Erikson Steven - 1-Ogrody - Ksiezyca(3001)

1

Steven Erikson

Ogrody Księżyca Opowieść z Malazańskiej księgi poległych

Przełożył: Michał Jakuszewski

Wydanie oryginalne: 1999 Wydanie polskie: 2000

2

Ta powieść dedykowana jest J. C. Esslemontowi za wspólnie zdobywane światy

3

PODZIĘKOWANIA Żadna powieść nie może powstać w izolacji. Autor chciałby podziękować za wieloletnie wsparcie następującym osobom: Clare Thomas, Bowenowi, Markowi Paxtonowi-MacRae, Davidowi Keckowi, Courtneyowi, Ryanowi, Chrisowi i Rickowi, Mireille Theriacelt, Dennisowi Valdronowi, Keithowi Addisonowi, Susan, Davidowi i Harriet, Clare i Davidowi Thomasowi juniorowi, Chrisowi Rodellowi, Patrickowi Carrollowi, Kate Peach, Peterowi Knowlsonowi, Rune, Kentowi, Val i dzieciakom, mojemu niestrudzonemu agentowi Patrickowi Walshowi oraz znakomitemu redaktorowi Simonowi Taylorowi.

4

Dramatis Personae Imperium Malazańskie Zastęp Jednorękiego Tattesail: kadrowa czarodziejka, Druga Armia, interpretatorka Talii Smoków Loczek: kadrowy mag, Druga Armia, niesympatyczny rywal Tayschrenna Calot: kadrowy mag, Druga Armia, kochanek Tattersail Toc Młodszy: zwiadowca, Druga Armia, Agent Szponu, który odniósł poważne rany podczas oblężenia Pale

Podpalacze Mostów Sierżant Sójeczka: Dziewiąta Drużyna, dawny dowódca Drugiej Armii Kapral Kalam: Dziewiąta Drużyna, były szpon z Siedmiu Miast Szybki Ben: Dziewiąta Drużyna, mag z Siedmiu Miast Żal: Dziewiąta Drużyna, śmiertelnie groźna morderczyni wyglądająca jak młoda dziewczyna Płot: Dziewiąta Drużyna, saper Skrzypek: Dziewiąta Drużyna, saper Biegunek: Dziewiąta Drużyna, barghascki wojownik Młotek: Dziewiąta Drużyna, uzdrowiciel Sierżant Nerwusik: Siódma Drużyna Wykałaczka: Siódma Drużyna

Dowództwo Armii Imperialnych Stabro Ganoes Paran: szlachetnie urodzony oficer malazański Dujek Jednoręki: wielka pięść, głównodowodzący Armii Malazańskich podczas wojny na Genabackis Tayschrenn: wielki mag w służbie cesarzowej Bellurdan: wielki mag w służbie cesarzowej Nightchill: wielka czarodziejka w służbie cesarzowej

5 A’Karanys: wielki mag w służbie cesarzowej Lorn: przyboczna cesarzowej Topper: dowódca Szponu Cesarzowa Laseen: władczyni Imperium Malazańskiego

Dom Paranów (Unta) Tavore: siostra Ganoesa (drugie dziecko) Felisin: najmłodsza siostra Ganoesa Gamet: weteran, strażnik domowy

W Czasach Cesarza Cesarz Kellanved: założyciel imperium, zamordowany przez Laseen Tancerz: główny doradca cesarza, zamordowany przez Laseen Gburka: dawne imię Laseen, w czasach gdy była dowódcą Szponu Dassem Ultor: pierwszy miecz imperium, zabity pod Y’ghatan, jednym z Siedmiu Miast Toc (Starszy): zaginiony podczas zarządzonej przez Laseen czystki starej gwardii

W Darudżystanie Bywalcy Gospody „Pod Feniksem” Kruppe: człowiek fałszywie skromny Crokus Younghand: młody złodziej Rallick Nom: skrytobójca z gildii Murillio: bawidamek Coll: pijak Meese: regularna klientka Irilta: regularna klientka Scurve: oberżysta Suity: posługaczka Chert: pechowy osiłek

Koteria T’orrud Baruk: wielki alchemik Derudan: czarownica władająca Tennes

6 Mammot: wielki kapłan D’riss i wybitny uczony, wuj Crokusa Travale: pobożny żołnierz Koterii Tholis: wielki mag Parald: wielki mag

Rada Turban Orr: wpływowy rajca i kochanek Simtal Lim: sojusznik Turbana Orra Simtal: pani Majątku Simtal Estraysian D’Arle: rywal Turbana Orra Challice D’Arle: córka Turbana Orra

Gildia Skrytobójców Vorcan: władczyni gildii (znana też jako mistrzyni skrytobójców) Ocelot: naczelnik klanu Rallicka Noma Talo Krafar: skrytobójca z klanu Jurriga Denatte’a Krute z Talientu: agent gildii

Inni Mieszkańcy Węgorz: człowiek uważany za szefa siatki szpiegowskiej Niszczyciel Kręgu: agent Węgorza Vildrom: strażnik miejski Kapitan Stillis: kapitan straży z Majątku Simtal

Pozostali Gracze Tiste Andii Anomander Rake: władca Odprysku Księżyca, Syn Ciemności, Rycerz Ciemności Serrat: zastępczyni Rake’a Korlat: nocna łowczyni, kuzynka Serrat Orfantal: nocna łowczyni Horult: nocny łowca

T’lan Imassowie

7

Logros: wódz klanów T’lan Imassów, służących Imperium Malazańskiemu Onos T’oolan: bezklanowy wojownik Pran Chole: rzucający kości (szaman) T’lan Imassów Krona Kig Aven: wódz klanu

Inni Starucha: Wielki Kruk, służka Anomandera Rake’a Silanah: eleint, towarzyszka Anomandera Rake’a Raest: jaghucki tyran K’rul: pradawny bóg, Wytyczający Ścieżki Caladan Brood: naczelny wódz walczący z malazańskimi armiami podczas kampanii północnej Kallor: zastępca Brooda Książę K’azz D’Avore: dowódca Karmazynowej Gwardii Jorrick Ostra Lanca: oficer Karmazynowej Gwardii Czepiec: wielki mag Karmazynowej Gwardii Kapral Blues: Szóste Ostrze Karmazynowej Gwardii Paluszek: Szóste Ostrze Karmazynowej Gwardii Ogar Baran: Ogar Cienia Ogar Blind: Ogar Cienia Ogar Gear: Ogar Cienia Ogar Rood: Ogar Cienia Ogar Shan: Ogar Cienia Ogar Doan: Ogar Cienia Ogar Ganrod: Ogar Cienia Tron Cienia/Ammanas: władca Groty Cienia Sznur/Kotylion: towarzysz Tronu Cienia i patron skrytobójców Icarium: budowniczy Koła Wieków w Darudżystanie Mappo: towarzysz Icariuma Pannioński Jasnowidz: prorok-tyran władający Pannion Domin

8

Popioły już ostygły i otwieramy starą księgę. Na jej zatłuszczonych stronicach chłodne słowa mówią nam o poległych, o imperium w rozkładzie. Ogień przygasł, jego blask i iskierki życia są już tylko wspomnieniem. Wzrok mi słabnie. Jaki jest kolor mych myśli, gdy otwieram „Księgę poległych” i wciągam głęboko w płuca woń historii? Posłuchajcie przeto słów, które przyszły z tym oddechem. Te wciąż powracające opowieści mówią o nas wszystkich. Jesteśmy powtórką historii, niczym więcej, a ona trwa bez końca, który jest wszystkim.

9

Cesarz nie żyje! I jego prawa ręka – zimna i odrąbana! Zważ jednak na niknące cienie, rozdwojone, okrwawione i pokonane, umykające przed wzrokiem śmiertelników... Berło straciło władzę, zgasły pozłacane kandelabry, a z wysadzanego twardymi klejnotami paleniska siedem lat umykało ciepło... Cesarz nie żyje. I jego sługa i towarzysz. Sznur przecięto. Zważ jednak na zwiastuny powrotu: słabnący mrok, strzęp całunu, który spowija dzieci w gasnącym blasku imperium. Usłysz słabą repryzę trenu. Nim słońce zajdzie, dzień spłynie czerwienią po wyboistym gruncie. A w obsydianowych oczach siedem razy zabrzmi kurant zemsty... Wołanie do cienia (I.1.1-18) Felisin (ur. 1146)

10

11

12

PROLOG 1154 rok snu Pożogi 96 rok Imperium Malazańskiego Ostatni rok panowania cesarza Kellanveda Czarną, pokrytą dziobami powierzchnię Chorągiewki Mocka pokrywały plamy rdzy, przypominające krwawe morza. Liczyła sobie już sto lat. Przytwierdzono ją do końca starej piki, umocowanej sworzniami na szczycie murów. Wyglądała pokracznie i monstrualnie. Wyklepano ją na kształt uskrzydlonego demona, który szczerzył zęby w lubieżnym uśmiechu. Przy każdym powiewie wiatru poskrzypywała przeraźliwie. Dnia, gdy nad Mysią Dzielnicą Malazu wzniosły się kolumny dymu, wiatry były zmienne. Chorągiewka umilkła, obwieszczając w ten sposób, że wiejąca od morza bryza, która uderzała w zniszczone mury Twierdzy Mocka, ucichła nagle. Potem Chorągiewka zazgrzytała na nowo, gdy zakręcił nią gorący, pełen iskier i dymu oddech Mysiej Dzielnicy, który dotarł z drugiego końca miasta na szczyt wzgórza. Ganoes Stabro Paran z rodu Paranów wspiął się na palce, by wyjrzeć za blanki. Za jego plecami wznosiła się Twierdza Mocka, która ongiś była stolicą imperium, lecz teraz, gdy podbito już kontynent, znowu stoczyła się do roli kwatery pięści. Po lewej stronie miał pikę i jej kapryśną ozdobę. Zbyt dobrze znał starożytną, górującą nad miastem fortecę, by mogła go jeszcze interesować. Odwiedzał ją po raz trzeci w ciągu trzech lat i dawno już zbadał wyboisty, brukowany dziedziniec, Starą Twierdzę – obecnie służyła jako stajnie, a na jej górnej kondygnacji gnieździły się gołębie, jaskółki i nietoperze – a także cytadelę, w której jego ojciec prowadził teraz z portowymi urzędnikami negocjacje na temat kwot eksportowych wyspy. Rzecz jasna, znaczna część cytadeli była niedostępna, nawet dla szlacheckiego syna. Była ona kwaterą pięści, a w jej wewnętrznych komnatach spotykali się ludzie zarządzający wyspą w imieniu imperium. Ganoes zapomniał o Twierdzy Mocka i skupił uwagę na obskurnym mieście poniżej oraz na zamieszkach, do których doszło w najbiedniejszej dzielnicy. Twierdzę Mocka wzniesiono na urwisku. Do Wieży prowadziły kręte schody, wykute w wapiennym klifie. Od miasta dzieliło ją co najmniej osiemdziesiąt sążni, a poobtłukiwany mur Twierdzy dodawał jeszcze sześć. Mysia Dzielnica była częścią miasta położoną najdalej od morza. Jej pofałdowany teren zajmowały liczne rudery oraz porośnięte chwastami tarasy przecięte wpół przez gęstą od

13 mułu rzekę, która powoli toczyła swe wody ku portowi. Ganoesa dzieliła od niej większa część miasta, i gęstniejące słupy czarnego dymu uniemożliwiały chłopcu dokładną obserwację rozgrywających się tam wydarzeń. Było południe, lecz powietrze pociemniało od rozbłysków i eksplozji magii. Wtem, obok, pojawił się pobrzękujący zbroją żołnierz, który wsparł na murze skryte pod naramiennikami ręce, skrobiąc pochwą miecza kamienie chodnika. – Cieszysz się, że w twych żyłach płynie czysta krew, co? – zapytał, kierując spojrzenie swych szarych oczu na płonące w dole miasto. Chłopiec przypatrzył mu się uważnie. Wiedział, jak są wyekwipowane wszystkie imperialne pułki. Stojący obok człowiek był oficerem elitarnej Trzeciej Armii, jednym z ludzi cesarza. Na ciemnoszarej pelerynie miał srebrną broszę przedstawiającą kamienny most rozświetlony rubinowymi płomieniami. Podpalacze Mostów. Wysocy rangą żołnierze i urzędnicy imperium byli częstymi gośćmi w Twierdzy Mocka. Wyspa Malaz nadal była ważnym portem, zwłaszcza teraz, gdy na południu trwały wojny korelskie. Ganoes widział już wielu ważnych ludzi, tak tutaj, jak i w stolicy, Uncie. – A więc to prawda? – zapytał śmiało. – Co? – Że pierwszy miecz imperium, Dassem Ultor, nie żyje. Słyszeliśmy o tym w stolicy przed odjazdem. Czy to prawda? Mężczyzna wzdrygnął się wyraźnie, nie odrywając wzroku od Mysiej Dzielnicy. – Tak to już bywa na wojnie – mruknął pod nosem, jakby nie chciał, żeby usłyszał go ktoś postronny. – Służysz w Trzeciej Armii. Myślałem, że jesteście z nim w Siedmiu Miastach. W Y'ghatan... – Na oddech Kaptura, ciągle szukają jego ciała w dymiących jeszcze gruzach tego cholernego miasta, a ty, syn kupca, mieszkający dziesięć tysięcy mil od Siedmiu Miast, znasz informację, którą powinni posiadać tylko nieliczni. – Nadal się nie odwracał. – Nie znam twoich źródeł, ale dobrze ci radzę, zachowaj to, co wiesz, dla siebie. – Mówią, że zdradził boga – zauważył Ganoes ze wzruszeniem ramion. Nieznajomy wreszcie spojrzał na niego. Twarz miał naznaczoną blizną, a na szczęce i lewym policzku widniała plama, która mogła być śladem po oparzeniu. Mimo to wydawał się młody, jak na oficera. – Coś ci powiem, synku. – A co? – Każdą podjętą decyzją zmieniasz oblicze świata. Najlepiej jest żyć tak, żeby bogowie cię nie zauważali. Jeśli pragniesz wolności, chłopcze, żyj spokojnie. – Chcę zostać żołnierzem. Bohaterem. – Wyrośniesz z tego.

14 Chorągiewka Mocka skrzypnęła. Od morza nadciągnął wietrzyk, który rozproszył gęsty dym. Ganoes poczuł teraz odór gnijących ryb oraz tłoczących się w porcie ludzi. Do oficera podszedł inny Podpalacz Mostów, który na plecach nosił rozbite, nadpalone skrzypce. Był żylasty i jeszcze młodszy od swego dowódcy – tylko kilka lat starszy od Ganoesa, który był dwunastoletnim chłopcem. Twarz i grzbiety obu dłoni pokrywały mu dziwaczne dzioby, a jego zbroja stanowiła osobliwe połączenie różnych egzotycznych elementów, nałożonych na wytarty, brudny mundur. U pasa miał krótki miecz w pękniętej drewnianej pochwie. Oparł się o blanki obok pierwszego mężczyzny i przyjął swobodną pozę, świadczącą, że znają się od dawna. – Kiedy czarodzieje wpadają w panikę, smród jest paskudny – zauważył przybysz. – Wyraźnie ich poniosło. Nie potrzeba całej kadry magów, żeby załatwić parę woskowych wiedźm. Oficer westchnął. – Chciałem tu zaczekać, żeby zobaczyć, czy się opanują. Żołnierz chrząknął. – Są młodzi i niedoświadczeni – zauważył. – Niektórym na zawsze zostaną po tym blizny. Poza tym – dodał – wielu z nich wykonuje rozkazy kogoś innego. – To tylko podejrzenia. – Dowody mamy przed oczyma. W Mysiej Dzielnicy. – Być może. – Jesteś zbyt ostrożny. Gburka twierdzi, że to twoja największa wada. – Gburka to zmartwienie cesarza, nie moje. Odpowiedziało mu ponowne chrząknięcie. – Może wkrótce stać się zmartwieniem nas wszystkich. Oficer odwrócił się bez słowa i popatrzył na towarzysza. Ten wzruszył ramionami. – Mam takie przeczucie. Słyszałeś, że przybrała nowe imię? Laseen. – Laseen? – To napańskie słowo. Znaczy... – Wiem, co znaczy. – Mam nadzieję, że cesarz też to wie. – Władczyni tronu – wtrącił Ganoes. Obaj mężczyźni skierowali wzrok na niego. Wiatr znowu zmienił kierunek, przynosząc ze sobą woń chłodnego kamienia, z którego zbudowano twierdzę. Żelazny demon jęknął na swej pice. – Mój nauczyciel jest Napańczykiem – wyjaśnił Ganoes. Wtem za ich plecami rozległ się nowy głos, władczy i zimny. Mówiła kobieta. – Dowódco.

15 Obaj żołnierze odwrócili się, choć bez zbytniego pośpiechu. – Ta nowa kompania będzie potrzebowała pomocy – rzekł oficer do swego towarzysza. – Wyślij Dujeka ze skrzydłem, i kilku saperów, żeby opanowali pożary. Inaczej całe miasto pójdzie z dymem. Żołnierz skinął głową i odmaszerował, nawet nie spoglądając na kobietę. Stała przy bramie, prowadzącej do kwadratowej wieży cytadeli, w towarzystwie dwóch strażników. Ciemnoniebieska skóra świadczyła, że jest Napanką, lecz poza tym nie wyróżniała się niczym szczególnym. Jej szarą szatę pokrywały plamy soli, brązowawe włosy były ścięte krótko jak u żołnierza, a szczupła twarz nie zapadała w pamięć. Jednak na widok strażników Ganoesa przeszył dreszcz. Stali po obu stronach kobiety, wysocy i spowici w czerń. Dłonie mieli skryte w rękawach, a twarze ginęły pod kapturami. Chłopiec nigdy jeszcze nie widział szpona, instynkt podpowiadał mu jednak, że to akolici kultu. Co znaczyło, że ta kobieta... – Ty wpakowałaś nas w tę kabałę, Gburko – odezwał się oficer. – Ale wygląda, że porządek będę musiał zrobić ja. Ganoesa zdumiewało, że żołnierz nie okazywał strachu, a jego ton był bliski pogardy. To Gburka stworzyła Szpon i uczyniła z niego potęgę, której mógł dorównać tylko sam cesarz. – Noszę teraz inne imię, dowódco. – Słyszałem – odparł mężczyzna, krzywiąc wściekle twarz. – Chyba czujesz się bardzo pewna siebie pod nieobecność cesarza. Nie on jeden pamięta, że kiedyś byłaś zwykłą dziewką służebną w Starej Dzielnicy. Widzę, że dawno już zapomniałaś o wdzięczności. Jeśli nawet słowa te poirytowały Gburkę, jej twarz tego nie zdradzała. – To było proste zadanie – zauważyła. – Ale wygląda na to, że twoi nowi oficerowie nie potrafią sobie z nim poradzić. – Sytuacja wymknęła się spod kontroli – tłumaczył się dowódca. – Są niedoświadczeni... – To nie moja sprawa – warknęła. – Zresztą nie martwi mnie to zbytnio. W ten sposób ci, którzy się nam sprzeciwiają, otrzymają jeszcze dotkliwszą nauczkę. – Sprzeciwiają? Garstka domorosłych wiedźm sprzedających swe niewielkie talenty? I jaki to złowieszczy użytek z nich robiły? Wyszukiwały ławice korawali na płyciznach zatoki. Na oddech Kaptura, kobieto, to nie jest groźba dla imperium. – Nieusankcjonowane czary. Złamanie nowego prawa... – Twojego prawa, Gburko. Ono się nie utrzyma. Możesz być pewna, że kiedy cesarz wróci, natychmiast odwoła twój zakaz uprawiania czarów. Kobieta uśmiechnęła się zimno. – Na pewno z radością usłyszysz, że z Wieży zameldowano o zbliżaniu się transportowców, które mają zabrać twych nowych rekrutów. Bez żalu rozstaniemy się z tobą i twoimi niespokojnymi, skorymi do buntu żołnierzami, dowódco. Kobieta odwróciła się bez słowa i – nawet nie spoglądając na chłopca, stojącego obok

16 żołnierza – wróciła do cytadeli w towarzystwie swych milczących strażników. Ganoes i dowódca znowu skierowali spojrzenia na ogarniętą zamieszkami Mysią Dzielnicę. Za zasłoną dymu było teraz widać płomienie. – Pewnego dnia zostanę żołnierzem – oznajmił chłopiec. Mężczyzna chrząknął. – Tylko wtedy, jeśli nie nadasz się do niczego innego, synku. Za miecz chwytają wyłącznie zdesperowani ludzie, którym nie pozostało nic innego. Zapamiętaj moje słowa i znajdź sobie jakiś szczytniejszy cel. – Nie jesteś podobny do innych żołnierzy, z którymi rozmawiałem – zauważył Ganoes, krzywiąc się. – Przypominasz raczej mojego ojca. – Nie jestem twoim ojcem, chłopcze – warknął oficer. – Świat nie potrzebuje jeszcze jednego kupca winnego – skontrował Ganoes. Żołnierz zmrużył oczy, przyglądając mu się uważnie. Otworzył usta, by udzielić narzucającej się odpowiedzi, zamknął je jednak gwałtownie. Ganoes Paran spojrzał na płonącą dzielnicę, zadowolony z siebie. Nawet małemu chłopcu może się udać celna riposta, dowódco. Chorągiewka Mocka zawirowała raz jeszcze. Znad miasta nadciągnęły kłęby dymu, które ogarnęły patrzących. Niosły ze sobą smród płonącej tkaniny, farby i kamienia, a także jakiś inny, słodkawy zapach. – To rzeźnia – odezwał się Ganoes. – Świnie się palą. Oficer skrzywił twarz. Po długiej chwili oparł się z westchnieniem o mur. – Skoro tak mówisz, chłopcze. Skoro tak mówisz...

17

KSIĘGA PIERWSZA

PALE

18

...W ósmym roku Wolne Miasta Genabackis nawiązały kontakt z kilkoma zaciężnymi armiami, które miały im pomóc w odparciu ofensywy imperium. Najbardziej znaczącymi z nich były Karmazynowa Gwardia pod dowództwem księcia K’azza D’Avore (zob. tom III i V) oraz pułki Tiste Andii z Odprysku Księżyca, którymi dowodził miedzy innymi Caladan Brood. Siły Imperium Malazańskiego, które wiódł wielka pięść Dujek Jednoręki, składały się w owym roku z Drugiej, Piątej i Szóstej Armii, a także legionów Moranthów. Gdy spoglądamy wstecz na te wydarzenia, narzucają się dwa spostrzeżenia. Po pierwsze, zawarty w roku 1156 sojusz z Moranthami spowodował fundamentalną zmianę w sztuce wojennej Imperium Malazańskiego, która na krótką metę okazała się korzystna. Po drugie, warto zauważyć, że przystąpienie do wojny władających czarami Tiste Andii z Odprysku Księżyca oznaczało początek Czarodziejskiej Kanonady, która zdewastowała cały kontynent. W roku 1163 snu Pożogi oblężenie Pale zakończyło się eksplozją czarów, która przeszła już do legendy. Wojny imperialne 1158-1194 Tom IV, Genabackis Imrygyn Tallobant (ur. 1151)

19

Rozdział pierwszy Stare kamienie traktu rozbrzmiewają tętentem podkutych żelazem kopyt i łoskotem bębnów. Widziałam, jak szedł od morza aż po skąpane w czerwieni wzgórza. Przyszedł z zachodem słońca, jeden chłopiec pośród ech synów i braci, szeregów żołnierskich duchów. A ja siedziałam na ostatnim, wytartym milowym kamieniu o zmierzchu dnia. Jego głośne kroki mówiły mi wszystko, co musiałam wiedzieć, o chłopcu maszerującym po kamiennej drodze, jeszcze jednym żołnierzu, kolejnym gorejącym sercu, którego dotąd nie ostudziło twarde żelazo. Lament matki Anonim 1161 rok snu Pożogi 103 rok Imperium Malazańskiego 7 rok panowania cesarzowej Laseen – Pchnąć i pociągnąć – mówiła staruszka. – Oto metoda cesarzowej. Jest taka sama jak bogowie. – Pochyliła się w bok i splunęła, po czym otarła pomarszczone wargi brudną chustką. – Oddałam już na wojnę trzech mężów i dwóch synów. Córka rybaka gapiła się z błyskiem w oczach na kolumnę jeźdźców, którzy podążali traktem. Prawie nie słuchała stojącej obok starowinki. Oddychała szybko w rytm tętentu pięknych rumaków. Czuła, że twarz jej plonie, z powodów nie mających nic wspólnego z upałem. Dzień chylił się już ku zachodowi. Czerwona plama słońca wisiała nad drzewami po prawej stronie, a owiewająca twarz dziewczyny morska bryza stała się chłodna. – To było w czasach cesarza – ciągnęła staruszka. – Niech Kaptur upiecze na rożnie jego bękarcią duszę. Ale popatrz tylko, dziewczynko: Laseen rozrzuca kości niczym najlepsi gracze. Ha, zaczęła przecież od jego kości, mam rację? Córka rybaka słabo skinęła głową. Czekały przy gościńcu, jak przystało nisko

20 urodzonym. Staruszka dźwigała worek pełen rzep, a dziewczyna niosła na głowie ciężki kosz. Mniej więcej co minutę kobieta przekładała tobół z jednego kościstego barku na drugi. Całą drogę zajmowali jeźdźcy, a za jej plecami znajdował się głęboki, kamienisty rów, nie miała więc gdzie postawić worka. – Mówię ci, że rozrzuca kości. Kości mężów i synów, żon i córek. Dla niej to bez różnicy. Dla niej i dla imperium. – Staruszka splunęła raz jeszcze. – Trzech mężów i dwóch synów, po dziesięć monet rocznie za każdego. Pięć razy dziesięć to pięćdziesiąt. Pięćdziesiąt monet rocznie, dziewczynko. Ale co mi z tego? Marznę zimą i marznę w łożu. Córka rybaka otarła pył z czoła. Jej jasne oczy śledziły mknących traktem żołnierzy. Młodzi mężczyźni siedzieli na siodłach o wysokich oparciach, wbijając w dal swe poważne spojrzenia. Nieliczne towarzyszące im kobiety były rosłe i z jakiegoś powodu wydawały się gwałtowniejsze od mężczyzn. Promienie zachodzącego słońca odbijały się w hełmach czerwonym blaskiem, który tak raził oczy dziewczyny, że aż zaszły łzami. – Jesteś córką rybaka – zauważyła staruszka. – Widywałam cię już na gościńcu na plaży i na rynku, z tatą. To ten bez ręki, co? Pewnikiem kości do jej kolekcji? – Wykonała ręką gest naśladujący rąbanie, po czym skinęła głową. – Ja mieszkam w pierwszym domu przy drodze. Za te monety kupuję świece. Co noc palę pięć świec, żeby stara Rigga miała towarzystwo. To stary dom i wszystko w nim jest stare. Ja też, dziewczynko. Co masz w tym koszu? Do córki rybaka dotarło powoli, że zadano jej pytanie. Odwróciła wzrok od żołnierzy i uśmiechnęła się do staruszki. – Przepraszam. Konie robią okropny hałas. – Pytałam, co masz w tym koszu, dziewczynko? – powtórzyła Rigga podniesionym głosem. – Sznurek. Tyle sznurka, że wystarczy na trzy sieci. Jedną musimy zrobić już na jutro. Tatunio stracił ostatnią. Coś porwało ją na głębinie razem ze wszystkim, co złowił. Lichwiarz Ilgrand chce odzyskać pieniądze, które nam pożyczył, i musimy jutro nałapać dużo ryb. – Uśmiechnęła się po raz drugi i ponownie zerknęła na żołnierzy. – Czy nie są cudowni? Rigga wyciągnęła nagle rękę, złapała dziewczynę za gęste, czarne włosy i szarpnęła je z całej siły. Córka rybaka krzyknęła. Kosz zachwiał się na jej głowie i ześliznął na bark. Próbowała powstrzymać go rozpaczliwym gestem, był jednak zbyt ciężki. Runął na ziemię i pękł. – Aaai! – krzyknęła dziewczyna. Spróbowała uklęknąć, lecz Rigga znów szarpnęła ją za włosy i odwróciła do siebie. – Wysłuchaj mnie, dziewczynko! – wysyczała, owiewając jej twarz kwaśnym oddechem. – Imperium gnębi ten kraj już od stu lat. Ty się urodziłaś pod jego władzą, ale ja nie. Kiedy miałam twoje lata, Itko Kan było niezależnym państwem. Mieliśmy własną flagę i nikt nam nie rozkazywał. Byliśmy wolni, dziewczynko. Córkę rybaka dopadły mdłości od jej oddechu. Zacisnęła powieki.

21 – Zapamiętaj sobie tę prawdę, dziecko, bo inaczej Płaszcz Kłamstw oślepi cię na zawsze. – Głos Riggi przeszedł w monotonny zaśpiew i dziewczyna natychmiast zesztywniała. Rigga, Riggalai Jasnowidząca, woskowa wiedźma, która więzi dusze w świecach, a potem je pali. Dusze strawione w płomieniach... W słowach staruszki pobrzmiewał mrożący krew w żyłach ton proroctwa. – Zapamiętaj sobie tę prawdę. Jestem ostatnią osobą, która z tobą rozmawia, a ty ostatnią, która mnie usłyszy. Dlatego łączy nas więź, która przetrwa wszystko. Rigga zacisnęła silniej palce. – Za morzem cesarzowa wbiła nóż w dziewiczą glebę. Nadchodzi potop krwi, który zaleje cię, dziecko, jeśli nie będziesz ostrożna. Dadzą ci miecz i pięknego konia, a potem wyślą za morze. Ale twoją duszę pochłonie cień. Słuchaj uważnie! Ukryj me słowa głęboko! Rigga cię ocali, ponieważ łączy nas więź. Ale nie mogę uczynić nic więcej. Rozumiesz? Czekaj na władcę zrodzonego w ciemności. To jego dłoń cię uwolni, choć on o tym nie wie... – Co to, do licha?! – ryknął czyjś głos. Rigga zwróciła się w stronę traktu. Jeden z jeźdźców zwolnił. Jasnowidząca puściła włosy dziewczyny. Ta zatoczyła się do tyłu, potknęła o kamień przydrożny i runęła na ziemię. Kiedy podniosła wzrok, jeździec oddalał się już kłusem, a na jego miejsce przybył następny. – Zostaw tę ślicznotkę, starucho – warknął. Przemykając obok, pochylił się, wyciągnął otwartą dłoń i walnął żelazną rękawicą w głowę Riggi. Staruszka zatoczyła się i padła ciężko na uda córki rybaka, która głośno krzyknęła. Po twarzy kobiety spływała strużka karmazynowej plwociny. Dziewczyna pisnęła głośno, odpełzła kawałek po żwirze, zrzuciła z siebie ciało Riggi i dźwignęła się na kolana. Przepowiednia staruszki zapadła w jej umysł, ciężka jak kamień i ukryta przed wzrokiem. Dziewczyna przekonała się, że nie pamięta ani jednego słowa jasnowidzącej. Złapała wełniany szal Riggi i przetoczyła ją ostrożnie na drugi bok. Połowę twarzy staruszki zbroczyła wypływająca zza ucha krew. Plamy pokrywały również pomarszczony podbródek oraz usta. Oczy spoglądały w pustkę. Córka rybaka odsunęła się, niezdolna zaczerpnąć tchu. Rozejrzała się wokół zdesperowana. Kolumna żołnierzy odjechała, pozostawiając po sobie jedynie kurz oraz odległy tętent kopyt. Rzepy Riggi wysypały się na drogę. Między stratowanymi jarzynami widać było pięć łojowych świec. Dziewczyna pochwyciła z wysiłkiem haust pełnego pyłu powietrza. Wytarła nos i rozejrzała się za swym koszem. – Mniejsza o świece – wymamrotała dziwnym, ochrypłym głosem. – Już po nich, prawda? Zostały tylko stare kości. Mniejsza z tym. – Poczołgała się ku zwojom sznurka, które wypadły z pękniętego kosza, a gdy przemówiła znowu, jej głos brzmiał młodo, tak jak zawsze. – Potrzebujemy sznurka. Będziemy pracowali całą noc i zrobimy nową sieć. Tatunio czeka. Stoi przy drzwiach i patrzy na ścieżkę. Czeka na mnie. Nagle umilkła. Przeszył ją dreszcz. Słońce niemal już zaszło. Z cieni sączył się nietypowy

22 dla tej pory roku chłód, który zalał trakt niczym woda. – To teraz – wychrypiała cicho, głosem, który nie należał do niej. Na jej bark opadła spowita w miękką rękawicę dłoń. Córka rybaka pochyliła się, przerażona. – Spokój, dziewczyno – zabrzmiał męski głos. – To koniec. Nie można już jej pomóc. Podniosła wzrok. Nachylał się nad nią odziany w czerń mężczyzna o twarzy skrytej pod kapturem. – Ale on ją uderzył – zaprotestowała dziecinnym głosem. – A ja muszę wiązać sieci z tatuniem... – Wstawaj już – rozkazał mężczyzna, chwytając ją pod pachy dłońmi o długich palcach. Wyprostował się i bez wysiłku podniósł dziewczynę. Nim postawił ją na ziemi, zamachała w powietrzu obutymi w sandały stopami. Zobaczyła drugiego mężczyznę, który był niższy i również ubrany na czarno. Stał na drodze, odwrócony do niej plecami, i spoglądał w ślad za żołnierzami. – Marne to było życie – odezwał się piskliwym głosem, nadal nie patrząc na dziewczynę. – Mizerny talent, dawno już pozbawiony daru. Och, mogłoby się jej udać jeszcze raz, ale tego już się nie dowiemy, prawda? Córka rybaka podeszła do torby Riggi i wzięła jedną ze świec. Gdy się wyprostowała, jej oczy nabrały nagle twardego wyrazu. Splunęła na drogę. Niższy mężczyzna odwrócił gwałtownie głowę. Wydawało się, że pod jego kapturem kryją się tylko cienie. Dziewczyna cofnęła się o krok. – To było dobre życie – wyszeptała. – No wiesz, miała te świece. Pięć świec. Po jednej dla... – Nekromancja – przerwał jej nieznajomy. – Widzę je, dziecko. Rozumiem, co oznaczają – wtrącił łagodnie wyższy z mężczyzn, który wciąż stał u jej boku. Niższy żachnął się gniewnie. – Wiedźma udzieliła schronienia pięciu wątłym, słabym duszom. To nic wielkiego. – Uniósł głowę. – Słyszę je. Wołają ją. Oczy córki rybaka wypełniły się łzami. Z czarnego kamienia, który zapadł w jej umysł, wypłynął niewysłowiony ból. Otarła policzki. – Skąd się tu wzięliście? – zapytała nagle. – Nie widziałyśmy was na drodze. Stojący obok mężczyzna zwrócił się ku wysypanemu żwirem traktowi. – Byliśmy po drugiej stronie – wyjaśnił z nutą wesołości w głosie. – Czekaliśmy, tak samo jak wy. – Tak jest, po drugiej stronie – zgodził się z chichotem drugi. Ponownie spojrzał na drogę i uniósł ręce. Gdy z góry opadła ciemność, dziewczyna zaczerpnęła tchu. Na moment powietrze wypełnił ostry dźwięk, jakby coś się rozdzierało. Potem mrok się rozproszył i córka rybaka

23 wybałuszyła oczy. Wokół stojącego na gościńcu człowieka siedziało siedem potężnych Ogarów. Ich oczy lśniły żółtym blaskiem. Wszystkie wpatrywały się w tę samą stronę co on. – Jesteście głodne, co? – Usłyszała jego syk. – No to, huzia! Ogary pomknęły bezszelestnie przed siebie. Ich pan odwrócił się. – Laseen będzie miała o czym myśleć – rzekł do człowieka, który stał obok niej. Znowu zachichotał. – Czy musisz komplikować sprawy? – zapytał drugi znużonym tonem. Niższy mężczyzna zesztywniał. – Już doganiają kolumnę. – Uniósł głowę. Z oddali dobiegł kwik koni. – Podjąłeś decyzję, Kotylionie? – zapytał z westchnieniem. Drugi nieznajomy mruknął rozbawiony. – Nazwałeś mnie po imieniu, Ammanasie, a to oznacza, że zadecydowałeś już za mnie. Przecież nie możemy jej tu teraz zostawić. – Oczywiście, że możemy, stary druhu. Tyle, że martwą. Kotylion przyjrzał się dziewczynie. – Nie – sprzeciwił się cicho. – Będzie w sam raz. Córka rybaka przygryzła wargę. Cofnęła się o krok, nie wypuszczając z dłoni świecy Riggi. Wytrzeszczała oczy, przenosząc wzrok z jednego na drugiego z nieznajomych. – Szkoda – zauważył Ammanas. Kotylion skinął lekko głową i odchrząknął. – Potrzeba będzie trochę czasu. W odpowiedzi Ammanasa brzmiała nuta rozbawienia. – A czy mamy czas? Prawdziwa zemsta wymaga długiego i starannego podchodzenia ofiary. Czy zapomniałeś o bólu, który nam ongiś sprawiła? Laseen jest przyparta do muru. Może upaść bez naszego udziału. Gdzie by w tym była satysfakcja? – Nigdy nie doceniałeś cesarzowej – zaprotestował chłodnym, ostrym tonem Kotylion. – I dlatego jesteśmy teraz w takiej sytuacji... Nie. – Wskazał na córkę rybaka. – Będzie nam potrzebna. Laseen zadarła z Odpryskiem Księżyca, a to istne gniazdo szerszeni. Chwila jest idealna. Przez kwik koni przebijały się teraz odległe krzyki mężczyzn i kobiet. Ten dźwięk przeszył serce dziewczyny nagłym bólem. Spojrzała na leżącą przy drodze nieruchomą postać Riggi, a potem na Ammanasa, który podszedł do niej. Chciała uciekać, lecz nogi drżały pod nią bezsilnie. Był już blisko. Miała wrażenie, że przygląda się jej uważnie, choć nadal nie potrafiła przeniknąć wzrokiem cieni pod jego kapturem. – Jesteś córką rybaka? – zapytał łagodnie. Skinęła głową.

24 – A jak masz na imię? – Dość już tego! – warknął Kotylion. – To nie jest mysz, którą sobie złapałeś, Ammanasie. Poza tym, to ja ją znalazłem i ja wybiorę dla niej imię. Ammanas cofnął się. – Szkoda – powtórzył. Wzniosła ręce w błagalnym geście. – Proszę – mówiła do Kotyliona. – Nie zrobiłam nic złego! Mój ojciec jest biedny, ale zapłaci wam, ile tylko będzie mógł. Jestem mu potrzebna, i ten sznurek też. Ojciec czeka na mnie! – Nagle poczuła wilgoć na udach i usiadła na ziemi. – Nie zrobiłam nic złego! – Zalała ją fala wstydu. Złożyła ręce na kolanach. – Proszę. – Nie mam wyboru, dziecko – odparł Kotylion. – Przecież znasz nasze imiona. – Nigdy w życiu ich nie słyszałam! – krzyknęła dziewczyna. – Po tym, co wydarzyło się na trakcie, z pewnością cię przesłuchają – wyjaśnił z westchnieniem mężczyzna. – W bardzo nieprzyjemny sposób. Są tacy, którzy o nas słyszeli. – Widzisz, dziewczynko – wtrącił Ammanas, tłumiąc chichot – nie powinno nas tu być. Są imiona i imiona. – Zwrócił się w stronę Kotyliona. – Trzeba coś zrobić z jej ojcem – oznajmił mrożącym krew w żyłach głosem. – Moje pieski? – Nie – sprzeciwił się Kotylion. – Darujemy mu życie. – To co postanawiamy? – Podejrzewam, że wystarczy chciwość – odpowiedział Kotylion. Jego następne słowa były pełne sarkazmu. – Chyba potrafisz sobie poradzić z niezbędnymi czarami? Ammanas zachichotał. – Strzeż się cieni, nawet gdy przynoszą dary. Kotylion ponownie spojrzał na dziewczynę, wyciągając obie ręce na boki. Skrywająca jego twarz zasłona cieni spłynęła na całą postać. – Nadaje się idealnie – mówił Ammanas. Miała wrażenie, że jego słowa docierają do niej z bardzo daleka. – Cesarzowa nigdy jej nie wytropi, niczego się nawet nie domyśli. Być pionkiem boga nie jest tak źle, dziewczynko – dodał podniesionym głosem. – Pchnąć i pociągnąć – powiedziała szybko córka rybaka. Kotylion zawahał się, słysząc tę dziwną uwagę, po czym wzruszył ramionami. Cienie rozszerzyły się, tworząc wir, który ogarnął dziewczynę. Gdy nadszedł ich zimny dotyk, jej umysł zapadł w ciemność. Ostatnim, co poczuła, był ulotny dotyk miękkiej świecy, którą trzymała w prawej dłoni. Miała wrażenie, że łój wypływa między palcami jej zaciskającej się pięści. Kapitan przesunął się w siodle, by popatrzeć na jadącą obok kobietę. – Zamknęliśmy drogę z obu stron, przyboczna. Cały ruch skierowaliśmy w głąb lądu. Jak dotąd, nie ma żadnych przecieków.

25 Skrzywił się, ocierając pot z czoła. Ciepły, wełniany czepiec pod hełmem otarł mu czoło aż do krwi. – Coś nie w porządku, kapitanie? Potrząsnął głową, obserwując uważnie drogę. – Mam za luźny hełm. Kiedy go ostatnio wkładałem, miałem więcej włosów. Przyboczna cesarzowej nie odpowiedziała. Był późny poranek i zakurzony gościniec lśnił w promieniach słońca białym, niemal oślepiającym blaskiem. Żołnierz czuł, że zalewa go pot, a nakarczek hełmu wyrywa mu włoski z szyi. Plecy już zaczęły go pobolewać. Od wielu lat nie jeździł konno i całkowicie utracił wprawę. Przy każdym ruchu rumaka jeźdźcowi trzeszczały kręgi. Minęło sporo czasu, odkąd ostatnio poderwał się na baczność, słysząc czyjś tytuł. To jednak była przyboczna cesarzowej, osobista służka Laseen, przedłużenie cesarskiej woli. Za nic w świecie nie chciałby, żeby ta młoda, niebezpieczna kobieta zorientowała się, jak bardzo on cierpi. Trakt przed nimi wił się powoli w górę. Wiejący z lewej, niosący zapach soli wiatr kołysał rosnącymi z tej strony drogi drzewkami, których gałązki pokrywały świeże pączki. Po południu stanie się gorący jak tchnienie piekarskiego pieca, a zapach morza ustąpi miejsca odorowi bagien. Upał przyniesie też ze sobą coś innego. Kapitan miał nadzieję, że będzie już wtedy w Kan. Starał się nie myśleć o celu, do którego zmierzali. Niech się tym martwi przyboczna. Służył imperium już od wielu lat i wiedział, że niekiedy najlepiej jest skryć wszystko głęboko pod czaszką. To właśnie była jedna z takich chwil. – Długo już tu stacjonujesz, kapitanie? – zainteresowała się przyboczna. – Długo – warknął. – A jak długo? – zapytała po chwili. Zawahał się. – Trzynaście lat, przyboczna. – To znaczy, że walczyłeś za cesarza. – Tak jest. – I ocalałeś z czystki. Obrzucił ją uważnym spojrzeniem. Jeśli nawet to dostrzegła, nic po sobie nie okazała. Kołysała się swobodnie w siodle, wpatrzona w trakt przed nimi. Długi, skryty w pochwie miecz przytroczyła sobie wysoko pod lewą pachą, tak by w każdej chwili można go było wyciągnąć. Włosy miała krótko obcięte, albo wciśnięte pod hełm. Przemknęło mu przez głowę, że ma bardzo gibką figurę. – Skończyłeś? – rzuciła. – Pytałam o czystki, które rozkazała przeprowadzić cesarzowa Laseen po przedwczesnej śmierci swego poprzednika. Kapitan zgrzytnął zębami i uniósł podbródek, by poprawić rzemyk hełmu. Nie miał czasu

26 się ogolić i sprzączka ocierała mu skórę. – Nie wszystkich zabito, przyboczna. Ludzie z Itko Kan nie są skorzy do szaleństw. Nie mieliśmy tu zamieszek ani masowych egzekucji, jakie dotknęły innych części imperium. Po prostu siedzieliśmy spokojnie i przeczekaliśmy całą burzę. – Jak rozumiem, nie jesteś szlachetnie urodzony, kapitanie – stwierdziła przyboczna z bladym uśmiechem. Chrząknął. – Gdybym był, z pewnością bym nie ocalał, nawet tu, w Itko Kan. Oboje o tym wiemy. Jej rozkazy były jasne, a nawet kańskie błazny nie ważą się okazywać nieposłuszeństwa cesarzowej. – Skrzywił się. – Nie, zaczynałem służbę jako prosty żołnierz, przyboczna. – A gdzie ostatnio walczyłeś? – Na Równinie Wickańskiej. Przez chwilę jechali bez słowa, od czasu do czasu mijając żołnierzy pełniących służbę przy trakcie. Drzewa po lewej ustąpiły miejsca pagórkowatemu wrzosowisku, za którym widać było pokryte białymi grzywaczami morze. – Ilu gwardzistów skierowałeś do patrolowania otoczonego obszaru? – zapytała przyboczna. – Tysiąc stu – odparł kapitan. Odwróciła nagle głowę. Oczy pod brzegiem hełmu rozbłysły zimnym blaskiem. Kapitan przyjrzał się jej twarzy. – Trupy są rozsiane na odcinku półtorej mili wybrzeża, na obszarze sięgającym prawie milę w głąb lądu, przyboczna. Kobieta milczała. Wreszcie podjechali do szczytu. Zebrało się tam dwudziestu żołnierzy. Inni czekali na zboczu. Wszyscy zwrócili się ku nim. – Przygotuj się, przyboczna. Przyjrzała się twarzom oczekujących mężczyzn i kobiet. Wiedziała, że to zahartowani ludzie, weterani oblężenia Li Heng i wojen wickańskich na północnych równinach. Coś jednak wżarło się im w oczy, pozbawiając ich środków obrony. Spoglądali na nią z niepokojącą tęsknotą, złaknieni odpowiedzi. Stłumiła pragnienie przemówienia do nich, wygłoszenia jakichś słów pociechy. Nie mogła im tego dać ani teraz, ani nigdy przedtem. Pod tym względem niczym się nie różniła od cesarzowej. Zza szczytu dobiegały krzyki mew i wron, które, w miarę jak wspinali się w górę, przechodziły w wysoko brzmiący wrzask. Przyboczna skierowała konia naprzód, ignorując stojących po obu stronach traktu żołnierzy. Kapitan podążył za nią. Dotarli do szczytu wzniesienia i spojrzeli w dół. Na odcinku ponad połowy mili trakt opadał w głąb kotliny, a potem wpełzał na następne wzgórze. Ziemię pokrywały tu tysiące mew i wron, które tłoczyły się w rowach oraz na falistym

27 terenie porośniętym niskim wrzosem i janowcem. Pod tym kipiącym czarno-białym morzem grunt był jednolicie czerwony. Tu i ówdzie uwidaczniały się najeżone żebrami pagórki końskich ciał, a pośród rozwrzeszczanego ptactwa można było dostrzec błysk żelaza. Kapitan rozpiął rzemyk hełmu, zdjął go powoli z głowy i położył na przednim łęku siodła. – Przyboczna... – Mam na imię Lorn – powiedziała cicho kobieta. – Sto siedemdziesięcioro pięcioro mężczyzn i kobiet Dwieście dziesięć koni. Dziewiętnasty Pułk Ósmej Itkokańskiej Armii Konnej. – Ścisnęło go na moment w gardle. Spojrzał na Lorn. – Zginęli. – Rumak spłoszył się pod nim, gdy wiatr przyniósł odór trupów. Kapitan szarpnął brutalnie wodze i zwierzę znieruchomiało. Chrapy miało rozdęte, uszy położyło po sobie, a mięśnie mu drżały. Ogier przybocznej nawet nie drgnął. – Wszyscy wyciągnęli broń. Walczyli z tymi, którzy ich zaatakowali. Ale leżą tu tylko zwłoki naszych. – Sprawdzaliście plażę na dole? – zapytała Lorn, ciągle gapiąc się na drogę. – Nie ma śladów lądowania statku – odparł kapitan. – Nie odkryliśmy nic ani nad morzem, ani w głębi lądu. Znaleźliśmy za to więcej zabitych. Wieśniaków, rybaków, wędrowców na szlaku. Wszyscy byli porozdzierani na strzępy: dzieci, zwierzęta gospodarskie, psy. – Przerwał nagle i odwrócił się. – Ponad czterysta ofiar – wychrypiał. – Nie znamy dokładnej liczby. – Świadków oczywiście nie ma – domyśliła się Lorn. Jej głos był wyprany z wszelkich uczuć. – Nie ma. Na dole jechał ku nim jakiś mężczyzna, który – pochylony nisko w siodle – szeptał do końskiego ucha uspokajające słowa, by pomóc przerażonemu zwierzęciu przedostać się przez usiany trupami obszar. Ptaki zrywały się do lotu z głośnym wrzaskiem, a gdy przejechał, znowu siadały na ziemi. – Kto to? – zapytała przyboczna. – Porucznik Ganoes Paran – odparł z jęknięciem kapitan. – Jest nowy w moim oddziale. Pochodzi z Unty. Lorn przyjrzała się młodzieńcowi, mrużąc powieki. Dotarł już do granicy niecki i zatrzymał się, by przekazać rozkazy brygadom roboczym. Potem odchylił się w siodle i spojrzał w ich stronę. – Paran. Z rodu Paranów? – Tak jest. Ma złoto w żyłach i tak dalej. – Przywołaj go. Kapitan skinął na przybysza. Porucznik dźgnął piętami boki wierzchowca. Po paru chwilach ściągnął wodze, osadzając konia przed dowódcą, i zasalutował. Jeźdźca i konia od stóp do głów pokrywały kawałki mięsa i krew. Wokół nich brzęczały

28 natrętne muchy i osy. Lorn nie dostrzegała w twarzy porucznika Parana młodości, którą powinno się tam widzieć. Mimo to jego oblicze przyciągało wzrok. – Sprawdziłeś po drugiej stronie, poruczniku? – zapytał kapitan. Paran skinął głową. – Tak jest. Za pagórkiem jest mała rybacka osada. Wszystkiego ze dwanaście chat. Tylko w dwóch nie ma ciał. Wygląda na to, że większość barkasów stoi przy brzegu, choć jeden słup cumowniczy jest wolny. – Poruczniku, proszę opisać puste chaty – wtrąciła Lorn. Nim spełnił jej żądanie, odpędził natrętną osę. – Jedna stała na samej górze, najbliżej traktu. Jesteśmy przekonani, że należała do staruszki, którą znaleźliśmy martwą przy gościńcu, jakieś półtorej mili na południe stąd. – Dlaczego? – Przyboczna, sugeruje to zawartość chaty. Ponadto jej lokatorka najwyraźniej miała w zwyczaju palić świece. I to łojowe. Staruszka przy drodze miała worek pełen rzep i garstkę łojowych świec. Łój jest tu drogi, przyboczna. – Ile razy przejeżdżałeś już przez to pobojowisko, poruczniku? – zapytała Lorn. – Wystarczająco wiele, by się do niego przyzwyczaić, przyboczna – odparł, krzywiąc twarz. – A druga pusta chata? – Chyba należała do mężczyzny i młodej dziewczyny. Stoi blisko znaku zasięgu wód pływowych, naprzeciwko wolnego słupa cumowniczego. – Znaleźliście jakiś ślad po mieszkańcach? – Nie, przyboczna. Oczywiście, ciągle jeszcze odkrywamy nowe ciała, przy trakcie i na polach. – Ale nie na plaży. – Nie. Przyboczna zmarszczyła brwi, zdając sobie sprawę, że obaj mężczyźni przyglądają się jej z uwagą. – Kapitanie, jaką bronią zabito twoich żołnierzy? Mężczyzna zawahał się, po czym łypnął spode łba na porucznika. – Ty widziałeś trupy z bliska, Paran. Powiedz, co o tym sądzisz. Porucznik rozciągnął zaciśnięte wargi w bladym uśmiechu. – Tak jest. Naturalną bronią. Kapitana dopadł nagły atak mdłości. Miał nadzieję, że jego przypuszczenia okażą się błędne. – Co to znaczy „naturalną”? – nie ustępowała Lorn. – Głównie zębami. Bardzo dużymi i ostrymi. Kapitan odchrząknął.

29 – W Itko Kan już od stu lat nie ma wilków. Zresztą nie znaleźliśmy żadnych zabitych sztuk... – Gdyby to były wilki, musiałyby być wielkie jak muły – zauważył Paran, spoglądając ku niecce. – Nie ma żadnych śladów, przyboczna. Ani kosmyka sierści. – A więc nie wilki – stwierdziła Lorn. Paran wzruszył ramionami. Przyboczna zaczerpnęła głęboko tchu, zatrzymała na chwilę powietrze w płucach, a potem wypuściła je powoli. – Chciałabym zobaczyć tę wioskę rybacką. Kapitan uniósł hełm, lecz kobieta potrząsnęła głową. – Wystarczy mi porucznik Paran, kapitanie. Sugeruję, byś tymczasem osobiście przejął dowództwo nad swą gwardią. Trzeba jak najszybciej uprzątnąć trupy i usunąć wszelkie ślady masakry. – Rozumiem, przyboczna – odparł kapitan. Miał nadzieję, że w jego głosie nie słychać ulgi. Lorn zwróciła się ku młodemu szlachcicowi. – Jedziemy, poruczniku? Skinął głową i cmoknął na konia, nakazując mu ruszyć naprzód. Dopiero gdy ptaki poderwały się do lotu, pierzchając przed nimi, przyboczna poczuła, że zazdrości kapitanowi. Umykający padlinożercy odsłonili pokrywający ziemię gruby dywan zbroi, połamanych kości i mięsa. Powietrze było gorące, wilgotne i przesycone słodkawym zapachem. Widziała żołnierzy w hełmach, pod którymi kryły się czaszki zmiażdżone przez coś, co z pewnością było straszliwymi, potężnymi szczękami. Widziała porozdzierane kolczugi, roztrzaskane tarcze i oderwane od ciał kończyny. Poświęciła zaledwie kilka chwil na dokładne oględziny tej sceny. Potem wbiła wzrok w widoczny przed nimi pagórek, nie potrafiąc ogarnąć skali rzezi. Jej ogier, najczystszej krwi rumak z Siedmiu Miast, potomek wielu pokoleń ćwiczonych do boju koni, nie stąpał już dumnie i wyniośle, lecz stawiał kopyta bardzo ostrożnie. Zdała sobie sprawę, że musi znaleźć coś, co odwróci jej uwagę od trupów. Postanowiła nawiązać rozmowę. – Poruczniku, czy otrzymałeś już przydział? – Nie, przyboczna. Liczę na to, że będę stacjonował w stolicy. Uniosła brwi. – Doprawdy? A jak zamierzasz to załatwić? Paran wpatrywał się w dal, uśmiechając się pod nosem. – Są sposoby. – Rozumiem. – Lorn umilkła na chwilę. – Szlachetnie urodzeni od dawna nie ubiegali się o stanowiska w wojsku. Woleli się nie wychylać, prawda?

30 – Już od pierwszych dni imperium. Cesarz nie darzył nas miłością. Cesarzowa Laseen sprawia wrażenie zainteresowanej innymi sprawami. Lorn przyjrzała się uważnie młodzieńcowi. – Widzę, że lubisz ryzyko, poruczniku – zauważyła. – Albo jesteś tak bezczelny, że wydaje ci się, iż możesz prowokować przyboczną cesarzowej. Czy aż tak mocno wierzysz, że twa krew jest niezwyciężona? – Odkąd to tego, kto mówi prawdę, oskarża się o bezczelność? – Jesteś bardzo młody, prawda? Te słowa wyraźnie ubodły Parana. Na jego gładko wygolone policzki wystąpił rumieniec. – Przyboczna, przez siedem ostatnich godzin brodziłem po kolana w rozszarpanych ciałach i przelanej krwi. Odganiałem od trupów wrony i mewy. Chcesz usłyszeć, co te ptaki tam robią? Dokładnie? Odrywają kawały mięsa i walczą o nie, obżerają się oczami i językami, wątrobami i sercami. W swym zapamiętaniu rozrzucają wokół strzępki zwłok... – Przerwał, wyraźnie starając się odzyskać panowanie nad sobą. Wyprostował się w siodle. – Nie jestem już młody, przyboczna. A jeśli chodzi o bezczelność, to szczerze mówiąc, nie dbam o to. Prawdy nie da się ominąć. Nie po tym, co się tu stało. Wreszcie dotarli do przeciwległego stoku. Po lewej od szlaku odłączała się wąska ścieżka, która wiodła ku morzu. Paran wskazał na nią i popędził konia. Lorn podążyła za nim. Przez chwilę w zamyśleniu wpatrywała się w jego barczyste plecy, po czym przeniosła uwagę na szlak, którym podążali. Wąska ścieżyna biegła przez stok pagórka. Po lewej urwisko opadało gwałtownie ku leżącym sześćdziesiąt stóp niżej kamieniom. Był odpływ i fale rozbijały się na rafach w odległości kilkuset jardów od brzegu. Pęknięcia i zagłębienia w czarnej skale wypełniała woda, w której odbijało się zachmurzone niebo. Minęli zakręt i ujrzeli w dole łuk plaży. Nad nią, u podstawy wzniesienia, znajdowała się szeroka, porośnięta trawą skalna półka, na której przycupnął tuzin chat. Przyboczna spojrzała na morze. Przy słupach cumowniczych leżały przewrócone na burty barkasy. Nad plażą i zalewaną w czasie przypływu mielizną nie widziało się ani jednego ptaka. Zatrzymała wierzchowca. Po chwili Paran obejrzał się na nią i uczynił to samo. Przyglądał się, jak kobieta zdejmuje hełm i rozpuszcza długie, kasztanowe włosy. Były wilgotne i pozlepiane od potu. Podjechał do niej z pytaniem w oczach. – Poruczniku Paran, twe słowa przypadły mi do gustu. – Wciągnęła w płuca słone powietrze, po czym popatrzyła prosto na niego. – Obawiam się, że nie będziesz stacjonował w Uncie. Zostaniesz oficerem mojego sztabu i będziesz wykonywał moje rozkazy. Przymrużył powieki. – Co się stało z tymi żołnierzami, przyboczna? Nie odpowiadała mu przez chwilę. Odchyliła się w siodle, spoglądając na morze.

31 – Ktoś tu był – powiedziała wreszcie. – Bardzo potężny czarodziej. Coś się wydarzyło i ten ktoś próbuje odwrócić naszą uwagę, żebyśmy tego nie odkryli. Paran rozdziawił usta. – Zabili czterystu ludzi po to, by odwrócić naszą uwagę? – Gdyby ten człowiek i jego córka wypłynęli na ryby, wróciliby z przypływem. – Ale... – Nie znajdziecie ich ciał, poruczniku. – I co teraz? – zapytał zdziwiony Paran. Zerknęła na niego, po czym zawróciła konia. – Wracamy. – I to wszystko? – Popatrzył w ślad za nią i popędził wierzchowca. – Chwileczkę, przyboczna! – zawołał, gdy ją dopędził. Obrzuciła go ostrzegawczym spojrzeniem. Potrząsnął głową. – Jeśli mam być członkiem twojego sztabu, muszę się dowiedzieć czegoś więcej. Włożyła hełm, zaciągając mocno rzemień pod brodą. Jej długie włosy opadały w strąkach na imperialną pelerynę. – Proszę bardzo. Jak ci wiadomo, poruczniku, nie jestem magiem... – To fakt – wtrącił Paran, uśmiechając się zimno. – Ty tylko ich tropisz i zabijasz. – Nie przerywaj mi więcej. Jak sam wspomniałeś, jestem biczem na czary. To znaczy, poruczniku, że choć sama ich nie praktykuję, łączy mnie z nimi szczególna więź. Można ją nazwać osobistą znajomością. Znam charakterystyczne cechy czarów oraz umysły tych, którzy się nimi posługują. Mieliśmy dojść do wniosku, że rzezi dokonano na oślep i że zginęli wszyscy. Tak jednak nie było. Zostawiono tu jakiś ślad, a my musimy go odnaleźć. Paran skinął powoli głową. – Twoim pierwszym zadaniem, poruczniku, będzie wypad do miasta targowego... jak ono się nazywa? – Gerrom. – Tak, do Gerromu. Na pewno mieszkańcy znają tę wioskę, bo rybacy tam właśnie sprzedawali swe połowy. Dowiedz się, która z rodzin składała się z ojca i córki. Przekaż mi ich imiona i rysopisy. Jeśli tubylcy będą krnąbrni, posłuż się milicją. – Nie będą – zapewnił ją Paran. – Kańczycy to potulny naród. Dotarli do końca ścieżki i zatrzymali się na trakcie. Na dole między trupami przejeżdżały kołyszące się wozy, a woły porykiwały, tupiąc zbroczonymi posoką kopytami. Żołnierze krzyczeli głośno, a nad ich głowami krążyły tysiące ptaków. Całej scenie towarzyszyła aura paniki. Na drugim końcu dolinki stał kapitan, który ściskał w dłoni rzemień hełmu. Przyboczna patrzyła na to wszystko twardym wzrokiem. – Mam nadzieję, że się nie mylisz, poruczniku.

32 Kapitan przyglądał się dwojgu zbliżającym się jeźdźcom. Coś mu mówiło, że dni jego spokojnego życia w Itko Kan dobiegają końca. Hełm ciążył mu w dłoni. Wbił wzrok w Parana. Ten rzadkokrwisty skurwiel dopiął swego. Na każdym kroku setki sznurków kierują go ku wygodnej posadce w jakimś spokojnym mieście. Gdy wjechali na wzgórze, Lorn spojrzała na niego. – Kapitanie, mam do ciebie prośbę. Oficer odchrząknął. Prośbę, niech to szlag. Cesarzowa pewnie musi co rano sprawdzać swoje biurko, żeby się upewnić, czy ta baba już za nim nie siedzi. – Słucham, przyboczna. Zsunęła się z konia. Paran podążył za jej przykładem. Mina porucznika nic nie wyrażała. Czy był to przejaw arogancji, czy też usłyszał od przybocznej coś, co dało mu do myślenia? – Kapitanie – zaczęła Lorn. – Jak rozumiem, w Kan trwa pobór. Czy rekrutujecie również ludzi spoza miasta? – Oczywiście. Przede wszystkim takich. Mieszczanie mają za wiele do stracenia. Poza tym, szybciej docierają do nich złe wieści. Większość wieśniaków nie wie, że w Genabackis idzie nam jak po grudzie. A nawet jeśli o tym słyszeli, to są skłonni uważać, że mieszczuchy po prostu lubią narzekać. Czy mogę zapytać, o co chodzi? – Możesz. – Lorn odwróciła się, by popatrzeć na żołnierzy uprzątających trupy. – Potrzebna mi lista rekrutów. Z ostatnich dwóch dni. Możesz zapomnieć o tych, którzy urodzili się w mieście. Interesują mnie tylko ludzie pochodzący ze wsi. Kobiety i starzy mężczyźni. Kapitan odchrząknął raz jeszcze. – Lista powinna być krótka, przyboczna. – Mam taką nadzieję, kapitanie. – Wiesz już, co się za tym kryje? – Nie mam pojęcia – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od poczynań żołnierzy. No pewnie, pomyślał kapitan. A ja jestem nowym wcieleniem cesarza. – Fatalnie – mruknął. – Aha. – Spojrzała na niego. – Porucznik Paran jest teraz członkiem mojego sztabu. Mam nadzieję, że załatwisz wszystkie niezbędne formalności. – Oczywiście, przyboczna. Uwielbiam papierkową robotę. Wynagrodziła go bladym uśmiechem, który jednak natychmiast zniknął. – Porucznik Paran musi już jechać. Kapitan popatrzył na młodego szlachcica, z uśmiechem, który mówił wszystko. Człowiek pracujący dla przybocznej przypominał robaka na haczyku. Haczykiem była przyboczna, a na drugim końcu linki czekała cesarzowa. Niech się wije.

33 Twarz Parana wykrzywiła się w kwaśnym grymasie. – Tak jest, przyboczna. Wdrapał się na siodło, zasalutował i ruszył w drogę. Kapitan śledził go spojrzeniem. – Coś jeszcze, przyboczna? – zapytał po chwili. – Tak. Jej ton kazał mu się odwrócić. – Chciałabym usłyszeć twą żołnierską opinię o tym, w jaki sposób szlachta przenika do imperialnej hierarchii dowodzenia. Przeszył ją wzrokiem. – Sytuacja nie wygląda dobrze, przyboczna. – Słucham. Kapitan zaczął mówić. Pobór trwał już ósmy dzień. Sierżant sztabowy Aragan siedział z załzawionymi oczyma za biurkiem, przyglądając się kolejnemu dzieciakowi wprowadzonemu przez kaprala. W Kan sprzyjało im szczęście. Kańska pięść utrzymywała, że najlepiej jest łowić na cichych wodach. Na prowincji ludzie znają tylko opowieści. Od opowieści ludzie nie krwawią, nie głodują ani nie bolą ich stopy. Jeśli ktoś jest młody, śmierdzi świńskim łajnem i jest przekonany, że żadna broń na świecie się go nie ima, słysząc opowieści, chce tylko przeżyć to wszystko osobiście. To stare babsko miało rację. Jak zwykle. Tutejsi ludzie tak długo już żyli pod imperialnym butem, że to polubili. No cóż, pomyślał Aragan. W tym miejscu zaczynają pobierać nauki. Dzień nie zaczął się dobrze. Miejscowy kapitan zabrał trzy kompanie i pomknął w siną dal. Nikt nie miał pojęcia, co się stało. Jakby tego było mało, niespełna dziesięć minut później z Unty dotarła przyboczna Laseen. Przyniosła ją tu jedna z niesamowitych magicznych grot. Choć nigdy w życiu nie widział tej kobiety, wystarczyło, że gorący, suchy wiatr przyniósł jej imię, by zadrżał ze strachu. Zabójczyni magów, skorpion w kieszeni cesarzowej. Skrzywił się, spoglądając na tabliczkę, na której zapisywał imiona rekrutów. Zaczekał, aż kapral odchrząknie i dopiero wtedy podniósł wzrok. Nie zachwycił go widok stojącej przed nim rekrutki. Otworzył usta, gotów wygłosić ostrą tyradę, która miała za zadanie odstraszać zbyt młodych kandydatów. Zamknął je jednak niemal natychmiast. Kańska pięść wydała mu wyraźne rozkazy. Miał przyjmować wszystkich, którzy mają dwie ręce, dwie nogi i głowę. Kampania na Genabackis ugrzęzła w błocie i potrzeba było świeżych ciał. Uśmiechnął się do dziewczyny. Doskonale pasowała do opisu, który podała mu pięść. Postanowił jednak spróbować. – Dziewczynko, czy zdajesz sobie sprawę, że za chwilę zostaniesz wcielona do

34 Malazańskiej Piechoty Morskiej? Skinęła głową, wbijając w Aragana zimne spojrzenie. Twarz sierżanta stężała. Do licha, ma dwanaście, góra trzynaście lat. Gdyby była moją córką... Ale dlaczego jej oczy są tak piekielnie stare? Ostatni raz widział coś podobnego pod Puszczą Mott na Genabackis. Maszerowali przez rolnicze tereny, od pięciu lat dotknięte suszą, a od dziesięciu wojną. Takie stare spojrzenie mieli ci, którzy zetknęli się z głodem albo śmiercią. Spojrzał na nią spode łba. – Jak masz na imię? – To znaczy, że jestem przyjęta? – zapytała cicho. Aragan skinął głową. Jego czaszkę przeszył nagły ból. – Przydział dostaniesz za tydzień, chyba że masz jakieś preferencje. – Kampania na Genabackis – odpowiedziała natychmiast. – Pod dowództwem wielkiej pięści Dujeka Jednorękiego. Zastęp Jednorękiego. Aragan zamrugał z wrażenia. – Zanotuję to sobie – rzekł cicho. – Jak masz na imię, żołnierko? – Żal. Nazywam się Żal. Aragan zapisał imię na tabliczce. – Możesz odejść, żołnierko. Kapral wskaże ci drogę. – Gdy była już blisko drzwi, uniósł wzrok. – I zmyj z nóg to błoto. Sierżant pisał jeszcze przez chwilę, po czym przerwał nagle. Deszcz nie padał od wielu tygodni, a błoto w tych okolicach było zielonoszare, nie ciemnoczerwone. Odrzucił rylec i zaczął masować skronie. Dobrze, że chociaż ból głowy mnie puszcza. Gerrom leżał pięć mil w głąb lądu, przy Starym Trakcie Kańskim. Z owego przedimperialnego gościńca korzystano teraz rzadko, gdyż w czasach imperium wybudowano nową, biegnącą po przybrzeżnym tarasie drogę. Obecnie wędrowali nim głównie piesi – miejscowi wieśniacy i rybacy, niosący towary na targ. Teraz leżały tu tylko stosy rozszarpanych ubrań, rozbite kosze i stratowane jarzyny, pokrywające trakt. Kulawy muł, ostatni świadek pełniący straż przy pozostałościach exodusu, stał po kostki w wodzie na polu ryżowym. Zwierzę obrzuciło przejeżdżającego obok Parana żałosnym spojrzeniem. Szczątki sprawiały wrażenie leżących tu najwyżej od wczoraj. Owoce i zielone warzywa zaczynały dopiero gnić w popołudniowym żarze. Koń szedł stepa. Paran dostrzegał już przez mgiełkę pierwsze budynki targowego miasteczka. Między obskurnymi chatami z gliny nikt się nie poruszał. Nie przywitało go szczekanie psów, a jedyny widoczny wóz wspierał się na jednym kole. Powietrze stało nieruchomo i nie słyszało się śpiewu ptaków, co pogłębiało jeszcze niesamowite wrażenie.

35 Porucznik poluzował miecz w pochwie. Zbliżając się do pierwszych budynków, zatrzymał wierzchowca. Wszystko wskazywało na to, że mieszkańcy uciekli pośpiesznie, ogarnięci paniką. Nie widział jednak ciał ani żadnych śladów przemocy. Zaczerpnął głęboko tchu i wypuścił powoli powietrze z płuc, po czym cmoknął na klacz, nakazując jej ruszyć naprzód. Główna uliczka była właściwie jedyną w osadzie. Kończyła się skrzyżowaniem o kształcie litery „T”, przy którym stał, jedyny tu dwupiętrowy, kamienny budynek – Cesarski Komisariat. Jego obite cynową blachą okiennice były zamknięte, podobnie jak masywne drzwi z okuciami. Paran ruszył w tamtą stronę, nie spuszczając wzroku z budowli. Zsiadł z klaczy i przywiązał ją przed wejściem, po czym spojrzał na ulicę. Nic tam się nie ruszało. Wyciągnął miecz i podszedł do drzwi. Powstrzymał go dobiegający ze środka cichy, miarowy dźwięk. Był zbyt słaby, by porucznik mógł go usłyszeć z daleka, teraz jednak, gdy stał przed potężnymi drzwiami, jego uszu dobiegł melodyjny szmer, od którego włoski mu się zjeżyły na karku. Uniósł miecz, wsunął sztych pod zatrzask i podważał go tak długo, aż metal puścił. Potem otworzył drzwi. W półmroku coś się poruszyło, załopotało. Wietrzyk przyniósł ku nozdrzom Parana intensywny zaduch rozkładających się ciał. Porucznik dyszał ciężko. W ustach miał sucho jak na pustyni. Czekał, aż oczy przyzwyczają mu się do ciemności. Wpatrzył się w hol komisariatu. Coś tam się ruszało, z licznych gardeł wydobywał się cichy, syczący dźwięk, od którego przeszywał go dreszcz. W pomieszczeniu roiło się od czarnych gołębi, które gruchały z niewzruszonym spokojem. Pośród nich leżeli umundurowani ludzie, porozrzucani bezładnie po podłodze. Pokrywały ich ptasie odchody i czarny puch, unoszony podmuchami wiatru. Pokój wypełniał gęsty smród potu i śmierci. Paran postąpił krok naprzód. Gołębie zaszeleściły skrzydłami, lecz poza tym nie zwracały na niego uwagi. Z półmroku spoglądały na niego martwe oczy, osadzone w obrzmiałych twarzach, które były sine, jakby żołnierze się udusili. Porucznik popatrzył na jednego z nich. – W dzisiejszych czasach niezdrowo jest nosić te mundury – mruknął. Wyczarowali ptaki, żeby odgrywały parodię czuwania przy zwłokach. Chyba przestanę lubić czarny humor. Drżąc, wszedł do środka. Gołębie z gruchaniem pierzchały przed jego butami. Drzwi gabinetu kapitana były uchylone. Przez nierówne spoiny okiennicy sączyło się blade światło. Paran wsunął miecz do pochwy i ruszył dalej. Kapitan siedział na krześle. Jego obrzmiałą twarz pokrywały sine, zielone i szare plamy. Porucznik strącił z biurka wilgotne pióra i zaczął przerzucać leżące tam zwoje. Papirus rozpadał się pod jego palcami. Arkusze były tłuste i zbutwiałe. Dokładnie zatarli wszystkie ślady. Odwrócił się, przemknął przez hol, a potem wyszedł w ciepło i światło. Zamknął za sobą

36 drzwi, tak jak z pewnością wcześniej zrobili to miejscowi. Tylko nieliczni mieli ochotę uważnie przyglądać się mrocznemu kwieciu czarów. Ta skaza zwykła się szerzyć. Odwiązał klacz, wdrapał się na siodło i odjechał z opuszczonego miasteczka, nie oglądając się za siebie. Ciężkie, ogromne słońce wisiało nad horyzontem, spowite w karmazynowe obłoki. Paran starał się powstrzymać opadanie powiek. Miał za sobą długi dzień. Przerażający. Otaczająca go okolica, która ongiś wydawała się znana i bezpieczna, przerodziła się w coś innego. Przepływały przez nią mroczne strumienie czarów. Nie uśmiechało mu się spędzenie nocy pod gołym niebem. Klacz wlokła się naprzód w zapadającym z wolna zmierzchu. Pogrążony w przygnębiających myślach Paran starał się zrozumieć coś z wydarzeń, które zaszły od rana. Wyrwany z cienia skwaszonego, małomównego kapitana i kańskiego garnizonu, miał wrażenie, że otwierają się przed nim nowe perspektywy. Pozycja adiutanta przybocznej oznaczała awans, o jakim przed tygodniem nawet nie mógł marzyć. Choć ojciec i siostry nie byli zadowoleni, że wybrał sobie taki zawód, z pewnością będą pod wrażeniem, a może nawet wpadną w zachwyt. Podobnie jak mnóstwo szlacheckich synów i córek, od dawna myślał tylko o karierze w cesarskiej armii. Pragnął prestiżu i czuł się znudzony biernym samozadowoleniem, w jakim żyła szlachta. Chciał od życia czegoś ciekawszego niż nadzór nad transportem wina albo hodowlą koni. Nie był też bynajmniej pierwszym, który postanowił się zaciągnąć. Inni utorowali mu drogę do stopnia oficerskiego i dobrego przydziału. Tylko pech sprawił, że wysłano go do Kan, gdzie garnizon weteranów od prawie sześciu lat lizał rany. Tacy żołnierze nie mogli szanować niedoświadczonego porucznika, zwłaszcza że był szlachcicem. Paran podejrzewał, że po rzezi na trakcie sytuacja się zmieniła. Spisał się lepiej niż wielu wytrawnych żołnierzy, choć bardzo pomógł mu w tym znakomity wierzchowiec. Ponadto, by dowieść im, że jest chłodnym, opanowanym profesjonalistą, sam zaproponował, że poprowadzi oddział inspekcyjny. Poradził sobie z tym zadaniem, choć okazało się... trudne. Patrząc z bliska na trupy, słyszał krzyki, które dobiegały z głębi jego jaźni. Skupił wzrok na szczegółach – tu specyficzna ułożenie ciała, tam niewytłumaczalny uśmiech na twarzy zabitego żołnierza – najgorsze jednak okazało się to, co uczyniono koniom. Zatkane stężałą pianą chrapy i pyski – piętna przerażenia – wyglądały straszliwie, podobnie jak rany – ogromne i mordercze. Dumne ongiś wierzchowce splamiła żółć i kał, a wszystko pokrywał połyskliwy dywan krwi i ochłapów czerwonego mięsa. Omal nie zapłakał nad tymi rumakami. Przesunął się niepewnie w siodle. Zaciśnięte na ozdobnym łęku dłonie miał lepkie od potu. Wówczas demonstrował niewzruszone opanowanie, teraz jednak, gdy wracał myślami

37 do tej straszliwej sceny, czuł się tak, jakby coś, co zawsze było w nim niezachwiane, spłoszyło się, zagrażając równowadze jego umysłu. Gdy weterani z prowadzonego przezeń oddziału klękali przy drodze, dręczeni mdłościami, czuł wobec nich lekką pogardę, która teraz nabrała w jego oczach makabrycznego odcienia. Echo tego, co zobaczył w gerromskim komisariacie, stało się dodatkowym ciosem dla jego udręczonej duszy, nadwerężyło barierę nieczułości, którą się otoczył. Wyprostował się z wysiłkiem. Oznajmił przybocznej, że jego młodość minęła. Opowiadał jej też inne rzeczy. Czuł się nieustraszony, zapomniał o ostrożności, z którą ojciec kazał mu traktować rozmaite oblicza imperium. Z głębin jego pamięci dobiegły dawno usłyszane słowa: „żyj spokojnie”. Odrzucił wówczas tę radę i nadal nie zamierzał jej przyjmować. Przyciągnął jednak uwagę przybocznej. Po raz pierwszy zadał sobie pytanie, czy duma mu nie zaszkodziła. Gdyby ten twardy oficer, którego spotkał przed laty na murach Twierdzy Mocka, zobaczył go teraz, splunąłby mu z pogardą pod stopy. Nie był już chłopcem i stał się mężczyzną. Trzeba mnie było posłuchać, synku. Zobacz, co się z tobą stało. Jego klacz zatrzymała się nagle, uderzając głośno kopytami w pociętą koleinami drogę. Paran sięgnął po broń, rozglądając się z niepokojem w półmroku. Trakt biegł przez pola ryżowe. Najbliższe chłopskie chaty znajdowały się w odległości stu kroków, na równoległej do gościńca grobli. Mimo to drogę blokowała jakaś postać. Bił od niej chłodny powiew. Klacz spłoszyła się, kładąc uszy i rozwierając chrapy. Nieznajomy – sądząc po wzroście, mężczyzna – cały spowity był w różne odcienie zieleni: płaszcz, kaptur, wyblakła bluza i lniane nogawice nad pociągniętymi zieloną farbą skórzanymi buciorami. Za cienkim pasem zatknięty miał długi nóż, ulubioną broń wojowników z Siedmiu Miast. Jego dłonie, które w świetle popołudnia miały szarawą barwę, lśniły od pierścieni. Miał je na każdym paliczku każdego palca. Uniósł rękę, w której trzymał gliniany dzban. – Chce ci się pić, poruczniku? Jego głos był cichy i brzmiał dziwnie melodyjnie. – Masz do mnie jakiś interes? – zapytał Paran, nie odrywając dłoni od rękojeści miecza. Mężczyzna uśmiechnął się, zdejmując kaptur. Twarz miał pociągłą, jasnoszarą, a oczy ciemne i dziwnie skośne. Wyglądał na trzydzieści parę lat, choć jego włosy były białe. – Przyboczna prosiła mnie o przysługę – stwierdził. – Z wielką niecierpliwością oczekuje twego raportu. Mam cię doprowadzić na miejsce... i to szybko. – Potrząsnął dzbankiem. – Najpierw jednak musisz się pokrzepić. To, co mam w kieszeniach, wystarczy, by urządzić prawdziwą ucztę, znacznie lepszą niż to, co mogą zaoferować zastraszeni kańscy chłopi. Usiądźmy przy drodze. Z chęcią oddam się na chwilę rozmowie i biernej obserwacji trudzących się bez końca wieśniaków. Na imię mam Topper. – Słyszałem o tobie – powiedział Paran.

38 – Nic dziwnego – odparł Topper. – Niestety, to ja. W moich żyłach płynie krew Tiste Andii. Z pewnością szuka ujścia z mniej szlachetnego ludzkiego nurtu. Moja to ręka pozbawiła życia królewską rodzinę Unty, króla, królową, synów i córki. – I kuzynów pierwszego, drugiego, trzeciego... – Trzeba było zgasić wszelką nadzieję. To był mój obowiązek jako szpona o nieporównanych talentach. Nie odpowiedziałeś jednak na moje pytanie. – A jak ono brzmiało? – Chce ci się pić? Paran skrzywił się. Zsiadł z konia. – Zdawało mi się, że mówiłeś, iż przyboczna żąda pośpiechu. – I z pewnością się pośpieszymy, poruczniku, gdy tylko napełnimy brzuchy i porozmawiamy chwilę uprzejmie. – Sądząc z otaczającej cię sławy, uprzejmość zajmuje raczej niską pozycję na liście twych talentów, szponie. – Niemniej tę właśnie umiejętność cenię najwyżej. Niestety w tych okrutnych dniach mam stanowczo zbyt mało okazji, by oddawać się jej doskonaleniu, poruczniku. Z pewnością możesz mi poświęcić trochę swego cennego czasu, skoro mam ci służyć jako przewodnik? – Umowa, jaką zawarłeś z przyboczną, obchodzi tylko was dwoje – burknął Paran, podchodząc bliżej. – Ja nie jestem ci winien nic poza wrogością, Topper. Szpon przykucnął, wyjmując z kieszeni liczne pakunki oraz dwa kryształowe puchary. Odchylił pokrywkę dzbanka. – To stare rany. Mówiono mi, że wybrałeś nową ścieżkę, opuściłeś nudne i tłoczne szeregi szlachty. – Napełnił puchary winem o bursztynowej barwie. – Stałeś się teraz jednością z imperium, poruczniku. To ono wydaje ci rozkazy, a ty bez zastrzeżeń wykonujesz jego wolę. Jesteś tylko małym mięśniem w jego ciele. Niczym więcej ani niczym mniej. Najwyższy czas zapomnieć o dawnych urazach. Dlatego – odstawił naczynie i wręczył puchar oficerowi – wypijemy za nowe początki, poruczniku Ganoesie Paran, adiutancie przybocznej Lorn. Paran przyjął kielich z grymasem na twarzy. Wypili wino. Topper z uśmiechem wydobył jedwabną chusteczkę, którą otarł usta. – To nie było takie trudne, prawda? Czy mogę ci mówić po wybranym imieniu? – Wystarczy Paran. A ty? Jaki tytuł nosi dowódca Szponu? Topper uśmiechnął się po raz kolejny. – Szponem nadal dowodzi Laseen. Ja tylko jej pomagam. Można powiedzieć, że też jestem adiutantem. Możesz mi mówić po wybranym imieniu. Nie jestem zwolennikiem przestrzegania zbędnych formalności, gdy znajomość osiągnie już odpowiedni stopień. Paran usiadł na błotnistej drodze.

39 – A my go osiągnęliśmy? – W rzeczy samej. – A jak zwykłeś to rozstrzygać? – Hmm. – Topper zaczął rozwijać paczuszki, wydobywając z nich ser, pięściochleb, jagody i inne owoce. – Zawieram znajomości tylko na dwa sposoby. Właśnie byłeś świadkiem drugiego z nich. – A pierwszy? – Wtedy, niestety, nie mam czasu przedstawić się jak należy. Paran odpiął znużonym gestem hełm i zdjął go z głowy. – Chcesz się dowiedzieć, co znalazłem w Gerromie? – zapytał, przebiegając dłonią po swych czarnych włosach. – Jeśli czujesz taką potrzebę – odparł Topper ze wzruszeniem ramion. – Może lepiej zaczekam na audiencję u przybocznej. Szpon rozciągnął usta w uśmiechu. – Zaczynasz się uczyć, Paran. Nigdy nie dziel się posiadaną informacją zbyt łatwo. Słowa są jak monety. Opłaca się je oszczędzać. – A potem umrzeć na łożu pełnym złota – zauważył Paran. – Jesteś głodny? Nie znoszę jeść sam. Porucznik przyjął kawałek pięściochleba. – Przyboczna naprawdę się śpieszyła czy też przybyłeś tu z innych powodów? Szpon podniósł się z uśmiechem na twarzy. – Niestety, czas na uprzejmą konwersację dobiegł końca. Otwiera się przed nami droga. Spojrzał w stronę traktu. Paran odwrócił się i ujrzał, że powietrze rozdarło się niby zasłona. Z otworu wydobywało się matowe, żółte światło. Grota. Tajemna droga czarów. – Na oddech Kaptura. Westchnął, tłumiąc nagły dreszcz. Wewnątrz wiła się szarawa ścieżka. Z obu stron otaczały ją niskie nasypy, wyżej zaś unosiła się nieprzenikniona mgła koloru ochry. Powietrze popłynęło nagle do środka, jakby portal zaczerpnął tchu. Okazało się, że nawierzchnię dróżki stanowi popiół. Niewidzialny powiew poruszył nią, wzbijając w górę obłoki szarej substancji. – Będziesz się musiał do tego przyzwyczaić – stwierdził Topper. Paran chwycił wodze klaczy i zarzucił hełm na łęk siodła. – Prowadź – polecił. Szpon omiótł go pośpiesznym spojrzeniem, po czym wszedł do groty. Porucznik podążył za nim. Portal zamknął się za ich plecami. Na jego miejsce pojawiło się przedłużenie ścieżki. Itko Kan zniknęło, a wraz z nim wszelkie ślady życia. Świat, w którym się znaleźli, był jałowy i martwy. Otaczające drogę usypiska również składały się z popiołu, który unosił się w powietrzu, nadając mu metaliczny posmak.

40 – Witaj w Cesarskiej Grocie – rzucił Topper ze śladem drwiny w głosie. – Miło tu. – Moc utworzyła ją z... tego, co znajdowało się tu przedtem. Czy kiedykolwiek w historii dokonano już podobnej sztuki? Tylko bogowie to wiedzą. Ruszyli w drogę. – Jak rozumiem, tą grotą nie włada żaden bóg – odezwał się Paran. – W ten sposób możecie uniknąć pobierających myto odźwiernych, strażników niewidzialnych mostów, oraz innych podobnych istot, które jakoby mieszkają w grotach i służą swym nieśmiertelnym panom. Topper chrząknął. – Wydaje ci się, że w grotach panuje taki tłok? No cóż, wierzenia ignorantów zawsze są zabawne. Będę miał podczas tej krótkiej podróży niezłą rozrywkę. Paran umilkł. Przesłonięty stertami popiołu horyzont wydawał się bliski. Ochrowe niebo i ciemnoszary grunt przechodziły w siebie płynnie. Pod kolczugą pot płynął mu strumieniami. Klacz parsknęła głośno. – Jeśli zastanawiałeś się, dokąd jedziemy – odezwał się po chwili Topper – to dowiedz się, że przyboczna przebywa w Uncie. Dotrzemy tam za pośrednictwem tej groty. Pokonamy dziewięćset mil w kilka godzin. Niektórzy sądzą, że imperium za bardzo się rozrosło. Są nawet tacy, którym się wydaje, że dalej położone prowincje znajdują się poza zasięgiem cesarzowej Laseen. Jak widzisz, Paran, ci ludzie są głupcami. Klacz parsknęła po raz drugi. – Wstyd skłania cię do milczenia, poruczniku? Przepraszam, że drwiłem z twej ignorancji... – Będziesz się musiał do niej przyzwyczaić – rzucił Paran. Przez następne tysiąc kroków milczał Topper. Choć mijały godziny, wciąż padało na nich takie samo światło. Kilkakrotnie natknęli się na miejsca, w których hałdy popiołu były poruszone, jakby przeszło tamtędy coś wielkiego i ociężałego. Szerokie, śliskie ślady niknęły w mroku. W jednym z tych miejsc znaleźli ciemną zaskorupiałą plamę oraz ogniwa łańcucha, rozsypane w popiele niczym monety. Topper przyjrzał się uważnie tej scenie. Droga nie jest tak bezpieczna, jak chciał mnie przekonać, pomyślał Paran. Kręcą się tu obcy, i to wrogo nastawieni. Nie zdziwił się, gdy Topper zwiększył później tempo. Po krótkiej chwili dotarli do kamiennej bramy. Zbudowano ją niedawno. Paran rozpoznał untański bazalt, pochodzący z cesarskich kamieniołomów położonych nieopodal stolicy. Mury jego rodzinnej posiadłości wzniesiono z tego samego szaroczarnego, połyskliwego materiału. Pośrodku łuku, wysoko nad ich głowami, wyrzeźbiono szponiastą dłoń zaciśniętą na kryształowej kuli: godło

41 malazańskich cesarzy. Za bramą była ciemność. Paran odchrząknął. – Jesteśmy na miejscu? Topper odwrócił się gwałtownie ku niemu. – Odpłacasz za uprzejmość arogancją, poruczniku. Lepiej dla ciebie będzie, jak się pozbędziesz tej szlacheckiej wyniosłości. Paran uśmiechnął się i wskazał ręką przed siebie. – Prowadź, przewodniku. Topper, zamiatając płaszczem, przeszedł przez bramę i zniknął. Gdy Paran przyciągnął klacz do przejścia, zaczęła miotać głową i wierzgać. Próbował ją uspokoić, lecz bezskutecznie. W końcu wdrapał się na siodło i złapał wodze. Skierował głowę zwierzęcia w stronę bramy, po czym wbił mocno ostrogi w boki konia. Klacz zerwała się do biegu i skoczyła w pustkę. Wokół eksplodowało światło i kolory, które pochłonęły zwierzę i jeźdźca. Kopyta klaczy uderzyły z trzaskiem o grunt. We wszystkie strony trysnęło coś, co mogło być żwirem. Paran osadził wierzchowca i mrugając intensywnie, rozejrzał się wokół. Znajdował się w olbrzymiej komnacie. Wysoko w górze lśnił sufit ze złota, na ścianach wisiały gobeliny, a ze wszystkich stron zbliżało się do niego około dwudziestu zakutych w zbroje strażników. Przestraszona klacz odskoczyła w bok, przewracając Toppera na podłogę. Kopyto przeszyło powietrze, chybiając celu tylko o piędź. Znowu rozległ się chrzęst, Paran zauważył jednak, że koń nie depcze żwiru, ale kamienie mozaiki. Topper zerwał się na nogi z przekleństwem na ustach, przeszywając porucznika wściekłym spojrzeniem. Strażnicy cofnęli się powoli pod ściany, najwyraźniej reagując na jakiś nie wypowiedziany rozkaz. Paran odwrócił wzrok od Toppera. Przed nim znajdowało się podium, na którym stał tron z powykręcanej kości. Zasiadała na nim cesarzowa. Panującą w komnacie ciszę mącił jedynie chrzęst deptanych końskimi kopytami półszlachetnych kamieni. Paran zsunął się z siodła z grymasem na twarzy, przyglądając się z uwagą siedzącej na tronie kobiecie. Laseen nie zmieniła się zbytnio od chwili ich jedynego dotąd spotkania. Była nieładna i nie nosiła żadnych ozdób, włosy miała jasne i krótko przystrzyżone, a niebieskawa twarz nie zapadała w pamięć. Przyglądała mu się, mrużąc brązowe oczy. Paran poprawił pas, splótł dłonie i pokłonił się nisko. – Cesarzowo. – Widzę, że nie usłuchałeś rady, której udzielił ci ten oficer przed siedmiu laty – wycedziła Laseen. Zamrugał zaskoczony. – Oczywiście, on również nie skorzystał z rady, której mu wówczas udzielono – ciągnęła.

42 – Ciekawe, który to bóg sprawił, że spotkaliście się wtedy na murze. Powinnam wyprawić na jego cześć nabożeństwo. Podobne poczucie humoru zasługuje na nagrodę. Sądziłeś, że Cesarska Brama wiedzie do stajni, poruczniku? – Moja klacz bała się przez nią przejść, cesarzowo. – Trudno się jej dziwić. – W przeciwieństwie do mnie, pochodzi z rodu słynącego z inteligencji – wyjaśnił z uśmiechem Paran. – Przyjmij proszę moje najszczersze przeprosiny. – Topper zaprowadzi cię do przybocznej. Na jej skinienie jeden ze strażników wziął w rękę wodze klaczy. Paran pokłonił się po raz drugi, a następnie z uśmiechem na twarzy spojrzał na szpona. Topper poprowadził go do bocznych drzwi. – Ty durniu! – warknął, gdy te zamknęły się za nimi. Pomaszerował szybko przed siebie wąskim korytarzem. Paran nie próbował dotrzymywać mu kroku, zmuszając go w ten sposób do zaczekania pod prowadzącymi w górę krętymi schodami. Twarz Toppera pociemniała z wściekłości. – O co chodziło z tym murem? Kiedy ją poznałeś? – Ponieważ nie zechciała tego wyjaśnić, jestem zmuszony podążyć za jej przykładem – odparł Paran, spoglądając na wytarte stopnie. – To z pewnością będzie zachodnia baszta. Wieża Pyłu... – Musisz wejść na sam szczyt. Przyboczna oczekuje na ciebie w swych komnatach. Nie ma tu innych drzwi, więc nie zabłądzisz. Idź prosto przed siebie, aż dotrzesz do celu. Paran skinął głową i ruszył w górę. Drzwi szczytowej komnaty były uchylone. Paran zastukał w nie głośno i wszedł do środka. Przyboczna siedziała na ławie na przeciwległym końcu pomieszczenia, zwrócona plecami do dużego okna. Za szeroko otwartymi okiennicami widać było czerwony wschód słońca. Lorn się ubierała. Paran zatrzymał się zawstydzony. – Nie przywiązuję zbyt wielkiej wagi do skromności – oznajmiła. – Wejdź i zamknij za sobą drzwi. Porucznik wykonał jej polecenie. Rozejrzał się po komnacie. Na ścianach wisiały wyblakłe gobeliny, a kamienną posadzkę pokrywały wyleniałe zwierzęce skóry. Meble były nieliczne i stare, w niegustownym, napańskim stylu. Przyboczna wstała z ławy, by wśliznąć się w skórzaną zbroję. Jej włosy zalśniły w czerwonym blasku słońca. – Wyglądasz na wykończonego, poruczniku. Usiądź, proszę. Rozejrzał się, znalazł krzesło i opadł na nie z radością. – Ślady zatarto bardzo starannie, przyboczna. Jedyni ludzie, którzy zostali w Gerromie, nic już nie powiedzą. Zapięła ostatnią klamrę. – Chyba żebym wysłała nekromantę.

43 Chrząknął. – Opowieści o gołębiach... wydaje mi się, że przewidziano tę możliwość. Spojrzała na niego, unosząc brwi. – Wybacz, przyboczna. Wygląda, że zwiastunami śmierci były... ptaki. – I gdybyśmy spojrzeli na to, co się stało, oczyma martwych żołnierzy, nie zobaczylibyśmy wiele poza nimi. Powiedziałeś, gołębie? Skinął głową. – Ciekawe. Umilkła. Przyglądał się jej jeszcze przez chwilę. – Czy byłem przynętą, przyboczna? – Nie. – To dlaczego wysłałaś Toppera? – Żeby przyśpieszyć sprawę. Umilkł i zamknął oczy. Zakręciło mu się w głowie. Nie zdawał sobie dotąd sprawy, jak bardzo jest zmęczony. Minął moment, nim dotarło do niego, że przyboczna coś mówi. Wziął się w garść i wyprostował plecy. Stała przed nim. – Wyśpisz się później, poruczniku. Nie w tej chwili. Właśnie mówiłam o czekającej cię przyszłości. Dobrze byłoby, gdybyś słuchał mnie uważnie. Wykonałeś zlecone ci zadanie, a nawet wykazałeś się znaczną... odpornością. Musimy wywołać wrażenie, że nic nas już nie łączy. Wrócisz do korpusu oficerskiego, tutaj, w Uncie. Potem otrzymasz szereg przydziałów, które dopełnią twego oficjalnego szkolenia. Jeśli chodzi o czas, który spędziłeś w Itko Kan, nie wydarzyło się tam nic nadzwyczajnego. Zrozumiałeś? – Tak jest. – Świetnie. – Ale co zrobimy w tej sprawie, przyboczna? Czy zrezygnujemy z poszukiwań? Pogodzimy się z myślą, że nigdy się nie dowiemy, co i dlaczego się wydarzyło? A może to po prostu ze mnie chcesz zrezygnować? – Poruczniku, tym śladem nie możemy podążać zbyt otwarcie, nie zrezygnujemy jednak ze śledztwa, a ty odegrasz w nim kluczową rolę. Sądziłam, być może błędnie, że będziesz chciał doprowadzić tę sprawę do końca, być świadkiem zemsty, gdy jej czas wreszcie nadejdzie. Czyżbym się myliła? Być może dosyć już się napatrzyłeś i pragniesz jedynie wrócić do normalności. Zamknął oczy. – Przyboczna, gdy nadejdzie czas, chcę być przy tym obecny. Nie odzywała się, i nawet nie otwierając oczu, wiedział, że przygląda mu się uważnie, starając się określić, ile jest wart. Opuścił go niepokój. Przestał już dbać o cokolwiek.

44 Powiedział, czego pragnie, i decyzja należała teraz do niej. – Będziemy działać powoli. Zostaniesz przeniesiony za kilka dni. Tymczasem możesz wrócić do domu, do posiadłości ojca, żeby trochę wypocząć. Otworzył oczy i wstał z krzesła. – Poruczniku, mam nadzieję, że scena w Sali Tronowej już więcej się nie powtórzy – rzuciła, gdy dotarł do drzwi. – Wątpię, czy za drugim razem byłaby równie komiczna, przyboczna. Kiedy znalazł się na schodach, usłyszał zza drzwi coś, co brzmiało jak kaszel. Trudno mu było sobie wyobrazić, że mogło to być coś innego. Gdy prowadził konia ulicami Unty, ogarnęło go odrętwienie. Znajome widoki, kłębiące się, niezliczone tłumy i mieszające się ze sobą najrozmaitsze języki wydawały mu się czymś dziwnym, odmienionym, nie dla wzroku, lecz myśli i owego tajemnego miejsca pod czaszką. To on się zmienił i czuł się z tego powodu wykorzenionym wyrzutkiem. Miasto wyglądało tak samo jak zawsze. Obserwując to, co działo się wokół niego, czuł, że nic się tu nie zmieniło. Był to dar szlachetnej krwi, która pozwalała trzymać się na dystans, obserwować świat z pozycji nie skażonej wpływem prostaków. Dar... i przekleństwo. Tym razem jednak Paran przedzierał się przez tłum bez obstawy domowych strażników. Zniknęła potęga krwi i jedyną obroną był noszony przez niego mundur. Nie był rzemieślnikiem, ulicznym handlarzem ani kupcem, lecz żołnierzem. Orężem imperium, jednym z dziesiątków tysięcy. Przeszedł przez Bramę Rampy Celnej i ruszył Marmurową Skarpą, przy której pojawiały się pierwsze kupieckie rezydencje, oddalone od brukowanej ulicy, na wpół ukryte za murami dziedzińców. Żywozielone liście w ogrodach harmonizowały z pomalowanymi na jaskrawe kolory ścianami. Tłumy były tu rzadsze, a za bramami dostrzegało się prywatnych strażników. Choć upał nie zelżał, nie czuło się odoru rynsztoków i gnijącej żywności. Od niewidocznych fontann bił przyjemny chłodek, a wietrzyk niósł na ulicę woń kwiatów. Zapach jego dzieciństwa. W miarę, jak prowadził konia w głąb Dzielnicy Szlacheckiej, posiadłości stawały się coraz większe. Historia i stare pieniądze zapewniały przestrzeń życiową. Imperium wydawało się stąd czymś odległym i niegodnym uwagi. Mieszkające tu rodziny wynosiły swój rodowód od barbarzyńskich jeźdźców, którzy przed siedmiuset laty przybyli ze wschodu i – jak zawsze się to działo – krwią i mieczem podbili kuzynów Kańczyków, którzy wznosili nad morzem swe chaty. Z dzikich wojowników przerodzili się później w hodowców koni oraz handlarzy wina, piwa i tkanin. Dawne szlachectwo miecza przerodziło się w szlachectwo nagromadzonego majątku, a także umów handlowych, subtelnych intryg i przekupstwa, pełnych pozłoty komnat i oświetlonych lampami oliwnymi korytarzy.

45 Paran zapragnął zamknąć krąg, wrócić do miecza, od którego wywodził się jego ród, stać się silny i dziki, tak jak ci, którzy żyli przed stuleciami. Za to właśnie potępił go ojciec. Dotarł do znajomej furtki, pojedynczych, wysokich drzwi wprawionych w boczny mur. Wychodziły one na zaułek, który w innej części miasta byłby szeroką aleją. Nie było tu strażnika, a jedynie cienki łańcuszek dzwonka. Pociągnął zań dwa razy i czekał w pustym zaułku. Po drugiej stronie zgrzytnął rygiel, rozległo się przekleństwo i drzwi otworzyły się z piskiem zawiasów. Paran ujrzał przed sobą nieznajome oblicze. Mężczyzna był stary i miał oszpeconą blizną twarz. Nosił pełną łat kolczugę, która kończyła się nierówno na wysokości kolan. Na głowę wsadził łebkę, powgniataną, lecz lśniącą i wypolerowaną. Strażnik omiótł Parana spojrzeniem załzawionych, szarych oczu. – Żywy gobelin – mruknął. – Słucham? Mężczyzna otworzył szeroko drzwi. – Postarzałeś się, oczywiście, ale rysy pozostały te same. To musiał być świetny artysta. Potrafił oddać postawę, wyraz twarzy i tak dalej. Witaj w domu, Ganoesie. Porucznik wprowadził klacz przez wąskie wejście i ruszył ścieżką między dwiema przybudówkami. Nad głową miał niebo. – Nie znam cię, żołnierzu – zauważył. – Ale wygląda na to, że strażnicy domowi dokładnie sobie obejrzeli mój portret. Czyżby służył teraz jako dywanik w waszych kwaterach? – Coś w tym rodzaju. – Jak masz na imię? – Gamet – odparł strażnik, który zamknął i zaryglował drzwi, a potem ruszył za Ganoesem. – Służę twemu ojcu od trzech lat. – A co robiłeś przedtem, Gamecie? – Takich pytań się nie zadaje. Wyszli na dziedziniec. Paran przystanął na chwilę, by przyjrzeć się strażnikowi. – Ojciec zwykł bardzo starannie studiować życiorysy tych, których przyjmuje do pracy. Gamet uśmiechnął się, odsłaniając pełen garnitur białych zębów. – Och, zrobił to. I zaangażował mnie. Widać nie dopatrzył się niczego szczególnie haniebnego. – Jesteś weteranem. – Pozwól, że odprowadzę twego konia do stajni. Paran wręczył mu wodze i rozejrzał się po dziedzińcu. Wydał mu się mniejszy niż ongiś. Stara studnia, wydrążona jeszcze przez bezimienny lud, który mieszkał tu przed Kańczykami, sprawiała wrażenie gotowej w każdej chwili obrócić się w gruzy. Żaden rzemieślnik nie

46 chciał dotknąć starożytnych, rzeźbionych kamieni jej ocembrowania, obawiając się klątwy przebudzonych duchów. W najgłębszych podziemiach rezydencji znajdowało się wiele podobnych, nie połączonych zaprawą kamieni. Pomieszczenia były tam ciasne, tunele kręte, a podłogi nierówne, wskutek czego całość nie nadawała się do użytku. Po podwórku kręcili się służący i ogrodnicy. Nikt jeszcze nie zauważył przybycia Parana. Gamet odchrząknął. – Twoi rodzice są nieobecni. Skinął głową. W Emalau, ich wiejskiej posiadłości, właśnie źrebiły się klacze. – Ale siostry są w domu – ciągnął Gamet. – Każę służącym posprzątać twój pokój. – Czyżby zostawiono go nietkniętym? Żołnierz uśmiechnął się po raz kolejny. – No, powiedzmy, że muszą wynieść dodatkowe meble i skrzynie. No wiesz, przestrzeń magazynowa jest cenna... – Zawsze tak było – zauważył Paran, po czym już bez słowa ruszył ku wejściu do domu. Gdy podchodził do długiego stołu ustawionego w sali bankietowej, pomieszczenie wypełniły echa jego kroków. Koty pierzchały przed nim we wszystkie strony. Odpiął płaszcz podróżny i cisnął go na oparcie krzesła, po czym spoczął na ławie, opierając plecy o pokrytą boazerią ścianę. Zamknął oczy. Po kilku minutach usłyszał kobiecy głos. – Myślałam, że jesteś w Itko Kan. Uniósł powieki. Przy stole stała jego o rok młodsza siostra, Tavore. Dłoń położyła na oparciu krzesła ojca. Była tak samo brzydka jak zawsze. Rysy twarzy miała ostre, cerę bladą, a rudawe włosy obcięte krócej, niż dyktowała moda. Urosła jednak od ich ostatniego spotkania. Niemal dorównywała mu wzrostem. Nie była już niezgrabnym dzieckiem. Z pozbawioną wyrazu twarzą przyglądała się bratu. – Przeniesiono mnie – wyjaśnił Paran. – Tutaj? Coś byśmy o tym słyszeli. Och, z pewnością. Między ustosunkowanymi rodzinami zawsze krążą plotki. – To było nie planowane – przyznał. – Niemniej jednak otrzymałem nowy przydział. Ale nie będę stacjonował w Uncie. Zajrzałem tu tylko na kilka dni. – Dostałeś awans? – Chcesz się dowiedzieć, czy inwestycja zacznie przynosić zyski? – zapytał z uśmiechem. – Choć nie byliśmy zadowoleni, nie możemy zapominać o szansie zdobycia wpływów, prawda? – Dbanie o pozycję tej rodziny nie należy już do twoich obowiązków, bracie. – Ach, więc należy do twoich? Czyżby ojciec wycofał się z codziennych zajęć? – Powoli się wycofuje. Jego zdrowie nie jest już takie jak niegdyś. Gdybyś o to zapytał,

47 nawet w Itko Kan... Westchnął. – Wciąż szukasz ze mną zgody, Tavore? Chcesz dźwigać za mnie brzemię moich błędów? Jak może pamiętasz, kiedy stąd odchodziłem, nie usłano mi drogi różami. Zresztą zawsze uważałem, że zostawiam sprawy domowe w kompetentnych dłoniach... Zmrużyła powoli powieki, lecz duma nie pozwoliła jej zadać narzucającego się pytania. – A co z Felisin? – zainteresował się Ganoes. – Zajęta swoimi studiami. Bardzo się uraduje na twój widok, a potem zaleje łzami, kiedy usłyszy, że będziesz z nami tak krótko. – Czyżby była teraz twoją rywalką, Tavore? Jego siostra odwróciła się z pogardliwym prychnięciem. – Felisin? Jest za miękka na ten świat, bracie. Chyba zresztą na każdy. Nie zmieniła się. Ucieszy się, że przyjechałeś. Gdy wychodziła, wpatrywał się w jej sztywne plecy. Śmierdział potem – własnym i końskim – podróżą i brudem, a także czymś jeszcze... Zakrzepłą krwią i zastarzałym strachem. Rozejrzał się wokół. Dom jest znacznie mniejszy, niż go zapamiętałem.

48

Rozdział drugi Po nadejściu Moranthów fala się odwróciła. I, niczym stojące w porcie statki, wolne miasta zalało imperialne morze. Zaczął się dwunasty rok wojny, Rok Rozbitego Księżyca i jego zaskakującego odprysku, zabójczego deszczu i czarnoskrzydłej obietnicy. Tylko dwa miasta opierały się jeszcze malazańskiej nawale. Jedno dzielne, o dumnych sztandarach, chronione potężnym skrzydłem Ciemności. Drugie podzielone, bez armii i sojuszników. Silne miasto padło pierwsze. Wołanie do cienia Felisin (ur. 1146) 1163 rok snu Pożogi (dwa lata później) 105 rok Imperium Maltańskiego 9 rok panowania cesarzowej Laseen. Gdzieś za całunem dymu krążyły kruki. Ich ostre wrzaski przebijały się przez krzyki rannych i umierających żołnierzy. Nieruchome powietrze przesycone było smrodem palonego mięsa. Tattersail stała samotnie na trzecim ze wzniesień górujących nad zdobytym miastem Pale. Wokół niej walały się nadpalone pozostałości zbroi – nagolenniki, napierśniki i hełmy – a także stosy broni. Przed godziną ekwipunek ten nosili mężczyźni i kobiety, po ciałach których nie pozostał już żaden ślad. Cisza wypełniająca owe puste skorupy niosła się w głowie

49 czarodziejki niczym tren. Skrzyżowała mocno ramiona na piersiach. Burgundowy płaszcz, na którym wyszyto srebrne godło dowódcy kadry czarodziejskiej Drugiej Armii, zwisał z jej krągłych ramion, poplamiony i nadpalony. Pulchną, owalną twarz, na której zwykle malował się rozanielony wyraz, przeorały teraz głębokie bruzdy, a policzki stały się blade i obwisłe. Choć czarodziejkę otaczało mnóstwo dźwięków i zapachów, wsłuchała się w głęboką ciszę, o której można by powiedzieć, że pochodziła z leżących wokół szczątków zbroi. Były puste, co samo w sobie stanowiło oskarżenie. Cisza ta miała jednak również inne źródło. Czary, których tu dziś użyto, były tak potężne, że osłabiły barierę między światami. To, co mieszkało po drugiej stronie, w Grotach Chaosu, było tak blisko, że mogłoby jej dotknąć. Odnosiła dotąd wrażenie, że wszystkie jej emocje wygasły, wypalone grozą, którą przed chwilą przeżyła, gdy jednak spoglądała na zwarte szeregi wkraczającego do miasta legionu Czarnych Moranthów, skryte pod opadającymi powiekami oczy zasnuła jej mgiełka nienawiści. Nasi sojusznicy. Przyszli wyegzekwować swą godzinę krwi. Gdy owa godzina dobiegnie końca, liczba ocalałych mieszkańców Pale spadnie o jakieś dwadzieścia tysięcy. Po raz kolejny w długiej historii wrogości między sąsiadującymi ludami miecz przeważy szalę zemsty na drugą stronę. Shedenul, zmiłuj się. Czy już tego nie dosyć? W mieście szalał niepowstrzymanie chyba z tuzin pożarów. Po trzech długich latach oblężenia gród wreszcie padł, Tattersail wiedziała jednak, że to jeszcze nie koniec. Coś się tu kryło, czekało w milczeniu. Ona także zaczeka. Była to winna tym, którzy dziś polegli. Ostatecznie poniosła porażkę we wszystkim, co było ważne. Na dole ziemię pokrywały ciała malazańskich żołnierzy, postrzępiony dywan trupów. Tu i ówdzie w górę sterczały ich kończyny. Kruki zasiadały sobie na nich niby królowie. Ci, którzy ocaleli z rzezi, błądzili w oszołomieniu między ciałami, szukając poległych towarzyszy. Zrozpaczona Tattersail śledziła ich wzrokiem. – Nadchodzą – odezwał się jakiś głos, mniej więcej tuzin stóp na lewo od niej. Odwróciła się powoli. Czarodziej Loczek leżał na resztkach spalonej zbroi. Jego gładko wygolona czaszka lśniła w bladym blasku słońca. Fala czarów zmiażdżyła go od bioder w dół. Z brzucha wylewały mu się różowe, upstrzone teraz błotem i wysychające wnętrzności. Otaczał go słaby półcień czarów, który świadczył, że wciąż toczy walkę ze śmiercią. – Myślałam, że nie żyjesz – mruknęła Tattersail. – Mam fartowny dzień. – Nie wyglądasz na to. Loczek chrząknął. Spod serca trysnął mu strumień gęstej, ciemnej krwi. – Nadchodzą – powtórzył. – Widzisz ich już? Mrużąc powieki, skierowała spojrzenie jasnych oczu na stok. Zbliżało się ku nim czterech

50 żołnierzy. – Co to za ludzie? Czarodziej nie odpowiedział. Spojrzała nań raz jeszcze i zobaczyła, że wbił w nią wzrok z intensywnością charakterystyczną dla konających, którzy wiedzą, że nadchodzi ich ostatnia chwila. – Pomyślałeś sobie, że nieźle byłoby oberwać falą w brzuch? No cóż, pewnie można się stąd wyrwać i w ten sposób. Zaskoczyła ją jego odpowiedź. – Ta maska twardości nie pasuje do ciebie, Sail. Nigdy nie pasowała. – Zmarszczył brwi i zamrugał szybko, zapewne usiłując odpędzić ciemność. – Zawsze istnieje ryzyko, iż dowiesz się za dużo. Ciesz się, że ci tego oszczędziłem. – Uśmiechnął się, odsłaniając okrwawione zęby. – Lepiej myśleć o czymś przyjemnym. Ciało odmawia mi posłuszeństwa. Przeszyła Loczka wzrokiem, zaskoczona jego nagle ujawnionym człowieczeństwem. Być może umierający zapominali o swych zwykłych gierkach, o pozorach towarzyszących tańcowi żywych. Być może po prostu nie była przygotowana na to, że czarodziej ukaże w końcu ludzkie oblicze. Piersi zaczęły ją boleć od dręczącego uścisku, rozprostowała więc ręce i westchnęła słabo. – Masz rację. To nie jest pora na noszenie masek, prawda? Nigdy cię nie lubiłam, Loczek, ale nie wątpiłam w twoją odwagę. I nadal w nią nie wątpię. – Obrzuciła go krytycznym spojrzeniem, czując się lekko zdumiona tym, że nie wzdrygnęła się na widok tak straszliwej rany. – Chyba nawet sztuka Tayschrenna nie mogłaby cię teraz uratować, Loczek. W jego oczach pojawił się błysk chytrości. Parsknął bolesnym śmiechem. – Kochana dziewczyno – wydyszał. – Twoja naiwność zawsze mnie zachwycała. – No jasne – warknęła, zła na siebie, że dała się nabrać na ten pokaz szczerości. – Musiałeś jeszcze raz ze mnie zażartować, w imię dawnych czasów. – Nie rozumiesz... – Czyżby? Chcesz powiedzieć, że to jeszcze nie koniec? Nienawidzisz wielkiego maga tak bardzo, że wymkniesz się nawet z zimnego uścisku Kaptura, prawda? Zemsta zza grobu? – Chyba już mnie znasz. Zawsze wychodzę tylnymi drzwiami. – Nie możesz nawet się czołgać. Jak zamierzasz się do nich dostać? Czarodziej oblizał spękane wargi. – Zawarłem umowę – wyjaśnił cicho. – Drzwi przyjdą do mnie. Właśnie idą. W jej trzewiach wezbrał niepokój. Za plecami usłyszała chrzęst zbroi i grzechot żelaza, nagły jak zimny wiatr. Odwróciła się i zobaczyła czworo żołnierzy, którzy weszli na wzgórze. Trzech mężczyzn i kobieta, usmarowani błotem i krwią. Twarze mieli białe jak kość. Wzrok czarodziejki przyciągnęła kobieta, która trzymała się za plecami trzech mężczyzn, jakby była tu niepożądanym dodatkiem. Młoda dziewczyna była ładna, ale wyglądała na zimną jak sopel lodu.

51 Coś z nią jest nie w porządku. Uwaga. Pierwszy z żołnierzy – sądząc po bransolecie na ramieniu, sierżant – podszedł do Tattersail. Osadzone głęboko w pooranej bruzdami, znużonej twarzy ciemnoszare oczy spojrzały na nią beznamiętnie. – To ona? – zapytał, zwracając się do wysokiego, chudego, czarnoskórego mężczyzny, który stał za nim. Żołnierz potrząsnął głową. – Nie, chodzi nam o tamtego – wyjaśnił. Mówił po malazańsku, lecz z szorstkim akcentem Siedmiu Miast. Trzeci z mężczyzn, również czarny, minął sierżanta z lewej strony. Choć był ciężko zbudowany, wydawał się płynąć w powietrzu. Nie spuszczał wzroku z Loczka. Tattersail poczuła się urażona faktem, że ją ignoruje. Miała ochotę rzucić parę zjadliwych słówek, lecz nagle wydało się jej, że to za duży wysiłek. – Jeśli jesteście pododdziałem grzebania poległych, to zjawiliście się zbyt wcześnie – stwierdziła, zwracając się do sierżanta. – On jeszcze żyje. Ale oczywiście nie jesteście takim pododdziałem – ciągnęła. – Wiem o tym. Loczek zawarł jakąś umowę. Wydaje mu się, że może przeżyć, mając połowę ciała. Sierżant zacisnął mocno wargi skryte wśród posiwiałej, sterczącej brody. – O co ci chodzi, czarodziejko? Stojący za nim czarnoskóry człowiek spojrzał na dziewczynę, która wciąż trzymała się o jakieś dwanaście kroków z tyłu. Zadrżał lekko, ale jego szczupła twarz nic nie wyrażała. Zwrócił się w stronę Tattersail i ominął ją z enigmatycznym wzruszeniem ramion. Zadrżała mimo woli, gdy w jej zmysły uderzył impuls mocy. Wciągnęła gwałtownie powietrze w płuca. Jest magiem – pomyślała. Wpatrywała się w mężczyznę, który stanął obok swego towarzysza u boku Loczka, usiłując dostrzec cokolwiek pod pokrywającą jego mundur krwią i błotem. – Kim, do licha, jesteście? – Dziewiąta Drużyna Drugiej Armii. – Dziewiąta? – Wypuściła z sykiem powietrze. – Podpalacze Mostów. – Zmrużyła powieki, przyglądając się obdartemu sierżantowi. – Dziewiąta. To znaczy, że jesteś Sójeczka. Wzdrygnął się wyraźnie. Tattersail zaschło w ustach. Odchrząknęła. – Słyszałam o tobie, oczywiście. O tym... – To wszystko nieważne – przerwał jej chrapliwym tonem. – Stare opowieści rozrastają się jak bujne zielsko. Potarła twarz, czując, że pod paznokciami zbiera jej się brud. Podpalacze Mostów. Był to elitarny oddział cesarza, jego ulubieńcy. Od krwawego przewrotu, dokonanego przed

52 dziewięciu laty przez Laseen, wysyłano ich do każdego pojawiającego się na horyzoncie gniazda os. Tyle lat podobnego traktowania zredukowało ich do tylko jednej dywizji o niepełnym stanie. Niektórzy z nich okryli się sławą. Imiona tych, którzy ocaleli, głównie dowodzących drużynami sierżantów, powtarzano w malazańskich armiach na Genabackis i gdzie indziej. Dodawały smaku i tak już wspaniałej legendzie Zastępu Jednorękiego. Detoran, Nerwusik, Trzpień, Sójeczka. Imiona pełne chwały i gorzkie od cynizmu, którym karmi się każda armia. Obłęd tej trwającej bez końca kampanii był ich godłem i sztandarem. Sierżant Sójeczka przyglądał się pokrywającym wzgórze szczątkom. Tattersail pojęła, że próbuje zrozumieć, co się tu stało. Zadrgał mu mięsień policzka. Mężczyzna spojrzał na nią z nagłą sympatią. Jego szare oczy złagodniały. Coś w Tattersail omal nie pękło na ten widok. – Jesteś ostatnia z kadry? – zapytał. Odwróciła wzrok, porażona nieoczekiwaną słabością. – Ostatnia, która może stać. I nie zawdzięczam tego swym umiejętnościom. Po prostu miałam szczęście. Jeśli nawet słyszał gorycz w jej słowach, w żaden sposób tego nie okazał. Przyglądał się bez słowa dwóm żołnierzom z Siedmiu Miast, którzy przykucnęli nad Loczkiem. Czarodziejka oblizała wargi, przestępując niepewnie z nogi na nogę. Spojrzała na obu mężczyzn. Toczyła się tam cicha rozmowa. Usłyszała śmiech Loczka, a potem cichy łoskot. Wzdrygnęła się na ten dźwięk. – Ten wysoki jest magiem, prawda? – zapytała. Sójeczka chrząknął. – Na imię ma Szybki Ben – odrzekł. – Chyba nie zawsze tak się nazywał. – Nie zawsze. Poruszyła przygniecionymi ciężkim płaszczem ramionami, łagodząc na chwilę ćmiący ból w krzyżu. – Powinnam go znać, sierżancie. Taką moc się zauważa. Nie jest nowicjuszem. – Nie jest – przyznał Sójeczka. Poczuła, że ogarnia ją gniew. – Mam prawo do wyjaśnień. Co się tu dzieje? – Wygląda, że niewiele – odparł Sójeczka z grymasem na twarzy. – Szybki! – zawołał podniesionym głosem. Mag uniósł głowę. – Musimy coś jeszcze wynegocjować, sierżancie – rzekł, odsłaniając w uśmiechu białe zęby. – Na oddech Kaptura – westchnęła Tattersail. Odwróciwszy się, zobaczyła, że dziewczyna nadal stoi na szczycie wzgórza, przyglądając się maszerującym do miasta kolumnom Moranthów. Spojrzała nagle na czarodziejkę, jakby wyczuła, że przyciągnęła jej

53 uwagę. Wyraz jej twarzy przeraził Tattersail, która odwróciła wzrok. – Czy to wszystko, co zostało z twojej drużyny, sierżancie? Dwóch maruderów z pustyni i krwiożercza rekrutka? – Mam siedmiu żołnierzy – odpowiedział bezbarwnym głosem Sójeczka. – A ilu ich było dziś rano? – Piętnastu. Coś tu nie gra. – To lepiej niż w większości innych oddziałów – zauważyła, czując potrzebę, by coś powiedzieć. Zaklęła bezgłośnie, widząc, że z twarzy sierżanta odpływa krew. – Jestem pewna, że to byli dobrzy ludzie – dodała pośpiesznie. – Potrafili umierać – rzucił. Wstrząsnęły nią te brutalne słowa. Zakręciło się jej w głowie. Zacisnęła powieki, chcąc powstrzymać łzy zakłopotania i frustracji. Zbyt wiele się wydarzyło. Nie jestem na to gotowa. Nie na Sójeczkę, człowieka, który ugina się pod ciężarem własnej legendy, który w służbie imperium wspiął się już na niejedną górę trupów. W ciągu trzech ostatnich lat rzadko widywało się Podpalaczy Mostów. Gdy oblężenie się zaczęło, wyznaczono im zadanie wydrążenia podkopów pod potężnymi, starożytnymi murami Pale. Ten rozkaz pochodził z samej stolicy i był albo okrutnym żartem, albo owocem przerażającej ignorancji. Cała dolina miała charakter polodowcowy. Skalne rumowisko wypełniało szczelinę, która była tak głęboka, że nawet magom Tattersail trudno było wysondować jej dno. Całe trzy lata spędzili pod ziemią. Kiedy ostatni raz widzieli słońce? Zesztywniała nagle. – Sierżancie. – Otworzyła oczy. – Byłeś dziś w tunelach? Z przerażeniem ujrzała wyraz bólu, który przemknął przez jego twarz. – W jakich tunelach? – zapytał cicho i spróbował ją ominąć. Wyciągnęła rękę i zacisnęła dłoń na ramieniu mężczyzny. Zadrżał pod jej dotykiem. – Sójeczka – wyszeptała. – Domyśliłeś się bardzo wielu rzeczy. O mnie, o tym, co wydarzyło się na tym wzgórzu, o wszystkich tych żołnierzach. Oboje ponieśliśmy klęskę – dodała po chwili wahania. – Przykro mi. Odsunął się, nie patrząc na nią. – Nie ma powodu, czarodziejko. – Spojrzał jej w oczy. – Nie możemy sobie pozwolić na ubolewanie. Podszedł do swych żołnierzy. – Dziś rano było nas tysiąc czterysta, czarodziejko – usłyszała za swymi plecami młody, kobiecy głos. Odwróciła się. Z tak bliska można było zauważyć, że dziewczyna ma nie więcej niż

54 piętnaście lat. Zaprzeczały temu jednak jej oczy. Miały matowy połysk zwietrzałego onyksu i wydawały się niewiarygodnie stare. Dawno już wygasły w nich wszelkie uczucia. – A teraz? Wzruszyła ramionami w geście bliskim obojętności. – Trzydzieścioro, może trzydzieścioro pięcioro. Cztery z pięciu tuneli zawaliły się całkowicie. My byliśmy w piątym i udało się nam wydostać na zewnątrz. Skrzypek i Płot pracują nad pozostałymi, ale są przekonani, że nic już się nie da zrobić. Próbowali zorganizować jakąś pomoc. – Na jej ubłoconej twarzy wykwitł zimny, cyniczny uśmieszek. – Ale powstrzymał ich twój szef, wielki mag. – Tayschrenn? Dlaczego? Dziewczyna zmarszczyła brwi, jakby poczuła się rozczarowana. Potem po prostu odeszła. Zatrzymała się na szczycie wzgórza, spoglądając na miasto. Tattersail wbiła w nią wzrok. Dzieląc się tą informacją, dziewczyna liczyła na jakąś szczególną reakcję. Przyznanie się do współudziału? W każdym razie – pudło. Tayschrenn nie zdobył sobie dziś przyjaciół. Świetnie. Dzisiejszy dzień okazał się katastrofą, a wina spadała wyłącznie na wielkiego maga. Czarodziejka spojrzała na Pale, po czym przeniosła wzrok na unoszący się nad miastem całun dymu. Potężny kształt, który widziała tam codziennie od trzech lat, zniknął. Trudno jej było uwierzyć własnym oczom. – Ostrzegałeś nas – wyszeptała do pustego nieba, gdy wróciły do niej wspomnienia wydarzeń dzisiejszego ranka. – Ostrzegałeś nas, prawda? Od czterech miesięcy sypiała z Calotem – niezobowiązująca przyjemność, która miała złagodzić nudę nie kończącego się oblężenia. Tak przynajmniej tłumaczyła sobie to nieprofesjonalne zachowanie. Rzecz jasna, było w tym coś więcej, znacznie więcej, lecz Tattersail nigdy nie była ze sobą zbyt szczera. Gdy nadeszło magiczne wezwanie, spała u jego boku. Drobne, lecz kształtne ciało maga miło wtulało się w jej obfite, miękkie wypukłości. Otworzyła oczy i zobaczyła, że obejmuje ją jak dziecko. Potem on również usłyszał zew i obudził się. Nagrodziła go uśmiechem. – Loczek? – zapytał z drżeniem, wyłażąc spod koców. Skrzywiła się. – A któż by inny? On nigdy nie śpi. – Co znowu się stało? Wstał i zaczął szukać bluzy. Przyjrzała mu się. Był bardzo chudy, co czyniło z nich dziwną parę. W słabym blasku świtu, który przesączał się przez ściany namiotu, jego szczupłe kościste ciało wydawało się

55 delikatne, niemal dziecinne. Jak na stuletniego faceta, trzymał się świetnie. – Ostatnio załatwiał różne drobiazgi dla Dujeka – zauważyła. – Pewnie chce nam tylko przekazać najświeższe informacje. Calot z głośnym stęknięciem wciągnął buty. – I po co ci było pchać się na dowódcę kadry, Sail? Coś ci powiem. Łatwiej mi było salutować Nedurianowi. Gdy patrzę na ciebie, zaraz mam ochotę... – Bierz się do roboty, Calot – rzuciła. Miał to być żart, lecz w jej głosie zabrzmiał ostry ton, który sprawił, że mag uniósł gwałtownie głowę. – Coś się stało? – zapytał cicho. Bruzdy na jego wysokim czole zmarszczyły się w dobrze jej znany sposób. Myślałam, że już cię od nich uwolniłam. – Nie mam pojęcia – odparła z westchnieniem. – Wiem tylko, że Loczek skontaktował się i ze mną, i z tobą. Gdyby chodziło o zwykły meldunek, jeszcze byś sobie chrapał. Ubrali się w milczeniu, czując narastające napięcie. Po niespełna godzinie Calota strawiła fala błękitnego ognia, a na rozpaczliwy krzyk Tattersail odpowiedziały tylko kruki. Na razie jednak dwoje magów przygotowywało się do nie zapowiedzianego spotkania w namiocie dowodzenia wielkiej pięści Dujeka Jednorękiego. Na błotnistej ścieżce za namiotem Calota pełniący nocną wartę żołnierze zgromadzili się wokół opalanych końskim łajnem piecyków, wyciągając dłonie ku ciepłu. Było jeszcze bardzo wcześnie i na ścieżkach widziało się niewielu ludzi. Stoki górujących nad otaczającymi Pale równinami wzgórz pokrywały szeregi szarych namiotów. Pułkowe sztandary powiewały ponuro na słabym wietrze, który od ostatniej nocy zmienił kierunek i przynosił teraz do nozdrzy Tattersail smród z latryn. Ostatnie gwiazdy bladły właśnie na rozjaśniającym się niebie. Można by pomyśleć, że na świecie panuje pokój. Dla osłony przed chłodem owinęła się płaszczem, po czym zatrzymała przed namiotem, by zlustrować ogromną górę, która wisiała w powietrzu, ćwierć mili nad Pale. Omiotła wzrokiem poobijaną twarz Odprysku Księżyca. Masyw nosił tę nazwę, odkąd czarodziejka sięgała pamięcią. W wyszczerbionej jak zepsuty ząb bazaltowej fortecy mieszkał najpotężniejszy wróg, z jakim kiedykolwiek zetknęło się imperium. Zawieszonemu wysoko nad ziemią Odpryskowi Księżyca nie zagrażało żadne oblężenie. Nawet osobista armia martwiaków Laseen, T’lan Imassów, która przemieszczała się łatwo jak pył na wietrze, nie mogła bądź też nie chciała sforsować jego linii magicznej obrony. Czarodzieje z Pale znaleźli potężnego sojusznika. Tattersail przypomniała sobie, że kiedyś, w czasach cesarza, imperium stanęło już w szranki z tajemniczym władcą Odprysku. Zapowiadało się na paskudną jatkę, ale nagle Odprysk Księżyca wycofał się z gry. Nikt z żyjących nie wiedział dlaczego. Była to jedna z niezliczonych tajemnic, które cesarz zabrał ze sobą do podwodnego grobu. Pojawienie się Odprysku tutaj, na Genabackis, było zaskoczeniem. Tym razem nic nie

56 ocaliło ich w ostatniej chwili. Z fortecy zstąpiło na ziemię pół tuzina legionów władających czarami Tiste Andii. Prowadził ich naczelny wódz o nazwisku Caladan Brood. Oddziały te połączyły siły z najemnikami z Karmazynowej Gwardii i wspólnie z nią odrzuciły malazańską Piątą Armię, która nacierała na wschód wzdłuż północnej granicy Równiny Rhivi. Piąta Armia poniosła znaczne straty i ugrzęzła w Lesie Czarnego Psa, gdzie od czterech lat broniła się przed atakami Brooda i Karmazynowej Gwardii. Owa walka szybko przeradzała się w wyrok śmierci. Najwyraźniej jednak Caladan Brood i Tiste Andii nie byli jedynymi mieszkańcami Odprysku Księżyca. Pozostający w ukryciu władca fortecy nadal nią kierował i teraz przywiódł ją tutaj, by zawrzeć pakt z potężnymi czarodziejami z Pale. Kadra Tattersail nie miała wielkich szans w magicznym pojedynku z takim przeciwnikiem. Oblężenie utknęło w martwym punkcie. Tylko Podpalacze Mostów nie ustawali w upartych wysiłkach podkopania się pod starożytne mury. – Zostań – modliła się do Odprysku Księżyca. – Odwracaj bez końca swą twarz, nie pozwól, by odór krwi i krzyki umierających na zawsze zawładnęły tą ziemią. Zaczekaj, aż mrugniemy pierwsi. Calot stał obok niej bez słowa. Rozumiał rytuał, jakim się to dla niej stało. Był to jeden z wielu powodów, dla których go pokochała. Jak przyjaciela, oczywiście. W miłości do przyjaciela nie było nic zobowiązującego i nie miała powodu się jej bać. – Wyczuwam niecierpliwość Loczka – mruknął Calot. – Ja też – przyznała z westchnieniem. – Dlatego mi się nie śpieszy. – Wiem. Ale nie powinniśmy zwlekać zbyt długo, Sail. – Uśmiechnął się psotnie. – To byłoby w złym tonie. – Hmmm. Nie możemy pozwolić, żeby wyciągnęli zbyt pochopne wnioski, prawda? – Nie byłyby znowu takie pochopne. No, ale ruszajmy – dodał, poważniejąc nieco. Po kilku minutach przybyli do namiotu dowodzenia. U wejścia pełnił straż samotny żołnierz piechoty morskiej, który sprawiał wrażenie podenerwowanego. Gdy zasalutował obojgu magom, Tattersail zatrzymała się i spojrzała mu w oczy. – Siódmy Pułk? Skinął głową, unikając jej wzroku. – Tak, czarodziejko. Trzecia Drużyna. – Tak mi się wydawało, że skądś cię znam. Pozdrów ode mnie sierżanta Ryżego. – Podeszła bliżej. – Coś wisi w powietrzu, żołnierzu? Zamrugał. – Wysoko w powietrzu, czarodziejko. Najwyżej, jak się da. Spojrzała na Calota, który zatrzymał się u wejścia do namiotu. Mag wydął policzki, krzywiąc komicznie twarz. – Właśnie miałem wrażenie, że wyczułem jego zapach.

57 Wzdrygnęła się, słysząc potwierdzenie swych obaw. Zauważyła, że wartownik poci się pod żelaznym hełmem. – Dziękuję za ostrzeżenie, żołnierzu. – Przysługa za przysługę, czarodziejko. Zasalutował po raz drugi, tym razem bardziej dziarsko i jakby bardziej osobiście. To trwa już tyle lat. Uparcie traktują mnie jak członka rodziny, jedną z Drugiej Armii, najstarszej ze wszystkich, jednej z założonych przez cesarza. Przysługa za przysługę, czarodziejko. Ty uratujesz naszą skórę, a my uratujemy twoją. Ostatecznie jesteśmy rodziną. Tylko dlaczego czuję się wśród nich tak obco? Oddała salut. Weszli do namiotu dowodzenia. Natychmiast wyczuła obecność mocy, którą Calot nazywał zapachem. Oczy zaszły jej łzami. Dopadł ją atak migreny. Dobrze znała tę szczególną emanację, która gwałtownie kłóciła się z jej własną, co jeszcze powiększało ból głowy. W pierwszym przedziale oświetlonego dymiącymi lampami namiotu stało około tuzina drewnianych krzeseł. Na ustawionym z boku składanym stole zauważyła cynowy dzban oraz sześć zaśniedziałych kubków, na których połyskiwały krople rosy. – Na oddech Kaptura, Sail, to mi się nie podoba – wymamrotał Calot. Gdy jej oczy przyzwyczaiły się do mroku, Tattersail zauważyła za otworem prowadzącym do drugiego przedziału namiotu znajomą postać w długiej szacie. Mężczyzna pochylał się nad należącym do Dujeka stołem z mapami, wspierając na blacie dłonie o długich palcach. Jego purpurowy płaszcz falował niczym woda, choć mag stał nieruchomo. – A niech cię – wyszeptała Tattersail. – Właśnie pomyślałem to samo – przyznał Calot, trąc oczy. – Myślisz, że specjalnie ćwiczył tę pozę? – zapytała, gdy siadali. – Z całą pewnością – odparł z uśmiechem. – Wielki mag Laseen nie potrafiłby odczytać mapy taktycznej, nawet gdyby od tego zależało jego życie. – Grunt, żeby nie zależało od tego nasze. – Dziś bierzemy się do roboty – odezwał się ktoś siedzący na krześle obok nich. Tattersail skrzywiła się, próbując przebić wzrokiem nienaturalną ciemność. – Jesteś taki sam jak Tayschrenn, Loczek. Ciesz się, że nie zdecydowałam się usiąść na tym krześle. Pojawił się szereg żółtych zębów, a potem reszta postaci maga. Loczek odwołał zaklęcie. Na jego płaskie, naznaczone blizną czoło oraz wygoloną czaszkę wystąpiły kropelki potu. Nie było w tym nic dziwnego. Loczek pociłby się nawet w dole z lodem. Pochylił głowę, a na jego twarzy malowało się coś przypominającego połączenie pełnej samozadowolenia obojętności z pogardą. Wbił w Tattersail spojrzenie małych, ciemnych oczek. – Pamiętasz, co to takiego: robota, prawda? – Uśmiechnął się szerzej, przez co jego

58 złamany, niekształtny nos stał się jeszcze bardziej płaski. – To było twoje zajęcie, nim zaczęłaś się grzmocić z naszym kochanym Calotem. Nim stałaś się miękka. Wciągnęła powietrze, gotowa mu odpowiedzieć, lecz ubiegł ją Calot. – Czujesz się samotny, Loczek? – wycedził swobodnym tonem. – Czy muszę ci uświadamiać, że markietanki żądają od ciebie podwójnej opłaty? – Machnął ręką, jakby chciał odegnać niezdrowe myśli. – Fakty wyglądają prosto. Po przedwczesnej śmierci Neduriana w Puszczy Mott Dujek wyznaczył Tattersail na dowódcę kadry. Jak ci się to nie podoba, to trudno. Taka jest cena niezdecydowania. Loczek strącił drobinkę ziemi z atłasowych pantofli, które w jakiś nieprawdopodobny sposób uchronił przed poplamieniem, choć na zewnątrz było pełno błota. – Ślepa wiara, towarzysze, jest dobra dla głupców... Przerwał mu łopot poły namiotu. Do środka wkroczył wielka pięść Dujek Jednoręki. W sterczących z uszu włosach wciąż miał mydło po porannym goleniu. Wokół niego unosiła się woń cynamonowej wody. Z biegiem lat Tattersail nauczyła się przywiązywać wielką wagę do tego aromatu. Oznaczał bezpieczeństwo, stabilność, rozsądek. Dujek Jednoręki symbolizował to wszystko nie tylko dla niej, lecz dla całej armii, która walczyła pod jego rozkazami. Gdy zatrzymał się pośrodku namiotu, spoglądając na troje magów, odchyliła się lekko i również mu się przyjrzała spod opadających powiek. Trzy lata wymuszonej przez oblężenie bierności podziałały na niego jak środek odmładzający. Choć miał siedemdziesiąt dziewięć lat, wyglądał raczej na pięćdziesiąt. Spojrzenie szarych oczu pozostawało ostre i nieugięte, a twarz była szczupła i ogorzała. Trzymał się prosto i wydawało się, że ma więcej wzrostu niż swoje pięć i pół stopy. Odziany był w zwykły, pozbawiony ozdób skórzany strój, pokryty plamami potu i purpurowego imperialnego barwnika. Kikut lewego ramienia, kończący się tuż poniżej barku, owinął sobie skórzanymi pasami. Napańskie sandały miały rzemyki ze skóry rekina, między którymi prześwitywała biała jak kreda, owłosiona skóra łydek. Calot wyjął z rękawa chustkę do nosa i rzucił ją Dujekowi. Wielka pięść złapał ją w powietrzu. – Znowu? Niech szlag trafi tego golibrodę – warknął, ścierając mydło z żuchwy i uszu. – Przysiągłbym, że robi to celowo. – Zmiął chustkę w kulę i cisnął ją na kolana Calota. – Wszyscy są już na miejscu. Świetnie. Najpierw codzienne sprawy. Loczek, gadałeś z chłopakami na dole? Łysy mag stłumił ziewniecie. – Saper zwany Skrzypkiem oprowadził mnie po tunelach. – Przerwał na chwilę, by wydobyć strzępek płótna z obszytego brokatem rękawa, po czym spojrzał Dujekowi prosto w oczy. – Jeśli damy im jeszcze jakieś sześć, siedem lat, może uda im się dotrzeć do miejskich murów. – To nie ma sensu – wtrąciła Tattersail. – To właśnie napisałam w raporcie. – Zmrużyła

59 powieki. – Nie wiem tylko, czy dotrze na dwór cesarski. – Wielbłąd ciągle płynie – zauważył Calot. Dujek chrząknął. Jeszcze nigdy nie udało się wywołać u niego śmiechu. – No dobra, kadro, słuchajcie mnie uważnie. Muszę was poinformować o dwóch rzeczach. – Przez jego pokrytą bliznami twarz przebiegł lekki grymas. – Po pierwsze, cesarzowa przysłała tu szponów. Są już w mieście. Polują na czarodziejów z Pale. Po plecach Tattersail przebiegł dreszcz. Nikt nie lubił mieć do czynienia ze szponami. Zatrute sztylety cesarskich skrytobójców – ulubionego narzędzia Laseen – były wymierzone we wszystkich, w tym również w Malazańczyków. Calot najwyraźniej pomyślał o tym samym. Wyprostował się nagle na krześle. – Jeśli są tu z jakiegoś innego powodu... – Będą musieli najpierw przejść przeze mnie – przerwał mu Dujek, wspierając swą jedyną dłoń na rękojeści miecza. Wie, że ma słuchacza w sąsiednim przedziale. Mówi człowiekowi, który rozkazuje szponom, jak się mają sprawy. Shedenul, błogosław go. – Ukryją się – wtrącił Loczek. – To czarodzieje, nie idioci. Minęła chwila, nim Tattersail pojęła sens jego słów. Chodzi mu o czarodziejów z Pale. Dujek przyjrzał mu się uważnie, po czym skinął głową. – Po drugie, dziś zaatakujemy Odprysk Księżyca. Stojący w drugim przedziale wielki mag Tayschrenn odwrócił się znienacka na te słowa i ruszył powoli w stronę zebranych. Na śniadej, skrytej pod kapturem twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Jej nieskazitelną powierzchnię pokryły na chwilę zmarszczki. Uśmiech szybko jednak zniknął, a nie starzejąca się skóra odzyskała gładkość. – Witajcie, koledzy – odezwał się tonem wesołym i groźnym zarazem. Loczek żachnął się. – Staraj się ograniczyć melodramatyczne efekty do minimum, Tayschrenn. Wszyscy poczujemy się od tego lepiej. – Odprysk Księżyca wyczerpał cierpliwość cesarzowej... – ciągnął wielki mag, ignorując uwagę Loczka. Dujek uniósł nagle głowę. – Cesarzowa się boi i dlatego chce uderzyć pierwsza, i to z całej siły – przerwał Tayschrennowi lekko chrapliwym głosem. – Wysławiaj się jasno, magiku. Mówisz do swoich najlepszych ludzi. Okaż im trochę szacunku, do licha. Wielki mag wzruszył ramionami. – Oczywiście, wielka pięści. – Spojrzał na kadrę. – Wasza grupa, ja i trzech innych wielkich magów za niespełna godzinę zaatakujemy Odprysk Księżyca. Większość mieszkańców gmachu odciągnęła stąd północna kampania. Jesteśmy przekonani, że władca

60 Odprysku został sam. Od niemal trzech lat powstrzymywał nas wyłącznie swą obecnością. Dziś rano, koledzy, sprawdzimy, ile naprawdę jest wart. – Miejmy nadzieję, że cały czas blefował – dodał Dujek, marszcząc czoło. – Są jakieś pytania? – Jak szybko można załatwić przeniesienie? – odezwał się Calot. Tattersail odchrząknęła. – Co właściwie wiemy o władcy Odprysku Księżyca? – Obawiam się, że bardzo niewiele – odparł Tayschrenn, mrużąc oczy. – To z całą pewnością Tiste Andii. Arcymag. Loczek pochylił się na krześle i ostentacyjnie splunął pod stopy Tayschrenna. – Tiste Andii, wielki magu? Mógłbyś chyba powiedzieć nam coś więcej? Migrena Tattersail pogorszyła się gwałtownie. Kobieta zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech. Wypuściła powoli powietrze z płuc, czekając, jak Tayschrenn zareaguje na słowa Loczka i na tradycyjne wyzwanie z Siedmiu Miast. – Arcymag – powtórzył Tayschrenn. – Być może największy z arcymagów Tiste Andii. Drogi Loczku – dodał nieco ciszej – twe prymitywne plemienne gesty są być może spektakularne, lecz z pewnością w złym guście. Loczek wyszczerzył zęby. – Tiste Andii są pierwszymi dziećmi Matki Ciemności. Czułeś wstrząsy, które zachwiały Grotami Czarów, Tayschrenn. Ja też je czułem. Zapytaj Dujeka o raporty z północnej kampanii. Pradawna magia... Kurald Galain. Władca Odprysku Księżyca to mistrz arcymag. Wiesz, jak się nazywa, równie dobrze jak ja. – Z pewnością nie wiem – warknął wielki mag, tracąc wreszcie cierpliwość. – Być może zechcesz nas oświecić, Loczek. Potem zapytam cię o twoje źródła. – Achhh! – Łysy mag pochylił się na krześle. Na jego napiętej twarzy pojawił się wyraz chciwej złości. – Wielki mag mi grozi. Wreszcie do czegoś doszliśmy. Odpowiedz mi na jedno pytanie. Dlaczego tylko trzech wielkich magów? Nie ponieśliśmy aż tak wielkich strat. A po drugie, dlaczego nie zrobiliśmy tego dwa lata temu? Narastające między Loczkiem a Tayschrennem napięcie rozproszył Dujek. Wielka pięść warknął, po czym zaczął mówić: – Jesteśmy w rozpaczliwej sytuacji, magu. Północną kampanię trafił szlag. Z Piątej Armii nie zostało już prawie nic, a posiłki nadejdą nie wcześniej niż na wiosnę. Rzecz w tym, że władca Odprysku w każdej chwili może tu sprowadzić swe oddziały. Nie chciałbym wysyłać was do walki z całą armią Tiste Andii, a już z całą pewnością nie chciałbym, żeby Druga Armia musiała walczyć na dwa fronty, jeśli nadejdzie odsiecz. To sprzeczne ze wszystkimi zasadami taktyki, a kimkolwiek jest ten Caladan Brood, udowodnił już, że świetnie potrafi wykorzystywać nasze błędy. – Caladan Brood – mruknął Calot. – Przysiągłbym, że gdzieś już słyszałem to nazwisko.

61 Dziwne, że jakoś nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Tattersail spojrzała na Tayschrenna, mrużąc powieki. Calot miał rację. Nazwisko człowieka dowodzącego Tiste Andii, walczącymi u boku Karmazynowej Gwardii, faktycznie brzmiało znajomo. Kojarzyło się jednak z czymś dawnym, być może echem starożytnych legend albo jakiegoś epickiego poematu. Wielki mag przeszył ją beznamiętnym, wyrachowanym spojrzeniem. – Czas na szukanie usprawiedliwień minął – rzekł, zwracając się w stronę pozostałych. – Cesarzowa wydała rozkaz i musimy go wykonać. Loczek znowu się żachnął. – Jeśli już mowa o tym, co kto musi – wtrącił, nie przestając uśmiechać się pogardliwie do Tayschrenna – to, czy pamiętasz, jak bawiliśmy się w kotka i myszkę w Arenie? Ten plan śmierdzi tobą. Już od dawna czekałeś na podobną szansę. – Uśmiech przerodził się we wściekły grymas. – Których to wielkich magów wyznaczyłeś do tego zadania? Pozwól mi zgadnąć... – Dość tego! Tayschrenn podszedł do Loczka, który znieruchomiał z błyskiem w oczach. Lampy przygasły. Calot podniósł chusteczkę z kolan i otarł pot z czoła. Moc – niech to szlag! – głowa zaraz mi pęknie. – Proszę bardzo – wyszeptał Loczek. – Karty na stół. Jestem pewien, że wielka pięść ucieszy się, jeśli rozproszysz jego podejrzenia. Wyrażaj się jasno, stary druhu. Tattersail spojrzała na Dujeka. Twarz dowódcy nic nie wyrażała. Spojrzenie bystrych oczu skierował na Tayschrenna, pogrążony w intensywnych rozmyślaniach. Calot pochylił się w jej stronę. – Co tu, do licha, się dzieje, Sail? – Nie mam pojęcia – wyszeptała. – Ale robi się gorąco. Choć rzuciła to lekkim tonem, w głowie jej wirowało, a myśli zbiły się w zimny węzeł strachu. Loczek służył w armii imperium dłużej od niej czy od Calota. Był jednym z czarodziejów, którzy stawili opór Malazańczykom w Siedmiu Miastach, nim Aren padł, a Święta Falah’d rozpierzchła się na cztery wiatry, nim dano mu wybór między śmiercią a służbą nowym panom. Dołączył do kadry Drugiej Armii pod Pan’potsun. Podobnie jak sam Dujek, był tam ze starą gwardią cesarza, gdy po raz pierwszy wytknęły łby żmije uzurpacji, gdy pierwszy miecz imperium został zdradzony i brutalnie zamordowany. Coś wiedział. Ale co? – Dosyć już tego – wycedził Dujek. – Bierzmy się do roboty. Tattersail westchnęła. Staruszek Jednoręki umiał trafić w sedno. Spojrzała na niego. Znała go dobrze, nie jako przyjaciela – Dujek nie miał przyjaciół – lecz jako najlepszego stratega, który pozostał imperium. Jeśli – jak przed chwilą zasugerował to Loczek – ktoś chciał zdradzić wielką pięść i Tayschrenn brał udział w tym spisku...

62 „Jesteśmy zginanym konarem” – powiedział kiedyś Calot o Zastępie Jednorękiego. – „Strzeż się imperium, które pęka. Żołnierze Siedmiu Miast, ukrywające się duchy pokonanych, lecz nie złamanych”. Tayschrenn skinął na nią i pozostałych magów. Tattersail i Calot wstali z krzeseł. Loczek nie ruszył się z miejsca Zamknął oczy, jakby spał. – Chciałbym pomówić o tym przeniesieniu – zwrócił się Calot do Dujeka. – Później – mruknął wielka pięść. – Dla człowieka, który ma tylko jedną rękę, papierkowa robota staje się koszmarem. Omiótł kadrę wzrokiem. Chciał coś powiedzieć, lecz Calot go ubiegł. – Anomandaris. Loczek otworzył oczy i ożywiony spojrzał z radością na Tayschrenna. – Achhh – odezwał się, mącąc cisze, którą wywołała wypowiedź Calota. – Oczywiście. Jeszcze trzech wielkich magów? Tylko trzech? Tattersail wbiła wzrok w pobladłą, nieruchomą twarz Dujeka. – Poemat – rzekła cicho. – Teraz go sobie przypominam. Caladan Brood, leżący pod menhirem, zwiastun zimy, w kurhanie, nie znający smutku... Następne wersy padły z ust Calota. ...jego grobowiec odarto ze słów, a w dłoniach, które miażdżyły kowadła... Wiersz dokończyła Tattersail. ...dzierży młot swej pieśni żyje, śpi tylko, ostrzeżcie więc bezgłośnie wszystkich: nie budźcie go. Nie budźcie go. Gdy przebrzmiały ostatnie słowa, wszyscy w namiocie wpatrzyli się w czarodziejkę. – Wygląda na to, że już się obudził – zauważyła, czując suchość w ustach. – Anomandaris. Epicki poemat Rybaka Keltatha. – Ten utwór nie opowiada o Caladanie Broodzie – zauważył Dujek, marszcząc brwi. – Nie – zgodziła się. – Dotyczy przede wszystkim jego towarzysza. Loczek wstał powoli z krzesła i podszedł do Tayschrenna. – Anomander Rake, władca Tiste Andii, którzy są duszami Bezgwiezdnej Nocy. Rake,

63 Grzywa Chaosu. To on siedzi w Odprysku, a ty chcesz rzucić przeciwko niemu czterech wielkich magów i jedną kadrę. Gładka twarz Tayschrenna lśniła teraz od potu. – Tiste Andii nie są tacy jak my – zaczął spokojnym tonem. – Mogą się wam wydawać nieprzewidywalni, ale to mylne wrażenie. Oni są po prostu inni. Nie służą żadnej sprawie. Przechodzą tylko od jednego ludzkiego dramatu do następnego. Naprawdę sądzicie, że Anomander Rake stanie do boju z nami? – A czy Caladan Brood się cofnął? – warknął Loczek. – On nie jest Tiste Andii, Loczek. To człowiek. Niektórzy mówią, że ma domieszkę krwi barghasckiej, ale nie jest spokrewniony z pradawną rasą i nie przestrzega jej zwyczajów. – Liczysz na to, że Rake zdradzi czarodziejów z Pale – odezwała się Tattersail. – Złamie pakt, który z nimi zawarł. – Ryzyko nie jest tak wielkie, jak mogłoby się zdawać – bronił się wielki mag. – Bellurdan przeprowadził odpowiednie badania w Genabaris, czarodziejko. W górskiej twierdzy za Lasem Czarnego Psa odkryto nowe zwoje Szaleństwa Gothosa. Niektóre z tych pism mówią o Tiste Andii i innych rasach z Pradawnej Ery. Nie zapominajcie też, że Odprysk Księżyca raz już cofnął się przed bezpośrednią konfrontacją z imperium. Tattersail ogarnął blady strach. Kolana się pod nią ugięły. Usiadła ciężko, aż składane krzesło zaskrzypiało. – Jeśli twoje spekulacje okażą się błędne, właśnie skazałeś nas na śmierć – stwierdziła. – I to nie tylko nas, wielki magu, lecz cały Zastęp Jednorękiego. Tayschrenn odwrócił się powoli plecami do Loczka i pozostałych. – To rozkazy cesarzowej Laseen – powiedział, nie patrząc na nich. – Nasi towarzysze przybędą tu przez grotę. Kiedy się zjawią, wyznaczę pozycje. To wszystko. Wrócił do stołu z mapami i zamarł w tej samej pozie co poprzednio. Dujekowi w jednej chwili wyraźnie przybyło lat. Tattersail odwróciła pośpiesznie wzrok, zbyt udręczona, by znieść świadomość opuszczenia, którą widziała w jego oczach, a także rodzące się w nich podejrzenie. Jesteś tchórzem, kobieto. Tchórzem. Wreszcie wielka pięść odchrząknął. – Połączcie się z grotami, kadro. Jak zwykle, za wszystko trzeba płacić. Trzeba przyznać, że wielkiemu magowi nie brak odwagi, pomyślała Tattersail. Tayschrenn stał na pierwszym wzgórzu, niemal w samym cieniu Odprysku. Podzielili się na trzy grupy i każdej przypadł jeden z pagórków na równinie pod murami Pale. Kadra znajdowała się najdalej, a oddział Tayschrenna najbliżej. Na środkowym wzgórzu pozycję zajęło troje pozostałych wielkich magów. Tattersail znała wszystkich. Nightchill, kruczowłosa, wysoka i władcza, miała w sobie nutę okrucieństwa, która zachwycała dawnego

64 cesarza. Obok stał towarzysz jej życia, Bellurdan, rozłupywacz czaszek, thelomeński gigant, którego niezwykła siła miała w razie potrzeby pomóc w skruszeniu bramy Odprysku. Trzeci był A’Karonys, władca ognia, niski i pękaty, dzierżący płonącą laskę, dłuższą od włóczni. Druga i Szósta Armia ustawiły się w szeregach na równinie. Żołnierze czekali z odsłoniętą bronią na rozkaz ataku na miasto. Siedem tysięcy weteranów i cztery tysiące rekrutów. Legiony Czarnych Moranthów stały na wzgórzu, które wznosiło się ćwierć mili na zachód od nich. Nadeszło południe. Nie było nawet śladu wiatru. Między żołnierzami krążyły widoczne z dala obłoczki kąśliwych muszek. Niebo zasnuła cienka, lecz pozbawiona luk warstwa chmur. Tattersail stała na wzgórzu, zlana potem. Najpierw spojrzała na oczekujących żołnierzy, a potem na swą nieliczną kadrę, która, by stan był pełen, powinna liczyć sześciu magów. Było ich jednak tylko dwóch. Loczek trzymał się nieco z boku, spowity w ciemnoszary płaszcz przeciwdeszczowy, który zawsze wkładał przed bitwą. Miał bardzo zadowoloną minę. Calot trącił łokciem Tattersail, wskazując głową na łysego maga. – Z czego się tak cieszy? – Loczek – zawołała Tattersail. Mag spojrzał na nią. – Czy trafnie odgadłeś imiona tych trzech magów? Uśmiechnął się i odwrócił głowę. – Nie znoszę, kiedy coś ukrywa – wyznał Calot. – Na pewno czegoś się domyśla – mruknęła czarodziejka. – Co jest takiego szczególnego w Nightchill, Bellurdanie i A’Karonysie? Dlaczego Tayschrenn wybrał akurat ich i jak Loczek to przewidział? – Pytania, pytania – westchnął Calot. – Wszyscy troje to stare repy. Znają się na tej robocie. W czasach cesarza każde z nich dowodziło kompanią adeptów, kiedy w armii imperium służyło jeszcze tylu magów, że można z nich było formować prawdziwe kompanie. A’Karonys dał się poznać podczas walk w Falari, a Bellurdan i Nightchill wypłynęli jeszcze wcześniej, podczas wojen zjednoczeniowych. Pochodzą z Fenn w Quon Tali. – Jak powiedziałeś, to stare repy – zastanawiała się Tattersail. – Nikt z nich ostatnio się nie udzielał, prawda? Ich ostatnia kampania to Siedem Miast... – Gdzie A’Karonys dostał baty na Pustkowiach Pan’potsun... – Zostawiono go samemu sobie. Po zamordowaniu cesarza wszędzie zapanował chaos. T’lan Imassowie nie chcieli uznać nowej cesarzowej i pomaszerowali do Jhag Odhan. – Krążą pogłoski, że wrócili, ale już o połowę mniej liczni. Musieli się tam natknąć na coś nieprzyjemnego. Tattersail skinęła głową. – Nightchill i Bellurdanowi kazano zgłosić się do Nathilogu, gdzie siedzieli bezczynnie sześć albo siedem lat... – Aż wreszcie Tayschrenn wysłał Thelomena do Genabaris, żeby przestudiował tam stertę

65 starych zwojów. – Boję się – przyznała Tattersail. – Bardzo się boję. Widziałeś twarz Dujeka? On coś wie. Kiedy się tego domyślił, wyglądał tak, jakby wbito mu sztylet w plecy. – Pora brać się do roboty! – zawołał Loczek. Calot i Tattersail odwrócili się ku niemu. Czarodziejkę przeszył dreszcz. Odprysk Księżyca kręcił się jednostajnie wokół osi przez całe trzy lata. Teraz się zatrzymał. Tuż pod szczytem, na stronie zwróconej ku nim, widoczna była mała półka, nad którą ukazała się skryta w cieniu wnęka. Portal. Nic na razie się tam nie ruszało. – Już wie – wyszeptała. – I nie ucieka – dodał Calot. Na pierwszym wzgórzu wielki mag Tayschrenn wyprostował się i rozpostarł ręce. Jego dłonie połączył most złotych płomieni, które następnie strzeliły w górę i pomknęły ku Odpryskowi Księżyca, nabierając mocy. Czar uderzył o czarną skałę. Odłamki trysnęły na wszystkie strony, a potem posypały się na ziemię. Na Pale i czekające na równinie malazańskie legiony spadł deszcz śmierci. – Zaczęło się – wydyszał Calot. Odpowiedzią na pierwszy atak Tayschrenna była cisza, mącona jedynie lekkim stukotem gruzu spadającego na miejskie dachówki oraz odległymi krzykami rannych żołnierzy. Wszyscy patrzyli w górę. Reakcja przeciwnika okazała się całkowitym zaskoczeniem. Odprysk Księżyca spowiła czarna chmura, następnie rozległ się słaby wrzask. Po chwili obłok powiększył się i podzielił na części. Tattersail zdała sobie sprawę, co widzi. Kruki. Tysiące Wielkich Kruków. Z pewnością gnieździły się wśród turni i dolin powierzchni Odprysku. Ich głosy stawały się coraz wyraźniejsze, przeradzały się w kocią muzykę gniewu. Skrzydła ptaków miały piętnaście stóp rozpiętości i z łatwością chwytały wiatr, unosząc je wysoko nad miastem i równiną. Ściskający serce Tattersail strach przeszedł w przerażenie. Loczek parsknął ochrypłym śmiechem. Odwrócił się nagle w ich stronę. – Oto wysłannicy Odprysku, koledzy! – W jego oczach lśnił obłęd. – Ci padlinożercy! – Zrzucił płaszcz i uniósł ramiona. – Wyobraźcie sobie władcę, który potrafi wykarmić trzydzieści tysięcy Wielkich Kruków! Na skalnej półce nad portalem pojawiła się jakaś postać, która uniosła wysoko ręce. Włosy miała długie i srebrzyste. Grzywa Chaosu. Anomander Rake. Władca czarnoskórych Tiste Andii, który widział sto tysięcy zim, który kosztował krwi smoków, który rządzi ostatnimi ze swych pobratymców, siedząc na Tronie Smutku w królestwie tragicznym i niesamowitym, królestwie pozbawionym

66 własnego terytorium. Anomander Rake był bardzo daleko i na tle swego ogromnego gmachu wydawał się maleńki, niemal pozbawiony znaczenia. To złudzenie miało wkrótce prysnąć. Gdy rozkwitła aura jego mocy, Tattersail z wrażenia wciągnęła powietrze w płuca. Jeśli widzę ją z tak daleka... – Połączcie się ze swymi grotami – rozkazała załamującym się głosem. – Szybko! Gdy Rake gromadził moc, ze środkowego wzgórza wystrzeliły ku niemu bliźniacze kule błękitnego ognia. Uderzyły w Odprysk przy podstawie, wstrząsając całą skałą. Tayschrenn wypuścił falę pozłacanych płomieni, którym towarzyszyła bursztynowa piana i czerwone języki dymu. Władca Odprysku nie pozostał dłużny. Na pierwsze wzgórze runęła czarna, wijąca się fala. Wielki mag odbił ją, padając na kolana, lecz martwicza moc spustoszyła wzgórze i spłynęła w dół po stokach, pochłaniając najbliższe szeregi żołnierzy. Czarny jak niebo o północy rozbłysk pochłonął bezradnych ludzi. Potem rozległ się łoskot, który wstrząsnął ziemią. Gdy ogień przygasł, żołnierze leżeli w gnijących stertach, skoszeni niby zboże. Czary Kurald Galain. Pradawna magia. Tchnienie Chaosu. Oddychała szybko i płytko. Czuła, jak napływa w nią jej grota Thyr. Ukształtowała ją, szepcząc pod nosem łańcuchy słów, a potem wypuściła moc. Calot podążył za jej przykładem, czerpiąc z własnej groty Mockra. Loczek otoczył się swym tajemniczym źródłem i kadra przyłączyła się do bitwy. Tattersail widziała tylko walkę, lecz jakaś część jej jaźni zachowała dystans wobec wydarzeń, obserwowała je jak przez mgłę, uwiązana na smyczy przerażenia. Świat stał się wcieleniem koszmaru. Czary płynęły w górę, by uderzyć w Odprysk Księżyca. Ich deszcz padał na ziemię, ślepy i niszczący. Gleba wzbijała się w górę w grzmiących kolumnach. Skalne odłamki przeszywały ludzkie ciała z taką samą łatwością, z jaką rozżarzone kamienie przebijają śnieg. Opadający pył pokrywał i żywych, i martwych. Niebo pociemniało, przybierając bladoróżową barwę, a słońce stało się przesłoniętym mgiełką miedzianym dyskiem. Zobaczyła, jak fala mocy przedostaje się przez osłonę Loczka, przecinając go wpół. Ryknął raczej z gniewu niż bólu, lecz natychmiast przestała go słyszeć, gdy zalała ją fala jadowitej mocy i zimna, wyjąca wola czarów wgryzła się w jej osłony, próbując ją unicestwić. Zatoczyła się do tyłu. Calot podtrzymał czarodziejkę, wspierając mocą swej Mockry jej słabnące siły. Potem atak minął, spływając po stoku w lewo. Tattersail osunęła się na kolana. Calot stał nad nią, wypowiadając łańcuchy słów mocy. Odwrócił się od Odprysku Księżyca, spoglądając na kogoś albo na coś na dole, na równinach. Wybałuszył oczy z przerażenia. Za późno pojęła, co się dzieje. Calot bronił ją własnym kosztem. Nie przestał nawet wtedy, gdy wokół niego eksplodowała śmierć. Pochłonął go płonący jasno ogień. Ochronna

67 sieć, którą otoczył Tattersail, zniknęła nagle. Z miejsca, w którym przed chwilą stał, buchnęła fala skwierczącego żaru, odrzucając czarodziejkę na bok. Raczej poczuła, niż usłyszała, własny krzyk. Wszystko nagle wydało się jej bliższe. Zniknęła jedna z warstw mentalnej osłony. Dźwignęła się z wysiłkiem, wypluwając ziemię i popiół, i walczyła dalej. Nie próbowała już atakować. Chciała tylko ocalić życie. Gdzieś w głębi jej czaszki niósł się pełen paniki wrzask. Calot patrzył na równinę, nie na Odprysk Księżyca. Był zwrócony w prawo! Cios, który powalił Loczka, padł z tyłu! Na jej oczach za plecami Nightchill zmaterializował się demon Kenryl’ah. Śmiejąc się przeraźliwie, wysoki, chudy stwór chwycił kończyny czarodziejki i rozerwał ją na strzępy. Gdy zaczął ją pożerać, zjawił się Bellurdan. Thelomen ryknął głośno, gdy demon przeorał mu pierś ostrymi jak noże pazurami. Nie zważając na rany i tryskającą z nich krew, zacisnął dłonie na czaszce przeciwnika, po czym ją zmiażdżył. A’Karonys nie przestawał wypuszczać ze swej laski strumieni ognia, aż wreszcie Odprysk Księżyca zniknął niemal całkowicie w kuli płomieni. Potem wokół niskiego, tłuściutkiego czarodzieja zamknęły się eteryczne skrzydła lodu i A’Karonys zamarzł natychmiast Po chwili został z niego tylko pył. Wokół Tayschrenna szalała nieustająca burza magii. Wielki mag klęczał na poczerniałym, wypalonym wzgórzu. Każdą wymierzoną w siebie falę odbijał na bok, siejąc spustoszenie wśród przerażonych żołnierzy na równinie. Przez wypełniający powietrze łoskot, przez popiół i ochrypłe krakanie kruków, przez stukot sypiących się z nieba kamieni i krzyki rannych oraz konających, przez mrożące krew w żyłach wrzaski demonów rzucających się między szeregi żołnierzy – przez wszystko to przebijał się miarowy łoskot mocy wielkiego maga. Potężne, spowite płomieniami klify oderwały się od powierzchni Odprysku i – ciągnąc za sobą smugi czarnego dymu – runęły na Pale, siejąc w mieście śmierć i chaos. Hałas ogłuszył Tattersail. Ogarnął ją pulsujący ból, jakby całe jej ciało domagało się powietrza. Dopiero po chwili dotarło do niej, że czary się uspokoiły. Umilkł nawet krzyk w jej głowie. Uniosła załzawione oczy ku Odpryskowi Księżyca i zobaczyła, że jego poobijane oblicze oddala się powoli. Na powierzchni w tuzinie różnych miejsc widać było dym i płomienie. Wkrótce cytadela zostawiła miasto za sobą. Wirowała niepewnie, przechylając się na jedną stronę. Leciała na południe, ku odległym szczytom Tahlynu. Czarodziejka rozejrzała się wokół, przypominając sobie niejasno, że na spustoszonym pagórku szukała schronienia kompania żołnierzy. Gdy tylko ich zauważyła, nastąpił atak, w odparcie którego musiała włożyć całe siły. Teraz po żołnierzach pozostały tylko zbroje. „Przysługa za przysługę, czarodziejko”. Stłumiła łkanie, po czym skupiła uwagę na pierwszym wzgórzu. Tayschrenn padł na ziemię, ale żył. Wokół wielkiego maga zebrało się już pół tuzina

68 żołnierzy piechoty morskiej. Po jakiejś minucie znieśli go ze wzgórza. Większość szat Bellurdana spłonęła, a jego skórę pokrywały czerwone plamy oparzeń. Olbrzym pozostał na środkowym wzgórzu, zbierając na stos poodrywane kończyny Nightchill. Wył głośno i rozpaczliwie. Ten przerażający, żałosny widok podziałał na serce Tattersail jak uderzenie młotem o kowadło. Odwróciła się pośpiesznie. – Niech cię szlag trafi, Tayschrenn. Pale padło. Ceną za to był Zastęp Jednorękiego i czworo magów. Legiony Czarnych Moranthów ruszyły z miejsca dopiero teraz, wkraczając do miasta. Tattersail zgrzytnęła zębami, a jej pełne wargi zacisnęły się w cienką, białą linię. Coś nadal ją niepokoiło. Czuła narastającą pewność, że to jeszcze nie koniec przedstawienia. Czarodziejka czekała. „Groty magii znajdują się poza światem. Jeśli znajdziesz bramę i zdołasz ją uchylić, będziesz mogła ukształtować to, co wypłynie na zewnątrz”. Te słowa wprowadziły młodą kobietę na ścieżkę czarów. „Otwórz się na grotę, która przyjdzie do ciebie. Która cię znajdzie. Zaczerpnij jej mocy – ile tylko zdoła jej pomieścić twe ciało i dusza – ale pamiętaj, że gdy zabraknie ci sił, brama się zamknie”. Miała obolałe wszystkie członki. Czuła się tak, jakby przez dwie godziny bez ustanku okładano ją pałkami. Ostatnim, czego się spodziewała, był gorzki posmak na języku, świadczący, że na wzgórzu zjawiło się coś odrażającego i groźnego. Ci, którzy praktykowali magię, otrzymywali podobne ostrzeżenia na ogół jedynie wtedy, gdy brama była otwarta, a grota odsłonięta i pełna mocy. Słyszała podobne opowieści od innych czarodziejów i czytała butwiejące zwoje mówiące o chwilach, gdy w pobliżu z jękiem gromadziła się śmiercionośna moc. Podobno zawsze oznaczało to, że między śmiertelników zstąpił bóg. Gdyby w tym miejscu miał się zjawić któryś z nieśmiertelnych, sądziłaby, że będzie to Kaptur, bóg śmierci. Instynkt mówił jej jednak coś innego. Nie wierzyła, by przybył tu bóg, coś jednak się pojawiło. Najbardziej frustrował czarodziejkę fakt, że nie potrafiła określić, który z otaczających ją ludzi jest źródłem zagrożenia. Coś ciągle przyciągało jej wzrok ku dziewczynie, ta jednak sprawiała wrażenie tylko na poły obecnej. Dobiegające z tyłu głosy zwróciły w końcu jej uwagę. Sierżant Sójeczka stał nad Szybkim Benem i drugim żołnierzem, którzy nadal klęczeli u boku Loczka. Czarnoskóry mag trzymał w ręku jakiś podłużny przedmiot owinięty w skórę. Spoglądał na sierżanta, jakby czekał na jego zgodę. Panowało między nimi wyraźne napięcie. Tattersail podeszła bliżej, marszcząc brwi. – Co chcesz zrobić? – zapytała Szybkiego Bena, przypatrując się przedmiotowi, który czarodziej ściskał w swych delikatnych, niemal kobiecych dłoniach. Wydawało się, że jej nie usłyszał. Patrzył tylko na sierżanta. Sójeczka obrzucił ją nerwowym spojrzeniem. – Bierz się do roboty, Szybki – warknął, po czym oddalił się zamaszystym krokiem i

69 stanął na szczycie wzgórza, zwrócony twarzą na zachód, ku Górom Moranthów. Z grymasem na swej pięknej, ascetycznej twarzy Szybki Ben skinął głową do towarzysza. – Przygotuj się, Kalam. Żołnierz nazwany Kalamem przysiadł, wspierając się na piętach. Dłonie schował w rękawach. Wydawało się to osobliwą reakcją na rozkaz Szybkiego Bena, mag jednak wyglądał na zadowolonego. Położył jedną z chudych, pajęczych dłoni na drżącej, zbroczonej krwią piersi Loczka, wyszeptał łańcuch kilku słów i zamknął oczy. – To brzmi jak Denul – zauważyła Tattersail, spoglądając na Kalama, który znieruchomiał przykucnięty. – Ale niezupełnie – dodała powoli. – Trochę zniekształcił tę grotę. Umilkła, dostrzegając w Kalamie coś, co przywodziło na myśl gotowego do ataku węża. Mam wrażenie, że nie potrzeba wiele, by go sprowokować. Wystarczyłoby kilka nieopatrznych słów albo próba zbliżenia się do Szybkiego Bena czy Loczka. Kalam był potężny jak niedźwiedź, pamiętała jednak jego dynamiczny krok. To faktycznie wąż. Zabójca. Żołnierz, który osiągnął następny poziom w sztuce morderstwa. To już nie jest dla niego tylko praca. Ten człowiek to lubi. Zadała sobie pytanie, czy to nie właśnie ta energia, ta cicha zapowiedź niebezpieczeństwa zalała ją falą seksualnego pożądania. Westchnęła. Nachodziły ją dziś perwersyjne myśli. Szybki Ben znowu wygłaszał łańcuch słów, tym razem nad przedmiotem, który ułożył obok Loczka. Zawiniątko spowiła moc. Tattersail z narastającym napięciem obserwowała, jak mag przebiega długimi palcami po miejscach, gdzie zszyto skórę. Całkowicie panował nad emanującą z niego energią. Opanował sztukę lepiej niż Tattersail. Otworzył grotę, której nawet nie potrafiła rozpoznać. – Kim jesteście? – wyszeptała, cofając się o krok. Loczek otworzył nagle oczy. Nie było w nich bólu ani przerażenia. Gdy zobaczył czarodziejkę, bez wysiłku rozciągnął w uśmiechu zbroczone krwią usta. – To jedna z zapomnianych sztuk, Sail. Tego, co za chwilę zobaczysz, nie czyniono od tysiąca lat. – Wtem jego twarz pociemniała. Zniknął z niej uśmiech. – Zastanów się, kobieto! Calot i ja. Co zobaczyłaś, kiedy padliśmy? Czy coś poczułaś? Coś dziwnego? No, pomyśl! Spójrz na mnie! Widzisz moją ranę i to, w jakiej pozycji leżę! W którą stronę patrzyłem, gdy uderzyła fala? Ujrzała w jego oczach ogień gniewu mieszającego się z triumfem. – Nie jestem pewna – powiedziała powoli. – Tak jest, coś tam było. Zdolna do obiektywnej analizy część jej umysłu, która towarzyszyła jej przez całą bitwę, wykrzyczała w chwili śmierci Calota, że fale czarów nadeszły z równiny. Spojrzała na Loczka. – Anomander Rake nawet nie próbował w nikogo celować. Walił tylko na oślep. A te fale mocy były precyzyjnie wymierzone, prawda? Nadeszły z niewłaściwej strony. – Dygotała. –

70 Ale dlaczego? Dlaczego Tayschrenn miałby zrobić coś takiego? Loczek uniósł zmasakrowaną dłoń i złapał Szybkiego Bena za kraj płaszcza. – Skorzystaj z jej pomocy, magu. Podejmę to ryzyko. Tattersail zastanawiała się gorączkowo. Dujek wysłał Loczka do tuneli, gdzie pracował Sójeczka ze swą drużyną. Zawarto tam jakąś umowę. – Loczek, co tu się dzieje? – zapytała. Mięśnie jej szyi i barków poraził kurcz strachu. – Do czego potrzebna ci moja pomoc? – Nie jesteś ślepa, kobieto! – Cisza – warknął Szybki Ben. Położył przedmiot na piersi rannego czarodzieja, dokładnie na linii jego mostku. Górny koniec zawiniątka znalazł się tuż pod brodą leżącego, a dolny wystawał kilka cali poza to, co zostało z jego tułowia. Po cętkowanej skórze mieszka nieustannie przebiegały pajęczyny czarnej energii. Szybki Ben przykucnął i pajęczyna rozpostarła się na zewnątrz. Czarne połyskliwe nici utworzyły chaotyczny wzór, który przeniknął całe ciało Loczka, zmieniając się z narastającą szybkością. Ranny szarpnął się nagle, wybałuszając oczy, po czym opadł na plecy. Powietrze wypłynęło powoli z jego płuc z miarowym sykiem. Potem rozległ się bulgot. Następnego oddechu mag już nie zaczerpnął. Szybki Ben wsparł się na pośladkach i spojrzał na Sójeczkę. Sierżant patrzył teraz na nich. Jego twarz nic nie wyrażała. Tattersail brudnym rękawem otarła pot z czoła. – Nic z tego. Cokolwiek próbowaliście zrobić, nie udało się wam. Szybki Ben wstał z ziemi. Kalam podniósł owinięty w skóry przedmiot i podszedł do Tattersail. Skrytobójca omiótł jej twarz spojrzeniem ciemnych, dociekliwych oczu. – Nie zgub tego, czarodziejko – ostrzegł ją. – Zabierz to do namiotu i tam rozpakuj. A przede wszystkim nie pozwól, żeby zobaczył to Tayschrenn. Tattersail skrzywiła się. – Co? I to wszystko? – Popatrzyła na przedmiot. – Nawet nie wiem, co mi daliście. To mi się nie podoba. – Nie wiem, co uczyniłeś, czarodzieju – odezwała się dziewczyna tuż za jej plecami. W jej głosie pobrzmiewała nuta oskarżenia. – Czułam, że mnie izolujesz. To było bardzo nieuprzejme. Tattersail zerknęła na nią, po czym przeniosła wzrok z powrotem na Szybkiego Bena. O co tu chodzi? Twarz czarnoskórego maga była nieprzenikniona, lecz w jego oczach dostrzegła błysk czegoś, co przypominało strach. Sójeczka naskoczył na dziewczynę za jej słowa – Masz coś do powiedzenia na ten temat, rekrutko? – warknął z napięciem w głosie. Dziewczyna przeniosła spojrzenie ciemnych oczu na sierżanta, wzruszyła ramionami i odeszła. Kalam podał zawiniątko Tattersail.

