Deaver J. 2012 - Carte Blanche - James Bond 007

Jeffery Deaver Carte Blanch – James Bond 007 Przekład Zbigniew A. Królicki

Ianowi Flemingowi, który nauczył nas, że wciąż możemy wierzyć w bohaterów.

OD AUTORA

Opisane w tej książce wydarzenia są fikcją literacką, jednakże z nielicznymi wyjątkami wymienione w niej organizacje istnieją naprawdę. Świat wywiadu, kontrwywiadu i szpiegostwa jest pełen akronimów i skrótów. Ponieważ alfabet organizacji wywiadowczych może być nieco trudny do odszyfrowania, pomyślałem, że słownik mógłby być przydatny. Pojawia się na końcu tej książki. J.D.

Potrzeba nam było nowej organizacji koordynującej, inspirującej, kontrolującej i pomagającej obywatelom uciśnionych krajów. Potrzebowaliśmy działania w absolutnej tajemnicy, swoistego fanatycznego entuzjazmu, gotowości do współpracy z ludźmi innych narodowości oraz całkowitej wiarygodności politycznej. Ta organizacja powinna, moim zdaniem, być zupełnie niezależna od maszynerii Ministerstwa Wojny.

Hugh Dalton, minister wojny ekonomicznej opisujący utworzenie po wybuchu drugiej wojny światowej brytyjskiego Zarządu Operacji Specjalnych (SOE), będącego organizacją szpiegowską i dywersyjną.

Niedziela CZERWONY DUNAJ

1

Trzymając w dłoni rączkę czuwaka, maszynista lokomotywy spalinowej serbskich kolei czuł dreszcz emocji, który zawsze odczuwał, pokonując odcinek z Belgradu do Nowego Sadu. Tędy jeździł słynny Orient Express, od lat trzydziestych do sześćdziesiątych kursujący z Grecji przez Belgrad, a potem na północ. Oczywiście maszynista nie prowadził błyszczącej smarem lokomotywy parowej Pacific 231, ciągnącej eleganckie wagony restauracyjne z mahoniu i mosiądzu, wagony sypialne i kuszetkowe, w których pasażerowie pławili się w oparach luksusu i dekadencji. Siedział w wysłużonym amerykańskim rzęchu, który ciągnął sznur mniej lub bardziej sprawnych wagonów z mocno poupychanym ładunkiem. Pomimo to czuł tchnienie historii w każdym kolejnym widoku ukazującym się podczas tej podróży, szczególnie kiedy dotarli do rzeki – jego rzeki. Jednakże czuł się nieswojo. Wśród wagonów jadących do Budapesztu i przewożących węgiel, złom, różne artykuły przemysłowe i drewno, jeden bardzo go niepokoił. Był załadowany beczkami MIC – izocyjanianu metylu, który miał być użyty na Węgrzech do produkcji gumy. Maszynista – korpulentny, łysawy mężczyzna w znoszonej czapce i poplamionym kombinezonie – został szczegółowo poinstruowany o naturze tego śmiercionośnego związku chemicznego przez swojego zwierzchnika oraz jakiegoś idiotę z serbskiego nadzoru transportu. Przed kilkoma laty ta substancja zabiła osiem tysięcy osób w Bhopalu w Indiach w ciągu paru dni od chwili wycieku w tamtejszej fabryce. Był świadomy niebezpieczeństwa związanego z tym ładunkiem, ale jako stary kolejarz i członek związku zawodowego zadał tylko jedno pytanie.

– Co oznacza ten kurs do Budapesztu… konkretnie? Szef i biurokrata wymienili formalnie beznamiętne spojrzenia. – Po prostu bądź ostrożny – powiedzieli po chwili. Światła Nowego Sadu, drugiego co do wielkości miasta Serbii, zaczęły rosnąć w oddali, a w zapadającym zmroku pojawiła się blada wstęga Dunaju, rzeki opiewanej w historii i muzyce. W rzeczywistości była mętna, zwyczajna i niosła barki oraz tankowce, a nie oświetlone blaskiem świec statki pełne kochanków oraz orkiestr wiedeńskich – przynajmniej nie tutaj. A jednak to Dunaj, perła Bałkanów, i w piersi kolejarza zawsze wzbierała duma, gdy prowadził skład przez ten most. Jego rzeka… Zerknął przez upstrzoną plamkami przednią szybę i sprawdził tor przed sobą w świetle reflektora lokomotywy General Electric. Nic, czym musiałby się martwić. Dźwignia czuwaka miała ośmiopozycy jną skalę, a numer jeden na niej oznaczał najniższy bieg. Teraz była ustawiona na piątce, więc powoli cofnął ją do trójki, żeby zwolnić prędkość składu na odcinku o licznych zakrętach. Silnik o mocy czterech tysięcy koni mechanicznych przycichł, gdy maszynista zmniejszył dopływ prądu. Kiedy wagony wjechały na prosty odcinek przed mostem, maszynista przesunął dźwignię z powrotem na piątkę, a później na szóstkę. Silnik zagrał głośniej i szybciej, a z tyłu rozległy się liczne donośne szczęknięcia. Maszynista wiedział, że to po prostu nieszkodliwa kakofonia, którą słyszał tysiące razy, a którą sprzęgi między wagonami protestują przeciwko zmianie prędkości. Jednakże wyobraźnia podsuwała mu obraz tych znajdujących się w trzecim wagonie metalowych pojemników ze śmiercionośną substancją, uderzających o siebie, grożących rozlaniem trucizny. Nonsens, powiedział sobie i skupił się na utrzymywaniu stałej prędkości. Nagle, bez żadnego powodu poza tym, że potem poczuł się lepiej, pociągnął rączkę syreny. 2 Leżący na szczycie wzgórza, skryty w wysokiej trawie mężczyzna o poważnej twarzy i wyglądzie myśliwego usłyszał wycie syreny w oddali, kilka kilometrów dalej. Spojrzał tam i odkrył, że dźwięk wydał pociąg nadjeżdżający z południa. Skład dotrze tutaj za jakieś dziesięć do piętnastu minut. Mężczyzna zastanawiał się, jak może to wpłynąć na ryzykowną operację, która zaraz miała się rozpocząć.

Lekko zmieniwszy pozycję, przez lunetę noktowizyjną przyjrzał się lokomotywie spalinowej ciągnącej długi sznur wagonów. Uznawszy, że ten pociąg jest nieistotny dla niego i jego planów, James Bond skierował lunetę na restaurację kompleksu uzdrowiskowo-hotelowego i ponownie obejrzał cel. Sponiewierany przez kaprysy pogody budynek był duży, z żółtymi tynkami i brązowym obrzeżem. Najwyraźniej cieszył się powodzeniem u miejscowych, sądząc po liczbie zastaw i fiatów na parkingu. Była ósma czterdzieści i zapadał pogodny niedzielny wieczór, tu, w pobliżu Nowego Sadu, gdzie Kotlina Panońska wznosi się, tworząc krajobraz nazywany przez Serbów „górzystym”, choć Bond podejrzewał, że przymiotnik ten wybrano w celu przyciągnięcia turystów – dla niego, zapalonego narciarza, te wzniesienia to zaledwie pagórki. Majowe powietrze było suche i chłodne, a okolica cicha jak kaplica cmentarna. Bond znów zmienił pozycję na wygodniejszą. Był po trzydziestce, miał metr osiemdziesiąt trzy centymetry wzrostu i ważył osiemdziesiąt trzy kilogramy. Czarne włosy czesał z przedziałkiem i niesforny kosmyk opadał mu na oko. Prawy policzek przecinała dziesięciocentymetrowa blizna. Tego wieczoru starannie wybrał swój ekwipunek. Włożył ciemnozieloną kurtkę i wodoodporne spodnie amerykańskiej firmy 5.11, robiącej najlepszą odzież taktyczną na rynku. Na nogach miał wygodne skórzane buty, w których mógł prowadzić szybki pościg i nie pośliznąłby się podczas walki. Gdy zapadła noc, światła na północy zabłysły jaśniej: starówka Nowego Sadu. Choć obecnie to miejsce jest tak tętniące życiem i czarujące, Bond wiedział, że ma ono mroczną przeszłość. Po tym, jak w styczniu 1942 roku Węgrzy zamordowali tysiące obywateli i wrzucili ich ciała do lodowatego Dunaju, Nowy Sad stał się tyglem ruchu oporu. Tego wieczoru Bond przybył tutaj, żeby zapobiec innemu koszmarowi… innemu, ale równie strasznemu lub jeszcze gorszemu. Wczoraj, w niedzielę, zostały zaalarmowane brytyjskie służby wywiadowcze. Kwatera

Główna Łączności Rządowej (GCHQ) w Cheltenham odszyfrowała elektroniczny szept – wiadomość o ataku mającym nastąpić pod koniec tygodnia. spotkanie w biurze noe potwierdza incydent w nocy w piątek 20. szacowana początkowa liczba ofiar w tysiącach, negatywny wpływ na brytyjskie interesy, transfer funduszy jak uzgodniono. Wkrótce potem rządowi podsłuchiwacze odczytali część drugiej wiadomości zaszyfrowanej tym samym algorytmem i wysłanej z tego samego telefonu, ale pod inny numer. spotkajmy się w niedzielę w restauracji roštilj pod nowym sadem o 20.00. mam ponad 180 cm wzrostu, irlandzki akcent Potem Irlandczyk – który uprzejmie, chociaż mimowolnie, podał im swój pseudonim – zniszczył telefon lub wyjął baterię, tak jak jego wspólnik Noe i drugi odbiorca wiadomości tekstowej. W Londynie Połączony Komitet Wywiadów i zespół COBRA, czyli sztab antykryzysowy, zwołali nocne zebranie, aby ocenić zagrożenie Incydentem Dwudziestym, nazwanym tak z powodu piątkowej daty. Nie było żadnych konkretnych informacji o źródle i charakterze zagrożenia, ale MI-6 uważał, że nadejdzie ze strony plemiennych obszarów Afganistanu, gdzie Al-Kaida i jej sprzymierzeńcy zaczęli werbować obywateli Zachodu do akcji w europejskich krajach. Sześciu agentów w Kabulu rozpoczęło energiczne działania, aby dowiedzieć się więcej. Serbskie powiązanie również należało zbadać. Tak więc o dziesiątej poprzedniego wieczoru długie macki wydarzeń wyciągnęły się i złapały Bonda w ekskluzywnej restauracji przy Charing Cross Road, spędzającego czas z piękną kobietą, której przydługi monolog, opisujący żywot niedocenianej malarki, stał się nieco męczący. Przesłana na komórkę Bonda wiadomość głosiła: nocak, dzwoń do szefa Alarm nocnej akcji wymagał natychmiastowej odpowiedzi niezależnie od pory odebrania sygnału. Konieczność zatelefonowania do szefa szczęśliwie skróciła randkę i niebawem Bond był już w drodze do Serbii, wykonując rozkazy operacji drugiego stopnia utajnienia nakazujące mu zidentyfikować Irlandczyka, podłożyć lokalizator i inne urządzenia oraz śledzić obiekt. Gdyby to okazało się niemożliwe, rozkazy pozwalały Bondowi doprowadzić siłą Irlandczyka na przesłuchanie w Anglii lub jakiejś tajnej bazie na kontynencie. Tak więc teraz Bond leżał w białych narcyzach, starając się nie gnieść liści tych pięknych, lecz

trujących wiosennych kwiatów. Skupił wzrok na frontowym oknie restauracji Rostilj, za którym Irlandczyk siedział przy prawie nietkniętym daniu i rozmawiał ze swoim wspólnikiem, jeszcze niezidentyfikowanym, ale o słowiańskim wyglądzie. Być może zdenerwowany wspólnik zaparkował gdzie indziej i przybył tu pieszo, tak więc nie można go było rozpoznać po numerach rejestracyjnych samochodu. Irlandczyk nie był taki płochliwy. Jego średniej klasy mercedes pojawił się tu czterdzieści minut temu. Tablice rejestracyjne ujawniły, że został wypożyczony tego dnia za gotówkę i pod fałszywym nazwiskiem przez osobnika posługującego się podrobionym brytyjskim prawem jazdy i paszportem. Mężczyzna był w wieku Bonda, może trochę starszy, chudy i wysoki. Wszedł do restauracji, paskudnie utykając. Nierówna grzywka blond włosów opadała mu na wysokie czoło, kości policzkowe miał wydatne, a szczękę kwadratową. Bond upewnił się, że ten człowiek jest jego celem. Dwie godziny wcześniej poszedł do restauracji na filiżankę kawy i umieścił urządzenie podsłuchowe obok drzwi wejściowych. Interesujący go mężczyzna przybył o umówionej porze i rozmawiał z szefem sali po angielsku – powoli i głośno, jak to często robią cudzoziemcy w rozmowie z miejscowymi. Zdaniem Bonda, który słuchał tej wymiany zdań dziesięć metrów dalej przez zmodyfikowany telefon komórkowy, gość mówił z wyraźnym akcentem środkowego Ulsteru – najprawdopodobniej z Belfastu lub okolic tego miasta. Niestety, Irlandczyk i jego miejscowy kontakt usiedli poza zasięgiem urządzenia podsłuchowego. Bond przyglądał się swojemu przeciwnikowi przez lunetę, notując w pamięci każdy szczegół. „Drobne fakty cię ratują. Drobne błędy zabijają” – lubili przypominać instruktorzy w Fort Monckton. Zauważył, że Irlandczyk jest skupiony i nie wykonuje zbędnych ruchów. Kiedy jego wspólnik narysował mu coś, Irlandczyk przysunął sobie rysunek ołówkiem zakończonym gumką, żeby nie zostawić odcisków palców. Siedział plecami do okna i twarzą do wspólnika, tak więc program w telefonie komórkowym Bonda nie mógł czytać z ruchów jego warg. W pewnej chwili Irlandczyk nagle się odwrócił i spojrzał przez okno, jakby wyczuwając coś szóstym zmysłem. Jego wyblakłe oczy były pozbawione wyrazu. Po chwili odwrócił się z powrotem; stojący przed nim talerz najwidoczniej wcale go nie interesował.

Spotkanie w lokalu dobiegało końca. Bond niepostrzeżenie opuścił pagórek, po czym przeszedł między rzadko rosnącymi świerkami i sosnami, przez anemiczne zarośla oraz kępy wszechobecnych białych kwiatów. Minął wyblakłą tablicę z napisem po serbsku, francusku i angielsku, która rozbawiła go, kiedy tu przybył. UZDROWISKO I RESTAURACJA ROŠTILJ

Zlokalizowane na terenach o znanym działaniu leczniczym i zalecane dla rekonwalescentów po zabiegach chirurgicznych, szczególnie pomocne w ostrych i chronicznych schorzeniach dróg oddechowych oraz anemii. Bar z wyszynkiem Wrócił do punktu wyjścia za walącą się szopą przy podjeździe restauracji, śmierdzącą olejem silnikowym, benzyną i szczynami. Tam czekali jego dwaj „towarzysze”, jak nazywał ich w myślach. James Bond wolał działać sam, lecz plan, który obmyślił, wymagał współpracy dwóch miejscowych agentów. Należeli do BIA, serbskiej Agencji Bezpieczeństwa i Informacji – trudno byłoby wymyślić niewinniejszą nazwę dla organizacji szpiegowskiej. Nosili mundury policjantów z Nowego Sadu oraz złote odznaki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Obaj mężczyźni o szerokich twarzach, okrągłych głowach i wiecznie poważnych minach mieli krótko ostrzyżone włosy pod granatowymi czapkami z daszkiem i wełniane mundury w tym samym odcieniu. Jeden z nich był pod czterdziestkę, drugi dwudziestopięcioletni. Chociaż powinni udawać wiejskich policjantów, uzbroili się jak na wojnę. Mieli ciężkie pistolety marki Beretta i mnóstwo amunicji. Na tylnym siedzeniu wypożyczonego radiowozu, volkswagena jetty, leżały dwa kałasznikowy pomalowane w maskujące zielone pasy, uzi i płócienna torba z granatami odłamkowymi – zaczepnymi szwajcarskimi HG 85. Bond zwrócił się do starszego agenta, ale zanim zdążył coś powiedzieć, usłyszał hałas za plecami. Odwrócił się na pięcie, sięgając po walthera, i zobaczył, że młodszy Serb wysunął papierosa z paczki, uderzając nią o dłoń – rytuał, który Bond, były palacz, zawsze uważał za absurdalnie podświadomy i zbyteczny. Co ten facet wyprawia? – Cicho – ostro szepnął Bond. – I schowaj papierosy. Nie ma palenia. W ciemnych oczach mężczyzny pojawiło się zmieszanie. – Mój brat, on pali cały czas podczas akcji. W Serbii palacz wygląda normalniej od niepalącego. Kiedy jechali tutaj, młody człowiek wciąż opowiadał o swoim bracie, starszym agencie osławionej

JSO, teoretycznie tajnej służbie państwowej, a w rzeczywistości paramilitarnej organizacji do brudnej roboty. Młody agent wygadał się, zapewne celowo, że jego brat walczył w szeregach Tygrysów Arkana, bezwzględnej bandy, która popełniła kilka z najgorszych zbrodni podczas walk w Chorwacji, Bośni i Kosowie. – Może na ulicach Belgradu papieros nie rzucałby się w oczy – mruknął Bond – ale to jest operacja w terenie. Schowaj je. Agent powoli wykonał polecenie. Wydawało się, że zamierza coś powiedzieć do swojego partnera, ale rozmyślił się, zapewne przypomniawszy sobie, że Bond znośnie włada serbsko-chorwackim. Bond znów spojrzał na restaurację i zobaczył, że Irlandczyk kładzie dinary na metalowej tacy – oczywiście żadnej karty kredytowej, którą można by wyśledzić. Jego partner wkładał kurtkę. – W porządku. Już czas. Bond przypomniał plan działania. Policyjnym radiowozem mieli jechać za mercedesem Irlandczyka z parkingu i drogą, aż oddali się co najmniej kilometr od restauracji. Wtedy serbscy agenci zatrzymają go, informując, że samochód odpowiada opisowi pojazdu użytego do rozpowszechniania narkotyków w Nowym Sadzie. Irlandczyk zostanie grzecznie poproszony o opuszczenie pojazdu i skuty. Jego telefon komórkowy, portfel i dokumenty znajdą się na masce mercedesa, a następnie agenci odprowadzą na bok i posadzą plecami do samochodu. Tymczasem Bond wyślizgnie się z tylnego siedzenia, sfotografuje dokumenty, zrzuci tyle, ile zdoła z pamięci telefonu, przejrzy zawartość laptopa i bagaż, a potem podłoży urządzenie lokalizujące. Do tego czasu Irlandczyk powinien załapać, że to wymuszenie i zaproponować odpowiednią łapówkę. Wtedy pozwolą mu odjechać. Jeśli jego wspólnik opuści restaurację razem z nim, plan zasadniczo się nie zmieni, tyle że tamtych będzie dwóch. – Jestem na dziewięćdziesiąt procent pewny, że wam uwierzy – rzekł Bond. – Jeśli jednak zacznie coś podejrzewać i stawi opór, pamiętajcie, że w żadnym wypadku nie może zostać zabity. Potrzebny mi żywy. Celujcie w rękę, którą sięgnie po broń, w okolice łokcia, nie ramienia. Wbrew temu, co widuje się na filmach, rana w okolicy barku jest zwykle równie śmiertelna jak postrzał w brzuch czy pierś. Irlandczyk wyszedł na zewnątrz rozkołysanym krokiem. Rozejrzał się wokół, przystanąwszy. Czy coś się tu zmieniło? – zdawał się myśleć. Kiedy był w środku, przyjechały kolejne samochody: czy któryś z nich wyglądał podejrzanie? Najwyraźniej doszedł do wniosku, że nie, i obaj mężczyźni wsiedli do mercedesa. – Jest ich dwóch – powiedział Bond. – Plan ten sam.

– Da. Irlandczyk zapuścił silnik. Zapaliły się światła wozu. Bond położył dłoń na kolbie walthera spoczywającego w płaskiej skórzanej kaburze przy pasie, po czym usiadł na tylnym siedzeniu radiowozu i zauważył pustą puszkę na podłodze. Jeden z jego towarzyszy raczył się piwem Jelen, podczas gdy Bond prowadził obserwację. Ta niesubordynacja niepokoiła go nie mniej niż niedbalstwo. Irlandczyk może nabrać podejrzeń, jeśli zatrzyma go policjant zionący piwskiem. Wybujałe ego i chciwość bywają pomocne, ale niekompetencja jest po prostu bezużyteczna i niebezpieczna. Serbowie usiedli z przodu. Silnik ożył z cichym pomrukiem. Bond postukał w douszną słuchawkę krótkofalowego urządzenia SRAC zapewniającego łączność między agentami i używanego do szyfrowanych transmisji radiowych podczas operacji taktycznych. – Drugi kanał – przypomniał im. – Da, da. W głosie starszego mężczyzny słychać było znudzenie. Obaj wetknęli do uszu słuchawki, podczas gdy James Bond ponownie zadał sobie pytanie: Czy dobrze to zaplanował? Pomimo pośpiechu, z jakim rozpoczęto tę operację, przez kilka godzin opracowywał taktykę. Uważał, że przewidział wszystkie możliwe warianty sytuacji. Oprócz tej jednej, najwyraźniej. Irlandczyk nie zrobił tego, co powinien zrobić.

Nie odjechał. Mercedes wykręcił i zjechał z parkingu na trawnik obok restauracji, za wysoki żywopłot, który zasłonił go przed personelem i gośćmi. Kierował się ku zachwaszczonemu polu po wschodniej stronie wzgórza. – Govno! – warknął młodszy agent. – Co on robi? Wszyscy trzej wysiedli, żeby lepiej widzieć. Starszy wyjął broń i ruszył za mercedesem. Bond zatrzymał go machnięciem ręki. – Nie! Zaczekaj.

– Ucieka. Wie, że tu jesteśmy! – Nie… to coś innego. Irlandczyk nie prowadził tak, jakby był ścigany. Jechał powoli, a mercedes sunął naprzód niczym jacht w łagodnej porannej bryzie. Ponadto nie miał gdzie uciec. Z trzech stron otaczały go: strome naddunajskie skały, nasyp kolejowy oraz las porastający górę Fruska. Bond patrzył, jak mercedes dojeżdża do torów, trzydzieści metrów od miejsca, gdzie stali. Samochód zwolnił, wykręcił i zaparkował przodem w kierunku restauracji. Stał blisko skrzynki sygnalizacyjnej i rozgałęzienia torów, gdzie od głównej linii odchodziła boczna. Obaj mężczyźni wysiedli i Irlandczyk wyjął coś z bagażnika. „Cel twojego wroga dyktuje twoją reakcję”. Bond zacytował w myślach kolejną maksymę z wykładów w Centrum Szkolenia Specjalistycznego w Fort Monckton. Musisz odkryć zamiary przeciwnika. Tylko jakie były te zamiary? Bond ponownie wyjął lunetę, włączył noktowizor i wyostrzył. Wspólnik Irlandczyka otworzył skrzynkę sygnalizacyjną obok zwrotnicy i zaczął grzebać w środku. Bond zauważył, że drugi tor, odchodzący w prawo, ma zardzewiałe od nieużywania szyny, które kończą się zaporą na szczycie pagórka. A zatem chodziło o sabotaż. Zamierzali wykoleić pociąg, kierując go na ślepy tor. Wagony stoczą się po zboczu do strumienia wpływającego do Dunaju. Tylko po co? Bond skierował lunetę na lokomotywę spalinową, a potem na wagony i znalazł odpowiedź. Pierwsze dwa wagony wiozły tylko złom, lecz nakryta brezentową plandeką lora za nimi była oznakowana napisem Opasnost-Danger! Dostrzegł także diament będący symbolem materiałów niebezpiecznych, uniwersalny znak ostrzegawczy informujący ratowników o ryzyku związanym z takim ładunkiem. Co gorsza, przy diamencie widniały najwyższe liczby wszystkich trzech kategorii zagrożeń: zdrowia, niestabilności i łatwopalności. Litera „W” na dole oznaczała, że substancja niebezpiecznie reaguje z wodą. To, co przewożono w tym wagonie, było tylko odrobinę mniej groźne od materiałów radioaktywnych. Pociąg znajdował się już kilometr od zwrotnicy i nabierał prędkości przed wzniesieniem prowadzącym na most. Cel twojego wroga dyktuje twoją reakcję… Nie wiedział jak, i czy w ogóle, ten sabotaż wiąże się z Incydentem Dwudziestym, ale zamiary przeciwników były jasne. Tak samo jak instynktowna reakcja Bonda. – Jeśli spróbują odjechać – rzekł do swoich dwóch towarzyszy – zablokujcie im wyjazd i zgarnijcie ich. Nie zabijajcie.

Wskoczył za kierownicę volkswagena. Skierował samochód ku polom, przez które przejechał w drodze do restauracji, i wcisnął gaz do dechy, puściwszy sprzęgło. Lekki samochód skoczył naprzód, rykiem silnika i zgrzytem skrzyni biegów protestując przeciwko brutalnemu traktowaniu, z trzaskiem łamiąc krzaki, drzewka, narcyzy i gąszcz jeżyn rosnących wszędzie w Serbii. Psy pierzchały, a w pobliskich chatkach zapalały się światła. Siedzący w ogródkach mieszkańcy gniewnie wymachiwali rękami. Bond zignorował ich i skupił się na drodze, naprowadzany na cel jedynie słabym światłem sierpa księżyca i reflektora zmierzającego ku swej zgubie pociągu – znacznie jaśniejszego i okrąglejszego niż poświata na niebie. 3 Ciążyła mu śmierć, którą miał spowodować. Niall Dunne przykucnął w chaszczach dziesięć metrów od zwrotnicy. Wytężał wzrok w gasnącym świetle wczesnego wieczoru, wpatrując się w kabinę maszynisty nadjeżdżającego pociągu towarowego serbskich kolei i myśląc o rozmiarach tragedii. Przede wszystkim śmierć zwykle była stratą, a Dunne nie lubił strat… były dla niego niemal grzechem. Silniki Diesla, pompy hydrauliczne, mosty zwodzone, silniki elektryczne, komputery, linie montażowe – wszystkie te maszyny winny wykonywać swoje zadania przy minimalnych stratach. Śmierć była marnotrawstwem. Jednakże tej nocy nie dało się go uniknąć. Spojrzał na południe, na lśniące igły białego światła reflektora lokomotywy odbijającego się w szynach. Rozejrzał się. Z pociągu nie można było dostrzec mercedesa zaparkowanego pod takim kątem, żeby był niewidoczny z kabiny maszynisty. Jeszcze jeden detal starannych kalkulacji, które złożyły się na opracowany przez niego plan. W myślach usłyszał głos. To jest Niall. Jest genialny. To mój projektant… Dunne miał wrażenie, że w kabinie lokomotywy widzi cień głowy maszynisty. Śmierć… próbował zbyć tę myśl wzruszeniem ramion. Pociąg był już sto trzydzieści lub sto pięćdziesiąt metrów od nich. Do chaszczy zbliżył się Aldo Karic. – Jaka prędkość? – zapytał Dunne czterdziestoletniego Serba. – Wszystko w porządku? Mam wrażenie, że jedzie za wolno.

– Nie, jest dobrze – odparł rozwlekłą angielszczyzną Serb. – Teraz przyspiesza… Patrz. Sam widzisz. Jest dobrze. Niedźwiedziowaty Karic wciągnął powietrze przez zęby. Przy kolacji wyglądał na zdenerwowanego, wyznał nawet, że nie niepokoiła go perspektywa ewentualnego aresztowania lub zwolnienia, ale problem ukrycia dziesięciu tysięcy euro przed wszystkimi, włącznie z żoną i dwojgiem dzieci. Dunne ponownie przyjrzał się pociągowi. Oszacował prędkość, masę i wzniesienie. Tak, wszystko w porządku. Nawet gdyby teraz ktoś próbował zatrzymać pociąg, nawet gdyby nadzór w Belgradzie przypadkiem zorientował się, że coś jest nie tak, zadzwonił do maszynisty i kazał mu włączyć wszystkie hamulce, nie udałoby się wyhamować składu, zanim dotrze do zwrotnicy ustawionej teraz na wykolejenie. Czasem śmierć jest konieczna, przypomniał sobie. Pociąg był już zaledwie sto metrów od nich. Za dziewięćdziesiąt sekund będzie po wszystkim. A wtedy… Co to takiego? Dunne nagle dostrzegł jakiś ruch na pobliskim polu, jakiś niewyraźny kształt podskakujący na nierównym terenie i zmierzający prosto do torów. – Widzisz to? – zapytał Karica. Serb rozdziawił usta. – Tak, widzę… To jakiś samochód! Co się dzieje? Istotnie. W słabym świetle księżyca Dunne ujrzał mały lekki samochód wspinający się na pagórki, gwałtownie manewrujący między drzewami i resztkami płotów. Jak kierowcy udawało się jechać z taką prędkością po takim terenie? Wydawało się to niemożliwe. Zapewne nastolatki bawiące się w jedną z ich głupich zabaw. Patrząc na tę szaloną jazdę, Dunne ocenił prędkość i kąt. Jeśli samochód nie zwolni, przetnie tory kilka sekund przed nadjeżdżającym pociągiem… ale kierowca musiałby przelecieć nad szynami, ponieważ nie było tam przejazdu. Gdyby utknął na torze, lokomotywa rozgniotłaby go jak puszkę konserw. To jednak w żaden sposób nie wpłynęłoby na zadanie wykonywane przez Dunne’a. Samochodzik zostałby odrzucony na bok, a pociąg jechałby dalej ku nieuchronnej katastrofie. Zaraz… chwileczkę… A to co? Dunne uświadomił sobie, że to policyjny radiowóz. Tylko dlaczego jedzie bez migacza i syreny? Musiał zostać skradziony. Samobójca?

Jednakże kierowca samochodu nie zamierzał zatrzymać się na torach ani przejechać na drugą stronę. Po raz ostatni wyskoczywszy w powietrze na szczycie pagórka, wóz z trzaskiem opadł na ziemię i zatrzymał się długim poślizgiem tuż przed nasypem, kilkanaście metrów przed nadjeżdżającym pociągiem. Z samochodu wyskoczył kierowca – mężczyzna w ciemnym stroju. Dunne nie widział go dokładnie, ale ten człowiek nie wyglądał na policjanta. I nie próbował machać do maszynisty. Wbiegł na tory i spokojnie przykucnął, tuż przed nadjeżdżającą lokomotywą, która zbliżała się do niego z prędkością osiemdziesięciu lub dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Rozpaczliwy ryk syreny rozdarł noc, a spod zablokowanych kół trysnęły snopy pomarańczowych iskier. Gdy pociąg był zaledwie trzy metry od mężczyzny, ten szczupakiem rzucił się do rowu. – Co się dzieje? – szepnął Karic. W tym momencie żółtobiały błysk wystrzelił z torów przed lokomotywą i w następnej chwili Dunne usłyszał huk. Rozpoznał odgłos eksplozji małego ładunku wybuchowego lub granatu. Wyglądało na to, że kierowca radiowozu miał własny plan. Lepszy od planu Dunne’a. Nie, to nie był policjant ani samobójca. To był tajny agent znający się na materiałach wybuchowych. Pierwsza eksplozja zerwała śruby w drewnianych podkładach, a druga lekko odgięła w bok obluzowaną szynę, tak że przednie koła lokomotywy zjechały z niej. Karic wymamrotał coś po serbsku. Dunne zignorował go i patrzył, jak światło reflektora lokomotywy zaczyna drgać. Z łoskotem i przeraźliwym piskiem lokomotywa oraz ciężkie wagony, które ciągnęła za sobą, zjechały z toru, wzbijając olbrzymią chmurę kurzu, rozrywając ziemię i tłuczeń nasypu kolejowego. 4 James Bond patrzył z rowu, jak lokomotywa i wagony kontynuują swoją podróż, zwalniając w miarę zagłębiania się w miękkiej ziemi, zrywając szyny i rozrzucając na wszystkie strony piach, żwir i kamienie. W końcu wyszedł i ocenił sytuację. Miał tylko kilka minut na znalezienie sposobu zapobieżenia katastrofie, w wyniku której śmiercionośna substancja wylałaby się do Dunaju. Zatrzymał volkswagena, złapał dwa przywiezione przez Serbów granaty, a potem skoczył na tory, aby je podłożyć. Zgodnie z jego wyliczeniami lokomotywa i wagony nie wywróciły się i nie wpadły do strumienia. Wykoleił je w miejscu, gdzie teren był jeszcze płaski, w przeciwieństwie do miejsca sabotażu zaplanowanego przez Irlandczyka. W końcu – sycząc, postękując i trzeszcząc – pociąg znieruchomiał gdzieś w pobliżu Irlandczyka i jego wspólnika, choć Bond nie widział ich przez kłęby kurzu i dymu.

– Tu Lider Jeden – rzucił do krótkofalówki. – Jesteście tam? – Cisza. – Jesteście tam? – warknął. – Odpowiedzcie. Bond pomasował ramię, gdyż jeden ze świszczących w powietrzu odłamków granatu przebił mu kurtkę i rozciął skórę. W słuchawce szumy i trzaski. W końcu usłyszał odpowiedź. – Pociąg się wykoleił! – krzyknął starszy Serb. – Widział pan? Gdzie pan jest? – Słuchajcie uważnie. – Co się stało? – Słuchaj! Nie mamy czasu. Myślę, że spróbują wysadzić albo ostrzelać pojemniki z toksyczną substancją. Tylko tak mogą rozlać ich zawartość. Rozpocznę ogień i zapędzę tych dwóch do samochodu. Zaczekajcie, aż mercedes wjedzie na błotnisty plac przy restauracji, a wtedy przestrzelcie opony i nie pozwólcie im wysiąść. – Powinniśmy dopaść ich teraz! – Nie. Nic nie róbcie, dopóki nie znajdą się koło restauracji. W mercedesie nie zdołają się obronić. Będą musieli się poddać. Rozumiecie? Krótkofalówka zamilkła. Niech to szlag! Bond ruszył w tumanie kurzu w kierunku miejsca, gdzie trzeci wagon, ten zawierający niebezpieczną substancję, czekał na wypatroszenie.

***

Niall Dunne próbował odtworzyć bieg wydarzeń. Wiedział, że może będzie musiał improwizować, ale tego jednego nie przewidział: wyprzedzającego uderzenia nieznanego przeciwnika. Ostrożnie wyjrzał z kryjówki w kępie krzaków niedaleko miejsca, gdzie dymiła,

trzeszczała i syczała znieruchomiała lokomotywa. Napastnik był niewidoczny, skryty przez noc, kurz i opary. Może został rozgnieciony. Albo uciekł. Dunne zarzucił plecak na ramię i obszedł lokomotywę z drugiej strony, aby wykolejone wagony zasłaniały go przed intruzem – jeśli ten przeżył i wciąż tu był. W jakiś dziwny sposób Dunne przestał się niepokoić. Groźba śmierci została odwrócona. Oczywiście był na nią w pełni przygotowany i zdecydowany, lecz interwencja intruza załatwiła tę sprawę. Podchodząc do lokomotywy, mimo woli podziwiał tę potężną maszynę. Była to amerykańska General Electric Dash 9-40B, stara i sfatygowana, jak zwykle na Bałkanach, ale klasyczna piękność o mocy czterech tysięcy koni mechanicznych. Zanotował w pamięci stalowe płyty, koła, odpowietrzniki, łożyska i zawory, sprężyny, rury i wężownice… wszystko tak piękne, eleganckie w swojej prostej funkcjonalności. Tak, co za ulga, że… Zaskoczył go widok zataczającego się mężczyzny, błagającego o pomoc. To był maszynista pociągu. Dunne strzelił mu dwa razy w głowę. Co za ulga, że nie musiał spowodować śmierci tej cudownej maszyny, czego tak się obawiał. Przesunął dłonią po boku lokomotywy, niczym ojciec gładzący główkę dziecka, które przestało gorączkować. Ta maszyna za kilka miesięcy znów wróci na tory. Niall Dunne poprawił wiszący na ramieniu plecak i wślizgnął się między wagony, żeby zabrać się do roboty. 5 Dwa strzały, które usłyszał Bond, nie trafiły w wagon z niebezpieczną substancją. Wiedział to, bo obserwował go, ukryty dziesięć metrów dalej. Odgadł, że ofiarami zapewne byli maszynista i jego pomocnik. Potem przez kłęby kurzu zobaczył Irlandczyka. Trzymając czarny pistolet, stał między dwoma wagonami ze złomem, znajdującymi się bezpośrednio za lokomotywą. Na ramieniu miał plecak wyglądający na wypełniony, co oznaczało, że jeśli mężczyzna zamierzał wysadzić w powietrze pojemniki z niebezpieczną substancją, to jeszcze nie podłożył ładunków. Bond wycelował i dwa razy strzelił z pistoletu tuż obok Irlandczyka, żeby przepędzić go do mercedesa. Mężczyzna skulił się, zaskoczony, a potem natychmiast znikł. Bond spojrzał w kierunku restauracji, gdzie był zaparkowany mercedes. Zacisnął wargi. Serbscy agenci nie wykonali jego rozkazu. Znajdowali się przy budce sygnalizacyjnej, obaliwszy

słowiańskiego wspólnika Irlandczyka na ziemię i założywszy mu plastikowe kajdanki. Teraz ruszyli w stronę pociągu. Niekompetentni… Bond zerwał się z ziemi i nisko pochylony pobiegł ku nim. Serbowie pokazywali palcami tory. Plecak leżał na ziemi w pobliżu lokomotywy, między jakimiś wysokimi roślinami, zasłaniając mężczyznę. Agenci ostrożnie ruszyli naprzód, pochyleni. Plecak należał do Irlandczyka… ale – oczywiście – nie leżące za nim ciało. Prawdopodobnie były to zwłoki maszynisty. – Nie – szepnął Bond do krótkofalówki. – To podstęp!… Jesteście tam? Jednakże starszy agent go nie słuchał. Zrobił krok naprzód, krzycząc: – Ne mrdaj! Nie ruszaj się! W tym momencie Irlandczyk wychylił się z kabiny maszynisty i puścił serię, trafiając go w głowę. Serb runął na ziemię. Jego młodszy kolega uznał, że to strzela leżący na ziemi, i wpakował cały magazynek w ciało zabitego maszynisty. – Opasnost! – krzyknął Bond. Niestety, było już za późno. Irlandczyk znów wychylił się z kabiny i postrzelił młodszego agenta w rękę, w okolicy łokcia. Serb upuścił broń i z krzykiem upadł na wznak.

Wyskakując z kabiny, Irlandczyk posłał krótką serię w kierunku Bonda, który odpowiedział ogniem, celując w nogi i kostki. Jednakże w powietrzu wisiała gęsta chmura oparów i kurzu. Chybił. Irlandczyk wepchnął broń do kabury, zarzucił plecak na ramię i powlókł młodszego agenta w stronę mercedesa. Zniknęli w środku. Bond pognał do volkswagena, wskoczył do niego i ruszył z rykiem silnika. Pięć minut później przeleciał przez szczyt pagórka i wylądował poślizgiem na polu za restauracją Rostilj. Panowało tam niesamowite zamieszanie… personel i goście uciekali w popłochu. Mercedesa już nie było. Spojrzawszy w stronę wykolejonego pociągu, zobaczył, że Irlandczyk zabił nie tylko starszego agenta, ale i swojego wspólnika – Serba, z którym jadł kolację. Zastrzelił leżącego na ziemi, ze spętanymi rękami.

Bond wysiadł z volkswagena i przeszukał kieszenie trupa, szukając osobistych drobiazgów, ale Irlandczyk zabrał mężczyźnie portfel i wszystko, co miał przy sobie. Bond wyjął swoje okulary przeciwsłoneczne, przetarł szkła, a potem przycisnął do nich kciuk i palec wskazujący zabitego. Biegiem wrócił do volkswagena i pomknął za mercedesem, jadąc sto kilometrów na godzinę pomimo krętej drogi i usianego dziurami asfaltu. Po kilku minutach dostrzegł coś w zatoczce przed sobą. Ostro zahamował i o mało nie stracił panowania nad kierownicą, gdy tyłem wozu mocno zarzuciło, ale zatrzymał się w chmurze dymu ze spalonych opon dwa metry od leżącego tam młodszego agenta. Wysiadł i pochylił się nad Serbem, który trząsł się i płakał. Był ciężko ranny i stracił dużo krwi. Jedną nogę miał bosą i brakowało mu paznokcia u dużego palca. Irlandczyk go torturował. Bond otworzył składany nóż, ostrą jak brzytwa klingą rozciął koszulę rannego i pasem bawełny owiązał mu rękę. Zrobił opatrunek uciskowy, używając znalezionego obok patyka. Pochylił się i otarł agentowi pot z czoła. – Dokąd on zmierza? Jęcząc, z twarzą wykrzywioną bólem, Serb zabełkotał coś po serbsko-chorwacku. Potem, uświadomiwszy sobie, kim jest Bond, powiedział: – Zadzwoń do mojego brata… Musisz zawieźć mnie do szpitala. Powiem ci, gdzie jechać. – Muszę wiedzieć, dokąd zmierza mercedes. – Nic kierowcy nie powiedziałem. Próbował… jednakże nic mu nie powiedziałem o tobie. Oczywiście, chłopak wyśpiewał wszystko, co wiedział o tej operacji, ale teraz nie o to chodziło. – Szpital… Zawieź mnie, to ci powiem. – Powiesz mi albo umrzesz za pięć minut – spokojnie odparł Bond, rozluźniając opaskę uciskową na prawej ręce rannego. Krew popłynęła strumieniem. Młodzieniec zamrugał, powstrzymując łzy. – Dobrze! Ty draniu! Pytał, jak z autostrady numer dwadzieścia jeden zjechać na E siedemdziesiąt pięć, drogę szybkiego ruchu. Dojedzie nią na Węgry. Zmierza na północ. Proszę!

Bond znów zacisnął opaskę. Wiedział, rzecz jasna, że Irlandczyk nie jedzie na północ: ten człowiek był okrutny i sprytny. Nie potrzebował żadnych wskazówek. Bond dostrzegł w Irlandczyku cień własnego perfekcjonizmu. Jeszcze przed przyjazdem do Serbii tamten nauczył się na pamięć geografii okolic Nowego Sadu. Pojedzie na południe autostradą dwadzieścia jeden, jedyną główną drogą w pobliżu. Będzie zmierzał do Belgradu albo jakiegoś miejsca ewakuacji w pobliżu tego miasta. Bond obszukał kieszenie młodego agenta i znalazł telefon komórkowy. Wybrał 112, numer pogotowia. Kiedy usłyszał kobiecy głos, położył telefon przy ustach rannego i pobiegł do volkswagena. Skupił się na prowadzeniu, jadąc najszybciej jak mógł na nierównej nawierzchni, skupiony na choreografii hamowania i kierowania. Wziął ostry zakręt i samochód wpadł w poślizg, przekraczając białą linię. Nadjeżdżająca ciężarówka, ogromna, z firmowym symbolem napisanym cyrlicą, odbiła w prawo, a kierowca gniewnie zatrąbił. Bond wyrównał i wrócił na swój pas, o centymetry uniknąwszy zderzenia, i podążał za jedynym tropem, który mógł ich doprowadzić do Noego i tysięcy zapowiedzianych na piątek ofiar. Pięć minut później, zbliżając się do autostrady numer dwadzieścia jeden, Bond zwolnił. Przed sobą ujrzał migoczące pomarańczowe płomienie i słup dymu unoszącego się ku księżycowi i gwiazdom. Niebawem dojechał do miejsca wypadku. Irlandczyk wypadł z drogi na zakręcie i szukał ratunku na tym, co wyglądało na szerokie trawiaste pobocze, ale nim nie było. Rząd krzaków zasłaniał przepaść. Samochód wpadł w nią i leżał kołami do góry. Silnik stał w ogniu. Bond zatrzymał volkswagena, zgasił silnik i wysiadł. Z waltherem w ręku zbiegł, a właściwie ześlizgnął się po zboczu do leżącego pojazdu, wypatrując niebezpieczeństwa, ale żadnego nie dostrzegł. Dotarł do rozbitego wozu i zatrzymał się. Irlandczyk nie żył. Wciąż przypięty pasem do fotela wisiał głową w dół, z bezwładnie zwieszonymi rękami. Krew spływała mu po twarzy i szyi, zbierając się w kałużę na podsufitce. Mrużąc oczy w oparach paliwa, Bond kopniakiem wybił szybę w oknie, żeby wyciągnąć ciało. Chciał zabrać nieboszczykowi komórkę oraz drobiazgi osobiste z kieszeni, a potem otworzyć bagażnik i zabezpieczyć bagaż i laptopy. Otworzył nóż, żeby przeciąć pas. W oddali narastało zawodzenie syren. Obejrzał się na drogę. Wozy strażackie były jeszcze daleko, ale wkrótce tu będą. Zrób to! Płomienie płonącego silnika buchały coraz wyżej. Dym dusił.

Zaczął przecinać pas, ale nagle pomyślał: Wozy strażackie? Już? To nie miało sensu. Policja, tak. Jednakże nie straż pożarna. Złapał kierowcę za zakrwawione włosy i odwrócił głowę. To nie był Irlandczyk. Bond zerknął na jego kurtkę. Napis cyrylicą był taki sam jak na ciężarówce, z którą o mało się nie zderzył. Irlandczyk zatrzymał ją. Poderżnął gardło kierowcy, wsadził go do mercedesa i zepchnął w przepaść, a potem wezwał miejscową straż pożarną, żeby zamknęła ruch na drodze i uniemożliwiła Bondowi pościg. Irlandczyk na pewno zabrał z bagażnika plecak i pozostałe rzeczy, ale w przewróconym na dach samochodzie, na suficie w pobliżu tylnego siedzenia, leżało kilka kawałków papieru. Bond wepchnął je do kieszeni, zanim płomienie zmusiły go do odwrotu. Pobiegł do volkswagena i pomknął w kierunku autostrady dwadzieścia jeden, oddalając się od nadjeżdżających i migoczących światłami wozów. Wyjął z kieszeni komórkę. Przypominała iPhone, ale była nieco większa i wyposażona w specjalną optykę, systemy audio oraz inne usprawnienia. Między innymi kilka telefonów – w tym jeden przypisany do oficjalnej lub nieoficjalnej tożsamości agenta i drugi, ukryty, z setką użytecznych aplikacji i pakietów szyfrujących. (Ponieważ to urządzenie zostało opracowane przez Sekcję Q, jakiemuś mądrali za biurkiem zajęło cały dzień wymyślenie dla niego kryptonimu „iQPhone”). Bond otworzył aplikację, która umożliwiła mu priorytetowe połączenie z centrum lokalizującym w GCHQ. Przez system rozpoznawania głosu podał opis żółtej ciężarówki marki Zastava Eurozeta, którą prowadził Irlandczyk. Komputer w Cheltenham automatycznie ustali położenie Bonda oraz drogi ucieczki ciężarówki, po czym każe satelicie odszukać każdy podobny pojazd i śledzić go. Po pięciu minutach usłyszał brzęczenie telefonu. Doskonale. Spojrzał na ekran. Jednakże to nie była wiadomość z nasłuchu, lecz od Billa Tannera, szefa personelu sekcji Bonda. Nosiła nagłówek – ZANURZENIE AWARYJNE – co oznaczało sytuację alarmową. Co chwila zerkając na drogę, Bond przeczytał wiadomość: Z nasłuchu GCHQ: serbski agent służby bezpieczeństwa przydzielony ci do operacji Incydent Dwudziesty zmarł w drodze do szpitala. Zameldował, że go zostawiłeś.

Serbowie mają rozkaz cię aresztować. Ewakuuj się niezwłocznie. Poniedziałek ZŁOMIARZ 6 James Bond przespał się trzy i pół godziny w swoim mieszkaniu w Chelsea, po czym zbudził go elektroniczny sygnał budzika w telefonie komórkowym. Skupił wzrok na białym suficie małej sypialni. Zamrugał i nie zważając na ból ramienia, głowy i kolan, wytoczył się z łóżka, gnany chęcią podjęcia tropu Irlandczyka i Noego. Ubranie, które nosił podczas operacji w Nowym Sadzie, leżało na podłodze. Wepchnął odzież taktyczną do worka treningowego, pozbierał resztę rzeczy i wrzucił je do kosza na pranie, robiąc grzeczność May, szkockiej gospodyni będącej prawdziwym skarbem i przychodzącej trzy razy w tygodniu, żeby porządkować mu dom. Nie chciał, żeby musiała zbierać jego rzeczy. Nago wszedł do łazienki i wziął bardzo gorący prysznic, mocno szorując ciało mydłem bezzapachowym. Potem zmniejszył temperaturę wody i stał pod lodowatym strumieniem, a kiedy nie mógł już dłużej tego znieść, wyszedł spod prysznica i wytarł się. Obejrzał swoje rany z poprzedniej nocy: dwa sińce w kolorze oberżyny, kilka zadrapań i skaleczenie na ramieniu od odłamka granatu. Nic poważnego. Ogolił się solidną maszynką o podwójnym ostrzu, z rączką z bawolego rogu. Używał tego eleganckiego przedmiotu nie dlatego, że maszynka była przyjaźniejsza dla środowiska niż plastikowe jednorazówki używane przez większość mężczyzn, ale dlatego, że lepiej goliła i posługiwanie się nią wymagało pewnej zręczności. James Bond znajdował przyjemność nawet w podejmowaniu takich drobnych wyzwań. O siódmej piętnaście był już ubrany: miał na sobie granatowy garnitur od Canalego, białą koszulę z guzikami z macicy perłowej oraz krawat z plecionego włoskiego jedwabiu w kolorze burgunda. Włożył czarne mokasyny: nigdy nie nosił sznurowanych butów, nie licząc obuwia wojskowego podczas akcji oraz sytuacji, w których jego zawód wymagał przekazania innemu agentowi uzgodnionego wcześniej sygnału za pomocą stroju. Na rękę założył zegarek marki Rolex Oyster Perpetual, model 34 mm, wzbogacony jedynie o okno datownika; Bond nie musiał wiedzieć, w jakiej fazie jest księżyc ani kiedy zbliża się przypływ w Southampton. I podejrzewał, że niewiele osób to interesowało. Najczęściej zjadał śniadanie – będące jego ulubionym posiłkiem – w pobliskim hoteliku przy Pont Street. Czasem przyrządzał sobie jedną z niewielu potraw, które umiał zrobić w kuchni: jajecznicę z trzech jaj na maśle, a do tego plasterki bekonu i chrupiący tost

z pełnoziarnistego chleba, również z masłem i marmoladą. Dziś jednak, z powodu zamieszania wywołanego Incydentem Dwudziestym, nie miał czasu na posiłek. Zaparzył sobie tylko okropnie mocną jamajską kawę marki Blue Mountain, którą wypił z porcelanowej filiżanki, słuchając stacji Radio 4, aby się dowiedzieć, czy informacja o wykolejeniu pociągu i kilku ofiarach znalazła się wśród najważniejszych wiadomości ze świata. Nie znalazła się. Portfel i gotówkę miał w kieszeni, kluczyki do samochodu także. Wziął plastikową torebkę z rzeczami zabranymi z Serbii oraz zamkniętą stalową kasetę zawierającą broń i amunicję, której nie mógł legalnie nosić na terenie Zjednoczonego Królestwa. Zbiegł po schodach swojego mieszkania zrobionego z dwóch rozległych stajni. Otworzył drzwi garażu i wszedł do środka. Niewielka przestrzeń ledwie mieściła dwa samochody, zapasowe opony i narzędzia. Wsiadł do nowszego z tych dwóch pojazdów, najnowszego modelu Bentley Continental GT O charakterystycznym dla tej marki granitowoszarym kolorze i tapicerce z eleganckiej czarnej skóry. Silnik W12 ożył z cichym pomrukiem. Przesunąwszy dźwignię biegów na jedynkę, Bond wyjechał na ulicę, zostawiając drugi pojazd, nieco słabszy i kapryśniejszy, ale równie elegancki, jaguara model E z 1960 roku, który należał do jego ojca. Jadąc na północ, Bond lawirował w rzece pojazdów wiozących dziesiątki tysięcy ludzi również jadących do różnych biur w całym Londynie, aby rozpocząć kolejny tydzień pracy – aczkolwiek jeśli chodzi o Bonda, te pozory zwyczajności skrywały inną prawdę. Dokładnie to samo można by powiedzieć o pracodawcy Bonda. Trzy lata temu James Bond siedział przy szarym biurku w szarym budynku Ministerstwa Obrony przy Whitehall, a niebo za oknem nie było szare, lecz błękitne jak jezioro w szkockich górach w pogodny letni dzień. Opuściwszy szeregi Królewskiej Marynarki, nie miał ochoty zarządzać kontami w firmie Saatchi & Saatchi ani kontrolować ksiąg dla NatWest, tak więc zadzwonił do kolegi z dawnej drużyny szermierczej Fettes, który zachęcił go, żeby spróbował w Wywiadzie Ministerstwa Obrony. Podczas stażu w ministerstwie, pisząc analizy, które uznawano za śmiałe i wartościowe, zapytał swego zwierzchnika, czy są jakieś nadzieje na aktywniejszą służbę. Niedługo po tej

rozmowie otrzymał tajemniczą wiadomość, pisaną ręcznie, a nie pocztą elektroniczną, każącą mu się stawić na lunch w Travellers Club przy Pall Mall. W wyznaczonym dniu i miejscu Bond został zaprowadzony do jadalni i wskazano mu miejsce w kącie naprzeciw poważnego mężczyzny po sześćdziesiątce, który przedstawił się jako „Admirał”. Nieznajomy miał na sobie szary garnitur. Miał też obwisłe policzki, a na głowie wianuszek rozsianych znamion, widocznych przez rzedniejące, zaczesane do tyłu siwe włosy. Admirał spokojnie patrzył na Bonda szarymi jak garnitur oczami, nie wyzywająco, pogardliwie czy badawczo. Bond bez trudu odwzajemnił to spojrzenie – mężczyzna, który zabijał w bitwie i sam o mało nie zginął, nie unika niczyjego wzroku. Jednakże uświadomił sobie, że nie potrafiłby odgadnąć, co się dzieje w głowie jego rozmówcy. Nie wymienili uścisku dłoni. Przyniesiono menu. Bond zamówił halibuta na parze, w sosie holenderskim, gotowane ziemniaki i pieczone szparagi. Admirał wybrał smażone nereczki i bekon, po czym spytał Bonda: – Wino? – Tak, proszę. – Pan wybiera. – Myślę, że poproszę burgunda – rzekł Bond. – Cote de beaune? Albo chablis? – A może markę Alex Gambal Puligny? – zaproponował kelner. – Doskonale. Butelka pojawiła się po chwili. Kelner zręcznie pokazał etykietkę i nalał odrobinę wina do kieliszka Bonda. Wino miało słomkowy kolor, wyrazisty i doskonały smak oraz odpowiednią temperaturę. Bond upił łyk, z aprobatą skinął głową i kieliszki zostały napełnione do połowy. – Jest pan weteranem i ja też – burknął starszy pan, kiedy kelner odszedł. – Obaj nie lubimy pustej gadaniny. Zaprosiłem tu pana, żeby przedstawić propozycję pracy. – Tak też myślałem, proszę pana. Bond nie zamierzał się odzywać, ale musiał coś powiedzieć. – Być może pan wie, że w Travellers obowiązuje zasada niewyjmowania żadnych dokumentów. Obawiam się, że będziemy musieli ją złamać. – Starszy pan wyjął z wewnętrznej

kieszeni marynarki kopertę. – To coś w rodzaju deklaracji zachowania tajemnicy państwowej. – Podpisałem już… – Oczywiście, że tak, dla Wywiadu Ministerstwa Obrony, przerwał mu Admirał, wyraźnie zniecierpliwiony tą zbyteczną uwagą. – Ta ma więcej paragrafów. Proszę ją przeczytać. Bond zrobił to. Więcej paragrafów. łagodnie mówiąc. – Jeśli nie zamierza pan podpisać, dokończymy lunch i porozmawiamy sobie o nadchodzących wyborach, łowieniu pstrągów na północy albo o tym, jak cholerni Nowozelandczycy znów spuścili nam lanie w zeszłym tygodniu, a potem wrócimy do naszych biur. – Uniósł krzaczastą brew. Bond zastanawiał się tylko chwilę, po czym złożył podpis w odpowiednim miejscu i oddał deklarację. Dokument znikł w kieszeni Admirała. Popijali wino. – Słyszał pan o Zarządzie Operacji Specjalnych1? – zapytał Admirał. – Tak, słyszałem. Bond miał niewielu idoli, lecz na wysokim miejscu tej krótkiej listy był Winston Churchill. Będąc za młodu reporterem oraz żołnierzem na Kubie i w Sudanie, Churchill darzył wielkim szacunkiem działania partyzanckie i po wybuchu drugiej wojny światowej razem z ministrem wojny ekonomicznej Hugh Daltonem stworzyli SOE, aby zbroić partyzantów na niemieckich tyłach oraz zrzucać na spadochronach brytyjskich szpiegów i dywersantów. Zwana również tajną armią Churchilla organizacja ta zadała bardzo ciężkie straty nazistom. – Dobry zespół – rzekł Admirał, po czym się skrzywił. – Rozwiązali go po wojnie. Idiotyczna rywalizacja między agencjami, kłopoty organizacyjne, wewnętrzne spory między Szóstką a Whitehall. – Pociągnął łyk aromatycznego trunku i tempo rozmowy opadło, gdyż obaj zajęli się jedzeniem. Posiłek okazał się doskonały, co Bond powiedział głośno. – Szef wie, co robi – wycedził Admirał. – Nie ma aspiracji, żeby przez kuchnię dostać się do amerykańskiej telewizji. Wie pan, jak powołano Piątkę i Szóstkę? – Tak, proszę pana… – wiele o tym czytałem.

W 1909 roku, w obliczu zagrożenia niemiecką inwazją i działaniem szpiegów w Anglii (obawy podsycane – co dziwne – przez popularne powieści sensacyjne) Admiralicja i Ministerstwo Wojny powołało Biuro Tajnej Służby2 (SSB). Wkrótce potem SSB podzieliło się na Sekcję Piątą Wywiadu Wojskowego, inaczej MI-5, strzegącą bezpieczeństwa kraju, oraz Sekcję Szóstą, czyli MI-6, zajmującą się szpiegostwem zagranicznym. MI-6 była najstarszą nieprzerwanie działającą organizacją szpiegowską na świecie pomimo roszczeń Chin w tej dziedzinie. – Jaka jest jedna wspólna cecha obu tych sekcji? Bond nie miał pojęcia. – Umiejętność wiarygodnego zaprzeczania – mruknął starszy pan. – Zarówno Piątka, jak i Szóstka zostały stworzone po to, żeby koronowane głowy, premier, Gabinet i Ministerstwo Wojny nie musiały kalać sobie rąk brudnym interesem, jakim jest szpiegostwo. Teraz jest równie źle. To ciągłe sprawdzanie, czym się zajmują obie sekcje. Spreparowane akta osobowe, naruszanie prywatności, śledzenie przeciwników politycznych, plotki o zabójstwach na zlecenie… Wszyscy domagają się przejrzystości. Oczywiście nikt nie zauważa, że oblicze wojny się zmienia i druga strona już nie gra według starych reguł. – Znów wypił łyk wina. – W pewnych kręgach sądzi się, że my też musimy grać według nowych zasad. Szczególnie po jedenastym września i siódmym lipca. – A zatem – powiedział Bond – jeśli dobrze rozumiem, mówi pan o stworzeniu nowej wersji SOE, zarządu, który nie byłby formalnie częścią Piątki, Szóstki czy Ministerstwa Obrony. Admirał wytrzymał spojrzenie Bonda. – Czytałem raporty o pańskich dokonaniach w Afganistanie. Będąc w marynarce, zdołał pan dołączyć do oddziałów walczących na lądzie. To wymagało przedsiębiorczości. – Chłodne oczy Admirała przyglądały mu się uważnie. – Rozumiem, że wykonał pan również kilka misji na tyłach, nie całkiem oficjalnych. Dzięki panu kilku facetów, którzy mogliby przysporzyć nam nie lada kłopotów, straciło na to szanse. Bond miał właśnie upić łyk burgunda Puligny-Montrachet, najszlachetniejszego produktu otrzymanego z winogron. Odstawił kieliszek, nie zrobiwszy tego. W jaki sposób ten stary diabeł dowiedział się o tym? – Nie brak chłopców z sił powietrznych lub komandosów marynarki, którzy umieją się

posługiwać nożem i karabinem snajperskim. Jednakże niekoniecznie odnajdują się w innych, powiedzmy subtelniejszych, sytuacjach. Jest również mnóstwo utalentowanych ludzi w SIS, którzy znają różnicę między… – tu zerknął na kieliszek Bonda. – Między cote de beaune a cote de nuits oraz mówią płynnie po francusku i arabsku, ale mdleją na widok krwi, swojej czy cudzej. – Stalowoszare oczy przeszyły Bonda. – Pan wydaje się niezwykle rzadkim połączeniem ich najlepszych cech. Admirał odłożył nóż i widelec na porcelanowy talerz.

– Pańskie pytanie. – Moje… – O nową wersję Zarządu Operacji Specjalnych. Odpowiedź brzmi: tak. W istocie, ona już istnieje. Byłby pan zainteresowany dołączeniem do personelu? – Byłbym – bez namysłu odparł Bond. – Aczkolwiek chciałbym o coś zapytać. Co właściwie robi ta agenda? Admirał zastanawiał się przez chwilę, jakby wygładzając szorstką odpowiedź. – Nasza misja – powiedział – jest prosta. Chronimy Koronę… wszelkimi niezbędnymi metodami. 7 W zgrabnym, pomrukującym bentleyu Bond zajechał do kwatery głównej tejże organizacji w pobliżu Regent’s Park po półgodzinnym zygzakowaniu, jakiego wymaga jazda po centrum Londynu. Nazwa jego firmy była równie enigmatyczna jak nazwa Zarząd Operacji Specjalnych: Zespół Rozwoju Zagranicznego (ODG). Naczelnym dyrektorem był Admirał, znany jedynie jako M. Oficjalnie ODG pomagał zarejestrowanym w Wielkiej Brytanii firmom rozszerzać ich zagraniczną działalność i inwestować. Oficjalną przykrywką Bonda było stanowisko analityka bezpieczeństwa i danych. Miał podróżować po świecie i oceniać ryzyko biznesowe. Nieważne, że zaraz po wylądowaniu przyjmował nieoficjalną przykrywkę – fikcyjną

tożsamość – chował głęboko arkusze kalkulacyjne Excela, wkładał ubranie taktyczne 5.11 i brał karabin snajperski kalibru.308 z lunetą Nikon Buckmaster. Albo wbijał się w dobrze skrojony garnitur z Savile Row, aby grać w pokera z czeczeńskim handlarzem broni w prywatnym kijowskim klubie i ocenić sprawność jego ochrony przed głównym wydarzeniem wieczoru: porwaniem go do tajnej bazy w Polsce. Bezpiecznie ukryty na niskim szczeblu hierarchii Biura Spraw Zagranicznych ODG mieścił się w wąskim pięciopiętrowym edwardiańskim budynku przy cichej uliczce, niedaleko Devonshire Street. Od ruchliwej Marylebone Road oddzielały go nijakie – ale maskujące – kancelarie adwokackie, biura NGO3 i przychodnie lekarskie. Bond podjechał do wylotu tunelu prowadzącego do podziemnego parkingu. Spojrzał w skaner tęczówki, a następnie został skontrolowany ponownie, tym razem przez strażnika. Zapora została opuszczona i powoli wjechał na parking, szukając wolnego miejsca. Winda także sprawdziła niebieskie oczy Bonda, po czym zawiozła go na parter. Wszedł do zbrojowni znajdującej się obok strzelnicy i oddał stalową kasetkę rudowłosemu Freddy’emu Menziesowi, byłemu kapralowi SAS i jednemu z najlepszych rusznikarzy w tym fachu, który dopilnuje, żeby walther został wyczyszczony, naoliwiony i sprawdzony, a magazynki załadowane nabojami używanymi przez Bonda. – Będzie gotowa za pół godziny – powiedział Menzies. – Dobrze się spisywała, Zero Zero Siedem?

Bond darzył zawodowym afektem niektóre narzędzia swojej profesji, ale ich nie uczłowieczał, a poza tym walther.40, nawet w swej zgrabnej i zwartej policyjnej formie, zdecydowanie był rodzaju męskiego. – Wykonał swoje zadanie – odparł. Wjechał windą na trzecie piętro, po czym wysiadł i poszedł w lewo pustym, pomalowanym na biało korytarzem o nieco powycieranych ścianach, których monotonię łagodziły ryciny przedstawiające Londyn od czasów Cromwella po panowanie królowej Wiktorii oraz liczne sceny batalistyczne. Ktoś ozdobił parapety doniczkami z roślinami – oczywiście sztucznymi, gdyż prawdziwe wymagałyby zatrudnienia dodatkowego personelu do ich

podlewania i pielęgnowania. Bond zauważył młodą kobietę za biurkiem na końcu rozległego pomieszczenia pełnego stacji roboczych. Wyniosła, pomyślał, kiedy poznał ją przed miesiącem. Miała owalną twarz o wydatnych kościach policzkowych, otoczoną tycjanowskimi rudymi włosami, które opadały kaskadą na cudowne ramiona. Środek jej brody zdobił odrobinę przesunięty w bok dołeczek, który Bond uznał za czarujący. Orzechowe, złotozielone oczy patrzyły uważnie, a ich właścicielka była taka, jaką zdaniem Bonda powinna być kobieta: szczupła i elegancka. Niepomalowane paznokcie obcinała krótko. Dziś miała na sobie czarną spódniczkę do kolan i brzoskwiniową bluzkę ze stójką, wystarczająco cienką, by widać było cień koronek pod spodem – jednocześnie gustowną i prowokacyjną. Nogi kobiety były obleczone w nylon koloru café au lait. Pończochy czy rajstopy? – mimo woli zastanowił się Bond. Ophelia Maidenstone była analitykiem wywiadu w MI-6. Została przydzielona do ODG jako oficer łącznikowy, ponieważ zespół nie był jednostką zbierającą dane, lecz przede wszystkim taktyczną grupą operacyjną. Tak więc, podobnie jak gabinet ministrów i premier, był konsumentem „produktów”, jak nazywano dane dostarczane przez wywiad. A głównym dostawcą ODG był MI-6. Początkowo właśnie wygląd i zdecydowanie Philly zwróciły uwagę Bonda, a jej niestrudzone wysiłki i pomysłowość podsycały jego zainteresowanie. Jednakże równie pociągająca była jej namiętność do szybkiej jazdy. Ulubionym pojazdem Philly był BSA Spitfire model A65 z 1966 roku, jeden z najpiękniejszych motocykli, jakie kiedykolwiek wyprodukowano. Był to najcięższy model zrobiony przez firmę Birmingham Small Arms, ale klasyczny i właściwie podrasowany (co, Bogu dzięki, zrobiła osobiście), potrafił pozostawić długi ślad spalonej gumy na starcie. Powiedziała Bondowi, że lubi jeździć w każdą pogodę i kupiła sobie wodoszczelny skórzany kombinezon, w którym mogła szaleć na drogach, kiedy miała ochotę. Wyobraził sobie niezwykle opięty strój i uniósł brew. W odpowiedzi otrzymał sardoniczny uśmiech, który powiedział mu, że ten sygnał odbił się rykoszetem jak źle wycelowana kula. Jak się okazało, Philly była zaręczona i niebawem miała wyjść za mąż. Pierścionek, który Bond natychmiast zauważył, był ze zwodniczym rubinem. To zamykało sprawę.

Philly spojrzała na niego z zaraźliwym uśmiechem. – Cześć, James! Dlaczego tak na mnie patrzysz? – Potrzebuję cię. Odgarnęła niesforny kosmyk włosów. – Z przyjemnością udzieliłabym pomocy, gdybym mogła, ale muszę myśleć o Johnie. Jest w Sudanie. Wkrótce zacznie się tam strzelanina. Sudańczycy walczyli z Anglikami, Egipcjanami, innymi sąsiednimi państwami afrykańskimi – oraz sami ze sobą – od ponad stu lat. Sojusz Wschodni, czyli kilka prowincji Sudanu w pobliżu Morza Czerwonego, chciał się uniezależnić i stworzyć nowoczesne świeckie państwo. Reżim w Chartumie, wciąż walczący z niepodległościowymi ruchami na południu, nie był zachwycony tym pomysłem. – Wiem – powiedział Bond. – Początkowo miałem tam jechać. Zamiast tego dostał mi się Belgrad. – Lepsza kuchnia – odrzekła z wystudiowaną powagą. – Jeśli lubisz śliwki. – Po prostu przywiozłem z Serbii kilka rzeczy, którym trzeba się przyjrzeć. – U ciebie nigdy nic nie jest proste, James. Zadzwonił jej telefon komórkowy. Zmarszczyła brwi i spojrzała na wyświetlacz. Gdy odbierała telefon, jej bystre orzechowe oczy znów spojrzały na Bonda z lekkim rozbawieniem. – Rozumiem – rzuciła do aparatu. Rozłączyła się i rzekła: – Wykorzystałeś jakieś przysługi. Albo przycisnąłeś kogoś. – Ja? Nigdy. – Wygląda na to, że wojna w Sudanie musi się obejść beze mnie. Jeśli mogę tak to ująć. – Podeszła do innej stacji roboczej i oddała chartumską pałeczkę obsługującej ją analityczce. Bond usiadł. Na jej stanowisku pracy coś się zmieniło, ale nie potrafił określić, co to takiego. Może uporządkowała je albo przestawiła sprzęty – o tyle, o ile było to możliwe na tej niewielkiej powierzchni. Wróciła i skupiła wzrok na Bondzie.

– No dobrze. Jestem twoja. Co mamy? – Incydent Dwudziesty. – Ach to. Nie znajdował się na liście zadań priorytetowych, więc streść mi sprawę. Tak jak Bond, Ophelia Maidenstone miała nieograniczony dostęp do materiałów Ministerstwa Obrony, Biura Spraw Zagranicznych i Scotland Yardu, czyli do wszystkich tajnych danych oprócz najtajniejszych dokumentów związanych z bronią nuklearną. Streścił jej sprawę Noego, Irlandczyka, piątkowego zagrożenia oraz wydarzeń w Serbii. Robiła sobie krótkie notatki. – Chcę, żebyś zabawiła się w detektywa. To wszystko, co mamy. – Wręczył jej plastikową torebkę zawierająca kawałki papieru, które zabrał z płonącego samochodu pod Nowym Sadem oraz swoje okulary przeciwsłoneczne. – Potrzebna mi szybka… bardzo szybka… identyfikacja i wszystko, co zdołasz poza tym znaleźć. Podniosła słuchawkę i poprosiła o odebranie materiałów do analizy w laboratorium MI-6 lub, gdyby okazała się niezadowalająca, w doskonale wyposażonym laboratorium kryminalistyki Scotland Yardu. Rozłączyła się. – Goniec w drodze. Wzięła z torebki pęsetę i wyjęła z plastikowego opakowania dwa kawałki papieru. Jednym był rachunek z pubu w pobliżu Cambridge, ze świeżą datą. Niestety, zapłacony gotówką. Na drugim widniał napis: Boots – marzec. 17. Nie później. Czy był to szyfr, czy notatka przypominająca o konieczności odebrania czegoś z drogerii? – A te okulary? – zapytała, zaglądając do torebki. – Na szkłach są odciski palców wspólnika Irlandczyka. Nie miał nic w kieszeniach. Skopiowała obydwa dokumenty, wręczyła mu kopie, drugi zestaw zatrzymała sobie, a oryginały włożyła z powrotem do plastikowej torebki. Następnie Bond wyjaśnił, w jaki sposób Irlandczyk próbował skazić Dunaj toksyczną substancją.

– Muszę wiedzieć, co to było. I jakiego rodzaju szkody mogło spowodować. Obawiam

się, że rozdrażniłem Serbów. Nie będą chcieli współpracować. – Zajmiemy się tym. W tym momencie zadzwonił jego telefon komórkowy. Bond spojrzał na wyświetlacz, chociaż dobrze znał ten sygnał dźwiękowy. Odebrał telefon. – Moneypenny. Usłyszał cichy kobiecy głos. – Cześć, James. Witaj z powrotem. – M? – zapytał. – M. 8 Napis przy drzwiach na najwyższym piętrze głosił: Dyrektor naczelny. Bond wszedł do sekretariatu. Kobieta po trzydziestce siedziała przy biurku, na którym panował idealny porządek. Miała na sobie kremową bluzkę bez rękawów i żakiet prawie w tym samym odcieniu co marynarka Bonda. Pociągła twarz, urodziwa i władcza, oraz oczy, których spojrzenie potrafiło się zmienić z surowego na współczujące szybciej, niż zmienia się biegi w bolidzie Formuły 1. – Cześć, Moneypenny. – To potrwa tylko chwilkę, James. Znów ma na linii Whitehall. Nosiła się prosto, a gestykulowała oszczędnie. Ani jeden włos nie odstawał z jej idealnie ułożonej fryzury. Bond pomyślał, nie po raz pierwszy, że służba w wojsku wywarła na niej niezatarte piętno. Zrezygnowała ze służby w marynarce, żeby podjąć swoją obecną pracę sekretarki w biurze M. Wkrótce po dołączeniu do ODG, Bond opadł na fotel w sekretariacie i posłał jej szeroki uśmiech. – Miałaś stopień porucznika, prawda, Moneypenny? – zażartował. – Wolę sobie wyobrażać ciebie nade mną. – Bond odszedł ze służby w stopniu komandora. W odpowiedzi nie usłyszał cierpkiej repliki, na jaką zasługiwał, ale gładką ripostę. – Och, James, życie nauczyło mnie, że każdą pozycję trzeba zdobywać poprzez doświadczenie. I z przyjemnością mówię, iż nie wątpię, że moje nawet nie może się równać z twoim. Ta zręczna i szybka odpowiedź oraz to, że zwróciła się do niego po imieniu i z tak

promiennym uśmiechem, natychmiast zdefiniowały ich wzajemne stosunki: ona trzymała go na dystans, ale była otwarta na propozycję przyjaźni. I ta ich łączyła, czuła i bliska, ale zawsze profesjonalna. (Pomimo to był przekonany, że ze wszystkich agentów Sekcji 00 jego lubiła najbardziej). Moneypenny spojrzała na Bonda i zmarszczyła brwi. – Słyszałam, że miałeś sporo atrakcji. – Można tak powiedzieć. – Ta historia z Noem to poważna sprawa, James – powiedziała, zerknąwszy na zamknięte drzwi gabinetu M. – Wszędzie ogłoszono alarm. Szef wyszedł o dziewiątej wieczorem, a przyszedł o piątej rano. – I dodała szeptem: – Martwił się o ciebie. Poprzedniej nocy chwilami byłeś nieuchwytny. Wtedy cały czas wisiał na telefonie. Zobaczyli, że lampka na interkomie zgasła. Moneypenny nacisnęła guzik i powiedziała do niemal niewidocznego mikrofonu na statywie: – Jest Zero Zero Siedem, proszę pana. Wskazała drzwi, a Bond ruszył do nich. Zdążył dostrzec, że nad drzwiami zapaliła się podświetlana tabliczka „nie przeszkadzać”. Oczywiście nastąpiło to zupełnie bezgłośnie, ale Bond zawsze wyobrażał sobie, że zapaleniu lampki towarzyszył trzask odsuwanych rygli średniowiecznego lochu, do którego wprowadzano nowego więźnia.

***

– Witam pana. M wyglądał dokładnie tak samo jak trzy lata temu, kiedy spotkali się na lunchu w Travellers Club i może nawet miał na sobie ten sam garnitur. Wskazał jedno z dwóch krzeseł stojących przed dużym dębowym biurkiem. Bond usiadł. Na podłodze gabinetu leżał dywan, a pod ścianami ustawiono regały z książkami.

Budynek stał w miejscu, gdzie stary Londyn przechodził w nowy i okna narożnego gabinetu M były tego świadkami. Od zachodu stylowe budynki Marylebone High Street ostro kontrastowały ze stojącymi przy Euston Road wieżowcami ze szkła i metalu – pomnikami zaawansowanej technologii oraz wątpliwego gustu, z windami bardziej skomplikowanymi niż ludzki mózg. Jednakże ta sceneria nawet w słoneczne dni była widoczna jak za mgłą, gdyż szyby w oknach były kuloodporne, pancerne i lustrzane, aby zapobiec podglądaniu przez jakiegoś pomysłowego szpiega, który wzbiłby się balonem nad Regent’s Park. M podniósł głowę znad notatek i przyjrzał się Bondowi. – Rozumiem, że nie będzie protokołu obdukcji. Nic nie umykało jego uwadze. – Parę zadrapań. Nic poważnego. Na biurku znajdowały się: żółty bibularz, konsola telefonu stacjonarnego, telefon komórkowy, zabytkowa biurowa lampa oraz pudełko z cienkimi czarnymi cygarami, które M czasem pozwalał sobie zapalić w drodze do lub z Whitehall albo podczas krótkich spacerów po Regent’s Park w towarzystwie własnych myśli oraz dwóch ochroniarzy. Bond niewiele wiedział o życiu osobistym M poza tym, że szef mieszkał w rezydencji z czasów regencji na skraju Windsor Forest i był brydżystą, wędkarzem oraz cenionym akwarelistą. Jego osobisty i kompetentny kierowca kapral Andy Smith woził go zadbanym, dziesięcioletnim rolls-royce’em. – Złóż raport, Zero Zero Siedem. Bond poukładał sobie wszystko w myślach. M nie znosił chaotycznych relacji ani upiększeń. Hymkanie i jąkanie było równie nie do przyjęcia jak mówienie rzeczy oczywistych. Bond opowiedział, co zdarzyło się pod Nowym Sadem, po czym dodał: – Znalazłem w Serbii kilka drobiazgów, które mogą naprowadzić nas na ślad. Philly już się nimi zajmuje i dowie się, jaka toksyczna substancja była przewożona tym pociągiem. – Philly? Bond przypomniał sobie, że dyrektor nie lubi zdrobnień i przezwisk, chociaż w ODG nigdy nie wymieniano jego nazwiska, zawsze nazywając go „M”.

– Ophelia Maidenstone – wyjaśnił. – Nasza łączniczka z Szóstką. Jeśli coś można znaleźć, ona to wywęszy. – Twoja przykrywka w Serbii? – Pracowałem pod cudzą flagą. Zarząd BIA w Belgradzie wie, że jestem z ODG, i zna moje zadanie, ale tym dwóm agentom operacyjnym, których mi przydzielono, powiedzieliśmy, że należę do fikcyjnego Zespołu Monitorującego Przestrzeganie Pokoju, będącego agendą ONZ. Musiałem wspomnieć o Noem oraz piątkowym incydencie na wypadek, gdyby agenci BIA natrafili na coś związanego z tą sprawą. Tak więc Irlandczyk nie dowiedział się niczego istotnego od młodszego agenta. – Scotland Yard i Piątka zastanawiają się… Czy po tej historii z pociągiem pod Nowym Sadem sądzisz może, że Incydent Dwudziesty ma być próbą sabotażu kolejowego u nas? A Serbia była próbą generalną? – Myślałem o tym, proszę pana. Jednakże tego rodzaju operacja nie wymaga prób. Ponadto wspólnik Irlandczyka w niecałe trzy minuty przestawił sterowanie zwrotnicy tak, żeby wykoleić pociąg. Nasz system ochrony kolei z pewnością jest bardziej wyrafinowany niż linii towarowej biegnącej przez serbskie wsie. Admirał uniósł krzaczastą brew, jakby kwestionując to założenie. – Masz rację – rzekł. – To nie wygląda na preludium Incydentu Dwudziestego. – A teraz – Bond wyprostował się na krześle – chciałbym natychmiast wrócić do Stacji Y. Wjechać przez Węgry i rozpocząć działania operacyjne w celu wytropienia Irlandczyka. Wezmę ze sobą paru agentów. Możemy odnaleźć ciężarówkę, którą ukradł. To będzie trudne, ale… M potrząsnął głową, odchylając się w swoim wygodnym fotelu. – Wygląda na to, że będzie z tym problem, Zero Zero Siedem. Dotyczy ciebie. – Cokolwiek mówi Belgrad, ten młody agent, który umarł… M niecierpliwie machnął ręką. – Tak, tak, oczywiście, że to była ich wina. Nigdy nie miałem co do tego cienia

wątpliwości. Wyjaśnienia są oznaką słabości, Zero Zero Siedem. Nie wiem, dlaczego się tłumaczysz. – Przepraszam. – Mówię o czymś innym. Zeszłej nocy Cheltenham zdołało uzyskać satelitarne zdjęcie ciężarówki, którą uciekł Irlandczyk. – Bardzo dobrze, proszę pana. Zatem podane przez niego namiary najwyraźniej pomogły zlokalizować zbiega. Jednakże zmarszczone brwi M dowodziły, że radość Bonda była przedwczesna. – Mniej więcej trzydzieści kilometrów przed Nowym Sadem ciężarówka zatrzymała się i Irlandczyk przesiadł się do helikoptera. Bez rejestracji i oznakowań, ale agencja GCHQ otrzymała profil MASINT4. Analiza materiałów i sygnatur była najnowszym wynalazkiem nowoczesnego szpiegostwa. Jeśli dane zbierano z elektronicznych źródeł, takich jak sygnały radarowe lub radiowe, nosiła skrót ELINT5; ze zdjęć fotograficznych i satelitarnych – IMINT6; z telefonów komórkowych i e-maili – SIGINT7; a od ludzi – HUMINT8. W wypadku MASINT instrumenty zbierały i analizowały takie dane, jak: zmiany energii termicznej, fal dźwiękowych, zakłócenia przepływu powietrza, drgania wirnika i śmigła helikoptera, spaliny silników odrzutowych, lokomotyw i samochodów, zmiany prędkości i tym podobne rzeczy. – Zeszłej nocy – ciągnął naczelny dyrektor – Piątka zarejestrowała profil MASINT pasujący do helikoptera, w którym Irlandczyk uciekł. Jasna cholera… Jeśli MI-5 wytropiła ten helikopter, to oznaczało, że maszyna jest w Anglii. Irlandczyk – będący jedynym tropem do Noego oraz Incydentu Dwudziestego – znalazł się w jedynym miejscu, w którym Bond nie miał prawa go ścigać.

– Helikopter wylądował na północny wschód od Londynu około pierwszej w nocy i znikł – dodał M. – Zgubili jego ślad. – Potrząsnął głową. – Nie rozumiem, dlaczego rząd nie dał nam większej swobody działania w kraju, kiedy definiowali nasze uprawnienia. Byłoby łatwiej. Do licha, a gdybyś dotarł

za Irlandczykiem do Koła Milenijnego albo do Muzeum Madame Tussaud? Co powinieneś zrobić… zadzwonić pod dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć? Rany boskie, mamy czasy globalizacji, Internetu, Unii Europejskiej, a nie możemy śledzić podejrzanych w naszym własnym kraju. Jednakże uzasadnienie tego przepisu było oczywiste. MI-5 błyskotliwie prowadziła krajowe dochodzenia. MI-6 mistrzowsko zbierała dane wywiadowcze za granicą i organizowała „działania profilaktyczne”, takie jak niszczenie komórek terrorystycznych od wewnątrz przez podrzucanie błędnych informacji. Zespół Rozwoju Zagranicznego robił nieco więcej, czasem, chociaż rzadko, agenci Sekcji 00 musieli zasadzać się na wrogów państwa i likwidować ich. Niestety, zrobienie czegoś takiego w Zjednoczonym Królestwie, aczkolwiek moralnie usprawiedliwione lub uzasadnione taktycznie, zostałoby bardzo źle odebrane przez blogerów i pismaków z Fleet Street. Nie wspominając już o tym, że prokuratura Korony z pewnością też miałaby w tej kwestii coś do powiedzenia. Mimo to, nie zważając na politykę, Bond stanowczo pragnął zająć się Incydentem Dwudziestym. Powodowała nim szczera niechęć do Irlandczyka. Starannie dobierając słowa, powiedział: – Sądzę, że mam największe szanse znalezienia tego człowieka oraz Noego i odkrycia, co zamierzają. Chcę prowadzić tę sprawę. – Tak myślałem. A ja chcę, żebyś ją prowadził, Zero Zero Siedem. Cały ranek rozmawiałem przez telefon z Piątką oraz Wydziałem Specjalnym Scotland Yardu. Jedni i drudzy widzą cię w roli konsultanta. – Konsultanta? – skrzywił się Bond, ale zaraz zrozumiał, że M musiał twardo negocjować, żeby uzyskać choć tyle. – Dziękuję. M zbył to niedbałym skinieniem głowy. – Będziesz pracował z kimś z Wydziału Trzeciego, niejakim Osborne’em-Smithem. Wydział Trzeci… Brytyjskie agencje bezpieczeństwa i policji były jak ludzie: nieustannie się rodziły, zawierały mariaże, płodziły potomstwo, umierały, a nawet, jak kiedyś zażartował Bond, przechodziły operacje zmiany płci. Wydział Trzeci był jednym z najnowszych tworów – luźno powiązany z MI-5, w sposób bardzo podobny do słabych jak pajęczyna więzów łączących

ODG z MI-6. Umiejętność wiarygodnego zaprzeczania… Chociaż MI-5 miała ogromne możliwości prowadzenia dochodzeń i śledzenia, jej ludziom nie wolno było aresztować osób reprezentujących organy władzy oraz oficerów taktycznych. Wydział Trzeci natomiast miał takie prawo. Był tajną, zamkniętą grupą geniuszy komputerowych, biurokratów oraz twardych chłopaków z SAS i SBS, dysponujących potężną siłą rażenia. Bond pozostawał pod wrażeniem ich niedawnego sukcesu, jakim było rozbicie komórek terrorystycznych w Oldham, Leeds i Londynie. M zmierzył go spokojnym spojrzeniem. – Wiem, że wolisz mieć carte blanche na wykonanie zadania w sposób, jaki uznasz za właściwy, Zero Zero Siedem. Masz poczucie niezależności, które w przeszłości dobrze ci służyło. – Zrobił ponurą minę. – Przeważnie. Niestety, w kraju twoje uprawnienia są ograniczone. Znacząco. Czy wyrażam się jasno? – Tak, panie admirale. A zatem koniec z carte blanche, gniewnie pomyślał Bond, teraz to raczej carte grise 9. M znów spojrzał nań z kwaśną miną. – No i mamy pewną komplikację. Konferencja bezpieczeństwa. – Konferencja bezpieczeństwa? – Nie czytałeś informatora rządowego? – nadąsał się M. To były ogłoszenia administracji rządowej dotyczące kwestii polityki wewnętrznej, tak więc Bond nigdy ich nie czytał. – Przykro mi. Obwisłe policzki M się ściągnęły. – W Zjednoczonym Królestwie mamy trzynaście agencji bezpieczeństwa. Może od dzisiejszego ranka już więcej. Dyrektorzy Piątki, Szóstki, SOCA, JTAC10, SO Trzynaście, DI, wszyscy…. łącznie ze mną… będziemy siedzieć na Whitehall przez trzy dni tego tygodnia. Och, chłopcy z CIA oraz kilku facetów z kontynentu także. Raporty z Islamabadu, Pyongyangu, Wenezueli, Pekinu, Dżakarty. I zapewne będzie tam jakiś młody analityk w okularkach Harry’ego Pottera, forsujący teorię, że buntownicy czeczeńscy są odpowiedzialni za wybuch

przeklętego wulkanu na Islandii. Cholernie niewygodna sytuacja. – Westchnął. – Przeważnie będę nieosiągalny. Szef personelu pokieruje za mnie zespołem i operacją Incydent Dwudziesty. – Zrozumiałem. Skoordynuję z nim działania. – Zabierz się do tego, Zero Zero Siedem. I pamiętaj: działasz w Zjednoczonym Królestwie. Traktuj je jak kraj, w którym nigdy nie byłeś. Co oznacza, na rany boskie, że masz być dyplomatą w kontaktach z tubylcami. 9 – Jest naprawdę źle, proszę pana. Czy na pewno chce pan to zobaczyć? Zapytany natychmiast odpowiedział brygadziście: – Tak. – A więc dobrze. Zawiozę pana. – Kto jeszcze o tym wie? – Tylko szef zmiany i chłopak, który to znalazł. – Zerknąwszy na szefa, mężczyzna dodał: – Będą siedzieli cicho. Jeśli tego pan chce. Severan Hydt nic nie powiedział. Pod pochmurnym i szarym niebem obaj mężczyźni opuścili strefę załadunkową budynku dawnej głównej siedziby firmy i poszli na pobliski parking. Wsiedli do minivana ozdobionego znakiem firmowym Green Way International Disposal and Recycling; nazwa firmy była umieszczona na tle zielonego liścia. Hydtowi niespecjalnie podobał się ten wzór, który wydał mu się ironicznie konformistyczny, ale powiedziano mu, że takie logo jest dobrze widziane przez grupy nacisku i opinię publiczną. („Ach, opinia publiczna” – odparł ze skrywaną pogardą i niechętnie wyraził zgodę). Był barczystym wysokim mężczyzną – metr osiemdziesiąt pięć – o szerokim torsie opiętym szytą na zamówienie marynarką z czarnej wełny. Jego masywną głowę porastały czarne kręcone włosy przetykane siwizną oraz takaż broda. Pożółkłe paznokcie sięgały mu dobrze poza końce palców, ale były starannie opiłowane – hodowane z rozmysłem, a nie zaniedbane. Blada cera podkreślała ciemne nozdrza i jeszcze ciemniejsze oczy osadzone w pociągłej twarzy,

która nie wyglądała na pięćdziesięciosześcioletnią. Wciąż był krzepkim mężczyzną, zachowawszy znaczną część młodzieńczej muskulatury. Minivan przejechał przez pobojowisko, jakim był teren firmy: ponad sto akrów baraków, stert śmieci, odpadów, kołujących stad mew, dymu i kurzu… I rozkładu… Kiedy jechali po nierównej drodze, Hydt myślał o budowli znaj duj ącej się kilometr dalej. Nowy budynek był na ukończeniu. Identyczny z dwoma innymi już stojącymi na tym terenie: pięć kondygnacji pudełek, z których wznosiły się kominy, z niebem nad nimi falującym od buchającego gorąca. Te budynki nazywano niszczarniami – ładne słowo, które Severan Hydt uwielbiał. Anglia była pierwszym krajem na świecie, który produkował energię ze śmieci. W latach siedemdziesiątych dziewiętnastego wieku pierwsza taka elektrownia została zbudowana w Nottingham i wkrótce w całym kraju działały ich setki, produkując parę potrzebną do wytwarzania elektryczności. Współczesna niszczarnia teoretycznie niewiele się różniła od jej ponurych dickensowskich poprzedniczek, poza tym, że używała płuczek wieżowych i filtrów do oczyszczania niebezpiecznych wyziewów i o wiele sprawniej spalała paliwo – czyli śmieci – produkując energię przekazywaną (z zyskiem, oczywiście) do Londynu i krajowej sieci energetycznej. Istotnie, Green Way International była spadkobierczynią długiej brytyjskiej tradycji innowacyjności w utylizacji śmieci. Henryk IV pod groźbą surowej kary nakazał śmieci gromadzić oraz zbierać z ulic miast i miasteczek. Piaskarze oczyszczali brzegi Tamizy – z chęci zysku, a nie dla kiepskiej rządowej zapłaty – a szmaciarze sprzedawali fabrykom wełniane odpady, z których produkowano tandetny materiał. W Londynie już na początku dziewiętnastego wieku zatrudniano kobiety i dziewczęta do przesiewania zwożonych śmieci i sortowania ich pod kątem przyszłego wykorzystania. British Paper Company produkująca papier z makulatury została utworzona w 1890 roku. Green Way znajdowała się mniej więcej trzydzieści kilometrów na wschód od Londynu, daleko za pudełkowatymi biurowcami na Isle of Dogs i morską kopalnią O2, za zgiełkiem Canning Town i Silvertown, za Docklands. Aby tam dotrzeć, trzeba skręcić na południowy wschód z A13 i pojechać w stronę Tamizy. A potem jedzie się wąską dróżką, nieprzyjemną, a nawet ponurą, nie widząc niczego prócz krzaków i rachitycznych drzewek, bladych i przezroczystych jak skóra umierającego. Pas asfaltu zdaje się drogą donikąd… aż pokonuje niskie wzniesienie i przed sobą widzisz potężny kompleks zabudowań Green Way, zasnuty wieczną mgłą. Pośród tej krainy śmieci minivan zatrzymał się obok sfatygowanego kontenera, wysokiego na dwa metry i długiego na sześć. Dwaj czterdziestoletni robotnicy w kombinezonach pracowników Green Way stali obok pojemnika. To, że zjawił się tu sam właściciel firmy, wcale ich

nie uspokoiło. – Rany – mruknął jeden do drugiego. Hydt wiedział, że niepokoją ich także jego czarne oczy, gęsta broda i potężna postać. No i te paznokcie.

– W środku? – zapytał. Robotnicy nie odezwali się, więc odpowiedział mu brygadzista, z wyszytym na piersi identyfikatorem: Jack Dennison. – Zgadza się, proszę pana. – A potem warknął do jednego z robotników: – No, słoneczko, nie każ panu Hydtowi czekać. Nie będzie tu stał cały dzień, no nie? Pracownik pospiesznie podszedł do kontenera i z trudem otworzył wielkie drzwi ze sprężynowym zamknięciem. W środku znajdowały się sterty ciemnozielonych worków pełnych śmieci oraz luźne odpady – butelki, gazety i ilustrowane magazyny – których ludziom nie chciało się sortować. I było tam coś jeszcze – ludzkie ciało. Kobiety lub nastolatka, sądząc po rozmiarach. Nie można było powiedzieć nic więcej, gdyż najwyraźniej śmierć nastąpiła przed kilkoma miesiącami. Hydt pochylił się i dotknął zwłok długimi paznokciami. To przyjemne doświadczenie potwierdziło, iż są to zwłoki kobiety. Patrząc na rozpadającą się skórę i sterczące kości, na to, co owady i inne zwierzęta zrobiły z resztkami ciała, Hydt poczuł, że serce zaczyna mu bić szybciej. – Zatrzymajcie to dla siebie – powiedział do robotników. Będą siedzieli cicho. – Tak, proszę pana. – Oczywiście, proszę pana. – Zaczekajcie tam. Oddalili się truchtem. Hydt zerknął na Dennisona, który skinieniem głowy potwierdził, że nie sprawią kłopotów. Hydt w to nie wątpił. Prowadził Green Way raczej jak obóz wojskowy niż

wysypisko i spalarnię śmieci. Teren był dobrze zabezpieczony, używanie telefonów komórkowych zabronione, wszystkie wychodzące rozmowy kontrolowane, a dyscyplina surowa. Jednakże w zamian za to Severan Hydt płacił swoim ludziom bardzo, bardzo dobrze. Historia uczy, że zawodowi żołnierze wytrwają o wiele dłużej niż amatorzy, jeśli tylko masz dość pieniędzy. A tych w Green Way nigdy nie brakowało. Pozbywanie się tego, czego ludzie już nie chcą, zawsze było i będzie dochodowym zajęciem. Kiedy został sam, Hydt przykucnął obok ciała. Ludzkie szczątki znajdowano tutaj dość często. Czasem pracownicy sekcji sortującej gruz i odpady budowlane znajdowali stare kości lub wyschnięte szkielety w fundamentach budynków. Albo zwłoki bezdomnego, który zmarł w wyniku wychłodzenia, pijaństwa lub przedawkowania, bezceremonialnie wrzucone do pojemnika na śmieci. Czasem była to ofiara morderstwa – w tym wypadku zabójcy zazwyczaj byli tak uprzejmi, że sami przywozili tu ciało. Hydt nigdy nie zgłaszał tych śmierci. Obecność policji była ostatnią rzeczą, jakiej pragnął. Ponadto dlaczego miałby oddawać taki skarb? Przysunął się bliżej, przyciskając kolanami to, co zostało z dżinsów kobiety. Woń rozkładu – podobna do kwaskowatego smrodu mokrego kartonu – byłaby nieprzyjemna dla większości ludzi, ale Hydt przez całe życie zajmował się utylizacją odpadków i nie czuł odrazy, tak jak mechanik samochodowy nie brzydzi się zapachu smaru, a pracownik rzeźni odoru krwi i wnętrzności. Jednakże Dennison, brygadzista, odsunął się od źródła tego zapachu. Hydt wyciągnął rękę i jednym długim paznokciem pogładził czaszkę z wypadającymi kępami włosów, potem szczękę i kości palców, z których ciało odpadło najpierw. Paznokcie zmarłej też były długie, chociaż nie dlatego, że urosły po jej śmierci; to mit. Po prostu wydawały się dłuższe, ponieważ ciało wokół nich się skurczyło. Przez długą chwilę przyglądał się swojej nowej przyjaciółce, a potem niechętnie wstał. Spojrzał na zegarek. Wyjął z kieszeni iPhone i zrobił tuzin zdjęć zwłokom. Następnie rozejrzał się wokół. Wskazał na puste miejsce między dwoma hałdami, przypominającymi sterty żołnierzy poległych na polu bitwy. – Powiedz ludziom, żeby pochowali to tam. – Tak, proszę pana – odparł Dennison.

– Niezbyt głęboko – powiedział, wracając do minivana. – I oznaczcie to miejsce, żebym mógł je odnaleźć.

***

Po półgodzinie Hydt był w swoim biurze i pogrążony w myślach przeglądał zdjęcia, które zrobił zwłokom, siedząc za osadzonymi na czterech nogach trzystuletnimi drzwiami więzienia, służącymi mu za biurko. W końcu schował telefon do kieszeni i zajął się innymi sprawami. A tych było wiele. Green Way to jedno z największych przedsiębiorstw na świecie w dziedzinie utylizacji, sortowania i recyklingu odpadów.

Gabinet był przestronny i słabo oświetlony, na najwyższym piętrze głównej siedziby Green Way, mieszczącej się w dawnej przetwórni mięsa zbudowanej w 1896 roku, odnowionej i zamienionej w coś, co projektanci wnętrz określają mianem shabby shic. Na ścianach wisiały architektoniczne relikty z budynków rozebranych przez jego firmę: malowidła z łuszczącą się farbą, popękanymi ramami i spękanym szkłem, betonowe gargulce, zwierzęta, kariatydy, mozaiki. Święty Jerzy i smok występowali kilka razy. Święta Joanna także. Na jednej dużej płaskorzeźbie Zeus pracujący pod przykrywką łabędzia dopiął swego z piękną Ledą. Do gabinetu weszła sekretarka, przynosząc listy, które musiał podpisać, raporty do przeczytania, pisma do zatwierdzenia, sprawozdania finansowe do rozważenia. Green Way radziła sobie nadzwyczaj dobrze. Podczas pewnej konferencji przedsiębiorców zajmujących się recyklingiem Hydt zażartował, że lista rzeczy, które według starego powiedzenia są w życiu pewne, nie powinna się ograniczać do dobrze znanych dwóch. Ludzie muszą płacić podatki i umierać… a także produkować śmieci, które trzeba zabierać i utylizować. Zapiszczał komputer i Hydt wywołał zaszyfrowaną wiadomość od kolegi spoza kraju. Dotyczyła ważnego spotkania nazajutrz, we wtorek, z potwierdzeniem czasu i miejsca. Ostatnie zdanie poruszyło go: Liczba zmarłych jutro będzie znacząca – około 100. Mam nadzieję, że to panu

odpowiada. Istotnie, odpowiadało. I pożądanie, które obudziło się w nim, gdy spojrzał na zwłoki w kontenerze, rozpaliło się jeszcze mocniej. Podniósł głowę, kiedy do gabinetu weszła szczupła kobieta po sześćdziesiątce, w ciemnym spodnium i czarnej bluzce. Włosy miała siwe, krótko przycięte w stylu preferowanym przez kobiety interesu. Duży nieoprawiony diament wisiał na platynowym łańcuszku na jej chudej szyi, a podobne klejnoty – chociaż w bardziej wymyślnej oprawie – zdobiły przeguby i kilka palców. – Zaaprobowałam propozycje. Jessica Barnes była Amerykanką. Pochodziła z małego miasteczka pod Bostonem i regionalny akcent wciąż był czarująco słyszalny w jej głosie. Przed laty królowa piękności, poznała Hydta, kiedy była hostessą w modnej nowojorskiej restauracji. Żyli ze sobą już kilka lat i – żeby mieć ją blisko siebie – zatrudnił ją do przeglądania reklam Green Way, kolejnego zajęcia, którego nie lubił i nie poważał. Tymczasem mówiono mu, że od czasu do czasu Jessica podejmuje decyzje dobrze wpływające na marketingowe wysiłki firmy. Jednakże patrząc na nią dzisiaj, Hydt dostrzegł w niej jakąś zmianę. Zaczął bacznie przyglądać się jej twarzy. Otóż to. Chciał, nawet nalegał, aby ubierała się tylko na czarno-biało i nie robiła sobie makijażu, a dziś nałożyła odrobinę różu i chyba – nie był tego pewny – uszminkowała usta. Nie zmarszczył brwi, lecz zauważyła, na co patrzył, i poruszyła się, oddychając nieco inaczej. Zaczęła podnosić rękę do policzka, ale zatrzymała ją w pół drogi. Zrozumiała. Podsunęła mu reklamy. – Chcesz na nie spojrzeć? – Jestem pewien, że są dobre – odparł. – Wyślę je. Opuściła gabinet i Hydt wiedział, że nie poszła do działu marketingu, ale do szatni, gdzie umyje sobie twarz. Jessica nie była głupia; dostała nauczkę. Po chwili zapomniał o niej. Spojrzał przez okno na nową niszczarnię. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co się zdarzy w piątek, ale nie mógł przestać myśleć o jutrzejszym dniu.

Liczba zmarłych… około 100. Poczuł przyjemny skurcz w brzuchu. W tym momencie sekretarka oznajmiła przez interkom: – Jest tu pan Dunne, proszę pana. Po chwili Niall Dunne wszedł i zamknął za sobą drzwi. Byli sami. W ciągu dziewięciu miesięcy znajomości kanciasta twarz tego człowieka rzadko zdradzała jakiekolwiek uczucia. Severan Hydt nie trawił większości ludzi i nie bawił się w uprzejmości. Ale widok Dunne’a nawet jego przyprawiał o dreszcz. – No i co się tam stało? – zapytał Hydt. Po incydencie w Serbii Dunne uznał, że powinni ograniczyć rozmowy telefoniczne do minimum. Teraz spojrzał na Hydta bladoniebieskimi oczami i wyjaśnił z północnoirlandzkim akcentem, że razem z Karikiem, serbskim kontaktem, zostali zaskoczeni przez kilku ludzi – przynajmniej dwóch oficerów serbskiego wywiadu BIA udających policjantów oraz człowieka z Europy Zachodniej, który powiedział serbskiemu agentowi, że reprezentuje oenzetowski Zespół Monitorujący Przestrzeganie Pokoju. Hydt zmarszczył brwi. – To… – Nie ma takiego zespołu – spokojnie rzekł Dunne. – To musiała być prywatna operacja. Nie było wsparcia, centrali łączności, medyków. Ten mężczyzna zapewne przekupił oficerów wywiadu, żeby mu pomogli. W końcu to Bałkany. Może to konkurencja. A może któryś z twoich wspólników lub pracowników wygadał się o planie. Oczywiście miał na myśli Gehennę. Zrobili wszystko, co mogli, żeby utrzymać ten plan w tajemnicy, ale brało w tym udział wielu ludzi na całym świecie, tak więc nie można było wykluczyć przecieku, który wzbudził zainteresowanie jakiejś grupy przestępczej. – Nie chcę minimalizować ryzyka – ciągnął Dunne. – Okazali się dość sprytni. Ale nie była to zorganizowana i szeroko zakrojona akcja. Jestem przekonany, że możemy zaczynać. – Dunne wręczył Hydtowi telefon komórkowy.

– Używaj go do naszych rozmów. Lepiej szyfruje. Hydt obejrzał aparat. – Przyjrzałeś się temu człowiekowi z Zachodu? – Nie. Było dużo dymu. – A Karic? – Zabiłem go. Jego pozbawiona wyrazu twarz zdradzała przy tym tyle samo emocji, jak gdyby rzekł: „Tak, mamy dziś chłodny dzień”. Hydt zastanowił się nad tym, co usłyszał. Nikt dokładniej i ostrożniej nie analizował sytuacji niż Niall Dunne. Jeśli on uważał, że nie ma problemu, to Hydt zaakceptuje jego ocenę. – Teraz udam się do fabryki. Zespół twierdzi, że kiedy dostarczę ostatnie materiały, będą mogli ukończyć urządzenie w kilka godzin. Krew żywiej zaczęła krążyć w żyłach Hydta, rozgrzana obrazem zwłok kobiety w kontenerze na śmieci oraz myślą o tym, co czekało na północy. – Pojadę z tobą. Dunne nie odpowiedział. – Myślisz, że to dobry pomysł? – beznamiętnie zapytał po chwili. – To może być ryzykowne.

