Verday Jessica - The Hollow - Pustka

JESSICA VERDAY - PUSTKA

1

JESSICA VERDAY - PUSTKA

Miłość jak żadna inna...

PUSTKA Jessica Verday TŁUMACZENIE NIEOFICJALNE

TRANSLATE_TEAM 2010 2

JESSICA VERDAY - PUSTKA PROLOG Mówią, że popełniła samobójstwo. Wszyscy tak mówią. Coś, co zaczęło się jako plotka, cicho szeptana w małych grupkach ludzi, szybko urosła do czegoś, co było otwartą, przykrą dyskusją. Byłam już chora od tych ich plotek. Kwestionujących moje słowa. W kółko, próbujących dowiedzieć się, czy nie wiem, co się stało. Ale moje odpowiedzi na ten temat nie uległy zmianie. Lecz nikt się jeszcze nie poddał - jakby moja odpowiedź mogła ulec zmianie. Nie powinnam wiedzieć, ale wiem… I byłam nawiedzana od tamtego czasu.

3

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ I OSTATNIE SŁOWA „Według apatycznych mieszkańców o szczególnym charakterze, szukających mimo to wytchnienia w swojej mieścinie, ta opisywana dolina górska od dawna znana jest z nazwy Sleepy Hollow” „Legenda o Sennej Dolinie” Washington Irving

To było zabawne. W tym czasie, nie miałam innego zajęcia, jak właśnie poważne myślenie o wieczności, śmierci i jaki jest cel tego wszystkiego. Popatrzyłam na małe grupy ludzi, wtłoczone wokół pokoju, wydawało się, że wszyscy o tym myślą. Ponury wyraz każdego z nich mówił, iż mają same pobożne myśli, ale wszyscy mogli myśleć o tym małym incydencie z farbowaniem włosów. To było zabawne. Chyba powinnam myśleć o tych wszystkich rzeczach, które chce powiedzieć. Wszystkich rzeczach, których nie mogę powiedzieć. Wszystko co chcę, lecz nigdy nie będę miała szansy powiedzieć. Ale nie mogę. To nie wyglądało jak się zdarzyło naprawdę. Ona ledwo zaginęła 9 czerwca. Sześćdziesiąt osiem dni. To nie jest na tyle długo by była… martwa. Nie możesz oglądać ciała, jeśli nie ma ciała. I jeśli ktoś tak naprawdę nie opuścił twego życia na zawszę, nie możesz go oglądać. To wszystko działa na zewnątrz. To jest tylko akt. To tylko projekty, przez które przechodzimy. Patrzyłam na zamkniętą trumnę trochę dłużej niż potrzeba, następnie poszłam w bok, aby osoby za mną też mogły podejść. Wiadomość była niema, ale jednak była. - Miałaś swoją kolej, Teraz musisz się ruszyć. Przesunęłam się. Coraz bliżej ściany, aż przycisnęłam się do niej, starając się wtopić. Stęchły zapach pleśni unosił się wokół mnie, rozpoznałam mdły zapach kwiatów u progu przekwitania. Ten pokój musiał wchłaniać ten smród przez lata. Położyłam rękę za plecami i dotknęłam pożółkłych wzorzystych tapet. Ściany pod moimi palcami były nierówne i wyboiste. Tak wyglądał cały 4

JESSICA VERDAY - PUSTKA pokój kawałek po kawałku. Wyglądało to jak by nie był odnawiany od 1973 roku. To było straszne. Pokój rozpoczynał ten cały materiał wypełniający od lewej. Tam, kudłaty dywan koloru grochówki był całkowicie zniszczony w kilkunastu miejscach. Wyblakłe zdjęcia pasterzy owiec, które ozdabiały każdą ścianę, wszystkie były lekko pożółkłe jakby przemoczone, ale obwieszone złotem. Byłam zdziwiona, ogólną kolejnością. Dlaczego u licha, ktoś wybrał ten pokój, aby zebrać tak dużą grupę ludzi? To musiał być najbrzydszy pokój i zapewne nigdy nie był zamieszkały. Pokój do bingo byłby bardziej odpowiedni. Za każdym razem kiedy myślałam o wyślizgnięciu się z tego miejsca mama patrzyła mi prosto w oczy, obserwowała moje zachowanie i później "przepraszam kochanie, ale chcę zostać tutaj trochę dłużej, obiecałam tu doglądnąć wszystko." Co oznaczało, że musiałam być w tej umieralni dłużej. Zwłaszcza, że mama i tata wydawali się być więcej niż zadowoleni spędzając pełne 20 minut na rozmowie z osobą, która nawet nie weszła do pokoju. Tak więc wpatrywałam się w brzydkie tapety… wstrętny dywan…oraz wyblakłe zdjęcia… Musiałam się wydostać. Dałam mamie sygnał, a przynajmniej miałam nadzieję, że dałam jej coś w rodzaju sygnału, że uciekam na spacer. Nie odpowiedziała, ale ponieważ dzieliła nas połowa pokoju, to tak czy siak, nie mogła nic zrobić, aby mnie zatrzymać. Drzwi zaprowadziły mnie do przedpokoju, który kończył się z przodu domu pogrzebowego. Holl był stary i zakurzony, ozdobiony okropnymi kwiatami i tanią podróbką boazerii prócz każdej dolnej części ściany. Ktoś najwyraźniej myślał, że to będzie dobry pomysł, aby kontynuować motyw przewodni kwiatów w postaci zielonego bluszczu, tak samo koszmarnego jak wyblakłe tapety, przyklejone bezpośrednio nad boazerią. Nie wyglądało to dobrze. Wtedy zobaczyłam ławkę. Tamta obok niej była zajęta, lecz ta jest pusta. Cała moja. Nagle zapomniałam o tych wszystkich brzydkich panelach, czy też koszmarnym bluszczu tak strasznie brzydkim. Wyglądało tu wszystko na bardzo spokojnie, usiadłam na skraju ławki i pomyślałam, jak to miło, że ktoś był tak przezorny, aby postawić ją tutaj tylko dla mnie. Moje rozmyślania zostały przerwane przez trzy osoby, które wyszły z 5

JESSICA VERDAY - PUSTKA tamtego pokoju i ruszyły w moim kierunku. Ławka znajdowała się obok drzwi, więc miałam rozpaczliwą nadzieje, że wyjeżdżali. Nie miałam nastroju na uśmiechanie się i rozmawianie z ludźmi, nie miałam ochoty być w pobliżu. Wszyscy byli ubrani na czarno, ich „Chcemy wyglądać jak najlepiej” byłam pewna. Pani Horvack, nauczycielka siedziała na prawo, zauważyłam także panią Kelley historyczkę miasta po lewej stronie. Nie poznałam kobiety w środku. Sleepy Hollow może i jest małym miasteczkiem, ale to nie oznacza, że znam tu każdego mieszkańca. Ich głośny szept zakłócał atmosferę, bardzo się starałam nie słuchać, co mówią, ale szybko zrezygnowałam, gdyż coś, co usłyszałam zwróciło moją uwagę. Skupiłam się więc na ich rozmowie. - Próbowali rzucać jajami na samochody z okna łazienki. 11,9 minut były. Jedenaście i dziewięć - żwirowy głos pani Horvack przełamał się z tego całego jazgotu i mówiła coraz głośniej. - Mmmm - hmm - ktoś wymruczał. - Dobrze, że tam byłam i ich zatrzymałam. Po 10 minutach tych ekscesów, gdy otworzyłam drzwi, tłumaczyli się, że im przeszkadzam, a oni też mają swój limit w łazience - wysapała, a jej głos stał się bardziej podekscytowany - Szkoda, że tego nie widziałaś: Przyszli do mnie cali umazani jajami, tak że aż wypadały im z kieszeni. Zgłupiałam, byłam w strasznym szoku. Mówię ci! Teraz pani Kelley zabrała głos: - Rodziców to wcale nie obchodzi. To prawdziwy wstyd. Tych dzieciaków trzeba nauczyć dobrych manier. - Dzieci w ich wieku nie mają szacunku. Nie czują respektu, ani w stosunku do rodziców, ani dla starszych. Wcale. To samo działo się z tą dziewczyną - Kristen, mogę się założyć - zasłuchałam się coraz bardziej, kobieta, której nie znałam w końcu przemówiła - Z pewnością nie miała szacunku do swojej rodziny. Słyszałam, że brała narkotyki. Tak jak jej brat. Dwie pozostałe kobiety popatrzyły po sobie z niedowierzaniem. Kristen nigdy by nie wzięła narkotyków. Było oczywiste, że tamta kobieta się myliła. - To prawdopodobnie było związane z narkotykami - zgodziła się pani Horvack - Te dzisiejsze dzieci, wszystkie biorą narkotyki. Wszystko jest dla nich związane z tym tematem. Pani Kelley wyraziła swoje silne porozumienie z innymi pojedynczym słowem: „Prochy” 6

JESSICA VERDAY - PUSTKA - A to wszystko się sprowadza do? - Trzecia kobieta nagle wstrzymała rozmowę, rozejrzała się dokoła i powiedziała - Brak szacunku, tak jak już powiedziałam. Nie mają szacunku do nikogo ani do niczego. Biedni ci jej rodzice. Pani Horvack i pani Kelley szybko się zgodziły, każda dodała jeszcze kilka przyczyn upadku społeczeństwa młodzieży. Nie mogłam uwierzyć, w to, co usłyszałam. Kim byli ci ludzie, że szerzyli tak nikczemne plotki o Kristen? Każdy w Sleepy Hollow wiedział, że Kristen nigdy nie wzięłaby narkotyków po tej tragedii, która się przydarzyła jej bratu osiem lat temu. Przedawkował. Jeśli istniała jakaś rzecz na świecie, w którą Kristen, by się nie zaangażowała, to były to właśnie prochy. Zwinęłam moje ręce w pięści, czułam jak paznokcie wbijają mi się w dłoń, ale tylko tak mogłam kontrolować złość. Te kobiety, nie miały racji i musiały się o tym dowiedzieć. Już zerwałam się z ławki, aby do nich podejść i wszystko im wytłumaczyć, ale zobaczyłam mamę, stojącą w drzwiach i podnoszącą jedną brew. - Tu jesteś, Abigaile. Widziałam już ten wygląd. I tę brew. Popatrzyłam na panią Kelley i Horvack, prosto w oczy, tak, jak bym mogła wszystko z nich wyczytać, aby im udowodnić, że słyszałam wszystko, co powiedziały i niech wiedzą, że teraz zachowam się po królewsku. Ale ta wiadomość, nie nadawała się do rozgłaszania. Kiedy ponownie weszłam do tego liliowego pokoju, przeszłam na górną cześć budynku, natknęłam się tam na tatę. Objął mnie ramieniem. Tak dobrze było poczuć wsparcie. PO tej całej rozmowie, którą podsłuchałam, wszystko odtwarzało się w mojej głowie ponownie. Chciałam skonfrontować się z tymi kobietami i powiedzieć im, co o nich myślę. O takich ludziach, którzy myślą źle o Kristen. Ostatecznie jednak musiałam je zostawić w spokoju, chociaż bardzo chciałam im powiedzieć, jak strasznie się myliły. Zamiast tego, po prostu tam stałam i patrzyłam tępo w trumnę. Szkolne zdjęcie Kristen z ubiegłego roku było umieszczone obok, a ja bardzo się koncentrowałam na tym obrazie, próbując, dostosować się do pozostałych. Jej mama spytała mnie, czy może użyć zdjęcia, na których ta nosi duże golfy, duże kapelusze i się uśmiecha. A ja, po prostu nie wiedziałam, co jej powiedzieć, gdy zadała mi to pytanie, więc myślę, że zrozumiała to tak, iż nie powinna dawać takich zdjęć. 7

JESSICA VERDAY - PUSTKA Patrząc na to zwykłe, szkolne zdjęcie, nagle chciałam jej odpowiedzieć tak. Nie powinno nas być na tym zdjęciu, nawet, jeśli to było tylko zdjęcie. Chociaż tyle byłam jej winna. Wszyscy tutaj chcieli zobaczyć prawdziwą Kristen, a nie jakąś sztucznie upozowaną dziewczynę. Ludzie wokół mnie schylają głowy w pobliżu trumny, i patrzą ze zrozumieniem na księdza Prescotta, który zamknąwszy trumnę, zaczął odmawiać modlitwę. Nie trwała ona zbyt długo, a kiedy się skończyła przeszłam z mamą i tatą dookoła pokoju, co miało symbolizować ostatnią podróż. To wszystko było bardzo emocjonalne, dla rodziców Kristen, więc szybko się z nimi pożegnaliśmy. Tak właściwie, zrobiłam to, z ogromną ulgą, bo ostatnią rzeczą, jaką chciałam zrobić, to palnąć coś głupiego, tak jak: nie mogłabym strącić lasagni, którą pani zrobiła. Wielebny Prescott był następny, z tym, że jemu się nie spieszyło do wyjścia. Skończyło się na tym, że spędziliśmy tam kolejne 25 minut. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa z powodu wyjścia na zewnątrz. Trio ciągle tu było, nawet w tej chwili je słyszałam, mimo ogromnego tłumu. Nawet taki moment im nie przeszkadzał w rozmowie o tym wszystkim, a my, byliśmy nękani przez nie, słysząc ich słowa: - Biedactwo. - To takie smutne chować pustą trumnę. - Pewnie nigdy nie odnajdą ciała. - Gdyby była w depresji, wtedy było by to oczywiste samobójstwo. Odwróciłam się od pani Kelley i pani Horvack, bo nie mogłam na nie już patrzeć, tyle że tym razem, zrobiłam to z wdziękiem. Popchnęłam ciężkie drzwi wyjściowe i wyszłam razem z mamą i tatą. Na zewnątrz wciągnęłam do płuc chłodne powietrza, aby ostudzić trochę mój gorący temperament. Drzwi zamknęły się z solidnym echem. Plotkary nawet tego nie zauważyły. Obudziłam się tej nocy w łóżku i wpatrywałam się w sufit, aż do czasu, gdy pierwsze promienie słońca zaczęły się pojawiać na mej ścianie. Próbowałam przez długi czas usnąć nie wychodziło mi to jednak. Słońce nie spało też pewnie za dobrze, bo niebo, okazało się być zachmurzone, a promyki ledwo przebijały się przez chmury. Pogrzeb miał być o 16.30, ale po obiedzie nie miałam siły siedzieć z moimi rodzicami więc wzięłam lekki płaszcz przeciwdeszczowy i powiedziałam mamie, że idę na spacer. Była w środku dyskusji z tatą na 8

JESSICA VERDAY - PUSTKA temat pogrzebu, więc machnęła na mnie tylko ręką. Dopiero, gdy byłam już za drzwiami miała szanse spytać gdzie idę, byłam wdzięczna, że nie wzięła mnie na rozmowę, na temat moich „uczuć” czy czegoś w tym stylu. Szczerze powiedziawszy nie miałam pojęcia, gdzie mogłabym iść. Poszłam w stronę wzgórza, byle by jak najdalej od domu. Owinął mnie chłodny powiew wiatru, zatrzymałam się na chwilę, aby poruszać ramionami, sprawdziłam także każdą kieszeń. Zwiększyłam odległość kroków, tak że zanim zrozumiałam znalazłam się na cmentarzu w miasteczku Sleepy Hollow. Był ogromny, rozciągający się na mile, z Kristen bywałyśmy tu prawie codziennie. To był NASZ cmentarz. Weszłam tam poprzez duże żelazne wrota, które pilnowały wejścia na główną drogę. Moje nogi od razu odnalazły właściwą ścieżkę. Tą, którą chodziłyśmy tak często. Teraz trawa wokół wzgórza urosła, było tam pełno drzew i krzewów. Zatrzymałam się na moment, aby się porozglądać na około. Zawsze, gdy tu przychodziłam, mogłam zobaczyć coś ciekawego. Zawsze był jakiś świeżo wykopany grób, lub zabawki umieszczone na szczycie nagrobka, zawsze coś innego. Lecz co jakiś czas, coś dziwacznego wydaje się zupełnie niezwykłe. Coś, dzięki czemu ta rzecz została umieszczona po np. lewej stronie i czemu właśnie tam. Dzisiaj to było krzesło. Takie staromodne krzesło, wykonane z kutego żelaza, siedzisko zrobione było z drewnianych listewek, krzesło służyło jako miejsce do odpoczynku przy nowo wykopanym grobie. Stało tam i jakby czekało, aż ktoś na nim usiądzie, tak aby mógł spokojnie porozmawiać z osobą spoczywającą głęboko w ziemi. Ten widok był zarówno niepokojący jak i piękny zarazem. Wzięłam głęboki oddech, rozejrzałam się wkoło, aby upewnić się czy nikogo tu nie ma. Nie chciałam zawracać głowy rodzinie żałobników, którzy mogliby, być w pobliżu. Potem podeszłam do krzesła, uważając na jeszcze luźną glebę. - Mogę usiąść na moment? - spytałam Świerzego grobu. - Obiecuję, że sobie pójdę jeśli przyjdzie prawowity właściciel tego krzesła. Część z pobliskich drzew wiśniowych kołysała się w górę i w dół, więc stwierdziłam, że jest to odpowiedź twierdząca. Dokładnie otrzepałam siedzenie i usiadłam. Ogromne drzewa otaczały mnie z każdej strony, mieniły się kolorami. Kilka z dużych drzew właśnie zaczęło zmieniać kolory, każdy z nich był 9

JESSICA VERDAY - PUSTKA jasny, powodowało to ładny kontrast z kolorem wiśni. Ten widok byłby wspaniały tylko gdyby, liście nie spadały. - To piękne miejsce - powiedziałam do grobu obok siebie. - Wiem, że nie zabawisz tutaj zbyt długo, ale myślę, że ci się podoba. Olbrzymi klon stoi tam za nami, jego cień ciągnie się wzdłuż dolnej części wzgórza. Niektóre z liści zaczynają już zmieniać barwy. To takie cudowne, aż zapiera dech w piersi. - Spędziłam wiele czasu na odwiedzaniu cmentarzy, więc nie czuję się w ogóle dziwnie mówiąc do grobu. - Mam przyjaciółkę, którą później tutaj pochowają - kontynuowałam. - Nie tutaj, nie w tej części, bardziej w dół, w pobliżu Starego Holenderskiego Kościoła. Mam nadzieje, że są tam drzewa. Chciałaby w swoim pobliżu mieć drzewo. Gdziekolwiek jest… Wiatr podniósł się i w końcu zamilkł. Były wokół mnie dziwne dźwięki, jęki. Bardziej smutne niż straszne, to było jak jakiś wiatr żałobny po mojej stracie. Mimo, że to było jedno wielkie oszustwo, odczuwałam stratę. W pewnym sensie, myślenie o tym, że ona jednak nie żyje będzie dla mnie łatwiejsze. W pewnym sensie tak będzie łatwiej. Nagle coś błyszczącego wpadło mi w oczy. Kiedy pochyliłam się, aby spróbować to wyciągnąć zobaczyłam mały spychacz, przemieszczający się wzdłuż jednej z dróg na dole. Po kilku minutach jechania zatrzymał się przed ludźmi. Było to kilka osób stojących i trzymających łopaty. Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, co mieli zamiar zrobić. Wiedziałam też, że nie powinnam tego oglądać. Ale nie mogłam stamtąd odejść. Z ogromną uwagą patrzyłam jak rozpoczęli proces wykopywania grobu. Spychacz kilka razy opuszczał i podnosił łyżkę, za każdym razem wysypując ciemną ziemię. Następnie pracownicy podnieśli łopaty i zeskoczyli w głąb dziury. Ja patrzyłam jak kopią, bo bokach i usuwają zbędną ziemię. Kiedy to wszystko się działo, ja dalej patrzyłam. I powinnam odczuwać coś, gniew… wstręt… smutek. Ale nie czułam żadnej z tych rzeczy. Byłam jakby zahipnotyzowana. Kiedy spychacz skończył swoją robotę wycofał się. Ludzie rzucili łopaty na ziemie i zabrali się za konstruowanie metalowego zabezpieczenia wokół krawędzi. Kiedy wszystko było kompletne, pracownicy ustawili białe krzesła wokół grobu, następnie załadowali łopaty na auto i odjechali. To było niesamowite, zobaczyć puste miejsce na pochówek. I trochę trudno było mi zrozumieć jak to wszystko tak łatwo mogło pójść. 10

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wiatr znowu jęknął, a kilka kropel deszczu spadło na moją głowę. Zupełnie straciłam poczucie czasu, musze wrócić do domu żeby się przebrać. Zerknęłam w bok i tam zobaczyłam cień, który się poruszał, a myślałam, że już nikogo tutaj nie spotkam. Myślałam, że nie ma tutaj już nikogo. Wracając do grobu, przy którym byłam przed chwilą powiedziałam: Dzięki za towarzystwo. - Wstałam z krzesła i pomachałam na pożegnanie nim weszłam na ścieżkę, obejrzałam się jeszcze raz przez ramię, ale cienia już nie było. To się stało, gdy niebo nagle się otworzyło. Ogromne krople ciężko spadły, każda aż pstrykała przy uderzeniu. Włożyłam ręce do kieszeni płaszcza, tak by przynajmniej jedna część mnie pozostała sucha. Nawet, jeśli była to bardzo niewielka część. Powierzchnia drogi wzdłuż cmentarza wymieszana z deszczem utworzyła błoto, którym oczywiście upaćkałam moje dżinsy i buty. Niestety, byłam za daleko od wyjścia, a tym bardziej od domu. Nie mam nic do deszczu, ale długi, mokry spacer w nim, nie był przyjemny. Tłumaczenie: H.O.M.I.K. Beta: zofika1

11

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ II POGRZEB

Miałam tylko trochę czasu, aby wysuszyć włosy i zmienić ubranie na czarną sukienkę przed wyjściem, a raczej powrotem na cmentarz. Nabożeństwo żałobne odbyło się w Starym Holenderskim kościele, drewniane ławki były wypełnione po brzegi. Cały kościół był pełny. Miasto się spisało. Krople deszczu ostro stukały o witrażowe okna, robiły za akompaniament księdza, gdy mówił. Sposób, w jaki mówił o Kristen wydawał się taki, jakby mówił o najlepszym przyjacielu, czułam się tak jakbym nigdy jej nie spotkała. Czułam się obco. To było dziwne i niepokojące. Nikły zapach spalenizny dostał się do pokoju, taki znajomy jakby był wydawany przez ogromny piec, rozpalany w deszczową pogodę. Poruszyłam się na niewygodnej ławce, a moje oczy powędrowały wysoko nad głowę księdza, do witraży. Przedstawiały scenę tak rozsławioną przez Washington Irving, był tam przestraszony Ichabod Crane patrzący przez jedno ramię na stojącego za nim jeźdźca bez głowy. Chciałam raz spytać księdza Prescotta, dlaczego ten obraz został powieszony w kościele, ale mi się nie udało. Teraz właśnie mówił o wierze w pana Boga i kulcie diabła, opowiadanie tej historii sprawiało mu radość, a ja żałowałam, że nigdy nie spytałam go o to. Nagle ksiądz skończył mówić i wszyscy wokół mnie zaczęli się podnosić w górę. Przyszedł czas na procesje. Ludzie, którzy znajdowali się w kościele, jeden po drugim rozkładali parasole, aby jak najmniej zmoknąć. Ale to nie działało, szybko ponieśli klęskę i zmokli. Przyłączyliśmy się z rodzicami do tłumu, który kierował się powoli w kierunku miejsca pochówku. Choć większość z nich próbowała chodzić dokładnie wzdłuż drogi, to nic im to nie dawało i tak „tonęli” w błocie. Wszyscy byli zmoknięci i zniszczeni przed tym spotkaniem z Kristen. Byłam mądrzejsza, ominęłam główną drogę. Poszłam przez cienki pasek trawnika, nie był tak zabłocony, ale deszcz i tak spływał po mojej

12

JESSICA VERDAY - PUSTKA twarzy, ponieważ nie wzięłam ze sobą parasola. To było jak deja vu. Po raz kolejny zaatakował mnie deszcz. Kiedy dotarłam na miejsce pochówku, miałam szczęście znaleźć miejsce dla siebie, stałam tam cicho i czekałam. Trumna prowadzona przez żałobników została umieszczona na metalowych prętach, aby ją spuścić w dół. Mama próbowała mi spojrzeć w oczy, kiedy ludzie podchodzili, aby złożyć kondolencje. Poruszyła delikatnie głową, okazując mi, że powinnam pójść i coś powiedzieć, ale pokręciłam głową i spojrzałam powrotem na nią. Nie, teraz nie. To wszystko było udawane, a ja nie mogłam sobie tak dobrze tutaj stać a następnie powiedzieć coś głupiego. Większość osób poszła. Wiele dotknęło trumny, jeden chłopiec położył kwiat na wierzchołku. Zaskoczyło mnie, kiedy tłum oznajmił, że będzie im brakowało możliwości poznania Kristen bliżej. Brązowe włosy chłopca były strasznie rozczochrane, a oczy okropnie czerwone i załzawione. Wyglądał jak by był gotowy zacząć wrzeszczeć w każdej sekundzie. Patrzyłam na niego, gdy odchodził. Wiedziałam, że chodzi z nami do szkoły i że jego nazwisko to Brad albo Brett, ale poza tym nic o nim nie wiedziałam. Dlaczego to tak wyglądało jakby żałował tego, że Kristen odeszła? Ujrzałam także parę osób ze szkoły, cheerleaderki, które powiedziały jak będą dobrze wspominać Kristen. Jak bardzo dobrym człowiekiem była. Że już strasznie za nią tęsknią… Bla, bla, bla. Zbędne słowa. One nic nie wiedziały o Kristen. Dla nich najważniejsze było to, ile uwagi otrzymują od innych. Było po wszystkim. Na koniec ludzie rzucali kwiaty, ścierali łzy, i mówili kilka słów na pożegnanie serwis skończył także, czas, aby odejść. Pustą trumnę umieszczono w zimnej, twardej ziemi, miało to symbolizować życie mojej najlepszej przyjaciółki. Czułam się bardzo niewłaściwie. Tłum szybko wyszedł. Idąc przez kałuże ludzie szli do samochodów. Zrobili swoje. Teraz nadszedł czas, aby odejść. Zostałam tam gdzie byłam, aż ostatni człowiek wyszedł. Mama i tata szli z cmentarza powrotem do kościoła. Mam nadzieję. Zrobiłam krok na przód. Koncentrując się na trumnie. Wszystko zostało wywrócone do góry nogami w ciągu kilku miesięcy. Nie wiedziałam, w którą stronę mam iść i nie miałam, kogo o to spytać. To 13

JESSICA VERDAY - PUSTKA tylko sprawiło, że rozbolała mnie głowa, i czułam się tak jakbym nie mogła rozwikłać swych myśli. Ale przede wszystkim bolało mnie serce. W mojej klatce piersiowej wytworzyło się imadło i ściskało moje serce niemiłosiernie. Pewnego dnia nie będę miała nic w sobie poza czarną dziurą. Krótki wybuch światła trafił mnie w oczy, spojrzałam w górę, chwilowo oderwałam się od mej nędzy. Słońce wystające zza chmury, dzielnie próbowało się przebić. Wał świetlny z jasnego zrobił się nagle ciemny. Błyszczący pyłek ukazał się, po pojawieniu się słońca, które pokazało prawdziwy kolor trumny, w żywym krwisto-czerwonym odcieniu, uśmiechnęłam się. Czerwony był naszym ulubionym kolorem. Następnie słońce zniknęło. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam pokrywy trumny. Była zimna. Tak zimna, że od razu ręka mi zmarzła. Miałam wrażenie jakby moja ręka się paliła. Po prostu tam stałam. Nie mogłam się zmusić, aby cokolwiek powiedzieć… Nie na głos. Tysiące myśli szalało w mej głowie, podczas gdy tysiące uczuć mieszało się ze sobą w moim sercu. Pogoda naśladowała moje emocje. Brzęczał gwałtowny wiatr, wył oburzeniem. Krawędzie sztucznych wiązanek trzepotały złością wobec aluminiowych krawędzi, co uczyniło straszne dzwonienie. Nawet deszcz walił mocniej, jakby był pełen goryczy. I to wtedy poczułam, że ktoś mnie obserwuję. Rozejrzałam się między nagrobkami, pomnikami pamięci, mauzoleach, kryptach. Między drzewami i krzewami. Tam, za następnym ogromnym mauzoleum wybudowanym obok lasu, był chłopiec. Był ubrany w czarny garnitur, białą koszulę i czarny krawat, a jego włosy były koloru blond, tak jasnego, że wręcz były białe. Ręce założył sobie z tyłu na plecach, i wtedy zobaczyłam, że nie miał ani kaptura ani parasola. Deszcz po nim spływał. Nie mogłam zobaczyć, jakiego koloru miał oczy, był zbyt daleko, ale on patrzył prosto na mnie, jego wzrok przeszywał mnie na wskroś. Kim on jest? Czy on wie o Kristen? Czy może jest, kimś zupełnie innym? Wiatr wiał wokół mnie, a deszcz pokrapywał skromnie na moją głowę. Kto był na tyle szalony, aby tam stać? Nim udało mi się nawet o tym pomyśleć zrobiłam kilka kroków naprzód. 14

JESSICA VERDAY - PUSTKA Powinnam z nim porozmawiać. Pomyślałam. Dowiedzieć się czy on jest tutaj z powodu Kristen. Dowiedzieć się, dlaczego na mnie patrzy. Powiedzieć mu, że jest natrętny, i powinien stąd pójść. Ale wiatr mi to uniemożliwił. Powiew był tak mocny, że musiałam się czegoś przytrzymać. Deszcz także mi nie żałował, krople siarczyście spływały mi po twarzy tak, jakbym płakała. Głowę podnosząc wysoko, tak jakbym chciała żeby wszyscy zauważyli, że jestem czegoś warta. Podchodziłam do niego coraz to bliżej. Zdałam sobie sprawę, że on na mnie nie patrzy, oczy miał spuszczone. Wiatr rozwiewał mu włosy i ciuchy, ale on nadal stał tam gdzie wcześniej. Potem nieznacznie podniósł głowę. Coś mi mówiło, że jest on pełen szacunku, więc odwróciłam się i poszłam. Zwróciłam głowę jeszcze raz w kierunku trumny. Spotkanie z nim mnie zatrzymało. Dzisiaj miałam kilka rzeczy do przemyślenia. Deszcz zaczął się robić coraz mniejszy w miarę, gdy oddalałam się od grobu. Spotkałam rodziców, gdy rozmawiali z ks. Prescottem na kamiennych schodach, a ja z całą pewnością nie miałam zamiaru się do nich przyłączyć. Szybko weszłam do auta, wzięłam telefon i wybrałam numer mamy. Telefon zadzwonił w jej torebce, spojrzała na telefon, zrobiła kilka kroków od księdza i powiedziała z roztargnieniem - Abbey? - Po prostu dotrę do domu pieszo, dobrze, mamo? - Nawet na odległość mogłam powiedzieć, że ten pomysł jej się nie spodobał. Jej wyraz twarzy. - Myślę, że powinnaś pójść z nami do Maxwellów, Abbey. Zrobili sobie wiele trudu, aby zorganizować to spotkanie, a Kristen była twoją przyjaciółką, chciałaby abyś tam była. - Mamo - westchnęłam - Nie jestem w nastroju na spotkania z masą ludzi. Chciałabym być teraz sama. - Powinnaś pójść Abigail. - Użycie mojego właściwego imienia nie było dobrym znakiem. Nie w tym wypadku. - Wolny czas możesz mieć później. Ile tylko zechcesz. - Ale mamo… - Masz to zrobić, Abigail! - I zamknęła telefon. Moja mama musiała wiedzieć, co się dzieje na świecie, co oznaczało, że musiała tam pójść, a to oznaczało, że ja też musiałam.

15

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Dobrze, jak wolisz, mamo - mruknęłam do siebie, gdy szłam na schody kościoła. Czekałam niecierpliwie aż skończą rozmawiać z księdzem. Zakończyli ją w samą porę, oczywiście. Po ciężkich 10 minutach krótkiej rozmowy, w końcu pożegnaliśmy się z księdzem i wyszliśmy z cmentarza. Później kilka minut jazdy do domu Maxwellów, ale inne samochody stały już w kolejce, gdy podjechaliśmy pod ich blok. Tata wysadził mnie i mamę pod drzwiami, a sam pojechał znaleźć miejsce parkingowe. Mama zrobiła tylko trzy kroki naprzód, gdy ktoś ją zatrzymał. Usłyszałam czyjś śmiech i tłumy ludzi zmierzających do kuchni. Właśnie tam znalazłam mamę Kristen. Jej głowa odwróciła się z powrotem, i obie ręce schowała powrotem w zlewie pełnym mydlin. Gdy podeszłam bliżej zauważyłam, że było to tylko 2 kubki i kilka talerzy. Nie ma to jak martwić się o naczynia, gdy ma się dom pełen gości. Wtedy zobaczyłam, że jej ramiona się trzęsą. Nie chciałam przerywać jej żalów, więc spokojnie się oddaliłam. Stół szwedzki był ustawiony w pobliżu, wlałam sobie gorącej wody do kubka i wrzuciłam torebkę ziołowej herbaty. Poczekałam chwilkę i wlałam odrobinę mleka i cukru. Ciepło, które odczuwałam przez kubek było takie miłe, podniosłam go i popijałam powoli, blokując wszystkich i wszystko wokół mnie. Ale moment mojego spokoju, został przerwany, gdy ktoś podszedł do mnie i uścisnął moje ramie, a zarazem wytracając mi kubek z ręki. - P… przepraszam - powiedziała ta osoba. Obróciłam się z groźnym spojrzeniem na twarzy, ale zobaczyłam przed sobą brązowe włosy. - W porządku - powiedziałam. - Nie martw się tym, Brad. Szybko podniósł kubek, a następnie walczył z torebką od herbaty. Właściwie, to jestem, uh, Ben. Jestem w twojej klasie. Właśnie. - Dobra, no to do zobaczenia. - Nie byłam w nastroju na rozmowę w tej chwili. Wszystkim, czego teraz chciałam była samotność. I z rozmysłem poszłam do pokoju Kristen, aby to wszystko przemyśleć. Tak naprawdę nie czułam się dobrze, będąc w pokoju Kristen bez Kristen. Więc wybrałam piwnicę. Czuć było tam stęchły, zgniły zapach, poczułam go, gdy szłam schodami. Na piętrze czułam się tak jakoś dziwnie z tymi wszystkimi ludźmi wokół a tu było dokładnie tak jak pamiętałam. Poczułam się tu dokładnie tak jak kiedyś. Zmaltretowana lampa, biurko i stary stolik były po lewej, lampa rzucała słaby żółty blask, pozostawiając większość pokoju w 16

JESSICA VERDAY - PUSTKA ciemnościach. Ten pokój zawsze był dla mnie bezpieczny i ciepły w przeszłości, ciemno wcale mi nie przeszkadzało. Podeszłam do starego bujaka, który stał w cieniu, usiadłam na nim razem z moim kubkiem herbaty. Opierając głowę w tył zaczęłam powoli się kołysać, i myśleć o starych czasach. - Tam jest strasznie, Abbey, ja tam nie zajdę za żadne skarby. Jej głos płynął do mnie jakby była tam u góry w łazience. Myślałam, że usłyszałam ją, a następnie usłyszałam charakterystycznie brzmiące dmuchanie nosa. - Chodź Kristen. Otwórz drzwi - zaplanowałam. - Pozwól mi zobaczyć jak tam jest. Nie może być tak źle. Tylko otwórz. - Ach jest źle. Bardzo, bardzo źle. Pewnie powinnam zgolić głowę. Wiesz ile kosztują peruki? A może dostanę odszkodowanie za to. - Nie będziesz golić głowy, Kristen - odpowiedziałam głośno. - I skąd wiesz jak duże odszkodowanie dostaniesz? Jeśli wyglądasz naprawdę strasznie, to po prostu przefarbuj je na inny kolor. To łatwo wszystko naprawi. - A co z czapką? - opowiedziała. - Czy to wyglądałoby dziwnie, jeśli będę miała kapelusz na co dzień? Mimo że nie mogła tego zobaczyć, potrzasnęłam głowa i spojrzałam na nią wzrokiem: Jeśli nie chcesz iść, pójdę sama. W tym przypadku po prostu odblokowałam zamek, i powoli otworzyłam drzwi. Zrobiłam trzy kroki na przód i w tym momencie świetnie widziała szok na mej twarzy. - Co chcesz… zrobić? - Nie wiem! - wyjęczała, trzymając się mocno za kolorowe włosy. Jestem, po prostu zmęczona tym jaskrawym, czerwonym krzewem na mojej głowie! Myślałam, że czarny barwnik jakoś temu zaradzi, ale… Wiem wygląda okropnie. Ponownie była bliska płaczu. - Hej, Kris to nie wygląda tak źle. Pokaż się na chwile. Podeszłam do niej bliżej, badałam wciąż jej mokre włosy. Czarna farba zakryła gdzieniegdzie czerwone plamy, a gdzieniegdzie nie. - Dlaczego ich nie wysuszysz, a później zobaczymy, a może wyglądają o wiele lepiej - zaproponowałam. - Okay - westchnęła smutno i złapała szybko suszarkę do włosów leżącą nad zlewem. - Czemu na mnie nie zaczekałaś? - krzyknęłam, bo hałas wentylatora mnie zagłuszał. - Mogłabym ci pomóc. 17

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Nie wiem - odkrzyknęła. - Sądzę, że chciałam, aby to była dla ciebie niespodzianka. Pozwalając ci zobaczyć efekt końcowy, wiesz? Jeśli skończę, oczywiście. - Jesteś świrnięta. - Zrobiłam ruch okrężny wokół mojej głowy i uśmiechnęłam się. Roześmiała się razem ze mną, a ja siedziałam na brzegu wanny czekając aż skończy. Dziesięć minut później jej włosy były zupełnie suche, i wyglądały jak by było na nich więcej plam niż wcześniej. Wstałam. - Teraz możemy spojrzeć na to jeszcze raz. Chwyciłam szczotkę i starannie rozczesałam jej włosy, robiąc przedziałek na boku tak jak zwykle bała się chodzić. - Widzisz? - powiedziałam, czesząc i rozplątując jej włosy. - Jeśli będziesz je tak nosić to będzie ok. To właśnie powinnaś zrobić. - Naprawdę? - Obróciła się w lustrze. - Czy naprawdę myślisz, że to wygląda dobrze? Powiedz mi, jeśli to nie prawda. - Oczywiście, że powiedziałam ci prawdę, Kristen, przyjaciele tak robią. Szczerze mówiąc, do twarzy ci z takim uczesaniem. Prawie jak ty i twoja żywiołowość, czarne i czerwone pasemka. Spojrzała na mnie w lustrze. - Nie wiem, Abbey. Jej oczy były zmartwione. - To naprawdę wygląda dobrze - uspokajałam ją - naprawdę. TAKIE INSPIRUJĄCE. - Ej, a może dodałybyśmy trochę czerwieni i na moje włosy? Powiemy wszystkim ze farbowałyśmy się razem. Co ty na to? W jej oczach pojawiły się iskierki. - To świetny pomysł. Dzięki, Abbey. Możemy coś teraz porobić a pasemkami zajmiemy się po obiedzie. - Brzmi świetnie. - Chwyciłam się małego wieszaka na ręczniki, a następnie powycierałam plamy z farby w zlewie. - Mama i tata spędzają noc u wujka Horsemana, tak więc mam pusty dom. Jej uśmiech był bardzo miły i szeroki. - Pójdę powiedzieć mamie, że będziesz na kolacji. - Zaczęła wychodzić z łazienki, ale zatrzymała się i odwróciła się z zakłopotanym wyrazem twarzy. - Czy możesz wziąć tą suszarkę jak najdalej ode mnie? Skinęłam głową i uśmiechnęłam się do siebie, gdy dobiegł do moich uszów jej krzyk ze schodów, stała tam i krzyczała do mamy, że chce na kolacje lasagnię z czosnkiem i chleb. Mój ulubiony posiłek. Jak dobrze jest mieć takich przyjaciół.

18

JESSICA VERDAY - PUSTKA To był delikatny dźwięk, przy czym moja głowa odchyliła się delikatnie do przodu. Obserwowałam pokój, byłam pewna, że słyszę jakieś kroki. Prawie o nim zapomniałam. Mimo że siedział kilka metrów ode mnie jego czarny garnitur był całkowicie w cieniu. Tylko nie włosy. Biały blond wręcz płonął w ciemnym pokoju. To był ten chłopak z cmentarza. Czułam, że patrzy na mnie, i przysięgam, że moje serce zaczęło bić szybciej. Nie wiedziałam, co zrobić… co powiedzieć… ale musiałam o coś go zapytać. Więc cicho, próbując uspokoić swój puls powiedziałam: Znałeś Kristen? Czekałam na jego odpowiedź.. Tak więc dwa uderzenia a później, jeszcze jedno. Moje pytanie zdawało się wisieć między nami. Nie było odpowiedzi. Podniosłam lekko głos, jeśli przypadkiem wcześniej mnie nie usłyszał. - Więc, Um, jak poznałeś Kristen Maxwell? - Poruszyłam się w fotelu a echo rozniosło się po całym pomieszczeniu. Wypiłam mały łyk herbaty, aby pozbierać swe myśli. - Przepraszam, mówiłaś coś do mnie? - spytał, tak cicho, że mogłabym pomyśleć, że on wcale nic nie powiedział. W myślach zadałam sobie pytanie. Czy on naprawdę w ogóle nie słyszał, nic z tego, co powiedziałam? - Po prostu chciałam wiedzieć czy znałeś Kristen - powtórzyłam już głośno. - Widziałam cię dzisiaj na pogrzebie i po prostu chciałam wiedzieć jak dobrze ją znałeś. - Nawet nie wiesz jak dobrze ją znam - odpowiedział, wciąż mówił cichutko, tak jakby tylko do siebie. Ale nagle jej głos stał się głośniejszy wyraźniejszy. - Kręciłem się w jej… w pobliżu. Ale nigdy go nie spotkałam. Czy to był ten typ faceta z sekretami i tajemnicami? Przysunęłam się do niego trochę bliżej, ale on nadal zostawał w cieniu. Jego głos brzmiał jakby był starszy. Może jest kolegą Tomasa, brata Kristen? - Znasz Tomasa? - Tomasa? - jego głos był pełen zdziwienia. - Nie, nie znam żadnego Tomasa. - Brata Kristen. - Zaczekałam aż może się poprawi i sobie przypomni. - Nie, nie wiedziałem nawet, że ma brata - jego głos stał się wyraźniejszy. Tak jakby się do mnie przybliżył, ale nie widziałam, aby się 19

JESSICA VERDAY - PUSTKA poruszył. To mnie trochę zdenerwowało. Tutaj jestem sama z jakimś obcym kolesiem w piwnicy rodziców Kristen, ale tak naprawdę zdaje się, że w ogóle nie znam tamtych ludzi. To wszystko było bardzo dziwne. Spróbowałam zatuszować moje zdenerwowanie uśmiechem i powiedziałam: - Och, w porządku. Cóż ja idę na górę sprawdzić, co się w ogóle dzieje, jeśli potrzebowaliby jakieś pomocy w sprzątaniu czy coś. Zostawiłam moją herbatę przy bujaku i ruszyłam w kierunku schodów. Zrobiłam cztery kroki nim zdałam sobie sprawę ze nieznajomy idzie tuż za mną. Odwróciłam się. Ciągle stał w cieniu, tuż za mną. - Nie musisz się mnie obawiać Abbey. Jestem tutaj ze względu na ciebie. - Skąd znasz moje imię? - zaczynałam się naprawdę bać. Moje pytania wypłynęły szybciej niż zdążyłam się nad nimi zastanowić. - Kim jesteś? Co masz na myśli mówiąc, że jesteś tu ze względu na mnie? - Nie martw się Abbey jestem przyjacielem. - Pochylił się do przodu wchodząc w promienie światła tak, że mogłam go zobaczyć wyraźnie. Uderzył we mnie pierwszy szok. A następne uczucie… coś innego. Był wspaniały. W sumie przystojny. Praktycznie śmiałam się z siebie, że myślę o czymś takim w takiej chwili. Włosy były pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam w świetle i z bliska. Były takie białe, blade tak niecodziennie, ale miały jedno pasemko czarne, przy samym czole, coś jakby grzywka. Jego brwi były równie ciemne, miał on bardzo prosty nos i pełne usta. Ale oczy, to dopiero mnie przeraziło. Były takie jasne, szokująco zielone, dreszcz przebiegł wzdłuż mojego kręgosłupa. Oszałamiające oczy. Patrzyły na mnie. - Jesteś najlepszą, przyjaciółką Kristen, prawda? - jego głos brzmiał kojąco, był spokojny w tym momencie, a on spojrzał na mnie tak czule, że poczułam, iż cała moja nerwowość znika. - Opowiedz mi o niej. Spojrzałam za siebie na moment, szczęśliwa, że daje mi trochę swojej uwagi, a następnie zła na siebie, że tak mi na tym zależało. Moje oczy spoczęły na rogu pokoju, tam gdzie spędzałam z Kristen najwięcej czasu, i zaczęłam o tym mówić, aby uspokoić moje burzliwe emocje. - Widzisz ten róg, ten obok regału na książki? - Oparłam się o poręcz schodów a on skinął głową. - Kiedy byłyśmy małe, Kristen i ja chowałyśmy się tutaj w deszczowe dni. Jej mama miała tu pełno arkuszy papierów wiec robiłyśmy z niego namiot. Później brałyśmy sobie książki, 20

JESSICA VERDAY - PUSTKA latarkę i siedziałyśmy w środku, i czytałyśmy sobie przeróżne historie. Jej mama zawsze do nas schodziła z kanapkami z masłem orzechowym, zawsze odcinała skórki od chleba. Śmiałam się z mojej pamięci. - Przeżyłyśmy tu wiele szczęśliwych chwil, i masła orzechowego. I nie mam pojęcia czemu. - Potem powiedziałam więcej niż myślałam - To było prawie jak byśmy miały sekretne miejsce, w którym możemy się schronić. Zwykle nazywałam go mój magiczny zamek przeciw-deszczowy i myślałam, że to najfajniejsza rzecz, jaką zrobiłyśmy. - Moje policzki całe się zaczerwieniły z powodu historii, którą opowiadałam. - Nie wiem dlaczego ci to powiedziałam. To jest dość głupie, co? Było mi dziwnie, gdy patrzyłam na jego rozbawioną twarz. - Nie sądzę, aby to było głupie. Każde dziecko marzy, aby mieć takie miejsce do zabawy. Jak bym był jednym z nich chciałbym takie coś mieć. To brzmi świetnie. - Dzięki - powiedziałam uśmiechając się do niego. - To dobre wspomnienia. Potrzebowałam tego. - Brak oddechu w płucach zaczął mi ciążyć, a ja w ten sposób dowiedziałam się jak szybko i głośno wcześniej oddychałam. Więc skoncentrowałam się na regulacji tego, aby starać się oddychać normalnie. Mówił cicho, więc musiałam się pochylić do przodu, aby usłyszeć, co mówi. - Jeśli jeszcze kiedykolwiek zdecydujesz się, aby zbudować ponownie swój magiczny przeciwdeszczowy zamek, Abbey, daj mi znać. Zatrzymam się wtedy w odwiedziny. Mój oddech zamarł na te słowa, moje serce także. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc nie powiedziałam nic. Mój umysł myślał gorączkowo o tym, które pytanie zadać, a miałam ich miliony. Dźwięk mojego telefonu przerwał nam. Spojrzałam na ekran i się skrzywiłam, zobaczyłam, kto to był. - Niestety musze odebrać, to moja mama. Poszłam w górę schodów, i odebrałam. - Uh, cześć, co chcesz, to znaczy mam na myśli, co słychać mamo? Spojrzałam przez ramię, abym jeszcze raz mogła zobaczyć te jego jasne zielone oczy. Wpatrywał się we mnie, więc moja odpowiedź dla mamy była lekko rozproszona. - Tak, hm… w porządku. Jej głos odbił się echem, więc spojrzałam gdzie indziej. - Jestem już prawie gotowa. Jestem w piwnicy… Tak pożegnam się z Maxwellami. Tak wiem. Zobaczymy się za pięć minut. - Obejrzałam się za siebie i 21

JESSICA VERDAY - PUSTKA wymamrotałam słowo „Sorry” i podeszłam bliżej ku drzwiom. On pokiwał głową i zniknął w cieniu. Ja udałam się do kuchni, aby odnaleźć mamę Kristen. Ona wciąż tam była, zmywała naczynia, więc postanowiłam podejść bliżej. Odłożyła naczynia, otworzyła zamknięte oczy, gdy już byłam przy niej i powiedziała: - Cześć Abbey. - Jej głos był miękki, a jej oczy zupełnie przekrwione od płaczu, ale jej uśmiech był przyjazny. Przytuliłam ją, przypominając sobie, że zostawiłam swój kubek w piwnicy. Nic nie powiedziała, podczas gdy się tak tuliłyśmy, ale słowa tu nie były potrzebne. Wiedziałam, co czuje. - Chce pani, abym została i pomogła pani sprzątać? - spytałam. Potrząsnęła głową. - Nie, nie martw się tym, kochanie. Zajmę się wszystkim. To mnie zajmie. - Jej głos się załamał przy ostatnim zdaniu, ale udałam, że tego nie zauważyłam. - Zadzwoni pani, jeśli by czegoś potrzebowała, prawda? Cokolwiek. - Oczywiście słonko. - Próbowała mi przesłać promienny uśmiech, ale na mnie to nie zadziałało. - Pożegnaj swoich rodziców ode mnie. - Okej - odpowiedziałam. - Tak zrobię. Proszę o siebie dbać. - Skinęła głową a ja ścisnęłam jej dłoń jeszcze raz przed wyjściem z kuchni. Mama czekała na mnie w korytarzu. - Za chwilkę będę z powrotem, i już będziemy mogli wyjść powiedziałam. Skinęła mi głową w porozumieniu, odwróciłam się i ruszyłam z powrotem w kierunku piwnicy. Jeszcze jedno pożegnanie trzeba było powiedzieć. Ale kiedy tam przyszłam jego już nie było. - Halo? - zawołałam i ruszyłam w kierunku bujanego fotela, aby wziąć mój kubek. Było mi głupio, że nie spytałam go o imię. Skierowałam się ku włącznikowi światła, gdy go włączyłam pokój rozbłysnął ośmioma sześćdziesięciowatowymi fluorescencyjnymi żarówkami. To tylko potwierdziło to, co podejrzewałam. Nie było go. A ja nie dostałam szansy, aby móc mu powiedzieć dowidzenia. I nawet nie wiem czy kiedykolwiek się jeszcze spotkamy. Dotknęłam wyłącznika jeszcze raz i zatrzymałam się na chwile w ciemności. - Dziękuję - szepnęłam przez ramie ku pustemu pokojowi. Tłumaczenie: H.O.M.I.K. Beta: aneeeetka

22

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ III KOSZMARY NOCNE I HALUCYNACJE „Wierzą oni w jakieś cudowne przekonania; polegające na wpadaniu w trans i widzeniu różnych wizji; przez co można zobaczyć różne dziwne rzeczy; usłyszeć muzykę i głosy w powietrzu.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Nie zaznałam zbyt wiele snu przez ostatnie kilka dni. Szkoła zaczynała się za dwa tygodnie, ale to było moim najmniejszym zmartwieniem. Począwszy od dnia pogrzebu miałam okropne koszmary. Nie mogłam przypomnieć sobie żadnego z nich, ale one zawsze były tam, na obrzeżach mego umysłu, mojej świadomości. I stawały się coraz gorsze. Obudziłam się wcześnie, ciało miałam mokre od potu, a moje oczy gorączkowo przeszukiwały wszelkie zakamarki pokoju. Zwykle widziałam jakieś zarysy sylwetki. Tak, jakby ktoś ze mną był w pokoju. Jeśli skoncentrowałam się i mocno wytężyłam oczy, to kształt ten znikał. Wiedziałam, że nie jest to nic więcej jak cienie na ścianie, ale była noc, a przez kilka sekund tej właśnie nocy moje serce stanęło. Budziłam się więcej niż jeden raz, wołając imię Kristen. Pytałam, wołałam jak by ona tu była. Mając świadomość w głębi umysłu, że jej tutaj nie ma, serce mówiło mi co innego. Zdawało mi się, że zaczynam wariować. Po czwartej z rzędu nie przespanej nocy, pełnej koszmarów i majaków, myślę, że jednak trochę zwariowałam. Nigdy nie przesypiałam nocy, zasypiałam dopiero, gdy nadchodził ranek. Nie czułam się w ogóle wypoczęta, ale koszmary zostawiałam głęboko w swej świadomości. Tak więc męczyłam się ze sobą całą noc, choć miałam dużo innych problemów. Na początku próbowałam czytać. Znalazłam książkę, której jeszcze nigdy nie czytałam, i było to interesujące, jeśli koncentrowałam całą swoją uwagę na niej, ale podziałało tylko przez pierwszą noc. Bo po południu byłam tak padnięta, że nie znalazłam dla siebie następnej książki i to było 23

JESSICA VERDAY - PUSTKA problem, który dał o sobie znać koło północy. Przeglądałam jakieś stare magazyny dla zabicia czasu, ale nic to nie dało, więc siedziałam i się nudziłam. Rano długo próbowałam się ocknąć, gdyż moje ciało potrzebowało snu. To było następnej nocy, gdy znowu zaczęłam wołać Kristen. Później, gdy sprawdziłam moje maile, weszłam na stare konto, założone przeze mnie dawno temu. Została mi jeszcze tylko godzina. Weszłam na kilka stron internetowych ze sklepami, ale tak naprawdę nie zwracałam większej uwagi na ciuchy. Tego, czego naprawdę mi ostatnio brakowało to tego, że ikona Kristen nie była online. Zazwyczaj wchodziłyśmy na profile w odstępie kilku minut od siebie. To było dziwne nie widzieć tego że ona zaraz też się pokaże. Z ciężkim westchnieniem wcisnęłam znaczek off i patrzyłam, jak ekran przede mną gaśnie. Zeskoczyłam z łóżka i usiadłam ponownie na moim krześle, zerknęłam na biurko. Kilka stosów papieru leżało ułożone w jednym rogu, płyty oparte było o małe pudełko od biżuterii. Mój telefon komórkowy podłączony do zasilacza migał do mnie czerwonym światełkiem, co oznaczało, że był w pełni naładowany. Podniosłam komórkę, automatycznie wcisnęłam opcje szybkiego wybierania i pokazał się numer Kristen. Dopiero, gdy włączyła się poczta głosowa zdałam sobie sprawę, że jestem idiotką. Dźwięk jej głosu był taki normalny, zwykły więc… prawdziwy. Dzwoniłam do niej prawie codziennie, aż do czasu, gdy zniknęła. Nigdy nie brałam pod uwagę takiej możliwości. Krótkie wiadomości, długie wiadomości, śmieszne wiadomości, nawet złe wiadomości… Wszystko to. Takie małe, nieistotne rzeczy do zrobienia, ale nigdy nie zdawałam sobie sprawy, jak ważna każda z tych wiadomości była. Głośnie piknięcie na drugim końcu telefonu przykuło moją uwagę. Nie wiem, czy powinnam cokolwiek powiedzieć. Wstrzymałam oddech na sekundę po czym zabrałam głos i w pośpiechu poplątałam słowa i myśli” Witam Kristen, to ja. Nie wiem… Nie wiem, co powiedzieć, a nawet dlaczego to robię… To nie tak.. To jest… głupie… Przykro mi. I odłożyłam słuchawkę, a uczucie frustracji i złości na siebie, za ten telefon zawładnęło mną. To było tak, jak by mogła do mnie oddzwonić. Gdziekolwiek był jej telefon komórkowy, nie miała go przy sobie. Zostawiła go w domu nim weszła w noc i zniknęła.

24

JESSICA VERDAY - PUSTKA Chwyciłam czystą kartkę papieru z mojego biurka, zaczęłam bazgrać. Małe obrazki, dziwne wzory, szalone symbole… Wszystko, co przyszło mi do głowy. Rysowałam te wzory w kółko, ponownie, aż musiałam wziąć nową kartkę. Potem zaczęłam zapisywać moje myśli. O wszystkim i o niczym. Do świtu zdążyłam wypełnić osiem arkuszy, zupełnie przypadkowymi słowami. To był męczący proces, a teraz rankiem zmęczona, zapadłam w głęboki sen. Znowu przespałam śniadanie i czuje, że również obiad, mama wyglądała dziwnie, gdy natknęłam się na nią w kuchni. - Dobrze się czujesz, Abbey? - spytała, kładąc mi dłoń na czole. - Tak, wszystko w porządku - powiedziałam, siadając przy stole. Mam po prostu problemy z zaśnięciem. Przynosząc dwie butelki wody, usiadła obok mnie, podała mi jedną. Patrzyłam na swoje ręce spoczywające na stole, nie zwracając uwagi na nic innego. - Powinnam pójść z powrotem do łóżka. Jestem wyczerpana. - Czy myślisz, że to przez pogrzeb? - Nagłe pytanie mamy mnie zaskoczyło. - To jest prawdopodobne. - Wróciłam pamięcią do rozmów z domu pogrzebowego, przypomniałam sobie jak te kobiety mówiły o Kristen. Albo może ma to coś wspólnego z tym, że niektórzy ludzie w tym mieście, nie mają w ogóle przyzwoitości, czy też dobrych manier. Spytała - Co masz na myśli? - Myślę, że to miasto jest zbyt małe, wystarczy jedna osoba, aby rozpoczęła się nieprawdziwa plotka, i nim się zorientujesz sama nie wiesz co jest prawdą. - Frustracja wypełniła mój głos. - Wiem, co ludzie mówią mamo, a wiesz, że to nieprawda. Słyszałam ludzi mówiących, że Kristen popełniła samobójstwo, albo że przedawkowała. Nie powinny być rozsiewane takie plotki. To nie jest w porządku wobec jej rodziny, wobec niej samej. Klepiąc mnie po ręce użyła swego łagodzącego tonu: - Wiem jak się czujesz Abbey. Ale niewiele da się zrobić. Ludzie i tak będą mówić. Trzeba poczekać, a plotka w końcu zniknie. - Nie, nie rozumiesz, i nie wiesz jak się czuje - pękłam. - Ale możesz coś zrobić, aby uciszyć tych, którzy źle mówią o Kristen za jej plecami. Użyj swej pozycji w radzie miasta. Zrób coś w związku z tym.

25

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Nie mogę kontrolować tego, co myślą ludzie w mieście Abigail. Wiesz o tym. - Wstała i podeszła do zmywarki. - Po prostu je ignoruj, a szybko ucichną. Nie mogłam uwierzyć, że ona mi właśnie powiedziała, iż mam to wszystko ignorować. Jak miałam być spokojna słysząc, co ludzie wygadują o mojej przyjaciółce? Nigdy. - Więc ja, musze coś z tym zrobić mamo. - Nigdy nie czułam takiej złości jak teraz. To była wściekłość. - Musze stanąć w obronie mojej najlepszej przyjaciółki. Nawet jeśli ty tego nie akceptujesz. Wybiegłam z kuchni, zostawiając wodę z tyłu, wyszłam schodami na górę, do mojej sypialni. I trzasnęłam drzwiami, na znak, że zrobię to, co powiedziałam. Ona prawdopodobnie będzie później na mnie krzyczeć za to wszystko, ale mało mnie to obchodziło. Chciałam przymknąć oczy na minutę lub dwie, ale gdy już położyłam się na łóżku musiałam zasnąć, bo jedyne co usłyszałam to mama szepcząca moje imię i pochylająca się nade mną. Miałam małe trudności z powrotem do pozycji siedzącej, a gdy już usiadłam, ziewnęłam i przetarłam oczy - -Zmęczona… Trochę się zdrzemnęłam… Dlaczego mnie budzisz? - mruknęłam. - Może chciałabyś pójść ze mną do tego nowego markowego sklepu? spytała. - Do tej małej budki? - wymruczałam. - Ale to godzina drogi stąd. Na pewno chcesz tam iść? - Jasne. Dlaczego by nie? - wzruszyła ramionami. - Mam kilka dokumentów do dostarczenia dla architekta burmistrza po drodze, ale mogę to zrobić następnym razem skoro pojedziesz ze mną. Byłam zbyt zmęczona, aby spierać się czy to była wycieczka dla mnie, czy też aby odwiedzić architekta, więc zgodziłam się od razu. Przynajmniej miała dobre chęci. - „Okay - wymusiłam uśmiech. Chodźmy. Udaliśmy się na dół, do samochodu, po drodze, gdy szłam złapałam kilka winogron. Nie jadłam śniadania, ani obiadu, więc głód w końcu mnie dopadł. Nie miałam ich tyle, aby pokonać głód, więc wsadziłam ostatnie do ust przed wejściem do samochodu i zapięłam pasy. Mama też weszła do auta, włożyła kluczyki do stacyjki, ale niegdzie się nie ruszyłyśmy. Stałyśmy tam w miejscu. Poczekałam, nim odwróciłam się od niej aby opanować swoją złość.

26

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Abbey… - zaczęła. Chrząknęła i spróbowała jeszcze raz. - Jeśli kiedykolwiek będziesz chciała porozmawiać o Kristen… lub coś w tym stylu, dobrze…? Chciałam ci tylko powiedzieć, że zawsze możesz się do mnie zwrócić. Jeśli nie będziesz chciała rozmawiać ze mną, to możemy znaleźć ci profesjonalistę. - Jej niebieskie oczy znów były pełne obaw, a wokół nich zaczęły pojawiać się drobne zmarszczki. - Dziękuję mamo. - Uśmiechnęłam się słabo. - Powiem ci, jeśli będę tego potrzebowała. - Musiałam patrzeć jej prosto w oczy, aby mi uwierzyła i nie chciała wzywać profesjonalisty. Moja odpowiedz zdawała się ją satysfakcjonować, uśmiechnęła się do mnie. A ja odetchnęłam z ulgą, gdy już skończyła. Ruszyła samochodem i skierowaliśmy się do mieszkania w Archer. Mama obiecała ze wróci w ciągu pięciu minut. Chwyciłam więc długopis i notes ze schowka, gdyż pięć minut mojej mamy zwykle trwało 20 minut. Zaczęłam robić listę rzeczy, które miałam kupić i odpłynęłam w swoich myślach tak bardzo, że ocknęłam się dopiero, gdy mama otwierając drzwi powiedziała: - Przepraszam, że trwało to tak długo. - Poprawiła sobie lusterko i się w nim przejrzała - Musiałam jeszcze zamienić słówko z panem burmistrzem. - Nie ma problemu - odpowiedziałam nadal zajmując się listą. Dodałam tam testery perfum i olejek. Ale straciłam równowagę, bo mama przyspieszyła. Zaczęłam pisać ponownie dopiero, gdy mama była znowu na głównej drodze, musiałam pisać szybciej, bo nagle ogarnęła mnie straszna senność. Wiedziałam, że trochę to potrwa. Dźwięk otwieranych drzwi zaskoczył mnie, ale obudziłam się szybko. Gdy zobaczyłam mamę przed sobą uśmiechnęłam się głupio. - Niestety usnęłam. Musiałam jeszcze być zmęczona. - Nie martw się tym - powiedziała. - Jesteśmy na miejscu. Wyciągnęłam szyje i zabrawszy ze sobą wszystko wyskoczyłam z auta. Duży zielony, metalowy znak błyszczał nam przed oczami, witał ludzi i ogłaszał nazwę sklepu „Od Tymianku do Rozumu” czułam, że zakochałam się w tym miejscu. Sklep wyglądał tak jakby został odrestaurowany, odnowiony na przełomie dziejów. Był taki cały od chodnika po sam dach, pomalowany w różnych odcieniach zieleni i brązu taki sposób, że kolory uzupełniały się idealnie. Wiedziałam, że to był ten rodzaj sklepu, który chciałam odwiedzić. 27

JESSICA VERDAY - PUSTKA Gdy weszłyśmy do sklepu było tam lepiej, niż należałoby się spodziewać. W sklepie były nie tylko same zioła, ale także różne butelki, fiolki, próbki i opakowania przeróżnych perfum i olejków. Byłam w niebie, mogłabym tutaj szczęśliwie spędzić cały tydzień. Znajdowało się tam wszystko, co było na mojej liście. Po prawie czterdziesto minutowym wybrzydzaniu, zdałam sobie sprawę, że wytrzymałość mamy jest na wyczerpaniu, musiałam więc zawęzić swój wybór. Wzięłam małą fiolkę, kilka butelek bursztynu i nowy zestaw szkła. Mama w końcu dogoniła mnie przy dziale z olejkami. - Co to jest bergamotka z oliwek? - zapytała, patrząc jak wybieram rozmiar butelki, którą chciałam. - Pamiętasz te perfumy, które zrobiłam dla ciebie w zeszłym roku? Chce teraz zrobić takie same, tylko dać odrobiną więcej tego. - I przedyskutowałam z nią czy wybrać imbir, czy też żurawinę. - Absolutnie uwielbiam te perfumy! - powiedziała. - Możesz zrobić dla mnie takie także tej zimy? Coś takiego świątecznego? - Oczywiście - odparłam, biorąc także mięte, wanilie, olejki i balsam do mojej kolekcji. Potem wzięłam jeszcze małe buteleczki imbiru jak i żurawiny, i dodałam je również. Ostatnią rzeczą jaką wzięłam z pułki był olejek jajoba. Teraz miałam wszystko, czego potrzebowałam. - Już mam wszystko - powiedziałam zabierając mój pakunek i idąc w przód sklepu. - To miejsce jest absolutnie wspaniałe! - powiedziałam do pani sprzedającej towar. - Właściciele zrobili dobrą robotę, a towar jest niesamowity! - Zaśmiała się. - Wiem, dziękuję. Ta dekoracja i mnie urzekła, i dziękuję bardzo za komplementy. - Macie może stronę internetową, abym mogła zamówić kilka rzeczy? - spytałam niecierpliwie. - Zazwyczaj chodzę do sklepu po moje zakupy, ale to zajmuje mi trochę czasu, mimo, że tam pewnie nie będzie takiego wyboru jak tutaj, na miejscu. Zaśmiała się ponownie, wręczając mi wizytówkę z nazwą sklepu i adresem strony internetowej. Schowałam ją do tylniej kieszeni moich spodni gdzie będzie bezpieczna. Mama zaskoczyła mnie, płacąc za moje zakupy i dodając jeszcze wagę, a także CD z klasyczną muzyką dla siebie.

28

JESSICA VERDAY - PUSTKA Uśmiechnęłam się serdecznie na pożegnanie, gdy wychodziłam ze sklepu - Dziękuję, że mnie tutaj zabrałaś mamo - powiedziałam wkładając zakupy do samochodu. - To było zabawne. Ona tylko uśmiechnęła się do mnie, a ja wsiadłam na swe miejsce. Tak naprawdę w ogóle nie rozmawiałyśmy w drodze powrotnej, ale włączyła swoje nowe CD, które idealnie wkomponowało się w ciszę. Ta powrotna droga była cicha i spokojna, a mnie udało się zasnąć. Później w nocy, w otoczeniu moich zakupów, byłam chętna do powrotu do pracy. Od czasu nagłego zaginięcia Kristen, straciłam zamiłowanie do tworzenia perfum. Moje serce po prostu nie mogło, nie wytrzymała bym tego, więc zrezygnowałam. Ale dzisiaj było inaczej. Czułam się normalnie. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, byłam gotowa do pracy nad nowym projektem. Dziś nie musiałam się przejmować sennością. Przygotowałam sobie miejsce do pracy. Za każdym razem, gdy robiłam nowe perfumy, wymagało to ode mnie ogromnego skupienia i dużej ilości notatek, wiedziałam więc że zajmie mi to trochę czasu. Północ przyszła równie szybko jak szybko odeszła, nawet tego nie zauważyłam. Przed piątą rano stwierdziłam, że pora się trochę przespać. Spałam twardo, a obudziłam się dopiero po południu - chętna i podekscytowana. Tworzenie nowych perfum było interesującym zajęciem. Wypróbowywanie różnych kombinacji olejków, szukanie reakcji, kontrolowanie, porównywanie próbek - ustawiając to co nowe, a następnie rozpoczynając wszystko od nowa. Za każdym razem tworząc nowy zapach. Kochałam każdą minutę tego co robiłam Każdej kombinacji zapachów było z milion, a znaleźć takie, które uzupełniły się nawzajem było czasami trudno, ale nigdy nie było to nudne. Najlepsze w całym tym procesie było to, że każda noc przelatywała tak szybko, że wręcz jej nie zauważałam. Nie bałam się już cieni i koszmarów Zaczęłam pracować trochę wcześniej w nocy, za to w dzień mniej spałam. Po udoskonaleniu perfum jesiennych dla mamy i zrobieniu nowych-zimowych, postanowiłam zrobić coś zupełnie nowego. Coś co mnie przerażało i wzbudzało lęk, lecz wiedziałam że musze to zrobić. Chciałam zrobić perfumy dla Kristen. Prosiła mnie kilka razy, bym zrobiła coś specjalnie dla niej, ale ja zawsze się wahałam. Teraz to było wyzwaniem, rzeczą, którą musiałam zrobić. Stworzyć taką esencję, która, nie tylko sama by dobrze pachniała, 29

JESSICA VERDAY - PUSTKA ale również po zmieszaniu się z chemią ciała miałaby piękną woń. Żeby miało to coś. Kristen była moją przyjaciółką, więc czułam dodatkową presję, aby upewnić się, że ten zapach będzie jej pasował. Nigdy nie chciałabym jej zawieść. Ale tym razem spróbowałam. Skończyło się tym, iż zdałam sobie sprawę, że może to być trudniejsze niż sobie obmyśliłam. Nie mogłam znaleźć odpowiedniej mieszanki zapachów, pracowałam nad tym już kilka godzin. Wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju by rozprostować nogi. Ból głowy zaczynał mi doskwierać, zaczęłam więc rozmasowywać skronie. Nie mogłam kontynuować pracy z silnymi zapachami, gdy bolała mnie głowa. Nie byłabym w stanie się skupić. Chwyciłam kilka poduszek z mojego łóżka, przeniosłam je koło okna, mając nadzieje, że jeśli moje oczy chwile wypoczną, ból głowy minie… Miejmy nadzieje. Zrobiłam sobie wygodne posłanie, oparłam głowę o szybę. Było mi wygodnie. Sprawiło to, że walenie w mojej głowie ustało. Westchnęłam z ulgą. To miejsce było dość komfortowe, tak więc mogę tu zostać przez kilka godzin. Gdy otworzyłam oczy ponownie, świat na zewnątrz był podejrzanie pomarańczowy, zdałam sobie sprawę, że to wschód słońca. Przespałam calutką noc zupełnie bez koszmarów. Planuje skorygować rytm mojego snu w ciągu kilku najbliższych dni. Nie miałam zamiaru zasypiać przed północą, ale przynajmniej mogłabym nie spać do południa. To byłoby bardzo dobre, bo w poniedziałek zaczynała się szkoła. Tłumaczenie: H.O.M.I.K. Beta: zofika1

30

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ IV PIERWSZY DZIEŃ „Jego szkoła-dom była niskim budynkiem z jednym dużym pokojem, niegrzecznie zbudowanym z kłód, okna częściowo przeszklone częściowo połatane z liści starych zeszytów.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Dopiero po przejściu czterech bloków od domu, w poniedziałek rano, zdałam sobie sprawę, że idę w złą stronę. Gwałtownie zatrzymałam się na środku chodnika. Nie będzie już zatrzymywania się pod domem Kristen, by na nią poczekać. Nie w tym roku… i nie w następnym. To się już nigdy więcej nie stanie. Mały ból zaczął pulsować w okolicach mojego serca i sprawiał ból w mojej klatce piersiowej. Przetarłam go, gdy zawróciłam we właściwą stronę do szkoły i zaczęłam iść powoli w jej kierunku. Sama. Wzięłam kilka głębokich oddechów powietrza i spróbowałam o tym zapomnieć, ale nie mogłam. Wciąż czułam jakbym zapomniała czegoś przez cały czas, kiedy idę. Byłam wciąż zajęta moimi myślami, gdy doszłam do metalowych drzwi, zaznaczonych jako wejście do szkoły, a za ich pośrednictwem weszłam do głównego holu. Duże ręcznie wyrobione znaki na ścianie po mojej lewej stronie kierowały całym ruchem przychodzącym do gimnazjum. Podążając za odgłosem trampek uderzających o drewnianą podłogę, zwiększającym się wraz z rosnącym tłumem, i jeszcze jednym więcej uczniem w bardzo długiej kolejce. Kiedy poszłam swoją drogą, przeszłam przez wahadłowe czerwone drzwi, mogłam zobaczyć kilka rzędów trybun napełniających się bardzo szybko. Przypominając sobie, że nikt by mnie tu nie oszczędzał po ostatnim incydencie, udałam się na tył Sali i wybrałam miejsce zastrzeżone szczególnie dla nauczycieli. Główny dyrektor stanął na podium przed gimnazjum, i głośno chrząknął kilka razy, czekając aż piski i odgłosy przygasną. Miał na sobie brązową w stylu lat siedemdziesiątych marynarkę, niepodkreślającą jego 31

JESSICA VERDAY - PUSTKA postawy w żaden sposób, niestety, miała już słabe oznaki zniszczenia pod każdym z ramion. To było całkowicie ohydne. Gdy hałas całkowicie zniknął, główny dyrektor klasnął w ręce i zaczął mówić. - Witam ponownie studentów i wykładowców. Ufam, że każdy miał korzystne i edukacyjne wakacje? - Jego dwie jak gąsienica brwi podniosły się wyczekująco nad okulary. Po chwili niezręcznego milczenia poprawił okulary i wznowił przemówienie. - Zanim wygłoszę kilka zasad na ten rok szkolny, chciałbym odnieść się do niedawnej tragedii, która miała niebagatelny wpływ na naszą szkolę i społeczność. Pewnie większość z was wie, że Kristen Maxwell była zaangażowana w …ee… fatalny wypadek. Usłyszałam, przesuwanie krzeseł i nagle wydawało mi się, jakby setki głów rzucało okiem w moją stronę. Szkoła Hollow miała tylko czterystu uczniów, w tym momencie czułam jakby każdy na mnie patrzył. Oczy zwróciłam na podłogę. Spróbowałam się skoncentrować na dużym palcu mojego buta, więc nie mogłam zobaczyć ich wszystkich patrzących na mnie. Jak długo on ma jeszcze zamiar o tym mówić? - W związku z tym strasznym wypadku, będziemy musieli sprowadzić dodatkowe osoby dla tych, którzy nie potrafią poradzić sobie z żalem. Jego ręce odsunęły się i nie byłam już głównym tematem zainteresowania. - Będą oni dostępni przed, jak i po lunchu w biurze doradcy zawodowego przez cały tydzień. Proszę nie uciekajcie przed nimi, jeśli macie potrzebę przyjdźcie i porozmawiajcie z nimi o tym. Patrzył na nas, a jego brwi znów się podniosły, - Po prostu pamiętajcie, ludzie to nie jest wolna karta by wyjść z lekcji. Ci ludzie będą pomagać tym, którzy tego naprawdę potrzebują. Potem powiedział kilka wspomnień, o Kristen i poczekał chwilę myśląc, że ktoś chce zrobić to samo. Kilku nauczycieli wstało i tak jak on powiedzieli te same fałszywe uczucia. Co mówią ludzie, jeśli naprawdę nie znają osoby, ale w jakiś sposób są zobowiązani do pochwalenia jej. Wszystko biegnie w jedną stronę jak nigdy niekończąca się plama. Co jakiś czas ktoś zerkał na mnie i dawał mi takie spojrzenie, zastanawiając się, kiedy wstanę i zacznę mówić. Byłam naprawdę zmęczona starając się wyglądać normalnie. Inni ludzie próbowali za mnie zdecydować, co powinnam zrobić, a co nie. Wreszcie, trzy płaczące dziewczyny wstały i zmierzały w kierunku wyjścia z pokoju. Były oczywiście najbardziej doskonale ubrane, 32

JESSICA VERDAY - PUSTKA perfekcyjny makijaż, perfekcyjnie skorygowane osoby w całej szkole. Szmer podniecenia przeszedł przez tłum. Każdy wiedział, kim są te dziewczyny. I każdy wiedział, że żadna z nich nigdy nie zamieniła nawet słowa z Kristen lub ze mną, od kiedy zaczęłyśmy razem gimnazjum. Najważniejsza, niekwestionowana liderka ich paczki, Shana Williams, przemówiła pierwsza. - Chcemy tylko powiedzieć, że nie wierzymy w tą całą tragiczną historię, jaka się wydarzyła. Jeden z naszych studentów stracił życie w tak młodym wieku, to jest tak… tak… tragiczne. Powąchała swoje włosy i odrzuciła je. Zamknęłam ze złością moje oczy. Te dziewczyny naprawdę nie dbały o Kristen. To, o co dbały, to rozgłos, który zyskają. - Zespół cheerliderek zdecydował poświęcić ten rok ku pamięci Kristen Maxwell - powiedziała Aubra Stator ze środka grupy. Była jedyną brunetką w ich paczce. - Zrobimy co w naszej mocy, by pamięć o niej zawsze była w nas. Parsknęłam śmiechem, gdy to usłyszałam, co spowodowało, że kilkoro nauczycieli spojrzało na mnie. Prawdopodobnie myśleli, że to przez mój żal czy coś. Mniejsza blondynka, Erika jakoś tam, zaczęła swoją kolej. - Ona była taką dobrą osobą, wiecie o tym? Nie mogę uwierzyć, że jej naprawdę nie ma. Natychmiast wybuchnęła płaczem, uważając, aby nie zniszczyć perfekcyjnego makijażu, a pozostałe dziewczyny przytuliły ją. Prawie zaniemówiłam. Po pierwsze, nawet nie potrafiły wymówić imienia Kristen poprawnie, a po drugie miały czelność stać tam i mówić o niej jak o najlepszej przyjaciółce, jakby przeżyły z nią całe życie? To totalne bzdury. One nie dbały o Kristen. One nawet nie znały Kristen. Dźwięk uderzenia moich butów rozniósł się po echem po pokoju, gdy wychodziłam z gimnazjum. Popchnęłam drzwi wyjściowe i nawet się nie odwróciłam, wybierając jako miejsce do ukrycia łazienki aż do pierwszego dzwonka. To miał być bardzo długi rok szkolny. Rano, gdy wszyscy wokół mnie próbowali walczyć z wróceniem do zwyczaju słuchania nauczycieli i robienia notatek, starałam się nie myśleć o Kristen. Gdy w końcu zadzwonił dzwonek, sygnalizujący koniec historii i początek lunchu, otworzyłam szybko drzwi i pobiegłam do kawiarni. 33

JESSICA VERDAY - PUSTKA Rozpaczliwie potrzebowałam przerwy. Ale to nie było tam takie proste, automatycznie rozejrzałam się po Sali szukając twarzy Kristen, gdy szłam do miejsca, w którym zwykle siadałyśmy. Kilka osób uśmiechnęło się do mnie, gdy je mijałam, ale ja nie mogłam się do nich uśmiechnąć. Nie chciałam ich współczucia. Lub ich paczki. Po skończeniu się 20 minutowej przerwy zużytej na jedzenie, wyszłam z kawiarni, zanim holl by się zapełnił. Otwierając moją szafkę, byłam wdzięczna, że szafka Kristen nie została jeszcze komuś powierzona, Tak długo jak pozostanie pusta, nie będę musiała się martwić kimś, kto zajął jej miejsce. Podskoczyłam, gdy zadzwonił drugi dzwonek, a potem wzięłam swoją torbę. Zatrzasnęłam i zamknęłam drzwiczki mojej szafki i udałam się do następnej klasy. Popołudnie ciągnęło się jeszcze wolniej niż rano i było siedem razy gorsze. Z ulgą stwierdziłam, że moja ostatnią lekcja dzisiaj była tylko sala badań. Szybko się dowiedziałam, że juniorzy jak i seniorzy mogą przejść na drugą połowę roku szkolnego. To było najważniejsze wydarzenie w całym moim dzisiejszym dniu. Ale nawet po krótkiej chwili szczęścia, pięć minut potem byłam gotowa do pracy! 8 minut dzielących mnie od wolności wydawało się 18oma godzinami. Ponieważ nie zamierzałam zabrać się teraz do pracy, a nikt nie siedział obok mnie, zakryłam książkami moją głowę i zamknęłam oczy. Przez chwilę po prostu tam siedziałam. Myśląc o tym ciężkim dniu i bojąc się reszty roku szkolnego. Może powinnam porozmawiać z mamą o nauce w domu… To był głośny szum dzwonku, ktoś wpadł na moją ławkę i mnie obudził. Wytarłam ślinę z moich ust jedną ręką i rozejrzałam się czy ktoś zauważył. Na szczęście nie było nikogo po lewej stronie, kto mógłby to zauważyć. Byłam jedyną osobą w klasie. Po złapaniu książek, którymi się zasłaniałam, wsadziłam je do torby i udałam się do drzwi. Jeden dzień mniej, osiemset tysięcy jeszcze do przejścia. Wybrałam dłuższą drogę do domu rozmyślając nad bolesnymi godzinami, jakie spędziłam w szkole. To nie było miłe doświadczenie, a ostatnią rzeczą, jaką chciałam zrobić na ziemi było powtórzenie dzisiejszego ranka. Ta nauka w domu zaczęła mi bardziej pasować. Jak tylko weszłam do domu, poszłam do kuchni. Głos mamy mnie przywitał. 34

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Jak ci poszedł pierwszy dzień w szkole? Co mówił dyrektor? Wszystkie moje myśli były wokół nauki w domu, byłam zamrożona w miejscu. Milion innych scenariuszy przeleciał mi przez myśli, by w końcu zatonąć w nich. Jestem w kłopotach jak w burzy poza zespołem? Lub drzemania w Sali badań? Jak powinnam zakończyć tą grę? Spróbowałam powoli wody, wzruszając niedbale ramionami. - Było w porządku. Główny dyrektor przeprowadził montaż i upamiętnił Kristen… Spoglądając kątem oka zauważyłam, że mama pracowała przy formalnościach i odetchnęłam z ulgą. To był dobry znak. To znaczy, że myślała o czymś ważniejszym niż ja. - To, o czym mówił. - Nawet na mnie nie spojrzała, tylko tasowała jakieś papiery. - Powiadomił wszystkich rodziców o dodatkowych doradcach pomagających przejść ludziom w żałobie w szkole średniej. Mam nadzieję, że dasz dobry przykład innym uczniom, Abigaile. Nie miałam pojęcia, o co jej w tym chodzi. - Jasne mamo. - Nieważne. - Idę na górę, by zrobić pracę domową. Zadzwonisz do mnie, kiedy obiad będzie gotowy? - Okej - odparła z roztargnieniem, wykorzystałam chwilę na szybką ucieczkę do mojego pokoju. Rzucając moją torbę na łóżko, zamknęłam za sobą drzwi i chodziłam po pokoju, ogarnęło mnie uczucie jakbym była w klatce i niepokój. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Powinnam być z Kristen teraz. Iść przez cmentarz i wylegiwać się na moście. Mówić o pierwszym dniu w szkole i o tym, kto co miał na sobie. Uzupełniać notatki podczas rozmowy o tym jak niesprawiedliwi są nauczyciele zadając pracę domową na pierwszą noc… żadnej z tych rzeczy. To nie jest w porządku. Nie byłam przyzwyczajona do robienia tego samemu. Desperacko potrzebuje usłyszeć jej głos, skupiłam się na myśleniu o tym, że wszystko jest w porządku, podniosłam swój telefon i wybrałam jej numer. Byłam witana przez zimny automatyczny głos sekretarki. Nawet nie mogłam usłyszeć jej nagranego głosu. Kładąc się na łóżko byłam bombardowana myślami z całego dnia. To było dziwne i nie mogłam już dłużej zatrzymać łez. Mogłam nadal usłyszeć głos głównego dyrektora ogłaszający śmierć Kristen przed całą szkołą. Widziałam pustą szafkę, gdzie powinny być jej rzeczy. Dzwonienie na jej telefon i żadnej odpowiedzi…

35

JESSICA VERDAY - PUSTKA Przesunęłam się w dół na podłogę, zwinęłam się w kłębek i zaczęłam kołysać, próbując uciec od bólu i pustki, zepchnąć go z powrotem dół, gdzie już go nigdy więcej nie poczuję. Ból chwycił moje serce i prawie wycisnął całe życie ze mnie. Nie mogłam sobie poradzić z tego rodzaju bólem. Był za duży. Zbyt surowy. Było go za dużo. Gdy mama zawołała mnie na obiad, powiedziałam jej, że nie czuję się dobrze i pójdę wcześnie spać. To w sumie nie było kłamstwem, moja klatka piersiowa mnie bolała i robiło mi się nie dobrze na myśl o żołądku. Ale nie miałam zamiaru iść do łóżka. Zamiast tego skończyłam wszystkie moje zadania domowe i rozpoczęłam pracę nad perfumami dla Kristen. To była długa i wyczerpująca noc, prawie nie spałam. Następnego dnia z trudem skupiając się na moich zajęciach w szkole, znów zasnęłam w sali badań. Ale wiedziałam, że to bez znaczenia. Nikt nie dbał o to, co ja robiłam. W piątek po południu usłyszałam dźwięk dzwonka i praktycznie wybiegłam z klasy, ale zwolniłam, gdy wyszłam z budynku. Z jednej strony byłam bardzo szczęśliwa, że mam dwa dni przerwy od miejsca przeklętych dusz zwanego szkołą, ale z drugiej strony nie cieszyłam się, bo miałam się bawić sama w domu. Poczłapałam w stronę domu, ale w ostatniej chwili zmieniłam kierunek. Może nie powinnam spędzać aż tyle czasu sama w domu. Pukając dwa razy do drzwi Maxwellów, stałam niezdarnie na werandzie. Zwykle to tylko podążałam za Kristen, ale teraz pewne rzeczy… się zmieniły. Tak czekałam. Mama Kristen otworzyła drzwi i przywitała mnie szerokim uśmiechem, kiedy mnie zobaczyła. - Abey wejdź do środka. Nie musisz pukać. Myślałam, że to listonosz. Uśmiechnęłam się do niej i weszłam za nią do pokoju, próbując nie myśleć o ostatnich wydarzeniach, które miały miejsce. - Dzień dobry pani M. chciałam tylko zatrzymać się i powiedzieć cześć. W związku z rozpoczęciem nauki w szkole i wszystkim w tym tygodniu, byłam w pewnym stopniu… zajęta - skończyłam swoje lamenty. No, coś w tym stylu. Smutna, przeciążona, zdenerwowana, smutna, zraniona. Zajęta? Ta sama różnica. Machnęła na mnie ręką i usiadła na małej niebieskiej kanapie, ja wybrałam najbliższy różowo-zielony, kwitnący fotel.