71 – Odpowiedzi – rzekł cicho z płynnym melodyjnym akcentem północnych rejonów Siedmiu Miast. – Wszyscy potrzebujemy odpowiedzi, czarodziejko. Wielki mag zamordował twych towarzyszy. Spójrz na nas. Z Podpalaczy Mostów została tylko ta garstka. Odpowiedzi niełatwo jest... uzyskać. Czy jesteś gotowa zapłacić wymaganą cenę? Spojrzawszy raz jeszcze na brutalnie rozdarte martwe ciało Loczka, na jego wpatrzone w pustkę oczy, przyjęła tajemniczy przedmiot. Był lekki. To, co zawinięto w skórzany kokon, było niewielkie. Pod jej dotykiem coś się tam poruszało. Wyczuwała twarde zgrubienia i pręty. Spojrzała w toporną twarz skrytobójcy. – Chcę, żeby Tayschrenn dostał to, na co zasługuje – odpowiedziała powoli. – W takim razie zgadzamy się ze sobą – rzekł z uśmiechem Kalam. – Tu właśnie wszystko się zaczyna. Na widok tego uśmiechu Tattersail poczuła skurcz w żołądku. Kobieto, w co się wpakowałaś? – Zgoda – powiedziała z westchnieniem. Gdy się odwróciła, chcąc wrócić do obozu, spojrzała w oczy dziewczyny. Przeszył ją nagły dreszcz. Stanęła jak wryta. – Hej, rekrutko – zawołała. – Jak masz na imię? Uśmiechnęła się, jakby to był jakiś tylko dla niej zrozumiały żart. – Żal. Tattersail chrząknęła. To do niej pasowało. Wsunęła zawiniątko pod pachę i zeszła chwiejnym krokiem ze wzgórza. Sierżant Sójeczka kopnął hełm, który stoczył się ze stukotem na dół. Następnie odwrócił się błyskawicznie i przeszył Szybkiego Bena wściekłym spojrzeniem. – Zrobione? Czarodziej zerknął na Żal, po czym skinął głową. – Przyciągniesz do naszej drużyny niepożądaną uwagę – ostrzegła Sójeczkę dziewczyna. – Wielki mag Tayschrenn z pewnością to spostrzeże. Sierżant uniósł brwi. – Niepożądaną uwagę? Co to, do licha, ma znaczyć? Żal nie raczyła odpowiedzieć. Sójeczka przełknął ostre słowa, które mu się nasuwały. Jak to nazwał ją Skrzypek? „Przerażająca dziwka”. Powiedział jej to prosto w twarz, a ona wbiła w niego swe martwe, kamienne spojrzenie, zmuszając mężczyznę do odwrócenia wzroku. Choć napawało go to niechęcią, Sójeczka musiał się zgodzić z prostackim określeniem sapera. Jeszcze bardziej niepokojący był fakt, że piętnastoletnia dziewczyna napędziła Szybkiemu Benowi nieprawdopodobnego stracha i czarodziej nie chciał na ten temat rozmawiać. Co takiego przysłało mu imperium? Przeniósł wzrok na Tattersail, która szła przez pole śmierci na dole. Kruki pierzchały przed nią z wrzaskiem i długo potem nie chciały lądować. W ich krakaniu słychać było nutę

72 lęku i niepewności. Sierżant poczuł u swego boku uspokajającą obecność Kalama. – Na oddech Kaptura – mruknął Sójeczka. – Te ptaszyska piekielnie się boją naszej czarodziejki. – Nie jej, tylko tego, co niesie – poprawił go Kalam. Sójeczka podrapał się po brodzie, mrużąc oczy. – To śmierdzi. Jesteś pewien, że postąpiliśmy słusznie? Kalam wzruszył ramionami. – Sójeczka – odezwał się stojący za ich plecami Szybki Ben – kazali nam zostać w tych tunelach. Sądzisz, że wielki mag nie domyślał się, co nastąpi? Sierżant zerknął na swego czarodzieja. Tuzin kroków za nim zatrzymała się Żal, która z pewnością słyszała ich rozmowę. Sójeczka spojrzał na nią wilkiem, nic jednak nie powiedział. Zapadła pełna napięcia cisza. Sierżant zwrócił się w stronę miasta. Przez Zachodnią Bramę do środka wchodził ostatni legion Moranthów. Za poobijanymi, nadkruszonymi murami wznosiły się kolumny czarnego dymu. Wiedział co nieco o historii nieprzejednanej wrogości między Moranthami a obywatelami Pale, które do niedawna było Wolnym Miastem. Dwie kupieckie potęgi bezwzględnie rywalizowały o panowanie nad szlakami handlowymi. Częściej wygrywało Pale. Wyglądało jednak na to, że zakuci w czarne zbroje wojownicy zza zachodnich gór, którzy skrywali twarze za chitynowymi zasłonami hełmów i porozumiewali się w pełnym mlasków i brzęczących dźwięków języku, wyrównali w końcu rachunki. Przez skrzek padlinożernych ptaków przebijały się krzyki mężczyzn, kobiet i dzieci, którzy ginęli pod ciosami mieczy. – Wydaje się, że cesarzowa dotrzymała słowa, które dała Moranthom – zauważył cicho Szybki Ben. – Godzina rzezi. Nie sądziłem, że Dujek... – Dujek wykonuje rozkazy – przerwał mu Sójeczka. – A za plecami ma wielkiego maga. – Godzina – powtórzył Kalam. – Potem mamy po nich posprzątać. – Nie nasza drużyna – poprawił go Sójeczka. – Otrzymaliśmy nowe rozkazy. Obaj mężczyźni spojrzeli na swego sierżanta. – I nadal nie jesteś przekonany? – zapytał Szybki Ben. – Chcą nas wykończyć. Mają zamiar... – Dość tego! – warknął Sójeczka. – Nie w tej chwili. Kalam, znajdź Skrzypka. Musimy uzupełnić zaopatrzenie u Moranthów. Szybki, zbierz resztę ludzi i weź ze sobą Żal. Spotkamy się za godzinę pod namiotem wielkiej pięści. – A ty? – zapytał Szybki Ben. – Co zamierzasz zrobić? Sierżant usłyszał w jego głosie ledwie skrywaną tęsknotę. Czarodziej pragnął wskazówek, czy może potwierdzenia, że postępują słusznie. Było już na to odrobinę za późno, Sójeczka poczuł jednak ukłucie żalu. Nie potrafił spełnić pragnienia Szybkiego Bena, zapewnić go, że wszystko będzie dobrze. Przykucnął, nie odrywając wzroku od Pale. – Co zamierzam zrobić? Muszę chwilę pomyśleć, Szybki. Nasłuchałem się, co mówiłeś ty

73 i Kalam, Młotek i Skrzypek, a nawet gadania Biegunka. Teraz kolej na mnie. Daj mi chwilę spokoju, czarodzieju, i zabierz ze sobą tę przeklętą dziewczynę. Szybki Ben wzdrygnął się i wycofał w siebie. Coś – a może wszystko – w słowach Sójeczki bardzo go przygnębiło. Sierżant był zbyt zmęczony, żeby się tym przejmować. Musiał zastanowić się nad ich nowym przydziałem. Gdyby był religijny, upuściłby krwi do Czary Kaptura, by wezwać cienie przodków. Choć przyznawał to bardzo niechętnie, zgadzał się z opinią swych żołnierzy. Ktoś wysoko postawiony w imperium pragnął śmierci wszystkich Podpalaczy Mostów. Pale było już dla nich przeszłością. Koszmar zostawił w jego ustach tylko posmak popiołu. Oczekiwało ich nowe przeznaczenie: legendarne miasto Darudżystan. Miał przeczucie, że stary koszmar ustąpił miejsca nowemu. W obozie, za ostatnim pasmem ogołoconych wzgórz, wąskie alejki między szeregami namiotów były zapchane zaprzężonymi w konie wozami pełnymi rannych. Precyzyjny porządek malazańskiego obozu przerodził się w chaos. Powietrze wypełniały gorączkowe krzyki przerażonych, cierpiących ból żołnierzy. Tattersail przepychała się między oszołomionymi ludźmi, którym udało się ujść z życiem, i przechodziła nad wypełnionymi krwią koleinami, zatrzymując na chwilę wzrok na obrzydliwym stosie amputowanych kończyn przed namiotem chirurga. Z rozległego pola namiotów i szałasów zajmowanych przez markietanki dobiegało rozpaczliwe zawodzenie, chór tysięcy załamujących się głosów, mrożące krew w żyłach przypomnienie, że wojna zawsze niesie ze sobą żałobę. W którymś z budynków sztabu, gdzieś w stolicy imperium – Uncie, dziewięć tysięcy mil stąd jakiś anonimowy urzędnik przeciągnie czerwoną krechę po liście pozostających w służbie czynnej żołnierzy Drugiej Armii, a obok napisze drobnymi literkami: Pale, późna zima, 1163 rok snu Pożogi. W ten sposób odnotuje się śmierć dziewięciu tysięcy mężczyzn i kobiet. A potem się o niej zapomni. Niektórzy z nas nie zapomną – pomyślała Tattersail, krzywiąc twarz. Podpalacze Mostów żywili przerażające podejrzenia. Gniew podsuwał jej myśl o rzuceniu Tayschrennowi otwartego wyzwania. Gniew i poczucie, że ją zdradzono. Jeśli wielki mag faktycznie zabił Calota... Wiedziała jednak, że nie powinna ulegać emocjom. Czarodziejski pojedynek z wielkim magiem imperium skończyłby się dla niej szybką wycieczką do Bramy Kaptura. Sprawiedliwe oburzenie zaprowadziło do grobu więcej ludzi niż imperium w ciągu całej swej historii. Jak zwykł mawiać Calot: „Możesz sobie potrząsać pięścią do woli, ale nikomu nie przywróci to życia”. Odkąd wstąpiła do malazańskiej armii, aż nazbyt często widywała ginących żołnierzy, przynajmniej jednak nie można jej było o nic oskarżać. Było to ważne i przez długi czas ta

74 świadomość jej wystarczała. Nie jestem już taka jak ongiś. Od dwudziestu lat zmywałam sobie krew z rąk. Teraz jednak wciąż miała przed oczyma leżące na wzgórzu puste zbroje i owa scena przeszywała jej serce bólem. Ci mężczyźni i kobiety biegli do niej w poszukiwaniu ochrony przed szalejącym na równinie koszmarem. Był to akt desperacji, który okazał się fatalny w skutkach, rozumiała ich jednak. Tayschrennowi ich los był obojętny, lecz ona była inna. Była jedną z nich. W poprzednich bitwach walczyli jak wściekłe psy po to, by nie pozwolić nieprzyjacielskim legionom jej zabić. Tym razem była to wojna magów. Jej specjalność. W Drugiej Armii obowiązywała zasada: przysługa za przysługę. To ona pozwalała żołnierzom przeżyć i uczyniła z nich jednostkę otoczoną legendą. Ci żołnierze oczekiwali czegoś od Tattersail i mieli do tego prawo. Spodziewali się, że ich uratuje, i dlatego właśnie zginęli. A gdybym poświęciła wtedy życie? Osłoniła ich mocą swej groty, zamiast ratować własną skórę? Kierowała się wówczas instynktem, a jej instynkt nie miał nic wspólnego z altruizmem. Na wojnie altruiści nie żyli długo. Wracając do namiotu, Tattersail doszła do wniosku, że choć zdołała ocalić życie, wcale nie znaczy to, że nie ma wyrzutów sumienia. Weszła do środka, zasunęła za sobą połę i przyjrzała się swemu dobytkowi. Jak na dwieście dziewiętnaście lat życia, nie dorobiła się zbyt wiele. W dębowym kufrze spoczywała księga czarów Thyr, zabezpieczona zaklęciami ochronnymi, a na ustawionym przy pryczy stole walał się skromny zestaw przyrządów alchemicznych, przypominających porzucone przez dziecko zabawki. Między nimi leżała jej Talia Smoków. Tattersail zatrzymała wzrok na kartach, po czym kontynuowała oględziny. Wszystko wyglądało teraz w jej oczach inaczej, jakby kufer, przybory alchemiczne i ubrania należały do jakiejś innej kobiety, która była młodsza i zachowała jeszcze odrobinę próżności. Tylko talia – Fatid – wydawała się jej starą przyjaciółką. Stanęła obok niej, roztargnionym gestem położyła na blacie zawiniątko, które dostała od Kalama, po czym wysunęła spod stołu taboret. Usiadła na nim i sięgnęła po talię, ale nagle się zawahała. Nie dotykała jej już od miesięcy. Coś ją powstrzymywało. Być może mogłaby przewidzieć śmierć Calota i niewykluczone, że to właśnie podejrzenie kryło się cały czas w mroku jej myśli. Przez całe życie jej duszą władały ból i strach, lecz chwile spędzone z Calotem nadały jej inny kształt: lekki, radosny i przyjemnie beztroski. A ona uważała, że to tylko rozrywka. – Czy można to nazwać świadomym odrzuceniem? Słyszała gorycz w swym głosie i nienawidziła siebie za to. Dawne demony wróciły, by śmiać się ze śmierci jej złudzeń. Już kiedyś nie chciałaś wziąć w rękę talii. Nocą, nim poderżnięto gardło Mockowi, nim

75 Tancerz i człowiek, który miał kiedyś zostać władcą imperium, zakradli się do twierdzy twego pana. Twego kochanka. Czy chcesz zaprzeczyć, że historia się powtarza, kobieto? Oczy zaszły jej mgłą od wspomnień, które uważała za pogrzebane na zawsze. Spojrzała na talię, mrugając szybko powiekami. – Chcesz ze mną porozmawiać, stara przyjaciółko? Czy potrzebne mi twe rzucane z przekąsem przypomnienia, że wiara jest dobra dla głupców? Kącikiem oka dostrzegła jakiś ruch. Zawinięty w skórę przedmiot poruszył się. Tu i ówdzie pojawiły się uwypuklenia, jakby coś próbowało rozerwać szwy. Tattersail wbiła wzrok w zawiniątko. Wstrzymując oddech, chwyciła je i ułożyła przed sobą, po czym wyjęła zza pasa mały sztylecik i przystąpiła do przecinania nici. Przedmiot znieruchomiał, jakby oczekiwał na rezultat jej wysiłków. Odrzuciła na bok odcięty płat. – Sail – odezwał się znajomy głos. Wybałuszyła oczy na widok drewnianej marionetki, odzianej w jaskrawożółty strój, która wylazła z zawiniątka. Na okrągłej twarzy lalki namalowano rysy, które rozpoznała. – Loczek. – Cieszę się, że znowu cię widzę – rzuciła laleczka. Wyprostowała się, zachwiała nagle i rozpostarła ramiona, by utrzymać równowagę. – Dusza się przeniosła – stwierdziła, unosząc kapelusz z opadającym rondem i kłaniając się niepewnie. Przeniesienie duszy. – Ale to sztuka zapomniana od stuleci. Nawet Tayschrenn... – przerwała Tattersail, wydymając wargi. Jej myśli gnały jak szalone. – Później – rzucił Loczek. Zrobił kilka kroków naprzód, po czym pochylił głowę, by przyjrzeć się swemu nowemu ciału. – No cóż – westchnął. – Nie można się czepiać drobiazgów, prawda? – Podniósł wzrok, wbijając w czarodziejkę spojrzenie namalowanych oczu. – Musisz pójść do mojego namiotu, nim zrobi to Tayschrenn. Potrzebna mi moja księga. Zaangażowałaś się w to i nie możesz już się wycofać. – Ale w co? Loczek nie odpowiedział. Odwrócił od niej niesamowite spojrzenie i opadł na kolana. – Chyba czuję zapach talii – stwierdził. Spod pach Tattersail ściekły zimne strużki potu. Nawet w najlepszych chwilach czuła się przy Loczku niepewnie, ale takie coś... Czuła woń własnego strachu. Dobrze chociaż, że już na nią nie patrzył. To była pradawna magia, Kurald Galain. Jeśli legendy mówiły prawdę, była śmiertelnie groźna, surowa i prymitywna. Podpalaczy Mostów uważano za twardą bandę, ale zapuszczać się do grot położonych najbliżej chaosu mógł tylko szaleniec. Albo człowiek zdesperowany. Grota Thyr otworzyła się niemal spontanicznie i znużone ciało czarodziejki zalała fala mocy. Zerknęła na talię. Loczek najwyraźniej to wyczuł.

76 – Tattersail – wyszeptał z rozbawieniem w głosie. – No, jazda. Wzywa cię Fatid. Wyczytaj, co ma ci do powiedzenia. Czarodziejka zaczerwieniła się z podniecenia. Głęboko tym zawstydzona sięgnęła z niechęcią po Talię Smoków. Gdy dotknęła kart, dłoń jej zadrżała. Tasowała powoli, pozwalając, by chłód drewnianych, lakierowanych prostokątów przenikał jej palce, a potem ramiona. – Już w tej chwili czuję szalejącą w nich burzę – mruknęła. Dotknęła kart i położyła je na stole. Loczek odpowiedział jej złośliwym, niecierpliwym śmiechem. – Pierwszy dom wyznacza kurs. Szybko! Odwróciła pierwszą kartę i wstrzymała nagle oddech. – Rycerz Ciemności. – No oczywiście. Tą grą włada Pan Nocy – zauważył z westchnieniem Loczek. Tattersail przyjrzała się namalowanej postaci, której twarz jak zwykle była niewyraźna. Rycerz był nagi, a skórę miał zupełnie czarną. Od pasa w górę jego ciało było potężnie umięśnione; trzymał nad głową czarny, dwuręczny miecz. Za orężem ciągnęły się eteryczne łańcuchy dymu, niknące w ciemnej pustce tła. Od pasa w dół rycerz był smokiem, pokrytym czarną łuską, która na brzuchu stawała się szara. Jak zwykłe zauważyła w nim coś nowego, czego nie widziała przedtem i co odnosiło się do obecnej chwili. Nad jego głową unosiła się w mroku jakaś postać. Czarodziejka dostrzegała ją tylko kącikiem oka jako niejasną sugestię, która znikała, gdy Tattersail próbowała skupić na niej wzrok. No pewnie, nigdy nie zdradzasz prawdy zbyt łatwo, co? – Druga karta – ponaglił ją Loczek, który przykucnął tuż obok narysowanego na blacie pola. Odsłoniła drugą kartę. – Oponn. Błazen Przypadku o dwóch twarzach. – Niech Kaptur przeklnie ich wścibstwo – warknął Loczek. Pani była zwrócona twarzą ku górze, a jej brat bliźniak wpatrywał się w Tattersail pełnym oszołomienia wzrokiem z dołu karty. Znaczyło to, że nić szczęścia raczej ciągnie, niż pcha, co zapowiadało sukces. Pani miała delikatną, niemal czułą minę, co również wiele mówiło o panującej w tej chwili równowadze. Gdy Tattersail przyjrzała się uważnie karcie, odkryła też drugi szczegół, którego dotąd nie zauważyła. Między prawą dłonią Pana, a lewą dłonią Pani znajdował się maleńki, srebrny dysk. Czarodziejka nachyliła się bliżej, mrużąc oczy. Była to moneta, ozdobiona wizerunkiem męskiej twarzy. Zamrugała. Nie, kobiecej. Znowu męskiej i znowu kobiecej. Czarodziejka wyprostowała się nagle na stołku. Moneta wirowała. – Następna! – poganiał ją Loczek. – Jesteś za wolna! Tattersail zauważyła, że marionetka nie patrzy na kartę Oponn. Zapewne spojrzała na nią tylko przelotnie, by ją zidentyfikować. Czarodziejka zaczerpnęła głęboko tchu. Instynktownie

77 wiedziała, że Loczek i Podpalacze Mostów mają z tym coś wspólnego, lecz jej rola nie jest na razie określona. Dzięki tym dwóm kartom wiedziała już więcej od nich. Nie było to jeszcze wiele, ale może wystarczy, by ocalić jej życie. Wypuściła gwałtownie powietrze z płuc, wyciągnęła rękę i zasłoniła talię dłonią. Loczek poderwał się nagle i odwrócił w jej stronę. – Zatrzymałaś się? – pytał rozwścieczony. – Na Błaźnie? Na drugiej karcie? To absurd! Graj dalej, kobieto! – Nie – sprzeciwiła się Tattersail. Podniosła obie karty i wsunęła je do talii. – Postanowiłam się zatrzymać i nic na to nie poradzisz. Wstała ze stołka. – Ty suko! Mogę cię zabić w mgnieniu oka! Tu i teraz! – Proszę bardzo – zgodziła się czarodziejka. – Będę miała pretekst, żeby nie iść na odprawę u Tayschrenna. Pokaż, co potrafisz, Loczek. Skrzyżowała ramiona i czekała spokojnie. Marionetka warknęła wściekle. – Nie – rzuciła. – Jesteś mi potrzebna. Ponadto nienawidzisz Tayschrenna jeszcze bardziej niż ja. – Loczek przekrzywił głowę, rozważając swe ostatnie słowa, po czym parsknął ostrym śmiechem. – Dzięki temu mam pewność, że mnie nie zdradzisz. Tattersail zastanowiła się nad tym. – Masz rację – przyznała. Odwróciła się i podeszła do wyjścia z namiotu. Zacisnęła dłoń na szorstkim płótnie, lecz nagle stanęła jak wryta. – Loczek, jak z twoim słuchem? – Nie najgorzej – warknęła marionetka. – Czy coś słyszysz? Wirującą monetę. – Zwykłe obozowe odgłosy. A ty? Uśmiechnęła się. Nie odpowiedziała mu. Odsunęła połę i wyszła na zewnątrz. Gdy szła do namiotu dowodzenia, zalał ją przypływ dziwnej nadziei. Nigdy nie uważała Oponn za swych sojuszników. Tylko idioci liczyli na szczęście. Pierwszy Dom, który wyciągnęła, Ciemność, naznaczył jej dłoń lodowatym dotykiem, głośnym łoskotem fal przemocy i nieokiełznanej magii. Mimo to wyczuwała w nim dziwny posmak, który przypominał ocalenie. Rycerz mógł być jej wrogiem albo sojusznikiem, najpewniej zaś ani jednym, ani drugim. Brał po prostu udział w wydarzeniach, nieprzewidywalny, skupiony tylko na sobie. W cieniu wojownika kryli się jednak Oponn, a Dom Ciemności zawisł nad krawędzią, zawieszony między nocą a dniem. To wirująca moneta Oponn kazała jej się zatrzymać. Loczek nic nie słyszał. Znakomicie. Gdy szła ku namiotowi dowodzenia, w jej głowie wciąż rozbrzmiewał cichy odgłos. Była

78 przekonana, że nie umilknie jeszcze przez pewien czas. Moneta ciągle wirowała. Oponn ukazywali kosmosowi obie swe twarze, lecz ten rzut należał do Pani. Kręć się, srebrniku. Kręć.

79

Rozdział trzeci Thelomen Tartheno Toblakai... poznaj nazwę ludu, który nie chce odejść w niepamięć... Jego legenda psuje mą cyniczną naturę i poraża me oczy blaskiem chwały... Nie wchodź do klatki wierności otaczającej ich niezdobyte serca... Nie wchodź między te spokojne menhiry, zawsze wierne ziemi. Thelomen Tartheno Toblakai... Owe wyniosłe słupy stoją jeszcze, kalając skutą lodem powierzchnię mego umysłu... Szaleństwo Gothosa (II, 4) Gothos (ur.?) Imperialna trirema przecinała morskie fale niczym nieubłagany topór. Jej żagle wydymały się, a drzewca trzeszczały na stałym wietrze. Kapitan Ganoes Paran nie wychodził z kajuty. Dawno już zmęczył się patrzeniem na wschodni horyzont, w nadziei że wreszcie zobaczy ląd. Ujrzy go z pewnością, i to niedługo. Opierał się o pochyłą ścianę naprzeciw koi, obserwując kołyszące się lampy. Rzucał od niechcenia sztyletem w przebiegającą przez blat stołu tyczkę, na której widać było teraz niezliczone maleńkie otworki. Poczuł na twarzy chłodny powiew, niosący woń stęchlizny. Odwrócił się i zobaczył wychodzącego z Cesarskiej Groty Toppera. Minęły dwa lata, odkąd ostatnio widział dowódcę Szponu. – Na Oddech Kaptura, człowieku – rzucił Paran – nie możesz znaleźć łachów w jakimś innym kolorze? Ta zboczona miłość do zieleni na pewno jest uleczalna.

80 Wysoki mieszaniec, półkrwi Tiste Andii miał na sobie takie samo ubranie jak podczas ich poprzedniego spotkania: zielona wełna i zielona skóra. Tylko pierścienie, które nosił na długich palcach, połyskiwały innymi kolorami. Dowódca Szponu był w kiepskim humorze, a słowa, którymi przywitał go Paran, bynajmniej nie poprawiły jego nastroju. – Wydaje ci się, że lubię podobne podróże, kapitanie? Tylko nieliczni potrafią odszukać statek na oceanie za pomocą czarów. – To znaczy, że jako posłaniec jesteś godny zaufania – mruknął Paran. – Widzę, że z uprzejmością nadal u ciebie nietęgo, kapitanie. Muszę przyznać, że nie mam pojęcia, dlaczego przyboczna w ciebie wierzy. – Nie gryź się tym zbytnio, Topper. Jak już mnie znalazłeś, to mów, co masz do powiedzenia. – Jest z Podpalaczami Mostów – oznajmił przybysz, krzywiąc wściekle twarz. – Pod Pale. – Oblężenie nadal trwa? Czy to aktualne informacje? – Sprzed blisko tygodnia. Tyle czasu potrzebowałem, żeby cię odszukać. Tak czy inaczej, wkrótce sytuacja zmieni się radykalnie. Paran stęknął i zmarszczył brwi. – W której drużynie? – Znasz wszystkie? – Tak – potwierdził kapitan. Grymas na twarzy Toppera pogłębił się jeszcze. Dowódca Szponu uniósł dłoń i zaczął się przyglądać swym pierścieniom. – Sójeczki. Jest jedną z jego rekrutów. Paran zamknął oczy. Nie powinien czuć się zaskoczony. Bogowie igrają ze mną. Pytanie tylko, którzy? Och, Sójeczko. Dowodziłeś kiedyś armią, w czasach, gdy Laseen zwała się jeszcze Gburką. Mogłeś wówczas usłuchać swego towarzysza, podjąć decyzję, powstrzymać Gburkę. Do licha, pewnie mogłeś powstrzymać i mnie. Teraz dowodzisz drużyną, tylko drużyną, a ona została cesarzową. A ja? Jestem głupcem, który podążył za swym marzeniem, i w tej chwili pragnie tylko się od niego wyzwolić. Otworzył oczy i przyjrzał się Topperowi. – Sójeczka. Wojna z Siedmioma Miastami, upadek Arenu. Święta Pustynia Raraku, Pan’potsun, Nathilog... – Wszystko to było w czasach cesarza, Paran. – Mam objąć dowództwo nad drużyną Sójeczki – ciągnął kapitan. – A nasza misja zaprowadzi nas do Darudżystanu, miasta nad miastami. – Ta rekrutka zademonstrowała już swe moce – ciągnął Topper z grymasem na twarzy. – Podporządkowała sobie Podpalaczy Mostów, a być może nawet Dujeka Jednorękiego oraz całą Drugą i Trzecią Armię na Genabackis.

81 – Nie mówisz chyba poważnie. Poza tym mnie interesuje wyłącznie ona. Nikt więcej. Przyboczna zgadza się, że czekaliśmy już wystarczająco długo. A teraz chcesz mnie przekonać, że jest już za późno? Nie wierzę, by Dujek miał zostać renegatem. Nie on. Ani nie Sójeczka. – Masz działać zgodnie z planem, kazano mi jednak ci przypomnieć, że zachowanie tajemnicy stało się jeszcze ważniejsze. Gdy przybędziesz do Pale, skontaktuje się z tobą agent Szponu. Poza nim nie ufaj nikomu. Rekrutka znalazła potrzebną broń i zamierza uderzyć nią w samo serce imperium. Nie wolno nam nawet myśleć o niepowodzeniu. – W dziwnych oczach Toppera pojawił się błysk. – Jeśli uważasz, że nie potrafisz sprostać temu zadaniu... Paran przyjrzał się stojącemu przed nim mężczyźnie. Jeśli sytuacja jest aż tak poważna, to czemu nie wyślecie grupy skrytobójców Szponu? Topper westchnął, jakby usłyszał to nie wypowiedziane pytanie. – Kieruje nią bóg, kapitanie. Niełatwo będzie ją uśmiercić. Plan trzeba było... dostosować. A właściwie poszerzyć. Konieczne stało się usunięcie dodatkowych gróźb. O to już jednak zadbano. Wykonaj rozkazy, które ci wydano. Jeśli mamy zdobyć Darudżystan, należy zlikwidować wszystkie czynniki ryzyka. Cesarzowa pragnie tego miasta. Uważa również, że Dujeka Jednorękiego już najwyższy czas... – Topper uśmiechnął się – ...rozbroić. – A to dlaczego? – Ma zwolenników. Wielu nadal uważa, że cesarz zamierzał wyznaczyć go swym następcą. Paran żachnął się. – Cesarz spodziewał się, że będzie rządził wiecznie, Topper. Podejrzenia Laseen są po prostu śmieszne i służą jedynie usprawiedliwieniu jej paranoi. – Kapitanie – ostrzegł go cicho Topper – ludzie więksi od ciebie zginęli z powodu mniej śmiałych słów. Cesarzowa oczekuje od swych sług posłuszeństwa i żąda lojalności. – Podczas gdy rozsądny władca żądałby posłuszeństwa i oczekiwał lojalności. Topper zacisnął wargi w wąską linię. – Przejmij dowództwo nad drużyną, trzymaj się blisko rekrutki, ale nie rób nic, co wzbudziłoby jej podejrzenia. Masz się ograniczyć do czekania. Jasne? Paran odwrócił wzrok, spoglądając w iluminator, za którym było błękitne niebo. W całej tej sprawie kryło się zbyt wiele niedopowiedzeń, półprawd i zwykłych kłamstw. To nieprawdopodobna kabała. Jak mam to rozegrać, gdy już nadejdzie właściwy moment? Rekrutka musi zginąć. To przynajmniej jest pewne. Ale pozostali? Pamiętam cię, Sójeczko. Wydawałeś mi się wtedy kimś wielkim. W swych marzeniach nie brałem pod uwagę podobnego koszmaru. Czy, gdy to wszystko się skończy, splamię ręce twą krwią? Zdał sobie sprawę, że w głębi serca nie wie już, kto właściwie jest zdrajcą, jeśli koniecznie trzeba było kogoś nim nazwać. Czy cesarzowa to imperium? A może oznaczało ono coś więcej, dziedzictwo, ambicję, odległą wizję pokoju i bogactwa dla wszystkich? Albo

82 może było bestią, która wciąż musiała pożerać? Darudżystan. Największe miasto świata. Czy imperium zdobędzie tylko pogorzelisko? Czy postąpiłby mądrze, otwierając jego bramy? Granice Imperium Malazańskiego były niespokojne, lecz w ich obrębie ludzie żyli w pokoju, o jakim nawet nie marzyli ich przodkowie, a gdyby nie Szpon i nie kończące się wojny w odległych krainach, zaznaliby również wolności. Czy takie właśnie było marzenie cesarza? Czy miało to jeszcze jakiekolwiek znaczenie? – Zrozumiałeś moje polecenia, kapitanie? Spojrzał na Toppera i lekceważąco machnął dłonią. – Zrozumiałem. Dowódca Szponu warknął wściekle. Rozpostarł szeroko ramiona i za jego plecami rozwarła się Cesarska Grota. Wszedł do niej i zniknął. Paran pochylił się, kryjąc twarz w dłoniach. Nadeszła Pora Prądów i ciężkie malazańskie transportowce kotwiczące w porcie Genabaris kołysały się na falach, szarpiąc cumy niczym potężne bestie. Pirs, nie przystosowany do tak gigantycznych statków, skrzypiał złowieszczo przy każdym gwałtownym szarpnięciu za pachołki. W stoczni pełno było skrzyń i owiniętych w tkaninę pakunków, pochodzących z Siedmiu Miast towarów, które miano wysłać na front. Zaopatrzeniowcy łazili po nich niczym małpy, poszukując znaków identyfikacyjnych. Gadali ze sobą nieustannie nad głowami robotników i żołnierzy. Agent opierał się o skrzynię stojącą u podstawy pirsu. Krzepkie ramiona skrzyżował na piersi, a spojrzenie małych oczek wbił w oficera, który siedział na pakunku w odległości około trzydziestu jardów od niego. Żaden z nich nie poruszył się od godziny. Agentowi trudno było uwierzyć, że tego właśnie człowieka rozkazano mu sprowadzić. Oficer wydawał się straszliwie młody, zielony jak cuchnąca woda w zatoce. Na jego mundurze widać jeszcze było ślady krawieckiej kredy, a na skórzanej rękojeści miecza nie widniała ani jedna plama od potu. Bił od niego odór szlacheckiego pochodzenia przypominający obłok perfum. Żołnierz tkwił tam już od godziny. Garbił się, trzymając dłonie na kolanach, i jak głupia krowa gapił się na otaczającą go gorączkową aktywność. Choć był kapitanem, żaden z kręcących się wokół żołnierzy nie raczył oddać mu honorów. Odór był łatwy do rozpoznania. Przyboczna chyba oberwała w głowę podczas ostatniego zamachu na życie cesarzowej. Było to jedyne możliwe wyjaśnienie tej farsy. Jak to możliwe, by tego typu człowiek zasłużył sobie na usługę, jaką miał mu wyświadczyć agent? I to osobiście. W dzisiejszych czasach całym tym interesem kierują idioci, pomyślał zgorzkniały. Westchnął głośno i ruszył nieśpiesznie w stronę kapitana. Ten nawet nie zauważył, że ma towarzystwo, dopóki agent nie zatrzymał się przed nim.

83 Podniósł wzrok. Agent zmienił nagle zdanie. W spojrzeniu oficera kryła się jakaś groźba, ukryty głęboko błysk, który sprawiał, że jego oczy wydawały się starsze niż reszta twarzy. – Nazwisko? Pytanie zabrzmiało jak stęknięcie. – Nie śpieszyło ci się – zauważył kapitan, wstając ze skrzyni. Do tego ten sukinsyn jest wysoki. Agent skrzywił się. Nienawidził wysokich sukinsynów. – Na kogo czekasz, kapitanie? Mężczyzna popatrzył na pirs. – Właśnie się doczekałem. Ruszajmy. Przyjmę na wiarę, że wiesz, dokąd idziemy. Podniósł z ziemi worek ze swymi rzeczami i ruszył przodem. Agent natychmiast go dogonił. – Świetnie – warknął. – Niech będzie i tak. Gdy zeszli z pirsu, skręcił w pierwszą ulicę w prawo. – Nocą przybył Zielony z quorlem. Zabierze cię prosto do Lasu Chmury. Stamtąd Czarny odtransportuje cię do Pale. Kapitan spojrzał nań bez wyrazu. – Nigdy nie słyszałeś o quorlach? – Nie. Przypuszczam, że to środek transportu. W przeciwnym razie, po co kazano by mi zejść z pokładu trzy tysiące mil od Pale? – Używają ich Moranthowie, a my z kolei korzystamy z usług Moranthów. – Agent skrzywił się lekko. – Ostatnio robimy to bardzo często. Zieloni wykonują większość zadań kurierskich i przenoszą z miejsca na miejsce ludzi takich jak ty czy ja, ale w Pale stacjonują Czarni, a różne klany nie lubią się mieszać. Moranthowie mają mnóstwo klanów, które noszą nazwy kolorów. Ubierają się też w odpowiednie barwy, żeby nikomu się nie pomyliło. – Mam pojechać z Zielonym na quorlu? – Zgadza się, kapitanie. Weszli w wąską uliczkę. Na każdym skrzyżowaniu pełno było malazańskich żołnierzy, którzy wspierali dłonie na rękojeściach mieczy. Jedna z takich grup zasalutowała kapitanowi, który odwzajemnił się tym samym. – Macie trudności z buntownikami? – zapytał. – Mamy buntowników, ale nie sprawiają nam trudności. – Sprawdźmy, czy dobrze cię zrozumiałem – zaczął kapitan chłodnym tonem. – Zamiast zsiąść ze statku w miejscu najbliższym Pale, mam wyruszyć drogą lądową z bandą półludzkich barbarzyńców, którzy śmierdzą jak pasikoniki i ubierają się też jak one. Dzięki temu nikt nic nie zauważy, zwłaszcza że nim dotrzemy do Pale, minie rok, a wtedy i tak wszystko już trafi szlag. Zgadza się? Agent potrząsnął głową, szczerząc zęby w uśmiechu. Choć nienawidził wysokich

84 mężczyzn, czy raczej mężczyzn wyższych od siebie, poczuł, że jego zastrzeżenia słabną. Ten facet przynajmniej gadał szczerze, a u szlachty było to rzadkością. Może jednak Lorn wcale nie zgłupiała. – Powiedziałeś: drogą lądową? No cóż, można by to ująć i tak, kapitanie. Wysoko nad lądem. – Zatrzymał się przed niczym nie wyróżniającymi się drzwiami i spojrzał na oficera. – No wiesz, te quorle umieją latać. Mają skrzydła. I to cztery. Zupełnie przezroczyste. Jeśli masz na to ochotę, możesz wsadzić w jedno z nich palec. Tylko nie rób tego, jak będziesz na wysokości ćwierci mili, dobra? Może ci się wydawać, że do ziemi jest daleko, ale spadniesz cholernie szybko. Jasne, kapitanie? Otworzył drzwi, odsłaniając ukryte za nimi schody. Twarz oficera straciła kolor. – I co nam dają te wszystkie raporty wywiadu? Agent uśmiechnął się szerzej. – My oglądamy je przed wami. Każdy dowiaduje się tylko tego, co powinien wiedzieć. Pamiętaj o tym, kapitanie... Oficer odpowiedział mu tylko uśmiechem. Weszli do środka i zamknęli za sobą drzwi. Gdy Tattersail szła przez teren nowej imperialnej kwatery głównej w Pale, zatrzymał ją młody żołnierz piechoty morskiej. Na twarzy chłopaka malowało się oszołomienie. Otworzył usta kilka razy, nim zdołał wydobyć z nich jakikolwiek dźwięk. – Czarodziejko? Przystanęła. Spodobała się jej myśl, że Tayschrenn zaczeka na nią chwilę dłużej. – O co chodzi, żołnierzu? Zerknął przez ramię. – Wartownicy mają pewien problem, czarodziejko – wyjaśnił. – Wysłali mnie po... – Kto? Jacy wartownicy? Zaprowadź mnie do nich. – Tak jest, czarodziejko. Podążyła za żołnierzem za najbliższy narożnik głównego budynku. Mur koszar biegł tam blisko niego, tworząc wąskie przejście. Na jego końcu klęczała jakaś postać, która pochylała odkrytą głowę. Obok mężczyzny leżał wielki, wypchany worek z juty, pokryty brązowymi plamami. Wokół krążyły roje much. Żołnierz zatrzymał się i popatrzył na czarodziejkę. – Nadal się nie rusza. Wartownikom robi się niedobrze, kiedy tędy przechodzą. Tattersail spojrzała na skulonego człowieka. W oczach wezbrały jej łzy. Ignorując żołnierza, weszła do przejścia. Smród niby lita ściana uderzył w jej nozdrza. Do licha, pomyślała, siedzi tu od bitwy. Pięć dni. Zbliżyła się. Nawet klęcząc, Bellurdan niemal dorównywał jej wzrostem. Thelomeński wielki mag wciąż miał na sobie resztki stroju

85 bojowego, strzępki przypalonego i porozrywanego futra oraz pozostałości splamionej krwią bluzy. Gdy zatrzymała się obok mężczyzny, zobaczyła, że jego szyję i twarz pokrywają pęcherze. Stracił też większość włosów. – Wyglądasz okropnie, Bellurdan – odezwała się. Gigant odwrócił powoli głowę, spoglądając na nią zaczerwienionymi oczyma. – Ach – mruknął. – Tattersail. Gdy rozciągnął usta w pełnym wyczerpania uśmiechu, poczerniała skóra na policzku pękła. Pojawiła się czerwona, sucha rana. Ten uśmiech omal jej nie załamał. – Potrzebny ci uzdrowiciel, stary druhu. – Spojrzała na jutowy worek. Na jego powierzchni roiło się od much. – Chodź ze mną. Nightchill odgryzłaby ci głowę, gdyby cię teraz zobaczyła. – Czuła, że ogarnia ją drżenie, lecz nieustępliwie mówiła dalej. – Zadbamy o nią, Bellurdan. Ty i ja. Ale potrzebna nam siła. Thelomen pokręcił głową. – Tak zdecydowałem, Tattersail. Blizny na ciele są bliznami na duszy. – Zaczerpnął głęboko tchu. – Ozdrowieje z tych ran. I sam wzniosę kurhan dla mej ukochanej. Ale czas na to jeszcze nie nadszedł. – Położył na worku potężną dłoń. – Tayschrenn pozwolił mi na to. Czy ty mi zabronisz? Tattersail ze zdumieniem poczuła narastającą w niej falę gniewu. – Tayschrenn ci pozwolił, co? – Nawet jej samej własny głos wydawał się brutalny i pełen sarkazmu. Zauważyła, że Bellurdan wzdrygnął się i wycofał w siebie. Jakaś część jej jaźni pragnęła objąć olbrzyma i zalać się łzami, lecz władała nią teraz wściekłość. – Ten skurwysyn zabił Nightchill, Bellurdan! Władca Odprysku nie miał czasu ani ochoty przywoływać demonów. Zastanów się! Tayschrenn mógł przygotować... – Nie! – zagrzmiał Thelomen. Jego głos poniósł się echem po zaułku. Gigant zerwał się na nogi. Tattersail cofnęła się o krok. W jego oczach gorzał ogień rozpaczy. Mag sprawiał wrażenie gotowego rozbijać mury. Zacisnął dłonie w pięści. Wtem spojrzał na nią i zamarł w bezruchu. Ramiona mu opadły, dłonie się otworzyły, a oczy utraciły blask. – Nie – powtórzył, tym razem głosem pełnym smutku. – Tayschrenn to nasz obrońca. Zawsze nim był, Tattersail. Pamiętasz, jak było na początku? Cesarz był obłąkany, ale Tayschrenn stał u jego boku. To on ukształtował sen, jakim jest imperium, i przeciwstawił się koszmarowi cesarza. Po prostu nie doceniliśmy władcy Odprysku Księżyca. Tattersail spojrzała w jego poparzoną twarz. Wróciło do niej wspomnienie rozerwanego ciała Loczka. Niosło się w nim jakieś echo, nie potrafiła go jednak pochwycić. – Pamiętam początek – powiedziała cicho, pogrążona we wspomnieniach. Pozostały wyraziste, lecz nić łącząca przeszłość z teraźniejszością wciąż jej umykała. Rozpaczliwie pragnęła porozmawiać z Szybkim Benem, lecz od dnia bitwy nie widziała żadnego z Podpalaczy Mostów. Został jej tylko Loczek, a marionetki z dnia na dzień bała się coraz bardziej. Na domiar złego laleczka miała teraz do niej pretensję za to, co zrobiła z Talią

86 Smoków, i odgrywała się na Tattersail, odmawiając jej informacji. – Cesarz potrafił gromadzić wokół siebie odpowiednich ludzi – ciągnęła. – Nie był jednak głupcem i wiedział, że zdradzi go ktoś z tej grupy. Byliśmy odpowiedni dlatego, że mieliśmy moc. Pamiętam to, Bellurdan. – Potrząsnęła głową. – Cesarza już nie ma, ale moc pozostała. Wstrzymała nagle oddech. – Tak jest – mruknęła na wpół do siebie. – To Tayschrenn jest tą nicią. – Cesarz był obłąkany – powtórzył Bellurdan. – W przeciwnym razie lepiej zadbałby o własne bezpieczeństwo. Tattersail zmarszczyła brwi. Thelomen miał trochę racji. Jak sama przed chwilą zauważyła, staruszek nie był głupcem. Co więc się stało? – Przepraszam cię. Musimy pogadać później. Wezwał mnie wielki mag. Bellurdan, pomówisz ze mną? Gigant skinął głową. – Jak sobie życzysz. Niedługo pójdę wznieść kurhan Nightchill. Najlepiej gdzieś daleko, na Równinie Rhivi. Tattersail spojrzała ku wyjściu z zaułka. Żołnierz nadal tam stał, przestępując z nogi na nogę. – Bellurdan, czy miałbyś coś przeciwko temu, żebym rzuciła na jej szczątki zaklęcie pieczętujące? Gdy spojrzał na worek, oczy zaszły mu mgłą. – Wartownicy faktycznie nie są zadowoleni. Zgoda, Tattersail – dodał po chwili zastanowienia. – Możesz to zrobić. – Smród bije stąd aż do tronu – zauważył Kalam. Naznaczoną blizną twarz skrzywił w grymasie niepokoju. Przykucnął, by machinalnie nakreślić na ziemi linie pajęczyny czubkiem sztyletu, po czym spojrzał na swego sierżanta. Sójeczka zerknął na okopcone mury Pale, napinając mięśnie żuchwy. – Kiedy poprzednio stałem na tym wzgórzu, było tu pełno pustych zbroi – zauważył. – I półtora maga. – Milczał przez chwilę, po czym westchnął. – Mów dalej, kapralu. Kalam skinął głową. – Połączyłem kilka towarzyszących nam od dawna wątków – zauważył, mrużąc powieki w jasnym świetle poranka. – Wziął nas na cel ktoś wysoko postawiony. Może z samego dworu, a może spośród szlachty. Krążą pogłoski, że szlachetnie urodzeni znowu pociągają za sznurki. – Skrzywił się. – A teraz przysyłają nam z Unty nowego kapitana, który w trymiga załatwi nam poderżnięcie gardeł. W ciągu trzech lat mieliśmy czterech kapitanów i na żadnego nie było warto nawet splunąć. Szybki Ben stał na szczycie wzgórza, w odległości dziesięciu stóp, z rękami skrzyżowanymi na piersi.

87 – Wiesz, jaki jest plan – odezwał się. – Daj spokój, sierżancie. Ten człowiek spadł nam na głowy prosto z pałacu, jak... – Cicho – mruknął Sójeczka. – Myślę. Kalam i Szybki Ben wymienili spojrzenia. Minęła dłuższa chwila. Na biegnącej u stóp wzgórza drodze wozy transportowe grzechotały w koleinach. Do miasta zmierzały niedobitki Piątej i Szóstej Armii, zmasakrowanej i niemal rozbitej przez Caladana Brooda i Karmazynową Gwardię. Sójeczka potrząsnął głową. Jedyną nienaruszoną siłą byli Moranthowie, a oni sprawiali wrażenie zdeterminowanych, by wysyłać do boju tylko pułki Czarnych. Zieloni zajmowali się wyłącznie transportem, a co, do licha, stało się ze Złotymi, o których tak wiele słyszał? Niech szlag trafi tych nieludzkich sukinsynów. Rynsztoki Pale wciąż spływały krwią po ich godzinie zemsty. Gdy pododdziały grzebania poległych skończą wreszcie pracę, za murami miasta pojawi się kilka nowych wzgórz. I to wysokich. Tysiąc trzystu poległych Podpalaczy Mostów nie będzie jednak miało swego kurhanu. Robaki nie musiały wędrować daleko, by pożywić się ich ciałami. Sierżanta przeszył aż do szpiku kości dreszcz na myśl, że poza garstką ocalałych kolegów nikt nawet nie próbował ich ratować. Jakiś niski rangą oficer wygłosił wyrazy ubolewania w imieniu Tayschrenna, powiedział coś o tych, którzy polegli, wypełniając swój obowiązek, a potem zaczął opowiadać dyrdymały o bohaterstwie i poświęceniu. Trzydziestu dziewięciu żołnierzy o kamiennych twarzach wysłuchało go bez słowa. Po dwóch godzinach oficera znaleziono w jego pokoju, fachowo uduszonego garotą. Nastrój był paskudny. Przed pięcioma laty nikomu w pułku nic takiego nie przyszłoby nawet do głowy. Teraz nikt nawet nie mrugnął na tę wiadomość. Garota. To wygląda na robotę Szponu. Kalam sugerował, że była to prowokacja, mająca zdyskredytować niedobitki Podpalaczy Mostów. Sójeczka traktował tę opinię sceptycznie. Próbował uporządkować myśli. Jeśli krył się w tym jakiś plan, musiał być prosty, wystarczająco prosty, by umknąć uwadze. Wyczerpanie spowiło go jednak niczym gęsta mgła. Zaczerpnął w płuca głęboki haust porannego powietrza. – Nowa rekrutka? – zapytał. Kalam podniósł się ze stęknięciem. W jego oczach pojawił się nieobecny wyraz. – To możliwe – stwierdził po chwili. – Ale jest trochę za młoda na szpona. – Dopóki nie poznałem Żal, nigdy nie wierzyłem w czyste zło – zauważył Szybki Ben. – Masz jednak rację. Jest bardzo młoda. Ile lat ich szkolą, nim zostaną wypuszczeni w świat? Kalam wzruszył ze skrępowaniem ramionami. – Co najmniej piętnaście. Ale zaczynają młodo. W piątym czy szóstym roku życia. – Niewykluczone, że nadano jej młodszy wygląd za pomocą magii – zauważył Szybki Ben. – To trudna sztuka, ale Tayschrenn potrafiłby zrobić coś takiego. – Zbyt oczywiste – mruknął Sójeczka. – Powiedzmy, że to skutki niewłaściwego

88 wychowania. Szybki Ben żachnął się. – Nie mów mi, że w to wierzysz, Sójeczka. Sierżant zacisnął szczęki. – Koniec rozmowy o Żal. I nie mów mi, co mam myśleć, czarodzieju. – Zwrócił się w stronę Kalania. – W porządku. Uważasz, że imperium w dzisiejszych czasach zabija własnych żołnierzy. Może Laseen postanowiła zrobić porządki? Albo ktoś, kto jest jej bliski? Chce się pozbyć pewnych ludzi. Zgoda. Powiedz mi, dlaczego? – Starej gwardii – odparł natychmiast Kalam. – Wszystkich, którzy wciąż są wierni pamięci cesarza. – To się nie trzyma kupy – sprzeciwił się Sójeczka. – I tak już wymieramy. Nie potrzebujemy do tego pomocy Laseen. Poza Dujekiem w tej armii nie ma ani jednego żołnierza, który by wiedział, jak cesarz miał na imię, a poza tym nikogo to nie obchodzi. Cesarz umarł, niech żyje cesarzowa. – Brak jej cierpliwości, żeby zaczekać – przekonywał Szybki Ben. Kalam skinął głową na znak zgody. – Zaczyna wytracać impet. Kiedyś było lepiej. Chce zabić wspomnienie. – Loczek będzie naszym informatorem – rzekł Szybki Ben, kiwając głową. – To się uda, Sójeczka. Tym razem wiem, co robię. – Bierzemy przykład z cesarza – dodał Kalam. – Przejmujemy inicjatywę. Sami posprzątamy w domu. Sójeczka uniósł rękę. – No dobra. A teraz cisza. Obaj wygłaszacie z góry przygotowane teksty. – Przerwał. – To tylko teoria. I to skomplikowana. Kto wie, co jest grane, a kto nie? – Spojrzał spode łba na Szybkiego Bena, który skrzywił twarz. – Dobra, to zadanie dla Loczka. Ale co się wydarzy, jeśli staniesz twarzą w twarz z kimś dużym, silnym i wrednym? – Na przykład z Tayschrennem? – zapytał z uśmiechem czarodziej. – Zgadza się. Jestem pewien, że masz gotową odpowiedź na to pytanie. Poszukasz kogoś jeszcze wredniejszego. Zawrzesz z nim umowę, obgadasz sprawę i jeśli nam się poszczęści, wszystko pójdzie śpiewająco. Zgadłem, czarodzieju? Kalam prychnął z rozbawieniem. Szybki Ben odwrócił wzrok. – W Siedmiu Miastach, nim dotarło tam imperium... – To było w Siedmiu Miastach – przerwał mu Sójeczka. – Do licha, to ja dowodziłem kompanią, która ścigała cię przez pustynię. Pamiętasz? Znam twoje metody, Szybki, i wiem, że jesteś piekielnie dobry. Pamiętam też jednak, że z waszej koterii uszedłeś z życiem ty jeden. A jak będzie tym razem? Słowa Sójeczki wyraźnie zabolały czarodzieja, który zacisnął usta w wąską linię.

89 Sierżant westchnął. – Niech będzie. Zrobimy to. Bierzcie się do roboty. Wciągnijcie też w sprawę tę czarodziejkę. Jeśli Loczek zerwie się z łańcucha, będzie nam potrzebna. – A Żal? – zapytał Kalam. Sójeczka zawahał się. Wiedział, jaka wątpliwość ukrywa się za tym pytaniem. Szybki Ben był mózgiem drużyny, a Kalam jej zabójcą. Niepokoili go. Obu nie interesowało nic poza ich szczególnym talentem. – Zostawcie ją w spokoju – rozkazał po chwili. – Na razie. Kalam i Szybki Ben westchnęli, uśmiechając się do siebie za plecami sierżanta. – Tylko żeby was nie poniosło – ostrzegł ich Sójeczka. Uśmiechy zniknęły. Sierżant ponownie spojrzał na wjeżdżające do miasta wozy. Zbliżało się do nich dwóch jeźdźców. – No dobra – rzucił. – Na koń. Nadjeżdża komitet powitalny. Byli to żołnierze z jego drużyny. Skrzypek i Żal. – Myślisz, że nowy kapitan już się zjawił? – zapytał Kalam, wspinając się na siodło. Dereszowata kobyła odwróciła głowę i spróbowała go ugryźć. Warknął ze złości. Dwoje starych towarzyszy dało wyraz wzajemnemu brakowi zaufania. Sójeczka przyglądał się temu z rozbawieniem. – Zapewne. Zjedźmy na dół. Jeśli ktoś nas obserwuje z murów, na pewno zaczyna się niepokoić. Nagle opuściła go wesołość. Faktycznie przejęli inicjatywę. Nie mogli wybrać gorszej chwili. Wiedział dokładnie, na czym ma polegać ich następna misja, co znaczyło, że jest lepiej poinformowany niż Szybki Ben i Kalam. Nie miało jednak sensu komplikować spraw jeszcze bardziej. Wkrótce sami się o tym dowiedzą. Tattersail stała w odległości sześciu stóp za wielkim magiem Tayschrennem. Malazańskie sztandary łopotały na wietrze, a ich drzewca skrzypiały na osmalonej wieżyczce, tu jednak, za murem, powietrze było nieruchome. Na zachodnim horyzoncie piętrzyły się Góry Moranthów, których poszarpana odnoga sięgała na północ, do Genabaris. Na południu łańcuch łączył się z Tahlynem, tworząc zygzakowatą linię, która ciągnęła się niezliczone mile na wschód. Po prawej stronie czarodziejki leżała porośnięta pożółkłą trawą Równina Rhivi. Tayschrenn oparł się o blanki, spoglądając na wjeżdżające do miasta wozy. Na dole słychać było ryk wołów i pokrzykiwania żołnierzy. Wielki mag już od kilku minut nie poruszył się i nie odezwał ani słowem. Po jego lewej stronie czekał mały, drewniany stolik o podrapanym blacie, pokrytym głęboko wyrżniętymi w dębinie runami. Tu i ówdzie widać na nim było osobliwe, ciemne plamy.

90 Tattersail tak napięła mięśnie, że czuła, jak łapią ją kurcze w ramionach. Spotkanie z Bellurdanem wstrząsnęło nią i nie była przygotowana na to, co miało się wydarzyć. – Podpalacze Mostów – mruknął wielki mag. Zaskoczona czarodziejka zmarszczyła brwi, po czym podeszła do Tayschrenna. Po prawej, ze wzgórza, które natychmiast rozpoznała, zjeżdżała konno grupa żołnierzy. Nawet z tak daleka natychmiast poznała czworo z nich: Szybkiego Bena, Kalama, Sójeczkę i rekrutkę Żal. Piąty jeździec był niskim żylastym mężczyzną, który wyglądał na sapera. – Tak? – zapytała, udając brak zainteresowania. – Drużyna Sójeczki – wyjaśnił Tayschrenn, spoglądając jej prosto w oczy. – Ci sami żołnierze, z którymi rozmawiałaś zaraz po wycofaniu się Odprysku. – Wielki mag uśmiechnął się, po czym klepnął Tattersail w ramię. – Chodź. Chcę, żebyś odczytała dla mnie karty. Do roboty. – Podszedł do stołu. – Nici Oponn tworzą splątany labirynt. Raz za razem odczuwam ich wpływ. Odwrócił się plecami do murów i usiadł na krenelażu. Podniósł wzrok. – Tattersail – oznajmił poważnym tonem – jeśli chodzi o sprawy imperium, jestem sługą cesarzowej. Przypomniała sobie ich kłótnię podczas odprawy. Od tego czasu nic się nie rozstrzygnęło. – W takim razie być może powinnam skierować swe skargi do niej. Tayschrenn uniósł brwi. – Jestem gotowy uznać to za żart. – Naprawdę? – Tak – odparł sztywno wielki mag. – I ciesz się z tego, kobieto. Tattersail wyciągnęła talię i przycisnęła ją do brzucha, przebiegając palcami po pierwszej karcie. Była chłodna. Towarzyszyło jej wrażenie wielkiego ciężaru i ciemności. Położyła talię na samym środku stołu, po czym wolno pochyliła pulchne ciało i uklękła. Spojrzała w oczy Tayschrenna. – Zaczynamy? – Opowiedz mi o wirującej monecie. Wstrzymała oddech. Nie mogła się poruszyć. – Pierwsza karta – rozkazał Tayschrenn. Ze świszczącym westchnieniem wypuściła powietrze z płuc. Niech go szlag, pomyślała. W jej głowie rozległo się echo śmiechu. Zdała sobie sprawę, że ktoś albo coś otworzyło drogę. Wypełnił ją Ascendent. Jego obecność była chłodna i pełna wesołości, prawie kapryśna. Powieki Tattersail zacisnęły się odruchowo. Sięgnęła po pierwszą kartę i cisnęła ją niedbale w prawo. Uśmiechnęła się, nie otwierając oczu. – Nieprzypisana karta. Jabłko. Osąd i nieomylny wzrok. – Drugą kartę cisnęła na lewą stronę pola. – Dziewica. Wielki Dom Śmierci. Tym razem na twarzy ma bliznę, na oczach przepaskę, a na rękach krew. Gdzieś w wielkiej dali rozległ się tętent kopyt. Zbliżały się, były na dole, jakby

91 pochłonęła je ziemia. Wtem rozbrzmiały na nowo, tym razem za jej plecami. Skinęła głową. Rekrutka. – Krew na jej dłoniach nie jest jej krwią, a zbrodnia nie jest jej zbrodnią. Przepaska, którą ma na oczach, jest mokra. Trzecią kartę położyła przed sobą. Pod powiekami czarodziejki ukształtował się obraz, który sprawił, że przeszył ją zimny strach. – Skrytobójca. Wielki Dom Cienia. W tej grze uczestniczy posupłany w niezliczone węzły Sznur, patron skrytobójców. – Przez chwilę miała wrażenie, że słyszy wycie Ogarów. Gdy położyła dłoń na czwartej karcie, poczuła przeszywający ją dreszcz rozpoznania, po którym nadeszło coś przypominającego fałszywą skromność. – Oponn. Pani głową ku górze, Pan ku dołowi. Uniosła kartę i położyła ją naprzeciwko Tayschrenna. To jest przeszkoda na twej drodze. Uśmiechnęła się do siebie. Pomartw się tym przez chwilę, wielki magu. Pani spogląda na ciebie ze wzgardą. Tattersail wiedziała, że Tayschrenn z pewnością aż płonie od chęci zadawania pytań, nie chce jednak wypowiedzieć ich na głos. W tych kartach kryła się zbyt wielka moc. Czy wyczuł obecność Ascendentu? Zadała sobie pytanie, czy się go przestraszył. – Moneta wiruje dalej, wielki magu – usłyszała własny głos. – Jej reszka zwraca się ku wielu, a może tylko ku garstce. Oto karta tych ludzi. – Wyjęła piątą kartę i położyła ją obok Oponn, tak że ich brzegi się stykały. – Kolejna nieprzypisana karta. Korona. Jest ustawiona pionowo, a więc oznacza mądrość i sprawiedliwość. Otaczają ją mury pięknego miasta, oświetlonego gazowymi płomieniami niebieskozielonej barwy. – Zastanawiała się przez chwilę. – Tak jest, to Darudżystan, ostatnie z Wolnych Miast. Przejście się zamknęło. Ascendent wycofał się, jakby się znudził. Tattersail otworzyła oczy. Jej znużone ciało zalała nieoczekiwana fala ciepła. – Do labiryntu Oponn – odezwała się, zdumiona prawdą kryjącą się w tych słowach. – Nie mogę zapuścić się głębiej, wielki magu. Tayschrenn wypuścił powietrze z płuc. Wychylił się plecami poza mur, na którym siedział. – I tak dotarłaś znacznie dalej ode mnie, czarodziejko. – Gdy spojrzał na nią, oczy miał zapadnięte. – Imponuje mi twoje źródło, choć nie cieszy wiadomość, którą od niego otrzymałem. – Zmarszczył brwi, wspierając łokcie na kolanach. Długie palce złączył w piramidkę przed twarzą. – Wirująca moneta, której echo nigdy nie cichnie. W tej wróżbie czuje się humor Błazna. Czuję, że ktoś próbuje wprowadzić nas w błąd. Dziewica Śmierci. To zapewne fałszywy ślad. Tym razem to wielki mag zaimponował Tattersail. Był adeptem. Czy on również słyszał śmiech, który rozbrzmiewał, gdy układała karty na polu? Miała nadzieję, że nie. – Może i masz rację – przyznała. – Twarz Dziewicy ciągle się zmienia. To może być

92 ktokolwiek. Nie można jednak tego powiedzieć o Oponn czy Sznurze. – Skinęła głową. – To może być podstęp – ciągnęła, ciesząc się, że rozmawia z równym sobie. Gdy pojęła tę prawdę, ogarnął ją nagły niesmak. Lepiej jest, gdy nienawiść i gniew pozostają czyste. – Chciałbym poznać twoją opinię – poprosił Tayschrenn. Poderwała się nagle, spłoszona jego niewzruszonym spojrzeniem. Zebrała karty. Czy to w czymś zaszkodzi, jeśli co nieco mu wyjaśni? Przestraszę go tylko jeszcze bardziej. – Oszustwo to specjalność patrona skrytobójców. Nie wyczułam obecności Tronu Cienia, który uchodzi za jego pana. Podejrzewam, że Sznur może działać na własną rękę. Strzeż się Skrytobójcy, wielki magu. Jest jeszcze podstępniejszy od Tronu Cienia. A choć Oponn grają własną wersję, jest to ta sama gra, która toczy się w naszym świecie. Bliźnięta Szczęścia nie mają władzy w Królestwie Cienia, a Grota Cienia słynie z tego, że łatwo zmienia granice i łamie zasady. – To prawda – przyznał Tayschrenn, podnosząc się ze stęknięciem. – Narodziny tego bękarciego królestwa zawsze wzbudzały mój niepokój. – Jest jeszcze młode – zauważyła Tattersail. Schowała talię do wewnętrznej kieszeni płaszcza. – Nim uformuje się na dobre, miną stulecia. Może nigdy do tego nie dojdzie. Nie zapominaj, że wiele nowych Domów zginęło szybką śmiercią. – Ale ten cuchnie wielką mocą. – Tayschrenn ponownie wpatrzył się w Góry Moranthów. – Mam nadzieję, że moja wdzięczność jest coś warta – dodał, gdy Tattersail ruszyła ku schodom prowadzącym do miasta. – Tak czy inaczej, zasłużyłaś na nią, czarodziejko. Zatrzymała się na chwilę na podeście, po czym ruszyła w dół. Nie byłby taki wspaniałomyślny, gdyby wiedział, że przed chwilą wprowadziła go w błąd. Odgadła tożsamość Dziewicy. Wróciła myślą do chwili, w której ujrzała jej kartę. Konie, które słyszała na dole, nie były złudzeniem. W tej właśnie chwili do miasta wjeżdżała drużyna Sójeczki. Wśród żołnierzy była Żal. Przypadek? Niewykluczone, ale wątpliwe. Wirująca moneta zachwiała się wówczas na moment. Potem jej brzęk rozległ się na nowo. Wypełniał umysł Tattersail dzień i noc i stał się dla niej niemal drugą naturą. Musiała się teraz skupić, by usłyszeć ten dźwięk. Wahnięcie nie umknęło jednak jej uwadze. Wyczuła zmianę tonacji, krótką chwilę niepewności. Dziewica Śmierci i Skrytobójca z Wielkiego Domu Cienia. Łączyła ich jakaś więź, która niepokoiła Oponn. Najwyraźniej sytuacja pozostawała płynna. – Znakomicie – mruknęła, gdy wreszcie znalazła się na dole. Zobaczyła młodego żołnierza, który wcześniej z nią rozmawiał. Stał w szeregu rekrutów pośrodku placu. Nigdzie nie było widać żadnego oficera. Przywołała chłopaka do siebie. – Słucham, czarodziejko? – zawołał, stając przed nią na baczność. – Na co tu czekacie, żołnierzu?

93 – Mają nam wydać broń. Sierżant sztabowy poszedł po wóz. Tattersail skinęła głową. – Będę miała dla ciebie zadanie. Dopilnuję, żebyś otrzymał broń, i to nie blaszaka, jakie wydadzą twoim kolegom. Jeśli któryś ze zwierzchników zapyta, dlaczego byłeś nieobecny, skieruj go do mnie. – Tak jest, czarodziejko. Gdy Tattersail spojrzała w jasne, szczere oczy młodzieńca, przeszyło ją ukłucie żalu. Było bardzo prawdopodobne, że za kilka miesięcy nie będzie już żył. Sztandar imperium splamiło wiele zbrodni, ta jednak była najgorsza z nich. Westchnęła. – Przekaż osobiście sierżantowi Sójeczce z Podpalaczy Mostów, że gruba kobieta, która umie czarować, chce z nim porozmawiać. Zapamiętałeś, żołnierzu? Chłopak pobladł. – Słucham. Żołnierz powtórzył jej słowa ze śmiertelną powagą. – Świetnie – pochwaliła go z uśmiechem Tattersail. – No to leć. Nie zapomnij przynieść mi odpowiedzi. Będę w swojej kwaterze. Kapitan Paran odwrócił się, by po raz ostatni popatrzeć na Czarnego Morantha. Drużyna wspięła się już na płaskowyż. Spoglądał w ślad za żołnierzami, aż zniknęli mu z oczu, po czym przeniósł wzrok na leżące na wschodzie miasto. Od Pale dzieliła go szeroka, płaska równina. Z tej odległości gród wydawał się spokojny, choć wokół murów walało się pełno czarnego, bazaltowego gruzu, a w powietrzu unosiło się wspomnienie dymu i ognia. Gdzieniegdzie wznosiły się rusztowania, na których uwijały się maleńkie figurki. Wyglądało na to, że robotnicy łatają potężne wyrwy w murach. Z północnej bramy wylewał się wolno sznur zmierzających ku wzgórzom wozów, nad którymi krążyły wrony. Pod wzgórzami ciągnęła się linia kopców, zbyt regularna, by jej pochodzenie mogło być naturalne. Słyszał różne pogłoski. Ponoć zginęło pięcioro magów, w tym dwoje wielkich, Druga Armia poniosła straty tak ogromne, że krążyły spekulacje, iż połączą ją z Piątą i Szóstą, by stworzyć nową jednostkę, a Odprysk Księżyca wycofał się na południe, za szczyty Tahlynu, aż nad jezioro Lazur. Ciągnął za sobą smugę dymu i pochylał się na bok, jak chmura burzowa, która utraciła energię. W pamięć kapitana szczególnie jednak zapadła inna wiadomość. Podpalacze Mostów przestali istnieć. Jedni twierdzili, że zginęli wszyscy, inni, że niektórym drużynom udało się wydostać z tuneli, nim te się zawaliły. Czuł się sfrustrowany. Już od wielu dni przebywał wśród Moranthów. Niesamowici wojownicy nie odzywali się prawie nigdy, a kiedy już to robili, rozmawiali tylko ze sobą, w swym niezrozumiałym dla niego języku. Wszystkie jego informacje były nieaktualne. Nie był przyzwyczajony do podobnej sytuacji. Przemknęło mu przez głowę, że odkąd dotarł do

94 Genabaris, ciągle musi stawiać czoło nowym wyzwaniom. Znowu przyszło mu czekać. Poprawił worek na plecach, pogodzony z myślą, że potrwa to długo. Nagle jednak wypatrzył na drugim końcu płaskowyżu jeźdźca, który prowadził zapasowego konia. Mężczyzna kierował się wprost ku niemu. Westchnął. Kontakty ze szponami zawsze sprawiały mu przykrość. Byli obrzydliwie pewni siebie i poza facetem w Genabaris żaden z nich go nie polubił. Minęło wiele czasu od chwili, gdy ostatnio spotkał kogoś, kogo mógł zwać przyjacielem. Z górą dwa lata. Ujrzawszy jeźdźca z bliska, Paran mimo woli cofnął się o krok. Połowę twarzy przybysza pokrywał ślad po oparzeniu. Mężczyzna miał przepaskę na prawym oku i przechylał głowę pod dziwnym kątem. Wyszczerzył zęby w makabrycznym uśmiechu, po czym zeskoczył z siodła. – To ciebie mam zabrać, hę? – wychrypiał. – Czy to prawda, że Podpalaczy Mostów wybito do nogi? – odpowiedział pytaniem Paran. – Prawie. Zostało gdzieś z pięć drużyn. Może czterdziestu żołnierzy. – Zmrużył lewą powiekę i poprawił na głowie powgniatany hełm. – Do tej pory nie wiedziałem, dokąd mam cię odstawić. Ale teraz już wiem. Jesteś nowym kapitanem Sójeczki, hę? – Znasz sierżanta Sójeczkę? Paran skrzywił twarz. Ten szpon nie przypominał innych. Bez względu na to, co o nim sądzili, wszyscy zachowywali swą opinię dla siebie, i to mu odpowiadało. Mężczyzna wdrapał się na siodło. – Ruszajmy. Możemy pogadać po drodze. Paran podszedł do drugiego wierzchowca i przytroczył worek do siodła. Było to siodło w stylu Siedmiu Miast. Miało wysokie oparcie i wyposażony w zawiasy łęk, który można było pochylać do przodu. Widywał już podobne na tym kontynencie i zachował sobie ten szczegół w pamięci. Ludzie z Siedmiu Miast lubili sprawiać kłopoty, a cała genabackańska kampania od początku zmierzała ku totalnej klapie. To nie przypadek. Większość żołnierzy Drugiej, Piątej i Szóstej Armii zwerbowano na subkontynencie Siedmiu Miast. Wskoczył na siodło i obaj ruszyli miarowym cwałem przez płaskowyż. – Sierżant Sójeczka ma tu mnóstwo zwolenników – mówił szpon. – Ale udaje, że o tym nie wie. Musisz pamiętać o czymś, o czym prawie już zapomniano w Malazie. Sójeczka kiedyś dowodził własną kompanią... Paran odwrócił nagle głowę. Ten fakt z wielką starannością wymazano z kronik. Według oficjalnej historii imperium nic takiego nigdy się nie wydarzyło. – W czasach, gdy wodzem naczelnym był Dassem Ultor – ciągnął beztroskim tonem szpon. – To Siódma Kompania Sójeczki dopadła koterię magów z Siedmiu Miast na Pustkowiu Pan’potsun, kładąc w ten sposób kres wojnie. Oczywiście potem, gdy Kaptur

95 zabrał córkę Ultora, wszystko trafił szlag. Niedługo później zmarł sam Ultor i jego ludzie szybko poszli w odstawkę. Wtedy właśnie biurokraci połknęli armię. Przeklęte szakale. Od tego czasu podgryzają się tylko nawzajem, a wojny guzik ich obchodzą. Szpon pochylił się w siodle, opuszczając łęk, i splunął przez lewe ucho konia. Paran zadrżał na ten widok. W dawnych czasach podobny gest oznaczał początek plemiennej wojny między Siedmioma Miastami. Teraz stał się symbolem malazańskiej Drugiej Armii. – Sugerujesz, że historia, którą przed chwilą mi opowiedziałeś, jest powszechnie znana? – wtrącił. – Nie w szczegółach – przyznał szpon. – Ale niektórzy z weteranów Drugiej Armii walczyli pod rozkazami Ultora, i to nie tylko w Siedmiu Miastach, lecz nawet w Falarze. Paran zamyślił się. Towarzyszący mu mężczyzna był nie tylko szponem, lecz również żołnierzem Drugiej Armii i przeszedł z nią bardzo wiele, a to znaczyło, że widział ciekawe rzeczy. Spojrzał na niego i zobaczył, że się uśmiecha. – Coś zabawnego? Szpon wzruszył ramionami. – Podpalacze Mostów są ostatnio trochę wkurzeni. Dostają plewy zamiast rekrutów i wygląda na to, że mają zamiar ich rozformować. Jak będziesz mówił z tym, z kim tam rozmawiasz w Malazie, powiedz mu, że jeśli nie przestaną ich prowokować, będą mieli na głowie bunt. Piszę o tym w każdym raporcie, który wysyłam, ale nikt nie zwraca na to uwagi. – Uśmiechnął się szerzej. – Może myślą, że jestem zdrajcą albo coś, hę? Paran wzruszył ramionami. – Ale przecież kazali ci po mnie wyjechać, prawda? Szpon ryknął śmiechem. – Chyba faktycznie jesteś kiepsko poinformowany. Wysłali mnie, bo jestem ostatnim aktywnym agentem w Drugiej Armii. A jeśli chodzi o Piątą i Szóstą, możesz o nich zapomnieć. Tiste Andii Brooda potrafią wywęszyć szpona na tysiąc kroków. Żaden nie pozostał przy życiu. Mojego szponmistrza uduszono garotą zaledwie przedwczoraj, a to już grubsza sprawa, hę? Jak już dotrzemy do miasta, wyślę cię w swoją drogę i zapewne już się nie zobaczymy. Kiedy pokażesz rozkazy, które czynią cię dowódcą Dziewiątej Drużyny, roześmieją ci się prosto w twarz albo wbiją nóż w oko. Szanse są mniej więcej równe. Kiepska sprawa, ale tak już jest. Przed nimi majaczyły bramy Pale. – Jeszcze jedno – dodał szpon, wpatrując się w blanki nad bramą. – Rzucę ci kość, na wypadek, gdyby Oponn się do ciebie uśmiechnęli. Wszystkim rządzi tu wielki mag Tayschrenn. Dujek nie jest z tego zadowolony, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, co wydarzyło się podczas starcia z Odpryskiem Księżyca. Panuje między nimi zła krew, ale wielki mag polega na regularnej i natychmiastowej komunikacji z cesarzową. To pozwala mu utrzymać

96 się na powierzchni. Ostrzegam cię. Żołnierze Dujeka pójdą za nim... wszędzie. To samo dotyczy Piątej i Szóstej Armii. Zbiera się tu na burzę. Paran spojrzał na niego zdumiony. Topper mówił mu to samo, lecz kapitan zlekceważył jego opowieści. Zanadto przypominały scenariusz, mający dostarczyć cesarzowej pretekstu, by wypełnić szubienice. W tę kabałę nie mam zamiaru się mieszać. Pozwólcie mi tylko wykonać to jedno zadanie. Nie pragnę nic więcej. – Swoją drogą, Tayschrenn obserwował nas z murów – powiedział szpon, gdy znaleźli się w cieniu bramy. – Czy może przypadkiem cię zna, kapitanie? – Nie. Przynajmniej mam taką nadzieję, dodał w myślach. Gdy wierzchowce wjechały do miasta, otoczyła ich ściana dźwięku. Oczy Parana zaszkliły się lekko. Pale wyglądało jak dom obłąkanych. Wszędzie widział strawione płomieniami budynki. Choć na ulicach pełno było garbów i dziur, roiło się tu od ludzi, wozów, ryczących zwierząt oraz żołnierzy w mundurach piechoty morskiej. Zadał sobie pytanie, czy pozostały mu tylko minuty życia. Objęcie dowództwa nad drużyną, która w ciągu trzech lat miała czterech kapitanów, wykonanie misji, której nie zechciałby się podjąć żaden zdrowy na umyśle żołnierz, zapowiedź insurekcji na wielką skalę, podczas której najwybitniejszy z wodzów imperium mógł poprowadzić swe wojska przeciwko wielkiemu magowi, który próbował wywalczyć dla siebie stanowczo zbyt poczesne miejsce w świecie – wszystko to budziło w nim trwogę. Wtem poczuł mocne uderzenie w plecy. Szpon podjechał bliżej i pochylił się nad nim. – Straciłeś grunt pod nogami, kapitanie? Nie przejmuj się, to samo spotyka tutaj wszystkich. Tyle, że jedni o tym wiedzą, a inni nie. Bać się trzeba tych drugich. Zajmij się tym, co masz przed oczyma, i nie martw się o resztę. Wszystko we właściwym czasie. Zapytaj któregoś z żołnierzy o Podpalaczy Mostów. To najłatwiejszy punkt programu. Paran skinął głową. Szpon zawahał się, a potem jeszcze bardziej pochylił. – Myślałem o tobie, kapitanie. No wiesz, to tylko przeczucie, ale mam wrażenie, że przybyłeś tu po to, by uczynić coś dobrego. Nie, nie musisz mi odpowiadać. Gdybyś miał kłopoty, przekaż tylko słówko Tocowi Młodszemu. To ja. Jestem w Korpusie Gońców Drugiej Armii, klasa zwiadowców. Zgoda? Kapitan przytaknął po raz drugi. – Dziękuję – powiedział. W tej samej chwili rozległ się za nimi głośny trzask, a później chór gniewnych głosów. Żaden z jeźdźców nawet się nie odwrócił. – Co mówiłeś, kapitanie? Paran uśmiechnął się.

97 – Lepiej już ruszajmy. Nie ujawniaj się, na wypadek gdyby coś mi się przytrafiło. Znajdę sobie przewodnika, zgodnie z zasadami. – Jasna sprawa, kapitanie. Toc Młodszy machnął ręką na pożegnanie i skierował wierzchowca w boczną uliczkę. Po paru chwilach kapitan stracił go z oczu. Zaczerpnął głęboko tchu i rozejrzał się wokół w poszukiwaniu odpowiedniego żołnierza. Paran wiedział, że młode lata spędzone na szlacheckich dworach w ojczyźnie dobrze przygotowały go do wcielania się w role, które wyznaczała mu przyboczna Lorn. W ciągu dwóch ostatnich lat coraz lepiej zdawał sobie sprawę z tego, kim się staje. Nie dawało mu spokoju wspomnienie o zuchwałym, prawdomównym młodzieńcu, który spotkał przyboczną cesarzowej na itkokańskim wybrzeżu. Spadł na kolana Lorn niczym kawałek gliny, a przyboczna zrobiła to, co potrafiła najlepiej. Ukształtowała go. Najbardziej był przerażony faktem, że przyzwyczaił się do tego, iż go wykorzystują. Stawał się kimś innym już tak wiele razy, że widział tysiąc twarzy i słyszał tysiąc głosów, a wszystkie one pozostawały w konflikcie z jego własnymi. Gdy myślał o sobie, o tym młodym szlachcicu, który przesadnie wierzył w prawdomówność i uczciwość, nawiedzała go wizja czegoś zimnego, twardego i mrocznego, co ukrywało się w najgłębszych zakamarkach umysłu i obserwowało go. Nie było w tym kontemplacji ani osądu, a tylko zimna jak lód kliniczna obserwacja. Nie sądził, by ten młodzieniec ujrzał jeszcze kiedyś światło dzienne. Będzie się kurczył i roztapiał w ciemności, aż wreszcie zniknie bez śladu. Zadał sobie pytanie, czy w ogóle go to obchodzi. Wszedł do koszar, w których ongiś stacjonowała Szlachecka Gwardia Pale. Na bliskiej drzwi pryczy wylegiwała się starsza wiekiem weteranka. Jej obandażowana szmatami stopa wystawała za łóżko. Materac rzucono w kąt. Kobieta leżała na płaskich deskach z rękami złożonymi nad głową. Paran zatrzymał na niej wzrok, po czym ruszył w głąb sali. Poza tą jedną żołnierką w pomieszczeniu nie było nikogo. Ponownie zwrócił na nią spojrzenie. – Kapralu? Nawet się nie poruszyła – Co jest? – Widzę, że hierarchia dowodzenia uległa tu całkowitej dezintegracji – zauważył cierpkim tonem. Otworzyła oczy i omiotła leniwym spojrzeniem stojącego przed nią oficera. – To możliwe – przyznała, znowu zamykając powieki. – Szukasz kogoś czy co? – Szukam Dziewiątej Drużyny, kapralu. – A to czemu? Znowu mają kłopoty?

98 Paran uśmiechnął się do siebie. – Jesteś typowym Podpalaczem Mostów, kapralu? – Wszyscy typowi zginęli – padła odpowiedź. – Kto jest twoim dowódcą? – Nerwusik, ale tu go nie ma. – Widzę. – Kapitan odczekał chwilę. – A gdzie jest? – zapytał wreszcie z westchnieniem. – Sprawdź w gospodzie „U Knobba”. To kawałek w górę ulicy. Kiedy go ostatnio widziałam, właśnie przegrywał koszulę do Płota. Nerwusik jest zapalonym karciarzem, ale gra kiepsko. Zaczęła sobie dłubać w jednym z głębiej osadzonych zębów. Paran uniósł brwi. – Wasz dowódca gra w karty ze swoimi ludźmi? – Nerwusik to sierżant – wyjaśniła kobieta. – Nasz kapitan nie żyje. Zresztą Płot nie jest z naszej drużyny. – Tak? A z której? Kobieta uśmiechnęła się, przełykając to, co udało się jej wydłubać z zęba. – Z dziewiątej. – Jak się nazywasz, kapralu? – Wykałaczka. A ty? – Kapitan Paran. Kobieta usiadła nagle prosto, wybałuszając szeroko oczy. – Ach, jesteś tym nowym kapitanem, który jeszcze nigdy nie wyciągał miecza, zgadza się? – Zgadza – przyznał z uśmiechem Paran. – Czy masz pojęcie, jakie są twoje szanse? Nie wyglądają za dobrze. – Co chcesz przez to powiedzieć? Uśmiechnęła się szeroko. – Jeśli się nie mylę – wyjaśniła, kładąc się z powrotem na deskach i przymykając oczy – pierwsza krew, jaką zobaczysz, będzie twoją własną, kapitanie Paran. Wracaj do Quon Tali, gdzie jest bezpiecznie. No jazda, trzeba wylizać stopy cesarzowej. – Są całkiem czyste – zauważył Paran. Nie był pewien, jak sobie poradzić z tą sytuacją. Jakaś część jego jaźni miała ochotę wyciągnąć miecz i przeciąć Wykałaczkę na pół. Inna chciała wybuchnąć śmiechem i wyczuwał w niej nutę histerii. Za jego plecami drzwi wejściowe otworzyły się z trzaskiem. Rozległy się głośne kroki. Paran odwrócił się. Do sali wpadł sierżant o czerwonej twarzy ozdobionej długimi, obwisłymi wąsiskami. Ignorując Parana, podszedł do pryczy kobiety i spojrzał na nią spode łba. – Do licha, Wykałaczka, powiedziałaś mi, że Płot ma dziś złą serię. Przez ciebie ten krzywonogi skurwiel mnie oskubał!

99 – Płot ma złą serię – potwierdziła Wykałaczka. – Ale ty masz gorszą. O to mnie nie pytałeś, prawda? Nerwusik, poznaj kapitana Parana, nowego oficera Dziewiątej. Sierżant odwrócił się błyskawicznie, wytrzeszczając oczy. – Na oddech Kaptura – mruknął, po czym znowu skierował wzrok na Wykałaczkę. – Szukam Sójeczki, sierżancie – odezwał się cicho Paran. Coś w jego tonie przyciągnęło uwagę Nerwusika. Sierżant otworzył usta, po czym je zamknął, zauważywszy stanowcze spojrzenie oficera. – Jakiś dzieciak przyniósł wiadomość, że Sójeczka odmaszerował. Kilku jego ludzi można znaleźć „U Knobba”. – Dziękuję, sierżancie. Paran opuścił sztywnym krokiem salę. Nerwusik wypuścił z płuc powietrze i spojrzał na Wykałaczkę. – Dwa dni – orzekła. – Potem ktoś go załatwi. Kamienna Gęba postawił już na to dwudziestkę. Twarz Nerwusika znieruchomiała. – Coś mi mówi, że to by była cholerna szkoda. Paran wszedł do gospody „U Knobba” i zatrzymał się tuż za drzwiami. Roiło się w niej od żołnierzy, których głosy zlewały się – w jednolity ryk. Tylko kilku miało na mundurach płonące godło Podpalaczy Mostów. Reszta służyła w Drugiej Armii. Przy wielkim stole ustawionym pod wystającym pomostem, na którym znajdowały się drzwi do pokojów na piętrze, siedziało pół tuzina Podpalaczy Mostów, zajętych grą w karty. Mężczyzna o szerokich barach i czarnych, związanych w kucyk włosach, w które wpiął sobie mnóstwo amuletów i fetyszów, siedział zwrócony plecami do sali, z nieskończoną cierpliwością rozdając karty. Mimo że hałas był przeraźliwy, kapitan i tak słyszał jego monotonne odliczanie. Pozostali gracze zasypywali go lawiną przekleństw, co jednak niewiele dawało. – Barghast – mruknął Paran, spoglądając na rozdającego. – Jedyny w Podpalaczach. A więc to jest Dziewiąta Drużyna. Zaczerpnął wielki haust powietrza i zanurzył się w tłum. Gdy dopchał się do graczy, jego piękny płaszcz splamiło kwaśne ale i gorzkie wino, a czoło pokryła warstewka potu. Barghast skończył wreszcie rozdawać i położył talię pośrodku stołu, odsłaniając nie kończący się niebieski urzetowy tatuaż, wijący się na nagim ramieniu. Spiralne wzory tu i ówdzie przecinały białe blizny. – Czy to Dziewiąta Drużyna? – zapytał głośno Paran. Człowiek siedzący naprzeciwko Barghasta podniósł wzrok, ukazując ogorzałą twarz, takiego samego koloru jak jego skórzana czapka, po czym ponownie wpatrzył się w karty. – Ty jesteś kapitan Paran?

100 – Tak. A ty, żołnierzu? – Płot. – Wskazał głową na mocno zbudowanego mężczyznę, który siedział na prawo od niego. – To jest Młotek, nasz uzdrowiciel. Barghast nazywa się Biegunek, i to nie dlatego, że lubi sobie pobiegać. – Wskazał głową w lewo. – Reszta się nie liczy. Są z Drugiej Armii i do tego kiepsko grają. Siadaj, kapitanie. Sójeczkę i resztę bandy gdzieś wezwano. Powinni niedługo się pojawić. Paran znalazł puste krzesło i usiadł między Młotkiem a Barghastem. – Hej, Biegunek, chcesz rzucić karty czy co? – warknął Płot. Paran zwrócił się w stronę Młotka, wypuszczając z płuc powietrze. – Uzdrowicielu, powiedz mi, jaki jest średni czas przeżycia oficera Podpalaczy Mostów? Z ust Płota wyrwało się stęknięcie. – Przed bitwą z Odpryskiem Księżyca czy po niej? Młotek uniósł krzaczaste brwi. – Może ze dwie kampanie – odpowiedział kapitanowi. – To zależy od wielu czynników. Nie wystarczy mieć jaja, ale to pomaga. To znaczy, że musisz zapomnieć o wszystkim, czego cię nauczyli, i jak dziecko zdać się na swego sierżanta. Jeśli będziesz go słuchał, może ci się udać. Płot zastukał w stół. – Obudź się, Biegunek! W co gramy? Barghast skrzywił się. – Myślę – burknął. Paran odchylił się na krześle, rozpinając pas. Biegunek podjął wreszcie decyzję, czemu towarzyszyło warknięcie Płota, Młotka i trzech żołnierzy z Drugiej Armii. Zawsze wybierał to samo. – Kapitanie, słyszałeś co nieco o Podpalaczach Mostów, prawda? – zapytał Młotek. Paran skinął głową. – Większość oficerów boi się ich panicznie. Podobno śmiertelność jest u was tak wysoka dlatego, że polowa kapitanów kończy ze sztyletem wbitym w plecy. Przerwał na chwilę. Miał zamiar mówić dalej, lecz zauważył, że nagle zapadła cisza. Przestano grać. Wszyscy wpatrywali się w niego. Poczuł ściekający pod ubraniem pot. – Sądząc po tym, co do tej pory tu widziałem – kontynuował – jestem skłonny w to uwierzyć. Coś wam jednak powiem. Słuchajcie wszyscy. Jeśli zginę z nożem w plecach, to lepiej, by stało się tak dlatego, że na to zasłużyłem. W przeciwnym razie poczułbym się bardzo rozczarowany. – Zapiął pas i wstał. – Powiedzcie sierżantowi, że jestem w koszarach. Nim oficjalnie zamelduję się w dowództwie, chciałbym z nim porozmawiać. Płot powoli skinął głową. – W porządku, kapitanie. – Zawahał się. – Hmm, kapitanie? Może byś z nami zagrał? Paran potrząsnął głową.

101 – Dziękuję. – Uniósł kąciki ust w słabym uśmieszku. – Nie wypada, żeby oficer oskubywał swych żołnierzy. – No, to jest przechwałka, którą będziesz musiał pewnego dnia poprzeć czynem – rzucił Płot z błyskiem w oczach. – Pomyślę o tym – obiecał Paran, odchodząc od stołu. Przepychając się przez tłum, coraz bardziej czuł się pozbawiony znaczenia. Zaskoczyło go to dokumentnie. Jako szlacheckiemu synowi, a potem kadetowi w akademii, wtłoczono mu do głowy mnóstwo arogancji. Teraz skryła się ona w jakimś kąciku jego mózgu, oniemiała z wrażenia. Już przed spotkaniem z przyboczną świetnie zdawał sobie sprawę, że przeszedł kurs oficerski w Akademii Piechoty Morskiej ułatwioną drogą i że jego karierę przyśpieszały liczne mrugnięcia i skinienia głową. Imperium toczyło jednak swe wojny tutaj, w odległości tysięcy mil od stolicy, gdzie nikogo nie obchodziły wpływy na dworze i wzajemnie korzystne umowy. Szedł dotąd na skróty, co teraz znacznie zwiększało jego szanse na szybką śmierć. Gdyby nie przyboczna, byłby całkowicie nie przygotowany do objęcia dowództwa. Skrzywił się, otwierając drzwi gospody, i wyszedł na ulicę. Nic dziwnego, że armie dawnego cesarza z taką łatwością pożerały feudalne królestwa na swej drodze do stworzenia imperium. Ucieszył się nagle z plam, które miał na mundurze. Nie odstawał już tak bardzo od reszty. Zagłębił się w zaułek wiodący do wejścia do koszar. Na uliczkę padał cień budynków o wysokich ścianach oraz poszarzałych baldachimów osłaniających zapadające się balkony. Pale było umierającym miastem. Znał jego historię wystarczająco dobrze, by rozpoznać wyblakłe ślady dawno minionej chwały. Co prawda, zdołało jeszcze zawrzeć sojusz z Odpryskiem Księżyca, podejrzewał jednak, że dla władcy Odprysku było to po prostu wygodne i że nie był to związek dwóch równorzędnych partnerów. Miejscowa szlachta przywiązywała wielką wagę do pompy i paradnych szat, lecz używane przez nią rekwizyty wydawały się stare i wyświechtane. Zastanawiał się, czy on i jemu podobni bardzo przypominają tych dekadenckich obywateli... Wtem, za jego plecami rozległ się jakiś dźwięk – ciche szuranie nogami. Odwrócił się nagle. Runęła na niego jakaś spowita w cień postać. Paran krzyknął, łapiąc za miecz. Gdy napastnik się zbliżył, kapitan poczuł lodowate tchnienie. Cofnął się gwałtownie, dostrzegając w obu dłoniach błysk noży. Odwrócił się w bok. Zdążył już wyciągnąć miecz do połowy. Lewa dłoń napastnika pomknęła w górę. Paran szarpnął głową do tyłu, unosząc bark, by osłonić się przed ciosem, który nie nastąpił. Zamiast w gardło, długi sztylet wbił mu się w pierś, paląc niczym ogień. Drugi nóż uderzył w bok. Usta Parana wypełniła krew. Zatoczył się, kaszląc i jęcząc, odbił od ściany, a potem osunął na ziemię. Jedną dłonią daremnie próbował przytrzymać się mokrych kamieni. Jego paznokcie wyżłobiły w porastającym bruk mchu głębokie ślady. Wokół jego myśli, które zdawały się składać wyłącznie z głębokiego, rozpaczliwego żalu,

102 zamknęła się ciemność. Uszu kapitana dobiegł słaby brzęk, jakby jakiś mały, metalowy przedmiot mknął po twardej powierzchni. Dźwięk nie cichł. Coś wirowało. Ciemność się zatrzymała. – Fuszerka – rozległ się wysoki, męski głos. – Jestem zaskoczony. Akcent brzmiał znajomo, przywoływał wspomnienia dzieciństwa, gdy ojciec prowadził interesy z daltońskimi kupcami. Odpowiedź rozległa się bezpośrednio nad leżącym. – Masz mnie na oku? Ten akcent również rozpoznał. Kański. Głos należał do dziewczyny albo dziecka, wiedział jednak, że mówi osoba, która go zabiła. – Przypadek – ciągnął pierwszy z rozmówców. Zachichotał. – Ktoś, czy może raczej coś, wkroczył do naszej groty. Bez zaproszenia. Moje Ogary ruszyły na łowy. – Nie wierzę w przypadki. Znowu rozległ się chichot. – Ja też nie. Przed dwoma laty rozpoczęliśmy własną grę. Chcieliśmy jedynie wyrównać stare rachunki, wygląda jednak na to, że w Pale wplątaliśmy się w zupełnie inną rozgrywkę. – A czyją? – Wkrótce poznam odpowiedź na to pytanie. – Nie zapominaj, co jest naprawdę ważne, Ammanasie. Naszym celem pozostaje Laseen oraz upadek imperium, którym włada, choć na to nie zasłużyła. – Jak zwykle, wierze w ciebie niezachwianie, Kotylionie. – Muszę już wracać – rzekła dziewczyna, odchodząc. – Oczywiście. A więc to jest człowiek, którego Lorn wysłała w pościg za tobą? – Tak sądzę. Teraz zapewne sama przyłączy się do zabawy. – A powinniśmy sobie tego życzyć? Głosy ucichły. Rozmówcy odeszli. Jedynym dźwiękiem, który słyszał Paran, był teraz cichy brzęk, jakby wirującej bez końca monety.

103

Rozdział czwarty Byli do siebie podobni, ich historie wyolbrzymiły maswerki tatuaży, opowieści o odkrywaniu starych ran, lecz twardy błysk wciąż lśnił w ich oczach: tych nękanych płomieniem łukach, zanikających mostach, są własną przeszłością, każdemu z kolei pisane jest stanąć w szeregu na cichym poboczu u brzegu rzeki, której nazwy nie chcą wymienić... Podpalacze Mostów (IV, 1) Toc Młodszy (ur. 1141) Tattersail spojrzała wściekle na Sójeczkę. – Loczek jest obłąkany – oznajmiła. – Zawsze to w nim siedziało, ale teraz wygryzł dziury we własnych grotach i posmakował chaosu. Co gorsza, stał się od tego jeszcze potężniejszy i bardziej niebezpieczny. Zebrali się na kwaterze czarodziejki. Mieszkanie składało się z pokoju, w którym teraz siedzieli, oraz sypialni wyposażonej w solidne drewniane drzwi, co było rzadko spotykanym luksusem. Poprzedni lokatorzy pośpiesznie ogołocili pokoje ze wszystkiego, co miało jakąś wartość i dało się wynieść. Zostawili tylko największe meble. Tattersail siedziała przy stole razem z Sójeczką, Szybkim Benem, Kalamem i saperem o imieniu Skrzypek. W izbie zrobiło się gorąco i duszno. – Pewnie, że jest obłąkany – zgodził się Szybki Ben, spoglądając na swego sierżanta. Twarz Sójeczki nic nie wyrażała. – Należało tego oczekiwać – dodał pośpiesznie czarodziej. – Na ogon Fenera, kobieto, przeniesiono go w ciało marionetki! Musiało mu odbić.

104 – Ale do jakiego stopnia? – zapytał Szybkiego Bena Sójeczka. – Miał przecież strzec naszych pleców. – Szybki nad nim panuje – zapewnił Kalam. – Loczek podąża tropem przez labirynt. Ma odkryć, kto w imperium pragnie naszej śmierci. – Niebezpieczeństwo – dodał Szybki Ben, atakując Tattersail – polega na tym, że mogą go nakryć. Musi się przemykać przez groty niekonwencjonalną drogą. Na wszystkich zwykłych ścieżkach zastawiono pułapki. Pomyślała chwilę nad tą kwestią i skinęła głową. – Tayschrenn na pewno by go capnął albo przynajmniej zorientował się, że ktoś tam węszy. Loczek używa jednak mocy chaosu, ścieżek, które leżą między grotami, a to jest bardzo niezdrowe, nie tylko dla niego, lecz również dla nas. – Dlaczego dla nas? – wyszeptał Sójeczka. – To osłabia groty, narusza ich strukturę, co z kolei pozwala Loczkowi swobodnie przedostawać się do środka... i na zewnątrz – wyjaśnił Szybki Ben. – Nie mamy jednak wyboru. Musimy dać mu wolną rękę. Na razie. Czarodziejka rozmasowała z westchnieniem czoło. – Mówiłam wam już, że za tym wszystkim stoi Tayschrenn... – To nie wystarczy – przerwał jej Szybki Ben. – Ilu ma agentów? Jak wyglądają szczegóły planu i co to właściwie za plan, do licha? Czy wielki mag wykonuje rozkazy Laseen, czy też sam ma zakusy na tron? Musimy to wiedzieć, do cholery! – Zgoda, zgoda – uspokajała go Tattersail. – A co zrobicie, gdy Loczek znajdzie odpowiedzi na te pytania? Czy zamierzacie zabić Tayschrenna i wszystkich, którzy maczali w tym palce? I czy liczycie na to, że wam w tym pomogę? – Spojrzała po kolei w twarz każdemu z obecnych, lecz nic tam nie wyczytała. Rozgorzał w niej gniew. Wstała z krzesła. – Zdaję sobie sprawę – mówiła oziębłym tonem – że Tayschrenn zapewne zamordował A’Karonysa, Nightchill i moją kadrę. Prawdopodobnie też wiedział, że tunele zawalą się wam na głowy, i niewykluczone, że doszedł do wniosku, iż Druga Armia Dujeka stanowi groźbę, którą trzeba wyeliminować. Jeśli jednak myślicie, że wam pomogę, nie wiedząc, co planujecie, to jesteście w błędzie. Kryje się w tym coś więcej, czego nie chcecie mi zdradzić. Jeśli chodzi tylko o wasze życie, to czemu po prostu nie zdezerterujecie? Wątpię, by Dujek miał was ścigać. Chyba że Tayschrenn nie bez podstaw podejrzewa Jednorękiego oraz Drugą Armię i rzeczywiście macie zamiar podnieść bunt, ogłosić Dujeka cesarzem i pomaszerować na Genabaris. – Przerwała, spoglądając na wszystkich po kolei. – Czyżby Tayschrenn po prostu was uprzedził, przeszkodził w realizacji waszych planów? Czy próbujecie mnie wciągnąć w spisek? Jeśli tak, to musze poznać jego cele. Mam chyba do tego prawo? Sójeczka stęknął, sięgając po dzban wina, po czym napełnił wszystkim kielichy. Szybki Ben wypuścił z płuc powietrze. Potarł kark. – Tattersail – zaczął cicho. – Nie możemy otwarcie rzucić Tayschrennowi wyzwania. To

105 by było samobójstwo. Nie, odizolujemy go, ostrożnie i precyzyjnie, a potem spowodujemy, że... wypadnie z łask. Zakładając, że działał bez wiedzy i zgody cesarzowej. Nim jednak zdecydujemy, co robić, musimy dowiedzieć się więcej, poznać odpowiedzi na wszystkie te pytania. Nie musisz angażować się w to głębiej niż do tej pory. Tak będzie nawet bezpieczniej. Loczek chce, żebyś strzegła jego pleców, jeśli wszystko inne zawiedzie. Może jednak obejdzie się bez tego. – Podniósł wzrok, rozciągając usta w wymuszonym uśmiechu. – Zostaw Tayschrenna mnie i Kalamowi. Pięknie, ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Przyjrzała się uważnie drugiemu czarnoskóremu mężczyźnie. – Byłeś kiedyś szponem, prawda? Kalam wzruszył ramionami. – Myślałam, że nikt nie może opuścić ich szeregów żywy. Odpowiedzią było ponowne wzruszenie ramion. Saper Skrzypek warknął coś niezrozumiale, po czym wstał z krzesła i zaczął spacerować po pokoju. Krzywe nogi niosły go od jednej ściany do drugiej, jakby był lisem zamkniętym w klatce. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Sójeczka wręczył Tattersail kielich. – Zaufaj nam, czarodziejko. Szybki Ben na ogół nie paprze roboty... zbyt fatalnie. – Skrzywił się mocno. – Przyznaję, że sam nie jestem do końca przekonany, ale nauczyłem się na nim polegać. Możesz mi wierzyć lub nie. Tattersail pociągnęła głęboki łyk wina, po czym otarła wargi. – Wasza drużyna wyrusza dziś do Darudżystanu. To tajna operacja, co oznacza, że jeśli stanie się coś niedobrego, nie będę się mogła z wami skontaktować. – Zwykłe środki łączności Tayschrenn potrafi wykryć – zauważył Szybki Ben. – Jedynym pewnym ogniwem jest Loczek. Skontaktujesz się z nami za jego pośrednictwem, Tattersail. Sójeczka zerknął na czarodziejkę. – Wracając do Loczka. Nie ufasz mu. – Nie ufam. Sierżant umilkł, wpatrując się w blat. Z jego twarzy opadła beznamiętna maska, odsłaniając wzajemnie sprzeczne emocje. Zamknął swój świat w butelce, ale ciśnienie mimo to narasta. Myślała o tym, co się stanie, gdy Sójeczka wreszcie eksploduje. Obaj mężczyźni z Siedmiu Miast milczeli, wpatrując się w sierżanta. Tylko Skrzypek wciąż łaził w kółko, nie zważając na nic. Na źle dopasowanym mundurze nadal miał plamy – świadectwo pobytu w tunelach. Przód bluzy splamiła mu obficie czyjaś krew, jakby w jego ramionach skonał przyjaciel. Pod nierównym zarostem na policzkach i żuchwie ukrywały się nie do końca zagojone pęcherze, a spod skórzanego nakrycia głowy tu i ówdzie wysuwały się kosmyki rudych, zwisających w strąkach włosów.

106 Minęła długa chwila. Wreszcie sierżant skinął zdecydowanie głową. – Zgoda, czarodziejko – rzekł, nie odrywając wzroku od blatu. – Spełnimy twoje życzenia. Szybki, opowiedz jej o Żal. Tattersail uniosła brwi. Skrzyżowała ramiona na piersiach, spoglądając na czarodzieja. Szybki Ben nie miał zbyt zadowolonej miny. Poprawił się niepewnie na krześle, po czym spojrzał z nadzieją na Kalama. Ten jednak odwrócił wzrok. – No, jazda, czarodzieju – warknął Sójeczka. Mag popatrzył w spokojne oczy Tattersail. Jego twarz przybrała niemal dziecinny wyraz. Przemknęły po niej: strach, poczucie winy i irytacja. – Pamiętasz ją? – zapytał. Parsknęła ochrypłym śmiechem. – Trudno ją zapomnieć. Czuje się w niej coś... dziwnego. Niebezpiecznego. – Zastanowiła się, czy zdradzić, czego dowiedziała się od swej Fatid podczas sesji z Tayschrennem. Dziewica Śmierci. Powstrzymał ją jednak przed tym jakiś impuls. Nie, poprawiła się w myśli, nie impuls. Nadal im nie ufam. – Podejrzewasz, że służy komuś innemu? Twarz czarodzieja przybrała popielatą barwę. Szybki Ben odchrząknął. – Zwerbowano ją dwa lata temu w Itko Kan, podczas regularnego poboru. – Mniej więcej w tym samym czasie wydarzyło się tam coś paskudnego – mruknął Kalam. – Sprawę starannie zatuszowano, ale włączyła się w to przyboczna, a za nią zjawił się Szpon, którego ludzie uciszyli niemal każdego w miejskiej straży, kto mógłby coś na ten temat powiedzieć. Skorzystałem ze swych dawnych źródeł i udało mi się wygrzebać garść dziwnych szczegółów. – Dziwnych i wiele mówiących, jeśli ktoś wie, na co zwracać uwagę – wtrącił Szybki Ben. Tattersail uśmiechnęła się do siebie. Ci dwaj wyraźnie lubili mówić razem. Znowu spojrzała na czarodzieja. – Wygląda na to, że całą kompanię kawalerii spotkał pech – ciągnął Szybki Ben. – Nikt nie ocalał. Jeśli chcesz wiedzieć, na kogo się nadziali, to ten ktoś miał coś wspólnego... – Z psami – wtrącił Kalam, bezbłędnie wyliczając czas. Czarodziejka spojrzała na niego, marszcząc brwi. – Sama wyciągnij wnioski – kontynuował Szybki Ben, ponownie przyciągając jej uwagę. – Przyboczna Lorn służy Laseen jako zabójca magów. Fakt, że wysłano tam właśnie ją, sugeruje, iż masakra miała coś wspólnego z czarami. I to czarami wysokiego poziomu. Wbił wzrok w Tattersail, czekając na jej reakcję. Czarodziejka przełknęła kolejny łyk wina. Fatid mi to pokazała. Psy i czary. Przed jej oczyma zmaterializował się obraz Sznura, który ujrzała w kartach. Wielki Dom Cienia. Jego władcami są Tron Cienia i Sznur, a służy im... – Siedem Ogarów Cienia.

107 Spojrzała na Sójeczkę, lecz sierżant spuścił wzrok, a jego twarz była nieprzeniknioną maską. – Świetnie – warknął Szybki Ben z lekką niecierpliwością w głosie. – Ogary wyruszyły na łowy. To tylko domysł, ale bardzo prawdopodobny. Dziewiętnasty Pułk Ósmej Armii Konnej stracił wszystkich ludzi i konie. Na odcinku trzech mil wybrzeża do wiosek rybackich trzeba było sprowadzić nowych mieszkańców. – Pięknie – rzuciła z westchnieniem Tattersail. – Ale co to ma wspólnego z Żal? Czarodziej odwrócił wzrok. Odpowiedzi udzielił Kalam. – Loczek podąża również i tym śladem, czarodziejko. Jesteśmy prawie pewni, że dziewczyna ma coś wspólnego z Domem Cienia... – Od chwili, gdy Cień pojawił się w talii i otworzył własną grotę, jego drogi krzyżują się z drogami imperium stanowczo zbyt często, by mógł to być przypadek. Dlaczego grota położona między Światłem a Ciemnością ma taką... obsesję na punkcie Imperium Malazańskiego? Oczy Kalama nic nie wyrażały. – To dziwne, prawda? Ostatecznie ta grota pojawiła się dopiero po tym, jak Laseen zamordowała cesarza. Przed śmiercią Kellanveda i Tancerza nikt nie słyszał o Tronie Cienia i jego kompanie Kotylionie, patronie skrytobójców. Wszystko wskazuje też na to, że spór między Domem Cienia a cesarzową ma charakter, hmm, osobisty... Tattersail zamknęła oczy. Do licha, to przecież oczywiste, prawda? – Szybki Benie, przecież zawsze istniała dostępna Grota Cienia, prawda? Rashan, Grota Iluzji? – Rashan jest fałszywą grotą, czarodziejko. Jeśli można tak to ująć, cieniem tego, za co pragnie uchodzić. Sama jest iluzją. Jedynie bogowie wiedzą, skąd się wzięła, kto ją stworzył i jaki miał w tym cel. Prawdziwa Grota Cienia była zamknięta, niedostępna od tysiącleci, aż do 1154 roku snu Pożogi, dziewięć lat temu. Najstarsze pisma dotyczące Domu Cienia zdają się sugerować, że na jego tronie zasiadał jakiś Tiste Edur... – Tiste Edur? – przerwała mu Tattersail. – A cóż to był za lud? Czarodziej wzruszył ramionami. – Kuzyni Tiste Andii? Nie wiem tego, czarodziejko. Czyżby? Mam wrażenie, że wiesz piekielnie dużo. Szybki Ben podkreślił swe ostatnie słowa wzruszeniem ramion. – W każdym razie nie wątpimy, że Żal ma coś wspólnego z Domem Cienia – dodał. Sójeczka zaskoczył wszystkich, zrywając się znienacka na nogi. – Nie byłbym tego taki pewien – sprzeciwił się, przeszywając Szybkiego Bena wściekłym spojrzeniem, z którego Tattersail wniosła, że toczyli na ten temat bardzo długie spory. – Żal lubi zabijać i człowiek czuje się w jej towarzystwie, jakby miał pająki pod koszulą. Wiem o

108 tym. Widzę i czuję to samo co wy. Ale to nie znaczy, że od razu musi być demonem. – Zwrócił się w stronę skrytobójcy. – Zabija tak samo jak ty, Kalam. Oboje macie lód w żyłach. I co z tego? Patrząc na ciebie, widzę człowieka, bo ludzie są zdolni do takich rzeczy. Nie szukam wymówek, które pozwolą mi zapomnieć, jak bardzo wredni potrafimy być. Żal jest naszym odbiciem, a jeśli nie podoba nam się to, co w niej dostrzegamy, to niech to Kaptur porwie. Usiadł tak samo nagle, jak się podniósł, i sięgnął po dzban z winem. – Takie jest moje zdanie – ciągnął trochę spokojniej. – Nie jestem specem od demonów, ale widziałem wystarczająco wielu śmiertelnych mężczyzn i kobiet, którzy w razie potrzeby potrafili zachowywać się jak demony. Czarodziej mojej drużyny panicznie boi się piętnastoletniej dziewczyny, a mój skrytobójca łapie za nóż, gdy tylko znajdzie się w odległości dwudziestu kroków od niej. – Spojrzał w oczy Tattersail. – Loczek ma do wykonania nie jedną, lecz dwie misje, i jeśli sądzisz, że podejrzenia Szybkiego Bena i Kalama są słuszne, możesz się wycofać. Wiem, co zwykło się dziać, gdy do walki włączają się bogowie. – Zmarszczki okalające jego oczy pogłębiły się nagle pod naporem wspomnień. – Wiem – wyszeptał. Tattersail wypuściła powoli powietrze, które zatrzymywała w płucach od chwili, gdy sierżant podniósł się z krzesła. Wyraźnie dostrzegała, czego pragnie: chciał, by Żal okazała się człowiekiem, zwyczajną dziewczyną wypaczoną przez okrutny świat. To było coś, co rozumiał i z czym potrafił sobie poradzić. – W Siedmiu Miastach – zaczęła cicho – opowiadają, że pierwszy miecz cesarza, dowódca jego armii, Dassem Ultor, przyjął propozycję boga. Kaptur uczynił go Rycerzem Śmierci. Potem jednak coś się wydarzyło, coś poszło... nie tak. Dassem wyrzekł się swego tytułu i poprzysiągł zemstę Kapturowi. Samemu Panu Śmierci. W sprawę natychmiast wmieszały się inne Ascendenty, które zaczęły manipulować biegiem wydarzeń. Wszystko to doprowadziło do zamordowania Dassema, a potem cesarza. Ulice spłynęły krwią, świątynie wypowiedziały sobie wojnę, użyto niszczących czarów. – Przerwała, dostrzegając, że na twarzy Sójeczki odbija się wspomnienie owych czasów. – Widziałeś to. I nie chcesz, żeby powtórzyło się tu i teraz. Wydaje ci się, że jeśli zdołasz sobie wmówić, iż Żal nie służy Cieniowi, twe przekonanie wystarczy, by ukształtować rzeczywistość. Musisz w to wierzyć, by pozostać przy zdrowych zmysłach, gdyż są rzeczy, które można przeżyć tylko raz. Och, Sójeczko, nie potrafię ci ulżyć. Bo, widzisz, uważam, że Szybki Ben i Kalam mają rację. Jeśli tą dziewczyną zawładnął Cień, ślad będzie łatwy do wykrycia. Loczek z pewnością go znajdzie. – Chcesz się wycofać? – zapytał sierżant. – Jedyną śmiercią, jakiej się boję, jest śmierć w nieświadomości – odparła z uśmiechem Tattersail. – Moja odpowiedź brzmi „nie”. Śmiałe słowa, kobieto. Ci ludzie potrafią obudzić we mnie to, co najlepsze. Czy może

109 najgorsze. W oczach Sójeczki pojawił się błysk. Sierżant skinął głową. – A więc umowa stoi – rzekł ochrypłym głosem. Odchylił się na krześle. – Co cię gryzie, Skrzypek? – zapytał sapera, który wciąż spacerował w kółko za jego plecami. – Mam złe przeczucie – mruknął żołnierz. – Wyczuwam coś paskudnego. Nie tutaj, ale gdzieś w pobliżu. To chyba... – Zatrzymał się i uniósł głowę, po czym westchnął i ponownie podjął niespokojną wędrówkę. – Nie jestem pewien. Nie jestem pewien. Tattersail śledziła wzrokiem niskiego, żylastego mężczyznę. Naturalny talent? Efekt czystego instynktu? To bardzo rzadkie. – Uważam, że powinieneś go wysłuchać – powiedziała Sójeczce. Sierżant obrzucił ją pełnym bólu spojrzeniem. Kalam uśmiechnął się. Wokół jego ciemnych oczu pojawiła się siatka zmarszczek. – W tunelach Skrzypek ocalił nam życie – wyjaśnił. – To było jedno z jego złych przeczuć. Tattersail odchyliła się na krześle, krzyżując ramiona. – A gdzie jest teraz Żal? – zapytała. Saper odwrócił się błyskawicznie i spojrzał na nią, wytrzeszczając oczy. Otworzył usta, po czym zamknął je gwałtownie. Pozostali trzej żołnierze zerwali się na nogi, wywracając krzesła. – Musimy lecieć – wychrypiał Skrzypek. – Widzę zakrwawiony nóż. Sójeczka sprawdził miecz. – Kalam, idź dwadzieścia kroków z przodu. Gdy skrytobójca wymknął się z pokoju, sierżant spojrzał na Tattersail. – Zniknęła nam z oczu przed paroma godzinami. W przerwach między misjami zdarza się to jej bardzo często. – Jego twarz wydała się czarodziejce nagle bardzo wymizerowana. – Możliwe, że Żal nic nie łączy z tym nożem. W pokoju rozkwitła moc. Tattersail zwróciła się ku Szybkiemu Benowi. Mag otworzył wejście do swej groty. Jego moc miała niezwykły, wirujący posmak, którego czarodziejka nie rozpoznawała. Przestraszyła ją jej intensywność. Spojrzała w lśniące oczy czarnoskórego mężczyzny. – Powinnam cię znać – wyszeptała. – Prawdziwych mistrzów nie ma na świecie znowu tak wielu. Kim jesteś, Szybki Benie? – Wszyscy gotowi? – przerwał jej Sójeczka. Czarodziej odpowiedział Tattersail jedynie wzruszeniem ramion. – Gotowi – zapewnił sierżanta.. Ten ruszył ku drzwiom. – Uważaj na siebie, czarodziejko. Po chwili zniknęli. Tattersail ustawiła krzesła na miejsce, po czym nalała sobie jeszcze

110 kielich wina. Wielki Dom Cienia i nóż w ciemności. Zaczęła się nowa gra. Albo stara wkroczyła na nowe tory. Paran otworzył oczy. Dzień był pogodny i upalny, lecz niebo wyglądało... niewłaściwie. Nie widział słońca. Żółty blask był ostry, ale pozbawiony określonego źródła. Żar przygniatał go swym ciężarem. Powietrze wypełniał jakiś jęk. Nie powodował go wiatr, gdyż wiatru nie było. Paran usiłował skupić myśli, przywołać ostatnie wspomnienia, lecz przeszłość stała się dla niego białą plamą. Utracił z nią kontakt i pozostały jedynie fragmenty: kajuta na statku, stukot sztyletu, którym raz za razem rzucał w drewniany słupek, uśmiechający się sardonicznie mężczyzna o białych włosach i palcach ozdobionych licznymi pierścieniami. Przetoczył się na bok, chcąc odnaleźć źródło jęku. Leżał na równej powierzchni, która nie była trawą ani ziemią, a w odległości dwunastu kroków od niego znajdowała się brama, która prowadziła... W nicość. Widział już kiedyś podobne bramy, ale chyba żadna nie była tak wielka. Żadna nie przypominała tego... tego czegoś. Nieregularne wrota były pionowe, lecz z pozycji, w której się znajdował, wydawały się pochylone. Zdał sobie sprawę, że nie zbudowano ich z kamienia. To ciała, nagie ludzkie postacie. Wyrzeźbione podobizny? Nie... o, nie. Kształty poruszały się, jęczały, wiły powoli. Ciała poczerniały, jak pokryte plamami torfu, oczy były zamknięte, a z ust wydobywały się słabe, nie milknące jęki. Paran podniósł się, zachwiał na nogach, gdy dopadły go zawroty głowy, i znowu upadł na ziemię. – To wygląda na niezdecydowanie – odezwał się czyjś chłodny głos. Kapitan przetoczył się na plecy. Zamrugał. Stali nad nim młody mężczyzna i kobieta. Bliźnięta. Mężczyzna miał na sobie luźny, jedwabny strój o barwie białej i złotej. Jego blada, szczupła twarz nic nie wyrażała. Kobieta była odziana w połyskliwą, fioletową pelerynę. W jej blond włosach lśniły rudawe pobłyski. Mówiącym był mężczyzna. Uśmiechnął się do Parana krzywo. – Od dawna podziwialiśmy twój... Wybałuszył nagle oczy. – Miecz – dokończyła kobieta z nutą szyderstwa w głosie. – Nie sądzisz, że to coś znacznie subtelniejszego niż na przykład moneta? – Uśmiech mężczyzny nabrał drwiącego odcienia. – Większość przybyszy nie zatrzymuje się w tym miejscu – zauważył, spoglądając na makabryczną bramę. – Powiadają, że niegdyś istniał kult, który nakazywał topić ofiary w moczarach... przypuszczam, że ten widok odpowiada estetycznym upodobaniom Kaptura. – Trudno się dziwić, że Śmierć nie ma gustu – wycedziła kobieta.

111 Paran spróbował usiąść, lecz kończyny odmówiły mu posłuszeństwa. Opuścił głowę, czując, jak niezwykła glinka ustępuje pod jej ciężarem. – Co mi się stało? – wychrypiał. – Zamordowano cię – rzucił beztrosko mężczyzna. Kapitan zamknął oczy. – W takim razie, dlaczego nie przeszedłem przez Bramę Kaptura, jeśli to właśnie ona? – Wtrąciliśmy swoje trzy grosze – wyjaśniła kobieta. Oponn, Bliźnięta Przypadku. I mój miecz, mój nie wypróbowany miecz, który nabyłem przed laty. Nadałem mu tę nazwę tylko dla kaprysu... – Czego chcą ode mnie Oponn? – Tylko tego żałosnego, pełnego nieporozumień drobiazgu, który zwiesz swym życiem, kochany chłopcze. Kłopot z Ascendentami polega na tym, że w każdej grze próbują oszukiwać. My, oczywiście, uwielbiamy... niepewność. W oddali rozległo się wycie. – Oj – odezwał się mężczyzna. – Ktoś chyba chce się upewnić. Lepiej stąd znikajmy, siostro. Przykro mi, kapitanie, ale wygląda na to, że jednak będziesz musiał przejść przez tę bramę. – Być może – zastanawiała się kobieta. – Umawialiśmy się! – naskoczył na nią brat. – Żadnych konfrontacji! Konfrontacje są odrażające! Nieprzyjemne. Nie znoszę irytujących scen! Poza tym, ci, którzy nadchodzą, nie grają uczciwie. – My też nie musimy – warknęła siostra. Zwróciła się w stronę bramy. – Panie Śmierci! – zawołała. – Chcemy z tobą porozmawiać! Kapturze! Paran obrócił głowę i zobaczył, że z bramy wyłoniła się zgarbiona, utykająca postać, odziana w łachmany. Zbliżała się powoli. Zmrużył powieki. Stara kobieta, dziecko ze śliną na brodzie, zdeformowana dziewczyna, karłowata Trellka o połamanych kończynach, zasuszona Tiste Andii... – Zdecyduj się wreszcie! – zawołała siostra. Zjawa skłoniła trupią głowę, szczerząc w uśmiechu pokryte brudnożóltymi plamami zęby. – Wasza decyzja świadczy o braku wyobraźni – oznajmiła drżącym głosem. – Nie jesteś Kapturem – zauważył brat, spoglądając na nią spode łba. Pod skórą poruszyły się skrzypiące kości. – Pan jest zajęty. – Zajęty? Nie lubimy, gdy się nas obraża – obruszyła się siostra. Zjawa zaczęła chichotać, lecz nagle umilkła. – Beznadziejnie. Zdecydowanie wolałabym gardłowy, miodopłynny śmiech. Oto moja odpowiedź: mój pan również nie lubi, gdy zakłóca się naturalną wędrówkę duszy. – Tego człowieka zamordował bóg – sprzeciwiła się siostra. – W jego przypadku zasady

112 nie obowiązują. Stwór chrząknął i przyczłapał bliżej, by przyjrzeć się Paranowi, a jego oczodoły połyskiwały słabo, jakby kryły się w nich stare perły. – Czego chcecie od mego pana, Oponn? – zapytała istota, poddając leżącego oględzinom. – Ja niczego – zapewnił brat, odwracając się. – Siostro? – Nawet bogom grozi śmierć, głęboko ukryta w nich niepewność. – Przerwała. – Wprowadź do gry czynnik niepewności. Stworzenie znowu zachichotało i po raz kolejny nagle ucichło. – A w zamian? – Prosta sprawa – odparła siostra. – Odszukam kogoś innego. Jego śmierć będzie przedwczesna, a nawet bezsensowna. Zjawa umilkła na chwilę, po czym skinęła głową z głośnym skrzypnięciem. – W cieniu tego śmiertelnika, oczywiście. – Zgoda. – W moim cieniu? – zapytał Paran. – Co to właściwie ma znaczyć? – Niestety, wiele smutku – rzekła zjawa. – Ktoś ci bliski przejdzie przez Bramę Śmierci... zamiast ciebie. – Nie. Zabierz mnie. Błagam. – Zamknij się! – warknęła zjawa. – Od patosu chce mi się rzygać. Znowu rozległo się wycie, tym razem znacznie bliżej. – Lepiej już znikajmy – nalegał brat. Zjawa otworzyła usta, jakby chciała się roześmiać, lecz zamknęła je raptownie. – Nie – wymamrotała. – Tylko nie znowu to samo. Pokuśtykała z powrotem do bramy. Zatrzymała się w niej jeszcze, by pomachać im ręką na pożegnanie. Siostra wywróciła oczyma. – Czas znikać – powtórzył niespokojnie brat. – Tak, tak – zgodziła się siostra, spoglądając na Parana. Kapitan odwrócił z westchnieniem wzrok. – Proszę, tylko bez zagadek na pożegnanie. Gdy znowu spojrzał w stronę Oponn, już ich nie było. Po raz drugi spróbował usiąść, tym razem również bez powodzenia. Pojawiło się coś nowego, co wypełniło powietrze napięciem, zapachem groźby. Paran wyprostował z westchnieniem szyję i ujrzał parę Ogarów, potężnych, ciemnych stworów, które przysiadły z wywieszonymi jęzorami, wpatrując się w niego. To one wymordowały kompanię wojska w Itko Kan. To są te przeklęte, przerażające bestie. Oba Ogary zamarły w bezruchu, wyciągając ku niemu głowy, jakby dostrzegały

113 nienawiść w jego oczach. Na widok ich głodnej żądzy serce Parana skuł lód. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że obnaża zęby we wściekłym grymasie. Między psami pojawiła się plama cienia, która nagle stała się półprzeźroczystą ludzką postacią. – To ciebie wysłała Lorn – zagadnął cień. – Spodziewałbym się kogoś... zdolnego. Choć muszę przyznać, że zginąłeś dzielnie. – Najwyraźniej nie do końca – zauważył Paran. – To fakt – przyznał cień. – Wychodzi na to, że sam muszę dokończyć dzieła. Ostatnio mam kupę roboty. Paran przypomniał sobie rozmowę Oponn ze sługą Kaptura. Niepewność. Jeśli bóg czegokolwiek się boi... – Kiedy wreszcie zginiesz, Tronie Cienia, będę na ciebie czekał po drugiej stronie tej bramy – zapowiedział cicho. – Z uśmiechem na ustach. Bogowie mogą zginąć, prawda? W bramie rozległ się głośny trzask. Tron Cienia i jego Ogary wzdrygnęli się. – No wiesz, jestem zawieszony w połowie drogi między życiem a śmiercią i ta obietnica nic mnie nie kosztuje – ciągnął Paran, zdumiony własną odwagą. Prowokować Ascendenty... Ale przecież zawsze nienawidziłem władzy, prawda? – Kłamca. Jedyną grotą, której możesz w tej chwili dotknąć, jest... – Śmierć – dokończył Paran. – Oczywiście – dodał – ktoś inny... wstawił się za mną. Odszedł jednak, nim zjawiłeś się ze swymi hałaśliwymi Ogarami. Król Wielkiego Domu Cienia pochylił się nad nim. – Kto to był? Jakie są jego plany? Kto się nam sprzeciwia? – Sam znajdź odpowiedzi, Tronie Cienia. Chyba zdajesz sobie sprawę, że jeśli wyślesz mnie teraz w drogę, twoi... rywale znajdą kogoś innego? Jeżeli nie będziesz wiedział, kto jest ich narzędziem, w jaki sposób zdołasz uprzedzić ich posunięcia? Będziesz zmuszony uganiać się za widmami. – Lepiej byłoby śledzić ciebie – przyznał bóg. – Muszę pogadać z mym towarzyszem... – Jak sobie życzysz – przerwał mu Paran. – Gdybym tylko mógł wstać... Bóg ryknął ochrypłym śmiechem. – Gdybyś wstał, musiałbyś iść. A droga jest tu tylko jedna. Otrzymałeś odroczenie. A jeśli Kaptur przyjdzie postawić cię na nogi, uczyni to jego ręka, nie moja. Znakomicie. Jeśli jednak przeżyjesz, mój cień ruszy w ślad za tobą. Paran chrząknął. – W moim cieniu ostatnio zrobiło się tłoczno. Raz jeszcze skierował wzrok na Ogary. Stwory wciąż wpatrywały się w niego. Ich ślepia jarzyły się niby małe węgielki. Jeszcze was dopadnę. Czerwony blask stał się jaśniejszy, jakby nie wypowiedziana groźba dodała mu paliwa. Bóg znowu coś mówił, lecz świat wokół Parana pociemniał nagle i zaczął blednąc. Po

114 chwili głos ucichł, a wraz z nim zanikła świadomość wszystkiego poza cichym brzękiem wirującej monety. Przez nieokreślony czas Paran wędrował między wspomnieniami, które uważał za dawno utracone. Ujrzał dni dzieciństwa, gdy – uczepiony sukni matki – stawiał pierwsze, niepewne kroki; nocne burze, kiedy biegł przez zimny korytarz do sypialni rodziców, uderzając maleńkimi stópkami o lodowatą, kamienną posadzkę; dotyk dłoni obu sióstr, gdy stali we troje na brukowanym dziedzińcu – czekając, czekając na kogoś. Wizje zakołysały się w jego głowie. Sukni matki? Nie, starej służącej. Nie do sypialni rodziców, lecz sypialni dla służby. A na tym dziedzińcu czekali z siostrami niemal do południa na przybycie ojca i matki, dwojga ludzi, których prawie nie znali. W jego umyśle jedna po drugiej rozgrywały się różne sceny, chwile o tajemniczym znaczeniu, fragmenty niezrozumiałej układanki, ukształtowane przez nie należące do niego dłonie, celu których nie potrafił zgłębić. Jego myśli przeszyło drżenie strachu, gdy wyczuł, że coś – ktoś – pracowicie rejestruje najważniejsze momenty jego życia i obraca je do góry nogami w ten sposób, by rzucały nowe cienie. Kierująca wizjami dłoń bawiła się nim i jego życiem. Miał wrażenie, że to osobliwy rodzaj śmierci... Wtem usłyszał jakieś głosy. – Niech to licho. – Ktoś pochylał się nad nim nisko, spoglądając w jego otwarte, pozbawione wyrazu oczy. Poznał Wykałaczkę. – Nie miał szans – orzekła. – Nikt z Dziewiątej nie załatwiłby go w ten sposób – dobiegł go z odległości kilku stóp głos sierżanta Nerwusika. – Nie w mieście. Wykałaczka wyciągnęła rękę, dotykając rany w piersi. Jej palce były zaskakująco miękkie. – To nie jest robota Kalama. – Dasz sobie radę? – zapytał Nerwusik. – Pójdę po Płota, Młotka i kogo tam jeszcze uda mi się złapać. – Leć – zgodziła się Wykałaczka. Wymacała drugą ranę, zadaną osiem cali pod pierwszą. – Tu dźgnięto później – orzekła. – Prawą ręką, która była słabsza. Naprawdę bardzo dziwna śmierć, pomyślał Paran. Co go tu trzymało? Czy przed chwilą był... gdzie indziej? W jakimś upalnym miejscu, które wypełniał oślepiający, żółty blask? Pamiętał też głosy, niewyraźne, zamazane postacie, majaczące pod łukiem złożonym z... tłumów, które z nie wyjaśnionych przyczyn zamarły w miejscu, zamykając oczy i otwierając usta. Chór zmarłych... Czy udał się w owo miejsce po to tylko, by wrócić do prawdziwych głosów, realnych dłoni muskających jego ciało? Jak mógł widzieć przez puste szkło swych oczu czy czuć delikatny dotyk tej kobiety? A także ból, który wyłaniał się z niezgłębionej otchłani niby lewiatan?

115 Wykałaczka cofnęła dłonie i wsparła łokcie na udach, kucając przed leżącym. – Jak to możliwe, że ciągle krwawisz, kapitanie? Te rany zadano co najmniej przed godziną. Ból wydostał się na powierzchnię. Paran poczuł, że jego sklejone wargi rozwarły się. Rozchylił szczęki z głośnym trzaskiem i gwałtownie wciągnął w płuca powietrze. A potem krzyknął. Wykałaczka odskoczyła błyskawicznie. W jej dłoni znalazł się nagle miecz. Cofnęła się pod ścianę zaułka. – Shedenul, zmiłuj się! Po prawej stronie rozległy się czyjeś kroki. Kobieta odwróciła głowę. – Uzdrowiciela! Ten skurczybyk żyje! Nad Pale rozbrzmiał trzeci dzwon po północy. Jego dźwięczne echo niosło się nad pustymi ulicami. W mieście obowiązywała godzina policyjna. Rozpadał się lekki deszczyk i nocne niebo nabrało mętnozłotego odcienia. Przed główną bramą wielkiej posiadłości, odległej o dwie przecznice od starego pałacu, który stał się teraz częścią kwater Drugiej Armii, pełniło straż dwóch żołnierzy piechoty morskiej, owiniętych w czarne peleryny przeciwdeszczowe. – Ale paskudna noc, co? – zauważył jeden z nich, drżąc z zimna. Drugi przełożył pikę na lewy bark i splunął gęstą flegmą do rynsztoka. – Bystrzak z ciebie – pochwalił go, kiwając głową. – Jeśli zauważysz coś równie niezwykłego, gadaj śmiało. – Co ci znowu zrobiłem? – obruszył się pierwszy. Drugi z żołnierzy zesztywniał. – Cicho, ktoś idzie. Wartownicy czekali niespokojnie z dłońmi na broni. Przez ulicę przemknęła jakaś postać, która zatrzymała się w blasku pochodni. – Stój – warknął drugi wartownik. – Zbliż się powoli i lepiej, żebyś miał jakiś powód, żeby tu być. Mężczyzna postąpił krok ku nim. – Kalam, Podpalacze Mostów, Dziewiąta Drużyna – przedstawił się cicho. Żołnierze nadal byli nieufni, lecz Podpalacz Mostów trzymał się na dystans. Jego ciemna twarz lśniła w deszczu. – Co cię tu sprowadza? – zapytał drugi wartownik. Kalam chrząknął, oglądając się za siebie. – Nie spodziewaliśmy się, że tu wrócimy. A jeśli chodzi o to, co nas tu sprowadza, to lepiej, żeby Tayschrenn o tym nie wiedział. Kapujesz, żołnierzu? Wartownik uśmiechnął się i znowu splunął do rynsztoka.

116 – Kalam. To znaczy, że jesteś kapralem Sójeczki. – W jego głosie pojawił się ton szacunku. – Możesz na nas liczyć. – Cholerna racja – warknął drugi żołnierz. – Byłem pod Nathilogiem, kapralu. Jeśli chcesz, żeby na jakąś godzinkę oślepił nas deszcz, wystarczy, że szepniesz słówko. – Musimy wnieść tu ciało – wyjaśnił Kalam. – Ale na waszej warcie nic takiego się nie wydarzyło. – Na Bramę Kaptura, nie – zapewnił drugi żołnierz. – Noc była spokojna jak Siódma Jutrzenka. Z oddali dobiegł odgłos kroków nadchodzących ludzi. Kalam przywołał ich gestem. Pierwszy z wartowników otworzył bramę i kapral wśliznął się do środka. – Jak myślisz, co oni kombinują? – zapytał żołnierz, gdy przybysz zniknął wewnątrz. Jego towarzysz wzruszył ramionami. – Mam nadzieję, że to stanie Tayschrennowi kością w gardle. Niech Kaptur porwie tego zdradzieckiego mordercę. Jak znam Podpalaczy Mostów, o to właśnie im chodzi. – Umilkł, gdy zjawili się pozostali. Dwaj mężczyźni nieśli trzeciego. Drugi z wartowników wybałuszył oczy na widok dystynkcji nieprzytomnego i krwi, która splamiła przód jego pendentu. – Szczęścia Oponn – wysyczał do bliższego z Podpalaczy Mostów, który miał na głowie poplamioną, skórzaną czapeczkę. – Pociągnięcia, nie pchnięcia – dodał. Nieznajomy obrzucił go przenikliwym spojrzeniem. – Jeśli zobaczycie, że za nami idzie kobieta, lepiej zejdźcie jej z drogi, jasne? – Kobieta? A jaka? – Jest z Dziewiątej i może być złakniona krwi – wyjaśnił mężczyzna, przenosząc wraz z towarzyszem przez bramę nieprzytomnego kapitana. – Zapomnijcie wtedy o służbie – rzucił przez ramię. – Ratujcie własne życie. Gdy mężczyźni zniknęli w środku, obaj wartownicy wpatrzyli się w siebie. Po chwili pierwszy z nich spróbował zamknąć bramę, lecz drugi go powstrzymał. – Zostaw ją otwartą – mruknął. – Znajdźmy jakiś cień, blisko, ale nie za blisko. – Paskudna noc – zauważył pierwszy. – Lubisz podkreślać oczywiste fakty, co? – warknął drugi, oddalając się od bramy. Pierwszy żołnierz wzruszył bezradnie ramionami i podążył za swym towarzyszem. Tattersail długo i intensywnie wpatrywała się w kartę, którą położyła na środku pola. Wybrała spiralny wzór i przeszła przez całą Talię Smoków, dochodząc do ostatniej karty, która – zależnie od ułożenia – mogła oznaczać punkt szczytowy albo objawienie. Spirala przerodziła się w otchłań, prowadząc w dół tunel. U jego wylotu warował Ogar. Wydawał się odległy, a jego postać spowijała mgiełka. Wyczuwała, że to zapowiedź czegoś, co zdarzy się za chwilę. Do gry włączył się Wielki Dom Cienia, który rzucił wyzwanie Oponn. Spojrzenie czarodziejki przyciągnęła pierwsza karta, którą położyła na samym

117 początku spirali. Murarz Wielkiego Domu Śmierci miał niską pozycję w hierarchii, teraz jednak wytrawiona w drewnie figura zdawała się zajmować poczesne miejsce. Murarz był bratem Żołnierza tego samego Domu. Talia ukazała jej chudego siwiejącego mężczyznę, odzianego w wyblakły skórzany strój. W potężnych, pokrytych postronkami żył dłoniach trzymał narzędzia do obróbki kamienia, a wokół niego wznosiły się z gruba ciosane menhiry. Tattersail zauważyła na głazach słabo widoczne glify. Nie znała tego języka, przypominał jej jednak pismo Siedmiu Miast. W Domu Śmierci Murarz był budowniczym kurhanów, układającym kamienie, zapowiedzią śmierci nie jednego człowieka, czy garstki ludzi, lecz całych rzesz. Wiadomość wyrażona w języku menhirów nie była przeznaczona dla niej. Murarz wyrył te słowa dla siebie, a upływ lat wygładził ich kontury. Mężczyzna również wyglądał na naruszonego zębem czasu. Jego twarz pokrywała siatka pęknięć, a srebrna broda była rzadka i splątana. Tę rolę przejął człowiek, który kiedyś zajmował się obróbką kamienia, lecz dawno już porzucił to zajęcie. Czarodziejce trudno było zrozumieć to pole. Zdumiewały ją regularności, które na nim dostrzegała. Wyglądało to tak, jakby zaczęła się zupełnie nowa gra i z każdą turą na scenę wychodzili następni aktorzy. Pośrodku spirali, w równej odległości od początku i końca, znajdował się Rycerz Wielkiego Domu Ciemności. Tak samo jak poprzednio talia ukazała go jako przypominającą smoka postać, a na atramentowym niebie za jego plecami wisiało coś ulotnego, co chwilami wydawało się czarodziejce tylko ciemną plamą. Czarna, dymiąca wstęga miecza Rycerza sięgała ku leżącemu u podstawy spirali Ogarowi. Tattersail natychmiast wszystko zrozumiała. Przyszłość miała przynieść starcie między Rycerzem a Wielkim Domem Cienia. Ta myśl przeraziła czarodziejkę, lecz również przyniosła jej ulgę. Dojdzie do konfrontacji. Oba Domy nie zawrą sojuszu. Tak wyraźna i jednoznaczna więź między Domami była rzadkością. Przeszył ją zimny dreszcz na myśl o zniszczeniach, jakie mogło to spowodować. Gdy ścierały się tak potężne moce, przelew krwi wywoływał wstrząsy na całym świecie. Z pewnością ucierpi wielu ludzi. Ta myśl przypomniała jej o Murarzu Wielkiego Domu Śmierci. Serce załomotało jej gwałtownie. Usunęła mruganiem pot z oczu i zaczerpnęła kilka głębokich oddechów. – Krew zawsze spływa w dół – wyszeptała. Murarz wznosi kurhan. Ostatecznie jest sługą Śmierci. Dotknie mnie bezpośrednio. Ten grobowiec... czy jest przeznaczony dla mnie? Czy powinnam się wycofać? Zostawić Podpalaczy Mostów ich losowi, uciec przed Tayschrennem i imperium? Jej myślami zawładnęło stare wspomnienie, które tłumiła od niemal dwóch stuleci. Wstrząsnął nią ten obraz. Po raz kolejny szła błotnistymi uliczkami wioski, w której się urodziła, dziecko obdarzone talentem, dziecko, które widziało jeźdźców wojny niszczących ich bezpieczne życie. Które uciekło od tej wiedzy, nic nikomu nie mówiąc. A potem nadeszła noc, noc krzyków i śmierci. Poczucie winy ukazało jej swe przerażająco znajome, widmowe oblicze. Choć minęło tak

118 wiele lat, owo widmo wciąż potrafiło zniszczyć jej świat, pozbawić siły wszystko, w czym szukała oparcia, rozproszyć iluzję bezpieczeństwa, zastąpić je wstydem, który dręczył ją od prawie dwustu lat. Obraz zniknął z powrotem w lepkiej kałuży, lecz to wspomnienie zmieniło Tattersail. Tym razem nie będzie uciekała. Po raz ostatni spojrzała na Ogara. Gorejące żółtym ogniem ślepia bestii wpatrywały się w czarodziejkę, jakby chciały napiętnować jej duszę. Zesztywniała na krześle, czując czyjąś ziejącą chłodem obecność, która zalała ją od tyłu. Odwróciła się powoli. – Przepraszam, że cię zaskoczyłem – odezwał się Szybki Ben, wychodząc z wirującej chmury swej groty. Biła od niej dziwna, ostra woń. – Będziemy mieli towarzystwo – dodał roztargnionym tonem. – Wezwałem Loczka. Przybędzie przez grotę. Tattersail zadrżała. Wzdłuż kręgosłupa przebiegła jej fala przeczucia. Po raz kolejny spojrzała na talię i zaczęła składać karty. – Sytuacja bardzo się skomplikowała – oznajmił stojący za jej plecami czarodziej. Zamarła na chwilę, uśmiechając się półgębkiem. – Naprawdę? – wyszeptała. Twarz Sójeczki smagały strugi niesionego wiatrem deszczu. W ciemnościach nocy zabrzmiał słabo czwarty dzwon. Sierżant otulił się mocniej peleryną, nieco przesuwając znużone ciało. Gęsta ulewa prawie całkowicie przesłaniała widok ze wschodniej wieżyczki pałacu. – Już od wielu dni coś cię gryzie – zwrócił się do stojącego obok mężczyzny. – Gadaj w czym rzecz, żołnierzu. Skrzypek otarł wodę z oczu. – Nie mam ci wiele do powiedzenia, sierżancie – mruknął. – To tylko przeczucia. Na przykład, ta czarodziejka. – Tattersail? – Ehe. – Saper rozpiął z brzękiem metalu pas do miecza. – Nienawidzę tego cholerstwa – wymamrotał. Cisnął pas i skryty w pochwie krótki miecz na pokrytą żwirem powierzchnię dachu za ich plecami. – Tylko go nie zapomnij, tak jak poprzednio – ostrzegł go sierżant, skrywając uśmiech. Skrzypek skrzywił się. – Jak człowiek raz w życiu popełni błąd, nigdy nie pozwolą mu o nim zapomnieć. Sójeczka nie odpowiedział, choć ramiona trzęsły mu się ze śmiechu. – Na kości Kaptura – ciągnął Skrzypek – nie lubię walki. Przynajmniej takiej. Urodziłem się w malazańskim zaułku, a kamieniarskie rzemiosło opanowałem, okradając kurhany na równinie za Twierdzą Mocka. – Zerknął na sierżanta. – Ty też kiedyś byłeś kamieniarzem.

119 Tyle że ja nie miałem takich zdolności do żołnierki jak ty. Dano mi do wyboru armię albo kopalnie. Czasem mam wrażenie, że wybrałem błędnie. Sójeczkę opuściła wesołość. Przeszyło go nagłe ukłucie bólu. Do czego właściwie miałem zdolności? – zadał sobie pytanie. Do zabijania ludzi? Wysyłania ich na śmierć do jakichś odległych krajów? – Co wyczuwasz w Tattersail? – zapytał krótko. – Strach – odparł saper. – Podejrzewam, że ścigają ją stare demony, które są coraz bliżej. – Trudno jest spotkać maga, który miałby przyjemną przeszłość – mruknął Sójeczka. – Słyszałem, że nie zwerbowano jej w zwykły sposób. Musiała uciekać. Podobno też skopała swój pierwszy przydział. – Byłoby paskudnie, gdyby akurat teraz zrobiła się miękka. – Straciła swoją kadrę. Zdradzono ją. Jeśli od Tattersail odwróci się imperium, co jej zostanie? Co zostanie nam wszystkim? – Mam wrażenie, że cały czas żyje na krawędzi załamania, w każdej chwili gotowa się rozpłakać. Myślę, że straciła kręgosłup, sierżancie. Jeśli Tayschrenn weźmie ją w obroty, gotowa mu wszystko wypaplać. – Chyba jej nie doceniasz, Skrzypek – sprzeciwił się Sójeczka. – Jest twarda i wierna. Nie każdy o tym wie, ale przynajmniej dwa razy oferowano jej tytuł wielkiego maga i nie chciała go przyjąć. Może tego nie widać, ale pojedynek między nią a Tayschrennem byłby bardzo wyrównany. Jest mistrzynią swej groty, a tego nie osiągają ludzie o słabym kręgosłupie. Skrzypek zagwizdał cicho, wsparty o przedpiersie muru. – W takim razie, przepraszam. – Jest coś jeszcze, saperze? – Jeden drobiazg – odparł Skrzypek ze śmiertelną powagą w głosie. Sójeczka zesztywniał. Dobrze wiedział, co zapowiada ten ton. – Słucham. – Dziś w nocy coś się wydarzy, sierżancie. – Skrzypek odwrócił się do Sójeczki. Jego oczy lśniły w mroku. – Coś paskudnego. Wtem z głośnym stukiem otworzyła się prowadząca na dach klapa. Obaj mężczyźni spojrzeli w tamtą stronę. Pojawił się wielka pięść Dujek Jednoręki. Otaczał go słaby snop bijącego z dołu światła. Wydostał się przez otwór i stanął na równej powierzchni. – Pomóżcie mi z tymi cholernymi drzwiami! – zawołał. Ruszyli ku niemu, zgrzytając buciorami po żwirze. – Są jakieś wieści o kapitanie Paranie, wielka pięści? – zapytał Sójeczka. Skrzypek przykucnął nad klapą i zamknął ją ze stęknięciem. – Nie ma – odparł Dujek. – Zniknął bez śladu. Tak samo jak ten wasz zabójca, Kalam. Sójeczka potrząsnął głową.

120 – Wiem, gdzie on jest i gdzie przebywał całą noc. Kapitana ostatni widzieli Płot i Młotek. Wyszedł „Od Knobba” i wszelki ślad po nim zaginął. Wielka pięści, my go nie zabiliśmy. – Przestań owijać w bawełnę – mruknął Dujek. – Do licha, Skrzypek, czy to twój miecz? W kałuży? Saper z sykiem wypuścił powietrze między zębami. Popędził po broń. – Ten facet to legendarny niedojda – stwierdził Dujek. – Shedenul, błogosław jego skórę. – Przerwał na chwilę, by przestawić myśli na inny tor. – No dobra, wierzę ci. Nie zabiliście Parana. W takim razie, gdzie się podział? – Szukamy go – odparł Sójeczka beznamiętnym tonem. Wielka pięść westchnął. – W porządku. Rozumiem. Chcesz wiedzieć, kto jeszcze mógłby pragnąć jego śmierci, a to znaczy, że muszę ci zdradzić, kto go wysłał. No więc, jest człowiekiem przybocznej Lorn, już od jakiegoś czasu. Ale nie jest szponem. To cholerny szlachecki synalek z Unty. Skrzypek przypasał broń i stanął w odległości dwudziestu kroków od nich, wspierając ręce na biodrach. To dobry żołnierz. Oni wszyscy są dobrzy, niech to szlag. Sójeczka usunął mruganiem wodę z oczu. – Ze stolicy? To może chodzi o kogoś z tych kręgów? Nikt nie lubi starych szlacheckich rodzin, nawet sami szlachetnie urodzeni. – To możliwe – przyznał Dujek bez przekonania. – Tak czy inaczej, ma dowodzić twoją drużyną, i to nie tylko podczas tej misji. Otrzymał stały przydział. – Czy infiltracja Darudżystanu to jego pomysł? – zapytał Sójeczka. – Nie, ale nie mam pojęcia czyj – odparł wielka pięść. – Może przybocznej, a może samej cesarzowej. To znaczy, że i tak musimy was tam wysłać. – Przez jego twarz przemknął grymas. – Mam ci przekazać ostatnie szczegóły. – Spojrzał na sierżanta. – Zakładając, że Paran już nie wróci. – Czy mogę mówić szczerze, wielka pięści? Dujek parsknął ostrym śmiechem. – Myślisz, że tego nie wiem, Sójeczka? Ten plan śmierdzi. Z taktycznego punktu widzenia to koszmar... – Nie zgadzam się. – Słucham? – Uważam, że osiągnie założony cel – oznajmił sierżant bezbarwnym głosem, spoglądając najpierw na wschodni horyzont, który zaczynał się już rozjaśniać, a potem na stojącego przy końcu dachu żołnierza. Dlatego, że chodzi w nim o to, byśmy wszyscy zginęli. Wielka pięść spojrzał sierżantowi prosto w twarz. – Chodź ze mną – rzucił.

121 Poprowadził Sójeczkę w miejsce, gdzie stał Skrzypek. Saper skinął do nich głową. Po chwili wszyscy trzej spoglądali już z góry na miasto. Kiepsko oświetlone ulice Pale wiły się między surowymi bryłami budynków, które sprawiały wrażenie, że chcą zatrzymać noc. Ich skryte za ścianą deszczu sylwetki wyglądały tak, jakby drżały przed nadchodzącym świtem. – Człowiek czuje się tu piekielnie samotny, co? – zauważył cicho Dujek po dłuższej chwili. – To prawda, wielka pięści – przyznał Skrzypek. Sójeczka zamknął oczy. Ich ruchami kierowało to, co działo się w odległej o tysiące mil stolicy. W imperium zawsze tak było i bez względu na miejsce i ludzi nigdy się to nie zmieni. Byli instrumentami, nieświadomymi zamiarów tych, którzy trzymali je w dłoniach. Dawno już pogodził się z tą prawdą, zawsze jednak napełniała go ona goryczą. Ostatnio ulgę czuł tylko wtedy, gdy był wyczerpany. – Są naciski, żeby rozformować Podpalaczy Mostów – ciągnął powoli wielka pięść. – Otrzymałem już rozkaz połączenia Drugiej Armii z Piątą i Szóstą. Zostaniemy Piątą, z niemal pełnym stanem. Przypływ przyniósł do naszych brzegów nowe wody, panowie, a ich zapach jest gorzki. – Zawahał się. – Sierżancie, jeśli ty i twoja drużyna wrócicie z Darudżystanu żywi, pozwolę wam odejść, nie pytając o nic. Sójeczka odwrócił gwałtownie głowę. Skrzypek zesztywniał. Dujek skinął głową. – Dobrze słyszeliście. A co do reszty Podpalaczy Mostów, to niech was o nich głowa nie boli. Zajmę się nimi. – Wielka pięść spojrzał na wschód, odsłaniając zęby w krzywym uśmiechu. – Naciskają, ale nie ma mowy, żeby pozbawili mnie swobody manewru. Mam dziesięć tysięcy żołnierzy, którym zawdzięczam... – Wybacz, wielka pięści – wtrącił Skrzypek – ale tych dziesięć tysięcy żołnierzy uważa, że to oni mają dług u ciebie. Powiedz tylko słowo, a... – Cisza – ostrzegł go Dujek. – Tak jest. Sójeczka nie odzywał się. Jego umysł ogarnął kipiący wir. Dezercja. To słowo wypełniło mu głowę niczym żałobny tren. Sądził też, że Skrzypek ma rację. Jeśli wielka pięść Dujek uzna kiedyś, że czas już przystąpić do akcji, Sójeczka z całą pewnością nie chciałby w owej chwili być zbiegiem ukrywającym się setki mil od centrum wydarzeń. Zanadto zżył się z Dujekiem i choć starali się ukryć ten fakt, wszystko, co wspólnie przeżyli, nieustannie kipiało pod powierzchnią. Były czasy, gdy to on był przełożonym Dujeka, i choć sam nie miał o to do niego pretensji, wiedział, że Jednorękiemu nadal trudno jest pogodzić się z tym odwróceniem fortuny. Gdy nadejdzie czas, zamierzał stanąć u jego boku. – Wielka pięści – zaczął wreszcie, zdając sobie sprawę, że obaj mężczyźni czekają na jego słowa – została jeszcze garstka Podpalaczy Mostów. Miecz trzyma mniej rąk, lecz jego ostrze nie stępiało. Nie jest w naszym stylu ułatwianie życia tym, którzy są naszymi wrogami,

122 bez względu na to, kim mogą być. Po prostu odejść bez słowa... – Sierżant westchnął. – No cóż, im by to odpowiadało, prawda? Dopóki na rękojeści pozostanie choć jedna dłoń, Podpalacze Mostów nie uciekną. To chyba kwestia honoru. – Słyszałem cię – rzekł Dujek. – Nadlatują – dodał z chrząknięciem. Idąc za jego przykładem, Sójeczka podniósł wzrok i spojrzał na niebo na wschodzie. Szybki Ben uniósł głowę i syknął cicho przez zęby. – Ogary złapały trop – oznajmił. Kalam zaklął szpetnie, zrywając się na nogi. Siedząca na łóżku Tattersail zmarszczyła brwi, spoglądając zapuchniętymi oczyma na rosłego mężczyznę, który spacerował po pokoju. Klepki podłogowe ledwie skrzypiały pod jego ciężarem. Choć Kalam był potężnie zbudowany, zdawał się unosić w powietrzu, co w połączeniu z widokiem czarodzieja, który siedział ze skrzyżowanymi nogami, unosząc się kilka cali nad podłogą pośrodku pokoju, nadawało całej scenie niemal surrealistyczny wygląd. Tattersail zdała sobie sprawę, że jest wykończona. Działo się zbyt wiele rzeczy naraz. Wzięła się w garść i popatrzyła na Szybkiego Bena. Czarodziej nawiązał łączność z Loczkiem. Marionetka była na tropie kogoś – czegoś – i trop ten zaprowadził ją do Groty Cienia. Dotarła do bram owego królestwa, a potem zapuściła się poza nie. Szybki Ben stracił na chwilę kontakt z laleczką. Długie chwile milczenia zszargały wszystkim nerwy. Gdy czarodziej ponownie wyczuł obecność Loczka, marionetka nie była już sama. – Wychodzi – oznajmił Szybki Ben. – Przemieszcza się do innej groty. Jeśli będzie mu sprzyjało szczęście Oponn, zgubi Ogary. Tattersail skrzywiła się, słysząc, że czarodziej tak beztrosko wzywa imię Błaznów. Pod powierzchnią krążyło mnóstwo prądów i lepiej było bez potrzeby nie przyciągać niczyjej uwagi. Pokój wypełniała gęsta aura znużenia, przypominająca gorzkie kadzidło, przesycona wonią potu i napięcia. Szybki Ben umilkł i pochylił głowę. Tattersail wiedziała, że jego umysł wędruje przez groty, połączony z Loczkiem nierozerwalnym uściskiem. Krążący po izbie Kalam znalazł się nagle tuż przy czarodziejce. Zatrzymał się i zajrzał jej prosto w oczy. – A co z Tayschrennem? – zapytał szorstkim tonem. Dłonie mu drżały. – Wie, że coś się stało. Ruszył w pościg, ale zdobycz wciąż mu się wymyka. – Uśmiechnęła się do skrytobójcy. – Czuję, że posuwa się ostrożnie. Bardzo ostrożnie. Nie wie, czy ściga królika, czy wilka. Mina Kalama nie złagodniała. – Czy Ogara – mruknął i znowu zaczął chodzić w kółko.

123 Tattersail wbiła w niego wzrok. Czy to właśnie zamierzał zrobić Loczek? Pociągnąć za sobą Ogara? Czy próbowali zwabić Tayschrenna w śmiertelną pułapkę? – Mam nadzieję, że nie – odezwała się, nie spuszczając wzroku ze skrytobójcy. – To byłaby głupota. Kalam zignorował czarodziejkę, ostentacyjnie unikając jej spojrzenia. Podniosła się z łóżka. – Nie, nie głupota. Szaleństwo. Czy zdajesz sobie sprawę, co możecie tu przywołać? Niektórzy uważają, że Ogary są bardziej starożytne niż samo Królestwo Cienia. A nie chodzi tylko o nie. Moc przyciąga moc. Jeśli jeden Ascendent przedrze się w tym miejscu przez barierę, inne podążą za nim, gdy tylko poczują woń krwi. Do świtu mogą zginąć wszyscy śmiertelnicy w tym mieście. – Spokojnie, pani. Nikt nie chce, żeby Ogar dostał się do miasta – zapewnił ją Kalam. – Ja też się boję. Nadal nie chciał na nią patrzeć. Wyznanie skrytobójcy zdumiało Tattersail. To wstyd kazał mu odwracać wzrok. Strach był oznaką słabości. – Na Kaptura – westchnęła. – Już od dwóch godzin siedzę jak na szpilkach. To go zaskoczyło. Zatrzymał się, spojrzał na nią i wybuchnął śmiechem. Ten niski, gładki dźwięk uradował ją niezmiernie. Drzwi sypialni otworzyły się i do środka wszedł Młotek. Jego okrągła twarz lśniła zarumieniona. Uzdrowiciel spojrzał przelotnie na Szybkiego Bena, po czym podszedł do Tattersail i przykucnął przed nią. – Kapitan Paran powinien już leżeć w dole dla oficerów, z twarzyczką skrytą pod pięcioma stopami błota – zaczął cicho. Skinął głową do Kalama, który podszedł do nich. – Pierwsza rana była śmiertelna. Nóż wbił się od dołu w serce. To było profesjonalne pchnięcie – dorzucił, spoglądając znacząco na skrytobójcę. – Druga wykończyłaby go wolniej, lecz równie niezawodnie. Kalam skrzywił się. – Więc powinien umrzeć, ale żyje. Co to oznacza? – Doszło do interwencji – odpowiedziała Tattersail, czując lekki atak mdłości. Skierowała spojrzenie na Młotka. – Czy twoja władza nad Denul okazała się wystarczająca? Uzdrowiciel rozciągnął usta w dziwacznym uśmieszku. – To było łatwe. Ktoś mi pomógł. Rany już się zamykały, a wewnętrzne uszkodzenia naprawiono – wyjaśnił. – Ja tylko przyśpieszyłem trochę ten proces. Pacjent doznał głębokich urazów, tak fizycznych, jak i mentalnych. Powinno minąć wiele tygodni, nim w pełni odzyska siły. Sam ten fakt może wywołać komplikacje. – A to dlaczego? – zapytała Tattersail. Kalam podszedł do stołu i wziął w ręce dzbanek wina oraz trzy gliniane kubki, po czym

124 wrócił na miejsce i zaczął napełniać naczynia. – Uzdrawianie nigdy nie powinno zrywać więzi między ciałem a poczuciem ciała – mówił Młotek. – Trudno jest to wyjaśnić. Groty Denul obejmują sobą wszystkie aspekty uzdrawiania, ponieważ do uszkodzeń dochodzi na wszystkich poziomach. Szok pozostawia bliznę, która jest pomostem między ciałem a umysłem. – Dobra, dobra – warknął Kalam, wręczając uzdrowicielowi kubek. – Co z Paranem? Młotek pociągnął długi łyk. Otarł usta – Siły, która dokonała interwencji, nie obchodziło nic poza uzdrowieniem ciała. Pacjent może za dzień czy dwa wstać z łóżka, ale by minął szok, potrzeba czasu. – Nie potrafisz temu zaradzić? – zapytała Tattersail. Potrząsnął głową. – Wszystko to ściśle wiąże się ze sobą, a moc, która go uratowała, przerwała te więzi. Ilu szoków i urazów doznał w życiu Paran? Które blizny mam sprawdzić? W swej nieświadomości mógłbym spowodować dodatkowe szkody. Tattersail pomyślała o młodym mężczyźnie, którego przed godziną wniesiono do pokoju. W zaułku krzyknął głośno, by uświadomić Wykałaczce, że żyje, po czym natychmiast stracił przytomność. Wiedziała o nim tylko tyle, że jest szlacheckim synem, pochodzi z Unty, wyznaczono go na nowego oficera drużyny i ma nią dowodzić podczas misji w Darudżystanie. – Płot ma na niego oko – ciągnął Młotek, osuszając kubek. – Pacjent w każdej chwili może odzyskać przytomność, ale nie sposób przewidzieć, w jakim będzie stanie psychicznym. – Uśmiechnął się do Kalama. – Płot polubił tego dzieciaka. Usłyszawszy przekleństwo skrytobójcy, uśmiechnął się jeszcze szerzej. Tattersail uniosła brwi. – On zawsze przygarnia bezdomne psy i inne... hmm, nieszczęśliwe stworzenia – wyjaśnił Młotek, dostrzegłszy jej minę. Spojrzał na Kalama, który znowu zaczął spacerować po izbie. – I bywa w tej sprawie bardzo uparty. Kapral warknął coś pod nosem. Czarodziejka rozciągnęła wargi w uśmiechu, który jednak zniknął, gdy wróciła myślami do kapitana Parana. – Chcą go wykorzystać – oznajmiła bezbarwnym głosem. – Jak miecz. Młotek natychmiast spoważniał. – Uzdrawianie nie opiera się na miłosierdziu, lecz na kalkulacji – wyjaśnił. – Za zamach na jego życie odpowiedzialny jest Cień. Słowa Szybkiego Bena zaskoczyły wszystkich. W izbie zapadła cisza. Tattersail westchnęła. Do tej pory było to tylko podejrzenie. Zauważyła, że Kalam i Młotek wymienili spojrzenia, i domyśliła się, co chcieli sobie przekazać. Bez względu na to, gdzie podziewała się Żal, po powrocie do jednostki będzie musiała odpowiedzieć na kilka

125 nieprzyjemnych pytań. Tattersail miała teraz pewność, że dziewczyna należy do Cienia. – A to znaczy – ciągnął beztroskim tonem Szybki Ben – że ten, kto uratował Parana, wszedł w bezpośredni konflikt z Królestwem Cienia. – Odwrócił głowę, wbijając w czarodziejkę spojrzenie ciemnych oczu. – Gdy Paran odzyska przytomność, będziemy musieli z niego wyciągnąć wszystko, co wie. Ale... – Nie będzie nas tu – dokończył Kalam. – Mam już na głowie Loczka – mruknęła Tattersail. – A teraz chcecie, żebym jeszcze niańczyła waszego kapitana. Szybki Ben podniósł się, strzepując kurz ze skórzanych nogawic. – Loczek na pewien czas zniknie. Te Ogary to zawzięte bestie. Nie uda mu się ich pozbyć tak szybko. A gdyby doszło do najgorszego – ciągnął czarodziej, uśmiechając się złowieszczo – stawi im czoło, a Władca Cienia będzie miał powód, by się poważnie zastanowić. – Leć po Płota – polecił Młotkowi Kalam. – Pora ruszać. Ostatnie słowa Szybkiego Bena zmroziły krew w żyłach Tattersail. Skrzywiła się, czując w ustach posmak popiołu. Patrzyła w milczeniu, jak żołnierze przygotowują się do wymarszu. Czekała ich misja w Darudżystanie. To była kolejna nazwa na liście celów imperium, ostatnie Wolne Miasto, jedyny na całym kontynencie klejnot wart wystarczająco wiele, by wzbudzić pożądanie. Ich drużyna miała dokonać infiltracji miasta, przygotować drogę. Będą zdani wyłącznie na własne siły. Prawie zazdrościła im tej izolacji. Prawie, ale nie do końca. Bala się, że wszyscy zginą. Pod wpływem tych obaw przypomniał się jej kurhan Murarza. Zdała sobie sprawę, że jest wystarczająco wielki, by pomieścić ich wszystkich. Pochyleni w wysokich siodłach swych quorlów Czarni Moranthowie lśnili niczym śliskie od krwi diamenty w karmazynowym blasku cienkiej jak miecz smugi jutrzenki. Sójeczka, Skrzypek i wielka pięść wpatrywali się w tuzin nadlatujących wojowników. Deszcz zelżał nieco. Między pobliskimi dachami plamy szarej mgły opadały w dół, muskając dachówki i kamienne mury. – Gdzie twoja drużyna, sierżancie? – zapytał Dujek. Sójeczka skinął głową do Skrzypka, który odwrócił się i podszedł do drzwi w dachu. – Zaraz się zjawi – odparł sierżant. Quorle miały po cztery połyskliwe, cienkie jak papier skrzydła, które zawirowały na krótką chwilę, po czym wszyscy Moranthowie jak jeden opuścili się ku dachowi wieżyczki. Ostremu furkotowi skrzydeł towarzyszyły pełne mlasków rozkazy nawołujących się jeźdźców. Przelecieli zaledwie pięć stóp nad głowami obu mężczyzn i bez zbędnych ceremonii wylądowali za ich plecami. Skrzypek tymczasem zniknął w pomieszczeniu na dole. Dujek spoglądał przez chwilę spode łba na Moranthów, trzymając rękę na biodrze, po czym mruknął coś niezrozumiałego i

126 ruszył w stronę klapy. Sójeczka podszedł do najbliższego z jeźdźców. Żołnierz, którego twarz kryła się za czarną, chitynową zasłoną hełmu, spojrzał na niego bez słowa. – Był wśród was jednoręki wojownik, którego pięciokrotnie odznaczono za odwagę – odezwał się sierżant. – Czy jeszcze żyje? Czarny Moranth nie odpowiedział. Sójeczka wzruszył ramionami i przeniósł wzrok na quorle. Choć jeździł już na nich, nie przestawały go fascynować. Latające stworzenia balansowały na czterech cienkich nogach, które wysuwały się spod siodeł. Przysiadły na dachu z rozpostartymi skrzydłami, które drżały tak mocno, że w powietrzu wokół nich wisiała mgiełka kropelek wody. Długie na dwadzieścia stóp, dziwnie segmentowane, wielobarwne ogony sterczały prosto do tyłu. Nozdrza Sójeczki skurczyły się, gdy poczuł znajomy, ostry zapach. Większą część potężnej, klinowatej głowy najbliższego quorla zajmowały fasetkowe oczy oraz wyposażone w stawy żuwaczki. Stworzenie obróciło łeb, kierując lewe oko wprost na Sójeczkę. Sierżant wciąż patrzył nań, zastanawiając się, co właściwie widzi podobny stwór i co myśli – jeśli w ogóle myśli. Zaciekawiony, pozdrowił go skinieniem głowy. Quorl podrzucił łeb, po czym odwrócił wzrok. Sójeczka wybałuszył oczy, zauważywszy, że czubek długiego ogona zawinął się na chwilę ku górze. Nigdy w życiu nie widział podobnego gestu. Sojusz między Moranthami a imperium zmienił oblicze wojny. Malazańska taktyka na Genabackis przybrała nową postać, w coraz większym stopniu uzależnioną od transportu żołnierzy i zaopatrzenia drogą powietrzną. W opinii Sójeczki było to niebezpieczne. Wiemy o tych Moranthach bardzo mało. Nikt nie widział ich miast w puszczy. Nie potrafię nawet określić ich płci. Większość uczonych twierdziła, że Moranthowie to prawdziwi ludzie, nie można się jednak było co do tego upewnić, gdyż zawsze zbierali swych poległych z pola bitwy. Jeśli kiedykolwiek poczują pragnienie władzy, imperium będzie miało kłopoty. Słyszał jednak, że hierarchia ich różniących się od siebie kolorem grup ciągle się zmienia, a rywalizacja między nimi sięga stopnia fanatyzmu. Wielka pięść Dujek podszedł z powrotem do Sójeczki. Jego twarde rysy złagodniały nieco pod wpływem ulgi. Spod zapadni dobiegły głosy kłócących się ludzi. – Przyszli – oznajmił Dujek. – Dają za coś opieprz waszej nowej rekrutce. Nie mów mi za co. Nie chcę tego wiedzieć. Sójeczkę natychmiast opuścił dobry humor. Zdał sobie sprawę, że po cichu żywił nadzieję, iż Żal zdezerterowała. A więc jego ludzie w końcu ją znaleźli, czy może to ona znalazła ich. Tak czy inaczej, jego weterani nie sprawiali wrażenia zbyt zadowolonych z jej widoku. Nie mógł mieć o to do nich pretensji. Czy to ona próbowała zabić Parana? Szybki Ben i Kalam najwyraźniej podejrzewali, że tak.

127 Najgłośniej wrzeszczał Kalam, który przesadnie wczuwał się w rolę kaprala. Dujek spojrzał przenikliwie na Sójeczkę. Sierżant nie miał innego wyjścia jak ruszyć w stronę zapadni. Podszedł do niej i zajrzał do pomieszczenia poniżej. Zebrali się tam wszyscy. Otoczyli Żal groźnym kręgiem. Wsparta o drabinę dziewczyna sprawiała wrażenie znudzonej całą tą procedurą. – Cisza! – ryknął Sójeczka. – Sprawdzić ekwipunek i jazda na górę! I to już! Gdy rozbiegli się na wszystkie strony, skinął z satysfakcją głową i wrócił do wielkiej pięści. Dujek ściągnął brwi w wyrazie cierpienia, pocierając kikut lewej ręki. – Niech szlag trafi tę pogodę – mruknął. – Młotek potrafiłby ci ulżyć – zauważył Sójeczka. – Nie potrzeba – odparł wielka pięść. – Po prostu się starzeję. – Podrapał się po podbródku. – Cały wasz ciężki sprzęt dostarczono już w miejsce zrzutu. Gotowi do lotu, sierżancie? Sójeczka spojrzał na żebrowane tylne siodła, które wznosiły się na tułowiach quorli niczym kaptury, po czym skinął głową. Żołnierze wyszli na dach. Każdy miał na sobie przeciwdeszczową pelerynę i dźwigał ciężki plecak. Skrzypek i Płot spierali się o coś szeptem. Ten drugi co chwila spoglądał ze złością na Biegunka, który deptał mu po piętach. Barghast przytroczył do najrozmaitszych części muskularnego ciała całą swą kolekcję amuletów, błyskotek i trofeów. Wyglądał jak ołowiodrzew ustrojony na kańską Fetę Skorpionów. Barghastowie słynęli z dziwacznego poczucia humoru. Żal szła między Szybkim Benem a Kalamem. Obaj mężczyźni spoglądali na nią spode łba, wyraźnie poirytowani. Dziewczyna podeszła powoli do czekających quorlów, ignorując wszystkich. Jej tornister nie był większy od posiania. Nie miała na sobie zwykłej wojskowej peleryny, lecz raczej przypominający płaszcz strój, który sięgał jej do kostek. Nałożyła kaptur. Choć wstawał już świt, jej twarz skrywały cienie. Zostało mi tylko tylu, pomyślał z westchnieniem Sójeczka. – Jak ona sobie radzi, sierżancie? – zapytał Dujek. – Jeszcze oddycha – odparł bezbarwnym tonem Sójeczka. Wielka pięść pokręcił głową. – Biorą teraz do wojska w cholernie młodym wieku... Gdy Sójeczka zastanawiał się nad słowami Dujeka, wróciło do niego pewne wspomnienie. Żal dołączyła do nich daleko od obleganego Pale, gdy na krótko przeniesiono ich do Piątej Armii, by wzięli udział w kampanii w Mott. Przybyła z nowymi żołnierzami do Nathilogu. Na jego oczach zabrała się z nożem w ręku za trzech miejscowych najemników, których pojmali w Szarym Psie. Rzekomo chciała wyciągnąć z nich informacje, przypomniał sobie jednak z drżeniem, że w rzeczywistości chodziło o coś całkiem innego. Nie była to konieczność wojenna. Kiedy wzięła się za ich krocza, wytrzeszczył oczy z przerażenia.

