę prowadzącą do bramy. Na ulicy stał samochód, obok którego czekali Tosia i ochroniarz. Dziewczyny ucałowały się, wsiadły na tylne siedzenia. Ochroniarz ukłonił się w moją stronę, zajął miejsce za kierownicą. Ruszyli i odjechali. Zostałam sama z moimi myślami. I z bezrobotnym bratem na piętrze, który nie miał po co wstawać z łóżka. Nareszcie spokój. W głębi ulicy pojawił się samochód. Miałam nadzieję, że przejedzie, ale zatrzymał się przed bramą. Co za dzień, wszyscy czegoś ode mnie chcą. Patrzyłam zrezygnowana na kierowcę, który podszedł do furtki i nacisnął na dzwonek. Mój mózg nagle podskoczył zaalarmowany, to był przecież weterynarz! Zerwałam się,

zrzucając ze stołu zmrożoną rybę, i pobiegłam do drzwi. Weterynarz wszedł do hallu i ukłonił się z zakłopotaną miną. - Dzień dobry, pani Ewo. Przepraszam, że tak wcześnie. Dzwoniłem, ale nie odebrała pani. - Tak, nic nie szkodzi... Dzień dobry, bardzo proszę. - Pokazałam na salonik. Wszedł, usiadł na krześle przy stole i postawił teczkę na blacie. Był wysokim, chudym mężczyzną po pięćdziesiątce. Z kościstą twarzą i potarganymi siwymi włosami przypominał kaznodzieję. Kiedy mówił, na cienkiej szyi poruszała się wystająca grdyka. - Napije się pan kawy? - zaproponowałam. Pokręcił głową, grdyka podskoczyła i opadła, oczy uciekły w bok z wyrazem niepokoju. Oznajmi zaraz przybycie pierwszego jeźdźca Apokalipsy, pomyślałam. Padniemy na kolana i będziemy modlić się o cud ocalenia. - Pani koniowi podano narkotyk - oświadczył zachrypniętym głosem. Pomimo że spodziewałam się tej diagnozy, otworzyłam szeroko oczy. - Co takiego?! Weterynarz odchrząknął i rzucił mi krótkie spojrzenie. - Ktoś dał Grafowi amfetaminę. Dobrze, że pani nie zabił - powiedział. Siedzieliśmy chwilę bez ruchu. - Kto chciał, żebym źle skończyła? - zapytałam cichym głosem. Weterynarz otworzył teczkę i wyciągnął zadrukowany papier. - To już sprawa policji - oświadczył. - Tu są wyniki testów. Ktoś wiedział, że z pani jest ambitny jeździec. Za ambitny. Trzeba być szalonym, żeby dosiąść konia, który tak reaguje. Stajenny opowiedział, przepraszam... Zamknął teczkę i podniósł się. Chwyciłam go i posadziłam z powrotem. - Panie Danielu, co się dzieje w tym klubie? - zapytałam twardym tonem. Zamrugał szybko oczami, jakby próbował wymazać mój widok. - Ja jestem tylko weterynarzem. Prawdę mówiąc, nie mam już ochoty tam pracować. A pani radziłbym przenieść gdzie indziej Grafa. Naprawdę muszę pędzić, przepraszam! Chwycił moją dłoń, pocałował. Potem zerwał się, złapał teczkę i wyszedł pośpiesznie. Patrzyłam przez okno, jak idzie wielkimi krokami w stronę bramy. Wsiadł za kierownicę samochodu, zapuścił silnik i odjechał. Domyślałam się, że nie powiedział mi całej prawdy. Aktem odwagi było z jego strony przeprowadzenie badania i niezafałszowanie wyniku. Mógł przecież stwierdzić, że Graf miał atak rzadkiej gorączki. Nikt by nie zaprzeczył ani nie sprawdził testów. Tego było już za wiele dla mojej znękanej głowy. Spać, choćbym miała wziąć proszki nasenne, których nie dotknęłam od kilku lat.

XXIX W dzisiejszych czasach zmęczona życiem kobieta jedzie do klubu fitness i powierza swoje ciało sprawnemu masażyście. Moje przyjaciółki kilka lat temu przeniosły się z klubów do własnych spa, z basenami, saunami i pokojami masażów.

Karol spełnił wszystkie oczekiwania Sandry w tej materii. Poza dużym basenem miała do dyspozycji urządzenia i specjalistów, których mógłby jej pozazdrościć niejeden klub sportowy. Sandra sama opracowała zestaw ćwiczeń, naświetleń, masaży i medytacji, który nazwała treningiem aury. Ćwiczyła codziennie, a raz w tygodniu zapraszała przyjaciółki. Przyjeżdżały wtedy manikiurzystka i fryzjerka. Przy ładnej pogodzie grałyśmy debla na korcie tenisowym za domem. Tego poranka potrzebowałam treningu aury bardziej niż zwykle. Po zażyciu proszka przespałam jak kamień dwie godziny i obudziłam się zadziwiająco wypoczęta, z umysłem gotowym na nowe wyzwania. Przełknęłam jajecznicę i kawę, zapakowałam do torby strój do ćwiczeń, krzyknęłam do Rafała, że jadę poćwiczyć, i ruszyłam spod bramy citroenem. Kilkanaście minut później zaparkowałam przed przeszkloną rezydencją. Przez wielką szybę w ścianie zobaczyłam biegnące na bieżniach trzy przyjaciółki. Sandra pomachała do mnie i pokazała wymownym gestem na przegub. Byłam spóźniona o całą godzinę. Na szczęście właśnie skończyły bieg i ruszyły do sauny. Rozebrałam się i owinięta w ręcznik dołączyłam do nich. Patrycja usiadła obok mnie na najwyższej półce, spojrzała na wielki siniak na moim udzie. - Jezu, Ewcia, okropnie to wygląda! Podobno o mało nie zginęłaś! - Ktoś podał narkotyk Grafowi. Wszystkie trzy popatrzyły na mnie z niepokojem. - To straszne! - zawołała Sandra. - Max Thorn cię uratował, prawda? Spojrzałam szybko na Karolinę. Odpowiedziała wzrokiem, który mówił: nie zdradziłam cię, przysięgam. Patrycja szturchnęła Sandrę w ramię. - Przestań, Sandrina. - Nie, nie... Chciałabym usłyszeć, co się mówi - poprosiłam. - Że spadłaś z wierzchowca w ramiona barona - oświadczyła spokojnie Sandra. Karolina westchnęła z oburzeniem. - Złośliwe plotki! Byłam tam, koń poniósł Ewę na moich oczach. Sandra uśmiechnęła się pojednawczo. - Od razu powiedziałam, że to bzdura. - Tak? - zdziwiła się Patrycja - Nie słyszałam... - Nie bądź świnia! - wykrzyknęła Sandra. - Ktoś podał Grafowi amfetaminę - oznajmiłam takim tonem, jakby chodziło o kostkę czystego cukru. - Miałam zrobić sobie krzywdę. Zapadła głęboka cisza. Przyjaciółki patrzyły na mnie jak cywile na komandosa wracającego z wojny. Budzi lęk i lepiej nie wiedzieć, co tam wyczyniał. - Co powiedziałaś? - zapytała wreszcie Patrycja. - Skąd wiesz, że amfetaminę? - Graf nie zwierzył mi się, jest dyskretny - odparłam z uśmiechem. - Z badania krwi. Znów chwila ciszy i niedowierzających spojrzeń. - No, no - szepnęła Karolina. - Zaraz, zaraz... poczekaj - zaczęła Sandra i umilkła. W takich sytuacjach Patrycja najszybciej potrafiła się opanować. I jak zawsze zadała kilka pytań jednocześnie: - Podejrzewasz kogoś? To ma związek z twoją amnezją? Zawiadomiłaś policję?

Pokręciłam głową. - Byłam na policji kilka dni wcześniej. Uznali, że nie mam nic konkretnego. - Amfetamina to cholernie konkretne! - rzuciła zdenerwowana Sandra. - Co za bydlę zrobiło coś takiego? Trzeba go znaleźć i obciąć mu jaja! - Jestem za - zgodziłam się. - Co zamierzasz? - zapytała Patrycja. Wzruszyłam ramionami. - Nie pójdę na policję. Zaczekam na ich następny ruch. I naostrzę sekator. - Zwariowałaś?! - zawołała Sandra. - Następny ruch? Poczekasz, aż podetną ci hamulce w wozie? Albo wrzucą koktajl Mołotowa przez okno?! Karolina patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. Poczułam się znacznie lepiej. Ich zdenerwowanie i przestrach były autentyczne. - Dzięki, jesteście kochane. Gdyby ktoś chciał mnie zabić, dawno by to zrobił. Daję sobie radę z koniem... No, może nie po amfetaminie, ale na pewno nie dałabym mu zginąć. - Chyba sobie - zauważyła Patrycja. - Nam obojgu - sprostowałam. - Ktoś miał nadzieję, że spadnę i złamię sobie rękę czy nogę. Albo kark. - Przestań! - Sandra się wzdrygnęła. - Właśnie, nie ma o czym mówić - zgodziłam się. Milczały chwilę. - Ale będziesz na siebie uważać, prawda? - poprosiła Patrycja. - Nie chodź nigdzie sama. I nie po zmroku. Chcesz może broń? Sandra spojrzała na nią z lękiem. - Jaką broń? O czym ty mówisz, Pati? Patrycja wzruszyła ramionami. - Pistolet, a jaką? Przecież nie kałasznikowa czy granaty. Musiałam się uśmiechnąć. - Chętnie, dzięki. Niestety nie mam zezwolenia. - Zwróciłam się do Karoliny i zmieniłam temat. - Znalazłaś bransoletę? Karolina rozłożyła ręce. - Ani śladu. - Cała Żenadka! - parsknęła Sandra. - Nie chciałabym być w skórze Huberta, kiedy Nena wróci. - Z pogrzebu w Krakowie? - zapytała Patrycja. - Podobno ma nadzieję na spadek. Karolina pokręciła głową. - Ciotka dewotka zapisała wszystko na Kościół. Wyobrażacie sobie? Nena jest wkurzona, rodzina załamana. - Niech udowodnią, że stara była stuknięta - zaproponowała Patrycja. - Nic z tego, zrobiła sobie badania psychiatryczne - odparła Karolina. Patrycja spojrzała na nią ze zdumieniem. - Chybabym zabiła! - wykrzyknęła. - Kogo? - zapytałam. Roześmiałyśmy się z miny Patrycji. Otworzyły się drzwi i do sauny wszedł przystojny trener z

wiaderkiem lodu i ręcznikiem. Poprawiłyśmy się na swoich miejscach, podciągając ręczniki. - Jak samopoczucie? Podgrzewamy przed masażem? - zapytał trener z sadystycznym uśmiechem. Oznaczało to, że wrzuci lód do pojemnika nad piecykiem i będzie wymachiwał ręcznikiem, doprowadzając temperaturę sauny do wrzenia. - No jasne! - zawołała Sandra. Trener założył drewnianą sztabę na uchwyt zamykający drzwi, uniemożliwiając tym samym ucieczkę. Poczułam, że o parę stopni więcej ryzykuję atakiem serca albo wylewem. Wycofanie się byłoby jednak oznaką słabości charakteru. Trzy przyjaciółki nadal zerkały w moją stronę. Tym razem miny mówiły, że próbowałam wnieść do ich Nibylandii coś, czego nie umiały ani nie chciały pojąć.

XXX Wróciłam do domu odświeżona i napełniona energią po saunie, masażu, grze w tenisa i pływaniu. Moja aura świeciła wszystkimi kolorami tęczy. Przyszło mi do głowy, że jeszcze dziś chcę obejrzeć chałupę na Mazurach. Obudziłam Rafała i pokazałam mu dokument weterynarza. Niecałą godzinę później siedzieliśmy w komisariacie policji, naprzeciw komisarza Dąbrowy, który czytał uważnie mój dokument. Może przywykłam już do gangsterskich przygód, nie czułam bowiem lęku. Gdyby nie zdecydowany nacisk brata, nie byłoby mnie tu. Przy okazji chustki z kocią krwią nie zauważyłam, że przyjaciel Rafała jest aż tak przystojny. Wysoki, szczupły i barczysty, z brązowymi oczami i mocno zarysowaną szczęką mógł wystąpić w polskiej odmianie Jamesa Bonda. Pożałowałam, że jest policjantem, bo nie wyobrażałam sobie związku z mężczyzną tej profesji. Przy najmniejszym kłamstwie widziałabym się za kratami aresztu śledczego. - No cóż, wygląda na to, że pani wierzchowcowi podano mocne lekarstwo - powiedział wreszcie komisarz, podnosząc wzrok znad dokumentu. - Narkotyk - sprostował Rafał. Dąbrowa przytaknął. - Lekarstwo wywołujące efekt podobny do narkotycznego. Zawiera amfetaminę, ale używa się go do leczenia górnych dróg oddechowych. Tak tu jest napisane. - Postukał palcem w papier. Rafał podniósł głos z irytacją. - Cholera, Adam, koń mojej siostry nie miał zapalenia oskrzeli! I ja nie podczepiłem pluskwy pod jej wozem! Głos Dąbrowy nadal był równy i beznamiętny. - Wcale tak nie twierdzę, uspokój się. Postanowiłam, że tym razem będę asertywna i nie pozwolę, żeby odprawił mnie z niczym. - Facet, który zrobił zastrzyk Grafowi, wiedział, jaki osiągnie efekt - powiedziałam, patrząc twardo w jego oczy. Nie zawahał się ani nie odwrócił wzroku.

- A pani wsiadła na szalejącego konia. Po co? Żeby zrobić pokaz ujeżdżania członkom klubu? - zapytał zawodowo spokojnym tonem. Zerknęłam na jego ręce, oparte na blacie biurka. Nie miał obrączki. - To nie było rozsądne - przyznałam z pokorą. Rafał nie zamierzał się poddać. - Nadal nie widzisz związku z pluskwą i krwią na chustce? Dąbrowa pokręcił głową. - Niestety, dość luźny. To są poszlaki, może zbieg przypadków. Czy możecie wskazać, kogo podejrzewacie? I o co? Mój brat opanował zniecierpliwienie. - Mówiliśmy przecież... Ewa była świadkiem jakiegoś przestępstwa w klubie. Uciekała i uległa wypadkowi. Do tej pory nie pamięta, co się tam zdarzyło. Ktoś bardzo nie chce, żeby sobie przypomniała. - Jakiegoś, coś, ktoś... - wyliczył spokojnie komisarz. - Przyczyna, motyw? Wiedziałam już, że nic nie osiągnę z policją. Rafał też. - Kiedy prosisz mnie, żebym zrobił przeciek do prasy, nie rozmawiam z tobą w taki sposób powiedział z naciskiem. - Może dlatego że wiem, czego chcę - odparł Dąbrowa i zwrócił się do mnie: - A czego pani od nas oczekuje? Żeby wszcząć sprawę, muszę mieć podstawę. Bez tego nie ma mowy o ochronie osobistej. - Pokazał na papier od weterynarza. - To za mało na śledztwo. A nadajnik mógł podłożyć jakiś pani wielbiciel. Jest pani atrakcyjną kobietą i... - Chodź, Ewa, tracimy czas! - przerwał mu Rafał i podniósł się gwałtownym ruchem. - Strasznie jesteś narwany - stwierdził Dąbrowa. Nie skończyłaś jeszcze z nim, podjudził mój mózg. Jesteś obywatelką tego kraju, płacisz słone podatki, masz prawo domagać się od policji więcej niż przystojnej twarzy i manier z angielskiego salonu. - Pogadajmy jeszcze z panem komisarzem - powiedziałam do Rafała. Brat stał przez chwilę niezdecydowany, potem usiadł. - Herbata? - zaproponował Dąbrowa. Wstał i odwrócił się do stolika, na którym stał elektryczny czajnik. - Yunnan, lipton earl grey, madras, zielona jaśminowa, pigwowa, z pomarańczą? - wyliczył, patrząc na mnie z uśmiechem. - Z pomarańczą - wybrałam zaskoczona. - Kawa - mruknął ponuro Rafał. - No widzisz - rzucił pogodnym tonem Dąbrowa i mrugnął do mnie. - Bez nerwów, przecież nie powiedziałem, że nic się nie da zrobić. Spróbuję trochę powęszyć.

XXXI W tym samym czasie, w księgarni mieszczącej się w centrum handlowym spotkali się dwaj mężczyźni. Jednym z nich był osobnik, który umieścił pierwszą pluskwę pod citroenem, kiedy rozmawiałam z ojcem. Drugim Maximilian Thorn. Dyskutując, zatrzymali się przed półką z

albumami. - Usunęła nadajnik, który podłożyliśmy - powiedział pierwszy. - Ale mamy ją na oku. Max wyciągnął z półki album o koniach arabskich. - Nie zorientuje się? Tamten pokręcił przecząco głową. - Używamy dwóch albo nawet trzech samochodów. Koszty są większe niż... - Nieważne - przerwał Thorn. - Macie broń? - Tak jak ustalone. Max przewrócił kartki albumu. Spojrzał na rozmówcę, który wyraźnie wahał się, czy coś dodać. - Coś jeszcze? - zapytał. - Jest teraz na policji, z bratem. Dlatego chciałem się spotkać. Thorn pokiwał głową na znak, że rozumie wagę problemu. Odstawił na półkę album i ruszył do wyjścia. Mężczyzna poszedł za nim. Obaj zatrzymali się w hallu przy balustradzie. - Jeśli policja da jej ochronę, możemy mieć kłopoty. - Jesteście zawodowcami czy nie? - zapytał niecierpliwie Max. Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i ruszył w stronę ruchomych schodów. Zjechali do podziemia. Zatrzymali się za rogiem korytarza. Tego miejsca nie widziała żadna z kamer obserwujących parking. - Nie chcę słyszeć o problemach. Zapłaciłem i żądam wyniku - powiedział Max. - Chcę znać każdy ruch obiektu. Każdy. Jasne? - Oczywiście, proszę pana. - Czekam na zestawienie kosztów - rzucił Thorn i ruszył w stronę zaparkowanych samochodów. Dotarł do swojego jaguara, otworzył drzwi pilotem, wsiadł i odjechał w stronę wyjazdu z podziemia. Mężczyzna odprowadził auto wzrokiem, potem wyciągnął telefon i wybrał numer. - Bierzemy ją krócej. Dwóch ludzi i dwa auta więcej. Nie ma prawa odetchnąć bez naszej wiedzy. Jasne?

XXXII - Mój kumpel komisarz zacznie węszyć wokół ciebie, ale w zupełnie innym celu - zauważył Rafał, kiedy ruszyliśmy spod komisariatu. Pociągnął nosem w moją stronę. Powstrzymałam odruch i nie palnęłam go po głowie. - Widziałem to w jego oczach - mówił dalej. - Jest kawalerem, wpadłaś mu w oko. I całkiem ci się to podobało. Opanowałam się, kłótnia niczego nie rozwiązywała. Zobaczyłam, że Rafał też nie ma ochoty na walkę. Wystarczyło, że świat dawał się nam we znaki. - Poszukasz pracy? - zapytałam pojednawczym tonem. - A ty męża? - odparł pytaniem. Nie powstrzymałam się tym razem, palnęłam go w głowę. Brat skulił się, zaśmiał triumfalnie i

zahamował. Mogła z tego wyniknąć piękna bójka, jak w dzieciństwie. Dzięki niemu potrafiłam się bić. Zadzwonił mój telefon, spojrzałam na wyświetlacz. Hubert. Przyłożyłam telefon do ucha. - Cześć, co słychać? - Musimy się spotkać - powiedział z naciskiem. Był zdenerwowany i przestraszony. - Kiedy? - Teraz, błagam! Czekam przy twoim domu! ***

Z daleka zobaczyłam, że Hubert spaceruje tam i z powrotem po chodniku, z telefonem przy uchu. Na nasz widok zakończył rozmowę i podszedł szybko. Wysiedliśmy z samochodu. - Cześć - powiedział Rafał. - Cześć, cześć! - odparł szybko Hubert, potem zwrócił się do mnie i ściszył głos. - Ratuj, proszę! Rafał taktownie się oddalił otworzyć bramę. - Bransoleta się nie znalazła? - zapytałam. Hubert zrobił minę skrzywdzonego chłopca. - Nie. Ale mam telefon tej kobiety. - Renatki? - Zadzwoń do niej, błagam! - Złożył dłonie jak do modlitwy. Rafał wjechał do ogrodu, zatrzymał się przed drzwiami garażu. Zrobiłam zapraszający gest i ruszyłam z Hubertem w stronę domu. Nie miałam ochoty na rozmowę z Renatką. - Co mam jej powiedzieć? Wiem, że ukradłaś bransoletę. Oddawaj? - Zapłacę jej... nagrodę za znaleźne! - odparł szybko Hubert. Moje problemy z amnezją i groźba procesu Rafała były niczym wobec burzy, jaka rozpęta się po powrocie Neny, kiedy odkryje brak bransolety. Żadna z nas nie powie o wizycie Renatki, ale takie wiadomości żyły własnym rytmem i w końcu docierały do żony. Cisza, która zapadła, przestraszyła Huberta. - Powiedz coś... Nena wraca wieczorem! Padłem ofiarą jakiegoś spisku... nie pamiętam, kiedy i jak wróciłem! Ja się nie upijam, nigdy! - Powiedziawszy to, Hubert zatrzymał wzrok na Rafale, który czekał na nas przed domem. - Załatwiłem z Gmurzyńskim, nastraszyłem go twoimi obsikanymi spodniami. Odetchnęłam z ulgą. Mój brat uniknie procesu i nie pójdzie do więzienia. Teraz musiałam odpłacić przysługą za przysługę. - Dzięki, Hubert. Chodź, nie stójmy tak - zaproponowałam. Weszliśmy do domu i usiedliśmy w saloniku. Hubert mówił dalej: - Gmurzyński zażądał zwrotu za dentystę i publicznego przeproszenia. Na twoim miejscu zgodziłbym się. - Publicznego? Ogłoszenie w mediach? - zapytał Rafał. - To majątek, nie stać mnie. - Wystarczy w towarzystwie - uspokoił nas Hubert. - Szykuje się aukcja u Patrycji. Będziecie zaproszeni, Gmurzyński oczywiście też. Zaaranżuję wasze spotkanie. Ale zęby będą cię słono kosztować, poseł zapowiedział, że zrobi sobie implanty. Całą górną szczękę. - Trudno, Rafał weźmie kredyt. Straszne dzięki - powiedziałam, uprzedzając reakcję brata.

Hubert przyjął podziękowanie z nieszczęśliwą miną. - Zadzwonisz? - zapytał z nadzieją. Pokiwałam głową. Wyciągnął od razu telefon i wyszukał numer. - Z twojego telefonu, dobrze? Wyjęłam komórkę i przepisałam numer. - Lepiej, żeby nie było cię przy tej rozmowie - zauważyłam. Zerwał się z fotela. W jego oczach nadzieja mieszała się z desperacją. - Jasne, jasne! Kochana jesteś... już znikam! Zaproponuj jej dziesięć, nie: dwadzieścia tysięcy złotych! Czekam na telefon, pośpiesz się! - Spojrzał na zegarek na przegubie. - Mam pięć godzin do powrotu Neny. Pocałował mnie w policzek, uścisnął rękę Rafała i wybiegł. Mój brat miał niezadowoloną minę. - Marzyłeś o sławie prześladowanego dziennikarza? - zapytałam z przekąsem. Rafał żachnął się. - Daj spokój, za chuligański wybryk? Wyobrażasz sobie koszt implantów tego palanta? - Dobry tytuł, implanty palanta. Wygrałby z nimi następne wybory. Szkoda, że nie masz gdzie tego opublikować. Może w gazetce więziennej? Pokazałam zęby w uśmiechu. Wzruszył ramionami. Nie spodobało mu się moje poczucie humoru. ***

Chwilę później wyszłam do ogrodu i wybrałam numer Renatki. Musiałam zdominować ją od pierwszych słów, może nawet przestraszyć. - Moment... tylko uderzę - usłyszałam w telefonie. Dobiegły do mnie szurnięcia i nieczytelne głosy. Kogo chciałauderzyć? Czekałam cierpliwie. W słuchawce rozległ się tępy odgłos uderzenia, kobiecy jęk, potem okrzyk i zadowolony śmiech. Renatka uprawia z kimś sadomasochistyczny seks? I każe mi czekać przy telefonie? Chciałam rozłączyć się, ale usłyszałam znów zdyszany głos. - Już jestem, sorry. Kto mówi? - Ewa Potulska - przedstawiłam się cierpkim tonem. - Zadzwonię później. - Nie, nie... Cześć, Ewa! - zawołała Renatka. - Teraz bije mój partner, mogę mówić. Wizja rozmowy z Renatka podczas erotycznej wymiany ciosów nie była zabawna. Usłyszałam znów odgłos uderzenia. - Halo? Jesteś tam? - zapytała. - Wolę zadzwonić, kiedy nie będziesz zajęta. - Spoko, jedziemy teraz za piłkami - odparła. - Pogadajmy. Gra w golfa, oświeciło mnie wreszcie. Renatka mówiła dalej: - To ty wysłałaś mnie do Matysiaków? - Do kogo? - zapytałam zdumiona. Jeśli tak miała wyglądać moja dominacja, to mogłam tylko pogorszyć sytuację Huberta. Było jednak za późno, musiałam brnąć dalej. - Nie udawaj - zniecierpliwiła się. - Matysiakowie to izba wytrzeźwień. Nie byłaś nigdy? - Jakoś się nie zdarzyło. Poza tym nie ja wysłałam cię do Matysiaków.

- I dobrze, bo bym ci nawkładała - powiedziała pogodnie Renatka. - Powiedz kumpelom, że wasz taryfiarz odwiózł mnie do domciu i bardzo chciał wejść na numerek. A Hubcio niech nie struga wariata, wpadnę do kancelarii. Niech pogłówkuje, czy chce rozwodu. A może woli sprawkę o gwałt? Mam, co trzeba, coś z jego DNA. Pa, kochana, pa... Nie zawracaj mi już dupy. Idę, skarbie! Połączenie się zakończyło. Ostatni okrzyk był przeznaczony dla partnera na polu golfowym. Powinnam go uprzedzić, że stanie się jej następną ofiarą. Ale dobrze mu tak. I wszystkim żonatym facetom, których spotyka kara z rąk Renatki. Moja misja się zakończyła. Hubert będzie musiał sam stawić czoła konsekwencjom lekkomyślności. - Halo, mamo, jesteś tam? Skupiłam wzrok i zobaczyłam, że przede mną stoi Marysia. Nie zauważyłam, kiedy podeszła. Patrzyła z rozbawieniem i niepokojem. - Dobrze się czujesz? - zapytała. - Doskonale. Tylko w lekkim szoku - wyznałam. - Po czym? - Po rozmowie z pewną Renatką. - Kto to jest? Na pewno nie boli cię głowa? Może za szybko zaczęłaś wychodzić? Wzięłam Marysię pod rękę i ruszyłam z nią w stronę domu. - Czuję się świetnie, słowo honoru. Pojedziesz ze mną dziś na Mazury? Spojrzała na mnie ze zdziwieniem i przestrachem. - O czym ty mówisz, mamo? Tak nagle? - Szybki wyskok, ty i ja. Tam jest pięknie, zobaczysz. Pokręciła głową. - Nie zauważyłaś mnie, kiedy podeszłam. Nie zareagowałaś, kiedy powiedziałam „cześć”. Miałaś minę, jakbyś zobaczyła ducha. A teraz Mazury? - To był krótki kurs praktycznej kobiecości, na miarę naszych czasów, przez telefon. - Nauczysz mnie? - Sama nie zdałabym egzaminu - odparłam poważnym tonem. Weszłyśmy do domu. Rafał odwrócił się w naszą stronę z pytającym spojrzeniem. Mrugnęłam do niego na znak, że wywiązałam się z zadania, i zwróciłam do Marysi. - Weź coś ciepłego, wieczory nad jeziorami są chłodne. Muszę jeszcze zadzwonić. Marysia pokiwała głową. - Jasne, odkąd wymyślili telefony komórkowe, nie mam matki. Ani wuja. Powiedziawszy to, ruszyła schodami na górę. Spojrzeliśmy na siebie z bratem z niezbyt pewnymi minami. Marysia zniknęła już na piętrze. - A Facebook zabrał mi córkę! - zawołałam. Odpowiedziało mi stuknięcie zamykanych drzwi. Weszłamdo saloniku i wybrałam numer w telefonie. Miałam nadzieję, że Hubert nie wycofa się z ratowania Rafała, kiedy usłyszy o wyniku negocjacji z Renatką. - Próbowałam - powiedziałam ostrożnie. - I? - zapytał z nadzieją głos Huberta. - Usłyszałam bluzgi i pogróżki. Ale chce się z tobą dogadać. Mówi, że ma coś z twoim DNA.

- Wiedziałem - jęknął Hubert i dodał szybko: - To na pewno nie jest DNA z tego, co myślisz, zapewniam cię! - Nic nie myślę. Renatka wybiera się do twojej kancelarii. Lepiej zadzwoń do niej. - Tak, dzięki, Ewa. Powinienem domyślić się, na co cię narażam! Strasznie cię przepraszam! Połączenie się urwało. Pojęłam, że wulgarność Renatki wobec mnie przyprawiła Huberta o poczucie winy. Nadal miał wobec mnie dług wdzięczności. Czasem dobrze jest przegrać, aby odnieść zwycięstwo.

XXXIII Po rozmowie Renatka wsiadła do elektrycznego wózka, w którym za kierownicą czekał Zygmunt. Ruszyli przez pole golfowe w stronę dwóch graczy, którzy wykonywali ostatnie uderzenia przy chorągiewce z dołkiem. Niedaleko stał wózek, ubrany w biały uniform ochroniarz siedział za kierownicą. Zygmunt zatrzymał pojazd kilkanaście metrów przed graczami. Byli to Krüger i Misio, u którego odbyło się przyjęcie na cześć Gmurzyńskiego. Obaj spojrzeli w stronę hamującego wózka. Renatka pomachała im z szerokim uśmiechem, potem zeskoczyła na ziemię i ruszyła rozkołysanym krokiem w ich stronę. Zygmunt dogonił ją, szarpnięciem za ramię odwrócił do siebie. - Gdzie leziesz? - wycedził przez zęby. - Mówiłem, żebyś czekała przy wózku! Uśmiech na twarzy Renatki ustąpił grymasowi bólu i nienawiści. - Puść, bo zacznę wrzeszczeć - syknęła, patrząc mu w oczy. Zygmunt puścił ją, potem uśmiechnął się do graczy. Misioi Krüger odwrócili się z niechętnymi minami i skupili na grze. Renatka wsiadła do wózka, wbiła wzrok w horyzont z nieobecnym wyrazem twarzy. Zygmunt zbliżył się do chorągiewki w dołku i czekał na koniec rozgrywki. Piłka Krügera była o metr od dołka, Misiowi brakowało przeszło dziesięciu metrów. Krüger przyłożył starannie kiji uderzył, trochę za mocno. Zygmunt uśmiechnął się domyślnie. Piłka minęła dołek, zatrzymała się metr dalej. - O kurwa! - zaklął Krüger. - Język - upomniał go zadowolony Misio, przykładając się do uderzenia. Krüger wyciągnął chorągiewkę. Piłka potoczyła się i zatrzymała pół metra przed dołkiem. - Jebać to! - zdenerwował się Misio. - No to kończymy - powiedział z uśmiechem Krüger. Podszedł do swojej piłki, długo przymierzał i delikatnie uderzył.Piłka zatrzymała się obok piłki Misia. Krüger zaklął bezgłośnie.Zygmunt spojrzał na niego porozumiewawczo. Oczy Krügera ostrzegły go, żeby nie odważył się komentować. Misio nie zauważył ich wymiany spojrzeń, patrzył na swoją piłkę. Po chwili pomachał w stronę wózka. Ochroniarz chwycił torbę z kijami i podbiegł szybko. Misio wybrał kij do precyzyjnego uderzenia zwany putter, potem skupił się znów na piłce. Uderzył delikatnie. Piłka

potoczyła się, zatrzymała przy dołku, zawahała na krawędzi i wpadła do środka. - Tak jest! - krzyknął Misio i spojrzał zadowolony na przeciwnika. - I co, patałachu? Trzy zero. - Rewanż? - zapytał Krüger, udając, że martwi go przegrana. - Poszukam lepszego od ciebie - stwierdził Misio. Wyciągnął piłeczkę z dołka i oddał ją wraz z kijem ochroniarzowi. - Muszę podnieść poziom, za miesiąc gram z księciem Monako. Krüger ukrył upokorzenie, zwrócił się do Zygmunta. - Masz to? Zygmunt wyciągnął z kieszeni przedmiot zawinięty w chusteczkę. - Na razie, panowie - rzucił Misio, odwrócił się i poszedł w stronę wózka. Ochroniarz otworzył bagażnik, wyciągnął z lodówki butelkę soku, nalał do szklanki i podał mu. Krüger rozwinął chusteczkę. W słońcu rozbłysły zielonym światłem szmaragdy osadzone w misternym złotym splocie. Zamigotały kolorami tęczy brylanty. Oczy Krügera zaświeciły pożądaniem. - Sporo kasy! - wymruczał, przełykając ślinę. - No myślę - potwierdził Zygmunt. - Pytałem gościa, który obraca takimi cackami. Bransoleta ma trzysta lat, zrobiono ją w Wenecji. - Pokazał palcem na odwrotną stronę złotej plecionki. - Tu jest sygnatura złotnika, Longhi. Jego syn i wnuk byli słynnymi malarzami, Pietro i Alessandro Longhi. - O kurwa - wyraził podziw Krüger. - Wystarczy wywieźć do Moskwy - mówił dalej Zygmunt. - Z pół miliona euro najmarniej. - I takie coś kretyn trzymał w otwartej kasetce? - Kretynka, żona kretyna - sprostował Zygmunt. - Zabiłbym na jego miejscu. - Ona jego zabije, kiedy wróci. I o to chodzi - przypomniał Zygmunt i zabrał bransoletę. - Co z Ewą, siostrą dziennikarza? Podobno coraz więcej sobie przypomina. Krüger zacisnął pięść, otworzył, dmuchnął na pustą dłoń jak prestidigitator i powiedział z grymasem uśmiechu: - Zniknie. Zygmunt skrzywił się z niechęcią. - Bez gnoju. I bez świadków. Nieopodal Misio dokończył sok, oddał szklankę ochroniarzowi. Wsiadł do wózka i spojrzał niecierpliwie w ich stronę. - Pilnuj tego i czekaj, dam ci znać - rzucił Krüger do Zygmunta. Odwrócił się, podbiegł do wózka i chciał usiąść obok Misia, aleon zatrzymał go gestem. - Jak jest?- zapytał. - Hubert zrobi, co każemy - odparł Krüger. - Obiecał? - Jeszcze nie. Ale wpadł w panikę i wykona wszystko, żeby żona nie dowiedziała się, że... Misio przerwał mu uniesieniem dłoni. - Nie interesują mnie wasze brudy. Krüger przełknął obelgę z grymasem uśmiechu. - Mam dość pana hrabiego. I jego manier - mówił dalej Misio.

- Jasne, pozbędziemy się go - zapewnił Krüger. Misio pokazał ruchem głowy na Zygmunta. - Tej gnidy też nie chcę widzieć. Ani waszej kurewki. Co z Karolem? - Śmiertelnie wystraszony. Pomogę mu pozbyć się problemu z ojcem modelki, prokuratorem. W zamian za wypad z biznesu. Misio kiwnął głową. - Dobrze. Wituś? - Mam pomysł - odparł Krüger z tajemniczą miną. - Tylko bez twoich numerów - rzucił ostrzegawczo Misio. - To nie lata dziewięćdziesiąte. - Jasne - potwierdził Krüger. - Będzie majstersztyk. Misio zareagował na jego popis pogardliwym grymasem. - Pośpiesz się. Udziały Huberta i Karola ja biorę, potrzebne jest miejsce dla synalka Gmurzyńskiego. Thorna nie ruszaj, będzie mi potrzebny. - Do czego? - zdziwił się Krüger. - Nie twoja sprawa - uciął Misio. - Wiesz coś o tym porwanym Niemcu? - Schonenbachu? - wyrwało się Krügerowi. Misio spojrzał na niego badawczo. - Chyba nie maczałeś w tym paluchów? - Ja? No skąd! - Krüger rozłożył ręce gestem niewinności. - Zapamiętałem nazwisko z gazety... Niemieckie jak moje. Misio przyjął tłumaczenie skinieniem głowy. - Rozejrzyj się, dowiedz, kto go porwał. To przyjaciel Thorna, baron szaleje, żeby go odnaleźć. - Postaram się - obiecał Krüger. - Kiedy wykładasz pieniądz? Zaskoczony zmianą tematu Krüger skoncentrował się. - Tydzień? - zapytał z nadzieją. Misio się skrzywił. - Słyszę to od miesiąca. Rosjanie nie życzą sobie półgłówków. I nie gadają z drobnicą. Gmurzyńskiego znają z dawnych czasów, mają do niego zaufanie. No i ja jestem gwarancją. Namówiłeś mnie na ten biznes i dałeś słowo, że posprzątasz burdel z udziałowcami. Beze mnie mogliście pomarzyć... Chcę widzieć twoje cztery miliony euro, albo dostajesz sto za robotę i out. - Rozumiem, będą! - powiedział z napięciem Krüger. Misio zmierzył go spojrzeniem, które oceniało wartość człowieka ilością zer na koncie. - Co się mówi o przebitce? - zapytał. - Jeden do pięciu. Jak tylko Gmurzyński załatwi dostęp do ziemi. No i przekwalifikowanie z rolnej. Plus plan budowy tak dużego kompleksu praktycznie na terenie Konstancina - wymienił z wahaniem Krüger. - Kryzys mija, będzie jeden do dwudziestu. Pomysł mieliście okay. A Rosjanie szukają spokojnego kraju - stwierdził Misio. - Jak chcesz trafić sześćdziesiąt baniek, to przestań się wygłupiać. Czekam do soboty. Powiedziawszy to, odwrócił głowę w stronę ochroniarza, a ten podszedł od razu i wsiadł za kierownicę. Krüger czekał w milczeniu, panując nad kolejnym upokorzeniem.

Misio skrzywił się na pożegnanie, odwrócił głowę i dał znak ochroniarzowi. Wózek ruszył w stronę zabudowań klubu. Z boku, za drzewami parku, widać było dachy klasycystycznego pałacu Stanisława Augusta; ostatniego polskiego króla, który zginął otruty na rozkaz Katarzyny, imperatorowej Rosji. Od tamtych czasów rosyjski styl traktowania bliźnich na długo zadomowił się w polskiej mentalności.

XXXIV Po południu zapewniłam Marysię, że jestem zdrowa psychicznie. Siłą zapakowałam ją do samochodu Rafała i po trzech godzinach wjechałam na podwórze gospodarstwa, gdzie miał się rozpocząć nowy etap w moim życiu. Pół kilometra wcześniej kazałam jej zamknąć oczy. Byłam pewna, że będzie oszołomiona urodą tego miejsca. Jak ja w dniu, kiedy ujrzałam je po raz pierwszy. Słońce zbliżało się do wielkiej, lśniącej tafli rozciągającego się w dole jeziora. Otoczona drzewami stara mazurska chałupa wznosiła się na wzgórzu. Dom, stajnia i obora były w stanie lekkiego upadku, ale wyobraźnia podsuwała obrazy pomalowanych na niebiesko budynków, pokrytych grubą strzechą, pośrodku wielkiego trawnika z klombami kwiatów. Do wsi było stąd kilkaset metrów, do brzegu jeziora sto z kawałkiem. Przejechałam przez błoto zalegające przed oborą i zatrzymałam się obok studni. Rozciągał się stąd widok na pole schodzące łagodnie nad brzeg jeziora i lasy dookoła. Przy budzie ujadał mały kundel. - Teraz! - powiedziałam uroczystym głosem. Marysia otworzyła oczy i rozejrzała się uważnie. Zatrzymała wzrok na mnie. - Nie chcesz chyba powiedzieć... - zaczęła ostrożnie. Przerwałam jej zadowolona: - Jak najbardziej chcę! Wysiadaj! Przechyliłam się przez nią, otworzyłam drzwi i wypchnęłam ją z samochodu. Potem wysiadłam i nabrałam głęboko powietrza w płuca. - Czujesz to? - zapytałam, zwracając się w stronę jeziora. - Mhm - mruknęła Marysia. - Ohyda. Odwróciłam się niemile zaskoczona. Niemożliwe, żeby była tak nieczuła na piękno. Marysia stała na jednej nodze i opierając się o samochód, patrzyła z obrzydzeniem na stopę w sandale, wysmarowaną krowim łajnem. Od pól dobiegł ryk krów, wzywających gospodarzy do wieczornego udoju. - Poczekaj, nie ruszaj się - rozkazałam. Podniosłam wiadro z łańcuchem doczepionym do rączki i wrzuciłam je do studni. Przyszło mi do głowy, że mogłabym tak czerpać wodę do końca życia. No, może poza zimami. Przydźwigałam pełne wiadro do Marysi i polałam jej stopę. Podskoczyła z okrzykiem po zetknięciu z lodowatą wodą. - Po problemie - oświadczyłam, odstawiając puste wiadro.

Marysia rozejrzała się po podwórzu z licznymi śladami krowichi końskich pozostałości. Zostawiłam ją, podeszłam do domu, otworzyłam drzwi i zajrzałam do środka. - Halo! Jest tam kto?! - zawołałam. W korytarzu pojawiła się siwa i przygarbiona staruszka. Jej twarz była pokryta zmarszczkami, które rzeźbią słońce, deszcze i mrozy. Trzymając się ściany, patrzyła na mnie pytająco, z uśmiechem w zmrużonych oczach. - Dzień dobry, pani Babiel. Ewa Potulska, pamięta mnie pani? - Dobry, dobry - zgodziła się pogodnie staruszka. - Ale syna nie ma. - Telefonowałam, że przyjadę. Powiedział, że mogę pooglądać gospodarstwo. - Niech ogląda. Może chce kwaśnego mleka? - Z przyjemnością, dziękuję - odparłam ujęta jej serdecznością. Po kilku minutach wyszłam z domu z metalową bańką i fajansowym kubkiem. Marysia siedziała na pieńku pod płotem, ze słuchawkami na głowie wpatrywała się w ekran iPoda. Opanowałam chęć zabrania jej narzędzia do odmóżdżania i wrzucenia do studni. Nalałam pełny kubek zsiadłego mleka z bańki. - I jak ci się widzi? - zapytałam, ogarniając szerokim gestem zabudowania, pola, las, jezioro i słońce. - Syn zabiera matkę i wyjeżdżają do Niemiec. Żona z dziećmi już tam są. To Mazurzy, jedni z ostatnich. Marysia wypiła dwa łyki kwaśnego mleka, oddała mi kubek. - Super, mamo. Marzyłam, żeby mieć krowy, kury i sadzić kartofle. Nie była w stanie zgasić mojego entuzjazmu. - Nie przesadzaj. Krowy sprzedamy. - Na rzeź? - zapytała chłodno. - Przestań! - żachnęłam się. - Do dobrych ludzi. Konia zatrzymamy i kupimy mały powóz. Zrobimy remont, wyczyścimy oborę i stajnię, urządzimy tam pokoje dla przyjaciół. Pokażę ci rysunki, przekonasz się, jak pięknie będzie. Patrzyła na mnie uważnym wzrokiem. - Od kiedy to planujesz? - Od zeszłych wakacji - odparłam niepewnym tonem. - I nie zająknęłaś się? Ze strachu? - Tak jakby - wyznałam ze szczerością. - A Rafał? Niestety nie potrafiłam kłamać. Usiadłam obok Marysi, wypiłam trochę kwaśnego mleka. Było rewelacyjne. Może powinnam zatrzymać jedną krowę. Wytarłam usta i dyplomatycznie milczałam. Wzrok Marysi przewiercił mnie na wylot. - Aha, tylko ja miałam nie wiedzieć. Do ostatniej chwili. Trąciłam ją porozumiewawczo. - No przyznaj, podoba ci się, no! Spróbowała się uśmiechnąć. - Będziemy hodować kartofle? - zapytała. Pokazałam na rozciągające się przed nami pole. - Założymy winnicę. Chciałabym mieć własne wino. - Może kup sobie butelkę, albo lepiej dwie. Ostatnio coraz lepiej ci to idzie - zaproponowała.

- Nie podoba mi się twój sarkazm - odparowałam cierpkim tonem. Marysia schowała iPoda i wstała ze zdecydowaną miną. Obiecałam sobie, że nie zdenerwuję się, cokolwiek usłyszę. - Chcesz poważnie? Proszę bardzo - zaczęła. - Dom letni, pięknie. Kto go wyremontuje? Kto będzie tu siedział i pilnował robotników? Kto zamieszka, żeby miejscowi nie wynieśli wszystkiego, co da się wynieść? Może ja? Chciałam odpowiedzieć, ale nie dopuściła mnie do głosu. - I skąd kasa na kupno tego krowiego raju? I remont. Pewnie kredyt? Dostaniesz przy twoich zarobkach na czarno? Może znów ciotka z Ameryki pożyczy na wieczne nieoddanie? Zerwałam się, jakby użądliła mnie osa. Diabli wzięli moje postanowienie zachowania spokoju. - To nie było ładne! Pożyczyłam po śmierci twojego ojca, bo nie byłam w stanie pracować! I oddałam jej co do grosza! A podatki płacę, mądralo, mam ryczałt! - wykrzyczałam, po czym odwróciłam się i ruszyłam wielkimi krokami do chałupy. Marysia dogoniła mnie, chwyciła pod ramię. - Przepraszam, mamo - powiedziała ze skruchą. - Ale nie mam ochoty wyprowadzać się na Mazury. Poczekaj, aż pójdę na studia, dobrze? - Okay, przemyślę to. I może najpierw znajdę męża. Na jej twarzy pojawił się przestrach. - Jakiego znów męża? - Do pilnowania robotników - oświadczyłam z uśmiechem i objęłam ją wpół. Marysia odetchnęła z ulgą. Zastukałam do drzwi. Po chwili na progu domu stanęła staruszka. - To co mam powiedzieć synowi? Kupuje pani? - Zastanowię się - odparłam, podając jej kubki i bańkę z resztą mleka. Staruszka spojrzała na Marysię. - A siostrze podoba się? Urocza kobieta, pomyślałam i odparłam głośno: - Córce. Bardzo się podoba, prawda? Marysia przytaknęła skwapliwie. - Dlaczego mąż nie przyjechał? - pytała dalej staruszka. - Nie żyje - odparłam. Staruszka nie była zmieszana. - Pan Bóg dał, Pan Bóg zabiera - powiedziała poważnie. - Taka młoda i ładna to szybko męża znajdzie. U nas na wsi nie brakuje kawalerów. Zobaczyłam kątem oka, że Marysia otwiera szeroko oczy i zagryza wargi, żeby się nie roześmiać. Chciałam odpowiedzieć staruszce, ale córka mnie uprzedziła. - Przyślemy zdjęcia mamy, niech syn rozda we wsi. Potem przyjedziemy na zabawę w remizie strażackiej. Mama pięknie tańcuje. Staruszka pokiwała głową z uśmiechem. - Powiem synowi. On żonaty, ale znajdą się chętni tancerze. - Bardzo pani dziękuję, do zobaczenia! - Uścisnęłam rękę uśmiechniętej staruszki i pomaszerowałam do auta. Marysia szła za mną, podskakując. Miałam nadzieję, że znów wdepnie w krowi placek.

XXXV Wieczorem pod dom Huberta zajechał samochód. Nie zdążył zatrzymać się, kiedy otworzyły się tylne drzwi i ze środka wyskoczyły Zuzanna i Alicja. - Dziewczynki, opanujcie się! - krzyknęła przez okno siedząca obok kierowcy Nena. W drzwiach stanął Hubert z szerokim uśmiechem, który maskował zdenerwowanie. Minęły go dwa szczekające yorki, popędziły w stronę samochodu. Zuzanna i Alicja chwyciły pieski w ramiona, wbiegły po szerokich schodach, pocałowały ojca w przelocie i śmiejąc się, wpadły do hallu, o mało nie przewracając okrągłej niani. Hubert zszedł ze schodów, przytrzymał drzwi samochodu. Nena wysiadła, pocałowała męża i szepnęła do jego ucha: - Wstręciuch jesteś, ale stęskniłam się za tobą. Pozwolę się dziś przeprosić. Powiedziawszy to, ugryzła lekko męża w ucho i zajrzała mu zalotnie w oczy. - Jak sobie dawałeś radę bez swoich kobietek? - zapytała. - Świetnie, dzięki - odparł równym głosem Hubert. Nena pogroziła mu palcem z uśmiechem. Podeszła do kierowcy, który wyciągał już bagaże z samochodu. Odebrała od niego jedną z toreb i duży bukiet polnych kwiatów. - Zobacz, dziewczynki zebrały po drodze. Piękne, prawda? - Tak, urocze - przyznał Hubert, biorąc torbę z jej ręki. Kierowca wyciągnął z bagażnika wielką, starą walizkę, obwiązaną dwoma paskami. - Ostrożnie, potłucze się! - zawołała Nena. - Do salonu proszę. Hubert spojrzał zdziwiony na walizkę. - To ciotki, sprzed wojny, wyobrażasz sobie? - wyjaśniła Nena z niewinną miną. - Co w niej jest? - Trochę porcelany. Nie miałam w co zapakować, no i pożyczyłam starą walizkę. Nikt się o nią nie upomni. Ruszyła za kierowcą w stronę domu. Hubert zrównał się z nią. - Porcelana ciotki? - No a czyja? Przecież nie kupiłam, głuptasie. - Myślałem, że ciotka wszystko zapisała Kościołowi. - Najlepszą porcelanę trzymała u Bizi - oświadczyła Nena konspiracyjnym głosem. - Miśnia z osiemnastego wieku, komplet na osiem osób plus figurki tancerzy i tancerek. Boskie! Kościół nie musi wiedzieć. Zatrzymali się na ganku przed drzwiami. Hubert się zaniepokoił. - Kochanie, przed wyrokiem sądu... - Nie było inwentaryzacji - przerwała mu stanowczo Nena. - Założyli tylko pieczęcie na drzwi, notarialnie. Nie nudź, Hubcio. Jak ktoś doniesie, to oddam. Bóg mi świadkiem, że należy mi się jakaś pamiątka po ciotuni. Wiesz, jak mnie kochała. Wzruszona swoimi słowami Nena wytarła łzę z oka, odwróciła się i weszła do domu. Tylko człowiek bez serca ośmieliłby się ją krytykować. Hubert miał serce i wiedział, kiedy nie należało drażnić żony. Postawił w hallu torbę, wziął z jej ręki bukiet kwiatów i oddał gosposi, która wyszła z kuchni.

- Żałuj, że nie byłeś, naprawdę. Pogrzeb był śliczny - mówiła dalej Nena. - Świeciło słońce, cały cmentarz ludzi, grób utonął w kwiatach! Kochany prałat Nowaczyński powiedział wzruszającą mowę! - Nie dziwię mu się - mruknął Hubert. Nena uderzyła go lekko po ramieniu. - Wstrętny jesteś! Nie mogła się jednak powstrzymać i parsknęła śmiechem. Po sekundzie spoważniała. - To wcale nie jest śmieszne. My to my, ale Straszewscy naprawdę byli w szoku. Ta ziemia pod Krakowem jest warta majątek! No nic, zobaczymy... ciotka była, wiesz. - Zakreśliła kółko na czole. - Ale nie zazdroszczę im procesu z Kościołem. To trochę jakby z samym Panem Bogiem. Z piętra po schodach zbiegły Zuzanna i Alicja, za nimi szczekające psy, potem zeszła szybko niania. Jeden z yorków podbiegł do Neny, a ona chwyciła go w objęcia i obsypała pocałunkami, podstawiając twarz do polizania. - Tak, tak... mamusia wróciła! - wołała, śmiejąc się i przymykając oczy, które oblizywał szybko mały język. Dziewczynki wybiegły z domu, za nimi popędził drugi pies. York zaczął wyrywać się z ramion Neny. Postawiła go na podłodze. - Pędź, wariacie! Pies wybiegł, szczekając, dołączył do gonitwy na klombie przed domem. Niania zbiegła ze schodów. - Dziewczynki, myjemy ręce, obiad! Hubert odwrócił się i wszedł do salonu. Nena ruszyła za nim, wzięła go pod ramię. - No nie bądź małostkowy, nasza część i tak była symboliczna. Gdybyś wiedział, jak wszyscy zachwycali się dziewczynkami. I mną. Boże, jaka jestem głodna! Po drodze tylko McDonald i McDonald, wiesz, co tam dają... Dziewczynki opychały się, a ja nie mogę tego tknąć! Chodź, muszę coś przegryźć przed obiadem. Pociągnęła Huberta w stronę kuchni. Gosposia odwróciła się od parujących garnków. - Za piętnaście minut będzie gotowe - powiedziała, karcąco patrząc na Nenę, która otworzyła wielką lodówkę. - Wiem, wiem... ja tylko coś na ząb - usprawiedliwiła się Nena. Wyciągnęła z lodówki kilka serów, dużą szynkę i konfitury. Ustawiła wszystko na stole i elektrycznym nożem zaczęła kroić szynkę. Jednocześnie mówiła do Huberta: - Wyobraź sobie, że przyleciała ciocia Sosa, ta z Argentyny. I do razu powiedziała, że jest na ciebie obrażona. - Nie miałem pojęcia, że będzie - powiedział Hubert. - Masz za swoje! - Nena wycelowała w niego elektryczny nóż. - Siadaj, spróbuj kawałek. Położyła plaster szynki na desce, podsunęła Hubertowi. - Zostałam przedstawiona i ciocia dała się udobruchać. Musiałam jej cały czas dotrzymywać towarzystwa. Nie myśl, że to łatwe. Słyszy tylko na lewe ucho, a nie chce nosić aparatu. Mało nie straciłam głosu, jeszcze mnie gardło boli. Odchrząknęła, demonstrując nadwyrężenie gardła, i włożyła do ust plaster szynki. - No i cały czas pchałam ten jej fotel na kółkach, choć jest na prąd. Za karę chyba, że ciebie nie było. Hubert ugryzł ze zrezygnowaną miną kawałek szynki i usiadł na krześle.