36

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Więc jak będzie z nauką w tym roku? - spytała mnie, pochylając się do przodu. - Mówią, że młodsze klasy muszą ciężko pracować, dzięki czemu starsi mogą się cieszyć ostatnim rokiem. Uśmiechnęłam się fałszywie. - Nie wątpię. Dużo ciężkiej pracy w tym roku to prawda. To będzie ciężkie. Na pewno będzie. - Powiedziała cicho. Trzymając ręce razem na kolanach. - Wiem, że Kristen… - Jej głos na koniec się załamał, ale wciąż mówiła. - Cóż, ona bardzo oczekiwała tego roku. Nie mogła się doczekać i zacząć szukać uczelni. Pochyliłam się do niej bliżej i poklepałam jedną ręką. - Wiem, że tak było, Pani M. wiem.” Próbowałam myśleć o czymś, o czym można by było porozmawiać. Ale mi to nie wychodziło. - Ona powinna być tutaj Abbey, z tobą. - Jej nagły okrzyk odbił się echem w mojej głowie. - Zacząć szkołę. Odrabiać prace domowe. Robić plany na weekend. Nie… to. - Rozejrzała się bezradnie po pokoju. - Teraz to tylko pusty dom. - Co jeśli, ona nadal tam jest? - zapytałam ją, nagle. - Dlaczego tak szybko się poddajesz? - Wiedziałam, że nie powinnam tego mówić, ale nie mogłam się powstrzymać. Filtr między moim mózgiem, a ustami spontanicznie wybuchł. Spojrzała na mnie ze smutkiem. - Wiesz, że jej tam nie ma Abbey. Wiesz, co oni znaleźli. - Nie mogła tego powiedzieć, ale ja wiedziałam, o czym ona mówi. - Policja powinna zrobić coś więcej - powiedziałam gniewnie. Widziałam jak te rzeczy mają stosunek do prawa i porządku. Oni nie poddają się tak łatwo i przenoszą sprawy do innych agencji. Co z FBI? Dlaczego tego nie rozpatrzyli? Oni powinni coś zrobić. Tylko dlatego, że ona zaginęła nie znaczy, że nie żyje. - To nie taki pierwszy raz, kiedy to się dzieje - ona odpowiedziała. Kiedy tamten stary mężczyzna zginął rok temu, jego ciało nie było znalezione przez 6 miesięcy. - Wiem. To po prostu… - westchnęłam i pokręciłam głową. - Ponieważ nie było żadnego okupu, nie ma dowodów na porwanie. - A co z krwią? - przerwałam. - To może znaczyć, że ktoś ją zranił. Tym razem to ona potrzasnęła głową. - Policja wie, co robi Abey. Powiedzieli o niewielkiej ilości krwi… na tej skale był zgodny z kimś, kto uderzył się w głowę i upadł. Wiesz już to.

37

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Tak, dobra, ja nadal uważam, że powinni bardziej się temu przyjrzeć. Jak gliny w telewizji. - Życie to nie show w telewizji - westchnęła ciężko zanim wstała z kanapy. - Chcesz lody? Myślę, że potrzebuję kilka porcji rozpływających się w ustach. - Skinęłam głową, a ona wyszła z pokoju na chwilę, przed powrotem z dwoma dużymi porcjami i dwoma łyżkami. Zjadłyśmy kilka łyżek lodów zanim coś znowu powiedziała. - Nie chcę z niej rezygnować, Abbey - powiedziała niewyraźne. - Ale potrzebujemy pewnego rodzaju zamknięcia. Z Thomasem to było inaczej. Tym razem potrzebujemy pewnego rodzaju odcięcia się od reszty tego wszystkiego. Czy rozumiesz to? Nie rozumiałam. Ale zrobiłam to, co musiałam z całego mojego serca, nie rozumiałam, że jej smutek może odejść tak łatwo jak lody rozpływające się ustach. Tłumaczenie: Ayahen Beta: aneeeetka

38

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ V WYBORY „Nad głęboką czarną częścią strumienia, nieopodal od kościoła, został zbudowany drewniany most… Było to jedno z ulubionych miejsc, które nawiedził bezgłowy jeździec…” „Legenda o Sennej Dolinie”

We wtorek po kolejnym ciężkim dniu w szkole miałam takie dziwne uczucie, że gdybym poszła prosto do domu, skończyłabym kiwając się z boku na bok na mojej podłodze w sypialni. Co raczej nie było przyjemną perspektywą. Odrzuciłam ten pomysł i poszłam pieszo, zdając sobie z tego sprawę dopiero, gdy byłam na samym przedzie, wiedząc, że muszę iść dalej. *** Kiedy doszłam do rozwidlenia dróg zatrzymałam się myśląc nad moimi opcjami. Coś mnie -szarpało- i mówiło, co mam zrobić. Pięć kroków dalej przywitały mnie dwie olbrzymie bramy z kutego żelaza, prowadzące ku cmentarzowi w Sleepy Hollow. Oddychając głęboko, zrobiłam jeden krok w tył, dwa kroki do przodu… i przypieczętowałam mój los. Nigdy nie myślałam, że coś tak prostego jak spacer może być tak trudne, ale ten pierwszy krok stał się czymś wielkim. Trudno było to pojąć. Każdy niepewny krok, jaki zrobiłam był dla mnie wstrząsający jak sobie przypomniałam, kiedy ostatnio byłam na cmentarzu… powodem do tego było… To nie było dobre dla mojej pamięci. Koncentrowałam się na stawianiu nogi za nogą, tak, więc maszerowałam jakoś. Wiedziałam gdzie miałam iść, był tam ktoś, z kim musiałam porozmawiać. Nagrobki wszelakich kształtów i rozmiarów witały mnie po drodze. Działki wielopokoleniowych rodzin schowane za wąskimi ogrodzeniami, 39

JESSICA VERDAY - PUSTKA które służyły jako separatory. Słabe bariery wzniesione między żywymi, a umarłymi. Mauzolea i krypty nosiły nazwiska, które doskonale znałam. Były zniszczone przez czas, ale nadal trwała ich świetność, skinęłam głową na znak, iż akceptuje w pełni te domy zmarłych. A później udałam się na krzesło. Byłam tam, odpoczywałam przy jej grobie. Teraz pokryła go trwa a świeże kwiaty rosły dookoła grobu. Machnęłam rękom na przywitanie, gdy podeszłam. Drzewa wokół mnie mieniły się pięknymi kolorami jesieni. Było absolutnie pięknie i zatrzymałam się na chwilkę, aby to wszystko pojąc, uświadomiłam sobie wówczas, jak bardzo mi brakowało wizyty w tym miejscu. To był mój dom. Moje sanktuarium. Kiedy wreszcie doszłam do końca drogi, skręciłam w lewo i podeszłam bliżej do innego mauzoleum, które zostało zbudowane niedawno. Olbrzymie drzwi strzegły wejścia, ale moim celem był ten obok… waszyngtoński grób. Później już szłam po kamiennych schodach, które doprowadziły mnie aż do żelaznej bramy. Lekko pchnęłam otwarte drzwi i poszłam na rodzinną działkę Irvingów. Znałam to miejsce lepiej niż ktoś inny. Z Kristen byłyśmy tu prawie codziennie. Kiedy byłyśmy małe, bawiłyśmy się tam godzinami w dyskusje na temat legendarnego pisarza, który był bardzo sławny w naszym mieście. Marzyłyśmy o mistycznej postaci zakopanej głęboko w dole, nie bałyśmy się ani trochę głupich historii o duchach i jeźdźcu bez głowy. I więcej niż raz opowiadałyśmy mu o naszych problemach, ale ciągle fascynowały nas jego słowa, choć umarł tak dawno temu. Nie mogłabym wymyślić bardziej idealnego dzieciństwa. Nagle sobie przypomniałam jak skrupulatnie odczytywałyśmy nazwiska z grobów. Czasami też układałyśmy -Biuletyn rodziny- i szczegółowo podkreślałyśmy, co ludzie lubią robić. Jako praca domowa spełniła w zupełności swe zadanie. Dostałyśmy 6 z dwoma plusami. Kristen była bardzo dumna z tego dodatkowego, „+” który dała nam nauczycielka. To było takie ważne, że mówiła o tym przez kilka dni. Potrząsnęłam głową, aby wymazać wspomnienie z pamięci, po raz kolejny zniknęło głęboko w moim umyśle. To naprawdę było bardzo dawno temu. Jeju. 40

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wędrowałam powoli w śród nagrobków. Kolejny raz, zapoznając się z terminami wyrytymi na grobach, mówiąc za każdym razem mówiąc hellow do członka rodziny. Zatrzymałam się w pobliżu ogromnego dębu, który stał w środku działki, dreszcz przebiegł mi po plecach. Tak wiele osób. Tak wiele historii. Ale nie zatrzymałam się długo, gdy dotarłam do Waszyngtona, kamienia życia. Spojrzałam na dobrze znane miejsce. Było tam pełno rzeczy od jego fanów. Stosy długopisów, pieniędzy, nawet w obcej walucie, piętrzyły się wokół jego nagrobka. Ludzie robili to tak długo, odkąd mieszkałam tutaj, ale wciąż nie mogłam tego zrozumieć. Było też kilka skrawków papieru schowanych w ramach rozmów. Wiadomości, nie ma wątpliwości, były skierowane do słynnego autora. W mieście, które obchodzi „Legendy o Sleepy Hollow”, jako wiarygodne i szanowane źródło, wszyscy czytywali jego literaturę. Książki, które napisał były lekturą obowiązkową w szkolnym programie nauczania w ramach nauczania historii miasta, a uczniowie na języku angielskim byli zachęcani, by pisać do niego listy. Napisałyśmy z Kristen do niego kilka razy. Wiele dzieci lubiło pisać takie listy w Halloween z takim dodatkowym dreszczykiem emocji. My też tego chciałyśmy i zrobiłyśmy to. Ale dla mnie „Legenda” zawsze była… czymś więcej. Nie była tylko zadaniem szkolnym, czy obsesją miasta. Więcej niż tematem do plotek z najlepszą przyjaciółką. To znaczy więcej niż każda z tych rzeczy. Nie wiem, co jest z tym związane, ale myślę tak od zawsze. Ze swojej strony przyniosłam dzisiaj fioletowy kwiat, który rósł obok tego starego dębu. - Dzień dobry, panie Irwing - pochyliłam się cicho i umieściłam kwiat obok stosu monet. Wyprostowałam się a następnie zawahałam, nie wiedząc jak zacząć. - Przykro mi, że tak długo pana nie odwiedzałam. Niektóre rzeczy uległy… zmianie. Nie myślałam za dużo o tym, co mam zamiar powiedzieć, lub jak to powiedzieć, więc starałam się, aby moje słowa były naturalne. - Kristen już cię nie odwiedzi. Ona już nie… wróci. W ogóle. Zdarzył się wypadek. Te puste słowa brzmiały jak by nie pochodziły z moich ust. - Krąży wiele plotek, ale żadna z nich nie jest prawdziwa. - Mówiłam teraz szybko, by wyrzucić to z siebie. - Mówią, że utonęła jak żuraw w rzece, ale wciąż nie znaleźli jej ciała. Pogrzeb odbył się kilka tygodni temu. Pochowano pustą trumnę.- Mój głos załamał się na ostatnim zdaniu 41

JESSICA VERDAY - PUSTKA a ja powstrzymałam się z mówieniem na minutę. - To… to jest za dużo jak dla mnie. Nie spodziewałam się żadnej odpowiedzi. Lekki wiatr podniósł się, a gdy drugi raz zawiało mogłabym przysiądz, że usłyszałam śmiech małych dziewczynek. Słuchałam uważniej, ale zniknął. Nie było nikogo. Odnalazłam na nagrobku nazwisko i powiedziałam ze smutkiem: - Tak, ona nie wróci. Lekkie skrzypienie rozproszyło mnie i obejrzałam się, by zobaczyć człowieka o siwych włosach, który rozgarniał liście. Nie miałam pojęcia jak długo tam był, co też usłyszał, ale miał zadziwiająco dużo wdzięku, kiedy przechodził koło nagrobków. Gdy już skończył zgrabywać, wyciągnął z tylniej kieszeni małą szczoteczkę i zaczął wycierać każdy grób od góry do dołu. Nie powiedział nic, tak jakby wiedział, że tam jestem. Dałam mu jeszcze minutę, a następnie podeszłam do niego, kiedy opadł na jedno kolano i zaczął wyrywać niechciane chwasty wzdłuż krawędzi ogrodzenia. - Mogę pomóc, jeśli chcesz - zaproponowałam. Spojrzał na mnie wielkimi brązowymi oczami wokół nich utworzyły się już głębokie zmarszczki. Wydawał się zdziwiony, że chce pomóc. - Dziękuję za ofertę przyjmę ją z radością - powiedział cicho. Spojrzałam na niego pytająco. Czy on jest poważny? Większość starych ludzi, których znałam nie mówiło tak, od razu. Potem uśmiechnął się, a jego oczy zajaśniały blaskiem. Mogłabym powiedzieć, że wiedział doskonale, z kim rozmawiałam czy też może, o czym myślałam. Rumieniąc się rzuciłam się na kolana i zaczęłam wyrywać chwasty nie zważając na to, że pewnie pobrudzę sobie spodnie. Pracowaliśmy ze sobą w milczeniu przez kilka minut, a następnie wstaliśmy. Miał coś w ręku coś, co później mi podał. - Popatrz, tutaj mamy nagrodę. Popatrzyłam na intensywnie zielony liść leżący na jego pokrytej bliznami dłoni. - Trujący bluszcz? - Domyśliłam się. Uśmiechnął się i potrząsnął głową. - Nie, coś lepszego. - Następnie rozdarł liść na pół przeciętą cześć włożył do ust i zaczął żuć. Popatrzyłam na niego jakby był wariatem. Jeśli zaczął miałby mieć padaczkę czy też zaczął się ślinić, byłabym gotowa do uruchomienia wszystkich swych sił, aby powiadomić odpowiednie służby.

42

JESSICA VERDAY - PUSTKA - To mięta - powiedział, śmiejąc się z mojej miny i zaoferował mi drugą połowę liścia. Ostrożnie ją przyjęłam i popatrzyłam na nią jak jastrząb-. Powąchałam i zaskoczył mnie jego ostry aromat. - Masz rację. - I znowu obwąchałam liść. - Nigdy nie widziałam jej rosnącej dziko. Jestem przyzwyczajona do znajdywania jej w butelce. Spojrzał na mnie zaskoczony, ale radosny. - Cudownie! Jest wiele zastosowań mięty. Skinęłam głową. - Korzystam z olejku mięty pieprzowej i mieszam go z innymi, aby stworzyć perfumy. - To było dziwne, zdradzanie swych sekretów komuś zupełnie obcemu, ale w pewnym sensie byłam z siebie dumna, a on wydawał się zadowolony, wiem, że był. Uśmiechnął się z entuzjazmem - To bardzo twórczy pomysł, by korzystać z niej w ten sposób. Gdy zamilkł, spojrzałam na niego, przyglądając się naprawdę uważnie. Miał na sobie zakurzony niebieski kombinezon, który był połatany w wielu miejscach. Jego czarne buty były stare i zniszczone, ale wyglądały na wygodne, świetnie nadające się do pracy. Jego siwe włosy delikatnie rozwiewał wiatr, a on wyglądał na miłego dziadziusia. - Tak przy okazji jestem Abbey - powiedziałam. - To naprawdę, Abigail, ale Abbey brzmi lepiej. - A ja Nikolas - odparł. - Miło cię poznać Abbey. Zaczęłam wyrywać chwasty ponownie, ii to nie trwało wcale długo. Kiedy skończyliśmy rzuciliśmy je na stosy liści. Nie byłam pewna, co zrobić dalej. - Więc, um, jesteś przyjacielem rodziny, czy co? - spytałam niezręcznie. - Myślę, że tak można powiedzieć - powiedział Nicolas w odpowiedzi. -Na tym cmentarzu jest dozorca, który powinien to robić, prawda? Ma na imię Jan. Spotkałam kilka razu Jana, był dobry w swej pracy, ale nie był zbyt przyjazny. Lecz chyba tylko takie osoby mogą wykonywać taką pracę, ciągle przebywać ze zmarłymi. Zdecydowanie nie jest to praca dla osoby o miłym charakterze. Nicolas wyciągnął czarny worek na śmieci z tylniej kieszeni i szybko pozbierał chwasty i liście. Tak szybko, że nie zdążyłam nawet zaproponować pomocy. - Takie pomaganie osobom, które umarły w straszny sposób powiedział podczas wiązania węzła u góry worka. - Jestem czymś w rodzaju opiekuna siebie samego- uśmiechnął się do mnie ponownie. 43

JESSICA VERDAY - PUSTKA Dziękuję za dzisiejszą pomoc Abbey i postaraj się pamiętać te dobre wspomnienia, a nie te złe. Będą ci one pomagać, gdy będziesz smutna. Patrzyłam na niego, gdy podnosił torbę i przerzucał ją sobie przez ramie a następnie szedł wąskimi schodami ku wyjściu z cmentarza. Ciężko mi było cokolwiek powiedzieć. Ale mi to nie przeszkadzało. To było nie mniej dziwne. Stałam tam przez chwile wiedząc, iż mój czas tutaj dobiegł końca. Pomachałam na pożegnanie rodzinie Irvingów, gdy szłam drogą powrotną. Poszłam w kierunku starego Holenderskiego Kościoła. Ale poczułam się tak jakby na dół brzucha spadł mi jakiś ogromny głaz. Z prawej strony był wielki most Washington Irving gdzie Kristen spadła do rzeki. Po lewej stronie był cmentarz, tam gdzie ją pochowano. Spojrzałam w obie strony zastanawiając się, co wybrać. I znowu poczułam to coś, co mi mówiło, wewnętrzny głos. To było coś, co pchało mnie ku mojemu przeznaczeniu, mówiło, w którą stronę iść. Więc go posłuchałam. Wybrałam most. *** Most Washington Irving był projektem, który tak naprawdę nigdy nie został ukończony. Mimo że miał umożliwić ściągniecie większej ilości turystów do naszego miasteczka to spowodował tylko korki. A turyści nie lubią korków. Więc plan szybko spalił na panewce. Opóźnienia zostały spowodowane zaginięciem Kristen, więc projekt trochę uległ zmianie. Wszystko przebiegające w takim tempie spowoduje, iż budowa zostanie skończona za trzy lata. Szłam powoli wzdłuż rzeki i gdy doszłam do końca zatrzymałam się. Woda szalała, mieszała się, bulgotała. Nagle wiewiórka na drzewie mnie obudziła, musiałam iść dalej. W kierunku mostu. Do naszego miejsca. Na długo przed budową mostu, spotykałyśmy się z Kristen na Crane River. Nazwa ta pochodzi od nazwiska pewnego faceta, który spotkał jeźdźca bez głowy. Platforma, która pozostała ze starego mostu została, pokryto ją tylko nową. Wspierała wieże, było to fantastyczne miejsce. Drewniane belki tworzyły swego rodzaju ławki, wtedy można było w ciepłe dni włożyć nogi do wody. Ale nie było żadnych poręczy, by można się było przytrzymać lub złapać, jeśliby się spadało, ale wtedy było miło, czuło się jakby było się na górze rzeki.

44

JESSICA VERDAY - PUSTKA W ostatnim czasie budowa została przerwana, więc trochę trudniej się było tam dostać. Wspięłam się na wieże i patrzyłam na wodę z góry. Poczułam ciepłe promienie słońca na twarzy, ale było mi zimno w środku. Czy to naprawdę się stało? Dokładnie w tym miejscu? Nigdy nie będę mogła zejść na duł pod most i porozmawiać z Kristen? Wszystko wydawało się takie surrealistyczne. Czy moje życie musi tak właśnie wyglądać? To nie fair. Jakiś wóz zahuczał mi nad głową, poczułam wibracje aż w dół moich stóp, ale zignorowałam to. Myślałam o zeszłym roku, jak nasz pierwszy dzień w szkole, spędzałyśmy na tym moście. *** - Nigdy nie zgadniesz, kto zapytał mnie czy chodzisz na francuski w tym roku. - Dokuczałam Kristen. Jej brązowe oczy rozwarły się szeroko. - Kto? - Och, a może to Trey Hunter? - zniszczyła cały mój stoicki spokój jednym uśmiechem. - On zawsze się pojawia tam gdzie my, i zawsze się stara stać obok ciebie. Mój uśmiech zaczął rosnąc, w miarę, gdy zobaczyłam jak jej oczy zapalają się na tę wiadomość. - Bardzo mi podziękował, jak mu odpowiedziałam, co i jak. Myślę, że cię lubi. Zarumieniła się i odwróciła wzrok. Następnie jej uśmiech nieco zbladł i potrząsnęła głową. - Pewnie chce mnie zapytać czy będę siedzieć blisko niego, czy coś. Nie sądzę, by rzeczywiście chciał ze mną siedzieć. - Nie wiesz tego Kris. - Tak wiem, Abbey. Ja po prostu… Muszę. - Wzruszyła ramionami. Gdy odwróciła się do mnie ponownie, smutna Kristen była daleko, a wróciła ta szczęśliwa. - Muszę ci pokazać moją nową koszule - powiedziała z przejęciem. Ma kolor burgunda i sznurowanie z przodu. Ale musisz mi pozwolić ponosić ją, co najmniej raz zanim ci ją pożyczę, dobrze? Mówię ci to na wszelki wypadek, jeśli byś wpadała na pomysł, by ją ode mnie ukraść. Śmiechy odbiły się w wodzie i wróciły, do nas jako echo. ***

45

JESSICA VERDAY - PUSTKA Złapałam się na końcu mojej wizji, że ja także się śmieje, teraz w tej chwili, tak naprawdę było to dla mnie ogromnym wstrząsem. Odwróciłam powoli głowę i mogłam wyraźnie zobaczyć, co się tutaj stało. Kawałki żółtej taśmy fruwały na wietrze, częściowo splątane na drzewach, a częściowo w wodzie. To było okrutne, przypominanie sobie tego wszystkiego, co się tutaj stało. Patrzyłam na taśmę, obserwując jej pływanie w wodzie a następnie wianie na wietrze. To nie może tu być. To nie może być nigdzie, a przynajmniej nie w miejscu, które należało do mnie. Schodzenie siedząc było dla mnie łatwe. Robiłam to już z tysiąc razy, później już moje stopy znajdowały się na skarpie. Tak naprawdę zerwanie tych wszystkich kawałków taśmy nie było łatwe. Próbowałam dotrzeć do rzeki i po prostu wyciągnąć ją spomiędzy drzew, ale była dość solidnie przymocowana. Chwyciłam więc ostry kij i próbowałam go użyć do odwieszenia. Ale byłam za daleko. Nieważne jak się wyginałam, taśma nadal wisiała na drzewie. Dlatego starałam się bardziej pochylić nad wodą. Spowodowało to tylko, że wisiałam tam trochę za długo. Im bliżej byłam, to tym bardziej wydawało mi się, iż jestem dalej. A później kij się ułamał i był zbyt krótki. Będę musiałam wymyślić jakieś inne rozwiązanie. Ten głupi pomysł nie działa. Spojrzałam dookoła siebie, czy nie kręci się tu ktoś, kto by mi mógł pomoc. Ale mogłam też wejść na drzewo i wziąć taśmę stamtąd. Jedynym minusem było to, że skała, na którą muszę wejść była w wodzie. Jeśli naprawdę chce ten kawałek taśmy będę musiała się zmoczyć. Rozejrzałam się jeszcze raz, by przeanalizować opcje. Nie było innych opcji. Albo to albo nic. Wycofałam się na brzeg, zdjęłam buty. Potem skarpetki. Schowałam je do środka butów i podwinęłam moje jeansy aż po same kolana. Woda była tam całkiem wysoko, a ja nie chciałam zmoczyć się bardziej niż było to konieczne. Z pierwszym krokiem ogarnął mnie dreszcz. Woda ledwo przykryła moje palce, ale była lodowata. Brnęłam głębiej zaciskając zęby. Moje ciało powinno się przyzwyczaić do zimna za chwilkę. Starałam się nie nieść kija, bo się nim kłułam tylko ciągnęłam go za sobą. Trzy kroki i byłam na skale.

46

JESSICA VERDAY - PUSTKA Weszłam ostrożnie, stając się utrzymać równowagę. Chwyciłam patykiem taśmę i trzymałam go mocno. Czytając słowa: POLICJA: NIE DOTYKAĆ, MIEJSCE ZBRODNI, przez cały czas myślałam, z jakiego powodu została tutaj umieszczona. Gdy nagle się poślizgnęłam. Nagła utrata równowagi zaskoczyła mnie i zostawiła walczącą dziko o odzyskanie jej. Nie mogę tam wpaść. Choćby niewiadomo, co. Nie mogę tam wpaść. To nie może się stać i mnie. Rzuciłam kij razem z taśmą i spróbowałam z lewej strony. Kilka podskoków, parę zamachnięć rekami i udało mi się odzyskać równowagę. Patrzyłam, jak jasna żółta taśma płynie w dół rzeki, teraz gdy jej już nie było, krajobraz wyglądał normalnie. Schodząc powoli z kamienia, uważałam, by się nie potknąć. Woda nie była już dla mnie zimna. Gdy tak szłam jakiś przedmiot zalśnił w słońcu. Myśląc, że to jakieś szkło zatrzymałam się, aby przyjrzeć się dokładniej. Odbijający się kolor był krwisto czerwony w wodzie i przypomniałam sobie, że taki sam kolor miały moje paznokcie. Ale przypomniałam sobie coś jeszcze, taki sam kolor miała także szkatułka Kristen. Gdy wyszłam na brzeg , zaczęłam zbierać swe rzeczy myśląc o tamtym dniu na cmentarzu. - Przez moment myślałem, że wpadniesz. Chwyciłam moje buty i rozejrzałam się dookoła. Pod mostem na lewo stał chłopak. Czarne pasemko przechodziło przez jego blond grzywkę. Zrobiłam kilka kroków w jego stronę, uważnie spoglądając w ziemie, ponieważ byłam jeszcze boso, ale później spojrzałam mu w oczy. - Nigdy - zaśmiałam się. - Całkowicie się kontrolowałam. Patrzył na mnie, a jego głos był taki miękki. - Oczywiście. Mój mózg zaczął intensywnie pracować, bo bardzo chciałam powiedzieć coś mądrego. On po prostu patrzył na mnie z uśmiechem na twarzy, prosto w oczy. Były takie żywe. Nigdy nie widziałam podobnego odcienia zieleni. Kocie usta drgnęły wyraźnie. Czy on się ze mnie śmieje? Usłyszałam głuchy łoskot i zorientowałam się ze jeden z moich butów spadł. Patrzyłam na niego w dół zastanawiając się czy gdzieś nie kopnęłam swego mózgu w biegu. Zarumieniłam się i poczułam jak dziesięć idiotek, chętnie bym spadła obok niego i zapadła się pod ziemie. Umieściłam oba 47

JESSICA VERDAY - PUSTKA buty obok siebie i zaczęłam je ubierać, a także czyścic. Zorientowałam się, że on nie odszedł. Ale także nic nie powiedział. Później, gdy już odbyłam wszystkie te czynności, ostrożnie odwinęłam swe jeansy, otrzepałam ręce i wstałam. On wciąż tam stał, z rękami w kieszeniach. - Jak się nazywasz? - spytałam - Caspian. Nie powiedział niczego innego. Zaczęło się ściemniać, a ja wiedziałam, że muszę wracać do domu, ale musiałam spytać go o coś jeszcze. Coś, co było mi potrzebne, coś, co musiałam koniecznie wiedzieć. - Tego dnia w domu Kristen…, co miałeś na myśli mówiąc, że jesteś tam ze względu na mnie? - Wstrzymałam oddech czekając na odpowiedź. Słyszałam wyraźnie każde jego słowo. - Wiem jak wiele Kristen dla ciebie znaczyła Abbey. - Ty mnie nawet nie znasz. Ja także cię nie znam. Dlaczego…? Jego ramiona wznosiły się i opadały, przeciągnął ręką po włosach i spojrzał na mnie nieśmiało. - Nie wiem. Myślałem, że może gdybym tam był, to mógłbym ci pomóc… jakoś. Chciałem tam być dla ciebie. Od tych słów aż zaparło mi dech. - Dziękuję - powiedziałam cicho. Naprawdę. Nie nawiedziłam się za to, że musiałam skończyć tą chwile, ale mój czas już się kończył. - Muszę iść. Muszę wracać do domu… na obiad… Nie mogłam spojrzeć mu w oczy. Słowa, które wypowiedział, jeszcze wisiały między nami. Były to ogromne, potężne słowa. - Tak, ja też. Latarnie zaczęły się po kolei włączać, by oświetlić most, ale światło dzienne wciąż było wokół nas. To dawało lekki blask, tak że oświetliło połowę twarzy Caspiana, podczas gdy druga połowa nadal zostawała w ciemności. - Tak, to było, bardzo było mi miło cię poznać, Caspianie i… mam nadzieje, że się jakoś jeszcze spotkamy - powiedziałam nerwowo. Czy dobrze się pożegnałam? - Jak masz zamiar wrócić do domu? - spytał mnie. - Idę przez cmentarz - odpowiedziałam. - Jest tam wystarczająco dużo miejsca, aby się przecisnąć między bramami albo koło mostu. Trwa to trochę dłużej, ale prowadzi mnie do głównej drogi, a ja koło niej mieszkam. 48

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Zrobisz to, Abbey? Przejdziesz wokół mostu i pójdziesz do odpowiedniej drogi głównej? - Wyglądał bardzo poważnie. - Tak, mogę - powiedziałam, chociaż myślałam nad tym, co mi powiedział. - Po prostu możesz spotkać jakiegoś wariata, który czeka, kiedy ktoś właśnie tamtędy będzie szedł. Nie chcę, by stała ci się krzywda powiedział przemądrzale. Och, to była jego logika? Wracałam w nocy przez cmentarz setki razy. Może to było głupie, ale Kristen zawsze była ze mną, nigdy nic złego się nie stało. Ale ten fakt zachowałam dla siebie. - Okay. - Uśmiechnęłam się do niego. - Dzięki za pamięć o mnie. Do zobaczenia później. - Zwróciłam się w kierunku drogi powrotnej zanim zdążył zobaczyć moje wzruszenie. Nie chce, by stała mi się krzywda? Wow. Tylko wow. I rzeczywiście byłam blisko omdlenia tutaj. - Co powiesz na sobotę, Abbey? Jesteś wolna w sobotę rano? Spotkasz ze mną tutaj? - Jego głos wyrwał mnie z natłoku myśli. Obróciłam się z powrotem w jego stronę. Nie miałam żadnych zaległych prac domowych czy też sprzątania pokoju, więc odpowiedź była jasna. - Jestem wolna. - Starałam się, by mój głos zabrzmiał nonszalancko. Mogę się z tobą spotkać tutaj. - Dobrze. Niech, więc będzie sobota.- Światło oświetliło mocniej jego połowę twarzy, a on się uśmiechnął. - Dobranoc, Abbey. Słodkich snów. Mój żołądek się wywrócił. - Dobranoc… Caspian - szepnęłam. I nie pamiętam czy uśmiechnęłam się ponownie, czy nie. Byłam zbyt zajęta, by się nie wywrócić, bo nogi miałam miękkie jak z waty. Zwróciłam się w stronę głównej drogi. Tak zdecydowanie będę miała słodkie sny tej nocy. Tłumaczenie: H.O.M.I.K. Beta: zofika1

49

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ VI SZEŚĆ WIELKICH NADZIEI „Nie wiem jak to wyznać jak serca kobiet wygrywały. Dla mnie były one zawsze zagadkowe i pełne podziwu.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Następne kilka dni minęło szybko, ale w piątek wieczorem znów miałam kłopot z zaśnięciem. Tylko tym razem nie miałam koszmarów lub smutnych wspomnień, które mnie budziły. To było podniecające. Chodziłam nerwowo po swoim pokoju, podczas gdy mój mózg dostał kopa. Co powinnam włożyć? Co powinnam powiedzieć? Co jeśli pomyśli, że jestem kretynką? Co jeśli podniesie mnie? Kiedy zegar na nocnej półce zaczął zbliżać się do 3 rano, zmusiłam się żeby położyć się spać i myśleć tylko o spaniu. Ale to nie podziałało, skończyło się tylko patrzeniem w sufit. Spoglądając ponownie na zegar, zdałam sobie sprawę, że mam tylko… cholera. Nie wiem ile godzin spędziłam próbując zasnąć. Caspian nigdy nie powiedział, kiedy by się chciał spotkać. Teraz mój mózg dostał kopa, martwiąc się o to. Czy dziewiąta godzina to za wcześnie? Będę musiała wstawać o 8:00 by być na czas. Może 10:00 lub 10:15 będzie lepsza. Wtedy nie wydaje się to takie rozpaczliwe. Mogłam spacerować po pokoju i całkowicie działać tak, jak nie mogłam tego zrobić wcześniej. Tak, to jest zdecydowanie do zrobienia. Desperacja nie jest dobrym pomysłem. Zadowolona z mojej decyzji zamknęłam oczy i pomyślałam po raz setny o moście. Przeżywając każde słowo, które powiedział, ruch, który zrobił i jego oczy badające każdy kąt. Nie chciałam pominąć żadnych szczegółów lub subtelnych niuansów, które tam były… Nie chcę byś się skrzywdziła.

50

JESSICA VERDAY - PUSTKA Nie mogłam powstrzymać ogromnego uśmiechu na mojej twarzy, kiedy słyszałam te słowa w mojej głowie. Kiedy w końcu udało mi się zasnąć, śniłam o zielonych oczach i ukrytej w cieniu postaci. To był rzeczywiście miły sen. Sobota rano minęła szybko. Patrzyłam na zegarek zastanawiając się, dlaczego to się dzieje akurat o tej godzinie 9:00, kiedy olśniło mnie, co powinnam teraz robić i z kim. Wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam pod prysznic. Myjąc się cicho, nałożyłam na włosy waniliowy szampon, a potem spłukałam różowy grejpfrutowy żel pod prysznic. I włosy i ciało pachniały znakomicie. Moje podniecenie słabło, chociaż, jak zaczęłam wycierać moje włosy. Rozpaczliwie próbowałam okiełznać moje dzikie loki, ale nie chciały się ze mną zgodzić. Poddając się szybko zebrałam je i związałam w duży kok na czubku głowy. Gdybym potrzymało go z 30 minut mam nadzieję, że byłyby jak pofalowane. Moje dawne włosy wróciły. Starałam się przekonać do mich refleksji. Nazywały się miękka i romantyczna. Będziesz trendy. Ale tak naprawdę nie chcesz zobaczyć żadnych trendów. Ja po prostu chciałam mieć seksowne włosy. Z ciężkim westchnieniem poszłam się ubrać. Oczywiście szafa odwróciła się przeciwko mnie. Bojówki nie byłyby zbyt dobrym pomysłem, kiedyś rzeczywiście tak, ale nie teraz. Jeśli mój tyłek jest tak duży jak wygląda w tych spodniach, to muszę zrobić kilka przysiadów, pompek albo pójść do ASAP. Spanikowałam, przekopałam moją szafę w znalezieniu czegoś innego, a łóżko stało się miejscem, gdzie nagromadziły się sterty ubrań, jak zwykle z tego całego zamieszania założyłam dżinsy długi czarny sweter i to zwieńczyłam czerwono - czarnym kapeluszem. Po przyjrzeniu się sobie ponad 23 razy w lustrze, czułam się całkowicie pewna, że mój strój jest dobry, tak jak miało być. Niektóre eyelinery, cienie do powiek były następne i wtedy prawie skończyłam. Nałożyłam trochę różu na twarz i wybrałam pomadkę w odcieniu Deardevil. Po dokładnym zastosowaniu szminki, rzuciłam kolejne spojrzenie na siebie. - Co o tym sądzisz Kristen? - powiedziałam cicho do lustra. - Czy wyglądam w porządku? Ale lustro nie odpowiedziało mi, więc odwróciłam się kończąc wszystko. Moje włosy były ostatnim krokiem, wstrzymałam oddech, pociągnęła za kok i wyciągnęłam je. Więcej niż jeden raz w życiu chciałam mieć 51

JESSICA VERDAY - PUSTKA idealne proste włosy, zamiast tych kręconych czarnych włosów. Ale dzisiaj tego nie chciałam. Dzisiaj moje włosy były miękkie i seksowne. Po założeniu kapelusza i poprawieniu kilku luźnych włosów oprawiających moją twarz. To był zwrot by mieć dobre włosy na cały dzień. Wyciągnęłam 10 dolarów z mojego portfela i wsadziłam je do mojego plecaka na plecach przed sprawdzeniem godziny na telefonie ostatni raz. Była 9:45. Perfekcyjny czas. Zajęłoby mi 20 minut dojście o rzeki. Punktualna, ale nie desperatka. Wybiegłam z pokoju i wdrapałam się po schodach do kuchni. Uwaga mamy na lodówce mówiła, że tata jest w pracy i wróci później, więc kolacja będzie później. Doskonale. Żadnych rodziców zadających irytujące pytania o cały mój dzień. Koło notatki leżało 20 dolarów i praktycznie mogłam poczuć lekkość dnia, jak zdobywca go. Zjadłam granolla i wypiłam szklankę soku pomarańczowego. Potem sprawdziłam czy mam klucz do domu przed wyjściem. To był czas by iść nad rzekę. Starałam się nie iść zbyt szybko, myśląc by być tam przed 10:30. Nie wiem czy Caspian chciał się spotkać na moście czy nie, ale tam miałam czekać. Pomijając cmentarz, trzymałam się głównej drogi. Moje serce biło coraz szybciej, a motyle zaczęły pływać mi w żołądku. Teraz widziałam most. Skanowałam brzeg rzeki, ale go nie widziałam. Moje serce zamarło. Nie było go tu. Tak, spróbowałam się uspokoić. On po prostu tu jeszcze nie jest. On powiedział, że może się ze mną spotkać, więc to nie jest powód by tak nie myśleć. Może zdecydował inaczej, mały głosik mówił mi w głowie. A może on już wyjechał. Prawdopodobnie miał inne rzeczy do zrobienia niż czekanie z rana nad rzeką. Wątpliwości wypełniły mój umysł, a moje kroki zwolniły. Spóźniłam się? Czy powinnam iść do domu? Sprawdziłam czas na moim telefonie: 10:27. Czy powinnam czekać? Jak długo? Niepewność zaczęła mnie całą ogarniać. Nie byłam jeszcze pod mostem i miałam trzymałam się kilku małych strzępków nadziejni, ze może tam czeka na mnie. Ostrożnie stąpając po gałęziach i kamieniach zaczęłam schodzić w dół. Kiedy zeszłam niżej, a spód mostu stał się 52

JESSICA VERDAY - PUSTKA bardziej widoczny, zobaczyłam, że siedzi tam ktoś z książka. Jego włosy były widoczne daleko. Mój żołądek koziołkował… on tu jest. Podniósł wzrok, kiedy usłyszał, że się zbliżam. Jego uśmiech był piękny. - Cześć Abbey. - Zamknął książkę i wstał. Mój uśmiech był taki szeroki, że czułam, że moja twarz podzieli się na dwie cześć. - Cześć Caspian. Drugą ręką wyciągnął za siebie fioletowe kwiaty i dał mi je. Przepraszam to wszystko… zwiędły trochę. Zerwałem je wcześniej. Rosną dookoła tutaj. Czułam, że zaskoczenie było widoczne na całej mojej twarzy, kiedy szczęka mi opadła. Byłam oszołomiona. Nie wiedziałam, co robić. On przyniósł mi kwiaty? Okej, więc technicznie rzecz biorąc to nie były róże, ale o Mój Boże one są piękne. Powąchałam macierzysty kwiat, tuż nad jego kciukiem. W innym alternatywnym świecie mogłam zobaczyć siebie, jako fajną, kompletnie nie wstydliwą, zobaczyłam siebie przesuwającą rękę w jego stronę, pewną siebie i seksowną. Ale to nie byłam ja w tym wszechświecie, miękko westchnęłam, celowo sprawiłam by przestrzeń pomiędzy nami zniknęła. - Dziękuję - odpowiedziałam. - Są… piękne. Absolutnie piękne Caspian. - Uśmiechnął się do mnie ponownie, a moje serce stopniał do moich stóp. Chciałam mu powiedzieć, że tworzy każdą romantyczną fantastę, która kiedyś miała się spełnić. Ale tchórz to moje drugie imię, zatrzymałam moje myśli dla siebie. Stałam się jeszcze bardziej tchórzliwa, gdy jego wzrok wędrował po mnie. Miałam gorączkową nadzieję, że moje włosy wyglądają nadal tak samo dobrze jak w moim pokoju, próbowałam dyskretnie zetrzeć językiem szminkę z zębów na wypadek gdyby tam była. - Nie byłam pewna, o której miałam tu przyjść. Nigdy nie wspominałeś. - Mój wzrok zaczął po nim wędrować. Zauważyłam, że był ubrany w czarne dżinsy i czarną koszulę. Wyglądał sexy. Bardzo, bardzo sexy. Czy ja się śliniłam? Dobry Boże, mam nadzieję, że nie. Wzruszył po prostu ramionami. - Jestem po prostu szczęśliwy, że mogłaś przyjść. Kiedykolwiek byś tu przyszła byłoby dobrze dla mnie. Czy miałaś słodkie sny? 53

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wzruszyłam ramionami, żeby rumieniec mnie nie zdradził. - Tak, pewnie, zgaduję, że tak. Naprawdę to dokładnie nie pamiętam moich snów. - Kłamca, kłamca. - Nie poszłaś przez cmentarz, tak? - Spojrzał na mnie. - Nie. Przerzedłam wzdłuż głównej drogi. - Dobrze - powiedział cicho. - Dobrze. - Spojrzałam w dół na książkę, którą trzymał. Nie mogłam przeczytać tytułu. - Jak długo tu jesteś? - Od siódmej. Nie chciałem żebyś myślała, że cię budzę. - Od siódmej? Siódmej rano. - Czułam jak moje brwi się podnoszą. - Tak. - Schylił głowę nieśmiało i zmienił temat. - Czy dużo osób normalnie przychodzi tutaj? - Nie bardzo. Tu jest naprawdę ładnie pod mostem. - Odwrócił się i zrobił gest jego książką. - Zanim się pojawiłaś. Poszłam drogą pod mostem trzymając mocna moje kwiaty, a wiatr zawiał nad wodą, robiąc delikatny powiew nad nami. Poczułam lekki zapach mojego waniliowego szamponu unoszącego się w powietrzu. Byłam szczęśliwa, że wzięłam coś ciepłego. Oboje usiedliśmy nieco niezręcznie z przestrzenią pomiędzy nami wielkości jednej stopy. Próbowałam zmniejszyć przestrzeń, ale nie wiedziałam jak to zrobić. Zmniejszyłam może o cal lub dwa. Zdawał się tego nie dostrzegać. Spojrzałam na rzekę i przemówiłam. - Więc, jaką książkę czytałeś zanim się pojawiłam? - Nie najbardziej ciekawy temat do rozmowy, ale w końcu to w jakimś stopniu konwersacja. - Wielkie Nadzieje. Już kiedyś ją przeczytałem, ale jest to swego rodzaju powrót do tego, co ominąłem. W niej jest wiele szczegółów. Znam ją. - Poor i Estella - westchnęłam. - By być aż tak nieszczęśliwymi przez tak wiele lat? To pewien rodzaj zapłaty by mogli być razem, kiedy byli młodsi nigdy nie mogli być razem w końcu. - Cruellnes był jedynym powodem, dzięki któremu się znali w ogóleZauważył. - Miss Havisham robiła to tak by nauczyć Estellę łamać serca. - Wiem - zgodziłam się. - Ale nie sądzisz, że prawdziwa miłość powinna sobie z tym poradzić? Nie wiem może to po prosu coś romantycznego we mnie… - Starałam zakończyć rozmowę, uświadamiając sobie, że rozmowa zmierza ku prawdziwej miłości i szczęścia. Nie chciałam go przestraszyć. 54

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Więc uważasz, że zakończenie było wiarygodne? - Skierowałam rozmowę z powrotem na właściwe tory. - Połowę czasu myślałam, że to czysty geniusz, ale przez drugą połowę myślałam, że to jest niewiarygodne. Tak jak Dickens po prostu znalazł najbardziej nieznośne bliźniaki i stworzył historię wokół tego. - Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób, Abbey. Zawsze wyobrażałem sobie to jak Dickens, że mała rzecz może mieć wpływ na nasze życie głęboko.Intensywne spojrzenie na niego sprawiało, że chciało mi się śmiać. Nie mogłam uwierzyć jak bardzo może być śmieszne rozmawianie o książce, która jest lekturą w szkole. - Naprawdę nie chciałam tego czytać na początku. Zostały przypisane do nas w 8 klasie. - Przyznałam. - Każdego dnia mieliśmy czytać rozdział głośno na całą klasę. To było takie nudne! A gdy dotarliśmy do części o tajemniczym dobroczyńcy, wtedy pewien dzieciak powiedział, kto to był. Nie wierzyłam mu, więc wzięłam książkę do domu i dokończyłam. Byłam kompletnie zaskoczona, kiedy się dowiedziałam, że miał rację. - O rany. - Caspian potrząsnął głową z niedowierzaniem. - Co za idiota. Ale ty musisz szybko czytać by zakończyć ją w jedną noc. - No cóż… chyba jestem. Mogłam oczywiście skończyć książkę w dzień lub dwa. Prawdę mówiąc musiałam czytać całą noc, a ostatni rozdział skończyłam przed pójściem do szkoły. - To wciąż dość imponujące. - Jego pochlebstwa oczarowały mnie. Czy jestem dobra w czymkolwiek, o czym mogłabym mu powiedzieć? Potrafię zrobić zabójcze francuskie tosty… i naleśniki… i znam imiona wszystkich wiceprezydentów. Nie, nie za dużo o mnie. Nie chcę by myślał, że mam ego tak duże jak Manhattan. - A ty? - Spytałam. - Musisz też lubić czytać. Nie spotkałam za wielu facetów czytających książki jak - Great Expectations -, albo inną książkę, a potem chcących ją omówić. Nie nagrywasz tej rozmowy dla zdobycia papierów na uczelnię, prawda? Uśmiechnął się. - Nie, po prostu zdecydowałem przeczytać klasykę. Wzbogacić się w literaturę. Rozwinąć mój mózg. Nie wiem… - Spojrzał w bok. - Nie jestem szybkim czytelnikiem, więc to zabiera mi sporo czasu. - Czy ty masz sporo czasu do zabrania? Nie jesteś na studiach czy coś takiego? - Przemyślałam pytanie dopiero, kiedy wypowiedziałam je na głos. - Przepraszam, nie musisz odpowiadać.

55

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Nie, w porządku. Nie gniewam się. - Powiedział. - Na razie nie wybieram się na studia. Wziąłem trochę czasu wolnego by… przemyśleć kilka opcji. Nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć i zamilkliśmy. Udręczyłam mój mózg próbując myśleć o czymś, o czym można by było porozmawiać a)nudnym lub b)wyczerpującym. Czym bardziej myślałam, tym bardziej widziałam tylko pustkę. Nagle pomyślałam o cmentarzu, jako inspiracji. - Długo mieszkasz w Sleepy Hollow? Spytałam go. Nigdy nie twierdziłam, że jestem najlepszym rozmówcą na świecie. - Aktualnie, jestem z White Plan. Przeprowadziłem się tu dwa i pół roku temu, z tatą. - Skąd się przeniosłeś? - Dopytywałam się. - Przeprowadziliśmy się z Zachodniej Virginii. Mój tata dostał pracę dyrektora w salonie samochodowym. Będzie mógł ją przejąć, gdy właściciel przejdzie na emeryturę. Nowy York oferował lepsze pieniądze niż Wirginia, więc się przeprowadziliśmy. - Przełożył książkę z jednej ręki do drugiej. - Uczęszczałem do szkoły White Plains do marca i ukończyłem rok szkolny przed końcem. Ty uczęszczałaś do szkoły Hollow, tak? - Tak. - Odpowiedziałam z westchnieniem. - Jestem młodsza. Nie mogę czekać do ukończenia szkoły. - Był cicho przez chwilę, a potem zapytał. - A ty Abbey? Czy mieszkasz tu długo? - Urodzona i wychowana. Mama i tata się tu wychowali, chodzili razem do szkoły i wzięli tu ślub. Nigdy nie mieszkałam gdzie indziej. - Wow - Zaczął się śmiać. - Założę się, że nie możesz doczekać się pójścia na studia, by wydostać się z tego miasta. Uśmiechnęłam się do niego. - Tak, to prawda. Aktualnie, po wyprowadzce rodziców z domu nie mam nic przeciwko pozostaniu. Piękny park, dekoracje, ten cmentarz… i najlepsza pizza na świecie, jaką kiedykolwiek próbowałam. Znów się zaśmiał, tym razem głośniej. To był bardzo miły uśmiech. Zgodzę się z tobą w tej sprawię. Nowy York z pewnością wie jak zrobić dobrą pizzę. Uśmiechnęliśmy się do siebie nawzajem. - Chcę założyć jakiś biznes. - Wyrwało mi się. - Właściwie mam już sklepy, które zasługują na to i wszystko. Wymagają trochę pracy, ale będą wspaniale wykończone. - Naprawdę? - Brzmiał na zaskoczonego. - Jaki typ działalności gospodarczej? 56

JESSICA VERDAY - PUSTKA Nagle wzrosła moja niepewność do tego pytania. Już powiedziałam za dużo. Nie mogłam uwierzyć, że mu to powiedziałam. Kristen była jedyną osobą, której to kiedykolwiek powiedziałam. - Nie jestem jeszcze pewna. - Mruknęłam, patrząc się w bok. - Nie? Żadnych planów? - Szturchnął mnie lekko.- Nie mogę uwierzyć, że ktoś, kto ma już miejsce na lokalizacje nie wie, jaki typ biznesu będzie wykonywał. - Dobra, dobra - jęknęłam. - Tak, mam kilka pomysłów. Przechylił głowę na bok, czekając cierpliwie na mnie do końca. Westchnęłam. I tak już dużo powiedziałam… - Robię perfumy i myślałam o miejscu gdzie ludzie mogliby przyjść i uzyskać zapach specjalnie dla nich, na zamówienie. Również zajmowałam się robieniem mydeł i szamponów, chociaż moje ostatnie dzieło to była katastrofa i trochę mi zajmie zanim poprawię tą formułę.- Słowa po prostu wypadały mi z ust.- Zasadniczo to chcę po prostu tworzyć mydła do rąk i żele do ciała i nazwać to Abbeys Hollow… na cześć Washington Irwing. Zerknęłam na niego w milczeniu, nie chcąc mu powiedzieć jak głupie to brzmi. Nawet nie wyglądał na znudzonego. - Podoba mi się to. - Naprawdę? - Zapytałam go, odrobinę nawet zszokowana. - A co myślisz o imieniu? Czy uważasz, że jest to strasznie banalne? - Nie. Nie uważam, że jest banalna. Dałam mu wyraz twarzy, mówiący powiedz prawdę. - Poważnie - odparł z kamienną twarzą. Pochylił się trochę bliżej do mnie, a jego oczy uwięziły mnie. - Naprawdę podoba mi się ten pomysł, Abbey. Uważam, że jest wspaniały. A nazwa jest najlepszą częścią. Nawet dwa razy nie pomyślałam mówiąc mu więcej. - Mam biznes plan jak to zacząć. - Przyznałam. - Ale mama i tata pchają mnie w stronę kilku prestiżowych uczelni. Wszystko, co naprawdę chcę robić to pójść na kilka lekcji biznesu, a może uczyć się od kogoś, kto prowadzi sklep z ziołami lub wyjechać do Paryża, czego mogę się nauczyć. - Wzruszyłam ramionami. - Ja nie chcę marnować swojego życia w szkole na coś, czym się nie interesuję, rozumiesz? Inne myśli wtargnęły do mojej głowy, a ja zmarszczyłam brwi. Oczywiście moje plany mogą skończyć się na niczym. Kristen miała … Mój głos się urwał. Spojrzałam w dół na fioletowe kwiaty i starałam się skoncentrować by się nie rozpłakać. - Kristen miała pomóc mi w sklepie. Ona miała wspaniałe pomysły na etykiety i perfumy i… 57

JESSICA VERDAY - PUSTKA Łzy wyciekły kątem moich oczu, a ja szybko je wytarłam starając się nie rozmazać makijażu. - W porządku Abbey - Caspian powiedział cicho. - Nie płacz. Myślę, że to dobry pomysł otworzyć twój sklep. Sprawisz, że Kristen będzie szczęśliwa będąc w twoim śnie. - Tak myślisz? - zapytałam, próbując bezskutecznie utrzymać normalny dźwięk mojego głosu. Pokiwał głową z powagą, a potem zmienił zręcznie temat do moich rodziców. - Co jeśli dojdzie do kompromisu z nimi? - zasugerował. Może, jeśli porozmawiasz z mamą i tatą o twoim pomyśle, to nie będą planować innej przyszłości dla ciebie. Nigdy się nie dowiesz. Warto spróbować. To, co on mówił miało ogromny sens. Prostota tego sprawiał, że czułam się głupio, że sama na to nie wpadłam. - Dzięki za radę, Caspian. Nigdy bym nie pomyślała o tak oczywistej odpowiedzi. Była przede mną przez cały czas. - Proszę bardzo - powiedział. - Czasami wystarczy spojrzeć na problem z innej perspektywy. Zawsze możesz zapytać mnie o radę, Abbey. Postaram się pomóc, kiedy tylko będę mógł. - To, co usłyszałam to rzeczywiście było stwierdzenie, czy on mówił poważnie? Nie mogłam tego powiedzieć. Odchrząknęłam. Czas przejść do miłych rzeczy nie chcę zmarnować całego dnia z powodu płaczu. - Czy ty chcesz coś zobaczyć? Tam jest mały wodospad po drugiej stronie mostu. Będziemy musieli trochę iść zanim tam dotrzemy. Jest dobrze ukryty. - Gdyby dostrzegł moją nagłą zmianę tematu, ale nic nie wspomniał. - Okej. - Położył książkę na ziemię. - Chyba będę musiał to tu zostawić i potem po to wrócić. - Nikt jeszcze z niej nie uciekł - zapewniłam go z uśmiechem, wstając. Starannie chowając kwiat do mojej dżinsowej torby, próbowałam otrzepać mój sweter, aby usunąć wszelkie zabrudzenia. Nie chciałabym później dowiedzieć się, że paradowałam wokół natury z brudnym tyłkiem. Caspian wstał i jeszcze raz pokazał mi drogę. Wyszliśmy spod mostu i szliśmy w milczeniu wzdłuż rzeki. - Czy… czytałeś cokolwiek Edgara Allana Poea? - odważyłam się spytać. Musiałam podtrzymać rozmowę. Mógł pomyśleć, że jestem świrnięta, gdy na chwile zapada milczenie. - Kocham tę opowieść ‘Ostrzeżenie Serca’. Mówi o złamanym sercu. 58

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Będę musiał to sprawdzić - powiedział. - Słyszałem o ‘The Raven’, ale nie o tej. - ’The Pit and Pen też jest dobra. Tą też sprawdź - powiedziałam. A i czy rzeczywiście coraz lepiej mi się rozmawia? Może dlatego, że tak łatwo się rozmawia. I on kocha książki. Czy mógłby być bardziej perfekcyjny? - Zgaduję, że jeśli mieszkasz w Sleepy Hollow to znaczy, że czytasz historie Washington Irving, tak? - Schylił się by podnieść garstkę drobnych kamyczków, by grzechotać nimi delikatnie, kiedy mówił. - Żartujesz sobie ze mnie? Uczą tego w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Miasta pana Irwinga. Jego inne historie były dobre, ale nic nie może pobić ‘Legendy o Sleepy Hollow’. - Myślę, że to fajnie, że jego dom jest w pobliżu. Mówienie o prawdziwej miłości miasta, w którym mieszkasz. Skinęłam głową. - On jest tu pochowany. Na wzgórzu w rodzinnej działce państwa Irwing. - Zatrzymałam się i odwróciłam i spojrzałam na cmentarz. - Zatrzymuję się tam często. Będę musiała ci to kiedyś pokazać. - To randka - powiedział cicho, patrząc w moje oczy. - Dobra. To może być randka - powtórzyłam mu z powrotem. Motyle zaczęły znów pływać mi w żołądku i poczułam jak moje policzki się czerwienią. Schyliłam się po gałąź drzewa i jednocześnie próbowałam zakryć kapeluszem czerwone policzki, a jednocześnie starając się by moje serce zwolniło. Wdech i wydech. Pomyśl o spokoju, fajnych myślach. To, co powiedział nie było niczym wielkim. To nie było nawet oficjale podjadę po ciebie o 11:00 na obiad. Po prostu miałam zamiar pokazać mu stary nagrobek. Nic wielkiego. Tak to dlaczego czuję się jak hyperwentylator? Przerwał moje mini sesję wariowania. - Mam ci coś aktualnie do wyznania. Chcesz posłuchać? To było w porządku. Mogłam się uspokoić. Mogłam mu teraz odpowiedzieć. Wzruszyłam ramionami. Urn. TAK! - Pewnie, o co chodzi?- Byłam naprawdę coraz lepsza w tym całym nie pokazuj-za-dużomyśli. - Nie czytałem jeszcze tej historii - powiedział. Mój mózg musi nie poprawnie funkcjonować. To jedyne wyjaśnienie tego, dlaczego to powiedziałam. - Jakiej historii? - zapytałam oniemiała. Zaczął się śmiać. - Wiesz o opowieści, o której mówimy? ’Legendzie o Sennej Dolinie’? 59

JESSICA VERDAY - PUSTKA Gwałtownie się zatrzymałam i spojrzałam mu w twarz. - Czekaj, Co? Poważnie? Nigdy nie czytałeś ‘Legendy o Sennej Dolinie’? Dobry Boże, nie daj mieszkańcom tego usłyszeć. Będziesz związany i spalony za nie czytanie książek historycznych czy coś takiego. Mrugnął do mnie i mogłam prawie usłyszeć uśmiech w jego głosie, kiedy się pochylił i szepnął konspiracyjnie- Będę musiał na ciebie liczyć Abbey, aby wypełnić luki w mojej edukacji, zanim ktokolwiek z nich to odkryje. Myślisz, że temu podołasz? Moje policzki zaczęły płonąć, ale udało mi się utrzymać mój głos normalnie. - Uważam, że mogę…, ale poczekajmy aż będziemy bardziej zrelaksowani. Słysząc moje słowa i natychmiast je realizując uświadomiłam sobie, że zostały wypowiedziane na wszystkie złe sposoby. Szarpnęłam się i poszłam na przód. Jestem maniakiem. Wybrykiem natury. Gdy doszliśmy do rozjazdu na drodze, poprowadziłam nas w lewo. Wciskając się pomiędzy dwa duże głazy, skinęłam na Caspiana, by podążał za mną, kiedy próbowałam wymazać słowa wypowiedziane dwie sekundy temu. - Tak jak mówiłam jest to mały wodospad, ale nadal uważam, że jest całkiem ładny. - Ustaliśmy na drodze, a panoramiczny widok rozprzestrzeniał się przed nami. Dziesiątki skał były wszędzie porozkładane, a woda spadała z jednego kamienia na drugi. Kończyło się swobodnym spadkiem w mniej niż pół metrowe głębiny. Podeszłam bliżej i usiadłam na skale o suchej powierzchni. Było wystarczająco dużo miejsca dla dwóch, ale Caspian usiadł na pniu drzewa wydrążonym obok mnie. Wrzucił kilka kamyczków do rzeki, które zrobiły głośne odgłosy pluskania, a potem upadku na dno. Potem odwrócił kąt ciała tak, że znalazł się naprzeciwko mnie.- Więc, co z tą legendą… Duży uśmiech pojawił się na mojej twarzy i zapomniałam o moim zakłopotaniu. To była moja historia. Znałam ją od początku do końca i nie mogłam się doczekać by ją powiedzieć. Zaczyna się od nauczyciela o imieniu Ichabod Crane, który również był w chórze kościelnym, plotkarzem i generalnie chłopcem na posyłki. Po jego zajęciach dydaktycznych w ciągu dnia, udawał się od domu i opowiadał historie o duchach w nocy. Jedna z jego historii była o żołnierzu Hessianie, który stracił głowę i podobno straszył most i cmentarz przy kościele. Nazywał się Headless Horseman. 60

JESSICA VERDAY - PUSTKA Patrzyłam chcąc wyczuć czy się nudzi lub niepokoi, ale oczy Caspiana były wspaniałe musiałam walczyć by się w nich nie zagłębiać. Zajęło mi sekundę, aby zacząć tam gdzie skończyłam. - Wiec Ichabod Crane jest zadowolony z nauczania w swojej małej szkółce i byciem zwiastunem plotek, aż pewnego dnia widzi Karinę Van Kassel - córkę Balthusa Van Tassel i szalenie się w niej zakochuję. Oczywiście, prawdopodobnie się w niej zakochał z jej ziemiami, zwierzętami i oczywiście bogactwem Balthusów, ale w każdym razie, był związany i zdeterminowany by ją mieć. Opuściłam mój głos i dodałam złowieszczy ton. - Ichabod szybko zdał sobie sprawę, że Karina ma już kilku zalotników. Najpopularniejszym był Brom Bones. Brom miał praktycznie wszystko, czego Ichabod nie miał. Siła, dobrze zbudowany, hałaśliwy i pewny siebie. Bardzo męskim facetem. Caspian parsknął, a ja dałam mu szybki uśmiech. - Kiedy Ichabod próbował rozmawiać z Kariną, Brom zaczynał sobie z niego robić żarty. Terroryzować uczniów Ichaboda, plądrować jego szkołę, drwił z jego śpiewu… tego typu rzeczy. Wszystko sprowadzało się do wielkiej uroczystości z Vanem Tasellem. Ichabod został zaproszony i starał się do końca wygrać rękę Kateriny. Ale coś poszło nie tak i Katerina go odrzuciła. Ze złamanym sercem, Ichabod opuścił dotychczasową część przyjęcia na swoim kulawym, starym koniu i w ciemności zaczął wędrować do domu. -Musisz wiedzieć jak daleko jest stąd, tak?- Przerwałam i zapytałam się Caspiana. Uśmiechnął się. - Mów dalej. Brzmi Dorze. Przesunęłam się na bok i ustabilizowałam moje nogi. - Dobra, potem… Tak jak Ichabod wędrował do domu, coraz bardziej przerażały go pół odgłosy śmierci, bo wszystko, o czym myślał były historie o duchach, które opowiadał. Gdy nagle usłyszał odgłosy konia podążającego za nim. Były coraz bliżej i bliżej wokół niego. A tętno wokół niego coraz głośniejsze i głośniejsze. A potem… zobaczył go. Headelessa Horesmana jadącego na ogromnym czarnym koniu i położoną głową na siodle - szedł prosto na niego! Ichabod pognał konia, ale jeździec był zbyt blisko i Ichabod zobaczył go zakładającego sobie z powrotem głowę! Zatrzymałam się, by złapać oddech i znów się przesunęłam.

61

JESSICA VERDAY - PUSTKA - A następnego ranka Ichabod Crane był uznany za zaginionego, obok zrujnowanej dyni znajdował się jego koń, a Brom Bones ożenił się z Kateriną Van Kassel, śmiejąc się cała drogę do ołtarza. Caspian spojrzał na mnie z niedowierzaniem. - Tylko tyle? - Prawie - powiedziałam. - Oczywiście jest dużo więcej szczegółów, kiedy czytasz tą historię, ale w wysłuchaniu krótkiej wersji to tyle. - Więc to był Brom Bones. Nigdy nie było żadnego Headlessa Horesmana lub groźnych zawodników. Tylko ktoś, kto wcisnął wszystkim osobom tą historię. - No, nie powiedziałabym, że nie było żadnego upiornego jeźdźca. Zawsze były jakieś historie na jego temat; Washington Irving sprawił, że stał się sławny. Ale nie sądzę, że tym, kto to zrobił był Headless Horseman. Myślę, że to był Brom. Zazdrosny, żałosny Brom, próbował się upewnić wszystko idzie po jego myśli. I tak zrobił. Wtedy Caspian się uśmiechnął i potrząsnął głową. Podniosłam brwi. Co? - Zażądałam odpowiedzi. - Śmieszny rodzaj przedstawienia tego, to wszystko - powiedział. Czekałam na niego w celu opracowania, ale nie czuł się gotowy na dzielenie. - Wiesz, że to niegrzecznie kazać dziewczynie czekać - drażniłam się. Znów się uśmiechnął. - Moje najszczersze przeprosiny. Nie chciałem okazać moich złych manier. To może zaczekać na następny raz. - Skinęłam głową, aby kontynuować. - Wyobrażałam sobie, że byłam ścigana przez Headlessa Horsemana i wtedy się zatrzymałam żeby mu powiedzieć, żeby spadał. To było zabawne. Nie wiem czy bym umiała tak zrobić - potrząsnęłam głową. Horseman jest osobą, której nie chcę spotkać. - Ponieważ jest duchem? Wzruszyłam ramionami. - Tak, chyba tak. Czy on by cię nie wystraszył? - Nigdy - prychnął. - Jestem męskim facetem. Nie mogłam utrzymać mojego śmiechu. - Tak, oczywiście. - To bez znaczenia. Nie będę go widział za prędko. Nie wierzę w duchy. -Caspian wyciągnął nogi, a rozczarowanie uderzyło mnie znowu, że nie usiadł obok mnie. - Jedyną rzeczą, jakiej nie rozumiem w całej tej historii jest to, dlaczego Washington Irwing wszystko tak wyidealizuje. Byłam przerażona. - To my idealizujemy Irwinga, ponieważ on był niesamowitym gawędziarzem, o jednej rzeczy. Tchnął życie i wyobraźnię 62

JESSICA VERDAY - PUSTKA w literaturę. Biorąc po kawałku i wkładając je w prawdziwych ludzi i miejsca i stworzył piękną Amerykańską legendę, która przetrwała wiele więcej lat niż on. Kiedy mieszkasz w Hollow nie możesz pomóc, ale świętować tak. Tak ja to odczuwam. Spojrzałam na moje stopy i zdałam sobie sprawę, że jestem zmęczona i musze iść dalej. Wspaniale, teraz mógł pomyśleć, że jestem szaleńcem. Spróbuj zrobić wrażenie Abbey. Nie wrażenie pracy. Zamiast tego zrobił najdziwniejszą rzecz w historii zaczął klaskać. - Brawo, Abbey. Czy myślałaś o kandydowaniu na urząd? Spojrzałam na niego. - Przepraszam za to. Za dużo? Moi rodzice są w radzie miasta, a czasem chodzę na spotkania i naprawdę włączam się do tego całego dumnego miasta. Nie jestem fanatykiem czy coś w tym rodzaju. To po prostu to, że niektóre z tych rzeczy mają sens. Wzruszyłam ramionami. -Wiesz, jako przyszły właściciel firmy tutaj i wszędzie… Uśmiechnął się do mnie. -Nigdy nie powinnaś przepraszać za coś, w co wierzysz, Abbey. Mam na myśli to, co powiedziałem. Byłabyś cholernie dobra w polityce. - Uh-uh. - Potrzasnęłam głową. - Nie ma takiego sposobu, bym stała się kiedykolwiek politykiem. Jestem przerażona tłumem. A wypowiedzi? Jeśli nie mogę powiedzieć nawet trzech linijek w czwartej klasie, ponieważ jestem tak zdenerwowana nie nadaję się gdziekolwiek… no, coś mi mówi, że społeczność nie była by zadowolona, gdybym za każdym razem na nich wymiotowała przy wypowiedziach. - Chichotałam tak ciężko, że musiałam wytrzeć łzy. Wtedy zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie śmieję się jak hiena i starałam się uspokoić. Nie potrzeba mi więcej wstydu. Na szczęście, Caspian też się śmiał. - Nie wszystkie spotkania rady miasta są ciekawe, choć podkreśliłam, zadowolona, że mówiłam o czymś innym - w rzeczywistości, większość z nich jest nudna. Kiedykolwiek konwersacja zwraca się rozmowy o prawie, zagospodarowaniu przestrzennym, ograniczenia podlewania trawników moje oczy zaczynają się zamykać. Potem po prostu wychodzę i chodzę po pokojach. Wszystkie spotkania odbywają się w muzeum, więc to rodzaj pewnej prywatnej wycieczki. - Jakiego rodzaju rzeczy tam mają? Zapytał, opierając się bliżej. Podobne do artefaktów, lub gazet, czy coś?

63

JESSICA VERDAY - PUSTKA Próbowałam sobie przypomnieć obraz muzeum w mojej głowie. Mają niemal wszystko od rzeczy, które zostały znalezione, kawałki ceramiki, stare puszki konserwy, kołowrotki, które były noszone w latach Waszyngtona. Jeden z wyświetlaczy przeznaczony jest wyłącznie genealogii Sleepy Hollow. Kto tu się urodził, które rodziny się ze sobą ożeniły i jak ich dzieci są powiązane. Istnieje wiele Biblii rodzinnych i starych gazet display. Nie byłam pewna, czy to właśnie to miał na myśli mówiąc o artefaktach i gazetach. - Jeśli masz na myśli gazety od miasta wszystkie przechowywane w archiwum biblioteki. Siedzieliśmy i gadaliśmy o wszystkim i o niczym przez następną godzinę, od czasu do czasu siedząc w ciszy i przysłuchując się ptakom. Przerwał to telefon od mamy. Włączyłam pocztę. Jeśli naprawdę czegoś chce to na pewno zostawi wiadomość. Kiedy flesz telefonu wygasł, spojrzałam w dół i zobaczyłam, że jest pora lunchu. Mój żołądek warknął. - Czy chcesz …iść na pizze… czy coś? - Nie mogłam spojrzeć Caspianowi prosto w oczy. Moja nieśmiałość do końca nie zniknęła. Zawahał się i wstał. - Abbey, przepraszam, ale muszę już iść. Mam coś ważnego do załatwienia dziś po południu. Jest super, jestem spokojna. - Pewnie, żaden problem. Może następnym razem. Powinnam dokończyć duże ilości papierów ze szkoły. Poderwałam się ze swoim plecakiem. Jego uśmiech zapierał dech w piersiach, jak za każdym razem. Dziękuję, Abbey. Spędziłem naprawdę miło czas z Tobą dzisiaj. - Tak, na pewno. - Ruszyliśmy z powrotem w kierunku głazów. Szczególnie, kiedy ja nie śmiałam się po każdej wypowiedzi. Jego oczy zapłonęły śmiechem i jeden kosmyk czarnych włosów wpadł w nie. Przesunął go na chybił trafił. - Nie śmiałaś się po każdej wypowiedzi. - Zapewnił mnie. - Wszystko, o czym rozmawialiśmy było w porządku. Wymiana zdań. Szliśmy obok siebie przez most. Spojrzał przez chwilę daleko, a potem z powrotem na mnie. - Pokazałaś mi taką drogę myślenia, Abbey…, że mój świat wywrócił się do góry nogami. Nie wiedziałam, co powiedzieć po tym zdumiewającym oświadczeniu. Czy powinnam powiedzieć coś również miłego jemu? Nie

64

JESSICA VERDAY - PUSTKA musiałam się o to martwić, ponieważ mój telefon znów zadzwonił. Nazwa mamy błysnęła na komórce. - Przepraszam - powiedziałam mu. - Chyba powinnam odebrać. To moja mama. Znowu. - Pokiwał głową, a ja otworzyłam telefon. - Cześć, mamo… tak, nagrałaś się na pocztę głosową. Nie słyszałam jej jeszcze… Dlaczego? Co się stało?...Czekaj - co? Zrywasz. Trzymaj się… Powiedziałam trzymaj się. Byliśmy prawie na moście, a ja szybko dostałam się na drugą stronę. Zasięg tam był o wiele lepszy. - Dobra, powtórz ostatnią część. Czego potrzebujesz? Jaki dokument? Ten z trzeciego gabinetu. Dobrze, wezmę go. Nie ten zielony, tak Poczekaj sekundę. - Odsunęłam telefon i spojrzałam na Caspiana. Zatrzymał się by podnieść książkę. - Muszę iść. Moja mama potrzebuje jakieś papiery, na spotkanie i muszę jej je przynieść. Dzięki za… wszystko… Caspian. Też spędziłam miło czas. Ledwie usłyszałam jego szept. - Cześć, Abbey - kiedy się ponownie odwróciłam w stronę mostu. - Tak, mamo wciąż jestem. Ale dlaczego nie możesz ich wziąć? Dobrze, w porządku. Daj mi 30 minut na przyniesienie? - Zerknęłam przez ramię i powiedziałam kolejne. - Przepraszam - gdy zaczęłam wspinać się na brzeg rzeki. Podnosząc jedną rękę Caspian pomachał mi na pożegnanie. Wkładając telefon do mojej torby dotknęłam fioletowego kwiatka i nie mogłam przestać się uśmiechać w drodze powrotnej do domu. Tłumaczenie: Ayahen Beta: aneeeetka

65

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ VII HONOROWY CZŁONEK „Takie niespotykane talerze różnego rodzaju ciast, prawie nie do opisania, znane tylko doświadczonym Holenderskim gospodyniom domowym spadają.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Mówiąc, że przez resztę tygodnia byłam rozkojarzona, byłoby największym niedomówieniem roku. Musiałam trzymać się z daleka od krainy marzeń i powrócić do rzeczywistości. I to, tylko dlatego, że miałam dużo papierów do dokończenia. Tylko dlatego nie wróciłam nad rzekę w niedzielę, ponieważ on mógł tam być. Po tym jak skończyłam zadania w poniedziałek rano, resztę lekcji spędziłam rozmyślając, co powinnam zrobić, by wrócić do domu przez rzekę. Czy Caspian mógł tam być? Co jeśli czeka na mnie? Lub co, jeśli go tam nie ma, a przyjdzie tam później? Było tyle opcji do przemyślenia, że mogłam zwariować próbując myśleć o nich wszystkich. Zmusiłam się do relaksu; rozmyślałam o tak wielu rzeczach. On wiedział, do której szkoły chodzę. Jeśli chciałby mnie ponownie zobaczyć, mogłyby mnie znaleźć. Potem spanikowałam. O Boże, co jeśli pojawi się w szkole? Miałam nadzieję, że pan Kinckerbocker nie zamierza później robić testu, ponieważ nie słuchałam go, gdy mówił do klasy. Byłam zbyt zajęta próbowaniem dowiedzenia się co powinnam zrobić. W końcu wpadłam na pomysł by po szkole wychodzić na 15 minut w przypadku gdyby Caspiana się pojawił, a gdyby się nie pojawił, wracać do domu przez rzekę. Gdy myślałam o moim pomyśle, następnej paranoi byłam całkowicie przekonana, że będę wyglądać rozpaczliwie gdy będę się kręcić wokół szkoły i zatrzymywała się koło rzeki. Nie chciałam wyglądać jakbym się ciągle kręciła wokół niego. Wracałam myśląc o początku i końcu dnia, tylko że na koniec dnia zostałam zawalona dużą ilością pracy domowej. Byłam zbyt zajęta, by 66

JESSICA VERDAY - PUSTKA martwić się, czy Caspian pojawi się czy nie. Miałam wiele książek zapakowanych do mojego małego plecaka, który odmawiał współpracy. Gdy nadszedł koniec zajęć zapomniałam o całym tym pomyśle by czekać przed szkołą i szybko zaczęłam iść do domu. Zastanawiałam się czy czegoś nie zapomniałam, podejmując decyzję, którą z dróg wybrać. Próbowałam się przekonać, że jest kilka ważnych powodów, by iść przez rzekę. Powinnam się zatrzymać, tam gdzie tkwiła na drzewie policyjna taśma. I powinnam sprawdzić, czy nikt nie wszedł w tą błyszczącą rzecz jaką zobaczyłam w wodzie. A co jeśli ktoś wszedł w tą błyszczącą rzecz, i co jeśli tą rzeczą okazało się szkło i teraz nie ma tam nikogo, kto by mógł zabandażować temu komuś nogę. Było tysiące powodów, dla których musiałam tam iść. Ale prawdziwym powodem było to, że chciałam zobaczyć Caspiana znowu. To było pewne. Nie, słaba potrzeba. Wstrzymałam oddech i zawróciłam w kierunku rzeki, próbując ułożyć sobie w głowie mądry plan rozmowy. Cześć, co tutaj robisz? Wow! Co za niespodzianka! Nie spodziewałam się zobaczyć ciebie tak szybko. Często tu przychodzisz? Dobry krok, Abbey. Karciłam siebie. Witanie się z nim jak w barze. Ta… zdecydowanie nie byłam w tym dobra. Kiedy dotarłam do brzegu obejrzałam krawędź, nikt tu nie był. Patrzyłam kilka razy pod most, ale go tam nie widziałam. Oczywiście miałam zapewne więcej wolnego czasu niż on. I oczywiście byłam jedyną zdesperowaną osobą, która próbowała go zobaczyć. Strasznie rozczarowana podniosłam powoli stopy i zaczęłam iść w stronę domu. Nie miałam dobrego humoru, gdy weszłam do pokoju. Praca domowa była do dupy i trzeba to było robić zawsze. I był to wskaźnik, że będzie tak przez cały rok szkolny, a to znaczy, że nie będzie łatwo. Nawet nie chciało mi się myśleć o stercie broszur i kolorowych ulotek, które dawali mi mama i tata. Mój mózg nie mógł znieść wybierania studiów teraz. Było po 12:30 gdy skończyłam całą moją pracę domową, ale nadal byłam zbyt zawiedziona i rozczarowana jego nieobecnością na moście by

67

JESSICA VERDAY - PUSTKA zasnąć. Zaczęłam więc robić uwagi dotyczące perfum Kristen i usiadłam, by przemyśleć kilka rzeczy. Zajęło mi to kilka godzin. Z tego powodu zostało mi tylko trzy godziny do szkoły i doprowadziło to do drzemki w Sali badań. Reszta tygodnia upłynęła w podobny sposób, nie widząc Caspiana nawet raz na cmentarzu lub moście, spędzałam każdą noc próbując skupić się na moim projekcie perfum. Ale w piątek wpadłam w zasadzkę. *** Właśnie zatrzasnęłam drzwi mojej szafki, kiedy zauważyłam jedną z cheerliderek, Shana próbowała mnie zawołać przez cały holl. Mając nadzieję, że zdołam jej uniknąć, odwróciłam się i zaczęłam iść w przeciwnym kierunku. Zły pomysł. Erika nadchodziła z tej strony i zaczęła machać do mnie. Zamarłam, patrząc za siebie i przed siebie pomiędzy nimi dwiema, czułam się jak złapany jeleń. Musiały wyczuć moje zdecydowanie na ucieczkę, bo zaczęły znów do mnie machać. Wyglądały jak rozbitkowie na wyspie, zdesperowane by dawać sygnał. Ich ramiona szaleńczo szarpały nad ich głowami. Widocznie byłam jedyną osobą, która zauważyła jak śmiesznie wyglądają, ale ponieważ korytarz był w połowie pusty nikt nie zwrócił im uwagi. Shana pierwsza dotarła do mnie i wiedziałam, że jestem skazana. - Tu jesteś - powiedziała pokazując doskonały uśmiech. Próbowałyśmy zwrócić na siebie twoją uwagę. Po prostu się na nią patrzyłam. Czy powinnam coś powiedzieć? Chwyciłam pierwszą myśl jaka przyszła mi do głowy. - O tak, właśnie sobie przypomniałam, ze muszę zatrzymać się w Sali od angielskiego. Zostawiłam tam książkę. - Uśmiechnęłam się. Czy to zadziała? Czy mogłyby zostawić mnie w spokoju? - Cóż to zajmie tylko minutę. Jestem pewna, ze będziesz mieć mnóstwo czasu. Wiesz Erika, tak? - Cześć - powiedziała Erika, której zajęło więcej czasu dotarcie do mojej szafki. Prawdopodobnie ma coś wspólnego z tym, że zatrzymała siedmiu chłopców podczas drogi z jednego końca Sali na drugi.

68

JESSICA VERDAY - PUSTKA Posłałam jej wymuszony uśmiech. Jeśli nie będę za dużo mówić, może szybciej mnie wypuszczą? Miałam taką nadzieję. - W każdym razie - kontynuowała Shana patrząc ze znudzeniem na jej twarz. - Co sądzisz o przystąpieniu w tym roku do komitetu, oczywiście będziesz tylko członkiem honorowym, ale chcemy dać Ci możliwość wyboru, rozumiesz? Nie miałam zielonego pojęcia o czym ona mówi. - Przepraszam, ale nie rozumiem. - Nie rozumiem? - powiedziała Erika. - Tu nie ma nic do rozumienia. Zadałyśmy Ci pytanie. Tak czy nie. Tak, ale o co one mnie pytają tym pytaniem? Erika odpowiedziała na moje nieme pytanie. - Posłuchaj, nie obchodzi mnie co zrobisz i nie obchodzi mnie czy przystąpisz do komitetu. Wszyscy wiedzą, że robisz tylko szopkę tą całą gadaniną o twojej najlepszej przyjaciółce, ale z jakiegoś powodu nauczyciele to kupują. A dyrektor przede wszystkim. Zaproponował byśmy cię zapytały, z szacunku dla Kristen i dla upamiętnienia jej. Pomyślałam, by dać sobie kilka kredytów, postanowiłam ukryć moje niedowierzanie. Czy ktoś właśnie postanowił, że mam zostać honorowym członkiem ze względu na Kristen? Zanim zdążyłam podążyć za logicznym wytłumaczeniem, Shana znów przemówiła. - Ponieważ bal jest w październiku, to wszystkie sprawy zostały załatwione w ubiegłą wiosnę. Teraz pozostało tylko wybrać jakim kolorem zostanie udekorowana sala, tak czy inaczej, na pewno nie będzie to brzoskwiniowy sorbet…lub coś podobnego. Jako honorowy członek będziesz mogła słuchać naszej decyzji. - Oczywiście nie będę głosować na sorbet tego roku - powiedziała Erika. - To jest obrzydliwe. Nie obchodzi mnie nawet to, że nie będzie wyglądał jak lody. To wciąż idzie do Twoich bioder. - Nie martw się Erika, na pewno nie będziemy miały w tym roku pomarańczowego sorbetu. Kładę na to moją nogę - Shana oddała swój głos w tej sprawie. Próbowałam nie myśleć o tych wszystkich litrach lodów czekoladowych, do których razem z Kristen dodawałyśmy lody. To był nasz wymóg. Nie chodzi mi oto, że lubię sorbet brzoskwiniowy. Nie miało to znaczenia, ponieważ za nic w świecie nie zamierzałam przyjąć ich honorowego stanowiska. Oraz niczego z tym związanego. Planowanie balu jest wbrew mojej religii, więc nie muszę pracować. 69

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Więc? - Shana znów zapytała. - Tak jak powiedziała Erika, nie obchodzi nas co zrobisz. Ale dyrektora tak. Obiecał nam bilety na wycieczkę, jeśli się przyłączysz. Więc zgadnij? Przyłączysz się. Pierwsze spotkanie będzie w audytorium o dziewiątej. Rano. - Nie spóźnij się, frajerko - powiedziała Erika, popychając moje lewe ramię w stronę mojej szafki. Obie się roześmiały i odwróciły, by mnie zostawić. Poczułam pieczenie w lewym ramieniu. Mój mózg próbował ustalić spójne zdanie i odwrócić się do nich, ale jedyne co zdołałam powiedzieć było - Ow. - Spojrzałam w dół na moje książki w torbie, a potem zwróciłam się w kierunku głównego holu, tam gdzie zniknęły. Ale… Tylko moja szafka mnie słuchała i dbała o mnie tak jak one. - Surowa - powiedział głos za mną, odwróciłam się, by zobaczyć idącego w moim kierunku Bena. Jęknęłam w duchu. Czy to nie ten facet, który mówi do mnie coś? Po pierwsze był na pogrzebie Kristen, potem w domu, a teraz? Zatrzymał się obok szafki Kristen. Pustej. - Czy to była szafka Kristen? - spytał mnie, patrząc tak, jakby mógł widzieć przez metal. - Tak - powiedziałam, ignorując ból w ramieniu. - To musi być ciężko, widzieć ją każdego dnia. Jeszcze do tego nie przywykłem. - Ja też - powiedziałam. Po prostu na mnie spojrzał. Jego duże brązowe oczy były… smutne. Tak jakby naprawdę za nią tęsknił. Dzwonek zadzwonił, zmuszając nas do działania. On wziął krok do tyłu i zaczął schodzić na dół holu. - Nie pozwól tym zdzirom złapać cię, Abbey - powiedział głośno, idąc na następną lekcję. - O…key? - powiedziałam, niezgrabnie utrzymując mocny uścisk na mojej torbie. Potem potrząsnęłam głową. Czy ja noszę na sobie jakiś zapach, który przyciąga tajemniczość? Dzisiejszy dzień stawał się bardzo dziwny. Szłam do domu tak szybko jak tylko potrafiłam. Po szkole, zapomniałam o wszystkich dziwnych rzeczach z dzisiejszego dnia. Parę nowych kombinacji skłoniło mój mózg do pracy nad perfumami dla Kristen. Mama używała laptopa w kuchni, kiedy wróciłam do domu. Złapałam jedną pomarańczę i udałam się do swojego pokoju, bo byłam zajęta. Dwie godziny później, po siedmiu rundach mieszania, wąchania, 70

JESSICA VERDAY - PUSTKA pomiarów, gromadzeniu notatek byłam całkiem zadowolona z efektu. Ale nadal potrzebowałam opinii. Po zgromadzeniu kilku fiolek testera, udałam się z powrotem do kuchni. - Mamo! - krzyknęłam, w połowie drogi ze schodów. - Czy jesteś w kuchni? - Tak, jestem. - Usłyszałam jej rozproszony głos. Przeskoczyłam kilka ostatnich stopni schodów i wbiegłam do kuchni. - Czy mogła byś powąchać kilka testerów dla mnie. Potrzebuję drugi nos. - Tak, pewnie.- Odsunęła laptop na bok. - Przydałoby mi się odpocząć od tych wszystkich balowych planów w każdym razie. - Powąchaj każdy, a potem powiedz mi, co myślisz - poinstruowałam ją stawiając przed nią fiolki. Wąchałam je tyle razy, że dla mnie wydają się takie same. Powąchała pierwszą. - Okey, dam z siebie wszystko. Hm, czy ktokolwiek mówił Ci coś o komisji balu? - Prawie upuściłam ostatnią fiolkę. - Skąd o tym wiesz? Nie odpowiedziała mi, ale wzięła następną i powąchała. - Ooh, ta mi się podoba. - Wzięła trzecią fiolkę, a ja stałam tam i patrzyłam na nią, jakby wyrastało jej extra ramię. - Mamo! - Czekałam…potem podniosłam moje brwi na nią. - Co? - Próbowała wyglądać na zaskoczoną, ale ja tego nie kupiłam. - Co o tym wiesz? - Ponownie domagałam się odpowiedzi. - Główny Dyrektor - powiedziała. - Wspomniał, że dziewczyny z drużyny chcą z tobą porozmawiać o tym. Wiec sądzę, że tak zrobiły. Podsunęłam jej ostatnia próbkę i wskazałam, by ją powąchała. - Co o tym sądzisz? - spytałam. - Czy jest tu coś, co Ci się spodobało, lub nie? Czekałam na jej odpowiedź. - Wszystkie mają wyjątkowy zapach. Ale numer dwa jest moim ulubionym, a nie lubię zapachu numer cztery. - To dlatego, że numer dwa nie miał w sobie nuty wanilii, których ty nie lubisz. Numer dwa jest też moim ulubionym, tak że to nim się zajmę. Dzięki za pomoc. - Zaczęłam zbierać fiolki i iść z powrotem na górę. - Ty nigdy nie odpowiadasz na moje pytania, Abbey. - Jej ton zatrzymał mnie jakbym była martwa. - Mamo, ja po prostu… - tłumaczyłam. - Odpowiedz brzmi nie. Nie, zamierzam dołączyć do ich głupiego komitetu. Koniec historii. - Ale dlaczego Abbey? - sprzeczała się ze mną. - Czy to będzie boleć? Ty i Kristen rozmawiałyście o balu odkąd byłyście małymi 71

JESSICA VERDAY - PUSTKA dziewczynkami. Teraz możesz pomóc w tych planach. Kristen chciałaby, żebyś brała w nich udział. I pomyśl czy nie byłoby fajnie rozmawiać z innymi dziewczynami o ich sukienkach? Wiem, że nie lubisz tej, którą Ci kupiłam, ale jeszcze nie jest za późno na to, by kupić inną. Nie chciałam nawet myśleć o tym, że kupiła mi nową sukienkę. - Nie mamo, Kristen nie chciałaby, żebym była w jakimś durnym komitecie, w którym każda dziewczyna rozmawia o średniej szkole. Myślę, że wiem, co moja najlepsza przyjaciółka chciałaby bym zrobiła. - Jeśli nie chcesz zrobić tego dla Kristen, w porządku zrób to dla szkoły. Pomyśl, jak może to wyglądać na twoich dokumentach na studia. Poza tym, może to być dobry przykład, Abbey. Twój ojciec i ja zawsze staramy się być dobrym przykładem dla wszystkich dookoła. Może powinnaś to zaakceptować, ponieważ te dziewczyny traciły czas by myśleć o Tobie. - One o mnie nie myślały, mamo! - wybuchłam. - Czy ty w ogóle wiesz jak one mnie zapytały? Wiesz? Zatrzymały mnie na środku korytarz i praktycznie zmusiły, bym powiedziała tak. Tylko dlatego, że Główny Dyrektor im kazał. On chciał uhonorować Kristen pytając mnie czy zostanę honorowym członkiem. To najgłupsza rzecz jaką kiedykolwiek słyszałam. - Więc, oczywiście nie możesz być naturalnym członkiem komitetu, masz tylko prawo do głosowania. Być honorowym członkiem to wielki przywilej. I uważam, że to niezwykle miły sposób na uhonorowanie Kristen. To bardzo miło z ich strony. - Jej głos stał się głośniejszy. - Bardzo miło z ich strony?! - praktycznie krzyczałam. - One nie zrobiły tego, by być miłymi. Zrobiły to, by dostać dla szkoły jakieś głupie przywileje. I naturalnie nie mogę być zwyczajnym członkiem? Czy ty siebie słyszysz? Nigdy nie zwróciłam się do tego kapryśnego komitetu, by być członkiem. Nie obchodzi mnie to czy jestem członkiem czy nie, nigdy nie chciałam zajmować tego stanowiska lub przewodniczyć tym całym głupotom! - Po prostu nie sądzę, że to jest w porządku obniżyć Twoje możliwości tylko dlatego, że tego nie czujesz. - Jej głos zrobił się śmiertelnie cichy. - Nie możesz przestać żyć, Abbey, tylko dlatego, że Kristen tak zrobiła. Z upływem czasu będzie lepiej. - Ja żyję życiem - odpowiedziałam ze znużeniem. To było tak, jakby nagle każda struna w moim ciele została rozciągnięta do granic możliwości. - Wciąż chodzę do szkoły, prawda? Nadal odrabiam prace 72

JESSICA VERDAY - PUSTKA domowe i jem warzywa, nieprawdaż? Ciągle się myje, ubieram, zakładam buty… i wciąż robie te wszystkie rzeczy, ja nadal żyję. Ale nigdy nie będzie lepiej. Bez znaczenia w ilu balowych komitetach będę uczestniczyć lub wybierać broszury na studia lub… - Spojrzałam w dół na moje ręce. Lub ile nowych perfum zrobiłam. Węzeł tego zawsze będzie we mnie. Zawsze. Głos mamy był cichy, ale zdecydowany. - Przepraszam, Abbey. Jest mi naprawdę przykro, że czujesz się w ten sposób i jeśli potrzebujesz jakiegoś specjalisty, z którym chciałabyś porozmawiać, możemy to dla ciebie zrobić. Ale musisz zaakceptować ich propozycję, wtedy będziemy mogli to dla ciebie zrobić. Żadnych innych argumentów. - W porządku. Nieważne mamo - powiedziałam odchodząc. - Ale nie potrzebuję żadnego specjalisty, z którym mogłabym porozmawiać o czymkolwiek. - Jedna z fiolek nagle wypadła mi z ręki i rozbiła się na kawałki szkła na podłodze. Zapach lawendy zaczął rozchodzić się w powietrzu. Był to numer cztery. Pewien rodzaj satysfakcji ogarnął mnie, ale starałam się to ukryć. - Po prostu idź - powiedziała mama. - Posprzątam to. Później dokończymy tą dyskusję, Abigaile. O ja, to zdecydowanie to, co chciałabym usłyszeć: - Będziemy kontynuować tę rozmowę później. - Co było tu do kontynuowania? Idąc po schodach, zastanawiałam się, ile fiolek lawendy mogłam przypadkowo upuścić. W sobotę rano zaspałam, a to był świetny początek na to by mieć nieudany dzień. Jakiego nie oczekiwałam. Nie miałam czasu ,by jeść śniadanie, więc byłam w złym nastroju z burczącym brzuchem, gdy szłam przez cmentarz do szkoły. W sobotę. - Cześć Abbey - jego głos mnie zaskoczył. Odwróciłam się. - Cześć Caspian. - Mój dzień z nieudanego stał się wspaniały. - Jak się masz? - Stał w pobliżu mostu. - Dobrze. A ty? - Posłałam mu nieśmiały uśmiech, nie całkiem mogąc spojrzeć mu w oczy. - Dobrze. Naprawdę dobrze. Idziesz gdzieś dzisiaj? Czy chciałabyś się zatrzymać na chwilę? - Dał mi najsłodszy uśmieszek. Czy byłoby źle, gdybym nazwała go uroczym? Prawdopodobnie. Faceci zazwyczaj nie lubią terminów, jakich używają dziewczyny.