128 Pamiętał, że obrzucił Kalama znaczącym spojrzeniem i skinął na niego, pełen desperacji. Czarnoskóry mężczyzna wyciągnął noże, rzucił się naprzód, przepchnął obok Żal i trzema szybkimi ruchami poderżnął jeńcom gardła. Wtedy nadeszła chwila, której wspomnienie wciąż szarpało serce Sójeczki. Tocząc z ust pianę, najemnicy w ostatnich słowach pobłogosławili Kalama. Żal po prostu schowała broń i odeszła. Choć służyła w ich drużynie już od dwóch lat, jego ludzie nadal zwali ją rekrutką. Zapewne mieli to czynić aż do śmierci. Sójeczka dobrze rozumiał, co chcieli przez to wyrazić. Rekruci nie byli Podpalaczami Mostów. Na to, by uwolnić się od tego tytułu, trzeba było sobie zasłużyć. Żal pozostawała rekrutką, gdyż myśl, że mogłaby się nieodwołalnie związać z drużyną, była dla wszystkich jej żołnierzy nożem wbitym w gardło. Również sierżant nie mógł oprzeć się temu wrażeniu. Gdy wszystkie te myśli przebiegły przez głowę Sójeczki, z jego twarzy zniknęła zwykle tam obecna maska obojętności. Młodym? – odpowiedział w myśli wielkiej pięści. Nie, młodym można wybaczyć, zaspokoić ich proste potrzeby, a jeśli spojrzeć im w oczy, rozpoznaje się to, co tam widać. Ale ona? Nie. Lepiej unikać jej spojrzenia. Nie było w nim nic młodego. Absolutnie nic. – Ruszajcie już – warknął Dujek. – Na quorle. Wielka pięść odwrócił się, by powiedzieć coś na pożegnanie, lecz to, co ujrzał w twarzy sierżanta, sprawiło, że słowa uwięzły mu w gardle. Gdy karmazynowy płaszcz świtu rozpostarł się na wschodnim niebie, nad miastem rozległy się dwa stłumione uderzenia gromu. Druga eksplozja nastąpiła zaledwie kilka minut po pierwszej. Ostatnie łzy nocy spłynęły rynnami do rynsztoków. Zagłębienia gruntu wypełniły błotniste kałuże, w których odbijało się zasnute rzedniejącymi chmurami niebo. W ciemnych zakamarkach wąskich krętych zaułków Kraelu, jednej z dzielnic Pale, uporczywie utrzymywały się nocny chłód i wilgoć. Omszałe cegły i wytarte brukowce wchłonęły huk drugiej eksplozji, nie pozostawiając echa, które zagłuszyłoby odgłos skapującej wody. Jedną z uliczek, która wiła się wzdłuż zewnętrznego muru, pędził pies wielkości muła. Masywny łeb opadał poniżej szerokich, potężnie umięśnionych barków. Nocą uniknął deszczu, o czym świadczyła sucha, pełna piasku sierść, szara w czarne cętki. Pysk zwierzęcia był upstrzony siwizną, a jego oczy jarzyły się bursztynowym blaskiem. Ogar, który w hierarchii sług Tronu Cienia zajmował siódme miejsce i miał na imię Gear, tropił zwierzynę. Była sprytna, trudna do wykrycia i umykała szybko. Mimo to czuł, że się do niej zbliża. Wiedział, że to, co tropi, nie jest człowiekiem. Żaden śmiertelnik nie zdołałby tak długo wymykać się jego szczękom. Co jeszcze bardziej zdumiewające – Gear dotąd nie dostrzegł upatrzonej ofiary. Niemniej jednak wtargnęła bezczelnie do jego królestwa w ślad za samym Tronem Cienia, potrącając przy tym wszystkie pajęczyny, które utkał pan Geara.

129 Za podobną zniewagę karą mogła być tylko śmierć. Ogar wiedział, że wkrótce zaczną się łowy na niego, a jeśli myśliwi będą liczni i silni, może mieć trudności z kontynuowaniem swych poszukiwań. W mieście byli tacy, którzy poczuli gwałtowne rozdarcie bariery. W niespełna minutę po tym, jak przeszedł przez bramę groty, sierść Geara zjeżyła się nagle, informując go, że w pobliżu rozkwitła magia. Jak dotąd udało mu się uniknąć wykrycia, lecz miał już niewiele czasu. Stąpał bezgłośnie i ostrożnie w labiryncie chat i szałasów, rozciągającym się pod miejskimi murami, ignorując nielicznych mieszkańców, którzy wychodzili odetchnąć czystym po deszczu porannym powietrzem. Przestąpił leżących na jego drodze żebraków. Miejscowe psy – stróżujące i szczurołapy – spoglądały na niego tylko raz, po czym czmychały chyłkiem, kładąc po sobie uszy i zamiatając ogonami po błotnistym gruncie. Gear wypadł zza rogu zapadniętego w ziemię domu i odwrócił nagle głowę, czując poranną bryzę. Zatrzymał się, przeszukując wzrokiem leżącą naprzeciwko ulicę. Tu i ówdzie unosiły się na niej strzępki mgły, a ciepło odziane postacie ciągnęły już pierwsze wozy pomniejszych kupców. Ogarowi zaczynało brakować czasu. Przesunął wzrokiem wzdłuż ulicy, zatrzymując spojrzenie na wielkiej, otoczonej murami posiadłości na jej końcu. Pod bramą przechadzało się czterech żołnierzy, którzy rozmawiali ze sobą, bez zbytniego zainteresowania przyglądając się przechodniom. Gear uniósł łeb i wypatrzył na drugim piętrze okno z zamkniętą okiennicą. Ogarnęła go radość i niecierpliwość. Wytropił swą ofiarę. Opuścił łeb i ruszył naprzód ze wzrokiem wbitym w czterech wartowników. Zmiana dobiegła końca. Gdy nowi żołnierze przybyli objąć służbę, obaj zauważyli, że brama jest uchylona. – Co to ma znaczyć? – zapytał jeden z nich, spoglądając w zapadnięte twarze wartowników stojących pod ścianą. – To była jedna z tych nocy, podczas których nie zadaje się pytań – wyjaśnił starszy z nich. Dwaj nowo przybyli żołnierze wymienili spojrzenia. Ten, który zadał pytanie, pozdrowił starszego mężczyznę skinieniem głowy i uśmiechem. – Wiem, co masz na myśli. No, lećcie już. Wyrka czekają. Pierwszy żołnierz przełożył pikę z ręki do ręki. Oklapł wyraźnie. Zerknął na partnera, ten jednak skierował uwagę na coś, co zbliżało się ulicą. – Pewnie już na to za późno – powiedział starszy z żołnierzy do nowo przybyłych – i nic takiego się nie zdarzy, ale jeśli pokaże się tu kobieta z Podpalaczy Mostów, to przepuśćcie ją, nie spuszczając wzroku z murów. – Popatrz no na tego psa – odezwał się młodszy żołnierz. – Słyszeliśmy cię – odparł przybysz. – Życie w Drugiej...

130 – Popatrz no na tego psa – powtórzył młody wartownik. Wszyscy żołnierze spojrzeli na ulicę. Najstarszy z nich wytrzeszczył oczy i wysyczał przekleństwo, sięgając po pikę. Pozostali nie zdążyli zrobić nawet tego, nim Ogar rzucił się na nich. Tattersail nie mogła zasnąć. Leżała na wznak na łóżku w pokoju za drzwiami. Była tak wyczerpana, że sen stał się dla niej nieosiągalny. Wpatrywała się w sufit, dokonując w myślach chaotycznego przeglądu wydarzeń siedmiu ostatnich dni. Choć, gdy Podpalacze Mostów wciągnęli ją w swój spisek, była zagniewana, musiała przyznać, że jednocześnie czuje się podekscytowana. Dawno już opuściło ją pragnienie, by zebrać manatki, otworzyć grotę i uciec daleko od imperium, od głodu i obłędu Loczka, od nie kończącej się wojny. Zrodziło się ono z desperacji, której w tej chwili już nie czuła. Zatrzymało ją tu jednak coś więcej niż odzyskane poczucie przynależności do rodzaju ludzkiego. Ostatecznie Podpalacze Mostów raz za razem dowodzili jej, że potrafią sami o siebie zadbać. Nie, chciała doprowadzić do upadku Tayschrenna. Przerażała ją ta świadomość. Żądza zemsty zatruła jej duszę. Wydawało się też prawdopodobne, że na w pełni zasłużony zgon wielkiego maga będzie musiała czekać długo. Zadała sobie pytanie, czy jeśli przez tak długi czas będzie się karmiła ową trucizną, nie zacznie w końcu spoglądać na świat przez lśniące obłędem oczy Loczka. – Za dużo – wymamrotała. – Dzieje się za dużo naraz. Pod drzwiami rozległ się jakiś dźwięk. Usiadła nagle. – Och – mruknęła, spoglądając spode łba. – Wróciłeś. – Bezpiecznie i bez przeszkód – odparł Loczek. – Przykro mi, że cię rozczarowałem, Sail. – Marionetka machnęła maleńką, obleczoną w rękawiczkę dłonią. Drzwi zamknęły się za nią ze szczękiem zatrzasku. – Wszyscy boją się tych Ogarów Cienia – ciągnęła. Przeszła niespiesznie na środek pokoju, wykręciła piruet i usiadła z nogami rozrzuconymi, a ramionami zwisającymi bezwładnie. Zachichotała. – Ale w ostatecznym rozrachunku to tylko przerośnięte kundle, głupie, powolne i obwąchujące każde drzewo. Nie znalazły sprytnego Loczka. Tattersail odchyliła się, zamykając oczy. – Szybki Ben był niezadowolony. Mówił, że jesteś nieuważny. – Dureń! – warknął Loczek. – Pozwalam mu mnie obserwować, sądzić, że ta wiedza daje mu nade mną władzę, podczas gdy w rzeczywistości chodzę, dokąd chcę. Lubi się przechwalać, że potrafi mi rozkazywać. Toleruję jego głupotę, by dodać słodyczy mej przyszłej zemście. Słyszała to wszystko już nieraz. Zdawała sobie sprawę, że Loczek próbuje ją zastraszyć, osłabić jej determinację. Niestety, przynajmniej częściowo mu się to udawało. Wzbudził w

131 niej wątpliwości. Być może mówił prawdę, być może Szybki Ben utracił już nad nim kontrolę, choć sam jeszcze o tym nie wiedział. – Zachowaj swą zemstę dla tego, kto ukradł ci nogi, a potem ciało – rzuciła oschle. – Tayschrenn nadal z ciebie drwi. – On zapłaci mi pierwszy! – wrzasnął Loczek. Wtem przykucnął, łapiąc się pod boki. – Wszystko po kolei – wyszeptał. Z dziedzińca za oknem dobiegły pierwsze krzyki. Tattersail poderwała się gwałtownie. – Odkryto mnie! – krzyknął Loczek. – Kobieto, on nie może mnie zobaczyć! Marionetka wstała w mgnieniu oka i pobiegła do swej ustawionej pod przeciwległą ścianą skrzyni. – Zabij tego Ogara! Nie masz wyboru! Otworzyła niezgrabnie pokrywę i wskoczyła do środka. Klapa zatrzasnęła się i kuferek otoczył nimb ochronnego zaklęcia. Tattersail wahała się przez chwilę, stojąc przy łóżku. Na dole rozległ się trzask pękającego drewna. Budynek zatrząsł się w posadach. Słychać było krzyki ludzi i szczęk broni. Czarodziejka wyprostowała się. Przerażenie ciążyło jej niczym roztopiony ołów. Zabić Ogara Cienia? Oknem wstrząsnął łoskot, jakby na dole coś ciskało ciałami o ściany. Potem odgłos dotarł do podstawy schodów i wrzaski umilkły. Słyszała dobiegające z dziedzińca krzyki żołnierzy. Zaczerpnęła magii swej groty Thyr. Moc wypełniła ją, tłumiąc paraliżujący strach. Czarodziejka naprężyła mięśnie i spojrzała na drzwi. Opuściło ją wyczerpanie. Rozległ się huk i drzwi eksplodowały do wewnątrz, jak wystrzelone z katapulty. Magiczna tarcza Tattersail natychmiast odrzuciła je na bok. Dwa kolejne wstrząsy rozbiły je w drzazgi. Na suficie i ścianach pełno było odłamków drewna. Za plecami czarodziejki stłukła się szyba, a okiennica otworzyła się gwałtownie. Izbę wypełnił lodowaty powiew. Pojawił się Ogar. Jego ślepia gorzały jak żółte płomienie, a pod skórą wysokiego kłębu drżały napięte muskuły. Moc stwora uderzyła w Tattersail niczym fala. Czarodziejka gwałtownie zaczerpnęła tchu. Ogar był stary, starszy niż cokolwiek, co spotkała w życiu. Zatrzymał się w wejściu i węszył. Z jego czarnych warg skapywała krew. Wreszcie zatrzymał spojrzenie na kuferku z żelaznymi okuciami, który stał po lewej stronie Tattersail. Bestia ruszyła naprzód. – Nie – powiedziała czarodziejka. Ogar zamarł. Powoli skierował ku niej masywny łeb, jakby dopiero w tej chwili ją zauważył. Zmarszczył wargi, odsłaniając błyszczące kły długości męskiego kciuka. Niech cię szlag, Loczek! Potrzebna mi twoja pomoc! Proszę cię! Nad ślepiami Ogara pojawiła się biała smuga. Monstrum kłapnęło paszczą i runęło do ataku.

132 Było tak szybkie, że Tattersail nie zdążyła nawet unieść rąk. Przebiło się przez zewnętrzne powłoki jej magii, jakby były tylko rześkim wietrzykiem. Jej wewnętrzna osłona, warstwa Wielkiego Puklerza, oparła się jednak szarży Ogara niczym kamienna ściana Czarodziejka czuła głębokie, rozszerzające się szczeliny, które sięgnęły ku jej ramionom i piersi. Rozległ się trzask, a natychmiast potem trysnęła krew. Odrzucona silą magicznego ataku oraz impetem ciała Ogara wyleciała w powietrze. Tarcze chroniące ją od tyłu złagodziły uderzenie o ścianę przy oknie. Powietrze wokół niej wypełnił pył, a na podłogę posypały się okruchy cegieł. Ogar osunął się na kolana. Potrząsnął łbem, wstał, prychnął i ponowił atak. Tattersail, nadal oszołomiona pierwszą szarżą, z wysiłkiem uniosła zakrwawioną rękę. Nie była w stanie uczynić nic więcej. Gdy jednak stwór skoczył w górę, otwierając paszczę, by zamknąć szczęki na głowie czarodziejki, w jego bok uderzyła fala szarego światła. Bestia runęła na łóżko, po prawej stronie Tattersail. Trzasnęło drewno. Ogar poderwał się z głośnym stęknięciem, zwracając się ku Loczkowi, który stał na swym kuferku, unosząc ramiona. Lśnił od potu. – Tak, tak, Gear! – wrzasnął przenikliwym głosem. – To mnie ścigasz! Tattersail osunęła się bezwładnie, opadła na bok i zwymiotowała na podłogę. W izbie zawirowała jedna z grot chaosu. Jej miazmaty wżarły się w czarodziejkę niczym niepowstrzymana choroba. Biły od Loczka, tworząc widzialne fale ziarnistej szarości, upstrzone nitkami czerni. Ogar spojrzał na marionetkę, dysząc ciężko. Wydawało się, że próbuje wyprzeć fale mocy ze swego mózgu. W jego piersi zabrzmiał niski warkot – pierwszy dźwięk, jaki z siebie wydał. Opuścił szeroki łeb. Tattersail wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. Wtem zrozumienie uderzyło w nią z siłą młota. – Ogarze! – krzyknęła. – On chce zabrać ci duszę! Uciekaj! Uciekaj stąd! Bestia warknęła jeszcze głośniej, lecz nie ruszyła się z miejsca. Nikt z ich trójki nie zauważył, że po lewej otworzyły się drzwi sypialni i do pokoju, utykając, wszedł kapitan Paran, spowity w wełniany koc, który opadał mu aż do kostek. Pobladły, wychudły mężczyzna ruszył w ich stronę. Pozbawiony wyrazu wzrok wbił w Ogara. Między Gearem a Loczkiem trwała niewidzialna bitwa na siłę woli. Paran podszedł bliżej. Tattersail kącikiem oka dostrzegła jakieś poruszenie. Otworzyła usta, by krzykiem ostrzec kapitana, Paran okazał się jednak szybszy. Wydobył spod koca długi miecz i rzucił się naprzód. Oręż wbił się w pierś Geara. Mężczyzna odskoczył natychmiast do tyłu, wyciągając broń z rany. Z gardła bestii wyrwał się potężny ryk. Ogar zachwiał się i runął na szczątki łóżka, gryząc ranę, z której tryskała krew. Loczek wrzasnął z wściekłości i rzucił się na Geara. Tattersail podstawiła nogę marionetce, która poleciała w górę, uderzając o przeciwległą

133 ścianę. Gear zawył. Z dźwiękiem przypominającym odgłos rozdzieranego worka otworzyła się wokół niego ciemna szczelina. Bestia odwróciła się błyskawicznie i skoczyła w pogłębiający się cień. Otwór zamknął się i zniknął, pozostawiając po sobie jedynie falę zimnego powietrza. Zdumienie przeważyło w Tattersail nad bólem. Czarodziejka spojrzała na kapitana Parana i zakrwawiony miecz, który trzymał w dłoniach. – Jak to się stało? – wydyszała. – W jaki sposób przebiłeś się przez magię Ogara? Twój miecz... Kapitan popatrzył na oręż. – Chyba po prostu miałem szczęście. – Oponn! – wysyczał Loczek, wstając z podłogi. Przeszył Tattersail wściekłym spojrzeniem. – Przekleństwo Kaptura na Błaznów! Nie zapomnę ci tego, kobieto. Zapłacisz mi za to. Przysięgam! Odwróciła z westchnieniem wzrok. Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. Usłyszane niedawno słowa powróciły do niej, nabierając nowego, złowieszczego znaczenia. – Będziesz musiał myśleć o własnej skórze, Loczek. Dałeś Tronowi Cienia powód do przemyśleń. Jeszcze pożałujesz, że zwróciłeś na siebie jego uwagę. Odważysz się temu zaprzeczyć? – Wracam do skrzynki – oznajmił Loczek. – Za kilka minut możecie się tu spodziewać Tayschrenna. Nic mu nie mów, czarodziejko. – Wlazł do środka – Nic. Zatrzasnął za sobą pokrywę. Tattersail uśmiechnęła się szerzej. Smak krwi w jej ustach był omenem, wyczuwalną, milczącą przestrogą, ostrzegającą Loczka przed tym, co ma nastąpić. Wiedziała jednak, że marionetka nic nie czuje, dzięki czemu własna krew wydawała się jej niemal słodka. Spróbowała się poruszyć, lecz jej kończyny sparaliżował chłód. Umysł czarodziejki wypełniły wizje, nim jednak zdążyła cokolwiek dostrzec, zamknęły się wokół nich ściany ciemności. Poczuła, że traci przytomność. – Co słyszysz? – usłyszała obok niespokojny, męski głos. Zmarszczyła brwi, próbując się skupić. Uśmiechnęła się. – Wirującą monetę. Słyszę wirującą monetę.

134

KSIĘGA DRUGA

DARUDŻYSTAN

135

Cóż to za strącony wiatrem owoc musnął nasze zmysły? Chmura burzowa, która zmąciła spokojne wody jeziora i owinęła nas cieniem jednego dnia niczym koło, które zawiozło nas od świtu do zmierzchu, podczas gdy wlekliśmy się obolali swoją drogą... Cóż to za kołowrót wystukuje złowieszcze ostrzeżenia? Na łagodnych falach, które rzuciły ku nam korek, a jego piękna purpurowa woń unosi się niczym płatki kwiatów, które mogą być popiołami, w karmazynowym blasku zmierzchu... Narodziny plotki Rybak (ur.?)

136

Rozdział piąty A jeśli ów człowiek ujrzy cię w swym śnie, gdy będziesz się kołysać pod grubym konarem na wietrze posępnej nocy, a twój cień nad pętlą i sznurem będzie nosił kaptur, powiew jego przejścia zakołysze twymi zesztywniałymi kończynami, jakbyś biegł... Narodziny plotki Rybak (ur.?) 907 rok trzeciego tysiąclecia Pora Fanderay w Roku Pięciu Kłów Dwa tysiące lat od założenia Darudżystanu Małemu, pękatemu człowieczkowi śniło się, że opuszcza Darudżystan przez Bramę Dwóch Wołów i rusza ku zachodzącemu słońcu. Śpieszył się i wystrzępione poły jego wyblakłej, czerwonej kamizelki łopotały na wietrze. Nie miał pojęcia, jak daleko będzie jeszcze musiał iść. Nogi już go bolały. Na świecie było mnóstwo cierpienia, lecz własną niedolę traktował zupełnie inaczej. Były chwile, gdy sumienie kazało mu stawiać troski świata wyżej od własnych, lecz powiedział sobie, że, na szczęście, zdarzają się one rzadko i to z pewnością nie jest jedna z nich. – Niestety, ten sam sen wprawia w ruch trzęsące się kolana i wielopalczaste podpory, na których wspierają się nogi Kruppego. – Westchnął. – Wiecznie ten sam. Była to prawda. Przed sobą widział skryty za obłokiem drzewnego dymu miedziany dysk słońca, który dotykał już szczytu odległego wzgórza. Nogi niosły go krętą polną drogą biegnącą między ruderami Osiedla Gadrobijskiego, gdzie mieszkała biedota. Otaczające go chaty i szałasy niknęły już w pogłębiającym się mroku. Kucający wokół pobliskich ognisk starcy spowici w brudne, żółte łachmany trędowatych, milkli na jego widok, a podobnie odziane kobiety stojące przy błotnistej studni przerywały przytapianie kotów, któremu nieustannie się oddawały. Symboliczny sens tej zdumiewającej czynności pozostawał

137 niezrozumiały dla grubaska, który przemknął pośpiesznie obok nich. Zostawił za sobą most na Maiten, przeszedł przez kurczące się obozowiska gadrobijskich pasterzy i wkroczył na otwartą drogę prowadzącą między winnicami. Przystanął tam na chwilę, rozmyślając o winie, które powstanie z tych soczystych gron. Sny jednak kierowały się własną logiką i owa myśl umknęła niemal natychmiast. Zdawał sobie sprawę, że jego umysł ucieka, opuszcza skazany gród, mroczną, posępną plamę na niebie nad miastem, a przede wszystkim to, co wiedział i kim był. Niektórzy wyrażali swój talent w rzutach kości wykonanych z kostek palców, odczytywali rysy w popękanych od żaru łopatkach albo interpretowali Fatid, Talię Smoków. Kruppe nie potrzebował podobnych udogodnień. Władzę wieszczenia nosił w głowie i bez względu na wszelkie podejmowane wysiłki nie potrafił się od niej uwolnić. W jego czaszce wibrował tren proroctwa, którego echo wypełniało mu kości. – Ta cała ucieczka to tylko sen – mruknął pod nosem. – Kruppe myśli, że może tym razem ucieknie naprawdę. W końcu nikt nie nazwie go głupcem. Ludzie powiedzą, że jest leniwym tłuściochem, będą zapewniali, że folguje sobie we wszystkim, a już z całą pewnością przyznają, że obrzydliwie rozchlapuje zupę. Ale nie powiedzą, że jest głupcem. Nadeszły takie czasy, że mądry człowiek musi dokonać wyboru. Jeśli ktoś uzna, że jego własne życie jest ważniejsze od życia innych, to czy nie świadczy to o jego mądrości? Z pewnością. Tak jest, Kruppe jest mądry. Zatrzymał się, by chwilę odetchnąć. Pagórki i słońce wcale się nie zbliżyły. Podobne sny przypominały przyśpieszone przejście od młodości do wieku dojrzałego – niebezpieczną ścieżkę, z której nie ma drogi powrotu. Ale kto wspominał o młodości? Albo o pewnym konkretnym młodzieńcu? – Z pewnością nie mądry Kruppe! Jego umysł wędruje mroczną ścieżką – Kruppe wybacza sobie wspaniałomyślnie ten kalambur – podrażniony cierpieniem stóp, które są znużone, nie, prawie wykończone, tym morderczym tempem. Z pewnością nabawił się już pęcherzy. Jedna ze stóp domaga się głośno ciepłej wody i mydła. Jej towarzyszka dołącza do chóru. Ach, cóż to za litania! Cóż to za krzyk rozpaczy! Przestańcie się uskarżać, drogie skrzydła ucieczki. Jak daleko stąd jest słońce? Kruppe jest pewien, że tuż za wzgórzami. Z pewnością nie dalej. Jest tego pewien, tak jak obecności wirującej bez końca monety... ale kto wspominał o monetach? Kruppe ogłasza swą niewinność! W jego sen zakradła się wiejąca z północy bryza, która niosła ze sobą woń deszczu. Grubasek zaczął zapinać wytarty płaszcz. Wciągnął brzuch, by poradzić sobie z dwoma ostatnimi guzikami, lecz udało mu się zapiąć tylko jeden. – Nawet we śnie człowiek nie zapomina o poczuciu winy – jęknął. Zamrugał podrażnionymi wiatrem powiekami. – Deszcz? Ależ rok dopiero się zaczął! Czy wiosną pada deszcz? Kruppe nigdy nie zaprzątał sobie głowy tak prozaicznymi sprawami. Być może ta woń to jedynie oddech

138 jeziora. Tak jest. Problem rozwiązany. Zmrużył powieki, wpatrując się w ciemne chmury nad taflą Lazuru. – Czy Kruppe musi uciekać? Gdzie się podziała jego duma? Jego godność? W snach Kruppego ani razu nie pokazały swego oblicza. Czy na tej drodze nie można znaleźć schronienia? Ach, ze stóp Kruppego złazi skóra, ich podeszwy pokrywają krwawiące strzępy obolałego ciała. A cóż to znowu? Ujrzał przed sobą rozstaje dróg. Na wznoszącym się za nim niskim wzniesieniu przycupnął jakiś budynek. Zza zamkniętych okiennic wydobywał się blask świec. Grubasek uśmiechnął się. – Ach, oczywiście, gospoda. Podróż trwa już bardzo długo. Pora wreszcie znaleźć miejsce odpoczynku dla znużonych wędrowców, takich jak Kruppe, pomarszczony poszukiwacz przygód, który pokonał już niejedną milę. Pognał w tamtym kierunku. Na skrzyżowaniu dróg stało potężne drzewo o nagich konarach. Na jednym z nich wisiało coś długiego, owiniętego w worek, co kołysało się, poskrzypując na wietrze. Spojrzał na to tylko przelotnie. Dotarł do właściwej ścieżki i ruszył pod górę. – To błąd – oznajmił. – Gospód dla znużonych wędrowców nie powinno się budować na wzgórzach. Przekleństwem tego, kto się wspina, jest świadomość, jak wielki dystans ma jeszcze do pokonania. Trzeba będzie powiedzieć słówko oberżyście. Gdy tylko suchość w gardle złagodzi słodkie ale, żołądek wypełnią czerwone, soczyste mięso i pieczone bataty, a stopy spowiją czyste, namaszczone olejami bandaże. Podobne sprawy muszą mieć pierwszeństwo przed błędami w planowaniu, jakie dostrzega tu Kruppe. W miarę, jak wdrapywał się coraz wyżej, jego monolog ucichł, zastąpiony ciężkim sapaniem. Gdy Kruppe znalazł się wreszcie przy wejściu, był tak zdyszany, że nawet nie podniósł wzroku, a tylko pchnął zniszczone zębem czasu drzwi, które otworzyły się ze skrzypieniem zardzewiałych zawiasów. – Niestety! – krzyknął, zatrzymując się, by strzepnąć rękawy płaszcza. – Proszę pienisty kufel dla tego... – Głos zamarł mu w gardle na widok zwróconych ku niemu brudnych twarzy. – Mam wrażenie, że interes idzie kiepsko – wymamrotał. Ten budynek w istocie był gospodą, ale gdzieś przed stuleciem. – Nocne powietrze pachnie deszczem – wyjawił szóstce żebraków, którzy przycupnęli przed grubą, łojową świecą ustawioną na klepisku. Jeden z mężczyzn skinął głową. – Przyznamy ci audiencję, nieszczęśniku. – Wskazał na słomianą matę. – Usiądź, proszę, i naciesz się naszym towarzystwem. Grubasek uniósł brwi. – Kruppe jest wdzięczny za twe zaproszenie, panie. – Pochylił głowę i podszedł bliżej. – Nie sądźcie jednak, proszę, że nie ma żadnych darów dla tego czcigodnego zgromadzenia. – Usiadł ze skrzyżowanymi nogami, chrząkając z wysiłku, po czym zwrócił się w stronę tego,

139 kto go przywitał. – Podzieli się z wami chlebem. – Wyciągnął z rękawa mały żytni bochenek. W jego drugiej dłoni pojawił się nóż. – Człowiek, który siedzi przed wami, tak przyjaciołom, jak i obcym, znany jest jako Kruppe. Mieszkaniec wspaniałego Darudżystanu, mistycznego klejnotu Genabackis, soczystego winogrona, które czeka na zerwanie. – Wyciągnął kawałek koziego sera i uśmiechnął się szeroko do wpatrzonych w niego ludzi. – A wszystko to jest snem. – To prawda – zgodził się herszt żebraków. Jego pomarszczona twarz zalśniła rozbawieniem. – Zawsze raduje nas twój specyficzny posmak, Kruppe z Darudżystanu. I zawsze z przyjemnością widzimy twe podróżne zapasy. Grubasek pokroił chleb. – Kruppe zawsze uważał was za aspekty własnej osobowości, pół tuzina różnych rodzajów głodu wybranych spośród wielu. Bez względu jednak na wasze rozmaite potrzeby, czegóż żądacie od swego pana? Żeby zaniechał ucieczki, rzecz jasna. Jego czaszka jest zbyt cenną komnatą, by mogło w niej królować oszustwo, a mimo to Kruppe zapewnia was, że długoletnie doświadczenie nauczyło go, iż oszustwo zawsze rodzi się w umyśle i nim też się karmi, podczas gdy cnoty głodują. Herszt przyjął z uśmiechem kromkę chleba. – Być może więc jesteśmy twoimi cnotami. Grubasek spojrzał na ser, który trzymał w dłoni. – Kruppe nie brał dotąd pod uwagę takiej możliwości. Łączy się ona w jego umyśle z bezgłośną obserwacją pleśni porastającej ten ser. Niestety, kwestia ta łatwo może się zagubić w labiryncie podobnej semantyki. Zresztą żebracy nie mogą wybrzydzać, jeśli chodzi o ser. Wróciliście i Kruppe wie dlaczego. Wyjaśnił już to z godnym podziwu opanowaniem. – Moneta wiruje, Kruppe, ciągle wiruje. Z twarzy herszta zniknęła wesołość. Grubasek westchnął. Wręczył kawałek sera żebrakowi siedzącemu po jego prawej stronie. – Kruppe ją słyszy – przyznał znużonym głosem. – Nic na to nie poradzi. Jej brzęk ciągle wypełnia jego głowę. A bez względu na wszystko, co widział, i wszystkie swe podejrzenia, jest tylko Kruppem, człowiekiem, który chce rzucić wyzwanie bogom, włączyć się do ich gry. – Być może jesteśmy twoimi wątpliwościami, którym do tej chwili nigdy nie bałeś się stawić czoła – zauważył herszt. – Mimo to nawet my próbujemy cię zawrócić, żądamy, byś stanął do walki o ocalenie Darudżystanu i swych licznych przyjaciół, a także młodzieńca, u stóp którego upadnie moneta. – A wydarzy się to dzisiejszej nocy – oznajmił grubasek. Sześciu żebraków pokiwało głowami, mimo że skupili uwagę na chlebie z serem. – Czy więc Kruppe ma podjąć to wyzwanie? Ostatecznie, czyż bogowie nie nadają się znakomicie na ofiary? – Z uśmiechem na ustach wzniósł dłonie i zatrzepotał palcami. – A zręczności rąk Kruppego dorównuje jedynie bystrość jego umysłu. Kruppe twierdzi, że to idealne ofiary oszustwa, zaślepione

140 arogancją i przekonane o własnej nieomylności. Czyż to nie cud, że przeżyli tak długo? Herszt skinął głową. – A może jesteśmy twoimi talentami – rzucił z ustami wypełnionymi serem. – I marnujemy się przez ciebie. – To niewykluczone – przyznał grubasek, mrużąc powieki. – Ale tylko jeden z was się odzywa. Żebrak przełknął ser, po czym parsknął śmiechem. Jego oczy zalśniły w blasku świecy. – Być może pozostali nie odnaleźli jeszcze swych głosów, Kruppe. Czekają na rozkazy swego pana. – Ojej – westchnął grubasek, przygotowując się do wstania z ziemi. – Kruppe uwielbia sprawiać niespodzianki. Herszt podniósł wzrok. – Wracasz do Darudżystanu? – Oczywiście – potwierdził Kruppe, wstając z płynącym z głębi serca jękiem. – Wyszedł tylko odetchnąć nocnym powietrzem. Na zewnątrz walących się murów miasta powietrze jest znacznie czystsze. Nieprawdaż? Kruppe musi ćwiczyć swe i tak już imponujące talenty. Chodzi przez sen. Dzisiejszej nocy upadnie moneta – ciągnął, wtykając kciuki za pas. – Kruppe musi zająć miejsce w centrum wydarzeń. Wraca do łóżka, bo noc jest jeszcze młoda. – Przemknął spojrzeniem po żebrakach. Wszyscy wyraźnie przybrali na wadze, a ich zwrócone ku górze twarze miały teraz zdrowy, rumiany kolor. Westchnął z zadowoleniem. – Panowie, Kruppe powiada wam, że miło było was spotkać. Ale następnym razem wybierzmy gospodę, która nie będzie stała na szczycie wzgórza. Zgoda? Herszt rozciągnął wargi w uśmiechu. – Ależ, Kruppe, talenty niełatwo jest zdobyć, podobnie jak cnoty, z drugiej zaś strony, wątpliwości trudno jest przezwyciężyć, a głód zawsze skłania człowieka do wspinaczki. Grubasek spojrzał na niego, mrużąc powieki. – Kruppe jest zdecydowanie za bystry – mruknął. Opuścił żebraków, delikatnie zamykając za sobą skrzypiące drzwi, i wrócił na rozwidlenie dróg. Zatrzymał się przed okutaną w worek postacią wiszącą na gałęzi, wsparł pięści na biodrach i przyjrzał się jej uważnie. – Wiem, kim jesteś – oznajmił jowialnym tonem. – Ostatnim aspektem Kruppego, brakującym elementem zestawu jego twarzy, w które spogląda we śnie. Tak przynajmniej twierdzisz. Jesteś pokorą, ale przecież wszyscy wiedzą, że w życiu Kruppego nie ma miejsca na pokorę. Nie zapominaj o tym. Dlatego zostaniesz tutaj. – Przeniósł wzrok na wielkie miasto, którego światła nadawały niebu na wschodzie niebieskozieloną barwę. – Ach, ten wspaniały, płomienny klejnot zwany Darudżystanem jest dla Kruppego domem. I tak właśnie powinno być – dodał, ruszając w drogę.

141 Od nabrzeży ciągnących się wzdłuż jeziora, poprzez tarasy Dzielnicy Gadrobijskiej i Dzielnicy Daru, kompleksy świątynne i Górne Majątki, aż po szczyt Wzgórza Majestatu, gdzie zbierają się miejscy rajcy, budynki Darudżystanu wysuwały ku niebu dachy płaskie i dwuspadowe, stożkowate wieże, dzwonnice i pomosty, tworzące gęstwinę tak splątaną, że blask słońca docierał jedynie na najszersze z ulic miasta. Latarnie oświetlające bardziej uczęszczane ulice były pustymi w środku prętami, które w palcach z poczerniałego żelaza ściskały kawałki pumeksu. Płynący starożytnymi, skorodowanymi, miedzianymi rurami gaz tworzył wokół porowatych kamieni syczące kule płomienia, świecące migotliwym, niebieskozielonym blaskiem. Gaz płynął ze starożytnych jaskiń, które ciągnęły się pod miastem. Jego ruchem kierowały potężne zawory. Opiekowali się nimi szarolicy – milczący mężczyźni i kobiety, wędrujący na sposób widm w kanałach pod brukowanymi ulicami. Od dziewięciuset lat tchnienie gazu karmiło nieprzerwanie przynajmniej jedną z dzielnic miasta. Choć rury nieraz już pękały, wywołując straszliwe pożary, podczas których płomienie biły setki stóp w górę, szarolicy nadal pełnili swą służbę, nakładając niewidzialnemu smokowi okowy, które nie pozwalały mu podźwignąć się z kolan. Poniżej dachów ciągnął się świat wiecznie skąpany w błękitnym blasku latarń oświetlających szerokie ulice oraz zatłoczone, wąskie i kręte alejki placów targowych. W mieście było też jednak z górą dwadzieścia tysięcy zaułków tak wąskich, że ledwie mieściła się w nich dwukółka. Wszystkie je spowijał mrok, niekiedy tylko mącony przez niosących pochodnie obywateli albo wyposażone w klosze lampy Straży Miejskiej. Za dnia na skąpanych w jasnym, gorącym blasku słońca dachach powiewały niezliczone flagi domowego życia, suszące się na wiejącej od jeziora bryzie. Nocą księżyc i gwiazdy oświetlały świat spowity w pajęczynę pustych sznurków i rzucanych przez nie chaotycznych cieni. Dzisiejszej nocy między konopnymi sznurami przemykała się jakaś postać. Nad jej głową sierp księżyca przecinał rzadkie chmury niczym bułat boga. Nieznajomy miał na sobie wysmarowany sadzą strój, szczelnie opinający tułów i kończyny, a także twarz. Tylko oczy, które uważnie przyglądały się pobliskim dachom, były odsłonięte. Na piersi miał czarną skórzaną uprząż, pełną kieszeni oraz małych, sztywnych pętli, z których zwisały narzędzia jego pracy: zwoje miedzianego drutu, żelazne pilniki, trzy metalowe piły zawinięte w natłuszczony pergamin, żywica drzewa gumowego, prostokątny kawałek łoju, szpulka wędkarskiej linki, a także sztylet o cienkim ostrzu i nóż do rzucania – oba schowane w pochwach pod lewą pachą, rękojeściami do przodu. Czubki mokasynów nasączył smołą. Biegnąc po płaskim dachu, uważał, by nie opierać się całym ciężarem na palcach stóp. Chronił w ten sposób półcalowe paski lepkiej substancji. Dotarł do końca budynku i spojrzał w dół. Trzy piętra poniżej znajdował się mały ogród oświetlony czterema gazowymi latarniami, ustawionymi w narożnikach wyłożonego

142 kamiennymi płytami patio, na środku którego tryskała fontanna. Fioletowy blask padał na listowie rosnących wokół drzew oraz odbijał się w wodzie, ściekającej po kilku kamiennych tarasach do płytkiego basenu fontanny. Na ławce stojącej naprzeciwko niej siedział pogrążony we śnie strażnik. Włócznię ściskał między kolanami. Ród D’Arle’ów był w wyższych kręgach darudżystańskiej szlachty popularnym tematem rozmów. Najchętniej mówiono o małżeńskich perspektywach najmłodszej z córek tej rodziny. Zalotników było wielu i sypialnię dziewczyny zaśmiecały ofiarowane przez nich klejnoty oraz błyskotki. Choć wysoko urodzeni wymieniali podobne opowieści jak słodki chleb, gdy docierały do uszu gminu, tylko nieliczni poświęcali im uwagę. Byli jednak tacy, którzy słuchali ich bacznie. Ani słowem nie zdradzali swych myśli, lecz dziwnie interesowali się szczegółami. Crokus Younghand wbił wzrok w drzemiącego strażnika domowego, pogrążony w spekulacjach na temat tego, co miało się zaraz wydarzyć. Przede wszystkim musi się dowiedzieć, która z około dwudziestu komnat rezydencji należy do dziewczyny. Nie lubił zgadywać, przekonał się jednak, że jego myśli, którymi władał niemal wyłącznie instynkt, kierują się w takich sprawach własną logiką. Najmłodsza i najpiękniejsza córka D’Arle’ów z pewnością miała pokój na najwyższym piętrze, z balkonem wychodzącym na ogród. Przeniósł spojrzenie ze strażnika na ścianę na dole. Trzy balkony, ale tylko jeden po lewej, na trzecim piętrze. Cofnął się od krawędzi dachu i przesunął bezgłośnie w lewo, aż wreszcie uznał, że znalazł się nad balkonem. Potem znowu podszedł do brzegu i zerknął w dół. Najwyżej dziesięć stóp. Po obu bokach balkonu wznosiły się zdobnie rzeźbione kolumny z malowanego drewna. Na odległość ramienia poniżej dachu łączył je łuk w kształcie półksiężyca, wieńczący wymyślne obramowanie. Crokus rzucił jeszcze jedno spojrzenie na strażnika. Śpiący się nie poruszył i nic nie wskazywało na to, by jego włócznia miała w najbliższej chwili upaść z trzaskiem na kamienie. Młodzieniec zsunął się powoli na dół. Smoła na mokasynach przylepiała się do drewna mocno i pewnie. Miał się też czego przytrzymać, gdyż rzeźbiarz głęboko ciął twarde drewno, a farba złuszczyła się od słońca, deszczu i wiatru. Schodził po jednej z kolumn, aż wreszcie dotknął stopami poręczy balkonu, w miejscu gdzie stykała się ona ze ścianą. Po chwili przycupnął już na pociągniętych glazurą kafelkach, ukryty w cieniu stołu z kutego żelaza oraz wyściełanego fotela. Zza suwanych drzwi nie wydobywał się nawet promyk światła. Podszedł do nich, stawiając dwa ciche kroki. Krótkie oględziny wystarczyły, by zidentyfikować rodzaj zamka. Wydobył piłę o drobnych ząbkach i wziął się do pracy. Narzędzie robiło bardzo mało hałasu, nie więcej niż noga szarańczy. Było piękne, trudne do zdobycia i zapewne drogie. Crokus miał szczęście, gdyż jego wujek parał się alchemią i potrzebował podobnych, magicznie utwardzanych przyborów do konstruowania swych dziwacznych filtrów i skraplaczy. Na

143 dodatek był to roztargniony wujek, który często zapominał, gdzie co położył. Po dwudziestu minutach piła uporała się już z ostatnim ryglem. Crokus schował narzędzie na miejsce, otarł pot z dłoni, uchylił drzwi i zajrzał do pokoju. W szarym mroku wypatrzył wielkie łoże z baldachimem, które stało kilka stóp na lewo od niego, wsparte wezgłowiem o ścianę. Otaczała je moskitiera, która opadała na podłogę, tworząc zwoje materiału. Dobiegał spod niej miarowy oddech kogoś pogrążonego w głębokim śnie. Pokój przesycała ostra woń drogich perfum, zapewne sprowadzanych z Callows. Przed sobą miał dwoje drzwi. Jedne z nich, lekko uchylone, prowadziły do łazienki, drugie zaś były potężną barierą z okutej dębiny, wyposażoną w imponujący zamek. Po prawej pod ścianą stała szafka na ubrania oraz pulpit ze szminkami, nad którym zawieszono trzy polerowane srebrne zwierciadła połączone zawiasami. Środkowe wisiało płasko, a dwa pozostałe były odgięte ku przodowi, tworząc nieskończenie wiele podziwiających się wzajemnie odbić. Crokus odwrócił się bokiem i wsunął do pokoju, po czym wyprostował się powoli i przeciągnął ciało, by rozluźnić mięśnie, które od pół godziny trwały w tej samej pozycji. Następnie spojrzał na pulpit ze szminkami i ruszył ku niemu na palcach. Rezydencja D’Arle’ów była trzecią z kolei od szczytu Starej Alei K’rula, która wspinała się na pierwsze ze wzgórz wewnętrznej dzielnicy miasta, gdzie przechodziła w okrągły dziedziniec, pełen zielska i nieregularnych, na wpół zagrzebanych w ziemi dolmenów. Naprzeciwko placu wznosiła się świątynia K’rula. Jej starożytne kamienie pokrywała siatka szczelin oraz gruby dywan mchu. Ostatni mnich pradawnego boga zmarł przed wieloma pokoleniami. Kwadratową dzwonnicę, zbudowaną na wewnętrznym dziedzińcu świątyni, wzniesiono w stylu architektonicznym dawno wymarłego ludu. Cztery kolumny z różowego marmuru, ustawione w rogach uniesionego pomostu, nadal podtrzymywały spiczasty dach okuty płytami z brązu, które dawno już pokryła zielona śniedź. Z dzwonnicy rozciągał się widok na tuzin płaskich dachów szlacheckich domów. Jeden z nich stał tuż obok z grubsza tylko ociosanych murów świątyni i na jego dach padał głęboki cień wieży. Na owym dachu przykucnął skrytobójca o zakrwawionych dłoniach. Talo Krafar z Klanu Juriga Denatte’a dyszał szybko i głośno. Po ubłoconym czole spływały mu strużki potu, ściekały też z szerokiego, płaskiego nosa. Wytrzeszczał ciemne oczy, wpatrując się w swe dłonie, albowiem krew, która je zbroczyła, była jego krwią. Dzisiejszej nocy pełnił służbę jako wędrownik. Patrolował miejskie dachy, które – nie licząc zapuszczających się tam niekiedy złodziei – były wyłączną domeną skrytobójców. Tamtędy właśnie przemieszczali się niepostrzeżenie po mieście, by pomóc politykom w ich nieusankcjonowanej... działalności, kontynuować wendety między szlacheckimi rodami albo

144 wymierzać karę zdrajcom. Za dnia miastem władała Rada, która musiała się liczyć z opinią publiczną, nocą jednak rządy sprawowała gildia, która była niewidzialna i nie zostawiała świadków. Było tak zawsze, odkąd na brzegach Lazuru założono Darudżystan. Talo szedł sobie spokojnie przez wyglądający niewinnie dach, gdy wystrzelony z kuszy bełt uderzył go w lewy bark z siłą młota. Skrytobójca runął na plecy i przez nieokreślony czas wpatrywał się ogłupiały w zachmurzone niebo, nie wiedząc, co się stało. Wreszcie, gdy odrętwienie ustąpiło powoli miejsca bólowi, odwrócił się na bok. Bełt przebił ciało na wylot. Leżał teraz na smołowanym dachu w odległości kilku stóp od Tala, który przetoczył się w tamtą stronę, by się mu przyjrzeć. Jeden rzut oka wystarczył, by się upewnić, że okrwawionego pocisku nie wystrzelił złodziej. Pochodził z ciężkiej kuszy, jakiej używali skrytobójcy. Gdy ten fakt dotarł do zmąconej świadomości Tala, ranny dźwignął się na kolana, a później na nogi, po czym potruchtał niepewnie do krawędzi dachu. Gdy schodził po ścianie do ciemnego zaułka na dole, z rany wciąż sączyła mu się krew. Wreszcie jego mokasyny dotknęły śliskich, pokrytych odpadkami brukowców. Zatrzymał się, by dojść do siebie. Dzisiejszej nocy zaczęła się wojna skrytobójców. Ale kto spośród naczelników klanów był na tyle głupi, by sądzić, że potrafi odebrać Vorcan władzę nad gildią? Tak czy inaczej, musi jak najszybciej wrócić do gniazda klanu. Zerwał się do biegu. Gdy wpadł w mrok trzeciego z kolei zaułka, poczuł na plecach lodowaty dotyk strachu. Zamarł w bezruchu, wstrzymując oddech. Wrażenie było łatwe do rozpoznania, równie niezawodne jak instynkt. Ktoś go śledził. Spojrzał na swą zakrwawioną koszulę i zdał sobie sprawę, że nie ma szans umknąć ścigającemu. Jego prześladowca z pewnością widział, jak wchodził do zaułka, i czekał już u jego wylotu z kuszą gotową do strzału. Tak przynajmniej rozegrałby to Talo. Jedyne wyjście to pokrzyżować mu szyki, zastawić pułapkę. W tym celu będzie musiał dostać się na dach. Ruszył z powrotem ku wejściu do uliczki, w którą przed chwilą się zagłębił, i przyjrzał się pobliskim budynkom. W odległości dwóch przecznic na prawo wznosiła się przysadzista świątynia K’rula. Wbił wzrok w mroczny zarys dzwonnicy. Tam. Wspinaczka omal nie kosztowała go utraty przytomności. Przykucnął teraz w cieniu dzwonnicy, na dachu budynku sąsiadującego ze świątynią. Wysiłek sprawił, że z rany w jego barku wypłynęły przerażające ilości krwi. Rzecz jasna, nieraz już widział krew, lecz nigdy nie stracił jej tak wiele jednocześnie. Po raz pierwszy zaczął się poważnie zastanawiać, czy umrze. Jego ręce i nogi ogarnęło odrętwienie. Wiedział, że jeśli pozostanie w tym miejscu dłużej, może już nigdy go nie opuścić. Wyprostował się z cichym stęknięciem. Dach świątyni znajdował się tylko kilka jardów niżej, lecz gdy na niego zeskoczył, nogi się pod nim ugięły. Dysząc ciężko, Talo odegnał od siebie wszystkie myśli o porażce. Pozostało mu jedynie zejść po wewnętrznym murze świątyni na dziedziniec i wdrapać się po spiralnych schodach na szczyt dzwonnicy. Dwa zadania. Dwa proste zadania. Gdy już dotrze do celu, będzie

145 widział niemal wszystkie okoliczne dachy. I ścigający przyjdzie do niego. Talo zatrzymał się, by sprawdzić kuszę, którą miał na plecach, i trzy schowane na lewym udzie bełty. Wbił wzrok w otaczającą go ciemność. – Kimkolwiek jesteś, ty sukinsynu – wyszeptał – chcę cię dorwać. Zaczął się czołgać po dachu. Pokonanie zamka szkatułki z klejnotami okazało się łatwym zadaniem. Crokusowi wystarczyło dziesięć minut, by ogołocić pokój ze wszystkich kosztowności. W małym skórzanym mieszku, który przytroczył sobie do pasa, miał teraz zapas złotej, wysadzanej klejnotami i perłami biżuterii wart małą fortunę. Przykucnął przy szafce i ujął w dłonie najcenniejszą zdobycz. To zachowam dla siebie, pomyślał. Był to błękitny jedwabny turban ze złotymi chwastami, z pewnością przeznaczony na zbliżającą się fetę. Podziwiał nakrycie głowy przez długą chwilę, po czym wepchnął je sobie za pazuchę i wstał. Jego wzrok padł na łoże. Crokus podszedł bliżej. Moskitiera zasłaniała na wpół zagrzebaną pod miękkimi kocami postać. Złodziej zbliżył się jeszcze o krok i zatrzymał przy krawędzi łoża. Dziewczyna była naga do połowy. Policzki młodzieńca zapłonęły rumieńcem wstydu, nie odwrócił jednak wzroku. Królowo Snów, ależ jest śliczna! Crokus miał siedemnaście lat i widział wystarczająco wiele kurew i tancerek, by nie rozdziawiać ust na widok odsłoniętych kobiecych wdzięków. Mimo to wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę. Wreszcie skrzywił się i ruszył ku drzwiom na balkon. Po chwili był już na zewnątrz. Chcąc rozjaśnić sobie w głowie, zaczerpnął w płuca głęboki haust chłodnego nocnego powietrza. Nad sobą miał ciemność. Tylko garstka gwiazd świeciła wystarczająco jasno, by ich blask przebijał się przez zasłonę. Nie były to jednak chmury, lecz dym, który napływał znad jeziora. Od dwóch dni wszyscy mówili tylko o tym, że malazańskie armie zdobyły Pale. A my jesteśmy następni. Wujek powiedział mu, że Rada wciąż gorączkowo zapewnia o neutralności Darudżystanu, rozpaczliwie usiłując odciąć się od nie istniejącego już sojuszu Wolnych Miast. Malazańczycy jednak nie zwracali na to uwagi. – A dlaczego mieliby zwracać? – pytał wujek Mammot. – Darudżystańska armia to godna pogardy zgraja szlacheckich synalków, którzy potrafią tylko paradować po Kurewskiej, ściskając w rączkach wysadzane klejnotami miecze... Crokus wdrapał się na dach rezydencji i pobiegł bezgłośnie naprzód. Przed sobą miał następny dom o identycznej wysokości. Od jego płaskiego dachu dzieliło go niespełna sześć stóp. Zatrzymał się przy krawędzi i spojrzał na ziemię, która znajdowała się trzydzieści stóp poniżej. Zobaczył jedynie ciemność. Skoczył na sąsiedni dach, wylądował miękko i ruszył przed siebie. Po lewej widział ostro zarysowaną sylwetkę dzwonnicy świątyni K’rula, która wznosiła się ku mrocznemu niebu niczym sękata, koścista pięść. Crokus sięgnął dłonią do

146 skórzanego woreczka, który miał u pasa, sprawdzając palcami węzeł i rzemyki. Upewniwszy się, że się mocno trzymają, pomacał jeszcze zatknięty za uprząż turban. Wszystko w porządku. Ruszył w dalszą drogę. To była bardzo udana noc. Uśmiechnął się do siebie. Talo Krafar otworzył oczy. Popatrzył wokół oszołomiony. Nie wiedział, co się stało. Gdzie się znajdował? Dlaczego był taki słaby? Potem pamięć wróciła. Z ust wyrwał mu się jęk. Zemdlał, oparty o marmurową kolumnę. Co jednak go obudziło? Napiął mięśnie i wstał, czepiając się pokrytego pyłem kamienia, po czym przyjrzał się dachom na dole. Tam! Niespełna pięćdziesiąt stóp od niego po płaskim dachu poruszała się jakaś postać. Teraz, ty sukinsynu. Teraz. Uniósł kuszę, wspierając łokieć o kolumnę. Cięciwa była już napięta, choć nie przypominał sobie, kiedy to zrobił. Z tej odległości nie mógł chybić. Za kilka sekund jego prześladowca zginie. Talo wyszczerzył zęby i wycelował starannie. Crokus dotarł już na środek dachu, głaszcząc jedną dłonią delikatny jedwab przyciśniętego do serca turbanu, gdy do jego stóp upadła z głośnym brzękiem moneta. Schylił się instynktownie i złapał ją obiema dłońmi. W tej samej chwili coś przemknęło z głośnym świstem tuż nad jego głową. Zaskoczony młodzieniec wyprostował się, lecz natychmiast pochylił znowu, gdy w odległości dwudziestu stóp pękła z głośnym trzaskiem dachówka. Jęknął, zdając sobie sprawę, co się stało. Podnosząc się, chwycił machinalnie w rękę monetę i wetknął ją sobie za pas. Talo zaklął, nie wierząc własnym oczom. Opuścił kuszę i wpatrzył się osłupiały w nieznajomego. Wtem po raz ostatni odezwał się ostrzegający go przed niebezpieczeństwem instynkt. Odwrócił się błyskawicznie i ujrzał przelotnie niewyraźną, zakapturzoną postać, która stała przed nim, unosząc ramiona. Opuściła je nagle i w pierś skrytobójcy wbiły się dwa długie, sztylety o żłobkowanych ostrzach. Nim Talo skonał, zdążył jeszcze stęknąć ze zdumienia. Uszu Crokusa dobiegł jakiś drażniący dźwięk. Młodzieniec zerknął na dzwonnicę. Spomiędzy kolumn wypadła czarna postać, która runęła z łoskotem na dach w odległości piętnastu stóp od niego. Po chwili obok niej wylądowała z trzaskiem kusza. Młodzieniec podniósł wzrok i ujrzał między filarami mroczną sylwetkę, która trzymała w dłoniach długie, lśniące noże. Nieznajomy wpatrywał się w niego. – Och, Mowri – westchnął do bogini Crokus i rzucił się do ucieczki. Stojący na dzwonnicy świątyni K’rula zabójca skierował spojrzenie oczu o niezwykłym kształcie na umykającego ku skrajowi dachu złodzieja. Uniósł nieco głowę i powęszył. Zmarszczył brwi. Naturę nocy przed chwilą odmienił magiczny impuls, zupełnie jakby

147 zbutwiałą tkaninę przebił palec. A przez powstały w ten sposób otwór coś się przedostało. Złodziej dotarł do krańca dachu i zniknął mu z oczu. Zabójca wysyczał zaklęcie w starszym niż dzwonnica i świątynia języku, którego nie słyszano w tym kraju od tysiącleci. Potem zeskoczył z wieży. Spowiła go magia, dzięki czemu opadł na dach powoli i bezpiecznie. Lądując, musnął tylko dachówki. Z ciemności na górze wyłoniła się druga postać, odziana w rozpostarty jak czarne skrzydła płaszcz. Potem pojawiła się trzecia, która również opuściła się bezgłośnie. Po krótkiej rozmowie ten, który przybył ostatni, rzucił półgłosem rozkaz i ruszył w dalszą drogę. Dwaj pozostali zamienili jeszcze kilka słów i podążyli tropem złodzieja. Drugi z nich przygotował kuszę do strzału. Dziesięć minut później Crokus oparł się o pochyły dach kupieckiego domu, by chwilę odetchnąć. Nikogo nie widział i nic nie słyszał. Albo zabójca go nie ścigał, albo udało mu się go zgubić. A może ją? Przed oczyma pojawił mu się obraz stojącej na dzwonnicy postaci. Nie, to raczej nie była kobieta. Nieznajomy był za wysoki – pewnie z sześć i pół stopy wzrostu – i bardzo chudy. Młodego złodzieja przeszył dreszcz. Na co się natknął? Skrytobójca omal nie ustrzelił go z kuszy, a potem sam padł ofiarą zamachu. Wojna w gildii? Jeśli tak, znaczyło to, że przebywanie na dachach stało się niebezpieczne. Podniósł się i rozejrzał ostrożnie. W pobliżu z pochyłego dachu spadła z trzaskiem dachówka. Crokus odwrócił się błyskawicznie i ujrzał biegnącego ku niemu zabójcę. Zerknął na dwa błyszczące sztylety, rzucił się ku krawędzi dachu i skoczył w ciemność. Budynek po drugiej stronie był za daleko, lecz Crokus wybrał sobie do odpoczynku znajome miejsce. Gdy ogarnęła go ciemność, wyciągnął przed siebie ręce. Drut zabezpieczający uderzył w nie tuż poniżej łokci. Crokus złapał się go rozpaczliwie i zawisł dwadzieścia stóp nad zaułkiem. Choć większość rozwieszonych nad ulicami sznurów stanowiły słabe konopne postronki, w niektóre z nich wpleciono druty. Rozmieściły je tam liczne pokolenia złodziei i wszystkie były porządnie przytwierdzone do murów. Za dnia Małpia Ścieżka, jak nazywali to udogodnienie przedstawiciele złodziejskiego fachu, niczym się nie różniła od innych sznurków, na których wieszano bieliznę i pościel. Dopiero po zachodzie słońca ujawniało się jej właściwe przeznaczenie. Crokus przemieszczał się wzdłuż drutu w stronę muru. Dłonie miał odarte do krwi. Gdy spojrzał w górę, zamarł z przerażenia. Na brzegu dachu, ku któremu zmierzał, stał drugi łowca, który mierzył w niego uważnie z wielkiej, antycznej kuszy. Młodzieniec puścił drut. Bełt przemknął mu tuż nad głową. Rozległ się brzęk pękającej szyby. Upadek Crokusa wyhamowały kolejne sznurki. Nim pękły, szarpały mu boleśnie

148 kończyny, ich fragmenty zaś przecinały jego ubranie i skórę z siłą biczów. Miał wrażenie, że te tortury trwają wieczność. W rezultacie, gdy uderzył o bruk, miał wyprostowane nogi i był głęboko pochylony do przodu. Kolana się pod nim ugięły. Opuścił bark na tyle, że zdołał zamortyzować upadek i przetoczyć się po kamieniach. Na koniec grzmotnął głową o mur. Podźwignął się z jękiem. Kręciło mu się w głowie. Podniósł wzrok. Choć przed oczyma wirowały mu mroczki bólu, ujrzał nad sobą opadającą w zwolnionym tempie postać. Wybałuszył oczy z wrażenia. Czary! Odwrócił się, zachwiał na nogach i pokuśtykał w głąb zaułka. Dotarłszy do rogu, przebiegł szeroką, oświetloną gazowymi latarniami aleję i zniknął w następnej uliczce. Gdy tylko znalazł się w mroku, znieruchomiał i wysunął ostrożnie twarz zza muru, by się rozejrzeć. Bełt uderzył w cegły tuż obok jego twarzy. Skoczył do zaułka i rzucił się do ucieczki. Wtem usłyszał nad sobą łopotanie płaszcza. Lewe biodro Crokusa przeszył spazm bólu. Zachwiał się na nogach. Kolejny bełt przemknął tuż nad jego ramieniem, odbijając się rykoszetem od brukowców. Ból ustąpił równie szybko, jak się pojawił, i młodzieniec pomknął dalej. Przed sobą, w wylocie zaułka, widział jasne wejście do jakiegoś domu. Na kamiennych schodkach siedziała staruszka pykająca z fajeczki. Zauważyła zbliżającego się złodzieja i jej oczy zalśniły. Kiedy Crokus przemknął obok niej i wbiegł na schodki, puknęła cybuchem o podeszwę buta. Na bruk posypały się skry. Młodzieniec otworzył drzwi i wpadł do środka. Zatrzymał się. Miał przed sobą wąski, słabo oświetlony korytarz, na którego końcu widział schody pełne dzieci. Pomknął w tamtą stronę. Zza zasłon porozwieszanych w wejściach po obu stronach dobiegała prawdziwa kakofonia: odgłosy kłótni, płacz niemowląt, stukot garnków. – Czy wy nigdy nie śpicie? – krzyknął, biegnąc. Dzieci na schodach pierzchły mu z drogi. Przeskakiwał po dwa wypaczone stopnie naraz. Na najwyższym piętrze zatrzymał się przed trzecim wejściem w korytarzu, wyposażonym w solidne dębowe drzwi. Pchnął je i wpadł do środka. Siedzący za masywnym biurkiem staruszek podniósł na chwilę wzrok i znów zaczął gorączkowo bazgrać na pogniecionej karcie pergaminu. – Dobry wieczór, Crokus – rzucił z roztargnieniem w głosie. – Dobry wieczór, wujku – wydyszał młodzieniec. Na ramieniu wujka Mammota przycupnęła skrzydlata małpka, która śledziła młodego złodzieja na poły obłąkanym spojrzeniem połyskliwych oczek. Crokus dobiegł do położonego naprzeciwko drzwi okna, otworzył okiennice i wdrapał się na parapet. Na dole znajdował się nędzny, zachwaszczony ogród, który niemal całkowicie spowijał cień. Rosło tam samotne, sękate drzewo. Crokus spojrzał na najbliższe konary, po czym chwycił za framugę i cofnął się nieco. Zaczerpnął głęboko tchu i rzucił się naprzód. Przemykając przez dzielącą go od drzewa przestrzeń, usłyszał, że ktoś nad nim stęknął ze

149 zdziwienia. Potem coś zadrapało gwałtownie o kamień i po chwili jakaś postać runęła z łoskotem do ogrodu na dole. Poprzez wrzask kotów przebiło się pojedyncze, pełne bólu przekleństwo. Młodzieniec trzymał się giętkiej gałęzi. Starannie wyliczył czas i gdy konar uniósł go ku górze, sięgnął nogami jednego z parapetów. Mokasyny przywarły do powierzchni. Crokus skoczył z głośnym chrząknięciem w tamtą stronę, puszczając konar. Uderzył w drewnianą okiennicę, która otworzyła się do środka. Chłopak skoczył do izby głową naprzód, przetoczył się po podłodze i zerwał na nogi. W sąsiednim pokoju usłyszał jakiś ruch. Pomknął ku drzwiom na korytarz, otworzył je i wymknął się na zewnątrz. W tej samej chwili za nim rozległo się ochrypłe przekleństwo. Podbiegł do końca korytarza i wszedł na kończącą się klapą w suficie drabinkę. Wkrótce był już na dachu. Przykucnął w ciemności, starając się wyrównać oddech. W biodrze znów poczuł palący ból. Z pewnością uszkodził je sobie podczas upadku. Wyciągnął rękę, by rozmasować obolałe miejsce, i wymacał coś twardego, okrągłego i gorącego. Moneta! Sięgnął po nią. W tej samej chwili usłyszał nagle świst i zasypał go deszcz kamiennych odprysków. Pochylając się, zobaczył rozszczepiony pod wpływem uderzenia bełt, który odbił się od dachu i spadł w dół w szalonym wirze. Z ust młodzieńca wyrwał się cichy jęk. Crokus przelazł na drugą stronę dachu i, nie przystając nawet na chwilę, zeskoczył z niego. Dziesięć stóp niżej znajdowała się zapadnięta, porozciągana markiza, na której wylądował. Żelazne pręty podtrzymujące tkaninę wygięły się, ale wytrzymały. Stąd łatwo już było zsunąć się na ulicę. Crokus potruchtał do rogu, gdzie z brudnych okien starego, przysadzistego budynku sączyło się żółte światło. Nad drzwiami umieszczono drewniany szyld. Widniał na nim wyblakły już zdechły ptak, który leżał na grzbiecie z nogami wyciągniętymi ku górze. Złodziej wbiegł po schodach i otworzył drzwi. Światło i hałas zalały go niczym balsam. Zatrzasnął drzwi za sobą i oparł się o nie. Zamknął oczy, zerwał z twarzy i głowy maskującą tkaninę, odsłaniając opadające na ramiona czarne włosy – mokre teraz od potu – regularne rysy oraz jasnoniebieskie oczy. Gdy uniósł rękę, by otrzeć pot z czoła, wepchnięto mu w nią kufel. Crokus otworzył oczy i zobaczył Suity, która przemknęła obok, trzymając w jednej dłoni tacę zastawioną cynowymi kuflami. Rzuciła mu spojrzenie przez ramię. – Miałeś ciężką noc, Crokus? – zapytała z uśmiechem. – Nie, taką sobie – odparł, wpatrując się w kobietę. Uniósł kufel do ust i pociągnął głęboki łyk. Łowca stał na krawędzi dachu. Przed sobą miał będącą w opłakanym stanie gospodę „Pod Feniksem”. Przyjrzał się uważnie drzwiom, za którymi przed chwilą skrył się złodziej. W ramionach ściskał kuszę. Pojawił się drugi łowca, który zatrzymał się obok niego i wsunął do pochew noże.

150 – Co ci się stało? – zapytał cicho pierwszy w ich ojczystym języku. – Wdałem się w kłótnię z kotem. Obaj milczeli przez chwilę. Wreszcie pierwszy łowca westchnął z niepokojem. – Wszystko poszło na opak. To nie może być naturalne zjawisko. – A więc ty też poczułeś rozstąpienie się tkaniny – zauważył drugi. – W sprawę... wmieszał się Ascendent. Ale był zbyt ostrożny, żeby ukazać się w pełni. – To pech. Już od bardzo wielu lat nie zabiłem Ascendentu. Zabrali się za sprawdzanie broni. Pierwszy łowca załadował kuszę i wsunął sobie za pas cztery dodatkowe bełty. Drugi wydobył oba noże i oczyścił je starannie z potu i brudu. Usłyszeli z tyłu czyjeś kroki i zwrócili się ku swej zwierzchniczce. – Jest w gospodzie – oznajmił drugi łowca. – Nie zostawimy żadnych świadków naszej tajnej wojny z gildią – dodał pierwszy. Zwierzchniczka spojrzała na drzwi gospody „Pod Feniksem”. – Nie – sprzeciwiła się. – Trzepiący ozorem świadek może okazać się użyteczny. – Szczeniakowi ktoś pomógł – zauważył pierwszy z łowców wiele mówiącym tonem. Zwierzchniczka potrząsnęła głową. – Wracamy do domu. – Niech będzie. Obaj łowcy ukryli broń. – Jak myślisz, kto pokrzyżował nam szyki? – zapytał pierwszy, spoglądając na gospodę. – Ktoś, kto ma poczucie humoru – warknął drugi.

151

Rozdział szósty Jest taka koteria, która oddycha głębiej niż miechy rozpalające szmaragdowe płomienie pod śliskimi od deszczu brukowcami, choć jęk w jaskiniach na dole można usłyszeć, szept czarów jest cichszy niż śmiertelne westchnienie złodzieja, który niechcący wpadł w tajemną pajęczynę Darudżystanu... Koteria (fragment) Kałuża (ur. 1122?) Starucha wspinała się coraz wyżej na świszczących prądach wstępujących Odprysku Księżyca, muskając rozpostartym koniuszkiem prawego skrzydła czarną, pokrytą rysami skałę. Z otworów jaskiń i skąpanych w świetle gwiazd półek dobiegał zew jej zaniepokojonych braci i sióstr. – Polecimy? – pytali. Nie odpowiadała im jednak. Wbiła spojrzenie połyskliwych, czarnych ślepi w kopułę niebios. Łopot jej ogromnych skrzydeł był grzmiącym refrenem gotowej do działania, nieubłaganej mocy. Nie miała czasu wysłuchiwać nerwowego krakania młodszych kuzynów ani korzystać z zasobów zgromadzonej przez tysiąc lat życia mądrości, by zaspokoić ich proste potrzeby. Dziś do lotu wysłał ją jej pan. Gdy wzleciała nad poszarpane turnie szczytu Odprysku, jej skrzydła wypełnił suchy, zimny wiatr, pieszczący natłuszczone pióra. Wokół, na prądach nocy mknęły kosmyki dymu, przypominające zbłąkane duchy. Starucha zatoczyła krąg. Bystrym wzrokiem wypatrzyła między górami na dole kilka niewygasłych jeszcze płomieni. Potem rozpostarła skrzydła i pomknęła z wiatrem na północ, ku Lazurowi. Pod nią rozciągał się płaski bezmiar Równiny Mieszkalnej. Nad szare morze trawy nie wznosił się żaden dom czy wzgórze. Przed sobą miała ozdobiony lśniącymi klejnotami płaszcz Darudżystanu, który rzucał na niebo szafirowy blask. Gdy zbliżała się do miasta, jej

152 nienaturalnie bystry wzrok dostrzegał gdzieniegdzie, pośród stłoczonych na górnym tarasie rezydencji, akwamarynową emanację czarów. Zakrakała głośno. Czary były dla Wielkich Kruków ambrozją. Przyciągała je do nich woń krwi i mocy. W zasięgu magicznej aury życie olbrzymich ptaków trwało stulecia. Zapach mocy miał też inne działanie. Starucha zakrakała po raz drugi. Wbiła wzrok w rezydencję, wokół której lśniła potężna czarodziejska tarcza. Pan bardzo dokładnie opisał magiczną sygnaturę, którą miała odnaleźć. To była ona. Starucha złożyła skrzydła i opadła wdzięcznie w dół. Za portem w Dzielnicy Gadrobijskiej teren ku wschodowi wznosił się w górę, tworząc cztery tarasy. Pochyłe ulice Handlowe, których było pięć, charakteryzowały się brukiem wygładzonym aż do lśniącej mozaiki. Były one jedynymi drogami prowadzącymi przez Dzielnicę Bagienną na następny poziom – Dzielnicę Przybrzeżną. Za krętymi zaułkami tej ostatniej znajdowało się dwanaście drewnianych bram wiodących do Dzielnicy Daru, a za nią kolejny tuzin bram, tym razem obsadzonych przez zbrojnych ze Straży Miejskiej i wyposażonych w opuszczane wrota, oddzielał dolne i górne miasto. Na czwartym, najwyższym poziomie przycupnęły rezydencje darudżystańskiej szlachty oraz publicznie znanych czarodziejów. Przy skrzyżowaniu Starego Bulwaru Królewskiego i Widokowej wznosiło się wzgórze o płaskim szczycie. Przysiadł na nim Gmach Majestatu, miejsce codziennych zebrań Rady. Pagórek otaczał wąski park, w którym wysypane piaskiem ścieżki wiły się między kilkusetletnimi akacjami. U wejścia do niego, nieopodal Górnego Wzgórza Szubienicznego, stała potężna brama z grubo ciosanego kamienia, ostatnia pozostałość zamku, który ongiś dominował nad Wzgórzem Majestatu. W Darudżystanie dawno już minęły czasy królów. Brama, znana jako Barbakan Despoty, była surowa i pozbawiona ozdób. Pokrywała ją plątanina szczelin, wyblakłe pismo minionej tyranii. W cieniu pojedynczego masywnego kamienia nadproża stało dwóch mężczyzn. Jeden z nich, wsparty ramieniem o zerodowaną powierzchnię, miał na sobie kolczugę oraz czapkę z utwardzanej skóry, na której widniały insygnia Straży Miejskiej. U jego pasa wisiał skryty w pochwie krótki miecz o rękojeści obleczonej w wytartą skórę. Na drugim ramieniu oparł sobie pikę. Zbliżał się koniec jego służby i żołnierz cierpliwie wypatrywał nadejścia zmiennika. Od czasu do czasu zerkał na drugiego mężczyznę, który w ostatnim roku towarzyszył mu tu wielokrotnie. Spojrzenia, którymi obrzucał dobrze ubranego szlachcica, były jednak ukradkowe i pozbawione wyrazu. Rajca Turban Orr jak zwykle nie raczył poświecić strażnikowi najmniejszej uwagi. Nigdy nawet nie okazał, że zauważył, iż za każdym razem w samym środku nocy spotyka tu tego samego człowieka. Cierpliwość z pewnością nie należała do zalet Turbana Orra. Rajca ciągle spacerował w

153 kółko, zatrzymując się co chwila, by poprawić ozdobiony klejnotami płaszcz barwy burgunda. Jego wyglansowane buty stukały o kamienie, wypełniając Barbakan cichymi echami. Skryty w cieniu strażnik zauważył, że obleczona w rękawicę dłoń Orra spoczywa na gałce pojedynkowego miecza, a palec wskazujący uderza o nią w takt stukotu butów. W pierwszych godzinach służby, na długo przed przybyciem rajcy, wartownik okrążał powoli Barbakan, od czasu do czasu dotykając starożytnych, pokrytych brudem kamieni. Po sześciu latach nocnego pilnowania między żołnierzem a grubo ociosanym bazaltem zrodziła się bliska więź. Znał każde pęknięcie, każdy ślad dłuta, wiedział, gdzie złącza osłabły, w których miejscach czas i żywioły wykruszyły zaprawę spomiędzy głazów, a potem obróciły ją w pył. Zdawał sobie też sprawę, że ta pozorna słabość jest ułudą. Barbakan czekał cierpliwie, podobnie jak wszystko, co sobą reprezentował – widmo przeszłości złaknione powtórnych narodzin. Żołnierz dawno już poprzysiągł, że o ile tylko będzie to leżało w jego mocy, nigdy do tego nie dopuści. Barbakan Despoty był dla niego wystarczającym powodem, by stać się tym, kim był: Niszczycielem Kręgu, szpiegiem. Obaj z rajcą czekali na przybycie kogoś trzeciego, kto zjawiał się niezawodnie. Turban Orr jak zwykle warknie pod nosem, skarżąc się, że przybysz znowu się spóźnił, a potem uściśnie jego ramię i razem skryją się w cieniu kamienia nadproża. Wartownik skieruje na twarz mężczyzny spojrzenie przywykłych do mroku oczu i wyryje jego rysy w swej niezawodnej pamięci, ukrytej pod nie rzucającym się w oczy, pozbawionym cech charakterystycznych obliczem. Gdy obaj rajcy wrócą, wartę będzie już pełnił nowy żołnierz, a on popędzi przekazać wiadomość, tak jak zlecił mu jego pan. Jeśli Niszczycielowi Kręgu nadal będzie sprzyjało szczęście, może uda mu się przeżyć nadchodzącą wojnę domową. Był przekonany, że Darudżystan jej nie uniknie. O malazańskiej nemezis na razie nie myślał. Tylko jeden koszmar naraz, powtarzał sobie często, zwłaszcza w noce takie jak ta, gdy Barbakan Despoty zdawał się z szyderczą pewnością siebie emanować zapowiedzią zmartwychwstania. – Może cię zainteresować, że... Wielki alchemik Baruk czytał na głos tekst zapisany na karcie pergaminu, którą trzymał w pulchnych dłoniach. Pierwsze zdanie zawsze brzmiało tak samo, sugerowało niepokojącą wiedzę. Notatkę przed godziną dostarczył mu jego sługa, Roald. Podobnie jak poprzednie, które otrzymał w ciągu minionego roku, zatknięto ją w jedną z ozdobnych czarcich zapadek, umieszczonych pod tylną bramą jego rezydencji. Baruk natychmiast przeczytał pismo i rozesłał po mieście wysłanników. Podobne wieści wymagały czynów, a on był jedną z nielicznych zamaskowanych mocy Darudżystanu, zdolnych sprostać temu wyzwaniu. Zasiadł w pluszowym fotelu w swym gabinecie, pogrążony w rozmyślaniach. Przesunął

154 spojrzeniem pozornie zaspanych oczu po zapisanych na pergaminie słowach. „...rajca Turban Orr spaceruje po ogrodach z rajcą Federem. Pozostaję znany tylko jako Niszczyciel Kręgu, sługa Węgorza, którego interesy nadal są zbieżne z twoimi”. Baruka po raz kolejny naszła pewna pokusa. Jego talenty pozwoliłyby mu bez większego wysiłku odkryć tożsamość autora, choć – rzecz jasna – nie Węgorza. Tego ostatniego próbowało zdemaskować wielu ludzi w Darudżystanie, lecz nikomu z nich się nie powiodło. Jak zwykle jednak coś powstrzymało alchemika. Z westchnieniem przesunął na fotelu swe ciężkie ciało. – Proszę bardzo, Niszczycielu Kręgu, nie przestanę darzyć cię szacunkiem, choć z pewnością wiesz o mnie więcej niż ja o tobie. To doprawdy fortunne, że interesy twego pana są zbieżne z moimi. Nadal. Zmarszczył brwi, myśląc o Węgorzu i o tajemniczych interesach owego mężczyzny, czy może kobiety. Wiedział wystarczająco dużo, by zdawać sobie sprawę, że w grę włączyło się wiele sił. Spotkanie Ascendentów było czymś przerażającym. Coraz trudniej było bronić miasta niepostrzeżenie. Po raz kolejny nasunęło mu się pytanie, czy Węgorz również go wykorzystuje. Co dziwne, nie przejmował się zbytnio tą możliwością. Otrzymał od niego już mnóstwo informacji o kluczowym znaczeniu. Złożył starannie pergamin i wymamrotał proste zaklątko. Karta zniknęła z cichym trzaskiem, dołączając do innych w bezpiecznym miejscu. Baruk zamknął oczy. Za jego plecami szerokie okiennice stuknęły na wietrze. Po chwili coś zaskrobało głośno o zakopcone szkło. Baruk wyprostował się na fotelu, wybałuszając oczy. Gdy usłyszał drugi zgrzyt, głośniejszy od pierwszego, zerwał się na nogi z szybkością zdumiewającą u człowieka jego tuszy. Zwrócił się ku oknu. Coś za nim przycupnęło. Za okiennicą rysował się jakiś wielki czarny kształt. Baruk zmarszczył brwi. To niemożliwe. Nic nie mogło przedostać się niepostrzeżenie przez jego magiczne osłony. Alchemik skinął dłonią i okiennica otworzyła się. Za szybą siedział Wielki Kruk. Ptak skierował na niego najpierw jedno, a potem drugie oko. Nacisnął śmiało cienką taflę masywną piersią wyposażoną w potężny grzebień. Szkło wygięło się, a potem pękło. Baruk otworzył szeroko swą grotę i uniósł obie ręce. Na jego ustach pojawiło się straszliwe zaklęcie. – Szkoda sił! – zakrakał kruk, wypinając pierś i strosząc brudne pióra, by pozbyć się odłamków szkła. Uniósł głowę. – Przywołałeś strażników – zauważył. – Niepotrzebnie, czarodzieju. – Olbrzymie ptaszysko zeskoczyło na podłogę. – Przynoszę wieści, które uznasz za cenne. Masz coś do jedzenia? Alchemik przyjrzał się stworzeniu. – Nie zwykłem gościć w domu Wielkich Kruków – odparł. – Nie jesteś zamaskowanym

155 demonem. – Oczywiście, że nie. Nazywam się Starucha. – Ptak pochylił głowę w drwiącym ukłonie. – Do usług, panie. Baruk zawahał się. – Witaj – rzekł po chwili z westchnieniem. – Kazałem strażnikom wrócić na posterunki. Jeśli sobie życzysz, mój sługa, Roald, może przynieść resztki z kolacji. – Znakomicie! – Starucha podeszła do kominka i usadowiła się na leżącym przed nim dywaniku. – W porządku, panie. Nie sądzisz, że przydałby ci się kielich wina na uspokojenie? – Kto cię przysłał, Starucho? – zapytał Baruk, podchodząc do biurka, na którym stała karafka. Z reguły nie pił po zachodzie słońca, jako że pracował nocą, musiał jednak przyznać, że Starucha wykazała się przenikliwością. Z pewnością powinien się trochę uspokoić. – Władca Odprysku Księżyca – odparł ptak po chwili wahania. Baruk zamarł z karafką w ręku. – Rozumiem – powiedział cicho, starając się powstrzymać walenie serca. Odstawił powoli karafkę i – bardzo skupiony – uniósł kielich do ust. Płyn był chłodny i gdy spłynął do żołądka, rzeczywiście nieco uspokoił Baruka. – A czego twój pan oczekuje od miłującego pokój alchemika? – zapytał, odwracając się. Starucha uchyliła wyszczerbiony dziób. Baruk zdał sobie sprawę, że ptak śmieje się bezgłośnie. Połyskliwe oko wpatrywało się w niego. – Twe słowa kryją już w sobie wyjaśnienie, panie. Chodzi o pokój. Mój pan pragnie z tobą pomówić. Chciałby tu przybyć jeszcze dziś. Za godzinę. – A ty masz zaczekać na moją odpowiedź. – Tylko jeśli zdecydujesz się szybko, panie. Ostatecznie mam wiele roboty. Nie jestem zwykłą wysłanniczką. Ci, którzy wiedzą, co to mądrość, cenią mnie wysoko. Jestem Starucha, najstarsza z Wielkich Kruków Odprysku, i moje oczy oglądały tysiąc lat ludzkiego szaleństwa. Me wystrzępione pióra i złamany dziób to świadectwo waszej niepohamowanej żądzy zniszczenia. Jestem jedynie skrzydlatym świadkiem waszego wiecznego szaleństwa. – Więcej niż tylko świadkiem – skontrował Baruk z drwiną w głosie. – Wszystkim wiadomo, że ty i twoi pobratymcy urządziliście sobie ucztę na równinie pod murami Pale. – Nie zapominaj, panie, że nie my pierwsi pożywiliśmy się ciałami zabitych. Baruk odwrócił się. – Nawet mi w głowie nie postało bronić własnego gatunku – mruknął raczej do siebie niż do Staruchy, której słowa go zabolały. Zatrzymał spojrzenie na zaśmiecających podłogę odłamkach szkła. Wypowiedział zaklęcie scalające i fragmenty połączyły się w jedno. – Pomówię z twoim panem, Starucho. – Kiwnął głową. Szyba uniosła się z podłogi i wróciła na miejsce. – Powiedz mi, czy on zlekceważy moje zabezpieczenia z taką samą swobodą jak ty? – Mój pan wie, co to honor i uprzejmość – odparło dwuznacznie ptaszysko. – Czy mam go wezwać?

156 – Tak jest – zgodził się Baruk, sącząc wino. – Otworzę przed nim przejście. Rozległo się pukanie do drzwi. – Słucham! Do izby wszedł Roald. – Ktoś czeka u bramy. Chce z tobą porozmawiać – oznajmił białowłosy sługa, stawiając na podłodze talerz wypełniony pieczoną wieprzowiną. Baruk spojrzał na Staruchę, unosząc brwi. Ptaszysko nastroszyło pióra. – Twój gość nie włada mocą. To niespokojna osobistość, której myśli pełne są chciwości i zdrady. Na jego ramieniu siedzi demon zwany ambicją. – Jak on się nazywa, Roald? – zapytał Baruk. Sługa zawahał się, spoglądając niepewnie na ptaka, który ruszył w stronę mięsa. Baruk ryknął śmiechem. – Mój mądry gość zapewnia mnie, że zna już nazwisko tego człowieka. Mów, Roald. – Rajca Turban Orr. – Jeśli pragniesz mojej rady, będę obecna przy tej rozmowie – zaproponowała Starucha. – Byłbym ci wdzięczny – zgodził się alchemik. – Będę twoim psem – zakrakał Wielki Kruk chytrym tonem, przewidując następne pytanie. – Oczywiście, tylko dla oczu rajcy. A dla jego uszu moje słowa będą skomleniem. Starucha chwyciła w dziób kawał mięsa i przełknęła szybko. Baruk złapał się na tym, że polubił to stare, niechlujne ptaszysko. – Wprowadź rajcę, Roald. Sługa wyszedł. Otoczony wysokimi murami ogród posiadłości oświetlały archaiczne latarnie. W ich migotliwym blasku wszystko rzucało drżące cienie, które tańczyły jak chochliki, gdy znad jeziora nadciągała nocna bryza, szeleszcząc liśćmi. Na drugim piętrze budynku znajdował się wychodzący na ogród balkon. Za zasłoną poruszały się dwie postacie. Rallick Nom wyciągnął się na brzuchu na murze, ukryty w niszy pod spiczastym gzymsem. Z cierpliwością węża wpatrywał się w sylwetkę kobiety. Spędzał w tym miejscu już piątą noc z rzędu. Kochanków pani Simtal było w tym czasie równie wielu, zidentyfikował jednak dwóch godnych szczególnej uwagi. Obaj byli miejskimi rajcami. Oszklone drzwi uchyliły się i mężczyzna wyszedł na balkon. Rallick uśmiechnął się, rozpoznając rajcę Lima. Skrytobójca przesunął się nieco, zaciskając na łożu kuszy obleczoną w rękawicę dłoń. Drugą obrócił naoliwioną korbę. Nie spuszczając wzroku z opartego o poręcz mężczyzny, Rallick wsunął ostrożnie bełt na miejsce. Spojrzał jeszcze na żelazny grot, by się upewnić, że na ostrych jak brzytwa zadziorach połyskuje trucizna. Przeniósł wzrok na balkon i zobaczył, że pani Simtal stanęła obok Lima.

157 Nic dziwnego, że nie uskarża się na brak kochanków, pomyślał Rallick, przypatrując się jej uważnie. Rozpuszczone czarne włosy opadały aż do pasa, gładkie i lśniące. Miała na sobie cienką jak mgiełka koszulę nocną. W bijącym z pokoju świetle wyraźnie widoczne były krzywizny jej ciała. Zaczęli rozmawiać. Ich głosy niosły się aż do miejsca, gdzie leżał ukryty Rallick. – Ale dlaczego alchemik? – zapytała pani Simtal, najwyraźniej podejmując na nowo rozmowę, którą prowadzili w środku. – Jakiś cuchnący siarką grubas? Nie sądzę, by miał większe wpływy. Chyba nie jest nawet członkiem Rady. Lim zaśmiał się cicho. – Twoja naiwność jest czarująca, pani, doprawdy czarująca. Simtal odsunęła się od balustrady i skrzyżowała ramiona – Oświeć mnie więc – rzuciła z tłumioną złością w głosie. Lim wzruszył ramionami. – To tylko podejrzenia, pani, ale mądry wilk podąża za każdym tropem, nawet najsłabszym. Alchemik chce, żeby ludzie uważali go za starego durnia, tak jak robisz to na przykład ty. – Przerwał, jakby zastanawiał się, ile powinien jej zdradzić. – Mamy wśród magów swych informatorów – ciągnął ostrożnie – i oni zaznajomili nas z pewnym godnym uwagi faktem. Bardzo wielu darudżystańskich czarodziejów boi się alchemika. Do tego, mówiąc o nim, posługują się tytułem. Już to jedno sugeruje istnienie jakiejś tajnej koterii. Sprzysiężenie czarodziejów to coś straszliwego, pani. Simtal znowu stanęła u boku rajcy. Oboje opierali się o poręcz, wpatrzeni w mrok na dole. – Czy ma kontakty w Radzie? – zapytała po chwili milczenia. – Jeśli tak, to dobrze ukryte. – Lim odsłonił zęby w uśmiechu. – A jeśli ich nie ma, dzisiejszej nocy może się to zmienić. Polityka, warknął bezgłośnie Rallick. I władza. Ta dziwka rozkłada nogi dla rajców, a kobiecie jej urody niewielu potrafi się oprzeć. Dłonie skrytobójcy zadrżały. Tej nocy dokona zabójstwa. Nie wykonywał zamówienia. Gildia nie miała z tym nic wspólnego. To była osobista wendeta. Simtal gromadziła wokół siebie władzę, by się zabezpieczyć, i Rallick był przekonany, że rozumie jej motywy. Duchy zdrady nie dawały jej spokoju. Cierpliwości, powiedział sobie, unosząc broń. Pani Simtal od dwóch lat oddawała się nieróbstwu. Bogactwa, które ukradła, pozwalały jej zaspokoić wszelkie kaprysy, a prestiż jedynej właścicielki majątku naoliwił zawiasy drzwi jej sypialni. Ofiarą zbrodni Simtal padł kto inny, lecz tę osobę przed zemstą powstrzymywała duma. Rallick nie miał podobnych zahamowań. Cierpliwości, powtórzył. Gdy jego wargi ukształtowały to słowo, wycelował kuszę. Już za chwilę jego cierpliwość zostanie nagrodzona.

158 – Piękny pies – zauważył rajca Turban Orr, podając płaszcz Roaldowi. Baruk jako jedyny z przebywających w izbie ludzi potrafił przebić aurę iluzji otaczającą czarnego psa myśliwskiego, który wygrzewał się na dywaniku przed kominkiem. Alchemik uśmiechnął się, wskazując gościowi fotel. – Spocznij, proszę, rajco. – Wybacz, że zawracam ci głowę o tak późnej porze – rzekł Orr, opadając na pluszowy fotel. Baruk usiadł naprzeciwko niego. Starucha leżała między nimi. – Ale powiadają, że alchemia najlepiej rozkwita w głębokiej ciemności. – I dlatego uznałeś, że jeszcze nie śpię – zauważył Baruk. – Miałeś rację, rajco. Co cię do mnie sprowadza? Orr pogłaskał Staruchę po głowie. Baruk odwrócił wzrok, by nie parsknąć śmiechem. – Za dwa dni Rada będzie głosowała nad proklamacją neutralności – oznajmił Orr. – Jesteśmy przekonani, że w ten sposób uda się uniknąć wojny z Imperium Malazańskim. Niestety, nie wszyscy w Radzie podzielają nasze zdanie. Duma skłania ich do szukania konfrontacji i pozbawia rozsądku. – Tak jak nas wszystkich – szepnął Baruk. Orr pochylił się ku niemu. – Poparcie darudżystańskich czarodziejów wielce by pomogło naszej sprawie – oznajmił. – Ostrożnie – warknęła Starucha. – Zaczął łowy na poważnie. Orr spojrzał na psa. – Boli go łapa – wyjaśnił Baruk. – Nie zwracaj na niego uwagi. – Alchemik rozsiadł się wygodnie w fotelu, wyciągając luźną nitkę z szaty. – Przyznaję, że czegoś tu nie rozumiem, rajco. Najwyraźniej żywisz pewne przekonania, które muszę uznać za błędne. – Rozpostarł dłonie, spoglądając Orrowi w oczy. – Na przykład, darudżystańscy czarodzieje. Choćbyś przemierzył całe Dziesięć Światów, nie znalazłbyś bardziej złośliwej i skłóconej grupy. Och, nie sugeruję, że wszyscy są tacy. Niektórych obchodzi wyłącznie ich sztuka. Można nawet powiedzieć, że stała się dla nich obsesją. Już od tak dawna siedzą z nosami w księgach, że nie potrafiliby nawet powiedzieć, który mamy wiek. Dla pozostałych jedyną przyjemnością w życiu są wzajemne swary. Orr rozciągnął w uśmiechu wąskie wargi. – Jest jednak coś, co każdy z nich szanuje – zauważył z błyskiem w ciemnych oczach. – A cóż to takiego, rajco? – Moc. Wszyscy wiemy, że jesteś jednym z najpotężniejszych magów w mieście, Baruku. Twoje słowo wystarczy, żeby przekonać innych. – Pochlebia mi, że tak sądzisz – odparł Baruk. – Niestety, to drugie z twych błędnych przekonań. Zresztą, nawet gdybym dysponował podobnymi wpływami – Starucha prychnęła głośno i alchemik przeszył ją wściekłym spojrzeniem – co nie jest prawdą, dlaczego miałbym popierać tak świadomie absurdalne stanowisko? Proklamacja neutralności? Równie dobrze

159 mógłbyś zażądać gruszek na wierzbie, rajco. Jaki byłby w tym cel? Orr zacisnął usta. – Z pewnością nie chciałbyś podzielić losu czarodziejów z Pale? – wymruczał. Baruk zmarszczył brwi. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Wymordowali ich agenci Szponu. Odprysk Księżyca był w walce z imperium zdany na własne siły. – Mam inne informacje – odparł sztywno Baruk. Natychmiast przeklął się za to, że nie trzymał języka za zębami. – Nie polegaj na nich zbytnio – wtrąciła Starucha z zadowoleniem w głosie. – Obaj jesteście w błędzie. Orr uniósł brwi na te słowa alchemika. – Doprawdy? Być może wymiana informacji okazałaby się obopólnie korzystna? – Nie sądzę – odparł Baruk. – Grozisz mi imperium. Co to sugeruje? Że jeśli proklamacja zostanie odrzucona, wszyscy czarodzieje w mieście zginą z rąk jego agentów. Ale jeśli przejdzie, będziesz mógł swobodnie otworzyć bramy przed Malazańczykami, w geście pokojowej koegzystencji, i w tym przypadku darudżystańscy magowie zachowają życie. – Jesteś bystry, panie – odezwała się Starucha. Baruk przyjrzał się Orrowi, na którego twarzy wyraźnie już malował się gniew. – Neutralność? Udało ci się całkowicie wypaczyć znaczenie tego słowa. Twoja proklamacja ma być pierwszym krokiem ku całkowitej aneksji, rajco. Masz szczęście, że nie dysponuję żadnymi wpływami i nikt nie liczy się z moim zdaniem. – Baruk wstał z fotela. – Roald wskaże ci wyjście. Turban Orr również się podniósł. – Popełniasz poważny błąd – oznajmił. – Proklamacji nie sformułowano jeszcze ostatecznie. Wygląda na to, że będziemy musieli z niej usunąć wszelkie zastrzeżenia dotyczące darudżystańskich magów. – Jest zbyt pewny siebie – zauważyła Starucha. – Sprowokuj go. Może dowiemy się czegoś więcej. Baruk podszedł do okna. – Mogę tylko wyrazić nadzieję, że przegrasz głosowanie – rzucił przez ramię. – Według moich obliczeń, dzisiejszej nocy uzyskaliśmy większość, alchemiku – palnął poirytowany Orr. – Mogłeś dodać do śmietanki miodu. Niestety – uśmiechnął się szyderczo – wygramy zaledwie jednym głosem. Ale to wystarczy. Baruk zwrócił się w stronę rajcy. Roald wszedł bezszelestnie do izby, niosąc płaszcz Orra. Starucha przeciągnęła się na dywanie. – Żeby akurat tej nocy kusić niezliczone losy takimi słowami – odezwała się, udając

160 trwogę. Uniosła głowę. Wydawało jej się, że słyszy w oddali wirującą monetę. Gdzieś w mieście zadrżała moc. Staruchę przeszył dreszcz. Rallick Nom czekał. Koniec z lenistwem pani Simtal. Dzisiejszej nocy skończą się jej luksusy. Obie postacie odeszły od balustrady, zwracając się ku oszklonym drzwiom. Skrytobójca zacisnął palec na spuście. Zamarł. Głowę wypełnił mu furkoczący dźwięk, szepczący słowa, od których zalał go nagle pot. Wszystko przesunęło się w jego umyśle. Plany szybkiej zemsty obróciły się w chaos, a z owych ruin zrodziło się coś znacznie bardziej... skomplikowanego. Wszystko to wydarzyło się w przerwie między dwoma oddechami. Rallickowi zrobiło się jasno przed oczyma. Pani Simtal i rajca Lim stanęli przed drzwiami. Kobieta wyciągnęła rękę, by odsunąć je na bok. Rallick przesunął kuszę o cal w lewo, po czym nacisnął spust. Gdy cięciwa puściła, czarny, żelazny resor podskoczył w górę. Bełt pofrunął tak szybko, że był niewidzialny, nim uderzył w cel. Postać na balkonie zatoczyła się, rozkładając szeroko ramiona, po czym upadła na drzwi. Szyba pękła z trzaskiem. Pani Simtal krzyknęła przerażona. Rallick nie czekał dłużej. Przetoczył się na bok i wetknął kuszę w wąską szparę między gzymsem a dachem. Potem zsunął się z muru, zwisając przez chwilę na rękach. W rezydencji podniesiono alarm. Zeskoczył na ziemię, obracając się w locie, i wylądował w zaułku miękko niczym kot. Wyprostował się, poprawił płaszcz i oddalił spokojnie boczną ulicą. Koniec z lenistwem pani Simtal. Ale nie czeka jej również szybki zgon. Wyjątkowo potężny i szanowany rajca miejski padł przed chwilą ofiarą morderstwa na jej balkonie. Żona Lima, która właśnie została wdową, z pewnością będzie miała coś do powiedzenia na ten temat. To pierwsza faza – powiedział sobie Rallick, przechodząc przez Bramę Osserca i ruszając w dół szeroką rampą prowadzącą do Dzielnicy Daru – tylko pierwsza faza, otwarcie, informacja, że polowanie się zaczęło, a zwierzyną jest sama pani Simtal. Zadanie nie będzie łatwe. Ta kobieta jest biegła w sztuce intrygi. – Jeszcze poleje się krew – szepnął. Wyszedł zza rogu i ruszył ku słabo oświetlonemu wejściu do gospody „Pod Feniksem”. – Prędzej czy później jednak czeka ją upadek, a dzięki temu upadkowi mój stary przyjaciel odzyska należną mu pozycję. Gdy zbliżał się do gospody, z mroku sąsiedniego zaułka wyłoniła się jakaś postać. Rallick przystanął. Mężczyzna skinął na niego i zniknął w ciemności. Skrytobójca podążył za nim. Po wejściu do uliczki zatrzymał się, by jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Stojący przed nim człowiek westchnął. – Dzięki swej wendecie zapewne ocaliłeś dziś życie – oznajmił z goryczą w głosie.

161 Rallick oparł się o mur, krzyżując ramiona. – Doprawdy? Naczelnik klanu Ocelot podszedł bliżej. Jego wąska, pokryta dziobami twarz zamarła w grymasie złości. – Dzisiejszej nocy doszło do jatki, Nom. Nic o tym nie słyszałeś? – Nie. Ocelot rozciągnął cienkie wargi w pozbawionym wesołości uśmiechu. – Na dachach zaczęła się wojna. Ktoś nas zabija. W niespełna godzinę straciliśmy pięciu wędrowników. To znaczy, że poluje na nas kilku zabójców. – Z pewnością – zgodził się Rallick. Poruszył się niespokojnie, gdy chłód wilgotnych murów gospody przeniknął przez płaszcz, przeszywając jego ciało dreszczem. Problemy gildii zawsze go nudziły. – Załatwili tego osiłka, Tala Krafara, i jednego z naczelników klanu – ciągnął Ocelot. Zerknął niespodziewanie przez ramię, jakby się bał, że ktoś rzuci w niego sztyletem. Choć Rallicka podobne sprawy nie obchodziły, uniósł brwi na tę ostatnią wiadomość. – To znaczy, że muszą być nieźli. – Nieźli? Wszyscy naoczni świadkowie nie żyją. Wykręcili nam niezły numer. Te sukinsyny nie popełniają błędów. – Nikt nie jest nieomylny – mruknął Rallick. – Czy Vorcan wyszła z ukrycia? Ocelot potrząsnął głową. – Jeszcze nie. Musi najpierw odwołać z ulic wszystkie klany. Rallick zmarszczył brwi. Mimo woli zaczęło go to interesować. – A może ktoś chce ją pozbawić panowania nad gildią? Może to wewnętrzna sprawa, jakaś frakcja... – Masz nas wszystkich za durniów, prawda, Nom? Vorcan najpierw pomyślała o tym. Nie, to nie jest wewnętrzna sprawa. Ci, którzy zabijają naszych ludzi, nie są członkami gildii. Pochodzą spoza miasta. Rallickowi nasunęło się nagle oczywiste rozwiązanie. – A więc to Szpon Imperium – stwierdził ze wzruszeniem ramion. Ocelot skinął głową na znak zgody. Na jego twarzy malowała się niechęć. – To prawdopodobne – wychrypiał. – Ostatecznie, podobno są najlepsi. Ale dlaczego zaatakowali gildię? Powinni raczej zająć się szlachtą. – Chcesz, żebym przewidział zamiary imperium, Ocelot? Naczelnik klanu zamrugał powiekami. Grymas na jego twarzy pogłębił się jeszcze. – Przyszedłem cię ostrzec. To przysługa, Nom. Zająłeś się tą swoją wendetą i gildia nie ma obowiązku cię osłaniać. To przysługa. Rallick odsunął się od ściany i ruszył ku wylotowi zaułka. – Przysługa, Ocelot?

162 Parsknął cichym śmiechem. – Zamierzamy zastawić pułapkę – wyjaśnił naczelnik klanu, zastępując mu drogę. Wskazał naznaczonym blizną podbródkiem na gospodę. – Pokaż się ludziom i nie daj im wątpić, z czego żyjesz. Rallick popatrzył mu w oczy, spokojnie i bez emocji. – Mam być przynętą. – Zrób to, i tyle. Rallick opuścił bez słowa zaułek i wszedł do gospody. – Tej nocy wydarzyło się coś szczególnego – stwierdziła Starucha, gdy Turban Orr już wyszedł. Powietrze wokół niej zamigotało i odzyskała swą prawdziwą postać. Baruk podszedł do stołu z mapami. Złączył dłonie za plecami, by zapanować nad ich drżeniem. – A więc ty też to poczułaś. – Umilkł. – Wygląda, że o tej porze dzieje się najwięcej – dodał z westchnieniem. – Konwergencja mocy zawsze wywołuje podobny efekt – oznajmiła Starucha, podnosząc się z dywanika, by rozprostować skrzydła. – Nadciągają czarne wichry, alchemiku. Strzeż się ich morderczego tchnienia. Baruk chrząknął. – Podczas gdy ty poszybujesz na nich jako zwiastun naszych nieszczęść. Starucha wybuchnęła śmiechem i poczłapała do okna. – Nadchodzi mój pan. Mnie czekają inne zadania. Baruk zwrócił się ku niej. – Pozwól, że ja to zrobię – zaproponował. Skinął dłonią i okno się otworzyło. Starucha podfrunęła na parapet. Odwróciła głowę, spoglądając jednym okiem na alchemika. – Widzę dwanaście statków kotwiczących w głębokiej przystani – zaintonowała. – Jedenaście z nich ogarnęły płomienie. Baruk zesztywniał. Nie spodziewał się, że usłyszy proroctwo. Poczuł strach. – A dwunasty? – zapytał, ściszając głos do szeptu. – Nocne niebo wypełnia grad iskier, które wirują na wietrze wokół ostatniego statku. – Ptaszysko umilkło. – Ciągle wirują. Starucha odleciała. Alchemikowi opadły bezwładnie ramiona. Podszedł do rozłożonej na stole mapy, by przyjrzeć się jedenastu wolnym ongiś miastom, nad którymi powiewała teraz flaga imperium. Pozostał tylko Darudżystan, ostatnie z dwunastu miast oznaczone flagą o kolorach innych niż burgundowo-szary. – Koniec wolności – wyszeptał.

163 Wtem ściany pokoju jęknęły głośno. Baruk wciągnął powietrze. Miał wrażenie, że jego barki przytłoczył olbrzymi ciężar. Krew pulsowała mu w skroniach, przeszywając głowę bólem. Chwycił za krawędź stołu, by nie stracić równowagi. Żarzące się kule światła zawieszone pod sufitem pociemniały nagle, a potem zgasły. W ciemności alchemik usłyszał pełznące po ścianach trzaski, zupełnie jakby budynek przygniotła dłoń olbrzyma. Nacisk natychmiast zniknął. Baruk uniósł drżącą dłoń do wilgotnego od potu czoła. – Witaj, wielki alchemiku – odezwał się ktoś cicho za jego plecami. – Jestem władcą Odprysku Księżyca. Nie odwracając się od stołu, Baruk zamknął oczy i skinął głową. – Obejdziemy się bez tytułów – wyszeptał. – Proszę, mów mi: Baruk. – Ciemność jest moim domem – stwierdził przybysz. – Czy jest dla ciebie niedogodna, Baruku? Alchemik wymamrotał zaklęcie. Szczegóły leżącej na stole mapy uwidoczniły się, promieniejąc chłodnym, błękitnym blaskiem. Zwrócił się w stronę gościa i ze zdumieniem zauważył, że wysoka, okutana w płaszcz postać emituje nie więcej ciepła niż martwe sprzęty. Mimo to twarz była wyraźnie widoczna. – Jesteś Tiste Andii – powiedział alchemik. Przybysz pokłonił się lekko. Przesunął po pokoju spojrzenie skośnych, zmiennobarwnych oczu. – Masz może jakieś wino, Baruku? – Oczywiście, panie. Alchemik podszedł do biurka. – Moje nazwisko, tak jak wymawiają je ludzie, brzmi Anomander Rake. Tiste Andii podążył za Barukiem, stukając obcasami o gładką marmurową posadzkę. Baruk napełnił kielichy, po czym zwrócił się w stronę Rake’a, przyglądając mu się z zaciekawieniem. Słyszał, że wojownicy Tiste Andii walczą na północy z imperium pod dowództwem straszliwego, dzikiego wojownika nazwiskiem Caladan Brood. Sprzymierzyli się z Karmazynową Gwardią i obie armie wspólnie dziesiątkowały Malazańczyków. A więc na Odprysku Księżyca mieszkali Tiste Andii, a stojący przed nim mężczyzna był ich władcą. Barak po raz pierwszy w życiu stanął twarzą w twarz z przedstawicielem tej rasy. Ogarnął go głęboki niepokój. Cóż za niezwykłe oczy, pomyślał. W jednej chwili były ciemnobursztynowe i niepokojące jak u kota, w następnej zaś szare i skryte jak ślepia węża. Niesamowita tęcza kolorów potrafiła wyrazić dowolny nastrój. Zadał sobie pytanie, czy te oczy są zdolne do kłamstwa. W bibliotece alchemika znajdowały się kopie ocalałych tomów Szaleństwa Gothosa, jaghuckiego dzieła, które powstało przed tysiącleciami. Przypomniał sobie, że tu i ówdzie wspominano w nim o Tiste Andii i nazwę tę zawsze otaczała aura strachu. Sam Gothos, jaghucki czarodziej, który zstąpił do najgłębszych grot pradawnej magii, dziękował bogom,

164 że Tiste Andii są bardzo nieliczni. Od owych czasów liczebność owej tajemniczej czarnoskórej rasy jeszcze spadła. Skóra Anomandera Rake’a była czarna jak noc, zgodnie z opisem Gothosa, lecz głowę porastała mu grzywa srebrzystych włosów. Liczył sobie prawie siedem stóp wzrostu. Jego twarz miała ostre rysy, jak wyciosana z onyksu, a zewnętrzne kąciki wielkich oczu o pionowych źrenicach unosiły się lekko ku górze. Na szerokich plecach nosił dwuręczny miecz o srebrnej gałce, ukształtowanej na podobieństwo czaszki smoka, oraz archaicznej poprzecznej gardzie, które wystawały z drewnianej pochwy o długości aż sześciu i pół stopy. Od owego oręża promieniowała moc, która zanieczyszczała powietrze jak atrament wodę. Gdy Baruk zatrzymał na nim wzrok, zachwiał się na nogach. Przez chwilę widział rozwierającą się przed sobą bezkresną otchłań, zimną jak serce lodowca. Wydobywał się z niej smród wieków, a także słaby jęk. Alchemik oderwał wzrok od miecza i gdy spojrzał na Rake’a, przekonał się, że ten przygląda mu się z uwagą. Tiste Andii uśmiechnął się znacząco i wręczył Barakowi jeden z kielichów. – Czy Starucha zabawiła cię swym zwykłym melodramatycznym przedstawieniem? Baruk zamrugał powiekami, nie potrafił jednak powstrzymać uśmiechu. Rake pociągnął łyk wina. – Zawsze uwielbiała popisywać się swymi talentami. Czy możemy usiąść? – Oczywiście – zgodził się Barak. Choć nadal dręczył go lęk, uspokoił się wyraźnie. Dzięki wieloletnim studiom wiedział, że potężna moc nadaje różnym duszom odmienne kształty. Gdyby dusza Rake’a była wypaczona, wyczułby to natychmiast. Tiste Andii zdawał się w pełni panować nad swą mocą. Już sam ten fakt budził bojaźń. To Rake kształtował magię, którą władał, a nie na odwrót. Taki stopień kontroli był czymś, hmm, nieludzkim. Podejrzewał, że mag-wojownik nieraz jeszcze zadziwi go i przerazi. – Rzuciła przeciwko mnie wszystko, co miała – odezwał się nagle Rake. Jego oczy lśniły zielonym blaskiem lodowców. Barak zmarszczył brwi, zaskoczony gwałtownością tych słów. O kim mówi? Ach, oczywiście o cesarzowej. – A mimo to nie zdołała mnie zniszczyć – kontynuował Rake. Alchemik zesztywniał w fotelu. – Zmusiła cię jednak do odwrotu – zaczął ostrożnie. – Doznałeś porażki. Czuję twą moc, Anomanderze Rake – dodał z grymasem na twarzy. – Jej fale nie przestają z ciebie emanować. Muszę zapytać, jak doszło do tego, że przegrałeś? Wiem co nieco o wielkim magu imperium Tayschrennie. Jego moc jest niemała, ale nie może się równać z twoją. Dlatego znowu pytam, jak do tego doszło? – Wysłałem swych czarodziejów i wojowników na północ, żeby wspomogli Brooda – odparł Rake, spoglądając na stół z mapami. Odwrócił twarz do Baruka, uśmiechając się bez

165 wesołości. – W moim mieście pozostały tylko dzieci, kapłani oraz trzech starych, zainteresowanych wyłącznie księgami czarnoksiężników. W mieście? Wewnątrz Odprysku Księżyca kryło się miasto? Oczy Rake’a nabrały odcienia ciemnego brązu. – Nie jestem w stanie bronić całego Odprysku. Nie mogę być wszędzie naraz. Co zaś do Tayschrenna, nic go nie obchodzili otaczający go ludzie. Próbowałem go odwieść od ataku, uczynić cenę zbyt wysoką... – Potrząsnął głową, jakby był zdziwiony, po czym spojrzał na Baruka. – Zdecydowałem się na odwrót, żeby uratować dom mojego ludu. – I pozwoliłeś, by Pale upadło... – Baruk zamknął usta, przeklinając własny brak taktu. Rake wzruszył tylko ramionami. – Nie przewidziałem szturmu na taką skalę. Sama moja obecność powstrzymywała imperium przez prawie dwa lata – Słyszałem, że cesarzowej brak cierpliwości – wyszeptał zamyślony Baruk. Podniósł wzrok, mrużąc powieki. – Chciałeś się ze mną spotkać, Anomanderze Rake. Oto jestem. Czego pragniesz? – Zawrzeć sojusz – odparł władca Odprysku. – Ze mną? Osobiście? – Nie drwij ze mnie, Baruku. – Głos Rake’a stał się nagle lodowaty. – Mnie nie nabierze ta Rada idiotów użerających się ze sobą w Gmachu Majestatu. Wiem, że w rzeczywistości Darudżystanem władasz ty i twoi koledzy, magowie. – Wstał i spojrzał na alchemika z góry. Jego oczy były szare. – Coś ci powiem. Dla cesarzowej wasze miasto jest dziś jedyną perłą na kontynencie pełnym błota. Chce je zdobyć, a jeśli czegoś chce, zwykle to dostaje. Baruk pociągnął za wystrzępiony brzeg szaty. – Rozumiem – rzekł cicho. – W Pale też byli czarodzieje. Rake zmarszczył brwi. – W rzeczy samej. – Mimo to – ciągnął Baruk – kiedy bitwa rozgorzała na dobre, nie myślałeś o sojuszu, który zawarłeś z miastem, lecz o ratowaniu swego Odprysku. – Kto ci to powiedział? – zapytał Rake. Baruk spojrzał mu w oczy, unosząc obie dłonie. – Niektórym z tych czarodziejów udało się uciec. – Są w mieście? Oczy Tiste Andii stały się zupełnie czarne. Na ten widok Baruka zalał pot. – Dlaczego pytasz? – Żądam ich głów – rzucił od niechcenia Rake. Ponownie napełnił swój kielich winem i pociągnął długi łyk. Serce Baruka pochwyciła lodowata dłoń, która zaciskała się coraz mocniej. Dręczący go

166 ból głowy w ciągu kilku sekund nasilił się dziesięciokrotnie. – Dlaczego? – zapytał znowu. Jego głos zabrzmiał jak stłumione westchnienie. Jeśli Tiste Andii wiedział cokolwiek o cierpieniach alchemika, w żaden sposób tego nie okazał. – Dlaczego? – Zatrzymał to słowo w ustach, smakując je jak wino. Na wargach pojawił mu się lekki uśmieszek. – Kiedy z gór zeszła armia Moranthów, Tayschrenn ruszył do ataku ze swą kadrą czarodziejów i rozeszła się wiadomość, że Szpon Imperium dokonał infiltracji miasta – uśmiech przerodził się w złowieszczy grymas – magowie z Pale uciekli. – Przerwał, jakby chciał przywołać tę chwilę w pamięci. – Ze szponami załatwiłem się, nim zdążyli się oddalić na tuzin kroków od murów. – Znowu przerwał. Na jego twarzy pojawił się przelotny błysk żalu. – Gdyby czarodzieje zostali w mieście, szturm udałoby się odeprzeć. Uwagę Tayschrenna zaprzątały... inne cele. Otoczył swą pozycję na wzgórzu niezliczonymi barierami, a potem przywołał demony. Nie użył ich jednak przeciwko mnie, lecz poszczuł je na niektórych ze swych towarzyszy. Zdziwiło mnie to, lecz zamiast pozwolić podobnym okropnościom wałęsać się na swobodzie, zużyłem bezcenną moc, by je unicestwić. – Westchnął. – Gdybym nie wycofał Odprysku, za kilka minut zostałby zniszczony. Pozwoliłem mu dryfować na południe i ruszyłem w pościg za tymi czarodziejami. – W pościg? – Dopadłem wszystkich poza dwoma. – Spojrzał na Baruka. – Chcę ich dostać, najchętniej żywych, ale wystarczą mi ich głowy. – Zabiłeś tych, których znalazłeś? W jaki sposób? – Moim mieczem, oczywiście. Baruk wzdrygnął się, jak uderzony. – Och – wyszeptał. – Och. – Sojusz – przypomniał mu Rake, nim wysączył resztkę wina. – Pomówię o tym z koterią – odpowiedział Baruk, wstając. – Wkrótce poinformujemy cię o swej decyzji. – Wbił wzrok w miecz na plecach Tiste Andii. – Powiedz mi, czy jeśli wydamy ci tych czarodziejów żywych, ich również zabijesz tym mieczem? – Oczywiście – odparł Rake, marszcząc brwi. Baruk odwrócił się, zamykając oczy. – W takim razie dostaniesz ich głowy. Tiste Andii parsknął ochrypłym śmiechem. – Masz zbyt litościwe serce, alchemiku. Blade światło za oknem świadczyło, że nadchodzi świt. W gospodzie „Pod Feniksem” zajęty był już tylko jeden stół. Siedziało przy nim czterech mężczyzn. Jeden spał na krześle z głową w kałuży zwietrzałego piwa. Chrapał głośno. Pozostali grali w karty. Dwóch miało oczy czerwone ze zmęczenia, ostatni zaś wpatrywał się w swe karty, ani na chwilę nie

167 przestając gadać. – A potem uratowałem życie Rallickowi Nomowi na ulicy Wszystkich Wieczorów. Czterech, nie, pięciu niegodziwych zbirów przyparło chłopaka do muru. Ledwie się trzymał na nogach. Pocięli go nożami i krew tryskała mu z setki ran. Natychmiast pojąłem złowieszczą prawdę. Ta walka nie miała już potrwać długo. Zaszedłem tych sześciu skrytobójców od tyłu. – Na czubkach palców staruszka Kruppego zatańczył ogień, magiczne zaklęcie o straszliwej gwałtowności. – Wyszeptałem jednym tchem zaklątko i oto u stóp Rallicka leżało sześć kupek popiołu! Sześć kupek popiołu, w których lśniły monety z ich sakiewek. Ha! To była wspaniała nagroda! Murillio pochylił swoje wysokie, zgrabne ciało, zbliżając się do Crokusa Younghanda. – Czy to możliwe, żeby ktoś grał tak wolno? – wyszeptał. Znużony Crokus uśmiechnął się do przyjaciela. – Nie mam nic przeciwko temu. Tu jest bezpiecznie, a dla mnie nic więcej się w tej chwili nie liczy. – Wojna skrytobójców, bzdura! – rzucił Kruppe, odchylając się na krześle, żeby wytrzeć czoło zmiętą, jedwabną chusteczką. – Kruppe nie jest co do tego przekonany. Powiedzcie, czy nie widzieliście tu przedtem Rallicka Noma? Chłopak długo gawędził z naszym Murilliem. Był zupełnie spokojny, nieprawdaż? Murillio wykrzywił twarz. – Nom zawsze taki jest, kiedy kogoś zabije. Kładź kartę, do licha! Mam wcześnie rano robotę. – A o czym opowiadał ci Rallick? – zapytał Crokus. Murillio wzruszył tylko ramionami, wpatrując się wściekle w Kruppego. Grubasek uniósł cienkie jak nitki brwi. – Czy teraz kolej Kruppego? Crokus zamknął oczy i z jękiem oklapł na krześle. – Widziałem na dachach trzech skrytobójców, Kruppe. Dwaj z nich zabili trzeciego, a potem rzucili się w pościg za mną, mimo że od razu widać, iż nie jestem skrytobójcą. – Jestem skłonny ci wierzyć – stwierdził Murillio, spoglądając na postrzępiony strój młodego złodzieja oraz skaleczenia i zadrapania na jego twarzy i dłoniach. – Durnie! Kruppe siedzi przy stole z durniami. – Grubasek zerknął na chrapiącego mężczyznę. – A największym durniem jest Coll. Ale niestety posiadł samowiedzę. Dlatego wprawił się w swój obecny stan, z którego płynie wiele bluźnierczych wniosków. Robotę, Murillio? Nie wiedziałem, że twoje liczne kochanki wstają tak wcześnie. Ostatecznie, cóż mogłyby o tej porze zobaczyć w swych zwierciadłach? Kruppe drży na tę myśl. Crokus rozmasował ukryty pod długimi, brązowymi włosami siniak. Skrzywił się, a potem pochylił do przodu. – No jazda, Kruppe – mruknął. – Dawaj kartę.

168 – Teraz ja? – Widać samowiedza nie wystarczy, by odgadnąć, czyja teraz kolej – zauważył z przekąsem Murillio. Na schodach rozległy się czyjeś kroki. Wszyscy trzej gracze odwrócili się i zobaczyli, że z piętra zszedł Rallick Nom. Wysoki, śniady mężczyzna sprawiał wrażenie wypoczętego. Miał na sobie swój dzienny płaszcz barwy głębokiej, królewskiej purpury, spięty pod szyją srebrną broszą w kształcie muszli. Czarne włosy splótł w warkocz, a szczupłą twarz miał gładko wygoloną. Skrytobójca podszedł do stołu, złapał Colla za rzedniejące włosy, uniósł jego głowę z kałuży piwa i spojrzał w krostowate oblicze. Następnie położył ją delikatnie na blacie i przysunął krzesło. – Czy to ta sama gra co wczoraj? – Oczywiście – potwierdził grubasek. – Kruppe przyparł tych dwóch osobników do muru. Lada chwila mogą stracić koszule! Cieszę się, że znowu cię widzę, drogi Rallicku. Ten oto młodzieniec – wskazał na Crokusa, opuszczając bezwładnie dłoń i trzepocząc palcami – bez końca opowiada o morderstwach, których dokonano nad naszymi głowami. Podobno był to istny potop krwi! Słyszałeś kiedyś podobne bzdury, Rallicku, przyjacielu Kruppego? Skrytobójca wzruszył ramionami. – To tylko plotka. Całe to miasto wzniesiono na plotkach. Crokus skrzywił się. Wyglądało, że dziś rano nikt nie chce odpowiadać na pytania. Po raz kolejny zastanowił się, o czym Rallick i Murillio rozmawiali wcześniej. Zasiedli przygarbieni za słabo oświetlonym stołem w kącie izby i Crokus podejrzewał jakiś spisek. Co prawda, podobne zachowanie nie było w ich przypadku niczym niezwykłym, lecz na ogół w centrum wydarzeń znajdował się Kruppe. Murillio spojrzał na szynkwas. – Suity! – zawołał. – Nie śpisz? Zza drewnianego szynkwasu dobiegła niewyraźna odpowiedź, po czym pokazała się Suity. Jej blond włosy były rozczochrane, a pulchna twarz jeszcze pulchniejsza niż zwykle. – Taaa – wymamrotała. – Co jest? – Śniadanie dla moich przyjaciół, jeśli łaska. – Murillio wstał z krzesła, obrzucając swój strój krytycznym, pełnym wyraźnej dezaprobaty spojrzeniem. Miękka, luźna koszula jaskrawozielonej barwy zwisała ze szczupłego ciała, zmięta i zalana piwem. Piękne pantalony z garbowanej skóry były wyświechtane i całe poplamione. Oddalił się z westchnieniem od stołu. – Muszę się wykąpać i przebrać. Jeśli chodzi o grę, poddaję się z powodu braku nadziei. Jestem przekonany, że Kruppe nigdy nie zagra tej karty, wskutek czego pozostaniemy uwięzieni w świecie jego nieprawdopodobnych wspomnień i opowieści, być może już na zawsze. Dobranoc wszystkim. Spojrzeli sobie w oczy z Rallickiem, po czym Murillio skinął leciutko głową. Gdy Crokus to zauważył, grymas na jego twarzy pogłębił się jeszcze. Popatrzył w ślad za

169 wychodzącym Murilliem, po czym przeniósł wzrok na skrytobójcę. Rallick gapił się na Colla. Z jego twarzy jak zwykle nic nie można było wyczytać. Suity powlokła się do kuchni. Po chwili pomieszczenie wypełniły echa brzęku garnków. Crokus rzucił karty na środek stołu i rozsiadł się wygodnie, zamykając oczy. – Czy chłopiec też się poddaje? – zapytał Kruppe. Złodziej skinął głową. – Ha, Kruppe wciąż jest niepokonany. Odłożył karty i zatknął serwetkę pod tłustą, trzęsącą się szyją. Młodzieniec coraz silniej podejrzewał spisek. Najpierw natknął się na wojnę skrytobójców, a teraz Rallick i Murillio najwyraźniej coś knuli. Westchnął w duchu i otworzył oczy. Ciało miał obolałe po całonocnych przygodach, wiedział jednak, że sprzyjało mu szczęście. Spojrzał niewidzącym wzrokiem na Colla. Wróciło do niego wspomnienie wysokich, spowitych w czerń skrytobójców. Zadrżał. Bez względu jednak na niebezpieczeństwo, na które natknął się nocą na dachach, musiał przyznać, że było to bardzo ekscytujące przeżycie. Kiedy zatrzasnął za sobą drzwi gospody i osuszył kufel piwa, który wcisnęła mu w dłoń Suity, dygotał cały przez dobrą godzinę. Zatrzymał spojrzenie na Collu. Coll, Kruppe, Murillio i Rallick. Cóż za dziwna grupa: pijak, otyły mag o wątpliwych umiejętnościach, fircykowaty dandys i morderca. Byli to jednak najlepsi przyjaciele Crokusa. Jego rodzice zmarli na skrzydlatą zarazę, kiedy miał cztery lata Od tego czasu wychowywał go wujek Mammot. Stary uczony zrobił, co mógł, ale to nie wystarczyło. Mroczne ulice i bezksiężycowe noce na dachach wydawały się chłopcu znacznie bardziej ekscytujące niż pokryte pleśnią księgi wujka. Teraz jednak czuł się bardzo samotny. Kruppe ani na moment nie pozbywał się maski wesołkowatego idioty. Przez wszystkie lata, podczas których pobierał u niego nauki złodziejskiego rzemiosła, Crokus nigdy nie widział, by tłuścioch zachowywał się inaczej. Życie Colla zdawało się sprowadzać do nieustannego unikania stanu trzeźwości. Chłopak nie znał jego motywów, choć podejrzewał, że niegdyś Coll był kimś więcej. A teraz Rallick i Murillio nie chcieli go wtajemniczyć w jakąś nową intrygę. W jego myślach ukształtował się obraz skąpanych w blasku księżyca dziewczęcych kończyn. Potrząsnął gniewnie głową. Suity przyniosła śniadanie: skórki chleba obsmażane w maśle, kawał koziego sera, kiść miejscowych winogron i dzbanek gorzkiej kawy z Callows. Najpierw obsłużyła Crokusa, który wymamrotał słowa podziękowania. Gdy podawała śniadanie Rallickowi, Kruppe stracił cierpliwość. – Cóż za impertynencja – odezwał się, poprawiając szerokie, usiane plamami rękawy płaszcza. – Kruppe ma ochotę rzucić na niegrzeczną Suity tysiąc okropnych zaklęć. – Lepiej niech Kruppe tego nie robi – ostrzegł go Rallick. – Och, nie, oczywiście, że nie – zapewnił go grubasek, ocierając czoło chustką. –

170 Ostatecznie czarodziej mojej klasy nie powinien się zniżać do zwracania uwagi na zwykłą pomywaczkę. Suity odwróciła się nagle ku niemu. – Pomywaczkę? – Chwyciła skórkę chleba i przylepiła ją Kruppemu do głowy. – Nie przejmuj się – rzuciła, wracając do szynkwasu. – Z takimi włosami jak twoje i tak nikt jej nie zauważy. Grubasek odkleił skórkę. Chciał już rzucić ją na podłogę, lecz zmienił zdanie. Oblizał wargi. – Kruppe jest dziś rano wspaniałomyślny – oznajmił. Uśmiechnął się szeroko i położył chleb na talerzu. Pochylił się, splatając tłuste palce. – Chciałby zacząć śniadanie od winogron, jeśli można prosić.

171

Rozdział siódmy Widzę człowieka przykucniętego w ogniu, który mnie nie ogrzewa, i zastanawiam się, dlaczego tak śmiało wszedł na mój stos pogrzebowy... Gadrobijskie epitafium Anonim Tym razem sen poprowadził Kruppego przez Bramę Bagienną, a potem Południowym Traktem do Traktu Kamieniarzy. Niebo nad jego głową wirowało, tworząc nieprzyjemny wzór złożony ze srebrnych i jasnozielonych plam. – Sytuacja jest niestabilna – wydyszał grubasek, gdy nogi niosły go jałowym, piaszczystym szlakiem. – Moneta wpadła w ręce chłopca, choć on o tym nie wie. Czy Kruppe ma wejść na tę Małpią Ścieżkę? Całe szczęście, że jego idealnie okrągłe ciało jest przykładem doskonałej symetrii. Umiejętność zachowania równowagi to nie tylko wrodzony talent. Wymaga żmudnych ćwiczeń. Rzecz jasna, Kruppe jest kimś wyjątkowym i w niczym nie potrzebuje praktyki. Na polach po lewej, w kręgu młodych drzew, płonęło niewielkie ognisko. Za pokrytymi pączkami liści gałęziami widać było niewyraźną, czerwoną łunę. Bystre oczy Kruppego wypatrzyły siedzącego tam samotnego mężczyznę, który zdawał się trzymać płomienie w dłoniach. – Na tej skalistej, pełnej kolein drodze jest za dużo kamieni – westchnął grubasek. – Kruppe wolałby iść po zoranym gruncie, który jeszcze się nie zazielenił świeżą roślinnością. Na przykład, kusi go to ognisko. Zszedł z gościńca i ruszył ku drzewom. Gdy przedostał się między dwoma smukłymi pniami i wyszedł w plamę światła, zakapturzona postać odwróciła się powoli w jego stronę. Choć przed nią płonął ogień, jej twarz skrywały cienie. Aczkolwiek trzymała płomienie w dłoniach, żar nie robił jej krzywdy. Rozczapierzyła szeroko długie, wijące się palce. – Chciałbym skorzystać z ciepła – rzekł grubasek, kłaniając się lekko. – W snach

172 Kruppego ostatnio bardzo trudno na nie trafić. – Wędrują w nich obcy – odezwała się postać wysokim, dziwnie akcentowanym głosem. – Tacy jak ja. Czyżbyś mnie wzywał? Minęło wiele czasu, odkąd moje stopy ostatnio dotykały żywej gleby. – Wzywał? – zapytał grubasek, unosząc brwi. – Nie, nie Kruppe. On również jest ofiarą własnych snów. Wyobraź sobie tylko, że śpi w tej chwili pod ciepłymi kocami, bezpieczny w swym skromnym pokoiku. A przecież marznę, nieznajomy. Nie, zamarzam. Mężczyzna zaśmiał się cicho i skinął na Kruppego, pozwalając mu podejść do ognia. – Usiłuję odzyskać zdolność czucia – zaczął – ale moje dłonie wciąż są odrętwiałe. Być obiektem czci znaczy współuczestniczyć w bólu czciciela. Obawiam się, że moich wyznawców już nie ma. Kruppe milczał. Nie podobał mu się posępny nastrój tego snu. Rozpostarł dłonie nad ogniem, lecz czuł niewiele ciepła. W kolana wniknął mu bolesny ziąb. Wreszcie uniósł wzrok ku zakapturzonej postaci. – Kruppe sądzi, że jesteś pradawnym bogiem. Jak masz na imię? – Jestem znany jako K’rul. Grubasek zesztywniał. Jego domysł okazał się trafny. Na wieść, że pradawny bóg przebudził się i wędruje przez jego sny, myśli Kruppego rozpierzchły się jak przerażone króliki. – Skąd się tu wziąłeś, K’rulu? – zapytał drżącym głosem. Nagle wydało mu się, że jest tu za gorąco. Wyciągnął z rękawa chusteczkę i otarł pot z czoła. Bóg zastanawiał się długo, nim udzielił mu odpowiedzi, i Kruppe słyszał w jego głosie niepewność. – Za murami tego świetlistego miasta przelano krew, Kruppe. Na kamieniach, które ongiś były mi poświęcone. To... to dla mnie coś nowego. Ongiś królowałem w umysłach wielu śmiertelników, którzy karmili mnie do syta krwią i rozłupanymi kośćmi. Na długo przed czasami, gdy dla zaspokojenia swych kaprysów ludzie wznieśli pierwsze kamienne wieże, wędrowałem razem z myśliwymi. – Kaptur przesunął się ku górze i Kruppe poczuł, że padło na niego spojrzenie nieśmiertelnych oczu. – Znowu przelano krew, ale to za mało. Sądzę, że mam tu czekać na kogoś, kto się przebudzi. Kogoś, kogo niegdyś, dawno temu, znałem. Grubasek przełknął te słowa niczym kwaśną żółć. – A co przyniosłeś Kruppemu? Pradawny bóg podniósł się gwałtownie. – Starożytny ogień, który da ci ciepło w chwili potrzeby – odparł. – Ale niczego w zamian nie żądam. Odszukaj T’lan Imassa, który przyprowadzi kobietę. To oni dokonają przebudzenia. Chyba muszę się przygotować do walki. Walki, którą przegram. Kruppe otworzył szeroko oczy. Nagle zrozumiał. – Wykorzystują cię – wydyszał.

173 – Być może. Jeśli rzeczywiście tak jest, młodsi bogowie popełnili poważny błąd. Ostatecznie – w jego głosie pojawiła się nuta upiornej wesołości – przegram walkę. Ale nie zginę. – K’rul odwrócił się od ognia, lecz jego głos nadal dobiegał uszu Kruppego. – Graj dalej, śmiertelniku. Każdy bóg pada z ręki któregoś z was. Tylko tak może się skończyć nieśmiertelność. Tęskny ton tych słów nie umknął uwadze grubaska. Podejrzewał, że na pożegnanie bóg zdradził mu wielką prawdę, z której będzie mógł teraz zrobić użytek. – I Kruppe to uczyni – wyszeptał. Pradawny bóg wyszedł z plamy światła, oddalając się przez pola ku północnemu wschodowi. Czarodziej wpatrzył się w ognisko. Płomienie pełgały chciwie po drewnie, lecz nie pojawiał się popiół, a choć od chwili jego przyjścia nikt nie dorzucał drew, ogień nie przygasał. Grubasek zadrżał. – Ma ją w rękach chłopiec – mruknął. – Tej nocy Kruppe jest sam na świecie. Zupełnie sam. Godzinę przed świtem Niszczyciel Kręgu zakończył służbę pod Barbakanem Despoty. Dzisiejszej nocy nikt nie przybył na spotkanie. Gdy szedł samotnie krętą ulicą Powabów Anyżku w Dzielnicy Korzennej, o wyszczerbione turnie Tahlynu na północy uderzały błyskawice. Na dole, w Dzielnicy Przybrzeżnej, między oświetlonymi latarniami gazowymi kamiennymi pirsami majaczyły mroczne kształty statków handlowych z odległych miast, takich jak Callows, Elingarth i Złość Keplera. Chłodny wietrzyk znad jeziora niósł ze sobą woń deszczu, choć gwiazdy na niebie świeciły zdumiewająco jasno. Zdjął płaszcz i upchnął go do małego, skórzanego tornistra, który przewiesił sobie przez ramię. Tylko przytroczony do pasa krótki miecz świadczył, że jest żołnierzem, i to żołnierzem bez pochodzenia. Skończył już ze swymi oficjalnymi obowiązkami i gdy szedł w dół, ku jezioru, spływały z niego lata służby. Ożyły jaskrawe wspomnienia ze spędzonego w porcie dzieciństwa. Zawsze wabiły go tu egzotyczne statki kupieckie, które przybijały do brzegu niczym znużeni, ogorzali bohaterowie wracający z kolejnej wojny żywiołów. W owych czasach częstym widokiem były galery Wolnych Korsarzy, które wpływały do zatoki ciężkie od łupów. Pochodziły one z tak tajemniczych portów, jak Filman Orras, Fort O Połowę, Opowieść Nieboszczyka i Wygnanie. Brzmienie tych nazw budziło pragnienie przygód w duszy chłopaka, który nigdy nie widział od zewnątrz murów własnego grodu. U wejścia na kamienny pirs mężczyzna zwolnił. Przez jego umysł maszerowały lata dzielące go od tamtego chłopaka Opętały go wizje wojny, które stawały się coraz bardziej złowieszcze. Wspominając skrzyżowania dróg, jakie dotąd przeszedł, widział, że niebo na górze przesłaniają burzowe chmury, a krajobraz przerodził się w wietrzne pustkowie. Panowały nad nimi teraz siły wieku i doświadczenia i wszystkie wybory, jakich dokonał w

174 przeszłości, wydawały mu się z góry przesądzone i właściwie zrodzone z desperacji. Czy tylko młodzi znają to uczucie? – zapytał sam siebie, siadając na kamiennym pirsie. Przed nim pluskały czarne jak sadza wody zatoki. Dwadzieścia stóp poniżej leżał spowity w mroku skalisty brzeg. Tu i ówdzie widać było połyskujące niczym gwiazdy odłamki szkła i ceramiki. Odwrócił się nieco w prawo, przebiegając wzrokiem wzdłuż stoku wzgórza, na którym wznosił się przysadzisty Gmach Majestatu. Nigdy nie sięgaj zbyt wysoko. Tę prostą naukę przyswoił sobie już dawno temu, na płonącym pokładzie korsarskiego okrętu, który dryfował pod wyniosłymi fortyfikacjami miasta o nazwie Złamana Szczęka, a do jego brzucha wdzierało się morze. Wolni Korsarze znaleźli swój kres w ogniu i historycy później orzekli, że zgubiła ich pycha. Nigdy nie sięgaj zbyt wysoko. Zatrzymał spojrzenie na Gmachu Majestatu. Za jego murami nadal trwała sytuacja patowa, do której doszło po zamordowaniu rajcy Lima. Rada ścigała własny ogon, więcej czasu poświęcając gorączkowym spekulacjom i plotkom niż sprawom wagi państwowej. Turban Orr, któremu w ostatniej chwili wyrwano z rąk zwycięstwo w głosowaniu, rozsyłał na wszystkie strony swe psy, nakazując im szukać szpiegów, którzy – jak sądził – przedostali się do jego gniazda. Rajca nie był głupi. Nad wody jeziora wzbiło się stado szarych mew. Zimne nocne powietrze przeszyły ich krzyki. Mężczyzna zaczerpnął tchu, przygarbił się i z wysiłkiem oderwał wzrok od Wzgórza Majestatu. Za późno już martwić się o to, czy nie sięgnął zbyt wysoko. W chwili, gdy skontaktował się z nim agent Węgorza, jego przyszłość została rozstrzygnięta. Niektórzy nazwaliby to zdradą i być może w ostatecznym rozrachunku mieli rację. Któż mógł odgadnąć plany Węgorza? Nawet jego główny agent – ten, który go zwerbował – twierdził, że nic o nich nie wie. Jego myśli wróciły do Turbana Orra. Stanął do walki z przeciwnikiem, który był sprytny i miał władzę. Jego jedyną obroną była anonimowość, a tę prędzej czy później utraci. Siedział na pirsie, czekając na agenta Węgorza. Przekaże mu wiadomość przeznaczoną dla jego pana. Jak wiele zmieni to pismo? Czy popełniał błąd, szukając pomocy, narażając swą niepewną anonimowość, samotność, która dawała mu tak wiele wewnętrznej siły, wzmacniała jego determinację? Nie sądził jednak, by mógł o własnych siłach skrzyżować szpady z Turbanem Orrem. Sięgnął pod kaftan i wydobył stamtąd zwój. Zdawał sobie sprawę, że znalazł się na skrzyżowaniu dróg. Nierozważny strach skłonił go do napisania prośby o pomoc. Łatwo byłoby się teraz poddać. Uniósł w dłoniach kruchy pergamin, czując jego lekkość, tłustawą powierzchnię, szorstki sznurek. Byłby to łatwy gest desperacji. Uniósł głowę. Niebo bladło już, a wiejąca od jeziora bryza przybierała na sile. Wkrótce z północy nadciągnie częsty o tej porze roku deszcz, który oczyści miasto, odświeży jego

175 pachnący korzeniami oddech. Zdjął sznurek ze zwoju i rozwinął pergamin. Tak łatwo. Przedarł powoli list. Jego fragmenty opadły na skryty w mroku brzeg jeziora, po czym odpłynęły na wzmagających się falach niczym drobinki popiołu. Wydało mu się, że gdzieś w głębi swego umysłu słyszy brzęk wirującej monety. Ten dźwięk napełnił go smutkiem. Po kilku minutach opuścił pirs. Agent Węgorza, który zjawi się tu na porannej przechadzce, zauważy, że jego kontakt się nie pokazał, i ruszy w dalszą drogę. Szedł ulicą Przybrzeżną, oddalając się od Wzgórza Majestatu. Pojawili się już pierwsi sprzedawcy jedwabiu, którzy rozkładali swój towar na szerokim, wyłożonym płytami chodniku. Mężczyzna rozpoznawał bele i zwoje lawendowej tkaniny z Illem, jasnożółte jedwabie z Setty i Lest – dwóch leżących na południowym wschodzie miast, które w zeszłym miesiącu zaanektował Pannioński Jasnowidz – oraz grube, ciężkie zwoje z Sarrokalle. Kiedyś wybór był znacznie większy. Handel z podbitą przez Malazańczyków północą zamarł całkowicie. Porzucił brzeg jeziora przy wejściu do gospody „Pod Perfumowanym Drewnem” i ruszył w głąb miasta. Cztery przecznice dalej czekał jego pokoik na piętrze walącego się budynku. W świetle świtu był cichy i szary, a cienkie, wypaczone drzwi zamknięto na klucz. Tam nie było miejsca dla wspomnień. Nie zostawił w pokoju nic, co mogłoby przyciągnąć uwagę czarodzieja albo zdradzić bystremu łowcy szpiegów szczegóły życiorysu lokatora. Pozostawał tam anonimowy nawet dla siebie. Pani Simtal spacerowała w kółko. W ostatnich dniach stanowczo zbyt wiele z trudem zdobytego złota musiała wydać na załagodzenie sytuacji. Tej przeklętej zdzirze, żonie Lima, żałoba wcale nie kazała zapomnieć o chciwości. Przywdziała czerń zaledwie przed dwoma dniami, a już prowadzała się z tym fircykiem Murilliem, zadowolona z siebie jak kurtyzana na balu. Lekko ściągnęła podkreślone ołówkiem brwi. Murillio. Ten młodzieniec potrafił przyciągać uwagę. Wziąwszy to wszystko razem, może warto by się wokół niego zakręcić. Zatrzymała się i popatrzyła na spoczywającego w łożu mężczyznę. – A więc niczego się nie dowiedziałeś. W jej głosie zabrzmiała lekka nuta pogardy. Zastanawiała się, czy ją wyczuł. – Powiedziałem ci już wszystko – odparł rajca Turban Orr, zasłaniając oczy pokrytym licznymi bliznami przedramieniem. – Nie sposób dojść, kto wystrzelił ten zatruty bełt, Simtal. Do licha, zatruty! Który ze skrytobójców w dzisiejszych czasach używa trucizny? Vorcan naładowała ich magią do tego stopnia, że wszystko inne stało się przestarzałe. – Zbaczasz z tematu – zauważyła, zadowolona, że nie dostrzegł, iż nieopatrznie zdradziła swe uczucia.

176 – Jak już mówiłem – ciągnął Orr – Lim zaangażował się w kilka, hmm, delikatnych przedsięwzięć. Zabójstwo zapewne nie miało nic wspólnego z tobą. Mogło do niego dojść na czyimkolwiek balkonie. Tylko przypadek zrządził, że stało się to na twoim. Pani Simtal skrzyżowała ramiona. – Nie wierzę w przypadki, Turban. Powiedz mi, czy to przypadek, że jego śmierć pozbawiła cię większości w Radzie w przeddzień głosowania? – Zauważyła, że policzek mu zadrżał, i pojęła, że cios był celny. Podeszła z uśmiechem do łoża, usiadła na nim i przesunęła dłonią po nagim udzie rajcy. – Czy sprawdzałeś ostatnio, co u niego słychać? – U niego? Skrzywiła się, cofnęła rękę i wstała z łoża. – U mojego drogiego wydziedziczonego, idioto. Turban Orr wykrzywił usta w pełnym satysfakcji uśmieszku. – Zawsze mam go na oku, moja droga. Sytuacja nie uległa zmianie. Odkąd wyrzuciłaś go stąd na zbity pysk, nie wytrzeźwiał ani na moment. Usiadł i sięgnął do słupka baldachimu, na którym wisiały jego szaty. Zaczął się ubierać. Simtal odwróciła się gwałtownie w stronę mężczyzny. – Co robisz? – zapytała ostrym tonem. – A jak ci się zdaje? – Turban wciągnął spodnie. – W Gmachu Majestatu wre debata. Muszę użyć swych wpływów. – A co chcesz zrobić? Podporządkować sobie kolejnego rajcę? Nie przestając się uśmiechać, wciągnął jedwabną koszulę. – To i coś jeszcze. Simtal wywróciła oczyma – Ach, oczywiście szpieg. Zapomniałam o nim. – Osobiście – ciągnął Orr – jestem przekonany, że Rada uchwali proklamację neutralności. Być może już jutro albo pojutrze. Parsknęła ochrypłym śmiechem. – Neutralności! Zaczynasz wierzyć we własną propagandę. Chodzi ci o władzę, Turbanie Orrze, nagą, absolutną władzę, którą zapewnia pozycja malazańskiej wielkiej pięści. Myślisz, że to będzie twój pierwszy krok w ramiona cesarzowej. Kosztem miasta, ale to nic cię nie obchodzi! Turban uśmiechnął się szyderczo. – Nie mieszaj się do polityki, kobieto. Upadek Darudżystanu jest nieunikniony. Pokojowa okupacja jest lepsza od zajęcia miasta siłą. – Pokojowa? Czy jesteś ślepy na to, co spotkało szlachtę z Pale? Kruki całymi dniami pożywiały się tam delikatnym mięsem. Imperium karmi się szlachecką krwią. – To, co wydarzyło się w Pale, wcale nie jest takie proste – sprzeciwił się Turban. – W grę wchodziła odpłata Moranthów. Traktat, który zawarło z nimi imperium, zawierał

177 odpowiednią klauzulę. Tutaj nie dojdzie do podobnej selekcji. A gdyby nawet doszło, to co? Osobiście uważam, że moglibyśmy na tym skorzystać. – Na jego twarz powrócił uśmiech. – Jakoś nie wierzę, by serce ci krwawiło na myśl o nieszczęściach miasta. Obchodzi cię tylko własny interes. Tę pozę oburzonej obywatelki możesz zachować dla swoich przydupasów, Simtal. Poprawił nogawice. Kobieta podeszła do słupka baldachimu i dotknęła dłonią srebrnej gałki pojedynkowego miecza Orra. – Powinieneś go zabić i tyle – stwierdziła. – A ty znowu o nim? – Rajca parsknął śmiechem. – Twój mózg funkcjonuje z subtelnością godną złośliwego bachora. – Przypiął miecz do pasa. – To prawdziwy cud, że udało ci się cokolwiek wyłudzić od tego idioty. Jeśli chodzi o rozum, byliście dobranym małżeństwem. – Najłatwiej jest złamać serce mężczyzny – zauważyła Simtal, uśmiechając się do siebie. Położyła się w pościeli. – A co z Odpryskiem Księżyca? – zapytała, rozkładając ramiona i przeciągając się. – Nadal wisi tam, gdzie wisiał. Rajca spojrzał na Simtal, przesuwając spojrzeniem wzdłuż jej ciała. – Nie znaleźliśmy jeszcze sposobu na to, by przekazać wiadomość na górę – odparł z roztargnieniem w głosie. – Rozbiliśmy w cieniu Odprysku namiot, w którym obozują nasi przedstawiciele, ale jego tajemniczy władca po prostu nas ignoruje. – A może nie żyje? – zapytała Simtal, rozluźniając mięśnie i głośno wzdychając. – Może Odprysk wisi nieruchomo dlatego, że wszyscy wewnątrz są martwi? Pomyśleliście o tym, mój drogi rajco? Turban Orr zwrócił się ku drzwiom. – Pomyśleliśmy. Zobaczymy się wieczorem? – Chcę, żeby zginął – nalegała Simtal. Rajca położył dłoń na klamce. – To może się zdarzyć. Zobaczymy się wieczorem? – zapytał znowu. – To może się zdarzyć. Turban Orr otworzył drzwi i wyszedł z pokoju. Pani Simtal westchnęła, nie wstając z łoża. Jej myśli zaprzątał pewien dandys. Jeśli zdoła odbić go pewnej wdowie, będzie to dla niej wspaniałym sukcesem. Murillio popijał wino z korzeniami. – Szczegóły pozostają niejasne – stwierdził, krzywiąc się, gdy palący trunek poparzył mu wargi. Ulicą na dole jechał z klekotem jaskrawo pomalowany wóz, zaprzężony w trzy białe konie o czarnych uzdach. Trzymający lejce mężczyzna był odziany w czarną szatę z

178 kapturem. Konie szarpały łbami, kładły uszy i wytrzeszczały ślepia, lecz potężne, żylaste dłonie woźnicy trzymały je w ryzach. Po obu stronach wozu szły kobiety w średnim wieku. Na wygolonych głowach niosły parujące kubki z brązu, z których bił aromat. Murillio oparł się o poręcz, spoglądając z góry na trupę. – Wywożą tę sukę, Fander – zauważył. – To piekielnie ponury rytuał, jeśli mnie o to pytasz. – Zasiadł w pluszowym fotelu i uśmiechnął się do swej towarzyszki, unosząc puchar. – Wilcza Bogini Zimy umiera coroczną śmiercią, i to na białym dywanie. A za tydzień będzie Feta Gedderone i ulice wypełnią się kwieciem, które wkrótce zapcha wszystkie ścieki i rynsztoki. Siedząca naprzeciwko niego młoda kobieta uśmiechnęła się, nie spuszczając wzroku z własnego pucharu wina, który trzymała w obu dłoniach niczym kielich ofiarny. – O jakich szczegółach wspominałeś? – zapytała, unosząc na chwilę wzrok. – Szczegółach? Uśmiechnęła się blado. – Tych niejasnych. – Och. – Murillio machnął lekceważąco obleczoną w rękawiczkę dłonią. – Pani Simtal utrzymuje, że rajca Lim odwiedził ją osobiście, by podziękować za oficjalne zaproszenie. – Zaproszenie? Masz na myśli tę uroczystość, którą urządza w wigilię Gedderone? Murillio zamrugał. – Oczywiście. Z pewnością wasz dom również otrzymał zaproszenie? – Tak, tak. A ty? – Niestety nie – odparł z uśmiechem. Kobieta umilkła, przymykając w zamyśleniu oczy. Murillio spojrzał na ulicę w dole. Czekał. Ostatecznie w podobnych sprawach obowiązywały swoiste zasady i nawet on nie potrafił odgadnąć toku i tempa myśli kobiety, zwłaszcza gdy sprawa dotyczyła seksu. W tym przypadku chodziło o wymianę przysług, a ta gra była specjalnością Murillia, który zawsze wykonywał to, co do niego należało. Najważniejsze było, żeby w żadnym wypadku nie rozczarować kobiety. Najpilniej strzeże się tej tajemnicy, która nigdy nie traci na wartości. Na balkonie zajętych było niewiele stolików, gdyż szlachetnie urodzeni klienci lokalu woleli przesycone wonnościami powietrze sali jadalnej. Murillio jednak lubił bliskość ruchliwej ulicy i podejrzewał, że jego towarzyszka również była z niej zadowolona – przynajmniej w tym przypadku. Dobiegające z dołu hałasy niemal całkowicie wykluczały groźbę podsłuchania. Omiótł spojrzeniem ulicę Klejnotów Morula i zesztywniał lekko na widok postaci stojącej w bramie naprzeciwko. Przesunął się na fotelu, opuszczając lewą dłoń za kamienną poręcz, gdzie kobieta nie mogła jej widzieć. Potem machnął nią kilka razy z rzędu, spoglądając wściekle na przybysza.

179 Rallick Nom uśmiechnął się szerzej. Wyszedł z bramy i ruszył niespiesznie ulicą, zatrzymując się, by obejrzeć perły wyłożone na hebanowym stoliku przed sklepem. Zaniepokojony właściciel zbliżył się o krok, uspokoił się jednak, gdy Rallick ruszył dalej. Murillio westchnął, rozpierając się wygodniej w fotelu. Pociągnął łyk trunku. Idiota! Jego twarz, dłonie, chód, oczy mówiły tylko jedno: zabójca! Do licha, nawet jego ubranie cechowało się ciepłem i witalnością katowskiego uniformu. Rallickowi Nomowi z pewnością brakowało subtelności. To zdumiewające, że tak skomplikowany plan zrodził się w sztywnym, geometrycznym umyśle skrytobójcy. Bez względu jednak na jego pochodzenie, był płodem czystego geniuszu. – Czy bardzo chcesz tam pójść, Murillio? – zapytała kobieta. Odpowiedział jej najcieplejszym ze swych uśmiechów, po czym odwrócił wzrok. – To wielka rezydencja, prawda? – Dom pani Simtal? Tak. Jest w nim mnóstwo pokojów. – Wsunęła delikatny paluszek do wonnego, palącego płynu, po czym uniosła go do warg i po chwili zastanowienia włożyła do ust. – Podejrzewam, że wiele pomieszczeń dla służby, choćby nawet pozbawionych wszelkich luksusów, będzie stało puste przez większą część nocy. Murillio nie potrzebował wyraźniejszego zaproszenia. Sednem planu Rallicka był właśnie ten moment oraz jego konsekwencje. Cudzołóstwo miało jednak pewną wadę. Murillio nie miał najmniejszej ochoty na pojedynek z mężem tej kobiety. Odegnał ową niepokojącą myśl kolejnym łykiem wina. – Z radością poszedłbym na tę uroczystość, ale pod jednym warunkiem. – Podniósł wzrok i spojrzał kobiecie w oczy. – Musisz mnie owej nocy zaszczycić swym towarzystwem. Rzecz jasna, tylko na godzinę czy dwie. – Zmarszczył czoło w wyrazie zakłopotania. – Nie żywię oczywiście zakusów na prawa, jakie ma wobec ciebie mąż. Oboje doskonale wiedzieli, że żywi takie zakusy. – Oczywiście – przytaknęła kobieta, która nagle stała się wstydliwa. – To nie uchodzi. Ile zaproszeń mam ci załatwić? – Dwa – odrzekł. – Lepiej, żeby mnie widziano w towarzystwie. – To prawda. Murillio spojrzał z żalem na opróżniony kielich. Westchnął głośno. – Niestety, muszę już iść. – Podziwiam twoją samodyscyplinę – odezwała się kobieta. Ale w dzień wigilii Gedderone przestaniesz ją podziwiać – odpowiedział w myślach Murillio, wstając z fotela. – Nasze spotkanie to dar Pani Przypadku – rzekł z ukłonem. – Do dnia wigilii, pani Orr. – Do dnia wigilii – powtórzyła żona rajcy. Wydawało się, że przestała się już nim interesować. – Do widzenia. Murillio ukłonił się raz jeszcze i zszedł z balkonu. Wiele siedzących za stołami

180 szlachcianek obserwowało go spod opadających powiek. Na końcu ulicy Klejnotów Morula wznosiła się Brama Sierpa. Mijając masywne głazy Muru Trzeciego Poziomu, Rallick zauważył, że obaj stojący pod rampą strażnicy wybałuszyli oczy z wrażenia. Ocelot kazał mu przyciągnąć do siebie uwagę i choć Murillio był zdania, że tylko ślepiec mógłby go wziąć za kogoś innego niż zabójcę, zadał sobie sporo trudu, by stłumić wszelkie wątpliwości. Strażnicy nic rzecz jasna nie uczynili. Ten, kto wyglądał na mordercę, nie musiał koniecznie nim być. Prawa miejskie były w tej kwestii jednoznaczne. Wiedział, że gdy znajdzie się na bogatych ulicach Górnych Majątków, jacyś ludzie zapewne zaczną go śledzić, nie zamierzał jednak próbować ich zgubić. Darudżystańska szlachta codziennie wydawała na szpiegów spore pieniądze. Niech choć raz spróbują na nie zarobić. Rallick nie darzył sympatią szlachetnie urodzonych, choć nie podzielał też typowej dla gminu nienawiści do nich. Ich pycha, drażliwy honor i nieustanne swary sprzyjały interesom. Podejrzewał jednak, że wszystko to skończy się z nadejściem Malazańczyków. W imperium gildie skrytobójców nie mogły działać legalnie, a tych przedstawicieli fachu, których uznawano za tego godnych, wcielano w tajne szeregi Szponu. Pozostali po prostu znikali. Jeśli wierzyć pogłoskom z Pale, sytuacja szlachty nie była wiele lepsza. Po zwycięstwie imperium znajdą się w innym świecie i Rallick nie był pewien, czy chciałby stać się jego częścią. Zostało mu jednak parę rzeczy do zrobienia. Zastanawiał się, czy Murilliowi udało się załatwić zaproszenia. Od tego wszystko zależało. Poprzedniej nocy pokłócili się z tego powodu. Murillio wolał wdowy. Cudzołóstwo nie było w jego stylu. Rallick jednak nalegał i jego przyjaciel wreszcie ustąpił. Skrytobójca nadal zastanawiał się nad przyczynami tych oporów. Początkowo sądził, że Murillio boi się, iż będzie zmuszony do pojedynku z Turbanem Orrem. Jego druh jednak biegle władał rapierem. Rallick wielokrotnie ćwiczył z nim w ustronnych miejscach i podejrzewał, że Murillio jest adeptem, czym nie mógł się pochwalić nawet Turban Orr. Nie, to nie strach budził w nim niechęć do tego planu. Do Rallicka w końcu dotarło, że chodzi o względy moralne. Ujrzał swego przyjaciela w zupełnie nowym świetle. Gdy rozważał implikacje tej myśli, wypatrzył w tłumie dobrze sobie znaną twarz. Zatrzymał się raptownie i przyjrzał okolicznym budynkom. Wybałuszył nagle oczy, zdając sobie sprawę, dokąd nieświadomie zawędrował. Natychmiast skierował spojrzenie na znajomą postać, która pojawiała się od czasu do czasu po drugiej stronie ulicy. Zmrużył powieki zamyślony. Crokus wędrował ulicą Przybrzeżną w błękitnosrebrnym blasku późnego poranka, otoczony wrzawą czynioną przez kupców i ich klientów. W odległości dwunastu przecznic przed nim piętrzyły się miejskie wzgórza, otoczone Murem Trzeciego Poziomu. Na

181 położonym najdalej na wschód z nich stała dzwonnica K’rula. Jej dachówki z pokrytego zielonymi plamami brązu lśniły w blasku słońca. Miał wrażenie, że owa wieża stanowi wyzwanie rzucone radosnemu obliczu Gmachu Majestatu. Jej zaropiałe oczy, osadzone w pokrytej bliznami wieków twarzy, spoglądały z góry, z drwiącym, zblazowanym błyskiem na wzniesione na niższych wzgórzach rezydencje i inne budowle. Crokus był skłonny zgadzać się z ironiczną rezerwą, z jaką wieża zdawała się traktować pozory, od których roiło się w Gmachu Majestatu. Z biegiem lat nauczył się tego od wujka. Do owego uczucia dodawała jeszcze ognia młodzieńcza niechęć do wszystkiego, co miało coś wspólnego z władzą. Choć Crokus nie zastanawiał się nad tym zbytnio, to właśnie były główne motywy, dla których zajmował się złodziejstwem. Do tej pory nie zdawał sobie jednak sprawy, że najsubtelniejszą i najbardziej bolesną zniewagą, jaką wyrządza okradanym ludziom, jest pogwałcenie ich prywatności. W jego marzeniach – tak za dnia, jak i w nocy – raz po raz wracała do niego wizja śpiącej w łożu młodej kobiety. W końcu pojął, że ów obraz mówi mu wszystko o... wszystkim. Wszedł do jej pokoju, gdzie nie mieli wstępu szlacheccy synalkowie śliniący się u jej stóp, gdzie mogła rozmawiać ze szmacianymi lalkami z dzieciństwa, a jej niewinność nie była tylko nie zerwanym jeszcze kwiatem. Jej sanktuarium. I zbezcześcił je, zabrał dziewczynie to co najcenniejsze – jej prywatność. Nie miało znaczenia, że była córką D’Arle’ów, w jej żyłach płynęła czysta krew, nieskalana dotykiem Pani Żebraków, i że przejdzie przez życie chroniona przed poniżeniami, jakie niesie kontakt z rzeczywistym światem. Nic z tego się nie liczyło. Dla Crokusa zbrodnia, której się wobec niej dopuścił, była równoważna gwałtowi. Jednym śmiałym gestem zdruzgotał jej świat... Młodym złodziejem zawładnęła burza wyrzutów sumienia. Skręcił w ulicę Powabów Anyżku, przepychając się przez tłumy. Potężne ongiś mury sprawiedliwego oburzenia sypały się w gruzy w jego umyśle. Znienawidzona szlachta ukazała mu inną twarz, która prześladowała go teraz swym pięknem, nasuwając całe mnóstwo nieoczekiwanych myśli. Słodkie wonie sklepów korzennych, unoszące się na ciepłej bryzie niczym perfumy, ścisnęły mu gardło nienazwanym uczuciem, a krzyki dzieci z Dzielnicy Daru przywołały do oczu czułostkowe łzy. Minął Bramę Goździków, wchodząc do Przesmyku Osserca. Tuż nad nim wznosiła się rampa prowadząca do Górnych Majątków. Podchodząc do niej, musiał zejść szybko na bok, by nie przejechała go wielka kareta zbliżająca się od tyłu. Nie musiał oglądać wymalowanego na jej drzwiczkach herbu, by wiedzieć, czyją jest własnością. Kłapiące zębami, wierzgające konie pędziły przed siebie, nie zważając na zagradzających im drogę pieszych. Młodzieniec zatrzymał się, patrząc, jak kareta wjeżdża z klekotem po rampie. Ludzie pierzchali przed nią na wszystkie strony. Sądząc z tego, co słyszał o rajcy Turbanie Orrze, konie mistrza

182 pojedynków w równym stopniu jak ich właściciel gardziły tymi, którym podobno miał służyć. Gdy dotarł do rezydencji Orrów, karoca wjechała już do środka. Przy zewnętrznej bramie stało czterech muskularnych strażników. Mur wznoszący się za ich plecami miał całe piętnaście stóp wysokości. Z jego szczytu sterczały zardzewiałe żelazne szpikulce, osadzone w wyprażonej przez słońce glinie. Co dziesięć stóp w murze umocowano pumeksową latarnię. Crokus przeszedł spokojnie obok bramy, ignorując strażników. Mur był u podstawy szeroki na jakieś cztery stopy. Grubo ociosane cegły miały standardowe rozmiary – około stopy kwadratowej. Chłopak szedł dalej przed siebie, po czym skręcił w zaułek, by sprawdzić mur z drugiej strony. Na najbliższym rogu znajdowały się pojedyncze drzwi dla służby, wykonane ze smołowanej dębiny wzmocnionej okuciami z brązu. Nie było tu strażników. Wąskie przejście spowijał głęboki cień, rzucany przez mur sąsiedniej rezydencji. Crokus skrył się w wilgotnym, cuchnącym stęchlizną mroku. Gdy pokonał połowę długości zaułka, dłoń kogoś atakującego go od tyłu zatkała mu usta. Pod żebrami poczuł ostry sztych sztyletu. Chłopak zamarł w bezruchu, a potem stęknął, gdy napastnik obrócił go w swoją stronę. Spojrzał w znajome oczy. Rallick Nom schował sztylet i cofnął się o krok z marsem na twarzy. Crokus wbił w niego wzrok, oblizując wargi. – Rallick, na serce Beru, wystraszyłeś mnie! – I bardzo dobrze – odparł skrytobójca. Podszedł bliżej. – Wysłuchaj mnie uważnie, Crokus. Nie próbuj obrobić rezydencji Orrów. Nawet się do niej nie zbliżaj. – Tylko tak sobie pomyślałem, Nom – zapewnił złodziej, wzruszając ramionami. – Zapomnij o tym – rozkazał Rallick. Crokus skinął głową, zaciskając usta w wąską linię. – Jak sobie życzysz. Odwrócił się i ruszył ku sąsiedniej ulicy, skąpanej w jasnych promieniach słońca. Dopóki nie wyszedł na Szlak Zdrajcy, czuł, że Rallick odprowadza go wzrokiem. Tam się zatrzymał. Po lewej stronie miał Górne Wzgórze Szubieniczne. Nad niepokalanymi, porośniętymi różnobarwnym kwieciem stokami wznosiły się pięćdziesiąt trzy stopnie Krętych Schodów. Pięć zawieszonych nad pomostem pętli kołysało się lekko na wietrze. Ich czarne cienie sięgały aż na bruk ulicy. Minęło wiele czasu od chwili, gdy powieszono ostatniego szlachetnie urodzonego zbrodniarza, podczas gdy w Dzielnicy Gadrobijskiej, na Dolnym Wzgórzu Szubienicznym, sznury rozciągały się tak mocno, że trzeba je było wymieniać co tydzień. W tych pełnych napięcia czasach wydawało się to dziwnym kontrastem. Potrząsnął gwałtownie głową. Unikanie naglących pytań kosztowało go zbyt wiele wysiłku. Czy Nom go śledził? Nie, bardziej prawdopodobne wydawało się, że skrytobójca zamierza zamordować Orra lub jakiegoś innego mieszkańca rezydencji. Ryzykowny kontrakt. Zastanawiał się, kto był na tyle śmiały, by zaproponować coś takiego. Na pewno jakiś inny szlachcic. Odwaga zleceniodawcy bladła jednak w porównaniu z dzielnością Rallicka, który

183 zgodził się przyjąć zlecenie. Tak czy inaczej, ostrzeżenie skrytobójcy miało wystarczającą wagę, by wybić mu z głowy myśl o skoku na rezydencję Orra Przynajmniej na razie. Ruszył przed siebie, błądząc myślami po labiryncie, z którego nie było wyjścia. Wsadził ręce do kieszeni i nagle zmarszczył brwi, zdając sobie sprawę, że jedna z jego dłoni zacisnęła się na monecie. Wyjął ją z kieszeni. Tak jest, to był ten sam pieniążek, który Crokus znalazł w noc zabójstw. Przypomniał sobie, jak pojawił się nie wiadomo skąd u jego stóp w tej samej chwili, gdy nad głową przemknął mu bełt skrytobójcy. Zatrzymał się, by obejrzeć monetę w jasnym świetle poranka. Widniała na niej głowa młodego mężczyzny o rozbawionej minie. Nosił kapelusz z opadającym rondem. Na obrzeżu wybito jakieś słowa maleńkimi, przypominającymi runy literkami. Złodziej nie znał tego języka. Alfabet w niczym nie przypominał pochyłego pisma Daru. Obrócił monetę w dłoni. Jakie to dziwne! Na rewersie również widniała głowa, tyle że kobiety – zwrócona w drugą stronę. Wytrawione pismo reprezentowało inny styl od tego na awersie, było ostre i pochylone w lewo. Kobieta wyglądała młodo. Jej twarz przypominała oblicze mężczyzny, lecz nie było na niej nawet śladu rozbawienia. Wydała się złodziejowi zimna i nieustępliwa. Metal był stary, tu i ówdzie upstrzony plamami surowej miedzi i cyny. Pieniążek ważył zaskakująco dużo, Crokus uznał jednak, że ma on wartość tylko jako unikat. Widział monety bite w Callows, Genabackis i Amat El, a raz nawet żłobkowane sztabki z Seguleh, lecz nigdy nie zetknął się z czymś podobnym. Skąd spadł pieniążek? Czy zaplątał się gdzieś w fałdy jego płaszcza, czy też Crokus strącił go, biegnąc po dachu? A może wchodził w skład panieńskiego skarbu młodej D’Arle? Chłopak wzruszył ramionami. Tak czy inaczej, zjawił się w najbardziej odpowiedniej chwili. Tym razem nogi zaniosły go pod Wschodnią Bramę. Tuż za murami, wzdłuż traktu o nazwie Zgryzota Jatema, stała grupka zapadających się budynków zwana Miastem Zgryzoty. Tam właśnie wybierał się złodziej. Za dnia wąska brama była otwarta i przejeżdżał tamtędy powolny strumień wyładowanych jarzynami fur. Przepychając się przez tłum, młodzieniec dostrzegł pierwsze wozy z uchodźcami z Pale, którzy przemknęli między liniami oblegających podczas bitwy, a potem sforsowali południową Równinę Rhivi oraz Wzgórza Gadrobi i wreszcie dotarli do Zgryzoty Jatema. Crokus dostrzegał w ich twarzach desperację, którą łagodziło wyczerpanie. Uchodźcy spoglądali zmęczonym wzrokiem na wątłe mury miasta, zdając sobie sprawę, że ucieczka odroczyła wyrok tylko na krótki czas. Byli jednak zbyt wyczerpani, żeby się tym przejmować. Przygnębiony tym widokiem Crokus przeszedł pośpiesznie przez bramę, kierując się w stronę najokazalszego budynku Miasta Zgryzoty – zbudowanej bez jednolitego planu drewnianej gospody. Nad wejściem kołysał się szyld, na którym przed wieloma dziesięcioleciami namalowano barana o trzech nogach. Złodziej nie potrafił pojąć, co ma on

184 wspólnego z nazwą gospody, która brzmiała „Pod Łzami Dzika”. Wciąż ściskając w dłoni monetę, wszedł do środka i zatrzymał się tuż za drzwiami. Kilku gości spojrzało na niego przelotnie, lecz wszyscy natychmiast z powrotem zajęli się swymi trunkami. Przy stojącym w mrocznej głębi sali stoliku chłopak wypatrzył znajomą postać, która gestykulowała szaleńczo, unosząc ręce nad głowę. Rozciągnął usta w uśmiechu i ruszył w tamtą stronę. – ...i wtedy Kruppe ruchem tak szybkim, że nikt nie mógłby go zauważyć, porwał królewską koronę i berło z pokrywy sarkofagu. Pomyślał sobie, że w tym grobowcu jest za dużo kapłanów i jeśli jednego ubędzie, wszyscy zaraz poczują się lepiej, bo inaczej zmarłemu królowi zabraknie tchu w zżartych stęchlizną płucach i jego widmo się przebudzi. Kruppe wiele już razy stawiał czoło gniewowi widm w jakiejś głębokiej otchłani D’rek, wysłuchiwał, jak recytują listę swych zbrodni i użalają się nad faktem, że muszą pożreć moją duszę... harra! Kruppe jest za sprytny, żeby takie gadające od rzeczy duchy o koślawych kolanach... Crokus położył dłoń na wilgotnym ramieniu grubaska. Okrągła, spocona twarz zwróciła się ku niemu. – Ach! – zawołał mag. – Były uczeń przychodzi złożyć należne hołdy! – wyjaśnił swemu towarzyszowi, kiwając dłonią. – Crokus, usiądź proszę, jeśli tylko możesz. Dziewko! Dawaj najlepszego wina, ale migiem! Młodzieniec przyjrzał się siedzącemu naprzeciwko Kruppego mężczyźnie. – Widzę, że jesteście zajęci. Na twarzy nieznajomego rozbłysła nadzieja. Zerwał się szybko z krzesła. – Nie, nie – zawołał. – Możesz nam śmiało przerwać. – Zerknął na Kruppego, po czym znowu przeniósł wzrok na Crokusa. – Zresztą zapewniam cię, że muszę już pędzić! Do zobaczenia, Kruppe. Pogadamy innym razem. Pochylił głowę i odszedł. – Pochopne stworzenie – mruknął Kruppe, sięgając po kubek, z którego pił nieznajomy. – Spójrz tylko – ciągnął, spoglądając na Crokusa z zatroskaną miną. – Zostało prawie dwie trzecie. Potencjalne marnotrawstwo! – Grubasek przełknął płyn szybkim haustem. Westchnął głośno. – Chwała Dessembrae, że udało mu się zapobiec. Crokus usiadł. – Czy to był kupiec, z którym się kontaktujesz? – zapytał. – Na niebiosa, nie. – Grubasek znowu machnął dłonią. – To biedny, zagubiony uchodźca z Pale. Miał szczęście, że natknął się na Kruppego, którego mądre rady skierowały go... – Jak najdalej stąd – dokończył ze śmiechem Crokus. Kruppe łypnął na niego spode łba. Pojawiła się kobieta z glinianą karafką pełną wina o kwaśnym zapachu. Grubasek napełnił kubki. – Kruppe zastanawia się, czego ten znakomicie wyszkolony młodzieniec pragnie od

185 swego byłego mistrza we wszystkich łotrowskich sztukach? A może odniosłeś kolejny triumf i przychodzisz objuczony łupami, które chcesz w należyty sposób spieniężyć, i tak dalej? – Hmm, tak... to znaczy, nie, niezupełnie. – Crokus rozejrzał się wokół, a potem nachylił bliżej. – Chodzi o poprzedni raz – wyszeptał. – Wiedziałem, że przyjdziesz tu sprzedać towar, który ci przyniosłem. Grubasek również przysunął się do niego. Ich twarze dzieliły teraz od siebie zaledwie cale. – Mówisz o łupach od D’Arle’ów? – zapytał, poruszając brwiami. – Tak jest! Czy już je sprzedałeś? Kruppe wydobył chusteczkę z rękawa i otarł nią czoło. – Przez całe to gadanie o wojnie na szlakach handlowych zapanował rozgardiasz. Jeśli chodzi o twoje pytanie, hmm, to Kruppe przyznaje, że jeszcze nie... – To świetnie! Słysząc okrzyk chłopaka, grubasek wzdrygnął się nagle i zacisnął powieki. Po chwili uchylił je nieznacznie. – Ach, Kruppe rozumie. Chłopiec chce odzyskać towar, żeby dostać od kogoś innego większą sumę? Crokus zamrugał. – Nie, oczywiście, że nie. To znaczy, tak, chcę je odzyskać, ale nie zamierzam ich nikomu opchnąć. No wiesz, nadal jestem twoim wspólnikiem w pozostałych sprawach. Ale tu chodzi o coś innego. – Chłopak poczuł, że na twarz występuje mu rumieniec. Cieszył się, że w pomieszczeniu jest tak ciemno. – To szczególny przypadek, Kruppe. Na pyzatej twarzy grubaska wykwitł szeroki uśmiech. – W takim razie nie ma sprawy, chłopcze. Czy mam ci oddać rzeczone przedmioty jeszcze dziś wieczorem? Znakomicie, uznajmy sprawę za zamkniętą. Powiedz mi, proszę, co trzymasz w ręku? Crokus spojrzał zmieszany na swą dłoń. – Och, to tylko moneta – wyjaśnił, pokazując pieniążek Kruppemu. – Znalazłem ją tej samej nocy, kiedy okradłem rezydencję D’Arle’ów. Zobacz, ma dwie reszki. – Naprawdę? Czy Kruppe może dokładniej obejrzeć to niezwykłe znalezisko? Crokus wręczył monetę przyjacielowi, po czym sięgnął po kubek i rozsiadł się wygodnie. – Myślę teraz o skoku na rezydencję Orra – rzucił od niechcenia, przypatrując się uważnie rozmówcy. – Mhmm. – Grubasek raz za razem obracał pieniążek w dłoniach. – Bardzo kiepski stop – mamrotał. – I do tego oszukany. Mówisz, Orra? Kruppe zaleca ostrożność. Dom jest bardzo dobrze strzeżony. Metalurga, który to odlewał, powinno się powiesić. Kruppe myśli, że tak się zapewne stało. Czarna miedź, ni mniej, ni więcej. Tania cyna, a do tego zbyt niska temperatura. Możesz mi wyrządzić uprzejmość, Crokus? Zerknij, proszę, na ulicę przez te

186 drzwi. Jeśli przypadkiem do miasta wjeżdża czerwono-zielony wóz, Kruppe byłby bardzo wdzięczny, gdybyś go o tym powiadomił. Chłopak wstał, wyszedł na zewnątrz i rozejrzał się wokół. Nie zobaczywszy żadnego wozu, wzruszył ramionami i wrócił do stolika. – Nie widać nikogo. – No cóż – odezwał się grubasek, odkładając monetę. – Mądry Kruppe uznał, że jest zupełnie bezwartościowa. Możesz się z nią rozstać bez żalu. Crokus schował monetę do kieszeni. – Nie. Zatrzymam ją sobie na szczęście. Grubasek spojrzał na niego z nagłym błyskiem w oczach, lecz Crokus skupił uwagę na kubku, który trzymał w dłoniach. Mag odwrócił wzrok z westchnieniem. – Jeśli wieczorne spotkanie ma się okazać pomyślne dla wszystkich zainteresowanych, Kruppe musi jak najszybciej ruszyć w drogę. Młodzieniec dopił wino. – Możemy wrócić razem. – Znakomicie. – Grubasek wstał, strzepując z piersi okruchy chleba. – Idziemy? – Nagle zauważył, że Crokus wpatruje się intensywnie we własną dłoń. – Czy chłopiec się o coś uderzył? – zapytał pośpiesznie. Złodziej poderwał się gwałtownie. Odwrócił z zakłopotaniem wzrok. Twarz zalał mu rumieniec. – Nie – wymamrotał. Raz jeszcze spojrzał na rękę. – Musiała mi na nią spaść kapka wosku – wyjaśnił. Potarł dłoń o spodnie, uśmiechając się nieśmiało. – Chodźmy. – Kruppe, którego mądrość obejmuje sobą wszystkie dziedziny, zapewnia, że będzie to wspaniały dzień na spacer. Rondo Białego Złota otaczało opuszczoną wieżę pełnym zestawem wielobarwnych markiz. Było tam mnóstwo sklepów jubilerskich, przed którymi leniwie wałęsali się wynajęci strażnicy. Dzielące je od siebie wąskie szczeliny wiodły na zniszczony dziedziniec starożytnej budowli. Liczne opowieści zapewniały, że w Wieży Hintera i jej okolicach czają się obłęd i śmierć. Dlatego nikt nigdy jej nie odwiedzał, a jubilerom nawet nie postała w głowach myśl, że ktoś może dobrać się do ich sklepów od tamtej strony. Gdy dzień skłaniał się ku zachodowi, tłumy na rondzie rzedły i strażnicy stawali się coraz ostrożniejsi. Przed większością witryn opuszczono już z trzaskiem żelazne kraty, a przy sklepach, które jeszcze były otwarte, zapalono pochodnie. Murillio wyszedł na rondo z Drogi Trzeciego Poziomu, zatrzymując się co chwila, żeby obejrzeć oferowane na sprzedaż towary. Przywdział połyskliwy błękitny płaszcz z Pustkowia Malle, zdając sobie sprawę, że tak ostentacyjna demonstracja bogactwa znacznie złagodzi

187 wszelkie podejrzenia. Sklep, do którego się wybierał, z obu stron otaczały nie oświetlone witryny. Jubiler, mężczyzna o wąskiej twarzy i zadartym nosie, pochylał się nad ladą jak uliczny przekupień. Na ogorzałych dłoniach miał maleńkie szare blizny, wyglądające jak ślady kruka na błocie. Wystukiwał palcem niespokojny rytm. Murillio podszedł bliżej, spoglądając w jego osadzone pod krzaczastymi brwiami oczy. – Czy to sklep Krute’a z Talientu? – Ja jestem Krute – burknął jubiler kwaśnym tonem, jakby czuł się niezadowolony z losu, który przypadł mu w udziale. – Perły z Talientu, osadzone w krwawym złocie z kopalń w Moap i Pasie. Nigdzie w Darudżystanie nie znajdziesz podobnych. Pochylił się i splunął obok Murillia, który mimo woli odsunął się w bok. – Nie miałeś dziś klientów? – zapytał. Wyciągnął z rękawa chusteczkę i dotknął nią warg. W oczach Krute’a błysnęło zrozumienie. – Tylko jednego. Obejrzał cały mój zapas klejnotów z Goaliss, które są tak rzadko spotykane jak smocze mleko i wydobywa się je ze skał bezlitosnych jak same smoki. Każdy kamień wyrwany z ich gniewnych żył kosztuje życie stu niewolników. – Jubiler uniósł nerwowo barki, rzucając w bok niespokojne spojrzenie. – Trzymam je na zapleczu, by pokusa nie sprawiła, że ulica spłynie krwią i tak dalej. Murillio skinął głową. – Bardzo rozsądnie. A czy coś kupił? Krute uśmiechnął się, odsłaniając poczerniałe pieńki zębów. – Jeden, ale nie najcenniejszy. Chodź, pokażę ci. – Otworzył boczne drzwi. – Tędy. Murillio wszedł do sklepu. Na ścianach wisiały czarne kotary, a całe pomieszczenie przenikała woń potu. Jubiler poprowadził go do pokoiku na zapleczu, który był jeszcze ciaśniejszy i bardziej cuchnący. Zasunął dzielącą je zasłonę i zwrócił się w stronę Murillia. – Szybciej! Zostawiłem na witrynie mnóstwo złota głupców i bezwartościowych kamyków. Jeśli jakiś bystrooki klient to zauważy, tę melinę szlag trafi. – Kopnął w ścianę. Umocowana na zawiasach deska odchyliła się, odsłaniając przejście. – Przeczołgaj się tędy, do licha, i powiedz Rallickowi, że gildii nie podoba się, iż tak swobodnie zdradza nasze sekrety. Jazda! Murillio opadł na kolana i przecisnął się przez otwór. Wilgotna ziemia splamiła mu dłonie i kolana. Przed sobą miał Wieżę Hintera. Jej omszałe kamienne mury połyskiwały w dogasającym świetle dnia. Zarośnięta chwastami brukowana droga wiodła do łukowatej bramy, pozbawionej wrót i skrytej w głębokim cieniu. Za nią Murillio widział jedynie mrok. Korzenie rosnących przy ścieżce karłowatych dębów wypchnęły z ziemi większość brukowców i trzeba było bardzo uważnie patrzeć pod nogi. Murillio dotarł do wejścia dopiero po dobrej minucie. Zmrużył powieki, starając się przeniknąć wzrokiem ciemność. – Rallick? – wysyczał. – Gdzie, u licha, się podziewasz?