- I co? - zapytała Nena. - Rewelacja, prawda? Od tego chłopa, który sam wędzi, jak mu tam? - Wieloch - podpowiedział Hubert. - Właśnie, od Wielocha - zgodziła się Nena i zaczęła kroić sery. Gosposia postawiła na stole duży garnek. - Podaję zupę - oświadczyła z naciskiem. - Nic nie jadłam od wczoraj wieczór - rzuciła Nena usprawiedliwiająco i odwróciła się znów do męża. - Taki się zrobił tłok przy bufecie na stypie, no i nie mogłam zostawić Sosy. Wszyscy się pchali do pomocy. Włożyła do ust kawałek sera i spojrzała uważnie na Huberta, który utkwił smutny wzrok w szynce. - Dlaczego nic nie mówisz? - Co? Słucham - odparł niezbyt przytomnie, podnosząc oczy. - Dobrze się czujesz? Lusiu, zrób nam herbatę, błagam! Spróbuj tego sera, cudowny jest! Nena nabiła kawałek sera, pochyliła się nad stołem i wyciągnęła nóż w stronę męża. Hubert ustami zdjął ser z noża. Przez sekundę patrzył na nagie ostrze przed oczami. Nena cofnęła się. - Teraz będzie najlepsze - efektownie zawiesiła głos. - Ciocia zaprasza nas do Buenos Aires! Na całe wakacje, z dziewczynkami! Powiedziała, że jest taka samotna, taka samotna. Pytała, czy nie chcielibyśmy z nią trochę pomieszkać! Hubert żuł ser w milczeniu. Gosposia postawiła wazę na stole, zaczęła nalewać chochlą zupę z garnka. Nena patrzyła zadowolona na męża. - Co, zamurowało cię? Mnie też. Dwa dni na to harowałam, ty egoisto! W nagłym przypływie czułości obeszła stół, usiadła Hubertowi na kolanach, objęła jego szyję ramionami i wyszeptała do ucha: - Wiesz, ile hektarów liczy sobie hacjenda cioci? Trzy tysiące! Osiemset sztuk bydła, dziesięć hektarów winnic. Nie ma spadkobierców w prostej linii. I czeka ją proces w Krakowie o odzyskanie pałacyku i trzech kamienic. Hubert przełknął ser. - Mam nadzieję, że nie od Kościoła - powiedział bez zapału. - Nie, to czysta sprawa. Załatwiłam z ciocią, że ty się tym zajmiesz. Ukochany siostrzeniec. Nena pocałowała męża w szyję, potem wstała, uniosła obie ręce i zakręciła się rozpromieniona dookoła osi. - Kto jest geniuszem, no kto?! - zawołała roześmiana. Gosposia dźwignęła wazę ze stołu, ruszyła w stronę pokoju jadalnego, położonego naprzeciw salonu. - Podano do stołu - zaanonsowała z naciskiem, wychodząc z kuchni.

XXXVI Noc była jasna od światła księżyca w pełni. Pusta szosa wspinała się na wzgórza i ześlizgiwała w dół. Za zakrętami wyłaniały się lśniące rtęcią tafle jezior - wielkie oczy przyglądające się niebu. Po obu stronach wznosił się ciemny las, a przy samej szosie ciągnęła się linia starych drzew. W taką noc

można było usłyszeć, jak szumem liści opowiadają o pieszych i konnych wędrowcach, których przez wieki chroniły przed deszczami i upałem. W ich cieniu ciągnęły wojska napoleońskie na Rosję. I żołnierze wielu innych armii. Przejeżdżały karety bogaczy, chłopskie i żydowskie wozy, pocztyliony i dyliżanse. Potem pierwsze samochody, z eleganckimi damami w kapeluszach. I nieskończony tłum konnych i pieszych wędrowców, z głowami pełnymi planów, marzeń i kłopotów - jak dziś ja z Marysią. Przejedziemy szybko i byle jak, nie wysłuchawszy ich opowieści, a drzewa będą stały i patrzyły nieporuszone na karuzelę naszych iluzji i przemijania. W głośnikach śpiewał Barry White You Are The First, My Last, My Everything. Uwielbiam ten jego niski głos: „Ty jesteś moją pierwszą, moją ostatnią, moim wszystkim, tak jesteś”. Poczułam na sobie uważny wzrok Marysi. - Kto? - zapytała niewinnym tonem. - Niemiec Thorn? Nie pozwoliłam złapać się w pułapkę nastroju. - Barry White - odpowiedziałam tonem, który oznaczał, że na dziś wystarczy jej wycieczek. Marysia pokiwała głową na zgodę. - Ale powiesz mi wcześniej niż o chałupie? - upewniła się. - Jak będzie o czym - ucięłam zdecydowanie. - Ty mi nie mówisz o twoich chłopakach. - Bo ich nie ma. - Marysia się skrzywiła. - Ci w moim wieku to niemowlaki. A starsi chorują na egotyzm. Nie ma już mężczyzn, koniec gatunku - westchnęła z rozczarowaniem. Roześmiałam się, patrząc na jej minę. Marysia pokazała język i powiedziała: - Pewnego dnia przedstawię ci pięćdziesięciolatka rozwodnika, z dwiema córkami w moim wieku. To jest teraz w modzie. Mam koleżankę, która za chwilę urodzi takiemu facetowi bliźnięta. - Chyba nie ma tyle lat co ty? - zapytałam z niepokojem. - Nie, jest dużo starsza, o całe dwa lata - odparła Marysia. Pokręciłam głową z ubolewaniem. Chciałam powiedzieć, comyślę o takich związkach, ale oślepiły mnie długie światła z tyłu.Zerknęłam w lusterko i zobaczyłam szybko zbliżający się samochód. - Po co świecisz, mało ci miejsca? Jedź! - rzuciłam z irytacją i podniosłam lusterko do pozycji nocnej. Szosa z przodu była pusta, dobrze widoczna w świetle księżyca. Samochód z tyłu zjechał na lewy pas i zbliżył się. Zobaczyłam wielką terenówkę. Nie wyprzedzała nas, jechaliśmy równolegle. Czemu nie przyśpiesza? - pomyślałam z nagłym niepokojem i zdjęłam nogę z gazu. Czarny samochód przez chwilę wysforował się do przodu, ale od razu zwolnił i znów jechał obok. Szosa była wąska, volvo prawie dotykało jego karoserii. Spojrzałam na tablicę przyrządów. Jechaliśmy sto kilometrów na godzinę. Przycisnęłam hamulec i zwolniłam. W tej samej chwili terenówka skręciła w moją stronę. Usłyszałam zgrzyt blach, poczułam, że mój samochód odbija w stronę drzew na poboczu. - Mama, uważaj! - krzyknęła przestraszona Marysia. - Co robisz, idioto?! - wrzasnęłam i z całej siły nadepnęłam na pedał hamulca, skręcając jednocześnie kierownicą w lewo. Z boku widziałam migające w światłach reflektorów pnie drzew. Centymetry dzieliły nas od katastrofy. Marysia miała oczy szeroko otwarte z przerażenia.

Nadepnęłam na pedał gazu. Volvo skoczyło do przodu, wyrwało się z pułapki. Czarny natychmiast przyśpieszył. Zrównał się i znów skręcił w naszą stronę. Usłyszałam krzyk strachu Marysi. - Trzymaj się! - wrzasnęłam. Nacisnęłam na hamulec nożny i jednocześnie pociągnęłam za ręczny. Volvo prawie stanęło w miejscu. Napastnik w terenówce spóźnił się o ułamek sekundy, zamiast uderzyć nas, trafił w pustkę. Zobaczyłam, że czarna masa zachwiała się gwałtownie i nagle straciła przyczepność. Rozległ się przeraźliwy pisk opon, wóz stanął bokiem i wyrównał. Po sekundzie rzuciło go w drugą stronę, przechylił się i wypadł z szosy. Przewrócił się na bok i z pełną szybkością uderzył w pień wielkiego drzewa. Rozległ się huk, zgasły reflektory i zapadła cisza. Wszystko to rozegrało się w światłach zwalniającego volvo, jak na filmie. Marysia patrzyła przez przednią szybę, twarz miała białą jak papier. Z trudem chwytałam powietrze, ale czułam się zwycięzcą w walce na śmierć i życie. Położyłam rękę na nodze Marysi. - Wszystko w porządku, kochanie, jesteśmy bezpieczne. Siedziałyśmy bez ruchu i patrzyłyśmy w stronę leżącego wozu.Wydobywały się z niego białe opary, poza nimi nic się nie poruszało. Can't get enough of your love, babe - śpiewał uwodzicielsko Barry White. Nie mam dość twojej miłości. Mimo woli uśmiechnęłam się. Marysia spojrzała na mnie oczami rozszerzonymi strachem. - Co cię bawi? Przecież oni chcieli nas zabić! - powiedziała drżącym głosem. Wyłączyłam odtwarzacz, zapadła cisza. W lesie krzyknął puszczyk, wysokim, złowieszczym głosem. Marysią wstrząsnął dreszcz. Odpięłam pas, przytuliłam ją i pogłaskałam po głowie. - Już dobrze, spokojnie. - Dlaczego? - zapytała cicho. Domyślałam się, ale nie chciałam jej przestraszyć jeszcze bardziej. Wzruszyłam ramionami. - Nie mam pojęcia. Może żyją, trzeba im pomóc - powiedziałam i otworzyłam drzwi. Marysia chwyciła mnie za rękę. - Zostaw, to bandyci! - Po takim uderzeniu w drzewo tylko robot byłby w stanie nam zagrozić. - I co? Zrobisz mu usta-usta? - zapytała. To było niezłe pytanie. Zawahałam się. Z przodu błysnęły światła reflektorów i zza zakrętu wyjechał autobus. Minął leżący w rowie wóz, zaczął hamować, wreszcie zatrzymał się kilkanaście metrów przed nami. Z autobusu wyskoczył kierowca z latarką, pobiegł do miejsca, w którym wyleciał terenowy samochód. Zaczęli wysiadać pasażerowie, niektórzy ruszyli za kierowcą, inni podeszli do nas. Starszy pan nachylił się do szyby od mojej strony i zapytał: - Wszystko w porządku? Kiwnęłam głową z uśmiechem. - Tak, dziękuję. - Jedźmy, proszę cię! - powiedziała z naciskiem blada i wystraszona Marysia. - Muszę zobaczyć tego faceta. Nie bój się, przecież są ludzie - odparłam spokojnym tonem i wysiadłam z samochodu. O mało nie upadłam. Miałam wrażenie, że mięśnie nóg mnie nie słuchają. Stres był większy, niż sądziłam. Kilka osób stojących przy drzwiach naszego samochodu rozstąpiło się, przyglądając się z

ciekawością. Ruszyłam z wysiłkiem w stronę leżącego w rowie wozu, obok którego migała latarka i poruszały się sylwetki ludzi. Zobaczyłam gruby pień dębu z odłupaną korą. Małe ziarno upadło na ziemię kilka wieków temu i spokojnie rosło, czekając na drania, który czyhał na moje życie. Poklepałam pień z uczuciem wdzięczności. Zobaczyłam, że pasażerowie autobusu patrzą na mnie ze zdziwieniem. Przy przewróconej terenówce jeden z mężczyzn wzywał przez telefon pogotowie. Kierowca autobusu z pomocą dwóch pasażerów wyciągał przez rozbite okno zakrwawionego mężczyznę. Światło latarki padło na szeroką, prymitywną twarz ze spłaszczonym nosem i przymkniętymi oczami. Kątem oka zauważyłam, że ktoś mi się przygląda. Podniosłam wzrok na szosę. Na brzegu rowu siedział mężczyzna w poszarpanym ubraniu, patrzył na mnie z pochyloną głową. Nasze spojrzenia się spotkały. To on prowadził! Widziałam już tę twarz, choć nie potrafiłam uświadomić sobie kiedy i gdzie. Wyciągnęłam telefon, ustawiłam opcję zdjęć i nacisnęłam na wyświetlacz. Mężczyzna odwrócił twarz. Przy mnie pojawiła się tęga kobieta. - Jak tak można? Hiena! - krzyknęła z oburzeniem i chwyciła mnie za ramię, próbując zabrać aparat. Uwolniłam się szarpnięciem. Mężczyzna wstał, wyrwał mi komórkę, rzucił ją na asfalt i zmiażdżył obcasem ciężkiego buta. Otoczyło nas kilkunastu pasażerów autobusu, wszyscy wymyślali mi. Przykucnęłam i wydostałam spomiędzy ich nóg zniszczony telefon. Miałam nadzieję, że zdjęcia zapisały się na karcie pamięci. - Fotki pstryka rannym ludziom! Paparacja się znalazła! - krzyczała nade mną tęga kobieta. Wydostałam się z grupy pasażerów i ruszyłam w stronę volvo. Kobieta wrzasnęła na cały głos: - Zatrzymać ją! To ona zrobiła wypadek! Od samochodu dzieliło mnie dziesięć metrów. Starałam się nie przyśpieszać, żeby nie sprowokować pogoni. - Ucieka, ucieka! - krzyczała kobieta. Czy ja ci zrobiłam jakąś krzywdę? - przebiegło mi przez głowę. Zamknij się wreszcie! Wydłużyłam krok. - Pani się zatrzyma! - rozległ się za mną męski głos. Rzuciłam wzrokiem za siebie i zobaczyłam, że kilku mężczyzni tęga kobieta ruszają biegiem. Dopadłam do auta i szarpnęłam zaklamkę. Moje opanowanie zniknęło, wyobraziłam sobie, że padnę ofiarą histerii i linczu. Wskoczyłam za kierownicę, zatrzasnęłam drzwi i zablokowałam zamki. Przerażona Marysia otworzyła schowek i wyciągnęła długą latarkę. Zamierzała się chyba bronić z jej pomocą. Tęga kobieta dopadła do samochodu, chwyciła za klamkę. Odpaliłam silnik. Dwaj mężczyźni zatrzymali się obok kobiety, następni otoczyli volvo ze wszystkich stron. - Jedź! - krzyknęła Marysia, z latarką gotową do ciosu, gdyby ktoś sforsował jej drzwi. Wrzuciłam bieg i ruszyłam ostro. Kobieta przebiegła kilka kroków, nie puszczając klamki, potem wywaliła się na asfalt. W światłach autobusu mignęły jej zadarte nogi. Pięści mężczyzn zadudniły o dach. Wrzuciłam drugi i trzeci bieg. Minęłyśmy autobus. Pasażerowie wygrażali mi i krzyczeli. Jeden z mężczyzn wybiegł na środek jezdni. W ręku trzymał podłużny przedmiot, chyba klucz do

opon. W światłach reflektorów poznałam twarz bandyty z terenówki. Podniósł rękę do uderzenia. - Uważaj! - krzyknęła Marysia, kuląc się na siedzeniu. Odbiłam w prawo. Mężczyzna skoczył na środek jezdni. Skręciłam w lewo, wprost na niego, i nadepnęłam na pedał gazu. Przód auta trafił go jak byk torreadora, który źle obliczył unik. Rzuciłam autem w prawo, żeby nie uderzył w szybę. Ciało napastnika odbiło się od słupka karoserii i poleciało w bok. - Ole! - krzyknęłam triumfalnie, przekręcając wyłącznik świateł. Reflektory zgasły. Przez sekundę nie widziałam szosy, potem ujrzałam ją znów w srebrnym świetle księżyca. - Co robisz?! - zawołała Marysia. - Znikamy jak duchy - odpowiedziałam, czując, jak adrenalina buzuje mi w żyłach. - I znika tablica rejestracyjna. Szukaj wiatru w polu, autobusem nie rzucą się w pościg. Ale muszą mieć miny, co? Marysia odetchnęła głęboko i oparła się o siedzenie. - Dobra jesteś - pochwaliła z uznaniem. - Dlaczego cię gonili? Spodobało mi się, że tak szybko odzyskała spokój. I że gotowabyła walczyć. Moja krew. - To się nazywa zbiorowa psychoza. Wystarczy jedna nawiedzona. Straciłam telefon, zadzwoń ze swojego na policję. Nie, lepiej do Rafała. Marysia posłusznie wyciągnęła telefon komórkowy. Volvo weszło w łagodny zakręt. W tylnym lusterku rozpłynął się koszmar ostatnich kilkunastu minut.

XXXVII W tym samym czasie Hubert siedział na łóżku w sypialni i patrzył niewidzącym wzrokiem na czarny ekran telewizora. Jak bohater greckiej tragedii, który czeka na nieuchronny los, przypisany mu dawno przez zazdrosnych bogów. Z łazienki wyszła Nena, ubrana w obcisły, czarny peniuar. Zakręciła się z uwodzicielskim uśmiechem. - I jak? - zapytała niskim głosem. Hubert oderwał wzrok od ekranu, spojrzał na nią. - Świetnie - odparł, odwracając znów oczy do telewizora. Nena usiadła mu na kolanach, położyła jego rękę na lśniącymmateriale naciągniętym na swoim udzie. - W Krakowie nic nie ma, ale upolowałam to cacko. Czysty jedwab, dotknij. Przeciągnęła się i pocałowała go w szyję. Hubert nadal siedział bez ruchu. Nena odsunęła się trochę, spojrzała na czarny ekran telewizora. Pomachała ręką przed oczami Huberta. - No co się z tobą dzieje? Masz teraz mnie! Wstała z jego kolan i stanęła na tle ekranu. Wygięła się zalotnie, podciągając peniuar na udzie. - La, la... kotki dwa, jeden, drugi ma ochotę na... Znieruchomiała nagle z tajemniczym uśmiechem. - Czekaj! Jak pierwszy raz... - zawołała i ruszyła w stronę łazienki.

Hubert zrozumiał, co chce zrobić żona. Zerwał się, chwycił ją w pasie i przytrzymał. - Nie teraz, chodź... - wyszeptał namiętnym głosem do jej ucha. Nena broniła się ze śmiechem. Hubert odwrócił ją do siebie i próbował pocałować w usta. - Właśnie, że tak! - zawołała Nena i wyśliznęła się. - Zaraz wracam, nie ruszaj się! krzyknęła od drzwi łazienki. Hubert usiadł na łóżku, czekał zrezygnowany. Nena wróciła po kilkunastu sekundach z drewnianą szkatułką wykładaną masą perłową. Uśmiechnięta postawiła szkatułkę obok niego. Otworzyła, wyjęła naszyjnik z pereł, założyła na szyję i odwróciła się plecami. - Zapnij. Hubert posłusznie zapiął zamek naszyjnika. Nena zakładała już kolczyki i pierścionki na palce. - Wiem, co cię podnieca - odwróciła się, podniosła obie dłonie z wystawionymi palcami. Mrau! Mój władca zdejmie z niewolnicy biżuterię. Na samym końcu! Uszczęśliwiona sięgnęła znów do szkatułki i jej dłoń trafiła na drewniane dno. Spojrzała zaskoczona na pustą szkatułkę, potem na męża. - Wyjąłeś moją bransoletę? Hubert patrzył na nią obojętnym wzrokiem. - Nie, dlaczego? Nena podniosła szkatułkę, pokazała dno. Nadal nie mogła uwierzyć, że nie widzi bransolety. - Nie ma jej tu... - powiedziała bezradnie i rozejrzała się, w nadziei, że może upuściła swój skarb. - Musiałaś gdzieś przełożyć - powiedział Hubert rozsądnym tonem. Zaprzeczanie faktowi zniknięcia bransolety zirytowało Nenę. - Hubcio, bardzo cię proszę... Wiesz, że nie lubię takich żartów! - oświadczyła, podnosząc kapę łóżka i zaglądając pod spód. Hubert wzruszył ramionami. - Nie wiem, o czym mówisz. Nena wyprostowała się i spojrzała na niego z przestrachem. - O bransolecie mojej babci. O weneckiej bransolecie! - Mojej babci - sprostował Hubert. Groza sytuacji dotarła do Neny. Otworzyła szeroko oczy. - Hubert, na miłość boską, zostaliśmy obrabowani. - Lęk odebrał jej głos i dokończyła szeptem: - W moim własnym domu! - Tyle razy prosiłem, żebyś wkładała biżuterię do sejfu - rzucił bezradnie Hubert. Porażona stratą Nena nie słuchała go. Ruszyła tam i z powrotem po sypialni, monologując: - Bona! Albo nowa gosposia... siostrzenica Lusi, która czasem ją zastępuje! Mówiłam ci, nie bierze się służby bez referencji! No co się gapisz jak cielę! Rusz się, trzeba zawiadomić policję! Kurwa mać, pierdolę to! Ostatnie zdania wykrzyczała i opadła bezwładnie na łóżko, ze łzami w oczach.

XXXVIII

Marysia siedziała przy stole w kuchni. Nadal była wyciszona, choć wino zaczęło przywracać kolor jej policzkom. Przez całą drogę do domu opowiadałam zabawne historie z mojego i Rafała dzieciństwa. Żeby odwrócić jej uwagę od wypadku i bandytów. Słuchała w milczeniu, czasem uśmiechała się blado. Widziałam, że z trudem panuje nad stresem. Po powrocie posadziłam ją przy stole w kuchni, otworzyłam butelkę wina i napełniłam dwa duże kieliszki. - Rozpijanie nieletniej... Do dna! - powiedziałam tonem polecenia. Opróżniłyśmy kieliszki. Mnie też to było potrzebne. Zwycięstwo nad bandziorami na chwilę dało mi poczucie siły. Potem dotarło do mnie, że mogłyśmy zginąć. I co gorsze - ktoś, kto wydał takie polecenie, wcale nie musiał zrezygnować. Będzie czekał na następną okazję. Pocieszające było, że nie zostałam po prostu odstrzelona. Przestępcom zależało na ukryciu przyczyny mojego zejścia ze świata. Dobre i to. Zobaczyłam, że Marysia przygląda mi się uważnie, z lekkim uśmiechem. - Przepraszam, zamyśliłam się - powiedziałam. - Już robię kolację, musisz umierać z głodu. - Nie umarłam na drzewie, to wytrzymam głód - odparła, biorąc butelkę wina. - Mogę? - Musisz. Wyjątkowo. Marysia nalała wino do kieliszków, do pełna. Wypiłyśmy duszkiem i westchnęłyśmy z ulgą, patrząc sobie w oczy. - Dobrze, teraz zwolnimy - oświadczyłam zdecydowanym tonem i odstawiłam butelkę na bezpieczną odległość. - Chodzi im o to, co zobaczyłaś w stajni? - zapytała Marysia. Miałam nadzieję, że nie wiedziała o tym zdarzeniu. Otworzyłam lodówkę i zaczęłam wyjmować jedzenie. - Obawiam się, że tak - odpowiedziałam z ociąganiem, ustawiając na stole sery i warzywa. Rafał obiecał, że nie będzie cię straszył. Marysia machnęła ręką. Jej oczy świeciły, wino sprawiło, że rozluźniła się, a mowa stała się splątana. - Niczego się nie boję - oświadczyła odważnym głosem. ***

Tym razem komisarz Dąbrowa zjawił się z całą ekipą dochodzeniową. Policja wreszcie była po mojej stronie. Przyglądałam się pracującym przy błyskach fleszów technikom, którzy oglądali porysowany bok volva i pobierali próbki czarnego lakieru pozostawionego przez samochód bandytów. Czułam się bezpieczna. Dąbrowa ubrany był po cywilnemu, w dżinsy, sportową kurtkę i T-shirt, pod którym rysowały się mięśnie szerokiej klatki piersiowej. Wyobraziłam sobie, że zapominam o jego profesji i przyjmuję zaproszenie na kolację. Zostawiłam Marysi opowiadanie o wypadku. - Kiedy trzeci raz spróbowali nas zepchnąć na drzewa na poboczu... - mówiła z błyszczącymi oczami. - Drugi - sprostowałam, patrząc w oczy komisarza. Marysia zademonstrowała ciałem manewry obu samochodów. - Wtedy mama przyśpieszyła. A potem nagle zahamowała. Oni też próbowali zwolnić.

Polecieli w prawo, w lewo, wpadli w poślizg, wpieprzyli się do rowu i przywalili w drzewo! - W stary dąb - uzupełniłam. Umilkłyśmy obie i czekałyśmy na wyrazy uznania. Dąbrowa miał niepewną minę. Poczułam, że coś jest nie w porządku. - O co chodzi? - zapytał Rafał. Komisarz odchrząknął. - Świadkowie utrzymują, że celowo potrąciła pani kierowcę tamtego wozu. - Co?! Chciał nam przywalić jakimś łomem! - krzyknęła Marysia. - I to on nas spychał do rowu! Dąbrowa pokręcił głową. - Nikt tak nie zeznał. Fatalnie, że odjechała pani z miejsca wypadku. To się niestety kwalifikuje jako wykroczenie. A w przypadku ofiar nawet jako przestępstwo. Marysia spojrzała na niego z wrogością. - Żarty jakieś? Pan by też zwiał! Albo zacząłby strzelać! Im pan wierzy, nie nam? To na cholerę pan tu przyjechał? Zapadła cisza. Przeszły mi pomysły na randkę z komisarzem Dąbrową. Wolałam już gangstera Thorna. Gangsterzy nie krzywdzą dziewczyny szefa gangu. - Zrobiłam zdjęcie kierowcy tamtego wozu - powiedziałam. - Ludzie chcieli mnie za to zlinczować. Musiałam odjechać. Marysia była blada. Rafał nie wytrzymał napięcia, wstał i zaczął chodzić po saloniku. - To znaczy, że Ewa może zostać postawiona w stan oskarżenia? Za to, że nie pozwoliła bandytom zabić siebie i Marysi? Nie dostanie policyjnej ochrony? - Zadzwoniłem na komisariat w Piszu - odparł wymijająco Dąbrowa. - I do szpitala. Życiu rannego nie zagraża niebezpieczeństwo. Lekarze nie pozwolili jeszcze, żeby zeznawał. Mogę zobaczyć ten telefon? Sięgnęłam do torebki, wyjęłam zmiażdżony aparat i podałam mu. - Karta pamięci może być cała - zasugerowałam. W jego oczach zobaczyłam uznanie. Marysia i Rafał spojrzeli na mnie zaskoczeni moją wiedzą. Na co dzień byłam techniczną ignorantką. Widocznie stres sprzyja rozwojowi szarych komórek. - Obiecuję, że zbadamy zdjęcia. Jeśli znajdziemy tego osobnika w bazie danych, dostanie pani ochronę - powiedział Dąbrowa. Zabrzmiało to szczerze. Procedury nakazywały mu działać jak policyjnemu robotowi, ale był po mojej stronie. Uśmiechnęłam się. - Bardzo dziękuję. Jeśli to wszystko, chciałabym pana pożegnać. - Do widzenia, pani Ewo. W jego głosie był odcień żalu. Żałuj, służbisto. Wodzowie wywoływali wojny dla kobiet, a ty co? - Do widzenia panu - rzuciłam chłodno. Odwróciłam się, przeszłam przez salon, weszłam po schodach na piętro. Dotarłam do sypialni i wyciągnęłam się na łóżku. - Niech to wszystko jasny szlag - oświadczyłam spokojnym tonem do lampy na suficie. Lampa mignęła współczująco i zgasła. Przepalona żarówka, jeszcze to! W półmroku przesunął

się cień, na łóżku położyła się Marysia. Przytuliła się do mojego boku. Odwróciłam się i objęłam ją. - Wszystko będzie dobrze - powiedziałam cicho. - Wiem - mruknęła Marysia. - Przy tobie niczego się nie boję. Po chwili obie spałyśmy spokojnie.

XXXIX Nie ma lepszego sposobu na stres niż malowanie. Wstałam o piątej rano, żeby popracować nad portretem Wiki. Panowała leśna cisza, śpiewały ptaki, w oddali leniwie szczekał obudzony pies. Przepadam za tą porą dnia. Niebo wygląda jak roztopiona platyna, światło słońca przefiltrowane przez gałęzie pada łagodną zielenią na ściany pracowni. O świcie kolory farb wydają się świeże i dobrze dobrane. Siedziałam przed sztalugami i patrzyłam tępym wzrokiem na niedokończony portret. Nie ma nic gorszego niż stres, kiedy trzeba malować. Z odrętwienia wyrwał mnie ostry klakson samochodu. Zaskoczona spojrzałam na zegarek. Była już dziewiąta rano, cztery godziny minęły bez śladu. Oczy Wiki patrzyły na mnie z lekko kpiącym uśmiechem. Westchnęłam z rezygnacją, odwróciłam portret twarzą do ściany i wyjrzałam przez okno. Przed bramą stało porsche cayenne, obok machała ręką Sandra. Odmachałam i zapraszającym gestem pokazałam na dół domu. Pchnęła furtkę i pomaszerowała w stronę wejścia. Zeszłam szybko na parter. W kuchni zobaczyłam Marysię i Rafała sprzątających po śniadaniu. Wiedzieli, że nie należało przeszkadzać mi w pracy. Przywitaliśmy się uśmiechami i poszłam otworzyć drzwi. Sandra stała już na ganku. Wyglądała świetnie, ubrana w przewiewną seledynową sukienkę i krótki beżowy żakiet. - Wejdziesz na kawę? - zaproponowałam. - Nie, przecież jesteśmy umówione! - rzuciła niecierpliwie. - Pośpiesz się! Spojrzałam na swoje dżinsy i T-shirt. Nie miałam ochoty iść w ten sposób między ludzi. Zauważyła moje spojrzenie. - Doskonale się prezentujesz. Jest pięć po dziewiątej, miałaś dość czasu, żeby się ubrać spojrzała na moją twarz - i umalować. Bierz kosmetyki do torebki i jedziemy! W korytarzu pojawili się brat i córka, oboje gotowi do wyjścia. Sandra ucałowała Marysię, podała rękę Rafałowi. - Przeprosisz Gmurzyńskiego? - zapytała. Rafał mruknął coś niewyraźnie i wyszedł z domu. Marysia poszła za nim. Sandra mrugnęła do mnie. - Co on taki nadęty? - zapytała, patrząc za nimi. - Uważa, że ma rację i nie powinien przepraszać - odparłam usprawiedliwiająco. Dowiedział się, że poseł robi dziwne interesy z Misiem. Sandra podniosła oczy do nieba, czyli sufitu.

- Też mi tajemnica! Wszyscy o tym wiedzą! Spojrzałam na nią zaskoczona. Myślałam, że tylko Patrycja została wtajemniczona przez męża. Weszłam do salonu, odnalazłam torebkę. Sandra mówiła do mnie z korytarza: - To znaczy wiedzą ci, którzy umieją trzymać buzię na kłódkę. Jak twój brat chce walczyć, to niech walczy. Nie przejmuj się, nie takie artykuły wysmarowane w prasie Misio przetrzymał. Gmurzyńskiemu też krzywdy nie zrobią. Politycy zawsze będą układać się z biznesem. A skąd by brali na swoją politykę? Rafał niech się uczy, młody jest. Wyszłam z salonu i uczesałam się przed lustrem przy drzwiach. Sandra wyciągnęła mnie na ganek. - Super, idziemy! Słyszałaś? Tę małą od Misia żona Gmurzyńskiego nakryła w sejmowym hotelu. U męża w pokoju. Chryja byłana całego! Tłumaczył się, że to nowa asystentka... od spraw ukraińskich. No bo biedactwo nie mówi po polsku! Roześmiała się głośno i zaraźliwie. Uśmiechnęłam się, zamknęłam drzwi na klucz i poszłam do citroena. - Strasznie mi żal Neny - mówiła dalej Sandra. - Poradzę jej, żeby wysłała Huberta na jogę. Jak ja Karola. Kto by pomyślał, Hubert i Renatka? Pokręciła głową z niedowierzaniem i ruszyła w stronę swojego porsche. ***

Niedługo później siedziałam na leżaku w ogrodzie Park Cafe, w towarzystwie trzech stałych przyjaciółek i Karoliny. Kieliszek likieru do kawy poprawił trochę nastrój Neny; uśmiechała się, słuchając opowieści Sandry. - Poważnie - mówiła Sandra. - Trenerka nie toleruje mężczyzn. Specjalnie o taką poprosiłam. Karol boi jej się jak diabła, ma za swoje! Joga dla skubańców! - Okropna jesteś! - zawołała rozbawiona Nena. Sandra pomachała na kelnerkę, pokazała na kieliszek. - To samo razy cztery! - Przestań, jesteśmy samochodami - zaprotestowała Karolina. - Ja jestem kobietą, ty możesz być, czym chcesz. - Sandra mrugnęła do niej. - Jeszcze się taki policjant nie urodził, żeby mnie sprawdził. - No nie, ja nie prowadzę, kiedy piję. Trzeba mieć zasady. Tyle tych wypadków powiedziała poważnie Nena. Patrycja się skrzywiła. Sandrze też nie spodobała się ta uwaga. Spojrzała na Nenę i zmrużyła oczy. - Czy któraś z nas kiedykolwiek spowodowała wypadek? Na trzeźwo albo po kieliszku likieru? To faceci robią wypadki, tak czy nie? - No tak - zgodziła się lekko wystraszona Nena. Sandra nie spuszczała z niej wzroku inkwizytora. - Blado mi wyglądasz. Wszystko u ciebie w porządku? - No jasne, dlaczego? - broniła się bezradnie Nena. Postanowiłam przyjść jej z pomocą. - Daj spokój, uwzięłaś się na nią? - powiedziałam z naciskiem. Sandra wzruszyła ramionami. Karolina i Patrycja roześmiały się głośno. Atmosfera została

rozładowana. - Będziecie na mojej aukcji, prawda? - zapytała Patrycja tonem, który oznaczał, że nie przyjmie odmowy. - Oczywiście, Pati - zapewniła ją Sandra, w imieniu nas wszystkich. - Nie pożałujecie. Wystawiam przeszło osiemdziesiąt obrazów - mówiła dalej z dumą Patrycja. - Polscy malarze z École de Paris. I ze szkoły monachijskiej. Byłam zaskoczona. Kiedy i w jaki sposób zgromadziła taką kolekcję? Nie odezwałam się. Nena najlepiej z nas umiała się dziwić. - Pati, jakim cudem takie obrazy? - zapytała z niedowierzaniem. - I tyle? Przecież zaczęłaś kilka miesięcy temu. Patrycja uśmiechnęła się tajemniczo. - Powiem wam, ale totalna dyskrecja? Przytaknęłyśmy z ciekawością. Rozejrzała się, nachyliła nad stolikiem i powiedziała cicho: - Wituś przejął za długi całą kolekcję. Nie mogę powiedzieć od kogo. Powiodła po nas zadowolonym wzrokiem. Byłyśmy pod wrażeniem. Przez chwilę panowała cisza. Patrycja mówiła dalej: - Powiedziano mu, że te obrazy są sporo warte. Wituś nie zna się, ale wziął. Żeby mi zrobić przyjemność. Profesor Byszewski mówi, że dostaliśmy je za jedną piątą ceny. Wyobrażacie sobie, jaki start mojej galerii... Taka kolekcja na aukcji! Zamilkła i czekała na nasz aplauz. Chciałam pogratulować jej i powiedzieć, że chętnie obejrzę obrazy, ale zobaczyłam, że Nena patrzy ponad moim ramieniem szeroko otwartymi oczami. - Czy widzicie to samo co ja? - zapytała, powoli wymawiając słowa, jakby ujrzała ducha. Odwróciłam się. Kilka stolików dalej Renatka w bluzce bez ramiączek opierała się łokciem o poręcz fotela. Na jej przegubie błyszczała zielonymi szmaragdami złota bransoleta. Przed nią siedzieli dwaj mocno zbudowani mężczyźni. Nena wyglądała jak posąg. Sandra i Karolina też zaniemówiły. Patrycja nie zorientowała się, o co chodzi. Renatka odwróciła się w naszą stronę, pomachała przyjaźnie. Bransoleta zamigotała złotymi i szmaragdowymi błyskami. - Czyja mam przywidzenia? - zapytała pobladła Nena. Przez chwilę panowała ciężka cisza. Potem Karolina stwierdziła spokojnym głosem: - Ona ma twoją bransoletę. Ktoś ją ukradł i ta kobieta odkupiła od pasera. Nena pokręciła przecząco głową. - Nie kryj Huberta. Teraz wiem, dlaczego zachowywał się jak cipa - wyszeptała drżącymi ustami. - O co chodzi, może ktoś mi powie? - zapytała z pretensją zdezorientowana Patrycja. Nie znosiła niedoinformowania na temat towarzystwa z Konstancina. - Jeśli to twoja bransoleta, dzwonimy na policję. Nena oderwała wzrok od Renatki, wbiła spojrzenie w okno naprzeciw. - Policja nie ma nic do tego. Niech Hubert sam odzyska moją własność. Albo niech znajdzie inną żonę. Najlepiej tę panią! Nie odprowadzajcie mnie, bardzo proszę. Powiedziawszy to, wstała, chwyciła torebkę i krokiem lunatyczki wyszła z kawiarni. Żadna z nas się nie poruszyła. Czułam się winna, jak zwykle w trudnych sytuacjach. To była przemyślana i brutalna prowokacja. Ktoś chciał zaszkodzić Hubertowi, publicznie go skompromitować. Może

bronił jakiegoś gangstera albo zajmował się ciemnymi interesami. Mój mózg wysilał się, ale brakowało mu danych. - Dobra jest, co robimy? - zapytała Patrycja. - Może zabierzmy jej bransoletę? - Siłą? Tutaj? Chyba oszalałaś! - rzuciła zaniepokojona Sandra. - Jest z dwoma facetami, będą jej bronić - zauważyłam. Patrycja zastanowiła się. - Masz rację. Poczekamy, kiedy pójdzie do toalety. Dopadniemy ją tam i po krzyku. Karolina pokręciła głową. - Oskarży nas o napad. Moja siostra ma rację, niech Hubert udowodni, że zależy mu na rodzinie. Muszę zająć się Neną. - Wstała i podniosła z podłogi torby z zakupami. - Pa, dziewczyny. - Widzimy się w mojej galerii - przypomniała Patrycja. - Tylko nie róbcie głupstw - rzuciła Karolina i poszła do wyjścia. Odprowadziłyśmy ją wzrokiem. Kiedy odwróciłyśmy głowy, przy naszym stoliku stała Renatka i patrzyła z uśmiechem na Patrycję. - Podobno urządza pani aukcję obrazów - powiedziała pogodnym tonem. - Znajomy biznesmen jest zainteresowany nabyciem jakiegoś płótna. Poczułam podziw dla jej bezczelności. Sandra patrzyła na nią jak na zjawę z innego świata. Patrycja zachowała zimną krew. - To niech ci kupi kilka prześcieradeł - odparła, mierząc Renatkę wzrokiem od wysokich szpilek do czubka głowy. - Przy twojej profesji to nieocenione. Uśmiech zniknął z twarzy Renatki. Poprawiła bransoletę na przegubie. - Szkoda, że tyle tu ludzi. Zarobiłabyś, skarbie, po buzi - oświadczyła głosem, w którym zabrzmiał ton półświatka. Oczy Patrycji zabłysły bojowo. - Taak? - zapytała podobnym tonem i zaczęła unosić się z krzesła. Przytrzymałam ją. - Zostaw - powiedziałam szybko. - Ktoś jej kazał sprowokować skandal. Patrycja usiadła i odwróciła się do mnie. - Słusznie, niech wraca do swojej agencji towarzyskiej - zgodziła się. Przez chwilę wydawało się, że Renatka rzuci się na Patrycję. Dwaj mężczyźni, z którymi siedziała, patrzyli w naszą stronę gotowi do działania. Renatka parsknęła pogardliwie, podciągnęła wyżej bransoletę i odeszła do swojego stolika. - Ma szczęście, że nie jest sama - oświadczyła Patrycja wojowniczym tonem. W świecie, z którego pochodziła, darowanie zniewagi było oznaką słabości. - Pati, spokojnie, to tylko Żenadka - powiedziała Sandra. Rozległ się chór buddyjskich mnichów intonujących sylabę„om”. Po chwili zrozumiałam, że to sygnał telefonu. Sandra wyciągnęła komórkę, spojrzała na wyświetlacz i zawołała: - Psiakrew, zapomniałam o sesji z jasnowidzem! - Odebrała telefon. - Halo, Omar, kochany, przepraszam, już pędzę! Chwyciła torebkę i zerwała się. - Czeka na mnie pod bramą... idiotka jestem! - Wrzuciła komórkę do torebki, zdjęła kurtkę z oparcia krzesła. - Zapłacicie za mnie? Sorry, następnym razem ja stawiam! Pa, pa!

Posłała nam pocałunki w powietrzu i pobiegła w stronę wyjścia. Patrycja rzuciła wzrokiem na rachunek, wyciągnęła z torebki platynową kartę bez napisów i położyła na blacie. - Ja płacę - oświadczyła. - Dobrze, że zostałyśmy same. Chcę cię prosić o przysługę. - Tak? - zapytałam zaniepokojona. - Nic takiego - powiedziała uspokajająco. - Mam na oku jeden obraz. Pomożesz mi go kupić? - W jaki sposób? Nie znam się na wycenie. Przerwała mi: - Ma już cenę. Pół miliona. Przez chwilę kontemplowała z uśmiechem wrażenie, jakie wywarła suma. - Sprzedam za milion albo lepiej. Udowodnię Witusiowi, że galeria to nie kaprys, ale prawdziwy biznes. Zawahałam się. - Nie ryzykujesz? Kto ci wycenił ten obraz? Masz przecież osiemdziesiąt płócien znanych malarzy. Pokręciła przecząco głową. - Nie rozumiesz. Te osiemdziesiąt dostał Wituś, ot tak. - Pstryknęła palcami. - Nic go to nie kosztowało. Wszystkim opowie, jaki z niego marszand. A Patrycja? Potrafi tylko wystawić na aukcję, co mąż jej da. Dotarł do mnie wreszcie sens jej planu. - Co to za obraz? - zapytałam. - Rarytas, dzieło sztuki, zachwycający - powiedziała cicho Patrycja, rozglądając się, czy nikt jej nie słyszy. - Witusiowi kopara opadnie! I tobie też, kiedy zobaczysz. Zrobiłam wyczekującą minę. Patrycja nachyliła się i wyszeptała konspiracyjnie: - Madonna z Dzieciątkiem. Malarz ze szkoły Tintoretta, koniec szesnastego wieku. Bardzo możliwe, że jeden z jego synów... Marco Tintoretto. Gwizdnęłam z podziwu i zaskoczenia. - Skąd to masz? Za pół miliona złotych? Patrycja postukała się w czoło. - Jakich złotych, Ewcia, kto mówi o złotych? - Pół milio...na euro? - zająknęłam się lekko. Kiwnęła głową z uśmiechem. - Pójdzie za milion, zakładasz się? Witusia skręci z zazdrości! - Skąd go masz? - Prosto z Włoch, legalnie wywieziony. Majątek rodziny, która przeprowadziła się do Szwajcarii. Kupiony z pierwszej ręki w Lugano. Wiesz, jak to jest... podupadła włoska arystokracja. Po cichu sprzedają. I jak najdalej, żeby uniknąć wstydu. Mam do niego papiery ekspertyzę, fakturę... wszystko! Spojrzałam na nią z podziwem. - Brawo, Pati. Patrycja przyjęła hołd z zadowoleniem. Potem spochmurniała. - Co? - zapytałam z przeczuciem kłopotów. - Jest jedno ale - zaczęła niechętnie. - Nie mogę wziąć pół miliona od Witusia. Może i dałby, choć to sknera.

- Wtedy byłaby to jego zdobycz - domyśliłam się. Przytaknęła z niechętnym skrzywieniem. - Właśnie. Wiem, od kogo pożyczyć, jestem umówiona. Nie chcę iść sama. Pójdziesz ze mną, prawda? Powiedziała to szybko, rzeczowym tonem. Ostatnie zdanie logicznie wynikało z poprzednich i nie można mu było zaprzeczyć. - Ja? Dlaczego ja? - zdziwiłam się, wiedząc, że nie potrafię odmówić. Patrycja westchnęła. - To nie jest bank. I nie proszę cię, żebyś gwarantowała pożyczkę. Od tego gościa dostaje się kasę z ręki do ręki. Potrzebuję świadka, że nie dał mi dwa razy więcej. Przełknęłam ślinę. Tylko tego mi brakowało przy moich problemach. Świadek pożyczki od „gościa z ręki do ręki”. - Pati... - powiedziałam łagodnie. - Takich świadków jak ja likwiduje się za mniejsze pieniądze. - Nie wygłupiaj się! - parsknęła Patrycja. - Nikt nikogo nie będzie likwidował. Gość mnie zna. Będziesz miała oczy otwarte, kiedy będę liczyć kasę. Niech on widzi, że jesteś nie w ciemię bita. To wszystko. - Rozłożyła ręce na dowód prostoty zadania. - Jutro o jedenastej jestem po ciebie. Obejrzymy obraz i jedziemy do Wołomina. - Jasne - potwierdziłam. - Do Wołomina. ***

Kilkanaście minut potem pożegnałam się z Patrycją na parkingu przed willą Park Cafe. Idąc do citroena, zobaczyłam Renatkę odjeżdżającą z dwoma mężczyznami. Pomachała mi przez otwarte okno. Bransoleta błysnęła szmaragdowo po raz ostatni i znikła. Otworzyłam auto i poczułam, że ktoś na mnie patrzy. Ostatnio nie lubiłam być zaskakiwana. Odwróciłam się szybko. Między zaparkowanymi samochodami stał Max i przyglądał mi się z uśmiechem. Przyszło mi do głowy, że jego obecność miała coś wspólnego z występem Renatki. Opanowałam odruch niechęci - druga część mnie, ta nieposługująca się mózgiem, ucieszyła się na widok jego uśmiechniętej twarzy. - Jeszcze jedna kawa? - zaproponował, odczekawszy moje zmieszanie. - Nie, dzięki - odparłam, zanim zdążyłam pomyśleć. - Sok, lody, ciastko? Zaprzeczyłam z upartą miną. W głowie miałam pustkę. Max wymieniał dalej, z miną światowca, który zawsze osiąga swoje cele. - Sushi, pizza, kotlet schabowy z ziemniakami i kapustą? Golonka? Musiałam roześmiać się, mimo że irytowała mnie jego pewność siebie. - Czy ty mnie śledzisz? - zapytałam. - Od tego mam ludzi - odparł bez wahania. Spoważniałam. Rzeczywiście nie brakowało prześladującychmnie ludzi. Max zorientował się, że jego żart nie został dobrze odebrany. Przez kilka sekund patrzyliśmy sobie w oczy w milczeniu. - Pokażesz mi swoje obrazy? - zapytał w końcu miękkim tonem i podszedł bliżej.

- Po co? - zapytałam grzecznie. Zamiast powiedzieć: „Po jaką cholerę?”. - Obrazy nie są po to, żeby je pokazywać? - Na wernisażach. - Nie miałaś wernisażu od dziesięciu lat. - Masz dokładne dane, zbyt dokładne. - No to zaproś mnie do pracowni. Nieźle mi wyszedł ten ping-pong, ale minęłam się z ostatnią piłeczką i zamarłam zaskoczona. - Jak to? - zapytałam niezbyt mądrze. Max serwował dalej, nie pozwalał mi wziąć czasu na rozmowę z trenerem. Z mózgiem. - Co robisz, kiedy chcesz sprzedać obraz? - Chcesz kupić mój obraz? To była beznadziejna obrona. Jeden zero w setach, dla niego. - Nie wiem, nie widziałem żadnego. Ale ludzie mówią, że sprzedajesz. Nikt i nigdy nie próbował tak bezczelnie wleźć do mojej pracowni, miejsca absolutnie zakazanego, nawet dla córki i brata. Musiałam zyskać na czasie. - Zadzwoń, umówimy się - rzuciłam lekkim tonem, co oznaczało: nigdy w życiu! - A teraz? - zapytał Max z wesołymi błyskami w oczach. - Teraz? - powtórzyłam, czując, że patrzę na niego za długo. I z za dużym zainteresowaniem. Jak idiotka na gangstera. - Wykluczone, mam okropny bałagan. - Artysta bez bałaganu, to artysta bez talentu. Jezu, chciałam zawołać, czy ty zawsze wiesz, co odpowiedzieć kobiecie? Okropna cecha! - Jadę za tobą - oświadczył Max i ruszył w stronę długiego, niskiego wozu bez dachu, którego marki nie mogłam odgadnąć. Wsiadłam do citroena. Przez chwilę próbowałam włożyć kluczyk tam, gdzie znajdował się zapłon w mojej toyocie. Oprzytomniałam i uruchomiłam silnik. Wyjechałam z parkingu na ulicę. W tylnym lusterku widziałam opaloną twarz Maxa, nad lśniącą maską pojazdu bez nazwy i bez dachu. ***

Zatrzymałam citroena w ogrodzie przed domem, wbiegłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. Byłam bezpieczna, przynajmniej przez chwilę. Rzuciłam okiem na duże lustro w korytarzu i zobaczyłam przestraszoną kobietę w T-shircie i starych dżinsach, z włosami, w które uderzył piorun. - Spokój, nic się nie dzieje - powiedziałam do lustra. - Gangster nie zaatakuje cię w biały dzień, w twoim własnym domu. A dlaczego by nie? - zapytał mózg. Poza tym nie dlatego panikujesz, dodał złośliwie. Rozległo się pukanie. Chwyciłam leżącą na półeczce pod lustrem szczotkę i przeciągnęłam energicznie po włosach. Trochę lepiej. Otworzyłam drzwi. Na ganku stał uśmiechnięty Max. Chciałam powiedzieć, że zmieniłam zdanie i żeby zadzwonił. Cisza się przeciągała. - Chyba wejdę - zaproponował. - Tak, proszę. Odsunęłam się od drzwi. Z prawej strony, w zasięgu ręki miałam popiersie Napoleona z brązu. Cios cesarzem roztrzaskałby mu głowę, ta myśl uspokajała mnie.