73

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Tak, ja… - Potem sobie przypomniałam, że byłam już umówiona. To znaczy, chciałabym zostać, ale nie mogę. Muszę iść do tej głupiej szkoły. - Żaden problem. Innym razem. Czy po prostu mam bujną wyobraźnię czy on wyglądał na rozczarowanego? - A co myślisz o przyszłym tygodniu? Mogę zabrać cię na wycieczkę do grobu Waszyngtona. Możemy się spotkać tutaj, następnej soboty o 11:30? - To powinno dać mi wystarczająco dużo czasu, gdybym miała mieć następne głupie spotkanie w sprawie balu. Motyle zaczęły trzepotać mi w żołądku. Czy on mnie odrzuci? - To randka - zgodził się. - Cześć, Abbey. Do zobaczenia w następnym tygodniu. - Odwrócił się i zaczął iść. - Cześć, Caspian! - zawołałam. Zatrzymał się i uśmiechnął przez ramię. Ja wyszczerzyłam zęby jak kot Cheshire. Co z nim jest, że przy nim czuję się taka szczęśliwa? *** W czasie, gdy szłam do szkoły, byłam w tak dobrym nastroju, to było nieprawdopodobne. Nie byłam nawet przestraszona, myśląc o Erice i Shanie. - Przyniosłam coś do jedzenia z niską zawartością tłuszczu i wodę gazowaną dla wszystkich. - Shana niechętnie mi to powiedziała, wskazując na stół. - Po prostu postaraj się nie zjeść wszystkiego, dobrze? - Erika zaśmiała się, na to, co powiedziała Shana, ale ja po prostu je zignorowałam. Osobiście wybrałabym kilka pączków z dużą zawartością cukru, ale biorąc pod uwagę, że umierałam z głodu, nie mogłam się powstrzymać. Podeszłam do stołu, wzięłam mufinkę i schowałam jedną dodatkowo do mojej torebki. Potem wzięłam wodę. Znajdując krzesło dalej od innych, ale nie w zakresie konwersacji, zajęłam to miejsce. Przeglądając pokój ukradkiem, naliczyłam dwanaście osób, naprawdę dwanaście - czy to nie nonsens? Ci ludzie, spotkali się tutaj w sprawie balu. W innym rogu kilka stołów były zajęte. Dwóch kolesi pochyliło tablicę, gdy trzeci stał z boku, obserwując każdy ich ruch. Poznałam jego kręcone brązowe włosy, w tym samym momencie, gdy on zauważył mnie. Ben przesłał mi szeroki uśmiech, machając jak idiota.

74

JESSICA VERDAY - PUSTKA Starałam się dyskretnie dać mu jakieś znaki, a następnie zwróciłam moją uwagę na mufinki. Powinnam się domyślić, że będzie tutaj. Minutę później poważnie ubolewałam nad mufinką. Naturalnie - miałam na myśli - z naturalnych trocin - lub czegoś podobnego, ponieważ tak smakowało. Próbowałam to połknąć z dużym łykiem wody, ale to tylko sprawiło, że stała się sucha i krucha, a potem mokra jak błoto. Walczyłam z automatycznym odruchem i desperacko potrzebowałam chusteczkę. Dopiero potem mogłam wyrzucić imitację mufinek. Oczywiście to było wtedy, gdy Shana zdecydowała ogłosić moje nazwisko jako członka honorowego i każdy odwrócił się by na mnie spojrzeć. Modliłam się, żeby resztki mufinki nie wypadły mi z ust, więc zamknęłam usta i lekko się uśmiechnęłam. Większość z nich odwróciła z powrotem, gdy tylko Shana zaczęła mówić znowu, a ja zaczęłam gorączkowo żuć to co zostało z mufinki. Połykając mufinkę zakrztusiłam się, ale tylko jeden chłopak to usłyszał. Pokazał mi taką minę jakby wiedział o co chodzi i położył mufinkę na podłodze obok mnie ,w dużym stopniu nie zjedzoną. Wpatrywałam się w inne osoby w pokoju, zastanawiając się, ile z nich popełniło błąd jedząc mufinki. Nikt z nich nie miał na sobie żadnych okruchów, czy opakowań. Może byli mądrzejsi niż ja. Dwie boleśnie długie godziny wlokły się powoli i zaczęłam rozważać czy mogłabym zadławić się na śmierć mufinką, która została w mojej torebce. Rozmowa o tym jaki kolor będzie najlepszy do udekorowania sali, jak dotąd wydawała się ciągnąć bez końca. Kiedy wyglądało na to, że w końcu podjęli ostateczną decyzję, szybko wyrzuciłam mufinkę i butelkę wody. Zdecydowałam się specjalnie upuścić dzisiaj w kuchni fiolkę z lawendą. Mama powinna cierpieć tak jak ja, kiedy znalazła powód żebym tutaj była. Wyrzucając śmieci, miałam nadzieję, że nie będę przez nikogo zatrzymana. Dwa stopnie dalej i będę przy drzwiach. Byłam tak blisko. - Uważaj na te babeczki następnym razem. To mordercy. Spojrzałam przez ramię i przesunęłam się do drzwi. Erika była jedyną osoba, która tam stała. Poczuła, że moje policzki robią się czerwone, a ona się śmieje. Ale nie myślałam za dużo, ponieważ ostatnią rzeczą jaką zobaczyła był mój środkowy palec w jej kierunku, gdy wychodziłam na zewnątrz.

75

JESSICA VERDAY - PUSTKA *** W poniedziałek, Shana poinformowała mnie, że komitet balowy nie będzie dłużej potrzebować moich usług. Ledwie pohamowałam się ze szczęścia. Ale reszta tygodnia szkoły wydawała się nie mieć końca. To było tak jakbyśmy zatrzymali się w strefie czasowej, przeznaczonej do powtarzania tej samej klasy w kółko i w kółko. Każda sekunda na zegarze tykała coraz wolniej, do czasu kiedy mogłam znów zobaczyć Caspiana. W końcu nadeszła sobota, a ja byłam gotowa o 9:30.Mama i ja wciąż tylko rozmawiałyśmy, kiedy było to konieczne, więc na palcach wokół niej zrobiłam sobie herbatę. Wspaniały zapach wanilii to było to, czego potrzebowałam. I byłam jeszcze szczęśliwsza, gdy znalazłam w szafie pudełko z zamkniętymi ciasteczkami. Potem spędziłam następną godzinę na pieczeniu ciasteczek. Miałam dziwną ochotę dać coś Caspianowi, wyobrażałam sobie ,że pewnie ma większą ochotę dostać ciasteczka niż perfumy. Po trzeciej partii były już schłodzone, schowałam kilka do pudełka na ciasteczka, jedną złapałam i zaczęłam skubać w drodze do drzwi. - Nie zapomnij, że Baxlejowie przychodzą dziś wieczorem na obiad, Abigaile. - Mama przypomniała mi sztywno, gdy wyszłam. Ponieważ miałam spędzić większość dnia z Caspianem, po prostu się zgodziłam i zamknęłam za sobą drzwi. Nie warto było się kłócić. Szłam szybko do rzeki, a on znów czekał na mnie pod mostem. Gdy się zbliżyłam, krzyknęłam na niego i pokazałam mu pudełko z ciasteczkami. Uśmiechnął się do mnie, a słońce odbiło się od jego włosów. Moje serce zatrzymało się na chwilę. Nie wiedziałam, co spowodowało taki skok szczęścia, ale byłam bardzo szczęśliwa. - Cześć śliczna - powiedział cicho. Nie odpowiedziałam mu; byłam zbyt zajęta patrzeniem w jego oczy. Czy on nosił szkła kontaktowe, by wyglądały na jeszcze żywe? Jeśli tak, to szkła kontaktowe powinny być zakazane. Mogą wywołać niebezpieczne myśli w ludziach… Uświadomiłam sobie, że czekał bym coś powiedziała. - Proszę - powiedziałam, podając mu nagle ciasteczka. - Są dla Ciebie. Rozbawiona mina przemknęła przez jego twarz. - Przynosisz mi fortunne ciasteczka? Czy potrzebuję szczęścia? 76

JESSICA VERDAY - PUSTKA Roześmiałam się. - Nie, to nie są fortunne ciasteczka. To tylko małe pudełko, które mogłam znaleźć. Otwórz. To są snickerdoodles. Upiekłam je dziś rano. Jego oczy zaświeciły się, jak u małego chłopca, który dostał nową zabawkę. - Zrobiłaś dla mnie ciasteczka? - Otworzył pudełko i zaczął węszyć w środku. Wyraz jego twarzy był rozkoszny. - Ahh. Skąd wiedziałaś, że to moje ulubione? Dziękuję, Abbey. - Nie wiesz co to dla mnie znaczy. Postanowiłam zrobić perfumy o zapachu tych ciastek, może pewnego dnia mnie też tak powącha. - Proszę bardzo - wzruszyłam ramionami, starając się ukryć moje ekstremalne zawroty głowy z powodu, że ciasteczka bardzo mu się spodobały. - Po prostu cieszę się, że Ci smakują. Gotowy żeby iść? Wędrowaliśmy wolno przez cmentarz, rozmawiając więcej o historii miasta i jego legendach. Kiedy rozmowa zwróciła się w stronę szkoły, śmialiśmy się z nauczycieli i próbowałam naśladować niektórych z nich. Ostatnim przystankiem był nagrobek z nazwiskiem Crane. To nie był stary grób. Miał może kilka lat, ale data śmierci Johna i Mari były takie same. - To naprawdę smutne, że umarli tego samego dnia - powiedziałam mu, gdy staliśmy przed grobem. - To musiał być jakiś wypadek czy coś takiego; nie mieli nawet 16 lat. Ale wiesz co kocham? Co roku w rocznicę ich śmierci ktoś daje im różę. Caspian milczał, a ja nie wiedziałam czy właśnie nie zniszczyłam szczęśliwego dnia. Odwróciłam się, przeglądając wzgórza po mojej lewej stronie, żeby zobaczyć czy jest tam coś o czym mogłabym powiedzieć, by zmienić nastrój. Nie miałam za dużo szczęścia. Nie dostaniesz ‘zabawnych’ i ‘wesołych’ wibracji z cmentarza. Figura po drugiej stronie wzgórz przykuła moje oczy i ledwo poznałam siwe włosy. Nikolas! Podnosząc rękę i machając odwróciłam głowę w stronę Caspiana. - Patrz. Tam. To jest… Przerwał mi. - Idźmy dalej, Abbey. Nie sądzę, że powinniśmy… być na tym deszczu. Ale patrzył na tą figurę na wzgórzu, gdy to mówił. Okey. - Możemy iść z powrotem na most - zasugerowałam. Zgodził się i poszliśmy tam, spędzając następną godzinę na rozmowie o filmach, muzyce i częściej o książkach.

77

JESSICA VERDAY - PUSTKA Po 14:30 powiedział, że musi iść, a ja byłam zaskoczona jak szybko minął czas. Szedł ze mną na drugą stronę mostu, a deszcz zaczął całować nasze twarze. - Dzięki za ciasteczka, Abbey. To bardzo miło z Twojej strony. Wskazał na ciasteczka i przełożył je do jednej ręki, drugą wkładając do kieszeni dżinsów. - Chciałbym dać Ci coś w zamian, ale jedyne co mam, to moja dozgonna wdzięczność. O mój Boże. Czy on czytał podręcznik Jak być Perfekcyjnym Dżentelmenem czy coś? - Byłeś bardzo zadowolony z ciasteczek i nie musisz mi nic dawać w zamian - powiedziałam po cichu starając się nie zemdleć. - Spróbuj ich z herbatą; wtedy są lepsze. - Tak zrobię - obiecał. - Do widzenia Abbey. - Wyszedł w deszcz i zaczął iść w przeciwnym kierunku, do którego ja szłam. Odwróciłam się i wyszłam na deszcz. Potem nagle przystanęłam. - Caspian - krzyknęłam, był dalej, niż myślałam, że jest. Trudno było zobaczyć mi jego zarysy. Nie będę mogła się z tobą spotkać w następny weekend, jedziemy do domku w północnej części stanu. - Nie przejmuj się tym, Abbey. - Jego głos płynął do mnie. Zobaczymy się innym razem. Tłumaczenie: Ayahen Beta: zofika1

78

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ VIII KRÓTKA WIADOMOŚĆ „Coś nie mniej jednak mnie przerażało, musi być ktoś, kto chce…” „Legenda o Sennej Dolinie”

Niestety szkoła w poniedziałek rano, wcale nie rozpoczęła się dobrze. Oblałam test o popie, a później wrzeszczałam, bo zasnęłam w Sali badań. Starałam się jak mogłam, aby jak najbardziej się wczuć w mój projekt dla Kristen, ale koszmar wrócił. Nie miałam żadnych halucynacji, ale nie miałam także snu. Później miałam poczucie winy w związku z Caspianem. Nie powinnam być szczęśliwa. Dlaczego w ogóle zasługiwałam na jakieś szczęście? Moja najlepsza przyjaciółka nie żyje. I zamiast opowiadać mu o niej, plotłam jakieś głupoty o sobie. Ja, ja, ja przez cały czas. Jestem okropną przyjaciółką i czułam się strasznie z tego powodu. Tego było za wiele i w środę wszystko naraz się na mnie zwaliło. Próbowałam zawrócić trzymać się jakoś, ale zimna fala powodziowa mnie zaskoczyła, czułam, że zimno zamraża mnie od środka, czułam wewnątrz siebie taką pustkę, nic prócz ostrej zimnej kuli lodu. Moje serce było skute lodem, tak, że z każdym oddechem czułam się jeszcze gorzej. Rwałam się i próbowałam uciec, ale to tylko mnie niszczyło. Póki nie zaczęłam krwawić wewnątrz. Już nie drżałam, ból był żałosnym usprawiedliwieniem dla człowieka. Tej nocy, była bardzo zła noc. *** Bezwzględnie unikałam wody i cmentarza w ciągu tygodnia. Po szkole poszłam dłuższą drogą do domu, aby uniknąć jakichkolwiek spotkań, próbowałam także nie myśleć o Caspianie. Oznaczało to, że próbowałam w ogóle wyrzucić go z pamięci. Po pierwsze, kiedy skończyłam konstruować moje perfumy, zauważyłam, że pachną zupełnie jak snicker-doodle cookies. Więc szybko 79

JESSICA VERDAY - PUSTKA schowałam je do szafy, aby o nich zapomnieć. Wtedy też powtarzali przez trzy dni Wielkie Nadzieje w telewizji. Więc nie oglądałam nic przez trzy dni. W ogóle. Zaczęłam myśleć, że ogromny wszechświat świetnie się bawi moim kosztem. Nie muszę dodawać, jak w piątek byłam bardzo szczęśliwa, gdy opuszczałam szkołę, a tata pakował nasze torby do vana. Z dala od tych rozrywek, od przypominania, może uda mi się zrelaksować. Miałam także dobre przeczucie w związku z perfumami Kristen. Mam nadzieję, że to wszystko pójdzie w niepamięć, przynajmniej minimalnie. Siedziałam w fotelu bębniąc palcami o oparcie i czekając na to, jak tata wniesie ostatnie torby. Kiedy to już zrobił, czekaliśmy oboje, aż mama wyjdzie z domu. Później, kiedy auto chodziło już piętnaście minut ona wreszcie wyszła. Zaczęła zamykać zamek, ale ponownie otworzyła drzwi i weszła do środka. Kiedy wyszła z powrotem niosła telefon bezprzewodowy. - Abbey - krzyczała, więc wywnioskowałam, że chce abym wyszła. Ktoś do ciebie dzwoni. Spojrzałam na tatę, ale tylko wzruszył ramionami. - Postaram się załatwić to szybko - powiedziałam. - I przyśle ją tutaj zanim wymyśli, że musi zrobić milion ważniejszych rzeczy. Uśmiechnął się do mnie. - Dobry plan. Odciągnij ją tutaj. Wyskoczyłam z vana i pobiegłam do mamy, spytałam jej, kto dzwoni, na co ona potrząsnęła głową i powiedziała: - Nie wiem, jakiś chłopak. Moje serce w tym momencie zamarło. Może to Caspian? Skąd on ma mój numer? Co mam powiedzieć? Mama tam stała i patrzyła na mnie głupio trzymając słuchawkę w ręce. - Mamo. - Powiedziałam do niej wyciągając z jej ręki telefon. - Idź do auta. Tata cię potrzebuje. Powiedział, że to ważne. Widziałam, że już chce mi coś powiedzieć, ale nie. - Idź - krzyknęłam odwracając się do niej plecami i idąc do domu, zaczęłam mówić dopiero, gdy zatrzasnęłam drzwi. - Halo? - Mój język wysechł, moje gardło było zupełnie zamknięte. Modliłam się, abym mogła utworzyć, chociaż jedno sensowne zdanie. - Czy to ty Abbey? - głos po drugiej stronie nie był w porządku. To nie był on. - A z kim rozmawiam? - Chciałam odpowiedzi i powiedziałam w nagłej euforii. 80

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Tu Justin Gaines. Chodzimy razem do szkoły. Uh, tak, więc. Wiem, że to taka niespodziewana informacja po tym wszystkim, ale słyszałem, że jeszcze nie masz partnera. Więc czy chcesz iść ze mną na bal? Te słowa nie były tymi, które chciałam usłyszeć. - Czekaj… co? Co ty powiedziałeś? Czy ja cię w ogóle znam? - Więc, uh, mamy razem matmę… - I - odpowiedziałam. - I… t… to jest tyle - jąkał się. Zebrałam się w sobie i powiedziałam - Więc, pomimo, że dzielimy jedną klasę to jako tako nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy… prawda? - Uh, tak - jego głos brzmiał jakby był lekko przewrażliwiony. - Ok. Więc to, że dzielimy ze sobą jedną klasę zobowiązuje nas do tego, aby iść razem na bal? - Ale coś innego zaświtało mi w głowie. - Kto dokładnie ci powiedział, że nie mam partnera? Nastała zupełna cisza po drugie stronie telefonu. - Halo? Justin? - Przestałam być miła, koleś porządnie mnie wkurzył. - Shana Williams - cicho odpowiedział. - Powiedziała mi, że należy cię spytać, ponieważ… wiesz. - Nie, nie wiem - huknęłam do telefonu. - Z powodu śmierci Kristen. A ponieważ była twoją przyjaciółką dziewczyny zasugerowały mi, że jako członek komitetu balu powinienem cię spytać, ponieważ nikt prawdopodobnie tego nie zrobi. Cherleaderki są dla mnie wyrozumiałe? Nigdy nie było gorzej niż teraz. - A… Abbey? Jesteś tam jeszcze? - Brzmiał tak, jakby miał się zaraz rozpłakać. - Justin, - powiedziałam słodko - dzięki za telefon, ale jeśli następnym razem spotkasz Shane Williams możesz jej powiedzieć, żeby poszła do diabła. - Aha, czyli to znaczy nie? - Tak z całą pewnością o znaczy nie. - I nacisnęłam wyłącznik od telefonu, patrzyłam na urządzenie w mojej ręce, kiedy zadzwoniło ponownie. Czy on nie rozumie słowa „nie”? Wcisnęłam przycisk, aby odebrać. - Słuchaj, powiedziałam ci, że nic z tego nie będzie. - Uh, czy to, Abigail Browning? - zapytał inny męski głos. - Tu Trevor McCreeless. Dzwonię w sprawie balu. 81

JESSICA VERDAY - PUSTKA Podrapałam się mocno po głowie. W tym momencie byłam w stanie kogoś zamordować. - Niech zgadnę, jedna z cheerleaderek kazała ci zadzwonić? - No tak, Erika. Skąd…? - Jestem medium - odpyskowałam. - Odpowiedź brzmi nie. Trzasnęłam telefonem o ładowarkę i włączyłam automatyczną sekretarkę, aby nie musieć słuchać podobnych głupstw. Byłam zła na siebie, bo tak naprawdę marzyłam, żeby odpowiedzieć „tak”. Chwyciłam klucz od domu i poszłam do drzwi. Głupi telefon znowu zaczął dzwonić, ale zignorowałam go. Miałam nadzieje, że mama i tata nie słyszeli tej całej wymiany zdań z samochodu. - Kto to był, kochanie? - Mama zwróciła się do mnie w momencie, kiedy weszłam do samochodu. Zamknęłam drzwi. Ciekawość miała wypisaną na twarzy. - Tylko ktoś ze szkoły. Chciały coś wiedzieć w sprawie balu. Technicznie rzecz biorąc to nie było kłamstwo, gdyż Erika i Shana organizowały bal, a poprosiły chłopaków, aby mnie zaprosili. - Widzisz? - Popatrzyła na mnie. - Nie jesteś zadowolona z tego, że przyłączyłaś się do organizatorów balu. - Nie czekała na moją odpowiedź, po prostu zaczęła mówić tacie coś o tym, że jakby była w moim wieku to zorganizowałaby taki bal, o jakim innym się nawet nie śniło. Włożyłam słuchawki w uszy i podkręciłam głośność. Kojący rytm piosenki od razu mnie uspokoił, oglądałam przechodni. Zamknęłam oczy i skupiłam się na muzyce, poczułam, że moje ciało zaczęło powoli dryfować. Kiedy tak spałam sobie powróciły do mnie smutne wspomnienia z tamtego feralnego dnia. Kiedy okropny telefon zadzwonił. Próbowałam się w nich nie zatrącić. *** - Odbiorę - powiedziała mama kończąc filiżankę kawy. - Nalej mi jeszcze trochę. A potem opowiesz mi o tym swoim śnie. - Mniejsza ze snem, mamo. To nic. Tak naprawdę chce o tym zapomnieć. Podniosłam głos, aby mogła mnie usłyszeć, a ja dalej nalewałam kawę.

82

JESSICA VERDAY - PUSTKA Słyszałam stłumione „halo”, a następnie niski pomruk rozmowy. Nie mogłam rozumieć słów. Próbowałam je wychwycić w czasie, kiedy nalewałam kawę. Wzięłam łyk… potrzebne było jeszcze trochę mleka. Moim zdaniem na moje zmęczenie wpłynął ten dziwny sen w nocy. Coś mi z nim nie pasowało. Coś w tyle mej głowy tkwiło po prostu, mogłaby się tłuc palcem w głowę. Nagle poczułam ostry ból. Przyszedł tak szybko, że aż mnie ścisnęło. Ostry przeszywający. Intensywny i przytłaczający. Odłożyłam kubek na blat i poszłam usiąść. Oparłam czoło o blat stołu, wzięłam kilka głębokich oddechów, ale ból nie odszedł. - Mamo! Myślę, że coś jest nie tak! - Odwróciłam głowę i położyłam ją powrotem na blacie. Stół był taki chłodny przy moim policzku. Starałam się skupić na oddechu. Ale przyszła kolejna fala bólu. Tym razem, aż dech mi zaparło. Nigdy nie będę pić podwójnej kawy. Gdy tak siedziałam zgarbiona pod stołem, ostry ból ostatecznie cofnął się, ale pozostały bóle brzucha. Wszystko, czego teraz pragnęłam, to było Pepto-Bismol1 i moje łóżko. Zdecydowałam, że pójdę najpierw do łóżka, Pepto później, wstałam powoli starając się nie ruszać zbyt gwałtownie. Ostatnią rzeczą, o jakiej teraz marzyłam, to padnięcie twarzą o ziemie w kuchni. Pokuśtykałam do pokoju tak, aby mama to zauważyła. Jej powrót zwrócił moją uwagę, gdyż rozmawiała jeszcze przez telefon. Próbowałam jej powiedzieć, co się dzieje. - Mamo, myślę, że jestem chora. - Tak. Okay… rozumiem. Zadzwonię… czekaj pozwól mi jej powiedzieć, zadzwonimy do ciebie. Odwróciła się do mnie, gdy usłyszała, że coś do niej mówię. Odłożyła słuchawkę i odwróciła się do mnie. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam był jej zwykle doskonały makijaż był rozmazany. Ona zawsze uważała na takie rzeczy. - Abbey - mówiła spokojnie, po cichu. - Abbey, musisz mnie wysłuchać… To Kristen. Nie wiem jak ci to powiedzieć… dzwoniła jej mama. Przykro mi kochanie. Nie rozumiałam. 1

Środek przeciwbólowy stosowany często na bóle brzucha w Ameryce.

83

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Co? Co się stało? Czy coś złego stało się z mamą Kristen? Potrząsnęła głową. - Z mamą Kristen nic. - Wciąż mówiła spokojnie, ale teraz zaczęło skakać jej nerwowo oko. - To Kristen, Abbey. To Kristen. To… Kristen… To Kristen… Usłyszałam słowa jak w jakimś transie. Serce gwałtownie zaczęło mi bić. To… Kristen… To… Kristen… *** Upychając to w mej pamięci walczyłam, aby odzyskać spokój. Nie rozpakowaliśmy nawet naszych toreb, ale tata zarządził, że idziemy na pizze na miasto. Krążyliśmy w kółko szukając otwartej pizzerii, ale znalazłam tylko stary bar z lat pięćdziesiątych. Gdy wróciliśmy do domu w nocy padłam od razu na łóżko i zapadłam w niespokojny sen. Następnego dnia rano mama spytała mnie czy nie chce zrobić z nią ciasteczek czekoladowych. Mimo wszystko naprawdę chciałam pobyć w łóżku, ale stwierdziłam, że ona robi to wszystko, aby mi pomóc zapomnieć, więc zgodziłam się. Przeciągałam się parę razy w łóżku i zeszłam do kuchni, przekopałam kilka szafek, aby znaleźć odpowiednie składniki. - Gdzie jest waga? spytałam, gdy moje ręce utknęły w stercie śmieci. - Myślę ze w szafce pod zlewem - odparła. Potem wyciągnęłam kilka jajek i masło z lodówki. - Boże, kiedy my ostatnio coś takiego robiłyśmy razem? Myślę, że miałam z osiem dziewięć lat? - Ach to prawda - skrzywiła się. - Przestałyśmy po tym, jak zrobiłyśmy chleb bananowy. Śmiała się. - Cóż uwielbiałaś banany, więc pomyślałam, że połączenie bananów i chleba będzie wyrazem miłości. - Lubienie musu bananowego i chleba, to jest dobre, ale gdy się to połączy to już nie - odparłam i wzdrygnęłam się. - Nadal nie mogę jeść bananów, aż do dziś, bo wtedy myślę o tym przeklętym chlebie. Nie podoba mi się kolor żółty, bo przypomina mi banany! Spojrzała na mnie w szoku - Naprawdę? Nie miałam pojęcia, że to tak wygląda, chociaż zastanawiało mnie, czemu ich nie jesz.

84

JESSICA VERDAY - PUSTKA - To jakiś uraz z dzieciństwa. Obiecałam sobie, że nigdy nie tknę bananów. - Zrobiłam dramatyczną pozę, potarłam czoło i postarałam się wyglądać marnie. Ale nie mogłam zachować powagi. Mama rzuciła we mnie ręcznikiem i musiałam go złapać. - Do pracy, bananowy leniu - zarządziła Spędziłam cały dzień na pracy nad perfumami Kristen i napisałam kilka ostatnich notatek do konstrukcji. To był słodki moment, ale ostatecznie skończyłam pracę w kabinie. Ale odczułam ogromną ulgę. Chociaż po cichu żegnałam się z moim projektem. Byliśmy w połowie drogi do domu, gdy zauważyłam, że mama z tatą wyglądają jakoś tak marnie i nie patrzą na siebie w ogóle. Wiedziałam, że coś się dzieje. - Hej ludzie? - spytałam. - Co się dzieje? - Żadne z nich nie spojrzało mi w oczy. - Co masz na myśli Abbey? Nic złego się nie dzieje między mną a tatą. - Dobra, więc co się dzieje, wy dwoje wydajecie się czymś zmartwieni. Ostatnim razem wyglądaliście tak, gdy powiedzieliście mi, że ktoś umarł. Myślę, że wolałabym usłyszeć, że się rozwodzicie niż przeżyć kolejny pogrzeb - zażartowałam. Tata spojrzał na mamę. - Powiedz jej - powiedział cicho - Czekaj to nie rozwód… prawda? - Abbey - powiedziała mama. - Posłuchaj, to coś niezwykle ważnego i musisz nas wysłuchać. - Ale to nie rozwód, prawda? Powiedz, że to nie rozwód! pokręciłam głową, gdyż zrozumiałam, że mogłabym mieć dwa domy. I podwójne wakacje. Trochę za dużo działo się w moim własnym świecie, żeby zdzierżyć jeszcze rozwód i rozłam w mej rodzinie. - Nie to nie rozwód - odezwał się tata i mama skinęła głową w celu, aby kontynuował. Natychmiastowa ulga uderzyła we mnie, jak kubeł zimnej wody i zostawiła mnie z uczuciem tak błogiej radości, że niemal dostałam zawrotu głowy. - Abbey…, kiedy byliśmy w kabinie… cóż… - mama mówiła niepewnie i ostrożnie - zadzwoniła policja. Czułam, że moje ciało skostniało - I. - Znaleźli ją Abbey. Znaleźli dwa ciała i jedno z nich to Kristen. Pół mili w dół rzeki Crane. Dryfowała, aż zatrzymał ją stos gałęzi. Chcą ją 85

JESSICA VERDAY - PUSTKA pogrzebać jutro o dziewiątej rano. Mogę ci napisać zwolnienie, jeśli chcesz… tak mi przykro. -Mama czekała na moją odpowiedź, ale ja odwróciłam się do okna. - Nie chcę tego na nowo - powiedziałam cicho. Mama nic nie powiedziała. Nie poszłam na uroczystość zakopywania ciała Kristen. Nie mogłabym zrobić tego na nowo. Nie myślałam o Caspianie w ogóle. Był najdalej umiejscowiony w moim umyśle. Zbliżał się sobotni bal i wszyscy w szkole o nim mówili. A ja czekałam, aż w końcu to się skończy. Próbowałam w tym czasie skoncentrować się na przyziemnych rzeczach. Wstać Wziąć prysznic. Ubrać się. Znaleźć skarpetki, które do siebie pasują. Zjeść śniadanie. To było wszystko, co byłam w stanie teraz robić. Przede wszystkim byłam zmęczona. Czułam się zmęczona cały czas. Musiałam ustawiać dwa budziki, ponieważ jeden nie był w stanie mnie obudzić. Robiłam sobie małe drzemki po szkole, przed obiadem, a później spałam w nocy jak zabita. Nie miałam czasu myśleć o niczym innym, spałam praktycznie przez całą dobę. Nie miałam pojęcia, kiedy zaczęłam się czuć wyczerpana tak, jak teraz. Zaczęły tworzyć mi się sińce pod oczami i czułam, że moje powieki najlepiej się czują, kiedy są zamknięte, nie obchodziło mnie to, czy miałam więcej w sobie życia czy śmierci. Kiedy ujrzałam się w czwartek rano, miałam ochotę wyszarpać lustro z mojej szafki. Wyglądałam okropnie. Potem ktoś krzyknął moje imię i odwróciłam się, żeby zobaczyć przed sobą Bena. Zaczęłam się zastanawiać czy nie zacząć walić głową o ścianę, a później dodać kilka sińców tak, aby się wpasowały do cieni pod powiekami. Ale nie miałam wystarczając dużo czasu, aby zrealizować swój plan. Z uśmiechem na twarzy zwrócił się do mnie - Hej Abbey. Jak się masz? Dobrze się czujesz? Znowu się uśmiechnęłam. - Idealnie. - Wyglądasz jakbyś miała katar czy coś - zasugerował. - Tak, coś w tym stylu - powiedziałam sucho.

86

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Okay. - Wzruszył ramionami. A mi było strasznie zabawnie patrząc tak na niego, gdy się zastanawia czy kontynuować dalej czy nie. - Słuchaj Abbey - powiedział poważnie. - Wiem, że musi ci być ciężko, ale bal się zbliża, a my słyszymy najnowsze wiadomości o Kristen. Tęsknie za nią, a wiem, że dla ciebie to musi być milion razy gorsze. I możesz mi odmówić, jeśli chcesz, ale czy pójdziesz ze mną na bal? Wiem, że nie zostało dużo czasu. Ale możemy iść się zabawić przez jedną noc. Po prostu. Ben wyglądał tak serdecznie i szczerze, że nie odpowiedziałam mu od razu nie. Jego wielkie brązowe oczy patrzyły na mnie wyczekująco. To było naprawdę urocze, że próbował mnie rozweselić, ale ciągle miałam to dręczące uczucie… - Czy ktoś kazał ci to zrobić? Spojrzał na mnie zakłopotany. - Cóż, „prosić” jest raczej właściwym słowem… - Widział, że powoli się zamykam w sobie. - Chodzi mi o to, że… zobacz Shana mówi, że niektóre dziewczyny nie mają jeszcze partnerów, dziewczyny z drużyny, ale ja żadnej z nich nie lubię, a zresztą miałem cię poprosić o to na długo przedtem, jak one o tym mówiły. Czułam na mojej twarzy rosnące gorąco, a moje oczy zaczęły napływać łzami. - Więc dlaczego nie spytałeś mnie przed tym, gdy one rozmawiały? zapytałam go odwracając się do mojej szafki. - Ja… Ja… - jąkał się - Niestety Ben, ale po prostu ci nie wierzę. Odpowiedź brzmi nie. - Ale, Abbey… ja spanikowałem - powiedział niezręcznie. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy, więc zamknęłam szafkę i odeszłam. Wywoływał moje imię parę razy, ale się nie odwróciłam. Próbowałam powstrzymać łzy… przynajmniej do czasu, gdy nie szłam do anonimowej łazienki dla dziewcząt. Tłumaczenie: H.O.M.I.K. Beta: Bzzzyt

87

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ IX BAL WIECZOROWY „Założyła ornamenty z czystego żółtego złota, które jej praprababka przywiozła z Saardam, kuszący gorset starych czasów i prowokująco krótką spódniczkę, żeby wyeksponować najśliczniejsze stopy i kostki w całej okolicy” „Legenda o Sennej Dolinie” Unikałam Bena przez resztę tygodnia i usłyszałam, że jedna ze starszych dziewczyn zapytała się go, czy nie poszedłby z nią na bal w ostatnim momencie. Naprawdę miałam nadzieję, że będzie się dobrze z nią bawił. Najprawdopodobniej relacje między nami będą napięte i niezręczne, i źle się z tym czułam. Kiedy poniedziałkowy poranek, dzień balu, w końcu nadszedł, było jasno i słonecznie zamiast zimno i deszczowo jak przypuszczałam. Przykryłam moją głowę poduszką próbując spać tak długo, jak można, ale i tak ewentualnie moja mama wyciągnie mnie z łóżka do pomocy przy znoszeniu kostiumów ze strychu. Co roku rada miasta organizowała imprezę Halloweenową nazywaną „Hollow Ball„ tej samej nocy, co bal maturalny. Zawsze miałam skryte podejrzenia, że prawdziwym powodem dwóch imprez tej samej nocy było to, żeby rodzice juniorów nie musieli się zamartwiać, co robią ich pociechy. Zapowiadało się, że większość czasu zajmie mi praca. Rodzice zawsze szli na przyjęcie do Kariny Van Tassel w Ichabod Crane. Mieli autentycznie robione własnoręcznie stroje, które były absolutnie genialne. Były odrobinę nieporęczne i ciężkie, ale genialne. Pewnego roku próbowałam przekonać tatę, żeby zmixować stroje i pójść jako Pan Irving zamiast, od kiedy poczułam, że nie jestem narratorką, żeby zasługiwał na ubieranie się jak on, ale mama powiedziała, że to nie w porządku dla Kariny Van Tassel, żeby pokazywać się z Waszyngtonem Irvingiem. Cokolwiek. Byłyśmy w środku wypakowywania akcesoriów, kiedy wielka chmura pyłu sfrunęła na mnie z pudrowanej peruki, którą zdjęłam z półki i kichnęłam głośno. 88

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Jeśli to powinno być chronione przed składowaniem tego, to jak mógł się na tym znaleźć kurz? - spytałam mamy. Podniosła wzrok znad kurtki, którą właśnie otrzepywała z kurzu. - Nie mam pojęcia, to najprawdopodobniej jest puder do twarzy z zeszłego roku. Ale nie strzepuj go całego, on dodaje atmosfery. - Jeśli chcesz mieć pająki we włosach, mi to pasuje - powiedziałam odkładając perukę na bok. Zaśmiała się i rzuciła we mnie satynowym pantoflem. - Tutaj, sprawdź, czy tutaj nie ma pająków - powiedziała i spoważniała. - Jesteś pewna, że nie chcesz z nami iść na przyjęcie wieczorem? Albo możesz pójść sama na bal. Jestem pewna, że będzie tam mnóstwo twoich przyjaciół. A poza tym nigdy nie wiesz, kogo możesz spotkać. Moglibyśmy cię podrzucić po drodze. Westchnęłam. Czy ona zawsze musi być taka natarczywa? Zdawała się ostatnio bardzo natarczywa. - Nie idę dzisiaj na imprezę mamo i definitywnie nie pójdę na bal. Wiem dokładnie, kogo tam spotkam… kogoś, kto właśnie ma randkę. A poza tym nie mam nawet biletów ani sukienki na tę okazję. Przecież wiesz, jak bardzo z Kristien chciałyśmy pójść razem. Nie czuję się dobrze idąc bez niej. Przez chwilę wyglądała na zszokowaną. - A co jeśli macie inne sukienki? Nie chcę cię tak wcześnie naciskać, ale to jest twój pierwszy bal. Powinniśmy wszyscy być skołowani i wydać fortunę na twoją sukienkę. - Przechyliła swoją głowę na bok - Zobaczyłam w zeszły weekend boską satynową sukienkę w sklepie dla panien młodych. Mam nadzieję, że ciągle ją mają. Wiem, że by ci się spodobała. Mówiła jakby nie usłyszała 90 procent tego, co przed chwilą powiedziałam. - Nie mamo - powiedziałam ostro - Tak poza tym, to dzięki, ale będzie mi dobrze tutaj. Najprawdopodobniej będzie dużo filmów o potworach, więc raczej je obejrzę. A poza tym, ktoś musi tu być i obsługiwać tych wszystkich cukierko- albo psikusowiczów - wiedziałam, że chciała się kłócić, ale na szczęście odpuściła sobie. Kiedy skończyłyśmy rozpakowywać wszystkie części kostiumu, mama poszła na górę przymierzyć swój strój. W tym czasie otworzyłam paczkę z cukierkami. Skończyłam już wysypywać je do miseczki, kiedy moja mama wróciła. - Jak wyglądam - spytała. 89

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Tak samo jak w zeszłym roku - odpowiedziałam. Wtedy zrobiła kwaśną minę, a ja rzuciłam jej paczkę czekoladowych cukierków - No co ty mamo, przecież wiesz, że wyglądasz świetnie. - Wiem, - powiedziała otwierając opakowanie - ale mogłaś mi to najpierw powiedzieć - rozgryzła głośno czerwonego cukierka wychodząc, żeby przebrać kostium. Przybłąkałam się na kanapę i włączyłam telewizor. Skacząc po programach nie zwracałam zbytniej uwagi na to, co oglądam. Moje oczy powędrowały ku oknu. Ściemnia się. Wszystkie starsze i młodsze dziewczyny były pewnie u fryzjerki, albo wizażystki przygotowując się na bal. Kristien i ja powinnyśmy robić to samo w tej chwili. Próbowałam nie myśleć o białych blond włosach na zielonookiej randce…, albo o boskiej satynowej sukience…, albo o dzieleniu się podekscytowaniem z najlepszą przyjaciółką…, ale było marnie. Kristien powinna tu być i obydwie powinnyśmy się tam wybierać. Nie powinno tak być. Nie powinnam spędzać mojego balu samotnie, na kanapie bez mojej najlepszej kumpeli. Depresja zalała mnie ciężką falą. Kanał, na który przełączyłam akurat puszczał film o wampirach. Wyłączyłam go. Poprawiając poduszkę pod moimi plecami położyłam stopy wyżej i zamknęłam oczy. - Abbey mam zamiar naprawić tę obwódkę, bo chyba o coś zahaczyła kiedy ją zdejmowałam - głos mojej mamy przebił się przez horrorystyczne dźwięki filmu. Nie odpowiedziałam jej tylko przekręciłam głowę w stronę poduszki. Jeśli miałam szczęście,, to pomyślała że śpię. Usłyszałam, że podeszła krok bliżej do kanapy, a potem moment później odeszła od kanapy. Myślę, że naprawdę miałam szczęście. Usłyszałam szeleszczący dźwięk i domyśliłam się, że pakuje kostium do folii, a chwilę potem usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi. Wciąż miałam oczy zamknięte myśląc o balu i nie zajęło mi długo zapadnięcie w prawdziwy mocny sen. Suknia balowa była przepiękna. Staromodny wiktoriański styl. Materiał miał kolor krwisto-czerwony z delikatnymi czarno-aksamitnymi wytłoczeniami butelek wina, które skręcały się i plątały po talii dopóki nie spłynęły kaskadą po długiej spódnicy. Szwy z tyłu sukienki były zaprojektowane tak, aby naśladować struny gorsetu, a czarna siateczkowa halka wyglądała zza spódnicy delikatnie jak wykończenie obrazu. Było w niej coś, jakby była prosto z bajki Gothic. 90

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Wybierz tę Kristien, jest dla ciebie wprost idealna - zauważyłam i obróciłam się, żeby jej ją podać, lecz wiedziałam, że jej ode mnie nie weźmie. -,Nie mogę Abbey już mam sukienkę - wskazała gestem na ciemnoszary oberwany kawałek tkaniny, który miała na sobie. Postrzępione brzegi i niezgrane szwy niepokojąco wyglądały jakby ktoś próbował sklecić dwie części ze sobą. Z przerażeniem patrzyłam jak z dołu sukienki skapywała woda. - Nie, nie - nalegałam - proszę Kristien, ta jest przeznaczona dla ciebie. Coś tu jest nie tak. Ale ona tylko potrząsnęła głową uśmiechnęła się do mnie smutno. - Nie mogę Abbey, nie mogę. Mama potrząsała moim ramieniem i powtarzała moje imię, kiedy ja w końcu się obudziłam. Mój mózg był wciąż zamglony na tyle, że nie mogłam ocenić jej sukienki i nie wiedziałam kto jest tą zwariowanie ubraną osobą stojącą przede mną. Po prostu siedziałam tam mrugając, kiedy jej twarz przebiła się przez moje myśli o Kristien. - Obudziłaś już się Abbey - zapytała - musimy jechać? Mama była ubrana w swój strój, a tata polerował jednego ze swoich butów. Popatrzyłam nieprzytomnie po pokoju. Było ciemno, a zegarek na DVD wskazywał 5:30. Trochę sobie pospałam. - Tak mamo już się obudziłam. Zobaczymy się później powiedziałam. Schyliła się, żeby mnie przytulić, albo jakąś rzecz zbliżoną do tego, lecz kostium nie pozwalał jej na to za bardzo, więc uśmiechnęłam się smutnawo. - Idźcie już - szepnęłam - poradzę sobie. Bawcie się dobrze. - Hej z tego, co pamiętam mieliśmy się dzisiaj gdzieś wybrać zawołał tata od drzwi. - Już idę, już idę - powiedziała, a potem popatrzyła na mnie uważnie słodycze są na stole, światło na werandzie zostawię włączone. Bądź ostrożna i nie idź spać za późno - Och i Abbey uważaj, żeby zamknąć drzwi z tyłu domu - pomachali mi ostatni raz i wyszli. Nie byłam do końca pewna, czy chcę wiedzieć, co mi zostawiła. Bilety na bal przyklejone do lustra? Kostium dyni na bal Hollow zostawiony przy drzwiach? Mogłam tylko zgadywać.

91

JESSICA VERDAY - PUSTKA Niestety przez następną godzinę to, co mogłam robić było zgadywanie. Dzwonek dzwonił… i dzwonił… i dzwonił. To był nigdy niekończący się potok duchów, goblinów, czarownic i jedno biedne dziecko, które próbowało zdobyć cukierki, przebrane za hydrant. Pozwoliłam mu wziąć dwie garście cukierków. Kiedy był zastój w dzieciakach, wyłączyłam światło na ganku, tak by móc zobaczyć, co zostawiła mi mama. Szczęka mi opadła, kiedy otworzyłam drzwi i zobaczyłam, co jest w środku. Na tylnej części drzwi szafy wisiała najpiękniejsza czarna, balowa sukienka, jaką kiedykolwiek widziałam. Najpierw dotknęłam spódnicy. Miała cienką warstwę z czarnego tiulu, która mieniła się nieznacznie pod światło. Satynowy gorset w stylu top był chłodny i gładki pod moim palcem, kiedy podążałam tropem wstążki wyszytej iksem. Zostawiła nawet parę czarnych paskowych butów, które pasowały idealnie. To było niesamowite. Gapiłam się na suknię jeszcze troszkę dłużej, potem potrząsnęłam głową i zamknęłam bardzo delikatnie drzwi. Mogła być bezczelna i irytująca do samego końca, ale czasami była bardzo, bardzo dobrą mamą. Tak szybko, jak tylko mogłam, zeszłam na dół i włączyłam z powrotem światło, małe potworki były ponownie. Naprawdę chciały swoje cukierki. Zaczęłam zastanawiać się czy ludzie z innych miast przysłali tu swoje dzieci, ponieważ kolejka robiła się dłuższa i dłuższa. Słodycze skończyły się, zanim wyczerpała się kolejka. Spróbowałam opróżnić ganek wyłączając światło ponownie, ale to nie pomogło. Nadal dzwonili dzwonkiem. Po jedenastej smutnej mordce, która usłyszała, że nie mam cukierków, nie mogłam już tego znieść. Dzwoniąc do najbliższej drogerii dowiedziałam się, że jest otwarta do dziewiątej. I mieli pełno cukierków. Skoro byli tylko kilka budynków dalej, nie powinno mi długo zejść. Myślałam o napisaniu POSZŁAM PO WIĘCEJ CUKIERKÓWWRÓCĘ NIEDŁUGO na drzwiach, ale zrezygnowałam. Złe skrzaty mogły obrzucić mój dom jajkami, gdyby stwierdziły, że chcą cukierki natychmiast. Miła chłodna bryza owiała moją twarz, kiedy wyszłam do sklepu, a para strzępiastych chmur pokrywała niebo. Mogłabym cieszyć się tym czasem, gdybym nie martwiła się tak bardzo o mój dom, okupowany przez

92

JESSICA VERDAY - PUSTKA wzburzone tłumy dzieci, poszukujące cukierków. Ta przerażająca myśl sprawiła, że szłam odrobinę szybciej. Kiedy dotarłam do drogerii, zobaczyłam czarną limuzynę zaparkowaną po drugiej stronie, i nie miałam pojęcia, co ona tam robiła. Potem zobaczyłam otwierające się okno i błysk smokingu wewnątrz. Bal oczywiście. Grupa facetów musiała ją wypożyczyć i teraz prawdopodobnie są w drodze po swoje dziewczyny. Starałam się nie myśleć zbyt dużo, dlaczego zatrzymali się w drogerii, podczas tej nocy. Może również wyskoczyli po cukierki? Kiedy otworzyłam drzwi uśmiechnęłam się do siebie, przeszłam przez podwójne drzwi, a następnie trafiłam jackpota. Wszystko było przecenione o połowę. Podwójny jackpot. Starałam się zdecydować czy mam wziąć mieszankę cukierków czy tylko jeden rodzaj, kiedy usłyszałam głos z następnego przejścia, który przykuł moją uwagę. - …zapytał tę dziwną dziewczynę, Abbey, ale ona od razu go odrzuciła - powiedziała dziewczyna. - Tak i była przy tym okropną suką. Musiałam prosić go dwa razy zanim zgodził się pójść ze mną. - Wydawało mi się, że mówiłaś, że tylko raz go pytałaś i on… - Tak, nieważne. Słuchaj weźmy tylko aparat i chodźmy. Chłopcy czekają. Zerknęłam zza rogu przejścia. Stały tam dwie dziewczyny w balowych sukienkach i jedna z nich była seniorką, która zaprosiła Bena. Każda z nich złapała jednorazowy aparat i poszły do kasy. Troje ludzi było w kolejce przed nimi, i mogłam powiedzieć, że dziewczyny nie były szczęśliwe. Wróciłam do działu ze słodyczami, złapałam dziesięć przypadkowych toreb i wolno poszłam do wyjścia. Szczęśliwie ktoś inny stanął w kolejce za nimi, więc nie musiałam się martwić, że stanę zbyt blisko. Ale nadal było wystarczająco blisko by usłyszeć ich słowa. A miały dużo do powiedzenia. - Na pewno spędzi czas dużo lepiej z tobą. - Dziewczyna w różowej sukience zapewniła tą w żółtej. Przynajmniej były kolorowo zakodowane, więc wiedziałam, kto jest kto. - Oczywiście, że tak - powiedziała żółta sukienka z kiwnięciem głową. Kiedy to zrobiła, zauważyłam, że metka z ceną nadal przypięta jest 93

JESSICA VERDAY - PUSTKA do jej suwaka, wystawiona na widok całego świata. Byłam ciekawa, czy różowa sukienka powiedziała jej o tym. Ale żółta sukienka nadal mówiła. - Chodzi mi o to, że jak niegrzeczna ona jest? Powinna być wdzięczna, że ktoś zaprosił ją na bal i tyle. - Słyszałam, że cały zastęp cheerlederek chciał jej zrobić przysługę i praktycznie błagał ludzi, by ją zaprosili. Jak żałosnym trzeba być, by inni ludzie szukali ci randki, a mimo to skończyć samemu? To zabolało. Poczułam ukłucie w środku i natychmiastowy przypływ łez. Nie jestem smutna. Powiedziałam sobie. Jestem wściekła. Ale nie ważne, jaka akurat byłam, moje widzenie stawało się niewyraźne. Popatrzyłam w dół, na słodycze w moich rękach, tak naprawdę ich nie widząc. Nie mogą przysłać tu innego kasjera, by pomóc rozładować kolejkę? Spróbowałam wyciszyć się i nie słuchać rozmowy, ale ona była jak wrak samochodu. Nie mogłam zawrócić. One były następne, ale nie przestawały gadać. - Widziałaś ją w szkole w tym tygodniu? - zapytała różowa sukienka. - Och, tak. Wyglądała potwornie. Ktoś naprawdę powinien odstawić margarity podczas szkolnych nocy. - Wiem, prawda? - Ktoś jej również powinien powiedzieć, by nie nosiła czerni przez cały czas. To ją całkowicie spiera. Co ona jest Gothem? I to się nazywa fryzura? Daj spokój. Różowa sukienka się zaśmiała. - Może ona nosi czarny, ponieważ on wyszczupla. Mogłaby ukryć kilka „punktów zapalnych”. Wiesz, od kiedy jej przyjaciółka umarła, ona stawała się dziwniejsza i dziwniejsza. Jest takim nieudacznikiem. Nie zdziwiłabym się gdyby skoczyła z mostu tylko po to, by zdobyć uwagę. - Ona mnie totalnie dołuje - powiedziała żółta sukienka. - Wiesz, jaka jest. Najpierw zgłosiła się do komitetu przygotowawczego, a teraz założę się, ze wszyscy nauczyciele pozwolili jej oddać pracę domową później. Ona prawdopodobnie zacznie opuszczać zajęcia, a potem będzie wypłakiwać się na ramieniu Pocieszyciela, i mówić jak bardzo tęskni za swoją zmarłą przyjaciółką. - Czasami myślę, że one zaplanowały to razem, by chociaż jedna z nich zyskała trochę uwagi. Jakby zmarła dziewczyna była zapamiętana przez coś innego. Była większym nieudacznikiem niż Abbey. 94

JESSICA VERDAY - PUSTKA Moja twarz zdrętwiała, a umysł stał się pusty. Nic, co powiedziały nie mogło mnie zranić. Byłam zmrożona w środku. Ściana lodu. Patrzyłam obojętnie na podłogę, zanim kasjerka w końcu uzyskała moją uwagę. Ich już nie było, a ja byłam kolejna w kolejce. Znowu nie kontaktowałam podczas wykładania zakupów i było to tak jakby ona mówiła w obcym języku, kiedy zapytała czy chciałabym, aby wszystko było podwójnie zapakowane. Potrząsnęłam przecząco głową. A potem potrząsnęłam potakująco. Zapakowała podwójnie do torby i podała mi jakbym była zaraźliwa. Wyszłam niepewnym krokiem i podążyłam do domu. W zasadzie to nie pamiętam drogi do domu, ale następną rzeczą, o której wiem było to, że stałam przed drzwiami wejściowymi. Weszłam do środka, wsypałam cukierki do kilku misek i postawiłam je wszystkie na ganku. Teraz chciałam być sama. Wyłączyłam wszystkie światła i zwinęłam się w kłębek na kanapie. Kolejny przerażający film miał się właśnie zacząć, a ja go włączyłam. Ale nie przyciągnął mojej uwagi. Nic tego nie zrobiło. Nadal słyszałam ich głosy. Myślałam o tym, co powiedziały w sklepie. Myślałam o byciu samej, nieszczęśliwą na kanapie. Myślałam o balu, który mnie omija. Pomyślałam, że nie ma tu Kristen i nigdy nie będzie. Myślałam jak bardzo tęsknię za przyjaciółką. O tym jak paskudne jest moje życie. I sądzę, że wszystkie te myśli popchnęły mnie na brzeg. Nagle poczułam impuls pełen dzikiej energii, jakbym balansowała na krawędzi niemożliwego kanionu, patrząc prosto w dół. Wyskoczyłam z kanapy i pobiegłam prosto do mojego pokoju. Wiedziałam, co robić. Otworzyłam drzwi do szafy i złapałam czarną sukienkę na wieszaku. Mama napisała notatkę za nią i to na moment mnie zatrzymało. Mimo tego, że nie idziesz na bal, nadal zasługujesz na sukienkę. Kocham, mama. To tylko dodało oliwy do ognia w moim lekkomyślnym zapamiętaniu. Zasługuję na sukienkę. I bal. Bal, który miałam zamiar sobie podarować. Przebierając się w suknię balową, minęłam czarne paskowe buty i włożyłam moje pełne czarne. Potem miałam chwilę by popatrzeć na siebie w lustrze. Moje oczy były burzowe i jasne, ale moje policzki były blade jak śmierć. Szybko wpadłam do łazienki i podtapirowałam moje niezdyscyplinowane loki, spryskując tak, że były naprawdę dzikie i wiedźmowe. Jako ostatnie akcesorium zawiązałam czarną wstążkę na 95

JESSICA VERDAY - PUSTKA mojej szyi. Teraz byłam gotowa. Wychodząc z pokoju złapałam flakonik z perfumami Kristen i już pędziłam do drzwi. Podążałam na cmentarz. Niebo wypełniło się ciężkimi, ciemnymi chmurami i wyglądało jakby miało padać. Wolny huk pioruna w oddali potwierdził moje przypuszczenia. Nie obchodziło mnie to. Wślizgując się na cmentarz, podążałam wśród nagrobków. Moja suknia przy każdym kroku wydawała cichy szeleszczący dźwięk. Zatrzymując się na środku dróżki, zatoczyłam szerokie koło. Teraz suknia wydała świszczący dźwięk. Lubiłam to jeszcze bardziej. Obracałam się wkoło dotąd aż nie dostałam takich zawrotów głowy, że nie mogłam prosto ustać. Skończyłam czymś w rodzaju pół dygu przed nagrobkiem. Patrząc na nazwisko wyryte na płycie skłoniłam się niżej. Mogę prosić o taniec Panie Finklestein? Z jakiegoś powodu słysząc te słowa głośno, wydały mi się strasznie zabawne i złapałam się na spazmatycznym chichotaniu. Nie mogłam przestać. Nie chciałam przestać. Więc walcowałam w górę wzgórza, trzymając w jednej ręce flakonik z perfumami. Między chichotaniem, zanuciłam urywki starej kołysanki. Kręcąc się w koło ciągle i ciągle, walcowałam do miejsca mojego przeznaczenia. Już prawie tam byłam. Potem moja stopa natrafiła na pęknięty nagrobek i potknęłam się. Spróbowałam utrzymać równowagę, ale się nie udało. Na szczęście moje wyciągnięte ramiona najmocniej odczuły upadek. Mocno obtarłam obie ręce. Usiadłam na zimnej, twardej ziemi i popatrzyłam na moje dłonie. Ciało zostało poszarpane, a świeża krew wydostawała się na zewnątrz. Nie wiedziałam, co z tym zrobić. To, co wiedziałam, to to, że perfumy Kristen zniknęły. Jak oszalała przeszukiwałam ziemię w poszukiwaniu szkła, ale nic tam nie było. W końcu dostrzegłam fiolkę przy pniu drzewa i podpełzłam do niej, jak tylko zaczęło padać. Deszcz uderzał mocno i szybko, więc moja sukienka od razu przemokła. Mama będzie wściekła. Podniosłam moje dłonie do deszczu, więc w końcu nie były już zakrwawione i wtedy podniosłam fiolkę. Jakimś sposobem przetrwała upadek. 96

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kiedy patrzyłam na nagrobek Kristen, dałam spokój moim myślom zachowania sukienki balowej i padłam z pluskiem obok niego. To był pierwszy raz, kiedy dotknęłam kamienia, oczekując takiego samego zimnego szoku, jak wtedy, gdy dotykałam trumny. Ale był po prostu kamieniem. Odkryłam głęboki zarys wyrytych, gładkich liter. Naprawdę tu była. Otwierając flakonik rozlałam kilka kropel na nagrobek. Zmieszały się z deszczem i wsiąknęły w ziemię. - Hej Kris - zaczęłam łagodnie. - W końcu zrobiłam ci perfumy. Byłam tak otępiała od środka, że nie wiedziałam, co jej powiedzieć. Mam nadzieję, że ci się podobają. Użyłam grapefruita i imbiru z odrobiną wanilii. Myślę, że pasują do ciebie. Kawał czasu zabrało mi zrobienie ich, ale chciałam żeby były idealne. - Ogromna fala smutku uderzyła mnie i poczułam łzy w oczach. Poczułam jak mnie to obezwładniło. - To noc balowa… dzisiaj… Kristen - próbowałam mówić między szlochami. - Powinnyśmy być… razem. Ale nie w ten sposób… To nie powinno tak być. Sapiący szloch wydostał się i znowu nie mogłam mówić. Pochyliłam głowę a mój smutek przerodził się w gniew, czystą nienawiść skierowaną do Kristen, do świata, do mnie, kogokolwiek. Grzmot przetoczył się jeszcze raz za mną i wstałam zaciskając pięści w gniewie. - Czemu cię tu nie ma Kristen? Powinnaś tu być! - zawołałam do nagrobka. - Jak mogłaś po prostu wpaść? Nigdy nie skakałyśmy do wody! - Deszcz płynął po mojej twarzy i pobiegłam. Biegłam tak szybko i tak mocno i tak długo jak tylko mogłam do brzegu rzeki. Wydawało mi się, że widziałam biały, mglisty kształt i biegłam za nim dotąd aż moje nogi bolały, a płuca piekły. To była ona? Ona tu jest? Goniłam to aż zniknęło, a potem upadłam na brzegu wody. Moje ciało walczyło o każdy oddech, pogłębiając jeden bolesny oddech po drugim. Podniosłam rękę nad głową i wylałam resztę perfum do tańczącego prądu rzeki, przesuwając się aż byłam dokładnie nad samym brzegiem. Zamykając oczy, oparłam głowę o wir pode mną. Szeptał, uwodzicielsko, zapraszając mnie bym oddała swój ból i smutek, moją wściekłość i strach by czuć się spokojną i bezpieczną. By zobaczyć Kristen ponownie… Włosy pływały dookoła mnie tworząc ciemną aureolę. Woda była lodowata i chociaż powinnam zamarzać, tak się nie działo. Za to poczułam 97

JESSICA VERDAY - PUSTKA emocjonalny balsam dla moich emocjonalnych ran. Oddychałam pełną piersią, wyobrażając sobie tu Kristen, zapach grapefruitu, imbiru i wanilii otoczył mnie. Ale nadal byłam otępiała. Podniosłam rękę i włożyłam ją do rzeki, patrząc jak pusta fiolka odpływa z prądem. Nadal oddychałam wolno, próbując unieruchomić mój umysł. I wtedy się udało. Uspokajałam się. Ktoś wykrzykujący moje imię sprawił, że otworzyłam oczy. Caspian stał po drugiej stronie rzeki. - O Boże, Abbey. Myślałem, że nie żyjesz - zawołał. Wskoczył na duży, płaski kamień po środku wody, a potem na kolejny, aby się zbliżyć. Nie poruszyłam się. - Abbey - powiedział bardzo spokojnie. - Co robisz? Musisz wyjść z wody. Zaśmiałam się na głos. - Muszę wyjść z wody? Ale Kristen nie wyszła z wody, Caspian. Jak inaczej mam jej dosięgnąć? - Daj spokój Abbey - skłonił się przykucając bliżej, ale jednak daleko. - Nie wiem, co się stało, ale musisz usiąść i wyjść z wody. Teraz. Jego głos stał się twardy. Usiadłam i woda rozlała się wszędzie. Nadal padał deszcz i zobaczyłam, że on również był przemoczony. Włosy miał przyklejone do twarzy. - Nie wiesz, co się stało? - zapytałam histerycznie. - Moja najlepsza przyjaciółka nie żyje, to się stało, Caspian. Utonęła w tej rzece, pamiętasz? Byłeś na pogrzebie. Tylko to nie był prawdziwy pogrzeb, bo nie mieli ciała do pogrzebania. Ale zrobią to teraz. Albo… zrobili. Jej ciało odnaleziono w ostatnim tygodniu i została pochowana. I to znaczy, że wszystko jest prawdziwe. Odeszła i mnie tam nie było. - Waga tych słów uderzyła mnie. - Wiem, Abbey. Wiem, jaki ból czujesz. Ale czemu jesteś tutaj teraz… i w tej sukience? - Jego piękne zielone oczy błagały mnie o odpowiedź. Podniosłam warstwę przemoczonej, zniszczonej sukni. - Tej? podałam mu, a następnie opuściłam. - To moja suknia na bal. Ponieważ to głupie miasto nie może zrobić nic normalnie, nasz bal jest w Halloween. Kristen i ja miałyśmy iść razem z naszymi facetami. Ale zgaduję, że miała wcześniej umówione spotkanie - zaśmiałam się zjadliwie. - Abbey, dalej, proszę, wyjdź z wody - błagał. - Chodź tu do mnie. Możemy porozmawiać o tym.

98

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Porozmawiać z tobą o tym? Nie mogę z tobą o tym rozmawiać. Nie powinnam nawet tu być z tobą Caspian. Nie powinnam cię tu spotkać. To było nasze miejsce. Moje i Kristen. I co ja zrobiłam? Zapomniałam o niej. Nie powiedziałam ci jak dobrą osobą ona była, albo jak zabawną, albo jak bardzo kochała swoją rodzinę… tak bardzo ich kochała Caspian. - Teraz mówiłam z wściekłością. - Abbey, Kristen chciałaby byś była szczęśliwa. Nawet gdyby to znaczyło spotkać mnie tutaj i pokazać mi to. - Nie wiesz, czego by chciała! - krzyczałam, stając naprzeciw niego. Wstał również. Wiatr smagał wokół nas i zabierał moje słowa, potem wracał je do mojej twarzy. Mój oddech był poza kontrolą i czułam jak czysta wściekłość ponownie pulsowała wokół mnie. - Wiedziałam, czego chciała, podczas gdy nikt inny nie wiedział. Nikt w szkole, nikt w tym mieście i nawet ty! Mój głos ścichł teraz. Wściekłość była nadal, ale teraz skupionacicha, surowa wściekłość. - Wiesz, że śniłam o niej nocy, kiedy umarła? Tak blisko byłyśmy. Wiedziałam, kiedy umierała. Mogłam to poczuć. Czułam to Caspian. Wszystko. Ale mnie tu nie było. Nie powstrzymałam tego. Następnego ranka nawet nie wiedziałam, co to znaczy. Potrzebowała mojej pomocy, a ja nie byłam wystarczająco dobrą przyjaciółką by jej udzielić. Czyli w końcu zgaduję, że nie byłam jej prawdziwą, najlepszą przyjaciółką. Odwróciłam się. Moja furia ucichła. Poczułam się wiotka i obdarta, zimno po raz kolejny wdarło się do środka, kiedy złość zamieniała się w żal. - Nie poszłam na bal dzisiejszej nocy, ponieważ nie było jej, by mogła pójść ze mną - powiedziałam gorzko. - Och tak i również dlatego, że jestem nieudacznikiem i do tego taką miernotą, że ludzie muszą mnie umawiać. Wiesz, że błagali ludzi, by ktoś ze mną poszedł? Muszę umyć głowę, a oni stwierdzili, że potrzebuję fryzjera… - Oddaliłam się. - Abbey, proszę zwolnij - błagał. - Nie rozumiem cię. Kto prosił ludzi, by się z tobą umówili? I kto powiedział, że potrzebujesz fryzjera? - Cheerleederki - odpowiedziałam. - I pewne dziewczyny w drogerii. - Abbey to w porządku, że te rzeczy cię zasmuciły. Chodź tu i usiądźmy razem. Jeśli nie czujesz chęci rozmowy, nie musisz. - Jego głos był spokojny, ale trochę chwiejny. Gapiłam się na niego. Jego wzrok był dziki, podobnie jak mój i poczułam rozpaczliwe pragnienie, aby mnie zrozumiał. 99

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Czuję? - wykpiłam go. - I tu się mylisz Caspian. Ja już nic nie czuję. I wtedy zobaczyłam jakąś zmianę w jego oczach. Uczucie zrozumienia, które całkowicie mnie zgubiło. Podeszłam krok bliżej do niego i potknęłam się. - Och Boże, Caspian - powiedziałam przerażona. Ja nic nie czuję. Ściana złamała się. Cały ból i zdrętwienie pękło i rozpadło się na milion maluteńkich kawałków. Każdy z nich odpadł zostawiając ogromną dziurę. Powiększająca się czarna próżnia, otaczająca moje serce. Zaczęłam płakać. Niekontrolowane łzy zjadały mnie od środka i każda z nich dźgała i bolała. Upadając na kolana, płakałam i płakałam i płakałam. Płakałam tymi łzami, którymi nie mogłam na jej pogrzebie. Płakałam tymi łzami, które męczyły mnie każdego samotnego wieczora. Płakałam za przyjacielem, którego straciłam i nad wspomnieniami, których nie mam z kim dzielić. A potem płakałam za siebie. Przytulając kolana do klatki piersiowej, zaszlochałam wszystkimi łzami, które miałam w sobie. Każdy jeden smutek uzewnętrznił się w zakręconym nalocie złości i nieskrywanego uczucia, które powoli sączyło się do rzeki aż nie zostało nic. Kiedy moje łzy przestawały płynąć jedna po drugiej, pogoda zlitowała się nade mną i zaoferowała swoje kondolencje. Wiatr ustał, a deszcz się zmniejszył. Caspian czekał w ciszy. Po prostu stał tam cierpliwie, do czasu aż nie byłam gotowa. Kiedy w końcu przemówił, popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. - Pytaniem, na które trzeba znaleźć odpowiedź jest, co Kristen robiła tu tej nocy, kiedy zmarła - wyszeptał. - Więc poszukajmy odpowiedzi Abbey. Poszukajmy. Tłumaczenie: H.O.M.I.K., Charlotte1985 Beta: Bzzzyt, aneeeetka

100

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ X WYBRANA SCENA „To była bardzo czarująca noc…” ”Legenda o Sennej Dolinie”

Caspian szedł ze mną do domu przez rzekę, czekając aż sama złamię barierę między mną a rzeką. I nawet nie minęliśmy żadnych samochodów, poczułam słodki ból na dole gardła. Spojrzałam w dół na moją mokrą sukienkę. Brud i trawa były z przodu niej. Na szczęście moja twarz nie wyglądała aż tak źle jak sukienka. Ale byłam taka zmęczona, że nie obchodziło mnie jak wyglądam. No może trochę dbałam. Dom był kompletnie ciemny, kiedy tam dotarliśmy. Było mi tak zimno, że nie mogłam powstrzymać dreszczy. Było tak zimno na zewnątrz. Szybko zgarnęłam klucz spod wycieraczki i otworzyłam drzwi, zapalając światło. Zdjęłam buty, kopnęłam je i starałam się niczego nie ubrudzić. Caspian cofnął się w mrok. Mogłam tylko niewyraźnie go widzieć. Nawet jego jasne włosy przysłaniał mrok. - Możesz wejść, jeśli chcesz - krzyknęłam. - Zostaw tylko swoje buty przy drzwiach. - Spoglądając na zegarek na ścianie, zobaczyłam, że jest prawie 11:30. Mama i tata nie powinni wrócić do domu szybciej niż za kilka godzin. - Czy twoi rodzice nie będą mieć nic przeciwko? - zapytał. - Nie, oni są na balu Halloweenowym. Zawsze zostają prawie do zakończenia, jak członkowie rady, którymi są. I oni zawsze chętnie pomagają posprzątać po imprezie… i takie tam. Prawdopodobnie będę w domu około 12:30,albo o 1:00. Wyszedł z mroku. - Czy chciałabyś, żebym wszedł do ciebie, Abbey? - Jego zielone oczy płonęły i patrzył na mnie uważnie. - Tak - szepnęłam. Potem odchrząknęłam i spróbowałam ponownie. Tak. - Spojrzałam w dół na moją sukienkę. - Powinnam się przebrać i

101

JESSICA VERDAY - PUSTKA założyć coś suchego. Zmienię w igloo tutaj. Dlaczego nie idziesz ze mną na górę do mojego pokoju? Jestem pewna, że też zamarzasz. Zrobił krok bliżej i nagle znalazł się obok mnie. - Nie jest mi aż tak zimno - powiedział. - Teraz jest mi ciepło. - Wpatrywałam się w niego przez moment zanim sobie uświadomiłam, że muszę coś załatwić. Biorąc krok obeszłam go i złapałam cukierki. Motyle pływały mi w żołądku i starałam się nie myśleć o tym, że jesteśmy sami… w domu. Dreszcz przeszedł mnie od góry do dołu. Za dużo tego, żeby o tym nie myśleć. - Tylko się tym zajmę - mruknęłam. Caspian zdjął buty, a potem podążył za mną do kuchni. Dłużej je myłam niż to było konieczne. Po pierwsze muszę je wytrzeć i odłożyć, po tym nie zostało mi nic do zrobienia. Odchrząknęłam nerwowo. - Więc… mój pokój na górze… więc, myślę że możemy… iść… tam… teraz. Ach. Jestem żałosna. On nic nie powiedział, kiedy szliśmy po schodach. Zegar zaczął dzwonić o 11:30, kiedy postawiliśmy nasz pierwszy krok. Caspian zatrzymał się, słuchając tego. - Prawie północ - szepnął za mną. Schody zaskrzypiały, kiedy zrobiłam swój następny krok. On był tylko o krok ode mnie i musiałam zmusić siebie, by myśleć dokąd idę. Spadanie ze schodów może nie zrobić dobrego wrażenia. Kiedy dotarliśmy na sam szczyt i dzieliło nas tylko kilka stóp od mojej sypialni, poczułam przymus zostania tam, gdzie byliśmy. By przedłużyć moment zanim on wejdzie w moją prywatną przestrzeń. Co jeśli mu się nie spodoba? Czy powinnam posprzątać moje perfumy? Czy olejki, nad którymi pracowałam nie będą pachnieć za mocno? Co jeśli nie spodoba mu się czerwony kolor na jaki pomalowałam pokój? - Czy… chciałbyś… jakieś suche ubrania? - wybuchnęłam. - Mam na myśli nie moje, ale mogę poszukać jakiś rzeczy taty. Może znajdę jakieś stare spodnie dla ciebie? Spojrzał na mnie prawie z uśmiechem na twarzy. - Jest mi dobrze. Prawie wyschły. - Spojrzałam na jego ubrania. Wyglądały jakby były wyschnięte. Cicho przeklęłam sukienkę i ciężkie warstwy tkaniny. Jego ton głosu stał się dokuczający. - Obiecuję nie siadać na Twoim łóżku i go pomoczyć.

102

JESSICA VERDAY - PUSTKA Chodziło mu o uwagę, że to jest śmieszne, ale ja nie znalazłam nic śmiesznego w tym. Myśląc o nim… o moim łóżku… to odwróciło się w niebezpieczną stronę, a w środku zamiast czuć zimno poczułam gorąco. Może to nie był taki dobry pomysł. Moje policzki zaczęły się piec jakby się paliły. Jego oczy nie były już dokuczające, nie mogłam sobie nawet wyobrażać, że mógłby pomyśleć o tym samym, co ja. Odsunął się i mnie przepuścił. Przypomniałam sobie, że cały czas szłam do mojego pokoju. To nie było tak jakbyśmy byli na randce. Nie trzymaliśmy się nawet za ręce jeszcze. On nigdy przypadkiem nie dotknął mojej skóry. Nic nie mogło się stać. Zeskanowałam szybko pokój idąc przed nim, dyskretnie szukałam brudnych ubrań, by nie spanikować. Potem przypomniałam sobie, że wczoraj robiliśmy pranie. Nie za dużo czasu, by znów coś pobrudzić. Mimochodem w drodze do łóżka schowałam arkusze papieru i wyprostowałam krawędź pościeli. Wtedy chwyciłam skarpetki, które leżały obok szafki nocnej i kilka wypchanych zwierząt z okna i schowałam w szafie. Zerknęłam za siebie, żeby zobaczyć Caspiana, ale był zajęty oglądaniem dookoła pokoju. - Pójdę tylko się przebrać - powiedziałam, chowając się w łazience. To było trochę dziwne wiedząc, że będę naga zaledwie kilka kroków od niego. Ten pomysł wzbudził we mnie przewrażliwienie i ekscytację w tym samym czasie. Kristen była jedyną, która wchodziła do mnie do pokoju, oprócz moich rodziców. Zaproszenie tu Caspiana było jak odsłonięcie wewnętrznej części mnie. To było przerażające. Miałam tylko nadzieję, że spodobało mu się to, co zobaczył. Myśl, że nie spodobał mu się mój pokój była bardzo długa i sprawiała, że mnie skręcało. Stanęłam przed ubraniami, by złapać jakieś suche, ale odwróciłam się, by go zobaczyć stojącego przed biurkiem i trzymającego perfumy. Zaczęłam się zastanawiać czy powinnam go tu zaprosić, gdy jego głos mi przerwał. - Czy to twoja robota, Abbey? - brzmiał tak intrygująco, że zapomniałam o panice… i przebraniu się…, że podeszłam do niego. - Tak, jest. - Wzięłam ogromną teczkę, która leżała na stole, trzasnęłam, by ją otworzyć. Kilka rzędów rur, szklanych słoi i fiolek było wystawionych. - Prawie wszystkie moje materiały nadające się są tutaj.

103

JESSICA VERDAY - PUSTKA Zakończenia próbek, testowane próbki, olejki… i nawet zeszyt na moje notatki. Przyjrzał się uważnie sprawie. - Więc używasz jednego olejku z tuby i mixujesz z innym, a potem kończysz? Perfumy są skończone? - To nieco bardziej skomplikowane. Widzisz, kiedy tworzysz perfumy, musisz mieć listę ulubionych, listę średnich i najgorszych. Potem te trzy listy łączą się razem tworząc zapach. Jeśli jakiś połączysz, mieszasz go z olejkiem, ponieważ esencja olejków może być groźna dla skóry. Moja głowa rozmyślała o drobnych czystych tubach. - Przez większość czasu mam szczęście przy wybieraniu zapachu. Ale nawet teraz i później wybuchają. Więc zawsze biorę notatki, robiąc je. - Ile zdążyłaś już zrobić? - spytał, patrząc na wszystkie moje fiolki. - Dużo. - Roześmiałam się. - Możliwości są nieograniczone, naprawdę. Można uchylić mózgu, by nadać im numery. - Uchylić mózgu? - Też się roześmiał. Jego uśmiech był ciepły i zapraszający, a ja nie mogłam przegapić okazji, by uśmiechnąć się do niego z powrotem. - Więc co robisz, kiedy stworzysz swój ulubiony zapach? - Dotknął jednej z małych próbek. - Czy tylko wypełniasz kilka takich małych? Kładąc moją teczkę na krześle, otworzyłam małą szufladę na górze biurka. - To gdzie je wlewam. - Podniosłam dużą kobaltową butelkę i podałam mu ją. Głęboki niebieski kolor szkła łapał światło w pokoju, odsłaniając jego prawdziwe tony. - One posiadają więcej niż moje fiolki, mam kilka schowanych w szafie. - Czy one są oznaczone kolorami? - Spojrzał na moje próbki, a potem z powrotem na mnie. - Zauważyłem, że masz kilka przewodzących kolorów tub. - Bardzo dobrze. - Byłam pod wrażeniem. - Esencję olejków trzymam w bursztynowych fiolkach, ponieważ to pomaga podtrzymać światło. Próbki zapachów, nad którymi pracuję w małych przezroczystych fiolkach. A skończone zapachy w kobaltowych butelkach. - Czy to są perfumy, które zamierzasz sprzedać w sklepie Abbey Hollow? Przytaknęłam delikatnie, a potem zarumieniłam. - Przepraszam, jeśli gadam o tym za dużo. Nie zamierzałam dawać Ci lekcji jak robić perfumy czy coś takiego. Znów się roześmiał. - Jestem pewien, że to była skrócona wersja. To brzmi jakbyś wkładała sporo czasu w swoją pracę i porażki, Abbey. Jesteś 104

JESSICA VERDAY - PUSTKA oczywiście bardzo oddana. któregoś z tych dni będę musiał być twoim pierwszym klientem i poprosić o wymyślenie zapachu dla mnie. Uważasz, że potrafić dla mnie to zrobić Patrzyłam się w jego zielone oczy i natychmiast pomyślałam o ciasteczkach i deszczowej nocy na cmentarzu. - Co jest twoją ulubioną rzeczą? - usłyszałam siebie pytając go. Zastanowiłam się jak ciężkie będzie to, by stworzyć dla niego zapach. - Hmmm, niech pomyślę nad tym - zastanowił się daleko ode mnie, zatrzymując się na kilkunastu rzeczach w moim pokoju. - Więc, kocham snickerdoodle ciasteczka, ale już to wiesz. Również lubię ciasto z dyni. Zastanowił się trochę bardziej, a potem wrócił do mnie. I stwierdził całkowicie. - I wanilię, Abbey. - Jego głos był niski, prawie jak szept. Lubię zapach wanilii. Ty pachniesz jak wanilia… gignerbreadowe ciasteczka. I coś jeszcze, czego nie mogę zupełnie zrozumieć. Był teraz bardzo, bardzo blisko. I również jego usta. Jego piękne, kształtne usta. Patrzyłam na nie, kiedy przemówił, kiedy wymawiał każde słowo i powiedział moje imię. - Grejpfrut - wyszeptałam, podnosząc wzrok. Zaczęłam od paska czarnych włosów i podążyłam na dół, by spotkać jego spojrzenie. Zmieniły się… były ciemniejsze. - To jest zapach Kristen. Zrobiłam go dla niej. To dlatego poszłam dzisiaj w nocy na cmentarz, by jej to dać. Mogłam powiedzieć, że on chciał mnie dotknąć, ale coś go trzymało. Może to było to samo, co sprawiało, że ja się wahałam go dotknąć. Strach przed odrzuceniem? Albo strach, że nasze skóry mogą się połączyć, że trudno będzie je rozdzielić ponownie? Wziął nagły krok w tył. Moment został przerwany, a ja poczułam się skołowana. Nie mogłam pojąć, co się dzieje. Odszedł znowu i zatrzymał się przed kominkiem, patrząc na coś. Podążyłam za nim, na co patrzy. To był obraz mnie i Kristen, to ta noc, kiedy pomalowałyśmy sobie włosy na czerwono. Mały uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy dotknął ramy zdjęcia. Oglądałam go w zupełnej fascynacji. Było coś w nim, że zwróciło moją uwagę; byłam jak ćma złapana bezradnie do pięknego płomienia. Caspian powoli zaczął obracać ramkę, a następnie spojrzał na ścianę obok kominka. - Więc, zgaduję, że twoim ulubionym kolorem jest czerwony? Uśmiechnęłam się.