Powiedział to tak, jakby wyczuł niecierpliwość w głosie Hydta. Dunne najwyraźniej uważał, że decyzje podejmowane pod wpływem emocji nie przyniosą niczego dobrego. – Zaryzykuję. Hydt poklepał się po kieszeni, sprawdzając, czy jest w niej telefon. Miał nadzieję, że nadarzy się okazja, żeby zrobić jeszcze kilka zdjęć. 10

Opuściwszy jaskinię M, Bond poszedł korytarzem. Pozdrowił elegancko ubraną Azjatkę bębniącą w klawiaturę dużego komputera i otworzył drzwi za jej plecami. – Sprzedali ci tę sprawę – powiedział do mężczyzny pochylonego nad biurkiem w najwyższym stopniu zawalonym papierzyskami i teczkami, w przeciwieństwie do biurka M. – Istotnie. – Bill Tanner podniósł głowę. – Teraz nadzoruję operację Incydent Dwudziesty. Rozsiądź się, James. Wskazał Bondowi wolne krzesło, a ściśle mówiąc, jedyne wolne. W gabinecie znajdowało się jeszcze kilka, lecz służyły za składowiska stert papierów. – A zatem najważniejsze – powiedział szef personelu ODG, gdy Bond usiadł. – Czy zeszłej nocy na pokładzie maszyny SAS Air dostałeś jakieś dobre wino i smaczny posiłek? Śmigłowiec Apache dostarczony przez Special Air Service zabrał Bonda z polowego lotniska na południe od Dunaju i przewiózł do bazy NATO w Niemczech, skąd resztę podróży odbył herculesem wyładowanym częściami samochodowymi. – Najwyraźniej zapomnieli uzupełnić zapasy. Tanner się roześmiał. Emerytowany podpułkownik był postawnym mężczyzną po pięćdziesiątce, o rumianej cerze i prostej sylwetce. Miał na sobie swój zwykły strój: ciemne spodnie i jasnoniebieską koszulę z podwiniętymi rękawami. Kierowanie operacjami ODG było ciężką pracą, która mogła go całkowicie pozbawić poczucia humoru, a tymczasem miał je – i to wspaniałe. Został mentorem Bonda, gdy ten dołączył do zespołu, a teraz był jego najlepszym przyjacielem. Tanner okazał się zamiłowanym graczem w golfa i co parę tygodni razem z Bondem wypróbowywali co bardziej wymagające pola, takie jak Royal Cinque Ports, Royal St George’s lub, jeśli mieli mało czasu, Sunningdale blisko Windsoru. Tanner oczywiście znał w ogólnych zarysach sprawę Incydentu Dwudziestego i polowania na Noego, ale teraz Bond zapoznał go z najnowszymi faktami i wyjaśnił swoją okrojoną rolę w śledztwie na terenie Zjednoczonego Królestwa. Szef personelu uśmiechnął się ze współczuciem. – Carte grise, co? Muszę powiedzieć, że przyjąłeś to dość spokojnie. – Raczej nie miałem wyboru – przyznał Bond. – Czy

Whitehall w dalszym ciągu uważa, że zagrożenie wyszło z Afganistanu?

– Powiedzmy, że mają taką nadzieję – odparł Tanner, zniżywszy głos. – Z kilku powodów. Zapewne potrafisz je sobie wyobrazić. Oczywiście nawiązywał do polityki. Wskazując ruchem głowy gabinet M, mówił dalej: – Słyszałeś, co sądzi o konferencji bezpieczeństwa, na którą go zaciągnęli w tym tygodniu? – Nie pozostawił w tej kwestii cienia wątpliwości – rzekł Bond. Tanner zachichotał. Bond spojrzał na zegarek i wstał. – Muszę się spotkać z człowiekiem z Wydziału Trzeciego. Niejaki Osborne-Smith. Wiesz coś o nim? – Ach, Percy. – Bill Tanner zagadkowo uniósł brew i uśmiechnął się. – Powodzenia, James – rzucił. – Może lepiej będzie, jeśli na tym poprzestanę.

***

Wydział O zajmował prawie całe trzecie piętro. Było to duże pomieszczenie podzielone na stanowiska dla agentów. Na środku stały stacje robocze analityków i personelu pomocniczego. Wyglądałoby to jak dział sprzedaży dużego supermarketu, gdyby nie fakt, że każde drzwi były wyposażone w skaner tęczówki oka i zamek szyfrowy. Na środku stało wiele komputerów z ciekłokrystalicznymi monitorami, ale nie było tu olbrzymich ekranów, które tak zadomowiły się w siedzibach wywiadu pokazywanych w telewizji i na filmach. Bond przeszedł przez to gwarne pomieszczenie i ukłonił się dwudziestokilkuletniej

blondynce, siedzącej na fotelu w idealnie uporządkowanym boksie. Gdyby Mary Goodnight pracowała w innym wydziale, może zaprosiłby ją na kolację i zobaczył, jak sprawy potoczyłyby się dalej. Ale nie pracowała w innym wydziale: siedziała pięć metrów od drzwi jego biura i była żywym notatnikiem, bramą i mostem zwodzonym; potrafiła stanowczo pozbyć się nieproszonych gości i – co najważniejsze u urzędniczki na państwowej posadzie – zrobić to z niezrównanym taktem. Chociaż żadnego z tych drobiazgów nie było widać, Goodnight czasem otrzymywała – od kolegów z pracy, przyjaciół i chłopaków – kartki lub pamiątki nawiązujące do filmu Titanic, ze względu na swoje podobieństwo do Kate Winslet. – Dzień dobry, Goodnight. – Ta gra słów oraz podobne odzywki już dawno przeszły ze stadium flirtu w szczerą sympatię. Były jak czułe słówka rzucane do siebie przez dwoje małżonków, niemal odruchowe i nigdy niemęczące. Goodnight przeczytała mu listę spotkań umówionych na ten dzień, ale Bond kazał je wszystkie odwołać. Miał się spotkać z człowiekiem z Wydziału Trzeciego, przybywającym tu z Thames House, a potem będzie musiał być w każdej chwili gotowy do wyjścia. – Czy mam też przejrzeć raporty? – zapytała. Bond się zastanowił. – Chyba przebrnę przez nie teraz. I tak powinienem oczyścić moje biurko. Nie chcę wrócić tu do sterty papierów, które będę czytał przez tydzień. Podała mu teczki z zielonymi paskami oznaczającymi ściśle tajną zawartość. Wpuszczony przez zamek szyfrowy i skaner tęczówki przy drzwiach Bond wszedł do gabinetu i zapalił światło. Pokój nie był mały jak na londyńskie standardy, około pięciu metrów na pięć, ale dość spartański. Biurko było nieco większe, ale w tym samym kolorze co jego biurko w Ministerstwie Obrony. Cztery drewniane regały były pełne książek i periodyków, które mogły lub mogłyby mu się przydać i obejmowały najróżniejsze tematy, od najnowszych metod hakerskich wykorzystywanych przez Bułgarów przez tajskie idiomy po podręcznik sporządzania nabojów do półautomatycznego karabinu snajperskiego Lapua.338. Niewiele było tu drobiazgów osobistych, które ożywiałyby pokój. Jedyny przedmiot, który mógłby powiesić na ścianie, medal Conspicuous Gallantry Cross, którym odznaczono go za służbę w Afganistanie, leżał na dnie szuflady biurka. Wprawdzie Bond przyjął go z uśmiechem, lecz dla niego odwaga była tylko jednym z narzędzi zawodu żołnierza i jej dokumentowanie miało taki sam sens, jak wieszanie na ścianie nieaktualnego jednorazowego klucza szyfrowego. Teraz usiadł w fotelu i zaczął przeglądać materiały – raporty wywiadowcze MI-6,

odpowiednio skrócone i przygotowane. Pierwszy był z Sekcji Rosyjskiej. Ich ludzie zdołali włamać się do serwera rządowego w Moskwie i pobrać trochę ściśle tajnych dokumentów. Bond, który miał zdolności językowe i studiował rosyjski w Fort Monckton, pominął angielskie streszczenie i przeszedł do nieobrobionych danych. Przeczytał napisany drętwym językiem akapit, po czym zamarł, natrafiwszy na dwa wyrazy: Stalowy Nabój. Słowa odbiły się echem w głębi jego świadomości jak sygnał sonaru łodzi podwodnej natrafiający na odległy, lecz wyraźny cel. Stalowy Nabój zdawał się kryptonimem „aktywnych działań”, jak Sowieci nazywali tajne operacje. Były z nim związane „ofiary śmiertelne”. Jednakże brakowało szczegółów operacji. Bond wyciągnął się w fotelu i zapatrzył w sufit. Usłyszał kobiece głosy przed drzwiami i spojrzał w ich kierunku. Philly, trzymając kilka teczek z aktami, rozmawiała z Mary Goodnight. Bond skinął głową i agentka MI-6 dołączyła do niego, siadając na drewnianym krześle przed jego biurkiem. – Co znalazłaś, Philly? Usiadła i założyła nogę na nogę, a Bond był przekonany, że usłyszał rozkoszny szmer nylonu. – Przede wszystkim, James, zrobiłeś dobre zdjęcie, ale światło było za słabe. Nie mogłam uzyskać dostatecznie wysokiej rozdzielczości, żeby przepuścić zdjęcie Irlandczyka przez program rozpoznawania twarzy. I nie było żadnych odcisków palców na rachunku z pubu i na tym drugim kawałku papieru poza częściowym śladem twojego. Tak więc człowiek ów jeszcze przez jakiś czas pozostanie anonimowy. – Za to odciski na okularach były dobre. Tubylec to Aldo Karic, Serb. Mieszkał w Belgradzie i pracował na kolei. – Z rozczarowaniem wydęła usta, co podkreśliło rozkoszny dołek w brodzie. – Ale uzyskanie szczegółowych danych potrwa dłużej, niż sądziłam. To samo dotyczy niebezpiecznej substancji przewożonej pociągiem. Nikt nie chce nic powiedzieć. Miałeś rację – Belgrad nie ma ochoty współpracować. A co do tych skrawków papieru, które znalazłeś w płonącym samochodzie, otrzymałam kilka możliwych lokalizacji. Bond zobaczył wydruki, które wyjęła z teczki. Widniały na nich mapy opatrzone

wesołym znakiem firmowym MapQuest, sieciowej usługi wyszukiwania miejsc i miejscowości. – Macie w Szóstce problemy finansowe? Z przyjemnością wstawię się za wami w Ministerstwie Finansów. Zaśmiała się zmysłowo. – Oczywiście użyłam serwerów proxy. Po prostu chciałam wiedzieć, na czyim boisku gramy. – Postukała palcem w jeden wydruk. – Ten rachunek był z pubu, który znajduje się tutaj. Mapa pokazywała lokal przy autostradzie niedaleko Cambridge.

Bond zapatrzył się w mapę. Kto tam jadł? Irlandczyk? Noe? Ich wspólnicy? A może ktoś, kto wynajmował samochód w zeszłym tygodniu i nie miał nic wspólnego z Incydentem Dwudziestym? – A drugi kawałek papieru? Ten z notatką? Boots – marzec. 17. Nie później. Wyjęła długą listę. – Próbowałam sporządzić spis wszelkich możliwych znaczeń tej notatki. Data, obuwie, miejsce, drogeria. – Znów zacisnęła wargi. Była niezadowolona, że jej wysiłki nie przyniosły żadnego efektu. – Obawiam się, że do niczego nie doszłam. Wstał i wziął z półki kilka map wydanych przez Ordnance Survey – rządowe biuro kartograficzne. Rozwinął jedną i uważnie się jej przyjrzał. W drzwiach pojawiła się Mary Goodnight. – James, na dole jest ktoś do ciebie. Mówi, że z Wydziału Trzeciego. Percy OsborneSmith. Philly zauważyła nagłą zmianę wyrazu twarzy Bonda. – No to ja uciekam, James. Będę dalej męczyła Serbów. W końcu pękną. Gwarantuję to. – Och, jeszcze jedno, Philly. – Wręczył jej raport, który przed chwilą przeczytał. – Chcę, żebyś znalazła wszystko, co się da, o sowieckiej lub rosyjskiej operacji zwanej Stalowym Nabojem. Tutaj jest mało danych, prawie nic. Zerknęła na wydruk. – Przepraszam, że nieprzetłumaczone, ale zapewne… – zaczął. – Ja goworju po russki. Bond się uśmiechnął. – Z lepszym akcentem niż ja. – W myślach zanotował, że nie może jej nie doceniać. Philly uważnie przeczytała raport. – To zostało zhakowane z sieci. Kto ma oryginalny plik z danymi? – Ktoś z naszych. Raport przyszedł z Sekcji R.

– Skontaktuję się z ich biurem – powiedziała. – Chcę spojrzeć na metadane zakodowane w pliku. W ten sposób dowiem się, kiedy powstał ten plik i kto był jego autorem, a może nawet znajdę linki do innych źródeł. –Wsunęła rosyjski dokument do teczki na akta i wyjęła długopis, żeby zakreślić jedno z okienek na okładce. – Jak chcesz to zaklasyfikować? Zastanawiał się chwilę.

– Tylko dla naszych oczu. – Naszych? – zapytała. Tego zaimka nie używano w oficjalnej klasyfikacji dokumentów. – Twoich i moich – powiedział cicho. – Niczyich innych. Po krótkim wahaniu starannie napisała na teczce: Wyłącznie do wglądu. Agentka SIS Maidenstone. Agent ODG James Bond. – A priorytet? – zastanawiała się na głos. Na to pytanie Bond odpowiedział bez wahania. – Pilne. 11 Bond siedział przy swoim biurku, prowadząc własne poszukiwania w rządowych bazach danych, gdy usłyszał zbliżające się kroki, którym towarzyszył tubalny głos. – Już w porządku, doskonale. Możesz teraz odejść, proszę i dziękuję. Poradzę sobie bez GPS-u. Z tymi słowy do gabinetu Bonda wmaszerował mężczyzna w dobrze dopasowanym prążkowanym garniturze, odprawiwszy towarzyszącego mu funkcjonariusza ochrony. Ominął także Mary Goodnight, która wstała, marszcząc brwi, gdy przemaszerował obok, ignorując ją. Podszedł do biurka Bonda, wyciągając dłoń. Szczupły, lecz nie żylasty, niepozorny, miał jednak badawcze spojrzenie i szerokie dłonie. Wydawało się, że spróbuje zmiażdżyć w uścisku dłoń Bonda, który wyłączył monitor komputera i wstał, szykując się na to wyzwanie i nie wyciągając swojej ręki daleko od ciała, żeby pozbawić przybyłego przewagi. Okazało się, że uścisk dłoni Percy’ego Osborne’a-Smitha był krótki i słaby, chociaż nieprzyjemnie

wilgotny. – Bond. James Bond – przedstawił się i wskazał pracownikowi Wydziału Trzeciego krzesło zajmowane przed chwilą przez Philly, notując w myślach, żeby nie dać się zwieść wydętym ustom, cienkiej szyi oraz fryzurze człowieka, który blond włosy miał zaczesane na bok i jakby przyklejone do czaszki. Cofnięty podbródek wcale nie oznacza słabego charakteru, co może poświadczyć każdy, kto zna przebieg kariery marszałka Montgomery’ego. – A zatem – powiedział Osborne-Smith – zaczynamy. Ubaw po pachy z Incydentem Dwudziestym. Jak uważasz, kto wymyśla takie nazwy? Chyba Komitet Wywiadów. Bond enigmatycznie skinął głową. Gość omiótł gabinet spojrzeniem, na moment zatrzymując je na plastikowym pistolecie z pomarańczową lufą, używanym do treningów walki wręcz, zanim znów skupił je na Bondzie. – Cóż, z tego, co słyszę, Ministerstwo Obrony i Szóstka grzeją parę w kotłach, żeby ruszyć afgańskim szlakiem, szukając złych facetów w krzakach. To czyni z nas niepotrzebnych młodszych braci, pozostawionych w domu, żeby zajmować się serbskim powiązaniem. Czasem jednak pionki wygrywają partię, no nie? – Otarł nos i czoło chusteczką. Bond nie pamiętał, kiedy ostatni raz widział ten rekwizyt i gest u kogoś niemającego jeszcze siedemdziesięciu lat. – Słyszałem o tobie, Bond… James. Mówmy sobie po imieniu, dobrze? Moje jest nieco drętwe. Taki los. Tak samo jak mój tytuł… zastępca dyrektora do spraw operacyjnych. Dość niezgrabnie mu to wyszło, pomyślał Bond. – A więc Percy i James. To jak tytuł skeczu kabaretowego. W każdym razie słyszałem o tobie, James. Twoja reputacja jest powszechnie znana. I nie przesadzona, oczywiście. Przynajmniej nie z tego, co słyszę. O Boże, pomyślał Bond, już tracąc cierpliwość. Zapobiegł kontynuacji monologu, szczegółowo wyjaśniając, co zdarzyło się w Serbii. Osborne-Smith słuchał uważnie, robiąc notatki. Potem opisał, co wydarzyło się po brytyjskiej stronie Kanału, choć właściwie nie było o czym mówić. Nawet wykorzystując dobrze znane umiejętności Sekcji A MI-5 – znanej jako Obserwatorzy – nie zdołano dowiedzieć się niczego poza tym, że helikopter wiozący Irlandczyka wylądował gdzieś na północny wschód od Londynu. Od tej pory nie było

rozpoznania MASINT ani żadnych innych śladów maszyny. – Zatem jaka będzie nasza strategia? – rzucił Osborne-Smith, ale nie było to pytanie. Raczej wstęp do instruktażu: – Kiedy Ministerstwo Obrony, Szóstka i wszyscy jak jeden mąż będą przetrząsać pustynię, szukając afgańskiej broni masowego rażenia, ja chcę skupić się na tym, co mamy tutaj, znaleźć Irlandczyka i Noego, a potem ściągnąć ich tu, owiniętych wstążeczką. – Aresztować ich? – Cóż, chyba lepszym słowem byłoby „zatrzymać”. – Prawdę mówiąc, nie jestem pewien, czy to najlepszy sposób – delikatnie zauważył Bond. Rany boskie, masz być dyplomatą w kontaktach z tubylcami. – Dlaczego? Nie mamy czasu ich obserwować. – Bond zorientował się, że rozmówca lekko sepleni. – Trzeba ich przesłuchać. – Jeśli zagrożone jest życie tysięcy ludzi, Irlandczyk i Noe nie mogą działać sami. Może nawet stoją bardzo nisko w hierarchii. Jesteśmy pewni tylko tego, że było spotkanie w biurze Noego. Nic nie świadczy o tym, że to on dowodzi operacją. A Irlandczyk? To cyngiel. Z pewnością zna swój fach, ale to w zasadzie tylko najemnik. Myślę, że musimy ich zidentyfikować i pozwolić im robić swoje, dopóki nie uzyskamy odpowiedzi na najważniejsze pytania.

Osborne-Smith potakująco kiwał głową. – Och, nie znasz moich danych, James, mojego życiorysu. – Uśmiech i dobroduszne maniery zniknęły. – Zęby zjadłem na przesłuchiwaniu więźniów. W Irlandii Północnej. I w Belmarsh. Niesławne, tak zwane Więzienie Terrorystów w Londynie. – Opalałem się też na Kubie – ciągnął. – W Guantanamo. Tak, właśnie. Ludzie w końcu mówią mi wszystko, James. Kiedy zajmuję się nimi przez kilka dni, zdradzą mi nawet kryjówkę swoich braci, no nie? Lub synów. Albo córek. Och, ludzie zaczynają mówić, kiedy ich pytam… zawsze delikatnie.

Bond się nie poddawał. – Jeśli jednak Noe ma wspólników i ci się dowiedzą, że został zgarnięty, mogą przyspieszyć to, co planowali na piątek. Albo zniknąć… i zgubimy ich do chwili, gdy znowu uderzą za sześć czy osiem miesięcy, kiedy wszystkie tropy wystygną. Jestem pewien, że Irlandczyk ma przygotowany plan awaryjny. Wydatny nos zmarszczył się z powątpiewaniem. – Chodzi o to, że… no cóż, gdybyśmy byli gdzieś na kontynencie albo na placu Czerwonym, z przyjemnością usiadłbym i patrzył, jak pogrywasz sobie tak, jak umiesz najlepiej, ale… no cóż, to nasze boisko. Starcie było nieuniknione. Bond doszedł do wniosku, że nie ma sensu się spierać. Ta kukła miała stalowy szkielet. A także ogromną władzę i możliwość całkowitego odsunięcia go od tej sprawy. – Oczywiście to wasza działka – uprzejmie powiedział Bond. – Zatem chyba pierwszym krokiem powinno być znalezienie sprawców. Pozwól, że pokażę ci nasz trop. Podsunął mu kopię rachunku z pubu i notatkę: Boots – marzec. 17. Nie później. Osborne-Smith zmarszczył brwi, oglądając skrawki papieru. – Co wam to mówi? – zapytał. – Nic ciekawego – odparł Bond. – Pub znajduje się koło Cambridge. Notatka jest trochę tajemnicza. – Siedemnasty marca? Przypomnienie o konieczności wizyty w drogerii? – Możliwe – z powątpiewaniem rzekł Bond. – Pomyślałem, że to może być szyfr. – Podsunął mu wydruk mapy MapQuest dostarczony przez Philly. – Gdyby ktoś mnie pytał, sprawdzanie pubu prawdopodobnie nic nie da. Nie widzę w tym niczego szczególnego… nie znajduje się w pobliżu żadnego ważnego obiektu. Przy jedenastce, niedaleko Wimpole Road. – Pokazał na mapie. – To zapewne strata czasu, ale trzeba sprawdzić. Może ja się tym zajmę? Pojadę tam i rozejrzę się wokół Cambridge. A ty mógłbyś przekazać tę notatkę do działu kryptografii Piątki i zobaczyć, co powiedzą ich komputery. Myślę, że to jest klucz do zagadki. – Tak zrobię. Jednakże jeśli nie masz nic przeciwko temu, James, najlepiej będzie, jeśli sam zajmę się tym pubem. Znam tę okolicę. Byłem w Cambridge… w Magdalene College.

Mapa i rachunek z pubu zniknęły w dyplomatce Osborne’a-Smitha, razem z kopią notatki. Wyjął z teczki kartkę. – Możesz poprosić tu tę dziewczynę? Bond uniósł brew. – Którą? – Tę ślicznotkę, która siedzi na zewnątrz. Widzę, że jest niezamężna. – Masz na myśli moją sekretarkę – sucho powiedział Bond. Wstał i podszedł do drzwi. – Panno Goodnight, zechce pani przyjść, proszę? Zrobiła to, marszcząc brwi. – Nasz przyjaciel Percy chce pani coś powiedzieć. Osborne-Smith nie wyczuł ironii w słowach Bonda i wręczył sekretarce dokument. – Może pani zrobić kopię? Zerknąwszy na Bonda, który skinął głową, wzięła dokument i poszła do kserokopiarki. – Dwustronną oczywiście! – zawołał za nią Osborne-Smith. – Marnotrawstwo działa na korzyść wroga, prawda? Goodnight wróciła po chwili. Osborne-Smith schował oryginał do walizeczki, a kopię wręczył Bondowi. – Bywasz czasem na strzelnicy? – Od czasu do czasu – odparł Bond. Nie dodał: sześć godzin w tygodniu, regularnie, tutaj na zamkniętej z bronią krótką, na powietrzu w Bisley z długą. A raz na dwa tygodnie na specjalnej strzelnicy Scotland Yardu… na komputerowym symulatorze strzelniczym, z elektrodą przyczepioną do pleców. Jeśli terrorysta zastrzeli cię pierwszy, osuwasz się na kolana, czując potworny ból. – Musimy przestrzegać przepisów, prawda? – Osborne-Smith wskazał na kartkę w dłoni Bonda. – To podanie o pozwolenie na noszenie broni. Tylko bardzo nieliczni przedstawiciele organów ścigania – mający specjalne zezwolenia – mogli nosić broń na terenie Zjednoczonego Królestwa.

– Wystawianie tego dokumentu na moje nazwisko to chyba nie jest dobry pomysł – zauważył Bond. Osborne-Smith chyba o tym nie pomyślał. – Możesz mieć rację. Cóż, użyj nieoficjalnej przykrywki, dobrze? Na przykład John Smith. Po prostu wypełnij ten wniosek i zdaj egzamin… z zabezpieczania broni i podobnych rzeczy. Gdybyś napotkał jakieś przeszkody, daj mi znać. Przepchnę cię. – Zaraz się do tego zabiorę. – Fajny z ciebie gość. Rad jestem, że się dogadaliśmy. Później skoordynujemy działania… kiedy obaj spełnimy nasze tajne misje. – Postukał palcem w walizeczkę. – Ruszam do Cambridge. Odwrócił się na pięcie i wymaszerował równie nagle, jak przyszedł. – Co za nieprzyjemny człowiek – szepnęła Goodnight. Bond się zaśmiał. Zdjął marynarkę z oparcia fotela i włożył ją, po czym wziął mapę Ordnance Survey. – Zjadę na dół po moją broń, a potem wyjdę na trzy lub cztery godziny. – A co z formularzem zezwolenia, James? – Ach. – Wziął formularz, podarł go na paski i wsunął w złożoną mapę jako zakładki. ?? Po co marnował kartki ze służbowego notatnika? Wiesz, że marnotrawstwo działa na korzyść wroga. 12 Półtorej godziny później James Bond mknął jak szara strzała na północ bentleyem continentalem GT. Myślał o podstępie, którym zwiódł Percy’ego Osborne’a-Smitha. Doszedł do wniosku, że pub w Cambridge właściwie nie jest zbyt obiecującym tropem. Owszem, być może szefowie operacji Incydent Dwudziesty jedli tam – rachunek sugerował obecność dwóch lub trzech osób. Jednakże opatrzony był datą sprzed ponad tygodnia, więc było mało prawdopodobne, żeby ktoś z personelu pamiętał człowieka o wyglądzie Irlandczyka i jego towarzyszy. A ponieważ ten człowiek wykazał się sporym sprytem, Bond podejrzewał, że zmieniał miejsca, w których jadał i robił zakupy. Na pewno nie był stałym klientem.

Oczywiście trop w Cambridge należało sprawdzić, lecz – co było równie ważne – Bond chciał odwrócić uwagę Osborne’a-Smitha. Po prostu nie mógł pozwolić, aby Irlandczyk lub Noe został aresztowany i zawleczony do Belmarsh jak diler narkotyków lub muzułmanin kupujący dużą ilość sztucznego nawozu. Obaj gracze powinni pozostać w grze, żeby odkryć charakter Incydentu Dwudziestego. Dlatego Bond zablefował z pokerową twarzą. Wykazał niezwykłe zainteresowanie tropem związanym z pubem i napomknął, że ten znajduje się niedaleko Wimpole Road. Dla większości ludzi nie miałoby to żadnego znaczenia. Jednakże Bond odgadł, że Osborne-Smith będzie wiedział, iż tajna rządowa wytwórnia związana z Porton Down, należącego do Ministerstwa Obrony ośrodka badań nad bronią biologiczną w Wiltshire, przypadkiem znajduje się przy Wimpole Road. To prawda, że około trzynastu kilometrów na wschód, po drugiej stronie Cambridge i daleko od pubu, ale Bond uważał, że skojarzywszy te dwa miejsca, pracownik Wydziału Trzeciego rzuci się na ten pomysł jak mewa na rybi łeb. W ten sposób Bondowi pozostawało pozornie bezowocne zadanie wykorzystania zaszyfrowanej notatki. Boots – marzec. 17. Nie później. Był przekonany, że ją rozszyfrował. Większość spisanych przez Philly sugestii w sprawie znaczenia notatki dotyczyła drogerii Bootsa znajdującej się w każdym mieście Zjednoczonego Królestwa. Sugerowała również związek z obuwiem i wydarzeniami, które miały miejsce 17 marca. Jedna z tych sugestii, znajdująca się na końcu listy, zaintrygowała Bonda. Philly zauważyła, że słowa „Boots” oraz „marzec” są połączone myślnikiem, i odkryła, iż Boots Road przebiega niedaleko miasteczka noszącego nazwę tego wiosennego miesiąca i leżącego parę godzin jazdy na północ od Londynu. Zakładając, że ostatnia część zdania „nie później” oznacza termin, „17” byłoby datą – zapewne 17 maja, czyli jutro. Spryciara, pomyślał Bond i czekając w swoim gabinecie na Osborne’a-Smitha, zalogował się do Złotej Sieci – bezpiecznej światłowodowej sieci komputerowej łączącej wszystkie główne brytyjskie agencje bezpieczeństwa – żeby się dowiedzieć jak najwięcej o miasteczku March i Boots Road. Odkrył kilka intrygujących faktów: raporty o uszkodzeniach nawierzchni spowodowanych przez wielkie ciężarówki, których znaczna liczba przejeżdżała po Boots Road w pobliżu dawnej bazy wojskowej oraz ostrzeżenia nadzoru budowlanego związane z trwającymi tam pracami. Z dokumentów wynikało, iż mają one być zakończone do północy siedemnastego maja, pod karą grzywny. Miał przeczucie, że może to być ślad prowadzący do Irlandczyka i Noego. A reguły

jego zawodu nie pozwalały zignorować takiego przeczucia. Dlatego jechał teraz do March, oddając się absorbującej przyjemności prowadzenia samochodu. Co oczywiście oznaczało szybką jazdę. Bond musiał wykazać pewną powściągliwość, ponieważ nie jechał N-260 przez Pireneje ani mało uczęszczaną drogą w Lake District, ale podążał na północ A1, która miejscami zmieniała się z autostrady w zwykłą drogę. Mimo to wskazówka prędkościomierza chwilami pokazywała sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę, gdy raz po raz przestawiał dźwignię zmiany biegów, aby wyprzedzić wolno jadący samochód do przewozu koni lub forda mondeo. Przeważnie trzymał się prawego pasa, chociaż kilkakrotnie wyprzedzał po twardym poboczu, co było w takim samym stopniu zabawne, co nieprzepisowe. Parę razy pozwolił sobie wziąć kilka ostrych zakrętów poślizgiem kontrolowanym. Policja nie stanowiła żadnego problemu. Chociaż możliwości działania ODG w Zjednoczonym Królestwie były ograniczone – carte grise, nie blanche, jak żartował sobie w myślach Bond – agenci Sekcji o często musieli się szybko przemieszczać po kraju. Bond zadzwonił i zgłosił żądanie niezatrzymywania, tak więc jego numery rejestracyjne były ignorowane przez kamery i policjantów z radarami. Ach, ten bentley continental GT… Bond uważał, że to najlepszy taśmowo produkowany samochód na świecie.

Zawsze uwielbiał tę markę; jego ojciec miał setki wyciętych ze starych gazet fotografii słynnych braci Bentleyów oraz ich produktów pozostawiających w tyle bugatti i całą resztę na torze Le Mans w latach dwudziestych i trzydziestych. Sam Bond widział, jak zdumiewający bentley speed 8 pierwszy mija metę wyścigu w 2003 roku, wracając do gry po siedemdziesięciu pięciu latach. Zawsze chciał mieć jeden z tych sędziwych, lecz zawrotnie szybkich i eleganckich pojazdów. Podczas gdy jaguar z serii E w garażu pod jego mieszkaniem był spadkiem po ojcu, GT był pośrednim dziedzictwem. Pierwszego continentala kupił kilka lat temu, wydając resztę pieniędzy wypłaconych z polisy ubezpieczeniowej po śmierci rodziców. Niedawno zamienił go na nowy model. Zjechał z autostrady i pomknął do March leżącego w sercu podmokłego płaskiego terenu zwanego The Fens. Niewiele o nim wiedział. Oczywiście słyszał o studenckim rajdzie „March March March”, odbywającym się w trzecim miesiącu roku i polegającym na przemarszu z Cambridge do tego miasteczka. Tu znajdowało się więzienie Whitemoor. A turyści przybywali zobaczyć kościół Świętej Wendredy. Bond wierzył na słowo biuru podróży, że to niezwykła budowla: sam od lat nie był w żadnym domu bożym, chyba że kogoś śledził.

Przed nim majaczyła stara baza wojskowa. Droga omijała ją szerokim łukiem i wyprowadzała na tyły, gdzie wznosiło się wysokie ogrodzenie z drutu kolczastego i tablice ostrzegające intruzów. Zobaczył powód: bazę rozbierano. A więc to były prace budowlane, o których czytał. Kilka budynków już zburzono. Tylko jeden pozostał cały – dwupiętrowy blok z czerwonej cegły. Wyblakły napis głosił: Szpital. Były tam duże ciężarówki i spychacze, inny ciężki sprzęt budowlany oraz wozy kempingowe stojące na wzgórzu trzydzieści metrów od budynku, zapewne tymczasowe kwatery brygady rozbiórkowej. Przy największym wozie kempingowym stał czarny samochód, ale w pobliżu nie było nikogo. Bond zastanawiał się dlaczego: był poniedziałek, zwykły roboczy dzień. Wprowadził samochód do niewielkiej dolinki, gdzie był niewidoczny. Wysiadł i popatrzył na okolicę: sieć kanałów melioracyjnych, pola ziemniaków i buraków cukrowych oraz kępy drzew. Bond włożył odzież taktyczną 5.11, z rozdarciem od odłamka na ramieniu kurtki, osmaloną płomieniami pożaru, z którego w Serbii wyciągnął kartki, a one doprowadziły go tutaj. Następnie zmienił mokasyny na niskie wojskowe buty. Przyczepił do płóciennego pasa walthera i dwie ładownice z magazynkami.

Gdybyś napotkał jakieś przeszkody, daj mi znać. Wepchnął do kieszeni tłumik, latarkę, zestaw narzędzi i składany nóż. Następnie znieruchomiał, jakby przenosząc się gdzie indziej, jak zawsze przed akcją: zastygł i tylko patrzył, notując w pamięci każdy szczegół – gałęzie mogące trzasnąć pod stopą i zdradzić jego obecność, krzaki mogące skrywać snajpera, druty, czujniki i kamery mogące ostrzec wroga, że ktoś tutaj jest. I przygotowując się do odbierania życia, szybko i skutecznie, jeśli będzie musiał. To również było częścią tego innego świata. Był ostrożniejszy niż zwykle, ponieważ zadanie budziło wiele wątpliwości. Dostosuj swoją reakcję do celu nieprzyjaciela. Tylko jaki był cel Noego? I kim, do diabła, jest Noe? Bond przeszedł przez zagajnik, a potem przeciął róg pola usianego wczesnymi liśćmi

buraków cukrowych. Ominął cuchnące bajoro i ostrożnie przedarł się przez gąszcz jeżyn, zmierzając w kierunku szpitala. W końcu dotarł do ogrodzenia z drutu kolczastego, obwieszonego tablicami ostrzegawczymi. Informowały, że prace prowadzi Wschodnie Przedsiębiorstwo Demontażowo-Złomujące. Nigdy nie słyszał o takiej firmie, ale wydawało mu się, że widział ich ciężarówki – te zielono-żółte kolory wyglądały dziwnie znajomo. Popatrzył na zachwaszczone pole przed budynkiem i plac apelowy za nim. Nie zauważył nikogo, więc nożycami do drutu zaczął wycinać sobie przejście w ogrodzeniu, myśląc, jak sprytne byłoby wykorzystanie tego budynku jako miejsca tajnych spotkań związanych z Incydentem Dwudziestym; ten obiekt wkrótce zostanie zburzony i znikną wszelkie dowody. W pobliżu nie było żadnych robotników, ale obecność czarnego samochodu sugerowała, że ktoś może być w środku. Zaczął szukać tylnych drzwi lub jakiegoś wejścia. Po pięciu minutach znalazł je: trzymetrową wyrwę w ziemi powstałą w wyniku zapadnięcia się jakiegoś podziemnego tunelu dostawczego. Zsunął się do tej niecki i poświecił latarką. Około trzynastometrowej długości tunel mógł prowadzić do piwnicy szpitala. Ruszył naprzód i zauważył pęknięcia ceglanych ścian oraz sufitu, gdy dwie obluzowane cegły z trzaskiem spadły na podłogę. Dnem tunelu biegły wąskie szyny, zardzewiałe i miejscami niknące w błocie.

W połowie długości mrocznego podziemnego korytarza na głowę posypały mu się kamyki i wilgotna ziemia. Spojrzał w górę i zobaczył, że dwa metry wyżej sklepienie jest spękane jak skorupka stłuczonego jajka. Wyglądało na to, że wystarczyłoby klasnąć w dłonie, a cała ta konstrukcja runęłaby mu na głowę. Niezbyt przyjemne miejsce na pogrzebanie żywcem, pomyślał Bond. A potem dodał w duchu: A jakie byłoby dobre?

***

– Doskonała robota – powiedział Severan Hydt do Nialla Dunne’a. Byli sami w samochodzie kempingowym Hydta, zaparkowanym trzydzieści metrów od ciemnego i ponurego angielskiego szpitala wojskowego niedaleko March. Ponieważ zespół Gehenny musiał zakończyć pracę do jutra, Hydt i Dunne wstrzymali rano prace rozbiórkowe i dopilnowali, żeby robotnicy opuścili teren. Większość pracowników Hydta nic nie wiedziała o Gehennie i musiał bardzo uważać, bo obie operacje zazębiały się ze sobą. – Byłem zadowolony – beznamiętnie rzekł Dunne, tak jak odpowiadał na każdą uwagę: pochlebną, krytyczną czy obojętną. Zespół odjechał z urządzeniem pół godziny temu, złożywszy je z materiałów dostarczonych przez Dunne’a. Zostanie ukryte w bezpiecznym miejscu do piątku. Hydt przez jakiś czas chodził po budynku, który miał być rozebrany jako ostatni: szpitalu wzniesionym przed ponad osiemdziesięciu laty. Rozbiórki przynosiły Green Way duże sumy pieniędzy. Firma zarabiała na ludziach płacących za rozebranie tego, czego już nie potrzebowali, i wybieranie z gruzów tego, co inni ludzie chcieli mieć: stalowych i drewnianych belek, drutów, aluminium i miedzianych rur – z czystej miedzi, będącej marzeniem złomiarza. Jednakże zainteresowanie Hydta pracami rozbiórkowymi wykraczało poza korzyści finansowe. W skupieniu oglądał zabytkowy budynek, jak myśliwy przyglądający się niczego niepodejrzewającemu zwierzęciu, zanim odda zabójczy strzał. Mimo woli pomyślał o dawnych mieszkańcach szpitala – martwych i umierających. Zrobił kilkadziesiąt zdjęć temu niemal wiekowemu staruszkowi, przechadzając się po zbutwiałych salach, zapleśniałych pokojach – szczególnie kostnicy i prosektorium – uwieczniając obraz upadku i rozkładu. Jego archiwa obejmowały zarówno fotografie starych budynków, jak i zwłok. Miał ich sporo, a niektóre były artystycznymi ujęciami takich miejsc, jak Northumberland Terrace, Palmers Green przy North Circular Road, nieistniejącej już wytwórni oleju przy Bow Creek w Canning Town, gotyckiego arsenału królewskiego i królewskiego laboratorium w Woolwich. Zdjęcia Lovell’s Wharf w Greenwich, świadectwo tego, czego może dokonać agresywne zaniedbanie, zawsze go poruszały.

Niall Dunne wydawał przez komórkę polecenia kierowcy ciężarówki, która dopiero co odjechała, wyjaśniając mu, jak najlepiej ukryć urządzenie. Instrukcje były bardzo szczegółowe ze względu na charakter straszliwej broni. Chociaż Irlandczyk budził w nim niepokój, Hydt był zadowolony z tego, że ich drogi się przecięły. Bez niego nie mógłby stworzyć Gehenny ani tak szybko, ani tak bezpiecznie. Hydt zaczął nazywać go „człowiekiem, który myśli o wszystkim”, i rzeczywiście tak było. Tak więc Severan Hydt z radością znosił upiorne milczenie i zimne spojrzenia wyzutego z ludzkich uczuć robota, jakim był Niall Dunne. We dwóch tworzyli sprawny zespół, co było ironią losu: inżynier, który pragnął budować, i złomiarz, którego pasją było niszczenie. Jakże dziwnymi stworzeniami jesteśmy… my, ludzie. Przewidywalnymi tylko w kwestii śmierci. I może tylko po niej godnymi zaufania, pomyślał Hydt i szybko odepchnął od siebie tę refleksję. Zaraz po tym, jak Dunne się rozłączył, ktoś zapukał do drzwi. Otworzyły się. Eric Janssen, ochroniarz Green Way, który przywiózł ich tu z March, stanął w progu ze zmieszaną miną. – Panowie, ktoś wszedł do budynku. – Co? – warknął Hydt, zwracając wielką głowę w kierunku mężczyzny. – Wszedł przez tunel. Dunne zasypał go pytaniami. Czy intruz był sam? Czy Janssen przechwycił jakieś transmisje radiowe? Czy intruz zostawił tu samochód? Czy Janssen zauważył jakiś niezwykły ruch w pobliżu? Czy ten człowiek jest uzbrojony? Odpowiedzi sugerowały, że mężczyzna wszedł sam i nie jest ze Scotland Yardu ani ze służby bezpieczeństwa. – Zrobiłeś mu zdjęcie albo dobrze mu się przyjrzałeś? – spytał Dunne. – Nie, proszę pana. Hydt stuknął paznokciem o paznokieć.

– Ten człowiek od Serbów? Zeszłej nocy? – zwrócił się do Dunne’a. – Prywatny detektyw?

– To możliwe, ale nie wiem, jak zdołał nas tu wytropić. Dunne spoglądał przez zakurzone okno wozu kempingowego, ale jakby nie widział budynku szpitala. Hydt wiedział, że Irlandczyk kreśli w myślach schemat działania. Albo przegląda ten, który przygotował wcześniej na taką ewentualność. Przez długą chwilę Dunne stał nieruchomo. W końcu wyjął broń i wysiadł z wozu, skinieniem nakazawszy Janssenowi iść jego śladem. 13 Smród pleśni, zgnilizny, chemikaliów, ropy i benzyny dusił. Bond tłumił kaszel i mruganiem powstrzymywał cisnące się do oczu łzy. Czyżby czuł także dym? Szpitalna piwnica nie miała okien. Słaby blask sączył się tylko tam, gdzie wszedł do tunelu. Bond powiódł wokół strumieniem światła latarki. Stał przy obrotnicy małych lokomotyw, przywożących zaopatrzenie lub pacjentów. Z waltherem w dłoni Bond przeszukał teren, nasłuchując głosów, kroków, szczęku odbezpieczanej lub przeładowywanej broni. Ale budynek był opuszczony. Wszedł do niego tunelem od południa. Idąc na północ i oddalając się od obrotnicy, dotarł do tablicy, na której widok się zaśmiał: Kostnica. Składała się z trzech dużych pomieszczeń bez okien, najwyraźniej niedawno używanych, gdyż na podłogach nie było kurzu i stały na nich nowe, tanie stoły warsztatowe. Miał wrażenie, że dym rozchodził się z jednego z tych pomieszczeń. Bond zobaczył przewody elektryczne przymocowane taśmą klejącą do ścian i sufitu, zapewne zasilające lampy i narzędzia, których używano tu przy pracy. Może ten dym powstał w wyniku spięcia instalacji. Bond opuścił kostnicę i trafił do rozległej sali z dwuskrzydłowymi drzwiami we wschodniej ścianie, prowadzącymi na plac apelowy. Światło sączyło się przez popękane deski. Zanotował w myślach położenie tych drzwi, jako ewentualnej drogi ucieczki, oraz rozmieszczenie filarów, które mogłyby dostarczyć mu osłony, gdyby musiał się wycofywać pod ostrzałem. Do posadzki były przyśrubowane stare stalowe stoły, upstrzone brązowymi i czarnymi plamami, każdy z własnym kanałem ściekowym. Do wykonywania sekcji zwłok, oczywiście.

Bond poszedł dalej na północ, gdzie podziemie kończyło się małymi pomieszczeniami z zakratowanymi oknami. Tablica wyjaśniała powód obecności tych krat: Oddział psychiatryczny. Spróbował otworzyć drzwi prowadzące na parter, odkrył, że są zamknięte, i wrócił do trzech pomieszczeń przy obrotnicy. Prowadząc systematyczne poszukiwania, w końcu znalazł źródło dymu. Na podłodze w kącie jednego pokoju było prowizoryczne palenisko. Zobaczył duże zwoje spalonego papieru, na których jeszcze zdołał dostrzec ślady pisma. Cienkie jak pajęczyna kartki rozsypywały się w palcach.

Ostrożnie, powiedział sobie. Podszedł do jednego z przewodów poprowadzonych po ścianie. Oderwał kilka kawałków taśmy klejącej, które przytrzymywały kabel, i pociął je nożem na dziesięciocentymetrowe paski. Następnie ostrożnie poprzykładał je do spopielonych kartek, schował do kieszeni i podjął przerwane poszukiwania. W drugim pomieszczeniu jego wzrok przykuło coś srebrzystego. Pospieszył tam i w kącie na podłodze znalazł maleńkie okruchy metalu. Przykleił je do innego kawałka taśmy i też schował do kieszeni. Nagle zamarł. Budynek zaczął drżeć. Po chwili to drżenie znacznie się nasiliło. Usłyszał warkot silnika Diesla w pobliżu. To wyjaśniało, dlaczego na placu nie było żadnych robotników: widocznie mieli przerwę na lunch i teraz wrócili. Nie mógł dostać się na parter i wyższe kondygnacje budynku, nie wychodząc na zewnątrz, gdzie z pewnością by go zauważono. Czas stąd znikać. Wrócił do pomieszczenia, w którym znajdowała się obrotnica, chcąc opuścić piwnicę tunelem. I tylko kilka decybeli uchroniło jego czaszkę przed rozbiciem. Nie dostrzegł napastnika, nawet nie usłyszał jego oddechu czy świstu przedmiotu, którym przeciwnik próbował go uderzyć, ale wychwycił uchem minimalną zmianę warkotu silnika stłumionego przez ubranie. Instynktownie odskoczył i stalowa rura chybiła o kilka centymetrów.

Bond mocno chwycił ją lewą ręką i napastnik potknął się, tracąc równowagę, zbyt zaskoczony, żeby wypuścić broń. Był młody, jasnowłosy, w tanim ciemnym garniturze i białej koszuli. Bond domyślił się, że to strój ochroniarza. Mężczyzna nie miał krawata; zapewne zdjął go, przewidując starcie. Wybałuszając oczy z przestrachu, znów się potknął i o mało nie upadł, ale szybko złapał równowagę i niezdarnie rzucił się na Bonda. Razem runęli na brudną posadzkę. Bond zorientował się, że jego przeciwnikiem nie jest Irlandczyk. Zerwał się i zrobił krok naprzód, zaciskając pięści, lecz był to tylko pozorowany atak – chciał, żeby muskularny młodzian cofnął się i zrobił unik, co tamten uczynił, dając mu możliwość wyjęcia broni. Bond jednak nie strzelił; potrzebował go żywego. Widząc wycelowaną w siebie lufę walthera, ochroniarz zamarł, ale sięgnął ręką do kieszeni. – Zostaw! – rzucił Bond. – Kładź się i szeroko rozłóż ręce.

Ochroniarz się nie ruszył, spocony ze zdenerwowania trzymał dłoń przy rękojeści pistoletu. Bond dostrzegł, że to glock. Wtem zaczął pomrukiwać telefon ochroniarza. Blondyn spojrzał na kieszeń swojej marynarki. – Na ziemię! – ryknął Bond. Jeśli spróbuje wyjąć broń, postara się go tylko zranić, ale rana może okazać się śmiertelna. Telefon przestał dzwonić. – Już! – Bond zniżył lufę, celując w prawą rękę napastnika, tuż koło łokcia. Wydawało się, że blondyn usłucha. Zgarbił się i nawet w słabym świetle w jego szeroko otwartych oczach było widać strach i niepewność. Właśnie w tym momencie spychacz musiał przejechać w pobliżu budynku, gdyż ze sklepienia posypały się cegły i ziemia. Spory kamień uderzył Bonda, który skrzywił się i cofnął, mrugając zaprószonymi ziemią oczami. Gdyby napastnik był zawodowcem – lub nie spanikował – wyjąłby broń i strzelił. Ale nie zrobił tego. Odwrócił się i pobiegł tunelem. Bond przyjął ulubioną pozycję strzelecką, stając jak szermierz z lewą stopą wysuniętą, a prawą lekko cofniętą i ustawioną prostopadle. Trzymając broń w obu rękach, wystrzelił z ogłuszającym łoskotem, trafiając uciekającego w łydkę. Blondyn upadł z krzykiem trzy metry od wejścia do tunelu.

Bond pobiegł do niego. Budynek zadygotał jeszcze mocniej, diesel warczał coraz głośniej i coraz więcej cegieł odrywało się od ścian. Z sufitu osypywały się kaskady tynku i ziemi. Kawał betonu wielkości piłki do krykieta wylądował na zranionym ramieniu Bonda, który jęknął z bólu. Mimo to biegł tunelem. Napastnik leżał na ziemi, pełznąc w kierunku wyrwy, przez którą wpadało słońce. Bond miał wrażenie, że spychacz znajduje się tuż nad ich głowami. Ruszaj się, do diabła, popędzał się w myślach. Pewnie zaraz zwalą całą tę cholerną ruderę. Gdy zbliżał się do rannego, pyr-pyr-pyr silnika przybrało na sile. Kolejne cegły z trzaskiem runęły na posadzkę. Niezbyt przyjemne miejsce na pogrzebanie żywcem… Tylko trzy metry dzieliło go od rannego. Założyć mu opaskę uciskową, wynieść z tunelu w bezpieczne miejsce i zacząć zadawać pytania. Z ogłuszającym hukiem łagodny blask wiosennego dnia na końcu tunelu zgasł. Zastąpiła go para płonących ślepi, jarzących się w chmurze pyłu. Znieruchomiały na moment, a potem, jakby należały do lwa, który spostrzegł ofiarę, lekko zmieniły pozycję, kierując się prosto na Bonda. Z głośnym prychnięciem spychacz ruszył naprzód, pchając wał błota i kamieni. Bond uniósł broń, ale nie widział celu – wysoki lemiesz maszyny zasłaniał kabinę operatora. Pojazd jechał na niego, przesuwając przed sobą ścianę ziemi, cegieł i gruzu. – Nie! – krzyknął ranny, gdy spychacz parł naprzód. Kierowca go nie widział. A jeśli widział, to nic go nie obchodził los rannego. Blondyn z wrzaskiem znikł pod lawiną gruzu. Po chwili grzechoczące gąsienice przetoczyły się po miejscu, w którym został przysypany. Światła reflektorów wkrótce znikły, zasłonięte wałem gruzu, i zapadła głęboka ciemność. Bond zapalił latarkę i pognał w kierunku obrotnicy. Tuż przy niej potknął się i upadł, a ziemia przysypała mu nogi do kostek, a potem do połowy łydek. W następnej chwili już sięgała mu do kolan. Maszyna jechała dalej, wpychając do pomieszczenia błoto i gruz. Bond tkwił w rumowisku już po pas. Jeszcze trzydzieści sekund i ziemia zasypałaby mu twarz. Jednakże ciężar góry gruzu okazał się zbyt duży dla spychacza, a może lemiesz natrafił na fundamenty budynku. Wał ziemi przestał sunąć naprzód. Zanim operator zdążył wycofać i rozpędzić maszynę, Bond wstał. Piekły go oczy i bolały płuca. Plując ziemią i kurzem, poświecił latarką w głąb tunelu. Był całkowicie zasypany. Bond przebiegł przez trzy pomieszczenia bez okien, z których poprzednio zabrał

spopielony papier i kawałki metalu. Przystanął przed drzwiami prowadzącymi do prosektorium; może zasypali tunel, żeby złapać go w pułapkę? Czy po drugiej stronie czekał na niego Irlandczyk z kilkoma ochroniarzami? Nałożył tłumik na lufę walthera. Oddychając głęboko, odczekał chwilę, a potem błyskawicznie pchnął drzwi i przykucnął, przyjmując obronną postawę, trzymając latarkę w lewej ręce i opierając o nią prawą, w której trzymał pistolet. Rozległa podziemna sala ziała pustką. Podwójne drzwi, w których przez szparę wpadała wcześniej smuga światła, były zablokowane; spychacz zasypał je tonami ziemi. Bond był w pułapce… Pobiegł do mniejszych pomieszczeń oddziału psychiatrycznego na północnym końcu piwnicy. W największym z nich – zapewne gabinecie lekarskim – były drzwi, ale zamknięte na klucz. Bond wycelował i stojąc z boku, pod bezpiecznym kątem, czterokrotnie strzelił z walthera w metalowy zamek, a następne cztery strzały posłał w zawiasy. Bezskutecznie. Ołowiane kule nawet w stalowych płaszczach nie naruszą stali. Przeładował broń i wsunął jak zwykle zużyty magazynek do lewej kieszeni. Przyglądał się zakratowanym okienkom, gdy usłyszał donośny głos, na którego dźwięk prawie podskoczył. – Attention! Opgelet! Groźba! Nebezpeci! Bond obrócił się na pięcie, szukając celu. Jednakże głos dochodził z głośnika na ścianie. – Attention! Opgelet! Groźba! Nebezpeci! To jest trzyminutowe ostrzeżenie! Ostatnie słowa nagrania powtórzono po holendersku, polsku i ukraińsku. Ostrzeżenie? – Natychmiastowa ewakuacja! Niebezpieczeństwo! Podłożono ładunki wybuchowe! Bond poświecił latarką po pomieszczeniu. Przewody! Nie dostarczały energii elektrycznej, lecz były podłączone do ładunków wybuchowych. Bond nie zauważył ich, ponieważ były przymocowane do stalowych dźwigarów wysoko nad ziemią. Cały budynek został przygotowany do wysadzenia. Trzy minuty… W świetle latarki ukazały się tuziny paczek z materiałem wybuchowym, ilość

wystarczająca, aby zamienić ściany tego budynku w pył, a Bonda w parę. Wszystkie wyjścia zostały zamknięte. Z bijącym jak szalone sercem i potem spływającym z czoła Bond schował latarkę i pistolet, po czym chwycił jedną z żelaznych krat w oknie. Szarpnął, ale nie zdołał jej wyrwać. W mętnym blasku sączącym się przez szybę rozejrzał się, a potem wspiął na najbliższy filar. Oderwał jeden z ładunków wybuchowych i zeskoczył na posadzkę. Sądząc po zapachu, kompozytowe ładunki sporządzono na bazie heksogenu. Nożem odciął duży kawałek, po czym przylepił go do klamki oraz zamka w drzwiach. To powinno wystarczyć, żeby wysadzić przeszkodę, nie zabijając przy tym siebie. Zrób to! Bond cofnął się o dwadzieścia kroków, wycelował i strzelił. Trafił prosto w ładunek. Tak jak się tego obawiał, nie stało się nic poza tym, że żółtoszary kawał śmiercionośnego plastiku z cichym plaśnięciem po prostu spadł na posadzkę. Plastik wybucha tylko w wyniku działania detonatora, a nie uderzenia, nawet przez kulę poruszającą się z prędkością ponad sześciuset metrów na sekundę. Mimo wszystko miał nadzieję, że ta substancja okaże się wyjątkiem. Głośniki zapowiedziały eksplozję za dwie minuty.

Bond spojrzał w górę na obscenicznie zwisający detonator, który wyciągnął z ładunku. Można go było odpalić tylko prądem elektrycznym. Elektryczność… Z głośników? Nie, ich napięcie było o wiele za małe, żeby zdetonować spłonkę. To samo dotyczyło baterii w latarce. Głos rozległ się znowu. Wybuch nastąpi za minutę. Bond wytarł spocone dłonie i odciągnął zamek pistoletu, wyrzucając nabój. Nożem oddzielił pocisk i odrzucił go. Następnie wcisnął wypełnioną prochem łuskę w kawał plastiku, który przykleił do drzwi. Cofnął się, starannie wycelował w maleńki krąg spłonki i wystrzelił. Kula trafiła w spłonkę, która zdetonowała proch. W rozbłysku ognia eksplozja rozbiła zamek na kawałki.

A także powaliła Bonda na posadzkę, w gradzie drzazg i chmurze dymu. Przez kilka sekund leżał ogłuszony, po czym podniósł się i chwiejnie podszedł do drzwi, które były otwarte, ale zaklinowane. Szpara miała zaledwie dwanaście centymetrów szerokości. Bond złapał za klamkę i zaczął powoli rozchylać ciężkie podwoje. – Attention! Opgelet! Groźba! Nebezpeci! 14 W samochodzie kempingowym Severan Hydt i Niall Dunne stali obok siebie, w napiętym oczekiwaniu obserwując dawny szpital wojskowy. Każdy – Hydt podejrzewał, że nawet zimny jak lód Dunne – lubi patrzeć na niszczenie budynku metodą kontrolowanego wybuchu. Ponieważ Janssen nie odebrał telefonu, Dunne, który słyszał wystrzał w budynku, powiedział Hydtowi, że jest pewny, iż ochroniarz Eric Janssen nie żyje. Kiedy zasypał wejścia do piwnicy, pobiegł z powrotem do wozu kempingowego i oznajmił, że zdetonuje umieszczone w budynku ładunki. Miały być odpalone nazajutrz, ale nie było żadnego powodu, żeby nie wysadzić budynku wcześniej. Dunne włączył skomputeryzowany mechanizm detonujący i wcisnął jednocześnie dwa czerwone guziki, rozpoczynając sekwencję odliczania. Przepisy bezpieczeństwa nakazywały poprzedzenie eksplozji trzyminutowym okresem wyczekiwania, podczas którego trzykrotnie nadawano ostrzeżenie wygłaszane w językach, którymi posługiwało się dziewięćdziesiąt procent robotników pracujących przy rozbiórce. Wyłączenie tego zabezpieczenia zajęłoby więcej czasu, lecz jeśli intruz nie został żywcem pogrzebany w tunelu, to utknął w kostnicy i w żaden sposób nie zdoła się stamtąd w porę wydostać. Gdyby jutro lub pojutrze ktoś przyszedł pytać o zaginionego, Hydt odpowiedziałby: „Oczywiście, sprawdzimy… Co? O mój Boże, nie mieliśmy pojęcia! Zrobiliśmy wszystko co trzeba, ogrodziliśmy teren i ustawiliśmy tablice. Jak mógł nie zauważyć ostrzeżeń? Przykro nam, ale nie możecie nas winić”. – Piętnaście sekund – rzekł Dunne. W ciszy Hydt niemo odliczał sekundy. Zegar na ścianie pokazał 0 i komputer wysłał umowny sygnał do detonatorów. W pierwszej chwili nie widzieli błysków eksplozji, gdyż inicjujące ładunki były umieszczone wewnątrz i nisko, żeby ściąć główne słupy nośne konstrukcji. Lecz po kilku sekundach zaczęły się przypominające migotanie fleszy paparazzich rozbłyski, którym towarzyszył huk zbliżony do wybuchów noworocznych petard, a później potężniejsze eksplozje.

Budynek się zatrząsł. Potem, jakby klękając i wystawiając kark pod katowski topór, szpital powoli przechylił się i runął, wzbijając chmurę kurzu i dymu, która błyskawicznie rozeszła się na wszystkie strony – Ludzie usłyszeli wybuch – powiedział po chwili Dunne. – Powinniśmy jechać.

Hydt jak urzeczony spoglądał na rumowisko… tak niepodobne do eleganckiej, choć podupadłej budowli, która stała tam przed chwilą. To, co było czymś, zmieniło się w nicość. – Severanie – nalegał Dunne. Hydt był podniecony. Pomyślał o Jessice Barnes, ojej białych włosach i bladej, gładkiej skórze. Nie wiedziała o Gehennie, więc nie przywiózł jej tu dzisiaj, a szkoda. No cóż, poprosi ją, żeby przyszła do jego gabinetu, a potem zawiezie do domu. Czuł przyjemne ciepło w brzuchu. Wspomnienie zwłok znalezionych rano przez pracowników Green Way i myśl o tym, co wydarzy się jutro, jeszcze powiększały jego podniecenie. Sto ofiar śmiertelnych… – Tak, tak. Severan Hydt wziął swoją walizeczkę i wyszedł na zewnątrz. Lecz nie od razu wsiadł do samochodu Audi A8. Odwrócił się, by jeszcze raz popatrzeć na chmurę kurzu i dymu unoszącą się nad wysadzonym budynkiem. Odnotował w pamięci, że ładunki zostały zręcznie rozmieszczone. Będzie musiał podziękować ekipie. Rozmieszczanie ładunków to prawdziwa sztuka. Chodzi o to, żeby nie wysadzić budynku, lecz zlikwidować to, co go podtrzymuje, pozwalając, aby natura – a w tym przypadku siła grawitacji – dokończyła dzieła. Co było, jak pomyślał teraz Hydt, metaforą jego własnej roli na Ziemi. 15 Wczesnym popołudniem czarno-białe smugi słońca i cienia przesuwały się po niskich rzędach buraków cukrowych na polu Fenland. James Bond leżał na plecach z szeroko rozrzuconymi rękami i nogami, jak dziecko, które robiło orła na śniegu i nie chce iść do domu. Otoczony przez morze zielonych liści znajdował się dziesięć metrów od gruzowiska, które pozostało po starym szpitalu… gruzowiska, która o mało nie stało się

jego grobowcem. Ogłuchł – choć miał nadzieję, że jedynie chwilowo – na skutek działania fali uderzeniowej wybuchającego plastiku. Zamknął oczy, chroniąc je przed rozbłyskiem i odłamkami, ale musiał użyć obu rąk, żeby otworzyć drzwi oddziału psychiatrycznego i utorować sobie drogę ucieczki na moment przed tym, zanim wybuchły główne ładunki i budynek zawalił się za jego plecami. Powoli podniósł głowę – buraki cukrowe w maju zapewniają dość nikłą osłonę – i rozejrzał się, wypatrując oznak zagrożenia. Nie znalazł ich. Ktokolwiek to zrobił – Irlandczyk, Noe czy jakiś ich wspólnik – nie szukał go. Zapewne byli przekonani, że zginął w gruzach. Głęboko oddychając, żeby oczyścić płuca z kurzu i kwaśnego dymu, Bond wstał i chwiejnie zszedł z pola. Wrócił do samochodu i opadł na fotel. Odnalazł butelkę z wodą, napił się, a potem nachylił i resztą przemył sobie oczy. Włączył potężny silnik i ucieszył się, że słyszy jego cichy pomruk, po czym opuścił March inną drogą, kierując się na wschód, aby nie napotkać nikogo związanego z rozbiórką szpitala. Wkrótce był na A1, wracając do Londynu, żeby odszyfrować tajemnicze dane o Incydencie Dwudziestym, które mogły się znajdować na spopielonych kawałkach papieru.

***

Około czwartej po południu Bond zajechał na parking ODG w podziemiach budynku. Myślał o prysznicu, ale doszedł do wniosku, że nie ma na to czasu. Umył twarz i ręce, zakleił przylepcem powierzchowne skaleczenie, które zawdzięczał spadającej cegle, a potem pospieszył do Philly. Wręczył jej kawałki taśmy klejącej. – Możesz dać je do zbadania? – Rany boskie, James, co się stało? Wyglądała na zaniepokojoną. Taktyczne spodnie i bluza ucierpiały najbardziej, ale kilka

nowych sińców już ukazywało swój wspaniały fiolet. – Krótkie spotkanie z buldożerem i porcją C cztery albo semteksu… nic mi nie jest. Dowiedz się wszystkiego, co możesz, o Wschodnim Przedsiębiorstwie DemontażowoZłomującym. I chciałbym wiedzieć, kto jest właścicielem bazy wojskowej wpobliżu March. Ministerstwo Obrony? A może już ją sprzedali? – Zajmę się tym. Bond wrócił do swojego biura i ledwie zdążył usiąść, gdy zadzwoniła do niego Mary Goodnight. – James. Ten człowiek jest na drugiej linii. Ton jej głosu jasno wskazywał, kim jest dzwoniący. Bond wdusił przycisk. – Percy. – Halo, James! – zabrzmiał oślizgły głos. – Właśnie wracam z Cambridge. Pomyślałem, że ty i ja powinniśmy pogawędzić. Zobaczyć, czy znaleźliśmy jakieś kawałki naszej łamigłówki. Ty i ja… Niezbyt zręczne sformułowanie jak na absolwenta Cambridge. – A jak tam twoja wycieczka? – Kiedy dotarłem na to miejsce, trochę się porozglądałem. Okazuje się, że ludzie z Porton Down prowadzą tam mały warsztacik. Natknąłem się na nich. Zupełnie przypadkowo. To rozbawiło Bonda. – Cóż, interesujące. Czy jest jakieś powiązanie pomiędzy biochemikami, Noem i Incydentem Dwudziestym? – Nie mam pojęcia. Kamery i książka gości nie zarejestrowały niczego niezwykłego. Jednakże kazałem sprawdzić wszystko mojemu asystentowi. – A pub?

– Kurczak w sosie curry był w porządku. Kelnerka nie pamięta, kto tak dawno temu zamówił zapiekankę oraz chleb z serem i piklami, ale raczej trudno tego po niej oczekiwać, prawda? A co u ciebie? Czy rozpracowałeś tę tajemniczą notatkę o drogerii i terminie dwa dni po idach marcowych? Bond był przygotowany na to pytanie. – Sprawdzałem pewną hipotezę. Pojechałem do March i na Boots Road. Natknąłem się na dawną bazę wojskową. Chwila ciszy. – Ach. – Mężczyzna z Wydziału Trzeciego zaśmiał się, choć ten dźwięk zdawał się pozbawiony wesołości. – Zatem błędnie zinterpretowałeś poszlakę, kiedy rozmawialiśmy. Czy ta niesławna data siedemnastego może przypadkiem oznaczać jutrzejszy dzień? Pomimo wszystko Osborne-Smith był bystry. – Możliwe. Kiedy tam dotarłem, bazę rozbierano – odparł Bond. Po chwili dodał wymijająco: – Obawiam się, że to zrodziło jeszcze więcej pytań. Technicy sprawdzają kilka śladów. Same drobiazgi. Przyślę ci ich raporty. – Dzięki. Przejrzę teraz wszystko, co się wiąże z dżihadem, afgańskie powiązania, wyniki SIGINT, rutynowe rzeczy. To zajmie mi trochę czasu. Dobrze. Bond nie mógł sobie życzyć niczego lepszego w kontaktach z zastępcą dyrektora do spraw operacyjnych. Niech facet się czymś zajmie… Rozłączyli się, po czym Bond zadzwonił do Billa Tannera i zawiadomił go o tym, co się zdarzyło w March. Postanowili na razie nic nie robić w sprawie człowieka, który zaatakował Bonda w dawnym szpitalu. Uznali, że w tej sytuacji lepiej zachować przykrywkę, niż liczyć na to, że dowiedzą się czegoś, badając zwłoki. Mary Goodnight zajrzała do gabinetu. – Philly dzwoniła, kiedy rozmawiałeś przez telefon. Dowiedziała się kilku rzeczy. Powiedziałam jej, żeby przyszła. – Sekretarka zmarszczyła brwi, zapatrzona w jedno z przyciemnionych okien pokoju. – Szkoda, prawda? Myślę o Philly. – O czym ty mówisz?

– Myślałam, że słyszałeś? Tim z nią zerwał. Zostawił ją kilka dni temu, a mieli już zarezerwowany termin w kościele i zaplanowała swój wieczór panieński – weekendowy wyjazd do Hiszpanii. Miałam jechać. Co ze mnie za obserwator? – pomyślał Bond. Właśnie tego brakowało na jej biurku na trzecim piętrze. Zdjęć narzeczonego. Zapewne pierścionek zaręczynowy też podzielił ich los. – Co się stało? – zapytał. – Zapewne było kilka powodów, tak bywa, prawda? Ostatnio nie układało im się dobrze, dochodziło do nieporozumień… kłótni o to, że ona jeździ za szybko i za dużo czasu spędza w pracy. Nie przyszła na uroczyste spotkanie całej rodziny u jego rodziców. Nagle Tim otrzymał propozycję objęcia stanowiska w Singapurze czy Malezji. I przyjął ją. Byli razem przez trzy lata, nie mylę się? – Przykro mi to słyszeć. Rozmowa zakończyła się z chwilą przybycia osoby będącej główną bohaterką dramatu. Nie zauważając napiętej atmosfery panującej w pokoju, Philly z uśmiechem przeszła obok Goodnight, wchodząc do gabinetu Bonda, gdzie zręcznie opadła na krzesło. Jej delikatne rysy jakby się ściągnęły, a w orzechowych oczach palił się błysk myśliwego, który znalazł świeży trop. Teraz była jeszcze piękniejsza. Wieczór panieński w Hiszpanii? Boże, Bond po prostu nie potrafił sobie tego wyobrazić, tak samo jak nie widział Philly taszczącej do domu dwie torby zakupów, żeby przygotować solidny posiłek dla męża o imieniu Tim oraz dwójki ich dzieci, Matildy i Archiego. Dość tego! – skarcił się w duchu i skupił na tym, co mówiła. – Nasi ludzie zdołali odczytać jeden spalony fragment. Znajdowały się na nim słowa „plan Gehenna”. A poniżej „piątek, 20 maja”. – Gehenna? Brzmi znajomo, ale nie potrafię tego skojarzyć. – To odnośnik do Biblii. Dowiem się więcej. Na razie sprawdziłam „plan Gehenna” w kryminalnych bazach danych agencji bezpieczeństwa. Nic nie znalazłam. – Co było na drugim skrawku papieru? – Ten był bardziej zniszczony. Nasze laboratorium zdołało odczytać słowa „warun” oraz „pięć milionów funtów”, ale reszta była nieczytelna. Posłali to do laboratorium kryminalistycznego Scotland Yardu, opatrzone klauzulą „ściśle tajne”. Dziś wieczorem odeślą.

– Domyślam się, że „warun” zapewne oznacza warunki umowy. Pięć milionów funtów to może być zapłata za przeprowadzenie ataku lub jakiejś innej akcji. A to sugeruje, że przyczyną są pieniądze, a nie pobudki polityczne czy ideowe. Skinęła głową. – Co do serbskiego powiązania: mój węgierski plan nie wypalił. Ci w Belgradzie naprawdę są na ciebie wściekli, James. Jednakże kazałam waszej Sekcji I zrobić ze mnie przedstawicielkę Unii Europejskiej, a konkretnie szefową Komisji do spraw Przestrzegania Bezpieczeństwa Transportu. – A cóż to za komisja, do diabła? – Wymyśliłam ją. Muszę się pochwalić, że całkiem nieźle naśladowałam szwa jcarskofrancuski akcent. Serbowie zrobią wszystko, żeby uszczęśliwić Unię Europejską, więc szybko przekażą mi wykaz niebezpiecznych substancji przewożonych tamtym pociągiem oraz szczegółowe dane o Karicu. Philly była prawdziwym skarbem. – Natomiast Wschodnie Przedsiębiorstwo Demontażowo-Złomujące ma główną siedzibę w Slough. Złożyli najtańszą ofertę na rozbiórkę dawnej bazy wojskowej pod March. – To publiczna spółka akcyjna z ograniczoną odpowiedzialnością? – Prywatna firma. Będąca własnością firmy holdingowej, również prywatnej: Green Way International. Jest dość duża i działa w kilku krajach. Wszystkie akcje są w posiadaniu jednego człowieka. Severana Hydta. – Naprawdę tak się nazywa? Roześmiała się. – Z początku zastanawiałam się, o co chodziło jego rodzicom. Wychodzi jednak na to, że zmienił urzędowo nazwisko po ukończeniu dwudziestu lat. – Jak nazywał się wcześniej? – Maarten Holt. – Zmienił Holt na Hydt – głośno myślał Bond. – Nie widzę w tym sensu, ale nie ma też w tym niczego niezwykłego, lecz zmienić Maarten na Severan? Wielkie nieba, po co?

Wzruszyła ramionami. – Green Way jest dużym przedsiębiorstwem zajmującym się zbiórką śmieci i recyklingiem. Na pewno widziałeś ich ciężarówki, tylko nie zwróciłeś na nie uwagi. Nie dowiedziałam się o nich wiele, ponieważ nie są publiczną spółką, a Hydt unika prasy. Artykuł w „Timesie” nazywa go drugim najbogatszym złomiarzem na świecie. Kilka lat temu „The Guardian” poświęcił mu duży artykuł o dość pochlebnej wymowie, ale zbył ich kilkoma ogólnikowymi stwierdzeniami. Dowiedziałam się, że urodził się jako Holender, przez pewien czas miał podwójne obywatelstwo, a teraz jest tylko Brytyjczykiem. Mowa ciała i błysk w oczach Philly zdradzały, że jeszcze nie powiedziała wszystkiego. – I? – zapytał Bond. Uśmiechnęła się. – Znalazłam w Internecie kilka wzmianek z czasów, kiedy był studentem uniwersytetu w Bristolu, gdzie… nawiasem mówiąc… nieźle sobie radził. – Wyjaśniła, że Hydt działał w uczelnianym klubie żeglarskim i był kapitanem łodzi na regatach. – Nie tylko się ścigał, ale nawet zbudował sobie jedną. W ten sposób zyskał sobie przydomek. – Jaki? – zapytał Bond, chociaż przeczuwał, że już to wie. – Noe. 16 Było już po wpół do szóstej. Ponieważ miało jeszcze upłynąć kilka godzin, zanim Philly otrzyma raporty, na które czekała, Bond zaproponował, żeby poszli razem na kolację. Zgodziła się, po czym wróciła do stacji roboczej, natomiast Bond sporządził i zaszyfrował e-mail do M i przesłał kopię Billowi Tannerowi, wyjaśniając, że Noe to Severan Hydt. Dołączył też uzyskane informacje oraz raport o tym, co się wydarzyło w March. Dodał także, iż atak związany z Incydentem Dwudziestym to może być „plan Gehenna”. Dalsze informacje niedługo. Otrzymał zwięzłą odpowiedź: 007 Zezwala się działać dalej. Oczekuje się właściwej współpracy z krajowymi organizacjami.

M No tak, carte grise. Bond opuścił gabinet, zjechał windą na drugie piętro i wszedł do rozległego pomieszczenia, w którym stało więcej komputerów niż w sklepie z elektroniką. Kilka osób ślęczało przy monitorach lub stacjach roboczych, jakie można znaleźć w uniwersyteckich laboratoriach chemicznych. Bond poszedł na koniec sali, do małego biura o przeszklonych ścianach, i zapukał w szybę. Sanu Hirani, szef Sekcji Q w ODG, był szczupłym mężczyzną około czterdziestki. Miał bladożółtą cerę i gęste czarne włosy, okalające twarz tak urodziwą, że godną amanta Bollywood. Błyskotliwy gracz w krykieta, miał dyplomy inżyniera chemika, elektronika i informatyka z najlepszych uczelni w Zjednoczonym Królestwie i Ameryce (nie udało mu się tylko zaszczepić jego sportowej pasji Amerykanom, którzy nie mogli ogarnąć subtelności krykieta ani znieść długości meczów testowych). Sekcja Q była działem wsparcia technicznego ODG i Hirani nadzorował tworzenie różnego rodzaju gadżetów, które wykorzystywano w tym fachu. Czarodzieje z Sekcji Q oraz działu Nauki i Technologii CIA nieustannie wymyślali nowinki sprzętowe i programowe, na przykład miniaturowe kamery, niezwykłą broń, kryjówki, urządzenia łącznościowe i śledzące – takie jak najnowszy wynalazek Hiraniego: superczuły wielokierunkowy mikrofon zamontowany w martwym owadzie. („Pluskwa w pluskwie”, skomentował ironicznie Bond, a twórca urządzenia odparł, że jest osiemnastą osobą, która tak żartuje, a ponadto to jest mucha, a nie pluskwa). Ponieważ raison d’etre ODG były działania operacyjne, praca Hiraniego w znacznej części polegała na dostarczaniu odpowiednich lunet, lornetek, odzieży maskującej, urządzeń łącznościowych, specjalistycznego uzbrojenia i sprzętu wykrywającego podsłuchy. W tej dziedzinie był jak bibliotekarz, który pilnuje, żeby kwitowano wypożyczane książki i oddawano je w terminie. Jednakże szczególnym talentem Hiraniego były zdolności wynalazcze i umiejętność improwizowania, które pozwalały mu tworzyć takie urządzenia jak iQPhone. ODG był właścicielem kilkudziesięciu patentów na jego wynalazki. Kiedy Bond lub inni agenci Wydziału O mieli jakieś problemy podczas akcji w terenie, o dowolnej porze dnia lub nocy dzwonili do Hiraniego, a on znajdował rozwiązanie. A potem jego ludzie konstruowali coś w laboratorium i natychmiast wysyłali w bagażu dyplomatycznym. Najczęściej jednak czas odgrywał decydującą rolę i Hirani zlecał jednemu ze swych licznych i zręcznych wynalazców i konstruktorów rozsianych po

całym świecie stworzenie lub zmodyfikowanie potrzebnego urządzenia na miejscu. – James. – Uścisnęli sobie dłonie. – Słyszałem, że przydzielili ci Incydent Dwudziesty. – Na to wygląda. Bond usiadł, zauważając leżącą na biurku Hiraniego książkę zatytułowaną: Tajna wojna Charlesa Frasera-Smitha. Było to jedno z jego ulubionych dzieł o historii szpiegowskich gadżetów. – Czy zagrożenie jest poważne? – Dosyć – lakonicznie odrzekł Bond, nie dzieląc się z nim informacją, że już dwukrotnie o mało nie został zabity w trakcie wykonywania zadania, którym zajmował się od niecałych czterdziestu ośmiu godzin. Siedzący pod oprawionymi w ramki zdjęciami pierwszych komputerów IBM i hinduskich mistrzów krykieta Hirani zapytał: – Czego potrzebujesz? Bond zniżył głos, aby nie usłyszała go najbliżej siedząca osoba, którą była młoda kobieta zapatrzona w monitor komputerowy. – Czy masz aparaty podsłuchowe, które może podłożyć jeden człowiek? Nie zdołam podłączyć się do komputera obiektu ani do jego telefonu, ale może uda mi się umieścić jakieś urządzenie w jego biurze, samochodzie lub domu. Jednorazowe. Zapewne nie będę mógł go później odzyskać. – Ach tak… – Błyszczące oczy Hiraniego trochę spochmurniały. – Jakiś problem, Sanu? – No cóż. Muszę ci powiedzieć, James, że niecałe dziesięć minut temu miałem telefon z góry. – Od Billa Tannera? – Nie. Piętro wyżej. M. Do licha, pomyślał Bond. Już wiedział, do czego to zmierza. – Powiedział, że gdyby ktoś z Wydziału O zażyczył sobie urządzenia podsłuchowego, mam go natychmiast zawiadomić. Dziwny zbieg okoliczności. – Istotnie – kwaśno przytaknął Bond.

– A zatem – rzekł Hirani ze znaczącym uśmiechem – mam mu powiedzieć, że jest ktoś, kto chce pobrać urządzenie do podsłuchu? – Może wstrzymaj się z tym chwilę. – No cóż, zastanówmy się – podjął znów z błyskiem w oku. – Mam tu kilka naprawdę cudownych drobiazgów, z których mógłbyś sobie jakiś wybrać. – Nadawał jak sprzedawca samochodów. – Mikrofon zasilany przez indukcję. Wystarczy umieścić go w pobliżu przewodu elektrycznego, a nie będzie potrzebował akumulatora. Wyłapie dźwięk z siedemnastu metrów i znormalizuje siłę głosu, tak więc nie będzie zniekształceń. Och, i druga rzecz, która okazała się ogromnym sukcesem, to moneta dwufuntowa z dziewięćdziesiątego czwartego roku, upamiętniająca trzechsetną rocznicę powstania Bank of England. Jest stosunkowo rzadka, tak więc cel zwykle zatrzymuje ją sobie na szczęście, ale nie tak rzadka, żeby ją sprzedał. Bateria wytrzymuje cztery miesiące. Bond westchnął. Te niedostępne urządzenia wydawały się idealne. Podziękował Hiraniemu i powiedział, że będzie z nim w kontakcie. Wrócił do swojego biura, gdzie jeszcze urzędowała Mary Goodnight. Nie widział powodu, żeby miała tam dłużej siedzieć. – Zmykaj do domu. Dobranoc, Goodnight. Zerknęła na jego świeże obrażenia i opanowała chęć poniańczenia go, wiedząc z doświadczenia, że Bond odrzuci tę propozycję. Zadowoliła się jedynie zdaniem: „To na razie, James”, po czym wzięła torebkę i płaszcz.

Bond usiadł i nagle zdał sobie sprawę z tego, że śmierdzi potem, a pod paznokciami ma obwódki ceglanego pyłu. Zapragnął wrócić do domu i wziąć prysznic. I wypić pierwszego tego dnia drinka. Najpierw jednak musiał coś wyjaśnić. Obrócił się do ekranu i wszedł do głównej bazy danych Golden Wire, w której znalazł informacje o tym, gdzie znajduje się firma i dom Severana Hydta. Okazało się, że milioner mieszka w ubogiej części wschodniego Londynu, znanej jako Canning Town. Główny zakład Green Way był nad Tamizą w pobliżu Rainham, tuż przy Wildspace Conservation Park. Bond zerknął na mapy satelitarne domu Hydta i przedsiębiorstwa Green Way. Założenie podsłuchu temu człowiekowi było sprawą najwyższej wagi. Jednakże w żaden sposób nie mógł zrobić tego legalnie bez pomocy Osborne’a-Smitha i Sekcji A MI-5, a gdy tylko Osborne pozna tożsamość Hydta, natychmiast zechce „zatrzymać” jego i Irlandczyka. Bond ponownie rozważył

ryzyko. Jak dalece realne było przypuszczenie, że kiedy ci dwaj zostaną zgarnięci, inni konspiratorzy przyspieszą akcję lub znikną, żeby uderzyć ponownie za miesiąc lub za rok? James Bond wiedział, że zło potrafi być cierpliwe. Podsłuchiwać czy nie? Zastanawiał się. Po chwili wahania niechętnie podniósł słuchawkę telefonu. 17 O wpół do siódmej Bond wprowadził tyłem samochód do garażu przy swoim mieszkaniu i postawił go obok zielonego jak trawa jaguara. Wszedł po schodach na pierwsze piętro, otworzył drzwi, rozbroił alarm i sprawdził na autonomicznym klatkowym rejestratorze wideo, że pod jego nieobecność w mieszkaniu była tylko gospodyni May. (Z lekkim zakłopotaniem wyjaśnił jej, kiedy zaczęła u niego pracować, że kamera to wymóg rządowego pracodawcy; mieszkanie musi być monitorowane, kiedy go nie ma, nawet jeśli ona sprząta. „Biorąc pod uwagę to, co musi pan robić dla kraju, jako patriotka nie mam nic przeciwko temu”, odparła dzielna kobieta z szacunkiem zarezerwowanym tylko dla niego). Sprawdził wiadomości na automatycznej sekretarce. Była tylko jedna, od przyjaciela mieszkającego w Mayfair, Fouada Kharaza, sprytnego i odważnego Jordańczyka, który prowadził rozmaite interesy, głównie związane ze środkami transportu: samochodami, samolotami i najbardziej zdumiewającymi jachtami, jakie Bond widział w swoim życiu. Kharaz i on byli członkami klubu Commodore przy Berkeley Square. W przeciwieństwie do wielu takich klubów w Londynie, w których członkostwo można uzyskać w ciągu dwudziestu czterech godzin za pięćset funtów, Commodore był ekskluzywną instytucją i można było do niego wstąpić jedynie po cierpliwym oczekiwaniu na zakończenie procedury sprawdzania kandydata. Od członków oczekiwano surowego przestrzegania wielu reguł, również w kwestii ubioru, oraz nienagannych manier przy stole. Klub szczycił się także doskonałą kuchnią i piwniczką. Kharaz zadzwonił, żeby zaprosić Bonda na kolację. – Mam problem, James. Odziedziczyłem dwie piękne kobiety z Saint Tropez. Jak do tego doszło, to za długa i zbyt delikatna historia, żeby zostawiać ją na automatycznej sekretarce. Jednakże nie mogę być dostatecznie czarujący dla nich obu. Pomożesz mi? Bond z uśmiechem oddzwonił do niego i powiedział, że ma już inne zobowiązania.

Przełożyli spotkanie na inny termin. Wreszcie wziął swój rytualny prysznic – najpierw gorący, a potem prawie lodowaty – i pospiesznie się wysuszył. Przesunął palcami po policzkach i brodzie, ale zwyciężyła wieloletnia niechęć do golenia się dwa razy dziennie. Nawet skarcił się w myślach: Dlaczego w ogóle brałeś to pod uwagę? Philly Maidenstone jest śliczna, mądra i jeździ na piekielnie szybkim motorze, ale jest koleżanką z pracy. To wszystko. Mimo woli stanął mu przed oczami opięty kombinezon z czarnej skóry. Okryty płaszczem kąpielowym Bond poszedł do kuchni i napełnił sobie szklaneczkę na wysokość dwóch palców burbonem marki Basil Hayden, wrzucił do niego kostkę lodu i wypił połowę, rozkoszując się ostrym orzechowym smakiem. Pierwszy łyk był niezmiennie najlepszy, szczególnie w takim dniu jak dzisiejszy – po męczącym wypadzie na terytorium wroga i przed wieczorem z piękną kobietą… Znów przyłapał się na zdrożnych myślach. Dość. Usiadł w starym fotelu ze skórzanym obiciem, w oszczędnie umeblowanym salonie. Większość przedmiotów należała do jego rodziców. Odziedziczył je po ich śmierci i przez pewien czas przechowywał w magazynie w pobliżu domu ciotki w Kent. Dokupił kilka rzeczy: lampy, biurko, fotele oraz wieżę stereo Bose, niestety, rzadko jej używał. Na półce nad kominkiem stały oprawione w srebrne ramki fotografie jego rodziców i dziadków – ze strony ojca szkockich, a ze strony matki szwajcarskich. Na kilku widniała ciotka Charmian z młodym Bondem w hrabstwie Kent. Na ścianach wisiały inne fotografie, zrobione przez jego matkę, która była fotoreporterką. Przeważnie czarno-białe, ukazywały rozmaite obrazy: polityczne zgromadzenia, spotkania związków zawodowych, zawody sportowe, panoramiczne ujęcia egzotycznych krajobrazów. Na środku półki nad kominkiem stało dziwne ob jet d’art. Był to nabój. Nie miał nic wspólnego z pracą Bonda jako agenta Sekcji 00 Wydziału O w ODG. Pochodził z innego miejsca i czasu. Bond podszedł do kominka i parę razy obrócił solidny nabój w dłoni, w końcu odstawił go na miejsce i wrócił na fotel. Chociaż usiłował sobie wmówić, że jego stosunki z Philly… że jego kontakty z agentką Maidenstone mają czysto profesjonalny charakter, nie mógł przestać myśleć o niej jako o kobiecie. W dodatku już niezaręczonej.

Bond musiał przyznać, że czuje do Philly coś więcej niż pociąg fizyczny. Teraz zadał sobie pytanie, które pojawiało się już czasem, aczkolwiek rzadko, w kontaktach z innymi kobietami: Czy może ich połączyć jakieś głębsze uczucie? Życie uczuciowe Bonda było bardziej skomplikowane niż większości mężczyzn. W pewnym stopniu przeszkodami stojącymi na drodze do trwałego związku były jego częste podróże, specyfika pracy i nieustannie towarzyszące mu niebezpieczeństwo. Ale fundamentalnym problemem była konieczność zachowania w tajemnicy swojej tożsamości oraz, co jeszcze istotniejsze, charakteru obowiązków w Sekcji 00, uważanych przez niektóre, a może nawet przez większość kobiet, za niesmaczne, jeśli nie odstręczające. Wiedział, że w pewnej chwili będzie musiał wyznać choć część tej prawdy kobiecie, która stanie się kimś więcej niż tylko przelotną miłostką. Nie da się długo utrzymać tajemnicy przed bliską osobą. Ludzie są bystrzejsi i bardziej spostrzegawczy, niż nam się wydaje, a między kochankami sekrety pozostają tajemnicą, tylko jeśli ta druga osoba na to pozwoli. Wiarygodne zaprzeczenie może działa w Whitehall, ale nie między kochankami. Z Philly Maidenstone nie miałby takiego problemu. Nie musiałby wyznawać prawdy o swojej profesji przy kolacji ani rano w zmiętej pościeli; znała jego życiorys i wyczyny – znała je doskonale. I zaproponowała restaurację w pobliżu jej mieszkania. Jaka wiadomość kryła się w tym wyborze? James Bond spojrzał na zegarek. Czas się ubrać i spróbować rozszyfrować ten kod. 18 O ósmej piętnaście Bond wysiadł z taksówki przed Antoine’s w Bloomsbury i natychmiast zaaprobował wybór Philly. Nie znosił zatłoczonych, zgiełkliwych restauracji i barów i nieraz wychodził z renomowanych lokali, gdy poziom decybeli okazywał się zbyt irytujący. Kiedyś zażartował, że takie miejsca wywołują przesyt. W Antoine’s panowała cisza i przyjemny półmrok. Na końcu sali widać było imponujący wybór win, a na ścianach wisiały stonowane dziewiętnastowieczne portrety. Bond poprosił o zaciszne miejsce w pobliżu stojaka z winami. Zapadł w miękką skórzaną tapicerkę, jak zawsze twarzą do drzwi, i rozejrzał się po sali. Ludzie interesu i miejscowi, pomyślał. – Coś do picia? – zapytał kelner, miły mężczyzna po trzydziestce, z ogoloną głową

i kolczykami w uszach. Bond wybrał koktajl. – Proszę crown royal z lodem, podwójną. Do tego pół miarki triple sec, dwie krople angostury i kawałek skórki pomarańczowej, nie plasterek. – Tak, proszę pana. Interesujący drink. – Oparty na starych tradycyjnych składnikach. Sam go wymyśliłem. – Czy ma jakąś nazwę? – Jeszcze nie – odparł Bond. – Szukam właściwej. Po chwili przyniesiono mu drinka i pociągnął łyk – koktajl był doskonały i Bond powiedział to kelnerowi. Właśnie odstawiał kieliszek, gdy zobaczył wchodzącą do lokalu i promiennie uśmiechniętą Philly. Miał wrażenie, że na jego widok przyspieszyła kroku. Miała na sobie dopasowane czarne dżinsy, brązową skórzaną kurtkę, a pod nią opięty ciemnozielony sweterek w kolorze jego jaguara. Podniósł się, gdy dołączyła do niego i usiadła obok, a nie naprzeciwko. W ręku trzymała dyplomatkę. – Wszystko w porządku? – zapytała. Niemal spodziewał się czegoś bardziej osobistego niż to swobodne powitanie. Zaraz jednak zadał sobie surowo pytanie: Dlaczego? Ledwie zdążyła zdjąć kurtkę, a już zwróciła uwagę kelnera, który powitał ją uśmiechem. – Ophelia.

– Aaronie. Poproszę o kieliszek mozelskiego rieslinga. – Już podaję. Aaron przyniósł wino, a Bond powiedział, że złożą zamówienie za chwilę. Wznieśli kieliszki, ale nie stuknęli się nimi. – Najpierw Hydt – mruknął Bond, przysuwając się do niej. – Powiedz mi coś o nim.

– Sprawdziłam w Wydziale Operacji Specjalnych Scotland Yardu, w Szóstce, Interpolu, NCIC11 i CIA w Ameryce oraz holenderskiej AVID. Dyskretnie popytałam także w Piątce. – Najwyraźniej wyczuła napięcie między Bondem a Osborne’em-Smithem. – Niekarany. Nie figuruje na listach obserwowanych. Bardziej torys niż laburzysta, ale niezbyt interesuje się polityką. Nie należy do żadnego Kościoła. Dobrze traktuje swoich pracowników. żadnych kłopotów ze związkami. Nie ma problemów z izbą skarbową, kontrolą sanitarną czy inspekcją pracy. Wydaje się po prostu bogatym biznesmenem. Bardzo bogatym. Jego jedyne zajęcie to zbieranie i przetwarzanie odpadów. Złomiarz… – Ma pięćdziesiąt sześć lat, nigdy nie był żonaty. Rodzice… oboje Holendrzy… już nie żyją. Jego ojciec miał trochę pieniędzy i często podróżował w interesach. Hydt urodził się w Amsterdamie, a potem w wieku dwunastu lat przyjechał i zamieszkał tutaj z matką. Przeszła załamanie nerwowe, więc wychowywała go głównie gospodyni, która przyjechała tu z nimi z Holandii. Potem jego ojciec stracił większość pieniędzy i znikł z życia syna. Ponieważ nie otrzymywała zapłaty, gospodyni zawiadomiła opiekę społeczną i zniknęła… po ośmiu latach zajmowania się chłopcem. – Philly ze współczuciem pokręciła głową. – Miał wtedy czternaście lat. W wieku piętnastu lat zaczął pracować jako śmieciarz. Potem znikł ze sceny i pojawił się dopiero, kiedy miał ponad dwadzieścia lat. Założył Green Way w chwili, gdy recykling stał się modny. – Co się stało? Dostał jakiś spadek? – Nie. To zagadkowa sprawa. O ile mi wiadomo, to zaczął bez grosza przy duszy. Kiedy był starszy, ukończył studia. Studiował historię starożytną i archeologię. – A Green Way? – Zajmuje się wywożeniem śmieci, opróżnianiem pojemników, usuwaniem odpadów konstrukcyjnych z placów budów, zbiórką złomu, pracami rozbiórkowymi, niszczeniem dokumentów, utylizacją niebezpiecznych substancji. Według czasopism branżowych zakłada wysypiska śmieci i centra recyklingu w kilkunastu różnych krajach. – Wyjęła broszurę reklamową firmy. Bond zmarszczył brwi, patrząc na znak firmowy. Wyglądał jak zielony sztylet leżący na boku. – To nie jest nóż – z uśmiechem wyjaśniła Philly. – Też tak myślałam. To liść. Globalne ocieplenie, skażenie i tania energia to aktualnie ukochane tematy obrońców środowiska. Jednakże szybko rośnie zainteresowanie utylizacją i recyklingiem odpadów. A w tej dziedzinie Green Way jest jednym z wielkich innowatorów.

– Jakieś serbskie powiązania? – Ma większość akcji niewielkiego przedsiębiorstwa oczyszczania w Belgradzie. Lecz tak jak wszyscy jego pracownicy, nie ma na koncie żadnych przestępstw. – Nie mogę go rozgryźć – rzekł Bond. –Nie interesuje się polityką, nie ma terrorystycznych powiązań. Wygląda to tak, jakby wynajęto go do zaaranżowania tego piątkowego ataku. A przecież on nie potrzebuje pieniędzy. – Pociągnął łyk koktajlu. – No dobrze, pani detektyw inspektor Maidenstone, proszę powiedzieć mi coś o dowodach… tych spopielonych skrawkach z March. Odczytano z nich słowa „plan Gehenna” oraz „piątek, dwudziesty maja”. Czy kryminalistyka Scotland Yardu znalazła coś jeszcze? Zniżyła głos, co oznaczało, że musiał nachylić się do niej. Pachniała przyjemnie, ale nie mógł rozpoznać zapachu. Jej kaszmirowy sweterek otarł się o grzbiet jego dłoni. – Owszem. Uważają, że pozostałe słowa były następujące: „Kurs potwierdzony. Promień wybuchu musi mieć minimum trzydzieści pięć metrów. Optymalna pora to dziesiąta trzydzieści”. – Zatem chodzi o jakiś rodzaj ładunku wybuchowego. Piątek, dziesiąta trzydzieści… wieczorem, sądząc po pierwszej przechwyconej wiadomości. Natomiast „kurs” sugeruje, że chodzi o statek lub samolot. – A co do skrawków metalu, które znalazłeś. To stop tytanu i stali. Unikatowy. Nikt w laboratorium nigdy nie widział czegoś takiego. Te kawałki to strużyny. Metal był obrabiany dzień lub dwa temu. Czy właśnie tym zajmowali się ludzie Hydta w piwnicy dawnego szpitala? Konstruowali jakąś broń z tego metalu? Wprawdzie budynek był własnością Ministerstwa Obrony, ale wojsko nie używało go od trzech lat.

Kiedy pociągnęła łyk wina, zerknął na jej piękny profil, od czoła aż po brodę i na piersi. – Co do Serbów – dodała Philly – to niemal zagroziłam im przymusową wymianą dinarów na euro, jeśli mi nie pomogą. No i wywiązali się z obietnicy. Ten wspólnik Irlandczyka, Aldo Karic, był dyspozytorem przewozów towarowych na kolei. – I wiedział, który pociąg przewozi niebezpieczną substancję. – Tak. – Zmarszczyła brwi. – Skoro o tym mowa, James. To dziwne. Ta substancja była bardzo toksyczna. Izocyjanian metylu, MIC. To ten związek zabił ludzi w Bhopalu.

– Boże. – Ale spójrz, tu jest wykaz wszystkiego, co przewoził tamten pociąg. – Pokazała przetłumaczoną na angielski listę. – Pojemniki na chemikalia są praktycznie kuloodporne. Możesz zrzucić taki z samolotu, a nie powinien się rozbić. Bond był zdziwiony. – Zatem katastrofa pociągu nie spowodowałaby skażenia rzeki. – Rozszczelnienie jest bardzo mało prawdopodobne. Ijeszcze jedno: wagon z chemikaliami wiózł zaledwie około trzystu kilogramów MIC. To naprawdę niebezpieczna substancja, ale w Bhopalu uwolniło się jej czterdzieści dwa tysiące ton. Nawet gdyby w Serbii rozbiło się kilka beczek, szkody byłyby minimalne. Co w takim razie mogło interesować Irlandczyka? Bond spojrzał na wykaz. Poza chemikaliami ładunek był nieszkodliwy: bojlery, części samochodowe, oleje samochodowe, złom, dźwigary, belki… Żadnej broni, nietrwałych substancji chemicznych czy innych niebezpiecznych materiałów. Może ten incydent był skomplikowanym planem mającym na celu zamordowanie maszynisty lub kogoś mieszkającego u stóp wzgórza, poniżej restauracji. Może Irlandczyk chciał, aby śmierć tej osoby wyglądała na nieszczęśliwy wypadek? Dopóki nie odkryją, co jest celem Noego, nie poznają odpowiedzi na to pytanie. Bond mógł tylko mieć nadzieję, że obserwacja, którą niechętnie zlecił tego wieczoru, przyniesie rezultaty. – Jeszcze coś o Gehennie? – zapytał. – Piekło. – Słucham? Uśmiechnęła się. – Gehenna jest pierwowzorem judeochrześcijańskiej koncepcji piekła. To słowo pochodzi od Gehinnom, czyli Doliny Hinnom w Jerozolimie. Niektórzy uważają, że przed wiekami było to miejsce, gdzie palono śmieci, albowiem naturalne złoża gazu w skałach podtrzymywały niegasnące ogniska. W Biblii gehenna oznacza miejsce, gdzie zostaną ukarani grzesznicy i niedowiarkowie. Jedyną niedawną wzmiankę… jeśli uznać, że sto pięćdziesiąt lat temu to niedawno… znajdujemy w wierszu Rudyarda Kiplinga. – Poszukała w pamięci i zacytowała: –

„Czy przechodzi Gehennę, czy na tron wstępuje, najszybciej podąża, kto sam podróżuje”. Spodobał mu się ten cytat i powtórzył go w myślach. – Przejdźmy do drugiego zlecenia, Stalowego Naboju. Spokojnie, nakazał sobie Bond. Nonszalancko uniósł brew. – Nie udało mi się znaleźć żadnego powiązania między planem Gehenna a Stalowym Nabojem – powiedziała Philly. – Oczywiście. Nie sądzę, żeby istniał między nimi jakiś związek. Chodzi o coś innego, z czasów zanim dołączyłem do ODG. Orzechowe oczy bacznie przyglądały się jego twarzy, na moment zatrzymując się na bliźnie. – Pracowałeś w Wywiadzie Ministerstwa Obrony, prawda? A przedtem służyłeś w marynarce i byłeś w Afganistanie. – Zgadza się. – Afganistan… Rosjanie byli tam, zanim my i Amerykanie postanowiliśmy wpaść na herbatkę. Czy to ma coś wspólnego z zadaniami, jakie tam wykonywałeś? – Bardzo możliwe. Nie jestem pewien. Philly zrozumiała, że zadaje pytania, na które on być może nie chce odpowiadać. – Zdobyłam oryginalny plik zhakowany przez Sekcję R i przejrzałam metadane. Odesłały mnie do innych źródeł i odkryłam, że Stalowy Nabój to kryptonim zamachu zatwierdzonego na wysokim szczeblu. Do tego odnosiły się słowa „ofiary śmiertelne”. Nie zdołałam ustalić, czy to dane KGB czy SVR, tak więc nie znamy jeszcze daty. W 1991 KGB, osławiona sowiecka służba bezpieczeństwa i wywiadu, została podzielona na rosyjską FSB, działającą w kraju, oraz SVR, działającą za granicą. Eksperci obserwujący świat organizacji szpiegowskich zgodnie uważali, że ta zmiana miała jedynie kosmetyczny charakter. Bond się zastanowił.

– Zamach mający konkretny cel.

– Zgadza się. I jeden z naszych agentów. pracujący dla Szóstki… był w to jakoś zamieszany, ale jeszcze nie wiem, kto i w jaki sposób. Może śledził rosyjskiego agenta. Może chciał go zwerbować i prowadzić jako podwójnego agenta. A może sam był celem. Wkrótce dowiem się więcej, bo uruchomiłam moje dojścia. Uświadomił sobie, że wbija wzrok w obrus, marszcząc brwi. Pospiesznie posłał jej uśmiech. – Doskonale, Philly. Dziękuję. Wpisał do swojej komórki najważniejsze fakty o Hydcie, Incydencie Dwudziestym i Green Way International, podane mu przez Philly, pomijając informacje o Stalowym Naboju. Wysłał ten raport do M i Billa Tannera. – Dobrze – powiedział. – Teraz czas się posilić po ciężkiej pracy. Najpierw wino. Czerwone czy białe? – Jestem dziewczyną, która nie przestrzega zasad – oznajmiła Philly i dodała po chwili milczenia, którą Bond uznał za prowokującą: – Potrafię zamówić wytrawne czerwone… margaux lub st julien… do średnio delikatnej ryby, jaką jest sola. Albo pinot gris, albo albarifio do soczystego steku. Chcę przez to powiedzieć, że cokolwiek zamówisz, James, mnie to pasuje. Posmarowała kawałek bułeczki masłem i zjadła ją z wyraźną przyjemnością, po czym podniosła menu i przejrzała je jak mała dziewczynka, zastanawiająca się, który prezent gwiazdkowy otworzyć najpierw. Bond był oczarowany. Po chwili wyrósł przy nich kelner. – Ty pierwszy – zwróciła się Philly do Bonda. – Ja muszę się jeszcze chwilę zastanowić. – Zacznę od pasztetu. A potem proszę o pieczonego turbota. Philly zamówiła sałatkę z rukoli i gruszek z parmezanem, a do tego gotowanego homara z fasolką szparagową i młodymi ziemniakami. Bond wybrał butelkę niebeczkowanego chardonnay z doliny Napa w Kalifornii. – Dobrze – powiedziała. – Amerykanie mają najlepsze winogrona chardonnay poza Burgundią, ale powinni zebrać się na odwagę i pozbyć kilku beczkowanych gatunków. Bond był tego samego zdania.

Przyniesiono wino, a potem potrawy, które okazały się wspaniałe. Bond skomplementował wybór restauracji.

Rozpoczęli swobodną rozmowę. Pytała o jego życie w Londynie, ostatnie podróże i o to, gdzie się wychował. Instynktownie podał jej tylko ogólnikowe informacje, które i tak były powszechnie znane – o śmierci rodziców, dzieciństwie spędzonym u ciotki Charmian w Pett Bottom w hrabstwie Kent, swoim krótkim pobycie w Eton, a następnie w szkole, do której kiedyś uczęszczał jego ojciec, Fettes w Edynburgu. – Tak, słyszałam, że miałeś jakieś kłopoty w Eton… chodziło o panienkę? – Po tych słowach też zrobiła kpiącą przerwę. Potem się uśmiechnęła. – Słyszałam oficjalną wersję, trochę skandaliczną. Ale krążyły również plotki. Mówiono, że broniłeś honoru tej dziewczyny. – Sądzę, że w tej kwestii muszę zachować milczenie – rzekł z uśmiechem. – Powołam się na deklarację o zachowaniu tajemnicy. Niepaństwowej. – Cóż, jeśli to prawda, to zacząłeś odgrywać błędnego rycerza w młodym wieku. – Zdaje się, że akurat przeczytałem Pana Gawena i Zielonego Rycerza – powiedział Bond. – Mimo woli zanotował w pamięci, że niewątpliwie zainteresowała się jego życiorysem. Zapytał o jej dzieciństwo. Philly powiedziała mu, że dorastała w Devon, w szkole z internatem w Cambridgeshire – gdzie jako nastolatka została wolontariuszką w organizacji obrońców praw człowieka – a potem studiowała prawo w Londynie. Uwielbiała podróże i dużo powiadała o swoich urlopach. Najbardziej ożywiała się, mówiąc o motocyklu BSA i drugiej namiętności, jaką było narciarstwo. Interesujące, pomyślał Bond. To też nas łączy. Ich spojrzenia spotkały się na długie pięć sekund. Bond poczuł znajomy, elektryzujący dreszcz. Jego kolano dotknęło jej kolana, częściowo przypadkiem, a częściowo nie. Przygładziła dłonią długie rude włosy. Przetarła oczy czubkami palców. – Muszę przyznać, że to był wspaniały pomysł – odezwała się, znów patrząc na Bonda. – Mówię o obiedzie. Zdecydowanie potrzebowałam… – Zamilkła, z oczami roziskrzonymi rozbawieniem, jakby nie mogła lub nie chciała tego wyjaśniać. – Nie jestem pewna, czy chcę już

zakończyć ten wieczór. Posłuchaj, jest dopiero wpół do jedenastej. Bond się pochylił. Ich ręce się spotkały – i tym razem nie odsunęły. – Mam ochotę na poobiedniego drinka. Ale nie wiem, co tutaj serwują – powiedziała Philly. Wypowiadając te słowa, właściwie mówiła mu, że w swoim mieszkaniu niedaleko ma porto lub brandy, a także kanapę i muzykę, i bardzo możliwe, że coś więcej… Zasady gry… Teraz powinien powiedzieć: „Ja też chętnie napiłbym się czegoś. Chociaż może nie tu”. Bond zwrócił uwagę na pewien bardzo drobny szczegół. Palcem wskazującym i kciukiem prawej ręki Philly delikatnie pocierała serdeczny palec lewej dłoni. Dostrzegł lekką bladą obwódkę w miejscu nieopalonym podczas niedawnego urlopu, wtedy zasłoniętym pierścionkiem zaręczynowym Tima. Promienne złotozielone oczy wciąż wpatrywały się w Bonda, a uśmiech nie przygasł. Bond wiedział, że mogliby uregulować rachunek i wyjść, a ona wzięłaby go pod rękę i zaprowadziła do swojego mieszkania. Wiedział, że kontynuowaliby tę wesołą rozmowę. I kochaliby się namiętnie – był tego pewien, świadczył o tym jej roziskrzony wzrok i zmysłowy głos, apetyt, z jakim pochłonęła swoją kolację, jej strój i sposób, w jaki go nosiła. I jej śmiech. A jednak wiedział także, że to nie byłoby dobre. Nie teraz. Kiedy zdjęła i oddała pierścionek, wraz z nim oddała kawałek swojego serca. Nie wątpił, że była na dobrej drodze do całkowitego wyzdrowienia – kobieta szalejąca na motocyklu BSA po drogach Park District szybko się podniesie po ciosie. Bond zdecydował, że lepiej poczekać. Jeśli Ophelia Maidenstone była kobietą, którą mógł wpuścić do swojego życia, to nic się nie zmieni za miesiąc czy dwa. – Zdaje się – powiedział – że w spisie drinków widziałem armaniak, który mnie zaintrygował. Chciałbym go skosztować. I zrozumiał, że podjął słuszną decyzję, gdy jej twarz złagodniała, a ulga i wdzięczność przeważyły nad rozczarowaniem – chociaż tylko o włos. Uścisnęła mu ramię i usiadła. – Zamów za mnie, James. Jestem pewna, że wiesz, co lubię.