- Tędy - powiedziałam i pierwsza weszłam na schody. Max ruszył za mną. Teraz mogłam zepchnąć do z łatwością w dół. Zastanawiałam się, jakiego narzędzia użyję na piętrze. Może metalowej szpachelki do farb - szybkie cięcie po szyi, i po nim. Zatrzymałam się w korytarzu, pokazałam na mały salonik. - Zaczekaj tu, przyniosę płótna. Max kiwnął głową, wszedł do saloniku. - Usiądź - rzuciłam rozkazująco. Usiadł posłusznie na fotelu, założył swobodnie nogę na nogę i patrzył na mnie z uśmiechem. Dobrze, to ja panuję nad sytuacją, stwierdziłam w myślach. Bez przekonania. - Napijesz się czegoś? - zapytałam łaskawszym tonem. Pokręcił przecząco głową. - Okay, zaraz wracam. Ruszyłam wąskimi schodami na poddasze. Zatrzymałam się za drzwiami pracowni. Patrzyłam na moje obrazy, w większości obrócone do ścian. Nie miałam ochoty pokazać żadnego z nich. Od lat nie próbowałam sprzedawać płócien, które nie były portretami na zamówienie. Kiedy człowiek przeczyta Dostojewskiego, Singera, Márqueza czy Kunderę, nie próbuje zostać poważnym pisarzem. Kiedy wychował się na malarstwie Matisse'a albo van Gogha, nie ma złudzeń, gdzie jest jego miejsce. Zejdę na dół i powiem, że się rozmyśliłam. Albo skłamię, że sprzedałam wszystkie skończone obrazy. Niech wróci za pół roku, kiedy dokończę następny. Za dwa lata. Otworzyły się drzwi pracowni, na progu stanął Max. - Przepraszam, nie mogłem się doczekać - usprawiedliwił się. - Wszystko w porządku? Nie, bardzo nie w porządku, chciałam powiedzieć. - Tak. Ale nikogo tu nie wpuszczam - mruknęłam. Kiwnął głową, pokazał na kilka najbliższych płócien. - Mogę? - Nie. To znaczy tak - odparłam. Czy on cię hipnotyzuje, kobieto? - zapytał mózg. Przemilczałam to. Max podchodził do kolejnych obrazów i odwracał je frontami do pracowni. Po minucie wszystkie płótna patrzyły na mnie oskarżycielsko, nagie i zdradzone. Max wracał wzdłuż ścian, tym razem uważnie przyglądając się obrazom. Stałam pośrodku z mrowieniem w nogach. Zatrzymałam wzrok na metalowej szpachelce, która czekała na stole obok sztalug. Kapała z niej czerwona krew. Max podniósł obraz, który był jawnym plagiatem Matisse'a, postawił go przed płótnem, które zerżnęłam z Blake'a, tuż za następnym, ściągniętym z Wróblewskiego. Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. - Co? - zapytałam ochryple. - Kolejność, zgadza się? - Pokazał na trzy płótna. - Matisse, Blake, Wróblewski. Kiwnęłam głową i przełknęłam ślinę, czując rosnący gniew. Na siebie i na niego. On spokojnie pokazał następne płótna. - Tamte to już Potulska. Rzadko można zobaczyć, jak malarz dojrzewa, uwalnia się od wpływów. Od naśladowania mistrzów do własnej formy. - Malarka - sprostowałam, bo nic innego nie przyszło mi do głowy.

- Dojrzała, samodzielna Potulska - mówił dalej Max. - Dlaczego ich nie sprzedajesz? - Studiowałeś historię sztuki? - zapytałam. Pokręcił głową przecząco. Ruszył znów wzdłuż ściany, przyglądając się obrazom. - Niestety nie, ale kocham malarstwo. Coraz go mniej, coraz więcej hucpy. Nie uważasz? Kiwnęłam posłusznie głową. Gangster Thorn usypiał moją czujność. Ciekawe, jaki wykona następny ruch. Zatrzymał się przed dwoma dużymi obrazami - abstrakcyjnymi wariacjami na temat pracowni i widoku przez okno, z drzewami i niebem. - Chciałbym kupić te dwa - powiedział takim tonem, jakby były już jego własnością. - Na początek. Muszę pomyśleć, w których pokojach i jak powiesić więcej. Te wejdą do sypialni. Moje obrazy mają patrzeć na seksualne podboje pana barona? W życiu. - Jaka jest ich cena? - zapytał Max. - Nie mają ceny - odparłam szybko. Chwycił oba obrazy. - Okay, biorę za darmo. Dzięki. Minął mnie i wyszedł z pracowni. Szpachelka była za daleko, musiałam natychmiast zepchnąć go ze schodów. Zbiegłam na pierwsze piętro. Max dotarł już na parter, zręcznie manewrując na schodach dużymi płótnami. Wyszedł z domu, zanim zdążyłam rzucić się na niego z cesarzem. Podszedł do swojego pojazdu bez dachu, wstawił płótna na tylne siedzenie i wsiadł za kierownicę. - Zadzwoń, kiedy wymyślisz cenę. Ponegocjujemy - powiedział, uruchamiając przyciskiem silnik. - Namalujesz dwa portrety przyjaciół? Nie będę się spierał o sumę. - Mężczyźni? W jakim wieku? - zapytałam, żeby odwrócić jego uwagę. - Dwa lata i cztery. Ma dwoje dzieci, pomyślałam rozczarowana. Na pewno opowiada każdej kobiecie, jak trudno mu się rozwieść. - Dzieci? Trudny temat. - Alabaster i Leonid, moje konie - wytłumaczył z lekkim uśmiechem. - Widziałem twój portret Grafa, świetny. I ten mężczyzny, w saloniku. - To mój mąż. - Tak pomyślałem. Przykro mi. Zamilkliśmy oboje. Przywołanie tematu Henryka nie było dobrym pomysłem. - Zadzwoń z ceną, dobrze? - zaproponował poważnym tonem. - Te dwa płótna i dwa portrety. - Zadzwonię. Kiwnął głową zadowolony. - Cieszę się, że jesteś tak dobra. Nie byłam wcale dobra, byłam zła na siebie. O co mu znowu chodzi? - Nie rozumiem - powiedziałam nieufnie. - Tak dobra w swoim fachu - wyjaśnił. - Do widzenia. - Do widzenia. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. Potem on odwrócił się, przesunął dźwignię skrzyni biegów i odjechał z cichym pomrukiem silnika. Witamy w świecie ciemnych interesów i ciekawego życia - mówiło do mnie wyjeżdżające

przez bramę lśniące cygaro.

XL Wszystko, co działo się w domach i głowach moich znajomych z Konstancina, było połączone niewidocznymi splotami, których używa los, chcąc pomieszać ludziom szyki. Można próbować zrozumieć jego wybiegi, ale nie przewidzieć. Jak więc mu przeciwdziałać? Najprościej ujął to Szekspir, ustami Hamleta: „O, gdyby można było czytać z księgi losu!”. Ale Pearl Craig, amerykańska pisarka z dziewiętnastego wieku, słusznie zauważyła: „Ludzie zrzucają wszystkie swe głupstwa na jedną kupę, tworząc potwora, którego zwą losem”. Istnieje więc los czy nie? W czasie, kiedy byłam okradana z obrazów, los postanowił skomplikować sytuację w domu Patrycji i Witusia. Ich wybudowana dwa lata temu rezydencja z pewnym trudem zmieściłaby się na miejscu pałacu prezydenta. W jednym z rozległych skrzydeł tej budowli światło popołudniowego słońca przeniknęło przez ogromne okna, przemknęło między zasłonami sypialni i oświetliło dwa nagie ciała. Wiki delikatnie odsunęła ramię obejmującego ją kochanka. - Darek, oni niedługo wrócą - rzuciła niecierpliwie. Chłopak spojrzał na nią z niepokojem. - Sam nie wiem... - zaczął niepewnie. - Teraz mi to mówisz? - przerwała mu Wiki. Wstała i zaczęła się szybko ubierać. - Jak chcesz, poszukam prawdziwego faceta - oświadczyła, zapinając biustonosz. Darek zmieszał się. - Nie powiedziałem nie, ale... Wiki wciągała już energicznie dżinsy. - Jakie ale? Gadaliśmy, tak czy nie? - No tak... - przyznał niepewnie. Wstał z łóżka, poczuł się niezręcznie ze swoją nagością i zasłonił dłońmi przyrodzenie. Wiki sięgnęła do torebki, wyciągnęła duży pistolet, rzuciła go na łóżko. - Masz pięć sekund. Darek patrzył bez ruchu na mordercze narzędzie, które leżało na miejscu ich miłosnych zapasów. - Raz... dwa... trzy... - zaczęła odliczać Wiki, patrząc twardym wzrokiem w spłoszone oczy kochanka. ***

Kilkanaście minut później dwie sylwetki wymknęły się z sypialni na piętrze i ruszyły w dół szerokimi schodami. Wiki szła pierwsza, za nią podążał Darek, ściskając w spoconej dłoni wielki pistolet. Dotarli bez przeszkód na parter, przeszli przez wielki, pusty salon. Wiki otworzyła drzwi gabinetu ojczyma, popchnęła Darka do środka. Zatrzymali się przed dużym biurkiem, za którym ostatnie promienie słońca oświetlały złocone grzbiety książek dużej biblioteki. Chłopak przełożył pistolet do drugiej ręki, wytarł dłoń o spodnie. Oddychał szybko i płytko,

jak w ataku astmy. Wiki podeszła do okna, wyjrzała na zewnątrz, cofnęła się i zaciągnęła szczelnie story. Odwróciła się zadowolona do Darka, mrugnęła, żeby go uspokoić. - Czysto - powiedziała tonem zawodowca. Podeszła do biblioteki, przesunęła dłonią po kolumience podpierającej półkę, nacisnęła lekko. Kolumienka cofnęła się. Wiki chwyciła brzeg półki i pociągnęła. Złocone grzbiety książek okazały się mistyfikacją, otwierający się prostokąt biblioteki odsłonił ścianę z wbudowanym sejfem. Darek podszedł bliżej, spojrzał na czarny kwadrat z numerami na środku stalowych drzwiczek. - Znasz szyfr? - zapytał ochrypłym szeptem. - A jak myślisz? - odparła z błyskiem w oczach. - Data jego pierwszych stu milionów. Opijał je hucznie z matką. Wymyślił, idiota - zakończyła pogardliwie. - To po co to? - Darek podniósł dłoń z pistoletem. Wiki pokazała na sejf. - Cwaniak włożył tam alarm. - Twój ojczym? - A kto? Zaraz przyleci ochroniarz - westchnęła niecierpliwie i pokazała na ścianę przy drzwiach. - Stań tam. Darek nie poruszył się, patrzył na nią przestraszony. - Kurde... słyszysz, co mówię?! - zawołała. Darek ocknął się z odrętwienia, podszedł do ściany za drzwiami. - Nie zabiję człowieka - powiedział cicho. - Nikogo nie będziesz zabijał - sprostowała. - Masz go nastraszyć, ile razy mam mówić? Gdyby podskakiwał, strzelisz nad głową. Dasz radę? Darek przytaknął i zastygł z pistoletem uniesionym lufą do góry. Wiki odwróciła się do sejfu, szybko przycisnęła kombinację cyfr. Rozległo się ciche kliknięcie, drzwiczki się otworzyły. Wiki odwróciła się z uśmiechem triumfu. Chłopak był bledszy od ściany, o którą się opierał. - Nie zemdlej mi tylko - mruknęła Wiki. Włożyła rękę do sejfu. W całym domu rozległo się wycie alarmu. W gabinecie zaczęło pulsować czerwone światło. - Prawdziwy zbok, mówiłam! - parsknęła pogardliwie Wiki. Usiadła z wdziękiem na biurku. Dygotała z napięcia, ale posłała Darkowi uspokajający uśmiech. Czekali oboje w milczeniu, z mocno bijącymi sercami. Po chwili przez wycie alarmu przebił się tupot ciężkich butów. Pchnięte drzwi uderzyły w Darka, wielki ochroniarz z pistoletem gazowym i paralizatorem wbiegł do biura. Zatrzymał się zdumiony na widok uśmiechniętej Wiki i otwartych drzwi sejfu. Do jego potężnego ciała nie pasowała okrągła, łagodna twarz. Po sekundzie odzyskał panowanie, schował pistolet do kabury. - Co ty wyprawiasz, dziewczyno? - zapytał spokojnym głosem. - Dobieram się do sejfu Witusia - odparła Wiki. - Wyjechał do miasta, prawda? - No tak, pani Patrycja też - przyznał niechętnie ochroniarz. Wyciągnął z kieszeni pilota i przycisnął guzik. Alarm ucichł,zgasło też czerwone światło. Ochroniarz pokazał na sejf. - Nic nie wzięłaś? - Jeszcze nie. Ale mam zamiar - wyznała, patrząc w jego oczy.

Ochroniarz pokręcił przecząco głową. - Wiesz, że nie mogę na to pozwolić. Zamkniemy teraz sejf, dobrze? Wiki również pokręciła przecząco głową. - Nie. Ochroniarz zbliżył się do sejfu, zajrzał do środka. - Jak wolisz. Będę musiał zadzwonić do pana Witolda. Gdzie twój kolega? Nie widziałem, żeby wychodził. - Kochaliśmy się i śpi - odparła. Ochroniarza od dawna nic nie dziwiło. Wyciągnął telefon komórkowy. - Niech pan tego nie robi - poprosiła. - Twój ojczym mi płaci - przypomniał i zaczął wybierać numer. Od ściany rozległ się ochrypły głos Darka. - Ręce do góry! Ochroniarz odwrócił się zdumiony, spojrzał na chłopaka i pistolet w jego ręku. - A ty skąd to masz? Oddaj natychmiast! - rzucił rozkazującym tonem i ruszył w stronę Darka z wyciągniętą ręką. Był wyższy od niego o głowę i dwa razy cięższy. - Uważaj! - krzyknęła ostrzegawczo Wiki. Darek z determinacją zacisnął zęby, wymierzył lufę pistoletu w podłogę i nacisnął na spust. Rozległ się wystrzał, pocisk wybił dziurę w parkiecie przed stopami ochroniarza. Ten zatrzymał się raptownie i sięgnął do kabury. Lufa podskoczyła, mierzyła teraz w jego pierś. Ręka trzymająca pistolet dygotała. - Nie radzę! - zawołała Wiki, zeskakując z biurka. - Mój chłopak zrobi ci dziurę w brzuchu. - Wiki, do cholery... czy wyście powariowali?! - rzucił ochroniarz, nie spuszczając wzroku z pistoletu. - Nie, my się kochamy, mówiłam przecież - odparła. Wyciągnęła z tylnej kieszeni dżinsów rolkę srebrnej taśmy i stanęła za jego plecami. - Daj ręce. Ochroniarz nie ruszył się. Wiki trąciła go w plecy. - Chcesz zginąć za kasę ciula? Jej słowa wywołały przypływ odwagi Darka. Zbliżył się, przystawił lufę do czoła ochroniarza i wycedził przez zęby: - Łapy, słyszałeś? Ochroniarz zacisnął usta, wyciągnął ręce za plecy. Wiki zaczęła owijać je taśmą. ***

Godzinę później szosą prowadzącą z Konstancina na wschód pędził wielki czarny hummer, za którego kierownicą siedział blady ze złości Wituś. Po odjeździe Wiki z Darkiem ochroniarz uwolnił się z więzów, potem zadzwonił do Witusia, opowiedział o napadzie i obrabowaniu sejfu ze stu tysięcy dolarów. Wituś i Patrycja kierowali właśnie przygotowaniami do aukcji obrazów. Oboje natychmiast wyszli z galerii, wskoczyli do wozu i w pół godziny zajechali pod dom w Konstancinie. Pościg ruszył śladem uciekinierów. Ochroniarz kierował Witusiem za pomocą sygnałów GPS w uprowadzonym samochodzie Patrycji. Po godzinie ostrej jazdy hummer zahamował gwałtownie przed skrzyżowaniem dróg w formie

litery T. Wituś spojrzał w lusterko. - No i gdzie? - rzucił z irytacją. - Nie jestem pewien - odparł z tylnego siedzenia ochroniarz, patrząc na ekran iPoda. - Czego nie jesteś pewien? Myśl, debilu! - krzyknął Wituś. - Wygląda, jakby zjechali z szosy - powiedział ochroniarz, przełykając z trudem zniewagę. Wituś sięgnął do tyłu, wyrywał mu iPoda z ręki. Spojrzał na ekran, pokazał palcem na pulsujący punkt. - To oni! Tak czy nie? - Tak, proszę pana - zgodził się ochroniarz. Wituś przeciągnął dwoma palcami po ekranie, przybliżając obraz. - Uciekają jebaną polną drogą! Nie widzisz, idioto? Zabiję, jak Boga kocham, zabiję! - Przestań pajacować, nikogo nie zabijesz - rzuciła zirytowana Patrycja. Wituś spojrzał na nią ciężkim wzrokiem. Oddał iPoda ochroniarzowi, chwycił kierownicę i nadepnął na pedał gazu. Hummer skoczył do przodu, zjechał do rowu, wydostał się na ścieżkę prowadzącą przez otwarte pola i przyśpieszył, podskakując na wybojach. Wituś spojrzał w lusterko. - Wziąłeś ostrą broń? - zapytał. - Tak, proszę pana - odparł ochroniarz. - Ale... - Zamknij dziób! - przerwał mu Wituś. - Nie interesuje mnie twoje ale. Takiemu szczeniakowi dać się sterroryzować! Amator! Za co ja ci płacę? Hummer zbliżył się z dużą szybkością do kępy drzew. - Zwolnij, bo nas zabijesz - powiedziała zaniepokojona Patrycja. - Gówno się znasz - stwierdził Wituś, kierując wóz wprost na drzewa. Ochroniarz odłożył iPoda na siedzenie obok. - Pan się zatrzyma - powiedział spokojnym głosem. - Niby jak? - zapytał Wituś. - Pan zatrzyma samochód, wysiadam. - Co ty mi tu pieprzysz... nigdzie nie wysiadasz! - krzyknął rozjuszony Wituś. Ochroniarz otworzył tylne drzwi. Wituś zahamował gwałtownie przed kępą drzew. Ochroniarz wysiadł i zatrzasnął drzwi. Wituś opuścił szybę. - Odwaliło ci? - zapytał zdumiony. Ochroniarz bez słowa odwrócił się i ruszył ścieżką przez pola, w stronę szosy. Wituś zacisnął usta, podniósł szybę i nacisnął na gaz. - Niech go szlag - rzucił przed siebie. Hummer wjechał między drzewa, zakołysał się na głębokich wybojach. Patrycja przyglądała się mężowi z kpiącym uśmiechem. - No i gdzie ten gówniarz jedzie? - warknął Wituś, kręcąc kierownicą. - Rozwali twojego range rovera - dodał z satysfakcją. Uśmiech nie zniknął z twarzy Patrycji. - A jak się na ciebie rzuci ? - zapytała lekkim tonem. - Ma twój pistolet. - Co takiego? - zapytał Wituś i zatrzymał samochód. Przez chwilę stali bez ruchu za kępą drzew, na granicy następnego pola.

- Tchórz - powiedziała Patrycja. Wituś zmełł w ustach przekleństwo, ruszył ostro. Hummer okrążył kępę drzew, wrócił na ścieżkę i popędził w stronę szosy. W oddali widać było ochroniarza idącego spokojnym krokiem przez pole. Hummer dogonił go i zwolnił. Wituś opuścił szybę. Ochroniarz zatrzymał się, czekał w milczeniu. Wituś sapał, próbując opanować gniew. Patrycja wychyliła się przez niego do okna. - Mąż chce pana przeprosić. Sam nie da rady, boi się. ***

Niecałe pół godziny później zabłocony hummer zatrzymał się przed ogrodzeniem, za którym widać było dom usadowiony pomiędzy drzewami, na wysokim brzegu nad Narwią. Wituś, Patrycja i ochroniarz w milczeniu patrzyli na range rovera zaparkowanego w alejce za bramą. - Czyja to, kurwa, melina? - rzucił Wituś, nie oczekując odpowiedzi. Patrycja otworzyła drzwi wozu, wysiadła. - Czekaj, gdzie leziesz! - powstrzymał ją Wituś. - Gówniarz ma mojego gnata. Niech on idzie. Pokazał na ochroniarza, który od razu wysiadł z samochodu. - Pan Witold ma rację - powiedział. - Chłopak może nie wytrzymać napięcia. O mało nie przestrzelił mi stopy. Patrycja kiwnęła głową, wróciła do samochodu. - Idź, dość gadania! - rozkazał niezadowolony z ich porozumienia Wituś. Ochroniarz odwrócił się, podszedł do furtki i nacisnął klamkę. Furtka była zamknięta. Ochroniarz wszedł na bramę, zeskoczył do ogrodu, podszedł do range rovera i pociągnął za klamkę. Drzwi samochodu się otworzyły. Wsunął głowę do środka i przez chwilę się nie poruszał. - Czego debil tam szuka? - nie wytrzymał Wituś. - Idź do domu, na co, kurwa, czekasz!? wrzasnął przez otwarte okno hummera. - Ciszej, zwariowałeś? - Patrycja szarpnęła go za ramię. - Nie dotykaj mnie! - zawarczał Wituś. Ochroniarz przeszedł z powrotem przez bramę, podszedł do hummera. W ręku trzymał pistolet. - Zostawił go w skrytce - powiedział. Wituś otworzył drzwi, wyskoczył z wozu, wyciągnął rękę. Ochroniarz schował broń za siebie. Wituś natarł na niego. - Dawaj to! - krzyknął. - Nie wygłupiaj się! - zawołała Patrycja, wyskakując z hummera. - Oddaj pistolet! - pieklił się Wituś. - Oddawaj moją własność! Szarpał za ramię ochroniarza i próbował obiec go, żeby chwycić pistolet. Ochroniarz kręcił się dookoła osi, zasłaniał ciałem przed atakami. Taniec wielkiego ochroniarza i biegającego dookoła krótkonogiego Witusia wyglądał jak występ dwóch komików. Patrycja nagle parsknęła śmiechem. Wituś usłyszał śmiech żony, zatrzymał się zdyszany. Spojrzał pogardliwie na ochroniarza i oświadczył zimnym tonem:

- Dobrze, idziesz ze mną! Powiedziawszy to, podszedł do bramy, wdrapał się na nią i zszedł do ogrodu. Ochroniarz schował pistolet za pasek spodni, ruszył za Witusiem. Obaj pomaszerowali w stronę domu. Patrycja zawahała się, potem szybko przeszła przez bramę i biegiem dołączyła do nich. ***

Drzwi domu były otwarte, w wyłożonym marmurem hallu panowały chłód i cisza. Wituś i Patrycja szli za ochroniarzem, który sprawdzał kolejne pomieszczenia. Minęli w ten sposób kuchnię i dwie małe sypialnie. Zatrzymali się na środku dużego salonu, którego przeszklone drzwi wychodziły na ogród. Widać stąd było panoramę płynącej poniżej rzeki, przecinającej malownicze łąki. - No pięknie - mruknął Wituś. - Twoja córka trafiła do burdelu. Wiedziałem, że tak się to skończy. - Zamknij się - rzuciła Patrycja. - Burdele są pilnowane. Dobrze wiesz, bo często byłeś klientem. - Zwróciła się do ochroniarza: - Są na górze. Ochroniarz ruszył w stronę korytarza. Patrycja poszła za nim. Wituś pokręcił głową z politowaniem i nagle wrzasnął na cały głos: - Wiikiii! Patrycja podskoczyła przestraszona. Ochroniarz się zatrzymał. - Wiikii! - wrzasnął znów Wituś. Przez moment panowała cisza, potem z pierwszego piętra rozległ się kobiecy głos: - Nie zamknąłeś drzwi. - Chodź tu natychmiast! - krzyknął ostro Wituś. - I twój fagas też ma zejść! Patrycja westchnęła z rezygnacją. Wróciła do salonu, usiadła na sofie pod ścianą. Ochroniarz czekał bez ruchu. Minęła chwila ciszy. Wituś przeszedł kilka kroków tam i z powrotem z groźną miną. Na schodach rozległy się kroki bosych stóp, do salonu weszła Wiki. Była owinięta białym prześcieradłem, naga pod spodem. Za nią szedł Darek, ubrany w bokserki i podkoszulek bez rękawów. - Jak nas znaleźliście? - zapytała Wiki zrezygnowanym tonem. Wituś ruszył w stronę Darka, zatrzymał się o kilka centymetrów od jego twarzy. - Oddawaj moją forsę, gnoju! Pójdziesz siedzieć, i to na długo, obiecuję ci! - wyrzucił z siebie ze złością, pryskając śliną. Darek odsunął się, wytarł twarz dłonią. - To ja wzięłam pieniądze - uprzedziła jego odpowiedź Wiki. - Siedź cicho, gówniaro! - rzucił w jej stronę Wituś i dalej mówił do chłopaka: - Czyja to melina, jebańcu? - Proszę grzeczniej do mojej żony - odparł z godnością Darek. - Jakiej żony? - zapytał zaskoczony Wituś. Patrycja szybciej zrozumiała sens tego zdania. Otworzyła z wrażenia usta, spojrzała z niedowierzaniem na Wiki. - Dom należy do mojego ojca - oświadczył Darek i podszedł do Wiki. - Oddajmy im pieniądze i niech sobie jadą.

Tymczasem do Witusia dotarło, co usłyszał. Odwrócił się do Wiki, która przytuliła się do ramienia Darka. - Jakiej żony? Co on pierdoli? - spytał z rosnącą złością. - Nie wyszłaś chyba za tego gnojka bez mojej zgody? - Wyszłam - powiedziała Wiki i pokazała mu język. - Możesz się walić, sam jesteś gnojkiem. Witusiem zatrzęsło z wściekłości. - Co ty powiedziałaś? - zapytał przez zęby, ruszając w jej stronę. Przed nim stanął Darek. - Ostrzegam pana... - Zejdź mi z drogi! - krzyknął Wituś i zamachnął się, żeby go uderzyć. Chłopak chwycił za przegub Witusia, pociągnął go na siebie i wykonał rzut przez biodro zwany koshi waza. Wituś runął z hukiem i wrzaskiem bólu na podłogę. Wiki parsknęła śmiechem. Patrycja i ochroniarz zamarli. Wituś podniósł się z trudem na czworaka i zawył zduszonym głosem: - Załatw go! Na co czekasz?! Załatw bydlaka! Ochroniarz nie zareagował. Patrycja zerwała się z sofy. - Spokój! - krzyknęła i podeszła do córki. - Wzięłaś z nim ślub? Bez mojej wiedzy? Nie wierzę ci. - Pokaż im - poleciła Wiki. Darek podszedł do małego sekretarzyka, otworzył klapę, wyciągnął coś z jednej z szufladek. Wręczył Patrycji złożony dokument. Ona rozłożyła papier, przebiegła wzrokiem po wydrukowanej treści. Potem podniosła zdumione oczy na Wiki. - O Boże... Dziecko, popełniasz ten sam błąd co ja - powiedziała cicho. Wiki wzruszyła ramionami. - To się okaże. Tymczasem ochroniarz postawił na nogi Witusia, podprowadził go do fotela i pomógł mu usiąść. Wituś kulał, trzymając się za kręgosłup, pobladły dygotał ze złości i upokorzenia. - No to dobrze... świetnie - rzucił przez zęby, wyciągając telefon komórkowy. Wybrał numer. - Pogotowie policyjne, proszę czekać na przyjęcie zgłoszenia - rozległ się kobiecy głos. - Wyłącz to - poprosiła Patrycja. Podeszła do męża z dokumentem w wyciągniętej dłoni. Wituś pokręcił ponuro głową. - O nie, kochana. Twoja córka wpadła w łapy naciągaczy, a ja na pewno nie puszczę tego płazem! Nie obchodzi mnie, czy wzięła z nim ślub. Ojciec tego bandziora też jest lewusem, to jasne. Jeśli im się wydaje, że można mnie szantażować, to bardzo się pomylili! W telefonie rozległ się męski głos: - Komisariat policji, starszy aspirant Kowalik, słucham. - Najpierw przeczytaj - powiedziała z naciskiem Patrycja. Bez słowa rozpostarła dokument, palcem pokazała na linijkę tekstu. Wituś spojrzał na wskazany fragment. - Chwileczkę - rzucił do telefonu. Spojrzał pytająco na Patrycję. - Jaki znowu Gmurzyński? Patrycja pokazała na Darka. - Ja jestem Gmurzyńska - oznajmiła zaczepnie Wiki.

- Czekaj, czekaj... cicho bądź! - zdenerwował się Wituś. Zapominając o bólu kręgosłupa, wstał z fotela i zwrócił się do Darka: - Twój ojciec nazywa się Gmurzyński? - Nazywa się Gmurzyński? - przedrzeźniła go Wiki i ciągnęła dalej kpiącym tonem: - Poseł Gmurzyński? Tak, ten sam... poseł Gmurzyński. Ojej... - Przewróciła oczami. - To gdzie jest pana dupa, żebym mógł ją polizać? - Wiki, wystarczy! - zawołała stanowczo Patrycja. Wituś przypomniał sobie o telefonie, przyłożył go do ucha. - Przepraszam, zaszło nieporozumienie - powiedział i rozłączył się. Usiadł z powrotem w fotelu, spojrzał pogubionym wzrokiem na Wiki i jej męża. Wszyscy czekali, co powie. - No, wykrztuś coś! - ponagliła Patrycja. Wituś odchrząknął, poprawił się w fotelu i zmusił do uśmiechu. - I po co ten cyrk? - zaczął z przymusem, ale z każdym słowem szło mu coraz naturalniej. Jak się kochacie, trzeba było przyjść i powiedzieć... jak ludzie. Po diabła zabierać kasę i uciekać? Brakuje wam na samochód? Wiesz, Wiki, że niczego ci nie odmawiam. O głupie sto tysięcy zielonych mogliście zabić człowieka. - Pokazał ręką na ochroniarza i umilkł znacząco. - Moja wina - powiedział cicho Darek. - Ojciec nie zgadzał się na ślub. Chcieliśmy wyjechać z kraju. - Dlaczego tata się nie zgadza? - zapytał zdziwionym tonem Wituś. - Mówi, że nie chce takich związków z biznesem. Zaszkodziłoby to jego wizerunkowi odparł Darek. Wituś zacisnął usta, skrzywił się w uśmiechu. - Wizerunkowi mówisz? Ciekawe. A inne związki nie szkodzą tacie? No nic, pogadam z nim, jakoś się załatwi. - Podniósł się z fotela, rozłożył ręce i zakończył z satysfakcją: - W końcu mleko już się rozlało, prawda?

XLI Obudziło mnie potrząsanie za ramię. Zobaczyłam nad sobą twarz Patrycji. Za nią stał Rafał. - No wreszcie! Co się z tobą dzieje?! - zawołała. - Budzisz się jak borsuk po zimie. Łyknęłaś jakieś prochy? - Która godzina? - zapytałam, próbując oprzytomnieć. - Nieważne! - odparła niecierpliwie. - Dzwonię od rana. Czekaj! - Odwróciła się, wypchnęła Rafała z pokoju. - Nie podsłuchuj! - rzuciła za nim i zamknęła drzwi. - Albo jedziesz ze mną do tego faceta, albo po mnie! - powiedziała desperackim tonem. Nie miałam pojęcia, o czym mówiła. Usiadłam na łóżku. Patrycja zauważyła moje wahanie. - Odpowiedz mi! - ponagliła niecierpliwie. Przypomniałam sobie wreszcie. - Madonna z Dzieciątkiem? Gość z ręki do ręki... Wołomin. - Obiecałaś mi i nie odbierasz telefonu! - Czekaj, daj pomyśleć - broniłam się słabo. - Może jednak weź od Witusia.

- Po moim trupie! Taka szansa więcej się nie powtórzy. Udowodnię, że też coś znaczę! oświadczyła mocnym głosem Patrycja. Usiadła na łóżku i wzięła mnie za rękę. - Nie zostawiaj mnie samej, błagam! Mam jazdy po uszy, od wczoraj nie śpię, nie dam sama rady. Opowiem ci, co nam wywinęła Wiki, to padniesz. ***

Pojechałyśmy range roverem Patrycji. Po drodze usłyszałam o nagłym małżeństwie Wiktorii. Dom na przedmieściach Wołomina wyglądał tak, jak sobie wyobrażałam: ukryta między drzewami obskurna willa z lat siedemdziesiątych. Za ogrodzeniem szalały dwa potwory, które stworzono, krzyżując psy z niedźwiedziami grizzly. Odgonił je przekleństwami i kopniakami osobnik o wyglądzie zapaśnika sumo. Patrycja zatrzymała się blisko drzwi willi, żebyśmy zdążyły uciec. Potem czekałyśmy pół godziny w pomieszczeniu na parterze, ze ścianami obwieszonymi zakazanymi trofeami z Afryki. Patrycja wypaliła pół paczki papierosów. Wędrowała nerwowym krokiem między drzwiami tarasu a przeciwległą ścianą. Taras był zamknięty, za szybą oba grizzly przyglądały się nam spokojnie, czekając na porę karmienia. Wreszcie rozległy się ciężkie kroki i do pomieszczenia weszli dwaj mężczyźni. Starszego, niedużego i chudego, poprzedzał wystający brzuch. Małe, inteligentne oczy osadzone miał blisko cienkiego nosa, który zwisał nad wąskimi ustami. Wyglądał jak marabut, który najadł się padliny i ma kłopot, żeby ją strawić. Młodszy w wolnych chwilach mógł się wynajmować jako buldożer. W ręku trzymał torebkę, która dla normalnego człowieka byłaby dużą torbą. Marabut podszedł do Patrycji, chwycił ją za dłoń. - Piękniejesz, Pati - powiedział z uśmiechem i pocałował ją w policzek. Potem odwrócił się do mnie. - To jest twoja propozycja dla starego przyjaciela? Co powiesz, ślicznotko, na jacht na Karaibach? - Przestań, Dinks! - rzuciła z naganą Patrycja i wymierzyła mu klapsa w rękę. Marabut usiadł w głębokim fotelu, wpatrując się w mój biust, i skinął głową. Buldożer postawił torbę na stoliku przed kominkiem. - Na co ci to? - zapytał Dinks. - Interes - odparła Patrycja i podeszła do torby; jej oczy błyszczały. - Pół bańki euro? Dinks kiwnął głową. - Przebitka? - pytał dalej. - Jeden do dwóch, albo lepiej. - Dopuść mnie, jak taki dobry biznes - zaproponował. - Nie w twoim stylu - odparła Patrycja. Marabut podniósł brwi. - To znaczy? - zapytał. - Legal. Skrzywił się. - Wszystko w tym kraju jest legal. Kiedy się zapłaci, komu należy. Patrycja otworzyła torbę. Patrzyła na jej zawartość w milczeniu. - To legalny legal. Bez takich - powiedziała.

Dinks odwrócił się do mnie. - Co ty na to? - Legalny legal - potwierdziłam stanowczo. - Chcesz kwit? - zapytała Patrycja, nie odrywając wzroku od pieniędzy w torbie. Dinks się roześmiał. - No co ty, dziewczyno, od ciebie? Wituś wykupi cię z samego piekła. Poczułam chłodny dreszcz w kręgosłupie. „Piekło” wymówił tonem pieszczotliwie groźnym. Jakby miał cichy układ z Lucyferem. Patrycja nerwowo oblizała wargi, przewierciła go błyszczącym wzrokiem. - Nie żyjesz, jak dasz cynk Witusiowi - oświadczyła. - Niby jak? - zapytał, udając powagę, marabut. Buldożer uśmiechnął się i był to jego pierwszy ludzki odruch. - Możesz na mnie liczyć - zapewniła Patrycja. Podziwiałam jej odwagę. Dinks pokiwał głową. - Brawo, Pati - powiedział z uznaniem. - Jak ci się znudzi Konstancin, wróć do Wołomina. Poszalejemy. - Pokazał na torbę. - Dziesięć procent co miesiąc. - Dużo - stwierdziła Patrycja. - Pieniądz kosztuje. Bierzesz czy nie? - Biorę. Patrycja podniosła torbę. Dinks wskazał palcem ze złotym sygnetem na swój policzek. Podeszła do niego i pocałowała. Pokazał na drugi i dostał następnego całusa. Odwrócił się do mnie i znów pokazał na policzek. Powstrzymałam się, żeby nie podejść i nie pocałować go. Miał jednak charyzmę przywódcy. Dotknęłam palcami ust i uniosłam dłoń w jego stronę. Uśmiechnął się pobłażliwie. Wyszłyśmy z domu. Grizzly i sumo nie pojawili się. Patrycja wrzuciła torbę na tylne siedzenie i wyszeptała: - W imię Ojca i Syna. Wsiadłyśmy do samochodu. Odwróciłam się, kiedy jechałyśmy w stronę bramy. Marabut oparł się o parapet okna i patrzył na nas poważnie. Za nim stał Lucyfer. Patrycja zapaliła papierosa, wyjechała na ulicę. - Na pewno nie chcesz polecieć z nim na Karaiby? - zapytała z błyskiem w oku.

XLII Życie towarzyskie i interesy mieszkańców Konstancina toczyły się nieprzerwanym rytmem, który na całym świecie napędzają wielkie ambicje. Tego wieczoru wszyscy pragnący się liczyć w warszawce zostali zaproszeni lub załatwili sobie zaproszenie na aukcję obrazów Patrycji. Jej galeria otworzyła podwoje na parterze i pierwszym piętrze małego biurowca. Przeszklony budynek poprzednio był zabytkową kamienicą. Pewien biznesmen odkupił prawa własności od spadkobierców i odzyskał kamienicę. Konserwator nie cenił starej architektury i w ten sposób na miejscu osiemnastowiecznej fasady pojawił się nowoczesny dziwoląg. Wituś wynajął połowę

budynku na galerię żony. Włożyłam wieczorową sukienkę, artystycznie naprawioną przez krawcową, i zaskoczona zauważyłam, że nie jest już za ciasna. Widocznie stres ostatnich dni pomógł odzyskać figurę sprzed lat. Wiwat gangsterzy. Godzinę zajęło mi przekonywanie Rafała, żeby wywiązał się z obietnicy i pojechał ze mną na aukcję. Kolejny raz musiałam wysłuchać historii III Rzeczypospolitej, znaczonej rozczarowaniami naszej generacji i oszustwami demokracji. Jak zawsze dyskusja doprowadziła do impasu, który przytomnie przełamała Marysia. - Możesz nie jechać, wuju - oświadczyła po wejściu do salonu, ubrana w czarną sukienkę. Utrzymamy cię z mamą. Będziesz robił zakupy, gotował i sprzątał. Wielu facetów obraża się na rzeczywistość i jakoś ciągną dzięki rodzinom. Przyjechaliśmy spóźnieni pół godziny, ale aukcja nie rozpoczęła się punktualnie. Na obu piętrach galerii kłębił się tłum gości. Biznesmeni z rodzinami lub z przyjaciółkami, celebryci i celebrytki, ministrowie i wiceministrowie, znani i nieznani dziennikarze, aktorzy, muzycy, śpiewacy operowi i sportowcy. Samotne młode kobiety na polowaniu. Wszyscy w strojach wieczorowych. Grała dyskretna muzyka. Kelnerzy roznosili na tacach szampana, drinki i zakąski. Przez przeszkloną ścianę widać było Zamek Królewski, którego nikt jeszcze nie odzyskał i nie zamienił w galerię handlową. Na przeciwległej ścianie umieszczone w podłodze lampy LED efektownie oświetlały kilkanaście obrazów w złoconych ramach. Z zaskoczeniem zobaczyłam, że jeden z nich jest pędzla Józefa Brandta. Inny Tadeusza Makowskiego. Długi, które spowodowały, że Wituś przejął kolekcję, musiały być wysokie. Na szerokim podium stał obraz przykryty suknem. Domyśliłam się, że to Madonna z Dzieciątkiem - główne wydarzenie wieczoru, niezapowiedziane w katalogu. Aukcja była przede wszystkim wydarzeniem towarzyskim, na którym wielu liczyło na nawiązanie korzystnych znajomości. Na takich spotkaniach zaczynały się lub kończyły kariery finansowe, polityczne i artystyczne - gęstniała sieć intryg, siła zderzała się z pragnieniami, przebiegłość drwiła z naiwności, cynizm wystawiał na próbę uczucia. W tłumie gości z ulgą dostrzegłam Gmurzyńskiego. Pan poseł obrzucił nas chłodnym spojrzeniem i wrócił do rozmowy z Misiem oraz towarzyszącymi im żonami. Przy długim bufecie zobaczyłam Sandrę z mężem. Było to pierwsze pojawienie się publiczne Karola. Po skandalu z córką prokuratora odpokutował wymagany czas w ukryciu, wiedziałjednak, jak szybko nudzą się sensacje. Najwyższy czas był znów zaistnieć, aby nie pomyślano, że wypadł z gry. W głębi sali Hubert stał w towarzystwie Zygmunta i Krügera. Nigdzie nie dostrzegłam Neny. Jej złość musiała być większa, niż dar przekonywania męża. Obok podium z zasłoniętym obrazem Patrycja pilnowała, żeby nikt nie zdradził jej sekretu. Uśmiechnęła się do mnie porozumiewawczo z daleka. Hubert przecisnął się przez tłum, uścisnął dłoń Rafałowi, potem odciągnął mnie na bok i powiedział tonem konspiratora: - Wszystko ustalone. Mam nadzieję, że twój brat przeprosi Gmurzyńskiego. Nie obrazi go jeszcze bardziej? - Tak, oczywiście. Dasz nam jakiś sygnał? Kiwnął głową z zadowoleniem i pokazał na drzwi w tylnej ścianie.

- Po aukcji Wituś zaprosi nas do tamtej salki, dla wybranych gości. Dam ci znać. Rafał wejdzie, powie, co trzeba, i po kłopocie. Trochę mnie to kosztowało, kiedyś będę musiał oddać przysługę Gmurzyńskiemu. - Bardzo ci jestem wdzięczna. Nie zauważyłam Neny. - Boli ją głowa - skłamał konwencjonalnie Hubert, po czym ścisnął mnie za łokieć. Psiakrew, popatrz tam! Co za tupet! Podążyłam za jego wzrokiem. Pod przeszkloną ścianą stała Renatka. Ubrana była w obcisłą suknię w kolorze ciemnego srebra, wysoko rozciętą na biodrze. Obserwowała salę ponad łysą głową tęgiego siedemdziesięciolatka w smokingu, który opowiadał coś z ożywieniem, ściskając dłonią jej nagie ramię. - Kolejna ofiara Żenadki - mruknął ponuro Hubert. - Pilnuj Rafała, dam ci znać. Powiedziawszy to, ruszył z powrotem przez tłum. Odprowadzając go wzrokiem, dostrzegłam Thorna otoczonego przez cztery kobiety. Jedną z nich była Rita Hübner, żona kilku liczących się mężów, obecnie singielka i dyktatorka mody. Niegdyś znana jako Bożena Wróbel. Rita trzymała Maxa pod ramię, z ożywieniem opowiadała coś, gestykulując kieliszkiem z białym winem. Mina stojącej obok Karoliny świadczyła, że poddaje to starcie. Dwie pozostałe kobiety, młode i ładne, słuchały z uśmiechami i czekały na potknięcie starszej o ponad dziesięć lat Rity. Postanowiłam, że dołączę do tej grupy, z ciekawości. Akurat, z ciekawości, zakpił mój mózg. Nie słuchałam go, chwyciłam kieliszek wina z tacy przechodzącego kelnera i przepchnęłam się przez tłum. - Dobry wieczór, miło cię widzieć - rzucił uprzejmie Max, kiedy zatrzymałam się obok Karoliny. Skinęłam głową Ricie, a ona odpowiedziała uśmiechem i badawczym spojrzeniem. - Rozmawiamy o koniach i sztuce - kontynuował Max. - Kłócimy się! - poprawiła go z rozbawieniem Rita. - Mężczyźni portretowali się na koniach, żeby zademonstrować swój potencjał seksualny. - Ciekawa teoria - powiedziałam wymijająco. Rita nie spojrzała na mnie, mówiła dalej do Maxa: - Teraz dowodzicie potencji w superszybkich samochodach. A ty czym jeździsz? - Najchętniej na rowerze - odpowiedział poważnie. Powstrzymałam się, żeby nie parsknąć śmiechem. Karolina teżzagryzła wargi. Rita nie dała się zbić z tropu. - Czy to równie podniecające? - zapytała kpiąco. Max kiwnął głową pojednawczo i zwrócił się do mnie: - Możemy zamienić parę słów? Jeśli panie pozwolą. Przytaknęłam zaskoczona. W oczach Rity błysnął niebezpieczny ognik. - Idźcie i spiskujcie - zgodziła się lekkim tonem. - Potem skończymy. Max wyswobodził ramię z jej uścisku i wycofał się o krok. Dwie młode kobiety patrzyły na mnie zdziwione. Ich wzrok mówił: a ta z jakiej dziury wypadła? Rita odsunęła się i potknęła o coś. Zachwiała się z okrzykiem przestrachu, przechyliła rękę z kieliszkiem i całe wino wylało się na moją sukienkę. Zatrzymałam się raptownie, czując zimną wilgoć rozlewającą się po biuście i brzuchu.

- Strasznie cię przepraszam, niezdara ze mnie! - wykrzyknęła Rita. - Mam nadzieję, że nie zniszczyłam ci sukienki! Spojrzała na mnie wzrokiem, który mówił: tak karzę intruzów. Zanim zdążyłam zareagować, Karolina chwyciła mnie za ramię i odciągnęła. - Chodź do łazienki, to tylko białe wino - rzuciła, patrząc na nią z wyrzutem. - Jeszcze raz cię przepraszam - zakończyła efektownie Rita. Max patrzył na mnie bezradnie. Dwie młode kobiety świetniesię bawiły. Ruszyłam za Karoliną przez tłum w stronę hallu z łazienkami. Zerknęłam za siebie. Rita znów trzymała Maxa pod ramię. Podziwiałam ją w duchu. Kilkanaście minut później wyszłam z łazienki w mokrej sukience, która efektownie mnie oblepiała. Nigdzie nie mogłam dostrzec Maxa. Czyżby Rita zdążyła go wyprowadzić? Na obu piętrach galerii rozległ się dźwięk gongu. Wszyscy ruszyli do sali z zasłoniętym obrazem. Na podium wszedł Wituś. Kiedy zapadła cisza, zwrócił się do zebranych uroczystym tonem: - Witam serdecznie przyjaciół, zaproszonych gości... i ukrytych wrogów. - Przeczekał rozbawienie i mówił dalej: - Moja kochana żona Patrycja postanowiła prześcignąć mnie w interesach. Ta galeria i dzisiejsza aukcja to początek biznesu, który zdominuje rynek sztuki! Możecie mi zaufać, Pati jak się za coś weźmie, to z kamienia zrobi brylant. Mówię oczywiście o sobie! Zawiesił głos, znów rozległy się śmiechy. Wituś spojrzał po sali z udaną surowością. - Kto się śmieje? Ostrzegam, mam dobrą pamięć do twarzy! - Roześmiał się ze swojego żartu razem z widownią. - Zanim zaczniemy aukcję, muszę was jeszcze o czymś powiadomić. Wczoraj nasza piękna córka Wiktoria zrobiła niespodziankę... Wzięła romantyczny, potajemny ślub. - Uciszył gestem ręki gwar głosów. - Tak, ślub w urzędzie stanu cywilnego. W ostatniej chwili ktoś nam zdradził tajemnicę i zjawiliśmy się z Pati. Niestety już po fakcie. - Pogroził palcem w stronę tłumu i powiedział: - Moja droga, pora stawić czoła wielkiemu światu! Spomiędzy gości wynurzyła się Wiki. Podeszła do podium, stanęła obok ojczyma. Przedstawienie było wyreżyserowane, ale wypadło naturalnie. Wituś otoczył ręką ramiona pasierbicy. Wiki drgnęła, jakby chciała się odsunąć, ale pozwoliła mu przyciągnąć się z uległym uśmiechem. - To była wzruszająca uroczystość. Wiki, jej wybranek, Pati i ja- mówił dalej Wituś. - Gdzie jest mąż? - zapytał męski głos z tłumu. - Mąż, niech się pokaże mąż! - dołączył kobiecy głos. Wituś wyciągnął rękę. Między gośćmi przecisnął się i wszedł na podium onieśmielony Darek. - Przedstawiam wam mojego zięcia... Darka Gmurzyńskiego!- oświadczył Wituś, kładąc rękę na jego ramieniu. Wszyscy zamilkli z wrażenia. Mariaż rodziny czołowego biznesmena z listy najbogatszych i ważnego polityka był niezwykłym wydarzeniem. Wituś toczył po twarzach tłumu zadowolonym wzrokiem. Po sekundzie podniósł się gwar głosów, goście odwrócili się, żeby odnaleźć wzrokiem Gmurzyńskiego z żoną. Oboje stali skromnie z boku i uśmiechami odpowiadali na ciekawe spojrzenia. Rozległy się oklaski, potem okrzyki: - Niech żyje młoda para! Niech żyją! Toast, toast! Przy Gmurzyńskich zjawiła się Patrycja, wzięła ich pod ręce, przeprowadziła przez salę i

wprowadziła na podium. Wituś podniósł do góry rękę. - Toast! - zawołał donośnie. Wystrzeliło kilkanaście wielkich butelek szampana, w tłumie pojawili się kelnerzy z kieliszkami na tacach. - Niech żyją! Gorzko, gorzko! - rozległo się znów. Wiki przytuliła się do Darka, pocałowali się. Po chwili Wituś chwycił pasierbicę i odciągnął ją zdecydowanym ruchem. - Wystarczy! - zawołał z udaną powagą. - Gotowi zapomnieć, że nie są sami! Miałaś coś państwu przekazać - przypomniał. Wiki rzuciła mu krótkie, złe spojrzenie, potem zwróciła się do sali. - Zapraszam wszystkich na ślub kościelny i wesele - powiedziała cicho. - Ślub w katedrze oraz wesele w hotelu Bristol, wynajętym na całą dobę! - zawołał Wituś. Uciszył oklaski i zwrócił się do Gmurzyńskich: - Witam was, kochani, w rodzinie! Podszedł do żony posła, pocałował jej ręce i policzki. Potem zanurzył usta w obwisłych policzkach Gmurzyńskiego i wycałował Darka. W ślady męża poszła Patrycja. Chwilę trwała ceremonia pocałunków i uścisków, przy akompaniamencie oklasków. W końcu zbratanie dwóch rodzin zakończyło się. Gmurzyński zwrócił się do sali. - Kiedy dowiedziałem się, że jedyny syn ożenił się bez mojej wiedzy, o mało mnie szlag nie trafił. A doniesiono mi o tym fakcie tuż przed spotkaniem z amerykańskim ambasadorem w sprawie zniesienia wiz dla naszych rodaków. Byłem tak wściekły, że chyba wkrótce wizy znikną... Nagrodziły go gromki śmiech i oklaski. Gmurzyński przeczekał je z uśmiechem, potem uniósł rękę. - Dobrze, że nie dowiedziałem się przed głosowaniem nad wotum zaufania dla rządu... Znów zostało to docenione brawami, goście świetnie się bawili. - Na szczęście, zanim zdążyłem zadzwonić do prokuratora generalnego i szefa ABW, ktoś szepnął, kim jest panna młoda. - Zrobił efektowną przerwę i dokończył: - Chodzi oczywiście o to, że jest śliczna i inteligentna... Puścił oko do tłumu, potem przeczekał śmiechy i odwrócił się do Wiki z uniesionym kieliszkiem. - Twoje zdrowie, kochanie. Darek nie mógł lepiej wymarzyć takiej księżniczki! Wiwat Wiktoria i Dariusz! - Wiwat! - krzyknęli wszyscy. Gmurzyński wychylił kieliszek szampana i z rozmachem roztrzaskał go o ścianę. Na szczęście pozostali goście uznali, że tylko on miał prawo do tej ekstrawagancji, i podłogi nie pokryła warstwa potłuczonego szkła. Miejsce posła zajął Wituś. Widziałam, że był lekko zazdrosnyo jego elokwencję. - Dość gadania... teraz aukcja! Ogłaszam aukcję za otwartą! - krzyknął z podniesioną ręką. Na podium wszedł mężczyzna w średnim wieku, który znany był z telewizji i prowadzenia znaczących wydarzeń towarzyskich. Patrycja powstrzymała go gestem ręki i zwróciła się do tłumu: - Zanim zajmiemy się kolekcją obrazów z École de Paris i szkoły monachijskiej, chciałabym prosić wszystkich o wybaczenie. - Zawiesiła głos z miną pełną skruchy.