105

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Co za dużo tego dałam? - Czerwone przebłyski na zdjęciu, czerwone pasy na ścianach, lub… Spojrzałam za siebie. - Czerwone pocieszycielskie łóżko? - To było zupełnie losowe, totalnie dzika część mnie. - Odwrócił się i dał mi pół uśmiech. - Podoba mi się Twój pokój, Abbey. Odpowiada Ci. Kolory tu są po prostu… wspaniałe. Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Nie mógł powiedzieć czegoś bardziej perfekcyjnego w tym momencie. Moje serce biło nieregularnie i modliłam się w środku, żeby się nie wyrwało. Potem jego ekspresja się zmieniła. - Lubisz astronomię? Wciąż cieszyłam się jego komplementem, który przed chwilą mi powiedział i to była pewnego rodzaju strata, kiedy odszedł od czerwonych ścian i zaczął mówić o astronomii. Biorąc krok bliżej zobaczyłam mój teleskop oparty o ścianę obok jego. - Nie używałam go odkąd skończyłam być mała - przyznałam. - Mój tata kupił mi go i oglądaliśmy konstelacje gwiazd razem. Tak właśnie moi rodzice poznali się w liceum. Klasa astronomiczna. Tata kochał to, a mama uznała, że to świetny pomysł. Pochylił się i spojrzał przez okular, pokręcił pokrętłem prowadząc ręce jak mały chłopiec, podziwiając nową zabawkę. - I nigdy już tego nie używałaś? Dlaczego? - Wyraz zdziwienia na jego twarzy był pełen podziwu, a ja starałam się bardzo, by się nie roześmiać. - Po prostu o tym zapomniałam, naprawdę. Byłam zajęta, miałam inne sprawy do zrobienia. Plus to była specjalna rzecz dla mnie i taty. Mógł mi powiedzieć o konstelacjach gwiazd i w każdą sobotę wieczorem chodziliśmy na wzgórze za naszym domem, by popatrzeć na niebo. Kiedy dołączył do rady miejskiej nie miał już wolnego czasu. I chyba wtedy przestałam tego używać. Olśniło mnie i odwróciłam się, czując żądło. Świetnie teraz będę płakała. Caspian natychmiast to pochwycił. Wstał i odszedł od teleskopu. Spotkamy się jutro w bibliotece - nalegał. - Co? Po co? - Wciąż próbowałam odgonić łzy. Mogłam nie załapać i podążyć jego tokiem myślenia w tym samym czasie. - Wiesz co oznacza imię Astrid? - ponownie nalegał. - Nie. - To oznacza gwiazdę. To dlatego tak o Tobie myślę. Któregoś dnia spojrzałem w górę, a ty tam byłaś. Rozbłysk światła otoczony przez noc.

106

JESSICA VERDAY - PUSTKA Sprawiłaś, że czuję się jak nigdy. A widząc ten teleskop to tylko to potwierdza. - To piękne Caspian - wyszeptałam. - Ale co to ma wspólnego z biblioteką? Roześmiał się, ten dźwięk przeszedł przeze mnie. - Chcę się spotkać z tobą w bibliotece, bo muszę już iść. Ale jutro będę mógł… powiedz tylko o której, a ja cię znajdę. Cholera. Już obiecałam mamie, że mogę pomóc jej przy reorganizacji poddasza z rana, ale nie popołudniu. - Jutro w bibliotece o 14:30 - wyszeptałam. Nie chciałam mówić za głośno. Zgodził się. Coś spięło się i spłynęło między nami. Zastanowiłam się czy to była energia. Czy gdybyśmy się pocałowali czy mogłyby być iskry? Świadomie podeszłam się o krok bliżej. Nie wiedziałam, co miało się wydarzyć, ale zdecydowanie chciałam, żeby coś się wydarzyło, to było we mnie i byłam blisko. Bardzo blisko. Czarująco blisko ziemi. Starałam się kontrolować mój oddech, ale oddychałam szybciej i szybciej. Na dole zegar zaczął bić, wstrzymałam oddech, była północ. Jego oczy stały się ciemne, mogłam zobaczyć emocje w nich. Podnosząc kciuk dotknął mojego policzka, w tym samym momencie, kiedy dotknął ramy zdjęcia. Powoli, niemal pewny siebie. I chociaż oboje byliśmy w ubraniach, bez butów, wszystko stało się bardziej intymne. Czułam się mała i miligramowa obok niego. - Naprawdę muszę już iść, Abbey - wyszeptał do mnie. - Twoi rodzice niedługo wrócą, a ja… - Nie idź. Zostań - westchnęłam. Chciałam zamknąć i rozkoszować się jego dotykiem. Ale nie mogłam odwrócić wzroku. Nawet na chwilę. Moje usta stały się nagle bardzo suche, a ja je oblizałam. Przyglądał mi się. Uważnie. Potem dotknął mojej dolnej wargi… niepewnie ponownie. Moje oczy się zamknęły. Teraz. To miało się stać teraz. - Nie wiem jeśli… - Jęknął i nagle się odsunął. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że trzyma ręce na włosach, niemal rozpaczliwie dzikie spojrzenie było z powrotem w jego oczach w połączeniu z czymś nieokreślonym i niebezpiecznym. 107

JESSICA VERDAY - PUSTKA Chodził po pokoju kilka razy w burzliwy sposób. Później wydawało się jakby uporządkował myśli i wrócił do mnie. Chwycił moją twarz w obie dłonie i uważnie patrzył mi oczy. Szukając w nich czegoś. - Caspian? O co chodzi? - Otworzyłam moje wilgotne oczy, by pokazać mu to, co chciałby zobaczyć. Nie będąc nawet pewna, co to jest. Popatrzył moment dłużej, a potem przemówił. - Obiecaj mi, że nie pójdziesz więcej nad rzekę sama w nocy. Nie chcę, żeby coś Ci się stało, Abbey. O Boże myślałem, że leżysz martwa w wodzie. Wiedziałam, o czym mówił. Desperacja w jego głosie zwiększyła się. - To za dużo czego chce, na razie nie mogę mieć… - Zamknął oczy i zaczął gładzić moje policzki. - Po prostu obiecaj mi, że się jutro ze mną spotkasz, Abbey. Nie zapomnij. Obiecujesz? - Nie zapomnę - obiecałam. - I nie chciałam skoczyć do rzeki. Kiedy otworzył oczy znów wyglądał lepiej, ale nadal wrażliwie. Spojrzał na mój zegarek na szafce nocnej i powiedział. - Naprawdę muszę iść. Byłam zgubiona. Nie wiedziałam, co przed chwilą się stało. Wiedziałam, co się prawie stało i byłam prawie pewna, że chcę to powtórzyć. - Nie musisz iść, Caspian. Nie… jeszcze. - Moje spojrzenie pobiegło na łóżko, a potem z powrotem do niego. Nie wiedziałam, która część tej gry była moimi zasadami. - Tak, muszę, Abbey - westchnął. - Uwierz mi, to nie jest tak, że nie chciałbym zostać… po prostu muszę iść. - Przez chwilę dotknął moich ust. - To, co mówiłem o gwiazdach i o imieniu Astryd… jest dla Ciebie powiedział spokojnie. - Proszę nie zapomnij o jutrze. - Potem szybko spojrzał w dół. - I nie zapomnij dbać o Twoje dłonie. Słodkich snów, Astrid. Słyszałam go schodzącego na dół, a potem otwierające się drzwi, ale nie mogłam się ruszyć. Byłam zbyt oszołomiona. Moje stopy przyrosły do podłogi, a słowa ‘Moja gwiazda’ i ‘Astrid’ grały w mojej głowie. Potem ogromny uśmiech zagościł na mojej twarzy i zaczęłam się śmiać bardzo głośno, starałam się kręcić w kółku. Moje niewygodne ruchy odbiły się w lustrze, wiszącym na moich drzwiach. Zatrzymałam się i przyjrzałam się bliżej. 108

JESSICA VERDAY - PUSTKA Moje oczy lśniły, a policzki były różowe, ale reszta mnie była mokra i ubłocona. Włosy były wiotkie, rozrzucone wokół ramion, a moją sukienka była splamiona trawą i błotem. Trzymałam ręce przed sobą. Każda z nich miała poszarpane rysy, krawędzie zbrudzone czarną krwią. Wpływ tego gdzie byłam i co zrobiłam nagle zatonął we mnie. Byłam szalona, musiałam być. Mogłam utonąć w rzece. Uderzyć się w głowę na tym nagrobku. Zostać zaatakowana przez kogoś ukrytego na cmentarzu. Astryd. Potem sobie uświadomiłam kto tam był ze mną, kto wyciągnął mnie z tej przysłowiowej pułapki w rzece. Szedł ze mną i upewniał się, że jestem bezpieczna. Słuchał moich bełkotów, tak jak u zwariowanej osoby. Czekając po mojej stronie, kiedy płakałam. Musiałam się z kimś tym podzielić i miałam perfekcyjną osobę w głowie. Łapiąc zeszyt i długopis z biurka usiadłam na ławce przy oknie. Moja balowa sukienka prawie wyschła, więc nie przeszkadzała mi teraz w ogóle. I zaczęłam pisać list do Kristen. Od początku chciałam powiedzieć jej wszystko. Napisałam o tym, jak ciężko mi jest iść do niej i uwierzyć, że ona naprawdę odeszła. Wytłumaczyłam, jaką stratę poniosłam przez ostatnie miesiące bez niej. Uczucie, jakie poczułam, gdy dotknęłam jej trumnę. Opisałam sensację z policyjnej taśmy, gdy wzięłam ją w ręce. Potem powiedziałam jej o cheerliderkach i co one zrobiły. O balowej nocy i dziewczynach w żółtej i różowej sukience. Jak zdecydowałam iść na cmentarz i zrobić jej perfumy. Ale to, o czym pisałam najbardziej był żywy kolor zielonych oczu i białych - blondwłosów z czarnymi pasemkami. Wytłumaczyłam jak się poznaliśmy i jak on dotrzymał mi towarzystwa w domu. Wycieczce, jaką mu zorganizowałam na cmentarzu i rozmowie o klasycznej literaturze. Powiedziałam jej, że był u mnie tej nocy, kiedy ja wreszcie uderzyłam w dno i jak sprawił, że utracone uczucia znikły. Jedyną rzeczą, jakiej nie napisałam, było specjalne imię jakie mi dał. Potrzebowałam, by było to moim prywatnym wspomnieniem na razie i to była jedyna rzecz jaką utrzymałam w sekrecie przed Kristen. Gdy skończyłam pisać, miałam wypełniony cały notatnik, a długopis był na wyczerpaniu. Mamy i taty nadal nie było w domu, a zegar mówił, że była 1:00 w nocy. 109

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wstałam od okna i chwyciłam niebieską butelkę z napisem Kristen. Potem polałam kilka kropel na notatnik. Moja dolna szafka była zapełniona pół używanymi zeszytami i nową czerwoną świecą, więc ją też złapałam. Po zapaleniu świecy, poszłam z powrotem usiąść przy oknie. Usiadłam delikatnie na rogu i otworzyłam stare okno. Nocne powietrze było przejrzyste i chłodne. Wzięłam głęboki wdech i powoli wypuściłam powietrze. Bardzo, bardzo spokojnie. Powoli wyrwałam kartki z notatnika i postawiłam świecę w oknie i zaczęłam palić kartki jedną po drugiej. Oglądałam każdy kosmyk spiralnego dymu unoszącego się w niebo i prochy porywane przez wiatr. Zapach perfum mieszał się z zapachem świecy i tworzył zasłonę wokół mnie. Pomyślałam o specjalnym wspomnieniu z Kristen, kiedy paliłyśmy strony, zawahałam się, kiedy w końcu dotarłam do ostatniej strony i powiedziałam. - Nie chcę mówić do widzenia, ponieważ mam nadzieję, że jakaś część ciebie zawsze będzie ze mną. Więc chcę powiedzieć… zacząć nowy początek. To jest koniec naszych starych wspomnień, ale znajdę drogę, by zrobić nowe wspomnienia, obiecuję. Nigdy Cię nie zapomnę, Kristen. Nigdy. - Patrzyłam się jak ostatnia strona zeszytu zamienia się w popiół przede mną. Zdmuchując płomień świecy, usiadłam na podłodze i wyłączyłam światła. Byłam zmęczona, ale nie chciałam iść jeszcze do łóżka. Więc zdjęłam moją brudną balową sukienkę i zostawiłam ją na podłodze. Potem rzuciłam się na jakieś szorty i stary podkoszulek i wróciłam do okna. Postanowiłam zostawić sukienkę tam, gdzie była do rana i schować ją do szafy zanim wróci mama, zanim miałaby okazję ją zobaczyć. Kosztowałyby fortunę wyczyszczenie jej i naprawienie. Następną rzeczą, o jakiej pomyślałam był mój dzwoniący budzik o 8:00 rano, a moja twarz była nadal w oknie. Przecierając oczy zobaczyłam, że moje okno było teraz zamknięte, a sukienka była na podłodze. Tłumaczenie: Ayahen Beta: Bzzzyt

110

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XI BIBLIOTEKA „Od kiedy Ichabod położył swe oczy na tych regionach radości, spokój jego umysłu skończył się.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Moja głowa zaczęła pulsować, kiedy tylko wstałam i do tego miałam okrutny skurcz w szyi. Spanie na parapecie najprawdopodobniej nie było najlepszympomysłem. Ruszając się bardzo powoli, zeszłam na podłogę, podążyłam do szafy by upewnić się, że nie upuściłam tam sukienki. Nie mam szczęścia. Sukienki na pewno nie było. Tak bardzo o nią dbałam. Śniadanie i jakieś leki były na górze mojej listy… a potem będę mogła martwić się o sukienkę. Skradanie się na dół zabrało całą moją energię, a ja musiałam bardzo się koncentrować na tym, żeby nie opuścić żadnego ze stopni na swojej drodze. Kiedy weszłam do kuchni mama robiła kawę i obróciła się kiedy wkroczyłam niepewnym krokiem. - Dzień dobry kochanie. Chcesz kawy? - Podniosła pustą filiżankę. - Eggghhhh - burknęłam mając nadzieję, że wzięła to za odmowę. Wyciągnęłam miskę na płatki, i skuliłam się, kiedy drzwi szafki się zatrzasnęły, a dźwięk rozbrzmiewał w mojej głowie. - Ból głowy - burknęłam ponownie, podczas sypania płatków i nalewania mleka w żółwim tempie. Ledwo doszłam do stołu, postawiłam miskę i oparłam głowę na rękach. Potem jęknęłam głośno. - Ciężka noc? - zapytała mama, podchodząc by usiąść obok mnie. - Nie pytaj - brzmiała moja przytłumiona odpowiedź. Nie miała na szansy, ponieważ jeszcze głośniejszy jęk dobiegł z salonu. Poklepała mnie po plecach i potarła czubek mojej głowy. - Biedne dziecko. Twój ojciec czuje twój ból. Widocznie nie może mieszać napoi jak kiedyś. Skończyłam jako kierowca ostatniej nocy. Straszne, żałosne prawie śmiertelne jęki dobiegły nas z salonu.

111

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Lepiej pójdę sprawdzić co z nim - powiedziała, odstawiając filiżankę i wstając od stołu. - Nie chcę by zniszczył kanapę. Zatrzymała się na moment, a ja prawie usłyszałam tryby przesuwające się w jej głowie. Głośno myślała. - Nie masz… bólu głowy z tego samego powodu, co twój ojciec… prawda, Abbey? - Nie mamo. - Podniosłam głowę na pół cala. - Po prostu zasnęłam z głową na oknie, leżącą pod dziwnym kątem. Dla tego mnie boli. Przysięgam, że odetchnęła z ulgą. - To dobrze. Pójdę sprawdzę co z twoim ojcem, a potem przyniosę ci aspirynę, dobra? Była naprawdę dobrą mamą. Próbowałam powiedzieć dziękuję, ale to zamieniło się w kolejny jęk. Zastanawiałam się czy mogłabym zostać tam gdzie jestem przez cały dzień, ale wiedziałam, że muszę zjeść płatki. Nie trzeba dużo czasu, aby wszystkie rozmokły. Sięgając po łyżkę podniosłam głowę i ujrzałam wściekłe czerwone zadrapania na mojej dłoni. Nadal były zakrwawione. Nie umyłam ich poprzedniej nocy. Skupiając się na blacie obok miski wkładałam płatki do buzi tak szybko jak tylko mogłam. Z pewnością chciałam uniknąć rundy dziesięciu pytań, które już znałam, jeśli tylko mama zobaczyłaby zadrapania. Połykając ostatnie płatki, wstałam by włożyć miskę do zlewu. Potem polałam dłonie zimną wodą i umyłam je delikatną myjką. Kiedy zmyłam zaschniętą krew już nie było tak źle. Moja głowa rozpoczęła ponowne walenie, a ja odeszłam chwiejnym krokiem od zlewu. Trzymałam jedną rękę na drżącej skroni, czekając aż przejdzie ból. Musiałam być naprawdę rozproszona swoimi dłońmi, jeśli zapomniałam o bólu głowy. Udało mi się z powrotem dojść do stołu i ponownie usiąść z głową między rękoma. Nie trwało długo za nim usłyszałam, że mama wróciła. - Więc co takie robiłaś, że zasnęłaś z głową na oknie? Było szeroko otwarte. Musiałam je zamknąć żebyś nie wypadła. Otworzyłam oko i popatrzyłam na nią. - Ból głowy. - Przyznałam żałośnie. - Leki? Wyrzuciła ręce w powietrze. - Rozumiem, rozumiem. Nie chcesz o tym rozmawiać. Ale jeśli powiesz mi dlaczego, przyniosę ci ładną, dużą szklankę soku pomarańczowego do aspiryny. Otworzyłam drugie oko. Miała uniesione brwi. 112

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Matki nie powinny dawać łapówek swoim dzieciom. - Mruknęłam. - Ale jeśli musisz wiedzieć, zasnęłam na oknie, ponieważ cieszyłam się nocnym powietrzem. Była miła bryza. Tyle. Teraz jesteś szczęśliwa? położyłam jedną rękę na skroni i jęknęłam. Tak, może trochę udawałam, ale naprawdę miałam zabójczy ból głowy. Ponownie zamknęłam oczy i minutę później usłyszałam jak dwie tabletki i szklanka są stawiane na stole. Wciąż mając oczy ciasno zamknięte, wymacałam pigułki i wrzuciłam obie do soku. - Dzięki mamo. - Przestałam pić sok i otworzyłam oczy. - Czuję się dosyć okropnie. Czy to będzie w porządku jeśli zanim pójdziemy na strych, trochę się zdrzemnę? Musiała czuć się okropne, przez tą łapówkę, bo zwolniła mnie ze sprzątania strychu i nawet nie kazała się ubierać. Powlekłam się z powrotem po schodach, ustawiłam budzik na dwunastą trzydzieści i padłam na łóżko. Spałam zanim w ogóle opadłam na poduszki. - Daj spokój Kristen, - kopnęłam nogą wodę i figlarnie ją ochlapałam. - zdejmij buty i przyłącz się. Siedziała na brzegu rzeki, czytając książkę. - Nie teraz Abbey. Jestem zajęta. Ochlapałam ją kolejny raz. - Co czytasz? Co może być ważniejszego od najlepszego przyjaciela? Uśmiechnęła się i zaśmiała, ale nic nie odpowiedziała. Brodząc bliżej brzegu, starałam się zobaczyć tytuł książki. Ale Kristen tak ułożyła swoje ręce, że zasłoniła okładkę. - Zamoczysz ją - powiedziała. - Nie, nie prawda - zaprotestowałam. - Spójrz nawet nie jestem blisko. - Kolejny raz spróbowałam ją namówić by weszła do rzeki. - Odłóż książkę Kristen. Później będziesz miała mnóstwo czasu na czytanie. - Nie mogę, muszę przeczytać to teraz. Wydałam sfrustrowane westchnienie. - Co to jest? Obiecuję, że nie zamoczę. Kristen ponownie się uśmiechnęła i podniosła książkę bym mogła zobaczyć. Strony były zmoczone. Cały tusz zlał się razem, a woda spływała grzbietem. - Już to zrobiłaś. Nawet po moim dziwnym śnie o Kristen, kiedy wyłączył się budzik, wstałam gotowa do wyjścia. To czy mój dobry humor spowodowany był 113

JESSICA VERDAY - PUSTKA drzemką, a mój ból głowy zniknął, czy podekscytowaniem tym z kim miałam się spotkać, było dyskusyjne. Ale byłam podekscytowana… i szczęśliwa. Jakimś cudem wiedziałam, że od teraz będę miała mnóstwo dobrych dni. Spędziłam kilka godzin robiąc niezły bałagan w łazience, próbując ożywić moje wyblakłe czerwone pasemka, uważając by cała tuba rozjaśniacza nie poszła na marne. Pasemka były gotowe po bardzo długim czasie, ponieważ musiałam zaczynać od zera. Nie miało to znaczenia, kiedy zobaczyłam końcowy efekt. Było doskonale. Kiedy byłam gotowa by się ubrać, co powinno być krótką wycieczką do mojej szafy, zamieniło się w półgodzinne dywagacje nad tym co powinnam włożyć. Bardzo zastanawiałam się nad tym czy powinnam darować sobie czerń na rzecz czegoś innego, ale w końcu zdecydowałam się na jeansy, długi czarny T-shirt i czarną przyciętą kurtkę. Sprawdziłam swoje dłonie i byłam szczęśliwa, kiedy zobaczyłam, że zadrapania prawie wyblakły. Posmarowałam odrobiną maści każdą z nich, by upewnić się, że pozostaną w takim stanie, i pozostawiłam do wyschnięcia. Nadal miałam około piętnastu minut do wyjścia, więc ponownie poszłam do kuchni i odgrzałam resztki chińskiego makaronu. Złapałam jakiś magazyn mamy, który zostawiła przed wyjściem i zanim się obejrzałam klusek już nie było, a ja musiałam iść. Goniąc z powrotem na górę, złapałam komórkę, włożyłam dwudziestaka do tylnej kieszeni i zastanawiałam się, czego jeszcze zapomniałam. Kiedy moje oczy wylądowały na biurku, wiedziałam. Pospieszyłam się i przekopałam przez stertę malutkich fiolek stłoczonych w szufladzie biurka, klnąc na siebie, że nie uporządkowałam ich lepiej. Ale w końcu znalazłam. Hojnie oblewając się za uszami i na gardle, wdychając zapach kruchych ciasteczek. Po jednym spojrzeniu w lustrze, już byłam w drodze. Niesamowicie szybko udało mi się dotrzeć do biblioteki, i byłam zaskoczona, że udało mi się dotrzeć dziesięć minut przed czasem. Pocieszający zapach książek otoczył mnie kiedy przekroczyłam masywne, drewniane drzwi i weszłam do znajomego miejsca. Caspian powiedział, że mnie znajdzie, ale nie wiedziałam gdzie powinnam czekać. Piwniczne archiwum nęciło mnie i kiedy zeszłam, zastanawiałam się jak Caspian by mnie znalazł, jeśli nie siedziałabym w jednym miejscu. Migoczące żarówki, syczały nad głową, a pokój miał zatęchły zapach. Szłam wśród wysokich półek, niekończących się i labiryntowych, 114

JESSICA VERDAY - PUSTKA dosłownie wypchanych starymi książkami. Co jakiś czas ukazywało się puste miejsce, jak dziura po zębie. Poruszałam się cicho, niemal z szacunkiem, przez ten pokój który zawiera w sobie tyle historii. Nie wiem co sprawiło, że się odwróciłam, ale kiedy tak się stało Caspian stał tam w rogu. Ubrany był w jeansy i ciemnozieloną koszulkę. Musiał usłyszeć moje kroki, ponieważ odwrócił się do mnie dokładnie w tym momencie, i ogromny uśmiech ukazał się na jego twarzy. To było pełne szczęścia. - Astrid. - To był szept. Nie powinnam była tego usłyszeć, ale usłyszałam. W tym momencie - w tym małym, zwięzłym, idealnie jasnym momencie- wiedziałam. To był ten moment, w którym się w nim zakochałam. To rzeczywiście zatrzymało mnie, a czas zamarł na sekundę. Ale uczucie było tak dobre, i tak silne, że wiedziałam, iż się nie mylę. Potem wszystko wróciło do normy. Ruszyłam w jego stronę, a on nadal się do mnie uśmiechał. Milion rzeczy przebiegło w mojej głowie, kiedy tam szłam. Czy on wie? Czy mam to wypisane na twarzy? Pokazuję to jakoś? Kiedy powinnam mu powiedzieć? Jak powinnam mu powiedzieć? Co jeśli on nie czuje tego samego? A co jeśli czuje? Próbowałam być spokojna i mieć uśmiech na ustach, ale nie mogłam się powstrzymać przed wiosennym chodem. - Cześć - powiedziałam wstydliwie, kiedy się zbliżyłam. Jak powiedzieć komuś cześć, kiedy właśnie się dowiedziałaś, że go kochasz? Uśmiechnęłam się ponownie i spróbowałam umieścić niektóre z moich nowo odkrytych uczuć za tym uśmiechem. - Cieszę się, że ci się udało. - On również się uśmiechał. - I naprawdę się cieszę, że nie zapomniałaś. Dzisiaj jest… dobry dzień. Dziwne było, jak zadowolony się wydawał i to wytrąciło mnie nieco z równowagi. - Jak mogłabym zapomnieć po tym wszystkim co dla mnie zrobiłeś ostatniej nocy? - Musiałam wyglądać na równie zagubioną, jak się czułam, ponieważ odwrócił się odrobinę zaróżowiony i schylił głowę. Sięgając po jedną z moich dłoni, odwrócił ją do góry i powoli odnalazł jedno z zadrapań. Musiałam wstrzymać oddech, kiedy jego palce łagodnie zadrasnęły delikatną skórę. Zawahał się trochę, jakby nadal bał się mnie dotknąć. Moje ramię drżało z przyjemności. Czy to jest legalne? 115

JESSICA VERDAY - PUSTKA Dreszcz przebiegł przeze mnie, delikatna gęsia skórka pojawiła się na moich ramionach, kiedy jego palce puszczały moją dłoń. Zaśmiałam się delikatnie i próbowałam nie błagać go by znów mnie dotknął. - Ja tylko próbuje cię chronić Abbey. Chcę mieć pewność, że jest ok, i że dotarłaś bezpiecznie do domu - powiedział. - Nie chcę by coś ci się stało. - Spojrzenie, które mi rzucił trafiło prosto do mojego serca. Ponownie zaczął głaskać moją dłoń. Jego palce były długie i szczupłe, i bardzo, bardzo ciepłe. Spróbowałam zastanowić się, jak sprowadzić rozmowę na inne tory, ale to było nie możliwe. Mój mózg szybko zmienił się w papkę. Dobry Panie. Wszystko co robił, to dotykał mojej ręki, a ja byłam gotowa by powiedzieć mu, że moje serce należy do niego. I byłam prawie pewna, że dochodzę do punktu, w którym nie będzie obchodzić mnie czy on będzie mnie kochać, jeśli tylko obieca, że nigdy nie przestanie mnie dotykać. Nie wiem czy moja twarz wyrażała to co myślę, czy jakimś cudem czyta mi w myślach, ale puścił moją rękę i puścił mi przewrotny uśmiech. - Dzisiaj chcę porozmawiać o Kristen. Czy jest jakieś miejsce, do którego możemy pójść by nikt nam nie przeszkadzał? Co ma krzesła? Naprawdę nie znam tego miejsca. Mój mózg był przez chwilę jeszcze zamglony, z powodu uczuć, które dopiero mnie otaczały, ale szybko do siebie doszłam. - Na piętrze jest pokój do prywatnych lekcji, ale nikt z niego nie korzysta. Mogę pójść porozmawiać z bibliotekarką, którą znam, jeśli chcesz. Kiwnął głową na zgodę. - Poczekam tam na ciebie. Którędy na górę? Zaprowadziłam go do drewnianych schodów wyprowadzających z archiwum. - Idź nimi na górę, aż do piątego piętra. Jest na końcu korytarza po lewej. Nie przegapisz. Ja zaraz będę. Kolejny raz przytaknął i zaczął iść. Poszłam poszukać mojej ulubionej bibliotekarki, Pani Walker. Nie robiła mi żadnych wymówek z korzystania z pokoju, więc poszłam spotkać się z Caspianem. Wyżej balustrada na pewno była zapajęczona i wyglądało to jak kolejny jęk starości. W bibliotece nie było dokładnie nikogo i nie minęłam ani jednej duszy podczas swojej podróży. Kiedy w końcu dotarłam do pokoju, Caspian wiercił się w swoim krześle. Jego palce bębniły łagodnie po stoliku naprzeciwko niego, a jego oczy poruszały się ciągle nie zatrzymując na żadnej rzeczy. Nawet z pod drzwi, mogłam stwierdzić, że wypełnia go niespokojna energia. 116

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wydawał się uspokoić, kiedy tylko mnie zobaczył i odstawił krzesło obok siebie. Zastanawiałam się czy nie usiąść naprzeciwko niego, ale nie zamierzałam kłócić się o tę zmianę miejsc siedzących. - Więc zgaduję, że nie będziemy mogli być tu całkiem sami powiedział poważnie, wskazując znak nad włącznikiem DRZWI MAJĄ BYĆ OTWARTE CAŁY CZAS. Przesunęłam się by delikatnie przymknąć drzwi, tak by były otwarte niewiele bardziej niż za nim tu przyszłam. - Cóż nie ma tu ani słowa o tym, że mają być szeroko otwarte - odpowiedziałam równie poważnie. Oboje uśmiechnęliśmy się w tym samym czasie. - Teraz opowiedz mi o swoim śnie - powiedział Caspian. - O tej nocy nad rzeką. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam w dół na stolik, skupiając mój umysł na przeszłości. - Na weekend wybieraliśmy się do domku - zaczęłam - dotarliśmy tam w piątkowy wieczór i naprawdę nie robiłyśmy nic niezwykłego. Rozpakowałyśmy rzeczy, kupiłyśmy parę rzeczy w sklepie, zjadłyśmy obiad i potem poszłyśmy spać. Zanim poszłam spać przejrzałam listę nowych perfum, które próbowałam zrobić w domu. Róża, lawenda i goździki. Popatrzyłam na niego, a on poświęcał mi wielką uwagę, totalnie skoncentrowany na tym co mówię. Jego oczy były skupione i intensywne. Zmusiłam się do powrotu do sprawy. - Pamiętam, że tej nocy budziłam się wiele razy. Miałam koszmary. Ale to nie były inne koszmary; to był zawsze ten sam. Za każdym razem kiedy zasypiałam, śniło mi się to samo. - Dzwonek ostrzegawczy zaczął dzwonić w mojej głowie. - Pamiętasz coś specyficznego z tego snu? - zachęcił delikatnie. Alarm dzwonił głośniej, a ja wiedziałam, że odpowiedź na to pytanie powinna być twierdząca. Zamknęłam oczy i natychmiast powróciłam do wspomnień. Żywe obrazy skoczyły mi do głowy dziką kaskadą wyobraźni, a ja musiałam walczyć ze sobą by móc powiedzieć co było snem. Nie miały sensu, prawie tak jakbym wyrwała je z porządku. Spowolniłam każdy obraz, pokopałam głębiej i spróbowałam sobie przypomnieć początek snu. - Nie mogę tego zrobić. Mam straszny bałagan w głowie. Pozwoliłam sobie na sfrustrowane westchnienie i otworzyłam oczy. Przez 117

JESSICA VERDAY - PUSTKA to cholerne dzwonienie, moja głowa zaczynała boleć. - Jest mu ciężko połączyć wszystkie kawałki, ale tego ranka, pamiętałam każdy szczegół. Jakbym teraz była we śnie. - Spojrzałam na niego. - Spróbuj jeszcze raz Abbey. Spójrz na to co dzieje się wokół ciebie we śnie, a potem pomyśl co czułaś fizycznie. - Jego głos był delikatny i uspokoił alarm w mojej głowie, który dzwonił tak głośno w mojej głowie. Ten dzwonek mówił mi, że wiem co działo się we śnie, nawet jeśli nie chciałam tego pamiętać. Zamknęłam oczy i mocno się skoncentrowałam. Nagle tam byłam. Z powrotem we śnie… noc, kiedy ona umarła. Pokój biblioteczny odpłynął, a ja znalazłam się w innym miejscu. Emocje, które czułam były duże i ciężkie, naciskały na mnie. Tak musiała czuć się Kristen. - Panika. Terror - wydusiłam z siebie. - Jest zimno, a ja muszę walczyć. Coś eksplodowało z tyłu mojej czaszki, przeradzając się w przerażający ból, który tańczył w moim mózgu. Spojrzałam niewyraźnie na otoczenie mojego snu, poprzez naznaczoną bólem wyobraźnię. - Wszędzie dookoła mnie są cienie. Ale nic innego nie mogę zobaczyć. Jest zbyt ciemno. Wszystko jest ciemne. Poczułam kolejny przepływ emocji, ostatnią rozpaczliwą próbę walki. Próbuję walczyć, ale to boli - powiedziałam. - To nie chce mnie puścić. Ból w mojej głowie dołączył do bólu w klatce piersiowej. Nie mogłam oddychać. Spadałam na dno. Jego ręka chwyciła moją, a ja trzymałam się jej jakby była moją ostatnią deską ratunku. Chciałam przestać. Nie chciałam więcej tego robić. Nadszedł kolejny przypływ bólu i strachu… a potem nic. Już jej nie było. Tak po prostu. Powoli otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Caspian się na mnie gapi. Jego oczy były pełne współczucia. - Przykro mi Abbey. Tak bardzo mi przykro. Nie wiedziałem, że to będzie dla ciebie takie trudne. Wszystko w porządku? Mrugnęłam by odpędzić gorące łzy i niepewnie się zaśmiałam. Wow. To była podróż, której mam nadzieję nigdy nie powtarzać. Ścisnął moją rękę i siedzieliśmy tam w ciszy. Byłam zadowolona z milczenia, ponieważ musiałam uporządkować swoje myśli. Czekał strzelając na mnie oczami co parę sekund.

118

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Wszystko jest dobrze Caspian - powiedziałam w końcu, trzymając go za rękę mocniej i patrząc mu w oczy. - Poważnie, jest dobrze. - Powinniśmy przestać o tym rozmawiać? - Zmartwienie wypełniło jego oczy. - Nie chce sprawiać ci więcej bólu, Astrid. To imię wygnało jakiekolwiek inne myśli, które miałam i skrzyżowałam ramiona. - To nie ty Caspian. To nigdy nie byłeś ty. Jeśli coś z tego jest dla mnie zbyt trudne, to po prostu daj mi moment na przejście przez to, i dam radę. Kristen na to zasłużyła. Zasłużyła, by zrozumieć sens jej śmierci. Wiem, że uda nam się dojść do tego… razem. To była najśmielsza rzecz jaką mu powiedziałam w odniesieniu do nas dwojga. Wstrzymałam oddech i modliłam się by nie złamał mojego serca swoją odpowiedzią. - Taka jest umowa - odpowiedział, obdarzając mnie swoim pięknym uśmiechem. Swoim kciukiem pogładził mój kciuk, a moje serce urosło. Przez moment spojrzał na mnie czule, a potem zapytał, - A co z tym co było przed snem? Czy Kristen działała dziwnie, albo czy stało się coś niezwykłego? Odtworzyłam jeszcze raz te tygodnie przed jej śmiercią, ale nic to nie dało. - Nie pamiętam by stało się coś dziwnego. W każdym razie nic co by we mnie utknęło. Miałyśmy pójść kupić ubrania do szkoły, kiedy wrócę z domu, ale to tyle. - To takie dziwne - Caspian dumał, z roztargnieniem przeczesując pacami włosy. - Co ona robiła nad rzeką? Postanowiła pójść się przejść? Poślizgnęła się i wpadła? Szkoda, że mnie tam nie było. - Kiedy byłyśmy małe, zawarłyśmy pakt by nigdy nie iść samotnie nad rzekę w nocy, na wypadek gdyby coś się stało - powiedziałam cicho. Nie wiem co musiało się stać, że to złamała. - Popatrzyłam w przestrzeń, próbując wymyślić odpowiedź. - Wydaje mi się, że nigdy się nie dowiemy. Przełknęłam niespodziewaną gulę w moim gardle i złapałam go za rękę. Wydawał się zaskoczony kontaktem i spojrzał na mnie. Jego oczy były bardzo szerokie i czyste. - Dziękuję - powiedziałam. - I dziękuję, że znalazłeś mnie ostatniej nocy. To było szczere i prawdziwe, a on w odpowiedzi kiwnął głową. - Teraz - dokuczyłam, delikatnie ściskając jego rękę. - Wystarczy tej smutnej rozmowy. Kiedy zamierzasz mi powiedzieć jak bardzo lubisz moje włosy? - Potrząsnęłam moją głową i wessałam policzki, robiąc swoją najgorszą pozę modelki. 119

JESSICA VERDAY - PUSTKA Roześmiał się i pociągnął za jeden z przyciemnionych, rudych loków. - Lubię twoje włosy, Abbey. Ale ważniejszym pytaniem jest: czy ty lubisz moje? - Zaczesał swoje kudłate blond włosy do przodu, aż zakryły jego twarz, a potem spojrzał na mnie jednym ledwo widocznym, zielonym okiem. Odwdzięczyłam się pociągając delikatnie za jeden czarny pasek. Szczególnie lubię czarne. - To było tam od trzeciego stopnia. Poszedłem na urodziny tego dzieciaka i prawie utonąłem. Po tym, w pewnym sensie dorosłem. Wzruszył ramionami nonszalancko i odwrócił wzrok, ale za tymi gestami był jakiś smutek. Potrząsnął włosami, a ja przez chwilę zastanawiałam się dlaczego Bóg dał facetom możliwość potrząsania głową i utrzymywania fryzury idealnie na miejscu, podczas gdy dziewczyny muszą tak bardzo nad tym pracować. - To bardzo w stylu gwiazdy rocka - dokuczyłam mu. - Wszystkie trzecioklasistki muszą to uwielbiać. - Nie wiele osób to lubi - powiedział. - Nie zajęło mi długo by nauczyć się, że powinienem je farbować. Przez lata, cóż… zgaduje, że farbowanie przestaje działać. Wyobraziłam go sobie w trzeciej klasie, szykanowanego przez inne dzieciaki, za coś nad czym nie miał kontroli, a moje serce się lekko złamało. Wtedy uśmiechnął się ponownie i po raz kolejny pociągnął kosmyk moich włosów. Smutek zniknął. - Wszystko co teraz się liczy, to to, że ty to lubisz Abbey. Moje serce wykonało salto. On jest najbardziej idealnym facetem na ziemi. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc szybko rozpoczęłam opowieść o swoim niefortunnym wypadku, kiedy to ledwo uniknęłam wybielenia wanny. Zaczął się bardzo mocno śmiać. I wtedy odnalazłam się w raczeniu go innymi przygodami z włosami z mojej młodości. Myślę, że spodobała mu się o obcinaniu grzywek z Kristen. Resztę popołudnia spędziliśmy na rozmowie i trzymaniu się za ręce, na zmianę sprawdzając, kto śmieje się głośnie. To wywołało wiele dzikich gestów i prychnięć. Wyjątkowo podobało mi się to, że gdy tylko orientował się, że już nie trzyma mnie za rękę, łapał za nią niemal desperacko. Zupełnie pominęłam inne nasze spotkania. Tak było do czasu, aż zaczęłam wycierać łzy szczęścia - jedną ręką oczywiście - i zdałam sobie sprawę, że nie mam pojęcia, która jest 120

JESSICA VERDAY - PUSTKA godzina. Wyjęłam z kieszeni telefon komórkowy i sprawdziłam godzinę. Bibliotekę zamykali za mniej niż godzinę. - Wow - usłyszałam zaskoczenie w swoim głosie. - Jest już siedemnasta trzydzieści. Caspian przestał się śmiać. Spojrzenie, które zaczynałam rozpoznawać pojawiło się na jego twarzy. - Nienawidzę tego mówić Abbey, ale muszę już iść. - Wiem. Tak myślałam. - Nie chciałam, by moja odpowiedź zabrzmiała zbyt desperacko, ale trochę się nie udało. - Powiem ci coś. Muszę spotkać się z tatą o dwudziestej, ale co ty na to żebyśmy spotkali się potem? Obiecuję, że odprowadzę cię do domu przed północą. - Nie mogę - jęknęłam. - Moi rodzice nadal żyją w średniowieczu. Nie tylko muszę prosić ich o pozwolenie pójścia na randkę trzy tygodnie przed, ale moja godzina policyjna to dziewiąta. - Nic się nie stało Abbey. Wkrótce znowu się spotkamy - obiecał, podnosząc się ze swojego krzesła. - Tak, oczywiście. Kiedyś spotkamy się nad rzeką. - Również wstałam, nie pewna czy spróbować go przytulić czy poczekać, aż on przytuli mnie. - To będzie nad rzeką, a nie w rzece, tak? - Wyglądał śmiertelnie poważnie. - Dokładnie. - Zgodziłam się, a potem do niego mrugnęłam. Uśmiechnął się, a potem staliśmy tam przez niezręczną chwilę. Zaczęłam dawać krok w jego stronę, ale wtedy tylko szarpnęło i zmroziło. - Cóż… pa, Abbey. Do zobaczenia. - Wydawał się nie zauważyć moich dziwnych ruchów i opuścił pokój. Stałam za krzesłem, czując się jak idiotka. Może powinnam zapytać o numer jego telefonu, albo coś w tym stylu. Wtedy zawołał moje imię. Wybiegłam z pokoju, ale zmusiłam się do zwolnienia, zanim dotrę do balustrady. Czekał przy schodach. Położył jeden palec na poręczy schodów i kusił mnie bym zeszła na dół. Ignorując pajęczyny, uklękłam między źle pomalowanymi wrzecionami i chwyciłam je mocno. Byłam tylko cale od jego twarzy. Skinął, bym zbliżyła się bardziej, a ja przysunęłam się o ułamek cala. Jego oczy miały ten zrozpaczony wygląd ponownie, a ja poszukałam ich, niepewna co się stanie. Byliśmy tak blisko, a ja chciałam tych wspólnych 121

JESSICA VERDAY - PUSTKA momentów z powrotem. Moje powieki powoli się zamknęły i czekałam trzymając swoje ciało absolutnie nieruchomo. Jego wargi ledwo dotknęły moje. Wydawało się, że wszystko co robi dookoła mnie jest niepewne, jakby się bał że to przerwę… albo powiem mu nie. Jakby to mogło się kiedykolwiek stać. Ta eksplozja w mojej czaszce pojawiła się ponownie, tylko tym razem to nie był ból; to było przyjemne. Moje serce przestało bić. Moje palce wygięły. I zaczekałam na karuzelę. Pocałował mnie tak jakbym była delikatna i krucha, łatwo łamliwa rzecz. Usłyszałam delikatny jęk, i moje oczy się otworzyły. Byłam upokorzona wydaniem takiego dźwięku. Jego oczy otworzyły się również i patrzył się na mnie z ustami wciąż przyciśniętymi do moich. Wtedy jego oczy pociemniały i wyszeptał moje imię na ustach podczas dotykania palcem mojego policzka. Ponownie zamknęłam oczy i zatopiłam wszystko, co miałam w tym pocałunku. Jego ręce przesunęły się z mojej twarzy na tył moich włosów i trzymał mnie za głowę, prawie kołysząc nią. Pocałunek nagle stał się twardszy i bardziej zdesperowany. Poczułam w nim pilność i pomyślałam, że umrę z przyjemności. Mogliby zamknąć bibliotekę na noc i znaleźć nas martwych w swoich ramionach? Zginęła z przyjemności? To wywołało przepyszną gęsią skórkę wędrującą po całym moim ciele. To jest milion razy lepsze niż trzymanie go za rękę nie chciałam by się to kończyło. Kiedy tylko tak pomyślałam oderwał się ode mnie, a ja poczułam separację przenikającą do mojej duszy. On serio trochę umiał czytać w myślach. Spojrzałam mu w oczy, dysząc lekko i próbując złapać oddech. Miałam gorącą nadzieję, że go nie zawiodłam. Gapił się na mnie z lekko zmierzwionymi włosami i zebrał te ze swoich oczu. - Abbey, ko… - jego głos był chrapliwym szeptem. Zerwał ze mną kontakt wzrokowy i spojrzał krótko w dół klatki schodowej. Potem ponownie na mnie spojrzał. - Naprawdę kocham twoje włosy, Astrid. I z jeszcze jednym końcowym szarpnięciem rudego loka, zniknął w dół schodów. Tłumaczenie: Charlotte1985, Beta: Tempted-Hell 122

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XII SEKRET „Był zawsze gotowy albo na walkę albo igraszkę.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Kiedy w poniedziałkowy ranek obudziłam się ze snów o długiej, białej sukni i domie z białym parkanem, zdałam sobie sprawę, że moja podświadomość naprawdę pogania rzeczy. Jasne, mogłabym przeżywać pocałunek tysiąc razy. Lub może myśleć o tym, co nazywamy naszym pierwszym razem. I może napisać nasze imiona razem w sercu. Poważnie muszę wziąć się w garść. Caspian nigdy nie powiedział, że mnie kocha. Nawet nie wiem czy naprawdę mnie lubi. Nie byliśmy jeszcze na żadnej oficjalnej randce i nie było dokładnie tak jakbym mu powiedziała co czuję. Mimo to nadal się mazgaję i marzę, i uśmiecham szczęśliwie do wszystkich dookoła. Nawet dziesięć milionów godzin ekstra pracy domowej, którą każdy nauczyciel tak chętnie zadał, nie może zepsuć mojego dobrego humoru. W moim małym kąciku świata, wszystko było w porządku. We wtorek zdałam test z historii, na który całkowicie zapomniałam się nauczyć. W środę automat z napojami w kafeterii, nie przyjął moich drobnych, ale po krótkim potrząśnięciu w końcu wypluł napój. Chociaż winogronowy nie był tym, który chciałam, to był za darmo, więc nie narzekałam. Nawet lunch wydawał się nieznacznie lepszy. Przeniosłam się do stolika gdzie toczyła się rozmowa kilku innych znienawidzonych przez wszystkich ludzi. Cały czas spędziliśmy na odrabianiu pracy domowej, czytaniu książek, albo, w jednym przypadku bawiąc się jedzeniem. I nie byłam jedyną bawiącą się jedzeniem. To nie był najbardziej ekscytujący czas w moim życiu, ale był lepszy od dotychczasowego.

123

JESSICA VERDAY - PUSTKA W czwartkowe popołudnie, w mojej szafce znalazłam list od Bena, w którym pytał mnie czy spotkam się z nim w siłowni po szkole. To mnie naprawdę zaskoczyło; myślałam, że się unikamy. Kiedy ostatni dzwonek zadzwonił na zakończenie dnia, nie byłam do końca pewna czy mam się spotkać z Benem czy nie. Czułam się przez to winna. Co pomyślałby Caspian? Czy miałby coś przeciwko gdybym spotkała się z innym facetem? To znaczy to nie tak jakbym szła na randkę z Benem, albo coś, ale nadal… Moją wypełnioną po brzegi torbę na książki, odczuwałam na moich plecach jak pięćdziesięciokilowy ciężar ciągnący mnie w dół przy każdym kroku, kiedy maszerowałam przed szafką, próbując podjąć decyzję. Gdybym teraz poszła spotkać się z Benem i została kilka minutek, to mogłabym przeprosić za tą całą aferę z balem, która skończyła się źle, przy rzece po drodze do mojego domu, kiedy szłam zobaczyć czy nie ma tam Caspiana. Ten pomysł wydawał się rozjaśnić mój ciężar, i mojego ducha i skierowałam się do Sali gimnastycznej by spotkać się z Benem. Jak tylko weszłam na salę zobaczyłam kilku rozgrzewających się biegaczy w jednym rogu i poczułam natychmiastową ulgę, że nie będziemy sami. Potem skarciłam się za takie myślenie i powtórzyłam frazę „nie będę się czuć winna” na głos. Byłam młoda i beztroska. Albo w końcu powinnam być. Racja. Zabrałam moje własne i beztroskie ja w kierunki innego końca Sali, nadal szukając Bena. Jeszcze go nie było? Ominęłam trybuny i wtedy zobaczyłam go, opierającego się o ścianę, patrzącego na biegaczy. Kiedy podeszłam bliżej, zorientowałam się, że miał świetny widok na drzwi, którymi weszłam. Świetnie. Czy widział mnie, mówiącą do siebie? Kiedy podeszłam do niego, spłynęło na mnie dziwne uczucie zmieszania. Czy był na mnie zły za to, co powiedziałam o balu? Co jeśli przeżył straszny czas ze swoją randką i chce mnie za to winić? Zobaczył mnie i się uśmiechnął. - Abbey, cieszę się, że dostałaś mój list. - Zmieszanie znikło. Mój uśmiech w odpowiedzi był ogromny i poczułam lekki rumieniec na moich policzkach, kiedy rzucił mi szybkie spojrzenie. - Hej Ben - powiedziałam podchodząc do niego i opierając moją ciężką torbę o ścianę z pustaka. - Przysięgam, że to mnie zabije.

124

JESSICA VERDAY - PUSTKA Roześmiał się. - Tak, wszyscy nauczyciele się na nas uwzięli w tym tygodniu. Mam nadzieję, że nic nam nie zadadzą na święto dziękczynienia. - Tylko w idealnym świecie. - Westchnęłam. - Racja. - Ponownie się do mnie uśmiechnął. - Hej, zmieniłaś fryzurę. Podoba mi się. Wściekle się zarumieniłam i sięgnęłam do moich loków. - Dzięki. Czułam się… świątecznie. - Wyglądają ślicznie - powiedział. Spojrzałam w dół na drewnianą podłogę, nadal czując rumieniec na policzkach. Staliśmy tam w ciszy, a ja zastanawiałam się, co on tak naprawdę chciał powiedzieć. Może powinnam zacząć, pomyślałam. - Posłuchaj Ben. - Próbowałam spojrzeć gdziekolwiek tylko nie w jego oczy. - Przepraszam za wszystko, co ci powiedziałam o balu. Próbowałeś zrobić miłą rzecz, a ja nie powinnam tak zareagować. Potrząsnął głową. - To było głupie. Przepraszam. To dlatego wysłałem ci ten liścik, by się z tobą spotkać. Powinienem był cię zapytać od razu. Miałaś prawo mnie odrzucić. - Rzucił mi spojrzenie pełne nadziei. - Czy dasz mi drugą szansę, jeśli znowu cię gdzieś zaproszę? Hmm, jak najlepiej wyminąć się z tego pytania? - Ben, nie musisz patrzeć na mnie jak zbity psiak. - Próbowałam to wyśmiać. - Przeprosiny przyjęte. - Odwróciłam się by podnieść moją torbę, ale jego głos mnie zatrzymał. - To co powiesz na uścisk? Spojrzałam na niego surowo mówiąc sobie by nie robić z tego większej sprawy niż w rzeczywistości. Ludzie ściskają się na okrągło. To nic nie znaczy. - Jasne. - Podeszłam bliżej, a on oplótł mnie ramionami. Ja podniosłam swoje by objąć jego i zaczęłam się odsuwać, kiedy on zbliżył się do mojego ucha. Mogłam poczuć jego ciepły oddech i zamarłam. - Naprawdę podobają mi się twoje włosy Abbey - wyszeptał, delikatnie dotykając lok, który był przy mojej szyi. Odwróciłam głowę i stanęłam z nim twarzą w twarz. Jego wielkie brązowe oczy były tylko centymetry od moich. Ale w mojej głowie inny głos wypowiadał te słowa i przez chwilę oczy były zielone. Ułamek sekundy później, zdałam sobie sprawę, jaki rodzaj stanowiska chciałam zająć. Jeśli bardzo szybko bym się nie ruszyła, on sobie pomyśli coś złego. - Przykro mi Ben - powiedziałam odpychając się od niego. Mam… chłopaka. - Nazwa podróżowała po moim języku, ale poczułam 125

JESSICA VERDAY - PUSTKA ciepłe sensacje w środku, kiedy to powiedziałam. Powtórzyłam to słowo cicho, lubiąc sposób jego brzmienia. - Och, ale myślałem… - wyjąkał. - To znaczy, masz? Odsunął się. - Nie widziałem cię z nikim. Chodzi tu? - Skończył dwa lata temu - powiedziałam dumnie. - Och. Cóż, ja… nie miałem nic złego na myśli. Nie wiedziałem. Po prostu myślałem, że ty i ja… od Kristen. Czułam się okropnie. - Nie, w porządku. Nikt o tym nie wie. To coś nowego. - Jakbym wiedziała, że to się stanie? Czy to dlatego czułam się taka winna spotykając się z nim? Chciałam żeby było lepiej. W końcu on mnie nie chciał. Było oczywiste, że Kristen była jedyną, którą chciał. - Gdybym nie miała chłopaka, sprawy mogłyby wyglądać inaczej. Oczywiście jestem bardzo zaszczycona, że pomyślałeś, że moglibyśmy być - cóż… mam nadzieję, że to nie zniszczy naszej przyjaźni, Ben. - Och, Abbey, zabijasz mnie - jęknął. - Po pierwsze miałbym się z kimś umawiać, a później się z nim przyjaźnić? To jak pocałunek śmierci. Byłam przerażona, ale nie wiedziałam co mogę jeszcze zrobić. Ben wydał szczere westchnienie, a potem się roześmiał. - W porządku. Tylko ci dokuczam. Jeśli ty jesteś szczęśliwa, to ja też. Nadal cieszę się z bycia twoim przyjacielem. Odwróciłam się od niego i schyliłam po swoją torbę. Kiedy odwróciłam się do niego ponownie, uśmiechał się. Ale jego oczy były smutne. - Przepraszam. - Wyszeptałam, wyciągając rękę by go szybko uścisnąć. Kiwnął głową, a ja zaczęłam odchodzić. To tyle, jeśli chodzi o mój dobry humor. Odszedł kompletnie, kiedy myślałam o osobie, którą zostawiłam za sobą. Kiedy w końcu dotarłam do rzeki, postanowiłam powiedzieć Caspianowi jak się czułam. Musiałam wiedzieć czy czuł to samo do mnie. Miałam nadzieję, że moje wyznanie nie pójdzie na marne, inaczej będę musiała zapisać się do klubu odrzuconych. Moja determinacja opadła, jak tylko doszłam do rzeki i przekroczyłam most. Nie było go. Przeszłam się przez cmentarz, rozglądając się by go zobaczyć. Ale nagle zdałam sobie sprawę, że nie ma nadziei bym go odnalazła, więc przestałam szukać. Przygnębiona, wbiłam wzrok w ziemię i podążałam znajomą ścieżką do domu. Kiedy spojrzałam w górę nad głęboką koleiną w drodze, ujrzałam go. 126

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Caspian co ty tu robisz? - Szczęście wkradło się, i nie mogłam powstrzymać się już od czerwienienia. Siedział obok ogromnego pomnika na rodzinnej parceli, rysując na kawałku papieru. Miał czarne smugi na rękach i wyglądał na tak samo zaskoczonego widząc mnie, jak ja jego. - Cześć Abbey. - Dziwne spojrzenie zagościło na jego twarzy i schował kartkę za siebie. - Ja po prostu… siedzę. - Wow - zaśmiałam się. - Musi ci się podobać tu nawet bardziej niż mnie. - Niezgrabnie przesunęłam moją torbę z książkami. - Wiem, że widzieliśmy się parę dni temu i w ogóle, ale… - znowu się zarumieniłam na wspomnienie naszego ostatniego spotkania, a potem powstrzymałam nagle, gdy zdałam sobie sprawę jaka jestem chaotyczna. Nic nie powiedział. Cisza rosła między nami i zaczęłam się niepokoić. - Czy ty… czekałeś tu… na mnie? - Miałam nadzieję na zaprzeczenie, ale widziałam odpowiedź w jego oczach. - Tak, zatrzymywałem się przy cmentarzu i rzece każdego dnia. Ale nie długo. Inne rzeczy do zrobienia, wiesz - urwał. Poczułam dziwne uczucie w dole brzucha. - Naprawdę mi przykro, że się nie zatrzymałam, Caspian. Ja… nie wiedziałam. - Złapałam się na powtarzaniu słów Bena. - Nic się nie stało. Spotkamy się następnym razem, okej? - Podniósł swój rysunek i wstał. - Caspian zaczekaj - powiedziałam. Zaczął się już odwracać. - Kiedy… Gdzie znowu chcesz się spotkać? - W ten weekend jestem zajęty, ale wydaje mi się, że będę tu w przyszłą sobotę w południe. - Odpowiedział przez ramię. - Cześć Abbey. Patrzyłam jak odchodził i byłam zmieszana jego lekceważącym tonem. Dobra, więc był zły za to, że się nie zatrzymałam, ale to nie było tak, że się umówiliśmy na konkretną datę i godzinę. I gdybym miała jego numer telefonu albo coś to mogłabym do niego zadzwonić. Zapamiętałam sobie by zapytać go o to w następną sobotę. Niestety, i naprawdę nie wiedząc dlaczego poszłam na grób Waszyngtonu. Jak zwykle nie było tam nikogo i pozwoliłam sobie przekroczyć bramę. Podkradłam się na około długość ogrodzonego obszaru zbyt niezrównoważona by usiedzieć na miejscu. - Skąd miałam wiedzieć, że będzie tam czekał? - Mruknęłam w połowie do siebie, w połowie do pustego cmentarza. - Czy kiedykolwiek twierdziłam, że jestem jasnowidzem? Nie, nie twierdziłam. Więc jak 127

JESSICA VERDAY - PUSTKA miałabym czytać mu w myślach? - Ze złością kopnęłam w leżące liście na ziemi. - To się nazywa numer telefonu. Weź go. Kiedy usłyszałam te słowa wychodzące z moich ust, powtarzając te znienawidzone słowa wypowiedziane raz przez kogoś innego w balowej sukience, natychmiast przestałam wędrować. Zwieszając głowę poszłam usiąść obok drzewa z wyrzeźbionymi inicjałami. Schowałam głowę w ramiona i wsunęłam nogi pod siebie. Czemu on tak dzisiaj zareagował? To wszystko było tak zagmatwane. Ciche kroki zakłóciły ciszę dookoła mnie, i zobaczyłam jak stary dozorca idzie do drzewa. Miał na sobie ten sam połatany kombinezon, ale na wierzchu miał brązową koszulę. Przywołałam uśmiech na twarz i wstałam. - Witaj, Nikolas. Jego cała twarz się rozjaśniła, a uśmiech, który mi posłał, omal nie sprawił, że się popłakałam. Był taki szczęśliwy, że mnie widzi. - Abbey, jak cudownie cię tu znowu spotkać! Jak się masz? Wzruszyłam ramionami i włożyłam ręce do kieszeni jeansów. - Chyba dobrze. Miałam ciężki dzień. - Czy jest coś w czym mogę ci pomóc? - Nie wiem. Po prostu… - Zawahałam się. - to nie tak, że coś jest specjalnie źle, rozumiesz? Po prostu nie rozumiem jak ktoś może działać w określony sposób, naprawdę pozytywny, a nagle całkowicie się zmienić. - Lub skłonić cię do zmiany zdania na jakiś temat? - Nie - powiedziałam nie wiedząc jak opisać swój dylemat. - Nie ważne. To po prostu… chłopcy. Są irytujący. To wszystko. Na jego twarzy znowu pojawił się ten psotny wyraz i powiedział bardzo poważnie. - Cóż rozmawiasz z kimś kto technicznie był kiedyś chłopcem… - Zarumieniłam się, teraz kompletnie zawstydzona. - Nie chcę nikogo usprawiedliwiać - kontynuował - ale… jest widocznie szalony. Moje oczy stały się ogromne, a on zachichotał. - Po prostu się z tobą drażnię. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Nie mogłam ukryć mojego szerokiego uśmiechu i potrząsnęłam głową. - Jesteś taki sam jak chłopcy - Dokuczyłam jemu. Uśmiechnął się. - Tylko chciałem zobaczyć twój uśmiech. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko dogadzaniu starcowi. Szczerze, jednak powinnaś dać trochę czasu swojemu młodemu mężczyźnie. Jestem pewien, że jest zagubiony, albo niepewny siebie. Męska duma, to bardzo potężna rzecz.

128

JESSICA VERDAY - PUSTKA - To szczera prawda - zgodziłam się. - Więc myślisz, że to może nie ja tylko on? Nikolas pochylił się bliżej i powiedział cicho. - Mogę powiedzieć, że masz bardzo dobrą i mądrą duszę, Abbey. A ja doskonale oceniam charaktery. Nie sądzę byś cokolwiek mogła zrobić. Poza tym jeśli on nie może czegoś przeboleć, przyślij go do mnie, a ja go z tego wyciągnę. Ku mojemu totalnemu zażenowaniu, rozpłakałam się. Potem pochyliłam się by go uściskać. - Dziękuję Nikolas - wyszeptałam. To dużo dla mnie znaczy. Wypuścił lekki oddech, prawie tak jakbym go zaskoczyła i zawahał się przed nieudolną próbą przytulenia mnie. Wydawał się trochę zardzewiały jak na to. Szybko przerwałam mój płacz, pocierając dłońmi o twarz. - Wiesz - powiedział. - Czasami zakładamy maskę, ponieważ boimy się jak nasi bliscy zareagują jeśli zobaczą nasze prawdziwe ja. Tylko dlatego, że ktoś coś robi nie znaczy, że chce zniechęcić cię w jakiś sposób, albo że cię nie lubi. Nie widzę sposobu, jak ktoś mógłby cię nie lubić, Abbey. Potrzebując chwili na uspokojenie się, opadłam na dół i udałam, że but mi się rozwiązał. Po majstrowaniu przy nim przez chwilę, i mając nadzieję, że moje oczy nie są całe czerwone i opuchnięte, wstałam z powrotem naprzeciwko Nikolasa. - Ja… hmm… muszę iść. Prawdopodobnie mama na mnie czeka i mam dużo pracy domowej. Więc… dzięki. Jestem ci naprawdę wdzięczna. Poklepał mnie po ramieniu i uśmiechnął delikatnie. - Nie ma za co Abbey. Mam nadzieję, że się wkrótce spotkamy. Przytaknęłam, próbując nie być zbyt zażenowaną, że właśnie płakałam przed totalnym nieznajomym i skierowałam się do bramy. Potem zatrzymałam się by pomachać Nikolasowi, zeszłam po schodach i poszłam do domu. Ten dzień był piekłem. Podczas sobotniego poranka zapytałam mamę czy chciałaby pójść ze mną do domu Maxwell. Minął już jakiś czas odkąd widziałam panią M., i chciałam sprawdzić co u niej. Przeżyłam szok kiedy mama powiedziała mi, że nie ma żadnych planów i chętnie pójdzie. Myślę, że ostatni wolny weekend miała jakąś dekadę temu. Dyskutowałyśmy o tym czy powinnyśmy czy nie uprzedzić o naszym przyjściu. Na szczęście Maxwellowie byli w domu kiedy przybyłyśmy. Miło było ich znowu

129

JESSICA VERDAY - PUSTKA zobaczyć i pobyć w rodzinnej atmosferze, choć było to również kłopotliwe. Staraliśmy się nie rozmawiać o Kristen. Kiedy mama wstała by nalać sobie filiżankę kawy, wzięłam to za zaproszenie do rozmowy z panią Maxwell sam na sam. - Jak naprawdę się pani ma, pani M? - Zapytałam ją cicho. Wzięła mnie za rękę i trzymała ją. Poznałam, że tylko udaje dzielną. W porządku, Abbey. To oczywiście trudne. I Bóg wie, że ja nawet nie pomyślałam z robieniem czegokolwiek z jej pokojem. Ale rozmawiamy o tym każdego dnia. Pomysł wskoczył do mojej głowy. - Czy miałaby pani coś przeciwko gdybym to ja tam poszła? - Nie musisz prosić mnie o pozwolenie na wejście do jej pokoju, Abbey. Wiesz o tym. Praktycznie w nim żyłaś kiedy… - Przerwała i spuściła wzrok. Wstając delikatnie ją uścisnęłam. - Dziękuję pani M. nie będę długo. odwróciłam się by opuścić pokój, a ona do mnie zawołała. - Jeśli w pokoju Kristen jest coś czego chcesz, Abbey, śmiało możesz to wziąć. Uśmiechnęłam się i przytaknęłam, potem skierowałam się do drzwi. To było jak odległa podróż i wzięłam głęboki oddech by się uspokoić zanim w końcu dotrę do jej drzwi. W moim własnym pokoju mogłam zająć się własnymi myślami i uczuciami w związku z jej śmiercią, ale tak naprawdę wchodzenie do jej pokoju było inną bajką. Powoli otworzyłam drzwi i znany wzór różowej tapety - której Kristen nienawidziła z pasją, od kiedy skończyła 11 lat - powitał mnie gdy weszłam do pokoju. Od ostatniego razu kiedy tu byłam niewiele się zmieniło. Główną zmianą była podłoga i łóżko, które zwykle pokrywało brudne ciuchy, które teraz były kompletnie czyste. Ale jej małe komputerowe biurko wciąż było zaśmiecone. A na starym, białym kredensie nadal stał jej magnetofon z wieżą pustych pudełek po płytach CD. Czułam się prawie jakby mogła zaraz wrócić. Smutek zatopił się we mnie, kiedy zdałam sobie sprawę, że ona nigdy nie wróci… ale odepchnęłam to na bok. Spędziłyśmy tu dużo czasu i nie było trudno skojarzyć prawie każdą rzecz z jakimiś miłymi wspomnieniami. Trzymając się tej myśli przeszłam się po pokoju. Czy było tu coś co powiedziało by mi o tym po co poszła na rzekę tej nocy? Najpierw przejrzałam szafę, ale wszystko było w porządku. Potem przejrzałam jej biurko i to dało taki sam rezultat. Jej telefon komórkowy 130

JESSICA VERDAY - PUSTKA był oparty obok ładowarki i lampy. Odwróciłam się od niego i patrzyłam dalej. Jedynymi rzeczami, które znajdowały się w garderobie były ubrania i poszłam do nich najszybciej jak mogłam. Nadal pachniały jak jej ulubiony szampon i to prawie sprawiło, że ugięły się pode mną nogi. Usiadłam twardo na brzegu jej łóżka, próbując skoncentrować się na dobrych wspomnieniach. Stojący za mną stolik nocny miał szufladki, otworzyłam je. W środku był pamiętnik. Podnosząc go przejrzałam strony. Czułam się źle grzebiąc w prywatnych myślach Kristen, ale rozpaczliwe czasy wymagają rozpaczliwych środków. Jednak nic nie przyciągnęło mojej uwagi. Nie wyglądało na to by pisała cokolwiek o rzece. Wtedy zauważyłam, że jeden z rogów narzuty wisiał przed krawędzią ramy łóżka pod dziwnym kątem. Pochyliłam się by go wyprostować. Moje palce dotknęły czegoś twardego, schowanego między materacem a skrzynią i pospieszyłam się by zobaczyć co to jest. Tym co było wetknięte w róg łóżka była mała książka, wielkości… pamiętnika. Musiałam przesunąć krawędź materaca i wcisnąć rękę obok ramy, ale nie mogłam dosięgnąć. Kiedy to wyciągnęłam, okazało się że to kopia książki. Tylko jej okładka była czerwona, podczas gdy okładka pamiętnika czarna. Teraz byłam zaintrygowana. Czy znalazłam kilka pamiętników Kristen? Otworzyłam pierwszą stronę czarnej książki i poszukałam daty. Pierwszy wpis był 19 kwietnia. Potem otworzyłam pierwszą stronę czerwonej książki by sprawdzić datę w niej. 19 kwietnia… tego samego roku. Czemu miałaby mieć dwa pamiętniki z tą samą datą? Siedząc z powrotem jak na szpilkach, otworzyłam gwałtownie czerwony w zamiarze znalezienia jakiś odpowiedzi. Ponownie poczułam ukłucie winy, ale moja ciekawość była równie silna. Próbowałam załagodzić swoje sumienie poprzez zawarcie umowy ze sobą. Jeśli przeczytam pamiętniki tylko raz, a później je odłożę to w sumie nie zrobię nic złego. A mama Kristen powiedziała, że mogę wziąć co tylko zechcę. Oczywiście ona pewnie miała na myśli coś bardziej w stylu ubrań czy płyt, ale to nie miało nic do rzeczy.

131

JESSICA VERDAY - PUSTKA Zanim zaczęłam czytać, mama zawołała mnie z dołu. Podskoczyłam tym nagłym przerwaniem i stanęłam na nogach szybko rozglądając się po pokoju. Potrzebuję czegoś. Czerwona koszula na gałce drzwi do łazienki. Idealnie. Złapałam ją i ostrożnie włożyłam dzienniki do środka. Kiedy po drodze do drzwi minęłam biurko Kristen moją uwagę przyciągnął zmięty kawałek papieru z zeszytu. Obok niego leżało opakowanie po szmince. Zgarnęłam szminkę i zdjęłam wieczko, odsłaniając ponury, czerwony odcień. Chcąc zostawić mój znak, moje ostatnie do widzenia w pewien sposób, delikatnie rozłożyłam papier i napisałam „wspomnienia żyją wiecznie”. Potem napisałam swoje imię dużym, wyrazistym pismem zanim włożyłam notkę do szuflady. Zamykając ostrożnie drzwi do sypialni, zeszłam w dół schodami gdzie czekała mama. Wspomnienia definitywnie trwają wiecznie. Kiedy wróciłam do domu, poszłam prosto do swojego pokoju, i zamknęłam za sobą drzwi dla odrobiny prywatności. Potem myśląc o tym dwa razy, poszłam do swojej szafy i zamknęłam te drzwi. Usiadłam na ogromnym stosie wypchanych zwierząt i poczułam się wygodnie. Nikt mi tu nie przerwie. Ostrożnie położyłam oba dzienniki obok siebie i zaczęłam z czarnym. Pierwsza strona była wystarczająco niewinna. 19 kwietnia - piątek rano W ten weekend Abbey i ja idziemy kupić jakieś olejki eteryczne i butelki jakich ona potrzebuje. Jest nowy sklep, który otworzyli obok centrum handlowego i ona nie może się doczekać by pójść. Zgodziłam się pod warunkiem, że wstąpimy do centrum po nowe buty i ewentualnie cynamonowy precel. Grała tak jakby musiała to poważnie przemyśleć, ale nie mogła dość długo utrzymać powagi. Jest taka zabawna. Po powrocie muszę się pouczyć na koniec roku. Nie mogę sobie pozwolić na ocenę niższą niż A, więc muszę popracować. Chciałabym żeby szkoła była łatwiejsza. Czasami myślę, że mój mózg eksploduje przez całą tą algebrę, biologię i historię, które muszę tam wepchać. Och, cóż innego dnia. Kristen 132

JESSICA VERDAY - PUSTKA P.S. właśnie wróciłam z centrum i jestem dumną posiadaczką słodkich brązowych sandałów. Szybko zrobi się ciepło, więc będę mogła pokazać moje boskie buty! Uśmiechnęłam się kiedy przeczytałam jej małe zadbane pismo. Taka typowa Kristen. Wróciłam do czerwonego pamiętnika. 19 kwietnia - piątek rano Postanowiłam założyć ten pamiętnik by móc w nim pisać o D. obawiam się, że jeśli napiszę coś w moim prawdziwym pamiętniku zabiorą mi go jak sen. D. zadzwonił do mnie dziś wieczorem. Rozmawialiśmy przez godzinę i on chce się ze mną spotkać jutro. Tak się denerwuję. Nie mogę uwierzyć, że on się mną interesuję. Czy ja śnię? Czy obudzę się i dowiem się, że to kłamstwo? Boże, mam nadzieję, że nie. Nie sądzę bym mogła znieść taki zawód miłosny. To takie trudne ukrywać to przed Abbey. Tak bardzo chciałabym się tym podzielić z moją najlepszą przyjaciółką. Ale wiem, że nie mogę. I jest to najtrudniejsza rzecz. K. Siedziałam cicho oszołomiona. Moja najlepsza przyjaciółka miała przede mną sekrety? Jęk i kłująca krzywda wypełniły mnie i odepchnęłam pamiętniki, chowając głowę w dłoniach. Jak to może być prawdą? Ja nigdy nie miałam przed nią sekretów. Mój umysł próbował zmierzyć się z niemożliwością sytuacji. 19 kwietnia. Miała przede mną tajemnice od 19 kwietnia. Kim jest D.? Czemu Kristen mi o tym nie powiedziała? Łzy podeszły mi do oczu i pozwoliłam im spłynąć. Nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić. Co mam teraz zrobić? Część mnie chciała czytać dalej by zobaczyć czy wyjawiła swoje tajemnice. Ale inna część mnie była zbyt zraniona, zbyt wściekła i chciała rozerwać wszystkie strony i porwać je na maleńkie strzępy. Zdradziła mnie. Nie wiedziałam co powinnam zrobić. Kiedy wieczorem mama zawołała mnie na kolację, zeszłam ponura i niewiele się odzywałam. Pogodziłam się z faktem, że nieważne było to jak, albo co czułam. Musiałam skończyć czytać pamiętniki. One mogły wyjaśnić co Kristen robiła nad rzeką. 133

JESSICA VERDAY - PUSTKA I sekret czy nie, byłam jej to winna. Tłumaczenie: Charlotte1985 Beta: zofika1

134

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XIII DOBRY POWÓD ,,...I księga marzeń i wróżb, w której ostatnio były arkusz papieru kancelaryjnego bardzo zabazgranego i poplamionego w kilku bezskutecznych próbach zrobienia kopii wiersza na cześć spadkobierczyni Van Tasselów.'' „Legenda o Sennej Dolinie”

Miałam ciężki okres w życiu przechodząc między dwoma pamiętnikami, więc przestałam czytać ten czarny i schowałam go. W pewnym sensie był trudniejszy do czytania. W czarnym pamiętniku sprawiała wrażenie normalnej. Jak Kristen myślałam, że wiem. To był nieskładny przejście do czerwonego pamiętnika. Cały ton był inny. Nawet jej styl pisania się zmienił. Z tego co mogłam poskładać na razie, Kristen spotkała tego faceta, który nalegał by utrzymywali swój związek w tajemnicy, i spędziła godziny rozmawiając z nim przez telefon. Nawet uprawiali seks kilka razy. Nigdy nie powiedziała jak go poznała, lub kiedy i gdzie się spotkali, ale nie mogłam się powstrzymać od zastanawiania się gdzie byłam przez cały ten czas. To odczucie było jak osobista zdrada. Oczywiście przeszła przez wiele dodatkowych starań by upewnić się, że się o nim nie dowiem. Nie mogłam zrozumieć dlaczego to zrobiła, jeśli sprawiał, że była taka szczęśliwa. Więc czytałam by znaleźć wskazówkę... Jakąkolwiek wskazówkę... 23 kwietnia - wtorek po południu Myślę, że się zakochałam! D. Jest taki romantyczny. Udawał, że zakłada kosmyk włosów za moje ucho i delikatnie dotknął mojego policzka. I wtedy to się stało... nasz pierwszy pocałunek. Nie bycie z nim jest torturąkażda godzina kiedy jesteśmy osobno sprawia, że umieram powolną śmiercią bolesnej samotności. Nie mogę znieść tego uczucia. Chciałabym móc spędzać razem cały dzień. Chciałbym byśmy swobodnie powiedzieli o nas światu. Chciałbym, by się zgodził powiedzieć Abbey. 135

JESSICA VERDAY - PUSTKA Mam nadzieję, że zadzwoni do mnie znowu dziś wieczorem. Proszę zadzwoń do mnie, moje kochanie. Wydobądź mnie z tego cierpienia. K. 17 maja - piątek wieczór Dzisiaj D. powiedział mi, że jestem piękna. Nigdy nie zapomnę tej chwili. Kiedy patrzyłam w jego oczy, prawie mogłam mu uwierzyć. Potem doprowadził mnie do płaczu, kiedy dał mi kwiaty, które zebrał. Ale musiałam je zostawić. Nie chciałam by ktokolwiek je widział. Więc obiecał mi tuziny róż. Może pewnego dnia... K.

2 czerwca - niedziela rano Minął dokładnie miesiąc odkąd D. I ja oficjalnie jesteśmy razem. Tak bardzo go kocham! Czasami nie mogę uwierzyć, że mnie wybrał. Nie wiem dlaczego to zrobił, ale wiem, że na zawsze będziemy razem. Wiem, czego on pragnie, ale się boję. Myśl o tym jest... przerażająca... i ekscytująca... i radosna... ale przede wszystkim przerażająca. To co mnie najbardziej przeraża w tym wszystkim jest to, że nigdy nie będę mogła wrócić. Chciałabym porozmawiać o tym z Abbey. Jak możesz nie powiedzieć o czymś takim najlepszej przyjaciółce? Nie wiem jak utrzymać tego rodzaju tajemnicę. K. Wróciłam pamięcią do ostatnich kilku miesięcy w szkole, starając się przeanalizować cały czas, który spędziłam z Kristen. Dlaczego nie uważałam bardziej? I wtedy moje myśli zwróciły się do innej rzeczy. Czy, za każdym razem kiedy chciała, bym odeszła, by mogła spotkać się z tym facetem? Albo, czy powiedziała mu jakiś z moich sekretów? Ten pamiętnik rzucił cień wątpliwości na każde słowo, jakie kiedykolwiek mi powiedziała, a mój umysł zaczął zbierać sobie wszystko, co zrobiliśmy razem. Nie mogę pomóc, ale zastanawiam się: Czy jeśli zapytałabym ją o którąś z tych rzeczy, okłamałaby mnie? Niestety, odpowiedź wydawała się być twierdząca. A to boli.

136

JESSICA VERDAY - PUSTKA Chciałam nigdy nie odkryć tej jej strony. Chciałam tylko przywrócić rzeczy takimi jakimi były wcześniej. Zanim dowiedziałam się, że moja najlepsza przyjaciółka miała przede mną tajemnice i okłamywała mnie każdego dnia. Przed zadaniem sobie pytania o jej motywacje działania. Przed zapytaniem czy w ogóle naprawdę była moją najlepszą przyjaciółką. 26 lipca- Piątek wieczorem Jak mogłam postanowić taką decyzję w ten sposób? Jeśli powiem nie, co on zrobi? Nie mogę powiedzieć nie. Staram się przekonać siebie, że to nic wielkiego. Każdy przechodzi przez to w pewnym momencie. Opierać się zrobieniu tego. Opierać się zrobieniu tego. K. 13 sierpnia - wtorek rano Rozmawialiśmy o tym co będziemy robić, i zgodziłam się na to. Chciałam poprosić go o więcej czasu do namysłu, ale dał mi go prawie trzy miesiące wcześniej. Boję się, że go stracę. To wszystko, o czym mogę ostatnio myśleć. Odkryłam u siebie obsesje wokół tego. Zastanawiam się, czy Abbey wie co zaplanowałam. Musiała się domyślić. Jak mogę utrzymać w tajemnicy taki sekret od mojej przyjaciółki, która praktycznie czyta mi w myślach? Mam nadzieję, że D. nie dowiedział się, że Abbey może coś wiedzieć. Nie chcę go... Nie chcę go stracić. O Boże, proszę nie pozwól mi go stracić. K. 16 sierpnia - piątek po południu Dziś jest ten wieczór. Spotkamy się w parku, jak zazwyczaj. Muszę się niedługo szykować. Jestem bardzo zdenerwowana. Mam nadzieję, że go uszczęśliwię. K. 18 sierpnia - niedziela wieczór Tylko miałam kolejną kłótnię z D. Nie rozumiem dlaczego to się stało. Czasami chciałabym, by Abbey po prostu przyszła i powiedziała mi, czy wie o co chodzi. Może nie wybaczyć mi tych wszystkich zachowanych sekretów, ale muszę z kimś porozmawiać. K.

137

JESSICA VERDAY - PUSTKA 18 sierpnia - niedziela wieczór II Za każdym razem myślę, że to koniec, że jesteśmy zbyt różni, on powiedział coś co zmieniło moje zdanie. Zaczynam się zastanawiać, czy jestem z nim, ponieważ rzeczywiście tego chcę, czy dlatego, że on chce bym była. K. 19 sierpnia - poniedziałek rano Nie mogę więcej tego robić. Sekrety... kłamstwa... Powiedziałam D. że chcę powiedzieć o nas Abbey, i mieliśmy ogromną kłótnię. Musiałam błagać go, by dał mi kolejną szansę. Zgodził się, tak długo jak przestaniemy spotykać się w parku. Nie wiem gdzie jeszcze możemy chodzić. Czasami chcę nigdy... Nie wiem co robić. Nie potrafię bez niego żyć. K. To było to. Ostatni wpis. Rzuciłam pamiętnik w dół łóżka i ze złością potrząsnęłam głową, odrzucając te nowe informacje. Nie było mowy, by zachowywała przede mną te rzeczy. Byłyśmy zbyt bliskie na to. Ale dowód w postaci czerwonego pamiętnika powiedział mi, że się myliłam. Kristen ukrywała sekrety przede mną... kilka z nich. Obudziłam się niezwykle wcześnie w sobotę rano. Tydzień przeleciał, ale nie mogłam przestać myśleć o pamiętniku. To było jak układanie puzzli, kiedy nie wiem jak wygląda obrazek. Zmusiłam się do wyjścia z łóżka, zeszłam na dół do kuchni by upiec więcej ciasteczek dla Caspiana. Po naszej ostatniej rozmowie miałam nadzieję, że one starczą jako gest pojednawczy. Podążałam automatycznie przez przepis w książce kucharskiej, naprawdę nie zwracając uwagi na to, co robię. To trwało dopóki druga porcja nie została wyjęta z piekarnika, które dogoniło moje szaleństwo, i skończyłam na wyciąganiu gorącej blachy ciastek gołymi rękoma zamiast rękawicą. Piekący metal niezwłocznie wystrzelił, a ja wrzuciłam blachę z powrotem do piekarnika. Na szczęście, udało mi się jedynie podnieść ją na cal lub dwa, więc nie spadło z wysoka. Przeklęłam moją drogę do zlewu, a potem przeklęłam znowu, kiedy telefon zaczął dzwonić.

138

JESSICA VERDAY - PUSTKA Decydując, że moja spalona kończyna potrzebuje więcej uwagi niż dzwoniący telefon, odkręciłam zimną wodę i natychmiastowo poczułam błogą ulgę. Dziesięć sekund później moja ręka ledwie pulsowała, ale telefon nadal dzwonił. Chwyciłam ścierkę i włożyłam ją pod wodę zanim nałożyłam ją na bąbel, który już zaczął się formować. Odwracając się by sięgnąć za siebie do telefonu, żonglowałam ścierką w lepszą pozycję. - Słucham? - Cześć, kochanie - doszedł wesoły głos po drugiej stronie. - Tu pani Maxwell. Używam automatu. - Oh, witam, pani M. - Natychmiast straciłam rozum. Czy to znak? Powinnam powiedzieć jej o pamiętniku? - Dzwonię tylko by powiedzieć twojej mamie, żeby nie martwiła się o rezerwację na jutro wieczór. Już je załatwiłam. - Okej. - Odpowiedziałam. - Powiem jej. Robicie coś wyjątkowego? - Mamy spotkanie z szefem historycznego stowarzyszenia. Powinno być zabawnie. Ostatnie było dobrą zabawą. Ciężki sarkazm w jej głosie sprawił, że się zaśmiałam. - Jestem pewna, że wszechstronne podniecenie. - Przynajmniej jedzenie będzie dobre - westchnęła. - Spotykamy się Callenini. Mają najlepszego kurczaka z makaronem. - Oooo, tak - zgodziłam się. - Powiedz mamie by przyniosła kilka węzłów czosnku. Uwielbiam takie rzeczy. - Zrobi się. Rozmawiałyśmy jeszcze trochę o restauracji, a potem pani M. musiała iść. Nie wspomniałam o pamiętniku. Nie mogłam tego zrobić. Ale kiedy odłożyłam słuchawkę, wszystkie te uczucia krzywdy i zdrady powróciły i poczułam łzę spływającą po policzku. Spłynęła kolejna łza, opuściłam głowę, pławiłam się przez chwilę w użalaniu się nad sobą. Nagle zegar na piekarniku zapikał głośno, przestraszył mnie. Musiałam ustawić go na piętnaście minut na kolejną partię ciastek. Przecierając rękami po twarzy, szybko osuszyłam łzy. Nie miałam czasu na użalanie się. Nadal miałam całą miskę ciasta na ciastka i kilkadziesiąt ciasteczek do zrobienia. Więc włączyłam najgniewniejszą muzykę, jaką znalazłam, podkręcając ją, aż rozbrzmiewała po domu, i śpiewałam na wyżynach moich płuc, kiedy wróciłam do pracy. Cztery tafle ciasteczek i trzynaście czadowych piosenek później, był czas by szykować się na spotkanie z Caspianem. Dokładnie godzinę po 139

JESSICA VERDAY - PUSTKA tym, ubrałam się w dżinsy i czerwony sweter, zeszłam na dół włożyć ciasteczka do papierowej torby. Ponieważ żaden z rodziców nie krzyczał na mnie bym wcześniej ściszyła muzykę, pomyślałam, że oboje wyszli już z domu i są na jednym z niekończących się spotkań. Zostawiłam kilka ciastek na talerzu obok ekspresu dla nich. To powinno pomóc mi zarobić kilku dodatkowych punktów. Potem dwukrotnie sprawdziłam piekarnik, by upewnić się, że go wyłączyłam, chwyciłam torbę dla Caspiana i zamknęłam za sobą drzwi. Na początku nie czułam zimna, kiedy energicznie wyszłam na wiatr. Ale to nie trwało długo zanim zaczęłam chcieć wziąć cięższy płaszcz i rękawiczki. Wiatr wiał mocno, i czułam, że zimny podmuch smaga naprzeciwko mnie. Wzdrygnęłam się i pochyliłam lekko głowę, starając się ignorować to, kiedy szłam na cmentarz. Pokonując drogę przez bramy i w kierunku ścieżki, która prowadziła do rzeki, znalazłam Caspiana na rodzinnej działce Irvingów. Był odwrócony plecami, był cały ubrany na czarno, ale poznałabym te włosy wszędzie. Zwolniłam, poruszając się ostrożnie i cicho, aż byłam dokładnie za nim. - Caspian - wyszeptałam. Jeśli mnie słyszał, nie zareagował. Był idealnie nieruchomy. Zrobiłam kolejny krok, i teraz byłam dokładnie obok niego. Wpatrywał się w grób Washingtona Irvinga. Wyciągnęłam rękę by dotknąć jego ramienia. - Monety. Jak myślisz, dlaczego zostawiają monety? - Jego cichy głos wywołał u mnie dreszcz, i z jakiegoś powodu schowałam rękę. Odwrócił głowę by spojrzeć na mnie, a jego oczy były nieco nieobecne. - Myślisz, że to cokolwiek znaczy? Dla niego, mam na myśli? - Na to pytanie spojrzał rzeczywiście zakłopotany. Nie byłam pewna czy powinnam odpowiedzieć. Potem zamrugał i jego wyraz twarzy się zmienił. Uśmiech rozświetlił jego twarz. - Astrid. Cieszę się, że przyszłaś. Moja głowa obróciła się. Czy wiedział jak jego uśmiech topi moje serce? Albo jego sposób mówienia wywołuje u mnie ciarki i motyle w brzuchu? Kiedyś będę w stanie powiedzieć mu jak na mnie działa. Ale nie dzisiaj. Uśmiechnęłam się. - Cześć, Caspian. Czy mój uśmiech sprawia, że mięknie? Czy mój głos go rozmiesza, lub wywołuje dreszcze przechodzące przez całe jego ciało? Obiecuje zapytać go kiedyś. Ale nie dzisiaj. 140

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Mam nadzieję, że nie jesteś jeszcze na mnie zły. - Zerknęłam na niego nieśmiało. - Zły na ciebie? - zapytał. - Czemu miałbym być na ciebie zły? - Bo nie spotkałam się z tobą tutaj w zeszłym tygodniu. Myślałam, że będziesz wkurzony o to. Potrząsnął głową. - Nie byłem na ciebie zły. Czemu założyłaś, że tu będę?. - Nie wiem. Zgadywałam, tylko myślałam... - Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. - Nie byłem zły, Abbey - zapewnił mnie. - Wierzysz mi? - Zrobił tę poważną minę małego chłopca. Tak, jakbym mogła oprzeć się temu. - Okej - westchnęłam dramatycznie. - Wierzę ci. - Uśmiechnęłam się by dać mu znak, że się drażnię i rewanżuję się uśmiechem. Przypominając sobie o ciastkach, wyciągnęłam torbę i wskazałam na nią. - Zrobiłam ci trochę ciastek, więc nie będziesz na mnie zły. Ale ponieważ nie byłeś na mnie zły, chyba będę musiała je zatrzymać. Wyszarpnął żartobliwie mi torbę z ręki. - Po namyśle, jeśli to są karmelowe ciasteczka, to myślę, że potrzebuję ich by pomogły mi poradzić sobie z gniewem.- Rzucił mi groźne spojrzenie. Zaśmiałam się z jego gry. - Oczywiście, że są karmelowe. Nie mogłam zrobić dla ciebie innych. Chcesz usiąść pod mostem je zjeść? Tam powinno być cieplej. - Zadrżałam i potarłam ręce. Było tu naprawdę zimno. Natychmiast spojrzał ze skruchą. - Jest ci zimno? Dlaczego nie ubrałaś cieplejszej kurtki?. - Jakbyś był kimś, kto może mi o tym mówić Nawet nie masz żadnej ubranej. Spojrzał w dół i wydawał się być zaskoczony. Potem roześmiał się. Nigdy nie noszę. Chyba jestem stałocieplny. Ale masz rację co do mostu; pójdziemy tam. Odwróciliśmy się od nagrobka i zaczęliśmy schodzić ze wzgórza. Nie rozmawialiśmy, ale to nie była niezręczna cisza. To było wygodne. Małe kamyczki zgrzytały pod stopami, kiedy podążaliśmy ścieżką pod most. Było zimniej nad wodą, dopóki nie weszliśmy pod most. Poczułam ciepło już od bycia z nim. Minęła kolejna chwila ciszy. Patrzyłam na poszarpaną szparę w betonowej ścianie, która była częścią filaru wspierającego most. 141

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Więc w zeszłym tygodniu poszłam zobaczyć się z mamą Kristen i znalazłam coś ukrytego pod łóżkiem Kristen. Ukrywała dwa pamiętniki. Skupiając się na pęknięciu, starałam się dać mojemu umysłowi coś innego do zatrzymania się. - Jeden był napisany przez Kristen taką jaką znałam, ale ten drugi... Był wypełniony kilkoma rzeczami, których nie spodziewałam się znaleźć. Mogłam usłyszeć obok siebie szum rzeki, spojrzałam na wodę. - Czy kiedykolwiek myślałeś, że znasz kogoś a potem odkrywasz, że to wszystko to były bzdury? - Słowa eksplodowały z moich ust. Myśli runęły we mnie, nie mogłam tego zatrzymać. Pękła zapora. Z czystej frustracji wsadziłam ręce do kieszeni. - Myślałam, że znam Kristen. Przypuszczalnie była moją najlepszą przyjaciółką, mówiłam jej wszystko. Wszystko! - Przez cały czas mnie okłamywała i nawet o tym nie wiedziałam. Jestem taką idiotką! To znaczy jak można zrobić komuś coś takiego? Jak można udawać kogoś innego, ukrywać kim naprawdę jesteś? Jak ktoś może to zrobić? - Zdarłam brud z moich butów. - Może nie miała wyboru - Caspian powiedział łagodnie. - Niektórzy ludzie nie mają wpływu na sekrety, które ukrywają. Odrzuciłam jego logikę. - Kristen miała wybór. Nikt nie zmuszał jej by utrzymywała tajemnice o chłopaku. Mogła mi o nim powiedzieć w każdej chwili. Poza tym, to praktycznie jeden z wymogów bycia najlepszą przyjaciółką. Nie masz tajemnic przed ludźmi, którymi się przejmujesz, i na pewno nie masz sekretów takich jak ten. - Mój głos trząsł się, byłam niebezpiecznie blisko łez. Zamrugałam szybko i wzięłam głęboki oddech. Nie zamierzam się zawstydzić szlochaniem jak dziecko. - Więc Kristen ukrywała chłopaka, tak, zakładam? - zapytał Caspian. - Myślisz, że spotkała się z nim tamtej nocy? - Nie wiem. Ale myślę, że oni byli... naprawdę związani. Caspian spojrzał na mnie, ale nie mogłam spojrzeć mu w oczy. Byłam zawstydzona. Zawsze moim przyjacielem. - Wspomniała gdzieś jego imię? Pokręciłam głową. - Tylko inicjał D. Zdecydowanie było coś więcej. Jej cały styl pisania się zmienił, jakby wpadła w depresję. Nigdy tego nie zauważyłam - powiedziałam ze smutkiem. - Nie wiem jak udało jej się to przede mną ukryć. To musiała być trudna rzecz do zrobienia.