188 – Spóźniłeś się – odezwał się ktoś za jego plecami. Murillio odwrócił się błyskawicznie, wyszarpując lewą ręką z pochwy cienki, pojedynkowy rapier. W jego prawej dłoni pojawił się lewak. Przykucnął i przyjął pozycję obronną. – Niech cię szlag, Rallick! – zawołał, uspokajając się nagle. Skrytobójca chrząknął rozbawiony, spoglądając na ostry jak brzytwa sztych rapiera, który jeszcze przed chwilą zawisł w odległości kilku cali od jego splotu słonecznego. – Cieszę się, że refleks cię nie zawodzi, przyjacielu. Nie przytyłeś od wina i ciastek... aż tak bardzo. Murillio schował broń. – Myślałem, że znajdę cię w wieży. – Oszalałeś? – zapytał Rallick, wytrzeszczając oczy. – Tam straszy. – Byłem pewien, że to tylko bajeczka, którą rozpowiada wasza gildia, żeby powstrzymać intruzów. Rallick odwrócił się, ruszając na dolny taras, który kiedyś wychodził na ogród. W suchej, pożółkłej trawie przycupnęły białe, kamienne ławki przypominające pokryte plamami kości jakiejś gigantycznej bestii. Murillio ujrzał na dole błotnisty, zarośnięty algami staw. W ciepławym powietrzu rozchodziło się kumkanie żab i bzyczenie komarów. – Zdarzają się takie noce – zaczął Rallick, strącając z jednej z ławek zeschłe liście – że w wejściu aż roi się od widm. Można podejść blisko, żeby wysłuchać ich błagań i gróźb. Wszystkie chcą się stamtąd wydostać. Usiadł. Murillio nie poszedł za jego przykładem. Wbił wzrok w wieżę. – A co z samym Hinterem? Czy jego widmo również się pokazuje? – Nie. Szaleniec podobno śpi w środku. Widma zostały uwięzione wewnątrz koszmarów czarnoksiężnika. Uczepił się ich i nawet Kaptur nie jest w stanie przyciągnąć ich do swego zimnego łona. Chcesz wiedzieć, skąd się biorą te widma, Murillio? – Rallick wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Wejdź do wieży, a przekonasz się na własnej skórze. Murillio to właśnie miał zamiar uczynić w chwili, gdy zaskoczył go skrytobójca. – Dziękuję za ostrzeżenie – warknął z sarkazmem i usiadł na ławce, owijając się płaszczem. Rallick machnął dłonią, odpędzając komary. – I co? – Załatwione – oznajmił Murillio. – Najbardziej zaufany sługa pani Orr doręczył mi je dziś po południu. – Wyciągnął spod płaszcza bambusową rurę przewiązaną niebieską wstążką. – Dwa zaproszenia na fetę u pani Simtal, tak jak obiecałem. – Świetnie. – Skrytobójca zerknął na przyjaciela. – Nie wiesz, czy Kruppe coś zwęszył? – Jeszcze nie. Nadziałem się na niego dziś po południu. Wygląda na to, że Crokus stawia

189 dziwaczne żądania. Oczywiście – ciągnął Murillio, krzywiąc twarz – nigdy nie wiadomo, kiedy Kruppe wyczuje sprawę, ale na razie nic nie wskazuje, żeby ten mały, śliski gnom cokolwiek podejrzewał. – A co to za dziwaczne żądania? – Sprawa jest doprawdy osobliwa – zastanawiał się Murillio. – Kiedy zajrzałem dziś do gospody „Pod Feniksem”, Kruppe oddawał chłopakowi łupy z ostatniego skoku. A przecież Crokus na pewno nie znalazł sobie innego pasera. Coś byśmy o tym słyszeli. – Okradł rezydencję, prawda? Czyją? – zapytał Rallick. – D’Arle’ów – odpowiedział Murillio. Uniósł nagle brwi. – Na pocałunek Gedderone! Córka D’Arle’ów! Ta dorodna, dupiasta pannica. Pokazują ją na każdym przyjęciu, a odziane w żaboty chłopaki ślinią się na jej widok tak bardzo, że służba musi wycierać podłogę. Ojej! Niewykluczone, że nasz młody złodziej się zadurzył i chce teraz zachować jej błyskotki dla siebie. Ze wszystkich beznadziejnych marzeń, jakie mogą się zrodzić w chłopięcej głowie, wybrał sobie najgorsze. – Być może – odezwał się cicho Rallick. – A może nie. Gdyby tak szepnąć słówko jego wujowi... Z twarzy Murillia zniknął wyraz bólu. – Myślisz, że to skierowałoby go na właściwą drogę? Nareszcie! Mammot się ucieszy... – Cierpliwości – przerwał mu Rallick. – Żeby przerobić młodego złodziejaszka na wykształconego człowieka z pozycją potrzeba więcej pracy, niż jest w stanie wytrzymać zakochane serce. Murillio zmarszczył brwi. – Wybacz, że tak mnie podekscytowała myśl, iż uratujemy chłopakowi życie. – Tej przyjemności nigdy nikomu nie żałuję – odparł Rallick z delikatnym uśmiechem. Murillio westchnął na te słowa. Z jego tonu zniknęła ostra nuta sarkazmu. – Minęło już wiele lat od chwili, gdy mieliśmy tak wiele powodów do nadziei – przypomniał cicho. – Ale droga do jej spełnienia będzie krwawa – wskazał Rallick. – Nie zapominaj o tym. Masz jednak rację. To już tyle lat. Ciekawe, czy Kruppe w ogóle pamięta te czasy. – Zawartość pamięci Kruppego co godzina ulega rewizji – odparł Murillio z głośnym prychnięciem. – Tylko obawa przed zdemaskowaniem nie pozwala mu zapomnieć, kim jest. Oczy Rallicka pociemniały nagle. – Zdemaskowaniem? Jego przyjaciel zdawał się przebywać myślami gdzieś daleko, pozbierał się jednak. – Och, to tylko stare podejrzenia – odparł z uśmiechem. – Ten mądry Kruppe to śliski osobnik. Rallick zachichotał, słysząc tę szyderczą składnię. – Tak – przyznał po chwili, wpatrując się w staw. – Rzeczywiście jest śliski. – Wstał. –

190 Krute pewnie chciałby zamknąć interes. Całe rondo już śpi. – Masz rację. Obaj mężczyźni opuścili taras. Wokół ich nóg kłębiła się metanowa mgła. Gdy wkroczyli na drogę, Murillio rzucił jeszcze spojrzenie na wejście do wieży, w nadziei że ujrzy bełkoczące widma. Bramę wypełniała jednak nieprzenikniona ściana ciemności. Z jakiegoś niewiadomego powodu wydało mu się to bardziej niepokojące niż horda zbłąkanych dusz. Przez szerokie okna gabinetu Baruka do środka wpadało jasne światło poranka. Pomieszczenie wypełniał ciepły powiew, niosący ze sobą wonie i dźwięki z ulicy na dole. Alchemik, ciągle jeszcze odziany w nocny strój, usiadł na wysokim stołku przy stole z mapami. W dłoni trzymał pędzelek, który od czasu do czasu zanurzał w zdobnym srebrnym kałamarzu. Rozwodnionym, czerwonym inkaustem malował na mapie terytorium okupowane przez Imperium Malazańskie. Kolor krwi miała już cała górna połowa mapy. Wąski czysty pasek tuż na południe od Lasu Czarnego Psa symbolizował siły Caladana Brooda. Po obu jego stronach widniały dwie mniejsze plamki reprezentujące Karmazynową Gwardię. Szkarłatny obszar otaczał je wszystkie i schodził w dół, obejmując Pale. Kończył się na północnych stokach Tahlynu. Pochylając się nad mapą, by namalować południową granicę czerwonego zalewu, Baruk zauważył, że uliczne hałasy przybrały nagle na sile. Słysząc pisk ręcznych kołowrotów oraz wydzierający się na przechodniów głos, doszedł do wniosku, że trwają jakieś roboty budowlane. Wtem dźwięki umilkły i rozległ się głośny trzask. Alchemik poderwał się nagle, przewracając prawą ręką kałamarz. Czerwony inkaust rozlał się po mapie. Baruk usiadł z przekleństwem na ustach. Wybałuszył oczy na widok plamy, która zalała Darudżystan, sięgając na południe aż do Catlinu. Wstał, by sięgnąć po szmatkę i wytrzeć dłonie. Wstrząsnęło nim to wydarzenie, które z łatwością można było wziąć za omen. Podszedł do okna i wychylił się przez nie. Na dole brygada robotników rozkopywała ulicę. Dwóch krzepkich mężczyzn machało kilofami, a trzech dalszych ustawiło się w rządek, rzucając rozbite brukowce na rosnący stos na chodniku. Brygadzista stał oparty plecami o wóz, studiując zwój pergaminu. Baruk zmarszczył brwi. – Kto w tym mieście odpowiada za konserwację dróg? – zastanowił się głośno. Jego uwagę odwróciło ciche pukanie do drzwi. – Słucham? Do pokoju wszedł sługa, Roald, który zatrzymał się tuż za drzwiami. – Przybył jeden z twoich agentów, panie. Alchemik rzucił spojrzenie na stół z mapami. – Każ mu chwilkę zaczekać, Roald.

191 – Tak, panie. Służący wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Alchemik zwinął w rulon zniszczoną mapę. Z korytarza dobiegł donośny głos, po którym rozległ się szept. Baruk odłożył mapę na półkę i odwrócił się akurat na czas, by zobaczyć wchodzącego agenta. Roald podążał za nim z wyrazem irytacji na twarzy. Baruk odprawił sługę skinieniem dłoni, spoglądając z góry na jaskrawo wystrojonego człowieczka. – Dzień dobry, Kruppe. Roald zamknął cicho drzwi za sobą. – Więcej niż dobry, Baruku, drogi przyjacielu Kruppego. Wręcz cudowny! Czy zakosztowałeś już porannego powietrza? Alchemik zerknął na zewnątrz. – Niestety, za moim oknem powietrze jest pełne pyłu – zauważył. Grubasek umilkł na chwilę. Opuścił ręce, po czym wydobył z rękawa chustkę, którą otarł sobie czoło. – Ach, prawda, roboty drogowe. Kruppe natknął się po drodze na robotników i doszedł do wniosku, że to wojownicza banda. Wręcz chamska, ale czegóż można się spodziewać po prostych wyrobnikach? Baruk wskazał mu krzesło. Grubasek usiadł na nim z błogim uśmiechem. – Ależ dziś upał – zauważył, spoglądając znacząco na stojącą na obramowaniu kominka karafkę wina. Alchemik zignorował gościa. Podszedł do okna i obrócił się do niego plecami. Wbił wzrok w Kruppego, zastanawiając się, czy uda mu się kiedykolwiek przeniknąć maskę rozanielenia, którą otaczał się jego gość. – Co słyszałeś? – zapytał cicho. – Co Kruppe słyszał? Zapytaj raczej, czego nie słyszał. – Może byś tak się streszczał? – rzucił Baruk, unosząc brwi. Grubasek przesunął się na krześle, ocierając czoło chusteczką. – Okropny upał! Ale przejdźmy do wieści – ciągnął, widząc srogą minę Baruka. Pochylił się, ściszając głos. – O tym szepcze się w barach, w ciemnych, wilgotnych bramach, w podejrzanych mrokach najczarniejszej nocy, w... – Do rzeczy! – Tak, oczywiście. Do uszu Kruppego dotarła pogłoska. Doszło do wojny skrytobójców ni mniej, ni więcej. Podobno gildia ponosi znaczne straty. Baruk odwrócił się do okna i wyjrzał na ulicę. – A co na to złodzieje? – Na dachach zrobiło się tłoczno. Ludziom podrzyna się gardła. Zyski dramatycznie

192 spadły. – Gdzie jest Rallick? Grubasek zamrugał. – Zniknął – odparł. – Kruppe nie widział go od wielu dni. – Czy ta wojna skrytobójców to wewnętrzna sprawa? – Nie. – A czy udało się zidentyfikować tę nową siłę? – Nie. Baruk przyjrzał się uważniej robotnikom, którzy zdawali się poświęcać więcej czasu na kłótnie niż na pracę. Wojna skrytobójców mogła oznaczać poważne kłopoty. Gildia Vorcan była silna, lecz imperium było od niej silniejsze, jeśli ci nowi przybysze faktycznie byli szponami. W całej tej sprawie kryło się jednak coś bardzo dziwnego. W przeszłości cesarzowa nieraz korzystała z usług miejscowych gildii, a często nawet rekrutowała ich członków. Alchemik nie potrafił zrozumieć, jakiemu celowi miałaby służyć taka wojna, a to niepokoiło go jeszcze bardziej niż sam fakt, że do niej doszło. Wtem usłyszał za sobą szuranie nogami i przypomniał sobie o agencie. Odwrócił się z uśmiechem na ustach. – Możesz już iść. W oczach Kruppego rozbłysło coś, co zdumiało Baruka. Grubasek wstał płynnym ruchem z krzesła. – Kruppe ma jeszcze coś do powiedzenia, mistrzu Baruku. Lekko otumaniony alchemik skinął głową, każąc mu mówić dalej. – Niestety, opowieść jest długa i pełna niejasności – oznajmił jego gość, zbliżając się do okna. Chusteczka gdzieś zniknęła. – Nawet człowiek o tak niezmierzonych talentach, jak Kruppe, może jedynie snuć przypuszczenia. W wolnych chwilach, gdy oddaje się grom hazardowym i innym takim zajęciom. W aurze Bliźniąt adept może usłyszeć, zobaczyć, wywęszyć i wymacać rzeczy, które są niematerialne jak wiatr. Smak Pani Szczęścia, gorzkie ostrzeżenie śmiechu Pana. – Kruppe spojrzał na alchemika. – Rozumiesz, co mam na myśli, mistrzu? – Mówisz o Oponn – stwierdził spokojnie Baruk, wpatrując się w pyzatą twarz rozmówcy. Kruppe spojrzał na ulicę. – Niewykluczone. Być może jednak to tylko okrutny podstęp, mający wyprowadzić w pole takich jak głupi Kruppe... Głupi? Baruk uśmiechnął się w duchu. Z pewnością nie on. – Kto to wie? – Grubasek uniósł dłoń, ukazując płaski woskowy dysk. – Oto przedmiot – ciągnął cicho, nie spuszczając wzroku z krążka – o którego pochodzenie nikt nie dba, którego poszukują liczni ludzie spragnieni jego zimnego pocałunku i dla którego często ryzykuje się życie i wszystko, co ono w sobie mieści. Jeden jest koroną żebraka, a wielkie ilości

193 szaleństwem króla. Niesie ze sobą ruinę, lecz nawet najmniejszy deszczyk zmywa z niego krew i następnemu właścicielowi nic nie zdradza jego ceny. Jest taki, jaki jest, powiada Kruppe. Nie miałby wartości, gdyby nie ci, którzy uparcie sądzą, że jest inaczej. Baruk wstrzymał oddech. Płuca go paliły, lecz mimo to trudno mu było wycisnąć z nich powietrze. Słowa Kruppego powiodły go w jakieś miejsce, gdzie ukrywały się wielkie zasoby wiedzy, a pewna i niezawodna dłoń tego, kto je zgromadził, dokładnie spisywała wszystko na pergaminie. Była to biblioteka, pełna ostro rysujących się na tle ścian półek z czarnego drewna, tomów oprawnych w lśniącą skórę oraz pożółkłych zwojów. Stało tam też biurko o zrytym dziurami, pełnym plam blacie. Baruk miał wrażenie, że udało mu się tylko przelotnie zajrzeć do komnaty, którą był umysł Kruppego, sekretnego miejsca zamkniętego dla wszystkich poza właścicielem. – Mówisz o monecie – powiedział powoli alchemik. Usiłował wrócić do rzeczywistości, skupiając uwagę na woskowym krążku w ręce swego gościa. Kruppe zacisnął dłoń. Odwrócił się i położył krążek na parapecie. – Obejrzyj sobie podobizny po obu stronach tego pieniążka, mistrzu Baruku. – Znowu pojawiła się chusteczka. Grubasek cofnął się o krok, ocierając czoło. – Ojej, ale upał, powtarza Kruppe! – Nalej sobie trochę wina – mruknął Baruk. Gdy jego gość się oddalił, alchemik otworzył swą grotę. Skinął dłonią i woskowy krążek uniósł się w powietrze, by powoli zawirować mu przed oczyma. Alchemik przypatrzył się widniejącej na nim podobiźnie. – Pani – mruknął, kiwając głową. Dysk obrócił się, ukazując Pana. Krążek okręcił się raz jeszcze i zaczął wirować. Baruk wybałuszył oczy. Głowę wypełnił mu furkot. Czuł, że jego grota opiera się naciskowi, który rósł wraz z owym dźwiękiem. Wreszcie źródło mocy się załamało. Usłyszał słaby głos Kruppego, który zdawał się dobiegać z bardzo daleka. – Nawet podobizna zawiera w sobie oddech Bliźniąt, mistrzu Baruku, a temu wiatrowi nie oprze się żadna z grot magów. Krążek wciąż wirował przed głową Baruka, przeradzając się w srebrzystą plamę. Wokół niego uformowała się delikatna mgiełka. Na oblicze alchemika trysnęły rozżarzone krople. Baruk cofnął się pośpiesznie. W topniejącym wosku zamigotał błękitny ogień. Krążek kurczył się szybko w płomieniach. Po chwili zniknął całkowicie, a wraz z nim nacisk i odgłos wirowania. Nagła cisza przyprawiła Baruka o ból głowy. Wsparł się drżącą dłonią o parapet i zamknął oczy. – Kto nosi monetę, Kruppe? – Dobywający się z zaciśniętego gardła głos brzmiał jak charkot. – Kto? Grubasek znowu się zbliżył.

194 – Chłopak – odparł od niechcenia. – Oczywiście, Kruppe go zna, tak samo jak inni twoi agenci: Murillio, Rallick i Coll. Baruk otworzył oczy. – To nie może być przypadek – wysyczał. Przez paraliżującą go grozę próbowała się przebić rozpaczliwa nadzieja. Do gry włączyli się Oponn, a dla tak potężnych mocy życie miasta i jego mieszkańców nie miało żadnego znaczenia. Spojrzał na Kruppego. – Zbierz tę grupę. Wszystkich, których wymieniłeś. Już od dawna służą moim interesom i muszą teraz zrobić, o co ich proszę. To ważniejsze niż wszystko inne. Rozumiesz? – Kruppe przekaże im, że nalegasz. Niewykluczone, że Rallick jest zajęty pracą dla gildii, lecz, z drugiej strony, jeśli Coll znajdzie w życiu jakiś cel, może odzyskać pewny chód oraz jasne spojrzenie i wziąć sobie zadanie do serca. Mistrzu Baruku? Na czym właściwie ma polegać to zadanie? – Chrońcie powiernika monety. Obserwujcie go i wszystkich, którzy zatrzymają na nim spojrzenie, przyjazne czy wrogie. Kruppe, musisz znaleźć Rallicka. Jeśli Pan wyciągnie rękę po powiernika monety, potrzebne będą talenty skrytobójcy. Kruppe zamrugał. – Tak jest. To straszne. Niech miłosierdzie uśmiechnie się do młodego Crokusa. – Crokusa? – Baruk zmarszczył brwi. – Znam skądś to imię. Twarz grubaska niczego nie zdradzała. – Mniejsza z tym. To by było wszystko, Kruppe. – Ponownie odwrócił się do okna. – Informuj mnie na bieżąco o rozwoju sytuacji. – Tak jak zawsze, Baruku, przyjacielu Kruppego. – Grubasek pokłonił się. – Dziękuję za wino. Było naprawdę znakomite. Alchemik usłyszał szczęk zamykanych drzwi. Wyjrzał na ulicę. Udało mu się zapanować nad strachem. Oponn potrafili doprowadzać do ruiny nawet najstaranniej przygotowane plany. Baruk wzdrygał się na myśl, że w jego sprawy może się wmieszać przypadek. Nie mógł już dłużej polegać na swej zdolności przewidywania, umiejętności przygotowania się na każdą ewentualność, uwzględnienia wszystkich możliwości i wybrania spomiędzy nich tej, która najlepiej odpowiadała jego pragnieniom. Moneta wiruje i los miasta wisi na włosku. Sprawę pogarszało jeszcze tajemnicze zachowanie cesarzowej. Baruk potarł czoło. Musi kazać Roaldowi przynieść trochę leczniczej herbaty. Ból głowy odbierał mu zdolność jasnego myślenia. Gdy przesunął dłoń przed twarzą, ujrzał jakiś czerwony błysk. Uniósł obie ręce do oczu. Splamił je szkarłatny inkaust. Wychylił się przez okno. Za obłokiem pyłu ciągnęły się dachy Darudżystanu. Dalej widać było port. – Wiem, że gdzieś tam jesteś, cesarzowo – wyszeptał. – Twoje pionki chodzą tu jeszcze niepostrzeżenie, ale możesz być pewna, że je odnajdę. Z pomocą przeklętego szczęścia Oponn albo bez niej.

195

KSIĘGA TRZECIA

MISJA

196

Marionetki tańczą na polu kierowane rękami mistrzów Przechodzę między nimi, potykając się o sznurki, w rytmie chwiejnej polki i przeklinam wszystkich tych głupców i ich szalone piruety Nie będę żył tak jak oni, o nie, pozwólcie mi tańczyć wkoło przysięgam na Grób Kaptura, że te nieskoordynowane drgawki, które widzicie, to najczystsza sztuka Powiedzenia głupca Theny Bule (ur.?)

197

Rozdział ósmy I wtedy zstąpił między mężczyzn i kobiety, odarty z godła przez jej plugawą czystkę, gdy na krwawym piasku zgasło życie cesarza i pierwszego miecza cóż za tragiczna zdrada... Był jednym ze starej gwardii, dowódcą ostrego grotu gniewu imperium, dlatego zstępując w dół, zamiast usunąć się na bok, stał się dla jej oczu przypomnieniem, klątwą sumienia, której nie mogła znieść. Zaoferowano mu nagrodę, na którą za pierwszym razem spojrzał przelotnie, nieświadomy i niegotowy, a potem przekonał się, że schodząc między kobiety i mężczyzn, odrzucił i potępił szansę jej wskrzeszenia... Podpalacze Mostów Toc Młodszy Kwadrans przed świtaniem niebo przybrało kolor żelaza usianego pasmami rdzy. Sierżant Sójeczka przykucnął na skalnym wypiętrzeniu z dala od kamienistej plaży, spoglądając na mgłę zawisłą nad spokojną taflą Lazuru. Daleko na południu, na drugim brzegu jeziora, widać było słabą łunę świateł Darudżystanu.

198 Nocny lot nad górami był prawdziwym piekłem. Quorle znalazły się między trzema ścierającymi się ze sobą frontami burzowymi. To cud, że nikogo nie stracili. Deszcz już dawno przestał padać. Powietrze było teraz chłodne i wilgotne. Słysząc za sobą odgłos kroków i mlaski, odwrócił się i wyprostował raptownie. Zbliżali się Kalam i Czarny Moranth, którzy torowali sobie drogę przez rumowisko omszałych głazów u podstawy zbocza. Za ich plecami rósł cienisty sekwojowy las. Pstre pnie wyglądały jak brodaci wartownicy, pełniący straż u stóp gór. Sierżant wciągnął głęboko haust zimnego porannego powietrza. – Wszystko w porządku – oznajmił Kalam. – Zieloni Moranthowie dostarczyli wszystko, co obiecali, a nawet więcej. Skrzypek i Płot to teraz dwóch najszczęśliwszych saperów na świecie. Sójeczka uniósł brwi. – Myślałem, że zaczyna wam brakować materiałów wybuchowych – powiedział, zwracając się do Czarnego Morantha. Oblicze istoty skrywało się w cieniu unoszonej na zawiasach zasłony hełmu. Wydobywające się spod niego słowa niosły się słabym echem, jakby dochodziły z jaskini. – To zależy, Ptaku Który Kradnie. Dobrze cię znamy, Podpalaczu Mostów. Depczesz po cieniu nieprzyjaciela. Moranthowie nigdy nie poskąpią ci pomocy. Zaskoczony Sójeczka odwrócił wzrok, mrużąc oczy. – Pytałeś o los jednego z naszych współbraci – ciągnął Moranth. – Jednorękiego wojownika, który przed wieloma laty walczył u twego boku w Nathilogu. Ten wojownik żyje. Sierżant zaczerpnął w płuca słodkiego leśnego powietrza. – Dziękuję – powiedział. – Życzymy ci, by następnym razem krew, którą znajdziesz na swych rękach, należała do twego wroga, Ptaku Który Kradnie. Sójeczka zmarszczył brwi, po czym skinął głową i przeniósł uwagę na Kalama. – I co jeszcze? Twarz skrytobójcy utraciła wyraz. – Szybki Ben jest gotowy – oznajmił. – Świetnie. Zwołaj wszystkich. Zapoznam was z moim planem. – Twoim planem, sierżancie? – Moim – potwierdził stanowczo Sójeczka. – Plan cesarzowej i jej taktyków zostaje niniejszym odwołany. Zrobimy to po mojemu. Ruszaj, kapralu. Kalam zasalutował i oddalił się. Sójeczka zszedł ze skały. Buty zapadły się mu głęboko w mech. – Powiedz mi, Moranthu, czy to możliwe, by szwadron waszych Czarnych patrolował tę okolicę za dwa tygodnie? Moranth z głośnym chrzęstem zwrócił głowę w stronę jeziora.

199 – Takie nie planowane patrole zdarzają się bardzo często. Myślę, że za dwa tygodnie poprowadzę jeden z nich osobiście. Sójeczka spojrzał spokojnie na zakutego w czarną zbroję wojownika, który stał obok. – Nie bardzo wiem, jak mam to rozumieć – powiedział po chwili. Moranth zwrócił się ku niemu. – Nie różnimy się od siebie aż tak bardzo – stwierdził. – Czyny mają w naszych oczach określoną wartość. Osądzamy je i na podstawie tych osądów podejmujemy działanie. Tak jak w Pale, płacimy duchem za ducha. Sierżant zmarszczył brwi. – Co masz na myśli? – Czystka w Pale pochłonęła osiemnaście tysięcy siedemset trzydzieści dziewięć dusz. Jedną za każdą potwierdzoną ofiarę wrogości Pale wobec nas. Duch za ducha, Ptaku Który Kradnie. Sójeczka nie znalazł na to odpowiedzi. Następne słowa Morantha wstrząsnęły nim głęboko. – Ciało twego imperium toczą robaki, ale podobny rozkład jest czymś naturalnym i zdarza się we wszystkich ciałach. To zakażenie nie jest jeszcze śmiertelne. Można je wypalić. Moranthowie są biegli w podobnych zabiegach. – A jak właściwie – Sójeczka przerwał, starannie dobierając słowa – zamierzacie dokonać tego wypalenia? Przypomniał sobie opuszczające Pale wyładowane trupami wozy. Po plecach przebiegł mu lodowaty dreszcz. – Duch za ducha – odpowiedział Moranth, ponownie kierując uwagę na miasto na południowym brzegu. – Na razie cię opuścimy. Znajdziesz nas tu za dwa tygodnie, Ptaku Który Kradnie. Sójeczka spoglądał w ślad za oddalającym się Czarnym Moranthem, który przedzierał się przez porastający polanę gąszcz ku miejscu, gdzie czekali jego jeźdźcy. Po chwili usłyszał szybki furkot skrzydeł i quorle wzbiły się nad wierzchołki drzew. Moranthowie zatoczyli krąg i skierowali się na północ, przemykając między pniami brodatych olbrzymów porastających stok. Sierżant ponownie przysiadł na skale, wbijając wzrok w ziemię. Po chwili nadeszli jego ludzie, którzy przykucnęli, otaczając go kręgiem. Milczał, jakby nie zdawał sobie sprawy, że ma towarzystwo. Czoło pokryły mu głębokie bruzdy. Zaciskał szczęki, zgrzytając trzonowcami, powoli i precyzyjnie. – Sierżancie? – odezwał się cicho Skrzypek. Zaskoczony Sójeczka podniósł wzrok. Zaczerpnął głęboko tchu. Wokół niego zebrali się wszyscy oprócz Szybkiego Bena. Powie Kalamowi, żeby później powtórzył jego rozkazy czarodziejowi.

200 – W porządku. Oryginalny plan został odwołany, ponieważ miał nas wszystkich kosztować życie, a to mi się nie spodobało. Dlatego zrobimy to po mojemu i być może ocalimy skórę. – Nie zaminujemy bram miasta? – zapytał Skrzypek, zerkając na Plota. – Nie – odparł sierżant. – Zrobimy lepszy użytek ze środków wybuchowych, które dostaliśmy od Moranthów. Będą dwa cele i dwie ekipy. Pierwszą będzie dowodził Kalam. Pójdą z nim Szybki Ben i... – zawahał się – ...i Żal. Drugą poprowadzę ja. Pierwsze zadanie to przedostać się do miasta niepostrzeżenie. Bez mundurów. – Zerknął na Młotka. – Jak rozumiem, Zieloni dotrzymali słowa? Uzdrowiciel skinął głową. – Dostaliśmy miejscową łódź rybacką. Osiemnaście stóp długości i cztery wiosła. Powinniśmy przepłynąć jezioro bez żadnych trudności. Mamy nawet parę sieci. – W takim razie popłyniemy na rybki – stwierdził Sójeczka. – Gdybyśmy zawinęli do portu pustą łodzią, moglibyśmy wzbudzić podejrzenia. Czy ktoś z was łowił kiedyś ryby? Zapadła długa cisza. – Ja łowiłam. Dawno temu – odezwała się po chwili Żal. Sójeczka spojrzał na nią zdziwiony. – Dobra – rzucił. – Dobierz sobie kogoś do pomocy. Uśmiechnęła się drwiąco. Sierżant oderwał od niej wzrok, mamrocząc pod nosem przekleństwo. Spojrzał na obu sabotażystów. – Ile mamy środków wybuchowych? – Dwie skrzynie – odparł Płot, poprawiając skórzaną czapeczkę. – Od wstrząsaczy aż po granaty dymne. – Moglibyśmy upiec całe miasto – dodał Skrzypek z wyraźnym podnieceniem. – To wystarczy – orzekł Sójeczka. – No dobra, słuchajcie wszyscy uważnie, bo inaczej nie wyjdziemy z tego żywi... Szybki Ben usypał na odludnej polanie krąg z białego piasku i zasiadł w jego środku. Przed nim wznosił się rządek pięciu zaostrzonych patyków, wbitych w gliniastą glebę na różną głębokość. Środkowy, najwyższy, miał jakieś trzy stopy wysokości, sąsiednie po dwie, natomiast zewnętrzne po jednej. Czarodziej rozwinął jard cienkiej żyłki wykonanej z jelit. Jeden jej koniec uformował w małą pętelkę, którą zacisnął na centralnym pręcie tuż poniżej czubka. Przeciągnął linkę w lewą stronę i oplótł ją wokół sąsiedniego kijka, a następnie powtórzył ten sam zabieg po prawej stronie. Potem wziął się za patyk z lewego skraju. Owinął go żyłką dwukrotnie, mamrocząc przy tym kilka słów, po czym przeszedł do prawego kijka, na którym zawiązał pętlę i uciął resztę linki.

201 Odchylił się do tyłu, składając dłonie na kolanach, i zmarszczył czoło. – Loczek! – Zewnętrzny kijek zadrżał i obrócił się lekko, po czym znieruchomiał. – Loczek! – warknął czarodziej raz jeszcze. Tym razem zakołysały się wszystkie pręty, a środkowy wygiął się w stronę maga. Linka naprężyła się, czemu towarzyszyło niskie brzęczenie. Szybki Ben poczuł na twarzy zimny powiew, strącający kropelki potu, który gromadził się tam od jakiejś minuty. Głowę wypełnił mu głośny szum. Poczuł, że spada przez mroczne jaskinie, a od ich niewidzialnych ścian dobiegał dźwięk przypominający łoskot żelaznych młotów uderzających o skałę. Oczy bolały go od oślepiających rozbłysków srebrnego światła, a na twarzy czuł gwałtowny wicher. W jakiejś izolowanej części jaźni zachował jednak poczucie dystansu, panowania nad sytuacją. Potrafił myśleć, obserwować, analizować. – Loczek – wyszeptał. – Zapuściłeś się za daleko. Zbyt głęboko. Grota połknęła cię w całości i już nigdy cię nie wypuści. Tracisz kontrolę, Loczek. Te myśli były jednak przeznaczone tylko dla niego. Wiedział, że marionetka jest jeszcze daleko. Spadał, wirując, ku Jaskiniom Chaosu. Loczek był zmuszony podążyć w górę, ku niemu. Nagle Szybki Ben poczuł, że stoi na czarnej skale, która zdawała się wirować powoli pod jego stopami. Gdzieniegdzie przeszywały ją lśniące jaskrawoczerwonym blaskiem szczeliny. Popatrzywszy wokół, przekonał się, że znajduje się na pochyłym stoku. Dwanaście stóp przed sobą miał wyszczerbiony szczyt. Odwrócił się, podążając wzrokiem za zarysem zbocza, które znikało na dole w żółtych, kłębiących się chmurach. Na moment dopadły go zawroty głowy. Zachwiał się. Gdy odzyskał równowagę, usłyszał za plecami chichot. Odwrócił się i zobaczył Loczka, który siedział na samym szczycie. Jego drewniane ciało było brudne i przypalone, a ubranie całe w strzępach. – To Skała Andii, prawda? – zapytał Szybki Ben. Loczek skinął okrągłą główką. – Połowa drogi. Teraz już wiesz, jak głęboko się zapuściłem, czarodzieju. Aż na samo dno groty, gdzie moc odnajduje swój pierwszy kształt i wszystko jest możliwe. – Ale mało prawdopodobne – skontrował Szybki Ben, spoglądając na marionetkę. – Jakie to wrażenie, stać pośrodku podobnej mocy i nie móc jej dotknąć ani w żaden sposób wykorzystać? Jest zbyt obca, prawda? Pali przy każdym dotyku. – Opanuję tę sztukę – wysyczała marionetka. – Nic nie wiesz. Zupełnie nic. – Kiedyś już tu byłem, Loczek – odparł z uśmiechem Szybki Ben. Przesunął wzrokiem po obłokach gazu niesionych przez zmienne wiatry. – Miałeś szczęście – ciągnął. – Istnieją stworzenia, które zwą to królestwo domem, choć nie jest ich wiele. – Przerwał, rozciągając usta w uśmiechu. – Nie lubią intruzów. Widziałeś, co z nimi robią? I co po nich zostaje? – Uśmiechnął się szerzej, widząc, że marionetka wzdrygnęła się mimo woli. – A więc widziałeś

202 – dokończył. – Jesteś moim obrońcą – warknął Loczek. – Podporządkowałeś mnie sobie, czarodzieju! Odpowiedzialność spada na ciebie. Jeśli mnie dopadną, nie będę krył tego faktu. – Rzeczywiście, podporządkowałem. – Szybki Ben przykucnął. – Cieszę się, że wraca ci pamięć. Powiedz mi, co u Tattersail? Laleczka oklapła, odwracając wzrok. – Jej powrót do zdrowia się przeciąga. Szybki Ben zmarszczył brwi. – Powrót do zdrowia? A co jej się stało? – Wytropił mnie Ogar Gear. – Loczek poruszył się niespokojnie. – Doszło do utarczki. Twarz czarodzieja zasępiła się nagle. – I? Marionetka wzruszyła ramionami. – Gear uciekł, poważnie raniony niemagicznym mieczem przez tego waszego kapitana. Po chwili zjawił się Tayschrenn, ale Tattersail zdążyła już stracić przytomność i nie udało mu się uzyskać żadnych odpowiedzi. Rozgorzał w nim jednak ogień podejrzeń. Wysłał swoje sługi, które włóczą się po grotach, szukając informacji o tym, kim i czym jestem. I jakie są moje motywy. Tayschrenn wie, że jest w to zamieszana wasza drużyna. Zdaje sobie sprawę, że próbujecie ocalić skórę. – W oczach marionetki pojawił się błysk szaleństwa. – Pragnie śmierci was wszystkich, czarodzieju. Jeśli chodzi o Tattersail, może liczy na to, że gorączka go wyręczy i zabije ją sama, ale gdyby miała umrzeć bez przesłuchania, straciłby bardzo wiele. Z pewnością próbowałby odszukać jej duszę, ścigałby ją nawet w królestwie Kaptura, ale Tattersail wie wystarczająco wiele, by mu się wymknąć. – Zamknij się na chwilę – rozkazał Szybki Ben. – Zacznijmy od początku. Mówisz, że kapitan Paran zranił Geara mieczem? Loczek przeszył go wściekłym spojrzeniem. – Zgadza się. Bronią śmiertelników. To nie powinno być możliwe. Rana może się okazać śmiertelna. – Marionetka przerwała na chwilę. – Nie powiedziałeś mi wszystkiego, czarodzieju – warknęła. – W sprawę wmieszali się bogowie. Jeśli będziesz mnie utrzymywał w nieświadomości, mogę się na któregoś z nich nadziać. – Loczek splunął. – Wystarczy, że jestem twoim niewolnikiem. Wydaje ci się, że mógłbyś wydrzeć bogu panowanie nade mną? Pojmałby mnie i uczynił swym sługą, a może nawet... – Loczek wydobył jeden ze swych nożyków – ...wykorzystał przeciwko tobie. Z mrocznym błyskiem w oczach postąpił krok naprzód. Szybki Ben uniósł brwi. Serce załomotało mu szybko. Czy to możliwe? Czy nie wykryłby czegoś? Jakiegoś śladu obecności nieśmiertelnego? – Jeszcze jedno, czarodzieju – wyszeptał Loczek, stawiając kolejny krok. – Ostatniej nocy nastąpił przełom w gorączce Tattersail. Krzyczała coś o monecie. Monecie, która wirowała,

203 ale teraz upadła, odbiła się od ziemi i trafiła w czyjeś ręce. Opowiedz mi o tej monecie. Muszę poznać twoje myśli, czarodzieju. – Marionetka umilkła nagle, spoglądając na nożyk, który trzymała w dłoni, po czym zawahała się, jakby zbita z tropu, schowała broń i przykucnęła. – Co może być ważnego w monecie? – warknęła. – Nic. Ta dziwka bredziła od rzeczy. Okazała się silniejsza, niż mi się zdawało. Szybki Ben zamarł. Laleczka najwyraźniej zapomniała o jego obecności. Słyszał prywatne myśli Loczka. Zdał sobie sprawę, że zagląda przez rozbite okno do jego obłąkanego umysłu. Na tym właśnie polegało niebezpieczeństwo. Czarodziej wstrzymał oddech. Marionetka nie przestawała gadać, wpatrując się w chmury na dole. – Gear miał ją zabić. Tak by się stało, gdyby nie ten idiota kapitan. Cóż za ironia losu. Teraz opiekuje się nią i kiedy tylko się zbliżę, bierze w łapy ten miecz. Wie, że zdmuchnąłbym ją w jednej chwili. Gdyby nie jego oręż. Który bóg gra tym głupim szlachetką? Marionetka mówiła dalej, lecz jej słowa przeszły w niezrozumiałe mamrotanie. Szybki Ben czekał przez chwilę, licząc, że usłyszy coś więcej, choć to, co już zostało powiedziane, wystarczyło, by serce załomotało mu gwałtownie. Ten obłąkany stwór był nieprzewidywalny. Trzymała go w ryzach jedynie niepewna kontrola, jaką nad nim sprawował – sznurki mocy, które przytwierdził do drewnianego ciała. Tego rodzaju obłęd dawał jednak siłę. Czy to wystarczy, by zerwać sznurki? Czarodziej nie był już tak pewien własnej mocy jak przed chwilą. Loczek umilkł. W jego namalowanych oczach wciąż gorzał mroczny płomień – przesączająca się na zewnątrz moc chaosu. Szybki Ben zbliżył się o krok. – Zbadaj plany Tayschrenna – rozkazał i kopnął marionetkę z całej siły. Czubek buta trafił Loczka w pierś. Laleczka zawirowała i runęła w przepaść. Jej wściekłe warknięcie ucichło w oddali, gdy zniknęła w żółtych obłokach. Czarodziej wciągnął pośpiesznie w płuca haust gęstego, stęchłego powietrza. Miał nadzieję, że to brutalne pożegnanie wystarczy, by Loczek nie zapamiętał zbyt dokładnie wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu kilku ostatnich minut. Czuł jednak, że sznurki jego władzy napinają się coraz mocniej. Im bardziej grota wypaczała Loczka, tym większa stawała się jego moc. Mag wiedział, co będzie musiał uczynić. W gruncie rzeczy podpowiedział mu to sam Loczek. Nie cieszył się jednak na tę myśl. Usta wypełnił mu gorzki smak żółci. Splunął w przepaść. Powietrze wypełniał odór potu. Minęła chwila, nim zdał sobie sprawę, że to jego własny smród. Wysyczał przekleństwo. – Czas stąd znikać – mruknął. Uniósł ramiona. Znowu rozpętał się ryczący głośno wiatr. Czarodziej poczuł, że jego ciało mknie ku górze przez kolejne jaskinie. Gdy ich obraz przemykał przed oczyma Szybkiego Bena, jego myśli uczepiło się pewne słowo, które zdawało się owijać wokół problemu Loczka niczym

204 pajęczyna. Uśmiechnął się, lecz ów uśmiech był reakcją na przerażenie. Słowo nie chciało zniknąć. Gear. To imię nadało oblicze jego strachowi. Sójeczka podniósł się z miejsca, otoczony milczeniem. Twarze skupionych wokół niego ludzi były poważne, a wzrok spuszczony lub skierowany gdzie indziej, w jakieś prywatne, osobiste miejsce, w którym kryją się najbardziej posępne myśli. Jedynym wyjątkiem była Żal, gapiąca się na sierżanta z radosną aprobatą w oczach. Sójeczka zadał sobie pytanie, czyja to właściwie aprobata, po czym potrząsnął głową, zły na siebie za to, że ulega podejrzeniom Szybkiego Bena i Kalama. Zerknął w bok i zobaczył, że zbliża się czarodziej, który wygląda na zmęczonego, a jego twarz przybrała popielaty odcień. Sójeczka spojrzał na Kalama. Skrytobójca skinął głową. – No jazda, spróbujcie poudawać żywych – rozkazał. – Załadujcie tę łódź i przygotujcie ją do drogi. Wszyscy ruszyli w stronę plaży, prowadzeni przez Młotka. – Drużyna wygląda na wykończoną, sierżancie – odezwał się Kalam, czekając na Szybkiego Bena. – Skrzypek, Biegunek i Płot przerzucili w tych tunelach tyle ziemi, że można by pod nią pochować wszystkich zmarłych w imperium. Martwię się o nich. Młotek jak dotąd chyba się trzyma... Bez względu na to, czy Żal wie coś o łowieniu ryb, wątpię, żeby któryś z nas był w stanie sforsować łodzią choćby i wannę. A mamy przepłynąć cholerne jezioro, wielkie prawie jak morze! Sójeczka zacisnął zęby, wzruszył jednak od niechcenia ramionami. – Wiesz cholernie dobrze, że jeśli otworzymy grotę w pobliżu miasta, ktoś z pewnością to wykryje. Nie mamy wyboru, kapralu. Musimy wiosłować. Chyba że uda się nam ustawić żagiel. Kalam chrząknął. – A skąd ta dziewczyna zna się na rybołówstwie? – Wiem, wiem – odparł z westchnieniem sierżant. – To niespodzianka, prawda? – I to cholernie korzystna. Szybki Ben dotarł wreszcie do skalnego wzniesienia. Obaj mężczyźni umilkli, widząc wyraz jego twarzy. – Zaraz zaproponuję coś, co wam się bardzo nie spodoba – oznajmił czarodziej. – Gadaj – odparł Sójeczka głosem wypranym z wszelkich uczuć. Po dziesięciu minutach wszyscy trzej znaleźli się na śliskiej, kamienistej plaży. Sójeczka i Kalam byli wyraźnie wstrząśnięci. Łódź rybacka spoczywała w odległości dwunastu stóp od brzegu. Zdyszany Biegunek, jęcząc głośno, ciągnął z całej siły za sznur przytwierdzony do haka na dziobie.

205 Pozostali żołnierze stali z boku, zbici w grupę, cicho komentując bezowocne wysiłki kolegi. Skrzypek podniósł nagle wzrok i pobladł na widok zmierzającego ku nim Sójeczki. – Biegunek! – ryknął sierżant. Barghast spojrzał na niego, wybałuszając oczy. Na pociemniałej z wysiłku twarzy urzetowy tatuaż stał się niemal niewidoczny. – Puść ten sznur, żołnierzu. Kalam parsknął tłumionym śmiechem za plecami Sójeczki, który spoglądał spode łba na pozostałych. – Jeśli jakiś idiota przekonał was, że to dobry pomysł załadować cały ekwipunek na łódź, która jeszcze stoi na brzegu – zaczął ostrym tonem – to możecie teraz wszyscy złapać za sznur i wyciągnąć ją na jezioro. Ty nie, Biegunek. Wejdź na pokład i usiądź sobie wygodnie na rufie. – Sójeczka przerwał, przyglądając się pozbawionej wyrazu twarzy Żal. – Po Skrzypku i Płocie mogłem się tego spodziewać, ale mam wrażenie, że to tobie kazałem wszystkim pokierować. Dziewczyna wzruszyła ramionami. Sójeczka westchnął. – Potrafisz ustawić żagiel? – Nie ma wiatru. – Ale może będzie! – warknął poirytowany sierżant. – Potrafię – odparła. – Mamy trochę płótna. Będzie potrzebny maszt. – Zróbcie go ze Skrzypkiem. Reszta niech wciąga łódź do wody. Biegunek wlazł na pokład i usiadł na rufie. Długie nogi wyciągnął przed siebie, a jedną rękę oparł na burcie. Spiłowane zęby obnażył w grymasie, który mógł być uśmiechem. Sójeczka odwrócił się do Kalama i Szybkiego Bena, którzy wciąż się uśmiechali. – No? – warknął. – Na co czekacie? Uśmiechy zniknęły z ich twarzy.

206

Rozdział dziewiąty Czy widzieliście tego, kto stoi z boku, przeklinany w rytuale, który zamknął jego pobratymców poza śmiercią zastępu, który tłoczy się i kłębi niczym plaga pyłków stoi z boku pierwszy między nimi, zawsze spowity w czas, lecz samotny i odtrącony, T’lan Imass, który wędruje, jak niesione wiatrem nasienie Pieśń o Onosie T’oolanie Toc Młodszy Toc Młodszy pochylił się w siodle i splunął. Mijał już trzeci dzień, odkąd opuścił Pale. Tęsknił za wysokimi murami miasta. Równina Rhivi ciągnęła się bez końca, porośnięta falującą w podmuchach popołudniowego wiatru pożółkłą trawą, lecz poza tym zupełnie płaska. Podrapał się po brzegach dawno już zagojonej rany, która kosztowała go lewe oko. Mruknął pod nosem kilka słów. Coś tu nie grało. Mieli się spotkać przed dwoma dniami. Ostatnio nic nie szło zgodnie z planem. Kapitan Paran zniknął, nim jeszcze spotkał Sójeczkę. Opowiadano, że jedyną ocalałą spośród magów Drugiej Armii zaatakował Ogar, który zabił czternastu żołnierzy; nie powinien się więc dziwić, że ze spotkania również nic nie wyszło. Znakiem czasów najwyraźniej był chaos. Toc wyprostował się w siodle. Choć na równinie nie było prawdziwych dróg, kupieckie karawany wydeptały ścieżkę prowadzącą z północy na południe wzdłuż jej zachodniej granicy. Handel dawno już zamarł, lecz w ciągu pokoleń konie i wozy odcisnęły swój ślad na ziemi. Centralny obszar równiny był ojczyzną Rhivijczyków, niskiego, brązowoskórego ludu, który wędrował za stadami. Choć nie był on z natury wojowniczy, Imperium Malazańskie nie pozostawiło mu wyboru i Rhivijczycy

207 walczyli teraz w legionach Caladana Brooda u boku Tiste Andii. Zgodnie z raportami Moranthów przebywali jednak obecnie daleko na północny wschód stąd. Toca bardzo to cieszyło. Czuł się na tym pustkowiu wyjątkowo samotny, lecz, zważywszy wszystko razem, samotność wydawała mu się mniejszym złem. Wybałuszył swe jedyne oko. Chyba jednak wcale nie był taki samotny. Jakieś trzy mile stąd w powietrzu szybowały kruki. Z przekleństwem na ustach poluzował bułat, który miał w pochwie u biodra. Oparł się pragnieniu zmuszenia konia do galopu, zadowalając się szybkim kłusem. Kiedy podjechał bliżej, zauważył obok szlaku obszar zdeptanej trawy. Ciszę mąciły jedynie szydercze głosy kruków. Zaczęły już ucztować. Toc ściągnął wodze i znieruchomiał w siodle, pochylony do przodu. Żadne z ciał nie sprawiało wrażenia, by miało nagle się poruszyć, a głośne sprzeczki ptaków świadczyły dobitnie, że ci, którzy przeżyli, dawno już stąd zniknęli. Miał jednak złe przeczucie. Coś wisiało w powietrzu, coś pośredniego między zapachem a smakiem. Nie wiedział, na co właściwie czeka, lecz ogarnęła go dziwna niechęć do ruszania się z miejsca. Wtem zidentyfikował niezwykłe wrażenie: magia. Użyto tu czarów. – Nienawidzę tego – mruknął pod nosem, po czym zsunął się z konia. Kruki zrobiły mu trochę miejsca, choć niezbyt wiele. Podszedł do ciał, ignorując pełne oburzenia wrzaski padlinożerców. Zabitych było dwunastu. Ośmiu miało na sobie mundury Malazańskiej Piechoty Morskiej, nie byli jednak zwykłymi żołnierzami. Toc przymrużył powieki, widząc srebrne godła na ich hełmach. – Jakatakan – stwierdził. Elitarny oddział. Poszatkowano ich na kawałki. Gdy przyjrzał się pozostałym ciałom, przeszył go dreszcz strachu. Nic dziwnego, że Jakatakan dostali w skórę. Podszedł do jednego z trupów i przykucnął przy nim. Znał się trochę na klanowych symbolach Barghastów. Grupy myśliwych różniły się między sobą kształtem urzetowego tatuażu. Wypuścił z sykiem powietrze z płuc, odwrócił martwego dzikusa twarzą ku sobie i skinął głową. Klan Ilgres. Nim zwerbowała ich Karmazynowa Gwardia, mieszkali ponad cztery tysiące mil na wschód stąd, w górach położonych na południe od Porule. Toc wyprostował się powoli. Pod Lasem Czarnego Psa do Karmazynowej Gwardii przyłączyło się wiele grup, a Ilgresowie byli wśród nich jedną z najsilniejszych, to jednak działo się tysiąc dwieście mil na północ stąd. Co sprowadziło ich tutaj? Wiatr przyniósł do jego nozdrzy odór magii. Odwrócił się, spoglądając na ciało, którego dotąd nie zauważył. Trawa obok niego była wypalona. – Oto odpowiedź na moje pytanie – rzekł. Tą grupą dowodził barghascki szaman. Trafili na ślad, a on go rozpoznał. Toc przyjrzał się zwłokom. Śmierć spowodował cios mieczem w szyję. To szaman uwolnił magię. Druga strona nie dysponowała czarami. Było to dziwne, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że to szaman zginął, a nie ten, kogo zaatakował. – Podobno jest prawdziwym biczem na magów – mruknął Toc. Okrążył powoli pole

208 bitwy i bez większego trudu znalazł trop. Niektórzy Jakatakan ocaleli, a sądząc po śladach mniejszych stóp to samo dotyczyło tej, którą eskortowali. Odciski butów pokrywały świeższe ślady pół tuzina mokasynów. Trop oddalał się nieco na zachód od szlaku karawan, nadal jednak prowadził na południe. Dosiadł konia i skierował go w tamtą stronę. Odczepił od siodła łuk, naciągnął cięciwę i nałożył strzałę. Nie miał szans, by zbliżyć się do Barghastów niepostrzeżenie. Na tej równinie zauważą go na długo przed tym, nim podjedzie na odległość strzału. Zaczają się na niego z tymi swoimi przeklętymi pikami. Wiedział jednak, że nie ma wyboru. Wierzył tylko, że zdąży załatwić jednego czy dwóch, nim nadzieją go na szpikulce. Znowu splunął, po czym owinął sobie wodze wokół przedramienia i pewniej ujął w dłoń łuk. Podrapał się gwałtownie i boleśnie w wielką, czerwoną bliznę na twarzy, zdając sobie sprawę, że doprowadzające go do szału swędzenie i tak za chwilę powróci. – A niech to – mruknął, wbijając pięty w boki wierzchowca. Samotne wzgórze wznoszące się przed przyboczną Lorn nie było naturalną wyniosłością terenu. Jego podstawę otaczały wierzchołki niemal całkowicie zagrzebanych w ziemi głazów. Zadała sobie pytanie, co może spoczywać w tym grobowcu, stłumiła jednak swe obawy. Jeśli te monolity dorównywały rozmiarami głazom, które widziała wokół tajemniczych kurhanów pod Genabaris, znaczyło to, że kopiec usypano tysiące lat temu. – Będziemy się bronić tutaj – oznajmiła dwóm strudzonym żołnierzom, którzy wlekli się za nią. – Ty, z kuszą, położysz się na górze. Mężczyzna skinął głową w odpowiedzi i wlazł na porośnięty trawą pagórek. Obaj żołnierze na wieść o postoju poczuli niemal ulgę, choć wiedzieli, że za kilka minut czeka ich nieunikniona śmierć. Lorn zerknęła na drugiego z nich. Oberwał w lewy bark wyposażoną w zadziory piką i po napierśniku wciąż spływała mu obficie krew. Przyboczna nie potrafiła pojąć, w jaki sposób zdołał przez ostatnią godzinę utrzymać się na nogach. Skierował na nią otępiałe, pełne rezygnacji spojrzenie, nie okazując bólu, jaki z pewnością czuł. – Stanę z lewej – zaproponował, ściskając w prawej dłoni zakrzywiony tulwar. Lorn wydobyła miecz, spoglądając na północ. Widać tam było tylko czterech z sześciu Barghastów. Zbliżali się powoli. – Chcą nas oskrzydlić – krzyknęła do kusznika. – Załatw tego z lewej. Stojący obok niej żołnierz chrząknął głośno. – Nie musisz chronić mojego życia – sprzeciwił się. – Rozkazano nam cię strzec, przyboczna. – Cisza – rozkazała Lorn. – Im dłużej przeżyjesz, tym lepszą ochronę mi zapewnisz. Żołnierz chrząknął po raz drugi. Czterech Barghastów trzymało się na dystans, poza zasięgiem strzału. Dwaj mieli jeszcze

209 piki, dwaj pozostali krótkie toporki. Wtem daleko po prawej rozległ się krzyk. Zwróciła się w tamtą stronę i ujrzała wojownika, który szarżował na nią z piką w dłoni. Przykucnęła w pozycji obronnej i uniosła miecz nad głowę. Trafiła w drzewce piki i obróciła się nagle, szarpiąc bronią w bok. Odbity oręż wbił się w ziemię na prawo od niej. Usłyszała, że kusznik wystrzelił. Gdy zwracała się ku czterem napastnikom, po drugiej stronie wzgórza rozległ się krzyk. Stojący obok niej żołnierz zapomniał o odniesionej ranie. Rozstawił szeroko nogi, ściskając tulwar w obu dłoniach. – Uważaj, przyboczna! – rzucił. Barghast atakujący z prawej strony krzyknął głośno i padł na ziemię, trafiony bełtem. Czterej wojownicy byli już nie więcej niż trzydzieści stóp od nich. Ci, którzy mieli piki, cisnęli je w nich. Lorn nawet nie drgnęła, widząc, że wymierzony w nią pocisk chybi celu. Towarzyszący jej żołnierz odskoczył w lewo, lecz uczynił to zbyt wolno. Pika wbiła mu się w prawe udo. Uderzyła z taką siłą, że przeszyła ciało na wylot, przybijając mężczyznę do ziemi. Ranny jęknął cicho i uniósł miecz, by odbić cios wymierzonego w jego głowę toporka. Lorn starła się już z drugim Barghastem, którego toporek był krótszy od jej miecza, i wykorzystała to, zadając cios, nim przeciwnik zdążył się zbliżyć. Uniósł okuty miedzią trzonek, by odbić uderzenie, lecz Lorn wykonała już fintę, przesuwając ostrze w dół. Skoczyła naprzód i wbiła sztych w pierś Barghasta, przebijając skórzaną zbroję, jakby była wykonana z płótna. Dzikus runął na plecy, omal nie wyrywając jej miecza. Zachwiała się i zatoczyła do przodu, w każdej chwili oczekując ciosu toporka. Ten jednak nie nastąpił. Odzyskała równowagę, odwróciła się błyskawicznie i zobaczyła, że jej kusznik wyciągnął tulwar i starł się z drugim Barghastem. Przeniosła uwagę na pierwszego strażnika. Jakimś cudem żył jeszcze, choć walczył teraz z dwoma przeciwnikami. Udało mu się wyrwać pikę z ziemi, lecz jej drzewce nadal sterczało mu z uda. Fakt, że w ogóle się ruszał, a nawet był w stanie się bronić, mówił wiele o dyscyplinie i wyszkoleniu Jakatakan. Lorn rzuciła się na najbliższego Barghasta, który z prawej strony atakował rannego. W tej samej chwili przez zasłonę żołnierza przebił się toporek, który trafił go w pierś. Pancerz pękł pod ciosem ciężkiej broni. Mężczyzna jęknął i opadł na kolano. Na ziemię trysnęła krew. Lorn nie mogła mu pomóc. Patrzyła tylko przerażona, jak toporek uniósł się po raz kolejny i uderzył żołnierza w głowę, roztrzaskując mu hełm i łamiąc kark. Mężczyzna przewrócił się na bok i padł pod stopy Lorn, która była zbyt rozpędzona, by mogła się zatrzymać. Potknęła się, przeklinając głośno, i runęła wprost na stojącego przed nią Barghasta. Spróbowała unieść sztych miecza, by zadać przeciwnikowi cios w plecy, lecz wywinął się jej zręcznie i uskoczył w bok. Machnęła jeszcze orężem na oślep, ale chybiła. Uderzając o twardą ziemię, poczuła, że bark wyskakuje jej ze stawu. Miecz wypadł z odrętwiałej dłoni. Pora zginąć, pomyślała, przetaczając się na plecy.

210 Barghast warknął głośno, unosząc toporek. Leżąc, Lorn doskonale widziała szkieletowatą dłoń, która wynurzyła się spod ziemi za jej przeciwnikiem i chwyciła go za kostkę. Rozległ się trzask pękających kości i krzyk wojownika. Przyboczna zadała sobie pytanie, gdzie się podziało dwóch pozostałych napastników. Odgłosy walki umilkły, lecz ziemia dudniła, wstrząsana narastającym łoskotem. Barghast gapił się zdumiony na miażdżącą jego goleń dłoń. Krzyknął po raz drugi, gdy między jego nogami pojawił się szeroki krzemienny miecz. Gdy wojownik opuścił ręce w rozpaczliwym geście, próbując odbić cios, toporek wypadł mu z dłoni. Szarpnął się z całej siły w bok, kopiąc drugą nogą. Było już jednak za późno. Miecz wbił mu się w biodro i uniósł go nad ziemię. Ku niebu wzniósł się śmiertelny krzyk. Lorn dźwignęła się z wysiłkiem z ziemi. Jej prawa ręka zwisała bezwładnie u boku. Zdała sobie sprawę, że łoskot, który słyszała, to tętent kopyt. Zwróciła się w stronę zbliżającego się jeźdźca. Malazańczyk. Gdy ten fakt dotarł do jej świadomości, oderwała wzrok od przybysza i rozejrzała się wokół. Obaj jej strażnicy nie żyli, a z ciał dwóch Barghastów sterczały strzały. Odetchnęła płytko – przeszywający pierś ból nie pozwalał jej na więcej – i popatrzyła na wyłażące z ziemi, odziane w butwiejące futro stworzenie. Stanęło nad martwym wojownikiem, nadal ściskając w ręku jego nogę. W drugiej dłoni dzierżyło miecz, który przebił ciało Barghasta na wylot, wychodząc w okolicy karku. – Miałeś się zjawić przed kilkoma dniami – stwierdziła Lorn, łypiąc ze złością na indywiduum. Istota zwróciła się ku przybocznej. Jej twarz nikła w cieniu pożółkłego kościanego hełmu, wykonanego z czaszki jakiegoś rogatego zwierzęcia. Jeden z rogów był ułamany u podstawy. Jeździec zatrzymał się za plecami kobiety. – Przyboczna! – krzyknął, zeskakując z siodła. W rękach wciąż trzymał gotowy do strzału łuk. Skierował swe jedyne oko na Lorn i upewniwszy się, że jej rana nie jest śmiertelna, przeniósł spojrzenie na masywne, przysadziste stworzenie stojące przed nią. – Na oddech Kaptura, T’lan Imass. Lorn nie spuszczała ze stwora wściekłego spojrzenia. – Wiedziałam, że kręcisz się gdzieś w pobliżu. Tylko to tłumaczy fakt, że barghascki szaman zjawił się tu z grupą dobranych łowców. Na pewno podróżował przez grotę. Gdzie się podziewałeś? Toc Młodszy wbił wzrok w przyboczną, zdumiony jej wybuchem. Zerknął na T’lan Imassa. Ostatni raz widział jednego z nich w Siedmiu Miastach, osiem lat temu, i to z daleka, gdy legiony martwiaków pomaszerowały na zachodnie pustkowia, by spełnić jakąś misję, o której nawet cesarzowa nie zdołała nic się dowiedzieć. Teraz miał okazję przyjrzeć się jednemu z nich z bliska, obejrzał go więc sobie uważnie. Doszedł do wniosku, że nie zostało z niego zbyt wiele. Bez względu na czary trzysta tysięcy lat odcisnęło swe piętno. Masywne kości przysadzistego mężczyzny powleczone były lśniącą, ciemnobrązową skórą,

211 wyglądającą jak wygarbowana. Powłokę tę gdzieniegdzie przeszywały rozdarcia odsłaniające mięśnie, które skurczyły się do cienkich pasemek twardych jak dębowe korzenie. Z twarzy widać było jedynie masywną, pozbawioną podbródka żuchwę, wysoko ustawione kości policzkowe i wydatne wały nadoczodołowe. Oczy były tylko ciemnymi jamami. – Zadałam ci pytanie – warknęła Lorn. – Gdzie się podziewałeś? Imass pochylił głowę z głośnym skrzypnięciem, wpatrując się we własne stopy. – Badałem okolicę – odparł cicho, głosem, w którym pobrzmiewały echa tysiącleci. – Jak masz na imię, T’lanie? – zapytała. – Onos T’oolan, ongiś z klanu Tarad z T’lanów Logrosa. Narodziłem się jesienią Posępnego Roku jako dziewiąty syn klanu, a ostrogi wojownika zdobyłem w szóstej wojnie jaghuckiej... – Wystarczy – przerwała mu Lorn. Oklapła znużona i Toc natychmiast podszedł do niej. Spojrzała nań, krzywiąc twarz. – Wyglądasz okropnie. – Rozciągnęła wargi w słabym uśmiechu. – Ale cieszę się, że cię widzę. Toc wyszczerzył radośnie zęby. – Wszystko po kolei, przyboczna. Musisz teraz odpocząć. – Nie sprzeciwiała się, gdy poprowadził ją na porośnięte trawą wzgórze i pchnął delikatnie na kolana. Potem spojrzał na T’lan Imassa, który wciąż stał w miejscu, w którym wylazł z ziemi. Zwrócił się jednak w stronę kurhanu i przypatrywał mu się uważnie. – Musimy ci unieruchomić rękę – oznajmił Toc znużonej, ogorzałej kobiecie, która klęczała obok niego. – Nazywam się Toc Młodszy – dodał, kucając przy niej. Na te słowa uniosła wzrok. – Znałam twojego ojca – powiedziała. Na jej usta powrócił uśmiech. – On też był wielkim łucznikiem. Pochylił głowę w odpowiedzi. – A także znakomitym dowódcą – ciągnęła Lorn, przyglądając się okaleczonemu młodzieńcowi, który opatrywał jej ramię. – Cesarzowa żałowała, że zginął... – Nie potwierdzono tego – przerwał jej Toc ostrym tonem. Odwrócił spojrzenie i zaczął zdejmować z jej ręki żelazną rękawicę. – Jest uznany za zaginionego. – Tak – przyznała cicho Lorn. – Od czasu śmierci cesarza. Skrzywiła się z bólu, gdy ściągnął rękawicę i odrzucił ją na bok. – Muszę znaleźć jakieś bandaże – oznajmił, po czym wstał z miejsca i podszedł do jednego z zabitych Barghastów. Nie miała pojęcia, kim będzie szpon, który się z nią skontaktuje. Wiedziała tylko, że jest ostatnim, który pozostał przy życiu w armii Dujeka. Zastanawiała się, dlaczego tak daleko odszedł od ścieżki wybranej przez ojca. Zajęcie szpona nie było atrakcyjne i nie dawało powodów do dumy. Liczyły się w nim jedynie skuteczność i strach.

212 Przeciął nożem skórzaną zbroję zabitego, odsłaniając koszulę z szorstkiej wełny. Następnie pociął ją na długie pasma i wrócił z nimi do Lorn. – Nie wiedziałem, że towarzyszy ci Imass – zauważył, ponownie kucając obok niej. – T’lan Imassowie podróżują na własne sposoby – odparła z nutą gniewu w głosie. – I zjawiają się wtedy, gdy zechcą. Niemniej jednak ma odegrać kluczową rolę w mojej misji. Umilkła, zgrzytając zębami z bólu, gdy Toc zakładał jej prymitywne łubki. – Nie mam zbyt dobrych wieści – ciągnął szpon. Poinformował ją o zniknięciu Parana i powiedział, że drużyna Sójeczki wyruszyła bez kapitana. Gdy uznał, że szyna jest już porządnie zamocowana, odsunął się i przysiadł z westchnieniem. – Niech to szlag – wysyczała Lorn. – Pomóż mi wstać. Gdy wykonał jej polecenie, zachwiała się na nogach i musiała przytrzymać jego ramienia. Po chwili skinęła głową. – Podaj mi miecz. Toc poszedł we wskazane przez nią miejsce i po chwili znalazł leżący w trawie oręż. Na widok szaroczerwonego ostrza przymrużył gwałtownie oko. – Miecz z otataralu, przyboczna – zauważył, podając jej broń. – Kruszcu, który zabija magię. – I magów – dodała Lorn. Ujęła niepewnie miecz w lewą dłoń i schowała do pochwy. – Widziałem martwego szamana – dodał Toc. – Dla was, mieszkańców Siedmiu Miast, otataral nie jest tajemnicą, ale tutaj słyszało o nim niewielu. Nie chciałabym, żeby ta sytuacja uległa zmianie. – Rozumiem. Toc spojrzał na nieruchomego Imassa. – Otataral nie jest w stanie zdusić ich magii – wyjaśniła Lorn, jakby czytała w jego myślach. – Uwierz mi, sprawdzano to. Groty Imassów są podobne do tych, których używali Jaghuci i Forkrul Assailowie. To pradawna magia, zrodzona z krwi i ziemi. Ten miecz z krzemienia nigdy się nie złamie, a najlepsze żelazo przecina równie łatwo jak ciało i kość. Toc zadrżał i splunął. – Nie zazdroszczę ci towarzystwa, przyboczna. Lorn uśmiechnęła się. – Przez kilka następnych dni ty również będziesz musiał je znosić, Tocu Młodszy. Spacer do Pale potrwa dosyć długo. – Sześć, siedem dni – odparł Toc. – Myślałem, że będziesz miała konia. Westchnienie Lorn płynęło z głębi serca. – Nasze wierzchowce padły ofiarą talentów barghasckiego szamana. Wszystkie zabrała jakaś choroba, nawet ogiera, którego przeprowadziłam przez grotę. Jej poorana bruzdami twarz złagodniała na chwilę i Toc widział, że przyboczna jest szczerze zasmucona.

213 Zaskoczyło go to. Wszystko, co słyszał o Lorn, sugerowało, że jest ona zimnokrwistym potworem, zakutą w pancerną rękawicę dłonią śmierci, która w każdej chwili mogła opaść na każdego. Być może taki aspekt jej osobowości istniał naprawdę, miał jednak nadzieję, że nie będzie musiał się z nim stykać. Z drugiej strony, nawet nie spojrzała na zabitych żołnierzy, poprawił się. – Pojedziesz na mojej klaczy, przyboczna – powiedział. – Może to nie rumak bojowy, ale jest szybka i wytrzymała. Podeszli do miejsca, gdzie zostawił swego konia. Lorn uśmiechnęła się. – To klacz wickańskiej krwi, Tocu Młodszy – zauważyła, kładąc dłoń na szyi zwierzęcia. – Daj spokój z tą skromnością, bo stracę do ciebie zaufanie. Masz wspaniałego wierzchowca. Pomógł jej wspiąć się na siodło. – Imassa zostawimy tutaj? – zapytał. Skinęła głową. – Sam trafi gdzie trzeba. No to dajmy tej klaczy okazję dowieść, ile jest warta. Powiadają, że krew wickańskich koni ma zapach żelaza. – Wyciągnęła do niego rękę. – Wsiadaj – rzuciła. Ledwie zdołał ukryć szok. Miał dzielić siodło z przyboczną cesarzowej? Była to myśl tak absurdalna, że omal nie wybuchnął śmiechem. – Pójdę na piechotę, przyboczna – burknął. – Nie mamy czasu do stracenia. Lepiej będzie, jeśli jak najprędzej wyruszysz. W ten sposób za trzy dni zobaczysz mury Pale. Potrafię biec dziesięć godzin dziennie. – Nie, Tocu Młodszy. – Jej głos nie dopuszczał sprzeciwów. – Jesteś mi potrzebny w Pale. Muszę od ciebie usłyszeć wszystko, co wiesz o okupujących miasto legionach, Dujeku i Tayschrennie. Wolę spóźnić się kilka dni niż przybyć nie przygotowana. Łap mnie za rękę i ruszamy. Toc wykonał jej polecenie. Gdy usiadł w siodle za Lorn, klacz parsknęła i przesunęła się nagle w bok. Oboje z przyboczną omal nie spadli. Odwrócili się i zobaczyli stojącego za nimi T’lan Imassa. Stwór uniósł głowę, spoglądając na Lorn. – Kurhan zdradził prawdę, przyboczna – oznajmił Onos T’oolan. Toc poczuł, że zesztywniała. – I jak ona brzmi? – Zmierzamy właściwą ścieżką – odpowiedział T’lan Imass. Coś mówiło Tocowi, że ścieżka, o której wspomniał stwór, nie miała nic wspólnego z kupieckim szlakiem wiodącym na południe, do Pale. Gdy przyboczna zawróciła bez słowa konia, szpon rzucił jeszcze pożegnalne spojrzenie na kurhan, a potem na Onosa T’oolana. Nikt z jego towarzyszy nie sprawiał wrażenia osoby chętnej do zdradzania swych tajemnic, lecz na widok reakcji Lorn zjeżyły mu się włoski na karku, a świąd wokół lewego oczodołu

214 nasilił się gwałtownie. Zmiął w ustach przekleństwo i zaczął się drapać. – Coś się stało, Tocu Młodszy? – zapytała Lorn, nie odwracając się. Zastanawiał się długo nad odpowiedzią. – To cena ślepoty, przyboczna – rzekł wreszcie. – Nic więcej. Kapitan Paran spacerował w kółko po wąskim pokoiku. To był obłęd! Wiedział tylko tyle, że go ukrywają, lecz odpowiedzieć na jego pytania mogła jedynie obłożnie chora czarodziejka, trawiona niezwykłą gorączką, albo złośliwa marionetka, której namalowane oczy zdawały się wpatrywać w niego z gorączkową nienawiścią. Prześladowały go niejasne wspomnienia: dotyk zimnych, śliskich kamieni pod paznokciami w chwili, gdy z jego ciała wypływały wszystkie siły, a potem mglista wizja wielkiego psa – Ogara? – który wpadł do pokoju. Jego oddech wydawał się tchnieniem śmierci. Bestia chciała zabić kobietę, a on w jakiś sposób jej w tym przeszkodził. Nie pamiętał szczegółów. Dręczyło go podejrzenie, że pies nie zginął, że wróci. Marionetka ignorowała większość jego pytań, a gdy się do niego odzywała, zasypywała go straszliwymi groźbami. Najwyraźniej jednak, choć czarodziejka była chora, sama jej obecność – fakt, że ciągle żyła – wystarczała, by powstrzymać Loczka przed ich spełnieniem. Gdzie się podział Sójeczka? Czy sierżant wyruszył bez niego? Co to oznaczało dla planów przybocznej Lorn? Zatrzymał się i wbił wzrok w leżącą w łożu czarodziejkę. Loczek powiedział Paranowi, że ukryła go przed Tayschrennem. Wielki mag wyczuł obecność psa i zjawił się natychmiast. Paran nic z tego nie pamiętał, zastanawiał się jednak, w jaki sposób mogła zrobić cokolwiek, doznawszy podobnych obrażeń. Loczek szydził z niej, twierdząc, że gdy po raz ostatni otworzyła swą grotę, uczyniła to nieświadomie, kierując się wyłącznie instynktem. Kapitan odnosił wrażenie, że marionetkę przeraziła podobna demonstracja mocy. Loczek gorąco pragnął śmierci Tattersail, lecz nie potrafił jej zabić o własnych siłach bądź też bał się podjąć taką próbę. Mamrotał coś o osłonach, którymi się otoczyła. Gdy jednak gorączka osiągnęła szczyt, nic nie przeszkadzało Paranowi w jego leczniczych zabiegach. Poprzedniej nocy doszło do przełomu i kapitan czuł, że jego cierpliwość zaczyna się wyczerpywać. Czarodziejka spała, lecz jeśli wkrótce się nie przebudzi, będzie musiał wziąć sprawy we własne ręce. Opuści tę kryjówkę i spróbuje odszukać Toca Młodszego. Pod warunkiem, że uda mu się wymknąć z budynku, nie przyciągając uwagi Tayschrenna ani żadnego z oficerów. Wpatrywał się nie widzącymi oczyma w czarodziejkę. Jego myśli gnały jak szalone. Zdał sobie powoli sprawę, że coś się zmieniło. Zamrugał. Kobieta otworzyła oczy i przyglądała się mu. Ruszył ku niej, lecz jej słowa zatrzymały go w pół kroku.

215 – Słyszałam upadek monety, kapitanie. Z jego twarzy odpłynęła krew, a umysł wypełnił się echem wspomnienia. – Monety? – zapytał szeptem. – Wirującej monety? Głosy bogów i martwych ludzi. Wycie Ogarów. Wszystko to fragmenty rozdartego gobelinu moich wspomnień. – Już nie wiruje – odpowiedziała, siadając z wysiłkiem. – Ile pamiętasz? – Niewiele – przyznał kapitan, zaskoczony własną prawdomównością. – Marionetka nie chce mi nawet powiedzieć, jak masz na imię. – Tattersail. Byłam, hmm, w towarzystwie Sójeczki i jego drużyny. – W jej zaspanym spojrzeniu pojawił się wyraz ostrożności. – Miałam się tobą opiekować, dopóki nie wrócisz do zdrowia. – I chyba tak właśnie było – zauważył Paran. – A potem ja odwdzięczyłem ci się tym samym, czarodziejko. Spłaciłem dług. – To prawda. Ale co mamy zrobić teraz? Paran wybałuszył oczy. – Nie wiesz tego? Wzruszyła ramionami. – To śmieszne – zawołał. – Nie mam pojęcia, co się tu dzieje. Kiedy się ocknąłem, miałem za towarzyszy półżywą czarownicę i mówiącą marionetkę, a po moim nowym oddziale nie zostało ani śladu. Czy wyruszyli już do Darudżystanu? – Nie potrafię ci wyjaśnić zbyt wiele – wyszeptała. – Wiem tylko, że sierżant chciał, byś zachował życie, gdyż pragnie się dowiedzieć, kto próbował cię zamordować. Wszystkich nas nurtuje ten problem. Umilkła, wpatrując się w niego z zaciekawieniem. Przyjrzał się okrągłej, straszliwie pobladłej twarzy kobiety. Było w niej coś, co kazało zapomnieć o jej nieszczególnym wyglądzie, wręcz go przyćmiewało. Kapitan zareagował w sposób, który go zaskoczył. Miał przed sobą przyjazne oblicze, a nie pamiętał, kiedy przydarzyło mu się to po raz ostatni. Utracił równowagę i tylko Tattersail mogła mu pomóc ją odzyskać. Miał wrażenie, że spada w dół po spirali, u której podstawy znajdowała się czarodziejka. Spada? A może się wznosi? Nie wiedział tego i ta niepewność budziła w nim podejrzliwość. – Nic nie pamiętam – odparł. Nie było to do końca kłamstwem, choć gdy skierowała na niego spojrzenie skrytych pod opadającymi powiekami oczu, odnosił takie właśnie wrażenie. – Mam wrażenie, że było ich dwoje – dodał, ignorując swój niepokój. – Pamiętam rozmowę, choć chyba byłem martwy. – Ale słyszałeś wirującą monetę – zauważyła Tattersail. – Tak – przyznał zdumiony. – Było też coś więcej... Znalazłem się w jakimś miejscu. Pamiętam żółtą, piekielną poświatę, chóralne jęki, trupią głowę...

216 Tattersail skinęła głową, jakby potwierdziło to jej podejrzenia. – W sprawę wtrącił się bóg, kapitanie Paran. To on przywrócił ci życie. Może ci się wydawać, że zrobił to dla ciebie, obawiam się jednak, że nie kierował nim altruizm. Rozumiesz? – Chce mnie wykorzystać – odparł bez ogródek Paran. Uniosła brwi. – Nie niepokoi cię to? Wzruszył ramionami i odwrócił się. – To dla mnie nic nowego – mruknął. – Rozumiem – rzekła cicho. – A więc Sójeczka miał rację. Nie jesteś tylko nowym kapitanem, lecz kimś znacznie więcej. – To już moja sprawa – warknął Paran, nadal nie patrząc jej w oczy. Wtem spojrzał na nią z mroczną miną. – A jaka jest w tym twoja rola? Zaopiekowałaś się mną. Dlaczego? Czy służysz swemu bogu? Parsknęła ochrypłym śmiechem. – Mała szansa. Zresztą nie zrobiłam dla ciebie zbyt wiele. Tym zajęli się Oponn. Zesztywniał. – Oponn? Brat i siostra, Bliźnięta Przypadku. Ten, który pcha, i ta, która ciągnie. Czy to ich widziałem w snach? Głosy wspominające o... moim mieczu. Znieruchomiał na chwilę, po czym podszedł do szafki, na której leżał skryty w pochwie oręż. Położył dłoń na rękojeści. – Nabyłem tę broń przed trzema laty, ale po raz pierwszy użyłem jej dopiero kilka dni temu. Przeciwko temu psu. – Pamiętasz to? Coś w głosie Tattersail wyrwało go z zamyślenia. W jej oczach widział teraz strach. Nawet nie próbowała go ukrywać. Skinął głową. – Ale gdy tylko go kupiłem, zaraz nadałem mu nazwę. – Nazwę? – Przypadek – odparł Paran, krzywiąc usta w makabrycznym grymasie. – Ten gobelin tkano już od dawna – zauważyła czarodziejka, zamykając z westchnieniem oczy. – Podejrzewam jednak, że nawet Oponn nie wyobrażali sobie, że pierwsza krew, którą przeleje twój miecz, będzie krwią Ogara Cienia. Paran zamknął oczy, po czym westchnął cicho. – A więc to był Ogar. Skinęła głową. – Poznałeś Loczka? – Tak.

217 – Strzeż się go. To on ściągnął na mnie tę gorączkę, otwierając Grotę Chaosu. Jeśli groty faktycznie są ułożone w jakimś porządku, ta, z której on korzysta, jest diametralnie przeciwna mojej. On jest obłąkany, kapitanie, i przysiągł, że cię zabije. Paran przytroczył miecz do pasa. – A jaka jest w tym wszystkim jego rola? – Nie jestem pewna. Brzmiało to jak kłamstwo, lecz Paran tego nie drążył. – Zjawiał się tu co noc, żeby sprawdzić, jak się czujesz – oznajmił. – Ale od dwóch dni go nie widziałem. – Jak długo byłam nieprzytomna? – Chyba sześć dni. Obawiam się, że ja też straciłem rachubę czasu. – Podszedł do drzwi. – Wiem tylko, że nie mogę się tu ukrywać wiecznie. – Zaczekaj! Uśmiechnął się. – Proszę bardzo. – Zwrócił się w jej stronę. – Powiedz mi, dlaczego nie powinienem stąd wychodzić. – Jesteś mi tu potrzebny – odparła po chwili wahania. – Do czego? – To nie mnie boi się Loczek – wyznała z wyraźną trudnością. – Życie zawdzięczam tobie. Twojemu mieczowi. Widział, co zrobiłeś temu Ogarowi. – Do licha – wysyczał. Choć wciąż była dla niego obca, wzruszyły go jej słowa. Próbował stłumić narastające w nim współczucie. Powtarzał sobie, że pierwszeństwo musi mieć jego misja, że spłacił już dług wobec czarodziejki, jeśli w ogóle był jej cokolwiek winien, że nie podała mu wszystkich powodów, dla których powinien pozostać w ukryciu, co znaczyło, że mu nie ufa. Żaden z tych argumentów nie przeważył jednak szali. – Jeśli odejdziesz, Loczek mnie zabije – błagała. – A co z twoimi osłonami? – zapytał głosem bliskim desperacji. – Mówił, że się nimi otoczyłaś. Tattersail uśmiechnęła się blado. – Sądziłeś, że powie ci, jak bardzo niebezpieczny jesteś naprawdę? Osłony? – Roześmiała się głośno. – Ledwie mam siłę usiąść. Gdybym spróbowała w tym stanie otworzyć grotę, moc by mnie pochłonęła, obróciła w popiół. Loczek ukrywa przed tobą prawdę. O wszystkim. Marionetka kłamała. Nawet to brzmiało dla Parana jak półprawda, słowa czarodziejki miały jednak sens, tłumaczyły nienawiść, jaką żywił do niego Loczek, i jego wyraźny strach. Był przekonany, że marionetka jest większym kłamcą niż Tattersail, choć właściwie miał na to niewiele dowodów, tyle że... ona przynajmniej była człowiekiem. Odpiął z westchnieniem miecz i położył go na miejsce.

218 – Prędzej czy później będziemy musieli zaprzestać tych oszukańczych gierek. Bez względu na Oponn mamy wspólnego wroga. Westchnęła. – Dziękuję. Kapitanie Paran? Obrzucił ją nieufnym spojrzeniem. – Słucham? – Cieszę się, że cię poznałam – rzekła z uśmiechem. Skrzywił się. Znowu zaczęła. – Żołnierze nie sprawiają wrażenia zadowolonych – zauważyła Lorn, gdy czekali pod północną bramą Pale. Jeden z wartowników udał się do miasta poszukać drugiego konia, a trzej pozostali stali nieopodal, mrucząc coś pod nosem. Toc Młodszy, który przed chwilą zsiadł z wierzchowca, podszedł bliżej. – To prawda, przyboczna – przyznał. – Są bardzo niezadowoleni. Po rozwiązaniu Drugiej i Szóstej Armii doszło do przeszeregowania szarż. Nikt nie pozostał przy dawnej randze, łącznie z najświeższymi rekrutami. A teraz szerzy się plotka, że Podpalaczy Mostów mają przenieść w stan spoczynku. – Zerknął na trzech wartowników, którzy wpatrywali się złowrogo w niego i przyboczną. – Żołnierzom to się nie podoba – dokończył cicho. Lorn odchyliła się w siodle. Ból w barku przeszedł w przewlekłe ćmienie. Cieszyła się, że podróż dobiegła już końca – przynajmniej na razie. Odkąd zostawili za sobą kurhan, ani razu nie zobaczyli T’lan Imassa, choć często wyczuwała jego obecność w niosącym pył wietrze i pod spękaną powierzchnią równiny. Gdy towarzyszył jej Toc Młodszy, wyczuwała też niespokojny gniew, którym kipieli malazańscy żołnierze na tym kontynencie. Dziesięć tysięcy stacjonujących w Pale ludzi było na krawędzi buntu. Działających między nimi agentów brutalnie usunięto. Czekali tylko na słowo wielkiej pięści Dujeka. Sytuacji nie poprawiał też wielki mag Tayschrenn, który otwarcie odwoływał rozkazy Dujeka. Przyboczną najbardziej jednak niepokoiła niejasna opowieść o Ogarze Cienia, który stoczył bój z ostatnią z kadry magów Drugiej Armii. Kryła się w tym jakaś tajemnica i Lorn podejrzewała, że ma ona kluczowe znaczenie. Z resztą sobie poradzi, o ile tylko zdoła objąć tu kierownictwo. Z niecierpliwością czekała na spotkanie z Tayschrennem i ową czarodziejką Tattersail. To imię wydawało się jej znajome, budziło jakieś wspomnienia z dzieciństwa. Takie niejasne skojarzenia zawsze spowijał szeleszczący płaszcz strachu, była jednak zdecydowana poradzić sobie z tym problemem, gdy nadejdzie czas. Brama otworzyła się. Lorn spojrzała na żołnierza piechoty morskiej, prowadzącego rumaka bojowego. Nie był sam. Toc Młodszy zasalutował tak energicznie, że przyboczna zwątpiła w jego lojalność. Zsiadła powoli z konia i pozdrowiła wielką pięść Dujeka skinieniem głowy.

219 Odkąd widziała go poprzednio, trzynaście miesięcy temu w Genabaris, postarzał się o jakiś tuzin lat. Uśmiechnęła się blado na myśl o tej scenie: wielka pięść, sterany, jednoręki człowiek, przyboczna cesarzowej z ręką na temblaku i Toc Młodszy, ostatni reprezentant Szponu na Genabackis, jednooki mężczyzna o połowie twarzy zniszczonej przez poparzenia. Spotkali się ludzie reprezentujący na tym kontynencie trzy z czterech władających imperium potęg i wszyscy wyglądali okropnie. Dujek wyszczerzył zęby, błędnie interpretując jej uśmiech. – Ja też się cieszę, że cię widzę, przyboczna. Kiedy ten wartownik poinformował mnie, że przybyłaś, nadzorowałem rozładunek nowego transportu zapasów. – Gdy przyjrzał się jej uważniej, z jego twarzy zniknął uśmiech, a w oczach pojawił się wyraz zamyślenia – Znajdę ci uzdrowiciela władającego Denul, przyboczna. – Czary na mnie nie działają, wielka pięści. Już od dawna. Wystarczy niemagiczny uzdrowiciel. – Spojrzała na Dujeka, mrużąc powieki. – Pod warunkiem, że w obrębie murów Pale nie będę musiała wyciągać miecza. – Niczego nie gwarantuję, przyboczna – rzucił od niechcenia Dujek. – Chodźmy się przejść. – Dziękuję, że mnie eskortowałeś, żołnierzu – powiedziała, zwracając się do Toca Młodszego. Dujek parsknął śmiechem, spoglądając na niego z błyskiem w oczach. – To zbyteczne, przyboczna. Doskonale wiem, kim jest Toc Młodszy. Wiedzą to prawie wszyscy. Jeśli jest tak samo dobrym szponem jak żołnierzem, powinnaś zadbać o ocalenie jego życia. – Co chcesz przez to powiedzieć? Dujek skinął dłonią, zapraszając ją, by poszła za nim. – To, że tylko sława żołnierza Drugiej Armii chroni go przed poderżnięciem gardła. Trzeba przenieść go z Pale. Przyboczna zerknęła na Toca. – Porozmawiamy później – rzuciła. Ruszyła za Dujekiem, który przeszedł pod masywnym łukiem bramy, i weszła do miasta, dotrzymując kroku wielkiej pięści. Na ulicach pełno było żołnierzy, którzy kierowali ruchem kupieckich wozów i tłumu mieszkańców. Wiele budynków nadal znaczyły blizny po deszczu śmierci, lecz pracujący pod nadzorem żołnierzy piechoty morskiej robotnicy usuwali je skrzętnie. – Mamy dokonać selekcji szlachty – odezwał się podążający u jej boku Dujek. – Tayscnrenn chce, by była zakrojona na wielką skalę i odbyła się publicznie. – Takie są zasady polityki imperium – odparła Lorn sztywno. – I doskonale o tym wiesz, wielka pięści. Dujek przeszył ją wściekłym spojrzeniem.

220 – Powiesić dziewięć dziesiątych szlachetnie urodzonych, przyboczna? Łącznie z dziećmi? Lorn wytrzeszczyła oczy. – To chyba faktycznie przesada. Dujek przez chwilę milczał. Prowadził ją główną aleją, a potem ruszył w górę, ku głównej kwaterze wojsk imperialnych. Gdy szli, wielu ludzi spoglądało na nich z kamiennym wyrazem twarzy. Wyglądało na to, że mieszkańcy Pale znają Dujeka. Lorn próbowała określić otaczającą go atmosferę, nie była jednak pewna, czy to strach, czy szacunek, czy też i jedno, i drugie. – Moja misja – zaczęła, gdy zbliżyli się do trzypiętrowego budynku, wejścia do którego strzegł tuzin czujnych wartowników – zmusi mnie wkrótce do opuszczenia miasta... – Nie chcę znać żadnych szczegółów, przyboczna – przerwał jej Dujek. – Rób, co musisz zrobić, tylko nie wchodź mi w drogę. W jego głosie nie słyszało się groźby. Brzmiał niemal miło. Mimo to Lorn napięła mięśnie. Dujek był pod presją i tę presję wywierał Tayschrenn. Co knuł wielki mag? Cała ta sytuacja śmierdziała niekompetencją. – Jak już mówiłam – ciągnęła Lorn – nie zostanę tu długo. Ale nim opuszczę Pale – jej głos stwardniał – powiem jasno wielkiemu magowi, że nie pozwolę mu się wtrącać w zarządzanie miastem. Jeśli chcesz mojego poparcia, masz je, Dujek. Zatrzymali się tuż przed wejściem do budynku. Stary żołnierz przyjrzał się uważnie przybocznej, jakby chciał ocenić jej szczerość. Gdy jednak przemówił, zaskoczyły ją jego słowa. – Sam sobie poradzę ze swymi problemami, przyboczna. Zrobisz, co uznasz za stosowne, ale o nic cię nie proszę. – To znaczy, że pozwolisz na tak masową selekcję szlachty? Twarz Dujeka zastygła w wyrazie uporu. – Zasady taktyki można stosować w każdej sytuacji, przyboczna. A wielki mag nie ma pojęcia o taktyce. Odwrócił się i ruszył po schodach. Przyboczna poszła za nim. Dwaj wartownicy otworzyli drzwi, które wyglądały na nowe i miały okucia z brązu. Dujek i Lorn weszli do środka i podążyli długim, szerokim korytarzem. Po obu jego stronach co około dwanaście stóp znajdowały się drzwi, przed którymi pełnili straż trzymający dłonie na rękojeściach mieczy żołnierze. Lorn zdała sobie sprawę, że po incydencie z Ogarem czujność wzrosła tu do niemal absurdalnego stopnia. Wtem wpadła jej do głowy pewna myśl. – Wielka pięści, czy doszło do zamachów na twoje życie? Dujek chrząknął z rozbawieniem. – Czterech w ostatnim tygodniu, przyboczna. Człowiek się do tego przyzwyczaja. Wszyscy ci żołnierze to ochotnicy. Nie słuchają już nawet moich rozkazów. Ostatniego zamachowca poszatkowali tak gruntownie, że nie wiem, czy był mężczyzną, czy kobietą.

221 – Czy w twoich legionach służy dużo ludzi z Siedmiu Miast? – Tak. Potrafią być niezachwianie wierni, jeśli tylko chcą. Wierni czemu? – pomyślała Lorn. I komu? Ostatnio rekrutów z Siedmiu Miast wysyłano gdzie indziej. Cesarzowa nie chciała, by żołnierze Dujeka dowiedzieli się, że ich ojczyzna znalazła się na krawędzi otwartego buntu. Podobne wieści mogłyby przeważyć szalę tu, na Genabackis, co z kolei doprowadziłoby do rebelii w Siedmiu Miastach. Lorn i cesarzowa świetnie zdawały sobie sprawę, jak niebezpieczna stała się sytuacja. Jeśli chciały naprawić szkody, konieczna była maksymalna ostrożność. Stawało się oczywiste, że Tayschrenn stanowi poważny problem. Uświadomiła sobie, że potrzebuje Dujeka bardziej, niż wielka pięść potrzebuje jej. Dotarli do końca korytarza, który zamykały masywne dwuskrzydłowe drzwi. Stojący po obu ich stronach wartownicy zasalutowali wielkiej pięści i otworzyli je przed nim. W dużym gabinecie dominował ustawiony pośrodku stół z twardego drewna, zawalony mapami, zwojami, kałamarzami i słoikami z farbą. Gdy Dujek i Lorn weszli do środka, zamknięto za nimi drzwi. – Tayschrenn wie, że przybyłaś, ale trochę się spóźni – oznajmił Dujek, siadając na krawędzi stołu. – Jeśli chcesz się czegoś dowiedzieć o ostatnich wydarzeniach w Pale, pytaj teraz. Wiedziała, że daje jej szanse zdobycia informacji nie pochodzących od Tayschrenna, choć od niej będzie zależało, w czyją wersję uwierzy. Zaczynała rozumieć, co miał na myśli Dujek, mówiąc o taktyce. Podeszła do pobliskiego fotela i usiadła na nim ostrożnie. – Proszę bardzo, wielka pięści. Zacznijmy od mniej ważnych spraw. Czy miałeś ostatnio jakieś kłopoty z Moranthami? Dujek skrzywił się. – Dziwne, że o to pytasz. Stali się jacyś kapryśni. Miałem piekielne trudności ze skłonieniem legionów Złotych, ich elitarnych wojowników, do walki z Caladanem Broodem. Wychodzi na to, że jest ich zdaniem zbyt honorowy, by mogli go uważać za wroga. Cały sojusz zachwiał się na chwilę, ale w końcu ruszyli do walki. Wkrótce wyślę za nimi Czarnych. Lorn skinęła głową. – W Genabaris są podobne problemy z Zielonymi i Niebieskimi – wyjaśniła – Dlatego przybyłam drogą lądową. Cesarzowa sugeruje, byśmy wykorzystali ten sojusz do maksimum, bo może się nie utrzymać. – Nie mamy wielkiego wyboru – warknął Dujek. – Ile legionów przybędzie z wiosennym transportem? – Dwa – odpowiedziała Lorn po chwili wahania. – I pułk wickańskich lansjerów. Wickanie i Jedenasty Legion zejdą na ląd w Nathilogu. Dziewiąty wyląduje w Nisst i połączy siły z żołnierzami z poboru. Cesarzowa liczy na to, że te oddziały wystarczą, by rozbić

222 Karmazynową Gwardię na Lisiej Przełęczy, co umożliwi oskrzydlenie Brooda. – W takim razie jest głupia – rzucił Dujek twardym tonem. – Żołnierze z poboru są praktycznie bezużyteczni, przyboczna. Za rok Karmazynowa Gwardia wyzwoli Nisst, Treet, Jednookiego Kota, Porule, Garalt i... – Znam tę listę. – Lorn podniosła się nagle. – Dostaniesz w przyszłym roku dwa legiony i ani żołnierza więcej, wielka pięści. Dujek pogrążył się na chwilę w myślach, wpatrzony w przytwierdzoną kołkami do blatu mapę. Lorn czekała, świadoma tego, że wielka pięść analizuje plany przyszłorocznej kampanii, liczy swój ekwipunek i dywizje, próbuje odgadnąć zamiary Caladana Brooda i dowódcy Karmazynowej Gwardii, księcia K’azza. Wreszcie odchrząknął. – Przyboczna, czy dałoby się zamienić te miejsca? Jedenasty Legion i wickańscy lansjerzy powinni wylądować na wschodnim wybrzeżu, na południe od Jabłka, a Dziewiąty na zachodnim, w Tulipanach. Lorn podeszła do stołu i spojrzała na mapę. Tulipany? Dlaczego tam? To nie miało sensu. – Cesarzowa zechce się dowiedzieć, dlaczego zmieniłeś plany, wielka pięści. Miało to znaczyć „być może”. Dujek podrapał się po porośniętej szczeciną żuchwie i skinął głową. – Proszę bardzo, przyboczna Po pierwsze, oddziały z poboru nie utrzymają Lisiej Przełęczy. Gdy przybędą posiłki, Karmazynowa Gwardia będzie już na północy. Tamtejsze tereny to głównie ziemie uprawne i pastwiska. Wycofamy żołnierzy z poboru do Nisst. Po drodze spustoszą okolicę. Zniszczą plony i wyrżną bydło. K’azz będzie musiał ciągnąć zapasy ze sobą. Posłuchaj, przyboczna, armia, która naciera, ściga rozbitego przeciwnika, zawsze zostawia tabory z zaopatrzeniem z tylu, chcąc jak najszybciej dopaść wroga i zadać mu ostateczny cios. To właśnie będzie zadanie dla wickańskich lansjerów. Lorn wiedziała, że Wickanie są urodzonymi łupieżcami. W takim terenie uderzenia ich nieuchwytnych oddziałów będą szybkie i druzgocące. – A Jedenasty? Jaką rolę odegra? – Jedna trzecia legionu zostanie w Nisst, a reszta pomaszeruje szybko na Lisią Przełęcz. – Przecież Caladan Brood będzie na południe od Lasu Czarnego Psa. To nie ma sensu, wielka pięści. – Mówiłaś, żeby wykorzystać Moranthów do maksimum, prawda? Wystartują z Tulipanów i utworzą most powietrzny. – Dujek wpatrzył się w mapę, mrużąc powieki. – Chcę, żeby w chwili, gdy wyprowadzę stąd wojska i zajmę pozycję na południe od stanowisk Brooda, Dziewiąty Legion znalazł się na południe od Bagna Czarnego Psa. Skoordynowane natarcie Złotych i Czarnych powinno zepchnąć przeciwnika prosto w nasze ręce, podczas gdy jego sojusznicy, Karmazynowa Gwardia, będą po niewłaściwej stronie Lisiej Przełęczy. – Zamierzasz przerzucić cały legion drogą powietrzną?

223 – Czy cesarzowej zależy na tym, żebyśmy wygrali tę wojnę jeszcze za jej życia? – Zaczął spacerować po pokoju. – Zresztą niewykluczone, że to czysto akademicki problem – zauważył, jakby ogarnęły go wątpliwości. – Na miejscu Brooda... – Umilkł nagle, odwracając się do przybocznej. – Czy miejsca lądowania zostaną zamienione? Przyjrzała się twarzy mężczyzny. Coś jej mówiło, że wielka pięść doznał przed chwilą olśnienia, które miało jakiś związek z Caladanem Broodem, i że dla Dujeka cały problem rzeczywiście stał się akademicki. Wiedziała też, że nie zostanie wtajemniczona w tę sprawę. Raz jeszcze spojrzała na mapę, próbując odgadnąć, co zobaczył na niej Dujek. Było to jednak niemożliwe. Nie znała się na taktyce. Wystarczająco trudno było przeniknąć myśli wielkiej pięści. Dokonanie tej samej sztuki w przypadku Caladana Brooda przekraczało jej możliwości. – Choć ten plan jest ryzykowny, oficjalnie akceptuję go w imieniu cesarzowej. Spełnimy twą prośbę. Dujek skinął głową, nie wykazując entuzjazmu. – Jeszcze jedno, wielka pięści, nim przyjdzie Tayschrenn. Podobno pojawił się tu Ogar Cienia? – Tak – przyznał. – Byłem wówczas nieobecny, ale oglądałem zniszczenia, jakie po sobie zostawił. Gdyby nie Tattersail, byłoby znacznie gorzej. Ujrzała w jego oczach błysk przerażenia i przypomniała sobie to, co wydarzyło się przed dwoma laty na nadbrzeżnym gościńcu w zachodniej części Itko Kan. – Widziałam już kiedyś ofiary Ogarów – rzekła, spoglądając mu w oczy. Gdy ich spojrzenia się spotkały, przez chwilę rozumieli się znakomicie. Potem Dujek odwrócił wzrok. – Ta Tattersail musi być bardzo zdolną czarodziejką – zauważyła Lorn, próbując ukryć ukłucie żalu. – Jako jedyna z kadry przeżyła atak na Odprysk Księżyca, który zarządził Tayschrenn – odparł Dujek. – Naprawdę? Dla Lorn ta informacja była jeszcze bardziej zdumiewająca. Zadała sobie pytanie, czy Dujek coś podejrzewa, lecz jego następne słowa rozproszyły jej obawy. – Twierdzi, że w obu przypadkach miała szczęście. Może to i prawda. – Dawno już jest w kadrze? – zapytała przyboczna. – Odkąd objąłem dowództwo. Może osiem, dziewięć lat. Imię czarodziejki wydawało się Lorn znajome. Owo wrażenie ścisnęło jej serce niczym zakuta w stalową rękawicę pięść. Przyboczna usiadła na fotelu. Dujek zbliżył się o krok ze szczerą troską w oczach. – Trzeba opatrzyć ci rany – mruknął. – Niedobrze, że z tym zwlekałem. – Nic mi nie jest. To tylko zmęczenie.

224 Spojrzał na nią przenikliwie. – Chcesz trochę wina, przyboczna? Skinęła głową. Tattersail. Czy to możliwe? Upewni się, kiedy ją zobaczy. – Dziewięć lat – wyszeptała. – Mysia Dzielnica. – Słucham? Podniosła wzrok. Dujek stał obok, trzymając w ręku puchar wina. – Nic, nic – rzuciła, przyjmując kielich. – Dziękuję. Oboje odwrócili się, słysząc łoskot otwieranych drzwi. Do środka wpadł Tayschrenn. – Niech cię licho – warknął do Dujeka z twarzą pociemniałą z wściekłości. – Jeśli miałeś z tym coś wspólnego, obiecuję ci, że odkryję prawdę. – A z czym, wielki magu? – zapytał zimno wielka pięść, unosząc brwi. – Przed chwilą byłem w Komnacie Rejestrów. Pożar? Całe pomieszczenie wygląda jak wnętrze pieca. Lorn podniosła się z fotela i stanęła między nimi. – Wielki magu Tayschrennie – zaczęła cichym, groźnym głosem – czy zechciałbyś mi wyjaśnić, dlaczego pożar w jakimś biurokratycznym składzie miałby przesłaniać wszelkie inne problemy? Tayschrenn zamrugał. – Wybacz, przyboczna – odparł z napięciem w głosie. – W Komnacie Rejestrów przechowywano spisy obywateli miasta. – Przeniósł wzrok na Dujeka. – Można tam było znaleźć imiona wszystkich szlachetnie urodzonych. – To wielki pech – mruknął wielka pięść. – Wszcząłeś już śledztwo? Moi ludzie są rzecz jasna do twojej dyspozycji. – To nie będzie konieczne, wielka pięści – wycedził sardonicznie czarodziej. – Dlaczego mielibyśmy odbierać zajęcie twym pozostałym szpiegom? – Tayschrenn cofnął się o krok i pokłonił Lorn. – Wybacz, przyboczna. Przepraszam za to nieuprzejme powitanie... – Zachowaj swe przeprosiny na później – przerwała Dujekowi spokojnie i spojrzała nań. – Dziękuję ci za wino i miłą rozmowę – powiedziała. Z satysfakcją zauważyła, że Tayschrenn zesztywniał na te słowa. – Mam nadzieję, że wieczorem odbędzie się uroczysta kolacja? Dujek skinął głową. – Oczywiście, przyboczna. – Czy zechciałbyś zaprosić na nią również Tattersail? Zauważyła, że wielki mag wzdrygnął się po raz drugi, a Dujek spojrzał na nią z większym szacunkiem, dostrzegając jej biegłość w tej odmianie taktyki. – Przyboczna, czarodziejka nie wróciła jeszcze do zdrowia po spotkaniu z Ogarem Cienia – wtrącił Tayschrenn, spoglądając z uśmiechem na Dujeka. – Jestem pewien, że wielka pięść

225 ci o tym opowiedział. Ale niezbyt dokładnie, pomyślała z żalem. Pozwoliła jednak, by Tayschrenn podejrzewał najgorsze. – Interesuje mnie, co ma na ten temat do powiedzenia czarodziej, wielki magu. – Za chwile się tego dowiesz. Dujek pokłonił się. – Zapytam o zdrowie Tattersail, przyboczna. Pójdę już, jeśli pozwolisz. Pożegnał Tayschrenna krótkim skinieniem głowy. Wielki mag zaczekał, aż jednoręki starzec zamknie za sobą drzwi. – Przyboczna, sytuacja jest... – Absurdalna – dokończyła ze złością Lorn. – Do licha, Tayschrenn, gdzie zgubiłeś rozum? Zadarłeś z najsprytniejszym skurczybykiem, jakim kiedykolwiek mogła się poszczycić armia imperium. Pożre cię żywcem. – Odwróciła się do stołu i nalała sobie więcej wina. – Muszę przyznać, że na to zasłużyłeś. – Przyboczna... Spojrzała na niego. – Nie. Wysłuchaj mnie uważnie, Tayschrenn. Przemawiam w imieniu cesarzowej. Z niechęcią zaaprobowała twój plan ataku na Odprysk Księżyca, ale gdyby wiedziała, że tak rozpaczliwie brak ci subtelności, nigdy nie otrzymałbyś jej zgody. Myślisz, że wszyscy oprócz ciebie to głupcy? – Dujek to tylko jeden człowiek – sprzeciwił się Tayschrenn. Przyboczna pociągnęła wielki łyk wina i odstawiła kielich, pocierając czoło. – Dujek nie jest naszym wrogiem – stwierdziła znużonym głosem. – Nigdy nim nie był. Tayschrenn podszedł bliżej. – Był człowiekiem cesarza, przyboczna. – Powątpiewać w jego wierność to zniewaga i ta właśnie zniewaga może go w ostatecznym rozrachunku skłonić do buntu. Dujek to nie tylko jeden człowiek. W tej chwili ma za sobą dziesięć tysięcy ludzi. Za rok będzie ich dwadzieścia pięć tysięcy. Nie ulega twoim naciskom, prawda? Dlatego że nie może. Stoi za nim dziesięć tysięcy żołnierzy i uwierz mi, jeśli rozgniewają się na tyle, by otwarcie wyrazić sprzeciw, nie zdołasz się im oprzeć. A jeśli chodzi o Dujeka, fala po prostu go uniesie. – To znaczy, że jest zdrajcą. – Nie. Po prostu dba o ludzi, za których jest odpowiedzialny. Jest najlepszym żołnierzem w imperium. Jeśli zmusimy go do buntu, Tayschrenn, to my będziemy zdrajcami. Rozumiesz? Na twarzy wielkiego maga pojawiły się głębokie bruzdy. – Rozumiem, przyboczna – odparł cicho. Podniósł wzrok. – Zadanie, które zleciła mi cesarzowa, bardzo mi ciąży. Podobne sprawy nie są moją specjalnością. Najlepiej byłoby, gdybyś mnie odwołała.

226 Lorn poważnie zastanawiała się, czy tego nie zrobić. Magowie z zasady nigdy nie zyskiwali wierności, a co najwyżej strach i zrodzony z niego szacunek. Dlatego trudno im było zrozumieć owo uczucie. Kiedyś, dawno temu, żył jednak pewien mag, który zdobył lojalność swych ludzi. Był nim cesarz. – Wielki magu, wszyscy zgadzamy się w jednej kwestii – zaczęła. – Stara gwardia musi zniknąć. Ci, którzy służyli cesarzowi i pozostają wierni jego pamięci, zawsze będą nam przeciwni, czy to świadomie, czy nie. Dujek stanowi wyjątek. Jest też garstka innych, podobnych do niego. Ich nie możemy utracić. Pozostali muszą zginąć. Ryzyko polega na tym, że mogą się zorientować, co jest grane. Jeżeli będziemy postępować zbyt otwarcie, sprowokujemy powstanie tak wielkie, że zniszczy imperium. – Zlikwidowaliśmy wszystkich poza Dujekiem i Tattersail – stwierdził Tayschrenn. – Co do Sójeczki i jego drużyny, zrobisz z nimi, co zechcesz, przyboczna. – Jeśli będę miała szczęście – zauważyła. Zmarszczyła nagle brwi, widząc grymas, który pojawił się na twarzy wielkiego maga. – O co chodzi? Tayschrenn wstał z fotela. – Co noc radzę się mej Talii Smoków i jestem przekonany, że do spraw śmiertelników włączyli się Oponn. Tattersail potwierdziła moje podejrzenia. Lorn przeszyła go ostrym spojrzeniem. – Jest adeptką? – Znacznie lepszą ode mnie – przyznał. – Co możesz mi powiedzieć o ingerencji Oponn? – zapytała po chwili zastanowienia. – Darudżystan – odparł. Lorn zamknęła oczy. – Bałam się, że to usłyszę. Rozpaczliwie potrzebujemy tego miasta. Jeśli wpadną nam w ręce jego bogactwa, będziemy mogli złamać kręgosłup całego kontynentu. – Wiem o tym, przyboczna. Ale sprawy wyglądają jeszcze gorzej. Jestem przekonany, że Sójeczka i Tattersail są ze sobą w zmowie. – Czy wiadomo już, co się stało z kapitanem Paranem? – Nie. Ktoś go ukrywa. Albo jego ciało. Jestem skłonny uważać, że zginął, przyboczna, ale jego dusza nie przeszła jeszcze przez Bramę Kaptura, a temu może zapobiec tylko czarodziej. – Tattersail? Wielki mag wzruszył ramionami. – Być może. Chciałbym się dowiedzieć czegoś więcej o roli, jaką ma do odegrania ten kapitan. – Uczestniczył w długich, żmudnych poszukiwaniach – odpowiedziała Lorn po chwili wahania. – Być może znalazł to, czego szukał – warknął Tayschrenn.

227 Lorn spojrzała na niego. – Być może. Powiedz mi, czy ta Tattersail jest dobra? – Wystarczająco dobra, by zostać wielkim magiem – odparł Tayschrenn. – Wystarczająco dobra, by obronić się przed Ogarem i odpędzić go. Nigdy bym nie uwierzył, że coś takiego jest możliwe. Nawet ja miałbym z tym trudności. – Może ktoś jej pomógł – wyszeptała Lorn. – Nie pomyślałem o tym. – To pomyśl – poleciła przyboczna. – W pierwszej kolejności cesarzowa żąda jednak od ciebie, byś kontynuował swe wysiłki, choć Dujeka masz zostawić w spokoju. Jesteś tu potrzebny jako łącznik, na wypadek gdyby moja misja w Darudżystanie zakończyła się niepowodzeniem. Nie mieszaj się w zarządzanie okupowanym miastem. Co więcej, masz zaznajomić Dujeka ze szczegółami obecności Oponn. Jeśli w sprawę wdał się bóg, wielka pięść ma prawo o tym wiedzieć, by mógł uwzględnić ten fakt w swych planach. – Jak można cokolwiek planować, jeśli w grze uczestniczą Oponn? – Zostaw to Dujekowi. – Przyjrzała się jego twarzy. – Czy masz trudności z zaakceptowaniem tych poleceń? Tayschrenn uśmiechnął się. – Szczerze mówiąc, przyboczna, sprawiły mi wielką ulgę. Lorn skinęła głową. – Świetnie. A teraz załatw mi niemagicznego uzdrowiciela i jakąś kwaterę. – Oczywiście, przyboczna. – Tayschrenn podszedł do drzwi, zatrzymał się przy nich i spojrzał na nią. – Przyboczna, cieszę się, że tu jesteś. – Dziękuję, wielki magu. Kiedy wyszedł, Lorn zapadła się w fotel i cofnęła wspomnieniami o dziewięć lat. W jej umyśle ożyły widoki i dźwięki, z którymi zetknęła się pewnej nocy w Mysiej Dzielnicy, gdy wszystkie koszmary, jakie mogła zrodzić wyobraźnia dziecka, stały się rzeczywistością. Pamiętała wszechobecną krew oraz osłupiałe twarze matki, ojca i starszego brata, które pozbawiła wyrazu świadomość, że ocaleli, że to nie swoją krew widzą. Gdy owe wspomnienia ożyły, wiatr, który wypełniał powietrze szelestem suchych gałęzi, przyniósł ze sobą imię. – Tattersail – wyszeptała przyboczna. Czarodziejka znalazła gdzieś siły, by zwlec się z łoża. Stała teraz przy oknie, wspierając się jedną ręką o ramę, i wyglądała na zapchaną wojskowymi wozami ulicę. Cały czas trwał systematyczny rabunek, zwany przez kwatermistrzów „uzupełnianiem zapasów”. Już przed wieloma dniami wygnano szlachetnie urodzonych z ich rodzinnych posiadłości i przeznaczono je na kwatery dla korpusu oficerskiego, którego była członkiem. Potem szybko podjęto prace przy naprawie zewnętrznych murów i zniszczonych bram oraz usuwaniu

228 pozostałości „księżycowego deszczu”. Cieszyła się, że ominął ją widok rzeki trupów, która z pewnością spływała ulicami w pierwszych dniach okupacji – niezliczonych wozów uginających się pod ciężarem zmiażdżonych ciał, spalonych ogniem i posiekanych mieczami, nadgryzionych przez szczury i podziobanych przez kruki mężczyzn, kobiet i dzieci. Widziała już kiedyś takie sceny i nie miała najmniejszej ochoty oglądać ich raz jeszcze. Szok i przerażenie odpłynęły już z miasta, przestały być widoczne. Powróciła normalność. Wieśniacy i kupcy wyszli z ukrycia, by zaspokajać potrzeby okupantów i okupowanych. Po mieście krążyli malazańscy uzdrowiciele, którzy wykorzeniali ogniska rodzącej się zarazy i leczyli pospolite choroby u wszystkich, z którymi się zetknęli. Nie pomijali żadnego obywatela i szala opinii publicznej zaczęła powoli, zgodnie z planem, przechylać się na drugą stronę. Tattersail wiedziała, że wkrótce odbędzie się selekcja szlachty, czystka, w ramach której najchciwsi i najmniej lubiani spośród szlachetnie urodzonych skończą na szubienicy. Egzekucje będą publiczne. Była to wypróbowana procedura, która przysparzała imperium rekrutów na fali zemsty. Wszyscy oni mieli ręce splamione sprawiedliwą radością, a miecz w podobnych dłoniach zamykał krąg współwiny i zwiększał liczbę myśliwych polujących na kolejne ofiary sprawy. Sprawy imperium. Widziała to już w stu podobnych miastach. Bez względu na to, jak dobrotliwi byli dawni władcy, jak szczodra szlachta, słowo imperium, wsparte jego potęgą, czyniło z przeszłości demoniczną tyranię. Tak wyglądała smutna prawda o ludzkiej naturze. Gorycz tej lekcji zohydzała dodatkowo w jej oczach rola, którą sama grała w tym procesie. Miała przed oczyma twarze Podpalaczy Mostów, które w dziwny sposób kontrastowały z cynizmem, z jakim spoglądała na wszystkich wokół siebie. Sójeczka, człowiek zapędzony w kozi róg, zagnany w pułapkę bez wyjścia, człowiek, który utracił wiarę, któremu za zaufanie odpłacono zdradą. Jedyną więzią łączącą go z człowieczeństwem była jego drużyna, kurcząca się garstka ludzi, którzy jako jedyni byli jeszcze dla niego ważni. Bronił się jednak, a nawet przeszedł do kontrataku, i to zdecydowanego. Wolała myśleć – nie, chciała wierzyć – że w końcu zwycięży, dożyje chwili, w której świat uwolni się od imperium. Szybki Ben i Kalam pragnęli zdjąć z barków swego sierżanta brzemię odpowiedzialności. Tylko w ten sposób umieli mu okazać swą miłość, choć sami nigdy nie określiliby tego takim słowem. U pozostałych, pomijając Żal, dostrzegała to samo, tkwiła w nich też jednak desperacja, która poruszała jej serce, dziecinne pragnienie uwolnienia Sójeczki od wszystkich ciężarów związanych z ich rozpaczliwą sytuacją. Wzruszyli ją głębiej, niż uznałaby to za możliwe, dotarli do ukrytych pokładów duszy. Sądziła, że dawno już się wypaliły, a ich popioły rozsypano w bezgłośnym lamencie. Żaden mag nie mógł sobie pozwolić na to, by żywić podobne uczucia. Tattersail dostrzegała niebezpieczeństwo, lecz pociągało ją ono tylko.

229 Z Żal sprawy wyglądały zupełnie inaczej. Tattersail nie chciała nawet myśleć o tej młodej kobiecie. Został jeszcze Paran. Co zrobić z kapitanem? Siedział teraz na łożu obok niej, oliwiąc swój miecz Przypadek. Od chwili, gdy ocknęła się przed czterema dniami, rozmawiali bardzo niewiele. Nadal sobie nie ufali. Być może to ta tajemnica, ta niepewność tak ich do siebie przyciągała. Wzajemny pociąg łatwo było wyczuć. Nawet w tej chwili, gdy była zwrócona do niego plecami, pozostawała świadoma obecności łączącej ich napiętej nici. Płonąca między nimi energia wydawała się niebezpieczna i dlatego właśnie była tak ekscytująca. Tattersail westchnęła. Rankiem pojawił się Loczek. Coś go bardzo zafrapowało. Marionetka nie chciała odpowiadać na ich pytania, czarodziejka podejrzewała jednak, że Loczek odkrył jakiś ślad, który może go zaprowadzić z Pale do Darudżystanu. Nie cieszyła jej ta myśl. Zesztywniała, gdy coś trąciło osłonę, którą ustawiła pod drzwiami. Spojrzała na Parana. – Mamy gościa – oznajmiła. Podniósł się z łoża, trzymając w dłoniach Przypadek. Powstrzymała go gestem dłoni. – Nie jesteś widzialny, kapitanie. Nikt też nie wyczuje twojej obecności. Zaczekaj tutaj, tylko po cichu. Przeszła do drugiego pokoju. W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyła je i zobaczyła stojącego w korytarzu młodego żołnierza. – O co chodzi? – warknęła. Przybysz ukłonił się. – Wielka pięść Dujek pyta o twoje zdrowie, czarodziejko. – Czuję się już znacznie lepiej – odparła. – To bardzo uprzejme z jego strony. Jeśli to już... – Wielka pięść rozkazał – przerwał jej zażenowany młodzieniec – że jeśli usłyszę taką odpowiedź, mam ci przekazać, iż prosi, byś stawiła się wieczorem na uroczystej kolacji w głównym budynku. Zaklęła w duchu. Nie należało mówić prawdy. Było już jednak za późno. „Prośbie” naczelnego dowódcy nie można było odmówić. – Poinformuj wielką pięść, że kolacja w jego towarzystwie będzie dla mnie zaszczytem. – Wtem przyszła jej do głowy pewna myśl. – Czy mogę zapytać, kto jeszcze będzie obecny? – Wielki mag Tayschrenn, posłaniec zwany Tokiem Młodszym i przyboczna Lorn. – Przyboczna Lorn jest tutaj? – Przybyła dziś rano, czarodziejko. Na Oddech Kaptura. – Przekaż moją odpowiedź – mówiła, tłumiąc narastającą falę strachu. Zamknęła drzwi i

230 usłyszała kroki oddalającego się żołnierza. – Co się stało? – zapytał stojący w drugich drzwiach Paran. Spojrzała na niego. – Odłóż ten miecz, kapitanie. – Podeszła do szafki i zaczęła przerzucać zawartość szuflad. – Mam iść na kolację – oznajmiła. Podszedł bliżej. – Oficjalne spotkanie. Z roztargnieniem skinęła głową. – I to z przyboczną Lorn, jakby wielkiego maga Tayschrenna było mało. – A więc wreszcie przybyła – wyszeptał kapitan. Czarodziejka znieruchomiała. Odwróciła się powoli w jego stronę. – Spodziewałeś się tego, prawda? Paran ocknął się nagle, spoglądając na nią ze strachem w oczach. Zdała sobie sprawę, że jego mamrotanie nie było przeznaczone dla jej uszu. – Do licha – syknęła. – Pracujesz dla niej! Kapitan odwrócił się gwałtownie. Jego reakcja nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Gdy wrócił do sypialni, myśli czarodziejki ogarnęła burza. Dostrzegła otaczające ją nici spisku. Potwierdziły się podejrzenia Szybkiego Bena. Istniał plan mający na celu wymordowanie drużyny. Czy jej życiu również groziło niebezpieczeństwo? Czuła, że jest coraz bliżej podjęcia decyzji. Nie wiedziała jeszcze, jaka ona będzie, lecz jej myśli miały teraz określony kierunek i mknęły naprzód z niepowstrzymanym impetem lawiny. Gdy Toc Młodszy wchodził do imperialnej kwatery głównej, w jakiejś odległej wieży zabrzmiał siódmy dzwon. Pokazał zaproszenie kolejnemu poważnemu wartownikowi o posępnej twarzy, który z wyraźną niechęcią pozwolił mu skierować się do sali jadalnej. Toc czuł w żołądku ucisk niepokoju. Wiedział, że wezwano go na polecenie przybocznej, lecz była ona tak samo nieprzewidywalna i skłonna do manipulacji jak inni imperialni dostojnicy. Za drzwiami, do których się zbliżał, mogła się kryć jaskinia pełna wygłodniałych żmij, niecierpliwie oczekujących jego przybycia. Zastanawiał się, czy będzie w stanie cokolwiek przełknąć. Biorąc pod uwagę wygląd swej twarzy, zadawał też sobie pytanie, czy zdoła to uczynić ktokolwiek z pozostałych. Inni żołnierze niemal nie zwracali uwagi na jego blizny. W armii Dujeka niewielu było ludzi, którzy nie byliby naznaczeni szramami. Jego nieliczni przyjaciele po prostu cieszyli się, że uszedł z życiem. W Siedmiu Miastach istniał przesąd, mówiący, że człowiek, który stracił oko, zyskuje w zamian wzrok wewnętrzny. W ciągu ostatnich tygodni wspominano mu o tym wierzeniu przynajmniej tuzin razy. Nie zdobył żadnego tajemnego daru. Jego umysł od czasu do czasu

231 przeszywały rozbłyski oślepiającego światła, podejrzewał jednak, że to tylko wspomnienie ostatniej rzeczy, którą widziało jego oko: ognia. A teraz miał spożyć kolację w towarzystwie osób, od których wyżej w imperium stała tylko sama cesarzowa. Blizna stała się nagle powodem do wstydu. Będzie żywym świadectwem okropności wojny. Zesztywniał, zatrzymując się tuż przed drzwiami. Czy po to właśnie zaprosiła go przyboczna? Wzruszył ramionami i wszedł do komnaty. Dujek, Tayschrenn i przyboczna spojrzeli na niego jednocześnie. Toc Młodszy pokłonił się. – Dziękuję, że przyszedłeś – rzekła Lorn. Stała razem z obydwoma mężczyznami przy największym z trzech kominków, naprzeciwko wejścia. – Usiądź, proszę. Czekamy już tylko na jednego gościa. Toc podszedł do nich, wdzięczny Dujekowi za jego uśmiech. Wielka pieść odstawił kryształowy puchar na obramowanie kominka i ostentacyjnie podrapał się po kikucie lewej ręki. – Założę się, że świąd doprowadza cię do szaleństwa – zauważył, uśmiechając się szerzej. – Ale mogę się drapać dwiema rękami – odparował Toc. Dujek parsknął śmiechem. – Napijesz się z nami? – Chętnie. Przyjmując kielich z rąk Dujek, zauważył, że przyboczna przygląda mu się uważnie. Sięgając po stojącą na stole karafkę, spojrzał przelotnie na wielkiego maga, Tayschrenn wbił jednak wzrok w buzujący za plecami Lorn ogień. – Czy twoja klacz odzyskała siły? – zapytała przyboczna. Skinął głową, nalewając sobie wina. – Kiedy ostatnio ją widziałem, stawała już na rękach. Lorn uśmiechnęła się niezdecydowanie, jakby nie była pewna, czy z niej drwi. – Wyjaśniłam im, że to przede wszystkim tobie zawdzięczam życie, Tocu Młodszy. Opowiedziałam, że wypuściłeś cztery strzały i powaliłeś czterech Barghastów. Przeszył ją ostrym spojrzeniem. – Nie wiem, skąd wziąłem siły na dwa ostatnie strzały – odrzekł. Pociągnął łyk wina, powstrzymując się przed podrapaniem blizny. – Twój ojciec też często wszystkich zaskakiwał – zauważył z chrząknięciem Dujek. – Brak mi tego człowieka. – Mnie też go brak – powiedział Toc, spuszczając wzrok. Nastała chwila pełnej skrępowania ciszy, którą na szczęście przerwało przybycie ostatniego gościa. Gdy drzwi się otworzyły, Toc spojrzał w tamtą stronę razem z pozostałymi. Zdumiony wytrzeszczył oczy na widok stojącej w nich kobiety. Czy to była Tattersail? Nigdy nie widział jej w innym ubiorze niż mundur polowy i teraz był naprawdę zdumiony. Kurczę,

232 pomyślał z zachwytem, jest naprawdę niezła, jeśli ktoś lubi duże babki. Uśmiechnął się półgębkiem. Lorn zareagowała na jej widok cichym westchnieniem. – Spotkałyśmy się już kiedyś, choć zapewne o tym nie pamiętasz – oznajmiła. Tattersail zamrugała. – Wątpię, bym zapomniała o podobnym wydarzeniu – odparła z rezerwą w głosie. – Jestem innego zdania. Miałam wtedy jedenaście lat. – W takim razie z pewnością się mylisz. Rzadko przebywam w towarzystwie dzieci. – Spalili Mysią Dzielnicę tydzień po waszym ataku, Tattersail. – Wszyscy zesztywnieli, słysząc ledwie hamowany gniew w glosie Lorn. – Pozostałą po waszym przejściu garstkę niedobitków przesiedlono do Dziury Mocka. A w tych zapowietrzonych jaskiniach zmarli mój ojciec, matka i brat. Z okrągłej twarzy Tattersail odpłynęła krew. Oszołomiony Toc popatrzył na pozostałych. Twarz Dujeka nic nie wyrażała, lecz spoglądał na Lorn oczyma pełnymi oburzenia. Oblicze Tayschrenna, który wpatrywał się w Tattersail, nagle pojaśniało. – To było nasze pierwsze zadanie – rzekła cicho czarodziejka. Toc zauważył, że Lorn dygocze. Wstrzymał oddech. Gdy jednak przemówiła, jej głos brzmiał spokojnie, a słowa wymawiała precyzyjnie. – Domagam się wyjaśnienia. – Zwróciła się w stronę wielkiej pięści Dujeka. – To byli rekruci, kadra magów. Czekali w Malazie na swego dowódcę, gdy ukazał się wydany przez dowódcę Szponu edykt zakazujący używania czarów. Wysłano ich do Starego Miasta, Mysiej Dzielnicy, żeby ją oczyścili. Wykazali się... – jej głos załamał się na chwilę – ...brakiem powściągliwości. – Przeniosła spojrzenie na Tattersail. – Ta kobieta była jedną z nich. Czarodziejko, tej nocy po raz ostatni widziałam rodzinę. Następnego dnia oddano mnie do Szponu. Przez lata ukrywano przede mną informację o śmierci moich bliskich. Mimo to – głos przybocznej przycichł do szeptu – dobrze pamiętam tę noc. Krew i krzyki. Tattersail nie była w stanie nic powiedzieć. Atmosfera w komnacie stała się gęsta, dusząca. Wreszcie czarodziejka oderwała wzrok od Lorn i spojrzała na Dujeka. – Wielka pięści, to było nasze pierwsze zadanie. Sytuacja wyrwała się spod kontroli. Następnego dnia zrezygnowałam z członkostwa w korpusie oficerskim. Przeniesiono mnie do innej armii. – Wzięła się w garść. – Jeśli przyboczna chce wytoczyć mi proces, rezygnuję z prawa do obrony i uznam egzekucję za sprawiedliwą karę. – Mogę to zaakceptować – odparła Lorn. Położyła lewą dłoń na rękojeści miecza, gotowa go wyciągnąć. – Ale ja tego nie zaakceptuję – sprzeciwił się wielka pięść. Lorn zamarła, przeszywając starca pełnym złości spojrzeniem. – Chyba zapominasz o mojej randze.

233 – Bynajmniej. Przyboczna, jeśli pragniesz, by stracono wszystkich ludzi w imperium, którzy popełnili zbrodnie w imię cesarza, musisz uwzględnić również mnie. – Podszedł bliżej. – Nie ulega też wątpliwości, że wielki mag Tayschrenn także brał udział w okrucieństwach, których dopuszczono się na jego polecenie. Nie możemy przy tym zapominać o samej cesarzowej. Ostatecznie to ona kierowała Szponem Imperium, a nawet go stworzyła. Ona również wydała edykt, który na szczęście obowiązywał krótko. – Spojrzał na czarodziejkę. – Byłem tam, Tattersail. Sójeczka wysłał mnie do miasta, żebym wziął was w ryzy, co też uczyniłem. Potrząsnęła głową. – Dowodził wtedy Sójeczka? – zapytała, mrużąc powieki. – To mi pachnie grą bogów. Dujek ponownie spojrzał na przyboczną. – Wszyscy mamy swój udział w historii imperium. – W tej sprawie muszę się zgodzić z wielką pięścią, przyboczna – wychrypiał Tayschrenn. – Obejdziemy się bez oficjalnych formalności – oznajmiła Tattersail, nie spuszczając wzroku z Lorn. – Niniejszym wyzywam cię na pojedynek. Wykorzystam w nim wszystkie swe magiczne umiejętności, a ty będziesz się bronić swym mieczem, przyboczna. Toc postąpił krok naprzód. Otworzył usta, lecz natychmiast je zamknął. Chciał ostrzec Tattersail, że Lorn ma otataralowy oręż i pojedynek byłby rozpaczliwie nierówny. Czarodziejka zginęłaby po kilku sekundach, gdyż miecz pożarłby wszystkie jej czary. Zauważył jednak, że Tattersail o tym doskonale wie. – Do licha, kobieto! – naskoczył na nią Dujek. – Wydaje ci się, że wszystko jest sprawą odpowiedniego sformułowania? Egzekucja, pojedynek, w końcu to jeden pies! Przyboczna w tym, co czyni i mówi, reprezentuje cesarzową. – Zwrócił się nagle ku Lorn. – Jesteś tu jako głos Laseen, jako jej wola, przyboczna. – Kobieta imieniem Lorn – zaczął cicho Tayschrenn – która kiedyś była dzieckiem i miała rodzinę – ciągnął, spoglądając na nią z bólem w oczach – już nie istnieje. Zniknęła tego dnia, gdy została przyboczną. Lorn gapiła się na obu mężczyzn, wytrzeszczając oczy. Stojący obok Toc widział, jak ich słowa łamią jej wolę, miażdżą gniew, rozbijają w pył resztki tożsamości. W jej oczach rozbłysł zimny, kliniczny spokój przybocznej cesarzowej. Serce Toca waliło mocno. Był przed chwilą świadkiem egzekucji. Kobieta imieniem Lorn wyłoniła się z gęstej mgły przeszłości, by domagać się sprawiedliwości i w ten sposób odzyskać własne życie, lecz spotkała się z odmową. Nie odmową Dujeka ani Tayschrenna, ale czegoś znanego jako przyboczna. – Oczywiście – powiedziała, zdejmując dłoń z rękojeści. – Czarodziejko Tattersail, zasiądź, proszę, z nami do kolacji. Beznamiętny ton, z jakim wypowiedziała te słowa, świadczył, że zaproszenie nic jej nie

234 kosztowało. Przeraziło to Toca, wstrząsnęło nim do głębi. Zerknąwszy pośpiesznie na Tayschrenna i Dujeka, upewnił się, że obaj poczuli to samo, choć ten drugi dobrze ukrył swą reakcję. Tattersail pozieleniała na twarzy, skinęła jednak z drżeniem głową, przyjmując zaproszenie przybocznej. Toc podszedł do czarodziejki, z karafką i pustym kielichem w rękach. – Jestem Toc Młodszy – przedstawił się z uśmiechem. – Przyda ci się łyk wina. – Nalał jej cały kielich. – Kiedy obozowaliśmy na szlaku, często widziałem, jak taszczysz ten swój kufer podróżny. Wreszcie przekonałem się, co w nim nosisz. Czarodziejko, wyglądasz naprawdę wspaniale. W jej oczach pojawił się wyraz wdzięczności. Uniosła brwi. – Nie wiedziałam, że mój kufer podróżny przyciąga tak wiele uwagi. – Obawiam się, że w Drugiej Armii jest dyżurnym tematem żartów – odparł Toc, szczerząc zęby. – Jeśli zdarza się coś zaskakującego, jak zasadzka czy niespodziewana potyczka, zawsze mówi się, że nieprzyjaciel wyskoczył z twego kufra podróżnego, czarodziejko. Dujek parsknął głośnym śmiechem. – Często się zastanawiałem, skąd się wzięło to powiedzenie, a, niech mnie licho, słyszałem je mnóstwo razy, nawet od własnych oficerów. Atmosfera w komnacie rozładowała się nieco i choć nadal krążyły tam prądy ukrytego napięcia, wydawało się, że przebiegają między Tattersail a wielkim magiem Tayschrennem. Czarodziejka zerkała na przyboczną, gdy tylko ta skierowała uwagę gdzie indziej, i Toc dostrzegał w jej wzroku współczucie. Poczuł do niej znacznie większy szacunek. Gdyby był na jej miejscu, patrzyłby na Lorn ze strachem. Ponadto napięcie miedzy nią a Tayschrennem zdawało się wypływać z różnicy zdań oraz wzajemnych podejrzeń i nie miało charakteru osobistego. Z drugiej strony, pomyślał Toc, mogła ich hamować obecność zachowującego spokój Dujeka. Jego ojciec często opowiadał o tym człowieku, który zawsze wiedział, jak postępować, tak z całkiem bezsilnymi, jak i z mniej potężnymi od siebie. Podczas kontaktów z tymi pierwszymi nie ukrywał własnych słabości, a gdy miał do czynienia z drugimi, jego bystre oko usuwało osobiste ambicje z precyzją chirurga wycinającego zakażoną tkankę, zostawiając w ich miejsce kogoś, kto traktował zaufanie i uczciwość jako coś oczywistego. Obserwując naturalną swobodę, z jaką odnosił się do wszystkich obecnych w sali, w tym również do niego, a także do wnoszących tace z jedzeniem służących, Toc zdał sobie sprawę, że Dujek nie zmienił się od czasów, gdy jego ojciec zwał go przyjacielem. Bardzo mu to zaimponowało, gdyż zdawał sobie sprawę, jak silnym naciskom podlega wielka pięść. Gdy wszyscy już usiedli i podano pierwsze danie, przewodnictwo nad zebraniem objęła Lorn. Dujek ustąpił bez słowa czy gestu, najwyraźniej przekonany, że przyboczna uważa

235 niedawny incydent za zamknięty. – Czarodziejko, pozwól, że pogratuluję ci zwycięstwa nad Ogarem Cienia, a także szybkiego powrotu do zdrowia – zwróciła się do Tattersail niesamowitym, wypranym z emocji głosem. – Wiem, że Tayschrenn wypytywał cię już o ten incydent, ale chciałabym usłyszeć tę opowieść z twoich ust. Tattersail odstawiła kielich i zerknęła przelotnie na talerz, po czym spojrzała w spokojne oczy przybocznej. – Jak już może wyjaśnił ci wielki mag, jest oczywiste, że do gry włączyli się bogowie. Nie ulega wątpliwości, że szczególnie interesują ich plany imperium odnoszące się do Darudżystanu... Toc podniósł się szybko z krzesła. – Myślę, że powinienem wyjść, gdyż to, o czym będzie się tu mówić, wykracza poza... – Siadaj, Tocu Młodszy – rozkazała Lorn. – Jesteś tu reprezentantem Szponu i jako taki musisz przemawiać w jego imieniu. – Reprezentantem? – Tak jest. Toc opadł powoli na krzesło. – Mów dalej, czarodziejko. Tattersail skinęła głową. – Główną rolę mają w tej rozgrywce Oponn. Pierwsze posunięcia Bliźniaczych Błaznów wywołały fale, które przyciągnęły uwagę innych bogów. Jestem pewna, że wielki mag zgodzi się ze mną. – Tron Cienia – odezwała się Lorn, spoglądając na Tayschrenna. – Tego można by się spodziewać – przyznał jej rację wielki mag. – Osobiście jednak nie wyczułem nic, co by świadczyło, że Tron Cienia zwrócił na nas swą uwagę, choć po ataku Ogara badałem taką możliwość bardzo starannie. Lorn wypuściła powoli powietrze z płuc. – Mów dalej, czarodziejko. – Sprowadził go tu czysty przypadek – kontynuowała Tattersail, spoglądając przelotnie na Tayschrenna. – Czytałam właśnie moją Talię Smoków i wyciągnęłam kartę Ogara. Tak jak wszystkim adeptom, obraz wydawał mi się do pewnego stopnia żywy. Gdy skupiłam na nim pełnię uwagi, poczułam... – odchrząknęła – ...że nagle uformował się portal, który utworzono wyłącznie z drugiej strony karty, w samym Wielkim Domu Cienia. – Uniosła ręce, patrząc spokojnie na wielkiego maga. – Czy to możliwe? Królestwo Cienia jest nowym domem i nie wyraziło jeszcze w pełni swej mocy. No cóż, cokolwiek się zdarzyło, czy był to portal, czy rozdarcie, pojawił się Ogar Gear. – W takim razie, dlaczego stało się to na ulicy? – zapytał Tayschrenn. – A nie w twoim pokoju?

236 – Mogę tylko snuć domysły – odparła z uśmiechem Tattersail. – Słucham – zachęciła ją przyboczna. – Umieściłam w pokoju osłony, a ich wewnętrzna warstwa to Wielka Thyr – wyjaśniła czarodziejka. Tayschrenn poderwał się z wyraźnym zaskoczeniem. – Podobne tarcze – ciągnęła Tattersail – powodują przepływ mocy, która narasta i opada niczym serce bijące z wielką prędkością. Podejrzewam, że te osłony wystarczyły, by odbić zbliżającego się Ogara, jako że podczas przejścia między swym królestwem a naszym nie mógł użyć pełni swej mocy. Gdy już jednak przeszedł na drugą stronę, mógł to uczynić i uczynił. – Jak udało ci się odpędzić Ogara Cienia? – zapytał Tayschrenn. – Miałam szczęście – odpowiedziała bez chwili wahania. Jej słowa zawisły w powietrzu. Toc odnosił wrażenie, że wszyscy w komnacie zapomnieli o posiłku. – Innymi słowy – wycedziła Lorn – jesteś przekonana, że pomogli ci Oponn. – Tak. – A dlaczego? Tattersail parsknęła śmiechem. – Gdybym potrafiła to odgadnąć, przyboczna, byłabym bardzo szczęśliwa. Wygląda na to – opuściła ją wesołość – że nas wykorzystują. Imperium stało się pionkiem. – Czy możemy jakoś temu zaradzić? – zapytał Dujek. Wściekłość w jego głosie zaskoczyła wszystkich. Czarodziejka wzruszyła ramionami. – Jeśli istnieje sposób, musimy go szukać w Darudżystanie, jako że na tym mieście koncentrują się wysiłki Oponn. Nie zapominaj, wielka pięści, że niewykluczone, iż tam właśnie chcą nas zwabić. Toc usiadł, drapiąc się bezwiednie po bliźnie. Przypuszczał, że w całej tej sprawie kryje się coś więcej, choć nie potrafił określić źródła swych podejrzeń. Podrapał się jeszcze mocniej. Tattersail miała dar wymowy. Jej opowieść była nieskomplikowana, a najlepsze kłamstwa zawsze brzmiały prosto. Niemniej, nikt poza nim nie sprawiał wrażenia osoby zbyt podejrzliwej. Odwróciła ich uwagę od swej relacji, kierując ją ku przyszłym wydarzeniom. Dała wszystkim powód do myślenia, a im szybciej gnały ich myśli, tym prędzej zapominali o nieufności. Przyglądał się, jak czarodziejka obserwuje pozostałych, i jako jedyny zauważył błysk triumfu, który pojawił się w jej oczach, gdy Lorn zaczęła mówić. – Oponn nie są pierwszym bogiem, który próbuje manipulować Imperium Malazańskim – stwierdziła przyboczna. – Innym się nie powiodło. Oberwali po uszach. Wielka szkoda, że Oponn nie wyciągnęli wniosków z tej lekcji. I Tron Cienia też, jeśli już o tym mowa. –

237 Westchnęła głęboko. – Tattersail, bez względu na twe spory z wielkim magiem, jest ważne – nie, konieczne – byście połączyli siły, celem odkrycia szczegółów ingerencji Oponn. Tymczasem wielka pięść Dujek będzie przygotowywał swój legion do wymarszu, wzmacniając jednocześnie nasze panowanie nad Pale. Jeśli chodzi o mnie, wkrótce opuszczę miasto. Możecie być pewni, że cele mojej misji są identyczne z waszymi. Jeszcze jedno – spojrzała na Toca – chcę usłyszeć, co na temat słów, które tu padły, ma do powiedzenia szpon. Popatrzył na nią zdumiony. Nieświadomie przyjął rolę, którą mu wyznaczyła. Wyprostował się na krześle i wbił wzrok w Tattersail. Wyglądała na podenerwowaną. Skryła dłonie pod stołem. Zaczekał, aż spojrzy mu prosto w twarz, po czym przeniósł wzrok na przyboczną. – Czarodziejka powiedziała to, co uważa za prawdę – oświadczył. – Jej spekulacje były szczere, choć na temat dynamiki magii nie jestem w stanie się wypowiadać. Być może wielki mag Tayschrenn mógłby naświetlić tę sprawę. Lorn sprawiała wrażenie lekko rozczarowanej oceną Toca. – W takim razie akceptuję jej relację – powiedziała jednak, kiwając głową. – Wielki magu? Tayschrenn wypuścił powoli powietrze z płuc. – Zgadzam się – rzekł. – Jej spekulacje brzmią przekonująco. Toc nalał sobie wina. Pierwsze danie zabrano prawie nietknięte, gdy jednak przyniesiono drugie, wszyscy zajęli się posiłkiem i rozmowy umilkły. Jadł powoli, unikając spojrzenia Tattersail, choć wyczuwał, że czarodziejka zerka na niego od czasu do czasu. Zastanawiał się nad własnym postępowaniem. Za jednym zamachem wprowadził w błąd przyboczną cesarzowej, wielkiego maga i wielką pięść. Wydawało się to lekkomyślnością, jeśli nie wręcz samobójstwem. Ponadto uczynił to z nie do końca racjonalnych powodów, co było jeszcze bardziej przygnębiające. Druga Armia miała długą i krwawą historię. Toc nie potrafił zliczyć, jak wiele razy jeden z jej żołnierzy ratował drugiego, bez względu na koszty. I, najczęściej, ratującymi byli kadrowi magowie. Był na równinie pod Pale i wraz z tysiącem innych widział, jak kadrę rozszarpali na strzępy nieporównanie silniejsi przeciwnicy. Druga Armia nie lubiła podobnego marnotrawstwa. Chociaż był szponem, twarze otaczających go ludzi, którzy spoglądali na niego z nadzieją, rozpaczą oraz – niekiedy – głęboką rezygnacją, były zwierciadlanym odbiciem jego oblicza. Ich wpływ na każdym kroku sprzeciwiał się wpływowi Szponu. Lata szkolenia w tej instytucji, gdzie systematycznie odzierano go z ludzkich uczuć, okazały się niczym w porównaniu z codzienną rzeczywistością Drugiej Armii. Dzisiaj, tymi słowami, Toc spłacił dług wobec Tattersail, a także wobec całej kadry. Nie było ważne, czy to zrozumiała. Wiedział, że z pewnością zdumiał ją jego postępek, lecz nic z

238 tego się nie liczyło. Uczynił to tylko dla siebie. Usiadł prosto. To dziwne, pomyślał. Blizna przestała mnie swędzieć. Tattersail kręciło się w głowie. Zmierzając ku drzwiom swego pokoju, zataczała się co kilka kroków. Wiedziała, że to nie od trunku. Jej nerwy były tak zszargane, że znakomite wino miało dla niej smak wody. Nie wywierało też silniejszego działania. Przyboczna obudziła w niej wspomnienia, które od lat usiłowała pogrzebać. Dla Lorn było to wydarzenie o kardynalnym znaczeniu, lecz dla Tattersail tylko jeden koszmar spośród wielu. Niemniej ten właśnie epizod wpłynął na jej życie głębiej niż inne zbrodnie i w rezultacie wylądowała w Drugiej Armii, w której niegdyś służyła jako rekrutka. Krąg się zamknął, lecz ona się zmieniła. Te dwadzieścia kilka lat służby uratowało dziś jej życie. Wiedziała, że Toc Młodszy skłamał dla niej. Spojrzenie, którym obrzucił ją na chwilę przed tym, nim wypowiedział swe słowa, niosło ze sobą przekaz, który zrozumiała. Choć przybył do Drugiej Armii jako szpon, szpieg, nawet lata spędzone w owej organizacji nie oparły się wpływowi nowego świata, w jakim teraz funkcjonował. Rozumiała to aż za dobrze, gdyż w jej przypadku wyglądało to tak samo. Czarodziejki, która przed tak wielu laty wkroczyła do Mysiej Dzielnicy z kadrą magów, nie obchodził nikt poza nią samą. Nawet próba odcięcia się od okropności, w których uczestniczyła, zrodziła się z samolubnego pragnienia ucieczki, ulżenia własnemu sumieniu. Imperium odmówiło jej tego. W dzień po rzezi w Mysiej Dzielnicy przyszedł do niej stary żołnierz, bezimienny weteran, któremu kazano ją przekonać, że nadal jest potrzebna. Dobrze pamiętała jego słowa: „Gdyby udało ci się kiedyś uciec przed poczuciem winy, czarodziejko, znaczyłoby to, że uciekłaś przed własną duszą. A gdyby zgubiona dusza później cię dopadła, zabiłaby cię”. A potem, zamiast bezapelacyjnie odrzucić jej rozpaczliwe pragnienie, wysłał ją do Piątej Armii, armii weteranów, skąd po jakimś czasie wróciła do Drugiej, którą dowodził Dujek Jednoręki. Otrzymała kolejną szansę. Podeszła do drzwi i zatrzymała się, by sprawdzić stan osłon. Wszystko było w porządku. Weszła z westchnieniem do środka, zamknęła drzwi za sobą i oparła się o nie. Z sypialni wyszedł kapitan Paran. Na jego twarzy malowała się ostrożność i coś przypominającego nieśmiałość. – Nie aresztowano cię? Jestem zaskoczony. – Ja też – odpowiedziała. – Był tu Loczek – poinformował ją. – Polecił mi przekazać ci wiadomość. Przyjrzała się twarzy kapitana, próbując z niej wyczytać, co za chwilę usłyszy. Unikał jej wzroku, stojąc przy drzwiach sypialni. – Słucham? – powiedziała wreszcie. Odchrząknął.

239 – Po pierwsze, był, hmm, podekscytowany. Wiedział o przybyciu Lorn i mówił, że nie jest sama. – Nie jest sama? Powiedział coś więcej? Paran wzruszył ramionami. – Oświadczył, że obok przybocznej maszeruje pył, pod jej stopami przesuwa się ziemia, a wiatr szepcze o mrozie i ogniu. – Uniósł brwi. – Czy to coś tłumaczy? Niech mnie licho, jeśli cokolwiek zrozumiałem. Tattersail podeszła do szafki i zaczęła zdejmować biżuterię, którą włożyła, idąc na kolację. – Chyba tłumaczy – odparła powoli. – Czy mówił coś jeszcze? – Tak. Wspominał, że przyboczna i jej towarzysz opuszczą wkrótce Pale i że zamierza ich wytropić. Czarodziejko... Widziała, że Paran walczy z jakimś pragnieniem. Wyglądało to tak, jakby przeciwstawiał się wszystkim swym instynktom. Wsparła się jedną ręką o szafkę i czekała. Gdy spojrzał jej w oczy, wstrzymała oddech. – Chciałeś coś powiedzieć – rzekła cicho. Serce waliło jej bardzo szybko i czuła, że jej ciało reaguje spontanicznie. Wyraz oczu Parana był całkowicie jednoznaczny. – Wiem coś o misji przybocznej – wyznał. – Miałem być jej kontaktem w Darudżystanie. To, co miedzy nimi narastało, zniknęło w jednej chwili. W oczach Tattersail pojawił się twardy błysk, a jej twarz zachmurzyła się gniewnie. – A więc wybiera się do Darudżystanu, tak? I we dwoje mieliście tam zorganizować dawno oczekiwaną rzeź Podpalaczy Mostów. Sądziliście, że wspólnie zdołacie zamordować Sójeczkę i zniszczyć jego drużynę od wewnątrz. – Nie! – Paran postąpił krok naprzód, stanął jednak jak wryty, gdy Tattersail uniosła rękę, zwracając ku niemu otwartą dłoń. – Zaczekaj – wyszeptał. – Nim zrobisz cokolwiek, wysłuchaj mnie. Jej dłoń wypełniła grota Thyr, gotowa wypłynąć na zewnątrz. – A dlaczego? Niech szlag trafi Oponn za to, że uratowali ci życie! – Tattersail, proszę! – Gadaj – rzuciła, spoglądając na niego wilkiem. Cofnął się i podszedł do najbliższego fotela, unosząc ręce w górę. Usiadł i spojrzał na czarodziejkę. – Trzymaj łapy z dala od miecza – rozkazała. – To od samego początku była osobista misja przybocznej. Przed trzema laty stacjonowałem w Itko Kan jako członek korpusu oficerskiego. Pewnego dnia wszystkim żołnierzom w garnizonie rozkazano wymaszerować na pewien odcinek traktu. – Dłonie zaczęły mu drżeć, a mięśnie szczęki uwydatniły się. – Tattersail, nie uwierzyłabyś, co tam zobaczyliśmy.

240 Przypomniała sobie opowieść Szybkiego Bena i Kalama. – Zmasakrowaną kompanię kawalerii. Na twarzy Parana pojawiło się zdumienie. – Skąd wiesz? – Mów dalej, kapitanie – wychrypiała. – Ze stolicy dotarła przyboczna Lorn, która miała kierować śledztwem. Domyśliła się, że masakra miała na celu... odwrócenie uwagi. Ruszyliśmy tym tropem. Z początku nie był on wyraźny. Czarodziejko, czy mogę opuścić ręce? – Powoli. Połóż je na poręczach. Westchnął z wdzięcznością i wykonał polecenie. Dłonie mu drżały. – Przyboczna Lorn ustaliła, że zniknęła pewna dziewczyna i że opętał ją bóg. – Który bóg? Paran skrzywił się. – Daj spokój, jeśli wiesz o masakrze, chyba nietrudno się tego domyślić? Tę kompanię wymordowały Ogary Cienia. Który bóg? Nasuwa się na myśl Tron Cienia – ciągnął z sarkazmem. – Przyboczna jest przekonana, że Tron Cienia jest w to zamieszany, ale bogiem, który opętał dziewczynę, jest Sznur. Nie wiem, czy ma jakieś inne imię. To patron skrytobójców, towarzysz Tronu Cienia. Tattersail opuściła rękę. Zamknęła grotę już przed jakąś minutą, gdyż ta naciskała na nią coraz mocniej i czarodziejka bała się, że zabraknie jej sił, by opierać się dłużej. – Znaleźliście tę dziewczynę – stwierdziła bezbarwnym tonem. Paran wyprostował się w fotelu. – Tak! – Ma na imię Żal. – A więc i o tym wiesz – powiedział, zapadając się z powrotem. – To znaczy, że Sójeczka również jest tego świadomy. Mogłaś się tego dowiedzieć tylko od niego. – Spojrzał na nią z niepewnością w oczach. – Jestem kompletnie zbity z tropu. – Nie ty jeden – stwierdziła Tattersail. – A więc twoje przybycie i obecność przybocznej mają na celu jedynie polowanie na tę dziewczynę? – Potrząsnęła głową. – To mnie nie przekonuje, kapitanie. – Nie wiem o niczym więcej, Tattersail. Przyglądała mu się przez chwilę. – Wierze ci. Powiedz mi, jak wyglądają szczegóły misji przybocznej? – Nie wiem – odparł Paran, unosząc dłonie. – Mówiła, że zawsze będzie w stanie mnie w jakiś sposób odnaleźć i dzięki temu drużyna zaprowadzi ją do dziewczyny. – Przyboczna dysponuje rozlicznymi talentami – zastanawiała się Tattersail. – Dzięki antytezie czarów mogłaby zapewne uformować z tobą więź, zwłaszcza jeśli przebywałeś w jej towarzystwie przez ostatnie dwa lata.

241 – W takim razie, dlaczego jeszcze nie wpadła przez te drzwi? Tattersail popatrzyła na rozsypaną na szafce biżuterię. – Oponn zerwali połączenie, kapitanie. – Nie podoba mi się myśl, że zamieniłem jedne kajdany na drugie – mruknął Paran. – Jest w tym coś więcej – nie ustępowała Tattersail, mówiąc raczej do siebie niż do kapitana. – Lorn towarzyszy T’lan Imass. Paran poderwał się gwałtownie. – To właśnie znaczyły te szydercze słowa Loczka – wyjaśniła. – Jestem przekonana, że misja ma dwa cele. Lorn faktycznie chce zabić Żal, lecz przy okazji również Sójeczkę i jego drużynę. Gdyby plan dotyczył tylko ciebie, T’lan nie byłby potrzebny. Otataralowy miecz wystarczyłby, żeby pozbawić życia Żal i być może również Sznura, jeśli to on opętał dziewczynę. – Nie mogę w to uwierzyć – sprzeciwił się Paran. – To mój oddział. Odpowiadam za tych ludzi. Przyboczna nie zdradziłaby mnie tak... – Nie zdradziłaby? A dlaczego? Kapitanowi zabrakło słów, a w jego oczach pojawił się błysk uporu. Tattersail podjęła wreszcie decyzję, której od dawna się u siebie spodziewała. Zmroziła jej ona krew w żyłach. – Loczek zniknął zbyt szybko. Coś za bardzo się palił do pościgu za przyboczną i tym T’lan Imassem. Na pewno dowiedział się czegoś więcej o ich planach. – Kto jest panem Loczka? – zapytał Paran. – Szybki Ben, mag Sójeczki. – Spojrzała na kapitana. – To najlepszy czarodziej, jakiego w życiu widziałam. Może nie najpotężniejszy, ale bardzo sprytny. Jeśli jednak T’lan Imass go zaskoczy, nie będzie miał szans. Pozostali również nie. – Przerwała, spoglądając na kapitana. – Muszę opuścić Pale – rzuciła nagle. Paran zerwał się na nogi. – Nie sama. – Sama – sprzeciwiła się. – Muszę znaleźć Sójeczkę, a jeśli będziesz ze mną, Lorn również go znajdzie. – Nie wierzę, by przyboczna zagrażała sierżantowi – upierał się Paran. – Powiedz mi, czy dasz radę zabić Żal? Nawet z pomocą Szybkiego Bena? Czarodziejka zawahała się. – Nie jestem pewna, czy chcę to zrobić – odparła powoli. – Słucham? – Tę decyzję musi podjąć Sójeczka, kapitanie. Nie sądzę, bym potrafiła ci to wytłumaczyć. Po prostu czuję, że tak powinno być. Kierowała się w tej kwestii instynktem, przysięgła sobie jednak, że usłucha jego wskazówek. – Ale przecież nie mogę się tu dalej ukrywać – zaprotestował Paran. – Co będę jadł?

242 Gdzie spał? – Wyprowadzę cię do miasta – uspokoiła go. – Nikt cię nie rozpozna. Wynajmij pokój w gospodzie i przebierz się w cywilne łachy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wrócę za dwa tygodnie. Tyle chyba możesz zaczekać? Paran wytrzeszczył oczy. – A co się stanie, jeśli po prostu stąd wyjdę i przedstawię się Dujekowi Jednorękiemu? – Wielki mag Tayschrenn usmaży ci mózg czarami wykrywającymi prawdę, kapitanie. Nosisz w sobie dotknięcie Oponn, a od dzisiaj są oni oficjalnie uważani za wrogów imperium. Później pozwoli ci umrzeć, co i tak będzie lepsze od obłędu, którego z pewnością byś nie uniknął, gdyby utrzymał cię przy życiu. Okaże ci przynajmniej tyle litości. Dujek mógłby spróbować cię osłaniać – ciągnęła, odgadując myśli Parana – ale w takich sprawach Tayschrenn przewyższa go rangą. Stałeś się narzędziem w rękach Oponn, a dla Dujeka bezpieczeństwo jego żołnierzy jest ważniejsze niż przyjemność, jaką sprawiłoby mu pokrzyżowanie szyków Tayschrennowi. Dlatego niewykluczone, że w ogóle nie próbowałby cię bronić. Przykro mi, kapitanie, ale jeśli stąd wyjdziesz, będziesz zupełnie sam. – Kiedy mnie opuścisz, również zostanę sam, czarodziejko. – Wiem, ale nie na zawsze. – Spojrzała mu w oczy ze współczuciem. – Paran – ciągnęła – nie wszystko w tej sytuacji jest złe. Choć dzieli nas nieufność, czuję do ciebie coś, czego nie czułam od... hmm, od pewnego czasu. – Uśmiechnęła się ze smutkiem. – Nie wiem, czy to coś dla ciebie warte, kapitanie, ale cieszę się, że to powiedziałam. Wpatrywał się w nią przez długą chwilę. – Trudno, Tattersail, zrobię, o co mnie prosisz – powiedział wreszcie. – W gospodzie? Masz jakieś tutejsze pieniądze? – Łatwo je zdobyć. – Ramiona jej opadły. – Przepraszam, ale jestem naprawdę zmęczona. Zwracając się w stronę sypialni, po raz ostatni spojrzała na szafkę i zauważyła walającą się między bielizną Talię Smoków. Biorąc pod uwagę decyzję, jaką podjęła, postąpiłaby głupio, gdyby się jej nie poradziła – Tattersail, jak bardzo jesteś zmęczona? – odezwał się Paran za jej plecami. W jego słowach brzmiał żar, który rozpalił ogień tlący się w jej wnętrzu. Odwróciła wzrok od kart i popatrzyła na kapitana. Choć nie odezwała się ani słowem, jej odpowiedź łatwo było zrozumieć. Ujął Tattersail za rękę, zaskakując ją tak niewinnym gestem. Jest taki młody, pomyślała, a teraz prowadzi mnie do sypialni. Roześmiałaby się, gdyby nie było to takie słodkie. Gdy przyboczna Lorn przeprowadzała swego wierzchowca i jucznego konia przez Wschodnią Bramę Pale, na horyzoncie przed nią pojawił się blask przedświtu. Zgodnie z obietnicą Dujeka bramę zostawiono otwartą i nigdzie nie było widać wartowników. Miała nadzieję, że nieliczni rozespani gapie, którzy zauważyli ją na ulicy, nie wykażą się zbytnią

243 ciekawością. Zresztą była odziana w pozbawioną ozdób skórzaną zbroję, a jej twarz skrywał cień daszka wykonanego z brązu hełmu. Nawet konie miała miejscowego chowu, wytrzymałe i łagodne, znacznie mniejsze od malazańskich rumaków, które znała najlepiej. Mimo to jechało się jej wygodnie. Nie wydawało się prawdopodobne, by przyciągnęła niepożądaną uwagę. Odkąd przybyły tu wojska imperium, Pale opuszczało wielu bezrobotnych najemników. Na południowym horyzoncie ciągnęła się wyszczerbiona linia ośnieżonych turni. Przez pewien czas będzie miała po prawej stronie szczyty Tahlynu, dopóki nie zostawi za sobą Równiny Rhivi, wjeżdżając na Równinę Catlińską. Płaski teren, przez który jechała, urozmaicały tylko nieliczne gospodarstwa rolne. Na dodatek wszystkie one leżały blisko miejskich terenów. Rhivijczycy nie przepadali za intruzami, a ponieważ wiodące do Pale szlaki handlowe biegły przez obszary, które tradycyjnie należały do nich, mieszkańcy miasta woleli nie prowokować ich gniewu. Prowadząc konie ścieżką, ujrzała wreszcie przed sobą karmazynową smugę jutrzenki. Przed kilkoma dniami padał tu deszcz. Niebo było srebrnobłękitne i pogodne, a ostatnie gwiazdy przygasały, gdy na świat powracało światło. Zapowiadał się upalny dzień. Przyboczna poluzowała rzemienie wiążące skórzany strój między piersiami, odsłaniając piękną kolczugę. W południe dotrze do pierwszej studni i będzie mogła uzupełnić zapasy wody. Gdy przebiegła dłonią po jednym z przytroczonych do siodła bukłaków, pojawiły się na niej kropelki rosy. Uniosła rękę do warg. Wyprostowała się, słysząc w pobliżu czyjś głos. Koń parsknął przerażony i uskoczył w bok. – Potowarzyszę ci przez pewien czas – oznajmił Onos T’oolan. Przeszyła go wściekłym spojrzeniem. – Wolałabym, żebyś o swym przybyciu informował mnie z większej odległości – burknęła ze złością. – Jak sobie życzysz. Onos T’oolan zapadł się w ziemię niczym pył. Przyboczna zaklęła. Po chwili jednak zauważyła, że czeka na nią sto jardów dalej. Blask słońca padał mu na plecy. Stojąc na tle karmazynowego nieba, wojownik wyglądał jak otoczony czerwonym płomieniem. Ten obraz podrażnił jej nerwy. Przyboczna poczuła się tak, jakby ujrzała coś, co wywodziło się z jej najgłębszych wspomnień, starszych niż jej życie. T’lan Imass stał nieruchomo, dopóki się nie zbliżyła, a potem podążył za nią. Lorn wzmocniła uścisk kolan i ściągnęła wodze, aż wreszcie klacz się uspokoiła. – Czy musisz wszystko traktować tak dosłownie, Tool? – zapytała. Po chwili zastanowienia zmumifikowany wojownik skinął głową. – Przyjmuję to imię. Moja historia jest martwa. Zacząłem nową egzystencję i będę potrzebował nowego imienia. To będzie w sam raz.

244 – Dlaczego wybrano cię na mojego towarzysza? – zapytała przyboczna. – W krainach leżących na zachód i na północ od Siedmiu Miast jako jedyny w klanie przeżyłem dwadzieścia osiem wojen jaghuckich. Lorn wytrzeszczyła oczy. – Myślałam, że było ich tylko dwadzieścia siedem – rzekła cicho. – Kiedy wasze legiony opuściły nas po zdobyciu Siedmiu Miast i pomaszerowały na pustkowia... – Nasi rzucający kości odkryli enklawę ocalałych Jaghutów – wyjaśnił Tool. – Nasz dowódca, Logros T’lan, zdecydował, że powinniśmy ich eksterminować, co też uczyniliśmy. – To tłumaczy, dlaczego wróciliście zdziesiątkowani – zauważyła Lorn. – Mogliście powiadomić cesarzową o tej decyzji. Utraciła swą najpotężniejszą armię i nie wiedziała, kiedy oczekiwać jej powrotu. – Powrót nie był pewny, przyboczna – odparł Tool. Lorn spojrzała na obszarpanego stwora. – Rozumiem. – Swój kres znalazł wódz mojego klanu, Kig Aven, a także wszyscy moi kuzyni. Zostałem sam i pękła więź łącząca mnie z Logrosem. Rzucającym kości Kiga Avena był Kilava Onass, którego utraciliśmy na długo przed tym, nim przebudził nas cesarz. Myśli Lorn gnały jak opętane. T’lan Imassów znano w imperium również jako Milczący Zastęp. Nigdy jeszcze nie spotkała Imassa tak gadatliwego jak Tool. Być może miało to coś wspólnego z tym „pęknięciem więzi”. Jedynym Imassem, który regularnie rozmawiał z ludźmi, był ich wódz, Logros. Jeśli zaś chodzi o rzucających kości – ich szamanów – zawsze pozostawali w ukryciu. Jedyny, którego kiedykolwiek widziano, zwał się Olar Ethil. Stał u boku wodza klanu Eitholosa Ilma podczas bitwy pod Kartool, wymiany magicznych ciosów, w porównaniu z którą bitwa z Odpryskiem Księżyca wydawała się dziecinnym zaklątkiem. Podczas krótkiej rozmowy z Toolem dowiedziała się o Imassach więcej, niż można było o nich wyczytać w Cesarskich Kronikach. Cesarz wiedział o nich jeszcze więcej, znacznie więcej, lecz zapisywanie swej wiedzy nie było w jego stylu. Uczeni od lat spierali się o to, czy to on ich obudził. Teraz wiedziała, że rzeczywiście tak było. Ile jeszcze tajemnic zdradzi jej ten T’lan Imass podczas swobodnej rozmowy? – Tool, spotkałeś kiedyś cesarza? – Przebudziłem się przed Galadem Ketanem i po Onaku Shendoku, i jak wszyscy T’lan Imassowie ukląkłem przed cesarzem, gdy zasiadał na Pierwszym Tronie. – Był sam? – zapytała Lorn. – Nie. Towarzyszył mu człowiek zwany Tancerzem. – Niech to szlag – wysyczała. Tancerz zginął razem z cesarzem. – Gdzie jest ten Pierwszy Tron, Tool? Wojownik milczał przez jakiś czas. – Po śmierci cesarza T’lan Imassowie Logrosa zebrali umysły. Zdarza się to rzadko,

245 ostatnio uczyniliśmy to przed diasporą. W efekcie powstał splot. Przyboczna, odpowiedź na twe pytanie ukrywa się w tym splocie. Nie jestem w stanie ci jej udzielić. To samo dotyczy wszystkich T’lan Imassów, tak Logrosa, jak i Krona. – Kim są ci drudzy? – Nadchodzą – odpowiedział Tool. Na czoło przybocznej wystąpił nagle pot. Gdy legiony Logrosa pojawiły się na scenie wydarzeń, liczyły sobie około dziewiętnastu tysięcy wojowników. Teraz podobno było ich czternaście tysięcy, a większość strat ponieśli poza granicami imperium, podczas ostatniej wojny jaghuckiej. Czy należało się spodziewać przybycia kolejnych dziewiętnastu tysięcy Imassów? Co właściwie sprowadził na nich cesarz? – Tool – zaczęła powoli, niemal żałując, że musi go tak uparcie wypytywać – co oznacza przybycie tych T’lan Imassów Krona? – Nadchodzi rok trzechsetnego tysiąclecia – odparł wojownik. – I co się wtedy wydarzy? – Przyboczna, diaspora dobiegnie końca. Wielki Kruk zwany Staruchą szybował na wysokich wiatrach nad Równiną Rhivi. Północny horyzont przerodził się w zielonkawy łuk, który z każdą godziną lotu stawał się coraz wyraźniejszy. Znużone skrzydła ciążyły jej coraz bardziej, lecz podtrzymywało ją silne tchnienie nieba. Ponadto nic nie mogło zachwiać jej przekonaniem, że świat wkrótce czekają zmiany, i dlatego raz za razem czerpała z wielkich zasobów swej magicznej mocy. Doszło do nieporównywalnej z niczym straszliwej konwergencji potężnych sił. Bogowie zstępowali na śmiertelny grunt, by stoczyć ze sobą bój, tworzono magiczne istoty z krwi i kości, a w krwi czarów wrzał obłęd zrodzony z niepowstrzymanego impetu. Starucha nigdy jeszcze nie czuła się tak pełna życia. Owe energie przyciągnęły liczne spojrzenia i Staruchę wezwał ktoś, komu nie była w stanie odmówić. Anomander Rake nie był jej jedynym panem, co według niej czyniło sytuację jeszcze bardziej frapującą. Własne ambicje zachowa dla siebie. Na razie moc Staruchy płynęła z wiedzy. A ze wszystkich tajemnic najgorętsze pożądanie budziła w niej ta, która otaczała półludzkiego wojownika zwanego Caladanem Broodem. Niecierpliwość dodała sił skrzydłom. Na północy rozpościerał się przed nią powoli zielony płaszcz Lasu Czarnego Psa.