Wituś spojrzał na nią zaniepokojony. Patrycja odczekała szum, który podniósł się w sali, i mówiła dalej: - Proszę mi wybaczyć, że nie wstawiłam do katalogu dzieła, które sama zdobyłam. Jestem pewna, że olśni was pięknem.I powali wartością. Wituś spojrzał na zasłonięte płótno zirytowany i obrażony. Opanował się i ruszył w stronę zasłoniętego obrazu. Patrycja była bliżej, chwyciła za róg płótna, ściągnęła je efektownym ruchem. Przez tłum przebiegło westchnienie. Nikt nie wątpił, że patrzymy na wielkie dzieło. Kobieta w renesansowej szacie z małym chłopczykiem na ręku, który błogosławił widzów uniesioną rączką. Wituś zamarł z zaciśniętymi szczękami. - Proszę państwa, mam zaszczyt zaprezentować Madonnę z Dzieciątkiem - powiedziała uroczyście Patrycja. - Koniec szesnastego wieku. Pracownia Tintoretta, przypuszczalnie jego syn, Marco Tintoretto. Tłum zaszumiał z uznaniem. Rozległy się oklaski. Patrycja ukłoniła się z wdziękiem, wzięła Witusia pod ramię i sprowadziła go z podium. Dwaj pracownicy wnieśli szybko i ustawili pulpit z młotkiem. Usłyszałam głos stojącego niedaleko Misia, który zwrócił się do żony: - Prezent dla biskupa, jak myślisz? Żona kiwnęła głową. Kilka osób odwróciło się w ich stronę. Misio wysłał sygnał, że nie pozwoli się przelicytować. Za pulpitem stanął prowadzący aukcję. - Dobry wieczór państwu. Dla tych, którzy mnie nie znają: nazywam się Roman Dobrowolski. Skinieniem głowy przyjął śmiechy. Potem spoważniał i pokazał na obraz. - Zwykle na aukcjach oferuje się najpierw dzieła mniejszej wartości. Dziś robimy wyjątek i zaczynamy od Madonny z Dzieciątkiem z renesansowej pracowni mistrza Tintoretta. Obraz pochodzi od pewnej włoskiej rodziny książęcej, która życzy sobie zachować incognito. Cena wywoławcza... pięćset tysięcy euro. Licytujemy co pięćdziesiąt tysięcy. Bardzo proszę! zakończył i wziął młotek do ręki. Zapanowała cisza. Wszyscy obawiali się, że nieopatrznym gestem mogą zgłosić chęć kupna. Po paru sekundach prowadzący pokazał ręką na kogoś w głębi tłumu i powiedział donośnie: - Pięćset pięćdziesiąt tysięcy, pan z głębi sali! Wszystkie głowy odwróciły się w stronę siedemdziesięcioletniego mężczyzny, przy którym stała uśmiechnięta Renatka. Prowadzący spojrzał na Misia, a on podniósł nieznacznym ruchem palec. - Sześćset tysięcy! - zawołał prowadzący. - Sześćset tysięcy po raz pierwszy... po raz drugi... - Przerwał i pokazał ręką w bok. - Siedemset tysięcy! Znów głowy gości odwróciły się z zaciekawieniem. Tęga pani Gmurzyńska opuściła rękę. Zdenerwowany mąż poseł mówił doniej ściszonym głosem. Powszechnie było wiadomo, że ogromne obroty agencji nieruchomości należącej do żony stały się obiektem ataków opozycji i szkodzą karierze Gmurzyńskiego. - Siedemset tysięcy euro po raz pierwszy! - ogłosił prowadzący. Misio kiwnął głową. - Siedemset pięćdziesiąt tysięcy! Siedemset pięćdziesiąt tysięcy po raz pierwszy! Po raz

drugi... osiemset tysięcy! Tym razem był to znów łysy towarzysz Renatki. - Milion - powiedział Misio spokojnym tonem, który oznaczał: skończmy tę komedię. - Milion euro! - krzyknął prowadzący. Patrycja odwróciła się do mnie, jej oczy błyszczały. Tłum zafalował w podnieceniu. Gmurzyńscy kłócili się cicho i zaciekle. Pomyślałam, że może nie dojść do przeprosin Rafała. Zauważyłam, że do Misia przepchnął się Krüger i powiedział coś po cichu. Misio spojrzał na niego zaskoczony, potem uśmiechnął się i odwrócił głowę. - Milion po raz pierwszy! - powiedział z napięciem prowadzący. - Milion po raz drugi... Towarzysz Renatki wspiął się na palce i krzyknął: - Półtora miliona euro! Renatka powiodła wokół triumfującym wzrokiem. Prowadzący zerknął na Misia: - Półtora miliona! Półtora miliona po raz pierwszy... Wszyscy patrzyli na Misia. Gmurzyńska była czerwonaz emocji. Mąż poseł szarpnął ją za ramię i odciągnął w stronę bufetu po drugiej stronie sali. Misio nie ruszał się, czekał z półuśmiechem na ustach. - Półtora miliona po raz drugi... Prowadzący rozejrzał się i podniósł młotek. Renatka ściskała ramię swojego siedemdziesięciolatka z płonącymi oczami. - Półtora miliona euro po raz... Przez tłum przecisnęli się w kierunku podium dwaj mężczyźni. Prowadzący zamarł z młotkiem w powietrzu. - Po raz trzeci, na co czekasz!? - krzyknęła Renatka. Jeden z mężczyzn zatrzymał się przed Patrycją, pokazał rozłożony portfel. W pierwszej chwili wyglądało to, jakby prezentował karty kredytowe, ale natychmiast rozwiał złudzenie. - Komisarz Mieczysław Motowilczuk - przedstawił się i pokazał na swojego towarzysza. - I komisarz Jacek Bultrowicz. Mamy nakaz prokuratorski wstrzymania aukcji i zabezpieczenia tego obrazu. - Wskazał Madonnę z Dzieciątkiem. Zapadła całkowita cisza. Patrycja zbladła. Wituś podszedł z boku, zmierzył policjantów zimnym spojrzeniem i zapytał: - To jakiś idiotyczny żart? Komisarz wszedł na podium, mówił z wysoka do Witusia, głos słychać było w całej sali. - Niestety nie, panie Wierzeja. Obraz znajduje się na liście skradzionych dzieł sztuki. Do wyjaśnienia sprawy zostanie umieszczony w magazynie policji. Patrycja tymczasem odzyskała panowanie nad sobą, zwróciła się do wysokiego mężczyzny po sześćdziesiątce z grzywą siwych włosów. - Panie profesorze, proszę pokazać papiery obrazu i dokumenty kupna - powiedziała głosem drżącym z napięcia. Nazwany profesorem wszedł na podium z aktówką w dłoni. Podał policjantowi plik dokumentów. Komisarz przekazał papiery koledze, ten przejrzał je szybko i zwrócił się do Patrycji: - Została pani wprowadzona w błąd. Te dokumenty są falsyfikatami. Prokuratura otrzymała kopie certyfikatów obrazu oraz zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Obraz został

skradziony z kościoła w Wenecji. - O co jest oskarżona moja żona?! - wybuchnął czerwony z gniewu Wituś. - Jeśli panu zależy, proszę bardzo - odparł komisarz z ironią. - O kwalifikowane paserstwo. Gdy przedmiotem czynu pasera jest mienie znacznej wartości lub dobro o szczególnym znaczeniu dla kultury, zastosowanie ma artykuł dwieście dziewięćdziesiąt cztery Kodeksu karnego. Od roku do dziesięciu lat pozbawienia wolności. Ostatnie zdania policjanta przełamały nagle milczenie gości. Wybuchło zamieszanie, wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Większość wyrażała oburzenie oskarżeniem. Ale widziałam też rozbawione twarze. Jak spod ziemi wyrośli paparazzi i zaczęli strzelać fleszami. Na paparazzich rzucili się ochroniarze, zwiększając jeszcze tumult. Dwaj komisarze policji wynieśli obraz na zaplecze. Patrycja pobiegła za nimi. Wściekły Wituś próbował uspokoić tłum, krzyczał, że aukcja trwa dalej. Nikt go nie słuchał, więc w końcu zrezygnował i wyszedł pośpiesznie. Gmurzyński i jego żona biegiem wrócili od bufetu, chwycili pod ręce Darka i wspólnymi siłami wyprowadzili go z sali. Wiki zawahała się moment, potem pobiegła za matką. Patrzyłam na tłum gości ruszający w stronę szatni i myślałam tylko o jednym: szlag trafił przeprosiny mojego brata.

XLIII Następnego dnia po południu odebrałam z warsztatu toyotę. Przywiązuję się do przedmiotów i czułam smutek, rozstając się z małym citroenem, który wiele ze mną przeszedł. Toyota była jak stara przyjaciółka z humorami, przywitałyśmy się ucieszone swoim widokiem, obie pewne przyszłych kłótni. Nareszcie miałam czas dla siebie. Do zachodu słońca zdążę popracować nad portretem Wiki. Zaparkowałam przed domem i usłyszałam Mozarta. Wyjęłam telefon z torebki. Sandra. Nie odbieraj, ostrzegł mnie mózg. Wysiadłam i weszłam do domu. Telefon ucichł. Ruszyłam schodami na piętro. Znów ktoś zaczął torturować Amadeusza, natarczywie i z pretensją. Postanowiłam, że tym razem na pewno zmienię dzwonek. Usiadłam na ostatnim stopniu, ułożyłam w głowie, jak się wykręcić, i odebrałam. - Ewka, zbieraj się i przyjeżdżaj - rozkazał głos Sandry. - Wszystko zaczęło się od twojego wypadku. Wszystko jest powiązane. Musimy to wyjaśnić. Natychmiast. Nie wiadomo, co złego może się jeszcze stać. - Sandrina, proszę... nie mam już siły - zaprotestowałam słabo. - Nie jesteś egoistką, wiem, że przyjedziesz - oświadczyła. - Nie chodzi tylko o ciebie, wszystkie jesteśmy zagrożone. Chyba nie masz wątpliwości, po tym, co spotkało Pati? ***

Słońce chowało się za horyzontem, długie postrzępione chmury ciemniały fioletem i groziły burzą. Dojechałam do polany w lesie, na której Nena i Karolina czekały przy samochodzie. Przywitały się ze mną pocałunkami. Naelektryzowane przed burzą powietrze potęgowało napięcie.

- Sandra i jasnowidz się spóźniają - powiedziała Karolina, rzucając papierosa na ziemię. Może zatrzymały ich nagłe wizje. - Daj spokój - zganiła ją Nena. - Wszystko popsujesz, duchy nie lubią niedowiarków. - Jakie duchy, o czym ty mówisz? Ewa ma sobie przypomnieć, co widziała - odparła Karolina. Wzdrygnęłam się mimo woli. Nena mówiła dalej, zadowolona, że ma dla nas świeże informacje. - Gadałam z Patrycją. Będzie dochodzenie, a może nawet oskarżenie. Biedna Pati, nie miała pojęcia, że kupuje skradziony obraz. - Zwróciła się do mnie. - Twój profesor okazał się kompletnym matołem. Zarzekał się, że papiery są w porządku. Znów ja byłam winna. - Patrycja ma do mnie żal? - zapytałam. - Nie, mam ci powtórzyć, że się nie gniewa. W końcu to profesor i wykładowca. Pati przysięgła, że kiedy z nim skończy, w Mongolii nie dadzą mu wycenić nawet wielbłąda. Roześmiały się obie. - A co Wituś? - zapytała Karolina. - Wynajął detektywów, żeby znaleźli złodziei - powiedziała Nena. - Problem w tym, że Pati dała za Madonnę pół miliona euro. Pożyczyła od kogoś i Witusia szlag trafia. Miałam nadzieję, że marabut Dinks nie wziął mnie za gwaranta pożyczki i nie zażąda w zamian mojego domu. Na drodze pojawiły się reflektory, na polanę wjechało porsche Cayenne, zatrzymało się obok nas. Zza kierownicy wyskoczyła Sandra, otworzyła drzwi pasażera. Z wozu wysiadł niski mężczyzna około sześćdziesiątki, w białej szacie. Na bosych stopach miał sandały, na głowie białą czapeczkę. Pociągłą twarz okalała krótka, siwa broda. Ciemne oczy patrzyły z przychylnym skupieniem. Złożył przed sobą dłonie, ukłonił się z uśmiechem i zwrócił się do mnie: - Jestem Omar. A ty Ewa? - zapytał. Wziął moją dłoń, zajrzał mi w oczy. Poczułam lekkie mrowienie w ramieniu i barku. Uśmiechnął się i powiedział pogodnym tonem: - Bierzesz na siebie zbyt duże ciężary. Nie jesteś filarem świata. Mówił z egzotycznym akcentem, ale płynnie i bez błędów. Niewiedziałam, co odpowiedzieć, w dwóch zdaniach wyraził istotę moich problemów. Obiema rękami chwycił mnie za skronie, przesunął dłońmi po czole i puścił. - Trochę lepiej? - zapytał z łagodnym uśmiechem. Opanowało mnie uczucie lekkości. Nie byłam ciekawa, co wydarzyło się w stajni. Powinnam cieszyć się pięknym wieczorem. I wybrać na przejażdżkę Grafem. Przyjaciółki przyglądały mi się zaniepokojone. Otrząsnęłam się z zamyślenia. Napotkałam uważne spojrzenie jasnowidza. - Nikt nie chce, żeby było dobrze - wyjaśnił z uśmiechem. - Ludzie trzymają się swoich problemów. Kurczowo, bo tylko je znają. Daj sobie trochę wolności, a wszechświat zadba o resztę. Jest nieskończoną mądrością i dobrocią. Warto go posłuchać. Rozumiesz? Zanim zdążyłam pomyśleć nad jego słowami, zbliżyła się Sandra. - Ewa pragnie przypomnieć sobie, co przeżyła tamtego wieczoru - oznajmiła tonem mistrza

ceremonii. Mały mężczyzna zwrócił się do niej. - Wszystko jest powiązane - powiedział tajemniczo i wziął mnie za rękę. - Najpierw trzeba przeprosić zranioną istotę. Nie puszczając mojej dłoni, ruszył przez polanę. Trzy przyjaciółki poszły za nami. Słyszałam ich cichą rozmowę. - Dziwny gość - oceniła Karolina. - Cśś! - zganiła ją Sandra. - Omar jest derwiszem. - Muzułmanin - rzuciła z niepokojem Nena. - Arab? Zerknęłam na Omara. Kroczył, trzymając moją rękę ze spokojną twarzą i uśmiechem błąkającym się w oczach. - Ciszej, obrazi się i koniec z seansem! - oświadczyła zdecydowanie Sandra. - Hindus, nie żaden Arab! Weszliśmy na piaszczystą drogę. Po kilkunastu metrach Omar zatrzymał się w miejscu, w którym wjechałam toyotą w las. - Przeprosiłaś je? - zapytał poważnie. - O co mu chodzi? - zapytała cicho Nena. - O drzewo, w które uderzyłam samochodem - odparłam, nie odwracając się. Mały mężczyzna obdarzył mnie w nagrodę uśmiechem, pogłaskał się po brodzie i pokazał oczami na las. Weszłam między drzewa, podeszłam do sosny ze śladem zranienia na korze. Położyłam dłoń na pniu. - Przepraszam cię, nie chciałam. Niedługo się zagoi - wyszeptałam. Dotknęłam zranionego miejsca, zebrałam palcami trochę żywicy. Wiatr poruszył gałęziami z cichym szumem. - O kurczę... - usłyszałam głos Neny. Odwróciłam się i wróciłam na ścieżkę. Omar czekał między trzema przyjaciółkami. - Teraz pójdziemy poznać się z twoim wierzchowcem - powiedział i ruszył pierwszy w stronę stajni. Poszłyśmy za nim. Mały jasnowidz maszerował szybko piaszczystą drogą przez las. Uderzenie wiatru otoczyło go wirującym tumanem kurzu i przez chwilę wyglądał jak biały dżin, wypuszczony z uwięzi przez tajemne moce. Omar roześmiał się i podniósł ręce. Biała szata uniosła się jak skrzydła. Wiatr przyśpieszył rozzłoszczony, sypnął kurzem w oczy. Nad nami zbierały się coraz gęstsze i ciemniejsze chmury, z brzegami zabarwionymi na purpurowo przez zachodzące słońce. ***

Przecięliśmy dziedziniec, minęliśmy drewnianą budowlę maneżu. Omar w białej szacie, sandałach na bosych stopach i białej czapeczce wyglądał jak przybysz z innej planety. Kilkoro kobiet i mężczyzn w strojach do konnej jazdy przyglądało mu się ze zdziwieniem. Weszliśmy do stajni. Panował tu półmrok. Przekręciłam wyłącznik, zapaliły się odrutowane lampy pod sufitem. Konie poruszyły się w boksach, witały nas przyjaznym parskaniem. Nie musiałam mówić, który koń jest mój. Omar zatrzymał się przed boksem, pogłaskał Grafa po chrapach i powiedział coś do jego ucha. Zbliżyłam się do nich. Nie miałam ochoty usłyszeć

ani zobaczyć, co tu zaszło tamtego wieczoru. Ale Sandra, Nena i Karolina stanęły za mną jak trzy strażniczki. Omar spojrzał na mnie poważnym wzrokiem. Teraz jego oczy wydawały się ciemne i bez światła, jak dwa otwory, przez które można zajrzeć do innego, gorszego świata. - Za dużo złej energii, zabierz go z tej stajni - powiedział cicho. - Nie jest tu szczęśliwy. Kiwnęłam posłusznie głową. Omar puścił łeb Grafa i rozejrzał się. Zatrzymał spojrzenie na odłupanym kawałku słupa podpierającego dach. Wyjął z kieszeni szaty mały scyzoryk, otworzył ostrze, podszedł do słupa i wygrzebał coś. Pokazał nam spłaszczony pocisk. - Kaliber pięć i sześć, pistolet albo rewolwer. Nikt nie wezwał policji? Szok był większy, niż gdyby wyciągnął ducha i kazał mu zatańczyć. Nena, Karolina i Sandra patrzyły zdumione na pocisk w jego szczupłych palcach. Omar spojrzał na mnie. Zakręciło mi się głowie i pociemniało przed oczami. Ujrzałam nagle błysk, w oddali rozległo się echo wystrzału. Wszystko minęło od razu, szybciej niż poprzednie nawroty wspomnień. I nie było tak przykre. Znów widziałam wyraźnie oświetloną stajnię, wrócił spokój. Omar patrzył na mnie ze współczuciem. Uścisnął moją rękę i ruszył środkiem stajni. Idąc, badał uważnym spojrzeniem drzwi boksów i ściany. Zatrzymał się przed końcową ścianą, uklęknął i przyjrzał się podłodze. Podeszłyśmy do niego. Pokazał na ciemną plamę przy swoich stopach. - Odebrano tu komuś życie. Ktoś próbował zatrzeć ślady. Krew można wywabić tylko silnym kwasem. Inaczej zostają cząsteczki białka, które widać po spryskaniu luminolem. Nena patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Pan jest z policji, prawda? - zapytała po chwili z przejęciem. Wyraźnie oczekiwała, że mały jasnowidz zrzuci białe przebranie, stanie przed nami w szarym garniturze i przedstawi się jako tajny agent Jan Kowalski. Omar zaprzeczył z uśmiechem, wyprostował się. - Chodźmy, duch zabitego ciągle tu jest. Nena spojrzała na niego z lękiem, odwróciła się i pierwsza ruszyła do najbliższych drzwi. Karolina i Sandra pośpiesznie dołączyły do niej. Wyszliśmy na dziedziniec. Całe niebo zasłaniały ciężkie, burzowe chmury. W oddali rozległ się przeciągły grzmot. W drzwiach następnej stajni stał mężczyzna, który próbował zepchnąć mnie z drogi. Patrzył na mnie spokojnym, ale groźnym spojrzeniem. Nie mogłam nic zrobić i oboje o tym wiedzieliśmy. Przypomniałam sobie, że widziałam go kilka dni wcześniej, w Papierni. Nie odczuwałam strachu, może trochę gniewu. Byłam spokojna i bezpieczna. Omar rzucił wzrokiem na mężczyznę w drzwiach, potem odwrócił się i wziął mnie za rękę. Jego oczy były rozświetlone wesołymi błyskami. - Nie bój się, nikt nie może cię skrzywdzić. Niepamięć mija. Bądź ostrożna, wybierz, komu możesz zaufać. Zdarzenia pomogą ci odróżnić przyjaciół od wrogów. Nie zabraknie ci odwagi i otwartego serca. Allah niech będzie z tobą. - Dziękuję - powiedziałam poważnie. Omar uścisnął moją dłoń, odwrócił się i ruszył przez dziedziniec w stronę bramy. Mały mężczyzna w białej szacie, która świeciła w ciemności. Zaraz zniknie jak przywidzenie. Chciałabym mieć takiego przyjaciela. - Zobaczyłaś mordercę? - zapytała przejęta Nena. - Kogo zamordowano?

- Daj mi trochę czasu - poprosiłam. - Czasu? Ewa, my też jesteśmy zagrożone! - zawołała Sandra. Spojrzałam w stronę stajni. Zbir poszedł sobie. W drzwiach restauracji stał Krüger. Zauważył moje spojrzenie i ruszył w naszą stronę. - Ani słowa! - rzuciła Sandra i pobiegła za Omarem. Krüger zatrzymał się przede mną. - Dobry wieczór. Co za dziwoląga przyprowadziłyście? Trener z Bliskiego Wschodu? Przenikał mnie wzrokiem jak rentgenem. Niebo rozdarła błyskawica. W oślepiającym świetle twarz Krügera wyłoniła się z pamięci. Grzmot piorunu zlał się z hukiem wystrzału. Przerażony człowiek uciekał z zakneblowanymi rękami, bandyta w czerwonej kurtce mierzył do niego z pistoletu. Krüger podniósł widły do ciosu. Moja amnezja skończyła się. Oczy Krügera mówiły, że zrozumiał to w tej samej chwili. Serce zgubiło kilka uderzeń, a potem przyśpieszyło nierówno jak zepsuty agregat. Nogi miałam z ołowiu, nie byłam w stanie się poruszyć. - Przyjaciel Sandry - usłyszałam wyjaśnienia Neny. - Trochę dziwny, taki specjalista od duchów i morderstw. Chciała coś dodać, ale natknęła się na ostrzegawcze spojrzenie Karoliny i umilkła. Zapadła niezręczna cisza. Kolejna błyskawica oświetliła stężałą twarz Krügera. Nie spuszczał ze mnie wzroku. Lęk rozpłynął się, odpowiedziałam mu mocnym spojrzeniem. - Chętnie posłucham o duchach. Zapraszam panie na drinka. - Pokazał w stronę restauracji w budynku maneżu. - Dzięki, ale jesteśmy samochodami - odparła Karolina. - Musimy jechać, zbiera się na burzę. Chwyciła mnie pod ramię i pociągnęła za sobą. Ruszyłyśmy przez dziedziniec. Czułam zimny wzrok Krügera na plecach. - Do widzenia panu - rzuciła jak zawsze uprzejma Nena i pobiegła za nami. Odwróciłam głowę. Jeszcze jedna błyskawica przecięła niebo, rozświetlając widmowym światłem maneż, stajnie i dziedziniec. Krüger nadal na mnie patrzył. Przetoczył się ciężki grzmot, zapadła ciemność i lunął deszcz. Ruszyłyśmy biegiem przez bramę, potem drogą w stronę lasu. Po kilkudziesięciu metrach odwróciłam się i zobaczyłam światła zbliżającego się szybko samochodu. To mogli być Krüger i jego zbir. Skręciłam jak automat do lasu. Karolina i Nena pobiegły za mną. Kompletnie przemoczone biegłyśmy między drzewami, uderzane mokrymi gałęziami. Samochód przejechał z głośnym szumem silnika i zniknął. Jechał szybko, nie zważając na burzę. Na polanie nie było już wozu Sandry. Wskoczyłyśmy do mercedesa Neny. - W co my się pakujemy? - zapytała zdyszana i przestraszona Karolina. - Jeśli Hubert też w tym siedzi, to zaczynam się naprawdę bać! - rzuciła Nena. - Nie powinnyście się mieszać - powiedziałam, panując nad głosem. Spojrzały na mnie zdziwione. Z mokrymi twarzami i zniszczonymi fryzurami wyglądałyśmy jak obudzone przez burzę trzy wiedźmy. Wyjmiemy z bagażnika miotły, zrzucimy ubrania i z dzikim chichotem pomkniemy nad lasem. Biada Krügerowi, kiedy go dopadniemy! - Myślę, że Sandra ma rację. To od początku nie była tylko twoja sprawa - odpowiedziała

Nena z zaskakującą pewnością i siłą.

XLIV Deszcz minął, kiedy zaparkowałam przed domem. Na wymytym przez deszcz niebie świeciły czyste gwiazdy, za sosnami Konstancina wschodził srebrny róg księżyca. Złe i dobre moce pochowały się do kryjówek w podziemiach starych i nowych rezydencji. Przemknęłam do łazienki, z uczuciem ulgi zanurzyłam się w gorącej kąpieli. Mój mózg poprosił o czas i spokój. Obiecał, że poukłada fakty i powie mi, co zrobić. Po wysuszeniu głowy zabarykadowałam się w pracowni. Uruchomiłam płytę z albumem Ballads of John Coltrane's Quartet. Zanurzyłam się w miękkim fotelu i słuchając spokojnego saksofonu, powoli dochodziłam do siebie. - Malujesz po nocy? - usłyszałam nagle głos Marysi. Podskoczyłam przestraszona, odwróciłam się i zapytałam zezłością: - Skąd masz klucz do pracowni? Oddawaj! - Trzymamy go z Rafałem. Na wypadek gdybyś zrobiła karierę. - Co takiego? Usiadła podskokiem na szafce z farbami i wyjaśniła, huśtając nogami: - Wielcy malarze pili i ćpali. Witkacy, van Gogh, Modigliani. Gdyby wybuchł pożar, a ty leżałabyś nieprzytomna po dragach, to jak cię stąd wyciągnąć? - Przyłożyć ci? - zaproponowałam. Wyciągnęła w moją stronę żółtą kopertę przesyłki kurierskiej. - Nie dasz rady. Przyszło dziś. Otworzyłam kopertę, wyciągnęłam z niej dużą fotografię. Pomiędzy dwoma końskimi głowami patrzył na mnie uśmiechnięty Max Thorn. Marysia zeskoczyła na podłogę, zajrzała mi przez ramię. - To twój playboy? - zapytała. - Nie mój. Zamówił obraz, o co ci chodzi? - Nie ściemniaj, mama - skrzywiła się. Sięgnęłam po jedyny argument, jaki przyszedł mi do głowy. - Pozwolisz, że zostanę sama? - Co byś powiedziała, gdybym to ja wyszła za mąż? - zapytała, siadając znów na szafce. Odwróciłam się do niej zaniepokojona. - Słucham? Co takiego? - Wiki mogła, to ja chyba też? - odparła pytaniem. Zmierzyłam ją poważnym wzrokiem matki. - Mam nadzieję, że żartujesz. Wiki może sobie rujnować życie, nie jest moją córką. - Szczęściara. Nikt jej nie mówi, co ma robić i myśleć - parsknęła. - Ma też rodziców, dzięki którym może sobie pozwolić na luz - zauważyłam. - A ja mogę znaleźć takiego męża. Odetchnęłam z ulgą na wieść, że poszukiwania jeszcze trwają.

- Życzę ci powodzenia - powiedziałam bez ironii. - Niech będzie mądry, piękny i bogaty. - W odwrotnej kolejności - oświadczyła. - Nie wierzę ci. Mierzyłyśmy się przez chwilę wzrokiem. Marysia poddała się pierwsza. - Nie martw się, dookoła same dzieciaki. Dotarło do mnie, że był to jej prawdziwy problem. Przyszła, żeby zwierzyć się matce. Robiła to na swój wojowniczy sposób, ale ja powinnam być mądrzejsza i dojrzalsza. - Próbujesz szukać? W szkole, przez internet? - wymieniłam, czując, że mówię od rzeczy. W ciszy głośno zagrał skatowany głośniczkiem telefonu Mozart. Powstrzymałam się i nie zareagowałam. Marysia zawahała się, ale moment na szczerość minął. - Przez net możesz znaleźć zboczeńców. Albo zakompleksiałych chłopców. W najlepszym wypadku egotycznych samców, którzy chcą uprawiać odmóżdżony seks. Odbierz, na pewno któraś z twoich przyjaciółek ma ciekawszą sprawę. Powiedziawszy to, pocałowała mnie w policzek i wyszła z pracowni, zanim zdążyłam wymyślić sposób, żeby ją zatrzymać. Odebrałam telefon, zła na siebie. - Żyjesz? - zapytał głos Karoliny. - Próbuję poukładać wszystko w głowie - odparłam. - Możesz przyjechać? Wyobraziłam sobie, że obie z Neną postanowiły przepytać mnie o wspomnienie ze stajni. - Trochę późno, może jutro... - zaczęłam. Karolina mi przerwała. - Wiem, że to świństwo prosić cię, ale błagam, przyjedź! Wysłałam po ciebie ochroniarza. Usłyszałam w tle jakieś hałasy i gniewny głos Neny. Słowa nie były czytelne. - Co się dzieje? - zapytałam. Odpowiedziała głośnym szeptem: - Nena rzuca Huberta. Wyprowadza się z dziewczynkami. Tylko ty możesz ją zatrzymać! ***

Gdyby zapytano mnie, dlaczego gotowa byłam pojechać o każdej porze dnia i nocy na prośbę Neny, Sandry czy Patrycji, nie umiałabym od razu odpowiedzieć. Zapewne należę do gatunku, który nie potrafi żyć bez przyjaciół. Każdy powinien mieć kogoś, kto potrafi rzucić wszystko i stawić się na wezwanie. Nawet jeśli niewiele może zdziałać poza dobrym słowem i wsparciem. Marysia i Rafał byli w swoich pokojach. Udało mi się wyjść niepostrzeżenie z domu. Przeszłam po cichu przez ogród, wyszłam na ulicę. Z cienia za ogrodzeniem wysunęły się nagle dwie ciemne sylwetki. Odskoczyłam przestraszona za furtkę, rozglądając się za czymś do obrony. W świetle ulicznej lampy ujrzałam Sikorka i Tomaszka. Odetchnęłam z ulgą, ale krew nadal łomotała mi w skroniach. - Chcecie panowie, żebym skończyła na zawał? - zapytałam zirytowanym tonem. Spojrzeli na mnie zaniepokojeni. - Broń Boże, pani Ewo! - zawołał Sikorek. - Po jaką cholerę czaicie jak włamywacze? - pytałam dalej. - Mogę nic nie mówić - powiedział Sikorek z dotkniętą miną. Tomaszek przytaknął i dodał:

- Bo różni tacy chodzą. I o pani się mówi. Zamilkli. Wiedziałam, że nie wytrzymają i powiedzą wszystko, należało tylko poczekać. Sikorek odchrząknął, spojrzał w niebo, jakby szukał natchnienia. - Jest jeszcze gorzej - mruknął. Nie miałam ochoty słuchać wykrętów prowadzących do wyłudzenia pieniędzy na wino. - Nie mam czasu, panie Sikorek. Proszę się streszczać. Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Kręcą się ciemne typy. Jakby im wpaść w łapy, to kaplica. I my się o panią boimy powiedział Tomaszek. Patrzyli na mnie z napięciem. Wzruszyłam się trochę. I zaniepokoiłam. - A warunki ciężkie, w nocy zimno. Można złapać zapalenie płuc - ciągnął Sikorek. Zakaszlał na dowód i spojrzał na przyjaciela. Tomaszek od razu zaniósł się długim kaszlem. No tak, miałam rację. Suszyło ich i kłamali jak z nut. Wyciągnęłam z kieszeni pięćdziesięciozłotowy banknot. Sikorek zręcznym ruchem wyłowił banknot z mojej ręki, potem oświadczył z przebiegłym uśmiechem: - Teraz jest pani bezpieczna, słowo daję. Tomaszek przytaknął z entuzjazmem, nie spuszczając z oczu banknotu. Chciałam zapytać, czy będę bardziej bezpieczna, kiedy oni wypiją dwie butelki wina, ale dałam spokój z sarkazmem. Każdy człowiek ma prawo do swoich potrzeb. Wszechświat wymyślił Sikorka i Tomaszka, nie należy więc wymądrzać się po co. Ruszyłam do samochodu. - Migiem polecimy do sklepu i z powrotem na czaty - obiecał Sikorek. - I zamkniem bramę - uzupełnił Tomaszek. Zobaczyłam zbliżający się samochód, z ochroniarzem Neny za kierownicą. Zatrzymał się, wsiadłam na miejsce pasażera i ruszyliśmy. Oparta o fotel spokojnie układałam fakty. Jednym z przestępców przypuszczalnie był Krüger. Ale mogłam paść ofiarą złudzenia pod wpływem seansu Omara i burzy. Każdy kto stanąłby przede mną w tym momencie, wydałby się podejrzany. Wiedziałam tylko, że nie myliłam się co do zbira, który próbował zepchnąć mnie z szosy. Był wtedy w stajni. I na pewno wykonywał polecenia któregoś z członków klubu. Być może Krügera. Albo Maximiliana von Thorna, spadkobiercy pruskich junkrów. Pora pójść znów na policję. Jeśli komisarz Dąbrowa uzna mnie za mitomankę, znajdę mądrzejszego policjanta. Po spotkaniu z Omarem wiedziałam, że mam dość siły i odwagi, żeby przekonać samego ministra spraw wewnętrznych. ***

Karolina wpuściła mnie do domu. Była ubrana i umalowana do wieczornego wyjścia. Bez słowa pokazała głową na wnętrze salonu. Zajrzałam przez przeszklone dwuskrzydłowe drzwi. Nena chodziła po salonie z zaciętą miną i podpuchniętymi od płaczu oczami. Zdejmowała ze ścian i zbierała z mebli rodzinne pamiątki. Fotografie, obrazki i bibeloty. Wrzucała wszystko do ustawionej na środku dużej walizki. Palący się w wielkim kominku ogień rzucał dramatyczne blaski na ściany. Dostrzegła nas, podeszła szybko, otworzyła drzwi i objęła mnie. Potem rozpłakała się

spazmatycznie. - Nena, spokojnie... Co się stało? - zapytałam łagodnym tonem. Podprowadziłam ją do sofy pod ścianą. Usiadłyśmy. Karolina podała pudełko chusteczek higienicznych. Nena podziękowała skinieniem głowy, wzięła jedną chusteczkę. Delikatnie wytarła oczy i policzki, uważając, żeby nie zmazać makijażu. - Jak wyglądam? - zapytała, patrząc na mnie zaczerwienionymi oczami. - Bardzo dobrze - zapewniłam. Nena zakryła oczy chusteczką, znów wstrząsnął nią szloch. Karolina podała mi telefon komórkowy. Zobaczyłam nagiego Huberta z leżącą przy nim nagą Renatką. On miał zamknięte oczy, ona udawała erotyczne uniesienie, z jego organem w dłoni. - Wygląda, jakby spał - zauważyłam. - Pijany jak bela - zgodziła się Karolina. Nasze uwagi miały podpowiedzieć Nenie, że wina jej męża była ograniczona. Nie zareagowała. - Nie miał pojęcia, że ktoś z nim jest - brnęłam dalej. Nena wstała raptownym ruchem. - Przestań, Ewa, proszę cię, przestań! - zawołała. - Skąd ona wiedziała, gdzie trzymam biżuterię? No powiedz mi! Nie znalazłam odpowiedzi. Karolina też milczała. Nena patrzyła na nas z satysfakcją, którą odczuwają zranieni ludzie, kiedy ktoś próbuje im pomóc. Po chwili ruszyła z powrotem po salonie, mówiąc przez zaciśnięte zęby: - Koniec, to jest koniec. Zabieram dziewczynki i wyjeżdżam! - Na twoim miejscu... - zaczęłam ostrożnie. Zatrzymała się przede mną i powiedziała gwałtownym tonem: - Nie chciałabyś być na moim miejscu, zapewniam cię! - Pokazała dramatycznym gestem na telefon. - To jest... to jest obrzydliwe. Wymiotować mi się chce. W życiu nie dotknę Huberta! Wracam do Krakowa, do rodziców. Wszystkie drzwi się przed nim zatrzasną! I kościoły! Wyrzuciwszy to z siebie, poczuła ulgę, odetchnęła głęboko i zaczęła znów wkładać do walizki rodzinne pamiątki. Nie miało sensu podpowiadanie jej, co ma robić albo myśleć. Byłyśmy potrzebne z Karoliną jako widownia i moralne wsparcie. - Gdzie są dziewczynki? - zapytałam Karolinę. - Trochę się przestraszyły - odpowiedziała z wahaniem. Kobiety w takich sytuacjach działają intuicyjnie i rozumiejąsię bez słów. Przywołanie losu córek miało podziałać hamująco na matkę. Nena zatrzymała się na moment, ale postanowiła przemilczeć nasz wybieg. Walizka była już pełna, zamknęła zdecydowanie jej wieko i wyszła do następnego pomieszczenia. - Uciekły do pokoju na piętrze i zamknęły się na klucz - poinformowała cicho Karolina. Zuzia powiedziała przez drzwi, że zostają z tatą. Biedna Nena. - Powiedziała, że je zabierze - odparłam równie cicho. - Dała im kwadrans, potem chce wyłamać drzwi z pomocą kierowcy - szeptała dalej Karolina. - To nie jest dobry pomysł. - Dlatego chciałam, żebyś przyjechała. Dziewczynki cię lubią, może pogadaj z nimi.

Zawahałam się. - Nie powinnam się wtrącać. Karolina spojrzała na zegarek. - Ja jestem umówiona, a ten cyrk może potrwać. Niedługo wróci Hubert i dopiero się zacznie. - Renatka go wrobiła, przecież to jasne. I wysłała zdjęcia żonie - powiedziałam głośniej, żeby Nena mogła usłyszeć. - Zastanawia mnie, po jakiego diabła. Chyba z czystej przyjemności. Karolina wzruszyła ramionami. - Nic nie zmienia faktu, że z nim leżała w łóżku. Na golasa, w ich sypialni. I że moja siostra to zobaczyła. Ostatnie zdanie usłyszała Nena, wracająca z wielką walizką na kółkach. - Karola, bardzo cię proszę, ani słowa na ten temat! - rzuciła stanowczo, stawiając walizkę na dywanie pośrodku salonu. Uklękła i otworzyła wieko walizki. Zajrzała do środka i nagle zamarła bez ruchu. Po kilku sekundach podniosła na nas zdumione spojrzenie, potem bez słowa pokazała na otwartą walizkę. Karolina ruszyła pierwsza. Zatrzymała się nad walizką, przysłoniła dłonią otwarte usta i znieruchomiała. Obie miały miny, jakby zobaczyły ducha. Podeszłam do nich i też zamarłam z wrażenia. Walizka była wypełniona banknotami euro, ułożonymi w równych paczkach. Banknoty mówiły do nas: uważajcie, nie znalazłyśmy się tu przypadkiem, wyglądamy niewinnie, ale ukrywamy niebezpieczną tajemnicę. Nena pierwsza odzyskała równowagę. Nagłym ruchem zamknęła wieko i usiadła na walizce. Jakby chciała upewnić się, że nie odfrunie jak latający kufer z bajki Andersena. Była blada i musiała przez chwilę uspokoić oddech. - O Boże, takie sumy trzyma w domu? - wyszeptała w końcu zduszonym głosem. - W walizce na pawlaczu? Naiwna idiotka myślałam, że Hubert ma długi i sprzedał bransoletę! Chciałam mu nawet wybaczyć. Tu przecież jest kilka milionów... Zobaczyłam w oczach Karoliny, że myśli to samo co ja. Nie trzyma się takich pieniędzy w domu. Chyba że pochodzą z nielegalnego źródła. Poruszona Nena mówiła dalej: - A gdyby nas napadli? Czy on jest kretynem? Myślałam, że wszystko mamy w banku. Karolina odchrząknęła i powiedziała delikatnym tonem: - Są takie pieniądze, których nie trzyma się w banku. - Co ty za głupstwa opowiadasz? Mamy przecież konta w euro! - odparła zirytowana Nena. Obie uciekłyśmy wzrokiem przed jej badawczym spojrzeniem. - No co? - zapytała niespokojnie. - Wiesz... lepiej odłóż walizkę na miejsce - zaproponowała Karolina. - My z Ewą nic nie widziałyśmy, prawda? Przytaknęłam zdecydowanie. - Męskie biznesy... - zaczęłam pojednawczo. Nena przerywała mi z nagłym błyskiem triumfu w oczach. - O nie, kochane! Teraz dopiero mi zapłaci! Z rozmachem zamknęła walizkę, podniosła ją i ruszyła do wyjścia.

- Zaczekajcie na mnie. I ani mru-mru! - rzuciła za siebie. Karolina spojrzała z westchnieniem na zegarek. - Spóźnię się przez tę histeryczkę. Rafał pomyśli, że go lekceważę, i nie zaczeka. Spojrzałam na nią zaskoczona. - Co? Nie powiedział, że się umówiliśmy? - zapytała Karolina.- Sorry, mam dość. Wyjdę drzwiami do garażu, nie mam ochoty na dyskusje o niewierności mojego szwagra. I jego lewych interesach. Rozłożyłam ręce na znak, że nie biorę na siebie ciężaru problemów Neny. - Miłego wieczoru z moim bratem - powiedziałam szczerze. - Dzięki, Ewa - odparła Karolina. - Też ci radzę, zmyj się, zanim dojdzie do piekła. Powiedziawszy to, wyszła z salonu. Znów piekło, pomyślałam odruchowo. Ostatnio występuje w głównej roli. Nie jestem egzorcystką, odczekam chwilę, pożegnam się z Neną i zniknę. ***

W garażu Karolina zobaczyła ochroniarza pochylonego nad otwartą maską jej wypożyczonego samochodu. - Niech pan nie mówi, że coś się popsuło! - rzuciła zaniepokojona, podchodząc szybko. Ochroniarz pokazał na posadzkę pod samochodem. - Ma pani duży wyciek. Może się pani zatrzeć. Karolina nie zwróciła uwagi na dziwną formę jego diagnozy. - Cholera, muszę być za pół godziny w Warszawie! - zmartwiła się. - Może wezmę wóz siostry? - Ale pani Nena mówiła, że jedziemy dziś do Krakowa. Karolina machnęła ręką. - Tak szybko nie pojedzie. Ma pan kluczyki i papiery? Ochroniarz przytaknął. - Tylko rano odwożę dziewczynki - przypomniał sobie. - Do rana wrócę - zapewniła Karolina. - I niech pan nie mówi siostrze. Ma teraz inne problemy na głowie. Odebrała od ochroniarza kluczyki i dokumenty, wsiadła do terenowego mercedesa i wyjechała z garażu. Na ulicy minęła się z nadjeżdżającym range roverem. Siedzący za kierownicą Hubert odprowadził zaniepokojonym spojrzeniem wóz Neny. Wjechał przez otwartą bramę, zaparkował samochód i wszedł do domu. Zdecydowałam właśnie, że jednak zniknę po angielsku, bez pożegnania. Wyszłam do hallu i zobaczyłam zdenerwowanego Huberta. Ucieszył się na mój widok. - Dobry wieczór, Ewa. Świetnie, że jesteś! Moja obecność dawała mu nadzieję. - Dobry wieczór, pora na mnie - powiedziałam z uśmiechem i minęłam go w drodze do drzwi. Chwycił mnie za ramię. Nie było to w stylu jego eleganckiego dystansu. Dostrzegł moje zdziwienie i puścił mnie zmieszany. - Przepraszam! Nie zostawiaj mnie, proszę! Gdzie jest Nena, widziałem jej samochód. - Może to była Karolina. Nena negocjuje na górze z córkami.

Hubert podniósł brwi. - Negocjuje? - zapytał, przeciągając sylaby. - Chciała je wywieźć do Krakowa, ale dziewczynki uciekły i zamknęły się w pokoju. Namawia je, żeby wyszły. Spojrzał do góry schodów, pogubiony i nieszczęśliwy. - Co ja mam robić, Ewa? Przecież wiesz, że jestem niewinny. Byłaś tu. Odparłam z okrucieństwem, które mnie zdziwiło: - Wiem tylko, że goła Renatka hasała po twojej sypialni. I po tobie. Ty też byłeś skąpo ubrany. Hubert zbladł. - Jezus Maria, co ty mówisz? - Nena dostała kilka uroczych MMS-ów - kontynuowałam zimnym tonem. - Każdą żonę by szlag trafił. Poczekaj. Weszłam do salonu, wzięłam ze stołu telefon. Hubert podszedł do mnie na sztywnych nogach. Wysoki, chudy i zgnębiony wyglądał jak francuski hrabia wstępujący na szafot, podczas rewolucji. Podałam mu telefon. Chwilę patrzył na wyświetlacz nieruchomym wzrokiem, po czym usiadł bezwładnie na krześle. Gilotyna zgrzytnęła złowrogo - zaraz spadnie, głowa Huberta potoczy się po dywanie, a tłum krzyknie zachwycony. Konstanciński tłum. Nalałam wodę z karafki do szklanki, podałam mu. Skazaniec wypił dwa łyki, odstawił szklankę i wyszeptał: - Boże, to niemożliwe. Co to za kobieta? - Żenadka? Mistrzyni świata. A co najmniej stolicy. Hubert zebrał resztę sił i spojrzał znów na telefon. - Przecież widać, że śpię... Jestem nieprzytomny - rzucił cicho, patrząc na mnie z nadzieją, jakbym była sędzią, który może odwołać egzekucję. - Ale nie twój organizm - odparłam bezlitośnie. - To nieświadoma reakcja! - zawołał. - Każde dziecko wie, jak ją wywołać! - Nie mieszaj do tego dzieci - poprosiłam. Po chwili dodałam z litością: - Trzymaj się, jakoś to będzie. Zeszłam z szafotu i ruszyłam do wyjścia. Niech żona sama zetnie mu głowę, moja rola się skończyła. W drzwiach salonu wpadłam na Nenę. Zobaczyła Huberta i złapała mnie za ramię. - Zostań! - powiedziała dramatycznym szeptem. Hubert wstał, przeszedł przez salon i upadł przed nią na kolana. - Błagam, zaklinam! - zawołał. - Uwierz mi, nie mam pojęcia, jak ta kobieta tu się wdarła! Nena pociągnęła mnie za sobą. Minęłyśmy Huberta, który obracał się za nami, klęcząc. Posadziła mnie na sofie i powiedziała spokojnym tonem: - Nie zostawiaj mnie z tym zboczeńcem. - Nie nazywaj mnie tak! - rzucił dramatycznie Hubert, nie podnosząc się z kolan. Nena odwróciła się do niego z oczami pałającymi gniewem. - Nie? Ha, ha! A jak mam nazwać mojego męża tarzającego się na golasa z dziwką? W moim małżeńskim łożu! - Byłem nieprzytomny! Nie było mnie! - krzyknął nienaturalnie wysokim głosem Hubert. - Ale twój organ był! Widziałam! Obrzydliwe! Wstrętne i poniżające! Opublikuj to w sieci...

na portalu pornograficznym! Hubert ruszył na kolanach w jej stronę. - Przestań! Padłem ofiarą prowokacji, szantażu! Oboje padliśmy! Ci ludzie nie owijają w bawełnę! Są gotowi mnie zniszczyć... jeśli czegoś dla nich nie zrobię! Nena zatrzymała się nad nim. Oboje mówili szybko, jakby wyuczyli się kwestii w spektaklu szekspirowskiej tragedii. - Nie wierzę ci! Co niby takiego? - zapytała Nena, opierając dłonie na biodrach. - Nie mogę ci powiedzieć! To niebezpieczne. Chciałem się wycofać, pewnie dlatego nasłali na mnie Renatkę! - Renatkę? Czule o niej mówisz! - Tę dziwkę, tę wywłokę! - poprawił z pasją Hubert. - Powiesz mi, o co chodzi, albo rozwód! - zawołała Nena. Po magicznym słowie „rozwód” zapadła cisza. Hubert znieruchomiał na klęczkach. Jego tężejące rysy świadczyły, że granica została przekroczona. Wstał i z godnością otrzepał kolana z niewidocznego pyłu. - Dobrze - powiedział spokojnym głosem. - Żebyś nie żałowała. Nie dostaniesz rozwodu kościelnego. Nawet gdybyś poszła na kolanach do Rzymu. Spektakl dobiegł końca. Domyśliłam się, że oboje wyczerpali narzędzia i wolę do walki. Powinni zostać sami, żeby uruchomić zrozumienie, wybaczenie i miłość. - To ja już pójdę - zaproponowałam, podnosząc się z sofy. Nie doceniałam, jak bardzo zraniona była Nena. Podeszła domnie szybko i rzuciła z pasją: - Nie, zostań! Chcę mieć świadka jego krętactw! Pchnęła mnie na sofę, jakbym była żołnierzem, który próbował uciec z pola bitwy. - Nena, nie mam ochoty mieszać się... - zaczęłam, podnosząc się ponownie. - Ja też cię proszę, zostań! - powiedział twardo Hubert. - Zachowasz dla siebie, co usłyszysz. W imię starej przyjaźni. Nena znów posadziła mnie energicznym pchnięciem na sofie. Gdyby nie groteskowość sytuacji, powinnam się obrazić. Hubert podziękował mi skinieniem i ruszył wyprostowany do pomieszczenia obok salonu. Hrabia zwolniony z szafotu, ale pod czujnym okiem jakobinów. Nena usiadła obok mnie i rzuciła za nim: - Kiedy skończysz to żałosne przedstawienie, bądź łaskaw zająć się dziewczynkami. Przez ciebie są w poważnym szoku! Hubert zawahał się, ale opuścił salon. Zapadła dźwięcząca cisza. Nena patrzyła przed siebie szklanym wzrokiem. Po chwili wstała, podeszła do kominka i wyciągnęła dłonie nad ogniem. Drżały jej palce i ramiona. Współczułam jej. Chciałam coś powiedzieć, ale otworzyły się drzwi i wrócił Hubert. Był jeszcze bledszy. - Gdzie jest moja walizka? - zapytał z napięciem w głosie. - Nie wiem, o czym mówisz - odparła Nena, dorzucając polano do ognia. Głos Huberta był jak z drewna. - Mówię o walizce. Tej, którą zabieram w dalsze podróże. Nena wzruszyła ramionami. - Wybierasz się gdzieś? Wynająłeś garsonierę dla Żenadki? Powiedziawszy to, popchnęła polano pogrzebaczem z taką determinacją, jakby paliła

pogańską ofiarę. Kłąb iskier i dymu wzleciał pod sklepienie kominka. Dobry znak, bogowie się nie gniewali. - Przestań... powiedz, gdzie jest walizka! - powtórzył Hubert jeszcze mocniejszym tonem. Nie zrobił wrażenia na Nenie. Skrzywiła się z satysfakcją. - Jest w niej twój dowód niewinności? - zapytała ironicznie. - Schowałeś tam bieliznę tej pani? Hubert ruszył przez salon w jej stronę. - Błagam cię, nie żartuj! Gdzie jest walizka?! Odwróciła się do niego z pogrzebaczem w dłoni. Hubert zatrzymał się. Nena ruszyła w jego stronę. Hubert cofnął się za sofę. Znalazłam się pomiędzy nimi. Cios pogrzebaczem mógł wylądować na mojej głowie. Tak kończą ludzie mieszający się w małżeńskie spory. Nena wycelowała pogrzebacz w męża i powiedziała z pasją: - Przyznaj się, dawno to planowałeś! Odłożyłeś na boku miliony euro! Żeby mój adwokat nie zablokował ci konta? To podłe i niskie... Nie spodziewałam się po tobie takiego wyrachowania! Jesteś jak wszyscy faceci! Pora ułożyć sobie życie od początku? Ty też masz prawo do szczęścia? No powiedz, niech to wreszcie usłyszę! Z Renatką! Gratuluję ci, Hubercie Aleksandrze Mario Odrowążu! - Nena... - zaczął za moimi plecami Hubert. - Nie ma Neny, słyszysz? Od dziś dla ciebie jestem Magdalena! Nie udało się, opatrzność nie dała skrzywdzić sierot! Rzuciła mi w ręce twoją walizkę! Ha! Ostatnie „ha” podkreśliła machnięciem ręki z pogrzebaczem. Żelastwo ze świstem przeleciało tuż nad moją głową. - Opamiętaj się! To nie są moje pieniądze! - krzyknął, odskakując, Hubert. - Kłamiesz! Obiecałeś je już Renatce? Ha, ha, ha! Ale się biedactwo rozczaruje! Ze wściekłością pokazała figę nad moją głową. Korzystając z sekundy ciszy, wstałam z sofy i odsunęłam się poza zasięg pogrzebacza. Hubert usiadł na krześle obok stołu. - Przeze mnie zabiją człowieka. A potem wezmą się za nas - poinformował cicho, bez przekonania, że ten argument uspokoi jej furię. - I bardzo dobrze! - oświadczyła Nena. - Ja wyjeżdżam, baw się dalej sam! Odwrócił się, cisnęła pogrzebacz do kominka, wzniecając następny kłąb ofiarnych iskier, i ruszyła do wyjścia. - Nena - powiedziałam tonem łagodnej perswazji. Zatrzymała się przed drzwiami, odwróciła do mnie. - Co? - Moim zdaniem powinnaś posłuchać męża. - Ty też jesteś przeciwko mnie? - parsknęła, ale nie wyszła z salonu. - Gdyby chciał ukryć przed tobą pieniądze, przelałby na jakieś konto - mówiłam dalej. - Po co ryzykować z milionami w domu? Hubert uniósł dłoń gestem, który oznaczał, że to przecież oczywiste. Nena stała nieruchoma, na jej twarzy pojawił się niepokój, który był początkiem refleksji. - O czym wy, do cholery, mówicie? - O czterech milionach dla gangsterów, na okup - wyjaśnił bezbarwnym tonem Hubert. - I ty się w coś takiego bawisz? - zapytała Nena, patrząc na niego, jakby zobaczyła go

pierwszy raz w życiu. Hubert nie drgnął. - Zgłupiałem - przyznał nieobecnym głosem. - Zgłupiałeś, tylko tyle? - zapytała Nena. Tymczasem mój mózg ruszył szybko, próbując uporządkować fakty. Zakneblowany uciekający człowiek. Gangsterzy. Okup. Hubert patrzył na żonę oczami skrzywdzonego chłopca. - Strasznie cię przepraszam. Nena oderwała od niego wzrok, zwróciła się do mnie. - Mój mąż kompletnie oszalał. Gdyby ktoś się dowiedział... - Takich rzeczy się nie powtarza, możesz być spokojna - zapewniłam i zwróciłam się do Huberta: - Czy Krüger ma coś z tym wspólnego? - Dlaczego Krüger? Oddam im te pieniądze i niech ich szlag trafi! - rzucił Hubert ostrym tonem. Widziałam, że mówił szczerze. Ale niczego więcej się nie dowiem. Nie wie albo nie chce powiedzieć. - Oczywiście - przytaknęłam i ruszyłam do wyjścia. Nena dogoniła mnie i chwyciła za ręce. Miała łzy w oczach. - Przepraszam cię Ewcia, jesteś prawdziwą przyjaciółką... Kocham cię! - zawołała, patrząc błagalnym wzrokiem. Musiałam ją uspokoić, żeby móc wreszcie wyjść. - Już dobrze, milczę jak grób. Oddaj mu tę walizkę. - Walizka! - przypomniała sobie nagle Nena. Wytarła energicznie oczy i odwróciła się do Huberta. - Pójdziesz do Częstochowy! Pieszo, w tym roku! I kupisz nowe łóżko! W życiu nie wejdę do tego, które skalałeś z dziwką! Hubert podniósł się wzmocniony nadzieją. - Tak, Nena... pójdę, nowe łóżko, do Częstochowy... kupię. To znaczy... - Ani słowa! - przerwała mu i oświadczyła z godnością: - Walizka jest w bagażniku mojego auta. Miałam zabrać ją do Krakowa. Hubert wypuścił powietrze, ruszył pośpiesznie do hallu. Nagle zatrzymał się i spojrzał przestraszony na Nenę. - W twoim aucie? - zapytał pobladły - W mercedesie? - A w czym innym? W bagażniku, przecież mówię! - rzuciła niecierpliwie Nena. Lęk na chwilę odebrał Hubertowi mowę. - Twoje auto... twój mercedes... - wykrztusił i zamilkł. - Co, moje auto? - zapytała Nena z irytacją. - Wyduś to wreszcie! - Wyjechało przed chwilą - powiedział cicho Hubert. - Co ty bredzisz? - Twój mercedes wyjechał... kiedy ja podjeżdżałem - mówił Hubert, dusząc się słowami. Oni ukradli twój samochód. Mają tu podsłuch... i kamery... wiedzieli, co robisz. Patrzyli na siebie przestraszeni. Ja też poczułam lęk, ale nagle uświadomiłam sobie, co stało się z wozem Neny. - Myślę, że Karolina go wzięła. Umówiła się z Rafałem - powiedziałam.