Wtorek ŚMIERĆ W PIASKU 19 James Bond przebudził się ze snu, którego nie mógł sobie przypomnieć, ale który pozostawił go zlanego potem i z mocno bijącym sercem – głośniej od hałaśliwie dzwoniącego telefonu. Zegar na nocnym stoliku pokazywał piątą zero jeden. Złapał komórkę i spojrzał na wyświetlacz, mruganiem przepędzając senność. Niech go Bozia ma w swej opiece, pomyślał. Wcisnął klawisz połączenia. – Bonjour, mon ami. – Et toi aussi! – usłyszał basowy, chrapliwy głos. – Nasza rozmowa jest szyfrowana, prawda? – Oui. Tak, oczywiście. – Co robiliśmy w czasach, zanim wymyślono szyfry? – zapytał Rene Mathis, zapewne ze swojego biura przy Boulevard Mortier, w paryskiej dwudziestej arrondissement. – Szyfry były zawsze, Rene. Tylko nie zawsze używało się ich, wywołując aplikację na ekranie dotykowym. – Dobrze powiedziane, James. Jesteś krynicą mądrości, comme un philosophe. W dodatku tak wcześnie rano. Trzydziestopięcioletni Mathis był agentem francuskiej służby wywiadowczej, Direction Générale de la Sécurité Extérieure. Czasem pracował z Bondem w trakcie wspólnych operacji ODG i DGSE, ostatnio rozpracowując Al-Kaidę i inne organizacje przestępcze w Europie i Afryce Północnej. Ponadto wypili razem spore ilości lilletu oraz louisa roederera i spędzili kilka dość… no cóż, wesołych nocy w takich miastach, jak: Bukareszt, Tunis i Bari – klejnocie włoskiego wybrzeża Adriatyku. To do Rene Mathisa, a nie do Osborne’a-Smitha zadzwonił Bond poprzedniego wieczoru i poprosił przyjaciela, żeby kazał obserwować Severana Hydta. Niechętnie podjął tę decyzję, ale zdawał sobie sprawę, że musi zrobić ten politycznie ryzykowny krok, aby przechytrzyć nie tylko Wydział Trzeci, ale także samego M. Musiał obserwować Hydta, a jednocześnie postarać się, żeby złomiarz i Irlandczyk nie zorientowali się, iż interesują się nimi brytyjskie władze. Francja oczywiście miała własny ośrodek podsłuchu, odpowiednik GCHQ w Anglii, NSA

w Ameryce i wielu podobnych jednostek stworzonych przez wywiady różnych krajów dysponujące dostatecznie dużym budżetem. DGSE nieustannie podsłuchiwała rozmowy i czytała pocztę elektroniczną obywateli innych państw, z Wielką Brytanią włącznie. (Owszem, w tym momencie byli sojusznikami, ale jednak pozostawały pewne zaszłości historyczne). Tak więc Bond zadzwonił z prośbą o przysługę. Poprosił Rene Mathisa o wykonanie podsłuchu ELINT i SIGINT pod kątem pewnych kluczowych słów dla transmisji zbieranych znad Londynu przez stumetrowej średnicy antenę francuskiego satelity szpiegowskiego na orbicie geostacjonarnej. – Mam coś dla ciebie, James – oznajmił Mathis. – Ubieram się. Włączę głośnik. Bond wcisnął klawisz i wyskoczył z łóżka. – Czy to oznacza, że rudowłosa piękność leżąca obok ciebie też będzie słuchać? Bond zachichotał, w znacznej mierze dlatego, że Francuz przypadkiem wybrał właśnie ten kolor włosów. Przez moment widział siebie, jak ubiegłego wieczoru całuje na progu Philly w policzek, a jej pachnące włosy ocierają się o jego ramię, po czym wraca do swojego mieszkania. – Szukałem sygnałów zawierających nazwisko „Severan Hydt” lub jego pseudonim „Noe”. Oraz czegokolwiek związanego z Green Way International, planem Gehenna, pociągiem wykolejonym w Serbii oraz z zagrożeniem w nadchodzący piątek, a wszystko to w połączeniu z jakimkolwiek nazwiskiem brzmiącym jak irlandzkie. To bardzo dziwne, James: antena satelity była wycelowana prosto w siedzibę Green Way na wschód od Londynu, ale nie było jakichkolwiek sygnałów wychodzących z tego miejsca. Tak jakby zabronił swoim pracownikom używać telefonów komórkowych. Bardzo ciekawe. Tak, istotnie, pomyślał Bond, pospiesznie się ubierając. – Mimo to udało nam się wychwycić kilka rzeczy. Hydt jest teraz w domu i dziś rano opuszcza kraj. Sądzę, że niebawem. Nie wiem, dokąd się wybiera, ale poleci samolotem. Wspomniano o lotnisku i paszportach. I to będzie prywatny odrzutowiec, ponieważ jego ludzie rozmawiali bezpośrednio z pilotem. Nie mam pojęcia, z którego lotniska odleci. Wiem, że Londyn ma ich kilka. Namierzamy je… ale muszę pospiesznie dodać, że tylko w celach poznawczych!

Bond nie zdołał powstrzymać śmiechu. – Słuchaj, James, nie dowiedzieliśmy się niczego o planie Gehenna. Mam jednak pewną niepokojącą informację. Piętnaście minut temu rozszyfrowaliśmy krótką rozmowę telefoniczną z numerem znajdującym się mniej więcej szesnaście kilometrów na zachód od Green Way, na przedmieściach Londynu. – Zapewne z domem Hydta. – Rozpoznaliśmy męski głos. Ktoś mówił: „Severanie, to ja” – ciągnął Mathis. – Z obcym akcentem, ale nasze algorytmy nie zdołały ustalić regionu. Wymienili uprzejmości, a potem padły te słowa: „Potwierdzamy siódmą wieczór, dzisiaj. Liczba zmarłych wyniesie około dziewięćdziesięciu. Musisz tam być nie później niż o szóstej czterdzieści pięć”. Zatem Hydt brał udział w planie mającym na celu zamordowanie kilkudziesięciu osób albo sam zamierzał to zrobić. – Kim mają być ofiary? I dlaczego mają umrzeć? – Nie wiem, James. Równie niepokojąca była reakcja twojego pana Hydta. Jego głos brzmiał jak głos dziecka, któremu zaproponowano czekoladę. „Och, cóż za cudowna wiadomość! – powiedział. – Bardzo ci dziękuję”. Nigdy nie słyszałem – dodał ponuro Mathis – żeby kogoś tak cieszyła perspektywa zabijania. A jeszcze dziwniejsze było to, że zapytał: „Jak blisko mogę podejść do ciał?”. – Tak powiedział? – Właśnie. Tamten odpowiedział mu, że bardzo blisko. I to też raczej ucieszyło Hydta. Potem telefony zamilkły i nie zostały ponownie użyte. – Siódma wieczór. Gdzieś za granicą. Jeszcze coś? – Obawiam się, że nie. – Dziękuję ci za to wszystko. Lepiej wyruszę na łowy. – Chciałbym dłużej sprawdzać ich naszym satelitą, ale moi zwierzchnicy już zaczynają się dopytywać, dlaczego tak mnie interesuje to mało ważne miejsce zwane Londynem. – Następnym razem ja stawiam szampana, Rene. – Ależ oczywiście. Au revoir.

– A bientôt, et merci beaucoup. Bond się rozłączył. Podczas kilkuletniej służy w Królewskiej Marynarce i jako agent ODG spotykał bardzo złych ludzi: buntowników, terrorystów, psychopatycznych przestępców i amoralnych zdrajców sprzedających tajemnice nuklearne ludziom tak szalonym, że gotowym użyć tej broni. O co chodziło Hydtowi? Cel… reakcja. No cóż, nawet jeśli nie było jeszcze wiadomo, w co gra ten człowiek, Bond mógł zareagować co najmniej w jeden sposób. Dziesięć minut później zbiegł po schodach, wyjmując z kieszeni kluczyki do samochodu. Nie musiał szukać adresu Severana Hydta. Zapamiętał go w nocy. 20 Thames House, siedziba MI-5, Biura Irlandii Północnej i kilku związanych z nimi agencji bezpieczeństwa, była mniej okazała od rezydencji MI-6, która przypadkiem znajdowała się w pobliżu, po drugiej stronie rzeki na South Bank. Główna siedziba MI-6 przypominała futurystyczną enklawę z filmu Ridleya Scotta (ze względu na jej podobieństwo do zikuratu nazywa się ją Babilonem nad Tamizą albo – mniej pochlebnie – Legolandem). Chociaż niezbyt atrakcyjna architektonicznie, Thames House jest o wiele bardziej przytłaczająca. Ten dziewięćdziesięcioletni monolit z szarego kamienia należy do tego rodzaju miejsc, w których – gdyby był kwaterą główną policji w sowieckiej Rosji czy Niemczech Wschodnich – zacząłbyś odpowiadać na pytania, zanim by je zadano. Trzeba jednak przyznać, że budynek istotnie może się pochwalić kilkoma robiącymi wrażenie rzeźbami (na przykład Brytanii i świętego Jerzego dłuta Charlesa Sargeanta Jaggera), tak więc co kilka dni turyści z Arkansas lub Tokio podchodzą do frontowych drzwi, myśląc, iż jest to galeria Tate, która znajduje się niedaleko. W głębi Thames House, w pokojach bez okien, mieściły się biura Wydziału Trzeciego. Ta organizacja świadomie – dbając o wymóg wiarygodności ewentualnych zaprzeczeń – wynajmowała pomieszczenia i sprzęt od MI-5 (a nikt nie ma lepszego sprzętu niż MI-5), który miała na wyciągnięcie ręki. W centrum udzielnego księstwa znajdowała się duża dyspozytornia, dość zaniedbana, z zielonymi ścianami poobijanymi i porysowanymi, ze sfatygowanymi meblami i chodnikiem zdeptanym przez zbyt wiele obcasów. Obowiązkowe rządowe plakaty o podejrzanych paczkach,

ćwiczeniach przeciwpożarowych oraz kwestiach zdrowotnych i związkowych były wszechobecne, niektóre pobazgrane przez urzędasów niemających nic lepszego do roboty. W RAZIE KONIECZNOŚCI ZAŁÓŻ OKULARY

OCHRONNE Jednakże stojące tu komputery były nienasycone, dziesiątki płaskich monitorów – wielkie i kolorowe, a zastępca dyrektora do spraw operacyjnych Percy Osborne-Smith stał z rękami założonymi na piersi przed największym i najbardziej kolorowym. Miał na sobie brązową marynarkę i niedobrane kolorem spodnie – zbudził się o czwartej rano i ubrał w pięć minut – i towarzyszyło mu dwóch młodych ludzi: jego asystent i rozczochrany technik ślęczący nad klawiaturą. Osborne-Smith pochylił się i nacisnął klawisz, ponownie wysłuchał nagrania właśnie podanego przez nasłuch. Po bezowocnej wyprawie do Cambridge, której jedynym celem okazało się spożycie kurczaka w sosie curry, co zemściło się na nim w nocy, zdecydował się na założenie podsłuchu. Nie podsłuchiwano podejrzanego o udział w Incydencie Dwudziestym, gdyż nikt nie był uprzejmy zdradzić im tożsamości tego człowieka, ale chłopcy i dziewczyny Osborne’a-Smitha założyli podsłuch, który przyniósł rezultaty. Nie informując o tym MI-5, jego ludzie przyczepili mikrofony do okien jednego ze wspólników anonimowego niegodziwca: niejakiego Jamesa Bonda z Sekcji 00 Wydziału O Zespołu Rozwoju Zagranicznego Biura Spraw Zagranicznych. W ten sposób Osborne-Smith dowiedział się o Severanie Hydcie, który był Noem i kierował Green Way International. Bond najwyraźniej nie raczył wspomnieć o tym, że rezultatem jego wyprawy na Boots Road, a nie do drogerii Boots, piękne dzięki, były te dość ważne odkrycia. – Drań – rzekł adiutant Osborne’a-Smitha, chudy młodzieniec z irytującą strzechą zbyt długich ciemnoblond włosów. – Bond igra sobie z ludzkim życiem. – Uspokój się, dobrze? – powiedział Osborne-Smith do młodzieńca, którego nazywał „Zastępcą Zastępcy”, choć nie w jego obecności.

– Przecież nim jest. Draniem. Na Osbornie-Smisie wywarło wrażenie to, że Bond skontaktował się z francuskim wywiadem. Inaczej nikt by nie wiedział, że Hydt zamierza opuścić kraj i zabić wieczorem ponad dziewięćdziesiąt osób, a przynajmniej być obecnym przy ich śmierci. Ta wiadomość utwierdziła Osborne’a-Smitha w postanowieniu, by zakuć Severana „Noego” Hydta w kajdany, zawlec go do pokoju przesłuchań Belmarsh lub Wydziału Trzeciego, który nie był gościnniejszy od więziennego, i wycisnąć z niego co trzeba. – Wytoczcie wszystkie działa na Hydta – powiedział do Zastępcy Zastępcy. – Chcę poznać jego wady i zalety, wiedzieć, jakie zażywa lekarstwa, czy czyta „Independent”, czy „Daily Sport”, czy kibicuje Arsenalowi, czy Chelsea, co lubi jeść, które filmy go przerażają, a które doprowadzają do łez, z kim się zabawia i kto zabawia się z nim. I jak. Zbierzcie zespół, który zajmie się aresztowaniem. Powiedz, nie otrzymaliśmy od Bonda formularza pozwolenia na broń, prawda? – Nie, proszę pana. To dotknęło Osborne’a-Smitha. – Gdzie moje oko na niebie? – zapytał młodego technika siedzącego przy konsoli do gier wideo. Próbowali w prosty sposób ustalić, dokąd wybiera się Hydt. Ponieważ espion w Paryżu dowiedział się, że obiekt poleci prywatnym odrzutowcem, przejrzeli rejestry CAA12, szukając samolotów zarejestrowanych na Severana Hydta i Green Way lub podporządkowane jej przedsiębiorstwa. Nie znaleźli żadnego. Tak więc musieli uciec się do tradycyjnego szpiegowania, jeśli tak można nazwać poszukiwania z użyciem sprzętu za trzy miliony. – Stój i nie ruszaj się – mamrotał bezsensownie technik. Wreszcie oznajmił: – Wielki Ptak już podgląda. Osborne-Smith spojrzał na ekran. Obraz przekazywany z wysokości pięciu kilometrów był niezwykle wyraźny. Jednakże agent przyjrzał mu się i zmarszczył brwi. – Jesteś pewien, że to dom Hydta? Nie budynek jego firmy? – Jestem pewien. To prywatna posiadłość. Dom zajmował cały jeden kwartał w Canning Town. Nie zdziwiło ich, że od mieszkańców zaniedbanych kamienic i mieszkań komunalnych oddzielał go wysoki mur

z błyszczącymi na szczycie zwojami drutu kolczastego. Za murem był dobrze utrzymany ogród, cały w majowym kwieciu. Rezydencja najwyraźniej przed stu laty była niedużym składem lub fabryczką, ale niedawno została wyremontowana. Cztery dodatkowe zabudowania i garaż stały obok siebie. O co tu chodzi? – zastanawiał się Osborne-Smith. Dlaczego taki bogaty człowiek mieszka w rejonie Canning Town? To biedna, złożona etnicznie dzielnica pełna przemocy i gangów, ale z niezwykle lojalnymi mieszkańcami i aktywnymi działaczami, bardzo, ale to bardzo ciężko pracującymi na rzecz swych wyborców. Prowadzono tu szeroko zakrojone prace remontowe i budowano obiekty powstające w związku ze zbliżającą się olimpiadą, co według niektórych zabijało styl tej dzielnicy. Osborne-Smith przypomniał sobie, że kilkadziesiąt lat temu jego ojciec oglądał występy Police, Jeffa Becka i Depeche Mode w jakimś legendarnym pubie dzielnicy Canning Town. – Dlaczego Hydt tu zamieszkał? – zastanawiał się głośno.

– Właśnie otrzymałem wiadomość, że Bond opuścił swoje mieszkanie i udał się na wschód! – zawołał jego asystent. – Ale nasz człowiek go zgubił. Bond jeździ jak Michael Schumacher. – Wiemy, dokąd jedzie – rzekł Osborne-Smith. – Do Hydta. – Nienawidził wyjaśniać tego, co oczywiste. Mijały minuty, a w rezydencji Hydta nie zauważono żadnych oznak życia. Asystent Osborne’a-Smitha zameldował o przebiegu sprawy: – Zebrano zespół mający dokonać aresztowania, z uzbrojonymi funkcjonariuszami włącznie. Pytają o rozkazy. Osborne-Smith się zamyślił. – Każ im się przygotować – rzekł po chwili – ale zaczekajmy i zobaczmy, czy Hydt się z kimś spotka. Chcę zgarnąć wszystkich razem. – Proszę pana, mamy jakąś aktywność. Pochyliwszy się do ekranu, Osborne-Smith zauważył krępego mężczyznę w czarnym garniturze – zapewne ochroniarza – wynoszącego walizki z domu Hydta do wolno stojącego garażu. – Proszę pana, Bond właśnie przybył do Canning Town. – Technik poruszył dżojstikiem i pole widzenia się rozszerzyło. – Tutaj. – Wskazał. – To on. W bentleyu. Szary samochód zwolnił i stanął przy krawężniku. Asystent zagwizdał. – Continental GT. No, to cholernie dobry samochód. Zdaje się, że pokazywali go w „Top Gear”. Oglądasz czasem ten program, Percy?

– Niestety, zwykle jestem zbyt zapracowany. – Osborne-Smith posłał smętne spojrzenie rozczochranemu Zastępcy Zastępcy i pomyślał, że jeśli ten młodzik nie zacznie okazywać więcej pokory i szacunku, to zapewne nie przetrwa na tym stanowisku dłużej niż do zakończenia sprawy Incydentu

Dwudziestego. Samochód Bonda stał dyskretnie – jeśli można użyć tego słowa w odniesieniu do pojazdu za sto dwadzieścia pięć tysięcy funtów parkującego w dzielnicy Canning Town – około pięćdziesięciu metrów od domu Hydta, za kilkoma kontenerami na śmieci. – Zespół mający dokonać aresztowania jest na pokładzie śmigłowca – poinformował asystent. – Każ im lecieć – powiedział Osborne-Smith. – Niech zawisną gdzieś w pobliżu Gherkin. Czterdziestopiętrowy biurowiec Swiss Re wznoszący się nad City – zdaniem Osborne’aSmitha bardziej przypominający statek kosmiczny z lat pięćdziesiątych niż ogórek konserwowy – stał w centrum, tak więc był dobrym punktem wypadowym. – Postawcie w stan gotowości ochronę lotnisk: Heathrow, Gatwick, Luton, Stansted, London City, Southend i Biggin Hill. – Tak jest, proszę pana. – Więcej obiektów – zgłosił technik. Na ekranie widać było trzy osoby wychodzące z budynku. Wysoki mężczyzna w garniturze, z przetykaną siwizną głową i brodą, szedł obok tyczkowatego blondyna o kaczkowatym chodzie. Za nimi podążała chuda i siwowłosa kobieta w czarnej garsonce. – To Hydt – powiedział technik. – Ten brodaty. – Wiadomo coś o tej kobiecie? – Nie, proszę pana. – A ten drągal? – spytał zjadliwie Osborne-Smith. Był naprawdę zirytowany tym, że Bond zignorował jego podanie o pozwolenie na noszenie broni. – Czy to ten Irlandczyk, o którym wszyscy mówią? Zrób zdjęcie i przepuść je przez bazę danych. Pospiesz się. Tamci troje weszli do garażu. Po chwili czarne audi A8 przemknęło przez bramę wyjazdową i pojechało ulicą, szybko nabierając prędkości. – Liczba osób w samochodzie… cztery, tych troje i ochroniarz! – zawołał Zastępca

Zastępcy.

– Przeprowadź rozpoznanie MASINT. I oznakuj laserem, na wszelki wypadek. – Spróbuję – powiedział technik. – Lepiej się postaraj. Zobaczyli, jak Bond w bentleyu zręcznie włącza się do ruchu i mknie za audi. – Oddal się trochę, ale trzymaj się ich – polecił Osborne-Smith, lekko sepleniąc, czego starał się unikać, lecz wada wymowy była żywotna niczym hydra. Kamera pokazała poruszające się audi. – Dobra robota – pochwalił technika. Audi przyspieszyło. Bond śledził je dyskretnie, nie dając się zgubić. Chociaż kierowca niemieckiego wozu był zręczny, Bond był lepszy–przewidywał, kiedy szofer spróbuje jakiejś sztuczki, niespodziewanego skrętu albo zmiany pasów i odpowiednio reagował. Oba samochody mknęły, nie zważając na zielone, żółte czy czerwone światła. – Jadą na północ. Prince Regent Lane. – To wyklucza londyńskie lotniska. Audi wjechało na Newham Way. – W porządku. – Zastępca Zastępcy ucieszył się, tarmosząc niesforny kosmyk włosów. – To będzie Stansted albo Luton. – Jadą na północ po A czterysta sześć! – zawołała jasnowłosa techniczka, która pojawiła się nagle nie wiadomo skąd. Po chwili oba wozy, audi i bentley, znalazły się na M25, jadąc na zachód. – Luton! – krzyknął asystent. – Niech helikopter tam leci! – rozkazał Osborne-Smith, nieco spokojniejszy. – Już się robi. W milczeniu obserwowali poruszające się audi, które w końcu zajechało na krótkoterminowy parking przed terminalem lotniska Luton. Bond pojawił się zaraz za nimi.

Przezornie zaparkował samochód poza zasięgiem wzroku Hydta. – Helikopter ląduje na lądowisku antyterrorystów. Nasi ludzie zaraz pójdą na parking. Z audi nikt nie wysiadł. Osborne-Smith się uśmiechnął. – Wiedziałem! Hydt czeka na wspólników. Zgarniemy wszystkich. Powiedz naszym, żeby przyczaili się, dopóki nie wydam rozkazu. I podłączcie się do wszystkich kamer. Pomyślał, że kamery ochrony lotniska mogą pokazać im zaskoczoną minę Bonda, gdy ludzie z Wydziału Trzeciego jak jastrzębie spadną na Hydta oraz Irlandczyka i aresztują ich. Oczywiście Osborne-Smith nie dlatego kazał podłączyć się do kamer telewizji przemysłowej… ale to będzie bardzo przyjemny dodatek. 21 Hans Groelle siedział za kierownicą smukłego czarnego samochodu Audi A8 Severana Hydta. Mocno zbudowany, jasnowłosy weteran holenderskiej armii za młodu brał udział w zawodach motokrosowych oraz wyścigach samochodowych i był rad, gdy pan Hydt poprosił go tego ranka, żeby wykorzystał swoje umiejętności. Ciesząc się wspomnieniem szybkiej jazdy z Canning Town na lotnisko Luton, Groelle z roztargnieniem słuchał rozmowy mężczyzny i kobiety na tylnym siedzeniu z pasażerem siedzącym z przodu. Śmiali się z podniecającego wyścigu. Kierowca bentleya był niezwykle kompetentny, lecz – co ważniejsze – miał intuicję. Nie wiedział, dokąd jedzie Groelle, tak więc musiał przewidywać jego manewry, niektóre najzupełniej przypadkowe. Wydawało się, że ma jakiś szósty zmysł, który podpowiada mu, kiedy Groelle skręci, zwolni lub przyspieszy. Urodzony kierowca. Tylko kim on był? Cóż, wkrótce się dowiedzą. Nikt z jadących audi nie zdołał przyjrzeć się kierowcy – taki był sprytny – ale wspólnymi siłami odtworzyli znaki na tablicy rejestracyjnej. Groelle zadzwonił do kolegi w głównej siedzibie Green Way, a ten wykorzysta swoje kontakty w wydziale komunikacji w Swansea, żeby się dowiedzieć, kto jest właścicielem tego samochodu. Jakiekolwiek stanowił zagrożenie, Hans Groelle będzie przygotowany. Colt.45 model 1911 grzał się pod jego lewą pachą.

Ochroniarz znów zerknął na skrawek szarego błotnika bentleya widoczny w lusterku. – Udało się, Harry – powiedział do mężczyzny na tylnym siedzeniu. – Oszukaliśmy ich. Dzwoń do pana Hydta. Dwoje pasażerów z tyłu i mężczyzna siedzący obok niego byli pracownikami Green Way biorącymi udział w planie Gehenna. Byli podobni do pana Hydta, pani Barnes i Nialla Dunne’a, którzy właśnie zmierzali na lotnisko Gatwick, gdzie czekał na nich prywatny odrzutowiec mający wywieźć ich z kraju. Ten podstęp to oczywiście pomysł Dunne’a. Facet był zimny jak ryba, ale niegłupi. Mieli kłopoty w March – ktoś zabił ochroniarza Erica Janssena, jednego z kolegów Groelle’a. Zabójca zginął, lecz Dunne zakładał, że inni mogli obserwować fabrykę lub dom, a może oba te miejsca. Dlatego znalazł troje pracowników na tyle podobnych, żeby zwieść obserwatorów, i przywiózł ich wcześnie rano na Canning Town. Potem Groelle zaniósł walizki do garażu, a pan Hydt, pani Barnes i Irlandczyk udali się tam za nim. Następnie Groelle i troje pracowników, którzy czekali w audi, pomknęli w kierunku Luton. Dziesięć minut później prawdziwy Hydt i towarzysząca mu dwójka wsiedli do nieoznakowanego busa Green Way International i pojechali na Gatwick. Podróżujący audi pozostaną w samochodzie, żeby zatrzymać na lotnisku Luton kierowcę bentleya, podczas gdy pan Hydt i pozostali opuszczą przestrzeń powietrzną Zjednoczonego Królestwa. – Musimy trochę poczekać – oznajmił Groelle. Wskazał na radio i spojrzał na pracowników Green Way. – Co ma być? Przeprowadzili głosowanie i Radio 2 wygrało większością głosów.

***

– Aha. To była cholerna zmyła – powiedział Osborne-Smith. Jego głos był spokojny jak zawsze, ale przekleństwo – jeśli to słowo w dzisiejszych czasach jeszcze

się do nich zalicza – wskazywało, że jest wściekły. Kamera ochrony na parkingu lotniska Luton przesyłała teraz obraz na wielki ekran w Wydziale Trzecim i rozgrywające się na nim reality show wcale nie było zabawne. Rejestrowany pod ostrym kątem widok audi nie był najlepszy, ale można się było zorientować, że dwoje ludzi na tylnym siedzeniu to nie Severan Hydt i jego towarzyszka. A pasażer z przodu, którego wziął za Irlandczyka, nie był tyczkowatym blondynem, którego widział wcześniej idącego do garażu. Figuranci. – Musieli pojechać na inne londyńskie lotnisko – zauważył Zastępca Zastępcy. – Podzielmy zespół na kilka mniejszych. – Chyba że postanowili udać się do Manchesteru albo Leeds-Bradford. – Och. No tak. – Poślijcie wszystkim obserwatorom Wydziału A zdjęcie Hydta. Niezwłocznie. – Tak, proszę pana. Osborne-Smith zmrużył oczy, patrząc na obraz przesyłany przez kamerę. Widział kawałek błotnika bentleya Jamesa Bonda zaparkowanego dwadzieścia pięć metrów za audi. Jeśli było w tym coś pocieszającego, to tylko to, że Bond też nabrał się na podstęp. W połączeniu z brakiem współpracy, nieuzasadnionym wykorzystaniem francuskiego wywiadu i pełnym wyższości zachowaniem ten błąd mógł oznaczać poważne załamanie jego kariery. 22 Pięciometrowy bus, wyleasingowany przez Green Way International, ale nieoznakowany, zatrzymał się przed terminalem obsługującym pasażerów biznesowych na lotnisku Gatwick. Drzwi odsunęły się i Severan Hydt, starsza pani oraz Irlandczyk wysiedli, zabierając ze sobą walizki. Dziesięć metrów dalej, na parkingu, stał czarno-czerwony mini cooper, którego elementem wystroju wnętrza była żółta róża w plastikowym wazonie wetkniętym w uchwyt na kubek. Siedzący za kierownicą James Bond obserwował troje pasażerów wychodzących na chodnik. Irlandczyk oczywiście uważnie rozejrzał się wokół. Chyba nigdy nie tracił czujności. – Co o nim sądzisz? – rzucił Bond do słuchawki zestawu głośno mówiącego.

– O nim? – O bentleyu? – „Nim”? Naprawdę, James, taki samochód po prostu musi mieć jakieś imię – skarciła go Philly Maidenstone. Siedziała w bentleyu continentalu GT na lotnisku Luton, gdzie zatrzymała się po pościgu za audi Hydta aż z Canning Town. – Nigdy nie nabrałem zwyczaju nadawania imion moim samochodom. – Ani przypisywania płci mojemu pistoletowi, pomyślał. I nie spuszczał z oczu stojącej niedaleko trójki. Bond był przekonany, że po incydentach w Serbii i w March Hydt – a raczej Irlandczyk – będzie podejrzewał, że może być śledzony w Londynie. Ponadto obawiał się, że Osborne-Smith będzie próbował śledzić jego, Bonda. Tak więc po rozmowie z Rene Mathisem opuścił mieszkanie i popędził na wielopoziomowy parking w City, gdzie spotkał się z Philly i przesiadł do jej samochodu. Ona miała jechać jego bentleyem za audi, w którym – o czym był przekonany – nie będzie Hydta, natomiast Bond zaczeka w jej mini, aż przemysłowiec rzeczywiście opuści rezydencję. Nastąpiło to zaledwie dziesięć minut po tym, jak audi odjechało z Canning Town. Bond obserwował Hydta, który z pochyloną głową rozmawiał przez telefon. Obok niego stała kobieta. Sześćdziesięciolatka lub trochę po sześćdziesiątce, ocenił Bond. Miała ładne rysy twarzy, chociaż była blada i wychudzona, a czarny strój jeszcze to podkreślał. Może za mało sypiała.

Jego kochanka? – zastanawiał się Bond. Czy wieloletnia asystentka? Sądząc po wyrazie twarzy, z jakim patrzyła na Hydta, to drugie. No i ten Irlandczyk. Bond nie przyjrzał mu się dobrze w Serbii, ale nie miał żadnych wątpliwości: niezdarny kaczkowaty chód, zgarbione plecy, jasnoblond włosy. Bond przypuszczał, że to on siedział w spychaczu w March i bez skrupułów rozjechał swojego ochroniarza. Pomyślał także o ofiarach zabitych przez Irlandczyka w Serbii – agentach, maszyniście pociągu, kierowcy ciężarówki oraz własnym wspólniku; pozwolił, by wzbierający w nim gniew osiągnął kulminacyjny punkt i opadł. – Odpowiadając na twoje pytanie – powiedziała Philly – bardzo mi się podoba. Dziś wiele

samochodów ma mocne silniki. Na litość boską, można sobie kupić mercedesa AMG, żeby podwozić dzieciaki do szkoły, ale ile właściwie koni ma ten bentley? Nigdy nie czułam czegoś podobnego. – Trochę ponad pięćset. – O mój Boże – szepnęła Philly z podziwem lub zazdrością, a może z jednym i drugim. – I kocham napęd na wszystkie cztery koła. Jak jest rozłożona moc silnika? – Sześćdziesiąt do czterdziestu, przód i tył. – Wspaniale. – Twój też jest niezły – powiedział o mini. – Zamontowałaś kompresor. – Istotnie. – Jaki? – Autorotor. Wyprodukowany w Szwecji. Niemal podwaja moc silnika. Teraz ma prawie trzysta koni. – Tak przypuszczałem. – Bond też był pod wrażeniem. – Muszę zdobyć adres twojego mechanika. Mam starego jaguara, który wymaga przeróbek. – Och, powiedz mi, że to model z serii E. To najseksowniejszy samochód w historii motoryzacji. Jeszcze jedno wspólne zainteresowanie. Bond starannie odnotował ten fakt, ale pospiesznie schował go w pamięci. – Pozostawię cię w niepewności. Zaczekaj. Hydt się ruszył. Bond wygramolił się z mini i ukrył kluczyki pod błotnikiem. Wziął walizkę oraz torbę z laptopem, założył nową parę okularów przeciwsłonecznych w szylkretowych oprawkach, po czym wmieszał się w tłum, idąc za Hydtem, Irlandczykiem i kobietą do terminalu prywatnych odrzutowców. – Jesteś tam? – zapytał, mówiąc do bezprzewodowego mikrofonu. – Jestem – odpowiedziała Philly. – Co się dzieje z wabikami?

– Siedzą sobie w audi. – Zaczekają, aż Hydt odleci i jego samolot opuści przestrzeń powietrzną Zjednoczonego Królestwa. Potem wrócą, żeby poprowadzić ciebie… i zapewne pana Osborne’a-Smitha… z powrotem do Londynu. – Myślisz, że Ozzy patrzy? Bond nie zdołał powstrzymać uśmiechu. – Jestem pewien, że bezzałogowy samolot unosi się jakieś trzy kilometry nad tobą. No, wchodzą już do terminalu. Muszę iść, Philly. – Za rzadko wychodzę z biura, James. Dziękuję, że dałeś mi okazję zabawić się w wyścig Formuły jeden. – Mam pewien pomysł – rzekł impulsywnie. – Może razem pojedziemy tym za miasto i posmakujemy prawdziwej jazdy. – James! – rzuciła urażonym tonem. Już myślał, że się zagalopował. – Naprawdę nie możesz mówić o tej wspaniałej maszynie jako o „czymś”. Wysilę moje szare komórki i wymyślę dla niej odpowiednie imię. Tak, wyjazd za miasto to brzmi bosko, jeśli tylko dasz mi poprowadzić w jedną stronę. I będziemy musieli zgłosić żądanie niezatrzymywania. Mam już kilka karnych punktów. Rozłączyli się i Bond dyskretnie podążył za podejrzanymi. Cała trójka zatrzymała się przed furtką w ogrodzeniu z siatki i pokazała strażnikowi paszporty. Bond dostrzegł, że paszport kobiety miał niebieski kolor. Amerykanka? Umundurowany strażnik odnotował coś w notesie i skinieniem przepuścił tych troje. Gdy Bond podszedł do ogrodzenia, zobaczył ich wchodzących po schodach do białego prywatnego odrzutowca, dużego, z siedmioma okrągłymi okienkami po obu stronach kadłuba, z włączonymi już światłami pozycyjnymi. Drzwi się zamknęły. Bond nacisnął klawisz szybkiego wybierania. – Flanagan. Cześć, James. – Maurice – rzekł do szefa Sekcji T, zajmującej się w ODG wszystkim, co jest związane z transportem. – Chcę wiedzieć, dokąd leci prywatny samolot, który właśnie startuje z Gatwick. Przeczytał mu pięcioliterowy kod rejestracyjny namalowany na maszynie. – Daj mi minutkę. Samolot ruszył z miejsca. Do licha, gniewnie pomyślał Bond. Zwolnij. Aż nazbyt dobrze zdawał

sobie sprawę, że jeśli Rene Mathis się nie mylił, Hydt leciał, żeby tego wieczoru dopilnować zamordowania ponad dziewięćdziesięciu osób. – Mam go – powiedział Maurice Flanagan. – Ładny ptaszek, grumman pięćdziesiąt pięć. Wyrafinowany i cholernie drogi. Ten egzemplarz należy do holenderskiej firmy zajmującej się zbiórką i utylizacją odpadów. Będącej jedną z firm Hydta, oczywiście. – Plan lotu przewiduje lądowanie w Dubaju. Dubaj? Czy tam mają nastąpić te zgony? – Gdzie wykona międzylądowanie, żeby zatankować paliwo? Flanagan się roześmiał. – James, ta maszyna ma zasięg ponad dziesięciu tysięcy kilometrów. Leci z prędkością zero osiemdziesiąt osiem macha. Bond patrzył, jak samolot kołuje na pas startowy. Dubaj leżał prawie pięć tysięcy kilometrów od Londynu. Uwzględniając różnice stref czasowych, grumman wyląduje o trzeciej lub czwartej po południu. – Muszę dolecieć do Dubaju przed tą maszyną, Maurice. Co możesz mi podstawić? Mam paszport, karty kredytowe i trzy tysiące gotówką. Zrób, co w twojej mocy. Och, i mam broń… musisz wziąć to pod uwagę. Bond przyglądał się smukłemu białemu odrzutowcowi z uniesionymi lotkami skrzydeł. Teraz samolot mniej przypominał ptaka, a bardziej smoka, chociaż może dlatego, że Bond wiedział, kim są jego pasażerowie i co planują. Dziewięćdziesięciu zabitych… Minęło kilka pełnych napięcia chwil. Bond patrzył, jak odrzutowiec powoli kołuje na pas startowy. Potem zgłosił się Flanagan. – Przykro mi, James. Mogę ci jedynie załatwić rejsowy lot z Heathrow za kilka godzin. Będziesz w Dubaju około szóstej dwadzieścia. – Za późno, Maurice. A wojskowym? Rządowym?

– Nie ma żadnego. Zupełnie nic. Niech to szlag. Przynajmniej mógł poprosić Philly lub Billa Tannera, żeby załatwili z kimś z MI-6 wysłanie na lotnisko w Dubaju obserwatora, który pojedzie za Hydtem i Dunne’em. Westchnął. – Załatw mi ten przelot rejsowy. – Załatwione. Przepraszam. Bond spojrzał na zegarek. Dziewięć godzin do zgonów. Zawsze mógł mieć nadzieję, że samolot Hydta odleci z opóźnieniem. W tym momencie zobaczył, jak grumman wjeżdża na pas startowy, natychmiast przyspiesza, swobodnie odrywa się od betonu i zmienia w małą plamkę na niebie, wzbijając się wysoko.

***

Percy Osborne-Smith pochylał się nad dużym płaskim monitorem, podzielonym na sześć prostokątów. Dwadzieścia minut temu kamera pokazała im numer rejestracyjny busa zarejestrowanego na firmę Severana Hydta na zjeździe z A23 przy Redhill i Reigate prowadzącym do Gatwick. On i jego podwładni przeglądali teraz zapisy wszystkich kamer na lotnisku i poza nim, szukając tego pojazdu. Druga techniczka, która do nich dołączyła, skończyła chować blond włosy pod elastyczną opaską i pulchnym palcem wskazała na jeden z ekranów. – Tam. Jest.

Najwidoczniej przed piętnastoma minutami, według znacznika czasowego kamery, bus zatrzymał się przed terminalem dla prywatnych samolotów i wysiadło z niego kilka osób. Tak, to tych troje. – Dlaczego twarz Hydta nie została rozpoznana, jak tylko się tam zjawił? Potrafimy znaleźć chuliganów z Rio, zanim dotrą na stadion, a nie możemy dostrzec mordercy w biały dzień. Mój Boże, czy to nie świadczy o priorytetach w Whitehall? Nie powtarzaj tego nikomu. Pokaż płytę lotniska. Techniczka pomanipulowała przy pulpicie. Na ekranie pojawił się obraz ukazujący Hydta i dwoje pozostałych w drodze do prywatnego odrzutowca.

– Odczytaj numer rejestracyjny. Przepuść go przez komputer. Trzeba przyznać, że Zastępca Zastępcy już to zrobił. – Należy do holenderskiej firmy zajmującej się recyklingiem. Dobrze, mam plan lotu. Kieruje się do Dubaju. Już wystartowali. – Gdzie są teraz? Gdzie? – Sprawdzam… –Asystent westchnął. – Właśnie opuścili przestrzeń powietrzną Zjednoczonego Królestwa. Zaciskając zęby, Osborne-Smith patrzył na nieruchome ujęcie samolotu. – Ciekawe, czy nie dałoby się posłać paru harrierów, żeby sprowadziły ich z powrotem? – Potem podniósł głowę i spostrzegł, że wszyscy gapią się na niego. – Nie mówiłem poważnie, ludzie. Jednakże wcale nie żartował. – Spójrzcie na to – przerwał mu rozmyślania technik. – Na co, do cholery? – No tak – rzekł Zastępca Zastępcy. – Ktoś jeszcze ich śledził. Na ekranie widoczne było wejście do terminalu prywatnych odrzutowców. Jakiś mężczyzna stał przy ogrodzeniu, patrząc na samolot Hydta.

Mój Boże, to Bond. A zatem ten cholernie sprytny agent ODG, z tym swoim ślicznym samochodzikiem i bez pozwolenia na noszenie broni w Zjednoczonym Królestwie, jednak śledził Hydta. Osborne-Smith przelotnie zastanowił się, kto był w bentleyu. Wiedział, że podstęp miał zmylić nie tylko Hydta, ale także Wydział Trzeci. Z rosnącym zadowoleniem patrzył, jak Bond odwraca się plecami do ogrodzenia i wraca na parking, idąc z pochyloną głową i rozmawiając z kimś przez telefon, niewątpliwie ganiony przez swojego szefa za to, że dał się wymknąć lisowi. 23 Zazwyczaj nie słyszymy dźwięku, który nas budzi. Może czasem, jeśli się powtarza tak jak sygnał budzika lub czyjś natrętny głos. Jednakże nasza świadomość nie rejestruje jednorazowego dźwięku. James Bond nie wiedział, co wyrwało go z głębokiego snu. Spojrzał na zegarek. Właśnie minęła jedenasta rano. Potem poczuł cudowny zapach: kwiatową woń perfum – rozpoznał jaśmin – oraz bogaty aromat wytrawnego szampana. Nad sobą ujrzał boskie kształty pięknej kobiety o wschodniej urodzie, w podkreślającym jej figurę stroju: obcisłej spódnicy koloru burgunda i złocistej bluzce z długimi rękawami. Kołnierzyk miała spięty pod szyją zapinką z perłą, innej barwy niż guziki. Ten kremowy klejnocik wydał mu się szczególnie pociągający. Włosy miała kruczoczarne i upięte, lecz niesforny kosmyk wymknął się i opadł na twarz, na której nosiła subtelny i staranny makijaż. – Salam ale jkum – powitał ją. – Wa ale jkum salam – odpowiedziała. Postawiła przed nim tacę z rozkładanymi nóżkami, a na niej wysoki kryształowy kieliszek i elegancką butelkę, dom perignon, króla szampanów Moeta. – Przepraszam, panie Bond, że pana obudziłam. Obawiam się, że korek strzelił głośniej, niż się spodziewałam. Zamierzałam wyjść, zostawiając kieliszek i nie budząc pana. – Szukran – powiedział, podnosząc kielich. – I nie martw się. Dźwięk otwieranego szampana jest drugi na liście moich ulubionych pobudek. – Mogę zamówić panu lunch – zaproponowała z delikatnym uśmiechem. – To byłoby cudowne, jeśli nie sprawi zbyt wiele kłopotu. Wróciła do kabiny obsługi.

Bond sączył szampana i spoglądał przez duże okno prywatnego odrzutowca, którego dwa silniki Rolls-Royce’a miarowo pulsowały, niosąc ich w kierunku Dubaju na wysokości czternastu tysięcy metrów, z prędkością ponad dziewięciuset kilometrów na godzinę. Ten samolot, z rozbawieniem pomyślał Bond, to też grumman, podobny do tego, jakim leciał Severan Hydt, tylko że model 650, szybszy i o większym zasięgu od samolotu złomiarza. Rozpoczął ten pościg przed kilkoma godzinami i był to powietrzny ekwiwalent sceny ze starego amerykańskiego filmu kryminalnego, w którym detektyw wskakuje do taksówki i woła: „Za tamtym samochodem!”. Bond doszedł do wniosku, że rejsowym samolotem za późno dotrze do Dubaju, żeby zapobiec zabójstwom, tak więc zadzwonił do swojego znajomego z klubu Commodore, Fouada Kharaza, który natychmiast oddał do jego dyspozycji prywatny odrzutowiec. – Mój przyjacielu, wiesz, że cię kocham – zapewnił go Arab. Przed rokiem nieśmiało poprosił Bonda o pomoc, podejrzewając, że przyjaciel zajmuje się czymś związanym z bezpieczeństwem narodowym. W drodze ze szkoły do domu nastoletni syn Kharaza stał się celem paru zakapturzonych łobuzów, dziewiętnasto – lub dwudziestoletnich, którzy chełpili się aspołecznym zachowaniem niczym stopniami wojskowymi. Policja współczuła, ale nie miała czasu na rozwiązywanie takich drobnych dramatów. Martwiąc się o swojego syna, Kharaz zapytał, czy Bond mógłby mu coś doradzić. W chwili słabości doszła do głosu natura błędnego rycerza i pewnego dnia Bond poszedł za chłopcem ze szkoły do domu, kiedy nie miał wiele roboty w ODG. Gdy dręczyciele ruszyli do ataku, Bond też to zrobił. Kilkoma zręcznymi chwytami rozciągnął dwóch z nich na chodniku, a trzeciego, ich przywódcę, przycisnął do ściany. Odczytał ich nazwiska z praw jazdy i zimno wyszeptał, że jeśli jeszcze raz spróbują niepokoić chłopca, to złoży im wizytę, która nie skończy się dla nich tak dobrze jak to spotkanie. Chuligani odmaszerowali, udając, że nic się nie stało, ale już nigdy więcej nie niepokoili syna Kharaza i jego status w szkole niezmiernie wzrósł. W ten sposób Bond stał się „najlepszym z najlepszych przyjaciół” Fouada Kharaza. Teraz postanowił wykorzystać tę znajomość i poprosić o użyczenie odrzutowca. Według umieszczonej na ściance działowej mapy cyfrowej, pokazującej także prędkość i pułap lotu, znajdowali się nad Iranem. Jeszcze dwie godziny i wylądują w Dubaju. Zaraz po starcie Bond zadzwonił do Billa Tannera i poinformował go o celu swej podróży oraz o około dziewięćdziesięciu morderstwach zaplanowanych na siódmą tego wieczoru, prawdopodobnie w Dubaju, ale być może w innym miejscu Zjednoczonych Emiratów Arabskich. – Dlaczego Hydt zamierza ich zabić? – spytał szef personelu.

– Nie mam pewności, czy zamierza, ale ci ludzie umrą, a on przy tym będzie. – Użyję kanałów dyplomatycznych i powiem ambasadom, że istnieje jakieś zagrożenie, ale nie znamy żadnych szczegółów. Wiadomość wycieknie także do tamtejszej służby bezpieczeństwa nieoficjalnymi kanałami.

– Nie wymieniaj nazwiska Hydta. Musi dostać się tam bez przeszkód. Nie może niczego podejrzewać. Muszę się dowiedzieć, co szykuje. – Zgadzam się, Rozegramy to chytrze. Bond poprosił Tannera o sprawdzenie w Złotej Sieci powiązań Hydta ze Zjednoczonymi Emiratami, mając nadzieję, że jest jakieś konkretne miejsce, do którego złomiarz się udaje. Po pewnym czasie Tanner zadzwonił. – Hydt nie ma na tym terenie żadnych biur, posiadłości ani interesów. Sprawdziłem to. W żadnym hotelu nie zarezerwowano pokoju na jego nazwisko. Bond był niezadowolony. Kiedy Hydt wyląduje, zniknie w liczącym dwa i pół miliona ludności emiracie. I nie uda się go znaleźć w odpowiednim czasie. Gdy tylko się rozłączył, pojawiła się stewardesa. – Mamy różne dania, ale widziałam, że z uznaniem spoglądał pan na szampana, więc doszłam do wniosku, że zapewne zechce pan to, co mamy najlepszego. Pan Kharaz powiedział, że ma pan być traktowany jak król. – Postawiła srebrną tacę na stoliku obok kieliszka, który zaraz ponownie mu napełniła. – Przyniosłam irański kawior, z bieługi oczywiście, oraz tosty, nie bliny, z creme fraîche i kaparami. Kapary były duże, tak duże, że musiała je pokroić. – Tarta cebulka to amerykańska „Vidalia”, najsłodsza na świecie. – I dodała: – I nie ma zapachu. Nazywamy ją „cebulą kochanków”. Później będzie kaczka w galarecie z miętowym jogurtem i daktylami. Mogę także usmażyć panu stek. Roześmiał się. – Nie, nie. To zupełnie wystarczy.

Zostawiła go, żeby spokojnie zjadł. Kiedy skończył, wypił dwie filiżaneczki kawy po arabsku z kardamonem, czytając sporządzony przez Philly Maidenstone raport o Hydcie i Green Way. Uderzyły go dwa fakty: ostrożność, z jaką złomiarz trzymał się z daleka od wszelkich przestępstw zorganizowanych, i jego niemal fanatyczne dążenie do rozszerzenia działalności firmy na cały świat. Philly odkryła złożone niedawno wnioski o otwarcie filii w Korei Południowej, Chinach, Indiach, Argentynie i kilku innych mniejszych państwach. Bond był rozczarowany, że w tym materiale nie znalazł żadnych wskazówek dotyczących tożsamości Irlandczyka. Philly przepuściła przez bazy danych jego fotografię i zdjęcie starej kobiety, ale niczego nie znalazła. A Bill Tanner zameldował, że agenci MI-5, SOCA i funkcjonariusze policji, którzy przybyli na Gatwick, dowiedzieli się, że niestety dane pasażerów grummana „najwidoczniej znikły”. Otrzymał też niepokojącą wiadomość. Zaszyfrowany e-mail od Philly. Najwyraźniej ktoś nieoficjalnie sprawdzał w MI-6, co robi Bond i dokąd się wybiera. Domyślał się, że tym „ktosiem?? jest jego drogi przyjaciel Percy Osborne-Smith. Chociaż Bond znajdował się teraz w Dubaju, poza jurysdykcją Wydziału Trzeciego, wcale to nie oznaczało, że ten człowiek nie może przysporzyć mu kłopotów, włącznie ze zniszczeniem jego przykrywki. Bond nie miał znajomych wśród agentów MI-6 w Dubaju. Musiał jednak założyć, że Osborne-Smith może ich mieć. Co oznaczało, że nie mógł zwrócić się do miejscowej rezydentury z prośbą o wysłanie jej pracowników na lotnisko, żeby śledzili Hydta. W końcu doszedł do wniosku, że nie może się kontaktować z żadnymi swoimi rodakami – i wielka szkoda, gdyż konsul generalny w Dubaju był sprytny i doświadczony… a poza tym zaprzyjaźniony z Bondem. Wysłał wiadomość tekstową do Billa Tannera, prosząc, żeby się wstrzymał z nawiązywaniem kontaktu z MI-6. Potem połączył się przez interkom z pilotem i zapytał o status odrzutowca, za którym lecieli. Wyglądało na to, że kontrola lotów kazała ograniczyć prędkość im, ale nie Hydtowi, więc nie zdołają go prześcignąć. Wylądują co najmniej pół godziny po nim. Do diabła. Trzydzieści minut, od których może zależeć los co najmniej dziewięćdziesięciorga ludzi. Popatrzył przez okno na Zatokę Perską. Wyjmując telefon komórkowy i przeglądając długą listę kontaktów w poszukiwaniu numeru, znowu myślał o bilansie rachunkowym szpiegostwa. Zaczynam się czuć trochę jak bracia Lehman, pomyślał.

Moje długi znacznie przekraczają zasoby. Zatelefonował. 24 Limuzyna wioząca Severana Hydta, Jessicę Barnes i Nialla Dunne’a podjechała pod hotel Intercontinental przy szerokim i spokojnym Dubai Creek. Zwalisty, poważny szofer był miejscowy i już wcześniej korzystali z jego usług. Tak jak Hans Groelle w Anglii pełnił jednocześnie funkcję ochroniarza (a od czasu do czasu robił także inne rzeczy). Siedzieli w samochodzie, gdy Dunne czytał wiadomość tekstową, a może e-mail. Wyłączył iPhone i spojrzał przed siebie. – Hans dowiedział się czegoś o kierowcy bentleya. To interesujące. Groelle kazał komuś w Green Way sprawdzić numery rejestracyjne. Hydt postukał jednym długim paznokciem o drugi. Dunne nie patrzył na niego. – To się wiąże z March. – Istotnie? Hydt próbował wyczytać coś z oczu Dunne’a, ale były nieprzeniknione. Irlandczyk nie powiedział nic więcej – nie w obecności Jessiki. Hydt skinął głową. – Zameldujemy się w hotelu. Odsunął mankiet eleganckiej marynarki i spojrzał na zegarek. Dwie i pół godziny. Liczba zmarłych wyniesie około dziewięćdziesięciu. Dunne wysiadł pierwszy i jak zawsze powiódł wzrokiem wokół, wypatrując niebezpieczeństwa. – W porządku – powiedział ze słabym irlandzkim akcentem. – Czysto. Hydt z Jessicą wyszli w zaskakujący skwar i pospiesznie ruszyli w chłód hotelowego holu, zdominowanego przez oszałamiającą, trzymetrową wystawę egzotycznych kwiatów. Na

pobliskiej ścianie wisiały portrety członków rodzin rządzących w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, spoglądających z powagą i pewnością siebie. Jessica wpisała się do rejestru gości, gdyż zrobili rezerwację na jej nazwisko, co było kolejnym pomysłem Dunne’a. Chociaż nie mieli tu pozostać długo – odlatywali już wieczorem – dobrze jest mieć gdzie pozostawić walizki i trochę odpocząć. Przekazali bagaże chłopcu hotelowemu, żeby zaniósł je do pokoju. Zostawiwszy Jessicę przy kwiatach, Hydt odprowadził Dunne’a na bok.

– Ten bentley? Kto w nim był? – Zarejestrowany na firmę z Manchesteru… pod tym samym adresem co Midlands Disposal. Midlands była firmą powiązaną z jednym z większych syndykatów przestępczych działających w południowym Manchesterze. W Ameryce mafia zawsze kontrolowała utylizację odpadów, a w Neapolu, gdzie rządziła kamorra, wywóz śmieci nazywano Il Re del Crimine. W Wielkiej Brytanii zorganizowana przestępczość mniej się interesowała tym biznesem, ale czasem jakiś lokalny król podziemia usiłował opanować ten rynek, jak na przykład osiłek z filmu Guya Ritchiego. – A dziś rano – ciągnął Dunne – gliniarze przyszli do bazy wojskowej, pokazując zdjęcia jakiegoś człowieka, którego dzień wcześniej widziano w pobliżu. Jest poszukiwany za ciężkie pobicie. Pracował dla Midlands. Policja mówiła, że zaginął. Tak się dzieje, pomyślał Hydt, gdy czyjeś ciało gnije pod tysiącami ton gruzu z wysadzonego szpitala. – Co miałby tam robić? – zapytał. Dunne się zastanowił. – Zapewne zamierzał sabotować wysadzenie budynku. Gdyby coś źle poszło, opinia publiczna zwróciłaby się przeciwko tobie i firma Midlands próbowałaby przejąć twój interes. – Zatem ten ktoś w bentleyu chciał się tylko dowiedzieć, co się wczoraj stało z jego kumplem. – Zgadza się.

Hydt poczuł ulgę. Ten incydent nie miał nic wspólnego z Gehenną. A co ważniejsze, intruz nie był policjantem ani agentem tajnych służb. Jeszcze jeden przykład bezwzględnej walki o opanowanie rynku utylizacji odpadów. – Dobrze. Midlands zajmiemy się później. Hydt i Dunne wrócili do Jessiki. – Musimy z Niallem załatwić kilka spraw. Wrócę na kolację. – Chyba pójdę się przejść – powiedziała. Hydt zmarszczył brwi. – W tym upale? To może ci zaszkodzić. Nie lubił, kiedy się oddalała. Nie obawiał się, że może coś wygadać, gdyż ukrywał przed nią wszystko, co wiązało się z Gehenną. A to, co wiedziała o mroczniejszej stronie jego charakteru… no cóż, to mogło być krępujące, ale nie nielegalne. Po prostu kiedy jej pragnął, miała być pod ręką, a Severan Hydt był człowiekiem wierzącym w nieubłaganą siłę rozkładu, która nauczyła go, że życie jest zbyt krótkie i cenne, aby czegokolwiek sobie odmawiać. – Chyba sama to ocenię – odparła nieśmiało. – Oczywiście, oczywiście. Tylko że… samotna kobieta? – dodał Hydt. – Ci ludzie, wiesz jacy potrafią tu być. – Mówisz o Arabach? – spytała Jessica. – To nie Teheran ani Dżudda. Tu nawet nie spojrzą lubieżnie. W Dubaju traktują kobiety z większym szacunkiem niż w Paryżu. Hydt uśmiechnął się łagodnie. To było zabawne. I zgodne z prawdą. – Pomimo to… Nie sądzisz, że lepiej zachować ostrożność? Poza tym w hotelu jest cudowny zespół wypoczynkowy. Będzie ci tu doskonale. Basen jest częściowo przeszklony. Możesz spojrzeć w dół i zobaczyć ziemię z wysokości piętnastu metrów. Widok na Burdż Chalifa robi wrażenie. – Zapewne. Nagle Hydt zauważył nowy układ zmarszczek wokół jej oczu, gdy zmrużyła je, patrząc na wieżę z kwiatów. Pomyślał o kobiecych zwłokach znalezionych poprzedniego dnia w kontenerze Green

Way, o grobie dyskretnie oznaczonym przez brygadzistę Jacka Dennisona. I znów doznał poczucia wyzwolenia, jakby zwolniła się w nim jakaś napięta sprężyna. – Jeśli to cię uszczęśliwi – rzekł do niej cicho i przesunął długim paznokciem po jej twarzy, w pobliżu zmarszczek. Już dawno przestała się w takich momentach odsuwać, chociaż jej reakcje i tak nigdy nie robiły na nim wrażenia. Nagle zdał sobie sprawę, że Dunne patrzy na niego swymi krystalicznie niebieskimi oczami. Irlandczyk zesztywniał, ledwie dostrzegalnie, ale zaraz opanował się i odwrócił wzrok. Hydt zirytował się. Co Dunne’a obchodzą jego upodobania? Nie po raz pierwszy Hydt zadał sobie pytanie, czy odraza Dunne’a do tego rodzaju pożądania nie wynika z tego, iż jest ono niekonwencjonalne, lecz z pogardy do jakiejkolwiek seksualności. W ciągu kilku miesięcy ich znajomości Irlandczyk nie spojrzał pożądliwie na żadną kobietę czy mężczyznę. Hydt opuścił rękę i znów spojrzał na Jessicę, na linie rozchodzące się promieniście od jej pełnych rezygnacji oczu. W myślach szukał odpowiedniej chwili. Wieczorem odlatują, a w samolocie nie ma prywatnych apartamentów. Nie wyobrażał sobie kochania się z nią w obecności Dunne’a, nawet gdyby ten spał. Rozmyślał. Może teraz pójść do pokoju, położyć Jessicę na łóżku i szeroko rozchylić zasłony, żeby słońce prześwietliło miękkie ciało, ukazując jego topografię… …i przesuwać paznokciami po jej skórze? Nie trwałoby to długo, gdyż był zbyt pochłonięty myślami o niej i spektaklu mającym się odbyć o siódmej wieczorem. – Severanie – szorstko rzekł Dunne. – Nie wiemy, co ma dla nas al-Fulan. Chyba powinniśmy iść. Hydt milczał, jakby zastanawiał nad tym, ale to tylko pozory. – To był długi lot – powiedział. – Mam ochotę się przebrać. – Spojrzał w znużone oczy Jessiki. – A tobie przyda się drzemka, moja droga. Stanowczo poprowadził ją do windy. 25 Około czwartej czterdzieści pięć we wtorkowe popołudnie prywatny odrzutowiec Fouada Kharaza

zatrzymał się na płycie lotniska. James Bond rozpiął pas i odebrał bagaż. Podziękował pilotom i stewardesie, serdecznie ściskając jej dłoń i powstrzymując chęć cmoknięcia w policzek; znajdowali się już na Środkowym Wschodzie. Kontroler dokumentów sennym ruchem podstemplował mu paszport, podsunął go z powrotem i machnięciem ręki wpuścił Bonda do swego kraju. Z walizką śmiercionośnej kontrabandy Bond przeszedł przez bramkę dla pasażerów niemających nic do oclenia i niebawem znalazł się na zewnątrz w dokuczliwym upale, czując się tak, jakby zdjęto mu z ramion ogromny ciężar. Był znów w swoim żywiole, wypełniając misję bez towarzystwa. Na obcej ziemi odzyskał carte blanche. Krótki przejazd z lotniska do miejsca przeznaczenia w Festival City przez nieciekawą część miasta – okolice lotnisk na całym świecie są podobne i widok niewiele się różnił od otoczenia A4 na zachód od Londynu lub płatnej obwodnicy Dullesa w Waszyngtonie DC, aczkolwiek tu było znacznie więcej piachu i kurzu. I, jak prawie wszędzie w emiracie, było tu nieskazitelnie czysto. Bond spoglądał na miasto, patrząc na północ, ku Zatoce Perskiej. W późno popołudniowym słońcu i falującym z gorąca powietrzu iglica Burdż Chalifa zdawała się płonąć, górując nad skomplikowaną geometrią bryły Sheikh Zayed Road. Był to w tym momencie najwyższy budynek na świecie. Wprawdzie ich lista zmieniała się co miesiąc, lecz ten wieżowiec z pewnością jeszcze długo będzie zajmował zaszczytne pierwsze miejsce. Zauważył wszechobecny, charakterystyczny element tego miasta – dźwigi budowlane, białe, żółte i pomarańczowe. Były wszędzie, znowu mając zajęcie. Podczas poprzedniej wizyty Bonda w Dubaju było ich równie dużo, ale większość stała bezczynnie, jak zabawki porzucone przez dziecko, które przestało się nimi interesować. Emirat mocno odczuł niedawny kryzys ekonomiczny. Ze względu na swoją oficjalną przykrywkę Bond musiał orientować się w światowych finansach i irytowały go słowa krytyki kierowane przeciwko takim miejscom jak Dubaj, często płynące z Londynu lub Nowego Jorku. A czyż londyńskie City i nowojorska Wall Street nie były entuzjastycznymi współtwórcami tej ekonomicznej klęski? Owszem, w wielu sprawach przesadzano i wiele ambitnych planów może nigdy nie

doczeka się ukończenia – tak jak sztuczny archipelag w kształcie mapy świata, złożony z wysepek usypanych z piasku niedaleko brzegu. Jednakże osławiony przepych był tylko niewielką częścią rzeczywistości Dubaju – tak samo jak Singapuru, Kalifornii, Monako i setek innych miejsc, gdzie pracowali i bawili się bogaci. W każdym razie dla Bonda Dubaj nie był mekką nieskrępowanego biznesu i handlu nieruchomościami, ale egzotycznym miejscem, w którym nowe stapia się ze starym, gdzie wiele kultur i religii koegzystuje w pokoju i wzajemnym poszanowaniu. Szczególnie lubił bezkresne pustkowia czerwonego piasku, nawiedzane jedynie przez wielbłądy i range rovery, tak odmienne od Kent, krainy jego dzieciństwa. Zastanawiał się, czy aktualna misja zawiedzie go do Pustego Kwartału, czyli na pustynię Ar-Rab alChali. Jechali, mijając brązowe, białe i żółte jednopiętrowe budyneczki, na których nazwy i nazwiska były wypisane skromnymi zielonymi arabskimi literami. Nie było tu kolorowych tablic reklamowych, świecących neonów, jedynie nieliczne plakaty zapowiadające spektakle. Minarety meczetów wznosiły się nad niskimi domami i budynkami jak natrętne pomniki wiary w mglistej dali. Wszechobecna pustynia wdzierała się wszędzie i palmy daktylowe, miodle indyjskie oraz eukaliptusy dzielnie formowały pierwszą linię obrony przed napierającymi, bezkresnymi piaskami. Taksówkarz zawiózł go zgodnie z poleceniem do centrum handlowego. Bond wręczył mu kilka dziesięciodirhamowych banknotów i wysiadł. W galerii było mnóstwo miejscowych – gdyż minęła już pora na modlitwę Asir, a jeszcze nie przyszedł czas Maghrib – oraz sporo cudzoziemców. Wszyscy pchali przed sobą wózki i oblegali sklepy, które miały znakomite obroty. Bond przypomniał sobie, że ten kraj czasem nazywano „Do buy”13. Wmieszał się w tłum, rozglądając się, jakby szukał znajomego, z którym miał się tu spotkać. W rzeczywistości szukał kogoś innego: mężczyzny, który jechał za nim z lotniska, zapewne w nieprzyjaznych zamiarach. Już dwukrotnie zauważył tego człowieka w okularach przeciwsłonecznych i niebieskiej koszuli lub kurtce: najpierw na lotnisku, a potem w zakurzonej czarnej toyocie, która jechała za taksówką. Wsiadając do samochodu, mężczyzna zdjął czapeczkę, lecz po kształcie głowy, ramion i okularów Bond rozpoznał w nim człowieka, którego widział na lotnisku. Ta sama toyota przejechała teraz obok centrum handlowego – jadąc wolno bez specjalnego powodu – i zniknęła za rogiem pobliskiego hotelu. To nie był zbieg okoliczności. Bond zastanawiał się, czy nie posłać gdzieś taksówki, żeby tamci pojechali za nią, lecz –

prawdę mówiąc – nie był pewny, czy chce zgubić ogon. Lepiej wciągnąć śledzącego w pułapkę i dowiedzieć się, co ma do powiedzenia. Kim był ten mężczyzna? Czy czekał na Bonda w Dubaju? A może w jakiś sposób przybył tu za nim z Londynu? A może nawet nie wiedział, kim jest Bond, i postanowił mieć na oku nowego obcego w mieście? Bond kupił gazetę. Było gorąco, a nawet upalnie, lecz nie skorzystał z klimatyzowanego wnętrza wybranej kawiarni, ale usiadł na zewnątrz, skąd mógł obserwować wszystkie wejścia i wyjścia lokalu. Od czasu do czasu rozglądał się, szukając ogona, ale nikogo nie zauważył. Gdy wysłał i odebrał kilka wiadomości tekstowych, podszedł do niego kelner. Bond zajrzał do wyblakłego menu na stoliku i zamówił kawę po turecku oraz wodę mineralną. Kiedy kelner odszedł, Bond spojrzał na zegarek. Była piąta po południu. Pozostały tylko dwie godziny do chwili, gdy ponad dziewięćdziesiąt osób umrze w tym eleganckim mieście piasku i upału.

***

Przecznicę za centrum handlowym mocno zbudowany mężczyzna w niebieskiej kurtce wetknął strażnikowi miejskiemu kilkaset dirhamów i powiedział po angielsku, że zaraz wraca. A z pewnością odj edzie, zanim powrócą tu tłumy przed modlitwą o zachodzie słońca. Strażnik odszedł, jakby tej rozmowy o zakurzonej czarnej toyocie, zaparkowanej nieprzepisowo przy krawężniku, nigdy nie było. Mężczyzna – miał na imię Nick – zapalił papierosa i zarzucił plecak na ramię. Wszedł w cień centrum handlowego, w którym jego cel beztrosko sączył kawę z ekspresu albo po turecku i czytał sobie gazetę, jakby nie miał jakichkolwiek zmartwień. Tak, nazywał w myślach tego człowieka celem. Nie draniem, nie wrogiem. Nick wiedział, że wykonując taką robotę, trzeba pozbyć się wszelkich uczuć, choćby to było bardzo trudne. Ten

mężczyzna nie był dla niego osobą, ale czarnym kółkiem na środku tarczy. Celem. Zapewne facet był zdolnym operatorem, ale zachował się cholernie beztrosko, opuszczając lotnisko. Nick dotarł tu za nim bez trudu. To dodało mu pewności siebie potrzebnej do tego, co miał teraz zrobić. Z twarzą zasłoniętą czapeczką baseballową o długim daszku i okularami przeciwsłonecznymi Nick zbliżał się do celu, przechodząc z jednej plamy cienia w drugą. W przeciwieństwie do innych miejsc tutaj to nie przyciągało niczyjej uwagi: w Dubaju wszyscy nosili nakrycia głowy i okulary przeciwsłoneczne. Jedynym trochę niezwykłym elementem jego stroju była granatowa kurtka, gdyż z powodu upału nosiło je niewielu mężczyzn. Jednakże tylko tak mógł ukryć pistolet zatknięty za pasek spodni. Złote kolczyki Nicka również mogłyby przyciągnąć kilka zaciekawionych spojrzeń, lecz wybrzeże Dubai Creek obfitujące w galerie handlowe i parki rozrywki było pełne turystów, a dopóki ludzie nie pili alkoholu i nie całowali się w miejscach publicznych, miejscowi wybaczali im niezwykłe stroje. Nick głęboko zaciągnął się papierosem, a potem rzucił go i zgniótł, ruszając w kierunku celu. Nagle wyrósł przy nim jakiś handlarz i zapytał po angielsku, czy chce kupić dywany. – Bardzo tanio, bardzo tanio. Wiele węzełków! Tysiące tysięcy węzełków! Jedno spojrzenie Nicka wystarczyło, żeby zamknął się i znikł. Nick zastanowił się nad planem działania. Oczywiście będą pewne problemy logistyczne – w tym kraju wszyscy obserwowali wszystkich. Będzie musiał wykonać zadanie w jakimś odludnym miejscu, na parkingu albo – jeszcze lepiej – w podziemiu galerii handlowej, może w porze modlitwy, kiedy tłumy rzedną. Zapewne najprostsze rozwiązanie będzie najlepsze. Zajdzie go od tyłu, przytknie lufę do pleców i sprowadzi po schodach na dół. A tam popracuje nad nim nożem. Och, ten cel – no dobrze, może myślał o nim jako o draniu – będzie miał wiele do powiedzenia, kiedy ostrze zacznie swe harce po jego skórze. Nick wsunął rękę pod połę kurtki i przesunął bezpiecznik pistoletu, zręcznie przechodząc z jednej

plamy cienia w drugą. 26 Mając w zasięgu ręki filiżankę z kawą i wodę mineralną, James Bond siedział i czytał wydawaną w Abu Dhabi „National”, którą uważał za najlepszą gazetę na Środkowym Wschodzie. Można w niej było znaleźć wszystko – od skandalu związanego z niebezpiecznymi mundurami straży pożarnej w Mumba ju przez artykuły o prawach kobiet w świecie arabskim po półstronicowy demaskatorski artykuł o cypryjskim gangsterze wykradającym z grobu zwłoki byłego prezydenta. A także doskonałe reportaże o wyścigach Formuły 1 – ważne dla Bonda. Teraz jednak nie czytał gazety, ale używał jej jako osłony… chociaż nie w tradycyjny sposób, patrząc przez otwór zrobiony pomiędzy reklamami hipermarketów sieci Lulu a lokalnymi wiadomościami. Położył gazetę na stoliku i pochylił nad nią głowę. Jednakże bacznie przyglądał się otoczeniu. Nagle usłyszał za plecami chrobot skórzanej podeszwy i zdał sobie sprawę, że ktoś szybko zbliża się do jego stolika. Bond nawet nie drgnął. Szeroka dłoń – blada i piegowata – złapała i odsunęła stojące obok niego krzesło. Mężczyzna opadł na nie ciężko. – Siema, James – powiedział z ciężkim teksaskim akcentem. – Witaj w Dubaju. Dhuba ju… Bond z uśmiechem odwrócił się do przyjaciela. Serdecznie uścisnęli sobie dłonie. O kilka lat starszy od Bonda, Felix Leiter był wysoki i chudy, więc garnitur wisiał na nim jak na kiju od szczotki. Blada cera i grzywa włosów koloru słomy uniemożliwiały jakąkolwiek pracę pod przykrywką na Środkowym Wschodzie, chyba że udawał samego siebie: wylewnego swojaka z amerykańskiego Południa, który przyjechał do miasta w interesach i zamierzał się przy tym dobrze zabawić. Flegmatyczne zachowanie i swoboda były zwodnicze: w razie potrzeby potrafił zareagować szybko i skutecznie jak nóż sprężynowy… o czym Bond przekonał się osobiście. Kiedy pilot grummana zameldował, że nie zdołają dolecieć do Dubaju przed Hydtem, Bond zadzwonił do Felixa Leitera, prosząc o przysługę, która skojarzyła mu się z Lehman Brothers. Chociaż niechętnie korzystał ze swoich kontaktów z MI-6, ze względu na wcześniejsze dociekania Osborne’a-Smitha, nie miał takich zastrzeżeń wobec CIA, która prowadziła szeroko

zakrojone działania we wszystkich Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Prośba o pomoc skierowana do Leitera, będącego starszym agentem tej organizacji wywiadowczej, była ryzykowna politycznie. Wykorzystywanie siostrzanej agencji bez zezwolenia zwierzchników mogło wywołać poważne reperkusje dyplomatyczne, a Bond już raz to zrobił, zwracając się do Rene Mathisa. Naprawdę poddawał ciężkiej próbie świeżo odzyskaną carte blanche. Felix Leiter chętnie się zgodził przejąć Hydta na lotnisku i podążyć za całą trójką do ich punktu docelowego, którym okazał się hotel Intercontinental – połączony z galerią handlową, w której teraz siedzieli. Bond poinformował go o Hydcie, Irlandczyku oraz – przed dziesięcioma minutami – o mężczyźnie w toyocie. Leiter został w centrum handlowym, żeby – dosłownie – pilnować pleców Bonda. – Zatem mam tu przyjaciela, który się kręci w pobliżu? – Zauważyłem, jak się zbliżał, jakieś piętnaście metrów na południe – odparł Leiter z uśmiechem, jakby myślał o czymś znacznie przyjemniejszym niż działania kontrwywiadowcze. – Był przy drzwiach, o tam. Sukinsyn jednak zniknął. – Kimkolwiek jest, jest dobry. – Masz rację. – Rozejrzawszy się wokół, Leiter zapytał: – Dasz wiarę, jaki tu ruch? – Wskazał na tłum gości. – Macie w Anglii galerie handlowe, James? – Owszem, mamy. I telewizję. I bieżącą wodę. Może pewnego dnia będziemy mieli komputery. – Ha. Przyjadę kiedyś z wizytą. Jak tylko nauczycie się chłodzić piwo. Leiter przywołał kelnera i zamówił kawę. – Powiedziałbym „amerykańską” – szepnął do Bonda – ale wtedy ludzie mogliby odgadnąć, jakiej jestem narodowości i moją przykrywkę diabli by wzięli. Pociągnął się za ucho i najwyraźniej był to sygnał dla szczupłego mężczyzny ubranego po arabsku, który wyrósł jak spod ziemi. Wyglądał na pilota jednej z licznych łodzi, które pływały po Dubai Creek. – Jusuf Nasad – przedstawił go Leiter. – A to pan Smith. Bond założył, że Arab też naprawdę wcale nie nazywał się

Nasad. Zapewne był miejscowy, a skoro prowadził go Leiter, musiał też być cholernie dobry. Felix Leiter był doskonałym prowadzącym. To Nasad pomógł mu śledzić Hydta z lotniska tutaj, wyjaśnił Amerykanin. Arab usiadł. – Nasz przyjaciel? – zapytał Leiter. – Odszedł. Myślę, że na twój widok. – Cholernie się wyróżniam – zaśmiał się Leiter. – Nie wiem, dlaczego Langley mnie tu przysłało. Gdybym pracował pod przykrywką w Alabamie, nikt by mnie nie zauważał. – Nie zdołałem dobrze mu się przyjrzeć – rzekł Bond. – Ciemne włosy, niebieska koszula. – Twardy gość – powiedział Nasad z akcentem, który Bond uznał za wzięty z amerykańskiej telewizji. – Muskularny. Bardzo krótko ostrzyżony. Złote kolczyki w uszach. Bez brody. Próbowałem zrobić mu zdjęcie, ale odszedł za szybko. – Ponadto – wtrącił Leiter – nasz sprzęt do robienia zdjęć jest gówniany. Wciąż macie faceta, który robi dla was te śliczne zabawki? Jak on się nazywa? Q Jakiśtam? Quentin? Quigley? – Q to sekcja, nie osoba. Oznacza kwatermistrzostwo. – I miał na sobie kurtkę – dodał Nasad – nie koszulę. Bardziej przypominała wiatrówkę. – W tym upale? – spytał Bond. – Zatem miał broń. Widziałeś może jaką? – Nie. – Jak uważasz, kto to mógł być? – Zdecydowanie nie-Arab – powiedział Nasad. – Może katsa. – Do diabła, dlaczego miałby się mną interesować agent Mossadu? – Tylko ty możesz odpowiedzieć na to pytanie, chłopie – odparł Leiter. Bond pokręcił głową. – Może to ktoś zwerbowany przez tutejszą tajną policję? – Nie, wątpię w to. Amn al-Dawla nie śledzi. Po prostu zapraszają cię do swojej czterogwiazdkowej rezydencji w Deirze, gdzie mówisz im wszystko, co chcą wiedzieć.

Naprawdę wszystko. Nasad szybkim spojrzeniem omiótł kawiarnię i najbliższą okolicę, ale najwyraźniej nie dostrzegł żadnego zagrożenia. Bond zauważył, że Arab robi to, od kiedy do nich dołączył. – Myślisz, że to ktoś pracujący dla Hydta? – Możliwe. Jeśli tak, to wątpię, by wiedzieli, kim jestem. Bond wyjaśnił, że przed wyjazdem z Londynu obawiał się, iż Hydt i Irlandczyk zorientują się, że jest na ich tropie, szczególnie po porażce w Serbii. Kazał Sekcji T spreparować rejestrację bentleya tak, by powiązać go z przedsiębiorstwem oczyszczania w Manchesterze, mającym prawdopodobnie powiązania ze światem przestępczym. Następnie Bill Tanner posłał do byłej bazy wojskowej pod March agentów udających inspektorów Scotland Yardu, żeby sprzedali bajeczkę o zaginionym w tej okolicy ochroniarzu Midlands Disposal. – To na kilka dni powinno zmylić Hydta i Irlandczyka – powiedział Bond. – A wy słyszeliście tu coś ciekawego? Wesoły Amerykanin na moment spochmurniał. – Żadnych istotnych ELINT czy SIGINT. Nie żebym cenił ich podsłuch. Felix Leiter, były komandos, którego Bond poznał w trakcie służby wojskowej, był zwolennikiem HUMINT. Wolał prowadzić agentów – zwerbowanych miejscowych, takich jak Jusuf Nasad. – Wykorzystałem kilka przysług i rozmawiałem ze wszystkimi moimi najlepszymi agentami. Cokolwiek szykują tutaj Hydt i jego miejscowi wspólnicy, mocno trzymają karty przy orderach. Żadnych przecieków. Nikt nie sprowadzał do Dubaju żadnych podejrzanych ładunków. Nikt nie mówił przyjaciołom i członkom rodziny, żeby o siódmej wieczorem unikali jakiegoś meczetu lub centrum handlowego. Żadni źli faceci nie wyszli na brzeg z Zatoki. – To robota Irlandczyka… on myśli o wszystkim. Nie wiem, co dokładnie robi dla Hydta, ale jest cholernie sprytny i zawsze dba o bezpieczeństwo. Jakby potrafił przewidzieć wszystkie nasze zamiary i wymyślić sposób przeciwdziałania. Zamilkli, na pozór obojętnie patrząc na centrum handlowe. Ani śladu mężczyzny

w niebieskiej kurtce. Ani śladu Hydta czy Irlandczyka. – Wciąż jesteś pismakiem? – zapytał Bond. – Oczywiście, że tak – potwierdził Teksańczyk. Leiter udawał dziennikarza – wolnego strzelca i blogera specjalizującego się w muzyce, szczególnie bluesie, R&B i afrokaraibskiej. Dziennikarstwo często bywa przykrywką agentów wywiadu: uzasadnia ich częste podróże, niejednokrotnie do zapalnych i nieciekawych miejsc na świecie. Leiter miał szczęście, gdyż najlepszą przykrywką jest ta, która odzwierciedla prawdziwe zainteresowania agenta, ponieważ zadanie może wymagać działania pod przykrywką przez wiele tygodni lub miesięcy. Reżyser filmowy Alexander Korda – zwerbowany przez sławnego brytyjskiego arcyszpiega sir Claude’a Danseya – niejednokrotnie wykorzystywał poszukiwania odpowiedniej scenerii do filmów jako pretekst do fotografowania niedostępnych miejsc w okresie poprzedzającym wybuch drugiej wojny światowej. Oficjalna przykrywka Bonda, udającego analityka bezpieczeństwa i danych Zespołu Rozwoju Zagranicznego, zmuszała go do robienia nieznośnie nudnych rzeczy podczas wykonywania misji. W szczególnie złe dni tęsknił za swoją drugą przykrywką, jaką była rola instruktora narciarstwa lub nurkowania. Bond wyprostował się na krześle i Leiter powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem. Zobaczyli dwóch mężczyzn, którzy wyszli przez frontowe drzwi hotelu Intercontinental i poszli w kierunku czarnej limuzyny Lincoln Town Car. – To Hydt. I Irlandczyk. Leiter posłał Nasada, żeby przyprowadził swój samochód, po czym wskazał zakurzoną starą alfę romeo na pobliskim parkingu. – Tam – szepnął do Bonda. – Moja bryka. Chodźmy. 27 Lincoln wiozący Severana Hydta i Nialla Dunne’a jechał na wschód w lekkiej mgiełce i skwarze, równolegle do linii energetycznej dostarczającej energię przedmieściom tego miastapaństwa. W pobliżu leżała Zatoka Perska, której wody z błękitnych stały się niemal beżowe od wiszącego w powietrzu kurzu i bezlitosnego słońca. Jechali krętą drogą przez Dubaj, mijając kryte stoki narciarskie, niezwykły hotel Burdż Al-Arab, przypominający żagiel i niemal równie wysoki jak wieża Eiffla, oraz luksusową Palma Jumeirah (Dżamira) – sztuczną wyspę pełną sklepów, domów i hoteli ciągnących się daleko w głąb Zatoki i uformowaną, jak sama nazwa wskazuje, na kształt miejscowego gatunku drzewa.

Piękne widoki irytowały Severana Hydta: swoją nowością i nieskazitelnością. Poczuł się o wiele lepiej, kiedy samochód wjechał do starszej dzielnicy Satwa, gęsto zamieszkanej przez niezliczone tysiące przedstawicieli klasy robotniczej – głównie emigrantów. Dochodziła piąta trzydzieści. Półtorej godziny do wydarzenia. Hydt z ironicznym uśmiechem pomyślał, że również półtorej godziny do zachodu słońca. Dziwny zbieg okoliczności, zastanawiał się. Dobry znak. Jego przodkowie – duchowi, jeśli niekoniecznie genetyczni – wierzyli w dobre i złe znaki, zatem i on sobie na to pozwalał; owszem, był praktycznym, trzeźwo myślącym biznesmenem… ale miał też swoją drugą stronę. Znów pomyślał o nadchodzącej nocy. Jechali bardzo skomplikowaną trasą. Celem tej podróży nie było podziwianie widoków. Nie, przejazd okrężną drogą do miejsca odległego zaledwie dziewięć kilometrów od hotelu Intercontinental był zabezpieczeniem wymyślonym przez Dunne’a. – Sądzę, że byliśmy śledzeni – zameldował szofer, najemnik z doświadczeniem wyniesionym z Afganistanu i Syrii – przez alfę romeo i być może forda. Jeśli tak, to jestem pewny, że ich zgubiliśmy. Dunne spojrzał za siebie. – Dobrze – powiedział. – Jedź do zakładów. Okrężną drogą wrócili do miasta. Po dziesięciu minutach byli w Deirze, dzielnicy przemysłowej, tłocznej i kolorowej części miasta wciśniętej między Dubai Creek a Zatokę. To było kolejne miejsce, w którym Hydt natychmiast poczuł się doskonale. Wjeżdżając do tej dzielnicy, jakby cofnął się w czasie: jej nierówne domy, bazary i prymitywny port nad rzeką, którego doki były zapchane arabskimi łodziami dhow i innymi małymi jednostkami pływającymi, mógłby być scenerią filmu przygodowego z lat trzydziestych. Łodzie były pozastawiane niewiarygodnie wysokimi stertami ładunków umocowanych sznurami. Szofer odnalazł cel ich podróży, sporą wytwórnię i magazyn z biurową przybudówką. Jednopiętrowy budynek był pomalowany beżową, łuszczącą się farbą. Druty kolczaste, rzadko spotykane w słynącym z niewielkiej przestępczości Dubaju, wieńczyły ogrodzenie z siatki otaczające całą wytwórnię. Szofer podjechał do bramofonu i powiedział coś po arabsku. Brama powoli się otworzyła. Lincoln wjechał na parking i zatrzymał się. Dwaj mężczyźni wysiedli. Godzinę i piętnaście minut przed zachodem słońca zrobiło się chłodniej, chociaż ziemia oddawała ciepło nagromadzone w ciągu dnia.

Hydt usłyszał głos niesiony z kurzem przez wiatr. – Proszę! Przyjacielu, proszę, wejdź! Machający ręką człowiek miał na sobie białą diszdaszę – w wyjątkowym stylu emiratów – i nie nosił nakrycia głowy. Hydt wiedział, że jest już po pięćdziesiątce, chociaż jak wielu Arabów wyglądał młodziej. Gładka twarz, eleganckie okulary, zachodnie buty. Przydługie włosy miał zaczesane do tyłu. Mahdi al-Fulan przeszedł po wysepkach piasku naniesionych przez wiatr na asfalt i usypanych przy krawężniku, murkach i ścianach budynków. Oczy Araba błyszczały, jakby był uczniakiem, który ma zademonstrować swoją pracę domową. Co było bliskie prawdy, pomyślał Hydt. Mężczyzna uśmiechnął się do niego poprzez gąszcz przystrzyżonej czarnej brody. Hydt ubawił się, kiedy usłyszał, że chociaż farby do włosów źle się sprzedają w tym kraju, w którym męskie i kobiece głowy zwykle pozostają zakryte, to środki do farbowania bród są bestsellerem. Uścisnęli sobie ręce. – Przyjacielu. Hydt nie usiłował witać się po arabsku. Nie miał zdolności językowych, a próbowanie czegoś, czego nie umie się robić, uważał za słabość. Niall Dunne zrobił krok naprzód, garbiąc się, jak zawsze gdy poruszał się swoim kaczkowatym chodem, i również powitał Araba, lecz wyblakłymi oczami patrzył na coś za jego plecami. Chociaż raz nie wypatrywał zagrożenia. Uwagę jego pochłonął skarb znajdujący się w tym magazynie i widoczny przez otwarte drzwi: około pięćdziesięciu maszyn wszelkich możliwych kształtów i wielkości, zrobionych z surowej i malowanej stali, żelaza, aluminium, włókien węglowych… i kto wie czego jeszcze? Sterczące rury, druty, pulpity kontrolne, światełka, przełączniki, dźwignie i pasy. Gdyby roboty miewały przyjemne sny, to widziałyby w nich taki pokój. Mężczyźni weszli do magazynu, w którym nie było robotników. Dunne przystawał, aby obejrzeć, a czasem nawet pogłaskać to czy inne urządzenie. Mahdi al-Fulan był projektantem przemysłowym, absolwentem MIT. Unikał tego rodzaju dochodowych przedsięwzięć, które czasem wpychają człowieka na okładki czasopism biznesowych – a często do sądu dla bankrutów – zamiast tego specjalizując się w projektowaniu funkcjonalnych urządzeń i systemów kontroli, na które istniało spore zapotrzebowanie. Był

jednym z głównych dostawców Severana Hydta, który poznał go na konferencji o sprzęcie do recyklingu. Kiedy dowiedział się o pewnych zagranicznych wyjazdach Araba i niebezpiecznych ludziach, którym sprzedaje swoje towary, zostali wspólnikami. Al-Fulan był naukowcem i racjonalizatorem, człowiekiem, którego pomysły i wynalazki były ważne dla Gehenny. Ponadto miał powiązania. Dziewięćdziesięciu zabitych… Myśląc o tym, Hydt odruchowo spojrzał na zegarek. Prawie szósta. – Pozwólcie za mną, proszę, Severanie, Niallu. Al-Fulan zauważył spojrzenie Hydta. Arab poprowadził ich przez kilka mrocznych i cichych pomieszczeń. Dunne znów zwalniał kroku, żeby przyjrzeć się jakiemuś urządzeniu lub pulpitowi sterowniczemu. Z aprobatą kiwał głową albo marszczył brwi, może usiłując zrozumieć, jak działa ta maszyneria. Pozostawiwszy za sobą maszyny z ich wonią smaru, farby i obrobionego metalu, będącego jakby zapachem krwi maszyn elektrycznych, weszli do biura. Na końcu ciemnego korytarza al-Fulan otworzył kartą nieoznakowane drzwi i weszli do jego gabinetu, wielkiego i zapełnionego stertami papierów, rysunków technicznych oraz innych dokumentów, na których widniały rzędy pisma, wykresy i szkice, przeważnie zupełnie niezrozumiałe dla Hydta. W pomieszczeniu panowała niesamowita atmosfera, delikatnie mówiąc, zarówno przez głęboki półmrok, jak i bałagan… oraz to, co zdobiło ściany. Obrazy oczu. Oczu wszelkiego rodzaju – ludzkich, rybich, psich, kocich i owadzich – zdjęcia, trójwymiarowe renderyzac je komputerowe i rysunki anatomiczne z początku XIX wieku. Szczególnie niepokojący był detaliczny przekrój ludzkiego oka, jakby jakiś współczesny doktor Frankenstein wykorzystał nowoczesne metody inżynierii do stworzenia nowego potwora. Przed jednym z kilkudziesięciu dużych monitorów komputerowych siedziała atrakcyjna kobieta, brunetka pod trzydziestkę. Wstała, podeszła do Hydta i energicznie uścisnęła mu dłoń. – Stella Kirkpatrick. Jestem asystentką Mahdiego – przedstawiła się i przywitała

z Dunne’em. Hydt już kilkakrotnie był w Dubaju, ale wcześniej jej nie spotkał. Mówiła z amerykańskim akcentem. Przypuszczał, że była sprytna, uparta i należała do osób, które od kilkuset lat często się spotyka w tej części świata: mieszkańców Zachodu zakochanych w kulturze arabskiej. – Stella opracowała większość algorytmów – powiedział al-Fulan. – Naprawdę? – z uśmiechem zapytał Hydt. Zaczerwieniła się. Rumieniec wywołało uczucie do mentora, na którego zerknęła, szukając aprobaty, tę zaś al-Fulan udzielił w formie uwodzicielskiego uśmiechu. Ta wymiana spojrzeń nie objęła Hydta. Tak jak sugerowały ozdoby na ścianach, specjalnością al-Fulana była optyka. Jego życiowym celem było stworzenie sztucznego oka dla niewidomych, działającego równie dobrze jak to, które „Allah – niech będzie pochwalony – stworzył dla nas”. Do czasu osiągnięcia tego celu alFulan zbijał pieniądze na projektowaniu maszyn przemysłowych. To on opracował większość wyspecjalizowanych systemów bezpieczeństwa, kontroli i nadzoru dla sortowników i niszczarek dokumentów używanych przez Green Way. Hydt niedawno zlecił mu stworzenie jeszcze jednego urządzenia dla swojej firmy i dzisiaj przybył tu z Dunnem, żeby zobaczyć prototyp. – Zademonstrować? – zapytał Arab. – Proszę – odparł Hydt. Wszyscy wrócili do parku maszyn. Al-Fulan zaprowadził ich do skomplikowanego urządzenia ważącego kilka ton i stojącego w zatoce załadunkowej obok dwóch wielkich przemysłowych zgniatarek śmieci. Arab nacisnął kilka guzików i maszyna powoli się rozgrzała, pomrukując. Miała sześć metrów długości, trzy wysokości i szerokości. Od przodu metalowy pas transmisyjny biegł do kwadratowej paszczy o boku pół metra. W środku było ciemno, lecz Hydt dostrzegł kontury poziomych cylindrów najeżonych kolcami, przypominających kombajn rolniczy. Z tyłu pół tuzina rynien prowadziło do zbiorników, w których znajdowały się otwarte worki z grubego szarego plastiku, mające gromadzić to, co wypluje maszyna. Hydt przyjrzał jej się uważnie. On i Green Way zarabiali mnóstwo pieniędzy na

bezpiecznym niszczeniu dokumentów, ale świat się zmieniał. Obecnie większość danych umieszczano w komputerach lub pamięciach przenośnych i tak coraz częściej będzie w przyszłości. Hydt postanowił rozbudować swoje imperium, oferując nowe podejście do niszczenia pamięci komputerowych. Tę usługę proponowało wiele różnych firm, nie tylko Green Way, ale nowe podejście miało być zupełnie nowatorskie dzięki wynalazkowi al-Fulana. Teraz, aby skutecznie wykasować dane, trzeba było rozkładać komputery ręcznie, za pomocą elektromagnesów wymazywać dane z twardych dysków, a następnie je miażdżyć. Kolejnych kroków wymagało rozebranie całego komputera na części – z których wiele stwarzało zagrożenie dla środowiska. Tymczasem maszyna al-Fulana robiła wszystko automatycznie. Po prostu rzucało się stary komputer na pas i urządzenie robiło resztę, dzieląc komputer na kawałki, a system optyczny alFulana identyfikował je i wysyłał do odpowiednich pojemników. Ludzie Hydta z działu sprzedaży mogli zapewnić klientów, że maszyna nie tylko z całą pewnością zniszczy wszelkie poufne dane na twardych dyskach, ale także zidentyfikuje pozostałe części i zutylizuje je zgodnie z lokalnymi przepisami ochrony środowiska. Gdy Arab skinął głową, Stella wzięła stary laptop i postawiła go na metalowym pasie. Znikł w mrocznym wnętrzu machiny. Usłyszeli szereg donośnych stuknięć i trzasków, a w końcu głośne chrobotanie. Al-Fulan zaprowadził swoich gości na tył, gdzie po pięciu czy sześciu minutach zobaczyli, jak maszyna wypluwa różne części zezłomowanego komputera do oddzielnych pojemników – osobno metal, plastik, obwody drukowane i tak dalej. W zbiorniku z napisem „pamięci masowe” ujrzeli skrawki metalu i krzemowy pył, wszystko, co zostało z twardego dysku. Niebezpieczne dla środowiska odpady, takie jak akumulatory i metale ciężkie, zostały złożone w zbiorniku oznakowanym ostrzegawczymi naklejkami, a nieszkodliwe substancje wpadały do śmietników. Następnie al-Fulan zaprowadził Hydta i Dunne’a do monitora, na którego ekranie przesuwał się raport o działaniu maszyny.

Dunne zgubił gdzieś maskę lodowatego spokoju. Wyglądał niemal na podekscytowanego. Hydt również był zadowolony, bardzo zadowolony. Zaczął zadawać pytania. Zaraz jednak spojrzał na zegar na ścianie. Szósta trzydzieści. Nie mógł dłużej zajmować się tą maszyną.

28 James Bond, Felix Leiter i Jusuf Nasad znajdowali się szesnaście metrów od wytwórni, schowani za dużym kontenerem na śmieci, przez okno zatoki załadunkowej obserwując Hydta, Irlandczyka, Araba w tradycyjnym stroju i atrakcyjną ciemnowłosą kobietę. Bond i Leiter w alfie romeo a Nasad w fordzie ruszyli za lincolnem spod hotelu Intercontinental, ale natychmiast się zorientowali, że arabski kierowca usiłuje zgubić ogon. Zaniepokojony, że tamci ich zauważyli, Bond użył aplikacji w swoim telefonie komórkowym, żeby stworzyć profil MASINT pojazdu Hydta, po czym przekazał te dane GCHQ. Leiter zdjął nogę z gazu, pozwalając satelitom podążać za pojazdem i przekazywać dane do komórki Bonda. – Do licha – zabulgotał teksaską wymową Leiter, patrząc na telefon komórkowy Bonda. – Ja też chcę mieć taki. Bond śledził trasę limuzyny na mapie wyświetlanej przez komórkę i prowadził Leitera za Hydtem, który wybrał sobie bardzo okrężną trasę. Nasad podążał za nimi. W końcu lincoln zawrócił do Deiry, starej dzielnicy miasta. Kilka minut później Bond, Leiter i jego agent przybyli za nim, zostawili swoje samochody w zaułku za zakurzonymi magazynami i przecięli ogrodzenie z siatki, żeby z bliska zobaczyć, co knują Hydt z Irlandczykiem. Kierowca lincolna pozostał na parkingu. Bond wetknął do ucha słuchawkę i wycelował obiektyw telefonu w czwórkę spiskowców, podsłuchując ich za pomocą aplikacji opracowanej przez Sanu Hiraniego. Mikrofon kierunkowy odtwarzał podsłuchiwaną rozmowę, rejestrując drgania szyb w oknach lub drzwiach albo w innych pobliskich gładkich powierzchniach. Łączył zapis dźwiękowy z zarejestrowanymi ruchami warg, policzków i oczu oraz mową ciała. W takich warunkach jak te mógł odtworzyć rozmowę z osiemdziesięciopięcioprocentową dokładnością. Posłuchawszy rozmowy, Bond zwrócił się do swoich towarzyszy. – Rozmawiają o wyposażeniu dla Green Way, legalnego przedsiębiorstwa. Niech to licho. – Spójrz na tego skurwiela – szepnął Amerykanin. – On wie, że około dziewięćdziesięciu osób umrze za pół godziny, ale gawędzi sobie, jakby rozmawiał z ekspedientem o pikselach szerokoekranowego telewizora. Zadzwonił telefon Nasada. Odebrał i rzucił do mikrofonu kilka słów po arabsku. Bond zdołał zrozumieć tylko część z nich. Nasad otrzymał informacje o wytwórni. Rozłączył się i wyjaśnił agentom, że to miejsce jest własnością obywatela Dubaju, Mahdiego al-Fulaniego. Zdjęcie potwierdzało, że to ten człowiek, z którym rozmawiali Hydt i Irlandczyk. Nie był

podejrzany o jakiekolwiek powiązania z terrorystami, nigdy nie był w Afganistanie i wydawał się zwyczajnym inżynierem i biznesmenem. Jednakże sprzedawał swoje wynalazki również tyranom i handlarzom bronią. Niedawno opracował skaner optyczny dla min lądowych potrafiący rozróżniać mundury i odznaki. Bond przypomniał sobie notatki, które znalazł w March: promień wybuchu… Gdy ci w magazynie podjęli przerwaną rozmowę, Bond nadstawił ucha. – Chcę zobaczyć… to miejsce. Pojedziemy tam teraz z Mahdim. – Obrzucił Araba dziwnym, pożądliwym wzrokiem. – To niedaleko, prawda? – Niedaleko, możemy pójść pieszo. – Może ty i Stella moglibyście omówić techniczne szczegóły – powiedział Hydt do irlandzkiego partnera. Kiedy Hydt i Arab znikli w głębi magazynu, Irlandczyk odwrócił się do kobiety. Bond zamknął aplikację i zerknął na Leitera. – Hydt i al-Fulan zmierzają tam, gdzie ma nastąpić atak. Pieszo. Zobacz, czy uda ci się znaleźć tu coś więcej. Kobieta i Irlandczyk zostaną tutaj. Podejdź bliżej, jeśli zdołasz. Zadzwonię, kiedy będę wiedział, co się dzieje. – No pewnie – rzekł Teksańczyk. N-ewni… Nasad skinął głową. Bond sprawdził walthera i wsunął go z powrotem do kabury. – Zaczekaj, James – rzekł Leiter. – No wiesz, ratowanie tych ludzi, tych dziewięćdziesięciu czy ilu tam osób, może… no cóż, wytrącić ci wszystkie atuty z ręki. Jeśli Hydt się domyśli, że chcesz go dopaść, może zwiać… zniknąć… i nigdy go nie znajdziesz, dopóki nie wymyśli nowego Incydentu Dwudziestego. A wtedy będzie o wiele ostrożniejszy i postara się zachować go w tajemnicy. Jeśli pozwolisz mu zrobić to, co zamierza, nadal nic nie będzie o tobie wiedział. – Mówisz, żeby ich poświęcić? Amerykanin spojrzał mu w oczy. – Zdaję sobie sprawę, że to trudna decyzja. Nie wiem, czy zdołałbym ją podjąć. Jednakże

trzeba wziąć pod uwagę takie rozwiązanie. – Już to zrobiłem. I nie, oni nie umrą. Zauważył dwóch mężczyzn wychodzących z wytwórni. Nisko pochylony Leiter dobiegł do budynku i wskoczył przez okienko, znikając w środku. Znów się pojawił i ruchem ręki przywołał Nasada. Bond prześlizgnął się z powrotem przez wycięty w ogrodzeniu otwór i poszedł za Hydtem i Arabem. Przeszedłszy kilka przecznic, klucząc zaułkami, weszli na zadaszony bazar Deiry: setki straganów i zwykłych sklepów, gdzie można kupić złoto, przyprawy, buty, telewizory, płyty CD, kasety wideo, batoniki Mars, pamiątki, zabawki, środkowowschodnie i europejskie ubrania… w zasadzie wszystko. Zaledwie część obecnych tu ludzi wyglądała na rodowitych Dubajczyków: Bond słyszał urywki rozmów po tamilsku, malajsku, w językach urdu i tagalog, ale stosunkowo mało arabskiego. Wszędzie kręciły się setki klientów. Przy każdym straganie i w każdym sklepie prowadzono ożywione negocjacje, gwałtownie gestykulując, marszcząc brwi, przerzucając się urywanymi zdaniami. Do buy… Bond podążał za tamtymi dwoma w dyskretnej odległości, wypatrując ich ewentualnego celu: ludzi, którzy za dwadzieścia pięć minut mieli zginąć. Co ten złomiarz mógł szykować? Próbę generalną przed piątkową rzezią, która miała być dziesięć lub dwadzieścia razy gorsza? A może to nie było z tym związane? Może Hydt wykorzystywał pozycję biznesmena jako przykrywkę? Czyżby on i Irlandczyk byli tylko najemnymi zabójcami? Płatnymi mordercami? Bond kluczył w tłumie kupców, klientów, turystów i tragarzy, wnoszących ładunki na łodzie dhow. Teraz było tu bardzo tłoczno, tuż przed Maghribem, modlitwą o zachodzie słońca. Czy ten rynek miał być miejscem ataku? Hydt i al-Fulan opuścili suk i przeszli jeszcze pół kwartału. Przystanęli, patrząc na nowoczesny budynek, trzypiętrowy, z dużymi oknami wychodzącymi na Dubai Creek. To był gmach użyteczności publicznej, pełen mężczyzn, kobiet i dzieci. Bond podszedł bliżej i zobaczył tablicę z napisem po arabsku i angielsku. Muzeum Emiratów. A więc to był ich cel. I to cholernie dobry. Bond przyjrzał mu się uważnie. Co najmniej setka ludzi kręciła się po samym parterze, a na piętrach z pewnością było ich o wiele więcej.

Budynek stał blisko rzeki, oddzielony od niej tylko wąską ulicą, co oznaczało, że pojazdy służb ratowniczych nie będą mogły podjechać blisko miejsca katastrofy. Al-Fulan rozejrzał się niepewnie, lecz Hydt pchnął frontowe drzwi. Zniknęli w tłumie. Nie pozwolę nikomu zginąć. Bond wetknął słuchawkę do ucha i wywołał podsłuchującą aplikację w swoim telefonie. Wszedł do budynku w ślad za tamtymi dwoma, uiścił niewielką opłatę za wstęp i zbliżył się do śledzonych, wmieszawszy się w gromadę europejskich turystów. Mimo woli rozmyślał o tym, co powiedział Felix Leiter. Ratując tych ludzi, mógł ostrzec Hydta, że ktoś go tropi. Co w tych okolicznościach zrobiłby M? Podejrzewał, że stary poświęciłby dziewięćdziesiąt osób, żeby uratować tysiące. Był admirałem czynnej służby w Królewskiej Marynarce Wojennej. Oficerowie na takim szczeblu przez cały czas muszą podejmować trudne decyzje. Jednakże coś trzeba zrobić, do licha, pomyślał Bond. Widział biegające wokół dzieci, mężczyzn i kobiety oglądających i z ożywieniem omawiających eksponaty, ludzi śmiejących się, z żywym zainteresowaniem kiwających głowami przy opowieści przewodnika. Hydt i al-Fulan poszli w głąb budynku. Co oni robili? Czyżby zamierzali podłożyć ładunek wybuchowy? Może taki sam, jaki umieścili w piwnicy dawnego szpitala w March? A może projektant, którym był al-Fulan, zrobił dla Hydta coś innego. Bond okrążył duży marmurowy hol pełen arabskich dzieł sztuki i zabytków. Ogromny złoty żyrandol dominował nad całym pomieszczeniem. Bond niepostrzeżenie skierował mikrofon na interesujących go dwóch mężczyzn. Wychwycił urywki kilku innych rozmów, ale nie tej Hydta z alFulanem. Zły na siebie wycelował dokładniej i w końcu usłyszał głos Hydta: – Czekałem na to bardzo długo. Muszę ci ponownie podziękować za to, że mi to umożliwiłeś. – Miło mi robić, co mogę. Dobrze, że razem jesteśmy w tym interesie. – Chciałbym zrobić zdjęcia zwłok – szepnął zaabsorbowany Hydt. – Tak, tak, oczywiście. Cokolwiek chcesz, Severanie. Jak blisko mogę podejść do ciał?