246

Rozdział dziesiąty Kallor rzekł: – Chodziłem po tej ziemi, gdy T’lan Imassowie byli jeszcze dziećmi. Dowodziłem armiami liczącymi sobie sto tysięcy wojowników. Ogień mego gniewu trawił całe kontynenty i w pojedynkę zasiadałem na wysokich tronach. Czy pojmujesz znaczenie moich słów? – Tak – odparł Caladan Brood. – Niczego się nie nauczyłeś. Rozmowy o wojnie (Debata zastępcy wodza Kallora z naczelnym wodzem Caladanem Broodem) spisał zwiadowca Hurlochel, Szósta Armia Gospoda „Vimkaros” znajdowała się tuż za placem Eltrosana w Opałowej Dzielnicy Pale. Tyle przynajmniej dowiedział się Toc podczas swych wędrówek po mieście. Za nic w świecie nie potrafił sobie jednak wyobrazić, by zatrzymał się tam ktoś, kogo znał. Niemniej wezwanie na tajemnicze spotkanie sformułowano jasno. Zbliżał się do okazałego budynku bardzo ostrożnie, nie zauważył jednak nic podejrzanego. Na placu jak zwykle roiło się od miejscowych ziemian, a także kupców wystawiających na sprzedaż swe towary. Malazańskich żołnierzy było tu niewielu. Selekcja szlachty napełniła miasto atmosferą pełnej przerażenia ciszy, która ciążyła mieszkańcom niczym niewidzialne jarzmo. Od kilku dni Toc trzymał się na uboczu. Kiedy nachodził go nastrój, hulał z innymi żołnierzami, lecz ostatnio zdarzało mu się to coraz rzadziej. Przyboczna wyjechała, Tattersail zniknęła, a Dujek i Tayschrenn zajęli się swymi zadaniami. Wielka pięść starał się odbudować Pale i skonsolidować nowo utworzoną Piątą Armię, natomiast wielki mag szukał Tattersail, najwyraźniej bez powodzenia. Toc podejrzewał, że pokój między tymi dwoma nie potrwa długo. Od pamiętnej kolacji unikał wszelkich oficjalnych spotkań. Wolał jadać w towarzystwie zwykłych żołnierzy niż oficerów, do czego miał teraz prawo jako najwyższy rangą szpon w mieście. Był zdania, że im mniej będzie się rzucał w oczy, tym lepiej. Wszedł do gospody i zatrzymał się tuż za drzwiami. Przed sobą miał usytuowany pod

247 otwartym niebem dziedziniec. W pięknym ogrodzie wiły się ścieżki. Najwyraźniej gospoda wyszła z oblężenia bez szwanku. Szeroka, centralna alejka wiodła wprost do okazałego szynkwasu, za którym stał starszy, korpulentny mężczyzna, zajadający winogrona. Po bocznych ścieżkach spacerowało kilku gości, którzy cicho ze sobą rozmawiali. Autor listu żądał, by Toc włożył miejscowy strój. Dzięki temu, zbliżając się do szynkwasu, nie przyciągnął zbytniej uwagi. Staruszek przerwał posiłek i pokłonił się. – Do usług, panie – rzekł, wycierając dłonie. – Powinienem mieć tu zarezerwowany stolik – oznajmił Toc. – Jestem Render Kan. Staruszek zerknął na ustawioną na szynkwasie woskową tabliczkę, po czym podniósł wzrok z uśmiechem. – Oczywiście. Proszę za mną. Po minucie Toc siedział już za stołem ustawionym na wychodzącym na ogród balkonie. Za towarzystwo miał wyłącznie karafkę schłodzonego saltoańskiego wina, które zjawiło się razem z nim. Sączył je teraz z pucharu, obserwując ludzi kręcących się na dole. Po chwili zjawił się sługa, który pokłonił się nisko. – Szlachetny panie – zaczął – mam ci przekazać następującą wiadomość: Wkrótce dołączy do ciebie człowiek, który nie wiedział, co jest grane, ale teraz już to wie. Toc zmarszczył brwi. – I to już wszystko? – Tak jest. – Tak brzmiały jego słowa? – Jak rzeczesz, panie. Służący pokłonił się po raz drugi i odszedł. Toc zasępił się jeszcze bardziej. Pochylił się na krześle, napinając wszystkie mięśnie. Spojrzał na drzwi balkonu akurat na czas, by zobaczyć przechodzącego przez nie kapitana Parana. Przybysz był odziany w strój miejscowych ziemian. Nie miał broni i wyglądał na zdrowego. Toc wstał z krzesła, szczerząc zęby w uśmiechu. – Mam nadzieję, że nie przyprawiłem cię o szok – przywitał go Paran. Usiedli obaj i kapitan nalał sobie wina. – Czy wiadomość przygotowała cię na mój widok? – Niezupełnie – przyznał Toc. – Nie wiem, co powiedzieć, kapitanie. Czy wykonujesz polecenia przybocznej? – Lorn sądzi, że nie żyję – odparł Paran, marszcząc czoło w zamyśleniu. – Przez pewien czas było to prawdą. Powiedz mi, Tocu Młodszy, czy rozmawiam ze szponem, czy z żołnierzem Drugiej Armii? Toc przymrużył oko. – To trudne pytanie. – Czyżby? – odparował Paran, spokojnie mu się przyglądając.

248 Po chwili wahania Toc znowu się uśmiechnął. – Na oddech Kaptura, nie, wcale nie jest trudne, do licha! No dobra, kapitanie, witaj w spisie żołnierzy rozwiązanej Drugiej Armii. Paran roześmiał się z wyraźnie dostrzegalną ulgą. – Jak to się dzieje, że nie żyjesz, ale żyjesz, kapitanie? Parana opuścił pogodny nastrój. Pociągnął łyk wina, odwracając wzrok. – Próbowano mnie zabić – wyjaśnił z grymasem na twarzy. – Umarłbym, gdyby nie Młotek i Tattersail. – Co? Uzdrowiciel Sójeczki i jego czarodziejka? Paran skinął głową. – Jeszcze do niedawna wracałem do zdrowia w kwaterach Tattersail. Sójeczka rozkazał na razie zachować w tajemnicy fakt, że ocalałem. Toc – pochylił się na krześle – co ci wiadomo o planach przybocznej? Jednooki mężczyzna spojrzał na leżący w dole ogród. Tattersail o tym wiedziała, a mimo to zdołała ukryć ten fakt przed wszystkimi, którzy byli obecni na kolacji. Zdumiewające. – Zadałeś pytanie szponowi – zauważył cicho. – To prawda. – Gdzie jest Tattersail? Popatrzył na kapitana i zmroził go wzrokiem. Paran szarpnął gwałtownie głową. – Proszę bardzo. Wyruszyła drogą lądową do Darudżystanu. Wie, że przybocznej towarzyszy T’lan Imass, i jest przekonana, iż plan Lorn przewiduje zgładzenie Sójeczki i całej jego drużyny. Nie zgadzam się z nią. Moim zadaniem było mieć na oku jedną z osób w drużynie i tylko ta osoba miała umrzeć. Lorn powierzyła mi dowództwo po trzech latach wiernej służby. To nagroda. Nie wierzę, by chciała mi ją odebrać. To wszystko, co wiem. Potrafisz mi pomóc, Toc? Jednooki mężczyzna wolno wypuścił powietrze z płuc. – Misja przybocznej nie ogranicza się bynajmniej do zabicia Żal. T’lan Imass towarzyszy jej w zupełnie innym celu. Kapitanie – ciągnął Toc z ponurą miną – dni Podpalaczy Mostów są policzone. Dla ludzi Dujeka imię Sójeczki jest niemal świętością. Nie potrafiłem jej o tym przekonać – w gruncie rzeczy jest wręcz przeciwnego zdania – ale jeśli sierżant i Podpalacze Mostów zostaną wyeliminowani, nie uspokoi to tej armii, lecz pchnie ją do buntu. Imperium Malazańskie stanie do konfrontacji z wielką pięścią Dujekiem, nie mając ani jednego dowódcy zdolnego mu dorównać. Genabackańską kampanię szlag trafi, a wojna domowa może dotrzeć nawet do samego serca państwa. Z twarzy Parana odpłynęła krew. – Wierzę ci. No dobrze, zamieniłeś moje wątpliwości w pewność. Została mi tylko jedna możliwość.

249 – A mianowicie? – Darudżystan – odparł kapitan, obracając w dłoniach pusty już kielich. – Jeśli mi się poszczęści, dogonię Tattersail i wspólnie spróbujemy skontaktować się z Sójeczką, nim uczyni to przyboczna. – Zerknął na Toca. – Najwyraźniej nie potrafi już określić mojego położenia. Tattersail nie pozwoliła, bym jej towarzyszył, bojąc się, że Lorn mogłaby wykryć moją obecność, ale wymknęło jej się niechcący, że moja „śmierć” przerwała więź łączącą mnie z przyboczną. Powinienem był wpaść na to przedtem, lecz... odwróciła moją uwagę. Toc przypomniał sobie, jak Tattersail wyglądała owego wieczoru. Skinął ze zrozumieniem głową. – Nie wątpię w to. – Tak jest – ciągnął z westchnieniem Paran. – Tak czy inaczej, będę potrzebował co najmniej trzech koni i zapasów. Wiem, że przyboczna czeka na jakiś wyznaczony termin. Dlatego nie śpieszy się jej zbytnio. Powinienem doścignąć Tattersail za dzień, góra dwa. Potem wspólnie pognamy ze wszystkich sił w stronę Tahlynu, a później ruszymy wzdłuż gór i wyprzedzimy Lorn. Toc słuchał planu Parana pochylony na krześle. Uśmiechał się półgębkiem. – Potrzebne będą wickańskie konie, kapitanie, ponieważ twój plan wymaga wierzchowców lepszych od tych, którymi dysponuje przyboczna. W jaki sposób zamierzasz przedostać się przez miejskie bramy, z imperialnymi końmi i ubrany jak tubylec? Paran zamrugał. Toc wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Odpowiem ci na to pytanie. – Rozpostarł dłonie. – Pojadę z tobą. Pozwól, żebym zadbał o konie i zapasy, a zaręczam ci, że opuścimy miasto niepostrzeżenie. – Ale... – Takie są moje warunki, kapitanie. Paran kaszlnął. – Zgoda. Jeśli się nad tym zastanowić, to cieszę się, że będziesz mi towarzyszył. – Świetnie – mruknął Toc. Sięgnął po karafkę. – No to wypijmy za to cholerstwo. Droga stawała się coraz trudniejsza. Tattersail poczuła pierwszy dreszcz strachu. Wędrowała grotą Wielkiej Thyr. Nawet Tayschrenn nie dysponował mocą potrzebną, by zaatakować tę grotę, niemniej jednak ktoś to zrobił. Nie bezpośrednio. Moc, która sprzeciwiała się Tattersail, była przenikliwa i obezwładniała jej czary. Grota stała się ciasna i pełna przeszkód. Czasami przenikał ją wstrząs, a ciemne ściany po obu stronach wiły się, jakby poddano je straszliwemu ciśnieniu. W tunelu, który starała się utworzyć czarodziejka, powietrze śmierdziało czymś, czego nie potrafiła zidentyfikować. Wyczuwała odór kwaśnej siarki i stęchlizny, przywodzący na myśl otwarty grobowiec. Miała wrażenie, że z każdym oddechem odpływa z niej moc.

250 Zdała sobie sprawę, że nie zdoła zapuścić się dalej. Musiała wrócić do świata fizycznego, żeby odpocząć. Po raz kolejny przeklęła własną nieostrożność. Zapomniała zabrać Talię Smoków. Gdyby ją miała, wiedziałaby, czego oczekiwać. Ponownie nawiedziło ją podejrzenie, że to jakaś zewnętrzna siła zerwała połączenie między nią a talią. Najpierw jej uwagę odwrócił Paran, a choć było to przyjemne, przypomniała sobie, że kapitan należy do Oponn. Potem ogarnęła ją irracjonalna niecierpliwość. Pragnęła wyruszyć w drogę tak gorąco, że zostawiła wszystko za sobą. Gdy zabraknie jej groty, znajdzie się sama na Równinie Rhivi, bez żywności, a nawet posłania. Tak bezsensowny pośpiech sprzeciwiał się jej wszystkim instynktom. Czuła coraz większą pewność, że ktoś ją do tego nakłonił, że zapomniała o obronie, poddając się manipulacji. Jej myśli wróciły do kapitana Parana, którym władała wola Oponn. W końcu zabrakło jej sił. Zaczęła wycofywać swą przeciążoną moc, zamykając grotę warstwa po warstwie. Pod stopami miała teraz stały grunt, porośnięty ostrą, pożółkłą trawą. Na twarzy poczuła wietrzyk, niosący zapach ziemi. Horyzont znieruchomiał. Daleko po prawej szczyty Tahlynu lśniły jeszcze w blasku słońca niczym złoto, a tuż przed nią wyrosła olbrzymia sylwetka, która zwróciła się ku niej i aż stęknęła z zaskoczenia. Tattersail cofnęła się wystraszona. Gdy postać przemówiła, czarodziejka wypuściła z płuc powietrze w potężnym westchnieniu ulgi, która natychmiast przeszła w przerażenie. – Tattersail – rzekł ze smutkiem Bellurdan. – Tayschrenn nie spodziewał się, że dotrzesz aż tutaj. Dlatego myślałem, że wykryję cię z daleka. Olbrzymi Thelomen wzruszył potężnymi ramionami w dziecinnym geście. U jego stóp leżał znajomy worek z juty, choć od czasu, gdy Tattersail widziała go po raz ostatni, ukryte w nim ciało skurczyło się wyraźnie. – W jaki sposób wielki mag zdołał odmówić mi dostępu do groty? – zapytała. Przerażenie ustąpiło miejsca znużeniu, nawet rezygnacji. – Nie mógł tego zrobić – odpowiedział Bellurdan. – Po prostu przewidział, że spróbujesz się dostać do Darudżystanu, a ponieważ grota Thyr nie funkcjonuje nad wodą, doszedł do wniosku, że wybierzesz tę trasę. – Co się stało z moją grotą? Bellurdan westchnął z niesmakiem. – T’lan Imass, który towarzyszy przybocznej, utworzył wokół grot martwą przestrzeń. Pradawne moce wojownika pożerają nasze czary. Ten efekt się kumuluje. Gdybyś spróbowała otworzyć grotę całkowicie, zostałabyś pochłonięta, Tattersail. – Thelomen postąpił krok naprzód. – Wielki mag polecił mi cię aresztować i przyprowadzić do siebie. – A jeśli stawię opór? – Mam cię zabić – odparł tonem pełnym smutku. – Rozumiem. – Tattersail zastanawiała się pośpiesznie. Świat zamknął się wokół niej i wszystkie jej wspomnienia utraciły znaczenie. Serce waliło jej niczym młot. Jedynym, co

251 zostało z jej przeszłości, co wiązało ją jeszcze z życiem, był żal – nieokreślony, lecz obezwładniający. Spojrzała na Bellurdana ze łzami współczucia w oczach. – A gdzie są przyboczna i ten T’lan? – Jakieś osiem godzin drogi na wschód stąd. Imass nie wie nawet o naszej obecności. Czas na rozmowy dobiegł końca, Tattersail. Pójdziesz ze mną? – Nie spodziewałam się, że zdradzisz starą przyjaciółkę – rzekła, czując suchość w ustach. Bellurdan rozpostarł dłonie. – Nigdy cię nie zdradzę, Tattersail – odparł z bólem w głosie. – Wielki mag rozkazuje nam obojgu. Jak można tu mówić o zdradzie? – Nie o to mi chodzi – wyjaśniła pośpiesznie. – Pytałam cię kiedyś, czy mogę z tobą porozmawiać dłużej. Pamiętasz, Bellurdan? Zgodziłeś się wtedy. A teraz mówisz mi, że nie ma czasu na rozmowy. Nie myślałam, że twoje słowo jest tak mało warte. W przygasającym świetle wieczoru twarz Thelomena była niewidoczna, lecz w jego głosie wyraźnie słyszało się nutę cierpienia. – Przepraszam, Tattersail. Masz rację. Dałem ci słowo, że porozmawiamy. Czy nie możemy tego zrobić po drodze do Pale? – Nie – warknęła. – Teraz. Bellurdan pochylił głowę. – Jak sobie życzysz. Z trudem rozluźniła mięśnie barków i szyi. – Mam kilka pytań – zaczęła. – Po pierwsze, Tayschrenn wysłał cię na pewien czas do Genabaris, zgadza się? Miałeś zbadać tam dla niego jakieś zwoje. – Tak. – Czy mogę zapytać, co w nich było? – Czy to ma w tej chwili znaczenie, Tattersail? – Tak. Prawda pomoże mi zdecydować, czy pójść z tobą, czy zginąć tutaj. Bellurdan wahał się tylko chwilę. – Zgoda. W archiwach zgromadzonych przez miejskich magów, jak wiesz, wszystkich ich stracono, znaleziono kopie fragmentów Szaleństwa Gothosa, starożytnego jaghuckiego tekstu... – Słyszałam o nim – przerwała mu Tattersail. – Mów dalej. – Jestem Thelomenem i w moich żyłach płynie jaghucka krew, choć rzecz jasna Gothos by się ze mną nie zgodził. Dlatego wielki mag właśnie mnie zlecił zbadanie tych zapisków. Miałem wyszukać informacje dotyczące pochówku jaghuckiego tyrana w grobowcu, który w rzeczywistości był więzieniem. – Chwileczkę – zaprotestowała Tattersail, potrząsając głową. – Przecież Jaghuci nie mieli rządu. Jakiego znowu tyrana?

252 – Jaghuta, którego krew zatruło pragnienia władzy nad innymi. Ten tyran na prawie trzy tysiące lat wtrącił w niewolę całą krainę i wszystko, co w niej żyło. Ówcześni Imassowie próbowali go unicestwić, lecz bez powodzenia. W końcu pozbawili go mocy i uwięzili inni Jaghuci, albowiem podobna istota budziła w nich taką samą nienawiść jak w Imassach. Serce Tattersail waliło jak szalone. – Bellurdan. – Trudno jej było wykrztusić słowa. – Gdzie jest pochowany ten tyran? – Doszedłem do wniosku, że jego kurhan wzniesiono na południe stąd, wśród Wzgórz Gadrobi, na wschód od Darudżystanu. – Och, Królowo Snów, Bellurdan, czy wiesz, coś uczynił? – Wykonałem rozkaz wielkiego maga. – To dlatego przybocznej towarzyszy T’lan Imass. – Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć, Tattersail. – Niech cię szlag, ty bezmózgi ośle! – wychrypiała. – Chcą uwolnić tego tyrana! Miecz Lorn... jej miecz z otataralu... – Nie! – zagrzmiał Bellurdan. – Nie zrobiliby czegoś takiego. Pewnie chcą zapobiec temu, żeby uwolnił go ktoś inny. Tak, to bardziej prawdopodobne. Z pewnością tak właśnie jest. Tattersail, rozmowa skończona. – Nie mogę tam wrócić – sprzeciwiła się czarodziejka. – Muszę ruszać w drogę. Proszę cię, nie powstrzymuj mnie. – Musimy wrócić do Pale – oznajmił z uporem Bellurdan. – Odpowiedziałem na twoje pytania. Pozwól, bym cię tam odtransportował. Pragnę wrócić do poszukiwań odpowiedniego miejsca pochówku dla Nightchill. Tattersail wiedziała, że nie ma wyboru. Musiało jednak istnieć jakieś wyjście. Rozmowa pozwoliła jej zyskać na czasie, wrócić do sił po wyczerpującej wędrówce przez grotę. Przypomniała sobie słowa Bellurdana. Jeśli spróbuje teraz uzyskać dostęp do groty Thyr, zostanie pochłonięta. Spopieli ją moc T’lan Imassa. Jej wzrok zatrzymał się na leżącym u stóp Thelomena worku. Dostrzegła w nim słaby blask czarów. Zaklęcie. Moje zaklęcie. Przypomniała je sobie. Gest współczucia, zaklęcie... zachowujące. Czy to droga wyjścia? Na oddech Kaptura, czy to w ogóle możliwe? Pomyślała o Loczku, o podróży z umierającego ciała do martwego... naczynia. Shedenul, zmiłuj się nad nami... Cofnęła się o krok i otworzyła grotę. Wokół niej zapłonęła magia Wielkiej Thyr. Bellurdan zatoczył się do tyłu, lecz odzyskał równowagę. Krzyknął coś, nie słyszała go jednak. Potem rzucił się do ataku. Świat wokół niej poczerniał od ognia. Ubolewając nad samobójczą odwagą Thelomena, rozłożyła ręce i wzięła go w ramiona.

253 Lorn podeszła do Toola. T’lan Imass spoglądał na zachód. Wirowało wokół niego napięcie, które niemal dostrzegała. – Co to jest? – zapytała, spoglądając na białą fontannę ognia, która wzbiła się ponad horyzont. – Nigdy nie widziałam czegoś takiego. – Ja też nie – odparł Tool. – Znajduje się wewnątrz bariery, którą nas otoczyłem. – To niemożliwe – warknęła. – Tak, niemożliwe, żeby trwało tak długo. Źródło powinno niemal natychmiast zostać pochłonięte. Ale... T’lan Imass umilkł. Nie musiał mówić nic więcej. Słup ognia bił ku nocnemu niebu już od godziny. Żeglujące po atramentowej czerni gwiazdy opływały go, a wir magii szalał wściekle, jakby wypływał ze studni bez dna. Wiatr niósł ze sobą woń, która przyprawiała Lorn o lekkie mdłości. – Rozpoznajesz grotę, Tool? – Groty, przyboczna. Tellann, Thyr, Denul, D’riss, Tennes, Thelomen Toblakai, Starvald Demelain... – Starvald Demelain? A cóż to takiego, na Kaptura? – Pradawna grota. – Myślałam, że były tylko trzy. To nie jest żadna z nich. – Trzy? Było ich bardzo wiele, przyboczna, ale wszystkie zrodziły się z jednej. Starvald Demelain. Lorn owinęła się ciaśniej płaszczem, wpatrzona w kolumnę ognia. – Kto mógłby użyć takiego zaklęcia? – Był kiedyś taki ktoś... dawno temu. Ale zabrakło mu wyznawców, więc już go nie ma. Nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie, przyboczna. Imass zachwiał się na nogach. Słup ognia rozprysł się i zgasł. Usłyszeli odległy grzmot. – Zgasło – wyszeptała Lorn. – Uległo zniszczeniu – uściślił Tool, przechylając głowę. – To dziwne. Źródło rzeczywiście spotkała zagłada, ale narodziło się coś nowego. Czuję jego obecność. Lorn dotknęła rękojeści miecza. – Co to jest? – zapytała. – Jest nowe. Ucieka – odparł Tool ze wzruszeniem ramion. Czy powinna się tym niepokoić? Spojrzała gniewnie na T’lan Imassa, ten jednak oddalił się już w stronę ogniska. Raz jeszcze zerknęła ku zachodniemu horyzontowi. Gwiazdy przesłoniła tam teraz chmura. Była wielka. Lorn zadrżała. Pora już spać. Imass będzie pełnił straż, nie musi więc obawiać się niespodziewanych gości. Dzień był długi, a do tego wypiła zbyt wiele wody. Czuła się słabo. Nie była przyzwyczajona do podobnego wrażenia. Wróciła do obozu, coraz bardziej zasępiona. Widok stojącego nieruchomo przy ognisku Toola przypomniał jej chwilę, gdy ujrzała go przed

254 dwoma dniami. Ognista poświata otaczająca jego wyschnięty kościany hełm po raz kolejny obudziła w jej umyśle coś pierwotnego. Owemu wrażeniu towarzyszył głęboki, bezrozumny strach przed ciemnością. Podeszła do Imassa. – Ogień jest życiem – wyszeptała zdanie, które zrodził jakiś ukryty w głębi jaźni instynkt. Tool skinął głową. – Życie jest ogniem – odpowiedział. – Te słowa towarzyszyły narodzinom pierwszego imperium. Imperium Imassów, imperium ludzkości. – Wojownik zwrócił się ku przybocznej. – Dobrze się spisałaś, dziecko. Nad Lasem Czarnego Psa, w odległości trzydziestu pięciu mil na północ od Staruchy, wisiał nieruchomy całun szarego dymu. Ptaszysko pochyliło rozczapierzony ogon i opadło znużone ku wojskowemu obozowisku na Równinie Rhivi. Namioty ustawione były w przypominających szprychy liniach, odchodzących od centralnej, ufortyfikowanej piasty, którą pokrywał wielki baldachim, falujący na porannym wietrze. Ku niemu właśnie kierowała się Starucha. Jej bystre oczy dostrzegały już chodzących między namiotami Rhivijczyków. Na wschodnim krańcu obozu powiewały sztandary catlińskiej konnicy. Ich zielono-srebrne barwy były znakiem zaciężnego kontyngentu głównej armii Caladana Brooda. Zdecydowaną większość żołnierzy stanowili jednak Tiste Andii – przysłani przez Anomandera Rake’a mieszkańcy miasta ukrytego wewnątrz Odprysku Księżyca. Ich wysokie, spowite w ciemne szaty postacie przemykały między namiotami niczym cienie. Przez równinę biegły koleiny, które wiodły na północ, ku skrajowi lasu. Tamtędy wożono zaopatrzenie do okopów, które niedawno jeszcze obsadzali Malazańczycy, teraz zaś pierwszy rzut żołnierzy Brooda. Powożone przez Rhivijczyków wozy poruszały się nieprzerwanym strumieniem. Te, które jechały w drugą stronę, wioząc do obozu zabitych i rannych, przedstawiały sobą mniej pogodny widok. Wielki Kruk zakrakał. Z głównego namiotu sączyła się moc. Pełne pyłu powietrze przesycała jej gęsta, ciężka aura o purpurowej barwie groty D’riss, groty ziemi. Skrzydła Staruchy stały się nagle lżejsze, zaczęły uderzać z młodzieńczą energią. – Achhh – westchnęło ptaszysko. – Magia. Wielki Kruk poszybował nad namiotem, mijając osłony i pułapki, po czym wylądował z przyśpieszonym łopotem skrzydeł przed wejściem. Nie było tam wartownika. Połę uchylono i przywiązano do masztu. Starucha ruszyła, podskakując, w tamtą stronę. Pomijając niewielką kotarę na przeciwległym końcu, za którą ustawiono wojskową pryczę, wnętrze namiotu stanowiło jedną całość. Środek zajmował masywny stół. Na jego blacie wytrawiono taktyczną mapę okolicy. Pochylał się nad nim samotny mężczyzna, zwrócony plecami do wejścia. Na szerokich plecach miał zawieszony ogromny żelazny młot.

255 Mimo swych rozmiarów i widocznego ciężaru, na tle potężnych mięśni i kości broń wydawała się niemal zabawką. Biły od niej pachnące piżmem fale mocy. – Ciągle zwłoka i zwłoka – mruknęła Starucha, podfruwając na stół. Caladan Brood chrząknął z roztargnieniem. – Wyczułeś dzisiejszej nocy burzę magii? – zapytała. – Czy wyczułem? Można ją było zobaczyć. Rhivijscy szamani wyglądają na zaniepokojonych, ale nie potrafią udzielić mi żadnych odpowiedzi. Pomówimy o tym później, Starucho. Teraz muszę się zastanowić. Ptaszysko spojrzało na mapę, przekrzywiając głowę. – Lewa flanka załamuje się, ogarnięta totalnym chaosem. Kto dowodzi tą bandą Barghastów? – Kiedy tamtędy przelatywałaś? – zapytał Brood. – Dwa dni temu. Widziałam, że przy życiu została tylko jakaś jedna trzecia pierwotnych sił. Brood potrząsnął głową. – Jorrick Ostra Lanca ma pięć tysięcy Barghastów i siedem Ostrzy Karmazynowej Gwardii. – Ostra Lanca? – Starucha parsknęła syczącym śmiechem. – Ma niezłe mniemanie o sobie, co? – To prawda, ale to Barghastowie tak go nazwali. Jak mówiłem, przed trzema dniami spadło mu na głowę pięć legionów Złotych Moranthów. Wycofał się pod osłoną nocy, przerzucając niepostrzeżenie dwie trzecie swych sił na wschód i na zachód. Jego Barghastowie mają talent do znikania tam, gdzie, wydawałoby się, nie sposób znaleźć osłony. Wczoraj ta rzekomo ogarnięta paniką zgraja wykonała nagle w tył zwrot i natarła na Złotych, a Barghastowie wzięli ich w kleszcze. Dwa legiony Moranthów wycięto w pień, a pozostałe trzy wycofują się do lasu. Połowa ich zapasów leży rozsypana na równinie. Starucha znowu uniosła łepetynę. – To plan Jorricka? Brood pochylił głowę. – To żołnierz Karmazynowej Gwardii, choć Barghastowie uważają go za swego. Jest młody i niczego się nie boi. Ptaszysko przyjrzało się mapie. – A jak z sytuacją na wschodzie? Lisia Przełęcz się trzyma? – Trzyma się – potwierdził Brood. – Po drugiej stronie są głównie stanniscy żołnierze z poboru. Wspierają Malazańczyków tylko z najwyższą niechęcią. Ile naprawdę jest warta Karmazynowa Gwardia, okaże się za dwanaście miesięcy, kiedy w Nisst zejdzie na ląd następna fala Malazańskiej Piechoty Morskiej. – Dlaczego nie ruszycie na północ? – zapytała Starucha. – Książę K’azz mógłby przed

256 końcem zimy wyzwolić Wolne Miasta. – W tej sprawie zgadzamy się z księciem – odparł Brood. – Jego siły zostaną tam gdzie są. – Dlaczego? – nie ustępowała Starucha. – Nasza taktyka to wyłącznie nasz interes – mruknął Brood. – Ty podejrzliwy sukinsynu – burknęło ptaszysko, skacząc wzdłuż południowego brzegu mapy. – Trzeba jeszcze poddać bezwzględnym oględzinom twe podbrzusze. Między tobą a Pale są tylko bandy Rhivijczyków. A teraz po równinie kręcą się moce, o których nawet oni nic nie wiedzą. A ty się tym nie martwisz, wojowniku? Starucha zastanawia się dlaczego? – Skomunikowałem się z księciem K’azzem i jego magami, a także z barghasckimi i rhivijskimi szamanami. To, co narodziło się nocą na równinie, nie należy do nikogo. Jest samo i boi się. Rhivijczycy wszczęli już poszukiwania. Martwić się? Nie, nie z tego powodu. Niemniej na południu dzieje się bardzo wiele. Brood wyprostował się. – Anomander tkwi w samym centrum wydarzeń – wymruczała Starucha. – Knuje niezliczone spiski, rzucając wszystkim pod stopy odłamki szkła. Nigdy nie widziałam, żeby był w lepszym humorze. – Dość już tych plotek. Masz dla mnie jakieś wieści? – Oczywiście, panie. – Starucha rozpostarła z westchnieniem skrzydła, dźgnęła dziobem swędzące miejsce, złapała pchłę i połknęła ją. – Wiem, kto ma wirującą monetę. – Kto? – Młodzieniec, którego błogosławieństwem jest nieświadomość. Moneta wiruje i zwraca swe twarze ku wszystkim, którzy mu towarzyszą. Ci ludzie mają swój plan, ale połączy się on z wielkimi sprawami i w ten sposób cienkie nici Oponn dotrą tam, gdzie ich wpływy zwykle nie sięgają. – A ile wie Rake? – Na ten temat niewiele. Wiesz jednak, że nie znosi Oponn. Jeśli będzie miał szansę, przetnie te nici. – Idiota – mruknął Brood. Zamarł na chwilę w bezruchu, pogrążony w myślach. Przypominał golema ulepionego z kamienia i żelaza. Starucha łaziła sobie tymczasem po Równinie Rhivi. Jej długie, czarne szpony przewracały drewniane znaczniki, reprezentujące pułki i dywizje, niczym kostki domina. – Pod nieobecność Oponn nikt nie może się obecnie mierzyć z mocą Rake’a – stwierdził po chwili Brood. – Wisi nad Darudżystanem jak światło przewodnie. Cesarzowa z pewnością rzuci przeciwko niemu poważne siły. Taka bitwa... – Zrównałaby Darudżystan z ziemią – zaszczebiotała radośnie Starucha. – Płomienie w liczbie dwunastu obrócą Wolne Miasta w niesiony wiatrem popiół. – Pogarda Rake’a dla wszystkiego, co jest na dole, kosztowała nas o jedną wpadkę za

257 wiele – stwierdził Brood. Spojrzał na Staruchę, unosząc bezwłose brwi. – Nie przewracaj moich armii. Ptaszysko przestało łazić po mapie. Przycupnęło w bezruchu. – Wielki wojownik Caladan Brood po raz kolejny szuka bezkrwawego rozwiązania – zauważyło z westchnieniem. – Jeśli Rake zdobędzie tę monetę, przyciągnie do siebie Oponn i nadzieje Pana wraz z Panią na swój wspaniały miecz. Wyobraź sobie chaos, jaki by wówczas zapanował. Nadeszłaby przecudna fala, która obaliłaby bogów i zalała królestwa. – Słyszała podniecenie w swym głosie i napawała się własną ostentacją. – To by dopiero była zabawa. – Spokój, ptaku – rzucił Brood. – Jeśli Rake przywołał swych magów, powiernika monety trzeba będzie chronić. – Ale któż mógłby się mierzyć z Tiste Andii? – zapytała Starucha. – Z pewnością nie zamierzasz porzucić swych wojsk? Brood odsłonił w złowieszczym uśmiechu spiłowane zęby. – Ha, chyba cię przyłapałem. Świetnie. Pora ci udzielić nauczki, Starucho. Nie wiesz wszystkiego. I co ty na to? – Tobie pozwolę na tak okrutną torturę, Brood – zaskrzeczała – ale tylko dlatego, że znam twój wybuchowy charakter. Nie naciskaj na mnie zbyt mocno. Powiedz mi, kto tutaj może stawić czoło magom Rake’a? Muszę to wiedzieć. Ty i twoje tajemnice. Jak mogę dobrze służyć swemu panu, jeśli ukrywa przede mną informacje o kluczowym znaczeniu? – Co ci wiadomo o Karmazynowej Gwardii? – zapytał Brood. – Niewiele – przyznała Starucha. – To kompania najemników, którą otacza się w podobnych kręgach wielkim szacunkiem. A o co chodzi? – Zapytaj o opinię Tiste Andii Rake’a, wrono. Ptaszysko nastroszyło z oburzeniem pióra. – Wrono? Nie daruję ci tej obelgi! Odlatuję. Wracam do Odprysku, by ułożyć tam listę przeznaczonych dla Caladana Brooda wyzwisk, tak ohydnych, że skalają wszystkie królestwa! – A kysz! – odparł z uśmiechem Brood. – Dobrze się spisałaś. – Gdyby Rake nie był jeszcze bardziej skryty od ciebie, mogłabym wykorzystać swe szpiegowskie talenty przeciwko tobie, a nie przeciwko niemu – odgryzł się ptak, skacząc ku wyjściu. – Jeszcze jedno, Starucho – rzucił Brood. Zatrzymała się, unosząc głowę. Wojownik ponownie spojrzał na mapę. – Kiedy znajdziesz się nad Równiną Rhivi, daleko na południe, sprawdź, co za moce tam działają. Ale uważaj na siebie. Coś tam śmierdzi. Zakrakała w odpowiedzi i poderwała się do lotu. Brood stał nad mapą, myśląc intensywnie. Nie poruszył się przez prawie dwadzieścia

258 minut. Wreszcie się wyprostował, wyszedł z namiotu i zerknął na niebo. Staruchy nigdzie nie było już widać. Chrząknął i spojrzał na najbliższe namioty. – Kallor! Gdzie jesteś? Zza namiotu wyłonił się wysoki, siwowłosy mężczyzna, który podszedł powoli do Brooda. – Złoci ugrzęźli w lesie, naczelny wodzu – rzekł ochrypłym głosem, kierując na niego spojrzenie prastarych, martwych oczu. – Ze Wzgórz Laederon nadciąga burza. Quorle przez pewien czas nie będą mogły wystartować. Brood skinął głową. – Jadę na Lisią Przełęcz. Przekazuję ci dowództwo. Kallor uniósł brwi. – Tylko się za bardzo nie podnieć – ciągnął Brood, wpatrując się w niego. – Bo jeszcze żołnierze pomyślą, że wcale nie jesteś tym wszystkim taki znudzony. Muszę się spotkać z księciem K’azzem. Kallor rozciągnął wąskie usta w bladym uśmieszku. – Jakie nowe głupstwo zrobił Jorrick Ostra Lanca? – O ile wiem, to żadnego – odparł Brood. – Nie dręcz chłopaka, Kallor. Tym razem mu wyszło. Nie zapominaj, że ty też kiedyś byłeś młody. Stary wojownik wzruszył ramionami. – Swój ostatni sukces Jorrick z pewnością zawdzięcza Pani Szczęścia. Niewątpliwie nie był to efekt jego geniuszu. – O to nie będę się z tobą spierał – rzekł Brood. – Czy mogę zapytać, dlaczego chcesz się spotkać z K’azzem osobiście? Brood rozejrzał się wkoło. – Gdzie jest ten mój cholerny koń? – Pewnie przycupnął gdzieś przy ziemi – zauważył z powagą w głosie Kallor. – Opowiadają, że od dźwigania twej potężnej osoby nogi robią mu się coraz krótsze i grubsze. Nie jestem przekonany, czy to możliwe, ale kto może się spierać z koniem? – Potrzebuję kilku ludzi księcia – wyjaśnił Brood, ruszając przed siebie. – A mówiąc dokładnie, Szóstego Ostrza Karmazynowej Gwardii. Kallor westchnął, spoglądając w ślad za odchodzącym Caladanem Broodem. – Znowu Rake, naczelny wodzu? Trzeba było wysłuchać mojej rady i wykończyć go. Jeszcze pożałujesz, że tego nie zrobiłeś. – Jego pozbawione wyrazu oczy śledziły Brooda, aż ten zniknął za rogiem. – Uważaj to za ostatnie ostrzeżenie. Pod kopytami koni chrzęściła spalona ziemia. Toc Młodszy zerknął za siebie przez ramie. Kapitan Paran skinął głową ze złowieszczą miną. Zbliżali się do miejsca, w którym wczorajszej nocy buchnął ku niebu słup ognia.

259 Zgodnie z obietnicą Toca opuszczenie miasta nie sprawiło im trudności. Nikt ich nie zatrzymywał, a bramy zostawiono uchylone. Konie mieli wickańskie, smukłe i długonogie. Choć kładły po sobie uszy i wywracały ślepiami, udało im się utrzymać je na wodzy. Było południe. Nieruchome powietrze wypełniał odór siarki, a jeźdźców i konie pokrywała cienka warstewka popiołu. Wiszące na niebie słońce wyglądało jak gorejąca, miedziana kula. Toc zatrzymał wierzchowca, by zaczekać na kapitana. Paran otarł z czoła brudny pot i poprawił hełm. Kolczuga ciążyła mu na ramionach. Wpatrzył się w dal, mrużąc oczy. Zmierzali ku miejscu, w którym zobaczyli słup ognia. To, co wydarzyło się nocą, przeraziło go dogłębnie. Ani on, ani Toc nigdy nie widzieli podobnej eksplozji czarów. Choć obozowali w odległości wielu mil, żar dotarł aż do nich. Teraz, gdy się zbliżali, Paran czuł jedynie strach. Żaden z nich się nie odzywał. Jakieś sto jardów na wschód od nich wznosiło się coś, co przypominało zdeformowany pień drzewa. Ku niebu sięgała sękata, sczerniała gałąź. Obiekt otaczał regularny krąg nietkniętej trawy o promieniu około pięciu jardów. Nieco z boku widać było na nim ciemną plamę. Paran popędził konia. Toc zdjął łuk z pleców, napiął cięciwę i podążył za nim. W miarę, jak się zbliżali, zwęglony przedmiot coraz mniej przypominał drzewo. Sięgający w górę konar miał znajomy kształt. Paran zmrużył oczy jeszcze bardziej, po czym z przekleństwem na ustach spiął konia. Szybko pokonał resztę drogi, zostawiając za sobą zdumionego Toca. Gdy dotarł na miejsce, zeskoczył z siodła i podszedł do celu. Widział już, że są to dwa ciała, w tym jedno olbrzymie. Oba były całkowicie spalone i niemożliwe do rozpoznania, Paran nie miał jednak złudzeń, do kogo należało mniejsze z nich. Wszystko, co było mi bliskie, wszystko, co kochałem... – Tattersail – wyszeptał, padając na kolana. Toc podjechał do niego, nie zsiadał jednak z konia. Stanął w strzemionach, spoglądając na horyzont. Dopiero po dłuższej chwili zeskoczył z siodła i ostrożnie okrążył zamarłe w uścisku ciała, zatrzymując się przy ciemnej plamie, którą dostrzegli z daleka. Przykucnął, by przyjrzeć się jej uważnie. Paran uniósł głowę, nie odrywając wzroku od postaci. Uniesiona kończyna należała do olbrzyma. Ogień, który spopielił ich oboje, zwęglił większą część ramienia, lecz dłoń była tylko lekko przypalona. Kapitan przyjrzał się rozpostartym palcom, zastanawiając się, ku jakiemu zbawieniu gigant sięgał w chwili śmierci. Śmierci, która jest wyzwoleniem, wyzwoleniem, którego mi odmówiono. Niech szlag trafi wszystkich bogów. Był tak otępiały, że dopiero po chwili usłyszał wołanie Toca. Podniósł się z wysiłkiem i powlókł w miejsce, gdzie przykucnął jego towarzysz. Na ziemi przed nim leżał rozpruty jutowy worek.

260 – Są tu ślady – rzekł Toc załamującym się głosem. Jego twarz przybrała niezwykły wyraz. Podrapał się energicznie po bliźnie, po czym wstał. – Prowadzą na północny wschód. Paran patrzył na niego, nic nie rozumiejąc. – Ślady? – Małe, jakby dziecka. Tyle że... – Tyle, że co? Jednooki mężczyzna oplótł się ramionami. – Stopy, które je zostawiły, to był głównie szkielet. – Spojrzał w pozbawione wyrazu oczy kapitana. – Tak jakby ciało zgniło albo spłonęło, sam nie wiem... Stało się tu coś strasznego, kapitanie. Nie wiem, co zostawiło te ślady, ale cieszę się, że sobie poszło. Paran zwrócił się ku splecionym ze sobą postaciom. Wzdrygnął się i dotknął dłonią twarzy. – To Tattersail – stwierdził bezbarwnym głosem. – Wiem. Przykro mi. Ten drugi to na pewno thelomeński wielki mag Bellurdan. – Toc spojrzał na worek. – Wziął przepustkę, żeby pochować Nightchill gdzieś na równinie. Ale ona już chyba nie potrzebuje pogrzebu – dokończył cicho. – To robota Tayschrenna – powiedział Paran. Coś w jego głosie kazało Tocowi się odwrócić. – Tayschrenna. I przybocznej. Tattersail miała rację. W przeciwnym razie nie mieliby powodu jej zabijać. Ale nie zginęła bez walki. Nigdy nie wybierała łatwych rozwiązań. Lorn odebrała mi ją tak samo jak wszystko inne. – Kapitanie... Paran nieświadomie zacisnął dłoń na gałce miecza. – Ta nieczuła dziwka musi zapłacić za wiele spraw, a ja zamierzam wystawić jej rachunek. – Świetnie – warknął Toc. – Tylko zrób to z głową. Paran spojrzał na niego spode łba. – Ruszajmy, Tocu Młodszy. Jednooki mężczyzna po raz ostatni popatrzył na północny wschód. To jeszcze nie koniec, powiedział sobie z dreszczem. Gdy dopadł go bolesny świąd, wykrzywił się jak dzikus. Choć drapał się zawzięcie, nie mógł dotrzeć do ukrytego pod skórą swędzącego miejsca. W pustym oczodole zapłonął bezkształtny ogień. Ostatnio zdarzało mu się to coraz częściej. Mruknął coś pod nosem i wskoczył na siodło. Kapitan kierował już swego rumaka i zapasowego wierzchowca na południe. Toc Młodszy potrafił wyczytać z jego pleców bardzo wiele. Zadał sobie pytanie, czy nie popełnił błędu, decydując się mu towarzyszyć. Po chwili wzruszył ramionami. – No cóż – rzucił do dwóch zwęglonych ciał, przejeżdżając obok nich – co się stało, to się nie odstanie.

261

Równinę w dole spowijała ciemność. Na zachodzie Starucha widziała jeszcze zachodzące słońce. Prądy powietrzne wyniosły ją na wielką wysokość, gdzie panowało przejmujące zimno. Od chwili rozstania z Caladanem Broodem minęły dwa dni. W tym czasie nie wykryła na pustkowiach żadnego śladu życia. Zniknęły nawet ogromne stada bhederin, za którymi zwykli wędrować Rhivijczycy. Nocą jej zmysły miały ograniczony zasięg, choć po ciemku z większą łatwością wykrywała czary. Mknęła wciąż na południe, kierując w dół głodne spojrzenie. Jej służący Anomanderowi Rake’owi pobratymcy z Odprysku Księżyca regularnie patrolowali równinę. Nie natknęła się jeszcze na żadnego z nich, lecz było to tylko kwestią czasu. Kiedy któregoś spotka, zapyta go, czy wykrył ostatnio jakieś źródło magii. Brood nie miał skłonności do przesady. Jeśli doszło tu do czegoś, co wzbudziło jego niepokój, mogło się to okazać naprawdę doniosłym wydarzeniem i Starucha chciała dowiedzieć się o tym jako pierwsza. W odległości jakichś trzech mil przed nią na niebie rozbłysł ogień. Rozpalił się na chwilę zielononiebieskim płomieniem, a potem zgasł. Staruchę ogarnęło napięcie. To były czary, lecz nigdy jeszcze nie natknęła się na podobne. Gdy podleciała bliżej, otoczyło ją gorące, wilgotne powietrze. Unosząca się w nim trupia woń przypominała jej – uniosła głowę – spalone pierze. Gdzieś z przodu rozległ się krzyk, przesycony gniewem i strachem. Starucha już otworzyła dziób, by odpowiedzieć, lecz zamknęła go gwałtownie. Była pewna, że to głos jednego z jej pobratymców, lecz z jakiegoś powodu czuła, że lepiej być cicho. Chwilę później rozjarzyła się następna kula ognia, tym razem tak blisko, że Starucha zobaczyła, co pochłonęły płomienie: Wielkiego Kruka. Wypuściła z sykiem powietrze. Krótki błysk pozwolił jej ujrzeć pół tuzina jej kuzynów, którzy krążyli w powietrzu przed nią i na zachód od niej. Zawróciła ku nim. Po chwili usłyszała, jak łopoczą skrzydłami, porażeni paniką. – Dzieci! Do Staruchy! – zawołała. – Przybyła wielka matka! Kruki otoczyły ją, skrzecząc z ulgi. Wszystkie rozdarły się chórem, chcąc opowiedzieć, co się stało, lecz natychmiast uciszyła je gniewnym sykiem. – Słyszę głos Chybcika – stwierdziła. – Zgadza się? Jeden z samców podleciał bliżej. – Tak jest – odparł. – Jestem Chybcik. – Przed chwilą przyleciałam z północy. Opowiedz mi, co się tu działo. – Różne dziwne rzeczy – wycedził z sarkazmem Chybcik. Starucha zachichotała. Uwielbiała dobre żarty. – Zgadza się! Mów dalej, chłopcze. – Przed zachodem słońca Kuzynka Klips wykryła na równinie rozbłysk czarów. Wyglądał

262 dziwnie, ale nie ulegało wątpliwości, że przed chwilą otworzono grotę i coś się z niej wydostało. Kuzynka Klips poinformowała mnie o tym i poleciała zbadać sprawę. Kiedy schodziła w dół, obserwowałem ją z góry, więc zobaczyłem to samo co ona. Starucho, natychmiast przyszło mi do głowy, że użyto tu sztuki przeniesienia duszy. – Co? – Po ziemi wędrowała mała marionetka, która przed chwilą wyszła z groty – wyjaśnił Chybcik. – Wstąpiło w nią życie i dysponowała wielką mocą. Kiedy zauważyła Klips, wskazała na nią dłonią i naszą siostrę strawiły płomienie. Potem stwór zniknął w grocie. Wyłania się z niej tylko po to, by zabić któregoś z nas. – Dlaczego nie uciekliście? – zapytała Starucha. – Chcieliśmy ustalić, dokąd zmierza, Starucho – odparł z chichotem Chybcik. – Jak dotąd wygląda, że na południe. – Świetnie. Skoro już to potwierdziliście, znikajcie stąd wszyscy. Wracajcie do Odprysku złożyć meldunek naszemu panu. – Wedle rozkazu, Starucho. Chybcik uderzył skrzydłami i zniknął w mroku. Gdy krzyknął głośno, odpowiedział mu chór innych głosów. Starucha czekała. Chciała się upewnić, że wszyscy znikną z okolicy, nim spróbuje sama zbadać sprawę. Czy marionetka zrodziła się w słupie ognia? Nie wydawało się to prawdopodobne. Jakich czarów używała, że nie potrafił się im oprzeć żaden Wielki Kruk? Pachniało to pradawną magią. Przeniesienie duszy nie było prostym zaklątkiem i nawet w czasach, gdy znano tę metodę, czarodzieje nie korzystali z niej zbyt często. Krążyło zbyt wiele opowieści, mówiących, że kończy się to obłędem. Być może marionetka pochodziła z owej epoki. Starucha rozważyła tę możliwość. Mało prawdopodobne. Na równinie rozkwitła magia, która po chwili zgasła. Z miejsca rozbłysku umknęła niewielka moc, która kluczyła po drodze. Tam, pomyślała. Tam znajdę odpowiedź na moje pytania. Zabiłeś moje młode, co? Zobaczymy, czy ze Staruchą poradzisz sobie równie łatwo. Podkuliła skrzydła i opadła w dół, tnąc ze świstem powietrze. Spowiła się otoczką ochronnej magii. Maleńka postać zatrzymała się i spojrzała w górę. Starucha usłyszała cichy, szalony chichot. Potem laleczka uniosła rękę. Moc, która otoczyła Staruchę, była potężna, znacznie silniejsza, niż tego oczekiwała. Osłona wytrzymała, lecz wstrząsy miotały jej ciałem na wszystkie strony, jakby uderzały w nią niewidzialne pięści. Krzyknęła z bólu i wirując runęła w dół. Sięgając do wszystkich zasobów sił ciała i woli, rozpostarła udręczone skrzydła i wzbiła się w nocne niebo. Wzlatując w górę, wydała z siebie przesycony gniewem i niepokojem wrzask. Spojrzawszy w dół, przekonała się, że marionetka wróciła do groty. Nigdzie nie było widać nic magicznego. – Tak jest. – Westchnęła. – Ta wiedza kosztowała drogo! To zaiste pradawna grota,

263 najstarsza ze wszystkich. Kto igra z chaosem? Starucha tego nie wie. Wszystkie siły gromadzą się w jednym miejscu. Znalazła inny prąd powietrzny i zawróciła na południe. O tym Anomander Rake musi się dowiedzieć, bez względu na polecenia Caladana Brooda, który chciałby utrzymywać władcę Tiste Andii w niemal całkowitej nieświadomości. Choć Brood w to powątpiewał, Rake biegle opanował liczne umiejętności. – Na przykład umiejętność niszczenia. – Starucha parsknęła śmiechem. – I zabijania. Świetnie sobie radzi z zabijaniem! Zwiększyła prędkość, wskutek czego nie zauważyła martwej plamy na ziemi ani obozującej w jej środku kobiety. Zresztą nie wyczuwało się tam właściwie żadnej magii. Przyboczna Lorn przykucnęła obok posłania, wpatrując się w nocne niebo. – Tool, czy to wszystko ma coś wspólnego z tym, co widzieliśmy przedwczoraj? T’lan Imass potrząsnął głową. – Nie sądzę, przyboczna. Szczerze mówiąc, to zaniepokoiło mnie bardziej. Mamy do czynienia z czarami zdolnymi ignorować barierę, którą nas otoczyłem. – Jak to możliwe? – zapytała cicho. – Istnieje tylko jedno wyjaśnienie, przyboczna. Wróciła do nas pradawna grota, zaginiona przed wiekami. Ktokolwiek nią włada, musimy przyjąć założenie, że nas śledzi. Lorn wyprostowała ciało znużonym gestem, a potem się przeciągnęła, wywołując trzask kręgów. – Wyczułeś posmak Tronu Cienia? – Nie. – W takim razie nie przyjmę takiego założenia, Tool. Zerknęła na posłanie. Imass zwrócił się w stronę kobiety, obserwując bez słowa, jak przygotowuje się do snu. – Przyboczna – zaczął – ten łowca potrafi się przebić przez moje osłony. Dzięki temu, kiedy nas znajdzie, będzie mógł otworzyć grotę tuż za naszymi plecami. – Nie boję się magii – wymamrotała Lorn. – Daj mi spać. T’lan Imass umilkł, lecz nadal wpatrywał się w nią przez długie godziny nocy. Gdy niebo na wschodzie rozjaśnił blask jutrzenki, Tool poruszył się lekko, po czym znowu znieruchomiał. Kiedy na twarz Lorn padły promienie słońca, kobieta przetoczyła się z jękiem na plecy. Otworzyła oczy, zamrugała szybko, po czym znieruchomiała. Uniosła powoli głowę i zobaczyła, że T’lan Imass stoi tuż nad nią. Sztych krzemiennego miecza wojownika zawisł w odległości kilku cali od jej gardła. – Sukces zależy od dyscypliny, przyboczna – oznajmił Tool. – Nocą ujrzeliśmy w akcji pradawną magię, która obrała sobie za cel kruki. Przyboczna, nocą kruki nie latają. Może ci

264 się zdawać, że połączenie naszych szczególnych talentów zapewnia nam obojgu bezpieczeństwo, tak jednak nie jest. T’lan Imass uniósł broń i odsunął się na bok. Lorn zaczerpnęła z drżeniem tchu. – To był błąd – przerwała na chwilę, by odchrząknąć – i przyznaję się do niego, Tool. Dziękuję, że zwróciłeś mi uwagę, iż staję się zbyt pewna siebie. – Usiadła. – Powiedz mi, czy nie wydaje ci się dziwne, że na rzekomo pustej Równinie Rhivi dzieje się tak wiele? – Konwergencja – odparł Tool. – Moc przyciąga moc. Nie jest to skomplikowana myśl, lecz mimo to nam, Imassom, nigdy jakoś nie przyszła do głowy. – Starożytny wojownik odwrócił się do przybocznej. – Naszym potomkom również się wymyka. Jaghuci świetnie rozumieli to zagrożenie. Dlatego unikali się wzajemnie, wybrali samotność i pozwolili, by cywilizacja rozpadła się w gruzy. Forkrul Assailowie także dostrzegli niebezpieczeństwo, choć wybrali inną drogę. Dziwny jest jedynie fakt, że to ignorancja Imassów przetrwała wieki. Lorn spojrzała na niego. – Czy to miał być żart? – zapytała. T’lan Imass poprawił hełm. – Zależy, jaki masz nastrój, przyboczna. Wstała i poszła sprawdzić konie. – Z dnia na dzień robisz się coraz dziwniejszy, Tool – powiedziała cicho, raczej do siebie niż do Imassa. Przypomniała sobie, co zobaczyła, gdy otworzyła oczy – tego przeklętego stwora i jego miecz. Jak długo tak stał? Całą noc? Pomacała bark. Goił się szybko. Być może rana nie była tak poważna, jak jej się zdawało. Siodłając konia, zerknęła jeszcze na Toola. Wojownik gapił się na nią. O czym mógł myśleć ktoś, kto żył trzysta tysięcy lat? Czy Imassów w ogóle można było zwać żywymi? Nim poznała Toola, uważała ich za martwiaków, pozbawione duszy ciała ożywione przez zewnętrzną siłę. Teraz nie była już tego taka pewna. – Powiedz mi, Tool, o czym myślisz najczęściej? Imass wzruszył ramionami. – O bezcelowości, przyboczna. – Czy wszyscy Imassowie o niej myślą? – Nie. Większość w ogóle nie myśli. – A to dlaczego? Przechylił głowę. – Dlatego, że to bezcelowe, przyboczna. – Ruszajmy już, Tool. Tracimy czas. – Tak, przyboczna. Wspięła się na siodło, myśląc, co miała znaczyć odpowiedź Imassa.

265

KSIĘGA CZWARTA

SKRYTOBÓJCY

266

Śniła mi się moneta o zmiennym awersie tak wiele młodych twarzy, tak wiele drogocennych snów. Toczyła się z brzękiem po pozłacanej krawędzi pucharu przeznaczonego do przechowywania klejnotów. Życie w snach Wiedźma Ilbares

267

Rozdział jedenasty Spowiła mnie noc i wędrowałem, a mój duch nie stał na ziemi czy skale, nie zaplątał się w drzewo, nie przebijał go żelazny gwóźdź, lecz był jak sama noc, złożony z powietrza i wolny od światła, i wtedy podszedłem do murarzy, którzy cięli i rzeźbili kamień po ciemku, kierując się światłem gwiazd i poobijanymi dłońmi. – A co ze słońcem? zapytałem. – Czy jego płaszcz objawienia nie jest ciepłem rozumu dla waszej pracy? Jeden z nich odpowiedział: – Żadna dusza nie zniesie świetlistych kości słońca, a rozum przygasa, gdy zapada ciemność. Dlatego nocą wznosimy kurhany dla ciebie i twych bliskich. – Wybaczcie, że przerwałem wam pracę – rzekłem. – Zmarli nigdy nie przerywają -

268 odparł murarz. – Po prostu przychodzą. Kamień nędzarza Darudżystan – Kolejna noc, kolejny sen – jęknął Kruppe. – A ten wędrowiec ma za towarzystwo tylko blady ogienek. Rozczapierzył dłonie nad migotliwym, niegasnącym płomieniem, który rozpalił pradawny bóg. Ten dar mógł wydawać się dziwny, mag czuł jednak, że ma on jakieś znaczenie. – Kruppe chętnie zrozumiałby ów sens, bo podobne rozczarowanie zdarza mu się rzadko i nie należy do przyjemności. Otaczało go pustkowie. Zniknęła nawet zorana ziemia i nigdzie nie było widać śladu ludzkich domostw. Przykucnął przy samotnym ognisku, które płonęło na płaskiej tundrze. W powietrzu unosiła się woń topniejącego lodu. Na północy i zachodzie horyzont jarzył się zieloną poświatą, przypominającą niemal luminescencję, choć jak na razie nie wzeszedł księżyc, który rzuciłby wyzwanie gwiazdom. Nigdy w życiu nie widział czegoś takiego, choć przecież ów obraz zrodził się w jego umyśle. – To doprawdy niepokojące, powiada Kruppe. Czy te wizje powstały z instynktu i mają jakiś cel? Kruppe nie wie i gdyby tylko miał wybór, natychmiast wróciłby do ciepłego łóżka. Wpatrywał się w pokrytą porostami i mchem ziemię, marszcząc brwi na widok niezwykłych, jaskrawych barw, które tam widział. Słyszał opowieści o Równinie Czerwonych Źdźbeł, która leżała daleko na północy, za Płaskowyżem Laederon. Czy tak właśnie wygląda tundra? Zawsze wyobrażał ją sobie jako niegościnny, pozbawiony kolorów świat. – Ale spójrzmy na te gwiazdy. Lśnią z młodzieńczą energią – nie, iskrzą się – jakby bawił je ten, kto je kontempluje. A sama ziemia płonie potężnym rumieńcem, czerwonym, pomarańczowym i lawendowym. Grubasek wstał, słysząc na zachodzie odległy grzmot. Pędziło tamtędy potężne stado zwierząt o brązowych futrach. Gdy biegły, ciągnęła się za nimi srebrzysta fala ich oddechów. Skręcały to tu, to tam, lecz cały czas trzymały się na dystans. Obserwował je przez pewien czas. Gdy podeszły bliżej, zauważył, że niektóre pasma ich włosów są czerwonawe, a potężne rogi sięgają na dół, a potem unoszą się ku górze i na zewnątrz. Pod ich kopytami trzęsła się ziemia. – Kruppe zastanawia się, czy tak wygląda życie na tym świecie. Czyżby wrócił do samego początku wszechrzeczy? – Zgadza się – usłyszał za sobą niski głos. Odwrócił się. – Ach, podejdź oczywiście do mego ognia. – Zobaczył przed sobą przysadzistą postać, którą spowijały garbowane skóry jelenia albo jakiegoś podobnego zwierzęcia. Na głowie miała płaski hełm zrobiony z czaszki – szary i pokryty kosmatą skórą. Sterczały z niego

269 jelenie rogi. Grubasek pokłonił się nowo przybyłemu. – Widzisz przed sobą Kruppego z Darudżystanu. – Jestem Pran Chole z klanu Cannig Tola, jeden z T’lanów Krona. – Pran podszedł bliżej i przycupnął przy ognisku. – Jestem też Białym Lisem, Kruppe, i wiele wiem o lodzie. Spojrzał z uśmiechem na grubaska. Twarz Prana była szeroka, a pod gładką, złocistą skórą rysowały się kości. Oczy były ledwie widoczne pod przymrużonymi powiekami, lecz gdy grubasek zdołał je dostrzec, przekonał się, że mają zdumiewająco intensywną bursztynową barwę. Pran wyciągnął nad ogniem długie dłonie o giętkich palcach. – Ogień jest życiem, a życie jest ogniem. Wiek lodu dobiega końca, Kruppe. Żyliśmy tu bardzo długo, polowaliśmy na liczne stada, gromadziliśmy się na wojny z mieszkającymi na południu Jaghutami, rodziliśmy się i umieraliśmy zgodnie z rytmem skuwanych lodem rzek. – A więc Kruppe zawędrował daleko. – Do początku i do końca. Mój rodzaj ustąpił miejsca twojemu, Kruppe, lecz wojny nie ustały. Damy wam wolność od takich wojen. Jaghuci są coraz mniej liczni, wycofują się w niedostępne okolice. Forkrul Assailowie zniknęli, choć z nimi nigdy nie czuliśmy potrzeby walczyć. A K’chain Che’Malle już nie istnieją. Lód wypowiedział do nich słowa śmierci. – Pran ponownie zapatrzył się w płomienie. – Swymi polowaniami ściągnęliśmy zgubę na wielkie stada, Kruppe. Jesteśmy spychani na południe, a do tego nie można dopuścić. Jesteśmy T’lanami, lecz wkrótce odbędzie się Zgromadzenie, na którym odprawimy Rytuał Imassów i wybierzemy rzucających kości. Odłączymy się od ciał i od samego czasu. Na Zgromadzeniu narodzą się T’lan Imassowie i Pierwsze Imperium. – Kruppe zastanawia się, dlaczego tu trafił? Pran Chole wzruszył ramionami. – Przyszedłem, albowiem mnie wezwano. Nie wiem, kto to uczynił. Być może z tobą jest tak samo. – Ale Kruppe śni. To jego sen. – W takim razie czuję się zaszczycony. – Prań wyprostował się. – Nadchodzi ktoś z twego czasu. Być może zna odpowiedzi, których szukamy. Grubasek spojrzał na południe, w kierunku wskazanym przez Prana. Uniósł brwi. – Jeśli Kruppe się nie myli, ma przed sobą Rhivijkę. Zbliżająca się kobieta w średnim wieku była w zaawansowanej ciąży. Jej śniada, okrągła twarz przypominała oblicze Prana Chole’a, choć jej rysy były mniej wydatne. W oczach kobiety lśnił strach, lecz wyczuwało się w niej również nieustępliwą determinację. Kiedy dotarła do ogniska, popatrzyła na obu mężczyzn, skupiając uwagę przede wszystkim na Pranie Chole’u. – T’lanie – rzekła – grota Tellann należąca do Imassów z naszego czasu wydała z siebie dziecko zrodzone z unii czarów. Jego dusza wędruje zagubiona, a ciało wygląda ohydnie.

270 Trzeba dokonać przeniesienia. – Zwróciła się w stronę Kruppego i rozchyliła grubą, tkaną szatę, odsłaniając wydatny brzuch. Nagą, naciągniętą skórę ozdobiono niedawno tatuażem wyobrażającym lisa o białej sierści. – Pradawny bóg znowu chodzi po świecie. Przywołała go krew rozlana na poświęcone kamienie. K’rul przybył tu po to, by odpowiedzieć na potrzebę owego dziecka, i wspiera nas w wysiłkach. Przeprasza cię, Kruppe, za to, że użył świata z twego snu. Uczynił to dlatego, że tutaj nie może dotrzeć żaden z młodszych bogów. W jakiś sposób udało ci się uodpornić na nich swą duszę. – Takie są zalety cynizmu – wyjaśnił grubasek, kłaniając się nisko. Kobieta odpowiedziała mu uśmiechem. – Rozumiem – odezwał się Pran Chole. – Chcesz uczynić z tego dziecka, zrodzonego z mocy Imassów, jednopochwyconą. – Tak. To wszystko, co możemy zrobić, T’lanie. Trzeba uformować zmiennokształtnego, jednego z tych, których my również zwiemy jednopochwyconymi. Grubasek odchrząknął. – Kruppe prosi o wybaczenie, ale czy nie brak nam pewnego ważnego elementu? – Ta kobieta wędruje w dwóch światach – wyjaśniła Rhivijka. – K’rul wiedzie ją teraz ku waszemu. Nadal jest przerażona. Musisz ją serdecznie przywitać, Kruppe. Grubasek poprawił rękawy spłowiałego, wyświechtanego płaszcza. – To nie powinno być trudne dla kogoś tak czarującego jak Kruppe. – Być może – przyznała Rhivijka, marszcząc brwi. – Jej ciało wygląda ohydnie. Ostrzegałam cię. Grubasek skinął uprzejmie głową, po czym rozejrzał się wokół. – Czy mogę udać się w dowolnym kierunku? Pran Chole parsknął śmiechem. – Sugeruję południowy – zaproponowała Rhivijka. Wzruszył ramionami, pokłonił się obojgu i ruszył na południe. Po kilku minutach obejrzał się za siebie. Ognisko zniknęło. Został sam pośród zimnej nocy. Nad wschodnim horyzontem wzeszedł księżyc w pełni. Jego promienie zalały ziemię srebrzystym blaskiem. Tundra ciągnęła się jak okiem sięgnąć, płaska i monotonna. Nagle przymrużył oczy. W oddali coś się pojawiło. Było jeszcze daleko i posuwało się naprzód z ogromną trudnością. Przewróciło się, a potem podźwignęło. Mimo księżycowej poświaty postać wydawała się całkiem czarna. Kruppe ruszył w jej stronę. Istota nadal go nie widziała. Zatrzymał się w odległości trzydziestu stóp od niej. Rhivijka miała rację. Wydobył jedwabną chusteczkę i otarł pot, który nagle wystąpił mu na czoło. Postać była kiedyś wysoką kobietą o długich, czarnych włosach. Owa kobieta nie żyła już jednak od dawna. Jej ciało uległo mumifikacji, przybierając barwę ciemnego drewna. Najokropniejsze były chyba kończyny, które przyszyto niedbale do tułowia.

271 – Tak jest – wyszeptał grubasek. Coś ją rozszarpało na strzępy. Stwór uniósł głowę, kierując na Kruppego nie widzące oczy. Zatrzymał się. Rozchylił usta, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Grubasek ukradkiem rzucił na siebie czar, po czym raz jeszcze spojrzał na kobietę. Zmarszczył brwi. Na jej ciało nałożono zaklęcie zachowujące, któremu jednak coś nadało zmienioną postać. – Dziewczyno! – warknął Kruppe. – Wiem, że mnie słyszysz. – Wcale nie był tego pewien, postanowił jednak nalegać. – Twa dusza jest uwięziona w ciele, które nie należy do ciebie. Nie jest ci w nim do twarzy. Nazywam się Kruppe i zaprowadzę cię do tych, którzy ci pomogą. Chodź! – Odwrócił się i ruszył naprzód. Po chwili usłyszał za sobą szuranie nogami. Uśmiechnął się. – Ach – wyszeptał. – Kruppe zaiste jest czarujący. Ale, co ważniejsze, potrafi też w razie potrzeby być twardy. Znowu ujrzał ogień, który wskazywał mu drogę. Czekały przy nim dwie postacie. Pozostałości czaru, który na siebie rzucił, sprawiały, że moc T’lana i Rhivijki oślepiała go swym blaskiem. Wreszcie dotarli do ogniska. Podszedł do nich Pran Chole. – Dziękuję, Kruppe. – Przyjrzał się kobiecie i skinął powoli głową. – To fakt, widzę w niej skutki mocy Imassów. Ale jest tam też coś więcej. – Spojrzał na swą towarzyszkę. – Czy była magiem? Rhivijka podeszła do kobiety. – Wysłuchaj mnie, zbłąkana. Nazywasz się Tattersail, a twe czary to grota Thyr. To ona płynie teraz w tobie, ożywia cię i osłania. – Raz jeszcze rozchyliła szatę. – Pora, byś wróciła do świata. Tattersail cofnęła się przerażona. – Żyje w tobie przeszłość – wtrącił T’lan. – Mój świat. Znasz teraźniejszość, a Rhivijka oferuje ci przyszłość. W tym miejscu wszystko się ze sobą łączy. Na ciało, które teraz zajmujesz, nałożono zaklęcie zachowujące, a ginąc, otworzyłaś swą grotę w zasięgu wpływów Tellann. Dlatego wędrujesz teraz we śnie śmiertelnika. Kruppe jest naczyniem zmiany. Pozwól, byśmy ci pomogli. Tattersail krzyknęła bez słów, osuwając się w ramiona Prana. Szybko dołączyła do nich Rhivijka. – Ojej – wydyszał grubasek. – W snach Kruppego dzieją się dziwne rzeczy. Choć jego troski nie przestają go prześladować, po raz kolejny musi o nich na jakiś czas zapomnieć. Nagle obok niego pojawił się K’rul. – To nieprawda. Nigdy bym cię nie wykorzystał bez należytej rekompensaty. Grubasek spojrzał na pradawnego boga. – Kruppe o nic nie prosi. To dar i cieszę się, że przyłożyłem rękę do jego udzielenia. K’rul skinął głową.

272 – Niemniej jednak opowiedz mi o swych wysiłkach. – Rallick i Murillio chcą naprawić dawną krzywdę – odparł z westchnieniem mag. – Sądzą, że nic nie wiem o ich planach, potrafię jednak wykorzystać je do własnych celów. Ta decyzja obciąża me sumienie, ale ich potrzebuję. – Rozumiem. A powiernik monety? – Staram się zapewnić mu ochronę, choć me zabiegi nie przybrały jeszcze ostatecznego kształtu. Wiem też o malazańskiej obecności w Darudżystanie. Na razie okrywa ją tajemnica. Czego chcą Malazańczycy... – Nikt na razie nie wie, Kruppe. Nawet oni sami. Wykorzystaj ten fakt, kiedy na nich trafisz. Sojuszników można niekiedy znaleźć w najmniej oczekiwanych miejscach. Powiem ci jedno. Do miasta zbliża się dwoje wędrowców. Jedno z nich jest T’lan Imassem, a drugie zgubą magii. Ich celem jest zniszczenie, lecz przywołano już siły, które się im przeciwstawią. Dowiedz się o nich, ile tylko zdołasz, lecz nie stawiaj im czoła otwarcie. Są niebezpieczni. Moc przyciąga moc, Kruppe. Niech sami odczują konsekwencje swych poczynań. Grubasek skinął głową. – Kruppe nie jest głupi, K’rulu. Nikomu nie stawia czoła otwarcie, a mocy stara się za wszelką cenę unikać. Rhivijka wzięła Tattersail w ramiona. Pran Chole przykucnął obok. Zamknął oczy, a jego usta kształtowały bezgłośne słowa. Kobieta rytmicznie kołysała w ramionach zmumifikowane ciało, śpiewając cicho. Na jej udach pojawiły się mokre plamy. – Tak jest – wyszeptał Kruppe. – Rzeczywiście przygotowuje się do wydania na świat dziecka. Rhivijka odrzuciła nagle ciało, które padło bez życia na ziemię. Księżyc wisiał teraz pionowo nad ich głowami. Lśnił tak jasno, że Kruppe nie mógł patrzeć na niego wprost. Rhivijka przykucnęła, kołysząc się miarowo. Jej twarz zlały strugi potu. Pran Chole nie ruszał się, choć jego ciałem wstrząsały dreszcze, a twarzą targały skurcze bólu. Otworzył szeroko oczy, które jarzyły się bursztynowym blaskiem, wpatrzone w księżyc. – Pradawny bogu – odezwał się Kruppe. – Jak wiele ze swego życia będzie pamiętała ta Tattersail? – Nie wiadomo – odparł K’rul. – Przeniesienie duszy to trudny proces. Tę kobietę strawił ogień, a jej dusza umknęła na skrzydłach bólu i przemocy. Do tego przeniosła się do zniszczonego ciała, noszącego ślady przebytych urazów. Dziecko, które się narodzi, nie będzie przypominało żadnego, jakie dotąd widziano. Jego los jest tajemnicą, Kruppe. Grubasek chrząknął. – Na pewno będzie nadzwyczajne, biorąc pod uwagę, jakich miało rodziców. – Wtem przyszła mu do głowy pewna myśl. Zmarszczył brwi. – K’rulu, a co stanie się z dzieckiem, które nosiła w sobie Rhivijka?

273 – Nie było dziecka, Kruppe. Przygotowano ją w sposób, którego nie zna żaden mężczyzna. – Zachichotał. – Ja również nie. – Uniósł głowę. – To księżycowe czary, Kruppe. Poród ciągnął się i ciągnął. Kruppe miał wrażenie, że ciemności utrzymują się dłużej, niż normalnie mogłaby trwać noc. Księżyc wciąż wisiał nad ich głowami, jakby spodobała mu się ta pozycja. Albo jakby pełnił nad nimi straż, pomyślał grubasek po chwili zastanowienia. Wtem rozległ się cichy krzyk i Rhivijka uniosła w górę dziecko porośnięte srebrzystym futrem, które opadło z niego na oczach Kruppego. Kobieta odwróciła noworodka, po czym przycisnęła usta do jego brzuszka. Zacisnęła szczęki i reszta pępowiny odpadła. Pran Chole podszedł do Kruppego i pradawnego boga. T’lan wyglądał na wykończonego. – Dziecko wyciągnęło ze mnie tyle mocy, że nie potrafiłem nad nią zapanować – oznajmił cicho. Rhivijka przykucnęła wśród błon płodowych, przyciskając dziecko do piersi. Kruppe wybałuszył oczy ze zdumienia. Brzuch matki był gładki. Wytatuowany biały lis zniknął. – Smutno mi, że nie będę mógł tu wrócić za dwadzieścia lat, żeby poznać kobietę, na którą wyrośnie to niemowlę – rzekł Pran. – Poznasz ją – odezwał się cicho K’rul – ale nie jako T’lan, lecz jako rzucający kości T’lan Imassów. Pran wypuścił z sykiem powietrze przez zęby. – Za ile lat? – zapytał. – Za trzysta tysięcy, Pranie Chole’u z klanu Canniga Tola. – Będziesz miał na co czekać – zauważył Kruppe, kładąc dłoń na ramieniu Prana. T’lan wpatrywał się w niego przez chwilę, po czym odrzucił głowę do tyłu i ryknął głośnym śmiechem. Nim Kruppe położył się do łóżka, by wyśnić swój sen, przeżył kilka godzin bogatych w wydarzenia. Zaczęło się od spotkania z Barukiem, podczas którego dla zwiększenia dramatyzmu zawiesił woskowy odcisk monety w powietrzu – zaklątko, które przyniosło zupełnie nieoczekiwane rezultaty. Wkrótce potem grubasek zatrzymał się tuż za drzwiami alchemika. Pierś i ramiona płaszcza pokrywały mu kropelki stwardniałego już wosku. Nigdzie nie było widać Roalda. – Ojej – wydyszał, ocierając pot z czoła. – Skąd mistrz Baruk zna imię Crokusa? Ach, głupi Kruppe! Wujek Mammot, oczywiście. Ojej, było niebezpiecznie. Mało brakowało, a byłoby po wszystkim. Ruszył schodami w dół. Podczas tej rozmowy moc Oponn wzrosła wyraźnie, pomyślał grubasek ze zdawkowym uśmiechem. Na przyszłość lepiej będzie unikać podobnych spotkań. Jego talenty zwykły się ujawniać w bliskości mocy. Czuł już w głowie obecność Talii Smoków. Zbiegł na dół. W drzwiach spotkał Roalda, który właśnie wrócił, objuczony codziennymi

274 zakupami. Mag zauważył, że ubranie staruszka pokrywa pył. – Drogi Roaldzie, wyglądasz, jakbyś miał spotkanie z burzą piaskową! Potrzebujesz pomocy Kruppego? – Nie – mruknął sługa. – Dziękuję ci, Kruppe. Sam sobie poradzę. Bądź tak uprzejmy i wychodząc, zamknij drzwi. – Oczywiście, kochany Roaldzie! – Grubasek poklepał go po ramieniu i wyszedł na dziedziniec. Bramy na ulice były otwarte, a za nimi unosiły się kłęby pyłu. – Ach, roboty drogowe – mruknął Kruppe. Głowa bolała go coraz bardziej. Nie pomagał mu też jaskrawy blask słońca. W połowie drogi do bramy stanął jak wryty. – Drzwi! Kruppe zapomniał zamknąć drzwi! Zawrócił ku wejściu do rezydencji. Gdy drzwi zamknęły się z trzaskiem, westchnął głośno. Kiedy po raz drugi ruszył ku bramie, na ulicy rozległ się krzyk. Po nim nastąpił donośny łoskot, lecz tego drugiego dźwięku mag już nie słyszał. Gdy zabrzmiało przekleństwo, w głowie grubaska rozszalała się czarodziejska burza. Padł na kolana, po czym uniósł nagle głowę, wytrzeszczając oczy. – To z całą pewnością było malazańskie słowo – wyszeptał. – Dlaczego w takim razie pod czaszką Kruppego płonie obraz Domu Cienia? Kto spaceruje teraz po darudżystańskich ulicach? – „Niezliczone węzły...”. – Odpowiedzi przynoszą ze sobą tylko następne pytania. Ból minął. Grubasek podniósł się z klęczek, strzepując pył z ubrania. – Kruppe z ulgą zauważa, że dobrze się stało, iż ta przypadłość dotknęła go poza zasięgiem podejrzliwych spojrzeń. A zawdzięcza to obietnicy, którą złożył swemu przyjacielowi, Roaldowi. Mądremu, staremu przyjacielowi. Tym razem Kruppe cieszy się z oddechu Oponn, choć przyznaje to z niechęcią. Podszedł do bramy i wyjrzał na ulicę. Przewróciła się tam taczka wypełniona brukowcami. Dwaj mężczyźni postawili ją na koła i zaczęli napełniać na nowo, cały czas kłócąc się, który z nich jest odpowiedzialny za ten wypadek. Kruppe przyjrzał się im. Dobrze mówili w języku Daru, lecz jeśli przysłuchało się im uważnie, można było wykryć ślad obcego akcentu. – Ojej – szepnął grubasek, cofając się o krok. Poprawił płaszcz, zaczerpnął głęboko tchu, otworzył wrota i wyszedł na ulicę. Z bramy wynurzył się tłusty człowieczek w płaszczu o luźnych rękawach i skręcił w lewo. Wyraźnie mu się śpieszyło. Sierżant Sójeczka otarł z czoła pot pokrytym bliznami przedramieniem, mrużąc oczy w jasnym blasku słońca. – To on, sierżancie – oznajmiła stojąca obok Żal. – Jesteś pewna?

275 – Tak. Sójeczka śledził wzrokiem przedzierającego się przez tłum mężczyznę. – A co w nim jest takiego ważnego? – zapytał. – Przyznaję, że nie potrafię tego do końca wyjaśnić – odparła. – Niemniej jednak ma kluczowe znaczenie. Sierżant przygryzł wargę, po czym spojrzał na wóz, na którym rozłożono plan miasta, przygniatając jego brzegi kamieniami. – Kto mieszka w tej rezydencji? – Człowiek o imieniu Baruk – padła odpowiedź. – Alchemik. Sójeczka spojrzał na nią spode łba. Skąd to wiedziała? – Chcesz powiedzieć, że ten grubasek to Baruk? – Nie. Pracuje dla alchemika. Ale nie jest sługą. Być może szpiegiem. Biegle opanował złodziejskie rzemiosło i posiada... talent. Sierżant podniósł wzrok. – Jest jasnowidzący? Żal skrzywiła się gwałtownie z jakiegoś powodu. Zdumiony Sójeczka zauważył, że jej twarz nagle pobladła. Co, u licha, się dzieje z tą dziewczyną? – pomyślał. – Tak sądzę – odparła z drżeniem w głosie. Wyprostował się. – W porządku. Śledź go. Skinęła niepewnie głową i zniknęła w tłumie. Sierżant oparł się plecami o skrzynię wozu, spoglądając z kwaśną miną na swą drużynę. Biegunek wymachiwał kilofem, jakby znajdował się na polu bitwy. Kamienie pryskały we wszystkie strony. Przechodnie uchylali się przed nimi, czasami ktoś przeklinał głośno, gdy nie zdążył tego uczynić. Płot i Skrzypek przykucnęli za taczką, wzdrygając się za każdym razem, kiedy kilof Barghasta uderzał o bruk. W pobliżu stał Młotek, kierując przechodniów na przeciwległy chodnik. Nie ryczał już na nich, gdyż stracił głos po kłótni ze staruszkiem, który prowadził osła, uginającego się pod olbrzymim koszem, wyładowanym opałowym drewnem. Jego wiązki walały się teraz po ulicy, tworząc skuteczną barierę dla pojazdów. Staruszek i osioł gdzieś zniknęli. Sójeczka pomyślał, że zważywszy wszystko razem, towarzyszący mu ludzie z niepokojącą łatwością wczuli się w rolę oszalałych z upału robotników. Do publicznego nabrzeża w porcie przybili o północy. Po niespełna godzinie Płot i Skrzypek zdobyli gdzieś wóz wyładowany brukowcami. Sójeczka wolał nie pytać, jak właściwie udało im się tego dokonać. Wóz bardzo pomógł w realizacji ich planów. Sierżanta nadal dręczył niepokój, lecz on nie zwracał na to uwagi. Był żołnierzem, a żołnierze wykonują rozkazy. Kiedy nadejdzie czas, na wszystkich ważniejszych skrzyżowaniach w mieście zapanuje chaos.

276 – Rozlokować miny będzie trudno, dlatego zrobimy to na widoku – oznajmił Skrzypek. – Roboty drogowe. Sójeczka potrząsnął głową. Zgodnie z przewidywaniami sapera nikt ich dotąd o nic nie pytał. Pruli spokojnie nawierzchnię, zastępując stare brukowce dostarczonymi przez Moranthów minami oblepionymi utwardzaną w ogniu gliną. Czy cała reszta pójdzie im równie łatwo? Wrócił myślami do Żal. Marne szanse. Szybkiemu Benowi i Kalamowi udało się w końcu go przekonać, że ze swoją częścią misji lepiej sobie poradzą bez niej. Łaziła teraz za jego grupą, nieustannie zerkając na wszystkie strony, lecz nie pomagała im zbytnio w pracy. Musiał przyznać, że wysławszy ją w pościg za tajemniczym grubaskiem, poczuł wyraźną ulgę. Co jednak wciągnęło siedemnastoletnią dziewczynę w wir wojny? Nie pojmował tego. Nie potrafił przeniknąć maski jej młodości, by dostrzec pod nią zimną, bezlitosną morderczynię o martwym spojrzeniu. Choć powtarzał swym żołnierzom, że Żal jest takim samym człowiekiem jak oni, każde pytanie bez odpowiedzi wzmacniało jego podejrzenia. Nie wiedział o niej prawie nic. Wiadomość, że potrafi sterować łodzią rybacką, spadła jak grom z jasnego nieba W Darudżystanie nie zachowywała się bynajmniej jak dziewczyna wychowana w rybackiej wiosce. Demonstrowała spokój i swobodę, charakterystyczne raczej dla wyższych, wykształconych klas. Bez względu na to, gdzie się znalazła, czuła się tam jak u siebie. Czy tego należało się spodziewać po siedemnastoletniej dziewczynie? Z pewnością nie. Zdawało się to potwierdzać podejrzenia Szybkiego Bena i Sójeczka przyznawał to z przykrością. Jak inaczej wytłumaczyć lodowato zimny spokój, z jakim torturowała jeńców pod Nathilogiem? Gdy na nią patrzył, część jego jaźni chciała powiedzieć: „Jest młoda i niebrzydka, a pewność siebie przydaje jej nieodpartego uroku”. Inna część milczała przerażona. Młoda? Słyszał własny śmiech, ochrypły i pełen bólu. Nie, nie ta dziewczyna. Jest stara. Chodziła w blasku krwawego księżyca u zarania dziejów. Jej twarz jest twarzą wszystkiego co niezgłębione. Patrzy ci prosto w oczy, Sójeczka, i nigdy nie dowiesz się, co myśli. Czuł, że po twarzy i szyi spływa mu pot. Bzdury. Ta część jego umysłu zatraciła się we własnym przerażeniu. Widząc nieznane, nadawała mu w ślepej desperacji oblicze, które potrafiła rozpoznać. Powtarzał sobie, że rozpacz zawsze domaga się jakiegoś konkretnego obiektu, a po jego odnalezieniu znika. Rzecz jasna, nie było to łatwe. Desperacja, którą czuł, nie miała określonej postaci. Nie chodziło tylko o Żal czy o tę nie kończącą się wojnę, ani nawet o zdradę ze strony imperium. Nie miał się do kogo zwrócić o odpowiedzi i zmęczył się już zadawaniem pytań. Widząc Żal w Szarym Psie, przeraził się, gdyż dostrzegł w niej to, czym sam się stawał: pozbawionego sumienia zabójcę otoczonego zimną, żelazną zbroją braku człowieczeństwa,

277 który nie musi już zadawać pytań, szukać odpowiedzi ani tworzyć dla siebie wysepki normalnego życia na oceanie rzezi. W pustych oczach dziecka zobaczył uwiąd własnej duszy. Było to idealne odbicie, pozbawione jakichkolwiek skaz, które mogłyby podważyć prawdziwość owego obrazu. Przeszył go dreszcz tak gwałtowny, że ściekający po plecach pod kaftanem pot wydał mu się nagle gorący. Dotknął drżącą dłonią czoła. W najbliższych dniach ludzie znów będą ginęli na jego rozkaz. Zawsze uważał to za zwieńczenie starannie przygotowanych planów, a miarą sukcesu był dla niego stosunek liczby zabitych nieprzyjaciół do strat własnych. Miasto – gęste tłumy odważnych i tchórzliwych ludzi, zajętych swymi małymi i wielkimi sprawami – traktował jak planszę w grze, którą prowadził wyłącznie dla innych. Układał plany tak, jakby sam nic nie ryzykował. A przecież mogli zginąć jego przyjaciele – proszę, nareszcie nazwał ich tym słowem – a także przyjaciele innych ludzi i ich synowie, córki oraz rodzice. Apel poległych ciągnął się bez końca. Mocniej oparł się plecami o bok wozu, starając się uspokoić rozgorączkowane myśli. Ogarnięty desperacją, uniósł wzrok i ujrzał w oknie na drugim piętrze rezydencji jakiegoś mężczyznę, który przyglądał się im uważnie. Dłonie miał jaskrawoczerwone. Przerażony sierżant odwrócił wzrok. Ugryzł się w policzek tak mocno, że poczuł nagłe ukłucie bólu, a potem smak krwi. Skup się, powtarzał sobie. Cofnij się od tej przepaści. Skup się albo zginiesz. I to nie tylko ty, ale cała drużyna. Twoi żołnierze liczą na to, że ich stąd wyciągniesz. Nie wolno ci zawieść ich zaufania. Wciągnął nosem powietrze, po czym odwrócił się i wypluł krew z ust. Spojrzał na pokryty czerwoną warstewką brukowiec. – No proszę – wysyczał. – Łatwo jest na nią patrzeć. Wtem usłyszał kroki. Podniósłszy wzrok, zobaczył Płota i Skrzypka. Obaj mężczyźni wyglądali na zaniepokojonych. – Dobrze się czujesz, sierżancie? W ślad za sabotażystami zjawił się też Młotek, który przyjrzał się z uwagą pobladłej, zlanej potem twarzy Sójeczki. Sierżant skrzywił się. – Jesteśmy spóźnieni. Jak długo jeszcze? Dwaj żołnierze skierowali na siebie usmarowane białym pyłem i potem twarze. – Trzy godziny – odpowiedział Płot. – Postanowiliśmy, że założymy siedem min – dodał Skrzypek. – Cztery iskrowe, dwie zapalające i jednego wstrząsacza. – Czy to wystarczy, żeby zburzyć te budynki? – zapytał sierżant, unikając spojrzenia Młotka. – Jasne. To najlepszy sposób na zablokowanie skrzyżowania. Skrzypek uśmiechnął się do towarzysza. – Zależy ci na którymś szczególnie? – zainteresował się Płot. – Ta rezydencja za tobą należy do alchemika.

278 – Świetnie – ucieszył się Płot. – Ogień buchnie aż pod samo niebo. – Macie dwie i pół godziny – oznajmił Sójeczka. – Potem ruszamy na skrzyżowanie pod Wzgórzem Majestatu. Młotek podszedł bliżej. – Znowu ból głowy? – zapytał cicho. Sójeczka zamknął oczy i skinął głową. Uzdrowiciel uniósł dłoń, przesuwając nią przed czołem sierżanta. – To ci troszkę ulży – oznajmił. Sierżant uśmiechnął się ze smutkiem. – Zaczynasz się robić nudny, Młotek. Nawet używasz tych samych słów. Jego myśli wypełniło chłodne odrętwienie. Uzdrowiciel opuścił dłoń. Twarz miał zapadniętą. – Kiedy będziemy mieli czas, odszukam źródło, Sójeczka. – Jasne – zgodził się z uśmiechem sierżant. – Kiedy będziemy mieli czas. – Mam nadzieję, że Kal i Szybki jakoś sobie radzą – rzucił Młotek, pochłonięty obserwacją ulicznego ruchu. – Odesłałeś Żal? – Tak. Zostaliśmy sami. Wszyscy troje wiedzą, gdzie nas znaleźć. Spojrzał w okno rezydencji. Mężczyzna o czerwonych dłoniach wciąż był na miejscu, choć teraz przyglądał się odległym dachom. Wtem oddzielił ich od siebie tuman pyłu. Sójeczka przeniósł spojrzenie na plan, na którym każde większe skrzyżowanie, koszary oraz Wzgórze Majestatu zaznaczono czerwonymi kręgami. – Młotek? – Słucham? – Znowu się ugryzłem w policzek. Uzdrowiciel podszedł do niego i po raz drugi przesunął mu dłonią przed twarzą. Crokus Younghand szedł na południe Bulwarem Trallita. Widać już było pierwsze oznaki zbliżającej się Fety Gedderone. Z przebiegających nad ulicą sznurków zwisały barwione proporce, nad drzwiami umocowano malowane kwiaty i kawałki kory, a na każdym skrzyżowaniu do murów poprzybijano całe masy suszonego zielska. Na ulicach roiło się już od cudzoziemców: gadrobijskich pasterzy, rhivijskich kupców, catlińskich tkaczy. Kłębił się tam tłum spoconych, krzyczących, podekscytowanych ludzi. Odór zwierząt mieszał się z zapachem ludzi, wskutek czego w wąskich zaułkach cuchnęło tak straszliwie, że niemal nie sposób było tamtędy przejść, co z kolei zwiększało jeszcze tłok panujący na głównych ulicach. Podczas poprzednich świąt Crokus bawił się świetnie. Przepychał się przez tłumy przebywające na ulicach o północy, napełniając własne kieszenie tym, co wydobył z kieszeni innych. Podczas fety przestawano się na chwilę przejmować leżącym daleko na północy

279 Imperium Malazańskim. Jego wujek zawsze uśmiechał się, gdy o tym słyszał, twierdząc, że zmiana pór roku pozwala spojrzeć na wysiłki ludzkości z odpowiedniej perspektywy. – Marne, godne politowania poczynania krótko żyjącego, krótkowzrocznego gatunku nie mogą w żaden sposób zmącić wielkich cykli życia, Crokus – mawiał. Wracając do domu, chłopak przypomniał sobie słowa Mammota. Zawsze uważał wujka za mądrego, choć odrobinę safandułowatego staruszka, ostatnio jednak jego spostrzeżenia coraz częściej wprawiały go w zakłopotanie. Nadchodzącego Święta Wiosny Gedderone nie powinno się uważać za pretekst pozwalający zapomnieć o rzeczywistości. Nie było ono wyłącznie nieszkodliwą rozrywką. Odwlekało to, co prawdopodobne, lecz w zamian czyniło to nieuniknionym. Nawet gdybyśmy tańczyli na ulicach przez cały rok – pomyślał, krzywiąc twarz – w rytm tysiąca wielkich cykli, Malazańczycy i tak sforsują nasze bramy, i jest to tak samo nieuchronne jak nadejście pór roku. Ten pracowity, zdyscyplinowany lud nie lubi marnotrawienia energii i dlatego położy kres pląsom ciosami swych mieczy. Oni również są krótkowzroczni, lecz na inny, ponury sposób. Gdy dotarł do budynku, pozdrowił skinieniem głowy pykającą fajeczkę kobietę, która siedziała na progu, po czym wszedł do środka. Korytarz był pusty. Tłoczące się tu zwykle dzieci z pewnością poszły się bawić na ulice. Zza zamkniętych drzwi dobiegały uspokajające szepty. Wszedł po skrzypiących schodach na piętro. Pod drzwiami Mammota fruwała jego skrzydlata małpka, która drapała rozpaczliwie drzwi i szarpała klamkę. Ignorowała chłopaka, lecz gdy odepchnął ją na bok, pisnęła głośno i zaczęła mu krążyć wokół głowy. – Znowu narozrabiałeś, co? – zapytał Crokus. Machnął ręką, próbując odpędzić stworzenie, które podleciało za blisko i wplątało mu się we włosy, ściskając je maleńkimi, podobnymi do ludzkich rączkami. – No dobra, Moby, wpuszczę cię. Mammot przygotowywał ziołową herbatę. – Herbaty, Crokus? – zapytał, nie odwracając się. – A temu potworkowi, który pewnie siedzi ci na głowie, powiedz, że dzisiaj nie chcę już go oglądać. Moby pociągnął z oburzeniem nosem, przefrunął na biurko, wylądował tam na brzuchu, zrzucając papiery na podłogę, i zaszczebiotał radośnie. Mammot odwrócił się z westchnieniem, trzymając w rękach tacę. Spojrzenie załzawionych oczu skierował na Crokusa. – Wyglądasz na zmęczonego, chłopcze. Młodzieniec osunął się na mniej zniszczony z dwóch foteli stojących w gabinecie. – To prawda. Jestem zmęczony i mam paskudny nastrój. – Moja herbata jak zwykle uczyni cuda – zapewnił go z uśmiechem Mammot. Crokus chrząknął, nie podnosząc wzroku.

280 – Może tak, a może nie. Staruszek podszedł bliżej, położył tacę na stoliku między fotelami i opadł z cichym jękiem na drugim z nich. – Jak ci wiadomo, zawód, który sobie wybrałeś, nie budzi we mnie sprzeciwów moralnych, jako że zwykłem kwestionować wszelkie prawa, w tym również prawo własności. Zawsze powtarzałem, że przywileje wiążą się z odpowiedzialnością, jeśli więc ktoś chce się cieszyć przywilejem posiadania, powinien zadbać o ochronę tego co do niego należy. Martwię się jedynie ryzykiem, które z konieczności musisz podejmować. – Mammot napełnił filiżanki. – Chłopcze, złodziej potrzebuję przede wszystkim jednego. Koncentracji. Wszystko, co odwraca uwagę, jest dla niego niebezpieczne. Crokus spojrzał na wujka. – Co pisałeś przez wszystkie te lata? – zapytał, wskazując na biurko. Zaskoczony Mammot uniósł filiżankę. – Proszę, proszę! A więc okazujemy szczere zainteresowanie edukacją? Nareszcie! Jak już ci mówiłem, Crokus, jesteś wystarczająco inteligentny, by zajść daleko, a choć jestem tylko skromnym uczonym, w tym mieście moje słowo otworzy przed tobą wiele drzwi. Nawet Rada Miejska nie jest poza twoim zasięgiem, gdybyś zechciał pójść w tym kierunku. Potrzebna jest tylko dyscyplina, chłopcze, a ją już opanowałeś jako złodziej. Z chytrym błyskiem w oczach chłopak spojrzał na wujka. – A ile czasu bym potrzebował, żeby poznano mnie w tych kręgach? – zapytał cicho. – No cóż – odparł Mammot – najważniejsza jest oczywiście nauka. – Oczywiście – zgodził się Crokus. Przed oczyma miał jednak obraz śpiącej dziewczyny. Mammot podmuchał na herbatę, by ją ostudzić. – Gdybyś poświęcił jej cały swój czas, to przy twej młodzieńczej gorliwości potrzebny byłby zapewne jakiś rok. Może trochę więcej albo trochę mniej. Czy masz jakiś powód do pośpiechu? – To chyba po prostu młodzieńcza gorliwość. Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Co piszesz, wujku? – Ach. – Mammot spojrzał na biurko, unosząc brwi na widok Moby’ego, który otworzył kałamarz i wypijał z niego inkaust. – Historię Darudżystanu – odpowiedział. – Właśnie zabieram się do roboty nad piątym tomem, który zaczyna się od panowania Ektalma, przedostatniego z królów-tyranów. – Kogo? – zapytał Crokus, mrugając. Mammot pociągnął z uśmiechem łyk herbaty. – Pozbawił tronu Letastte’a, a po nim panowała jego córka, Sandenay. To ona sprowokowała insurekcję, która położyła kres erze tyranów. – Aha. – Crokus, jeśli naprawdę chcesz się uczyć, zaczniemy od historii Darudżystanu, ale nie od

281 tomu piątego, a od samego początku. Crokus skinął głową. – Zrodziła go plotka – zauważył. Moby zaskrzeczał nagle, a potem się rozkasłał. Mammot zerknął na niego, po czym przeniósł wzrok na siostrzeńca. – Tak, chłopcze – potwierdził z pozbawioną wyrazu twarzą. – Darudżystan narodził się z plotki. – Zawahał się. – Słyszałeś to już od kogoś? Niedawno? – Ktoś o tym wspominał – rzucił od niechcenia Crokus. – Ale nie pamiętam kto. Pamiętał. Skrytobójca Rallick Nom. – A czy wiesz, co to znaczy? Chłopak potrząsnął głową. Mammot rozsiadł się wygodniej. – Pij herbatę, chłopcze. – Staruszek przerwał na chwilę. – Podczas wczesnych cykli tego królestwa o panowanie walczyły trzy wielkie rasy, lecz żadna z nich nie była rasą ludzi, takich jakich znamy dzisiaj. Najpierw z walki wycofali się Forkrul Assailowie albo Krussailowie, jak nazywa się ich obecnie. Powodem tego nie była słabość, lecz... hmm, brak zainteresowania. Pozostałe dwie rasy toczyły ze sobą nie kończący się bój. Jedna z nich w końcu padła, składała się bowiem z indywidualistów, którzy walczyli nie tylko ze swymi wrogami, lecz również między sobą. Lud ów nosił nazwę Jaghutów, choć w dzisiejszych czasach mówi się o nich magowie albo Shurle. Choć przegrali wojnę, nie zniknęli całkowicie. Powiadają, że garstka Jaghutów przetrwała po dziś dzień, choć na szczęście nie na Genabackis. Jak już mówiłem – ciągnął Mammot, ściskając filiżankę w dłoniach – Darudżystan zrodził się z plotki. Wśród mieszkających między tutejszymi wzgórzami plemion Gadrobijczyków przetrwała legenda, mówiąca, że gdzieś w pobliżu znajduje się jaghucki kurhan. Jaghuci władali potężnymi czarami, stworzyli wiele sekretnych grot magii i artefaktów mocy. Z czasem legenda rozniosła się dalej, dotarła na genabackańską północ i catlińskie południe, a także do leżących na wschodzie i zachodzie królestw, które dawno już rozsypały się w proch. Tak czy inaczej, wśród wzgórz zjawili się poszukiwacze. Najpierw przybywali wąskim strumyczkiem, potem prawdziwymi hordami. Zjawiały się tu całe plemiona, prowadzone przez żądnych władzy szamanów i czarnoksiężników. Wszystkie wzgórza podziurawiły rowy i odwierty. Z namiotów i chat wznoszonych przez tysiące zjawiających się tu każdej wiosny poszukiwaczy skarbów zrodziło się w końcu miasto. – Darudżystan – wtrącił Crokus. – Tak jest. Kurhanu nigdy nie odnaleziono, a plotka dawno poszła w zapomnienie. W dzisiejszych czasach nikt już prawie o niej nie pamięta, a ci, którzy pamiętają, wiedzą, że lepiej nie wznawiać poszukiwań. – A to dlaczego? Mammot zmarszczył brwi.

282 – Rzadko się zdarza, by dzieło Jaghutów trafiło w ludzkie ręce, takie wypadki są jednak znane, a ich skutki zawsze były katastrofalne. – Staruszek zasępił się jeszcze bardziej. – Płynie z tego nauczka oczywista dla wszystkich, którzy tylko zechcą ją zrozumieć. Crokus pogrążył się na chwilę w zamyśleniu. – A więc Krussailowie zniknęli, a Jhagowie przegrali. A co się stało z trzecią rasą? Z tą, która wygrała? Dlaczego nie mieszka tu zamiast nas? Mammot otworzył usta, lecz natychmiast je zamknął. Chłopak przymrużył oczy, zastanawiając się, co chciał mu powiedzieć wujek i dlaczego zmienił zdanie. Staruszek odstawił filiżankę. – Nikt nie jest pewien, co ich spotkało, Crokus, i w jaki sposób stali się tym, czym są dzisiaj. Przetrwali do dziś, w pewnym sensie, a wszyscy, którzy stawiają czoło Imperium Malazańskiemu, znają ich jako T’lan Imassów. Żal przepychała się przez tłum, starając się nie stracić tłuścioszka z oczu. Nie chodziło o to, że śledzenie go sprawiało jej trudności. Usiłowała zapanować nad szalejącą w jej głowie burzą, którą sprowokowało słowo wypowiedziane przez sierżanta Sójeczkę. Jasnowidzący. Gdy je usłyszała, poczuła się tak, jakby jakaś mroczna siła ścieśniona w jej mózgu eksplodowała nagle, atakując wszystko, co ją otaczało. Choć w pierwszej chwili wydawała się dziewczynie niemal niepowstrzymana, teraz wyraźnie słabła. To, co się jej sprzeciwiało, wygrywało bitwę. Miała wrażenie, że słyszy słaby płacz dziecka. – Jestem Kotylion – usłyszała własny szept. – Patron skrytobójców, znany wszystkim jako Sznur Cienia. – Płacz przycichł. – Jasnowidząca nie żyje. Jedna część jej umysłu rozpłakała się na te słowa, druga zaś zapytała: „Co za jasnowidząca?”. – Jestem wewnątrz, lecz zachowuję odrębność. Stoję u boku Tronu Cienia, który zwie się Ammanas i jest Panem Cieni. Jestem tu w charakterze ręki śmierci. Żal uśmiechnęła się i skinęła głową. Odzyskała kontrolę. To, co rzuciło jej wyzwanie, ponownie pogrążyło się w głębinach. Nie mogła sobie pozwolić na takie luksusy, jak płacz, gniew lub strach. Ani teraz, ani nigdy. Zaczerpnęła głęboko tchu, skupiając zmysły na oczekującym ją zadaniu. Grubasek był niebezpieczny. Należało jeszcze wyjaśnić, dlaczego tak jest, lecz za każdym razem, gdy dostrzegała go w tłumie, wszystkie jej moce syczały głośnym ostrzeżeniem. Wszystko, co jest niebezpieczne, musi zginąć, powiedziała sobie. Na rynku przy Solnym Bulwarze, biegnącym pod Murem Drugiego Poziomu w Dzielnicy Przybrzeżnej, panował jak zwykle gorączkowy ruch. Kwaśny upał, który narastał przez cały dzień w alejach i zaułkach, osiągnął wreszcie szczyt. Spoceni, zmęczeni sprzedawcy

283 przeklinali głośno konkurencję. Co kilka minut wybuchały bójki, lecz przelewające się ospale tłumy rozdzielały walczących na długo przed tym, nim zjawili się poirytowani strażnicy. Miejscowi Rhivijczycy, przykucnąwszy na matach z trawy, bez końca zachwalali nosowymi, śpiewnymi głosami wspaniałą koninę. Na skrzyżowaniach gadrobijscy pasterze stali przy tyczkach, do których przywiązano hałaśliwe kozy i owce, inni zaś pchali przed sobą drewniane wózki pełne serów i glinianych dzbanków z kwaśnym mlekiem. Rybacy Daru nieśli uniesione do góry tyczki, na których kołysały się wędzone ryby. Otaczały ich roje brzęczących much. Catlińscy tkacze zasiadali za sięgającymi im do pasa wałami obronnymi złożonymi z bel jaskrawej tkaniny. Gredfalańscy wieśniacy stali w swych wozach, sprzedając gorzkie owoce i słodkie bulwy. Handlarze drewna przedzierali się przez tłum zaprzężonymi w woły wozami, a ich dzieci czepiały się niczym małpki ułożonych w stosy szczap. Odziani w ciemne szaty mężczyźni i kobiety z Callows wyśpiewywali sprzeczne kreda Tysiąca Sekt D’rek. Każde z nich trzymało nad głową ikonę swej grupy. Kruppe maszerował energicznie ulicą, wymachując ramionami w rytmie niezgodnym z rytmem kroków. Nie robił tego jednak ot, tak sobie. Ruchy te miały ukryć gesty towarzyszące rzucaniu zaklęć. Jako złodziej nie miał zbyt wygórowanych wymagań. Kradł żywność – głównie owoce i słodycze – a magiczne zdolności rozwinął po to, by móc zaspokoić swój apetyt. Poruszające się w chaotycznym tańcu dłonie grubaska chwytały jabłka wypadające z koszy, ciastka zeskakujące z tac i wiśnie w czekoladzie ulatujące z szalek wagi. Wszystkie te przysmaki poruszały się tak szybko, że były jedynie zamazanymi plamami, które omijały przechodniów. W luźnych rękawach płaszcza mag miał wszyte mnóstwo kieszeni, od wielkich do maleńkich. Znikało w nich wszystko, co wpadło mu w ręce. Gdy ów koneser smakołyków stu kultur wędrował przez rynek, na jego okrągłej twarzy pojawił się wyraz pełnej zadowolenia sytości. Wreszcie, długą, okrężną drogą Kruppe dotarł „Pod Feniksa”. Zatrzymał się na schodach, by pogawędzić chwilę ze sterczącym tam samotnym zbirem. Wydobył z rękawa lukrowany, kulisty pierniczek, nadgryzł go i wszedł do gospody. Żal zatrzymała się w odległości połowy kwartału. Wsparła się o zmurszałą ścianę domu, krzyżując ramiona. Grubasek był rewelacyjny. Widziała jego zdumiewający balet wystarczająco wyraźnie, by nabrać pewności, że jest adeptem. Mimo to czuła się zbita z tropu, gdyż ukryty za fasadą dobroduszności umysł dysponował możliwościami znacznie większymi niż te, które mag ujawniał. Potwierdzało to, że jest on kimś naprawdę groźnym. Skierowała wzrok na gospodę. Stojący na schodach mężczyzna przyglądał się uważnie wszystkim wchodzącym, nie dostrzegała jednak żadnych gestów kojarzących się ze złodziejskim językiem znaków. Wymieniał z przybyszami po kilka słów, tak jakby wszystkich znał. Żal zamierzała jednak tam wejść. Sójeczka rozkazał Kalamowi i Szybkiemu

284 Benowi szukać takich właśnie lokali, w których zbierali się złodzieje, zabijaki i skrytobójcy. Sierżant nie raczył jej wyjaśnić, jaki ma to cel. Czarodziej i Kalam nie ufali jej i wyczuwała, że ich argumenty zaczynają trafiać do Sójeczki. Gdyby zdołali, ukryliby przed nią wszystko, nie zamierzała jednak do tego dopuścić. Przecięła ulicę i ruszyła w stronę gospody. Popołudnie przechodziło już w parny wieczór, a w powietrzu unosiła się woń deszczu. Gdy zbliżyła się do wejścia, zbir spojrzał na nią, szczerząc zęby w uśmiechu. – Śledzisz Kruppego, co? – Pokręcił głową. – Dziewczyny nie powinny nosić mieczy. Mam nadzieję, że nie chcesz wejść do środka? Z mieczem? Nie, nie. W każdym razie nie bez towarzystwa. Żal cofnęła się o krok i rozejrzała wokół. Najbliższy przechodzień był odległy aż o przecznicę i zmierzał w przeciwną stronę. Zacisnęła dłonie na brzegach krótkiego płaszcza, unosząc go w górę. – Przepuść mnie – powiedziała cicho. Zastanawiała się, jak tłuścioszek zdołał ją zauważyć? Mężczyzna oparł się o balustradę. – Stanowczo powinniśmy porozmawiać jak przyjaciele – zaczął. – Co powiesz na to, żebyśmy wpadli na moment do zaułka? Ty odłożysz miecz, ja nie będę brutalny. W przeciwnym razie może się zrobić nieprzyjemnie, a tego byśmy... Żal uderzyła nagle lewą ręką. Błysnął sztylet. Ostrze wbiło się w prawe oko osiłka, sięgając mózgu. Mężczyzna przeleciał przez poręcz i zwalił się z głuchym łoskotem na ziemię. Dziewczyna podeszła do niego i wyciągnęła sztylet. Zatrzymała się, by poprawić pas, u którego miała pojedynkowy miecz, po czym zerknęła na ulicę. Upewniwszy się, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby w gęstniejącym mroku zauważyć coś podejrzanego, ruszyła do środka. Nim zdążyła wejść na drugi stopień, stanęła jak wryta. Znalazła się twarzą w twarz z pojękującym chłopakiem, który zwisał z sufitu głową w dół. Kołysały go dwie kobiety o podejrzanym wyglądzie. Za każdym razem, gdy próbował sięgnąć do krępującego mu nogi sznura, otrzymywał cios w głowę. Jedna z kobiet uśmiechnęła się do Żal. – Hej! – zawołała, łapiąc ją za rękę. – O co chodzi? – zapytała dziewczyna, obrzucając ją chłodnym spojrzeniem. Nieznajoma zbliżyła się, owiewając ją cuchnącym piwem oddechem. – Jeśli będziesz miała kłopoty, zawołaj Iriltę i Meese. To my. Kapujesz? – Dziękuję. Weszła do środka. Wypatrzyła już grubaska – jak nazwał go ten zbir? Kruppe. Siedział przy stoliku pod przeciwległą ścianą, pod galerią. Zobaczyła wolne miejsce przy szynkwasie. Mogła z tego miejsca obserwować całą salę. Ruszyła w tamtą stronę. Ponieważ Kruppe najwyraźniej i tak wiedział o jej obecności, postanowiła, że nie będzie

285 się ukrywać. Często właśnie to otwarty nacisk łamał ludzką wolę. Uśmiechnęła się do siebie. W walce na cierpliwość śmiertelnik zawsze stoi na straconej pozycji. Crokus wyszedł zza rogu, zmierzając ku gospodzie „Pod Feniksem”. Perspektywy, które roztoczył przed nim Mammot, nie były zachęcające. Edukacja nie ograniczała się bynajmniej do książek. Obejmowała sobą dworskie maniery, zakres obowiązków rozmaitych urzędników oraz rodowody i szczególne nawyki pewnych dygnitarzy. Poprzysiągł sobie jednak, że nauczy się tego wszystkiego. Jego celem było stanąć pewnego dnia naprzeciwko młodej D’Arle, by zostać jej formalnie przedstawionym. Coś w nim drwiło z tej wizji. Tu stoi Crokus – uczony; wykształcony, obiecujący młodzieniec; złodziej. Nonsens. Niemniej jednak ów obraz wzmocnił jego determinację. Pewnego dnia stanie się rzeczywistością. Na razie jednak musiał się zająć innymi sprawami, naprawić parę krzywd. Zbliżając się do wejścia, ujrzał pod schodami skuloną postać. Ostrożnie podszedł bliżej. Gdy Żal dopchała się do szynkwasu, drzwi gospody otworzyły się z trzaskiem. Odwróciła się razem ze wszystkimi. W wejściu stał młody, czarnowłosy mężczyzna. – Ktoś zamordował Cherta! – krzyknął. – Dźgnął go nożem! Pół tuzina gości pognało w stronę wyjścia. Wszyscy przepchnęli się obok młodzieńca i wypadli na zewnątrz. Żal odwróciła się do oberżysty. – Proszę gredfalańskie ale w cynowym kuflu – powiedziała, spoglądając mu prosto w oczy. Obok niej stanęła kobieta, którą Irilta nazywała Meese. Z łoskotem oparła na blacie masywne przedramiona. – Obsłuż tę panią, Scurve – warknęła Meese. – Ma dobry gust. – Bardzo dobry – dodała, pochylając się bliżej. – Chert był świnią. Żal zesztywniała. Wsunęła dłonie pod płaszcz. – Spokój, dziewczyno – ciągnęła cicho Meese. – Nikt nie będzie trzepał ozorem. Tutaj każdy musi dbać najpierw o siebie, a ja nie chcę dostać nożem w oko. Powiedziałyśmy, że się tobą zaopiekujemy, nie? Zjawiło się zamówione ale. Żal zacisnęła dłoń na uchwycie kufla. – Mną lepiej się nie opiekować, Meese – odrzekła cicho. Ktoś zajął miejsce po drugiej stronie rosłej kobiety. Żal podniosła wzrok i zauważyła, że to czarnowłosy młodzieniec. Twarz miał pobladłą. – Do licha, Meese – wysyczał. – Mam naprawdę fatalny dzień. Kobieta zachichotała, kładąc mu rękę na barkach. – Scurve, daj nam jeszcze parę tych gredfalańskich ale Crokusowi należy się to co najlepsze w Darudżystanie. – Znowu pochyliła się w stronę Żal. – Następnym razem tak nie

286 szastaj forsą. Przynajmniej nie tutaj. Dziewczyna zmarszczyła brwi, wpatrując się w napój. Postąpiła lekkomyślnie, zamawiając najlepsze piwo w mieście. Pociągnęła łyk. – Jest naprawdę świetne – zauważyła. Meese uśmiechnęła się, trącając łokciem Crokusa. – Pani smakuje. Chłopak zerknął na Żal, obdarzając ją znużonym, lecz ciepłym uśmiechem. Na zewnątrz rozległ się sygnał Straży Miejskiej. Scurve podał dwa następne kufle. Żal zauważyła, że spojrzenie Crokusa przesunęło się wzdłuż jej ciała, zatrzymując się nagle. Młodzieniec zacisnął usta, po czym odwrócił wzrok, sięgając po stojący przed nim kufel. – Zapłać, zanim wypijesz, Crokus – mruknął Scurve. – Robi się z ciebie taki sam kanciarz jak Kruppe. Chłopak wyciągnął z kieszeni garść monet. Gdy próbował je policzyć, trzy z nich wysunęły mu się między palcami i odbiły od blatu. Dwie zabrzęczały krótko, a potem znieruchomiały, lecz trzecia nie przestawała wirować. Żal skierowała na nią wzrok, podobnie jak Scurve i Meese. Crokus wyciągnął rękę po pieniążek, lecz zawahał się nagle. Moneta wciąż wirowała, nie tracąc impetu. Żal nie spuszczała z niej oczu. Echa mocy niosły się po jej czaszce niczym oceaniczne fale. Jej wnętrze odpowiedziało gwałtownym impulsem. Scurve krzyknął głośno, widząc, jak moneta przemyka przez szynkwas, odbija się w górę i ląduje z brzękiem przed Crokusem. Wszyscy milczeli. Poza ich małym kręgiem nikt nie zauważył tego zdarzenia. Chłopak podniósł monetę. – Tej nie dam – wychrypiał. – I całe szczęście – odparł Scurve równie ochrypłym głosem. Zebrał drżącymi dłońmi resztę pieniążków wysypanych przez Crokusa. Żal dotknęła pod ladą rękojeści oraz pochwy sztyletu i poczuła, że dłoń ma wilgotną. A więc młodzieniec zauważył krew. Będzie musiała go zabić. Zdała sobie jednak z zakłopotaniem sprawę, że tego nie zrobi. – Crokus, mój chłopcze! – rozległ się krzyk spod galerii. Meese wyszczerzyła zęby w szyderczym uśmiechu. – A to złapana na haczyk ryba we własnej osobie – mruknęła. – Kruppe cię woła, chłopcze. Crokus, który schował już monetę do kieszeni, żachnął się i podniósł kufel. – No to na razie, Meese. Znalazła człowieka Oponn. Okazało się to bardzo łatwe. Do tego coś go łączyło z Kruppem. Było to zbyt proste. Ogarnęła ją podejrzliwość.

287 – Fajny chłopak – rzuciła Meese. – Obie z Iriltą mamy na niego oko, kapujesz? Żal oparła się o szynkwas, wbijając wzrok w trzymany w ręku kufel. Będzie musiała to rozegrać bardzo ostrożnie. Wpływ monety wywołał eksplozję czarów Cienia, która miała charakter czysto instynktowny. – Nie ma sprawy, Meese – rzuciła. – O to nie musisz się martwić. Jasne? – Jasne – odparła z westchnieniem kobieta. – Spróbujmy teraz czegoś tańszego. Scurve? Piwo Daru. W glinianych kubkach, jeśli takie masz. W Dzielnicy Przybrzeżnej, pod Murem Drugiego Poziomu, stał szynk „U Quipa”. Zbierali się tu marynarze i rybacy. Ściany lokalu wzniesiono z piaskowca. Cały budynek z biegiem lat pochylił się do tyłu, jakby chciał się odsunąć od ulicy. Wspierał się teraz o Mur Drugiego Poziomu, podobnie jak okoliczne chaty, zbudowane głównie z wyrzuconego na brzeg drewna oraz fragmentów kadłubów statków, które niekiedy rozbijały się na Rafie Kreta. O zmierzchu na Darudżystan spadł lekki deszczyk, a znad jeziora nadciągnęła mgła. Nad jego taflą ukazywały się błyskawice, zbyt jednak odległe, by usłyszeć grzmoty. Wychodząc z karczmy, Kalam zobaczył szarolicego, który przystawiał właśnie pochodnię do pobliskiej latami, odkręciwszy przedtem miedziane zawory. Latarnia buchnęła błękitnym płomieniem, który szybko się uspokoił. Kalam zatrzymał się na moment, śledząc wzrokiem niezwykłego, odzianego na szaro mężczyznę, który podążał wzdłuż ulicy. Po chwili spojrzał w niebo i ruszył w przeciwnym kierunku. Podszedł do ostatniej z chat, z której – zbudowanej z ułożonych rzędami cegieł – ściany sterczał osobliwy występ, i wszedł do środka. Szybki Ben, siedzący ze skrzyżowanymi nogami na klepisku, podniósł wzrok. – Poszczęściło ci się? – zapytał. – Nie – poskarżył się Kalam. – Gildię wcięło bez śladu. Nie mam pojęcia dlaczego. – Usiadł na rozłożonym pod ścianą posłaniu, opierając się o stary, zmurszały kamień. Zerknął na towarzysza. – A może Rada Miejska postanowiła policzyć się z miejscowymi skrytobójcami? Oczy Szybkiego Bena zalśniły w półmroku. – Myślisz, że przewidzieli, iż spróbujemy się z nimi skontaktować? Kalam odwrócił wzrok. – Nie są chyba idiotami. Na pewno wiedzą, że to wypróbowana malazańska metoda. Zaproponować gildii sumę, której nie będzie mogła się oprzeć, a potem zaczekać, aż członkowie miejscowej elity zaczną padać jak muchy. Sójeczka zaproponował ten plan, a Dujek go zatwierdził. Obaj mówią językiem cesarza, Szybki. Staruszek na pewno śmieje się w piekle w głos. Czarodziej zadrżał. – To nieprzyjemna wizja. – Jeśli nie trafimy tu na żadnego skrytobójcę, kwestia stanie się akademicka – ciągnął

288 Kalam ze wzruszeniem ramion. – Nie wiem, gdzie się podziali, ale w Dzielnicy Przybrzeżnej ich nie ma. Usłyszałem tylko jedno imię, z którym wiąże się jakaś tajemnica. Chodzi o niejakiego Węgorza. Ale on nie jest skrytobójcą, tylko kimś innym. – Gdzie spróbujemy teraz? – zapytał czarodziej. – W Dzielnicy Gadrobijskiej? – Nie. Tam gnieździ się tylko banda rolników i pasterzy. Do licha, już bijący stamtąd smród wystarcza, by skreślić ją z listy. Jutro zaczniemy w Dzielnicy Daru. – Kalam zawahał się. – A jak idzie tobie? Szybki Ben pochylił głowę. – Jestem już prawie gotowy – odparł ledwie słyszalnym szeptem. – Kiedy Sójeczka usłyszał twoją propozycję, omal się nie udławił. Ja zresztą też. Wejdziesz w samo gniazdo żmij, Szybki. Jesteś pewien, że to konieczne? – Nie. – Szybki Ben spojrzał na niego. – Osobiście wolałbym rzucić to wszystko i zwiewać. Jak najdalej od imperium, Darudżystanu i wojny. Ale spróbuj namówić do tego sierżanta. Jest wiemy idei, a takich najtrudniej przekonać. Kalam skinął głową. – Honor, uczciwość i całe to kosztowne gówno. – Zgadza się. Dlatego zostało nam tylko jedno wyjście. Obłęd Loczka stał się dla nas zagrożeniem, ale możemy jeszcze wykorzystać go po raz ostatni. Moc przyciąga moc. Jeśli nam się poszczęści, jego zgon wywoła taki właśnie efekt. Im więcej Ascendentów tu zwabimy, tym lepiej. – Zawsze myślałem, że lepiej ich unikać, Szybki. – Nie musisz mnie o tym przekonywać – odparł z wymuszonym uśmiechem czarodziej. – Ale w obecnej sytuacji chaos i zamieszanie są naszymi sprzymierzeńcami. – A jeśli Tayschrenn coś zwęszy? Szybki Ben uśmiechnął się szerzej. – Wtedy zginiemy szybciej. Tak to już jest. Kalam parsknął krótkim, pozbawionym wesołości śmiechem. – Tak to już jest. Czarodziej uniósł głowę. – Słońce już zaszło. Pora zaczynać. – Mam wyjść? – zapytał Kalam. Szybki Ben potrząsnął głową. – Nie. Tym razem zostań na miejscu. Jeśli nie wrócę, spal moje ciało na popiół, rozsyp go na cztery wiatry i z całego serca przeklnij moje imię. – Jak długo mam czekać? – warknął Kalam po długiej chwili milczenia. – Do świtu – odparł Szybki Ben. – Rozumiesz, że mógłbym poprosić o to tylko najbliższego przyjaciela? – Rozumiem. Bierz się do roboty, niech cię licho.

289 Szybki Ben poruszył dłońmi. Z ziemi trysnął pierścień ognia, który go otoczył. Czarodziej zacisnął powieki. Kalam miał wrażenie, że jego przyjaciel skurczył się nieco, jakby wyparowało z niego coś, co miało kluczowe znaczenie dla życia. Broda opadła mu z trzaskiem kręgów na pierś, barki oklapły, a z ust wypuścił z cichym sykiem powietrze. Pierścień ognia rozjarzył się jaśniej, a potem przygasł, przechodząc w pełgający blask. Kalam przesunął się nieco, wyprostował nogi, skrzyżował ramiona i w coraz bardziej przytłaczającej ciszy pozostał tak w oczekiwaniu. Murillio wrócił pobladły do stolika i usiadł na krześle. – Ktoś już zabiera ciało – oznajmił, potrząsając głową. – Ten, kto zabił Cherta, to profesjonalista o wyjątkowo wrednych upodobaniach. Prosto w oko... – Wystarczy! – krzyknął Kruppe, unosząc dłonie. – Kruppe akurat je, mój drogi Murillio, a ma delikatny żołądek. – Chert był durniem – ciągnął Murillio, ignorując słowa grubaska – ale trudno sobie wyobrazić, czym ściągnął na siebie tak okrutną zemstę. Crokus milczał. Widział krew na sztylecie ciemnowłosej kobiety. – Kto to wie? – Kruppe poruszył brwiami. – Być może był świadkiem jakiejś okropnej okropności. Być może rozdeptano go, tak jak rozdeptuje się myszkę, która zapłacze się pod nogi. Crokus rozejrzał się wokół, zatrzymując spojrzenie na kobiecie, która stała z Meese przy szynkwasie. Miała na sobie skórzaną zbroję, a do pasa przytroczony prosty pojedynkowy miecz. Przypominała mu najemników, których widział kiedyś w mieście jako młody chłopiec. Zwali się Karmazynową Gwardią. Pięćset mężczyzn i kobiet, a ani jednej wypolerowanej sprzączki. Nie spuszczał wzroku z nieznajomej. Była jak ci najemnicy – morderczyni, w której zabijanie nie budziło już grozy. Co takiego zrobił Chert, że zasłużył sobie na pchnięcie nożem w oko? Odwrócił od niej spojrzenie akurat na czas, by zobaczyć wchodzącego do gospody Rallicka Noma. Skrytobójca zmierzał do stolika, nawet nie spoglądając na schodzących mu z drogi ludzi. Coll przeciął jego trasę, nim jeszcze dotarł do celu. Krzepki mężczyzna klepnął Rallicka w plecy i oparł się o niego w pijackim geście. – Nom, ty stary sukinsynu! Rallick objął go ramieniem i wspólnie ruszyli do stolika. Tłuściutki mag podniósł wzrok. – Ho, drodzy towarzysze! Kruppe zaprasza was na to spotkanie przyjaciół. – Wskazał dwa puste krzesła, kołysząc się na swoim. – Jeśli chcecie usłyszeć o naszych dramatycznych

290 poczynaniach: młody Crokus wpatrywał się rozmarzonym wzrokiem w pustkę, a Murillio i Kruppe rozprawiali o ostatnich rozmówkach ulicznych szczurów. Coll przystanął, chwiejąc się i marszcząc czoło. Rallick usiadł i sięgnął po dzbanek piwa. – A co to były za rozmówki? – zapytał od niechcenia skrytobójca. – Krążą pogłoski, że zawarliśmy sojusz z Odpryskiem Księżyca – oznajmił Murillio. – To oczywista bzdura – wtrącił Kruppe. – Czy zauważyliście cokolwiek, co mogłoby potwierdzić takie przypuszczenie? Murillio wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Odprysk nie odlatuje, prawda? A do tego Rada kazała rozbić pod nim namiot. – Słyszałem od wujka Mammota, że rajcom nie udało się przekazać żadnej wiadomości tym, którzy mieszkają na górze – wtrącił Crokus. – To dla nich typowe – zauważył Murillio, spoglądając przelotnie na Rallicka. – A kto tam właściwie mieszka? – zapytał złodziej. Coll zachwiał się na nogach i złapał obiema dłońmi stołu, by utrzymać równowagę. Przysunął do chłopaka czerwoną gębę. – Pięć czarnych smoków! – ryknął. W Grotach Chaosu Szybki Ben znał niezliczone, zmienne ścieżki, które wiodły do drzwi. Choć nadawał im taką nazwę, w rzeczywistości były barierami, które tworzyły się w miejscach styku grot, twardymi jak bazalt konglomeratami energii. Sękate palce chaosu, z których sączyła się moc, dotykały wszystkich królestw. Drzwi były stwardniałymi bliznami w ciele innych światów, innych dróg magii. Czarodziej na nich właśnie skupił swe talenty. Opanował sposoby, które pozwalały mu, gdy przebywał w Grotach Chaosu, kształtować ich energię. Nauczył się zmieniać charakter barier, wyczuwać, co leży za nimi. Każda grota magii miała specyficzny zapach, każde królestwo odrębną strukturę, a choć trasy, którymi wędrował, nigdy nie wyglądały tak jak poprzednio, umiał bezbłędnie trafiać w miejsce, którego szukał. Wędrował właśnie jedną z podobnych ścieżek, pasmem nicości biegnącym przez akrecje groty, krętym i pełnym sprzeczności. Natknął się na szlak, na którym – choć chciał poruszać się naprzód – mknął do tyłu. Dotarł do ostrego zakrętu w prawo, a potem drugiego, trzeciego i czwartego. Wszystkie wiodły w tym samym kierunku. Wiedział, że to moc jego umysłu tworzy te szlaki, rządziły się one jednak własnymi prawami. A może to były jego prawa, tyle że sam ich nie znał. Bez względu na źródło owej mocy była ona wcielonym obłędem. Wreszcie dotarł do wrót, których szukał. Bariera ukazała mu się jako szary, matowy kamień. Szybki Ben zawisł nad nim i wyszeptał słowa rozkazu, które jego duchowi nadały kształt jego ciała. Zatrzymał się na chwilę, by zapanować nad chaotycznym drżeniem, po czym podszedł do drzwi i położył na nich dłonie.

291 Brzegi wrót były twarde i ciepłe, a bliżej środka kamień stawał się gorący i miękki. Pod dłońmi czarodzieja substancja powoli z mętnej stawała się przezroczysta jak obsydian. Szybki Ben zamknął oczy. Nigdy jeszcze nie próbował przedostać się przez podobne drzwi. Nie był nawet pewien, czy to możliwe. A jeśli to zrobi i nie straci życia, to czy będzie mógł wrócić? Bardziej niż techniczna strona tego zadania niepokoiła go jednak świadomość, że ma wejść do królestwa, w którym nie był mile widzianym gościem. Otworzył oczy. – Jestem kierunkiem – rzekł cicho, opierając się o barierę. – Jestem potęgą woli w miejscu, które szanuje tę siłę i nic poza nią. – Nacisnął mocniej. – Jestem dotknięciem groty. Nic nie jest odporne na chaos, żadne miejsce nie jest przed nim bezpieczne. – Poczuł, że drzwi ustępują. Wyciągnął do tyłu rękę, odpychając narastający nacisk. – Tylko ja przejdę! – wysyczał. Wtem rozległ się dziwny łoskot i czarodziej prześliznął się przez barierę, czując, że wokół jego ciała zapłonęła energia. Stanął na nierównym, spalonym gruncie, chwiejąc się na nogach. Odzyskał równowagę i rozejrzał się wokół. Znajdował się na jałowej równinie. Na horyzoncie po lewej wznosiły się niskie wzgórza, a po niebie koloru rtęci mknęła grupa długich, ciągnących się chmur, które były czarne jak smoła. Szybki Ben usiadł, krzyżując nogi. Ręce złożył na kolanach. – Tronie Cienia – zaczął. – Panie Cieni. Przybyłem do twego królestwa. Czy przyjmiesz mnie jak gościa, który przychodzi w pokoju? Ze wzgórz dobiegła odpowiedź: wycie Ogarów.

292

Rozdział dwunasty Pójdź ze mną Drogą Złodziei, usłysz jej pieśń pod stopami, usłysz jej czysty ton, gdy popełnisz błąd i przetnie cię na dwoje Znaki Apsalar Drisbin(ur. 1135) Kruppe siedział w gabinecie Mammota i masował sobie czoło, pogrążony w lekturze. ...a gdy Przywołano go na Ziemię, Bóg został Okaleczony i Przykuty Łańcuchem. Podczas Przywołania, Pięści Boga oddzieliły od siebie rozliczne lądy, a wiele rzeczy narodziło się lub wydostało na swobodę. Przykuty i Okaleczony Bóg. Grubasek oderwał wzrok od starożytnego tomu i wywrócił oczyma. – Zwięzłość, Kruppe błaga o zwięzłość! Wrócił do pisanego wyblakłym inkaustem tekstu. ...ujawniał swe moce tylko ostrożnie. Okaleczony Bóg był ostrożny, lecz niedostatecznie ostrożny, gdyż moce Ziemi w końcu go odnalazły. Okaleczony Bóg był Przykuty Łańcuchem i Przykuty Łańcuchem zginął. Na jałowym pustkowiu, które było więzieniem Okaleczonego Boga, zebrało się wielu, by dokonać tego czynu. Był tam Kaptur, szary wędrowiec śmierci, a także Dessembrae, który natenczas był wojownikiem Kaptura, aczkolwiek właśnie w owym czasie i miejscu Dessembrae strzaskał okowy, które nałożył na niego Kaptur. Zgromadzili się tam też... Kruppe przerzucił z jękiem kilka stron. Lista ciągnęła się bez końca. Była niedorzecznie długa. Prawie spodziewał się, że zobaczy gdzieś tam imię własnej babci. Wreszcie, po trzech

293 stronach, znalazł fragment, którego szukał. ...a wśród tych, którzy przyszli ze srebrnej kopuły niebios, Tiste Andii, mieszkańcy Ciemności, która była przed Światłem, Czarne Smoki w liczbie pięciu, a wraz z nimi żeglowała czerwonoskrzydła Silanah, która, jak powiadają, mieszkała wraz z Tiste Andii w ich Kle Ciemności, który schodził ze srebrnej kopuły niebios... Grubasek skinął głową, mamrocząc coś do siebie. Schodzący z nieba Kieł Ciemności – Odprysk Księżyca? Dom pięciu czarnych smoków i jednego czerwonego? Zadrżał. Skąd Coll o tym wiedział? To prawda, że nie zawsze był zapijaczonym zerem, lecz nawet jego uprzednia pozycja, choć wysoka, nie wymagała wielkiej wiedzy. Kto więc przemówił przez jego splamione winem usta? Kruppe westchnął do siebie. – Odpowiedź na to pytanie będzie musiała zaczekać. Znaczenie owego wydarzenia płynie z faktu, że choć Coll ryczał jak osioł, okazało się, iż miał rację. Trzeba też rozważyć kwestię, jak wpływa to na obecną sytuację. Zamknął księgę i wstał z fotela. Usłyszał za sobą kroki. – Przyniosłem ci ziołowej herbaty – oznajmił staruszek, wchodząc do ciasnej klitki. – Czy Kompendium królestw Alladarta w czymś ci pomogło, Kruppe? – Bardzo pomogło – odparł grubasek, przyjmując z wdzięcznością gliniany kubek. – Kruppe nauczył się doceniać zalety nowoczesnego języka. Podobne przewlekłe dywagacje, charakterystyczne dla starożytnych mędrców, są klątwą, której dzisiejsze czasy już nie znają, i Kruppe bardzo się z tego cieszy. – Hmm – mruknął staruszek. Kaszlnął cicho i odwrócił wzrok. – Czy mogę cię zapytać, czego szukałeś? Grubasek podniósł wzrok. W kącikach jego oczu uwidoczniły się lekkie zmarszczki. – Oczywiście, Mammot. Miałem nadzieję, że znajdę tam imię mojej babci. Uczony zmarszczył brwi, a następnie pokiwał głową. – Rozumiem. W takim razie nie będę cię pytał, czy sprzyjało ci szczęście. – Nie rób tego, proszę! – zawołał grubasek, wybałuszając oczy. – W dzisiejszych czasach szczęście to dość niebezpieczny towarzysz. Wszystko bardzo się pokiełbasiło. Dziękuję, że zrozumiałeś, iż Kruppe potrzebuje dyskrecji. – Nie ma za co – rzucił Mammot, machając ręką. – Nie chciałem... hmm, właściwie to chciałem. Rozumiesz, ciekawość. Intelektualna. Kruppe uśmiechnął się rozanielony, popijając łyk herbaty. – Może wrócilibyśmy do salonu, żeby odpocząć przed kominkiem? – zaproponował staruszek. Przeszli razem do głównego pokoju. Kruppe rozsiadł się wygodnie w fotelu, prostując

294 nogi. – Jak ci idzie pisanie? – zainteresował się. – Powoli – odparł Mammot. – Ale nie ma w tym nic dziwnego. Wydawało się, że uczony chce mu coś powiedzieć. Grubasek czekał cierpliwie, poruszając machinalnie palcami nóg. Minęła jakaś minuta. Wreszcie staruszek odchrząknął. – Kruppe, czy widziałeś ostatnio mojego drogiego siostrzeńca? – zapytał. Grubasek uniósł brwi. – Dawno temu Kruppe złożył obietnicę pewnemu człowiekowi – zaczął. – Człowiek ów niepokoił się o siostrzeńca, którego ekscytowała myśl o życiu na ulicach. Chłopak marzył o pojedynkach i straszliwych uczynkach popełnianych w zaułkach dla przebranych księżniczek, czy takich tam rzeczach... Mammot kiwał głową. Miał zamknięte oczy. – ...i tego przyrzeczenia Kruppe dotrzymał z wielką skrupulatnością, gdyż on również kochał chłopaka. Ponieważ w każdym przedsięwzięciu przetrwanie zależy od umiejętności, wziął młodzieńca pod swe opiekuńcze skrzydła i można powiedzieć, że z powodzeniem, hę? Mammot uśmiechnął się, nie przestając kiwać głową. – Żeby odpowiedzieć na pytanie wspomnianego wujka: tak, Kruppe widział chłopaka. Uczony pochylił się, przeszywając go spojrzeniem. – Czy zauważyłeś w jego zachowaniu coś osobliwego? Czy zadawał ci jakieś dziwne pytania albo prosił o coś nietypowego? Grubasek przymrużył oczy. Pociągnął kolejny łyk. – Szczerze mówiąc, tak. Po pierwsze, zażądał zwrotu szkatułki z pięknymi klejnotami, które niedawno udało mu się zdobyć. Powiedział, że to z powodów osobistych. Kruppe zastanawiał się, jakie to mogą być powody. Nie wie tego do dziś, ale chłopak był wyraźnie szczery – nie, bardzo przejęty – a to Kruppe uznał za godne pochwały. – Zgadzam się! Czy uwierzyłbyś, że Crokus zainteresował się ostatnio formalnym wykształceniem? Nie rozumiem tego. Chłopak ma obsesję na jakimś punkcie. – Być może Kruppe powinien podjąć próbę rozwiązania tej zagadki. – Dziękuję – rzekł z ulgą Mammot. – Chciałbym się dowiedzieć, skąd to wszystko się wzięło. Okazał nagle tyle ambicji, że boję się, iż będzie to tylko słomiany ogień. Jeśli jednak zdołamy go podsycić... – Oczywiście – wtrącił grubasek. – W końcu życie nie powinno sprowadzać się tylko do drobnych kradzieży. – Dziwię się, że słyszę to z twoich ust, Kruppe – zauważył z uśmiechem Mammot. – Lepiej, żeby podobne uwagi zostały między tobą a Kruppem. Tak czy inaczej, jestem przekonany, że Murillio wie coś o tej sprawie. Dał to do zrozumienia, gdy spożywaliśmy dziś kolację „Pod Feniksem”. – Jak zdrowie Murillia? – zapytał Mammot.

295 – Sieć otaczająca chłopaka pozostaje nietknięta – zapewnił go z uśmiechem grubasek. – Przede wszystkim, Rallick Nom traktuje to zadanie bardzo poważnie. Być może dostrzega w Crokusie echa swej minionej młodości. Szczerze mówiąc, Kruppe nie potrafi do końca zgłębić prawdziwej natury Rallicka. Jest on niewiarygodnie lojalny i, jak dobrze wiesz, spłaca swe długi z wigorem, który zawstydza wszystkich wokół niego, poza Kruppem oczywiście. Ale czy w jego żyłach płynie krew? Czasem budzi to wątpliwości. Oblicze Mammota nabrało wyrazu roztargnienia. Grubasek poczuł napięcie. Powietrze pachniało magią. Pochylił się w fotelu, by przyjrzeć się twarzy siedzącego naprzeciwko staruszka. Ktoś skomunikował się z Mammotem. Kruppe dobrze znał grotę, której pulsowanie wypełniło pokój. Usiadł wygodnie i czekał. Po chwili uczony zerwał się gwałtownie z fotela. – Muszę sprawdzić coś w księgach – rzucił nieobecnym tonem. – Aha, Kruppe, mistrz Baruk chce natychmiast z tobą pomówić. – Tak mi się zdawało, że wyczuwam obecność alchemika – zauważył grubasek, wstając z cichym chrząknięciem. – Ach, te fatalne noce. Ich wymogi zmuszają nas do nieustannego pośpiechu. Do zobaczenia, Mammot. – Do zobaczenia – powtórzył uczony z zasępioną miną, kierując się do pokoiku, w którym jego gość spędził ostatnią godzinę. Kruppe poprawił rękawy płaszcza. Cokolwiek się wydarzyło, było to na tyle ważne, że Mammot zapomniał o etykiecie, co samo w sobie świadczyło, iż sytuacja jest groźna. – W takim razie lepiej nie kazać Barukowi czekać – wyszeptał. – A przynajmniej nie za długo – poprawił się, ruszając ku drzwiom. – Dobre obyczaje wymagają, by Kruppe zachował poczucie godności. Pójdzie szybko, ale pójdzie piechotą, bo potrzebuje czasu, by się zastanowić, przygotować plany, uknuć spiski, przewidzieć nadchodzące wydarzenia, cofnąć się do paru myśli, wybiec naprzód z innymi, zrobić wszystko co konieczne. Przede wszystkim jednak musi określić naturę kobiety, która go śledziła, zabiła Cherta, zorientowała się, że Crokus zauważył krew na ostrzu jej noża i rozpoznała w Rallicku Nomie skrytobójcę, gdy tylko pojawił się w gospodzie. Może się ona okazać kluczem do całej tej sprawy, a nawet więcej, gdyż moneta zwróciła ku niej swą twarz, choć tylko na chwilę. Kruppe jest przekonany, że to wydarzenie jeszcze da o sobie znać, na dobre czy na złe. – Umilkł i rozejrzał się wokół, mrugając szybko. – Kruppe powinien przynajmniej opuścić pokój Mammota – mruknął. Spojrzał na klitkę, w której zniknął staruszek. Dobiegał stamtąd szelest przewracanych pośpiesznie starych stronic. Grubasek odetchnął z ulgą i wyszedł. Podniecona Starucha skakała po stole, strosząc przypalone pióra. Gdzie się podział alchemik? Musiała przed świtem załatwić jeszcze tysiąc spraw. Co prawda, w tej chwili nie przychodziła jej do głowy ani jedna, nie lubiła jednak, gdy kazano jej czekać.

296 Drzwi gabinetu otworzyły się i Baruk wszedł do środka, owijając masywne ciało szlafrokiem. – Wybacz, Starucho, byłem niedysponowany. Ptaszysko chrząknęło. Za alchemikiem ciągnął się gęsty, wonny strumień czarów. – Mój pan, Anomander Rake – zaczęło bez zbędnych wstępów – rozkazał, bym opowiedziała ci o swych przeżyciach na Równinie Rhivi. Baruk podszedł do Wielkiego Kruka, który łaził po stole z mapami. Zmarszczył brwi. – Jesteś ranna. – Tylko moja duma ucierpiała. Wysłuchaj, co mam ci do powiedzenia. Alchemik uniósł brwi. Stara czarownica była w paskudnym nastroju. Nie odzywał się już więcej. Ptak rozpoczął opowieść. – Z północy idzie tu mała drewniana marionetka, produkt przeniesienia duszy, napędzany przez Grotę Chaosu. Jej moc jest potężna i wypaczona, zgubna nawet dla Wielkich Kruków. Zabiła wielu moich współbraci, wyłaniając się od czasu do czasu z groty. Sprawiło jej to wyraźną przyjemność. – Starucha kłapnęła gniewnie dziobem. – Laleczka podąża za mocą, do której nie mogłam się zbliżyć. Czymkolwiek ona jest, zmierza wprost ku Wzgórzom Gadrobi. Mój pan zgadza się z tą opinią. Owa moc szuka czegoś, co gdzieś tam jest ukryte. Nie znamy jednak tych stron i dlatego podzieliliśmy się tą wiadomością z tobą, alchemiku. Dwie moce wędrują w stronę Wzgórz Gadrobi. Mój pan pyta cię, dlaczego. Z twarzy Baruka odpłynęły wszystkie barwy. Odwrócił się powoli, usiadł w fotelu, wsparł twarz na złożonych w piramidkę dłoniach i zamknął oczy. – Imperium Malazańskie zamierza uwolnić coś, nad czym nie zdoła zapanować. Coś, co jest pochowane pośród Wzgórz Gadrobi. Inna sprawa, czy którakolwiek z tych mocy będzie w stanie tego dokonać. Szukać to jeszcze nie znaczy znaleźć, a znaleźć nie znaczy osiągnąć cel. Starucha zasyczała niecierpliwie. – Kto jest tam pochowany, alchemiku? – Jaghucki tyran, którego uwięzili sami Jaghuci. Jego kurhanu szukały liczne pokolenia uczonych i czarnoksiężników, lecz nikomu nie udało się odkryć nawet najdrobniejszych wskazówek. – Baruk podniósł wzrok. Twarz naznaczyły mu bruzdy niepokoju. – Znam tu, w Darudżystanie, pewnego człowieka, który zgromadził całą znaną wiedzę dotyczącą miejsca owego pochówku. Muszę się z nim naradzić. Powiem twemu panu jedno. Między Wzgórzami Gadrobi stoi monolit. Znam jego dokładną lokalizację. Jest niemal niedostrzegalny, gdyż nad powierzchnię wystaje tylko zwietrzały wierzchołek, wysoki może na piędź. Pozostałe dwadzieścia stóp ukrywa się pod ziemią. Wokół niego można zobaczyć pozostałości niezliczonych dołów i rowów, które tam wykopano. Wszystkie te wysiłki okazały się bezowocne. Monolit jest jedynie punktem startowym. Wejście do kurhanu znajduje się gdzie indziej.

297 – A gdzie? – Tego ci nie powiem. Muszę teraz porozumieć się z moim towarzyszem. Później być może przekażę ci więcej szczegółów. A może nie. Sposób wejścia do kurhanu musi pozostać tajemnicą. – To nam nic nie daje! Mój pan... – Jest niewiarygodnie potężny – przerwał jej Baruk. – A jego intencje nie są bynajmniej do końca jasne. Starucho, nie ma znaczenia, że jesteśmy sojusznikami. To, co spoczywa w kurhanie, może zniszczyć miasto. To miasto. Nie pozwolę, by wpadło w ręce Rake’a. Powiem ci, gdzie znajduje się monolit, gdyż tam w pierwszej kolejności muszą się udać łowcy. Mam do ciebie jeszcze jedno pytanie, Starucho. Czy jesteś pewna, że marionetka śledzi tę drugą moc? Ptaszysko pokiwało głową. – Podąża jej śladem. Gdy to konieczne, ukrywa się. Uważasz, że obie moce pochodzą z imperium. Dlaczego? Baruk chrząknął. – Po pierwsze, obie chcą zdobyć Darudżystan i nie cofną się przed niczym, by osiągnąć ten cel. Mają dostęp do olbrzymich bibliotek, które znajdują się w podbitych krajach. Jaghucki kurhan sam w sobie nie jest tajemnicą. Po drugie, mówiłaś, że obydwie moce przybywają z północy. To dowodzi ich malazańskiego pochodzenia. Nie mam pojęcia, dlaczego jedna z nich ukrywa się przed drugą, choć nie wątpię, że w imperium istnieją rywalizujące ze sobą stronnictwa. Tak ogromny twór polityczny z pewnością rozdzierają liczne spory. Tak czy inaczej, obie stanowią bezpośrednie zagrożenie dla Darudżystanu, a co za tym idzie również dla planów twego pana, który nie chce dopuścić, by Malazańczycy nas podbili. Możemy bezpiecznie przyjąć założenie, że obie moce pochodzą z imperium. Starucha była wyraźnie niezadowolona. – Będziemy cię informować o tym, co się dzieje na Równinie Rhivi. Mój pan musi zdecydować, czy warto próbować zatrzymać te moce, nim dotrą do Wzgórz Gadrobi. – Spojrzała gniewnie na Baruka. – Jak dotąd sojusznicy nie udzielili mu znaczącego wsparcia. Mam nadzieję, że do naszego następnego spotkania ta sytuacja ulegnie zmianie. Alchemik wzruszył ramionami. – Moje pierwsze spotkanie z Anomanderem Rake’em okazało się jak dotąd jedynym. Wsparcie wymaga łączności. – Jego głos nabrał twardszych tonów. – Poinformuj swego pana, że jesteśmy tak samo niezadowoleni jak on. – Mój pan miał mnóstwo zajęć – mruknęła Starucha, przelatując na parapet. Baruk spojrzał na przygotowującego się do odlotu ptaka. – Zajęć? – zapytał posępnym głosem. – A jakich? – Wszystko we właściwym czasie, alchemiku – odpowiedziała Starucha. Poderwała się do lotu i zniknęła.

298 Baruk zaklął, zamknął gniewnym ruchem dłoni okno i zatrzasnął okiennice. Magiczny gest nie przyniósł mu jednak satysfakcji, jaką by poczuł, gdyby uczynił to własnoręcznie. Wstał, mrucząc pod nosem, i podszedł do kominka, by nalać sobie wina. Zatrzymał się nagle. Przed niespełna półgodziną wyczarował demona. Nie było to nic wielkiego. Potrzebował szpiega, nie zabójcy. Coś mu mówiło, że w niedalekiej przyszłości będzie przywoływał znacznie groźniejsze istoty. Skrzywił się, pociągając łyk trunku. – Mammot – wyszeptał, otwierając grotę – potrzebuję cię. Uśmiechnął się, gdy w jego głowie pojawił się obraz małego pokoiku i kamiennego obramowania kominka. Naprzeciwko siebie ujrzał Kruppego. – Świetnie. Potrzebuję was obu. Ogar, który podszedł truchtem do Szybkiego Bena, był masywny, pierś miał szeroką, a sierść białawą. Gdy był już blisko, czarodziej zauważył, że oczy bestii również są białe i pozbawione źrenic. Zatrzymała się obok niego i usiadła. Pokłonił się jej. – Jesteś Ogar zwany Blind – rzekł. – Towarzyszka Barana i matka Geara. Nie chcę niczyjej szkody. Pragnę tylko pomówić z twym panem. Nagle w pobliżu rozległ się warkot. Czarodziej zamarł w bezruchu. Odwrócił powoli głowę i spuścił wzrok. W odległości niespełna stopy od jego prawej nogi leżał drugi Ogar. Był chudy i pokryty bliznami, a skórę pokrywały mu brązowe cętki. Wpatrywał się w Blind. – Baran. – Skinął głową. Szybki Ben znowu usłyszał warkot, tym razem za plecami. Odwrócił się i w odległości dziesięciu stóp ujrzał trzeciego Ogara. Była to suka, długa, czarna i gładkowłosa, a jej wlepione w intruza ślepia lśniły czerwono. – I Shan – dodał cicho. Ponownie spojrzał na Blind. – Dopadłyście zwierzynę, czy macie mi służyć jako eskorta? Baran podniósł się bezszelestnie. Barkiem sięgał czarodziejowi do piersi. Blind również wstała. Potruchtała w lewo i zatrzymała się, spoglądając za siebie. Dwa bliźniacze warknięcia kazały Szybkiemu Benowi ruszyć za Ogarami. Otaczająca ich okolica zmieniała powoli swój charakter. Przedmioty kryły się w pozbawionych źródła cieniach, a gdy się z nich wyłaniały, miały nieco inną postać. Horyzont, który czarodziej uważał za północny, przesłaniał porośnięty szarym lasem stok, który sięgał ku czemuś, co mogło być murem. Ściana ta przypominała niebo. Być może była niebem, Szybki Ben odnosił jednak wrażenie, że znajduje się dziwnie blisko, choć sam las był odległy o wiele mil. Spojrzenie w górę nie pomogło mu potwierdzić przeświadczenia, że owo królestwo otacza magiczny mur, ani też mu zaprzeczyć. Firmament również wydawał się bliski, niemal w zasięgu ręki. Pod nim mknęły jednak niesione wiatrem czarne chmury, które dezorientowały czarodzieja, przyprawiając go o zawroty głowy. Do grupy przyłączył się następny Ogar – bury samiec, który jedno oko miał niebieskie, a drugie żółte. Choć nie podszedł bliżej, Szybki Ben doszedł do wniosku, że jest większy od pozostałych, a jego ruchy świadczyły, iż potrafi być bardzo szybki. Wiedział, że to Doan,

299 pierworodny syn przewodnika stada Rooda i jego pierwszej towarzyszki Pallick. Nowo przybyły truchtał przez pewien czas u boku Blind, a gdy weszli na niskie wzgórze, pobiegł naprzód. Gdy czarodziej wspiął się na wzniesienie, ujrzał przed sobą miejsce, ku któremu zmierzali. Westchnął. Twierdza Cienia górowała nad równiną niczym ogromna bryła czarnego szkła, poprzecinana łukowatymi płaszczyznami i gdzieniegdzie pofałdowana. Niektóre wyniosłości były białe, jak poobtłukiwane. Wyglądała zupełnie jak jej podobizna rzeźbiona na ołtarzach świątyń Tronu Cienia. Największa ze zwróconych ku nim powierzchni – pewnie można ją było nazwać ścianą – była matowa i cętkowana, jakby zwietrzałą obsydianową powierzchnię pokrywała kora. Nie było tu okien, we właściwym sensie tego słowa, lecz wiele gładkich powierzchni sprawiało wrażenie półprzezroczystych. Wszystkie lśniły wewnętrznym światłem. Szybki Ben nigdzie nie widział drzwi, bramy ani mostu zwodzonego. Gdy przybyli na miejsce, czarodziej krzyknął głośno z zaskoczenia. Blind weszła w kamień i zniknęła. Zawahał się i Baran podszedł do niego, chcąc trącić go pyskiem. Czarodziej jednak na to nie pozwolił. Zbliżył się do plamistego kamienia, wyciągnął ręce i wszedł w ścianę. Nie poczuł nic. Przedostał się przez barierę bez trudu i znalazł się w korytarzu, który wyglądał jak część zwyczajnej, niemagicznej rezydencji. Nie było tu żadnych ozdób. Po jakichś trzydziestu stopach kończył się dwuskrzydłowymi drzwiami. Blind i Doan siedziały po obu stronach drzwi, które nagle same się otworzyły. Szybki Ben wszedł do znajdującego się za nimi pomieszczenia, nakrytego kopulastym sklepieniem. Naprzeciwko drzwi, na niewysokim podwyższeniu, stał obsydianowy tron. Na wyłożonej matowymi brukowcami podłodze nie było dywanów, a ścian nie zdobiło nic poza rozmieszczonymi co dziesięć stóp pochodniami. Szybki Ben naliczył ich czterdzieści, lecz dawały one tylko migotliwe światło, które zdawało się toczyć nieustanną walkę z napierającymi ze wszystkich stron cieniami. W pierwszej chwili sądził, że tron jest pusty, gdy jednak podszedł bliżej, dostrzegł siedzącą na nim postać, która wydawała się złożona z niemal półprzeźroczystych cieni. Kształtem przypominała nieco człowieka, lecz jej twarz zasłaniał kaptur, który skrywał nawet błysk oczu. Szybki Ben czuł jednak, że bóg skupił uwagę wyłącznie na nim. Z trudem powstrzymał drżenie. – Shan powiedziała mi, że znasz imiona mych Ogarów – odezwał się Tron Cienia wyraźnym, spokojnym głosem. Szybki Ben zbliżył się do podwyższenia i pokłonił nisko. – Byłem ongiś akolitą w twej świątyni, panie. Bóg milczał przez chwilę. – Czy to rozsądne przyznawać się do tego, czarodzieju? – zapytał wreszcie. – Czy spoglądam przychylnie na tych, którzy ongiś mi służyli, ale potem porzucili tę służbę? Odpowiedz mi. Chciałbym się od ciebie dowiedzieć, czego uczą moi kapłani.

300 – Dla tego, kto wstąpił na Ścieżkę Cienia, a potem ją porzucił, zapłatą jest Sznur. – A co to znaczy? – Wszyscy, którzy ci służą, mają za zadanie mnie zamordować, panie. – A mimo to stoisz przede mną, czarodzieju. Szybki Ben pokłonił się raz jeszcze. – Chciałbym dobić targu, panie. Bóg zachichotał, po czym uniósł dłoń. – Nie, Shan. Zostaw go, moja droga. Szybki Ben zesztywniał. Czarna bestia okrążyła go, weszła na podwyższenie, położyła się przed swym bogiem i wlepiła w czarodzieja pozbawiony wyrazu wzrok. – Czy wiesz, dlaczego ocaliłem ci przed chwilą życie, czarodzieju? – Wiem, panie. Tron Cienia pochylił się. – Shan chce, żebyś mi to powiedział. Szybki Ben spojrzał w czerwone ślepia Ogara. – Tron Cienia uwielbia dobijanie targów. Bóg usiadł wygodniej z głośnym westchnieniem. – W rzeczy samej jesteś akolitą. No więc, czarodzieju, mów, dopóki możesz. – Muszę zacząć od pytania, panie. – Słucham. – Czy Gear żyje? W oczach Shan rozgorzał płomień. Suka uniosła się z miejsca, lecz bóg ją powstrzymał, dotykając jej łba. – To ci dopiero pytanie – zauważył Tron Cienia. – Zdołałeś dokonać czegoś, co udało się niestety tylko nielicznym. Czarodzieju, pobudziłeś moją ciekawość. Dlatego ci odpowiem. Tak jest, Gear ocalał. Chcę usłyszeć, co masz jeszcze do dodania. – Panie, chcę oddać w twe ręce tego, kto skrzywdził twojego Ogara. – Jak to możliwe? On należy do Oponn. – Nie jego, panie. Tego, kto zwabił Geara do komnaty. Kto próbował odebrać mu duszę i udałoby mu się, gdyby nie śmiertelnik, który jest narzędziem Oponn. – W zamian za co? Szybki Ben zaklął w duchu. Nie potrafił niczego wywnioskować z głosu boga, co czyniło jego położenie jeszcze bardziej niebezpiecznym, niż tego oczekiwał. – Za moje życie, panie. Chcę, by Sznur odwołał wyznaczoną za mnie nagrodę. – Czy jest coś jeszcze? – Tak. – Zawahał się przez chwilę. – Chcę sam wybrać czas i miejsce, panie – ciągnął. – W przeciwnym razie ten, o którym mówimy, wymknie się twym Ogarom przez swą Grotę Chaosu. Wyłącznie ja mogę temu zapobiec i dlatego powinniśmy uwzględnić to w umowie.

301 Musisz tylko rozkazać swym Ogarom, by były w pogotowiu. Skontaktuję się z tobą we właściwym momencie i przekażę ci, gdzie dokładnie znajduje się owa istota. Reszta to już sprawa Ogarów. – Starannie to zaplanowałeś, czarodzieju – zauważył Tron Cienia. – Na razie nie przychodzi mi do głowy żaden sposób, który pozwoliłby mi zabić i ową istotę, i ciebie. Muszę cię pochwalić. Jak jednak zamierzasz mnie wezwać? Z pewnością nie planujesz wrócić do mego królestwa? – Panie, zapewniam, że nawiążę z tobą kontakt, lecz nie mogę teraz powiedzieć nic więcej. – A gdybym użył przeciwko tobie swych mocy, czarodzieju? Gdybym wyrwał to, co ukrywasz w swym wątłym mózgu? Jak mógłbyś mi w tym przeszkodzić? – Jeśli chcesz się tego dowiedzieć, panie, musisz najpierw odpowiedzieć na moją propozycję. Shan warknęła. Tym razem bóg nie próbował jej uspokajać. – Biorąc pod uwagę fakt, że przy każdej okazji będziesz próbował mnie przechytrzyć – ciągnął pośpiesznie Szybki Ben – że spróbujesz odnaleźć słabe punkty w moim planie, i tak dalej, chcę, byś dał mi słowo, iż, jeśli twe plany nie przyniosą powodzenia, dotrzymasz swej części umowy, panie. Jeśli spełnisz ten warunek, odpowiem na twe pytanie. Tron Cienia milczał przez długą chwilę. – Zgoda – mruknął wreszcie. – Twa przebiegłość zasługuje na podziw, czarodzieju. Ten pojedynek zdumiewa mnie i, muszę przyznać, zachwyca. Żałuję tylko, że porzuciłeś Ścieżkę Cienia. Zaszedłbyś na niej wysoko. No dobrze. Masz moje słowo. Ogary będą gotowe. Dlaczego nie powinienem rozszarpać ci mózgu na strzępy, czarodzieju? – Odpowiedzią są twe własne słowa, panie. – Szybki Ben uniósł ramiona. – W rzeczy samej zaszedłem wysoko w twej służbie, Tronie Cienia. – Otworzył swą grotę. – Nie dopadniesz mnie, panie, ponieważ nie zdołasz tego dokonać. Czarodziej wyszeptał słowo przywołania, słowo zrodzone z chaosu. Wokół niego eksplodowała moc. Czuł się tak, jakby olbrzym zacisnął na nim swą dłoń. Gdy wciągała go ona do groty, usłyszał krzyk Tronu Cienia. – To ty, Delat! Ty zmiennokształtny sukinsynu! Szybki Ben uśmiechnął się. Udało mu się. Był już poza zasięgiem boga. Udało mu się – znowu. Kruppego zaprowadzono do gabinetu Baruka bez zwłoki, którą z upodobaniem wykorzystywał jako pretekst do głośnych protestów. Lekko rozczarowany, rozsiadł się w fotelu i otarł czoło chusteczką. Alchemik wszedł do środka. – Nie śpieszyło ci się – warknął. – Ale mniejsza z tym. Masz jakieś wieści?

302 Grubasek rozłożył chusteczkę na kolanach i zaczął ją pracowicie składać. – Zgodnie z instrukcją nadal chronimy powiernika monety. Jeśli chodzi o poszukiwania malazańskich infiltratorów, nie mieliśmy dotąd szczęścia. – Było to poważne kłamstwo, nie miał jednak innego wyjścia. – Mam przekazać ci wiadomość – ciągnął. – Jej źródło jest nader niezwykłe. Sposób, w jaki przekazano ją Kruppemu, był zaiste nadzwyczajny. – Do rzeczy. Grubasek skrzywił się. Baruk był w fatalnym nastroju. – Ta wiadomość jest przeznaczona dla ciebie osobiście, mistrzu – ciągnął z westchnieniem. Złożył wreszcie chusteczkę i podniósł wzrok. – Pochodzi od Węgorza. Baruk zesztywniał. Na jego twarzy wykwitł złowrogi grymas. – Co w tym dziwnego? – mruknął. – Zna nawet moich agentów. – Jego oczy odzyskały klarowny wyraz. – Czekam – warknął, spoglądając na Kruppego. – Oczywiście. – Grubasek strzepnął chusteczkę i otarł czoło. – „Jeśli chcesz znaleźć tych, których szukasz, spójrz na ulice”. To było wszystko. Wiadomość dostarczyło najmniejsze dziecko, jakie Kruppe widział... – Przerwał, potrząsając głową. Nie, taka przesada była niewskazana, zwłaszcza biorąc pod uwagę paskudny humor Baruka. – No, w każdym razie małe dziecko. Alchemik wpatrywał się w dogasające węgielki. Dłonie złączył za plecami, obracając w palcach wielki, srebrny pierścień. – Powiedz mi, Kruppe, co ci wiadomo o owym Węgorzu? – zapytał powoli. – Kruppe przyznaje, że niewiele. Mężczyzna, kobieta? Nikt tego nie wie. Pochodzenie? Tajemnica. Cele? Pragnienie podtrzymania status quo motywowane wstrętem wobec tyranii. Tak przynajmniej powiadają. Wpływy? Rozległe. Nawet jeśli odrzucić dziewięć dziesiątych plotek dotyczących Węgorza, musi mieć setki agentów. Zadaniem ich wszystkich jest ochrona Darudżystanu. Krążą pogłoski, że rajca Turban Orr próbuje na nich polować, przekonany, że doprowadzili do ruiny jego plany. Może to i prawda, a z tego wszyscy powinniśmy być zadowoleni. Baruk nie okazywał bynajmniej zadowolenia. Grubasek niemal odnosił wrażenie, że słyszy, jak alchemik zgrzyta zębami. Mimo to spojrzał na Kruppego i skinął głową. – Mam dla ciebie zadanie. Weź ze sobą Murillia, Rallicka i Colla i zabierzcie powiernika monety w jakieś bezpieczne miejsce. – Poza miasto? – zapytał grubasek, unosząc brwi. – Tak. Powiernik monety jest najważniejszy. Zaprowadź go gdzieś, gdzie nikt go nie dosięgnie. Waszym zadaniem będzie obserwować. Nic więcej. Zrozumiałeś, Kruppe? Obserwować. Gdybyście uczynili coś poza tym, powiernik monety mógłby wpaść w niepowołane ręce. Jest narzędziem Oponn i inny Ascendent może ich dosięgnąć za jego pośrednictwem. Ostatnie, czego byśmy chcieli, to walka bogów na śmiertelnej płaszczyźnie. Grubasek odchrząknął.

303 – A na co mamy zwracać uwagę, mistrzu? – Nie jestem pewien. Być może na cudzoziemców, którzy rozkopują ziemię. Kruppe poderwał się nagle. – Masz na myśli... roboty drogowe? Alchemik zmarszczył brwi. – Wyślę was między Wzgórza Gadrobi. Zaczekajcie tam, aż zjawi się ktoś obcy albo ja skontaktuję z wami, by udzielić wam dalszych wskazówek. W tym pierwszym przypadku macie się gdzieś schować, Kruppe. Za wszelką cenę unikajcie wykrycia. Jeśli będzie to konieczne, skorzystaj ze swej groty. – Nikt nie odnajdzie Kruppego i jego dzielnych, oddanych towarzyszy – zapewnił grubasek. Uśmiechnął się i machnął palcami. – Świetnie. W takim razie to wszystko. Zaskoczony Kruppe podniósł się z fotela. – Kiedy mamy wyruszyć, mistrzu? – Wkrótce. Zawiadomię was dzień przed terminem. Czy to wystarczy? – Tak, drogi Baruku. Kruppe uważa, że to wystarczająco długi czas. Rallick sprawia wrażenie chwilowo niedysponowanego, ale jeśli się nam poszczęści, będzie mógł nam towarzyszyć. – Zabierz go ze sobą, jeśli zdołasz. Gdyby wpływy powiernika monety obróciły się przeciwko nam, skrytobójca będzie musiał zabić chłopaka. Czy jest tego świadomy? – Omawialiśmy te ewentualność. Baruk pochylił głowę i umilkł. Grubasek odczekał chwilę, po czym wyszedł bezgłośnie. Niespełna godzinę po opuszczeniu siedzącego na klepisku chaty ciała i wyruszeniu w drogę do Królestwa Cienia dusza Szybkiego Bena wróciła na miejsce. Oczy Kalama poczerwieniały już z wyczerpania wywołanego nieustającym napięciem. Skrytobójca podniósł się, czekając, aż jego przyjaciel odzyska przytomność. Dla bezpieczeństwa wsparł dłonie na rękojeściach sztyletów. Jeśli Szybki Ben został opętany, to, co nad nim zapanowało, mogło obwieścić swe przybycie przez atak na tego, kto był najbliżej. Kalam wstrzymał oddech. Czarodziej otworzył oczy. W miarę, jak wracała mu świadomość, znikał z nich szklisty połysk. Kiedy zobaczył Kalama, uśmiechnął się. Skrytobójca wypuścił powietrze z płuc. – Zrobiłeś to? Udało się? – Na oba pytania odpowiedź brzmi „tak”. Trudno w to uwierzyć, prawda? Kalam nie był w stanie powstrzymać uśmiechu. Podszedł do przyjaciela i pomógł mu wstać. Czarodziej wsparł się ciężko na nim. On również się uśmiechał.

304 – Zorientował się, kim jestem, dopiero gdy już znikałem. – Szybki Ben uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Szkoda, że nie słyszałeś jego krzyku. – Dziwi cię to? Jak wielu najwyższych kapłanów pali swe uroczyste szaty? – Za mało, jeśli mnie o to pytasz. Bez kapłanów i świątyń krwawe łapska bogów nie mogłyby dosięgnąć świata śmiertelników. Czyż nie byłby to raj, przyjacielu? – Być może – dobiegł od drzwi czyjś głos. Obaj mężczyźni zwrócili się w tamtą stronę i zobaczyli stojącą w wejściu Żal. Jej szczupłe ciało otulał krótki płaszcz. Była cała mokra. Kalam dopiero teraz zauważył, że przez szczeliny w ścianach przesącza się woda. Skrytobójca odsunął się od przyjaciela, by mieć swobodne ręce. – Skąd się tu wzięłaś? – zapytał. – Marzysz o raju, czarodzieju? Szkoda, że nie słyszałam całej rozmowy. – Jak nas odszukałaś? – rzucił Szybki Ben. Żal weszła do środka, zdejmując kaptur. – Znalazłam skrytobójcę – oznajmiła. – Przebywa w gospodzie zwanej „Pod Feniksem” w Dzielnicy Daru. Interesuje was to? – zapytała, spoglądając na nich pozbawionymi wyrazu oczyma. – Chcę usłyszeć odpowiedzi – zażądał cichym głosem Kalam. Szybki Ben cofnął się pod ścianę, żeby zrobić miejsce skrytobójcy i w razie potrzeby móc rzucić zaklęcie, choć był tak wyczerpany, że z pewnością nie zdołałby zrobić użytku z groty. Zauważył, że Kalam również nie jest w najlepszym stanie. Skrytobójcy jednak z pewnością to nie powstrzyma. Był w wyjątkowo niebezpiecznym nastroju. Świadczył o tym jego cichy głos. Żal wbiła w kaprala martwe spojrzenie. – Sierżant przysłał mnie... – Kłamiesz – przerwał jej cicho Kalam. – Sójeczka nie wie, gdzie jesteśmy. – No dobrze. Wyczułam twoją moc, czarodzieju. Ma charakterystyczną sygnaturę. – Przecież otoczyłem tę chatę tarczą – wyszeptał Szybki Ben ze zdumieniem w głosie. – Tak jest. Ja też byłam zaskoczona, czarodzieju. Na ogół nie potrafię cię znaleźć. Wygląda na to, że pojawiły się szczeliny. Szybki Ben zastanowił się nad tym, co usłyszał. Doszedł do wniosku, że słowo „szczeliny” nie jest najlepszym określeniem. Żal jednak o tym nie wiedziała. Wyczuła go dlatego, że – tak jak podejrzewali – była narzędziem Sznura. Królestwo Cienia, choćby tylko na krótką chwilę, połączyło się z jego ciałem. Jedynie sługa Cienia mógł dysponować wrażliwością potrzebną, by wykryć tę więź. Czarodziej podszedł do Kalama i położył dłoń na jego krzepkim barku. Skrytobójca obrzucił go zdumionym spojrzeniem. – Ona ma rację. Pojawiły się szczeliny, Kalam. Z pewnością ma wrodzony talent do

305 czarów. Chodź, przyjacielu, dziewczyna znalazła to, czego szukamy. Bierzmy się do roboty. Żal naciągnęła kaptur. – Nie będę wam towarzyszyła – rzekła. – Z pewnością rozpoznacie tego człowieka, gdy tylko go zobaczycie. Podejrzewam, że kazano mu rzucać się w oczy. Być może gildia spodziewa się waszego przybycia. Tak czy inaczej, znajdźcie gospodę „Pod Feniksem”. – Co ty, do licha, kombinujesz? – zapytał Kalam. – Wykonuję zadanie, które zlecił mi sierżant. Odwróciła się i wyszła z chaty. Kalam opuścił ramiona, wydmuchując powietrze nosem. – Jest tym, za co ją uważaliśmy – odezwał się cicho Szybki Ben. – Jak dotąd wszystko się zgadza. – Innymi słowy – warknął skrytobójca – gdybym ją zaatakował, byłbym teraz trupem. – Tak jest. Załatwimy ją we właściwym momencie. Na razie jest nam potrzebna. Kalam skinął głową. – Do gospody „Pod Feniksem”? – Jasna sprawa. A kiedy tam dotrzemy, najpierw łyknę sobie piwa. – Zgoda – rzucił z uśmiechem Szybki Ben. Gdy barczysty mężczyzna wszedł do gospody, Rallick podniósł wzrok. Czarna skóra świadczyła, że nieznajomy jest południowcem, co samo w sobie nie było niczym niezwykłym. Uwagę skrytobójcy przyciągnęły jednak długie noże o rękojeściach z rogu i gałkach ze srebra, zatknięte za wąski pas. To z całą pewnością nie była broń z południa. Na gałkach wyryto kombinację krzyżujących się kresek, którą każdy przedstawiciel tego rzemiosła potrafił rozpoznać jako znak skrytobójców. Mężczyzna wszedł pewnym krokiem do gospody, jakby była ona jego własnością. Nikt z miejscowych, których odpychał na boki, nie miał ochoty wszczynać z nim kłótni. Skierował się ku szynkwasowi i zamówił ale. Rallick przyjrzał się resztkom, które miał w kuflu. Najwyraźniej nieznajomy chciał, by ktoś go zauważył – z pewnością ktoś taki jak Rallick Nom, skrytobójca z gildii. Kto w końcu był przynętą? Coś tu nie grało. Naczelnik jego klanu, Ocelot, podobnie jak wszyscy członkowie gildii, był przekonany, że Szpon Imperium przysłał do miasta swych łudzi i wypowiedział im wojnę. Rallick nie był tego taki pewien. Stojący przy szynkwasie mężczyzna mógł być równie dobrze mieszkańcem Siedmiu Miast, jak i przybyszem z Callows. Coś w jego wyglądzie kojarzyło się z Imperium Malazańskim. Czy był szponem? A jeśli tak, to dlaczego się ujawniał? Do tej pory wróg nie zostawił żadnej wskazówki, która pozwoliłaby określić jego tożsamość. Nie oszczędził też żadnego świadka. Ostentacja, której świadkiem był teraz Rallick, pozostawała z tym w sprzeczności albo też znamionowała całkowitą zmianę taktyki. Czy sprowokowała to Vorcan,

306 rozkazując im się ukryć? W głowie skrytobójcy zabrzmiał dzwonek alarmowy. Nic z tego nie miało sensu. Murillio przysunął się bliżej. – Coś nie gra, przyjacielu? – Sprawy gildii – odparł Rallick. – Chcesz się napić? – To propozycja nie do odrzucenia – odparł z uśmiechem Murillio. Skrytobójca rzucił jeszcze oszołomione spojrzenie na Colla, który spał bezwładnie na krześle, po czym odszedł od stolika. O co chodziło z tymi pięcioma czarnymi smokami? Dopchnął się do szynkwasu. Po drodze wymierzył mocnego kuksańca w bok pewnemu młodzieńcowi, który gwałtownie zaczerpnął tchu i wymknął się ukradkiem do kuchni. Rallick zawołał Scurve’a i zamówił kolejny dzbanek piwa. Choć nie patrzył na nieznajomego, wiedział, że ten go zauważył. Było to jedynie wrażenie, nauczył się jednak mu ufać. Przyjął z westchnieniem od Scurve’a pełne spienionego płynu naczynie. No cóż, spełnił polecenie naczelnika klanu. Podejrzewał jednak, że Ocelot zażąda od niego czegoś więcej. Wrócił do stolika i przez jakiś czas rozmawiał z Murilliem, wmuszając w niego większą część ale. Przyjaciel wyczuł jego narastające napięcie i pojął wskazówkę, której chciał mu udzielić Rallick. Dopił piwo i wstał. – No cóż – odezwał się. – Kruppe i Crokus już się ulotnili, a Coll po raz kolejny zalał się w trupa. Dzięki za ale, Rallick. Pora poszukać ciepłego łoża. No to do jutra. Skrytobójca siedział przy stoliku jeszcze pięć minut, raz tylko spoglądając w oczy czarnoskóremu mężczyźnie, który stał przy szynkwasie. Potem wstał i wszedł do kuchni. Dwaj kucharze wymienili zdumione spojrzenia, zignorował ich jednak. Podszedł do drzwi, które zostawiono uchylone, by wywołać chłodzący przeciąg. W znajdującym się za nimi zaułku było wilgotno, choć deszcz przestał już padać. Z ciemnej niszy w ścianie naprzeciwko gospody wyłoniła się znajoma postać. Rallick podszedł do Ocelota. – Zrobione. To wielki czarny facet, który sterczy nad ale. Ma dwa sztylety naznaczone krzyżykami. Wygląda groźnie. Wolałbym z nim nie zadzierać. Zostawiam go tobie, Ocelot. Naczelnik klanu wykrzywił dziobatą twarz. – Jest w środku? Świetnie. Wracaj tam. Upewnij się, że cię zauważył. Naprawdę się upewnij, Nom. Rallick skrzyżował ramiona. – Już jestem pewien – wycedził. – Masz go stamtąd wyciągnąć i zaprowadzić do magazynu Tarlowa. Na pomost załadowczy. – Ocelot uśmiechnął się szyderczo. – To rozkazy Vorcan, Nom. I następnym razem wyjdź frontowymi drzwiami. Tylko się nie pomyl. Żadnej subtelności. – To skrytobójca – wychrypiał Rallick. – Jeśli nie będę subtelny, połapie się, że to pułapka, i załatwi mnie w mgnieniu oka.