142

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Jestem pewny, że miała swój powód - powiedział Caspian. - Musiała mieć. Nie sądzę by ukrywała coś takiego przed tobą gdyby nie miała bardzo dobrego powodu. Zaufaj jej, Abbey. - Zaufać jej? Po tym jak mnie okłamywała przez tyle miesięcy? - Nie odpowiedział. Ale nie przeszkadzało mi to. Po prostu potrzebowałam kogoś by dać upust, kogoś kto wysłucha mojej frustracji. Oczywiście już nie miałam najlepszej przyjaciółki by wypełniała tę rolę. Oboje byliśmy cicho przez długi czas, więc oparłam się o ścianę i zjechałam na dół. Okej, może z powrotem szukam kogoś do rozmowy, by powiedział mi, że nie byłam wariatką i miałam prawo czuć się tak jak się czułam. Ale nie rozmawialiśmy o niczym innym, a chwilę później zsunął się obok mnie. Oboje byliśmy uwikłani w swoje małe światy. Mój świat został przerwany, kiedy moja komórka zabrzęczała. Wiadomość głosowa. Otworzyłam go i zobaczyłam, że jestem w miejscu, w którym nie ma zasięgu. Sprawdziłam nieodebrane połączenia i widniał tam numer mamy. - Więc zamierzasz zjeść kilka ciastek czy poczekać aż wrócisz do domu? - zapytałam Caspiana, starając się rozładować atmosferę, zanim nasz dzień skończy się źle. Spojrzał na mnie jakby był zaskoczony z głębokich myśli. - Co? Potem spojrzał na torbę między nami. - O, tak. - Zaśmiał się. - Żartujesz? Nie mogę się doczekać by je wszamać. - Ostrożnie otworzył torbę i wyjął ciastko, które było złamane na pół. Kiedy wziął kęs, znowu spojrzałam na mój telefon. - Idę sprawdzić moją pocztę głosową. Zaraz wracam. Kiwnął głową i kontynuował żucie. Wstałam i wyszłam spod mostu kawałek dalej, gdzie będę miała lepszy zasięg. Głos mamy odezwał się głośno i wyraźnie przez pocztę głosową. Westchnęłam ciężko, nawet nie starając się słuchać co miała do powiedzenia, szybko wcisnęłam przycisk zapisz, kiedy wracałam w kierunku dalej. - Wiesz - powiedziałam, zamykając mój telefon kiedy byłam bliżej Caspiana. - Jakbyś dał mi numer komórki to znalezienie ciebie byłoby łatwiejsze. Na jego twarzy pojawił się zakłopotany wyraz kiedy wstał. - Wiem, że to zabrzmi dwudziestowiecznie, ale... nie mam. Moja szczęka opadła. - Nie masz komórki? - Nie. 143

JESSICA VERDAY - PUSTKA Nie mogłam uwierzyć w to co mówił. - Okej, zatem co z twoim domowym numerem telefonu? Znowu pokręcił głową. - To naprawdę nie jest nic dobrego. Mój tata trzyma go z daleka od haka. Śpi w dziwnych godzinach. - Pseudonim, adres e-mail... Więc chociaż mogę do ciebie napisać? Mogłam zobaczyć nadchodzącą odpowiedź zanim jeszcze ją powiedział. Byłam w stanie szoku. - Zrozum, Abbey - powiedział. - Nie staram się być dziwny ani w tym, ani niczym innym. Po prostu spędzam dużo czasu w domu. Nie kręcę się wokół komputera, kiedy tam jestem. Nie martw się tym za bardzo. Znajdziemy się nawzajem. Caspian wyciągnął w moim kierunku drugą połowę ciastka. - Ciastko? To jedne z najlepszych jakie kiedykolwiek próbowałem. Przyjęłam ofertę pokoju i uśmiechnęłam się. Wkładając je do ust, czułam tajemniczy dreszcz, że jego usta właśnie dotykały tego ciastka. To prawie jakby znowu mnie całował. Pałaszowałam szczęśliwa, uważając by połknąć bardzo dokładnie, a potem przebiegłam językiem po zębach by pozbyć się okruchów. - Będę zajęty w ciągu najbliższych tygodni - powiedział. - Ale coś wymyślimy. Otworzyłam usta, by zaprotestować, ale mi przerwał. - Już ci powiedziałem byś za bardzo się nie martwiła, Abbey. Uspokój się. - Uśmiechnął się do mnie, ale nic nie mogłam poradzić, odwzajemniłam uśmiech. Myślę, że zaczął się dowiadywać, że zgadzam się na prawie wszystko za ten uśmiech. - Okej, okej - odpowiedziałam. - Naciesz się resztą ciastek, zobaczymy się. - Zobaczysz? - powiedział z szerokim uśmiechem. - To nie takie trudne, prawda, Astrid? Nie martw się. - Skłonił lekko głowę. - Dziękuję bardzo za ciastka. Jestem pewien, że znikną zanim dotrę do domu. Teraz zanim odejdziesz, zamknij oczy i wyciągnij rękę. Patrzyłam na niego. Czekał. Westchnęłam dramatycznie i wystawiłam rękę zanim zamknęłam oczy. Nic się nie wydarzyło. - Jesteś pewna, że masz zamknięte oczy? - zapytał. - Jestem. - Obiecujesz otworzyć to w domu? To była trudna obietnica do wypełnienia. Czy podaruje mi coś? 144

JESSICA VERDAY - PUSTKA To był bardzo, bardzo długi spacer do domu. - Abigaile Astrid? - ponaglał. Zaśmiałam się. - Tak, tak, obiecuję. Nawet jeśli będę umierać z ciekawości, obiecuję nie otwierać czegoś co mi dałeś, dopóki nie wrócę do domu. Coś małego i miękkiego spadło mi na rękę. To była jak kawałek materiału, i zanim otworzyłam oczy, włożyłam to do kieszeni. Pokusa mogłaby być zbyt wielka gdybym to zobaczyła. - Pa, Abbey - usłyszałam zawołanie Caspiana. - Pamiętaj o obietnicy. Moje oczy otworzyły się, ale już odchodził w przeciwnym kierunku. Uśmiechnęłam się kiedy poczułam mały przedmiot w mojej kieszeni. Może powinnam biec do domu, pomyślałam. - Pa, Caspian - zawołałam, odwracając się by pójść w drugą stronę. Ale mój umysł wrócił do rozmowy o telefonie i coś, co powiedział wkurzyło mnie. - Poczekaj, Caspian! - Odwróciłam się. Był daleko, ale usłyszał mnie i się odwrócił. - Wiesz, ja nawet nie znam twojego nazwiska! - krzyknęłam. Nawet z odległości mogłam zobaczyć błysk w jego oku. - Crane! - odkrzyknął. - Caspian Crane! Tłumaczenie: sandra1615 Beta: Tempted-Hell

145

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XIV NOWI PRZYJACIELE „Paru ludzi ze Sleepy Hollow było obecnych przy Van Tassel, i, jak zwykle wyzwolili swój dziki i wspaniały opór.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Ledwie przetrwałam z tym do domu. Niepewność całkowicie mnie zabijała. Na przemian biegłam i szłam tak szybko, że straciłam oddech. Do tego nie byłam w formie. Kilka razy miałam ochotę sprawdzić co było w mojej kieszeni, ale wtedy słyszałam głos Caspiana, moją obietnicę i poczucie winy powstrzymywało mnie. Kiedy wreszcie zobaczyłam drzwi wejściowe, wyjątkowo odczułam ulgę. Pobiegłam po schodach na werandę, dysząc ciężko i z niecierpliwością szukałam w spodniach klucza. Po wyłowieniu z mojej tylnej kieszeni, wetknęłam go do zamka. Potem gałka przekręciła się i otworzyły się drzwi. Zaskoczona spojrzałam na twarz mamy. - Oh dobrze, jesteś. Co ci się stało? - zapytała. - Biegłaś? Od razu spuściłam oczy na ziemie. Nie mogłam przecież jej powiedzieć, że spotkałam chłopaka na cmentarzu. Wzięłam kilka haustów powietrza, próbując z powrotem uspokoić oddech, ale to nie pomogło. - Co się stało? - Głos mamy uniósł się, a ja położyłam rękę na jej ramieniu próbując ją uspokoić. - Nic złego - wydyszałam. - Po prostu szłam do domu... trochę za szybko. Przypomniałam sobie... jakąś pracę domową... którą muszę skończyć. - Ale jest sobota. Mój oddech zaczął nieco spowalniać, do normalnego poziomu. Mamo... nikt nie chce odrabiać pracy domowej w niedzielę. - Udałam się do kuchni i chwyciłam butelkę wody zanim opadłam na taboret obok stołu. Wypiłam wodę tak szybko jak mogłam. - Ostrożnie - ostrzegła. - Rozchorujesz się, jeśli będziesz piła tak szybko.

146

JESSICA VERDAY - PUSTKA Położyłam teraz na stół pustą butelkę i uśmiechnęłam się ironicznie do niej. Była taaaakaaa pomocna. Przeszukiwałam moją kieszeń milionowy raz, zastanawiałam się znowu, co zaskakującego mogło być kiedy przebiegałam palcami po miękkich krawędziach. Spojrzałam na zegar na ścianie i oceniłam jak szybko mogę uciec do pokoju. Ciekawość chyba naprawdę mnie zabije. - Cieszę się, że otrzymałaś moją wiadomość o dzisiejszym wieczorze, Abbey. - Głos mamy przeszkodził moim planom. Wiadomość? Prawda, mama zostawiła mi wiadomość na poczcie głosowej, gdy byłam na moście. Wierciłam się na krześle. Nie słuchałam dokładnie tego, co powiedziała. Blefowałam. - Tak, dostałam twoją wiadomość, ale miałam okropny zasięg na moście. - Zostawiłam to do tego, mając nadzieję, że zakładała, że nie usłyszałam całej wiadomości, bo miałam zły zasięg. - Spędzasz za dużo czasu sama na tym moście. - Zmarszczyła brwi. Wiem, że to było twoje ulubione miejsce do chodzenia z Kristen, ale to nie jest zdrowe być samemu cały czas. Może powinnaś sprawdzić, czy któryś z twoich znajomych ze szkoły nie chce się spotkać. Możemy zaplanować coś zabawnego, jak noc dziewcząt czy coś z tych rzeczy. Gdyby tylko wiedziała jak sama nie jestem, gdy jestem na moście... Ale to nie było coś, czym zamierzałam dzielić się z matką. Ustąpiłam. Tak, może zapytam je. Może w innym życiu. Ale to sprawiło, że na twarzy mamy pojawił się wyraz szczęścia i znowu zaczęła trajkotać. - Okej, więc na obiad z ciocią Marjorie, myślałam o pieczonej wołowinie, ale potem zdałam sobie sprawę, że nie wiem nawet czy lubi wołowinę. Co jeśli woli kurczaka lub jagnięcinę? Wyłączyłam się z reszty rozmowy. Obiad... Dziś wieczorem... Ciocia Marjorie... Uśmiechnęłam się słabo i starałam się kiwać głową we wszystkich odpowiednich momentach, kiedy mama paplała dalej, także kiedy wierciłam się na krześle, chcąc dostać się do zacisza mojego pokoju. Mama uśmiechnęła się promiennie. - To naprawdę miło, że czekasz na to. Cioci Marjorie się spodoba. Mogłabym teraz otwierać prezent od Caspiana... W tej chwili, trzymałabym go w moich małych chciwych dłoniach... Moja noga zaczęła drgać, gotowa w chwilę do biegu na górę. - Jesteś strasznie niespokojna. - Mama spojrzała gniewnie. - Dlaczego nie pójdziesz wziąć przyjemnej gorącej kąpieli, by uspokoić nerwy? 147

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wiem, że nie widzieliśmy cioci Marjorie od kilku lat, ale to nie powód by się tym martwić. Zeskoczyłam z taboretu, ciesząc się, że mam wymówkę. - To dobry pomysł, mamo. Jestem cała spocona i śmierdząca od biegania. - Nie wiem czy słyszała mnie czy nie. Już szła do czegoś innego, prawdopodobnie sprawdzić lodówkę, czy ma wszystkie składniki na obiad, czy cokolwiek. O której jemy? - Zapytałam kiedy wyrzucałam pustą butelkę do kosza. - O szóstej - brzmiała jej nieobecna odpowiedź. - I spróbuj założyć coś ładnego dla cioci Marjorie. Skrzywiłam się do niej kiedy wyszłam z kuchni. -Załóż coś ładnego.Ile ja mam lat, dziesięć? Pozwoliłam tej myśli odejść, choć, tak szybko jak zdałam sobie sprawę, gdzie idę i co to znaczy. Prezent. Od Caspiana. Niedługo otworzę. Biegnąc po schodach, mówiłam sobie całą drogę, że prawie tam jestem. To był prawie czas, by dowiedzieć się jaka była dla mnie niespodzianka. Moje serce podskakiwało w rytm, kiedy w końcu dotarłam do mojego pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Ostrożnie wyjmując małą rzecz z kieszeni, położyłam ją z czcią na łóżku. Było to owinięte w kawałek czerwonej tkaniny. Skopałam buty i usiadłam ze skrzyżowanymi nogami, poprawiałam się aż byłam w wygodnej pozycji. Potem podniosłam kawałek tkaniny do góry. Nagłe pukanie do drzwi przerwało mi i prawie wyskoczyłam z łóżka. - Co? -Krzyknęłam, wpychając prezent pod poduszkę. Stłumiony głos mamy przyszedł echem przez drzwi. - Abbey, potrzebuję twojego zdania o czymś. Właśnie zadzwoniłam do sklepu by zamówić pieczoną wołowinę, i całą wyprzedali. Myślisz, że powinnam wziąć kurczaka, czy jagnięcinę? A co z rybą? Myślisz, że ciocia Marjorie lubi dobrze wypieczone?- Mamo! - Wybuchłam, przerywając jej w połowie zdania. - Nie obchodzi mnie to! Weź cokolwiek co chcesz. Jestem pewna, że ciocia Marjorie zje cokolwiek co położysz przed nią. Czemu nie zrobisz czegoś jak... klops... czy coś takiego. - To dobry pomysł - powiedziała. - Myślisz, że będzie jej smakowało? - Tak, mamo. Teraz idź zacznij to robić. Biorę kąpiel, pamiętasz? - Okej. - Zaśmiała się. - Dzięki, Abbey. Ciesz się kąpielą. Zatrzymałam oddech dopóki nie usłyszałam jej oddalających się kroków. Sięgając do poduszki, wyciągnęłam prezent i odłożyłam je na kolano, zrobiłam głęboki wydech. Patrzyłam na drzwi przez kilka minut, 148

JESSICA VERDAY - PUSTKA czekając by zobaczyć czy mogą być jeszcze jakieś przerwy, ale wyglądało na to, że wszystko było jasne. Myślę, że zapomniałam oddychać, kiedy powoli rozwijałam kilka warstw czerwonego materiału. To stawało się coraz mniejsze, aż ostatnia fałda materiału odsłoniła skarb w środku. To był naszyjnik. Dał mi naszyjnik. Bardzo delikatnie podniosłam go. Wydawał się być wykonany z maleńkich kwadratowych szklanych płytek, a krawędzie były zlutowane razem. Mały pierścień był przymocowany na górze, a czarna satynowa wstążka była przewleczona przez nie. Na przedzie, z granatowym tłem, było imię Astrid napisane głęboko czerwonymi pochyłymi literami. Obrysowałam wdzięczne linie opuszkiem palca i ostrożnie odwróciłam go, chętna by zobaczyć drugą stronę. Z tyłu było to same lśniące niebieskie tło, ale tutaj usiane było drobnymi, małymi gwiazdkami, a każda z nich zwisała jak doskonały diament, oszałamiając na nocnym płótnie. To było całkowicie wytworne. To była najpiękniejsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. Wiążąc wstążkę wokół szyi, zerwałam się z łóżka i podbiegłam do lustra. Wisiorek leżał w zagłębieniu mojej szyi, a czarna wstążka objęła moją szyję w eleganckim V. Nie mogłam przestać patrzeć na to. To musiało oznaczać, że coś do mnie czuł. Nie ma mowy, by dać coś tak osobistego komuś z kim jesteś „tylko przyjaciółmi”. Ta myśl wypełniła mnie dziwną radością, i triumfalnie tańczyłam po pokoju, zatrzymując się tylko kiedy byłam niebezpiecznie blisko od przewrócenia nocnego stolika. Poszłam by zobaczyć go w lustrze jeszcze raz i nagle przypomniałam sobie o kąpieli, którą przypuszczalnie brałam. Udałam się do łazienki, włożyłam korek do wanny, i odkręciłam wodę, poruszając kurkiem aż uzyskałam temperaturę taką, jaką lubiłam. Potem dodałam czubatą łyżkę soli do kąpieli i zamknęłam drzwi za sobą, kiedy wyszłam z pokoju by zdjąć naszyjnik. Powoli rozwiązałam wstążkę i trzymałam wisiorek w ręce. Metalowe krawędzie były szorstkie i nierówne, surowość kontrastowała z gładką płytą szkła. Byłam zdumiona idealną szczegółowością. Gdzie to dostał? To było prawdziwe arcydzieło. Maleńkie dzieło sztuki z pewnością warte dla mnie więcej niż jakaś sztuka Monet'a czy van Gogh'a mogła kiedykolwiek być.

149

JESSICA VERDAY - PUSTKA Dźwięk płynącej wody przypomniał mi o ponownie zapomnianej kąpieli, odłożyłam naszyjnik na łóżko i pobiegłam do łazienki. Byłam o cal od przepełnionej wanny, ale zrobiłam to na czas. Zakręciłam kran i rozebrałam się z ubrań zanim zanurzyłam nagie palce. Drgnęłam na kontakt z wodą. Była tak gorąca, właściwie przyprawiała mnie o dreszcze. Dając sobie czas do przystosowania się do temperatury, zanurzyłam się kawałek po kawałku i wydałam wesołe westchnienie, kiedy byłam całkowicie zanurzona. To było niebo w wannie. Sięgnęłam po pomarańczowy jutowy worek, w którym trzymałam sól do kąpieli, dodałam jeszcze jedną łyżkę do wody. Pyszny zapach ciasta z dyni natychmiast wypełnił wannę, pochyliłam głowę do tyłu i zamknęłam oczy. Ostre krawędzie soli obcierały moją skórę, kiedy spadły na dno, zawirowałam rękami delikatnie wokół siebie, tworząc małe fale, i czułam jak moje ciało powoli zaczyna się odprężać. Mój umysł dryfował aż natrafiłam myślą na wspomnienia o kilku ostatnich miesiącach. Tak wiele się zdarzyło: dobrego i złego. Podczas gdy pogodziłam się ze śmiercią Kristen, w jakiś sposób, nadal byłam zaniepokojona wszystkim czego dowiedziałam się z pamiętników. Co z planami mojego sklepu? Czy Kristen naprawdę chciała bym przeszła przez to z nimi? Potem pomyślałam o Caspianie, który natychmiast wywołał uśmiech na mojej twarzy. Nie miałam całkowicie opracowane kiedy, lub jak, zamierzam mu powiedzieć co czuję, ale miałam jeszcze dużo czasu by wymyślić coś. Właściwy moment nadejdzie. W końcu. Byłam w wannie aż moje palce zmarszczyły się i w kółko przeżywałam pocałunek w bibliotece. Niechętnie wyszłam i osuszyłam się, a potem ruszyłam na przegląd mojej szafy by znaleźć coś ładnego do ubrania. Skończyło się na wyborze różowej szmizjerki, którą mama kupiła mi do szkoły w zeszłym roku. Mogłam założyć sukienkę dla niej i swoje czarne glany dla mnie. To był dobry kompromis. Po ubraniu się, z powrotem założyłam naszyjnik od Caspiana i zawiązałam czarny szalik wokół szyi by go zakryć. Naprawdę nie byłam w nastroju by wyjaśniać mamie i tacie skąd go mam, ale na pewno nie mam zamiaru nie nosić go. Szurając stopami, udałam się na dół czekając na coś, co z pewnością będzie najbardziej nudnym wieczorem w moim życiu. Mama poszła po klopsa, a ja posłałam cioci Marjorie uprzejmy uśmiech, kiedy przyszła. Obiad był całkiem normalny, podczas gdy mama 150

JESSICA VERDAY - PUSTKA i tata prowadzili większość rozmowy. Ciocia Marjorie całkowicie mnie zszokowała, kiedy trzymając groszek, oświadczyła mi, że kiedyś też nosiła glany i naprawdę podobają jej się moje. Zaskoczenie na twarzy mamy było bezcenne, a ja zadecydowałam dokładnie wtedy i tam, że ciocia Marjorie oficjalnie została moją nową ulubioną babcią cioteczną. Spędziła resztę wieczoru opowiadając mi o swoich zbuntowanych latach młodości i o tym jak kiedyś była pilotem. Nadal ma swój samolot i wszystko. Ciągle ponaglałam ją by opowiadała mi historię po historii, dopóki kolacja się nie skończyła i minęło kilka godzin, a żadne z nas nie uświadomiło sobie tego. Kiedy zabrała swój płaszcz, było mi rzeczywiście przykro, że musi iść, ale obiecałam wkrótce odwiedziny. A ona obiecała mi zabrać mnie do swojego samolotu i nauczyć mnie to i owo o lataniu. Wtedy została oficjalnie moją ulubioną krewną wszech czasów. Nie miałam pojęcia, że ktoś tak fajny był spokrewniony ze mną. Nie mogłam się doczekać by ją odwiedzić. Czułam się jakbym zamknęła oczy na kilka sekund kiedy wybiła godzina dziewiąta rano. Na pewno nie czułam się jakbym spędziła ostatnie siedem i pół godziny w wygodnym łóżku, otoczona miękkimi poduszkami. Ale kiedy wzięłam prysznic, gorąca woda zdziałała cuda. Miałam przeczucie, że Caspian może być dzisiaj na cmentarzu, chciałam mu podziękować za przepiękny naszyjnik. Wyjrzałam przez okno by sprawdzić pogodę, zobaczyłam smagane przez wiatr drzewa, mieszał on jasne liście klonu na ziemi i wprawiał każdy w ruch. Chwyciłam czerwony trencz z paskiem w drodze do drzwi. Nie zamierzałam tym razem się przeziębić. Powietrze na zewnątrz było rześkie i czyste, odetchnęłam głęboko. Wszystko wyglądało tak lśniąco i nowo. To było jak zupełnie inny świat. Czułam się lekko i ładnie, byłam całkowicie zadowolona. Nic nie mogło zniszczyć mojego dobrego humoru... ... z wyjątkiem spaceru po całym cmentarzu, w poszukiwaniu kogoś, kogo tam nie było. Co gorsza, znowu opuściłam śniadanie, co oznaczało, że poza tym będę głodna. „Głód” nadszedł półtorej godziny temu. Teraz czułam jakbym mogła zjeść śniadanie, lunch i obiad wszystko na raz. Przebrnęłam przez cmentarną ścieżkę ostatni raz, w kierunku rzeki, z rękami mocno zaciśniętymi w kieszeniach. Jeszcze jeden krok. Zrobię jeszcze jeden krok w dół mostu, a potem całkowicie zmywam się stąd. 151

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kilka gorących kawałków pizzy wzywały mnie do pizzeri w centrum miasta i nie chciałam im odmówić. Rozczarowanie ciążyło w mojej głowie kiedy wodziłam wzrokiem pod mostem, desperacko próbując dojrzeć Caspiana. Nie było go tutaj. Powoli wracałam główną drogą cmentarza, ale skręciłam w prawo tam, gdzie normalnie skręciłabym w lewo. Ścieżka rozdzieliła się, ruszyłam w stronę drugiej połowy cmentarza, mówiąc sobie, że nie było żadnego konkretnego powodu, dla którego szłam tą drogą. Ta ścieżka mogła wyprowadzić mnie z cmentarza i doprowadzić do pizzerii... ostatecznie. To nie było tak, że chciałam zobaczyć czy Caspian był po tej stronie. To było coś czego nie powinnam robić. Prawie przekonałam siebie, kiedy kogoś zobaczyłam. Moje serce przyśpieszyło, dopóki nie zobaczyłam, że to był Nikolas. Rozczarowanie ogarnęło mnie z powrotem. Otworzyłam usta by coś powiedzieć, ale uświadomiłam sobie niezręcznie, że nie wiem co powiedzieć. Nie wiem czy wydalam ze swoich otwartych ust jakiś dźwięk czy po prostu wyczuł jakoś, że tam byłam, ale nagle odwrócił się i spojrzał w moją stronę. Uśmiechnęłam się i przyspieszyłam tempo. - Witaj Nikolasie - powiedziałam gdy się zbliżyłam. Jego włosy były nawet bardziej rozwichrzone niż wcześniej, ale jego oczy nadal były ciepłe i przyjazne. Kiwnął głową w przywitaniu. - Katy, spójrz, mamy gościa. Młodą damę, o której ci mówiłem - Nikolas zawołał. Odwróciłam się w kierunku, w którym wydawał się mówić. Dalej w dole innej ścieżki starsza kobieta sadziła pojedynczy kwiat przy każdym nagrobku. Spojrzała w naszą stronę, mogłam zobaczyć jej pomarszczoną twarz rozświetloną uśmiechem. Jej długie truskawkowo-złote włosy były związane z tyłu w delikatne fale, była ubrana w staromodną spódnicę, która powinna wyglądać zupełnie nie na miejscu, ale nadawała się dla niej idealnie. Pochyliła się by podnieść koszyk z ziemi, potem podniosła go wysoko i zaczęła iść w naszym kierunku. Nikolas wyciągnął rękę by pomóc jej kiedy dotarła do nas. Podała szybki uścisk, a Nikolas zrobił prezentację. - To jest Abigaile - er, Abby, kochanie. - Odwrócił się do mnie. - A to jest moja żona, Katy. - Bardzo miło panią poznać - powiedziałam. Jej oczy były takie jak jego: przyjazne i pomarszczone w kącikach, ale były czysto niebieskie. Nawet jaśniejsze niż moje niebieskie oczy. - Jak miło cię poznać, Abbey - odparła. - Nikolas powiedział mi, że pomogłaś mu zająć się panem Irvingiem. Tak cieszyli się z towarzystwa. 152

JESSICA VERDAY - PUSTKA Czy interesuje cię dołączenie do nas przy popołudniowej herbacie? Spojrzała na mnie z nadzieją. - Masz miętową herbatę? - zapytałam, uśmiechając się do Nikolasa. Oboje zaśmiali się. - Ahh, tak, oczywiście. To nasza ulubiona - powiedziała Katy. - Zatem z chęcią - zgodziłam się. Katy podała kosz, który trzymała Nikolasowi. - Czy poniósłbyś to dla mnie, kochanie, będziemy iść przodem. - Potem rzuciła mu pytające spojrzenie, a on skinął raz głową. Chwytając moją rękę, Katy włożyła ją w zgięcie łokcia. Nie wiedziałam dokąd idziemy, nie było żadnych domów w pobliżu tej strony cmentarza - ale zaczęła iść, a ja starałam się nadążyć. Była zaskakująco szybka jak na kogoś, kto prawdopodobnie miał sześćdziesiąt lat więcej niż ja. Szłyśmy przez chwilę tą ścieżką. Czasem wiatr wiał gwałtownie od jednej do drugiej strony. Im dalej szliśmy tym więcej zwrotów i skrętów było. Liście również zaczęły robić się gęstsze. Drzewa zdawały się stać bliżej siebie, z gałęziami ciasno splecionymi ze sobą, filtrowały światło tak, że przedzierało się tylko w małych skrawkach. Ziemia była przepełniona sprężystym mchem i skąpymi kwiatami. Dzikie paprocie pchnęły swoje krzaki na szlak, nachodząc na naszą przestrzeń. Wydawały się wychodzić naprzeciw by chwycić krawędzie naszych ubrań, kiedy przechodziliśmy. Przypuszczam, że zmiana scenerii powinna przyprawić mnie trochę o obawę, ale będąc z Nikolasem i Katy uspokoiłam się. Mogłam usłyszeć piskliwy śpiew ptaków, śpiewających rozproszoną melodię, którą tylko one znały. Ostre stuk, stuk, stuk wskazywało, że gdzieś w pobliżu był dzięcioł, a kiedy minęliśmy olbrzymi pień drzewa, ujrzałam go. Jego głowa była ognisto czerwona, zrobił przerwę od dziobania by spojrzeć na mnie, jakby zdziwiony zobaczeniem kogoś tak blisko swojej przestrzeni. To wszystko było tak... niesamowite. Spędzałam dużo czasu na zewnątrz, i oczywiście widziałam drzewa i rośliny i ptaki wcześniej, ale to... to było zupełnie inne. Tu na zewnątrz było dzikie i nienaruszone. Natura taka jak miała być. Co mnie zaskoczyło najbardziej, jednak, było to, że nigdy nie widziałam tego miejsca. Myślałam, że Kristen i ja zbadałyśmy każdy cal terenu cmentarza. 153

JESSICA VERDAY - PUSTKA Nagle Katy zwolniła, i wskazała, że będziemy szli przez drewniany most, który był przed nami. Stare, rozklekotane listwy mostu skakały i turkotały pod naszymi stopami, kiedy przechodziliśmy, powodując echo dźwięku klik klak wokół nas. To stworzyło niesamowity nastrój, spojrzałam za siebie więcej niż raz, by upewnić się, że nie byłam śledzona przez rzeczywistego konia. A być może przez bezgłowego jeźdźca...? Spojrzałam w dół na płytki strumień poniżej i poczułam się głupio. Jeździec nie mógł przekroczyć wody. O czym myślałam? Wymusiłam śmiech, kiedy zeszliśmy z mostu i wydałam nie tak ciche westchnienie ulgi. Nikolas był krok za nami, ale szybko nadrobił stratę. Moja szczęka opadła, kiedy spojrzałam w górę i zobaczyłam co czeka przede mną. To był najbardziej idealny domek prosto z bajki, jaki kiedykolwiek widziałam. Ściany były zbudowane z wielkich, nierównych zaokrąglonych kamieni, podczas gdy dach wyglądał jakby pokryty był strzechą. Różne rośliny rosły obficie pod każdym ołowiowym szkłem łukowatych okien. Pnąca winorośl z fioletowymi kwiatami rosła na masywnym kamiennym kominie na lewo od drewnianych drzwi. - Wisteria - powiedziałam cicho do siebie. Poznałam ją z posiadłości Irvinga. - Wasz dom jest absolutnie piękny! - wyszeptałam z podziwem. Nie wiedziałam, że ktoś mieszkał wcześniej tutaj. Katy kiwnęła głową. - Dziękuję za komplement. Wiem, że mój dom docenia to. - W jej oczach pojawił się błysk. - Cieszę się, że twój dom lubi komplementy - powiedziałam z uśmiechem. Zrobiłam przerwę by spojrzeć na piękne otoczenie, a Nikolas doszedł do nas by położyć koszyk, który postawił obok drzwi. Potem delikatnie pchnął otwarte drzwi, wyciągnął rękę, czekając na Katy, która pochyliła się by zebrać zwiędły liść z winorośli wisterii. Położyła rękę na jego, i przekroczyli razem próg, dzieląc spojrzenie, które przypomniało mi moich dawno zmarłych dziadków. Wzięłam głęboki oddech i weszłam, niepewna tego co zobaczę. Ale nie zawiodłam się. W środku było tak samo pięknie jak na zewnątrz. Kwiaty były tam absolutnie wszędzie. Dom wyglądał jak kwiaciarnia. Gałęzie zasuszonych kwiatów zwisały z odkrytych krokwi belek i ze ścian, podczas gdy świeże kwiaty wypełniały stare szklane butelki, które zajmowały każdą wolną powierzchnię. Blaty były schludne i czyste, nie zaśmiecone przekąskami i niezdrowym jedzeniem jak te w moim domu. Nawet nie tak bardzo jak 154

JESSICA VERDAY - PUSTKA bochenek chleba, który przesiedział. Stary kołowrotek wisiał na jednej z białych ścian, ale oczywistym miejscem spotkań był ogromny łupkowy stół, zniszczony wiekiem, rozstawiony z przodu ceglanego kominka. Stałam tam niezręcznie, nie bardzo wiedząc co robić teraz kiedy jestem naprawdę w środku domu, ale Katy kazała mi usiąść i pokazała w kierunku stołu. Odsunęłam bogato zdobiony drewniane krzesło, robiąc to co mi kazano. Nikolas zakrzątał się po metalowy imbryk wiszący obok kominka, wziął go do zlewu, i szeptał do Katy podczas gdy ona napełniła go wodą. Wyjęła kilka liści z miski na blat i zaniosła je do niego. Gładził swoje dzikie włosy pomarszczoną ręką, a ona rzuciła mu spojrzenie, które sprawiło, że poczułam się jakbym przeszkadzała w bardzo osobistej chwili. Spojrzałam w dal i pozwoliłam mojemu umysłowi błądzić. Mogę całkowicie zobaczyć siebie tutaj. Otoczona przez butelki, oleje i szklane słoiki. Robiąc własną herbatę miętową, z kimś kto miał blond włosy, zielone oczy ze spojrzeniem, które sprawiało, że się rozpływałam. Zorganizowalibyśmy małe miejsce pracy pod oknem, przy zlewie i tworzyłabym perfumy przez cały dzień z doskonałym widokiem ogrodu. Tłusty leniwy kot leżałby przed kominkiem, a po południu Caspian i ja robilibyśmy razem herbatę. Pomógłby mi etykietować zapachy, wypełniać butelki i podnosić wszystkie rzeczy, które byłyby dla mnie za ciężkie, rozmawialibyśmy o wszystkim i o niczym, pracując tak obok siebie. Nagły brzdęk imbryku uderzającego o zawieszony w kominku haczyk przerwał moje marzenia i psychicznie zapanowałam nad sobą. Czy naprawdę przearanżowałam cudzy dom, by dopasować go do moich potrzeb i planowałam przyszłość z Caspianem? Co się ze mną działo? Co, jeśli on nie chce mieszkać w przytulnym domku i napełniać butelek lub podnosić ciężkich rzeczy albo robić popołudniowych przerw na herbatę? Co, jeśli chciał zrobić ze swoim życiem całkowicie coś innego? Co jeśli on nie chce... mnie? Poważnie wariowałam, za bardzo poszłam do przodu, więc wzięłam głęboki oddech i starałam się z powrotem uspokoić. Rozejrzałam się dookoła i zauważyłam, że Nikolas pokonywał drogę do fotelu bujanego w kącie z małym nożem i kawałkiem drewna w ręce, a Katy wycierała ladę przed sobą. Widok ich oboje tutaj, w miejscu, które oczywiście kochają i pasuje do nich, przyniósł tępy ból w dole brzucha. Oni naprawdę przypominają mi moich dziadków. 155

JESSICA VERDAY - PUSTKA Jako, że moi dziadkowie umarli w ciągu kilku dni od siebie kiedy miałam sześć lat, miałam tylko garstkę wspomnień o nich. Ale ogólne uczucia miłości i czułości zawsze tam były. Mogę niejasno sobie przypomnieć jak bardzo wydawali się cieszyć swoim towarzystwem. To bardzo różniło się od dziadków ze strony ojca. Byli rozwiedzeni dłużej niż byli małżeństwem i nawet nie lubili słyszeć swoich imion. Mam gorącą nadzieję, że mi się to nigdy nie przydarzy. Chciałam szczęśliwego zakończenia i kamiennego domku w przyszłości. Nigdy nie chciałam skończyć nienawidząc osoby, której przysięgałam miłość aż do śmierci. Wolałabym raczej nie kochać nikogo w ogóle, niż gdyby to miało mnie się przytrafić. Myśli o rozwodzie i nieszczęśliwe zakończenia z pewnością nie dodały radości do popołudnia, więc postanowiłam wypróbować swoich sił w pogawędce. W końcu, nie mogło być gorzej niż siedzenie na krześle przygnębiając się własnymi myślami. Powiedziałam pierwszą rzecz jaka przyszła mi do głowy. - Więc, lubicie legendy? Katy i Nikolas spojrzeli na mnie jakbym mówiła w obcym języku. - Legendy? - zapytali niewinnie. - Wiecie - rozwodziłam się. - 'Legenda o Sleepy Hollow?' Ponieważ żyliście tutaj... Zastanawiałam się tylko czy lubicie legendy. - Tak, lubimy legendy - powiedział Nikolas zanim miałam szansę zwiesić głowę i przeprosić za towarzyską niewłaściwość, którą oczywiście była pogawędka. Spojrzałam na niego, a on był skoncentrowany na struganiu małych skrawków drewna. - Ponieważ żyliśmy tutaj całe nasze życie, to jest historia bliska i droga dla nas - zgodziła się Katy, podsuwając krzesło obok mnie. Trzymała splątaną stertę kolorowych nitek i mogłam zobaczyć dwa błyszczące srebrne druty wetknięte z boku. - A jak ty, kochanie? zapytała. - Co o tym myślisz? Wydaje się, że masz silny związek z Hollow. - Oh, to jedna z moich ulubionych - powiedziałam szybko. - Ja też mieszkałam tu całe życie i myślę, że to wspaniale, że miasto przyjmuje historie jak to robi. Moi rodzice są w radzie miasta, więc chodzę na wiele spotkań z nimi więc mogę zobaczyć na własne oczy całą pracę jaka idzie w utrzymanie Sleepy Hollow. Katy skinęła głową zaczynając sortować stos przędzy. -Świadomość miasta z pewnością wzrosła w ciągu lat, ale zawsze było coś w tym miejscu. Nie sądzę, że każdy może spędzić czas żyjąc tu i nie poczuć jego

156

JESSICA VERDAY - PUSTKA magii... siła przyciągania żywej historii wokół nas. Czujemy szczególną więź z cmentarzem. Dźwięk kliknięcia rozbrzmiał przez pokój, kiedy podniosła druty i zaczęła robić na drutach. Złożyłam ręce przed sobą i obserwowałam jej palce latające w ruchach, zrobienie pętelki i pociągnięcie, i tak w kółko. - Byłaś ostatnio w muzeum Sleepy Hollow? - zapytałam, pochylając się nieco, nadal niepewna co mam zrobić z rękami. - Genealogiczna wystawa ma dużo nowych rzeczy, co jest bardzo interesujące. Lubię… Imbryk zagwizdał ostro, przerywając mi zdanie i podskoczyłam na niespodziewany dźwięk. Nikolas wstał by chwycić ścierkę do naczyń do gorącego uchwytu czajnika. - Chwileczkę, kochanie. - Katy poklepała mnie po ręce, zanim sięgnęła po trzy identyczne filiżanki. - Pozwól mi przygotować herbatę, a potem możesz kontynuować. Nikolas wziął od niej imbryk, ostrożnie nalał parującą ciecz, a potem odwiesił imbryk na żelazny haczyk. Dwa pasujące mniejsze srebrne garnki leżały na środku stołu, przeniosłam je bliżej nas. Katy przyniosła trzeci pasujący srebrny garnek z lodówki i położyła go obok dwóch pozostałych. -Mleko jest w tym, a w tych jest cukier i miód,- wyjaśniła, podnosząc swoją filiżankę. Patrzyłam jak wlała małą ilość mleka i kilka kropel miodu do herbaty, a potem podziękowała Nikolasowi, kiedy położył na stole trzy łyżeczki. Nikolas przygotował swoją herbatę w ten sam sposób, z wyjątkiem tego, że użył większej ilości miodu. Katy uśmiechnęła się do niego w drwiącej dezaprobacie, a on uśmiechnął się jak mały chłopiec, który złapał drugi kawałek czekoladowego ciasta. Mój kubek był następny. Zazwyczaj przygotowywałam herbatę jak kiedyś kawę. Trzy mleczka i dwie kostki cukru. Ale dzisiaj spróbowałam miodu i dodałam kilka dodatkowych kropli, jak Nikolas, zauważając, że im słodsze, tym lepsze. Kiedy energicznie mieszałam łyżką w kubku, Katy siadła z powrotem na swoje miejsce, a Nikolas wrócił do bujanego fotela. Wzięłam ostrożny łyk. Była zaskakująco dobra. Smak mięty był czysty i mocny, znacznie lepszy niż herbata z torebki, a miód dodał tylko odpowiednią ilość smaku, dając dodatkową korzyść. Wzięłam kolejny łyk. Większy tym razem. Naprawdę mogłam zacząć lubić to coś.

157

JESSICA VERDAY - PUSTKA Siedzieliśmy w ciszy czułam się jakbym znała Katy i Nikolasa całe życie i spędziła każdy dzień pijąc herbatę z nimi. Ale potem zaczęłam czuć się jakbym musiała nadrobić stracony czas i to trochę mnie przeraziło. To nie są twoi dziadkowie, przypomniałam sobie surowo. Choć wydawało się, że byli miłymi ludźmi, prawdopodobnie mieli swoje wnuki, które naprawdę odwiedzały ich na herbatę. Ja byłam tylko przechodzącym obcym. - Mów dalej i skończ co chciałaś powiedzieć - popędzała Katy z ciepłym uśmiechem, a ja próbowałam otrząsnąć się z melancholii. - Właśnie miałam ci powiedzieć, że bardzo podoba mi się wystawa zrobiona w oparciu o życie Waszyngtona. To wszystko. - Owinęłam palce wokół ciepłego kubka przed sobą. - Musisz być jego fanką - powiedziała Katy. - Niewielu ludzi w twoim wieku pomogłoby starcowi w opiece nad grobem. - Oh, robię to za każdym razem - wydusiłam z siebie. - To znaczy, każdy grób, ale przede wszystkim jego grób. Moja najlepsza przyjaciółka i ja spędzałyśmy tam dużo czasu. Rozmawiając z nim i takie tam. Spojrzałam na napój, zdając sobie sprawę jak szalenie to zabrzmiało. - To znaczy - powiedziałam szybko - nie jestem szalona czy coś. Tylko jakby... udawałam. - Usłyszałam swoje słowa i skuliłam się w środku. Tak, tak to się robi, by przekonać ich, że nie jestem szalona. Katy uśmiechnęła się do mnie znad migających drutów. - Wiemy, co masz na myśli, Abbey. Uważam, że to jest wspaniałe. Też był dla nas bardzo ważny. Jego prace są kawałkiem amerykańskiej historii i myślę, że oddajesz jego pamięci wielką przysługę myśląc o nim w ten sposób. - To jest dokładnie to, jak o nim myślę! 'Legenda o Sleepy Hollow' jest tylko jedną z amerykańskich opowieści o duchach, a ja przeżywam ją dokładnie tutaj, w środku tego wszystkiego. To niesamowite. Dosłownie mieszkamy w historii i to właśnie wprawia mnie w zachwyt. Nikolas zaśmiał się z mojego mało subtelnego entuzjazmu, a ja się zaczerwieniłam. - Przepraszam - powiedziałam. - Czasem mnie trochę ponosi. Katy nie zgodziła się. - Bzdura. Nie ma nic złego w kochaniu historii. Założę się, że twoja przyjaciółka czuje to samo, czyż nie? - Cóż, czuła. Ona... umarła. - Spojrzałam w dół na to co pozostało z mojej herbaty. - To są ponownie te smutne wspomnienia - powiedział Nikolas z rogu.

158

JESSICA VERDAY - PUSTKA Posłałam mu dzielny uśmiech i potrząsnęłam głową. - Nie dzisiaj. Nie wypuszczę tych smutnych dzisiaj. - Powiedziałaś wcześniej, że mieszkasz tu całe swoje życie. Gdzie znajduje się twój dom? - zapytała Katy. Ucieszyłam się, że zmieniła temat i chętnie zaakceptowałam inny wątek rozmowy. - Mieszkam po drugiej stronie ulicy z przeciwnej strony cmentarza, przy głównej bramie. To ten duży, biały wiktoriański dom z zielonymi wzgórzami. Nie można go przegapić. Oboje zadawali wiele pytań i wydawali się naprawdę zainteresowani tym, co miałam do powiedzenia, więc spędziłam resztę popołudnia opowiadając o szkole i Kristen, a nawet moich planach sklepu w centrum. Wahałam się kilka razy, niepewna jak dużo im powiedzieć, lub jak długo miałam mówić o sobie, ale zachęcali mnie za każdym razem, kiedy przerywałam. Światło w pokoju kilka razy zmieniło pozycje zanim zorientowałam się, że chyba nadużyłam gościnności. Szybko więc się pożegnałam i opuściłam dom z obietnicą zatrzymania się ponownie na herbatę. Niespodziewanie łatwo odnalazłam drogę powrotną do głównej ścieżki cmentarnej. Kiedy przeszłam przez wejściową bramę i udałam się do domu, nie mogłam się powstrzymać, ale pomyślałam jak dziwne było to, że mieszkali tam przez cały ten czas, a nigdy wcześniej ich nie spotkałam. Dziwne. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: zofika1

159

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XV OFERTA PRACY ,,...Jego cicha żona również pracowała w gospodarstwie i opiekowała się drobiem, bo jak kiedyś mądrze zauważyła, kaczki i gęsi są głupie i muszą być pod opieką, ale dziewczyny potrafią o siebie zadbać.” ,,Legenda o Sennej Dolinie”

Zatrzymywałam się koło rzeki prawie każdego dnia przez następny tydzień, ale Caspiana nie było. Wiem, że powiedział, że może być zajęty, ale czy nie mógłby wcisnąć, chociaż pięciu minut przerwy w swój harmonogram? Jeszcze raz odwiedziłam Katy i Nikolasa, ale zostałam tylko na kilka minut. Nie jestem dobrą towarzyszką. Pewnego popołudnia znalazłam nawet grób Kristen. Nie byłam tam od pamiętnej nocy, i naprawdę nie byłam w najlepszym nastroju, ale poczułam chęć pójścia TAM. To było tak dawno temu, kiedy ją widziałam. Kiedy jej pomnik się ukazał, zaczęłam łapać oddech. Mogłam poczuć ból płynący prosto do mojego serca. Czy kiedykolwiek będzie łatwiej? Czy kiedykolwiek będę w stanie przyzwyczaić się do faktu, że moja najlepsza przyjaciółka teraz tu mieszka? Uklękłam na kolana i dotknąłem czubka jej nagrobku. - Cześć, Kris. - Śledziłam wyrzeźbione krawędzie jej imienia. Siedziałam w milczeniu. Miło było skontaktować się z nią w ten cichy sposób. Po posiedzeniu trochę, zaczęłam opowiadać o liście, który napisałam do niej przed tamtą nocą. Jak wniosłam Caspiana i jak spędziłam ostatnie kilka dni szukając go. Nie wspomniałam o tym, że znalazłam pamiętnik albo, że jej sekret zatrzymam dla siebie. Nie byłam gotowa o tym jeszcze rozmawiać. Może nigdy nie będę. Zaczęło robić się ciemno i wiedziałam, że nadszedł czas by wracać do domu więc podniosłam się sztywno z ziemi. Jedna z moich nóg ścierpła i pokuśtykałam do wyjścia z cmentarza, opuszczając Kristen z szybkim pożegnaniem i obietnicą, że wkrótce ją odwiedzę. *** 160

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kiedy wracałam do domu zwymyślałam siebie w sprawie Caspiana. Musiał on wyjechać na święta. Jeszcze zachoruje. Jego rodzina spontanicznie zdecydowała się na wyjazd do Afryki.... Ale ja wiem, że żadne z nich nie mówiło prawdy, pogrążyli się w depresji. Miałam problemy z koncentracją. Nie spałam zbyt dobrze. I nawet mój apetyt zniknął. Kiedy w poniedziałkowe popołudnie szkoła się wreszcie skończyła, bo nadchodziło Święto Dziękczynienia byłam naprawdę wdzięczna. Moje codzienne wędrówki na cmentarz nie przyniosły niczego nowego. Leżałam w nocy w łóżku śniąc na jawie. Po godzinie spojrzałam na sufit, wiedziałam, że muszę coś zrobić żeby nie oszaleć. Spojrzałam na lampę a następnie popatrzyłam na cały pokój. W oko wpadła mi w połowie wypełniona walizka leżąca obok drzwi. Ponieważ mieliśmy wiele czasu na obijanie się w ferie, chciałam mieć pewność, że mam wystarczająco dużo rzeczy które by mnie zajęły tak że spędzałabym jak najmniej czasu z daleką rodziną jak to możliwe. Następne dwie godziny spędziłam przeglądając moje perfumy i sortując różne notatki ze starymi projektami, których jeszcze nie skończyłam. Spakowałam mnóstwo fiolek testerów, kilkanaście dodatkowych tubek z niebieskim kobaltem i prawie wszystkie olejki eteryczne. Następnie zapakowałam pełny plecak książek, płyt, filmów i parę magazynów. W końcu wszystko było gotowe do drogi. Rozejrzałam się ostatni raz zadowolona z wyboru, jakiego dokonałam. Czując nagły ból w plecach i mając ciężkie powieki postawiłam moje teraz już pełne walizki i dwie torby w kąt i położyłam się na łóżku. Na szczęście zasnęłam szybko. Musiałam wcześnie wstać, bo jechaliśmy z wizytą do rodziny. Mimo tego, że spałam tylko cztery godziny następnego ranka czułam się zaskakująco dobrze. Wyskoczyłam z łóżka spiesząc się żeby zająć dogodne miejsce w furgonetce. Jeśli nie zrobiłabym tego przed tym jak mój tata odpaliłby ją musiałabym siedzieć stłoczona między stosami walizek. Na szczęście fart mnie nie opuszczał. Upewniłam się, że będę miała wszystko pod ręką w czasie siedmiogodzinnej jazdy do Ohio. Tata musiał ponaglić mamę tak, że jakieś trzydzieści minut później byliśmy już w drodze. Wyciągnęłam słuchawki z mojej torby, włożyłem do uszu i ustawiłem głośność muzyki na niski. Melodia była powolna i smutna, ale kojąca. Oparłam głowę do tyłu i patrzyłam za okno jak mijaliśmy domy. 161

JESSICA VERDAY - PUSTKA Pozwoliłem mojemu umysłowi odpłynąć. Drzewa zlewały się aż stały się hipnotyczne. Moje oczy prześlizgiwały się po nich a myśli płynęły od jednej do drugiej. Dlaczego musiałam być jedną z tych, którzy dowiedzieli się o sekrecie Kristen? Dlaczego jedna z moich najlepszych przyjaciółek musiała mnie zdradzić? Dlaczego muszę przejeżdżać pół kraju udając się do rodziny, którą widuję tylko raz do roku? Dlaczego moi rodzice nie mogą powiedzieć wszystkim, że indyk smakuje tak samo dobrze w naszym domu jak u nich. I dlaczego Caspian ma ten cholerny numer ciągle zajęty? Oczywiście cały świat spiskuje przeciwko mnie. Nie było szans na poprawę mojego nastroju, gdy zaraz mieliśmy dojechać do domu moich krewnych. Ze spaniem utknęłam na niewygodnej kanapie, której nie wykończyła jeszcze piątka moich wścibskich kuzynów. Po“rozgoszczeniu się”, kilka ciotek przypominano mi wciąż dlaczego muszę bardziej skoncentrować się na nauce, bo dostanie się do liceum to już nie zabawa. Byłam teraz przygnębiona, zła i prawie oszalałam, że muszę gnieździć się z całą tą rodziną. Na szczęście nie trwało to bez końca, wkrótce przenieśliśmy się do rodziny w New Jersey. Oni byli ostatni. Zajęłam sypialnię gościnną z super odtwarzaczem DVD. Czas spędzony tam minął zbyt szybko. Ostatnim przystankiem w naszej świątecznej wycieczce był powrót do Nowego Jorku żeby zobaczyć się z wujkiem Bobem. On mieszka tylko godzinę drogi od nas i jest właścicielem sklepu z lodami, który znajdował się niecałe dwadzieścia minut od naszego domu. Nie mogłam się doczekać tych odwiedzin. Wujek Bob plus sklep z lodami równa się darmowe próbowanie lodów w takich ilościach ile tylko mogłam pomieścić w brzuchu. O tak, nie mogłam doczekać się tej wizyty. Podróż nie trwała zbyt długo, ale jestem bardzo zmęczona tym ostatnim tygodniem skakania od jednych krewnych do drugich. Wlazłam na kanapę w biurze wujka Boba tak szybko jak mogłam. Kiedy się obudziłam usłyszałam jak mama i tata rozmawiają z wujkiem Bobem w części sklepowej, więc spokojnie wróciłam do pokoju z lodami aby wspomóc się kilkoma łyżkami darmówek. Wiem, że wujek Bob pozwoliłby mi na spałaszowanie wszystkich lodów, jakie chciałam, ale mama to już inna historia.

162

JESSICA VERDAY - PUSTKA W pomieszczeniu zaopatrzeniowym było ciemno i zimno, ale zamrażarki były zaskakująco nowe i błyszczące. Były to tutaj prawdopodobnie jedyne nowe rzeczy. Wujek Bob próbował ucharakteryzować sklep w stylu vintage z lat pięćdziesiątych, ale skończyło się jeszcze starzej i bezbarwnej niż stary styl vintage. Jedenaście łyżeczek później nie mogłam zjeść już więcej lodów, więc wróciłam z powrotem do biura Wujka Boba. Kilka starych zdjęć zdobiło ściany. Większość z nich była podpisana przez osoby, które zatrzymały się w lodziarni raz albo więcej. Rozpoznałam kilka gwiazd, dwóch piosenkarzy, ale reszty nie znałam. Ramki zdjęć zakurzyły się i zniszczyły. Wyglądały tak, że powinny zostać wymienione kilka la temu. Potrząsnęłam głową widząc dalsze oznaki zaniedbania, jednak nadal kontynuowałam moje zwiedzanie po biurze i przysięgłam sobie, że mój sklep nigdy nie będzie tak wyglądał. *** Kiedy dotarłam do biurka, zobaczyłam więcej dowodów na to, że utrzymanie czystości nie jest na pierwszym miejscu na liście Wujka Boba. Pudełka stały wszędzie. Każde z nich było wypchane jakimiś papierami, rachunkami i zamkniętymi kopertami. Pod biurkiem obok krzesła wciśnięty był duży plik dokumentów dobrze widoczny ze względu na wielkie czarne litery napisane markerem. Plik był przepełniony. Szafka przy ścianie miała jedną szufladę do połowy otwartą. Po jej przeszukaniu okazało się, że zawiera tylko puste foldery. Gdy rozejrzałam się po pokoju stwierdziłam, że ktoś powinien tu trochę posprzątać. Pokój będąc tak zabałaganiony nie może być nadal funkcjonalny. A jeśli wujek nie był praktyczny mógłby stracić sklep. Nie mogę do tego dopuścić. W dodatku to było coś, co mnie zajmie, gdy rodzice opowiedzą mu każdy detal z tego, co się wydarzyło od naszego ostatniego spotkania. To musiało chwilę potrwać. Wyrzuciłam więc mój prawie pusty kubek po lodach do najbliższego kosza obiecując sobie nigdy więcej nie próbować maślano - ananasowych lodów i wzięłam się do pracy. Pierwszą rzeczą, od której zaczęłam było biurko, które było pokryte całkowicie stosem korespondencji. Tam gdzie poczta mogła zostać posegregowana i ułożona została posegregowana i ułożona. A potem 163

JESSICA VERDAY - PUSTKA znowu posegregowana i ułożona na kolejne mniejsze kupki. To był jeden wielki chaos. Byłam tak zajęta pracą, że straciłam poczucie czasu. Przystopowałam dopiero, gdy usłyszałam zbliżające się głosy. Kiedy zdałam sobie sprawę, że wołają mnie, wybiegłam z pokoju żeby się z nimi spotkać. Mama spojrzała się na mnie dziwnie i spytała czy jestem zbyt zajęta by zjeść lunch. Spojrzałam w dół na moje spodnie zastanawiając się, o co jej chodzi gdy ujrzałam smugę kurzu na jednej z nogawek. Pospiesznie starłam go zastanawiając się jednocześnie nad wyjaśnieniami. - Ja porostu....czyściłam... kurz ze zdjęć na ścianie - powiedziałam szybko. Musiała uwierzyć w to kiepskie kłamstewko, ponieważ dała mi spokój. Tata i Wujek Bob wyszli z tylnej części sklepu i wszyscy udaliśmy się na pizze. Pizzeria, do której poszliśmy była praktycznie pusta i właściciel sam zrobił i przyniósł nam do stolika pizze. Wujek Bob w czasie jedzenia opowiedział nam historie o tym jak w zeszłym roku spalił indyka. Gdy mały dzwonek zadzwonił nad drzwiami do lokalu wszedł Ben. Zgaduję, że powinnam być zaskoczona tym, że go zobaczyłam, ale nie byłam. Nie próbowałam nawiązać z nim kontaktu wzrokowego i zakryłam się moimi włosami, ale i tak mnie dostrzegł. Kilka sekund później dzwonek znowu zadzwonił i weszła znajoma mi skądś dziewczyna. Pomyślałam, że prawdopodobnie szedł z nią do szkoły. - Nie patrzcie tam - szepnęłam do wszystkich przy stole. Jak na zawołanie wszystkie głowy odwróciły się w stronę drzwi. - Powiedziałam nie patrzcie - jęknęłam. - To dzieciaki, z którymi chodzę do szkoły, ale nie chcę żeby mnie zobaczyły. Niestety było już za późno. - Cześć, Abbey - krzyknął Ben. - Możemy usiąść z wami ludzie? Dziewczyna z którą przyszedł nie wyglądała na bardzo zadowoloną jego pytaniem. Ja też nie byłam zbyt szczęśliwa z tego. - Jasne, kochanie - powiedziała mama zanim miałam szansę w ogóle powiedzieć nie. - Zamówiliśmy przed chwilą kilka pizz, więc dlaczego dwójka dzieciaków nie mogłaby się dosiąść?

164

JESSICA VERDAY - PUSTKA Ben uśmiechnął się i złapał dziewczynę z rękę ciągnąć ją do naszego stolika. Wymusiłam uśmiech i przesunęłam moje krzesło jak najdalej od nich. Mogę się podzielić naszym jedzeniem, ale to jeszcze nie znaczy że muszę obok nich siedzieć. Przedstawił nam dziewczynę, z którą przyszedł, Ginger i usiadł. Niechętnie przystąpiłam do przedstawiania. Zaczęłam od taty. On i mama byli szczęśliwi że mamy więcej towarzystwa, a wujek Bob był zachwycony większą publicznością i powrócił z powrotem do historii o indyku. Pocieszając się plasterkiem sera z pizzy, starałam się ukryć moje upokorzenie, podczas gdy Ginger patrzała na mnie ze sztyletami w oczach. Zastanawiałam się jak długo jeszcze ten zawstydzający posiłek potrwa. Kiedy tylko wróciliśmy do sklepu wujka Boba, mama i tata znowu zaczęli rozmawiać, a ja pobiegłam do mojego przedsięwzięcia. Miałam nadzieję, że to wymaże z mojej pamięci dzisiejszy lunch. Zmieniłam wszystkie kalendarze na obecny miesiąc i uprzątnęłam stos gazet leżących na stoliku obok kanapy. Ostatnią rzeczą jaką miałam do zrobienia było dźwignięcie ogromnej sterty poczty na zużyty skórzany fotel do biurka. Kiedy skończyłam byłam pokryta dużą ilością kurzu a plecy bolały mnie okropnie, ale biuro zaczynało wyglądać dobrze. Kładąc się na kanapie, ściągnęłam buty i oparłam głowę o poduszkę. Profesjonalni sprzątacze daliby sobie rękę, a może nawet nogę obciąć za taki talent. To było w dobrej wierze. Jak ja uwielbiam lody. Wujek Bob może mi zapłacić w postaci gałek lodów. Czułam naszyjnik, który nosiłam na szyi. Dotknęłam go na chwilę i pomyślałam o Caspianie. Ciekawe, co on teraz robi? Czy myśli o mnie? Zamknęłam oczy i starałam się trochę odpocząć, ale myśli o podwójnych czekoladowomiętowych wiórkach i tęczowym sorbecie kotłowały mi się w głowie. Koniec z odpoczynkiem. Czas na moje wynagrodzenie. Ubrałam moje buty z powrotem, strzepnęłam kurz z moich ramion i nóg. Potem energicznie klasnęłam. Gdy wszystkie zabrudzenia zostały usunięte, mama nie powinna patrzeć już na mnie dziwnie. Poszłam z powrotem do zaopatrzeniówki i zaczęłam nakładać sobie dwie podwójne gałki miętowo - czekoladowe wiórek i tęczowy sorbet z tej samej miski, pamiętając ostatni raz, kiedy go jadłam. Byłam na nim z

165

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kirsten ostatniego lata. Zawsze robiłyśmy wyścigi, kto mógł zjeść więcej zamrożonych lodów. Nagłe pukanie do drzwi obok zamrażarki przerwało moje myśli. Trzymając szufelkę w jednej dłoni a miskę w drugiej trąciłam otwarte drzwi stopą. - To nie tak, że tu jest zimno albo coś - powiedział zasmarkany głos. Ramię ze srebrnym Rolexem chciało złapać za drzwi. Prawie upuściłam miskę. Facet przeszedł szybko przez drzwi i natychmiast zrobiło się jakby mniej miejsca. Jego włosy były starannie ułożone i wystylizowane, aby wyglądały naturalnie. A jego skórzana kurtka była chyba nowa. Czułam jak moje oczy się powiększają. - Mój tata pytał się mnie gdzie są te papiery. Musi je podpisać i odesłać do poniedziałku. - Popatrzył na mnie. Wydawało się jakby dopiero mnie dostrzegł. - Kim jesteś? - Jestem... uh... jego siostrzenicą. Znaczy się siostrzenicą Boba. Położyłam miskę i łyżkę od lodów na pokrywę zamrażarki. - Taak, nieważne. Możesz się upewnić tylko, że dostanie te papiery? TO JEST BARDZO WAŻNE - powiedział ostatnie dwa słowa powoli, jakby mówił do dziecka. Palant. - Pewnie, że mogę - powiedziałam radośnie. I przywołałam na twarzy promienny i olśniewający uśmiech. A ty możesz pocałować mnie w... - Świetnie. - Położył papiery na zamrażarce i odwrócił od drzwi. - Dziękuję Ci bardzo - powiedział sarkastycznie zanim wyszedł. Drzwi trzasnęły za nim a ja trzymałam język za zębami. Niektórzy ludzie są zbyt nerwowi. Po wyrzuceniu reszty moich lodów, zamknęłam drzwi od zamrażarki i wróciłam do biura wujka. Położyłam papiery na jego teraz już czystym biurku i poszłam dołączyć do reszty w sklepie. Zostaliśmy jeszcze kilka godzin. Kiedy byliśmy już gotowi do drogi wujek Bob odprowadził nas do samochodu. Jazda do domu odbyła się w ciszy i trwała całkiem krótko. Nie mogłam się doczekać, kiedy wespnę się do mojego pokoju po schodach i prześpię w moim własnym łóżku noc. Jednego, czego pragnęłam to być w domu i zostać w nim na zawsze. Nawet nie narzekałam na własny bagaż, gdy dotarliśmy na miejsce. Uszczęśliwiona z łomotem wbiegłam po 166

JESSICA VERDAY - PUSTKA schodach i zrzuciłam buty prawie tak szybko jak otworzyłam z trzaskiem moją walizkę. Myślę, że rzeczywiście byłam śpiąca. Zaraz po tym jak tylko moja głowa dotknęła poduszki a ciało wtuliło się w prześcieradło zasnęłam. Jak dobrze w końcu być w domu. *** W sobotni poranek wstałam wcześnie i nie mogłam się domyślić, dlaczego spałam tak dobrze, aż wpadłam w osłupienie gdy zobaczyłam że jestem w swoim łóżku. Nigdy nie pomyślałabym, że tak bardzo kocham swoją sypialnie, dopóki nie byłam zmuszona do jej opuszczenia. Przyrzekłam sobie, że nigdy więcej to się nie powtórzy. Przynajmniej do następnego Święta Dziękczynienia. Potknęłam się wychodząc z łóżka, ubrałam się i przebrnęłam przez kopiec brudnych ciuchów, który wyleciał z mojej walizki. Szybko zorientowałam się, że pralnie to numer jeden na mojej liście priorytetów dzisiejszego dnia. Mam nadzieje, że mama podejmie się tego zadania. Zebrałam tyle ile mogłam unieść i zaciągnęłam brudną bieliznę na dół zataczając się pod jej ciężarem. Przynajmniej tyle mogłam dla niej zrobić znieść brudne ciuchy na dół do czasu aż mama się nimi zajmie. Rzuciłam je blisko drzwiczek pralki, a potem poleciałam do kuchni na śniadanie. Holowanie ciuchów do pralni naprawdę wspomaga apetyt. Po wciągnięciu dwóch misek płatków. Ociężale wróciłam na górę popracować przy moim biurku. Byłam trochę zmęczona, ale nie na tyle żeby pójść jeszcze do łóżka. A tak na prawdę nie wiedziałam, co z sobą począć. Uprzątnąwszy kilka zbłąkanych papierków złapałam za stary wyperfumowany notatnik i przewracałam go bezczynnie. Mała myśl zaczęła mi kołatać się po głowie i nie dawała mi spokoju. Nie miałam jeszcze konkretnego planu, ale myśląc o tym intensywniej zaczął się tworzyć w mojej głowie nowy, wspaniały pomysł. Wstałam żeby wyciągnąć moją saszetkę z perfumami z bagażu, ale przerwałam. Może powinnam pójść na cmentarz. Może Caspian czeka tam na mnie. Pomyślałam. I nadal nie podziękowałam mu za prezent. Duma zmagała się ze zdrowym rozsądkiem, debatując, jakie są szanse że tym razem rzeczywiście go znajdę. Zdrowy rozsądek mówił, że szanse nie są zbyt duże. Duma mówiła mi, że to on powinien znaleźć mnie. 167

JESSICA VERDAY - PUSTKA Usiadłam więc z powrotem na biurku trzymając w ręku etui z perfumami. Szkoła zaczynała się w poniedziałek. W drodze powrotnej będę mogła przejść przez cmentarz. Nie będę tracić na niego teraz czasu. Wszystko, co miałam zrobić jutro zrobię dzisiaj. Starałam się skupić na jednym z moich niedokończonych projektów perfum, ale rosnące burczenie w brzuchu przerwało moja koncentrację. Odsunęłam moje notatki i perfumy, gdy wstawałam. Zeszłam na dół na przekąskę i gdy przechodziłam przez kuchnie mama zawołała mnie. Odkrzyknęłam, że jestem zajęta, szukając czegoś jadalnego w lodówce. Jedyne, na co się natknęłam to resztki i mięso z lunchu. Dlaczego nie mogłam natknąć się na coś jadalnego? Nigdy nie mamy nic do jedzenia w domu. Stanęłam właśnie przed drzwiami do spiżarni, gdy usłyszałam znowu moje imię wypowiadane tym razem natarczywiej. Do jednej ręki wzięłam chipsy, a do drugiej paczkę precli z dodatkami i wkroczyłam do salonu. - Zajęta jestem mamo, na górze mam pracę. Nie mam czasu na rozmowy. Siedziała na kanapie, obok niej leżał laptop, ale na chwilę oderwała od niego wzrok i spojrzała na mnie. - Masz telefon, Abbey. - Kto to? - spytałam upuszczając chrupki na krzesło i podbiegając do telefonu. - To wujek Bob. Mój palec zatrzymał się na przycisku rozmowa. - Wujek Bob? - zapiałam. - Czy on, uh powiedział tak w ogóle, po co chce ze mną rozmawiać? Wzruszyła ramionami, poświęcając więcej uwagi temu, co ma na ekranie niż mnie. - Nie wiem. Zapytał tylko czy jesteś w domu. Przełknęłam mój strach, policzyłam do dziesięciu i nacisnęłam przycisk. - Halo? Wujek Bob? Jego donośny głos odbił się echem przez słuchawkę, dlatego odsunęłam ją od ucha. - Cześć Abbey. Jak leci? - Dobrze wujku. Znaczy się, wszystko u mnie w porządku. A jak tam u ciebie?

168

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Dobrze, dobrze - ożywił się. - Słuchaj Abbey, dzwonię do ciebie, bo chcę cię o coś spytać. Mam nadzieje, że się zgodzić. Cóż, zgaduję, że właściwie to nie, może, jeśli dobrze się zastanowisz. Czasami nadążyć za tokiem myślenia Wujka Boba było łatwiej powiedzieć niż zrobić. To była taka moja cecha, że wcześniej czy później każdy wokół mnie poddaje się. Zmarszczyłam czoło. - O co chodzi, wujku? O co chciałeś mnie spytać? - Cóż, widzisz, chodzi o moje biuro. Nie mogłem nie zauważyć, czego tam dokonałaś. Moje serce spadło do samych stóp. O nie, zaraz się zacznie. On dzwoni prawdopodobnie dlatego, że ruszyłam coś ważnego a teraz on nie może tego znaleźć. - Widzisz, wujku - przerwałam. - Jest mi naprawdę przykro z tego powodu. Pomyślałam, że chciałbyś tego. Mogę przyjść i... no nie wiem... spróbować poukładać to tak jak było wcześniej? - Taa, jasne jakby dało się przywrócić brud i kurz. Brawo, Abbey. Dobre posunięcie. - Czy ty żartujesz? - Wujek Bob znowu powiedział głośno i wyraźnie. - Jest wspaniale! Odwaliłaś kawał dobrej roboty, dlatego miałem nadzieję, że może chciałabyś to powtórzyć. Tylko posortować wszystkie dokumenty i rzeczy. Może nawet kilka kartotek. Oczywiście zapłacę tobie. Jako takie zajęcie po szkole. Co powiesz na to? Co ja powiem?! Oniemiałam z wrażenia. Myślałam, że on dzwoni do mnie żeby na mnie nakrzyczeć, a on oferuje mi pracę? Ale wypasiaście to brzmi. Moje milczenie nie zostało niezauważone. - Halo, Abbey jesteś tam? Jeśli się martwisz o pieniądze. Mogę ci płacić za godzinę. Co ty na to? Byłam jeszcze oszołomiona, ale odzyskałam głos. - Uhm, tak, jasne wujku Bobie. To wszystko brzmi świetnie. Kiedy chcesz żebym zaczęła? Myślę, że pytał się mnie czy nie zacznę od przyszłego tygodnia. Wydałam jakieś odgłos na zgodę. Nie mogę uwierzyć, że to dzieję się tu i teraz. Po odłożeniu słuchawki mama musiała zauważyć moje oszołomienie, bo spojrzała mi w oczy, kiedy brałam chrupki. - O co chodzi? Wszystko dobrze z wujkiem Bobem? - zapytała mnie. 169

JESSICA VERDAY - PUSTKA Roześmiałam się głośno. - Tak, wszystko dobrze. Wszystko okej. Myślę... myślę, że on przed chwilą zaoferowała mi właśnie pracę. Tłumaczenie: saphira36 Beta: Tempted-Hell

170

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XVI WIZYTA „… rodzaj szumiącej ciszy panował w klasie.” „Legenda o Sennej Dolinie”

W poniedziałkowy poranek zobaczyłam śnieg. Leżąc w łóżku i patrząc jak skrzące się płatki delikatnie spadają na ziemię, opatuliłam się bardziej moim kokonem ciepła. Poważnie nie chciałam wychodzić z łóżka. Może poproszę mamę by przyniosła mi trochę ciepłej czekolady. Zaczęłam przysypiać ponownie, ale głos mamy wyrwał mnie ponownie z moich sennych marzeń. Usiadłam prosto, zrzucając z siebie całe okrycie i natychmiast tego żałując, kiedy prąd lodowatego powietrza owionął mnie. Drżąc nakryłam się ponownie, ignorując mamę, kiedy zawołała kolejny raz. Dziesięć minut później na schodach rozległo się walenie, trudne to zignorowania. Wytoczyłam się z łóżka, narzucając na piżamę dwie bluzy i dodatkową parę spodni, a na stopy nakładając grubą parę skarpet. Nie byłam szczęśliwa z konieczności opuszczenia mojego ciepłego łóżka. Pobiegłam do schodów, ale mama była już w połowie nich. Jakoś nie wyglądała na szczególnie szczęśliwą.- Właśnie szłam wyciągnąć cię sama z łóżka Abigail. O cholera, pełne imię. - Masz tylko czterdzieści pięć minut na zebranie się do szkoły, a potem wychodzę. - Przepraszam mamo. - Ziewnęłam. - Nie śpię już. Idę się ubrać. Możesz mi zrobić trochę ciepłej czekolady na śniadanie? - rzuciłam pełne nadziei spojrzenie, ale ona tylko potrząsała głową i mamrotała do siebie, podczas schodzenia na dół. - Dobra, dajmy sobie spokój z tą całą czekoladą - wymamrotałam. Pobiegłam do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Nie chciałam wylewać na siebie kaskady gorącej wody, ale wiedziałam, że nie mam czasu. Narzekając na gorący prysznic i zimny poranek, wysuszyłam się

171

JESSICA VERDAY - PUSTKA energicznie i pobiegłam do szafy. Na miejscu wygrzebałam długi czarny sweter i parę czerwonych butów, których nigdy wcześniej nie nosiłam. Kiedy dotarłam na dół, popatrzyłam smutno na kuchenny stół, na którym stał kubek, napchany pakietem czekolady na gorąco. Nie do końca to miałam na myśli, ale zgaduję, że jest to myśl, która się liczy, tak? Spojrzałam na zegarek na piekarniku. Dwie minuty do wyjścia. Nie miałam czasu na gorącą czekoladę pod żadną postacią. Sięgając do jednej z szafek wyjęłam paczkę Muesli, a później jabłko z lodówki. Zgaduję, że to moje śniadanie na dziś. Klakson krzyczał niecierpliwie z podjazdu. Ze śniadaniem w ręce żonglowałam kluczem i szybko zamknęłam drzwi za sobą. Ach, poniedziałki. Jak można ich nie kochać. Kiedy wyszłam na dwór śnieg był piękny i wydawał cichy odgłos chrupania. Pospieszyłam do samochodu, wdzięczna za ogrzewanie, i kiedy odjeżdżałyśmy ugryzłam jabłko. Kruchy miąższ był kwaśny i pyszny, ale opłakiwałam fakt, że nie był ciepły i kojący… jak gorąca czekolada. - Chcesz żebym zabrała cię dzisiaj po szkole? Robi się zimniej powiedziała mama. - Nie, dzięki - odpowiedziałam natychmiast. Miałam plany, które obejmowały cmentarz i miejmy nadzieję spotkanie z Caspianem. - Nie jest zbyt zimno. Poza tym lubię chodzenie po śniegu. - Dobra. W takim razie spotkamy się w domu. Samochód się zatrzymał, a ja otworzyłam drzwi. Biorąc ostatni gryz jabłka, wysiadłam i pomachałam.- Pa, Mamo! Uśmiechnęła się, kiedy drzwi się za mną zamykały, a potem przyspieszyła. Spojrzałam na szare nakładające się struktury, podnosząc torbę wyżej i niechętnie pomaszerowałam w ich kierunku. Gdzie jest zamieć, kiedy jej potrzebujesz? Kiedy podążałam szkolnym korytarzem, zauważyłam, że wszyscy dookoła mnie wyglądają jakby się cieszyli wychodzeniem z miłego ciepłego łóżka tego ranka i stawiali czoło zimnemu światu dookoła tak samo jak ja. Czerwone nosy i załzawione oczy jedne po drugich. Smugi mętnej brei pokryły drewniane podłogi i więcej niż jedna rękawiczka leżała opuszczona, zgubiona z kieszeni kurtki, i nigdy nie dane jej będzie odnaleźć partnerkę. Biorąc pod uwagę, że to ostatnie miejsce na ziemi, w którym chciałabym teraz być, poczułam się dziwnie pogodna w tym morzu nieszczęścia. 172

JESSICA VERDAY - PUSTKA Reszta dnia w szkole minęła tak jak wszystkie inne szkolne dni wcześniej. Zaliczenia będę w styczniu, zaraz po przerwie świątecznej, więc wszyscy nauczyciele spędzali czas tłumacząc nam, co możemy powtórzyć przez następne tygodnie. Kiedy ostatni dzwonek tego dnia zadzwonił, śnieg przestał padać. Większość z tego, co spadło już prawie zniknęło, z wyjątkiem kilku niewielkich łat, lśniących schowanych w cieniu. Okrzyki radości wypełniły parking, kiedy wszyscy zostali wypuszczeni ze swojego więzienia na kolejny dzień. Wymknęłam się z tego hałasu i podążyłam na cmentarz, z żarliwą nadzieją, że Caspian tam będzie. Po przejściu nad brzegiem rzeki, kiedy szłam cmentarną ścieżką na kilku grobach zobaczyłam brązowe kwiaty. Nie mogłam powiedzieć czy kwiaty uschły, bo za długo tu leżały, czy przez ostatnie ochłodzenie. Jakkolwiek było to smutne. Zatrzymałam się raz, czy dwa aby je zabrać, ale potem pomyślałam, że lepsze takie niż żadne. Rodziny mogą chcieć zrobić to same. To była zabawna rzecz. Niektórzy ludzie nie mieliby nic przeciwko, że jakiś kompletny obcy zabiera zwiędłe kwiaty z grobów ich ukochanych, podczas gdy inni byliby głęboko urażeni. Wybrałam najmniej obraźliwą drogę i ruszyłam nią, wypowiadając ciche „przepraszam” do każdego grobu z brązowymi kwiatami, który mijałam. Na widoku pojawiło się znajome wzgórze, a następnie małe żelazne ogrodzenie, oznaczające działkę rodziny Irving. Uważając na lodowe łaty, wspięłam się po kamiennych stopniach i otworzy łam bramę. Stosy monet nadal leżały obok grobu Washingtona, ale teraz brązowa, szklana butelka z napisem Absynt, leżała na boku u podnóża skały. Obeszłam brązową butelkę i poprawiłam rośliny, zmiatając kawałki brudu. Przykucając obok nagrobka, odnalazłam zniszczone litery, które widziałam tyle razy wcześniej. - Dobrego dnia, pnie Irving. Miło mi cię znowu widzieć. - Zimny wiatr zawiał dookoła mnie, a ja włożyłam ręce w kieszenie, szczerze żałując, że swoje rękawiczki zostawiłam w domu. Mam nadzieję, że miło minęło ci Święto Dziękczynienia. - Kołysałam się na swoich piętach. - My nasze całe święto spędziliśmy na odwiedzaniu krewnych. Było okropnie. Spojrzałam na niebo. Zbierały się szarawe chmury. Nie rodzaj, który oznaczałby burzę śnieżną, ale takie, które oznaczały więcej śniegu. Przy odrobinie szczęścia wiele, wiele śniegu.

173

JESSICA VERDAY - PUSTKA Ogarnęła mnie cisza, a ja ponownie wzdrygnęłam się z zimna. Wiedziałam, że naprawdę muszę iść. To, że nie spotkam tu Caspiana, było zbyt oczywiste. Może nawet nie spotkam go już nigdy. Ta myśl napełniła mnie przeraźliwym bólem i odepchnęłam łzy. To były tylko dwa tygodnie, zbyt szybko by porzucić całą nadzieję. Byłam po prostu głupia i zbyt dramatyczna. Pochyliłam głowę i czekałam aż haczyk w moim gardle zniknie zanim znowu przemówię. - My, hmm… mamy dzisiaj śnieg. Pierwszy śnieg w tym roku. Wygląda pięknie skrząc się wszędzie na ziemi. I ktoś zostawił gwiazdę betlejemską dla ciebie. Wszystko inne jest czyste i uporządkowane. Nikolas odwalił kawał roboty. Zgrzytliwy hałas otwieranej bramy zaskoczył mnie. Obróciłam się, by zobaczyć, co się dzieje i osunęłam się. Łapiąc się zanim walnę o ziemię, spojrzałam w górę. To był Caspian. Skoczyłam na nogi, troszkę zbyt podniecona i o mało do niego nie pobiegłam. Mój Boże on był boski. Zmuszając się do zwolnienia, cicho powtarzałam w kółko by nie skoczyć w jego ramiona. Nie zrobię tego. Jego włosy potargane przez wiatr i w nie ładzie, jakby dopiero przejechał palcami po nich. I te oczy… na piekło nie skacz w jego ramiona. Biorąc pod uwagę spojrzenie, które mi rzucał, jego ramiona były jedynym miejscem, w którym chciałam być. Nerwy straciłam na sześć cali od niego. - Cześć - powiedziałam delikatnie. - Cześć Astrid. - Jego ręce były w kieszeniach, a ja chciałam po nie sięgnąć i włożyć je w moje. - Próbowałam cię znaleźć, ale nie mo… - zaczęłam. - Naprawdę za tobą tęskniłem - powiedział w tym samym czasie. Poczułam jak policzki mi czerwienieją i poruszyłam stopami, wbijając duży palec w imaginowaną dziurę w ziemi. - Ty pierwsza. - Zaśmiał się. Ja również się zaśmiałam, ale powtarzałam jego słowa w swojej głowie. Ja? Ja coś powiedziałam? Pomyślałam na trzy sekundy wstecz. W porządku, dobra. - Próbowałam znaleźć cię, by podziękować za piękny prezent, ale nie mogłam. I wtedy moi rodzice zmusili mnie do odwiedzenia krewnych w Święto Dziękczynienia, więc przez chwilę mnie nie było. Ty nie, uh, czekałeś na mnie tu… prawda?