- Mojego mercedesa? - zdziwiła się Nena. Hubert wytrzeszczył na mnie oczy. - Co Rafał ma z tym wspólnego? Jezus, Ewa, nie myślisz chyba, że moja szwagierka doniosła twojemu bratu? Media mnie zamordują! A potem ci ludzie! Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Rafał z obsesją naprawiania świata był zdolny do wszystkiego. Nena pierwsza odzyskała równowagę. Podbiegła do stołu, chwyciła telefon komórkowy i wycisnęła pośpiesznie numer. Po chwili rozległa się stłumiona muzyczka. Odwróciliśmy się, szukając źródła dźwięku. Nena wybiegła do hallu. Wróciła po kilku sekundach, z drugim telefonem w dłoni. - Zapomniała, debilka, w płaszczu! - rzuciła i zwróciła się do mnie: - Dzwoń do Rafała! - Nie mogę - zaprotestowałam słabo. - Co to znaczy, nie mogę?! - zawołała. - Oszalałaś? Chodzi o życie Huberta! - Ja nic nie wiem o ich spotkaniu... To znaczy wiem. Ale nie wiem - broniłam się bez przekonania. Hubert i Nena patrzyli na mnie, jakbym właśnie postradała zmysły. - Wiesz czy nie wiesz? - zapytał nerwowo Hubert. - Ewa, w tym bagażniku są cztery miliony euro! Nena złapała mnie za ramię z desperacką siłą. - Dzwoń, jeśli nie chcesz naszej zguby! Sięgnęłam po telefon. Usłyszeliśmy odgłos otwierających się drzwi wejściowych, potem zbliżające się kroki. Wyobraziłam sobie, że zobaczę komisarza Dąbrowę, z pistoletem i kajdankami. W drzwiach salonu stanął Zygmunt. Spojrzał na nas, zorientował się, że atmosfera jest napięta. Zwrócił się do Huberta: - Przyjechałem po przesyłkę, jak chciałeś.

XLV Błyskające światła nocnego klubu wyławiały z mroku twarze i wijące się sylwetki, huk muzyki trance wprawiał w drżenie butelki stojące w czerwonej poświacie baru. Zęby Karoliny świeciły od fluorescencyjnych lamp nad parkietem. Kręciła się w błyskawicznym piruecie, którym przyciągała już uwagę w klubach Londynu. Wirowała w pustym miejscu, otoczonym widzami. Rafał patrzył na jej występ z dumą. Kobieta, z którą przyszedł, nie tylko była piękna, ale okazała się fantastyczną tancerką. Pomimo wieku. Zdyszana Karolina zatrzymała się nagle w efektownym szpagacie. Rozległy się gwizdy i brawa. Wysoki, przystojny mężczyzna wyciągnął do niej rękę i zawołał coś do ucha. Karolina podziękowała mu z uśmiechem, poderwała się i przylgnęła do Rafała. Tańczący wypełnili natychmiast puste miejsce. Didżej zamienił trance na jeszcze szybszy electro house. Tłum oszalał. Karolina pociągnęła Rafała w stronę baru, z wdziękiem usiadła na wysokim stołku. - Bezczelny typ, chciał mój telefon! - zawołała do jego ucha, przekrzykując muzykę.

Położyła na barze paczkę papierosów i gestem ręki przywołała barmana. - Wyobrażasz sobie? Rafał wyłowił wzrokiem mężczyznę, o którym mówiła. - Wyjaśnić mu pomyłkę? - odkrzyknął do jej ucha. Udał, że rusza w stronę parkietu. Karolina chwyciła go ze śmiechem za ramię. - Wariat z ciebie! - zawołała zadowolona. Wychyliła się przy tym i z okrzykiem przestrachu straciła równowagę. Rafał przytomnie ją podtrzymał. Błyszczące oczy i rozchylone usta rozgrzanej tańcem Karoliny zatrzymały się przed jego twarzą. Zamarli w tej pozycji, wydawało się, że tylko pocałunek może ich uwolnić. Wzrok Rafała uciekł nagle w bok. Chwila minęła, Karolina wyprostowała się z uśmiechem maskującym rozczarowanie. Odwróciła głowę i poszukała spojrzeniem obiektu, który odciągnął uwagę Rafała. Dwa stołki barowe dalej siedziała młoda, ładna kobieta w towarzystwie dwóch mężczyzn. Mężczyźni rozmawiali, przekrzykując muzykę, kobieta patrzyła na Rafała. - Przedstawisz nas? - zawołała Karolina. - To Ewelina, moja żona! - krzyknął do jej ucha zmieszany Rafał. Karolina kiwnęła głową, wychyliła się, wyciągnęła rękę do Eweliny i zawołała: - Karolina jestem. Słyszałam o tobie! Mężczyzna, który siedział między nimi, zaproponował zmianę stołków. Karolina usiadła obok Eweliny, uniosła do barmana szklaneczkę i zamówiła trzy takie same drinki. Rafał stanął obok ze zrezygnowaną miną. Kobiety przez chwilę mierzyły się spojrzeniami. - Tobie się teraz wypłakuje? - zapytała głośno Ewelina. - Nie, cieszy się wolnością! - odkrzyknęła Karolina. Jej wzrok mówił: mogę się zaprzyjaźnić, ale jeśli wolisz wojnę, to proszę bardzo. - Świetnie, zawsze marzył o przygodach! - odparowała Ewelina. - Wolałbym... - zawołał Rafał i urwał. Żadna z kobiet nie była zainteresowana jego wolą. Obie rozgrzewały się dopiero do starcia. Didżej zmienił muzykę na hardstyle, prawie unicestwiając możliwość rozmowy. - Borderline! - wrzasnęła Ewelina, pokazując na Rafała. - Osobowość chwiejna emocjonalnie! Silny lęk przed odrzuceniem,autoagresja, poczucie pustki! Bezradny w miłości! Robota odrzucającej mamusi! - Dzięki! - zawołał Rafał. Ewelina ukłoniła się z uśmiechem i krzyknęła do Karoliny: - Jesteś psychoterapeutką? Karolina pokręciła głową z rozbawieniem. - Szkoda! - krzyczała dalej Ewelina. - Choć w jego przypadku lepsza byłaby hospitalizacja! Atak nie był skierowany w nią, więc Karolina nie odpowiedziała agresją. Patrzyła z zaciekawieniem na Rafała. On rozłożył ręce bezradnym gestem. Choć niezamierzenie, ten komentarz był celniejszy niż słowa. Ewelina zacisnęła usta, chwyciła szklaneczkę z drinkiem, którą właśnie postawił barman i chlusnęła w twarz Rafała. Potem zerwała się ze stołka i wybiegła, przeciskając się przez tłum do wyjścia. Oszołomiony Rafał patrzył na oddalającą się żonę. Karolina wzięła serwetkę z pojemnika na barze, wytarła mu twarz.

- Niezły charakterek! - zawołała do jego ucha. - Wypij drinka. - Tak... Przepraszam - odpowiedział nieuważnie Rafał, po czym ruszył przez tłum do wyjścia. Karolina zacisnęła usta, odwróciła się do baru, z irytacją wyciągnęła papierosa z paczki. Przed nią błysnął ogień złotej zapalniczki. Trzymał ją w dłoni ten sam mężczyzna, który zawołał do jej ucha po solowym występie. Karolina zapaliła papierosa od płomienia i podziękowała uśmiechem. Mężczyzna usiadł na stołku obok. - Robert - przedstawił się. - Lubisz latać samolotem? Własną awionetką z zaprzyjaźnionym pilotem. Sto procent bezpieczeństwa, Lazurowe Wybrzeże w parę godzin. - Wspaniała perspektywa - skłamała bez wahania Karolina. Nawet w samolocie rejsowym musiała zażywać lekarstwo na chorobę lokomocyjną. Połączenie przystojnego nieznajomego i awionetki warte były tej deklaracji. Doświadczone kobiety przyjmują męskie ego z wyrozumiałością, a nawet zdobędą się na entuzjazm. Jeśli mężczyzna nie przekracza granic zdrowego rozsądku. Albo smaku. ***

Rafał wyszedł szybko i rozejrzał się po jasno oświetlonej ulicy. Pomimo późnej godziny chodniki pełne były młodych ludzi, którzy wędrowali między klubami i knajpkami. Kilkadziesiąt metrów dalej Ewelina wsiadała do taksówki. Dostrzegł ją, przebiegł między wolno jadącymi samochodami i chwycił za klamkę od strony ulicy. Drzwi taksówki były zamknięte. Kierowca odwrócił się do niego. - Co jest? - zapytał z irytacją. - Nie widzisz pan, że zajęte? Rafał nie zwrócił na niego uwagi, patrzył przez okno naEwelinę, która siedziała wyprostowana z zaciętą miną. - Porozmawiajmy, proszę! - zawołał przez szybę. - Pani nie ma ochoty... Puść pan te drzwi! - rozkazał ostrym tonem taksówkarz. Rafał nie zareagował. Taksówka ruszyła, ale wolno, bo ulica zablokowana była samochodami. Rafał szedł obok i nadal patrzył na Ewelinę. Kilkanaście metrów dalej, w sznurze wozów zatrzymał się range rover. Z obu stron wyskoczyli Hubert i Nena. - Rafał! - krzyknął Hubert. - Gdzie jest Karolina? - Gdzie mój wóz? - zawołała Nena. Rozległy się klaksony, zdenerwowani kierowcy domagali się, żeby rover ruszył z miejsca. Hubert i Nena dobiegli do taksówki. - Błagam, gdzie ona jest? - zapytał Hubert. - W klubie - odparł Rafał. - Gdzie? W którym klubie?! - Pośpiesz się, na miłość boską! - ponagliła Nena. - Tu chodzi o życie! - Moje też - powiedział Rafał smutnym tonem. Samochody przyśpieszyły. Taksówka odjechała. Na tle światełwidać było nieruchomą głowę Eweliny. Chór klaksonów za rangeroverem zmieszał się z wyzwiskami kierowców. Rafał odwrócił się i pokazał ręką na neon z nazwą nocnego klubu. ***

W klubie było jeszcze ciemniej. Tłum szalejący teraz w rytm pompa migał w stroboskopowych światłach jak majaczenie szaleńca. Nena przeciskała się pomiędzy wyginającymi się ciałami, za nią podążał oszołomiony hałasem Hubert. Nena pierwsza dostrzegła Karolinę. - Tam! Jest tam! - krzyknęła do męża, pokazując ręką. Twarz Karoliny pojawiała się w rozbłyskach obok podium didżeja. Przy niej górował nad tłumem Robert, jej nowy znajomy. Nena ruszyła w ich stronę, z determinacją rozpychając tańczących. Didżej zmienił muzykę na jumpstyle. Zapadły ciemności, tłum zwariował w podskokach z uniesionymi rękami. Potrącana Nena straciła nagle równowagę, z krzykiem upadła między skaczącymi i zniknęła w mroku. Hubert zanurkował między tancerzami, po omacku uchwycił nogę żony i wyciągnął ją z odmętów. Przytuleni do siebie wstali z trudem, popychani przez szalejący tłum. Rozbłysły światła. Karolina dostrzegła bladą twarz siostry i pomachała do niej wesoło. Kilka minut później z pomocą silnego Roberta przedarli się przez roztańczony tłum i wydostali na ulicę. Nadal stał tu Rafał, z miną człowieka, który nie ma pojęcia, co ze sobą zrobić. Nena przypominała uratowaną z buszu białą lady, tuż przed włożeniem do kotła. Z potarganą fryzurą, bliska łez oglądała rozerwaną sukienkę. - Stado cholernych dzikusów - poskarżyła się mężowi. - Zobacz, co mi zrobili! Hubert nie zwrócił na nią uwagi, patrzył z napięciem na Karolinę, która rozglądała się po ulicy. - Wydaje mi się, że gdzieś tu... - powiedziała po chwili niepewnym tonem. - Jak to, wydaje ci się? Przypomnij sobie! - zawołał Hubert. Karolina ruszyła wzdłuż zaparkowanych samochodów. Hubertszedł krok w krok za nią, w tylnej straży posuwali się Nena i Robert. Mijali rozbawione grupki młodych ludzi i oświetlone knajpki. Mercedesa nie było, jak upartego ducha z nieudanego seansu. Wreszcie Karolina zatrzymała się przy znaku zakazu postoju i oświadczyła: - Tu. Jestem pewna. Hubert i Nena rozejrzeli się z lękiem. Wszystkie miejsca przy chodniku były zajęte, przed i za znakiem też. O tej porze nikt nie przejmował się zakazami. - Nie ma go! - szepnęła dramatycznym głosem Nena. - No właśnie - przyznała Karolina. Hubert był coraz bledszy. - Mam nadzieję, że włączyłaś immobilizer - powiedział z napięciem. Karolina wzruszyła ramionami. - Sorry, nawet nie wiedziałabym jak - wyznała szczerym tonem. - Strasznie cię przepraszam, Nena. Ale mówiłaś, że masz autocasco? Pytanie padło w pustkę, Nena nie zdołała odpowiedzieć. Kiwnęła tylko głową, z dłonią przy ustach i pustką w oczach. Wdowa po mercedesie. Hubert usiadł na słupku przy bramie kamienicy, z miną oznaczającą, że tu poczeka na swój koniec. Rafał nie nadawał się do działania, tkwił z nieobecnym wyrazem twarzy. Karolina spojrzała na nowego znajomego i uniosła niecierpliwie brwi. Jeśli miała odchorować

lot na Lazurowe Wybrzeże, niech Robert teraz udowodni, że jest mężczyzną. On zrozumiał sygnał. - Kradzież samochodu to nie tragedia - powiedział poważnie i zwrócił się do Huberta: Jakieś cenne autko? Kolekcjonerskie? Hubert milczał ponuro. Nena patrzyła na szarą ścianę kamienicy. - Normalny mercedes - wyjaśniła w końcu niecierpliwie Karolina. - I jest autocasco? - upewnił się Robert. - No to szkoda nerwów. Mogli go wywieźć na policyjny parking. Hubert poderwał głowę z nadzieją w oczach. Nena ocknęła się z odrętwienia. - Dzwoń, na co czekasz?! - zawołała do męża. - Szybciej będzie podjechać na komisariat - zaproponował Robert. - Mogę państwa zawieźć. - Mamy samochód męża! - rzuciła Nena, pokazując na range rovera, który stał na chodniku kilkadziesiąt metrów dalej. Obok wozu kręcili się dwaj strażnicy miejscy - Czy oni nigdy nie śpią? - zdziwiła się Karolina i odwróciła się do Roberta. - A ty gdzie stoisz? - zapytała, nagradzając go uśmiechem za zdany egzamin. Robert pokazał na wielkiego forda explorera zaparkowanego przed wejściem do klubu, na miejscu dla specjalnych gości. Nena stała się znów kobietą czynu. - Pośpieszmy się, bo też nas odholują! - rzuciła i pierwsza pobiegła w stronę samochodu. Kilka minut później, po wręczeniu strażnikom sporego bakszyszu, range rover i explorer ruszyły w drogę. Zdenerwowany Hubert poganiał zakorkowaną ulicę klaksonem. Karolina pokazała stojącemu bez ruchu Rafałowi koniec języka. Potem uśmiechnęła się i posłała mu całusa.

XLVI Tej samej nocy śniłam, że galopuję na Grafie przez wzgórza pokryte fioletowym dywanem wrzosów. Pędziliśmy wysokim klifem, poniżej falowało wzburzone morze, wysokie grzywacze załamywały się na czarnych skałach. Szybko zapadał zmrok, horyzont nad morzem płonął czerwienią. Na drodze zobaczyłam Krügera w czarnym garniturze. Jego biała twarz świeciła złowrogo w półmroku. Zbliżałam się do niego szybko. Próbowałam powstrzymać Grafa, ale nie słuchał mnie. Za Krügerem pojawiła się mała sylwetka w białej sukience. Krüger obrócił się do niej. - Marysia, uciekaj! - próbowałam krzyknąć, ale nie mogłam wydobyć głosu z gardła. Krüger chwycił Marysię i zepchnął ją ze skały. Biała sukienka spadała powoli w stronę wielkich fal. Szarpnęłam za wodze, Graf skręcił i wspiął się do skoku. Pod nami otworzyła się kipiąca przepaść. Marysia zniknęła w odmętach, ryk zbliżających się błyskawicznie grzywaczy zamienił się w głośny klakson. Obudziłam się raptownie. Przestraszona i półprzytomna poderwałam się z łóżka, podeszłam do okna i rozsunęłam story. Za bramą, obok swojego samochodu machała do mnie Patrycja. Spojrzałam na budzik przy łóżku, była godzina druga dwadzieścia.

W pierwszym odruchu chciałam zaciągnąć story i wrócić do łóżka. Wolałam jednak nie śnić dalej. Poza tym Patrycja zaczniedzwonić domofonem i obudzi Marysię. No i pojawienie się o tej porze musiało być spowodowane czymś wyjątkowo ważnym. Narzuciłam szlafrok, zeszłam po cichu na dół. Patrycja stała już za drzwiami. Brak zamka w furtce nie był dla nikogo tajemnicą. - Masz kwadrans? Nie przeszkadzam? - zapytała, wchodząc do korytarza. - Tylko cicho - poprosiłam. - Marysia śpi. Weszła do saloniku, sięgnęła do torebki i położyła na stole wielki, czarny pistolet. Miałam wrażenie, że to dalszy ciąg mojego snu. - Glock dziewiętnastka - wyjaśniła spokojnie Patrycja. Nadal nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. - Chyba nie jest prawdziwy? - zapytałam z nadzieją. - No co ty? Z zabawką bym jeździła po nocy? - parsknęła. - Dziewiętnaście naboi, automat. Superspluwa. Powiedziawszy to, chwyciła pistolet, nacisnęła coś na obudowie, wyciągnęła magazynek, pokazała mi, że jest pełen naboi. Wsunęła magazynek na miejsce, pociągnęła za górę obudowy, przesunęła następny przycisk i wycelowała pistolet w portret Henryka na ścianie. - Zarepetowany, odbezpieczony - oświadczyła, mrużąc jedno oko. - Naciskasz i facetowi odpada pół głowy. Szybkość, precyzja, bez bólu. Zielony stwór, który siedział na biurku, popukał się znacząco w czoło, wcisnął na głowę wyłowiony z dna Jeziorki zardzewiały hełm i wlazł za szafę. - Nie strzelaj do mojego męża! - zawołałam przestraszona do Patrycji. Opuściła pistolet, spojrzała na mnie z ubolewaniem. - Do nikogo nie strzelę. To dla ciebie. Przeładowała znów, zręcznie złapała pocisk, który wyskoczył z komory, wyciągnęła magazynek, wcisnęła pocisk, wsunęła magazynek na miejsce i zabezpieczyła. Z szybkością zawodowca. Potem mrugnęła i wyciągnęła do mnie pistolet. - Mój pierwszy mnie nauczył. Wiesz, jakie były czasy, człowiek zarobił trochę grosza, to musiał bronić majątku. Jak na Dzikim Zachodzie. Z kałachem też daję sobie radę. A to dla ciebie, prezent. Nie dotknęłam pistoletu, pokazałam na dwa krzesła. - Usiądź i powiedz, o co chodzi - zaproponowałam. Patrycja usiadła, wyjęła z torebki paczkę papierosów i zapalniczkę. Zapaliła, wydmuchała dym, położyła pistolet na blacie stołu. - Wituś ma pięć legalnych i trzy lewe. Nie chcę ich teraz w domu. W każdej chwili mogę mieć rewizję. Dwa wywaliłam, ale glocka mi szkoda. Tobie może się przydać. Zaczynałam rozumieć, ale widok pistoletu nadal był dla mnie abstrakcją. Nie cierpię broni. Powinno się zniszczyć całą broń na świecie, niechby mężczyźni okładali się pięściami. Jeśli już muszą. - O czym ty mówisz, Pati? Podniosła oczy z ubolewaniem. - O twoich prześladowcach. No co tak na mnie patrzysz? Masz w łapie takiego gnata, to gość dwa razy się namyśli. Minie ta chryja, to wyrzucisz. Albo mi oddasz.

Zaczynałam pojmować jej tok rozumowania. - Nie mam pozwolenia na broń. Poza tym w życiu bym nie... Przerwała mi z westchnieniem. - Nie nudź. Nauczę cię strzelać. Możemy rano pojechać do lasu. Potrzebowałam chwili, żeby poukładać sobie w głowie jej rewelacje. - Dzięki. Wynajmiesz kogoś? Niech ucieka zygzakiem, szybciej nabiorę wprawy. Po to przyjechałaś o wpół do drugiej w nocy? - Na razie trzymaj pod poduszką i woź w samochodzie - odparła wyrozumiale Patrycja. Będę o ciebie spokojniejsza. Nie musisz strzelać, wystarczy, że wyciągniesz i pokażesz. Ale na wszelki wypadek przeładuj. I odbezpiecz. Ostrożnie chwyciłam za kolbę glocka, podeszłam do sekretarzyka i schowałam go do szuflady. Patrycja zdusiła papierosa w popielniczce i od razu zapaliła następnego. Nad naszymi głowami zawisł siwy dym, w kształcie jej ponurych myśli. Odwróciła wzrok i westchnęła ciężko. - To było koszmarne upokorzenie - powiedziała, patrząc przez okno. - Stałam jak przestępca, i to przed tłumem znajomych. Ten pies mówił o Kodeksie karnym i latach więzienia. Gdybym miała przy sobie glocka, palnęłabym sobie w łeb, na miejscu. - No właśnie, lepiej nie trzymać broni - podchwyciłam. Spojrzała na mnie z ubolewaniem. - Przenośnia, daj spokój, Ewcia. Mój glock to twoja premia. Okay? Za pomoc z Dinksem. Bierz, żarty się skończyły.

XLVII Hubert i Nena ustalili w komisariacie policji, że mercedes rzeczywiście został zabrany z ulicy przed klubem i wywieziony. Niecałą godzinę później zajechali dwoma samochodami przed parking pod miastem. Był to duży, słabo oświetlony plac, z budką strażników przy bramie. Stały tu auta rozbite w wypadkach i zwiezione z miejsc zakazanych dla parkowania. Po okazaniu dokumentów Nena i Hubert ruszyli za zaspanym strażnikiem. Nena pierwsza dostrzegła swojego mercedesa. - Tam jest! - krzyknęła i pobiegła przez parking. - No i po kłopocie - powiedział Robert. - Może dadzą się państwo namówić na dobre śniadanie w Bristolu. Było to skierowane do Karoliny, która przytaknęła z uśmiechem, pomimo że czarne cienie pod jej oczami świadczyły o zmęczeniu. Tymczasem strażnik mruczał, przewracając kartki dokumentów: - Opłata za mandat, transport i parking... Razem będzie siedemset trzydzieści złotych oświadczył wreszcie głośno. Hubert wyciągnął z ręki Neny kluczyki, podszedł do bagażnika. Klapa podniosła się i oboje zamarli przestraszeni. Strażnik pokazał na jeden z dokumentów. - Stoi tu napisane, że popsuty zamek bagażnika. Pan podpisze odbiór. - Podał Hubertowi

dokument i długopis. W żółtym świetle latarni twarz Huberta miała woskową barwę. - Popsuty... - powtórzył zdławionym głosem. Strażnik kiwnął głową. - Po mojemu to zawadzili tyłem, jak ściągali wózek z lory - zademonstrował manewr cofania samochodu. Nena pokazała drżącą ręką na bagażnik. - A gdzie jest... gdzie jest... walizka? Nie mogła powiedzieć nic więcej. Jej wzrok wędrował od pustego bagażnika do męża. Była przyzwyczajona, że Hubert daje sobie radę z każdą przeciwnością losu. Wierzyła, że za jego sprawą walizka nagle się pojawi. Karolina zrozumiała, co zaszło. - Chyba nie włożyłaś tu... tej walizki?! - zapytała zaniepokojona. Jej głos przywrócił Hubertowi przytomność. Odwrócił się do strażnika i rzucił ostrym tonem: - Domagam się, żeby ustalił pan natychmiast, kto wyjął walizkę z bagażnika! - Bez krzyku, znajdzie się. - Strażnik się skrzywił. - Widzi się, że mój szwagier zabrał. Żeby nie zginęła. Hubert wytrzeszczył na niego oczy. - Jaki szwagier, do cholery? Nena chwyciła go za rękę. - Spokojnie, kochanie - wyszeptała, dygocząc z nerwów. - Właśnie, po co tracić zdrowie? - zgodził się strażnik. - Szwagier miał wcześniejszą zmianę. Zadzwonię i po krzyku. Powiedziawszy to, ruszył w stronę budki przy bramie. Nena i Hubert szli krok za nim. Jakby bali się, że zniknie jak ich walizka. Karolina stała przy mercedesie przygnieciona poczuciem winy. Wyciągnęła nerwowym ruchem papierosy. Robert podał jej ogień. - Co było w walizce? - zapytał zaciekawiony. Karolina zaciągnęła się papierosem, pokręciła przecząco głową. - Nie mogę powiedzieć. Psiakrew, to moja wina! - Oderwała wzrok od bagażnika. - Dzięki za pomoc, ale nie czekaj na mnie. Robert uśmiechnął się wyrozumiale. - Nie ma sprawy - mrugnął do niej - jeśli to nie kokaina. Zaczekamy u mnie w wozie? Karolina przyjęła propozycję z uśmiechem wdzięczności. Z zagubioną miną wyglądała młodo i atrakcyjnie. Ruszyli oboje w stronę explorera zaparkowanego za bramą parkingu. Tymczasem strażnik w budce wykręcił starannie numer telefonu. - Kazik? To ja, Stachu - powiedział do słuchawki. - Są tu właściciele tego merca z bagażnikiem. Pieklą się o jakąś walizkę. Co? - Słuchał przez chwilę. - Dobra, czekaj. - Odsunął słuchawkę i zwrócił się do Huberta: - Kazik mówi, że walizkę ma. I... - Chwała Bogu! - zawołała Nena. - Gdzie on mieszka? - zapytał Hubert. - Mówi, że rano odniesie - dokończył strażnik. - Nie, nie! - krzyknęli jednocześnie Hubert i Nena Hubert nachylił się do okienka.

- Muszę ją mieć... w tej chwili! Strażnik odsunął się, przyłożył słuchawkę do ucha i powiedział niechętnym tonem: - Gość jest wkurwiony... Może ją odebrać? - Słuchał chwilę, potem zwrócił się do Huberta: A nie może być jutro? Nena szarpnięciem otworzyła drzwi, weszła do budki, wyrwała strażnikowi słuchawkę. Jej głos załamywał się z irytacji i lęku: - Słuchaj no pan, panie Kazik! Masz pan natychmiast oddać walizkę, bo pożałujesz! Co? Wysłuchała odpowiedzi, po czym nachyliła się przez okienko do męża ze zdziwieniem w oczach. - Mówi, żebyśmy przyszli. - Gdzie mieszka? Adres! - rzucił niecierpliwie Hubert. Strażnik pokazał ręką na nieduży domek po przeciwnej stronie szosy. W dwóch oknach domku paliły się światła. - Tam? - spytał z niedowierzaniem Hubert. - No, Kazik tam mieszka - potwierdził strażnik. - Ale wkurwił się - dodał ostrzegawczo. Powiedziawszy to, cofnął się do budki i zamknął drzwi. Hubert i Nena biegiem pokonali szosę, otworzyli furtkę i dobiegli do domku. Po czterech dzwonkach i energicznym waleniu pięścią drzwi się otworzyły. W progu stanęła pięćdziesięcioletnia kobieta z potarganymi włosami i twarzą rozgrzaną alkoholem. Zmierzyła Nenę i Huberta niechętnym wzrokiem, potem odwróciła się i zniknęła w ciemnym korytarzyku. Hubert się zawahał. - Może zaczekaj tu - zaproponował. Nena bez słowa weszła do środka. Hubert ruszył za nią. Spod ich nóg uciekł z wrzaskiem czarny kot. Nena podskoczyła przestraszona, złapała Huberta za ramię. - Psiakrew, czarny! Hubert wzruszył ramionami, wyprzedził żonę i otworzył drzwi, za którymi zniknęła kobieta. Zatrzymał się jak wryty w progu, z szeroko otwartymi oczami. Nena splunęła trzy razy przez ramię, okręciła się dookoła osi, potem podeszła szybko do męża i też zamarła z wrażenia. Pokój wypełniony był dymem papierosów. Ze ścian odpadała farba, w zaparowanych oknach wisiały brudne firanki. Kobieta stała przy węglowej kuchni, która buchała żarem. Przy stole siedzieli trzej mężczyźni w szarych od brudu podkoszulkach. Byli pijani i spoceni, w dłoniach trzymali przetłuszczone karty. Na dziurawej ceracie, pomiędzy butelkami wódki, piwa i talerzami, leżała otwarta walizka. W świetle zwisającej spod sufitu żarówki zieleniały paczki euro. Przed mężczyznami leżały stosiki banknotów, na środku stołu większy stos, aktualna pula. Toczyła się gra w karty o cztery miliony euro z walizki. Mężczyźni przerwali rozgrywkę i patrzyli na przybyszów nieprzyjaznym wzrokiem. Przez moment panowała cisza. - Chciałabym się obudzić - wyszeptała Nena. Hubert zrobił krok w stronę stołu i spytał stanowczym głosem: - Który z panów to pan Kazik? - No ja - odpowiedział pięćdziesięcioletni mężczyzna. - A bo co? Przekrwionymi oczami mierzył Huberta ze złością. - Chcę panu podziękować za opiekę nad walizką... i zabrać moją własność - powiedział

Hubert. Mężczyźni nie ruszyli się. Elegancja i wymowność przybysza zrobiły na nich wrażenie. Hubert uśmiechnął się uprzejmie, podszedł do stołu, wyciągnął rękę do walizki. Jeden z graczy ważył ponad sto kilogramów, wyglądał jak zapaśnik wagi ciężkiej. Długie, tłuste włosy oblepiały jego okrągłą głowę, osadzoną na szerokim karku. Pomiędzy wargami tkwił niedopalony papieros. Położył ciężką rękę na banknotach w walizce i mrużąc oczy od smużki dymu, zwrócił się do Huberta: - A jak nie? - zapytał spokojnym, zachrypniętym głosem. - Co, nie? - odparł pytaniem zaniepokojony Hubert. - A jak Kazik ma coś przeciw? - pytał dalej zapaśnik. Nena przysunęła się do męża i położyła mu dłoń na ramieniu, jakby chciała nakłonić go do wyjścia. - Nie rozumiem. Walizka jest moja - powiedział Hubert. Ręka zapaśnika nadal przyciskała banknoty. - Z kasą czy bez? - zapytał rzeczowym tonem. Trzeci gracz, chudy i łysy, zachichotał chrapliwie. - Zbychu dobrze mówi - stwierdził z zadowoleniem. Twarz Huberta pociemniała z irytacji. Sięgnął znów do walizki. - To nie jest zabawne. Proszę wziąć rękę, pieniądze należą do mnie. - Tak? I zostawił je szanowny pan w bagażniku? - pytał dalej nazwany Zbychem. - To może zadzwonimy na policję? Hubert wyprostował się z zaciśniętymi ustami. Nena wstrzymała oddech. Zbychu zwrócił się do swoich kolegów. - Tak myślałem - oświadczył z uśmiechem wyższości. Chwilę przyglądał się Hubertowi zmrużonymi oczami. - Nie lubimy psów? Tak się składa, że my też. Jak chcesz, możesz się dołączyć. Masz na wejście? Hubert pokręcił przecząco głową. Zbychu pokiwał głową z wyższością, potem wielkodusznym gestem pokazał na wolne krzesło. - No dobra, siadaj. Weź sobie trochę... i tak cię ogram. Mężczyźni roześmieli się. Hubert usiadł przy stole. Nena zamarła z wrażenia, przysunęła się do niego. - Zwariowałeś? - szepnęła desperackim głosem. Kobieta wzięła z kredensu szklankę, postawiła przez Hubertem. Zbychu wziął butelkę z mętną wódką, napełnił szklankę do połowy. Potem nalał sobie, Kazikowi i chudemu graczowi. Poklepał Huberta potężną łapą po ramieniu. - No, walnij se! Hubert podniósł szklankę. Mężczyźni chwycili swoje. - Proszę cię... - powiedziała Nena. Zbychu zwrócił się do niej zniecierpliwiony. - Jezu, kobieto, przestaniesz kłapać dziobem? - Grzeczniej, to moja żona - rzucił ostrzegawczo Hubert. Przez moment awantura wisiała w powietrzu. Ale Zbychu pokręcił tylko rozbawiony okrągłą głową.

- Jesteś facet czy nie? No! - Podniósł szklankę, nie czekając na odpowiedź. - Zdrowie w Krakowie! Wypili do dna. Hubert stracił oddech, załzawiły mu się oczy. Nena patrzyła na męża z niepokojem. Trzej gracze chuchnęli i zagryźli kiszonymi ogórkami. Kazik podsunął talerz Hubertowi. - Księżycówka, kopie jak koń. Od razu lepiej, co? - Zapaśnik wyciągnął rękę nad stołem. Mów mi Zbychu. - Poker? - zapytał Hubert. - Eee, po co komplikować. - Zbychu się skrzywił. - W oczko umiesz? - Nauczę się - zapewnił Hubert. Gracze kiwnęli głowami. Hubert sięgnął do walizki, wziął kilka paczek banknotów. Alkohol dodał kolorów jego policzkom i blasku oczom. Wziął z talerza ogórek, odgryzł kawałek, pochylił się do Neny i szepnął: - Zadzwoń do Zygmunta. Nena kiwnęła głową, podniosła się. - To ja idę, zaczekam w samochodzie - oświadczyła niepewnie i ruszyła do wyjścia. - No i spokój - stwierdził Zbychu. ***

Godzinę później niebo na wschodzie zrobiło się różowe, z mroku dookoła policyjnego parkingu wyłoniły się drzewa i zaczęły gasnąć lampy. Szosą w stronę miasta jechało coraz więcej samochodów. Nena i Karolina na wpół leżąc w fotelach forda explorera, piły kawę z plastikowych kubków. Obie były blade i zmęczone. Robert od godziny zabawiał je rozmową, puszczał dobrą muzykę, a nawet częstował kawą i kanapkami, po które pojechał na stację benzynową. Nena co chwilę patrzyła z niepokojem na domek po drugiej stronie szosy. Światło świtu wyłoniło z półmroku brudne ściany, zrujnowaną przybudówkę na węgiel i pordzewiałe blachy wśród chwastów na podwórzu. W domku trwała gra. Kobieta chrapała głośno na łóżku pod ścianą, przykryta brudną kołdrą. Na środku blatu leżało kilkanaście paczek banknotów. Gracze dobrali właśnie karty z talii i mierzyli się badawczymi spojrzeniami przekrwionych oczu. Chudy pierwszy podjął decyzję. Zgarnął garść banknotów, dorzucił do puli i zachrypiał stanowczo: - Sprawdzam! Zbychu położył cztery karty, rozpostarł je grubymi palcami. - Oczko - powiedział, patrząc na pozostałych graczy z zadowoleniem. - Niech cię pojebie... - westchnął z rezygnacją Kazik, rzucając swoje karty. Chudy gracz też odłożył swoje pięć kart. - Woda, kurwa - wychrypiał. Zbychu przysunął do siebie pulę. - Do tatusia, maleństwa. - Wziął kilka banknotów, powąchał i mrugnął do Huberta. Kazik spojrzał na niego z zazdrością. - Ale mu sra... Zbychu pokazał mu środkowy palec.

- Będziesz, wujek, czyścił mi buty - rzucił rozbawiony. - Prędzej mi na wacku kaktus wyrośnie - odparował Kazik, pokazując na krocze. Oczy Zbycha błysnęły, chwycił go za rękę i wykręcił. Kazik wrzasnął z bólu, zerwał się, złapał za szyjkę butelki. - Panowie... panowie! - krzyknął Hubert, podnosząc się i rozsuwając przeciwników ramionami. - Gramy jak dżentelmeni... Spokojnie! - No właśnie - zgodził się Zbychu, puszczając rękę Kazika. - Francja elegancja. Wszyscy trzej usiedli. Hubert wrócił do rozdawania kart. Wkurzony Kazik trącił nogą śpiącą kobietę. - Rusz się, przynieś gorzałę. Kobieta obudziła się, przeciągnęła i ziewnęła, ukazując popsute zęby. Potem odrzuciła kołdrę, wsunęła kapcie na bose stopy, wstała i wyszła z pokoju. ***

Kilkanaście minut później obok mercedesa Neny i explorera Roberta zatrzymało się czarne audi. Wysiadło z niego trzech mężczyzn, Zygmunt i dwaj mocno zbudowani osobnicy o pseudonimach Krępy i Szajba. Zygmunt podszedł do bladej Neny, która na jego widok wyskoczyła z forda i wskazała na domek po przeciwnej stronie szosy. Krępy i Szajba natychmiast ruszyli w tamtą stronę. Przecięli jezdnię, otworzyli furtkę, pchnęli drzwi domku i zniknęli w środku. Przez chwilę panowała cisza. Karolina i Robert słuchali muzyki wygodnie oparci w fotelach. Nena patrzyła na domek z napięciem. Zygmunt zapalił papierosa. Nagle z hukiem wyleciała szyba w jednym z okien domku, wraz z ciśniętym od środka stołkiem. Potem z drzwi wyszedł chwiejnym krokiem Hubert. Był spocony i blady, w dłoni trzymał marynarkę. Zatrzymał się, mrużąc przekrwione oczy przed blaskiem słońca. Nena ruszyła biegiem przez szosę, o mało nie wpadając pod przejeżdżającą ciężarówkę. Podbiegła do męża, chwyciła go pod ramię i przeprowadziła z powrotem przez jezdnię. Hubert spojrzał na Zygmunta zmęczonym wzrokiem i poszedł dalej. Nena posadziła go troskliwie w mercedesie na miejscu pasażera. W tej samej chwili w oknie domku pojawił się chudy gracz. Wyglądał na przestraszonego, trzymał się za rozbity, krwawiący nos. Wygramolił się pośpiesznie na zewnątrz, upadł, podniósł się i ruszył biegiem wzdłuż ściany. Zniknął za rogiem. Przez rozbite okno dobiegły przekleństwa wykrzykiwane kobiecym głosem. Otworzyły się kopnięte od środka drzwi, na podwórze wyszli Krępy z Szajbą. Obaj krwawili z rozbitych ust i nosów, mieli podarte kurtki i byli rozjuszeni. Wyciągnęli z domku za nogi półprzytomnego Zbycha w zakrwawionym podkoszulku. Zimne powietrze pomogło Zbychowi oprzytomnieć. Ryknął i rzucił oboma napastnikami o ziemię. Potem zwalił się na Krępego i zaczął go dusić. Szajba zerwał się, przeklinając, wyrwał z kieszeni paralizator, przytknął do jego szyi. Posypały się iskry, Zbychu zwiotczał, zacharczał, puścił szyję Krępego i zwalił się na ziemię. Szajba zaczął krępować mu ręce plastikowymi kajdankami. Krępy podniósł się chwiejnie, masując szyję, chwytał spazmatycznie oddech.

Zygmunt przeszedł przez szosę, wszedł do domku. Po chwili pojawił się z walizką w ręku. Za nim szła kobieta z podbitym okiem, przeklinała i rzucała jakimiś odpadkami. Zygmunt nie zwracał na nią uwagi. Przeciął jezdnię, podszedł do swojego audi, wrzuciłwalizkę do bagażnika i wsiadł za kierownicę. Szajba i Krępy zajęli miejsca obok niego. Audi ruszyło w stronę Warszawy. Blady Hubert zwrócił się do czekającej za kierownicą Neny: - Jedźmy do domu, kochanie. Nena odsunęła się trochę. - Boże, śmierdzisz jak lump. - Księżycówka - wyjaśnił Hubert. - Jedź, proszę. - To był poker? - zapytała Nena, uruchamiając silnik. - Oczko - odparł Hubert. - Nauczę cię. Błagam... słabo się czuję.

XLVIII Kiedy się obudziłam, nastało już południe i dom był pusty. Wzięłam prysznic, zjadłam grzankę i wypiłam kawę. Nikt nie dzwonił, żadna z przyjaciółek nie domagała się pomocy. Kilka godzin sprzątałam, potem przygotowałam obiad. Scena z ciemnej stajni stała się wyraźna, jakbym ją odtwarzała na filmie. Bandyci pokłócili się. Jeden z nich zażądał pieniędzy za porwanie Schonenbacha, groził, że go zabije. Niemiec rzucił się do ucieczki. Bandyta w czerwonej kurtce strzelił do niego i chybił. Wtedy Krüger przebił bandytę widłami. Weszłam do pracowni. Wyjęłam z koperty fotografię Maxa. Patrzyłam na uśmiechnięte oczy, regularne rysy, białe zęby i gęste brązowe włosy. Dlaczego kobiety zakochują się w gangsterach? Potrzebujemy siły czy lubimy lęk? Może nie mów w imieniu wszystkich kobiet, pomyślałam. Schowałam fotografię z westchnieniem rozczarowania. Adam Dąbrowa musi mi uwierzyć. Zażądam testu wariografem, maszyną prawdy. Ani ja, ani moi bliscy nie będziemy bezpieczni, zanim Krüger i jego zbiry nie znajdą się za kratami. I być może Maximilian Thorn. Zadzwoniłam na komórkę Dąbrowy, ale była wyłączona. W komisariacie powiedzieli, że jest w terenie. Poprosiłam oficera dyżurnego o szybki kontakt, bo sprawa jest poważna. Przez cały dzień Dąbrowa się nie odezwał. Miałam dość czekania. Przebrałam się i wsiadłam do toyoty. Trasa wyjazdowa z Konstancina była zablokowana kolejowym szlabanem, sznur aut czekał na przejazd pociągu. Skręciłam w boczną ulicę. Puściłam płytę Barry'ego White'a. Słuchając zmysłowego Just The Way You Are, prowadziłam powoli wąskimi uliczkami. Lubiłam tę trasę pomiędzy willami zanurzonymi w zieleni ogrodów. Jestem właśnie, jaka jestem, wtórowałam głosowi z płyty. Dam sobie radę z gangsterami i wrócę do spokojnego życia. Niskie słońce pojawiało się i znikało między gałęziami sosen, dębów i kasztanowców. „Chcę cię taką, jaka jesteś” - śpiewał Barry White. W lusterku zobaczyłam zbliżające się czarne bmw. Za nim jechał następny samochód, nie widziałam jakiej marki. Skręciłam w boczną ulicę. Czarne auto skręciło za mną, potem drugi

samochód. Poczułam niemiły dreszcz w kręgosłupie. Nadepnęłam na pedał gazu, toyota skoczyła do przodu. Ścigający ryknęli silnikiem, wyprzedzili mnie błyskawicznie i zatrzymali się w poprzek ulicy. Zahamowałam gwałtownie, wrzuciłam tylny bieg, ruszyłam do tyłu. Z bmw wyskoczyli dwaj mężczyźni, rzucili się za mną. Jednym z nich był zbir, którego widziałam w stajni. Skręciłam tyłem w przerwę między drzewami. Chciałam wykręcić. Fatalny błąd. Obaj bandyci dopadli do mojej toyoty. Pierwszy włożył rękę przez otwartą szybę, pociągnął za przycisk. Wszystkie cztery zamki otworzyły się ze szczękiem. Zbir ze stajni szarpnął za drzwi, wskoczył na siedzenie pasażera. Krzyknęłam ze strachu, wrzuciłam bieg i nacisnęłam na gaz. Toyota skoczyła do przodu. Zbir wyrwał kluczyki ze stacyjki, złapał mnie za szyję. Próbowałam uderzyć go łokciem, ale zablokował mój cios. Samochód zwolnił, toczył się siłą rozpędu. - Uspokój się, dziwko! - rzucił zbir. Pierwszy mężczyzna podniósł coś bezkształtnego. Na mojej głowie wylądował worek. Poczułam smród gnijących kartofli.Chciałam zdjąć worek, ale jeden z napastników unieruchomił moje przeguby. Na rękach i szyi zacisnęły się więzy. Wrzasnęłam z przerażenia i złości. Bandyci chwycili mnie bez słowa za nogi i ramiona. Zostałam wyciągnięta z samochodu, poczułam, że jestem niesiona. Usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi. Zostałam wepchnięta w ciasną przestrzeń między przednimi a tylnymi siedzeniami wozu. Myślałam intensywnie. Może chcą mnie znów przestraszyć, przetrzymają gdzieś i wypuszczą. Nie kombinuj, zdenerwował się mózg, myśl, jak zwiać! Silnik ryknął, bmw ruszyło ostro i skręciło. Koła uderzyły bokiem o krawężnik. Dlaczego nie poczekałam na Dąbrowę i nie zażądałam obstawy? Dlatego, że jestem idiotką. Zaczęłam liczyć czas i zakręty. Jeśli uda mi się uciec, będę wiedziała, gdzie jestem. - Jedzie za nami - powiedział głos jednego z bandytów. Przez chwilę panowała cisza, potem drugi zbir polecił: - Pewnie przypadek, ale zgub go. Silnik zwiększył obroty. Wóz przyśpieszył, wszedł w ostry zakręt. Siła odśrodkowa rzuciła mnie głową do przodu. Mocna ręka chwyciła w pasie i wcisnęła za fotel kierowcy. Nie było sensu krzyczeć. Nadal odliczałam minuty i notowałam w myślach zakręty. Jechaliśmy chyba na zachód. Domyśliłam się, że do lasu chojnowskiego. Tego samego, gdzie znaleziono zwłoki zamordowanego w stajni. Bandyci mieli stałe miejsce, gdzie wyrzucali ofiary. Na pewno każą mi wykopać grób. Nie poddam się, zaatakuję ich łopatą! Oddychałam z trudem, worek i lęk dusiły mnie, przed oczami przewijały się powidoki scen z całego życia. Odgoniłam je z wysiłkiem i skupiłam się znów na liczeniu. Wóz skręcił ostro, zaczął podskakiwać na betonowych płytach. Przypomniałam sobie, gdzie widziałam takie płyty. Dojazd do Wisły! Pomyliłam się, bandyci pojechali na wschód, nad brzeg rzeki. Miałam skończyć w jej nurcie, wrzucona w worku, utopiona jak szczenię! Z wściekłą determinacją zaczęłam szarpać się i kopać w drzwi. W nadziei, że może trafię w klamkę i wypadnę. Istniał cień szansy, że ktoś to zobaczy i zbiry uciekną. - Uspokój się! - wrzasnął ten ze stajni i uderzył mnie w głowę. - Stań! - krzyknął do kumpla. Wóz zahamował. Usłyszałam otwierające się z obu stron drzwi. Bandyci wyskoczyli. Nagle rozległ się okrzyk:

- Ręce do góry! Na ziemię! Serce podskoczyło mi z radości. To nie był przypadek, w drugim wozie jechali policjanci! Dąbrowa! - Gówno! - krzyknął w odpowiedzi jeden z bandytów. Rozległ się ogłuszający huk wystrzałów. Wcisnęłam się głębiejpod fotel i nagle dłoń natrafiła na metalowy uchwyt. Klamka...Teraz albo nigdy! Kanonada nie milkła, pociski uderzały w karoserię i szyby. Pociągnęłam za klamkę, z całej siły odepchnęłam się nogami od fotela. Wypadłam z samochodu na beton, jęknęłam z bólu, przetoczyłam się po płycie i wpadłam w trawę. Kule przelatywały nade mną ze złowrogim świstem. - Bierz ją! - krzyknął jeden ze zbirów. Odepchnęłam się kolanami od ziemi i potoczyłam w dół zbocza. Strzał zlał się z krzykiem bólu bandyty. Dobrze ci tak, draniu, pomyślałam, tocząc się w dół. Uderzałam głową o ziemię i zahaczyłam o twarde korzenie. Dość, zaraz wpadnę do Wisły! Rozłożyłam nogi i zatrzymałam się raptownie, ze stopami w wodzie. Podkurczyłam kolana, usiadłam. Blisko szumiał ciężki nurt rzeki. Wystrzały urwały się nagle. Usłyszałam trzask drzwi i ryk silnika. Bandyci uciekali! Koła zadudniły na płytach, huknęły strzały. Wóz oddalił się szybko, zapadła cisza. Byłam spocona i dygotałam z nerwów. - Tu jestem, ratunku! - wrzasnęłam z całej siły. Nikt mi nie odpowiedział. Po chwili rozległ się odgłos kroków. Dwaj ludzie schodzili ze skarpy po betonowych płytach. - Chwała Bogu! Zdejmijcie ze mnie ten worek - powiedziałam z ulgą. Kroki zbliżyły się i zatrzymały. Uniosły mnie dwie pary rąk. - Worek! - zawołałam. Nie odpowiedzieli mi, ruszyliśmy w górę skarpy. Szarpnęłam się i krzyknęłam ze wściekłością: - Co jest, do cholery?! Cisza, tylko zdyszane od wysiłku oddechy. To nie są policjanci! To kim są, do diabła? Kolejna para bandytów, która odbiła mnie pierwszej parze? Stałam się towarem przetargowym w walce gangów? Komuś jeszcze się naraziłam, poza Krügerem i jego zbirami? Przekraczało to moją wyobraźnię. Zaczęłam się szarpać i kopać. - Kurwa wasza mać, puszczajcie, bydlaki! - wrzasnęłam na cały głos. Poczułam, że jeden z niosących zachwiał się po moim kopnięciu. Wierzgnęłam jeszcze raz i puścił mnie. Opadłam na nogi i z całej siły odbiłam się stopami. Trafiłam głową w brzuch drugiego. Usłyszałam jęk bólu i on też otworzył ręce. Przewróciłam się, natychmiast zerwałam i puściłam biegiem, ze związanymi rękami i workiem na głowie. Przebiegłam kilkanaście kroków, potknęłam się na betonowej płycie, huknęłam głową w blachę. Karoseria, dotarło do mnie jeszcze. Potem zapadła ciemność.