307 – Zrobisz, co ci kazała Vorcan, Nom. Wracaj do środka! Rallick obrzucił naczelnika spojrzeniem dobitnie wyrażającym niesmak, po czym wrócił do kuchni. Kucharze przywitali go uśmiechem, który jednak natychmiast zniknął z ich twarzy. Jedno spojrzenie na oblicze skrytobójcy wystarczyłoby, żeby zabić wesołość w całej gospodzie. Wrócili natychmiast do roboty, jakby poganiał ich właściciel. Gdy Rallick wszedł do głównego pomieszczenia, natychmiast stanął jak wryty. – Niech to szlag – mruknął. Czarnoskóry mężczyzna zniknął. I co teraz? Wzruszył ramionami. – Niech będą drzwi frontowe. Ruszył ku nim, przepychając się przez ciżbę. Po jednej stronie zaułka biegł wysoki kamienny mur. Crokus oparł się o wilgotne cegły ściany domu kupca, wbijając spojrzenie w okno. Było na trzecim piętrze, za murem, a za żaluzjami znajdował się pokój, który doskonale pamiętał. Stał tu już od dwóch godzin. Przez większość tego czasu wewnątrz paliło się światło, od piętnastu minut w pokoju panowała jednak ciemność. Odrętwiały z wyczerpania, nękany wątpliwościami młodzieniec otulił się płaszczem. Nie po raz pierwszy zadał sobie pytanie, co właściwie tu robi. Miał wrażenie, że całe jego zdecydowanie spłynęło rynsztokiem wraz z deszczem. Czy to przez tę ciemnowłosą kobietę z gospody „Pod Feniksem”? Czy aż tak wstrząsnął nim jej widok? Krew na jej sztylecie nie pozwalała wątpić, że zabiłaby go bez wahania po to tylko, by zachować swą tajemnicę. A może to wirująca moneta zamieszała mu w głowie? W tym incydencie nie było nic naturalnego. Co było takiego złego w marzeniu o tym, że przedstawią go pannie D’Arle? Nie miało to nic wspólnego z morderczynią z gospody. – Nic wspólnego – wymamrotał. Skrzywił się wściekły. Zaczynał gadać do siebie. Wtem wpadła mu do głowy myśl, od której grymas na jego twarzy jeszcze się pogłębił. Cały ten obłęd zaczął się owej nocy, gdy obrabował pannę. Gdyby tylko się nie zatrzymał, nie spojrzał na jej delikatną, okrągłą, piękną twarz. Z ust wyrwał mu się jęk. Crokus przestąpił z nogi na nogę. Szlachetnie urodzona. Na tym polega problem, prawda? Wszystko to wydało mu się nagle głupie i niedorzeczne. Jak zdołał sobie wmówić, że mógłby kiedyś ją poznać? Otrząsnął się. Nieważne. Ułożył plan i teraz pora go zrealizować. – Nie wierzę w to – mruknął. Odszedł od ściany i ruszył w głąb zaułka, muskając dłonią przytroczony do pasa mieszek. – Mam zamiar zwrócić pannie jej skarb. Podszedł do muru, którego szukał, i zaczął się nań wspinać. Zaczerpnął głęboko tchu. No dobra, skończmy z tym. Mur był wilgotny, lecz Crokus miał w sobie tyle determinacji, że mógłby się wdrapać nawet na górski szczyt. Stopy nie omsknęły mu się ani razu.

308

Rozdział trzynasty Gdzieś tu jest pająk, w tym czy w tamtym kącie. Jego troje oczu stoi na palcach w ciemności, jego osiem nóg przebiega mi po plecach, powtarzając me kroki w drwiącym rytmie. Gdzieś tu jest pająk, który wie o mnie wszystko, zapisał moją historię w pajęczynie. Gdzieś w tym dziwnym miejscu pająk czeka, aż ucieknę w panice... Spisek Ślepy Gallan (ur. 1078) Gdy tylko skrytobójca z gildii opuścił pomieszczenie, Kalam dopił piwo, zapłacił i wszedł na schody. Stanął na galerii, wsparty o poręcz, i przyjrzał się gościom, po czym, upewniwszy się, że nikt nie zwraca na niego uwagi, ruszył w głąb korytarza i zniknął w ostatnim pokoju po prawej. Zamknął za sobą drzwi na klucz. Na podłodze siedział ze skrzyżowanymi nogami Szybki Ben. Otaczał go krąg stopionego niebieskiego wosku. Czarodziej był nagi do pasa. Garbił się i zaciskał powieki, a po twarzy spływały mu kropelki potu. Powietrze wokół niego migotało jak pociągnięte lakierem. Kalam okrążył woskowy krąg i podszedł do łoża. Zdjął wiszący na kołku nad słupkiem baldachimu tornister, postawił go na cienkim, wypchanym słomą sienniku i zaczął wyjmować jego zawartość. Po chwili leżały już przed nim elementy arbalety. Metalowe części kuszy pomalowano na niebiesko, a jej wąskie, drewniane łoże nasączono smolą i posypano czarnym piaskiem. Kapral powoli i bezgłośnie zmontował broń.

309 – Zrobione – usłyszał za sobą głos Szybkiego Bena. – Powiedz mi, gdy będziesz gotowy, przyjacielu. – Ten gość wyszedł przez kuchnie. Ale wróci – stwierdził Kalam, wstając z podłogi z arbaletą w dłoni. Przytwierdził do niej pas i przewiesił sobie broń przez ramię, po czym zwrócił się w stronę czarodzieja. – Już. Szybki Ben również wstał, ocierając czoło rękawem. – Dwa zaklęcia. Będziesz mógł unosić się w powietrzu, panując nad każdym spadkiem. Drugie powinno pozwolić ci dostrzec wszystko co magiczne. No, prawie wszystko. Jeśli w okolicy kręci się wielki mag, to mamy pecha. – A co z tobą? – zapytał Kalam, sprawdzając bełty, które miał w kołczanie. – Nie będziesz mnie widział. Tylko moją aurę – odparł z uśmiechem Szybki Ben. – Mimo to będę ci towarzyszył przez cały czas. – Miejmy nadzieję, że wszystko pójdzie gładko. Nawiążemy kontakt z gildią, zaproponujemy skrytobójcom imperialny kontrakt, a oni go przyjmą i usuną wszystkie potencjalne zagrożenia w mieście. Włożył czarny płaszcz i naciągnął kaptur. – Jesteś pewien, że nie możemy po prostu zejść na dół, podejść do niego i wszystkiego po kolei wyłożyć? Kalam potrząsnął głową. – Tak się tego nie robi. Zidentyfikowaliśmy go, a on nas. Zapewne skontaktował się już ze swoim naczelnikiem. Wszystko załatwi gildia. Nasz człowiek powinien zaprowadzić nas na miejsce spotkania. – Ale czy nie wpadniemy w pułapkę? – Poniekąd – zgodził się roślejszy mężczyzna. – Tyle że najpierw będą się chcieli dowiedzieć, czego od nich chcemy. A gdy już to usłyszą, wątpię, by mistrz gildii był zainteresowany pozbawieniem nas życia. Jesteś gotowy? Szybki Ben wskazał na Kalania uniesioną dłonią, po czym wymamrotał coś pod nosem. Skrytobójca poczuł lekkość, która utworzyła otaczającą ciało poduszkę chłodnego powietrza. Przed jego oczyma postać Szybkiego Bena przerodziła się w niebieskozielony półcień, który najgęstszy był w długich palcach czarodzieja. – Mam je – rzucił z uśmiechem skrytobójca. – To dwaj starzy przyjaciele. – Tak, znowu robimy to samo – przyznał z westchnieniem Szybki Ben. – Spojrzał druhowi prosto w oczy. – Kaptur depcze nam po piętach, Kal. Ostatnio ciągle czuję na karku jego oddech. – Nie ty jeden. – Kalam zwrócił się w stronę okna. – Mam czasem wrażenie, że nasze imperium chce nas wykończyć – dorzucił beznamiętnym tonem Kalam. Podszedł do okna, otworzył okiennice i oparł dłonie na parapecie. Szybki Ben stanął obok niego, kładąc mu dłoń na ramieniu. Wbili wzrok w ciemność,

310 dzieląc wspólnie tę krótką chwilę niepokoju. – Widzieliśmy już zbyt wiele – powiedział cicho Szybki Ben. – Na oddech Kaptura – warknął Kalam. – Po co właściwie to robimy? – Może jeśli dostaną, czego chcą, to znaczy Darudżystan, pozwolą nam odejść. – No jasne. Tylko kto przekona sierżanta, żeby porzucił imperium? – Udowodnimy mu, że nie ma wyboru. Kalam wspiął się na parapet. – Całe szczęście, że już nie jestem szponem. Jesteśmy tylko żołnierzami, dobra? Stojący za nim Szybki Ben dotknął swej piersi i zniknął. W jego dobiegającym nie wiadomo skąd głosie pobrzmiewała ironia. – Dobra. Staruszek Kalam nie będzie już musiał nikogo dźgać sztyletem. Skrytobójca zwrócił się twarzą w stronę muru i zaczął wdrapywać na dach. – Świetnie. Zawsze tego nienawidziłem. Głos Szybkiego Bena dobiegał teraz z bliska. – Koniec z zabójstwami. – Koniec ze szpiegowaniem – dorzucił Kalam, chwytając za brzeg dachu. – Koniec z zaklęciami maskującymi. Kalam wlazł na dach i położył się na nim bez ruchu. – Koniec ze sztyletami wbitymi w plecy – wyszeptał. Potem usiadł i omiótł wzrokiem sąsiednie dachy. Nie wypatrzył na nich żadnych tajemniczych skulonych postaci ani jaskrawych magicznych aur. – Dzięki bogom – wyszeptał nad nim Szybki Ben. – Dzięki bogom – powtórzył Kalam, po czym spojrzał w dół, na ulicę. Przy wejściu do gospody widać było plamę światła. – Ty obstaw tylne drzwi. Ja zajmę się tymi. – Dobra. Kalam zesztywniał nagle. – Widzę go – wysyczał. – Jesteś przy mnie? Szybki Ben zapewnił go, że jest. Śledzili wzrokiem postać Rallicka Noma, który – odziany teraz w płaszcz – przeszedł na drugą stronę ulicy i zniknął w zaułku. – Mam go – oznajmił Szybki Ben. Czarodzieja otoczyła niebieskozielona łuna. Wzbił się w powietrze i pomknął szybko wzdłuż ulicy. Kiedy dotarł do zaułka, zwolnił. Kalam podniósł się i ruszył bezszelestnie wzdłuż brzegu dachu. Gdy dotarł do jego skraju, spojrzał w dół, na dach sąsiedniego budynku, i skoczył nań. Opadał powoli, jak w zwolnionym tempie, i wylądował bezgłośnie. Po prawej stronie, równolegle do niego, przemieszczała się magiczna aura Szybkiego Bena. Kalam dotarł do trzeciego budynku. Ich człowiek kierował się ku nabrzeżu.

311 Kapral przechodził z dachu na dach, podążając za światłem przewodnim, którym był Szybki Ben. Czasem musiał zeskakiwać w dół, a czasem się wspinać. Kalam miał w sobie niewiele subtelności. Tam, gdzie inni uciekali się do finezji, on używał siły swych krzepkich kończyn. Nie była to cecha korzystna dla skrytobójcy, nauczył się jednak robić z niej użytek. Zbliżali się już do dzielnicy portowej. Pełno tu było wielkich, jednopiętrowych budynków, a światła widać było tylko nad dwuskrzydłowymi drzwiami magazynów, przy których gdzieniegdzie stali jeszcze strażnicy. Nocą w powietrzu unosił się odór odpadków i ryb. Szybki Ben zatrzymał się w końcu nad podwórkiem jakiegoś magazynu, po czym wrócił pośpiesznie do Kalama, który czekał pod pobliskim dwupiętrowym budynkiem izby rozrachunkowej. – To chyba tutaj – rzekł mag, unosząc się kilka stóp nad Kalamem. – I co teraz? – Muszę wyraźnie widzieć ten plac. – Chodź za mną. Szybki Ben poprowadził go do następnego budynku. Zobaczyli człowieka, którego śledzili. Przycupnął na dachu magazynu, spoglądając w dół. – Kal, czy czujesz, że coś tu śmierdzi? Kapral żachnął się. – Nie, do licha. Pachnie cholernymi różami. Zajmij pozycję, przyjacielu. – Dobra. Rallick Nom leżał na dachu, wyglądając przez jego krawędź. Na dole widział podwórko magazynu, płaskie, szare i puste. Pod sobą miał nieprzeniknione cienie. Po twarzy ściekały mu strużki potu. Z mroku dobiegł go głos Ocelota. – Widzi cię? – Tak. – I nie rusza się? – Nie. Posłuchaj, jestem pewien, że jest ich więcej. Połapałbym się, gdyby ktoś mnie śledził. To śmierdzi magią, Ocelot, a wiesz, co na jej temat sądzę. – Do licha, Nom, gdybyś zaczął korzystać z tego, co ci daliśmy, byłbyś jednym z najlepszych. Ale do Bramy Kaptura z tym. Wystawiliśmy obserwatorów, którzy wykryją wszelką magię, chyba że ich czarodziej jest bardzo dobry. Pogódź się z tym – w głosie Ocelota zabrzmiała nuta złośliwości – ten facet jest lepszy od ciebie. Wytropił cię. Solo. – I co teraz? – zapytał Rallick. Ocelot zachichotał. – Zacieśniamy już krąg. Wykonałeś zadanie, Nom. Dzisiejszej nocy wojna skrytobójców dobiegnie końca. Za pięć minut będziesz mógł wracać do domu.

312

Wysoko nad miastem unosił się demon. Łopotał skórzastymi skrzydłami, kierując zielone, gadzie oczy na dachy w dole. Jego wzrok wykrywał łatwo zarówno magię, jak i ciepło. Choć demon był nie większy od psa, dysponował potężną mocą, niemal dorównującą mocy człowieka, który przywołał go i spętał dzisiejszej nocy. Przed chwilą wypatrzył dwie bliskie siebie aury. Jedna z nich należała do człowieka, na którego rzucono zaklęcia, a druga do czarodzieja, i to bardzo dobrego. Obu otaczał nierówny, zacieśniający się krąg mężczyzn i kobiet. Niektórych zdradzało ciepło ciała, innych zaś przesycone magią przedmioty, które mieli przy sobie. Do tej chwili szybujący na nocnych wiatrach demon był znudzony i zły na swego pana. Komuś tak potężnemu zlecono zwykłą obserwację! Teraz jednak poczuł nagły przypływ żądzy krwi. Gdyby tylko jego pan był słabszy. Demon mógłby wówczas zerwać więzy, opaść na dachy i rozpocząć rzeź. Pogrążony w tych myślach wbił wzrok w rozgrywającą się na dole scenę. Wtem w tył jego małej, okrągłej głowy z całej siły uderzył podkuty obcas. Stwór przekoziołkował w powietrzu, po czym odwrócił się w stronę napastnika. Pod czaszką gorzała mu wściekłość. Chwilę później walczył już o życie. Postać, która go zaatakowała, otaczała oślepiająca magiczna aura. Wzmagające się energie obu przeciwników zderzyły się ze sobą, splatając się niczym macki. Demona dręczył straszliwy ból, który wciąż narastał. Napastnik naciskał coraz mocniej. Czaszkę zaatakowanego wypełniło palące zimno, chłodna moc, której oddech był zupełnie obcy, tak bardzo obcy, że stwór nie potrafił mu się przeciwstawić. Walczący opadali powoli, tocząc w absolutnym milczeniu bój na moce niewidzialne dla mieszkańców miasta. Wokół nich ku magazynowi opadały inne sylwetki. Płaszcze miały rozpostarte niczym żagle, w ich ramionach spoczywały kusze, a zakapturzone, skierowane w dół twarze skrywały czarne maski. Demona i jego przeciwnika minęło jedenaście istot, lecz żadna z nich nie zwróciła na nich uwagi. Gdy stwór zdał sobie z tego sprawę, nawiedziło go uczucie, którego dotąd nie znał – strach. Wyrwał się z objęć napastnika. Nie myślał już o walce, lecz o ocaleniu życia. Wydał z siebie przenikliwy wrzask i pofrunął w górę. Postać nie ścigała go. Dołączyła do reszty. Dwunastu zakapturzonych skrytobójców opadało w stronę kręgu mężczyzn i kobiet. Wtem jeden z nich oddzielił się od pozostałych i zatrzymał nad dwoma osaczonymi przez krąg ludźmi. Wszyscy wycelowali kusze i rozpoczęli masakrę. Kalam wpatrywał się w skrytobójcę, który leżał na wznak na dachu poniżej. Zastanawiał się, co zrobić teraz. Czyżby czekali, aż nawiąże z nimi kontakt? Z ust wyrwało mu się ciche warknięcie. Coś tu nie grało. Czuł to w kościach niczym gorączkę. – Do licha, Szybki. Spływajmy stąd!

313 – Zaczekaj! – odpowiedział dobiegający znikąd głos Szybkiego Bena. – A niech to – dodał cicho. Przed Kalamem na dach opadły dwie lśniące jasno sylwetki. Wylądowały za człowiekiem, którego śledzili. – Co to, u licha? Wtem poczuł pod dłońmi lekkie drżenie dachówek. Przetoczył się na plecy, słysząc przelatujący obok bełt. Między swymi kolanami dostrzegł odległą o jakieś trzydzieści stóp postać. Gdy strzał chybił celu, nieznajomy pomknął naprzód. Za pierwszym intruzem, przy brzegu dachu, wylądował następny. Kalam rzucił się do ucieczki. Zsunął się z dachu. Szybki Ben unosił się nad nim. Czar maskujący, którym się otoczył, był magią zaawansowanego poziomu, nie wątpił więc, że napastnicy go nie widzą. Obserwował zbliżającą się sylwetkę, która zwolniła, a następnie podeszła ostrożnie do brzegu dachu, za którym zniknął Kalam. W obu skrytych w rękawicach dłoniach lśniły sztylety. Skrytobójca przykucnął nad krawędzią. Kiedy pochylił się do przodu, Szybki Ben wstrzymał oddech. Kalam nie uciekł daleko. Zawisł, przytrzymując się szczytu dachu. Gdy zza krawędzi wyłoniła się górna połowa ciała napastnika, która przesłoniła gwiazdy, podciągnął się na jednej ręce, zaciskając drugą dłoń na szyi skrytobójcy z siłą imadła. Szarpnął ciałem przeciwnika w dół, unosząc jednocześnie kolano. Gdy walnął nim w spowitą w tkaninę twarz, rozległ się głośny trzask. Wciąż trzymając się jedną ręką szczytu dachu, szarpnął bezwładną postacią i strącił ją na ulicę. Wciągnął się zdyszany na dach. Na jego przeciwnym końcu zobaczył drugiego skrytobójcę, który odwrócił się błyskawicznie. Kalam zerwał się z warknięciem na nogi i popędził sprintem w stronę przeciwnika. Nieznany skrytobójca cofnął się o krok, jakby był zaskoczony, po czym opuścił rękę i natychmiast zniknął. Kalam zatrzymał się i przykucnął ze zwieszonymi rękami. – Widzę ją – wyszeptał Szybki Ben. Kalam wykonał pełen obrót, po czym przesunął się tanecznym krokiem na bok, zwracając się plecami do krawędzi dachu. – Ja nie widzę. – Zużywa mnóstwo energii – poskarżył się Szybki Ben. – Ciągle mi znika. Zaczekaj, Kal. Czarodziej umilkł. Kalam na każdy stłumiony dźwięk odwracał gwałtownie głowę. Oddychał ciężko przez nos, wyginając nerwowo dłonie. Zaczekaj. W jego piersi rozległ się cichy warkot. Na co miał czekać? Aż oberwie nożem w gardło? Wtem noc eksplodowała hałasem i ogniem. Skrytobójczyni pojawiła się w jednej chwili przed kapralem. Błysnął wymierzony w jego pierś sztylet. Od kobiety buchał dym i sypały się

314 iskry, poruszała się jednak swobodnie, nie zwracając na to uwagi. Kapral przesunął się w bok, próbując uchylić się przed nożem. Ostrze przebiło mu koszulę, przeorało głęboko ciało pod żebrami, a potem wyszło na zewnątrz. Poczuł, że po brzuchu spływa mu strumień ciepłej krwi. W tej samej chwili zdzielił kobietę pięścią w splot słoneczny. Wciągnęła gwałtownie powietrze i zatoczyła się do tyłu. Ze sztyletu, który trzymała w prawej dłoni, skapywała krew. Kalam rzucił się naprzód, warcząc głośno. Ignorując nóż przeciwniczki, uderzył ją po raz drugi, tym razem w pierś. Trzasnęły żebra. Drugą, otwartą, dłonią walnął kobietę w czoło. Skrytobójczyni runęła z łoskotem na plecy i znieruchomiała. Kalam opadł na kolano, oddychając spazmatycznie. – Kazałeś mi czekać, niech cię szlag! Co się, u licha, z tobą dzieje, Szybki? – Zmiął w ręku tkaninę i przytknął ją do rany. – Szybki? Odpowiedzi nie było. Napiął mięśnie, odwrócił się i omiótł wzrokiem położone niżej dachy. Tu i ówdzie walały się na nich ciała. Dach magazynu, na którym dwóch intruzów wylądowało za plecami człowieka, który ich tu przyprowadził, był jednak pusty. Kapral osunął się na kolana z cichym jękiem. Gdy zaatakowała go kobieta, usłyszał coś pośród rozbłyskujących ogni. Wybuch, nie, dwa wybuchy, jeden zaraz po drugim. Magiczny pojedynek. Wstrzymał oddech. Czy gdzieś tu czaił się trzeci skrytobójca? Czarodziej? Szybki Ben zadał cios jego przeciwniczce, lecz ktoś inny z kolei wymierzył cios jemu. – Och, Kapturze – wyszeptał Kalam, rozglądając się wokół. Rallick zdał sobie sprawę, że zbliżają się kłopoty, dopiero wtedy, gdy coś uderzyło go mocno między łopatkami. Wypuścił gwałtownie powietrze z płuc. Razem z nim opuściła go zdolność ruchu. Czuł w plecach pulsujący ból. Wiedział, że trafił go bełt, lecz zbroja z Jazeraint, którą miał pod koszulą, powstrzymała uderzenie. Wyposażony w zadziory grot przebił żelazo, lecz nie zdołał już zagłębić się bardziej. Choć uszy wypełniał mu odgłos bijącego serca, usłyszał kroki kogoś, kto zbliżał się od tyłu. W mroku na dole rozległ się głos Ocelota. – Nom? Co się dzieje? Kroki umilkły. Rallick usłyszał cichy szczęk naciąganej kuszy. Odzyskał dech w piersiach, a z ciała zniknęło odrętwienie. Jego broń leżała obok, gotowa do użytku. Czekał. – Nom? Znowu rozległy się ciche kroki, kierujące się w lewo. Przetoczył się płynnym ruchem na plecy, złapał kuszę, usiadł i wystrzelił. Skrytobójca stał niespełna piętnaście stóp od niego. Gdy trafił go bełt, zwalił się na plecy, wypuszczając broń z rąk. Rallick przekręcił się na bok. Dopiero teraz zauważył drugiego napastnika, który stał dobry kawałek za pierwszym. Postać przykucnęła i wystrzeliła do niego. Bełt trafił Rallicka w pierś po prawej stronie, zrykoszetował, przemknął obok głowy i zniknął w ciemności. Prawe

315 ramię skrytobójcy zdrętwiało od uderzenia. Podźwignął się z wysiłkiem, wyciągając nóż. Krzywe ostrze zalśniło w mroku niebieskim blaskiem. Napastnik postąpił ostrożnie krok do przodu, po czym cofnął się na drugi koniec dachu i skoczył w dół. – Na Oddech Kaptura – rozległ się tuż obok głos Ocelota. Rallick odwrócił się, lecz nie zobaczył nikogo. – Dostrzegł moją magię – ciągnął Ocelot. – Świetna robota z tym pierwszym, Nom. Może wreszcie uda się nam określić, kim są ci ludzie. – Nie sądzę – odparł Rallick, wbijając spojrzenie w nieruchome ciało, które otoczyła migotliwa poświata. Kiedy zniknęło, Ocelot zaklął. – Jakiś czar przywołujący – orzekł, pojawiając się nagle przed Rallickiem. Rozejrzał się wokół, wykrzywiając wściekle twarz. – Przygotowaliśmy pułapkę, ale to nasi ludzie zginęli. Rallick nie odpowiadał. Sięgnął za siebie, wyciągnął bełt ze zbroi i odrzucił go na bok. Prawdą było, że ci, którzy zastawili zasadzkę, sami w nią wpadli, czuł jednak pewność, że mężczyzna, który go śledził, nie miał nic wspólnego z tajemniczymi intruzami. Odwrócił się i spojrzał na dach, na którym widział go po raz ostatni. Ujrzał tam czerwony i żółty błysk. Światłu towarzyszył podwójny łoskot. Dostrzegł na krawędzi dachu zarys broniącej się przed napaścią postaci. Potem poświata zgasła, pozostawiając po sobie jedynie ciemność. – Magia – wyszeptał Ocelot. – I to potężna. Chodź, zmiatamy stąd. Szybko zeszli z dachu na podwórko. Gdy Żal naznaczyła grubaska i powiernika monety, mogła ich potem znaleźć bez trudu. Choć, zostawiwszy Kalama i Szybkiego Bena w chacie, miała zamiar śledzić Kruppego, coś przyciągnęło ją do chłopaka. Podejrzenie, poczucie, że jego poczynania są – przynajmniej w tej chwili – ważniejsze niż chaotyczne wędrówki niskiego maga. Powiernik monety był ostatnim z popleczników Oponn i najsilniejszym z graczy wprowadzonych przez tego boga. Jak dotąd udało się jej wyeliminować innych potencjalnych uczestników gry, takich jak kapitan Paran, który był pomocnikiem przybocznej i – co za tym idzie – sługą cesarzowej. W Pale przebywał też oficer Szponu, którego udusiła garotą. By przeniknąć do Podpalaczy Mostów, usuwała również innych, lecz tylko wtedy, gdy było to konieczne. Wiedziała, że chłopak będzie musiał umrzeć, lecz coś w niej sprzeciwiało się tej konkluzji. Nie rozpoznawała tej części swej jaźni. Została przejęta, narodziła się jako morderczyni, przed dwoma laty na przybrzeżnym trakcie. Ciało, które zajmowała, było wygodne, gdyż nie zniszczyły go dramatyczne przejścia – ciało młodej dziewczyny, której umysł nie mógł się mierzyć z mocami, jakie nim zawładnęły i zniszczyły go całkowicie. Czy jednak rzeczywiście przestał istnieć? Co obudziła w jej wnętrzu moneta? I czyj głos

316 przemawiał w jej głowie z taką mocą i determinacją? Słyszała go już przedtem, gdy Sójeczka wypowiedział słowo „jasnowidzący”. Próbowała sobie przypomnieć, czy w ciągu dwóch ostatnich lat stykała się z jakimiś jasnowidzącymi, nic jednak nie przychodziło jej do głowy. Owinęła się szczelniej płaszczem. Znalezienie młodzieńca przyszło jej z łatwością, nie potrafiła jednak określić jego zamierzeń. Z pozoru wyglądało to na zwykłą kradzież. Crokus stał w zaułku, przyglądając się oknu na trzecim piętrze rezydencji aż do chwili, gdy w pokoju zgasło światło. Żal spowijały nienaturalne cienie, nie dostrzegł jej więc, wspinając się po śliskiej ścianie, o którą się opierała. Wchodził na górę z imponującą gracją i zręcznością. Kiedy zniknął, znalazła inny punkt obserwacyjny, z którego świetnie widziała balkon i suwane drzwi pokoju. Musiała w tym celu wejść do ogrodu, lecz był tam tylko jeden strażnik. Zabiła go bez trudu i stała teraz pod drzewem, wbijając wzrok w balkon. Crokus dotarł już do niego, otworzył zamek wytrychem i zniknął w pokoju. Musiała przyznać, że jest niezły. Jakiż jednak złodziej spędzałby pół godziny w pomieszczeniu, które zamierzał obrabować? Minęło pół godziny, a on nadal nie wychodził. Nie słyszała, by podniesiono alarm, ani nie zauważyła świateł za innymi oknami rezydencji. Nic nie świadczyło, by Crokusowi powinęła się noga. Co tam właściwie porabiał? Zesztywniała. W innym rejonie Darudżystanu rozkwitły czary. Dobrze znała ich posmak. Zawahała się, nie mogąc podjąć decyzji. Zostawić chłopaka i zbadać źródło tej nowej, śmiercionośnej emanacji? Czy zostać tutaj, zaczekać, aż Crokus wyjdzie z pokoju albo ktoś go przyłapie? Wtem zobaczyła za suwanymi drzwiami coś, co położyło kres jej rozterkom. Po twarzy Crokusa spływały strumienie potu. Ciągle musiał ścierać go z oczu. Uporał się z nowymi pułapkami – drutem rozciągniętym na balkonie i tym, który przytwierdzono do zamka – i podszedł do pulpitu ze szminkami. Zamarł przy nim w bezruchu. Idiota! Co ja tu robię? Wsłuchał się w jej cichy, regularny oddech, przypominający posapywanie smoka Miał wrażenie, że czuje na karku jego powiew. Podniósł wzrok i skrzywił się, widząc własne odbicie w lustrze. Co się z nim działo? Jeśli zaraz stąd nie zniknie... Zaczął wyjmować rzeczy z torby. Gdy uporał się z tym zadaniem, ponownie zerknął na własną twarz... i zobaczył za nią drugą, okrągłą i białą, która przyglądała mu się z łoża. – Skoro wszystko oddajesz, wolałabym, żebyś ułożył to jak należy – odezwała się dziewczyna. – Słoiczek z różem na lewo od lustra – ciągnęła szeptem – a szczotka do włosów na prawo. Masz też moje kolczyki? Zostaw je na szafce. Crokus jęknął. Zapomniał zasłonić twarz. – Tylko niczego nie próbuj – warknął. – Wszystko oddałem, a teraz sobie pójdę. Jasne? Dziewczyna otuliła się kocami i przesunęła do brzegu łoża.

317 – Groźby nic ci nie dadzą, złodzieju – odparła. – Wystarczy, że krzyknę, a pierwszy strażnik mojego ojca zjawi się tu w mgnieniu oka. Czy skrzyżujesz swój sztylet z jego mieczem? – Nie – odparł Crokus. – Przystawię ci go do gardła. Czy zamachnie się na mnie mieczem, jeśli zasłonię się tobą? Wątpię. Dziewczyna pobladła. – Jako złodziej stracisz rękę, a za porwanie wysoko urodzonej powędrujesz na szubienicę. Spróbował wzruszyć od niechcenia ramionami. Spojrzał na balkon, próbując ocenić, jak szybko zdąży się dostać na dach. Ten nowy drut był poważną przeszkodą. – Zostań na miejscu – rozkazała dziewczyna. – Zaraz zapalę lampę. – A po co? – zapytał podenerwowany Crokus. – Żeby cię lepiej widzieć – odparła. Pokój zalało światło lampy, którą trzymała na kolanach. Skrzywił się. Nie zauważył jej dotąd, choć była tak blisko. Dziewczyna krzyżowała jego plany szybciej, niż on je układał. – Po co chcesz mnie oglądać? – warknął. – Zawołaj tych przeklętych strażników i każ mnie aresztować. Skończmy już z tym. – Wydobył spod koszuli jedwabny turban i położył go na blacie. – To by było wszystko – rzucił. Dziewczyna spojrzała na nakrycie głowy, wzruszając od niechcenia ramionami. – Miał być częścią mojego kostiumu na fetę – stwierdziła. – Ale znalazłam sobie ładniejszy. – Czego ode mnie chcesz? – wysyczał. Gdy usłyszała desperację w głosie chłopaka, na jej twarzy pojawił się na chwilę strach. Potem jednak zastąpił go uśmiech. – Chciałabym się dowiedzieć, czemu złodziej, któremu udało się ukraść wszystkie moje klejnoty, postanowił mi je zwrócić. Złodzieje na ogół tak nie postępują. – Nie bez powodów – mruknął, raczej do siebie niż do niej. Podszedł bliżej, lecz zatrzymał się, gdy cofnęła się raptownie na łożu. Uniósł rękę. – Przepraszam. Nie miałem zamiaru cię przestraszyć. Chciałem tylko... przyjrzeć ci się lepiej. To wszystko. – Dlaczego? Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Nie mógł przecież powiedzieć, że zakochał się w niej do szaleństwa. – Jak się nazywasz? – zapytał. – Challice D’Arie. A ty? Challice. – No jasne – rzucił, wywracając oczyma. – Mogłem się spodziewać jakiegoś podobnego imienia. – Łypnął na nią spode łba. – Jak ja się nazywam? To nie twój interes. Złodzieje nie

318 przedstawiają się swoim ofiarom. Uniosła brwi. – Ofiarom? Ale ja nie jestem już ofiarą. Oddałeś mi przecież wszystko. Biorąc pod uwagę, co zrobiłeś, uważam, że jesteś zobowiązany mi się przedstawić – dodała chytrze. – A wyglądasz na takiego, który traktuje poważnie wszystkie swe zobowiązania, nawet te najdziwniejsze. Crokus zmarszczył brwi. O co jej chodziło? Skąd wiedziała, jak traktuje zobowiązania? I dlaczego miała rację? – Nazywam się Crokus Younghand – oznajmił z westchnieniem, uznając swą porażkę. – A ty jesteś córką wysoko urodzonych D’Arle’ów i zalotnicy ustawiają się w kolejce, by ci ich przedstawiono. Pewnego dnia zobaczysz mnie w tym ogonku, Challice, i tylko ty będziesz wiedziała, gdzie się ostatnio spotkaliśmy. Przedstawią nas sobie uroczyście, a ja przyniosę ci podarunek, tak jak należy. Wbił w nią wzrok, przerażony własnymi słowami. W jej szeroko otwartych oczach zalśniło jakieś uczucie, którego nie miał szans zrozumieć. Potem parsknęła głośnym śmiechem. Natychmiast zasłoniła usta dłonią i przesunęła się bliżej. – Lepiej już idź, Crokus. Ktoś na pewno mnie usłyszał. Szybko. Uważaj na drut! Podszedł sztywnym krokiem do suwanych drzwi balkonu. Jej śmiech był akordem kładącym kres wszystkim jego marzeniom. Ogarnęła go martwota Duszę Crokusa wypełniał jedynie cyniczny śmiech. Biorąc pod uwagę dziwne spojrzenie, jakim go obrzuciła, niewykluczone, że roześmiał się w głos. Otulające dziewczynę koce opadły i znowu ujrzał ją nagą. Fakt, że nawet tego nie zauważyła, wypełnił go irracjonalnym zdumieniem. Za drzwiami na korytarz rozległ się stłumiony głos. – Szybciej, ty durniu! – syknęła dziewczyna. W jego głowie zabrzmiał sygnał alarmowy, który przywrócił mu przytomność. Musiał prędko stąd znikać. Przeszedł nad drutem i otworzył drzwi. Zatrzymał się, by spojrzeć po raz ostatni na Challice. Uśmiechnął się, widząc, że otuliła się kocami aż po szyję. Tyle przynajmniej uzyskał. Ktoś zapukał do drzwi. Crokus wyszedł na balkon i wlazł na barierkę. Kiedy spojrzał na ogród, omal nie spadł. Strażnik zniknął. Na jego miejscu stała kobieta. Choć była spowita w płaszcz, coś w niej sprawiło, że natychmiast ją rozpoznał. To była nieznajoma z gospody. Spojrzenie jej ciemnych oczu przeszyło go głęboko przenikającym płomieniem. Drzwi się otworzyły. Crokus poderwał się nagle. Do licha z nią! Z nimi obiema! Chwycił za szczyt dachu i podciągnął się zwinnie w górę.

319 Kalam przykucnął bez ruchu pośrodku dachu. W obu dłoniach ściskał noże. Otaczała go cisza, a nocne powietrze wypełniała gęsta aura napięcia. Minęło już wiele czasu. Chwilami nawiedzało go przekonanie, że został sam, że Szybki Ben i drugi czarodziej opuścili dach i polują na siebie gdzieś na niebie albo na ulicach i zaułkach w dole, czy też na innym dachu. Potem jednak słyszał nagły oddech bądź szelest ocierającej się o skórzany strój tkaniny albo czuł na policzku lekki powiew, choć noc była bezwietrzna. I nagle ciemność wypełnił blask. Nad dachem pojawiły się dwie postacie. Skrytobójca odnalazł Szybkiego Bena, uderzył w niego kulą ognia, która wyraźnie oszołomiła czarodzieja, a potem runął na przeciwnika. Kalam pognał w ich stronę. Szybki Ben zniknął, lecz natychmiast pojawił się za plecami napastnika. Z dłoni czarodzieja buchnął błękitny impuls mocy, który uderzył we władającego magią skrytobójcę. Ten poleciał bezwładnie przed siebie. Jego szaty ogarnęły płomienie. Szybki Ben odwrócił się błyskawicznie w stronę Kalama. – Wiejmy stąd! Szybko! Kapral zerwał się do biegu. Jego przyjaciel unosił się w powietrzu tuż za nim. Gdy dotarli do brzegu dachu, zerknął jeszcze za siebie. Mag-skrytobójca zdołał jakoś zgasić płomienie trawiące ubranie i odzyskiwał już równowagę. Na drugim końcu dachu pojawiła się dwójka jego towarzyszy. – Skacz – rozkazał Szybki Ben. – Ja ich powstrzymam. – W jaki sposób? – zapytał Kalam, chwiejąc się na krawędzi dachu. W odpowiedzi mag wydobył małą fiolkę, okręcił się w powietrzu i cisnął ją przed siebie. Kapral skoczył w dół z przekleństwem na ustach. Fiolka upadła na dach i stłukła się z cichym brzękiem. Trójka skrytobójców zatrzymała się. Szybki Ben nie ruszał się z miejsca. Wbił spojrzenie w biały dym, który buchnął spomiędzy odłamków szkła. W oparach uformowała się postać, która z każdą chwilą rosła. Wydawała się niemal niematerialna. Dym w niektórych miejscach ciągnął się niczym nitki, w innych zaś kłębił jak wełna. Wyraźnie widać było jedynie oczy, dwie czarne szczeliny, które skierowały się na Szybkiego Bena. – Nie jesteś mistrzem Tayschrennem – odezwał się dziecinny głos. – To prawda – przyznał Szybki Ben. – Ale należę do jego legionu. Nadal służysz imperium. – Wskazał na dach. – A tych troje to jego wrogowie, demonie. Tiste Andii, którzy przybyli tu walczyć z Imperium Malazańskim. – Nazywam się Perła – rzekł cicho demon Korvalah. Zwrócił się ku trzem skrytobójcom, którzy ustawili się w szeregu na drugim końcu dachu. – Nie uciekają – zauważył z nutą zaskoczenia. Szybki Ben otarł pot z czoła. Spojrzał w dół. Kalam był już tylko niewyraźnym kształtem, czekającym na niego w zaułku na dole. – Widzę – odpowiedział. To spostrzeżenie zaniepokoiło również i jego. Każdy z

320 Korvalahrai Tayschrenna mógł – jeśli tylko zechciał – zrównać z ziemią miasto. – Przyjmują moje wyzwanie – dodał Perła, ponownie spoglądając na Szybkiego Bena. – Czy powinienem się nad nimi litować? – Nie – odparł czarodziej. – Wystarczy, jeśli ich zabijesz. – Potem wrócę do mistrza Tayschrenna. – Tak. – Jak się nazywasz, czarodzieju? – Ben Adaephon Delat – odparł po chwili wahania. – Podobno nie żyjesz – zauważył Perła. – Zwoje wymieniają twoje imię między wielkimi magami, którzy padli w Siedmiu Miastach pod ciosami imperium. Szybki Ben podniósł wzrok. – Nadchodzą następni, Perło. Czeka cię walka. Demon również popatrzył w górę. Na dach opadały lśniące postacie: w pierwszym szeregu pięć, a w drugim tylko jedna. Biła od niej moc tak wielka, że czarodziej aż się skulił. Zmroziło mu krew w żyłach. Na plecach przybysz dźwigał coś długiego i wąskiego. – Benie Adaephonie Delat – odezwał się żałosnym głosem Perła. – Spójrz, kto nadciąga ostatni. Wysyłasz mnie na śmierć. – Wiem – wyszeptał Szybki Ben. – Uciekaj. Zatrzymam ich na tyle długo, byś zdążył umknąć, ale nie dłużej. Mag przesunął się za krawędź dachu. Nim zniknął, Perła odezwał się raz jeszcze. – Benie Adaephonie Delat, czy litujesz się nade mną? – Tak – odparł cicho. Potem odwrócił się i runął na dół, w ciemność. Rallick szedł środkiem ulicy. Po obu stronach szerokiej alei wznosiły się kolumny, z których sterczały gazowe latarnie, rzucające na wilgotne brukowce kręgi niebieskiego światła. Znowu rozpadał się deszczyk i wszystko pokrywała cienka warstewka wody. Po prawej miał domy mieszkalne, a na wzgórzu widać było jasne kopuły Wielkiej Thalanti, lśniące na tle ciemnoszarego nieba. Świątynia była jednym z najstarszych budynków w mieście. Jej pierwsze kamienie liczyły sobie ponad dwa tysiące lat. Mnisi Thalanti, podobnie jak wielu innych, przybyli tu na skrzydłach plotki. Rallick wiedział na ten temat mniej niż Murillio czy Coll. Podobno gdzieś pośród wzgórz pochowano należącego do którejś z pradawnych ras osobnika, który dysponował wielką mocą i bogactwem. Na tym kończyła się jego wiedza. Owa pogłoska miała jednak liczne konsekwencje. Gdyby nie tysiące szybów, które wydrążono w okolicy, nigdy by nie odkryto wypełnionych gazem jaskiń. A choć z upływem stuleci wiele szybów zawaliło się bądź popadło w zapomnienie, inne przetrwały do dziś i łączyły je tunele.

321 W którejś z licznych ukrytych pod świątynią komór czekała Vorcan, mistrzyni skrytobójców. Rallick wyobraził sobie, jak Ocelot schodzi na dół, obciążony wieściami o klęsce. Na jego szczupłej twarzy wykwitł uśmiech. Nigdy nie spotkał osobiście Vorcan, lecz Ocelot znakomicie pasował do tych katakumb – kolejny z miejskich szczurów pierzchających spod jego stóp. Rallick wiedział, że pewnego dnia zostanie naczelnikiem klanu i gdzieś na dole spotka się twarzą w twarz z Vorcan. Zastanawiał się, jak zmieni go owo doświadczenie. Myśl ta napełniała go głębokim niezadowoleniem. Nie miał jednak wyboru. Zbliżając się do gospody „Pod Feniksem”, pomyślał, że kiedyś, wiele lat temu, mógł wybrać inną ścieżkę, lecz owe dni dawno już minęły. Teraz zostały mu tylko noce, interwały ciemności wiodące w wieczny mrok. Spotka kiedyś Vorcan i przysięgnie jej wierność na swe życie. Wtedy zamknie za sobą ostatnie drzwi. W nie oświetlonych tunelach pod Darudżystanem opuści go oburzenie na widoczną wszędzie niesprawiedliwość i zepsucie świata. Bezbłędnie opanuje metody skrytobójców i sam stanie się swą ostatnią ofiarą. To właśnie przede wszystkim sprawiało, że uważał spisek, który uknuli z Murilliem, za ostatni ludzki uczynek w swym życiu. Zdrada była w jego oczach najcięższą ze zbrodni, gdyż ze wszystkiego, co było w człowieku ludzkie, czyniła źródło bólu. W obliczu czegoś takiego morderstwo stanowiło wyzwolenie. Było szybkie i kładło kres bólowi oraz rozpaczy, których pełne było życie pozbawione nadziei. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, pani Simtal i ci, którzy wraz z nią przyczynili się do zdradzenia jej męża, Colla, zginą. Czy jednak naprawi to krzywdę, wyrówna szale wagi? Nie. Możliwe jednak, że przywróci człowiekowi życie i nadzieję. Sam Rallick od dawna już nie mógł liczyć na podobne dary. Nie był człowiekiem skłonnym do rozgrzebywania popiołów. Węgielki zgasły i nic nie rozpali płomienia na nowo. Życie należało do innych. On mógł je im jedynie odbierać. Gdyby nawet nawiedziła go nadzieja, nie potrafiłby jej rozpoznać. Była dla niego tylko obcym duchem z zamierzchłej przeszłości. Zmierzając do wejścia do gospody, dostrzegł nadchodzącego z przeciwka chłopaka. Przyśpieszył kroku. – Crokus! – zawołał. Młodzieniec wzdrygnął się na jego widok. Przystanął i czekał. Rallick ujął go za rękę i bez słowa poprowadził do zaułka. Gdy znaleźli się w cieniu, wzmocnił uścisk, odwrócił chłopaka w swoją stronę i przyciągnął blisko. – Wysłuchaj mnie uważnie – wysyczał, trzymając twarz zaledwie kilka cali od zdumionego lica Crokusa. – Dzisiejszej nocy zamordowano najlepszych ludzi gildii. To nie jest zabawa. Nie waż się wychodzić na dachy. Rozumiesz? Młodzieniec skinął głową.

322 – I przekaż wujkowi, że w mieście jest Szpon. Crokus wybałuszył oczy. – I ktoś jeszcze – ciągnął Rallick. – Ktoś, kto spada z nieba i zabija wszystkich w polu widzenia. – Wujkowi Mammotowi? – Przekaż mu to. A teraz słuchaj uważnie, Crokus. To, co ci powiem, jest przeznaczone tylko dla twoich uszu. Rozumiesz? Chłopak znowu skinął głową. Twarz mu pobladła. – Jeśli nie zejdziesz z tej ścieżki, prędzej czy później zginiesz. Nie obchodzi mnie, jak bardzo cię to ekscytuje. To, co ciebie podnieca, innych przyprawia o desperację. Przestań karmić się krwią miasta, chłopcze. Wysysanie soków z innych nie ma nic wspólnego z bohaterstwem. Zrozumiałeś? – Tak – wyszeptał Crokus. Rallick puścił jego ramię i odsunął się o krok. – Leć już. Wypchnął chłopaka na ulicę i spoglądał, jak, idąc chwiejnym krokiem, znika za rogiem. Zaczerpnął głęboko tchu. Kiedy rozluźniał kołnierz płaszcza, z zaskoczeniem zauważył, że ręce mu drżą. Z mroku wyłonił się Murillio. – Nie jestem pewien, czy się uda, przyjacielu, ale warto było spróbować. – Położył dłoń na ramieniu skrytobójcy. – Mistrz Baruk wyznaczył nam zadanie. Kruppe nalega, żebyśmy zabrali ze sobą Crokusa. Rallick zmarszczył brwi. – Zabrali? To znaczy, że mamy opuścić Darudżystan? – Obawiam się, że tak. – Zostawcie mnie – mruknął Rallick. – Powiedzcie Barukowi, że nie mogliście mnie znaleźć. Wszystko zmierza ku kryzysowi, w tym również moje plany. – Czy dzieje się coś jeszcze, Nom? – Słyszałeś, co miałem do przekazania wujkowi Crokusa? Murillio potrząsnął głową. – Zjawiłem się zbyt późno. Zauważyłem, że zawlokłeś chłopaka do zaułka. – Wejdźmy do środka – zaproponował Rallick. – Ta noc z pewnością wywołała uśmiech na twarzy Kaptura, przyjacielu. Obaj mężczyźni opuścili zaułek. Na ulicy pod gospodą deszczową mgłę rozpraszały już pierwsze promienie słońca. Pośrodku dachu leżała wielka sterta popiołu i kości, która potrzaskiwała cicho, a od czasu do czasu strzelały z niej z sykiem iskry. Anomander Rake wepchnął miecz do pochwy.

323 – Wysłałem was tuzin – powiedział do stojącej obok, odzianej w czarną pelerynę postaci – a widzę tylko ośmioro. Co się stało, Serrat? Kobieta Tiste Andii była wyraźnie wyczerpana. – Ciężko się napracowaliśmy, panie. – Szczegóły – rozkazał obcesowo. – Jekaral ma złamany kark i trzy pęknięte żebra – odparła z westchnieniem Serrat – a Boruld zmasakrowaną twarz: złamany nos, kość policzkową, żuchwę... – Z kim walczyli? – zapytał poirytowany Rake swą zastępczynię. – Czy mistrzyni gildii wyszła z ukrycia? – Nie, panie. Jekaral i Boruld ulegli temu samemu człowiekowi, który nie pochodził z miejskiej gildii. – Szpon? – zapytał Rake z groźnym błyskiem w oczach. – Niewykluczone. Towarzyszył mu wielki mag. Ten sam, który dał nam do zabawy tego Korvalaha. – To cuchnie imperium – mruknął Rake, nie spuszczając wzroku z tlącej się ciągle sterty, która zaczęła już wżerać się w dach. – Podejrzewam, że to był jeden z pieszczoszków Tayschrenna. – Rozciągnął usta w okrutnym uśmiechu. – Szkoda, że zakłóciliśmy mu dzisiaj sen. – Dashtala ugodził zatruty bełt – ciągnęła Serrat. – Tej sztuki dokonał jeden ze skrytobójców gildii. – Zawahała się. – Panie, zmęczyła nas walka u boku Brooda. Potrzebujemy chwili wytchnienia. Dzisiejszej nocy popełniono błędy. Wymknęli się nam niektórzy z ludzi gildii, a gdybyś nie odpowiedział na moje wezwanie, ponieślibyśmy dalsze straty podczas walki z tym demonem. Rake wsparł dłonie na biodrach, spoglądając na poranne niebo. Po chwili westchnął. – Ach, Serrat. Nie myśl, że brak mi wrażliwości. Musimy wykurzyć z ukrycia mistrzynię. Trzeba położyć kres działalności gildii. – Spojrzał na kobietę. – Myślisz, że ten szpon udawał się na wyznaczone spotkanie? – To nie było spotkanie, tylko pułapka – odparła Serrat. Skinął głową. – Świetnie. – Przerwał. Jego oczy nabrały fiołkowego odcienia, takiego samego jak oczy Serrat. – Wracajcie do Odprysku Księżyca. Niech najwyższa kapłanka osobiście zajmie się Jekaral. Serrat pokłoniła się. – Dziękuję, panie. Odwróciła się i skinęła na pozostałych. – Aha. – Rake zwrócił się do swej grupy magów-skrytobójców, podnosząc lekko głos. – Spisaliście się dobrze. Bardzo dobrze. Należy się wam odpoczynek. Najbliższe trzy dni i trzy noce są tylko wasze.

324 Kobieta pokłoniła się raz jeszcze. – Poświęcimy je żałobie, panie. – Żałobie? – Ten zatruty bełt zabił Dashtala. Truciznę wyprodukował alchemik. I to zdolny. Zawierała paralt. – Rozumiem. – Czy wrócisz z nami? – Nie. Zastępczyni Rake’a pokłoniła się po raz trzeci. Ośmioro Tiste Andii uniosło jednocześnie ręce. Wszyscy natychmiast zniknęli. Rake spuścił wzrok na skwierczącą plamę, która przeżarła się przez dach i zniknęła w mroku. Na dole rozległ się cichy trzask. Anomander Rake spojrzał z głośnym westchnieniem na niebo. Sierżant Sójeczka odchylił się do tyłu na fotelu i, unosząc jego przednie nogi, wsparł plecy o rozsypującą się ścianę. W obskurnej izdebce cuchnęło moczem i wilgocią. Po lewej stronie pod ścianą widział dwa drewniane, jednoosobowe łóżka z jutowymi siennikami wypchanymi słomą. Trzy pozostałe rozklekotane krzesła ustawiono przy jedynym tu stole, który zajmował środek pomieszczenia. Wisiała nad nim lampka oliwna, a jej blask padał na grających w karty Skrzypka, Płota i Młotka. Uporali się już ze swym zadaniem. Skończyli robotę pod samym Gmachem Majestatu, tuż przed zmierzchem. Przed zawarciem sojuszu z Moranthami malazański saper był jedynie nieco szlachetniejszą odmianą sabotażysty. Kopał tunele i niszczył miejskie bramy. Alchemia Moranthów dała imperium liczne odmiany prochu oraz chemicznych materiałów wybuchowych. Większość z nich eksplodowała w zetknięciu z powietrzem. Stosowano działający powoli kwas, który przeżerał się przez osłony z nie wypalonej gliny. Sabotaż stał się sztuką. Trudno było z należytą precyzją dobrać grubość gliny i moc kwasu, a tylko niewielu udawało się ocalić życie, by uczyć się na błędach. Sójeczka uważał Płota i Skrzypka za beznadziejnych żołnierzy. Trudno mu było sobie przypomnieć, kiedy ostatnio wydobywali miecze z pochew. Jeśli nawet zaznajamiano ich kiedyś z dyscypliną, lata spędzone na polu walki dawno ich jej oduczyły. Gdy jednak chodziło o sabotaż, nie mieli sobie równych. Przyglądał się spod spuszczonych powiek trzem siedzącym za stołem mężczyznom. Minęło kilka minut, odkąd któryś z nich poruszył się czy powiedział choć słowo. Doszedł do wniosku, że to jedna z nowych gier Skrzypka. Ten człowiek wciąż miał świeże pomysły, nieustannie wprowadzał improwizowane zasady, które miały zapewnić mu przewagę. Choć kłótniom nie było końca, nigdy nie uskarżał się na brak chętnych do gry. – Oto, do czego prowadzi nuda – powiedział do siebie sierżant. Kryło się w tym jednak

325 coś więcej. Oczekiwanie było uciążliwe, zwłaszcza gdy chodziło o przyjaciół. Szybki Ben i Kalam mogli leżeć w jakimś zaułku twarzami do ziemi, a z tą myślą trudno się było pogodzić. Spojrzenie Sójeczki zatrzymało się na jednym z łóżek. Leżały na nim jego zbroja i miecz. Na sponiewieranej kolczudze widniały plamy rdzy, przypominające zeschłą krew. Ogniwa w jednych miejscach powypadały, w innych zaś zostały rozerwane. W kościach i mięśniach sierżanta żyło jeszcze wspomnienie tych uszkodzeń. Każde cięcie, każdy cios prześladowały go bólami, które witały go co rano niczym starzy towarzysze. Miecz o prostym, obitym skórą uchwycie i krótkiej rękojeści leżał ukryty w drewnianej, również pokrytej skórą pochwie. Obok niego spoczywały pas i rzemienie. Znalazł tę broń po swej pierwszej bitwie, na usłanym ciałami poległych polu. Na butach miał jeszcze wówczas kredę z kamieniołomów ojca, a łopoczące przed nim chorągwie imperium obiecywały mu cały świat. Miecz był nowy i błyszczący, a na jego ostrzu nie widniała nawet najmniejsza szczerba. Uczynił z niego swój osobisty sztandar. Zamgliło mu się przed oczyma. Jego umysł wrócił na szare, błotniste ścieżki młodości, dobrze znane szlaki, które przesłonił teraz niemożliwy do nazwania smutek. Drzwi otworzyły się nagle. Do izby wpadł parny powiew, a tuż za nim Biegunek. Barghast skierował na sierżanta spojrzenie czarnych jak węgle oczu. Sójeczka dźwignął się szybko z fotela. Podszedł do łóżka i wziął w rękę miecz. Pozostali nadal skupiali się na grze. Ich niepokój zdradzało tylko lekkie poskrzypywanie krzeseł. Sierżant przeszedł obok Biegunka i przymknął drzwi, zostawiając szparę, przez którą wyjrzał na zewnątrz. Po drugiej stronie ulicy, u wylotu zaułka, przycupnęły dwie postacie. Większa z nich wspierała się ciężko na mniejszej. Sójeczka wypuścił z sykiem powietrze przez zęby. – Młotek – rzucił przez ramię. Uzdrowiciel spojrzał groźnie na dwóch sabotażystów, po czym ostrożnie odłożył karty. Postacie przeszły na drugą stronę ulicy. Dłoń Sójeczki popełzła ku rękojeści miecza. – Który? – zapytał Młotek, poprawiając koce na jednym z łóżek. – Kalam – odparł sierżant. Obaj mężczyźni dotarli wreszcie do drzwi. Sójeczka otworzył je szeroko przed nimi, a potem zamknął za ich plecami. Skinął na Biegunka, który podszedł do okna i uchylił róg zasłony, by obserwować ulicę. Pobladły Kalam wspierał się bezwładnie na Szybkim Benie. Ciemnoszara koszula skrytobójcy przesiąknęła krwią. Młotek pomógł czarodziejowi zanieść kaprala na łóżko. Potem uzdrowiciel odesłał maga skinieniem dłoni i zaczął ściągać rannemu zakrwawione ubranie. Szybki Ben potrząsnął głową, spoglądając na Sójeczkę, po czym usiadł na krześle, z którego wstał Młotek. – W co gracie? – zapytał, przyglądając się ze zmarszczonymi brwiami kartom uzdrowiciela. Płot i Skrzypek nie odpowiedzieli.

326 – Nie mam pojęcia – stwierdził Sójeczka, stając za plecami Młotka. – Siedzą tylko i gapią się w karty. Szybki Ben wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Aha. Gra w przeczekanie, Skrzypek? Rozsiadł się wygodnie, prostując nogi. Młotek spojrzał na sierżanta. – Minie trochę czasu, nim wstanie z łóżka – stwierdził. – Rana jest czysta, ale stracił mnóstwo krwi. Sójeczka przykucnął, przyglądając się pobladłej twarzy skrytobójcy. Wpatrzone w niego oczy Kalama były całkowicie przytomne. – Co się stało? – zapytał Sójeczka. – Przeżyliśmy mały magiczny pojedynek – wyjaśnił siedzący za jego plecami Szybki Ben. Kalam skinął głową na znak potwierdzenia. – I? – nie ustępował sierżant. Wyprostował się, spoglądając groźnie na czarodzieja. Szybki Ben skulił się lekko na krześle. – Poszło mi kiepsko. Musiałem przywołać imperialnego demona, żeby ocalić nas obu. Wszyscy w izbie znieruchomieli. Stojący przy oknie Biegunek odwrócił się i wykonał plemienny gest chroniący przed złem, przebiegając palcami po urzetowych liniach na twarzy. – I ten demon grasuje teraz w mieście? – zapytał cicho Sójeczka. – Nie – odparł czarodziej. – Nie żyje. – Na kogo właściwie się natknęliście?! – ryknął sierżant, unosząc ręce w górę. – Nie jestem pewien – przyznał cicho Szybki Ben. – Kimkolwiek był, załatwił się z demonem w niespełna minutę. Jego śmiertelny krzyk usłyszałem, gdy oddaliliśmy się tylko o przecznicę. Magowie-skrytobójcy, sierżancie. Opadali z nieba. Wygląda na to, że chcą zlikwidować miejską gildię. Sójeczka osunął się na fotel. Drewno skrzypnęło głośno. – Z nieba. Tiste Andii. – Tak – mruknął Szybki Ben. – Tak właśnie pomyśleliśmy. Ich czary miały specyficzny posmak. Starożytny, mroczny i zimny jak lód. Kurald Galain. – Sądząc z tego, co widzieliśmy, wykonali świetną robotę – dodał Kalam. – Nie nawiązaliśmy kontaktu, sierżancie. Doszło do paskudnej jatki. – A więc działa tu Odprysk Księżyca. – Sójeczka przerwał. Walnął pięścią w poręcz fotela. – Co gorsza, władca Odprysku wyprzedza nas o krok. Domyślił się, że spróbujemy nawiązać kontakt z gildią, i co zrobił? – Rozgromił gildię – rzekł Kalam. – Co za arogancja. – Może i jest arogancki – zauważył Sójeczka, krzywiąc twarz – ale muszę przyznać, że ma do tego podstawy. Zastanawiam się, jak dobry jest mistrz tutejszej gildii. Wystarczająco

327 dobry, by stawić czoło Tiste Andii? Wątpliwe. – A jeśli chodzi o tę drugą sprawę – wtrącił Szybki Ben. – Udało się. Sierżant wpatrywał się w czarodzieja przez kilka sekund, po czym skinął głową. – Nadzialiśmy się też na Żal – dodał Kalam, krzywiąc twarz, gdy Młotek ucisnął jego ranę. Uzdrowiciel mruknął coś pod nosem. – Tak? Kazałem jej śledzić jakiegoś grubasa, który według niej był ważny. Jak na was trafiła? Szybki Ben uniósł brwi. – To znaczy, że mówiła prawdę. Nie wiem, jak nas znalazła, ale odszukała potrzebnego człowieka i skierowała nas do niego. Młotek uniósł rękę. Tam, gdzie przed chwilą była rana, została tylko różowa blizna. Kalam burknął słowa podziękowania i usiadł na łóżku. Sójeczka zastukał palcami w poręcz fotela. – Gdybyśmy tylko wiedzieli, kto rządzi tym cholernym miastem, moglibyśmy spróbować sami. Skrytobójca pociągnął nosem. – Jeśli zaczniemy wykańczać członków Rady, może uda nam się wykurzyć tych, którzy naprawdę sprawują tu władzę. Sierżant zmarszczył brwi. – Niezły pomysł – rzucił, wstając z fotela. – Zastanówmy się nad tym. Władca Odprysku wie już, że tu jesteśmy. Widział przecież tego demona. Musimy działać szybko. – Moglibyśmy wysadzić Gmach Majestatu – zaproponował Skrzypek, uśmiechając się głupkowato do Płota. – Macie aż tyle środków wybuchowych? – zapytał Sójeczka. Z twarzy Skrzypka zniknęła wesołość. – No, hmm, może wystarczyłoby ich na jedną rezydencję. Ale jeśli wykopiemy trochę założonych min... – To się staje absurdalne – zauważył z westchnieniem sierżant. – Zostawmy wszystko tak, jak jest. Przyjrzał się grze w karty. Wyglądało na to, że w skład jej zasad wchodzi całkowity bezruch. Totalny pat. Sójeczka zmrużył oczy. Czyżby chcieli coś mu w ten sposób przekazać? Wschodni horyzont jaśniał już pomarańczowożółtym światłem, odbijającym się miedzianą poświatą w cegłach i brukowcach miasta. Panującą na ulicach ciszę mącił jedynie odgłos skapującej wody, choć już za kilka minut mieli się na nich pojawić pierwsi przechodnie. Wkrótce wieśniacy, którzy sprzedali cały zapas zboża, owoców i warzyw, wsiądą na wozy i opuszczą miasto, a stragany otworzą się w oczekiwaniu na kupujących. W całym Darudżystanie szarolicy przygotowywali się do zamknięcia zaworów i odcięcia

328 dopływu gazu do głównych arterii. Poruszali się po mieście małymi grupami, zbierając się na skrzyżowaniach, a potem rozchodząc na dźwięk pierwszego dziennego dzwonu. Żal obserwowała Crokusa, który wchodził znużonym krokiem na frontowe schody kamienicy. Stała w odległości połowy przecznicy od niego, skryta w cieniach, które z jakiegoś powodu nie chciały zniknąć, choć dzień był coraz jaśniejszy. Przed krótką chwilą poczuła głęboko w piersi, niemal jak fizyczny cios, śmierć imperialnego demona. Demony na ogół uciekały do swego królestwa, gdy tylko odniosły obrażenia na tyle poważne, by przerwać więź łączącą je z tym, kto je przywołał. Korvalaha jednak nie odcięto ani nie odesłano przemocą. W jego kresie wyczuwała nieodwołalność, która nią wstrząsnęła. Prawdziwa śmierć. Nie mogła zapomnieć bezgłośnego, rozpaczliwego krzyku, który rozbrzmiał w jej głowie. Zniknęła cała otaczająca powiernika monety dwuznaczność. Wiedziała już, że go zabije. Trzeba to zrobić, i to jak najszybciej. Musiała tylko jeszcze zgłębić tajemnicę otaczającą jego poczynania. Do jakiego stopnia Crokus był narzędziem Oponn? Wiedziała, że zauważył ją w ogrodzie D’Arle’ów na krótko przed tym, nim uciekł na dach. Światło, które zobaczyła za suwanymi drzwiami balkonu, utwierdziło ją w decyzji śledzenia chłopaka. Rodzina D’Arle’ów miała w Darudżystanie wielkie wpływy. Myśl, że Crokus ma potajemny romans z ich córką wydawała się niedorzecznością, ale jaki inny wniosek mogła wyciągnąć? Pozostawało pytanie, czy Oponn posługują się nim bezpośrednio, by w ten osobliwy sposób wpłynąć na Radę Miejską? Jaką rolę miała odegrać ta dziewczyna? Mogło chodzić jedynie o jej pozycję, o możliwość skandalu. Jakie jednak były poglądy polityczne Estraysiana D’Arle’a? Zdała sobie sprawę, że choć dowiedziała się sporo o darudżystańskiej scenie politycznej, wciąż wie za mało, by mogła odgadnąć zamiary Oponn. Rajca D’Arle był najpotężniejszym przeciwnikiem Turbana Orra i jego planu proklamowania neutralności, cóż to jednak miało za znaczenie? Imperium Malazańskiego nic nie obchodziły podobne gesty. Chyba że proklamacja miała być tylko zmyłką. Czyżby Turban Orr przygotowywał zamach stanu z poparciem imperium? Znalezienie odpowiedzi na te pytania wymagało czasu. Wiedziała, że musi być cierpliwa. Rzecz jasna, cierpliwość była jej najmocniejszą stroną. Miała nadzieję, że gdy Crokus ujrzy ją po raz drugi w tym ogrodzie, wpadnie w panikę, a przynajmniej poirytuje to Oponn – jeśli faktycznie kierowali oni bezpośrednio chłopakiem. Obserwowała z cieni, którymi się otoczyła, jak skrytobójca Rallick ochrzania młodzieńca. Podsłuchała też rozmowę Rallicka z Murilliem. Wyglądało na to, że chłopak ma obrońców. Stanowili oni dziwną grupę, zakładając, że ten grubasek, Kruppe, był ich przywódcą. Usłyszawszy, że mają zabrać Crokusa za miasto na rozkaz swego „mistrza”, poczuła się jeszcze bardziej zaintrygowana. Wiedziała, że wkrótce będzie musiała przystąpić do akcji. Nie sądziła, by opieka, jaką otaczali chłopaka Kruppe i ten Murillio, utrudniła jej zbytnio zadanie. Choć grubasek z

329 pewnością był kimś więcej, niż mogłoby się wydawać, przemoc raczej nie była jego specjalnością. Wobec tego zabije chłopaka poza miastem, gdy tylko odkryje naturę ich misji i dowie się, kim jest ów mistrz. Gdy wszystko wreszcie zrozumie. Sierżant Sójeczka będzie musiał jeszcze trochę zaczekać na jej powrót. Uśmiechnęła się na tę myśl, wiedząc, że cała drużyna cieszy się niesłychanie z jej nieobecności. Co zaś do zagrożenia, jakie stanowili Szybki Ben i Kalam – no cóż, wszystko we właściwym czasie. Alchemikowi Barukowi mijała już gwałtowna migrena. Moc, która pojawiła się niespodziewanie w mieście, zniknęła. Siedział w fotelu, w którym zwykł czytać, przyciskając do czoła owinięty szmatką kawałek lodu. Przywołano demona. Był tego pewien. Emanacje miały charakterystyczny smród. Kryło się w tym jednak coś więcej. Na chwilę przed zniknięciem mocy coś szarpnęło świadomością Baruka tak gwałtownie, że omal nie stracił przytomności. Wrzasnął w tej samej chwili, co konający stwór, a jego wołanie poniosło się echem po korytarzu. Po chwili pod drzwiami jego sypialni zjawili się krzyczący głośno strażnicy. Baruk czuł w głębi jaźni bolesny uraz, jakby jego duszy zadano dotkliwy cios. Na mgnienie oka ujrzał świat, w którym panowała absolutna ciemność. Wypełniały ją dźwięki: skrzypienie drewnianych kół, pobrzękiwanie łańcuchów, jęk tysiąca uwięzionych dusz. Potem wszystko umilkło. Znowu siedział w fotelu, a u jego boku klęczał Roald, który przyniósł z piwnicy wiadro lodu. Teraz Baruk został w gabinecie sam, a okład z lodu, który miał na czole, wydawał się ciepły w porównaniu z tym, co wypełniało mu serce. Ktoś zapukał do drzwi. Do pokoju zajrzał Roald. Twarz sługi poorały głębokie bruzdy zgryzoty. – Panie, masz gościa. – Gościa? O tej porze? – Podniósł się z drżeniem. – A któż to taki? – Pan Anomander Rake. – Roald zawahał się. – I... ktoś jeszcze. Alchemik skinął głową, marszcząc brwi w zamyśleniu. – Wprowadź ich. – Tak, panie. Rake wszedł do środka. Niósł skrzydlate stworzenie wielkości psa, które trzymał za kark. Istota szarpnęła się, sycząc głośno, po czym obrzuciła Baruka błagalnym spojrzeniem. – Śledził mnie – rzucił Rake. – Jest twój? Zdumiony alchemik skinął głową. – Tak też myślałem – stwierdził Rake. Puścił demona, który podleciał do swego pana i wylądował u jego stóp. Baruk spojrzał na niego. Stwór drżał.

330 Rake rozsiadł się w fotelu, wyciągając długie nogi. – Miałem noc pełną wrażeń – oznajmił. Alchemik skinął dłonią i demon zniknął z cichym trzaskiem. – Zleciłem memu słudze pewną misję – zaczął twardym tonem. – Nie miałem pojęcia, że będzie miała coś wspólnego z tobą. – Podszedł do Tiste Andii i stanął obok niego. – Dlaczego wplątałeś się w wojnę skrytobójców? – Dlaczego by nie? – odparł Rake. – W końcu to ja ją wywołałem. – Co takiego? Uśmiechnął się do alchemika. – Nie znasz cesarzowej tak dobrze jak ja, Baruku. – Wyjaśnij mi to, proszę. Twarz alchemika nabrała rumieńców. Rake odwrócił wzrok. – Powiedz mi, proszę, Baruku – zaczął, odwracając się, by popatrzeć rozmówcy w oczy – kto w tym mieście może wiedzieć o waszej tajnej radzie? Kto najbardziej skorzystałby na jej zniknięciu? I, co najważniejsze, kto w tym mieście byłby w stanie pozbawić was życia? Alchemik nie śpieszył się z odpowiedzią. Podszedł powoli do stołu, na którym rozłożył świeżo nakreśloną mapę. Nachylił się nad nią, wspierając dłonie na krawędzi mebla. – Podejrzewasz, że cesarzowa mogłaby zaoferować Vorcan kontrakt – rzekł wreszcie. – Na ciebie i na pozostałych wielkich magów – potwierdził siedzący za nim Rake. – Przysłała tu Szpon, nie dlatego, by osłabić obronę waszego miasta, lecz po to, żeby nawiązać kontakt z mistrzynią skrytobójców. Nie byłem całkowicie pewien, czy mam rację, chciałem jednak temu zapobiec. Baruk nie spuszczał wzroku z pokrywającej mapę czerwonej plamy. – I dlatego wysłałeś własnych skrytobójców, nakazując im rozgromić jej gildię. Żeby wywabić ją z ukrycia. – Odwrócił się. – I co wtedy? Zabić ją? Tylko na podstawie podejrzeń? – Dzisiejszej nocy uniemożliwiliśmy Szponowi skontaktowanie się z nią – odpowiedział spokojnie Rake. – Twój demon może to potwierdzić. Poza tym, chyba nie sugerujesz, że śmierć Vorcan i zdziesiątkowanie gildii byłyby czymś niekorzystnym? – Obawiam się, że sugeruję. – Baruk zaczął spacerować po pokoju, próbując zapanować nad narastającym oburzeniem. – Być może nie znam cesarzowej tak dobrze jak ty, Rake – ciągnął, zgrzytając zębami – ale to miasto z pewnością rozumiem znacznie lepiej od ciebie. – Przeszył Tiste Andii wściekłym spojrzeniem. – Dla ciebie Darudżystan jest tylko kolejnym polem bitwy w twej prywatnej wojnie z cesarzową. Nie dbasz o to, czy miasto ocaleje. Nie obchodzi cię, w jaki sposób przetrwało trzy tysiące lat. Rake wzruszył ramionami. – Oświeć mnie. – Rada Miejska ma znaczenie, i to nawet kluczowe. To ona stanowi napędzającą miasto

331 machinę. To prawda, że w Gmachu Majestatu pełno jest małostkowości, korupcji i nieustannych swarów, lecz mimo to tam właśnie załatwia się wszelkie sprawy. – Co to ma wspólnego z Vorcan i jej bandą morderców? Baruk skrzywił się. – Gdy wóz jest mocno obciążony, koła wymagają smaru. Gdyby szlacheckie rodziny nie mogły korzystać z pomocy skrytobójców, dawno już wyniszczyłyby się w wojnie domowej, pociągając za sobą całe miasto. Ponadto skuteczność gildii jest hamulcem dla wendet, sporów i tak dalej. Zawsze istnieje możliwość rozlewu krwi, a to pachnie brzydko. Z reguły za brzydko dla szlacheckich nosów. – Ciekawe – zauważył Anomander Rake. – Czy jednak nie sądzisz, że Vorcan z wielką uwagą wysłuchałaby propozycji cesarzowej? Ostatecznie zdarzało się już, że Laseen rządy nad podbitym miastem przekazywała skrytobójcom. W gruncie rzeczy przynajmniej jedna trzecia jej obecnych wielkich pięści zaczynała karierę w tym zawodzie. – Nic nie rozumiesz! – Twarz Baruka pociemniała. – Nie zapytałeś nas o zdanie, a tego nie możemy tolerować. – Nie odpowiedziałeś mi – odparł spokojnym, zimnym głosem Rake. – Czy Vorcan przyjęłaby kontrakt? Czy potrafiłaby go wykonać? Czy jest aż tak dobra, Baruku? Alchemik odwrócił się. – Nie wiem. Tak brzmi moja odpowiedź na wszystkie trzy pytania. Tiste Andii przeszył go twardym spojrzeniem. – Gdybyś rzeczywiście był tylko alchemikiem, mógłbym ci uwierzyć. – A dlaczego uważasz mnie za kogoś więcej? – zapytał z przekąsem Baruk, uśmiechając się. Rake odwzajemnił jego uśmiech. – Niewielu jest takich, którzy potrafią spierać się ze mną bez zmrużenia oka. Nie jestem przyzwyczajony, by zwracano się do mnie jak do równego sobie. – Istnieje wiele ścieżek wiodących do ascendencji, a niektóre z nich są bardziej subtelne od innych. – Baruk sięgnął po stojącą na obramowaniu kominka karafkę, a z wiszącej nad biurkiem półki zdjął dwa kryształowe kielichy. – Jest wielkim magiem. Wszyscy mamy czarodziejskie osłony, ale przeciwko niej... Napełnił puchary winem. Rake podszedł do alchemika, przyjął z jego rąk kielich i uniósł go do ust. – Przepraszam, że cię o tym nie poinformowałem. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, by było to szczególnie ważne. Do dzisiejszej nocy kierowałem się jedynie teorią. Nie wziąłem pod uwagę wstrząsu, jaki mógłby spowodować upadek gildii. Baruk pociągnął łyk wina. – Anomanderze Rake, powiedz mi coś. Dzisiejszej nocy ktoś w mieście przywołał demona.

332 – To był jeden z Korvalahów Tayschrenna – wyjaśnił Rake. – Uwolnił go czarodziej Szponu. – Upił łyk cierpkiego trunku, zatrzymał go chwilę na języku i przełknął z zadowoleniem. – Już go nie ma. – Nie ma? – zapytał cicho Baruk. – A gdzie się podział? – Jest poza zasięgiem Tayschrenna – odparł Rake, rozciągając usta w uśmiechu. – Poza czyimkolwiek zasięgiem. – Twój miecz – powiedział Baruk, tłumiąc dreszcz. Przypomniał sobie wizję, która go nawiedziła. Skrzypienie kół, brzęk łańcuchów, jęk tysiąca zagubionych dusz. I ciemność. – Tak jest – przyznał Rake, napełniając kielich na nowo. – Otrzymałem głowy dwóch czarodziejów z Pale. Zgodnie z obietnicą. Podziwiam twą skuteczność, Baruku. Czy się sprzeciwiali? Alchemik pobladł. – Wyjaśniłem im, jaki mają wybór – odparł cicho. – Nie sprzeciwiali się. Cichy śmiech Rake’a zmroził krew w jego żyłach. Kruppe podniósł się, słysząc odległy dźwięk. Płonęło przed nim małe ognisko, które jednak dawało bardzo niewiele ciepła. – Ach – westchnął. – Dłonie Kruppego niemal już zdrętwiały, lecz jego słuch nie stracił ostrości. Wysłuchajmy tego słabego dźwięku, który rozbrzmiewa w głębi jego aktualnego snu. Czy zna jego źródło? – Być może – odezwał się stojący tuż obok K’rul. Zdumiony grubasek odwrócił się, unosząc brwi. – Kruppe myślał, że dawno już odszedłeś, pradawny. Niemniej jednak, cieszy się z twego towarzystwa. Zakapturzony bóg skinął głową. – Z nowo narodzoną Tattersail wszystko w porządku. Opiekują się nią Rhivijczycy. Rośnie szybko, w zgodzie z naturą jednopochwyconych. Schronienia udzielił jej potężny wódz. – Świetnie – stwierdził z uśmiechem grubasek. Jego uwagę ponownie przyciągnęły dochodzące z oddali odgłosy. Wbił spojrzenie w mrok, nic jednak nie dojrzał. – Powiedz mi Kruppe, co słyszysz? – zapytał K’rul. – Przejeżdża tu duży wóz albo coś w tym rodzaju – odpowiedział grubasek, marszcząc brwi. – Słyszę turkot kół, pobrzękiwanie łańcuchów i jęki niewolników. – Nazywa się Dragnipur – wyjaśnił bóg. – To miecz. Kruppe zmarszczył czoło jeszcze mocniej. – Jak wóz ciągnięty przez niewolników może być mieczem? – Wykuto go w ciemności, a jego łańcuchy łączą dusze ze światem, który istniał przed pojawieniem się światła. Kruppe, jego właściciel zstąpił między was.

333 W umyśle grubaska pojawiła się Talia Smoków. Ujrzał obraz: pół człowieka, pół smoka – Rycerza Wielkiego Domu Ciemności, znanego też jako Syn Ciemności. Mężczyzna unosił czarny miecz, za którym ciągnęły się łańcuchy dymu. – Rycerz jest w Darudżystanie? – zapytał, czując dreszcz strachu. – W Darudżystanie – odparł K’rul. – Wokół Darudżystanu. Nad Darudżystanem. Jego obecność przyciąga do miasta moc, a to wielkie zagrożenie. – Pradawny bóg zwrócił się w stronę grubaska. – Jest w zmowie z mistrzem Barukiem i Koterią Torrud. Sekretni władcy Darudżystanu znaleźli sobie niebezpiecznego sojusznika. Dzisiejszej nocy Dragnipur posmakował duszy demona, Kruppe. W waszym mieście. Nie zwykł długo cierpieć pragnienia i nim to wszystko dobiegnie końca, wypije jeszcze wiele krwi. – Czy ktokolwiek może mu się oprzeć? – zapytał mag. K’rul wzruszył ramionami. – W czasach, gdy go wykuto, nikt tego nie potrafił. Było to jednak dawno temu, nawet przed moim czasem. Nie potrafię ci powiedzieć, jak jest teraz. Mam dla ciebie jeszcze jedną informację, Kruppe, obawiam się jednak, że wiem na ten temat niewiele. – Kruppe słucha. – Chodzi o wyprawę do Wzgórz Gadrobi, w którą wysyła was mistrz Baruk. Po czasie znów przebudziła się tam pradawna magia. To Tellann Imassów, dotyka Omtose Phellack, a to była magia Jaghutów. Nie wchodź im w drogę, Kruppe. wszystkim strzeż powiernika monety. To, co nadejdzie, jest niebezpieczeństwem wielkim i starożytnym, jak rycerz i jego miecz. Bądź ostrożny, Kruppe. – Kruppe zawsze jest ostrożny, pradawny.

długim jednak Przede równie

334

KSIĘGA PIĄTA

WZGÓRZA GADROBI

335

Za cienkimi ścianami ze skór siedzi dziewczynka, przed nią, na wytartym jedwabiu leży talia kart. Dziecko nie umie jeszcze mówić, a scen, które się przed nim rozgrywają, w tym życiu nie widziało. Spogląda na samotną kartę zwaną Obeliskiem i czuje w umyśle szorstkość szarego kamienia. Obelisk stoi na trawiastym wzgórzu niczym palec sterczący z ziemi – przeszłość i przyszłość. Dziewczynka wybałusza oczy ze strachu, gdyż w kamieniu kamieni pojawiają się szczeliny i wie, że zaraz się on roztrzaska. Srebrny lis Zwiadowca Hurlochel Szósta Armia

336

Rozdział czternasty Widziałem ich na brzegach, coraz głębsze jamy ich oczu przysięgały nieśmiertelną wojnę przeciw spokojnym westchnieniom jaghuckich mórz... Szaleństwo Gothosa Gothos (ur.?) 907 rok trzeciego tysiąclecia Pora Fanderay w Roku Pięciu Kłów Według malazańskiej rachuby 1163 rok snu Pożogi Według rachuby T’lan Imassów Rok Zgromadzenia, Przebudzenie Tellann Z upływem dni przyboczna Lorn odzyskiwała jasność myślenia. Opadały z niej wyczerpanie i przygnębienie. Wstrząsnęła nią myśl, że mogła być tak nieostrożna. Nie przywykła mieć podobnych odczuć i nie wiedziała, jak sobie z nimi poradzić. Wytrąciło ją to z równowagi. Zwątpiła we własne umiejętności. Gdy przed nią, najpierw na południu, a potem również na zachodzie, pojawiły się Wzgórza Gadrobi, poczuła rozpaczliwą potrzebę odzyskania wiary w swe siły. Misja zbliżała się do decydującego momentu. Jeśli powiedzie się jej z jaghuckim kurhanem, niemal na sto procent zapewni to całkowity sukces. Od świtu jechała bardzo szybko, starając się nadrobić opóźnienia po pierwszych kilku dniach powolnej wędrówki. Oba konie pilnie potrzebowały odpoczynku, dlatego prowadziła je teraz luzem, zatknąwszy sobie wodze za pas. Obok niej szedł Tool. Choć Imass często odpowiadał na pytania przybocznej, mówiąc o wielu fascynujących sprawach, nie chciał jej udzielić informacji na żaden temat istotny dla imperium oraz wysiłków pragnącej zachować władzę Laseen. Wszystko sprowadzało się do ślubów, które złożył na ostatnim Zgromadzeniu. Nadciągało jakieś ważne dla Imassów wydarzenie. Zastanawiała się, czy coś je łączy z jaghuckim tyranem. Była to niepokojąca myśl. Nie zamierzała jednak pozwolić, by dręczące ją wątpliwości stały się zagrożeniem dla misji. Była ramieniem Laseen i jej działaniami kierowała cesarzowa. Dujek i Tayschrenn

337 słusznie przypomnieli jej o tej prawdzie. Kobieta imieniem Lorn nie odgrywała w tych wydarzeniach żadnej roli, jak więc mogła być za cokolwiek odpowiedzialna? – W ciągu lat, które spędziłem między ludźmi – mówił idący obok niej Tool – przypomniałem sobie, w jaki sposób ciało i twarz wyrażają emocje. Przyboczna, od dwóch dni masz zasępioną minę. Czy chodzi o coś znaczącego? – Nie – warknęła. Oczyszczenie myśli z osobistych uczuć nigdy nie było tak trudne jak teraz. Czyżby to był trwały efekt ingerencji Oponn? Być może Imass potrafiłby uwolnić ją od tego. – Tool – zaczęła – znaczący, jak to ująłeś, jest fakt, że za mało wiem o tym, co zamierzamy zrobić. Szukamy monolitu, który wskazuje wejście do kurhanu. Zakładając, że można go znaleźć, dlaczego nie uczyniono tego już dawno? Dlaczego poszukiwaczom od trzech tysięcy lat nie udaje się trafić na ten grobowiec? – Znajdziemy monolit – zapewnił spokojnie Tool. – Rzeczywiście, wskazuje on wejście do kurhanu, ale sam kurhan znajduje się gdzie indziej. Przyboczna skrzywiła się wściekle. Znowu zagadki. – Wyjaśnij mi to. Imass milczał przez długą chwilę. – Zrodziłem się z pradawnej groty, znanej jako Tellann, przyboczna – powiedział wreszcie. – Jest ona czymś więcej niż źródłem magii. Jest również pewną chwilą. – Sugerujesz, że kurhan istnieje w jakimś innym nurcie czasu? Czy tak właśnie chcesz do niego dotrzeć? Za pośrednictwem tej groty Tellann? – Nie. Nie istnieje żaden równoległy czas, inny od tego, który znamy. Tamte chwile już minęły. To raczej kwestia... posmaku. Przyboczna, czy mogę mówić dalej? Lorn zacisnęła usta w wąską linię. – Jaghuci, którzy pochowali tyrana, wywodzili się z innej pradawnej groty. Termin „pradawna” ma jednak charakter względny. Jaghucka Omtose Phellack nie jest starsza od Tellann. Mają taki sam posmak. Rozumiesz mnie, przyboczna? – Zarozumiały sukinsyn – mruknęła do siebie. – Rozumiem, Tool. Imass skinął głową. Jego kości skrzypnęły. – Kurhanu dotąd nie odnaleziono dlatego, że wywodzi się z Omtose Phellack. Leży w grocie, która jest stracona dla świata. Ja jednak należę do Tellann i moja grota styka się z Omtose Phellack. Potrafię do niej dotrzeć, przyboczna. Każdy T’lan Imass mógłby tego dokonać. Wybrano mnie, ponieważ nie mam klanu i pod każdym względem jestem samotny. – A dlaczego miałoby to być ważne? – zapytała Lorn, czując skurcz w żołądku. Tool spojrzał na nią. – Przyboczna. Zamierzamy uwolnić jaghuckiego tyrana. Gdyby podobna istota wyrwała się spod naszej kontroli albo zaczęła postępować wbrew naszym przewidywaniom, mogłaby spustoszyć cały ten kontynent. Jest zdolna obrócić w niewolników wszystkich, którzy na nim

338 mieszkają, i uczyni to, jeśli jej pozwolimy. Gdyby zamiast mnie T’lan Imassowie Logrosa wyznaczyli rzucającego kości i gdyby tyran odzyskał potem wolność, rzucający kości stałby się jego niewolnikiem. Jaghucki tyran już w pojedynkę jest niebezpieczny, a gdyby miał u boku rzucającego kości Imassów, nic nie mogłoby ich powstrzymać. Rzuciliby wyzwanie bogom i pozabijali większość z nich. Ponadto, nie mam klanu, jeśli więc tyran uczyni ze mnie swego niewolnika, nie zniewoli zarazem mych krewnych. Lorn wbiła wzrok w Imassa. Co sobie wyobrażali cesarzowa i Tayschrenn? W jaki sposób mieli zamiar zapanować nad podobną istotą? – Chcesz powiedzieć, że można cię poświęcić bez żalu, Tool? – Tak, przyboczna. I mnie również, pomyślała. – A co może powstrzymać tego tyrana? – zapytała. – Jak mamy nad nim zapanować? – Nie możemy tego zrobić, przyboczna. Na tym właśnie polega ryzyko, które musimy podjąć. – Co masz na myśli? Tool wzruszył ramionami. Ukryte pod przegniłym futrem kości podniosły się i opadły ze słyszalnym trzaskiem. – Chodzi o władcę Odprysku Księżyca, przyboczna. Będzie zmuszony do interwencji. – Czy on potrafi powstrzymać tyrana? – Tak, przyboczna, choć straszliwie go to osłabi. Co więcej, jest w stanie wymierzyć tyranowi karę, której ten obawia się najbardziej. – Imass skierował ku Lorn oczodoły, w których pojawił się słaby błysk światła. – Może go zamienić w niewolnika, przyboczna. Lorn stanęła jak wryta. – Chcesz powiedzieć, że tyran będzie walczył po jego stronie? – Nie, przyboczna. On wymierzy mu ową karę, lecz tyran znajdzie się również poza jego zasięgiem. Rozumiesz? Cesarzowa wie, kim jest ten władca i czym dysponuje. Lorn skinęła głową. – Jest Tiste Andii i wielkim magiem. Tool parsknął ochrypłym śmiechem. – Przyboczna, to Anomander Rake, Syn Ciemności, posiadacz Dragnipura. Zmarszczyła brwi. – Dragnipur to miecz, zrodzony w erze, gdy nie było jeszcze Światła – wyjaśnił, widząc jej dezorientację. – A Ciemność, przyboczna, jest boginią Tiste Andii. Po kilku minutach Lorn odzyskała zdolność mówienia. – Cesarzowa ma talent do wyszukiwania wrogów – zauważyła cicho. I wtedy Tool podzielił się z nią kolejną zdumiewającą informacją. – Jestem pewien, że Tiste Andii żałują, iż przybyli do tego świata – oznajmił. – Przybyli tutaj? Skąd? Jak? Dlaczego?

339 – Zrodzili się z Kurald Galain, Groty Ciemności. Kurald Galain była samotna i nietknięta. Bogini, ich matka, poznała samotność... – Tool zawahał się. – W tej opowieści zapewne nie ma wiele prawdy, przyboczna. – Mów dalej – powiedziała cicho Lorn. – Proszę. – W swej samotności zaczęła szukać czegoś, co leżałoby poza nią. I tak zrodziło się Światło. Jej dzieci, Tiste Andii, uznały to za zdradę i wyrzekły się jej. Niektórzy powiadają, że zostali wygnani, inni zaś, że dobrowolnie opuścili objęcia swej matki. Choć magowie Tiste Andii nadal korzystają z groty Kurald Galain, nie należą już do niej. Niektórzy wybrali sobie nawet inną, Starvald Demelain. – Pierwszą Grotę. Tool skinął głową. – A do kogo należała Starvald Demelain? – Była ojczyzną smoków, przyboczna. Murillio odwrócił się w siodle i zatrzymał muła na piaszczystej drodze. Spojrzał przed siebie. Kruppe i Crokus dotarli już do Rozstajów Zgryzoty. Otarł czoło miękkim atłasowym burnusem i znowu się obejrzał. Coll zgiął się wpół w siodle, uwalniając organizm od resztek śniadania. Murillio westchnął. Zdumiewało już to, że ich przyjaciel był trzeźwy, natomiast fakt, że uparł się, iż będzie im towarzyszył, graniczył wręcz z cudem. Murillio zastanawiał się, czy Coll wie coś o planach Rallicka. Nie, to niemożliwe. Gdyby cokolwiek podejrzewał, natychmiast przywaliłby w zęby im obu. To duma wpakowała Colla w obecną kabałę, a pijaństwo jej nie zmniejszyło. Wprost przeciwnie. Coll przywdział nawet swą brygantynę, łącznie z naramiennikami i nagolennikami. U jego pasa wisiał półtoraręczny miecz. Miał też kolczy czepiec oraz hełm i w każdym calu wyglądał na szlachetnego rycerza. Dysonans stanowił jedynie zielonkawy odcień nalanej twarzy. Ponadto jako jedyny z nich zdołał sobie znaleźć konia, zamiast jednego z tych cholernych mułów, które wykombinował Kruppe. Coll wyprostował się w siodle i uśmiechnął blado do Murillia, po czym spiął konia. Bez słowa wznowili podróż, zmuszając wierzchowce do cwału, dopóki nie doścignęli towarzyszy. Kruppe wygłaszał jeden ze swych zwykłych monologów. – Nie więcej niż kilka dni, zapewnia was o tym Kruppe, stareńki wędrowiec po pustkowiach leżących daleko od wspaniałego Darudżystanu. Nie ma co się tak smucić, chłopcze. Pomyśl sobie, że to wspaniała przygoda. Crokus spojrzał na Murillia, unosząc ręce nad głowę. – Przygoda? Nie wiem nawet, co tu robimy! Dlaczego nikt mi nic nie wyjaśni? Nie mogę uwierzyć, że się na to zgodziłem! Murillio uśmiechnął się do chłopaka.

340 – Daj spokój, Crokus. Nie pamiętasz, ile to razy wyrażałeś zainteresowanie naszymi ciągłymi podróżami poza miasto? Wreszcie się doczekałeś. Teraz znajdziesz odpowiedzi na wszystkie swe pytania. Młodzieniec przygarbił się w siodle. – Mówiliście mi, że jesteście agentami jakiegoś kupca. Jakiego? Nie widzę tu żadnego kupca. I gdzie są nasze konie? Dlaczego tylko Coll jedzie konno? I dlaczego nikt nie dał mi miecza albo innej broni? Dlaczego... – No dobra! – Murillio parsknął śmiechem, unosząc rękę. – Wystarczy już tego! Jesteśmy agentami pewnego kupca, ale towar, w który go zaopatrujemy jest dość niezwykły – wyjaśnił. – Kruppe dodaje z ciepłym uśmiechem, że sam kupiec również nie jest zwyczajny. Chłopcze, zajmujemy się zbieraniem informacji dla naszego pracodawcy, którym jest nie kto inny jak wielki alchemik Baruk! Crokus wbił wzrok w grubaska. – Baruk! I nie stać go na to, żeby dać nam konie? Kruppe odchrząknął. – No więc... hmm. Doszło do drobnego nieporozumienia miedzy szlachetnym, uczciwym Kruppem i chytrym, podstępnym stajennym. Niemniej jednak, Kruppe otrzymał pełną rekompensatę i w ten sposób zaoszczędził naszemu czcigodnemu pracodawcy jedenaście srebrników. – Których ten nigdy nie zobaczy – mruknął Murillio. – Jeśli zaś chodzi o miecz, to, u licha, po co ci on, chłopcze? – ciągnął grubasek. – Nie zwracaj uwagi na tego bladego samochwała Colla i jego ciężki wojenny rynsztunek. On tylko się zgrywa. Natomiast rapier Murillia to jedynie ozdoba, choć on sam z pewnością by twierdził, że klejnoty i szmaragdy wprawione w jego rękojeść służą lepszemu wyważeniu broni albo odgrywają inną ważną w walce rolę. – Uśmiechnął się rozanielony do Murillia. – Nie, chłopcze, prawdziwi mistrzowie w zdobywaniu informacji nie potrzebują takich nieporęcznych kawałków metalu. Można nawet powiedzieć, że nimi gardzimy. – Niech ci będzie – odburknął Crokus. – A jakich właściwie informacji szukamy? – Wszystkie te kruki nad naszymi głowami – zaczął Kruppe, unosząc rękę – i inni wędrowcy przemierzający Wzgórza Gadrobi dostarczają mąki faktów dla młynów mistrza Baruka. Obserwujemy, pozostając w ukryciu. Dowiadujemy się o wszystkim, pozostając dla innych niewiadomą. Wchodzimy na... – Zamknij się wreszcie – jęknął Coll. – Kto ma bukłaki? Murillio odwiązał z uśmiechem gliniany dzbanek od lęku siodła i wręczył go przyjacielowi. – Oto gąbka wyciskana ciężarem zbroi – zauważył Kruppe. – Spójrz, jak ten człowiek pochłania naszą cenną wodę, która natychmiast pojawia się z powrotem na jego ogorzałej skórze, słona i brudna. Jakie trucizny w sobie zawiera? Kruppe drży na tę myśl.

341 Coll podał dzbanek Crokusowi, ignorując grubaska. – Przymknij się, chłopcze – rzucił. – Płacą ci za to, i to cholernie dobrze. Jeśli nam się poszczęści, nie będzie żadnych kłopotów. Uwierz mi, w tej robocie przygody to ostatnie, czego byśmy chcieli. Mimo to – dodał, spoglądając na Murillia – czułbym się znacznie lepiej, gdyby był z nami Rallick. – A ja jestem tylko jego niegodnym zastępcą? – zapytał oburzony Crokus. – Myślisz, że o tym nie wiem, Coll? Myślisz... – Nie mów mi, co myślę – warknął Coll. – Nie powiedziałem, że masz go zastępować, Crokus. Jesteś złodziejem i twoje umiejętności przydają się w tej pracy znacznie bardziej niż wszystko, co ja potrafię. To samo dotyczy Murillia. Jeśli zaś chodzi o Kruppego, no cóż, talenty, którymi dysponuje, sięgają nie dalej niż jego żołądek i to, co chce do niego wepchnąć. Łączy cię z Rallickiem znacznie więcej, niż ci się wydaje, i dlatego masz z nas wszystkich największe kwalifikacje. – Pomijając, rzecz jasna, niezbędny w naszej pracy rozum – wtrącił Kruppe. – To on jest moim prawdziwym talentem, choć ktoś taki jak Coll nigdy tego nie pojmie, albowiem podobne umiejętności są mu zupełnie obce. Coll pochylił się w stronę Crokusa. – Zastanawiasz się, dlaczego dźwigam całą tę zbroję – wyszeptał głośno. – Dlatego że szefem naszej grupy jest Kruppe, a kiedy on kieruje sprawami, nigdy nie czuję się bezpiecznie, jeśli nie jestem przygotowany do walki. Gdyby doszło do najgorszego, chłopcze, uratuję nam życie. – Wyprostował się w siodle, patrząc przed siebie. – Nieraz już to robiłem. Czyż nie tak, Kruppe? – To absurdalne oskarżenia – zaprotestował grubasek, pociągając nosem. – To czego właściwie mamy szukać? – zapytał Crokus. – Dowiemy się, kiedy to znajdziemy – odparł Murillio. – Jedziemy tam – dodał, wskazując głową na ciągnące się na wschodzie wzgórza. Crokus milczał przez chwilę, po czym przymrużył oczy. – Wzgórza Gadrobi. Czy szukamy plotki, Murillio? Mężczyzna zesztywniał. Odpowiedzi udzielił jednak Kruppe. – W samej rzeczy, chłopcze. Całej masy plotek. Podziwiam twą bystrość. Gdzie się podział ten dzbanek? Kruppemu doskwiera gwałtowne pragnienie. Żal opuściła miasto przez Bramę Jatema. Szła spokojnie i bez pośpiechu. Śledzić powiernika monety było łatwo i nie potrzebowała do tego kontaktu wzrokowego. Wyczuwała Crokusa i Kruppego, którzy przebywali na gościńcu trzy mile za Miastem Zgryzoty, w towarzystwie dwóch innych ludzi. Nie sprawiali wrażenia, by im się specjalnie śpieszyło. Nie ulegało wątpliwości, że misja, jaką mieli wykonać, dotyczy bezpieczeństwa Darudżystanu. Im więcej się nad tym zastanawiała, tym bardziej była przekonana, że ci ludzie

342 są szpiegami, i to zapewne dobrymi. Dandys, Murillio, mógł przenikać w kręgi szlachty z łatwością, która w połączeniu z jego nieodpartym urokiem stanowiła idealną kombinację dla wywiadowcy. Rallick, który tym razem im nie towarzyszył, służył jako oczy i uszy w Gildii Skrytobójców, zapewniając im w ten sposób dostęp do drugiego z filarów miejscowej władzy. Światem Kruppego byli złodzieje i niższe klasy, wśród których pogłoski pieniły się niczym chwasty w żyznej glebie. Trzeci z mężczyzn był niewątpliwie żołnierzem i przypuszczalnie zapewniał grupie ochronę. Ci ludzie z pewnością byli w stanie obronić powiernika monety przed niemagicznym niebezpieczeństwem, nie zdołają jednak ocalić go przed nią, zwłaszcza że skrytobójca został w mieście. Coś jednak niepokoiło Żal, niejasne przeczucie, że grupa zmierza na spotkanie z niebezpieczeństwem, które zagraża również i jej. Zostawiwszy za sobą Miasto Zgryzoty, przyśpieszyła kroku. Gdy tylko została na trakcie sama, otworzyła Grotę Cienia i szybko ruszyła jej ścieżką. Przyboczna nie dostrzegała w porośniętym trawą wzgórzu, do którego się zbliżali, nic szczególnego. Otaczały je inne, znacznie okazalsze. Jeden ze stoków pokrywało rumowisko głazów, na którym rosło pół tuzina sękatych, powyginanych przez wiatr karłowatych dębów. Płaski szczyt miał kształt zbliżony do kręgu. Tu i ówdzie spod murawy wystawały głazy. Nad nimi krążyły kruki. Były tak wysoko, że wydawały się jedynie pyłkami na szarym, pochmurnym niebie. Tool ruszył zamaszystym krokiem naprzód, zmierzając prosto jak strzelił ku podstawie wzgórza. Lorn oklapła w siodle, czując się pokonana przez otaczający ją świat. Południowy skwar pozbawiał ją sił i ospałość przenikała również do jej myśli. Wiedziała, że nie jest to wina Oponn. Powietrze wypełniał wszechobecny lęk, poczucie, że popełniają błąd, straszliwy błąd. Mieli wydać jaghuckiego tyrana w ręce wroga imperium, licząc na to, że ów Tiste Andii, Anomander Rake, zabije go, lecz z wielkim kosztem dla siebie, co umożliwi malazańskim czarom uśmiercenie Syna Ciemności. Plan ten wydawał się jej teraz ryzykowny i niedorzecznie ambitny. Tool dotarł do stóp wzgórza i zatrzymał się tam, czekając na przyboczną. U jego owiniętych w skóry stóp ujrzała szary kamień, który wystawał nad ziemię jakieś dziesięć cali. – Przyboczna, to jest znacznik, którego szukamy – oznajmił Imass. Uniosła brwi. – Warstwa gleby jest tu bardzo cienka – zauważyła. – Chcesz powiedzieć, że erozja zniszczyła monolit aż tak bardzo? – Erozja go nie tknęła – odparł Tool. – Stał tu w czasach, gdy do tej krainy nie dotarły jeszcze lodowce. Stał tu, gdy Równina Rhivi była śródlądowym morzem, na długo przed tym, nim skurczyło się ono do tego, co dziś zwiemy Lazurem. Przyboczna, ten monolit jest wyższy

343 niż my oboje razem, a to, co uważasz za skałę macierzystą, to w rzeczywistości łupek. Lorn zdziwiła nuta gniewu w głosie Toola. Zsiadła z konia i spętała oba wierzchowce. – Jak długo musimy tu zostać? – Aż do świtu. Z jego nadejściem otworzę drogę, przyboczna. Spod nieba dobiegały słabe krzyki kruków. Lorn uniosła głowę, spoglądając na krążące wysoko nad nimi pyłki. Towarzyszyły im już od wielu dni. Czy było w tym coś niezwykłego? Nie znała odpowiedzi na to pytanie. Wzruszyła ramionami i rozsiodłała konie. Imass zamarł w bezruchu, wbijając spojrzenie w kamienny znacznik. Lorn przystąpiła do rozbijania obozu. Między karłowatymi drzewami znalazła trochę drewna, dzięki czemu będzie mogła rozpalić małe ognisko. Patyki były wyschnięte i zapewne dadzą niewiele dymu. Choć nie spodziewała się niczyjej wizyty, ostrożność weszła jej w nawyk. Przed zapadnięciem zmierzchu weszła na szczyt najwyższego z okolicznych wzgórz. Rozciągał się stamtąd widok na wiele mil we wszystkich kierunkach. Na południu tłoczyły się wzgórza, które na południowym wschodzie przechodziły w step, na samym wschodzie zaś otwierała się Równina Catlińska, jak okiem sięgnąć pozbawiona życia. Lorn zwróciła się na północ. Widać tam jeszcze było puszczę, przez którą wędrowali przed kilkoma dniami. Jej cienka linia grubiała na zachodzie, przechodząc w szczyty Tahlynu. Przyboczna usiadła na ziemi, czekając, aż zapadnie noc. Wtedy zobaczy, czy ktoś w pobliżu pali ogień. Choć robiło się coraz ciemniej, upał wciąż był nie do zniesienia. Okrążyła szczyt, chcąc rozprostować nogi. Wszędzie widziała ślady dawnych wykopalisk, blizny pokrywające łupek. Były tu też ślady obecności gadrobijskich pasterzy, sięgające czasów, gdy posługiwali się jeszcze kamiennymi narzędziami. Z południowego zbocza wzgórza usunięto całą glebę, lecz nie zrobili tego poszukiwacze kurhanu. Niegdyś był tam kamieniołom. Wyglądało na to, że pod łupkiem ukrywał się krzemień o czekoladowym odcieniu, pękający na ostre odłamki i pokryty warstewką białej kredy. Zaintrygowana Lorn postanowiła przyjrzeć się temu bliżej. Zeszła do zagłębienia. Jego dno pokrywały odłamki krzemienia Przykucnęła i wzięła jeden z nich w rękę. Był to mistrzowsko ukształtowany grot włóczni. Ślady tej metody obróbki można było dostrzec w chalcedonowym mieczu Toola. Nie potrzebowała więcej dowodów na prawdziwość twierdzeń Imassa. Ludzie rzeczywiście wywodzili się od jego rasy i odziedziczyli po niej świat. Imperium również było ich dziedzictwem. Wypełniało ludzkie mięśnie, kości i mózgi, niczym krew. Łatwo można to jednak było uznać za klątwę. Czy ich przeznaczeniem było stać się pewnego dnia ludzką wersją T’lan Imassów? Czy wojna była jedynym, co miało znaczenie? Czy pokłonią się jej, obiecując wieczną służbę, i staną się wyłącznie dawcami śmierci? Usiadła w kamieniołomach, opierając się o poobtłukiwaną, zwietrzałą skałę. Imassowie

344 prowadzili kampanię eksterminacji, która trwała setki tysięcy lat. Kim właściwie byli Jaghuci? Według Toola odrzucili oni ideę rządu i odwrócili się plecami do imperiów, armii, cyklów wzrostu i upadku, pożarów i odrodzenia. Żyli samotnie, gardzili swymi pobratymcami, nie dbali o społeczność i wszelkie cele wyższe niż oni sami. Zdała sobie sprawę, że takie istoty z pewnością nie wszczęłyby wojny. – Och, Laseen – wyszeptała. W jej oczach wezbrały łzy. – Wiem, dlaczego boimy się tego jaghuckiego tyrana. Dlatego, że uczłowieczył się, upodobnił do nas, ale przewyższył nas w tej grze. – Skryła twarz w dłoniach. – Oto powód naszego strachu. Umilkła, pozwalając, by łzy spływały jej po policzkach, ściekały między palcami, zwilżyły nadgarstki. Kto płacze moimi oczyma? – zastanowiła się. Lorn czy Laseen? A może płaczę nad naszym rodzajem? Co to ma zresztą za znaczenie? Podobne łzy przelewano już nieraz. Czynili to inni – podobni i zarazem niepodobni do niej. A wszystkie i tak osuszył wiatr. Kapitan Paran spojrzał na swego towarzysza. – Masz jakąś teorię na ten temat? – zapytał. Toc Młodszy podrapał się po bliźnie. – Niech mnie szlag, jeśli coś z tego rozumiem, kapitanie. – Spojrzał na czarnego, spalonego, pokrytego zwęgloną skorupą ptaka, który leżał na ziemi przed nimi. – Ale je liczyłem. To już jedenasty upieczony kruk w ciągu ostatnich trzech godzin. Albo pokrywają całą Równinę Rhivi, jak jakiś cholerny dywan, albo zmierzamy czyimś tropem. Paran chrząknął i popędził konia kopniakiem. Toc podążył za nim. – W dodatku to ktoś bardzo wredny – ciągnął. – Te ptaszyska wyglądają tak, jakby coś rozerwało je od środka. Do licha, nawet muchy ich unikają. – Innymi słowy, to czary – wychrypiał Paran. Toc zmrużył oczy, spoglądając na leżące na południu wzgórza Trafili na wyrąbaną przez drwali ścieżkę, która wiodła przez Puszczę Tahlyńską, co pozwoliło im skrócić podróż o wiele dni. Gdy jednak wrócili na szlak rhivijskich kupców, natychmiast natknęli się na kruki. Znaleźli też ślady dwóch koni, a także mężczyzny w mokasynach, który wędrował na piechotę. Trop miał zaledwie kilka dni. – Nie rozumiem, dlaczego przyboczna i Imass jadą tak wolno – mruknął Toc. Od rana powtarzał już te słowa przynajmniej tuzin razy. – Myślisz, że nie wie, iż ktoś ją śledzi? – Jest arogancka – zauważył Paran, zaciskając dłoń na mieczu. – A do tego towarzyszy jej Imass. Czym miałaby się niepokoić? – Moc przyciąga moc – zauważył Toc, raz jeszcze drapiąc się po bliźnie. Ten gest wywołał w jego głowie kolejny rozbłysk światła. Teraz jednak wyglądało ono inaczej. Niekiedy odnosił wrażenie, że dostrzega w blasku jakieś obrazy czy nawet całe sceny. –

345 Niech szlag trafi przesądy z Siedmiu Miast – mruknął pod nosem. Paran spojrzał na niego dziwnie. – Mówiłeś coś? – Nic. Toc przygarbił się w siodle. Kapitan narzucał mordercze tempo. Jego obsesja przyprawiała ich obu o skrajne wyczerpanie. Choć mieli dodatkowego konia, wszystkim wierzchowcom brakowało już sił. Toca niepokoiła również inna myśl. Co się stanie, gdy już dopędzą przyboczną? Paran niewątpliwie zamierzał dopaść Lorn i Imassa, gnany żądzą zemsty, która kazała mu zapomnieć o wszelkich innych motywach. Jeśli przyboczna zginie lub jej plany spalą na panewce, oddział kapitana będzie bezpieczny, a on będzie mógł bezpiecznie dołączyć do Sójeczki i reszty drużyny. Zakładając oczywiście, że jeszcze żyją. Toc dostrzegał w planach kapitana co najmniej tysiąc luk. Przede wszystkim nie można było zapominać o T’lan Imassie. Czy miecz Parana zdoła mu sprostać? W przeszłości nieraz już miotano w wojowników Imassów czarami, z zajadłością zrodzoną z desperacji. Nic to nie pomagało. Żeby zabić Imassa, trzeba go było posiekać na kawałki. Choć oręż kapitana odmieniło dotknięcie boga, Toc nie sądził, by mógł podołać podobnemu zadaniu. Ostatnio jednak Parana nie sposób było przekonać. Natknęli się na kolejnego kruka. Jego pióra unosiły się na wietrze, a rozdęte pod wpływem słońca wnętrzności miały jaskrawoczerwoną barwę wiśni. Toc znowu potarł bliznę i omal nie spadł z siodła, gdy w jego głowie rozkwitł wyraźny, klarowny obraz. Ujrzał maleńką postać, która poruszała się tak szybko, że wydawała się jedynie plamą. Konie zakwiczały głośno. W powietrzu otworzyła się potężna szczelina. Zachwiał się nagle, jakby uderzyło go coś wielkiego i ciężkiego. Dziura poszerzyła się, odsłaniając wirującą ciemność. Toc usłyszał kwik swego konia. Potem szczelina zniknęła. Trzymał się z całej siły łęku siodła. Paran spokojnie jechał przed siebie. Najwyraźniej nic nie zauważył. Plecy miał proste, a wzrok skierował na południe. Jedną dłonią muskał lekko gałkę miecza. Toc otrząsnął się, pochylił w siodle i splunął. Co przed chwilą zobaczył? Ta szczelina – jak to możliwe, by powietrze rozdarło się w ten sposób? Odpowiedź nadeszła natychmiast. To była grota, ktoś otworzył grotę. Spiął konia, by dogonić Parana. – Kapitanie, pakujemy się prosto w zasadzkę. Paran odwrócił gwałtownie głowę. Oczy mu lśniły. – W takim razie przygotuj się. Toc otworzył usta, chcąc się sprzeciwić, zamknął je jednak bez słowa. Co to da? Naciągnął cięciwę i poluzował bułat w pochwie, a potem nałożył strzałę. Spojrzał na Parana, który wydobył miecz i położył go sobie w poprzek ud. – Przeciwnik przybędzie przez grotę, kapitanie. Paran nie widział potrzeby pytać Toca, skąd o tym wie. Wyglądał na zniecierpliwionego. Jednooki mężczyzna spojrzał na miecz zwany Przypadkiem. Jego wypolerowane ostrze

346 lśniło matowym blaskiem niczym tafla wody. Z jakiegoś powodu oręż ten również sprawił na Tocu wrażenie żądnego walki.

347

Rozdział piętnasty Oto okrwawione ostrogi Jaghutów, którzy jechali na swych duszach bez wytchnienia w głośnej szarży, a zawęźlony łoskot kopyt wybijał na lodzie gwałtowny rytm, niezawodną obietnicę... oto Jaghuci walczący ze zmierzchem na polu strzaskanych kamieni... Jaghuci Rybak (ur.?) Szybki Ben siedział w chacie, zwrócony plecami do starożytnego muru otaczającego wyższy poziom miasta. Przed sobą miał pięć patyków, które łączyły go z Loczkiem. Żyłka, którą powiązał je ze sobą, była napięta. Naprzeciwko czarodzieja, przy przesłoniętym skórzaną płachtą wejściu, siedział Biegunek. Kalam nie odzyskał jeszcze sił na tyle, by mógł towarzyszyć Szybkiemu Benowi albo strzec go, tak jak robił to teraz Barghast. Czarodziej znał Biegunka od wielu lat, walczył u jego boku w tylu bitwach, że nie potrafiłby ich zliczyć. Obaj nieraz ratowali sobie nawzajem życie. Mimo to do Szybkiego Bena dotarło, że właściwie wie o Biegunku bardzo niewiele. Niemniej jedno go uspokajało. Barghast był brutalnym, bezlitosnym wojownikiem, władającym swymi toporkami z równą biegłością, jak długim mieczem, który spoczywał teraz na jego kolanach. Nie bał się również czarów, gdyż zabezpieczały go przed nimi fetysze, które wplótł sobie w warkocze, oraz urzetowe tatuaże, wykonane ręką klanowego szamana. Biorąc pod uwagę, z czym mogli się zetknąć, taka ochrona z pewnością mu nie zaszkodzi. Barghast wpatrywał się bez ruchu w czarodzieja pozbawionymi wyrazu oczyma. Szybki Ben potrząsnął dłońmi, by rozluźnić mięśnie, a następnie pochylił głowę, by przyjrzeć się uważniej szeregowi powiązanych kijków. – Loczek przycupnął w swej grocie – mruknął. – Nie rusza się. Chyba na coś czeka. – Usiadł prosto, wyjął sztylet i wbił go w twardą ziemię. – W takim razie my również zaczekamy. I będziemy obserwować. – A co? – zainteresował się Biegunek.

348 – Mniejsza z tym. Masz jeszcze ten kawałek tkaniny z posłania? – zapytał z westchnieniem czarodziej. Barghast wyciągnął z rękawa skrawek materiału. Podszedł bliżej, omijając kijki szerszym łukiem, niż było to konieczne, i wręczył szmatkę czarodziejowi. Szybki Ben rozłożył ją na lewo od siebie. Wymamrotał kilka słów i przesunął dłonią nad tkaniną. – Wracaj na miejsce – polecił. – I trzymaj broń w pogotowiu, na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Zamknął oczy, sięgając do swej groty. Poderwał się zaskoczony, widząc obraz, który się przed nim uformował. – Co robi Loczek na Równinie Rhivi? – wyszeptał. Paran nie dostrzegał nic poza białym ogniem zemsty, który wypełniał mu umysł i trawił ciało. Oponn postanowili go wykorzystać. Teraz on odwzajemni się im tym samym. Zrobi użytek z mocy Bliźniąt, przerażającego ostrza zniszczenia wiążącego się z ascendencją. Podobnie jak bogowie, potrafi uczynić to z zimną krwią, nawet jeśli będzie musiał przemocą ściągnąć Oponn na równinę, by stawić czoło temu, co leżało przed nim. Dotarł do niego ostrzegawczy syk czegoś, co mogło być jego sumieniem. Toc Młodszy był jego przyjacielem, być może jedynym przyjacielem, jakiego miał. Nie chronił go żaden bóg i miał niewielkie szanse ujścia z życiem z tego, co ich czekało. Czy będzie miał na sumieniu kolejną śmierć? Odepchnął od siebie tę myśl. Był tu po to, by pomścić zamordowanie Tattersail. Od przybocznej nauczył się, ile jest warta determinacja. Ale czego nauczyłeś się od Tattersail? – Jeśli zrobi się zbyt gorąco, to zwiewaj, Toc – powiedział. – Pojedź do Darudżystanu i znajdź Sójeczkę. Zwiadowca skinął głową. – Jeśli zginę... – Słyszałem cię, kapitanie. – Świetnie. Umilkli obaj. Słychać było jedynie tętent kopyt oraz gorący, zachodni wiatr, którego szum przypominał odgłos sypanego na kamień piasku. W głowie Parana kłębiły się niejasne przeczucia. Czy przyboczna na nich czekała? Jeśli pozna ich obu, nie będzie miała powodu, by ich atakować. Sądziła, że kapitan nie żyje, a Toc był przecież szponem. Nie musieli bać się zasadzki. Lorn przywita go przyjaźnie. Z pewnością wstrząśnie nią jego widok, ale nie będzie nic podejrzewała. A gdy się do niej zbliży, zaśpiewa Przypadek. Zemsta się dokona. Z Imassem policzy się później, jeśli okaże się to konieczne. Miał nadzieję, że gdy misja zakończy się fiaskiem, T’lan po prostu odejdzie. Bez przybocznej plany tych dwojga wezmą w łeb.

349 Na to przynajmniej liczył. Przypadek mógł być mieczem mającym dar, lecz T’lan Imassowie byli stworzeniami pradawnej magii, zrodzonymi z czarów, wobec których Oponn byli czymś mniej niż dziećmi. Zaciskał dłoń na rękojeści tak mocno, że aż go rozbolała, a między palcami ściekał mu pot. Przypadek nie różnił się w dotyku od innej broni. Czy powinien oczekiwać po nim czegoś więcej? Nie zapamiętał zbyt wiele z walki, którą stoczył z Ogarem. Jeśli w orężu kryła się jakaś moc, to czy nie powinien jej wyczuwać? Przypadek był zimny w dotyku, zupełnie jakby trzymał w dłoni sopel lodu, który nie chciał się rozpuścić w jego uścisku. Miecz wydawał mu się nieporęczny, zupełnie jakby kapitan był nowicjuszem i trzymał go w niewłaściwy sposób. Dlaczego tak nagle utracił wiarę w siebie? Chcę wciągnąć do walki Ascendent... jak to się właściwie robi? Oczywiście, jeśli Oponn będą tak wojowniczy jak poprzednim razem... Może kryło się w tym coś więcej niż napięcie łączące się z oczekiwaniem. Czy Toc się mylił? Odwrócił się do niego i otworzył usta, by coś powiedzieć. Powstrzymał go głośny, obłąkany chichot. Szarpnął gwałtownie wodze. Koń stanął dęba, kwicząc donośnie. W powietrzu pojawiła się szczelina, z której buchnął zimny wiatr. Kapitan uniósł miecz z przekleństwem na ustach. Wierzchowiec zakwiczał po raz drugi, tym razem z bólu. Zwierzę osunęło się nagle, jakby jego kości obróciły się w pył. Paran runął na ziemię, wypuszczając z ręki miecz, gdy grunt wybiegł mu na spotkanie. Koń przewrócił się z głuchym łoskotem – przywodzącym na myśl odgłos padającego worka wypełnionego kamieniami – przygniatając nogi jeźdźca. Brzęknęła cięciwa łuku Toca i strzała roztrzaskała się o coś twardego. Paran spojrzał w górę. Na wysokości dwudziestu stóp nad ziemią unosiła się marionetka. Loczek. Uderzyła weń druga strzała, która również pękła. Laleczka ponownie parsknęła śmiechem, kierując obłąkane spojrzenie na Toca. Skinęła dłonią. Paran krzyknął, widząc, że szpon spadł z konia i przekoziołkował w powietrzu. Przed nim otworzyła się poszarpana szczelina. Kapitan krzyknął po raz drugi, porażony bezsilnością i grozą. Toc Młodszy wpadł w rozdarcie i zniknął w kłębiącej się mgle. Szczelina zamknęła się z trzaskiem. Po towarzyszu Parana nie został żaden ślad. Loczek opadł powoli na ziemię, zatrzymał się, by poprawić postrzępione ubranie, i ruszył w stronę kapitana. – Tak też sobie myślałem, że to pewnie ty. – Marionetka zachichotała. – Czyż zemsta nie jest słodsza niż miód, kapitanie? Twoja śmierć będzie wyjątkowo długa i bardzo, ale to bardzo bolesna. Wyobraź sobie tylko, jak się cieszę z naszego spotkania! Paran zepchnął z nóg ciało konia i wstał z wysiłkiem. Skoczył do miecza, złapał go,

350 przetoczył się po ziemi i znowu wstał. Loczek przyglądał się temu z wyraźnym rozbawieniem. Ponownie ruszył w jego stronę. – Ten oręż nie jest przeznaczony do walki ze mną, kapitanie. Nawet mnie nie zrani. Możesz sobie płakać do woli. Marionetka była coraz bliżej. Paran uniósł broń, ogarnięty falą rozpaczy. Loczek zatrzymał się nagle, przekrzywił głowę i zwrócił się błyskawicznie na północ. – To niemożliwe! – warknął. Paran również usłyszał dźwięk, który przed chwilą wychwyciły uszy stworka: wycie Ogarów. Siedzący w chacie Szybki Ben w oszołomieniu przyglądał się zasadzce. Co wyprawiał ten Paran? Gdzie się podziała Tattersail? – Na Ścieżkę Kaptura – wyszeptał gniewnie – to się nazywa stracić z kimś kontakt! Wszystko odbyło się zbyt szybko, by miał szansę uratować jednookiego mężczyznę, który towarzyszył kapitanowi. Wybałuszył oczy, chwytając za szmatkę. – Żal – wysyczał. – Żal! Wysłuchaj mnie, kobieto! Znam cię. Wiem, kim jesteś. Kotylionie, patronie skrytobójców, Sznurze, wzywam cię! Poczuł w swym umyśle czyjąś obecność. Potem rozległ się męski głos. – Dobra robota, Szybki Benie. – Mam dla ciebie wiadomość, Sznurze. Dla Tronu Cienia – powiedział czarodziej. Ucisk w jego głowie wzmógł się. – Zawarliśmy umowę. Ogary twego pana łakną zemsty. Nie mam czasu wyjaśniać ci teraz wszystkiego. Zostawię to Tronowi Cienia. Powiem ci zaraz, gdzie można znaleźć tego, kogo szuka twój pan. – Jestem dla ciebie połączeniem, co? – zapytał Sznur z ironią w głosie. – Dzięki mnie możesz ocalić życie. Gratuluję ci, Szybki Benie. Niewielu jest śmiertelników, którym udało się umknąć knowaniom Tronu Cienia. Wygląda na to, że udało ci się go przechytrzyć. No dobrze, słucham. Natychmiast przekażę twe informacje memu panu. Szybki Ben wyobraził sobie mapę Równiny Rhivi z zaznaczoną dokładnie pozycją Loczka. Miał tylko nadzieję, że Ogary przybędą na czas. Chciał zadać Paranowi całe mnóstwo pytań. Pragnął, by kapitan dotarł do Darudżystanu żywy, musiał jednak przyznać, że szanse na to są niewielkie: Pozostało mu jedynie uniemożliwić marionetce ucieczkę. Uśmiechnął się raz jeszcze. Z niecierpliwością czekał na tę chwilę. Onos Toolan już od świtu tkwił przykucnięty u stóp monolitu. Mijały godziny. Lorn włóczyła się po pobliskich wzgórzach, rozdarta wewnętrznym konfliktem. Miała już pewność, że to, co chcą przedsięwziąć, jest złe, i że konsekwencje ich uczynku znacznie wykroczą poza przyziemne cele niemagicznego imperium.

351 T’lan Imassowie snuli własne plany, których realizacja trwała tysiąclecia, lecz ich nie kończąca się wojna stała się również jej wojną. Imperium Laseen było cieniem Pierwszego Imperium. Różnica polegała na tym, że Imassowie dopuścili się eksterminacji obcego gatunku, a Malazańczycy mordowali swych braci. Od mrocznej epoki Imassów ludzkość nie tylko nie stała się lepsza, lecz wręcz upadła jeszcze niżej. Słońce wisiało wysoko na niebie. Spojrzała na Toola po raz pierwszy od godziny. Wojownik nie przesunął się nawet o cal. Wdrapała się na kolejne wzgórze, odległe od monolitu już o dobre ćwierć mili, licząc na to, że dostrzeże taflę leżącego na zachodzie Lazuru. Gdy weszła na szczyt, w odległości niespełna trzydziestu stóp ujrzała czwórkę jadących wierzchem wędrowców. Trudno określić, kto był bardziej zaskoczony, lecz przyboczna zareagowała pierwsza. Gdy biegła w ich stronę, jej miecz przecinał ze świstem powietrze. Dwóch z nich – chłopak i niski grubasek – nie miało broni. Jechali na mułach, podobnie jak trzeci: odziany w barwny strój mężczyzna, który właśnie wyciągał z pochwy pojedynkowy rapier. Uwagę Lorn przyciągnął jednak czwarty nieznajomy. Dosiadał konia i miał na sobie pełną zbroję. To on pierwszy odpowiedział na jej atak. Spiął z rykiem wierzchowca, wyciągając półtoraręczny miecz. Uśmiechnęła się, gdy tłuścioszek spróbował otworzyć grotę. Nic z tego. Z otataralowego ostrza buchnęła para, po której nadeszła fala zimnego powietrza. Mężczyzna wybałuszył oczy, zachwiał się w siodle, poleciał do tyłu i runął ciężko na piach. Chłopak zeskoczył z muła, nie wiedząc, czy rzucić się na pomoc przyjacielowi, czy też wydobyć sztylet zza pasa. Gdy minął go zakuty w zbroję mężczyzna, podjął decyzję i podbiegł do grubaska. Człowiek z rapierem również zsiadł z wierzchowca i podążył za wojownikiem. Lorn zarejestrowała to wszystko w mgnieniu oka. Potem wojownik runął na nią. Zamachnął się trzymanym w jednej ręce mieczem, mierząc w głowę przybocznej. Nawet nie próbowała odparować ciosu. Pochyliła się tylko i zaatakowała jeźdźca z lewej strony, gdzie nie mógł jej sięgnąć swym orężem. Koń stanął dęba. Lorn przemknęła pod jego wzniesionymi kopytami i cięła przeciwnika w udo, nad płytą pancerza. Otataralowe ostrze z łatwością przecięło kolczugę, skórzany strój i ciało. Wojownik jęknął głośno, przyciskając zakutą w stal dłoń do broczącej krwią rany. Wierzchowiec zrzucił go z siodła. Przyboczna nie zaprzątała już sobie nim głowy. Zaatakowała pojedynkowicza, chcąc odtrącić na bok cienki rapier i zadać przeciwnikowi cios z bliska. Był jednak bardzo zręczny i uchylił się przed jej atakiem. Zamachnęła się szeroko mieczem i straciła równowagę. Nim zdążyła zwolnić, by zadać cios z góry, mężczyzna wysunął rapier. Pod wpływem impetu nadziała się wprost na jego sztych. Zaklęła głośno. Broń przeszyła kolczugę, wbijając się w lewy bark. Kończynę Lorn obezwładnił palący ból. Rozgniewana odniesioną raną walnęła mieczem z całej siły w głowę przeciwnika. Oręż uderzył go na płask

352 w czoło. Mężczyzna zwalił się na ziemię niczym bezwładna lalka. Przyboczna zerknęła pośpiesznie na wojownika, który nadal usiłował powstrzymać tryskającą mu z uda krew, po czym zwróciła się ku pozostałym dwóm obcym. Chłopak stał nad grubaskiem, który leżał nieprzytomny. Choć twarz młodzieńca pobladła, w lewej dłoni dzierżył cienki sztylet, w prawej zaś nóż. Wpatrywał się w nią nieustępliwie. Przemknęła jej przez głowę spóźniona myśl, że właściwie nie musiała atakować tych ludzi. Miała na sobie strój najemniczki, a T’lan Imassa nie było nigdzie widać. Słowa mogły przynieść ten sam rezultat, a nigdy nie lubiła przelewu krwi. No cóż, co się stało, to się nie odstanie. Ruszyła powoli naprzód. – Nie chcieliśmy cię skrzywdzić – odezwał się młodzieniec w języku Daru. – Oszczędź nas. Lorn zawahała się. Zaskoczyła ją ta propozycja. Dlaczego by nie? Wyprostowała się. – Zgoda – odpowiedziała w tym samym języku. – Opatrz swych przyjaciół i trzymaj – się ode mnie z dala. – Wrócimy do Darudżystanu – zapewnił chłopak. – Rozbijemy tu teraz obóz, żeby odzyskać siły, a rankiem ruszymy do miasta. Cofnęła się o krok. – Jeśli tak zrobicie, ujdziecie z życiem. Ale jeśli czegoś spróbujecie, zabiję wszystkich. Jasne? Chłopak skinął głową. Lorn cofnęła się, skręcając na północ. Szła w tę stronę przez dłuższy czas, po czym zawróciła na wschód, by dotrzeć do miejsca, gdzie czekał Tool. Nie miała pojęcia, co sprowadziło tu tych ludzi, nie podejrzewała jednak, by miało to cokolwiek wspólnego z nią czy nawet z kurhanem. Oddalając się od wzgórza, usłyszała, że chłopak podbiegł do wojownika. Doszła do wniosku, że tak czy inaczej ta grupa już jej nie zagraża. Pojedynkowicz nie zginął, ale obudzi się z bólem głowy. Jeśli chodzi o wojownika, nie wiadomo. Stracił mnóstwo krwi. Grubasek mógł złamać sobie kark, a zresztą jako mag był w jej bliskości niegroźny. Zostawał chłopak, a odkąd to musiała się obawiać niedorostków? Przyśpieszyła kroku. Po niespodziewanej rozmowie z Szybkim Benem Żal skontaktowała się z Tronem Cienia. Pana Cieni ogarnął chwilowy gniew. Gdy poinformował Sznura, że Ben Adaephon Delat był ongiś wielkim kapłanem Cienia, Żal również się wściekła. Ten człowiek jeszcze kiedyś zapłaci za swe rozliczne zdrady. Ogary Tronu Cienia faktycznie były gotowe. Żal nie wątpiła, że dopędzają już ofiarę. Znowu ruszyła przez grotę, lecz natrafiała na nasilający się opór. Wędrując na wschód, przy każdym kroku czuła dziwny nacisk. W końcu dała za wygraną i wyszła na zewnątrz, gdzieś między Wzgórzami Gadrobi. Było południe. Pół mili przed nią jechała grupa

353 powiernika monety. Zbliżyła się do niej szybko na odległość nie więcej niż stu jardów. Po drodze otaczała się cieniami, choć nawet to przychodziło jej z narastającą trudnością. Mogło to znaczyć tylko jedno: gdzieś w pobliżu był T’lan Imass. Dokąd zmierzał powiernik monety i z kim miał się spotkać? Czyżby popełniła straszliwy błąd? Czy ci ludzie byli agentami Imperium Malazańskiego? Ta myśl kłóciła się z faktem, że chłopak pozostawał pod wpływem Oponn, nie potrafiła jednak wyciągnąć żadnego innego wniosku. Powiedziała sobie, że dzień zapowiada się ciekawie. Ścigani byli już tylko pięćdziesiąt jardów przed nią. Wspinali się na stok wzgórza. Gdy znaleźli się na szczycie, zniknęli jej na chwilę z oczu. Przyśpieszyła kroku i nagle usłyszała odgłosy walki. Walki, podczas której w użyciu był otataral. Rozgorzała w niej wściekłość. Z tym kruszcem wiązało się pewne wspomnienie. Bardzo osobiste wspomnienie. Zachowując ostrożność, wybrała sobie punkt obserwacyjny na szczycie sąsiedniego pagórka. Starcie trwało krótko. Towarzysze powiernika monety przegrali z kretesem. Tylko on stał jeszcze na nogach, spoglądając na wysoką, gibką kobietę, która dzierżyła miecz z otataralu. Żal rozpoznała przyboczną Lorn. Z pewnością przysłała ją tu jej ukochana cesarzowa, a w misji pomagał T’lan Imass, który był już blisko, choć nadal pozostawał niewidoczny. Żal podsłuchała ich rozmowę. Jeśli towarzysze chłopaka nie byli agentami imperium, to w takim razie może ich darudżystański pracodawca wyczuł obecność Imassa i wysłał ich tu, by zbadali sprawę. Później dowie się, jakie są zamiary przybocznej. W tej chwili nadeszła pora, by zabić powiernika monety. Jej sukces gwarantowała bliskość Imassa. Nawet moc Oponn nie oprze się wpływowi groty Tellann. Zamordowanie chłopaka nie przysporzy jej trudności. Żal odczekała chwilę, po czym uśmiechnęła się, gdy przyboczna Lorn odeszła na północ. Za kilka minut moneta Oponn wpadnie w jej ręce. Niewykluczone, że jeszcze dziś zginie bóg. Gdy tylko Lorn oddaliła się na bezpieczną odległość, Crokus podbiegł do wojownika. Żal podniosła się powoli, po czym ruszyła naprzód przygarbiona. W dłoniach ściskała garotę. Ogary zawyły raz jeszcze. Ich niecierpliwy zew słychać było ze wszystkich stron. Loczek przykucnął niezdecydowany. Wtem zwrócił się w stronę Parana. – Będziesz musiał jeszcze trochę zaczekać na śmierć, kapitanie. Nie zamierzam się z tym śpieszyć. Nie, lepiej będzie odwlec tę chwilę. Paran wzruszył ramionami, ściskając Przypadek w wilgotnych od potu dłoniach. Z zaskoczeniem przekonał się, że właściwie jest mu wszystko jedno. Jeśli Ogary nie znajdą tu Loczka, zapewne wyładują frustrację na nim i to będzie koniec. – Jeszcze pożałujesz tej szansy, Loczek. Możliwe, że magia tego miecza nie jest

354 przeznaczona dla ciebie, ale z niecierpliwością czekam chwili, gdy porąbię cię na szczapy. Czy twoja moc wystarczy, by sprostać mojej nienawiści? Ciekawie będzie się przekonać. – Och, cóż za nagła odwaga! Co ty wiesz o nienawiści, kapitanie? Po powrocie zaznajomię cię szczegółowo z możliwościami tego uczucia. – Drewniana figurka skinęła dłonią. W odległości dwunastu stóp w powietrzu otworzyła się nowa szczelina. Tym razem bił z niej ohydny smród. – Zawzięte kundle – mruknął Loczek. – Do zobaczenia, kapitanie – rzucił, mknąc ku rozdarciu. Siedzący w odległej chacie Szybki Ben rozciągnął usta w okrutnym uśmiechu. Wyszarpnął prawą dłonią sztylet i jednym, płynnym ruchem przeciął napiętą żyłkę, która łączyła ze sobą patyki. – Żegnaj, Loczek – wysyczał. Marionetka padła nagle na brzuch. Paran wybałuszył oczy, zaskoczony. Po chwili laleczka wydała z siebie przeraźliwy wrzask. Kapitan przyjrzał się jej uważnie. – Chyba ktoś przeciął twoje sznurki, Loczek – zauważył. Ogary były już blisko. Za moment ich dopadną. – Oferuję ci życie, kapitanie! – wrzasnęła marionetka. – Rzuć mnie do groty, a przysięgam, że ci daruję! Paran wsparł się na mieczu, nie odpowiadając ani słowem. – Pionku Oponn – warknął Loczek. – Splunąłbym na ciebie, gdybym tylko mógł! I na twoją duszę! Wtem zatrzęsła się ziemia i obok Parana przemknęły potężne postacie, które natychmiast runęły na nieruchomą marionetkę. Kapitan rozpoznał Geara – Ogara, którego zranił. Poczuł, że miecz, który ściska w dłoniach, odpowiedział na owo wyzwanie drżeniem przenikającym aż do jego ramion. Gear zwrócił ku niemu łeb i Paran dostrzegł w jego oczach zapowiedź. Uśmiechnął się. Jeśli coś przyciągnie tu Oponn, dojdzie do niezapomnianej walki. Loczek krzyknął po raz ostatni, po czym Ogary runęły na niego. Nad wzgórzem przemknął duży cień. Paran uniósł wzrok i zobaczył krążącego nad nimi Wielkiego Kruka. Ptaszysko zakrakało chciwie. – Masz pecha – oznajmił kapitan. – Te szczątki raczej nie dadzą się zjeść. Trzy Ogary wdały się w walkę o kawałki drewna, które były wszystkim, co zostało po Loczku. Pozostałe cztery zwróciły się w stronę Parana. Prowadził je Gear. Kapitan ugiął kolana, unosząc miecz. – No, ruszajcie. Przeze mnie można dotrzeć do boga, który się mną posługuje. Niech choć raz narzędzie obróci się przeciwko Bliźniętom. Jazda, Ogary, zbroczmy ziemię krwią. Stwory ustawiły się w półokrąg, którego środek stanowił Gear.

355 Paran uśmiechnął się szerzej. Podejdź bliżej, piesku. Zmęczyłem się rolą narzędzia, a śmierć nie wydaje mi się już tak przerażająca. Skończmy z tym. Wtem poczuł straszliwy napór, jakby z nieba opadła potężna dłoń, która próbowała wcisnąć go w ziemię. Ogary wzdrygnęły się dostrzegalnie, a Paran zachwiał się na nogach, nie mogąc zaczerpnąć tchu. Na granicach jego pola widzenia pojawiła się ciemność. Grunt jęknął pod nim, a pożółkłe źdźbła równinnych traw przygięły się do ziemi. Potem napór ustał i kapitan mógł wciągnąć w płuca przesycone nagłym chłodem powietrze. Odwrócił się błyskawicznie, wyczuwając czyjąś obecność. – Zejdź mi z drogi – rozkazał wysoki mężczyzna o czarnej skórze i białych włosach, który ruszył ku Ogarom. Paran omal nie wypuścił z rąk oręża. Tiste Andii? Nieznajomy niósł na plecach olbrzymi dwuręczny miecz. Zatrzymał się przed Ogarami, nawet nie próbując sięgać po broń. Wszystkie siedem bestii ustawiło się przed nimi szeregiem, kołysały się jednak niespokojnie, spoglądając ostrożnie na intruza. Tiste Andii zerknął na Parana. – Nie wiem, co uczyniłeś, by przyciągnąć uwagę bogów, ale z pewnością nie było to rozsądne – rzekł po malazańsku. – Chyba nigdy się niczego nie nauczę – odparł Paran. Tiste Andii uśmiechnął się. – W takim razie jesteśmy bardzo do siebie podobni, śmiertelniku. Śmiertelniku? Ogary chodziły w przód i w tył, warcząc i kłapiąc zębami. Tiste Andii przyglądał się im przez chwilę. – Dość już tego – odezwał się wreszcie. – Widzę cię, Rood – ciągnął, zwracając się do jednej z bestii, pokrytej bliznami, żółtookiej i porośniętej liniejącą, brązową sierścią. – Zabieraj swoich kuzynów i znikaj stąd. Powiedz Tronowi Cienia, że nie będę tolerował jego ingerencji. Wojnę z Malazem toczę sam. Darudżystan nie jest dla niego. Rood jako jedyny z Ogarów nie warczał. Nie spuszczał z Tiste Andii lśniących ślepiów. – Słyszałeś moje ostrzeżenie, Rood. Tiste Andii pochylił głowę, przenosząc powoli spojrzenie na kapitana. – Gear pragnie twojej śmierci. – To cena, jaką się płaci za okazanie łaski. Nieznajomy uniósł brwi. Paran wzruszył ramionami. – Widzisz tę bliznę? – To był błąd, śmiertelniku. Trzeba kończyć, co się zaczęło. – Następnym razem. I co teraz? – W tej chwili, śmiertelniku, mają większą ochotę zabić mnie niż rozprawić się z tobą.

356 – A jakie są ich szanse? – Wystarczy spojrzeć, jak długo się wahają, nie uważasz, śmiertelniku? Ogary runęły do ataku tak szybko, że Paran nie wierzył własnym oczom. Serce załomotało mu gwałtownie. Nieznajomego otoczyło kłębowisko bestii. Kapitan cofnął się o krok. Pod czaszką eksplodowała mu niewidzialna pięść ciemności. Usłyszał brzęk potężnych łańcuchów i skrzypienie wielkich, drewnianych kół. Zacisnął powieki, dręczony niewiarygodnym bólem. Gdy zmusił się do ich rozchylenia, ujrzał, że jest już po walce. Tiste Andii ściskał w dłoniach miecz. Po czarnym ostrzu spływała krew, która wrzała i szybko obracała się w popiół. Po obu stronach mężczyzny leżały dwie nieruchome bestie. Trawą poruszył zbłąkany wietrzyk, który zabrzmiał jak westchnienie. Jeden z Ogarów miał niemal całkowicie odrąbaną głowę, drugi zaś otrzymał cięcie przez szeroką pierś. Rana nie wyglądała na śmiertelną, lecz ku niebu kierowały się martwe ślepia stworzenia-jedno niebieskie, a drugie żółte. Rood zaskomlił i ocalałe stwory czmychnęły. Paran poczuł w ustach smak krwi. Splunął. Uniósł dłoń i przekonał się, że krwawi z uszu. Ból głowy słabł już. Spojrzał na Tiste Andii, który również skierował wzrok na kapitana. Widząc śmierć w jego oczach, Paran cofnął się o krok i uniósł lekko miecz, choć w ruch ten musiał włożyć wszystkie siły. Popatrzył bez zrozumienia na czarnoskórego intruza, który potrząsnął głową. – Przez chwilę wydawało mi się... nie, nic już nie widzę... Paran usunął mruganiem piekące łzy, a potem otarł policzki. Zatrząsł się, widząc, że plama, która została mu na dłoni, jest różowa. – Przed chwilą zabiłeś dwa Ogary Cienia. – Reszta uciekła. – Kim jesteś? Tiste Andii nie odpowiedział. Jego uwagę ponownie przyciągnęły Ogary. Za nimi tworzył się w powietrzu obłok cienia, który w środku stawał się coraz gęstszy. Po chwili rozproszył się, a w jego miejsce ukazała się czarna, półprzeźroczysta postać w kapturze na głowie. Dłonie wsunęła w rękawy, a twarz pod kapturem skrywały cienie. Tiste Andii opuścił miecz ku ziemi. – Ostrzegałem je, Tronie Cienia. Chcę, żebyś zrozumiał jedno. Niewykluczone, że zdołałbyś mi sprostać, zwłaszcza jeśli w pobliżu jest twój Sznur. Zapewniam cię jednak, że walka byłaby zacięta. Są też tacy, którzy zechcieliby mnie pomścić. Twój żywot, Tronie Cienia, stałby się niewygodny. Do tej pory okazywałem cierpliwość. Wycofaj z bieżących wydarzeń wpływy swego królestwa, a o wszystkim zapomnę. – Nie jestem w nie zaangażowany. Moje Ogary dopadły ściganą zdobycz. Łowy się skończyły. – Bóg pochylił głowę, spoglądając na martwe stwory. – Dla Doana i Ganroda skończyły się na zawsze. – Podniósł wzrok. – Czy nie ma dla nich wybawienia?

357 – Ani dla nich, ani dla nikogo, kto szuka zemsty. Z ciemności pod osłaniającym twarz boga kapturem dobiegło westchnienie. – Trudno. Jak już mówiłem, nie jestem zaangażowany w te wydarzenia. Sznur jednak jest. – Odwołaj go – rozkazał Tiste Andii. – Natychmiast. – Będzie bardzo niezadowolony, Anomanderze Rake. Jego plany sięgają daleko poza Darudżystan, aż po sam malazański tron. Anomander Rake... Paran przypomniał sobie, co powiedziała Tattersail, poradziwszy się swej Talii Smoków. Rycerz Wielkiego Domu Ciemności, Syn Ciemności, pan czarnego miecza i jego straszliwych łańcuchów. Władca Odprysku Księżyca. Tak przynajmniej sądziła. Przewidziała to wydarzenie. Tę właśnie chwilę, starcie między Cieniem a Ciemnością, przelew krwi... – Sam toczę swe bitwy – warknął Rake. – I wolę widzieć na malazańskim tronie Laseen niż sługę Cienia. Odwołaj go. – Jeszcze jedno – rzekł Tron Cienia, chichocząc krótko. – Nie jestem odpowiedzialny za kroki, które może przeciwko tobie podjąć Sznur. W głosie Rake’a pojawiła się nuta wesołości. – Przemów mu do rozsądku, Tronie Cienia. Brak mi cierpliwości do twoich gierek. Jeśli ty, twoje Ogary albo Sznur będziecie dalej mnie nękać, nie zamierzam dzielić włosa na czworo. Zaatakuję Królestwo Cienia. Powstrzymaj mnie, jeśli zdołasz. – Nie masz nawet odrobiny subtelności – poskarżył się z westchnieniem bóg. – Niech będzie. – Umilkł na chwilę. Wokół niego zawirowały cienie. – Odwołałem go. A właściwie odciągnąłem siłą. Oddaję ci pole, Anomanderze Rake. Masz Imperium Malazańskie tylko dla siebie. I Oponn też – dodał Tron Cienia. – Oponn? – Rake odwrócił głowę. Kapitan po raz drugi spojrzał w oczy o barwie zimnego, głębokiego błękitu. Ogarnęła go rozpacz. Tiste Andii zerknął na miecz, po czym ponownie przeniósł wzrok na Tron Cienia. – Odejdź już – polecił. – Sprawa skończona. Bóg pochylił głowę. – Chwilowo. Uniósł dłonie i otoczyły go cienie. Ocalałe Ogary skupiły się wokół niego, porzucając martwych współbraci. Cienie zgęstniały, stały się nieprzezroczyste, całkowicie przesłoniły tych, którzy się w nich skryli. Kiedy się rozproszyły, bóg i jego Ogary zniknęli. Paran spojrzał na Tiste Andii, który zwrócił się teraz w jego stronę. Po chwili kapitan wzruszył ramionami. Rake uniósł brwi. – To wszystko? Nie masz nic do dodania? Czy rozmawiam bezpośrednio z Oponn? Miałem przedtem wrażenie, że wyczuwam czyjąś obecność, ale gdy przyjrzałem się uważniej... nie zobaczyłem nic. – Rake przesunął dłonie na rękojeści miecza, unosząc nieco

358 jego sztych. – Czy ukrywacie się wewnątrz, Oponn? – Nic mi o tym nie wiadomo – odparł Paran. – Oponn najwyraźniej uratowali mi życie, czy raczej przywrócili mnie do niego. Nie mam pojęcia dlaczego, powiedziano mi jednak, że stałem się ich narzędziem. – Wybierasz się do Darudżystanu? Paran skinął głową. – Mogę podejść bliżej? – zapytał Rake, chowając miecz do pochwy. – Czemu by nie? Tiste Andii zbliżył się do kapitana i położył mu dłoń na piersi. Paran nie poczuł żadnych niepokojących objawów. Rake cofnął się. – Niewykluczone, że Bliźnięta gościły kiedyś w tobie, wygląda jednak na to, że pośpiesznie się wycofały. Widzę pozostawione przez nie znaki, lecz w tej chwili nie panuje nad tobą żaden bóg, śmiertelniku. – Zawahał się. – Potraktowały cię... brutalnie. Gdyby tu był Caladan Brood, potrafiłby cię uleczyć... Nie jesteś już narzędziem Oponn. – Oczy Tiste nadal były niebieskie, lecz stały się teraz jasne jak niebo. – Ale twój miecz nim jest. W pobliżu coś zaskrzeczało. Obaj odwrócili głowy i ujrzeli Wielkiego Kruka, który wylądował na ciele jednego z Ogarów. Wydłubał mu oko i połknął je ze smakiem. Paran stłumił mdłości. Wielkie, sponiewierane ptaszysko zbliżyło się podskakując. – Obawiam się, że jego oręż nie jest jedynym narzędziem Oponn, panie – odezwało się. Paran potrząsnął głową, zdziwiony jedynie tym, że nic już nie mogło go zdziwić. Schował miecz. – Mów, Starucho – rozkazał Rake. Kruk uniósł głowę, spoglądając na kapitana. – Tutaj, panie? Rake zmarszczył brwi. – Może lepiej nie. – Ponownie spojrzał na człowieka. – Trzymaj się tej broni, dopóki szczęście się od ciebie nie odwróci. Gdy to się stanie, jeśli ocalisz życie, złam miecz albo podaruj go swemu najgorszemu wrogowi. – Na jego twarzy zagościł uśmiech. – Wygląda na to, że jak dotąd szczęście ci sprzyja. Paran zawahał się. – Mogę odejść? Anomander Rake skinął głową. Kapitan rozejrzał się wokół, po czym ruszył na poszukiwanie ocalałych koni. Szok nadszedł dopiero po kilku minutach. Paran osunął się na kolana. Toc nie żył. Ciągnął go za sobą, gnając przez równinę bez sensu i bez chwili wytchnienia. Zatoczył wokół spojrzeniem nie widzących oczu. Nazwał Loczka swym wrogiem i oznajmił, że jego ostatecznym celem jest śmierć Lorn, zupełnie jakby mogło to ugasić jego cierpienia,

359 złagodzić ból utraty. Demon jest we mnie. Oponn byli brutalni... co miał na myśli Rake? Czy któraś z tych myśli naprawdę należała do mnie? Wystarczy mi się przyjrzeć. Każdy mój ruch wygląda na rozpaczliwe poszukiwanie kogoś, na kogo mógłbym zwalić winę. Zawsze kogoś innego. Tłumaczyłem się tym, że jestem narzędziem boga. Uważałem, że zwalnia mnie to od myślenia, pozwala reagować pod wpływem impulsu. Ktoś zapłacił za to życiem. Rake powiedział mu również: „Trzeba kończyć to, co się zaczęło”. Ze swymi demonami policzy się później. Nie było już dla niego drogi odwrotu, mylił się jednak, sądząc, że to, co zaplanował, położy kres dręczącemu go bólowi. Dłonie miał już splamione krwią i dodając do niej krew Lorn, niczego by nie zmienił. Wstał i podniósł wodze ocalałych koni, po czym poprowadził zwierzęta tam, gdzie odbyła się walka. Tiste Andii zniknął, ale ciała Ogarów wciąż były na miejscu. Leżały w pożółkłej trawie, ciemne i nieruchome. Wypuścił wodze i podszedł do jednego z nich. Z rany na piersi nadal sączyła się krew. Paran przykucnął i przebiegł palcami po skórze bestii. Widzisz, do czego doprowadziła cię żądza mordu? Na Oddech Kaptura, ależ byłeś piękny. Dotknął plamy krwi. Odskoczył gwałtownie, było już jednak za późno. Po jego ręce przebiegła fala, która ogarnęła go całego. Runął w mrok, słysząc grzechot napiętych łańcuchów. Szedł w ciemności. Nie był sam. Wokół siebie dostrzegał liczne postacie. Wszystkie były zakute w długie, żelazne okowy i pochylały się, jakby przytłaczał je straszliwy ciężar. Ziemia pod ich stopami była martwa i jałowa. Nad sobą mieli jedynie ciemność. Przez nieustanny brzęk łańcuchów przebijał się inny, niższy dźwięk, który Paran wyczuwał przez podeszwy butów. Ponieważ sam nie nosił okowów, cofnął się ku jego źródłu. Po drodze mijał skute postacie. Wiele z nich nie było ludźmi. Wreszcie ujrzał jakiś wielki, czarny jak noc kształt. Był to wóz, niewiarygodnie olbrzymi. Jego drewniane koła sięgały wyżej niż wzrost dorosłego mężczyzny. Gnany nienasyconą ciekawością Paran podszedł bliżej, by przekonać się, co jest w środku. W pierś uderzył go łańcuch. Kapitan padł na ziemię. Tuż nad nim rozległo się przeszywające uszy wycie. Jego lewe ramię przeorały pazury, które przycisnęły kończynę do ziemi. Pod plecy wsunęły mu się naprężone ogniwa łańcucha. Szarpnął ciałem, czując pod podbródkiem zimny, wilgotny nos i straszliwe zęby. Szczęki rozwarły się, otoczyły jego szyję i zacisnęły lekko. Paran leżał zupełnie bez ruchu, czekając, aż się zamkną, odbierając mu życie. Cofnęły się jednak. Spoglądał w ślepia Ogara, jedno niebieskie, a drugie brązowe. Szyję bestii otaczała gruba żelazna obroża. Stwór szarpnął się po raz kolejny. Łańcuch napiął się gwałtownie,

360 wyrzucając Parana w powietrze. Kapitan wylądował na trasie jednego z drewnianych kół i raczej poczuł, niż usłyszał, że wóz zakręcił z ostrym skrzypnięciem. Czyjaś dłoń chwyciła go za kołnierz płaszcza i odciągnęła w bezpieczne miejsce. Paran wstał. – Z tym, kto zasłużył sobie na łaskę jednego z tych Ogarów i chodzi tu bez łańcucha, z pewnością warto porozmawiać – rozległ się jakiś głos. – Zechciej przez chwilę mi potowarzyszyć. Twarz nieznajomego skrywał cień kaptura. Mężczyzna był potężny i miał na sobie łachmany. Puściwszy Parana, znów zaczął ciągnąć swój łańcuch. – Naszego więzienia nigdy jeszcze nie poddano podobnej próbie – rzekł ze stęknięciem. Syknął głośno, gdy olbrzymi pojazd zakołysał się znowu, szarpnięty przez Ogary rozpaczliwie próbujące zerwać łańcuchy. – Nie chciałbym, żeby wóz się przewrócił. – A co się wtedy stanie? Twarz zwróciła się na chwilę ku niemu. Paran dostrzegł w ciemności błysk zębów. – Trudniej będzie go ciągnąć. – Gdzie jesteśmy? – To Grota w Mieczu. Czy Dragnipur nie pozbawił życia również ciebie? – Gdyby tak było, to czy nie nosiłbym teraz łańcuchów? – To prawda. W takim razie skąd się tu wziąłeś? – Nie wiem – przyznał Paran. – Widziałem Ogary, które zabił Rake. Dotknąłem krwi jednego z nich. – To wyjaśnia ich dezorientację. Wzięły cię za swego pobratymca... z początku. Postąpiłeś rozsądnie, przyjmując wyzwanie tego Ogara. – Chcesz powiedzieć, że nie mogłem się ruszyć ze strachu. Nieznajomy parsknął śmiechem. – Wszystko jedno. – Jak się nazywasz? – Imiona nie mają znaczenia. Zabił mnie Rake. Dawno temu. To wystarczy. Paran umilkł. Przykuto go tu na wieczność, by ciągnął wóz. A ja go pytam, jak się nazywa. Czy jakiekolwiek przeprosiny wystarczą? Wóz zakołysał się gwałtownie. Spod jego kół trysnęła ziemia. Ciągnący padali na ziemię z głośnym lamentem. Ogary wyły wściekle. – Na oddech Gethol – wydyszał nieznajomy. – Czy nigdy nie przestaną? – Raczej nie – odparł Paran. – Czy te łańcuchy da się zerwać? – Nie. To znaczy, nikomu dotąd się nie udało, a niektórzy z nas to smoki. Ale te Ogary... – Westchnął. – To zdumiewające, ale naprawdę tęsknię za spokojem, który zrujnowało ich przybycie.

361 – Być może mógłbym wam pomóc. Nieznajomy zarechotał ochryple. – Proszę bardzo, spróbuj. Paran oddalił się ku Ogarom. Nie miał żadnego planu. Ale tylko ja tutaj nie noszę łańcuchów. Stanął jak wryty na tę myśl. Uśmiechnął się. Nie noszę łańcuchów. Nie jestem niczyim narzędziem. Ruszył przed siebie, pogrążony w myślach. Po drodze mijał ciągnące wóz postacie. Jedne z nich milczały, inne mamrotały coś ogarnięte obłędem. Nikt nie podnosił głowy, by mu się przyjrzeć. Wreszcie usłyszał dyszenie zwierząt. – Ogary! – zawołał. – Chcę wam pomóc! Po chwili wypatrzył je w mroku. Ich barki i piersi pokrywała krew. Obroże wbiły się głęboko w ciała, powodując straszliwe rany. Obie bestie dygotały, naprężając mięśnie. W ich ślepiach, które znajdowały się na tej samej wysokości, co oczy Parana, lśniło bezradne, otępiałe cierpienie. Ścisnęło go w sercu na ten widok. Podszedł do różnookiego. – Obejrzę wasze obroże i łańcuchy. Może znajdę jakiś słaby punkt. Ogar kroczył obok niego. Szli ciągle naprzód, a wóz ani na chwilę nie przestawał się toczyć. Paran nachylił się nad obrożą i przebiegł po niej dłońmi w poszukiwaniu miejsca styku. Nie znalazł go. Ostatnie ogniwo stanowiło całość z obrożą. Choć nie znał się na rzemiośle kowalskim, był przekonany, że ten właśnie element okaże się najsłabszy i powinien dostrzec na nim oznaki zużycia. Koniuszkami palców wyczuł jednak co innego. Żelazo nie było nawet zadrapane. Przesunął dłoń wzdłuż łańcucha, odchodząc od Ogara. Zatrzymał się, widząc, że druga bestia śledzi każdy jego ruch, po czym ruszył w dalszą drogę. Zwierzę dzieliło od wozu około siedemdziesięciu sążni. Kapitan dotknął po kolei wszystkich ogniw, szukając jakichś zmian, ciepła, pęknięć. Na nic takiego nie natrafił. Wreszcie znalazł się przy wozie. Koło, za którym szedł, było wykonane z twardego drewna, szerokie na piędź. Jego powierzchnia roiła się od rys i wyżłobień, lecz poza tym była zupełnie gładka. Skrzynia miała co najmniej dwadzieścia stóp wysokości. Między zmurszałymi, szarymi jak kość deskami pochyłej burty widać było szczeliny szerokie na palec. Paran wzdrygnął się, widząc szkieletowe palce, które się w nie wpijały, wijąc bezradnie. Uwagę kapitana przyciągnęła dolna część wozu. Drewno było tu czarne i lśniło od smoły. Niezliczone końcówki łańcuchów zagłębiały się w nie jak w wodę. Deski w dotyku wydawały się twarde, lecz ogniwa po prostu przez nie przenikały. To, co je utrzymywało, znajdowało się wewnątrz. Paran zaczerpnął głęboki haust chłodnego, cuchnącego stęchlizną powietrza, po czym wszedł pod wóz. Dyszel był gruby na dwanaście piędzi. Z pociągniętego smołą drewna skapywał nieustanny deszcz rosy. Pod spodem znowu znalazł łańcuchy. Złapał jeden z nich i podążył jego śladem. Ogniwa stawały się coraz zimniejsze, podobnie jak otaczające go powietrze. Po

362 chwili był zmuszony puścić łańcuch, gdyż chłód palił mu dłonie. Skapujący z wozu deszcz przerodził się w bryłki lodu. Dwa kroki przed nim łańcuchy zbiegały się, niknąc w zawieszonej w powietrzu kałuży absolutnej ciemności. Biły z niej pulsujące fale zimna Nie był w stanie zbliżyć się bardziej. Syknął sfrustrowany, posuwając się wzdłuż czarnej plamy. Zastanawiał się, co zrobić teraz. Nawet gdyby mógł pozrywać łańcuchy, nie miał pojęcia, które z nich należą do Ogarów. Co do pozostałych... Choć Anomander Rake był bezlitosny, wydał mu się sprawiedliwy. Gdyby zerwał łańcuch, mógłby wpuścić do królestwa żywych jakieś starożytne monstrum. Nawet nieznajomy, z którym rozmawiał, mógł ongiś być tyranem, straszliwym dominatorem. Wydobył Przypadek. Gdy tylko wysunął oręż z pochwy, miecz zakołysał się wściekle w jego dłoniach. Kapitan uśmiechnął się, czując emanujące zeń drgnienia grozy. – Oponn! Drogie Bliźnięta, wzywam was! Przybywajcie! Powietrze wypełnił jęk. Paran potknął się o kogoś, kto wyrzucił z siebie strumień przekleństw. Kapitan schował miecz i wyciągnął rękę, zaciskając dłoń na brokatowej szacie. Podźwignął boga z ziemi. – Dlaczego ty? – zapytał. – Chciałem zobaczyć twoją siostrę. – To obłęd, śmiertelniku! – warknął Bliźniak. – Przywołałeś mnie w samo sąsiedztwo Królowej Ciemności! Do wnętrza miecza bogobójcy! Paran potrząsnął nim. Ogarnięty bezmyślnym, zwierzęcym gniewem, naprawdę potrząsnął bogiem. Usłyszawszy wycie Ogarów, stłumił nagłe pragnienie przyłączenia się do nich ze swym głosem. Bliźniak przejechał mu paznokciami po twarzy. Jego jasne oczy wypełniało przerażenie. – Co... co ty wyprawiasz? Kapitan znieruchomiał. Uwagę Parana przyciągnęły dwa łańcuchy, które nagle zwisły luźno. – Nadchodzą. Wóz skoczył do przodu, zakołysał się tak gwałtownie jak nigdy dotąd. Powietrzem wstrząsnął głuchy łoskot. W dół posypały się kaskady trocin i lodu. – Zwęszyły cię, Bliźniaku. Bóg wrzeszczał przeraźliwie, okładał pięściami twarz Parana, drapał i kopał. Mimo to kapitan nie zwalniał uścisku. – Nie szczęście, które ciągnie. – Splunął krwią. – Szczęście... które pcha... Wozem zachwiał kolejny cios. Koła uniosły się w górę i spadły na ziemię z potwornym, niosącym się echem trzaskiem. Paran nie miał czasu zastanawiać się nad tym, skąd bierze się straszliwa siła, którą nagle poczuł, siła, która pozwalała mu przytrzymywać ogarniętego paniką boga. Zaciskał tylko dłonie. – Proszę! – błagał Bliźniak. – Zrobię wszystko, o co poprosisz! Wszystko, co leży w mej

363 mocy. – Łańcuchy Ogarów – rozkazał Paran. – Zerwij je. – Nie... nie potrafię! Wóz zadrżał znowu. W oddali rozległ się przyprawiający o mdłości trzask pękającego drewna. Gdy wehikuł ponownie ruszył, kapitan pociągnął boga o krok do przodu. – Wymyśl jakiś sposób – warknął. – Albo dopadną cię Ogary. – Nie... nie jestem pewien, Paran. – Czego nie jesteś pewien? Bliźniak wskazał na plamę ciemności. – Tam. Łańcuchy wnikają w... w Grotę Ciemności, Kurald Galain. Gdyby Ogary tam weszły... nie wiem. Nie mam pewności. Łańcuchy mogłyby zniknąć. – Jak mogą tam się dostać? – Niewykluczone, że uciekłyby z jednego koszmaru tylko po to, by znaleźć się w następnym. – Nic nie mogłoby być gorsze, Bliźniaku. Pytałem cię, jak? – Przynęta. – Słucham? Bóg uśmiechnął się nerwowo. – Sam mówiłeś, że nadchodzą. Musisz mnie uwolnić, Paran. Trzymaj mnie, oczywiście, przed portalem, ale błagam, w ostatniej chwili... – Wypuszczę cię. Bóg skinął głową. – Zgoda. Ogary po raz kolejny uderzyły w drewno. Tym razem udało im się je przebić. Paran, zwrócił się w tamtą stronę, nie puszczając Bliźniaka, i ujrzał wynurzające się z mroku kształty. Jego jeniec wrzasnął przeraźliwie. Ogary skoczyły na niego. Paran puścił boga i padł na ziemię. Bestie przemknęły nad nim. Bliźniak zniknął. Ogary pogrążyły się bezgłośnie w portalu. Kapitan przetoczył się i podniósł z ziemi. Sięgnęło ku niemu tchnienie ciemności, które jednak nie niosło chłodu zagłady, lecz było ciepłym, kojącym powiewem. Otworzył oczy. Opierał się na rękach i kolanach na pożółkłej trawie równiny, obok plamy krwi pozostałej po ciele Ogara. W pobliżu przelatywały brzęczące owady. Głowę rozsadzał mu ból. Podniósł się. Zwłoki drugiej bestii również zniknęły. Co właściwie uczynił? I dlaczego? Bliźniak mógł mu zaoferować tak wiele... Tattersail... Toc Młodszy... Z drugiej strony, wyciągnięcie duszy zza Bramy Kaptura przekraczało zapewne nawet możliwości Oponn. Czy udało mu się uwolnić Ogary? Zdał sobie sprawę, że zapewne nigdy się tego nie dowie.

364 Podszedł chwiejnym krokiem do koni. Pozbył się łańcuchów przynajmniej na krótką chwilę, którą spędził w mieczu. Był wolny i sam postanowił, co uczyni. To była moja decyzja. Spojrzał na południe. Czekają na mnie Darudżystan i przyboczna. Pora skończyć to, co zacząłeś, Paran. Skończyć raz na zawsze. – Cholernie mi to przeszkadza – warknął Coll, gdy Crokus skończył wiązać bandaż. – Była dobra – dodał. – Doskonale wiedziała, co robić. Pewnie była szkoloną wojowniczką. To by się nawet zgadzało. Nosiła strój najemniczki. – Nadal tego nie rozumiem. – Chłopak przykucnął, spoglądając na Murillia i Kruppego. Obaj nadal byli nieprzytomni. – Dlaczego nas zaatakowała? I czemu mnie nie zabiła? Coll nie odpowiadał. Łypał wściekle na swego konia, który pasł się w odległości około dwunastu stóp. Wygłosił już pod jego adresem chyba z tuzin paskudnych przekleństw i Crokus podejrzewał, że ich związek został, jak by to ujął Kruppe, nieodwołalnie zrujnowany. – Co to? – mruknął Coll. Chłopak zdał sobie sprawę, że jego towarzysz nie patrzy na konia, lecz gdzieś dalej, a na jego czole pojawiły się głębokie bruzdy. Odwrócił się. Z ust wyrwał mu się paniczny krzyk. Skoczył do tyłu, łapiąc za sztylety. Zawadził butem o kamień i runął na ziemię, zerwał się jednak natychmiast. Zdążył już wyciągnąć jeden z noży. – To ona! – wrzasnął. – Kobieta z gospody! To morderczyni, Coll. – Spokój, chłopcze. Może i ma miecz, ale na pewno nie wygląda groźnie. Do licha – dorzucił, prostując się – właściwie to wygląda na całkowicie zagubioną. Crokus wbił wzrok w stojącą na szczycie wzgórza dziewczynę. – Na Oddech Kaptura – mruknął. Jego przyjaciel miał rację. Nigdy nie widział nikogo, kto byłby tak bezradny i oszołomiony. Spoglądała na nich napięta, gotowa rzucić się do ucieczki. Po śmiercionośnej pewności siebie, jaką prezentowała „Pod Feniksem”, nie został nawet ślad. Schował sztylet. – To co robimy, Coll? Ranny wzruszył ramionami. – Chyba musimy ją uspokoić. Mam wrażenie, że potrzebuje pomocy. – Ale to ona zabiła Cherta – oznajmił Crokus. – Widziałem krew na jej nożu. Coll przyjrzał się uważnie dziewczynie. – Nie wątpię w twe słowa, chłopcze, ale nie wydaje mi się, żeby mogła kogoś zabić. – Myślisz, że tego nie widzę? – obruszył się Crokus. – Mówię ci tylko, co wtedy zauważyłem. Wiem, że to nie ma sensu! Ranny westchnął.

365 – Tak czy inaczej, trzeba jej pomóc. Przyprowadź ją tutaj, Crokus. – Niby jak? – Nie mam pojęcia – odparł z uśmiechem Coll. – Spróbuj z nią poflirtować. Młodzieniec obrzucił go pełnym niesmaku spojrzeniem, po czym ruszył powoli w stronę dziewczyny. Cofnęła się o krok z wyraźnym lękiem. – Uważaj! – zawołał, wskazując na skraj wzgórza za jej plecami. Zauważyła, że stoi na brzegu stromego urwiska. Co dziwne, wyraźnie ją to uspokoiło. Zbliżyła się o kilka kroków, wbijając w Crokusa spojrzenie szeroko rozwartych oczu. – W porządku – wyszeptał chłopak. – Wszystko będzie dobrze. Rozumiesz mnie? Wskazał na swe usta, uświadamiając jej, co mówi. Coll jęknął głośno. Ku ich zaskoczeniu dziewczyna odpowiedziała w języku Daru. – Rozumiem – zaczęła niepewnie. – Nie jesteście Malazańczykami i nie mówicie po malazańsku, ale was rozumiem. – Zmarszczyła brwi. – Jak to możliwe? – Po malazańsku? – zdziwił się Coll. – Skąd pochodzisz, dziewczyno? – Z Itko Kan – odparła po chwili zastanowienia. – Niech to licho! – Ranny wybuchnął śmiechem. – Jakie wichry przygnały cię aż tutaj? W jej oczach zalśniło przerażenie. – Gdzie mój ojciec? Co się stało z sieciami? Kupiłam sznurek, a potem spotkałam tę jasnowidzącą... Riggalai, woskową wiedźmę. Pamiętam ją. Zginęła! – Dziewczyna padła na kolana. – Zginęła. A potem... – Co się stało potem? – zapytał Coll z poważną, zamyśloną miną. – Nie pamiętam – wyszeptała, spoglądając na swe dłonie. – Nic więcej nie pamiętam. Rozpłakała się. – Na tysiąc cycków Gedderone! – zaklął cicho Coll. Skinął dłonią na Crokusa, nakazując mu podejść bliżej. – Wysłuchaj mnie uważnie, chłopcze. Nie czekaj na nas. Zabierz tę dziewczynę do swego wujka, i to migiem. Chłopak skrzywił twarz. – Dlaczego? Nie mogę was tu zostawić, Coll. Kto wie, kiedy Murillio i Kruppe przyjdą do siebie? Co się stanie, jeśli wróci ta najemniczka? – A co się ma stać? – zapytał ostrym tonem ranny. Crokus zaczerwienił się i odwrócił wzrok. – Murillio to twardy sukinsyn, chociaż używa perfum – uspokoił go Coll. – Za chwilę się pozbiera. Zabierz ją do swojego wujka, chłopcze. Zrób, jak ci mówię. – Nie powiedziałeś mi dlaczego – poskarżył się młodzieniec. – Mam takie przeczucie. – Uniósł rękę i ścisnął chłopaka za bark. – Dziewczyna była opętana. Tak przynajmniej sądzę. Ktoś, czy może coś, sprowadził ją do Darudżystanu, a potem kazał ruszyć naszym tropem. Prawda kryje się w jej głowie, Crokus, i może mieć

366 kluczowe znaczenie. Twój wujek zna ludzi, którzy potrafią jej pomóc, chłopcze. Weź mojego konia. Ja zaczekam, aż ockną się nasi przyjaciele. Do licha, i tak nie mogę chodzić. Nie powinienem się nigdzie ruszać jeszcze przez parę dni. Kruppe i Murillio zajmą się wszystkim. Jedź już! Crokus popatrzył na płaczącą dziewczynę. – Dobra, Coll – rzucił. – Oboje pojedziemy do miasta. – Świetnie – mruknął ranny. – Rozłóż mi posłanie i wyjmij trochę prowiantu, a potem zmykaj stąd jak najszybciej. Jeśli ten mój cholerny koń dostanie pod bramami ataku serca, to tym lepiej. Wskakuj na niego, chłopcze.

367

Rozdział szesnasty Dessembrae zna smutki naszych dusz. Chodzi u boku śmiertelników jako naczynie żalu gotujące się na ogniu zemsty. Dessembrae zna smutki i podzieli się nimi z nami. Pan Tragedii modlitwa ze Świętej Księgi (kanon z Kassal) Kłuta rana w lewym barku Lorn nie była zbyt głęboka, bez pomocy magii należało się jednak liczyć z możliwością zakażenia. Wróciwszy do obozu, przyboczna przekonała się, że Tool wciąż tkwi w tym samym miejscu. Ignorując Imassa, wydobyła z juków zapas ziół, po czym usiadła, wsparta o siodło, i przystąpiła do opatrywania rany. Niepotrzebnie ich zaatakowała. To była głupota. Ostatnio wydarzyło się zbyt wiele, przychodziło jej do głowy za dużo pomysłów, a kobieta Lorn w nadmiernym stopniu wpływała na obowiązki przybocznej cesarzowej. Zdarzały jej się błędy, których przed rokiem z pewnością by uniknęła. Tool dał jej tak wiele powodów do zastanowienia, że nie potrafiła sobie z tym poradzić. Słowa, które Imass rzucił do jej stóp, jakby od niechcenia, dotarły do czegoś, co kryło się głęboko w jaźni Lorn, i nie chciały teraz dać jej spokoju. Przyboczną zawładnęły emocje, które nie pozwalały jej jasno postrzegać otaczającego świata. Dawno już wyrzekła się smutku, a wraz z nim żalu. Współczucie było dla niej zabronione. Teraz jednak wszystkie te uczucia zalały ją wysoką falą, ciągnąc w najrozmaitsze strony. Uczepiła się tytułu przybocznej i tego, co oznaczał, jakby tylko on wiązał ją ze zdrowym rozsądkiem, stabilnością i panowaniem nad sobą. Opatrzyła ranę najlepiej, jak potrafiła, po czym przygotowała okład. Panowanie. To słowo wypełniało jej myśli swym echem, twarde, jasne i pewne. Co było sercem imperium, jeśli nie panowanie? Co nadawało kształt wszystkim myślom i uczynkom cesarzowej Laseen?