174

JESSICA VERDAY - PUSTKA Zanim potrząsnął głową, w jego oczach pojawił się figlarny błysk.Totalnie powinienem powiedzieć, że tak, ale nie. Również byłem zajęty. Święto dziękczynienia z rodziną i w ogóle. Natychmiastowe uderzenie ulgi i zawroty głowy spłynęły po mnie i krótko na niego spojrzałam. Tak dobrze go tu widzieć, we własnej osobie. Moja wyobraźnia nie oddawała mu dość sprawiedliwości. Hmm… wyobrażać go sobie… osobiście… Bałam się, że moja twarz zostanie czerwona już na zawsze. Pospiesznie odwróciłam swoją uwagę na coś innego. Podniósł jedną kpiącą brew na mnie i uśmiechnął się szelmowsko i przysięgam, że wiedział, o czym myślę. Rozglądając się dookoła z miną winowajcy, marzyłam by moje policzki wróciły do normalnego koloru. - W każdym razie - głośno przeczyściłam swoje gardło. - Dziękuję ponownie za piękny naszyjnik. Jest idealny i uwielbiam go. Gdzie go znalazłeś? Nigdy wcześniej nie widziałam niczego podobnego. Teraz nadeszła jego kolej na bycie zawstydzonym i schylił głowę. - To dlatego, że sam go zrobiłem. - Spojrzał na mnie, a moje serce zmiękło. Czy ja śnię? To musi być sen. - Ty to zrobiłeś? - Coś mokrego uderzyło mnie w policzek i wytarłam to, niecierpliwie czekając na jego odpowiedź. - Ta - powiedział wstydliwie. - Ja. Kolejna mokra kropla uderzyła w mój nos, i potrząsnęłam głową w obrzydzeniu. Czy naprawdę deszcz nie mógł się wstrzymać trochę dłużej? Następnie coś białego i puszystego ugrzęzło w moich rzęsach. Spojrzałam w górę na niebo. Miliony małych, mokrych płatków nagle zaczęło pędzić w dół, wyparowując na trawie zaraz po opadnięciu. - Śnieg! wykrzyknęłam. - Znowu pada śnieg! Caspian również spojrzał w górę, a ja śmiałam się z niego, kiedy wystawił język. Śnieg zmienił się z małych mokrych kropli, w duże, grube, puszyste płatki, które lądowały na naszych włosach i ubraniach. Wyciągnęłam ręce i kręciłam się dookoła, elegancko zatrzymując. Moje serce rozpoczęło wyścigi, kiedy jego spojrzenie powędrowało do moich ust. Tak, zrób to! Moje myśli wrzeszczały. Nie będzie nic bardziej romantycznego na świecie, niż pocałunek w śniegu! Po prostu gapił się na mnie, jego zielony wzrok wypalał dziurę w moim sercu. Błagałam go oczami, by mnie pocałował. To było dokładnie 175

JESSICA VERDAY - PUSTKA to, czego w tej chwili chciałam. Nagle wziął niespodziewany krok w tył i rozejrzał się dookoła. Ja dałam krok do przodu. Oczywiście to był jeden z tych głupich momentów, kiedy on nie rozumiał tego, czego ja chcę. Miałam zamiar wyjaśnić mu to bardzo, bardzo szybko. Ale on cofnął się kolejny krok, a ja się zatrzymałam, nagle zdezorientowana. Czy nie byliśmy na tej samej stronie? - Musisz iść do domu, Abbey. Nie chcę byś się przeziębiła w tej zamieci - powiedział pilnie. Wyciągnęłam rękę nie mogąc się powstrzymać. - Dobra powiedziałam odważnie. - Czemu mnie nie odprowadzisz? Bolesny wyraz wypełnił jego oczy. Również wyciągnął rękę, ale opuścił ją. - Abbey, ja… nie mogę - powiedział autentycznie przepraszająco. - Muszę iść inną drogą i spóźnię się. Jego oczy były takie smutne, że złamały moje serce. - W porządku Caspian. Zapomnij o tym. Nic nie mówiłam. - Opuściłam rękę. - Do zobaczenia. Dał krok w moją stronę, a potem się zatrzymał. - Jesteś pewna? - Jego twarz była zainteresowana, a moje serce oblało ciepło. - Tak - powtórzyłam. Potem zdecydowałam wybadać grunt. - Ale wiesz, jeśli przypadkowo jesteś jutro wolny, moich rodziców nie będzie. Mają posiedzenie rady miasta, na którym muszą być. Mógłbyś wpaść… jeśli chcesz… - Ponownie się zaczerwieniłam. Nie odpowiedział od razu, a ja próbowałam nie hiper wentylować. Zamierzał mnie odrzucić. Co ja sobie myślałam? - Dobra - powiedział w końcu. Jego oczy były zdeterminowane. - O której mnie chcesz? Och, tak wiele znaczeń kryło się za tymi słowami. - Siódma piętnaście? - powiedziałam delikatnie. Czy ja to robię? Czy ja naprawdę to robię? - Spotkanie zaczyna się o siódmej, a moi rodzice wyjdą około dziesięciu minut wcześniej. Jak to brzmi? - Brzmi to jak randka - powiedział równie delikatnie. - W takim razie do zobaczenia Abbey. Wyciągnął rękę, kiedy przechodził koło mnie, a ja zrobiłam to samo. Przez chwilę nasze ręce niemal się dotknęły. Byliśmy dwoma milczącymi statuami, tak mało, a zarazem tak dużo nas dzieliło. Ale wtedy moment się załamał i on ruszył. 176

JESSICA VERDAY - PUSTKA I poszłam do domu sama. Przyprawiona o dreszczyk emocji, po koniuszki moich czerwonych bucików. Tłumaczenie: Charlotte1985 Beta: Tempted-Hell

177

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XVII MIESZANE SYGNAŁY „... i choć jego miłosne gierki były czymś w rodzaju delikatnych pieszczot i czułości niedźwiedzia, dotychczas to był szept, w którym nie zupełnie odwiodła go od nadziei.” ,,Legenda o Sennej Dolinie”

Chodziłam tam i z powrotem między drzwiami i schodami, skupiając wzrok na wielkim zegarze dziadka nieopodal, kiedy czas powoli upływał sekunda po sekundzie. Wtorkowy wieczór wreszcie nadszedł, i byłam kłębkiem nerwów. Mama i tata przed chwilą wyszli na spotkanie, czułam się jakbym była na podwyższonych obrotach. Sprawdziłam cały dom, udało mi się usunąć wszystko co mogło wprawić w zakłopotanie, ze szczególną uwagą na przypadkowe stosy bielizny. 7:01 nadeszła. Potem 7:02. przy 7:03 byłam gotowa krzyczeć. 7:15 nigdy nie przyjdzie tutaj. Przebiegłam wzrokiem po salonie jeszcze raz, a potem spojrzałam na swoje ubranie. Czy ten strój rzeczywiście był dobrym wyborem? Powinnam go ponownie zmienić? Może powinnam założyć sukienkę... Dzwoniący dzwonek do drzwi rozbrzmiał po domu i sprawił, że wyskoczyłam ze skóry. Był tutaj. Moje serce zaczęło dziko bić, starałam się uspokoić oddech. Oh. Mój. Boże. Naprawdę był tutaj. W moim domu. Dzwonek zadzwonił ponownie, pośpieszyłam otworzyć. To nie było nic wielkiego. Był tutaj wcześniej, w moim pokoju, nie mniej nie więcej. To zupełnie nie jest nic wielkiego. Kiedy szybko się poruszyłam, żałowałam, że nie wzięłam kilku miętówek. Zrobiłam test usta-dłoń, ale nie zadziałał zbyt dobrze, i dzwonek u drzwi zadzwonił ponownie. Jeśli bym nie otworzyła zbyt szybko, pomyślałby, że go wystawiłam. Krzyżując palce, otworzyłam drzwi. Zawiasy skrzypnęły przeraźliwie jak drzwi przekręcane na zewnątrz, 178

JESSICA VERDAY - PUSTKA ale Caspian stal tam z uśmiechem na twarzy. Padał śnieg, a kilka błyszczących płatków spoczęło na rękawach jego płaszcza. -Cześć, Caspian. Wejdź - powiedziałam nerwowo. Nie będę myśleć teraz o mamie i tacie, i jak prawdopodobnie zabiliby mnie, gdyby wiedzieli o tym. Wszedł do środka i przebiegł palcami po włosach, rozpraszając płatki śniegu. - Miło cię znowu widzieć, Abbey. Wskazałam drogę do salonu, niepewna czy powinnam wziąć od niego płaszcz czy zostawić mu to. - Ciebie też - powiedziałam, zakładając włosy za ucho. - Chcesz usiąść czy…? - Tak, pewnie. - Po zrzuceniu kurtki, złożył ją i zawiesił ją z tyłu kanapy zanim usiadł. - Czy tu jest dobrze? - zapytał. - W porządku. - Machając rękę w geście, który miałam nadzieję, pokazywał swobodne lekceważenie, zajęłam miejsce na przeciwległej stronie kanapy. - Jestem po prostu zaskoczona, że faktycznie ubrałeś ten. Szarpiąc w zakłopotaniu swój szaro-czarny sweter w paski, zauważyłam, że ma na sobie ciężki, szary, zawinięty na końcach sweter i niebieskie dżinsy. Cisza widniała między nami, schowałam nogi pod siebie, ciesząc się, że nie założyłam butów. Rozsiadając się wygodniej na kanapie, rozejrzałam się dookoła. Atmosfera była ciepła, przytulna, i romantyczna... ale nie mogłam wymyślić nic do powiedzenia. Caspian niezłomnie badał pokój, patrząc wszędzie, tylko nie na mnie. Westchnęłam w duchu. To nie szło zgodnie z planami. Oczywiście, nie zrobiłam dokładnych planów, ale na pewno nie zaprosiłam go tutaj by patrzeć na ściany mojego salonu. Musiałam powiedzieć coś o niczym. - Jak minęło ci Święto Dziękczynienia? - zaryzykowałam. Powiedziałeś, że spędziłeś je z rodziną, prawda? Odwrócił się, by na mnie spojrzeć. - W pewnym sensie - powiedział powoli. - Pojechałem zobaczyć się z częścią rodziny, której nie widziałem przez jakiś czas. Było miło zobaczyć ich znowu. Przypuszczam, że nigdy nie wiedziałaś jak dużo czasu straciłaś, więc dobrze czasami nadrobić zaległości. Cóż, to było trochę przesadne. - Um, tak, przypuszczam, że ty nie. Więc, zrobiłeś indyka w domu u krewnych czy swoim? To znaczy, jeśli wy robicie indyka. Nie wiem, może twoja rodzina lubi szynkę na Święto Dziękczynienia. Albo hamburgery tofu, jeśli jesteście wegetarianami. Jesteście 179

JESSICA VERDAY - PUSTKA wegetarianami? Uśmiechnął się i potrząsnął głową. - Nie, nie jestem wegetarianinem. Zazwyczaj robimy indyka jak w każdym innym domu, ale naszego własnego. Tata nie jest najlepszym kucharzem na świecie. Dobrze radzi sobie z grillem i zamawianiem, ale indyk jest trochę zbyt trudny. - Zatem jesteś tylko ty i twój tata? - zapytałam niepewnie. - Nie wspominasz o swojej mamie. Bawił się frędzlami koca leżącego obok niego na podłokietniku kanapy. - No. Tylko ja i tata. Moja mama odeszła, kiedy byłem dzieckiem i odtąd jej nie widziałem. Tata nigdy o niej nie mówi. Nie mam żadnego pojęcia gdzie ona jest. Spojrzałam na swoje dżinsy i strzepałam nieistniejący kurz. Moich rodziców nie było zazwyczaj w domu, ale wiedziałam, że byli tam dla mnie. Nie mogłam sobie wyobrazić, co bym czuła jakby jedno rodziców odeszło w ten sposób. Caspian prawdopodobnie dorastał zastanawiając się czy to była jego wina, że ona odeszła. - Jestem pewna, że myślała, że ma dobry powód. - Nie podniosłam wzroku z mojego wyimaginowanego kurzu. - Nie mogłeś nic zrobić by ją zatrzymać. I cokolwiek byś zrobił nie zmieniłoby jej decyzji o odejściu. Wtedy spojrzałam na niego, patrzył w dal z dziwnym spojrzeniem. - Wiem - powiedział cicho. - Ale nadal, czasami, zastanawiam się czy... - Nie dokończył, i to była jakby prawie do mnie nie mówił. To sprawiło, że ciarki przeszły mi po plecach, i chciałam sprowadzić go z powrotem tu i teraz, ze mną. - Czy nie mówiłeś wcześniej, że twój tata jest mechanikiem? I ma swój własny sklep? - To wyciągnęło go z oszołomienia, i znowu spojrzał na mnie. - Tak, tata przejmie sklep tak szybko, jak właściciel przejdzie na emeryturę. Sporządziłem dla niego plany piętra i może mieć efekty wizualne. - Jak nazywa się to miejsce? - zapytałam. - Czy to gdzieś tu w pobliżu? - Wtedy słowa, które powiedział dotarły do mnie. - Czekaj, co? Sporządziłeś plany piętra dla niego? Kiwnął głową, wyglądając na zadowolonego z siebie. - Tak, narysowałem plany piętra dla niego. Mike, właściciel, teraz ma warsztat samochodowy, ale tata planuje zmienić to bardziej na sklep z częściami samochodowymi i wrzucić te rzeczy, by dostosować do wymogów 180

JESSICA VERDAY - PUSTKA samochodów. Ma naprawdę kilka świetnych pomysłów. - Ochhhh. - Nie mogłam się odnaleźć w rozmowach o samochodach. Naprawdę nie były moją mocną stroną. - Więc jesteś fanem samochodów? Zaskoczenie pojawiło się na jego twarzy. - Ja? Nie. Nie ma mowy. Mój tata jest jedynym zajmującym się samochodami. Chociaż czasem lubię używać lutownicy, jestem bardziej w mojej sztuce. Bardziej ku jemu nieustannemu przerażeniu - dodał ze smutkiem. Ożywiłam się. - Masz jakieś portfolio czy coś? - Mam kolekcję z czasów, kiedy pracowałem w studiu tatuaży. Zanim przeprowadziliśmy się tutaj, zaprojektowałem dla nich kilka rzeczy. - Teraz wyglądał na szczęśliwego; jego oczy zapłonęły dumą. Ta część wiadomości była bardzo ciekawa. - Studio tatuażu? - Wyciągnęłam nogi spod siebie i zbliżyłam się do niego na kanapie. - Wow. Miałeś dość interesujące życie. - Starałam się pokazać mu mój najlepszy wygląd jestem taka seksowna i imponująca, ale nie sądzę, żeby to zadziałało. On tylko zaśmiał się i znowu przeczesał swoje włosy palcami. - Nie wiem czy nazwałbym moje życie interesującym, ale to było fajne. - Rysowałeś tego dnia na cmentarzu? Twoje dłonie były całe czarne. Na chwile odwrócił wzrok, i myślałam, że zobaczyłam rumieniec na jego policzkach. Ale to mógł być pokój. Było tutaj całkiem ciepło. - Musiałaś widzieć węgiel - powiedział. - Kiedy rysuję, używam węgla. Wpadłem w nawyk, kiedy robiłem szkice tatuaży, a potem uczepiłem się tego. Podoba mi się struktura, jaką daje. Jedyną wadą jest to, że zapominam umyć rąk. Więc stąd był ten rumieniec? Bo przyznał się do nie mycia rąk? Myślałam, że to był typ faceta, który ma obowiązek być brudnym przez cały czas. Ale chciałam, by czuł się źle, więc się przyznałam. - Też nie mogę nadgonić z perfumami. Kiedy nie jestem ostrożna, mogę rozlać swoje olejki, i żadna ilość myć nie zetrze tego zapachu. Posłał mi półuśmiech, czułam jakby temperatura w pokoju podskoczył do 112 stopni. Dobry Boże, jak tu ciepło. Desperacko chodziłam niedbale, myślałam o otworzeni drzwi, ale postanowiłam oprzeć się o nie. Zamiast tego poszłam wyjrzeć przez okno, wykorzystując pretekst obejrzenia wciąż padającego śniegu, więc mogłam poczuć przez chłód szyby. - Robienie tatuażu boli? - zapytałam, odwracając się do niego po chwili fałszywego wpatrywania się w śnieg. - Czy masz jakiś? Wyciągnął nogi pod stolikiem i przesunął się lekko by stanąć twarzą 181

JESSICA VERDAY - PUSTKA do mnie. - Nie mogę mówić za kogoś innego, ale mnie nie bolało. Czułem lekki ucisk, a potem tępe ukłucie, ale tak na prawdę nie bolało. Wszystko zależy od tego gdzie go umiejscowisz, kto to robi, i jaki jest twój próg bólu. Przycisnęłam rękę do szyby i poczułam chłód przedostający się do mojej skóry. - Gdzie masz... swoje? - zapytałam okno przed sobą, byłam zbyt nieśmiała by spojrzeć na niego. - Dwa z nich są na moich plecach, a trzeci na lewym ramieniu. Moja sztuczka z oknem przestała działać, postanowiłam być dzielna. Wróciłam na kanapę. - Mogę je zobaczyć? Caspian spojrzał zaskoczony. Czekałam, rozważając czy powinnam się zaśmiać z tego jak z żartu czy powiedzieć mu by zapomniał o tym. Ale nie chciałam o tym zapomnieć. To było dużo, że... chciałam. To był czas by sprawdzić czy on też chce tego samego. Nie odpowiedział mi, ale uważnie wpatrywałam się, kiedy wstał i powoli zaczął sięgać po dół swetra. Odwrócił się i ściągnął go przez ramiona, a ja zapomniałam jak się oddycha. Sweter zszedł z niego w jednym długim ruchu i potargał jego włosy, zostawiając roztargany i sexy wygląd. Łańcuch połączony małymi czarnymi kółkami i trójkąty były wyryte na każdej łopatce, kończąc się w połowie pleców. To był piękny projekt, który wyglądał zarówno kusząco i egzotycznie, cierpiałam wyciągając jedną rękę i odtwarzając go. Odwrócił się twarzą do mnie, a jego zielone oczy patrzyły prosto na mnie. Przełamałam jego wzrok i spojrzałam w dół, przełykając ciężko. Jego klatka piersiowa była umięśniona, ale nie ogromna, a jego biodra były wąskie. Cienki szlak blond włosów przebiegał w dół z jego pępka i znikał pod pasem jego dżinsów. Znowu przełknęłam ślinę i bardzo starałam się nie ślinić. Podniósł rękę by pokazać mi czarne splątane koła wytatuowane tam. Zawsze byłem zafascynowany wzorami - powiedział, kiedy patrzył się w dół na nie. - Kołami, nie ma początku ani końca. To po prostu trwa wiecznie. Podoba mi się to. Słyszałam głośno bicie mojego serca wokół nas. Kiedy przeciągałam każdy bolesny oddech. - Masz jakieś tatuaże - Abbey? - wyszeptał. - Jeszcze nie - powiedziałam. - Gdzie, myślisz, powinnam go mieć? 182

JESSICA VERDAY - PUSTKA Bez żadnego wysiłku, wydawaliśmy się zbliżać do siebie. W pokoju znowu zrobiło się goręcej. Moje oczy mimo woli spadły na jego nagą pierś i wyobrażałam sobie przebieganie palcem po tatuażu. Potem znowu spojrzałam na niego, umieściłam wszystko co czułam, wszystko co chciałam zrobić, za tym spojrzeniem. Zadrżał i zamknął oczy. Chwila była silna, i tak przytłaczająca, że też zamknęłam oczy. Musiał wiedzieć. Musiał zobaczyć, co do niego czuję. Nie mogłam dać wyraźniejszego sygnału. Chciałam by mnie teraz pocałował. Poczułam nagły powiew ogarniający mnie, zadrżałam z zimna. Moje oczy otworzyły się, i patrzyłam jak zakłada sweter. Teraz mogłam poczuć od niego niechęć. - Dlaczego? - krzyknęłam. - Czemu to zrobiłeś? Czy to ja? Czy coś jest we mnie? Myślałam, że ty, że czuliśmy... - westchnęłam z czystej frustracji i stałam tam czekając na jego odpowiedź. Nic nie powiedział. - Nie lubisz mnie? Bo myślałam, że po tym pocałunku w bibliotece, i naszyjnik, i wszystkie nasze spotkania... i noc balu! Byłeś w moim pokoju w noc balu! Myślałam, że może mnie Koch... - przerwałam i spojrzałam na podłogę. Bełkotałam. Znowu. - Abbey, przepraszam. To wszystko, co mogę powiedzieć. - Patrząc na mnie ze smutkiem w oczach, starał się wyjaśnić. - Nie chciałem być taki. Ja tylko nie wiedziałem jak... Wybacz mi, Astrid. Przeprosiny i moje wyjątkowe imię? Trudno było się gniewać. Wybaczyć ci za co, Caspian? Za udawanie, że mnie lubisz, a tak naprawdę nie? Po prostu czasami cię nie rozumiem. Robisz dwa kroki do przodu a potem pięć do tyłu. Udajesz, że chcesz bym bezpiecznie dostała się do domu, ale nie pójdziesz tam ze mną. Nigdy nie spotykamy się w normalnych miejscach, jak restauracja, czy w centrum handlowym, i zawsze musisz być ''gdzieś indziej''. O co chodzi? Chcesz być ze mną czy nie? Gorące łzy wypełniły moje oczy, ale nie odwróciłam wzroku. Chciałam by zobaczył cały ból i zakłopotanie, które czuję. Wtedy może uzyskam jednoznaczną odpowiedź. Odwrócił się i zaczął chodzić między kanapą i fotelem. Chodził w tą i z powrotem. - Proszę nie płacz, Astrid - prosił. - Nie jestem tego wart. Przykro mi. Naprawdę. Rzeczy w tej chwili po prostu się skomplikowały. To nie jest tak, że nie... Chcę być z tobą. Nie chciałem dawać ci mieszanych sygnałów. Po prostu potrzebuję cię byś ze mną w jakiś sposób 183

JESSICA VERDAY - PUSTKA pracowała. Daj mi trochę czasu, by zrozumieć to wszystko. Zwolnijmy. Zwolnijmy. Pocałunek śmierci. Nagle przypomniałam sobie słowa Bena z innego czasu i miejsca, zrozumiałam dokładnie, o co mu chodziło. To uczucie nieufności jak porzucenie, które nie było naprawdę, ale było. Ale moje serce chciało Caspiana, i gotowe było zrobić wszystko, o co poprosił. - Okej - skinęłam głową, mrużąc oczy od łez. - Dobrze, możemy zwolnić. - Zaśmiałam się drżącym głosem, starałam się nie myśleć o stronie, na której teraz byliśmy. Ta droga była zbyt myląca. - Chcesz coś do jedzenia? Lub picia? Idę do kuchni. Umieram z głodu. - Czekałam na jego odpowiedź, ale on tylko potrząsnął głową. Pójście do kuchni zabrało trochę wysiłku, ale oddychałam głęboko, starając się uspokoić. To była tylko mała, malusieńka przeszkoda do przejścia. Nic wielkiego. Wzięłam puszkę wody sodowej z lodówki i położyłam ją na blacie zanim przeszłam do szafki. Mój apetyt nagle zniknął. Z tego wszystkiego nawet nie chciało mi się pić, ale potrzebowałam jakiegoś pretekstu, aby się uspokoić. W drodze powrotnej wzięłam wodę, zatrzymałam się, kiedy zobaczyłam swoje odbicie w drzwiach mikrofalówki. Moje oczy były szeroko otwarte, a policzki były blade. Pogłaskałam moją twarz, a potem uszczypnęłam oba policzki by wnieść trochę koloru na nie. Przeczesałam ręką moje dzikie loki, roztrzepałam i zmieniłam uczesanie ich. To nie był cud, ale trochę pomogło. Wyprostowałam ramiona, wyprostowałam się, i ruszyłam do salonu, z napojem w ręku. Caspian był przy oknie patrzył na śnieg, usiadłam na kanapie, podczas gdy jednocześnie otworzyłam puszkę. - Mówiłam, że mój wujek chce, bym pracowała u niego w lodziarni? - Zmiana tematu, była jedyną rzeczą, jaką mogłam wymyślić. Wzięłam duży, ale nadal kobiecy, łyk z puszki, i kontynuowałam. Będę prowadzić jego biuro. Czy coś w tym stylu. Nie dopracowaliśmy jeszcze wszystkich szczegółów, ale spodziewam się zacząć w ten weekend. Caspian odwrócił się od okna i usiadł na kanapie, utrzymując dużą odległość między nami. Próbowałam nie pozwolić się dotknąć. - To wspaniale, Abbey - powiedział. - Wiem, że wykonasz dobrą robotę. Usiadłam i położyłam puszkę na stoliku. - Tak sądzisz? To znaczy, naprawdę się martwię. Co, jeśli coś schrzanię? To jest tutaj istotny biznes, i nie tylko ja myślałam o tym. Co jeśli nie mogę tego robić? - Naprawdę nie brałam pod uwagę moich obaw, ale tam były, bulgoczące pod 184

JESSICA VERDAY - PUSTKA powierzchnią. - Poradzisz sobie z tym - zapewnił mnie. - Wierzę w ciebie, Abbey. Nie schrzanisz tego, i otrzymasz doświadczenie kiedy będziesz gotowa otworzyć Abbey's Hollow. Oparłam się na kanapie, zastanawiając się czy kiedykolwiek zobaczę ten dzień. To wydawało się tak daleko. I jak on to zrobił, że sprawił, że znowu czuję się tak spokojnie? - Wiesz, pracowałam nad nową linią perfum. - Radość wypełniła mój głos. - Jest oparta na 'Legendzie o Sleepy Hollow', a każda postać ma unikalny zapach, takie jak uczucia, emocje, i otoczenie. Zaplanowałam.Dźwięk klucza w drzwiach zmroził mnie. Oboje zamarliśmy. - Rodzice! - zapiszczałam. - Szybko, wyjdź przez tylne drzwi. Nie mogą cię zobaczyć w taki sposób. Caspian wstał i chwycił swój płaszcz, kiedy ja go przegoniłam. W każdej chwili te drzwi mogą się otworzyć, a ja będę uziemiona. Otworzył cicho drzwi i pobiegłam za nim, szybko wkładając stare buty zostawione na zewnątrz. - Pa, Caspian - powiedziałam przytłumionym głosem. - Dzięki za przyjście. Teraz idź! Pomachał na pożegnanie i wyszedł w noc. Szybko powłóczyłam nogami przez śnieg, kiedy patrzyłam jak odchodził, ale miałam mało czasu, by pozbyć się wszystkich śladów. Śnieg nie spadał dość szybko, by zakryć je całkowicie. Wtedy natchnęło mnie. Położyłam się na ziemi, gorączkowo machałam rękami i nogami, tworząc zaimprowizowanego śnieżnego anioła. Potem wybrałam inne miejsce i znowu to zrobiłam. Trzeci załatwił sprawę, a wszystkie ''dowody'' zostały usunięte. Starałam się nie martwić, że jego ślady prowadziły z domu w kierunku, w którym poszedł. Miałam nadzieję, że tata i mama zostaną w środku na noc. Było całkowicie mroźno na zewnątrz, a moje serce biło dziewięćdziesiąt mil na minutę, kiedy przemknęłam przez tylne drzwi, by skonfrontować się z wyglądającymi na oszołomionych rodzicami. - Właśnie cię szukaliśmy - powiedziała mama. - Pomyśleliśmy, że poszłaś spać. - Nie. Byłam na zewnątrz, na śniegu. Tylko go zauważyłam i nie mogłam się doczekać by zrobić śnieżne aniołki. - Kupili to? Nie miałam 185

JESSICA VERDAY - PUSTKA już siedmiu lat. - Bez płaszcza? - zapytał tata, ze zdziwioną miną. - Ja, uh, myślałam, że będę tylko chwilę... więc nie wzięłam kurtki. Jestem wykończona. Czas do łóżka. Do zobaczenia rano. - Oboje obserwowali mnie kiedy chwyciłam puszkę i udałam się po schodach. Spojrzałam dyskretnie przez ramię by upewnić się, że nie było widocznych oznak, że miałam gościa. Dobrze poszło. - Dobranoc. Do zobaczenia rano - zawołałam znowu, kiedy biegłam po schodach do sypialni. Nie będę spała przez całą noc. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: Tempted-Hell

186

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XVIII NIECHCIANA ROZMOWA ,,Nasz literat, dlatego był szczególnie szczęśliwy w uśmiechach wszystkich dam z miasta.'' ,,Legenda o Sennej Dolinie”

Zrobiłam to przez resztę tygodnia i myślałam, że skończyłam z tym. Mama i tato nigdy nie dowiedzą się, że Caspian przyszedł kiedy ich nie było. Ale to nie był dobry znak, kiedy w piątkowy ranek po zejściu na dół zobaczyłam tatę siedzącego na krześle czytającego gazetę. Tato nigdy nie zostawał w domu tak późno. Powinien wyjść do pracy prawie godzinę temu. Zataczając się do kuchni, udawałam na wpół śpiącą. - Cześć tato, co ty tu robisz? Nie spóźnisz się do pracy? - Powiedz, że idziesz do pracy… proszę powiedz, że idziesz do pracy. Sennie potarłam oczy i spojrzałam na niego. Złożył gazetę na pół i włożył ją pod łokieć. - Może dzisiaj nie pójdziesz do szkoły, Abbey? Myślę, że musimy troszkę porozmawiać. Napiszę ci usprawiedliwienie. Prawie nie trafiłam w krzesło, na które siadałam. To jest to. Mam wielkie kłopoty. - Czekaj… - mój głos się załamał. - Zostać w domu? Nie iść do szkoły? Czy nie możemy po prostu teraz porozmawiać? Wiesz, podczas śniadania. Zbliżają się zaliczenia, a ja naprawdę nie powinnam opuścić żadnej rzeczy, którą powtarzamy. - Myśl Abbey. Myśl bardzo szybko. Wymyśl naprawdę dobry powód, dlaczego Caspian tu był. Z tobą. Sam. Mój mózg zaczął wariować. Nowy uczeń w mieście? Kumpel ze szkoły? Uczestnik obowiązkowej wymiany studenckiej? Mój mózg nadal wariował. - Nie wiem Abbey - powiedział niepewnie. - Twoja mama i ja mamy kilka rzeczy, które naszym zdaniem powinniśmy omówić z tobą. 187

JESSICA VERDAY - PUSTKA Och. Mój. Boże. Nogi. Zmieniły się. w. Wodę. Mózg. Paruje. Ponownie. Nie mogę. Myśleć całymi. Zdaniami. - O jej tato. - W końcu wyplułam, po minucie zwarcia mózgu. - Naprawdę nie chce opuścić niczego ważnego. Nie możemy po prostu porozmawiać wieczorem, po szkole? Po tym jak będę miała czas by wymyśleć wiele, wiele wymówek, skorzystać z pomocy wielu, wielu ludzi ze szkoły i/albo możliwie uciec. Oczywiście istnieje problem, że nie znam wielu, wielu ludzi w szkole. Ale to jest most, który można przekroczyć. Ugryzłam się w kciuk. Jak wiele tygodni będę uziemiona, jeśli powiem, że to było do szkoły? Prawdopodobnie krócej. To jedyna droga. - Wiem! - Tato nagle powiedział, praktycznie przyprowadzając mnie o atak serca. - Jeśli zostaniesz dzisiaj w domu, zrobię naleśniki i pójdziemy na kręgle. Poza tym, jestem pewien, że nauczyciele nie przerobią wiele materiału, kiedy ciebie nie będzie. Jest piątek. Nigdy nie robią wiele w piątki. Cóż pod tym względem miał rację. Dodatkowo, z naleśnikami i kręglami, nie mogę mieć wielkich kłopotów. Przynajmniej mam taką nadzieję. Tato uśmiechną się promiennie i klepną moją dłoń szczęśliwie, podczas czekania na moją odpowiedź. Interesujące… bardzo interesujące. Poczułam wzrastającą nadzieję. Na pewno tato miałby swoją surową dyscyplinarną minę, jeśli miałabym być uziemiona na resztę mojego naturalnego życia. I może czas, podczas, którego jadłabym naleśniki wykorzystam na wymyślenie zabójczej szkolnej wymówki, na wypadek gdybym naprawdę była w kłopotach. I może w rzeczywistości to się uda. pomyślałam. - Och, no dobrze, tato. Możesz napisać mi usprawiedliwienie ze szkoły na dzisiaj. Ale nie zapomnij o ekstra, ekstra chipsach czekoladowych na moich naleśnikach. - Masz to - powiedział. - Już piszę usprawiedliwienie, więc masz wolne do poniedziałku. Później zrobię naleśniki. Idź się ubrać. Będą gotowe za piętnaście minut. Podczas wstawania błysnęłam najdzielniejszym uśmiechem, jaki miałam. Kręgle i długie rozmowy z tatą. Taa, ten dzień będzie do niczego.

188

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kiedy stanęłam naprzeciwko swojej szafy, próbując wybrać najlepsze ubranie mówiące nie, poważnie, nie zaprosiłam go, bo chciałam. Musiałam to zrobić na szkolny projekt, zastanawiałam się, co może być karą. Nie miałam samochodu, a ni nawet prawa jazdy, więc to odpadało. I nie mogli zabronić mi widywać Kristen, więc to również odpadało. Myślę, że mogli zabrać pracę u Wuja Boba i całą kasę, którą mogła przynieść. Ale zważając na to, że nawet nie zaczęłam tej pracy, nie było żadnej kasy. Inną alternatywą było uwięzienie mnie w moim pokoju. I podczas, gdy do kitu było nie widzenie Caspiana, to jeśli to nie byłoby na bardzo długo, to przynajmniej mogłabym popracować nad nowymi perfumami. Tak. Definitywnie użyję wymówki ze szkołą. Poddałam się wyszukiwaniu stroju, który skróciłby mój szlaban i zadowoliłam się ciemnoniebieskim swetrem i parą jeansów. Po włożeniu moich butów , powoli zeszłam na dół. Moje piętnaście minut się skończyło i czekała na mnie rozprawa. Może powinnam skomplementować umiejętności kręglarskie taty… - Coś faktycznie smakowicie pachnie, tato! - powiedziałam jasno, z fałszywym uśmiechem przyklejonym do twarzy, kiedy weszłam przez kuchenne drzwi. - Mam nadzieję, że zrobiłeś dużo naleśników, bo umieram z głodu. - Skierowałam się do krzesła, na którym siedziałam wcześniej robiąc szybki postój koło kartonu z sokiem pomarańczowym. Im dalej tym lepiej. Tato przyniósł stos naleśników ułożonych jeden na drugim na żółtym talerzu. - Proszę bardzo Abbey. Zostaw mi kilka, jeśli możesz. Położę drugą partię. Przełknęłam, kiedy zobaczyłam wielką stertę torującą sobie drogę do mnie. Może wyolbrzymiłam to jak bardzo byłam głodna. - Tyle wystarczy tato. Może przyjdziesz i pomożesz mi zjeść te, póki są nadal ciepłe, i dopiero wtedy zrobisz więcej? Wydawał się polubić ten pomysł i wziął dla siebie widelec. - Nie zapomnij o pucharach - przypomniałam mu. - Mam O.J. Tato skończył swojego pierwszego, a nawet drugiego naleśnika, podczas, gdy ja ledwo byłam w połowie pierwszego. - Daj spokój Abbey dokuczył mi. - Myślałem, że jesteś głodna. Uśmiechnęłam się i zmęczyłam naleśnika, bojąc się już o drugi. Dopiero po ostatnim gryzie z całego stosu odezwał się ponownie. - Masz zamiar dokończyć resztę? Jeśli nadal jesteś głodna to mogę jeszcze dorobić. 189

JESSICA VERDAY - PUSTKA Potrząsnęłam głową i zatrzymałam widelec w powietrzu. - Wystarczy tato. Chyba muszę być nadal pełna po wczorajszym obiedzie. Jeśli chcesz możesz te zjeść, zamiast robić kolejny stos. Chętnie wziął resztę moich naleśników, a ja chętnie mu je oddałam. Opadając ponownie na krzesło, machałam swoimi nogami tam i z powrotem, biorąc małe łyki soku pomarańczowego, by być stale zajętą. Ciekawe jak długo zejdzie zanim rozpoczniemy rozmowę. Moje serce wariowało, a ja zmuszałam się nadal brać małe łyki. Kogo ja oszukuję? Kompletnie to spaprałam. Nie musiałam długo czekać, ponieważ tato, zjadł moje szybciej niż swoje i odepchnął swój talerz. - Abbey - powiedział w środku łyka soku pomarańczowego. O Boże zaczyna się. Moje serce rozpoczęło stepowanie, ale on zmierzał prosto do celu. - Twoja matka i ja ostatnio dużo rozmawialiśmy, i chcielibyśmy poznać twoje zdanie. - Odpychając sok na bok, złożył swoje ręce i opadł na krzesło. - Jak sobie… radzisz… ostatnio? Jak się rzeczy mają od wypadku? Mam na myśli teraz, kiedy nie ma Kristen? To dobrze, że siedziałam, bo inaczej chyba bym upadła. O tym chciał rozmawiać? Kristen? Nigdy bym nie pomyślała. Pomyślałam mocno i dobrałam ostrożnie słowa. Nie mogłam powiedzieć mu o studniówkowej nocy. To by przysporzyło zbyt wiele pytań. I wykładów. Na pewno będą wykłady. - Radzę sobie z tym na swój własny sposób. Było o wiele trudniej, kiedy znaleźli… ją. Ale dałam sobie radę z tym. Zrobiłam swój pokój. Poświęcał mi wiele uwagi. - Jak się mają sprawy w szkole? Wiem, że nie może być łatwo przejść przez cały rok, kiedy twój najlepszy przyjaciel nagle odchodzi. A twoja mama powiedziała mi o studniówkowym komitecie. Czy te dziewczyny usadowiły się trochę? Byłam kompletnie zaszokowana pytaniem, które zadał. Rzeczywiście byli intuicyjni i wnikliwi. - Szkoła jest bardzo do bani - przyznałam. - Ale taka jest każda szkoła. W większości wszyscy zostawili mnie w spokoju. Odkąd skończył się bal, te dziewczyny nie powiedziały do mnie nawet jednego słowa. Tego się spodziewałam. Robiły to tylko by zwrócić na siebie uwagę. Grałam z roztargnieniem trzymając swoją szklankę. Byłam tak owinięta Caspianem, i miałam taką obsesję na temat tego co Kristen przede

190

JESSICA VERDAY - PUSTKA mną ukrywała, że nie poświęcałam zbyt wiele uwagi szkole. Każdy dzień naprawdę był samotny. Zabawne, że nigdy tego nie zauważyłam. Tato odchrząknął, a ja na niego spojrzałam. Jego ręce były nadal złączone, a on sam wyglądał na trochę zakłopotanego. - Abbey, wszystko da się zrobić. - Pochylił się do przodu i klepną moją dłoń niezgrabnie. Jeśli chcesz zmienić szkołę, to da się to zrobić. Wiem, że twojej mamie nie będzie się to bardzo podobało, ale chcę byś czuła się komfortowo. I jeśli kiedykolwiek będziesz czuła, że musisz z kimś porozmawiać, psychologiem, albo doradcą, to możemy cię umówić. Nie ma się czego wstydzić. Czy mam jakiś niewidzialny znak na szyi mówiący UWAGA: DWA KROKI DALEJ OD WARIATKI, czy co? Wszyscy dookoła zakładają, że potrzebuję profesjonalnej pomocy. Poklepałam jego dłoń równie niezręcznie. - Nie, tato, wszystko w porządku. Naprawdę. Dzięki za propozycję ze szkołą, ale nie jest źle. Rzucił mi pytające spojrzenie, ale potrząsnęłam głową. - Naprawdę wszystko ze mną dobrze, tato. Jeśli kiedykolwiek będę potrzebować… czegokolwiek… to ty będziesz wiedział o tym pierwszy. Umowa? Przytaknął, a ja zabrałam swoje ręce, ciesząc się, że to nie była rozmowa, o tym o czym myślałam, że będzie. - Więc, skoro wszystko jest w szkole w porządku, to w takim razie co planujesz dalej? - zapytał. Jęknęłam w duchu. „Przyszłościowa” rozmowa. Powinnam się domyśleć, że teraz przyjdzie czas na to. Przygotowałam swoją obronę i spróbowałam wymyśleć najlepszą drogę wyjścia z sytuacji. - Cóż… - zaczęłam powoli, próbując myśleć szybko. - Wiesz, że rozmawiałam o tym, by otworzyć swój własny biznes. Dużo o tym rozmyślałam. Badałam różne aspekty i prowadziłam badanie, w tym stylu. Nie wyglądał na zaskoczonego. - Miałem na myśli szczegóły. Z czym zamierzasz wejść? Jaki kierunek zamierzasz obrać? Do jakiejś specjalnej uczelni masz zamiar złożyć podanie? Jego pytanie zbiło mnie z tropu. Prawdę mówiąc nie zastanawiałam się nad takimi szczegółami. - Jeszcze mam trochę czasu, tato. Jest wiele opcji, a ja chce mieć pewność, że wybrałam dobrze. Rozumiesz? Teraz wyglądał na nieszczęśliwego. - Nie masz tak dużo czasu, młoda damo. Jeśli chcesz się dostać do dobrej szkoły, to musisz zacząć myśleć o podaniach i esejach i czesnym. Trzeba dużo pracy poświęcić dostaniu się na studia, i nie jest to łatwe.

191

JESSICA VERDAY - PUSTKA Zmarszczka zaczęła się pojawiać na jego czole i wiedziałam, że mój statek tonie szybko. Pomyślałam o moich perfumach i co to było, co chciałam zrobić z moim życiem, i wtedy słowa Caspiana pojawiły się w mojej głowie. Jeśli powiesz mamie i tacie jakie są twoje plany, to może nie będą tracić czasu na planowanie innej przyszłości dla ciebie. - Posłuchaj tato - powiedziałam. - Wiem, że ty i mama chcecie dla mnie jak najlepiej. - Naprawdę to wiem. - Ale to co zrobię z moim życiem to moja decyzja. To ja poniosę konsekwencje swoich wyborów. Mogę pójść na uczelnię, którą wy wybraliście, albo wybrać kierunek, który podoba się wam i może nawet pójść do pracy, na którą wyrazicie zgodę, ale wtedy nie będę szczęśliwa. Chciał coś powiedzieć, ale podniosłam rękę. - Proszę po prostu daj mi skończyć, a potem będziesz mógł odeprzeć wszystko co powiem, dobra? Przytaknął, a ja kontynuowałam.- Oczywiście, że chcę świetną pracę i bezpieczną przyszłość, ale chce to zrobić po swojemu. Nie chcę być lekarzem, czy prawnikiem, czy specjalistą od PR, czy specjalistą od reklamy. Te rzeczy doprowadzą, że będę miała mnóstwo pieniędzy, albo sprawią, że wy będziecie szczęśliwi, ale ja nie będę szczęśliwa. Nie chcesz żebym była szczęśliwa, tato, nade wszystko? - Popatrzyłam na niego szczerze, a on powoli przytaknął. - Ja chcę tylko być zadowolona ze swoich wyborów życiowych. I tak jak powiedziałam, poświęciłam wiele myśli mojej przyszłości. O wiele więcej niż większość dzieciaków w moim wieku. Chcę mieć swój własny sklep. Nawet wybrałam miejsce i wszystko. Wiem, że będzie duży czynsz, jakie opłaty ogólne będę mieć… dodatkowo mam już listę wyposażenia, i jak wiele z tego trzymać na składzie. Wszystko to jest zapisane w biznesplanie. Wiem, że nadal trzeba wiele pracy, wiem, że na początku będzie trudno, ale jestem związana i zdeterminowana by to zrobić. Moja droga. Miałam nadzieję, że już wszystko powiedziałam, kiedy coś wpadło mi do głowy. - Och, i mam plan, by zrobić jakiś kurs biznesu, może nawet otrzymać w tym kierunku stopień naukowy, ale to prawdopodobnie zajmie chwilkę i będzie na lokalnej uczelni. Chcę podjąć praktykę u kogoś, kto już ma podobny sklep, podczas gdy będę się uczyła i użyję tego jako praktyczne podejście do mojej edukacji. To jeden z powodów, dla którego się tak cieszę z pracy u Wuja Boba. To da mi praktyczne doświadczenie.

192

JESSICA VERDAY - PUSTKA Siadając ponownie wzięłam głęboki wdech. Wszystko już było jasne. Może to pokochać, albo znienawidzić. Krzyk może się zacząć w każdej sekundzie. Jego twarz była zatroskana, i nie mogłam stwierdzić czy on aktualnie myśli o tym, co powiedziałam, czy o sposobach na odparcie. Ale nie powiedział nic, a ja zaczęłam się denerwować. To mogło się skończyć bardzo, bardzo źle. - Myślę, że to świetny pomysł, Abbey. - Poważnie? - Poważnie - powiedział. - Wyłożyłaś swoje plany bardzo klarownie, w zwięzły sposób. Musiałaś rzeczywiście poświęcić sporo czasu na rozmyślania o tym. I jeśli rzeczywiście dokonałaś wszystkiego, co przed chwilą mi powiedziałaś, to już jesteś w grze. Jestem z ciebie bardzo dumny. Wow. Dzisiejszy dzień zamienia się w jeden z najlepszych w moim życiu. - Dziękuję tato - rozpłynęłam się. - Nie masz pojęcia ile to dla mnie znaczy. Myślałam, że ty i mama kompletnie się wściekniecie, kiedy wam powiem. Dzięki za bycie tak wyluzowanym w tym temacie. Wyglądał bardzo niewygodnie, ale klepnął moją dłoń ponownie. - Cóż nie wiem, jak twoja mama zareaguje, ale przedstawię jej to delikatnie. W końcu masz rację, że to twoja decyzja, a my oboje chcemy byś była szczęśliwa. A jeśli to znaczy, że będziesz bliżej domu, to jestem pewien, że nie będzie miała nic przeciwko. Uśmiechnęłam się do niego. Wszystko szło bardzo dobrze. - Powiem ci co więcej zrobię - powiedział nagle. - Jeśli skończysz swój biznes plan, powiedzmy do końca roku szkolnego, to ja dam ci trzy tysiące dolarów na rozpoczęcie interesu. Stoi? Wyciągnął rękę, a ja szybko nią potrząsnęłam. - Stoi? Nigdy nawet o tym nie myślałam. Trzy wielkie za skończenie planu? Wchodzę w to. Tato wyglądał na całkiem zadowolonego z siebie, a ja również się cieszyłam. Uśmiechnęłam się do niego i podskoczyłam by spontanicznie go uścisnąć. Był zaskoczony, ale sentyment wygrał i uśmiechnęłam się jak głupia, czując się absurdalnie szczęśliwa. Wtedy odchrząknął głośno i odstawił mnie na bok. - Wiesz, że ostatnio wydajesz się szczęśliwsza. Nawet mimo śmierci Kristen. Czy jest coś o czym chcesz mi powiedzieć? 193

JESSICA VERDAY - PUSTKA Zobaczmy… Pierwszy raz jestem zakochana. Nie mam problemów za sprowadzenie chłopaka do domu podczas, gdy byłam w nim sama. Jutra zaczynam słodką pracę, w której płacą bardzo dobrze. I właśnie zaoferowano mi mnóstwo pieniędzy za napisanie biznes planu. Czy coś z tego chcę mu powiedzieć? - Nie - powiedziałam z uśmiechem. - Jesteś pewna? - zapytał z grzesznym błyskiem w oku. - Nie stało się nic specjalnego? Chłopak, o którym nam nie powiedziałaś? Bardzo, bardzo próbowałam się nie zarumienić, ale poczułam jak czerwienieją mi policzki. - Oj, tato - odegrałam to. - Znasz, nas, dziewczyny. Ciągle kochamy się w tym czy innym chłopaku. To taka głupiutka rzecz. Zachichotał i odsunął krzesło od stołu. - Wiem, wiem. Ale pamiętaj, by przedstawić nam tego wyjątkowego. Twoja mama i ja chcemy poznać tego młodzieńca. - Dobrze tato. - Ta, jasne. Zaczął zbierać talerze, a ja szybko się ruszyłam by mu pomóc.- Może pójdziemy teraz na kręgle? - zapytałam, próbując zmienić temat. - A w drodze powrotnej możemy się zatrzymać na chińskie jedzenie. Nadal chichocząc, puścił mi oczko. - Dobra. Zostawmy naczynia, a ja zajmę się nimi jak wrócimy. Kto pierwszy w samochodzie. Wzięłam naczynia i skierowałam się do sklepu, pozwalając mu wystartować, mówiąc sobie, że wszystko dla dobra sprawy. Wszystko co muszę zrobić by pozostać z nim w dobrej komitywie, było tego warte. Nawet kręgle… z tatą… publicznie. Kręgle poszły zaskakująco dobrze. Była tylko jedna osoba na lewym pasie, więc mieliśmy sporo miejsca do własnej dyspozycji. Skończyliśmy po trzech meczach, a tata chełpił się tym, że wygrał dwa z trzech meczy, ale łaskawie zaproponował rewanż. Zjedliśmy dużo chińskiego jedzenia, które nam smakowało i potem zdecydowaliśmy pójść na jeszcze kilka rundek. Kiedy wróciliśmy do domu była prawie szósta. Byłam mile zaskoczona tym jak super tato może być. To był zabawny dzień. Nie żebym się komuś do tego przyznała. Kiedy weszliśmy, mama była w domu i czekała na nas z obiadem. Chciwie siorbnęłam kilka misek zupy z gotowanych na parze owoców morza, a do tego kilka kawałków francuskiego chleba. Tej nocy padłam na

194

JESSICA VERDAY - PUSTKA łóżko wyczerpana trochę później, ale ogrzana i pełna. To było wspaniałe uczucie. Następnego ranka, nie czułam się już tak świetnie, biorąc pod uwagę, że na dworze było nadal lodowato, a ja musiałam się zmusić by wyjść z cieplutkiego łóżka. Była sobota, a ja musiałam iść do pracy. Kiedy jechałyśmy do sklepu Wuja Boba, ziewnęłam i potarłam zaspane oczy, podczas gdy mama powtarzała, jaka jest zapracowana w weekend i że nie jest moją prywatną taksówką. Ale szybko zeszła z tonu, kiedy przypomniałam jej, że mogę zrobić prawo jazdy w każdym momencie i wozić się sama. W tedy szybko zgodziła się wozić mnie w każdy weekend. Wiedziałam, że ten argument zadziała. Mama ostro zatrzymała się pod Wujem Bobem i powiedziała mi, że będzie po mnie o piątej. Zostawiła mnie bezceremonialnie pod głównym wejściem i odjechała. Mogę przysiąc, że usłyszałam jak jej opony zapiszczały. Odwracając się przodem do budynku otworzyłam szklane drzwi. Dzwonek nad głową zabrzęczał delikatnie, a ja zawołałam Wuja Boba. - Tutaj - zabrzmiała jego gromka odpowiedź, gdzieś z ogólnej przestrzeni biurowej.- Ciszę się, że przyszłaś. Jesteś pewna, że to praca dla ciebie? Wiem, że wy młodzi chcecie spędzać czas z waszymi dziewczynami, bądź chłopakami w weekendy. To znaczy jeśli masz chłopaka. Czy ty… czy ty masz… jakiegoś? Wywróciłam oczami, kiedy podeszłam by się przywitać. Prawie się bałam odpowiedzieć. Bóg jeden wie dokąd to mogło mnie zaprowadzić. Jak wytłumaczę moją idącą do przodu, cofającą się znajomość z Caspianem? - Nie Wuju Bob - odpowiedziałam. - Nie mam żadnego. W środę po południu siedziałam ze skrzyżowanymi nogami pod mostem, patrząc się bez celu w wodę. Do świąt tylko dwa tygodnie, a ja nie wiedziałam co kupić Caspianowi. Chrzęst żwiru zwrócił moją uwagę, ale nie chciałam zobaczyć co to. Wiedziałam kto to. Sekundę później Caspian podszedł i usiadł obok, kiwając głową w cichym powitaniu. Odkiwnęłam. Nic nie powiedział, a ja odwróciłam się do wody i swoich myśli. W jednej ręce miał szkicownik i coś czarnego ze skóry w drugiej i kącikiem oka popatrzyłam jak zaczyna rysować na jednej ze stron.

195

JESSICA VERDAY - PUSTKA Marszcząc brwi przerwał rysowanie, potrząsnął głową i potarł stronę palcem, powodując ciemne rozmazanie. Popatrzył na to moment dłużej, potem otworzył nową stronę i zaczął od początku. Porzuciłam wszystkie poprzednie myśli i ustawiłam pod kątem swoje ciało, tak by mu się lepiej przypatrywać, teraz bardzo ciekawa co on robi. Nie długo minęło jak drzewo, potem brzeg rzeki, a w końcu sama woda nabrała kształtów na papierze. Jego szczupłe palce latały w poprzek kartki, a ja patrzyłam w zdumieniu jak krótkie, silne ruchy pojawiały się obok długich i delikatnych. Tworzenie sceny, która spływała i płynęła razem z jej odbiciem lustrzanym. To było piękne. - Jak twój pierwszy weekend w pracy? - zapytał delikatnie, nie podnosząc wzroku znad papieru. Nie mogłam przestać gapić się na jego dłonie. Poruszały się tak szybko i nigdy nie zawahały. Byłam ciekawa czy kiedy następnym razem mnie dotknie będzie to z pewnością czy z zawahaniem? - Było świetnie - powiedziałam próbując skierować myśli na inny tor. - Wszystko co zrobiłam to otwarcie i posortowanie maili wuja, ale tych była tona. W ten weekend mam zamiar otworzyć nowy system dla niego i nauczyć go korzystania. - Jego ręce nie przestawały się poruszać. Teraz cieniując. Mieszanie krawędzi jednych krawędzi z innymi. - Potem w kolejny weekend rozpocznę kompilację wszystkich jego faktur i informacji o sprzedawcach i zrobię dla nich bazę danych. Powiedział, że w końcu chce bym przejęła biuro kiedy jego biznes dobiegnie końca. Jakoś nie mogę w to uwierzyć. - Mówiłem ci, że będziesz w tym świetna - odparł. - Więc czy wujek będzie płacił ci lodami? Ponieważ jestem całkowicie dostępny, jeśli chce zatrudnić kogoś jeszcze. Parsknęłam. - Nie, nie będzie mi płacił lodami, ale mogę brać wszystkie darmowe próbki, które chcę. Jedna z korzyści pracy tam. Popatrzyłam na niego z delikatnym uśmiechem, łapiąc jego wzrok na krótkie sekundy kiedy spojrzał. - I wiesz co jeszcze jest super? Piątek spędziłam z tatą, rozmawiając o różnych rzeczach. Jak szkoła i takie tam, i powiedziałam mu o moich planach co do sklepu. Uważaj: przyjął to dobrze i uważa, że to dobry pomysł. Nawet zaproponował, że da mi jakieś pieniądze na start, jeśli skończę swój biznes plan! Uśmiechnął się. - Widzisz? Miałem rację. - Tak - zaśmiałam się. - Tak, miałeś. 196

JESSICA VERDAY - PUSTKA Caspian wrócił do szkicowania i odwrócił się do wody. - Wiesz - powiedziałam cicho. - Właściwie to jest miło pracować u Wuja Boba. Kristen i ja planowałyśmy by znaleźć jakąś pracę po szkole razem w tym roku, i wydaje mi się, że lubiłaby moją pracę. - Kątem oka dostrzegłam, że kiwnął głową. Potem zapytał. - Czy dowiedziałaś się czegoś nowego o tajemniczym chłopaku Kristen? Wzięłam garstkę kamyków, wolno przerzucając je ze strony na stronę w palcach. Niespodziewane pytanie o pamiętniki Kristen zdenerwowało mnie i zezłościło i potrzebowałam czegoś, co by mnie rozproszyło. - Nie, nie dowiedziałam - poprawiłam nogi i wyrzuciłam kamyki do wody. - Powiedz mi co powinnam robić Caspian - powiedziałam nagle desperacko. Zaskakując nawet siebie. - Nie wiem co robić. Nie ma kogo zapytać, nie ma szans na odpowiedź. Nie wiem kim był ten facet, albo czy był zamieszany w to co się stało. Co jeśli był z nią tam, tej nocy nad rzeką? Co jeśli mógł ją uratować? Co jeśli zostawił ją, a ona zrobiła coś głupiego i zdesperowanego? Nie jestem nawet pewna czy chcę się dowiedzieć co się stało. Położyłam ręce na ziemi i odepchnęłam się by wstać. - Ale muszę się dowiedzieć, Caspian. Muszę poznać odpowiedzi na te pytania. A on siedział. Pracując nad swoim rysunkiem. - Caspian? - nadal żadnej odpowiedzi. Odginałam swoje palce, kiedy ponownie wypowiedziałam jego imię. Caspian! Powiedz mi co powinnam zrobić… proszę. W końcu spojrzał w górę. - Nie sądzę, że chcesz bym ci to powiedział - powiedział powoli. Czekałam cierpliwie z uniesionymi brwiami, na kontynuacje. - Czemu nie? - prowokowałam. - Ponieważ - powiedział tym samym powolnym tonem - nie spodoba ci się to. - Proszę powiedz - błagałam. - Gdybym nie chciała twojej rady, to bym o nią nie prosiła. Jego palce się zatrzymały, a on na mnie spojrzał. Widziałam burzę nadchodzącą w jego oczach. - Musimy to robić Abbey? - zapytał zaciekle. - Naprawdę chcesz tam iść? Czemu po prostu nie odpuścisz sobie i nie będziesz udawać, że to się nie wydarzyło. Po prostu dajmy sobie spokój i nie rozmawiajmy już. Nie powinienem był zaczynać tego tematu. - Zamarł, a zabrzmiało to tak jakby już był zły. 197

JESSICA VERDAY - PUSTKA Skąd do cholery się to wzięło? Nie myślałam. Słowa po prostu wylatywały z moich ust. - Och, nie - powiedziałam bardzo spokojnie, tłumiąc swój gniew. - Chodźmy tam. Chodźmy tam definitywnie. Jestem dużą dziewczynką, dam sobie radę. Więc powiedz mi co powinnam zrobić. Dalej, powiedz mi - prowokowałam. Potrząsając głową położył na ziemi podkładkę i kawałek węgla. - Nie chcę tego Abbey. Nie chcę z tobą walczyć. Powiedz mi co powiedzieć, by to odgonić, a powiem to. Powiedz mi co zrobić, by było lepiej. Zaczęłam chodzić; myślałam, że wychodzę dziurę w ziemi. Ja również tego nie chciałam, ale coś było ze mną nie tak. Jakaś uparta część mojego umysłu czerpała przyjemność z dręczenia się. Teraz nie było odwrotu. - Po prostu powiedz mi to co zamierzasz. Po prostu i będzie koniec. Pokręcił głową i ponownie wziął głęboki wdech. Jego oczy odnalazły moje i trzymały się ich kiedy wstał. Stanęliśmy naprzeciwko siebie, wytwarzając ciepło w tym momencie. Nasza złość była duża i śmiertelna. Coś czego nie powinno być między nami. - Dobra, wygrałaś - powiedział po prostu. - Zawsze wygrywasz, Abbey. Nie chciałem ci mówić co robić, ponieważ myślę, że powinnaś sobie odpuścić. Pozwolić Kristen zachować jej sekrety. Każdy ma sekrety Abbey, nawet ty, a niektóre z nich powinny być lepiej chronione od innych. Może to jeden z tych. Może twoje pytanie nigdy nie powinno być odpowiedzialne, ale uważam, że powinnaś trzymać się od tego z daleka. Teraz jesteś szczęśliwa? - Jego ramiona opadły i odwrócił się ode mnie w stronę rzeki. Czułam się jakbym dostała pięścią w klatkę piersiową. - Odpuścić? Uważasz, że powinnam po prostu odpuścić? Nie mogę tego zrobić Caspian. Była moją najlepszą przyjaciółką, i mam prawo wiedzieć. Co jeśli ten sekretny chłopak był w to zamieszany? Nie mogę sobie tego tak po prostu odpuścić, a ty nie możesz mnie o to prosić. Teraz oddychałam szybko, wściekłość rosła we mnie. I teraz kiedy powiedziałam, te gorzkie, gniewne słowa, chciałam je cofnąć. Powiedzieć „przepraszam” i błagać o wybaczenie. By zrozumiał kim była Kristen i, byłam naprawdę zła. Nie na niego. Ale nie powiedziałam tych rzeczy i obrzydliwe słowa zawisły między nami. Nigdy nie byłam dobra w małych rozmowach, czy przeprosinach. - Przepraszam Abbey, ale to nie jest twój wybór - powiedział. - Nie wiesz czy ten facet jest odpowiedzialny za jakąkolwiek z tych rzeczy, a 198

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kristen nie ma tutaj by zaprzeczyć. To są jej sekrety by powiedzieć… albo zatrzymać dla siebie. A ona dokonała swojego wyboru. Moje ręce się trzęsły i myślałam, że się popłaczę ze złości. Nie były łzami smutku, ale łzami złości i frustracji. Nienawidziłam faktu, że jeśli się poddam, on zobaczy mnie ryczącą jak dziecko. - Czyli najpierw chcesz żebym się dowiedziała czemu Kristen poszła nad rzekę, ale wtedy kiedy to robię, każesz mi odpuścić? Myślałam, że chcesz mnie w tym wesprzeć, a nie… - Słowa pokonały mnie i nie wiedziałam, co powiedzieć. - Dobrze ci poszło. Wszystko nie pomocne. Nie chciałam kończyć tak słabo, ale byłam zbyt ślepa, zbyt obezwładniona by dokończyć elokwentnie. Podniosłam ręce by powstrzymać go od odpowiedzi. - Wiesz co? - powiedziałam zmęczona. Po prostu nie. Nie odpowiadaj. Nie podawaj mi swojego zdania. Nie idź tam. Nie poradzę sobie z niczym więcej w tej chwili. Muszę iść. Zobaczymy się później. Nie dałam mu szansy przemówić, ale zobaczyłam smutek w jego oczach. Odwracając się wsunęłam ręce w kieszenie. Jeden mały kamyczek musiał zostać, kiedy je wyrzucałam, ponieważ kiedy wkładałam pięści w kieszenie, poczułam nagłe nacięcie chropowatego kamyka na wierzchu mojej dłoni. Dziwnie, nie przejmowałam się tępym bólem. To była miła odmiana od tego co zostawiłam za sobą. A poza tym to nie miało porównania do bólu w moim sercu kiedy usłyszałam jego szept - Przepraszam Astrid - kiedy odchodziłam. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: Temted-Hell

199

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XIX IDEALNY PREZENT „Innym źródłem jego straszliwej przyjemności były spotkania w długie zimowe wieczory ze starymi niemieckimi żonami... z rzędem pieczonych jabłek i plujących do ogniska i słuchał ich wspaniałych opowieści o duchach i goblinach.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Płakałam w czasie snu przez kilka następnych dni i unikałam cmentarza oraz rzeki za wszelką cenę. Byłam przygnębiona i fatalnie się czułam a moje serce było złamane. Traktując to całkiem na luzie to po ostatniej walce i wcześniejszej rozmowie; między mną i Caspianem nie było zbyt dobrze. Fakt, że niedługo miały być święta pogarszał sytuację dziesięć razy bardziej. Wujek Bob chciał poprawić mi nastrój, ponieważ ciągle pytał mnie czy jestem na siłach żeby skonfigurować dla niego system rejestracji. Powiedziałam mu, że wszystko jest w porządku i że czuje się świetnie, ale nie sądzę, żeby mi uwierzył. To nie tak, że go obwiniałam, chociaż … Zamknęłam się w sobie i stałam się milcząca. Miałam fioletowe cienie pod oczami. Nie wyglądałam na okaz zdrowia. W końcu tak długo go dręczyłam, że odpuścił w niedziele po południu. Nalegał jeszcze, że mi zapłaci za cały dzień pracy, a nawet dorzuci premię na święta. Starałam się nie rozpłakać, przytuliłam go mocno zanim spotkałam się z mamą na zewnątrz. Płaczliwe sceny były już irytujące, ale tak dużo się działo w ostatnich dniach. Na szczęście udało mi się powstrzymać łzy. Mama zaskoczyła mnie, zatrzymując się w drodze do domu w centrum handlowym, mówiąc, że potrzebuję jakieś spontanicznej posezonowej zakupoterapii. Zdecydowanie nie zgadzałam się z nią. Ostatnim miejscem w jakim teraz chciałabym się znaleźć było zatłoczone centrum, gdzie musiałam patrzeć na te wszystkie zakochane pary trzymające się za ręce, spacerując po dziale z ofertami Bożonarodzeniowymi. 200

JESSICA VERDAY - PUSTKA Tak, na pewno nie byłam w nastroju do tego. Ale moja mama zawsze była genialnym taktykiem. Kusiła mnie darmowym jedzeniem i nowymi butami. Kiedy tylko pchnęłam obrotowe drzwi od razu udałam się prosto do działu z jedzeniem, biorąc dla nas świeże bułki z cynamonem i parującą gorącą czekoladę. Kiedy jadłam ochoczo; nie mogę nic na to poradzić, pomyślałam sobie, że mama powinna zostać generałem albo coś w tym rodzaju. Minęła się całkowicie ze swoim powołaniem. Nie wzbudzając moich podejrzeń zapędziła mnie do sklepu z butami i tak oto nieświadomie stałam się właścicielką wspaniałych brązowych botków. Cholera. Dobra jest. Szłyśmy obok ładnie brzmiących dzwoneczków, opakowanych prezentów i kolędników ubranych w staroświeckie stroje. Od czasu do czasu zatrzymywałyśmy się w jakimś sklepie, ale najczęściej tylko oglądałyśmy. Zobaczyłyśmy nawet Świętego Mikołaja z wysokim wyglądającym na znudzonego elfem. Pomyślałyśmy. że lepiej ich nie zatrzymywać. Następnie poszłyśmy do sklepu ze zwierzętami, gdzie spędziłyśmy sporo czasu oglądając małe kotki. Zdecydowałyśmy się rozdzielić na chwilę i każda z nas poszła w inną stronę. Nie musiałam długo szukać, żeby znaleźć dla mamy nowy laptop pod choinkę, a dla taty elektroniczną maszynę do baseballu. Naprawdę nie miałam zielonego pojęcia co kupić dla państwa Maxwell, a żaden pomysł nie przychodził mi na myśl rozglądałam się więc dalej. Zdecydowałam, że poczekam i dam im w prezencie coś więcej. Jeśli chodzi o odejście Caspiana… Nadal nie wiem co mam z tym zrobić. Z jednej strony nawet nie wiem czy my jeszcze potrafimy ze sobą rozmawiać, bez tej zażyłości wytworzonej pomiędzy chłopakiem i jego dziewczyną. Ale z drugiej strony, to nie w porządku nie dać mu nic na święta. Musiałam mu znaleźć jakiś mały prezent. Przeszłam przez całe centrum handlowe kończąc na sklepie sportowym. Minęłam po drodze sklep z gadżetami, a nawet z odzieżą męską ale nadal nic nie znalazłam. Kiedy uniosłam wzrok do góry i ujrzałam skarpety zastanawiłam się czy mogliby mi je zapakować, ale gdy tylko o tym pomyślałam stwierdziłam, że czas przystopować. Zataszczyłam moje paczki z powrotem do działu gastronomicznego. Zatrzymałam się i kupiłam sobie jeszcze jedną gorącą czekoladę zanim 201

JESSICA VERDAY - PUSTKA poszukałam stolika. Przez jakiś czas po prostu siedziałam dmuchając na parujący kubek i patrzałam na ludzi chodzących w tą i z powrotem. Wzięłam na spróbowanie łyczek i sprawdziłam w telefonie ile czasu mi jeszcze pozostało do spotkania z mamą, aż nagle ktoś usiadł obok mnie. Szarpnęłam się zaskoczona starając się złapać kubek. Położyłam moje prezenty z powrotem na nogi i odwróciłam się gotowa zrugać tą osobę kimkolwiek ona była. Okazało się, że to pani Maxwell usiadła obok mnie. Marszcząc brwi powiedziała: - Przepraszam kochana, myślałam, że mnie zauważyłaś. Nigdy nie zakradałabym się do ciebie gdybym wiedziała, że masz w ręku gorący napój. - Nie ma sprawy - chciałam go mimochodem wylać, ale napój ciągle był w moich rękach. Więc wzięłam łyk. - Co tutaj robicie? Nie widziałam was tutaj wcześniej. Zrobiliście już jakieś zakupy na święta? Zauważyłam brak toreb i kopnęłam się w myślach. Ona miała o jeden prezent mniej do kupienia w te święta i chyba przypomniałam jej o tym. - Dzisiaj oglądam tylko wystawy - odpowiedziała -Nie kupiłam jeszcze nic, od czasu kiedy, no cóż, sama wiesz. W tym roku będzie zupełnie inaczej. Zajęłam się piciem mojej czekolady i zapadła miedzy nami niezręczna cisza. - Więc… może pani uwierzyć, że mamy już śnieg? Mam nadzieję, że te święta będą białe - To był kiepski temat do rozmowy ale niestety tylko tyle wymyśliłam. - Wiem - powiedziała - ten śnieg jest taki piękny. Też mam nadzieję na białe święta. Ale tylko śnieg, nie lód. Nienawidzę lodu. Pijąc powoli, rozglądałam się dookoła, potakując. Zawsze będzie tak niezręcznie między nami? Mama Kristen była jak druga matka dla mnie, a teraz jakbyśmy byli tylko dalekimi znajomymi. Jak śmierć może zmienić tak wiele dla tylu ludzi. To było bolesne. - Idzie pani na przyjęcie w nowojorskim muzeum? - spytałam mając nadzieję, że to bezpieczny temat. Potrząsnęła głową. - Nie sądzę. W tym roku prawdopodobnie zostaniemy w domu i spędzimy święta spokojnie. Tak będzie najlepiej.

202

JESSICA VERDAY - PUSTKA Cień smutku przemknął przez jej twarz. Wydawało się, że walczy ze łzami. Położyłam prawie pusty kubek obok siebie i wzięłam ją za rękę. - Wiem, że te święta będą dla pani trudne. Stracić Kristen to tak jakby utracić część siebie. Doskonale rozumiem pani ból. To będzie trudne dla nas wszystkich - Wzięłam głęboki wdech i obiecałam sobie, że nigdy nie wspomnę mamie Kristen o pamiętniku. Ona nie potrzebuje dodatkowych zmartwień. - Zobaczymy się jeszcze u nas na świątecznym obiedzie, prawda? Nie wywinie się pani. Bo wie pani ktoś musi pomóc mi zjeść te wszystkie ciasteczka mamy, które na pewno zrobi w ataku świątecznego szaleństwa. Nie chce mnie pani zostawić z tym samej prawda? Z pewnością przez to dużo przytyje, jak nic pięćdziesiąt kilogramów, będę wtedy nieodwracalnie obrażona jeżeli będę musiała przez to kupić sobie nowe ciuchy. Pani Maxwell roześmiała się tylko i ścisnęła mi rękę. - Twoja mama sama zawsze nakręca się w to ciasteczkowe szaleństwo. Myślę, że byłoby nie w porządku zostawić cię samą w tej niedoli. Odetchnęłam z wielką ulgą. - Pani naprawdę rozumie. Dziękuje. Ratuje pani mnie i moją figurę. Roześmiała się znowu, a ja nabrałam otuchy. Może mogę pozbyć się tej pewnej niezręczności między nami. Uśmiech na jej twarzy to zdecydowana poprawa po łzach. - Zatem w tym samym czasie i tym samym miejscu? - zapytałam, targując się. Skinęła głową na potwierdzenie, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. Tak dobrze znów widzieć ją szczęśliwą. Chciałabym żeby zostało tak na zawsze. - Niech pani wie - powiedziałam cicho - jeżeli będziecie potrzebowali adoptowanej córki, nawet tylko na kilka godzin. Jestem do dyspozycji. Zawsze była pani dla mnie jak druga matka i będę zaszczycona mogąc wam się odwdzięczyć. Jej oczy zamgliły się i wyszeptała - Dziękuje - zanim niepewnie mnie przytuliła. - Muszę już iść kochanie. Powiedziałam Haroldowi, że spotkamy się za dziesięć minut. Jeżeli nie znajdę go na czas, będziemy tu tkwić nawet kilka godzin patrząc na sklep elektroniczny. Wiesz co mam na myśli. Skinęłam głową, a ona popatrzyła na mnie dłużej przez chwilę, a następnie odwróciła się i odeszła. Szybko wtopiła się w tłum ludzi. 203

JESSICA VERDAY - PUSTKA Ponieważ miałam jeszcze kilka minut dla siebie postanowiłam je spędzić w sklepie z perfumami. Mama znalazła mnie dziesięć minut później, całą w skowronkach od wąchania próbek. - Skąd ja to wiedziałam, że znajdę cię tutaj? Nawet się nie odwróciłam. - Cześć mamo. Skończyłaś już wszystkie zakupy? - Tak, tak - powiedziała w pośpiechu - Ale teraz musimy już iść. Zapomniałam, że mam zrobić pięćdziesiąt cztery czerwone kokardy dla wszystkich sklepów uczestniczących w świętach w Hollow. Muszę wrócić do domu i zabrać się do roboty. - Jestem gotowa do drogi gdziekolwiek jesteś. Sądzisz, że moje perfumy pachną lepiej niż te? - wyciągnęłam w jej stronę tester z próbką.Moje mają silniejszy zapach od tych i nie czuć w nich tak bardzo alkoholu. Pochyliła się szybko żeby powąchać i skrzywiła się. - Tak, twoje pachną lepiej. A teraz zbieraj swoje pakunki i chodźmy. Wzięłam kilka próbek, moje torby i ruszyłam do wyjścia. Mama opowiadała, jak to dobrze, że tylko sklepy z Main Street biorą udział, a nie wszystkie sklepy na każdej ulicy, bo wtedy miałaby chyba z pięćset kokard do zrobienia i tak dalej i tak dalej. Nie przywiązywałam większej uwagi do jej paplaniny. Za bardzo byłam zajęta nowym projektem perfum pt. Senna dolina i jak powiązać je z tematyką świąt. Byłyśmy już pięć metrów od drzwi wyjściowych gdy nagle w oko wpadł mi mały wciśnięty między inne sklepik. To była księgarnia „ Święte Słowa”, a znak na drzwiach mówił, że motywem przewodnim są książki vintage. Zatrzymując się nagle pośliznęłam się, a torby rozsypały się wokół mnie. Mama z początku nie zauważyła, że mnie nie ma ale zawróciła gdy okazało się, że przez drzwi przeszła sama. - Muszę się tutaj zatrzymać - powiedziałam szybko - tylko na pięć minut. Przyrzekam. Jej spojrzenie było niedowierzające. - Miałaś tyle czasu wcześniej, Abbey. Dlaczego nie poszłaś tam wcześniej? Mówiłam ci, że mam dużo pracy dzisiaj. - Proszę mamo? Tylko pięć minut. Możesz w tym czasie nagrzać w samochodzie i wyjechać z parkingu. Przyrzekam ci, że to będzie tylko pięć minut. Spojrzała się na mnie. 204

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Lepiej żebyś była na czas pod drzwiami gdy pod nie podjadę. Pięć minut. - Dobrze zawołałam przez ramię, zmierzając już w kierunku sklepu. Nie wiem czy znajdę tam cokolwiek, nie mówiąc już o tym, że mam tylko pięć minut na rozejrzenie się, ale miałam dobre przeczucia. Przekroczywszy szklane drzwi poczułam jakbym się cofnęła w czasie. Sklep pachniał starymi książkami, ale to był przyjemy zapach. Odetchnęłam głęboko zastanawiając się, czy dałoby się zrobić perfumy pachnące jak stare książki, ale zaraz szybko ruszyłam do przodu. Moje pięć minut uciekało szybko i zdałam sobie sprawę, że te pięć minut to dla mnie za mało. Książki były dosłownie wszędzie. Od podłogi do sufitu, rząd za rzędem. Regały były ustawione jeden za drugim i każdy aż jęczał pod ciężarem książek. Wpadłam. Nigdy nie wyrobię się w pięć minut. Idąc wzdłuż pierwszego rzędu powtarzałam sobie, że powinnam już wyjść. To była strata czasu. Ale ciągle szłam dalej, a pierwsza aleja zaprowadziła mnie do następnej, a ta do jeszcze innej, następnie musiałam skręcić w prawo. Właśnie chciałam się obrócić i poddać gdy podeszłam do wystawy na rogu. Tam, na dwóch małych półkach z mosiądzu, stało kilka starych książek, a mój łup stał w środku. Zabytkowy teleskop. Kiedy podeszłam bliżej mogłam zobaczyć, że tematyką wystawy była astronomia. Poczułam w mojej głowie dziwne brzęczenie i delikatny dreszcz przeszedł mi po kręgosłupie, gdy tak patrzyłam w niemym podziwie i uwielbieniu. To jest to. Znalazłam idealny prezent dla Caspiana. Teleskop był w niesamowicie dobrym stanie. Wykonany z zabytkowego szkła i starego pięknego metalu. Wyglądał jakby znaleziono go w laboratorium szalonego naukowca. Był idealny. Wstrzymałam oddech kiedy go podnosiłam. Czułam jego ciężar, solidną powierzchnię pod moimi palcami i modliłam się żeby było mnie stać na ten zakup. Wizje metek z ceną dwieście, trzysta, czterysta dolarów przebiegały mi przez głowę, ale miałam nadzieję, iż się mylę. Kiedy skaner ukazał cenę pięćdziesiąt dolarów, zniżka o połowę, dwadzieścia pięć dolarów, praktycznie tańczyłam i śpiewałam z radości. O tak, teleskop był niezaprzeczalnie mój. Ostrożnie wzięłam pod ramię mój skarb i wróciłam do książek. Podniosłam jedną, która miała pięknie zilustrowane rysunki gwiazd. Była z początku roku 1900. Nie mogłam uwierzyć w moje szczęście. Skaner

205

JESSICA VERDAY - PUSTKA wybił cenę tylko ośmiu dolarów, co było dla mnie zbyt piękne by mogło być możliwe. Szybko dodałam ją do moich zdobyczy. Wiedząc, że mój czas prawdopodobnie już się skończył, próbowałam znaleźć przód sklepu i niecierpliwie czekałam na sprzedawczynie żeby nabiła mi na kasę moje nowe nabytki. - Znalazłaś to czego szukałaś? - spytała i wolno nabijała moje rzeczy. - Tak - odpowiedziałam z dużym uśmiechem - znalazłam dokładnie to czego szukałam. Tłumaczenie: saphira36 Beta: zofika1

206

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XX TO JEST SEZON „Książki rzucono na bok bez odłożenia ich na półki, kałamarze przewrócono, ławki zrzucono, a cała szkoła rozeszła się godzinę przed zwykłą porą, wyskakując do przodu jak legion młodych chochlików...” ,,Legenda o Sennej Dolinie”

Kilka ostatnich dni przed przerwą świąteczną były straszne, i nie byłam jedyną zmęczoną uczeniem się na test śród-semestralny. Klasa jednocześnie zaczęła, uwaga szybko odwróciła się od tego co było napisane na tablicy na to kto co ubierze na nadchodzące bożonarodzeniowe tańce. To było na tyle złe, by zobaczyć kolorowe plakaty patrzące z ukosa na mnie wszędzie ze swoją nieznośną radością, ale to było nic w porównaniu z ukłuciem samotności, które czułam ilekroć fragment rozmowy dotarł do moich uszu. - O Boże! Mam najbardziej idealną suknię! Jest czerwono-biała. Obchodzi mnie to, że tematem tańców będzie zimowy romans w krainie czarów? Nie. - Słyszałam, że zrobią to ze śniegu... - Obchodzi mnie, że będą delikatne szklane sople i zaspy puszystego sztucznego śniegu pokrywające wszystko? Nie. - Uwierzysz, że będzie kulig...? - Obchodzi mnie to, że konny powóz będzie dostępny, dzięki czemu będziesz mogła wybrać się na romantyczną przejażdżkę ze swoim partnerem? Nie. Czy chcę iść na głupie tańce? Tak. Bardzo. To naprawdę nie było sprawiedliwe. Teraz miałam chłopaka. Oczywiście, nie byliśmy dokładnie zgodni w tej chwili, ale spodziewałam się być jedną z tych dziewczyn decydującą jaką sukienkę ubrać na tańce. Nie stojącą na zewnątrz oglądając. 207

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wyrzuty sumienia uderzyły we mnie, kiedy zdałam sobie sprawę, że nie poszłam na tańce, bo Kristen nigdy nie będzie miała szansy iść. Czując się jak beznadziejna najlepsza przyjaciółka, natychmiast odpędziłam wszystkie myśli o tańcach na tył mojego umysłu, i przysięgłam nie myśleć o nich ponownie. Końcowy dzwonek głośno zabrzęczał nad głową, i wyrwał mnie ze wszystkich moich myśli. Drzwi nagle otworzyły się w długim korytarzu, a głosy wypełniły powietrze. Większość uczniów nawet nie zatrzymało się przy swoich szafkach. Mieli przed sobą dwa tygodnie wolności, i chcieli wyjść. Nie mogę ich winić. Sama na pustym korytarzu, rzuciłam torbę na podłogę i zostawiłam zamek szeroko otwarty. Drzwi mojej szafki uderzyły w drzwi obok, ale mnie to nie obchodziło. Wyciągnęłam książkę od angielskiego i wrzuciłam ją do środka. Głupie bożonarodzeniowe tańce. Moja książka od algebry była następna. Głupie sople i sztuczny śnieg. Potem biologia. I konie, które prawdopodobnie będą wszędzie robić kupę. Tępe łomoty były dziwnie satysfakcjonujące, i wrzuciłam kilka ostatnich książek z impetem. Byłam teraz całkowicie pozbawiona amunicji, a moja szafka wyglądała na pustą i opuszczoną, zobaczyłam kilkadziesiąt opakowań gum, zwiniętych kawałków kartek z zeszytu, i pogryzionych ołówków porozrzucanych wzdłuż dna. Czas na szybkie porządki. Wykorzystując czysty korytarz, przeciągnęłam do najbliższego kosza. Był zrobiony z bardzo starego, bardzo głośnego potwornego metalu i wydawał piekielny piskliwy odgłos. Walczyłam i ciągnęłam i ogólnie błagałam rzecz by ze mną współpracowała, nawet jeśli tylko trochę. Na szczęście, wybrał współpracę, a połowa bitwy zakończyła się równocześnie kiedy zostawiłam go obok mojej szafki. Zaczęłam wrzucać opakowania po gumach, zapomniane notatki z ostatniego roku, stary test z biologii, którego wszędzie szukałam, garść zniszczonych ołówków, zdjęcie Kristen i mojeZdjęcie pochodziło z żeglowania zanim jeszcze miałam szansę je docenić, a potem już było za późno. Kiedy spojrzałam w dół na ten głęboki stos paskudnych śmieci, wiedziałam, że nie mogę go tam zostawić. Zdjęcie 208

JESSICA VERDAY - PUSTKA zostałozrobione w zeszłym roku na szkolnej wycieczce, to była jedyna odbitka jaką miałam. Na początku starałam się po prostu dosięgnąć mojej ręki, będąc ostrożnie z dala od ohydnych stron. Ale przegrałam. O sześć cali. Chciałam by ktoś wysoki nadal kręcił się, który mógłby pojawić się nagle i przynieść to mi, ale szybki rzut oka na korytarz powiedział mi, że była zerowa szansa na to by to się stało. Byłam sama i to zależało ode mnie. Więc weszłam... Wstrzymując oddech, i umieszczając kawałek papieru jako bariera między moją koszulą a koszem, pochyliłam się i wrzuciłam wszystko czego byłam warta. Nie było dużo światła kiedy byłam w środku, więc sięgałam na oślep aż poczułam zdjęcie. Również jakoś udało mi się chwycić napoczęty batonik, kiedy byłam w tym, ale szybko wypuściłam to i wyciągnęłam stamtąd tyłek. Podniosłam się i opuściłam kosz, starając się zamachnąć włosami by nie przeszkadzały. Potem cofnęłam się krok, ze zdjęciem mocno w ręku i szybko wpadłam na kogoś. Lęk zakwitł w moim żołądku, kiedy uświadomiłam sobie kto był za mną będąc świadkiem mojego nurkowania w śmietniku. Nie do końca jedna z moich najlepszych chwil. Powoli się odwróciłam. Śmiejące się brązowe oczy Bena zaczęły przechodzić w skupienie, miał dziwny wyraz twarzy, jakby trzymał parsknięcie i śmiał się w tym samym czasie. Opuściłam głowę, a moje policzki zaczerwieniły się. - To nie jest tak jak myślisz. Wrzuciłam tam coś przypadkowo i musiałam to wyciągnąć. To był jedyny sposób. Pokręcił głową i nadal miał tan dziwny wyraz twarzy. Tylko moje uporczywe - Proszę bardzo. - To sprawiło, że zgiął się w pół i wybuchł śmiechem. Ale przynajmniej to nie trwało długo. - Przepraszam, Abbey - powiedział, ocierając łzy. - Naprawdę, nie chciałem się z ciebie śmiać. To po prostu był zabawny obrazek. Pomyślałem, że może weszłaś tam po kanapkę czy coś. - Dał mi głupi uśmiech, a ja też się uśmiechnęłam. To było zaraźliwe. Oparłam się o moją szafkę i umocowałam moje biodro o to by się podeprzeć, porzucając wszystkie próby by wyglądać dobrze. Co ewentualnie wybrało ten moment Benowi by mnie znaleźć? Uśmiechnął się poważnie i spojrzał nerwowo na drzwi mojej szafki. Więc, jak idą sprawy, Abbey?