– Już prawie siódma – rzekł Hydt. – Jesteśmy gotowi? Co powinienem zrobić? – rozpaczliwie pomyślał Bond. Zaraz zginą ludzie. Cel twojego wroga dyktuje twoją reakcję…

Zobaczył na ścianie dźwignię alarmu przeciwpożarowego. Mógł ją pociągnąć i spowodować ewakuację budynku. Lecz widział też kamery i strażników. Zostałby natychmiast zidentyfikowany jako ten, który pociągnął dźwignię, i chociaż spróbowałby uciec, ochrona i policja mogłaby go zatrzymać, znaleźć przy nim broń. Hydt mógłby go zobaczyć. Z łatwością domyśliłby się, co zaszło. Misja zakończyłaby się fiaskiem. Czy było jakieś lepsze rozwiązanie? Nie mógł wymyślić żadnego i ruszył w kierunku dźwigni. Szósta pięćdziesiąt pięć. Hydt i al-Fulan szybko szli do drzwi na końcu holu. Bond był już przy alarmie. Znalazł się w polu widzenia trzech kamer. Zaledwie kilka metrów dalej stał strażnik. Już zauważył Bonda i być może doszedł do wniosku, że jego zachowanie nieco różni się od zachowania przypadkowego turysty z Zachodu w muzeum sztuki. Pochylił głowę i powiedział coś do mikrofonu, który miał przyczepiony do klapy. Przed Bondem stała rodzina oglądająca dioramę wyścigu wielbłądów. Chłopczyk i jego ojciec zaśmiewali się z zabawnych modeli. Szósta pięćdziesiąt sześć. Krępy strażnik odwrócił się do Bonda. Miał pistolet. A kabura, w której tkwiła broń, była rozpięta. Szósta pięćdziesiąt siedem. Strażnik ruszył, trzymając dłoń w pobliżu kabury. Chociaż Hydt i al-Fulan znajdowali się zaledwie sześć metrów dalej, a strażnik się zbliżał, Bond wyciągnął rękę do dźwigni alarmu przeciwpożarowego. 29

W tym momencie z głośników popłynął komunikat po arabsku. Bond zastygł, słuchając. Rozumiał większość słów. Podane chwilę później tłumaczenie na angielski potwierdziło, że dobrze zrozumiał. – Panowie. Posiadacze biletów na wystawę o siódmej godzinie proszeni są o przejście przez drzwi północnego skrzydła. To były drzwi, do których zmierzali teraz Hydt i al-Fulan na końcu głównej sali. Nie opuszczali muzeum; jeśli ono było miejscem, gdzie mieli umrzeć ludzie, to dlaczego ci dwaj nie uciekali? Bond odszedł od alarmu przeciwpożarowego, zmierzając do drzwi. Strażnik jeszcze raz zmierzył go wzrokiem, po czym odwrócił się, zapinając kaburę. Hydt i jego kompan stali przed wejściem na specjalną wystawę zorganizowaną w muzeum. Bond powoli odetchnął, gdy zrozumiał ostatnie słowa. Tytuł wystawy brzmiał „Śmierć w piasku”. Notatka przy wejściu wyjaśniała, że zeszłej jesieni archeolodzy odkryli zbiorowy grób sprzed tysiąca lat, znajdujący się niedaleko oazy Liwa w Abu Zabi, blisko sto kilometrów od Zatoki Perskiej. Całe koczownicze arabskie plemię liczące dziewięćdziesiąt dwie osoby zostało zaatakowane i wymordowane. Zaraz po bitwie burza piaskowa zasypała ciała. Kiedy w zeszłym roku odkryto tę wioskę, ciała były doskonale zachowane w gorących i suchych piaskach. Na wystawie odtworzono tę wioskę i pokazano wysuszone zwłoki dokładnie w takich pozycjach, w jakich je znaleziono. Najwyraźniej ze względu na publiczność ciała skromnie pookrywano. Pokaz dzisiejszego wieczoru był specjalny i przeznaczony wyłącznie dla mężczyzn: naukowców, lekarzy i profesorów. Ciała nie były pookrywane. Al-Fulan zdołał załatwić Hydtowi bilet. Bond o mało nie parsknął śmiechem, czując ogromną ulgę. Nieporozumienia, a nawet zwyczajne pomyłki nie są czymś niezwykłym w szpiegowskim fachu, gdy agenci muszą przygotowywać i realizować plany działania, mając jedynie strzępy informacji, często rezultaty takich pomyłek są katastrofalne. Bond nie pamiętał odwrotnej sytuacji, gdy – tak jak tutaj – tragedia zmieniła się w niewinne wieczorne wydarzenie kulturalne. Natomiast pomyślał, że z radością opowie tę historię Philly Maidenstone.

To rozbawienie zaraz jednak przyćmiła ponura świadomość tego, że o mało nie

spowodował fiaska misji, usiłując ratować dziewięćdziesiąt osób martwych od prawie tysiąca lat. Ponury nastrój jeszcze się pogłębił, gdy Bond spojrzał na rozległą salę wystawową i zobaczył panoramę śmierci: wysuszone ciała, niektóre z zachowaną większością skóry twardej jak rzemień. Z innych pozostały tylko szkielety. Z wyciągniętymi rękami, może w ostatnim błaganiu o litość. Wysuszone zwłoki matek tulących swe dzieci. Puste oczodoły, palce jak patyczki i niejedne usta wykrzywione w okropnym uśmiechu przez niszczący wpływ czasu i rozkładu. Bond popatrzył na twarz Hydta spoglądającego na ofiary. Złomiarz był podniecony; w jego oczach paliła się niemal seksualna żądza. Nawet al-Fulan wyglądał na zmieszanego radością swojego partnera w interesach. Nigdy nie słyszałem, żeby kogoś tak cieszyła perspektywa zabijania. Hydt robił zdjęcie za zdjęciem, flesz jego komórki raz za razem oblewał zwłoki jaskrawym światłem, nadając im jeszcze bardziej niesamowity i okropny wygląd. Co za cholerna strata czasu, pomyślał Bond. Zdołał się dowiedzieć jedynie tego, że Hydt ma jakieś wymyślne nowe urządzenia do swojej firmy zajmującej się recyklingiem i czerpie chorą przyjemność z widoku trupów. Czy Incydent Dwudziesty mógł być podobną błędną interpretacją przechwyconych danych? Wrócił myślami do sformułowań oryginalnej wiadomości i zdecydował, że cokolwiek planowano na piątek, było to poważne zagrożenie. …szacowana początkowa liczba ofiar w tysiącach, negatywny wpływ na brytyjskie interesy, transfer funduszy jak uzgodniono. To wyraźnie zapowiadało atak. Hydt i al-Fulan wchodzili do sali wystawowej, a nie mając specjalnego biletu, Bond nie mógł tam wejść za nimi. Jednakże Hydt znów przemówił. Bond podniósł telefon. – Mam nadzieję, że rozumiesz, co się stanie z tą twoją dziewczyną. Przypomnij mi, jak ma na imię? – Stella – odparł al-Fulan. – Nie mamy innego wyjścia. Kiedy odkryje, że nie zamierzam odejść od mojej żony, będzie zagrożeniem. Za dużo wie. I szczerze mówiąc – dodał – ostatnio zaczęła sprawiać kłopoty. – Mój towarzysz zajmie się wszystkim – ciągnął Hydt. – Wywiezie ją na pustynię i ślad po niej zaginie. Cokolwiek robi, robi skutecznie. Potrafi zdumiewająco dobrze… wszystko zaplanować.

To dlatego Irlandczyk został w magazynie. Jeśli zamierzał zabić Stellę, ta wycieczka była czymś więcej niż tylko niewinnym wyjazdem w interesach. Bond musiał założyć, że wiązała się z Incydentem Dwudziestym. Pospiesznie opuścił muzeum i zadzwonił do Felixa Leitera. Muszą uratować tę kobietę i dowiedzieć się, co wie. Jednakże po czwartym sygnale zgłosiła się poczta głosowa Leitera. Bond spróbował ponownie. Dlaczego Amerykanin nie odbiera, do licha? Czy razem z Nasadem próbowali właśnie ocalić Stellę, może walcząc z Irlandczykiem lub szoferem? Albo oboma? Zadzwonił jeszcze raz. Znowu poczta głosowa. Bond pobiegł, przemykając między straganami, gdy wieczorne niebo wypełniło się zawodzeniem muezinów wzywających wiernych do modlitwy. Spocony i zdyszany po pięciu minutach dobiegł do magazynu al-Fulana. Lincoln znikł. Bond prześlizgnął się przez dziurę, którą wycięli wcześniej w ogrodzeniu. Okno, przez które wskoczył do środka Leiter, teraz było zamknięte. Bond podbiegł do magazynu i wytrychem otworzył boczne drzwi. Wśliznął się do środka, wyjmując walthera. Wytwórnia wyglądała na opuszczoną, chociaż słyszał głośne wycie pracującej gdzieś w pobliżu maszyny. Ani śladu dziewczyny. I gdzie Leiter i Nasad? Po kilku sekundach Bond otrzymał odpowiedź na to pytanie, przynajmniej częściową. W pomieszczeniu, przez które wszedł tu Leiter, znalazł na podłodze świeże ślady krwi i stoczonej tu walki – porzucone w nieładzie narzędzia, a opodal nich pistolet i telefon Leitera. Bond odtworzył przypuszczalny scenariusz wydarzeń. Leiter i Nasad się rozdzielili, Amerykanin ukrył się tutaj. Zapewne obserwował Irlandczyka i Stellę, gdy arabski szofer podkradł się do niego od tyłu i ogłuszył go łopatą lub rurą. Czyżby Leitera wywleczono stąd, wrzucono do bagażnika limuzyny i wywieziono na pustynię razem z dziewczyną? Z bronią w ręku Bond ruszył do drzwi pomieszczenia, z którego dochodził odgłos pracującej maszyny.

Zamarł na widok tego, co zobaczył. Mężczyzna w niebieskiej kurtce – który śledził go wcześniej – wpychał półprzytomnego Felixa Leitera do jednej z ogromnych zgniatarek śmieci. Agent CIA bezwładnie leżał nogami do przodu na pasie transmisyjnym, jeszcze niewłączonym, chociaż maszyna już pracowała: w środku dwie wielkie metalowe płyty po obu stronach pasa przesuwały się, aż prawie stykały się ze sobą, po czym cofały się, robiąc miejsce dla nowej partii odpadów. Stopy Leitera znajdowały się pół metra od nich. Napastnik obejrzał się i marszcząc brwi, spojrzał na intruza. Bond wycelował w niego broń i zawołał: – Rozłóż ręce, szeroko! Tamten zrobił to, ale nagle uskoczył w prawo, uderzył we włącznik maszyny i uciekł. Pas transmisyjny zaczął powoli sunąć naprzód, niosąc Leitera ku grubym stalowym płytom, które zbliżyły się do siebie na dwadzieścia centymetrów i cofnęły, żeby wpuścić nową partię śmieci. Bond podbiegł do panelu i klepnął w czerwony przycisk wyłącznika, a potem skoczył za napastnikiem. Jednakże potężny silnik nie zatrzymał się od razu; pas przesuwał jego przyjaciela w kierunku śmiercionośnych płyt, nieustannie zbliżających się i cofających. O Boże!… Bond wepchnął walthera do kabury i zawrócił. Złapał Leitera i zaczął go ściągać z pasa transmisyjnego. Ten jednak był usiany ostrymi zębami ułatwiającymi transport materiału i ubranie Leitera zaczepiło się o nie. Z bezwładnie odchyloną głową i zakrwawioną twarzą Amerykanin powoli zbliżał się do zgniatarki. Kilkanaście centymetrów, dziesięć… Bond wskoczył na taśmę, zaparł się nogą o obudowę, a potem oburącz złapał marynarkę Leitera i szarpnął z całej siły. Pas zwolnił, ale potężny silnik nieubłaganie przesuwał ciało w kierunku poruszających się stalowych płyt. Leiter był już tuż przy nich i zaraz miały zgnieść na miazgę jego stopy i łydki. Czując przeszywający ból ramion i nóg, Bond szarpnął jeszcze silniej, stękając z wysiłku.

Pięć centymetrów. Pas wreszcie się zatrzymał i płyty także… z hydraulicznym westchnieniem. Ciężko dysząc, Bond sięgnął i odczepił spodnie Amerykanina od zębatego pasa, po czym ściągnął go i opuścił na podłogę. Pobiegł do zatoki ładunkowej, wyciągając broń, ale po mężczyźnie w niebieskiej kurtce nie było już śladu. Wypatrując innego zagrożenia, Bond wrócił do agenta CIA, który odzyskiwał przytomność. Leiter powoli usiadł, wsparty na ramieniu Bonda. – Nie można cię zostawić samego nawet na pięć minut, co? – zapytał Bond, skrywając zgrozę wywołaną myślą o losie, jaki o mało nie spotkał przyjaciela, oglądając ranę na jego głowie i ocierając mu twarz znalezioną w pobliżu szmatą. Leiter spojrzał na maszynę. Pokręcił głową. Potem na jego pociągłej twarzy pojawił się znajomy uśmiech. – Wy, Brytole, zawsze pojawiacie się w nieodpowiedniej chwili. Właśnie miałem go tam, gdzie chciałem go mieć. – Do szpitala? – zapytał Bond. Serce mocno mu biło z wysiłku i ulgi. – Niee. – Amerykanin obejrzał szmatę. Była zakrwawiona, ale Leiter wydawał się bardziej rozgniewany niż ranny. – Do diabła, James, już po terminie! Co z tymi dziewięćdziesięcioma ofiarami? Bond wyjaśnił mu sprawę wystawy. Leiter parsknął śmiechem – Co za obsuwa! Bracie, ale się pomyliliśmy. Zatem Hydta podniecają trupy. I chce im robić zdjęcia? Ten facet znalazł zupełnie nową koncepcję pornografii. Bond przyniósł i poddał mu telefon i broń. – Co się stało, Felixie? Leiter spoważniał. – Szofer lincolna wszedł do magazynu zaraz po twoim odejściu. Widziałem, jak rozmawiał z Irlandczykiem i patrzyli na dziewczynę. Wiedziałem, że coś się szykuje, a to oznaczało, że ona coś wie. Zamierzałem jakoś to załatwić i uratować ją. Powiedzieć, że jesteśmy inspektorami BHP albo innej instytucji. Zanim zdążyłem się ruszyć, złapali dziewczynę, okleili ją taśmą i powlekli

w kierunku biura. Posłałem Jusufa, żeby zaszedł ich z drugiej strony, i ruszyłem na nich, ale wtedy ten drań załatwił mnie, zanim zrobiłem trzy kroki… facet z centrum handlowego, który cię śledził. – Wiem. Widziałem go. – Człowieku, ten sukinsyn zna jakieś gówniane sztuki walki, mówię ci. Ogłuszył mnie i straciłem przytomność. – Mówił coś? – Tylko stękał. Kiedy mnie tłukł.

– Pracuje dla Irlandczyka czy al-Fulana? – Nie mam pojęcia. Nie widziałem ich razem. – A dziewczyna? Musimy ją odnaleźć, jeśli tylko się da. – Zapewne jadą teraz na pustynię. Jeżeli mamy szczęście, Jusuf jedzie za nimi. Zapewne próbował dzwonić, kiedy byłem nieprzytomny. Z pomocą Bonda agent podniósł się z podłogi. Wziął swój telefon i wcisnął klawisz szybkiego wybierania. Niedaleko usłyszeli zaświergotanie wesołej elektronicznej melodyjki. Dźwięk był stłumiony. Obaj zaczęli się rozglądać. Potem Leiter spojrzał na Bonda. – O nie – szepnął Amerykanin, na moment zamykając oczy. Pospieszyli na tył zgniatarki. Dźwięk dochodził z dużego, wypełnionego worka, który maszyna automatycznie zawiązała drutem i wypluła na platformę zatoki załadunkowej. Bond też zrozumiał, co się stało. – Zobaczę – powiedział. – Nie – stanowczo rzekł Leiter. – To moja robota. Rozwiązał drut, nabrał tchu i zajrzał do worka. Bond dołączył do niego. Gęsta masa ostrych cząstek metalu, drutów i nakrętek, rygli i śrub była poprzetykana plątaniną zakrwawionych szmat, kawałków ludzkich narządów i kości. W zmiażdżonej i zniekształconej twarzy widoczne były szkliste oczy Jusufa Nasada wbite w przestrzeń między dwoma mężczyznami.

***

Bez słowa wrócili do alfy romeo i sprawdzili satelitarny system lokalizacyjny, który zameldował, że limuzyna Hydta wróciła do Intercontinentalu. Po drodze zrobiła dwa krótkie przystanki – zapewne żeby przenieść dziewczynę do innego samochodu, którym miała odbyć swoją ostatnią wycieczkę na pustynię, i odebrać Hydta z muzeum. Po piętnastu minutach Bond przemknął alfą obok hotelu i wjechał na parking. – Chcesz wynająć pokój? – zapytał. – Opatrzyć to? – Wskazał na głowę Leitera. – Nie, potrzebuję jedynie cholernego drinka. Tylko się obmyję. Spotkamy się w barze. Zaparkowali wóz i Bond otworzył bagażnik. Wziął torbę z laptopem, a walizkę zostawił w środku. Leiter zarzucił na ramię torbę i wyłowił z niej czapeczkę oznakowaną – jeśli można tak powiedzieć – długorogim godłem drużyny piłki nożnej uniwersytetu stanu Teksas. Ostrożnie zakrył nią ranę i schował pod czapką włosy koloru słomy. Bocznymi drzwiami weszli do hotelu. Leiter poszedł się umyć, a Bond, upewniwszy się, że nikogo z orszaku Hydta nie w ma holu, przeszedł przezeń i wyszedł na zewnątrz. Podszedł do grupki kierowców limuzyn stojących razem i prowadzących ożywioną rozmowę. Zobaczył, że żaden z nich nie był szoferem Hydta. Skinął na najmniejszego z nich i mężczyzna ochoczo do niego podszedł. – Masz wizytówkę? – zapytał Bond. – Istotnie, proszę pana, mam. – I wręczył mu jedną. Bond zerknął na nią i schował do kieszeni. – Czego pan sobie życzy? Jazda po wydmach? Nie, już wiem, po złotą biżuterię! Dla pańskiej damy. Przywiezie jej pan coś z Dubaju i będzie jej bohaterem. – Człowiek, który wynajął tamtą limuzynę? – Bond wskazał wzrokiem lincolna, którym jeździł Hydt. Oczy szofera zmieniły wyraz. Bond nie przejął się tym; wiedział, kiedy kogoś można kupić. Spróbował ponownie.

– Znasz go, prawda? – Niespecjalnie, proszę pana. – Przecież wy, kierowcy, zawsze rozmawiacie między sobą. Wiecie o wszystkim, co się tu dzieje. Szczególnie o takim ciekawym gościu jak pan Hydt. Wsunął szoferowi w rękę pięćset dirhamów.

– Tak, proszę pana, tak. Może coś słyszałem… Niech pomyślę. – Cóż to mogło być? – Zdaje się, że on i jego przyjaciele udali się do restauracji. Będą tam przez dwie godziny lub dłużej. To bardzo dobra restauracja. Posiłki są tam obfite. – Wiesz może, dokąd wybierają się potem? Szofer kiwnął głową, ale nic nie powiedział. Kolejne pięćset dirhamów dołączyło do swoich przyjaciół. Mężczyzna zaśmiał się cicho i cynicznie. – Ludzie nie pilnują się przy nas. Jesteśmy tylko po to, żeby ich wozić. Jak wielbłądy. Jak zwierzęta. Mówię o tym, ponieważ ludzie traktują nas jak powietrze. Myślą, że nie słyszymy tego, co przy nas mówią, nawet jeśli to ważne. Nawet jeśli to tajemnica. Bond pokazał mu więcej gotówki, ale schował ją do kieszeni.

Szofer rozejrzał się i zaczął mówić: – Dziś wieczorem poleci do Kapsztadu. Prywatnym odrzutowcem. Odlatuje za trzy godziny. Jak panu mówiłem, restauracja na dole jest znana z obfitych i smacznych kolacji. – I z udawanym rozczarowaniem dodał: – Sądząc po pańskich pytaniach, zapewne nie zechce pan, żeby mój znajomy zarezerwował panu stolik. Rozumiem. Może podczas następnego pobytu w Dubaju. Bond dał mu resztę pieniędzy. Potem wyjął jego wizytówkę i pocierając o nią kciukiem, zapytał: – Mój znajomy? Ten człowiek, który tu ze mną przyszedł? Widziałeś go? – Tego twardziela? – Tak, to twardziel. Ja wkrótce opuszczam Dubaj, ale on zostaje. Mam szczerą nadzieję, że twoje informacje o panu Hydcie są dokładne. Uśmiech znikł jak zdmuchnięty piasek. – Tak, tak, panie, są dokładne, przysięgam na Allaha. Niech będzie pochwalony. 30 Bond poszedł do baru i zajął stolik na zewnętrznym tarasie z widokiem na Dubai Creek, którego spokojne lustro było usiane rozkołysanymi odbiciami kolorowych świateł, kompletnie

nieprzystającymi do okropności, jakie widział w wytwórni al-Fulana. Kelner podszedł i zapytał, czego Bond sobie życzy. Jego ulubionym trunkiem był amerykański burbon, ale Bond wierzył w lecznicze – jeśli nie uzdrawiające – właściwości wódki, jeżeli tylko jest lodowato zimna. Zamówił podwójne martini ze stoliczną, półwytrawne, i poprosił, żeby je dobrze wstrząsnąć, co nie tylko lepiej chłodziło wódkę niż mieszanie, ale także napowietrzało ją, znacznie poprawiając smak. – Z plasterkiem cytryny. Kiedy przyniesiono drinka, który był nieprzezroczysty – co świadczyło, że został należycie wstrząśnięty – natychmiast wypił połowę i poczuł znajomy lodowaty ziąb rozchodzący się od gardła po twarzy. To złagodziło frustrację wywołaną tym, że nie zdołał uratować ani młodej kobiety, ani Jusufa Nasada. Jednakże nie zatarło wspomnienia upiornego wyrazu twarzy Hydta, gdy spoglądał na zmumifikowane ciała. Bond upił kolejny łyk, z roztargnieniem spoglądając na wiszący nad barem telewizor, w którym Ahlam, piękna piosenkarka z Bahrajnu, wirowała w wideoklipie zmontowanym w modnym w arabskiej i hinduskiej telewizji nerwowym stylu. Z głośników płynął jej urokliwy, melodyjny głos. Bond opróżnił kieliszek, a potem zadzwonił do Billa Tannera. Wyjaśnił fałszywy alarm wywołany wystawą w muzeum, zawiadomił go o śmierci dwóch osób i dodał, że Hydt wieczorem poleci do Kapsztadu. Czy Sekcja T może załatwić jakiś transport? Bond nie mógł już korzystać z grummana należącego do przyjaciela, gdyż samolot wrócił do Londynu. – Zobaczę, co da się zrobić, James. Pewnie będzie to samolot rejsowy. Jednakże nie wiem, czy uda mi się przetransportować cię tam przed Hydtem. – Potrzebny mi ktoś, kto będzie czekał na lotnisku i sprawdzi, dokąd pojedzie Hydt. Jak wygląda tam sytuacja z Szóstką? – Sekcja Z ma na przylądku tajnego agenta. Gregory’ego Lamba. Sprawdzę jego status. – Bond słyszał stukanie klawiszy. – W tym momencie jest w Erytrei. Potrząsanie szabelką przy granicach Sudanu jeszcze się nasiliło. Tylko że nie chcemy mieszać w to Lamba, jeśli tylko da się tego uniknąć. On nie ma całkowicie czystej kartoteki. Za bardzo się tam zaaklimatyzował, jak postać z powieści Grahama Greena. Myślę, że Szóstka zamierzała wycofać go z obiegu, ale jeszcze jakoś się

do tego nie zabrali. Znajdę ci kogoś miejscowego. Radziłbym kogoś z SAPS, tamtejszej policji, a nie wywiadu, bo ten ostatnio pojawia się w wiadomościach i to w niezbyt dobrym świetle. Przeprowadzę kilka rozmów telefonicznych i dam ci znać. – Dzięki, Bill. Możesz połączyć mnie z Q? – Już. Powodzenia. Wkrótce Bond usłyszał poważny głos. – Sekcja Q. Hirani. – Tu Zero Zero Siedem, Sanu. Jestem w Dubaju. Potrzebuję czegoś szybkiego. Kiedy Bond wyjaśnił mu, o co chodzi, Hirani sprawiał wrażenie rozczarowanego prostotą zlecenia. – Gdzie teraz jesteś? – zapytał. – W Festival City, hotel Intercontinental. Bond usłyszał stukanie. – W porządku. Pół godziny. Tylko pamiętaj: kwiaty. Rozłączyli się w chwili, gdy przyszedł Leiter. Usiadł i zamówił whiskey Jim Beam, czystą. – To oznacza bez lodu, bez wody, bez sałatki owocowej, bez niczego. Ale podwójną. Może nawet być potrójna. Bond zamówił drugie martini. – Jak tam głowa? – zapytał, kiedy kelner odszedł. – To nic takiego – mruknął Leiter. Nie wyglądał na ciężko rannego i Bond wiedział, że jego ponury nastrój jest wywołany losem Nasada. – Dowiedziałeś się czegoś o Hydcie? – Odlatuje dziś wieczorem. Za parę godzin. Leci do Kapsztadu. – A cóż tam jest? – Nie mam pojęcia. Właśnie tego muszę się dowiedzieć. I to w ciągu trzech dni, przypomniał sobie Bond, jeśli chcę uratować te tysiące ludzi. Zamilkli, gdy kelner przyniósł im drinki. Sącząc je, obaj agenci rozglądali się po sali.

Nigdzie nie było widać ciemnowłosego faceta z kolczykami w uszach ani gapiów interesujących się za bardzo – lub za mało – dwoma mężczyznami siedzącymi w kącie. Agenci nie wznieśli toastu za kolegę, który dopiero co zginął. Chociaż ma się na to ochotę, nigdy się tego nie robi. – Nasad? – zapytał Bond. – Co z ciałem? – Ciężko było się pogodzić z myślą, że sprzymierzeniec miałby być pochowany w taki sposób. Leiter zacisnął wargi. – Jeśli Hydt i Irlandczyk są w to zamieszani, to w chwili gdy wezwę zespół, będą wiedzieli, że ich śledzimy. Teraz nie zaryzykuję spalenia naszej przykrywki. Jusuf wiedział, w co się pakuje. Bond skinął głową. Tak trzeba było tę sprawę załatwić, ale to wcale nie czyniło decyzji łatwiejszą. Leiter powdychał opary whiskey, po czym znów pociągnął łyk. – Wiesz, w tym interesie trudne są właśnie takie decyzje, a nie wyciąganie rewolweru i zabawa w Butcha Cassidy’ego. To można robić, nie myśląc. Zadzwonił telefon komórkowy Bonda. Sekcja T zarezerwowała mu nocny przelot do Kapsztadu samolotem Air Emirates. Odlatywał za trzy godziny. Bond był zadowolony z wyboru linii lotniczej. Z rozmysłem unikała zakwalifikowania do licznego grona potentatów zbiorowych przewozów i traktowała swoich pasażerów w sposób, jaki zdaniem Bonda charakteryzował złoty wiek podróży lotniczych przed pięćdziesięcioma lub sześćdziesięcioma laty. Powiedział Leiterowi o planowanym odlocie i dodał: – Zamówmy coś do jedzenia. Amerykanin skinął na kelnera i poprosił o półmisek mezze. – A potem przynieś nam smażonego okonia. Filetowanego, jeśli można prosić. – Tak, proszę pana. Bond zamówił butelkę dobrego chablis premier cru, którą przyniesiono już po chwili. W milczeniu popijali je z oszronionych kieliszków, dopóki nie podano przekąsek: kofta, oliwki, hummus, ser, oberżyny, orzechy i najlepszy chlebek typu pita, jaki Bond jadł w życiu. Obaj zajęli sie jedzeniem. Potem kelner uprzątnął stół i przyniósł danie gorące. Biała ryba leżała, parując, na

warstwie zielonego groszku. Była bardzo dobra, delikatna, soczysta. Bond zjadł zaledwie kilka kęsów, gdy znów zadzwoniła jego komórka. Na wyświetlaczu pojawił się tylko numer telefoniczny z kodem zarezerwowanym dla brytyjskich instytucji rządowych. Bond odebrał, myśląc, że może to Philly dzwoni z innego biura. I natychmiast tego pożałował. 31 – James! James! Zgadnij, kto mówi? Tu Percy. Dawno nie rozmawialiśmy! Bond zdrętwiał. Leiter zmarszczył brwi, widząc, jak Bond poczerwieniał. – Aa… Percy. – Wszystko u ciebie w porządku? – pytał Osborne-Smith z Wydziału Trzeciego. – Ufam, że nie odniosłeś obrażeń wymagających czegoś więcej niż plastra. – Mam się dobrze. – Miło mi to słyszeć. No, tutaj sprawy nabierają tempa. Twój szef poinformował wszystkich o planie Gehenna. Zapewne byłeś zbyt zajęty ucieczką z kraju, żeby pozostać w kontakcie. – Odczekał chwilę, po czym rzekł: – Ach. Tylko cię wkręcam, James. W istocie dzwonię z kilku powodów, a po pierwsze chcę przeprosić. – Naprawdę? – podejrzliwie zapytał Bond. Funkcjonariusz Wydziału Trzeciego spoważniał. – Przyznam, że dziś rano w Londynie miałem grupę uderzeniową gotową zgarnąć Hydta na lotnisku i przywieźć go tutaj na herbatkę i pogawędkę. Jednakże okazuje się, że miałeś rację. Nasłuch przechwycił wiadomość i zdołał ją częściowo rozszyfrować. Poczekaj… zacytuję z pamięci. To szło tak: coś niezrozumiałego, a potem „Severan ma trzech wspólników. każdy z nich może nacisnąć guzik, gdyby on był nieosiągalny”. Zatem widzisz, James, aresztowanie go rzeczywiście byłoby katastrofą, tak jak powiedziałeś. Inni znaleźliby sobie mysie nory, a my stracilibyśmy szansę ustalenia, czym jest Gehenna, i powstrzymania jej. – Nabrał tchu. – Byłem nieco zrzędliwy, kiedy się ostatnio widzieliśmy, i przepraszam za to. Chcę pracować z tobą nad tą sprawą, James. Przyjmujesz przeprosiny? Co było, odchodzi w przeszłość, posłane tam machnięciem różdżki Hermiony? Bond nauczył się, że w świecie wywiadu sprzymierzeńcy niemal równie często jak

wrogowie proszą o wybaczenie za to, co uczynili. Zapewne Osborne-Smith częściowo robił to, żeby pozostać w grze i zgarnąć część chwały, ale to akurat Bondowi nie przeszkadzało. Chciał tylko się dowiedzieć, czym jest plan Gehenna i zapobiec śmierci tysięcy ludzi. – Załóżmy. – Dobrze. Twój szef zawiadomił nas, co odkryłeś w March, i idę tym tropem. Słowa „promień wybuchu” nie pozostawiają wątpliwości, że chodzi o bombę, więc sprawdzamy wszelkie doniesienia o zaginionych materiałach wybuchowych. I wiemy, że jednym z „warunków” umowy jest pięć milionów funtów. Wykorzystałem moje dojścia do Bank of England, żeby sprawdzić zagraniczne przelewy. Bond też się zastanawiał, czy zadzwonić do banku i zażądać wykazu podejrzanych operacji finansowych. Jednakże w dzisiejszych czasach pięć milionów funtów jest tak niewielką sumą, że zapewne lista byłaby zbyt długa, żeby przez nią przebrnąć. Ale nie zaszkodzi, jeśli OsborneSmith się tym zajmie. – Natomiast wzmianka o potwierdzonym kursie – dodał pracownik Wydziału Trzeciego – no cóż… Dopóki nie dowiemy się więcej, nie wiemy, jaki samolot lub statek obserwować. Mimo to zaalarmowałem ludzi z ruchu lotniczego i w portach, żebyśmy w razie potrzeby mogli szybko reagować. – Dobrze – powiedział Bond, nie dodając, iż prosił Billa Tannera o to samo. – Właśnie się dowiedziałem, że Hydt, jego przyjaciółka i Irlandczyk udają się do Kapsztadu. – Do Kapsztadu? No, to jest warte zastanowienia. Pozaglądałem Hydtowi pod pierzynę, że tak powiem. Bond podejrzewał, że to najlepszy żart, jakiego można oczekiwać od Percy’ego Osborne’a-Smitha. – Afryka Południowa to jeden z głównych obszarów działania Green Way. Jego dom. Założę się, że Gehenna musi jakoś się z tym łączyć… Bóg jedyny wie, że brytyjskie interesy wciąż są związane z tym krajem. Bond powiedział mu o al-Fulanie i śmierci dziewczyny. – Dowiedzieliśmy się tylko tego, że Hydta podniecają zdjęcia zwłok. A firma Araba zapewne ma coś wspólnego z planem Gehenna. W przeszłości dostarczał sprzęt handlarzom broni i

różnym wojowniczym kacykom. – Naprawdę? Interesujące. To mi o czymś przypomina. Spójrz na zdjęcie, które ci posyłam. Już powinieneś je mieć. Bond zmniejszył okienko prowadzonych rozmów na wyświetlaczu komórki i otworzył zaszyfrowany załącznik. Zdjęcie ukazywało Irlandczyka. – To on – powiedział. – Tak myślałem. Nazywa się Niall Dunne.

Przeliterował nazwisko. – Jak go znaleźliście? – Uchwyciły go kamery na Gatwick. Nie ma go w bazach danych, ale kazałem mojemu niestrudzonemu personelowi porównać zdjęcie z obrazami z ulicznych kamer w Londynie. Było kilka podobnych ujęć człowieka o takiej dziwnej fryzurze sprawdzającego tunele budynku Green Way w pobliżu Victoria Embankment. To najnowsze usprawnienie… podziemne gromadzenie i transport śmieci. Ulice są czyste, a turyści szczęśliwi. Kilku naszych chłopców udawało, że są z wydziału robót drogowych, a pokazując zdjęcie, zdobyło prawdziwe nazwisko. Posłałem jego akta do Piątki, Scotland Yardu i twojemu szefowi. – I co wiadomo o Dunnie? – zapytał Bond. Ryba przed nim stygła, ale przestał się nią interesować. – To dziwne. Urodził się w Belfaście, studiował architekturę i budownictwo, był najlepszy na swoim roku. Potem został saperem w wojsku. Saperzy to inżynierowie wojskowi, żołnierze budujący mosty, lotniska i schrony dla oddziałów, a także tworzący i oczyszczający pola minowe. Są znani z umiejętności improwizacji, budowania obronnych lub ofensywnych maszyn i urządzeń z wszelkich dostępnych materiałów oraz w niesprzyjających warunkach. Podpułkownik Bill Tanner z ODG był saperem. Ten spokojnie mówiący, uwielbiający golfa mężczyzna był jednym z najsprytniejszych i najniebezpieczniejszych ludzi, jakich Bond kiedykolwiek spotkał. – Po odejściu z wojska został inspektorem nadzoru pracującym na zlecenie – ciągnął

Osborne-Smith. – Nie wiedziałem, że istnieje taki zawód, ale okazuje się, że podczas konstruowania budynku, statku czy samolotu projekt musi być sprawdzany na setkach różnych etapów. Dunne popatrzy na dzieło i powie tak lub nie. Najwyraźniej był w tym dobry… potrafił znaleźć wady, których nikt inny nie dostrzegł. Nagle jednak przestał to robić i został konsultantem, według danych z urzędu skarbowego. W tym też jest cholernie dobry, zarabia prawie dwieście tysięcy rocznie… a nie ma znaku firmowego ani ślicznych maskotek, takich jak Wenlock i Mandeville. Odkąd Osborne-Smith zdecydował się na przeprosiny, Bonda mniej irytowały jego żarty, jakiekolwiek były. – Zapewne tak się poznali. Dunne przeprowadzał jakąś inspekcję w Green Way i Hydt go zatrudnił.

– Przeszukiwanie baz danych ujawniło – ciągnął Osborne-Smith – że Dunne w ostatnich czterech latach wielokrotnie bywał w Kapsztadzie. Ma tam mieszkanie, a drugie w Londynie, które… nawiasem mówiąc… przeszukaliśmy, ale nie znaleźliśmy niczego ciekawego. Z danych wynika, że był również w Indiach, Indonezji, na Karaibach i w innych niespokojnych miejscach. Pewnie organizował coś dla swojego szefa. Whitehall w dalszym ciągu szuka w Afganistanie, ale według mnie ich teorie są do niczego. Stawiam na ciebie, James. – Dzięki, Percy. Byłeś bardzo pomocny. – Cieszę się, że mogłem być do usług. Słowa, które jeszcze wczoraj Bond uznałby za protekcjonalne, teraz zabrzmiały szczerze. Rozłączyli się. Bond powiedział Felixowi Leiterowi, co odkrył Osborne-Smith. – Zatem ten chudzielec Dunne to inżynier? W Stanach nazywamy tych ludzi geekami. Do restauracji wszedł kwiaciarz. Podchodził od stolika do stolika, sprzedając róże. Leiter pochwycił spojrzenie Bonda. – Posłuchaj, James, to był cudowny obiad, ale jeśli zamierzasz na zakończenie wręczyć mi bukiet kwiatów, to nawet nie próbuj. Bond się uśmiechnął. Kwiaciarz zatrzymał się przy sąsiednim stoliku i podsunął róże siedzącej tam parze

młodych ludzi. – Proszę – rzekł do kobiety. – Śliczna dama dostanie je za darmo, z moimi wyrazami uszanowania. Poszedł dalej. Po chwili Bond uniósł serwetkę i otworzył kopertę, którą niepostrzeżenie wyjął kwiaciarzowi z kieszeni, kiedy przechodził obok. Pamiętaj: kwiaty… Dyskretnie obejrzał idealnie podrobione pozwolenie na broń wydane w Afryce Południowej, należycie ofrankowane i podpisane. – Powinniśmy już iść – rzekł, sprawdziwszy czas. Nie chciał natknąć się na Hydta, Dunne’a i kobietę, gdy będą wychodzili z hotelu. – To na koszt Wuja Sama – oznajmił Leiter i uiścił rachunek. Opuścili bar i wyszli bocznymi drzwiami, kierując się na parking. Pół godziny później byli na lotnisku. Uścisnęli sobie dłonie i Leiter cicho powiedział:

– Jusuf był świetnym agentem, pewnie. Ale przede wszystkim był moim przyjacielem. Jeśli znowu spotkasz tego sukinsyna w niebieskiej kurtce i będziesz miał okazję strzelić, James, zrób to. Środa POLA ŚMIERCI 32 Kiedy boeing linii Air Emirates gładko kołował na płycie lotniska w Kapsztadzie, James Bond przeciągnął się, a potem włożył buty. Czuł się wypoczęty. Wkrótce po starcie w Dubaju zaordynował sobie dwie szklaneczki jima beama z odrobiną wody sodowej. Drink doskonale spełnił swoje zadanie i Bond przespał błogo i nieprzerwanie prawie siedem godzin. Teraz przeglądał wiadomości tekstowe od Billa Tannera. Kontakt: kpt. Jordaan z Wydziału Zwalczania i Ścigania Przestępstw SAPS. Jordaan

spotka się z tobą na lotnisku. Zarządzono obserwację Hydta. I druga: Gregory Lamb z MI-6 podobno w dalszym ciągu przebywa w Erytrei. Wszyscy tu zgodnie uważają, że powinieneś go unikać, jeśli to tylko możliwe. Oraz ostatnia: Miło mi słyszeć, że uściskaliście się i pogodziliście z Osborne’em-Smithem. Kiedy wieczór panieński? Bond mimo woli się uśmiechnął. Samolot zatrzymał się na stanowisku i główny steward rozpoczął liturgię lądowania, aż nazbyt dobrze znaną Bondowi. – Załoga kabiny, otworzyć i sprawdzić drzwi. Panie i panowie, proszę uważać przy otwieraniu pojemników na bagaż, ponieważ ich zawartość mogła się przemieścić w czasie lotu. Bóg ci zapłać, dziecko, gdyż los postanowił bezpiecznie sprowadzić cię na ziemię… przynajmniej na jakiś czas. Bond wyjął torbę z laptopem – walizkę, w której miał broń, nadał na bagaż – po czym udał się do zatłoczonej sali kontroli paszportowej. Tam wbito mu stempel do paszportu. Następnie podszedł do stanowiska kontroli celnej. Krępemu, poważnemu funkcjonariuszowi pokazał pozwolenie na broń, żeby odebrać swoją walizkę. Tamten przyjrzał mu się uważnie. Bond zaczął się zastanawiać, czy będzie z odbiorem jakiś problem. – Dobrze, dobrze – rzekł funkcjonariusz z szeroką i błyszczącą twarzą stężałą w poczuciu własnej ważności. – Teraz niech mi pan powie prawdę. – Prawdę? – spokojnie powtórzył Bond. – Tak. Jak na polowaniu podejdzie pan dostatecznie blisko do kudu czy springboka, żeby użyć broni krótkiej? – To istotnie wyzwanie – odparł Bond. – Muszę przyznać, że owszem.

Bond zmarszczył brwi. – Tylko że ja nigdy nie poluję na springboki. – Nie? Z nich robi się najlepsze suszone mięso. – Być może, ale zastrzelenie springboka przyniosłoby pecha Anglii w rozgrywkach rugby. Celnik się roześmiał, uścisnął Bondowi dłoń i ruchem głowy wskazał drogę do wyjścia. Hala przylotów była zatłoczona. Większość ludzi miała na sobie europejskie ubrania, chociaż niektórzy nosili tradycyjne afrykańskie stroje: mężczyźni dashiki oraz brokatowe szaty, a kobiety luźne koszule i zawoje w jaskrawych kolorach. Dostrzegł też dżelaby i chusty muzułmanów oraz kilka kobiet w sari. Idąc przez halę przylotów, Bond rozpoznał kilka różnych języków i jeszcze więcej dialektów. Zawsze fascynowało go cmokanie w językach afrykańskich; przy wymawianiu niektórych słów usta i język wydawały właśnie ten dźwięk zamiast spółgłosek. W językach khoisan – którymi posługują się rdzenni mieszkańcy tej części Afryki – występuje on najczęściej, chociaż Zulusi i Xhosa też cmokają. Bond próbował, ale stwierdził, że nie potrafi tego naśladować. Ponieważ jego kontakt, kapitan Jordaan, nie pojawił się jeszcze, Bond poszedł do kawiarni, opadł na stołek przy barze i zamówił podwójną kawę z ekspresu. Wypił ją, zapłacił i wyszedł, przyglądając się pięknej bizneswoman. Miała trzydzieści kilka lat i egzotycznie wydatne kości policzkowe. W gęstych i falujących włosach lśniło kilka pasemek przedwczesnej siwizny, co dodawało jej seksapilu. Ciemnoczerwony żakiet narzucony na czarną koszulę był dobrze dopasowany i podkreślał pełne, lecz nie pulchne kształty. Chyba spodoba mi się w Afryce Południowej, pomyślał i uśmiechnął się do niej, przepuszczając ją w drzwiach. Jak większość atrakcyjnych kobiet w ulotnych światach, jakimi są lotniska, zignorowała go. Stał przez chwilę na środku hali przylotów, po czym doszedł do wniosku, że Jordaan zapewne czeka, aż on do niego podejdzie. Zdecydował się napisać do Tannera wiadomość tekstową z prośbą o przesłanie fotografii. Jednakże gdy tylko ją wysłał, zauważył policjanta: wielkiego, brodatego rudzielca w jasnobrązowym garniturze. Ten niedźwiedziowaty facet spojrzał na Bonda, ale nie zareagował na jego widok, tylko dość szybko się odwrócił i podszedł

do kiosku kupić papierosy. W tym fachu ważne są podteksty: przykrywki skrywają prawdziwą tożsamość, nudne rozmowy zawierają zaszyfrowane hasła przekazujące szokujące fakty, niewinnie wyglądające przedmioty są wykorzystywane jako schowki lub broń. Nagły zakup papierosów był wiadomością. Jordaan nie podszedł do Bonda, ponieważ w pobliżu był nieprzyjaciel. Bond zerknął przez ramię, ale nie zauważył bezpośredniego zagrożenia. Pomimo to instynktownie rozpoczął odpowiednią w takich przypadkach procedurę. Kiedy agent celowo nie nawiązuje z tobą kontaktu, niepostrzeżenie opuszczasz teren i kontaktujesz się z pośrednikiem, który umawia cię na następne spotkanie w bezpieczniejszym miejscu. Tym pośrednikiem będzie Bill Tanner. Bond ruszył w kierunku wyjścia. Za późno. Gdy zobaczył, że Jordaan wchodzi do męskiej toalety, chowając do kieszeni papierosy, których zapewne wcale nie palił, usłyszał za sobą złowieszcze słowa: „Nie odwracaj się”, wypowiedziane po angielsku z lekkim cudzoziemskim akcentem. Wyczuł, że mówiący jest wysoki i szczupły. Kątem oka Bond zauważył, że mężczyzna ma co najmniej jednego partnera, niższego, ale solidniej zbudowanego. Ten podszedł szybko i zabrał mu torbę z laptopem oraz walizkę zawierającą bezużytecznego walthera. – Teraz wyjdź tędy z hali – powiedział napastnik. – Już. Bond nie miał innego wyjścia – musiał usłuchać. Odwrócił się i poszedł tam, gdzie mu kazano – w głąb pustego korytarza. Ocenił sytuację. Z echa kroków wywnioskował, że wspólnik drągala znajduje się w takiej odległości, iż nie zdoła załatwić ich obu jednocześnie. Ten niższy musiałby upuścić walizkę i torbę z laptopem, co dałoby Bondowi kilka sekund, ale mimo to przeciwnik zdążyłby wyciągnąć broń. Bond załatwiłby go, ale mogły paść strzały. Nie, zdecydował, zbyt wiele postronnych osób. Lepiej zaczekać, aż znajdą się na zewnątrz. – Przez drzwi po lewej. Powiedziałem, że masz się nie odwracać. Wyszli na ostre światło dnia. Była jesień, powietrze zdawało się chłodne, a niebo zaskakująco lazurowe. Gdy dochodzili do krawężnika przed opustoszałym placem budowy, podjechał poobijany range rover i zatrzymał się z piskiem opon.

Kolejni nieprzyjaciele, ale na razie nikt nie wysiadł z pojazdu. Cel… reakcja. Ich celem było porwanie Bonda. Jego reakcja będzie taka, jaką podręcznik zaleca przy próbach uprowadzenia: zdezorientować i zaatakować. Zsunąwszy roleksa na palce, aby pełnił funkcję kastetu, gwałtownie i z pogardliwym uśmiechem odwrócił się do dwóch napastników. Obaj byli młodzi i śmiertelnie poważni, a ich skóra kontrastowała z olśniewającą bielą wykrochmalonych koszul. Mieli na sobie garnitury – jeden brązowy, drugi granatowy – i wąskie krawaty. Zapewne byli uzbrojeni, ale nadmierna pewność siebie sprawiła, że nie wyjęli broni z kabur. Słysząc, że drzwi range rovera otwierają się za jego plecami, Bond odsunął się na bok, żeby uniknąć ataku z tyłu, i ocenił sytuację. Postanowił złamać szczękę wysokiemu i używając jego ciała jako tarczy, natrzeć na niższego przeciwnika. Spokojnie spojrzał drągalowi w oczy i roześmiał się. – Chyba poskarżę się na was w biurze turystycznym. Dużo słyszałem o przyjacielskich Południowoafrykańczykach. Spodziewałem się czegoś więcej po waszej gościnności. I już miał uderzyć, gdy za plecami rozległ się twardy kobiecy głos dochodzący z pojazdu. – I okazalibyśmy ją, gdyby nie wystawił się pan na cel, popijając sobie kawę na oczach wszystkich, gdy nieprzyjaciel kręci się po lotnisku. Bond odprężył się i odwrócił. Zajrzał do samochodu i bezskutecznie próbował ukryć zaskoczenie. Na tylnym siedzeniu siedziała piękna kobieta, którą przed chwilą widział w hali przylotów. – Jestem kapitan Bheka Jordaan z SAPS, Wydział Zwalczania i Ścigania Przestępstw. – Ach. Bond spojrzał na jej pełne usta bez śladu szminki i czarne oczy. Nie uśmiechała się. Zadzwonił jego telefon komórkowy. Na ekranie ujrzał wiadomość od Billa Tannera oraz oczywiście MMS ze zdjęciem kobiety, którą miał przed sobą. – Komandorze Bond – powiedział wysoki porywacz – jestem chorąży Kwalene Nkosi. Wyciągnął rękę i ich dłonie spotkały się w tradycyjny południowoafrykański sposób – krótki uścisk jak na Zachodzie, a potem pionowe uniesienie dłoni i powrót do początkowego powitania. Bond wiedział, że zbyt szybkie puszczenie dłoni jest uważane za nieuprzejmość.

Najwidoczniej właściwie odmierzył czas, gdyż Nkosi ciepło się uśmiechnął i skinął na niskiego mężczyznę, który niósł walizkę i torbę z laptopem Bonda. – A to jest sierżant Mbalula. Krępy mężczyzna bez uśmiechu skinął głową i załadowawszy bagaż Bonda do range rovera, zaraz znikł, zapewne wracając do swojego samochodu. – Proszę wybaczyć nam szorstkie powitanie, komandorze – powiedział Nkosi. – Pomyśleliśmy, że najlepiej będzie wyprowadzić pana z lotniska, zamiast tracić czas na wyjaśnienia. – Nie powinniśmy też tracić więcej czasu na uprzejmości, chorąży – niecierpliwie mruknęła Bheka Jordaan. Bond usadowił się na siedzeniu obok niej. Nkosi usiadł na fotelu pasażera z przodu. Po chwili za nimi pojawiło się czarne kombi sierżanta Mbaluli, również nieoznakowane. – Jedźmy – warknęła Jordaan. – Szybko. Range rover ruszył i śmiało włączył się do ruchu, powodując kakofonię klaksonów i przekleństw i przyspieszając do ponad stu kilometrów na godzinę w strefie, w której obowiązywał zakaz przekraczania sześćdziesięciu. Bond odczepił komórkę od paska. Postukał w klawisze, przeczytał odpowiedzi. – Chorąży? – zapytała Jordaan. – Jak tam? Nkosi patrzył w boczne lusterko i odpowiedział w języku Zulu lub Xhosa. Bond nie znał ich, ale z tonu odpowiedzi i reakcji kobiety wynikało, że nie mają ogona. Kiedy opuścili teren lotniska i skierowali się ku pasmu niskich, ale robiących wrażenie gór w oddali, pojazd trochę zwolnił. Jordaan wyciągnęła rękę. Bond z uśmiechem wyciągnął swoją do uścisku, ale zawisła w powietrzu. Kobieta trzymała w swojej telefon komórkowy. – Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu – powiedziała surowo – niech pan dotknie ekranu. To na tyle, jeśli chodzi o ocieplenie stosunków międzynarodowych. Wziął od niej telefon, przycisnął kciuk do środka ekranu i oddał aparat. Przeczytała wiadomość, która się pojawiła.

– James Bond. Grupa Rozwoju Zagranicznego Biura Spraw Zagranicznych. Teraz zechce pan potwierdzić moją tożsamość.

Wyciągnęła rękę, rozstawiając palce. – Zakładam, że pan też ma aplikację, która może sprawdzić moje odciski palców. – Nie ma takiej potrzeby. – Dlaczego? – zapytała chłodno. – Ponieważ pańskim zdaniem jestem piękną kobietą i nie musi pan niczego sprawdzać? Mogłabym być płatną morderczynią. Mogłabym być terrorystką Al-Kaidy, noszącą kamizelkę z ładunkiem wybuchowym. Postanowił nie mówić, że wcześniejsze oględziny jej figury ujawniły brak materiałów wybuchowych. Odpowiedział, może nieco złośliwie: – Nie potrzebuję pani odcisków palców, bo oprócz zdjęcia, które przysłało mi moje biuro, mój telefon komórkowy kilka minut temu zeskanował pani tęczówkę i potwierdził, że istotnie jest pani kapitan Bheką Jordaan z Wydziału Zwalczania i Ścigania Przestępstw SAPS. Pracuje pani w policji od ośmiu lat. Mieszka pani na Leeuwen Street w Kapsztadzie. W zeszłym roku została pani odznaczona Złotym Krzyżem za odwagę. Gratuluję. Poznał również jej wiek (trzydzieści dwa lata) i wysokość uposażenia oraz dowiedział się, że jest rozwiedziona. Chorąży Nkosi odwrócił się na fotelu i spojrzał na jego komórkę. – Komandorze Bond – rzekł z szerokim uśmiechem. – To ładna zabawka. Bez dwóch zdań. – Kwalene! – warknęła Jordaan. Uśmiech znikł z twarzy młodzieńca. Odwrócił się i ponownie zaczął spoglądać w boczne lusterko. Pani kapitan wzgardliwie spojrzała na telefon Bonda. – Pojedziemy do kwatery głównej i zastanowimy się, jak rozwiązać sytuację z Severanem Hydtem. Pracowałam z podpułkownikiem Tannerem, kiedy był w MI-6, dlatego zgodziłam się panu pomóc. Jest inteligentny i bardzo oddany swojej pracy. A ponadto jest dżentelmenem. Sugerowała, że Bond zapewne nim nie jest. Zirytowało go, że wyciągnęła takie wnioski z tego, co było niewinnym – stosunkowo niewinnym – uśmiechem w hali przylotów. Była atrakcyjna i z pewnością nie był pierwszym mężczyzną, który próbował z nią flirtować.

– Czy Hydt jest w swoim biurze? – zapytał. – Zgadza się – odparł Nkosi. – Obaj z Niallem Dunne’em są w Kapsztadzie. Sierżant Mbalula i ja śledziliśmy ich od lotniska. Była też z nimi jakaś kobieta.

– Obserwujecie ich? – Owszem – odpowiedział chudzielec. – Nasz system kontroli ruchu jest wzorowany na londyńskim, więc w centrum miasta wszędzie są kamery. Jest teraz w swoim biurze i monitorujemy go z kwatery głównej. Możemy go obserwować, jeśli gdzieś pojedzie. My też mamy kilka zabawek, komandorze. Bond uśmiechnął się do niego, a potem zwrócił się do Jordaan. – Wspomniała pani o nieprzyjacielu na lotnisku. – Imigracyjny powiadomił nas, że jakiś mężczyzna przybył z Abu Zabi mniej więcej w tym samym czasie co pan. Podróżował z fałszywym brytyjskim paszportem. Odkryliśmy to dopiero, kiedy już przeszedł przez kontrolę celną i znikł. Niedźwiedziowaty facet, którego wziął za Jordaan? Czy mężczyzna w niebieskiej kurtce z centrum handlowego w Dubaju? Opisał ich. – Nie wiem – krótko odparła Jordaan. – Jak powiedziałam, ujawniło się to dopiero po sprawdzeniu dokumentów. Ponieważ podejrzany zniknął, uznałam, że lepiej będzie nie spotkać się osobiście w hali. W zastępstwie posłałam moich ludzi. – Nagle nachyliła się i spytała: – A jak teraz, Nkosi? – Czysto, pani kapitan. Nie jesteśmy śledzeni. – Obawia się pani, że możemy być śledzeni – rzucił Bond. – Południowa Afryka jest jak Rosja – odparła. – Stary reżim upadł i powstał zupełnie nowy świat. To przyciąga ludzi, którzy chcą zrobić pieniądze i mieszają się do polityki oraz wszelkich innych spraw. Czasem legalnych, czasem nie. – Mamy takie powiedzenie – dodał Nkosi. – Wiele możliwości przyciąga wielu chętnych. My, policjanci, zawsze o tym pamiętamy i często oglądamy się za siebie. Mądrze by pan uczynił, robiąc to samo, komandorze Bond. Bez dwóch zdań. 33

Komenda policji na Buitenkant Street w centrum Kapsztadu bardziej przypominała miły hotel niż budynek organu państwowego. Dwupiętrowa, o ścianach z drapanej czerwonej cegły i dachu pokrytym czerwoną dachówką, znajdowała się przy szerokiej i czystej ulicy, wzdłuż której rosły szpalery palm i jacarand. Kierowca zatrzymał range rovera przed budynkiem, żeby mogli wysiąść. Jordaan i Nkosi stanęli na chodniku i rozejrzeli się. Kiedy nie zauważyli żadnego zagrożenia, chorąży dał Bondowi znak, żeby wysiadł. Bond zabrał swoją torbę z laptopem i walizkę, po czym wszedł za policjantami do budynku. Aż zamrugał ze zdziwienia na widok tego, co zobaczył. Była tam tablica z napisem: Servamus et Servimus – zapewne motto SAPS. Chronimy i służymy. Te dwa słowa dziwnie i ironicznie kojarzyły się z imieniem Hydta. Nie czekając na windę, Jordaan weszła schodami na pierwsze piętro. Jej skromnie umeblowany gabinet był pełen książek i fachowych czasopism, najnowszych map Kapsztadu i prowincji Zachodniego Przylądka. Wisiała tam także oprawiona w ramki studwudziestoletnia mapa wschodniego wybrzeża Afryki Południowej ukazująca Natal, z portem D’Urban i miastem Ladysmith tajemniczo zakreślonymi wyblakłym zielonym atramentem. Na północy widać było Zululand i Swaziland. Na biurku Jordaan stały fotografie w ramkach. Na jednej jasnowłosy mężczyzna i czarnoskóra kobieta trzymali się za ręce – byli również na kilku innych. Kobieta wydawała się trochę podobna do Jordaan i Bond założył, że to jej rodzice. Na prominentnym miejscu znajdowały się zdjęcia starszej pani w afrykańskim stroju i kilka fotografii dzieci. Nie było zdjęć Jordaan i jej męża. Rozwiedzeni, przypomniał sobie. Na biurku leżało ponad pięćdziesiąt teczek. Praca policjanta, tak jak praca szpiega, częściej wymaga przekładania papierów niż używania broni i gadżetów. Chociaż w Południowej Afryce nastała późna jesień, pogoda była ładna, a w gabinecie czuło się ciepło. Po chwili zastanowienia Jordaan zdjęła czerwony żakiet i powiesiła go. Jej czarna bluzka miała krótkie rękawy i Bond zauważył długą smugę makijażu na wewnętrznej stronie prawego przedramienia. Nie wyglądała na kobietę, która ma tatuaże, ale może jakiś ukrywała. Zaraz jednak doszedł do wniosku, że krem maskuje długą i szeroką bliznę. Złoty Krzyż za Odwagę… Bond usiadł naprzeciw niej. Obok niego stał sztywno wyprostowany Nkosi w rozpiętej

marynarce. – Czy pułkownik Tanner powiedział wam, jakie mam tu zadanie? – zapytał Bond. – Tylko tyle, że będzie pan śledził Severana Hydta i że sprawa dotyczy bezpieczeństwa narodowego. Bond zreferował im wszystko, co wiedziano o Incydencie Dwudziestym – czyli o planie Gehenna – oraz o śmiertelnych ofiarach zapowiedzianych na piątek. Wysokie czoło Nkosiego przecięły głębokie zmarszczki. Jordaan wysłuchała tych informacji bez mrugnięcia okiem. Złożyła dłonie – na obu środkowych palcach miała skromne pierścionki. – Rozumiem. Czy dowody są wiarygodne? – Tak. To panią dziwi? – Severan Hydt stanowi mało prawdopodobne zagrożenie. Oczywiście jest nam dobrze znany. Dwa lata temu otworzył tu filię Green Way International i ma umowy na dużą część zbiórki i recyklingu śmieci w największych miastach Afryki Południowej… Pretorii, Durbanie, Port Elizabeth, Joburgu, a także tutaj, rzecz jasna, na całym zachodzie. Zrobił wiele dobrego dla naszego narodu. Nasz kraj przechodzi transformację, jak pan wie, a nasza przeszłość doprowadziła do wielu problemów ze środowiskiem naturalnym. Wydobycie złota i diamentów, nędza i brak infrastruktury zebrały swoje żniwo. Wywóz śmieci był poważnym problemem w miastach i osiedlach skwaterów. Aby wynagrodzić krzywdy wyrządzone w czasach apartheidu przez wysiedlenia prowadzone w ramach ustawy Group Areas Act, rząd wybudował osiedla… zwane lokasies albo lokatorskimi… żeby ludzie przenieśli się do nich z baraków. Jednakże są tak zagęszczone, że nie można było sprawnie wywozić z nich śmieci, a czasem wcale. Szerzyły się choroby. Severan Hydt w znacznym stopniu naprawił tę sytuację. Ponadto dotuje fundacje charytatywne walczące z AIDS i głodem. Większość poważnych przedsięwzięć przestępczych, pomyślał Bond, korzysta z usług specjalistów od PR. Laurka „mało prawdopodobnego zagrożenia” nie wyklucza wnikliwego dochodzenia. Jordaan chyba zauważyła jego sceptyczną minę.

– Chcę tylko powiedzieć – ciągnęła – że on nie pasuje do profilu terrorysty lub geniusza zbrodni. Jeśli jednak nim jest, mój wydział jest gotowy zrobić wszystko, żeby panu pomóc. – Dziękuję. Czy wiecie coś o jego wspólniku, Niallu Dunnie?

– Po raz pierwszy usłyszałam to nazwisko dziś rano – powiedziała. – Przyjrzeliśmy mu się. Przybywa i opuszcza nasz kraj, posługując się prawdziwym brytyjskim paszportem, i robi to już od kilku lat. Nigdy nie mieliśmy z nim żadnych problemów. Nie figuruje na żadnej liście obserwowanych. – Co wiecie o towarzyszącej im kobiecie? Nkosi zajrzał do akt. – Amerykański paszport. Jessica Barnes. Powiem, że jest dla nas absolutną zagadką. Nienotowana. Niekarana. Nic. Mamy tylko kilka zdjęć. – To nie ona – powiedział Bond, patrząc na fotografię młodej, naprawdę pięknej blondynki. – Ach, przepraszam, powinienem wyjaśnić. To są stare zdjęcia. Ściągnąłem je z Internetu. – Nkosi odwrócił zdjęcie. – To było zrobione w latach siedemdziesiątych. Została Miss Massachusetts i startowała w konkursie Miss Ameryki. Teraz ma sześćdziesiąt cztery lata. Słuchając tych wyjaśnień, Bond dostrzegł podobieństwo. – Gdzie się znajduje biuro Green Way? – zapytał. – Są dwa – odparł Nkosi. – Jedno w pobliżu, a drugie około trzydziestu kilometrów na północ stąd. Tam jest główne wysypisko i spalarnia śmieci. – Muszę się do nich dostać i dowiedzieć, co knuje Hydt. – Oczywiście – powiedziała Bheka Jordaan. I po zbyt długiej chwili milczenia dodała: – Mówi pan o legalnym sposobie, prawda? – O legalnym sposobie? – Może go pan śledzić na ulicy, obserwować w miejscach publicznych. Jednakże nie zdobędę panu nakazu założenia podsłuchu w jego domu lub biurze. Jak powiedziałam, Severan Hydt nie zrobił tu niczego złego. Bond o mało się nie roześmiał. – W mojej pracy zazwyczaj nie potrzebuję nakazów. – A ja tak. Oczywiście.

– Pani kapitan, ten człowiek dwukrotnie próbował mnie zabić, w Serbii i w Zjednoczonym Królestwie, a wczoraj spowodował śmierć młodej kobiety i zapewne współpracownika CIA w Dubaju. Ze współczuciem zmarszczyła brwi. – To bardzo przykre. Ale te przestępstwa nie zostały popełnione na południowoafrykańskiej ziemi. Jeśli otrzymam nakazy ekstradycji z krajów, których jurysdykcji podlegają, zaaprobowane przez tutejszego sędziego, z przyjemnością je wykonam. Bez nich… – Rozłożyła ręce. – My nie chcemy go aresztować – oświadczył zirytowany Bond. – Nie potrzebujemy dowodów dla sądu. Przybyłem tutaj, żeby się dowiedzieć, co zaplanował na ten piątek, i powstrzymać go. I zamierzam to zrobić. – Może pan, ale w legalny sposób. Jeśli myśli pan o włamaniu do jego domu lub biura, byłoby to wtargnięcie zagrożone karą sądową. Skierowała na niego czarne i twarde jak granit oczy i Bond nie miał cienia wątpliwości, że z przyjemnością zakułaby go w kajdany. 34 – On musi umrzeć. Siedząc w swoim gabinecie w budynku Green Way International w centrum Kapsztadu, Severan Hydt ściskał w dłoni telefon, słuchając zimnych słów Nialla Dunne’a. Nie, pomyślał, to nie tak. Nie były ani zimne, ani palące. Irlandczyk wygłosił tę uwagę zupełnie beznamiętnie. I to mroziło krew w żyłach. – Wyjaśnij – powiedział Hydt, długim i pożółkłym paznokciem machinalnie kreśląc trójkąt na blacie biurka. Dunne poinformował go, że pewien pracownik Green Way mógł się czegoś dowiedzieć o Gehennie. Był jednym z legalnie zatrudnionych pracowników w spalarni na północ od Kapsztadu i nic nie wiedział o tajnych planach Hydta. Przypadkowo wszedł do strefy zakazanej w głównym budynku i mógł zobaczyć kilka e-maili dotyczących projektu. – Na razie nie wie, co one oznaczały, ale gdy pod koniec tygodnia incydent znajdzie się we

wszystkich gazetach… a tak się stanie… ten człowiek może zrozumieć, że to my za tym stoimy, i zgłosić to policji. – Co więc proponujesz? – Zastanawiam się nad tym. – A jeśli go zabijesz, czy policja nie będzie zadawała pytań? Przecież jest naszym pracownikiem. – Rozprawię się z nim tam, gdzie mieszka… na osiedlu skwaterów. Nie będzie tam wielu policjantów, zapewne żadnego. Najprawdopodobniej zajmą się tym taksówkarze, a z nimi nie będzie kłopotów. W osadach skwaterów w miastach, a nawet w nowych osiedlach, małe firmy przewozowe nie zajmowały się jedynie transportem. Pełniły funkcję samozwańczych sędziów rozpatrujących sprawy i karzących przestępców. – W porządku. Tylko zróbmy to szybko. – Dziś wieczorem, kiedy wróci do domu. Dunne się rozłączył, a Hydt wrócił do pracy. Przez cały ranek od chwili przybycia załatwiał sprawy związane z produkcją nowych niszczarek twardych dysków według pomysłu Mahdiego al-Fulana i instruowaniem ludzi z działu sprzedaży, jak mają zachwalać je klientom.

Jednakże błądził myślami i wciąż wyobrażał sobie ciało tej młodej kobiety, Stelli, teraz spoczywające w grobie gdzieś pod ruchliwymi piaskami Pustego Kwartału na południu Dubaju. Chociaż za życia jej uroda nie podniecała go, obraz jej ciała za kilka miesięcy lub lat z pewnością na niego zadziała. A za tysiąc lat będzie wyglądała tak jak ciała, które widział wczoraj wieczorem w muzeum. Wstał, powiesił marynarkę na wieszaku i wrócił za biurko. Wziął telefon i przeprowadził kilka rozmów. Wszystkie dotyczyły legalnych interesów Green Way i nie były szczególnie wciągające… dopóki nie zadzwonił szef działu sprzedaży na Południową Afrykę, który urzędował piętro niżej. – Severanie, mam tu pewnego Afrykanera z Durbanu. Chce porozmawiać z tobą

o usuwaniu odpadków. – Wyślij mu broszurę i powiedz, że do przyszłego tygodnia jestem zajęty. Gehenna była priorytetem i nie miał ochoty zawierać teraz nowych umów. – On nie chce nas zatrudnić. Mówi o jakiejś umowie między Greeen Way a jego firmą. – Wspólne przedsięwzięcie? – cynicznie zapytał Hydt. Poszukiwacze szczęścia zawsze się zlatują, kiedy odniesiesz sukces i stajesz się sławny w swojej dziedzinie. – Mam już za dużo na głowie. Nie jestem zainteresowany. Ale podziękuj mu. – W porządku. Och, powinienem jednak wspomnieć o pewnej sprawie. O czymś dziwnym. Kazał panu powiedzieć, że to taki sam problem jak ten w tysiąc osiemset siedemdziesiątym dziewiątym roku pod Isandlwaną. Hydt podniósł głowę znad leżących na biurku dokumentów. W następnej chwili uświadomił sobie, że kurczowo ściska słuchawkę telefonu. – Jesteś pewny, że tak powiedział? – Tak. „Taki sam jak pod Isandlwaną”. Nie mam pojęcia, co to oznacza. – Jest z Durbanu? – Tam mieści się główna siedziba jego firmy. Na jeden dzień przyjechał do Kapsztadu. – Sprawdź, czy może tu przyjść. – Kiedy? – zapytał szef działu sprzedaży. Hydt zawahał się, po czym odparł: – Teraz.

***

W styczniu 1879 roku wojna między Wielką Brytanią a królestwem Zulusów rozpoczęła się od dotkliwej porażki Brytyjczyków w bitwie. Pod Isandlwaną. Przewaga sił nieprzyjaciela (dwadzieścia tysięcy Zulusów przeciwko mniej niż dwutysięcznym oddziałom brytyjskim i pomocniczym) oraz kilka błędnych decyzji zaowocowały całkowitą klęską. Zulusi rozbili „brytyjski czworobok”, słynny szyk obronny, w którym jeden szereg żołnierzy strzela, podczas gdy drugi, stojący za nim, przeładowuje, zasypując nieprzyjaciela niemal nieprzerwanymi salwami – w tym wypadku ze śmiercionośnych odtylcowych karabinów Martini-Henry. Taktyka zawiodła i tysiąc trzystu brytyjskich żołnierzy oraz ich sojuszników poległo. Problem z „usuwaniem odpadków”, o którym wspomniał Afrykaner, mógł oznaczać tylko jedno. Tamtą bitwę stoczono w styczniu, potwornie upalnym miesiącu pory letniej w regionie, który obecnie nazywa się KwaZulu-Natal. Szybkie usunięcie ciał było koniecznością… i poważnym problemem logistycznym. Usunięcie zwłok było także jednym z głównych problemów związanych z planem Gehenna i Hydt z Dunne’em dyskutowali nad nim przez cały miniony miesiąc. Dlaczego, do licha, biznesmen z Durbanu miał problem wymagający pomocy Hydta? Po dziesięciu długich minutach w drzwiach pojawiła się sekretarka. – Jest tu pan Theron, proszę pana. Z Durbanu. – Dobrze, doskonale. Wprowadź go. Proszę. Znikła i wróciła po chwili z mężczyzną o surowym wyglądzie, choć trochę spiętym. Rozejrzał się po gabinecie Hydta ostrożnie, lecz nie lękliwie. Miał na sobie typowy strój biznesmena z Afryki Południowej: marynarkę i elegancką koszulę, ale bez krawata. Czymkolwiek się zajmował, musiał to robić z powodzeniem, gdyż na prawym przegubie nosił modny zegarek marki Breitling z masywną złotą bransoletą. Na palcu miał złoty sygnet, co Hydt uznał za nazbyt ostentacyjne. – Dzień dobry. – Mężczyzna uścisnął dłoń Hydta. Zauważył jego długie i pożółkłe paznokcie, ale nie wzdrygnął się, co niektórym się zdarzało. – Gene Theron – powiedział. – Severan Hydt.

Wymienili wizytówki. Eugene J. Theron

Prezes EJT Services, Ltd. Durban, Kapsztad i Kinszasa Biuro w stolicy Konga, pomyślał Hydt, w jednym z najniebezpieczniejszych miast w Afryce. Interesujące. Mężczyzna zerknął na otwarte drzwi. Hydt wstał i zamknął je, po czym wrócił za biurko. – Jest pan z Durbanu, panie Theron? – Tak, i tam się znajduje moja stała siedziba. Jednakże wiele podróżuję. A pan? – spytał z melodyjnym burskim akcentem. – Londyn, Holandia i tutaj. Bywam też na Dalekim Wschodzie i w Indiach. Dokądkolwiek zaprowadzą mnie interesy. Theron. To hugenockie nazwisko, prawda? – Tak. – Zapominamy, że Afrykanerzy to nie zawsze Holendrzy. Theron uniósł brew, jakby słyszał takie uwagi od dziecka i był nimi znużony. Zadzwonił telefon. Hydt spojrzał na wyświetlacz. To był Niall Dunne. – Przepraszam na moment – powiedział Hydt. Theron skinął głową. – Tak? – zapytał złomiarz, mocno przyciskając aparat do ucha. – Theron jest czysty. Ma południowoafrykański paszport. Mieszka w Durbanie i prowadzi firmę ochroniarską, która ma tam kwaterę główną, a oddziały tu i w Kinszasie. Ojciec Afrykaner, matka Brytyjka. Wychowywał się głównie w Kenii. Był podejrzany – ciągnął Niall – o dostarczanie najemników i broni do zapalnych rejonów Afryki, południowo-wschodniej Azji oraz Pakistanu. Nie toczy się przeciwko niemu śledztwo. W Kambodży zatrzymano go w Myanmar w prowincji Shan, jako podejrzanego o handel bronią i zatrudnianie najemników, ale zaraz wypuszczono. Interpol nic na niego nie ma. Z tego, co widzę, gość doskonale sobie radzi.

Hydt sam doszedł do tego wniosku; breitling na przegubie Therona był wart około pięciu tysięcy funtów. – Właśnie wysłałem ci zdjęcie – dodał Dunne. Pojawiło się na ekranie i ukazywało człowieka, który siedział przed Hydtem. – Jednakże… cokolwiek stara ci się zaproponować, czy jesteś pewny, że chcesz teraz o tym myśleć? – dodał Dunne. Hydt miał wrażenie, że Irlandczyk jest zazdrosny – jakby obawiał się, że pomysł najemnika może odciągnąć Hydta od planu Gehenna. – Wyniki finansowe są lepsze, niż oczekiwałem – powiedział. – Dziękuję. – Rozłączył się. Potem zapytał Therona: – Gdzie pan o mnie usłyszał? Chociaż byli sami, Theron zniżył głos i obrzucił Hydta twardym, bystrym spojrzeniem. – W Kambodży. Pracowałem tam trochę. Pewni ludzie powiedzieli mi o panu. Ach. Teraz Hydt zrozumiał i przeszedł go miły dreszcz oczekiwania. W zeszłym roku podczas podróży w interesach po Dalekim Wschodzie poświęcił trochę czasu na odwiedzenie kilku cmentarzy na osławionych Polach Śmierci, gdzie Czerwoni Khmerowie w latach siedemdziesiątych wymordowali miliony mieszkańców Kambodży. W mauzoleum Choeung Ek, gdzie w zbiorowych grobach pochowano prawie dziewięć tysięcy ciał, Hydt rozmawiał o tej rzezi z kilkoma weteranami i zrobił setki zdjęć do swojej kolekcji. Widocznie jeden z miejscowych wspomniał o nim Theronowi. – Mówi pan, że prowadzi tam interesy? – rzekł Hydt, myśląc o tym, czego dowiedział się Dunne’a. – Blisko – odparł enigmatycznie Theron. Hydt był bardzo zaciekawiony, ale jako prawdziwy biznesmen starał się ukryć entuzjazm. – A co Isandlwana i Kambodża mają ze mną wspólnego? – W obu tych miejscach mnóstwo ludzi straciło życie. Wielu pochowano tam, gdzie padli w bitwie. Pole śmierci Choeung Ek było miejscem rzezi, a nie bitwy, ale Hydt nie poprawił gościa. – Te miejsca stały się święte. To zapewne dobrze. Tylko że… – Afrykaner urwał. – Powiem panu, z jakim spotkałem się problemem i jakie wymyśliłem rozwiązanie. Potem pan mi powie, czy to jest możliwe i czy jest pan zainteresowany wspólną realizacją planu. – Proszę mówić.

– Mam wiele powiązań z rządami i firmami w różnych częściach Afryki – zaczął Theron. Zamilkł na moment. – W Darfurze, Kongu, Republice Środkowoafrykańskiej, Mozambiku, Zimbabwe i paru innych. Regiony konfliktów, pomyślał Hydt. – Te grupy martwią się późniejszymi konsekwencjami, powiedzmy, naturalnych katastrof… takich jak susza, głód czy huragany… lub, bądźmy szczerzy, wszelkich wydarzeń, które pociągają za sobą liczne ofiary i zachodzi konieczność pochowania wielu ciał. Tak jak w Kambodży lub Isandlwanie. – Takie wydarzenia ma jąpoważne konsekwencje zdrowotne – niewinnie zauważył Hydt. – Skażenie wody pitnej, choroby. – Nie – szorstko zaprzeczył Theron. – Mówię o czymś innym. O przesądach. – Przesądach? – Powiedzmy na przykład, że z powodu braku funduszy i środków ciała pochowano w zbiorowych grobach. To wstyd, ale się zdarza. – Istotnie. – Jeśli rząd lub organizacje dobroczynne postanowią na tym terenie zbudować coś dla dobra ludzi – szpital, osiedle mieszkaniowe lub drogę… pojawia się problem. Miejsce jest idealne, są pieniądze na budowę i robotnicy, którzy chcą pracować, ale wielu ludzi obawia się duchów lub sił nadprzyrodzonych i ci nie będą chcieli pójść do tego szpitala lub zamieszkać w tych domach. Dla mnie to absurd i jestem pewien, że dla pana również, ale tak uważa wielu ludzi. – Theron wzruszył ramionami. – To smutne, że zdrowie i bezpieczeństwo mieszkańców takich terenów może ucierpieć z powodu głupich przesądów. Hydt był poruszony. Stukał paznokciami o blat biurka. Zauważył to i upomniał się w myślach. – A oto mój pomysł: zamierzam zaproponować agendom rządowym usługę usuwania ludzkich szczątków. – Rozpromienił się. – To pozwoli wybudować więcej fabryk, szpitali, dróg, farm i szkół, a także pomoże ubogim i nieszczęśliwym. – Tak – rzekł Hydt. – Ponownie pochować zwłoki gdzie indziej.

Theron położył dłonie na biurku. Złoty sygnet błysnął w promieniach słońca. – To jedna możliwość. Jednakże byłoby to bardzo kosztowne. I problem mógłby odrodzić się później w nowej lokalizacji. – To prawda, ale czy jest alternatywa? – zapytał Hydt. – Pańska specjalność. – Czyli? – Może… – szeptem odparł Theron – recykling. Hydt jasno ujrzał ten scenariusz. Gene Theron, najemnik i to najwyraźniej bardzo skuteczny, dostarczał bojowników i broń różnym armiom i kacykom w całej Afryce, ludziom, którzy po cichu mordowali setki lub tysiące ofiar i grzebali ciała w zbiorowych grobach. A teraz zaczynali się obawiać, że legalne rządy, siły pokojowe, prasa albo organizacje walczące o przestrzeganie praw człowieka mogą odkryć szczątki. Theron zbił majątek, dostarczając narzędzia zniszczenia. Obecnie chciał zarobić na usuwaniu dowodów ich użycia. – To rozwiązanie wydało mi się interesujące – ciągnął Theron. – Jednakże nie wiedziałbym, jak się do tego zabrać. Pańskie… zainteresowania w Kambodży i to, że zajmuje się pan recyklingiem, podsunęły mi myśli, iż może i pan to rozważał. Albo byłby gotów rozważyć. – Spojrzał na Hydta zimnymi oczami. – Myślałem o cemencie lub tynku. A może sztuczny nawóz? Przetwarzanie ciał na produkty, w których nikt nie rozpoznałby ludzkich szczątków! Hydt z trudem powstrzymywał entuzjazm. Genialne. Setki okazji na całej kuli ziemskiej – w Somalii, byłej Jugosławii, Ameryce Łacińskiej… w Afryce też były pola śmierci. Tysiące. Serce zabiło mu mocniej. – Oto mój pomysł. Spółka… pół na pół. Ja dostarczam odpady, a pan je przetwarza. – Theron wyglądał na lekko rozbawionego. – Myślę, że ubijemy interes. – Hydt wyciągnął rękę do Afrykanera. 35

Dla Jamesa Bonda udającego Gene’a Therona najgroźniejsza byłaby sytuacja, w której okazałoby się, że Niall Dunne przyjrzał mu się w Serbii lub pod March, lub otrzymał jego rysopis z Dubaju – jeśli mężczyzna w niebieskiej kurtce istotnie pracował dla Hydta. W takim wypadku, po bezczelnym wkroczeniu Bonda do biura Green Way w Kapsztadzie, aby spróbować nakłonić Hydta do usuwania ciał pochowanych w ukrytych w całej Afryce grobach, Dunne zabiłby go od razu albo zabrał w jakieś odludne miejsce, gdzie mógłby to zrobić na zimno i skutecznie. Teraz jednak, uścisnąwszy dłoń zaintrygowanego Severana Hydta, Bond doszedł do wniosku, że jego przykrywka okazała się skuteczna. Na razie. Oczywiście z początku Hydt był podejrzliwy, ale był też gotowy założyć, że Theron mówi prawdę. Dlaczego? Dlatego że Bond skusił go przynętą, czymś, czemu złomiarz nie mógł się oprzeć: śmiercią i rozkładem. Tego ranka w komendzie kapsztadzkiej policji Bond skontaktował się z Philly Maidenstone oraz Osborne’em-Smithem – swoim nowym sojusznikiem – którzy sprawdzili prywatne i firmowe karty kredytowe Hydta. Dowiedzieli się, że nie tylko odwiedził Choeung Ek w Kambodży, ale także był w Polsce, w Krakowie, skąd kilkakrotnie jeździł do Auschwitz. W tym czasie zakupił zapasowe baterie i drugą kartę pamięci do aparatu fotograficznego. Ten facet znalazł zupełnie nową koncepcję pornografii… Bond doszedł do wniosku, że chcąc zbliżyć się do Hydta, powinien podsunąć mu możliwość zaspokojenia tej żądzy: dostęp do sekretnych pól śmierci w Afryce i propozycję recyklingu ludzkich szczątków. Przez ostatnie trzy godziny Bond, szkolony przez Bhekę Jordaan, stawał się afrykanerskim najemnikiem z Durbanu. Gene Theron będzie miał odrobinę niezwykły życiorys: raczej hugenockich niż holenderskich przodków i rodziców rozmawiających w domu po angielsku i francusku, co wyjaśniało, dlaczego słabo mówi po afrykanersku. Pobieranie nauk w brytyjskiej Kenii wytłumaczy jego akcent. Jednakże Jordaan zmusiła Bonda, żeby nauczył się trochę tego dialektu; jeśli Leonardo di Caprio i Matt Damon opanowali subtelności intonacji do swoich najnowszych filmów – a przecież byli Amerykanami, do licha – to on też może tego dokonać. Kiedy pani kapitan przekazywała mu fakty, które południowoafrykański najemnik mógł znać, sierżant Mbalula poszedł do magazynu i znalazł zarekwirowany handlarzowi narkotyków

efektowny zegarek Breitling, którym zastąpili eleganckiego roleksa Bonda, a do niego złotą bransoletę, jaką mógł nosić doskonale prosperujący najemnik. Następnie Bond pojechał do jubilera w Gardens Shopping Centre przy Mill Street, gdzie kupił złoty sygnet i kazał wygrawerować na nim inicjały EJT. Tymczasem chorąży Kwalene Nkosi gorączkowo pracował z Sekcją I ODG w Londynie, tworząc fikcyjnego Gene’a Therona, ładując do Internetu informacje biograficzne o twardym najemniku, wraz ze zdjęciami z Photoshopa i szczegółami działalności jego nieistniejącej firmy. Liczne wysłuchane w Fort Monckton wykłady o fałszywych tożsamościach można było podsumować jednym wstępnym zdaniem instruktora: „Jeśli nie ma cię w sieci, nie jesteś prawdziwy”. Nkosi wydrukował również wizytówki EJT Services Ltd., a agencja MI-6 w Pretorii wykorzystała swoje dojścia, żeby w rekordowym tempie zarejestrować tę firmę ze wsteczną datą. Jordaan nie była z tego powodu zbyt szczęśliwa – dla niej oznaczało to złamanie świętych przepisów – ale ponieważ ani ona, ani policja nie miała z tym nic wspólnego, nie protestowała. Sekcja I sfingowała także dochodzenie w Kambodży w sprawie budzącego wątpliwości zachowania Therona, a w dokumentach umieściła wzmianki o jego podejrzanej działalności w innych krajach. Przykrywka Afrykanera przeszła pierwszą próbę. Nadchodziła druga – najniebezpieczniejsza. Hydt rozmawiał przez telefon, wzywając Nialla Dunne’a na spotkanie z „biznesmenem z Durbanu”. – Jedno pytanie – rzucił obojętnie, kiedy się rozłączył. – Ma pan może zdjęcia tych pól? Grobów? – Można to załatwić – rzekł Bond. – Dobrze. Hydt uśmiechnął się jak uczniak. Potarł grzbietem dłoni brodę. Bond usłyszał dźwięk otwierających się za jego plecami drzwi. – Och, oto mój współpracownik, Niall Dunne… Niall, to jest Gene Theron. Z Durbanu. Teraz się okaże. Zastrzelą go? Bond wstał, odwrócił się i wyszedł na spotkanie

Irlandczykowi, patrząc mu w oczy i posyłając beznamiętny uśmiech człowieka interesu, który po raz pierwszy spotyka się z innym biznesmenem. Gdy ściskali sobie dłonie, Dunne przyjrzał mu się uważnie, od blizny po nożu po zimne niebieskie oczy. W jego spojrzeniu jednak nie było cienia podejrzliwości i Bond nabrał przekonania, że Irlandczyk go nie rozpoznał. Zamknąwszy za sobą drzwi, Dunne spojrzał pytająco na swojego szefa, który wręczył mu wizytówkę EJT. Usiedli. – Pan Theron ma pewną propozycję – z entuzjazmem powiedział Hydt i zwięźle przedstawił pomysł. Bond widział, że Dunne też był zaintrygowany. – Tak – rzekł. – To mogłoby być dobre. Oczywiście należałoby rozwiązać kilka problemów logistycznych. – Pan Theron przedstawi zdjęcia takich miejsc – ciągnął Hydt. – To pozwoli nam się lepiej zorientować, w czym weźmiemy udział. Dunne spojrzał na niego z niepokojem. Nie chodziło mu o jakieś podejrzenia, ale martwił go taki obrót spraw. – O piętnastej trzydzieści musimy być w zakładzie – przypomniał Hydtowi. – Mamy spotkanie. – Ponownie spojrzał na Bonda. – Pańskie biuro jest niedaleko. – Bond zdał sobie sprawę, że Dunne w mgnieniu oka zapamiętał adres z wizytówki. – Może przyniesie je pan teraz? – Cóż… chyba mógłbym – odparł Bond, zwlekając. Dunne popatrzył na niego spokojnie. – To dobrze. Gdy otwierał Bondowi drzwi, odchyliła mu się marynarka, ukazując przyczepioną do paska berettę, zapewne tę, którą się posłużył, mordując ludzi w Serbii. Czy to była wiadomość? Ostrzeżenie? Bond udał, że nic nie zauważył. Skłonił się obu mężczyznom. – Wrócę za pół godziny.

***

Jednakże nie było go tylko pięć minut, gdy Dunne rzucił: – Chodźmy. – Dokąd? – Hydt zmarszczył brwi. – Do biura Therona. Teraz. Hydt dostrzegł na twarzy chudzielca charakterystyczny wyraz – uparty i wyzywający.

Znowu ta zazdrość. Co się działo w głowie tego człowieka? – Po co? Nie ufasz mu? – To nie jest zły pomysł – obojętnie rzekł Dunne. – Rozmawialiśmy o pozbywaniu się ciał. Ale ten piątek mamy zajęty. Po prostu wydaje mi się dziwne, że pojawił się tak znienacka. To mnie denerwuje. Jakby ten sopel lodu kiedykolwiek okazywał to uczucie. Hydt ustąpił. Potrzebował kogoś, kto twardo chodzi po ziemi, a było prawdą, że propozycja Therona zrobiła na nim wrażenie. – Oczywiście, masz rację. Włożyli kurtki i opuścili biuro. Dunne pierwszy wyszedł na ulicę i ruszyli pod adres wydrukowany na wizytówce biznesmena. Irlandczyk podjął słuszną decyzję, ale Severan Hydt modlił się, żeby Theron był czysty. Te ciała, hektary kości. Tak bardzo chciał je zobaczyć, wdychać otaczającą je atmosferę. I obejrzeć zdjęcia.

Doszli do budynku, w którym znajdowała się kapsztadzka filia firmy Therona. Budowla była typowa dla biznesowej dzielnicy miasta, funkcjonalna, z metalu i kamienia. I wydawała się niemal opuszczona. W holu nie było strażnika, co ich zdziwiło. Wjechali windą na czwarte piętro i znaleźli drzwi do biura z numerem 403. – Nie ma nazwy firmy – zauważył Hydt. – Tylko numer. To dziwne. – To nie wygląda dobrze – powiedział Dunne. Zaczął nasłuchiwać. – Żadnych odgłosów. – Spróbuj otworzyć. Dunne zrobił to. – Zamknięte. Hydt był bardzo rozczarowany i zaczął się zastanawiać, czy wygadał się z czymś Theronowi, czy powiedział coś, co go obciążało. Nie sądził. – Powinniśmy tu przysłać paru naszych ochroniarzy – rzekł Dunne. – Kiedy Theron wróci, jeśli wróci, zabierzemy go do piwnicy. Dowiem się, o co mu chodzi. Już mieli odejść, gdy Hydt, rozpaczliwie chcąc wierzyć, że Theron jest czysty, powiedział: – Zapukaj, zobaczymy, czy ktoś tam jest. Dunne się zawahał, a potem rozchylił kurtkę, odsłaniając kolbę beretty. Wielkimi knykciami zastukał w drewniane drzwi. Nic. Odwrócili się do windy. W tym momencie drzwi się otworzyły, a Gene Theron zamrugał ze zdziwienia. – Hydt… Dunne. Co tu robicie? 36 Afrykaner wahał się przez chwilę, a potem szerzej otworzył drzwi. Weszli. Na drzwiach nie było żadnego napisu, ale wewnątrz na ścianie wisiała skromna tabliczka: EJT Services Ltd., Durban, Kapsztad, Kinszasa. Biuro było skromne i zatrudniało tylko trzy osoby. Na ich biurkach zalegały teczki i dokumenty jak w każdym przedsiębiorstwie na świecie, niezależnie od tego jak szlachetne czy

mroczne są jego produkty lub usługi. – Pomyśleliśmy, że oszczędzimy panu kłopotu – rzekł Dunne. – I udało się wam? – spytał Theron. Hydt wiedział, że najemnik zrozumiał, iż złożyli mu tę nieoczekiwaną wizytę, ponieważ niezupełnie mu ufali. Jednakże w fachu Therona zaufanie jest równie niebezpieczne jak niestabilne materiały wybuchowe, tak więc niespecjalnie się tym przejął. W końcu sam zrobił to samo – sprawdził Hydta w Kambodży i wszędzie, gdzie mógł, zanim przyszedł do niego z propozycją. Tak się robi w tym biznesie. Ściany z łuszczącą się farbą i okna z posępnym widokiem na podwórze przypomniały Hydtowi, że nawet nielegalna działalność, jaką uprawiał Theron, niekoniecznie musi być tak lukratywna, jak ukazują to filmy i prasa. W największym pomieszczeniu, znajdującym się na tyłach, Theron miał swój gabinet, ale nawet i ten był skromnie urządzony. Jeden z pracowników, wysoki młody Afrykanin, przeglądał internetowy katalog broni automatycznej. Przy niektórych egzemplarzach widniała gwiazdka oznaczająca dziesięcioprocentową obniżkę. Inny pracownik szybko pisał coś na komputerze, stukając w klawiaturę palcami wskazującymi. Obaj mężczyźni mieli białe koszule i wąskie krawaty. Za biurkiem przed gabinetem Therona siedziała sekretarka. Hydt zauważył, że była atrakcyjna. Niestety, młoda, a takie go nie interesowały. Theron zerknął na nią. – Moja sekretarka właśnie drukuje pewne dokumenty, o których rozmawialiśmy. Po chwili z kolorowej drukarki zaczęły się wysuwać zdjęcia zbiorowych mogił. Tak, te są dobre, pomyślał Hydt, patrząc na nie. Naprawdę bardzo dobre. Pierwsze zostały zrobione niedługo po rzezi. Mężczyźni, kobiety i dzieci zastrzelone lub zarąbane. Niektórym ofiarom wcześniej amputowano kończyny – ucinając dłonie lub ręce powyżej łokci – co było popularną wśród afrykańskich kacyków i dyktatorów metodą karania i podporządkowywania sobie opornych. Około czterdziestu ciał leżało w rowie. Zdjęcie zostało zrobione w strefie subsaharyjskiej, ale nie można było dokładnie określić gdzie. Mogły to być: Sierra Leone, Liberia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Republika Środkowoafrykańska. Na tym rozdzieranym przez wojny kontynencie było wiele takich miejsc. Z drukarki wychodziły kolejne fotografie, ukazujące różne stadia rozkładu. Te

szczególnie przykuły uwagę Hydta. – ABO? – zapytał Dunne, patrząc na nie z klinicznym niemal zainteresowaniem. Odpowiedział mu wysoki, chudy pracownik. – Pan Theron nie pracuje z Armią Bożego Oporu14. To rebelianckie ugrupowanie działające w Ugandzie, Republice Środkowoafrykańskiej oraz w części Konga i Sudanu miało swoją filozofię, jeśli można tak nazwać mieszankę religijnego i mistycznego ekstremizmu, będąc swoistą chrześcijańską milicją. Popełniło niezliczone zbrodnie i było znane między innymi z wcielania dzieci do swojej armii. – Jest mnóstwo innej pracy – rzekł Theron. To przesłanie moralne rozbawiło Hydta. Z drukarki wyszło kilka kolejnych zdjęć. Ostatnie ukazywały rozległe pole, na którym z ziemi sterczały kości i fragmenty ciał z wysuszoną skórą. Hydt pokazał te zdjęcia Dunne’owi. – Co o tym sądzisz? –Zwrócił się do Therona: –Niall jest inżynierem. Irlandczyk oglądał je przez kilka minut. – Groby wyglądają na płytkie. Łatwo wydobyć z nich ciała. Problem polega na tym, jak ukryć to, że w ogóle tam były. W zależności od czasu przebywania w ziemi, po ich usunięciu temperatura gleby zmieni się w stopniu, który da się zmierzyć. Ten efekt utrzyma się przez kilka miesięcy. Można to wykryć, dysponując odpowiednim sprzętem. – Miesięcy? – zapytał Theron, marszcząc brwi. – Nie miałem pojęcia. – Spojrzał na Dunne’a, a potem powiedział do Hydta: – Jest dobry. – Nazywam go człowiekiem, który myśli o wszystkim. – Szybko rosnąca roślinność mogłaby to zamaskować – wyjaśnił Dunne. – I są opryski likwidujące ślady DNA. Trzeba wziąć pod uwagę wiele czynników, ale nie jest to niewykonalne. Hydt zapomniał o technicznych szczegółach i znów skupił uwagę na zdjęciach.

– Mogę je zatrzymać?

– Oczywiście. Chce pan także kopie cyfrowe? Będą wyraźniejsze. Hydt uśmiechnął się do niego. – Dziękuję. Theron skopiował zdjęcia na pamięć podręczną i wręczył Hydtowi, który spojrzał na zegarek. – Chciałbym jeszcze o tym porozmawiać. Jest pan później wolny? – Mogę być. Jednakże Dunne zmarszczył brwi. – Po południu ma pan spotkanie, a wieczorem zbiórkę funduszy. Hydt się skrzywił. – Jedna z fundacji charytatywnych, które dotuję, organizuje spotkanie. Muszę być na nim obecny. A może… jeśli jest pan wolny, spotkamy się tam? – Czy będę musiał złożyć datek? – zapytał Theron. Hydt nie wiedział, czy żartował, czy nie. – Niekoniecznie. Będzie pan musiał wysłuchać kilku przemówień i napić się wina. – W porządku. Gdzie to jest? Hydt spojrzał na Dunne’a. – W Lodge Club – powiedział Irlandczyk. – O dziewiętnastej. – Powinien pan włożyć marynarkę – dodał Hydt. – Krawat nie jest konieczny. – Zatem do zobaczenia. Theron uścisnął im dłonie. Opuścili biuro i wyszli na zewnątrz. – Jest w porządku – rzekł Hydt, na pół do siebie. Byli w drodze do Green Way, gdy Dunne odebrał telefon. – Chodziło o Stephana Dlaminiego – powiedział, kiedy się rozłączył po kilkuminutowej rozmowie.

– O kogo? – Pracownika działu konserwacji, którego musimy zlikwidować. To on mógł zobaczyć emaile dotyczące piątku. – Och. No tak.

– Nasi ludzie znaleźli jego chatę w Primrose Gardens, na wschodzie miasta. – Jak zamierzasz to załatwić? – Podobno jego nastoletnia córka skarżyła się na miejscowego dilera narkotyków. Groził, że ją zabije. Zrobimy to tak, żeby wyglądało, iż to on stoi za śmiercią Dlaminiego. Już wcześniej rzucał bomby zapalające. – Zatem Dlamini ma rodzinę. – Żonę i pięcioro dzieci – wyjaśnił Dunne. – Ich też będziemy musieli zabić. Mógł powiedzieć żonie, co widział. A jeśli mieszka w slumsach, to cała rodzina gnieździ się w jednym pomieszczeniu, więc każdy z nich mógł to słyszeć. Najpierw użyjemy granatów, a potem rzucimy ładunek zapalający. Myślę, że pora kolacji będzie najlepsza… wszyscy będą razem. – Dunne zerknął na Hydta. – Umrą szybko. – Nie martwiłem się, że będą cierpieć – odparł Hydt. – Ja też nie. To tylko oznacza, że w ten sposób można zabić ich szybko. Wygodniej zabić wszystkich naraz, wiesz.

***

Kiedy Hydt i Dunne wyszli, chorąży Kwalene Nkosi wstał zza biurka, przy którym przeglądał cennik broni automatycznej, i ruchem głowy wskazał ekran. – To naprawdę zdumiewające, co można kupić przez Internet, prawda, komandorze

Bond? – Tak sądzę. – Jeśli kupimy dziewięć pistoletów maszynowych, dziesiąty dostaniemy za darmo – zażartował, zwracając się do sierżanta Mbaluli, niestrudzenie stukającego dwoma palcami w klawisze. – Dzięki za szybką podpowiedź w kwestii ABO, chorąży – powiedział Bond. Nie rozpoznał skrótu Armii Bożego Oporu – ugrupowania znanego każdemu najemnikowi w Afryce. Cała operacja mogła zakończyć się w tym momencie katastrofą. „Sekretarka” Bonda, Bheka Jordaan, wyjrzała przez okno. – Odchodzą. Nie widzę żadnych ludzi z ochrony. – Myślę, że ich oszukaliśmy – rzucił sierżant Mbalula. Istotnie, mistyfikacja najwyraźniej się powiodła. Bond był przekonany, że jeden z dwóch mężczyzn – najprawdopodobniej szybko myślący Dunne – zechce sprawdzić jego biuro w Kapsztadzie. Uważał, że dobra, solidna przykrywka – fikcyjne biuro – będzie miała decydujące znaczenie w przekonaniu Hydta, że jest afrykanerskim najemnikiem chcącym zarobić na likwidacji zwłok. Kiedy Bond zadzwonił do Hydta, żeby spotkać się z nim w Green Way, Jordaan znalazła niewielkie biuro wynajmowane przez Ministerstwo Kultury i obecnie nieużywane. Nkosi wydrukował kilka wizytówek z tym adresem i zanim Bond udał się na spotkanie z Hydtem i Dunne’em, oficerowie policji już tam byli, udając personel. – Będzie pani moją wspólniczką. – Bond uśmiechnął się do Jordaan. – Sprytna… i atrakcyjna… współpracownica uwiarygodni moją przykrywkę. Zjeżyła się. – Aby wszystko wyglądało wiarygodnie, w takim biurze jest potrzebna sekretarka i musi to być kobieta. – Jeśli pani chce. – Nie chcę – odparła szorstko. – Ale tak musi być. Bond przewidział wizytę obu mężczyzn, ale nie to, że Hydt zechce zobaczyć zdjęcia pól śmierci,

chociaż chyba powinien się tego domyślić. Zaraz po wyjściu z biura Hydta zadzwonił do Jordaan i poprosił o pomoc w znalezieniu jakichś zdjęć afrykańskich zbiorowych grobów w archiwach wojska lub policji. Okazało się to aż nazbyt łatwe i zanim dotarł do fikcyjnej siedziby, ściągnęła już kilkanaście. – Może pani zostawić tu ludzi na kilka dni? – zapytał Bond. – Na wypadek gdyby Dunne wrócił. – Mogę oddelegować jednego funkcjonariusza – odparła. – Sierżancie Mbalula, zostanie pan tu na razie. – Tak, pani kapitan. – Później zapoznam jakiegoś posterunkowego z sytuacją i on pana zastąpi. – Odwróciła się do Bonda. – Sądzi pan, że Dunne wróci? – Nie, ale to możliwe. Hydt jest szefem, czasem jednak się zapomina. Dunne jest skupiony i podejrzliwy. Moim zdaniem to czyni go niebezpieczniejszym. – Komandorze. – Nkosi otworzył sfatygowaną dyplomatkę. – To przyszło do pana z kwatery głównej.

Wyjął grubą kopertę. Bond ją rozerwał. W środku znalazł dziesięć tysięcy randów w używanych banknotach, podrobiony paszport południowoafrykański oraz karty kredytowe i debetowe, wszystkie wystawione na Eugene’a J. Therona. Sekcja I znowu doskonale się spisała. Była także notatka: Zarezerwowano na czas nieokreślony pokój w Table Mountain Hotel, z widokiem na morze. Bond schował to wszystko do kieszeni. – A ten Lodge Club, w którym wieczorem mam się spotkać z Hydtem. Co to za lokal? – Dla mnie za drogi – rzekł Nkosi. – To restauracja i sala konferencyjna – powiedziała Jordaan. – Ja też nigdy tam nie byłam. Kiedyś był to prywatny klub myśliwski. Tylko dla białych. Potem, po wyborach w dziewięćdziesiątym czwartym, gdy do władzy doszedł Afrykański Kongres Narodowy15, właściciele woleli zlikwidować lokal i sprzedać budynek, niż przyjmować nowych członków. Zarząd nie miał nic przeciwko przyjmowaniu czarnych czy kolorowych, ale nie chciał

przyjmować kobiet. Jestem pewna, że w twoim kraju nie ma takich klubów, prawda, James? Nie przyznał, że właściwie w Zjednoczonym Królestwie są takie miejsca. – W moim ulubionym londyńskim klubie można zobaczyć, jak działa prawdziwa demokracja. Każdy może do niego wstąpić… i tracić pieniądze przy stołach gry. Tak jak ja. Mógłbym dodać, że dość regularnie. Nkosi się roześmiał. – Jeśli będzie pani kiedyś w Londynie, z przyjemnością pokażę to pani – dodał Bond. Jordaan najwyraźniej uznała to za kolejną próbę bezwstydnego flirtu, gdyż z lodowatym chłodem zignorowała tę uwagę. – Odwiozę pana do hotelu – z poważną miną powiedział wysoki chorąży. – Chyba zrezygnuję z pracy w policji i poproszę, żeby załatwił mi pan robotę w Anglii, komandorze. Aby pracować w ODG lub MI-6 trzeba być obywatelem brytyjskim, którego przynajmniej jeden rodzic ma obywatelstwo Zjednoczonego Królestwa lub jest mocno z nim związany. Są również wymogi dotyczące stałego pobytu. – Po tym wspaniałym sukcesie, jakim była praca pod przykrywką – Nkosi szerokim gestem wskazał pokój – wiem, że jestem znakomitym aktorem. Pojadę do Londynu i będę pracował na West Endzie. Tam są te wszystkie sławne teatry, prawda? – Och, tak – odparł Bond, chociaż od lat w żadnym nie był.