XLIX

Otworzyłam oczy i powoli się budziłam. Nie rozumiałam, dlaczego w sypialni było tak ciemno. I dlaczego bolała mnie głowa. Dotknęłam czoła, poczułam mokry kompres. Powoli wróciła pamięć. Worek na głowie i huk wystrzałów. Zdrętwiałam przestraszona. Zostałam porwana! Poruszyłam rękami. Nie byłam związana ani zakneblowana. Usiadłam ostrożnie i rozejrzałam się. Oczy przyzwyczaiły się do półmroku. Znajdowałam się w dużym, nowoczesnym salonie. Nieźle, jak na bandycką melinę. Odwróciłam się, dostrzegłam przeszklone drzwi. W następnym pomieszczeniu rozmawiali dwaj mężczyźni odwróceni plecami. Wstałam ostrożnie, na palcach podeszłam do drzwi, przystawiłam ucho do kryształowej szybki. Głosy były stłumione. Spojrzałam przez szybkę. Jeden z mężczyzn odwrócił się i ruszył w moją stronę. To Max Thorn! Uwięził mnie w swoim domu! Odskoczyłam w panice od drzwi, rozejrzałam się. Żadnej szabli na ścianie, zero narzędzi do obrony. Wróciłam biegiem, przykleiłam się plecami do ściany. Drzwi otworzyły się w moją stronę, za szybkami zamajaczyła sylwetka Maxa. Oparłam dłonie o futrynę i pchnęłam z całej siły. Rozległ się huk uderzenia i brzęk tłuczonego szkła. Max jęknął, złapał się za głowę, zwalił się na dywan u moich stóp i znieruchomiał. Przeskoczyłam nad jego ciałem, gotowa do walki na pięści z następnym przeciwnikiem. Zobaczyłam, że mężczyznaw głębi pokoju patrzy na mnie wystraszonym wzrokiem. Wyraźnie bał się poruszyć. - Ani drgnij, draniu! - wrzasnęłam. Odwróciłam się, przebiegłam przez salon, szarpnęłam na bok ciężką storę. Zobaczyłam duży ogród. Otworzyłam okiennicę, wspięłam się na parapet i zeskoczyłam na trawę. Pobiegłam w stronę ulicy. Nikt mnie nie gonił, ale drugi mężczyzna na pewno podniesie alarm i zbiry Maxa z łatwością mnie złapią. Dobiegłam do muru. Na szczęście rósł tu stary kasztan, z gałęziami sięgającymi poza mur. Chwyciłam najniższy konar, weszłam wyżej i zeskoczyłam na ulicę. Pobiegłam przed siebie najszybciej, jak potrafiłam. Nadal kręciło mi się w głowie. Z daleka zobaczyłam nadjeżdżający autobus. Do przystanku było ponad sto metrów. Przyśpieszyłam, machając rękami i krzycząc. Autobus zatrzymał się, kierowca otworzył drzwi i czekał na mnie. Wskoczyłam do środka, podziękowałam kierowcy, usiadłam na wolnym miejscu. Próbowałam uspokoić oddech i myśli. Z zaskoczeniem stwierdziłam, że w kieszeni kurtki tkwił mój telefon. Bandyci byli amatorami. Wybrałam numer policji. Szybko wyłączyłam telefon, zanim uzyskałam połączenie. A jeśli zabiłam Maxa? Poczułam zimny dreszcz. Drugi facet widział moją twarz! Nie wracaj do domu, uciekaj z Polski! Tak jak stoisz. I wyrzuć telefon! Z trudem opanowałam panikę. Stawię czoła wymiarowi sprawiedliwości. Nawet jeśli Temida jest przekupna i nie mam szans przeciwko wielkim pieniądzom. Niech los rozstrzygnie!

L Zakradłam się do ogrodzenia na tyłach domu. Przeszłam przez siatkę, przebiegłam szybko

między drzewami i wpadłam przez otwarte drzwi od tarasu. Rafał i Marysia siedzieli w saloniku. Oboje zerwali się przestraszeni moim widokiem. - Co się z tobą działo?! - zawołał Rafał. - Nie ma cię od trzech godzin, twój telefon nie odpowiada - dołączyła Marysia i dostrzegła guza na moim czole. - Miałaś wypadek? - Gdzie jest toyota? - dołączył mój brat. - Pozwólcie złapać oddech - poprosiłam. - Słabo się czuję. Oboje wzięli mnie pod ręce, zostałam posadzona w fotelu. Cudownie znaleźć się znów w domu. Z jedynymi osobami, którym mogłam zaufać. - Chcesz wody? - zapytał Rafał. - Nie potrzebujesz lekarza? - upewniła się Marysia. Pokręciłam głową i powiedziałam, starając się ich nie przestraszyć: - Zatrzymali mnie dwaj bandyci. Zarzucili mi worek na głowę, wciągnęli do wozu. Chcieli mnie wrzucić do Wisły. Odbiła mnie druga banda. Uciekłam, ale walnęłam głową w karoserię. Ocknęłam się w domu Maxa Thorna. Myślał, że jestem nieprzytomna. Walnęłam go w głowę drzwiami i uciekłam. Zapadła cisza. Córka i brat patrzyli na mnie jak na kosmitkę. Albo konstancińskiego stwora z Jeziorki. - Drzwiami? - zapytała wreszcie Marysia. - Przeszklonymi - przytaknęłam. Po chwili dodałam: - Boję się, że go zabiłam. Rafał przełknął ślinę, nabrał powietrza. - Ewa... - zaczął. Nie pozwoliłam mu skończyć. - Wiem, już mówię prawdę. To była promocja w Auchan. Zarzucali worki na głowę klientom i wrzucali do Wisły. Kto dopłynął do mostu Siekierkowskiego, dostawał paczkę czipsów. Rozłożyłam ręce. - Nie mam czipsów, bo uciekłam, sorry. Rafał i Marysia wymienili spojrzenia. Nadal byli bardziej nieufni niż przestraszeni. Panowałam nad sobą, żeby nie eksplodować złością. Pomógł mi dźwięk gongu przy drzwiach. Wstałam i wyszłam energicznie na korytarz. Otworzyłam drzwi wyjściowe i zamarłam. Przed bramą stał jaguar. Za furtką czekał Max von Thorn, z białym bandażem na głowie. Dostrzegł mnie i podniósł niepewnym gestem rękę. Cofnęłam się gwałtownie, wpadłam na Rafała. Patrzył zdziwionym wzrokiem na Maxa. - I co powiesz? - zapytałam z satysfakcją. - Nie zabiłaś go - zauważyła inteligentnie Marysia. - Brawo, córeczko. Co robimy? - Posłuchajmy, co ma do powiedzenia - zaproponował z wahaniem Rafał. Popukałam się w czoło. - Nie jest sam. Jego zbiry się kryją. Wyskoczą i załatwią nas. - Mamo, on tam stoi, jakby przepraszał, że żyje - stwierdziła Marysia. Spojrzałam w stronę bramy. Max rzeczywiście czekał z pokorną miną. Podjęłam decyzję. - No dobrze. Zaczekajcie pół minuty i zaproście go. Powiedziawszy to, wróciłam do saloniku, otworzyłam szufladę sekretarzyka, wyciągnęłam glocka. Zarepetowałam go, podeszłam do fotela i wsunęłam w szparę między siedzeniem a

oparciem. - Już - powiedziałam. Marysia i Rafał stali w drzwiach saloniku. Oboje byli bladzi i spięci. - Co to jest? - zapytała córka zduszonym głosem. - Skąd to masz? - dodał brat. - Mówiłam przecież, promocja w Auchan. Chcecie wpuścić pana barona, to na co czekacie? przypomniałam. Rafał wyciągnął rękę w stronę pistoletu. - Nie zamierzasz chyba... - To zależy, jak się zachowa - przerwałam mu. - I czy jest sam. - To jakieś wariactwo, przecież jesteś przeciwniczką broni - przypomniała z desperacją Marysia. - To prawda. Ale kiedy przy tobie mordują człowieka, śledzą cię, spychają z szosy na drzewa, porywają i chcą utopić, to zaczynasz myśleć, że dobra spluwa może być przyjacielem człowieka - wyrzuciłam z siebie jednym tchem. - Nie zgadzam się - oświadczyła Marysia. - Dobra spluwa? - powtórzył Rafał. - Co to za język? - Glock - wyjaśniłam spokojnie. - Dziewiętnaście nabojów. Niech Thorn zaprosi całą bandę. Wpuścicie go czy nie? - W tej sytuacji... - zaczął Rafał. Wsunęłam dłoń w szparę fotela. - Dobrze, sama to zrobię. Ze spluwą w łapie. - Czekaj, już mu otwieram! - zawołała Marysia i ruszyła pośpiesznie do drzwi. Usłyszałam brzęczyk domofonu. Przez okno zobaczyłam zbliżającego się Maxa. Jego twarz była blada, a oczy podsiniaczone. Zrobiło mi się przykro, ale nie mogłam współczuć gangsterowi. Wyprostowałam się w fotelu i czekałam, czując pod palcami chłodny dotyk glocka. Pierwszy wszedł do saloniku Rafał, za nim Max, na końcu Marysia. Cała trójka miała niepewne miny. - Boli głowa? - zapytałam cierpkim tonem. - Bo mnie tak. - Powinniśmy porozmawiać - zaczął ostrożnie Max. Jego niemiecki akcent był silniejszy niż zazwyczaj. Zapewne po walnięciu w głowę. Marysia i Rafał czekali w milczeniu. - Naturalnie - zgodziłam się ponurym tonem. - Przyniosłeś worek? Twoje zbiry czekają, aż gwizdniesz? - To nie tak - odparł poważnie Max. Chciał mówić dalej, ale przerwałam mu. - A jak? Jakim cudem po porwaniu obudziłam się w twoim domu? To nie twoi ludzie? - Moi - przyznał Max. - Ha! - krzyknęłam z satysfakcją i zerwałam się z fotela. W następnej sekundzie przypomniałam sobie o pistolecie i usiadłam z powrotem. Dygotałam ze złości i lęku. - Wyjaśnię ci - poprosił Max z pokorną miną. Podniosłam rękę rozkazującym gestem. - Czekaj, nie skończyłam!

Podobałam się sobie w dominującej roli. Dobrze czasem stać się wkurzoną ofiarą. Pod warunkiem, że zjawi się skruszony kat. - Wyznaczyłeś dodatkową premię temu, który wrzuci mnie do Wisły? Pokłócili się o kasę? Ile płacisz? - pytałam zjadliwym tonem. Max podszedł, usiadł w fotelu naprzeciw i spojrzał mi w oczy. - Masz prawo być wściekła - powiedział łagodnie. - Co ty powiesz? Dzięki! - Pozwól mi skończyć - mówił dalej proszącym tonem, który zaskakująco koił moje rozedrgane nerwy. - Wynająłem agencję detektywistyczną, najlepszą w Polsce. Zleciłem odnalezienie przyjaciela, Hansa Schonenbacha. Hans wszedł tu w duży biznes, sam go do tego namówiłem. I nagle zniknął. Po twoim wypadku w stajni zrozumiałem, że zobaczyłaś coś, co miało związek z porwaniem. Zleciłem agencji śledzenie ciebie. Najpierw w celu wykrycia, kto się tobą interesuje. Żeby dotrzeć do Hansa. Potem... - zająknął się i przerwał, szukając dobrego określenia. - Potem? - ponagliłam niecierpliwie. Max nabrał powietrza, zerknął na Marysię i Rafała, znów spojrzał mi w oczy. - Potem zacząłem się o ciebie bać. Uniosłam brwi w wyrazie zdziwienia. - Bo? - Bo zaczęło mi na tobie zależeć - wyrzucił z siebie z tak mocnym niemieckim akcentem, że prawie nie zrozumiałam. Zapadła cisza. Marysia poruszyła się niespokojnie. Rafał odchrząknął. Miałam pustkę w głowie. Mózg wyłączył się, mówiąc: sorry, kochana, ale to sprawa innego organu, chyba serca. - Aha - mruknęłam wreszcie. - I stąd ten worek? Zaloty niemieckich arystokratów? Wrzucacie damę w worku na kartofle do Renu i skaczecie, kto pierwszy wyłowi? Max pokręcił głową z powagą. - Moi detektywi weszli do akcji, kiedy zorientowali się, że sytuacja jest groźna. - Zmieszał się trochę. - Kazałem im nie ujawniać się bez względu na okoliczności. Chcieli wypuścić cię pod domem. - Z workiem na głowie? - zapytała przytomnie Marysia. - Tak - przytaknął Max. - I odjechaliby. Domyśliłam się reszty. - Straciłam przytomność, więc przestraszyli się i odwieźli mnie do twojego domu. Kiwnął głową i tłumaczył dalej. - Człowiek, którego zobaczyłaś, jest lekarzem. Zdecydował, że trzeba cię zawieźć na tomograf komputerowy. Ale ty odzyskałaś przytomność i... Przerwał. - I przyłożyłam ci - dokończyłam. - Właśnie. A jego przeraziłaś. Marysia nie wytrzymała napięcia, usiadła na krześle obok Maxa, powiedziała zdenerwowanym tonem: - Może potem o szczegółach twojej wspaniałej akcji? Mama została porwana, bandyci chcieli ją utopić! Dzwonimy na policję!

- Co im powiemy? - zapytałam. - Jak to co? To wszystko! - rzuciła ostrym tonem. Rafał postanowił się włączyć. - Ewa mówi, że była strzelanina. Na pewno zostały łuski. A twoi detektywi zapamiętali tablice rejestracyjne wozu bandytów. To wystarczy, żeby policja zaczęła śledztwo. Max zwrócił się do niego: - Agencja ma człowieka w policji, już sprawdzili. Tablice były ukradzione. Detektywi nie zgodzą się zeznawać. Za strzelaninę mogliby stracić licencję. - To jakiś absurd! - zdenerwował się Rafał. - Przecież Ewa musi mieć ochronę policyjną! Spojrzałam na Maxa. - Mam już ochronę, prawda? - zapytałam. Max przytaknął. - Lepszą niż policyjna - mówiłam dalej. - Policjanci albo zgubiliby bandytów, albo dali się zastrzelić. Nie wysyłają do takich zadań antyterrorystów. - Detektywi z tej agencji to byli komandosi - uzupełnił Max. - Nie chcieli zabijać bandytów, przegonili ich. Zrobili zdjęcia, niedługo dostaniemy od policji dane tych ludzi. - I co dalej? - zapytała Marysia. - Mama nie może wychodzić z domu? Max czekał, żebym sama zdecydowała. - Myślę, że się przestraszyli... Chwilowo - zaczęłam ostrożnie.- A jego detektywi będą mnie mieli na oku. Zobaczyłam, że Max oddycha z ulgą. - Dowiem się, kto za tym stoi. Obiecuję, już niedługo - powiedział z naciskiem na „niedługo”. Córka i brat patrzyli na mnie w milczeniu i napięciu. - Jak twoja głowa? - zapytałam, żeby zmienić temat. Max dotknął bandaża na czole, skrzywił się lekko. - Dzięki, mogło być gorzej. Rafał przypomniał sobie o czymś. - Co z tymi pluskwami pod wozem Ewy? - zapytał. Max przytaknął. - Detektywi. Przyszło mi coś nagle do głowy. - Jeśli tacy są dobrzy, to gdzie byli, kiedy bandyci próbowali nas zabić? Po drodze z Mazur zapytałam z pretensją. - Pojechałyśmy volvo - przypomniała Marysia. Max rozłożył ręce usprawiedliwiającym gestem. - Czekali na citroena, przyzwyczajenie jest wrogiem inteligencji - skwitował Rafał.

LI

Hubert z trudem koncentrował się na spotkaniu z klientem, któremu prowadził sprawę sądową z urzędem podatkowym. Miał zaczerwienione i podpuchnięte oczy, bolała go głowa i było mu niedobrze. Siedział za biurkiem, słuchał, nie rozumiejąc słów klienta, i marzył, żeby się go pozbyć. Zorientował się nagle po ciszy, która zapadła, że klient czeka na jego zdanie. Skupił się i powiedział: - Namawiam pana do zapłacenia podatku. To zrobi dobre wrażenie na sądzie. Potem powołamy ekspertów, którzy policzą należny podatek i będziemy domagać się zwrotu. - Ależ panie mecenasie... - zaczął niemile zaskoczony klient. Hubert podniósł się, wyciągnął do niego rękę. - To na razie wszystko. Do zobaczenia na rozprawie. - Uścisnął spoconą dłoń. - Moja asystentka pana odprowadzi. Po wyjściu klienta wreszcie został sam. Wytarł rękę w chusteczkę nasączoną wodą kolońską, potem oparł się z westchnieniem ulgi w fotelu. W następnej sekundzie podskoczył, jakby zobaczył upiora. W drzwiach gabinetu stała Renatka. W eleganckiej obcisłej sukience, na wysokich obcasach, z dyskretnym makijażem i upiętymi w kok włosami wyglądała skromnie i seksownie. - Pani nie chciała poczekać - powiedziała z naganą stojąca za nią asystentka. - Mogę? - zapytała z uśmiechem Renatka i nie czekając na odpowiedź, weszła do gabinetu. Hubert z rezygnacją wskazał na fotel po przeciwnej stronie biurka. Renatka usiadła z wdziękiem, założyła nogę na nogę. - Nie zajmę ci dużo czasu - oświadczyła i sięgnęła ręką do torebki opartej na kolanie. Hubert z trudem zachował spokój. - Słuchaj mnie uważnie - zaczął, dygocząc z irytacji. - Skończyłem z tobą. Nie będziesz mnie szantażować, jeśli po to przyszłaś. Wysłanie tych obrzydliwych zdjęć mojej żonie to był poważny błąd. Przekazuję sprawę policji. Możesz zrobić publiczny skandal, nie dbam o to! Masz duży problem i... - I po co to wszystko? - przerwała z uśmiechem Renatka. - Twoja żona za bardzo zadziera nosa. Nie zaszkodziło jej trochę zimnej wody. A ty stałeś się bardziej atrakcyjny. W małżeństwie najgorsza jest nuda. Wyjęła z torebki bransoletę i starannie ułożyła ją na blacie biurka. Hubert otworzył szerzej oczy. Pomiędzy laptopem i prawniczymi książkami błyszczało złoto, lśniły brylanty i szmaragdy. Jak zjawa z innego świata. Podniósł bransoletę ostrożnie i spojrzał z bliska na wygrawerowany na odwrocie podpis złotnika. Nie było wątpliwości, że to skarb Neny. Odłożył ją na blat i podniósł nieufne spojrzenie na Renatkę, która czekała z lekko rozchylonymi w uśmiechu czerwonymi wargami. Hubert poczuł nagłą falę żądzy. Uciekł spojrzeniem w stronę okna, opanował się z wysiłkiem. Renatka przekręciła głowę, przyglądała mu się z rozbawieniem i satysfakcją. - Może puścisz dziś wcześniej asystentkę? - zapytała zalotnie. - Uspokój się - rzucił Hubert dziwnie zduszonym głosem. Nie patrząc na nią, wstał, podszedł do przeszklonego bufetu,nalał pełną szklankę wody i wypił duszkiem. Odetchnął głęboko i wrócił za biurko. Co za diablica, uważaj na nią! - pomyślał. - Od początku źle mnie osądzasz - powiedziała diablica swobodnym tonem. - Pamiętasz, co

mówiłeś w klubie? Masz prawo do szczęścia. Myślałam, że coś pomiędzy nami... zaistniało. Przepraszam, pomyliłam się. Nie będę przeszkodą. Była wzruszona, w jej oczach zakręciły się łzy. Pochyliła głowę, wytarła oczy palcami i zapanowała nad sobą. Hubert był poruszony. - Nie wiedziałem... - zaczął i przerwał. - Przykro mi, ale... Znów zaschło mu w gardle i musiał przełknąć ślinę. Zapadłacisza. - Nie gniewasz się? - zapytała w końcu Renatka cichym głosem. Jej pełny biust podniósł się i opuścił w westchnieniu. Hubertwbił wzrok w biurko i mocno ścisnął dłonią poręcz fotela. Jakby obawiał się, że bez tego zaczepienia skoczy przez biurko i przewróci Renatkę na podłogę. - Nie, skąd... Wszystko w porządku - odparł szybko. - Zrobisz coś dla mnie? Hubert wykonał nieokreślony ruch ręką, znów zaczął się bać. Trochę mu to pomogło, lęk był lepszy od gniecenia w brzuchu. Diablica mówiła dalej: - Od dziecka marzyłam, żeby być prezenterką w telewizji. Mam chyba warunki? - No... - wyjąkał w odpowiedzi Hubert. Uznała to za komplement. - Dzięki. Rozumu też mi nie brakuje, prawda? Ale bez znajomości... Wiesz, jak jest. Pomożesz mi? Hubert był teraz szczerze zdziwiony. - Ja? W jaki sposób? Nie mam takich możliwości. Renatka uśmiechnęła się i pogroziła mu palcem. - Masz, masz. Liczę na ciebie. - Pochyliła się nad biurkiem i dokończyła z ustami blisko jego ucha: - Zajrzyj do notesu, Hubciu, co ci szkodzi? Będę do ciebie mrugać z ekranu. Pa! Pocałowała go przelotnie w usta, mrugnęła i wyszła z gabinetu, kołysząc biodrami. Hubert chwycił drugą dłonią za drugą poręcz fotela. Był mężem i ojcem, mecenasem i arystokratą. Nie wstał i nie pobiegł za diablicą. Fale gorąca i lodowate dreszcze po chwili zmieszały się i odzyskał zwykłą temperaturę ciała. Może pozostał lekki stan podgorączkowy. Siedział bez ruchu i patrzył na mieniącą się kolorami bransoletę. ***

W niewielkim pomieszczeniu na zapleczu sklepu jubilerskiego dwaj mężczyźni przyglądali się weneckiej bransolecie leżącej w tekturowym pudełku, na blacie antycznego stołu. Jednym z nich był Zygmunt, drugim drobnej budowy jubiler po sześćdziesiątce, z ruchliwymi przebiegłymi oczkami w twarzy przypominającej jaszczura. - Trzysta dziewięćdziesiąt, więcej nie mogę - oznajmił jubiler. - Czasy są trudne. - Zawsze są, kurwa, trudne - zauważył z niezadowoleniem Zygmunt. - Czterysta pięćdziesiąt. Jaszczur pokręcił wypolerowaną łysiną. Odsunął pudełko, z miną jakby nabrał obrzydzenia do bransolety. Zygmunt zareagował hamowaną irytacją. - Twardy z pana numer - powiedział, maskując uśmiechem rozczarowanie. - Niech będzie pańskie czterysta. - Trzysta dziewięćdziesiąt tysięcy. Złotych - przypomniał jubiler. Zygmunt kiwnął głową.

- W lepszych czasach pójdzie za dwa razy tyle - mruknął z niechęcią. Jubiler rozłożył łapy, z palcami zakrzywionymi do chwytania zdobyczy. - Pan wróci jutro, po dziesiątej wieczór. Drugie wejście w bramie. No i minus trzydzieści tysięcy za kopię - przypomniał, zamykając pudełko z bransoletą. - To dzieło sztuki, tylko specjalista pozna. Złoto prawdziwe, kamyki syntetyczne. Osłodziło stratę narzeczonej? Nieuchwytny ton w jego głosie mówił, że nie wierzy w bajeczkę z narzeczoną. - Trochę - potwierdził niechętnie Zygmunt, potem pochylił się nad biurkiem, w jego głosie zabrzmiała groźba. - Warunkiem transakcji jest dyskrecja. Jubiler podniósł obie ręce na znak zrozumienia. Chciał się upewnić, że towar jest trefny, i uzyskał potwierdzenie. Będzie musiał wywieźć bransoletę z kraju, ale dostanie za nią pięć razy więcej. Zygmunt schował pudełko do kieszeni, odwrócił się i wyszedł bez pożegnania. - Gnojek - mruknął do siebie jaszczur z zadowolonym uśmiechem. ***

Ukryta w krzakach pod lasem rudera była bezpieczną meliną Krępego, nie miała adresu i nie interesowała się nią policja. W razie potrzeby można było dotrzeć stąd w godzinę do centrum Warszawy. Na piaszczystej drodze za połamanym ogrodzeniem stały dwa samochody, terenowe bmw i skoda. Przy bmw przykucnął Krępy; z pomocą gumy do żucia i czarnej farby łatał dziury po pociskach. Pracując, żuł gumę i rozmawiał przez telefon, który przyciskał ramieniem do ucha. - Mówię przecież... Potrzeba czasu - powiedział zirytowanym tonem do telefonu. W słuchawce rozległ się podniesiony głos rozmówcy. Z rudery dobiegł głośny wrzask bólu. - Szajba się przeziębił, jest u niego konował. - Krępy się zniecierpliwił. - Postawi go na nogi, to pojedziemy. Telefon zaskrzeczał gniewnie w odpowiedzi. Krępy się skrzywił. - Nie podoba się, to sam pan weź sekator i obetnij paluchy szwabowi! - Wyłączył telefon najmniej ubrudzonym palcem. Potem wypluł przeżutą gumę na dłoń i zalepił następną dziurę. Tymczasem we wnętrzu rudery, za oknami zabitymi dyktą, trwała operacja. Przeprowadzał ją mały, zdenerwowany lekarz na udzie jęczącego z bólu Szajby. Operacja polegała na grzebaniu chirurgicznymi szczypcami w ranie, żeby wydobyć pocisk. Spocony lekarz trzymał w zębach latarkę, którą oświetlał ranę. Obie ręce Szajby przywiązane były paskami do metalowych ram łóżka. Szczypce zagłębiły się i obróciły w ranie. Szajba zawył i wrzasnął: - Jezu, kurwa, człowieku, wyciągnij to wreszcie! - Prawie... - wysapał lekarz, kręcąc zajadle uchwytami szczypiec. - Auuu! - zawył znów Szajba. - Zabiję cię, bydlaku... Rozwiąż mnie, słyszysz?! Zazgrzytały zardzewiałe zawiasy drzwi, do środka wszedł Krępy. Z zainteresowaniem spojrzał na zakrwawioną nogę. Szajba wrzasnął do lekarza: - Kurwa! Gadałeś, że znieczulisz! Zajebię... Aaaaa! - Dałem anestetyk w aerozolu - usprawiedliwił się spokojnie lekarz, nie przestając grzebać w ranie. - Powiedziane było, że to skaleczenie. - A co miałem mówić przez telefon, debilu?! - krzyknął Szajba. - Jebał cię pies! Aaaaaa!

- Krüger dzwonił. Wnerwią się, że jeszcze niezałatwione - oznajmił Krępy, nie odrywając wzroku od operacji. Blady jak papier Szajba spojrzał na niego przekrwionymi oczami. - Sam jedź... - powiedział bezsilnie. Krępy się skrzywił. - Mam obcinać paluchy? Chybabym się zrzygał. - Spojrzał niecierpliwie na lekarza. - Długo jeszcze? - Chwila... - odparł lekarz skupiony na pracy. Podważył dłutem kość i z całej siły wcisnął szczypce. - Aaaaaa! - zawył Szajba.

LII Pierwsza zasada, którą znają wszystkie kobiety, mówi: nie narzucać się mężczyźnie. Nigdy. Mężczyźni są słabsi psychicznie i łatwo ich wystraszyć. Trzeba poczekać, aż on zadzwoni. Druga zasada: za nic na świecie nie umawiać się na pierwszą randkę u niego w domu. Trzecia zasada: łamiąc dwie pierwsze zasady, nie uważać się za mądrą kobietę. I spodziewać się najgorszego. Następnego dnia odsiedziałam obowiązkowe dwie godziny, patrząc na portret Wiki. Potem trzy razy zmieniłam sukienki, dwa razy uczesanie, zrobiłam i zmyłam makijaż. Twardo postanowiłam zostać w domu, ale ta druga nie posłuchała mnie, wsiadła do toyoty i wyjechała z ogrodu. Na ulicy wychyliłam się przez okno i pomachałam do dwóch detektywów czekających w osobowym volkswagenie. Wolałam, żeby nie czekali znów na citroena albo volvo. Odpowiedzieli skinieniem i volkswagen ruszył za mną. Czułam się trochę nieswojo z ich eskortą, ale lepsze to było od spychania na drzewa i worka na głowie. Nikt nie pojechał za nami. Miałam nadzieję, że detektywi postrzelili moich prześladowców i tamci liżą teraz rany w jakiejś melinie. Nie dokończyłam rozmowy z Maxem Thornem. Nie zamierzałam czekać, aż zadzwoni. Pojechałam jak najdalszą drogą, żeby przemyśleć pochopną decyzję. Krążyłam bocznymi ulicami, ale w głowie miałam pustkę. Ta druga kobieta przejęła ode mnie kierownicę i prawą nogę. Nacisnęła na gaz, potem kilka razy skręciła.W końcu zahamowała ostro przed willą, którą wynajął Thorn. Rozległa, piętrowa rezydencja lśniła bielą w popołudniowym słońcu, z zielonymi cieniami starych dębów odbijającymi się w wysokich oknach. Miałam nadzieję, że dom był pusty, o tej porze Max powinien być w Warszawie. Wybrałam numer w telefonie, odzyskałam panowanie nad rękami i nogami, wrzuciłam pierwszy bieg, żeby odjechać. Max odebrał tak szybko, że nie zdążyłam nacisnąć na pedał gazu. - Słucham. Ma wbity twój numer i „słucham”? Nie ma ochoty na spotkanie, odjeżdżaj, kobieto. Zanim stracę resztę szacunku do siebie. - Halo, to ja - powiedziałam, przełykając ślinę, bo zaschło mi w gardle. - Jestem... pod twoim

domem. Mózg wyłączył się lekceważącym kliknięciem, zostałam sama. Zza rogu wybiegł brązowy labrador, za nim wyszedł Max z telefonem przy uchu. Zamiast bandaża miał na czole czarną przepaskę, która nadawała mu wygląd pirata. - Otwieram. Wbiegł po schodach do domu. Dwie części bramy rozsunęły się, otwierając pułapkę. Siedziałam nieruchomo, w nadziei, że ktoś nagle przyjedzie z wizytą. Ucieszyłabym się na widok Rity Hubner Wróbel. Przekręciłam lusterko, spojrzałam na swoje odbicie. Na głowie piętrzył się poplątany stos, resztki czerwonej szminki sięgały do policzka. Pirat ruszył w moją stronę, z labradorem przy nodze. Błyskawicznie wydobyłam z torebki chusteczkę i grzebień. Wytarłam szminkę, kilkoma pociągnięciami grzebienia wyrwałam garść włosów. Musiał zauważyć moje manewry, bo zatrzymał się dyskretnie za bramą i zapytał: - Wjedziesz? Przytaknęłam, rzuciłam grzebień i chusteczkę, chwyciłam kierownicę. Cofnęłam, wykręciłam i ruszyłam ostro przez jezdnię. Max odskoczył na bok, labrador uciekł z podkulonym ogonem. Nie udało się ich przejechać. Zahamowałam z piskiem opon przed okrągłym klombem z fontanną. Z wody wychynął zielony stwór z małymi skrzydełkami i łukiem w ręku. Wypuścił strzałę w moją stronę, ale zdążyłam się uchylić. Mrugnął do mnie rozbawiony i zanurkował z powrotem. ***

Kilka minut później siedziałam w dużym nowoczesnym salonie. Tym samym, w którym nie było żadnych szabel do obrony. W drzwiach brakowało jednej szybki. Pirat wszedł z dwoma wysokimi szklankami wypełnionymi kolorowym napojem. Zauważył moje spojrzenie na drzwi i powiedział z uśmiechem: - Poprawiłaś wentylację. W mojej głowie też. Żadna sensowna odpowiedź nie przyszła mi do głowy. Na szczęście mężczyźni nie lubią zbyt inteligentnych kobiet. Z uśmiechem kretynki odebrałam szklankę z jego ręki i spojrzałam podejrzliwie na kolorowy napój. - Zmieszane soki z owoców tropikalnych - wyjaśnił Max. - Na stres i zmęczenie. Jaką muzykę lubisz? - Dobrą - odparłam błyskotliwie, zanurzając usta w szklance. Mieszanka była świetna. Nie zawierała alkoholu. Miałam nadzieję, że innych środków też nie. Max podszedł do odtwarzacza stylizowanego na lata pięćdziesiąte. Wybrał płytę. Salon przeniknęły dźwięki łagodnej trąbki. Dobiegały ze wszystkich stron, z ukrytych głośników. Jakbym siedziała na sesji nagrania, pomiędzy Milesem Davisem i Johnem Coltrane'em. Po co ja tu przyjechałam? Co powiem, kiedy zapyta o powód? Milczenie się przedłużało. Max czekał, patrząc na mnie zachęcająco. Co, do diabła, powinien bawić mnie rozmową. Jeśli jest dobrze wychowany. - Workin' with Miles Davis Quintet - powiedział wreszcie, pokazując na odtwarzacz. - Spałaś po tej nocy? Wolnego, za wcześnie o spaniu. Wypiłam kilka łyków soku i odstawiłam szklankę. - Nie zaczynajmy od stajni, morderstw, porwań i bandytów - poprosiłam.

Kiwnął głową na znak zgody. Podszedł, usiadł w fotelu naprzeciw i znów patrzył na mnie bez ruchu. Pierwszy, łagodny numer Davisa się skończył. Drugi zaczął się szybką, irytującą trąbką. Działała mi na nerwy. - Dlaczego jesteś sama? - zapytał Max. Jeśli istniała między nami chemia, to we mnie stała się mieszanką siedemdziesięciu pięciu procent saletry potasowej, piętnastu węgla drzewnego i dziesięciu siarki, zwaną czarnym prochem. Wybuch wyrzuci mnie stąd na milę. - Co to za pytanie? - spytałam zimnym głosem, podnosząc wysoko brwi i odstawiając szklankę z trucizną. Max się nie przestraszył. - Zdobyłem się na odwagę, doceń to - zaproponował z uśmiechem. Pokręciłam głową z irytacją. Kanonierzy czekali przy armatach z zapalonymi lontami. - Nie jestem sama. Mieszkam z córką i bratem. I zamierza wprowadzić się do nas matka. Rozłożyłam ręce. - Pełen dom. Max milczał wyrozumiale. Niech go szlag. Zakichany mistrz ciszy mi się trafił. - Miałam męża, o to ci chodzi? - brnęłam dalej. - Zginął w Himalajach. Kiwnął głową. - Wiem, siedem lat temu. Złość sprawiała, że czułam się pewniej, puszczały hamulce. Może trzeba mnie sprowokować, żeby odblokować. - Kochałam go, czas nie gra roli - powiedziałam zrównoważonym tonem, ale z czytelnym ostrzeżeniem. - Kochałaś czy kochasz? Niesamowity był w tej bezczelności. Przyszedł do mnie, żeby wdzierać się do mojej duszy? To ty do niego przyszłaś, przypomniałam sobie. Max nie pozwolił mi pozbierać myśli. - Wolność, gotowość na uczucie - wymienił poważnie. Zawahałam się, potem wstałam z fotela. - Głębokie i pouczające, wielkie dzięki. Zaoszczędziłam na psychoterapeucie. A może to twoje hobby? - zapytałam i ruszyłam w stronę hallu. Zerwał się, wyprzedził mnie i stanął naprzeciw. Na szczęście nie dotknął mojego ramienia, bo mogło dojść do wymiany ciosów. - Przepraszam - powiedział, patrząc mi w oczy. Zmierzyłam zirytowanym spojrzeniem brązowe tęczówki, pociągłą twarz i kasztanową grzywę nad wysokim czołem. - Nie, nie... Bardzo proszę, świetnie się z tobą gada - mruknęłam, próbując podsycić ogień gniewu. - A ty, dlaczego mieszkasz sam? Szkoda czasu na jedną kobietę, kiedy można mieć wszystkie? - Mam pieniądze, jestem wolny. Żyć nie umierać - zgodził się Max z zaskakującym smutkiem. - Właśnie - przyznałam. Czekał z pokorną miną, w milczeniu. Znów to milczenie! Staliśmy naprzeciw siebie, za blisko. Bezradnym ruchem potarłam czoło.

- Nikt ze mną tak nie rozmawiał. I prawie w ogóle się nie znamy - poskarżyłam się. - Miałem żonę. Amerykankę, Sophie - wyznał Max. - Po kilku latach w Stanach przyjechaliśmy do Monachium. - I zostawiła cię dla Hansa Dietricha Schonenbacha - stwierdziłam w nagłym błysku intuicji. Byliśmy oboje zaskoczeni. - Nikt o tym nie wie - powiedział Max. Wreszcie chwila przewagi. - Przepraszam... Nie mam pojęcia, skąd mi to przyszło do głowy - usprawiedliwiłam się z zadowoleniem. Nadal staliśmy za blisko i napięcie rosło. Ale mówić było łatwiej, jak po przekroczeniu cienkiej linii, poza którą nie ma powrotu. - Hansa też zostawiła, wyjechała do Nowego Jorku - ciągnął opowieść Max. - Nie nudzi się kobieta. Jakieś dzieci? - zapytałam. - Mamy syna, Sophie zabrała go ze sobą. Uznaliśmy, że tak będzie lepiej. Widuję go często, ma teraz piętnaście lat. Mówią, że jest moją kopią. Latam do Nowego Jorku raz w miesiącu. I zabieram go na długie wakacje. - Jest sama? Może wrócicie do siebie? Max pokręcił przecząco głową. Czujnie wypatrywałam oznak smutku, ale był tylko rzeczowy. - Piękna historia. A co z Hansem? - pytałam dalej. - Po ucieczce Sophie był bardzo nieszczęśliwy. Wyobraź sobie, że u mnie szukał wsparcia. Chciał, żebym mu doradził, jak ją odzyskać. Zaprzyjaźniliśmy się. Kiedy zdecydowałem się zainwestować w Polsce, on też przyjechał. Jest hodowcą koni, to nas połączyło. - Końska przyjaźń facetów porzuconych przez tę samą kobietę. - Powstrzymałam nagłe rozbawienie. - Ustaliliście, że macie tak samo paskudne charaktery? Nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. Nie wiem, jak to się stało, ale w następnej sekundzie zaczęliśmy się całować. Namiętnie. Czwarta zasada mówi: jeśli złamałaś dwie pierwsze zasady i nie przejmujesz się trzecią, to przynajmniej nie idź na takim spotkaniu do łóżka. Nawet jeśli uważasz, że on jest niezwykłym i wymarzonym partnerem na życie. Piąta zasada: jeśli złamałaś czwartą zasadę, to potraktuj go jak instrument do zaspokojenia seksualnej potrzeby. Udaj, że nie przywiązujesz wagi do tego zdarzenia. Nawet jeśli tama runęła po siedmiu latach abstynencji i kompletnie oszalałaś w jego ramionach. Więcej zasad do łamania nie ma. ***

Dzień minął jak senne marzenie. Wieczorem obudził mnie gong do drzwi. Max zszedł otworzyć. Po chwili usłyszałam głos Zygmunta. Przekroczyłam tyle zakazów, że podsłuchiwanie było przy nich bagatelnym wykroczeniem. Owinęłam się prześcieradłem i wysunęłam do korytarza. Z wysokości pierwszego piętra, ukryta za balustradą, słyszałam każde słowo. - Przyszło dziś do kancelarii. Zrobię sobie drinka, okay? - powiedział Zygmunt. Rozległ się szelest papieru. Domyśliłam się, że Max czyta przyniesiony dokument. W ciszy rozległ się bulgot nalewanego alkoholu, potem chlupnięcie kostek lodu. - Myślisz, że to realna groźba? - zapytał Max.

Zygmunt wrócił od barku. Widziałam czubek jego głowy. - Tacy goście mordują porwanych - stwierdził spokojnie, jakby mówił o partii golfa. - Kasa... albo człowiek znika. Obaj usiedli w fotelach poza zasięgiem wzroku. - Twoja nagroda ogłoszona w prasie pogorszyła sprawę - mówił dalej Zygmunt. - Tak? A co ty zdziałałeś? I Hubert? - spytał Max z irytacją. W jego głosie pojawił się niemiecki akcent. - Przekazaliście cztery miliony i co? Mówiłem, że chcę być obecny przy wymianie okupu na Hansa! - Nie było wymiany - odparł Zygmunt. - Zostawiłem pieniądze tam, gdzie kazali. Zamiast Schonenbacha pojawił się goniec z tym listem. - Odwołać nagrodę, zwolnić agencję detektywistyczną. Dodać dwa miliony euro - wyliczał Max. Usłyszałam, jak Zygmunt przełyka alkohol i odstawia szklankę na stolik. - Spełnisz ich żądania? Pora zejść i ostrzec Maxa, że każde słowo adwokaciny przesiąknięte było kłamstwem. Jakim cudem tego nie słyszał? Znówzapadła cisza. Mój mistrz ciszy! Wyobraziłam sobie, że Zygmunt z trudem wytrzymuje napięcie. - Stoi za tym któryś z moich wspólników? - zapytał wreszcie Max. Brawo! Przyciśnij drania! - Nie wiem... Nie sądzę - odparł od razu Zygmunt. - Misio, Karol, Hubert, Krüger - wyliczał Max. - Co wiemy o Krügerze? Poza tym, że wypuszcza na miasto dziwki. Zygmunt roześmiał się wzgardliwie. - Wiesz, ilu szanowanych biznesmenów żyje z kobiet? Dziwki czy małżeństwa dla kasy, jaka różnica? Nie... Krügera sprawdziliśmy. - Jego ton spoważniał. - Skupmy się na liście od porywaczy. Co z dwoma milionami? Krewni Schonenbacha dołożą? Znów milczenie. Potem odezwał się Max: - Nie odwołam nagrody. Ani detektywów. Żądam dowodu życia Hansa. Przekaż im to. - W jaki sposób? - odparł pytaniem Zygmunt. - Ryzykujesz życiem przyjaciela. Głos mojego pirata stał się chłodny i twardy: - Nie podoba mi się wasz sposób prowadzenia tej sprawy. Dam ci znać, co postanowię. Po jeszcze silniejszym niemieckim akcencie poznałam, że jest bardziej zdenerwowany, niż chce okazać. Zapadła cisza. Zapewne mierzyli się wzrokiem. Ktoś się podniósł. - Przemyśl to - poradził Zygmunt. - Na razie, dzięki za drinka. Max nie trudził się, żeby odprowadzić gościa. Stuknęły drzwiwyjściowe. Podniosłam się i napotkałam spojrzenie Maxa. Wiedział o mojej obecności. - Co o tym myślisz? - zapytał. - Ci ludzie będą chcieli cię zabić - odparłam. - Nie przesadzaj. Zeszłam ze schodów, wzięłam go za rękę i posadziłam w fotelu. Usiadłam naprzeciw i nie wypuszczając jego dłoni, powiedziałam powoli: - Przypomniałam sobie twarze ze stajni z tamtej nocy. Jeden ze zbirów zabił drugiego. Zabity był w czerwonej kurtce, tak jak ten w lesie chojnowskim. Pokłócili się o porwanego mężczyznę.

O Hansa Schonenbacha. Ten, który zginął, żądał pieniędzy, groził że zabije porwanego. Hans próbował uciekać. Zbir w czerwonej kurtce strzelił do niego. Krüger przebił zbira widłami... Zawahałam się. - Wydaje mi się, że to był on. Max patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. - Wydaje ci się? Dlaczego nie poszłaś na policję? - Próbowałam, kilka razy. Skutecznie podważyłam swoją wiarygodność. Gdybym opowiedziała teraz o Krügerze, uznaliby mnie za mitomankę. Jakie mam dowody? Max milczał, czekał na dalszy ciąg. Pierwszy mężczyzna, który potrafi słuchać. - Śledzili mnie, próbowali zastraszyć - mówiłam dalej. - Czekali, czy nie przejdzie mi amnezja. Krüger zobaczył mnie w stajni z Hindusem, który ma zdolności jasnowidzenia. Zdecydował, że czas mnie usunąć. Stąd to porwanie. Ty im stanąłeś na drodze. Oboje jesteśmy do odstrzelenia. Max pokręcił głową. - To ja wyłożyłem cztery miliony. Słyszałaś, chcą jeszcze dwóch. Zamarłam zaskoczona. - Ty zapłaciłeś okup? Zygmunt mówił o rodzinie Hansa. Rozłożył ręce, przysunął się i objął mnie. - Za długo się zastanawiali. Nie bój się, nie pozwolę cię skrzywdzić. Dokładnie to chciałam usłyszeć. - Obiecaj mi, że wyjedziemy na wakacje. Kiedy będzie po wszystkim - poprosiłam. - Obiecuję. Kiedy odnajdę Hansa. Zostaniesz? Zaprzeczyłam z uśmiechem. - To byłoby niemoralne. Przytuliliśmy się. Oderwałam się resztką woli i ruszyłam schodami na górę po ubranie. Po kilku minutach wsiadłam do toyoty. Nie byłam pewna, czy doprowadzę ją bezpiecznie do domu. Istniało ryzyko, że przyśpieszę, pofrunę ponad sosnami i stracę orientację między białymi światełkami, które pojawiły się na niebie. Mówią, że to gwiazdy, ale kto to wie, lepiej trzymać się ziemi. Max przytrzymał drzwi samochodu. - Moi ludzie nie spuszczą cię z oka - powiedział, patrząc mi w oczy. - Nie rób niczego sama. I dzwoń, czekam. Kocham cię. Od chwili, kiedy cię ujrzałem. Chciałbym, żebyśmy spróbowali żyć razem. To też chciałam usłyszeć. Ale dziwnie to ujął. Może przetłumaczył z niemieckiego. Pocałował mnie, cofnął się i zamknął drzwi. Wyjechałam na ulicę. Brama była chyba otwarta, bo z niczym się nie zderzyłam. Prowadziłam ulicami Konstancina, marząc z otwartymi oczami jak lunatyczka. Co ja robiłam przez kilka lat? A teraz? Obudziłam się, żeby zacząć śnić na jawie?

LIII Nigdy nie pojmę, w jaki sposób rozchodzą się w Konstancinie wiadomości. Myślę, że dzieje się tak za sprawą naszych stworów i duchów. Zjawiają się nocami, żeby przejąć władzę nad

naszymi snami i marzeniami. Sączą do uszu ciche opowieści i bawią się naszym kosztem, kiedy roznosimy je następnego dnia. Duchy bały się mojej matki, więc jej pojawienie się nazajutrz rano było wynikiem wyłącznie jej piekielnej intuicji. Nie wiedziała ani o porwaniu, ani o przygodzie z Maxem, ale od progu domu zmierzyła mnie badawczym i nieufnym spojrzeniem, które mówiło: lepiej sama się przyznaj, bo będzie gorzej, kiedy to z ciebie wyciągnę. - Przestałaś się do nas odzywać. I jakoś inaczej wyglądasz. Co się dzieje? - zapytała, gdy wytrzymałam jej wzrok. Nadstawiła policzek do pocałunku, potem odsunęła mnie z drogi i weszła do salonu. - Nie poczyniliście z Rafałem przygotowań do naszej przeprowadzki? - zapytała rozczarowana, szerokim gestem ogarniając wnętrze. - Miałam nadzieję, że zastanę tu dwa łóżka. Dla ojca i dla mnie. Otworzyłam usta, żeby się usprawiedliwić. Pomyślałam, że lepiej obudzę Rafała, który spał po całej nocy pracy. To byłoby okrutne - matka na przebudzenie. Od trudnej decyzji wybawił mnie gong w korytarzu. Wyjrzałam przez okno i za furtką zobaczyłam Dąbrowę. Z nieba mi spadał. - Przepraszam, mamo, mam spotkanie z komisarzem policji. - Policji? - Jej ton dawał do zrozumienia, że z roztargnienia wpadła wprost do złodziejskiej meliny. - Dobrze usłyszałaś - potwierdziłam z satysfakcją. - Zaczekasz, proszę? - Pod warunkiem, że powiesz mi, co przeskrobałaś. Gong rozległ się ponownie. - Jestem wmieszana w kradzież dzieła sztuki - odparłam spokojnie. - Komisarz Dąbrowa walczy o oczyszczenie mnie z zarzutów. W zamian za... rozumiesz chyba? Matka otworzyła szeroko oczy i zamarła. Mogłam wyjść i wpuścić Dąbrowę. Sprawdziłam w lustrze, że niepokój matki był uzasadniony - po spotkaniu z Maxem wyglądałam jak szczęśliwa grzesznica. Przeszłam przez ogród i wpuściłam komisarza. On też przyjrzał mi się uważnie. - Dzień dobry - podał mi rękę, wchodząc przez furtkę. - Rafał powiedział, żebym od razu przyjechał. No tak, to był mój niedyskretny duch. - Ciekawy pomysł - przyznałam ostrożnie. Ruszyliśmy w stronę domu. Przez szparę w zasłonach na parterze przeszywało mnie spojrzenie fiołkowych oczu. - Musimy porozmawiać - ciągnął Dąbrowa. - Porwanie, strzelanina... To wygląda na poważną sprawę. - Wcześniej nie była poważna? - zapytałam, zatrzymując się na ganku. Od odpowiedzi zależało, czy zostanie wpuszczony do domu. - Zacząłem przyglądać się uważnie wypadkom, które pani opisała - odparł z naciskiem. - Wypadek był tylko jeden. - Nie ustępowałam sprzed drzwi. - Jestem już postawiona w stan oskarżenia? Ma pan nakaz prokuratorski? Znęcanie się nad nim sprawiało mi przyjemność. Wszystko dziś sprawiało mi przyjemność. Nawet wizyta matki. - Nie złożono doniesienia - brnął dalej Dąbrowa. - Ranny plącze się w zeznaniach. To były bokser, znamy go pod pseudonimem Nokaut. Człowiek z pani zdjęcia też widnieje w naszej

kartotece, ksywa Krępy. Ma niejedno na sumieniu, długie wyroki za rozbój i wymuszenia. Rozesłałem za nim listy gończe. No dobrze, zasłużył na rozmowę. Odsunęłam się od drzwi. - Zapraszam. Weszliśmy do salonu. Oczy matki płonęły ciekawością, ale i niepokojem. - Komisarz Adam Dąbrowa, Hanna Konarska, moja matka - przedstawiłam. Uścisnęli sobie dłonie. Widziałam, że przystojny gliniarz spodobał się matce. - Córka wyznała mi grzech, który popełniła - powiedziała z ciepłym uśmiechem, przytrzymując jego rękę. - Mam nadzieję, że pan ją sprowadzi na dobrą drogę. Dąbrowa zerknął na mnie pytająco. Pożałowałam mojego żartu. - Musimy porozmawiać w cztery oczy. Mama pozwoli? Zagarnęłam Dąbrowę i wyprowadziłam do kuchni. Zadrzwiami zostało pełne wyrzutu spojrzenie matki. Zaczęła dopiero rozsiewać swoje wdzięki i nie była przyzwyczajona, żeby ktoś jej przerywał. Nie zdążyliśmy usiąść, kiedy za bramą rozległ się klakson samochodu Neny. Przeprosiłam komisarza uśmiechem i poszłam otworzyć drzwi. Nena pokonała ogród szybkim truchtem. Zatrzymała się przede mną zdyszana, pocałowała w oba policzki. - Mówią, że byłaś porwana... i że Thorn cię uratował! Podobno zastrzelił tych bandytów! Dlaczego nie zadzwoniłaś? Musisz mi natychmiast opowiedzieć! Popchnęła mnie energicznie do korytarza i zauważyła matkę. Była jedyną osobą wśród moich przyjaciół i znajomych, która się jej nie bała. W środowisku Neny straszyły dziwniejsze postacie. - Dzień dobry pani! - zawołała radośnie, podeszła do matki i pocałowała ją trzy razy. - Miło panią widzieć! - Dziękuję, kochanie, jak się masz? - odwdzięczyła się mama, sztywno nadstawiając głowę. Nie znosiła fizycznych kontaktów. Nie pamiętam, żeby przytulała Rafała czy mnie. Zostawiłam je same, wyszłam do kuchni. - Przepraszam, panie Adamie, byłam umówiona z przyjaciółką. Nie wyjdzie, zanim nie opowiem jej o wszystkim. Ma pan czas? Zaczeka pan w towarzystwie matki? Pięć minut? Dąbrowa spojrzał na zegarek i przytaknął z rezygnacją. Przeprowadziłam go do salonu, przedstawiłam Nenie i zabrałam ją do kuchni. Teraz dopiero zauważyłam na jej przegubie złotą bransoletę ze szmaragdami. - To ta? - zapytałam zaskoczona. - Ta, ta - potwierdziła zadowolona Nena. - Nie rozstaję się z nią na sekundę. Hubert ją odzyskał, nie mówmy już o tym. Opowiadaj! I zrób mi herbaty. Masz coś do pogryzienia? To niesamowite, że zostałaś porwana! Musiałam zapytać, pomimo że znałam odpowiedź. - Skąd wiesz? Zielony stwór ociekający wodorostami - powinna paść odpowiedź. - Skąd? Żartujesz?! - zawołała Nena. - Cały Konstancin o niczym innym od rana nie mówi! Niezły ten komisarz. Pierwszy raz go widzę. Skąd go wytrzasnęłaś? Wygląda całkiem normalnie. No tak, przyjechał w sprawie porwania. W pierwszej chwili pomyślałam, że ukrywasz przed nami faceta. No, opowiadaj! Byłam wdzięczna losowi, że nie miała pojęcia o moim prawdziwym miłosnym zawirowaniu.