368 I co było podstawą pierwszego imperium, wielkich wojen, które po dziś dzień określały przeznaczenie T’lan Imassów? Spojrzała z westchnieniem na ziemię. Wszyscy pragniemy tego samego, tłumaczyła sobie. Od młodej dziewczyny, która niosła sznurek dla ojca, aż po nieśmiertelną moc, która nią zawładnęła, by użyć jej dla swych celów. We wszystkich przejawach swej egzystencji walczymy o panowanie, szukamy czegoś, co pozwoli kształtować otaczający nas świat. Wiecznie i bez nadziei zabiegamy o przywilej przewidywania kształtu, jaki przybierze nasze życie. Pochodzące sprzed trzystu tysięcy lat słowa Imassa napełniły ją poczuciem daremności, które w każdej chwili mogło obezwładnić. Darowała chłopakowi życie, co zaskoczyło ich oboje. Uśmiechnęła się ze smutkiem. Pora żegnać się z przywilejem przewidywania. Mniejsza już o świat zewnętrzny. Nie potrafiła przepowiedzieć nawet własnych uczynków czy biegu myśli. Czy na tym polega prawdziwa natura uczuć? – przemknęło jej przez głowę. Czy są wielkim zaprzeczeniem logiki i panowania, kaprysami nieodwołalnie związanymi z człowieczeństwem? Co ją czekało? – Przyboczna. Zaskoczona podniosła wzrok i zobaczyła, że obok stoi Tool. Wojownika pokrywał szron, z którego w upale buchały kłęby pary. – Jesteś ranna. – To była tylko utarczka – odparła ochrypłym głosem, niemal zawstydzona. – Już po wszystkim. Wtarła balsam w ranę, po czym owiązała sobie bark bandażem. Nie było to łatwe, gdyż mogła się posługiwać tylko jedną ręką. Tool ukląkł przy niej. – Pomogę ci, przyboczna. Zdziwiona Lorn spojrzała w jego trupią twarz. Następne słowa przegnały jednak myśl, że Imass mógłby okazać współczucie. – Mamy mało czasu, przyboczna. Czeka na nas wejście. Jej twarz stała się pozbawioną wyrazu maską. Gdy wyschnięte, pokaleczone dłonie Toola o tępych, lśniących brązowo, szponiastych paznokciach zawiązały ostatni węzeł, skinęła głową. – Pomóż mi wstać – rozkazała. Gdy Imass podprowadził ją do znacznika, zauważyła, że głaz jest roztrzaskany. Poza tym jednak nic się nie zmieniło. – Gdzie jest to wejście? – zapytała. Tool zatrzymał się przed kamiennymi odłamkami. – Poprowadzę cię, przyboczna. Idź tuż za mną. Gdy już znajdziemy się w grobowcu, wyjmij miecz. Obezwładniający efekt będzie minimalny, lecz mimo to spowolni powrót

369 Jaghuta do świadomości, co wystarczy, byśmy zdążyli wykonać zadanie. Zaczerpnęła głęboko tchu i wzruszyła ramionami, by przegnać wątpliwości. Nie mogła już zawrócić. Czy w ogóle miała kiedykolwiek taką szansę? Zdała sobie sprawę, że odpowiedź na to pytanie nie ma znaczenia. Jej losem kierował kto inny. – Świetnie – powiedziała. – Prowadź, Tool. Imass rozłożył ramiona na boki. Zarysy stoku przed nimi stały się zamazane, jakby przesłoniła go kurtyna z niesionego wiatrem piasku. Ta niezwykła mgła kłębiła się, poruszana jakimś tajemniczym podmuchem. Tool ruszył przed siebie. Lorn podążyła za nim. W pierwszej chwili wzdrygnęła się, gdy jej nozdrza wypełnił odór powietrza zatrutego przez stulecia pulsującej magii – niezliczone osłony, które Tool rozproszył za pomocą groty Tellann. Szła uparcie przed siebie, wbijając wzrok w szerokie, spowite w łachmany plecy Imassa. Wstąpili w głąb stoku. Pojawił się przed nimi korytarz o nie ociosanych ścianach, który znikał w ciemności. Głazy, z których go zbudowano, pokrywała warstewka szronu. Gdy zapuścili się dalej, powietrze stało się przeraźliwie zimne, wyzbyte wszelkich zapachów. Ściany pokrywały grube, zielone i białe sople lodu. Pod stopami nie mieli już zamarzniętej, ubitej ziemi, lecz kamienne płyty, pokryte śliską lodową skorupą. Kończyny i twarz Lorn odrętwiały. Jej oddech przeradzał się w białą parę, która odpływała w mrok za jej plecami. Korytarz stawał się coraz węższy. Zobaczyła niezwykłe symbole, barwy matowej ochry, wymalowane na powierzchni lodu i pod jego warstwą. Owe znaki poruszyły coś głęboko w niej ukrytego. Wydawały się jej niemal znajome, ale to wrażenie znikało, gdy tylko skupiała na nich uwagę. – Moi ziomkowie odwiedzili już kiedyś to miejsce – odezwał się Tool, przystanąwszy, by spojrzeć na przyboczną przez ramię. – Dodali swe osłony do tych, które pozostawili tu Jaghuci, kiedy uwięzili tyrana. – I co z tego? – zapytała poirytowana Lorn. Imass wpatrywał się w nią przez chwilę w milczeniu. – Przyboczna – odezwał się wreszcie bezbarwnym głosem – jestem przekonany, że znam imię owego tyrana. Nurtują mnie wątpliwości. Nie powinno się zwracać mu wolności. Niemniej jednak, tak samo jak ty, działam pod przymusem. Lorn wstrzymała oddech. – Przyboczna – ciągnął Tool. – Rozumiem twą niepewność. Ja również ją czuję. Gdy już wykonamy to zadanie, odejdę. – Odejdziesz? – zapytała zdziwiona. Skinął głową. – To, co uczynimy w grobowcu, zwolni mnie ze ślubów. Sprawi to pozostałość mocy śpiącego Jaghuta i za to jestem mu wdzięczny. – Dlaczego mi o tym mówisz?

370 – Przyboczna, mogłabyś pójść ze mną. Otworzyła usta, lecz nie przychodziła jej do głowy żadna odpowiedź, zamknęła je więc natychmiast. – Proszę cię, rozważ mą propozycję, przyboczna. Wyruszę na poszukiwanie odpowiedzi i znajdę ją. Odpowiedzi? Na jakie pytanie? Coś jednak powstrzymało ją przed wypowiedzeniem tego na głos, nagły przypływ strachu, który mówił jej: „Lepiej tego nie wiedzieć. Zachować nieświadomość”. – Bierzmy się do roboty – wychrypiała. Tool ponownie ruszył w ciemność. – Ile czasu nam to zajmie? – zapytała Lorn po jakiejś minucie. – Czasu? – W jego głosie pobrzmiewała wesołość. – Przyboczna, w tym kurhanie czas nie istnieje. Jaghuci, którzy uwięzili tu swego kuzyna, sprowadzili na kraj epokę lodową, która stała się ostateczną pieczęcią krypty. Grobowiec pokrywa warstwa lodu, gruba na półtorej mili. Po dziś dzień. Dotarliśmy do czasu i miejsca, w którym jaghucki lodowiec jeszcze istnieje, czasu poprzedzającego powstanie wielkiego śródlądowego morza znanego Imassom jako Jhagra Til, nim minęły niezliczone epoki... – A kiedy wrócimy? – przerwała mu Lorn. – Ile czasu upłynie na zewnątrz? – Nie mam pojęcia, przyboczna. – Imass zatrzymał się i spojrzał na nią. W jego oczodołach lśniło światło. – Nigdy jeszcze tego nie robiłem. Choć Crokus miał na sobie zbroję z utwardzonej skóry, dotyk ciała siedzącej za nim kobiety przywołał mu na twarz więcej potu niż popołudniowy upał. Serce Crokusa łomotało gwałtownie pod wpływem ambiwalentnych uczuć. Z jednej strony, nie sposób było zaprzeczyć faktowi, że dziewczyna w jego wieku, i to atrakcyjna, otacza mu talię zaskakująco silnymi ramionami, a na szyi zostawia ciepły, wilgotny oddech. Z drugiej, zamordowała człowieka, a potem podążyła za nimi między Wzgórza Gadrobi, co z pewnością świadczyło, że zamierzała zabić również i jego. Dlatego był zbyt podenerwowany, by cieszyć się, że dzieli z nią siodło. Odkąd opuścili Colla, nie rozmawiali ze sobą wiele. Crokus wiedział, że następnego dnia ujrzą przed sobą mury Darudżystanu. Zastanawiał się, czy dziewczyna pamięta miasto. Nagle usłyszał w swej głowie głos, który brzmiał jak głos Colla: „Czemu jej o to nie zapytasz, idioto?”. Skrzywił się. Odezwała się pierwsza. – Czy daleko stąd do Itko Kan? Miał ochotę się roześmiać, lecz coś – instynkt – powstrzymało go przed tym. Ostrożnie, powiedział sobie. – Nigdy nie słyszałem o takim miejscu – przyznał. – Czy to w Imperium Malazańskim?

371 – Tak. Nie jesteśmy w imperium? – Jeszcze nie – warknął Crokus i w tym momencie opadły mu ramiona. – Jesteśmy na kontynencie zwanym Genabackis. Malazańczycy przybywają zza mórz, tak na wschodzie, jak i na zachodzie. Panują już nad Wolnymi Miastami na północy i nad Konfederacją Nathilogańską. – Och – powiedziała dziewczyna słabym głosem. – To znaczy, że toczycie wojnę z imperium. – Można by tak powiedzieć. Ale w Darudżystanie wcale tego nie widać. – Czy tak nazywa się wasza osada? – Osada? Darudżystan to wielkie miasto. Największa i najbogatsza metropolia całego kontynentu. – Miasto – odpowiedziała z zachwytem i podnieceniem w głosie. – Nigdy jeszcze nie byłam w mieście. Nazywasz się Crokus, prawda? – Skąd wiesz? – Tak do ciebie mówił twój przyjaciel, żołnierz. – Och, oczywiście. Dlaczego serce zabiło mu tak gwałtownie na wieść, że zna jego imię? – Nie zapytasz, jak ja się nazywam? – powiedziała cicho. – A pamiętasz? – Nie – przyznała. – To dziwne, prawda? To żałosne stwierdzenie wprawiło go w rzewny nastrój, co spowodowało, że poczuł jeszcze większy gniew. – W tej sprawie chyba nie mogę ci pomóc? Kobieta wycofała się w siebie. Jej uścisk osłabł. – Nie. Nagle opuściła go złość. Miał ochotę krzyczeć na wypełniający mu głowę chaos, lecz przesunął się tylko w siodle, zmuszając ją do zaciśnięcia dłoni na swym torsie. Ach, powiedział sobie, uśmiechając się głupkowato. Wtem wybałuszył oczy. Co ja gadam? – Crokus? – Słucham? – Wybierz dla mnie darudżystańskie imię. Swoje ulubione. – Challice – odpowiedział natychmiast. – Nie, zaczekaj! Nie możesz nosić tego imienia. Znam już jedną Challice. Trzeba wybrać jakieś inne. – Czy to twoja dziewczyna? – Nie! – warknął. Szarpnął za wodze, zatrzymując wierzchowca, złapał się za głowę, przełożył nogę nad siodłem i zeskoczył na ziemie, zarzucając wodze na koński łeb. – Wolę iść na piechotę – oznajmił. – Ja też chętnie się przejdę – odpowiedziała.

372 – A może chcę uciec! Odwróciła się w jego stronę z zakłopotaną miną. – Uciec? Przede mną, Crokus? W oczach dziewczyny dostrzegł, że coś w niej obróciło się w gruzy. Ale co? Rozpaczliwie pragnął się tego dowiedzieć, z całą pewnością nie mógł jednak zapytać jej o to wprost. Nie umiał powiedzieć, dlaczego to niemożliwe. Tak po prostu było. Spuścił wzrok i kopnął kamień. – Nie – wymamrotał. – Nie chciałem tego powiedzieć. Teraz mi żal. Wybałuszyła oczy. – To moje imię! – wydyszała. – Tak się nazywałam, Crokus. Przed chwilą wypowiedziałeś moje imię! – Co? – Zmarszczył brwi. – Żal? – Tak. – Odwróciła wzrok. – Tylko nie zawsze tak się nazywałam. Chyba nie. Nie. Ojciec nadał mi inne imię. – Nie pamiętasz go? Potrząsnęła głową, przebiegając dłonią po długich, ciemnych włosach. Crokus ruszył przed siebie. Dziewczyna szła za nim. Droga wiła się pośród niskich pagórków. Za godzinę dotrą do Mostu Catlińskiego. Panika, która go ogarnęła, mijała już. Być może się wypaliła. Uspokoił się, co go samego zaskoczyło. Nie pamiętał, kiedy ostatnio czuł się swobodnie w towarzystwie kobiety. Przez pewien czas wędrowali w milczeniu. Słońce opadało już, otoczone złocistą łuną. Jego blask rozświetlał horyzont za wzgórzami, tworząc niebieskozieloną linię. Crokus wskazał na nią. – To jest jezioro Lazur. Darudżystan leży na jego południowym brzegu. – Nie wymyśliłeś jeszcze dla mnie imienia? – Przychodzi mi do głowy tylko imię tej, która się mną opiekuje. Spojrzała na niego. – Twojej matki? Parsknął śmiechem. – Nie. Nie chodzi mi o taką opiekę. To Pani Złodziei, Apsalar. Ale nie powinno się przyjmować jej imienia, bo przecież jest boginią. Co powiesz na Salar? Zmarszczyła nos. – Nie. Apsalar mi się podoba. Niech będzie: Apsalar. – Ale mówiłem ci... – To imię sobie wybieram – uparła się dziewczyna. Jej twarz pociemniała. No tak, pomyślał Crokus. Lepiej się jej nie sprzeciwiać. – Zgoda – rzekł z westchnieniem. – To znaczy, że jesteś złodziejem.

373 – A co w tym złego? Apsalar uśmiechnęła się. – Nic, biorąc pod uwagę moje nowe imię. Zupełnie nic, Crokus. Kiedy rozbijemy obóz? Pobladł. Dotąd o tym nie pomyślał. – Może powinniśmy jechać bez odpoczynku – zaproponował ostrożnie, nie patrząc jej w oczy. – Jestem zmęczona. Dlaczego nie zatrzymamy się przy tym Moście Catlińskim? – Mam tylko jedno posłanie. Możesz je sobie wziąć. Ja będę stał na warcie. – Całą noc? A na co tu trzeba uważać? – Po co te wszystkie pytania? – naskoczył na nią gniewnie. – Tu jest niebezpiecznie! Nie widziałaś rany Colla? Skąd wiemy, czy garnizon jeszcze tam stacjonuje? – Jaki garnizon? Chłopak przeklął się w duchu. Odwrócił wzrok. – Jest na drugim końcu mostu – wyjaśnił. – Ale to długi most... – Daj spokój, Crokus! – Parsknęła śmiechem i dała mu kuksańca w żebra. – Prześpimy się na wspólnym posłaniu. Nie mam nic przeciwko temu pod warunkiem, że będziesz trzymał ręce przy sobie. Chłopak przeszył ją wściekłym spojrzeniem, pocierając obolałe żebra. Kruppe zerknął przez ramię na Murillia, przeklinając głośno. – Niech to szlag! Czy nie możesz zmusić tego zwierzęcia, żeby się szybciej ruszało? Muł wyraźnie postanowił żyć w zgodzie ze swą reputacją. Wlókł się powoli i za nic w świecie nie chciał przyśpieszyć. Murillio uśmiechnął się nieśmiało. – Po co ten pośpiech, Kruppe? Chłopak da sobie radę. – Mistrz Baruk wyraźnie nam rozkazał go strzec i musimy wykonać jego polecenie! Murillio przymrużył oczy. – Ciągle to powtarzasz – mruknął. – Czy to ma być jakaś przysługa dla Mammota? Czy wujek nagle zaczął się o niego martwić? Dlaczego Baruk tak bardzo zainteresował się Crokusem? Przekazujesz rozkazy alchemika, Kruppe, ale ich nie wyjaśniasz. Grubasek zatrzymał wierzchowca. – No dobra – zaczął. – Bunt w szeregach zmusza chytrego Kruppego do szczerości. Oponn wybrali sobie Crokusa z powodów znanych jedynie temu podstępnemu bóstwu. Baruk chce, żebyśmy mieli chłopaka na oku i, co ważniejsze, nie dopuścili, by odszukały go jakieś inne moce. Murillio potarł siniak na czole, krzywiąc się z bólu. – Niech cię szlag. – Westchnął. – Trzeba było nam to powiedzieć od razu, Kruppe. Czy Rallick o tym wie? – Pewnie, że nie – odparł cierpkim tonem grubasek. – Jest przecież bardzo zajęty. Próbuje

374 uwolnić się od swych rozlicznych zobowiązań. Dlatego właśnie nam nie towarzyszy. – Twarz maga nabrała przebiegłego wyrazu. – Dlaczegóż jednak Kruppe informuje Murillia o podobnych sprawach? Murillio z pewnością wie o poczynaniach Rallicka więcej niż biedny, niczego nieświadomy Kruppe. – Co masz na myśli? – zapytał młodszy mężczyzna z twarzą bez wyrazu. Grubasek zachichotał głupkowato i popędził muła kopniakiem. Murillio podążył za nim. – Jeśli zaś chodzi o naszą obecną misję – ciągnął beztrosko mag – to, co mogłoby się wydawać totalnym niepowodzeniem, zwłaszcza w przypadku Colla, jest w rzeczywistości zdumiewającym sukcesem. Mistrz Baruk musi się dowiedzieć o podejrzanych wydarzeniach, do których dochodzi pośród Wzgórz Gadrobi. – Sukcesem? Co ty pleciesz? Grubasek skinął dłonią. – Mój drogi, choć podczas potyczki byłem przytomny jedynie przez chwilę, nie ulega dla mnie wątpliwości, że ta wojowniczka miała otataralowy miecz. Nawet dziecko potrafiłoby odgadnąć, że oznacza to, iż jest Malazanką. Murillio syknął, wypuszczając powoli powietrze. – I zostawiliśmy Colla samego? Oszalałeś, Kruppe? – Wkrótce wróci do zdrowia i podąży za nami – uspokoił go grubasek. – W tej chwili liczy się wyłącznie pośpiech. – I drobne chachmęctwa z pewnym stajennym – burknął Murillio. – A więc po Wzgórzach Gadrobi kręci się jakaś Malazanka. Czego tam szuka? Tylko nie chrzań, że nie wiesz. Gdybyś czegoś nie podejrzewał, nie musielibyśmy tak się śpieszyć. – Coś zaiste podejrzewam. – Grubasek skinął głową, garbiąc się w siodle. – Pamiętasz, jak Crokus wygłosił pewną przenikliwą uwagę, tuż za rozstajami dróg? Powiedział, że szukamy plotki czy coś w tym rodzaju? – Chwileczkę – jęknął Murillio. – Chyba nie chodzi o tę legendę o kurhanie? W tym nie ma... Grubasek uniósł palec. – Nieważne, co na ten temat sądzimy, Murillio – przerwał gładko rozmówcy. – Faktem jest, że Malazańczycy chcą sprawdzić autentyczność owej plotki. Kruppe i mistrz Baruk obaj są obdarzeni równą inteligencją i w związku z tym podejrzewają, że owi intruzi mogą znaleźć to, czego szukają. Dlatego wyruszyliśmy na tę wyprawę, mój nerwowy przyjacielu. – Poruszył gwałtownie brwiami. – Otataral w ręku wojowniczki imperium. Czający się w pobliżu T’lan Imass... – Co?! – wrzasnął Murillio, wybałuszając oczy. Spróbował zawrócić muła, lecz zwierzę zaparło się kopytami, protestując głośno. Szarpał się z nim, powtarzając przekleństwa. – Coll jest cały pochlastany. Zostawiłeś go z malazańską morderczynią i Imassem? Do cna ci odbiło,

375 Kruppe! – Ależ drogi Murillio – zamruczał grubasek – Kruppe był przekonany, że gorąco – nie, rozpaczliwie! – pragniesz wrócić do Darudżystanu, najszybciej jak tylko się da! Murillio stanął jak wryty. Twarz mu pociemniała. – Gadaj, o co ci chodzi – naskoczył na grubaska, zgrzytając zębami. Ten uniósł brwi. – Nie rozumiem. – Wciąż robisz jakieś aluzje, próbujesz dać mi coś do zrozumienia. Jeśli sądzisz, że wiesz coś na jakiś temat, powiedz to jasno. W przeciwnym razie natychmiast zawracamy i pędzimy do Colla. – Uśmiechnął się, widząc, że grubasek strzela nerwowo oczyma. – Ha, chciałeś odwrócić moją uwagę, co? To ci się nie uda. Mag uniósł dłonie, kierując je wewnętrzną stroną ku górze. – Bez względu na to, czyj mózg jest odpowiedzialny za plan przywrócenia Collowi prawnie mu należnego tytułu, Kruppe pochwala go z całego serca! Murilliowi opadła szczęka. Skąd, na Kaptura, wiedział...? – Wszystko to jednak traci znaczenie wobec faktu, że Crokusowi grozi w tej chwili poważne niebezpieczeństwo – ciągnął grubasek. – Co więcej, jeśli ta dziewczyna rzeczywiście była opętana, jak podejrzewa Coll, ryzyko jest wręcz przerażające! Czy była jedynym łowcą, dybiącym na jego kruche, nie bronione przez nikogo życie? Którzy z tysiąca bogów bądź demonów z radością przy pierwszej nadarzającej się okazji pokrzyżowaliby szyki Oponn? Czy Murillio, stary przyjaciel Crokusa, zostawiłby tak bezlitośnie to dziecko swemu losowi? Czy jest człowiekiem skłonnym ulegać panice, gryźć się wyimaginowanymi niebezpieczeństwami, lękać zastępu wymyślonych koszmarów, które wypełzają z mroków jego przepracowanej wyobraźni... – Już dobrze! – warknął młodszy z mężczyzn. – Zamknij gębę na kłódkę i ruszajmy. Grubasek skwitował te mądre słowa skinieniem głowy. Po godzinie, gdy stoki wzgórz pokrywał już mrok, a słońce opadało za horyzont, Murillio wzdrygnął się nagle, obrzucając przyjaciela wściekłym spojrzeniem, którego ten nie zauważył w ciemności. – Niech go szlag – wyszeptał. – Powiedziałem, że nie pozwolę, by odwrócił moją uwagę. I co wtedy zrobił? Odwrócił ją. – Murillio coś szepcze? – zapytał Kruppe. Jego towarzysz potarł czoło. – Mam zawroty głowy – odparł. – Rozbijmy obóz. Crokus z dziewczyną i tak dotrą do miasta dopiero jutro. Wątpię, żeby po drodze coś mu groziło. Jutro znajdziemy go z łatwością przed zachodem słońca. Za dnia nic im się chyba nie stanie. Do licha, przecież będą z Mammotem. Mam rację? – Kruppe przyznaje, że jest zmęczony. W rzeczy samej powinniśmy znaleźć miejsce na

376 obóz. Być może Murillio potrafi rozniecić małe ognisko i przygotować kolację, podczas gdy Kruppe odda się rozmyślaniom na ważne tematy i tak dalej. – Znakomicie – westchnął Murillio. – Po prostu znakomicie. Dopiero parę dni po spotkaniu z Tiste Andii i wydarzeniach, do których doszło wewnątrz miecza, kapitanowi Paranowi przyszło do głowy, że Rake nie podejrzewał, iż ma do czynienia z malazańskim żołnierzem. W przeciwnym razie już by nie żył. Jego błogosławieństwem były przeoczenia. Skrytobójca w Pale zapomniał się upewnić, natomiast Syn Ciemności wyrwał go z gardła Ogarom, a potem pozwolił mu odejść swobodnie. Czy to coś znaczyło? Wyczuwał w tym rękę Oponn, nie wątpił jednak w słowa Rake’a. Czyżby rzeczywiście szczęście przynosił mu miecz? I czy podobne uśmiechy fortuny oznaczały przełomowe momenty, których mieli potem gorzko żałować ci, którzy go oszczędzili? We własnym interesie miał nadzieję, że tak nie jest. Nie kroczył już szlakiem imperium. Zbyt długo wędrował tą drogą krwi i zdrady. Nigdy na nią nie wróci. Musiał teraz uratować życie Sójeczce i wszystkim w jego drużynie. Jeśli osiągnie ten cel, umrze bez żalu. Pewne sprawy znaczyły więcej niż ludzkie życie. Być może poza umysłami ludzi, a nawet chciwymi spojrzeniami bogów i bogiń istniała taka rzecz jak sprawiedliwość – jasna, czysta i ostateczna. Niektórzy z filozofów, których dzieła studiował, pobierając nauki w stolicy imperium, Uncie, głosili tezy, które wydawały mu się absurdalne. Twierdzili, że moralność nie jest czymś względnym, a nawet, że istnieje poza królestwem ludzkiej kondycji. Uważali ją za imperatyw wszystkiego, co żyje, naturalne prawo nie związane z okrutnymi poczynaniami zwierząt i dumnymi aspiracjami ludzi, niewzruszone i pozostające poza nimi. To tylko kolejne poszukiwania potwierdzenia. Paran zesztywniał w siodle, wykrzywiając twarz. Nie spuszczał wzroku z wijącego się między niskimi zaokrąglonymi wzgórzami kupieckiego traktu. Przypomniał sobie, jak rozmawiał o tym z przyboczną Lorn, w chwili gdy oboje nie musieli się liczyć ze światem zewnętrznym. Powiedziała mu, że takie teorie to tylko kolejne poszukiwania pewności. Jej suchy, przepojony cynizmem głos położył kres dyskusji, zupełnie jakby wbiła nóż w splamiony winem blat, który dzielił ich od siebie. Te słowa wypowiedziała kobieta nie starsza od niego. Paran podejrzewał – tak wtedy, jak i teraz – że podobne poglądy przejęła od cesarzowej przez zwykłe naśladownictwo. Laseen jednak miała do nich prawo. Lorn nie. Tak przynajmniej sądził. Jeśli ktokolwiek nabył prawo do znużonego życiem cynizmu, to przede wszystkim władczyni Imperium Malazańskiego. Przyboczna naprawdę uczyniła się jej przedłużeniem. Ale za jaką cenę? Tylko raz ujrzał skrytą za jej maską młodą kobietę, gdy stali na drodze zasłanej trupami żołnierzy, a potem zapuścili się między poległych. Blada, przerażona dziewczyna imieniem Lorn pokazała prawdziwe oblicze w krótkiej chwili słabości. Nie pamiętał, co spowodowało powrót maski. Zapewne coś, co powiedział, uwaga, którą rzucił od niechcenia, starając się udawać twardego

377 żołnierza. Westchnął głęboko. Za dużo żalów, utraconych szans, a z każdą stajemy się mniej ludzcy, coraz bardziej pogrążamy się w koszmarze władzy. Czy mógł jeszcze nadać sens własnemu życiu? Chciałby poznać odpowiedź na to pytanie. Nagle zauważył, że na południu coś się poruszyło. W tej samej chwili usłyszał głuchy łoskot, od którego zadrżała ziemia. Uniósł się w siodle. Na pasmie wzgórz przed nim pojawiła się ściana pyłu. Zawrócił konia na zachód, zmuszając go do kłusa. Po chwili ściągnął wodze. Tu również pył zagradzał mu drogę. Przeklinając głośno, skierował wierzchowca na pobliski pagórek. Pył. Ze wszystkich stron pył. Burza? Nie, grzmot jest zbyt regularny. Zjechał na równinę i ponownie ściągnął wodze, zastanawiając się, co robić. Obłoki wznosiły się coraz wyżej, sięgając szczytu wzgórza, które miał przed sobą. Głuchy łoskot stawał się coraz donośniejszy. Paran przymrużył powieki, wpatrując się w kłęby kurzu. Poruszały się w nich jakieś ciemne, masywne kształty, które tworzyły szeroki wachlarz, zbliżając się ku niemu. Po chwili go otoczyły. Bhederin. Słyszał opowieści o wielkich, kudłatych zwierzętach, które wędrują po centralnych równinach kontynentu w stadach liczących sobie pół miliona sztuk. Ze wszystkich stron widział tylko garbate, czerwonobrązowe, brudne od ziemi grzbiety. Nigdzie nie dostrzegał bezpiecznego schronienia, w które mógłby zaprowadzić konia Usadowił się wygodnie w siodle i czekał. Nagle po lewej zauważył nad ziemią brązowy błysk. Gdy zwracał się w tamtą stronę, z prawej uderzyło weń coś ciężkiego, co uczepiło się go i ściągnęło z siodła. Grzmotnął na ziemię, przeklinając głośno. Zacisnął dłonie na żylastych ramionach i czarnych, rozczochranych włosach. Uniósł kolano i kopnął przeciwnika w żołądek. Napastnik przetoczył się na bok, dysząc ciężko. Paran wstał z ziemi i ujrzał przed sobą młodzieńca odzianego w wygarbowane skóry. Chłopak poderwał się natychmiast, chcąc ponowić atak. Kapitan uskoczył i zdzielił go w bok głowy. Młodzieniec zwalił się nieprzytomny na ziemię. Wtem, ze wszystkich stron dobiegły go przenikliwe krzyki. Bhederin rozstępowały się, robiąc przejście. Spomiędzy nich wynurzyli się ludzie, którzy otoczyli Parana. Rhivijczycy. Zaprzysięgli wrogowie imperium, którzy na północy sprzymierzyli się z Caladanem Broodem i Karmazynową Gwardią. Dwaj wojownicy podeszli do nieprzytomnego chłopaka, chwycili go za ramiona i odciągnęli na bok. Stado zatrzymało się. Nadszedł kolejny wojownik, który zbliżył się śmiało do Parana. Na brudnej od pyłu twarzy miał szwy z barwnych nici, czarnej i czerwonej, które biegły od kości policzkowych do linii żuchwy, a potem zawracały w górę, otaczając usta. Na szerokie ramiona zarzucił

378 sobie skórę bhederin. Zatrzymał się obok kapitana, wyciągnął rękę i zacisnął dłoń na rękojeści Przypadku. Paran ją odtrącił. Rhivijczyk uśmiechnął się, cofnął i wydał z siebie przeraźliwe, wysokie zawodzenie. Na kudłatych grzbietach pobliskich bhederin pojawiły się przykucnięte postacie, które trzymały w rękach dzidy. Olbrzymie zwierzęta ignorowały wojowników, jakby byli czyszczącymi je z pasożytów ptakami. Dwaj Rhivijczycy, którzy odciągnęli chłopaka, wrócili i stanęli obok mężczyzny ze szwami na twarzy. Ten powiedział coś do wojownika, który zatrzymał się po lewej. Rhivijczyk podszedł bliżej i – nim Paran zdążył zareagować – podciął go błyskawicznie nogą i uderzył barkiem w pierś. Wojownik runął nań i przesunął nożem pod jego podbródkiem, przecinając rzemień hełmu. Zrzucił kolczy czepiec z głowy przeciwnika, a potem złapał go za włosy. Paran podźwignął się, pociągając napastnika za sobą. Miał już tego dość. Śmierć to jedno, ale śmierć bez godności to zupełnie inna sprawa. Rhivijczyk napiął mięśnie, unosząc głowę kapitana, ten zaś sięgnął między nogi przeciwnika, chwycił go za coś całkiem innego i szarpnął ze wszystkich sił. Wojownik wrzasnął przeraźliwie, puszczając włosy Parana. Znowu błysnął nóż, który pomknął ku twarzy kapitana. Ten uchylił się i złapał wolną ręką za nadgarstek napastnika, odpychając ostrze. Drugą rękę zacisnął jeszcze raz. Rhivijczyk ponownie wrzasnął. Paran puścił go, odwrócił do siebie i okutym w stal łokciem uderzył w twarz. Krew splamiła pył niczym krople deszczu. Wojownik zatoczył się do tyłu i runął na ziemię. Wtem Paran oberwał w skroń tępym końcem włóczni. Zatoczył się pod uderzeniem. Druga włócznia trafiła go w biodro z siłą kopiącego konia. Cała noga mu zdrętwiała. Coś przyszpiliło jego lewą stopę do ziemi. Kapitan wydobył Przypadek. Rozległ się głośny brzęk i oręż omal nie wypadł mu z rąk. Paran uniósł miecz, w który znowu coś uderzyło. Na wpół oślepiony od bólu, potu i pyłu, stanął prosto, trzymając Przypadek w pozycji obronnej. W ostrze trafiła trzecia włócznia, Paran jednak nie wypuszczał broni. Zapadła cisza. Zdyszany, uniósł głowę i rozejrzał się wokół, mrugając. Rhivijczycy otaczali go ze wszystkich stron, lecz żaden z nich się nie poruszał. Wytrzeszczali ciemne oczy, wyraźnie zdumieni. Paran zerknął na swą broń, popatrzył spode łba na wojowników, po czym znów przeniósł wzrok na Przypadek. Tym razem na dłużej. Z miecza sterczały niczym liście trzy żelazne groty. Ostrze rozszczepiło je wszystkie na pół. Roztrzaskane drzewca ułamały się, pozostawiając jedynie białe, drewniane kikuty, które sterczały z nasad. Kapitan spojrzał na przybitą do ziemi stopę. Włócznia przebiła but, lecz szeroki grot

379 odwrócił się, wchodząc w ciało płaskim bokiem. Wokół leżały wióry. Zerknął na swe biodro, lecz i tam nie zauważył rany. Na pochwie Przypadku widać było nierówne rozdarcie. Rhivijski wojownik ze zmasakrowaną twarzą leżał bez ruchu w odległości kilku stóp od niego. Kapitan zorientował się, że jego wierzchowiec i konie juczne stoją nietknięte. Pozostali Rhivijczycy cofnęli się. Krąg się rozstąpił, przepuszczając małą postać. Była to dziewczynka, co najwyżej pięcioletnia. Wojownicy schodzili jej z drogi na znak czci albo strachu, czy może obu tych uczuć. Była odziana w skóry antylop, przewiązane w talii postronkiem. Stopy miała bose. Było w niej coś znajomego – w sposobie chodzenia, postawie, jaką przed nim przyjęła, w oczach o opadających powiekach. Paran zmarszczył brwi zakłopotany. Dziewczynka przyjrzała się mu. Na jej pucołowatej twarzyczce pojawił się stopniowo wyraz taki sam jak na obliczu kapitana. Uniosła dłoń, jakby chciała go dotknąć, lecz znienacka ją opuściła. Paran nie potrafił oderwać od niej wzroku. Dziecko, czy ja cię znam? Cisza się przeciągała. Wreszcie za dziewczynką pojawiła się stara kobieta, która położyła na jej ramieniu pomarszczoną dłoń. Potem staruszka spojrzała na kapitana, ze znużoną, niemal poirytowaną miną. Dziewczynka powiedziała coś do niej szybko w śpiewnym języku Rhivijczyków. Jej głos był zaskakująco niski jak na kogoś tak młodego. Kobieta skrzyżowała ramiona. Dziecko odezwało się znowu, tym razem natarczywym tonem. – Pięciu wojowników nazwało cię wrogiem – powiedziała staruszka w języku Daru. Przerwała na chwilę. – I wszyscy byli w błędzie. – Macie ich znacznie więcej – zauważył Paran. – To prawda. A bóg, który opiekuje się twym mieczem, nie ma tu wyznawców. – Skończmy więc z tym – warknął Paran. – Zmęczyła mnie ta zabawa. Dziewczynka odezwała się znowu, tonem rozkazu, który zabrzmiał jak zgrzyt żelaza o kamień. Staruszka odwróciła się, wyraźnie zaskoczona. Dziecko mówiło dalej, wyraźnie wyjaśniając, o co mu chodzi. Kobieta wysłuchała go, po czym zwróciła na kapitana spojrzenie ciemnych, błyszczących oczu. – Jesteś Malazańczykiem, a twój naród postanowił zostać wrogiem Rhivijczyków. Czy to również i twoja decyzja? Dowiedz się jednego: jeśli skłamiesz, będę o tyma wiedziała. – Jestem z pochodzenia Malazańczykiem – przyznał Paran. – Ale nie pragnę zwać Rhivijczyków wrogami. Wolałbym w ogóle nie mieć wrogów. Staruszka zamrugała. – Dziecko chce ci przekazać słowa pociechy, żołnierzu. – A co to znaczy? – Odejdziesz stąd żywy. Ten bieg wydarzeń wzbudził podejrzliwość kapitana. – Jakie słowa może mi przekazać? Nigdy w życiu jej nie widziałem.

380 – Ona również nie. A mimo to się znacie. – Nieprawda. W oczach staruszki pojawił się twardy błysk. – Wysłuchasz jej słów czy nie? Chce ci zaoferować dar. Czy ciśniesz go jej prosto w twarz? – Nie. Chyba nie – odparł głęboko zakłopotany. – Dziecko mówi, że nie musisz pogrążać się w żałobie. Kobieta, którą znasz, nie przeszła pod Drzewnym Łukiem Śmierci. Jej podróż zawiodła ją poza widzialne krainy, poza obszar ducha, wyczuwalny dla śmiertelników. A teraz wróciła. Musisz być cierpliwy, żołnierzu. Dziecko obiecuje, że spotkacie się znowu. – Która kobieta? – zapytał Paran. Serce waliło mu jak szalone. – Ta, którą uważałeś za zmarłą. Raz jeszcze spojrzał na dziewczynkę. Jej znajomy wygląd podziałał na niego jak uderzenie w pierś. Zatoczył się do tyłu. – To niemożliwe – wyszeptał. Dziewczynka oddaliła się, zostawiając za sobą obłok kurzu. – Zaczekaj! Rozległ się kolejny krzyk. Stado zerwało się do biegu, zasłaniając Rhivijczyków. Po chwili Paran widział już tylko grzbiety potężnych zwierząt, które przemykały obok niego. Miał ochotę wedrzeć się między nie, wiedział jednak, że oznaczałoby to śmierć. – Zaczekaj! – krzyknął znowu, lecz jego głos zagłuszył tętent setek – tysięcy! – uderzających o równinę kopyt. Tattersail! Minęła pełna godzina, nim ujrzał idące na końcu stada bhederiny. Gdy minęło go już ostatnie zwierzę, rozejrzał się wokół. Wiatr poniósł obłok pyłu na wschód, nad niskie, zaokrąglone wzniesienia. Wdrapał się na siodło i ponownie skierował wierzchowca na południe. Wznosiły się przed nim Wzgórza Gadrobi. Tattersail, co uczyniłaś? Przypomniał sobie, że Toc zauważył małe ślady stóp, odchodzące od zwęglonej kolumny, która była wszystkim, co zostało po Bellurdanie i czarodziejce. Na oddech Kaptura, czyżbyś to zaplanowała? I dlaczego Rhivijczycy? Urodziłaś się na nowo i jesteś już pięcio – może sześcioletnim dzieckiem. Czy jesteś jeszcze śmiertelniczką, kobieto? A może dokonałaś ascendencji? Znalazłaś sobie plemię, niezwykle i prymitywne. W jakim celu? Na ile lat będziesz wyglądała, kiedy znów się spotkamy? Ponownie pomyślał o Rhivijczykach. Pędzili na północ stado tak wielkie, że mogłoby wyżywić... maszerującą na południe armię. Caladan Brood ruszył na Pale. Nie przypuszczam, by Dujek to przewidział. Staruszek Jednoręki ma kłopoty.

381 Do zachodu słońca zostały mu jeszcze dwie godziny jazdy. Za Wzgórzami Gadrobi leżały Lazur i Darudżystan. A w mieście czekali nań Sójeczka i jego drużyna. A w drużynie młoda kobieta, z którą od trzech lat chciałem się spotkać. Czy bóg, który ją opętał, nadal jest moim wrogiem? To pytanie zjawiło się nieoczekiwanie. Serce zmroził mu chłód. Bogowie, cóż to była za podróż. A myślałem, że przemknę przez te równiny niepostrzeżenie. Cóż za głupota. Uczeni i magowie ciągle piszą o straszliwych konwergencjach mocy. Wygląda na to, że jestem chodzącym przykładem takiej konwergencji. Przyciągam Ascendenty niczym magnes. I najwyraźniej jest to dla nich niebezpieczne. Bez względu na to, jak potraktowałem Bliźniaka, mój miecz, Przypadek, poradził sobie z tymi pięcioma dzidami. Jak mam to wyjaśnić? Prawda wygląda tak, że służę już tylko własnej sprawie. Nie sprawie przybocznej czy imperium. Powiedziałem, że wolałbym nie mieć wrogów, a staruszka uznała te słowa za prawdę. Tak zapewne jest. Niespodziankom nie ma końca, Ganoesie Paran. Ruszaj w dalszą drogę. Zobaczymy, co będzie. Szlak wspinał się na stok wzgórza. Kapitan popędził konia. Gdy znalazł się na szczycie, szarpnął mocno wodze. Klacz prychnęła z oburzeniem i odwróciła głowę, wybałuszając ślepia. Uwagę Parana przyciągnęło jednak coś innego. Odchylił się w siodle i poluzował miecz w pochwie. Zakuty w ciężką zbroję mężczyzna siedzący przy małym ognisku podniósł się z trudem. Za nim stał spętany muł. Nieznajomy zachwiał się, opierając ciężar ciała na jednej nodze, po czym wydobył z pochwy półtoraręczny miecz, oparł się na nim i spojrzał na kapitana. Paran popędził wierzchowca, omiatając wzrokiem okolicę. Wydawało się, że wojownik jest sam. Kapitan zatrzymał konia w odległości około trzydziestu stóp od niego. – Brak mi sił, by walczyć, ale jeśli szukasz zwady, jestem gotów – powiedział nieznajomy w języku Daru. Paran po raz kolejny pomyślał z wdzięcznością o przybocznej, która nalegała, by odebrał staranne wykształcenie. Jego odpowiedź była tak samo płynna jak słowa tubylca. – Nie. Opuściła mnie już ochota do walki. – Odczekał chwilę, pochylając się w siodle, po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu na widok wierzchowca nieznajomego. – Czy to zwierzę to muł bojowy? Mężczyzna parsknął ochrypłym śmiechem. – Nie wątpię, że za takiego się uważa – odparł uspokojony. – Jeśli chcesz, wędrowcze, podzielę się z tobą strawą. Kapitan zsunął się z konia i podszedł bliżej. – Nazywam się Paran – rzekł, siadając przy ognisku. Nieznajomy opadł na ziemię naprzeciwko niego.

382 – Ja jestem Coll – mruknął, wyciągając przed siebie obandażowaną nogę. – Przybywasz z północy? – Z Genabaris. Ale ostatnio spędziłem trochę czasu w Pale. Coll uniósł brwi na te słowa. – Wyglądasz na najemnika – przyznał – ale raczej na oficera. Słyszałem, że było tam paskudnie. – Przybyłem trochę za późno – wyjaśnił Paran. – Ale widziałem kupę gruzów i mnóstwo zabitych, jestem więc skłonny wierzyć opowieściom. W Pale krążą pogłoski, że Odprysk Księżyca wisi teraz nad Darudżystanem – dodał po chwili wahania. Coll chrząknął, dorzucając do ogniska garść patyków. – To prawda – potwierdził. – Jeśli jesteś głodny, mam gulasz – dorzucił, wskazując na wsparty o węgielki poobijany garnek. – Częstuj się. Paran zdał sobie nagle sprawę, że umiera z głodu. Z wdzięcznością skorzystał z propozycji Colla. Jadł drewnianą łyżką, którą od niego pożyczył. Miał zamiar zapytać go o ranę na nodze, przypomniał sobie jednak szkolenie szpona. Jeśli udajesz żołnierza, bądź konsekwentny. Nikt nie mówi o tym co oczywiste. Jeśli coś rzuca ci się w oczy, odwróć wzrok i mruknij słówko o pogodzie. Wszystko, co jest ważne, wyjdzie na jaw we właściwym czasie. Żołnierze nie mają się do czego śpieszyć i dzięki temu łatwo im praktykować cnotę cierpliwości. Czasami jest to nawet nie tyle cnota co konkurs obojętności. Gdy Paran opróżniał garnek, Coll milczał spokojnie, od czasu do czasu grzebiąc kijem w ognisku i dorzucając do niego kolejny patyk z leżącego za nim ogromnego stosu. Kapitan nie miał pojęcia, skąd wzięło się całe to drewno. Wreszcie otarł usta rękawem, wyskrobał łyżkę tak dokładnie, jak tylko było to możliwe bez wody, usiadł prosto i beknął. – Jedziesz do Darudżystanu? – zapytał Coll. – Tak. A ty? – Powinienem do jutra tam dotrzeć, chociaż nigdy nic nie wiadomo. Cieszę się na myśl, że wjadę do miasta na mule. Paran spojrzał na zachód. – Słońce prawie już zaszło – stwierdził, mrużąc powieki. – Czy mogę tu rozbić obóz na noc? – Ależ oczywiście. Kapitan wstał, by zająć się końmi. Zastanowił się, czy mógłby zaczekać dzień, by pozwolić Collowi odzyskać nieco sił, a potem pożyczyć mu wierzchowca. Dobrze byłoby przybyć do miasta w towarzystwie tubylca. Miałby kogoś, kto powiedziałby mu, dokąd się udać, a może nawet pozwoliłby się zatrzymać u siebie na dzień lub dwa. Ponadto, mógłby się od niego czegoś dowiedzieć. Czy dodatkowy dzień miał znaczenie? Być może, ale chyba mu się to opłaci. Spętał wickańskie konie obok muła, a potem przyniósł siodło do ogniska.

383 – Zastanowiłem się nad twoim problemem – oznajmił. Rzucił siodło na ziemię i usiadł, opierając się o nie plecami. – Będę ci towarzyszył. Pojedziesz na moim jucznym koniu. W oczach Colla błysnęła ostrożność. – To bardzo wspaniałomyślne. Paran uśmiechnął się, widząc jego nieufność. – Po pierwsze, koniom przyda się dzień odpoczynku. A po drugie, nigdy nie byłem w Darudżystanie, więc w zamian za swą tak zwaną wspaniałomyślność chciałbym przez najbliższe dwa dni zadręczać cię nie kończącymi się pytaniami. Potem dostanę zwierzę z powrotem, a ty i tak jedziesz do miasta, jeśli więc ktoś na tym skorzysta, to tylko ja. – Ostrzegam cię, Paran, że nie jestem zbyt rozmowny. – Podejmę to ryzyko. Coll zastanawiał się przez chwilę. – Do licha – powiedział wreszcie. – Gdybym się nie zgodził, byłbym szalony, prawda? Nie wyglądasz na kogoś, kto wbiłby mi nóż w plecy. Nie znam twojej prawdziwej historii, Paran. Jeśli chcesz ją zachować dla siebie, to twój interes. Ale to nie powstrzyma mnie od zadawania pytań. Tylko od ciebie zależy, czy będziesz kłamał. – Chyba to samo dotyczy ciebie, zgadza się? – odparł Paran. – Mówisz, że chcesz usłyszeć prawdę? Proszę bardzo, Coll. Jestem dezerterem z malazańskiej armii, w stopniu kapitana. Często też pracowałem dla Szponu i spoglądając wstecz, widzę, że od tego właśnie zaczęły się kłopoty. Ale to już przeszłość. Aha, i jeszcze jedno. Ci, którzy mają ze mną do czynienia, bardzo często giną. Coll milczał. Jego wlepione w siedzącego naprzeciwko mężczyznę oczy lśniły w blasku ogniska. Po chwili nadął policzki i wypuścił głośno powietrze. – Prawda podana tak szczerze przeradza się w wyzwanie. – Wpatrzył się w ogień, a potem odchylił do tyłu, wsparty na łokciach, i uniósł twarz ku gwiazdom, które pojawiały się już na niebie. – Byłem kiedyś szlachcicem w Darudżystanie, ostatnim potomkiem starej, potężnej rodziny. Zaaranżowano dla mnie małżeństwo, ale zakochałem się w innej kobiecie, chciwej i ambitnej, choć na to byłem wówczas ślepy. – Uśmiechnął się z przekąsem. – Szczerze mówiąc, była kurwą, tyle że większość kurew, jakie znałem, to całkiem zwyczajne dziewczyny, a ona miała niewiarygodnie wredny charakter. Przesunął dłonią przed oczyma. – Tak czy inaczej, złamałem umowę i nie zawarłem planowanego małżeństwa. Przypuszczam, że ojca zabił mój ślub z Aystal. Tak się nazywała, choć od tej pory zdążyła zmienić imię. – Roześmiał się ochryple, spoglądając na nocne niebo. – Nie potrzebowała wiele czasu. Nadal nie znam szczegółów, nie wiem, ilu mężczyzn wpuściła do łoża, by kupić ich wpływy, czy w jaki sposób to załatwili. Wiem tylko, że pewnego dnia obudziłem się pozbawiony tytułu, a nawet nazwiska. Mój dom należał do niej. Pieniądze i cala reszta też. Nie byłem już jej potrzebny.

384 Po suchym drewnie pełgały płomienie. Paran milczał. Czuł, że jego towarzysz chce mu powiedzieć coś więcej i że przychodzi mu to z trudnością. – Ale to jeszcze nie była najgorsza zdrada, Paran – odezwał się wreszcie, spoglądając rozmówcy w oczy. – O, nie. Ta przyszła dopiero później. Mógłbym z nią walczyć. Mógłbym nawet wygrać. – Zacisnął zęby. Panował nad sobą tak doskonale, że w żaden inny sposób nie okazał dręczącego go bólu. – Ludzie, których znałem od dziesięcioleci, traktowali mnie jak powietrze – ciągnął głuchym, bezbarwnym głosem. – Wszyscy uznali mnie za zmarłego. Nie chcieli mnie wysłuchać. Przechodzili obok albo nie raczyli podejść do bram swych rezydencji, gdy zjawiałem się z wizytą. Umarłem, Paran. Nawet miejskie archiwa tak twierdziły. Zgodziłem się z tą opinią i odszedłem. Zniknąłem. Człowiek może znieść, gdy przyjaciele opłakują jego śmierć na jego oczach, ale zdradzić cale swe życie to coś całkiem innego. Ale, jak mówiłeś, to już minęło. Kapitan odwrócił wzrok, wpatrując się w ciemność. Które z ludzkich pragnień sprowadza na nas takie nieszczęścia? – zastanowił się. – Wysoko urodzeni na całym świecie zabawiają się tak samo – zaczął cichym głosem. – Tak samo jak ty, urodziłem się jako szlachcic, Coll. Ale w Malazie znaleźliśmy godnego przeciwnika w osobie starego cesarza. Gromił nas raz za razem, aż wreszcie podwinęliśmy ogony niczym zbite psy. Kuliliśmy się tak przez długie lata. Ale to była tylko kwestia siły, prawda? – dodał, raczej do siebie niż do człowieka, z którym siedział przy ognisku. – Nie ma takiej lekcji, z której szlachetnie urodzeni raczyliby wyciągnąć wnioski. Kiedy wspominam lata spędzone w tym chciwym, wrednym towarzystwie, kiedy wspominam swe dawne życie, Coll, dochodzę do wniosku, że w ogóle nie można go było zwać życiem. – Milczał przez dłuższą chwilę, a następnie powoli rozciągnął usta w uśmiechu, spoglądając na towarzysza. – Rozstałem się z Imperium Malazańskim, raz na zawsze wyrzekając się wątpliwych przywilejów, jakie dawało mi szlachetne urodzenie, i, do licha, nigdy nie czułem się lepiej. Do tej pory moje życie było jedynie bladym cieniem tego, co odnalazłem teraz. Czy tak właśnie wygląda prawda, której większość z nas boi się stawić czoło? – Nie jestem bardzo bystry, Paran – odparł z chrząknięciem Coll – i twoje myśli są dla mnie nieco zbyt głębokie. Jeśli jednak dobrze cię zrozumiałem, chcesz powiedzieć staremu, steranemu durniowi, którego masz przed sobą, że dopiero teraz żyje naprawdę, a to, co kiedyś zdradził, wcale nie było życiem. Zgadza się? – A jak ty uważasz, Coll? Mężczyzna wykrzywił twarz, przebiegając dłonią po rzedniejących włosach. – Rzecz w tym, że chcę to odzyskać. Wszystko. Paran ryknął śmiechem. Śmiał się tak długo, aż żołądek przeszył mu ostry ból. Coll wpatrywał się w niego. Po chwili i w jego piersi wezbrał cichy, niski chichot. Sięgnął za siebie, podniósł garść patyków i zaczął ciskać je do ognia jeden za drugim. Wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki.

385 – Niech to licho, Paran, zjawiłeś się tu nagle jak zesłany przez bogów grom z jasnego nieba. Cieszę się z tego. Nigdy się nie dowiesz, jak bardzo. Kapitan otarł łzy z oczu. – Na oddech Kaptura. To ci dopiero rozmowa dwóch mułów bojowych, co? – Jasna sprawa, Paran. Wiesz co, gdybyś tak zajrzał do moich juków, znalazłbyś w nich dzbanek wina z Miasta Zgryzoty. Bardzo dobry rocznik, mniej więcej sprzed tygodnia. Kapitan podniósł się z miejsca. – A co to znaczy? – Że już najwyższy czas je wypić.

386

KSIĘGA SZÓSTA

MIASTO BŁĘKITNEGO OGNIA

387

Plotki jak wystrzępione sztandary, których łopot wypełnia echem ulice na dole, opowiedziały nam o nadchodzących dniach... Powtarzano, że na brzeg wypełzł węgorz, albo nie jeden, a tysiąc, w blasku wyszczerbionego księżyca, który może być martwy, szeptano, że szpon drapie powoli miejskie bruki, a wysoko na nocnym niebie widziano srebrzysto-czarnego smoka. Mówiono, że na dachach podczas nocy krwi słyszano śmiertelny krzyk demona, a ciemność zabrała stu dłoniom mistrzyni sto sztyletów, i podobno też pewna udająca wysoko urodzoną dama urządziła niespodziewanym gościom niezapomnianą fetę... Narodziny plotki Rybak (ur.?)

388

Rozdział siedemnasty Niewielu widzi czarną dłoń, która unosi odłamek, albo żłobkowane łańcuchy, które słyszy się przed grzechotem śmierci, słuchajcie jednak koła sługusów i ofiar, którzy jęcząc szepczą imię władcy w mrocznym sercu Odprysku Księżyca... Srebrny lis zwiadowca Hurlochel Szósta Armia Gdy Rallick Nom wyszedł z zaułka i skierował się ku gospodzie „Pod Feniksem”, ze skrytej w cieniach wnęki wyłoniła się wysoka, muskularna kobieta, która zagrodziła mu drogę. Uniósł brwi. – Chcesz czegoś, Meese? – Nieważne, czego chcę. – Uśmiechnęła się zalotnie. – O tym mówię już od lat. Muszę ci coś powiedzieć, Nom. Tylko bez nerwów. Skrzyżował ramiona i czekał. Kobieta zajrzała w głąb zaułka, po czym przysunęła się do skrytobójcy. – W gospodzie jest jakiś gość. Pytał o ciebie. Wymienił twoje imię. Rallick wyprostował się zaskoczony. – Jak wygląda? – zapytał od niechcenia. – Jak żołnierz bez munduru – odparła Meese. – Nigdy go tu nie widziałam. Co ty na to, Nom? Odwrócił wzrok.

389 – Nic. Gdzie siedzi? Znowu się uśmiechnęła. – Przy stoliku Kruppego. Na twoim miejscu. Czy to nie świetne? Rallick wyminął ją i ruszył w stronę gospody. Meese chciała iść za nim, lecz powstrzymał ją gestem dłoni. – Poświęć mi chwileczkę, Meese – poprosił, nie odwracając się. – Gdzie Irilta? – W środku – padła odpowiedź. – Życzę szczęścia, Nom. – Szczęścia nie rozdają – mruknął Rallick. Wyszedł zza rogu i wspiął się na schody. Tuż za drzwiami znieruchomiał i przyjrzał się tłumowi. Było tu kilku obcych, nie tylu jednak, by musiał się niepokoić. Odszukał wzrokiem człowieka siedzącego przy stoliku Kruppego. Nieznajomy był tak niepozorny, że nieomal musiał spojrzeć na niego po raz drugi. Ruszył w jego stronę. Tłum rozstępował się przed Rallickiem. Nigdy dotąd tego nie zauważył. Rozbawiony tym, wpatrywał się w mężczyznę, dopóki ten go nie dostrzegł. Spojrzeli sobie w oczy. Nieznajomy pociągnął łyk z kufla i odstawił ostrożnie naczynie, nie wykonując żadnych innych ruchów. Rallick przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko. – Jestem Rallick Nom. W osobie obcego było coś solidnego, jakaś uspokajająca pewność. Choć Rallick przywykł do ostrożności, odprężył się w jego obecności. Pierwsze słowa nieznajomego zmieniły jednak całkowicie sytuację. – Węgorz przesyła ci wiadomość – rzekł cicho mężczyzna. – Pochodzi ona bezpośrednio od niego i jest przeznaczona tylko dla twoich uszu. Nim ją jednak przekażę, muszę cię zaznajomić z pewnymi faktami. Mogę to uczynić wyłącznie ja. – Przerwał na chwilę, by pociągnąć łyk piwa. – Turban Orr wynajął kolejnych dwunastu łowców – podjął na nowo. – Na kogo polują? No cóż, między innymi na mnie. Twój problem polega na tym, że trudniej będzie do niego dotrzeć. Węgorz pochwala twe zabiegi w sprawie pani Simtal. Powrotu Colla pragną wszyscy, którzy cenią u rajców uczciwość i honor. Jeśli czegoś potrzebujesz, poproś mnie, a spełnię twoje życzenie. – Nie wiedziałem, że Murillio tak trzepie ozorem – warknął Rallick z twardym błyskiem w oczach. Mężczyzna potrząsnął głową. – Twój druh niczym się nie zdradził. Ty również nie. Na tym polega praca Węgorza. Potrzebujesz czegoś ode mnie? – Nie. – Świetnie. – Nieznajomy skinął głową, jakby spodziewał się takiej odpowiedzi i był z niej zadowolony. – Swoją drogą, podejmowane przez Turbana Orra próby uchwalenia proklamacji zostały... powstrzymane. Na dobre. Węgorz pragnie ci podziękować za to, że mimo woli mu w tym pomogłeś. Niemniej jednak, rajca szuka nowych sposobów.

390 Obserwowaliśmy go uważnie i temu właśnie zawdzięczamy szczęśliwe odkrycie, które jest jądrem tego, co chce ci przekazać Węgorz. Ostatniej nocy Turban Orr spotkał się pod Barbakanem Despoty z przedstawicielem Gildii Skrytobójców. Biorąc pod uwagę, jak trudno jest ostatnio trafić na twych towarzyszy, fakt, że udało mu się tego dokonać, jest prawdziwym wyczynem. Tak czy inaczej, Turban Orr zaoferował mu kontrakt. – Mężczyzna odczekał, aż z twarzy Rallicka zniknie szok, po czym kontynuował: – Jak mówiłem, zaoferował go Turban Orr, nie zrobił tego jednak we własnym imieniu. To pani Simtal zdecydowała, że Coll powinien umrzeć nie tylko na papierze, lecz również w świecie rzeczywistym. – Kto? – wychrypiał Rallick. – Kto był łącznikiem? – Zaraz do tego dojdę. Po pierwsze, kontrakt przyjęto, gdyż proponowana suma była znaczna. Wiedzieli, że Coll przebywa obecnie poza Darudżystanem. Po prostu na niego zaczekają. – Jak się nazywa skrytobójca? – Ocelot. – Mężczyzna wstał. – Węgorz życzy ci powodzenia we wszystkich twych poczynaniach, Rallicku Nom. I to już byłby koniec. Do widzenia. Odwrócił się w stronę wyjścia. – Zaczekaj. – Słucham? – Dziękuję – rzekł Rallick. Nieznajomy uśmiechnął się i wyszedł. Skrytobójca przeniósł się na opuszczone przez swego rozmówcę krzesło i oparł się o ścianę. Skinął dłonią na Suity, która przygotowała już dla niego dzbanek ale oraz kufel. Podeszła pośpiesznie do stolika. Za nią, wolniej, zdążały Irilta i Meese. Usiadły bez zbędnych słów obok Rallicka. Obie trzymały w dłoniach kufle. – Wszyscy nadal oddychają – zauważyła Irilta, unosząc naczynie. – Wypijmy za to. Meese również uniosła kufel i obie kobiety pociągnęły po potężnym łyku piwa. Potem Meese pochyliła się nad blatem. – Są jakieś wieści o Kruppem i chłopaku? Rallick potrząsnął głową. – Kiedy wrócą, może mnie tu nie być – oznajmił. – Powiedzcie Murilliowi, że jeśli się nie zjawię i jeśli... wydarzy się coś nieprzewidzianego, ma postępować zgodnie z planem. Gdyby do tego doszło, poinformujcie go też, że nasz człowiek ma oczy otwarte. – Napełnił kufel i natychmiast wychylił całą jego zawartość. Wstał. – Nie życzcie mi szczęścia – dodał. – A powodzenia można? – zapytała Meese z wyrazem niepokoju na szerokiej twarzy. Rallick skinął głową i wyszedł z gospody. Anomander Rake coś ukrywał. Baruk był tego pewien. Alchemik wpatrywał się posępnym wzrokiem w kominek, ściskając w prawej dłoni puchar z kozim mlekiem, a w

391 lewej wielki kawał wypiekanego przez Daru podpłomyka. Dlaczego Tiste Andii pozwolił Imassowi wejść do kurhanu? Zapytał już o to siedzącego obok władcę Odprysku Księżyca, lecz jakoś nie doczekał się odpowiedzi. Rake demonstrował irytujące samozadowolenie. Baruk odgryzł kęs placka. Rozległ się głośny trzask. Tiste Andii z westchnieniem wyprostował nogi. – Dziwna pora na posiłek – zauważył. – Ostatnio w ogóle żyję w dziwnych godzinach – odparł alchemik z ustami pełnymi chleba. Pociągnął łyk mleka. – Nie miałem pojęcia, że do gry włączyli się i Pan Cienia, i Oponn – ciągnął Rake. Baruk czuł na sobie jego spojrzenie, lecz nadal wpatrywał się w ogień. – Wiedziałem o obecności Oponn – przyznał. – Ale nie znałem konkretów. Baruk wypił jeszcze parę łyków mleka. – Starannie ukrywasz przede mną swe domysły. Ja postępuję tak samo. – To nic nam nie da – warknął Rake. Alchemik odwrócił krzesło, by spojrzeć Tiste Andii prosto w oczy. – Twoje kruki widziały, jak ta kobieta i T’lan Imass weszli do kurhanu. Czy nadal sądzisz, że im się nie uda? – A ty? – odparł Rake. – Chyba sobie przypominam, że to ty przewidywałeś taki obrót wydarzeń, Baraku. Jeśli chodzi o mnie, jest mi właściwie wszystko jedno. Tak czy inaczej, dojdzie do walki. Podejrzewam, że wyobrażałeś sobie, iż zdołamy jej uniknąć. Najwyraźniej rozpaczliwie brakuje ci informacji dotyczących Imperium Malazańskiego. Laseen rozumie tylko jedno. Siłę. Będzie ignorowała moc, dopóki ta nie wystąpi jawnie, a wtedy uderzy w was wszystkim, czym dysponuje. – A ty po prostu na to czekasz? – Barak spojrzał na niego spode łba. – Tak właśnie burzy się miasta. Tak giną tysiące ludzi. Czy to ma dla ciebie jakieś znaczenie, Anomanderze Rake? Obawiam się, że obchodzi cię wyłącznie zwycięstwo. Rake rozciągnął wąskie wargi w bladym uśmieszku. – To trafna ocena, Baraku. W tym przypadku jednak Laseen chce zdobyć Darudżystan nietknięty, a ja zamierzam temu zapobiec. Zniszczyć go byłoby zbyt łatwo. Mogłem to uczynić już przed wieloma tygodniami. Nie, chcę żeby Darudżystan stał tak, jak stoi, a mimo to znalazł się poza zasięgiem Laseen. Tak właśnie definiuję zwycięstwo, alchemiku. – Wbił w Baruka spojrzenie szarych oczu. – W przeciwnym razie nie szukałbym z tobą sojuszu. Alchemik zmarszczył brwi. – Chyba że planujesz zdradę. Rake milczał przez dłuższą chwilę, wpatrując się w swe splecione na kolanach dłonie. – Baruku – zaczął cicho – każdemu doświadczonemu dowódcy wiadomo, że zdrada rodzi zdradę. Gdy dopuści się jej choć raz, czy to wobec wroga, czy sojusznika, staje się ona możliwą opcją dla wszystkich jego podkomendnych, od pragnącego awansu szeregowca aż

392 po jego adiutantów, osobistych strażników i oficerów. Moi żołnierze wiedzą, że zawarłem z tobą sojusz, alchemiku. Gdybym go złamał, szybko przestałbym być władcą Odprysku Księżyca. I słusznie. Baruk uśmiechnął się. – Któż mógłby rzucić wyzwanie twej władzy, Rake? – Na przykład Caladan Brood – odparł natychmiast Tiste Andii. – Jest też czworo moich magów-skrytobójców. Nawet Silanah, która mieszka w jaskiniach wewnątrz Odprysku, mogłaby uznać, że powinna wymierzyć mi sprawiedliwość. Mógłbym wymienić też innych, Baruku. Wielu innych. – A więc to strach cię powstrzymuje, Synu Ciemności? Rake wykrzywił wściekle twarz. – Tego tytułu używają tylko głupcy, którzy uważają, że zasługuję na cześć. Nie lubię go, Baraku, i nie chciałbym już nigdy słyszeć go z twych ust. Czy to strach mnie powstrzymuje? Nie. Choć jest potężny, nie może równać się siłą z motywującym mnie uczuciem. Poczuciem obowiązku. – Oczy Rake’a nabrały ciemnobrązowej barwy. Wciąż wpatrywał się we własne dłonie, które teraz odwrócił wewnętrzną stroną ku górze. – Ty masz obowiązki wobec swego miasta, Baruku. To one kierują twymi postępkami, czynią cię tym, kim jesteś. Podobne uczucia nie są mi obce. Wewnątrz Odprysku Księżyca żyją ostatni Tiste Andii na tym świecie. Wymieramy, alchemiku. Żadna sprawa nie wydaje się już moim braciom wystarczająco ważna, by przywrócić im wolę życia. Staram się, ale pomysłowość nigdy nie była moją silną stroną. Nawet Imperium Malazańskie nie potrafiło nas skłonić do walki w obronie własnej, dopóki nie zabrakło nam miejsc, w które mogliśmy uciekać. I tak wymrzemy na tym kontynencie. Lepiej zginąć od miecza. – Dłonie zsunęły mu się z kolan. – Wyobraź sobie, jak to jest, gdy duch umiera, a ciało żyje dalej. Nie dziesięć czy pięćdziesiąt lat. Nasze ciała potrafią wytrzymać piętnaście, dwadzieścia tysięcy. Podniósł się szybko, spojrzał z góry na milczącego Baruka i rozciągnął usta w uśmiechu, który przebił serce alchemika sztyletem bólu. – Włada mną obowiązek, który sam w sobie jest pozbawiony znaczenia. Czy wystarczy ocalić Tiste Andii? Po prostu przedłużyć ich byt? Czy powinienem odlecieć z Odpryskiem Księżyca gdzieś, na wysokie nieba, gdzie moglibyśmy żyć z dala od wszelkich zagrożeń? Co w takim razie bym ocalił? Historię, pewien szczególny punkt widzenia. – Wzruszył ramionami. – Historia minęła, Baruku, a punkt widzenia Tiste Andii polega na obojętności, stoicyzmie i cichej, jałowej rozpaczy. Czy warto zachować dla świata podobne dary? Nie sądzę. Baruk nie potrafił nic na to odpowiedzieć. Sprawy, o których mówił Anomander Rake, wykraczały niemal poza jego pojmowanie, potrafił jednak rozpoznać krzyk bólu. – A mimo to jesteś tutaj – zauważył. – Sprzymierzyłeś się z ofiarami imperium. Czy jesteś sam, Anomanderze Rake? Czy twoi podwładni to aprobują?

393 – Jest im wszystko jedno – odparł Rake. – Słuchają moich rozkazów. Gdy ich o to proszę, służą w armii Caladana Brooda. I giną w błocie i puszczach kraju, który nie jest ich krajem, na wojnie, która nie jest ich wojną, walcząc dla tubylców, którzy panicznie się ich boją. Baruk wyprostował się na krześle. – W takim razie, dlaczego to robisz? Rake odpowiedział ochrypłym śmiechem. Po chwili jednak opuściła go ta gorzka wesołość. – Czy słuszność sprawy ma jeszcze w dzisiejszych czasach jakąś wartość? – zapytał. – I czy to ważne, że ta sprawa jest pożyczona? Bijemy się tak samo dobrze jak inni. Giniemy u ich boku. Najemnicy ducha. I nawet tę monetę mamy w lekceważeniu. Dlaczego? To nieważne. Nigdy nie zdradzamy sojuszników. Wiem, że martwisz się tym, iż nie powstrzymałem T’Ian Imassa przed wtargnięciem do kurhanu. Jestem przekonany, że jaghucki tyran odzyska kiedyś wolność, Baruku. Lepiej, by stało się to teraz, kiedy stoję u twego boku, niż w jakimś innym czasie, gdy nikt nie będzie w stanie stawić mu czoła. Odbierzemy legendzie życie, alchemiku, i raz na zawsze uwolnimy was od groźby. Barak wytrzeszczył oczy. – Czy jesteś aż tak pewien, że zdołacie pokonać Jaghuta? – Nie. Ale zwycięstwo nad nami będzie go kosztowało bardzo wiele. Potem zadanie przejdzie na innych. Na waszą koterię. Nie mamy pewności, Baruku. Odnoszę wrażenie, że dla was, ludzi, jest to szczególnie bolesna sytuacja. Przyzwyczaj się do tej myśli. Bardzo możliwe, że zdołamy pokonać jaghuckiego tyrana, lecz to również posłuży planom Laseen. – Nie rozumiem – odezwał się zbity z tropu alchemik. Rake wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Zwycięstwo nad nim będzie nas kosztowało bardzo wiele. I wtedy nadciągną moce Imperium Malazańskiego. Tak czy inaczej, cesarzowa zatriumfuje. Obawia się tylko Koterii Torrud, Baruku. O waszych możliwościach nie wie nic. Dlatego właśnie jej agenci szukają kontaktu z tą Vorcan. Jeśli mistrzyni gildii przyjmie kontrakt, rozwiąże to problem, jaki stanowicie. – W grze uczestniczą też inni – zauważył Barak. – Oponn – stwierdził Rake. – Są groźni dla wszystkich. Myślisz, że obchodzi ich los miasta śmiertelników? Jego mieszkańcy? Dla Oponn ważny jest węzeł mocy, wir, w którym gra staje się ostra. Czy będzie przelana krew nieśmiertelnych? Bogowie gorąco pragną poznać odpowiedź na to pytanie. Barak wbił wzrok w kielich z kozim mlekiem. – Dobrze, że chociaż tego udało nam się dotąd uniknąć. Pociągnął łyk. – Mylisz się – poprawił go Rake. – Przelałem już tę krew, gdy zmusiłem Tron Cienia do wycofania się z gry.

394 Alchemik omal się nie udławił mlekiem. Odstawił puchar i spojrzał na Tiste Andii. – Czyją? – Od mego miecza zginęły dwa Ogary. To wyraźnie zbiło Tron Cienia z pantałyku. Baruk odchylił się na krześle, zamykając oczy. – A więc stawki poszły w górę – rzekł. – Wysoko jak Odprysk Księżyca, alchemiku. – Rake znowu usiadł na krześle, wyciągając nogi w stronę ciepła bijącego z kominka. – Potrafisz mi powiedzieć coś więcej o tym jaghuckim tyranie? Pamiętam, że mówiłeś, iż chcesz się skonsultować z jakimś autorytetem. Barak otworzył oczy i cisnął podpłomyk do ognia. – Pojawił się pewien problem, Rake. Mam nadzieję, że pomożesz mi wyjaśnić tę sprawę. Chodź ze mną, proszę – dodał, wstając z krzesła. Tiste Andii podniósł się z głośnym stęknięciem. Dzisiejszej nocy nie miał ze sobą miecza. Baruk odnosił wrażenie, że barczystym plecom Rake’a czegoś brakuje, cieszył się jednak, że nie widzi Dragnipura. Wyprowadził gościa z pokoju i powiódł go środkowymi schodami na dół. W pierwszym z podziemnych pomieszczeń stała tylko wąska prycza, na której leżał jakiś staruszek. Baruk wskazał na niego palcem. – Jak widzisz, wydaje się, że śpi. Ma na imię Mammot. – Historyk? – zapytał Tiste Andii, unosząc brwi. – A także wielki kapłan D’rek. – To wyjaśnia cynizm jego dzieł – zauważył z uśmiechem Rake. – Robak Jesieni ma zgorzkniałych wyznawców. Baruk zdziwił się, że jego gość czytał Historie Mammota, lecz z drugiej strony, czemu nie? Jeśli ktoś żyje dwadzieścia tysięcy lat, musi sobie znaleźć jakieś hobby. – A więc Mammot zapadł w głęboki sen – stwierdził Rake, podchodząc do łóżka. – A co go spowodowało? Przykucnął obok staruszka. Baruk podszedł do niego. – To właśnie jest najdziwniejsze. Przyznaję, że nie wiem wiele o magii ziemi. D’riss jest grotą, której nigdy nie badałem. Jak już wspominałem, wezwałem Mammota, a kiedy się zjawił, poprosiłem go, by powiedział mi wszystko, co wie o jaghuckim tyranie i jego grobowcu. Natychmiast usiadł i zamknął oczy. Do tej pory ich nie otworzył. Nie wyrzekł też ani jednego słowa. Rake wyprostował się. – Widzę, że poważnie potraktował twą prośbę. – Dlaczego tak sądzisz? – Zgodnie z twoimi domysłami otworzył swą grotę D’riss. Postanowił poszukać odpowiedzi na twe pytanie, powiedzmy, u samych źródeł. I coś złapało go w pułapkę.

395 – Wyruszył przez grotę do kurhanu tyrana? Stary dureń! – Czekała tam na niego koncentracja czarów Tellann, nie wspominając już o jaghuckiej Omtose Phellack. A na dobitkę kobieta z otataralowym mieczem. – Rake skrzyżował ramiona. – Nie wróci do siebie, dopóki T’lan Imass i otataral nie opuszczą kurhanu. A jeśli nie będzie szybki, może go wtedy schwytać budzący się Jaghut. W kościach Baruka rozkwitł chłód. – Masz na myśli opętanie? Rake skinął głową. Minę miał ponurą. – Mówiłeś, że jest wielkim kapłanem? Jaghut potrafiłby zrobić z niego użytek. Nie wspominając już o fakcie, że zapewniłby mu dostęp do D’rek. Wiesz może, Baruku, czy ten tyran jest w stanie uczynić z bogini swą niewolnicę? – Nie mam pojęcia – wyszeptał alchemik. Po jego okrągłej twarzy spływały strużki potu. Wbił wzrok w leżącego na pryczy staruszka. – Dessembrae broń – dodał. Siedząca na schodach staruszka przymrużyła powieki, wpatrując się w późnopopołudniowe niebo, zajęta ładowaniem do steatytowej fajki suszonych liści italbe. Na drewnianym stopniu obok niej stał mały koksowy piecyk z brązu. Z otworów pod pokrywą sterczały cienkie drewienka. Kobieta wyciągnęła jedno z nich, zapaliła fajkę i cisnęła je na ulicę. Mężczyzna stojący po drugiej stronie zauważył ten sygnał i przesunął dłonią po włosach. Niszczyciel Kręgu był bliski paniki. Wychodząc na ulice, podejmowali stanowczo zbyt wielkie ryzyko. Łowcy Turbana Orra byli coraz bliżej niego. Czuł to z przerażającą pewnością. Rajca prędzej czy później przypomni sobie liczne spotkania pod Barbakanem Despoty, i strażnika, który za każdym razem pełnił tam służbę. Zdradził się, pokazując mu się tak jawnie. Minął róg, znikając staruszce z oczu, i ruszył w kierunku odległej o trzy przecznice gospody „Pod Feniksem”. Przy drzwiach stały dwie kobiety, które głośno się z czegoś śmiały. Niszczyciel Kręgu wetknął kciuki za pas, przesuwając pochwę miecza na bok. Jej wykonany z brązu czubek zadrapał ścianę budynku. Potem szpieg opuścił ręce i ruszył w kierunku Dzielnicy Przybrzeżnej. Zrobione. Został mu już tylko jeden kontakt. Zapewne nie był on konieczny, wykona jednak rozkazy Węgorza. Nadciągał kryzys. Niszczyciel Kręgu nie sądził, by miał pożyć jeszcze długo, wiedział jednak, co na razie ma robić. Czegóż więcej można by od niego żądać? U wejścia do gospody Meese trąciła łokciem Iriltę. – Na to czekałyśmy – mruknęła. – Tym razem ty mnie ubezpieczaj. W zwykły sposób. Irilta skrzywiła się, skinęła jednak głową. – No to ruszaj.

396 Meese zeszła na ulicę i ruszyła trasą, którą dotarł tu Niszczyciel Kręgu. Staruszka nadal siedziała w tym samym miejscu, gapiąc się leniwie na przechodniów. Gdy Meese znalazła się obok niej, wyjęła fajkę z ust i zastukała nią o podeszwę buta. Na brukowce posypały się skry. To był sygnał. Meese dotarła do rogu, po czym skręciła w prawo, wchodząc do biegnącego wzdłuż budynku zaułka. W jednej trzeciej jego długości uchyliły się przed nią drzwi. Weszła do słabo oświetlonej izby, w której czekały na nią kolejne otwarte drzwi. Za pierwszymi ktoś się schował, lecz nie zwróciła na niego uwagi. Przeszła przez drugie i znalazła się w korytarzu. Potem wystarczyło wbiec szybko na schody. Apsalar – albo Żal, jak zwano ją przedtem – nie była szczególnie zachwycona Darudżystanem. Choć gorąco pragnęła zobaczyć miasto, z jakiegoś powodu wszystko tu wydawało się jej dziwnie znajome. Rozczarowany tym Crokus zaprowadził ją do domu wujka Mammota, zaraz po tym, jak zostawili w stajni konia, którego dał im Coll. Podróż do miasta, a potem przez jego tłoczne ulice, była dlań nieustannym wirem zakłopotania. Ta kobieta w nieprawdopodobny sposób potrafiła go zaskakiwać. Marzył tylko o tym, by zwalić ją na głowę komuś innemu. Jeśli jednak rzeczywiście tak było, to dlaczego czuł się na tę myśl taki nieszczęśliwy? Wyszedł z biblioteki wujka, wracając do pierwszej izby. Siedzący na biurku Moby zaszczebiotał, pokazując mu swój czerwony jęzor. Crokus zignorował stworzenie i stanął obok Apsalar, która siedziała na wygodniejszym z dwóch foteli – czyli, oczywiście, na jego fotelu. – Nic nie rozumiem. Wygląda na to, że nie ma go przynajmniej od paru dni. – Czy to coś niezwykłego? – zapytała od niechcenia. – Tak – burknął. – Nakarmiłaś Moby’ego, tak jak prosiłem? Pokiwała głową. – Winogronami? – Tak. – Oparł ręce na biodrach. – To dziwne. Może Rallick będzie coś wiedział. – A kto to jest Rallick? – Mój przyjaciel skrytobójca – wyjaśnił z roztargnieniem w głosie. Apsalar zerwała się z fotela, wytrzeszczając oczy. – Co się stało? – zapytał Crokus, podchodząc bliżej. Dziewczyna wyglądała na przerażoną. Rozejrzał się wokół, prawie oczekując, że ujrzy wyłaniającego się z podłogi albo kredensu demona, lecz izba wyglądała tak samo jak zawsze, choć panował w niej nieco większy bałagan. Pomyślał, że to wina Moby’ego. – Nie jestem pewna – odparła, uspokajając się z wyraźnym wysiłkiem. – Miałam wrażenie, że zaraz sobie coś przypomnę. Ale nic z tego. – Och – mruknął Crokus. – A gdybyśmy... Ktoś zastukał do drzwi.

397 Chłopak rozpromienił się i pobiegł je otworzyć. – Na pewno zgubił klucze albo coś w tym rodzaju – rzucił. – Mieszkanie nie było zamknięte – stwierdziła Apsalar. Crokus nacisnął klamkę i otworzył drzwi. – Meese! Skąd się tu... – Cisza! – syknęła rosła kobieta. Przepchnęła się obok niego i zatrzasnęła za sobą drzwi. Ujrzawszy Apsalar, wybałuszyła oczy z wrażenia. Potem zwróciła się do Crokusa. – Całe szczęście, że cię znalazłam, chłopcze! Widziałeś się z kimś po powrocie? – Nie. To znaczy... – Ze stajennym – wtrąciła Apsalar, ze zmarszczonymi brwiami wpatrując się w Meese. – Czy my się znamy? – Straciła pamięć – wyjaśnił Crokus. – Ale faktycznie zostawiliśmy konia Colla w stajni. – Dlaczego? – zapytała Meese, lecz gdy Crokus chciał jej wyjaśnić tę sprawę, przerwała mu. – Mniejsza z tym. Stajenny nie powinien sprawić nam kłopotów. Naprawdę mamy szczęście! – Do licha, Meese. Co jest grane? – zapytał chłopak. Spojrzała mu w oczy. – Chodzi o tego strażnika D’Arle’ów, którego zabiłeś parę dni temu. Tego w ogrodzie. Mają twoje imię i rysopis, chłopcze. Nie pytaj mnie skąd. D’Arle’owie zapowiadają, że jak cię złapią, zadyndasz na szubienicy. Z twarzy Crokusa odpłynęła krew. Zerknął nagle na Apsalar. Otworzył usta, lecz natychmiast je zamknął. Naprawdę nic nie pamiętała. To jednak musiała być ona. Osunął się na fotel Mammota. – Musimy cię ukryć, chłopcze – ciągnęła Meese. – Pewnie was oboje. Nie martw się, Crokus, zaopiekujemy się tobą z Iriltą, dopóki czegoś się nie wymyśli. – Nie wierzę w to – wyszeptał, wpatrując się w ścianę. – Zdradziła mnie, niech ją szlag! Meese spojrzała na Apsalar. – Nie jestem pewna, ale przypuszczam, że chodzi o dziewczynę o imieniu Challice. Kobieta zamknęła na chwilę oczy. – Challice D’Arle, najnowsza pieszczoszka szlachetnie urodzonych. – Spojrzała na Crokusa z wyrazem współczucia na twarzy. – Ach, chłopcze. Więc tak to wygląda. Wyprostował się nagle w fotelu, spoglądając na nią spode łba. – Już nie wygląda. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – To świetnie. Na razie musimy się gdzieś ukryć, dopóki nie nadejdzie noc – ciągnęła. Miała skrzyżowane na piersiach ręce. – Potem wyjdziemy na dachy. Nie martw się, jakoś sobie poradzimy. Dziewczyna wstała z fotela.

398 – Mam na imię Apsalar – przedstawiła się. – Cieszę się, że cię poznałam, Meese. I dziękuję, że pomogłaś Crokusowi. – Apsalar, co? W takim razie dachy nie powinny ci sprawić trudności – zauważyła kobieta, uśmiechając się szeroko. – Najmniejszych – zapewniła dziewczyna, wiedząc skądś, że to prawda. – To świetnie – rzuciła Meese. – Może tak znaleźlibyśmy sobie coś do picia? – Meese – odezwał się Crokus – nie wiesz przypadkiem, gdzie mógł się podziać mój wujek? – W tej sprawie nie mogę ci pomóc, chłopcze. Nie mam pojęcia. Nie była pewna staruszki na schodach, ale kobietą, która stała na dole w mrocznej wnęce, obserwując kamienicę, będzie się musiała zająć. Wyglądało na to, że powiernik monety ma ochronę. Serrat nie martwiła się tym zbytnio. Nie licząc jej pana, Anomandera Rake’a, była najgroźniejszą z Tiste Andii zamieszkujących Odprysk Księżyca. Odnalezienie chłopaka, sługi Oponn, nie sprawiło jej trudności. Gdy tylko jej pan zaznajomił ją z niezbędnymi szczegółami, z łatwością odnalazła magiczną sygnaturę Bliźniąt. Pomógł jej fakt, że już się z nią zetknęła – i to u tego samego chłopaka, przed dwoma tygodniami na dachach. Jej agenci ścigali owej nocy powiernika monety. Dali mu spokój, gdy wszedł do gospody „Pod Feniksem”, ale tylko na jej polecenie. Gdyby wówczas choć podejrzewała to, co teraz wiedziała z pewnością, położyłaby kres obecności Oponn. Pech. Serrat uśmiechnęła się do siebie, zajmując wygodniejszą pozycję na dachu. Podejrzewała, że ścigani ruszą się dopiero nocą. Będzie też musiała usunąć stojącą na dole kobietę. Właściwie, jeśli schowa się w cieniu i użyje zaklęcia zamazującego, będzie mogła zająć jej miejsce. Druga kobieta, która w tej chwili przebywała z powiernikiem monety, nie będzie nic podejrzewała. Serrat skinęła głową. Tak jest, tak właśnie to rozegra. Na razie jednak zaczeka. Cierpliwość zawsze popłaca. – No cóż – odezwał się Murillio, patrząc na tłum – tu ich nie ma. A to znaczy, że są z Mammotem. Kruppe zaczerpnął głęboki haust przesyconego dymem i wonią potu powietrza. – Ach, cywilizacja. Kruppe jest przekonany, że twa ocena jest trafna, przyjacielu. A w takim wypadku równie dobrze możemy przysiąść tu na godzinkę albo dwie, żeby się napić i spożyć kolację. Wszedł do gospody „Pod Feniksem”. Starzy bywalcy, którzy siedzieli za jego stolikiem, zwolnili miejsce, zabierając dzbanek i kufle. Przeprosili szeptem grubaska, wymieniając uśmiechy. Kruppe skinął do nich uprzejmie

399 głową i z głośnym westchnieniem zasiadł na swym krześle. Murillio zatrzymał się przy szynkwasie, by porozmawiać ze Scurve’em, po czym przysiadł się do przyjaciela i strzepnął pył z koszuli, spoglądając z zasępioną miną na swe wyświechtane ubranie. – Chciałbym się wreszcie wykąpać – stwierdził. – Scurve mówi, że Rallick rozmawiał tu z jakimś nieznajomym i od tego czasu nikt go nie widział. Grubasek machnął dłonią bez większego zainteresowania. – Nadchodzi miła Suity – oznajmił. Po chwili na stoliku stał już dzbanek ale. Kruppe otarł kufel jedwabną chusteczką, po czym napełnił go pienistym napojem. – Czy nie powinniśmy złożyć meldunku Barukowi? – zapytał Murillio, wpatrując się w przyjaciela. – Wszystko w swoim czasie – uspokoił go grubasek. – Najpierw musimy odsapnąć po trudach wędrówki. Co by się stało, gdyby Kruppe, składając ów meldunek, utracił głos w połowie zdania? Jaką korzyść odniósłby z tego Baruk? Uniósł kufel i pociągnął długi łyk. Murillio zabębnił niespokojnie palcami po blacie, ani na moment nie zaprzestając obserwacji tłumu. Potem wyprostował się na krześle i nalał sobie ale. – Skoro już wiesz, co zaplanowaliśmy z Rallickiem, co zamierzasz w tej sprawie zrobić? – zapytał. Grubasek uniósł brwi. – Kruppe? Ależ tylko to co dobre, oczywiście. Pomoże wam w odpowiedniej chwili i tak dalej. Nie ma potrzeby demonstrować niepokoju, mój drogi Murillio. Działajcie zgodnie z planem, a mądrego Kruppego uważajcie za wyrozumiałego nadzorcę. – Na oddech Kaptura – jęknął Murillio, wywracając oczyma. – Świetnie sobie radzimy bez twojej pomocy. Lepiej się w to nie mieszaj. – Mam zostawić przyjaciół na pastwę losu? Nonsens! Murillio dopił ale i wstał z krzesła. – Wracam do domu – oznajmił. – Jeśli o mnie chodzi, możesz złożyć raport Barukowi nawet za tydzień. Powiem ci coś jeszcze, Kruppe. Nie chciałbym być na twoim miejscu, kiedy Rallick usłyszy, że wiesz o naszych planach. Grubasek machnął lekceważąco dłonią. – Widzisz Suity? Niesie na tacy wieczerzę dla Kruppego. Paskudne sztylety i jeszcze paskudniejszy charakter Rallicka Noma tracą na znaczeniu wobec podobnej uczty. Dobranoc, Murillio. Do jutra. – Dobranoc, Kruppe – mruknął Murillio. Wyszedł z gospody przez drzwi na zaplecze. Gdy tylko znalazł się w zaułku, drogę zagrodziła mu jakaś postać. – To ty, Rallick? – zapytał Murillio, marszcząc brwi. – Nie – odparł skryty w cieniu nieznajomy. – Nie bój się, Murillio. Mam dla ciebie

400 wiadomość od Węgorza. Możesz mnie zwać Niszczycielem Kręgu. – Mężczyzna podszedł bliżej. – Chodzi o rajcę Turbana Orra... Rallick przeskakiwał w mroku z dachu na dach. Potrzeba zachowania absolutnej ciszy znacznie spowalniała jego łowy. Z Ocelotem nie będzie żadnych rozmów. Podejrzewał, że zdąży wystrzelić tylko raz. Jeśli chybi, czary, którymi władał naczelnik klanu, przeważą szalę. Chyba że... Zatrzymał się, by dotknąć mieszka. Przed laty alchemik Baruk nagrodził go za wykonanie zadania woreczkiem pełnym czerwonawego pyłu. Wyjaśnił mu, że neutralizuje on magię, Rallick jednak nie liczył na to zbytnio. Czy proszek zachował moc po tylu latach? Czy poradzi sobie z mocą Ocelota? Rallick nie znał odpowiedzi na te pytania. Szedł dachem wysokiego budynku, obok brzegu kopuły. Po prawej na dole widać było wschodnie mury Darudżystanu. Za nimi widniała słaba poświata Miasta Zgryzoty. Skrytobójca podejrzewał, że Ocelot będzie czekał na Colla przy Bramie Zgryzoty, ukryty gdzieś w zasięgu strzału z kuszy. Lepiej załatwić się z ofiarą przed jej wejściem do miasta. To znacznie ograniczało zakres możliwości. Dogodnych miejsc było niewiele, a najlepszym z nich wydawało się Wzgórze K’rula. Niemniej jednak Ocelot mógł już sięgnąć po magię i ukryć się przed wzrokiem zwykłych śmiertelników. Niewykluczone, że wyjdzie prosto na niego. Dotarł do północnej strony kopuły. Przed nim wznosiła się świątynia K’rula. Z jej dzwonnicy przechodzący przez bramę Coll będzie doskonale widoczny. Rallick wydobył z worka mieszek. Baruk powiedział, że wszystko, co zostanie pokryte proszkiem, będzie odporne na magię, podobnie jak najbliższe otoczenie. Skrytobójca skrzywił się. Jaki zasięg miał ów efekt? I czy z czasem zanikał? Baruk tłumaczył też – i Rallick świetnie to pamiętał – że przede wszystkim nie może pozwolić, by proszek dotknął jego skóry. Zapytał go, czy to trucizna. – Nie – odparł alchemik. – Ale niektórych ludzi proszek zmienia i nie sposób przewidzieć charakteru tych zmian. Lepiej nie ryzykować, Rallick. Po twarzy spływały mu strużki potu. Szansę odnalezienia Ocelota były bardzo niewielkie. Śmierć Colla zniszczyłaby wszystko, a do tego odebrałaby Rallickowi ostatnią możliwość odzyskania... czego? Człowieczeństwa. Cena porażki znacznie wzrosła. – Sprawiedliwość musi coś oznaczać – wysyczał gniewnie. – Musi! Rozwiązał sznurki mieszka, zanurzył w nim dłoń, wydobył garść proszku i roztarł go między palcami. W dotyku przypominał rdzę. – I to już wszystko? – zastanowił się. Może proszek utracił moc: Wzruszył ramionami i zaczął wcierać go sobie w skórę, począwszy od twarzy. – Co za zmiany? – mruknął. – Nie czuję żadnych zmian. Zużył resztę proszku, sięgając tak głęboko pod ubranie, jak tylko zdołał. Tkaninę

401 woreczka pokrywały od środka plamy rdzawej substancji. Wywrócił go na lewą stronę i zatknął sobie za pas. Łowy zaczynają się na nowo, pomyślał z grymasem na twarzy. Gdzieś tu czaił się skrytobójca, który wlepiał spojrzenie w Zgryzotę Jatema. – Znajdę cię, Ocelot – wyszeptał, wpatrując się w wieżę dzwonnicy. – Magia czy nie magia, nie usłyszysz mnie. Nie poczujesz nawet na szyi mojego oddechu, nim nie będzie za późno. Przysięgam. Ruszył w górę.

402

Rozdział osiemnasty To błękitne miasto ukrywa pod płaszczem tajemną dłoń, ściskającą niby kamień nóż zatruty paraltem, o ośmiu kończynach jego żądło niesie śmierć w chwili żałoby, ostatnim oddechu i dlatego dłoń sprzeciwia się pajęczynie czarów i drży delikatna nitka śmiertelnej groźby pająka. Ciosy dłoni ukrytej pod płaszczem błękitnego miasta zapewniają zachowanie delikatnej równowagi władzy. Spisek ślepy Gallan (ur. 1078) Sierżant Sójeczka podszedł do łóżka. – Jesteś pewien, że wystarczy ci sił? – zapytał Kalama. Skrytobójca, który opierał się o ścianę, zajęty ostrzeniem długich noży, podniósł wzrok. – Nie mam wielkiego wyboru, prawda? Wrócił do swojej roboty. Twarz sierżanta była zapadnięta i wychudzona. Sójeczka spojrzał na Szybkiego Bena, który przykucnął w kącie izdebki. Czarodziej ściskał w dłoniach strzępek pościeli. Oczy miał zamknięte. Siedzący za stołem Skrzypek i Płot rozebrali swą masywną arbaletę i czyścili teraz wszystkie jej części, poddając je dokładnym oględzinom. Czuli, że czeka ich walka. Sójeczka podzielał tę opinię. Z każdą godziną liczni ścigający ich łowcy podchodzili

403 coraz bliżej. Najbardziej obawiał się Tiste Andii. Jego ludzie byli dobrzy, ale nie aż tak bardzo. Przy oknie stał Biegunek, który opierał się o ścianę, krzyżując na piersi krzepkie ramiona, pod ścianą natomiast spał Młotek. W pomieszczeniu grzmiało jego głośne chrapanie. Sierżant ponownie spojrzał na Kalama. – Szanse są marne, prawda? Skrytobójca skinął głową. – Nie ma powodu, żeby się pokazywał. Poprzednim razem zdrowo oberwali. – Wzruszył ramionami. – Popróbuję jeszcze w gospodzie. Ktoś na pewno mnie zauważy i gildia wyśle swych ludzi. Jeśli zdążę z nimi pogadać, nim mnie zabiją, będziemy mieli szansę. To niewiele... – Ale musi nam wystarczyć – dokończył Sójeczka. – Zrób to jutro. Jeśli nic z tego nie wyjdzie – spojrzał na Skrzypka i Płota, którzy skierowali nań wzrok – wysadzimy skrzyżowania. W ten sposób przynajmniej spowodujemy jakieś szkody. Obaj sabotażyści uśmiechnęli się radośnie. Szybki Ben syknął, wyraźnie zawiedziony. Wszyscy odwrócili głowy w jego stronę. Czarodziej otworzył oczy i ze wzgardą odrzucił na podłogę strzęp materiału. – Nic z tego, sierżancie – odezwał się. – Nigdzie nie mogę znaleźć Żal. Kalam zaklął gniewnie, wsuwając noże do pochew. – O czym to świadczy? – zapytał Sójeczka. – O tym, że najprawdopodobniej nie żyje – wyjaśnił Szybki Ben. Wskazał na szmatkę. – Niemożliwe, by Sznur ukrył się przede mną, gdy trzymam to w ręku. Zwłaszcza jeśli nadal w niej siedzi. – Może, kiedy się dowiedział, że go wyczułeś, zabrał swoje zabawki i wycofał się z gry – myślał głośno Skrzypek. Szybki Ben skrzywił się. – Sznur się nas nie boi, Skrzypek. Zejdź na ziemię. Raczej spróbowałby się z nami policzyć. Tron Cienia na pewno już mu wyjawił, kim jestem, czy raczej kim byłem. To nie jest zadanie dla Sznura, ale Tron Cienia mógł nalegać. Bogowie nie lubią, jak ktoś ich oszuka. A już szczególnie, gdy uczyni to dwa razy. – Wstał i przeciągnął się, by ulżyć obolałym plecom. Spojrzał Sójeczce w oczy. – Nie rozumiem tego, sierżancie. Jestem w kropce. – Mamy jej nie szukać? – zapytał Sójeczka. Szybki Ben skinął głową. – Tak będzie lepiej. – Przerwał na chwilę, podchodząc do pozostałych. – Wszyscy mieliśmy nadzieję, że się mylimy, ale to, co wyprawiała, nie miało nic wspólnego z człowieczeństwem – ciągnął. – Osobiście cieszę się, że nasze podejrzenia okazały się prawdą. – Bardzo bym nie chciał uwierzyć – odezwał się siedzący na łóżku Kalam – że zło ma zwyczajną, ludzką twarz. Wiem, Sójeczka, że masz osobiste powody, by pragnąć, żeby tak

404 właśnie było. Szybki Ben podszedł do sierżanta. Jego spojrzenie nabrało łagodniejszego wyrazu. – To pomaga ci zachować zdrowe zmysły zawsze, gdy wysyłasz kogoś na śmierć. Wszyscy o tym wiemy, sierżancie. I będziemy ostatnimi, którzy by sugerowali, że może istnieć jakiś inny sposób, na jaki jeszcze nie wpadłeś. – Słucham tego z przyjemnością – warknął Sójeczka. Przyjrzał się po kolei wszystkim obecnym. Zauważył, że Młotek już nie śpi i spogląda na niego. – Czy ktoś jeszcze ma coś do dodania? – Ja mam – odezwał się Skrzypek. Skulił się, gdy sierżant spojrzał nań wilkiem. – Przecież pytałeś. – Gadaj. Saper wyprostował się na krześle i odchrząknął. Gdy już miał zacząć, Płot wymierzył mu kuksańca w żebra. Przeszył przyjaciela wściekłym spojrzeniem, po czym ponowił próbę. – Sprawy mają się tak, sierżancie. Cała kupa naszych przyjaciół zginęła, zgadza się? Może wydaje ci się, że nam jest łatwiej, bo nie musieliśmy wydawać rozkazów. Wątpię w to. Widzisz, to byli ludzie. Nasi przyjaciele. Ich śmierć nas zabolała. Ciągle sobie powtarzasz, że jeśli chcesz zachować zdrowe zmysły, musisz mieć ich za nic, żebyś nie musiał o nich myśleć, ani nic czuć, kiedy zginą. Ale, do licha, jeśli odmawiasz człowieczeństwa wszystkim wokół siebie, odmawiasz go również sobie. I to właśnie najrychlej wpędzi cię w obłęd. To ból, który czujemy, pozwala nam to wszystko wytrzymać, sierżancie. Być może zmierzamy donikąd, ale przynajmniej przed niczym nie uciekamy. W izbie zapadła cisza. Po chwili Płot zdzielił Skrzypka przez ramię. – Niech mnie licho! Okazuje się, że jednak masz mózg w głowie. Chyba myliłem się co do ciebie przez wszystkie te lata. – No jasne – odparł Skrzypek, spoglądając znacząco na Młotka. – A kto spalił sobie włosy tyle razy, że musi cały czas nosić brzydką skórzaną czapeczkę? Uzdrowiciel parsknął śmiechem, lecz napięcie nadal się utrzymywało. Wszyscy spoglądali na sierżanta. Sójeczka przyjrzał się po kolei każdemu z członków swej drużyny. Widział w ich oczach współczucie, otwartą propozycję zawarcia przyjaźni, którą od lat starał się odrzucić. Cały czas odpychał ich od siebie, a ci uparci skurwiele ciągle wracali. A więc Żal nie była człowiekiem. Jego przekonanie, że wszystko, co uczyniła, leży w zakresie ludzkich możliwości, wspierało się teraz na niepewnych podstawach. Nie załamało się jednak. Widział już w życiu zbyt wiele. Nie uwierzył nagle w szlachetność ludzkiej historii, nie zrodził się w nim optymizm, który przegnałby makabryczne wspomnienia licznych piekieł, przez jakie musiał przejść. Czasem jednak dalsze zaprzeczenia nie miały sensu, gdyż nieustanny napór rzeczywistości czynił je głupimi nawet w jego oczach. Wreszcie, po tylu latach, był wśród przyjaciół. Trudno mu było to przyznać i zdał sobie sprawę, że zaczyna już tracić cierpliwość.

405 – No dobra – warknął – wystarczy tego strzępienia ozorów. Robota czeka. Kapralu? – Sierżancie? – odezwał się Kalam. – Przygotuj się. Spróbujesz ponownie nawiązać kontakt z Gildią Skrytobójców. Masz czas do zmierzchu. Chcę, żeby tymczasem wszyscy wyczyścili porządnie broń i załatali zbroje. Zrobię inspekcję i jeśli znajdę chociaż jeden drobiazg, który mi się nie spodoba, wszyscy to sobie popamiętają. Jasne? – Słyszymy cię – odparł Młotek z uśmiechem na ustach. Choć wędrowali powoli, rana Colla otwierała się podczas podróży już pół tuzina razy. Znalazł wreszcie pozycję, która pozwalała mu siedzieć w siodle – przechylał się w bok, wspierając większą część ciężaru na zdrowej nodze – i dzisiaj rana już się nie otworzyła. Niestety, niewygodna poza wywoływała bóle i kurcze w pozostałych częściach ciała. Paran widział, że jego towarzysz jest w fatalnym nastroju. Choć obaj zdawali sobie sprawę, że utworzyła się między nimi więź, nieskrępowana i wolna od pozorów, wymienili niewiele słów, gdyż rana przyprawiała Colla o nie kończące się cierpienia. Cała jego lewa noga – od biodra, w które zadano cios, aż po stopę – miała jednolity brązowy, pociemniały od słońca, kolor. W spoinach płyt zbroi zbierała się krzepnąca krew. Gdy udo puchło, musieli przecinać skórzaną wyściółkę. Nie otrzymali pomocy w garnizonie przy Moście Catlińskim, ponieważ stacjonujący tam chirurg odsypiał jedną ze swych „złych nocy”. Dostali jednak czyste bandaże, i to one – przesiąknięte już krwią – pokrywały teraz ranę. Ruch na Zgryzocie Jatema był niewielki, choć widzieli już mury miejskie. Strumień uchodźców z północy dawno wysechł, a ci, którzy chcieli przyjechać do miasta na Święto Gedderone, zdążyli już to uczynić. Gdy zbliżali się do granic Miasta Zgryzoty, Coll wyrwał się z półprzytomnego stanu, w jakim pozostawał od kilku godzin. Twarz miał śmiertelnie bladą. – Czy to Brama Zgryzoty? – zapytał bezbarwnym tonem. – Tak sądzę – odparł Paran, jako że posuwali się traktem, który również nosił tę dziwną nazwę. – Czy nas przepuszczą? – zapytał. – Czy strażnicy wezwą chirurga? Coll potrząsnął głową. – Zaprowadź mnie do miasta. Do gospody. Gospody „Pod Feniksem”. Głowa znowu mu opadła. – Jak sobie życzysz, Coll. – Byłby zdziwiony, gdyby wartownicy na to przystali. Musiał też przygotować dla nich jakąś historyjkę. Jego towarzysz nie powiedział, w jakich okolicznościach odniósł ranę. – Mam nadzieję, że w tej gospodzie jest ktoś, kto zna się trochę na uzdrawianiu. – Coll wyglądał fatalnie. Paran wbił wzrok w miejskie bramy. Zobaczył już wystarczająco wiele, by zrozumieć, dlaczego cesarzowa tak gorąco pragnie zdobyć ten gród. – Darudżystanie. – Westchnął. – Ależ jesteś cudowny, prawda?

406

Rallick wspiął się kolejny cal w górę. Kończyny drżały mu z wyczerpania. Gdyby nie poranne cienie po tej stronie świątyni, dawno już stałby się widoczny. I tak zresztą nie zdoła się ukrywać długo. Próba wejścia po schodach byłaby w ciemności samobójstwem. Ocelot z pewnością zostawił tam alarmy. Nie był głupcem i wiedział, że trzeba zabezpieczyć swą pozycję. Jeśli faktycznie jest na górze, powiedział sobie Rallick. W przeciwnym razie Colla czekały kłopoty. Nie miał pojęcia, czy jego przyjaciel zjawił się już u bram. Cisza panująca na szczycie dzwonnicy mogła oznaczać wszystko. Zatrzymał się, by odpocząć i spojrzeć w górę. Zostało mu jeszcze jakieś dziesięć stóp. Najtrudniejszy odcinek. Był tak zmęczony, że ledwie się trzymał ściany. Nie miał już sił zachowywać ciszy. Cala nadzieja w tym, że Ocelot skupi swą uwagę na wschodzie, podczas gdy on wdrapywał się na wieżę od strony zachodniej. Zaczerpnął kilka głębokich oddechów, po czym wznowił wspinaczkę. Gapie przystawali, by popatrzeć na Parana i Colla, którzy wlekli się przez Miasto Zgryzoty ku bramie. Kapitan ignorował i ich, i zadawane przez nich pytania. Skupił uwagę na dwóch strażnikach, którzy stali przy bramie. Zauważyli już przybyszy i spokojnie na nich czekali. Dotarłszy do bramy, Paran dał gestem do zrozumienia, że chce wjechać do środka. Jeden z wartowników skinął głową, drugi zaś podszedł do konia kapitana. – Twój przyjaciel potrzebuje chirurga – zauważył. – Jeśli zaczekasz za bramą, sprowadzimy go tu za pięć minut. Paran odrzucił tę propozycję. – Musimy znaleźć gospodę „Pod Feniksem”. Pochodzę z północy i nigdy tu jeszcze nie byłem. Powiedział, żeby zabrać go „Pod Feniksa” i tak właśnie zrobię. Żołnierz nie dawał się przekonać. – Zdziwiłbym się, gdybyście dotarli tak daleko. Ale jeśli takie jest twoje życzenie, możemy przynajmniej dać wam eskortę. Gdy wynurzyli się z cienia bramy, drugi strażnik krzyknął głośno, zaskoczony. Paran wstrzymał oddech, gdy żołnierz podszedł do Colla. – Znam go – oznajmił mężczyzna. – To Coll Jhamin z domu Jhaminów. Służyłem pod jego rozkazami. Co się stało? – Myślałem, że Coll już od kilku lat nie żyje – sprzeciwił się drugi żołnierz. – W dupę z dokumentami – warknął jego towarzysz. – Wiem, co widzę, Vildron. To na pewno on. – Chciał, żeby go zabrać do gospody „Pod Feniksem” – powtórzył Paran. – To ostatnie, co od niego usłyszałem.

407 Mężczyzna skinął głową. – Ale zrobimy to tak jak trzeba. – Odwrócił się do kolegi. – Jeśli będą kłopoty, wezmę winę na siebie, Vildron. Sprowadź mi wóz. Jest jeszcze zaprzężony, od rana, zgadza się? – Wartownik uśmiechnął się do Parana. – Dziękuję, że go tu przywlokłeś. Niektórzy ludzie w mieście mają jeszcze oczy i niech szlag trafi szepty szlachetnie urodzonych. Położymy go na wozie. W ten sposób mniej ucierpi. Paran uspokoił się wyraźnie. – Dziękuję, żołnierzu. Oderwał spojrzenie od wartownika, pragnąc obejrzeć miasto, do którego wreszcie dotarł. Przed nimi natychmiast pojawił się garb wzgórza o stokach porośniętych zielskiem i karłowatymi drzewami. Na jego szczycie przycupnęła jakaś dawno już opuszczona świątynia. Kwadratowa wieża budowli miała dach wykładany płytami z brązu. Zatrzymał wzrok na otwartym tarasie dzwonnicy i dostrzegł tam jakiś ruch. Przymrużył powieki. Rallick wystawił ostrożnie głowę za krawędź tarasu. Omal nie westchnął głośno. Dzwonnica była pusta. Potem przypomniał sobie o czarach Ocelota. Wstrzymał oddech, po raz ostatni wytężył ciężkie jak ołów ramiona i podciągnął się na taras. Gdy tylko dźwignął się na nogi, nagi kamień podłogi zamigotał i Rallick ujrzał przed sobą Ocelota, który leżał z gotową do strzału kuszą, mierząc w coś na dole. Wyciągnął noże i rzucił się do ataku. Zdradziło go jednak wyczerpanie. Zaszurał butami. Ocelot odwrócił się błyskawicznie na plecy, kierując broń na Rallicka. Twarz naczelnika klanu przerodziła się w maskę wściekłości i strachu. Nie marnował czasu na słowa. Natychmiast wypuścił bełt. Rallick napiął mięśnie, czekając na wstrząs, który zwali go z nóg, a może nawet strąci z wieży. Przed jego piersią eksplodowała czerwień. Błysk oślepił go na chwilę, lecz uderzenie nie nastąpiło. Mrugając, spojrzał w dół. Bełt zniknął. Natychmiast pojął prawdę. Pocisk był magiczny, stworzony przez czary. Rdzawy proszek Baruka zadziałał. Gdy tylko ta myśl przemknęła mu przez głowę, Rallick skoczył naprzód. Ocelot zaklął, wypuszczając z rąk kuszę. Gdy sięgał po nóż, napastnik wylądował na nim. Naczelnik klanu stęknął głośno, zaciskając powieki z bólu. Rallick uderzył w jego pierś trzymanym w prawej dłoni sztyletem. Broń ześliznęła się po ukrytej pod koszulą kolczudze. Do licha, skurczybyk nauczył się czegoś od pamiętnej nocy. Zabezpieczenie, z którego skorzystał wówczas Rallick, zwróciło się teraz przeciwko niemu. Uderzył w górę sztyletem trzymanym w lewej dłoni, mierząc pod prawą pachę Ocelota. Ostrze noża wbiło się w ciało. I wydostało się z niego przez prawy bark, w odległości kilku cali od twarzy Rallicka. Za nim podążył strumień krwi. Rozległ się stukot padającego na kamienie sztyletu. Ocelot obnażył zęby, wyciągnął lewą rękę, złapał Rallicka za warkocz i szarpnął zań

408 gwałtownie, przyciągając bliżej głowę przeciwnika. Potem spróbował zatopić zęby w jego szyi. Wciągnął gwałtownie powietrze, gdy Rallick zdzielił go kolanem w krocze, zdołał jednak ponownie zacisnąć dłoń na warkoczu, tym razem blisko węzła na jego końcu. Rallick usłyszał metaliczny trzask. Gorączkowo spróbował przetoczyć się w prawo. Choć Ocelot była ranny w prawą rękę, uderzył nią z wystarczającą siłą, by przymocowane do nadgarstka trójkątne ostrze przebiło kolczugę i wniknęło w pierś. Z rany popłynął tępy, palący ból. Ocelot wyszarpnął broń i – wciąż nie puszczając warkocza przeciwnika – uniósł dłoń do drugiego ciosu. Rallick jednym ruchem przeciął warkocz. Uwolniony, przetoczył się w prawo, oswobadzając sztylet, który trzymał w lewej ręce. Ocelot zamachnął się jak szaleniec, mierząc w jego twarz, lecz chybił o kilka cali. Używając całej siły, jaka została mu w lewym ramieniu, Rallick wbił nóż w brzuch przeciwnika. Ogniwa kolczugi pękły i sztylet zatopił się po rękojeść w ciele naczelnika klanu, który natychmiast zgiął się wpół. Rallick rzucił się naprzód, dysząc ciężko, i wbił drugi nóż w czoło Ocelota. Przez pewien czas leżał nieruchomo, dziwiąc się, że nic go nie boli. Plan będzie teraz musiał wykonać Murillio. Coll zostanie pomszczony. Murillio da sobie radę. Nie będzie miał wyboru. Choć z przygniatającego go ciała Ocelota wypływała krew, ciążyło mu ono coraz bardziej. – Zawsze byłem pewien, że potrafię mu sprostać – mruknął. Zrzucił z siebie drgające jeszcze zwłoki i przetoczył się na plecy. Leżał na samym środku tarasu. Miał nadzieję, że zobaczy niebo, po raz ostatni ujrzy jego jasny, niezgłębiony błękit. Miał jednak nad sobą dach dzwonnicy, starożytne kamienne sklepienie, pod którym wisiało mnóstwo śpiących nietoperzy. Ten szczegół zapisał się mocno w jego świadomości, gdy krew wypływała mu z piersi. Miał wrażenie, że paciorkowate oczy wpatrują się weń z góry. Nie zauważywszy już na dzwonnicy żadnych oznak ruchu, Paran przeniósł wzrok na aleję po lewej. Zobaczył tam Vildrona, który powoził zaprzężonym w dwa konie wozem. – Pomóż mi zsadzić staruszka, dobra? – odezwał się drugi wartownik, czekający przy wierzchowcu Colla. Kapitan zsunął się z siodła i podbiegł do niego. Spojrzał rannemu w twarz. Choć nie spadł z siodła, był nieprzytomny. Jak długo jeszcze wytrzyma? Gdybym był na jego miejscu, już bym nie żył, zdał sobie sprawę. – Kosztowałeś mnie cholernie dużo wysiłku – mruknął, ściągając Colla z siodła. – I lepiej teraz nie umieraj.

409 Serrat przewróciła się z jękiem na plecy. Gdy zbierała z wysiłkiem strzępki wspomnień, jej zaciśnięte powieki rozgrzewały promienie słońca. Miała właśnie zamiar zabić czekającą w uliczce na dole kobietę. Gdyby ją wyeliminowała, powiernikowi monety zostałaby tylko jedna strażniczka. A kiedy oboje wyszliby pod osłoną nocy z kamienicy, wpadliby prosto w zastawioną przez nią pułapkę. Gdy otworzyła oczy, było już późne popołudnie. Sztylety, które ściskała w dłoniach, czając się na krawędzi dachu, leżały obok siebie na usianej kamykami powierzchni. Z tyłu głowy czuła tępy, pulsujący ból. Pomacała ranę, skrzywiła się i usiadła. Świat zawirował, lecz po chwili się uspokoił. Serrat była zbita z tropu i wściekła. Ktoś zaszedł ją od tyłu, ktoś wystarczająco dobry, by zaskoczyć maga-skrytobójcę Tiste Andii. Niepokoiła ją ta myśl. Nie spotkali dotąd w Darudżystanie godnych siebie rywali, pomijając dwóch szponów, na których natknęli się w noc zasadzki. Gdyby jednak napastnik był szponem, już by nie żyła. Odnosiła wrażenie, że cały incydent miał ją raczej zawstydzić niż wyrządzić realną szkodę. Zostawiono ją w świetle dnia z bronią leżącą obok. Świadczyło to o subtelnym i inteligentnym poczuciu humoru. Oponn? Niewykluczone, choć bogowie rzadko działali tak bezpośrednio. Woleli posługiwać się niczego nieświadomymi agentami, wybranymi z tłumów śmiertelników. W całej tej tajemniczej sprawie pewne było tylko jedno. Straciła okazję zabicia powiernika monety – przynajmniej dzisiaj. Podniosła się i otworzyła swą grotę Kurald Galain, przysięgając sobie, że następnym razem nieznani wrogowie już jej nie zaskoczą. Wokół zamigotały czary. Kiedy się ustabilizowały, Serrat zniknęła. W martwym, gorącym powietrzu strychu gospody „Pod Feniksem” wirowały drobinki pyłu. Pochyły sufit wznosił się od wysokości pięciu stóp przy wschodniej ścianie do siedmiu przy zachodniej. Przez usytuowane na obu końcach długiego, wąskiego pomieszczenia okna do środka wpadało światło. Crokus i Apsalar spali na przeciwległych końcach. Siedząca na skrzyni przy klapie w podłodze Meese czyściła sobie paznokcie długą drzazgą. Opuszczenie domu Mammota i przejście po dachach do gospody okazało się łatwe. Właściwie nawet zbyt łatwe. Irilta zameldowała, że nikt na ulicach ich nie śledził. A same dachy były opustoszałe. Wyglądało to tak, jakby usunięto przed nimi wszelkie przeszkody. Kolejny przykład talentów Węgorza? Meese chrząknęła cicho. Niewykluczone. Bardziej jednak prawdopodobne było to, że przywiązuje zbyt wiele wagi do instynktownego niepokoju, który wędrował wzdłuż jej kręgosłupa niczym nieokreślone swędzenie. Nawet w tej chwili miała wrażenie, że śledzą ich czyjeś ukryte oczy. Rozejrzała się po cuchnącym stęchlizną strychu, powtarzając sobie, że to niemożliwe. Ktoś zastukał cicho w klapę. Drzwi się otworzyły i stanęła w nich Irilta.

410 – Meese? – szepnęła głośno. – Jestem tutaj – burknęła, odrzucając drzazgę na pokrytą plamami oleju podłogę. – Powiedz Scurve’owi, że na tym strychu w każdej chwili może wybuchnąć pożar. Irilta stęknęła, gramoląc się na górę, po czym zamknęła klapę i otarła kurz z rąk. – Na dole robi się dziwnie – oznajmiła. – Przyjechał miejski wóz i wylazł z niego strażnik z jakimś drugim facetem. Przynieśli Colla. Ten stary dureń ledwo zipie. Oberwał mieczem. Położyli go w pokoju Kruppego piętro niżej. Suity pobiegła po cyrulika, ale nie wiem, czy to coś da. Jest z nim naprawdę kiepsko. Meese przymrużyła powieki, spoglądając na śpiącego Crokusa. – Jak wyglądał ten drugi facet? Irilta uśmiechnęła się. – Warto by z nim chwilę pobaraszkować. Mówi, że znalazł Colla na Zgryzocie Jatema. Podobnież krwawił jak zarzynana świnia. Ocknął się na chwilę i powiedział mu, żeby zawiózł go tutaj. Gość siedzi teraz na dole i opycha się żarciem za trzech. – Cudzoziemiec? – mruknęła Meese. Irilta podeszła do okna wychodzącego na ulicę. – Mówi Daru tak, jakby to był jego rodzony język. Ale twierdzi, że przybywa z północy. Pale, a przedtem Genabaris. Wygląda mi na żołnierza. – Masz jakieś wiadomości od Węgorza? – Na razie mamy zatrzymać chłopaka tutaj. – A dziewczynę? – Też. Meese westchnęła głośno. – Crokusowi nie spodoba się, że musi tu siedzieć. Irilta spojrzała spode łba na chłopaka. Czy naprawdę śpi? – Nie ma wyboru. Słyszałam, że pod mieszkaniem Mammota czeka paru strażników. Przyszli za późno, ale byli cholernie blisko. – Starła pył z okna i wychyliła się na zewnątrz. – Chwilami mogłabym przysiąc, że kogoś widzę. Czy może coś. Ale jak mrugnę, znika. – Rozumiem cię. – Meese podniosła się ze skrzypnięciem kości. – Chyba nawet Węgorz zaczyna się pocić. – Zachichotała. – Życie staje się coraz gorętsze, moja droga. Czekają nas trudne czasy. Irilta skinęła głową z ponurą miną. – Cholernie trudne. Kapitan Paran po raz trzeci napełnił sobie kufel. Czy to właśnie miał na myśli Tiste Andii, mówiąc, że szczęście się od niego odwróci? Po przybyciu na ten kontynent znalazł troje przyjaciół. Było to dla niego coś zupełnie nowego i nieoczekiwanego, i cenił to bardzo wysoko. Ale Tattersail, którą znał, nie żyła, a jej miejsce zajęło... dziecko. Toc również

411 zginął. A teraz wyglądało na to, że Colla czeka taki sam los. Przeciągnął palcem po kałuży rozlanego na blacie piwa, tworząc rzeczułkę spływającą do szczeliny między deskami. Patrzył, jak płyn ścieka w dół i znika mu z oczu. Czuł, że na jego prawej goleni tworzy się mokra plama, zignorował to jednak. Grube deski z równie solidnymi nogami łączyły metalowe sworznie. Co właściwie powiedział mu Rake? Paran wstał, odpiął pas, położył go na stole i wydobył Przypadek. Garstka stałych klientów umilkła, spoglądając nań. Stojący za szynkwasem Scurve sięgnął po maczugę. Kapitan tego wszystkiego nie zauważył. Trzymając miecz w prawej dłoni, wsunął sztych w szczelinę. Następnie ustawił oręż pionowo i, poruszając nim na boki, zdołał wepchnąć go do połowy w szparę w blacie. Potem usiadł i ponownie zajął się piwem. Wszyscy się uspokoili. Rozbrzmiały pełne dezorientacji głosy. Paran przełknął łyk płynu, spoglądając na Przypadek z zasępioną miną. Co powiedział mu Rake? Gdy szczęście się od ciebie odwróci, złam miecz albo podaruj go swemu najgorszemu wrogowi. Wątpił jednak, by Oponn przyjęli od niego ten oręż. Znaczyło to, że musi go złamać. Miał tę broń już od dawna, lecz w walce użył tylko raz, i to przeciw Ogarowi. W jego głowie rozbrzmiały ciche słowa jednego z nauczycieli z dzieciństwa. Wraz z głosem przed oczyma kapitana pojawiła się poorana bruzdami twarz. „Powiadają, że jeśli bogowie sobie kogoś wybiorą, najpierw separują go od innych śmiertelników drogą zdrady, wykrwawiają jego ducha. Śmierć zabiera po kolei wszystkich, których kocha. A gdy nabiera twardości, staje się tym, czego pragną, uśmiechają się i kiwają głowami. Każda zerwana znajomość zbliża go do nich. W ten sposób wykuwają sobie narzędzie, synu, ciągną i pchają, a na koniec oferują mu pociechę – koniec samotności, choć to właśnie oni wpędzili go w izolację”. Nie rzucaj się w oczy, chłopcze. Czy już zaczęli go kształtować? Skrzywił się. Czy był odpowiedzialny za śmierć Colla? Czyżby ta krótka chwila przyjaźni wystarczyła, by przypieczętować los wojownika? – Oponn – wyszeptał. – Musicie odpowiedzieć za mnóstwo spraw. Dopilnuję, żebyście się nie wykręcili. Odstawił kufel, wstał i sięgnął po miecz. Kalam zatrzymał się na schodach gospody „Pod Feniksem”. Niech to szlag, znowu odnosił wrażenie, że śledzą go czyjeś ukryte oczy. Owo uczucie zawdzięczał szkoleniu szpona. Odkąd ujrzał gospodę, nawiedziło go cztery razy z rzędu. Żył dotąd dlatego, że nigdy nie ignorował podobnych ostrzeżeń, nie wyczuwał jednak w niepożądanej uwadze złej woli, a tylko rozbawioną ciekawość, jakby ten, kto go obserwował, doskonale wiedział, z kim ma do czynienia, ale nie przejmował się tym faktem.

412 Otrząsnął się i wszedł do środka. Gdy tylko przekroczył próg, wciągając w płuca gęste, stojące powietrze, zorientował się, że coś tu nie gra. Zamknął za sobą drzwi i odczekał, aż oczy przyzwyczają mu się do półmroku. Słyszał oddechy, lekkie szuranie meblami, stukot odstawianych na blaty kufli. W gospodzie byli goście. Dlaczego milczeli? Gdy jego wzrok mógł już przebić panującą w izbie szarość, Kalam zauważył, że klienci siedzą odwróceni do niego plecami, wpatrzeni w jakiegoś człowieka, który stał przy stole pod przeciwległą ścianą. Światło lampy lśniło matowo we wbitym w blat mieczu. Mężczyzna zaciskał dłoń na jego rękojeści, nie poświęcając najmniejszej uwagi otaczającym go gapiom. Kalam postąpił pół tuzina kroków naprzód, podchodząc do bliższego końca szynkwasu. Nie spuszczał ciemnych oczu z człowieka z mieczem. Na jego szerokim, płaskim czole pojawiły się bruzdy. Skrytobójca stanął jak wryty. Czy to cholerne światło wprowadza mnie w błąd? – zadał sobie w duchu pytanie. – Nie – odezwał się głośno, zaskakując stojącego za szynkwasem oberżystę. – Mam rację. Odszedł od szynkwasu, przyglądając się uważnie pozostałym gościom. Sami miejscowi. Będzie musiał zaryzykować. Jego szyję i barki ścisnęła obręcz napięcia. Ruszył prosto ku mężczyźnie, który sprawiał wrażenie, że za chwilę złamie miecz. Po drodze skrytobójca chwycił w rękę krzesło i ustawił je z głośnym stukiem naprzeciwko niego. Wszyscy wbili weń zdumione spojrzenia. – Dane od boga szczęście jeszcze cię nie opuściło, kapitanie – mruknął cichym, basowym głosem. – Siadaj. Paran ze zdziwieniem i przerażeniem na twarzy puścił miecz, po czym opadł na krzesło. Kalam podążył za jego przykładem, opierając ręce o stół. – Po co to całe przedstawienie? – zapytał szeptem. Kapitan zmarszczył brwi. – Kim jesteś? Za ich plecami wznowiono głośne, nerwowe rozmowy. – Nie domyślasz się? – Skrytobójca pokręcił głową. – Kapral Kalam, Dziewiąta Drużyna, Podpalacze Mostów. Kiedy ostatnio cię widziałem, wracałeś do zdrowia po dwóch śmiertelnych pchnięciach nożem... Paran wyciągnął nagle ręce i złapał Kalama za koszulę. Skrytobójca był zbyt zaskoczony, żeby zareagować. Słowa kapitana zbiły go z tropu jeszcze bardziej. – Czy wasz uzdrowiciel jeszcze żyje, kapralu? – Co? Czy żyje? No jasne, czemu miałby nie żyć? O co... – Zamknij się – warknął Paran. – Słuchaj uważnie, żołnierzu. Sprowadź go tutaj. Natychmiast! Żadnych pytań. To rozkaz, kapralu. – Puścił koszulę skrytobójcy. – Biegiem! Kalam omal nie zasalutował, lecz powstrzymał się na czas. – Wedle rozkazu, kapitanie – wyszeptał.

413 Paran spoglądał w ślad za kapralem, dopóki ten nie wyszedł przez drzwi frontowe. Potem zerwał się na nogi. – Oberżysto! – zawołał, okrążając stół. – Ten czarny za chwilę wróci. Będzie miał towarzysza. Zaprowadź ich w trymiga do Colla. Jasne? Scurve skinął głową. Kapitan ruszył ku schodom. Gdy do nich dotarł, spojrzał jeszcze na Przypadek. – Niech nikt się nie waży dotykać miecza – rozkazał, spoglądając groźnie na wszystkich obecnych. Nikt nie miał ochoty mu się sprzeciwiać. Skinął krótko głową, usatysfakcjonowany, po czym wszedł na piętro i skierował się do ostatniego pokoju po prawej. Wkroczył do środka bez pukania. Za jedynym tam stołem siedzieli Suity i miejscowy chirurg. Coll leżał nieruchomo na łóżku, nakryty kocem. Chirurg wstał. – Nie jest dobrze – oznajmił słabym, wysokim głosem. – Zakażenie posunęło się już zbyt daleko. – Jeszcze oddycha? – zapytał Paran. – Tak – odparł chirurg. – Ale to już długo nie potrwa. Gdyby rana była niżej, mógłbym amputować nogę, ale obawiam się, że trucizna i tak rozprzestrzeniłaby się na całe ciało. Przykro mi. – Idź już – warknął Paran. Chirurg pokłonił się i ruszył w stronę wyjścia. – Ile jestem winien za twe usługi? – przypomniał sobie kapitan. Chirurg spojrzał na Suity ze zdziwioną miną. – Ależ nic. Nie potrafiłem mu pomóc. Wyszedł z izby, zamykając za sobą drzwi. Suity podeszła do stojącego przy łożu kapitana. Zerknęła na Colla, ocierając twarz, jednak nic nie powiedziała. Po kilku minutach ona również opuściła pokój. Nie mogła tu dłużej wytrzymać. Paran przysunął do łóżka stołek i usiadł na nim, z łokciami wspartymi na kolanach. Nie był pewien, jak długo tak siedzi, wpatrując się w wysłaną słomą podłogę. Poderwał się dopiero wtedy, gdy usłyszał szczęk otwieranych drzwi. W wejściu stał brodaty mężczyzna. Jego ciemnoszare oczy miały twardy, chłodny wyraz. – Ty jesteś Młotek? – zapytał Paran. Przybysz potrząsnął głową i wszedł do izby. Za nim pojawił się Kalam w towarzystwie trzeciego człowieka. Ten ostatni spojrzał na Colla i podszedł szybko do łóżka. – Jestem sierżant Sójeczka – przedstawił się cicho brodacz. – Wybacz mi, że pytam prosto z mostu, ale skąd, u licha, się tu wziąłeś, kapitanie? Paran podszedł do uzdrowiciela, ignorując sierżanta. Młotek położył dłoń na pokrytych

414 zakrzepłą krwią bandażach. Spojrzał spode łba na kapitana. – Nie czujesz zgnilizny? Już po nim. – Zmarszczył brwi, pochylając się bardziej. – Nie, chwileczkę... do licha, nie wierzę w to. – Wyjął z torby nóż o kształcie łyżki, przeciął bandaże i zaczął grzebać nim w ranie. – Shedenul, zmiłuj się, ktoś wypchał ją ziołami! Zanurzył w ranie palce. Coll szarpnął się i jęknął głośno. Młotek rozciągnął usta w uśmiechu. – Ha, zabolało cię, co? Świetnie. – Wsadził dłoń głębiej. – Kość jest przecięta do połowy – wydyszał zdumiony. – Te cholerne zioła zatruły szpik. Kto, do licha, go opatrywał? – zapytał, obrzucając Parana oskarżycielskim spojrzeniem. – Nie mam pojęcia – odparł kapitan. – No dobra – rzucił Młotek. Wyjął dłoń z rany i otarł ją o koc. – A teraz odsuńcie się wszyscy, żeby zrobić mi trochę miejsca. Jeszcze minuta, kapitanie, a ten człowiek przeszedłby przez Bramę Kaptura. – Nacisnął dłonią pierś Colla i zamknął oczy. – Ciesz się, że jestem taki dobry. – Słucham, kapitanie? Paran podszedł do stołu, skinieniem przywołując sierżanta. – Przede wszystkim, czy przyboczna Lorn już się z wami skontaktowała? Zaskoczone spojrzenie Sójeczki było wystarczającą odpowiedzią. – Świetnie. To znaczy, że zdążyłem na czas. – Popatrzył na Kalama, który zajął pozycję za plecami sierżanta. – Wrobili was. Rzeczywiście chcą zdobyć miasto, ale wy macie przy tym zginąć. Sójeczka uniósł rękę. – Chwileczkę, kapitanie. Domyśliliście się tego z Tattersail? Paran zamknął na chwilę oczy. – Tattersail... nie żyje. Ścigała Loczka na Równinie Rhivi i dorwał ją Tayschrenn. Ona również zamierzała was odnaleźć i powiedzieć to, co ja teraz mówię. Obawiam się, że nie będę tak użytecznym sojusznikiem przeciwko przybocznej, jak ona, ale przynajmniej nie dacie się zaskoczyć. – Nie podoba mi się myśl, że ma nam pomagać pionek Oponn – odezwał się Kalam. Paran skinął głową. – Słyszałem z wiarygodnego źródła, że nie należę do Oponn. Ale ten miecz na dole należy. Wasz czarodziej pewnie potrafiłby to potwierdzić. – Plan przybocznej – przypomniał mu Sójeczka, bębniąc powoli w blat palcami jednej dłoni. – Znajdzie was z łatwością. Ma w tej dziedzinie talent. Obawiam się jednak, że to nie ona stanowi najpoważniejszą groźbę. Towarzyszy jej T’lan Imass. Może ma go tylko do was zaprowadzić, a on już załatwi resztę.

415 Kalam zaklął i zaczął spacerować w kółko za krzesłem sierżanta. Sójeczka podjął wreszcie decyzję. – Tornister, kapralu. Skrytobójca zmarszczył brwi. Po chwili zastanowienia podniósł leżący przy drzwiach wojskowy tornister sierżanta i postawił go na stole. Sójeczka odpiął rzemienie i wydobył ze środka przedmiot owinięty w burgundowy jedwab. Zdjął tkaninę, odsłaniając dwie pożółkłe kości ludzkiego przedramienia. W stawie łokciowym łączył je ze sobą pociągnięty grynszpanem miedziany drut, u nadgarstka zaś tworzyły niekształtną rękojeść, z której sterczało żłobkowane ostrze. – Co to jest? – zapytał kapitan. – Nigdy czegoś takiego nie widziałem. – Zdziwiłbym się, gdybyś widział – zauważył Sójeczka. – Za czasów cesarza każdy z wewnętrznego kręgu jego dowódców posiadał takie urządzenie. Pochodzą z obrabowanego grobowca K’Chain Che’Malle. – Ujął kości w obie dłonie. – To było jedno z ważniejszych źródeł naszych sukcesów, kapitanie. Wstał i wbił ostrze w stół. Z kości trysnął strumień białego światła, który następnie skurczył się do wiązki, wirującej między nimi na podobieństwo nici. Paran usłyszał znany mu głos. – Zaczynałem się już martwić, Sójeczka – warknął wielka pięść Dujek. – Nie dało się tego uniknąć – odparł sierżant, spoglądając z zasępioną miną na Parana. – Nie mieliśmy wiele do zameldowania... do tej chwili. Muszę jednak poznać sytuację w Pale, wielka pięści. – Chcesz usłyszeć najnowsze wieści, nim przekażesz mi złe nowiny, co? Masz rację. Tayschrenn ugania się za własnym ogonem. Ostatni raz ucieszył się wtedy, gdy Bellurdan zginął razem z Tattersail. Dwoje kolejnych członków starej gwardii załatwionych jednym podstępnym uderzeniem. Od tej pory ciągle dręczą go nowe pytania. Co zamierzają Oponn? Czy naprawdę doszło do starcia między Rycerzem Ciemności a Tronem Cienia? Czy marionetka z przeniesioną duszą porwała, poddała torturom, a potem zamordowała oficera Szponu w Nathilogu, i jakie prawdy wyznał jej ten nieszczęśnik? – Nie wiedzieliśmy, że Loczek uczynił coś takiego, wielka pięści. – Wierzę ci, Sójeczka. Tak czy inaczej, znaczna część planów cesarzowej wyszła na jaw. Wygląda na to, iż rzeczywiście jest przekonana, że jeśli rozwiąże moją armię, wrócę pod jej skrzydła akurat na czas, by mogła zwalić na mnie dowództwo garnizonu Siedmiu Miast, gdzie miałbym krwawo stłumić rebelię, na którą się tam zanosi. To wielki błąd. Gdyby tylko poświęcała więcej uwagi raportom Toca Młodszego. No cóż... jej zamiary opierają się teraz na przybocznej Lorn i Onosie T’oolanie. Tych dwoje dotarło do jaghuckiego kurhanu, Sójeczka. Młotek podszedł bliżej, spoglądając w zdumione oczy Kalama. Najwyraźniej nawet oni nie mieli pojęcia, że sierżant jest tak dobrze poinformowany. W oczach skrytobójcy błysnęła

416 podejrzliwość. Paran skinął głową, sam do siebie. A więc to była prawda. – Czarni Moranthowie są gotowi do wymarszu – ciągnął Dujek – ale tylko na pokaz. Chcę też, żeby opuścili miasto. Jak więc mają się sprawy, przyjacielu? Równowaga świata spoczywa na waszych barkach. Wszystko zależy od Darudżystanu. Jeśli Lorn i Onosowi T’oolanowi uda się poszczuć tyrana na miasto, możecie być pewni, że znajdziecie się na liście ofiar. Jeśli chodzi o sprawy dziejące się bliżej domu, mogę wam powiedzieć, że jesteśmy gotowi. Tayschrenn sam da sygnał, kiedy ogłosi, że rozwiązano Podpalaczy Mostów. Ślepy idiota. Teraz twoja kolej. – Wielka pięści – zaczął Sójeczka. – Kapitan Paran zdołał do nas dotrzeć. Siedzi teraz naprzeciwko mnie. Twierdzi, że narzędziem Oponn jest jego miecz, nie on. – Spojrzał kapitanowi prosto w oczy. – Wierzę mu. – Kapitanie? – odezwał się Dujek. – Słucham, wielka pięści. – Czy Toc w czymś ci pomógł? Paran skrzywił się. – Oddał za to życie, wielka pięści. Marionetka Loczek zastawiła na nas zasadzkę i rzuciła go... w rozdarcie, czy coś takiego. Zapadła cisza. – Przykro mi, że to słyszę – odezwał się wreszcie Dujek ochrypłym głosem. – Bardziej, niż mógłbyś sądzić. Jego ojciec... ale wystarczy już o tym. Mów dalej, Sójeczka. – Jak dotąd nie udało nam się skontaktować z miejscową Gildią Skrytobójców, wielka pięści. Ale za to zaminowaliśmy skrzyżowania. Dziś w nocy wszystko wyjaśnię swoim ludziom. Pozostaje pytanie, co zrobić z Paranem. – Rozumiem – odparł Dujek. – Kapitanie? – Wielka pięści? – Czy coś postanowiłeś? Paran zerknął na Sójeczkę. – Tak jest. Chyba tak. – I jak wygląda twoja decyzja, kapitanie? Przebiegł dłonią po włosach, odchylając się do tyłu na krześle. – Wielka pięści – zaczął powoli. – Tayschrenn zabił Tattersail. – Co prawda nie do końca, ale to zachowam dla siebie. – Przyboczna od początku planowała złamać dane mi słowo i zapewne również mnie zgładzić. Przyznaję jednak, że w porównaniu z tym, co uczynił Tayschrenn, ma to drugoplanowe znaczenie. – Podniósł wzrok, spoglądając w spokojne oczy Sójeczki. – Tattersail opiekowała się mną, a ja nią, po starciu z Ogarem. To... – Zawahał się. – To coś znaczyło, wielka pięści. Jak rozumiem, zamierzasz podnieść bunt przeciwko cesarzowej. Ale co potem? Czy stawimy czoło stu legionom imperium, mając dziesięć tysięcy ludzi? Czy ogłosimy się niezależnym królestwem, a potem zaczekamy, posłużymy się Laseen

417 za przykład? Nim postanowię się do was przyłączyć, wielka pięści, muszę poznać więcej szczegółów. Dlatego że pragnę zemsty. – Cesarzowa straci Genabackis, kapitanie – odparł Dujek. – To nie ulega wątpliwości. Nim przybędzie tu Malazańska Piechota Morska, będzie już po wszystkim. Karmazynowa Gwardia nie pozwoli jej nawet zsiąść z okrętów. W Nathilogu z pewnością wybuchnie powstanie, a Genabaris się do niego przyłączy. Sojusz z Moranthami wkrótce utraci znaczenie, choć obawiam się, że nie mogę ci zdradzić żadnych szczegółów. Pytasz mnie o plany, kapitanie? Mogą ci się wydać bezsensowne, a ja nie mam czasu ich tłumaczyć. Przygotowujemy się do starcia z nowym graczem. Kimś zupełnie spoza układu, kto do tego jest niesamowicie wredny. Zwie się Panniońskim Jasnowidzem i właśnie przygotowuje swe armie do świętej wojny. Mówisz, że pragniesz zemsty? Zostaw Tayschrenna wrogom, którzy są bliżej niego. Jeśli chodzi o Lorn, możesz z nią zrobić, co chcesz, pod warunkiem, że zdołasz ją dopaść. Nie mogę ci zaoferować nic więcej, kapitanie. Możesz powiedzieć: nie. Nikt cię za to nie zabije. Paran wpatrzył się we własne dłonie. – Kiedy wielki mag Tayschrenn dostanie to, na co zasłużył, chcę się o tym dowiedzieć. – Nie ma sprawy. – Zgadzam się, wielka pieści. Wolałbym jednak, żeby w obecnej sytuacji drużyną nadal dowodził sierżant Sójeczka. – Sójeczka? – odezwał się Dujek z rozbawieniem w głosie. – W porządku – odparł sierżant, uśmiechając się do Parana. – Witaj na pokładzie, kapitanie. – To już wszystko? – zapytał Dujek. – Porozmawiamy później, kiedy będzie po sprawie – zaproponował Sójeczka. – Na razie, wielka pięści, życzę powodzenia. – Powodzenia, Sójeczka. Świetlne nici zgasły. Gdy tylko zniknęły, Kalam naskoczył na sierżanta. – Ty stary sukinsynu! Skrzypek mówił mi, że Dujek nic nie chce słyszeć o żadnym buncie! Nie koniec na tym! Podobno wielka pięść powiedział ci, że po tej misji możemy odejść! Sójeczka wzruszył ramionami, zdejmując ze stołu niezwykłe urządzenie. – Sytuacja się zmieniła, kapralu. Kiedy Dujek usłyszał od przybocznej, jakie posiłki dostaniemy w przyszłym roku, stało się oczywiste, że ktoś chce, by kampania na Genabackis zakończyła się katastrofą. Tego nawet on nie mógł tolerować. Musiał poddać swe plany rewizji. – Z twardym błyskiem w oczach spojrzał na Parana. – Przykro mi, kapitanie, ale Lorn musi żyć. – Przecież wielka pięść... Sierżant potrząsnął głową.

418 – Przyboczna zmierza do miasta, zakładając, że udało im się uwolnić Jaghuta. Tyranowi trzeba dać jakiś motyw, który skłoni go do przybycia do Darudżystanu. Możemy się tylko domyślać, że z jakiegoś powodu owym motywem będzie Lorn. Przyboczna nas znajdzie kapitanie. Gdy już do tego dojdzie, postanowimy, co z nią zrobić. To zależy od tego, co od niej usłyszymy. Jeśli otwarcie rzucisz jej wyzwanie, zabije cię. O ile okaże się to konieczne, będzie musiała umrzeć, ale jej śmierć trzeba będzie zaaranżować subtelnie. Czy ten plan sprawia ci jakieś trudności? Paran wypuścił powietrze z płuc, wzdychając ciężko. – Czy możesz mi przynajmniej wyjaśnić, dlaczego zaminowaliście miasto? – Za chwilę – odparł Sójeczka, wstając z miejsca. – Najpierw powiedz mi, kim jest ten ranny. – Już nie jest ranny – sprzeciwił się Młotek, uśmiechając się do Parana. – Śpi tylko, nic więcej. Paran również się podniósł. – W takim razie ja też wszystko wyjaśnię. Ale najpierw zejdę na dół po miecz. – Przystanął w drzwiach, oglądając się na Sójeczkę. – Jeszcze jedno. Gdzie jest wasza rekrutka Żal? – Zaginęła – odpowiedział Kalam. – Wiemy, kim jest. A ty, kapitanie? – Ja też wiem. Ale jeśli Tron Cienia nie kłamał, może już nie być tym, kim była. Zastanawiał się, czy im o tym nie opowiedzieć, odrzucił jednak ten pomysł. Ostatecznie nie miał pewności. Lepiej zaczekać. Komora pogrzebowa okazała się małym, nie rzucającym się w oczy pudełkowym grobowcem, którego niską kopułę wzniesiono z grubo ociosanych kamieni. Wiodące do niej przejście było wąskie i miało niespełna cztery stopy wysokości. Prowadziło lekko w dół. Podłoże stanowiła ubita ziemia. Pośrodku pomieszczenia wznosił się krąg kamieni, na którym spoczywał masywny poprzeczny głaz. Na jego płaskiej powierzchni leżały jakieś oszronione przedmioty. Tool zwrócił się do przybocznej: – Obiekt, którego szukasz, nazywa się Finnest. To on kryje w sobie moce jaghuckiego tyrana. Być może najlepiej byłoby go opisać jako samodzielną Omtose Phellack. Gdy tyran się przebudzi, stwierdzi jego brak i trafi doń bezbłędnie. Lorn chuchnęła na zdrętwiałe dłonie, po czym wolno podeszła do kamienia. – A jeśli będzie w moim posiadaniu? – zapytała. – Twój otataralowy miecz osłabi jego aurę. Ale nie do końca. Nie powinnaś przechowywać Finnestu zbyt długo, przyboczna. Przyjrzała się rozsypanym na kamiennej powierzchni przedmiotom. Imass stanął obok

419 niej. Podniosła skryty w pochwie nóż, lecz zaraz go odłożyła. W tej sprawie Tool nie mógł jej pomóc. Musiała polegać na własnych zmysłach, wzmocnionych przez dziwne, nieprzewidywalne skutki działania otataralu. Jej wzrok przyciągnęło wprawione w poroże zwierciadło. Gładką mikę pokrywała pajęczyna szronu, lecz mimo to powierzchnia lśniła samoistnym blaskiem. Wyciągnęła rękę, zawahała się jednak. Obok, niemal całkowicie pokryty krystalicznym szronem, leżał mały, okrągły przedmiot, spoczywający na kawałku skóry. Podniosła go, marszcząc brwi. Gdy lód stopniał, zauważyła, że obiekt nie jest idealną kulą. Potarła jego poczerniałą powierzchnię i przyjrzała mu się uważnie. – To chyba żołądź – odezwał się Tool. Lorn skinęła głową. – I to właśnie jest Finnest. – Spojrzała na stertę głazów. – To bardzo dziwny wybór. Imass wzruszył ramionami. Słychać było klekot jego kości. – Jaghuci to dziwny lud. – Tool, oni nie byli bardzo wojowniczy, prawda? To znaczy, nim twoi pobratymcy postanowili ich wytępić? Imass zastanawiał się przez chwilę. – I później też nie – odparł wreszcie. – Sztuka polegała na tym, żeby ich rozgniewać. Wtedy zabijali na oślep wszystkich, w tym również swoich. Lorn zamknęła na chwilę oczy. Schowała Finnest do kieszeni. – Znikajmy stąd. – Słusznie, przyboczna. Jaghucki tyran już się budzi.

420

Rozdział dziewiętnasty Lecz ktoś niestety tu zginął. Kto pije niekiedy ofiarny płyn i porusza popiołami twego stosu pogrzebowego? Wytyczający Ścieżki, w młodych latach nie byłeś taki spragniony... Stara świątynia Sivyn Stor (ur. 1022) To nie w porządku, Meese – zaprotestował Crokus, trąc zaspane oczy. – Nie możemy się tu ukrywać do śmierci. – Jest już prawie ciemno – odezwała się stojąca przy oknie Apsalar. Meese raz jeszcze przykucnęła nad klapą w podłodze, by sprawdzić zamek. – Po dwunastym dzwonie przeniesiemy was gdzie indziej. Irilta jest na dole, żeby wszystkiego dopilnować. – Kto tu wydaje rozkazy? – zapylał Crokus. – Znalazłyście już wujka Mammota? – Spokój, chłopcze. – Kobieta wyprostowała się. – Nie, nie znalazłyśmy twojego wujka. A rozkazy pochodzą od tych, którzy się tobą opiekują. Nic ci o nich nie powiem, Crokus, więc nie masz co strzępić ozora. Apsalar przesunęła się, żeby widzieć Meese. – Twoja przyjaciółka długo nie wraca – zauważyła. – Myślisz, że coś się stało? Meese odwróciła wzrok. Dziewczyna była bystra. Rzecz jasna, nie wątpiła w to już od ich pierwszego spotkania, a staruszek Chert przekonał się o tym na własnej skórze. – Nie jestem pewna – przyznała. Schyliła się, żeby otworzyć klapę. – Zaczekajcie tu oboje – rozkazała, spoglądając spode łba na Crokusa. – Jeśli zrobicie coś głupiego, nie będę zadowolona. Kapujesz? Chłopak wpatrywał się w nią z ponurą miną. Ręce miał skrzyżowane na piersiach. Kobieta otworzyła klapę i zeszła na dół po drabinie. – Zamknijcie za mną drzwi! – zawołała. – Na zatrzask. Zaczekajcie na mnie albo na Iriltę.

421 Jasne? – Jasne. Crokus podszedł do kwadratowego otworu w podłodze i popatrzył z góry na Meese. Potem zatrzasnął klapę. – Crokus – odezwała się Apsalar. – Dlaczego zabiłeś strażnika? Zostali sami po raz pierwszy, odkąd dotarli do miasta. Chłopak odwrócił wzrok. – To był przypadek. Nie chcę o tym rozmawiać. – Podszedł do okna wychodzącego na zaplecze. – Mnóstwo ludzi próbuje mnie chronić – zauważył. – To dziwne. Chodzi o coś więcej niż tylko nakaz aresztowania. Na Oddech Kaptura, takimi sprawami zajmuje się Gildia Złodziei. Po to właśnie oddaję jej dziesięć procent zarobków. Nie, to nie ma sensu, Apsalar. A ja mam już dosyć słuchania rozkazów – zakończył, unosząc haczyk zamykający okno. Podeszła do niego. – To znaczy, że uciekasz? – Jasne. Robi się już ciemno. Będziemy mogli pójść po dachach. Pociągnął skrzydło okna, które otworzyło się do wewnątrz. – A dokąd? Odsłonił zęby w uśmiechu. – Wykombinowałem świetną kryjówkę. Nikt nas tam nie znajdzie, nawet moi opiekunowie. Wreszcie będę mógł robić, co chcę. Apsalar utkwiła wzrok w twarzy Crokusa, przyglądając mu się uważnie. – A co chcesz zrobić? – zapytała cicho. Nie patrzył na nią, zajęty podtrzymywaniem okna. – Porozmawiać z Challice D’Arle – odparł. – Twarzą w twarz. – Przecież cię zdradziła. – Mniejsza z tym. Zostajesz tutaj? – Nie – odpowiedziała zaskoczona. – Idę z tobą, Crokus. Po ciele Serrat przebiegły ciarki wywołane mocą jej groty. Tiste Andii raz jeszcze rozejrzała się wokół. Nie widziała nic i nic też nie wyczuwała. Była pewna, że jest sama. Napięła mięśnie, gdy okno strychu poniżej otworzyło się do wewnątrz ze skrzypieniem zardzewiałych zawiasów. Wychyliła się zza krawędzi, wiedząc, że jest niewidzialna. Chłopak wysunął głowę na zewnątrz. Spojrzał na zaułek w dole, dachy po obu bokach budynku i po drugiej stronie ulicy. Potem uniósł głowę. Jego wzrok przeniknął Serrat na wskroś. Uśmiechnęła się. Nie potrzebowała wiele czasu, żeby go znaleźć. Wyczuwała przy nim tylko jedną towarzyszkę, młodą dziewczynę, której aura była nieszkodliwa, zdumiewająco niewinna. Pozostałe dwie kobiety opuściły strych. Znakomicie. To w znacznym stopniu ułatwi jej zadanie. Gdy powiernik monety wyszedł na parapet, cofnęła się od brzegu.

422 Po chwili właził już na pochyły dach. Serrat postanowiła, że nie będzie marnować czasu. Gdy tylko chłopak się wyprostował, rzuciła się na niego. I nadziała się na niewidzialną dłoń, która uderzyła w jej pierś tak mocno, aż zabolały ją kości, a następnie odepchnęła Serrat w powietrzu i strąciła z dachu. Kobieta runęła w dół na łeb, na szyję. Zaklęcia niewidzialności i latania nie zawiodły jej jednak. Odbiła się od ceglanego komina i odpłynęła w dal, oszołomiona. Na brzegu dachu pojawiła się Apsalar. Crokus przykucnął obok niej, ściskając w dłoniach sztylety. Roztoczył wokół wściekłym spojrzeniem. – Co się stało? – zapytała wystraszona dziewczyna. Uspokoił się powoli i uśmiechnął do niej ze smutkiem. – To tylko nerwy – wyjaśnił. – Zdawało mi się, że coś widzę, poczułem podmuch. Wyglądało to jak... nieważne. – Raz jeszcze rozejrzał się wokół siebie. – Nic tu nie ma. Ruszajmy. – Gdzie jest ta twoja nowa kryjówka? – zapytała Apsalar, gdy tylko weszła na dach. Zwrócił twarz ku wschodowi i wskazał na skryte w cieniu wzgórza, wznoszące się po drugiej stronie muru. – Tam – odpowiedział. – Tuż pod ich nosami. Murillio zapiął pas do miecza. Im dłużej czekał na Rallicka, tym bardziej był pewien, że Ocelot zabił jego przyjaciela. Pozostawało tylko pytanie, czy Coll jeszcze żyje. Być może Rallickowi udało się zranić naczelnika klanu, uniemożliwić mu wykonanie kontraktu. Mam przynajmniej taką nadzieję. W gospodzie „Pod Feniksem” z pewnością wszystko już wiedzieli. Jego po spartańsku urządzony pokoik z każdą chwilą wydawał mu się mniejszy i ciaśniejszy. Poprzysiągł, że jeśli Coll ocali życie, spróbuje wykonać plan w zastępstwie Rallicka. Sprawdził rapier. Minęło wiele lat, odkąd ostatnio się pojedynkował, a Turban Orr podobno był najlepszy w mieście. Jego szanse wyglądały kiepsko. Zarzucił pelerynę i zawiązał ją sobie pod szyją. Kim był Niszczyciel Kręgu, który przyniósł tak straszliwe wieści? Z jakiego powodu ten cały Węgorz wtrącał się w ich plany? Murillio przymrużył oczy. Czy to możliwe? Ten tłusty kurdupel? Włożył rękawiczki z jeleniej skóry, mrucząc cicho pod nosem. Coś zaskrobało w drzwi, przyciągając jego uwagę. Z ust wyrwało mu się potężne westchnienie ulgi. – Rallick, ty stary sukinsynu – powiedział, otwierając drzwi. Przez chwilę wydawało mu się, że korytarz jest pusty. Potem spojrzał na podłogę. Skrytobójca leżał u jego stóp. Ubranie miał przesiąknięte krwią. Spoglądał na Murillia, uśmiechając się blado.

423 – Przepraszam, że się spóźniłem – wyszeptał. – Nogi ciągle się pode mną uginały. Murillio z przekleństwem na ustach wciągnął Rallicka do pokoju i pomógł mu się położyć na łóżku. Potem wrócił do wyjścia, sprawdził korytarz i zamknął drzwi na klucz. Rallick usiadł, wsparty o wezgłowie. – Orr zaoferował kontrakt na Colla... – Wiem, wiem – rzucił Murillio, podchodząc do niego. Ukląkł obok łóżka. – Daj mi obejrzeć ranę. – Najpierw muszę zdjąć pancerz – zaprotestował Rallick. – Ocelot trafił mnie tylko raz. Potem go zabiłem. Coll żyje, o ile mi wiadomo. Jaki dziś mamy dzień? – Ten sam – odparł Murillio, pomagając przyjacielowi ściągnąć kolczugę. – Wszystko idzie zgodnie z planem, choć, sądząc po tym, ile krwi straciłeś, nie stoczysz pojedynku z Orrem w dzień fety. Ja się tym zajmę. – To głupi pomysł – wyjęczał Rallick. – Zabije cię i odejdzie bez szkody. Nadal będzie popierał panią Simtal i zachowa wpływy, które pozwolą mu oddalić roszczenia Colla. Murillio nie odpowiedział. Odsunął skórzaną wyściółkę, chcąc odsłonić ranę. – Krwi jest mnóstwo – zauważył – a widzę tylko bliznę sprzed jakiegoś tygodnia. – Co? – Rallick pomacał miejsce, w które wbiło się ostrze Ocelota. Skóra była lekko swędząca i obolała. – Niech mnie szlag – mruknął. – Dobra, daj mi ścierkę, żebym mógł zmyć tę rdzę. Murillio przykucnął, wyraźnie zbity z tropu. – Jaką rdzę? – Tę, którą mam na twarzy – wyjaśnił skrytobójca, spoglądając wilkiem na przyjaciela. Murillio nachylił się bliżej. – Antymagiczny proszek Baruka! – warknął Rallick. – Jak twoim zdaniem udało mi się zabić Ocelota? – Twarz masz czystą, Rallick – rzekł Murillio. – Ale szmatkę przyniosę. Musimy z ciebie zmyć zakrzepłą krew. – Najpierw daj mi lustro. Murillio wręczył mu zwierciadło. Rallick przyjrzał się z wyraźnie zasępioną miną swej pobladłej twarzy. – Ten grymas to dla mnie potwierdzenie – zauważył z przekąsem Murillio. – Potwierdzenie czego? – zapytał skrytobójca. – Tego, że naprawdę jesteś Rallickiem. – Jego przyjaciel rozprostował ramiona. – Odpocznij tu chwilę. Straciłeś mnóstwo krwi. Pójdę poszukać Węgorza. Mam mu do powiedzenia parę rzeczy. – Wiesz, kim jest Węgorz? – Domyślam się – odparł Murillio, zmierzając ku wyjściu. – Jeśli możesz chodzić, zamknij za mną drzwi, dobra?

424

Grubasek otarł czoło przesiąkniętą potem chusteczką. – Kruppe opisał już każdy szczegół przynajmniej tysiąc razy, mistrzu Baruku – poskarżył się. – Czy te męczarnie nigdy się nie skończą? Spójrz na okno. Minął już cały dzień z życia Kruppego! Alchemik siedział z zasępioną miną, wpatrzony w swoje pantofle. Od czasu do czasu poruszał palcami nóg. Mijały minuty. Wydawało się, że zupełnie zapomniał o obecności grubaska. Zachowywał się tak już od godziny, bez względu na to, ile mówił Kruppe. – Mistrzu Baruku – spróbował raz jeszcze – czy twój wierny sługa może odejść? Nie odzyskał jeszcze sił po tej straszliwej wędrówce po wschodnich pustkowiach. Proste jadło, takie jak pieczona baranina, ziemniaki, smażona cebula i marchewka, małże w sosie czosnkowym, daktyle, ser, wędzone płotki i karafka wina, zaprząta teraz umysł Kruppego do tego stopnia, że nie pozwala mu myśleć o niczym innym. Przestrzeń jego świata kurczy się wraz z żołądkiem... Baruk wreszcie się odezwał. – Od roku – zaczął powoli – agent Węgorza, znany mi jako Niszczyciel Kręgu, dostarczał informacji o kluczowym znaczeniu, dotyczących Rady Miejskiej. Grubasek zamknął usta z głośnym kłapnięciem. – Rzecz jasna, mógłbym z łatwością ustalić jego tożsamość. Mam w ręku około dwudziestu pism od niego. Wystarczyłby mi sam pergamin. – Baruk uniósł spojrzenie, zatrzymując je na obramowaniu kominka. – Zastanawiam się, czy tego nie uczynić – ciągnął. – Muszę porozmawiać z owym Węgorzem. Dotarliśmy do przełomowego momentu w życiu Darudżystanu i muszę poznać plany tego człowieka. Moglibyśmy zawrzeć ścisły sojusz, dzieląc się wszystkim, co wiemy, i być może nawet uratować to miasto. Być może. Kruppe odchrząknął, po raz kolejny ocierając czoło. Złożył ostrożnie chusteczkę, przytrzymując materiał na kolanach, po czym wepchnął ją sobie do rękawa. – Jeśli chcesz przekazać mu wiadomość – rzekł cicho – Kruppe może ułatwić zadanie mistrzowi Barakowi. Alchemik spojrzał spokojnie na rozmówcę. – Dziękuję. Kiedy otrzymam odpowiedź? – Wieczorem – odparł Kruppe. – Znakomicie. Przyznaję, że z niechęcią podjąłbym decyzję o zdemaskowaniu owego Niszczyciela Kręgu. To znaczy, że twoja propozycja jest najkorzystniejsza. Możesz już odejść, Kruppe. Grubasek pochylił głowę w pokłonie. Wstał z krzesła. – Do wieczora, mistrzu Baraku. Gdy obecni w pokoju mężczyźni kontynuowali dyskusję, Coll cały czas spał. Młotek

425 mówił, że ranny znalazł się tak blisko Bramy Kaptura, iż może teraz przespać kilka dni. Paran czuł się sfrustrowany. W wyjaśnieniach Sójeczki brakowało jakiegoś elementu. Sabotażyści podłożyli miny i sierżant w dalszym ciągu planował zrobić z nich użytek. Nadal też chciał się skontaktować z Gildią Skrytobójców i zaoferować jej kontrakt na prawdziwych władców Darudżystanu. Te fakty nie współgrały z myślą o otwartej, obejmującej cały kontynent rewolcie. Logiczniejsze byłoby, gdyby Dujek szukał miejscowych sojuszników. Gdy sierżant mówił dalej, jego słowa gromadziły się w umyśle kapitana, układając się powoli w sensowną całość. Wreszcie Paran odezwał się po raz pierwszy od godziny, kierując słowa do Sójeczki. – Nadal zamierzacie okaleczyć Darudżystan. Zastanawiałem się nad tym przez jakiś czas i chyba zrozumiałem dlaczego. – Spojrzał w nic nie wyrażającą twarz sierżanta. – Pragniecie pozbawić miasto zdolności obrony. Chaos na ulicach, zdekapitowany rząd. Wszyscy, którzy są ważni, opuszczają kryjówki i wykańczają się nawzajem. I kto wtedy zostanie? – Paran pochylił się z twardym błyskiem w oczach. – Dujek ma dziesięć tysięcy żołnierzy, którzy wkrótce zostaną w imperium wyjęci spod prawa. Utrzymanie podobnej armii to kosztowny interes. Jeszcze trudniej znaleźć dla niej zakwaterowanie. Jednoręki wie, że dni Pale są policzone. Caladan Brood maszeruje już przez Równinę Rhivi. Czy Moranthowie mają zamiar wycofać się z sojuszu? A może sami czegoś popróbują? W Pale przebywa też Tayschrenn. Może staruszek Jednoręki potrafi sobie z nim poradzić, a może nie. Co ty na to, sierżancie? Sójeczka zerknął na Kalama, po czym wzruszył ramionami. – Mów dalej – powiedział do Parana. – W Darudżystanie wybucha panika. Nikt nic nie wie. I nagle w mieście zjawia się Dujek z armią buntowników i zaprowadza porządek. W jego ręce wpadają niezmierzone bogactwa. Będzie ich potrzebował, by stawić czoło siłom, które wyśle przeciwko niemu cesarzowa. I w ten sposób miasto zostanie jednak zdobyte. Cóż za niespodzianka. Usiadł. – Nieźle – przyznał Sójeczka, uśmiechając się na widok zaskoczonych min Młotka i Kalama. – Ale w tej łamigłówce brak jednego szczegółu, który może sprawić, że kapitan nie będzie się czuł zdradzony, nawet jeśli nie ugasi jego oburzenia – dodał, spoglądając na Parana. Ten uśmiechnął się chłodno. – Zaskocz mnie. – Proszę bardzo, kapitanie. Nic nas nie obchodzi, czy cesarzowa wyśle przeciwko nam jakieś siły. Nie będzie miała czego wysłać, bo Siedem Miast lada dzień ogłosi niezależność. Imperium się wali, kapitanie. Ze wszystkich stron. Po co w takim razie chcemy utrzymać armię? Spójrz na południe. Coś tam rośnie, coś tak paskudnego, że Imassowie to, w porównaniu z tym, niewinne kocięta. Kiedy mówię, że mamy kłopoty, nie mam na myśli

426 tylko Genabackis, a cały świat. Wszystkich nas czeka walka, kapitanie. Dlatego właśnie potrzebujemy Darudżystanu. – A co jest na południu? – zapytał z niedowierzaniem Paran. Odpowiedział mu Kalam. Jego słowa były tchnieniem strachu. – Pannioński Jasnowidz. A więc pogłoski są prawdziwe. Jasnowidz ogłosił świętą wojnę. Zaczęła się masowa rzeź. Sójeczka wstał. – Wyjaśnij mu to – rozkazał Kalamowi. – Trzeba skontaktować się z gildią, jeśli to tylko możliwe. Kaptur wie, że urządziliśmy w tej gospodzie prawdziwe przedstawienie. Może tak właśnie należało postąpić. – Spojrzał na Parana. – Kapitanie, uważam, iż przyboczna Lorn nie powinna wiedzieć, że żyjesz. Zgadzasz się? – Tak. – Czy możesz tu zostać, dopóki cię nie wezwiemy? Paran spojrzał na Kalama, który skinął głową. – Świetnie. Młotek, ruszamy. – Straciliśmy co najmniej dwa dni – oznajmiła Lorn, ciesząc się z utrzymującego się mimo wieczoru upału. – Te konie są okropnie spragnione. Tool stał obok roztrzaskanego znacznika, przyglądając się, jak Lorn przygotowuje wierzchowce do podróży do Darudżystanu. – Jak twoja rana, przyboczna? – zapytał. – Prawie się zagoiła – padła odpowiedź. – Tak właśnie działa na mnie otataral. – Moje zadanie zostało już wykonane – oznajmił Imass. – Jeśli po ukończeniu swej misji zechcesz mi towarzyszyć, przez najbliższe dziesięć dni będzie można mnie tu znaleźć. Mam zamiar obserwować jaghuckiego tyrana. On jednak mnie nie zobaczy. Nie będę też ingerował w bieg wydarzeń. Myślami będę z tobą, przyboczna. Lorn wspięła się na siodło i spojrzała z góry na Imassa. – Życzę ci powodzenia w twych poszukiwaniach, Onosie T’oolan. – To imię należy już do przeszłości. Nazywam się Tool. Uśmiechnęła się, chwyciła wodze i popędziła kopniakiem wierzchowca. Koń juczny podążył za nim. Gdy tylko pozbędzie się Finnestu, skupi swe talenty na poszukiwaniu powiernika monety. Do tej pory nie pozwalała sobie myśleć o Oponn. Miała zbyt wiele innych, pilniejszych trosk, takich jak Żal. Poczuła nagły przypływ tęsknoty za Paranem. Ten mężczyzna znacznie ułatwiłby jej misję, a być może nawet uczyniłby ją przyjemną. Choć zawsze był ponury, a jego nastrój z każdą chwilą się pogarszał, musiała przyznać, że czuła do niego pociąg. Coś mogłoby z tego wyniknąć. – No cóż – westchnęła, wjeżdżając na stok. – Nikt nigdy nie planuje śmierci.

427 Zgodnie z obliczeniami Toola miała najwyżej dwa dni. Potem Jaghut odzyska pełnię świadomości i uwolni się z kurhanu. Finnest trzeba będzie do tego czasu umieścić w bezpiecznym miejscu. Z niecierpliwością oczekiwała spotkania z Żal. Pogłaskała instynktownie gałkę miecza. Zabije sługę Cienia, być może nawet samego Sznura. Cesarzowa będzie niezmiernie rada. Zdała sobie sprawę, że dręcząca ją niepewność, zrodzona z czarnych skrzydeł wiedzy, zapadła teraz w sen. Czyżby to był skutek czasu spędzonego w kurhanie? Raczej żołędzia, który schowała w kieszeni. A może nieświadomie zostawiła ją za sobą. „Gdy nadchodzi pora działania, trzeba zapomnieć o wątpliwościach”. Tak brzmiała stara zasada Szponu. Lorn znała siebie dobrze i umiała zapanować nad wszystkim, co się w niej kryło. Zawdzięczała to latom szkolenia i dyscypliny, wierności i obowiązku – żołnierskim cnotom. Była gotowa do wykonania misji. Gdy zdała sobie z tego sprawę, z jej ramion zniknął nagle ciężar. Poderwała konia do galopu. Crokus uniósł głowę i przymrużył powieki, wpatrując się w ciemność. – Włazimy na szczyt – oznajmił. – Stamtąd widać całe miasto. Apsalar przyjrzała się schodom, z powątpiewaniem w oczach. – Tu jest okropnie ciemno – zauważyła. – Czy jesteś pewien, że ta wieża jest opuszczona? To znaczy, ojciec opowiadał mi historie o duchach albo powstałych z grobu upiorach i one zawsze żyły w ruinach. – Rozejrzała się wokół, wybałuszając oczy. – Takich jak te. – Bóg K’rul nie żyje już od tysiącleci – uspokoił ją Crokus. – Poza tym tutaj nikt nigdy nie przychodzi, więc co by te upiory zrobiły z takim mnóstwem wolnego czasu? Co by jadły? Powiedz mi! Głupie gadanie. – Podszedł do podstawy spiralnych schodów. – No chodź. Ten widok warto zobaczyć. Chłopak ruszył w górę. Popędziła za nim, nim zniknął jej z oczu. Z początku ciemność wydawała się jej nieprzenikniona, szybko jednak przeszła w szarość. Apsalar ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że dostrzega nawet najdrobniejsze szczegóły. Pierwszym, co zauważyła, były pobrudzone sadzą obrazy na ścianie po lewej. Każda kamienna płyta była szeroka na krok i usytuowana sześć stóp wyżej od poprzedniej. Wznosiły się w górę w nierównym orszaku, stanowiącym odbicie schodów. – Crokus – wyszeptała. – Na tej ścianie jest przedstawiona jakaś opowieść. – Nie bądź śmieszna! – żachnął się chłopak. – Przecież nie widzisz nawet własnej dłoni. Nie widzę? – Zaczekaj, aż dotrzemy na szczyt – ciągnął. – Księżyc powinien już wyjść zza chmur. – Na schodach jest coś wilgotnego – poskarżyła się Apsalar. – Woda spływa z góry – wyjaśnił poirytowany. – To nie woda – upierała się. – To jest gęste i lepkie. Chłopak zatrzymał się.

428 – Możesz się na chwilę przymknąć? Jesteśmy już prawie na miejscu. Wyszli na taras skąpany w srebrzystym blasku księżyca. Pod jednym z niskich murków Crokus wypatrzył stertę ubrań. – Co to jest? – zastanowił się. – Wygląda na to, że ktoś tu obozował. Apsalar stłumiła westchnienie. – To trup! – Co? – wysyczał Crokus. – Nie jeszcze jeden! Podbiegł do bezwładnej postaci i przykucnął obok niej. – Błogosławiona Mowri, ktoś wbił mu nóż w głowę. – Tu leży kusza. Stęknął. – Skrytobójca. Widziałem, jak jednego zabito tu w ubiegłym tygodniu. Mamy w mieście wojnę skrytobójców. Mówiłem o tym Kruppemu i Murilliowi. – Popatrz na księżyc – wydyszała stojąca na drugim końcu tarasu Apsalar. Crokus zadrżał. Czasami potrafiła być okropnie zimna. – Który? – zapytał, podnosząc się. – Ten świecący, oczywiście. Chłopak był w przekornym nastroju, spojrzał więc na Odprysk Księżyca. Bił od niego słaby, czerwonawy blask. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widział. W jego żołądku poruszył się robak strachu. Nagle wybałuszył oczy. Z Odprysku wyłoniło się pięć olbrzymich, skrzydlatych kształtów, które pomknęły na północny wschód. Kiedy zamrugał, zniknęły. – Widzisz oceany? – zapytała Apsalar. – Słucham? Odwrócił się. – Oceany. Morze Grallina. To jest to wielkie. Mieszka w nim Pan Głębokich Wód, zwany Grallinem, który ma wielkie i piękne podwodne ogrody. Pewnego dnia przybędzie do nas, do naszego świata, i zabierze do siebie swych wybrańców. Zamieszkamy w tych ogrodach, ogrzewani podziemnymi ogniami, a nasze dzieci będą pływały jak delfiny, i zaznamy szczęścia, bo nie będzie już wojen, imperiów, mieczy ani tarcz. Och, Crokus, to by było cudowne, prawda? Spojrzał na jej twarz zwróconą ku niemu profilem. – Oczywiście – potwierdził cicho. – Dlaczego by nie? W myślach powtórzył to samo pytanie, choć z zupełnie innych powodów. Dlaczego by nie?