– Jestem pewien, że odniosę sukces – rzekł młody policjant. – Uwielbiam Szekspira. David Mamet też jest dobry. Bez dwóch zdań. Bond podejrzewał, że mając taką szefową jak Bheka Jordaan, Nkosi nieczęsto miał okazję wykazać się swoim poczuciem humoru. 37 Hotel znajdował się niedaleko Table Bay, w modnej kapsztadzkiej dzielnicy Green Point. Był to stary, sześciopiętrowy budynek w klasycznym kolonialnym stylu i tych korzeni nie dało się ukryć, a nawet niespecjalnie się o to starano: wyraźnie było je widać w przemyślanym założeniu

ogrodu, obecnie pielęgnowanym przez zastęp pracowitych ogrodników, delikatnych, lecz stanowczych ogłoszeniach przypominających o właściwym stroju obowiązującym w jadalni, nienagannych białych uniformach dyskretnego i wszechobecnego personelu, ratanowych meblach rozległej werandy z widokiem na zatokę. Kolejnym dowodem siły tradycji było zapytanie, czy pan Theron życzy sobie osobistego służącego na czas swojego pobytu. Uprzejmie odmówił. Hotel Table Mountain – wszędzie, od marmurowych posadzek po haftowane serwetki widoczny jako stylizowany skrót „TM” – był właśnie takim miejscem, w którym zatrzymałby się zamożny afrykanerski biznesmen z Durbanu, nieważne czy to człowiek zajmujący się sprzedażą komputerów, czy najemnik mający do ukrycia dziesięć tysięcy zwłok. Bond zameldował się i ruszył do windy, ale jego uwagę zwróciło coś na zewnątrz. Zaszedł do sklepiku z pamiątkami po piankę do golenia, której nie potrzebował. Potem wrócił do recepcji i poczęstował się powitalnym sokiem owocowym z dużego szklanego pojemnika, otoczonego kompozycją z purpurowych kwiatów jacarandy oraz czerwonych i białych róż. Nie był tego pewien, ale mógł być obserwowany. Kiedy nagle się odwrócił, żeby wziąć szklankę z sokiem, czyjś cień znikł równie szybko. Wiele możliwości przyciąga wielu chętnych… Bond zaczekał chwilę, ale cień już się nie pojawił. Oczywiście praca w terenie zasiewa ziarna paranoi i czasem przechodzień jest tylko przechodniem, a zaciekawione spojrzenie nie oznacza nic więcej niż ciekawość. Ponadto nie można się zabezpieczyć przed wszystkimi zagrożeniami związanymi z tym fachem i jeśli ktoś bardzo chce cię zabić, dopnie swego. Bond postanowił zapomnieć o ogonie i pojechał windą na pierwsze piętro, gdzie do pokoi wchodziło się z galerii nad holem. Wszedł do środka, po czym zamknął drzwi na łańcuch. Rzucił walizkę na jedno z łóżek, podszedł do okna i zaciągnął zasłony. Włożył wszystko, co identyfikowało go jako Jamesa Bonda, do dużej koperty z włókien węglowych i zamknął jej elektroniczny zamek. Napierając barkiem, przechylił komodę i wepchnął pod nią pakiet. Oczywiście mógł zostać znaleziony i skradziony, lecz każda próba otwarcia bez odcisku jego kciuka na zamku wysłałaby zaszyfrowaną wiadomość do ODG i Bill Tanner przysłałby mu alarmowy SMS, że jego przykrywka została spalona. Zadzwonił na obsługę i zamówił kanapkę z ciemnym piwem marki Gilroy. Potem wziął

prysznic. Zanim włożył stalowoszare spodnie i czarną koszulkę polo, obsługa z jedzeniem już stała przed drzwiami. Uczesał wilgotne włosy, spojrzał przez wizjer i wpuścił kelnera. Taca została umieszczona na stoliku i Bond podpisał rachunek jako E.J. Theron swoim własnym charakterem pisma, gdyż tego nigdy nie należało zmieniać, niezależnie od rodzaju przykrywki. Kelner z wyraźną wdzięcznością schował do kieszeni napiwek. Wracając do drzwi, żeby wypuścić młodzieńca i zamknąć je na łańcuch, Bond odruchowo spojrzał na galerię i hol poniżej. Zmrużył oczy, patrząc w dół, po czym szybko zamknął drzwi. Niech to szlag. Z żalem zerknąwszy na kanapkę – a jeszcze większym na piwo – wskoczył w buty i otworzył walizkę. Założył tłumik Gemtech na lufę walthera i chociaż robił to niedawno w komendzie policji, odciągnął o kilka milimetrów zamek, sprawdzając, czy nabój tkwi w komorze. Następnie wetknął pistolet między kartki najnowszego wydania „Cape Times”. Położył gazetę na tacy między kanapką a piwem. Jedną ręką podniósł tacę i oparł na ramieniu, tak że zasłaniała mu twarz, po czym opuścił pokój. Nie miał na sobie stroju kelnera, ale poruszał się raźnie, ze spuszczoną głową i nieuważny obserwator mógł go wziąć za spieszącego się członka personelu hotelowego. Na końcu korytarza wyszedł drzwiami przeciwpożarowymi na klatkę schodową, postawił tacę na stopniach i wziął gazetę ze śmiercionośną zawartością. Potem spokojnie zszedł po schodach na parter. Spoglądając przez szybkę w wahadłowych drzwiach, dostrzegł swój cel na fotelu w kącie holu, prawie niewidoczny. Odwrócony plecami do Bonda obserwował zza gazety galerię pierwszego piętra. Najwyraźniej nie widział Bonda opuszczającego pokój. Bond ocenił odległości i kąty, liczbę i usytuowane gości, personelu oraz ochroniarzy. Zaczekał, aż bagażowy z wózkiem walizek przejdzie obok, kelner zaniesie srebrny dzbanek z kawą jakiemuś gościowi w odległym kącie holu, a grupa japońskich turystów tłumnie ruszy do drzwi, na moment odwracając uwagę obserwatora. Teraz, spokojnie zdecydował Bond. Pchnął wahadłowe drzwi i szybko podszedł do oparcia fotela, znad którego wystawała tylko głowa. Obszedł go i opadł na fotel naprzeciwko, uśmiechając się, jakby spotkał starego znajomego. Trzymał palec na spuście walthera, który kapral Menzies wyregulował tak, że był

lekki jak piórko. Rumiana piegowata twarz zwróciła się ku niemu. Mężczyzna szeroko otworzył oczy ze zdziwienia, że tak dał się podejść. Bond ujrzał w nich błysk rozpoznania. To wyraźnie świadczyło, że nie był to przypadek. Mężczyzna obserwował Bonda. Był to ten sam człowiek, którego Bond widział rano na lotnisku i w pierwszej chwili wziął za kapitan Jordaan. – Dobrze cię tutaj spotkać! – wesoło powiedział Bond, aby uśmierzyć podejrzenia ewentualnych świadków. Lekko uniósł zwiniętą gazetę tak, że zakończona tłumikiem lufa była wycelowana w szeroką pierś nieznajomego. To dziwne, lecz zaskoczenie w zielonych oczach zastąpił nie strach, ale rozbawienie. – Ach, pan… Theron, zgadza się? Takiego teraz używa pan nazwiska? Mówił z wyraźnym akcentem okolic Manchesteru. Uniósł pulchne ręce, pokazując puste dłonie. Bond przechylił głowę. – Wystrzelone z broni z tłumikiem pociski są prawie bezgłośne. Będziesz martwy, a ja zniknę na długo przed tym, zanim ktoś to zauważy. – Och, ale ty nie chcesz mnie zabić. Zostałoby to raczej źle odebrane. Bond słyszał już wiele takich monologów, kiedy trzymał przeciwnika na muszce. Zwykle tego rodzaju żartami cel próbował zyskać na czasie albo odwrócić uwagę, szykując się do desperackiego ataku. Bond wiedział, że powinien to zignorować i obserwować ręce oraz mowę ciała. Nie mógł jednak nie zważać na następne słowa, które padły z wydatnych ust: – W końcu co powiedziałby M, gdyby usłyszał, że zastrzeliłeś jednego z najlepszych agentów Korony? I to w takim pięknym otoczeniu. 38 Nazywał się Gregory Lamb, co potwierdziła aplikacja skanowania tęczówki i odcisków palców, i był człowiekiem MI-6 w Kapsztadzie. Czyli agentem, którego Bill Tanner kazał mu unikać. Siedzieli w pokoju Bonda, bez piwa i kanapki, gdyż ku konsternacji zamawiającego taca z lunchem została zabrana z klatki schodowej przez jakiegoś sprawnego pracownika hotelu, zanim wrócił z

Lambem na pierwsze piętro. – Mogłem cię zabić – mruknął Bond. – Tak naprawdę nic mi nie groziło. Twoi zwierzchnicy nie rozdają podwójnych zer entuzjastom strzelania… No, przyjacielu, przestań się jeżyć. Niektórzy z nas wiedzą, czym naprawdę zajmuje się Zespół Rozwoju Zagranicznego. – Skąd wiedziałeś, że jestem w mieście? – Dodałem dwa do dwóch, no nie? Usłyszałem, że coś się dzieje, i skontaktowałem się z przyjaciółmi z Lambeth. Jednym z minusów korzystania z informacji dostarczanych przez MI-6 lub DI było to, że zbyt wiele osób wiedziało o tym, co robisz. – Dlaczego po prostu nie skontaktowałeś się ze mną bezpiecznymi kanałami? – warknął Bond. – Zamierzałem to zrobić, ale kiedy tu dotarłem, zobaczyłem, że ktoś za tobą łazi. To przykuło uwagę Bonda. – Mężczyzna… chudy, w niebieskiej kurtce? Ze złotymi kolczykami? – Cóż, nie widziałem kolczyków. Moje oczy już nie są tak dobre jak kiedyś. Jednakże ogólny rysopis się zgadza. Kręcił się tu jakiś czas, a potem znikł jak „obrus”, kiedy wschodzi słońce. Wiesz, o czym mówię: o mgle na Górze Stołowej. Bond nie był w nastroju do rozmów o atrakcjach turystycznych. Do licha, człowiek, który zabił Jusufa Nasada i o mało nie zrobił tego samego z Felixem Leiterem, dowiedział się, że Bond jest tutaj. Zapewne był facetem, o którym Jordaan powiedziała, że przyleciał dziś rano z Abu Zabi, posługując się podrobionym brytyjskim paszportem. Kim on był, do diabła? – Zrobiłeś mu zdjęcie? – spytał Bond.

– A niech to, nie. Facet był szybki jak ważka. – Zauważyłeś coś szczególnego, typ telefonu komórkowego, broń, pojazd? – Nic. Zaraz znikł. Jak ważka.

Lamb wzruszył szerokimi ramionami, które – jak Bond podejrzewał – były równie rumiane i piegowate jak jego twarz. – Byłeś na lotnisku, kiedy przyleciałem – powiedział Bond. – Dlaczego odszedłeś? – Zobaczyłem kapitan Jordaan. Nigdy nam się nie układało… z jakiegoś powodu. Może uważa mnie za wielkiego białego kolonizatora, który chce znowu ukraść jej kraj. Kilka miesięcy temu strasznie mnie zbeształa, wiesz? – Mój szef mówił, że jesteś w Erytrei. – Rzeczywiście, byłem… przez ostatni tydzień kilkakrotnie przekraczałem granicę z Sudanem. Wygląda na to, że postanowili rozpocząć wojnę, więc musiałem dopilnować, żeby moje przykrywki wytrzymały wymianę ognia. Załatwiłem to i usłyszałem o operacji ODG. – Spochmurniał. – Dziwię się, że nikt mnie nie powiadomił. – Uważano, że prowadzisz dość poważną operację. I delikatną – ostrożnie odparł Bond. – Ach. – Lamb zdawał się w to wierzyć. – No cóż, w każdym razie pomyślałem sobie, że lepiej przylecę tu i pomogę. Widzisz, Kapsztad to dziwne miejsce. Wygląda ładnie, czysto i jak raj dla turystów, ale pod tym kryje się coś więcej. Nie chcę dąć w moje trąby, przyjacielu, ale potrzebny ci ktoś, kto cię wprowadzi głębiej i powie, co naprawdę się dzieje. Mam tu kontakty. Czy znasz innego agenta Szóstki, który korzysta z funduszu rozwojowego lokalnego rządu, żeby pokrywać swoje wydatki? W zeszłym roku osiągnąłem dla Korony niezły zysk. – I wszystko poszło do kufrów Skarbu Państwa, prawda? Lamb wzruszył ramionami. – Muszę tu grać swoją rolę, no nie? Dla świata jestem biznesmenem i człowiekiem sukcesu. Jeśli nie żyjesz na stopie odpowiedniej dla swojej przykrywki, cóż, piasek dostaje się w tryby i zanim się połapiesz, nosisz na plecach transparent z napisem: „Jestem szpiegiem!”. Masz coś przeciwko temu, żebyśmy skorzystali z twojego minibarku? Bond przyzwalająco machnął ręką. – Proszę. Lamb wziął sobie miniaturkę dżinu Bombay Sapphire, a potem drugą. Wlał ich zawartość do szklaneczki.

– Nie ma lodu? Szkoda. No nic. Dolał odrobinę toniku. – A jaka jest ta przykrywka? – Głównie pośredniczę w czarterowaniu transportu morskiego. Muszę powiedzieć, że to był doskonały pomysł. Daje mi okazję do kumania się z niedobrymi chłopakami z doków. Ponadto trochę zajmuję się poszukiwaniami złota i aluminium oraz budową dróg i infrastruktury. – I masz jeszcze czas na szpiegowanie? – Dobre pytanie, przyjacielu! Z jakiegoś powodu Lamb opowiedział Bondowi historię swojego życia. Był obywatelem brytyjskim, tak jak jego matka, a jego ojciec był Południowoafrykańczykiem. Przybył tutaj z rodzicami i doszedł do wniosku, że podoba mu się tu bardziej niż w Manchesterze. Po szkoleniu w Fort Monckton poprosił o odesłanie z powrotem. Nigdy nie pracował w innej sekcji… I nawet nie chciał. Większość czasu spędzał w Kapsztadzie, ale często podróżował po Afryce w ramach interesów związanych z nieoficjalną przykrywką. Kiedy zauważył, że Bond go nie słucha, pociągnął łyk dżinu i zapytał: – Zatem nad czym dokładnie pracujesz? Chodzi o tego Severana Hydta? Cóż, to jest nazwisko, które budzi skojarzenia. I Incydent Dwudziesty. Podoba mi się to. Brzmi jak coś dla DI pięćdziesiąt pięć… no wiesz, tych facetów, którzy sprawdzają doniesienia o UFO nad Midlands. – Miałem przydział do Wywiadu Ministerstwa Obrony – rzekł dotknięty Bond. – Wydział pięćdziesiąty piąty zajmował się pociskami lub samolotami naruszającymi przestrzeń powietrzną Wielkiej Brytanii, nie UFO. – Ach tak, tak, na pewno… Oczywiście, taką wersję sprzedawali opinii publicznej, no nie? Bond był bliski wyrzucenia go za drzwi. Może jednak warto było spróbować coś z niego wyciągnąć. – Więc słyszałeś o Incydencie Dwudziestym. Wiesz, w jaki sposób ta sprawa może się łączyć z Afryką Południową? – Odebrałem sygnały – łaskawie przyznał Lamb – ale nie zwracałem na nie uwagi,

ponieważ wynikało z nich, że atak nastąpi na brytyjskiej ziemi.

Bond przypomniał mu, jak dokładnie brzmiały wiadomości, w których nie podano dokładnej lokalizacji, a jedynie stwierdzono, że brytyjskie interesy poważnie ucierpią. – A zatem to może być wszędzie. O tym nie pomyślałem. Albo niedokładnie przeczytałeś. – A teraz huragan skierował się w moją stronę. Dziwne bywają kaprysy losu, nieprawdaż? Aplikacja w komórce Bonda, która potwierdziła tożsamość Lamba, podała również poziom jego uprawnień. Był wyższy, niż Bond się spodziewał. Teraz nie czuł się już tak nieswojo, rozmawiając z nim o planie Gehenna, Hydcie i Dunnie. – Miałeś jakieś pomysły co do powiązania ataku z Afryką Południową? – zapytał ponownie. – Życie tysięcy ludzi i brytyjskie interesy zagrożone przez plan, który uknuto w biurze Severana Hydta. Wpatrując się w swoją szklaneczkę, Lamb odparł w zadumie: – Chodzi o to, że nie mam pojęcia, co tutaj mogłoby stać się celem takiego ataku. Mamy mnóstwo repatriantów z Wielkiej Brytanii, turystów oraz powiązań biznesowych z Londynem. Jednakże zabić tylu ludzi za jednym zamachem? Wydaje się, że musiałyby wybuchnąć jakieś zamieszki. A nie sądzę, żeby miało do nich dojść w Republice Południowej Afryki. Mamy problemy, nie można zaprzeczyć… szukający azylu uchodźcy z Zimbabwe, związki zawodowe, korupcja, AIDS… ale wciąż jesteśmy najstabilniejszym państwem na kontynencie. Choć raz podał Bondowi wartościową analizę sytuacji, aczkolwiek skąpą. To upewniło Bonda, że chociaż guziki może zostaną naciśnięte w Afryce Południowej, piątkowa masakra może nastąpić wszędzie. Lamb prawie skończył dżin. – Ty nie pijesz? – A kiedy Bond nie odpowiedział, dodał: – Tęsknimy za dawnymi czasami, prawda, mój przyjacielu? Bond nie wiedział, co to za dawne czasy, i zdecydował, że raczej nie będzie za nimi tęsknił, jakiekolwiek były. Ponadto doszedł do wniosku, że nawet podoba mu się zwrot „mój przyjacielu”. – Powiedziałeś, że nie układało ci się z Bheką Jordaan.

Lamb mruknął potwierdzająco. – Co o niej wiesz? – Jest cholernie dobra w swoim fachu, muszę jej to oddać. To ona prowadziła dochodzenie w sprawie NIA… południowoafrykańskiej służby wywiadowczej… oskarżonej o nielegalne śledzenie miejscowych polityków. – Lamb zaśmiał się ponuro. – Coś takiego nie zdarza się w naszym kraju, prawda? Bond przypomniał sobie, że Bill Tanner wolał korzystać z pomocy miejscowej policji niż wywiadu. – Przydzielili jej to zadanie w nadziei, że się potknie – ciągnął Lamb. – Nie kapitan Jordaan. O nie. Z nią takie numery nie przechodzą. – W jego oku zapalił się błysk perwersyjnej satysfakcji. – Zaczęła robić szybkie postępy i wszyscy na górze dostali pietra. Szef pani kapitan w policji kazał jej zgubić dowody obciążające agentów wywiadu. – A ona go aresztowała? – I jego szefa również! – Lamb ryknął śmiechem i wypił resztę dżinu. – Zasłużyła na medal. Złoty Krzyż za Odwagę? – Ucierpiała podczas tego śledztwa? – Ucierpiała? Pomyślał o bliźnie na przedramieniu. – Poniekąd. Potem dostała awans. Tak musiało być… ze względów politycznych. Wiesz, jak to jest. No cóż, pewni faceci z policji, których wyprzedziła, nie przyjęli tego zbyt dobrze. Otrzymywała pogróżki… że kobiety nie powinny brać się do męskiej roboty i tym podobne rzeczy. Ktoś rzucił koktajl Mołotowa pod jej radiowóz. Ona przebywała w tym momencie w budynku, ale na tylnym siedzeniu był więzień, pijany i odsypiający. Napastnicy go nie zauważyli. Wybiegła z budynku i uratowała go, ale została przy tym poparzona. Nigdy nie odkryli, kto to zrobił… sprawcy byli zamaskowani. Jednakże wszyscy wiedzieli, że zrobili to ludzie, z którymi pracowała. Może wciąż pracuje. – Boże. Teraz Bondowi wydawało się, że rozumie niechętne nastawienie Jordaan do niego – może widząc jego uwodzicielski uśmiech na lotnisku, uznała, że i on nie traktuje poważnie kobiety policjantki. Powiedział Lambowi, że zamierza spotkać się wieczorem z Hydtem.

– Och, Lodge Club. Jest w porządku. Kiedyś był to ekskluzywny lokal, ale teraz wpuszczają wszystkich… Hej, widziałem to spojrzenie. Nie miałem tego na myśli. Po prostu nie mam najlepszego zdania o społeczeństwie. Częściej robię interesy z czarnymi i kolorowymi niż z białymi… Znów to spojrzenie! – Kolorowymi? – kwaśno spytał Bond. – To po prostu oznacza mieszankę rasową i jest tu jak najbardziej akceptowane. Nikt się nie obraża. Bond wiedział z doświadczenia, że ludzie używający takich określeń nie są tymi, którzy mogli się za to obrazić. Nie zamierzał jednak dyskutować o polityce z Gregorym Lambem. Spojrzał na breitlinga. – Dziękuj ę za te przemyślenia – powiedział bez entuzj azmu. – Teraz muszę popracować przed spotkaniem z Hydtem. Jordaan przysłała mu materiały o Afrykanerach, kulturze południowoafrykańskiej i regionach konfliktów zbrojnych, w których mógł działać Gene Theron. Lamb wstał i lekko się zachwiał. – Cóż, jestem gotowy służyć pomocą. Naprawdę, czegokolwiek potrzebujesz. Wydawał się boleśnie szczery. – Dziękuję. – Bond miał absurdalną ochotę wetknąć mu w dłoń dwadzieścia randów. Zanim wyszedł, Lamb wrócił do minibaru i wziął dwie miniaturowe buteleczki wódki. – Nie masz nic przeciwko temu, prawda? M ma imponujący budżet, każdy o tym wie. Bond odprowadził go do drzwi. Dobrze, że sobie poszedł, pomyślał, zamykając je za nim. W porównaniu z tym facetem Percy Osborne-Smith wydawał się czarujący. 39 Bond usiadł przy ogromnym biurku w hotelowym apartamencie, włączył komputer, zalogował się, pokazawszy tęczówkę oraz odcisk palca, po czym przejrzał informacje załadowane przez Bhekę Jordaan. Przedzierał się przez nie, gdy otrzymał zaszyfrowany e-mail.

James Tylko dla Twoich oczu. Potwierdzono, że Stalowy Nabój był operacją podjętą przez KGB/SVR mającą na celu likwidację tajnych agentów MI-6 i CIA oraz ich miejscowych współpracowników, aby nie dopuścić do ujawnienia stopnia rosyjskiej infiltracji i promować polepszenie stosunków z Zachodem podczas rozpadu Związku Radzieckiego. Ostatnich zamachów w ramach operacji Stalowy Nabój dokonano pod koniec lat osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych. Na razie znaleziono tylko jeden taki incydent: ofiarą był agent pracujący na zlecenie MI-6. Pod przykrywką. Nie znamy szczegółów, wiemy jedynie, że zamachowiec KGB wykonujący zadanie upozorował wypadek. Stalowe naboje pozostawiano czasem na miejscu zabójstwa jako ostrzeżenie dla innych agentów, żeby siedzieli cicho. Kontynuuję poszukiwania. Twoja druga para oczu, Philly Bond wyciągnął się na fotelu i zapatrzył w sufit. No i co z tym zrobić? – zadał sobie pytanie. Ponownie przeczytał tę wiadomość, po czym wysłał do Philly krótki e-mail z podziękowaniem. Kołysząc się na fotelu, zobaczył w lustrze po drugiej stronie pokoju odbicie swoich oczu, nieruchomych i uważnych jak ślepia drapieżnika. A zatem agent KGB zabił agenta pracującego na zlecenie MI-6 pod koniec lat osiemdziesiątych, na początku dziewięćdziesiątych. Wtedy zginął ojciec Jamesa Bonda. Stało się to w grudniu, niedługo po jego jedenastych urodzinach. Andrew i Monique Bond zostawili małego Jamesa u ciotki Charmian w Pett Bottom, w hrabstwie Kent, z obietnicą, że zdążą wrócić przed świętami Bożego Narodzenia. Polecieli do Szwajcarii i pojechali pod Mont Blanc, aby przez pięć dni jeździć na nartach oraz wspinać się w skale i lodzie. Jednakże obietnica rodziców pozostała tylko obietnicą. Dwa dni później nie żyli, odpadłszy od jednej z urwistych i zdumiewająco pięknych ścian Aiguilles Rouges w pobliżu

Chamonix. Piękne ściany, tak, robiące wrażenie… ale niezbyt niebezpieczne, nie tam, gdzie się wspinali. Jako dorosły mężczyzna Bond zbadał okoliczności tego wypadku. Dowiedział się, że zbocze góry, z którego spadli, nie wymagało zaawansowanych technik wspinaczki; w istocie, chyba nikt na nim nie został ranny, a na pewno nie zginął. Oczywiście góry są znane ze swoich kaprysów i Bond przyjął za dobrą monetę historię, którą żandarm opowiedział jego ciotce: że jego rodzice zginęli, ponieważ lina pękła w momencie, gdy wielki głaz oderwał się od ściany. Mademoisselle, je suis désolé de vous dire… Kiedy był mały, James Bond lubił podróżować z rodzicami do obcych krajów, do których posyłała Andrew Bonda firma. Lubił mieszkać w hotelowych apartamentach. Smakowały mu miejscowe potrawy, bardzo różniące się od tych, które podawano w pubach i restauracjach Anglii oraz Szkocji. Urzekała go egzotyka – stroje, muzyka, język. I cieszył się z tego, że może spędzać czas z ojcem. Matka zostawiała Jamesa pod opieką przyjaciół lub opiekunek, gdy otrzymywała kolejne zlecenie na fotoreportaż, ale ojciec czasem zabierał go na spotkania w interesach w restauracjach lub hotelowych holach. Chłopiec siadał w pobliżu, z powieścią Tolkiena lub amerykańskim kryminałem, a jego ojciec rozmawiał z poważnymi mężczyznami o takich imionach, jak Sam, Micah czy Juan. James był szczęśliwy, mogąc w tym uczestniczyć – który syn nie lubi towarzyszyć ojcu? Zawsze jednak był ciekawy, dlaczego Andrew czasem nalega, żeby do niego dołączył, podczas gdy innym stanowczo na to nie pozwala. Bond nie zastanawiał się nad tym… do czasu szkolenia w Fort Monckton. To tam podczas wykładów z tajnych operacji pewien instruktor powiedział coś, co przykuło jego uwagę. Pulchny okularnik z sekcji szkoleniowej MI-6 oznajmił: „W większości sytuacji nie jest pożądane, aby agent lub współpracownik miał żonę lub dzieci. Jeśli już je ma, najlepiej jest pilnować, żeby rodzina była trzymana z daleka od życia zawodowego. Jest jednak jeden wyjątek, kiedy dobrze jest mieć tak zwane typowe życie. To dotyczy głęboko zakamuflowanych agentów wykonujących najniebezpieczniejsze zadania i zdobywających najważniejsze informacje. W takim wypadku życie rodzinne jest ważne, gdyż odwraca ewentualne podejrzenia wroga. Typową oficjalną przykrywką będzie praca w firmie lub organizacji interesującej agentów nieprzyjaciela: w administracji państwowej, informatyce, przemyśle zbrojeniowym, lotniczym lub w rządzie. Będą co kilka lat przenoszeni w inne miejsca razem ze swoimi rodzinami”.

Ojciec Jamesa Bonda pracował dla dużej brytyjskiej firmy produkującej uzbrojenie. Posyłano go do stolic wielu państw świata, a żona i syn mu towarzyszyli. „W pewnych okolicznościach – ciągnął instruktor – podczas najniebezpieczniejszych zadań, takich jak odbieranie materiałów czy spotkanie twarzą w twarz, dobrze jest, gdy agent zabierze ze sobą swoje dziecko. Nic lepiej nie uśmierza podejrzeń jak towarzystwo dziecka. Widząc je, nieprzyjaciel niemal zawsze uwierzy w twoją niewinność, gdyż żaden rodzic nie chce narażać swojego dziecka na niebezpieczeństwo. – Popatrzył na agentów siedzących przed nim w sali wykładowej, widząc na ich twarzach rozmaite reakcje na tę beznamiętną uwagę. – Walka ze złem czasem wymaga zawieszenia przyjętych wartości”. Mój ojciec szpiegiem? – pomyślał Bond. Niemożliwe. Absurdalne. Jednakże po ukończeniu szkolenia w Monckton przez pewien czas sprawdzał przeszłość ojca, ale nie znalazł żadnego dowodu jego tajnej działalności. Jedynym dowodem były liczne przelewy pieniężne na rzecz Jamesa i jego ciotki, niezwiązane z polisą ubezpieczeniową rodziców i przekraczające jej wysokość. Te przekazy przychodziły co roku aż do ukończenia przez niego osiemnastu lat, wypłacane przez jakąś firmę, która musiała być związana z macierzystą firmą Andrew, chociaż Bond nigdy nie zdołał ustalić, gdzie się mieściła ani z jakiego tytułu wypłacała te pieniądze. W końcu wmówił sobie, że jego podejrzenia są bezpodstawne i zapomniał o sprawie. Do chwili gdy z Rosji przyszedł sygnał o Stalowym Naboju. Ponieważ przeoczono jeden ważny szczegół związany ze śmiercią jego rodziców. W sporządzonym przez żandarmów raporcie o wypadku wspomniano, że w pobliżu zwłok jego ojca znaleziono nabój karabinowy kalibru 7,62 mm, ze stalowym płaszczem. Młody James dostał go wraz z innymi rzeczami należącymi do rodziców, a ponieważ Andrew pracował dla firmy zbrojeniowej, założono, że kula była próbką, którą pokazywał klientom. W poniedziałek, dwa dni temu, kiedy James przeczytał rosyjski raport, przejrzał w sieci archiwa firmy ojca. Dowiedział się, że nie produkowała amunicji. I nigdy nie sprzedawała żadnej broni strzelającej pociskami kalibru 7,62 mm. A taki nabój stał na honorowym miejscu, na półce nad kominkiem w jego londyńskim mieszkaniu.

Czy przypadkowo upuścił go jakiś myśliwy? Czy może został celowo pozostawiony jako ostrzeżenie? Wzmianka KGB o operacji Stalowy Nabój umocniła Bonda w przekonaniu, że powinien się dowiedzieć, czy jego ojciec był tajnym agentem, czy nie. Musiał to wiedzieć. Nie powinien godzić się z myślą, że ojciec go okłamywał. Wszyscy rodzice okłamują swoje dzieci. Przeważnie jednak robią to z oportunizmu, lenistwa lub bezmyślności, natomiast jeśli jego ojciec kłamał, to dlatego, że musiał to robić zmuszony koniecznością zachowania tajemnicy państwowej. James chciał poznać prawdę, ale nie po to, żeby – jak zasugerowałby psychiatra z telewizji – ponownie przeżyć młodzieńczą stratę i pogrążyć się w bardziej autentycznej żałobie. Co za nonsens. Nie, on chciał znać prawdę z o wiele prostszego powodu, który pasował do niego jak wspomniany garnitur z Savile Row: osoba, która zabiła jego rodziców, mogła jeszcze chodzić po świecie, ciesząc się słońcem, spożywając smaczne posiłki, a nawet spiskując, żeby pozbawić życia innych ludzi. Gdyby tak było, Bond zamierzał dopilnować, by zabójcę jego rodziców spotkał taki sam los jak ich. I zrobiłby to sprawnie oraz zgodnie z oficjalnym mottem swojej sekcji: wszelkimi niezbędnymi środkami. 40 W środę, tuż przed siedemnastą, komórka Bonda wydała dźwięk oznajmiający pilne wiadomości. Wybiegł z łazienki, w której właśnie wziął prysznic, i przeczytał zaszyfrowany tekst. Uzyskał z GCHQ informację, że podjęta przez niego próba założenia podsłuchu Severanowi Hydtowi okazała się częściowym sukcesem. Kapitan Bheka Jordaan nie wiedziała, że podręczna pamięć, którą Bond dał Hydtowi, oprócz cyfrowych zdjęć pól śmierci w Afryce zawierała także mały mikrofon i nadajnik. Niską jakość dźwięku i pojemność akumulatora nadrabiała zasięgiem. Jej sygnał był odbierany przez satelitę, wzmacniany i przesyłany do jednej z wielkich anten na Menwith Hill w pięknym krajobrazie Yorkshire. Urządzenie przekazało fragmenty rozmowy Hydta z Dunne’em zaraz po opuszczeniu biura fikcyjnej EJT Services w centrum Kapsztadu. Czekające w kolejce wraz z wieloma innymi przekazami słowa w końcu doczekały się odszyfrowania i zostały przeczytane przez analityka, który uznał je za ważne i natychmiast przesłał gdzie trzeba. Bond przeczytał zapis sygnału i jego analizę. Wyglądało na to, że Dunne zamierza zabić jednego z pracowników Hydta, Stephana Dlaminiego i jego rodzinę, ponieważ ten człowiek zobaczył w strzeżonej części Green Way coś, czego nie powinien był widzieć, być może jakieś informacje

dotyczące Gehenny. Cel Bonda był jasny: ocalić go za wszelką cenę. Cel… reakcja. Dlamini mieszkał na przedmieściu Kapsztadu. Jego śmierć miała wyglądać na napad gangsterów, z zastosowaniem granatów i bomb zapalających. Atak miał nastąpić w porze kolacji. Potem bateria się wyczerpała i urządzenie przestało nadawać. Pora kolacji. Czyli lada chwila. Bond nie zdołał uratować tamtej kobiety w Dubaju. Teraz nie zamierzał pozwolić, aby zginęła cała rodzina. Musiał się dowiedzieć, co odkrył Dlamini. Nie mógł j ednak skontaktować się z Bheką Jordaan i przekazać jej informacji zdobytych za pomocą nielegalnego podsłuchu. Podniósł słuchawkę telefonu i zadzwonił do recepcji. – Tak, proszę pana? – Jedno pytanie – niedbale rzucił Bond. – Dziś miałem problem z moim samochodem i pomógł mi jakiś miejscowy. Nie miałem przy sobie gotówki, a chcę dać mu coś za fatygę. Jak mógłbym znaleźć jego adres? Znam nazwisko i nazwę miasteczka, ale nic więcej. – Jak nazywa się to miasteczko? – Primrose Gardens. Zapadła chwila ciszy. Potem recepcjonista rzekł: – To osada. Nielegalne osiedle, przypomniał sobie Bond informację z materiałów, które dała mu Bheka Jordaan. Chaty rzadko miały numer domu. – Cóż, mógłbym tam pojechać i zapytać, czy ktoś go zna? Znów chwila ciszy. – Hm, proszę pana, to może być niebezpieczne. – Tym się nie przejmuję.

– I sądzę, że nic by to nie dało. – Dlaczego? – W Primrose Garden mieszka pięćdziesiąt tysięcy ludzi.

***

O wpół do szóstej, gdy zapadał jesienny zmrok, Niall Dunne patrzył, jak Severan Hydt opuszcza biuro Green Way w Kapsztadzie, maszerując sztywno i dostojnie do swojej limuzyny. Hydt nie kołysał się jak kaczka i nie garbił, nie wymachiwał rękami. („Ej, patrzcie na tego niezdarę! Niall to cholerna żyrafa!”). Jechał do domu, gdzie się przebierze, a potem wraz z Jessicą udadzą się na zbiórkę funduszy w Lodge Club. Dunne stał w holu Green Way, spoglądając przez okno. Nie odrywał oczu od Hydta, aż ten znikł w głębi ulicy odprowadzany przez jednego z ochroniarzy. Patrząc, jak odjeżdża do domu i swojej towarzyszki, Dunne poczuł ukłucie żalu. Nie bądź śmieszny, do cholery, powiedział sobie. Skup się na robocie. W piątek rozpęta się piekło i to będzie twoja wina, jeżeli jakiś trybik machiny zawiedzie. Skup się. Zrobił to. Opuścił budynek Green Way, wsiadł do swojego samochodu i wyjechał z Kapsztadu, zmierzając do Primrose Gardens. Tam spotka się z jednym z ochroniarzy firmy i wykona plan, który teraz miał w głowie: czas, dojście do celu, liczba granatów, bomba zapalająca, ucieczka.

Dokładnie i cierpliwie analizował poszczególne elementy. Tak jak wszystko, co robił. To Niall. Jest genialny. To mój projektant…

Jednakże przeszkadzały mu inne myśli. Spadziste ramiona opadły jeszcze bardziej, gdy wyobraził sobie swojego szefa na przyjęciu charytatywnym tego wieczoru. Znów poczuł ukłucie żalu. Dunne podejrzewał, że ludzie zastanawiają się, dlaczego jest sam i nie ma nikogo. Zapewne zakładali, że powodem jest jego niezdolność do jakichkolwiek uczuć, że jest maszyną. Nie rozumieli, że zgodnie z koncepcją mechaniki klasycznej są maszyny proste, takie jak śruby, dźwignie i wielokrążki, oraz maszyny złożone, takie jak silniki, które z definicji zamieniają energię w ruch. Cóż, dowodził logicznie, kalorie zmieniają się w energię, która porusza ludzkie ciało. Tak więc istotnie był maszyną. Ale każdy nią jest, każde żywe stworzenie na tej ziemi. To nie wyklucza zdolności kochania. Nie, wyjaśnienie jego samotności było proste: obiekt pożądania nie pożądał jego. Jakie to zawstydzająco pospolite, jakże powszechne. I cholernie niesprawiedliwe oczywiście. Boże, jakież niesprawiedliwe. Żaden projektant nie wymyśliłby maszyny, której dwie części mające tworzyć harmonijny ruch nie działałyby idealnie, potrzebując się wzajemnie i zaspokajając wspólną potrzebę. Jednakże właśnie taka była sytuacja, w której się znalazł: on i jego szef byli niedopasowanymi częściami. Ponadto, pomyślał z goryczą, reguły wzajemnej sympatii były o wiele bardziej skomplikowane niż prawa mechaniki. Stosunki międzyludzkie bywały powikłane, niebezpieczne i często zawodne, tak więc gdy maszyna mogła chodzić przez setki lub tysiące godzin, miłość dwojga ludzi zaledwie się zaczęła, a już często psuła się i gasła. No i zawodziła znacznie częściej niż maszyny. Bzdury, powiedział sobie, czując coś, co u Nialla Dunne’a było gniewem. Zapomnij o tym wszystkim. Masz wieczorem robotę do wykonania. Ponownie przejrzał w myślach swój plan, a potem zrobił to jeszcze raz. Gdy ruch na drogach osłabł, Irlandczyk szybko pojechał na wschód, w kierunku Primrose Gardens, jadąc ciemnymi drogami, nierównymi i mokrymi jak nadrzeczne doki. Zatrzymał się na parkingu przy centrum handlowym i zgasił silnik. Po chwili stanęła za nim poobijana furgonetka. Dunne wysiadł ze swojego samochodu i wsiadł do furgonetki, skinąwszy głową ochroniarzowi, wielkiemu mężczyźnie w polowym mundurze. Bez słowa natychmiast ruszyli i po dziesięciu minutach jechali po nieoznakowanych ulicach Primrose Gardens. Dunne przeszedł na tył auta, gdzie nie było okien. Przy swoim wzroście i jasnych włosach mógłby być zbyt widoczny. Co więcej, był biały i bardzo rzucałby się w oczy w tym południowoafrykańskim

osiedlu po zmroku. Być może handlarz narkotyków, który groził córce Dlaminiego, też był biały lub zatrudniał jakichś białych, lecz Dunne zdecydował, że lepiej pozostać w ukryciu – przynajmniej do czasu wrzucenia granatów i bomby zapalającej przez okna chaty. Jechali niekończącymi się dróżkami służącymi za drogi w slumsach, mijając gromady biegających dzieci, chude psy i mężczyzn siedzących na progach chat. – Nie ma GPS-u – powiedział ochroniarz, odzywając się po raz pierwszy. Nie uśmiechał się i Dunne nie wiedział, czy żartuje. Tego popołudnia ten człowiek przez dwie godziny szukał chaty Dlaminiego. – To tu. Zaparkowali po drugiej stronie drogi. Chata była mała, parterowa jak wszystkie w Primrose Gardens, o ścianach zbitych z różnokolorowych kawałków dykty i zardzewiałego metalu, pomalowanych na jasnoczerwony, niebieski i żółty kolor, jakby rzucając wyzwanie nędzy. Na podwórku z boku wisiał sznur na pranie obwieszony ubraniami, najwyraźniej należącymi do członków rodziny – od pięciu czy sześciu lat do wieku podeszłego. Dobre miejsce na dokonanie zamachu. Szopa stała naprzeciwko otwartego terenu, tak więc nie będzie świadków. Nie żeby miało to jakieś znaczenie – furgonetce brakowało tablic rejestracyjnych, a takie białe pojazdy były tak powszechne na Zachodnim Przylądku jak mewy w Green Way. Przez dziesięć minut siedzieli w milczeniu w aucie, ryzykując, że zwrócą na siebie uwagę. – Tam jest – rzekł w końcu ochroniarz. Stephan Dlamini szedł pylistą drogą – wysoki i chudy mężczyzna o siwiejących włosach, w wyblakłej kurtce, pomarańczowej koszulce i dżinsach. Obok niego kroczył jeden z jego synów. Około jedenastoletni chłopiec niósł ubłoconą piłkę i pomimo jesiennego chłodu miał na sobie sportowy kostium bez kurtki. Dlamini i chłopiec przystanęli przed domem, żeby przez chwilę podawać sobie piłkę. Potem weszli do środka. Dunne skinął na ochroniarza. Nałożyli kominiarki. Dunne przyjrzał się chacie. Była trochę większa niż inne, ale środki wybuchowe i zapalające wystarczą. Zasłony w oknach były zaciągnięte, tani materiał przepuszczał światło ze środka. Z jakiegoś powodu Dunne znów pomyślał o swoim szefie bawiącym się na przyjęciu.

Odepchnął od siebie tę myśl. Zaczekał jeszcze pięć minut, żeby Dlamini zdążył skorzystać z toalety – jeśli taka była w chacie – i cała rodzina zasiadła przy stole. – Chodźmy – powiedział. Ochroniarz kiwnął głową. Wysiedli z furgonetki, trzymając w rękach granaty rozpryskowe o dużej sile rażenia. Ulica była prawie pusta. Siedmiu członków rodziny, pomyślał Dunne. – Teraz – szepnął. Wyjęli zawleczki i rzucili granaty w oba okna. W pięciosekundowej ciszy, która nastąpiła potem, Dunne chwycił bombę zapalającą – kanister z benzyną i małym zapalnikiem. Kiedy ogłuszające eksplozje wstrząsnęły ziemią i wydmuchnęły resztki szkła z okien, wrzucił ładunek zapalający przez okno. Obaj mężczyźni wskoczyli do furgonetki. Ochroniarz uruchomił silnik i szybko odjechali. Dokładnie pięć sekund później z okien buchnęły płomienie, a z komina wytrysnął widowiskowy, wysoki na sześć metrów słup ognia, przypominając Dunne’owi pokazy fajerwerków, które tak lubił oglądać w Belfaście jako chłopiec. 41 – Hayi! Hayi! Rozpaczliwy krzyk kobiety rozdarł noc, gdy ze łzami w oczach patrzyła na płonącą chatę, która była jej domem. Ona i pięcioro jej dzieci zbiły się w gromadkę za zasłoną ognia. Tylne drzwi były otwarte, ukazując łamiący serce widok szalejących płomieni, pochłaniających cały ich dobytek. Próbowała się wyrwać, wbiec do środka i ratować, co się da, lecz jej mąż, Stephan Dlamini, trzymał ją mocno. Mówił do niej coś w języku, który Bond uznał za dialekt Xhosa. Zebrał się spory tłum i skrzyknął się samozwańczy oddział straży pożarnej, podając wiadra wody w daremnej próbie ugaszenia szalejących płomieni. – Musimy iść – powiedział Bond do wysokiego mężczyzny stojącego obok niego przy nieoznakowanym radiowozie. – Bez dwóch zdań – rzekł Kwalene Nkosi.

Bond miał na myśli to, że powinni wywieźć tę rodzinę z osady, zanim Dunne się dowie, że jej członkowie wciąż żyją. Nkosi jednak martwił się czym innym. Chorąży spoglądał na rosnący tłum, który gapił się na dwóch białych – i nie były to przyjazne spojrzenia. – Pokaż swoją odznakę – powiedział mu Bond. Nkosi wytrzeszczył oczy. – Nie, nie, komandorze, to nie jest dobry pomysł. Chodźmy stąd. Już. Ulokowali Stephana Dlaminiego i jego rodzinę w radiowozie. Bond usiadł z tyłu razem z nimi, a Nkosi siadł za kierownicą, zapuścił silnik i powiózł ich w noc. Zostawili za sobą gniewny, zdezorientowany tłum i buchające płomienie… ale nie było żadnego rannego. Żeby uratować tę rodzinę, musieli ścigać się z czasem. Kiedy Bond się dowiedział, że Dlamini ma być celem Dunne’a i jest praktycznie anonimowy w ogromnej osadzie, usiłował znaleźć jakiś sposób, żeby go odszukać. GCHQ i MI-6 nie znalazły żadnego telefonu komórkowego zarejestrowanego na jego nazwisko ani żadnych danych w południowoafrykańskich spisach ludności czy wykazach członków związków zawodowych. Bond musiał zaryzykować i zadzwonić do Kwalene Nkosiego.

– Coś panu powiem, chorąży, i mam nadzieję, że zatrzyma pan to dla siebie. Wyłącznie. Zapadła chwila ciszy, a potem młodzieniec odezwał się ostrożnie: – Proszę mówić. Bond przedstawił mu problem, włącznie z faktem, że podsłuch był nielegalny. – Są jakieś zakłócenia na linii, komandorze. Nie usłyszałem ostatnich słów. Bond się roześmiał. – Jednakże musimy ustalić, gdzie mieszka Stephan Dlamini. Natychmiast. Nkosi westchnął.

– To będzie trudne. Primrose Gardens to ogromne osiedle. Ale mam pewien pomysł. Zdaje się, że firmy transportowe organizujące przewozy minibusami wiedzą znacznie więcej o tych osiedlach i osadach niż miejscowe władze. Chorąży zaczął do nich wydzwaniać. Potem spotkał się z Bondem i razem pomknęli do Primrose Gardens. Podczas jazdy Nkosi wciąż prowadził poszukiwania przez telefon komórkowy. Około szóstej wieczorem jechali przez osiedle, gdy pewien taksówkarz zameldował, że wie, gdzie mieszka Dlamini. Skierował Bonda i Nkosiego pod właściwy adres. Gdy tam podjeżdżali, zobaczyli furgonetkę stojącą przed domem i białą twarz za szybą. – Dunne – mruknął Nkosi. Skręcili w boczną uliczkę i zaparkowali za chatą. Weszli tylnymi drzwiami. Rodzina Dlaminiego przeraziła się, ale Nkosi powiedział im w ich własnym języku, że przyszli im na ratunek. Muszą natychmiast wyjść na zewnątrz. Stephan Dlamini jeszcze nie wrócił do domu, ale wkrótce miał się pojawić. Po kilku minutach wszedł razem ze swoim synkiem i Bond, wiedząc, że Dunne zaraz zaatakuje, nie miał innego wyjścia, jak zagrozić im pistoletem i wyprowadzić tylnymi drzwiami. Zaledwie Nkosi skończył wyjaśniać postępowanie Bonda związane z grożącym im niebezpieczeństwem, wybuchły granaty, a po nich ładunek zapalający. Jechali N1, zmierzając na zachód. Dlamini chwycił dłoń Bonda i energicznie nią potrząsnął. Potem przechylił się przez oparcie fotela i mocno go uściskał. Miał łzy w oczach. Jego żona kuliła się z tyłu z dziećmi, podejrzliwie przyglądając się Bondowi, kiedy mówił im, kto stał za tym napadem. – Pan Hydt? – odezwał się oszołomiony Dlamini po wysłuchaniu wyjaśnień. – Jak to możliwe? Jest wspaniałym szefem. Wszystkich nas dobrze traktuje. Bardzo dobrze. Nic nie rozumiem. Bond zasugerował, że najwidoczniej Dlamini dowiedział się czegoś o nielegalnej działalności, w jaką byli zaangażowani Hydt i Dunne. – Wiem, o czym pan mówi – rzekł z nagłym błyskiem w oku, kiwając głową.

Powiedział Bondowi, że jest konserwatorem w zakładach Green Way na północy miasta. Tego ranka zastał drzwi działu badawczo-rozwojowego otwarte na oścież przed dostawą towaru. Dwaj pracujący w środku mężczyźni byli na końcu pomieszczenia. Dlamini zauważył w środku przepełniony kosz na śmieci. Wprawdzie powinien je wynosić kto inny, ale mimo to postanowił go opróżnić. – Chciałem dobrze pracować. To wszystko. – Pokręcił głową. – Wszedłem do środka i zacząłem opróżniać kosz, a wtedy jeden z pracowników zobaczył mnie i zaczął krzyczeć. Co widziałem? Czego tam szukałem? Niczego – powiedziałem, a on kazał mi wyjść. – A widziałeś coś, co mogło ich tak rozzłościć? – Nie sądzę. Na ekranie komputera obok kosza była jakaś wiadomość, chyba e-mail. Zobaczyłem nazwę „Serbia”, napisaną po angielsku. Ale nie zwracałem na to uwagi. – Zauważyłeś coś jeszcze? – Nie, proszę pana. Serbia… Tak więc niektóre tajemnice Gehenny znajdowały się za drzwiami działu badawczorozwojowego. – Musimy ukryć gdzieś tę rodzinę – rzekł Bond do Nkosiego. – Jeśli dam im pieniądze, jest jakiś hotel, w którym mogą zatrzymać się do weekendu? – Znajdę im jakieś pokoje. Bond dał im tysiąc pięćset randów. Dlamini zamrugał ze zdziwienia na widok takiej sumy. Nkosi wyjaśnił mu, że będą musieli się ukrywać przez pewien czas. – I każ mu zadzwonić do krewnych i przyjaciół. Niech im powie, że on i jego rodzina mają się dobrze, ale przez kilka dni muszą udawać martwych. Możesz umieścić w gazetach bajeczkę o ich śmierci? – Tak sądzę. – Chorąży się zawahał. – Zastanawiam się jednak… – Zamilkł. – To pozostanie między nami. Kapitan Jordaan nie musi o tym wiedzieć. – Bez dwóch zdań, tak będzie lepiej.

Gdy przed nimi pojawił się wspaniały widok Kapsztadu, Bond spojrzał na zegarek. Czas wykonać drugie zadanie, które będzie wymagało od niego zupełnie innych zawodowych umiejętności niż unikanie granatów i ładunków zapalających, choć podejrzewał, że będzie nie mniej trudne. 42 Lodge Club nie zrobił na Bondzie wrażenia. Może kiedyś, gdy stanowił enklawę myśliwych w spodniach do konnej jazdy i kurtkach z naszytymi taśmami na naboje do sztucerów na grubą zwierzynę, był prowadzony ekskluzywnie, ale teraz bardziej przypominał salę bankietową, w której odbywa się kilka wesel jednocześnie. Bond nie był nawet pewny, czy łeb bawołu gniewnie spoglądającego nań znad drzwi wejściowych jest prawdziwy, czy wyprodukowany w Chinach. Podał nazwisko Gene Theron jednej z atrakcyjnych młodych kobiet przy drzwiach. Była jasnowłosa, posągowa i nosiła opiętą karmazynową suknię z głębokim dekoltem. Inne hostessy miały przodków Zulusów lub Xhosa, lecz były równie kształtne i tak samo odziane. Bond podejrzewał, że ten, kto organizował tę zbiórkę, dobrze wiedział, jak taktycznie podejść gości, którzy – niezależnie od koloru skóry – byli głównie rodzaju męskiego. – Jestem gościem pana Hydta – dodał. – Ach tak – powiedziała złotowłosa i zaprowadziła go do mrocznego pomieszczenia, w którym kręciło się około pięćdziesięciu osób. Podawano wino, szampana oraz napoje bezalkoholowe. Bond wybrał bąbelki. Posłuchał sugestii Hydta odnośnie stroju i jako najemnik z Durbanu miał na sobie jasnoszare spodnie, czarną sportową marynarkę i jasnoniebieską koszulę bez krawata. Trzymając kielich z szampanem, Bond rozejrzał się po sali. Przyjęcie organizowała międzynarodowa organizacja do walki z głodem, z siedzibą w Kapsztadzie. Na stojakach ustawiono zdjęcia ukazujące jej pracowników rozdających worki uszczęśliwionym odbiorcom, głównie kobietom, rozładowywane samoloty Hercules i łodzie załadowane workami z ryżem lub pszenicą. Nie było zdjęć głodujących, wychudzonych dzieci. Wszechobecny kompromis. Darczyńcy powinni być lekko, ale nie za bardzo, poruszeni. Bond podejrzewał, że świat altruizmu wymaga równie ostrożnych manewrów jak polityka rządu.

Płynące z głośników pod sufitem dźwięki Ladysmith Black Mambazo oraz uduchowione piosenki kapsztadzkiej piosenkarki Verity były przyjemnym muzycznym podkładem wieczoru. Ten zaplanowano jako cichą aukcję – na stołach stały rozmaite przedmioty darowane przez sympatyków organizacji: piłka z podpisami zawodników Bafana Bafana, czyli południowoafrykańskiej drużyny piłki nożnej, bilety na rejs z oglądaniem wielorybów, na weekendowy pobyt w Stellenbosch, zuluska rzeźba, para diamentowych kolczyków i wiele innych rzeczy. Goście krążyli i zapisywali sumy na leżących obok karteczkach. Po zamknięciu licytacji wygra ją ten, kto zaproponował największe pieniądze za dany przedmiot. Severan Hydt ufundował kolację dla czterech osób w doskonałej restauracji, wartą osiem tysięcy randów, czyli – jak szybko przeliczył Bond – prawie siedemset funtów. Wino lało się obficie i kelnerzy krążyli ze srebrnymi tacami pełnymi wymyślnych kanapek. Dziesięć minut po przyjściu Bonda Severan Hydt zjawił się ze swoją towarzyszką u boku. Nialla Dunne’a nie było widać w pobliżu. Bond skłonił się Hydtowi, który miał na sobie ładnie uszyty granatowy garnitur, zapewne amerykański, jeśli sądzić po kroju ramion. Kobieta – Bond przypomniał sobie, że nazywa się Jessica Barnes – ubrana była w prostą czarną suknię i włożyła na siebie mnóstwo biżuterii, wszystko z diamentów i platyny. Miała nieskazitelnie białe pończochy. I nie nałożyła ani odrobiny makijażu – nawet muśnięcia szminki na wargach. Potwierdziło się jego pierwsze wrażenie: była okropnie chuda mimo ładnej figury i twarzy. Brak makijażu bardzo ją postarzał, nadając widmowy wygląd. Bond był zaintrygowany: każda z obecnych na przyjęciu kobiet w wieku Jessiki najwyraźniej spędziła parę godzin przed lustrem, malując się. – Ach, Theron! – huknął Hydt i pomaszerował do Bonda, odłączając się od Jessiki, która poszła za nim. Gdy Bond ściskał mu rękę, kobieta obserwowała go z nieprzeniknionym uśmiechem. Obrócił się do niej. Jego zawód wymaga nieustannego, czasem wyczerpującego wysiłku. Musisz okazywać lekkie zainteresowanie, spotykając osobę, którą znasz jedynie z prowadzonej obserwacji. Możesz stracić życie z powodu błahej wypowiedzi: „Ach, miło znów panią widzieć”, kiedy w rzeczywistości nigdy nie spotkałeś się z tą kobietą oko w oko. Bond spoglądał na nią obojętnie, kiedy Hydt ją przedstawiał. – To jest Jessica. – Zwrócił się do niej. – Gene Theron. Robimy razem interesy. Kobieta skinęła głową i chociaż nie umknęła spojrzeniem, bardzo ostrożnie ujęła dłoń Bonda. Uznał to za oznakę niepewności. Świadczył o tym także sposób noszenia torebki, którą miała na ramieniu i

mocno przyciskała łokciem do żeber. Zaczęli pogawędkę. Bond rzucał wiadomościami o kraju z materiałów przygotowanych przez Jordaan. Starał się cytować dokładnie, zakładając, że Jessica może powtórzyć tę rozmowę Hydtowi. Zniżonym głosem oznajmił, że południowoafrykański rząd powinien zająć się ważniejszymi sprawami niż zmiana nazwy Pretorii na Tshwane. Cieszył się z zażegnania konfliktu ze związkami zawodowymi. Tak, podobało mu się na wschodnim wybrzeżu. Plaże blisko jego domu w Durbanie są naprawdę przyjemne, szczególnie teraz, kiedy są chronione sieciami przeciw rekinom, choć on sam nigdy nie miał żadnych kłopotów z żarłaczami olbrzymimi, które czasem odgryzają coś ludziom. Potem zaczęli rozmawiać o dzikich zwierzętach. Jessica niedawno była w Parku Narodowym Krugera i widziała, jak dwa dorosłe słonie wyrywały drzewa i krzaki. Przypominały jej bandy nastolatków z Somerville w stanie Massachusetts, na północ od Bostonu, niszczące parki miejskie. Och, po akcencie poznał w niej Amerykankę. – Był pan tam kiedyś, panie Theron? – Proszę mówić mi Gene – rzekł Bond, w myślach odtwarzając biografię napisaną mu przez Bhekę Jordaan i Sekcję I. – Nie – odpowiedział. – Ale mam nadzieję kiedyś tam pojechać. Bond spojrzał na Hydta. Mowa ciała złomiarza zmieniła się – zdradzał oznaki zniecierpliwienia. Spojrzenie, jakie posłał Jessice, wyraźnie sygnalizowało, żeby zostawiła ich samych. Bond pomyślał o cierpieniach, jakich doznała Bheka Jordaan za sprawą swoich współpracowników. Po chwili kobieta przeprosiła ich, mówiąc, że musi „upudrować sobie nos”, co było wyrażeniem, którego Bond nie słyszał od lat. Pomyślał, że to zabawnie zabrzmiało w jej ustach, zważywszy na to, że prawdopodobnie nigdy nie używała pudru. – Przemyślałem pańską propozycję – powiedział Hydt, kiedy zostali sami – i chciałbym zacząć. – Dobrze. Wzięli kolejne kieliszki szampana od atrakcyjnej młodej Afrykanerki. Dankie, rzucił Bond i postanowił nie przesadzać. Razem z Hydtem odeszli w kąt sali. Po drodze starszy mężczyzna pozdrawiał i ściskał dłonie mijanym znajomym. Kiedy usiedli pod wiszącą na ścianie głową gazeli lub antylopy, Hydt zasypał Bonda pytaniami o liczbę grobów, zajmowaną przez nie powierzchnię, chciał też wiedzieć, w jakich znajdują się krajach i jak blisko tamtejsze władze są odkrycia niektórych pól śmierci.

Odpowiadając na te pytania, Bond mimo woli był pod wrażeniem pedanterii swego rozmówcy. Wydawało się, że przez całe popołudnie myślał o tym planie. Bond starał się zapamiętywać, co mówi Hydtowi, i zanotował w myślach, że powinien to wszystko zapisać, żeby później się nie pogubić.

– A teraz są pewne rzeczy, które ja chciałbym wiedzieć – powiedział po kwadransie Bond. – Po pierwsze, pańska firma. Chciałbym zobaczyć, jak działa. – Myślę, że powinien pan wszystko obejrzeć. Jednakże nie zaproponował terminu. – Może jutro? – zapytał Bond. – Nie wiem, czy to będzie możliwe, ponieważ mam plany na piątek. Bond skinął głową. – Niektórzy moi klienci bardzo się niecierpliwią. Najpierw zwróciłem się do pana, ale gdyby miało się to odwlekać, będę musiał… – Nie, nie. Proszę. Jutro będzie dobrze. Bond chciał jeszcze pociągnąć go za język, ale światła przygasły i jakaś kobieta weszła na podium niedaleko Hydta i Bonda. – Dobry wieczór – powiedziała głębokim altem, z wyraźnym południowoafrykańskim akcentem. – Witam wszystkich i dziękuję za przyjście na przyjęcie. Była główną organizatorką tej imprezy i Bonda rozbawiło jej nazwisko: Felicity Willing. Uznał, że ma urodę dziewczyny z okładki tak jak Philly Maidenstone. Jednakże jej twarz była wyrazista, wpadająca w oko. Wprawnie nałożony makijaż uwidaczniał kocią urodę. Miała ciemnozielone oczy, jak liście w promieniach słońca, a ciemnoblond włosy ściągnięte i upięte z tyłu głowy podkreślały zdecydowany zarys nosa i brody. Ubrana była w obcisłą granatową sukienkę koktajlową, mocno wydekoltowaną z przodu i jeszcze mocniej z tyłu. Srebrne pantofelki miały cieniutkie paski i niebezpiecznie wysokie obcasy. Na jej szyi różowo lśniły perły, a pierścionek na palcu wskazującym prawej ręki również był z perełką. Paznokcie miała krótkie i niepomalowane. Obrzuciła słuchaczy przeszywającym, niemal wyzywającym spojrzeniem. – Muszę was wszystkich ostrzec… – zaczęła. Napięcie rosło. – Na uniwersytecie nazywano mnie Upartą Felicity, co dobrze do mnie pasuje, jak przekonacie się później, kiedy przejdę

po sali. Radzę wszystkim, dla waszego własnego bezpieczeństwa, mieć przygotowane książeczki czekowe. – Groźną minę zastąpił szeroki uśmiech. Kiedy śmiech gości ucichł, Felicity zaczęła omawiać problem głodu: – Afryka musi importować dwadzieścia pięć procent swojej żywności… Chociaż liczba ludności znacznie wzrosła, dzisiejsze zbiory nie są większe od tych w latach osiemdziesiątych… W takich krajach jak Republika Środkowoafrykańska blisko jednej trzeciej wszystkich gospodarstw grozi głód… W Afryce niedobór jodu jest główną przyczyną uszkodzeń mózgu, a niedobór witaminy A główną przyczyną ślepoty… Prawie trzysta milionów ludzi w Afryce głoduje… jest to liczba równa niemal całej ludności Stanów Zjednoczonych… Afryka oczywiście nie jest jedynym kontynentem potrzebującym pomocy żywnościowej – ciągnęła – i organizacja walczy z tą plagą na wszystkich frontach. Dzięki hojności darczyńców, w tym wielu tu obecnych, organizacja ostatnio rozszerzyła swoją działalność i z wyłącznie południowoafrykańskiej stała się międzynarodową, otwierając biura w Dżakarcie, Port-au-Prince i Mumba ju, a niebawem w kilku innych miastach. Dodała także iż największy transport, jaki kiedykolwiek przybył do Afryki z kukurydzą, sorgo, sproszkowanym mlekiem i innymi wysokokalorycznymi artykułami spożywczymi, wkrótce dotrze do Kapsztadu i zostanie rozprowadzony po kontynencie. Felicity skinieniem głowy podziękowała za owacje. Potem jej uśmiech znikł, gdy znów obrzuciła tłum przeszywającym spojrzeniem i zaczęła mówić cichym, niemal groźnym głosem o potrzebie uniezależnienia biednych krajów od „agropolii” Zachodu. Napiętnowała powszechnie przyjętą przez Amerykanów i Europejczyków taktykę walki z głodem: megafarmy pod cudzoziemskim zarządem narzucane krajom Trzeciego Świata i niszczące miejscowych farmerów – ludzi, którzy wiedzą, jak uzyskać największe plony ze swej ziemi. Takie przedsiębiorstwa wykorzystują Afrykę i inne narody jako laboratoria do testowania niesprawdzonych metod i produktów, takich jak sztuczne nawozy i genetycznie zmodyfikowane nasiona. – Ogromna większość międzynarodowego agrobiznesu troszczy się wyłącznie o zyski i nie przejmuje się cierpieniami ludzi. Tego po prostu nie można zaakceptować. W końcu, wygłosiwszy swą płomienną przemowę, Felicity uśmiechnęła się i wymieniła głównych darczyńców, a wśród nich Hydta. Machnięciem ręki zbył owacje. Uśmiechał się, ale szept skierowany do Bonda, wyjaśniał jego intencje. – Jeśli pragniesz podziwu, po prostu daj pieniądze. Im bardziej są zdesperowani, tym bardziej cię kochają.

Najwyraźniej nie miał ochoty tu być. Felicity zeszła z podium, żeby krążyć wśród gości, gdy ci kontynuowali cichą aukcję. – Nie wiem, czy ma pan jakieś plany na wieczór, ale pomyślałem, że moglibyśmy pójść gdzieś na kolację. Ja stawiam.

– Przykro mi, Theron, ale muszę spotkać się ze współpracownikiem. Właśnie przyjechał do miasta w związku z projektem, o którym wspomniałem. Gehenna… Bond niewątpliwie chciałby poznać tego człowieka. – Z przyjemnością zaproszę również pańskiego współpracownika. – Obawiam się, że nie dzisiaj – z roztargnieniem rzekł Hydt, wyjmując iPhone i przeglądając wiadomości lub nieodebrane połączenia. Podniósł głowę i zauważył Jessicę stojącą samotnie przed stolikiem, na którym umieszczono przedmioty wystawione na aukcję. Kiedy spojrzała na niego, przywołał ją niecierpliwym gestem. Bond usiłował znaleźć jakiś sposób, żeby go namówić, ale postanowił odpuścić, zanim Hydt nabierze podejrzeń. W tym fachu sztuka uwodzenia jest jak w miłosnych podchodach: najlepiej jeśli obiekt pożądania sam do ciebie przyjdzie. Nic tak szybko nie przekreśla szans jak rozpaczliwe starania. – Zatem do jutra–powiedział z udawanym roztargnieniem, zerkając na swój telefon komórkowy. – Tak, dobrze. – Hydt podniósł głowę. – Felicity! Główna organizatorka z uśmiechem zostawiła grubego, łysawego mężczyznę w popielatym smokingu. Ściskał jej dłoń znacznie dłużej, niż wymagała tego kurtuazja. Felicity dołączyła do Hydta, Jessiki i Bonda. – Severanie. Jessico. Cmoknęli się w policzki. – A to mój współpracownik, Gene Theron. Jest z Durbanu i przyjechał tu na kilka dni. Felicity uścisnęła dłoń Bonda. Zadał jej kilka oczywistych pytań o organizację i mający wkrótce przypłynąć transport żywności, licząc na to, że Hydt zmieni zdanie i da się zaprosić na kolację.

Jednakże Hydt znów spojrzał na iPhone i oznajmił: – Obawiam się, że musimy już iść. – Severanie – powiedziała Felicity. – Sądzę, że moje wzmianki nie oddały w pełni naszej wdzięczności. Przedstawiłeś nam kilku ważnych sponsorów. Naprawdę nie wiem, jak ci dziękować. Bond odnotował to w pamięci. Zatem znała kilku współpracowników Hydta. Zastanawiał się, jak najlepiej wykorzystać ten kontakt.

– Cieszę się, mogąc pomóc – rzekł Hydt. – Miałem szczęście w życiu. Chcę się nim podzielić. – Zwrócił się do Bonda. – Zobaczymy się jutro, Theron. Około południa, jeśli panu pasuje. Włóż stare ubranie i buty. – Pogładził kędzierzawą brodę palcem wskazującym, którego paznokieć zabłysł w smudze przyćmionego światła. – Czeka cię piekielna wycieczka. Kiedy Hydt i Jessica wyszli, Bond zwrócił się do Felicity Willing. – Te dane statystyczne brzmiały niepokojąco. Może byłbym zainteresowany pomocą. Stojąc blisko, czuł zmysłowy zapach jej perfum. – Byłby pan zainteresowany? – zapytała. Skinął głową. Uśmiech pozostał na ustach Felicity, ale nie sięgał oczu. – Cóż, panie Theron, na każdego darczyńcę, który wypisuje czek, przypada dwóch mówiących, że są „zainteresowani”, ale nie dają ani randa. Wolałabym, żeby po prostu powiedzieli mi od razu, że nie zamierzają nic dać. Wtedy mogłabym dalej robić swoje. Pan wybaczy moją szczerość, ale toczę tu wojnę. – I nie bierze pani jeńców. – Nie – powiedziała, teraz uśmiechając się szczerze. – Nie biorę. Uparta Felicity… – Zatem na pewno pomogę – rzekł Bond, zastanawiając się, co powie Sekcja A, kiedy wróci do Londynu i znajdą tę dotację w spisie jego wydatków. – Tylko nie jestem pewien, czy

zdołam dorównać hojnością Severanowi. – Jeden darowany rand to jeden rand bliżej rozwiązania problemu – oświadczyła. – Właśnie coś mi przyszło do głowy – zaczął Bond po chwili milczenia. – Severan i Jessica nie mogli pójść ze mną na kolację, a jestem w tym mieście sam. Zechciałaby pani mi towarzyszyć po aukcji? Felicity się zastanowiła. – Czemu nie. Wygląda pan na mężczyznę w niezłej formie. I odwróciła się jak lwica szykująca się do ataku na stado gazeli. 43 Po zakończeniu przyjęcia, które przyniosło równowartość trzydziestu tysięcy funtów – w tym skromny datek z karty kredytowej Gene’a Therona – Bond i Felicity Willing poszli na parking Lodge Club. Podeszli do sporego vana, obok którego stały dziesiątki dużych kartonów. Felicity podciągnęła suknię, pochyliła się jak doker w porcie i wepchnęła ciężkie pudło w otwarte boczne drzwi pojazdu. Wzmianka o jego niezłej formie nagle stała się zrozumiała. – Proszę mi pozwolić – rzekł. – Zrobimy to we dwoje. Razem zaczęli ładować kartony pachnące żywnością. – Resztki – mruknął. – Nie uznał pan za ironię losu, że podajemy smakowite przekąski podczas kampanii zbierania pieniędzy dla głodujących? – Rzeczywiście, tak pomyślałem. – Gdybym podała herbatniki z puszek i ser, zjedliby wszystko. Jednakże bardziej wyszukane rzeczy… wymusiłam je w darze od paru trzygwiazdkowych restauracji… odważą się zaledwie skosztować. Chciałam mieć pewność, że zostanie dużo resztek.

– Gdzie je dostarczymy? – Do banku żywności niedaleko stąd. To jedna z placówek, z którymi współpracuje moja organizacja. Skończyli załadunek i wsiedli do vana. Felicity usiadła za kierownicą i zsunęła buty z nóg, żeby prowadzić boso. Pomknęli w noc, łagodnie podskakując na nierównej nawierzchni, gdy katowała sprzęgło i dźwignię zmiany biegów. Po piętnastu minutach byli w Kapsztadzkim Międzywyznaniowym Banku Żywnościowym. Znowu obuta, Felicity otworzyła boczne drzwi i razem wyładowali krewetki, pałeczki krabowe i kurczaki po jamajsku, które personel wnosił do schroniska. Kiedy samochód był pusty, Felicity skinęła na rosłego mężczyznę w spodniach khaki i bawełnianej koszulce. Wydawał się niewrażliwy na majowy chłód. Zawahał się, po czym podszedł do nich, podejrzliwie spoglądając na Bonda.

– Tak, panno Willing? Dziękuję, panno Willing. Mnóstwo dobrego jedzenia dla wszystkich dziś wieczorem. Była pani w środku? Jest tłoczno. Zignorowała jego pytania, które zdaniem Bonda były próbą odwrócenia uwagi. – Joso, dostawa z zeszłego tygodnia znikła. Pięćdziesiąt kilo. Kto to wziął? – Nic nie słyszałem… – Nie pytałam, czy coś słyszałeś. Pytałam, kto to wziął. Jego twarz była jak nieruchoma maska, która jednak zaraz opadła. – Dlaczego pyta pani mnie, panno Willing? Nic nie zrobiłem. – Joso, czy wiesz, ilu ludzi można nakarmić pięćdziesięcioma kilogramami ryżu? – Ja… – Powiedz. Ilu? Przewyższał ją o głowę, ale Felicity wcale się tym nie przejmowała. Bond zastanawiał się, czy może o to jej chodziło, kiedy wspomniała o jego niezłej formie – potrzebowała wsparcia. Jednakże patrząc na nią, widział, że zupełnie zapomniała o jego obecności. To była sprawa między nią a zbrodniarzem… ukradł pożywienie tym, których poprzysięgła chronić, i potrafiła doskonale

poradzić sobie z nim sama. Jej oczy przypominały Bondowi jego własne podczas konfrontacji z wrogiem. – Ilu ludzi? – powtórzyła. Zgnębiony Joso zaczął coś mówić w dialekcie Zulusów lub Xhosa. – Nie – zaprzeczyła. – Nakarmiłoby się więcej osób, o wiele więcej. – To był przypadek – protestował. – Zapomniałem zamknąć drzwi. Było późno. Pracowałem… – To nie był przypadek. Ktoś widział, jak otworzyłeś drzwi, zanim wyszedłeś. Kto ma ten ryż? – Nie, nie, musi mi pani uwierzyć. – Kto? – naciskała chłodno. Był pokonany. – Pewien człowiek z Flats. Z gangu. Och, proszę, panno Willing, jeśli pójdzie pani na policję, on się dowie, że to ja. Będzie wiedział, że ja pani powiedziałem. Załatwi mnie i moją rodzinę. Zacisnęła zęby i Bond nie mógł się oprzeć wrażeniu, które miał już wcześniej – że jest lwicą szykującą się do ataku. – Nie pójdę na policję – powiedziała bez odrobiny współczucia w głosie. – Nie tym razem. Natomiast powiesz kierownikowi, co zrobiłeś. On zdecyduje, czy możesz tu zostać, czy nie. – To moja jedyna praca – jęknął. – Mam rodzinę. Potrzebuję tej pracy. – Ale ochoczo naraziłeś się na jej utratę – odparła. – Teraz idź i powiedz wielebnemu van Grootowi. A jeśli pozwoli ci tu zostać i dojdzie do następnej kradzieży, na pewno zawiadomię policję. – To się już nie powtórzy, panno Willing. Odwrócił się i znikł w środku. Bond był pod wrażeniem sposobu, w jaki chłodno i skutecznie załatwiła tę sprawę. Zauważył także, że w jego oczach to uczyniło ją jeszcze atrakcyjniejszą. Spostrzegła jego spojrzenie i jej twarz złagodniała. – Ta wojna, którą toczę? Czasem nie masz pewności, kim jest wróg. Może nawet to ktoś po twojej

stronie. Skąd ja to znam? – pomyślał Bond. Wrócili do vana. Felicity pochyliła się, żeby znów zdjąć buty, ale Bond ją powstrzymał. – Poprowadzę – powiedział pospiesznie. – Nie męcz się ze zdejmowaniem. Zaśmiała się. Wsiedli i ruszyli. – Kolacja? – zapytała. Poczuł się niemal winny po tym wszystkim, co usłyszał o głodzie. – Jeśli w dalszym ciągu masz ochotę. – Och, z całą pewnością. – Czy naprawdę zabiliby go, gdybyś poszła na policję? – zapytał Bond, kiedy jechali. – Policja wyśmiałaby pomysł prowadzenia dochodzenia w sprawie kradzieży pięćdziesięciu kilogramów ryżu. Za to ci z Cape Flats są niebezpieczni, to prawda, i gdyby któryś z nich pomyślał, że Joso ich zdradził, bardzo możliwe, że by go zabili. Miejmy nadzieję, że dostał nauczkę. – W jej głosie znów zabrzmiały chłodne nutki, gdy dodała: – Łagodność może przysporzyć sojuszników. Lecz może też być groźna jak kobra. Felicity wskazała mu drogę do Green Point. Ponieważ zaproponowana przez nią restauracja znajdowała się w pobliżu hotelu Table Mountain, zostawili tam vana i udali się do lokalu pieszo. Bond zauważył, że Felicity kilkakrotnie obejrzała się, czujna i spięta. Ulica była pusta. Czego się obawiała? Odprężyła się, kiedy weszli do holu restauracji pełnej gobelinów, boazerii z ciemnego drewna i mosiądzu. Duże okna wychodziły na ocean, na którym tańczyły światła. Wnętrze było oświetlone głównie blaskiem setek kremowej barwy świec. Gdy prowadzono ich do stolika, Bond zauważył, że obcisła suknia Felicity błyszczała w tym świetle i zdawała się przy każdym kroku zmieniać kolor, od granatowej przez lazurową do lapis-lazuli. Jej skóra też lśniła. Kelner powitał ją po nazwisku, po czym uśmiechnął się do Bonda. Zamówiła cosmopolitan, a on, mając ochotę na koktajl, poprosił o drinka, którego pił z Philly Maidenstone. – Proszę crown royal z lodem, podwójną. Do tego pół miarki triple sec, dwie krople angostury i kawałek skórki pomarańczowej, nie plasterek.

– Nigdy nie słyszałam o takim drinku – powiedziała Felicity, kiedy kelner odszedł. – To mój wynalazek. – Nazwałeś go jakoś? Bond uśmiechnął się do swoich myśli, wspominając, że kelner w Antoine’s w Londynie też się o to pytał. – Jeszcze nie. – Nagle w przypływie natchnienia przypomniał sobie swoją rozmowę z M sprzed kilku dni. – Chociaż chyba już tak. Nazwę go Carte Blanche. Na twoją cześć. – Dlaczego? – zapytała, marszcząc brwi. – Jeśli twoi sponsorzy wypiją go dostatecznie dużo, dadzą ci całkowitą swobodę w dysponowaniu ich pieniędzmi. Roześmiała się i ścisnęła jego ramię, po czym wzięła menu. Siedząc teraz blisko niej, Bond widział, jak zręcznie nałożyła makijaż, podkreślając kocie oczy oraz zarys kości policzkowych i szczęki. Pomyślał, że Philly Maidenstone może jest atrakcyjniejsza, lecz jej uroda jest pasywna. Felicity była o wiele żywsza, bardziej ekspansywna. Skarcił się w duchu za to porównywanie, sięgnął po menu i zaczął je studiować. Przeglądając bogaty jadłospis, dowiedział się, że ta restauracja, Celsius, słynie ze specjalnego grilla, w którym można osiągnąć temperaturę dziewięciuset pięćdziesięciu stopni. – Zamów dla nas obojga – powiedziała Felicity. – Na początek cokolwiek, ale jako główne danie zjem stek. Nie ma nic lepszego niż mięso z grilla w Celsiusie. Mój Boże, Gene, chyba nie jesteś weganinem, co?

– Skądże. Kiedy przyszedł kelner, Bond zamówił świeże grillowane sardynki, a po nich duży stek z antrykotu dla dwóch osób. Zapytał, czy szef kuchni może usmażyć go z kością – co w Ameryce nazywano „po kowbojsku”. Kelner wspomniał, że steki zwykle podaje się z egzotycznymi sosami: argentyńskim chimichurri, indonezyjskim kawowym, pieprzowym z Madagaskaru, hiszpańskim z Madery lub peruwiańskim anticuchos. Bond jednak nie chciał żadnego z nich. Uważał, że stek ma swój smak i

powinien być doprawiany tylko solą i pieprzem. Felicity skinęła głową, zgadzając się z tym, a Bond wybrał butelkę południowoafrykańskiego czerwonego wina marki Rustenberg Peter Barlow Cabernet 2005. Przyniesiono wino, które było tak dobre, jak oczekiwał. Stuknęli się kieliszkami i sączyli trunek. Kelner podał przekąski i zaczęli jeść. Bond, który przez Gregory’ego Lamba stracił śniadanie, był głodny jak wilk. – Czym się zajmujesz, Gene? Severan nie wspomniał o tym. – Ochroną. – Ach. – Atmosfera lekko się ochłodziła. Felicity najwyraźniej była twardą, otrzaskaną kobietą interesu i rozpoznała, co się za tym kryje. Domyśliła się, że w jakiś sposób jest powiązany z wieloma konfliktami w Afryce. Wojna, jak powiedziała w swojej przemowie, jest jedną z głównych przyczyn głodu na świecie. – Mam wykonawców, którzy instalują systemy bezpieczeństwa i dostarczają strażników – wyjaśnił. Chyba uwierzyła, że jest to choć częściowo prawdą. – Urodziłam się w Afryce Południowej i mieszkam tu od czterech czy pięciu lat. Widziałam, jak się zmienia. Przestępczość nie jest już takim problemem jak dawniej, ale ochroniarze wciąż są potrzebni. Nasza organizacja zatrudnia ich wielu. Musi. Działalność dobroczynna nie wyklucza ryzyka. – I dodała ponuro: – Z radością rozdaję żywność. Nie pozwolę, żeby mi ją kradziono. Chcąc odwieść Felicity od zadawania kolejnych pytań, Bond zaczął wypytywać ją o jej życie. Dorastała w buszu na Zachodnim Przylądku jako jedyne dziecko angielskich rodziców. Jej ojciec był członkiem zarządu firmy górniczej. Rodzina wróciła do Londynu, kiedy Felicity miała trzynaście lat. Wyznała, że w szkole z internatem była outsiderką. – Może dopasowałabym się lepiej, gdybym nie opowiadała, jak się oprawia gazele… szczególnie w jadalni. Potem była London Business School i staż w dużym banku inwestycyjnym w City, gdzie według jej skromnego stwierdzenia „nieźle jej szło”, co zapewne oznaczało, że radziła sobie bardzo

dobrze. Jednakże ta praca okazała się zupełnie niesatysfakcjonująca. – To było dla mnie zbyt łatwe, Gene. Żadnego wyzwania. Potrzebowałam wyższej góry. Cóż, cztery czy pięć lat temu postanowiłam przewartościować moje życie. Wzięłam miesiąc urlopu i spędziłam trochę czasu tutaj. Zobaczyłam, jaką plagą jest głód. I postanowiłam coś z tym zrobić. Wszyscy mówili mi, żebym sobie darowała. Twierdzili, że i tak niczego się nie zmieni. Cóż, to było jak czerwona płachta na byka. – Uparta Felicity. Uśmiechnęła się. – No i jestem tu, wymuszając pieniądze od sponsorów i krytykując amerykańskie i europejskie farmy giganty. – Agropolie. Celne określenie. – Sama je wymyśliłam – powiedziała i zaraz wypaliła: – One niszczą ten kontynent. Nie zamierzam na to pozwolić. Tę poważną rozmowę przerwało przybycie kelnera ze skwierczącym na stalowym półmisku stekiem. Był spieczony z zewnątrz i soczysty w środku. Jedli w milczeniu przez jakiś czas. W pewnej chwili Bond odkroił sobie chrupiący kawałek mięsa, ale nie włożył go do ust, tylko pociągnął łyk wina. Kiedy chciał nabić kawałek na widelec, mięsa nie było, a Felicity przeżuwała go z łobuzerską miną. – Przepraszam. Mam zwyczaj brać to, na co mam ochotę. Bond się roześmiał. – Bardzo sprytnie, kraść sprzed nosa specjalisty od ochrony. Pomachał na sommeliera, który przyniósł drugą butelkę cabernet. Bond skierował rozmowę na Severana Hydta. Z rozczarowaniem odkrył, że najwidoczniej nie wiedziała o tym człowieku niczego, co mogłoby pomóc w wykonaniu zadania. Wymieniła nazwiska kilku jego partnerów, którzy przekazali datki organizacji. Bond je zapamiętał. Nie znała Nialla Dunne’a, ale wiedziała, że Hydt ma jakiegoś bystrego asystenta, który dokonuje rozmaitych technologicznych cudów w jego firmie. Uniosła brew. – Właśnie zdałam sobie sprawę… to z twoich usług korzysta. – Słucham?

– Do zabezpieczenia działalności Green Way na północ od miasta. Nigdy tam nie byłam, ale jeden z moich asystentów odbierał od niego dotację. Wszystkie te wykrywacze metalu i skanery. Nie wejdziesz do środka z notesem, nie mówiąc już o telefonie komórkowym. Musisz zostawić wszystko przy wejściu. Jak w tych starych amerykańskich westernach… zostawiasz broń na zewnątrz przed wejściem do baru. – Ten kontrakt zawarł z kimś innym. Wykonuję inną pracę. Informacja zaniepokoiła Bonda, który zamierzał wejść do budynku Green Way z czymś więcej niż notes i telefon komórkowy pomimo niechęci Bheki Jordaan do nielegalnych podsłuchów. Będzie musiał to przemyśleć. Czas szybko płynął i dopili wino. Byli ostatnimi gośćmi w restauracji. Bond poprosił o rachunek i zapłacił. – To mój drugi datek – powiedział. Przy wejściu odebrał czarny kaszmirowy płaszcz i narzucił jej na ramiona. Poszli chodnikiem. Cienkie obcasy szpilek postukiwały o beton. Znów rozejrzała się czujnie. Potem odprężyła się, wzięła go pod rękę i mocno ją trzymała. Czuł zapach jej perfum i od czasu do czasu dotyk jej piersi. Dochodzili do hotelu i Bond wyjął z kieszeni kluczyki do vana. Felicity zwolniła. Nad nimi było czyste nocne niebo usiane mnóstwem gwiazd. – Bardzo miły wieczór – zauważyła. – I dziękuję ci za pomoc w przetransportowaniu resztek. Jesteś w lepszej formie, niż myślałam. – Jeszcze kieliszek wina? – Bond usłyszał swój głos. Zielone oczy spojrzały w górę, w jego oczy. – A ty masz ochotę? – Tak – rzekł stanowczo. Po dziesięciu minutach byli w jego pokoju w Table Mountain Hotel, siedząc na kanapie, którą odwrócili i przysunęli do okna. W dłoniach trzymali kieliszki ze stellenbosch pinotage. Patrzyli na migoczące światła zatoki, przyćmione, żółte i białe jak nieszkodliwe owady unoszące się w oczekiwaniu.

Felicity obróciła się do niego, może chcąc coś powiedzieć, a może nie, a on nachylił się i delikatnie

przycisnął wargi do jej warg. Potem odsunął się nieco, oceniając jej reakcję, ponownie przysunął się i pocałował ją znowu, mocniej, pogrążając się w tym dotyku, smaku, cieple. Czuł jej oddech na swoim policzku, gdy Felicity objęła rękami jego ramiona, nie odrywając ust od jego warg. Potem pocałowała go w szyję i żartobliwie ugryzła tam, gdzie kark łączył się z ramieniem. Przesunęła językiem po bliźnie na ręce, biegnącej łukiem od łokcia w górę. Palce Bonda przemknęły po jej szyi i zanurzyły się we włosach. Przyciągnął ją do siebie. Zagubił się w piżmowej woni perfum. Ten moment można porównać z jazdą na nartach, kiedy przystaniesz na grani przed pięknym, lecz niebezpiecznym stokiem. Możesz zjechać lub nie. Zawsze możesz rozpiąć wiązania i zejść z góry. Jednakże dla Bonda nie było alternatywy: znalazłszy się na krawędzi, nie potrafił zrezygnować z upajająco szybkiego zjazdu. Mógł kontrolować tylko szybkość. I tak było teraz. Bond zsunął z niej suknię i zwiewny niebieski materiał powoli spłynął na podłogę. Felicity odchyliła się do tyłu, pociągając go za sobą, aż wyciągnęli się na sofie, ona pod nim. Zaczęła zębami lekko przygryzać mu dolną wargę. Położył dłoń na jej karku i przyciągnął jej twarz do swojej, podczas gdy jej dłonie spoczywały w zagłębieniu jego pleców, mocno je uciskając. Felicity zadrżała i głośno wciągnęła powietrze, a on zrozumiał, że z jakiegoś powodu lubiła go tak dotykać. Wiedział też, że chciała, aby jego dłonie mocno objęły jej talię. W taki sposób porozumiewają się kochankowie i miał zapamiętać to miejsce, te delikatne kości jej kręgosłupa. Bond czuł ekstatyczną reakcję jej ciała: głodnych warg, silnych i nieskazitelnie gładkich ud, opiętych czarnym jedwabiem piersi, delikatnej szyi i ust, z których wyrwał się cichy jęk, gęstych włosów okalających twarz, miękkich kosmyków gdzie indziej. Całowali się bez końca, a potem odsunęła się i spojrzała w jego płonące oczy spod przymkniętych powiek lekko powleczonych zielonkawo opalizującym tuszem. Wspólna kapitulacja, wspólne zwycięstwo. Bond podniósł ją bez trudu. Ich wargi spotkały się jeszcze raz, krótko, po czym zaniósł ją do łóżka. Czwartek ZAUŁEK ZNIKNIĘĆ 44 James Bond ocknął się gwałtownie z koszmarnego snu, którego nawet nie zapamiętał.

To dziwne, ale najpierw pomyślał o Philly Maidenstone. Miał absurdalne wrażenie, że ją zdradził, chociaż ich najintymniejszym kontaktem był przelotny całus w policzek, który trwał najwyżej sekundę. Przetoczył się na bok. Druga połowa łóżka była pusta. Spojrzał na zegar. Było wpół do ósmej. Pościel i poduszki pachniały perfumami Felicity. Poprzedni wieczór zaczął się jako próba zdobycia wiadomości o nieprzyjacielu i jego zamiarach, ale stał się czymś więcej. Bond odczuwał silny pociąg do Felicity Willing, dzielnej kobiety, która podbiła londyńskie City, a teraz skierowała swoją energię ku szlachetniejszemu celowi. Pomyślał, że oboje – każde na swój sposób – byli błędnymi rycerzami. Chciał znów ją zobaczyć. Jednakże najpierw praca. Wstał z łóżka i włożył frotowy szlafrok. Wahał się chwilę, ale potem powiedział sobie, że trzeba to zrobić. Poszedł do salonu apartamentu i swojego laptopa. Komputer został zmodyfikowany przez Sekcję Q i zawierał aktywowaną czujnikiem ruchu wysokoczułą kamerę. Bond uruchomił laptop i włączył odtwarzanie. Kamera była skierowana na frontowe drzwi i fotel, na który Bond rzucił marynarkę i spodnie z portfelem, paszportem i komórką. Około piątej trzydzieści, według datownika, ubrana Felicity przeszła obok, nie wykazując zainteresowania zawartością jego telefonu, kieszeni czy laptopa. Przystanęła i spojrzała w kierunku łóżka. Z uśmiechem? Tak mu się zdawało, ale nie miał pewności. Położyła coś na stoliku przy drzwiach i wyszła. Wstał i podszedł do stolika. Obok lampy leżała jej wizytówka. Pod numerem stacjonarnego telefonu organizacji napisała numer telefonu komórkowego. Wsunął wizytówkę do portfela. Umył zęby, wziął prysznic i ogolił się, a potem włożył niebieskie dżinsy i luźną czarną koszulę marki Izod, którą wybrał, aby zasłoniła walthera. Uśmiechając się pod nosem, założył grubą bransoletę z zegarkiem, a na palec wsunął sygnet z inicjałami EJT. Sprawdzając SMS-y i pocztę elektroniczną, znalazł wiadomość od Percy’ego Osborne’aSmitha. Ten istotnie się poprawił i przysłał wyczerpujące sprawozdanie z dochodzenia w Wielkiej Brytanii, chociaż nie poczyniło ono większych postępów. Zakończył je tak:

Nasi przyjaciele z Whitehall mają obsesję na tle Afganistanu. Powiem, że to dla nas nawet lepiej. Niecierpliwie czekam, aż razem odznaczą nas Krzyżem Jerzego, kiedy zakujemy Hydta

w kajdany. Jedząc śniadanie w pokoju, Bond zastanawiał się nad zaplanowaną wycieczką do Green Way, wracając myślami do poprzedniego wieczoru i przypominając sobie wszystko, co widział lub słyszał, szczególnie o niezwykle szczelnej ochronie. Kiedy skończył jeść, zadzwonił do Sekcji Q i połączył się z Sanu Hiranim. W tle słyszał dziecięce głosy, więc podejrzewał, że przełączono go na domowy numer kierownika sekcji. Hirani miał sześcioro dzieci. Wszystkie grały w krykieta, a jego najstarsza córka była doskonałą wybijającą. Bond powiedział mu, jakie uzbrojenie i środki łączności są mu potrzebne. Hirani miał kilka pomysłów, ale nie był pewien, czy zdoła szybko znaleźć rozwiązanie. – Ile masz czasu, James? – Dwie godziny. Na drugim końcu linii o długości dziesięciu tysięcy kilometrów rozległo się głośne westchnienie. – Będę potrzebował człowieka w Kapsztadzie. Kogoś znającego teren i mającego najwyższy poziom dostępu. Och, i solidną przykrywkę. Znasz kogoś, kto spełnia te warunki? – Obawiam się, że znam.

***

O dziesiątej trzydzieści rano Bond ubrany w szarą wiatrówkę dotarł na komendę policji. Zaprowadzono go do biura Wydziału Zwalczania i Ścigania Przestępstw. – Dzień dobry, komandorze – powitał go z uśmiechem Kwalene Nkosi. – Chorąży – skłonił się Bond. Popatrzyli na siebie porozumiewawczo.

– Widział pan dzisiejsze wiadomości? – zapytał Nkosi, stukając palcem w „Cape Timesa”. – Tragedia. Cała rodzina zginęła wczoraj wieczorem w wyniku eksplozji ładunku zapalającego w osiedlu Primrose Gardens. – Dość ostentacyjnie zmarszczył brwi. – Straszne – rzekł Bond, myśląc, że pomimo ambitnych planów zrobienia kariery na West Endzie Nkosi nie jest dobrym aktorem.

– Bez dwóch zdań. Spojrzał w stronę gabinetu Bheki Jordaan, która gestem zaprosiła go do środka. – Dzień dobry – powiedział, zauważając parę podniszczonych sportowych butów w kącie pokoju. Nie widział ich wczoraj. – Dużo pani biega? – Od czasu do czasu. W mojej pracy jest ważne utrzymanie się w formie. Przebywając w Londynie, Bond co najmniej godzinę dziennie ćwiczył na sali gimnastycznej ODG lub biegał po alejkach Regent’s Park. – Ja też to lubię. Może jeśli czas pozwoli, pokaże mi pani jakieś trasy. W tym mieście musi być kilka naprawdę pięknych. – Jestem pewna, że w hotelu mają mapę – zbyła go. – Czy spotkanie w Lodge Club było owocne? Bond streścił jej przebieg przyjęcia połączonego ze zbiórką funduszy. – A potem? – spytała Jordaan. – Czy panna Willing okazała się… użyteczna? Bond uniósł brew. – Myślałem, że jest pani przeciwna nielegalnej obserwacji. – Upewnianie się, że ktoś jest bezpieczny w publicznych miejscach i na ulicach, nie jest nielegalne. Chorąży Nkosi mówił panu o kamerach umieszczonych w centrum miasta. – Cóż, odpowiadając na pani pytanie, tak, była pomocna. Podała mi kilka informacji o zwiększonych środkach bezpieczeństwa w Green Way. – I dodał poważnie: – Dopisało mi szczęście, bo chyba nikt nie miał o tym pojęcia. Gdyby nie ona, moja dzisiejsza wyprawa mogłaby okazać się katastrofą. – Zatem dobrze się stało – podsumowała Jordaan. Bond podał jej nazwiska trzech sponsorów wymienione przez

Felicity poprzedniego wieczoru – ludzi, których przedstawił jej Hydt. Jordaan znała dwóch z nich jako biznesmenów prowadzących legalne interesy. Nkosi przeszukał bazy i dowiedział się, że ani oni, ani trzeci sponsor nie byli notowani. W każdym razie wszyscy trzej przebywali poza miastem. Bond uznał, że żaden z nich w tej sytuacji nie może im pomóc. Popatrzył na policjantkę. – Nie lubi pani Felicity Willing? – Uważa pan, że jestem zazdrosna? – Jej mina mówiła: To myślenie typowe dla mężczyzn. Nkosi się odwrócił. Bond zerknął na niego, ale chorąży nie zamierzał popierać Wielkiej Brytanii w tym międzynarodowym sporze. – Jestem jak najdalszy od takich podejrzeń. To pani oczy powiedziały mi, że jej pani nie lubi. Dlaczego? – Nie znam jej. Zapewne jest całkiem miłą kobietą. Nie lubię tego, co ona reprezentuje. – Czyli? – Cudzoziemców, którzy przybywają tutaj, żeby głaskać nas po głowach i rozdzielać jałmużnę. To imperializm dwudziestego pierwszego wieku. Kiedyś ludzie wykorzystywali Afrykę, zdobywając tu diamenty i niewolników. Teraz bogaci mieszkańcy Zachodu wykorzystują ją, żeby pozbyć się poczucia winy. – Wydaje mi się – spokojnie powiedział Bond – że głód nie sprzyja postępowi. I nie jest ważne, skąd nadejdzie pożywienie, prawda? – Dobroczynność osłabia. Trzeba walczyć, żeby wyrwać się z ucisku i nędzy. Możemy to zrobić sami. Może wolniej, ale zrobimy to. – Nie przeszkadza wam, kiedy Wielka Brytania lub Ameryka nakłada embargo na dostawy broni kacykom. Głód jest równie niebezpieczny jak pociski z granatników i miny lądowe. Dlaczego nie mielibyśmy pomóc wam również w walce z nim? – To co innego. Niewątpliwie. – Nie widzę żadnej różnicy – rzekł chłodno. – Ponadto Felicity może być bardziej po waszej stronie,

niż pani sądzi. Narobiła sobie wrogów wśród dużych korporacji w Europie, Ameryce i Azji. Uważa, że mieszają się w sprawy Afryki, które należy pozostawić w rękach tutejszych mieszkańców. – Przypomniał sobie jej wyraźny niepokój podczas krótkiego spaceru do restauracji. – Według mnie wiele ryzykuje takimi wypowiedziami. Jeśli to panią interesuje. Jednakże Jordaan najwyraźniej nie była zainteresowana. Jej zachowanie stawało się irytujące. Bond spojrzał na ogromnego breitlinga. – Powinienem wkrótce ruszyć do Green Way. Potrzebny mi samochód. Czy ktoś może mi wypożyczyć jakiś na nazwisko Theron? Nkosi entuzjastycznie skinął głową. – Bez dwóch zdań. Lubi pan prowadzić, komandorze.

– Lubię – odparł Bond. – Skąd pan wie? – W drodze z lotniska patrzył pan z zainteresowaniem na maserati, moto guzzi i amerykańskiego mustanga z kierownicą po lewej stronie. – Jest pan spostrzegawczy, chorąży. – Staram się. Ten ford… ładny wózek. Pewnego dnia będę miał jaguara. To mój życiowy cel. Wtem z korytarza dobiegł ich tubalny okrzyk: – Halo, halo! Bond się nie zdziwił, rozpoznając głos Gregory’ego Lamba. Agent MI-6 wmaszerował do biura, machając do wszystkich. Było oczywiste, że Bheka Jordaan nie przepada za nim, chociaż on i Nkosi najwidoczniej się lubili. Zamienili kilka zdań o niedawnym meczu piłkarskim. Obrzuciwszy czujnym spojrzeniem Jordaan, wielki rumiany mężczyzna zwrócił się do Bonda. – Przyszedłem tu do ciebie, przyjacielu. Dostałem sygnał z Vauxhall Cross, żeby ci pomóc. Lamb był miejscowym kontaktem, którego nazwisko Bond niechętnie podał tego ranka

Hiraniemu. W tak krótkim czasie nie mógł tu ściągnąć nikogo innego, a ten człowiek przynajmniej nie był nowicjuszem. – Skoczyłem na jednej nodze, nawet bez śniadania, mój przyjacielu, muszę ci powiedzieć. Rozmawiałem z facetem z waszej Sekcji Q. Czy on zawsze jest tak cholernie radosny wcześnie rano? – Prawdę mówiąc, tak – odparł Bond. – Pogadaliśmy sobie. Mam problemy nawigacyjne z wyczarterowanymi statkami. Piraci zakłócają sygnały. Gdzie się podziały opaski na oko i drewniane nogi, co? No cóż, ten Hirani mówi, że są gadżety, które blokują urządzenia zakłócające. Jednakże nie chciał mi takiego przysłać. Mógłbyś szepnąć mu słówko? – Wiesz, że nasz zespół oficjalnie nie istnieje, Lamb. – Wszyscy gramy w jednej drużynie – powiedział z urazą. – Za parę dni przybędzie tu duży ładunek. Naprawdę ogromny. Pomoc Lambowi w podtrzymaniu przykrywki, z której zrobił sobie dochodowy interes, była ostatnią rzeczą, o jakiej teraz myślał Bond.

– A twoje dzisiejsze zadanie? – zapytał surowo. – Ach tak. – Lamb wręczył mu czarną teczkę, którą niósł tak ostrożnie, jakby zawierała klejnoty koronne. – Z całą skromnością muszę powiedzieć, że ten ranek był wspaniałym sukcesem. Zdecydowanie. Kręciłem się po mieście. Musiałem dawać duże napiwki. Sfinansujesz je oczywiście? – Jestem pewny, że to zostanie załatwione. Bond otworzył teczkę i spojrzał na zawartość. Jeden przedmiot obejrzał szczególnie uważnie. Była to mała plastikowa buteleczka z etykietką: „Re-Leef. Na problemy oddechowe spowodowane astmą”. Hirani był geniuszem. – Inhalator. Ma pan problemy z oddychaniem? – zapytał Nkosi. – Mój brat także. Jest górnikiem. – Niezupełnie. Bond schował inhalator do kieszeni razem z innymi przedmiotami dostarczonymi przez

Lamba. Nkosi odebrał telefon. – Mam dla pana ładny samochód, komandorze–powiedział, kiedy się rozłączył. – Subaru. Z napędem na cztery koła. Subaru, sceptycznie pomyślał Bond. Dobry do przejazdów do podmiejskich posiadłości. Ponieważ jednak Nkosi promieniał, okazał mu wdzięczność. – Dziękuję, chorąży. Nie mogę się doczekać, kiedy go poprowadzę. – Bardzo mało pali – entuzjastycznie dodał Nkosi. – Na pewno. Bond ruszył do drzwi. Gregory Lamb zatrzymał go. – Bond – powiedział cicho. – Czasem nie jestem pewien, czy góra w Londynie traktuje mnie poważnie. Trochę wczoraj przesadzałem, mówiąc o Kapsztadzie. Faktem jest, że najgorsze, co może się tu zdarzyć, to przyjazd jakiegoś watażki z Konga do wód. Czasem jakiś członek Hamasu pojawi się tranzytem na lotnisku. Po prostu chcę ci podziękować, że mnie włączyłeś do akcji, mój przyjacielu. Ja… – Nie ma za co – przerwał mu Bond. – Może po prostu przyjmijmy, że jestem twoim przyjacielem. Wtedy nie będziesz musiał wciąż tego powtarzać. Dobrze? – Jasne, mój… zupełnie jasne. – Jego szeroką twarz rozpromienił uśmiech. Lecz Bond był już za drzwiami, myśląc: następny przystanek to piekło. 45 James Bond uśmiał się z żarciku Kwalene Nkosiego. Owszem, podstawiony przez niego samochód istotnie był importowanym z Japonii autkiem. Jednakże nie był to stateczny rodzinny pojazd, ale metalicznie niebieski samochód marki Subaru Impreza WRX, model STI, szczycący się silnikiem o mocy trzystu pięciu koni z turbosprężarką, sześcioma biegami i wysokim spoilerem. Ten szybki wozik bardziej nadawałby się na tor wyścigowy niż na parking przed supermarketem i usiadłszy za jego kierownicą, Bond nie zdołał się powstrzymać. Ruszył z piskiem opon, zostawiając ich ślady na asfalcie, po czym pomknął

Buitenkant Street, kierując się na autostradę. Przez następne pół godziny podążał prosto na północ od Kapsztadu, kierowany przez nawigację satelitarną, aż w końcu zjechał zwinnym subaru z N7 i pomknął na wschód coraz bardziej pustą drogą, mijając bezdenny kamieniołom, a potem przez łańcuch niskich wzgórz, zielonych lub brązowych jak jesienne liście. Rzadkie kępy drzew przerywały monotonię krajobrazu. Majowe niebo było zachmurzone, a powietrze wilgotne, lecz z drogi wzbijał się kurz pozostawiony przez ciężarówki Green Way wożące śmieci do miejsca, do którego zmierzał Bond. Oprócz typowych śmieciarek były też o wiele większe, z namalowaną nazwą Green Way i charakterystycznym zielonym liściem lub sztyletem. Oznaczenia na burtach wskazywały, że te ciężarówki przybywały z różnych miast Afryki Południowej, w których działała firma Hydta. Bond ze zdziwieniem zauważył, że jedna z nich była z Pretorii, administracyjnej stolicy kraju oddalonej o wiele kilometrów. Dlaczego Hydt prowadził kosztowną zwózkę śmieci w pobliże Kapsztadu, kiedy mógł stworzyć wysypisko tam, gdzie było potrzebne? Bond zmienił pas i przemknął obok długiego szeregu ciężarówek. Cieszyła go jazda tym zwinnym autem. Będzie musiał opowiedzieć o tym Philly Maidenstone. Minął duży czarno-biały znak drogowy. Gevaar!!! Niebezpieczeństwo!!! Privaat-eienskap

Teren prywatny Kiedy odjechał ponad dziesięć kilometrów od N7, droga rozwidliła się i ciężarówki kierowały się w prawo. Bond pojechał lewym odgałęzieniem oznaczonym strzałką z napisem: Korporatiewe Kantoor Główne Biuro Pędząc przez zagajnik gęsto rosnących drzew – które były wysokie, ale wyglądały na niedawno zasadzone – wjechał na wzniesienie i przemknął po nim, nie zważając na ograniczenie prędkości do sześćdziesięciu kilometrów na godzinę – i gwałtownie zahamował, gdy przed nim wyrósł budynek Green Way International. Nie zatrzymał się tak raptownie z powodu przeszkody na

drodze czy ostrego zakrętu, lecz niepokojącego widoku, który go powitał. Bezkresne wysypisko rozpościerało się jak okiem sięgnąć i znikało w oddali w ciemnej, mętnej mgle. Pomarańczowe płomienie ognisk, w których coś palono, były widoczne co najmniej na kilometr. Istotnie, piekło. Przed nim, za zatłoczonym parkingiem stał budynek administracji. On też był na swój sposób niesamowity. Chociaż nieduży, wyglądał posępnie i groźnie. Ten niepomalowany, jednopiętrowy betonowy bunkier miał tylko kilka okienek, małych i najwyraźniej pozamykanych. Cały teren był otoczony dwoma rzędami trzymetrowych ogrodzeń zwieńczonych błyszczącym w słabym świetle drutem kolczastym. Ogrodzenia były oddalone od siebie o dziesięć metrów i przypominały Bondowi ziemię niczyją otaczającą północnokoreańskie więzienie, z którego udało mu się uwolnić w zeszłym roku współpracownika MI-6. Na widok tych płotów Bond się skrzywił. Jeden z jego planów legł w gruzach. Wiedział od Felicity, że będą tu detektory metalu, skanery i najprawdopodobniej wysokie ogrodzenia. Jednakże zakładał, że będzie to pojedynczy płot. Zamierzał wsunąć część sprzętu, który dostarczył mu Hirani – miniaturową wodoszczelną krótkofalówkę i broń – przez ogrodzenie, ukrywając go w trawie lub krzakach po drugiej stronie, aby z niego skorzystać, kiedy już znajdzie się wewnątrz. Przy dwóch rzędach drutów, które dzieliła spora odległość, to się nie uda.

Gdy znów ruszył, zobaczył, że wjazd jest zamknięty solidną stalową bramą, na górze której znajdował się napis: POZBIERAJ, PONOWNIE UŻYJ, PRZETWÓRZ To motto Green Way zmroziło Bonda. Nie same słowa, lecz sposób ich pokazania: łukowaty napis ułożony z czarnych metalowych liter. Przypominał mu napis nad bramą do hitlerowskiego obozu śmierci Auschwitz, to upiornie ironiczne stwierdzenie, że praca wyzwoli więźniów: ARBEIT MACHT FREI. Bond zaparkował samochód. Wysiadł, zabierając walthera i telefon komórkowy, żeby sprawdzić skuteczność systemu ochrony. W kieszeni miał także inhalator dostarczony przez Hiraniego; pozostałe rzeczy, które przekazał mu Lamb, zostawił schowane pod przednim siedzeniem subaru.

Dotarł do pierwszej budki strażniczej przy zewnętrznym ogrodzeniu. Postawny mężczyzna w uniformie powitał go ostrożnym skinieniem głowy. Bond podał swoje fikcyjne nazwisko. Ochroniarz zatelefonował i po chwili zjawił się równie potężny i poważny facet w ciemnym garniturze. – Panie Theron, proszę tędy – powiedział. Bond poszedł za nim przez ziemię niczyją pomiędzy płotami. Weszli do pomieszczenia, w którym siedzieli trzej uzbrojeni strażnicy, oglądając mecz w telewizji. Natychmiast wstali. Ochroniarz zwrócił się do Bonda. – Panie Theron, obowiązują tu bardzo surowe przepisy. Pan Hydt i jego współpracownicy wykonują tutaj większość prac badawczych i rozwojowych dla firmy Green Way. Musimy starannie chronić nasze tajemnice handlowe. Nie pozwalamy na wnoszenie komórek ani krótkofalówek. Będzie pan musiał je tu zostawić. Bond patrzył na duży regał z licznymi przegródkami, podobny do szafki na klucze w recepcji starego hotelu. Strażnik zauważył jego spojrzenie. – Ta zasada dotyczy także wszystkich naszych pracowników. Bond przypomniał sobie, że Rene Mathis mówił mu to samo o londyńskiej filii Hydta – nie ma dosłownie żadnych rozmów przychodzących lub wychodzących z terenu firmy. – Cóż, zakładam, że macie linie naziemne, których mogę użyć. Będę musiał sprawdzać wiadomości.