Włączyłam elektryczny czajnik i postawiłam na stole pudełko kruchych ciastek. Nena włożyła do ust pierwsze ciastko, czekała z podnieceniem w oczach. - Wyjechałam na zakupy - zaczęłam opowieść. Przerwał mi gong z korytarza. Spojrzałyśmy przez okno. Za bramą stała obok swojego samochodu Sandra, machała do nasręką. Ruszyłam, żeby ją wpuścić. Przechodząc obok saloniku, usłyszałam przez szparę w drzwiach pełen napięcia i tajemnicy głos matki: - Nie zdradzi mnie pan? - Jak to? - spytał niepewnie głos Dąbrowy. - Proszę mi obiecać pełną dyskrecję - zażądała matka. Zwolniłam. Matka jeszcze bardziej ściszyła głos: - Ewa zdziwaczała przez te siedem lat. Podejrzewam, że nie miała żadnego mężczyzny. To znaczy na poważnie. Same przelotne romanse. Wie pan, co mam na myśli? Wyobraziłam sobie minę komisarza. Jeśli uważał, że wszystko już słyszał, przesłuchując przestępców, to się mylił. Przyśpieszyłam i otworzyłam drzwi. Sandra szybkim krokiem przemierzyła ogród, zatrzymała się przede mną lekko zdyszana i zawołała: - Ewa, to straszne! Uprzedzałam cię, ostrzegałam... z zakłóceniami aury nie ma żartów! Z tyłu usłyszałam głos Neny: - Na miłość boską, o czym ty mówisz? O mało jej nie zabili! - Przecież wiem! - potwierdziła Sandra. - Ale gdyby nie Omar, niczego by się nie dowiedziała! Wprowadziłam obie do kuchni. - Poczekajcie, zaraz wracam - poprosiłam. - Przyjechał komisarz policji - pochwaliła się wiedzą Nena. - Przystojny jak James Bond. Cofnęłam się do korytarza i zatrzymałam z wahaniem. Z saloniku usłyszałam szmer rozmowy, zajrzałam przez szparę. Matka siedziała z nogą na nodze, wpatrzona w Dąbrowę zmrużonymi fiołkowymi oczami, ze zmysłowo rozchylonymi ustami. Czekała chyba na odpowiedź, a mowa jej ciała obiecywała dziwne rozkosze. Dąbrowa odwrócił głowę w stronę drzwi. Oczekiwał pomocy, która nie nadchodziła. Wrócił spojrzeniem do niej i chciał coś powiedzieć, ale powstrzymała go uniesioną dłonią. - Widziałam, jak pan na nią patrzył, proszę nie zaprzeczać - oświadczyła z pobłażliwym uśmiechem. - Jest pan normalnymmężczyzną. A Ewa... sprawia wrażenie atrakcyjnej kobiety. Uciekła na moment spojrzeniem w bok. - Matce nie jest łatwo...Wie pan, co to frygida? Spojrzała znów w oczy komisarza, głęboko i miękko. - Oziębłość seksualną może wywołać zbyt długa wstrzemięźliwość. - Westchnęła i zakończyła: - To najgorsze, co może spotkać mężczyznę. W tych sprawach nie wolno być pruderyjnym. Związek bez udanego seksu to koszmar. Nie widziałam reakcji Dąbrowy. Byłam pewna, że ogarniała go panika. Matka uśmiechnęła się, potem położyła dłoń na jego kolanie. - Zabawnie pan się rumieni, jak chłopiec. - Cofnęła się i poklepała dłonią kanapę obok siebie. - Proszę tu usiąść... Nie możemy rozmawiać zbyt głośno. Ostrożnie wycofałam się do kuchni. Za mną skrzypnęły drzwi i na korytarz wyszedł Dąbrowa. Nie doceniałam go jednak. - Jeśli mamy porozmawiać, to wolałbym teraz - powiedział stanowczo.

Żaden muskuł nie drgnął w jego twarzy. Szkolony twardziel. Sandra i Nena wychyliły się z kuchni, żeby nas zobaczyć. - Dobrze, chodźmy na górę - zaproponowałam. - A co z nami? - zapytała zawiedziona Nena. - Zróbcie sobie herbatę. I dotrzymajcie towarzystwa mamie. Zaraz wracam. Weszliśmy na piętro. Minęliśmy otwarte drzwi pokoju, w którym zobaczyłam pracującą przy laptopie Marysię. Kompletnie zapomniałam o jej obecności. Kiwnęła głową Dąbrowie i odwróciła się do komputera. Ona jedna nie zadawała dziś pytań i nie domagała się wyjaśnień. Zamknęłam drzwi pokoju, pokazałam komisarzowi krzesło, usiadłam na łóżku. Naprawdę był przystojny. I co z tego. - Przekonałem komendanta do powołania grupy operacyjno-śledczej, która zajmie się tą sprawą. Dostanie pani ochronę. Z tego, co mi powiedział Rafał, wynika, że... Z dołu dobiegł dźwięk gongu. Podeszłam do okna. Za furtką stał ojciec. - Przepraszam, to mój ojciec. Wpuszczę go i wracam - obiecałam. Wyszłam na korytarz, zbiegłam po schodach. Ojciec wszedł ze skupioną miną, jak posłaniec dziwnych nowin. Pod pachą trzymał teczkę. - Gdzie ona jest? - zapytał rzeczowym tonem. - Ona jest tutaj - odpowiedziała mu matka. - Ale idzie się położyć, głowa jej pęka. W tym domu nie ma chwili spokoju. Powiedziawszy to, przeszła korytarzem i weszła po schodach na piętro. Ojciec odprowadził ją wzrokiem w milczeniu, potem pokazał na salonik. - A, więc tu się pan schował! - usłyszałam z góry głos matki. Dąbrowa znów wpadł w jej ręce, miałam trochę czasu. Weszliśmy do saloniku, ojciec zamknął drzwi. Usiedliśmy. Rozległo się pukanie, otworzyły się drzwi, Sandra wsunęła głowę. - Dzień dobry panu - przywitała się. - Ewcia, czekamy z Neną. - Dzień dobry - uprzejmie zwrócił się do niej ojciec. - Zajmę córce jeszcze chwilę. Sandra wycofała się, patrząc na mnie z wyrzutem. Ojciec otworzył teczkę, wyjął tekturową tubę i zapytał: - Znasz te plany? Hania zamówiła u architekta. Znów zaczęłam się bać. - Jakie plany, tato? - zapytałam niespokojnie. Ojciec wyjął z tuby rulon kalki technicznej i rozłożył na stole. Zobaczyłam plan naszego domu, ale z dwoma parami drzwi wejściowych. W środku zmniejszona i przesunięta została kuchnia. Na miejscu saloniku widniały dwa pokoje, trzeci na zabudowanym tarasie. - Funkcjonalny projekt - pochwalił ojciec niepewnym tonem. - Biorąc pod uwagę, że Marysia w przyszłości nadal będzie chciała tu mieszkać. - Mama zabrała się już za przyszłość Marysi? - No skąd, Ewuniu, to wszystko z myślą... Przerwałam mu. - Bardzo mi się podobają plany przebudowy naszego domu. Nie wiem, czy zdążę je zrealizować, zanim się sprowadzicie. Czy są jeszcze jakieś pomysły mamy, o których powinnam wiedzieć? - Nie, Ewuniu - odparł pokornym tonem ojciec.

Przyjrzałam mu się. Miał zagubioną minę Odyseusza schwytanego między dwa potwory, Scyllę i Charybdę. Matkę i mnie. Łap dwanaście szkaradnych jest u tej bestyi I sześć szyj wyciągniętych, a na każdej szyi Łeb sprośny, w paszczy zębów trzy rzędy, a przy tym Gęstych, a chropoczących przeraźliwym zgrzytem. Zwykle na dnie pieczary leży tułów spory. To Homer o Scylli, biednej nimfie przemienionej w potwora. Za to, że odrzuciła zaloty morskiego bożka. Pasowało do mojej mamy. Z kolei Charybda została skazana za obżarstwo, stała się wielką paszczą pochłaniającą okręty. Cała ja. Mój biedny ojciec nie miał kogo rzucić na pożarcie Scylli. Musiał żeglować dalej sam. Wypuściłam go z mojej paszczy. - Zabierz mamę - zaproponowałam łagodnie. - Oczywiście - przytaknął skwapliwie. Zwinął szybko rulon z projektem i wcisnął go do tuby. Drzwi otworzyły się, w progu stanęła matka. Miała poważny, uroczysty wyraz twarzy. Dostrzegła tubę w rękach ojca. - Powiedziałeś jej? - zapytała. Ojciec kiwnął głową. Matka spojrzała na mnie fiołkowymi, wielkimi oczami. - Zgadzasz się na modyfikację domu, prawda? Neurolog znalazł przyczynę moich strasznych migren. To mieszkanie w Warszawie. Powiedziawszy to, podeszła i pocałowała mnie w czoło. Ojciec patrzył w podłogę. - Mamo... - zaczęłam spokojnie. - Nie martw się, kochanie, wezmę na siebie nadzór nad pracami - przerwała matka. - Na akademii nie uczyli cię planowania przestrzeni, prawda? Idziemy, Tadeuszu. Odwróciła się i ruszyła do drzwi z uniesioną głową. W progu nagle zachwiała się i przytrzymała futryny. Przez trzy sekundy trwała bez ruchu, z dłonią przy skroni. Perfekcyjne wyczucie czasu scenicznego. Potem wyszła. Widownia eksplodowała oklaskami. - Pa, skarbie, pędzę! - zawołał Odyseusz i wybiegł rzucić się w jedną z sześciu paszczy Scylli. Był kiedyś moim królem, ale miłość zmieniła go w niewolnika. Zapadła cisza. Duchy nieśmiało wychodziły zza mebli i zasłon. - Dobrze się pani czuje? - zapytał jeden głosem komisarza policji. Oprzytomniałam. Dąbrowa patrzył na mnie zaniepokojony. Podszedł i wręczył mi wizytówkę. - Chyba dziś nie porozmawiamy - potwierdziłam domyślnie. - Ale proszę nie zwlekać. Chciałbym usłyszeć, w jaki sposób uciekła pani przestępcom. Aha, tej części historii nie znał. Nie wydam Maxa i jego dzielnych detektywów. - Na miejscu zdarzenia znaleźliśmy ślady krwi i łuski - mówił dalej komisarz. - Nie ma pani broni, prawda? Zerknęłam odruchowo na fotel, w którym nadal tkwił glock Patrycji. Poczułam, że czerwienieją mi policzki. Przetarłam oczy zmęczonym gestem, zasłaniając rumieniec. - Wolałabym o tym nie mówić. Słyszałam strzały i krzyki... potem nagle byłam wolna. - Rozumiem - ustąpił Dąbrowa. - Proszę odpocząć. I nie ruszać się z domu. Za kilka godzin będą tu moi ludzie. Jutro chciałbym usłyszeć całą opowieść, dobrze? Do widzenia, pani Ewo.

Podał mi rękę, z ciepłym błyskiem w oczach. Spóźniłeś się, komisarzu, trzeba było uwierzyć w moje opowieści. Ale i tak nie miałeś szans. W Maxie zakochałam się w chwili, kiedy go zobaczyłam. Albo trochę później, nie pamiętam. Amnezja powypadkowa. Odprowadziłam Dąbrowę do drzwi. Miałam nadzieję, że chroniąc mnie, policjanci nie pozabijają się z detektywami. Powinnam uprzedzić Maxa. Odwróciłam się. Przede mną stały Nena i Sandra. Kompletnie o nich zapomniałam. Po takiej nocy nie jest łatwo się skupić. Nena miała czerwone od płaczu oczy, twarz zaciętą w złości. Spojrzałam na nią zdumiona. - Co się stało? Pokłóciłyście się? - Hubert zwrócił podróbkę - powiedziała Sandra minorowym tonem i wyciągnęła w moją stronę bransoletę. - Skąd wiesz? - zapytałam, patrząc na złoto i kamienie, które w moich oczach wyglądały równie abstrakcyjnie jak prawdziwe. Dobrze, że nie muszę zawracać sobie głowy takimi bzdurami. - Nowy przyjaciel Karoliny okazał się specem od kamyków - ciągnęła Sandra tonem wojennego korespondenta. - Dziś rano widzieliśmy się na śniadaniu w Papierni. Robertowi wystarczył rzut okiem. Nie chciał przy ludziach robić przykrości Nenie. Wziął mnie na bok i podpowiedział, żebym walnęła czymś w jeden brylant. Bałam się, ale dał słowo honoru, że prawdziwy kamień nie ucierpi. No to wzięłam młotek z twojej szuflady i... sama zobacz. Spojrzałam uważniej na bransoletę. Jeden z brylantów zmienił się w szklaną miazgę. - Tak nie tłuką się brylanty - przyznała Nena matowym głosem. To był temat na godzinną rozmowę. I cały dzień akcji przyjaciółek. - Nie mam siły, przepraszam - powiedziałam błagalnie i skłamałam: - Jestem wykończona. Zadzwonię, kiedy dojdę do siebie, dobrze? - Nie przejmuj się - odparła Nena. - To sprawa między mną i zdrajcą Odrowążem. Pocałowała mnie w policzek zimnymi ustami i wyszła z domu. Sandra nie kryła rozczarowania. - Potrzebujemy cię, Ewcia. Jedziemy naradzić się do Park Cafe. Patrycja już tam czeka, a też ma swoje problemy. Rozłożyłam ręce. - Sandrina, błagam... potrzebuję odrobinę samotności. Zostałam porwana, nie wiem, jak się nazywam. Aura mi się rozpada! To był genialny argument. Sandra kiwnęła głową, pocałowała mnie, pobiegła za Neną. Dogoniła ją przed furtką i objęła. Dotarły do samochodów, wsiadły i odjechały. Odwróciłam się na odgłos cichych kroków. Za mną zatrzymała się Marysia. - Słyszałam rozmowę z dziadkiem. I z babcią. Czy szaleństwo jest dziedziczne? - zapytała z dziwnym uśmiechem. - Jesteśmy genetycznie skażeni - potwierdził Rafał. Odwróciłyśmy się. Brat siedział na najwyższym stopniuschodów, z ponurą miną. Domyśliłam się, że wizyta rodziców nie była przyczyną obecnego załamania. Dawno już zdewastowali jego psychikę, jak i moją. - Chcesz pogadać? - zapytałam z nadzieją, że odmówi. Bardzo potrzebowałam snu. Rafał machnął ręką i smutno westchnął. Nie mogłam zostawić go w takim stanie.

- Przejdźmy się - zaproponowałam z rezygnacją. ***

- Korzyść z przyjścia na świat w pokręconej rodzinie polega na tym, że człowiek wie, dlaczego jest pokręcony - powiedziałam, kiedy ruszyliśmy drogą wzdłuż Jeziorki. - Ale powinien otrzymać przepis na odkręcenie - zauważył Rafał. Przez pół godziny szliśmy w milczeniu. Czekałam, aż mój brat dojrzeje do rozmowy. Ścieżka nad rzeką wychodziła spomiędzy drzew, przecinała most z ulicą wyjazdową z Konstancina i ciągnęłasię dalej grzbietem wału przeciwpowodziowego. Za miastem, po prawej stronie Jeziorki rozpościerały się łąki z zagajnikami i rozlewiska. W powietrzu z wrzaskiem fruwały setki mew, o tej porze roku mają tu swoje lęgowiska. Za dwa miesiące odlecą z młodymi nad Wisłę, do której wpada Jeziorka. W pewnej odległości za nami szli dwaj mocno zbudowani detektywi. Korciło mnie, żeby podejść i zapytać, czy to ich pokonałam. Komandosi niewyszkoleni do walki z kobietą z workiem na głowie. Ale i tak byłam im wdzięczna za ratunek. Rafał nie zaczynał rozmowy. Najlepszą metodą na smutek są proste pytania. - Ewelina, tak? - zapytałam. Popatrzył na mnie zdziwiony. - Skąd wiesz? Spojrzałam z ubolewaniem. - Kiedy masz problemy z pracą, wściekasz się i hałasujesz. Kiedy brakuje ci forsy, pożyczasz ode mnie. Jesteś zdrowy, bo przyleciałbyś z każdym katarem. A więc Ewelina. Rafał pokiwał smętnie głową. Zaczynał mnie denerwować. - Wyłączył ci się mózg? Czy przeszkadzasz mu działać? Uśmiechnął się lekko. Znał moją teorię. - Chodzi o inne organy? Serce? Widziałeś się z Eweliną i serce ci pękło. Kiwnął znów potakująco, ze smutkiem w oczach. Poczułam współczucie. Wzięłam go pod rękę i ruszyliśmy dalej. Detektywi poszli za nami. Nieba pilnowały eskadry mew. - Myślałam, że postanowiłeś się odkochać - zaczęłam, wiedząc, że nie tędy droga. Rafał potwierdził moje domysły westchnieniem. I milczał. Musiałam coś z niego wyciągnąć. Brakowało mi tylko brata w depresji. - Próbowałeś z nią rozmawiać? Westchnął i powiedział cichym głosem: - Kpiła sobie ze mnie. Przy Karolinie. Zatrzymałam się zdumiona. - Zabrałeś Karolinę na spotkanie z Eweliną? - Wpadliśmy na siebie. W nocnym klubie - wyjaśnił ze smutkiem. - Ewelina nazwała mnie psychopatą. Mewy zanurkowały niżej, kilka prawie otarło się o nasze głowy. Zaraz odegramy scenę z Hitchcocka. Pociągnęłam Rafała dalej. Może powinnam wysłać detektywów, żeby porwali Ewelinę. Zamkniemy ją w piwnicy, o chlebie i wodzie, aż przekona się do mojego brata. Innym wyjściem było nadrobienie lat zaniedbań w jego edukacji. Korekta błędów naszej matki. Oświecenie męskiego umysłu. Po ostatniej nocy czułam, że mam magiczną siłę.

Ścisnęłam mocniej jego ramię. - Powiem ci, co masz robić. Ale musisz słuchać i odpowiadać szczerze. Jestem Eweliną. Masz minutę, żeby zlikwidować waszą przeszłość. - To niemożliwe - jęknął Rafał. - Cicho bądź! Przyszłam i wyciągnęłam cię na spacer. Jestem Eweliną. Startujemy! Zatrzymałam się i zapytałam nieprzyjemnym tonem: - Dlaczego traktowałeś mnie jak powietrze? Mój brat otworzył szerzej oczy. - Ja, ciebie? - zapytał ze zdumieniem. - Nie mówię o seksie, matole. Masz być obecny, rozumiesz? Tu, dla mnie. Zawsze! Postukałam go palcem w czoło. Rafał chciał coś powiedzieć. Nie dopuściłam go do głosu. - Słuchać, co do ciebie mówię. Mówić mi, że jestem ładna. I że mnie kochasz. Patrzeć na mnie. Słyszysz? Nie wypinać się, kiedy mam zły dzień. Nie znikać w domu siostry. Nie chować się za nią. - Ja... - zaczął Rafał. - Cicho bądź. Jesteś osłem. - Tak - przyznał pokornie. Dobrze, zaczynał rozumieć. - Nie masz pojęcia, jak rozmawiać z kobietami. To wina twojej matki i siostry. Obie nie wiedzą, jak postępować z facetami. - Tak. - Co tak, co tak? Nagle dojrzałeś? - zapytałam ze złością. - W dwa miesiące zrobił się z ciebie facet? Bo wygłodniałeś? - Kocham cię - odparł Rafał. - Ewelino - dodał na wszelki wypadek, patrząc na mnie niepewnie. No, nareszcie! Odetchnęłam z ulgą i mówiłam dalej: - Z kobietami nie wolno wdawać się w dyskusje. „Kocham cię” nie zawsze działa, ale warto spróbować. Nie przyszłaby do ciebie, gdyby czegoś nie chciała, prawda? Kiwał głową jak uczeń usunięty ze szkoły. Ale zachmurzył się znów. - Nie przyszła... wpadłem na nią. - Nie szkodzi. Ważne, że zaczęła rozmowę. Machnął ręką. - Przejechała się po mnie... jak walec drogowy. - I bardzo dobrze. Bądź jej autostradą. Niech jedzie po tobie szybko i bezpiecznie. Przesadziłam z metaforami. Zapomniałam, że mówię do człowieka pióra. Rafał skrzywił się z ubolewaniem. Nie mogłam pozwolić, żeby zaczął myśleć samodzielnie. - Teraz ty do niej pójdziesz. I powtórzysz wszystko, co zapamiętałeś. - Mówiłaś, że to ona zacznie... - powiedział ostrożnie. Pokazałam na porośnięte szuwarami rozlewiska. - No jasne! Ewelina zaraz wyskoczy z tego bagna. Jak zakochana topielica do Jasia Wędrowniczka. Jedź do niej, teraz! Zanim pomyśli, że masz romans z Karoliną. Może uwierzy, że dojrzałeś i jesteś w stanie zrozumieć kobietę. A jeśli powie ci, że ma kochanka? - zapytałam nagle, żeby go zaskoczyć.

Rafał wybałuszył na mnie oczy, zdumiony i przestraszony. - No widzisz? Zrobisz taką minę i leżysz! - zawołałam. - W sekundę! Opanował się z wysiłkiem. - Dobrze, kochanie, rozumiem - wyjąkał. Przerwał i popatrzył na mnie niepewnie. - Poćwicz to. Na wojnie wystarczy jedna kula - powiedziałam poważnie.

LIV Po powrocie do domu wpadłam do łóżka i spałam bez snów. Jak grzesznik, który wystarczająco dużo przeżywa na jawie, i nie musi marzyć we śnie. Obudził mnie gong do drzwi. Znów się zaczynało. Czekałam w nadziei, że Rafał otworzy. Znów gong. Wyszłam z sypialni w szlafroku. Pokój brata był pusty. Zeszłam po schodach. Na parterze też nie zobaczyłam Rafała. Dobrze, posłuchał mnie, pojechał walczyć o swoją miłość. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że za bramą jest bardzo czerwono. Nie mogłam zrozumieć, na co patrzę. Zaintrygowana ruszyłam przez ogród. Zza czerwieni wysunęła się twarz chłopaka, który patrzył na mnie z uśmiechem. Nagle dotarło do mnie, że widzę róże, olbrzymi bukiet, który zajmował prawie całą szerokość bramy. Podtrzymywał go na ręcznym wózku młody chłopak. Obok stał zaparkowany minivan. Zamarłam z wrażenia. Tysiąc róż, albo więcej. Otworzyłam bramę. Chłopak wciągnął wózek do ogrodu. - Dzień dobry pani - powiedział, szczerząc zęby z domyślnym uśmiechem. - Gdzie to zostawić? Rozejrzałam się bezradnie. - Niech pan zrzuci przed domem, potem coś wymyślę - zdecydowałam. Jakbym wydawała polecenie dostawcy siana dla koni. Chłopak dociągnął wózek przed ganek, dźwignął róże. - Nie tam! - zawołałam. - Nie dostanę się do domu! Posłusznie zrzucił stos róż na trawnik. Potem wręczył mi kopertę z bilecikiem. - Proszę poczekać, pójdę po drobne - powiedziałam, ruszając w stronę drzwi. - Nie trzeba, proszę pani - odparł, nadal szczerząc się zadowolony. - Do widzenia, życzę szczęścia. Ukłonił się i odszedł w stronę furgonetki. Niech się bawi moim kosztem, trudno. Otworzyłam kopertę. Na bileciku równym charakterem pisma było napisane: O Mädchen, Mädchen, Wie lieb ich dich! Wie blickt dein Auge! Wie liebst du mich! Skąd wiedział, że uczyłam się kiedyś niemieckiego? I że domyśle się, że to liryka Goethego. Po półgodzinie szukania z pomocą Google.

O dziewczyno, dziewczyno! Jak kocham ciebie! Jak błyszczy twoje oko! Jak ty kochasz mnie! Bez rymów gorzej brzmiało. I równie głupio, skwitował mój mózg. Miłość powoduje obniżenie ilorazu inteligencji, dodał zjadliwie. Nie zauważyłam, kiedy minął dzień i zapadł zmrok. Róże siedziały we wszystkich wazonach, słoikach, butelkach, a najwięcej ich było w wannie. W domu unosił się duszący zapach. Drzemałam skulona na kanapie w saloniku. Duch z altany przechadzał się podomu, wąchał róże i cytował Goethego. Obok mnie czuwał telefon komórkowy. Na wypadek, gdyby mój pirat zechciał porozmawiać. Obudził mnie gong do drzwi. Znów musiałam chwilę oprzytomnieć. Podeszłam do okna i odchyliłam story. Za bramą jeden z detektywów trzymał dwie bezwładne sylwetki. Złapał i zabił moich prześladowców? Wyszłam szybko z domu. Z bliska okazało się, że to Sikorek i Tomaszek. Z trudem sięgali ziemi w uchwycie potężnych rąk. Drugi detektyw przyglądał się z boku, lekko rozbawiony. - Próbowali przedostać się od tyłu domu - wyjaśnił jeden z detektywów. Było to pierwsze zdanie, jakie dotąd usłyszałam z ich ust. - Może ich pan postawić, to moi znajomi - powiedziałam uspokajająco. - A nie mówiłem, do cholery! - zdenerwował się Sikorek. - Jesteśmy jak rodzina! Obaj detektywi spojrzeli na mnie zdziwieni, ale powstrzymali się od komentarzy. Pierwszy detektyw puścił Sikorka i Tomaszka. Obaj panowie z godnością poprawili ubrania. - Myślałem, że te zbiry panią nachodzą - wyjaśnił Sikorek. - Dlatego zaszliśmy od tylca. - O co chodzi? - zapytałam cierpliwie. - Powiemy bez świadków - oświadczył Sikorek. Tomaszek przytaknął. Zawahałam się, ale zobaczyłam, że sątrzeźwi i mają do przekazania coś ważnego. Otworzyłam bramę.Wmaszerowali obaj do ogrodu, rzucając przy tym pełne wyższości spojrzenia na detektywów. Zatrzymaliśmy się przed gankiem. Sikorek nadal był zirytowany. - Kazała nam pani mieć oko na pałacyk... I co? Przychodzimy z informacją i rzuca się na nas dwóch bezmózgowców. Mają szczęście, że zachowuję zimną krew. - Ja też - pochwalił się Tomaszek. Rozłożyłam ręce. - Nie mam przy sobie pieniędzy. Obaj pokręcili przecząco głowami. - Nie rozchodzi się o pani drobne, tylko o sto tysięcy - wyjaśnił z godnością Sikorek. Zaskoczył mnie. I trochę zirytował. - Myślałam, że jesteście trzeźwi... - zaczęłam. Tomaszek przerwał mi. - Rozchodzi się o tę nagrodę. - Jaką znowu nagrodę? Sikorek pokazał na ławeczkę na ganku. Kiwnęłam głową. Usiedliśmy, ja pośrodku. Sikorek

wyciągnął papierosy, poczęstował Tomaszka. Czekałam cierpliwie, aż zapalą. - Mentownia... to znaczy policja ogłosiła, że jest nagroda za znalezienie tego, no... Szun... jakoś tam. - Germańca - pośpieszył mu z pomocą Tomaszek. Wreszcie zaczynałam rozumieć. - Schonenbacha - podpowiedziałam. - Właśnie - zgodził się Sikorek. - Te niemieckie nazwiska... - Policja nie ma tu nic do rzeczy - przerwałam cierpliwie. - To mój znajomy dał ogłoszenie o nagrodzie. - Niech będzie - zgodził się Sikorek. - Ale mentownia też szuka Niemca. - A my coś mamy - nie wytrzymał Tomaszek. Sikorek wychylił się przeze mnie i spojrzał na niego groźnie. Tomaszek otworzył i zamknął usta. Sto tysięcy nagrody rozpalało ich wyobraźnię. I nie tylko ich. Policja dostaje setki zgłoszeń w takich przypadkach. Sikorek pociągnął nosem i zapytał: - Co tak jedzie różami? Tomaszek też powąchał powietrze. - Idźcie, panowie, na policję - zaproponowałam, wstając. - To już wszystko? - Z policją różnie jest - zauważył Sikorek. - Skopią dupy i psami poszczują - uzupełnił Tomaszek. - A kasę same wezmą... O mało nie parsknęłam śmiechem. Przepadałam za nimi. Za wszystkimi teraz przepadałam. Miłosne ogłupienie. Świat jest prosty i piękny, jak w wierszykach Goethego. Westchnęłam z rezygnacją. - A więc panowie wiedzą, gdzie jest Schonenbach. - Pewności to się nie ma - przyznał Sikorek. - Ale w piwnicy pałacyku czasem jak cóś jęknie... - uzupełnił z lękiem Tomaszek. Obudziłam się. Fakty dodały się do faktów. Dlaczego sama o tym nie pomyślałam? - W pałacyku, który kupił Krüger? - zapytałam z napięciem. Sikorek potwierdził skinieniem głowy. I dodał: - Codziennie przyjeżdżają te same dwa gangole. - Jak nic przywożą mu szamkę - stwierdził Tomaszek. - W plastikowym garnku. Myślałam intensywnie. W pierwszym odruchu chciałam ruszyć do pałacyku, w towarzystwie dwóch detektywów. Oni nie mieli jednak prawa wchodzić na teren cudzej własności, ryzykowaliby utratę licencji. Tylko policja mogła tam wejść, do tego z nakazem prokuratorskim. - Dzwonię do znajomego komisarza - powiedziałam, podniosłam się i ruszyłam do drzwi. Sikorek zerwał się, chwycił mnie za rękę. - Nie zrobi nam pani tego! - zawołał. - Niech pan mnie puści! O co chodzi? - uwolniłam się szarpnięciem. Kątem oka dostrzegłam, że obaj detektywi zbliżyli się do bramy i patrzyli na nas uważnie. - To nasze znaleźne! - oświadczył z naciskiem Sikorek, głosem dygoczącym z emocji. - Dostaniecie za wskazanie miejsca ukrycia porwanego - odparłam. Sikorek pokazał figę. - Gówno nam dadzą. Jak za bin Ladena - stwierdził gorzkim tonem. - Nie wie pani, jak jest? Miał rację, tak to się mogło skończyć w ich przypadku.

- Jeśli jest tam Niemiec, opowiem znajomemu, żeby wam wypłacił nagrodę. Obiecuję. To uczciwy człowiek i... Przerwałam, bo Sikorek wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. Tomaszek też wbił ponure spojrzenie w kafle na posadzce. Siedzieli jak dwie smutne wrony, z dymiącymi papierosami w kącikach ust. Zrobiło mi się ich żal. - No dobrze. Pójdziemy do pałacyku i spróbujemy coś ustalić - powiedziałam z rezygnacją. Ale jak mnie robicie w konia, to pożałujcie! Poderwali obaj głowy z nadzieją w oczach. - Pani to jest... nie wiem co! - zawołał Tomaszek. Sikorek zmierzył go krytycznym spojrzeniem. - Tych dwóch, co pani pilnują, nie bierzemy - oświadczył z naciskiem. - Nie dzielimy się nagrodą. Z nikim! - Tylko z panią - dodał Tomaszek z żarem w oczach. - Pani wierzymy, bo pani jest nasza! mówił dalej z zapałem. - No i całowała się pani z tym Germańcem od nagrody. Sikorek spojrzał na mnie przestraszony. Nabrałam powietrza, pokręciłam głową i wreszcie się roześmiałam. - Bardzo przepraszam za tego chama - powiedział Sikorek i trącił Tomaszka pod żebra. - On nie ma pochwytu do kobiet. - Czego? - wytrzeszczyłam na niego oczy. - Ja też bardzo przepraszam - wyjąkał czerwony Tomaszek. - Nie to, żebym coś... tyle że szłem tam wieczorem do szwagierki, kiedy pani wyjeżdżała... Bo było jego nazwisko w gazecie... Podniosłam ręce, zatrzymując potok jego wyznań. Całe szczęście, że nie przyjaźnił się z Sandrą albo Neną. Wahałam się, czy pójść z nimi. Badanie ruin pałacyku Krügera z Sikorkiem i Tomaszkiem nie było dobrym pomysłem. Z drugiej strony pałacyk stał tylko dwie ulice dalej. Niewiele ryzykowałam, jeśli szybko i po cichu się przemkniemy. Moi prześladowcy nie czekalina kobietę chadzającą w towarzystwie miejscowych lumpów. Potrzebowałam tylko dobrego przebrania. I pół godziny mocnych nerwów. - Zaczekajcie w ulicy na tyłach ogrodu. Pięć minut. Powiedziawszy to, weszłam do domu. Sikorek z Tomaszkiempomaszerowali w stronę bramy. Usłyszałam jeszcze ich głosy. - A jak w ruinie tylko koty się marcujo? - zapytał zaniepokojony Tomaszek. - W maju? Zamknij kopare! - rzucił zdecydowanie Sikorek. - Nagadałeś już dość... Jęzor by ci obciąć! Przebrałam się szybko w powyciągane dresy i stary płaszcz. Włożyłam do kieszeni latarkę. Na głowę wsadziłam czapkę Rafała, daszek zakrywał oczy. Sprawdziłam w lustrze, czy wyglądam jak koleżanka Sikorka i Tomaszka, potem wyszłam przez okno w gabinecie za salonikiem. Po namyśle weszłam z powrotem i zabrałam glocka. Nie zamierzałam do nikogo strzelać, ale poczułam się lepiej. ***

Chwilę później maszerowaliśmy we troje słabo oświetlonymi ulicami w stronę rzeczki. Detektywi niczego nie zauważyli. Dobrze, że pilnowali bramy, bo w domu spała Marysia.

Sikorek kroczył kilka metrów przede mną, sprawdzał teren na skrzyżowaniach i dawał znaki, że droga jest bezpieczna. Posuwałam się za nim z pochyloną głową. Tomaszek zabezpieczał tyły. Kiedy odwracałam się, jego oczy błyszczały w świetle mijanych latarni. Dotarliśmy w ten sposób bez przeszkód do bramy w ogrodzeniu, które kończyło się nad spadzistym brzegiem Jeziorki. Światło latarni nie sięgało ogrodu, pogrążone w mroku zarośla wyobraźnia zaludniała bandytami. Dalej wznosiły się ciemne ruiny pałacyku z wysoką wieżą. Zza chmur wyszedł półksiężyc, rzucił widmowe światło na ogród i ruinę. Poczułam, że jest mi gorąco. Pomysł przyjścia tu był fatalny. Sikorek i Tomaszek patrzyli na mnie niepewnie. Zdjęłam płaszcz i położyłam pod bramą. Jeśli złapią mnie ludzie Krügera, przebranie nie będzie potrzebne. Wyjęłam z kieszeni latarkę i glocka, wsunęłam do kieszeni bluzy. Na widok pistoletu oczy obu przyjaciół zrobiły się okrągłe. - Gazowy - skłamałam, żeby ich uspokoić. - Podsadźcie mnie. Popchnęłam obu pod bramę, wspięłam się na ich ramiona,ostrożnie przeszłam nad szczytami metalowych prętów bramy i zeskoczyłam na ziemię. Sikorek i Tomaszek patrzyli na mnie, jakby zamierzali się pożegnać. - Wchodzicie czy nie? - rzuciłam niecierpliwie. Nie doceniałam ich. Podeszli obaj do zbocza, położyli się na brzuchach i stękając, zsunęli się w dół. Domyśliłam się, że zamierzali obejść stalowe kolce na końcu ogrodzenia, od strony rzeki. Czekałam, czy nie usłyszę plusku ciał wpadających do wody. Po chwili wyłonili się obaj z mroku, zatrzymali obok mnie zdyszani i umazani maskującym błotem jak komandosi. Zapaliłam latarkę, omiotłam snopem światła gęste zarośla. Nic się nie poruszało, panowała zupełna cisza. Światło padło na ścianę pałacyku, zniknęło w ciemnym otworze po drzwiach. - Lepiej pani zgasi - wyszeptał Sikorek. - W środku sobie poświecimy. Zgasiłam latarkę. Ruszyliśmy ostrożnie zarośniętą ścieżką w stronę ruiny. Weszliśmy po rozwalonych schodach i zatrzymaliśmy się na tarasie pod ścianą, przed wejściem. Wieża z czarnymi oczodołami jaśniała w widmowym świetle księżyca. Wszędzie walały się stare cegły i butwiejące deski. Bałam się, że po nieostrożnym kroku wpadnę w jakąś dziurę i wyląduję w piwnicy z połamanymi nogami. Zapaliłam latarkę, trzymając ją nisko, oświetliłam wejście. Ruszyłam ostrożnie. Sikorek przeżegnał się szybko, poszedł za mną. - Zostanę na czatach - szepnął Tomaszek i przykucnął pod ścianą. Z otworem na drzwi zaczynała się wielka, pusta sala. Sufit był zawalony dwa piętra wyżej, przez dziurawy dach widać było kawałki ciemnego nieba. Świecąc latarką, sunęłam krok za krokiem po betonowej posadzce, omijając gruz i zdradliwe pęknięcia. Idący za mną Sikorek potknął się nagle i wywrócił z hukiem pękającej deski. Zaklął, chwycił się za kolano i zajęczał z bólu. Odpowiedział mu daleki jęk, który dobiegł gdzieś zza ścian. Mógł to być pisk szczura albo obudzonego ptaka. Podniosłam wyżej latarkę. Krąg światła padł na schody, które prowadziły w dół, do podziemi pałacyku. - Słyszała pani? - wyszeptał Sikorek. Kiwnęłam głową. - Może zadzwonimy po policję - zaproponował. Zaświeciłam na jego pobladłą twarz. - A co z waszą nagrodą? - zapytałam.

- Za duchy nie zapłacą - odparł poważnie. Odwróciłam się, ruszyłam w stronę schodów. Sikorek szedł za mną, mrucząc coś pod nosem. Oświetliłam połamane cementowe stopnie znikające w mroku podziemi. Powiało wilgocią, zapachem butwiejących liści i drewna. Ruszyłam ostrożnie w dół i po chwili zatrzymałam się na korytarzu pełnym gruzu i śmieci. Zaświeciłam na stopnie, żeby umożliwić zejście Sikorkowi. Schodził tyłem, sapał ze zdenerwowania, zrzucał kawałki cegieł. Wreszcie stanął obok mnie. - Cicho - rzuciłam niecierpliwie. Nasłuchiwaliśmy przez chwilę. Nic nie zmąciło ciszy. Oświetliłam latarką ciemny korytarz, który skręcał po kilku metrach. Nagle rozległ się przenikliwy wrzask jakiegoś stworzenia i krzyk polującej sowy. Wzdrygnęłam się, chwyciłam Sikorka za ramię jak przestraszone dziecko. - To tylko sowa - szepnął, drżąc. Uspokoiłam oddech, ale łomot w skroniach został. Puściłam Sikorka i ruszyłam korytarzem. Krąg światła padł na metalowe drzwi, zamknięte sztabą z dużą kłódką na końcu. Przekroczyłam stertę gruzu, zatrzymałam się przed drzwiami. Sztaba włożona była w żelazne skoble wmurowane w ścianę. Wszystko zostało wykonane niedawno i solidnie. Sikorek zatrzymał się przy mnie, obejrzał sztabę i kłódkę fachowym wzrokiem. - Nie ma szansy, lepiej wracajmy - oświadczył z ulgą. Miał rację, żelazne drzwi były nie do sforsowania. Nie ulegało też wątpliwości, że Krüger zamknął tu coś ważnego. Zdecydowałam, że wrócę ze ślusarzem, który poradzi sobie z kłódką. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę schodów. Sikorek wyprzedził mnie skwapliwie. Za nami, zza żelaznych drzwi dobiegł stłumiony jęk. Znieruchomieliśmy oboje. Sikorek zbladł i zadygotał. Wróciłam do drzwi i jeszcze raz rozejrzałam się, świecąc dookoła. Spod sterty gruzu wystawał koniec zardzewiałego żelastwa. Chwyciłam za niego i szarpnęłam. Poruszyło się, ale nadal tkwiło pod gruzem. - Niech mi pan pomoże! - ponagliłam Sikorka. Położyłam latarkę pod ścianą. Odsunęliśmy trochę cegieł i połamanych desek. Z wysiłkiem wyszarpnęliśmy spod gruzu kawał żelaznej belki z konstrukcji sufitu. Podniosłam ją z trudem, wsunęłam koniec za sztabę zamykającą drzwi. Sikorek chwycił ze mną i szarpnęliśmy z całej siły. Żelazo zgrzytnęło, ale sztaba się nie poruszyła. Za drzwiami znów jęknęło. - Jeszcze raz, mocniej! - rzuciłam z determinacją. Szarpnęliśmy znów. Rygle wysunęły się trochę ze ściany. Zatrzecim szarpnięciem wyskoczyły, nasz łom wyleciał w powietrze.Upadłam do tyłu i uderzyłam boleśnie plecami o ścianę. Sikorek przeleciał obok mnie, z krzykiem wylądował na gruzie. - Au! Kurwa jego mać! - wrzasnął na cały głos. Pomogłam mu wstać. Jęczał i przeklinał niewyraźnie. Podniosłam latarkę i otworzyłam drzwi ze zgrzytem zawiasów. Zaświeciłam do środka. Na starym materacu leżał zakneblowany i związany mężczyzna. W wychudzonej, brudnej twarzy z wielodniowym zarostem świeciły białka oczu. Mrużył powieki, patrząc z lękiem i nadzieją. Nie widział mnie, bo skierowałam w jego stronę latarkę. Pamiętałam tę twarz, to był Hans Dietrich Schonenbach. Z korytarza dobiegło szuranie i pośpieszne, niepewne kroki. Odwróciłam się. Na ścianę padło ruchome światło, zakołysały się cienie.

- Idą tu! - zawołał szeptem głos. - Dwa bandziory! Z mroku wyłoniła się przestraszona twarz Tomaszka, w ręku trzymał zapalniczkę. Sikorek spojrzał na mnie. - I co... co teraz? - zapytał, jąkając się z przejęcia. Zaświeciłam w stronę przeciwną do wyjścia. Korytarz kończyłsię ścianą, nie było ucieczki. - Po nas - wyjęczał Tomaszek. - Poddajmy się. Niemiec szarpnął się, wyjęczał coś przez knebel. Podałam latarkę Sikorkowi. - Spokojnie... niech pan świeci! - rozkazałam szeptem. Weszłam do piwnicy, pochyliłam się i wyciągnęłam knebelz ust Schonenbacha. Gestem nakazałam mu ciszę. Przytaknął oczami, wyciągnął w moją stronę związane ręce. Nie miałam czym przeciąć jego więzów. Rozejrzałam się zdenerwowana po piwnicy. Z sali nad nami dobiegły ciężkie kroki i niewyraźne głosy. Sikorek pośpiesznie wyciągnął z kieszeni zawiniątko w chustce. W środku był nóż kuchenny. Rozcięłam szybko plastikowe więzy na rękach i nogach Schonenbacha. - Danke! - szepnął, rozcierając przeguby. Potem wyjął mi z ręki nóż. Domyśliłam się, że zamierza walczyć z bandytami. Wyciągnęłam z kieszeni bluzy glocka, zarepetowałam i odbezpieczyłam. Oczy Schonenbacha błysnęły. Sikorek i Tomaszek na widok pistoletu cofnęli się szybko do końca korytarza. Od strony schodów dobiegły męskie głosy: - Dwa palce lewej ręki. - Kciuk też? - Na początek mały i ten drugi. Jak nie zapłacą, to następne. Kroki się zbliżały. Gruz zachrzęścił pod butami w korytarzu. - Rzeźnicka robota. Wolałbym strzelić mu w łeb - powiedział jeden z mężczyzn. - Jezu... - jęknął cicho Tomaszek. Zobaczyłam, że razem z Sikorkiem siedzą pod ścianą i przykrywają się kawałem papy. Zgasiłam latarkę. Zza zakrętu korytarza pojawiło się światło. Czekałam, ściskając w spoconej dłoni rękojeść pistoletu. Krzyknę, żeby wycofali się, a jeśli nie posłuchają, zacznę strzelać. W nogi albo nad głowami. Obok mnie czekał Schonenbach, z nożem kuchennym, którego ostrze lśniło w słabym blasku. Skąd ten blask? Odwróciłam się i zobaczyłam księżycowe światło przedostające się między deskami, którymi zabite było okienko pod sufitem piwnicy. Świecąc latarką, nie dostrzegłam go! Schonenbach zauważył moją reakcję, odwrócił się i też dostrzegł okienko. Dałam mu znak głową, żeby działał. Podszedł szybko do ściany, podniósł kawałek deski, wspiął się do okienka. Z korytarza znów dobiegły głosy, były bardzo blisko, za zakrętem. - Bandaż wziąłeś? - zapytał pierwszy głos. - Po cholerę? - A jak się wykrwawi, debilu? O wszystkim sam muszę myśleć? Kroki zatrzymały się. - Kurwa, człowieku, mam w girze dziurę po kuli! - usprawiedliwił się ze złością drugi głos. Jeden z drani, którzy mnie porwali, domyśliłam się. Chodźcie bliżej, zrobię wam więcej dziur. - Na co komu martwy Szwab? Przynieś, kurwa, bandaż! - rozkazał pierwszy. - Sam idź! Noga mnie napierdala!

Zerknęłam do tyłu. Schonenbach podważył nożem pierwszą deskę. Oderwał ją z trzaskiem. - Ciszej! Słyszałeś? - rzucił ostrzegawczo pierwszy głos. Schonenbach włożył ostrze noża pod następną deskę. Pociągnął i ostrze złamało się w połowie. - Ucieka, skurwiel! - zawołał drugi. Ręka trzymająca pistolet zdrętwiała, nie byłam w stanie strzelić do żywej istoty. Wskoczyłam nagle do piwnicy, pchnęłam z całej siły i zatrzasnęłam żelazne drzwi. Przykucnęłam, barkiem podparłam klamkę. Fatalny pomysł! Z korytarza dobiegły szybkie kroki, potem niewyraźne przekleństwa. Schonenbach pośpiesznie podważał deski ułamanym nożem. Szarpnięta klamka nacisnęła boleśnie na bark. Drzwi zadudniły od uderzeń pięści i kopniaków. - Nie żyjesz, Szwabie! - usłyszałam stłumiony głos. Huknął strzał, poczułam uderzenie kuli o drzwi. Na szczęście żelazna płyta była gruba. - Schnell! - krzyknęłam, przypominając sobie niemiecki. - A wy co tu, kurwa? - zawołał ktoś ze zdziwieniem. Odkryli moich przyjaciół! Na moment zapadła cisza, potemusłyszałam stłumioną szamotaninę. - Zasnęli my... - wyjąkał głos Sikorka. - Jebane pijaczki! - krzyknął pierwszy z bandytów. - Wyłamaliście drzwi! Gdzie jest Niemiec? Bo jaja wyrwę z płucami! Schonenbach mocował się z ostatnią deską. Resztka ostrza złamała się przy samej rączce. - Jaki Niemiec? My nic, proszę pana... Wypilim jabola i chcielim przekimać... Jak Boga kocham... - jęczał głos Tomaszka. - Pójdziem już... - Tego związanego Szwaba wypuścili my... i uciekł - oświadczył przytomnie Sikorek. Kumpel tam został, Walendziak... pewnie przestraszył się i zamknął. Pomimo strachu poczułam podziw dla jego przytomności umysłu. Ktoś zastukał w drzwi. - Walendziak, otwieraj! - zawołał Sikorek. - Odsuń się, debilu! - krzyknął ze wściekłością pierwszy bandyta. Szarpnięta klamka znów uderzyła mnie w bark. Schonenbach oderwał ostatnią deskę. Zszedł na posadzkę i podstawił deskę pod klamkę. Złapał mnie za rękę, pociągnął w stronę okienka. Na zewnątrz widać było oświetlone księżycowym światłem gałęzie krzewów. Wystarczyło wejść na deskę i przecisnąć się przez okienko. Pokazałam gestem, żeby Schonenbach wydostał się pierwszy. Potrząsnął przecząco głową i wyciągnął rękę po pistolet. - No, you go first! - zdenerwowałam się po angielsku, chowając pistolet za siebie. - Nein... I stay, you go! - odparł z uporem. Wspaniale, będziemy stać i dyskutować, aż bandziory wyważą drzwi. - Wypierdalaj, słyszysz?! - wrzasnęłam po polsku. Zrozumiał od razu. Bez słowa doskoczył do ściany, wdrapałsię po desce i przecisnął przez okienko. Odwrócił się, wyciągnął rękę do środka. Weszłam szybko na deskę, złapałam jego dłoń.W drugiej ręce nadal ściskałam broń. Drzwi zadudniły jeszcze mocniej, deska pod klamką złamała się z trzaskiem. Kątem oka zobaczyłam dwie sylwetki, które wskoczyły do piwnicy. Wcisnęłam głowę i ramiona w okienko. Dwie pary rąk chwyciły mnie za nogi i pociągnęły w dół. - Gdzie, dziwko?! - wrzasnął pierwszy bandzior.

Schonenbach ciągnął z całej siły. Bandyci uwiesili się za nogi.Powoli zsuwałam się w dół. Gdybym miała problem z kręgosłupem, z pewnością ustawiliby mi go wspólnymi siłami. Mózg zdecydował, zanim zdążyłam pomyśleć, nacisnęłam na spust glocka. Poczułam kopnięcie odrzutu, ogłuszający huk wystrzału zlał się z błyskiem, pistolet wyleciał mi z ręki. Rozległ się dziki wrzask bólu, ręce puściły moje nogi. - Moja noga... Kurwa, moja noga! - wył jeden z bandziorów. Uchwyt Schonenbacha zelżał, widocznie przestraszył się wystrzałów. - Zieh! - krzyknęłam, przypominając sobie znów niemiecki - Ciągnij! - wrzasnęłam po polsku. Wyjechałam do góry jak na wyciągarce. Krzyki, jęki i przekleństwa z piwnicy zlały się w jeden ryk. Złapałam Schonenbacha pod kolanami, kopnęłam stopami w ścianę i przetoczyłam się razem z nim na bok. Z piwnicy błysnęło i huknęło, raz za razem. Pociski uderzyły w pień drzewa naprzeciw okienka. Kolejne błyski i huki. Teraz kule przelatywały ze świstem nad naszymi głowami. Widocznie strzelający bandyta przylgnął do ściany i strzelał pod kątem. Nagle zapadła cisza. Potem rozległ się huk zamykanych drzwi i zgrzyt metalu. - Otwierać, kurwa! Otwierać, bo pozabijam! - wrzasnął głos w piwnicy. Pięści i kopniaki załomotały w żelazne drzwi. Domyśliłam się, co się zdarzyło. Sikorek i Tomaszek zatrzasnęli drzwi i wsunęli żelazną sztabę pod klamkę. Przekleństwa i łomot trwały nadal. Nie było chwili do stracenia. Mogliśmy uciekać, ale bandyci wydostaliby się przez okienko. Schonenbach zrozumiał to w tej samej sekundzie. Oboje zerwaliśmy się, szukając czegoś do zablokowania okienka. W świetle księżyca widać było tylko stertę cegieł i połamanych desek. W piwnicy zapadła cisza. Kątem oka zauważyłam, że z okienka wysuwa się ręka z pistoletem, potem bark i głowa. Schonenbach chwycił kawał deski. Podskoczył do ściany i z całej siły, oburącz walnął w rękę. Bandyta zawył z bólu i zniknął. - Nie żyjecie! Kurwa, nie żyjecie! - wrzasnęła piwnica. Odskoczyliśmy na boki. Zaczepiłam o suchy konar, przewróciłam się. Okienko rozbłysło wystrzałami i ogłuszającym hukiem. Po chwili strzały umilkły. Bandyci rozmawiali po cichu, następnie zaczęli się kłócić. Mówili jednocześnie, klęli i przekrzykiwali się. Konar, o który się przewróciłam, był gruby i miał wiele rozgałęzień. Próbowałam go pociągnąć, ale okazał się za ciężki. Schonenbach podbiegł do mnie. Razem pociągnęliśmy konar i rzuciliśmy przed okienko. Kłótnia w piwnicy urwała się. Z okienka wysunęła się deska, odepchnęła trochę konar. Podniosłam kawał gruzu, cisnęłam w okienko i odskoczyłam na bok. Wrzask bólu świadczył, że trafiłam. Upadliśmy z Schonenbachem na ziemię. Okienko zagrzmiało wystrzałami, kule znów przelatywały ze świstem nad naszymi głowami. Odczekałam, aż zapadnie cisza, zerwałam się, chwyciłam połamaną deskę i rzuciłam na konar. Schonenbach, zwalił przez okienko kawał gruzu. Zza domu wyszły dwie ciemne sylwetki. Przestraszona złapałam cegłę, zdecydowana stawić czoło bandytom. Przede mną pojawili się Sikorek i Tomaszek. Obaj byli zdyszani i dumni. - Zamklim szczury w pułapce! - oświadczył Sikorek. - Durne ciule. - Nie żyjesz, debilu! - zaryczała piwnica.