209

JESSICA VERDAY - PUSTKA Na chwilę uderzyło mnie deja vu. Czy nie byłam pytana o to wcześniej? - Dobrze - odpowiedziałam, gdy to uczucie minęło. - Co u ciebie?. - Dobrze... też dla mnie są dobre - powiedział. - Zacząłem się spotykać z Amandą Reynolds. Umawialiśmy się przez ostatni miesiąc czy jakoś tak. Amanda Reynolds. Imię uwierało tył mojego umysłu, ale nie mogłam go ustalić. - Przykro mi. Nie sądzę bym ją znała. Spojrzał z powrotem na szafkę a potem na śmietnik. - My, uh, poszliśmy razem na bal. Moje usta wydały dźwięk, zanim nawet pomyślałam. - Oooooooh. Żółta sukienka. Z balu. Ta, która powiedziała, że jestem suką. - To nie jest tak, że to coś poważnego, ani nic. - Wzruszył ramionami. - Ale kto chce być sam w święta? Pokiwałam głową powoli. Tak, kto chce być sam w święta? Spojrzał mi na chwilę w oczy i się zawahał, prawie jakby czekał aż coś powiem. Milczałam, a on kontynuował. - No więc, jak u was i jak on się nazywa?. - Caspian - uzupełniłam. - Nazywa się Caspian. I wszystko idzie dobrze, chyba. Staramy się dowiedzieć kilku rzeczy. Ale wszystko dobrze. Kiwnął głową i oboje staliśmy tam w niezręcznej ciszy. Ben był tym, który przerwał impas. - Proszę. - Wyciągnął coś z tylnej kieszeni. - To dla ciebie. - Wyciągnął czerwoną kopertę, a ja spojrzałam na nią ze zdziwieniem. - To tylko kartka świąteczna - powiedział, odpowiadając na moje nieme pytanie. - Nic wielkiego. Po prostu, wiesz, to jest sezon i wszystko. Ponownie spojrzałam na kartkę, osłupiała. Miał kartkę świąteczną dla mnie? Ja nie dałam żadnej nikomu. To była tradycja liceum, wymienianie się kartkami świątecznymi ze swoimi wszystkimi znajomymi w każdym roku, ale od kiedy Kristen i ja byłyśmy dla siebie jedynymi przyjaciółkami, że opuszczałam naszą listę kartek w stosunkowo krótkim czasie. - Nie wiem co powiedzieć. - To była prawda, naprawdę nie wiedziałam. Nigdy jeszcze nie dostałam kartki. - Nie mów nic. Wystarczy, że weźmiesz kartkę. - Przybliżył ją do mnie, a ja ją wzięłam, żałośnie wdzięczna. - Dziękuję, Ben. To wiele dla mnie znaczy. Widząc, że zdjęcie nad którym pracowałam tak ciężko by je uratować ze śmietnika, nadal było w mojej ręce, popchnęłam je w jego stronę. 210

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Chcę żebyś je miał. Na początku starał się protestować, ale nie ustępowałam. W końcu je przyjął. Nie przegapiłam faktu, że dotykał uśmiechniętej twarzy Kristen zanim schował je do kieszeni. Pochylając głowę, odwrócił się nieśmiało do mnie. - Muszę iść. Trzymaj się, Abbey, i Wesołych Świąt. - Nawzajem - zawołałam do niego, kiedy odwrócił się i zaczął odchodzić. - Wesołych Świąt. Czekałam i nie otworzyłam koperty od Bena dopóki nie zaczęłam iść do domu. W środku była tylko zwykła kartka życząca Wesołych Świąt, podpisana jego imieniem, ale to naprawdę dużo dla mnie znaczyło. Poczułam się okropnie, że nie miałam nic dla niego, ale teraz było za późno. Jeśli dam mu kartkę kiedy wrócimy do szkoły, będę wyglądać jak ktoś kto oczywiście tylko zwraca przysługę. O, cóż. W końcu jest następny rok. Kiedy w końcu wróciłam do domu, odetchnęłam z ulgą jak zdjęłam plecak z moich bolących ramion i zrzuciłam go na podłogę w pozbawioną wdzięku stertę. Nawet nie obchodziło mnie, że mama prawdopodobnie później będzie na mnie krzyczała za pozostawienie tego na środku korytarza. To po prostu nie miało znaczenia. Poszłam w stronę kuchni i przeszłam przez ruchy chwytające przekąskę zanim udałam się do swojego pokoju. Po włączeniu komputera, oparłam głowę na dłoniach, kiedy czekałam aż się uruchomi. Byłam taka zmęczona. Wyczerpanie było moim stały towarzyszem. Komputer zaklikał i zapiszczał i zafurczał, a gdy wszystkie dźwięki zatrzymały się, wiedziałam, że dobrze było wejść. Podłączyłam się do internetu i sprawdziłam pocztę. Potem przejrzałam kilka znanych mi sklepów internetowych. Większość z nich oferowała ZA DARMO! PRZYSPIESZONA WYSYŁKA! na święta, i po raz kolejny mój umysł powrócił do prezentów. W głowie odznaczyłam listę komu już coś kupiłam, i zostali mi tylko pan i pani Maxwell. Wciąż nie pewna co im dać, wpisałam „wyjątkowe prezenty” w wyszukiwarkę i wcisnęłam enter. W ciągu kilku sekund dziesiątki aukcji pojawiły się na ekranie. Nie byłam z nich zadowolona dopóki w końcu nie natrafiłam na stronę reklamującą nazwanie czyimś imieniem gwiazdy. Dziesięć minut później byłam sprzedana. Nazywając gwiazdę imieniem Kristen byłoby idealnym prezentem. Maxwellom by się spodobało. Szybko kliknęłam by zrealizować transakcję, krzywiąc się, że ZA DARMO! PRZYSPIESZONA WYSYŁKA! Nie było oferowane na tej 211

JESSICA VERDAY - PUSTKA stronie, i by otrzymać certyfikat potwierdzający w czasie Bożego Narodzenia, to będzie mnie kosztowało dodatkowe trzydzieści dwa dolary. Ale i tak to wybrałam, w końcu to było Boże Narodzenie, a wujek Bob da mi premię. Kiedy wygrzebałam z pamięci numer karty kredytowej mamy, surowo przypomniałam sobie by dać jej pieniądze za to później. Myśli o wujku Bobie przywołały do umysłu fakt, że całkowicie zapomniałam o kupieniu dla niego prezentu, więc zaczęłam klikać przez jeszcze większą liczbę stron. Znalezienie czegoś dla niego było nawet trudniejsze, I kilka chwil później wyłączyłam komputer, bardzo sfrustrowana. Od kiedy zakupy stały się tak trudne? Odsunęłam krzesło i wstałam, przemierzając do miejsca przy oknie. Na zewnątrz padał śnieg, a mroźna sceneria była piękna i spokojna. Wewnątrz jednak niczego nie czułam tylko zmartwienie i niepokój. Rozpaczliwie chciałam iść na cmentarz i znaleźć Caspiana. Decydując, że oderwanie się będzie w porządku, chwyciłam kurtkę i zeszłam ze schodów. Aby trzymać mój umysł z dala od spraw, tym razem pójdę w przeciwnym kierunku cmentarza. Main Street. A może nawet znajdę coś dla wujka Boba, kiedy tam będę. Przypomniałam sobie o rękawiczkach, i szybko założyłam je kiedy szłam. W ciągu kilku minut zobaczyłam pierwszy sklep. Był całkowicie piękny, zatrzymałam się by spojrzeć na dekoracje. Małe czerwone wstążki i zielony wieniec podkreślał srebrne bombki wiszące na zewnątrz sklepu, podczas gdy łańcuchy popcornu i migające białe światełka pokrywały wnętrze. Rozglądając się wokół siebie, zauważyłam, że to nie był jedyny udekorowana witryna. Wszyscy sąsiedzi naprawdę zniknęli. Przechadzałam się powoli, obserwując dużą czerwoną wstążkę na każdych drzwiach. To na pewno było dzieło mamy. Tworzyła idealne wstążki oczywiście i to z pewnością wymagało odpowiedniego dotyku. Nawet rogi ulicy zostały udekorowane, i duża staromodna lampa gazowa została umiejscowiona na każdym rogu. Tańczące płomienie migotały za pokrytym szkłem cieniowały surowe oświetlenie nadal spadających płatków śniegu. To był widok i na krótko poczułam się jakbym przeniosła się w czasie. Następne okno, które minęłam było nagie i puste, ale zatrzymałam się. To był mój sklep. Lub mój przyszły sklep, w każdym razie. Wyciągnęłam jedną rękę i z miłością przebiegłam palcem przez brudne szkło. Malowana drewniana rama była obłupana i złuszczona, ale nie obchodziło mnie to. 212

JESSICA VERDAY - PUSTKA Czekała na mnie. Pewnego dnia to będzie moje dziecko. Marzyłam o tym jak to zorganizuję. Może użyję starego szponiastej wanny i niedopasowanych szafek by zaprezentować moje wyroby. Mogłabym mieć sekcję czytania, bibliotekę ze starymi książkami, wyposażoną we wszystkie dzieła Washingtona. Lub być może byłyby tutaj antyczne stoły, i aptekarskie butelki. Coś jakby staromodne piękno sklepu. Możliwości były nieograniczone. Moje myśli biegły dziko, ale niechętnie odciągnęłam się od okna. Nie miałam zbyt wiele czasu zanim wszystkie sklepy zaczną się zamykać, a ja jutro będę się widzieć z wujkiem Bobem. Musiałam znaleźć dla niego prezent, i musiałam znaleźć go szybko. Mała kwiaciarnia dostarczyła mi idealny prezent dla wujka Boba, był zachwycony z kubka najlepszy szef na świecie, który podarowałam mu w sobotę w pracy. Upewniał się przynosząc go za każdym razem kiedy przychodził mnie sprawdzać, trzymając go tak, żebym widziała, że go używa. Prawie nie zrobiłam jeszcze żadnej pracy. W niedzielę wydawał się zadowolony, by pozwolić kubkowi stać na jego biurku, i w końcu rozpocząć nowy projekt. Gdy nadszedł czas mama przyjechała odebrać mnie tego wieczoru, przypomniałam wujkowi Bobowi, że zobaczę go za dwa tygodnie, i powiedziałam mu jeszcze, że był mile widziany z kubkiem. Wybiegłam stamtąd, zanim jeszcze miał szansę podnieść go znowu. W końcu byłam wolna przez święta, i gotowa by rozpocząć odpoczywanie. Przez następne trzy dni spałam do południa, robiłam dziesiątki ciasteczek z mamą i piłam gorącą czekoladę galonami. Było całkowicie błogo. Wigilia nadeszła zanim się zorientowałam, spędziłam większość poranka na pomaganiu mamie pakować ciasteczka dla wszystkich naszych poszerzonych członków rodziny. Co prawdopodobnie wyjaśniało dlaczego mama każdego roku wchodziła w ciasteczkowe szaleństwo. Mieliśmy dużo krewnych. Po zapakowaniu ostatnich, poszłam do mojego pokoju pakować swoje prezenty. Certyfikat nazwania gwiazdy przyszedł w samą porę, byłam przejęty by zobaczyć, że przyszedł w pięknej czarnej ramce. Dodałam trochę ozdobnego papieru i czerwoną wstążkę i skończyłam to w krótkim czasie. Następne w kolejce były prezenty dla mamy i taty, i również nie zabrały zbyt długo. 213

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kopałam głęboko w mojej kreatywnej stronie by znaleźć wyjątkowy sposób by owinąć prezent dla Caspiana. Po znalezieniu ciemno niebieskiego papieru i dodaniu kilku strategicznie umieszczonych srebrnych naklejek-gwiazdek, narysowałam kilka wirujących wzorów szarym markerem. Rezultat był doskonały. Próbując znaleźć czerwony długopis by napisać jego imię, kopałam w zapasowym pudełku z perfumami. Zatrzymałam się na chwilę kiedy moje oczy wylądowały na próbce, którą zrobiłam dla Kristen. Odkręcając niebieską szklaną butelkę, nalałam niewielką ilość do testowej fiolki i dodałam ją do stosu prezentów. Nie mogłam zapomnieć o mojej najlepszej przyjaciółce. Jednocześnie kiedy zadanie zostało zakończone, i znalazłam czerwony długopis, moje myśli powędrowały z powrotem do cmentarza. Zmagałam się z decyzją czy iść tam, podczas gdy z roztargnieniem pisałam imiona na każdym prezencie. Mimo wszystko to było Boże Narodzenie. I tak naprawdę nie było ważne kto co powiedział, dopóki wszystko było w porządku między nami. Brak zdecydowania sprawił, że przygryzałam wargi ze zmartwienia, więc zdecydowałam rozproszyć się większą ilością ciastek. Ciastka zawsze działały wcześniej, i miejmy nadzieję, że nie opuszczą mnie teraz. Zeszłam do kuchni i rzuciłam się w proces tworzenia następnej partii, ale szybko zorientowałam się, że będąc głęboko w cieście zostawiłam mój umysł daleko od błądzenia myślami i martwienia się. Całkowicie zniesmaczona sobą, i czując się niezwykle porzucona, dałam sobie spokój z ciasteczkami, ciasto włożyłam do lodówki, i mozolnym krokiem udałam się z powrotem do swojego pokoju by pomyśleć o tym co powinnam zrobić. Następnie idealna wymówka uderzyła we mnie. Prezenty dla Nikolasa i Katy. Wiedziałam instynktownie co chciałaby Katy, i przekopałam swoje perfumy, niecierpliwie szukając zapachu, którego nie używałam wcześniej. Przeszłam do starszej mieszanki, i po szybkim sprawdzeniu etykiety, odkręciłam pokrywę i wzięłam głęboki wdech. Zapach, z nutą fiołka i wiciokrzewu, siedział od ponad roku i bardzo dobrze dojrzał. To był prawie staromodny zapach, od razu wiedziałam, że jest dla niej doskonały. Potem usiadłam i zamyśliłam co zrobić dla Nikolasa.

214

JESSICA VERDAY - PUSTKA Nie byłam całkowicie pewna, że będzie się cieszył z dostania perfum jako prezent na Boże Narodzenie. Dodatkowo, nie chcę dać mu złego pomysłu i myśli, że robię aluzję, że potrzebuje nowego zapachu. Zapach świeżych ciastek nadal utrzymywał się w powietrzu, rozpraszało mnie to kiedy wdychałam go z uznaniem. Inspiracja uderzyła znowu, udałam się z powrotem na dół. Tak jak wiedziałam, że Katy będzie chciała perfumy tak wiedziałam, że Nikolas będzie chciał świeżo upieczone ciasteczka. Wybierając z asortymentu pierniki, karmelowe, i rosyjskie ciasta mamy w kształcie odcisku palca i zrobiłam wcześniej, włożyłam je do jasnego, okrągłego pojemnika. Kiedy napełniłam je do pełna, zamknęłam pokrywę i dodałam wstążkę. Nadszedł czas by pobawić się w Świętego Mikołaja. Ostrożnie poruszałam się po ulicach, starając się unikać płatów ukrytego lodu. Śnieg wciąż padał, a cienka warstwa przyklejała się wilgocią do ziemi. Ślizgałam się i sunęłam przez jakiś czas, ale z sukcesem udało mi się nie upuścić torby z łupami w międzyczasie. Nie zajęło mi dużo czasu przejście przez całe miasto, a dom Maxwellów wkrótce pojawił się w zasięgu wzroku. Weszłam ostrożnie na wąskie schody, stąpałam nogą aż dotarłam na półpiętro. Tam zawsze był niewielka szpara w przezroczystej białej zasłonie, która pokrywała przednie okno z widokiem na ganek, zajrzałam przez nie, kiedy położyłam moją torbę na suchym miejscu. Oboje z Maxwellów siedzieli na małej kanapie, wydawali być pogrążeni w poważnej rozmowie. Patrzyłam jak pan M. dziko gestykuluje rękami, a pani M. potrząsa głową. Kiedy spojrzałam bliżej, mogłam zobaczyć, że jej oczy były czerwone, a w dłoni miała chusteczkę. Oczywiście to nie była najlepszy czas by przerywać. Cicho przekopałam swoje torbę z prezentami i wyjęłam ich prezent. Wyjęłam nitki z końców lekko zmiażdżonej wstążki, rozejrzałam się za najbezpieczniejszym miejscem by go zostawić. Framuga drzwi przykuła mój wzrok. Była duża, głęboka i sucha. Wcisnęłam prezent tak, że siedział w niej pod kątem, i poprawiłam go raz lub dwa zanim delikatnie zapukałam w drzwi. Nawet jeśli nie zareagowali od razu, wiedziałam, że znajdą to prędzej czy później. Podniosłam torbę i rzuciłam ostatnie spojrzenie znad mojego ramienia, wykradłam się z ganku i skierowałam się na cmentarz. W moje następne miejsce.

215

JESSICA VERDAY - PUSTKA Zacisnęłam mocniej płaszcz wokół siebie, kiedy szłam, czując pieczenie przenikliwego zimna. Nie zdawałam sobie sprawy ile różnicy zrobiło stanie pod werandą przez te kilka minut. Na zewnątrz było przeraźliwie zimno. Zamiast zawrócić brnęłam dalej, trzymając mocno torbę. Kiedy doszłam do wielkiej cmentarnej bramy, zwiększyłam tempo. Nadal miałam sporo drogi do przebycia, a pogoda była coraz gorsza. Idąc główną drogą, zeszłam na drogę obok grobu Irvinga i poszłam dalej drugą stroną cmentarza. Trasa nadal była świeża w mojej pamięci, i poszłam krętą drogą, robiąc kilka zakrętów kiedy trzeba. Z zimnym podmuchem zimnego powietrza, las wokół mnie był szary i złowieszczy. W tym czasie nie było żadnych ptaków, a większość roślin uschło. Wszystko wyglądało tak nago i pusto. To była duża różnica od kiedy ostatnio tu byłam. Spojrzałam przed siebie, nadal podążając ścieżką do przodu. Nie mogłam teraz pozwolić sobie się zatrzymać. Zagłębienie się w śnieżycy nie było tym gdzie chciałam być. Zauważając wielki kamienny komin, przebiegłam resztę drogi i zapukałam głośno, kiedy dotarłam do drzwi. Natychmiast się otworzyły, a Nikolas stał tam zmartwiony, z Katy u jego boku. Ich oczy zaświeciły się kiedy zauważyli, że to ja, starali się zaprosić mnie do środka ale podniosłam rękę. „Nie mogę długo zostać. Chciałam tylko życzyć wam Wesołych Świąt i dać wam to.” Wyciągnęłam prezenty z mojej torby i wepchnęłam je w ich ręce. Ogromny uśmiech wybuchnął na twarzy Nikolasa, kiedy podał perfumy do Katy. Trzymała butelkę do słabego światła za nią i oglądała ją z niecierpliwością. - To perfumy - wyjaśniłam. - Pamiętasz, mówiłam ci, że tworzę perfumy? Ten zapach jest dla ciebie, Katy. Wystarczy odkręcić górę, przytrzymać na niej palec przechylając do góry nogami. W ten sposób możesz wydostać trochę. Odkręciła pokrywę i zrobiła tak jak jej powiedziałam, a potem przyłożyła palec do nosa by powąchać. - Jest wspaniały! - krzyknęła, czysta rozkosz na jej twarzy. - Czuję winorośl wiciokrzewu i dzikiego fiołka. Dwa z moich ulubionych. Masz dość talentu, Abbey. Dziękuję ci bardzo za mój przepiękny prezent. Skinęłam głową, będąc pod wrażeniem jej umiejętności wybrania poszczególnych zapachów. 216

JESSICA VERDAY - PUSTKA Nikolas szybko zwrócił uwagę na swój prezent, głośno zdejmując górę pojemnika. Katy i ja zaśmiałyśmy się z wyrazu radości na jego twarzy, gdy zobaczył co jest w środku. - Ciastka! Czy ty, przypadkiem, zrobiłaś jakieś z nich, Abbey?. Kiwnęłam ponownie, w odpowiedzi na jego pytanie. - Tak, pomagałam je robić. - Wyglądają przepysznie. Dziękuję, Abbey. To znaczy nawet dla mnie więcej wiedząc, że włożyłaś w nie swój czas i uwagę. Zarumieniłam się, opanowana przez ich słowa pochwały. - To nic takiego. Naprawdę. Oboje byliście dla mnie bardzo mili, że po prostu chciałam wam dać mały znak mej wdzięczności. - Dlaczego nie wejdziesz i nie ogrzejesz się przez chwilę? zaproponowała Katy. - Zrobię nam herbatę. Potrząsnęłam głową z żalem. - Z chęcią, ale nie mogę. Mam jeszcze jeden przystanek do zrobienia, a potem muszę iść do domu na obiad. Właściwie, jest mi po drodze. Katy pochyliła się do przodu by szybko mnie przytulić. - W porządku, kochana. Przyjdź ponownie nas odwiedzić po świętach, dobrze? Mamy dużo do obgadania. - Dobrze. - Nikolas zrobił krok do przodu by mnie przytulić, a ja na chwilę zagubiłam się we wspomnieniach o moim dziadku i jego niedźwiedzich uściskach. Mocno ścisnęłam Nikolasa, chcąc jeszcze, kiedy mnie puścił, żeby był moim dziadkiem. To byłby miły prezent na Boże Narodzenie. Katy zniknęla na chwilę, a potem wrócila. Miala w rękach paczkę. - Prawie zapomniałam. To dla Ciebie, kochana. Nie byliśmy pewnie, kiedy Cię znowu zobaczymy, więc trzymaliśmy to. Wesolych Świąt. Przyjęłam paczkę, którą wyciągnęła do mnie, włożyłam ją ostrożnie do torby. - Dziękuję. Dziękuję wam obojgu. Wam również życzę Wesołych Świąt. Na pewno odwiedzę was po świętach. Zachowajcie dla mnie trochę miętowej herbaty. Zaśmiali się i pomachali kiedy ruszyłam ścieżką, która prowadziła z dala od ich domu. Uśmiechnęłam się po raz ostatni przez ramię i zawołałam - Wesołych Świąt i dobrej nocy! - Ale wiatr porwał moje słowa i rozproszył je wokół drzew. Patrząc w wiecznie ciemniejące niebo, skuliłam się w moim płaszczu i wyruszyłam znaleźć drogę na cmentarz. Prawie skończył mi się czas. 217

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kiedy w końcu wróciłam na szlak, szłam nim, aż doprowadził mnie do znanych nagrobków, zatrzymałam się na krótko, ponownie uderzona przez żywe wspomnienie, że moja najlepsza przyjaciółka była martwa. Chwyciłam fiolkę z perfumami Kristen, a potem rzuciłam moją torbę na ziemię. Odkorkowując fiolkę, trzymałam ją ostrożnie, starając się nie rozlać ani kropli. Potem przeniosłam to i uklękłam na wprost nagrobka. Zmiotłam trochę śniegu z wyrytych liter na jego powierzchni zanim przemówiłam. - Hej, Kris, Wesołych Świąt. Przyniosłam ci prezent. Zostawiając perfumy na zamarzniętej ziemi, oglądałam je jak powoli zostają pochłonięte przez cienką warstwę śniegu i lodu. Słodki zapach grejpfruta, imbiru i wanilii uniósł się wokół mnie. Muszę już iść - powiedziałam. - Ale chciałam, żebyś wiedziała, że Twoja mama i tata nie będą sami w święta. Zgodzili się przyjść na obiad. O, dałam im już ich prezent. Nazwałam gwiazdę twoim imieniem. Schowałam pustą fiolkę obok sztucznych kwiatów u stóp jej nagrobka, potem wstałam. - Pa, Kristen. Do zobaczenia jutro. Nie zapomnę naszych zwyczajów. Wiatr zahuczał ponownie, odwróciłam się, pochylając się by podnieść torbę kiedy odchodziłam. Najszybsza droga z cmentarza prowadziła przez działkę Irvingów, więc wybrałam tą drogę, kradnąc szybkie spojrzenie kiedy odchodziłam. Od razu zauważyłam, że metalowa brama była otwarta, umocowana dużym kamieniem by utrzymać ją w miejscu. Weszłam po schodach, zaintrygowana kto zostawiłby bramę w taki sposób. Szybki przebiegnięcie wzrokiem po ogrodzonym terenie wykazało, że nie zostało to wykonane przez kogoś mającego w intencji zniszczenie grobów. Nic nie było naruszone. Zamiast tego wydawało się, że to zostało zrobione przeze mnie... Długie, płaskie pudełko było oparte obok grobu Washingtona Irvinga, a moje imię było krzykliwie napisane na nim. Lub raczej, jak mogłam powiedzieć, kiedy podeszłam bliżej, mój pseudonim był napisany na nim. Gorzkie ukłucie przeszyło moje serce, kiedy rozejrzałam się wokół. Paczki na pewno nie było tu kiedy przechodziłam wcześniej. Widocznie dawca postanowił jednak nie pozostać w pobliżu, bo nigdzie nie było go widać. Podnosząc to, strząsnęłam trochę śniegu i trzymałam ją z czcią. Słowa nie otwierać aż do ŚWIĄT były napisane wielkimi literami pod imieniem

218

JESSICA VERDAY - PUSTKA Astrid, z kilkoma stanowczymi wykrzyknikami. Uśmiechnęłam się i znowu rozejrzałam się, zanim wyjęłam prezent dla Caspiana z torby. Rozwijając długi czarny szalik z szyi, użyłam go jako dodatkową warstwę ochronną dla małego stosu Caspiana. Nie miałam pojęcia ile minie czasu zanim znajdzie je, ale miałam nadzieję, że nie będą mokre. Umieszczając je w dokładnie tym samym miejscu, w którym on umieścił mój, ucałowałam palec i przycisnęłam go do stosu. Jeśli miałam go nie widzieć przez całe święta, to musiało być cichą wiadomością dla niego. Zimny śnieg szybko zaczął spadać na moją nagą szyję, i szybko przypomniał mi gdzie byłam, więc schowałam prezent od niego w torbie i oddaliłam się od grobu. - Wesołych Świąt, Caspian - szepnęłam do wiatru. - Kocham cię. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: Tempted-Hell

219

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XXI TRADYCJA „Jeśli kiedykolwiek ogarnęłaby mnie chęć skrycia się, kiedy mogę zawładnąć światem i go zniszczyć… Wiem, że nic nie jest bardziej obiecujące niż ta mała dolina.” „Legenda o sennej dolinie”

Śnieg był moim zimnym kompanem w czasie, gdy spieszyłam się do domu. Na obiad miałam gulasz wołowy ze świeżo upieczonym chlebem i nie powiem, pachniało niebiańsko. Mama i tata wydawali się tak samo roztargnieni jak ja i wszyscy jeden po drugim ruszyliśmy do kuchni gdzie napełniliśmy swoje talerze zupą, a następnie każdy zaszył się w swoim zakamarku. To była oczywiście noc samoobsługi. Wzięłam mój obiad do swojego pokoju chcą zerknąć na moje prezenty. Gulasz był jeszcze za gorący, więc postawiłam go na biurku i podniosłam worek prezentów na łóżku. Wzruszyłam ramionami, na których miałam jeszcze mokrą kurtkę. Powiesiłam ją na drzwiach i kopnęłam mokre buty. Po znalezieniu ciepłej pary spodni dresowych i tshirtu z długimi rękawami wysuszyłam się jeszcze raz i szybko się rozsiadłam. Wybrałam prezent od Caspiana, a potem od Nikolasa i Katy. Odłożyłam je na bok i opadłam na łóżko zostawiając je na później. Prezent od Caspiana był trudny do odgadnięcia, ponieważ jedyne co mogłam zobaczyć z zewnątrz to zwykły brązowy papier. Ostrzeżenie: czekać do świąt gryzło moje sumienie. Spojrzałam na zegar. Jeszcze około cztery i pół godziny do północy. Praktycznie rzecz biorąc, jeśli czekałabym do tej pory to byłby Bożonarodzeniowy ranek i mogłabym go otworzyć bez naruszenia zasad. To były drobne szczegóły techniczne, ale były na moją korzyść. Odsunęłam na bok prezent od Caspiana i zabrałam się za paczkę od Nicolasa i Katy. Mogłam chociaż jeden prezent otworzyć wcześniej.

220

JESSICA VERDAY - PUSTKA Paczka okazała się być zrobiona z jakiegoś rodzaju długiego pikowanego materiału, i zaraz zaczęłam ją rozwijać. W środku była jeszcze jedna paczka mniejsza. Gdy odwinęłam ostatnią w środku ujrzałam piękną chińską filiżankę. Była mała i filigranowa ze żłobionymi krawędziami i uchwytem wyglądającym na złocone. Malutkie różowe różyczki rozsiane były na powierzchni i wyglądały jakby każda z nich była malowana ręcznie. Podniosłam ją i podziwiałam z każdej strony. Nie wydawało się, aby coś w niej było, więc położyłam ją na łóżku. Skrawki czerwonego materiału, kawałek drewna i kartka papieru wszystko to wyleciało z niej. Najpierw przyjrzałam się kartce, uśmiechnęłam się podekscytowana, gdy ujrzałam ręcznie napisany przepis na herbatę miętowo-pieprzową. Wzruszyło mnie to, że włożyli tyle wysiłku w ten prezent. Nie mogli mi dać doskonalszego prezentu niż ten. Następne było zawiniątko z tkaniny. Podniosłam go i rozdarłam trochę. Mogłam powiedzieć od razu, że to para czerwonych rękawiczek z dzianiny i powróciłam do dłuższej części materiału powoli otwierając; to był pasujący do rękawiczek szalik. Rzeczy był świetne i w dodatku w moim ulubionym kolorze. Katy dobrze wiedziała, co chciałabym dostać. Włożyłam rękawiczki i szalik i sięgnęłam po kawałek drewna. Pasował idealnie do mojej dłoni. To była dokładna replika znaku na żelaznej bramie Cmentarza Sennej Doliny. Detale były niesamowite. Niezaprzeczalnie ręcznie rzeźbione, każda litera była wyraźna i wyróżniała się na ciemnym tle. Z tyłu wyryte zostało słowo „Dozorca”. Myślę, że Nicolas spędził nad tym wiele godzin. Uświadomiłam sobie ponownie ich życzliwość i wielkoduszność, przypomniałam sobie, że muszę się z nimi zobaczyć najszybciej jak to będzie możliwe. Może powinnam ze sobą wziąć nawet więcej ciasteczek. Podniosłam się z łóżka, odłożyłam filiżankę i drewnianą rzeźbę na biurko, a następnie sięgnęłam po gulasz. Było mi trochę niewygodnie z rękawiczkami, ale w tym momencie nie obchodziło mnie to za bardzo. Dopadło mnie zmęczenie. Więc chciałam zjeść obiad najszybciej jak się dało. Po przełknięciu ostatnich kęsów, postawiłam pusty talerz powrotem na biurku i poszłam się położyć obok prezentu od Caspiana. Mój brzuch był przyjemnie wypełniony, a senność zwaliła się na mnie jak młot pneumatyczny. Dobrze by mi zrobiła krótka drzemka. Po tym wszystkim zabiłabym za cztery godziny snu. 221

JESSICA VERDAY - PUSTKA *** Kiedy się obudziłam zegar wskazywał na 12:48. Byłam niebezpiecznie blisko przewrócenia się na miejsce, gdzie leżał prezent od Caspiana. Usiadłam ciężko i naciągnęłam dodatkowy koc wokół ramion przed ściągnięciem rękawic, które nadal miałam na sobie. Spojrzałam na zegar ponownie, podniosłam kartonową paczkę. Wreszcie nadszedł ten czas. Czułam w brzuchu nerwowe sensacje, ale zdusiłam je w sobie i rozerwałam koniec paczki. W środku był cienki spiralny notes i mała czerwona paczuszka. Najpierw wysunęłam małą paczuszkę. Kształtem i rozmiarem była podobna do czerwonego materiału, w który był zawinięty mój naszyjnik. Zdecydowałam, że otworzę to jako pierwsze. Kiedy zerwałam papier w jednym ruchu zobaczyłam inny naszyjnik. Patrzyłam na niego z podziwem i podniosłam go do światła. Wykonany w tym samym stylu jak poprzedni wisior miał na jednej stronie zdjęcie Jeźdźca Bez Głowy, a na drugiej ogromną pomarańczową dynię. Jeździec miał wyraźny czarny kontur; piękny i dramatyczny, podczas gdy dynia była kolorowa i zacieniona. Wyglądała jakby była zerwana z najbliższej grzędy z dyniami. Obydwa rysunki były bez skazy i wyglądały całkiem jak żywe. Powiedzieć, że jestem zadowolona z prezentu byłoby nieprawdą. Naszyjnik perfekcyjnie przedstawiał legendę, którą kocham. Nie mogę uwierzyć, że stworzył on dla mnie jeszcze jeden naszyjnik. Zeskoczyłam z łóżka go nałożyć. Obracałam się z boku na bok, aby przyjrzeć się w lustrze, dziwiąc się, że jest taki piękny. Wtedy przypomniałam sobie o notatniku. Pobiegłam z powrotem do łóżka i zwróciłam na niego większą uwagę i odwróciłam pudełko do góry nogami. Notatnik wypadł robiąc głuchy, bębniący hałas, kiedy stuknęły okładki. Na okładce znajdował się rysunek wykonany ołówkiem, ale tył został wykonany z tektury. Otworzyłam go, a na pierwszej stronie był nagłówek szkicownik. Byłam oszołomiona, kiedy odwracałam następną stronę. Caspian narysował wspaniałe obrazy cmentarza z ostrymi poszarpanymi liniami nagrobków akcentując tym samym miękkie i krzywe linie trawy i drzew. Zrobił je w najdrobniejszym szczególe, aż po napisy na 222

JESSICA VERDAY - PUSTKA nagrobkach i zwinięte liście lecące z drzew. Papier zmarszczył się lekko, kiedy go dotknęłam i usiadłam z powrotem w ciszy. Może ja też powinnam mu coś zrobić. Ten prezent był tak bardzo osobisty, tak… niezwykły. Co jeśli teleskop i książka, które dla niego zdobyłam mu się nie spodobają? Jak może coś kupionego konkurować z oczywistym poświęceniem czasu i wysiłku przy tworzeniu tego prezentu. Dopadło mnie zmartwienie i wątpliwości, więc zaczęłam przerzucać strony, by się rozproszyć. Notes wyglądał jakby był cały wypełniony rysunkami. Jeden był na moście, drugi przy rzece. Następny był z grobem Washingtona, a kolejny był obrazem żelaznych bram strzegących cmentarz. Wszystkie wykonane były węglem drzewnym, począwszy od prostych czarnych, kończąc na scenach z niezliczoną ilością światła i ciemno-szarych cieniach. Byłam zaskoczona, gdy jedna z ostatnich stron okazała się być rysunkiem mnie i przyjrzałam się sobie bliżej. Caspian narysował mnie siedzącą obok grobu Kristen, patrzącą w przestrzeń. Pasma włosów unosił niewidzialny wiatr, a smutek był doskonale widoczny w moich oczach. Nazwał go „Abbey i Kristen”. Powoli odwracałam kartkę, niepewna co mogę znaleźć. To był następny rysunek mnie, ale tym razem nad rzeką w czasie nocy balowej. Caspian doskonale ujął nurt rzeki i mnie leżącej w czarnej sukni w środku z włosami pływającymi wokół mnie. On narysował nawet czarny naszyjnik, który miałam tamtej nocy, nawet moje oczy były lśniące. Ten portret został zatytułowany „Ból Abbey”. Druga kartka od końca ukazywała sklep przy ulicy Main Street. Nie dałabym jemu tak wiele szczegółów, ale był narysowany dokładnie tak jak wyglądałby mój sklep. Caspian dodał też szyld nad sklepem, który mówił: Dolina Abbey. Ten obraz został nazwany „Przyszłość Abbey”. Niespodziewane łzy spłynęły po moich policzkach, szybko je wytarłam, starając się nie rozmazać żadnej linii na rysunku. Zanim przeszłam do ostatniej strony zawahałam się, ale wiedziałam, że nie mogę nie zobaczyć tej strony. Policzyłam więc do trzech i z wstrzymanym oddechem przeszłam do ostatniego rysunku. To byłam po prostu ja, moje ręce na biodrach, moje włosy zebrane z jednej strony, w dżinsach i koszulce bez rękawów. Pod rysunkiem widniał tytuł „Waleczna Abbey” i nie mogłam pojąć dlaczego. Nagle zauważyłam niewielki odstęp między paskiem moich dżinsów, a dołem bluzki. Na początku myślałam, że mi się zdaje. 223

JESSICA VERDAY - PUSTKA Ale jednak nie. Tam, gdzie powinna znajdować się lewa kość biodrowa, Caspian narysował tatuaż. Wyglądał jak wzór jakiegoś koła i trójkąta, dokładna kopia jego tatuażu. Uśmiechnęłam się i potrząsnęłam głową czują ciepło rozchodzące się we mnie. Jak ja chciałam mu teraz powiedzieć „dziękuję” za ten prezent. Kiedy ostrożnie zamykałam szkicownik, wypadł z niego list. Podniosłam go zastanawiając się jak mogłam go przegapić. Wpatrując się dokładnie w każde słowo zaczęłam czytać. Droga Abbey, Mam nadzieję, że spodobał ci się świąteczny prezent. Chciałem ci dać coś, co będzie ci przypominało o mnie. Nie wiem gdzie mam podążyć. Nie sądzę, że ucieczka coś zdziała. To, czego chciałbym i to co mogę mieć to dwie różne rzeczy. Przepraszam. Tak już musi być. Wesołych Świąt (mam nadzieję) Z miłością Caspian Moje serce przestało bić i zatonęło jak kamień, kiedy czytałam te słowa. Ciepło zgasło i czułam jak chłód przenika mnie do głębi. Czy on ze mną zrywa? Czy my nawet mamy co ze sobą zerwać? Opuściłam głowę na ręce i pomyślałam o tym spokojnie na chwilę przed łzami. Ale potem one faktycznie nadeszły. Zepchnęłam obrazy na koniec łóżka, ściągnęłam naszyjnik i włożyłam pod poduszkę. Schowałam się pod górą narzuty i użyłam poduszki, żeby stłumić mój płacz w czasie snu. Te święta będą dla mnie z pewnością przygnębiające. *** Kiedy obudziłam się następnego ranka moje oczy były opuchnięte, a jedno spojrzenie w lustro potwierdziło, że wyglądam tak samo źle jak się czułam. Mój nos także był zapchany, wiec wlazłam z powrotem do łóżka, poleżeć pod przykryciem jeszcze przez kilka godzin. Mama pierwsza starała się mnie obudzić, pytała ciągle dlaczego nie byłam jeszcze na dole otworzyć prezentów. Kiedy pomyślałam o darmowych rzeczach, które mnie nawet nie zainteresowały, wiedziałam, że ze mną źle.

224

JESSICA VERDAY - PUSTKA W końcu wyszłam z łóżka i zeszłam na dół jak zombi. Mama i tata mieli na twarzach wypisane szczęście i podekscytowanie. Przeszłam przez ceremoniał otwierania prezentów, ale tak naprawdę nie interesowało mnie, co od nich dostanę. Kiedy ujrzałam kupione ubrania, książki, buty, płyty i blankiet na perfumy, czułam się coraz gorzej. Starałam się przywołać na twarzy uśmiech, kiedy dawali mi prezenty, a oni rzeczywiście wydawali się podekscytowani, zwłaszcza tata. Ale nie trwało to długo i myślę, że mama zaczęła dostrzegać mój prawdziwy nastrój. - Jesteś chora, Abbey? - spytała się mnie, w tym samym czasie sortując, składając i porządkując każdy rozdarty kawałek papieru świątecznego, na jaki się natknęła. Skinęłam głową zbyt nieszczęśliwa żeby cokolwiek powiedzieć. Z moimi czerwonymi oczami i zatkanym nosem, rzeczywiście wyglądałam na chorą. W środku definitywnie czułam się chora. Podeszłam do okna, oparłam się o szybę i popatrzyłam na zewnątrz. Mimo wszystko to były białe święta. Mama kontynuowała sprzątanie wokół mnie, zatrzymując się raz i przykładając mi wierzch ręki do czoła mamrocząc pod nosem coś o temperaturze. Tata zaczął robić śniadanie co nie trwało długo, dodatkowy talerz, dodatkowa czekolada, naleśniki, z boku boczek i jajka stały przede mną. Nie czułam się głodna, albo najedzona, albo cokolwiek innego. Czułam jedynie pustkę i obojętność w środku. Wybrałam naleśniki wiec tata nie poczuje się urażony, ale zignorowałam resztę. Po kilka minutach, bądź co bądź odsunęłam talerze w stronę mamy, podziękowałam im za prezenty i udałam się z powrotem na górę. Dzisiaj chciałam zostać tylko w łóżku i nie miałam zamiaru z tym walczyć. Kiedy udało mi się dotrzeć do pokoju, leżałam tam po prostu przez chwilę. Nie mogłam zasnąć, a moje myśli wędrowały od jednej do drugiej. To było tak, jak gdybym nie mogła wyłączyć mojego mózgu. Ostatecznie naciągnęłam kołdrę na głowę próbując zrobić kokon, żeby się w nim skulić i umrzeć. Moja ręka uderzyła w coś chłodnego i twardego, gdy chciałam ją przyłożyć do poduszki. Złapałam za to i poczułam strach kiełkujący w moim brzuchu, gdy to przyciągałam do siebie. Gdy tylko moje oczy rozpoznały co to jest, brama łez otworzyła się ponownie. Natychmiast przybyło więcej łez i płakałam cicho siadając, głaszcząc gładkie szkło. Obracałam je ciągle nie mogąc przestać. I mimo 225

JESSICA VERDAY - PUSTKA że nie sądziłam, że podczas snu można płakać. Nie widzę różnicy. Moje łzy wydawałoby się, że się nigdy nie skończą. *** Kilka godzin później poczułam lekkie ciągnięcie, zwierzak leniwiec mówił mi, że czas już wstawać, ponieważ śpię już za długo. Ale chciałam z nim walczyć. Chciałam zostać tu gdzie jestem na zawsze i nigdy nie musieć już poruszyć żadnym mięśniem. Kiedykolwiek. Jednak ciągnięcie było coraz mocniejsze i coraz bardziej mnie rozbudzało, nawet kiedy leżałam z oczami szczelnie zamkniętymi. Mogłam powiedzieć, że było późne popołudnie, ponieważ światło się przesunęło. Cień padł na moje oczy i otworzyłam je w ciemnym pokoju, a migający budzik dokładnie powiedział mi jak naprawdę późno było. Siadając powoli rozejrzałam się. Wszystko wyglądało inaczej do połowy spowite w ciemności, a ja starałam się otrząsnąć z mojego wycieńczenia. Coś świtało mi w moich myślach, dopóki nie przypomniałam sobie co to był za dzień. Nie zostało mi za dużo czasu. Wyszłam ciężko z łóżka, wciągnęłam dżinsy i sweter najszybciej jak się dało. Ale musiałam kilka razy przystopować. Każdy mięsień w moim ciele był obolały. Kto by przypuszczał, że płacz potrafi tak wykończyć? Złapałam za szalik i rękawiczki i nakładałam je w czasie, gdy przeskakiwałam po dwa stopnie zbiegając ze schodów. Musiałam naprawdę się spieszyć, żeby zdążyć wrócić na kolację z państwem Maxwell. Dotarłam do kuchni i udałam się do gabinetu, który zajęty był starymi garnkami i dodatkowymi pudełkami na kanapki. Prawie potknęłam się o krzesło. Przekopałam się przez kartony do tylniej części gabinetu i wyciągnęłam mały izolowany termos podróżniczy. To było to czego szukałam. Następnie udałam się do lodówki i wyciągnęłam kilka soków. Kiedy byłam odwrócona przyszła mama, ale nie usłyszałam w jej głosie dezaprobaty. - Co robisz, Abbey? Starałam się nie zwracać uwagi na nią, podczas gdy oglądałam moje dzieło. Czas uciekał, a ja musiałam to zrobić zanim świąteczna noc się skończy.

226

JESSICA VERDAY - PUSTKA - I dlaczego masz rękawiczki i szalik na sobie? Tak ci zimno? Pokaż mi znowu swoje czoło. Szukałam teraz desperacko czegoś, przesunęłam jajka i miskę z ciastem z drogi. - Nie jest mi zimno, mamo. Po prostu szukam eggnog2. Kupiłaś jakiś w tym roku? Zawsze kupujesz jakiś - zaryzykowałam szybkie spojrzenie w jej stronę. - I dlaczego mamy aż trzy kartony mleka? Kto pije tak dużo mleka? Podeszła bliżej i starała się dosięgnąć mojego czoła. - Jest po lewej stronie, nad dwoma pojemnikami z masłem i selerem – westchnęła. - Ale może powinnaś napić się zamiast tego gorącej herbaty. Nie wydaje mi się, żeby eggnog był dla ciebie w tej chwili dobry. Trzymałam termos, podczas gdy przesuwałam masło i chwyciłam za eggnog. - To nie dla mnie, mamo. To nasza tradycja, pamiętasz? Zmarszczka przecięła jej czoło i była gotowa pokręcić głową zanim nawet skończyłam mówić. - Nie w tym roku, o nie. Nie wyjdziesz w taką pogodę na dwór. Państwo Maxwell mogą przyjść w każdej chwili. Spojrzałam ostentacyjnie na zegar wiszący za mną przed okręceniem termosu i wlaniem eggnog. - Nie będzie ich tutaj co najmniej jeszcze przez dwadzieścia trzy minuty. A to nie zajmie mi dużo czasu. Wiesz, że muszę to zrobić, mamo. Nie mogę opuścić Kristen. Już jej powiedziałam, że zrobię to dla nas w tym roku. Nasunęłam pokrywę termosu z powrotem i zakręciłam mocno. Włożyłam z powrotem do lodówki eggnog, sok i karton mleka i zatrzasnęłam drzwiczki. - Powiedziałaś komu już? Co masz na myśli? - mama spojrzała na mnie zmieszana. - Powiedziałam Kristen. No wiesz… na jej grobie. Obiecałam jej, że zrobię to dla nas dzisiaj. Spójrz, mamo już jestem spakowana, a kurtkę mogę zapiąć w drodze. Ja muszę iść. Załatwię to szybko, będę z powrotem na kolację, ale żeby tak zrobić muszę już teraz wyjść.

2

słodzony napój na bazie mleka. Tradycyjnie wytwarzany z mleka i / lub śmietany, cukru, roztrzepane jajka i alkohol

227

JESSICA VERDAY - PUSTKA Pocałowałam ją w policzek i złapałam za termos. Ruszyłam do szafy po kurtkę. Stała na swoim miejscu z otwartą buzią. Prychała przez minutę i podniosła palec na mnie. - W porządku, Abbey. Ale jeśli złapiesz zapalenie płuc nie mów, że cię nie ostrzegałam. A jeśli się spóźnisz na obiad nie będziemy czekali na ciebie. - Dobrze, mamo - powiedziałam będąc już po drugiej stronie drzwi i zapinając guziki mojej kurtki jedną ręką. - Do zobaczenia wkrótce. Ja ciebie też kocham. - Nie dosłyszałam jej ostatnich słów które wykrzyczała, kiedy zamykałam drzwi. - Nie myśl, że będę robić dla ciebie rosół, gdy ty będziesz leżała chora. Uśmiechnęłam się do siebie. Kto by pomyślał, że ona żartuje. Pewnie kiedy wrócę będzie na mnie czekała gorąca czekolada. Trzymając w jednej ręce termos, a w drugiej kurtkę starałam się skulić i szłam szybko. Śnieg wciąż padał, wirując wokół mnie i skrzypiąc pod moimi nogami. W takim tempie rano będziemy mieli zaspy. Gdy tak brnęłam dalej, pomyślałam o pierwszym razie, gdy to zrobiłam. *** - Pospiesz się, Kristen. Słońce wkrótce zajdzie. Chciałabym to jeszcze zrobić jak będzie widno. - Dlaczego nie zrobimy tego po prostu w nocy, Abbey? Wtedy będzie upiorniej. A czy na pewno eggnog o niskiej zawartości tłuszczu i bez cukru będzie dobry? - zawołała do mnie. - W tym roku moja mama kupiła wszystko. Roześmiałam się na jej pytanie. - Oczywiście, że bezcukrowy rodzaj jest w porządku. To nie tak że on będzie go rzeczywiście pić. To tylko tak symbolicznie. I to nie ma być straszne. Zostawienie listów na jego grobie w noc Hallowenową było straszne. Ale w święta? Nie przerażało mnie to aż tak. - Tak? - zachichotała Kristen. - Cóż powiedz to Timowi Burtonowi. On uważał, że Boże Narodzenie jest straszne.

228

JESSICA VERDAY - PUSTKA Śmiałyśmy się obydwie kiedy szłyśmy pod górę i przeszłyśmy bramy cmentarza. Kiedy zbliżyłyśmy się do grobu, Kristen pochyliła się i szepnęła. - Myślę, że powinnyśmy uczynić z tego naszą coroczną tradycję. - Zgadzam się - odszepnęłam. *** Uśmiechnęłam się do wspomnień. Przeżyłyśmy tyle radosnych chwil razem. Trudno było uwierzyć, że to się więcej nie powtórzy. Ta myśl otrzeźwiła mnie, i kiedy dotarłam do głównej bramy moje palce ześlizgnęły się po mokrym i śliskim żelazie. Frustracja wypełniła mnie i trzasnęłam w bramę moim termosem w wybuchu nagłego gniewu. - Cholera! To oczywiście nic nie dało z wyjątkiem pulsującego bólu przenikającego przez moje ramię. Spuściłam głowę na chwilę i spróbowałam ponownie. Tym razem, jak się skoncentrowałam brama przesunęła się do przodu, z tym, że za mało, ale byłam wdzięczna chociaż za tyle. Ruszyłam pędem do grobu Kristen, poślizgnąwszy się przed nim. - Jestem tutaj, Kristen. Przyniosłam eggnog - uniosłam termos. - Powiem mu, że to od nas obydwu, Wesołych Świąt. Poczułam dziwne uczucie wyzwolenia, gdy tak patrzałam na jej grób. Może to faktycznie lepiej, że nie znałam jej wszystkich tajemnic i nigdy nie dowiem się kim był D. Może najważniejszym faktem było to, że ona chciała mi powiedzieć, ale niezależnie od przyczyny po prostu nie mogła. Być może tak musiało być. Podniosłam rękę, walczyłam zanim odwróciłam się i ruszyłam w stronę grobowca Washingtona. Śnieg padał coraz gęściej, więc biegłam tam najszybciej jak mogłam. Gdy udało mi się zejść po schodach i przez bramę bez poślizgnięcia się, rzuciłam okiem na rodzinną działkę. Byłam zadowolona, że prezenty Caspiana zniknęły, ale smutne było to, że nie było widać jego obecności tutaj. Moje postrzępione i złamane serce przeszedł mały dreszcz, ale odłożyłam uczucia na bok i pochyliłam się do wykonania zadania. Stojąc obok nagrobka szybko odkręciłam pokrywę termosu. Nie było łatwo to zrobić w rękawiczkach, ale było zbyt zimno, żeby je zdjąć nawet na kilka sekund. Minutę później udało mi się i wylałam niewielką ilość na

229

JESSICA VERDAY - PUSTKA pokrywę i podniosłam go przed przecieknięciem zbyt dużej ilości do grobu. - Wesołych Świąt, panie Irwing. Będą musiały być szybkie, ale to jest ode mnie i Kristen. Mam nadzieję, że panu się spodoba. Stuknęłam kamień delikatnie kubkiem i wzięłam łyk przed wylaniem zawartości na zamrożony brud przede mną. Poczekałam kilka minut w ciszy i skinęłam głową. - Do zobaczenia za rok. Wracając po moich śladach, znowu zakręciłam termos, kiedy szłam z powrotem na działkę mojej rodziny. Dzień prawie się skończył, a ja stawiałam małe kroczki wiedząc, że gdzieś pod śniegiem może kryć się lód. Kiedy opuściłam cmentarz przyspieszyłam tak, że droga do domu nie była długa. Doszłam do domu w tym samym czasie, gdy państwo Maxwell wchodzili do korytarza, żeby oczyścić ze śniegu buty i płaszcze. Uścisnęłam ich szybko i przywitałam się z nimi zanim weszli do środka. Mama Kristen miała dziwny wyraz twarzy kiedy zobaczyła grubą warstwę śniegu na moim płaszczu. Podniosłam termos jako moją odpowiedź na jej niezadane pytanie. - Po prostu musiałam przejąć obowiązki po starych przyjaciołach. Taka tradycja. Uśmiechnęła się trochę kiedy skinęła głową. Mogłabym powiedzieć po spojrzeniu jej w oczy, że wie dokładnie o czym mówię. Wyciągnęła do mnie ramiona i przez chwilę mocno tuliła po czym poluzowała uścisk. - Chciałabym ci podziękować za ten piękny prezent, Abbey. To naprawdę wiele dla nas znaczy. - Proszę bardzo - odpowiedziałam. Objęła mnie ramieniem i poszliśmy na swoje miejsca. Mama naprawdę prześcignęła siebie. Stół uginał się pod różnego rodzaju talerzami, półmiskami, miskami i dosłownie jęczał pod tą ilością jedzenia. Usiadłam po lewej stronie pani Maxwell i wzięłam szklankę wody, podczas gdy wszyscy podnieśli kieliszki szampana do toastu. - Wesołych Świąt, zdrowego nowego roku i dobrych wspomnień o tych, których kochamy - huknął tata. - Za tych, których kochamy - powtórzyła reszta stołu, Patrząc za okno na padający śnieg, wzniosłam swój własny toast. - Za tych, których kochamy… Tłumaczenie: saphira36; Beta: Bzzzyt 230

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XXII NOWY PARTNER „...On, który zdobył tysiąc wspólnych serc, przeto uprawniony jest do pewnego rozgłosu; ale ten, który ma niekwestionowaną władzę nad sercem kokietki, jest rzeczywiście bohaterem.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Styczeń nadszedł z wielkim hukiem. Albo przynajmniej dla każdego innego. Mój był bardziej głuchym łoskotem. Sylwestra spędziłam sama, zbyt smutna, by chociaż czekać na fajerwerki. Mama i tato wyszli, by świętować z jakimiś przyjaciółmi, więc do łóżka poszłam wcześnie. Nie było powodu, dla którego mogłabym być szczęśliwa. Mój chłopak nie chciał być moim chłopakiem. Moja najlepsza przyjaciółka była martwa. A egzaminy miały się zacząć jak tylko wrócę do szkoły. Definitywnie nie ma się z czego cieszyć. Przez moje ostatnie ulotne dni wolności cały czas pracowałam nad moim nowym projektem, perfumy ,,Śpiąca Dolina”. Postanowiłam zrobić oddzielny zapach dla każdego z bohaterów, ale najpierw chciałam stworzyć perfumy wywołujące scenerie i emocje legendy. W mojej głowie miałam idealną kombinację tego co chciałam nazwać Nocne Godziny i spędziłam wiele czasu próbując je udoskonalić. Myślałam o tym by popracować nad biznesplanem, ale pokusa, by pracować nad perfumami była zbyt mocna, a oderwanie się od moich myśli terapeutyczne. Ogólnie rzecz biorąc były to bardzo posępne i ciche ferie. Kiedy szkoła znowu się zaczęła, mieliśmy ostatnie dwa dni na przygotowania przed egzaminami. Aktualnie właściwie byłam szczęśliwa z dodatkowej pracy domowej i okopywałam się książkami przez cały czas. Wyglądało na to, że zapomniałam prawie wszystko co powtarzaliśmy przed feriami. Mój mózg był pusty i parny. Wuj Bob prawdopodobnie żartowałby, że mam wibracje mózgu. Na koniec zaskoczyłam nawet samą siebie zdając wszystkie egzaminy. Ledwie zdałam matmę wyciskając niskie C, ale z historii dostałam B, a 231

JESSICA VERDAY - PUSTKA cała reszta była na A. Mama i tato oczywiście powiedzieli, że powinnam była się lepiej przygotować, ale ja wpuściłam to jednym uchem, a wypuściłam drugim. Prawdopodobnie powiedzieliby mi to samo gdybym przyniosła same A minus. Nie dostaliśmy wiele przerwy w szkole kiedy nasze egzaminy się skończyły. Następna sensacja została nam rzucona w poniedziałkowy ranek na zajęciach. Pan Knickerbocker czekał cierpliwie aż wszyscy usiądą i wyjmą książki zanim zaczął zapowiadać. Bawiłam się swoim ołówkiem tocząc go tam i z powrotem po ławce kiedy usłyszałam jak przeczyszcza sobie gardło. - Panie i Panowie proszę o uwagę. Przytłumione rozmowy ucichły i sala pogrążyła się w ciszy. - Wiem, że wszyscy się bardzo martwicie, z powodu zakończenia egzaminów - jęknęliśmy jak na zawołanie, a on uśmiechnął się dzikim fałszywym uśmiechem. - Ale mam dla was dobre wieści. Jego sztywny, brązowy krawat podskoczył nieznacznie, a on zaczął dreptać pod tablicą, trzymając ręce złączone za sobą. Nie ma możliwości żeby to były dobre wiadomości. Biologia nie równa się dobrym wiadomościom. Zatrzymał się i uniósł jeden palec. - To czas chemii ludzie. - Kolejny jęk wypełnił powietrze, ale on nadal mówił jakby nas nie słyszał. - Mówiąc precyzyjnie to doskonały czas chemii. To ten cudowny czas w roku kiedy otwieracie szufladki w swoich mózgach i olśniewacie mnie swoją błyskotliwością. Wywróciłam oczami. To na pewno nie były dobre wiadomości. Pan Knickerbocker nie miał w zwyczaju pozwalać ludziom wybierać swoich partnerów naukowych sprawiedliwie, a z moim szczęściem utknę z jedną z cheerlead’erek. - W tym roku zamiast opracowywać alternatywny sposób wybierania partnerów, po prostu połączę was alfabetycznie zaczynając od Z. tak szybko jak wy i wasz partner zostaniecie połączeni, macie zmienić miejsca. Będziecie siedzieć ze swoim partnerem do końca roku. Teraz naprawdę wstrzymałam oddech, a nawet cicho się pomodliłam. W myślach przeszłam przez cały alfabet i odetchnęłam z ulgą, kiedy zorientowałam się, że żadnej cheerlead’erki nazwisko nie kończy się na A, B, albo C. Pan Knickerbocker kontynuował. - Macie trzy miesiące na pracę nad swoim projektem. Rozpoczniemy w drugim tygodniu kwietnia. W tym 232

JESSICA VERDAY - PUSTKA czasie będziemy trzymać naukę uczciwie, i będziecie odpowiedzialni za przedstawianie swojego projektu. To będzie dwadzieścia pięć procent waszej oceny ludzie więc myślcie długo i mocno. Jakiekolwiek pytania po zajęciach. Wyłączyłam się kiedy zaczął łączyć ludzi w pary, a sala szybko wypełniła się dźwiękiem szurających krzeseł i skrzypiących ławek. Zajęło mu naprawdę długo zanim doszedł do mojego nazwiska i przykleiłam znudzony wyraz do mojej twarzy, z nadzieją, że z kimkolwiek utknę to zrozumie aluzję, że nie szukam nowych przyjaciół. Krzesła wciąż głośno szurały, a uczniowie się aklimatyzowali kiedy w końcu wywołał moje imię, więc nie usłyszałam kto ma być moim partnerem. Siedziałam jak zmrożona na swoim miejscu z nadzieją, że osoba, która ma siedzieć koło mnie przez następne kilka miesięcy wykona ruch. Ponieważ ja na pewno tego nie zrobię. Dyskretnie zaglądając przez ramię zobaczyłam dziewczynę siedzącą za mną z identycznym wyrazem znudzenia na twarzy i puste krzesło obok niej. Odwróciłam się i wzięłam moje książki by usiąść obok niej, kiedy nagle Ben opadł z pluskiem obok mnie. - Co robisz? - zapytałam go. Zmieszanie było prawdopodobnie wypisane na mojej twarzy. Tylko uniósł brwi i błysną uśmiechem. - Jestem Bennett. A ty Browning, prawda? Zrozumienie wciąż nie zaświtało. - Tak, i co? - Jestem twoim partnerem - zaśmiał się. Moje policzki zaczerwieniły się. - Och - powiedziałam nieprzekonująco. - Musiałam nie zwrócić uwagi. Potrząsnął głową i ułożył książki schludnie w stos na jednej stronie. - Więc jakieś pomysły co moglibyśmy zrobić? Czy nie poświęciłaś uwagi niczemu co mówił pan Knickerbocker? Kopnęłam go w stopę pod ławką i poczułam dziką satysfakcję, kiedy się zgiął. Nadal się śmiał, ale byłam pewna, że nie miał na to ochoty. - Nie Panie Uważny Słuchaczu, nie mam żadnych pomysłów. A ty? Wyskoczył z pomysłem włączenia matematyki, DNA i pewnego rodzaju podróży kosmicznych, ale w tej chwili potrząsnęłam głową. - Daj spokój. Myśl poważnie, a nie jak naukowy głupek. To projekt naukowy, a nie science fiction. Jeśli w rzeczywistości chcesz bym wykonała jakąkolwiek robotę, to musimy wybrać coś mniej w stylu Star Trek i coś bardziej… normalnego. 233

JESSICA VERDAY - PUSTKA Krzyżując ramiona na swojej, odchylił się na dwóch nogach krzesła.Cóż jeśli nie masz żadnych pomysłów to w jaki sposób chcesz pomóc? Wzruszyłam ramionami.- Nie wiem. Pójdę do biblioteki i poszukam w książkach czy coś. Musi być tam mnóstwo pomysłów. Teraz on wzruszył ramionami. - Jak uważasz, ale nie chcę byś przeoczyła jakieś fajne pomysły, więc pójdę z tobą. - Czyli masz wolną salę do nauki? - zapytałam. Przytaknął. - Dobra. To jesteśmy umówieni. Oparł krzesło z powrotem o ziemię i mrugnął do mnie. - Super! To mamy randkę. Tylko schowałam twarz w dłonie i potrząsnęłam głową. To będą naprawdę długie trzy miesiące. Zgodziłam się spotkać z Benem przed głównym wejściem do szkoły po zajęciach i niecierpliwie szarpałam torbę na książki czekając na niego. Dzwonek zadzwonił dziesięć minut wcześniej, a ja byłam gotowa by wyjść zanim ktokolwiek zapyta co ja tu robię. Pojawił się pięć minut później uśmiechając się haniebnie i tryskając jakąś wymówką, ale ja płynęłam już przez podwójne drzwi gotowa zostawić go za sobą. Dogonił mnie minutę później i szarpnął za moją torbę, kiedy zaczęłam skręcać w lewo w kierunku biblioteki. - Dokąd idziesz? - zapytał. - Parking jest w innym kierunku. Zatrzymałam się. - Do biblioteki nie jest tak daleko. Myślałam, że idziemy piechotą. Ben potrząsnął głową.- Nie zostawię tu samochodu i jest zimno. Chodź. Odetchnęłam głośno kiedy szłam za nim na parking, żeglując po labiryncie samochodów. - Czego szukam? - zapytałam, patrząc w różne kierunki. - Jest tutaj. Nie widziałam go już dłużej, więc poszłam za dźwiękiem jego głosu i zatrzymałam się kiedy doszłam do poobijanego Jeep’a Cherokee. Siedział w środku, uruchamiając silnik. - Twój rydwan czeka - powiedział głośno. - Wsiadaj. - Starałam się nie śmiać kiedy wystrzelił czarny dym spalin. Rzucając moją torbę na tylne siedzenie potrząsnęłam głową, kiedy wdrapałam się na miejsce pasażera.- Wiesz, jesteś naprawdę nachalny.

234

JESSICA VERDAY - PUSTKA Powoli opuścił miejsce parkingowe, a ja walczyłam z pasem na moim ramieniu. - Proszę - powiedział sięgając i szarpiąc pas. - Musisz znaleźć jego urocze miejsce. Wybuchłam śmiechem. - Twój samochód ma urocze miejsce? Żartujesz, tak? Teraz mi powiesz, że dałeś mu imię. Trzymał oczy na drodze, ale przytaknął. - Oczywiście. Wszystkie dobre samochody mają imiona. Ten się nazywa Cukierkowa Christine. Nie mogłam nic na to poradzić. Wybuchłam większym śmiechem. Cukierkowa Christine? Wymyśliłeś to imię kiedy miałeś dwanaście lat? Jego policzki zabarwiły się na delikatny czerwony i zyskał na czasie sprawdzając wszystkie lusterka zanim odpowiedział. - Jak zgadłaś? Dostałem samochód kiedy byłem dwunastolatkiem, pomagając tacie złożyć go z kawałków i kiedy nadszedł czas na nadanie imienia, ja… uch… po prostu złożyłem nazwy dwóch ulubionych rzeczy do kupy. Przechodziłem przez etap Stephena Kinga. Nadal się śmiałam. Wyobrażenie to było za dużo. Dwunastoletni Ben nazywający swój przyszły samochód Cukierkowa Christine było absurdalnie zabawne. - Przepraszam - wysapałam w środku ataku śmiechu. - Chyba musimy się cieszyć, że nie byłeś starszy kiedy nazywałeś samochód. Cukierki chyba nie są już numerem jeden na liście twoich ulubionych rzeczy. Wzruszył ramionami. - Masz rację. Gdybym czekał z nazwaniem jej aż będę miał prawo jazdy, to wtedy byłaby innym rodzajem cukierka. uśmiechając się szelmowsko roześmiał się, kiedy się odwróciłam zaczerwieniona zdając sobie sprawę z tego co miał na myśli. Tak, prawdopodobnie powinnam była siedzieć cicho jeśli chodzi o tą całą rzecz z nazywaniem samochodu. Ale zmiłował się nade mną i przestał drwić. - A ty czym jeździsz? - Nie jeżdżę - westchnęłam ze smutkiem. - Moi rodzice chcą, bym poczekała z prawkiem, aż będę mieć siedemnaście lat. - Och, to do kitu. Brak kół, brak wolności. Nie mogę sobie wyobrazić co zrobiłbym bez Cukierkowej Christiny. Jest jak członek rodziny. - Nie jest tak źle - powiedziałam. - Moi rodzice nie są tacy rygorystyczni, więc robię co chcę. I od kiedy dorosłam, by chodzić gdzie chcę, to przyzwyczaiłam się do nie posiadania samochodu. W weekendy mama wozi mnie do pracy. Dotarliśmy do biblioteki i prowadził samochód długo zanim znaleźliśmy wolne miejsce do parkowania. - Masz pracę? To super. Gdzie? 235

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wyjaśniłam kiedy wysiedliśmy z samochodu i szliśmy do biblioteki. Słuchał tego co mówię i przytrzymał mi drzwi, kiedy wchodziliśmy do środka. Nie miałam szansy by zapytać go czy ma czy nie ma pracy, ponieważ natychmiast zostaliśmy przywitani przez bibliotekarkę z kamienną twarzą, która rzuciła nam bardzo srogie spojrzenie. Przerywając w połowie zdania ściszyłam głos. - Jak myślisz, który dział powinniśmy przejrzeć najpierw? - Sprawdźmy czy mają dział dla uczniów - zaproponował. - Może tam coś znajdziemy. Zgodziłam się i szybko poszliśmy przejrzeć tą sekcję. Na pierwszym piętrze nic nie znaleźliśmy i jak się okazało na drugim też nic nie było. Ale trzecie piętro dało nam dokładnie to co trzeba. - Tutaj. - Ben wskazał kiedy okrążyliśmy poręcz i daliśmy ostatni krok. - Widzę dział dla uczniów. Weszłam za nim przez sklepione wejście i rozdzieliliśmy się biorąc oba końce. - Wygląda na to, że jest tu cały dział pomysłów na projekty naukowe. - zawołałam z mojej połowy półki. - Znalazłem kilka różnych książek specjalnie matematycznych i chemicznych - odpowiedział mi. Spędziłam kilka minut dłużej na poszukiwaniach. Musiałam się bardzo skoncentrować na poszukiwaniach, bo podskoczyłam na milę, kiedy Ben nadszedł zza rogu i zaskoczył mnie. Jego ręce były wypełnione książkami. - Tutaj. Mam zamiar sprawdzić, jak dużo uda nam się przejrzeć. Po zrzuceniu książek na stertę u moich stóp, odbiegł i zwróciłam swoją uwagę z powrotem na półki. Za nim wrócił dodałam kilka swoich książek do jego kupki. - Bibliotekarka powiedziała, że możemy przeglądać tylko do ósmej. powiedział, spoglądając na stos przede mną. - nawet jeśli oboje będziemy je sprawdzać do ósmej, to i tak będziemy mieć więcej niż to tutaj. Spojrzałam na stos i szybko przeliczyłam. Przed nami leżały trzydzieści dwie książki. - Bibliotekarka również wspomniała, że kilka pięter wyżej jest jakiś pokój do nauki i dodała, że moglibyśmy zarezerwować go na dwie godziny. - kontynuował. - więc powiedziałem jej, że użyjemy go teraz. Dasz radę ponieść kilka książek ze mną? Mój brzuch się skurczył. I nie dlatego, że bałam się nosić książki. Nie, to dlatego, że wiedziałam doskonale, o którym pokoju na górze on mówi.

236

JESSICA VERDAY - PUSTKA Załamałam się na moment, ale później sobie odpuściłam. - Oczywiście. powiedziałam nonszalancko. - chodźmy. Każde z nas wzięło naręcze książek, a Ben nawet upewnił się, że wziął dwa razy więcej niż ja. Rzuciłam mu pogardliwe spojrzenie, ale on się tylko odwrócił i zaczął iść w stronę drzwi. - To męska rzecz do zrobienia. - krzyknął przez ramię. - mogę ponieść więcej książek niż ty. Poprawiłam stos w swoich ramionach i poszłam za nim, próbując zachować swoje myśli dla siebie. To nie będzie takie trudne. To tylko pokój. Na pewno sobie poradzę. Wcale nie będę myśleć o Caspianie, a zamiast tego sumiennie skupie się na projekcie, który Ben i ja musimy zrobić na chemię. Kiedy w końcu dotarliśmy do pokoju, położyłam swoje książki na stoliku. Chwilowo rozproszona przez ból w ramionach przysięgłam sobie, że zajmę się tym w najbliższych dniach. Kilka kolejnych podróży jak ta, może mnie zabić. Ben również położył swoje książki i rzucił okiem na pokój. - to chyba to na następne dwie godziny. - rzucił okiem w górę na łuszczącą się farbę przy suficie i wyblakłe obrazy na ścianach. - Wygląda jakby cały swój budżet dekoracyjny wydali na inne pokoje w bibliotece. Rzuciłam mu wymuszony uśmiech kiedy rozkładałam swoje książki naprzeciwko siebie i usiadłam. Potem delikatnie zasugerowałam mu jego książki po drugiej stronie stolika. Nadal krążył po pokoju, a ja próbowałam go ignorować podnosząc jedną szczególnie ciężko wyglądającą książkę i otwierając spis treści. - Oczywiście nie chcą by ktokolwiek coś stąd wyniósł. - powiedział wskazując znak mówiący o tym, że drzwi mają być cały czas otwarte. Zmroziło mnie. Caspiana słowa wróciły do mnie i w mojej głowie usłyszałam swoją odpowiedź. Cóż oni nigdy nie powiedzieli, że te drzwi mają być szeroko otwarte. Bezlitośnie porzucając wspomnienia, skierowałam swoją uwagę z powrotem na książkę i popatrzyłam w dół na strony przede mną. Ale nie widziałam słów. Widziałam wspomnienie blond włosów i głębokich, zielonych oczu, które błyszczały nad szerokim uśmiechem. wyróżniało się te żywe czarne pasemko i przez sekundę, mogę przysiąc, że prawie mogłam go dotknąć. Ben machał ręką przed moją twarzą, psując chwilę i moje myśli się rozwiały. Spojrzałam na niego i uniosłam brwi. - Tak?

237

JESSICA VERDAY - PUSTKA Teraz siedział na tym miejscu, w które popchnęłam jego książki i wyglądał na rozdrażnionego. - Wołałem cię po imieniu, ale ty nie odpowiadałaś. Wszystko w porządku? Nie, nie jest w porządku! Mój mózg krzyczał, ale tylko rzuciłam mu zdenerwowane spojrzenie. - Przepraszam, byłam skoncentrowana. Musimy wykonać tu pewną robotę, wiesz. Oparł się na krześle i odwrócił książkę. - Dobra. Daj znać kiedy coś znajdziesz. Wzruszyłam ramionami i wróciłam do strony przede mną, niezdecydowanie przerzucając różne działy. Wiem, że powinnam poświęcić na to swoją uwagę, ale naprawdę trudno było zmusić mój mózg do współpracy. Co jakiś czas przypominając sobie o zasadzie nie myślenia o Caspianie, zaczęłam czytać o projekcie, który polegał na użyciu opaski i pięciu różnych zapachów by wypróbować wszystkie pięć zmysłów. Szybko przeszłam do tego działu. To brzmiało zachęcająco. Ben przerwał mój tok myślenia. - myślisz, że moglibyśmy dostać w swoje ręce naftę, alkohol i etanol? To wszystko oczywiście użylibyśmy ściśle do projektu. Myślę, że moglibyśmy wyprodukować własną benzynę. Umieszczając palec w miejscu gdzie czytałam, spojrzałam na niego. A punktem głównym tego będzie…? - Nie będę musiał płacić za benzynę do swojego samochodu już nigdy. - powiedział. - czy ty masz pojęcie ile galon bezołowiowej teraz kosztuje? Wywróciłam oczami. - nie będziemy dowiadywać się jak zrobić benzynę do twojego samochodu, jako projekt naukowy. Teraz czytaj. Wracając do tego miejsca, próbowałam skończyć czytać, ale skończyło się na rzucaniu spojrzeń na Bena. Wiedziałam doskonale kiedy znalazł kolejny punkt, który mu się spodobał, ponieważ jego oczy się zapaliły, a on podskakiwał w krześle niczym małpka. Wzdychając odłożyłam książkę i popatrzyłam prosto na niego. - Co tym razem? Spojrzał na mnie, praktycznie skacząc w swoim krześle i powiedział co powiesz o ciągłości czasoprzestrzennej? Jeśli byśmy zdobyli jakieś lustra i załamalibyśmy światło, myślę, że moglibyśmy obliczyć teorię fizyki kwantowej, i wtedy moglibyśmy… - przerwał, kiedy zobaczył wyraz mojej twarzy. - Czy to pasuje do nienormalnej kategorii? Przytaknęłam. - A co powiesz na podróż w czasie? - przeciwdziałał. 238

JESSICA VERDAY - PUSTKA Potrząsnęłam głową. - Zostaw to NASA, lub tym, którzy się tym zajmują. Tutaj. myślę, że coś znalazłam. - kiedy czytałam mu z książki to myślałam o projekcie opartym na wrażliwości nosa i mocy kompensacji utraconych zmysłów, on patrzył na mnie pustym wzrokiem. - Czy ty cokolwiek z tego słyszałeś? - zapytałam kiedy skończyłam. Myślę, że to naprawdę fajny projekt do wykonania. Zawsze zastanawiałam się jak mocny jest zmysł węchu. Kiedy robię swoje perfumy, to czasem przysięgam… Przerwał mi. - Robisz perfumy? Nie wiedziałem. Zignorowałam go i mówiłam dalej o projekcie. - Czy możesz się skupić Ben? Proszę? Myślę, że to jest to. Nie będzie nudne. I będziesz mógł dawać ludziom ohydne rzeczy do wąchania. Skąd weźmiesz więcej zabawy? Wyglądał na zaintrygowanego pomysłem, a ja skorzystałam z okazji by przeczytać mu coś więcej z książki, ale on ponownie mi przerwał. - Czy zamierzasz zrobić sobie te czerwone pasemka ponownie, Abbey? Naprawdę mi się podobały. Uciekł mi oddech, i czułam się jak ryba bez wody. To był cios prosto w moje serce i to zdruzgotało całą mnie, aż po moją duszę. Nie mógł wiedzieć. Nie wiedział, że to pytanie może tak mnie zranić. - A co myślisz o mnie? - zapytał Ben. - Czy ja też powinienem zrobić sobie czerwone pasemka? Pasowałyby do twoich. Uśmiechnął się do mnie, ale ja tylko siedziałam zmrożona w szoku. Ku mojemu ogromnemu przerażeniu po moich policzkach zaczęły płynąć łzy, ale natychmiast je wytarłam, odwracając głowę ze wstydem. Czułam przesunięcie stolika w moją stronę, a potem niezręczny dotyk na moim ramieniu. - Hej - Ben powiedział delikatnie. - Możemy zrobić projekt zapachowy. Jest fajny. Po prostu ci dokuczałem. Naprawdę nie to miałem na myśli. Zaśmiałam się drżącym głosem i starłam kolejną łzę zanim by spadła z mojej twarzy. - To nie to, Ben, ale dzięki. - Rozejrzałam się po pokoju i gestem wyraziłam beznadziejność. - Ten pokój… budzi we mnie pewne wspomnienia…, a kiedy ty powiedziałeś to o czerwonych pasemkach, cóż… Opuścił rękę i cofnął się o krok. - Przypomina ci jego, tak? To dobrze? Czy źle?

239

JESSICA VERDAY - PUSTKA Potrząsnęłam głową i przejechałam ręką po włosach, chowając za ucho zabłąkane pasemko. - Szczerze? Sama nie wiem. - Mój nos był zapchany i próbowałam wąchać tak dyskretnie jak to możliwe. - rzeczy się trochę pokomplikowały i nie wiem co robić. Po prostu ponowne przebywanie w tym pokoju… wcześniej wspomnienia były dużo radośniejsze i myślałam, że nic mi nie będzie…, ale się myliłam. Obszedł stół i ponownie położył rękę na moim ramieniu. - Abbey, wszystko w porządku. Powinnaś mi o tym wspomnieć. Nie musimy tu siedzieć. Wstałam i zaczęłam maszerować tam i z powrotem. - Czy w porządku będzie jeśli wyjdziemy? Możemy pójść do mnie, albo gdzieś. Może zamówimy pizzę? Kiwnął głową i zaczął pakować książki. - Te oddam bibliotekarce. Siedź tu tyle czasu ile potrzebujesz i zejdź na dół kiedy będziesz już gotowa, będę przy schodach. - Dziękuję Ben. - Popchnęłam do niego książkę, którą czytałam. Wypożycz tę na mnie, żebyśmy mogli ją zabrać ze sobą. Podniósł wszystkie książki ze stolika, wliczając w to te, które ja przyniosłam, odwrócił się do drzwi, a potem ponownie do mnie. Wszystko będzie dobrze? Nie będzie więcej łez? Nie umiem sobie radzić z płaczącą dziewczyną. Ile razy moja pięcioletnia siostra zalewa się łzami, kupuję jej lalkę Barbie. Ty nie potrzebujesz Barbie, prawda? Potrząsnęłam głowa. - Zamknij się Benjaminie Bennett. Nie zapominaj, że znam historię imienia twojego samochodu. Nie chcesz, żeby dowiedziała się o niej cała szkoła, prawda? Zniknął za drzwiami, a jego śmiech doleciał do mnie z klatki schodowej. Po tym jak wzięłam kilka głębokich oddechów, zmusiłam się by podnieść brodę i wyprostować ramiona. Więc zasada nie myślenia o Caspianie nie wyszła. Przynajmniej nie stało się nic gorszego niż załamanie się i rozpłakanie przed kolegą z klasy. Nie, powiedziałam do siebie, wyłączając światło i zostawiając pokój za sobą, definitywnie nie mogło być gorzej. Grałam na czasie schodząc ze schodów przez pięć kondygnacji i przejechałam palcem po kurzu na poręczy. Kiedy schodziłam na pierwsze piętro coś znajomego przyciągnęło mój wzrok. Moje oczy zarejestrowały to, zanim zrobił to mój mózg, ale tak szybko jak tylko zdałam sobie sprawę z tego co to jest, poszłam w tamtym kierunku. Poszłam na niższe piętro i znalazłam się w kiepsko oświetlonym archiwum. 240

JESSICA VERDAY - PUSTKA Powietrze nadal było duszne, a wieże książek otoczyły mnie z każdej strony. Szłam każdym długim przejściem, rzucając okiem na wszystkie strony. Zobaczyłam pobłysk blond włosów, a znałam tylko jedną osobę o takim odcieniu. Był tu Caspian. Szukałam wszędzie przekonana, że go widziałam. Było tu tak dużo miejsca, dla kogoś kto chciał się ukryć. Po raz drugi okrążyłam róg koło schodów i wtedy zobaczyłam go siedzącego przy stoliku z książką przed nim. Nie usłyszał, że nadchodzę i byłam już prawie przy nim kiedy spojrzał w górę. - Cześć - powiedziałam delikatnie. Spojrzałam na to co czyta i zobaczyłam ilustrację z gwiazdami. To była książka, którą dałam mu na święta. - Cześć - odpowiedział. - Dostałem twój prezent. - Wskazał na książkę, a ja przytaknęłam. - Są świetne. Dziękuję Abbey. Moje biedne, urażone ego wzrosło, kiedy wypowiedział moje imię. Ja dostałam twoje również, Caspian. Rysunki są… zdumiewające. A naszyjnik, piękny. Oczywiście już go nie nosiłam, ponieważ jego widok za każdym razem wywoływał moje łzy. Więc znalazł nowy dom pod poduszką, ukryty od widoku, ale blisko moich snów. Ponownie spojrzał na książkę i niezdarność wypełniła przestrzeń między nami. Dręczyłam swój mózg by coś powiedzieć, ale mogłam tylko pamiętać, że Ben na mnie czekał, a ja powinnam się z nim spotkać. - Muszę iść. Ktoś na mnie czeka - wygadałam się. Ponownie spojrzał znad książki, spotykając mój wzrok i kolana się pode mną ugięły. Wiedziałam, że w tym momencie dałabym wszystko, by cofnąć czas i być razem z nim w tym pokoju do uczenia się. - Dobra, powiedział przewracając stronę i przerywając kontakt wzrokowy. - Do zobaczenia, kiedyś. - T-tak, do zobaczenia - wyjąkałam. Zanim dokończyłam zdanie, on już wrócił do czytania. Umocniłam swoją determinację i odwróciłam się. Jeśli tak chciał grać, to możemy tak się bawić. Wspinając się po schodach, ostatni raz spojrzałam przez ramię, zanim był całkowicie niewidoczny. O mało się nie potknęłam kiedy zobaczyłam, że też na mnie patrzy. Moje oczy zamknęły się razem z jego zanim oderwałam wzrok i ruszyłam dalej po schodach.

241

JESSICA VERDAY - PUSTKA To nic nie znaczyło. Nie mogłam sobie pozwolić by myśleć, że to coś znaczyło. Ben czekał na mnie przy biurku i wyglądał na zdezorientowanego kiedy zobaczył, że wychodzę z archiwum. Zrobił przesadzoną podwójną próbę. - Myślałem, że byłaś na górze. - Byłam - odparłam. - Ale zobaczyłam kogoś kogo znam i zatrzymałam się, by się przywitać. - Poszłam w stronę wyjścia i zimnego słońca. Ben podążał za mną. - Czy to był Caspian? Czy on też idzie do ciebie? Nie chce nikomu nadepnąć na palec. Spojrzałam w obie strony zanim przeszłam na parking i skierowałam się do jego samochodu. - Nie nadepniesz na niczyj palec. Zaufaj mi. Kiedy wsiadaliśmy Ben nic nie powiedział i odpalił Cukierkową Christinę. Pokierowałam go do mojego domu i jechaliśmy w ciszy. Kiedy dotarliśmy, zrobiłam krótkie zapoznanie z Mamą i Tatą, którzy byli w domu w tym samym czasie, a potem zamówiliśmy pizzę. Ben i ja wzięliśmy się do pracy, przedstawiając co potrzebujemy do projektu i kolejną godzinę spędziliśmy pracując nad tym. Mama i tato zajmowali się sobą, a ja byłam całkowicie zdumiona ich powściągliwością. Nawet kiedy tato zaczął puszczać do mnie oko, za każdym razem kiedy uchwycił mój wzrok i musiałam odpowiadać mu wzrokiem zabijęcię-jeśli-nie-przestaniesz, udało się trzymać ich z daleka. Byłam w szoku. Kiedy Ben powiedział, że musi iść złapałam swój płaszcz i zaoferowałam, że odprowadzę go do samochodu. Rzuciłam tacie spojrzenie, kiedy wychodziłam, ale nie mrugnął. Kiedy wyszłam rześkie zimowe powietrze powiało chłodem na moją twarz i pociągnęłam płaszcz bliżej i zapięłam guziki. Ben otworzył drzwi i usiadł, odkładając plecak na miejsce pasażera. Stanęłam obok szyby kierowcy. - Więc jak chcesz to zrobić? W weekend pracuję u wujka, ale jestem wolna po szkole. Ben odpalił silnik, a spaliny sprawiły, że biały puch stopniał w oziębłym powietrzu. - Chcesz się spotykać w środowe i piątkowe popołudnia? - zapytał. Amanda ma cheerleadear’skie zajęcia w te dni, a ja nie zaczynam pracy przed siódmą każdej nocy. Spuściłam wzrok na żwirowy podjazd pod moimi stopami. Miło wiedzieć, że planujemy nasz projekt wokół jego dziewczyny.