– Mamy kilka, ale wszystkie przechodzą przez centralę w sekcji ochrony. Strażnik może pana połączyć, ale będzie przysłuchiwał się rozmowie. Większość gości prowadzi rozmowy telefoniczne później, po opuszczeniu terenu zakładu. To samo dotyczy e-maili i dostępu do Internetu. Jeśli chce pan zatrzymać przy sobie jakiś metalowy przedmiot, będziemy musieli go prześwietlić. – Muszę panu powiedzieć, że jestem uzbrojony. – Tak – powiedział ochroniarz bez zdziwienia, jakby wielu odwiedzających Green Way nosiło broń. – Oczywiście… – Będę musiał oddać także broń?

– Zgadza się. Bond w duchu podziękował Felicity Willing za informacje o systemie zabezpieczeń Hydta. Gdyby nie ona, zostałby przyłapany z jedną ze standardowo wydawanych agentom przez Sekcję Q kamer w długopisie lub guziku marynarki, co zniszczyłoby jego wiarygodność… i zapewne doprowadziło do zbrojnej konfrontacji. Udając twardego najemnika, skrzywił się na tę niedogodność, ale oddał pistolet i telefon zaprogramowany tak, żeby ujawnić wyłącznie informacje pasujące do przykrywki Gene’a Therona, gdyby ktoś próbował włamać się do pamięci komórki. Potem zdjął pasek oraz zegarek i położył je razem z kluczykami od samochodu na tacy, do prześwietlenia. Szybko przeszedł przez bramkę i odzyskał swoje drobiazgi po tym, jak strażnik sprawdził, że zegarek, kluczyki i pasek nie zawierają w sobie żadnych kamer, broni ani urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk. – Proszę tu zaczekać – powiedział ochroniarz. Bond usiadł na wskazanym miejscu. Inhalator w dalszym ciągu miał w kieszeni. Gdyby go przeszukali, znaleźli i rozłożyli to urządzenie, odkryliby, że w rzeczywistości jest to czuła kamera niezawierająca żadnych metalowych części. Jeden z kontaktów Sanu Hiraniego w Kapsztadzie zdołał tego ranka znaleźć lub złożyć to urządzenie. Migawka była z włókna węglowego i jej sprężyny również. Nośnik pamięci kamery też był interesujący – i obecnie rzadko spotykany: staromodny mikrofilm z rodzaju tych, których używali szpiedzy w okresie zimnej wojny. Kamera miała stałoogniskowy obiektyw i Bond mógł robić zdjęcia, naciskając dno buteleczki, a potem przekręcając ją, przesuwać film. Mógł zrobić trzydzieści zdjęć. W cyfrowej erze taka technika z zamierzchłej przeszłości czasem pozwalała zdobyć przewagę. Bond wypatrywał tablicy wydziału badawczo-rozwojowego, w którym – według relacji Stephana Dlaminiego – przechowywano przynajmniej niektóre informacje o Gehennie, ale żadnej nie widział. Usiadł i czekał pięć minut, zanim pojawił się Severan Hydt; rozpoznawalny już z daleka: wysoki, z grzywą kędzierzawych włosów i brodą, w dobrze uszytym garniturze. Przystanął w drzwiach.

– Theron. – Przeszył Bonda czarnymi oczami. Uścisnęli sobie dłonie i Bond usiłował zignorować nieprzyjemne wrażenie, jakiego doznał, gdy długie paznokcie Hydta przesunęły się po jego dłoni i przegubie. – Proszę ze mną – powiedział Hydt i zaprowadził go do głównego budynku, który nie był tak spartańsko urządzony, jak sugerował to widok z zewnątrz. Miał nawet ładny wystrój, z kosztownymi meblami, dziełami sztuki i antykami oraz wygodnymi stanowiskami pracy dla personelu. Wyglądał na typową siedzibę firmy średniej wielkości. W holu przy wejściu stały nieodłączne fotele i kanapa, stolik z fachowymi czasopismami i kapsztadzką gazetą. Na ścianach wisiały zdjęcia lasów, bezkresnych pól i łąk, strumieni i oceanów. I wszędzie był ten dziwny znak firmowy – liść przypominający sztylet. Kiedy szli korytarzami, Bond wypatrywał działu badawczo-rozwojowego. W końcu, prawie na tyłach budynku, zauważył znak wskazujący drogę do tego działu i zapamiętał jego położenie. Jednakże Hydt skierował się w przeciwną stronę. – Chodźmy. Czeka nas wycieczka za pięćdziesiąt randów. Na tyłach budynku Bondowi wręczono ciemnozielony kask. Hydt też taki nałożył. Podeszli do tylnych drzwi, gdzie Bond ze zdziwieniem zobaczył drugi posterunek ochrony. To dziwne, ale tu sprawdzano pracowników wchodzących do budynku z wysypiska. Hydt i Bond wyszli na patio z widokiem na kilka niskich budynków. Ciężarówki oraz wózki widłowe wjeżdżały do każdego i wyjeżdżały z nich pracowicie jak pszczoły w ulu. Robotnicy w kaskach i uniformach byli wszędzie. Baraki stojące w równych rzędach znów skojarzyły się Bondowi z więzieniem lub obozem koncentracyjnym. ARBEIT MACHT FREI…

– Tędy! – głośno zawołał Hydt, maszerując przez plac zastawiony ciężkim sprzętem, kontenerami na śmieci, beczkami po oleju i paletami z belami papieru i kartonów. W powietrzu rozchodził się głuchy warkot i ziemia zdawała się drżeć, jakby pod niąpracowały jakieś olbrzymie

piece lub maszyny, stanowiąc kontrapunkt do przeraźliwych krzyków mew zlatujących się do resztek pogubionych przez ciężarówki wjeżdżające przez bramę znajdującą się ponad pół kilometra dalej na wschód. – Dam panu krótką lekcję biznesu – zapowiedział. – Proszę. – Bond skinął głową. – Są cztery sposoby pozbywania się odpadków. Wyrzucić je gdziekolwiek… najczęściej do szybów kopalnianych lub starych wyrobisk, chociaż często do oceanu. Czy wiedział pan, że w Oceanie Spokojnym jest cztery razy więcej plastiku niż zooplanktonu? Największym wysypiskiem na świecie jest Wielki Pacyficzny Śmietnik między Japonią a Ameryką Północną. Jest co najmniej dwukrotnie większy od Teksasu, a może dorównuje wielkością całym Stanom Zjednoczonym. Nikt tego nie wie. Ale jedno jest pewne: wciąż się powiększa. Drugi sposób to spalanie odpadów. Jest bardzo kosztowne i może prowadzić do powstawania toksycznego popiołu. Trzeci sposób to recykling, którym zajmuje się Green Way. I wreszcie miniaturyzacja zmierzająca do zmniejszenia ilości wytwarzanych odpadków. Zna pan plastikowe butelki na wodę? – Oczywiście. – Są teraz o wiele cieńsze niż kiedyś. Bond uwierzył mu na słowo. – To się nazywa „odchudzaniem”. O wiele łatwiej je teraz sprasować. Widzi pan, zasadniczo produkty nie są problemem, gdy trzeba się ich pozbyć. Większość problemów powodują ich opakowania. Z łatwością radziliśmy sobie z usuwaniem śmieci, dopóki nie staliśmy się społeczeństwem konsumenckim wytwarzającym produkty na masową skalę. Jak wetknąć produkt w ręce kupujących? Zamknąć go w polistyrenowej piance, umieścić w kartonie, a potem… na miłość boską!… włożyć go do plastikowej reklamówki i zabrać do domu. Ach, i jeśli jest to prezent, trzeba owinąć go kolorowym papierem i wstążką! Boże Narodzenie to prawdziwa nawałnica odpadków. – Ogarniając wzrokiem swoje imperium, Hydt mówił dalej: – Większość spalarni śmieci zajmuje obszar od ponad pięćdziesięciu do siedemdziesięciu pięciu akrów. Nasza ma sto. Mam trzy inne w Afryce Południowej i dziesiątki punktów przeładunkowych, gdzie śmieciarki… wozy, które widzi się na ulicach… zwożą wszystkie śmieci. Tam się je prasuje i przewozi do ośrodków obróbki. Jako pierwszy umieściłem punkty przeładunkowe w nielegalnych osadach Afryki Południowej. W ciągu sześciu miesięcy kraj stał się od sześćdziesięciu do siedemdziesięciu procent czyściejszy. Plastikowe reklamówki nazywano „narodowym kwiatem Afryki Południowej”. Teraz już tak się nie mówi. Ja tego dokonałem.

– Widziałem ciężarówki zwożące śmieci z Pretorii i Port Elizabeth na tutejsze wysypisko. Dlaczego z tak daleka? – To specjalny materiał – zbył go Hydt. Czyżby chodziło o jakieś szczególnie niebezpieczne substancje? – zastanawiał się Bond. Jego gospodarz kontynuował: – Musi pan opanować nasze słownictwo, Theron. Mokry materiał nazywamy odpadkami, na przykład resztki jedzenia. Śmieci to suchy materiał, taki jak kartony, pyły i puszki. To, co śmieciarze zabierają sprzed domów i biur, to komunalne nieczystości stałe. Gruz to pozostałości z budowy lub rozbiórki. Wszystko, co zbieramy od instytucji i przemysłu to zanieczyszczenia. Najbardziej pojemnym określeniem jest słowo „odpady”, ale ja wolę nazywać je odrzutami. Wskazał na wschód, na koniec wysypiska. – Wszystko, co nie nadaje się do recyklingu, idzie tam, na czoło wysypiska, gdzie jest zakopywane w warstwach plastiku, żeby zapobiec skażeniu gruntu bakteriami i toksynami. Może pan zlokalizować to miejsce, patrząc na ptaki. Bond powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem, ku kołującym mewom. – Zaułek Zniknięć. Hydt zaprowadził Bonda do drzwi długiego budynku. W odróżnieniu od innych magazynów były ogromne i zamknięte. Bond spojrzał w okna. Robotnicy rozbierali na części komputery, napędy, telewizory, radia, pagery, telefony komórkowe i drukarki. Stały tam pojemniki pełne baterii, żarówek, twardych dysków, obwodów drukowanych, przewodów i chipów. Personel w tym budynku nosił lepszą odzież ochronną niż inni pracownicy – maseczki, grube rękawice i okulary albo pełne maski. – To nasz wydział odpadów elektronicznych. Nazywamy ten budynek Silikonowym Zaułkiem. Elektroniczne odpady stanowią ponad dziesięć procent toksycznych substancji na Ziemi. Metale ciężkie, lit z akumulatorów. Weźmy komputery i komórki. Ich spodziewany okres eksploatacji to dwa, najwyżej trzy lata, po czym ludzie po prostu je wyrzucają. Czy czytał pan kiedyś dołączoną do laptopa lub telefonu broszurę z ostrzeżeniem: „Utylizować we właściwy sposób”? – Raczej nie. – Oczywiście, że nie. Nikt tego nie robi. Lecz kilogram do kilograma i komputery oraz komórki stają

się najgroźniejszymi odpadami na Ziemi. W Chinach po prostu się je pali lub zakopuje. Robiąc to, zabijają swoich obywateli. Rozpoczynam nowe przedsięwzięcie mające zaradzić tej sytuacji, rozkładając na części dostarczone przez firmy komputery, a następnie utylizując je we właściwy sposób. – Uśmiechnął się. – Za kilka lat będzie to najbardziej dochodowy interes. Bond przypomniał sobie urządzenie, którego działanie widział w firmie al-Fulana, stojące obok zgniatarki, która pozbawiła życia Jusufa Nasada. Hydt wskazał długim, pożółkłym paznokciem. – A na tyłach tego budynku jest wydział odzysku materiałów niebezpiecznych. To usługa, która przynosi nam największe zyski. Radzimy sobie ze wszystkim, od olejów silnikowych przez arsen po polon. – Polon? – chłodno uśmiechnął się Bond. Tego radioaktywnego materiału użyto przed kilkoma laty do zamordowania rosyjskiego szpiega Aleksandra Litwinienki przebywającego na emigracji w Londynie. Była to jedna z najbardziej toksycznych substancji na świecie. – Po prostu go wyrzucacie? To musi być nielegalne. – Ach, właśnie o to chodzi, panie Theron. Ludzie wyrzucają niewinnie wyglądające urządzenie, które przypadkiem zawiera polon. Ale nikt o tym nie wie. Poprowadził Bonda obok parkingu, na którym stało kilka ciężarówek, każda prawie sześciometrowej długości. Na bokach miały namalowaną nazwę i znak firmy oraz napis: „Bezpieczne Niszczenie Dokumentów”. Hydt powiódł wzrokiem za spojrzeniem Bonda. – To kolejna nasza specjalność – powiedział. – Wypożyczamy niszczarki firmom i agencjom rządowym, ale mniejsze jednostki wolą nam płacić, żebyśmy to sami robili. Czy wiedział pan, że kiedy irańscy studenci zajęli w latach siedemdziesiątych ambasadę amerykańską, zdołali odtworzyć tajne dokumenty CIA, które zostały zniszczone? Poznali tożsamość większości tamtejszych tajnych agentów. Dokonali tego irańscy tkacze. Wiedzieli o tym wszyscy w kręgach wywiadu, ale Bond udał zdziwienie.

– Green Way wykonuje bezpieczne niszczenie dokumentów na skalę przemysłową

szóstego stopnia według normy DIN16. Zasadniczo nasze maszyny zmieniają dokumenty w pył. Nawet najbardziej tajne rządowe agencje korzystają z naszych usług. Potem zaprowadził Bonda do największego z tych budynków, trzypiętrowego i długiego na sześćdziesiąt metrów. Ciężarówki nieprzerwanym strumieniem wjeżdżały z jednej, a wyjeżdżały z drugiej strony. – Główny dział recyklingu. Nazywamy go Zaułkiem Wskrzeszeń. Weszli do środka. Trzy olbrzymie maszyny nieustannie pożerały niekończącą się rzekę papieru, kartonu, plastikowych butelek, styropianu, złomu, drewna i setek innych rzeczy. – Sortowniki! – zawołał Hydt. Hałas był ogłuszający. Na drugim końcu hali porozdzielane surowce… metale kolorowe, szkło, plastik, makulaturę i inne… ładowano na ciężarówki do wywiezienia. – Recykling to szczególny interes – kontynuował Hydt. – Tylko nieliczne produkty… głównie z metalu i szkła… można przetwarzać w nieskończoność. Wszystko inne po jakimś czasie się psuje i musi zostać spalone lub zakopane. Aluminium to jedyny metal, którego recykling stale przynosi zysk. Większość produktów znacznie taniej, czyściej i łatwiej można wyprodukować z surowców kopalnych niż z surowców wtórnych. Ponadto same ciężarówki transportujące materiały do recyklingu oraz proces utylizacji powodują skażenie środowiska. A przetwarzanie wymaga zużycia większych ilości energii, co zmniejsza jej zasoby. – Zaśmiał się. – Jednakże recykling jest politycznie poprawny… tak więc ludzie przychodzą do mnie. Bond wyszedł na zewnątrz za swoim przewodnikiem i ujrzał nadchodzącego Nialla Dunne’a, niezgrabnie i kaczkowato stawiającego długie nogi. Strzecha jasnych włosów opadała mu na oczy nieruchome jak kamyki. Odpychając od siebie wspomnienie okrutnych zabójstw, jakie Dunne popełnił w Serbii i morderstwo na asystentce al-Fulana w Dubaju, Bond przyjaźnie się uśmiechnął i uścisnął jego szeroką dłoń. – Theron – skinął głową Dunne z niezbyt życzliwą miną. Spojrzał na Hydta. – Powinniśmy ruszać. Wyglądał na zniecierpliwionego.

Hydt wskazał Bondowi stojącego opodal range rovera. Bond wsiadł, zajmując miejsce na przednim siedzeniu. Wyczuwał napięte oczekiwanie obu mężczyzn, jakby ułożyli jakiś plan, który teraz mieli realizować. Szósty zmysł podpowiadał mu, że coś mogło pójść nie tak. Może odkryli jego prawdziwą tożsamość? Może czymś się zdradził? Gdy wreszcie wsiedli i Dunne z grobową miną usiadł za kierownicą, Bond pomyślał, że jeśli jest jakieś idealne miejsce do pozbywania się zwłok, to na pewno wysypisko śmieci. Zaułek Zniknięć… 46 Range rover, podskakując, pędził po szerokiej szutrowej drodze, mijając niskie ciężarówki o potężnych kołach, wiozące bale lub kontenery z odpadkami. Przejechał obok szerokiego urwiska, wysokiego na co najmniej dwadzieścia pięć metrów. Bond spojrzał w dół. Ciężarówki wysypywały tam swój ładunek, a spychacze przyciskały go do czoła urwiska. Dno wykopu było wyłożone grubą czarną folią. Hydt miał rację co do mew. Były wszędzie, tysiącami. Ta chmara oraz wrzaski i łopot skrzydeł były niepokojące i dreszcz przeszedł mu po plecach. Gdy jechali, Hydt wskazał na płomienie, które Bond zauważył wcześniej. Teraz, z bliska, okazały się olbrzymimi kulami ognia i nawet w samochodzie czuł ich żar. – Wysypisko wytwarza metan – powiedział Hydt. – Robimy odwierty i wykorzystujemy go do napędzania generatorów, chociaż zazwyczaj gazu jest za dużo i musimy część spalać. Gdybyśmy tego nie robili, całe wysypisko mogłoby wylecieć w powietrze. Nie tak dawno to się zdarzyło w Ameryce. Były setki rannych. Po piętnastu minutach minęli gęsty szpaler drzew i bramę. Bond mimo woli się zaśmiał. Pustynia ze stertami śmieci znikła. Teraz otaczała ich zdumiewająco piękna sceneria: drzewa, kwiaty, formy skalne, ścieżki, stawy, las. Wypielęgnowany park rozpościerał się w promieniu kilku kilometrów. – Nazywamy to Polami Elizejskimi. Raj… po naszej pracy w piekle. A jednak to też jest wysypisko. Pod nim jest prawie trzydziestometrowa warstwa śmieci. Zrekultywowaliśmy ten teren. Za mniej więcej rok otworzę go dla publiczności. Jako mój dar dla społeczeństwa Republiki Południowej Afryki. Rozkład zmieniony w piękno. Bond nie był miłośnikiem kwiatów – jego zwyczajową reakcją na Chelsea Flower Show

była irytacja na problemy z ruchem drogowym, jakie wystawa zazwyczaj powodowała wokół domu – mimo to musiał przyznać, że ogrody robią wrażenie. Zaczął przyglądać się korzeniom niektórych roślin. Hydt zauważył to. – Czy wyglądają trochę dziwnie? Były to metalowe rurki pomalowane tak, żeby wyglądały jak korzenie. – Tymi rurami płynie metan wytwarzany pod ziemią do spalarni lub elektrowni.

Bond podejrzewał, że ten szczegół został opracowany przez głównego inżyniera Hydta. Wjechali do zagajnika i zaparkowali. Żuraw stepowy, ptak Afryki Południowej, stał majestatycznie w pobliskim stawie, doskonale balansując na jednej nodze. – Chodźmy, Theron. Porozmawiajmy o interesach. Dlaczego tutaj? Bond zastanawiał się nad tym, idąc za Hydtem ścieżką, przy której stały małe tabliczki identyfikujące rośliny. Ponownie zadał sobie pytanie, czy ci ludzie chcą go załatwić, i daremnie szukał jakiejś drogi ucieczki i czegoś, co mogłoby posłużyć mu za broń. Hydt przystanął i obejrzał się. Bond też to zrobił… i nagle się przeraził. Zbliżał się do nich Dunne, niosąc karabin. Bond starał się zachować spokój. („Nosicie przykrywkę aż po grób”, mówili swoim uczniom wykładowcy w Fort Monckton). – Strzela pan z broni długiej? Dunne pokazał mu sztucer z kolbą z czarnego tworzywa lub włókna węglowego oraz ze szczotkowanym wykończeniem stalową lufę i podajnikiem. – Owszem, strzelam. – Bond był kapitanem drużyny strzeleckiej w Fettes i wygrywał zawody w strzelaniu zarówno z broni krótkiej, jak i długiej. Służąc w marynarce, zdobył medal królowej za wyniki strzeleckie… jedyny medal za strzelanie, jaki można otrzymać w mundurze.

Zerknął na broń w rękach Dunne’a. – Winchester dwieściesiedemdziesiątka. – Dobra broń, nie sądzi pan? – Tak. Wolę ten kaliber od trzech dziesiątych cala-zero sześć. Kula ma bardziej płaską trajektorię lotu. – Poluje pan, panie Theron? – zapytał Hydt. – Nie mam zbyt dużo okazji. Hydt się roześmiał. – Ja też nie poluję… poza jednym gatunkiem. – Jego uśmiech zgasł. – Rozmawialiśmy z Niallem o panu. – Ach tak? – powiedział Bond zblazowanym tonem. – Doszliśmy do wniosku, że mógłby pan być cennym dodatkiem do pewnych innych proj ektów, nad którymi pracuj emy. Ale potrzebujemy dowodu, że można panu ufać. – Chodzi o pieniądze? – próbował zyskać na czasie Bond.

Był pewien, że już odgadł zamiary nieprzyjaciół i musiał znaleźć jakieś wyjście z sytuacji. I to szybko. – Nie – odparł Hydt ściszonym głosem, lekko pochylając głowę do Bonda. – Nie to miałem na myśli. Dunne ruszył naprzód z winchesterem opartym na biodrze, lufą skierowaną w niebo. – W porządku. Przyprowadźcie go. Dwaj pracownicy w mundurach ochroniarzy wyprowadzili zza gęstej kępy jacarand chudego mężczyznę w bawełnianej koszulce i workowatych spodniach koloru khaki. Miał twarz wykrzywioną z przerażenia. Hydt spojrzał na niego z pogardą. – Ten człowiek wtargnął na nasz teren i próbował ukraść telefony komórkowe z działu demontażu elektroniki. Kiedy wykryto jego obecność, wyjął broń i strzelił do strażnika. Chybił

i został obezwładniony. Sprawdziłem jego akta. To zbiegły więzień skazany za gwałt i morderstwo. Mógłbym oddać go władzom, ale jego pojawienie się tu dzisiaj dało mi… i panu… doskonałą okazję. – O czym pan mówi? – Ma pan okazję upolować swoją pierwszą zwierzynę. Jeśli zastrzeli pan tego człowieka… – Nie! – krzyknął więzień. – Jeśli go pan zabije, będzie to płatność z góry, jakiej potrzebuję. Zrealizujemy pański plan i zatrudnię pana, żeby pomógł mi pan wykonać dalsze sprawy. Jeśli postanowi pan go nie zabijać, co mogę zrozumieć, Niall odwiezie pana do bramy frontowej i rozstaniemy się. Chociaż pańska propozycja oczyszczania pól śmierci jest kusząca, będę musiał ją odrzucić. – Mam go zastrzelić z zimną krwią? – Decyzja należy do pana – powiedział Dunne. – Może pan nie strzelić. I odjechać. – Północnoirlandzki akcent w jego głosie zabrzmiał wyraźniej. Bond miał szansę na dostanie się do samego centrum tajnych operacji Severana Hydta! Mógł dowiedzieć się wszystkiego o planie Gehenna. Jedno życie przeciwko życiu tysięcy. I ilu ludzi jeszcze mogło umrzeć, jeśli – co wydawało się prawdopodobne – wydarzenie zaplanowane na piątek będzie pierwszym z wielu takich zamachów? Spojrzał na śniadą twarz przestępcy, który patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Dłonie wyraźnie mu drżały. Bond zerknął na Dunne’a. Podszedł i wziął od niego karabin. – Nie, proszę! – krzyknął mężczyzna. Strażnicy zmusili go, żeby klęknął, i odsunęli się. Mężczyzna spojrzał na Bonda, który po raz pierwszy uświadomił sobie, że opaska na oczach skazańca stającego przed plutonem egzekucyjnym nie jest dla więźnia, ale dla katów, żeby nie musieli patrzeć mu w oczy. – Proszę pana, nie! – krzyczał mężczyzna. – Nabój jest w komorze! – zawołał Dunne. – Broń jest odbezpieczona.

Czyżby załadowali ślepaka, żeby go sprawdzić? A może Dunne wcale nie załadował broni? Złodziej na pewno nie miał kuloodpornej kamizelki pod tą bawełnianą koszulką. Bond zważył w dłoni broń, która miała tylko muszkę i szczerbinkę, bez zamocowanej lunety. Oszacował dzielącą go od złodzieja odległość na trzynaście metrów i wycelował w niego. Tamten podniósł ręce i zasłonił sobie twarz. – Nie! Proszę! – Chce pan podejść bliżej? – zapytał Hydt. – Nie. Jednakże nie chcę, żeby cierpiał – beznamiętnie powiedział Bond. – Czy przy tej odległości karabin niesie wysoko czy nisko? – Nie potrafię powiedzieć – rzekł Dunne. Bond wycelował w prawo, w liść znajdujący mniej więcej w takiej samej odległości co więzień. Ściągnął spust. Rozległ się głośny huk i dziura pojawiła się na środku liścia, dokładnie tam, gdzie celował. Bond pociągnął rygiel, wyrzucając łuskę i wprowadzając następny nabój do komory. Ale wciąż się wahał. – No to jak będzie, Theron? – szepnął Hydt. Bond uniósł broń i ponownie wycelował w ofiarę. Zwlekał jeszcze przez moment. Potem nacisnął spust. Kolejny ogłuszający huk i czerwony kwiat wykwitł na środku koszulki mężczyzny, który runął jak długi na wznak. 47 – A zatem – warknął Bond, odciągając rygiel i rzucając broń Dunne’owi – jesteście zadowoleni? Irlandczyk zręcznie złapał karabin wielkimi łapskami. Pozostał nieprzenikniony jak zawsze. Nic nie powiedział. Hydt natomiast wyglądał na zadowolonego. – Dobrze – rzekł. – Teraz chodźmy do biura i napijmy się, żeby uczcić naszą spółkę… i abym mógł pana przeprosić. – Za to, że zmusił mnie pan do zabicia człowieka.

– Nie, za to, że sądził pan, że zabija człowieka. – Co takiego? – William! Zastrzelony przez Bonda mężczyzna z szerokim uśmiechem na twarzy zerwał się z ziemi. Bond obrócił się do Hydta. – Przecież… – Kule z wosku – wyjaśnił Dunne. – Policja używa ich do treningów, a filmowcy do scen strzelanin. – Macie mnie za uczniaka? Idźcie do diabła. Bond odwrócił się i ruszył do wyjścia z ogrodu. – Poczekaj… czekaj. – Hydt szedł za nim, marszcząc brwi. – Jesteśmy ludźmi interesu. Musimy tak robić. Musimy mieć pewność. Bond zaklął i szedł dalej ścieżką, zaciskając i rozluźniając pięści. – Możesz odejść – pospiesznie rzekł Hydt. – Musisz jednak wiedzieć, Theron, że zostawisz nie tylko mnie, ale także milion dolarów, który jutro będzie twój, jeżeli zostaniesz. A potem będzie więcej. Bond przystanął. Odwrócił się. – Wracajmy do biura i porozmawiajmy. Jak profesjonaliści. Bond spojrzał na człowieka, do którego strzelił i który wesoło się uśmiechał. – Milion? – zapytał. Hydt skinął głową.

– Jutro będzie pański. Bond jeszcze przez chwilę stał, patrząc na ogród, który był naprawdę wspaniały. Potem wrócił do Hydta, rzuciwszy chłodne spojrzenie Niallowi Dunne’owi. Ten opróżnił magazynek karabinu i starannie go czyścił, wycierając metalowe części.

Bond starał się przybrać urażoną minę. Nie był obrażony, gdyż przejrzał ich sztuczkę z woskowymi kulami. Nikt, kto strzelał z broni nabojami z normalnym ładunkiem prochu i ołowianą kulą, nie nabrałby się na sztuczkę z woskowymi, ponieważ te dają znacznie słabszy odrzut (dawanie ślepaków żołnierzowi z plutonu egzekucyjnego to absurd, gdyż rozpozna spreparowany nabój, jak tylko strzeli). Bond upewnił się, że to gra, kiedy „złodziej” zasłonił oczy. Ludzie, którzy mają zostać zastrzeleni, nie zasłaniają niczego rękami. Dlatego Bond się domyślił, że mężczyzna obawia się, iż zostanie oślepiony, a nie zabity. To sugerowało, że naboje są ślepe albo woskowe. Strzelił do liścia, żeby ocenić siłę odrzutu, i bardzo słabe kopnięcie broni zdradziło mu, że naboje są spreparowane. Domyślał się, że niedoszła ofiara otrzyma zapłatę za ryzyko. Hydt sprawiał wrażenie troszczącego się o swoich pracowników, cokolwiek o nim mówić. Teraz to się potwierdziło. Hydt odliczył jakąś kwotę w randach i dał je mężczyźnie, który podszedł do Bonda i uścisnął mu dłoń. – Hej, mister, panie! Ty dobrze strzelać. Ty trafić mnie w dobre miejsce. Patrz, o tutaj! – Postukał się w pierś. – Jeden gość strzelić mnie nisko, ty wiedzieć gdzie. To drań. Och, to bolało kilka dni. I moja pani bardzo narzekać. Wsiadłszy do range rovera, we trzech pojechali w milczeniu z powrotem na wysypisko. Piękne ogrody zastąpił rozgardiasz Zaułka Zniknięć, nieskładne krzyki mew, syk płomieni. Gehenna… Dunne zaparkował przy głównym budynku i skinął głową Bondowi. – Nasi współpracownicy? – rzekł do Hydta. – Pojadę na lotnisko. Przylecą około dziewiętnastej. Rozlokuję ich i wrócę. Zatem Dunne i Hydt zamierzali pracować w nocy. Czy to rokowało dobrze, czy źle dla przyszłego rekonesansu w Green Way? Jedno było jasne: Bond musiał się teraz dostać do działu badawczo-rozwojowego. Dunne odszedł, a Hydt i Bond weszli do budynku.

– Oprowadzi mnie pan? – zapytał Bond. – Tu jest cieplej… i nie ma tyle mew.

Hydt się roześmiał. – Nie ma tu wiele do zobaczenia. Po prostu pójdziemy do mojego biura. Nie oszczędził nowemu wspólnikowi kontroli przez ochroniarzy z posterunku przy tylnych drzwiach; ci także nie odkryli inhalatora. Kiedy szli dalej głównym korytarzem, Bond ponownie zauważył strzałkę wskazującą drogę do działu badawczo-rozwojowego. Zniżył głos. – Cóż, nie miałbym nic przeciwko zwiedzeniu toalety. – Tędy – wskazał mu drogę Hydt, po czym wyjął komórkę, żeby gdzieś zadzwonić. Bond raźnie ruszył korytarzem. Wszedł do pustej toalety, złapał kilka papierowych ręczników i wrzucił je do muszli. Kiedy spuścił wodę, papiery zatkały odpływ. Podszedł do drzwi i spojrzał na czekającego Hydta, który stał ze spuszczoną głową i całą uwagę skupił na rozmowie. Bond zorientował się, że na korytarzu nie ma kamer, więc ruszył przed siebie, oddalając się od Hydta i obmyślając bajeczkę. Och, jedna kabina była zajęta, a druga zatkana, więc poszedłem szukać innej ubikacji. Nie chciałem panu przeszkadzać, bo rozmawiał pan przez telefon. Wiarygodne zaprzeczenie… Bond przypomniał sobie, gdzie widział interesujący go napis, kiedy poprzednio tędy szedł. Potruchtał pustym korytarzem. DZIAŁ BADAWCZO-ROZWOJOWY NIEUPOWAŻNIONYM WSTĘP WZBRONIONY Masywne metalowe drzwi były zamknięte na zamek szyfrowy z czytnikiem kart kodowych. Bond wyjął inhalator i zrobił kilka zdjęć, włącznie ze zbliżeniami panelu zamka. No już, poganiał w myślach niczego nieświadomego wspólnika w pomieszczeniu. Przecież ktoś musi pójść do toalety albo po kawę do bufetu. Jednakże nikt nie okazywał chęci do takiej współpracy. Drzwi pozostały zamknięte i Bond zdecydował, że musi wrócić do Hydta. Obrócił się na pięcie i ponownie pospieszył korytarzem. Dzięki Bogu, Hydt w dalszym ciągu rozmawiał przez telefon. Podniósł głowę dopiero, kiedy Bond minął drzwi toalety, więc pomyślał, że jego gość dopiero z niej wyszedł.

Rozłączył się.

– Chodź tędy, Theron. Poprowadził Bonda korytarzem do dużego pokoju, który pełnił jednocześnie funkcję gabinetu i mieszkania. Wielkie biurko stało przed panoramicznym oknem z widokiem na śmieciarskie imperium Hydta. Dziwne, ale nieco z boku znajdowała się sypialnia. Bond zauważył, że łóżko jest niezasłane. Hydt poprowadził go dalej i zamknął drzwi. Wskazał Bondowi kanapę obok ławy w kącie. – Drinka? – Whisky. Szkocką. Niemieszaną. – Auchentoshan? Bond znał tę wytwórnię, mieściła się pod Glasgow. – Doskonale. Z odrobiną wody. Hydt wlał sporą porcję do szklaneczki, dolał wody i wręczył gościowi. Sobie nalał południowoafrykańskiej constantii. Bond wiedział, że to słodkie jak miód wino to niedawno wskrzeszona wersja ulubionego trunku Napoleona. Skazany na zesłanie cesarz kazał przywieźć setki litrów tego wina na Wyspę Świętej Heleny, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Popijał je na łożu śmierci. Mroczne pomieszczenie było pełne antyków. Mary Goodnight z podnieceniem opowiadała o nadzwyczajnych okazjach, jakie znalazła na londyńskim targowisku przy Portobello Road, ale żaden z przedmiotów znajdujących się w gabinecie Hydta nie wyglądał na szczególnie wartościowy: były powycierane, poobijane, niekompletne. Na ścianach wisiały stare fotografie, obrazy i płaskorzeźby. Kamienne płyty ukazywały zatarte postacie greckich i rzymskich bogów i bogiń, Bond jednak nie potrafił ich rozpoznać. Hydt usiadł i podnieśli szklaneczki. Przemysłowiec z upodobaniem spojrzał na ściany. – Większość tych rzeczy pochodzi z budynków, które rozebrała moja firma. Dla mnie to jak relikwie świętych. Nawiasem mówiąc, one też mnie interesują. Mam kilka, chociaż nikt w Rzymie nie jest świadomy tego faktu. – Pogładził szklaneczkę z trunkiem. – Cieszy mnie wszystko, co stare lub zużyte. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego. I nie chcę wiedzieć. Myślę, Theron, że większość ludzi traci

zbyt dużo czasu na zastanawianie się, dlaczego są tacy, jacy są. Trzeba zaakceptować swo jąnaturę i zaspokajać jej kaprysy. Kocham rozkład, schyłek… rzeczy, których inni unikają. – Zamilkł na moment, po czym zapytał: – Chciałby pan wiedzieć, jak zaczynałem w tym interesie? To pouczająca historia.

– Tak, proszę. – Za młodu przeszedłem ciężkie chwile. Któż ich nie ma, prawda? Musiałem wcześnie pójść do pracy. Przypadkiem była to firma zajmująca się zwózką śmieci. Byłem londyńskim śmieciarzem. Pewnego dnia piliśmy z kolegami herbatę na przerwie i kierowca wskazał na mieszkanie po drugiej stronie drogi. „Tam mieszka jeden z tych facetów z Clerkenwell”. Clerkenwell: chyba największa i najskuteczniejsza organizacja przestępcza w historii Wielkiej Brytanii. Obecnie rozwiązana, ale przez dwadzieścia lat jej członkowie brutalnie rządzili na swoim terytorium wokół Islington. Podobno popełnili ponad dwadzieścia pięć morderstw. – Byłem zaintrygowany – ciągnął z roziskrzonym wzrokiem Hydt. – Po przerwie kontynuowaliśmy objazd, lecz nic nie mówiąc pozostałym, schowałem śmieci z tamtego mieszkania. Wróciłem wieczorem, zabrałem worek, zaniosłem go do domu i przejrzałem zawartość. Robiłem tak przez kilka tygodni. Przeglądałem każdy list, każdą puszkę, każdy rachunek i każde opakowanie po prezerwatywach. Większość tych rzeczy była bezużyteczna. Ale odkryłem jeden interesujący fakt. Notatkę z adresem we wschodnim Londynie. „Tutaj”… tylko tyle na niej napisano. Domyślałem się jednak, o co chodzi. W tamtym czasie dorabiałem sobie jako poszukiwacz. Słyszał pan o takich? To faceci, którzy wieczorami, po odejściu turystów, przeczesują plaże w Brighton lub Eastbourne, żeby znajdować w piasku monety i pierścionki. Miałem dobry wykrywacz metalu, więc w następny weekend udałem się na miejsce wskazane w notatce. Tak jak się spodziewałem, była to opuszczona parcela. – Hydt mówił z ożywieniem, rozbawiony. – Odnalezienie zakopanej broni zajęło mi dziesięć minut. Kupiłem zestaw do zdejmowania odcisków palców i chociaż nie jestem ekspertem, wyglądało na to, że ślady na notatce i broni są identyczne. Nie wiedziałem, do czego dokładnie została użyta ta broń, ale… – Po co by ją zakopywano, gdyby nie użyto jej do zamordowania kogoś? – Właśnie. Poszedłem zobaczyć się z facetem z Clerkenwell. Powiedziałem mu, że mój adwokat ma broń i notatkę. Naturalnie, nie było żadnego adwokata, ale umiem blefować. Powiedziałem, że jeśli nie zadzwonię do adwokata za godzinę, pośle wszystko do Scotland Yardu. Czy to było ryzykowne? Oczywiście. Ale także wykalkulowane. Facet zbladł

i natychmiast zapytał mnie, czego chcę. Podałem sumę. Zapłacił gotówką. Mogłem otworzyć własną niewielką firmę. I tak powstała Green Way. – To nadaje zupełnie nowe znaczenie słowu „recykling”, prawda?

– Istotnie. – Hydt wyglądał na ubawionego tą uwagą. Pociągnął łyk wina i popatrzył na teren za oknem, na poświatę płomieni w oddali. – Czy wiedział pan, że z kosmosu widać na Ziemi trzy dzieła ludzkich rąk? Wielki Mur w Chinach, piramidy… oraz stare wysypisko Fresh Kills w New Jersey. O tym Bond nie wiedział. – Dla mnie utylizacja to coś więcej niż biznes – ciągnął Hydt. – To okno ukazujące nasze społeczeństwo… i nasze dusze. – Pochylił się. – Widzi pan, możemy uzyskać coś w życiu przypadkowo… otrzymać w darze lub w spadku, w wyniku zaniedbania, zrządzenia losu, błędu, chciwości czy lenistwa… ale kiedy czegoś się pozbywamy, to zawsze z zimnym wyrachowaniem. – Pociągnął spory łyk wina. – Theron, czy pan wie, czym jest entropia? – Nie, nie wiem. – Entropia – rzekł Hydt, stukając długimi żółtymi paznokciami – jest podstawową prawdą natury. To tendencja do rozkładu i nieładu… w fizyce, społeczeństwie, sztuce, żywych stworzeniach… we wszystkim. To droga do anarchii. – Uśmiechnął się. – Brzmi pesymistycznie, ale pozory mylą. To najwspanialsza rzecz na tym świecie. Nie można się pomylić, przyjmując prawdę. A to jest prawda. – Zatrzymał wzrok na jednej z płaskorzeźb. – Zmieniłem nazwisko, wie pan. – Nie wiedziałem – powiedział Bond, myśląc: Maarten Holt. – Zmieniłem je, ponieważ nosiłem nazwisko ojca i to on wybrał mi imię. Nie chciałem już mieć z nim nic wspólnego. – Uśmiechnął się zimno, widocznie na wspomnienie swego dzieciństwa. – Wybrałem nazwisko Hydt, ponieważ kojarzyło się z mroczną stroną osobowości bohatera powieści „Dziwna historia dra Jekylla i Mra Hyde’a”, którą z przyjemnością czytałem w szkole. Widzi pan, uważam, że wszyscy mamy nieskrywaną i ciemną stronę indywidualności. Ta książka to potwierdziła. – A Severan? To niezwykłe imię. – Nie uważałby pan tak, gdyby mieszkał pan w Rzymie w drugim i trzecim wieku naszej ery. – Nie? – Na uniwersytecie studiowałem historię i archeologię. Gdy wspomni pan o starożytnym Rzymie, Theron, to większość ludzi o czym myśli? O dynastii juli jsko-klaudy jskiej.

O Auguście, Tyberiuszu, Kaliguli, Klaudiuszu i Neronie. A przynajmniej myślą o niej ci, którzy czytali Ja, Klaudiusz albo widzieli Dereka Jacobiego we wspaniałej formie w BBC. Jednakże ta dynastia panowała żałośnie krótko, tylko trochę ponad sto lat. No tak, tak, mare nostrum, pretorianie, filmy z Russellem Crowe’em… wszystko to bardzo dekadenckie i dramatyczne. „Mój Boże, Kaligulo, to twoja siostra!”. Lecz dla mnie prawda o Rzymie ujawniła się później, w powiązaniu z inną gałęzią, z dynastią Sewerów założoną przez Septymiusza Sewera wiele lat po samobójczej śmierci Nerona. Widzi pan, oni zarządzali rozpadem imperium. Kulminacją ich panowania było to, co historycy nazywają okresem anarchii. – Entropia – mruknął Bond. – Właśnie – rozpromienił się Hydt. – Widziałem posąg Septymiusza Sewera i trochę jestem do niego podobny, więc przybrałem jego imię. – Skupił wzrok na Bondzie. – Czujesz się nieswojo, Theron? Nie obawiaj się. Nie wszedłeś w spółkę z kapitanem Ahabem. Nie jestem szaleńcem. Bond się roześmiał. – Wcale tak nie myślałem. Naprawdę. Myślałem o tym milionie dolarów, o którym pan wspomniał. – Oczywiście. – Uważnie przyjrzał się Bondowi. – Jutro wyda owoce pierwszy z wielu planów, które wprowadziłem w życie. Będą tu moi główni wspólnicy. Pan też przyjdzie. Wtedy pan zobaczy, o co nam chodzi. – Co mam zrobić, żeby dostać ten milion? – Bond zmarszczył brwi. – Strzelić do kogoś prawdziwymi nabojami? Hydt ponownie pogładził brodę. Istotnie, przypominał cesarza rzymskiego. – Jutro nie musi pan nic robić. Projekt jest wykonany. Będziemy tylko obserwować rezultaty. I świętować, mam nadzieję. Uznajmy ten milion za premię na początek. Potem będzie pan bardzo zajęty. Bond zmusił się do uśmiechu. – Cieszę się, że mogę wziąć w tym udział. W tym momencie zadzwonił telefon komórkowy Hydta. Biznesmen spojrzał na wyświetlacz, wstał i odwrócił się. Bond odgadł, że są jakieś problemy. Hydt się nie rozgniewał, lecz

wyraźnie zesztywniał, co wskazywało na niezadowolenie. Rozłączył się. – Przepraszam. Problemy w Paryżu. Z inspektorami. Związki zawodowe. To sprawa Green Way niemająca nic wspólnego z jutrzejszym wydarzeniem.

Bond nie chciał budzić podejrzeń, więc nie próbował go ciągnąć za język. – W porządku. O której chce mnie pan widzieć? – O dziesiątej. Pamiętając o pierwszej wiadomości przechwyconej i rozszyfrowanej przez GCHQ oraz o informacjach co do przypuszczalnego terminu ataku, które zdobył w March, Bond zrozumiał, że ma około dwunastu godzin na odkrycie, czym jest plan Gehenna i udaremnienie zamachu. W drzwiach pojawiła się postać. To była Jessica Barnes. Miała na sobie swój typowy strój – czarną spódnicę i skromną białą bluzkę. Bond nigdy nie lubił przesadnie umalowanych kobiet, ale zastanawiał się, dlaczego ona nie ma żadnego makijażu. – Jessico, to jest Gene Theron – z roztargnieniem rzekł Hydt. Zapomniał, że poznali się poprzedniego wieczoru. Kobieta nie przypomniała mu o tym. Bond ujął jej dłoń. Odwzajemniła się nieśmiałym skinieniem głowy. Potem zwróciła się do Hydta, mówiąc: – Próbne odbitki reklam jeszcze nie nadeszły. Nie otrzymamy ich wcześniej niż jutro wieczorem. – Możesz je przejrzeć wtedy, prawda? – Tak, ale nie mam tu nic więcej do roboty. Pomyślałam, że mogłabym wrócić do Kapsztadu. – Coś się znajdzie. To tylko parę godzin… Możesz zaczekać… Zerknął na drzwi, za którymi Bond wcześniej widział łóżko. Zawahała się.

– W porządku – powiedziała i westchnęła. – Wracam do miasta – oznajmił Bond. – Mogę panią podwieźć, jeśli pani chce. – Naprawdę? To nie będzie zbyt duży kłopot? – Pytanie nie było skierowane do Bonda, lecz do Hydta. Biznesmen przewijał jakiś tekst na ekranie swojej komórki. Podniósł głowę. – Miło z pańskiej strony, Theron. Zobaczymy się jutro. Uścisnęli sobie dłonie. – Totsiens. – Bond pożegnał się po afrykanersku, słowem, które poznał dzięki szkole językowej kapitan Bheki Jordaan. – O której będziesz w domu, Severanie? – zapytała Jessica. – Jak wrócę – odparł z roztargnieniem, wystukując jakiś numer na klawiaturze. Pięć minut później Bond z Jessicą byli na posterunku, gdzie przeszli przez bramkę wykrywacza metali. Lecz zanim strażnik oddał Bondowi pistolet i telefon, podszedł do niego i zapytał: – Co to jest, proszę pana? Widzę, że ma pan coś w kieszeni? Inhalator. Jak do diabła dostrzegł tak niewielkie wybrzuszenie kieszeni kurtki? – To nic takiego. – Proszę mi to pokazać. – Niczego nie ukradłem ze złomowiska – warknął – jeśli o to mnie pan podejrzewa. – Nasze przepisy są jasne – cierpliwie rzekł strażnik. – Zobaczymy tę rzecz albo będę musiał zadzwonić do pana Dunne’a lub pana Hydta. Trzymać się swojej przykrywki aż do grobu… Pewną ręką Bond wyjął czarny plastikowy dozownik. – To lekarstwo. – Ach tak? Mężczyzna wziął urządzenie i dokładnie je obejrzał. Obiektyw aparatu był teraz ukryty, ale Bondowi

wydawał się aż nazbyt widoczny. Strażnik już miał mu oddać dozownik, ale nagle zmienił zdanie. Zdjął zakrętkę, odsłaniając dyszę i nacisnął ją kciukiem. Bond zerknął na walthera tkwiącego w jednej z przegródek. Broń znajdowała się trzy metry dalej, za plecami dwóch kolejnych strażników, obu uzbrojonych. Strażnik nacisnął dyszę… z której tuż przed jego nosem wytrysnęła chmura skażonego alkoholu. Sanu Hirani, oczywiście, skonstruował swój gadżet z typową dla siebie pedanterią. Aplikator działał, chociaż nie zawierał lekarstwa. Aparat znajdował się w dolnej jego części. W powietrzu rozszedł się silny zapach alkoholu. Strażnik skrzywił się i z załzawionymi oczami oddał Bondowi gadżet. – Dziękuję panu. Mam nadzieję, że nie musi pan często zażywać tego lekarstwa. Wydaje się dość nieprzyjemne. Bond bez słowa schował inhalator do kieszeni i odebrał broń oraz telefon.

Ruszył do frontowych drzwi, które prowadziły na ziemię niczyją między dwoma ogrodzeniami. Prawie był na zewnątrz, gdy przeraźliwie zawyła syrena i zaczęły migać lampki sygnalizacji alarmowej. 48 Bond już miał obrócić się na pięcie, przyjąć postawę strzelecką i dać ognia, ale instynktownie zaczekał. I dobrze, że się wstrzymał. Strażnicy nawet na niego nie patrzyli. Znów wrócili przed telewizor. Bond z obojętną miną zerknął przez ramię. Alarm włączył się, ponieważ Jessica, niepodlegająca przepisom bezpieczeństwa, przeszła z torebką i biżuterią przez bramkę wykrywacza metalu. Strażnik niedbale pstryknął włącznikiem, resetując system. Wciąż z mocno bijącym sercem Bond wyszedł z Jessicą na zewnątrz. Minęli następny posterunek kontrolny i dotarli na parking zasłany suchymi brązowymi liśćmi naniesionymi przez wiatr. Otworzył Jessice drzwiczki subaru, a potem usiadł za kierownicą i uruchomił silnik. Pojechali zakurzoną drogą w kierunku autostrady N7, w potoku wszechobecnych ciężarówek Green

Way. Przez chwilę Bond nic nie mówił, ale potem subtelnie wziął się do roboty. Zaczął od niewinnych pytań skłaniających do rozmowy. Czy lubi podróżować? Jaka jest jej ulubiona restauracja w Kapsztadzie? Na czym polega jej praca w Green Way? – Jestem ciekaw, jak się poznaliście – zagadnął w końcu. – Rzeczywiście chce pan to wiedzieć? – Tak. – W młodości byłam królową piękności. – Naprawdę? Pierwszy raz spotykam królową. – Uśmiechnął się. – Nawet nieźle mi szło. Raz brałam udział w eliminacjach do Miss Ameryki. Ale… – Zarumieniła się. – Nie, to głupie. – Proszę powiedzieć. – No cóż, kiedyś brałam udział w konkursie w Nowym Jorku, w hotelu Waldorf-Astoria. Konkurs jeszcze się nie zaczął i w holu było mnóstwo dziewcząt. Jackie Kennedy zobaczyła mnie, podeszła i powiedziała, że uważa, iż jestem śliczna. – Rozpromieniła się z dumy na to wspomnienie. – To była jedna z najwspanialszych chwil w moim życiu. Jackie była moim wzorem w dziewczęcych marzeniach. – Uśmiech przygasł. – To pana nie interesuje, prawda? – Przecież sam zapytałem. – Niestety, żywot królowej piękności nie trwa długo. Kiedy wypadłam z obiegu, kręciłam reklamy i spoty informacyjne. Potem te zlecenia też się skończyły. Po kilku latach umarła moja matka… była mi bardzo bliska… zaczął się trudny okres w moim życiu. Pracowałam jako hostessa w pewnej nowojorskiej restauracji. Severan robił tam interesy i przychodził na spotkania z klientami. Zaczęliśmy rozmawiać. Był taki fascynujący. Uwielbiał historię i podróżował po całym świecie. Rozmawialiśmy o tysiącu różnych rzeczy. Mieliśmy wspólny język. To było bardzo… odświeżające. Jako królowa piękności zwykłam żartować, że modelka nie musi mieć ładnej cery; wystarczy jej dobry makijaż. Tylko to widzą ludzie. Makijaż i stroje. Myślę, że Severan dostrzegł we mnie coś więcej. Spodobaliśmy się sobie. Poprosił mnie o numer telefonu i wciąż dzwonił. Cóż, nie byłam głupia. Miałam pięćdziesiąt siedem lat, żadnej rodziny, niewiele pieniędzy. A on był przystojnym… energicznym mężczyzną. Bond zastanawiał się, czy to oznaczało coś, co podejrzewał. Nawigacja satelitarna kazała mu zjechać z autostrady. Prowadził ostrożnie po zatłoczonej drodze. Minibusy taksówkarzy były wszędzie. Samochody pomocy drogowej stały przy skrzyżowaniach, najwyraźniej ich właściciele chcieli być

pierwsi na miejscu wypadku. Przy drogach sprzedawano napoje z zaimprowizowanych straganów, czyli prosto z furgonetek i ciężarówek. Niektórzy robili znakomity interes, sprzedając akumulatory i naprawiając alternatory. Dlaczego plaga tych awarii dotknęła akurat południowoafrykańskie pojazdy? Przełamawszy pierwsze lody, Bond mimochodem zapytał o jutrzejsze spotkanie, ale Jessica nic o tym nie wiedziała, a on jej uwierzył. Bond z rozczarowaniem odkrył, że Hydt ukrywał przed nią plan Gehenna i inne nielegalne działania, w jakich uczestniczył on, Dunne lub firma. Nawigacja satelitarna zgłosiła, że znajdują się już o pięć minut jazdy od celu. – Będę szczery – rzekł Bond. – To dziwne. – Co takiego? – To, że Hydt otacza się tym wszystkim. – Czym? – spytała Jessica, uważnie się w niego wpatrując. – Rozkładem, zniszczeniem. – No cóż, to jego praca. – Nie mówię o jego pracy w Green Way. To rozumiem. Mówię o jego osobistym zainteresowaniu wszystkim, co stare, zużyte… porzucone. Jessica przez chwilę milczała. Wskazała duży drewniany budynek, prywatną posiadłość, otoczoną wysokim kamiennym murem. – To tutaj, to ten dom. Tu… Głos się jej załamał i zaczęła płakać. Bond zatrzymał wóz przy krawężniku. – Jessico, o co chodzi? – Ja… Nie mogła wykrztusić słowa. – Dobrze się pani czuje? Sięgnął ręką i pociągnął dźwignię regulacji fotela, odchylając oparcie tak, żeby móc widzieć jej

twarz. – To nic, och, nic takiego. To okropnie zawstydzające… Bond wziął jej torebkę i zaczął w niej szukać chusteczki. – Dziękuję. – Próbowała coś powiedzieć, ale znów zaczęła szlochać. Kiedy się uspokoiła, przechyliła lusterko tak, żeby się w nim przejrzeć. – On nie pozwala mi nakładać makijażu, tak więc przynajmniej tusz nie spłynął mi z rzęs i nie zmienił mnie w cyrkowego klauna. – Nie pozwala… Co to oznacza? Wyznanie nie przeszło jej przez gardło. – Nic… – szepnęła Jessica. – Powiedziałem coś przykrego? Przepraszam, jeśli panią zdenerwowałem. Chciałem tylko porozmawiać. – Nie, nie, to nie przez pana, Gene. – Niech mi pani powie, o co chodzi. – Spojrzał jej w oczy. Zastanawiała się chwilę. – Nie byłam z panem szczera. Staram się robić dobrą minę, ale to tylko udawanie. Nic nas nie łączy. Nigdy nie łączyło. On chce, żebym… – Uniosła dłoń. – Och, nie chce pan tego słyszeć. Bond dotknął jej ramienia. – Proszę, w pewnym stopniu jestem za to odpowiedzialny. Sprowokowałem tę sytuację. Czuję się głupio. Proszę mi powiedzieć. – Tak, on lubi wszystko, co stare… zużyte i porzucone. Mnie. – O mój Boże, nie chciałem, żeby to tak… – Wiem, że nie. Severan mnie pragnie… bo też jestem częścią spirali rozpadu. Jestem jego laboratorium więdnięcia, starzenia, rozkładu. Tylko tym dla niego jestem. Rzadko nawet ze mną rozmawia. Właściwie nie mam pojęcia, co się dzieje w jego głowie, a on nie ma ochoty dowiadywać się, kim jestem. Daje mi karty kredytowe, zabiera w ładne miejsca, utrzymuje mnie. W zamian… cóż, patrzy, jak się starzeję. Czasem widzę, jak się we mnie wpatruje, odnajdując to nową zmarszczkę, to plamę wątrobianą. Dlatego nie używam makijażu. Zostawia zapalone światło, kiedy… wie pan, o czym mówię. Czy zdaje pan sobie sprawę, jakie to dla mnie upokarzające? On też

o tym wie. Ponieważ upokorzenie też jest formą rozkładu. – Zaśmiała się gorzko, ocierając oczy chusteczką. – A wiesz, co jest w tym zabawne, Gene? Cholernie zabawne? Kiedy byłam młoda, żyłam konkursami piękności. Nikt nie dbał o to, kim byłam naprawdę… ani sędziowie, ani rywalki… ani nawet moja matka. Teraz jestem stara i Severana też nie obchodzi, kim jestem naprawdę. Czasem nienawidzę z nim być. Cóż jednak mogę zrobić? Jestem bezsilna. Bond krzepiąco ścisnął jej ramię. – To nieprawda. Wcale nie jesteś bezsilna, Jessico. Podeszły wiek daje siłę. Daje doświadczenie, umiejętność oceny sytuacji, zrozumienie, poznanie swoich możliwości. Młodość jest omylna i impulsywna. Niech mi pani wierzy, dobrze o tym wiem. – Tylko co zrobiłabym bez niego… dokąd bym poszła? – Dokądkolwiek. Mogłaby pani robić, co by pani chciała. Jest pani mądra. Na pewno ma pani jakieś pieniądze. – Trochę. Lecz nie chodzi o pieniądze. Chodzi o znalezienie kogoś w moim wieku. – A dlaczego pani kogoś potrzebuje? – Rzekł młody człowiek. – A to słowa osoby, która woli wierzyć w to, co jej mówią, zamiast myśleć samodzielnie. Jessica uśmiechnęła się blado. – Touche, Gene. – Poklepała go po ręce. – Był pan bardzo miły i nie mogę uwierzyć, że tak się rozkleiłam przed zupełnie obcym człowiekiem. Przepraszam, muszę już iść. Hydt będzie dzwonił, żeby sprawdzić, czy już wróciłam. Wskazała na dom. Bond podjechał i zatrzymał samochód przed bramą, pod czujnym okiem strażnika, na którego widok porzucił pomysł włamania się do budynku i sprawdzenia kryjących się w nim sekretów.

Jessica oburącz uścisnęła mu dłoń i wysiadła. – Zobaczymy się jutro? – zapytał. – W przetwórni?

Nikły uśmiech. – Tak, będę tam. Moja smycz jest bardzo krótka. Odwróciła się i szybko przeszła przez otwartą bramę. Bond wrzucił pierwszy bieg i odjechał, natychmiast przestając myśleć o Jessice Barnes. Skupił uwagę na następnym celu i zastanawiał się, kogo tam spotka. Przyjaciela czy wroga? Jednakże w swojej profesji James Bond nauczył się, że jedno nie wyklucza drugiego. 49 Przez cały czwartkowy ranek i popołudnie mówiono o zagrożeniach. O zagrożeniach ze strony Korei Północnej, ze strony talibów, Al-Kaidy, Czeczenów, Islamskiego Bractwa Dżihadu, wschodniej Malezji, Sudanu i Indonezji. Krótko dyskutowano o Irańczykach; mimo surrealistycznej retoryki płynącej z pałacu prezydenckiego nikt nie traktował ich zbyt poważnie. M niemal współczuł biednemu reżimowi w Teheranie. Persja była kiedyś takim wielkim imperium. Groźby… Jednakże prawdziwy atak nastąpił teraz, podczas przerwy na herbatę w sali konferencyjnej. M zakończył rozmowę telefoniczną z Moneypenny i siedział nieruchomo w podniszczonym, pełnym złoceń salonie w budynku przy Richmond Terrace, między Whitehall a Victoria Embankment. Była to jedna z tych nierzucających się w oczy budowli o kompletnie nieokreślonym wieku, w których toczy się żmudna praca, jaką jest rządzenie państwem. Atak przeprowadzili dwaj ministrowie zasiadający w Połączonym Komitecie Wywiadów. Obaj zaglądali teraz do sali, stojąc obok siebie i zza grubych okularów omiatając ją wzrokiem, aż zlokalizowali swój cel. Raz skojarzywszy ich z parą komików z programu „Two Ronnies”, M nie mógł pozbyć się tego obrazu. Ale kiedy maszerowali ku niemu, ich twarze były śmiertelnie poważne. – Miles – powitał go starszy mężczyzna. Miał na imię Andrew i nosił szlachecki tytuł, co doskonale pasowało do jego szlachetnych rysów twarzy i siwych włosów. Drugi, Bixton, skłonił głowę, której rozległa łysina odbiła światło zakurzonego żyrandola. Ciężko sapał. Prawdę mówiąc, obaj sapali. Usiedli, nieproszeni, na edwardiańskiej sofie po drugiej stronie tacy z herbatą. M marzył, by wyjąć z dyplomatki cygaro i wetknąć je w zęby, ale porzucił ten pomysł.

– Przejdziemy od razu do rzeczy – rzekł sir Andrew. – Wiemy, że musi pan zaraz wracać na konferencję – dodał Bixton. – Właśnie byliśmy u ministra spraw zagranicznych. Jest teraz w parlamencie. To wyjaśniało ich sapanie. Nie mogli przyjechać tu z Izby Gmin, ponieważ ulica Whitehall od Horse Guards Avenue aż do King Charles Street została zamknięta szczelnie jak łódź podwodna przed zanurzeniem, żeby konferencja dotycząca bezpieczeństwa mogła się odbyć… no cóż… bezpiecznie. – Incydent Dwudziesty? – spytał M. – A jakże – odparł Bixton. – Próbowaliśmy odnaleźć także dyrektora Szóstki, ale ta cholerna konferencja… Był nowym członkiem Połączonego Komitetu Wywiadów i chyba nagle uświadomił sobie, że może nie powinien tak ganić tych, którzy mu płacili. – … jest cholernie wkurzająca – mruknął M, kończąc zdanie. On nie miał problemu z ganieniem każdego, kto na to zasłużył. Sir Andrew przejął pałeczkę. – Kontrwywiad i nasłuch meldują o nasileniu sygnałów z Afganistanu w ciągu ostatnich sześciu godzin – powiedział. – Wszyscy są zgodni, że ma to związek z Incydentem Dwudziestym. – Czy jest coś konkretnie związanego z Hydtem… Noem… lub tysiącami ofiar? Z Niallem Dunne’em? Bazą wojskową w March? Urządzeniami wybuchowymi domowej roboty? Inżynierami w Dubaju? Urządzeniami do utylizacji i recyklingu w Kapsztadzie? M czytał wszystkie raporty, które znalazły się na jego biurku lub w telefonie komórkowym. – Nie możemy tego stwierdzić – odparł Bixton. – Precel jeszcze nie złamał szyfru.

Kwatera główna GCHQ w Cheltenham miała kształt grubego kręgu. – Ten rodzaj pakietów to absolutna nowość. Zmobilizował wszystkich. – Tam wciąż się to zdarza – mruknął lekceważąco M. Zaszedł bardzo, ale to bardzo wysoko w MI-6 i miał reputację człowieka o niezrównanej umiejętności wyławiania informacji z baz danych i – co ważniejsze – tworzenia z nich użytecznego materiału. – To prawda – przyznał sir Andrew. – A jednak to zbyt dziwny zbieg okoliczności, że wszystkie te rozmowy i e-maile pojawiły się właśnie teraz, dzień przed Incydentem Dwudziestym, nie sądzi pan? Nie sądził. – I nikt nie znalazł niczego, co łączyłoby Hydta z tym zagrożeniem. „Nikt” należało rozumieć jako „007”.

M spojrzał na zegarek, który był własnością jego syna, żołnierza Królewskiego Regimentu Fizylierów. Konferencja miała zostać wznowiona za pół godziny. To posiedzenie już go wykończyło, a nazajutrz, w piątek, czekało go jeszcze dłuższe, którego kulminacyjnym punktem miał być męczący obiad zakończony przemówieniem ministra spraw wewnętrznych. Sir Andrew zauważył to niezbyt subtelne spojrzenie na sfatygowany czasomierz. – Krótko mówiąc, Miles, Komitet uważa, że Severan Hydt w Afryce Południowej ma tylko odwrócić naszą uwagę. Może być zamieszany w Incydent Dwudziesty, ale nie jest kluczowym graczem. Ludzie z Piątki i Szóstki sądzą, że prawdziwi rozgrywający są w Afganistanie i tam nastąpi atak: na żołnierzy lub pracowników organizacji charytatywnych, prywatnych przedsiębiorców. Oczywiście, że tak mówili – obojętnie co naprawdę myśleli. Awantura w Kabulu kosztowała miliardy funtów i o wiele za dużo ofiar w ludziach; im więcej da się znaleźć zła usprawiedliwiającego tę interwencję, tym lepiej. M zdawał sobie z tego sprawę od początku operacji Incydent Dwudziesty. – A Bond…

– Jest dobry, wiemy o tym – przerwał Bixton, łakomie spoglądając na czekoladowe ciasteczka, których M kazał nie przynosić do herbaty, a które i tak mu przyniesiono. Sir Andrew zmarszczył brwi. – Po prostu tak naprawdę niewiele odkrył – ciągnął Bixton. – Chyba że są jakieś szczegóły, które jeszcze nie zostały ujawnione. M nic nie powiedział, mierząc ich obu zimnym spojrzeniem. – Oczywiście, Bond jest gwiazdą – dodał sir Andrew. – Dlatego uważa się, że byłoby dobrze dla wszystkich, gdyby natychmiast udał się do Kabulu. Dziś wieczorem, jeśli może pan to spowodować. Umieścić go w gorącej strefie razem z kilkudziesięcioma pierwszoligowymi zawodnikami Szóstki. Włączymy też CIA. Nie mamy nic przeciwko dzieleniu się chwałą. I winą, pomyślał M, jeśli się nie powiedzie. – To ma sens – rzekł Bixton. – Bond stacjonował w Afganistanie. – Incydent Dwudziesty ma się wydarzyć jutro – odezwał się M. – Przelot do Kabulu zajmie mu całą noc. Jak zdoła czemukolwiek zapobiec? – Uważa się, że… – Sir Andrew zamilkł, chyba zdawszy sobie sprawę, pomyślał M, że powtarza ten irytujący pusty zwrot. – Nie jesteśmy pewni, czy można temu zapobiec.

Zapadła głucha cisza, nieprzyjemna jak widok nieczystości przynoszonych przez przypływ. – Chcemy, aby pański człowiek i inni utworzyli zespół, który zbada sprawę po fakcie. Spróbuje ustalić, kto za tym stoi. I zaproponuje proporcjonalną reakcję. Bond mógłby nawet nią pokierować. M oczywiście wiedział, o co tu chodzi: dwaj Ronnie składali ODG propozycję pozwalającą zachować twarz. Twoja agencja może być niezrównana w dziewięćdziesięciu pięciu procentach spraw, ale jeśli popełnisz choć jeden błąd i będą ofiary w ludziach, możesz po przyjściu do swojego biura w poniedziałek zastać cały zespół rozwiązany albo jeszcze gorzej – przekształcony w bandę urzędasów.

A Zespół Rozwoju Zagranicznego od początku stąpał po cienkim lodzie. Dotyczyło to szczególnie Sekcji 00, której istnieniu sprzeciwiało się wiele osób. Potknięcie z Incydentem Dwudziestym byłoby prawdziwą katastrofą. Przerzucając Bonda do Afganistanu, przynajmniej pozostaliby w grze, nawet gdyby ich zawodnik trochę późno pojawił się na boisku. – Wasze sugestie zostały przyjęte do wiadomości, panowie – spokojnie powiedział M. – Pozwólcie, że zajmę się rozmowami telefonicznymi. Bixton promieniał. Jednakże sir Andrew jeszcze nie skończył. Jego upór połączony z bystrością był zdaniem M jednym z powodów tego, że ich przyszłe spotkania mogły się odbywać w lokalu przy Downing Street 10. – Dla Bonda będzie to rozkaz „wszystkie ręce na pokład”? Ukryta w tym pytaniu groźba polegała na tym, że gdyby 007 pozostał w Afryce Południowej wbrew rozkazom M, sir Andrew przestanie chronić Bonda, M i ODG. Ale prawdą jest, że mając carte blanche, taki agent jak 007 powinien wykorzystywać ją i działać według swojego uznania – co czasem oznaczało, że nie wyjdzie na pokład razem z innymi. I nie można tego od niego wymagać, pomyślał M. – Tak jak powiedziałem, muszę zatelefonować. – Dobrze. Lepiej już pójdziemy. Kiedy się oddalili, M wstał i wyszedł przez przeszklone drzwi na balkon, gdzie zauważył funkcjonariusza specjalistycznego wydziału ochrony metropolitalnej policji, uzbrojonego w pistolet maszynowy. Przyjrzawszy się nowo przybyłemu na jego teren i skłoniwszy się mu, policjant znów zaczął obserwować leżącą dziesięć metrów niżej ulicę.

– Wszędzie spokój? – zapytał M. – Tak jest. M poszedł na koniec balkonu, zapalił cygaro i mocno się zaciągnął. Ulice były upiornie ciche. Nie przegrodzono ich metalowymi barierkami, jakie widzi się przed parlamentem, ale cementowymi zaporami wysokimi na metr i dostatecznie masywnymi, żeby zatrzymać rozpędzony samochód. Chodniki patrolowali uzbrojeni strażnicy. M zauważył też kilku snajperów na dachach pobliskich budynków. Z roztargnieniem spojrzał w głąb Richmond Terrace, ku Victoria

Embankment. Wyjął telefon komórkowy i zadzwonił do Moneypenny. Odebrała już po pierwszym sygnale. – Tak, proszę pana? – Muszę porozmawiać z szefem personelu. – Właśnie zszedł do bufetu. Połączę pana. Czekając, M zmrużył oczy i zaśmiał się. Na skrzyżowaniu w pobliżu zapory stała duża śmieciarka i kilku mężczyzn znosiło do niej kubły, po czym odnosiło je na miejsce. Byli to pracownicy firmy Severana Hydta, Green Way International. Uświadomił sobie, że patrzył na nich od kilku minut, wcale ich nie zauważając. Byli niewidzialni. – Tu Tanner. M natychmiast zapomniał o śmieciarzach. Wyjął cygaro z zębów. – Bill, muszę z tobą porozmawiać o Zero Zero Siedem – rzekł spokojnie. 50 Prowadzony nawigacją satelitarną Bond jechał przez centrum Kapsztadu, mijając firmy i rezydencje. Znalazł się w dzielnicy małych, kolorowych domków, pomalowanych na niebiesko, różowo, czerwono i żółto, wciśniętych pod Signal Hill. Wąskie uliczki był w większości brukowane. Przypominały mu wioski na wyspach Morza Karaibskiego, z tą różnicą, że tutaj wiele domów zdobiły kunsztowne, arabskie wzory. Minął cichy meczet. Był chłodny czwartkowy wieczór, godzina szósta trzydzieści, a on zmierzał do mieszkania Bheki Jordaan. Przeprowadził samochód po wyboistych uliczkach i zaparkował kawałek od jej domu. Spotkała go w drzwiach i powitała skinieniem głowy, bez uśmiechu. Miała na sobie niebieskie dżinsy oraz obcisły ciemnoczerwony sweterek zapinany na guziki. Lśniące czarne włosy pozostawiła rozpuszczone i Bond poczuł silny zapach bzu po niedawno użytym szamponie. – Interesująca dzielnica – zauważył. – Ładna. – Nazywa się Bo-Kaap. Kiedyś była bardzo uboga, głównie muzułmańska, zamieszkana przez emigrantów z Malezji. Przeprowadziłam się tutaj z… no, z kimś, kilka lat temu. Wtedy było tu biedniej. Teraz ta dzielnica staje się modna. Przedtem przed domami stały tylko rowery.

Teraz stoją toyoty, a niedługo zastąpią je mercedesy. Nie podoba mi się to. Wolałabym, żeby zostało tak, jak było. Lecz tu jest mój dom. Ponadto na zmianę z moimi siostrami gościmy Ugogo, a one mieszkają w pobliżu, więc tak jest wygodnie. – Ugogo? – zapytał Bond. – Czyli babcię. Matkę naszej matki. Moi rodzice mieszkają w Pietermaritzburgu w KwaZulu-Natalu, kawałek na wschód stąd. Bond przypomniał sobie starą mapę wiszącą w jej gabinecie. – Dlatego my opiekujemy się Ugogo. Tak robią Zulusi. Nie zaprosiła go do środka, więc stojąc na ganku, Bond zreferował jej wyprawę do Green Way. – Trzeba wywołać film z tego aparatu. – Wręczył jej inhalator. – Ośmiomilimetrowy, ISO tysiąc dwieście. Może pani to załatwić? – Ja? Nie pański współpracownik z Szóstki? – spytała kwaśno. Bond nie czuł potrzeby bronienia Gregory’ego Lamba.

– Ufam mu, ale opróżnił mój minibarek z drinków za dwieście randów. Chcę, żeby zajął się tym ktoś, kto myśli trzeźwo. Wywołanie tego filmu może być kłopotliwe. – Zajmę się tym. – Ponadto kilku współpracowników Hydta ma dziś wieczorem przyjechać do miasta. Jutro rano spotkają się w jego firmie. – Wrócił myślami do tego, co mówił Niall Dunne. – Przybędą około siódmej. Może pani ustalić ich nazwiska? – Zna pan nazwę linii lotniczych? – Nie, ale Dunne ma czekać na nich na lotnisku. – Poślemy tam obserwatora. Kwalene jest w tym dobry. Lubi żartować, ale jest bardzo dobry. Z pewnością. I dyskretny, pomyślał Bond. W głębi domu rozległ się kobiecy głos. Jordaan odwróciła głowę.

– Ize balulekile. Wymieniły jeszcze kilka zuluskich słów. – Wejdzie pan? – spytała Jordaan z nieprzeniknioną miną. – Żeby Ugogo upewniła się, że nie jest pan gangsterem. Powiedziałam jej, że to nikt taki, ale ona się niepokoi. Nikt taki? Bond wszedł za nią do małego mieszkanka, schludnego i ładnie umeblowanego. Obrazy, gobeliny i zdjęcia zdobiły ściany. Starsza pani, która mówiła do Jordaan, siedziała przy dużym stole zastawionym na dwie osoby. Najwyraźniej kończyły posiłek, gdy przyszedł. Staruszka była bardzo drobna. Bond rozpoznał kobietę z licznych zdjęć w gabinecie Jordaan. Miała na sobie luźny pomarańczowobrązowy szlafrok i kapcie. Jej siwe włosy były krótko ostrzyżone. Zaczęła wstawać. – Nie, proszę siedzieć – rzekł Bond. Pomimo to wstała i zgarbiona zrobiła krok naprzód, żeby uścisnąć jego dłoń silnymi, suchymi palcami. – To pan jest tym Anglikiem, o którym mówiła Bheka. Nie wydaje się pan tak okropny. Jordaan posłała jej gniewne spojrzenie. – Jestem Mbali – przedstawiła się staruszka. – James.

– Pójdę odpocząć. Bheka, daj mu coś do jedzenia. Jest za chudy. – Nie, muszę już iść. – Jest pan głodny. Widziałam, jak spojrzał pan na bobotie. Smakuje jeszcze lepiej, niż wygląda. Bond się uśmiechnął. Rzeczywiście zerknął na garnek na piecu. – Moja wnuczka jest bardzo dobrą kucharką. Zasmakuje panu. I napije się pan zuluskiego piwa. Pił pan je kiedyś? – Próbowałem birkenhead i gilroya. – Nie, zuluskie jest najlepsze. – Mbali zerknęła na swoją wnuczkę. – Daj mu trochę piwa i niech coś

zje. Przynieś mu talerz bobotie. I sos sambal. – Krytycznie popatrzyła na Bonda. – Lubi pan ostre przyprawy? – Tak, lubię. – To dobrze. – Ugogo, przecież mówił, że musi iść – powiedziała zirytowana Jordaan. – Powiedział tak przez ciebie. Daj mu piwa i coś do zjedzenia. Patrz, jaki jest chudy! – Naprawdę, Ugogo… – To cała moja wnuczka. Zawsze wie swoje. Staruszka wzięła ceramiczny kufelek z piwem i poszła do sypialni. Zamknęła za sobą drzwi. – Dobrze się czuje? – Ma raka. – Przykro mi. – I tak trzyma się lepiej, niż można by się spodziewać. Ma dziewięćdziesiąt siedem lat. Bond był zdziwiony. – Wygląda, jakby była po siedemdziesiątce. Jak gdyby w obawie przed tym, że cisza zrodzi konieczność rozmowy, Jordaan podeszła do obdrapanego odtwarzacza CD i włożyła płytę. Z głośników popłynął głęboki kobiecy głos, w hiphopowym rytmie. Bond odczytał napis na okładce CD: Thandiswa Mazwai. – Niech pan siada – powiedziała Jordaan, wskazując stół. – Nie, w porządku. – Co: „nie, w porządku”?

– Nie musi pani mnie karmić. – Jeśli Ugogo się dowie, że nie zaproponowałam panu piwa czy bobotie, będzie niezadowolona.

Wyjęła gliniany garnek z ratanową pokrywką i nalała z niego do szklanki jakiegoś różowawego płynu. – To jest zuluskie piwo? – Tak. – Domowej roboty? – Zuluskie piwo zawsze jest domowej roboty. Fermentuje trzy dni i pije się je, kiedy jeszcze fermentuje. Bond upił łyk. Było kwaskowate, a jednocześnie słodkie i wydawało się słabe. Potem Jordaan podała mu talerz z bobotie i polała łyżką jakiegoś czerwonawego sosu. Trochę przypominało to zapiekankę owczarza, z jajkiem zamiast ziemniaka, ale było lepsze od zapiekanek, jakie Bond jadał w Anglii. Gęsty sos był dobrze przyprawiony i rzeczywiście ostry. – Nie dołączy pani do mnie? Bond ruchem głowy wskazał wolne krzesło. Jordaan stała oparta o zlew, z rękami założonymi na wydatnym biuście. – Już skończyłam jeść – ucięła i nie ruszyła się z miejsca. Przyjaciel czy wróg… Wziął się do jedzenia. – Muszę powiedzieć, że jest pani utalentowana… bystra policjantka, która robi także wspaniałe piwo i – wskazał na garnek – bobotie. Jeśli prawidłowo to wymawiam. Nie doczekał się odpowiedzi. Czy obrażał ją każdym zdaniem, jakie wypowiadał? Pohamował irytację i zaczął oglądać liczne fotografie rodzinne na ścianach i nad kominkiem. – Pani babka musiała widzieć wiele historycznych wydarzeń. – Ugogo jest uosobieniem Afryki Południowej – odparła, rzuciwszy czułe spojrzenie na drzwi sypialni. – Jej wuj został ranny w bitwie o Kambulę, walcząc z Brytyjczykami… kilka miesięcy po bitwie, o której panu mówiłam, pod Isandlwaną. Urodziła się zaledwie kilka lat po utworzeniu Unii Południowoafrykańskiej z prowincji Kapsztadu i Natalu. W latach pięćdziesiątych została przesiedlona na mocy ustawy Group Areas Act. I została ranna podczas protestów w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym roku. – Co się stało?

– To była masakra w Sharpeville. Znalazła się wśród protestujących przeciwko dompas. segregacji rasowej. Pod rządami apartheidu ludzi dzielono w świetle prawa na białych, czarnych, kolorowych lub Hindusów. Bond przypomniał sobie komentarze Gregory’ego Lamba. – Czarni musieli nosić przy sobie przepustki podpisane przez pracodawców i pozwalające im przebywać na terenie dla białych. To było upokarzające, to było okropne. Protest w Sharpeville był pokojowy, ale policja zaczęła strzelać do demonstrantów. Zginęło prawie siedemdziesiąt osób. Ugogo została postrzelona. W nogę. Dlatego utyka. – Jordaan zawahała się, ale nalała sobie trochę piwa. – Ugogo nadała mi imię. Powiedziała moim rodzicom, jak powinni mnie nazwać, a oni tak zrobili. Ludzie zazwyczaj robią to, co im mówi Ugogo. – Bheka – powiedział Bond. – W języku Zulusów to „pilnująca ludzi”. – Strażniczka. Zatem praca policjantki była pani przeznaczeniem. – Ugogo jest dawną Afryką Południową. Ja jestem nową. Mieszanką zuluskoafrykanerską. Nazywają nas tęczowym krajem, owszem, ale patrząc na tęczę, widzi się różne kolory, każdy osobno. Musimy się połączyć. Minie dużo czasu, zanim to nastąpi. Jednakże tak się stanie. – Chłodno spojrzała na Bonda. – Wtedy będziemy potrafili nie lubić ludzi za to, jacy naprawdę są. Nie za kolor ich skóry. Bond odwzajemnił jej się spokojnym spojrzeniem. – Dziękuję za jedzenie i picie. Powinienem już iść. Odprowadziła go do drzwi. Wyszedł na zewnątrz. I wtedy po raz pierwszy wyraźnie zobaczył człowieka, który przyleciał tu za nim z Dubaju. Mężczyznę w niebieskiej kurtce i ze złotymi kolczykami, tego, który zamordował Jusufa Nasada i o mało nie zabił Felixa Leitera. Stał po drugiej stronie ulicy, w cieniu starego budynku pokrytego arabskimi arabeskami i mozaikami. – Co się stało? – zapytała Jordaan. – Nieprzyjaciel.

Mężczyzna trzymał komórkę, ale nie rozmawiał; robił zdjęcie Bondowi i Jordaan – dowód, że Bond współpracuje z policją. – Weź broń i zostań w środku z babką! – warknął Bond.

Przebiegł przez jezdnię, a tamten wpadł w wąską uliczkę wiodącą ku Signal Hill, w pogłębiający się mrok. 51 Mężczyzna miał kilka metrów przewagi, lecz gdy biegli uliczką, Bond zaczął zmniejszać dzielącą ich odległość. Rozgniewane koty i chude psy umykały na boki, a jakieś dziecko o okrągłej malajskiej buzi wyszło z drzwi prawie pod nogi Bonda i zostało natychmiast wciągnięte z powrotem przez rodzica. Bond był już tylko pięć metrów za napastnikiem, kiedy instynktownie uświadomił sobie, że przeciwnik mógł zastawić na niego pułapkę. Zerknął w dół. Tak! Napastnik przeciągnął przez uliczkę drut trzydzieści centymetrów nad ziemią, niemal niewidoczny w półmroku. Wiedząc, gdzie jest przeszkoda – gdyż zaznaczył to miejsce kawałkiem rozbitego naczynia – uciekinier zręcznie ją przeskoczył. Bond nie zdążył zatrzymać się w porę, ale przygotował się na upadek. Zanim z rozpędu zawadził o drut, zdążył wysunąć bark, który zamortyzował uderzenie. Pomimo to zaparło mu dech i przez moment leżał oszołomiony, przeklinając się za to, że pozwolił tamtemu uciec. Tylko że mężczyzna wcale nie uciekł. Drut nie miał zatrzymać pościgu, ale obezwładnić Bonda. W mgnieniu oka napastnik był przy nim, zionąc piwskiem, wonią papierosowego dymu i niemytego ciała. Sięgnął pod marynarkę Bonda i wyrwał mu walthera z kabury. Bond się poderwał, chwycił go za rękę i wykręcił ją, aż broń upadła na ziemię. Napastnik kopnął ją tak, że odleciała na bok i znalazła się poza zasięgiem Bonda. Sapiąc, Bond trzymał go za jedną rękę i unikał morderczych uderzeń pięścią. Zerknął przez ramię, sprawdzając, czy może Bheka Jordaan zignorowała jego radę i pobiegła za nim z bronią w ręku. Zobaczył pustą i ciemną uliczkę. Nagle napastnik odchylił się do tyłu, jakby zamierzał uderzyć „z główki”. Jednakże gdy Bond odchylił głowę, tamten uwolnił się z uchwytu, zręcznie wykonując salto w tył. Był naprawdę dobry. Bond przypomniał sobie słowa Felixa Leitera:

Człowieku, ten sukinsyn zna jakieś gówniane sztuki walki… Bond pewnie stanął na nogach, patrząc na mężczyznę, który przyjął bojową postawę, trzymając w opuszczonej ręce nóż ostrzem do góry. Lewą ręką wykonywał płynne ruchy, mające odwrócić uwagę przeciwnika, żeby złapać go za ubranie, przyciągnąć do siebie i zadać śmiertelne pchnięcie.

Bond zaczął powoli krążyć wokół niego, ostrożnie stawiając stopy. Już podczas studiów w Edynburgu trenował różne sztuki walki, ale w ODG uczono agentów bardzo mało znanego stylu walki wręcz, zapożyczonego od dawnych (albo nie tak dawnych) wrogów – Rosjan. Stara rosyjska sztuka walki systema została unowocześniona przez Specnaz, jednostki specjalne wojskowego wywiadu GRU. Używający systemy rzadko uderzają pięściami. Ich główną bronią są otwarte dłonie, kolana i łokcie. Chodzi o to, żeby uderzać jak najrzadziej, zmęczyć przeciwnika unikami, a potem obezwładnić, zakładając dźwignię na rękę lub nogę. Mistrzowie systemy nie dopuszczają do kontaktu z przeciwnikiem… aż do ostatniej chwili, kiedy ten, wyczerpany, jest praktycznie bezbronny. Wtedy powalają go na ziemię i przygniatają kolanem pierś lub szyję. Instynktownie rozpoczynając choreografię ruchów systemy, Bond uchylił się przed atakiem. Unik, unik, unik… Wykorzystaj jego siłę przeciw niemu. Przeważnie udawało mu się to, lecz już dwukrotnie nóż przeszył powietrze o centymetry od jego twarzy. Mężczyzna atakował szybko, machając silnymi rękami, sprawdzając odporność Bonda, który robił uniki, oceniając możliwości przeciwnika (bardzo muskularnego, doświadczonego w walce wręcz i psychologicznie przygotowanego do zabijania) i szukając jego słabych punktów (alkohol i palenie zrobiły swoje). Zręczne uniki Bonda zaczęły irytować napastnika. Próbował atakować szybciej, niemal rozpaczliwie, usiłując zadać mordercze pchnięcie. Uśmiechał się demonicznie i obficie pocił pomimo wieczornego chłodu. Bond skoczył i pochylił się po walthera, na moment odwracając się tyłem do zabójcy

i odsłaniając kuszący cel – swoje plecy. Był to kolejny zwód. Zanim mężczyzna zdążył go dopaść, Bond się obrócił, przedramieniem sparował pchnięcie i mocno uderzył otwartą dłonią w lewe ucho przeciwnika. Gwałtownie sprężone uderzeniem powietrze uszkodziło lub całkowicie rozerwało błonę bębenkową. Zabójca zawył z bólu i – rozwścieczony – zaatakował na oślep. Bond z łatwością odparował cios, doskoczył, oburącz złapał mężczyznę za nadgarstek i założył solidną dźwignię. Nacisnął i nóż upadł na ziemię. Bond chłodno ocenił siłę i determinację przeciwnika. Podjął decyzję i naciskał, aż kość pękła z trzaskiem. Mężczyzna krzyknął i osunął się na kolana, po czym usiadł na ziemi blady jak ściana. Głowa opadła mu na bok i Bond kopniakiem odesłał nóż poza zasięg jego zdrowej ręki. Ostrożne obszukał przeciwnika i wyjął mu z kieszeni mały pistolet oraz rolkę taśmy klejącej. Miał pistolet? Dlaczego mnie po prostu nie zastrzelił? – zastanawiał się Bond. Schował pistolet do kieszeni i podniósł walthera. Złapał telefon napastnika – do kogo wysłał zdjęcie jego i Jordaan? Jeśli tylko do Dunne’a, może trzeba znaleźć i unieszkodliwić Irlandczyka, zanim zamelduje o tym Hydtowi? Przejrzał wykaz połączeń i wiadomości tekstowych. Dzięki Bogu, zabójca niczego nie zdążył wysłać. Tylko sfilmował Bonda z Jordaan. Po co to robił? Szybko otrzymał odpowiedź. – Jebi ti! – prychnął napastnik. Ten bałkański wulgaryzm wszystko wyjaśniał. Bond przejrzał dokumenty mężczyzny, które wskazywały na to, że ma do czynienia z członkiem JSO, serbskiej organizacji paramilitarnej. Nazywał się Nicholas Rathko. Teraz jęczał, ściskając złamaną rękę. – Pozwoliłeś mojemu bratu umrzeć! Opuściłeś go! Pomagał ci wykonać zadanie. Nigdy nie zostawia się partnera. Brat Rathki był młodszym agentem BIA, który towarzyszył Bondowi w tamtą niedzielną noc pod Nowym Sadem. Mój brat, on pali cały czas podczas akcji. W Serbii palacz wygląda normalniej od niepalącego…

Bond zrozumiał, w jaki sposób ten człowiek znalazł go w Dubaju. Aby zapewnić sobie współpracę BIA w Serbii, ODG i MI-6 podały kierownictwu BIA w Belgradzie nazwisko Bonda oraz cel jego misji. Kiedy jego brat zginął, Rathko wraz z kumplami z JSO rozpoczęli szeroko zakrojone poszukiwania Bonda, wykorzystując swoje kontakty w NATO i MI-6. Dowiedzieli się, że Bond leci do Dubaju. Teraz Bond zorientował się, że to Rathko, a nie Osborne-Smith na początku tygodnia dyskretnie dopytywał się w MI-6 o jego plany. W papierach Rathki znalazł zezwolenie na przelot wojskowym samolotem z Belgradu do Dubaju. To wyjaśniało, w jaki sposób przybył do emiratów przed Bondem. Z dokumentów wynikało, że miejscowy kontakt podstawił mu nieoznakowany samochód – czarną toyotę. W jakim celu śledził go Rathko?

Zapewne nie po to, żeby go aresztować i osądzić. Prawdopodobnie zamierzał sfilmować to, jak Bond przyznaje się do winy i przeprasza – a może uwiecznić, jak go torturuje i zabija. – Mówią na ciebie Nicholas czy Nick? – zapytał Bond, kucając przy nim. – Jebie se – usłyszał w odpowiedzi. – Posłuchaj. Przykro mi, że twój brat stracił życie. Nie powinien był pracować w BIA. Był nieostrożny i nie słuchał rozkazów. To przez niego zgubiliśmy obiekt. – Był młody. – To żadne usprawiedliwienie. Nie usprawiedliwiłoby mnie ani ciebie, kiedy byłeś jednym z Tygrysów Arkana. – Był jeszcze chłopcem. Mężczyzna miał łzy w oczach. Bond nie wiedział, czy z bólu złamanej ręki, czy z żalu po stracie brata. Spojrzał w głąb uliczki i zobaczył biegnących ku niemu policjantów oraz Bhekę Jordaan. Pochylił się, wziął nóż napastnika i przeciął drut. Znów przykucnął przy mężczyźnie. – Zabierzemy cię do lekarza. Nagle rozległ się ostry kobiecy głos.

– Nie ruszaj się! Spojrzał na Bhekę Jordaan. – W porządku. Zabrałem mu broń. Zaraz jednak zdał sobie sprawę, że jej pistolet jest wycelowany w niego. Zmarszczył brwi i wstał. – Zostaw go w spokoju! – warknęła. Dwaj policjanci stanęli między Bondem a Rathkiem. Jeden zawahał się, a potem ostrożnie wziął od Bonda nóż. – To oficer serbskiego wywiadu. Próbował mnie zabić. To on niedawno zamordował współpracownika CIA w Dubaju. – To nie oznacza, że możesz poderżnąć mu gardło. – Gniewnie mrużyła czarne oczy. – O czym ty mówisz? – Jesteś w moim kraju. Masz przestrzegać prawa! Bond zobaczył, że inni policjanci gapią się na niego, niektórzy wzburzeni. Spojrzał na Jordaan, skinął na nią i odszedł na bok. Poszła za nim, a kiedy pozostali nie mogli ich już usłyszeć, kontynuowała swoją gniewną przemowę. – Zwyciężyłeś. Był pokonany, nie stanowił zagrożenia. Dlaczego chciałeś go zabić? – Nie chciałem – odparł. – Nie wierzę ci. Kazałeś mi zostać w domu z babką. Nie powiedziałeś, żebym wezwała wsparcie, bo nie chciałeś mieć świadków, kiedy będziesz go torturował i zabijał. – Zakładałem, że wezwiesz wsparcie. Nie chciałem, żebyś zostawiała babkę, przecież mógł nie być sam. Jednakże Jordaan go nie słuchała. – Przyjeżdżasz sobie tutaj – szalała – do naszego kraju, z tymi swoimi dwoma zerami. Och, wiem wszystko o tym, co robisz! W końcu Bond zrozumiał przyczynę jej niechęci do niego. Nie miało to nic wspólnego

z próbami flirtowania ani z tym, że reprezentował agresywną płeć męską. Nienawidziła tego, że z premedytacją łamał prawo, wykonując misje pierwszego stopnia – czyli zabójstwa – dla ODG. Przysunął się do niej i rzekł cicho, ledwie powstrzymując gniew. – Kilkakrotnie, kiedy nie było innego sposobu obrony mego kraju, owszem, odbierałem życie. Jeśli dostałem taki rozkaz. Nie robię tego, bo tak chcę. Nie cieszy mnie to. Robię to, żeby uratować ludzi, którzy zasługują na ocalenie. Możesz uznać to za grzech… ale jest to grzech konieczny. – Nie musiałeś go zabijać – prychnęła. – I nie zamierzałem. – Nóż… widziałam… – Zastawił pułapkę. Przeciągnął tam drut. – Wskazał palcem. – Przeciąłem go, żeby nikt się nie przewrócił. Co do niego… – Ruchem głowy pokazał Serba. – Właśnie mówiłem mu, że zabierzemy go do lekarza. Spytaj go. Rzadko zabieram do lekarza kogoś, kogo chcę zamordować. Odwrócił się i przecisnął między dwoma policjantami stojącymi mu na drodze. Jego spojrzenie zachęcało ich do reakcji. – Chcę mieć ten film jak najszybciej! – zawołał, nie odwracając się. – I nazwiska tych, którzy mają jutro być u Hydta. Odszedł uliczką.

Wkrótce siedział w subaru, zostawiając w tyle kolorowe domki Bo-Kaap, jadąc krętymi, malowniczymi uliczkami znacznie szybciej, niż powinien. 52 Restauracja oferująca specjalności miejscowej kuchni wyglądała zachęcająco i James Bond, wciąż rozgniewany po starciu z Bheką Jordaan, doszedł do wniosku, że potrzebuje mocnego drinka. Gulasz w domu Jordaan był smaczny, ale porcja dość mała, jakby wydzielona po to, żeby szybko zjadł i wyszedł. Zamówił solidny posiłek: sosaties, czyli pieczone mięso nadziane na szpikulce – z żółtym ryżem i szpinakiem – uprzejmie odrzuciwszy propozycję spróbowania specjalności lokalu, którą były gąsienice mopane. Do posiłku wypił dwa martini z wódką, a potem wrócił do hotelu Table Mountain.

Wziął prysznic, wytarł się i ubrał. Usłyszał pukanie do drzwi. Chłopiec hotelowy dostarczył mu dużą kopertę. Mimo wszystko Jordaan nie pozwalała, aby uprzedzenia do kogoś, w kim widziała zimnokrwistego seryjnego mordercę, przeszkadzały jej w pracy. W kopercie znalazł czarnobiałe odbitki zdjęć, które zrobił aparatem ukrytym w inhalatorze. Niektóre były niewyraźne, inne nie obejmowały zamierzonego obiektu, ale udało mu się zrobić kilka ujęć tego, co interesowało go najbardziej: drzwi działu badawczo-rozwojowego Green Way, instalacji alarmowej i zamka. Jordaan wykazała się należytym profesjonalizmem, dostarczając pamięć podręczną z zapisanymi plikami zeskanowanych zdjęć, i jego gniew trochę osłabł. Załadował je do laptopa, zaszyfrował i wysłał do Sanu Hiraniego, ze szczegółowymi instrukcjami. Trzydzieści sekund po naciśnięciu klawisza otrzymał odpowiedź. My nigdy nie śpimy. Uśmiechnął się i wysłał potwierdzenie. Kilka minut później odebrał telefon od Billa Tannera z Londynu. – Właśnie miałem do ciebie dzwonić – rzekł Bond. – James. Głos Tannera brzmiał ponuro. Najwyraźniej był jakiś problem. – Mów. – Jest tu trochę zamieszania. Góra doszła do wniosku, że Incydent Dwudziesty nie jest związany z Afryką Południową. – Co takiego? – Uważają, że Hydt ma tylko odwrócić naszą uwagę. Ich zdaniem zapowiedziane zabójstwa będą popełnione w Afganistanie, przewidują morderstwa pracowników organizacji charytatywnych lub przedsiębiorców. Połączony Komitet Wywiadów przegłosował, żeby cię wycofać i posłać do Kabulu… ponieważ, szczerze mówiąc, nie znalazłeś niczego konkretnego tam, gdzie jesteś. Serce Bonda zaczęło bić szybciej. – Bill, jestem przekonany, że kluczem… – Zaczekaj – przerwał mu Tanner. – Mówię ci, czego oni chcą. Jednakże M uparł się, że powinieneś tam zostać. Wybuchła straszna awantura, istny Trafalgar. Wszyscy poszliśmy do ministra spraw zagranicznych, żeby poprzeć tę sprawę. Mówi się, że oparła się aż o premiera, chociaż nie mogę tego potwierdzić. W każdym razie M wygrał. Masz zostać na miejscu.

I zainteresuje cię to, że miałeś w Ministerstwie Obrony kogoś, kto cię poparł. – Kto? – Twój nowy przyjaciel Percy. – Osborne-Smith? Bond o mało się nie roześmiał. – Powiedział, że jeżeli masz trop, to należy ci pozwolić za nim podążyć. – Naprawdę? Postawię mu piwo, kiedy będzie po wszystkim. Tobie też. – No, sprawy nie wyglądają tak różowo – ponuro rzekł Tanner. – Stary postawił na jedną kartę reputację ODG, żeby cię tam zostawić. Twoją reputację również. Jeśli okaże się, że Hydt rzeczywiście tylko miał odwrócić naszą uwagę, będą konsekwencje. Poważne. Czyżby cała przyszłość ODG zależała od jego sukcesu? Polityka, cynicznie pomyślał Bond. – Jestem pewny, że to Hydt za tym stoi – powiedział. – AM polega na twojej ocenie sytuacji. Tanner zapytał, jakie będą następne kroki Bonda. – Jutro rano wybieram się do firmy Hydta. Jeżeli coś tam odkryję, będę musiał działać szybko i łączność może być problemem. Jeśli do końca popołudnia nie dowiem się niczego, ściągnę Bhekę Jordaan, żeby przetrząsnęła to miejsce, przycisnęła Hydta oraz Dunne’a i dowiedziała się, co planują na jutrzejszą noc. – W porządku, James. Informuj mnie. Będę w kontakcie z M. Jutro przez cały dzień jest na konferencji dotyczącej bezpieczeństwa.

– Dobranoc, Bill. I podziękuj mu ode mnie. Kiedy się rozłączyli, nalał sobie do kryształowej szklaneczki sporą porcję crown royal, dodał dwie kostki lodu i zgasił światła. Szeroko rozsunął zasłony, usiadł na kanapie i spoglądał na tańczące na wodach zatoki refleksy. Wielki brytyjski statek wycieczkowy powoli wpływał do portu. Zadzwonił telefon komórkowy i Bond spojrzał na wyświetlacz.

– Philly. Pociągnął następny łyk aromatycznej whisky. – Jesteś w trakcie kolacji? – Tutaj jest już pora wieczornego drinka. – Oto mężczyzna, jakiego lubię. – Bond przypadkiem spojrzał na łóżko, które ostatniej nocy dzielił z Felicity Willing. Philly mówiła dalej: – Nie wiedziałam, czy interesują cię nowe fakty co do operacji Stalowy Nabój… Wyprostował się. – Tak, oczywiście. Co odkryłaś? – Myślę, że coś interesującego. Wydaje się, że celem tej operacji nie było zabicie przypadkowych agentów i współpracowników. Rosjanie zabijali swoje wtyki w Szóstce i CIA. Bond miał wrażenie, że coś w nim pęka. Odstawił szklankę. – Po upadku Związku Radzieckiego Kreml pragnął zacieśnić więzy z Zachodem. Byłoby politycznie niewygodne, gdyby ujawniono ich podwójnych agentów. Dlatego agenci KGB zabili najskuteczniejszych kretów z Szóstki i CIA i stworzyli pozory nieszczęśliwych wypadków. ale zostawiali na miejscu zbrodni stalowe pociski jako ostrzeżenie dla innych, żeby siedzieli cicho. W tym momencie tylko tyle wiem. Mój Boże, pomyślał Bond. Ojciec… ojciec był podwójnym agentem – zdrajcą? – Jesteś tam jeszcze? – Tak, chociaż trochę rozkojarzony tym, co się tu dzieje. Wykonałaś dobrą robotę, Philly. Jutro przez większość dnia będę nieosiągalny, ale prześlij mi SMS albo e-mail o tym, co znalazłaś. – Tak zrobię. Uważaj na siebie, James. Martwię się. Rozłączyli się. Bond podniósł zimną kryształową szklaneczkę, wilgotną od rosy, i przycisnął ją do czoła. W myślach odtwarzał przeszłość swojej rodziny, usiłując znaleźć jakieś fakty o Andrew Bondzie, które mogłyby rzucić światło na tę okropną teorię. Bond był bardzo przywiązany do ojca, kolekcjonera znaczków i fotografii samochodów. Był właścicielem kilku aut, ale większą przyjemność sprawiało mu ich naprawianie i czyszczenie niż szybka jazda. Kiedy James trochę

podrósł, zapytał ciotkę o ojca. Charmian zastanawiała się chwilę, po czym powiedziała: „Był dobrym człowiekiem, oczywiście. Solidnym jak skała. Można było na nim polegać. Ale był cichy. Andrew nie lubił się rzucać w oczy”. Cechy najlepszych tajnych agentów. Czy mógł być kretem pracującym dla Rosjan? Kolejna wstrząsająca myśl: zdrada ojca – jeśli te podejrzenia były prawdą – stała się przyczyną śmierci jego żony, a matki Jamesa. Młody Bond został sierotą nie tylko przez Rosjan, ale także z powodu zdrady popełnionej przez ojca. Drgnął, gdy jego telefon komórkowy zabrzęczał, odbierając SMS. Wieczorem mam odebrać transport żywności. Właśnie wyszłam z biura. Masz ochotę na towarzystwo? Felicity. James Bond wahał się chwilę. Potem wystukał: tak. Dziesięć minut później, gdy wsunął owiniętego w ręcznik walthera pod łóżko, usłyszał ciche pukanie do drzwi. Otworzył je i wpuścił Felicity Willing. Zarzuciła mu ręce na szyję i mocno pocałowała, w ten sposób rozwiewając wszelkie wątpliwości, czy są na tym samym etapie co wczoraj, kiedy wyszła z jego pokoju. Poczuł zapach jej perfum rozchodzący się z miejsca za uchem i smak mięty. – Wyglądam okropnie – rzuciła ze śmiechem. Miała na sobie niebieską bawełnianą bluzkę, wetkniętą w dżinsy, pogniecione i zakurzone. – Nie zauważyłem – powiedział i znów ją pocałował. – Siedzisz po ciemku, Gene. Po raz pierwszy od rozpoczęcia operacji źle się poczuł w skórze afrykanerskiego najemnika. – Podoba mi się widok.

Odsunęli się od siebie i w słabym świetle padającym z zewnątrz Bond popatrzył na jej twarz. Wydała mu się równie zmysłowa jak zeszłej nocy, ale dostrzegł zmęczenie. Zapewne logistyka konieczna do rozdysponowania największego ładunku żywności, jaki przybył na afrykański kontynent, była wyzwaniem – łagodnie mówiąc. – Masz. Wyjęła z torebki butelkę leżakowanego wina marki Three Cape Ladies, mieszanki czerwonych win z Muldersvlei na Przylądku. Bond słyszał o tym winie. Odkorkował je i napełnił kieliszki. Usiedli na kanapie i popijali. – Cudowne – rzekł. Zrzuciła robocze buty. Bond objął ją i usiłował nie myśleć o ojcu. Felicity wyciągnęła się wygodnie i oparła głowę na jego ramieniu. Na horyzoncie było jeszcze więcej statków niż poprzedniej nocy. – To nasze statki z żywnością. Spójrz na nie – powiedziała. – Słyszy się tyle złego o ludziach, ale to nie takie proste. Jest też wielu dobrych. Nie zawsze można na to liczyć, gdyż to nic pewnego, ale przynajmniej… – Przynajmniej ktoś – przerwał jej Bond – chce pomóc. Roześmiała się. – Przez ciebie o mało nie rozlałam wina, Gene. Zniszczyłabym sobie bluzkę. – Mam na to radę. – Przestać pić wino? – droczyła się. – Jest takie dobre. – Mam inną radę, lepszą. Pocałował ją i zaczął powoli rozpinać guziki jej bluzki.

***

Godzinę później leżeli w łóżku, na boku, Bond za Felicity. Obejmował ją, trzymając dłoń na jej piersi. Jej palce były splecione z jego palcami. W przeciwieństwie do zaszłej nocy Bond nie mógł zasnąć. Rozmyślał intensywnie o najróżniejszych sprawach. W jakim stopniu przyszłość ODG zależała od niego? Jakie tajemnice krył dział badawczo-rozwojowy Green Way? Co właściwie Hydt zamierzał osiągnąć, realizując plan Gehenna, i w jaki sposób on mógłby temu przeciwdziałać? Cel… reakcja. I co z ojcem?

– Myślisz o czymś poważnym – sennie powiedziała Felicity. – Dlaczego tak sądzisz? – Kobiety to wiedzą. – Myślę o tym, jaka jesteś piękna. Uniosła jego dłoń do swych ust i delikatnie ugryzła go w palec. – To pierwsze kłamstwo, jakie mi powiedziałeś. – O mojej pracy. – Zatem ci wybaczę. Ze mną jest tak samo. Koordynacja rozładunku, opłacenie pilota, załatwienie czarterów i wypożyczenie ciężarówek, związki zawodowe. – W jej głosie pojawił się ton, który już słyszał. – I coś z twojej specjalności. Mieliśmy w porcie już dwie próby włamania. A jeszcze nie zaczęliśmy rozwozić żywności. – Milczała chwilę. – Gene? Bond wyczuł, że zaraz usłyszy coś ważnego. To dziwne. Czujnie nastawił ucha. Zbliżeniu ciał towarzyszy bliskość umysłów i dusz i nie powinieneś szukać pierwszego, jeśli nie chcesz tego drugiego. – Tak? – Mam wrażenie – wyjaśniła spokojnie – że twoja praca to coś więcej, niż mi powiedziałeś. Nie, nic nie mów. Nie wiem, co ty o tym sądzisz, ale jeśli się okaże, że będziemy się widywać częściej, jeżeli… Zamilkła.