Chwyciłam Sikorka, odciągnęłam go pod ścianę. Schonenbach też odskoczył na bok. Błysnęło i zahuczało wystrzałami. Przerażony Tomaszek upadł na ziemię. Odczekałam, aż zapadnie cisza, potem zaczęłam znów nosić cegły i deski. Schonenbach też wrócił do pracy. Sikorek i Tomaszek dołączyli do nas. Po kilku minutach okienko było całkowicie zawalone stertą gruzu. Bandyci nie próbowali już strzelać. Z piwnicy odezwał się ponury głos: - Dogadajmy się. - Pocałuj mnie w dupę! - zaproponował Sikorek. Powstrzymałam go gestem i rzuciłam w stronę okienka: - Powiesz, kto was nasłał. I oddasz broń. Przez chwilę panowała cisza, potem jeden z bandytów powiedział: - Nie bądź taka cwana, dziwko. Chcesz zobaczyć córeczkę? - Zamknij ryja! - warknął drugi głos. Zdrętwiałam z przerażenia. Marysia! Zadzwonili już do Krügera i drań mógł porwać moją córkę! Wyrwałam z kieszeni telefon, pośpiesznie wybrałam numer. - Pilnuj ich, ściągnę policję! - rzuciłam po angielsku i dodałam po polsku, do Sikorka: - Nie mają prawa się wydostać! Czekajcie na policję! Ruszyłam biegiem przez ogród, z telefonem ustawionym na głośno. Tętno waliło w skroniach, lęk o Marysię odbierał mi oddech. - Odbierz... odbierz! Nagle usłyszałam jej spokojny głos: - Mama? Nie jesteś w domu? - Nie! - odparłam, próbując zachować spokój. - Słuchaj uważnie. Zrobisz dokładnie, co powiem! Pójdziesz natychmiast do mojej pracowni, zamkniesz drzwi na klucz i przysuniesz komodę. Dasz radę. Zrób to, nie zadawaj pytań! Zaraz będę w domu. Ustaw telefon na wibrację. Zadzwonię! - Dobrze, mamo - powiedziała Marysia z lękiem w głosie. Pokonałam bramę, jakby nie miała trzech metrów wysokościi ostrych prętów. Usłyszałam tylko trzask rozrywanego materiału i poczułam ostry ból w udzie. Ruszyłam biegiem wznoszącą się ulicą.Z każdym krokiem coraz mocniej utykałam. Zza rogu wybiegł ciężko zbudowany mężczyzna. Musiałby strzelić, żeby mnie zatrzymać. Wbiegł w światło latarni i wtedy poznałam, że to jeden z detektywów Maxa. Zatrzymał się zaskoczony moim widokiem. - Co pani tu robi? - zapytał zdyszany. - Kto strzelał? - Uwolniłam Schonenbacha! - zawołałam, zwalniając na moment. - Gdzie pana kolega? - Został przed domem! Którędy pani wyszła? Nie było czasu na tłumaczenia. Pokazałam ręką na koniec ulicy. - Niech pan biegnie do ostatniego domu nad rzeką! Ruiny pałacyku. Dwaj bandyci siedzą w piwnicy, mają broń. Proszę ściągnąć policję! Do mojego domu też! Pobiegliśmy w dwóch kierunkach. Ulżyło mi, że drugi detektyw został na posterunku. Pokonałam, kulejąc, następne dwie ulice i mocno zdyszana skręciłam na skrzyżowaniu. Czułam, że nogawka dresów robi się mokra od krwi.

Przed bramą stał samochód detektywów. Podbiegłam bliżej. Nikogo nie było w środku ani za bramą. Może Marysia ściągnęła detektywa z ulicy, żeby czuć się bezpieczniej. Mądra dziewczyna. Pchnęłam furtkę, ruszyłam szybko w stronę domu. Ból nogi dawał się coraz bardziej we znaki. Nagle potknęłam się o coś w ciemności. Spojrzałam na ścieżkę. W miejscu osłoniętym przed światłem latarni wystawały spod krzewu rododendronu męskie nogi. Przestraszona odgarnęłam gałęzie. W środku leżał nieprzytomny detektyw, z jego czoła spływała ciemna ciecz. Cofnęłam się gwałtownie z uczuciem dławienia w gardle. Spojrzałam w stronę domu. Wszystkie okna były ciemne, nic się nie poruszało. Podbiegłam do ganku. Zobaczyłam uchylone drzwi. Serce mi łomotało tak głośno, że na pewno słychać je było w całym domu. Wsunęłam się do korytarza. Cicho i ciemno. Odnalazłam dłonią poręcz schodów i ostrożnie zaczęłam wchodzić po stopniach. Przeklinałam się w myślach za wypuszczenie glocka. Schody skończyły się nagle, jakbym poruszała się po cudzym domu. O mało się nie przewróciłam. Stałam w ciemnym hallu na piętrze, próbując uspokoić oddech i łomot w skroniach. Noga pulsowała bólem, pomagało mi to opanować strach. Nasłuchiwałam przez chwilę. Nic, zupełna cisza. Miałam nadzieję, że Marysia usłyszała człowieka, który wszedł do środka, i się przyczaiła. Ruszyłam ostrożnie wzdłuż ściany w stronę schodów, które prowadziły do pracowni. Pokonałam szybko stopnie i zatrzymałam się przed drzwiami. Światło księżyca wpadało przez małe okno, rozświetlało korytarzyk widmowym blaskiem. Nacisnęłam na klamkę. Ustąpiła od razu, drzwi się uchyliły. Znów poczułam w gardle dławiący strach. Marysia nie zamknęła się w pracowni... Może nie zdążyła! Powoli weszłam dalej. Okna w suficie i bocznej ścianie wpuszczały więcej księżycowej poświaty. Oparte o ściany obrazy mieniły się widmowymi kolorami. Pracownia sprawiała wrażenie pustej. - Marysiu! - szepnęłam głośno. - Tu jest - powiedział spokojnie jakiś mężczyzna. Odwróciłam się gwałtownie. Na kanapie, w półmroku pod skośnym sufitem, siedziały dwie nieruchome sylwetki. - Dobry wieczór - powiedział znów. Znałam ten głos, to był Krüger. Sięgnęłam do kontaktu na ścianie. - Nie rób tego - ostrzegł mnie. Druga sylwetka wyjęczała coś, cicho i niezrozumiale. Serce zatrzymało mi się na moment. To była Marysia! Na próżno szukałam w pamięci, czy mam tu jakieś narzędzie do walki. Ruszyłam w stronę kanapy. - Stój - polecił mi Krüger. Zatrzymałam się. Widziałam ich już dość wyraźnie. Krüger siedział obok Marysi, trzymał jedną rękę na jej udzie, w drugiej miał pistolet. W ustach Marysi tkwił knebel ze szmaty, jej twarz przybrała kolor papieru. - Nie bój się, kochanie - powiedziałam spokojnym, ale drżącym głosem. - Wszystko będzie dobrze.

Krüger zaśmiał się cicho. Miał w oczach coś przerażającego, determinację człowieka, który nie ma nic do stracenia. - Zaraz przyjedzie policja. I wróci drugi detektyw - mówiłam dalej. - Niech pan puści moją córkę i odjedzie. Zanim nie będzie za późno. - Już jest za późno - odparł spokojnym tonem. Czekałam, co powie, ale milczał. Dygotałam tak mocno, żemusiał to widzieć. - Czego pan od nas chce? - zapytałam, panując z wysiłkiem nad głosem. Pokręcił przecząco głową. - Dlaczego nie dałaś sobie spokoju? - Miałam amnezję - wtrąciłam szybko. Mózg dyktował mi, żebym mówiła dalej, przetrzymała go. Ktoś zaraz pojawi się i przerwie ten koszmar. - Niczego nie pamiętałam, naprawdę. Usta Krügera wykrzywił grymas. - Ale musiałaś grzebać się w tym. Aż wreszcie się dogrzebałaś. Marysia nie spuszczała ze mnie przerażonych oczu. - Zostaw moją córkę. Przysięgam, że nigdy o tobie nie wspomnę. - Nie mam wątpliwości - stwierdził spokojnie Krüger. Pogłaskał Marysię po udzie, potem jego ręka powędrowaławyżej, do jej podbrzusza. Marysia szarpnęła się do tyłu. Krüger przycisnął lufę pistoletu do jej piersi. - Mała jedzie ze mną - powiedział, patrząc na mnie. Wypuściłam i chwyciłam powietrze w płuca. Nie zorientowałam się, że przestałam oddychać. - Nie, zostaw ją. Weź mnie, proszę - powiedziałam błagalnie. Krüger nie zareagował. Sprawiał wrażenie, jakby nie słyszał.Światło księżyca przesunęło się, widziałam go teraz wyraźniej. Po jego czole spływała strużka potu. Przeraziło mnie to bardziej, niż gdyby zaczął krzyczeć. Chciałam odezwać się, ale powstrzymał mnie gestem ręki z pistoletem. - Pojedzie ze mną - powtórzył. - Jak zaczniesz gadać, trafi do burdelu. Nigdy jej nie odnajdziesz. Sama nie będzie pamiętać, kim jest. W końcu jakiś alfons wyrzuci jej zwłoki na śmietnik. Tak to działa, Ewo. Moje imię wypowiedziane na głos wywołało dziwny efekt. Ewa to na pewno ja? Nie ta przerażona, bezradna kobieta, która prowadzi bezsensowną rozmowę z zabójcą? Poczułam dziwny spokój, potem rosnącą, zimną nienawiść. Nie pozwolę mu skrzywdzić Marysi, prędzej zginę! Zwinęłam się wpół i rzuciłam głową do przodu. Krüger zerwał się błyskawicznie. Zderzyliśmy się gwałtownie, spadliśmy na podłogę. Poczułam uderzenie paraliżującego bólu. Straciłam oddech i głos. Oślepiające światło rozbłysło w głowie i zapadłaciemność. Gdzieś kołatała się jeszcze myśl, że nie wolno poddać się, muszę dalej walczyć. Nie byłam w stanie jej zatrzymać, ani poruszyć się. Wszystko stracone, z mojej winy... ***

- Mamo! Mamo! - usłyszałam w oddali. Ktoś potrząsał moim ramieniem. Powoli przedzierałam się przez ciężką watę mroku. Spróbowałam otworzyć oczy, ale poraziło mnie światło. Byłam ciężka i bezwładna. Chciałam,

żeby dano mi spokój. Muszę odpocząć. Zza ścian dobiegały krzyki i głuchy łomot. - Mamo, obudź się! - dobiegł do mnie głos Marysi. Powoli wracała pamięć. Marysia z pistoletem przy szyi... Krüger! Otworzyłam z wysiłkiem oczy. Krzyki i hałas stały się wyraźniejsze. - Co się dzieje? - zapytałam niewyraźnie. - Jestem ranna? - Nie, bydlak potraktował cię paralizatorem! Wstawaj! - Uciekł? To dobrze, daj odpocząć - poprosiłam. - Źle się czuję. Co to za hałas? Widziałam już niewyraźnie przestraszoną twarz Marysi. - Nie uciekł! Ktoś nagle przyszedł... Rzucił się na niego! Biją się na dole! Trzeba coś zrobić, bo tu wróci! Fala krwi uderzyła do głowy, potem do serca, które załomotało z całej siły. Usiadłam gwałtownie. Zakręciło mi się w głowie. Marysia chwyciła mnie pod ramię i pomogła wstać. Nogi miałam jak z waty, ale krew już do nich docierała. Nogawka była cała mokra od zranienia kolcem z bramy. Z dołu dochodziły odgłosy walki i przekleństwa. Rozróżniałam głos Krügera. - Puść... Ja sama! - powiedziałam z mocą i ruszyłam, kulejąc, w stronę stołu pod oknem. Zachwiałam się po paru krokach, złapałam się blatu, żeby nie upaść, i wyciągnęłam szufladę. Leżały tu nóż do cięcia płótna, jak brzytwa z wymienialnym ostrzem. I pistolet do zszywek. - Co ci jest? O Boże, twoja noga! - zawołała Marysia. Chwyciłam nóż i pistolet, ruszyłam do wyjścia z pracowni. - Zostań tu! Zamknij drzwi. I tym razem dosuń komodę! - Idę z tobą! - Zostajesz! - wrzasnęłam z taką siłą, że sama się przestraszyłam. Marysia cofnęła się, pokiwała szybko głową. Wybiegłam z pracowni. Opierając się o poręcz, zeszłam jak najszybciej na pierwsze piętro. Nadal kręciło mi się w głowie, ale ból w zranionej nodze pomagał utrzymać przytomność. Zatrzymałam się w przypływie mdłości. Na dole posypało się z hukiem rozbite szkło. Domyśliłam się, że walczący rozbili lustro w salonie. Opanowałam się, ruszyłam schodami na parter. Przekroczyłam korytarz i zatrzymałam się na progu salonu. W półmroku zobaczyłam zwarte w uścisku, przetaczające się ciała. Nie mogłam dostrzec, który z nich był Krügerem. Ani kto z nim walczył. Przewróciło się z trzaskiem łamane krzesło, walczący wpadli pod stół. Słyszałam zdyszane oddechy, potem zduszony jęk. Przekręciłam wyłącznik. Jaskrawe światło zalało salon. Walczący mężczyźni nadal byli pod stołem. Doskoczyłam do nich, odrzuciłam stojące na drodze krzesło i przyklęknęłam. Tuż przed sobą zobaczyłam twarz Maxa. Z czoła spływała mu krew, rzęził i patrzył na mnie wytrzeszczonymi oczami. Dookoła jego szyi zaciskało się grube przedramię. Obok wysunęła się twarz Krügera, skrzywiona z wysiłku. Drugą ręką obejmował od tyłu szyję Maxa i przyginał jego głowę, dusząc go i próbując złamać kark. Max słabł, tracił przytomność, źrenice uciekły do tyłu. Przycisnęłam pistolet do zszywek do ramienia Krügera i kilka razy nacisnęłam na spust. Pistolet szczęknął, zszywki wbiły się głęboko w ciało. Krüger zawył z bólu, ale nie zwolnił śmiertelnego chwytu. Max odpływał, lada moment przerwie się jego rdzeń kręgowy albo ramię zmiażdży mu tchawicę. Kciukiem prawej dłoni wysunęłam ostrze noża do płócien. Oczy Krügera przeszywały mnie z hipnotyzującą nienawiścią. Przyłożyłam nóż do jego ramienia, nacisnęłam z całej siły i pociągnęłam wzdłuż, a potem wszerz.

W pierwszej sekundzie nic się nie stało. Patrzyłam na głębokie rozcięcie w ciele. Wyglądało, jakbym rozcięła kawałek jasnej gumy. Nagle chlusnęła krew i rozległ się rozdzierający ryk. Krüger puścił Maxa, który opadł bezwładnie i uderzył głową o podłogę. Stół podskoczył gwałtownie, uderzony plecami. Krüger wyprostował się, nie przestając ryczeć z bólu i wściekłości. Z jego ramienia buchała krew. Pochylił się, podniósł coś z podłogi. W dłoni błysnął pistolet. Poderwałam się i wybiegłam z salonu. Usłyszałam huk przewracanego mebla, potem ciężki tupot butów. Spotkaliśmy się na progu, w drzwiach między salonikiem a korytarzem. Krüger przeładowywał z wysiłkiem pistolet ręką zalaną krwią. Podniosłam popiersie Napoleona z brązu i opuściłam je z całej siły. Dostrzegł cios, spróbował odskoczyć. Popiersie uderzyło go w mostek. Usłyszałam trzask kości, uderzenie rzuciło Krügerem o podłogę, odebrało mu głos. Zacharczał i przyklęknął oszołomiony. Uniósł dłoń z pistoletem. Następny cios cesarzem trafił w środek czaszki. Krüger jęknął i upadł na bok. Westchnął z dziwną łagodnością jak dziecko i znieruchomiał. - Pogotowie policyjne, proszę czekać na przyjęcie zgłoszenia - przemówił za mną telefon w ręku Marysi. Chciałam się roześmiać. Upuściłam Napoleona, usiadłam bezwładnie i zwymiotowałam.

LV Nie zabiłam Krügera. I nie żałowałam tego. To jednak człowiek, chociaż bydlę. Może nie kochała go matka albo znęcał się nad nim ojciec. Wolę wierzyć, że wszyscy ludzie z natury są dobrzy. Spaczone charaktery zawdzięczamy rodzicom. A rodzice swoim rodzicom. Z pokolenia na pokolenie ciągną się brak zrozumienia, brak wsparcia i przemoc. No i wojny. Skąd wziąć tolerancję, dobroć i miłość, jeśli dookoła ludzie wciąż się zabijają? I walczą o pieniądze wszystkimi dozwolonymi i zabronionymi chwytami. Maxa zawiadomił detektyw, kiedy dotarł do Schonenbacha. Przestraszony Max wskoczył do samochodu i przyjechał kilkanaście minut po mnie. Krüger powalił mnie paralizatorem, potem sprowadził na dół Marysię. Widząc podjeżdżający samochód, zaczaił się w ciemnym korytarzu. Krzyk Marysi ostrzegł Maxa. Wskoczył do domu przez otwarte okno saloniku, zaatakował Krügera w korytarzu, wytrącił mu pistolet. Krüger poraził go paralizatorem, ale Max nie stracił przytomności. Zaczęli walkę na śmierć i życie. Osłabiony po uderzeniu prądem Max zaczął ulegać silnemu Krügerowi. Wtedy ja oprzytomniałam i użyłam mojego cesarza. Następnego dnia przeniosłam go z korytarza i ustawiłam na honorowym miejscu w saloniku. Wiwat Napoleon! Krüger wylądował w szpitalu, z pękniętą czaszką i poważnym wstrząsem mózgu. Być może przeżył życie po życiu, przespacerował się tam i z powrotem tunelem na tamten świat i doznał oświecenia. W każdym razie kiedy doszedł do siebie po operacji, był już nawróconym człowiekiem. A przy jego łóżku czuwał komisarz Dąbrowa. Krüger wyraził skruchę i wyśpiewał mu wszystko. W ciągu kilku dni oddziały antyterrorystów zatrzymały wszystkich

jego ludzi. Oraz pana mecenasa Zygmunta Stryczuka. ***

Następne dwa tygodnie spędziłam z Maxem i Marysią na Mazurach. Max wywiózł nas natychmiast po złożeniu zeznań komisarzowi Dąbrowie. Nic nam już nie groziło, ale obie potrzebowałyśmy zmiany. Udało mi się utrzymać tajemnicę przed mediami i moją matką. Z nudy i podniecenia rozpętałaby piekło, po którym musiałabym się wyprowadzić z Konstancina. Żeglowaliśmy wynajętym jachtem po pustych jeszcze jeziorach. Zatrzymywaliśmy się na odludnych brzegach i siedzieliśmy do późna w nocy przy ogniskach. Dochodziłam do siebie, słuchając opowieści Maxa. Okazało się, że umie grać na gitarze, a ja odważyłam się śpiewać. Marysia twierdziła, że oboje fałszujemy, ponieważ jednak odziedziczyła słuch po babce, nie przejmowałam się jej krytyką. Marysi z każdym dniem bardziej podobały się Mazury. Na jednym z biwaków oświadczyła, że przyjedzie czasem do mojej chałupy. Jeśli będzie mogła zabrać przyjaciół. Do pustego domu. Pewnego dnia przycumowaliśmy do pomostu obok małej wioski. Max poprowadził nas przez las do zrujnowanego pruskiego dworu, położonego w zarośniętym chaszczami parku. Weszliśmy ostrożnie po rozwalonych kamiennych schodach do wielkiej sali. Max pokazał na resztki tarczy herbowej nad zrujnowanym kominkiem. Dwa koziołki zderzały się rogami nad rycerskim hełmem z piórami. - Twoja rodzina? - domyśliła się Marysia. Max kiwnął głową. - Twarde pruskie głowy. - Uśmiechnął się. - Junkrowie. Od wieków oficerowie pruskiej armii, zajadli luteranie i rojaliści. Dopiero mój dziadek zrozumiał, że wielkie silnie Niemcy są piekielnie niebezpieczne. Dla świata i dla siebie. - I za to Göring odebrał wam majątki - powiedziała Marysia. Byłam zaskoczona jej wiedzą. - Sprawdziłam von Thornów - wyjaśniła skromnie. - Z byle kim się nie zadajemy, prawda? - Bardzo słusznie - pochwalił poważnie Max, zanim zdążyłam zareagować na jej tupet. - Zamierzasz odzyskać tę ruinę? - spytała Marysia, przechodząc do następnej sali. - Uważaj! - Max rzucił ostrzegawczo. - Strop jest przegniły, można wpaść do piwnic. Chodziło mi po głowie odbudować ten dom. Ale co bym tu robił? - Junkrowie jakoś sobie radzili - stwierdziła moja córka, wycofując się ostrożnie przez drzwi. - Mhm - przyznał Max. - Uprawiali ziemię, zakładali manufaktury, warzyli piwo, hodowali ryby. Handlowali i zakładali osady. No i wywoływali wojny. Marysia wymierzyła w niego palec. - Zgadza się, ty też robisz wielkie interesy. - Wystarczy... - mruknęłam, patrząc na nią błagalnie. Max powstrzymał mnie z uśmiechem, dalej mówił do Marysi: - Dobre porównanie. Ale zapominasz, że moja matka była Polką. Przepadam za drugą ojczyzną. Zdecydowałem jednak, że nie chcę robić tu interesów. - A to dlaczego? - zapytała Marysia z krytycznym skrzywieniem ust. Max szukał przez chwilę słów. - Zbyt gwałtowne charaktery, za dużo polityki. Zbyt luźne prawo, dziwne obyczaje. Czy to

wystarczy? Kiwnęła głową z namysłem. - Jakbym słyszała wujka Rafała. Mówisz tak, żeby przypodobać się mamie? Jęknęłam, ale nie słuchali mnie. - Mówię i postępuję zgodnie z przekonaniami - odparł poważnie Max. Pokazał na tarczę herbową nad kominkiem. - Nie widać już, ale tam było napisane: Alteri vivas oportet, si tibi vis vivere. Trzeba żyć dla innych, jeśli chcesz żyć z pożytkiem dla siebie. Interes, w który wszedłem, nie pasował do tej dewizy. - To trzeba było wpłynąć na wspólników - stwierdziła Marysia. Nie wytrzymałam. - Masz rację, skarbie. Zamiast budować rezydencje dla rosyjskich oligarchów albo kupować jachty za setki milionów, rzuciliby się tworzyć domy komunalne i sierocińce. Żeby podzielić się bogactwem ze społeczeństwem, na którym zarobili. Masz jeszcze jakieś pomysły? Córka pokazała mi język. Potem roześmiała się i ruszyła do wyjścia. - Jeśli nie zamierzacie zbudować tu dla mnie pałacu, to zmywam się! Wybiegła w pełne słońce. Smukła, śliczna, z rozwianymi włosami i wdziękiem odziedziczonym po mojej matce. Miałam nadzieję, że nie charakterem.

LVI Kilkanaście dni po wyjeździe na Mazury wracałam z przejażdżki z Grafem. Była już pełnia lata, łąki za Konstancinem stały obsypane kwiatami we wszystkich kolorach, a bujne chwasty chwilami zakrywały łeb mojego wierzchowca. Ostrożnie przekroczyliśmy ruchliwą szosę prowadzącą do Warszawy. Kopyta zastukały na asfalcie i po chwili znów kłusowaliśmy miękką drogą między nielicznymi domami i zagajnikami. Słońce chowało się za horyzontem, wzniecając na niebie szalone fiolety i czerwienie. Puściłam wodze Grafa, a on pochylił łeb i skręcił w stronę rzeki. Wiedział, że należało tu iść stępa, z powodu ludzi spacerujących z psami i dziećmi. Byliśmy oboje przyjemnie zmęczeni. Graf parskał zadowolony, wydłużając krok. Na pewno dumał o żłobie z owsem i sianem. Od niedawna mieszkał w stajni, która powstała z przebudowanej altany w ogrodzie. Miałam wyrzuty sumienia, że skazałam go na samotność. Obiecałam, że po powrocie z podróży kupię mu towarzyszkę. Na przykład kozę. Świetnie działają na psychikę koni. Innych zmartwień na razie nie miałam. Cieszyłam się bezmyślnością. I brakiem odpowiedzialności. Po raz pierwszy w życiu. ***

Dotarliśmy do domu. Po słońcu została prześwitująca przez korony sosen czerwona łuna. Nie widziałam samochodu Rafała ani świateł w oknach. Byłam sama. Wyczyszczę Grafa, nakarmię go, potem wyciągnę się w gorącej kąpieli. Niedługo mieli zjawić się Sikorek i Tomaszek. Szkoliłam ich w roli stajennych, żeby zajęli się koniem podczas mojej podróży. Po otrzymaniu nagrody za odnalezienie Schonenbacha i wielu

wywiadach telewizyjnych stali się lokalnymi celebrytami i nie palili się do pracy, ale dla mnie postanowili zrobić wyjątek. Rafał obiecał, że będzie jeździł na Grafie podczas weekendów. Marysia wzięła na siebie pozostałe dni. Poza tym oboje przyrzekli często rozmawiać z nim i czytać mu moje e-maile. Było mi smutno, że rozstajemy się na tak długo. Czyszczenie, karmienie i pojenie, głaskanie, całowanie i szeptanie do ucha trwały całą godzinę. Graf zniósł to ze stoickim spokojem. Wiedziałam, że będzie tęsknił. Kiedy opuściłam stajnię, był już zmierzch. Nie zapalając światła w korytarzu, weszłam do ciemnego salonu. Wyczułam nagle, że nie jestem sama. Cały spokój natychmiast zniknął, zahuczały wspomnienia strzelaniny, w oczach mignęły obrazy porwania. Zdrętwiałam ze strachu. Pod sufitem zapłonął kandelabr, oślepiło mnie jaskrawe światło. Odskoczyłam do korytarza, potknęłam się na progu i wywaliłam do tyłu. Z jękiem bólu usiadłam na podłodze, wytrzeszczając oczy. Patrzyło na mnie kilkadziesiąt osób, równie wystraszonych jak ja. Wszyscy byli w wieczorowych strojach, trzymali w rękach kieliszki do szampana. Przez otwarte drzwi ujrzałam taras i biały namiot w ogrodzie, wypełnione tłumem gości. Pierwszy oprzytomniał stojący najbliżej Max, chwycił mnie za ramię i podniósł. - Kochanie, nic ci nie jest? - zapytał z silnym niemieckim akcentem, jak zawsze kiedy się denerwował. Tłumek ożył, rozległy się śmiechy. Wstałam oszołomiona. Bolał mnie tyłek, byłam brudna i śmierdziałam końskim potem. Zobaczyłam Rafała i Marysię, którzy z niewinnymi minami trzymali się na bezpieczną odległość. Z tłumu wyłoniły się moje przyjaciółki. - Całą godzinę kazałaś nam czekać! - zawołała Nena. - Myślałam, że zwariuję! - Wiesz, co się dzieje, kiedy gęstnieją aury tylu ludzi? Może dojść do eksplozji! - dodała Sandra. Oparłam się na ramieniu Maxa. Dochodząc do siebie, patrzyłam na uśmiechnięte twarze. Czułam się świetnie, poruszona i trochę zagubiona. Niech żyją przyjaźnie, te szczere i te pozostałe. Przede mną pojawił się Dąbrowa, uścisnął mi rękę i powiedział: - W życiu nie daruję sobie głupoty. Zawodowej... i osobistej. Życzę ci dużo szczęścia. Odpowiedziałam mu uśmiechem. Przyjęłam kieliszek od Karola, który wyszeptał mi do ucha: - Dzięki, za wszystko! Kelnerzy strzelili korkami, szampan wypełnił kieliszki. Niezawodny Wituś wzniósł hałaśliwy toast za szczęście przyjaciela Maxa i jego narzeczonej. Zapłonęły lampiony na trawniku i drzewach, zagrała orkiestra. Mojego ukochanego Milesa Davisa. W ogrodzie przechadzali się panowie Sikorek i Tomaszek, obaj w odświętnych garniturach. Hans Schonenbach traktował ich jak specjalnych gości, przedstawiał swoim znajomym i rodzinie z Niemiec. Razem opowiadali przygodę uwolnienia z rąk gangsterów Krügera. Tomaszek zaznaczał, że to on w końcu wpadł na pomysł podpalenia liści przed okienkiem piwnicy. Dym szybko wykurzył obu bandytów. Dusząc się, wyleźli prosto w ręce policji. Sikorek z powagą dodawał do słów przyjaciela: javohl, banditen. Przez cały czas pobytu na Mazurach i po powrocie przyjaciółki szanowały moją potrzebę intymności. Dziś nadszedł czas, żebym się odwdzięczyła. Wymknęłyśmy się do kuchni. - Nie gniewasz się za ten tłum? - zapytała Sandra ze skruszoną miną.

- Zmusiłyśmy Maxa, żeby zrobił przyjęcie. Ale tylko dla najbliższych przyjaciół - dołączyła szybko Nena. - Ale wiesz, jak to jest... Znajomi dowiadywali się, że nie są zaproszeni... Przykro było odmawiać. - A potem znajomi znajomych - dorzuciła rozbawiona Patrycja. - I nieznajomi nieznajomych. Nawet Rita Hubner zaprosiła się, choć nadal wzdycha do Maxa. Od dziś będziesz w niej miała przyjaciółkę. Roześmiały się. - Dodaj też wszystkich na gapę - powiedziała Karolina. Sandra rozłożyła ręce. - Nie do opanowania. Staliście się główną atrakcją Konstancina. - Dlatego uciekamy - stwierdziłam z westchnieniem ulgi. - Kochana jesteś... Wiedziałam, że zrobimy ci przyjemność! - ucieszyła się Nena. - Wiesz, co to była za organizacja? W totalnej tajemnicy i zaskoczeniu! - Szczęka mi opadła - przyznałam. - Nie zapomnę do końca życia. Zawał serca i stłuczony tyłek. Wszystkie cztery były wniebowzięte. Nena z uśmiechem podniosła rękę i pokręciła przegubem. Bransoleta błysnęła złotem i szmaragdami. - Prawdziwa? - zapytałam ostrożnie. - Mhm... dzięki Robertowi - pochwaliła się Karolina. - Jest ekspertem od drogich kamieni - dołączyła Sandra. - Ma firmę w Amsterdamie. Patrycja machnęła ręką. - Liczy się, że w Polsce zna takich, co kręcą kamykami. Karolina nie pozwoliła ukraść sobie opowieści: - To ja ubłagałam Roberta, żeby poszukał skarbu Neny. Wcale się nie śpieszył. - No jasne - parsknęła Patrycja. - Nie chciał stracić twarzy. Mógł wylecieć z diamentowego biznesu. - Właśnie - zgodziła się Karolina. - Powiedział tylko, że ktoś był mu winien przysługę. A teraz on wisi przysługę komuś. Nie był tym zachwycony, ale dla mnie zrobi wszystko zakończyła ze skromnym uśmiechem. - Słyszałam, że wspólnik Huberta został aresztowany po zeznaniach Krügera powiedziałam. - Hubert nie miał problemów? Nena parsknęła z wyższością. - Najlepszy adwokat w Warszawie dałby się podejść takiej gnidzie jak Zygmunt? Patrycja pokręciła głową. - Może precyzyjniej? - Nie czekając na Nenę, mówiła dalej: - Hubert nagrywał rozmowy z Zygmuntem. O porwaniu Schonenbacha. - Bo ostrzegłam go, żeby mu nie ufał! - wtrąciła szybko Nena. - Z nagrań wynikało, że Hubert nie miał pojęcia o tym spisku! - Spisek! - parsknęła Patrycja. - Normalni wspólnicy, tylko po cichu. Krüger podczepił się pod Misia, bo znali się ze służb i biznesów w komunizmie. Wymyślił interes z miasteczkiem pod Konstancinem, ale Misio nie chciał mu dać udziałów za darmochę. No to Krüger porwał Schonenbacha, dla okupu. A Zygmunt udawał negocjacje z porywaczami. Przy okazji spróbował urwać jeszcze dwa miliony. Wituś mówi, że jak gołodupce biorą się za wielki biznes, to zawsze

jest gnój. Gdyby nie Ewa i jej dwa lumpy, Niemiec źle by skończył. Spojrzała na mnie i zamilkła. W oczach moich przyjaciółek więcej było lęku niż podziwu dla moich wyczynów. - A co z Witusiem? - zapytałam, żeby przerwać ciszę. Patrycja roześmiała się pogardliwie. - Mój mężuś? On jak wyczuje duży pieniądz, to tylko bomba atomowa by go zatrzymała! I to nie na pewno. Sandra podeszła do drzwi, zamknęła je i wróciła do nas. - Mówi się, że Misio wiedział o numerach Krügera - zaczęła cichym głosem. - A nawet na rękę mu było, że pozbywa się udziałowca, tego Niemca. - Przestań - przerwała jej Patrycja. - No co? - rzuciła obronnie Sandra. - Nikogo nie obmawiam, powtarzam, co się mówi. - Niech gadają... Mogą skoczyć Misiowi - oświadczyła spokojnie Patrycja. - Z taką kasą człowiek jest nietykalny. - Fakt - zgodziła się Nena i spojrzała na mnie. - Twój komisarz zaczął przy tym węszyć. Podobno zbierał dowody na przekazanie dużych sum na partię, przez Gmurzyńskiego. - I prokuratura od razu umorzyła sprawę - ucięła zdecydowanie Patrycja. - Wystarczy, dziewczyny. Misio i mój Wituś zbudują najpiękniejsze osiedle w kraju. Wszystko tam będzie: pole golfowe, baseny, korty tenisowe, stajnie. I lądowisko dla helikopterów. - Jasne... Gdzieś muszą lądować rosyjscy oligarchowie - wtrąciła złośliwie Karolina. Roześmiałyśmy się ze skrzywionej miny Patrycji. Po chwili ona też uśmiechnęła się i pokazała nam język. Potem dodała z zadowoleniem: - Powiem wam jeszcze, że Wituś dobrze wie, kto zlecił numer z obrazem, moją Madonną. Ale biznes jest biznes, musiał tu i tam posmarować. Nieźle go to kosztowało, bo latał wściekły jak szerszeń. Za karę nie dostanę nowego samochodu. I nici z willi na Sardynii. Poczekam, aż mu przejdzie... Będzie mnie ciągle bolała głowa - zakończyła i mrugnęła do nas. Roześmiałyśmy się zgodnie. Wspaniale było wrócić do Nibylandii moich przyjaciółek. Otworzyły się drzwi, w szparze pojawiła się głowa Witusia. - Tu się chowacie! - powiedział z naganą i zwrócił się do żony. - Misio przyjechał, chodź się przywitać. No i gospodyni będzie mile widziana. Patrycja westchnęła z udaną rezygnacją, po czym wyszła z kuchni. Nena i Karolina ruszyły za nią. Nie miałam ochoty na ceremonię przywitania, ale nie chciałam zostawiać Maxa samego. Sandra zatrzymała mnie i wyciągnęła mały notes z symbolem jin-jang na okładce. - Przygotowałam mapę spirytualną, masz tu adresy. Najwięcej oczywiście w Indiach... lamowie i święci. Ale są też indiańscy szamani z obu Ameryk. Jeden aborygeński czarodziej z Australii. Z Afryki dwóch czarowników wudu, podobno są rewelacyjni. I eskimoska wiedźma z Alaski. Musisz ich wszystkich spotkać, potem zdasz mi dokładną relację. Najlepiej nagraj kamerą, tylko nie tych wudu, bo nie cierpią tego. Wrócisz z tak świecącą aurą, że będziesz czytać po ciemku! Omar nie chodzi na przyjęcia, ale przekazuje ci to. - Wyciągnęła bransoletkę z koralików, wsunęła ją na mój przegub. - Poświęcone przez samego Hasana Harisha, będą cię chronić. Schowałam notes, włożyłam bransoletkę i pocałowałam Sandrę w oba policzki. Była wniebowzięta.

- Nie wiem, co bym zrobiła bez ciebie, kiedy Karol popłynął z tą modelką - wyznała wzruszonym głosem. - No idź już, jesteś panią domu! Wyszłyśmy z kuchni. Na tarasie zobaczyłam wianuszek kobiet i mężczyzn otaczających Misia i Witusia. Obok stał Max, szukał mnie wzrokiem w tłumie gości. Podeszłam do nich. Wituś chwycił mnie za ramię, przyciągnął i postawił naprzeciw Misia. - To jest właśnie Ewa - oświadczył z dumną, jakbym była jego własnością. - Zostaw ją w spokoju! - zawołała stojąca obok Patrycja i wymierzyła mu klapsa po ręku. Wituś puścił moje ramię ze śmiechem. Misio mierzył mnie spokojnym spojrzeniem spod zmrużonych powiek. Widziałam go nieraz, ale nigdy nie próbowałam zbliżyć się do jego grona.Poczułam ciężar wzroku człowieka, który obracał miliardami.I zapewne miał wpływ na losy kraju przez posłusznych polityków. Poczucie siły, pewność siebie i umiejętność szybkiej oceny przeciwnika. - No proszę - powiedział w ciszy, która zapadła. - Max zabiera nam taki cenny klejnot. Gdzie myśmy mieli oczy, panowie? Mężczyźni i kobiety roześmieli się uprzejmie. Misio uciszył wszystkich spojrzeniem, potem zwrócił się do mnie z wyciągniętą ręką. - Mogę ci mówić po imieniu? - Ewa - odparłam, ściskając jego dłoń. Uścisk był zadziwiająco lekki, jakby chronił swoją rękę, zmuszony podawać ją zbyt często. - Mam nadzieję, że spędzisz miły wieczór - powiedziałam z uśmiechem. Kiwnął dużą głową i odparł: - Zaprosiłem was do mojego domu na Sardynii. Max odpowiedział, że uzależnia to od ciebie. Wszyscy naokoło ucichli, czekając, co powiem. - Dzięki. Kiedy wrócimy z podróży, postaramy się znaleźć wolny czas. Lekki szmer był dowodem, że nie takiej odpowiedzi spodziewano się po mnie. Misio uśmiechnął się i powiedział: - Von Thorn potrafi rozpoznać nie tylko urodę, ale i charakter. Nagrodzony został kolejnym szmerem rozbawienia. Max postanowił mnie uwolnić. - Zabieram Ewę, zanim skończysz śledztwo - powiedział z uśmiechem, objął moje ramiona i odeszliśmy w głąb ogrodu. O godzinie dziesiątej przed bramą zatrzymały się dwa wozy, osobowy samochód mojego ojca i wielka ciężarówka. Z samochodu wysiadła moja matka, otworzyła sobie furtkę, przemaszerowała przez ogród i odnalazła mnie w namiocie. - Co się tu dzieje? - zapytała bez wstępów i przywitań. Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć. Może Rafał powinien się wytłumaczyć. Rozejrzałam się w lekkiej panice, ale brat nagle rozpłynął się w tłumie. - Zadałam ci pytanie - powtórzyła matka. Niezawodna Nena zrobiła odważny krok do przodu i zawołała radośnie: - Dobry wieczór! - Pocałowała matkę w oba policzki. - Jak miło panią widzieć! Patrycja nie uznawała konwencji towarzyskich. - Świętujemy zaręczyny Ewy - powiedziała swobodnym tonem. Doskonale wiedziała, jaką burzę wywoła. Matka zdrętwiała. Spojrzała na mnie wzrokiem, który obiecywał twarde rozliczenie, kiedy

będziemy same. Potem rozejrzała się wokoło, szukając odpowiedzialnego mężczyzny. Jej spojrzenie padło na komisarza Dąbrowę, który stał nieopodal. Rozjaśniła się w uśmiechu, podeszła do niego, chwyciła za rękę i przyciągnęła. - Gdzie pan się chowa? Przecież pana nie zjem! Ewa musiała naopowiadać o mnie strasznych rzeczy. Dąbrowa poczerwieniał, wymamrotał coś i pokazał głową na Maxa. Wszyscy dookoła uważali, żeby się nie roześmiać. Matka zorientowała się, że popełniła błąd. Nie była zmieszana, tylko zła. Puściła ramię komisarza, spojrzała na Maxa. - A my się chyba nie znamy - stwierdziła chłodnym tonem. - Maximilian von Thorn - przedstawił się Max. - Narzeczony Ewy - uzupełniła Nena. - Niemiec? - zapytała matka, mierząc go wzrokiem od stóp do głów. - Pół Niemiec, pół Polak - odparł z uśmiechem Max. - Od kiedy jesteście zaręczeni? - Od dwóch tygodni - odparł Max. - A jak długo się znacie? - Ponad miesiąc - odpowiadał dalej Max. - I nie znaleźliście okazji, żeby mnie powiadomić? Czas było przerwać jej występ. - Mamo, to była nasza tajemnica - zaczęłam spokojnie. - Namówiono Maxa, żeby zrobił mi niespodziankę. Przysięgam, że nie miałam pojęcia. Inaczej bylibyście z ojcem honorowymi gośćmi. Jej wzrok złagodniał, ale po chwili znów spochmurniała. - A Rafał wiedział? Gdzie on jest? Rozejrzałyśmy się obie. Mój brat nadal nie zamierzał się ujawnić. Matka wróciła wzrokiem do Maxa. - Pan też nie zaprosił rodziców? - Oboje niestety nie żyją - odparł Max. Zamknęłam oczy, czekając, aż usłyszę: „Zaprosiłby ich pan, gdyby żyli, prawda?”. Na szczęście nie przyszło jej to do głowy. - Przykro mi - powiedziała szczerym tonem. - Życzę ci, żebyś był szczęśliwy z moją Ewą. Mów mi Hanna. Rozległ się zbiorowy oddech ulgi. Otworzyłam oczy. Wszyscy zaczęli mówić i śmiać się jednocześnie. Ktoś wsunął w rękę matki kieliszek z szampanem. Zwróciła się do mnie, pogroziła mi palcem i podniosła szampana w geście toastu. Nagle znieruchomiała. - A co ona tu robi?! - zapytała, pokazując dłonią z kieliszkiem. Wszystkie głowy odwróciły się. Kilkanaście metrów od namiotu stał wystraszony Rafał. Trzymał pod rękę Ewelinę, która patrzyła na nas spokojnym wzrokiem. - Później ci wyjaśnię - zapewniłam cicho. Matka nie poruszyła się, nadal przeszywała Ewelinę wzrokiem. Max wziął ją delikatnie pod rękę i odwrócił w stronę tarasu. - Mam nadzieję, że odwiedzisz nas w Toskanii. Spodoba ci się mój dom, Hanno - powiedział miękkim tonem.

Podziwiałam go za refleks i styl, w jakim odciągnął jej uwagę. - Uwielbiam Italię - wyznała matka, pozwalając prowadzić się Maxowi. Przed nimi pojawili się mój ojciec i mężczyzna w roboczym ubraniu, ten drugi ze zirytowaną miną. - Co robimy z meblami, Haniu? - zapytał ojciec. - Panowie się niecierpliwią. Matka skrzywiła się z niezadowoleniem. - Nie możesz, Tadeuszu, samodzielnie zająć się jedną rzeczą? - zapytała i pociągnęła Maxa dalej. Zasiedli oboje przy wolnym stoliku i pogrążyli się w rozmowie.Okazało się, że w wielkiej ciężarówce przyjechały meble z mieszkania w Warszawie. Matka zmieniała zdanie, co ma zostać, a co zostanie zabrane, więc ładowanie i rozładowywanie potrwały do wieczora. Poleciłam pracownikom firmy przewozowej, żeby wnieśli meble do domu. Potem zaprosiłam rodziców do mojego pokoju. - Czas pokaże, kochanie, ile jest wart twój związek - powiedziała matka, zanim zdążyłam się odezwać. - Ale życzę ci wszystkiego najlepszego. - Pocałowała mnie i dodała: - Z całego serca! Zaniemówiłam z wrażenia. Objęłam ją i ucałowałam. Matka odsunęła się energicznie, wierzchem dłoni szybko wytarła oczy. - Wystarczy, wystarczy, proszę cię! Odwróciła się do okna, żebyśmy nie zobaczyli, że płacze. Odczekałam chwilę, potem powiedziałam: - Wyjeżdżamy z Maxem, na dłużej. Matka drgnęła, ale spokojnie wytarła policzki chusteczką. Wróciła od okna, usiadła w fotelu. Jej fiołkowe oczy były suche, twarz opanowana. - Jak to wyjeżdżacie, dokąd? - zapytała ze skrytą pretensją. - Na jak długo? Może najpierw ślub? W podróże jeździ się chyba po, a nie przed? Ojciec westchnął niecierpliwie. Zachowałam pełny spokój, a nawet poczułam lekkie rozbawienie. - Zaczynamy od Toskanii, spotykamy się tam z rodziną Maxa - odparłam na pierwsze pytanie. - Potem lecimy do Indii. I dalej. Myślałam, że usłyszę długą krytykę, ale matka posmutniała nagle. - Tadeusz nigdy nie zabrał mnie w taką podróż - powiedziała cichym głosem. Jak zwykle udało jej się nas niemile zaskoczyć. - Kochanie, były inne czasy - zaczął niepewnie ojciec, ale ona przerwała mu uniesioną dłonią. - To kwestia wyobraźni - stwierdziła i zwróciła się do mnie: - Przygotowałaś jeszcze jakieś niespodzianki? Nadal czułam się wolna i spokojna. Zero zdenerwowania, zero lęku. Chyba po raz pierwszy w życiu. Pamiętałam piekło, jakie przeszłam, kiedy powiedziałam jej, że wychodzę za Henryka. To chyba była inna „ja”, trochę dziwna. Jeden blady duch przeszłości i dwa kosmate stwory siedziały na parapecie, wstrzymując z wrażenia oddechy. Szkoda, że matka nie mogła ich dostrzec. - Dom jest do waszej dyspozycji - słyszałam siebie mówiącą lekkim tonem. - Rafał wyprowadził się już do Eweliny. Będzie jeździł na Grafie, który zamieszkał...

- Boże, wiedziałam, że to zrobi! - przerwała mi podniesionym głosem matka. Fiołkowe oczy stały się czarne z gniewu. - Ta okropna kobieta zniszczy go do końca! Muszę z nim porozmawiać, natychmiast! Powiedziawszy to, poderwała się z fotela. Zanim zdążyłam zaprotestować, ojciec chwycił ją i łagodnie posadził z powrotem. - Pozwólmy Rafałowi decydować za siebie - powiedział z naciskiem. - Jest dorosły. Przeszyła go spojrzeniem, które od kiedy pamiętałam, odbierało ojcu wolną wolę. I radość życia. - Chyba żartujesz, Tadziu? Żaden z was nigdy nie wydoroślał. Z Eweliną też sobie pogadam! Wyjedzie stąd szybciej, niż przyjechała! - rzuciła i znów podniosła się z fotela. Ojciec złapał matkę i posadził, tym razem mocno i zdecydowanie. Opadła zdumiona na fotel i zaniemówiła z wrażenia. Patrzyła na ojca, jakby postradał zmysły. Byłam nie mniej zdziwiona. - Rafał zrobi, co zechce - mówił dalej spokojnym tonem ojciec. - Czy ci się to podoba, czy nie. Jeśli wtrącisz się, może cię tylko znienawidzić. Nic więcej nie osiągniesz. Bo kocha Ewelinę, a to uczucie nie zna przeszkód. Jak nasze kiedyś. W oczach matki zjawiło się wzruszenie, ale natychmiast zastąpiła je podejrzliwość. - Spiskowałeś z Rafałem za moimi plecami? Przyznaj się! Ojciec przytaknął. - Poprosił mnie o rozmowę. Z czarnofiołkowych oczu wyleciała błyskawica, spopieliła ojca i puściła z dymem szafę za jego plecami. Oba stwory i duch przeszłości jęknęły z podziwu. - I co takiego ustaliliście? Że wykluczacie matkę? Z najważniejszych decyzji? Czas był zostawić ich samych. Jakimś magicznym sposobem ojciec radził sobie nieźle. Być może rozmowa z Rafałem uświadomiła mu, że jest potrzebny. Albo zrobił postępy w walce z odradzającą się bakterią, która zagrażała ludzkości. Wstałam i wymknęłam się z pokoju. Słyszałam jeszcze łagodny głos ojca: - Haniu, kochanie, to jest jego życie, nie nasze. Pogódź się, że Ewa i Rafał są dorośli... Matka prychnęła pogardliwie, ale bez poprzedniej pewności siebie. Zamknęłam po cichu drzwi. Na korytarzu czekał Max. Spojrzał uważnie, szukając w moich oczach potwierdzenia, że nadal jestem sobą. Zapewniłam o tym uśmiechem i przytuliłam się do niego. Rozumieliśmy się bez słów. Wspaniałe uczucie. Całe życie możemy się nie odzywać. - Co powiesz na to, żeby wyruszyć w podróż natychmiast? - zapytał po chwili Max po niemiecku. - Jak to: natychmiast? A goście? Nie jestem spakowana - odpowiedziałam, zapominając, że nie znam niemieckiego. - Mieliśmy lecieć za dwa dni! Max wziął mnie za rękę i bez słowa zaprowadził do sypialni na piętrze. Na podłodze czekały spakowane walizki. - Marysia - domyśliłam się. - Jeden wielki spisek! Przytaknął z uśmiechem. Sprawdziłam zawartość walizek. Pozostało tylko dodać parę drobiazgów i kosmetyki. Miałam jednak wyrzuty sumienia. - Przyjaciółki mi nie darują - powiedziałam z wahaniem. Max znów wziął mnie za rękę. Zeszliśmy do saloniku. Czekałytu Nena, Sandra, Patrycja i Karolina. Spisek był przygotowany z niemiecką precyzją.

- Odwiedzimy was w Toskanii - powiedziała Sandra, tłumiąc wzruszenie. - Zanim uciekniecie do Afryki. - Robert wynajmie większy samolot, polecimy do was w piątkę - dorzuciła Karolina. W salonie pojawili się Marysia i Rafał. Potem przyszli Hubert, Karol, Wituś i Robert. Za nimi nadciągnęło więcej gości. Z cichej ucieczki zrobiło się głośne pożegnanie. W pewnej chwili ktoś ukradkiem włączył telewizor i na ekranie pojawił się koniec wiadomości. Na tło mapy Polski weszła uśmiechnięta Renatka w obcisłej, ale skromnej sukience. Zapadła cisza, wszystkie oczy zwróciły się na Huberta, który patrzył na ekran z niedowierzaniem i lękiem. To nie było przypadkowe włączenie przypadkowej stacji. Ktoś doskonale wiedział, co robi. Rozejrzałam się po twarzach, ale żadna nie zdradzała autora ponurego żartu. Tymczasem Renatka zaczęła z wdziękiem przepowiadać pogodę: - W całym kraju przewaga wyżu z południa, co oznacza kolejne słoneczne dni. Temperatury od dwudziestu pięciu stopni w nocy... - przerwała i westchnęła znacząco, unosząc wydatne piersi. - Upalne te noce. I do trzydziestu trzech stopni w dzień. - Jej uśmiech stał się zmysłowy. - Mocno nas będzie rozgrzewało słońce... zwłaszcza w okolicach Konstancina pod Warszawą - zakończyła i puściła oko. Mogłam przysiąc, że było to przeznaczone dla Huberta. Ktoś nacisnął pilota i Renatka zniknęła. - Przysięgam, nie mam z tym nic wspólnego! - rozległ się w ciszy zduszony szept mecenasa Odrowąża. Wzięłam Maxa za rękę. Wymknęliśmy się niepostrzeżenie z domu. Moje walizki czekały już w bagażniku. Max uruchomił silnik pojazdu bez dachu, w kształcie cygara. Potem pochylił się i pocałował mnie w usta. Przez jego ramię zobaczyłam wysypujący się na ganek tłumek gości. - Jedź! - szepnęłam. Ruszyliśmy. W najdłuższą podróż w naszym życiu. Diabły pochowały się zawstydzone. Konstancińskie duchy i stwory machały na pożegnanie zielonymi chusteczkami. Koniec