242

JESSICA VERDAY - PUSTKA Moje myśli musiały się uwidocznić na mojej twarzy, ponieważ przemówił trochę bardziej defensywnie. - Albo możemy robić coś innego. Co tylko chcesz. Zanim ponownie na niego spojrzałam, bawiłam się pojedynczym sznurkiem mojego płaszcza. - W porządku. Mi pasuje. Po prostu musimy spotykać się w tych dniach. Przytaknął. - Dobra - powiedziałam. - Spotkamy się jutro w szkole. I dzięki, że byłeś dzisiaj taki miły, Ben. Jestem naprawdę wdzięczna. Popatrzyłam mu w oczy, więc mógł stwierdzić, że mówię prawdę. Ale on wyglądał na zawstydzonego i wzruszył ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. - Więc gdzie pracujesz? - zapytałam z przekornym uśmiechem. Chciałam odwrócić tok rozmowy ode mnie tak bardzo jak tylko mogłam zanim odjedzie. - Może przyjdę cię kiedyś podręczyć. Zaśmiał się i zaczął jechać samochodem, trzymając nogę na hamulcu. - Jestem kelnerem w restauracji Horseman Haunt. Może bardziej pomocnikiem kelnera. Jeśli wpadniesz na pewno dostaniesz darmową szklankę wody. Na koszt firmy. Uśmiechnęłam się - To zbyt dobra oferta, by sobie odpuścić. Uśmiechnął się i pomachał kiedy powoli staczał samochód na ulicę. Do widzenia Abbey. Do zobaczenia. - Pa Ben - odpowiedziałam. - Opiekuj się Cukierkową Christine. Kiedy wracałam do domu usłyszałam jego gromki śmiech. Tato stał obok drzwi, mrugając do mnie jednym okiem i kiedy odwieszałam płaszcz westchnęłam. Oczywiście musiałam zrobić mu wykład. Tłumaczenie: Charlotte1985 Beta: Tempted-Hell, Bzzzyt

243

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XXIII POMYŁKA „Okazał się być jeźdźcem o dużych wymiarach i dosiadał czarnego konia o potężnej posturze.” „Legenda o Sennej Dolinie”

Styczeń przeleciał i szybko zamienił się w luty. W środy i piątki spotykałam się z Benem na godzinę lub dwie w szkole, a w weekendy pracowałam u wujka Boba. Konsekwentnie ignorowałam cmentarz, a każdą wolną chwilę spędzałam na moim biznes planie. Jeśli kiedykolwiek chciałam dostać pieniądze od taty, to był czas by pomyśleć o tym na poważnie. Miałam tylko kilka miesięcy do końca roku szkolnego. To było w czasie krótkiej przerwy od pracy w pewien czwartkowy wieczór, spostrzegłam, że jestem w nastroju na herbatę miętową. Biorąc mój nowy, jeszcze nieużywany, kubek z mojego biurka, zdałam sobie sprawę, że jeszcze nie miałam szansy podziękować Nikolasowi i Katy za ich świąteczny prezent. Byłam pochłonięta tworzeniem przyzwoitego projektu, i moje perfumy, i moje złamane serce nie zatrzymało mnie przed tą wizytą. Źle się z tym czułam. Oboje byli dla mnie tacy mili, i wydawali się bardzo spragnieni mojej wizyty. To było straszne, że jeszcze nie wpadłam na chwilę. Kiedy woda zaczęła wrzeć, wrzuciłam torebkę herbaty do kubka, obiecałam sobie, że jeśli dzisiaj skończę wcześniej pracę, pójdę ich odwiedzić. Z mocno założonymi planami, poszłam na górę i usiadłam na biurku, kontynuując obliczenia szacunkowego zysku brutto przez trzy lata. Kiedy moje krzyczące mięśnie szyi i bolące oczy przypomniały mi, że pracowałam zbyt długo, spojrzałam na zegar ścienny ze strachem. Była prawie północ. Zbyt późno na wizytę, a szkoła następnego dnia, to był czas na mnie by wleźć do łóżka. Ociężale wrzuciłam do biurka moje dokumenty i zostawiłam tam mój pusty kubek. Mógł poczekać z umyciem do jutra. 244

JESSICA VERDAY - PUSTKA Walcząc z kilkoma ziewami, przebrałam się w ciepłą, piżamę z froty i wtuliłam się w kołdrę. Jutro, zapewniłam siebie. Odwiedzę ich jutro. Ale kiedy piątek popołudniu nadszedł, i znalazłam się pracująca nad projektem z Benem w szkole, a moje plany znowu się zmieniły. Gdyby mógł mnie podwieźć na cmentarz i wysadzić mnie koło domu Nikolasa i Katy, potem podziękowałabym im szybko i zrobiła plany na dłuższą wizytę w innym czasie. To brzmiało dla mnie jak stały pomysł, ale szybko znowu zaczęłam nadrabiać zaległości w pracy z Benem. Robiliśmy naszą listę różnych rzeczy potrzebnych do zapachu dla ludzi, a on robił zupełnie obrzydliwą pracę przyprawiającą mnie o mdłości. Poprawiając moje miejsce w pustej tabelce, której używaliśmy, spojrzałam znowu na listę kategorii. Została podzielona na tak, nie, i może. - Myślę, że powinniśmy tu dodać nową kategorię, Ben powiedziałam. - Do cholery nie kategorię. To miejsce, gdzie powinny być zgniłe jaja. Jego ramiona trzęsły się ze śmiechu, a uśmiech na jego twarzy był zaraźliwy. Też zaczęłam się śmiać. - Mówię poważnie, Ben - powiedziałam między chichotami. Nie ma mowy, że sprawimy, że ludzie będą pachnieć zgniłymi jajami. Chcesz by zwymiotowali na cały projekt? Jego oczy zabłyszczały, podniosłam ręce do góry, wiedząc od razu, że chcę podsunąć inny pomysł. - Nie. Nie. Zdecydowanie nie. Nałożył najsmutniejszy wyraz twarzy. - Proszę cię, Abbey, nie robisz nic zabawnego. Myślałem, że możesz sprawić by ludzie pachnieli naprawdę obrzydliwymi rzeczami. Czy to nie były twoje dokładne słowa? Westchnęłam w porażce. Miał racje. - Dobrze, dobrze - poddałam się. - Możesz mieć zgniłe jaja, ale żadnych wymiocin. A jeśli ludzie zaczną rzygać od zapachu, przypilnuję cię, byś posprzątał. Okej? Szeroki uśmiech był jedyną odpowiedzią, jaką otrzymałam, kiedy potrząsnęłam głową i napisałam „zgniłe jaja” pod kategorią tak. Kiedy skończyłam pisać, pochylił się i napisał „B.B.” obok tego. Spojrzałam w dół na kartkę, próbując zrozumieć, dlaczego to zrobił. Spojrzałam i uniosłam brew. - Poddaję się. Co to miało znaczyć? Wskazał na B.B. - Ben Bennett. Moje inicjały. Nie chciałem byś zapomniała czyj był ten fantastyczny pomysł. 245

JESSICA VERDAY - PUSTKA Patrzyłam na niego jak po prostu zzieleniał na moich oczach. - Fantastyczny? O, tak. Będę na pewno by przypomnieć ci kiedy zarzygasz się po kolana. Spojrzenie jakie mi posłał było tak komiczne, że znowu zwijałam się ze śmiechu, a kilka sekund później dołączył do mnie. - Twój śmiech jest wpadający w ucho, Abbey - powiedział po tym jak zaczęłam się kontrolować. Szturchnęłam go w ramię. - To wszystko twoja wina, wiesz. Sprawiasz, że zapominam o wszystkim i śmieję się o wiele za dużo. Nigdy nie skończymy tego projektu, jeśli na poważnie nie weźmiemy się do pracy. Wziął długopis z mojej ręki i zaczął bazgrać na kartce. - Lepiej śmiać się niż płakać, no nie? Powaga jego pytania uderzyła mnie, spoważniałam, kiwając powoli głową. Nadal patrzył na to co robił i bazgrał. Napięcie osiadło wokół moich ramion, i wróciłam pamięcią do sceny w bibliotece, żałując, że ta chwila nie zdarzyła się ponownie. Ben milczał, dopóki nie spojrzał na zegarek, i aż podskoczył. - O, człowieku, jestem spóźniony. Muszę iść. Mam odebrać Amandę o piątej. Mamy randkę. Wyjęłam komórkę z kieszeni i zobaczyłam, że była już 4:53.- Idź śmiało. Zobaczymy się w poniedziałek. Podniósł swój plecak, kiedy ja odłożyłam listę, którą zrobiliśmy, a on odwrócił się do mnie zanim skierował się do drzwi. - Na razie, Abbey. Było zabawnie. Jesteś najlepszym partnerem do nauki jakiego miałem. Zaśmiałam się. - Jestem jedynym naukowym partnerem, jakiego miałeś. Do tej pory, nie musieliśmy nawet barć udziału w projekcie naukowym. Uśmiechając się szeroko, podniósł jedno ramie w swobodnym przyzwoleniu. - Żadna różnica. - Idź - powiedziałam. -Uciekaj stąd. - Pomachał zanim odszedł, a ja skończyłam zapinać plecak, upewniając się, że wszystko było szczelnie zamknięte. Ben mógł być niesforny, ale przynajmniej w większości zajmował czymś moje myśli. Podniosłam torbę na ramię, podeszłam do drzwi i zatrzymałam się, kiedy uświadomiłam sobie, że zapomniałam go zapytać o podwózkę na cmentarz. Wahałam się, niepewna czy powinnam trzymać się mojego 246

JESSICA VERDAY - PUSTKA planu i po prostu iść do domu Nikolasa i Katy czy powinnam zadzwonić do mamy by zabrała mnie do domu. Wyjrzałam przez najbliższe okno, sprawdziłam pogodę. Robiło się ciemno, ale było jasno. Wyciągnęłam znowu telefon i wybrałam numer do mamy, czekając by odebrała. Jej głos brzmiał jakby była zdenerwowana, i kiedy powiedziała mi, że obiad opóźni się z powodu pewnych formalności w ostatniej chwili, zapadła decyzja. Powiedziałam jej by się tym nie martwiła. Pójdę do domu i wezmę po drodze coś do jedzenia. Po sprawdzeniu by upewnić się, że mam dość pieniędzy, odetchnęła ze słyszalną ulgą i szybko odłożyła słuchawkę. Z tym ustaleniem, włożyłam telefon z powrotem do kieszeni i wyszłam z klasy. To było trochę dziwne by nadal być w szkole tak późno, przebiegłam przez korytarz w kierunku głównych drzwi. Odległy huk pastowanej podłogi szumiał w tle i kilku nauczycieli spojrzało zza sprawdzanych dokumentów, kiedy minęłam pomieszczenia gdzie byli. Posłałam sztuczny uśmiech i dalej szłam, zaniepokojona, że było mi po drodze. Kiedy byłam na zewnątrz, natychmiastowe uczucie wolności okryło mnie. Przekładając plecak, wepchnęłam moje nieokryte palce w kieszenie i skierowałam się na cmentarz. Miałam przystanek do zrobienia. Wybrałam kierunek, który zaprowadzi mnie bezpośrednio na cmentarz obok przejścia przez rzekę. To był niebezpieczny wybór, a to był pierwszy raz kiedy złamałam pakt z Kristen, ale to była najszybsza trasa. Szłam szybko, wkrótce doszłam do kamiennego brzegu, który wyznaczał mój cel. Obserwując przez chwilę wirującą groźnie wodę, pomodliłam się krótko, żebym przechodząc na drugą stronę nie wpadła. Wszystko co musiałam robić to patrzeć na kroki po kamieniach, i błyskawicznie być po drugiej stronie. Przymocowałam mocniej plecak do pleców i wyciągnęłam ramiona by utrzymać równowagę, zrobiłam mały testowy krok na najbliższy kamień, by sprawdzić śliskość. Wydawało się, że większość śniegu stopniała, ale w mróz, lód był moją największą troską. Położyłam drugą stopę na skale i zatrzymałam się na chwilę. Jak na razie jest dobrze. Musiałam tylko przejść po czterech lub pięciu kamieniach więcej by dostać się na drugą stronę. Pędząca woda płynęła szybko, starałam się patrzeć w dół bezpośrednio na to. Utrzymując wzrok na drugiej stronie brzegu, wskoczyłam na następny kamień.

247

JESSICA VERDAY - PUSTKA Wybór tylko największych i najbardziej płaskich kamieni był nie lada sztuczką, ale weszłam na kolejny i znalazłam się na środku rzeki. Rozejrzałam się wokół siebie, widząc brzeg, który dopiero co opuściłam, tak daleko za sobą, a brzeg, do którego starałam się dotrzeć był tak daleko. Następny kamień wystawał ostro i kanciasto, i wiedziałam, że najprawdopodobniej będzie trudno przedostać się bezpiecznie. Poruszyłam się, ale moja noga zsunęła się z kamienia i prawie wylądowałam w wodzie. Podciągnęłam się ku górze i do tyłu, starając się utrzymać równowagę. Ponownie spróbowałam, moja noga ześlizgnęła się po raz drugi, i prawie zgubiłam plecak. To otrząsnęło mnie, musiałam się zmusić do niepanikowania. Nie wiedziałam czy powinnam iść dalej czy po prostu zawrócić. Woda zrobiła głośny gwałtowny szum wokół mnie, poczułam się otoczona. To było prawie jak mój sen tej nocy, kiedy Kristen umarła. Spojrzałam w dół w czystą rzekę. Wiedziałam, że będzie zimna. Paraliżująca umysł, zapierająca dech w piersiach, lodowato zimna. I szybka. Prąd nasiliłby się wokół mnie i porwałby mnie jeśli spróbowałbym wpaść. Myśl uderzyła mnie, spojrzałam na kamień czy siedzę na nim. To ten o który uderzyła głową? Czy krew Kristen nadal plami gdzieś tą wodę? Dźwięk czyjegoś krzyku wyciągnął mnie z rozmyślania, spojrzałam na przeciwległy brzeg. Ciemna postać stała tam, machając do mnie, mogłam tylko ledwo dostrzec zarys ogrodniczek. Składając dłonie wokół ust krzyknęłam, - Nikolas, to ty? - Tak, Abbey, to ja - odkrzyknął. - Zaczekaj! - krzyknęłam. -Jestem prawie po drugiej stronie! Przyglądając się kamieniowi przede mną, powoli zsunęłam jedną nogę, tym razem pod innym kątem. Zadziałało, byłam w stanie umieścić stopę bardziej pewnie. Stanęłam okrakiem na obu kamieniach, przytrzymałam plecak, a potem przerzuciłam się na drugą stronę. Nie zostałam na długo, ale próbowałam się poruszyć. Następny kamień był największy z nich wszystkich, szybko przeszłam przez niego. Kiedy weszłam na ostatni kamień, który stał między mną i suchym lądem, mogłam zobaczyć Nikolasa stojącego na brzegu rzeki. Słaba ręka wyciągnęła się w moim kierunku, złapałam ją, tak szybko jak uderzyłam w brzeg, wdzięczna za życie. Po rzuceniu długiego, ostatniego spojrzenia za siebie, odwróciłam się do niego, pozwoliłam całej mojej wdzięczności pokazać się w moich 248

JESSICA VERDAY - PUSTKA oczach. - Dziękuję, Nikolasie. Jesteś drugim człowiekiem, który pomógł mi w tej rzece. Dziewczyna może przyzwyczaić się do takich rzeczy. Zaszurał nogami, wydobył odgłosy dezaprobaty, ale myślę, że był zadowolony z moich słów. Kiedy w końcu puściłam jego rękę, ściągnął swoją ciepłą flanelową kurtkę ciaśniej wokół ramion, spojrzał na mnie z troską. - Nie powinnaś przechodzić przez rzekę, Abbey. Jeśli ześlizgnęłabyś się lub wpadła, nie wiem co bym zrobił. To jeszcze nie jest twój czas. - Jego pomarszczona twarz wyglądała na zmartwioną, a ja ogromnie przepraszałam za spowodowanie jakichkolwiek zmartwień. Uspokajająco poklepałam go po dłoni i oplotłam ręką jego ramiona. Obiecuję, że nie będę w najbliższym czasie przechodzić przez rzekę, Nikolas. Kiedy zakończą się prace budowlane na Moście Washingtona Irvinga, będę mogła chodzić nim za każdym razem. Dobrze? Kiwnął i wyglądał na ożywionego. - Poza tym - powiedziałam. - Co ty robisz na dworze w taką pogodę? Katy tu nie ma, prawda? - Rozejrzałam się wokół, ale niczego nie widziałam. Wyglądał na obrażonego na możliwość, że Katy włóczyłaby się po okolicy w zimnej ciemności. - Moja ukochana jest bezpieczna i ogrzana w domu, otulona przed kominkiem. Nie czuła się dobrze, więc zgłosiłem się na ochotnika, aby wyjść i zebrać trochę drewna, a po drodze udałem się na mały spacer. Zaniepokoiłam się na myśl o chorej Katy. Nie mogłam znieść myśli, że coś jej się stało, objęłam jego obie dłonie. - Czy dobrze się czuje? Czy chcesz, bym zrobiła cokolwiek? Nikolas pokręcił głową. - Czuje się dobrze. Tylko lekkie zimowe przeziębienie. - Biorąc mnie pod rękę, odwrócił się delikatnie do pochyłego brzegu. - Nic więcej, co najmniej. Powiem jej o twojej trosce o nią. Jestem pewien, że to doceni. - Jedynie z niewielkim wahaniem wspięliśmy się razem na brzeg, staliśmy w pobliżu szczytu, blisko ścieżki, która prowadziła do ich domu. - Jeśli jest coś co mogę zrobić, proszę pozwól mi wiedzieć - odparłam. - Możesz jej także podziękować? Rękawiczki i szalik były absolutnie piękne. A filiżanka jest wspaniała. - Czekał cierpliwie, gdy ja bełkotałam. O, i podziękuj za rzeźbę! Uwielbiam ją! Szczegóły są niesamowite. I skąd Katy wiedziała, że czerwony to mój ulubiony kolor? Musi być medium czy coś takiego.

249

JESSICA VERDAY - PUSTKA Nikolas uśmiechnął się do mnie i uścisnął mi rękę. - Na pewno przekaże jej te mile słowa. Miała przeczucie, że spodoba ci się czerwony. Będę rad powiedzieć jej, że miała rację. Uśmiechnęłam się i spontanicznie przytuliłam go. - Mam nadzieję, że oboje mieliście bardzo Wesołe Święta - powiedziałam mu do ucha. Objął mnie, a potem się cofnął, wyglądając na nieco zakłopotanego. - Teraz, zatem - powiedział, prasując kurtkę - muszę wracać do mojej ukochanej. Powiedz mi, kiedy nas odwiedzisz? Podniosłam głowę i spojrzałam na niego z powagą. - No, nie chcesz, bym przekraczała w nocy rzekę... - Podniósł palec potrząsnął głową. - I chcesz, bym dała Katy wystarczająco czasu na odpoczynek... - Udawałam jakbym rozważała pytanie przez chwilę. - A co z następnym czwartkiem, po szkole? Nie mam żadnych planów w tym dniu. Może być? Nikolas zgodził się, ostrożnie zabrałam rękę z jego ramienia. Dobrze. Zatem widzimy się w czwartek. Zaparz tego dnia herbatę miętową. Radość wypełniła jego oczy, spodziewałam się, że odejdzie, ale tego nie zrobił. Więc czekałam, zastanawiając się czy czegoś nie zapomniał. Spojrzał z powrotem na wodę. - Nie zamierzasz przejść tej rzeki ponownie, by wrócić do domu, prawda? - Myślałam, że usłyszałam jak mamrotał coś o „wpadnięciu ponownie”, ale nie byłam pewna. - Nie - powiedziałam i pokręciłam głową. - Mam zamiar iść inną ścieżką do bramy głównej. - Hałas za mną przerwał nam, odwróciłam się, by zobaczyć co to było. Brzmiało to jakby coś zostało wrzucone. Caspian wyszedł z cienia mauzoleum na lewo ode mnie, szczęka opadła mi ze zdziwienia. Nie spodziewałam się zobaczyć go tam. - Odejdź, Abbey. Odejdź od niego. - Jego ton zaskoczył mnie, a jego zielone oczy były zimne. Wszystko stało się kryształowo czyste, gdy zobaczyłam kamień w jego dłoni, wszystkie moje zmysły oszalały. Mały dreszcz strachu przeszedł mi po plecach, wyprostowałam kręgosłup. To było bardzo prawdziwe, musiałam się z tym zmierzyć. Odwracając się plecami do Nikolasa, stanęłam naprzeciwko niego i wyciągnęłam rękę do Caspiana, robiąc ostrożny krok do przodu. - Co tu robisz, Caspian? Co się dzieje? Jego uchwyt wyraźnie umocnił się na kamieniu, ale to co mnie zmyliło to jego oczy. Skupiały się mocno na Nikolasie, ale kiedy

250

JESSICA VERDAY - PUSTKA przesunęły się na mnie, zmiękły, prawie błagalnie. Zatrzymałam się i patrzyłam. Co tu się dzieje? Wyciągnął rękę, nie tą, którą trzymał kamień, przywołał mnie gestem do siebie. Jego głos był bardzo, bardzo łagodny. - Po prostu podejdź tu do mnie, Abbey. Automatycznie zrobiłam krok w jego kierunku, ale wtedy znowu się zatrzymałam. Kamień przerażał mnie, nie mogłam niczego zrozumieć. Kręciło mi się w głowie, wyciągnęłam ręce by przejąć kontrolę nad sytuacją. - Nie wiem czemu myślałeś, że jestem w jakimś niebezpieczeństwie, ale nie jestem. To jest Nikolas, on jest… - Następna przerwa przyszła w sposób w jaki się nie spodziewałam. Ręka chwyciła z boku mój nadgarstek - delikatnie, ale uścisk był stanowczy i silny. Spojrzałam za siebie ze zdziwieniem. To był Nikolas. Było w nim coś dziwnego, nuta mocy i władzy, przez najmniejszą sekundę nie byłam pewna kto był bardziej przerażony. Pozbyłam się tego uczucia, spojrzałam na moje ramię. Caspian coś krzyczał, ale nie mogłam go usłyszeć. Nikolas teraz mówił, i tylko to dochodziło do moich uszu. - Nie bój się jego, lub mnie - powiedział cicho. - Młody człowiek myśli, że cię chroni. Jego uczucia do ciebie są bardzo silne. Wiem, że nie rozumiesz wszystkiego co się tu dzieje, Abigail, ale zrozumiesz. Nadszedł czas. Puścił moją rękę i stanął przy moim boku. - Nie martw się - zawołał do Caspiana. - Nie jest w żadnym niebezpieczeństwie. Obiecuję. Caspian przerzucił kamień z ręki do ręki, przybliżył się. - Cofnij się, starcze. Jeśli nie jest w żadnym niebezpieczeństwie to dlaczego nie pozwolisz jej podejść do mnie? Nikolas odwrócił się i delikatnie popchnął mnie do przodu. - Dalej wyszeptał. - Pokaż młody głupcze, że nie jestem kłamcą. Zbliżyłam się do Caspiana, stałam mniej niż stopę od niego. Jego oczy były zdesperowane, przebadałam je, szukając odpowiedzi. - Astrid, proszę. Podejdź do mnie. Ochronię cię. Obiecuję - błagał mnie. Przez chwilę wahałam się. Wyobraziłam sobie jego biorącego mnie w swoje silne ramiona i niosącego mnie bezpiecznie do domu. Dotarlibyśmy do drzwi, delikatnie postawiłby mnie na ziemi kiedy my… Nagle walnęłam się w czoło. Skup się, dziewczyno. Skup się. Nie potrzebowałam ratunku. Byłam z Nikolasem. Mężczyzną, którego 251

JESSICA VERDAY - PUSTKA uważałam za dziadka. Było tu coś bardzo, bardzo złego, musiałam to naprawić. Natychmiast. Po wykonaniu rękami gestu symbolizującego przerwę, położyłam obie pięści na biodrach i odwróciłam się do Caspiana. - Po pierwsze, musisz odłożyć ten głupi kamień. Teraz. Skrzyżowałam ramiona, czekałam, aż mnie posłucha. Kiedy zawahał się, stuknęłam nogą w miejscu aż spełnił mój rozkaz. - Dziękuję powiedziałam słodko. Potem przeszłam do mojej sprawy. - Teraz, nie wiem co jest między nami, Caspian, ale bądź pewny, że do cholery nie będziesz tu przychodził i przerażał prawie na śmierć, a potem groził mojemu przyjacielowi. Nikolas zrobił krok do przodu, zakręcił się wokół niego. - Za chwilę, Nikolasie. Potem przejdę do ciebie. - Wrócił na swoje miejsce z karcącym wyrazem twarzy. Odwróciłam się do Caspiana. - Nie miałam szansy zrobić prawidłowego wprowadzenia, to jest Nikolas. On i jego żona Katy mieszkają tu niedaleko. Byli dozorcami, zarówno stali się moimi dobrymi przyjaciółmi. Nikolas, to jest Caspian. Jest moim, cóż, był... Jest tylko przyjacielem. Teraz, dlaczego trzymałeś w dłoni kamień, Caspian? Spojrzał wzburzony, przejechał obiema rękami po włosach zanim zaczął mówić. - Nie są tacy na jakich wyglądają, Abbey. Jest więcej w tej fałszywej historii, którą ci opowiedział. Jest niebezpieczny. Prychnęłam z niedowierzaniem i odwróciłam się do Nikolasa. - Jesteś niebezpieczny, Nikolasie? Pochylił głowę, patrząc na świat jak słaby stary człowiek, a potem spojrzał na mnie. - Czy kiedykolwiek cię skrzywdziłem, Abbey? - Punkt dla ciebie - odparłam. - Teraz, wyjaśnij to proszę tutaj Caspianowi, który wziął dzisiaj jakieś ogłupiające tabletki, że jesteś tylko dozorcą, który mieszka w lesie. Nikolas znowu pochylił głowę i przemówił do Caspiana. - Nie ważne kim, lub czym byliśmy w innym życiu, wszystko co powiedzieliśmy jej o nas jest prawdą. - To kłamstwo - wyrzucił z siebie Caspian. - Znam prawdę. Widziałem konia. I widziałem cię mówiącego do nich. Teraz zdecydowanie mój umysł wariował, i zaczęłam czuć szczypanie zimnego nocnego powietrza. Nie miałam pojęcia, co znaczyły słowa Caspiana.

252

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Nie jestem nikim więcej niż człowiekiem - odparł Nikolas. - A teraz jestem tylko człowiekiem, który musi wrócić do domu do ukochanej. Potrząsnęłam głową i posłałam każdemu z nich zniesmaczone spojrzenie. - Czekaj. Czekaj chwilę. Nie wiem co się dzieje pomiędzy wami dwoma, ale kiedy poczujesz, że jesteś gotowy przestać rozmawiać sekretnym kodem, będziesz wiedział, gdzie mnie znaleźć. Caspian przemówiła zanim mogłam odejść w godny sposób. - Przykro mi, Abbey. Nie chciałem byś znalazła się w środku tego. - Tego? Co znaczy tego, Caspian? - zapytałam gniewnie. - Nigdy nie wiedziałam co z tobą robię. Nigdy nie jesteś tam, gdzie mogę cię znaleźć; ukrywałeś sprawy przede mną cały czas... Po prostu nie mogę tego ogarnąć umysłem. Nie mogę tego wszystkiego naprostować. A teraz jesteś tutaj, z kamieniem? Co zamierzałeś zrobić? Rzucić kamieniem w konia, w Nikolasa... czy we mnie? Spojrzał smutno, jakby jego uczucia zostały zranione, a to tylko doprowadziło mnie do szału. Byłam tutaj jedyną ze zranionymi uczuciami. Caspian potrząsnął głową. - Nigdy bym cię nie skrzywdził, Abbey. Wiesz o tym. - Poczułam ukłucie winy, bo gdzieś głęboko wiedziałam o tym. - Rzuciłem tym kamieniem, by zwrócić twoją uwagę. By odciągnąć cię od niego. Mierzyłem w tamte krzaki. - Wskazał kępy krzewów, które były co najmniej dwadzieścia stóp od miejsce gdzie ja i Nikolas staliśmy. - Jednak - powiedziałam. - Naprawdę mnie przestraszyłeś, Caspian. Nie mogę sobie poradzić z czymś dziwnym co się tutaj dzieje. Muszę... Muszę po prostu iść. - Pozwól mi ciebie odprowadzić - zaczął się zbliżać. Wyciągnęłam rękę by go zatrzymać. - Myślę, że powinieneś od teraz zostawić mnie w spokoju. Pozwolić mi być samej. Obejrzałam się przez ramię kiedy odeszłam zamaszystym krokiem od tego całego zamieszania, nie mogłam w ogóle zobaczyć Caspiana. Nawet jego jasne włosy rozmyły się w ciemności. Ale Nikolas tam był, i przysięgam, że widziałam ciemny zarys nozdrzy konia za nim, kiedy głaskał jego głowę. To była najbardziej przerażająca rzecz ze wszystkich, które się wydarzyły. Zaczęłam pytać samą siebie, czy byłam przy zdrowych zmysłach. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: Tempted-Hell

253

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XXIV LEGENDA „Ichabod przeraziło spostrzeżenie, że był bez głowy! - ale jego przerażenie jeszcze bardziej wzrosło po zaobserwowaniu, że głowa, która powinna spoczywać na jego karku, była przeniesiona przed nim na rękojeści siodła...” „Legenda o Sennej Dolinie”

Moja koncentracja zniknęła na weekend i przez nadchodzący tydzień. Ale myślę, że nocne przechadzki po cmentarzu z szalonymi ludźmi, którzy ujawnią kto zrobią to dla kogoś. Ben naprawdę podszedł do tablicy i pomógł mi przytrzymać moją końcówkę projektu naukowego. Nawet wstrzymał się od zadania mi kilku pytań, byłam wdzięczna za małą przysługę. Szczególnie dlatego, że nie miałam żadnych odpowiedzi na pytania, o które już siebie pytałam. Kiedy czwartkowe popołudnie w końcu minęło, umocniłam moją odwagę, by zatrzymać się przy jego szafce po radę. Rozmawiał z kilkoma kumplami, którzy szybko się rozeszli, gdy zauważyli, że się zbliżam. Ben uderzeniem zamknął drzwi szafki i czekał na mnie. Nie wiedziałam od czego zacząć. - Ben, chciałam ci powiedzieć, że... - Zawahałam się. Mam mu powiedzieć wszystko? Czy nic? - Posłuchaj, wiem, że w tym tygodniu byłam bardzo nie kumata, przepraszam za to. W przyszłym tygodniu będzie lepiej. Obiecuję. Zamierzam zająć się czymś, co myślę, mi pomoże. Wydawał się nie wiedzieć jak zareagować, tylko bawił się końcem swojej ciemno brązowej koszuli. - Nie martw się tym, Abbey - powiedział po chwili. - W porządku. Poradzisz sobie z tym i upewnisz się, że wszystko się skończy dobrze. Zastąpię cię. Spojrzałam na buty, zawstydzona, że doszło do tego. - Jakim partnerem byłam, hę? Pokręcił głową. - Nie gram w grę ''Winić Abbey''. Po prostu poradź sobie z tym, idź dalej i bądź znowu moim partnerem, okej?

254

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Zgoda - odpowiedziałam. - I, hej, przepraszam za wcześniejsze storpedowanie twoich pomysłów o podróży w czasie i przestrzeni. Ktoś zawołał jego imię z drugiego końca korytarza, odkrzyknął powitanie. - Nie ma sprawy - powiedział mi. - Już o tym zapomniałem. - Mogę jeszcze o coś zapytać? - powiedziałam nagle. - Strzelaj. - Czy ty i Amanda ufacie sobie? To znaczy, jeśli ona ukrywałaby przed tobą sekrety, zapytałbyś ją o to? Wyglądał na zakłopotanego moim pytaniem, ale i tak odpowiedział. Amanda i ja ufamy sobie nawzajem, jak sądzę do tego stopnia. Nasz związek nie jest, taki głęboki i znaczący, ale wierzę, że mnie nie oszuka. Jeśli chodzi o to czy zapytałbym ją o coś, o czym myślałbym, że przede mną ukrywa... tak, zrobiłbym to. - Wzruszył ramionami. - Bez zaufania, jakiego rodzaju związek masz nadzieję mieć z kimś? Kiwnęłam głową. Jego słowa były dokładnie tym co chciałam usłyszeć, powtórzył moje myśli w tej sprawie. - Dzięki, Ben. Zobaczymy się później. Wiem, że twoi przyjaciele czekają na ciebie. Odwróciłam się, ale złapał mnie za rękę i spojrzał prosto w oczy. - Nie pozwól temu chłopakowi wciskać ci jakiś bzdur, Abbey. Jest wielu innych facetów. Nie potrzebujesz frajera. Westchnęłam, wyciągnęłam moją rękę z jego, kiedy zaczęłam powoli oddalać się od jego szafki. - To jest problem. On nie jest frajerem... jest jedynym, którego pragnę. - Ben uśmiechnął się do mnie smutno. - Wiem co masz na myśli - powiedział cicho. Wzruszając beznadziejnie ramionami, pomachałam na pożegnanie, kiedy udałam się na przeciwny koniec korytarza. Nadszedł czas, by spotkać się z Nikolasem i Katy i uzyskać kilka odpowiedzi na pytania raz na zawsze. *** Ćwiczyłam to co zamierzałam powiedzieć całą drogę do ich domu. Kiedy szłam ścieżką, mówiłam sobie, bym się uspokoiła i że wszystko gra. Podchodząc do drzwi, zapukałam nerwowo. Katy otworzyła, powitała mnie ciepłym uśmiechem, kiedy otworzyła drzwi by mnie wpuścić. Nikolas siedział w rogu na bujanym krześle, pomachałam do niego lekko zanim zdjęłam czerwony szalik i rękawiczki i położyłam je na stole. 255

JESSICA VERDAY - PUSTKA Czajnik już wrzał na ogniu, a trzy miejsca przy stole ustawione. Usiadłam na miejscu, na którym siedziałam ostatnim razem, rozejrzałam się po chacie. Nic się nie zmieniło; nadal czuło się ciepłe i przytulne wnętrze. - Cieszymy się, że przyszłaś - powiedziała Katy, siadając przy stole, z drutami w rękach. Wskazałam na stos włóczki przed nią. - Cieszę się widząc, że czujesz się lepiej. Nikolas przekazał ci najlepsze życzenia i wyrazy podziękowania? Uśmiechnęła się radośnie. - Zrobił to, bardzo się cieszę, że spodobały ci się prezenty. Coś mi po prostu mówiło, że czerwony to twój kolor. Uśmiechnęłam się do niej. Nie wiedziałam kiedy i jak zacząć zadawać moje pytania, więc odwróciłam się do Nikolasa w kącie i kołysałam się. - Naprawdę mi przykro przez to co stało się tamtej nocy. Nie wiem dlaczego Caspian zachował się w taki sposób. Miałeś szansę powiedzieć o tym Katy? Kiwnął głową kiedy przemówił. - Powiedziałem jej wszystko. Jestem pewien, że masz do nas jakieś pytania. Pokiwałam głową w odpowiedzi. - Tak, mam. - Zanim zaczniesz - powiedział. - Chcę żebyś wiedziała, że Katy i ja mieliśmy okazję podziwiać cię wiele razy w tak krótkim czasie, i myśleliśmy o tobie jak o naszej wnuczce. Nie mogłam powstrzymać mojego mega watowego uśmiechu. Naprawdę? Jestem zaszczycona. Myślałam o was w ten sam sposób. To uczucie jakbyśmy znali się znacznie dłużej niż rzeczywiście. - Może być tak dlatego, że w pewien sposób łączy nas bardzo szczególna więź. Patrzyłam na niego, zastanawiając się co to dokładnie może być. - Widzisz, Abbey, jest coś... wyjątkowego w tobie, a ten twój młody człowiek też to widzi. - On nazywa się Caspian, i oczywiście mam nadzieję, że coś szczególnego we mnie widzi. - Uśmiechnęłam się do Katy, ale nie odwzajemniła uśmiechu. To wtedy poczułam bardzo słabe ukłucie niepokoju w żołądku. - Dalej - namawiałam Nikolasa. - Nie chciałam przerywać. Odwrócił się by spojrzeć na płomień kiedy kontynuował mówienie. Tamtej nocy, kiedy twój... Kiedy Caspian próbował cię bronić, jedynie

256

JESSICA VERDAY - PUSTKA myślał, że to co robił było słuszne. Jak powiedziałem, to są silne uczucia, i uważam, że to mogło być przyczyną jego zachowania. Byłam coraz bardziej sfrustrowana, chciałam by przeszedł do rzeczy, zamiast mówić mi rzeczy, o których wiedziałam. Ledwo utrzymałam zamknięte usta i swoje myśli dla siebie. Znowu zaczął. - Kiedy po raz pierwszy spotkałem cię przy grobie Washingtona Irvinga, byłem zaskoczony, że ze mną rozmawiasz. Inni ludzie... tego nie robią. Rozumiesz w ogóle do czego zmierzam? Niecierpliwość dała o sobie znać, westchnęłam. - Naprawdę chciałabym, ale nie rozumiem. Co masz na myśli? - Zdolność widzenia mnie i rozmawiania ze mną, kiedy nikt inny nie potrafi. To dlatego, że wszyscy jesteśmy częścią tego miejsca... Mamy połączenie z Washingtonem Irvingiem i ''Legendą o Sleepy Hollow''. Zaczęłam panikować, ale uparcie trzymałam się słabej nadziei, że żartował z jakiegoś dziwnego powodu. - Nie rozumiem co to znaczy, Nikolas. Mówisz jakieś bzdury. - Spojrzałam na Katy po jakieś potwierdzenie, ale patrzyła na mnie bez uncji wyrazu na twarzy. - Nie rozumiesz, kochana? - powiedziała. - Caspian bał się Nikolasa, bo nadal w pełni nas nie rozumie. Poczułam, że moje serce zaczyna bić mocniej, a mój oddech przyspieszył. Przewietrzyłam się? Czy tak się odczuwa atak serca? Starałam się zachować spokój, ale szalona rozmowa w pokoju zaczęła uderzać mi do głowy. - Co tu jest do zrozumienia? - zapytała Katy. - On jest po prostu nieszkodliwym staruszkiem, ty też jesteś niegroźna, prawda? Natychmiast powróciłam do miętowej herbaty, którą tu piłam. Dobry Boże, czy ci ludzie wrzucili jakieś szalone liście do herbaty? Wstałam i chodziłam po pokoju. Nikolas i Katy wydawali się czekać aż się uspokoję. Patrzyli na mnie z powściągliwym wyrazem twarzy, usłyszałam głos Caspiana w głębi mojego umysłu. Oni nie są tacy na jakich wyglądają, Abbey. To jest bardziej zmyślona fikcyjna historia niż ta którą ci opowiedział. Przestałam krążyć w środku myśli i odwróciłam się do nich z wielkim uśmiechem na twarzy.- Rozumiem. Jesteście jak niektórzy z tych ludzi którzy udają, że są częścią żywej historii czy coś, prawda? Przebieracie się, idziecie na bitwę i takie tam. Tylko, dlatego, że mieszkamy w "Sleepy Hollow", udajecie, że jesteście częścią tego. Rozumiem. - Ulga przepłynęła przeze mnie, kiedy to zrozumiałam. Tylko ich aktorstwo zaszło za daleko. 257

JESSICA VERDAY - PUSTKA Katy potrząsnęła głową. - My nie udajemy, że jesteśmy z legendy. My jesteśmy legendą. Przewracając oczy, spojrzałam na Nikolasa. - Poważnie. Proszę was. Bądźcie ze mną szczerzy. Nikolas wstał z krzesła i przybliżył się do mnie. Poczułam, że przemiana znowu się dokonywała i siła wypełnia powietrze. - Wiem, że to trudne, Abbey, ale musisz nam uwierzyć - powiedział łagodnie. - Pełne imię Katy to Katerina Van Tassel. Mamy dowód. Akt urodzenia, zdjęcia i więcej... Wyśmiałam go. To zachodziło za daleko. - A ty kim rzekomo jesteś? Ichabod Crane? Czy Brom Bones? Legenda mówi, że wyszła za mąż za Broma, ale zawsze miałam podejrzenia, że Ichabod wrócił do historii. - Żadnym. Jestem Bezgłowym Jeźdźcem. Szczęka mi opadła. Naprawdę spojrzałam w dół by zobaczyć czy muszę ją podnieść. - Bezgłowy Jeździec? - powtórzyłam przełykając ślinę. - Ale ty... ty... masz... cóż, głowę. Skarciłam się w głowie kiedy wyszłam z tą kiepską teorią, ale widocznie byłam teraz w krainie wariatów, więc miałam nadzieję, że wszystko było dozwolone. - Pozory nie zawsze są takie na jakie wyglądają, Abbey - cicho powiedział Nikolas. W tym momencie zaczęłam spoglądać na drzwi i obliczać jak daleko było jedyne wyjście. Jeśli zaczęłabym się zbliżać, mogłabym uciec. - Okej - przyznałam, ustąpiłam ich kiedy powoli zaczęłam przesuwać się do przodu. - Więc jeśli jesteś Bezgłowym Jeźdźcem, tym prawdziwym, z legendy, skąd się tu znalazłeś? - Cóż, legenda jest prawdziwa - powiedział Nikolas. - Na temat tego, że byłem żołnierzem i zginąłem w walce. Ale potem zakochałem się w Katrinie. Widziała mnie, gdy nikt inny nie mógł. Skinęłam głową jakbym nadążała, odwróciłam się do Katy. - Więc Bezgłowy Jeździec był duchem kiedy się w tobie zakochał. Ale co z Bromem Bonesem? Zakończenie legendy mówi... - Byłam coraz bliżej drzwi, skinęłam na nią, by skończyła. Podekscytowanie pojawiło się na jej twarzy, poczułam małe ukłucie winy, że pozwalałam im myśleć, że wierzę, że są wariatami. - Washington Irving napisał legendę w taki sposób, by nas chronić. Zmienił zakończenie. Sięgając za siebie, poczułam klamkę i powoli ją przekręciłam.

258

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Tak naprawdę skończyłaś z nim ''Bezgłowym Jeźdźcem'' i oboje postanowiliście zostać razem w "Sleepy Hollow" na zawsze? Katy uśmiechnęła się. - Tak, kochana, od tamtej pory jesteśmy opiekunami cmentarza. Cieszę się, że uwierzyłaś nam. Popychając drzwi, stałam w progu w popołudniowym świetle słonecznym padającym na nas. - Właściwie - powiedziałam. - Myślę, że jesteście parą miłych staruszków, którzy omamili sami siebie myśląc o tych sprawach, ponieważ nie chcecie się zmierzyć z rzeczywistością. Przykro mi jeśli sprawy stały się zbyt dziwne i zbyt wymyślne, tam w prawdziwym świecie, ale to jest tam gdzie żyję, i tam gdzie wracam. Odwróciłam się i pobiegłam ścieżką za wszystkim co ceniłam. Zostawiając szalik i rękawiczki. Zostawiając serdeczność i przyjaźń, którą myślałam, że miałam. I zostawiając kawałek mojego złamanego serca dla tych biednych samotnych ludzi. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: Tempted-Hell

259

JESSICA VERDAY - PUSTKA ROZDZIAŁ XXV PRAWDA „Stare wiejskie żony są jednak lepszymi sędziami w tych sprawach, do dziś utrzymują, że Ichabod zniknął niepostrzeżenie...” „Legenda o Sennej Dolinie”

Rzuciłam się w projekt z Benem by mnie zajął. Zajmował mój umysł, starałam się nadrobić czas, który spędziłam, opóźniając zakończenie pracy. Nie pozwoliłam sobie myśleć o cmentarzu, lub starszych osobach, które były szalone, lub miętowej herbacie, lub chłopcach z zielonymi oczami, czy o zmarłych najlepszych przyjaciołach. Za każdym razem kiedy moje myśli zaczęły błądzić, natychmiast wyciągałam notes i zaczynałam zapisywać nowe pomysły zapachów do projektu naukowego. Oczywiście, mieliśmy już naszą główną listę zakończoną, było to wrzodem na tyłku zrywanie się po notes w ciemnościach nocy z łóżka... ale to była jedyna rzecz, która działała. Kiedy do Walentynek było mniej niż tydzień, błagałam wujka Boba o zwolnienie z pracy w weekend. Nie byłam w nastroju by patrzeć na szczęśliwe pary patrzące sobie w oczy, kiedy dzielą się lodami. Planowałam zostać w domu i kontynuować proces nie myślenia o niczym. Przez sobotnie popołudnie kręciłam się po domu. Na zewnątrz było zimno i nieprzyjemnie, od czasu do czasu rankiem była burza. Nie bardzo przewodząca jasnemu i słonecznemu szczęśliwemu dniu. Naprawdę powinnam iść z powrotem do łóżka z gorącym kakao i dobrą książką, ale byłam niespokojna. Po włóczeniu się bez celu od okna do okna w salonie, powlokłam się do kanapy. Mama czytała tam książkę, więc opadłam obok niej. Wzięłam pilota i zaczęłam surfować po kanałach, ale to wydawało się by przyjęła na zawsze do wiadomości moje znudzenie. Ciągle wzdychałam dramatycznie po każdej reklamie, dopóki w końcu nie zamknęła książki i spojrzała na mnie. - Okej. Rozumiem. Jesteś znudzona, lub zmartwiona, czy coś. Chcesz o tym porozmawiać?

260

JESSICA VERDAY - PUSTKA Potrząsnęłam uparcie głową i dalej przeskakiwałam. - Dlaczego zatem nie pójdziesz do swojego pokoju? Niektórzy z nas cieszyli się ciszą i spokojem. Wyłączyłam telewizor i skrzyżowałam przed sobą ręce. Mama znowu wzięła książkę i wróciła do czytania. Przechylając głowę do tyłu by spojrzeć na sufit, starałam się podążać za małym pęknięciem z jednego końca pokoju do drugiego. To było boleśnie nudne zajęcie, ale nie miałam nic innego do roboty. Ponownie westchnęłam. To musiało być zbyt wiele dla mamy, bo zatrzasnęła książkę i wstała. - Cisza nie jest ciszą z tobą, czyż nie? Weź płaszcz. Idziemy obejrzeć film lub rozerwać się. Zerwałam się z kanapy by wziąć płaszcz. - Możemy obejrzeć coś sensacyjnego lub kryminał? Nie jestem w nastroju na komedię romantyczną. - Zobaczymy co jest. Dołączyła do mnie przy drzwiach i wślizgnęła się w kurtkę zanim zabrała klucze z małego stolika w korytarzu. Wyszłyśmy na zewnątrz, pobiegłam do samochodu. Deszcz przestał na chwilę padać, ale powietrze nadal było chłodne. Tak szybko jak usłyszałam odblokowane drzwi, wdrapałam się na przednie siedzenie i czekałam niecierpliwie, kiedy mama ruszy. Szczękałam zębami, i szybko podkręciłam temperaturę tak wysoko jak było można. Gdy wnętrze ogrzało się lekko, a mój nos nie był już jakby zamknięty w zamrażarce, mama położyła obie ręce na kierownicy i ruszyła. Potem odwróciła się twarzą do mnie i wróciła na miejsce. - Dlaczego dzisiaj nie prowadzisz? - Ja? P-prowadzić? Bełkotałam. - Ale jeszcze nawet nie mam prawa jazdy i zabrałaś mnie tylko na ćwiczenia na pusty parking ze dwa razy. Wzruszyła ramionami. - Co z tego? Za kilka miesięcy skończysz siedemnaście lat, a wtedy będziesz miała prawo jazdy. Poza tym, do teatru jest tylko piętnaście minut i dzisiaj nie ma tam zbyt wielu ludzi. Ćwiczenie ci się przyda. - Dobrze. Skorzystałam z okazji i otworzyłam drzwi pasażera. Mama zamieniła się ze mną miejscami, starannie ustawiłam lusterka, potem zapięłam pasy bezpieczeństwa. - Dobra robota - powiedziała mi mama. - Teraz tylko wyjedź powoli i uspokój się. Znasz drogę.

261

JESSICA VERDAY - PUSTKA Rozglądałam się w obie strony kiedy wyjechałam z podjazdu, włączyłam kierunkowskaz, sygnalizujący skręcanie w lewo. To jest pestka. Nie spieszyłam się na bocznych drogach, ale naprawdę wcisnęłam gaz kiedy znalazłyśmy się na autostradzie nr 9. Oznakowanie mówiło o pięćdziesiąt pięć, zamierzałam upewnić się, że dojdę do tej prędkości. Jechałam ze stałą prędkością, osiągając moją prędkość, i moje tempo, spojrzałam na mamę. Uśmiechała się i skinęła na mnie. - Robisz to świetnie, Abbey. Ładnie prowadzisz. - Odwzajemniłam uśmiech. Tylko na sekundę oderwałam wzrok od drogi, ale to było dlatego, że zauważyłam tego dopóki nie było za późno. Prosto, leżącego na drodze zaledwie cale dalej, była deska z kilkoma zardzewiałymi gwoździami wystającymi z niej. Mocno zahamowałam i skręciłam w lewo. Było tam krawężnik i na kilka sekund byłyśmy w powietrzu zanim znowu dotykałyśmy podłoża. Trzymałam się mocno kierownicy, nawet kiedy usłyszałam głuchy łomot, zahamowałam znowu dopóki nie zatrzymałyśmy się na żwirowym parkingu. - Co do cholery TO robiło na drodze? - Wybuchłam. Mama nic nie powiedziała, ale miała dziwny wyraz twarzy. - Przepraszam, mamo - powiedziałam szybko - nie miałam zamiaru.. Przerwała mi. - Nie martw się tym, Abbey. Wszystko w porządku? Po moim krótkim kiwnięciu, spojrzała w boczne lusterko. - Zrobiłaś to co było konieczne. Kiedy to zobaczyłaś, hamowanie nie zadziałało na czas, wypadłaś z drogi. To była najmądrzejsza rzecz do zrobienia. - Westchnęła ciężko. - Chodźmy sprawdzić wszystko i zobaczyć szkody. Wyłączyłam silnik i zsunęłam się z siedzenia. Mama już szła wzdłuż swojego boku i oglądała go od góry do dołu. - Wszystko tutaj wygląda dobrze - zawołała. Spojrzałam na mój bok i od razu to zobaczyłam. - To tutaj, po mojej stronie. Obie opony pękły. - Uczucie nudności zalało mój żołądek. To może być naprawdę, naprawdę zła wiadomość dla mnie i mojego przyszłego prawa jazdy. Mama podeszła by sprawdzić uszkodzenie. Przykucnęła i spojrzała na każdą oponę zanim instruowała mnie bym otworzyła bagażnik. Zrobiłam to o co poprosiła, podeszła by zajrzeć do środka. - Cholera - usłyszałam po minucie. To było głośne huknięcie, wróciłam by zobaczyć co robi.

262

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Cóż, mamy lewarek, ale nie mamy koła zapasowego poinformowała mnie. - Nie jakby jedno koło zapasowe nam coś dało, w każdym razie, ale nie w tym rzecz. Mówiłam twojemu ojcu, że musimy wymienić to, które mamy, i posłuchał mnie? Nie, nie posłuchał. Utrzymała napuszony ton, nawet kiedy wyjęła komórkę i wybrała numer informacji by wybrać numer najbliższej pomocy drogowej. Potem zadzwoniła do firmy ubezpieczeniowej by dać im jakieś informacje, usłyszałam jej narzekania na nich. Poszłam przenieść deskę z drogi by nikt inny w nią nie uderzył. Kopiąc w nią okrutnie nogą, wymruczałam kilka słów złości, zanim wróciłam do samochodu. Mama skończyła wykonywać wszystkie telefony, powiedziała mi, że równie dobrze możemy poczekać w samochodzie, bo może to trochę zająć. Posłuchałam jej rady i usiadłam na miejscu pasażera, w bezpiecznej odległości od kierownicy. Deszcz znowu zaczął padać, a my siedziałyśmy tam, skulone w nędznej ciszy. Minęły dwie godziny i wykonanych kilka telefonów zanim laweta w końcu się pokazała. Stałyśmy z kierowcą w deszczu zanim nie załadował samochodu. - Przypuszczam, że w ogóle nie obejrzymy filmu - powiedziałam do mamy. Po prostu przewróciła oczami i powiedziała, żebym weszła do lawety. Wcisnęłam się między zmięte torby po fast foodach i milion pustych puszek zanim mama i facet z pomocy drogowej nie weszli. - Jest tu w pobliżu warsztat? - Mama zwróciła się do faceta kiedy on popchnął mnie bym zrobiła więcej miejsca. Przebiegł tłustą rękę po potarganych włosach zanim odpowiedział. Tak. Około pięć mil drogi stąd jest warsztat samochodowy Mike'a. Mama odetchnęła słyszanym westchnieniem ulgi. - Jeśli mógłbyś nas tam po prostu zabrać, byłabym bardzo wdzięczna. - Przytaknął, a potem zmienił biegi i potoczył się w dół drogi. Nie zabrało mi to dużo czasu, żeby odkryć, że pięć mil spędzone wciśnięta obok skrzyni biegów były zdecydowanie za długie dla mojego dobrego samopoczucia, i szczęśliwie wyplątałam się kiedy dotarliśmy do warsztatu. Mama zapłaciła kierowcy lawety, obie pośpieszyłyśmy do małego, szarego, prostokątnego budynku. Podczas gdy ona podeszła do lady, włóczyłam się po korytarzu, szukając poczekalni. Znalazłam ją dość łatwo, ale westchnęłam z rozpaczą, kiedy zauważyłam, że wszystko co miała do zaoferowania to stary telewizor, 263

JESSICA VERDAY - PUSTKA obrzydliwie wyglądająca maszyna do kawy i kilka czasopism o samochodach. Nie tak wyobrażałam sobie moje popołudnie. Ale usiadłam, wyprostowałam nogi na pustym, pomarańczowym, plastikowym krześle obok mnie. Starałam się ignorować zapach starego smaru, który przedostał się do powietrza i sięgnęłam po pilota od telewizora. Telewizja miała wielką sumę siedmiu kanałów, a trzy z nich były rozmazane. - Oczywiście, oczywiście - powiedziałam do pustego pokoju. Zamykając oczy, oparłam głowę o ścianę za mną, udając, że byłam na kanapie w domu. Może to wszystko się skończy kiedy znowu otworzę oczy. Ktoś wszedł do pokoju, otworzyłam oczy by zobaczyć, że to mama. - Cóż - powiedziała. - Dobrą wiadomością jest to, że mają nasze opony na magazynie, i powinno zająć około półtorej godziny by doszły. Jęknęłam. - Jak długo zajmie im założenie opon, kiedy je dostaną? - O, to nie zajmie długo. Ale to nie jest najlepsze. Najlepsze jest to, że narzędzia i robocizna będą mnie kosztować sto pięćdziesiąt dolarów. Znowu jęknęłam, tym razem głośniej. Mogłam wyobrazić sobie robienie niezliczonej ilości prania i przekazywanie części mojej wypłaty od wujka Boba przez najbliższe pięć lat. - Naprawdę mi przykro, mamo. Zapłacę za to. Nie chciałam tego zrobić. To był wypadek. - Nie martw się tym - powiedziała. - Wiem, że będę żałowała tego później, ale wypadki zdarzają się każdemu. Prawie podskoczyłam i przytuliłam ją właśnie wtedy i tam, moja ulga była bardzo przytłaczająca. - Dzięki, mamo. Naprawdę, dziękuję. Ale jechałam dosyć dobrze przed tym, prawda? Spojrzała na mnie. - Nie kuś losu. Mogłabym nadal mieć cię robiącą wiele dań od teraz, - ostrzegła. Zamknęłam usta i ponownie zamknęłam oczy. Cokolwiek chciała tak długo jak nie będę musiała płacić za opony. - Czym możemy się tutaj zająć? - zapytała. Podnosząc rękę, wskazałam na telewizor lub przynajmniej, gdzie myślałam, że jest, bo miałam zamknięte oczy. - Telewizor z czterema kanałami, starą kawę, kilka czasopism. Jej głos się ożywił. - Czasopisma? Otworzyłam na chwilę oczy, a potem znowu je zamknęłam. - Nie będziesz ich chciała. Chyba, że potajemnie czytasz Samochód i Kierowca lub Miłośnik Samochodów. 264

JESSICA VERDAY - PUSTKA Jej głos opadł. - Oh. Poprawiłam stopy, a ona zamilkła. Miałam zamknięte oczy, nieświadoma co ona robi, starałam się zasnąć. Następna rzecz jaką zrobiłam to zerwałam się, złapałam krzesła zanim z niego spadłam. Rozejrzałam się sennie po pokoju, musiałam ostatecznie odpłynąć. Mama wściekle pisała na palmtopie, ziewnęłam głośno zanim wstałam. - Pochodzę trochę by rozprostować nogi, może zobaczę jak daleko posunęli się z samochodem. - Okej - wymamrotała. Opuściłam poczekalnię, znalazłam drogę do głównej części sklepu. Nasz samochód wciąż czekał na wjechanie na dźwig, więc to zajmie jeszcze chwilę. Wypuściłam głośno powietrze, skręciłam w kąt i przeszłam do końca korytarza, gdzie wydawało się być inne pomieszczenie. Nie chciałam węszyć ani wtrącać się, ale byłam znudzona. To musiało być potraktowane jako okoliczności łagodzące czy coś. Włożyłam głowę do pokoju i zobaczyłam bruneta siedzącego za dużym biurkiem. Miał na sobie kombinezon mechanika, ale nie mogłam odczytać znaczka z imieniem naszytego na nim. Zapukałam dwa razy w drewnianą framugę i czekałam. Spojrzał w górę, z pustym wyrazem twarzy, powiedziałam z wahaniem. - Przepraszam, że przeszkadzam, proszę pana, ale moja mama i ja czekamy na naprawę samochodu i zastanawiałam się czy ma pan tutaj coś do czytania. Nie dotyczącego samochodów? Mężczyzna spojrzał na mnie, potem wskazał na kąt. -Tam jest pudło ze starymi magazynami. Zostały ofiarowane, więc nie wiem co tam jest. Myślę, że mogliśmy wrzucić książkę lub dwie od kiedy ostatni raz sprzątaliśmy sklep. Ale zapraszam do przejrzenia tego. Uśmiechnęłam się do niego i poszłam wziąć pudło. - Dzięki. Jestem pewna, że to pomoże nam przetrwać czas. - Jesteś mile widziana - powiedział. - Cieszę się, że mogłem pomóc. Pudło było trochę ciężkie, ale udało mi się je wynieść z biura. Zrobiłam tylko trzy kroki w stronę poczekalni zanim je upuściłam. Ponieważ nie było nikogo w pobliżu, uklękłam na kolanach by zobaczyć co było w środku. Przekopywałam wszystkie rodzaje czasopism, które sięgały lat osiemdziesiątych, szybko się okazało, że w pudełku było dużo bzdetów. Gruba, opasła książka była schowana blisko dna, wzięłam ją, tylko by

265

JESSICA VERDAY - PUSTKA przeczytać Poradnik Samochodowy Chiltona: Toyota 1984 z boku zanim wrzuciłam ją z powrotem. Grzebałam dalej. Chwile później moje palce uderzyły w coś innego, gładkiego i twardego, wyciągnęłam zakurzony rocznik. Było zakryte, ale kiedy to odwróciłam, byłam zaskoczona widząc, że to było z Liceum White Plains. To było zaledwie dwa i pół roku temu. Najwyższa stawka. Wyciągnęłam nogi spod siebie, usiadłam ze skrzyżowanymi nogami plecami do ściany. Wszystkie moje roczniki w domu miały kilka podpisów złożonych przez cały rok, każdy życzył mi na różne sposoby - Miłego lata - ale zauważyłam, że strony książki przeznaczone na podpisy były puste. Interesujące. Przeglądając powoli, nie byłam zaskoczona, że większość zdjęć było zdominowane przez ładnych ludzi. Przeszłam przez nie dopóki nie zobaczyłam indywidualnych zdjęć. Jeden z nauczycieli, w pogniecionym garniturze i ewidentnie w peruce, przykuł mój wzrok, przypomniałam sobie grę z Kristen, w którą grałyśmy na historii w ostatnich latach. - Czas na drugą rundę Zgadnij Kiedy Tupecik Pana Ivesa Spadnie mruknęłam do siebie. - Byłaś bardzo dobra w tej grze, Kristen. Biedny pan Ives był tego roku ofiarą wielu żartów. Za każdym razem kiedy przemierzał pokój zbyt szybko, jego źle przymocowany tupecik zlatywał z głowy. Teraz przeniósł się ze złych tupecików na jeszcze gorszy przeszczep włosów. Człowiek nie miał żadnego pojęcia o tym jak okrutni mogą być uczniowie szkół średnich. Pokręciłam głową, uśmiechając się na wspomnienie spadającego tupecika. Boże, to był zabawny rok. Ciągle się denerwowałam, wreszcie dotarłam do ostatnich kilku stron. Bardziej się prostując, przymknęłam oczy, kiedy wpatrywałam się w zdjęcie grupy maturzystów, zwiastujące koniec ich szkolnych lat. To było ziarniste czarno-białe ujęcie sali gimnastycznej dokładnie przed rozdaniem świadectw, twarze były trudne do dostrzeżenia, ale przebiegłam po nich wzrokiem, szukając Caspiana. Powinien tam być. To była jego klasa. Przeszukałam linie imion po lewej stronie zdjęcia, przeklinając niewielki rozmiar czcionki, szukałam C. Byłby tam wymieniony. Ale między Carlotta i Cruz nie było Crane. Przejrzałam ponownie wszystkie nazwiska na C, sądząc, że musiałam pominąć je, lub może źle przeliterowałam, ale nie mogłam go nigdzie 266

JESSICA VERDAY - PUSTKA znaleźć. Potem przeszłam linijka po linijce, przebiegając wzrokiem dopóki nie natknęłam się na wymienione imię Caspian w V. Mieli jego nazwisko jako Caspian Vander. Zastanowił mnie błąd. Oczywiście, był nowym uczniem i wszystko, ale nikt nie sprawdził dokumentacji szkolnej, by upewnić się, że nie schrzanili nazwisk przed oznaczeniem zdjęcia? Sprawdziłam jeszcze raz bardziej dokładnie rocznik, ale nie widziałam żadnych innych zdjęć, na których by był. Potem przeszłam do sekcji portretów maturzystów, sprawdzając czy przynajmniej te były prawidłowo oznaczone. Ale wymienione imiona na C skutkowały takim samym wynikiem jak wcześniej. Ponownie mieli wpisane pod V, Caspian Vander, ale w małej ramce gdzie powinno być zdjęcie, było napisane - Przepraszamy, brak dostępnego zdjęcia. Nie miałam żadnego sposobu by dowiedzieć się czy to naprawdę był on czy nie. Delikatnie zamykając rocznik, położyłam go na kolanach i oparłam podbródek na ręce. To było dziwne. Nie myślałam na poważnie, że było dwóch facetów o imieniu Caspian, którzy akurat chodzili do tego samego liceum. To było dość rzadkie imię. A jednak wyraźnie przypominałam sobie, że Caspian mówił mi, że chodził do Liceum White Plains i jego nazwisko to Crane. W tym roczniku nie było Caspiana Crane' a. Kroki odbijające się głośno w korytarzu przerwały moje myśli, zobaczyłam mężczyznę, z którym rozmawiałam wcześniej. Oczywiście wychodził ze swojego biura, szedł w moją drogę. Powiedziałam - Cześć automatycznie kiedy przechodził, ale moje myśli w ogóle się na nim nie zatrzymały. Mój mózg był zbyt zajęty staraniem się uporządkować części układanki, na którą się natrafiłam. Odpowiedział mi jakieś powitanie, którego nawet nie zauważyłam, zrobił dwa kroki do przodu zanim się zatrzymał, by się odwrócić. Spojrzałam na niego z oszołomieniem, z rocznikiem nadal leżącym na moich kolanach. - Czy ten rocznik był w pudełku? - Wyglądał na zmieszanego. - Nie chciałem, by go tam włożono. Spojrzałam na rocznik, potem z powrotem na niego zanim nawet uświadomiłam sobie, że mówił do mnie. Mój mózg działał niewyraźnie. Oh, tak - wypaliłam, patrząc w pudło. - Było. - Ahhhh, mój mózg wrócił. Wiesz, do kogo należy? 267

JESSICA VERDAY - PUSTKA Mały, smutny uśmiech przeszedł przez jego twarz. - Tak, wiem. Do mojego syna. Po raz trzeci w moim życiu czas zamarł. Mogłam zobaczyć wyraźnie jego plakietkę z imieniem, to powiedział Bill Vander. Kiedy moje słowa wyszły, powolne i zniekształcone, jakbym mówiła pod wodą. Brzmiały śmiesznie nawet w moich uszach. - Twojego... syna...? Kiwnął głową, nagle wszystko ponownie przyspieszyło. Czas śmignął wokół mnie, wiedziałam, że to było za szybko. Musiałam to zwolnić... powstrzymać to przed nadejściem... ale nie mogłam. - Chodził do Liceum White Plains - powiedział mężczyzna. Skończył prawie trzy lata temu. Nie pytaj go, Abbey. Tylko go nie pytaj. - Jak miał na imię? - zapytałam go. - Caspian Vander. Po co ci to? Znałaś go? Też tam chodziłaś? Nie mogłam się zatrzymać. - Nie. Ale myślę, że widziałam go w pobliżu raz czy dwa... Blond włosy, z czarnym pasemkiem... i zielone oczy? Mężczyzna zaśmiał się, ale to był smutny śmiech. - Tak, to on. Potrząsnął głową i powiedział cicho, niemal do siebie, - To cholerne czarne pasemko... Nie rób tego, Abbey. Tylko tego nie rób. Mój mózg teraz całkowicie oszalał, przeżywał mały wstrząs następczy moich myśli. Nie chciałam tego robić, ale musiałam wiedzieć. Wyciągnęłam rękę, lub raczej podniosłam ją do góry, bo nadal siedziałam na podłodze. - Jestem Abigail Browning - Abbey. Chwycił moją dłoń i potrząsnął nią. - Bill. - Więc, Caspian pozostawił to kiedy wyjechał do college' u czy coś? - Nie. Nie mów tego. Proszę nie mów tego. - Zginął mniej niż dwa lata temu w wypadku samochodowym. Zaraz po Halloween. Coś eksplodowało z tyłu mojej głowy, a w moich uszach dzwoniło od siły tego. Upuściłam rocznik. - Muszę już i-iść - wyjąkałam, potykając się o własne nogi. - Przykro mi z powodu twojej - Moja mama... muszę iść. Na oślep, odwróciłam się i po omacku wróciłam do poczekalni, przytrzymując się ściany.

268

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Dobrze się czujesz? - zawołał za mną. Ale zignorowałam go. Brzegi mojego pola widzenia były niewyraźne, a małe białe plamy tańczyły za powiekami, kiedy je zamknęłam, ale trzymałam się ściany i rozpaczliwie starałam się nie rozpłakać. Mama stała przy ekspresie do kawy, robiąc coś z pokrywą kiedy weszłam. - Dobrze, że wróciłaś - powiedziała. - Dali mi znać, że zajmie to tylko około dwudziestu minut. Usiadłam otępiała na plastikowym krześle i przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej. Nie powiedziałam nic na głos... ale mój umysł krzyczał. Kiedy wreszcie przyszli do mamy dwadzieścia pięć minut później, ona zapłaciła rachunek, usiadłam na miejscu pasażera i patrzyłam się w okno. Mama ruszyła i cicho włączyła radio zanim ruszyła do domu. - Nie mów jeszcze o tym ojcu. Dobrze, Abbey? Sama chcę mu o tym powiedzieć, kiedy będzie w dobrym nastroju. Wzruszyłam ramionami, nadal patrzyłam w okno, i milczałam. Dla mnie to było dobrze. Tata i nowe opony były teraz najdalszą rzeszą w moim umyśle, biorąc pod uwagę to, że mechanik powiedział, że mój chłopak nie żyje. Deszcz zaczął padać dokładnie wtedy kiedy wjechaliśmy na podjazd, mama wykonała szaleńczą wyprawę do drzwi. Zostałam tam gdzie byłam. Deszcz padał mocno i szybko, a ja obserwowałam jak duże krople rozpryskują się i staczają się po szybie. Próbowałam zebrać myśli, ale nie udało się. Czułam jakby wszystkie przewody w mojej głowie przepaliły się, jakby bezpiecznik nawalił. Ale wiedziałam, że jest jedna rzecz jaką mogę zrobić, która by to wszystko polepszyła. Wyszłam z samochodu, poszłam powoli do domu, nie zważając na deszcz. Nie weszłam do środka, jedynie otworzyłam drzwi na tyle by zwrócić mamy uwagę. Wyciągała coś z zamrażarki, co wyglądało na worek mrożonych klopsików. - Muszę iść coś zrobić, mamo, - powiedziałam. Mój ton głosu był normalny, co mnie zaskoczyło. - Nie wiem jak długo mi to zajmie, ale to ważne. Spojrzała znad torby w ręku. Coś w moim tonie lub twarzy, musiało dać jej znać jak poważna była sprawa, bo nic nie powiedziała. Tylko spojrzała na zewnątrz na padający deszcz. - Zachorujesz, jeśli będziesz na zewnątrz zbyt długo. Spróbuj się pospieszyć.

269

JESSICA VERDAY - PUSTKA Skinęłam głową i odwróciłam się, ale zawołała mnie. Spojrzałam do tyłu. - Mam nadzieję, że pewnego dnia powiesz mi co się dzieje, Abbey. Martwię się, naprawdę się martwię. Łzy wypełniły mi oczy, spojrzałam na nią, starając się pokazać jej czego w tej chwili nie mogę powiedzieć. Zrobiła krok w moim kierunku, jej oczy rozszerzyły się, ale odwróciłam się i szybko zamknęłam za sobą drzwi. Mama nie mogła mi teraz pomóc. Tylko jedna osoba mogła. Deszcz padał, podniosłam głowę by spłynął po mnie. Nie obchodziło mnie czy jestem cała mokra. Kurtka pokrywała moje ciało, ale tak długo jak moja twarz i włosy... po prostu nie obchodziło mnie to. Trzymałam powolne i równomierne tempo, z wybranym celem w głowie. Starałam się wszystko obmyślić, ale wciąż nie mogłam jasno myśleć. To było jak próba przeczytania książki napisanej cyframi zamiast liter. Nie mogłam niczego zrozumieć. Po jakimś czasie dotarłam do wielkiego żelaznego ogrodzenia oznaczającego wejście, wybrałam znaną drogę, biegnąc teraz kiedy byłam coraz dalej. Każdy odgłos kroków powtarzał dźwięk mojego serca przez klatkę piersiową, wzór, który kręcił się w mojej głowie. Proszę bądź tutaj, proszę bądź tutaj, skandował. Nie przestałam biec, kiedy działka Irvinga weszła w zasięg mojego wzroku, ale dokładnie trzymając się kierunku rzeki. Moje stopy ślizgały się na mokrej, błotnistej ścieżce, ale dążyłam dalej. Musiałam go znaleźć. Musiałam teraz wiedzieć. Zanim sobie to uświadomiłam, moje usta zaczęły wydobywać z siebie dźwięki powtarzające te w mojej głowie. - Proszę bądź tutaj. Proszę bądź tutaj, - dyszałam, starając się utrzymać tempo. Okrążając dół stoku, który prowadził do Starego Kościoła i Rzeki Crane, trzymałam swój kierunek. Rzeka pojawiła się w zasięgu wzroku. Zwolniłam, kiedy wreszcie dotarłam do kamiennego brzegu. Ześlizgując się na dół, patrzyłam na cały obszar. Ale nie było go tam. Rzuciłam głowę do tyłu i wyryczałam całą moją frustrację z wiatrem. Gdzie mam iść by go znaleźć? Coś cichego wewnątrz chwyciło mnie i powiedziało mi bym zamknęła się i skupiła. Odgarnęłam ciężkie, mokre włosy z oczu i natychmiast uspokoiłam oddech. Stałam bardzo spokojnie. Po jednym wydechu, odetchnęłam głęboko i ponownie spojrzałam w kierunku mostu. Ciemna postać opierała się na betonowym filarze, prawie całkowicie się dopasowując. Wiedziałam bez wątpliwości, że moje poszukiwania się

270

JESSICA VERDAY - PUSTKA zakończyły. Zaczęłam biec, zatrzymując się pod bezpiecznym mostem. Tylko krok od niego. Wyglądał na zaskoczonego, że mnie widzi. - Abbey, co... - Czemu nie pocałowałeś mnie jeszcze raz? - przerwałam. - Od tego dnia w bibliotece? To było prawdziwe, prawda? Nie zmyśliłam sobie tego, prawda? Nie powiedział nic, zbliżyłam się. Teraz byłam tylko sześć cali od niego. - To dlatego, że nie chcesz? - Znowu cisza. - Czy dlatego, że nie możesz? Cofnął się o krok i dopasowałam się, nagle chcąc konfrontacji. Rozmawiałam z Nikolasem i Katy. Mieli kilka ciekawych rzeczy do powiedzenia. Jak to , że myślą, iż są postaciami z „Legendy o Sennej Dolinie.” - Zaśmiałam się przesadzonym śmiechem z absurdu. - Nikolas myśli, że jest Bezgłowym Jeźdźcem, który zakochał się w Katy - jakby tego było mało w Katerinie, jako Van Tassel - gdy był duchem. Dość zwariowana sprawa. Ile o tym wiedziałeś? Patrzyłam na niego, czekając na reakcję. - To wyjaśniałoby kilka rzeczy o nich, - powiedział cicho. Potem głośniej, - Nie wiedziałem więcej niż ty. Przysięgam, Abbey. - Zatem, co z tobą, Caspian? - zapytałam. - Jak masz na nazwisko? Twoje prawdziwe nazwisko? Spojrzał na mnie, ale nie odpowiedział. Czułam jak poganiam go i szturcham kiedy wypowiadam każde słowo. - Moja mama i ja zatrzymałyśmy się dzisiaj w warsztacie samochodowym - zaczęłam. - Spotkałam tam mężczyznę, który nazywa się Bill. Znalazłam również roczniki sprzed dwóch i pół roku. Zabawne, jednak nie było nikogo o imieniu Caspian Crane. Tylko Caspian Vander. Jego spojrzenie mówiło wszystko, potknęłam się, prawie upadłam. - Zatem to prawda? - wyszeptałam. - Ale jak, dlaczego...? Przejechał dłońmi po włosach. Gest, który kiedyś uważałam za ujmujący teraz był bolesny. - Nie wiem dlaczego, Abbey. Nawet nie bardzo wiem jak. Wszystko co wiem to, to że jestem tutaj, ty jesteś, i jakoś... - Nie dokończył. - Ale twój tata. Powiedział, że ty... w wypadku samochodowym. Przyłożyłam rękę do ust, aby stłumić szloch, ale to było bezcelowe. Nie ma sensu próbowanie powstrzymania fali jednym workiem piasku. Skinął głową i jego oczy wypełnił ból.

271

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Nie wierzę ci, - powiedziałam ostro. - Wszyscy w tym mieście oszaleli, a ja zostałam jedyna zdrową osobą. Nie wiem dlaczego ten mężczyzna powiedział to dzisiaj, ale nie wierzę mu. I nie wierzę tobie! Wskazałam na niego palcem w oskarżeniu. Wyciągnął rękę. - Abbey, przepraszam. Nie chciałem byś dowiedziała się w taki sposób. Miałem nadzieję, że moglibyśmy znaleźć sposób na... Nie wiem. A potem pomyślałem, że byłoby lepiej jeśli próbowałbym trzymać cię z dala od siebie, ale to tylko... Starałam się nie patrzeć w jego oczy. To było teraz zbyt przytłaczające. - Twoje nazwisko to Vander? - zapytałam go. Kiwnął raz. - Zatem dlaczego powiedziałeś mi, że Crane? Spojrzał na wodę obok nas, falującą i wirującą pod nieustępliwą nawałnicą deszczu. - Z jakiegoś powodu zaczerpnąłem z tej rzeki. Tego dnia, na początku zeszłego roku, zobaczyłem ciebie i Kristen tu na cmentarzy, i od tego czasu... Stała się dla mnie pewnym rodzajem schronienia, przyniosła mi spokój. Więc kiedy zapytałaś się o moje imię, to tak jakby samo wyszło. Nie mogłam na niego patrzeć. - A reszta? Jeśli to był twój ojciec... to wszystko była prawda? - Pytanie skierowałam do rzeki; nie chciałam widzieć jego twarzy. - Nie wiem - wyszeptał. - Widziałem artykuły w gazecie, ale nic nie pamiętam. Wszystko jest czarne. Wiem tylko, że jestem przyciągany do tego miejsca i do ciebie. Jesteś taka piękna... Gdziekolwiek idziesz, widzę te kolory. Jesteś jedyna... Odwróciłam się teraz do niego. - Może to nie do końca prawda powiedziałam niecierpliwie. - Mam na myśli, że po prostu miałeś wstrząs mózgu lub coś, dlatego nie masz części pamięci. Może dostali zły numer identyfikacyjny. Potrząsnął głową. - Abbey, nie. - Ale ty nie wiesz! - krzyknęłam na niego. - Nie wiesz! Zbliżył się, aż był dokładnie obok mnie. - Weź moją rękę - polecił łagodnie. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. - Co? - Weź mnie za rękę - powiedział znowu. Westchnęłam i wyciągnęłam rękę by go dotknąć. Ale moje palce się prześlizgnęły przez nią. Cofnęłam się, na deszcz, przerażona.

272

JESSICA VERDAY - PUSTKA - Co zrobiłeś? - zaskrzeczałam, tańcząc niebezpiecznie blisko skraju histerii. - Dlaczego to zrobiłeś? - To tak jest, Abbey - powiedział. - Tak po prostu jest. Teraz potrząsałam gorączkowo głową, tam i z powrotem. To było jakbym była na skraju załamania nerwowego. Coś zostało złamane w mojej głowie; jakiś przewód się zepsuł. - Co z tą nocą w moim pokoju? - zażądałam, starając się czepiać małych nitek zdrowego rozsądku. - Dotykałeś mojej twarzy. A w bibliotece trzymałam cię za rękę. I pocałowałam. Ty też mnie pocałowałeś, cholera. Więc teraz zrób to co zrobiłeś wtedy. - Żeglowałam poza załamanie nerwowe, jasne, poprzez wkurzenie i złość. Podszedł do mnie bliżej, aż był dokładnie pod krawędzią mostu. - Nie mogę zrobić tego znowu, Abbey. To dlatego stoję z dala od ciebie. To był tylko jeden dzień. Specjalnie ten dzień. Cofnęłam się pod bezpieczeństwo mostu. - Zrób to znowu powiedziałam. - Pozwól mi zobaczyć jak robisz to znowu. - Wyciągnęłam rękę, a on umieścił ramię dokładnie nad nią. Potem machnął w dół. Oczy wyskoczyły mi z czaszki, kiedy patrzyłam jak jego całe ramię przechodzi przez moje. Potem je podniósł i zrobił to ponownie. Czułam tylko najdrobniejszą smużkę mrowienia za każdym razem kiedy przeszedł przeze mnie. - Wystarczy - wydyszałam, pochylając się by położyć głowę na dłoniach. To pulsowało i taki sam wybuch uczuć znowu rodził się u podstawy mojej szyi. - Teraz rozumiesz, Abbey? - zapytał. - Rozumiesz dlaczego muszę trzymać się z dala? Moja głowa wybuchła wysyłając tymczasową ciemną plamę na moją lewą gałkę oczną. Kiedy to się oczyściło, potknęłam się o własne nogi i wyszłam znowu na deszcz. Trzymając obie ręce przed sobą, użyłam ich jako tarczy by ustrzec się przed nim. Potem ból doszedł do mojego serca. To był brutalny piekący ból, tak silny, że rzucił mnie na kolana i wymiotowałam. Wymiotowałam znowu i znowu, wymiotowałam aż nic nie zostało, moje ciało drżało i skręcało się. Kiedy najgorsze minęło, podpełzłam do brzegu rzeki. Nie zwracając uwagi na swoje ubranie, ani

273

JESSICA VERDAY - PUSTKA słonawy smak w ustach, zanurzyłam się w tej zimnej, pędzącej wodzie i wypłukałam gardło. Delikatne odgłosy za mną powiedziały mi, że Caspian poszedł za mną, ale trzymał się z tyłu. Zebrałam moje ciężkie, przemoczone włosy w jedną rękę i wykręciłam je z boku zanim wstałam. Byłam całkowicie przemoczona, ale nie zwracałam na to uwagi. - Powiedz mi tylko jedną rzecz - powiedziałam przez bolące gardło, kiedy odwróciłam się do niego. Łzy wylewały się, z trudem odzyskałam spokój. - Tej nocy w moim pokoju, i następnego dnia w bibliotece... byłeś, zamierzałeś mi powiedzieć, że mnie kochasz? Potrząsnął głową, ale nie odpowiedział. Czekałam. Patrzyłam mu głęboko w oczy. - Przynajmniej okaż mi szacunek odpowiedzią, Caspian - krzyknęłam, kiedy minęło kilka minut. - Jesteś mi to winien. Patrzył w dal, a potem znowu na mnie. Kiedy mówił, każde słowo było ciężkie i pełne udręki, jakby były wyciągane z głębi jego duszy. Oczywiście, że cię nie kocham, Abbey. Nie mam duszy. Nie wiem czym jest to uczucie, ale to nie jest miłość. Nie może być. - Ale ja... kocham cię - powiedziałam łamiącym się głosem. I z tym wyznaniem odwróciłam się od niego i odeszłam. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: zofika1

274

JESSICA VERDAY - PUSTKA EPILOG Szłam spokojnie, powoli w kierunku domu Nikolasa i Katriny tylko z jedną myślą. Musiałam zbić kolano na kamieniu, kiedy upadłam w deszczu, bo każdy krok był męczarnią. Rozdzierający ból promieniował z rzepki, zaczęłam woleć to, przyjmując kulejący chód. Każdy oddech, który wzięłam po drodze był jak papier ścierny obcierający moje płuca, nie mogłam powstrzymać się od płaczu. Po chwili po prostu nie było już łez, a moje ciało jakby wzdrygało się od czasu do czasu. Ale wciąż kuśtykałam. Kiedy ich drzwi w końcu się ukazały i skierowałam się do nich, miałam na wszystko wylane co było warte. Nie zatrzymałam się, ale miałam wylane. Nikolas był jedynym, który mógł odpowiedzieć. - Powiedz mi tylko jedno - powiedziałam chrapliwie kiedy stanął przede mną. - Tylko jedna rzecz. Jak się dowiedziałeś o Caspianie skoro on o tobie nie wiedział? Nikolas otworzył usta by przemówić, ale Kathrina stanęła obok niego i położyła rękę na jego ramieniu. - Zauważyliśmy czarne pasmo w jego włosach, kochana. Oznacza to, że jest jednym z nas - Cieniem. Położyłam ręce na uszach, by je zakryć. Nie chciałam usłyszeć ich słów. Więc, co? - krzyknęłam. - On jest duchem, wy jesteście duchami... Kristen też była duchem? Ukrywa się gdzieś w pobliżu? Gdzie ona jest? Powiedzcie mi! Muszę się z nią znowu zobaczyć. Nikolas podszedł od mnie, ale się cofnęłam. - Bardzo mi przykro, że muszę dodać ci bólu, Abbey - powiedział. - Ale Kristen nie jest jedną z nas. Ona naprawdę nie żyje. Widziałem ją, ale nie mogłem jej pomóc. Jego słowa nie miały sensu, ale pokręciłam głową i odwróciłam się by wrócić ścieżka jeszcze raz. Nie mogłam zostać i poprosić, by wyjaśnili mi to wszystko. Nic nie miało sensu. Inspiracja napłynęła kiedy kuśtykałam przez las, i wyciągnęłam komórkę by sprawdzić która godzina. Była 5:11. mogłam jeszcze to zrobić. Zmuszając moje kolano do podtrzymywania mojego ciężaru, zwiększyłam tempo do wolnego truchtu. Osiemnaście minut później, znalazłam się dysząca na schodach biblioteki. Po ponownym sprawdzeniu godziny na telefonie, otworzyłam drzwi i udałam się prosto do recepcji. - Muszę zajrzeć do gazety White Plains. Sprzed dwóch i pół roku, zaraz po Halloween - wypaliłam. 275

JESSICA VERDAY - PUSTKA Pani Walker była na zmianie, spojrzała na mnie zaciekawionym wzrokiem. - Abbey, wszystko w porządku? Musisz skorzystać z apteczki czy coś? Spojrzałam na siebie. Byłam w całkowitym bałaganie. - O, nie, pani Walker, wszystko w porządku. - Kłamstwo łatwo wypłynęło z moich ust. Przypomniałam sobie w ostatniej chwili o szkolnym projekcie, więc biegłam by dotrzeć zanim zamkniesz. Potknęłam się na drodze, a potem zaczęło padać, i... Cóż, naprawdę muszę zobaczyć te gazety. Niechętnie się zgodziła i zaprowadziła mnie do najmniejszego pokoju komputerowego z tyłu biblioteki. - Każdy artykuł z gazety z otaczających pięciu stanów jest zarchiwizowany w internecie tutaj - powiedziała mi przed odejściem. - Wystarczy ustawić parametry wyszukiwania i nacisnąć enter. A jeśli potrzebujesz czegoś, wszystkiego, to daj mi znać. Rzuciła mi piorunujące spojrzenie, a ja potulnie skinęłam głową. Kiedy usłyszałam zamknięcie drzwi za nią, usiadłam i wpisałam „Archiwum White Plains od 1 listopada do 3 listopada.” Znalazłam to czego szukałam w numerze z 2 listopada, na stronie C-17. Wieczorne wydanie Młody mieszkaniec zginął na miejscu wczesnym rankiem, w śmiertelnym wypadku samochodowym. Caspian Vander, tegoroczny absolwent Liceum White Plains... Głośny buczący dźwięk wypełnił moje uszy, przerwałam czytanie. W wydaniu z 3 listopada, mieli jego nekrolog z jego niewyraźnym, czarno-białym zdjęciem. Natychmiast rozpoznałam czarne pasmo... Nadal gapiłam się w ekran przez pół godziny, kiedy pani Walker znalazła mnie kołyszącą się w przód i w tył. Zadzwoniła po moich rodziców i została ze mną, mówiąc łagodnie, dopóki tata nie przyszedł po mnie. Nie pytał mnie co się stało, ani dlaczego wyglądałam jak wariatka, tylko ostrożnie pomógł mi zejść po schodach wejść do samochodu. Tuż przed ostatnim zakrętem do domu, zatrzymał się na znak stop przez dodatkowe kilka minut i czekał. Nie musiał nic mówić. Wiedziałam, czego chciał. - Potrzebuję pomocy, tato - wyszeptałam, odwracając się do niego. - Nie radzę sobie z… - Głos mi się załamał. - Myślę, że teraz potrzebuję trochę pomocy. Kiwnął raz i objął mnie ramieniem. - Zajmę się tym. Wycofałam się, zwinęłam się w małą kulkę w głębi siedzenia, kołysałam się lekko tam i z powrotem, dopóki nie dojechaliśmy do domu. Tata pomógł mi

276

JESSICA VERDAY - PUSTKA wejść do domu, a mama zaprowadziła mnie prosto do mojego pokoju. Położyła mnie do łóżka tak jak kiedyś, gdy byłam młodsza, szybko zasnęłam. Była to błoga ulga uciec od prawdziwego świata, nawet jeśli tylko na chwilę. W moim śnie, deszcz padał wokół mnie, ale stałam pod wysokimi drzewami. Tak szybko jak każda kropla spadała, małe niebieskie kwiaty natychmiast rozkwitły, ziemia była zalana mnóstwem kwiatów. Kristen przyszła śliską ścieżką, a kwiaty odsuwały się, wskazując jej drogę. Była ubrana w czerwony płaszcz z kapturem, w którym ukryła twarz. Kiedy uklękła przed nagrobkiem i złożyła palce, krople deszczu zamarzły, zamieniając się w twarde kulki lodu, które uderzały z ostrym gwizdem. Kwiaty zwiędły i zbrązowiały przed moimi oczami. Chciałam coś do niej powiedzieć, jeszcze nie wiedziałam co. Próbowałam wyjść spod drzewa, ale nie mogłam. Moje stopy były zakorzenione w ziemi. Dopiero wtedy, kiedy litery zapisywały jej imię kiedy odtwarzała je. Wiele razy śledziła te słowa wyryte w kamieniu. Wielokrotnie próbowałam się odezwać. Ale byłam niema. Nagle... Lód zatrzymał się. Kwiaty znowu rozkwitły. A Kristen odwróciła się do mnie. - Nie martw się, Abbey - powiedziała. - Będę tutaj kiedy wrócisz. Zawszę tu będę. Szczególne uzgodnienia w mojej sprawie zostały dokonane w ciągu tygodnia bym opuszczała szkołę wcześniej, a wszyscy nauczyciele postanowili dać mi zadania do końca roku szkolnego. Podjęto decyzję, że pojadę do ciotki Marjorie i spędzę trochę czasu z dala od Sleepy Hollow „z powodów zdrowotnych”. Myślę, że tata odczuł ulgę, że w końcu poprosiłam go o pomoc i włożył dużo wysiłku by upewnić się, że będę miała wizyty u najlepszego psychiatry w trzech stanach. To wszystko wymagało z mojej strony chodzenia dwa razy w tygodniu na sesje przez cztery miesiące, i wrócę na czas z wakacji z nikim mądrzejszym. Ta część uszczęśliwiła mamę. Tak długo jak byłam zaniepokojona, byłam gotowa zrobić wszystko by naprawić wszystko co było nie tak z moją głową. Nie obchodziło mnie to, że wymagało psychiatry, uzdrowiciela psychiki czy kapłanki voodoo. Wszystko czego pragnęłam to znowu być zdrową.

277

JESSICA VERDAY - PUSTKA Kiedy nadszedł ranek, w którym zaplanowano opuszczenie domu, znalazłam się w osłupieniu. Do samochodu szłam i wchodziłam sztywno. Wszystko wokół mnie wydawało się surrealistyczne, jakbym była odłączona. Poprosiłam tatę by zatrzymał się na cmentarzu zanim opuścimy miasto, zgodził się, obserwując z samochodu, kiedy tam dotarliśmy. Zatrzymując się na chwilę przy bramie wjazdowej, pozwoliłam mojej ręce oprzeć się na zimnym metalu i odwróciłam się. - Zaraz wrócę. Dziękuję, że czekasz, tato.- Kiwnął raz, i zwróciłam się w stronę mojego celu. Szłam uroczyście przez większość drogi, ale moja determinacja uległa, kiedy dotarłam do kamiennych schodów, rzuciłam się nimi. Po przeciśnięciu się przez bramę, uklękłam przed znakiem Washingtona Irvinga. - Wyjeżdżam. - To było szczere i na temat. Jedyny sposób, jaki znałam by wydobyć z siebie wszystkie słowa. - Sprawy po prostu... stały się dla mnie zbyt ciężkie do udźwignięcia, muszę wyjechać na jakiś czas. Wyciągając rękę by dotknąć wyrytych dat, zmusiłam się by iść dalej. Wrócę. To nie na zawsze. Ale potrzebuję trochę czasu, by się pozbierać. Zaśmiałam się po cichu. - Nie uwierzysz, na jakim haju byłam przez kilka ostatnich miesięcy. Wstałam. - Wiesz - powiedziałam z namysłem. - Jesteś jedyną osobą w moim życiu, która jest dla mnie najbardziej prawdziwa... a jesteś martwy. To śmieszne. Zostawiłam cmentarz za sobą. Wróciłam do samochodu, i tata wyruszył ze Sleepy Hollow. Przypuszczam, że powinnam myśleć o wszystkim co zostawiłam za sobą. Lub fakt, że byłam w środku załamania nerwowego. I jak miałam zobaczyć się ze specjalistą skoro moje problemy były tak duże, że nie mogłam się z nimi uporać. Jednak wszystko o czym mogłam myśleć to incydent z farbowaniem włosów na czerwono z Kristen... To było zabawne. Tłumaczenie: sandra1615 Beta: Tempted-Hell

278

JESSICA VERDAY - PUSTKA

Dziękujemy za wybranie naszego tłumaczenia. Jeżeli Ci się podobało, zapraszamy na chomika naszej grupy www.chomikuj.pl/Translate_Team

Tam dostępne są wszystkie nasze tłumaczenia, a dzięki temu wiemy ilu mamy czytelników. Z pozdrowieniami. Zespół TransleteBooks_Team / Translate_Team

279