– Mów dalej – szepnął. – Jeśli się okaże, że będziemy się widywać, czy myślisz, że mógłbyś trochę się zmienić? Chcę powiedzieć, że jeśli już będziesz musiał udawać się do jakichś paskudnych miejsc, czy mógłbyś mi obiecać, że będziesz omijał najgorsze? – Wyczuwał jej napięcie. – Och, nie wiem, co mówię. Nie słuchaj mnie, Gene. Chociaż mówiła to do specjalisty od ochrony i najemnika z Durbanu, w pewnym sensie mówiła to także do niego, Jamesa Bonda, agenta Sekcji 00. I jej uwaga, że potrafiłaby pogodzić się z mroczną stroną charakteru Therona, wskazywała na to, że mogłaby zaakceptować Bonda takiego, jakim naprawdę był. – Myślę, że to jest jak najbardziej możliwe. Pocałowała jego dłoń. – Nie mów nic więcej. Tylko to chciałam usłyszeć. A teraz mam pewien pomysł. Nie wiem, jakie masz plany na ten weekend… Ja też nie wiem, kwaśno pomyślał Bond. – …ale jutro w nocy powinniśmy zakończyć odbiór transportu. Znam taki zajazd w Franschhoek… byłeś tam kiedyś? – Nie. – To najpiękniejsze miejsce na Zachodnim Przylądku. Obszar winnic. Restauracja ma gwiazdkę w przewodniku Michelina i najbardziej romantyczny taras na świecie, z widokiem na wzgórza. Pojedziesz tam ze mną w sobotę? – Z miłą chęcią – odparł i pocałował jej włosy. – Naprawdę? Twarda wojowniczka, która zawzięcie walczyła z potężnymi agropoliami tego świata, teraz wydawała się delikatna i wrażliwa. – Tak, naprawdę. Po pięciu minutach już spała.

Bond jednak nie zasnął i patrzył na światła w porcie. Już nie myślał o ewentualnej zdradzie ojca ani o swojej obietnicy złożonej Felicity Willing, że spróbuje się zmienić na lepsze, ani o przyjemnych chwilach, jakie być może spędzą razem w ten weekend. Nie, James Bond skupił całą swą uwagę na jednym: na bezosobowych twarzach tych, których życie – wbrew przekonaniom ludzi z Whitehall – tylko on mógł uratować. Piątek DO GEHENNY 53 O ósmej czterdzieści Bond wjechał zakurzonym, zabłoconym subaru na parking komendy policji w Kapsztadzie. Zgasił silnik, wysiadł i wszedł do budynku, gdzie znalazł Bhekę Jordaan w jej gabinecie, razem z Gregorym Lambem i Kwalene Nkosim. Bond powitał ich skinieniem głowy. Lamb odpowiedział spojrzeniem zdradzającym spisek, a Nkosi szerokim uśmiechem. – Co do nowo przybyłych wspólników Hydta – powiedziała Jordaan – zidentyfikowaliśmy ich. Obróciła laptop i nacisnęła klawisz, rozpoczynając pokaz zdjęć. Pierwsze ukazywały postawnego mężczyznę o okrągłej, czarnej jak heban twarzy. Nosił krzykliwą, złocistosrebrną koszulę, ciemne okulary i szerokie brązowe spodnie. – Charles Mathebula. Czarny diament z Joburga. – To klasa południowoafrykańskich nowobogackich – wyjaśnił Lamb. – Niektórzy z nich wzbogacili się w niewytłumaczalny sposób, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – A niektórzy – chłodno dodała Jordaan – wzbogacili się dzięki ciężkiej pracy. Mathebula prowadzi interesy, które wydają się legalne… transport morski i lądowy. To prawda, że przed paroma laty otarł się o granicę prawa z kilkoma dostawami broni, ale nie było żadnych dowodów przestępstwa. – Stuknęła w klawisz i pojawiło się następne zdjęcie. – A to jest David Huang. – Szczupły mężczyzna uśmiechał się do obiektywu. – Jego córka umieściła to zdjęcie na Facebooku. Głupia dziewczyna… ale dla nas to dobrze. – Znany gangster? – Podejrzany o przynależność do organizacji przestępczej – uściślił Nkosi. –

W Singapurze. Głównie pranie pieniędzy. Być może przemyt ludzi. Pojawiło się następne zdjęcie. Jordaan postukała palcem w ekran. – Niemiec… Hans Eberhard. Przyleciał w środę. Górnictwo, głównie wydobycie diamentów. Przemysłowych, ale także jubilerskich. Przystojny blondyn na zdjęciu opuszczał lotnisko. Miał na sobie elegancki letni garnitur i koszulę bez krawata. – Był podejrzewany o różne przestępstwa, ale formalnie jest czysty. Bond przyjrzał się fotografiom tych ludzi.

Eberhard. Huang. Mathebula. Zapamiętał te nazwiska. – Nie rozumiem, dlaczego Hydt potrzebuje wspólników – powiedziała Jordaan,

marszcząc brwi. – Wydawałoby się, że ma dość pieniędzy, żeby samemu sfinansować plan Gehenna. Bond już się nad tym zastanawiał. – Najbardziej prawdopodobne są dwa powody. Gehenna musi być kosztowna. Chce mieć pieniądze z zewnątrz, aby w razie kontroli nie musiał tłumaczyć się z olbrzymich wydatków. A co ważniejsze, nie ma kryminalnej przeszłości ani powiązań. Czymkolwiek jest plan Gehenna, będzie potrzebował kontaktów, które ci trzej ludzie mogą mu zaoferować. – Tak – przyznała Jordaan. – To ma sens. Bond spojrzał na Lamba. – Sanu Hirani z Sekcji Q przysłał mi rano wiadomość. Podobno masz coś dla mnie. – Ach tak, przepraszam. Agent MI-6 wręczył mu kopertę. Bond zajrzał do niej i schował ją do kieszeni. – Teraz udam się do jego firmy. Kiedy tam będę, spróbuję odkryć, czym jest Incydent Dwudziesty, komu zagraża i gdzie. Skontaktuję się, jak tylko będę mógł. Jednakże potrzebny nam jest plan awaryjny. – Jeśli do czwartej po południu nie będzie od niego żadnych wieści, Jordaan każe specjalnej grupie taktycznej wtargnąć do firmy, zatrzymać Hydta i Dunne’a oraz ich wspólników i przejąć zawartość działu badawczo-rozwojowego. – To da nam… albo wam, gdybym ja wypadł z gry… pięć lub sześć godzin na przesłuchania i pozyskanie informacji, czym ma być Incydent Dwudziesty. – Nalot? – Jordaan zmarszczyła brwi. – Nie mogę tego zrobić. – Dlaczego? – Już mówiłam. Dopóki nie mam uzasadnionego podejrzenia, że w Green Way jest popełniane przestępstwo, ani nakazu sądowego, nic nie mogę zrobić. Niech szlag trafi tę babę. – Tu nie chodzi o przestrzeganie jego praw do uczciwego procesu. Chodzi o ocalenie tysięcy ludzi… być może wielu obywateli Republiki Południowej Afryki. – Nic nie mogę zrobić bez nakazu, a nie ma żadnych dowodów, które mogłabym

przedstawić sądowi, żeby go otrzymać. Nie mogę w ten sposób działać. – Jeśli nie pojawię się do czwartej, możecie założyć, że mnie zabił. – Oczywiście mam nadzieję, że tak się nie stanie, komandorze, ale pańska nieobecność nie byłaby wystarczającym powodem. – Mówiłem już, że Hydt jest gotowy rozkopywać zbiorowe groby i zmieniać szczątki ofiar w materiały budowlane. Czego jeszcze pani potrzeba? – Dowodu, że w jego firmie jest popełniane jakieś przestępstwo. Zaciskała zęby, a jej oczy wydawały się twarde jak granit. Było oczywiste, że nie ustąpi. – Zatem miejmy nadzieję – ostro uciął Bond – że znajdę ten dowód. Ze względu na kilka tysięcy niewinnych osób. Skinął głową Nkosiemu oraz Lambowi i ignorując Jordaan, opuścił jej gabinet. Zszedł po schodach na parking, wskoczył za kierownicę i zapuścił silnik. – James, zaczekaj! – Odwrócił się i zobaczył nadchodzącą Bhekę Jordaan. – Proszę, poczekaj. Miał ochotę odjechać, ale zamiast tego opuścił boczną szybę. – Wczoraj – powiedziała, nachylając się od okienka – ten Serb? – Tak? – Rozmawiałam z nim. Powtórzył mi twoje słowa… – że zamierzałeś oddać go w ręce lekarza. Bond skinął głową. Policjantka złapała oddech i dodała: – Myliłam się. Ja… czasem mi się to zdarza. Osądzam z góry. Staram się tego unikać, ale trudno mi się powstrzymać. Chciałam przeprosić. – Przeprosiny przyjęte. – A teraz sprawa nalotu na Green Way. Musisz zrozumieć. Pod rządami apartheidu dawna policja, SAP i jej wydział dochodzeniowy robiły straszne rzeczy. Teraz wszyscy obserwują nas, nową policję, aby mieć pewność, że nie robimy tego samego. Nielegalny nalot, nieuzasadnione aresztowania i przesłuchania… tak robił reżim. Nie możemy postępować tak samo. Musimy być lepsi

od tych, którzy byli przed nami. – I z determinacją dodała: – Będę ci pomagała, jeśli prawo na to pozwoli, ale bez powodu i bez nakazu nic nie mogę zrobić. Przykro mi. Znaczną część szkolenia agentów Sekcji 00 poświęcano na przygotowanie psychologiczne, a jego istotą było utwierdzanie ich w przekonaniu, że są inni i mogą – a nawet powinni – działać poza prawem. Rozkaz pierwszego stopnia, nakazujący likwidację celu, musiał być dla Jamesa Bonda jednym z aspektów jego pracy, niczym nieróżniącym się od robienia zdjęć tajnych instalacji lub umieszczania dezinformacji w prasie. Jak to ujął M, Bond miał carte blanche, żeby zrobić wszystko, co konieczne do wykonania zadania. Chronimy Koronę… wszelkimi niezbędnymi metodami. To leżało teraz w naturze Bonda – i w istocie bez tego nie mógłby wykonywać swojej pracy – lecz musiał nieustannie przypominać sobie, że Bheka Jordaan i inni ciężko pracujący funkcjonariusze policji na świecie mieli stuprocentową rację, przestrzegając prawa. To on był outsiderem. – Rozumiem, pani kapitan – powiedział uprzejmie. – I cokolwiek się zdarzy, praca z panią była niezwykłym doświadczeniem. W odpowiedzi posłała mu uśmiech, nikły i przelotny, ale zdaniem Bonda szczery – i przede wszystkim był to w jego obecności pierwszy uśmiech na jej pięknej twarzy. 54 Bond kontrolowanym poślizgiem wprowadził subaru na parking przed istną fortecą, jaką była siedziba Green Way International, i ostro zahamował. W pobliżu bramy stał rząd limuzyn. POZBIERAJ, PONOWNIE UŻYJ, PRZETWÓRZ Wokół kręciło się kilka osób. Bond rozpoznał niemieckiego biznesmena Hansa Eberharda w beżowym garniturze i białych butach. Rozmawiał z Niallem Dunne’em, który stał nieruchomo jak akwariowy bojownik syjamski. Lekki wietrzyk wichrzył mu blond czuprynę. Eberhard dopalał papierosa. Może Hydt nie pozwalał palić w budynku, co wydawało się zabawne, gdyż w powietrzu unosiły się opary spalanych śmieci i metanu. Bond pomachał do Dunne’a. Odpowiedział mu beznamiętnym skinieniem głowy

i kontynuował rozmowę z Niemcem. Nagle odczepił przymocowany do paska telefon komórkowy i przeczytał jakąś wiadomość tekstową lub e-mail. Szepnął coś do Eberharda, po czym odszedł na bok, żeby gdzieś zadzwonić. Udając, że korzysta ze swojego telefonu, Bond załadował aplikację podsłuchującą i podniósł aparat do ucha, celując nim w kierunku Irlandczyka. Spoglądał przy tym w dal i mamrotał do siebie, żeby Dunne nie odgadł, że skierował na niego mikrofon. Rozmowa Irlandczyka była raczej jednostronna, ale Bond usłyszał, jak mówi: – …na zewnątrz z Hansem. Chciał zapalić… wiem. Zapewne rozmówcą był Hydt. – Wszystko przebiega zgodnie z planem – wyjaśniał Dunne. – Właśnie otrzymałem e-mail. Ciężarówka opuściła March i jedzie do Yorku. Powinna być tam lada chwila. Urządzenie jest już uzbrojone. A więc to był Incydent Dwudziesty! Atak miał nastąpić w Yorku. – Cel został potwierdzony. Detonacja nastąpi w przewidzianej chwili, o dziesiątej trzydzieści tamtejszego czasu. Bond się zaniepokoił, gdy Dunne podał godzinę ataku. Zakładali, że atak nastąpi w nocy, ale Irlandczyk używał dwudziestoczterogodzinnego systemu mierzenia czasu. Gdyby miało to być wieczorem, powiedziałby „dwudziesta druga trzydzieści”.

Dunne spojrzał na samochód Bonda. – Jest tu Theron – rzucił do telefonu. – Zatem dobrze. Rozłączył się i zawołał do Eberharda, że wkrótce zacznie się spotkanie. Potem zwrócił się do Bonda. Wyglądał na zniecierpliwionego. Bond wybrał numer. Proszę, modlił się w duchu. Odbierz. – Osborne-Smith. Dzięki Bogu. – Percy. Tu James Bond. Słuchaj uważnie. Mam najwyżej sześćdziesiąt sekund. To informacja o Incydencie Dwudziestym. Musisz działać szybko. Zmobilizuj zespół. SOCA, Piątka, miejscowa policja. Bomba jest w Yorku.

– W Yorku? – Ludzie Hydta przewożą to urządzenie ciężarówką z March do Yorku. Ma wybuchnąć dziś, późnym rankiem. Nie wiem, gdzie ją umieszczą. Może na jakimś boisku sportowym… Wzmianka o „kursie” mogła dotyczyć na przykład torów wyścigowych, więc sprawdź je. I wszędzie, gdzie zbiera się tłum. Przejrzyjcie materiał z kamer w March i wokół tego miejsca, notując numery rejestracyjne wyjeżdżających stamtąd ciężarówek. Potem porównajcie te numery z tymi, które przybyły dziś do Yorku. Musicie… – Poczekaj, Bond – chłodno powiedział Osborne-Smith. – To nie ma nic wspólnego z March czy Yorkshire. Bond zauważył, że Percy zwrócił się do niego po nazwisku i to władczym tonem. – O czym ty mówisz? Dunne dawał mu znaki. Bond skinął głową, zmuszając się do przyjaznego uśmiechu. – Czy wiedziałeś, że firma Hydta odzyskuje niebezpieczne materiały? – No tak. Ale… – Pamiętasz, jak ci mówiłem, że on drąży pod Londynem tunele jakiegoś wymyślnego systemu zwózki śmieci, między innymi pod Whitehall? Osborne-Smith przemawiał jak prokurator do świadka. Bond zaczął się pocić. – Ale nie o to tu chodzi! Dunne okazywał coraz większe zniecierpliwienie, skupiając wzrok na Bondzie. – Śmiem się nie zgodzić – wyniośle rzekł Osborne-Smith. – Jeden z tych tuneli jest niedaleko Richmond Terrace, gdzie dziś odbywa się konferencja o problemach bezpieczeństwa. Będzie tam twój szef i mój, góra CIA, Szóstki, Połączonego Komitetu Wywiadów. całe „Who is Who” świata wywiadu. Hydt zamierzał wypuścić coś paskudnego, co zdobył podczas utylizacji niebezpiecznych materiałów. Zabiłby wszystkich. Jego ludzie od kilku dni kręcą się z pojemnikami po tunelach oraz budynkach znajdujących się w pobliżu Whitehall. Nikomu nie

przyszło do głowy, żeby ich sprawdzić. – Percy – spokojnie powiedział Bond – nie o to tu chodzi. Hydt nie wykorzysta ludzi z Green Way do ataku. To zbyt oczywiste. Obciążyłby się. – Zatem jak wyjaśnisz to, że w tych tunelach wykryliśmy promieniowanie? – W jakiej ilości? – bezpośrednio zapytał Bond. Cisza. Potem Osborne-Smith odpowiedział niechętnie, sepleniąc: – Około czterech miliremów. – To tyle co nic, Percy. – Wszyscy agenci Sekcji 00 doskonale znali statystyczne dawki napromieniowania. – Każdy człowiek na Ziemi otrzymuje co roku dawkę sześćdziesięciu miliremów tylko z promieni kosmicznych. Dodaj do tego parę prześwietleń i masz powyżej dwustu. Brudna bomba zwiększy to do czterystu. – A co do Yorku – raźnie ciągnął Osborne-Smith, nie zwracając na niego uwagi – to musiałeś źle usłyszeć. Na pewno chodziło o pub Duke albo York, albo jakieś kino w Londynie. Może to ich baza. Sprawdzimy. Na wszelki wypadek odwołałem konferencję i przeniosłem wszystkich w bezpieczne miejsca. Bond, zastanawiałem się, co kręci Hydta, od kiedy zobaczyłem, że mieszka w Canning Town i opowiedziałeś mi o jego upodobaniu do tysiącletnich zwłok. On napawa się rozkładem i rozpadem. Dunne powoli zbliżał się do subaru. – Wiem, Percy, ale… – zaczął Bond. – Czy jest lepszy sposób na doprowadzenie do rozpadu społeczeństwa niż załatwienie agencji bezpieczeństwa połowy zachodnich mocarstw? – Do licha, dobrze. Rób, co chcesz w Londynie. Ale SOCA albo kilka zespołów z Piątki muszą śledzić ich w Yorku. – Nie mamy na to ludzi. Nie możemy nikogo wysłać. Może dziś po południu, ale na razie obawiam się, że nie. I tak nic się nie wydarzy przed wieczorem. Bond wyjaśnił, że termin rozpoczęcia operacji został przesunięty na wcześniejszą porę.

Osborne-Smith zachichotał.

– Twój Irlandczyk woli dwudziestoczterogodzinny system mierzenia czasu, prawda? Trochę to drobiazgowe. Nie, będziemy trzymać się mojego planu. To dlatego Osborne-Smith poparł M zamierzającego pozostawić Bonda w Afryce Południowej; uważał, że Bond niczego tam nie osiągnie. Po prostu chciał ukraść mu sukces. Bond się rozłączył i zaczął wybierać numer Billa Tannera. Jednakże Dunne już był przy drzwiach i otworzył je energicznym ruchem. – Chodź, Theron. Każesz swemu nowemu szefowi czekać. Znasz zasady. Zostaw telefon i broń w samochodzie. – Zamierzałem je zostawić twojemu uśmiechniętemu dozorcy. Gdyby doszło do walki, miał nadzieję, że zdoła odzyskać broń i przez telefon wezwać wsparcie. – Nie dzisiaj – powiedział Dunne. Bond się nie spierał. Wepchnął telefon komórkowy i walthera do skrytki na rękawiczki, dołączył do Dunne’a i pilotem zamknął samochód. Gdy znów przechodził rytuał posterunku kontrolnego, przypadkiem zerknął na wiszący na ścianie zegar. W Yorku była prawie ósma rano. Pozostało niewiele ponad dwie i pół godziny na ustalenie, gdzie podłożono bombę. 55 Hol Green Way był pusty. Bond podejrzewał, że Hydt – a raczej Dunne – dał personelowi wolny dzień, żeby spotkanie i wyprawienie planu Gehenna w dziewiczą podróż mogły odbywać się bez żadnych przeszkód. Severan Hydt przeszedł przez hol i serdecznie uścisnął dłoń Bondowi. Był w dobrym, a nawet wyśmienitym nastroju. Jego ciemne oczy błyszczały. – Theron! Bond uścisnął jego rękę. – Chcę, żebyś przedstawił moim wspólnikom projekt dotyczący pól śmierci. To również ich pieniądze zainwestujemy. No, nie musisz robić niczego oficjalnego. Po prostu ogólnie podaj położenie największych grobów, przybliżoną liczbę ciał w każdym, jak długo leżały w ziemi i ile twoim zdaniem klienci są skłonni zapłacić. Och, przy okazji, paru moich wspólników działa w

branży podobnej do twojej. Może się znacie. Bond z niepokojem uzmysłowił sobie, że może być wprost przeciwnie – że ci ludzie mogą zastanawiać się, dlaczego nic nie słyszeli o bezwzględnym najemniku z Durbanu, Genie Theronie, który zrosił afrykańską ziemię krwią tych ciał. Gdy szli przez budynek Green Way, Bond zapytał, gdzie ma przygotować prezentację, mając nadzieję, że teraz, kiedy został zaufanym wspólnikiem, Hydt zabierze go do działu badawczorozwojowego. – Mamy dla ciebie biuro. Jednakże złomiarz poprowadził go obok działu badawczo-rozwojowego i weszli do dużego pomieszczenia bez okien. Stały w nim krzesła, stół warsztatowy i biurko. Bond dostrzegł materiały biurowe, takie jak notatniki i długopisy, dziesiątki szczegółowych map Afryki oraz interkom, ale nie było telefonu. Na korkowych tablicach na ścianach wisiały kopie zdjęć rozkładających się ciał, które Bond dostarczył wcześniej. Zadawał sobie pytanie, gdzie podziały się oryginały. Pewnie były w sypialni Hydta. – Może być? – uprzejmie zapytał złomiarz. – Świetnie. Przydałby mi się komputer. – Mogę to załatwić… z procesorem tekstu i drukarką. Bez dostępu do Internetu, oczywiście. – Bez? – Obawiamy się hakerów i naruszenia bezpieczeństwa. Ale na razie nie kłopocz się zapisywaniem czegokolwiek. Ręczne notatki wystarczą. Bond z udawanym spokojem spojrzał na zegar. W Yorku była teraz ósma dwadzieścia. Zostały tylko dwie godziny. – No cóż, lepiej się do tego zabiorę. – Będziemy w sali konferencyjnej w głębi korytarza. Idź do końca i skręć w lewo. Numer dziewięćset. Dołączysz do nas, kiedy zechcesz, ale postaraj się zrobić to przed wpół do dwunastej. W telewizji będzie coś, co chyba cię zainteresuje.

Czyli o dziesiątej trzydzieści w Yorku. Po odejściu Hydta Bond pochylił się nad mapą i zaczął zakreślać wybrane miejsca, które podczas spotkania w Lodge Club podał Hydtowi jako pobojowiska. Wpisał kilka liczb – oznaczających liczbę ciał – po czym złożył mapy, wziął żółty notes i kilka długopisów. Wyszedł na korytarz. Był pusty. Bond ustalił kierunek i zawrócił w stronę działu badawczo-rozwojowego. Według reguł jego zawodu najlepsze jest zazwyczaj najprostsze rozwiązanie, nawet podczas takiej niezatwierdzonej operacji jak ta. Tak więc Bond po prostu zapukał do drzwi. Pan Hydt prosił, żebym przyniósł mu pewne papiery… Przepraszam, że przeszkadzam, ale to potrwa tylko chwilę… Był gotowy chwytem za przegub lub ramię obezwładnić osobę, która otworzy mu drzwi. Przygotował się również na starcie z uzbrojonym strażnikiem – a nawet miał nadzieję, że takiego tam spotka i będzie mógł zabrać mu broń. Jednakże nikt nie odpowiedział na pukanie. Najwidoczniej personel też dostał wolne. Bond przystąpił do planu B, który już nie był taki prosty. Zeszłej nocy przesłał Sanu Hiraniemu cyfrowe zdjęcie, które zrobił drzwiom działu badawczo-rozwojowego. Kierownik Sekcji Q zameldował, że zamek jest praktycznie nie do pokonania. Złamanie szyfru zajęłoby kilka godzin. W tej sytuacji będą musieli wymyślić inne rozwiązanie. Wkrótce potem Bond otrzymał wiadomość, że Hirani posłał Gregory’ego Lamba na poszukiwanie innego specjalistycznego narzędzia. Agent MI-6 miał mu je dostarczyć dziś rano, razem z pisemnymi instrukcjami, jak otwierać tym drzwi. Właśnie ten sprzęt Gregory Lamb wręczył Bondowi w gabinecie Bheki Jordaan. Bond znowu rozejrzał się na boki, po czym wziął się do pracy. Z wewnętrznej kieszeni kurtki wyjął to, co dostarczył mu Lamb: nylonową żyłkę wytrzymującą obciążenie stu kilogramów, której nie mógł wykryć wykrywacz metalu bramki Green Way. Jeden jej koniec Bond wepchnął w szparę na górze drzwi i wsuwał dalej, aż opadła na podłogę po drugiej stronie. Potem oderwał kawałek kartonowej okładki żółtego notatnika i nadał mu kształt litery „J” – czyli prymitywnego haczyka. Następnie wsunął go w szparę u dołu drzwi, aż zaczepił nim o żyłkę i pociągnął ją do siebie.

Potrójnym chirurgicznym węzłem połączył oba końce. Otrzymał pętlę obejmującą drzwi od góry do dołu. Włożył w nią długopis i zaczął powoli zaciskać jak opaskę uciskową. Nylonowa żyłka robiła się coraz ciaśniejsza… naciskając na rygiel odblokowujący drzwi od wewnątrz. W końcu, co według Hiraniego „najprawdopodobniej miało się zdarzyć”, drzwi otworzyły się z cichym trzaskiem, jakby ktoś od wewnątrz odsunął zasuwkę. Ze względu na niebezpieczeństwo pożaru w środku nie było panelu elektronicznego zamka. Bond wszedł do pomieszczenia, ściągnął nylonową żyłkę i schował do kieszeni dowód swojego wtargnięcia. Powoli zamknął drzwi, aż usłyszał trzask zasuwki, zapalił światło i rozejrzał się po laboratorium, szukając telefonów, radiostacji lub komputerów. Nie znalazł tego, na czym mu zależało. Wprawdzie stało tam kilkanaście komputerów, zarówno stacjonarnych, jak i przenośnych, ale trzy, które próbował uruchomić, okazały się zabezpieczone hasłem. Nie mógł tracić czasu na inne. Biurka i stoły warsztatowe były zniechęcająco zasłane tysiącami dokumentów oraz teczek na akta i żadnej z nich nie oznakowano kryptonimem „Gehenna”. Przedzierał się przez zwały rysunków, wykresów, specyfikacji i schematów. Niektóre dotyczyły broni i systemów bezpieczeństwa, inne pojazdów. Żaden z tych dokumentów nie dawał odpowiedzi na zasadnicze pytanie, komu groziło niebezpieczeństwo w Yorku i gdzie dokładnie jest bomba? W końcu znalazł teczkę z napisem „Serbia”, otworzył ją i rzucił okiem na jej zawartość. Zamarł, nie wierząc własnym oczom. Przed nim leżały fotografie stołów w kostnicy dawnego wojskowego szpitala brytyjskiej armii w March. Na jednym leżała broń, która teoretycznie nie istniała. Tę bombę nieoficjalnie nazywano „Siekaczem”. MI-6 i CIA podejrzewały, że serbski rząd pracuje nad tym, ale nie miały żadnego dowodu na to, że naprawdę coś takiego zbudowano. Siekacz zawierał konwencjonalny ładunek wybuchowy wzbogacony stałym paliwem rakietowym, dzięki któremu wyrzucał setki tytanowych ostrzy z prędkością blisko pięciu tysięcy kilometrów na godzinę. Siekacz był tak straszliwą bronią, że chociaż jedynie podejrzewano jego istnienie, to użycie tej bomby już zostało potępione przez ONZ i organizacje obrońców praw człowieka. Serbia uparcie zaprzeczała, że próbuje ją zbudować i nikt – nawet najlepiej ustosunkowany handlarz bronią – nigdy nie widział takiego urządzenia. Jak, do diabła, dostało się w ręce Hydta?

Bond dalej przeglądał akta, znajdując skomplikowane schematy i wykresy oraz instrukcje produkcji ostrzy i uzbrajania bomby, wszystkie napisane po serbsku, ale z angielskimi tłumaczeniami. To wyjaśniało sprawę: Hydt zrobił tę broń. W jakiś sposób zdobył plany i kazał swoim inżynierom wyprodukować jedno z tych przeklętych urządzeń. Kawałki tytanu, które Bond znalazł w byłej bazie wojskowej, były skrawkami śmiercionośnych ostrzy. A pociąg w Serbii – to wyjaśniało zagadkę niebezpiecznych chemikaliów, które nie miały nic wspólnego z misją Dunne’a. Zapewne nawet nie wiedział o istnieniu tej trucizny. Celem jego wyprawy do Nowego Sadu była kradzież pewnej ilości tytanu do wykorzystania go w tym urządzeniu – za lokomotywą jechały dwa wagony złomu. To one były jego celem. Plecak Dunne’a nie zawierał broni ani materiałów wybuchowych do wysadzenia beczek z chemikaliami przewożonymi w wagonie i był pusty, kiedy Dunne tam przybył. Napełnił go kawałkami trudnego do zdobycia tytanu i zabrał do March. Irlandczyk wykoleił pociąg, aby wyglądało to na wypadek i nikt się nie zorientował, że metal został skradziony. Tylko jak Dunne i Hydt zdobyli plany? Serbowie na pewno usiłowali zachować istnienie schematów i specyfikacji w tajemnicy. Po chwili Bond znalazł odpowiedź na to pytanie w notatce sporządzonej przed rokiem przez inżyniera z Dubaju, Mahdiego al-Fulana. Severanie! Spełniłem Twoją prośbę i sprawdziłem, czy można stworzyć system odtwarzający zniszczone tajne dokumenty. Obawiam się, że w wypadku nowoczesnych niszczarek odpowiedź brzmi nie. Mam jednak propozycję: mogę stworzyć elektroniczne oko służące jako zabezpieczenie przed nieszczęśliwym wypadkiem spowodowanym przez włożenie ręki do niszczarki. Takie urządzenie pełniłoby zarazem funkcję szybkiego skanera optycznego, który odczytywałby wszystkie dane z każdego dokumentu włożonego do niszczarki przed jego zniszczeniem. Dane mogą być składowane na 3 – lub 4-teraba jtowym twardym dysku, ukrytym gdzieś w maszynie i opróżnianym przez telefon komórkowy albo łącze satelitarne, albo nawet przez Twoich pracowników wymieniających ostrza lub czyszczących jednostki. Ponadto zalecam, żebyś zaproponował swoim klientom niszczarki tak sprawne, że praktycznie zmieniające dokumenty w pył, żeby nabrali do ciebie zaufania i powierzali Ci do zniszczenia nawet najbardziej tajne materiały. Mam również plan podobnego urządzenia, które wydobywałoby dane z twardych dysków przed ich

zniszczeniem. Wierzę, że można stworzyć maszynę, która będzie rozkładała na części laptopy lub komputery stacjonarne, identyfikowała optycznie twarde dyski i umieszczała je w specjalnym stanowisku, gdzie zostaną chwilowo podłączone do procesora niszczarki. Tajne informacje byłyby skopiowane przed wykasowaniem i zmieleniem twardych dysków. Przypomniał sobie wycieczkę po Green Way i podniecenie, z jakim Hydt mówił o automatycznych urządzeniach do niszczenia komputerów. Za kilka lat będzie to najbardziej dochodowy interes. Bond czytał dalej. Takie niszczarki były już używane w każdym mieście, w którym znajdowała się filia Green Way, także w najtajniejszym serbskim kompleksie wojskowym i zakładach produkujących broń pod Belgradem. Inne dokumenty opisywały plany zdobywania mniej tajnych, lecz równie cennych informacji, z pomocą specjalnych zespołów śmieciarzy zatrudnionych przez Green Way, mających zbierać śmieci określonych osób, przewozić je w wyznaczone miejsca i tam szukać w nich cennych tajemnic. Bond natychmiast zrozumiał wartość takich dowodów: znalazł kopie wyciągów transakcji dokonanych za pomocą kart kredytowych, jedne nietknięte, inne odtworzone ze skrawków. Na przykład jeden rachunek był z hotelu w pobliżu Pretorii. Właścicielem karty był pewien utytułowany i powszechnie znany człowiek. Dołączony do rachunku liścik ostrzegał, że jego romans zostanie podany do publicznej wiadomości, jeżeli nie zgodzi się na liczne żądania wysuwane przez przeciwnika politycznego. Zatem takie „specjalne materiały” znajdowały się w ciężarówkach Green Way, które zwoziły je tu z całej Afryki.

Były także całe strony z rzędami cyfr wyglądających na numery telefonów z jakimiś liczbami, nickami, hasłami oraz urywkami e-maili i SMS-ów. Elektroniczne śmieci. Oczywiście pracownicy Silikonowego Zaułka przeglądali te wykazy numerów i połączeń internetowych, wydobywając numery seryjne komórek, hasła, informacje bankowe, teksty, krótkie wiadomości i nie wiadomo co jeszcze. Pozostawało najważniejsze pytanie: Gdzie dokładnie ma zostać zdetonowany Siekacz? Ponownie przejrzał teczkę. Żadna z zawartych w niej informacji nie wyjaśniała, gdzie się znajduje bomba, która miała wybuchnąć w Yorku za godzinę. Pochyliwszy się nad stołem roboczym, wpatrywał się w schemat urządzenia, aż zaczęło go łupać w skroniach. Myśl, rozkazał sobie gniewnie.

Myśl… Przez kilka minut nic nie przychodziło mu do głowy. Potem wpadł na pewien pomysł. Co robił Severan Hydt? Zbierał cenne informacje z odpadów i fragmentów. Zrób to samo, nakazał sobie Bond. Poskładaj kawałki układanki. Jakie strzępy informacji już mam? · Cel znajduje się w Yorku. · Jedna z wiadomości zawierała słowa „warun” oraz „pięć milionów funtów”. · Hydt jest gotowy wywołać katastrofę, żeby odwrócić uwagę od przestępstwa, które zamierza popełnić, czego dowodzi próba wykolejenia pociągu w Serbii. · Siekacz był ukryty gdzieś w pobliżu March i niedawno przewieziony do Yorku. · Hydt robi to z chęci zysku, nie z ideologicznych powodów. · Mógł użyć zwykłych materiałów wybuchowych, ale zadał sobie trud skonstruowania Siekacza, bomby opartej na serbskim projekcie i niedostępnej na rynku uzbrojenia. · Zginą tysiące ludzi. · Wybuch ma mieć promień długości co najmniej 30 metrów. · Siekacz ma eksplodować dokładnie o dziesiątej trzydzieści rano. · Atak ma coś wspólnego z „kursem” – drogą lub trasą. Jednakże przestawiając fragmenty układanki, Bond w dalszym ciągu nie uzyskał spójnego obrazu. No, nie rezygnuj, skarcił się. Znów skupił uwagę kolejno na każdym z tych strzępów informacji. W myślach uszeregował je inaczej.

Jedno stało się jasne: jeśli Hydt i Dunne odtworzyli bombę, to zespoły ekspertów badające miejsce wybuchu odkryją, że był to ładunek wojskowy i uwierzą, że za atakiem stoi serbski rząd lub armia, ponieważ to urządzenie jest niedostępne na czarnym rynku. Hydt zrobił to, aby odwrócić uwagę od rzeczywistych sprawców: od siebie i tego, kto zapłacił mu pięć milionów funtów. Chciał w ten sposób zatrzeć ślady, tak samo jak przez zaplanowaną katastrofę kolejową. To oznaczało istnienie dwóch celów: pozorny był jakoś powiązany z Serbią i dla opinii publicznej

oraz policji miał być powodem ataku. Rzeczywistą ofiarą miał być ktoś inny, zabita przez wybuch osoba na pozór bezstronna. Nikt nie mógł się dowiedzieć, że właśnie śmierci tej osoby chcieli Hydt i jego klient… I to śmierć tej osoby miała zaszkodzić brytyjskim interesom. Kto to był? Członek rządu przebywający w Yorku? Naukowiec? I – do licha – gdzie dokładnie miał nastąpić atak? Bond jeszcze raz poprzekładał strzępy informacji. Nic… Wtem doznał olśnienia. Słowo „warun” znajdowało się blisko słowa „kurs”. A jeśli nie chodziło o warunki wykonania umowy, ale o semestr roku akademickiego?17. I nie o kurs statku czy samolotu, ale o cykl wykładów? To miało sens. Duża instytucja, tysiące studentów. Tylko jaka? Myślał o różnych instytucjach, w których o wpół do jedenastej mogły się odbywać wykłady, odczyty, zloty lub wystawy związane z Serbią. Wszystko wskazywało na to, że jest to jakaś uczelnia. Czy rzeczywiście to miało sens? Nie miał czasu na dalsze rozmyślania. Spojrzał na wiszący na ścianie zegar, którego wskazówka przesunęła się o kolejną minutę. W Yorku była dziewiąta czterdzieści. 56 Bond szedł spokojnie korytarzem, niosąc mapę z zaznaczonymi polami śmierci. Strażnik o okrągłej jak kula bilardowa czaszce obrzucił go podejrzliwym spojrzeniem. Bond z rozczarowaniem zobaczył, że ochroniarz nie ma broni ani krótkofalówki. Zapytał go, jak dojść do sali konferencyjnej Hydta. Mężczyzna wskazał mu drogę. Bond zaczął odchodzić, ale odwrócił się, jakby coś sobie przypomniał. – Och, muszę zapytać panią Barnes o lunch. Wie pan, gdzie ona jest? Strażnik się zawahał, po czym wskazał drugi korytarz.

– Jej gabinet jest tam. Te podwójne drzwi po lewej. Z numerem sto osiem. Trzeba pukać. Bond poszedł we wskazanym kierunku. Po paru minutach dotarł do drzwi i obejrzał się. Na korytarzu nie było nikogo. Zapukał. – Jessico, tu Gene. Muszę z tobą porozmawiać. Przez chwilę panowała cisza. Wprawdzie Jessica powiedziała, że będzie tutaj, ale mogła być chora albo zbyt zmęczona, żeby przyjść pomimo „krótkiej smyczy”. Potem usłyszał szczęk zamka. Drzwi się otworzyły i wszedł do środka. Jessica Barnes, sama, zamrugała ze zdziwienia. – Gene. O co chodzi? Zamknął oczy i jego spojrzenie padło na telefon komórkowy leżący na biurku. Natychmiast wyczuła, co się dzieje. Z szeroko otwartymi oczami doskoczyła do biurka, złapała telefon i cofnęła się. – Ty… – Potrząsnęła głową. – Jesteś policjantem. Chodzi ci o niego. Powinnam wiedzieć. – Posłuchaj mnie. – Och, teraz rozumiem. Wczoraj, w samochodzie… Jak to mówią Brytyjczycy? Wciskałeś mi kit? Chciałeś mnie oczarować. – Za czterdzieści pięć minut Severan zabije wielu ludzi – powiedział Bond. – To niemożliwe. – To prawda. Zagrożone jest życie tysięcy ludzi. Wysadzi uczelnię w Anglii. – Nie wierzę ci! On nigdy by tego nie zrobił. Jednakże mówiła to bez przekonania. Zapewne widziała zbyt wiele kolekcjonowanych przez Hydta zdjęć, aby zaprzeczać, że jej partner ma obsesję na punkcie śmierci i rozkładu.

– On sprzedaje tajemnice, szantażuje i zabija ludzi dla tego, co odzyskuje z ich śmieci. – Zrobił krok naprzód i wyciągnął rękę po telefon. – Proszę. Cofnęła się o kolejny krok, potrząsając głową. Tuż za otwartym oknem była kałuża po niedawnej

ulewie. Jessica wyciągnęła rękę i trzymała nad nią telefon. – Stój! Bond się nie poruszył. – Kończy mi się czas. Proszę, pomóż mi. Mijały długie sekundy. W końcu jej wąskie ramiona opadły. – On ma mroczne sekrety – powiedziała. – Myślałam, że chodzi tylko o zdjęcia… no, o te okropne zdjęcia. O jego chore upodobanie do rozkładu. Podejrzewałam jednak, że jest w tym coś więcej. Coś gorszego. W głębi serca on nie chce być tylko świadkiem zniszczenia. Chce je powodować. Odeszła od okna i podała mu telefon. Wziął go. – Dziękuję. W tym momencie otworzyły się drzwi. Stanął w nich strażnik, którego Bond pytał o drogę. – Co to? Gościom nie wolno tu wnosić telefonów. – To nagła sprawa – powiedział Bond. – Mam chorą osobę w rodzinie. Chciałem zapytać o jej zdrowie. Poprosiłem panią Barnes, żeby pożyczyła mi telefon. Była tak miła, że spełniła tę prośbę. – Właśnie – potwierdziła Jessica. – Cóż, chyba go wezmę. – Chyba nie – odparł Bond. Zapadła głucha cisza. Potem mężczyzna zaatakował Bonda, który rzucił aparat na biurko i przyjął postawę obronną. Zaczęli walczyć. Mężczyzna był o ponad dwadzieścia kilogramów cięższy od Bonda i utalentowany – bardzo utalentowany. Znał kick boxing i aikido. Bond unikał jego ciosów, ale przychodziło mu to z trudem, ponieważ musiał robić uniki w pomieszczeniu, które – chociaż duże – było zastawione biurowymi meblami. W pewnej chwili strażnik gwałtownie się cofnął i wpadł na Jessicę, która z krzykiem runęła na podłogę. Leżała ogłuszona.

Przez jakieś sześćdziesiąt sekund walczyli zażarcie i Bond zdał sobie sprawę, że uniki rosyjskiej

systemy mogą nie wystarczyć. Jego przeciwnik był silny i nie zdradzał zmęczenia. Przeszywając Bonda wzrokiem, strażnik ocenił kąt oraz odległość i wyprowadził kopnięcie – a przynajmniej tak to wyglądało. Atak był pozorowany. Bond jednak przewidział to i kiedy olbrzymi mężczyzna obrócił się, zadał mu potężny cios łokciem w okolicę nerki. To uderzenie było nie tylko potwornie bolesne, ale mogło trwale uszkodzić organ. Niestety, Bond za późno uświadomił sobie, że strażnik ponownie wykonał pozorowany ruch i celowo przyjął cios, żeby móc zrealizować swój plan. Rzucił się w bok, do biurka, na którym leżał telefon. Złapał nokię, złamał ją na pół i wyrzucił kawałki przez okno. Jedna połówka prześlizgnęła się po powierzchni wody, zanim utonęła w kałuży. W tym momencie Bond zdołał go dopaść. Już nie robił uników tylko przyjął klasyczną postawę bokserską i lewym prostym uderzył w splot słoneczny przeciwnika, który zgiął się wpół. Wtedy Bond się zamachnął i zadał potężny prawy sierpowy w miejsce tuż za lewym uchem. Uderzenie było precyzyjnie wymierzone. Strażnik zadrżał i padł nieprzytomny. Ale nawet po takim potężnym ciosie mógł szybko odzyskać przytomność. Bond pospiesznie związał go przewodem od lampy i zakneblował serwetkami, które wziął z tacy śniadaniowej. Kiedy to zrobił, odwrócił się do Jessiki. Podnosiła się z podłogi. – Nic ci się nie stało? – zapytał. – Nic, nic – szepnęła. Podbiegła do okna. – Telefon przepadł. I co teraz zrobimy? Nie ma tu innych aparatów. Tylko Severan i Niall je mają. I wyłączył centralkę, ponieważ pracownicy mają dziś wolne. – Odwróć się – polecił Bond. – Zwiążę cię. I to mocno… muszą uwierzyć, że nie próbowałaś mi pomóc. Wyciągnęła ręce do tyłu, a on związał je w przegubach. – Przykro mi. Próbowałam. – Cii – szepnął Bond. – Wiem. Jeśli ktoś tu przyjdzie, powiedz, że nie wiesz, dokąd poszedłem. Po prostu udawaj przestraszoną. – Nie muszę udawać – odrzekła. I zaraz dodała: – Gene… Spojrzał na nią.

– Modliłyśmy się z matką przed każdym konkursem piękności. Często je wygrywałam. Widocznie dobrze się modliłyśmy. Teraz będę się modliła za ciebie.

57 Bond pospieszył ciemnym korytarzem, mijając zdjęcia rekultywowanych terenów, które pracownicy Hydta zmienili w Pola Elizejskie, pięknych ogrodów rosnących na wysypiskach Green Way na wschodzie. W Yorku była dziewiąta pięćdziesiąt sześć. Siekacz wybuchnie za trzydzieści pięć minut. Bond musiał natychmiast wydostać się z niszczarni. Był pewien, że musi tu być jakiś rodzaj zbrojowni, prawdopodobnie w pobliżu posterunku kontrolnego przy drzwiach wejściowych. Tam się skierował, idąc miarowym krokiem, ze spuszczoną głową, niosąc mapy i żółty notatnik. Znajdował się około piętnastu metrów od drzwi i pospiesznie oceniał sytuację. Posterunek był obsadzony przez trzech ochroniarzy. Czy tylne drzwi także były strzeżone? Zapewne tak: chociaż w budynku nie było personelu, Bond widział robotników pracujących na wysypisku. Czy któryś z gości zostawił broń na posterunku, czy wszystkim kazano zostawić ją w samochodach? Może… – Tu pan jest! Bond stanął jak wryty. Przed nim pojawili się dwaj barczyści ochroniarze. Zbliżali się do niego, zagradzając mu drogę. Ich twarze nie zdradzały żadnych uczuć. Bond zastanawiał się, czy znaleźli Jessicę i człowieka, którego związał. Okazało się, że nie. – Panie Theron, pan Hydt pana szuka. Nie było pana w pańskim biurze, więc posłał nas, żebyśmy przyprowadzili pana do sali konferencyjnej. Mniejszy z mężczyzn mierzył go oczkami twardymi jak czarny pancerzyk chrząszcza. Bond nie miał innego wyjścia – musiał pójść z nimi. Po kilku minutach dotarli do sali konferencyjnej. Wyższy strażnik zapukał do drzwi. Otworzył je Dunne, obrzucił Bonda beznamiętnym spojrzeniem i gestem kazał im wejść. Trzej wspólnicy Hydta siedzieli przy stole. Przy drzwiach stał z rękami założonymi na piersi olbrzymi ochroniarz w ciemnym garniturze, ten, który poprzedniego dnia wprowadził Bonda na teren niszczarni. – Theron! – zawołał Hydt z takim samym podnieceniem, jakie wykazywał wcześniej. –

Jak ci poszło? – Bardzo dobrze. Ale jeszcze nie skończyłem. Potrzebowałbym piętnastu może dwudziestu minut. – Zerknął w stronę drzwi. Hydt był jak dziecko.

– Tak, tak, ale najpierw przedstawię cię ludziom, z którymi będziesz pracował. Mówiłem im o tobie i bardzo chcą cię poznać. Mam około dziesięciu inwestorów, ale to są trzej najważniejsi. Kiedy ich przedstawiał, Bond zastanawiał się, czy któryś z tych trzech zacznie się dziwić, że nigdy nie słyszał o niejakim Theronie. Jednakże Mathebula, Eberhard i Huang byli tak zaabsorbowani swoimi sprawami, że przywitawszy się z Bondem, wbrew twierdzeniu Hydta całkowicie go ignorowali. W Yorku było pięć po dziesiątej. Bond próbował wyjść, ale Hydt go zatrzymał. – Nie, zostań. – Wskazał na telewizor, który Dunne nastawił na londyńskie Sky News. Ściszył dźwięk. – Musisz to zobaczyć, to nasz pierwszy wspólny projekt. Pozwól, że ci wyjaśnię, co się tu dzieje. Hydt usiadł i powiedział Bondowi to, co ten już wiedział: że w planie Gehenna chodzi o odtwarzanie i gromadzenie tajnych informacji, aby móc je sprzedać lub wykorzystywać do wymuszeń i szantażu. Bond uniósł brew, udając, że jest pod wrażeniem. Znów zerknął w kierunku drzwi. Doszedł do wniosku, że nie może się na nie rzucić; olbrzymi ochroniarz w ciemnym garniturze stał tuż przy nich. – Tak więc widzisz, Theron, nie byłem z tobą całkiem szczery tamtego dnia, kiedy opisywałem ci sposób, w jaki Green Way niszczy dokumenty. Było to jednak przed próbą z winchesterem. Przepraszam. Bond zbył to wzruszeniem ramion, szacując odległość dzielącą go od drzwi i siłę przeciwnika. Wnioski nie były zachęcające. Długimi, pożółkłymi pazurami Hydt przegarnął brodę. – Na pewno jesteś ciekawy, co się stanie dzisiaj. Rozpocząłem projekt Gehenna jedynie po to, żeby

wykradać i sprzedawać tajne informacje. A potem się zorientowałem, że odzyskane tajemnice można wykorzystać w sposób bardziej dochodowy… i dla mnie bardziej satysfakcjonujący. Można ich użyć jako broni, żeby zabijać i niszczyć. Kilka miesięcy temu spotkałem się z prezesem pewnej firmy farmaceutycznej, R and K Pharmaceuticals w Raleigh, w Karolinie Północnej. Sprzedawałem mu tajemnice wykradzione jego konkurentom. Był zadowolony z naszej współpracy, ale miał dla mnie inną propozycję, coś znacznie ciekawszego. Opowiedział mi o wybitnym uczonym, profesorze z Yorku, który wynalazł nowe lekarstwo na raka. Gdyby wprowadził je na rynek, firma mojego klienta wyleciałaby z interesu. Był gotowy zapłacić kilka milionów dolarów za pewność, że naukowiec zginie, a jego laboratorium zostanie zniszczone. Wtedy Gehenna naprawdę wydała owoce. Następnie Hydt potwierdził podejrzenia Bonda co do powodu wykorzystania serbskiego projektu bomby, którą zbudowali według planów i rysunków odtworzonych przez ludzi z belgradzkiej filii Green Way. Miało to wyglądać tak, jakby celem zamachu był inny profesor w Yorku – człowiek, który zeznawał przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla byłej Jugosławii. Prowadził cykl wykładów z historii Bałkanów w sali przylegającej do laboratorium badacza. Wszyscy myśleliby, że celem zamachu był Słowianin. Bond sprawdził czas na pasku przewijającym się u dołu ekranu. W Anglii była dziesiąta piętnaście. Musiał natychmiast stąd wyjść. – Genialne, naprawdę genialne – powiedział. – Pozwól jednak, że pójdę po notatki, żebym mógł przedstawić mój pomysł. – Zostań i zobacz fajerwerki. – Ruchem głowy wskazał telewizor. Dunne zwiększył głośność. – Początkowo zamierzaliśmy zdetonować ładunek o dziesiątej trzydzieści czasu Greenwich, ale ponieważ otrzymaliśmy potwierdzenie, że obaj profesorowie prowadzą zajęcia, myślę, że możemy to zrobić od razu. Ponadto – wyznał Hydt – chcę jak najszybciej zobaczyć, czy nasze urządzenie działa. Zanim Bond zdołał zareagować, Hydt wybrał numer na telefonie komórkowym. Spojrzał na wyświetlacz. – No cóż, sygnał poszedł. Zobaczymy. W milczeniu wszyscy spoglądali na telewizor. Puszczano reportaż o królewskiej rodzinie. Po kilku minutach ekran ściemniał, a potem pojawiło się na nim czerwono-czarne logo stacji i napis:

Z OSTATNIEJ CHWILI Na ekranie ukazała się elegancko ubrana Azjatka siedząca za stołem w studiu. Drżącym głosem odczytała komunikat. – Przerywamy ten program, aby nadać wiadomość o potężnej eksplozji w Yorku. Najwidoczniej bomba w samochodzie… władze twierdzą, że wybuch umieszczonej w samochodzie bomby zniszczył znaczną część budynku uniwersyteckiego… Właśnie dowiedzieliśmy się… tak, ten budynek znajduje się na terenie Uniwersytetu Yorkshire-Bradford… Mamy doniesienia, że w momencie eksplozji odbywały się tam wykłady i sale znajdujące się w pobliżu epicentrum wybuchu były pełne… Nikt jeszcze nie przyznał się do odpowiedzialności za ten zamach. Patrząc na ekran, Bond z sykiem wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby. W oczach Severana Hydta pojawił się triumfalny błysk. A pozostali obecni na sali głośno bili brawo, jakby ich ulubiony zawodnik właśnie zdobył bramkę w meczu o mistrzostwo świata. 58 Pięć minut później ekipa lokalnych wiadomości przesłała światu zdjęcia tragedii. Materiał wideo ukazywał na pół zniszczony budynek, dym, ziemię zasłaną szkłem i gruzem, biegających ratowników, dziesiątki policyjnych radiowozów i nadjeżdżające wozy straży pożarnej. Przewijający się na pasku napis głosił. „Potężna eksplozja na uniwersytecie w Yorku”. W dzisiejszych czasach uodporniliśmy się na okropne obrazy pokazywane w telewizji. Sceny przerażające naocznych świadków stają się dziwnie znośne, gdy są oglądane w dwuwymiarowym medium, które pokazuje nam „Doktora Who” oraz reklamy forda mondeo i modnych ciuchów z Miss Selfridge. Jednakże ten obraz tragedii – zrujnowanego budynku uniwersyteckiego spowitego dymem i kurzem oraz stojących w pobliżu oszołomionych i bezradnych ludzi – był bezgranicznie poruszający. Żadna z osób znajdujących się w salach w pobliżu epicentrum eksplozji nie mogła jej przeżyć. Bond mógł tylko patrzeć na ekran. Hydt również, tyle że on był tym urzeczony. Jego trzej wspólnicy rozmawiali z ożywieniem, uradowani, czego można było spodziewać się po ludziach, którzy w ułamku sekundy zarobili miliony funtów.

Prezenterka oznajmiła, że bomba zawierała ostre jak brzytwa kawałki metalu, które wybuch rozrzucił z prędkością tysięcy kilometrów na godzinę. Eksplozja zniszczyła większość sal wykładowych oraz pokoi personelu na pierwszym piętrze i parterze. Dodała na koniec, że redakcja pewnej gazety na Węgrzech właśnie otrzymała list, pozostawiony w recepcji, od grupy serbskich oficerów przyznających się do odpowiedzialności za zamach. Uniwersytet, według autorów listu, „udzielał schronienia i poparcia” profesorowi nazwanemu „zdrajcą narodu serbskiego i swojej rasy”. – To też nasza robota – oświadczył Hydt. – Z kosza na śmieci wyjęliśmy papier z nagłówkiem serbskiej armii. Na nim zostało wydrukowane to oświadczenie. Złomiarz zerknął na Dunne’a i Bond zrozumiał, że to Irlandczyk włączył ten pomysł do głównego planu. Człowiek, który myśli o wszystkim… – Teraz musimy zaplanować uroczysty lunch – powiedział Hydt. Bond jeszcze raz spojrzał na ekran i ruszył do drzwi. W tym momencie prezenterka telewizyjna przechyliła głowę, jakby nasłuchiwała. – Mamy nowe wiadomości z Yorku – wyjaśniła, wyraźnie zbita z tropu. Przycisnęła słuchawkę do ucha. – Szef policji Yorkshire Phil Pelham wygłosi oświadczenie. Za chwilę nadamy je na żywo. Kamera pokazała wzburzonego mężczyznę w średnim wieku w policyjnym mundurze, ale bez hełmu i kurtki, stojącego przed wozem strażackim. Podsunięto mu tuzin mikrofonów. Odkaszlnął. – Dzisiaj około dziesiątej piętnaście rano nastąpiła eksplozja ładunku wybuchowego na terenie Uniwersytetu Yorkshire-Bradford. Chociaż spowodował ogromne szkody materialne, wydaje się, że nie było ofiar śmiertelnych i zaledwie kilka osób odniosło lekkie obrażenia. Trzej wspólnicy zamilkli. Niebieskie oczy Nialla Dunne’a zdradzały niezwykłe dla niego poruszenie. Marszcząc brwi, Hydt głośno wciągnął powietrze. – Dziesięć minut przed wybuchem władze otrzymały wiadomość, że na terenie lub w pobliżu uczelni w Yorku została podłożona bomba. Pewne dodatkowe fakty sugerowały, że celem może być Uniwersytet Yorkshire-Bradford, ale profilaktycznie wszystkie placówki edukacyjne w

mieście zostały ewakuowane zgodnie z planami opracowanymi po ataku siedem/siedem na Londyn. Obrażenia… ponownie podkreślam, że jedynie lekkie… odnieśli głównie funkcjonariusze, którzy pozostali po wyjściu studentów, aby upewnić się, że ewakuacja została zakończona. Lekko ranny jest też jeden z profesorów. naukowiec prowadzący wykład w sali znajdującej się najbliżej miejsca wybuchu… który tuż przed eksplozją wyniósł akta ze swojej pracowni. Wiemy, że pewna serbska organizacja przyznała się do odpowiedzialności za ten atak i mogę zapewnić, że policja Yorkshire, metropolitalna policja w Londynie i tajne służby nadadzą sprawie najwyższy priorytet… Cichym stuknięciem w przycisk Hydt wyłączył telewizor. – Ktoś z naszych ludzi? – warknął Huang. – Rozmyślił się i ostrzegł ich! – Mówiłeś, że możemy im ufać! – zimno zauważył Niemiec, gniewnie patrząc na Hydta. Spółka chwiała się w posadach. Hydt przeniósł spojrzenie na Dunne’a, którego twarz znów nie zdradzała żadnych uczuć. Irlandczyk był skupiony jak inżynier chłodno analizujący usterkę. Gdy wspólnicy zaczęli się spierać, Bond skorzystał z okazji i ruszył do drzwi.

Był w połowie drogi, gdy otworzyły się gwałtownie. Ochroniarz zmrużył oczy i wskazał na niego palcem. – To on. – Co takiego? – zapytał Hydt. – Znaleźliśmy Chenzirę i pannę Barnes związanych w jej pokoju. Chenzira został ogłuszony, ale kiedy oprzytomniał, zobaczył, jak ten mężczyzna wyjmuje coś z torebki panny Barnes. Wydawało mu się, że to mała krótkofalówka. Ten mężczyzna rozmawiał z kimś przez to urządzenie. Hydt zmarszczył brwi, usiłując to zrozumieć. Natomiast wyraz twarzy Dunne’a świadczył o tym, że Irlandczyk spodziewał się zdrady Gene’a Therona. Na znak inżyniera potężny ochroniarz w ciemnym garniturze wyjął broń i wycelował ją prosto w pierś Bonda. 59 Strażnik ocknął się prędzej, niż Bond przewidywał… i widział, co się stało w biurze: Bond związał Jessicę i wyjął z jej torebki kilka przedmiotów, które dostarczył poprzedniego ranka Gregory Lamb.

Odwożąc wczoraj Jessicę do domu, Bond celowo zadawał tyle irytujących pytań – chciał ją zdenerwować, odwrócić jej uwagę, a nawet doprowadzić ją do płaczu, a potem wyjąć z jej torebki chusteczkę… i wsunąć niepostrzeżenie do bocznej kieszeni przedmioty dostarczone przez Sanu Hiraniego za pośrednictwem Lamba. Wśród nich był miniaturowy telefon satelitarny wielkości długopisu. Ponieważ podwójne ogrodzenie wokół Green Way uniemożliwiało ukrycie aparatu w trawie lub krzakach, Bond postanowił ukryć go w jej torebce, wiedząc, że przejdzie z nim przez bramkę wykrywacza metali. – Daj mi telefon! – rozkazał Hydt. Bond sięgnął do kieszeni i wyjął aparat. Hydt obejrzał go, po czym upuścił na podłogę i zmiażdżył obcasem. – Kim jesteś? Dla kogo pracujesz? Bond pokręcił głową. Tracąc spokój, Hydt spojrzał na rozzłoszczone twarze swoich wspólników, którzy gniewnie pytali, jakie poczyniono kroki, żeby ukryć ich tożsamość. Chcieli odzyskać telefony komórkowe. Mathebula domagał się broni. Dunne przyglądał się Bondowi, jakby ten był zepsutym silnikiem. – To ty musiałeś być w Serbii – powiedział cicho, jakby do siebie. – Iw bazie wojskowej w March. – Jego czoło zmarszczyło się pod blond grzywką. – Jak zdołałeś uciec? Jak? – Zachowywał się tak, jakby nie oczekiwał odpowiedzi, jakby mówił tylko do siebie. – I Midlands Disposal nie miała z tym nic wspólnego. Była tylko przykrywką twoich działań. A potem tutaj, te pola śmierci… Zamilkł. Na jego twarzy pojawiło się coś w rodzaju podziwu, jak gdyby doszedł do wniosku, że Bond również jest swego rodzaju inżynierem, człowiekiem tworzącym pomysłowe plany. – Ma kontakty w Zjednoczonym Królestwie – rzekł do Hydta. – Tylko dzięki temu mogli w porę ewakuować uniwersytet. Pracuje dla którejś z brytyjskich tajnych służb. I na pewno współpracował z kimś stąd. Jednakże Londyn będzie musiał zadzwonić do Pretorii, a tam jest dość ludzi, którzy siedzą w naszej kieszeni i zyskają dla nas trochę czasu. – Zwrócił się do jednego z ochroniarzy. – Wyprowadź robotników z niszczarni. Niech zostanie tylko ochrona.

Włącz alarm skażeniowy. Zbierz wszystkich na parkingu. To powinno załatwić sprawę, jeśli policja lub służba bezpieczeństwa postanowi złożyć nam wizytę. Strażnik podszedł do interkomu i przekazał instrukcje. Włączył się alarm i z głośników popłynął komunikat w kilku językach. – A co z nim? – zapytał Huang, ruchem głowy wskazując Bonda. – Och – obojętnie rzucił Dunne, jakby to było oczywiste. Spojrzał na ochroniarza. – Zabij go i wrzuć ciało do pieca. Olbrzym z równie zblazowaną miną zrobił krok naprzód i wycelował glocka. – Proszę, nie! – krzyknął Bond, błagalnie unosząc rękę. W tych okolicznościach był to najzupełniej naturalny gest. Dlatego strażnika zaskoczył lecący wprost ku jego twarzy, czarny i ostry jak brzytwa nóż. Był to ostatni z przedmiotów dostarczonych przez Hiraniego i ukrytych w torebce Jessiki. Bond nie mógł oddalić się od celu na właściwą odległość, a poza tym nigdy nie był mistrzem w rzucaniu nożem, ale chciał w ten sposób odwrócić uwagę ochroniarza. Ten jednak próbował odbić nadlatujący nóż i ostrze głęboko rozcięło mu dłoń. Zanim otrząsnął się z zaskoczenia i ktokolwiek inny zdążył zareagować, Bond doskoczył do niego, wykręcił mu rękę, wyjął z niej broń i natychmiast strzelił mu w nogę, upewniając się, że pistolet jest gotowy do strzału i całkowicie unieszkodliwiając przeciwnika. Nim Dunne oraz drugi ochroniarz wyjęli broń i zaczęli strzelać, Bond przeturlał się przez drzwi. Korytarz był pusty. Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, przebiegł sześć metrów i schował się – o ironio losu – za zielonym pojemnikiem na śmieci. Drzwi sali konferencyjnej ostrożnie się uchyliły. Drugi strażnik powoli wysunął się z nich, czujnie mrużąc oczy. Bond nie widział powodu, by zabijać młodego człowieka, więc postrzelił go w łokieć. Tamten z krzykiem upadł na podłogę. Zdając sobie sprawę, że zaraz wezwą wsparcie, Bond podniósł się i kontynuował ucieczkę. Biegnąc, wyjął magazynek i sprawdził zawartość. Zostało mu dziesięć naboi. Dziewięciomilimetrowych, studziesięciogramowych, z pełnym metalowym płaszczem. Lekka amunicja z mosiężnym płaszczem, mająca mniejszą siłę rażenia od pocisków z wydrążonymi czubkami, ale pozwalająca strzelać szybko i celnie.

Wepchnął magazynek z powrotem do rękojeści. Dziesięć naboi. Zawsze licz… Nie odbiegł daleko, gdy nad jego głową rozległ się donośny trzask, któremu zawtórował niemal równoczesny huk na końcu korytarza. Zobaczył dwóch nadbiegających ochroniarzy w mundurach khaki, uzbrojonych w karabiny Bushmaster. Bond wypalił dwukrotnie, chybiając, ale powstrzymał tamtych na wystarczająco długo, aby kopniakiem otworzyć znajdujące się obok drzwi i wskoczyć do zagraconego pokoju. W pomieszczeniu nie było nikogo. Grad pocisków kalibru.223 posiekał futrynę, ścianę i drzwi. Zostało mu osiem naboi. Dwaj strażnicy znali swoją robotę. Domyślił się, że to byli żołnierze. Ogłuszony strzałami, nie słyszał ich okrzyków, ale patrząc na cienie na korytarzu miał wrażenie, że dołączyli do nich inni, być może razem z Dunne’em. Wyczuł również, że zamierzają przypuścić frontalny atak, wszyscy naraz, idąc ławą i strzelając wysoko i nisko, z prawej i lewej. Przeciw takiej formacji nie miał żadnych szans. Cienie się zbliżały. Miał tylko jedno wyjście. Cisnął krzesłem w okno i wyskoczył w ślad za nim, lądując na ziemi dwa metry niżej. Upadł z impetem, ale niczego sobie nie zwichnął ani nie złamał, i pobiegł przez teren Green Way, na którym już nie było robotników. Po chwili odwrócił się twarzą w stronę pościgu, przypadając do ziemi w pobliżu Zaułka Wskrzeszeń, za osłoną pozostawionego tam lemiesza buldożera. Skierował lufę ku oknu, a potem ku pobliskim drzwiom. Zostało osiem naboi, osiem naboi, osiem… Lekko nacisnął spust, czekając cierpliwie. Starając się kontrolować oddech. Jednakże strażnicy nie wpadli w zasadzkę. Rozbite okno pozostało puste. To oznaczało, że kierują się do innych wyjść z budynku. Oczywiście zamierzali zajść go z boku. I zrobili to – w dodatku bardzo skutecznie. Dunne i dwaj ochroniarze Green Way wybiegli drzwiami znajdującymi się na południowym końcu budynku i skryli się za stojącymi tam ciężarówkami. Bond instynktownie spojrzał w drugą stronę i zobaczył dwóch strażników, którzy strzelali

do niego na korytarzu. Podchodzili go od północy. Skryli się za żółtozieloną koparką. Lemiesz buldożera osłaniał go przed ostrzałem z zachodu, a przeciwnicy nie nadchodzili stamtąd. Bond przetoczył się po ziemi w chwili, gdy padły strzały od północy. Bushmaster ma krótką lufę, ale to przerażająco celna broń. Część kul wbiła się w ziemię, a pozostałe z głośnym szczękiem uderzyły o lemiesz buldożera i Bonda obsypał grad gorących, ołowianych i miedzianych odłamków. Kiedy ci dwaj ostrzeliwali Bonda od północy, druga grupa, dowodzona przez Dunne’a, podeszła bliżej z przeciwnej strony. Bond nieznacznie uniósł głowę, szukając celu. Zanim jednak zdążył wycelować w któregoś z napastników, schowali się za stertami śmieci, beczek po oleju i różnego złomu. Ponownie uniósł głowę, ale nie zdołał ich dostrzec. Nagle wokół niego wytrysnęły fontanny ziemi. Obie grupy wzięły go w krzyżowy ogień. Pociski trafiały coraz bliżej miejsca, gdzie kulił się w zagłębieniu terenu. Ci dwaj na północnej stronie zniknęli za pagórkiem, zapewne zamierzając wejść na szczyt, skąd mogliby z łatwością go ustrzelić. Bond musiał natychmiast zmienić pozycję. Obrócił się i pospiesznie poczołgał przez trawę i chwasty na wschód, w głąb niszczarni, czując się zupełnie odsłonięty. Pagórek znajdował się za nim, nieco po lewej i Bond wiedział, że dwaj strzelcy wkrótce znajdą się na szczycie i wezmą go na cel. Usiłował wyobrazić sobie ich wspinaczkę. Byli pięć metrów od szczytu, trzy czy może dwa? Niemal widział, jak powoli drapią się na wierzchołek i celują w niego. Teraz, postanowił. Jednakże zaczekał jeszcze pięć długich sekund, żeby mieć pewność. Wydawało mu się, że minęły godziny. Potem przetoczył się na plecy i wycelował nad swoimi stopami. Strażnik istotnie stał na szczycie, tworząc idealny cel, a jego partner przykucnął obok niego. Bond pociągnął za spust, a potem przesunął lufę w prawo i znów wystrzelił. Stojący mężczyzna złapał się za pierś, upadł i stoczył się aż do podnóża pagórka. Bushmaster zsunął się za nim. Drugi ochroniarz odturlał się do tyłu, nietrafiony. Zostało sześć naboi. Sześć. I czterech przeciwników.

Gdy Dunne i dwaj inni zasypali gradem kul miejsce, gdzie był przed chwilą, Bond przetoczył się między beczki po oleju w kępie wysokich traw i uważnie przyjrzał się otoczeniu. Jedyna droga ucieczki wiodła przez frontową bramę znajdującą się trzydzieści metrów dalej. Za nią była ulica i chodnik. Jednakże od bramy dzielił go zbyt szeroki pas otwartego terenu. Dunne i dwaj strażnicy mieliby dogodną pozycję strzelecką, tak samo jak strażnik na szczycie pagórka. Wybuchła gwałtowna kanonada. Bond przyciskał twarz do brudnej ziemi, aż strzały na moment ucichły. Wtedy, znając pozycje strzelców, zerwał się i pobiegł do anemicznego drzewka, pod którym znalazł porządną osłonę: beczki po oleju, obudowy silników oraz metalowe gąsienice. Biegł prosto ku nim. W połowie drogi do celu nagle przystanął i obrócił się na pięcie. Jeden ze strażników towarzyszących Dunne’owi myślał, że Bond będzie biegł dalej, i wstał, kierując lufę karabinu tak, by cel po paru krokach wbiegł w serię pocisków. Nie przewidział, że Bond biegł tylko po to, żeby skłonić go do wyjścia z kryjówki. Dwa strzały z dziewięciomilimetrowej broni położyły strażnika. Gdy pozostali schowali się, pobiegł dalej i dotarł do drzewa oraz do sterty śmieci za nim. Piętnaście metrów od bramy. Seria strzałów Dunne’a i jego ochroniarza przydusiła go do ziemi. Cztery naboje. Trzech przeciwników. Bond mógł dobiec do bramy w dziesięć sekund, ale przez połowę tego czasu byłby zupełnie odsłonięty. Nie miał wyboru. Niebawem zajdą go z boku. Wtem, wypatrując wrogów, zauważył ruch w luce między dwiema stertami gruzu. Przyciśnięte do ziemi, ledwie widoczne przez kępy traw, trzy głowy były blisko siebie. Ochroniarz z północy dołączył do Dunne’a i jego towarzysza. Nie zauważyli, że są odsłonięci, i szeptali coś pospiesznie, jakby planując następny ruch. Miał wszystkich trzech w zasięgu ognia. Nie był to niezwykle trudny strzał, chociaż lekkie naboje i nieznana broń utrudniały Bondowi zadanie. Nie mógł jednak przepuścić takiej okazji. Musiał działać natychmiast. Lada chwila zorientują się, że są widoczni i poszukają osłony. Leżąc płasko na brzuchu, Bond wycelował. Na zawodach nigdy nie jesteś świadomy chwili, kiedy pociągasz za spust. Celny strzał wymaga kontrolowania oddechu, pewnej ręki i całkowitego bezruchu, kiedy cel znajdzie się już na muszce broni. Palec wskazujący powoli się zgina, aż broń wypali, jakby sama; najlepsi strzelcy zawsze są zdziwieni, gdy pada strzał.

Oczywiście w tych okolicznościach dwa ostatnie strzały będą musiały paść nieco szybciej. Ale pierwsza kula była przeznaczona dla Dunne’a i Bond chciał mieć pewność, że nie chybi. I nie chybił. Jeden donośny huk, a potem dwa kolejne. Strzelając, tak jak uderzając kijem golfowym, natychmiast wiesz, czy wycelowałeś dobrze, czy źle. Kule w błyszczących płaszczach trafiły dokładnie tam, gdzie Bond je posłał – tak jak się spodziewał. Tylko że – co uświadomił sobie z przestrachem – to nie wystarczyło. Trafił w to, w co celował, lecz okazało się, że nie byli to jego wrogowie, ale kawał chromowanej blachy, którą jeden z nich – oczywiście Irlandczyk – zapewne znalazł w pobliskiej stercie śmieci i ustawił tak, żeby ich postacie odbijały się w niej jak w lustrze i przyciągnęły ogień Bonda. Teraz lśniący jak lustro metal się przewrócił. Niech to szlag… Człowiek, który myśli o wszystkim… Po tym, jak Bond tak usłużnie zdradził swoją pozycję, tamci natychmiast się rozdzielili. Dwaj ochroniarze pobiegli na prawo, obsadzić bramę, a Dunne na lewo. Został jeden nabój. Jeden. Nie wiedzieli, że prawie skończyła mu się amunicja, ale wkrótce to odkryją. Był w pułapce, a jedyną osłonę stanowiła niska sterta kartonów i książek. Tamci okrążali go, Dunne z jednej, a dwaj strażnicy z drugiej strony. Wkrótce znowu wezmą go w dwa ognie. Doszedł do wniosku, że jego jedyną szansą jest podanie im jakiegoś powodu, żeby go nie zabijali. Powie, że ma informacje, które pomogą im uciec, albo zaproponuje dużą sumę pieniędzy. Cokolwiek, byle zyskać na czasie. – Wychodzę! – zawołał i wstał. Rzucił broń i podniósł ręce do góry. Dwaj strażnicy po prawej wyjrzeli ze swych kryjówek. Widząc, że jest nieuzbrojony, ostrożnie podeszli bliżej. – Nie ruszaj się! – krzyknął jeden z nich. – Trzymaj ręce w górze.

Lufy broni były wycelowane prosto w jego pierś. – Co wy, do diabła, robicie?! – zawołał ktoś niedaleko. – Nie potrzebujemy jeńców, do cholery. Zabijcie go. W tym głosie oczywiście pobrzmiewał irlandzki akcent.

60 Strażnicy spojrzeli po sobie i najwyraźniej postanowili podzielić się chwałą po zamordowaniu człowieka, który zniweczył plan Gehenna i zabił kilku ich kolegów. Obaj przyłożyli kolby do ramion. Bond już miał rzucić się szczupakiem na ziemię w beznadziejnej próbie uniknięcia kul, gdy za plecami usłyszał głośny trzask. Biała furgonetka rozwaliła bramę, odrzucając na boki siatkę i druty kolczaste. Pojazd jeszcze hamował z poślizgiem, gdy jego drzwi już się otworzyły. Wyskoczył z nich wysoki mężczyzna w garniturze i kamizelce kuloodpornej pod marynarką. Strzelił do strażników. Był to Kwalene Nkosi, zdenerwowany i spięty, ale zdecydowany. Ochroniarze odpowiedzieli ogniem, ale tylko po to, by osłonić swój odwrót na wschód, w głąb niszczarni Green Way. Znikli w zaroślach. Bond dostrzegł Dunne’a, który chłodno oceniał sytuację. Potem odwrócił się i pobiegł w tym samym kierunku co ochroniarze. Bond podniósł swoją broń i podbiegł do policyjnego pojazdu. Bheka Jordaan wysiadła i stała obok Nkosiego, który wypatrywał nowych celów. Gregory Lamb wyjrzał z kabiny i ostrożnie wysiadł. W ręku trzymał wielką czterdziestkępiątkę – colta 1911. – A jednak postanowiłaś przyłączyć się do zabawy – powiedział Bond. – Pomyślałam, że nie zawadzi przyjechać tu z paroma policjantami. Kiedy czekaliśmy przy drodze w pobliżu, usłyszałam strzały. Podejrzewałam, że ktoś tu kłusuje, co jest przestępstwem. To był wystarczający powód, żeby wkroczyć na teren niszczarni. Wydawało się, że nie żartowała. Bond zastanawiał się, czy przygotowała to wyjaśnienie dla swoich zwierzchników. Doszedł do wniosku, że powinna jeszcze nad tym popracować. – Zabrałam niewielki zespół – dodała Jordaan. – Sierżant Mbalula i kilku innych

zabezpieczają główny budynek. – Jest tam Hydt, a przynajmniej był–rzekł Bond. – A także trzej jego wspólnicy. Zakładam, że są już uzbrojeni. I będą tam inni strażnicy. Wyjaśnił jej, gdzie przebywali złomiarz ze wspólnikami i pobieżnie opisał rozkład pomieszczeń. Powiedział też, gdzie jest pokój Jessiki. Dodał, że starsza pani mu pomogła i nie będzie stanowiła zagrożenia. Kiedy kapitan Jordaan skinęła głową, Nkosi, nisko pochylony, pobiegł w kierunku budynku. Westchnęła. – Mieliśmy kłopoty z uzyskaniem wsparcia. Ktoś w Pretorii chroni Hydta. Zadzwoniłam do przyjaciela w Recces. to nasz oddział do zadań specjalnych. Już tu jadą. Nie interesuje ich polityka… szukają tylko okazji, żeby powalczyć. Ale minie dwadzieścia do trzydziestu minut, zanim tutaj dotrą. Nagle Gregory Lamb zesztywniał. Skulony ruszył na południe, ku kępie drzew. – Zajdę ich z flanki. Z flanki? Kogo? – Zaczekaj! – zawołał Bond. – Tam nikogo nie ma. Idź za Kwalene! Złap Hydta. Lamb, jakby go nie słyszał, truchtając niczym leciwy bawół znikł w zaroślach. Co on, do diabła, wyprawia? W tym momencie kilka kul przeleciało obok nich. Bond i Jordaan przypadli do ziemi. Bond zapomniał o Lambie i zaczął wypatrywać celu. Ponad sto metrów dalej Dunne i dwaj towarzyszący mu ochroniarze zatrzymali się, poszukali osłony i otworzyli ogień do ścigających. Kilka kul przeleciało obok furgonetki, nikogo nie raniąc i nie wyrządzając żadnych szkód. Tamci trzej ukryli się za stertami śmieci na skraju Zaułka Zniknięć, gdzie liczebność mew znacznie się zmniejszyła, bo ptaki odleciały spłoszone strzelaniną. Bond wskoczył za kierownicę furgonetki. Z zadowoleniem zauważył z tyłu kilka skrzynek z amunicją. Zapuścił silnik. Jordaan usiadła na fotelu pasażera. – Jadę z tobą – powiedziała. – Lepiej będzie, jeśli zrobię to sam.

Nagle przypomniał sobie zacytowany przez Philly Maidenstone fragment wiersza Kiplinga i uznał, że to niezły okrzyk wojenny. Czy przechodzi Gehennę, czy na tron wstępuje, najszybciej podąża, kto sam podróżuje. Jordaan jednak już usadowiła się w fotelu i zatrzasnęła drzwi. – Powiedziałam, że walczyłabym po twojej stronie, gdyby to było legalne. Teraz jest. Zatem jedź! Bo uciekną. Bond wahał się tylko chwilę, po czym wrzucił pierwszy bieg i pomknęli po nierównych szutrowych drogach przecinających olbrzymi kompleks niszczarni, mijając Silikonowy Zaułek, Zaułek Wskrzeszeń, spalarnię.

I oczywiście śmieci – miliony ton papierów, reklamówek, matowych i błyszczących kawałków metalu, fragmentów naczyń i odpadków żywności, nad którymi znów gęstniał upiorny baldachim szalejących mew. To była męcząca jazda, gdyż musieli omijać ciężkie spychacze, kontenery i bele sprasowanych odpadków czekające na zakopanie, ale lawirując, byli niełatwym celem dla Dunne’a i dwóch strażników, którzy od czasu do czasu odwracali się i ostrzeliwali, ale przede wszystkim usiłowali uciec. Jordaan włączyła krótkofalówkę i zgłosiła, gdzie są oraz kogo ścigają. Bond usłyszał, jak dyspozytorka powiedziała, że oddział specjalny nie przybędzie wcześniej niż za trzydzieści minut. W chwili gdy Dunne z ochroniarzami dotarli do ogrodzenia oddzielającego wysypisko od zrekultywowanego terenu, jeden strażnik odwrócił się i opróżnił cały magazynek w kierunku nadjeżdżających. Kule przebiły osłonę chłodnicy i przednie koła. Furgonetka gwałtownie skręciła i wpadła na stertę bel makulatury. Poduszki powietrzne napełniły się, na moment ogłuszając Bonda i Jordaan. Widząc, że samochód został unieruchomiony, Dunne i drugi strażnik kontynuowali ostrzał. W huku kul uderzających o karoserię Bond i Jordaan wytoczyli się z dygoczącego pojazdu do rowu. – Jesteś ranna? – zapytał.

– Nie. Ja… Straszny hałas! – odezwała się drżącym głosem, lecz jej spojrzenie powiedziało Bondowi, że skutecznie opanowała lęk. Osłonięty przez furgonetkę Bond miał w polu widzenia jednego z przeciwników i leżąc na brzuchu, wycelował pistolet. Został mu jeden nabój. Nacisnął spust – lecz w chwili gdy iglica uderzyła w spłonkę, mężczyzna uskoczył. Kula przeszyła powietrze. Bond złapał skrzynkę z amunicją i oderwał wieko. Zawierała tylko naboje kalibru.223, do karabinu. Druga również. W rzeczy samej wszystkie. W żadnej nie było amunicji dziewięciomilimetrowej do pistoletu. Westchnął i rozejrzał się po wnętrzu furgonetki. – Masz coś, co strzela tymi nabojami? – zapytał, wskazując na skrzynki z bezużyteczną amunicją. – Niemam. Tylko to. –Wyjęła swo jąbroń. –Masz, weź ją. Podała mu colta pythona.357 magnum – broń dużego kalibru, z ładnie osłoniętym bębenkiem i doskonale leżącą w dłoni. Dobra broń. Ale jak to rewolwer, tylko sześciostrzałowa. Nie, poprawił się w myślach, kiedy sprawdził. Jordaan okazała się konserwatywną właścicielką broni i komora pod kurkiem była pusta. – Drugi bębenek? Zapasowa amunicja? – Nie mam. Zatem mieli pięć kul na trzech przeciwników z bronią automatyczną. – Nigdy nie słyszałaś o glocku? – mruknął, wsuwając pistolet za pasek spodni i ważąc w dłoni colta. – Prowadzę śledztwa – odparła chłodno. – Rzadko miewam okazję strzelać do ludzi. Kiedy jednak te rzadkie okazje się nadarzają, pomyślał gniewnie, dobrze byłoby mieć porządny sprzęt. – Zostań tutaj – powiedział. – I nie wychylaj się. Uparcie spoglądała mu w oczy i pot perlił się jej na skroniach pod falującymi i gęstymi czarnymi włosami.

– Jeśli zamierzasz ich ścigać, idę z tobą. – Bez broni nic nie możesz zrobić. Jordaan zerknęła tam, gdzie znikł Dunne ze strażnikami. – Oni mają trzy karabiny, a my tylko rewolwer. To niesprawiedliwe. Musimy im jeden zabrać. No cóż, może kapitan Bheka Jordaan jednak miała poczucie humoru. Uśmiechnęli się do siebie i w jej błyszczących oczach Bond ujrzał odbicie pomarańczowych płomieni płonącego metanu. Był to niezwykły widok. Pochyleni pobiegli przez Pola Elizejskie, wykorzystując jako osłonę gąszcz południowoafrykańskich krzewów, watsonii, traw, jacarand i protei królewskich. Rosły tu również drzewa kiełbasiane i kilka młodych baobabów. Nawet teraz, późną jesienią, ich listowie było jeszcze zielone, dzięki łagodnemu klimatowi przylądka. Stadko perliczek przyjrzało im się z lekką irytacją, po czym podążyło swoją drogą. Ich chód przypominał Bondowi kroki Nialla Dunne’a.

Wszedł z Jordaan dwadzieścia pięć metrów w głąb parku, gdy zaczął się ostrzał. Tamci trzej uciekali, ale najwyraźniej tylko po to, żeby zwabić ich w te zarośla – i w pułapkę. Jeden z ochroniarzy przypadł do porośniętego murawą pagórka i przygniatał ich do ziemi ogniem, podczas gdy drugi – a może był to Dunne, gdyż Bond go nie widział – pędził na nich przez wysokie trawy. Bond miał go na muszce i strzelił, ale strażnik w ostatniej chwili przypadł do ziemi. Znowu pudło. Zwolnij, powiedział sobie. Zostały cztery naboje. Cztery. Jordaan i Bond przeczołgali się w zagłębienie terenu obok stanowiska sukulentów i stawu, który prawdopodobnie na wiosnę był domem statecznych karpi japońskich. Spojrzeli przez wysoką stepową trawę, szukając przeciwników. Ci nagle zasypali ich kulami. Wydawało się, że padło tysiąc strzałów, choć w rzeczywistości było ich czterdzieści lub pięćdziesiąt. Uderzały dość blisko, rozbijając kamienie i wzbijając fontanny wody. Dwaj mężczyźni w mundurach khaki, zapewne zdesperowani i zirytowani nieudanymi próbami ucieczki, spróbowali śmiałego natarcia, atakując Bonda i Jordaan z dwóch stron. Bond

dwukrotnie wypalił do nadbiegającego z lewej, trafiając w karabin i lewą rękę wroga. Strażnik krzyknął z bólu i upuścił broń, która stoczyła się po zboczu. Bond zobaczył, że choć trafił go w lewe przedramię, przeciwnik wciąż był zdolny do walki i prawą ręką wyjął pistolet. Drugi ochroniarz próbował się ukryć i Bond strzelił szybko, trafiając go w udo, ale i ta rana wydawała się powierzchowna. Strażnik znikł w krzakach. Jeden nabój, jeden jedyny nabój. Gdzie był Dunne? Skradał się do nich od tyłu? Znów zapadła cisza wypełniona szumem w uszach i głośnym biciem serc. Jordaan drżała. Bond spoglądał na bushmastera – karabin upuszczony przez ranionego strażnika. Broń leżała trzy metry dalej. Ostrożnie sprawdził teren, przyglądając się otoczeniu, roślinom i drzewom. Nagle zauważył wysokie trawy kołyszące się piętnaście lub dwadzieścia metrów dalej: obaj ochroniarze, niewidoczni w gęstwinie, zbliżali się, trzymając się w pewnej odległości od siebie. Za kilka minut dopadną Bonda i Jordaan. Może położy jednego z nich ostatnią kulą, ale drugi ich zastrzeli.

– James – szepnęła Jordaan, ściskając jego ramię. – Odciągnę ich. Pójdę tamtędy. – Pokazała mu równinę porośniętą niską trawą. – Jeśli strzelisz, może położysz jednego, a drugi się schowa. To da ci szansę zdobycia karabinu. – To samobójstwo – odparł szeptem. – Byłabyś zupełnie odsłonięta. – Naprawdę musisz przestać ze mną flirtować, James. Uśmiechnął się. – Posłuchaj. Jeśli ktoś ma tu być bohaterem, to ja. Ruszę na nich. Kiedy zawołam, rzucisz się po bushmastera. – Wskazał czarny karabin leżący na ziemi. – Umiesz z niego strzelać? Skinęła głową. Strażnicy się zbliżali. Od Bonda i Jordaan dzieliło ich już tylko dziesięć metrów. – Nie ruszaj się, dopóki nie zawołam. Przygotuj się. Ochroniarze ostrożnie przesuwali się w wysokiej trawie. Bond ponownie się rozejrzał, nabrał tchu, a potem spokojnie wstał i ruszył ku nim, trzymając rewolwer w opuszczonej ręce. Lewą podniósł nad głowę.

– James, nie! – syknęła Jordaan. Bond nie zareagował. – Chcę z wami porozmawiać! – zawołał. – Jeśli ujawnicie mi nazwiska zamieszanych w tę aferę, otrzymacie nagrodę. I nie wysuniemy przeciwko wam zarzutów. Rozumiecie? Dwaj strażnicy zatrzymali się, stojąc dziesięć kroków od siebie. Byli stropieni. Wiedzieli, że może zastrzelić tylko jednego z nich, zanim drugi skosi go serią, a jednak spokojnie szedł ku nim, nawet do nich nie celując. – Rozumiecie? Nagroda wynosi pięćdziesiąt tysięcy randów. Spojrzeli po sobie i nieco zbyt entuzjastycznie pokiwali głowami. Bond wiedział, że nie rozważają poważnie jego propozycji. Postanowili zwabić go bliżej, zanim zaczną strzelać. Stanęli twarzami do niego. I wtedy potężny rewolwer w dłoni Bonda wypalił, wciąż skierowany w dół, posyłając ostatnią kulę w ziemię. Gdy zaskoczeni strażnicy przypadli do ziemi, Bond rzucił się w lewo, odgradzając się od nich szpalerem rosnących tam drzew. Spojrzeli na siebie, po czym rzucili się naprzód, usiłując zająć dogodne pozycje do strzału, lecz Bond szczupakiem znikł za pagórkiem na ułamek sekundy przed tym, zanim zaterkotały ich bushmastery. I nagle świat eksplodował. Płomienie z luf zapaliły metan uchodzący z imitującej korzeń rury, transportującej gaz z wysypiska za ich plecami do spalarni Green Way. Bond przestrzelił ją swoją ostatnią kulą.

Obu mężczyzn pochłonęła fala ognia przetaczająca się z gromowym rykiem. Strażnicy po prostu znikli, razem z miejscem, gdzie stali, a pożar błyskawicznie się rozszerzał. Przestraszone ptaki uniosły się w powietrze, a drzewa i krzewy stawały w płomieniach, jakby zostały namoczone w jakimś środku zapalającym. Sześć metrów dalej Jordaan chwiejnie podniosła się z ziemi. Ruszyła w kierunku bushmastera. Jednakże Bond podbiegł do niej. – Zmiana planów! – zawołał. – Zostaw go! – Co robimy? Podmuch rzucił ich na ziemię, gdy niedaleko wykwitł następny pióropusz płomieni. Szum ognia był tak głośny, że Bond musiał przyłożyć wargi do jej ucha, żeby go usłyszała.

– Może dobrze byłoby stąd odejść. 61 – Popełniacie straszny błąd! Zniżony głos Severana Hydta był pełen groźby, lecz szeroka, brodata twarz zdradzała stan umysłu: przerażenie wywołane upadkiem jego imperium, widokiem słupów ognia w oddali i interwencją sił specjalnych oraz funkcjonariuszy policji, którzy wpadli do niszczarni i jego gabinetu. Teraz nie miał w sobie władczych instynktów. Hydt w kajdankach oraz Jordaan, Nkosi i Bond stali pośród buldożerów i ciężarówek na otwartym terenie pomiędzy biurowcem a Zaułkiem Wskrzeszeń. Znajdowali się blisko miejsca, w którym Bond zostałby zabity… gdyby nie nagłe przybycie kapitan Bheki Jordaan zamierzającej aresztować „kłusowników”. Sierżant Mbalula wręczył Bondowi telefon komórkowy, walthera i dodatkowe magazynki, które przyniósł z subaru. – Dziękuję, sierżancie. Policjanci i członkowie oddziału południowoafrykańskich sił specjalnych przetrząsali teren, szukając podejrzanych i zbierając dowody. W oddali strażacy walczyli – tocząc ciężkie zmagania – z pożarem, gdyż cały zachodni kraniec Pól Elizejskich zamienił się w przyczółek piekła. Najwyraźniej skorumpowani politycy z Pretorii, siedzący w kieszeni Hydta, nie byli zbyt wysoko postawieni. Ich zwierzchnicy szybko interweniowali, każąc ich aresztować i w pełni poprzeć działania Jordaan w Kapsztadzie. Wysłano policjantów, którzy przejęli filie Green Way we wszystkich południowoafrykańskich miastach. Wokół uwijali się ratownicy, opatrując rannych, którymi byli wyłącznie ochroniarze Hydta. Jego trzech wspólników – Huanga, Eberharda i Mathebulę – aresztowano. Jeszcze nie było jasne, jakie popełnili przestępstwa, ale to szybko miało zostać ustalone. Wszyscy trzej nielegalnie wwieźli broń do Afryki Południowej, co usprawiedliwiało ich aresztowanie. Czterej pozostali przy życiu strażnicy siedzieli w areszcie, a większość z około stu pracowników Green Way, którzy kłębili się na parkingu, zatrzymano w celu przesłuchania. Dunne uciekł. Ludzie z sił specjalnych znaleźli ślady motocykla, który najwyraźniej był

ukryty pod plandeką przysypaną sianem. Oczywiście Irlandczyk miał przygotowaną łódź ratunkową. – Jestem niewinny! – upierał się Severan Hydt. – Prześladujecie mnie, ponieważ jestem Brytyjczykiem. I białym. Jesteście uprzedzeni. Jordaan nie mogła tego zignorować. – Uprzedzeni? Aresztowałam sześciu czarnoskórych mężczyzn, czterech białych i Azjatę. Jeśli to nie jest istna tęcza, to nie wiem, co nią jest. Wreszcie zaczął do niego docierać ogrom katastrofy. Oderwał wzrok od pożaru i spojrzał na resztę niszczarni. Zapewne szukał Dunne’a. Był zagubiony bez swojego inżyniera. Zerknął na Bonda, a potem zwrócił się do Jordaan. – Czy możemy jakoś dojść do porozumienia? – spytał desperacko. – Jestem bardzo bogaty. – To się dobrze składa – zapewniła go. – Rachunki adwokatów będą bardzo wysokie. – Nie próbuję pani przekupić. – Mam nadzieję, że nie. To bardzo poważne przestępstwo. – I dodała mimochodem: – Chcę wiedzieć, dokąd się udał Niall Dunne. Jeśli mi pan powie, przekażę prokuratorowi, że pomógł mi go pan znaleźć. – Mogę podać pani adres jego mieszkania w Kapsztadzie… – Już tam posłałam funkcjonariuszy. Niech mi pan poda inne miejsca, gdzie mógł się udać. – Tak… Na pewno coś mi się przypomni. Bond zauważył Gregory’ego Lamba nadchodzącego z opuszczonej części niszczarni i trzymającego wielki pistolet tak, jakby jeszcze nigdy w życiu nie strzelał. Bond zostawił Jordaan i Hydta stojących razem między rzędami palet z pustymi beczkami po oleju i dopadł Lamba przy poobijanym kontenerze na śmieci.

– Ach, Bond – powiedział agent MI-6, ciężko sapiąc i pocąc się pomimo jesiennego chłodu. Miał twarz usmarowaną ziemią i dziurę w rękawie marynarki. – Oberwałeś? – Bond ruchem głowy wskazał na dziurę, najwyraźniej wyrwaną przez kulę. Napastnik musiał być blisko, gdyż materiał wokół otworu był osmalony. – Nawet mnie nie drasnęła, dzięki Bogu. Tylko zniszczyła mój ulubiony garnitur. Miał szczęście. Trzy centymetry w lewo i kula strzaskałaby mu ramię.

– Co się stało z facetami, których ścigałeś? – zapytał Bond. – Nikogo tam nie zauważyłem. – Przykro mi to mówić, ale uciekli. Rozdzielili się. Wiedziałem, że próbują mnie okrążyć, ale mimo to ruszyłem za jednym. I tak zabawiłem się w lorda Nelsona. – Dotknął rękawa. – Do licha, oni znali ten teren, a ja nie. Ale trafiłem jednego z nich. – Chcesz pójść po śladach krwi? Zamrugał. – Och, zrobiłem to, ale znikły. Bond stracił zainteresowanie jego przygodami w buszu i odszedł na bok, żeby zadzwonić do Londynu. Właśnie wystukiwał numer, kiedy kilka metrów dalej usłyszał głośne trzaski, które natychmiast rozpoznał jako odgłos kul uderzających w cel, a potem huk wystrzałów w oddali. Obrócił się na pięcie, sięgając po walthera i wypatrując wroga. Jednakże nie dostrzegł strzelca – tylko jego ofiarę: Bheka Jordaan z zakrwawioną piersią i twarzą zatoczyła się i upadła do błotnistego rowu. 62 – Nie! – krzyknął Bond. Instynktownie chciał pobiec jej z pomocą. Lecz ilość krwi, kości i rozerwanych tkanek, jakie widział, świadczyła o tym, że nie mogła przeżyć tych postrzałów. Nie… Bond pomyślał o Ugogo, o pomarańczowym blasku ognia w oczach Jordaan, kiedy załatwili dwóch ochroniarzy na Polach Elizejskich, jej nikłym uśmiechu.

Oni mają trzy karabiny, a my tylko rewolwer. To niesprawiedliwe. Musimy im jeden zabrać… – Pani kapitan! – krzyknął Nkosi ze stanowiska za pobliskim kontenerem. Inni policjanci zaczęli strzelać na oślep. – Wstrzymać ogień! – zawołał Bond. – Nie strzelać. Obserwować teren, wypatrywać błysku wystrzału. Ludzie z sił specjalnych byli bardziej opanowani i obserwowali otoczenie z dobrze osłoniętych pozycji. A zatem inżynier istotnie miał plan ucieczki dla swojego szefa. Na to czekał Hydt. Zamierzał uciec, kiedy Dunne będzie trzymał policjantów w szachu. Pewnie do pobliskiego lasu, gdzie inni ochroniarze czekali z ukrytym samochodem, a może nawet helikopterem. No cóż, Hydt jeszcze nie rozpoczął swojej ucieczki na wolność. Wciąż krył się gdzieś między rzędami palet, gdzie przesłuchiwała go Jordaan. Będzie czekał, aż Dunne znów otworzy ogień. Bond skulił się i ruszył w tym kierunku. Hydt lada chwila pobiegnie w stronę lasu, osłaniany przez Dunne’a i może innych wiernych mu strażników. A James Bond nie zamierzał do tego dopuścić. Usłyszał szept Gregory’ego Lamba: – Czy jest już bezpiecznie? Nie widział go. Uświadomił sobie, że agent MI-6 wskoczył do kontenera na śmieci. Bond musiał działać. Nawet jeśli oznaczało to wystawienie się na celne strzały Dunne’a, nie mógł pozwolić Hydtowi uciec. Bheka Jordaan nie umarła na darmo. Z bronią gotową do strzału wbiegł w ocienione przejście między paletami zastawionymi wysoko beczkami po oleju, zamierzając powstrzymać Hydta.

I zamarł. Severan Hydt nigdzie już się nie wybierał. Złomiarz, wizjoner, król rozkładu i pan entropii leżał na plecach z dwoma dziurami od kul w piersi i trzecią na środku czoła. Znaczna część jego potylicy zniknęła. Bond wsunął broń do kabury. Wokół niego członkowie sił specjalnych zaczęli wychodzić z kryjówek.

Któryś z nich zawołał, że snajper opuścił swoje stanowisko i znikł w buszu. Nagle usłyszał za plecami chrapliwy kobiecy głos. – Sihlama! Bond obrócił się na pięcie i zobaczył Bhekę Jordaan gramolącą się z rowu, ocierającą twarz i plującą krwią. Żyła. Albo Dunne chybił, albo celował w swojego szefa. Krew na twarzy i piersi Jordaan należała do Hydta – obryzgała ją, ponieważ stała obok. Bond wciągnął ją za osłonę beczek po oleju, czując mdlący odór krwi. – Dunne wciąż gdzieś tam się ukrywa. – Nic pani nie jest, pani kapitan?! – zawołał Nkosi. – Nic, nic – zbyła go. – Co z Hydtem? – Nie żyje – powiedział Bond. – Masende! – warknęła. To wywołało uśmiech Nkosiego. Jordaan zerwała z siebie koszulę – pod którą nosiła czarną kuloodporną kamizelkę – po czym otarła nią twarz, szyj ę i włosy. Jeden z funkcjonariuszy na grani zawołał, że teren jest czysty. Dunne oczywiście nie miał po co tu zostawać – już zrobił to, co chciał. Bond ponownie przyjrzał się ciału. Doszedł do wniosku, że skupienie trafień oznacza, iż istotnie celem był Hydt. Oczywiście to miało sens; Dunne musiał zabić tego człowieka, by mieć pewność, że były szef nic nie powie o nim policji. Teraz przypomniał sobie ponure spojrzenia, jakimi Dunne obrzucał Hydta w ostatnich dniach, świadczące… o czym? Irytacji, niechęci? Wydawało się, jakby mu zazdrościł. Może za zamordowaniem złomiarza kryło się coś więcej, coś osobistego? Jakikolwiek miał powód, skończył robotę w charakterystycznym dla siebie stylu. Jordaan pospieszyła do budynku biurowca. Wróciła po dziesięciu minutach. Znalazła gdzieś prysznic lub umywalkę: twarz i włosy miała mokre, ale mniej więcej obmyte z krwi. Była

wściekła na siebie. – Straciłam aresztanta. Powinnam lepiej go pilnować. Nie pomyślałam… Przerwał jej przeraźliwy skowyt. Ktoś biegł ku nim. – Nie, nie, nie… Jessica Barnes podbiegła do ciała Hydta. Rzuciła się na ziemię i nie zważając na okropne rany, przytuliła głowę martwego kochanka do piersi. Bond podszedł do niej, wziął za chude, drżące ramiona i pomógł jej wstać. – Nie, Jessico. Chodź ze mną. Odprowadził ją za osłonę buldożera. Bheka Jordaan dołączyła do nich. – On nie żyje, nie żyje… Jessica przycisnęła głowę do ramienia Bonda. Bheka Jordaan wyjęła z kabury kajdanki. – Ona próbowała mi pomóc – przypomniał jej Bond. – Nie wiedziała, co robił Hydt. Jestem tego pewny. Jordaan schowała kajdanki. – Zawieziemy ją na posterunek i spiszemy zeznanie. Nie sądzę, żebyśmy postawili jej jakieś zarzuty. Bond wysunął się z objęć Jessiki. Wziął ją za ramiona. – Dziękuję, że mi pomogłaś. Wiem, że to nie było łatwe. Nabrała tchu. – Kto to zrobił? – zapytała nieco spokojniej. – Kto go zastrzelił? – Dunne. Nie wyglądała na zdziwioną. – Nie lubiłam go. Severan był żywiołowy, impulsywny. Nigdy długo się nad niczym nie zastanawiał. Niall wiedział o tym i oczarował go swoją umiejętnością planowania oraz inteligencją. Uważałam, że nie można mu ufać. Nigdy jednak nie miałam odwagi tego powiedzieć. Na moment zamknęła oczy.

– Dobrze się modliłaś – powiedział Bond. – Za dobrze – szepnęła. Na jej policzku i szyi widniały ciemne smugi krwi Hydta. Bond uświadomił sobie, że po raz pierwszy widzi ją czymś umalowaną. Spojrzał jej w oczy.

– Znam ludzi, którzy mogą ci pomóc, kiedy wrócisz do Londynu. Będą w kontakcie. Dopilnuję tego. – Dziękuję – mruknęła Jessica. Policjantka odprowadziła ją do radiowozu. Bond drgnął, słysząc męski głos. – Teren czysty? Zmarszczył brwi, nie mogąc dostrzec mówiącego. Zaraz jednak zrozumiał. Gregory Lamb wciąż siedział w śmietniku. – Czysty. Agent wygramolił się z kryjówki. – Uważaj na krew – powiedział Bond, gdy Lamb prawie wdepnął w kałużę. – O mój Boże! – wymamrotał i wyglądało na to, że zaraz zwymiotuje. Ignorując go, Bond zwrócił się do Jordaan. – Muszę wiedzieć, jak daleko sięga plan Gehenna. Możesz posłać ludzi, żeby zabrali wszystkie komputery i akta z działu badawczo-rozwojowego? I będę potrzebował pomocy zespołu do spraw przestępstw komputerowych. Trzeba złamać hasła dostępu. – Tak, oczywiście. Przewieziemy je na posterunek. Możesz przejrzeć je tam. – Ja to zrobię, komandorze – powiedział Nkosi. Bond podziękował mu. Okrągła twarz młodzieńca była już mniej gniewna i spięta. Bond podejrzewał, że był to jego chrzest ogniowy. To przeżycie zmieni go na zawsze, ale Bond widział, że ta zmiana nie zmniejszy, lecz jeszcze zwiększy zdolności młodego oficera. Nkosi skinął na ekipę z wydziału kryminalistyki i poprowadził ją do budynku.

Bond spojrzał na Jordaan. – Mogę cię o coś zapytać? Odwróciła się do niego. – Co powiedziałaś? Kiedy wyszłaś z rowu, coś mówiłaś. Przy jej kolorze skóry trudno było dostrzec, czy się zaczerwieniła, czy nie. – Nie wspominaj o tym Ugogo. – Dobrze. – Pierwsze to po zulusku… Po waszemu to chyba byłoby „co za syf”. – Mamy kilka wariantów tego powiedzenia. A drugie słowo?

Zmrużyła oczy. – Myślę, że tego ci nie powiem, James. – Dlaczego? – Ponieważ odnosi się do pewnej części męskiej anatomii… a nie sądzę, żeby poruszanie tego tematu z tobą było rozsądne. 63 Późnym popołudniem, gdy słońce zaczęło się zanurzać na północnym zachodzie, James Bond wyszedł z hotelu Table Mountain, gdzie wziął prysznic i przebrał się. Pojechał na komendę policji. Kiedy zmierzał do gabinetu Jordaan, zauważył, że przygląda mu się kilka par oczu. Wyczuł, że te spojrzenia nie były już tylko zaciekawione, tak jak podczas jego pierwszej wizyty tutaj przed kilkoma dniami, ale pełne podziwu. Zapewne już usłyszeli opowieść o jego roli w pokrzyżowaniu planów Severana Hydta. Albo o tym, jak jedną kulą załatwił dwóch przeciwników i wysadził wysypisko, co było nie lada wyczynem. (Bond dowiedział się z ogromną ulgą, że pożar już prawie ugaszono. Nie chciał zasłynąć jako człowiek, który wypalił sporą część Kapsztadu aż do skały, na której zbudowano to miasto).

Bheka Jordaan czekała na niego w holu. Wzięła kolejny prysznic, żeby zmyć z siebie szczątki Severana Hydta, i przebrała się w ciemne spodnie oraz żółtą bluzkę – jasny i wesoły kolor, być może jako antidotum na okropne wydarzenia w Green Way. Wprowadziła go do gabinetu. Usiedli razem na fotelach przed jej biurkiem. – Dunne zdołał przedostać się do Mozambiku. Służba bezpieczeństwa namierzyła go tam, ale zgubił ich w nieprzyjemnej części Maputo, które, szczerze mówiąc, całe jest niezbyt przyjemne. Obdzwoniłam kolegów w Pretorii, skarbówce, specjalnym wydziale dochodzeniowym i centrum analiz ryzyka bankowego. Sprawdzili jego konta… oczywiście mając nakaz sądowy. Wczoraj po południu na szwajcarskie konto Dunne’a przelano dwieście tysięcy funtów. Pół godziny temu przesłał je na kilkadziesiąt anonimowych kont internetowych. Ma do nich dostęp wszędzie, więc nie mamy pojęcia, dokąd zamierza się udać. Niesmak na twarzy Bonda był wiernym odbiciem jej miny. – Jeśli pokaże się w Mozambiku albo opuści ten kraj, tamtejsza służba bezpieczeństwa da mi znać. Jednakże do tego czasu jest poza naszym zasięgiem. W tym momencie pojawił się Nkosi, pchając duży wózek z pudłami zawierającymi dokumenty i laptopy zabrane z działu badawczo-rozwojowego Green Way. Chorąży i Bond poszli za Jordaan do pokoju, w którym Nkosi ułożył pudła na podłodze wokół biurka. Bond chciał zdjąć pokrywę z jednego, ale Jordaan powstrzymała go. – Włóż je. Nie pozwolę ci zniszczyć dowodów. – Wręczyła mu lateksowe rękawiczki.

Bond uśmiechnął się krzywo, ale nie protestował. A potem zostawili go samego z pudłami. Zanim zaczął je otwierać, zadzwonił do Billa Tannera. – James – powiedział szef personelu. – Odebraliśmy sygnały. Zdaje się, że rozpętało się tam istne piekło. Bond się roześmiał na to celne stwierdzenie i szczegółowo opowiedział o strzelaninie w Green Way, losie Hydta i ucieczce Dunne’a. Powiedział także o prezesie firmy farmaceutycznej, który wynajął Hydta. Tanner zwróci się do FBI w Waszyngtonie z wnioskiem o wszczęcie dochodzenia i aresztowanie tego człowieka. – Potrzebny mi zespół do przejęcia Dunne’a… jeżeli zdołamy ustalić, gdzie on jest. Są tu w pobliżu jacyś agenci zero zero?

Tanner westchnął. – Zobaczę, co się da zrobić, James, ale nie mam zbyt wielu ludzi, szczególnie w takiej sytuacji, jaką mamy we wschodnim Sudanie. Pomagamy FCO i marines utrzymać tam spokój. Może uda mi się przysłać ci kogoś z sił specjalnych… SAS albo SBS? Czy to ci wystarczy? – Świetnie. Zamierzam przejrzeć wszystko, co zabraliśmy z biur Hydta. Kiedy skończę, zadzwonię i złożę raport M. Rozłączyli się i Bond zaczął rozkładać dokumenty planu Gehenna na dużym biurku. Zawahał się. Potem, czując się idiotycznie, włożył niebieskie rękawiczki, doszedłszy do wniosku, że przynajmniej będzie mógł to opowiedzieć jako anegdotę swojemu przyjacielowi Ronniemu Vallance’owi z Yardu. Vallance często mówił, że Bond byłby okropnym detektywem, uwzględniając jego upodobanie do obijania lub dziurawienia kulami przestępców, zamiast zbierania dowodów pozwalających wsadzić ich za kratki. Przez prawie godzinę przeglądał papiery. W końcu, kiedy uznał, że wystarczy mu wiadomości, żeby podyskutować o sytuacji, ponownie zadzwonił do Londynu. – Tu jest koszmarnie, Zero Zero Siedem – zrzędził M. – Ten dureń z Wydziału Trzeciego nacisnął bardzo wielki guzik. Zamknął całą Whitehall. I Downing Street też. Jeśli jest coś, co doprowadza tabloidy do szału, to międzynarodowa konferencja bezpieczeństwa odwołana z powodu cholernego alarmu. – Okazał się bezpodstawny? Bond był przekonany, że celem ataku był York, ale to nie oznaczało, że Londyn był zupełnie bezpieczny. Powiedział to Tannerowi podczas rozmowy po łączu satelitarnym z biura Jessiki Barnes. – Całkowicie. Oczywiście Green Way prowadziła także najzupełniej legalną działalność. Jej inżynierowie współpracowali z policją, sprawdzając, czy tunele do wywózki śmieci wokół Whitehall są czyste. Żadnych śladów promieniowania, materiałów wybuchowych czy innych fajerwerków. Było nasilenie sygnałów wychwytywanych przez nasłuch w Afganistanie, lecz spowodowała go podwyższona aktywność nasza i CIA od zeszłego poniedziałku. Wszyscy się zastanawiali, co my tam, do diabła, robimy. – A Osborne-Smith?

– Nieistotny. Bond nie wiedział, czy to określenie dotyczyło działalności Osborne’a Smitha, czy też oznaczało, że o jego losie nie warto rozmawiać. – A teraz powiedz mi, co się tam dzieje, Zero Zero Siedem? Chcę poznać szczegóły. Bond najpierw opowiedział mu o śmierci Hydta i aresztowaniu jego trzech głównych wspólników. Ponadto opisał ucieczkę Dunne’a i swój plan wykonania akcji drugiego stopnia zgodnie z obowiązującym w dalszym ciągu rozkazem wydanym w niedzielę – zgarnięcia i przesłuchania Irlandczyka, gdy tylko uda się go znaleźć.

Następnie szczegółowo opisał plan Gehenna – kradzież i odzyskiwanie ściśle tajnych informacji wykorzystywanych przez Hydta do wymuszeń i szantaży – oraz wymienił miasta, w których była prowadzona ta działalność: Londyn, Moskwa, Paryż, Tokio, Nowy Jork i Bombaj, oraz kilka pomniejszych przedsięwzięć w Belgradzie, Waszyngtonie, Tajpej i Sydney. Na moment zapadła cisza i Bond wyobraził sobie M z cygarem, przeżuwającego te wiadomości. – Cholernie sprytne, wyciągać to wszystko ze śmieci. – Hydt powiedział, że nikt nie zauważa śmieciarzy, i to prawda. Są niewidzialni. Są wszędzie, a wcale nie zwraca się na nich uwagi. M zachichotał, co zdarzało się niezwykle rzadko. – Przypadkiem wczoraj pomyślałem sobie to samo. – Zaraz spoważniał. – Co zalecasz, Zero Zero Siedem? – Kazałbym naszym z ambasad i Szóstki zająć się wszystkimi filiami Green Way, zanim aktorzy zaczną znikać ze sceny. Zamrozić ich konta i śledzić wpływające pieniądze. To nas doprowadzi do pozostałych klientów Gehenny.

– Hm – mruknął M, z niezwykłą u niego beztroską. – Pewnie moglibyśmy to zrobić. O czym myślał stary? – Chociaż nie jestem pewien, czy powinniśmy się z tym spieszyć. Aresztujmy dyrektorów poszczególnych filii, owszem, ale co myślisz o umieszczeniu na ich miejscach naszych agentów i pozwoleniu, by plan Gehenna jeszcze realizował się przez jakiś czas tu i ówdzie? Bardzo chciałbym zobaczyć, co wyrzucają w podmoskiewskiej siedzibie GRS Aerospace. Ciekaw jestem, co wkładaj ą do niszczarek w pakistańskim konsulacie w Bombaju. Dobrze byłoby wiedzieć. Musielibyśmy wykorzystać nasze dobre stosunki z prasą, żeby przestała dociekać, o co naprawdę chodziło Hydtowi. Każę chłopcom od dezinformacji z Szóstki zrobić przeciek, że był zamieszany w przestępczość zorganizowaną albo inne takie rzeczy. To zmyli wszystkich. W końcu prawda wyjdzie na jaw, ale do tego czasu zbierzemy trochę cennych danych. Stary lis. Bond uśmiechnął się pod nosem. Zatem ODG miała zająć się recyklingiem.

– Genialne, proszę pana. – Przekaż wszystkie szczegóły Billowi Tannerowi i zabierzemy się do roboty. – M zamilkł na moment, po czym warknął: – Ten Osborne-cholerny-Smith zupełnie zatamował ruch w całym Londynie. Miną wieki, zanim dotrę do domu. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego nie mogli doprowadzić M cztery aż do Earl’s Court. Rozłączył się. 64 Bond znalazł wizytówkę Felicity Willing i zadzwonił do jej biura, żeby przekazać wiadomość, iż jeden z darczyńców był przestępcą… i zginął podczas próby aresztowania go. Ona jednak już o tym słyszała. Byli u niej reporterzy i poprosili, żeby wydała oświadczenie w związku z tym, że Green Way była mocno powiązana z mafią i camorrą (Bond pomyślał, że chłopcy od dezinformacji z MI-6 nie marnowali czasu). Felicity była wściekła, bo niektórzy dziennikarze sugerowali, że wiedziała o jego przestępczej działalności, a mimo to spokojnie brała od niego dotacje. – Do jasnej cholery, Gene, jak mogli o to pytać? Rany boskie, Hydt dawał nam pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt tysięcy funtów rocznie, co było hojnym datkiem, ale niczym w porównaniu z sumami, jakie daje wiele osób. Natychmiast skreśliłabym każdego, gdybym podejrzewała, że prowadzi jakąś nielegalną działalność. – I dodała łagodniejszym tonem: – Ale ty jesteś w porządku, prawda? – Nawet mnie tam nie było, kiedy policja zrobiła nalot. Dzwonili do mnie i zadali kilka pytań. To wszystko. Jednakże przeżyłem szok. – Na pewno. Bond zapytał o dostawy. Powiedziała, że tonaż jest nawet większy niż deklarowano. Żywność, która miała być rozdzielona, już jechała do dziesięciu różnych subsaharyjskich krajów Afryki. Było jej dosyć, aby wyżywić kilkaset tysięcy ludzi przez wiele miesięcy. Bond pogratulował jej. – Nie jesteś zbyt zajęta na Franschhoek? – Gene, jeśli myślisz, że uda ci się wykręcić od weekendu na wsi, to się mylisz.

Umówili się na spotkanie rano. Zanotował w pamięci, że powinien znaleźć kogoś, kto umyje i wypoleruje subaru, które polubił mimo krzykliwego koloru i pełniącego głównie kosmetyczną funkcję spoilera z tyłu. Kiedy się rozłączyli, usiadł, z przyjemnością wspominając radosny ton jej głosu. A także chwile, które spędzili razem. Myślał o przyszłości. Jeśli już będziesz musiał udawać się do jakichś paskudnych miejsc, czy mógłbyś mi obiecać, że będziesz omijał… najgorsze? Uśmiechnął się, machnął wizytówką, a potem schował ją i ponownie włożył rękawiczki, żeby dalej przeglądać dokumenty i zawartość komputerów, robiąc dla Billa Tannera i M notatki o filiach Green Way i planie Gehenna. Pracował przez godzinę lub dłużej, po czym zdecydował, że już czas na drinka. Przeciągnął się. Nagle zastygł i powoli opuścił ręce. W tym momencie doznał gwałtownego wstrząsu. Znał to uczucie. Zdarzało się czasem w szpiegowskim świecie, w którym tak niewiele rzeczy naprawdę jest takimi, jakimi się wydają. Często źródłem nagłego niepokoju było podejrzenie, że został popełniony błąd w podstawowych założeniach, być może katastrofalny. Patrząc na notatki, słyszał swój przyspieszony oddech. Zaschło mu w ustach, a serce zaczęło bić szybciej. Bond pospiesznie ponownie przejrzał setkę dokumentów, a potem złapał telefon komórkowy i wysłał e-mail do Philly Maidenstone z priorytetowym pytaniem. Czekając na odpowiedź, wstał i krążył po niewielkim biurze, a w jego głowie myśli przelatywały, krążyły i wirowały jak oszalałe mewy nad Zaułkiem Zniknięć w Green Way. Kiedy Philly odpowiedziała, chwycił komórkę, przeczytał wiadomość i powoli opadł na niewygodne krzesło. Padł na niego czyjś cień. Bond podniósł głowę i zobaczył stojącą przed nim Bhekę Jordaan. – James, przyniosłam ci kawę – powiedziała. – W ładnym kubku. – Był ozdobiony uśmiechniętymi twarzami zawodników drużyny Bafana Bafana w piłkarskich strojach. Ponieważ się nie odezwał i nie wziął kubka, postawiła go na biurku.

– James? Bond wiedział, że jego mina zdradza dręczący go niepokój. – Myślę, że się myliłem – szepnął po chwili. – Co do czego? – Wszystkiego. Gehenny, Incydentu Dwudziestego. – Opowiedz mi o tym. Bond się nachylił. – Według pierwszej wiadomości, którą przechwyciliśmy, ktoś zwany Noe był zamieszany w dzisiejszy zamach… zamach, którego rezultatem miała być śmierć wielu osób. – Tak. – Usiadła przy nim. – Severan Hydt.

Bond pokręcił głową. Wskazał na pudła z dokumentami zabranymi z Green Way. – Sprawdziłem niemal wszystkie cholerne papiery oraz większość komórek i komputerów. Nigdzie nie ma żadnej wzmianki o Noem. A podczas moich spotkań z Hydtem i Dunne’em nie wymieniano tego imienia. Jeśli to był jego pseudonim, to dlaczego nigdzie się nie pojawia? Wpadłem na pewien pomysł i skontaktowałem się z koleżanką z Szóstki. Ona dość dobrze zna się na komputerach. Wiesz, co to są metadane? – Informacje wbudowane w pliki komputerowe. Wykorzystując je, doprowadziliśmy do skazania pewnego skorumpowanego ministra. Ruchem głowy wskazał swój telefon komórkowy. – Moja koleżanka sprawdziła kilka znalezionych w Internecie odnośników, z których wynikało, że Noe to pseudonim Hydta. Metadane ujawniły, że wszystkie zostały napisane i załadowane w tym tygodniu. – Tak jak my załadowaliśmy dane o Genie Theronie, tworząc twoją przykrywkę. – Właśnie. Prawdziwy Noe zrobił to, żebyśmy skupili się na Hydcie. Co oznacza, że Incydent Dwudziesty… tysiące zabitych… to nie zamach w Yorku. Gehenna i Incydent Dwudziesty to dwie różne operacje. Wydarzy się coś innego. I to niedługo… tej nocy. Tak napisano

w pierwszym e-mailu. Tym ludziom, kimkolwiek są, wciąż grozi niebezpieczeństwo. Pomimo sukcesu w firmie Green Way Bond w dalszym ciągu nie znał odpowiedzi na podstawowe pytania: Kim był nieprzyjaciel i jaki był jego cel? Dopóki tego nie odkryje, nie będzie mógł zareagować. A musiał. Zostało niewiele czasu. Noe potwierdza incydent w nocy w piątek 20. szacowana początkowa liczba ofiar w tysiącach… – James? Strzępy faktów, wspomnień i teorii wirowały mu w głowie. Tak jak w dziale badawczorozwojowym Green Way, zaczął składać wszystkie kawałki informacji, jakie miał, próbując złożyć z nich pocięty schemat Incydentu Dwudziestego. Wstał i z rękami założonymi do tyłu nachylił się, patrząc na dokumenty i notatki rozłożone na biurku. Jordaan zamilkła. – Gregory Lamb – szepnął w końcu Bond. Zmarszczyła brwi.

– Co z nim? Bond nie odpowiedział od razu. Najpierw usiadł. – Będę potrzebował twojej pomocy. – Oczywiście. 65 – O co chodzi, Gene? Mówiłeś, że to pilne. Byli sami w biurze Felicity Willing, w siedzibie fundacji w centrum Kapsztadu, niedaleko klubu, w którym poznali się podczas aukcji w środowy wieczór. Bond przerwał jej spotkanie z kilkunastoma osobami, pracownikami fundacji odpowiadającymi za dystrybucję żywności, i poprosił o rozmowę w cztery oczy. Teraz zamknął za sobą drzwi jej pokoju. – Mam nadzieję, że możesz mi pomóc. W Kapsztadzie jest niewielu ludzi, którym mogę

ufać. – Oczywiście. Usiedli na tandetnej kanapie. Ubrana w czarne dżinsy i białą bluzkę Felicity przysunęła się do Bonda. Ich kolana się dotknęły. Wyglądała na jeszcze bardziej zmęczoną niż poprzedniego dnia. Przypomniał sobie, że opuściła jego pokój przed świtem. – Najpierw muszę ci coś wyznać. I, no cóż, to może mieć wpływ na nasze plany wyjazdu do Franschhoek… – na wiele planów. Marszcząc brwi, skinęła głową. – I muszę prosić, żebyś zachowała to dla siebie. To bardzo ważne. Jej bystre oczy badały jego twarz. – Oczywiście. Powiedz mi, proszę. Zaczynam się denerwować. – Nie jestem tym, za kogo się podawałem. Od czasu do czasu pracuję dla brytyjskiego rządu. – Jesteś… szpiegiem? – szepnęła. Roześmiał się. – Nie, nic tak ciekawego. Jestem po prostu analitykiem integralności systemów bezpieczeństwa. Zazwyczaj to praca nudna jak diabli. – Ale jesteś jednym z dobrych facetów? – Można to tak ująć. Felicity oparła głowę na jego ramieniu. – Powiedziałeś, że jesteś konsultantem do spraw bezpieczeństwa, a w Afryce zwykle oznacza to najemnika. Mówiłeś, że nim nie jesteś, ale niezupełnie ci uwierzyłam. – To była przykrywka. Rozpracowywałem Hydta.

Jej twarz zdradzała głęboką ulgę. – A ja pytałam, czy mógłbyś się trochę zmienić. I… teraz zupełnie się zmieniłeś w porównaniu z tym, za kogo cię brałam. To zwrot o sto osiemdziesiąt stopni.

Bond się skrzywił. – Jak często się to zdarza mężczyźnie? Uśmiechnęła się. – To oznacza… że nie masz na imię Gene? I nie jesteś z Durbanu? – Nie. Mieszkam w Londynie. – Wyciągnął do niej dłoń. – Mam na imię James. Miło mi panią spotkać, panno Willing. Czy teraz wyrzucisz mnie za drzwi? Zawahała się lekko, a potem ze śmiechem zarzuciła mu ręce na szyję. Usiadła. – Mówiłeś, że potrzebujesz mojej pomocy. – Nie mieszałbym cię do tego, gdybym nie musiał, ale kończy mi się czas. Stawką są tysiące ludzkich istnień. – Mój Boże! Co mogę zrobić? – Czy wiesz coś o Gregorym Lambie? – O Lambie? – Równe brwi Felicity się złączyły. – Pozuje na nadzianego gościa, więc kilkakrotnie nagabywałam go o dotacje. Zawsze mówił, że coś nam da, ale nigdy tego nie zrobił. To dziwny facet. Gbur. – Zaśmiała się. –Nie Bur, czyli Afrykaner. – Muszę ci powiedzieć, że nie tylko. – Słyszeliśmy plotki, że ktoś mu płaci. Chociaż nie wyobrażam sobie, że ktoś mógłby naprawdę zatrudnić go jako szpiega. – Myślę, że to tylko pozory. On udaje głupka, żeby ludzie nie obawiali się go i nie podejrzewali, że w rzeczywistości gra bardzo ostro. Posłuchaj, w ciągu kilku ostatnich dni byłaś w porcie, prawda? – Tak, wielokrotnie. – Czy słyszałaś coś o dużym ładunku, który Lamb ma odebrać dziś w nocy? – Słyszałam, ale nie znam żadnych szczegółów. Bond milczał chwilę, zanim zadał następne pytanie. – Czy słyszałaś, żeby ktoś nazywał Lamba Noem? Felicity się zastanowiła.

– Nie jestem pewna, ale… zaczekaj, tak, chyba tak. Ktoś kiedyś tak go nazywał. Z powodu jego interesów spedycyjnych. Co jednak miałeś na myśli, kiedy mówiłeś, że stawką są tysiące ludzkich istnień? – Nie wiem, co on właściwie zamierza. Domyślam się, że chce użyć frachtowca do zatopienia brytyjskiego statku rejsowego. – Mój Boże, nie! Po co miałby to robić, do licha? – Skoro chodzi o Lamba, to zapewne dla pieniędzy. Może wynajęli go islamiści, piraci lub jakiś watażka. Wkrótce będę wiedział więcej. Założyliśmy podsłuch w jego telefonie. Za godzinę ma się spotkać z kimś w opuszczonym hotelu na południe od miasta, w Sixth Apostle Inn. Będę tam i dowiem się, co knuje. – Tylko… dlaczego musisz tam jechać, James? – zapytała Felicity. – Dlaczego nie zadzwonisz na policję i nie każesz go aresztować? Bond się zawahał. – Naprawdę nie mogę angażować w to policji. – Z powodu twojej pracy analityka systemów bezpieczeństwa? – spytała spokojnie. – Tak – odparł po chwili. – Rozumiem. – Felicity Willing skinęła głową. Potem szybko pochyliła się i pocałowała go w usta. – Odpowiadając na twoje pytanie, James, to cokolwiek zrobisz, cokolwiek zamierzasz zrobić, w najmniejszym stopniu nie zmieni naszych planów wyjazdu do Franschhoek. Ani innych naszych planów, jeśli o mnie chodzi. 66 W maju słońce w Kapsztadzie zachodzi około piątej trzydzieści. Gdy Bond mknął po Victoria Road, krajobraz stawał się coraz bardziej surrealistyczny, skąpany w promieniach zachodzącego słońca. Potem zapadł zmierzch rozjaśniany pasmami purpurowych chmur nad niespokojnym Atlantykiem. Zostawiwszy z tyłu hotel oraz Głowę Lwa, pędził teraz na południe, mając po lewej posępne skalne formacje Góry Dwunastu Apostołów usiane kępami traw, krzewów i barwnych protei. Dumnie wyprostowane sosny wyrastały w nieprawdopodobnych miejscach. Pół godziny po wyjściu z biura Felicity Willing zauważył zjazd do Sixth Apostle Inn, w lewo i na

wschód. Przy zjeździe stały dwie tablice: jedna z wymalowaną łuszczącą się farbą nazwą zajazdu i nowsza, ostrzegająca o trwających robotach budowlanych i zabraniająca wstępu nieupoważnionym. Bond zjechał subaru z Victoria Road, zgasił światła i powoli pojechał długą i krętą drogą, słysząc chrzęst żwiru pod oponami. Droga prowadziła prosto ku wyniosłej ścianie Góry Dwunastu Apostołów, która wznosiła się około trzydziestu metrów za zajazdem. Budynek był jednopiętrowy, zaniedbany i rozpaczliwie wymagający obiecanej renowacji, chociaż zapewne kiedyś mógł być wymarzonym miejscem na wakacje lub romansowanie z kochanką z Londynu lub Hongkongu. Stał w rozległym ogrodzie, obecnie zarośniętym i zaniedbanym. Bond wjechał na zachwaszczony parking na tyłach budynku. Ukrył subaru w kępie krzewów i wysokich traw, wysiadł i spojrzał na ciemne okna przyczepy mieszkalnej ekipy budowlanej. Omiótł ją latarką. Nie dostrzegł żadnych śladów ludzkiej obecności. Potem, wyjąwszy walthera, ruszył w kierunku zajazdu. Frontowe drzwi były otwarte, więc wszedł do środka, czując zapach pleśni, świeżego cementu i farby. Na końcu holu była recepcja bez kontuaru. Po prawej znalazł salony i bibliotekę, a po lewej dużą jadalnię i salę z przeszklonymi drzwiami wychodzącymi na północ, skąd roztaczał się widok na ogród oraz Górę Dwunastu Apostołów słabo widoczną w półmroku. W tym pomieszczeniu robotnicy budowlani ustawili wiertarki, piły stolikowe oraz różne inne narzędzia połączone łańcuchem i zamknięte na kłódkę. Dalej znajdowało się przejście do kuchni. Bond zauważył włączniki kinkietów i górnych świateł, ale nie zapalił ich. Pod deskami podłogi i w ścianach słychać było chrobotanie. Bond usiadł w kącie jadalni na walizce z narzędziami. Nie pozostało mu nic innego, jak czekać na przybycie nieprzyjaciela. Myślał o podpułkowniku Billu Tannerze, o słowach, które padły z jego ust już po tym, jak on, Bond, wstąpił do ODG: „Posłuchaj, Zero Zero Siedem, twoja praca najczęściej będzie wymagała czekania. Mam nadzieję, że jesteś cierpliwy”. Nie był. Jeśli jednak wymagała tego misja, potrafił czekać. Prędzej, niż się spodziewał, smuga światła przesunęła się po ścianie, więc Bond wstał, by spojrzeć przez jedno z okien od frontu. Jakiś samochód jechał, podskakując, w kierunku zajazdu, a potem zatrzymał się w chaszczach obok drzwi wejściowych. Ktoś wysiadł z pojazdu. Bond zmrużył oczy. To była Felicity Willing. Przyciskała dłonie do brzucha. Wepchnąwszy broń do kabury, Bond wypadł przez frontowe drzwi i pobiegł do niej.

– Felicity! Usiłowała iść, ale upadła na żwir. – James, pomóż mi! Jestem… Pomóż mi! Jestem ranna. Zbliżając się, zobaczył czerwoną plamę na bluzce. Palce też miała zakrwawione. Osunął się na kolana i objął ją. – Co się stało? – Pojechałam… Pojechałam sprawdzić ładunek w porcie. Był tam jakiś człowiek. Wyjął broń i strzelił do mnie! Nic nie mówił… tylko strzelił i uciekł. Dotarłam do samochodu i przyjechałam tutaj. Musisz mi pomóc! – A policja? Dlaczego nie… – To był policjant, James. – Co? – Widziałam odznakę przy jego pasku. Bond podniósł ją i zaniósł do jadalni, gdzie delikatnie ułożył na stosie pokrowców pod ścianą. – Znajdę jakiś bandaż – wymamrotał. A potem gniewnie rzucił: – To moja wina. Powinienem to przewidzieć! Ty jesteś celem Incydentu Dwudziestego. Lambowi nie chodzi o statek wycieczkowy, ale o frachtowce z żywnością. Wynajęła go jedna z wielkich amerykańskich lub europejskich firm, o których mi mówiłaś, żeby cię zabił i zniszczył żywność. Musiał opłacić kogoś w policji, by mu w tym pomógł.

– Nie pozwól mi umrzeć! – Nic ci nie będzie. Przyniosę bandaże i zadzwonię do Bheki. Możemy jej ufać. Ruszył w kierunku kuchni. – Nie – powiedziała Felicity. Jej głos był dziwnie chłodny i spokojny. Bond przystanął. Odwrócił się.

– Rzuć swoją komórkę, James. Patrzył w jej bystre zielone oczy, wbite w niego jak ślepia drapieżnika. W ręku trzymała jego broń, pistolet Walther model PPS. Dotknął kabury, z której wyjęła pistolet, kiedy wnosił ją do środka. – Komórka – powtórzyła. – Nie dotykaj ekranu. Chwyć ją za boki i rzuć w kąt sali. Zrobił, co mu kazała. – Przykro mi – oznajmiła. – Bardzo mi przykro. I James Bond wierzył, że jakaś maleńka cząstka jej serca rzeczywiście odczuwała żal. 67 – Co to takiego? – zapytał James, wskazując na jej bluzkę. To była krew, oczywiście. Prawdziwa krew. Felicity wciąż czuła lekkie pieczenie grzbietu dłoni w miejscu, gdzie nakłuła żyłę agrafką. Wypłynęło dość krwi, żeby poplamić bluzkę i wiarygodnie upozorować ranę od kuli. Nie odpowiedziała. Jednakże spojrzenie agenta zdradzało, że zauważył jej skaleczoną dłoń i domyślił się wszystkiego. – Nie było żadnego policjanta w porcie. – Skłamałam, no nie? Siadaj. Na podłodze. Kiedy to zrobił, Felicity odciągnęła zamek walthera, wyrzucając nabój z komory i upewniając się, że drugi wszedł na jego miejsce i broń jest gotowa do strzału. – Wiem, że umiesz rozbrajać ludzi. Zabijałam już i nie robi to na mnie wrażenia. Nie jest istotne, czy zostaniesz przy życiu, więc z radością cię zastrzelę, jeśli się poruszysz. – O mało się nie zająknęła, mówiąc „z radością”. Co się z tobą dzieje, do diabła? To pytanie zadane w myślach było niczym karcąca uwaga. – Załóż to – powiedziała, rzucając mu kajdanki. Złapał je. Ma dobry refleks, zanotowała w pamięci. Cofnęła się o metr. Felicity czuła przyjemny zapach unoszący się z miejsca, gdzie dotykał jej przed chwilą. Mydło lub szampon z hotelu. Nie był mężczyzną, który używa płynu po goleniu. Znów poczuła złość. Niech go szlag! – Kajdanki! – powtórzyła gniewnie.

Zawahał się, po czym zatrzasnął je na swoich przegubach. – I co? Wyjaśnij. Zacisnął mechanizm. Była zadowolona. – Dla kogo właściwie pracujesz? – zapytała. – Dla pewnej agencji w Londynie. Na tym będziemy musieli poprzestać. A ty pracujesz z Lambem? Zaśmiała się. – Z tym tłustym spoconym durniem? Nie. Po cokolwiek tu przychodzi, nie ma to nic wspólnego z tym, co zaplanowałam na tę noc. Zapewne chodzi mu o jakiś śmieszny interesik. Może zamierza kupić tę budę. Kłamałam, kiedy powiedziałam ci, że słyszałam, jak nazywano go Noe. – No to co ty tu robisz? – Coś mi mówi, że powiedziałeś swoim szefom w Londynie, iż Lamb jest twoim głównym podejrzanym. Zamrugał, co potwierdziło jej przypuszczenia. – Kapitan Jordaan i jej umiarkowanie kompetentni oficerowie znajdą tu rano ślady sceny walki na śmierć i życie. Twojej ze zdrajcą, który zamierzał zatopić statek wycieczkowy, Gregorym Lambem, oraz kimś, kogo tutaj miał spotkać. Zaskoczyłeś ich i wybuchła strzelanina. Wszyscy zginęliście. W tej teorii będą luki, ale z czasem sprawa przycichnie. Przynajmniej dla mnie. – I będziesz dalej mogła robić to, co robisz. Jednego nie rozumiem. Kim, do diabła, jest Noe? – Nie kim, a czym, James. N-O-E. Na jego przystojnej twarzy pojawiło się zmieszanie, a potem nagłe zrozumienie. – Mój Boże… Twoja fundacja to Międzynarodowa Organizacja Ekożywnościowa. Na przyjęciu powiedziałaś, że niedawno rozszerzyliście działalność na skalę międzynarodową. Co oznacza, że przedtem byliście Narodową Organizacją Ekożywnościową. NOE. Skinęła głową.

– W tekście, który przechwyciliśmy w zeszły weekend – głośno myślał Bond – „noe” było napisane małymi literami. Wszystko inne także. Dlatego założyłem, że to imię. – Byliśmy nieostrożni. Już od jakiegoś czasu nie jest to NOE, ale taka była początkowa nazwa i z przyzwyczajenia wciąż jej używamy. – My? Kto wysłał tę wiadomość? – Niall Dunne. On jest moim współpracownikiem. Hydtowi go wypożyczyłam. – Twoim? – Pracujemy razem już od kilku lat. – A jak weszliście w interes Hydta? – Niall i ja pracujemy z wieloma watażkami i dyktatorami subsaharyjskich państw Afryki. Dziewięć czy dziesięć miesięcy temu Niall usłyszał od nich o planie Hydta, o tej całej Gehennie. Pomysł był dość ryzykowny, ale dawał nadzieję na spore zyski z inwestycji. Dałam Dunne’owi dziesięć milionów, żeby włożył je do puli. Powiedział Hydtowi, że to od anonimowego biznesmena, który przekazuje je pod warunkiem, że Dunne ma pracować z Hydtem i nadzorować sposób wydawania tych pieniądzy. – No tak – rzekł Bond. – Wspominał o innych inwestorach. Zatem Hydt nic o tobie nie wiedział? – Zupełnie nic. I okazało się, że Severan z przyjemnością wykorzystywał Dunne’a jako swojego stratega. Bez niego nie zaszedłby tak daleko z planem Gehenna. – Człowiek, który myśli o wszystkim. – Tak, był dumny z tego, że Hydt tak go nazywał. – Dunne trzymał się blisko Hydta jeszcze z innego powodu, prawda? – zapytał James. – Złomiarz miał odwrócić naszą uwagę i umożliwić ci ucieczkę. – Gdyby ktoś zaczął coś podejrzewać–powiedziała Felicity – poświęcilibyśmy Hydta. Zrobilibyśmy z niego kozła ofiarnego, żeby nikt już dalej nie szukał. To dlatego Dunne przekonał Hydta, że zamach bombowy w Yorku powinien przeprowadzić dzisiaj. – I poświęciliście dziesięć milionów dolarów?

– Dobre ubezpieczenia są kosztowne. – Zastanawiałem się, dlaczego Hydt nie zrezygnował ze swego planu po tym, jak pojawiłem się w Serbii i w March. Starannie zacierałem ślady, ale powitał mnie tu jako Gene’a Therona o wiele chętniej, niż ja zrobiłbym to na jego miejscu. A to dlatego, że Dunne wmawiał mu, iż można mi ufać. Kiwnęła głową. – Severan zawsze słuchał Nialla Dunne’a. – Zatem to Dunne umieścił w Internecie wzmianki o tym, że Hydt miał pseudonim Noe. I że w Bristolu budował własne jachty. – Zgadza się. – Znów poczuła przypływ gniewu i rozczarowania. – Do diabła! Dlaczego nie zostawiłeś tej sprawy, kiedy powinieneś był to zrobić, po śmierci Hydta? Patrzył na nią zimno. – I co dalej? Zaczekałabyś, aż zasnę u twojego boku… i poderżnęła mi gardło? – Miałam nadzieję, że jesteś tym, za kogo się podajesz, najemnikiem z Durbanu! – warknęła. – To dlatego zeszłej nocy pytałam, czy mógłbyś się zmienić. Miałeś okazję wyznać, kim naprawdę jesteś. Myślałam, że sprawy… – Zamilkła. – Między nami mogłyby się jakoś ułożyć? – Zacisnął wargi. – Jeśli to ma jakieś znaczenie, to ja też tak myślałem. Co za ironia losu, pomyślała Felicity. Doznała rozczarowania, kiedy okazał się jednym z dobrych facetów. Zapewne on również rozczarował się do niej, gdy się dowiedział, że wcale nie jest taka, za jaką ją miał. – I co robicie dziś w nocy? Co to za plan, który my nazwaliśmy Incydentem Dwudziestym? – zapytał, zmieniając pozycję na podłodze. Brzęknęły kajdanki. – Słyszałeś o światowym konflikcie? – odpowiedziała pytaniem, trzymając go na muszce. – Słucham BBC – odparł sucho. – Kiedy pracowałam w banku w City moi klienci czasem inwestowali w firmy w różnych zapalnych miejscach na świecie. Musiałam znać te regiony. Zauważyłam, że w każdej z tych stref

konfliktów kluczowym czynnikiem był głód. Głodni stają się zdesperowani. Jeśli obiecasz im żywność, możesz nakłonić ich do wszystkiego: zmiany sympatii politycznych, walki, zabijania ludności cywilnej, obalania dyktatur czy demokracji. Do wszystkiego. Uświadomiłam sobie, że głód może być użyty jako broń. I dlatego zaczęłam… można tak powiedzieć, handlować bronią. – Jesteś brokerem głodu. Dobrze powiedziane, pomyślała Felicity. Z chłodnym uśmiechem mówiła dalej: – MOE kontroluje trzydzieści dwa procent pomocy żywnościowej przychodzącej do tego kraju. Wkrótce będziemy robili to samo w różnych krajach Ameryki Łacińskiej, w Indiach, Azji Południowo-Wschodniej. Jeśli, na przykład, jakiś watażka w Republice Środkowoafrykańskiej zechce dojść do władzy i zapłaci mi tyle, ile zażądam, postaram się, by jego żołnierze i zwolennicy otrzymali tyle żywności, ile potrzebują, natomiast popierający jego przeciwnika nie dostaną nic. Zamrugał ze zdziwienia. – Sudan. Oto co ma się zdarzyć tej nocy… wybuch wojny w Sudanie. – Właśnie. Współpracuję z centralnym rządem w Chartumie. Prezydent nie chce, by Sojusz Wschodni doprowadził do rozłamu i stworzył samodzielne państwo. Reżim na wschodzie zamierza zacieśnić swoje stosunki ze Zjednoczonym Królestwem i sprzedawać ropę tam zamiast w Chinach. Ale Chartum nie jest dostatecznie silny, żeby bez pomocy podporządkować sobie wschód. Dlatego płaci mi, bym dostarczała żywność do Erytrei, Ugandy i Etiopii. Ich oddziały dokonają inwazji wraz z siłami rządowymi. Sojusz Wschodni nie będzie miał szans. – A więc te tysiące ofiar to liczba zabitych dzisiejszej nocy po rozpoczęciu inwazji.

– Zgadza się. Musiałam zagwarantować odpowiednią liczbę zabitych żołnierzy Sojuszu Wschodniego. Jeśli będzie większa niż dwa tysiące, dostanę premię. – A negatywny wpływ na interesy Wielkiej Brytanii? To, że ropa popłynie do Pekinu, a nie do nas? Skinęła głową. – Chińczycy pomogli Chartumowi opłacić moje usługi. – Kiedy zaczną się walki? – Mniej więcej za półtorej godziny. Gdy samoloty z żywnością znajdą się w powietrzu, a statki na

wodach międzynarodowych, rozpocznie się inwazja na wschodni Sudan. – Felicity spojrzała na swój skromny zegarek marki Baume&Mercier. Pomyślała, że Gregory Lamb zaraz powinien przybyć. – Teraz chcę kupić coś innego: twoją współpracę. Zaśmiał się zimno. – Jeśli nie, to twoja przyjaciółka Bheka Jordaan zginie. Po prostu. Mam w Afryce wielu przyjaciół, którzy są bardzo dobrzy w zabijaniu i chętnie wykorzystają swoje umiejętności. Z zadowoleniem zobaczyła, że to go zaniepokoiło. Felicity Willing zawsze lubiła odkrywać ludzkie słabości. – Czego chcesz? – zapytał. – Poślemy twoim zwierzchnikom wiadomość z potwierdzeniem, że Gregory Lamb stoi za próbą zatopienia statku wycieczkowego. Ty zdołałeś temu zapobiec i wkrótce masz się z nim spotkać. – Wiesz, że nie mogę tego zrobić. – Negocjujemy życie twojej przyjaciółki. No, James, bądź bohaterem. I tak musisz umrzeć. Odwrócił od niej wzrok. – Naprawdę myślałem, że może się między nami ułoży. Dreszcz przebiegł po plecach Felicity Willing. A oczy Bonda nagle stały się twarde jak kamienie. – W porządku, dość tego – warknął. – Musimy działać szybko. Zmarszczyła brwi. O czym on mówi? – Spróbujcie jej nie zabić… jeśli się da – dodał. – O Chryste, nie – szepnęła Felicity.

Rozbłysły oślepiające światła pod sufitem i gdy próbowała się odwrócić, słysząc tupot nóg, ktoś wyrwał jej z dłoni walthera. Dwaj mężczyźni obalili ją na brzuch i jeden przycisnął kolanem do podłogi, wprawnie skuwając jej ręce na plecach. Felicity usłyszała suchy kobiecy głos.

– Zgodnie z artykułami trzydziestego piątego rozdziału Konstytucji Republiki Południowej Afryki z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego roku masz prawo zachować milczenie i zostajesz poinformowana, iż wszystko, co powiesz aresztującym cię funkcjonariuszom, może zostać użyte jako dowód obciążający cię podczas procesu sądowego. 68 – Nie! –jęknęła Felicity Willing. Na jej twarzy malowało się niedowierzanie. Potem powtórzyła to słowo z wściekłością, prawie krzycząc. James Bond spoglądał na tę drobną kobietę siedzącą na podłodze niemal dokładnie w tym samym miejscu, które on zajmował przed chwilą. – Wiedziałeś! – wrzasnęła. – Ty sukinsynu, wiedziałeś! Wcale nie podejrzewałeś Lamba! – Skłamałem, no nie? – rzekł zimno, powtarzając jej słowa. Bheka Jordaan również beznamiętnie spoglądała na aresztowaną. Bond rozcierał przeguby, z których zdjęto kajdanki. Gregory Lamb stał w pobliżu, rozmawiając przez telefon komórkowy. Przybył tu z Jordaan przed Bondem, żeby rozmieścić mikrofony i monitorować rozmowę, jeśli Felicity chwyci przynętę. Ukryli się w przyczepie robotników; błysk latarki Bonda potwierdził, że są tam niewidoczni i sygnalizował, że James wchodzi do budynku. Nie chciał używać krótkofalówki. Zadzwonił telefon Jordaan. Odebrała połączenie. Słuchała, zapisując coś w notesie. – Moi ludzie weszli do biura pani Willing – powiedziała. – Mamy miejsca lądowań wszystkich samolotów i kursy statków przewożących żywność. Gregory Lamb przejrzał jej notatki i przekazał te informacje przez telefon. Chociaż nie budził zaufania jako agent wywiadu, najwyraźniej miał swoje kontakty i teraz je wykorzystywał. – Nie możecie tego robić! – jęczała Felicity. – Nic nie rozumiecie! Bond i Jordaan ignorowali ją i patrzyli na Lamba. W końcu się rozłączył. – W pobliżu jest amerykański lotniskowiec. Wysłali myśliwce, żeby przechwyciły samoloty z żywnością. A śmigłowce szturmowe RAF-u i południowoafrykańskich sił powietrznych lecą, żeby zawrócić statki.

Bond podziękował spoconemu grubasowi za jego wysiłki. Nigdy nie podejrzewał Lamba, którego dziwne zachowanie wynikało z tego, że po prostu był tchórzem i podczas akcji w siedzibie Green Way zniknął, ukrywszy się w krzakach. Przyznał się do tego, chociaż nie do tego, że sam przestrzelił sobie rękaw. Bond uznał, że Lamb będzie idealną przynętą dla jego prawdziwej podejrzanej, Felicity Willing. Bheka Jordaan znów odebrała telefon.

– Wsparcie trochę się spóźni… był wypadek na Victoria Road. Kwalene mówi, że będą tu za dwadzieścia, może trzydzieści minut. Bond spojrzał na Felicity. Nawet teraz, siedząc na brudnej podłodze, spoglądała wyzywająco jak rozzłoszczona lwica w klatce. – Skąd… skąd wiedziałeś? – zapytała. Słyszeli uspokajający, lecz potężny szum atlantyckich fal uderzających o skały, krzyk ptaków, buczenie klaksonu w oddali. To miejsce znajdowało się niedaleko centrum Kapsztadu, ale teraz był to jakiś inny wszechświat. – Zastanowiło mnie kilka rzeczy – odparł Bond. – Po pierwsze sam Dunne i sprawa tajemniczego przelewu na jego konto wczoraj, przed Gehenną? To sugerowało, że Dunne miał jeszcze jednego wspólnika. I po drugie wiadomość, którą przechwyciliśmy i w której wspomniano, że jeśli Hydt wypadnie z gry, są inni partnerzy, którzy zrealizują plan. Do kogo została wysłana? Jedynym wyjaśnieniem było to, że do kogoś zupełnie niezwiązanego z Gehenną. Potem przypomniałem sobie, że Dunne podróżował do Indii, Indonezji i na Karaiby. Podczas przyjęcia połączonego ze zbiórką funduszy powiedziałaś, że wasza organizacja otworzyła biura w Bombaju, Dżakarcie i Portau-Prince. Dziwny zbieg okoliczności. Później przypomniałem sobie, że zarówno ty, jak i Dunne macie kontakty w Londynie i Kapsztadzie i oboje byliście w Afryce Południowej zanim Hydt otworzył tutaj filię Green Way. I sam się domyśliłem, czym jest NOE – ciągnął Bond. Będąc na komendzie policji, zapatrzył się na jej wizytówkę. MOE. I nagle uświadomił sobie, że ten skrót różni się tylko jedną literą. – Sprawdziłem w Pretorii dane fundacji i dowiedziałem się, jak nazywała się na początku. Tak więc kiedy powiedziałaś mi, że słyszałaś, jak Lamba nazywano Noe, wiedziałem, że kłamiesz. To potwierdzało twoją winę. Jednakże musieliśmy cię skłonić, żebyś powiedziała nam, co wiesz i czym jest Incydent Dwudziesty. – Zmierzył ją zimnym spojrzeniem. – Nie miałem czasu na agresywne

przesłuchanie. Cel… reakcja. Nie wiedząc, jaki cel miała Felicity, ten podstęp był najlepszą reakcją, jaką zdołał wymyślić. Felicity zaczęła przesuwać się pod ścianę. Towarzyszyło temu ukradkowe spojrzenie w okno. Nagle kilka myśli jednocześnie przemknęło Bondowi przez głowę: to jej zerknięcie, „wypadek” tamujący ruch na Victoria Road, geniusz planistyczny Dunne’a i dźwięk klaksonu, który rozległ się jakieś trzy minuty wcześniej. To był sygnał oczywiście i Felicity liczyła sekundy, od kiedy usłyszała go w oddali. – Uwaga! – krzyknął Bond i rzucił się na Bhekę Jordaan. Oboje wraz z Lambem padli na podłogę w chwili, gdy kule rozbiły okna, zasypując pomieszczenie odłamkami szkła. 69 Bond, Lamb i Jordaan szukali osłony, co nie było łatwe, gdyż cała północna ściana sali była odsłonięta. Piły stolikowe i inne narzędzia w pewnym stopniu chroniły ich przed kulami, ale nie do końca, gdyż włączone boczne i górne oświetlenie zapewniało snajperowi doskonałą widoczność. Felicity kuliła się pod ścianą. – Ilu ludzi ma ze sobą Dunne? – warknął Bond. Nie odpowiedziała. Wycelował tuż obok jej nogi i nagle padł ogłuszający strzał, który wyrzucił chmurę drzazg w jej twarz i tors. Wrzasnęła. – Teraz jest sam! – rzuciła pospiesznie. – Inni dopiero tu jadą. Posłuchaj, wypuść mnie, a… – Zamknij się! A zatem, pomyślał Bond, Dunne użył części pieniędzy, aby przekupić agentów służby bezpieczeństwa w Mozambiku. Ci skłamali, że widziano go w tym kraju, podczas gdy on pozostał na miejscu jako wsparcie Felicity. I wynajął najemników, żeby odbili ją w razie potrzeby.

Bond rozejrzał się po jadalni i pobliskim holu. Po prostu nie było tu żadnej osłony. Starannie celując, rozbił kulami boczne lampy, lecz te pod sufitem wciąż się paliły i było ich zbyt wiele, żeby mógł zniszczyć wszystkie. Dzięki nim Dunne doskonale widział całe wnętrze. Bond wystawił głowę i dwie kule chybiły go o włos. Nie dostrzegł strzelca. Wprawdzie świecił księżyc, ale jasny blask lamp zmieniał wszystko za oknem w nieprzenikniony mrok. Wiedział, że Dunne strzela gdzieś z wysoka, ze zbocza góry. Jednakże Irlandczyk miał tam mnóstwo dogodnych stanowisk. Minęła chwila i padły kolejne strzały, odłupując kawały tynku. Podniosła się chmura kurzu. Bond i Jordaan zaczęli kaszleć. Bond zauważył, że ostatnie strzały miały nieco inny kąt; Dunne zmieniał pozycję, szukając najdogodniejszej, z której będzie mógł ich załatwić. – Światła! – krzyknął Lamb. – Musimy je zgasić. Niestety, wyłącznik znajdował się w przejściu do kuchni i żeby się tam dostać, trzeba było przebiec obok kilku szklanych drzwi i okien, stanowiąc doskonały cel dla Dunne’a.

Bond spróbował, ale zaledwie się podniósł, kule z trzaskiem uderzyły o filar i stojące obok narzędzia. Znów przypadł do podłogi. – Ja pójdę – odezwała się Bheka Jordaan. Bond zorientował się, że oceniała odległość do wyłącznika. – Jestem najbliżej. Myślę, że mi się uda. Mówiłam ci, James, że na studiach byłam gwiazdą zespołu rugby? Byłam bardzo szybka. – Nie – stanowczo rzekł Bond. – To samobójstwo. Zaczekamy na wsparcie. – Nie przybędzie na czas. On za kilka minut znajdzie taką pozycję, z której zabije nas wszystkich. James, rugby to cudowna gra. Próbowałeś kiedyś? – Zaśmiała się. – Nie, oczywiście, że nie. Nie widzę cię w zespole. Odpowiedział jej równie szerokim uśmiechem. – Masz lepszą pozycję do osłaniania mnie ogniem – oświadczył. – Ten twój wielki colt piekielnie go wystraszy. Ruszę na trzy. Raz… dwa… – Och, proszę! – nagle zawołał Lamb. Bond spojrzał na niego, a on dodał: – To odliczanie na filmach jest tak strasznie oklepane. I bzdurne. W prawdziwym życiu nikt nie odlicza. Po prostu wstajesz i biegniesz! I właśnie to zrobił. Zerwał się na równe nogi i pognał w kierunku wyłącznika. Bond i Jordaan wycelowali w ciemność i rozpoczęli ogień. Nie mieli pojęcia, gdzie znajduje się Irlandczyk, i było mało prawdopodobne, żeby ich kule odnalazły go w ciemności, ale czy tak się

stało, czy nie, nie przeszkodziły mu wypuścić długiej serii, gdy Lamb był trzy metry od włącznika. Kule rozbiły okno obok i znalazły cel. Krew agenta opryskała podłogę i ścianę, a on sam zatoczył się, upadł i znieruchomiał. – Nie! – krzyknęła Jordaan. – Och nie. Sukces musiał dodać Dunne’owi pewności siebie, ponieważ następne strzały padały jeszcze bliżej celu. W końcu Bond musiał opuścić swoją pozycję. Podczołgał się do Jordaan, która kuliła się za piłą stolikową o tarczy pogiętej uderzeniami kul kalibru.223. Bond i policjantka przylgnęli do siebie. Czarne szczeliny okien spoglądały na nich gniewnie. Nie mieli dokąd uciec. Kolejna kula przeleciała tuż nad głową Bonda. Czuł, że Dunne zaraz znajdzie dogodne stanowisko. – Mogę go powstrzymać – odezwała się Felicity. – Tylko pozwólcie mi odejść. Zadzwonię do niego. Dajcie mi telefon. Błysk wystrzału i Bond przycisnął głowę Jordaan do podłogi w chwili, gdy ściana obok nich eksplodowała. Kobieta jęknęła i przytuliła się do niego, drżąc. Wokół rozszedł się zapach spalonych włosów, które musnęła kula tuż nad jej uchem. – Nikt nie będzie wiedział, że pozwoliliście mi uciec – ciągnęła Felicity. – Dajcie mi telefon. Zadzwonię do Dunne’a. – Och, idź do diabła, suko! – zabrzmiał głos na drugim końcu sali. Chwiejnie, przyciskając dłonie do zakrwawionej piersi, Lamb wstał i rzucił się do ściany. Padając na podłogę, uderzył dłonią w wyłącznik. Wszystkie światła w zajeździe zgasły. Bond w mgnieniu oka poderwał się i kopniakiem otworzył jedne z bocznych drzwi. Wpadł w zarośla, ruszając na poszukiwanie ofiary i powtarzając w myślach: Zostały cztery kule i pełny magazynek.

***

Bond pędził przez krzaki rosnące u podnóża stromego zbocza Góry Dwunastu Apostołów. Biegł zygzakiem, a Dunne do niego strzelał. Choć nie był w pełni, księżyc świecił dość jasno, ale żadna kula nie przeleciała bliżej niż metr od agenta 007. W końcu Irlandczyk zaprzestał prób ustrzelenia Bonda – widocznie założył, że go trafił albo że agent pobiegł po pomoc. Oczywiście celem Dunne’a niekoniecznie było zabicie przeciwników. Wystarczy, jeśli zdoła ich unieruchomić do czasu przybycia najemników. Kiedy to nastąpi? Bond schował się za wielkim głazem. Noc była lodowato zimna i zerwał się wiatr. Dunne zapewne znajdował się około trzydziestu metrów nad nim na skalnym występie, z którego w blasku księżyca mógł doskonale widzieć zajazd, drogę dojazdową i… samego Bonda, gdyby wychylił się i popatrzył. Nagle na zboczu nad Bondem rozbłysło jasne światło latarki. Bond spojrzał w kierunku, który wskazywało. Jakaś łódź z warkotem płynęła do brzegu. Z najemnikami oczywiście. Zastanawiał się, ilu ich jest na pokładzie i jak są uzbrojeni. Za dziesięć minut wylądują na plaży i będą mieli przygniatającą przewagę liczebną. Dunne na pewno postarał się, żeby Victoria Road pozostała nieprzejezdna znacznie dłużej. Mimo to Bond wyjął telefon komórkowy i SMS-em zawiadomił Kwalene Nkosiego o zbliżającym się desancie na plaży. Znów spojrzał na zbocze góry. Tylko dwie drogi mogły doprowadzić go do Dunne’a. Po prawej, od południa, był szereg stromych, lecz równych trawersów, którymi biegła wąska ścieżka dla turystów, wiodąca od Sixth Apostle Inn i przechodząca obok skalnego występu, na którym leżał Dunne. Gdyby jednak Bond poszedł nią, byłby przez większą część drogi odsłonięty, stanowiąc doskonały cel. Druga możliwość to bezpośrednie uderzenie: wspinaczka po nierównej, stromej skalnej ścianie do występu znajdującego się trzydzieści metrów wyżej. Przyjrzał się tej drodze. Prawie cztery lata po śmierci swoich rodziców piętnastoletni James Bond doszedł do wniosku, że ma dość koszmarnych snów i lęku, jaki budził w nim widok gór lub skalnych ścian – nawet imponującej, ale ujarzmionej skały, na której stoi zamek edynburski, widzianej z parkingu na zamkowym tarasie. Namówił pedagoga z Fettes na założenie klubu wspinaczkowego, który regularnie wyjeżdżał w góry Szkocji.

Po dwóch tygodniach Bond pokonał smoka strachu i dodał wspinaczkę do repertuaru swoich ulubionych zajęć na wolnym powietrzu. Teraz wepchnął walthera do kabury i spojrzał w górę, powtarzając sobie podstawowe zasady: używaj tylko tyle siły, ile wymaga pewny chwyt; pracuj nogami; rękami łap równowagę przy przenoszeniu ciężaru ciała; trzymaj się blisko skały; przeskakując, wykorzystuj siłę bezwładu. I tak, bez lin, rękawiczek, woreczka z kredą i w skórzanych butach – obuwiu dość stylowym, ale zupełnie nieodpowiednim na mokrej skale – Bond rozpoczął wspinaczkę. 70 Niall Dunne schodził ze zbocza Góry Dwunastu Apostołów turystyczną ścieżką prowadzącą do zajazdu. Z berettą w dłoni przezornie nie pokazywał się człowiekowi, który tak zręcznie udawał Gene’a Therona. Mężczyźnie, który – o czym mniej więcej przed godziną powiedziała mu Felicity – był brytyjskim agentem o imieniu James. Dunne zauważył go kilka minut temu na skalnym występie. James połknął przynętę i atakował cytadelę, podczas gdy Dunne wymknął się z niej tylnymi drzwiami, ostrożnie skradając się przez trawersy. Za pięć minut będzie w zajeździe, a brytyjski agent utknie na zboczu. Wszystko zgodnie z planem… no, ze zrewidowanym planem. Musi opuścić ten kraj, szybko i na zawsze. Jednakże nie sam. Wyjedzie z osobą, którą podziwiał najbardziej na świecie, którą kochał, będącą siłą napędową wszystkich jego fantazji. Ze swoją szefową Felicity Willing. To jest Niall. Jest genialny. To mój projektant… Tak opisała go przed kilkoma laty. Jego twarz lekko pokraśniała z zadowolenia, kiedy usłyszał te słowa i na zawsze zachował je w pamięci niczym pukiel jej włosów, tak jak wspomnienie ich pierwszej wspólnej roboty, kiedy pracowała w londyńskim banku i wynajęła go, żeby sprawdził kilka rozpoczętych inwestycji, na których ukończenie jej klient wykładał pieniądze. Dunne nie odebrał spartaczonych instalacji, oszczędzając jej i klientowi miliony funtów. Zaprosiła go na kolację, a on wypił za dużo wina i gadał o tym, że moralność nie obowiązuje na wojnie, w interesach 1 – do jasnej cholery – w niczym. Ta piękna kobieta zgadzała się z nim. Mój Boże, pomyślał, oto ktoś, kto nie zważa na mój kaczkowaty chód, na moje jakby złożone z różnych kawałków ciało ani na to, że nie potrafiłbym opowiedzieć kawału czy oczarować kogoś, nawet gdyby od tego zależało moje życie.

Felicity doskonale pasowała do jego pełnego rezerwy sposobu bycia. Jej pasja bogacenia się była równie wielka jak jego chęć tworzenia sprawnych maszyn. Potem poszli do jej luksusowego mieszkania w Knightsbridge i kochali się. To była niewątpliwie najlepsza noc jego życia. Zaczęli częściej razem pracować i wykonywać robótki, które – no cóż – oględnie mówiąc, były bardziej dochodowe i o wiele mniej legalne niż pobieranie procentów od otwarcia linii kredytowej na inwestycje budowlane. Te robótki stawały się coraz zuchwalsze, coraz mniej legalne i coraz intratniejsze, ale to, co zaszło między nimi, no cóż… to się zmieniło, tak jak się tego spodziewał. W końcu wyznała, że nie myśli o nim w taki sposób. Wspólnie spędzona noc, owszem, była cudowna i na to wspomnienie Felicity odczuwała pokusę, ale obawiała się, że to zniszczyłoby ich zadziwiającą duchową więź. Ponadto już raz została zraniona, bardzo. Była jak ptak ze złamanym skrzydłem, które się nie zrosło. Och, proszę, czy nie mogą po prostu pozostać przyjaciółmi? Możesz być moim projektantem… Wydawało się to trochę naciągane, ale wolał jej wierzyć, jak często się to robi, kiedy ukochana osoba opowiada bajeczkę mniej bolesną od prawdy. Natomiast ich interesy szły doskonale – tu jakaś defraudacja, tam jakieś wymuszenie – i Dunne się nie spieszył, ponieważ wierzył, że Felicity przejrzy na oczy. Udawał, że i on zakończył ten romans. Zdołał głęboko ukryć obsesję na jej punkcie, równie groźną i wybuchową jak mina lądowa. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Wkrótce będą razem. Niall Dunne wierzył w to całą swoją duszą. Ponadto zamierzał zdobyć jej miłość, ratując ukochaną. Pomimo tak nikłych szans, ocali ją. Wywiezie ją w bezpieczne miejsce, na Madagaskar, gdzie stworzy dla nich gniazdko, w którym będą mogli wygodnie żyć. Zbliżając się do zajazdu, Dunne wspominał, jak James zaskoczył Hydta wzmianką o Isandlwanie – zuluskiej masakrze w 1879 roku. Teraz Dunne myślał o drugiej bitwie stoczonej tamtego styczniowego dnia, tej przy Rorke’s Drift. Cztery tysiące Zulusów zaatakowało niewielki posterunek i szpital obsadzony przez około stu czterdziestu brytyjskich żołnierzy. I choć to wydaje się niemożliwe, Brytyjczycy skutecznie się obronili, ponosząc minimalne straty w ludziach. Dla Nialla Dunne’a ważny był dowódca sił brytyjskich porucznik John Chard. Należał do królewskiego korpusu inżynieryjnego – był saperem tak jak Dunne. Chard opracował plan obrony przed przeważającymi siłami i błyskotliwie go zrealizował. Zasłużył na Krzyż Wiktorii. Teraz Dunne zamierzał zdobyć własne odznaczenie – serce Felicity Willing.

Idąc powoli przez jesienną noc, dotarł do zajazdu, trzymając się z daleka od skalnego występu i brytyjskiego szpiega.

Rozważył swój plan. Wiedział, że gruby agent jest martwy lub umierający. Pamiętał to, co widział w jadalni przez lunetę karabinu, zanim ten człowiek zgasił światła w budynku. Pozostała tam tylko policjantka. Mógł załatwić ją z łatwością – rzuci coś przez okno, żeby odwrócić jej uwagę, a potem zabije ją i wydostanie Felicity. We dwoje pobiegną na plażę do łodzi, a potem pomkną do helikoptera, którym dotrą na bezpieczny Madagaskar. Razem… Cicho podszedł do okna Sixth Apostle Inn. Ostrożnie zajrzawszy do środka, Dunne zobaczył leżącego na podłodze brytyjskiego agenta, którego postrzelił. Mężczyzna miał otwarte, szkliste oczy. Felicity siedziała w pobliżu na podłodze, z rękami skutymi na plecach, ciężko dysząc. Dunne był wstrząśnięty widokiem swojej ukochanej… tak źle ją potraktowano. Więcej gniewu. Tym razem go nie opuści. Nagle Niall usłyszał dobiegający z kuchni głos policjantki. Rozmawiała przez telefon komórkowy, pytając o wsparcie. – No co, jak długo to jeszcze potrwa? Zapewne jeszcze długo, pomyślał Dunne. Jego wspólnicy przewrócili i podpalili dużą ciężarówkę. Victoria Street była kompletnie zablokowana. Dunne przekradł się na parking z tyłu hotelu, zarośnięty zielskiem i zaśmiecony, po czym podszedł do kuchennego wejścia. Trzymając broń w jednej ręce, drugą po cichu otworzył drzwi. Usłyszał szum krótkofalówki i głos opisujący akcję strażaków. Dobrze, pomyślał. Policjantka jest zajęta rozmową. Zajdzie ją od tyłu. Prześlizgnął się przez drzwi i wąskim korytarzem do kuchni. Teraz… W kuchni nie było nikogo. Na szafce stała krótkofalówka, z której płynął potok słów. Dunne uświadomił sobie, że to komunikaty z policyjnego centrum dyspozycyjnego o pożarach, napadach i skargach na nocne hałasy. Krótkofalówka była ustawiona na przeszukiwanie pasma, nie na rozmowę.

Po co policjantka to zrobiła? Przecież nie po to, żeby zwabić go do środka. James nie mógł wiedzieć, że Dunne opuścił swoje stanowisko strzeleckie i przyszedł tutaj. Dunne podszedł do okna i spojrzał na skalne urwisko, gdzie zobaczył powoli wspinającego się człowieka. Nagle serce zabiło mu mocniej. Nie… Ledwie widoczna postać znajdowała się w tym samym miejscu, w którym była przed dziesięcioma minutami. Dunne uświadomił sobie, że to, co widział wcześniej na skalnej ścianie, to może wcale nie był szpieg, tylko jego kurtka narzucona na głaz i poruszana wiatrem. Nie, nie… Nagle za plecami usłyszał głos z przyjemnym brytyjskim akcentem. – Rzuć broń. Nie odwracaj się, bo cię zastrzelę. Dunne się zgarbił. Nie ruszył się z miejsca, patrząc na grań Dwunastu Apostołów. Zaśmiał się. – Logika mówiła mi, że spróbujesz się wspiąć na skalny występ. To było pewne. – I logika powiedziała mi – rzekł szpieg – że blefujesz i przyjdziesz tutaj. Wspiąłem się tylko kilka metrów, żeby zostawić tam moją kurtkę, w razie gdybyś sprawdzał. Dunne obejrzał się przez ramię. Policjantka stała obok szpiega. Oboje byli uzbrojeni. Widział zimne oczy mężczyzny. Południowoafrykańska policjantka była równie zdeterminowana. Przez otwarte drzwi Dunne zobaczył hol, a w nim Felicity Willing, jego szefową, jego miłość, usiłującą zajrzeć do kuchni. – Co się tam dzieje?! – zawołała Felicity. – Niech ktoś mi odpowie! Mój projektant… – Nie będę powtarzał – powiedział szorstko brytyjski agent. – Za pięć sekund przestrzelę ci obie ręce. Na to nie miał przygotowanego planu. Po raz pierwszy niezachwiana logika inżynierii oraz prawa mechaniki zawiodły Nialla Dunne’a. Z lekkim rozbawieniem pomyślał, że zapewne będzie to pierwsza irracjonalna decyzja, jaką kiedykolwiek podjął. Co wcale nie oznaczało, że zakończy się niepowodzeniem. Mówiono przecież, że wiara czyni cuda.

Uskoczył w bok, obracając się na długich nogach i przykucając, z uniesionym pistoletem, żeby najpierw wystrzelić do kobiety. Przerywając ciszę, broń przemówiła podobnymi, lecz jednocześnie różnymi głosami: wysokim i niskim. 71 Nadjeżdżały karetki pogotowia i policyjne radiowozy. Helikopter sił specjalnych unosił się nad łodzią z najemnikami, którzy przypłynęli, żeby zabrać Dunne’a i Felicity. Ślepia reflektorów gniewnie spoglądały w dół, tak samo jak lufy dwóch działek dwudziestomilimetrowych. Jedna krótka seria przed dziobem łodzi wystarczyła, by jej załoga się poddała. Nieoznakowany samochód policyjny zahamował z piskiem tuż przed hotelem, wzbijając chmurę kurzu. Kwalene Nkosi wyskoczył i skinął głową Bondowi. Dołączyli do nich inni policjanci. Bond rozpoznał kilku z wcześniejszej akcji na terenie Green Way. Bheka Jordaan pomogła Felicity Willing wstać. – Czy Dunne nie żyje? – zapytała Felicity. Nie żył. Bond i Jordaan wystrzelili jednocześnie, zanim zdążył wycelować w nich lufę beretty. Umarł chwilę później, a jego niebieskie oczy były równie obojętne po śmierci jak za życia, chociaż ostatnie spojrzenie skierował nie na tych dwoje, którzy go zastrzelili, lecz w kierunku pomieszczenia, gdzie siedziała Felicity. – Tak – odparła Jordaan. – Przykro mi. Powiedziała to z odrobiną współczucia, zapewne zakładając, że tych dwoje łączyły także osobiste więzy. – Przykro ci – cynicznie rzuciła Felicity. – A co mi po nim, jeśli nie żyje? Bond zrozumiał, że nie opłakiwała utraty partnera, straciła kartę przetargową. Uparta Felicity… – Posłuchaj mnie. Nie masz pojęcia, z kim masz do czynienia – mówiła dalej. – Jestem królową pomocy żywnościowej. To ja ratuję głodujące dzieci. Jeśli spróbujesz mnie aresztować, stracisz swoją odznakę. A jeśli to nie robi na tobie wrażenia, to pamiętaj o moich wspólnikach. Dzisiaj przez ciebie kilku bardzo niebezpiecznych ludzi straciło wiele milionów dolarów. Oto moja

propozycja. Zlikwiduję tu interesy. Przeniosę się gdzie indziej. Będziesz bezpieczna. Gwarantuję ci to. Jeśli się nie zgodzisz, nie przeżyjesz miesiąca. Twoja rodzina także. I nie myśl sobie, że zamkniesz mnie w jakimś tajnym więzieniu. Wystarczy wzmianka o tym, że policja bezprawnie więzi podejrzaną, a prasa i sądy cię ukrzyżują. – Nie zostaniesz aresztowana – powiedział Bond.

– Dobrze. – Wszyscy się dowiedzą, że uciekłaś z kraju, zabierając pięć milionów dolarów z kasy MOE. Twoi wspólnicy nie będą szukali zemsty na kapitan Jordaan ani na nikim innym. Będą szukali ciebie… i swoich pieniędzy. W rzeczywistości zostanie przewieziona do tajnego więzienia na przesłuchanie. – Nie możecie tego zrobić! –wrzasnęła, sypiąc skry z oczu. W tym momencie podjechała czarna furgonetka. Dwaj umundurowani mężczyźni wysiedli i podeszli do Bonda. Na ich rękawach ujrzał naszywki brytyjskiej Special Boat Service z mieczem i mottem, które zawsze podobało się Bondowi: „Siłą i Podstępem”. Przybył zespół przejmujący przysłany przez Tannera. Jeden z mężczyzn zasalutował Bondowi. – Komandorze. Cywil Bond skinął głową. – Tu jest paczka. Spojrzał na Felicity Willing. – Co takiego?! – zawyła jak lwica. – Nie! – Zezwalam wykonać polecenie drugiego stopnia na mocy rozkazu ODG wydanego w zeszłą niedzielę – powiedział Bond. – Tak jest, komandorze. Mamy wszystkie dokumenty. Zajmiemy się tym. Odprowadzili ją, szamoczącą się rozpaczliwie. Zniknęła w pojeździe, który zaraz pomknął żwirową drogą.

Bond odwrócił się do Bheki Jordaan. Ona jednak już pospiesznie szła do swojego samochodu. Nie oglądając się za siebie, wsiadła, włączyła silnik i odjechała. Bond podszedł do Kwalene Nkosiego i wręczył mu berettę Dunne’a. – A tam na zboczu jest karabin, chorąży. Pewnie zechcecie go mieć. – Wskazał na skalny występ, z którego Dunne ostrzeliwał zajazd. – Tak, istotnie. Często w weekendy przyjeżdżam tutaj z rodziną. Dobrze znam tę górę. Znajdę go. Bond spojrzał na znikające w oddali tylne światła samochodu Jordaan. – Odjechała dość szybko. Chyba nie rozzłościło jej przejęcie podejrzanej? Nasza ambasada kontaktowała się z waszym rządem. Sędzia w Bloemfontein zaaprobował ten plan.

– Nie, nie – powiedział policjant. – Dziś wieczorem kapitan Jordaan ma zawieźć Ugogo do domu siostry. Ona nigdy się nie spóźnia, nie wtedy, kiedy chodzi o jej babkę. Nkosi uważnie przyglądał się Bondowi spoglądającemu za samochodem Jordaan. Roześmiał się. – To trudna kobieta, prawda? – Istotnie. No cóż, dobranoc, chorąży. Musimy się spotkać, jeśli będziesz kiedyś w Londynie. – Na pewno, komandorze Bond. Myślę, że chyba nie jestem dobrym aktorem. Ale uwielbiam teatr. Może byśmy się wybrali na West End na jakąś sztukę. – Może. Wymienili tradycyjny uścisk dłoni. Bond ścisnął mocno jego rękę, zachowując właściwy rytm i – co ważniejsze – nie puszczając jej zbyt szybko. 72 James Bond siedział w kącie restauracyjnego tarasu hotelu Table Mountain. W górze jarzyły się gazowe promienniki, śląc w dół kaskady ciepła. W chłodnym nocnym powietrzu

zapach propanu był dziwnie przyjemny. Trzymał w ręku kryształową szklaneczkę z burbonem Baker’s z lodem. Trunek miał ten sam skład co marka Basil Hayden, ale był mocniejszy, więc Bond poruszył szklanką, żeby kostki lodu rozcieńczyły trochę alkohol, chociaż nie był pewny, czy tego chce… nie po tym wieczorze. W końcu pociągnął długi łyk i spojrzał na pobliskie stoliki, wszystkie zajęte przez pary. Dłonie gładziły dłonie, kolana dotykały kolan, a przesycone winem głosy szeptały sobie sekrety i obietnice. Fale jedwabistych włosów poruszały się, gdy kobiety nadstawiały uszu, słuchając czułych słów swych towarzyszy. Bond myślał o Franschhoek i Felicity Willing. Jaki miał być cel tego sobotniego wyjazdu? Czy zamierzała powiedzieć Gene’owi Theronowi, bezwzględnemu najemnikowi, o handlu głodem i zwerbować go jako swojego pomocnika? A gdyby była taką kobietą, za jaką początkowo ją miał, zbawczynią Afryki, czy wyznałby jej, że jest agentem operacyjnym brytyjskiego rządu? Te rozważania zirytowały Jamesa Bonda, ponieważ były zwykłą stratą czasu, tak więc poczuł ulgę, gdy zadzwonił telefon komórkowy. – Bill. – Oto jak wygląda sytuacja, James – powiedział Tanner. – Oddziały stacjonujące w krajach sąsiadujących ze wschodnim Sudanem nie opuściły swoich pozycji. Chartum wydał oświadczenie, że Zachód znowu „ingerował w demokratyczny proces suwerennego kraju, usiłując szerzyć feudalizm w tym rejonie”. – Feudalizm? – Bond zachichotał. – Podejrzewam, że piszący to miał na myśli „imperializm”, ale mu się pokręciło. Nie rozumiem, dlaczego chartumscy decydenci nie mogą po prostu użyć Google, żeby znaleźć sobie porządnego rzecznika prasowego, jak każdy normalny rząd. – A Chińczycy? Przeszło im koło nosa sporo taniej benzyny. – Nie mogą się poskarżyć, ponieważ ponoszą częściową odpowiedzialność za to, co byłoby bardzo nieprzyjemną wojną. Ale regionalny rząd Wschodniego Sojuszu podskakuje z radości. Ich gubernator zawiadomił premiera, że w przyszłym roku przegłosują oddzielenie się od

Chartumu i przeprowadzą demokratyczne wybory. Chcą długoletniej współpracy ekonomicznej z nami i Ameryką. – I mają mnóstwo ropy. – Morze – powiedział Tanner. – Całe morze, James. Żywność, którą wysyłała Felicity Willing, wraca do Kapsztadu. Światowy Program Pomocy Żywnościowej będzie nadzorował dystrybucję. To porządna organizacja. Poślą ją tam, gdzie jest potrzebna. – Po chwili dodał: – Przykro mi z powodu Lamba. – Poszedł na pewną śmierć, żeby nas uratować. Powinien otrzymać za to pośmiertne odznaczenie. – Zadzwonię do Vauxhall Cross i dam im znać. A teraz, przepraszam cię, James, ale jesteś mi potrzebny w poniedziałek. Coś się szykuje w Malezji. Jest jakieś powiązanie z Tokio. – Dziwne połączenie. – Istotnie. – Będę o dziewiątej. – Wystarczy o dziesiątej. Miałeś ciężki tydzień. Rozłączyli się i Bond zdążył pociągnąć kolejny łyk burbona, zanim znów zawibrował telefon. Spojrzał na wyświetlacz. Po trzecim sygnale wcisnął klawisz. – Philly. – James, czytałam depesze. Mój Boże… nic ci nie jest? – Nic. Miałem ciężki dzień, ale wygląda na to, że wszystko udało nam się poukładać. – Naprawdę jesteś mistrzem niedopowiedzeń. Zatem Gehenna i Incydent Dwudziesty to były dwie zupełnie różne sprawy? Nigdy bym nie pomyślała. Jak na to wpadłeś? – Analiza korelacji, no i oczywiście… trzeba myśleć trójwymiarowo – poważnie rzekł Bond.

W słuchawce zapadła cisza. Potem Philly Maidenstone zapytała: – Wkręcasz mnie, prawda, James? – Chyba tak. Zaśmiała się. – Cóż, na pewno jesteś wykończony i musisz odpocząć, ale znalazłam jeszcze jeden fragment układanki Stalowego Naboju. Jeśli cię to interesuje.

Odpręż się, powiedział sobie. A jednak nie mógł. Czy jego ojciec był zdrajcą, czy nie? – Odkryłam tożsamość kreta KGB w Szóstce, tego, który został zamordowany. – Rozumiem. – Powoli wypuścił powietrze. – Kto to był? – Poczekaj chwilę… gdzie to jest? Miałam to tutaj. Męka. Starał się zachować spokój. – Ach, tu jest – powiedziała wreszcie. – Nazywał się Robert Witherspoon. Zwerbowany przez agenta KGB na studiach w Cambridge. Został wepchnięty pod nadjeżdżający skład metra na stacji Piccadilly Circus przez agenta operacyjnego KGB w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym ósmym roku. Bond zamknął oczy. Andrew Bond nie studiował w Cambridge. On i jego żona zginęli w 1990 roku we Francji. Ojciec nie był zdrajcą. Ani szpiegiem. – Odkryłam także – ciągnęła Philly – że inny wolny strzelec pracujący dla Szóstki został zabity w ramach operacji Stalowy Nabój. I nie był to podwójny agent, ale nasz człowiek uważany za doskonałego specjalistę, pracujący w kontrwywiadzie i wyszukujący kretów w Szóstce oraz CIA. Bond obracał tę informację w myślach niczym burbona w szklaneczce. – Czy wiesz coś o jego śmierci? – zapytał. – Sprawę wyciszono. Wiem, że stało się to w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym roku, gdzieś we Francji lub Włoszech. To zabójstwo także upozorowano na wypadek i zostawiono na miejscu zbrodni stalowy nabój jako ostrzeżenie dla innych agentów. Bond uśmiechnął się krzywo. Może więc jego ojciec jednak był szpiegiem – chociaż nie zdrajcą. Przynajmniej nie swego kraju. Ale czy zdradził swoją rodzinę i syna? Czy Andrew lekkomyślnie

zabierał młodego Jamesa na spotkania z agentami nieprzyjaciela, których chciał zwieść? – I jeszcze jedno, James. Powiedziałeś o „jego” śmierci. – Tak? – O tym pracowniku Szóstki zabitym w dziewięćdziesiątym roku mówiłeś jako o mężczyźnie. Z danych w archiwach wynika, że to była kobieta. Mój Boże, pomyślał Bond. Nie… Jego matka szpiegiem? Monique Delacroix Bond? Niemożliwe. Jednakże ona była niezrzeszoną fotoreporterką, a takiej przykrywki często używają agenci. I była bardziej żądna przygód niż jego ojciec: to ona namówiła męża, żeby zaczął się wspinać i jeździć na nartach. Bond pamiętał również jej uprzejmą, lecz stanowczą odmowę, gdy chłopiec chciał towarzyszyć jej na fotograficznych wyprawach. Matka oczywiście nigdy nie naraziłaby swojego dziecka, cokolwiek zalecałyby reguły szpiegowskiego fachu. Bond nie wiedział, jakie wówczas obowiązywały zasady rekrutacji, ale zapewne to, że urodziła się w Szwajcarii, nie było przeszkodą w podjęciu pracy agenta operacyjnego. Oczywiście trzeba będzie przeprowadzić dalsze poszukiwania, żeby potwierdzić te przypuszczenia. I jeśli okażą się słuszne, odkryje, kto zlecił zabójstwo i kto je wykonał. To zadanie wyłącznie dla niego. – Dziękuję, Philly – powiedział. – Myślę, że to wszystko, czego potrzebowałem. Byłaś wspaniała. Zasłużyłaś na Order Imperium Brytyjskiego. – Wystarczy kupon rabatowy do Selfridge’a… Wykorzystam go, kiedy w dziale spożywczym będą mieli tydzień hinduski. Ach, kolejny dowód ich wspólnych upodobań. – W takim razie zabiorę cię do mojej ulubionej hinduskiej restauracji przy Brick Lane. Jest najlepsza w Londynie. Nie mają zezwolenia na wyszynk, ale możemy przynieść butelkę tego bordeaux, o którym rozmawialiśmy. Za tydzień w sobotę, może być? Zastanawiała się i Bond zgadł, że przeglądała terminarz. – Tak, James, będzie wspaniale.

Znowu ją sobie wyobraził: bujne rude włosy, błyszczące złotozielone oczy, szmer nylonu, gdy zakładała nogę na nogę. – I będziesz musiał przyjść z dziewczyną – dodała. Szklaneczka z burbonem zatrzymała się w połowie drogi do ust. – Oczywiście – machinalnie odparł Bond. – Ty i twoja dziewczyna, Tim i ja. Będziemy się świetnie bawić. – Tim. Twój narzeczony. – Pewnie słyszałeś, że mieliśmy kryzys. Ale odrzucił ofertę wspaniałej pracy za granicą, żeby zostać w Londynie. – Porządny gość. Otrzeźwiał. – Jak się zastanowić, to nie jego wina. Trudno ze mną wytrzymać. Postanowiliśmy sprawdzić, czy nam się uda. Tyle już razem przeszliśmy. Och, koniecznie musimy się spotkać w tę sobotę. Porozmawiacie sobie z Timem o samochodach i motocyklach. On sporo o nich wie. Nawet więcej niż ja. Mówiła szybko – zbyt szybko. Ophelia Maidenstone była rozsądna i sprytna, oczywiście, i doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co zaszło między nimi w restauracji w zeszły poniedziałek. Wyczuła, że coś ich łączy i może coś by się z tego rozwinęło… gdyby nie przeszkodziła im przeszłość. Przeszłość, z goryczą pomyślał Bond, namiętność Severana Hydta. I jego nemezis. – Cieszę się, że jesteś szczęśliwa, Philly – rzekł szczerze. – Dziękuję ci, James – odparła z uczuciem. – Posłuchaj mnie, nie chcę, żebyś spędziła resztę życia, pchając wózek z dzieckiem po Clapham. Jesteś najlepszym oficerem łącznikowym, jakiego miałem, i nalegam na twój udział w każdej misji, jaką będę wykonywał. – Zawsze będę przy tobie, James. Gdziekolwiek i kiedykolwiek zechcesz. W tych okolicznościach to chyba nieco niefortunny dobór słów, pomyślał, uśmiechając się do siebie.

– Muszę już iść, Philly. Zadzwonię do ciebie w przyszłym tygodniu po podsumowanie Incydentu Dwudziestego. Rozłączyli się. Bond zamówił następnego drinka. Kiedy go przyniesiono, wypił połowę, patrząc na zatokę, chociaż nie dostrzegał jej niezwykłego piękna. Jego roztargnienie nie miało nic wspólnego – no, niewiele – z ponownymi zaręczynami Ophelii Maidenstone. Nie, jego myśli zajmował ważniejszy temat. Jego matka była szpiegiem… Z tych niespokojnych rozmyślań wyrwał go kobiecy głos. – Spóźniłam się. Przepraszam. James Bond skupił wzrok na Bhece Jordaan, siedzącej naprzeciw. – Ugogo dobrze się czuje? – Och tak, ale moja siostra kazała nam oglądać powtórkę „’Sgudi ’Snaysi”. Bond uniósł brew. – To zuluski sitkom sprzed paru lat.

Pod promiennikiem było ciepło i Jordaan zdjęła granatowy żakiet. Miała na sobie koszulę z krótkimi rękawami i zobaczył, że nie nałożyła pudru na rękę. Blizna, którą zawdzięczała dawnym współpracownikom, była dobrze widoczna. Bond zastanawiał się, dlaczego nie ukrywała jej teraz. Jordaan przyjrzała mu się bacznie. – Zdziwiłam się, że przyjąłeś moje zaproszenie na kolację. Nawiasem mówiąc, ja płacę. – To nie jest konieczne. – Wcale nie zakładam, że jest – odparła, marszcząc brwi. – Zatem dziękuję – odparł Bond. – Nie byłam pewna, czy cię poproszę. Zastanawiałam się nad tym jakiś czas. Nie jestem osobą, która

długo się namyśla. Zazwyczaj szybko podejmuję decyzję, o czym chyba ci mówiłam. – Zamilkła i odwróciła wzrok. – Przykro mi, że twoja randka w krainie winnic nie wypaliła. – Cóż, biorąc pod uwagę wszystko, wolę być tu z tobą niż we Franschhoek. – Ja też tak myślę. Wprawdzie trudno ze mną wytrzymać, ale nie jestem morderczynią. – I dodała złowrogo: – Jednakże nie powinieneś ze mną flirtować… Ach, nie zaprzeczaj! Dobrze pamiętam twoją minę na lotnisku, w dniu kiedy tu przyleciałeś. – Nie flirtuję tak często, jak ci się zdaje. Psycholodzy mają na to odpowiedni termin. Nazywają to projekcją. Przypisujesz mi twoje własne uczucia. – Ta wzmianka to przykład flirtowania! Bond zaśmiał się i skinął na sommeliera. Ten pokazał butelkę południowoafrykańskiego musującego wina, które Bond kazał mu przynieść, kiedy przybyła jego towarzyszka. Kelner otworzył ją. Bond spróbował i z aprobatą skinął głową. – Posmakuje ci – powiedział do Jordaan. – To marka Graham Beck Cuvee Clive. Chardonnay oraz pinot noir. Rocznik dwa tysiące trzeci. Dystrykt Robertson z Zachodniego Przylądka. Jordaan roześmiała się, co rzadko się jej zdarzało. – Robiłam ci wykłady o Afryce Południowej, a wygląda na to, że sam też coś o niej wiesz.

– To wino jest równie dobre jak wszystko, co możesz kupić w Reims. – Gdzie? – We Francji… tam gdzie robią szampana. Na wschód od Paryża. Piękne miejsce. Spodobałoby ci się. – Na pewno jest pięknie, ale najwyraźniej nie ma po co tam jechać, skoro nasze wino jest równie dobre jak ich.

Jej logika była nieodparta. Trącili się kieliszkami. – Khotso – powiedziała. – Pokój. – Khotso. Sączyli wino i przez kilka chwil siedzieli w milczeniu. Czuł się zdumiewająco dobrze w towarzystwie tej „trudnej kobiety”. Postawiła kieliszek na stoliku. – Mogę o coś zapytać? – Proszę. – Kiedy byłam z Gregorym Lambem w przyczepie przed zajazdem Sixth Apostle i nagrywałam twoją rozmowę z Felicity Willing, powiedziałeś, że miałeś nadzieję, iż wam dwojgu może się ułożyć. Mówiłeś prawdę? – Tak. – Zatem przykro mi. Też miałam pecha, jeśli chodzi o związki. Wiem, jak to jest, kiedy ktoś łamie ci serce. Ale jesteśmy odporni. – Istotnie. Pomimo wszystko. Umknęła wzrokiem i przez długą chwilę patrzyła na zatokę. – Wiesz, że to moja kula go zabiła – powiedział Bond. – Mówię o Niallu Dunnie. – Skąd wiesz, że myś…? – zaczęła i umilkła. – Pierwszy raz kogoś zastrzeliłaś? – Tak, pierwszy. Ale skąd wiesz, że to twoja kula…? – Przy tak bliskiej odległości tor lotu pocisku jest prostoliniowy, więc wybrałem strzał w głowę. Jedna kula trafiła go w czoło, a druga w klatkę piersiową. Moja trafiła w czoło. To śmiertelny postrzał. Rana w klatce piersiowej od twojej kuli była powierzchowna. – Jesteś pewny, że to ty strzeliłeś mu w głowę? – Tak.

– Dlaczego? – Z tak bliska nie mogłem chybić – rzucił Bond. Jordaan milczała chwilę. – Chyba muszę ci uwierzyć – powiedziała w końcu. Każdy, kto używa takich określeń jak „tor lotu pocisku”, z pewnością wie, gdzie posyła swoje kule. Bond pomyślał, że przedtem powiedziałaby to zjadliwie – robiąc aluzję do jego gwałtownego usposobienia i pogardy dla prawa – ale teraz było to jedynie spostrzeżenie. Siedzieli i rozmawiali przez jakiś czas o jej rodzinie i jego życiu w Londynie, i podróżach. Noc spowijała już miasto, taki rodzaj jesiennego wieczoru, który jest atrakcją tej części południowej półkuli, i wokół zapalały się światła: nieruchome na lądzie i rozkołysane na statkach. I gwiazdy oprócz tej części nieba, którą zasłaniał monarszy orszak skalnych formacji: Góry Stołowej i Głowy Lwa. Z zatoki nadleciał przeciągły ryk syreny. Bond zastanawiał się, czy to jeden ze statków dostarczających żywność. A może jeden z turystycznych stateczków przywożących ludzi z wycieczki do więzienia-muzeum na pobliskiej Robben Island, gdzie podczas rządów apartheidu przez wiele lat więziono takich ludzi, jak: Nelson Mandela, Kgalema Motlanthe i Jacob Zuma – późniejszych prezydentów Afryki Południowej. Możliwe, że to syrena statku wycieczkowego szykującego się do wypłynięcia do innych portów, wzywająca zmęczonych pasażerów z torbami pełnymi owiniętego w folię suszonego mięsa, z butelkami miejscowych win oraz czarno-zielono-żółtymi ręcznikami Afrykańskiego Kongresu Narodowego – turystów wywożących wrażenia z tego skomplikowanego kraju. Bond skinął na kelnera, który przyniósł menu. Gdy wręczał je policjantce, poranione ramię przelotnie dotknęło jego łokcia. Wymienili uśmiechy, które nie były tak przelotne. Pomimo tej bliskiej więzi, która połączyła ich w tym momencie, Bond wiedział, że po kolacji wsadzi ją do taksówki. Jordaan wróci do Bo-Kaap, a on uda się do swojego pokoju, żeby spakować rzeczy przed porannym lotem do Londynu. Nie miał co do tego wątpliwości, że Kwalene Nkosi powiedziałby: bez dwóch zdań. Och, myśl o kobiecie doskonale pasującej do niego, z którą mógłby się dzielić wszystkimi sekretami

– dzielić z nią życie – przemawiała do Jamesa Bonda i w przeszłości bywała pocieszająca i podnosząca na duchu. Teraz jednak zdał sobie sprawę, że taka kobieta, w istocie każda kobieta, mogła odgrywać tylko niewielką rolę w tej szczególnej rzeczywistości, w której żył. W końcu był nieustannie w ruchu, przenosząc się z miejsca na miejsce, a jego przetrwanie i spokój ducha wymagały, by te przenosiny były szybkie i niespodziewane, żeby dogonić ofiarę i uciec prześladowcom. I jeśli dobrze pamiętał wiersz, który tak ładnie zacytowała Philly Maidenstone, szybkie podróżowanie oznaczało podróżowanie samotne. SŁOWNIK AIVD: Algemene Inlichtingen – en Veiligheidsdienst. Holenderska służba wywiadu i bezpieczeństwa, zajmująca się zbieraniem informacji i zwalczaniem wewnętrznych, niemilitarnych zagrożeń. BIA: Bezbednosno Informativna Agencija. Serbska Agencja Bezpieczeństwa i Informacji. CCID: Crime Combating and Investigation Division of the South African Police Service (patrz niżej). Główna jednostka dochodzeniowa południowoafrykańskiej policji. Zajmuje się głównie poważnymi przestępstwami, takimi jak morderstwa, gwałty i terroryzm. CIA: Central Intelligence Agency. Główna agencja wywiadowcza Stanów Zjednoczonych, zajmująca się zbieraniem informacji i szpiegostwem. Ian Fleming podobno brał udział w jej tworzeniu. Podczas drugiej wojny światowej spisał obszerne wspomnienia o planowaniu i prowadzeniu operacji wywiadowczych dla generała Williama „Dzikiego Billa” Donovana, szefa Amerykańskiego Biura Służb Strategicznych. Donovan odegrał ważną rolę w tworzeniu CIA, spadkobierczyni OSS. COBRA: Cabinet Office Briefing Room A. Komitet antykryzysowy wysokiego szczebla w Zjednoczonym Królestwie, zwykle kierowany przez premiera lub innego członka rządu i złożony ze specjalistów w dziedzinach związanych z danym zagrożeniem państwa. Chociaż ta nazwa zazwyczaj, przynajmniej w mediach, jest łączona z salą konferencyjną A w głównym budynku rządowym przy Whitehall, komitet może się zbierać w dowolnej sali. DI: Defence Intelligence. Brytyjska wojskowa służba wywiadowcza. Division Three (Wydział Trzeci): Fikcyjny organ brytyjskiego rządu z siedzibą w Thames House. Luźno związany z Security Service (Służbą Bezpieczeństwa). Wydział Trzeci prowadzi działania taktyczne i operacyjne na terenie Zjednoczonego Królestwa w celu wykrywania i neutralizowania

zagrożeń. FBI: Federal Bureau of Investigation (Federalne Biuro Śledcze). Główna wewnętrzna agencja bezpieczeństwa w Stanach Zjednoczonych, zajmująca się ściganiem przestępstw dokonywanych w kraju oraz niektórymi zagrożeniami Stanów Zjednoczonych i ich obywateli za granicą. Piątka: Nieformalna nazwa MI-5, czyli Security Service (patrz niżej). FO lub FCO: The Foreign and Commonwealth Office (Biuro Spraw Zagranicznych). Główny organ Zjednoczonego Królestwa zajmujący się dyplomacją i polityką zagraniczną, kierowany przez sekretarza spraw zagranicznych, który jest wysokim członkiem gabinetu. FSB: Fiedieralnaja Służba Biezopasnosti Rossi jskoj Fiedieracji (Federalna Służba bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej). Podobna do FBI (patrz wyżej) i Security Service (patrz niżej) służba specjalna w Rosji. Dawniej tę funkcję pełnił KGB (patrz niżej). GCHQ: Government Communications Headquarters (Kwatera Główna Łączności Rządowej. Rządowa agencja w Zjednoczonym Królestwie zbierająca i analizująca dane z nasłuchu. Podobna do amerykańskiej NSA (patrz niżej). Nazywana Preclem ze względu na kształt budynku jej głównej siedziby w Cheltenham. GRU: Gławno je Razwiedywatielno je Uprawlieni je. Rosyjska wojskowa organizacja wywiadowcza. KGB: Komitiet Gosudarstwiennoj Biezopasnosti (Komitet Bezpieczeństwa Państwowego). Sowiecka organizacja wywiadowcza i służba bezpieczeństwa do roku 1991, po którym jej dotychczasowe działania wywiadowcze za granicą przejęła SVR (patrz niżej), a kontrwywiad i bezpieczeństwo wewnętrzne FSB – (patrz wyżej). Metropolitan Police Service: Siły policyjne, których obszarem jurysdykcji jest cały Londyn (z wyłączeniem City, które ma swoją własną policję). Nieformalnie nazywana Met, Scotland Yardem lub po prostu Yardem. MI-5: Security Service (patrz niżej). MI-6: Secret Intelligence Service (SIS, Tajna Służba Wywiadowcza, patrz niżej). MoD: Ministry of Defence (Ministerstwo Obrony). Organ Zjednoczonego Królestwa

nadzorujący siły zbrojne. NIA: National Intelligence Agency. Południowoafrykańska służba bezpieczeństwa, podobna do MI-5 (patrz wyżej) lub FBI (patrz wyżej). NSA: National Security Agency (Narodowa Agencja Bezpieczeństwa). Rządowa agencja w Stanach Zjednoczonych zbierająca i analizująca dane z nasłuchu sygnałów radiowych i pokrewnych: telefonów komórkowych, komputerów i podobnych urządzeń. Jest amerykańską wersją GCHQ w Zjednoczonym Królestwie (patrz wyżej), z którą ma wspólne instalacje zarówno w Anglii, jak i w Stanach Zjednoczonych. ODG: Overseas Development Group (Zespół Rozwoju Zagranicznego). Tajna jednostka operacyjna brytyjskiej służby bezpieczeństwa, przeważnie działająca niezależnie, ale formalnie pod kontrolą FCO (patrz wyżej). Jej zadaniem jest identyfikacja i eliminacja wszelkich zagrożeń państwa, z wykorzystaniem nadzwyczajnych środków. Fikcyjny ODG ma siedzibę w budynku niedaleko Regent’s Park w Londynie. James Bond jest agentem Sekcji 00 Wydziału O (Operacyjnego) ODG. Jej szef jest znany ogółowi jako M. SAPS: South African Police Service. Policja południowoafrykańska. Zajmuje się zarówno patrolowaniem ulic, jak i ciężkimi przestępstwami. SAS: Special Air Service. Siły specjalne armii brytyjskiej. Utworzone podczas drugiej wojny światowej. SBS: Special Boat Service. Siły specjalne Królewskiej Marynarki Wojennej. Utworzone podczas drugiej wojny światowej. Security Service: agencja rządowa zajmująca się zarówno zagrożeniami zagranicznymi, jak i przestępstwami popełnionymi na terenie Zjednoczonego Królestwa. Odpowiedniczka FBI (patrz wyżej) w Stanach Zjednoczonych, aczkolwiek głównie prowadzi dochodzenia oraz obserwacje i – w przeciwieństwie do FBI – nie ma uprawnień do dokonywania aresztowań. Nieformalnie nazywana MI-5 lub Piątką. SIS: Secret Intelligence Service. Organizacja wywiadowcza Zjednoczonego Królestwa. Odpowiedniczka CIA w Stanach Zjednoczonych. Nieformalnie nazywana MI-6 lub Szóstką. SOCA: Serious Organised Crime Agency. Organizacja prowadząca dochodzenia w sprawach najpoważniejszych przestępstw popełnianych na terenie Zjednoczonego Królestwa.

Jej agenci i funkcjonariusze mają prawo dokonywania aresztowań. Specnaz: Wojska Spiecjalnowo Naznaczenija. Potoczne określenie wojskowych sił specjalnych Federacji Rosyjskiej. SVR (SWR): Służba Wnieszniej Razwiedki. Rosyjska służba wywiadu zagranicznego. Dawniej jej rolę pełnił KGB (patrz wyżej). PODZIĘKOWANIA Każda powieść jest w pewnym stopniu owocem wspólnej pracy, a ta bardziej niż większość. Pragnę wyrazić moją głęboką wdzięczność następującym osobom, za ich niestrudzone wysiłki, aby ta książka powstała i była jak najlepsza: Sophie Baker, Francesce Best, Felicity Blunt, Jessice Craig, Sarah Fairbairn, Cathy Gleason, Jonathanowi Karpowi, Sarah Knight, Victorii Marini, Carolyn Mays, Zoe Pagnamencie, Betsy Robbins, Deborah Schneider, Simonowi Trewinowi, Corinne Turner oraz moim przyjaciołom z rodziny Flemingów. Specjalne podziękowania składam redaktorce nad redaktorkami, Hazel Orme, jak również Vivienne Schuster, które zainspirowały mnie do wybrania tytułu tej powieści. Dziękuję także personelowi mojego własnego Zespołu Rozwoju Zagranicznego: Willowi i Tinie Anderson, Jane Davis, Julie Deaver, Jennie Dolan i – oczywiście – Madelyn Warcholik. Winien jestem jeszcze wyjaśnienie czytelnikom, którym wspomniany przeze mnie hotel Cape Town’s Table Mountain wydaje się znajomy. Otóż jego pierwowzorem jest hotel Cape Grace, równie uroczy, aczkolwiek – o ile mi wiadomo – niezamieszkany przez szpiegów. IAN FLEMING Ian Fleming, twórca Jamesa Bonda, urodził się w Londynie 28 maja 1908 roku. Ukończył Eton i później spędził pewien czas w Kitzbuhel w Austrii, gdzie uczył się języków i podejmował pierwsze nieśmiałe próby literackie. W latach trzydziestych pracował dla Agencji Reutera, w której szlifował swój talent pisarski, a przebywając na placówce w Moskwie, zdobył nieocenioną znajomość realiów tego, co stało się jego literacką bęte noire – Związku Radzieckiego. Podczas drugiej wojny światowej był asystentem dyrektora Wywiadu Marynarki i pomysłodawcą wielu tajnych operacji, cechujących się śmiałością i błyskotliwością. Te doświadczenia w przyszłości stały się kanwą jego powieści szpiegowskich.

Po wojnie pracował jako redaktor działu zagranicznego „Sunday Timesa”. Ta praca pozwalała mu co roku spędzać dwa miesiące na Jamajce. Tam, w 1952 roku, w swojej rezydencji Goldeneye napisał książkę zatytułowaną Casino Royale. Została wydana rok później – i tak narodził się James Bond. Przez dwanaście następnych lat Fleming co roku tworzył powieść z bohaterem 007, najsławniejszym szpiegiem tego stulecia. Jego fascynacja samochodami, podróżami, dobrym jedzeniem i pięknymi kobietami, jak również golfem i hazardem, znalazła odzwierciedlenie w książkach, które sprzedawano w milionach egzemplarzy, także dzięki ogromnym sukcesom opartych na nich filmów. Kariera literacka Iana Fleminga nie ograniczała się do Bonda. Był nie tylko cenionym dziennikarzem i reporterem, ale napisał także Chitty Chitty Bang Bang, uroczą bajkę dla dzieci o latającym samochodzie, która stała się zarówno kanwą filmu, jak i utworów scenicznych. Był znanym bibliofilem i zgromadził całą bibliotekę pierwszych wydań, która została uznana za tak cenną, że wywieziono ją z Londynu podczas hitlerowskich nalotów. Od roku 1952 zarządzał własnym specjalistycznym wydawnictwem Queen Anne Press. Fleming umarł na atak serca w 1964 roku, w wieku pięćdziesięciu sześciu lat. Zdążył zobaczyć tylko pierwsze dwa filmy o Bondzie, Doktora No oraz Pozdrowienia z Rosji, i nie mógł sobie wyobrazić, jaką machinę wprawił w ruch. Tymczasem dzisiaj, gdy każdy film o Bondzie ogląda w przybliżeniu jedna piąta mieszkańców kuli ziemskiej, James Bond stał się nie tylko postacią znaną w każdym domu, ale i światowym fenomenem.

JEFFERY DEAVER

W 2004 roku autor bestsellerowych powieści sensacyjnych Jeffery Deaver otrzymał Ian Fleming Steel Dagger Award, przyznawaną przez Crime Writers’ Association, za thriller Ogród bestii i dziękując za to wyróżnienie, wspomniał o swoim wieloletnim podziwie dla twórczości Fleminga oraz wpływie, jaki książki o Bondzie wywarły na jego twórczość. Corinne Turner, będąca dyrektorem zarządzającym Ian Fleming Publications Ltd., była obecna na sali i wyjaśniła: „W tym momencie po raz pierwszy pomyślałam, że James Bond mógłby przeżyć interesującą przygodę w świecie Jeffery’ego Deavera”. Deaver oznajmił: „Nie mogę opisać dreszczu podniecenia, jaki poczułem, gdy wydawnictwo Iana Fleminga zwróciło się do mnie z zapytaniem, czy chciałbym napisać następną

książkę z cyklu o Jamesie Bondzie. Moje zainteresowanie tą postacią sięga pięćdziesięciu lat wstecz. Miałem osiem lub dziewięć lat, gdy przeczytałem pierwszą książkę o Bondzie. Wcześnie nauczyłem się czytać, ale za to muszę podziękować rodzicom. Nie pozwalali mi oglądać pewnych filmów, ale mogłem czytać wszystko, co wpadło mi w ręce. To było zabawne, ponieważ w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nie widziało się przemocy ani seksu na ekranie. Tak więc mogłem czytać wszystkie książki o Bondzie, które mój ojciec przynosił do domu albo które zdołałem kupić za moje kieszonkowe. Wcześnie poczułem wpływ Fleminga. Moja pierwsza powieść napisana w wieku jedenastu lat była oparta na cyklu o Bondzie. Agent był Amerykaninem, ale związanym z Wielką Brytanią, gdyż tak jak mój ojciec stacjonował we wschodniej Anglii podczas drugiej wojny światowej. Wciąż pamiętam tę chwilę, gdy usłyszałem w radio wiadomość, że Fleming umarł – byłem wtedy nastolatkiem. Tak jakbym stracił dobrego przyjaciela lub wujka. Niemal tak samo zasmucił mnie komentator telewizyjny, który powiedział, że Bond również umrze na końcowych stronach ostatniej książki Fleminga – Człowiek ze złotym pistoletem. Cierpiałem, dopóki nie kupiłem jej zaraz po tym, jak znalazła się w księgarniach. Przeczytałem ją jednym tchem i poznałem prawdę – że przynajmniej będę musiał opłakiwać tylko jednego z moich bohaterów, nie dwóch. Otrzymałem wiele nagród lub byłem do nich nominowany za moje powieści sensacyjne, lecz jestem najbardziej dumny z Ian Fleming Steel Dagger. Nagroda ma kształt sztyletu komandosa, jaki podobno Fleming nosił podczas drugiej wojny światowej, kiedy pracował w Wywiadzie Marynarki. To imponujące wyróżnienie zajmuje w moim domu honorowe miejsce nad kominkiem. Co do podobieństw między życiem Bonda a moim, przyznaję, że jest ich kilka. Lubię szybkie samochody – jestem właścicielem maserati i jaguara, a od czasu do czasu wyjeżdżam na tor moimi autami marki Porsche Carrera S lub Infiniti G37. Uprawiam narciarstwo zjazdowe i nurkuję. Lubię szkocką whisky i amerykański burbon, nie wódkę, chociaż sam szpieg częściej pije whisky niż swoje »wstrząśnięte, niemieszane« martini”. Były dziennikarz (tak jak Fleming), piosenkarz folkowy i adwokat, Jeffery Deaver zaczął pisać powieści kryminalne podczas długich dojazdów do pracy i powrotów do domu ze swojego biura przy Wall Street. Teraz jest międzynarodowej sławy autorem dwóch zbiorów opowiadań i dwudziestu siedmiu powieści. Jego książki są sprzedawane w 150 krajach i tłumaczone na 25 języków. Najbardziej znane są opowieści o Kathryn Dance i Lincolnie Rhymie, głównie Kolekcjoner kości, książka, którą w 1999 roku zaadoptowano na film z Denzelem Washingtonem i Angeliną Jolie. Nienależąca do żadnego cyklu powieść The Bodies Left Behind została ogłoszona powieścią roku przez International Thriller Writers’ na konferencji w 2009 roku.

Najnowszy thriller Jeffery’ego Deavera nosi tytuł The Burning Wire. Powieść sensacyjna Edge będzie wydana we wrześniu 2011 roku. Jeffery Deaver urodził się niedaleko Chicago i obecnie mieszka w Karolinie Północnej.

Opis Skrótów

1 Special Operations Executive – SOE. 2 Secret Service Bureau. 3 Non-governmenral organizations – pozarządowe organizacje. 4 MASINT – Measurement and Signature Intelligence (rozpoznanie pomiarowe i sygnaturowe). 5 ELINT – Electronic Intelligence (rozpoznanie elektroniczne). 6 IMINT – Imagery Intelligence (rozpoznanie obrazowe). 7 SIGINT – Signals Intelligence (rozpoznanie radioelektroniczne). 8 HUMINT – Human Intelligence (rozpoznanie osobowe). 9 Gra słów: carte blanche – biała karta, carte grise – szara karta. 10 Joint Terrorism Analysis Centre – komórka odpowiedzialna za badanie zagrożeń międzynarodowym terroryzmem. 11 National Crime Information Centre – centrum informacyjne FBI zbierające dane o przestępczości. 12 Civil Aviation Authority – Urząd Lotnictwa Cywilnego Wielkiej Brytanii. 13 Buy – kupić, kupować. 14 Lord’s Resistance Army (LRA).

15 African National Congress (ANC). 16 Skrótowe określenie nazwy Deutsches Institut fur Normung – Niemiecki Instytut Normalizacyjny oraz norm przez ten instytut stworzonych. 17 Angielskie słowo term oznacza semestr akademicki.