429

KSIĘGA SIÓDMA

FETA

430

Obdarcie ze skóry Fander, Wilczycy Zimy, symbolizuje Świt Gedderone. Kapłanki biegają po ulicach, trzymając w dłoniach strzępki wilczego futra. Rozwija się sztandary. Poranne powietrze wypełniają odgłosy i wonie placu targowego. Przywdziewa się maski, obywatele zapominają o całorocznych troskach i tańczą po ulicach aż do późnych godzin nocnych. Pani Wiosny rodzi się na nowo. Wydaje się, że sami bogowie wstrzymali oddech... Oblicza Darudżystanu Maskral Jemre (ur. 1101)

431

Rozdział dwudziesty Powiadają, że to lodowata krew matrony sprawiła, iż na tym świecie narodziły się smoki i że owa płynąca rzeka losu przyniosła światło do ciemności i ciemność do światła, ukazując wreszcie w swych zimnych jak lód oczach dzieci chaosu... Dzieci T’mathy Heboric Murillo po raz kolejny pomyślał o zagojonej ranie Rallicka. Doszedł już do wniosku, że odpowiedzialny za szybki powrót skrytobójcy do zdrowia był tajemniczy, neutralizujący magię proszek Baruka. Niemniej jednak, jego przyjaciel stracił mnóstwo krwi i będzie potrzebował czasu, by odzyskać siły. A tego nie mieli. Czy Rallick zdołałby teraz zabić Orra? W odpowiedzi na własne pytanie Murillio położył dłoń na rękojeści rapiera. Szedł pustą ulicą, a kłęby nisko wiszącej mgły wirowały w blasku latarń gazowych niczym rozjarzone płaszcze. Do świtu zostały jeszcze dwie godziny. Zgodnie ze zwyczajem Daru obchody nowego roku zaczną się o wschodzie słońca i będą trwały cały dzień aż do późnej nocy. Wędrował przez milczące miasto, jakby był ostatnim spośród żywych, który nie uciekł jeszcze przed zgiełkiem kończącego się roku, i dzielił teraz świat z duchami tegorocznych zmarłych. Starożytny cykl zostawił za sobą Pięć Kłów. Ich miejsce zajął Rok Łez Księżyca. Zadumał się nad tymi niezwykłymi, niezrozumiałymi nazwami. Cykl Wieków wyznaczał masywny kamienny dysk, umieszczony w Gmachu Majestatu, i każdemu kolejnemu rokowi nadawano nazwę zgodnie ze wskazaniami napędzających go tajemniczych mechanizmów. W dzieciństwie myślał, że powolnym ruchem koła kieruje magia, jako że urządzenie obwieszczało nadejście nowego roku dokładnie w momencie świtu, nawet jeśli niebo zasnuwały chmury. Mammot wyjaśnił mu później, że w rzeczywistości jest to tylko maszyna. Przed z górą tysiącem lat podarował ją Darudżystanowi mężczyzna imieniem Icarium. Mammot był przekonany, że miał on w żyłach jaghucką krew. Wszystkie relacje podawały, że przyjechał na jaghuckim koniu, a u jego boku maszerował Trell. Według Mammota był to

432 dodatkowy dowód na prawdziwość jego podejrzeń – obok samego koła Jaghuci bowiem słynęli z talentu do konstruowania podobnych urządzeń. Murillio zastanawiał się nad znaczeniem nazw kolejnych lat. Według jasnowidzów bliskość Pięciu Kłów i Łez Księżyca stanowiła proroctwo. Kły Dzika Tennerocka nazywały się Nienawiść, Miłość, Śmiech, Wojna i Łzy. Który z nich będzie miał w danym roku przewagę? Odpowiedź dawała nazwa następnego. Murillio wzruszył ramionami. Do astrologii odnosił się sceptycznie. W jaki sposób ktoś, kto żył tysiąc lat temu – nawet Jaghut – mógłby przewidzieć coś takiego? Przyznawał jednak, że żywi pewne obawy. Pojawienie się Odprysku Księżyca ukazywało nazwę nadchodzącego roku w nowym świetle. Wiedział, że miejscowi uczeni – zwłaszcza ci, którzy obracali się w kręgach szlachty – stali się ostatnio bardzo podenerwowani i wybuchowi, co pozostawało w sprzeczności z typową dla nich wyniosłością. Gdy wyszedł zza rogu, kierując się ku gospodzie „Pod Feniksem”, zderzył się z niskim tłuściochem odzianym w czerwony płaszcz. Obaj stęknęli głośno. Trzy wielkie pudła, które dźwigał grubasek, upadły na ziemię między nimi, a ich zawartość wysypała się na zewnątrz. – Ojej, toż to Murillio! Kruppe słynie z takich uśmiechów fortuny! Tak oto zakończyły się nasze poszukiwania, tu w tej ciemnej, wilgotnej uliczce, gdzie nawet szczury unikają cienia. Słucham? Czy coś się stało, mój drogi Murillio? Młodszy mężczyzna wbił wzrok w leżące na bruku przedmioty. – Po co ci to, Kruppe? – zapytał powoli. Grubasek podszedł bliżej, spoglądając na trzy pięknie wykonane maski. – Ależ to podarunki, mój drogi Murillio. Dla ciebie i dla Rallicka Noma. Ostatecznie – podniósł wzrok, uśmiechając się promiennie – na fetę u pani Simtal wypada się stawić w najlepszych maskach, w których piękne wykonanie znakomicie harmonizuje z ironiczną wymową. Czyżbyś sądził, że gusta Kruppego nie są wystarczająco kosztowne? Boisz się, że będziesz musiał się wstydzić? – Tym razem nie odwrócisz mojej uwagi – warknął Murillio. – Po pierwsze, widzę tu trzy maski, nie dwie. – Tak jest! – przyznał grubasek, pochylając się, by podnieść jedną z masek. Strzepnął z jej malowanej powierzchni plamy błota. – Ta trzecia jest przeznaczona dla Kruppego i Kruppe z niejaką zarozumiałością przyznaje, że dobrze ją wybrał. W oczach Murillia pojawił się twardy błysk. – Nie pójdziesz tam z nami, Kruppe. – Ależ oczywiście, że Kruppe pójdzie! Myślisz, że pani Simtal pokaże się gościom, jeśli jej stary znajomy, Kruppe Pierwszy, nie będzie obecny? Uschłaby ze wstydu! – Do licha, w życiu nie widziałeś jej na oczy! – To nie podważa argumentu Kruppego, drogi Murillio. Kruppe już od wielu lat zdawał sobie sprawę z istnienia pani Simtal. Podobna znajomość staje się jeszcze czystsza – nie,

433 bardziej nieskalana – jeśli uwzględnić fakt, że ona i Kruppe nigdy się nie spotkali. A oto ostateczny argument, który położy kres dyskusji. – Wydobył z rękawa rulon pergaminu, przewiązany niebieską, jedwabną wstążką. – Zaproszenie dla Kruppego, podpisane osobiście przez ową panią. Murillio spróbował chwycić zwój, lecz grubasek schował go zręcznie na miejsce. – Rallick cię zabije – zawyrokował spokojnie Murillio. – Nonsens. – Grubasek zasłonił twarz maską. – Chłopak nawet nie pozna Kruppego. Murillio przyjrzał się jego pękatemu ciału, wyblakłej czerwonej kamizelce, pomarszczonym mankietom i krótkim, przetłuszczonym kędziorkom. – Mniejsza z tym – rzucił z westchnieniem. – Znakomicie – ucieszył się grubasek. – Przyjmij proszę te dwie maski jako dar od twego przyjaciela, Kruppego. Oszczędziłeś mi trudów wędrówki i Baruk nie musi już dłużej czekać na tajną wiadomość, o której nie wolno mi wspominać. – Schował maskę do pudełka, po czym zwrócił się ku wschodniemu horyzontowi. – Ruszajmy więc do domostwa alchemika. Do widzenia, drogi... – Zaczekaj chwilkę! – zawołał Murillio. Złapał grubaska za ramię i zwrócił ku sobie. – Widziałeś Colla? – Ależ oczywiście. Zapadł po swych przejściach w głęboki, niosący ozdrowienie sen. Suity mówi, że wyleczono go magicznie. Zrobił to jakiś nieznajomy. Colla przyniósł do gospody drugi nieznajomy, który znalazł trzeciego, a ten z kolei przyprowadził piątego, w towarzystwie nieznajomego, który uzdrowił Colla. Tak to wygląda, drogi Murillio. Naprawdę bardzo dziwna sprawa. Kruppe musi już iść. Dobranoc, drogi... – Jeszcze moment – warknął Murillio. Rozejrzał się wokół. Ulica nadal była pusta. Zbliżył się do grubaska. – Domyśliłem się paru rzeczy, Kruppe. Kiedy skontaktował się ze mną Niszczyciel Kręgu, wszystko nagle stało się dla mnie jasne. Wiem, kim jesteś. – Aaaj! – krzyknął grubasek, odsuwając się od niego. – W takim razie na nic zaprzeczenia! To prawda, Murillio, Kruppe jest sprytnie przebraną panią Simtal. – Nie tym razem! Nie zbijesz mnie z tropu. Jesteś Węgorzem, Kruppe. Cała ta poza pochlipującej, przerażonej myszki to lipa. Zgadza się? Masz połowę tego miasta w kieszeni, Węgorzu. Grubasek wybałuszył oczy, wyjął z rękawa chusteczkę i otarł nią czoło, a potem wykręcił. Na bruk spadły najpierw pojedyncze krople, a za nimi prawdziwy strumień. Murillio parsknął śmiechem. – Nic ci nie pomogą magiczne zaklątka, Kruppe. Znam cię już od dawna. Widziałem, jak czarujesz. Możesz oszukać wszystkich, ale nie mnie. Nie martw się, nic nikomu nie powiem. – Uśmiechnął się. – Ale z drugiej strony, jeśli nie będziesz ze mną szczery, mogę się wkurzyć. Kruppe schował z westchnieniem chusteczkę do rękawa.

434 – Nie ma powodu się denerwować – powiedział. Machnął lekko dłonią i strzepnął palcami. Murillio zamrugał, oszołomiony. Potarł czoło i zmarszczył brwi. O czym to przed chwilą rozmawiali? Na pewno o niczym ważnym. – Dziękuję za maski, przyjacielu. Jestem pewien, że bardzo się nam przydadzą. – Zasępił się jeszcze mocniej. Czemu opowiadał takie rzeczy? Nawet nie gniewał się na grubaska za to, że wszystkiego się domyślił, ani za to, że on również wybiera się na fetę. Bardzo dziwne! – Całe szczęście, że z Collem wszystko w porządku, prawda? Lepiej wrócę sprawdzić, jak się czuje Rallick – wymamrotał. Kruppe pokiwał z uśmiechem głową – W takim razie, do fety. Życzę ci powodzenia, Murillio, najlepszy i najdroższy przyjacielu Kruppego. – Dobranoc – odpowiedział Murillio, zawracając w kierunku domu. Brakowało mu snu. Kładł się spać stanowczo za późno. To właśnie było źródłem jego problemów. – No, oczywiście – mruknął i ruszył w drogę. Baruk zwrócił swą ciemniejącą twarz ku Tiste Andii, który rozsiadł się na krześle naprzeciwko niego. – Nie sądzę, by to był dobry pomysł, Rake. Władca Odprysku Księżyca uniósł brwi. – O ile dobrze się orientuję w podobnych sprawach, na przyjęciu należy pojawić się w przebraniu – odparł z lekkim uśmiechem. – Czyżbyś się obawiał, że mam zły gust? – Nie wątpię, że twój strój będzie odpowiedni – warknął Baruk. – Zwłaszcza jeśli wybierzesz kostium wodza armii Tiste Andii. Niepokoją mnie rajcy. Nie wszyscy są głupcami. – Zdziwiłbym się, gdyby nimi byli – zauważył Rake. – W gruncie rzeczy, chciałbym, żebyś mi wskazał tych inteligentnych. Nie sądzę, byś mógł obalić dręczące mnie podejrzenie, że w Radzie są ludzie, którzy chętnie otworzyliby drzwi przed cesarzową. Oczywiście, musiałaby im coś za to zaoferować. Nasuwa mi się, na przykład, władza. Ponadto, szlachetnie urodzeni, którzy parają się kupiectwem, na pewno aż się ślinią na myśl o korzyściach z handlu z imperium. Czy się mylę, Baruku? – Nie mylisz się – przyznał alchemik kwaśnym tonem. – Ale panujemy nad sytuacją. – Rozumiem – rzucił Rake. – To przypomina mi o drugim powodzie, dla którego chciałbym być obecny na fecie u pani Simtal. Wspominałeś, że przyjdą tam wszyscy, którzy liczą się w mieście. Jak rozumiem, dotyczy to również magów z waszej Koterii Torrud? – Niektórzy się zjawią – potwierdził Baruk. – Muszę cię jednak ostrzec, Anomanderze Rake, że fiasko, jakim zakończyła się awantura z Gildią Skrytobójców, sprawiło, że wielu z nich żałuje teraz, iż zawarliśmy z tobą sojusz. Nie ucieszą się z twego przybycia.

435 Na twarz Rake’a powrócił uśmiech. – Czy będą aż tak bardzo niezadowoleni, że zechcą zdradzić fakt istnienia waszej grupy inteligentnym członkom Rady? Wątpię w to. – Wstał z krzesła płynnym ruchem. – Nie, chcę się wybrać na tę fetę. Moi pobratymcy nie dbają zbytnio o życie towarzyskie. Chwilami nudzi mnie ich ponury charakter. Baruk wbił wzrok w gościa. – Spodziewasz się konwergencji, prawda? Myślisz, że moce zgromadzą się tam niczym żelazne opiłki przyciągane magnesem. – Kiedy tak wiele mocy skupia się w jednym miejscu, jest to prawdopodobne – zgodził się Rake. – Gdyby do tego doszło, wolałbym być w pobliżu. – Skierował na alchemika spojrzenie oczu, których kolor przeszedł z brązowozielonego w bursztynowy. – Ponadto, jeśli to spotkanie rzeczywiście jest takie ważne, jak sugerowałeś, z pewnością dowiedzą się o nim przebywający w mieście agenci imperium. Gdyby chcieli ugodzić Darudżystan prosto w serce, nie znajdą lepszej sposobności. Baruk ledwie zdołał stłumić drżenie. – Wynajęto, rzecz jasna, dodatkowych strażników. Jeśli Szpon Imperium zdecyduje się uderzyć, będzie miał do czynienia również z magami z Torrud. – Zamyślił się na chwilę, po czym zrezygnowany skinął głową. – Zgoda, Rake. Pójdziesz do Simtal jako mój gość. Czy przebierzesz się tak, żeby nikt cię nie rozpoznał? – Oczywiście. Alchemik wstał z krzesła i ruszył w stronę okna. Niebo zaczynało już blednąć. – Zaczyna się – wyszeptał. Rake podszedł do niego. – Co się zaczyna? – Nowy rok – wyjaśnił Baruk. – Pięć Kłów należy już do przeszłości. Świt zapowiada narodziny Roku Łez Księżyca. Anomander Rake zesztywniał. Nie umknęło to uwadze Baruka. – W rzeczy samej. To niezwykły zbieg okoliczności, choć nie przywiązywałbym do tego zbyt wielkiej wagi. Te nazwy wymyślił przed z górą tysiącleciem przybysz z dalekich stron. Gdy Rake się odezwał, jego głos był tylko udręczonym szeptem. – Dary Icariuma. Poznaję jego styl. Pięć Kłów, Łzy Księżyca. To on zbudował koło, zgadza się? Baruk wybałuszył oczy z zaskoczenia, sycząc głośno przez zęby. Tuzin pytań walczyło ze sobą o pierwszeństwo, Rake jednak mówił dalej. – Radzę wam, byście w przyszłości poświęcali więcej uwagi darom Icariuma. Wszystkim. Tysiąc lat to nie taki znowu długi okres, alchemiku. Nie taki znowu długi. Icarium ostatnio odwiedził mnie przed ośmiuset laty. Towarzyszył mu Trell imieniem Mappo oraz Osric, czy

436 Osserc, jak zwą go miejscowi wierni. – Rake uśmiechnął się z goryczą. – O ile dobrze pamiętam, posprzeczaliśmy się z Osrikiem, i Brood tylko z najwyższym trudem nas rozdzielił. To był stary spór... Migdałowa barwa oczu przeszła w szarą i Rake umilkł, pogrążony we wspomnieniach. Usłyszeli pukanie do drzwi. Zwrócili się w tamtą stronę i zobaczyli Roalda, który wszedł do izby i złożył pokłon. – Mistrzu Baruku, Mammot się przebudził. Wygląda na wypoczętego. Co więcej, twój agent Kruppe zostawił ustną wiadomość. Wyraża żal, że nie może przekazać ci jej osobiście. Czy chcesz usłyszeć ją teraz? – Tak – odparł Baruk. Roald pokłonił się raz jeszcze. – Węgorz skontaktuje się z tobą dziś wieczorem. Na fecie u pani Simtal. Perspektywa wymiany informacji i współpracy wydaje mu się intrygująca. To wszystko. Baruk wyraźnie poweselał. – Znakomicie. – Czy mam przyprowadzić Mammota, panie? – Jeśli może chodzić. – Może. Zaczekaj chwilę. Roald wyszedł. Alchemik rozciągnął usta w uśmiechu. – Jak już mówiłem – zaczął – będą tam wszyscy. W tym przypadku to wyjątkowo trafne określenie. – Na widok zakłopotanej miny Rake’a, wyszczerzył zęby jeszcze bardziej. – Węgorz, panie. Król darudżystańskich szpiegów, postać bez twarzy. – Będzie miał maskę – przypomniał mu Tiste Andii. – Jeśli moje podejrzenia są trafne – odparł Baruk – w niczym mu to nie pomoże. Drzwi znowu się otworzyły i stanął w nich Mammot, zdrowy i pełen wigoru. Pozdrowił Baruka skinieniem głową. – Wycofać się było łatwiej, niż oczekiwałem – zaczął bez zbędnych wstępów. Zatrzymał klarowne spojrzenie na Anomanderze Rake’u i uśmiechnął się, a potem pokłonił. – Witaj, panie. Cieszyłem się na to spotkanie od chwili, gdy Baruk przekazał nam twą propozycję sojuszu. Rake spojrzał na alchemika, unosząc brwi. – Mammot jest jednym z członków Koterii T’orrud – wyjaśnił Baruk, ponownie spoglądając na staruszka. – Bardzo się o ciebie martwiliśmy przyjacielu. Wiemy, że w kurhanie uwolniono pradawną magię. – Usidliła mnie ona na pewien czas – przyznał Mammot – ale znajdowałem się na samej granicy wpływów Omtose Phellack. Najlepszym rozwiązaniem okazała się cicha obserwacja. W ten sposób umknąłem uwadze tego, kto budzi się w kurhanie.

437 – Ile mamy czasu? – zapytał nerwowym tonem Baruk. – Dwa, może trzy dni. Niełatwo jest wrócić do życia, nawet jeśli jest się jaghuckim tyranem. – Mammot zatrzymał spojrzenie na obramowaniu kominka. – Ach, twoja karafka z winem czeka tu jak zwykle. Znakomicie. – Podszedł do paleniska. – Masz może jakieś wiadomości o moim siostrzeńcu? Alchemik zmarszczył brwi. – Nie. A powinienem? Nie widziałem dzieciaka chyba od pięciu lat. – Mhm. – Mammot wzniósł do ust dopiero co napełniony kielich i pociągnął łyk trunku. – No cóż, zapewniam cię, że Crokus od tego czasu znacznie wyrósł. Mam nadzieję, że chłopakowi nic się nie stało. Ostatnio... Baruk uniósł gwałtownie rękę. Postąpił niepewnie krok naprzód. – Co? – zapytał, ogarnięty nagłym strachem. – Jak ma na imię? Crokus? Crokus! – Uderzył się w czoło. – Och, jakimż głupcem byłem! Mammot rozciągnął usta w uśmiechu. Twarz pokryła mu sieć zmarszczek. – Och, chodzi ci o ten interes z powiernikiem monety, prawda? Na twarzy Baruka uwidocznił się szok. – Wiedziałeś o tym? Stojący z boku Rake wbił w staruszka spojrzenie ciemnoszarych oczu. – Mammot, wybacz, że ci przerywam – odezwał się dziwnie bezbarwnym tonem. – Będziesz obecny na fecie u pani Simtal? Historyk skinął głową. – Oczywiście. – Znakomicie – stwierdził Rake. W jego głosie pobrzmiewało coś przypominającego niecierpliwość. Wyciągnął zza pasa skórzane rękawice. – Wtedy porozmawiamy. Baruk nie miał czasu zastanawiać się nad tym, dlaczego Rake wyszedł tak nagle. Był to jego pierwszy błąd tego dnia. Z bramy miejskiej wybiegła z wrzaskiem kobieta o wygolonej czaszce, odziana w długą, powłóczystą szatę. W dłoni trzymała strzępek brązowego futra. Przyboczna Lorn cofnęła się, by przepuścić kapłankę. Kobieta na jej oczach zanurzyła się w tłumie. Święto wylało się za mury Darudżystanu. Główną ulicę Miasta Zgryzoty wypełniła kłębiąca się ciżba. Przyboczna już od pół godziny przepychała się przez nią ku bramom. Potarła roztargnionym ruchem ranę na barku. Miała wrażenie, że wypad do kurhanu spowolnił gojenie. W głębi ciała wciąż utrzymywał się ból, zimny jak lód w tunelu, którym zmierzała do grobowca. Przyjrzała się dwóm stojącym przy bramie strażnikom i ruszyła ostrożnie w ich stronę. Tylko jeden z nich poświęcił jej choć odrobinę uwagi. Przyjrzał się kobiecie pobieżnie, a następnie ponownie przeniósł wzrok na wypełniający Miasto Zgryzoty tłum. Weszła do

438 Darudżystanu nie zauważona, jako jedna z przybyłych tu na święto wiosny osób. Za bramą aleja dzieliła się na dwie odnogi, omijając przysadziste wzgórze, na którym przycupnęła sypiąca się w gruzy świątynia z wieżą. Po prawej Lorn widziała kolejne wzniesienie. Najwyraźniej pokrywał je ogród. Na porośnięty drzewami szczyt wiodły szerokie schody. Do gałęzi i latarń gazowych poprzyczepiano liczne proporce i fetysze. Lorn silnie i bezbłędnie wyczuwała tych, których szukała. Minąwszy wzgórza, ujrzała przed sobą wewnętrzny mur obronny. Gdzieś za nim, w dolnym mieście, krył się sierżant Sójeczka i jego drużyna. Przedzierając się przez gęsty tłum, jedną dłoń trzymała na pasie do miecza, drugą zaś masowała czerwoną, obrzękłą skórę wokół rany. Wartownik stojący przy Bramie Zgryzoty odsunął się od muru, o który się opierał, i zaczął spacerować powoli w kółko, uderzając butami o brukowce. Zatrzymał się, by poprawić spiczasty hełm. Poluzował rzemień o jedną dziurkę. Podszedł do niego drugi strażnik, starszy mężczyzna, niski i krzywonogi. – Niepokoją cię ci durnie? – zapytał, odsłaniając w uśmiechu więcej szczerb niż zębów. Pierwszy z żołnierzy wyjrzał za bramę. – Parę lat temu omal nie doszło tu do zamieszek – wyjaśnił. – Byłem przy tym – odparł starszy mężczyzna, spluwając na bruk. – Musieliśmy obnażyć nasze halabardy i przelać trochę krwi. To ich utemperowało. Nie sądzę, by zapomnieli o tej nauczce. Nie ma się czym przejmować. To nie jest twój stały posterunek, prawda? – Nie, zastępuję kolegę. – Tak to już jest, co? A gdzie zwykle stoisz? – Pod Barbakanem Despoty, od północy do trzeciego dzwonu – odpowiedział Niszczyciel Kręgu. Znowu poprawił hełm, licząc na to, że ukryte, przyjazne oczy dostrzegły jego sygnał. Kobieta, która przed kilkoma minutami weszła do miasta, znakomicie zgadzała się z podanym przez Węgorza rysopisem. Wiedział, że się nie myli. Wyglądała na wojowniczkę, ubierała się jak najemniczka i próbowała ukryć plamy krwi sączącej się z rany na barku. Spojrzał na nią jedynie przelotnie, lecz lata praktyki sprawiły, że to wystarczyło. Zauważył wszystko, czego kazał mu wypatrywać wysłannik Węgorza. – To cholernie ciężka służba – stwierdził stojący obok mężczyzna, spoglądając na Park Despoty. – A przecież byłeś tu już o świcie. – Pokiwał głową. – Te sukinsyny orzą w nas ostatnio bez litości. Podobno w mieście roi się od szpiegów imperium i podobnych typów. – Wcale się nie zanosi, żeby miało być lepiej – zgodził się Niszczyciel Kręgu. – Mam tu sterczeć jeszcze trzy godziny. Myślisz, że na potem dali mi trochę wolnego czasu, bym mógł wpaść w święto do żony i dzieciaków? – Żołnierz splunął raz jeszcze. – A gdzie tam. Staruszek Berrute będzie musiał stać i patrzeć, jak inni się bawią w jakimś cholernym majątku. Niszczyciel Kręgu wstrzymał oddech, a potem westchnął.

439 – Mówisz o fecie u pani Simtal? – Masz cholerną rację. Pieprzeni rajcy będą zadzierać nosy, a mnie każą odgrywać posąg, chociaż nogi mam obolałe jak nie wiem co. Niszczyciel Kręgu uśmiechnął się do siebie. Sprzyjało mu szczęście. Jego towarzysz miał pełnić służbę dokładnie tam, gdzie chciał go wysłać Węgorz. Na dodatek staruszek żalił się na to głośno. – Potrzebują takich posągów – zauważył. – Czują się przy nich bezpieczniej. – Zbliżył się do Berrute’a. – Skarżyłeś się sierżantowi na chore nogi? – A po co? – burknął żołnierz. – On tylko przekazuje rozkazy. Sam ich nie wymyśla. Niszczyciel Kręgu spojrzał na ulicę, jakby się nad czymś zastanawiał, po czym położył dłoń na ramieniu towarzysza i popatrzył mu w oczy. – Posłuchaj, ja nie mam rodziny. Dla mnie to taki sam dzień jak każdy inny. Zastąpię cię, Berrute. Ale zgłoszę się do ciebie, kiedy będę potrzebował chwili wolnego. W oczach starego żołnierza błysnęła szczera ulga. – Niech Nerruse cię błogosławi – rzekł, znowu się uśmiechając. – Umowa stoi, przyjacielu. Hej, nie wiem nawet, jak masz na imię! Niszczyciel Kręgu rozciągnął usta w uśmiechu i przedstawił mu się. Większość świętujących bawiła się na ulicach i szynk „U Quipa” był prawie pusty. Przyboczna Lorn weszła do środka i odczekała chwilę, by jej oczy przyzwyczaiły się do półmroku. Dotarło do niej kilka przypadkowych głosów, połączonych ze stukotem drewnianych kart. Weszła do niskiego pomieszczenia. Zza szynkwasu przyglądała się jej tępym wzrokiem stara, rozczochrana kobieta. Przy stoliku pod ścianą siedziało trzech ludzi. Miedziane monety lśniły w blasku lamp pośród kałuż rozlanego piwa. Mężczyźni trzymali w dłoniach karty. Ten, który opierał się plecami o ścianę, miał na głowie skórzaną czapkę naznaczoną śladami płomieni. Podniósł wzrok, spojrzał Lorn w oczy i wskazał na puste krzesło. – Usiądź, przyboczna – powiedział. – Przyłącz się do gry. Zamrugała z wrażenia, a następnie ukryła szok wzruszeniem ramion. – Nie uznaję hazardu – odparła, siadając na rozklekotanym krześle. Mężczyzna spojrzał na trzymane w rękach karty. – Nie o to mi chodziło – uściślił. – Płot mówił o innej grze – mruknął ten, który siedział po lewej. Zwróciła się ku niemu. Był niski, chudy i miał grube nadgarstki. – Jak się nazywasz, żołnierzu? – zapytała cicho. – Skrzypek. Ten, który przegrywa, to Młotek. Czekaliśmy na ciebie. – Tak też sądziłam – odparła z przekąsem, odchylając się na krześle. – Jesteście zadziwiająco dobrze poinformowani, panowie. Czy sierżant jest gdzieś w pobliżu?

440 – Sprawdza okolicę – wyjaśnił Skrzypek. – Za jakieś dziesięć minut powinien się zjawić. Wynajęliśmy w tej pułapce na szczury pokój na zapleczu. Tuż pod murem poziomu. – Podkopaliśmy się pod ten cholerny mur we dwóch ze Skrzypkiem – dodał Płot. – Ma u podstawy siedem stóp grubości. Po stronie Daru jest opuszczony dom. – Uśmiechnął się. – To nasze zapasowe wyjście. – A więc jesteście sabotażystami. A Młotek? To uzdrowiciel, zgadza się? Młotek skinął głową, nadal przypatrując się kartom. – No jazda, Skrzypek – odezwał się. – To twoja gra. Podawaj następną zasadę. Skrzypek pochylił się. – Dżokerem jest Rycerz Domu Ciemności – oznajmił. – On też otwiera grę. Chyba że ktoś ma Dziewicę Śmierci. W takim przypadku można otworzyć z połową puli i podwoić ją po wygraniu kolejki. Młotek położył na stole Dziewicę Śmierci i rzucił na środek blatu pojedynczego miedziaka. – No to zaczynajmy. Skrzypek podał mu następną kartę. – Dajemy pulę teraz, Płot, dwa miedziaki na głowę, a jeśli wyjdzie Herold Śmierci, będzie piekiełko. Lorn obserwowała przebieg dziwacznej gry. Ci ludzie grali Talią Smoków. Zdumiewające. Skrzypek wynajdywał improwizowane zasady, a mimo to karty na stole na jej oczach układały się w regularny wzór. Ściągnęła brwi w zamyśleniu. – Ogar zwiewa – zauważył Skrzypek, wskazując na ostatnią kartę położoną przez Młotka. – Rycerz Ciemności jest już blisko. Czuję go. – A gdzie się podziała cholerna Dziewica Śmierci? – psioczył uzdrowiciel. – Wyrwano jej zęby. Przyjrzyj się. Sznur praktycznie wypadł z gry, prawda? – Skrzypek położył nową kartę. – A tu mamy tego sukinsyna Smoka. Miecz mu dymi, czarny jak bezksiężycowa noc. To przed nim uciekł Ogar. – Zaczekaj chwilkę! – krzyknął Płot, kładąc na Rycerza Ciemności następną kartę. – Mówiłeś, że Kapitan Światła się budzi, mam rację? Skrzypek skupił się na leżących na stole kartach. – On ma rację, Młotek. Płacimy po dwa miedziaki. Ten Kapitan tańczy już w cieniu Rycerza... – Przepraszam – odezwała się głośno Lorn. Wszyscy trzej mężczyźni spojrzeli na nią. – Jesteś talentem, Skrzypek? Czy powinieneś używać tej talii? Żołnierz spojrzał na nią spode łba. – To nie twój interes, przyboczna. Gramy już od lat i nikomu to dotąd nie wadziło. Jeśli chcesz się przyłączyć, nie widzę przeszkód. Proszę, oto twoja pierwsza karta. Nim zdążyła zaprotestować, położył przed nią odsłoniętą kartę. Wbiła w nią wzrok.

441 – Czy to nie dziwne? – zauważył Skrzypek. – Odwrócony Tron. Jesteś winna każdemu po dziesięć sztuk złota. To nasz roczny żołd. Cholerny zbieg okoliczności. Płot żachnął się głośno. – Tak się składa, że to także okup winy, który imperium wypłaci naszym krewnym, gdy tylko potwierdzą fakt naszej śmierci. Bardzo ci dziękuję, Skrzypek. – Bierz forsę i zamknij się – warknął Skrzypek. – W końcu żyjemy, nie? – Mam jeszcze kartę – wtrącił Młotek. Skrzypek wywrócił oczyma. – No to pokaż ją nam, do cholery. Uzdrowiciel położył kartę. – Jabłko. – Skrzypek parsknął śmiechem. – Grę zamyka nieomylny wzrok i trafny osąd. Kto by się tego spodziewał? Lorn poczuła, że ktoś za nią stoi. Odwróciła się powoli i zobaczyła brodatego mężczyznę. Jego matowoszare oczy spoglądały na nią spokojnie. – Jestem Sójeczka – przedstawił się cicho. – Dzień dobry, przyboczna. Witaj w Darudżystanie. – Znalazł krzesło, przyciągnął je do stołu i usiadł obok Płota. – Chcesz usłyszeć raport, prawda? No cóż, nadal usiłujemy nawiązać kontakt z Gildią Skrytobójców. Wszystko jest już zaminowane. Czekamy na rozkaz. Do tej pory straciliśmy tylko jednego członka drużyny. Innymi słowy, mieliśmy cholerne szczęście. W mieście są Tiste Andii. Polują na nas. – Kogo straciliście, sierżancie? – zapytała Lorn. – Rekrutkę. Nazywała się Żal. – Zabita? – Zaginęła przed kilkoma dniami. Zacisnęła zęby, by powstrzymać przekleństwo. – To znaczy, że nie ma pewności, czy zginęła? – Nie ma. W czym problem, przyboczna? To tylko rekrutka. Nawet jeśli capnęły ją straże, mogła im powiedzieć bardzo niewiele. Poza tym nic na ten temat nie słyszeliśmy. Bardziej prawdopodobne, że jakieś zbiry załatwiły ją w zaułku. Szukając miejscowych skrytobójców, właziliśmy w całe mnóstwo podejrzanych dziur. – Wzruszył ramionami. – To nieuniknione ryzyko. – Żal była szpiegiem – wyjaśniła Lorn. – I to bardzo dobrym, sierżancie. Możesz być pewien, że nie zabili jej bandyci. Nie, nie zginęła. Ukryła się, bo wie, że ją ścigam. Szukam jej już od trzech lat i chcę wreszcie dopaść. – Gdybyśmy cokolwiek o tym wiedzieli – odpowiedział ze złością Sójeczka – można by wszystko załatwić, przyboczna. Ale zachowałaś tę informację dla siebie, musisz więc poradzić sobie sama. – Jego oczy nabrały twardego wyrazu. – Jutro przed świtem wysadzimy miny bez względu na to, czy uda się nam skontaktować z gildią. Potem stąd zmiatamy.

442 Lorn wyprostowała się. – Jestem przyboczną cesarzowej, sierżancie. Od tej chwili to ja kieruję tą misją. Macie wykonywać moje rozkazy. Koniec z tymi niezależnymi wygłupami, jasne? Przez chwilę odnosiła wrażenie, że dostrzega w oczach sierżanta błysk triumfu. Gdy popatrzyła uważniej, przekonała się, że to tylko spodziewany gniew. – Jasne, przyboczna – odparł zwięźle Sójeczka. – A jak brzmią te rozkazy? – Mówię poważnie, sierżancie – ostrzegła go. – Nie dbam o to, czy cię to złości. Proponuję, żebyśmy przeszli w jakieś odosobnione miejsce. – Wstała. – Twoi ludzie mogą tu zostać. Sójeczka również się podniósł. – Oczywiście, przyboczna. Mamy pokoik na zapleczu. Zechciej mi towarzyszyć. Lorn dotknęła pierwszego z leżących na łóżku koców. – Tu jest krew, sierżancie. Odwróciła się w stronę Sójeczki, który zamknął za sobą drzwi i spojrzał na nią. – Jeden z moich ludzi starł się z magiem-skrytobójcą Tiste Andii. Wróci do siebie. – Trudno mi w to uwierzyć, sierżancie. Wszyscy Tiste Andii są na północy, z Caladanem Broodem. – Otworzyła szeroko oczy w wyrazie niedowierzania. – Nie chcesz chyba sugerować, że władca Odprysku Księżyca opuścił swą fortecę? W jakim celu? Po to, by wytropić malazańskich szpiegów? Nie bądź śmieszny. Sójeczka skrzywił się. – Kapral Kalam i mag mojej drużyny spotkali się na dachach z przynajmniej pół tuzinem Tiste Andii. Fakt, że moi ludzie wyszli z tego z życiem, czyni wysoce nieprawdopodobnym przypuszczenie, że władca Odprysku był w pobliżu. Mam rację, przyboczna? Zastanów się. Odprysk wisi tuż na południe od miasta. Jego władca zawarł przymierze z rządzącymi Darudżystanem, a jego pierwszym pociągnięciem była eksterminacja miejscowej Gildii Skrytobójców. Dlaczego? Dlatego, że nie chciał, by ludzie tacy jak my zaoferowali gildii kontrakt. Jak dotąd jego plan okazał się skuteczny. Lorn zastanawiała się przez chwilę. – Jeśli nie udało się wam skontaktować z gildią, to dlaczego sami nie zlikwidujecie kogo trzeba? Wasz kapral Kalam był jednym z najlepszych ludzi Szponu, nim... odszedł. Czemu nie załatwicie tych, którzy rządzą miastem? Sierżant skrzyżował ramiona na piersi i oparł się o ścianę obok drzwi. – Rozważaliśmy już tę możliwość, przyboczna. Wyprzedzamy cię o krok. W tej chwili jeden z moich ludzi omawia sprawę wynajęcia nas jako prywatnych strażników na szlachecką fetę, która odbędzie się wieczorem. Mają na niej być wszyscy, którzy się liczą, rajcy, wielcy magowie i tak dalej. Moim sabotażystom zostało tyle materiałów wybuchowych, że możemy urządzić im zabawę, którą temu miastu trudno będzie zapomnieć.

443 Lorn usiłowała stłumić narastające poczucie frustracji. Choć zamierzała przejąć tu dowództwo, wyglądało na to, że Sójeczka jak dotąd radzi sobie świetnie. Nie sądziła, by mogła zrobić coś lepiej, choć nadal powątpiewała w opowieść o Tiste Andii. – Po co, u licha, szlachecki majątek miałby wynająć jako strażników bandę nieznajomych? – zapytała po chwili. – Och, będą tam też żołnierze z miejskiego garnizonu. Ale żaden z nich nie jest Barghastem. – Sójeczka uśmiechnął się cynicznie. – To ekscytujące, przyboczna. Szlachetnie urodzeni ślinią się na samą myśl, że wielki, wytatuowany barbarzyńca będzie spoglądał na nich spode łba. Prawda, jakie podniecające? – Wzruszył ramionami. – Jest w tym pewne ryzyko, ale warto je podjąć. Chyba że masz lepszy plan, przyboczna? Słyszała nutę wyzwania w jego głosie. Gdyby się zastanowiła, już dawno zdałaby sobie sprawę, że tego człowieka nie zastraszy jej tytuł i władza. Stał kiedyś u boku Dassema Ultora, omawiając plany taktyczne z mieczem imperium w samym środku bitwy. Wyglądało też na to, że nie złamała go degradacja do stopnia sierżanta. Wywnioskowała to ze sławy, jaka otaczała Podpalaczy Mostów w Pale. Nie zawaha się podważyć wszystkich jej rozkazów, jeśli tylko znajdzie do tego powód. – Twój plan wygląda dobrze – przyznała. – Powiedz mi, jak się nazywa ta rezydencja. – Należy do jakiejś kobiety zwanej panią Simtal. Nie znam jej rodowego nazwiska, ale wszyscy tu o niej słyszeli. Podobno to niezła sztuka i ma spore wpływy w Radzie. – Bardzo dobrze – stwierdziła Lorn, poprawiając płaszcz. – Wrócę za dwie godziny, sierżancie. Muszę załatwić pewne sprawy. Pamiętaj, żebyś wszystko przygotował. Jeśli nie uda się wam dostać na tę fetę jako strażnikom, trzeba będzie wykombinować jakiś inny sposób. Ruszyła ku drzwiom. – Przyboczna? Odwróciła się. Sójeczka podszedł do przeciwległej ściany i odsunął na bok wystrzępioną draperię. – Ten tunel prowadzi do drugiego domu. Można stamtąd przejść do Dzielnicy Daru. – Nie będzie mi potrzebny – odparła Lorn, poirytowana jego protekcjonalnym tonem. Gdy tylko opuściła izbę, z tunelu wylazł Szybki Ben. – Do licha, sierżancie – mruknął. – Mało brakowało, a wypuściłbyś ją prosto na mnie! – Nie ma obaw – uspokoił go Sójeczka. – Teraz to już na pewno nie skorzysta z tego tunelu. Masz jakieś wieści od Kalama? Szybki Ben zaczął spacerować po pokoiku. – Jeszcze nie. Ale wkrótce zabraknie mu cierpliwości. – Zwrócił się w stronę sierżanta. – I co? Myślisz, że dała się nabrać? – Nabrać? – Sójeczka parsknął śmiechem. – Zgłupiała do cna. – Paran mówił, że będzie się chciała czegoś pozbyć – ciągnął czarodziej. – Czy już to

444 zrobiła? – Jeszcze nie. – Sytuacja jest niepewna, sierżancie. Cholernie niepewna. Otworzyły się drugie drzwi i do izby wszedł Biegunek, odsłaniając swe spiłowane zęby w czymś pośrednim między uśmiechem a grymasem. – Udało się? – zapytał Sójeczka. Barghast skinął głową. Popołudnie przechodziło już w wieczór. Crokus i Apsalar nadal przebywali na tarasie wieży. Od czasu do czasu spoglądali w dół, na świętujących. Tłumy ogarnął lekki szał, jakby tańczący znaleźli się na krawędzi desperacji. Choć okazja była radosna, na wszystko padał cień Imperium Malazańskiego. Odprysk Księżyca wisiał tuż na południe od miasta i nikt nie mógł wątpić, że Darudżystan znalazł się między dwiema potęgami. – Z jakiegoś powodu miasto wydaje się stąd mniejsze – mruknął Crokus, spoglądając na tłumy, które wypełniały ulice niczym spieniona rzeka. – Prawie pozbawione znaczenia. – Dla mnie jest ogromne – sprzeciwiła się Apsalar. – To jedno z największych miast, jakie widziałam. Chyba dorównuje rozmiarami Uncie. Spojrzał na nią zdziwiony. Ostatnio wygadywała niezwykłe rzeczy, które nie pasowały do córki rybaka z małej, nadmorskiej wioski. – Uncie? To stolica imperium, prawda? Zmarszczyła brwi, co ją postarzało. – Tak. Ale ja nigdy tam nie byłam. – To skąd możesz wiedzieć, czy to duże miasto? – Nie jestem pewna, Crokus. Coll mówił, że to opętanie. Walczyły w niej ze sobą dwa zestawy wspomnień i ich walka przybierała na zażartości. Zadał sobie pytanie, czy Mammot już wrócił. Przez chwilę omal nie pożałował, że uciekli od Meese i Irilty. Potem jednak jego myśli zwróciły się ku przyszłości. Usiadł na tarasie, wsparty o niski murek, wpatrując się w leżące przed nim zwłoki. Rozlana krew poczerniała już w promieniach słońca Ku schodom prowadził krwawy ślad. Najwyraźniej ten, kto zabił skrytobójcę, również został ranny. Crokus nie odnosił jednak wrażenia, by groziło im tu niebezpieczeństwo, choć nie był pewien dlaczego. Jak na opuszczoną dzwonnicę, rozegrało się tu ostatnio mnóstwo dramatycznych wydarzeń. – Czekamy na noc? – zapytała Apsalar. Skinął głową. – I wtedy znajdziemy tę Challice? – Tak. Jestem pewien, że D’Arle’owie przyjdą na fetę do pani Simtal. W tym majątku jest wielki ogród, prawie las. Sięga aż tylnej ściany. Łatwo będzie się dostać do środka.

445 – Ale czy nikt cię nie zauważy, kiedy wmieszasz się między gości? – Będę miał na sobie strój złodzieja. Wszyscy przywdzieją kostiumy, a poza tym przyjdą tam setki ludzi. Może mi to zająć godzinę albo dwie, ale prędzej czy później ją znajdę. – I co zrobisz wtedy? – Coś wymyślę – odparł Crokus. Wyciągnęła nogi na brukowych kamieniach i skrzyżowała ramiona. – A ja mam się ukrywać w krzakach, tak? Wzruszył ramionami. – Może będzie tam wujek Mammot. On ci pomoże. – Skąd wiesz? – Stąd, że tak mówił Coll – burknął poirytowany chłopak. Czy miał jej powiedzieć, że przez nie wiadomo jak długi czas była opętana? – Znajdziemy jakiś sposób, żebyś mogła wrócić do domu – wyjaśnił. – Tego właśnie chcesz, prawda? Skinęła powoli głową, jakby nie była już tego pewna. – Tęsknię za ojcem – powiedziała. Crokus odnosił wrażenie, że dziewczyna próbuje przekonać samą siebie. Kiedy tu przyszli, popatrzył na nią, myśląc: dlaczego by nie? Musiał przyznać, że dobrze się czuje w jej towarzystwie. Pomijając, oczywiście, pytania. Jak by się zachował, gdyby to on ocknął się w odległości tysięcy mil od domu? Byłby przerażony. Czy potrafiłby to znieść tak dobrze jak ona? – Nic mi nie jest – uspokoiła go. – Czuję się tak, jakby coś wewnątrz utrzymywało wszystko razem. Nie potrafię wytłumaczyć tego lepiej. To coś przypomina czarny, gładki kamień. Jest lite i ciepłe, i gdy tylko zaczynam się bać, wciąga mnie w siebie. I wtedy wszystko znowu jest dobrze. Zamilkła. – Przepraszam. Nie chciałam cię odtrącać – dodała po chwili. – Nie szkodzi – odparł. Ukryta w mroku klatki schodowej Serrat przyglądała się dwóm stojącym na tarasie postaciom. Wystarczy już tego. Otworzyła grotę Kurald Galain i otoczyła się osłonami. Dość już tych niewidzialnych wrogów. Jeśli chcą ją załatwić, będą musieli się pokazać. A wtedy ich zabije. Jeśli zaś chodzi o powiernika monety i dziewczynę, dokąd mogli jej uciec z tej wieży? Wydobyła sztylety, gotowa do ataku. Chronił ją tuzin rozmieszczonych wzdłuż całych schodów osłon. Nikt jej nie zaskoczy. Wtem, jej ciała dotknęły dwa ostre sztychy – jeden pod brodą, a drugi poniżej lewej łopatki. Tiste Andii zamarła w bezruchu. Potem usłyszała tuż obok ucha głos, który znała. – Przekaż to ostrzeżenie Rake’owi, Serrat. Drugiego już nie otrzyma. To samo dotyczy

446 ciebie. Powiernikowi monety nic się nie może stać. Zabawa skończona. Jeśli spróbujesz jeszcze raz, zginiesz. – Ty sukinsynu! – wybuchła. – Gniew mego pana... – Będzie daremny. Oboje wiemy, kto przysłał tę wiadomość, prawda? I Rake świetnie zdaje sobie sprawę, że on nie jest już tak daleko jak kiedyś. – Sztylet dotykający szyi Serrat cofnął się na chwilę, by pozwolić jej skinąć głową. Potem nacisk powrócił. – Świetnie. Przekaż tę wiadomość i licz na to, że już się nie spotkamy. – Nie zapomnę o tym – zapowiedziała Tiste Andii, dygocząc z gniewu. Odpowiedzią był cichy chichot. – Pozdrowienia od księcia, Serrat. Możesz o tym pogadać z naszym wspólnym przyjacielem. Sztylety zniknęły. Serrat wypuściła powietrze z płuc w długim oddechu, po czym schowała broń. Warknęła zaklęcie Kurald Galain i ulotniła się bez śladu. Gdy ze schodów dobiegł słaby plusk, Crokus poderwał się nagle. Dotknął rękojeści sztyletów, napinając mięśnie. – Co się stało? – zapytała Apsalar. – Psst. Zaczekaj. – Czuł, że serce wali mu mocno. – Boję się własnego cienia – mruknął, siadając. – Zresztą zaraz i tak stąd idziemy. Była to epoka wiatru, który dął nad trawiastymi równinami, ciągnącymi się pod ołowianym niebem, wiatru, którego pragnienie dławiło wszystko, co żyje, bezmyślne i nieubłagane niczym bestia nie znająca samej siebie. Raest zaczął uczyć się mocy wtedy, gdy usiłował dotrzymać kroku swej matce. Tam właśnie zaczęła się walka o dominację, która miała ukształtować całe jego życie. Poznał wiele twarzy wiatru – zefirki, które subtelnie rzeźbiły kamień w ciągu stuleci, a potem tysiącleci, oraz straszliwe, powalające puszcze huragany. Przekonał się, że gwałtowna moc wyjącego niby banshee wichru jest najbliższa jego sercu. To matka Raesta jako pierwsza uciekła przed kształtowaną przez niego mocą. Powiedziała mu w oczy, że się go wyrzeka, ogłosiła Oddzielenie Krwi i w ten sposób dała mu wolność. Nie dbał o to, że ów rytuał ją złamał. To nie miało znaczenia. Ten, kto chce dominacji, musi się szybko nauczyć miażdżyć wszystkich, którzy sprzeciwiają się jego woli. To ona poniosła klęskę, nie on. Jaghuci bali się wspólnoty, głosili, że społeczeństwo jest kolebką tyranii – tak cielesnej, jak i duchowej – a jako dowód przytaczali fakty z własnej krwawej historii. Raest jednak łaknął towarzystwa. Jego moc domagała się poddanych. Siła zawsze była czymś względnym i nie mógł dominować pod nieobecność zdominowanych. Początkowo próbował podporządkować sobie innych Jaghutów, lecz zazwyczaj albo mu

447 uciekali, albo był zmuszony ich zabić. Podobne pojedynki przynosiły mu tylko chwilową satysfakcję. Potem zgromadził wokół siebie zwierzęta, naginając do swej woli naturę. Ta jednak więdła i umierała w niewoli, znajdując w ten sposób drogę ucieczki, której nie potrafił powstrzymać. W swym gniewie spustoszył całe lądy, powodując wyginięcie niezliczonych gatunków. Ziemia opierała się mu, a jej potęga była ogromna, brakowało jej jednak ukierunkowania i dlatego owa odwieczna fala nie mogła zalać Raesta. Jego moc była skupiona i precyzyjna, a zniszczenia, które siała, sięgały daleko. Później stanęli mu na drodze pierwsi Imassowie, istoty, które opierały się jego woli, buntowały przeciwko niewolnictwu, a mimo to żyły dalej, pełne bezgranicznej, żałosnej nadziei. Raest odnalazł wreszcie radość dominacji. Z każdym Imassem, którego złamał, zdobywał też następnego. Łączyła ich z naturą tylko minimalna więź, gdyż sami również sprawowali nad swymi ziemiami tyrańskie rządy. Nie byli w stanie go pokonać. Stworzył swego rodzaju imperium, pozbawione miast, lecz pełne nie kończących się dramatów społeczeństwa, jego żałosnych zwycięstw i nieuniknionych klęsk. Wspólnota zniewolonych Imassów rozkwitała w tym bagnie małostkowości. Zdołali nawet sobie wmówić, że są wolni, że to ich wola kształtuje ich przeznaczenie. Wybierali swoich reprezentantów i sami ich strącali, gdy okrył ich całun niepowodzenia. Kręcili się bez końca w kółko i nazywali to wzrostem, rozwojem, wiedzą. A nad tym wszystkim unosiła się wola niewidzialnego dla nich Raesta. Najbardziej uradował się wtedy, gdy jego niewolnicy ogłosili go bogiem – choć go nie znali – i zaczęli wznosić dlań świątynie oraz organizować stan kapłański, którego działalność naśladowała tyranię Raesta z taką kosmiczną ironią, że Jaghut mógł jedynie pokręcić głową. Owo imperium powinno było trwać tysiąclecia i zginąć z jego ręki wtedy, gdy wreszcie by się nim znudził. Nie przyszło mu do głowy, że jego poczynania wzbudzą wstręt innych Jaghutów, że jego pobratymcy zaryzykują siebie i swą moc w obronie krótko żyjących, mało inteligentnych Imassów. Najbardziej jednak zdumiał go fakt, że Jaghuci wystąpili przeciwko niemu jako grupa, wspólnota. Wspólnota, której jedynym celem było zniszczyć jego imperium i uwięzić go. Nie był przygotowany. Wyciągnął jednak wnioski z tej nauczki i bez względu na to, jak wygląda teraz świat, Raest nie da się zaskoczyć. Jego kości skrzypiały z początku, przeszywane licznymi bólami. Wysiłek, jaki włożył w wygrzebanie się ze zmarzniętej ziemi, sparaliżował go na pewien czas, wreszcie jednak poczuł się gotowy, by wejść do tunelu, który wiódł do nowej krainy. Przygotowania. Wykonał już pierwsze ruchy. Wyczuwał, że przyszli po niego inni, którzy usunęli osłony i pieczęcie Omtose Phellack. Być może żyli jeszcze jego czciciele, fanatycy, którzy od pokoleń pragnęli go uwolnić, a teraz czekali nań na zewnątrz kurhanu. Jego pierwszym priorytetem będzie zaginiony Finnest. W żołędziu złożono znaczną część jego mocy, którą odebrali mu i ukryli tam jaghuccy zdrajcy. Nie zabrano go daleko i nic nie

448 przeszkodzi mu go odzyskać. Nad powierzchnią Omtose Phellack już nie istniała Wyczuwał jej brak niczym pozbawioną powietrza próżnię. Nic nie mogło mu się teraz przeciwstawić. Przygotowania. Spękana, zasuszona twarz Raesta rozciągnęła się w okrutnym uśmiechu. Dolne kły przebiły wysuszoną skórę. Potężni muszą gromadzić moc wokół siebie, naginać ją do swej woli, a potem kierować nią bezbłędnie. Pierwsze ruchy były już wykonane. Brodził w brei, która pokrywała teraz błotniste dno kurhanu. Przed sobą miał pochyłą ścianę – granicę grobowca. Za przeszytą żyłkami wapna ziemią czekał na niego świat, który Raest miał zniewolić. Uniósł rękę i bariera eksplodowała Otaczające go obłoki pary zalśniły w promieniach słońca Poczuł opływające go fale zimnego, starożytnego powietrza. Jaghucki tyran wyszedł w światło dnia. Starucha unosiła się na ciepłym wietrze, wysoko nad Wzgórzami Gadrobi. Skrzeknęła głośno na widok eksplozji mocy, która wzbiła całe tony gleby i skał sto stóp pod niebo. Pochyliła skrzydła, spoglądając na białą kolumnę pary, i poszybowała w jej stronę. To powinno okazać się interesujące, powiedziała do siebie ze śmiechem. Wtem uderzył w nią gwałtowny podmuch. Zaskrzeczała z oburzenia spadając w dół, niesiona przeciwnym wiatrem. Nad nią przemknęły olbrzymie cienie. Gniew ustąpił w niej miejsca gwałtownemu podnieceniu. Uniosła głowę i zamachała skrzydłami, by ponownie nabrać wysokości. W takich przypadkach najważniejszy był odpowiedni punkt obserwacyjny. Wzniosła się jeszcze wyżej, po czym pochyliła głowę i spojrzała w dół. Pięć pokrytych łuskami grzbietów lśniło tęczowo w blasku słońca, lecz tylko jeden z nich mienił się barwą ognia Od pajęczyny rozpostartych skrzydeł biły fale czarodziejskiej mocy. Smoki szybowały bezgłośnie nad ziemią, zmierzając ku kłębiącej się chmurze, która pojawiła się nad jaghuckim grobowcem. Starucha wbiła spojrzenie paciorkowatych oczu w tego, który gorzał czerwonym blaskiem. – Silanah! – wrzasnęła z głośnym śmiechem. – Dragnipurake t’na Draconiaes! Eleint, eleint! Nadszedł dzień Tiste Andii. Raest wynurzył się prosto w słoneczne popołudnie. Ze wszystkich stron, oprócz tej, w którą spoglądał, otaczały go niskie wzgórza porośnięte pożółkłą trawą. Na wschodzie, za rzedniejącą zasłoną unoszącego się w powietrzu pyłu, ciągnęła się pusta równina. Jaghucki tyran stęknął cicho. Świat nie zmienił się znowu tak bardzo. Uniósł ramiona, czując wiatr głaszczący jego przypominające postronki mięśnie. Zaczerpnął tchu, napawając się smakiem przesyconego życiem powietrza Zbadał ostrożnie okolicę swą mocą, radując się falami strachu, jakie mu odpowiedziały. Pochodziły one od bezmyślnych stworzeń, które roiły się pod jego stopami albo kryły w pobliskich trawach. Nie wyczuł żadnych wyższych form życia, żadnych skupisk mocy. Skierował swe zmysły pod ziemię, by sprawdzić, kto tam

449 mieszka. Gleba i skała macierzysta, a potem gęsta, płynna ciemność. Schodził wciąż w dół, aż wreszcie natrafił na śpiącą boginię. W porównaniu z nim była młoda. – Czy mam cię obudzić? – wyszeptał. – Jeszcze nie. Ale przeleję twą krew. Zacisnął prawą dłoń w pięść i przeszył boginię włócznią cierpienia. Utworzył w macierzystej skale szczelinę i poczuł, że śpiąca krwawi. Zadał jej tyle bólu, by poruszyła się, lecz nie przebudziła. Linia wzgórz na północy eksplodowała ku niebu. W powietrze wystrzeliła fontanna magmy, której towarzyszył rosnący słup dymu, kamieni i popiołu. Ziemia zadrżała. Wraz z łoskotem erupcji do Raesta dotarł gwałtowny, gorący podmuch. Jaghucki tyran uśmiechnął się. Popatrzył na spustoszone wzgórza, oddychając cuchnącym, przesyconym siarką powietrzem, po czym odwrócił się i ruszył na zachód, w stronę najwyższego widocznego tam wzgórza. Jego Finnest znajdował się gdzieś za nim, w odległości może trzech dni drogi. Zastanawiał się, czy nie otworzyć groty, doszedł jednak do wniosku, że najpierw wejdzie na szczyt. Stamtąd łatwiej mu będzie określić położenie Finnestu. W połowie drogi na wzgórze usłyszał odległy śmiech. Zesztywniał. Powietrze wokół niego nagle pociemniało. Na murawie przed sobą ujrzał pięć ogromnych cieni, które pomknęły do szczytu, a potem zniknęły poza nim. Słońce wróciło. Jaghucki tyran podniósł wzrok ku niebu. Pięć smoków zatoczyło krąg w idealnie wyrównanej formacji. Wszystkie pochyliły głowy, by mu się przyjrzeć, a następnie poszybowały w jego kierunku. – Estideein eleint – wyszeptał w swym ojczystym języku. Cztery były czarne i tylko u skrzydeł miały srebrne lotki. Pośrodku grupy leciał piąty, czerwony. Był dwukrotnie większy od pozostałych. – Silanah Czerwonoskrzydła – wyszeptał Raest, mrużąc oczy. – Zrodzona z pradawnej magii, Tiam o czystej krwi, prowadzisz jednopochwyconych, których krew jest obca temu światu. Wyczuwam was wszystkich! – Wzniósł pięści ku niebu. – Zimniejsi niż lód, zrodzeni z jaghuckich dłoni, czarni jak ślepota, wyczuwam was! Opuścił ramiona. – Nie nękajcie mnie, eleint. Nie mogę was zniewolić, ale odbiorę wam życie. Dowiedzcie się o tym. Strącę wszystkich na ziemię i własnymi rękami powyrywam serca z waszych piersi. – Przymrużył oczy, spoglądając na cztery czarne smoki. – Jednopochwyceni. Chcecie rzucić mi wyzwanie na rozkaz innego. Będziecie ze mną walczyć, choć nie macie do tego powodu. Gdybym to ja wam rozkazywał, nie szastałbym waszym życiem tak nierozważnie. Oszczędzałbym was, jednopochwyceni, dałbym sprawy, w które warto wierzyć, zaznajomił z satysfakcją, jaką daje władza. – Skrzywił się, gdy jego umysł zalała fala wzgardy. – Jak sobie życzycie. Smoki przemknęły nad nim bezgłośnie, zawróciły raz jeszcze i zniknęły za wzgórzami na

450 południu. Raest rozpostarł szeroko ramiona i otworzył swą grotę. Jego ciało rozszczepiło się, gdy napłynęła do niego moc. Skóra spadała mu z ramion niby popiół. Czuł i słyszał, że wzgórza wokół pękają, kamienie rozpadają się, tumie osuwają w dół. Horyzont ze wszystkich stron zasnuła kurtyna pyłu. Zwrócił się na południe. – Oto moja moc! Nadlatujcie! Minęła długa chwila. Raest wpatrywał się z zasępioną miną we wzgórza. Nagle krzyknął głośno i odwrócił się w prawo w tej samej chwili, gdy Silanah i cztery czarne smoki wypadły zza szczytu wzgórza, na które się wspinał, szybując niespełna dziesięć stóp nad ziemią. Raest wrzasnął na uderzające weń tornado mocy. Jego zapadnięte oczy spojrzały w pozbawione wyrazu, puste, zapowiadające śmierć ślepia Silanah – wielkie jak głowa Jaghuta – która pędziła na niego z szybkością atakującej żmii. Paszcza czerwonego smoka rozwarła się szeroko i Raest spojrzał prosto w gardło bestii. Krzyknął po raz drugi i uwolnił w jednej chwili całą swą moc. Groty zderzyły się ze sobą. Powietrzem wstrząsnęła detonacja. Skalne odłamki śmignęły we wszystkie strony. Starvald Demelain i Kurald Galain walczyły z Omtose Phellack w straszliwym wirze woli. Trawa, gleba i skała przeradzały się w sypki popiół. Pośrodku tornada stał Raest. Moc buchała z niego z głośnym rykiem. Smoki przeszywały go impulsami czarów, które wbijały się w wyschnięte ciało. Jaghucki tyran siekł swą mocą niczym kosą. Fontanny krwi tryskały w powietrze i spadały na ziemię. Smoki ryczały. Z prawej strony w Raesta uderzyła twarda jak pięść fala rozżarzonego ognia. Wyjąc, poleciał w powietrze i wylądował na stercie drobnoziarnistego popiołu. Ogarnął go ogień Silanah, który osmalił to, co zostało z jego ciała. Tyran podniósł się. Wypuścił z prawej dłoni czary, dygocząc niepowstrzymanie. Moc Raesta strąciła Silanah w locie. Ziemia zatrzęsła się, gdy smok pokoziołkował w dół zbocza. Triumfalny ryk tyrana ucichł nagle, gdy od tyłu wbiły się weń pazury długości jego przedramienia. Za pierwszą łapą podążyła druga. Kości klatki piersiowej Jaghuta pękały niczym gałązki. Zacisnęły się na nim kolejne pazury. Do walki przyłączył się drugi smok. Tyran wił się bezradnie. Łapy uniosły go w powietrze i zaczęły rozszarpywać ciało na strzępy. Wyrywając sobie rękę ze stawu, sięgnął za siebie i zatopił palce w gładkiej, pokrytej łuską skórze. Gdy jej dotknął, do smoczej nogi napłynęła Omtose Phellack. Kości trzasnęły, krew zawrzała. Raest ryknął śmiechem, gdy targnięte nagłym spazmem pazury zwolniły uchwyt, odrzucając go w bok. Padając na ziemię, połamał sobie kolejne kości, nie przejął się tym jednak. Jego moc była niepowstrzymana, a naczynie, które ją w sobie mieściło, nie miało znaczenia. Jeśli okaże się to konieczne, znajdzie sobie inne ciała, tysiące ciał. Podniósł się po raz kolejny. – A teraz – wyszeptał – przyniosę wam śmierć.

451

Rozdział dwudziesty pierwszy Gdy światło wyłoniło się z ciemności ujrzałem na polu zastęp smoków schwytanych jak grzbiet fali wiatru przed wiecznym płomieniem. Zobaczyłem wieki w ich oczach mapę świata utrwaloną we wzorach każdej łuski ich skóry. Czary wypływały z nich niczym tchnienie gwiazd i zrozumiałem, że smoki zstąpiły między nas... Anomandaris Rybak (ur.?) W porastających ogród chaszczach gromadziły się cienie. Przyboczna Lorn podniosła się z klęczek, strzepując ziemię z dłoni. – Znajdź żołądź. – Uśmiechnęła się. – Zasadź go. Gdzieś za gęsto rosnącymi drzewami słudzy pokrzykiwali do siebie, zajęci ostatnimi przygotowaniami. Wsunęła połę płaszcza za pas i wśliznęła się cicho między porośnięte pnączami pnie. Po chwili zobaczyła przed sobą ścianę ogrodu. Za nią znajdował się wąski zaułek, wysłany liśćmi i gałęziami, które pochodziły z ogrodów znajdujących się za płotami, po obu stronach. Dostać się do ogrodu – i opuścić go – było bardzo łatwo. Wdrapała się na mur z nie ociosanych kamieni, łapiąc się w razie potrzeby pnączy, a potem prześliznęła górą. Wylądowała z cichym chrzęstem gałązek i zeschłych liści w cieniu równie głębokim jak ten w ogrodzie. Poprawiła płaszcz, podeszła do wyjścia z zaułka i z ramionami skrzyżowanymi na piersiach oparła się o róg budynku, rzucając uśmiech kłębiącym się na ulicy tłumom. Zostały jeszcze tylko dwa zadania. Potem będzie mogła opuścić miasto. Jedna z tych misji mogła się jednak okazać niewykonalna. Nie wyczuwała nawet najmniejszego śladu obecności Żal. Być może dziewczyna rzeczywiście zginęła. W tej sytuacji było to jedynym

452 wytłumaczeniem. Wpatrywała się w morze ludzi, strumień przewijających się wokół niej twarzy. Niepokoił ją drzemiący w nich obłęd, zwłaszcza że straże miejskie trzymały się na dystans. Uwagę przyciągał cień przerażenia widoczny na niezliczonych obliczach. Prawie każde z nich wydawało się jej teraz znajome. Darudżystan przerodził się w jej umyśle w zamazaną plamę, zlał w jedno z setką innych miast. Każde z nich wyłaniało się z jej przeszłości jak na paradzie. Radość i strach, cierpienie i śmiech – wszystko to stało się dla niej tym samym. Dobiegające jej uszu dźwięki niczym nie różniły się od siebie. Straciła rozeznanie. Twarze zgubiły gdzieś wyraz, a dźwięki przerodziły się w ryk pozbawionej sensu historii. Przesunęła dłonią przed oczyma, a potem zatoczyła się do tyłu, znikając w mrocznym zaułku. Osunęła się w dół, wsparta o ścianę, i przykucnęła pod nią. Celebracja błahości. Czy tym w ostatecznym rozrachunku jesteśmy? Słuchaj ich! Za kilka godzin na skrzyżowaniach ważniejszych ulic miasta dojdzie do eksplozji. Setki ludzi zginą na miejscu. Wkrótce liczba ofiar sięgnie tysięcy. Wśród pogruchotanych brukowców i rumowisk budynków znajdą się te same twarze, zamarłe w połowie drogi między radością a grozą. Konający będą wydawać z siebie rozpaczliwe krzyki, słabnące stopniowo wraz z mijaniem bólu. Widziała te twarze już nie raz. Znała je wszystkie, podobnie jak brzmienie głosów, tych przesyconych ludzkimi uczuciami, tych wyrażających klarowne myśli, i wreszcie takich, które znajdowały się gdzieś między tymi dwiema skrajnościami. Czy to właśnie jest moje dziedzictwo? – zastanowiła się. Pewnego dnia również moja twarz zastygnie w wyrazie śmiertelnego zdumienia. Potrząsnęła głową, lecz niewiele jej to dało. Zdała sobie nagle sprawę, że jest bliska załamania. Zbroja przybocznej pękała, jej marmurowa wspaniałość traciła połysk. Ów tytuł był tak samo pozbawiony znaczenia jak nosząca go kobieta. Cesarzowa – jeszcze jedna twarz, którą już gdzieś widziała, maska, za którą ktoś ukrywał się przed własną śmiertelnością. – Nie ma sensu się ukrywać – wyszeptała, spoglądając na otaczające ją zeschłe liście i gałęzie. – Nie ma sensu. Po kilku minutach podniosła się i starannie strzepnęła pył z płaszcza. Zostało jej jeszcze jedno zadanie, które mogła wykonać. Odnaleźć powiernika monety, zabić go i zabrać monetę Oponn. Ów bóg zapłaci za ingerencję w sprawy imperium. Cesarzowa i Tayschrenn już tego dopilnują. Ta misja wymagała koncentracji, skupienia zmysłów na poszukiwanej sygnaturze. Wiedziała, że będzie to jej ostatni czyn. Dokona go jednak. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że zginie pokonana. Zwróciła się w stronę ulicy. Tłumy przesłaniał wzbijający się z ziemi pył. Daleko na wschodzie uderzył grom, choć powietrze było suche i nic nie zapowiadało deszczu. Sprawdziła broń.

453 – Misja przybocznej jest już prawie wykonana – rzekła cicho. Wyszła z zaułka i zniknęła w ciżbie. Kruppe wstał od swego stolika w gospodzie „Pod Feniksem” i spróbował zapiąć ostatni guzik kamizelki. Gdy mu się to nie udało, rozluźnił mięśnie brzucha, wydając znużone westchnienie. Dobrze chociaż, że płaszcz był wyprany. Poprawił mankiety nowej koszuli i wyszedł z prawie pustej karczmy. Przesiedział za stolikiem całą godzinę. Mogłoby się wydawać, że myśli o czymś pozbawionym znaczenia, lecz w rzeczywistości w jego głowie utworzył się zrodzony z talentu wzór, który bardzo go zafrasował. Meese i Irilta zgubiły Crokusa i dziewczynę. Ten fakt pozwolił mu ujrzeć wszystko jasno. Tak jak działo się to z większością mimowolnych sług bogów, gdy gra się skończy, życie chłopaka również osiągnie kres. Monetę można było raz rzucić na szalę, nikt jednak nie pozwoli, by pozostała na swobodzie. To byłoby stanowczo zbyt niebezpieczne. Nie, szczęście opuści Crokusa w chwili, gdy najbardziej będzie go potrzebował, i młodzieniec zapłaci za to życiem. – Nie, nie – mruknął grubasek nad kuflem. – Kruppe nie może do tego dopuścić. Nie potrafił jednak dostrzec prowadzącej do sukcesu drogi. Czuł pewność, że zneutralizował wszystkie potencjalne zagrożenia, czy raczej zrobił to ktoś, kto pilnował Crokusa. Ze wzoru wynikało wyraźnie, że wykonuje on znakomitą robotę. Kruppego dręczyło jednak podejrzenie, że tym „kimś” nie jest on ani nikt z jego agentów. Będzie po prostu musiał zaufać uczciwości nieznajomego. Niszczycielowi Kręgu znowu się udało. Grubasek był przekonany, że Turban Orr nie zdoła go dopaść. Węgorz umiał osłaniać swych ludzi. W gruncie rzeczy Niszczyciel Kręgu powinien już przejść w stan spoczynku. Dla własnego bezpieczeństwa. Zamierzał przekazać mu tę dobrą wiadomość na fecie u pani Simtal. Zasłużył sobie na to po tych wszystkich latach. Wzór powiedział mu również coś, z czego zdawał już sobie sprawę: został zdemaskowany. Zaklęcie, które rzucił na Murillia, nie wytrzyma długo. Nie liczył zresztą na to. Chciał tylko, by dzisiaj nic nie krępowało swobody jego ruchów. Potem będzie, co ma być. To samo dotyczyło jego spotkania z Barukiem. Kruppego najbardziej niepokoiło nagłe zakończenie wzoru. Po dzisiejszej nocy przyszłość była białą plamą. Najwyraźniej zbliżali się do punktu węzłowego. Wiedział, że osiągną go na fecie u pani Simtal. Wszedł na teren Dzielnicy Górnych Majątków, kiwając uprzejmie głową do stojącego przy rampie wartownika. Mężczyzna skrzywił się, zachował jednak milczenie. Za trzydzieści minut zaczynała się feta i Kruppe zamierzał znaleźć się na niej jako jeden z pierwszych. Do ust napłynęła mu ślinka na myśl o wszystkich tych świeżych ciastkach ociekających ciepłym, słodkim lukrem i czekoladą. Wyjął spod płaszcza maskę i uśmiechnął się do niej.

454 Niewykluczone, że spośród wszystkich gości tylko wielki alchemik Baruk potrafi dostrzec ironię, którą wyrażała. No cóż. Jeden wystarczy, biorąc pod uwagę, kim jest. Ostatecznie, czyż Kruppe jest chciwy? Odpowiedziało mu burczenie w brzuchu. Crokus wytężał wzrok, wpatrując się w ciemniejące od wschodu niebo. Od czasu do czasu za wzgórzami pojawiało się coś przypominającego błyskawicę. Każdy następny rozbłysk był bliższy od poprzedniego. W dźwięku gromów, które zaczęły uderzać wczesnym popołudniem i nie umilkły do tej pory, było jednak coś dziwnego. Ich tembr nie przypominał normalnego, wstrząsającego ziemią basowego łoskotu. Brzmiały niemal głucho. Chmury, które pojawiły się wcześniej nad wzgórzami, miały niesamowity, niezdrowy kolor ochry. Te same obłoki zbliżały się teraz do miasta. – Kiedy stąd pójdziemy? – zapytała Apsalar, opierająca się o ścianę obok niego. Crokus otrząsnął się. – Teraz. Już jest ciemno. – Crokus? Co zrobisz, jeśli Challice D’Arle zdradzi cię po raz drugi? W półmroku ledwie widział jej twarz. Czy chciała go zranić? Z jej głosu trudno to było odgadnąć. – Nie zdradzi – zapewnił ją, powtarzając sobie, że w to wierzy. – Zaufaj mi – dodał, ruszając ku schodom. – Ufam – odparła. Chłopak skrzywił się. Dlaczego wszystko wydawało się jej takie łatwe? Na oddech Kaptura, sam sobie nie ufał. Rzecz jasna, nie znał Challice zbyt dobrze. Odbyli tylko jedną, bardzo dziwną rozmowę. Co będzie, jeśli zawoła strażników? Przede wszystkim musi dopilnować, by Apsalar nic się nie stało. Stanął i złapał ją za ramię. – Posłuchaj. – Jego głos brzmiał dziwnie ochryple, lecz mimo to Crokus mówił dalej. – Jeśli coś pójdzie nie tak, wróć do gospody „Pod Feniksem”. Zgoda? Znajdź Meesę, Iriltę albo moich przyjaciół, Kruppego i Murillia. Opowiedz im, co się stało. – Zgoda, Crokus. – Świetnie. – Cofnął rękę. – Szkoda, że nie mamy lampy – powiedział i zagłębił się w mrok, wyciągając rękę przed siebie. – A po co? – zapytała, wyprzedzając go. – Wszystko widzę. Nie puszczaj mojej dłoni. Zdał sobie sprawę, że trudno byłoby mu ją puścić, nawet gdyby tego chciał. Na jej małej rączce było pełno stwardnień. Pozwolił, by przypomniały mu one, do czego zdolna jest ta kobieta, choć czuł się z tego powodu lekko zawstydzony. Mimo że wytrzeszczał szeroko oczy, nie widział zupełnie nic. Zgodził się, by Apsalar sprowadziła go ze schodów.

455

Kapitan straży domowej majątku Simtal przyjrzał się z wyraźnym niesmakiem Sójeczce i jego ludziom. – Myślałem, że wszyscy jesteście Barghastami. – Zatrzymał się przed Biegunkiem i dźgnął palcem jego masywną pierś. – Sądziłem, że wszyscy będą tacy jak ty, Niganga. Z ust Biegunka wyrwał się niski, groźny warkot. Kapitan cofnął się, sięgając po krótki miecz. – Kapitanie – odezwał się Sójeczka – gdybyśmy wszyscy byli Barghastami... Mężczyzna zwrócił ku niemu swą szczupłą twarz. – Nie byłoby cię na nas stać – dokończył z nerwowym uśmiechem. Spojrzał na Biegunka. Niganga? Na oddech Kaptura! – Niganga jest moim zastępcą, kapitanie. Gdzie mamy zająć pozycje? – Tuż za fontanną – padła odpowiedź. – Staniecie plecami do ogrodu, który ostatnio trochę, hmm, zarósł. Nie chcemy, żeby ktoś z gości tam zabłądził. Dlatego kierujcie ich uprzejmie w stronę domu. Zrozumiano? Powtarzam: uprzejmie. Macie salutować każdemu, kto będzie z wami rozmawiał. Jeśli dojdzie do jakichś sporów, wysyłajcie wszystkich do mnie. Jestem kapitan Stillis. Będę się kręcił po posiadłości. Każdy ze strażników domowych będzie wiedział, gdzie mnie znaleźć. Sójeczka skinął głową. – Tak jest. Przyjrzał się swej drużynie. Skrzypek i Płot stali za Biegunkiem. Obaj wyraźnie palili się do roboty. Przy wyjściu na ulicę przystanęli pogrążeni w rozmowie Młotek i Szybki Ben. Sierżant popatrzył na nich z niepokojem. Zauważył, że czarodziej krzywi się wyraźnie za każdym razem, gdy na wschodzie uderza grom. Stillis wytłumaczył im, którędy mają przejść przez rezydencję na taras i do leżącego dalej ogrodu, po czym zostawił ich samych. Sójeczka zaczekał, aż kapitan zniknie mu z oczu, po czym podszedł do Szybkiego Bena i Młotka. – Co się dzieje? – zapytał. Czarodziej miał wyraźnie wystraszoną minę. – Słyszysz te grzmoty i błyskawice, sierżancie? – odezwał się Młotek. – To nie jest burza. Wygląda, że Paran mówił prawdę. – To znaczy, że mamy niewiele czasu – zauważył Sójeczka. – Ciekawe, dlaczego nie pokazała się przyboczna? Myślicie, że zwiała stąd gdzie pieprz rośnie? Młotek wzruszył ramionami. – Nic nie kapujesz? – zapytał podenerwowany czarodziej. – Ten stwór wdał się walkę – kontynuował, zaczerpnąwszy kilka głębokich oddechów. – Mówimy tu o potężnych czarach, które w dodatku są coraz bliżej, a to znaczy, że on wygrywa. Co z kolei oznacza... – Że mamy kłopoty – dokończył Sójeczka. – No dobra, na razie trzymajmy się planu.

456 Wyznaczyli nam służbę dokładnie tam, gdzie chcieliśmy się znaleźć. Szybki, jesteś pewien, że Kalam i Paran nas odszukają? Czarodziej jęknął. – Podałem im wytyczne, sierżancie. – Świetnie. No to do roboty. Idziemy tam, gdzie nam kazał. – Wygląda tak, jakby miał przespać jeszcze kilka dni – zauważył Kalam, podnosząc się znad łóżka Colla. Spojrzał na kapitana. Paran potarł zaczerwienione oczy. – Na pewno coś im dała – upierał się ze znużeniem w głosie. – Nawet jeśli tego nie zauważyli. Kalam pokręcił głową. – Mówiłem ci już, kapitanie, że nie dała. Wszyscy mieli oko na coś takiego. Drużyna nadal jest czysta. Lepiej już chodźmy. Paran podniósł się z wysiłkiem. Czuł się zmęczony i wiedział, że jest dla drużyny ciężarem. – W takim razie pokaże się w majątku – nie ustępował, przytraczając miecz do pasa – To już zadanie dla nas dwóch, prawda? – odparł Kalam, ruszając w stronę wyjścia. – Jeśli tam przyjdzie, to ją załatwimy, tak jak chciałeś to zrobić od początku. – W moim obecnym stanie – zauważył Paran, podchodząc do skrytobójcy – nie przydam się na wiele w walce. Można mnie uznać najwyżej za czynnik zaskoczenia. Z pewnością nie spodziewa się mnie zobaczyć i mój widok wybije ją z uderzenia. – Popatrzył w ciemne oczy rozmówcy. – Wykorzystaj ten moment, kapralu. – Rozumiem, kapitanie – odparł z uśmiechem Kalam. Zostawili chrapiącego Colla i zeszli na parter. Gdy przechodzili obok szynkwasu, Scurve obrzucił ich nieufnym spojrzeniem. Kalam zaklął ze złością i jednym płynnym ruchem złapał go za koszulę. Potem wciągnął piszczącego oberżystę na blat, tak że ich twarze dzieliło od siebie tylko kilka cali. – Mam już dosyć czekania – warknął. – Przekaż wiadomość miejskiemu mistrzowi skrytobójców. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz. Tylko się pośpiesz. Oto, co masz mu powiedzieć: najwyższy kontrakt w jego życiu będzie na niego czekał pod tylnym murem posiadłości pani Simtal. Dzisiejszej nocy. Jeśli mistrz gildii jest godny tego miana, to być może zadanie nie okaże się dla niego zbyt trudne. Przekaż mu tę wiadomość, choćbyś musiał wykrzyczeć ją z dachów, albo jak tu wrócę, na mur cię zabiję. Paran wbił wzrok w kaprala, zbyt zmęczony, żeby się dziwić. – Tracimy czas – wycedził. Kalam zacisnął mocniej dłonie, spoglądając złowieszczo w oczy Scurve’a. – Lepiej, żebyś się mylił. – Postawił delikatnie oberżystę na podłodze, po czym rzucił na

457 blat garść srebrników. – To za fatygę – dodał. Paran zagestykulował niecierpliwie. Skrytobójca skinął głową i obaj opuścili gospodę „Pod Feniksem”. – Nadal wykonujemy rozkazy, kapralu? Kalam chrząknął. – Rozkazano nam złożyć tę ofertę w imieniu cesarzowej, kapitanie. O ile kontrakt zostanie przyjęty i zamachy się powiodą, Laseen będzie musiała za nie zapłacić, nawet jeśli wyjmie nas spod prawa. – Obezwładnione miasto zajmie Dujek ze swą armią, a cesarzowa będzie musiała pokryć koszta. Udławi się od tego, Kalam. – To jej problem, nie mój – zauważył z uśmiechem skrytobójca. Przez hałaśliwy tłum przepychali się przypominający milczące widma szarolicy, którzy zapalali gazowe latarnie od świec umieszczonych na długich tykach. Niektórzy ludzie, ośmieleni alkoholem, obejmowali ich i błogosławili. Szarolicy, zakapturzeni i anonimowi, kłaniali się tylko w odpowiedzi i uwolniwszy się z objęć, wracali do swych zajęć. Kalam przypatrywał się im, ściągnąwszy brwi. – O co chodzi, kapralu? – zapytał Paran. – Coś mi nie daje spokoju. Nie wiem, o co chodzi, ale to ma coś wspólnego z tymi szarolicymi. Kapitan wzruszył ramionami. – Oni tylko zapalają latarnie. Chodźmy już. Kalam westchnął. – No dobra, kapitanie. Czarna, lakierowana kareta zaprzężona w dwa bułane ogiery przedzierała się powoli przez ciżbę. Dwanaście stóp przed nią maszerowało dwóch strażników Baruka, którzy torowali drogę środkiem ulicy. Gdy krzyki i przekleństwa nie skutkowały, posiłkowali się owiniętą w tkaninę bronią. W wygodnej karocy uliczny zgiełk brzmiał jak szum odległych fal. Osłabiały go wyciszające zaklęcia alchemika. Baruk siedział z brodą opadającą na pierś, a jego oczy – skryte w cieniu brwi i na wpół zamknięte – były wlepione w siedzącego naprzeciwko Tiste Andii. Rake wrócił do jego posiadłości na kilka minut przed chwilą odjazdu i od tego czasu nie odezwał się ani słowem. Baruka dręczył ból głowy. Posadami wzgórz na wschodzie wstrząsały czary, których fale uderzały w każdego znajdującego się w ich zasięgu maga niczym pancerne pięści. Alchemik znał ich źródło. Nadchodził mieszkaniec kurhanu, a na każdym kroku opór stawiali mu Tiste Andii Anomandera Rake’a. Wyglądało na to, że prognoza Mammota była zbyt optymistyczna. Nie mieli dni, a jedynie godziny.

458 Władca Odprysku Księżyca spoczywał jednak spokojnie na wyściełanym siedzeniu. Nogi wyciągnął przed siebie, a skryte w rękawicach dłonie złożył na kolanach. Nie niepokoiła go wojna grot. Nie przejmował się faktem, że jaghucki tyran okazał się potężniejszy niż jego magowie, że mieszkaniec kurhanu zbliżał się nieubłaganie, otoczony wzmagającą się burzą czarów Omtose Phellack. Maska leżąca na aksamitnym obiciu obok Rake’a była wspaniale wykonana, choć wyglądała makabrycznie. W szczęśliwszych czasach jej widok mógłby rozbawić alchemika, a mistrzowskie rzemiosło wzbudziłoby jego zachwyt. W tej chwili jednak spoglądał na nią podejrzliwie. Krył się w niej jakiś sekret tego, kto miał ją założyć, Baruk jednak nie potrafił go zgłębić. Turban Orr poprawił maskę jastrzębia i zatrzymał się przed szerokimi schodami, które wiodły do głównego wejścia rezydencji. Usłyszał łoskot nadjeżdżającej karety i odwrócił się plecami do drzwi, za którymi rozległy się kroki. – Wolałabym, żebyś pozwolił któremuś z moich sług poinformować mnie o twym przybyciu, rajco – odezwała się stojąca za nim pani Simtal. – Pozwól, bym zaprowadziła cię do głównego salonu. Wsunęła mu rękę pod ramię. – Chwileczkę – mruknął, wpatrując się w wysiadającą z pojazdu postać. – To karoca alchemika, ale to przecież chyba nie jest Baruk – zauważył. Pani Simtal spojrzała w tamtą stronę. – Trake’u uwolniony z więzów! – wydyszała. – Kto to może być? – Gość Baruka – odparł z przekąsem Orr. Wpiła palce w jego ramię. – Wiem, że alchemik ma taki przywilej, rajco. Powiedz mi, czy widziałeś już kiedyś tego człowieka? Orr wzruszył ramionami. – Skąd mam wiedzieć? Nosi maskę. – Turban, ilu znasz mężczyzn, którzy mieliby siedem stóp wzrostu, a na plecach nosili dwuręczne miecze? – Przymrużyła powieki. – Myślisz, że te białe włosy to część przebrania? Rajca nie odpowiedział. Przyglądał się Barukowi, który wygramolił się z karety w ślad za nieznajomym. Maska alchemika była skromną, inkrustowaną półtarczą, która zakrywała jedynie oczy. Niewątpliwie chciał w ten sposób dać do zrozumienia, że nie ma w nim dwulicowości. Turban Orr mruknął coś pod nosem. Wiedział, że jego podejrzenia są uzasadnione i alchemik dysponuje wielkimi wpływami oraz władzą. Ponownie zerknął na nieznajomego. Przywdział on lakierowaną maskę czarnego smoka, na której widać było delikatne srebrne cienie. Mina bestii z jakiegoś powodu wydawała się... chytra. – I co teraz? – zapytała pani Simtal. – Czy będziemy tu sterczeć całą noc? A gdzie się podziała twoja ukochana żona?

459 – Zachorowała – rzucił z roztargnieniem w głosie. Uśmiechnął się do niej. – Czy przedstawimy się gościowi alchemika? I czy już pochwaliłem twój kostium? – Nie pochwaliłeś – poskarżyła się. – Pięknie wyglądasz w przebraniu czarnej pantery, pani. – Ależ to oczywiste – prychnęła poirytowana. Baruk i jego gość kroczyli ku nim po wyłożonym kamiennymi płytami chodniku. Wysunęła rękę spod ramienia rajcy i ruszyła ku nim. – Dobry wieczór, alchemiku Baruku. Witaj – dodała, zwracając się do człowieka w smoczej masce. – To zdumiewający kostium. Czy już się gdzieś spotkaliśmy? – Dobry wieczór, pani Simtal – odpowiedział Baruk, kłaniając się. – I tobie, rajco Turbanie Orrze. Pozwólcie, że wam przedstawię – zawahał się, lecz Tiste Andii był w tej sprawie bardzo stanowczy – pana Anomandera Rake’a, który przebywa w Darudżystanie jako gość. Alchemik odczekał chwilę, by się przekonać, czy rajca poznaje to nazwisko. Turban Orr pokłonił się uprzejmie. – Witam cię w imieniu Rady Miejskiej, panie Anomanderze Rake. Baruk westchnął. Anomander Rake, nazwisko znane poetom i uczonym, lecz najwyraźniej nie rajcom. – Skoro każesz się zwać panem, to sądzę, że masz tytuł do ziemi? – ciągnął Orr. Omal nie zrobił kroku do tyłu, gdy smocza maska zwróciła się nagle ku niemu i przeszyło go spojrzenie ciemnoniebieskich oczu. – Do ziemi? Tak, rajco, mam. Ma on jednak charakter czysto honorowy i przyznał mi go mój lud. – Rake spojrzał nad ramieniem Orra, zaglądając do pomieszczenia za otwartymi szeroko drzwiami. – Pani, mam wrażenie, że zabawa już się zaczęła. – To prawda. – Roześmiała się. – Pójdźmy się do niej przyłączyć. Baruk znowu odetchnął z ulgą. Murillio musiał przyznać, że Kruppe znakomicie dobrał mu przebranie. Choć dławił go lęk, uśmiechnął się pod ozdobioną piórami maską pawia. Stał przy otwartych drzwiach, które prowadziły na patio i do ogrodu. W jednej dłoni trzymał kielich lekkiego wina, a drugą zatknął sobie za pas. Rallick zatrzymał się pod ścianą obok niego, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Nosił maskę catlińskiego tygrysa, którego wyidealizowane oblicze przypominało twarz boga Trake’a. Murillio wiedział, że skrytobójca oparł się całym ciężarem o ścianę raczej ze zmęczenia niż z lenistwa. Po raz kolejny zastanowił się, czy wykonanie zadania spadnie na niego. Rallick zesztywniał raptownie, spoglądając ku wejściu, które mieli przed sobą. Murillio wyciągnął szyję, by zobaczyć coś ponad tłumem. Tam. Jastrząb. – Tak jest, to Turban Orr – wyszeptał. – Kto mu towarzyszy? – Simtal – warknął Rallick. – I Baruk z jakimś potwornie wielkim facetem, który nosi

460 maskę smoka. I miecz. – Baruk? – Murillio roześmiał się nerwowo. – Miejmy nadzieję, że nas nie pozna. W mgnieniu oka zorientowałby się, co jest grane. – Nic nie szkodzi – uspokoił go Rallick. – Nie będzie nas powstrzymywał. – Może i masz rację. – Murillio z wrażenia omal nie wypuścił kielicha. – Na znużone stopy Kaptura! – Niech to szlag! – wysyczał skrytobójca przez zęby. – Spójrz na niego! Lezie prosto na nich! Pani Simtal i Turban Orr pożegnali uprzejmie Baruka i Rake’a, zostawiając ich na chwilę pośrodku salonu. Wokół kłębili się ludzie. Niektórzy kiwali głowami, pozdrawiając z szacunkiem alchemika, wszyscy jednak trzymali się na dystans. Tłum skupił się wokół pani Simtal, która stanęła u podstawy schodów. Goście zasypywali ją pytaniami dotyczącymi Anomandera Rake’a. Do Baruka i jego towarzysza podszedł jakiś człowieczek. Był niski i pękaty, ubrany w wyblakłą czerwoną kamizelkę. W obu rękach ściskał ciastka, twarz zaś przesłaniała mu maska cherubinka, której czerwone, rozchylone usta oblepione były okruchami i kawałkami lukru. Po drodze ku nim wciąż napotykał na przeszkody i nieustannie musiał przepraszać kolejnych ludzi. – Bardzo mu się śpieszy, prawda? – rzucił Rake, zauważywszy przybysza. Baruk zachichotał. – Pracował dla mnie – wyjaśnił. – A jednocześnie ja pracowałem dla niego. Anomanderze Rake, poznaj człowieka zwanego Węgorzem, największego ze szpiegów Darudżystanu. – Chyba żartujesz. – Nie. Kruppe przedarł się wreszcie do nich, dysząc ciężko. – Mistrzu Baruku! – wysapał. – Cóż to za niespodzianka, że cię tu widzę! – Uniósł maskę spoglądając na Rake’a. – Te włosy są znakomicie zrobione, panie. Znakomicie. Nazywam się Kruppe, panie. Kruppe Pierwszy. Wepchnął sobie ciastko do ust. – To jest pan Anomander Rake, Kruppe. Grubasek skinął energicznie głową, przełykając głośno. – Oczywiście! W takim razie z pewnością jesteś przyzwyczajony do takiej perspektywy, panie. Kruppe zazdrości tym, którzy mogą spoglądać na wszystkich z góry. – Łatwo jest wówczas wmówić sobie, że ci na dole są mali i niewiele znaczący – odparł Rake. – Można powiedzieć, że górnolotność wiąże się z pewnym ryzykiem. – Kruppe mógłby tak powiedzieć, zakładając, że to celowy kalambur. Któż jednak mógłby zaprzeczyć, że smocza natura przekracza ludzkie pojmowanie? Kruppe może się

461 tylko domyślać, jaki dreszcz czuje ktoś, kto leci na skrzydłach zawodzącego wiatru, a w dole widzi króliki, które pierzchają w panice, gdy tylko jego cień muśnie ich ograniczoną świadomość. – Mój drogi Kruppe – odezwał się z westchnieniem Baruk. – To tylko maska. – Ironia życia polega na tym – oznajmił Kruppe, unosząc nad głowę rękę, w której trzymał ciastko – że człowiek uczy się nie ufać temu co oczywiste, ulega najrozmaitszym podejrzeniom i wyciąga dziwne wnioski. Ale czy Kruppe dał się oszukać? A czy węgorz umie pływać? Hura, te pozornie mętne wody są dla Kruppego domem, a jego oczy otwierają się szeroko z zachwytu! – Pokłonił się zamaszyście, zasypując Rake’a i Baruka okruchami ciastka, po czym odszedł, nie przestając mówić. – Kruppe podejrzewa, że wskazane jest zbadanie kuchni... – Jest z niego prawdziwy węgorz – zauważył z rozbawieniem w głosie Rake. – I czyż nie powinien być przykładem dla nas wszystkich? – Masz rację – wymamrotał Baruk, opuszczając bezwładnie ramiona. – Muszę się napić. Przeproszę cię na chwilę i pójdę znaleźć coś dla nas obu. Turban Orr stał wsparty plecami o ścianę, przyglądając się zatłoczonej sali. Nie mógł się uspokoić. Ostatni tydzień był bardzo męczący. Wciąż czekał na potwierdzenie przez Gildię Skrytobójców śmierci Colla. Na ogół nie zdarzało się, by wykonanie zlecenia trwało aż tyle czasu. Pchnąć pijaka nożem nie było chyba tak trudno. Poszukiwania szpiega w szeregach jego organizacji zabrnęły w ślepą uliczkę, był jednak przekonany, że ktoś taki istnieje. Jego plany w Radzie raz za razem blokowano, zwłaszcza po zamordowaniu Lima, lecz poczynania przeciwników były zbyt nieokreślone, by mógł wskazać palcem konkretną osobę. Niemniej projekt proklamacji szlag trafił. Doszedł do tego wniosku dziś rano i natychmiast podjął odpowiednie kroki. Jego najlepszy i najbardziej zaufany wysłannik już w tej chwili mknął kupieckim traktem i zapewne mijał właśnie Wzgórza Gadrobi, nad którymi szalała burza. Zmierzał do Pale. Do imperium. Turban Orr wiedział, że Malazańczycy wymaszerowali. Nikt w Darudżystanie ich nie powstrzyma. A władca Odprysku przegrał już jedną bitwę w Pale. Dlaczego tym razem miało być inaczej? Nie, najwyższa pora dopilnować, by jego pozycja przetrwała imperialną okupację. Albo, jeszcze lepiej, żeby w zamian za udzielone poparcie uzyskał wyższą rangę. Spojrzał od niechcenia na strażnika, który stał z boku spiralnych schodów. Wydawał mu się skądś znajomy – nie jego twarz, lecz postawa, ustawienie barków. Czyżby zazwyczaj pełnił służbę w Gmachu Majestatu? Nie, miał na sobie mundur regularnego strażnika, a gmach był domeną elitarnej gwardii. Turban Orr zmarszczył brwi pod maską jastrzębia. Wtem strażnik poprawił rzemień hełmu, i rajca wciągnął gwałtownie powietrze. Oparł się o ścianę, dygocząc jak szalony. Barbakan Despoty! Przez wszystkie te noce – noc po nocy w ciągu wielu lat – strażnik był świadkiem jego potajemnych spotkań z

462 sojusznikami i agentami. Wreszcie odkrył szpiega. Wyprostował się, zaciskając dłoń na rękojeści pojedynkowego miecza. Nie będzie tracił czasu na zadawanie pytań. Niech szlag trafi wrażliwość Simtal i całe to przyjęcie. Chciał natychmiast wywrzeć zemstę i nikt go przed tym nie powstrzyma. Ruszył naprzód, nie spuszczając wzroku z nic nie podejrzewającego strażnika. Wtem nadział się na czyjś bark i zatoczył do tyłu. Spojrzał na niego rosły mężczyzna w masce tygrysa. Orr czekał na przeprosiny, lecz usłyszał jedynie ciszę. Spróbował wyminąć nieznajomego. Ten jednak go zatrzymał. Rajca zaklął głośno, gdy skryta w rękawicy dłoń wylała mu na pierś wino. – Idiota! – warknął. – Jestem rajca Turban Orr! Z drogi. – Wiem, kim jesteś – odparł cicho mężczyzna. Orr dźgnął go palcem w pierś. – Nie zdejmuj tej maski, żebym nie wiedział, kogo później szukać! – Nawet nie zauważyłem, że nosisz maskę – rzekł mężczyzna zimnym, bezbarwnym głosem. – To pewnie przez ten twój nochal. Rajca przymrużył oczy. – Szukasz śmierci, co? – wychrypiał. – Spełnię twoje życzenie. – Zaciśnięta na rękojeści dłoń zadrżała. – Za parę minut W tej chwili muszę... – Nie czekam na nikogo – rzucił Rallick Nom. – A już z pewnością nie na jakiegoś cienkowargiego pozera, który udaje mężczyznę. Jeśli masz odwagę się pojedynkować, walcz teraz albo przestań zawracać mi głowę głupim ględzeniem. Turban Orr dygotał od stóp do głów. Cofnął się o krok i spojrzał nieznajomemu prosto w twarz. – Jak się nazywasz? – zapytał ochrypłym tonem. – Nie jesteś godzien usłyszeć mojego nazwiska, rajco. Turban Orr uniósł obie ręce i odwrócił się błyskawicznie w stronę tłumu. – Słuchajcie mnie, goście! Będziecie mieli nieoczekiwaną rozrywkę! – Rozmowy ucichły. Wszyscy spojrzeli na rajcę. – Jakiś głupiec rzucił wyzwanie memu honorowi, przyjaciele – ciągnął. – A odkąd to Turban On toleruje podobne zniewagi? – Pojedynek! – krzyknął ktoś podnieconym głosem. Znowu rozległ się szmer rozmów. Orr wskazał na Rallicka Noma. – Ten człowiek, tak śmiały, że nosi maskę Trake’a, wkrótce zginie. Spójrzcie na niego, przyjaciele, tak jak on patrzy na was, i wiedzcie, że nie ujdzie śmierci. – Skończ tę gadkę – wycedził Rallick. Rajca zerwał maskę z twarzy, odsłaniając rozciągnięte w grymasie usta. – Nawet gdybym cię zabił po tysiąckroć, nie poczułbym się usatysfakcjonowany – oznajmił. – Będę się, niestety, musiał zadowolić jednym razem.

463 Rallick zdjął maskę i rzucił ją na zaścielający schody dywan, po czym zmierzył Turbana Orra spojrzeniem ciemnych, pozbawionych wyrazu oczu. – Przestałeś już chrzanić, rajco? – Nie ma maski i nadal jest obcy – zauważył Orr, wykrzywiając twarz. – Niech będzie i tak. – Wtem przyszła mu do głowy pewna myśl. Zwrócił się w stronę tłumu i przebiegł po nim wzrokiem. Wypatrzył pod ścianą maskę wilka, której szukał. Nie zaszkodzi, jeśli wybór sekundanta przyniesie mu polityczne korzyści, pod warunkiem, że jego kandydat wyrazi zgodę. A biorąc pod uwagę skład gości, byłby głupcem, gdyby odmówił Orrowi. – Osobiście – zawołał głośno – poczułbym się zaszczycony, gdyby moim sekundantem zechciał zostać rajca Estraysian D’Arle. Wilk poderwał się nagle. Obok niego stały dwie kobiety. Jedna z nich była jeszcze młodą dziewczyną. Żona D’Arle’a przebrała się za zakwefioną mieszkankę Callows, natomiast córka wybrała szokujący, nadzwyczaj skąpy kostium barghasckiej dziewicy-wojowniczki. Obie powiedziały coś do Estraysiana, który ruszył w stronę Orra. – To ja czuję się zaszczycony – wypowiedział słowa rytualnej zgody. Turbana Orra zalała fala triumfu. Najpotężniejszy z jego rywali w Radzie zgodził się mu sekundować. Ten fakt wpędzi w panikę połowę obecnych rajców. Uradowany tym sukcesem, zwrócił się ku bezimiennemu przeciwnikowi: – A twój sekundant? W sali zapadła cisza. – Nie mam dużo czasu – mruknęła cicho pani Simtal. – Ostatecznie, jako gospodyni tej fety... – Masz obowiązek zająć się gośćmi – wyszeptał leżący obok niej mężczyzna. – Nie wątpię, że z tym zadaniem poradzisz sobie znakomicie. Uśmiechnęła się, idąc ku drzwiom. Zasunęła rygiel, po czym jeszcze raz spojrzała na swego towarzysza. – Może jakieś pół godziny – rzuciła. Mężczyzna podszedł do łoża i cisnął nań skórzane rękawice. – Jestem pewien, że to będzie bardzo satysfakcjonujące trzydzieści minut – powiedział. – A każda z nich okaże się lepsza od poprzedniej. Pani Simtal zbliżyła się do niego. – Chyba będziesz zmuszony przekazać wdowie Lim smutną wiadomość – wyszeptała, obejmując go ramionami i przyciągając do siebie twarz mężczyzny. Musnęła jego usta wargami, po czym przebiegła językiem wzdłuż linii szczęki. – Mmm? A co to za wiadomość? – Och, że znalazłeś sobie lepszą kochankę, oczywiście. – Język pani Simtal dotarł do jego ucha. Odsunęła się nagle i spojrzała nań dociekliwie. – Słyszysz? – zapytała.

464 Objął ją i przyciągnął do siebie. – Nie. A co mam słyszeć? – No właśnie – wyjaśniła. – Na dole zrobiło się cicho. Lepiej... – Na pewno są w ogrodzie – uspokoił ją. – Minuty mijają, pani. Zawahała się, po czym popełniła ten błąd, że pozwoliła mu się do siebie przytulić. Otworzyła szeroko oczy, zaniepokojona. Jej oddech zmienił rytm. – Dlaczego wciąż jesteśmy ubrani? – wydyszała. – Celne pytanie – warknął Murillio, ciągnąc ją na łoże. Cisza, którą wywołało pytanie Turbana Orra, przeciągała się. Baruk postanowił się zgłosić. Wiedział doskonale, że zdradziłby w ten sposób bardzo wiele, miał jednak wrażenie, że jest do tego zobligowany. Rallick Nom przybył tu, by naprawić straszliwą krzywdę. Ponadto był jego przyjacielem, bliższym mu niż Kruppe czy Murillio, i – mimo swego zawodu – człowiekiem uczciwym. A Turban Orr był dla pani Simtal ostatnim łącznikiem z prawdziwą władzą. Jeśli Rallick go zabije, czeka ją nieunikniony upadek. Baruk, podobnie jak pozostali magowie z T’orrud, gorąco pragnął powrotu Colla do Rady. Ponadto śmierć Turbana Orra będzie dla nich wielkim ułatwieniem. Rallick nawet sobie nie wyobrażał, jak wiele zależy od tego pojedynku. Alchemik poprawił szatę i zaczerpnął głęboko tchu. Na jego ramię opadła wielka dłoń. Nim Baruk zdążył zareagować, z tłumu wystąpił Anomander Rake. – Zgłaszam się na sekundanta – oznajmił głośno, spoglądając Rallickowi w oczy. Skrytobójca nic po sobie nie okazał. Nawet nie spojrzał na Baruka. Zaakceptował ofertę Rake’a skinieniem głowy. – Być może dwaj obcy się znają – zadrwił Turban Orr. – Nigdy nie spotkałem tego człowieka – odparł Rake. – Mimo to instynktownie podzielam jego niechęć do twej gadatliwości, rajco. Nie chciałbym, by Rada była zmuszona debatować nad tym, kto ma zostać jego sekundantem. Czy przejdziemy do rzeczy? Turban Orr ruszył na taras jako pierwszy. Za nim podążał Estraysian D’Arie. Gdy Baruk zwrócił się w tamtą stronę, poczuł z boku dotknięcie znajomej energii. Odwrócił głowę i odskoczył nerwowo. – Dobrzy bogowie, Mammot! Skąd wziąłeś taką ohydną maskę? Staruszek spoglądał mu przez chwilę w oczy, po czym odwrócił wzrok. – To wierne odtworzenie jaghuckiej twarzy – wyjaśnił cicho. – Choć mam wrażenie, że kły są odrobinę za krótkie. Baruk otrząsnął się. – Znalazłeś już siostrzeńca? – Nie – odparł Mammot. – Bardzo się o niego martwię.

465 – No cóż – mruknął alchemik, gdy wychodzili na zewnątrz. – Miejmy nadzieję, że szczęście Oponn nie opuści chłopaka. – Oczywiście – wyszeptał Mammot. Sójeczka wybałuszył oczy, widząc, że z salonu wypada tłum podekscytowanych gości, którzy zgromadzili się na tarasie. Podbiegł do niego Skrzypek. – To pojedynek, sierżancie. Jednym z walczących jest ten facet z plamą od wina na koszuli. To rajca. Nazywa się Orr. Nikt nie wie, kim jest drugi. Stoi obok tego wielkiego gościa w masce smoka. Sierżant skrzyżował ramiona na piersi, wsparty o jedną z marmurowych kolumn otaczających fontannę. Gdy jednak ujrzał wysokiego mężczyznę w masce smoka, omal nie wpadł do wody. – Na jaja Kaptura! – zaklął. – Poznajesz te długie, srebrne włosy, Skrzypek? Sabotażysta zmarszczył brwi. – Odprysk Księżyca – wydyszał Sójeczka. – To mag, który stał na tym portalu i walczył z Tayschrennem. – Z jego ust posypała się imponująca lista przekleństw. – I nie jest człowiekiem – dodał na koniec. Skrzypek jęknął. – To Tiste Andii. Sukinsyn nas znalazł. Mamy przerąbane. – Zamknij się. – Sójeczka wrócił już do siebie po szoku. – Wszyscy ustawcie się tak, jak kazał kapitan Stillis. Wracajcie między drzewa i miejcie broń w pogotowiu. Jazda! Sierżant przyglądał się, jak Skrzypek zbiera pośpiesznie swych ludzi. Gdzie, do licha, podziali się Kalam i Paran? Spojrzał na Szybkiego Bena i gestem przywołał go do siebie. – Skrzypek wyjaśnił mi sytuację – oznajmił mag, pochylając się ku niemu. – Chyba nie przydam się na wiele, sierżancie. Mieszkaniec kurhanu wypuszcza z siebie całe fale paskudztwa. Mam wrażenie, że głowa zaraz mi eksploduje. – Uśmiechnął się blado. – Rozejrzyj się wokół. Można poznać magów po zbolałych minach. Gdybyśmy wszyscy otworzyli swe groty, od razu poczulibyśmy się lepiej. – To dlaczego tego nie zrobicie? Czarodziej skrzywił się. – Jaghut natychmiast by nas zauważył. Płonęlibyśmy dla niego jasnym ogniem. A słabszych by załatwił. Mógłby to zrobić nawet z tak daleka. A wtedy rozpętałoby się istne piekło. Goście ustawili się po obu stronach tarasu, robiąc miejsce pośrodku. – Pogadaj z Płotem i Skrzypkiem – polecił Sójeczka, nie spuszczając wzroku z Tiste Andii. – Dopilnuj, żeby mieli coś pod ręką na wypadek, gdyby wszystko tu trafił szlag. Ta rezydencja będzie się palić naprawdę pięknie. Potrzebujemy czegoś, co odwróciłoby uwagę przeciwnika, nim wysadzimy skrzyżowania. Jeśli są przygotowani, daj mi znać skinieniem

466 głową. – Dobra. Szybki Ben oddalił się. Sójeczka chrząknął, zaskoczony, gdy obok niego przeszedł jakiś młodzieniec przebrany za złodzieja. Miał nawet maskę na twarzy. – Przepraszam – mruknął, znikając w tłumie. Sierżant popatrzył w ślad za nim, po czym przeniósł spojrzenie na ogród. Jak, u licha, chłopak zdołał ich wyminąć niepostrzeżenie? Przysiągłby, że całkowicie odcięli dostęp do lasku. Ukradkiem poluzował miecz w pochwie. Crokus nie miał pojęcia, jaki kostium przywdzieje Challice D’Arle. Pogodził się z myślą o długich poszukiwaniach. Apsalar zostawił pod murem ogrodu i teraz dręczyły go z tego powodu wyrzuty sumienia. Nie sprawiała wrażenia zbytnio tym zmartwionej, a to pogarszało tylko jego samopoczucie. Dlaczego zawsze musiała być taka uprzejma? Nie zastanawiał się nad dziwnym ustawieniem tłumów. Wypatrywał postaci, która sięgałaby pozostałym gościom tylko do piersi. Okazało się jednak, że nie musiał specjalnie wytężać wzroku, gdyż kostium Challice D’Arle nie był przebraniem. Po obu stronach Crokusa stali krzepcy strażnicy. Naprzeciwko siebie, w odległości dwudziestu kroków, widział Challice w towarzystwie starszej kobiety, którą uznał za jej matkę. Nikt ich przed nim nie zasłaniał. Obie wbiły nieruchome spojrzenia w wysokiego człowieka o surowym wyglądzie, stojącego na końcu wolnej przestrzeni i rozmawiającego z drugim mężczyzną, który wciągał właśnie pojedynkową rękawicę. Do złodzieja stopniowo docierało, że za chwilę dojdzie do pojedynku. Przecisnął się między dwoma strażnikami i wyciągnął szyję, by zobaczyć, kim jest drugi z walczących. W pierwszej chwili myślał, że to gigant w masce smoka, który dźwigał dwuręczny miecz. Potem jego spojrzenie zatrzymało się na właściwym człowieku. Rallick Nom. Przeniósł wzrok na pierwszego pojedynkowicza. Znał go. Trącił łokciem strażnika po lewej. – Czy to rajca Turban Orr? – Tak, panie – odparł żołnierz z niezwykłym napięciem w głosie. Crokus przyjrzał mu się i zauważył, że twarz ma zlaną potem, który ściekał strużkami spod spiczastego hełmu. Dziwne. – A gdzie jest pani Simtal? – zapytał od niechcenia. – Nigdzie jej nie widać – poinformował go wartownik z wyraźną ulgą. – Ona by do tego nie dopuściła. Crokus skinął głową na te słowa. – No, ale Rallick wygra – rzucił. Strażnik przeszył go twardym, przenikliwym spojrzeniem.

467 – Znasz go? – No... Ktoś klepnął go w plecy. Odwrócił się i ujrzał uśmiechające się do niego bezmyślnie oblicze cherubinka. – Ależ to Crokus! Cóż za pomysłowy kostium sobie wybrałeś, chłopcze! – Kruppe? – Zgadłeś! – ucieszył się grubasek. Pomalowana, drewniana twarz zwróciła się ku żołnierzowi. – Ach, szlachetny panie. Mam dla ciebie pismo. – Wsunął mu w rękę zwój. – Pochodzi od kogoś, kto od dawna wielbi cię potajemnie. Crokus uśmiechnął się. Miejscy strażnicy słynęli z powodzenia u szlachetnie urodzonych dam. Niszczyciel Kręgu przyjął list i zsunął z niego jedwabną wstążkę. Nie raz wyczuł dziś, że padło na niego spojrzenie Turbana Orra. Najpierw w głównej komnacie, gdzie miał wrażenie, że rajca za chwilę go oskarży, i teraz, gdy pozostali wdali się w dyskusję, kto powinien sędziować pojedynek. Niszczyciel Kręgu modlił się, by Rallick zabił Turbana Orra. Czuł wypełniający jego ciało strach. List od Węgorza przeczytał z drżącymi dłońmi. Nadszedł czas, by Niszczyciel Kręgu odszedł z czynnej służby. Krąg jest naprawiony, wierny przyjacielu. Choć nigdy nie widziałeś Węgorza, byłeś najbardziej zaufanym z jego ludzi i zasłużyłeś sobie na odpoczynek. Nie myśl, że Węgorz po prostu cię odprawia. Nie leży to w jego zwyczajach. Pieczęć umieszczona na dole tego pergaminu zapewni ci transport do Dhavranu, gdzie wierni słudzy Węgorza nabyli już w twoim imieniu majątek i prawny tytuł do niego. Wkrótce znajdziesz się w innym świecie, gdzie toczy się odmienne gry. Zaufaj swym nowym sługom, przyjacielu, w tym i we wszystkim innym. Udaj się jeszcze dzisiejszej nocy na nabrzeże dhavrańskich kupców w Dzielnicy Przybrzeżnej. Znajdziesz tam rzeczny drakkar o nazwie „Enskalader”. Pokaż tę pieczęć któremukolwiek z marynarzy. Wszyscy są sługami Węgorza. Nadszedł czas, Niszczycielu Kręgu. Krąg jest naprawiony. Życzę powodzenia. Poirytowany Baruk uniósł ręce nad głowę. – Dość już tego! – ryknął. – Ja będę sędzią. Całą odpowiedzialność biorę na siebie. Ja wskażę zwycięzcę. Czy obie strony wyrażają zgodę? Turban Orr skinął głową. To jeszcze lepsze niż mieć Estraysiana za sekundanta. Jeśli Baruk ogłosi go zwycięzcą w pojedynku, będzie to dla niego dodatkowym sukcesem. – Zgadzam się. – Ja też – rzucił Rallick. Ciało spowijał mu krótki płaszcz. Czubkami drzew w ogrodzie zakołysał nagły wiatr ze wschodu. Znad wzgórz dobiegł

468 grzmot. Niektórzy gapie wzdrygnęli się wyraźnie. Turban Orr uśmiechnął się i wyszedł na otwartą przestrzeń. Liście przemknęły obok niego, grzechocząc jak drobne kostki. – Skończmy przed deszczem – zaproponował rajca. Jego stronnicy w tłumie parsknęli głośnym śmiechem. – Oczywiście przeciąganie sprawy mogłoby dostarczyć większej rozrywki – ciągnął Orr. – Jedna rana tu, druga tam. Czy mam go pociąć na kawałki stopniowo? – Udał trwogę, słysząc liczne głosy zachęty. – Jesteście zbyt krwiożerczy, przyjaciele! Czy po zapadnięciu zmroku damy mają tańczyć na śliskich kamieniach? Nie możemy też zapominać o naszej gospodyni... – Gdzie podziała się Simtal? Jego wyobraźnia szybko znalazła odpowiedź na to pytanie. Zmarszczył brwi. – Nie, zrobię to szybko – dokończył zimno. Rajca wydobył miecz i zapiął skórzane pasy rękawicy na zdobnej rękojeści za koszem. Przyjrzał się twarzom obecnych. Nawet w tej chwili liczył na to, że czymś się zdradzą. Miał przyjaciół, którzy w rzeczywistości byli wrogami, i wrogów, którzy woleliby zostać przyjaciółmi. Gra będzie toczyła się dalej, lecz ten moment mógł mieć przełomowe znaczenie. Później przypomni sobie wyraz każdej twarzy i przemyśli dokładnie to co w nich zobaczył. Turban Orr zajął pozycję. Jego przeciwnik stał w odległości dziesięciu stóp. Obie dłonie skrywał pod płaszczem. Wydawał się spokojny, niemal znudzony. – Co to ma znaczyć? – zapytał Orr. – Gdzie masz broń? – Jestem gotowy – odparł Rallick. Baruk stanął nieco z boku, w równej odległości od obu przeciwników. Twarz miał pobladłą, jakby nagle źle się poczuł. – Czy sekundanci mają jakieś uwagi? – zapytał słabym głosem. Rake milczał. Estraysian D’Arle odchrząknął. – Niniejszym oznajmiam, że jestem przeciwny temu pojedynkowi, który uważam za tani i w złym guście. – Spojrzał na Turbana Orra. – Los naszego czcigodnego rajcy jest mi w najlepszym razie obojętny. Gdyby zginął – przeniósł spojrzenie na Rallicka – dom D’ Arle’ów nie poprzysięgnie zemsty. Nie musisz się tego obawiać, panie. Rallick pokłonił się. Turban Orr zacisnął rozciągnięte w uśmiechu usta. Obiecał sobie, że ten sukinsyn za to zapłaci. Przykucnął, gotowy rzucić się do ataku, gdy tylko pojedynek się zacznie. – Usłyszano cię, Estraysianie D’Arle – oznajmił Baruk. Uniósł chusteczkę, a potem ją wypuścił. Turban Orr skoczył naprzód jednym, płynnym ruchem, tak szybko, że wyciągnął broń przed siebie, nim jeszcze chusteczka upadła na kamienie tarasu. Dostrzegł, że lewa ręka przeciwnika przemknęła pod jego mieczem, a potem uderzyła w górę. Błysnął krótki, zakrzywiony nóż. Cios był błyskawiczny, lecz Orr zdołał go sparować. Cofnął szybko broń i

469 skierował ją w środek tułowia rywala. Nawet nie zdążył zauważyć drugiego noża. Rallick obrócił się bokiem i sztylet, który trzymał w prawej dłoni, odbił miecz Turbana Orra. Potem skrytobójca przeszedł do ataku. Lewą dłonią zatoczył wysoki łuk i zatopił nóż w szyi rajcy. Drugi sztylet wbił mu w pierś. Orr zatoczył się na bok. Jego miecz upadł z grzechotem na kamienie. Rajca złapał się za krwawiącą ranę w szyi, był to jednak tylko odruch, gdyż zabił go już cios w serce. Osunął się na ziemię. Rallick cofnął się. Noże zniknęły pod jego płaszczem. – Tysiąc innych śmierci – wyszeptał tak cicho, że dosłyszeli go tylko Baruk i Rake – nie przyniosłoby mi satysfakcji. Zadowolę się jednak tą. Barok podszedł bliżej. Chciał coś powiedzieć, lecz Rake przerwał mu ruchem dłoni. Alchemik odwrócił się i zobaczył, że zbliża się Estraysian D’Arle. Rajca przeszył Rallicka złowieszczym spojrzeniem. – Biorąc pod uwagę twój styl, mógłbym podejrzewać, że byliśmy przed chwilą świadkami skrytobójstwa – zaczął. – Oczywiście nawet Gildia Skrytobójców nie mogłaby być tak bezczelna, by dopuścić się publicznego morderstwa. Dlatego nie mam innego wyboru, jak zachować te podejrzenia dla siebie. To by było wszystko. Do widzenia, panowie. Odwrócił się błyskawicznie i odszedł. – Mam wrażenie, że walka była raczej nierówna – zauważył Rake, zwracając zamaskowane oblicze w stronę Rallicka. Ciało Turbana Ona otoczył tłum gapiów. Słychać było zatrwożone głosy. Baruk przyjrzał się twarzy skrytobójcy, na której malował się wyraz chłodnej satysfakcji. – Zrobione, Rallick. Wracaj do domu. Podeszła do nich wysoka, pulchna kobieta w jaskrawozielonej, wyszywanej złotą nicią szacie. Zdjęła maskę i uśmiechnęła się szeroko do Baruka. – Witaj – powiedziała. – Ciekawe czasy, tak? U jej boku stał osobisty sługa. W rękach trzymał wyłożoną serwetą tacę, na której leżała fajka wodna. Rallick cofnął się, pokłonił lekko i odszedł. Baruk westchnął. – Witaj, Derudan. Pozwól, że przedstawię ci pana Anomandera Rake’a. Panie, czarownica Derudan. – Wybacz, że jestem w masce – rzucił Rake. – Lepiej, żebym jej nie zdejmował. Z nosa Derudan buchnął dym. – Moi współbracia podzielają mój narastający niepokój, tak? Czujemy nadciągającą burzę i choć Baruk ciągle nas uspokaja, nie czujemy się bezpiecznie, tak? – Jeśli okaże się to konieczne, osobiście zajmę się tą sprawą – zapewnił ją Rake. – Nie sądzę jednak, by największym niebezpieczeństwem było to, które zbliża się teraz do

470 miejskich murów. To tylko podejrzenie, czarownico, nic więcej. – Chętnie dowiedzielibyśmy się czegoś więcej o tych twoich podejrzeniach, Rake – zasugerował Baruk. Tiste Andii zawahał się. Po chwili potrząsnął głową. – To nie byłoby rozsądne. Ten temat jest obecnie zbyt drażliwy, by go poruszać. Na razie jednak zostanę tu, z wami. Baruk warknął gniewnie, lecz Derudan uspokoiła go niedbałym skinieniem dłoni. – Koteria Torrud nie jest przyzwyczajona do bezradności, tak? Niebezpieczeństw jest jednak wystarczająco wiele i każde z nich może się okazać zmyłką, tak? Cesarzowa jest sprytna. Zapewniam, że ja ci ufam, panie. – Uśmiechnęła się do Baruka. – Musimy porozmawiać na osobności, alchemiku – dodała, wsuwając mu rękę pod ramię. Rake pokłonił się jej. – Cieszę się, że miałem przyjemność cię poznać, czarownico. Derudan i Baruk oddalili się. Sługa podążał tuż za kobietą. Kruppe przechwycił po drodze sługę niosącego apetycznie wyglądające smakołyki. Złapał na oślep w obie ręce jakieś kąski, po czym odwrócił się, żeby wznowić rozmowę z Crokusem. Znieruchomiał. Chłopaka nigdzie nie było widać. Na tarasie wciąż kłębił się tłum. Niektórzy goście byli zatrwożeni, lecz większość sprawiała wrażenie po prostu zdezorientowanych. Gdzie jest pani Simtal? – pytali. Niektórzy, z uśmiechem na ustach, zmieniali brzmienie pytania na: „z kim jest?”. Szlachetnie urodzonych ogarnęła kolejna fala podniecenia. Krążyli jak sępy, czekając na gospodynię, której pozycja nagle zaczęła się chwiać. Kruppe uśmiechał się błogo pod maską cherubinka. Podniósł powoli wzrok i spojrzał na wychodzący na patio balkon akurat na czas, by dostrzec za żaluzjami kobiecą sylwetkę. Zlizał z palców lukier i mlasnął głośno. – Kruppe szepcze, że są chwile, gdy zrodzony ze smutnej konieczności celibat staje się dobrodziejstwem – nie, wielką ulgą. Mój drogi Murillio, przygotuj się na burzę. Simtal rozsunęła listewki żaluzji i spojrzała w dół. – Miałeś rację – przyznała. – Rzeczywiście wyszli na taras. To bardzo dziwne. Przecież idzie burza. Powinnam się ubrać. – Wróciła do łóżka i zaczęła zbierać porozrzucane ubranie. – A co z tobą, Murillio? – zapytała. – Nie obawiasz się, że towarzysz, którego zostawiłeś na dole, zastanawia się, gdzie się podziałeś, mój drogi? Murillio oparł stopy na podłodze i wciągnął rajtuzy. – Nie sądzę – odparł. – Z kim właściwie przyszedłeś? – zapytała, obrzucając go zaciekawionym spojrzeniem. – To mój przyjaciel – wyjaśnił, zapinając koszulę. – Wątpię, by jego nazwisko coś ci

471 powiedziało. W tej samej chwili rygiel trzasnął i drzwi otworzyły się do środka. Odziana tylko w bieliznę Simtal krzyknęła, zaskoczona widokiem wysokiego, spowitego w płaszcz mężczyzny, który stanął w wejściu. – Jak śmiesz wchodzić do mojej sypialni? Wyjdź natychmiast albo zawołam... – Obaj strażnicy opuścili korytarz, pani – oznajmił Rallick Nom. Wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi, a potem spojrzał na Murillia. – Ubieraj się – warknął. – Opuścili? Simtal cofnęła się, tak by od Rallicka dzieliło ją łóżko. – Ich lojalność kupiono – wyjaśnił skrytobójca. – To powinno być dla ciebie nauczką. – Wystarczy, że krzyknę, a przyjdą inni. – Ale nie krzyczysz – zauważył z uśmiechem Rallick. – Jesteś ciekawa. – Nie ośmielisz się mnie skrzywdzić. – Simtal wyprostowała się. – Turban Orr by cię dopadł. Skrytobójca postąpił krok naprzód. – Chcę tylko z tobą porozmawiać, pani Simtal – powiedział. – Nic ci nie zrobię, choć na to zasługujesz. – Zasługuję? Nie zrobiłam nic... nawet cię nie znam. – Rajca Lim też mnie nie znał – zauważył cicho Rallick. – A po dzisiejszej nocy to samo będzie można powiedzieć o Turbanie Orrze. Niestety, obaj zapłacili za swą ignorancję. Na szczęście nie widziałaś pojedynku, pani. Wyglądał nieprzyjemnie, ale był konieczny. – Przeszył pobladłą kobietę twardym spojrzeniem. – Pozwól, że coś ci wyjaśnię. Kontrakt, który Turban Orr zaoferował Gildii Skrytobójców, został oficjalnie unieważniony. Coll ocalił życie i jego powrót do tego domu jest teraz przesądzony. Koniec z tobą, pani Simtal. Turban Orr nie żyje. Odwrócił się i wyszedł z sypialni, zamykając za sobą drzwi. Murillio wstał powoli. Spojrzał w oczy Simtal, dostrzegając w nich narastające przerażenie. Ogniwa łączące ją z władzą pękły i nie miała teraz żadnych środków obrony. Miał wrażenie, że skurczyła się na jego oczach. Jej ramiona opadły, dłonie zacisnęły się na brzuchu, a kolana ugięły. Nie mógł już dłużej na to patrzeć. Pani Simtal zniknęła, a nie miał odwagi przyglądać się zbyt uważnie istocie, która zajęła jej miejsce. Wydobył z pochwy ozdobny sztylet i rzucił go na łóżko. Potem opuścił pokój bez żadnego słowa czy gestu, wiedząc z całą pewnością, że jest ostatnim człowiekiem, który widzi ją żywą. Zatrzymał się w korytarzu. – Mowri – powiedział cicho. – Nie nadaję się do tego. Zaplanowanie całej intrygi to było jedno, a wykonanie planu coś całkiem innego. Nie zastanawiał się dotąd nad tym, jak będzie się wtedy czuł. Wizja sprawiedliwości była dla

472 niego białym ogniem i nie miał powodu sięgać poza niego wzrokiem czy odpychać go od siebie. Uwiodła go ona i dopiero teraz zadał sobie pytanie, co utracił, skąd wzięła się śmierć, która ogarniała teraz jego jaźń, zostawiając po sobie żal tak nieodparty, że mógł zalać go całego. – Mowri – wyszeptał po raz drugi. Nigdy w życiu nie zbliżył się do modlitwy tak bardzo. – Chyba się zagubiłem. Czy się zagubiłem? Crokus okrążył marmurową kolumnę, nie spuszczając wzroku z wyjątkowo niskiej barghasckiej dziewicy-wojowniczki, która przysiadła na murku fontanny. Mniejsza o strażników, którzy stali na granicy drzew. Jest w końcu złodziejem, prawda? Poza tym mieli teraz na głowie co innego. Zaczekał, aż nadarzy się sposobność, a potem przemknął do mrocznego gaju. Nie rozległ się alarm ani nikt nie kazał mu się zatrzymać. Crokus skrył się w ciemności, odwrócił i przykucnął. Tak jest, nadal tam siedziała, zwrócona twarzą ku niemu. Zaczerpnął głęboko tchu i wyprostował się, trzymając w dłoni kamyk. Czekał, obserwując żołnierzy. Po pół minucie nadeszła odpowiednia chwila. Postąpił krok naprzód i rzucił kamyk do fontanny. Challice D’Arle poderwała się i rozejrzała wokół, ścierając z wymalowanej twarzy kropelki wody. Gdy przesunęła po nim wzrokiem, a potem odwróciła się, Crokusa ogarnęła rozpacz. Zagestykulował rozpaczliwie. Teraz dowie się prawdy o niej. Wstrzymał oddech i zamachał rękami raz jeszcze. Challice obejrzała się za siebie, wstała i podbiegła do niego. Gdy była już blisko, przypatrzyła mu się uważniej. – Gorlas! Czy to ty? Czekałam całą noc! Crokus zamarł. Potem, bez chwili namysłu, rzucił się naprzód i zakrył dziewczynie usta dłonią, a drugą ręką otoczył jej talię. Challice pisnęła, próbując go ugryźć. Choć opierała się zawzięcie, zawlókł ją do ciemnego ogrodu. I co teraz? – zadał sobie pytanie. Niszczyciel Kręgu oparł się o jedną z marmurowych kolumn stojących tuż obok głównego salonu rezydencji. Za jego plecami goście tłoczyli się jeszcze wokół zwłok Turbana Orra, kłócąc się głośno i wykrzykując bezsilne groźby. Powietrze przesycała ciężka woń krwi. Otarł oczy, próbując uspokoić łomoczące serce. Skończyło się. Królowo Snów, jestem wolny. Będę mógł odpocząć. Wreszcie będę mógł odpocząć. Wyprostował się powoli, zaczerpnął głęboko tchu, poprawił pas i rozejrzał się wokół. Nigdzie nie było widać kapitana Stillisa. Pomieszczenie było prawie puste. Tylko przy wejściu do kuchni stała grupka służących. Pani Simtal nadal się nie pokazała i posiadłość

473 ogarniał chaos. Niszczyciel Kręgu po raz ostatni spojrzał na zgromadzonych w ogrodzie gości i ruszył ku drzwiom. Mijając długi stół, na którym zostały jeszcze resztki ciastek i budyni, usłyszał ciche chrapanie. Gdy postąpił kolejny krok naprzód, ujrzał pękatego człowieczka, który siedział w antycznym pluszowym fotelu. Jego twarz zakrywała usmarowana lukrem maska cherubinka, lecz Niszczyciel Kręgu widział zamknięte oczy, a nosowy dźwięk towarzyszący falowaniu klatki piersiowej był głośny i miarowy. Strażnik zawahał się. Po chwili potrząsnął głową i ruszył w stronę wyjścia. Widział już bramy rezydencji, za którymi czekały na niego ulice Darudżystanu i wolność. Postawił już pierwsze kroki na tej ścieżce i nic go z niej nie sprowadzi. Wykonałem to, co do mnie należało. Byłem tylko kolejnym bezimiennym nieznajomym, który nie potrafił po prostu uciec przed tyranią. Dobry Kapturze, przyjmij skarłowaciałą duszę tego człowieka. Jego marzenia się skończyły. Kres położył im kaprys skrytobójcy. Jeśli zaś chodzi o moją duszę, no cóż, będziesz musiał jeszcze trochę poczekać. Przeszedł przez bramę, radując się uśmiechem, który pojawił się wreszcie na jego ustach.

474

Rozdział dwudziesty drugi Kruki! Wielkie Kruki! Swym wzgardliwym krakaniem wyszydzacie historie toczące się w cieniu waszych poczerniałych skrzydeł Rozbijcie dzień, O proporce nocy, zniszczcie cieniami to niewinne światło Kruki! Wielkie Kruki! Wasze chmury przybywają z łopotem i opadają stromo w dół w swej syczącej wędrówce znikąd dokądś Rozbijcie dzień, O proporce nocy,

zniszczcie cieniami to niewinne światło Kruki! Wielkie Kruki! Wasze dzioby otwierają się, rzygając potem dławiącej trwogi nadejście tego dnia zapowiedział grzechot kości Widziałem połysk waszych oczu śmiech który oszrania żywych wasz przelot to tylko iluzja zatrzymujemy się, podnosimy wzrok przeklinamy wasz zimny wiatr wiedząc, że wasza droga będzie wiodła ponad nami po wieki wieków! Kruki Collitt (ur. 978)

Raest zmusił już do odwrotu dwa czarne smoki. Pozostałe dwa krążyły teraz wysoko, natomiast Silanah Czerwonoskrzydła opadła szybko w dół i zniknęła za wzgórzem. Jaghucki tyran wiedział, że jest ranna i powoli wycieka z niej potężna siła witalna. – A teraz zginie – zapowiedział, rozchylając spękane wargi. Jego ciało strawiła toksyczna moc smoków, buchająca z ich paszcz niczym płomienne tchnienie. Zmiażdżyła jego kruche, pożółkłe kości, które skruszyły się, a odłamki spadły na ziemię. W całości utrzymywała go jedynie moc Omtose Phellack.

475 Gdy tylko odzyska Finnest, odtworzy swe ciało, napełni je zdrowiem i wigorem. Był już blisko celu. Jeszcze jedno pasmo wzgórz i ujrzy przed sobą mury miasta. Tylko owe fortyfikacje dzieliły go od pełni jego mocy. Walka spustoszyła wzgórza, niosące zagładę starcie grot obróciło wszystko w popiół. I Raest przepędził smoki. Słyszał ich ryki bólu. Chcąc je oślepić, ze śmiechem na ustach wzbijał pod niebo gęste obłoki ziemi i kamieni. Podpalał powietrze na trasie ich lotu. Wypełniał chmury ogniem. Pomyślał, że dobrze jest znowu żyć. Po drodze pustoszył okolicę. Poruszył gwałtownie głową i rozbił kamienny most wzniesiony nad szeroką, płytką rzeką. Była tam strażnica i żołnierze wyposażeni w żelazną broń – dziwne istoty, wyższe od Imassów. Wyczuwał jednak, że łatwo ich będzie obrócić w niewolników. Tych żołnierzy jednak zabił, żeby nie rozpraszali go podczas walki ze smokami. Zauważył też samotnego jeźdźca, który miał na sobie podobny do ich mundurów strój. Uśmiercił i wędrowca, i jego konia, poirytowany tym, że mu przeszkadzają. Spowity w buzujący ogień swych czarów, Raest wspiął się na wzgórze, za którym przed kilkoma minutami zniknęła Silanah. Spodziewając się kolejnej zasadzki, jaghucki tyran skupił swą moc, zaciskając pięści. Nikt go jednak nie niepokoił. Czyżby uciekła? Spojrzał w górę. Nie, dwa czarne smoki nadal tam krążyły, a między nimi Wielki Kruk. Raest minął szczyt wzgórza i zatrzymał się, widząc przed sobą dolinę. Czekała tam na niego Silanah. Czerwoną, cętkowaną skórę jej falującej ciężko piersi pokrywały czarne, sączące się oparzenia. Złożyła skrzydła i wpatrywała się w niego z dna doliny, gdzie udręczonym zygzakiem wił się strumyk. Jego kręte koryto zarastały cierniste krzewy. Jaghucki tyran wybuchnął ochrypłym śmiechem. Silanah nie ujdzie śmierci. Na drugim końcu doliny ciągnęły się niskie wzgórza, a za nimi lśniło w mroku miasto, w którym ukryty był Finnest. Przystanął na widok tego grodu. W porównaniu z nim bladły nawet wielkie jaghuckie miasta z pierwszej epoki. I skąd brało się to dziwne, niebieskozielone światło, które rozpraszało ciemność z tak sumienną, niezachwianą determinacją? Czekało tam na niego wiele tajemnic i pragnął je wszystkie zgłębić. – Silanah! – krzyknął. – Eleint! Daruję ci życie! Uciekaj, Silanah, bo zwykłem okazywać litość tylko raz. Wysłuchaj mnie, eleint! Czerwona smoczyca spojrzała nań ze spokojem. Jej fasetkowe oczy płonęły jasno. Nie poruszyła się ani nie odpowiedziała. Raest podszedł do niej. Ze zdziwieniem przekonał się, że nie czuje jej groty. Czyżby chciała się poddać? Roześmiał się po raz drugi. Kiedy się zbliżał, niebo nad nim zmieniło wygląd. Wypełniał je teraz pozbawiony źródła, zmienny blask. Miasto zniknęło, zastąpione przez smagane wichrem błotniste równiny. W oddali majaczył potężny łańcuch wyszczerbionych gór, nie wyrzeźbionych jeszcze przez rzeki lodu, lśniących straszliwą młodością. Raest zwolnił kroku. To wizja z pradawnej epoki, z czasów poprzedzających nadejście Jaghutów. Kto mnie tu

476 zwabił? – Ojej, ojej... Tyran spuścił wzrok i ujrzał stojącego przed nim śmiertelnika. Uniósł uschnięte brwi na widok jego osobliwego stroju. Nieznajomy miał na sobie czerwony płaszcz, postrzępiony i wyblakły, o szerokich mankietach pełnych plam od jedzenia, błyszczące, workowate pantalony zdumiewającej różowej barwy, a na małych stopach szerokie, czarne, skórzane buciory. Wyjął szmatkę i otarł sobie pot z czoła. – Drogi panie – wysapał – postarzałeś się naprawdę brzydko! – Jest w tobie Imass – wychrypiał Raest. – Nawet w języku, którym mówisz, słychać echo gardłowych dźwięków wydawanych przez ten lud. Czy przyszedłeś paść mi do stóp? Czy jesteś moim pierwszym akolitą, złaknionym nagrody? – Niestety, mylisz się, panie – padła odpowiedź. – Kruppe, ten skromny, słaby śmiertelnik, który stoi przed tobą, nie kłania się nikomu, nawet Jaghutom czy bogom. Niuanse tej nowej epoki są takie, że powali cię przeciętność, twe tytaniczne wysiłki pozbawi znaczenia niepozorny Kruppe, w którego sen haniebnie wdepnąłeś. Kruppe stoi teraz przed tobą, byś mógł w ostatniej chwili przed śmiercią ujrzeć jego dobrotliwe oblicze. Zważywszy wszystko razem, to wielka wspaniałomyślność z jego strony. Raest ryknął śmiechem. – Nieraz już odwiedzałem sny śmiertelników. Wydaje ci się, że jesteś tu panem. Mylisz się. Tyran wyciągnął gwałtownie dłoń, z której eksplodowała toksyczna moc. Czar pochłonął Kruppego, jarząc się ciemnym płomieniem. Gdy przygasł, po człowieczku nie zostało ani śladu. – To chamstwo, powiada Kruppe – usłyszał głos dobiegający z lewej. – Podobna porywczość jest dla niego wielkim rozczarowaniem. Jaghut odwrócił się błyskawicznie, mrużąc powieki. – Co to za podstęp? Człowieczek uśmiechnął się. – Ależ podstęp Kruppego, oczywiście. Raesta zaalarmował jakiś dźwięk, który zabrzmiał za jego plecami. Było już jednak za późno. Odwrócił się, lecz w tej samej chwili masywny krzemienny miecz przebił jego lewy bark, połamał żebra, przeciął mostek i kręgosłup. Tyran zwalił się na bok. Kawałki jego ciała rozsypały się po ziemi. Podniósł wzrok na T’lan Imassa. Przed twarzą Raesta przemknął cień Kruppego. Tyran spojrzał w załzawione oczy śmiertelnika. – Jest bezklanowy, oczywiście. Uwolniono go z więzów i nikt go już nie spęta, lecz, ku jego przerażeniu, starożytny przymus nadal nim włada. Wyobraź sobie, jak się zdziwił, gdy go zdemaskowano. Onos T’oolan, miecz pierwszego imperium, po raz kolejny musi usłuchać

477 zewu krwi, która tak dawno temu ogrzewała jego członki i serce, dając im życie. – Masz dziwne sny, śmiertelniku – odezwał się T’lan Imass. – Kruppe pełen jest niespodzianek, nawet dla samego siebie. – Wyczuwam w tym wezwaniu rękę rzucającego kości – ciągnął Onos Toolan. – Zgadza się. Zdaje mi się, że zwał się Pran Chole z klanu Kiga Avena z T’lan Imassów Krona. Raest wstał z ziemi, otaczając się płaszczem czarów, by utrzymać na miejscu kawałki ciała. – Żaden T’lan Imass mi się nie oprze – wysyczał. – To bardzo wątpliwe – sprzeciwił się Kruppe. – A zresztą ma pomocnika. Jaghucki tyran wyprostował się i ujrzał wysoką, spowitą w czerń postać, która wyszła z koryta strumienia. Gdy zjawa podeszła bliżej, uniósł głowę. – Przypominasz mi Kaptura. Czy Wędrowiec Śmierci jeszcze żyje? – Skrzywił się. – Nie, nie wyczuwam z twojej strony nic. Nie istniejesz. – Być może – zgodziła się postać, mówiąc cichym, basowym głosem, w którym pobrzmiewała nuta żalu. – Ale w takim razie ty również nie istniejesz – ciągnęła. – Obaj należymy do przeszłości, Jaghucie. – Przybysz zatrzymał się w odległości piętnastu stóp od Raesta i zwrócił zakapturzoną głowę w stronę Silanah. – Jej pan oczekuje twego przybycia, Jaghucie. Będzie jednak czekał na próżno i powinieneś być nam za to wdzięczny. Zadałby ci śmierć, od której nie uciekłaby nawet taka istota jak ty. – Głowa znowu się odwróciła i skryta pod kapturem ciemność skierowała się na Jaghuta. – Tutaj, we śnie śmiertelnika, położymy kres twemu istnieniu. Raest chrząknął. – W tej epoce nie ma nikogo, kto mógłby mnie pokonać. Postać wybuchnęła cichym, basowym śmiechem. – Jesteś głupcem, Raest. W tej epoce może cię zabić nawet śmiertelnik. Fala zniewolenia odwróciła się. To my, bogowie, jesteśmy teraz niewolnikami, a śmiertelnicy są naszymi panami, choć nie zdają sobie z tego sprawy. – A więc jesteś bogiem? – Grymas na obliczu Raesta pogłębił się jeszcze. – W takim razie w porównaniu ze mną jesteś dzieckiem. – Kiedyś byłem bogiem – odparła postać. – Czczono mnie jako K’rula, a moim aspektem był Obilisk. Jestem Wytyczającym Ścieżki. Czy ów starożytny tytuł coś dla ciebie znaczy? Raest cofnął się o krok, unosząc zmumifikowane dłonie. – To niemożliwe – wydyszał. – Odszedłeś do Królestw Chaosu... wróciłeś do miejsca swych narodzin... nie ma cię już wśród nas... – Jak mówiłem, wiele się zmieniło – zauważył cicho K’rul. – Wybieraj, Raest. Onos T’oolan może cię zabić. Nie rozumiesz, co oznacza jego tytuł miecza. W tym świecie nikt mu nie dorówna. Możesz paść haniebnie od ciosu Imassa albo możesz mi towarzyszyć, pod

478 jednym względem jesteśmy bowiem tacy sami. Nasz czas minął i czekają na nas Bramy Chaosu. Co wybierasz? – Ani jedno, ani drugie, pradawny. Z ust Raesta wyrwał się cichy, głuchy śmieszek. Jego zmumifikowane, pokaleczone ciało osunęło się na ziemię. K’rul uniósł głowę. – Znalazł sobie inne ciało. Kruppe wydobył chusteczkę. – Ojej – powiedział. Kalam skinął dłonią i Paran schylił szybko głowę. Kapitanowi zaschło w ustach. W tym ogrodzie działo się coś bardzo dziwnego. Zastanawiał się, czy to wrażenie jest wyłącznie skutkiem wyczerpania. Tutejsze powietrze straszliwie drażniło jego zmysły. Wydawało mu się, że ciemność pulsuje, a woń rozkładu przerodziła się w smród. Kalam sięgnął po noże. Paran napiął mięśnie. Za plecami skrytobójcy nie widział zupełnie nic. Drzew było za dużo, a światła zbyt mało. Gdzieś z przodu migotały gazowe lampy. Na tarasie zgromadzili się ludzie. Mimo to czuł się tak, jakby od cywilizacji dzieliły go tysiące mil. Wydawało mu się, że otacza go jakaś pierwotna obecność. Ze wszystkich stron dobiegało go jej powolne, ciężkie tchnienie. Kalam nakazał mu gestem zostać na miejscu, po czym zniknął w cieniach po prawej stronie. Kapitan przykucnął nisko i zakradł się w miejsce, gdzie przed chwilą stał skrytobójca. Wyglądało na to, że tuż przed nim znajduje się jakaś polanka. Nie był jednak tego pewien. Nie dostrzegał też nic niepokojącego. Mimo to poczucie, że coś tu nie jest w porządku, rozsadzało mu czaszkę. Postąpił kolejny krok naprzód. Pośrodku polany znajdował się jakiś masywny blok, wyglądający jak przystrojony kamień albo ołtarz. Przed tym obiektem stała niska kobieta, która w ciemności wyglądała niemal jak widmo. Była odwrócona do Parana plecami. W jednej chwili była sama, a w następnej tuż za nią znalazł się Kalam. W jego dłoniach błyszczały sztylety. Uniósł ramiona. Kobieta poruszyła się z szybkością błyskawicy. Uderzyła łokciem do tyłu, trafiając skrytobójcę w żołądek. Potem odwróciła się i kopnęła go kolanem w krocze. Kalam wydał z siebie krzyk, zatoczył się do tyłu i padł z ciężkim łoskotem na ziemię. Paran wydobył miecz i wybiegł na polanę. Gdy kobieta go zobaczyła, z jej ust wyrwał się pełen zaskoczenia i strachu pisk. – Nie! – krzyknęła. – Proszę! Kapitan zatrzymał się, słysząc dziewczęcy głos. Kalam usiadł z jękiem. – Do licha, Żal – powiedział. – Nie spodziewałem się, że cię jeszcze zobaczę. Myśleliśmy, że nie żyjesz, dziewczyno. Kobieta spojrzała nieufnie na podchodzącego ostrożnie Parana.

479 – Powinnam cię znać, prawda? – zapytała Kalama. Potem, gdy kapitan podszedł bliżej, uniosła przestraszona dłoń i odsunęła się. – Za... zabiłam cię! – Opadła na kolana z cichym jękiem. – Miałam na rękach twoją krew. Pamiętam to! W Paranie zapłonął ogień gniewu. Uniósł miecz i ruszył ku dziewczynie. – Zaczekaj! – wysyczał Kalam. – Zaczekaj, kapitanie. Coś tu nie gra. Skrytobójca podźwignął się z wielkim trudem i powlókł ku kamiennemu blokowi, chcąc na nim usiąść. – Stój! – wydyszała dziewczyna. – Nic nie czujesz? – Ja czuję – warknął Paran. Opuścił broń. – Nie dotykaj tego, kapralu. Kalam odsunął się. – Myślałem, że mi się zdaje – mruknął. – To wcale nie kamień – zauważyła kobieta. Z jej twarzy zniknął grymas bólu, który pojawił się tam przed chwilą. – To drewno. – Wyprostowała się i spojrzała na kaprala. – I rośnie. Parana nawiedziło nagle pewne podejrzenie. – Dziewczyno, pamiętasz mnie? Wiesz, kim jestem? Zmarszczyła brwi, a potem potrząsnęła głową. – Kalama znam – powiedziała. – To chyba mój stary przyjaciel. Skrytobójca zakrztusił się czymś, po czym odkaszlnął głośno, kręcąc głową. Kobieta wskazała na drewniany kloc. – Widzicie? Znowu rośnie. Obaj mężczyźni spojrzeli w tamtą stronę. Brzegi kloca spowiła mgiełka, która rozszerzyła się i zamigotała, a potem zniknęła. Paran wyraźnie widział, że tajemniczy przedmiot stał się większy. – Ma korzenie – dodała dziewczyna. Paran otrząsnął się. – Kapralu? Zostań tu z nią. Niedługo wrócę. Schował miecz i opuścił polanę. Błądził po chaszczach przez jakąś minutę. Wreszcie dotarł do ich granicy i spojrzał na pełen gości taras. Na wyłożonej kamieniami części po lewej wznosiła się obudowana niskim murkiem fontanna. Otaczały ją marmurowe kolumny, oddalone od siebie o mniej więcej jard. Kapitan zauważył, że Sójeczka i jego żołnierze stoją w szeregu w odległości dwunastu stóp od linii drzew. Twarze mieli zwrócone w stronę tarasu. Wyglądali na zaniepokojonych. Znalazł suchy konar i złamał go na pół. Gdy rozległ się trzask, sześciu mężczyzn odwróciło się jednocześnie. Kapitan wskazał na Sójeczkę i Młotka, po czym skrył się między drzewami. Sierżant szepnął coś do Szybkiego Bena. Potem obaj z uzdrowicielem podeszli do kapitana. Paran przyciągnął Sójeczkę do siebie.

480 – Kalam znalazł Żal – poinformował go. – I coś jeszcze. Dziewczynie pomieszało się we łbie, sierżancie. Nie sądzę, żeby udawała. W jednej chwili pamięta, że mnie zabiła, a w następnej już nie. Wbiła sobie do głowy, że Kalam to jej stary przyjaciel. Młotek chrząknął. – A co to jest to: „coś jeszcze”? – zapytał Sójeczka, obrzuciwszy szybkim spojrzeniem gości. – Nie jestem pewien, ale to coś paskudnego. – Rozumiem. – Sierżant westchnął. – Idź z kapitanem, Młotek. Przyjrzyj się Żal. Nawiązaliście wreszcie kontakt z Gildią Skrytobójców? – zapytał Parana. – Nie. – W takim razie niedługo przystąpimy do akcji – stwierdził Sójeczka. – Spuścimy ze smyczy Skrzypka i Płota. Młotek, kiedy wrócisz, przyprowadź ze sobą Kalama. Musimy porozmawiać. Rallick wszedł do głównego salonu i ruszył ku frontowym drzwiom. Nikt go nie zatrzymywał. Kiedy przechodził, twarze zwracały się ku niemu, a rozmowy cichły. Wznawiano je dopiero, gdy przeszedł. Skrytobójcę ogarnęło głębokie znużenie, zbyt paraliżujące, by tłumaczyła je utrata krwi. Zresztą rana dawno już się zagoiła. Ta słabość miała podłoże emocjonalne. Zatrzymał się na widok Kruppego, który wstał z krzesła. Maska zwisała mu z pulchnej dłoni, twarz zalewały strumienie potu, a w oczach widniał strach. – Nie dziwię się, że jesteś przerażony – rzucił Rallick, podchodząc bliżej. – Gdybym wiedział, że tu będziesz... – Cisza! – warknął grubasek. – Kruppe musi się zastanowić! Skrytobójca skrzywił się, nic jednak nie powiedział. Nigdy jeszcze nie widział Kruppego bez jego zwykłej maski uprzejmości. Widok wyprowadzonego z równowagi grubaska wzbudził w nim głęboki niepokój. – Ruszaj w drogę, przyjacielu – odezwał się nagle Kruppe. Jego głos brzmiał dziwnie. – Czeka na ciebie przeznaczenie. Co więcej, wydaje się, że nasz nowy świat jest w pełni przygotowany na przybycie kogoś takiego jak Raest, bez względu na to, jaką postać przybierze. Rallick wykrzywił twarz jeszcze mocniej. Chyba jest pijany, pomyślał. Westchnął i odwrócił się, wracając pamięcią do tego, co osiągnął dzisiejszej nocy. Ruszył w dalszą drogę, zostawiając Kruppego samemu sobie. I co teraz? – zadał sobie pytanie. Poświęcił tej sprawie bardzo wiele wysiłku. Jego myśli utraciły klarowność, znieczulone sukcesem. Nigdy nie uważał się za bojownika o szlachetne sprawy. Miał, co prawda, obsesję na punkcie naprawienia tej krzywdy, lecz właściwie wziął tylko na siebie rolę, którą powinien odegrać Coll. Zastąpił jego wolę, przyjmując na wiarę, że przyjaciel ją teraz odzyska.

481 A jeśli tak się nie stanie? Grymas na twarzy Rallicka wciąż się pogłębiał. Skrytobójca zdusił to pytanie, nim jego myśli zdążyły wyruszyć na poszukiwanie odpowiedzi. Jak powiedział mu Baruk, czas wracać do domu. Po drodze do bramy, jego ramienia dotknęła kobieta w srebrnej masce. Zwrócił się ku niej zaskoczony. Gładką maskę okalały długie brązowe włosy, a wąskie szparki oczu nie odsłaniały nic z tego, co kryło się pod spodem. Kobieta podeszła bliżej. – Myślałam o tobie już od pewnego czasu – odezwała się cicho. – Teraz zdaję sobie sprawę, że powinnam była zainteresować się tobą osobiście. Śmierci Ocelota można było uniknąć. Oczy skrytobójcy pociemniały. – Vorcan. Pochyliła nieznacznie głowę, pozdrawiając go ledwie dostrzegalnym gestem. – Ocelot był głupcem – warknął Rallick. – Jeśli gildia zatwierdziła kontrakt Orra, czekam na karę. Kobieta milczała. Rallick stał spokojnie. – Nie jesteś zbyt rozmowny, Rallicku Nom. Odpowiedziała jej cisza. Vorcan zaśmiała się cicho. – Powiedziałeś, że czekasz na karę, jakbyś pogodził się już z myślą o śmierci. – Przeniosła spojrzenie na zatłoczony taras. – Rajca Turban On miał magiczną osłonę, ale na nic mu się to nie zdało. Ciekawe. – Zastanawiała się nad czymś przez chwilę, po czym skinęła głową. – Będę potrzebowała twych umiejętności, Rallicku Nom. Chodź ze mną. Zamrugał. Gdy ruszyła ku położonemu na zapleczu posiadłości ogrodowi, podążył za nią. Crokus przydusił Challice, zatykając jej usta dłonią. Drugą ściągnął z twarzy maskę złodzieja. Wybałuszyła oczy, poznając go. – Jeśli krzykniesz, pożałujesz tego – ostrzegł ją ochryple. Udało mu się zaciągnąć ją jakieś dziesięć jardów w głąb chaszczy, nim zbiła go z nóg. Szarpali się przez chwilę, ale to on wygrał walkę. – Chcę tylko z tobą porozmawiać. Nie zrobię ci krzywdy – zapewnił. – Przysięgam. Chyba że czegoś spróbujesz, oczywiście. Teraz cofnę rękę. Nie krzycz, proszę. Spróbował wyczytać coś z jej oczu, lecz widział tam jedynie strach. Zawstydzony, uniósł dłoń. Nie krzyknęła, lecz po chwili Crokus tego pożałował. – Do licha, złodzieju! Kiedy mój ojciec cię złapie, obedrze żywcem ze skóry! Chyba że najpierw dopadnie cię Gorlas. Jeśli czegoś ze mną spróbujesz, ugotuje cię powoli... Crokus znowu zatkał jej usta. Obedrze ze skóry? Ugotuje?

482 – Kto to jest Gorlas? – zapytał, spoglądając na nią wściekle. – Jakiś kucharz amator? A więc naprawdę mnie zdradziłaś! Otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Znowu uniósł rękę. – Wcale cię nie zdradziłam – powiedziała. – O czym ty mówisz? – O tym zamordowanym strażniku. Ja tego nie zrobiłem, ale... – Pewnie, że nie zrobiłeś. Ojciec wynajął jasnowidza. Zabiła go kobieta, służka Sznura. Jasnowidz tak się wystraszył, że nawet nie zaczekał na zapłatę. Złaź ze mnie, złodzieju. Puścił ją i usiadł na ziemi, wbijając wzrok między drzewa. – Nie zdradziłaś mnie? A co z Meese? Strażnikami w domu wujka Mammota? Wielką obławą? Challice podniosła się i strąciła suche liście ze skórzanej pelerynki. – Co ty bredzisz? Muszę wracać. Gorlas będzie mnie szukał. Jest pierwszym synem domu Tholiusów. Uczy się na mistrza pojedynków. Jeśli zobaczy cię ze mną, będą prawdziwe kłopoty. Spojrzał na nią. – Zaczekaj! – Zerwał się na nogi. – Posłuchaj, Challice! Zapomnij o tym głupim Gorlasie. Za rok wujek przedstawi nas sobie formalnie. Mammot jest sławnym pisarzem. Challice zatoczyła oczyma. – Zejdź na ziemię? Pisarzem? Jakiś staruch z plamami inkaustu na łapach, który obija się o ściany? Czy jego dom ma władzę? Wpływy? Dom Tholiusów ma władzę, wpływy i wszystko co trzeba. Poza tym, Gorlas mnie kocha. – Ale ja... – przerwał i odwrócił spojrzenie. Czy rzeczywiście? Nie. Ale czy to miało znaczenie? Czego właściwie od niej chciał? – Czego właściwie ode mnie chcesz? – zapytała Challice. Spuścił wzrok, a potem spojrzał jej w oczy. – Towarzystwa? – zapytał nieśmiało. – Przyjaźni? Co ja gadam? Jestem złodziejem! Okradam takie kobiety jak ty! – Zgadza się! – warknęła. – To po co udajesz kogoś innego? – Jej mina złagodniała. – Crokus, nie zdradzę cię. To będzie nasza tajemnica. Przez krótką chwilę czuł się jak dziecko głaskane po główce przez wyrozumiałą matronę i podobało mu się to. – Nigdy jeszcze nie spotkałam prawdziwego złodzieja z ulic – dodała z uśmiechem. Zadowolenie zastąpił wybuch gniewu. – Na oddech Kaptura, pewnie, że nie – zadrwił. – Prawdziwego? Ty w ogóle nie znasz prawdziwego życia, Challice. Nigdy nie miałaś krwi na rękach. Nie widziałaś, jak umiera człowiek. Ale tak właśnie powinno być, prawda? Zostawcie brud nam, jesteśmy do niego przyzwyczajeni.

483 – Dzisiaj widziałam, jak umiera człowiek – odparła cicho dziewczyna. – I nigdy więcej nie chcę już tego oglądać. Jeśli tak właśnie wygląda „prawdziwe życie”, nie życzę sobie mieć z nim nic wspólnego. Możesz je sobie zatrzymać, Crokus. Żegnaj. Odwróciła się i odeszła. Crokus wpatrywał się w jej splecione w warkocz włosy. W głowie niosło mu się echo jej słów. Nagle poczuł się do cna wyczerpany. Odwrócił się w stronę ogrodu. Miał nadzieję, że Apsalar jest jeszcze tam, gdzie ją zostawił. Nie miał w tej chwili najmniejszej ochoty jej szukać. Skrył się w cieniach. Gdy tylko Młotek wyszedł na polanę, wzdrygnął się gwałtownie. Paran złapał go za rękę. Spojrzeli sobie w oczy. Uzdrowiciel potrząsnął głową. – Nie mogę podejść bliżej, kapitanie. To, co tu żyje, jest trucizną dla mojej groty Denul. I to... wyczuwa mnie... swym głodem. – Otarł pot z czoła i, drżąc, zaczerpnął tchu. – Lepiej przyprowadź dziewczynę do mnie. Paran puścił jego rękę i wybiegł na polanę. Kloc drewna osiągnął już wielkość stołu. Otaczały go grube, kręte korzenie, a na bokach miał nierówno ociosane, kanciaste otwory. Ziemia wokół niego wyglądała jak nasączona krwią. – Kapralu – wyszeptał przerażony. – Wyślij dziewczynę do Młotka. Kalam położył dłoń na jej ramieniu. – Wszystko w porządku, maleńka – powiedział tonem dobrego wujka. – Idź. Za chwilę do ciebie przyjdziemy. – Dobrze. Uśmiechnęła się i podeszła do stojącego na skraju polany uzdrowiciela. Kalam potarł porośnięty szczeciną podbródek, śledząc dziewczynę wzrokiem. – Nigdy dotąd nie widziałem, żeby Żal się uśmiechała – zauważył. – A szkoda. Młotek przemówił cicho do dziewczyny, a potem podszedł bliżej i położył dłoń na jej czole. Paran spojrzał w górę. – Burza się uspokoiła – zauważył. – Aha. Mam nadzieję, że to znaczy, iż wydarzyło się to, czego chcieliśmy. – Ktoś go powstrzymał. Ja też mam taką nadzieję, kapralu. – Kapitan jednak nie liczył na to zbytnio. Coś się szykowało. Westchnął. – Jeszcze nawet nie było dwunastego dzwonu. Trudno w to uwierzyć. – Czeka nas długa noc – zgodził się skrytobójca, jasno dając do zrozumienia, że on również nie czuje najmniejszego optymizmu. Chrząknął. Ich uszu dobiegł pełen zdumienia krzyk Młotka. Uzdrowiciel cofnął dłoń i skinął na Parana i Kalama. – Ty idź – rzucił kapral. Kapitan spojrzał na czarnoskórego mężczyznę, marszcząc niepewnie brwi. Potem podszedł do uzdrowiciela i Żal. Dziewczyna zamknęła oczy. Sprawiała wrażenie pogrążonej

484 w transie. – Opętanie ustąpiło – oznajmił bez zbędnych wstępów Młotek. – Tak też myślałem – odparł Paran, przyglądając się Żal. – Jest w tym jednak coś więcej – ciągnął uzdrowiciel. – Siedzi w niej ktoś inny, kapitanie. Paran uniósł brwi. – Ktoś, kto był tam przez cały czas. Nie potrafię pojąć, w jaki sposób przeżył w towarzystwie Sznura. A teraz muszę podjąć decyzję. – Słucham. Młotek przykucnął, wziął w rękę gałązkę i zaczął rysować na ziemi bezsensowne linie. – Ten ktoś osłaniał umysł dziewczyny. Działał jak alchemiczny filtr. W ciągu ostatnich dwóch lat Żal dopuściła się czynów, które doprowadziłyby ją do obłędu, gdyby je pamiętała. Ta osoba walczy teraz z jej wspomnieniami, ale potrzebuje pomocy, bo nie jest już taka silna jak kiedyś. Umiera. Paran przykucnął obok uzdrowiciela. – A ty chcesz jej pomóc? – Nie jestem pewien. Widzisz, kapitanie, nie znam jej planów. Nie wiem, co kombinuje, nie potrafię przeniknąć jej zamiarów. Co się stanie, jeśli jej pomogę, a potem się okaże, że chciała absolutnej władzy? W ten sposób dziewczyna znowu będzie opętana. – Myślisz więc, że ten nieznajomy chronił Żal przed Sznurem tylko po to, żeby teraz zająć jego miejsce? – Jeśli tak to ująć, to nie ma sensu – zauważył Młotek. – Nie mogę tylko skapować, dlaczego poświęciła się tak całkowicie? Straciła własne ciało i jeśli opuści teraz dziewczynę, nie będzie miała dokąd pójść, kapitanie. Może ją kochała, była jej krewną czy kimś w tym rodzaju. Kimś, kto był skłonny poświęcić dla niej wszystko. To możliwe. – Mówisz „ona”. To kobieta? – Była kobietą. Niech mnie szlag, jeśli wiem, kim jest teraz. Wyczuwam w niej tylko smutek. – Spojrzał w oczy Paranowi. – Nigdy w życiu nie zetknąłem się z tak ogromnym smutkiem, kapitanie. Paran przyjrzał się przelotnie jego twarzy. Potem wstał. – Nie wydam ci w tej sprawie żadnego rozkazu, uzdrowicielu. – Ale? – Ale radzę ci, żebyś to zrobił. Pomógł jej osiągnąć to, czego pragnie. Młotek wydął policzki, po czym odrzucił gałązkę i wyprostował się. – Mój instynkt podpowiada mi to samo, kapitanie. Dziękuję. – Stać! – zawołał głośno stojący na polanie Kalam. – Pokażcie się! Obaj mężczyźni odwrócili się i zobaczyli, że kapral wpatruje się w lasek po lewej. Paran złapał Młotka za ramię i wciągnął go w cień. Uzdrowiciel powlókł za sobą Żal. Na polanę wyszło dwoje ludzi, kobieta i mężczyzna.

485

Crokus podczołgał się bliżej przez pnącza i zbutwiałe liście. Jak na ogród rezydencji była to prawdziwa puszcza. Szukając Apsalar, usłyszał głosy, które, jak się okazało, należały do dwóch mężczyzn i kobiety w srebrnej masce. Wszyscy troje spoglądali na dziwny, słabo widoczny pniak, który wyrastał pośrodku polany. Crokus wypuścił powoli powietrze z płuc. Jednym z mężczyzn był Rallick Nom. – Wyczuwam w tym zło – rzekła kobieta, odsuwając się. – Głód. Rosły, czarnoskóry mężczyzna, który przystanął u jej boku, odchrząknął głośno. – Nie będę się z tobą spierał, mistrzyni. Cokolwiek to jest, to nie robota Malazańczyków. Złodziej wybałuszył oczy. Malazańscy szpiedzy? Mistrzyni? Vorcan! Kobieta zwróciła się w stronę Rallicka, obojętna na otaczającą ją niezwykłość. – A jak to wpływa na ciebie, Rallick? – W ogóle nie wpływa – odpowiedział. Skrytobójca wzruszył ramionami i podszedł do pełnego sęków i wijących się korzeni kloca. Zamazane ruchy ustały. Vorcan uspokoiła się. – Wyraźnie spowalniasz jego działania, Rallick. Ciekawe. – To przez ten otataralowy proszek – mruknął skrytobójca. – Co takiego? – Wtarłem go sobie w skórę. Wytrzeszczyła oczy. Nieznajomy mężczyzna przyjrzał się uważnie Rallickowi. – Pamiętam cię, skrytobójco. To za tobą szliśmy podczas pierwszej próby nawiązania kontaktu. W noc, gdy zaatakowano nas z góry. Rallick skinął głową. – Dziwię się, że ocalałeś – ciągnął Malazańczyk. – To człowiek pełen niespodzianek – zauważyła Vorcan. – No dobrze, kapralu Kalamie z Podpalaczy Mostów, otrzymałam twą prośbę o audiencję i postanowiłam wyrazić na nią zgodę. Nim jednak zaczniemy, wolałabym, żeby dołączyła do nas reszta waszej grupy. Zwróciła się w stronę drzew po prawej stronie. Crokusowi już przedtem kręciło się w głowie – Podpalacze Mostów! – gdy jednak zobaczył dwóch mężczyzn, którzy wyszli spomiędzy drzew, czaszka omal mu nie pękła z wrażenia. Między nimi szła Apsalar. Wydawało się, że jest pod wpływem jakiegoś narkotyku. Oczy miała zamknięte. – Mistrzyni – odezwał się jeden z mężczyzn – jestem kapitan Paran z Dziewiątej Drużyny. – Zaczerpnął głęboko tchu. – W tej sprawie jednak imperium reprezentuje Kalam. Vorcan ponownie zwróciła się ku czarnoskóremu mężczyźnie. – W takim razie audiencja się rozpoczyna. – Mistrzyni, oboje wiemy, że Rada Miejska nie ma w Darudżystanie prawdziwej władzy. A ponieważ ty również jej nie sprawujesz, doszliśmy do wniosku, że miejscowi magowie

486 operują w ukryciu, a ich głównym celem jest zachowanie status quo. Kimkolwiek są, potrafią się świetnie maskować. Moglibyśmy zabić wszystkich magów w Darudżystanie, ale to trwałoby zbyt długo i do tego mogłoby się tu zrobić paskudnie. Dlatego Imperium Malazańskie postanowiło zaoferować kontrakt na rzeczywistych władców Darudżystanu. Sto tysięcy jakata w złocie. Od głowy. Ponadto, cesarzowa oferuje władzę w mieście, wraz z tytułem wielkiej pięści i wszystkimi przywilejami, jakie się z tym wiążą. Skrzyżował ramiona. Vorcan milczała przez chwilę. – Cesarzowa Laseen jest skłonna zapłacić mi dziewięćset tysięcy jakata? – zapytała wreszcie. – Tak – potwierdził Kalam. – Jeśli jest ich dziewięciu. – Koteria Torrud jest bardzo potężna, kapralu. Nim jednak udzielę ci odpowiedzi, chcę się czegoś dowiedzieć o istocie, która nadciąga ze wschodu. – Napięła lekko mięśnie twarzy. – Przez pewien czas opór stawiało jej pięć smoków, zapewne pochodzących z Odprysku Księżyca. Zakładam, że mistrz Baruk i jego koteria zawarli porozumienie z Synem Ciemności. Kalam wyglądał na oszołomionego, lecz szybko wrócił do równowagi. – Mistrzyni, nie my stworzyliśmy siłę, która zbliża się do miasta. Jeśli Syn Ciemności ją unicestwi, będziemy bardzo zadowoleni. Jeśli zaś chodzi o pytanie, którego nie zadałaś głośno, zakładam, że sojusz między Tiste Andii a koterią wygaśnie z chwilą śmierci członków tej ostatniej. Nie prosimy cię o zamach na życie władcy Odprysku Księżyca. Paran odchrząknął. – Mistrzyni, do starć między Odpryskiem Księżyca a Imperium Malazańskim dochodziło już nieraz. Dotychczasowe przykłady wskazują, że Syn Ciemności zapewne się wycofa, zamiast walczyć z nami w pojedynkę. – To prawda – zgodziła się Vorcan. – Kapralu Kalamie, nie chcę marnować życia moich ludzi, zlecając im podobne zadanie. Na sukces może liczyć jedynie skrytobójca, który jest jednocześnie wielkim magiem. Dlatego zgadzam się przyjąć kontrakt i osobiście dokonam zamachów. Jeśli chodzi o zapłatę... – Otrzymasz ją przez grotę, gdy tylko wykonasz kontrakt – przerwał Kalam. – Mistrzyni, być może wiadomo ci, że cesarzowa była ongiś skrytobójczynią i przestrzega obowiązujących w tej profesji zasad. Dostaniesz złoto. Tytuł i władzę nad Darudżystanem odda ci bez wahania. – Zgadzam się, kapralu Kalamie. – Kobieta zwróciła się w stronę swego towarzysza. – Zacznę natychmiast. Rallicku Nom, zadanie, które ci zlecę, ma kluczowe znaczenie. Zastanawiałam się nad twą niezwykłą zdolnością neutralizacji wzrostu tego... okropieństwa. Ten proces trzeba zahamować. Zostaniesz tutaj, żeby go powstrzymywać. – Na jak długo? – warknął.

487 – Dopóki nie wrócę. Wtedy sprawdzę, jakie ma osłony. Aha, jeszcze jedno. Gildia nie usankcjonowała poczynań Ocelota i uznaje jego egzekucję za słuszną karę. Dziękuję, Rallicku Nom. Gildia jest zadowolona. Rallick podszedł do dziwnego pniaka i usiadł na nim. – Do zobaczenia – rzuciła Vorcan i opuściła polanę. Crokus przyglądał się trzem malazańskim szpiegom, którzy zbili się w grupkę, by porozmawiać szeptem. Potem jeden z nich złapał Apsalar za ramię i poprowadził ją delikatnie do lasku, kierując się ku tylnemu murowi posiadłości. Pozostali dwaj, kapitan Paran i kapral Kalam, popatrzyli na Rallicka. Skrytobójca ujął twarz w dłonie i wsparł łokcie na udach, wpatrując się ponuro w murawę. Kalam wypuścił z sykiem powietrze przez zęby, potrząsając głową. Po chwili obaj Malazańczycy oddalili się w stronę tarasu. Crokus zawahał się. Jakaś część jego jaźni pragnęła wypaść na polanę i oskarżyć Rallicka. Zamordować magów! Oddać Darudżystan Malazańczykom? Jak mógł do czegoś takiego dopuścić? Nie ruszył się jednak z miejsca. Narastał w nim strach. Pomyślał, że właściwie nic nie wie o Rallicku. Czy skrytobójca go wysłucha? A może po prostu wbije mu nóż w gardło? Nie miał ochoty podejmować takiego ryzyka. Rallick nie ruszał się przez całą minutę. Potem się podniósł i zwrócił wprost ku leżącemu w chaszczach Crokusowi. Chłopak jęknął. Skrytobójca skinął na niego. Crokus zbliżył się powoli. – Potrafisz się ukrywać – pochwalił go Rallick. – Miałeś szczęście, że Vorcan nie zdjęła maski. Za dużo w niej nie widziała. Słyszałeś wszystko? Złodziej skinął głową. Jego wzrok przyciągało to, co wbrew sobie wciąż nazywał pniakiem. Przypominało teraz raczej mały drewniany domek. Szramy na jego bokach równie dobrze mogły być oknami. W przeciwieństwie do Vorcan, nie wyczuwał w tajemniczym obiekcie głodu, lecz swego rodzaju niecierpliwość, niemal frustrację. – Nim mnie potępisz, wysłuchaj uważnie, co ci powiem, Crokus. Złodziej oderwał spojrzenie od drewnianego kloca. – Słucham. – Baruk może jeszcze być na przyjęciu. Musisz go znaleźć. Opowiedz mu wszystko o tym, co się tu zdarzyło. Ostrzeż go, że Vorcan jest wielkim magiem i zabije ich wszystkich, jeśli nie połączą sił, żeby się bronić. – Skrytobójca położył dłoń na ramieniu Crokusa. Chłopak wzdrygnął się, spoglądając na niego nieufnie. – A jeśli Baruk już poszedł, znajdź Mammota. Widziałem go tu niedawno. Ma maskę bestii z wielkimi kłami. – Wujka Mammota? Ale on jest...

488 – Jest wielkim kapłanem D’riss, Crokus, i członkiem Koterii Torrud. No, śpiesz się. Nie ma czasu. – A ty tu zostaniesz, Rallick? Będziesz sobie siedział na tym... pniaku? Skrytobójca wzmocnił uścisk. – Vorcan miała rację, chłopcze. Cokolwiek to jest, wygląda na to, że potrafię to powstrzymać. Baruk musi się o tym dowiedzieć. Ufam jego opinii bardziej niż zdaniu Vorcan, ale na razie będę słuchał jej rozkazów. Crokus opierał się chwilę, myśląc o Apsalar. Był pewien, że coś jej zrobili. Jeśli ją skrzywdzili, zapłacą mu za to. Ale... wujek Mammot? Vorcan chciała zabić wujka? Spojrzał na Rallicka. W jego oczach pojawił się twardy błysk. – Zrobię to – zapewnił. W tej samej chwili z tarasu dobiegł ryk wściekłości i bólu, który wstrząsnął drzewami. Kloc drewna odpowiedział eksplozją jaskrawożółtego ognia. Jego korzenie pęczniały i wiły się niczym szukające uchwytu palce. Rallick odepchnął z całej siły Crokusa, po czym odwrócił się i wskoczył na kloc. Żółte płomienie zgasły. W ziemi powstały rozbiegające się we wszystkich kierunkach szczeliny. – Uciekaj! – wrzasnął skrytobójca. Chłopak odwrócił się i pomknął w stronę posiadłości pani Simtal. Serce tłukło mu głośno. Baruk pociągnął gwałtownie za sznurek dzwonka. Nad jego głową rozległ się krzyk woźnicy. Karoca się zatrzymała. – Coś się stało – wysyczał do Rake’a. – Do cholery, odjechaliśmy za wcześnie! Zbliżył się do okna i odsunął żaluzje. – Chwileczkę, alchemiku – odezwał się spokojnie Rake. Ściągnął brwi i uniósł głowę, jakby czegoś nasłuchiwał. – To tyran – oznajmił. – Jest jednak osłabiony i zostało tam wystarczająco wielu magów, żeby sobie z nim poradzić. – Otworzył usta, by dodać coś jeszcze, lecz natychmiast je zamknął. Jego oczy pociemniały, przybierając lazurowy odcień. Przyjrzał się alchemikowi. – Baruku, wracaj do swej rezydencji – rzekł cicho. – Przygotuj się na następne posunięcie imperium. Nie będziemy musieli czekać długo. Alchemik wbił wzrok w Tiste Andii. – Powiedz mi, co się dzieje – zażądał gniewnie. – Czy staniesz do walki z tyranem? Rake rzucił maskę na podłogę karety i spiął klamrą kołnierz płaszcza. – Jeśli okaże się to konieczne, stanę. O ściany karety uderzały pięści. Słychać było rozbawione głosy. Tłum napierał na nich ze wszystkich stron. Święto zbliżało się do dwunastego dzwonu, Godziny Wzejścia, kiedy to Pani Wiosny wstępowała na niebo razem z księżycem. – Tymczasem jednak trzeba oczyścić miejskie ulice z tłumów – ciągnął Rake. – Przypuszczam, że będziesz chciał ograniczyć liczbę ofiar do minimum.

489 – I to wszystko, co masz mi do powiedzenia, Rake? – zapytał z gwałtownym gestem Baruk. – Oczyścić ulice z tłumów? Jak, na Kaptura, mamy to zrobić? Darudżystan ma trzysta tysięcy mieszkańców i wszyscy przebywają teraz na ulicach. Tiste Andii otworzył drzwi. – W takim razie zostaw to mnie. Potrzebny mi wysoko położony punkt obserwacyjny, alchemiku. Masz jakieś sugestie? Frustracja Baruka była tak wielka, że musiał walczyć z pokusą sprzeciwienia się Anomanderowi Rake’owi. – Dzwonnica K’rula – odparł. – To kwadratowa wieża niedaleko Bramy Zgryzoty. Rake wysiadł z karety. – Spotkamy się w twej rezydencji, alchemiku – zapowiedział, zaglądając do środka. – Musisz się przygotować, i twoi koledzy, magowie, również. – Zatrzymał się na chwilę, patrząc na tłumy, jakby węszył. – Jak daleko jest stąd do tej dzwonnicy? – Trzysta kroków. Chyba nie zamierzasz iść tam na piechotę? – Zamierzam. Nie czas jeszcze, bym otworzył swą grotę. – Ale jak... Baruk umilkł. Anomander Rake odpowiedział już na jego pytanie. Głowa i ramiona Tiste Andii wystawały nad kłębiącą się ciżbę i wszyscy ujrzeli miecz, który wydobył z pochwy. – Z drogi, jeśli miłe wam własne dusze! – ryknął. Uniesiony wysoko oręż przebudził się z jękiem. Z ostrza popłynęły łańcuchy dymu. Powietrze wypełnił straszliwy dźwięk przypominający skrzypienie kół, a wraz z nim rozległ się chór zawodzących rozpaczliwie głosów. Tłumy pierzchły przed Synem Ciemności. Ludzi nagle opuścił świąteczny nastrój. – Bogowie zmiłujcie się! – wyszeptał Baruk. Wszystko zaczęło się zupełnie niewinnie. Szybki Ben i Sójeczka stali obok fontanny. Słudzy śpieszyli się, jakby mimo rozlewu krwi i nieobecności gospodyni z chwilą zbliżania się dwunastego dzwonu przyjęcie znowu nabierało dynamiki. Do obu mężczyzn podszedł kapitan Paran. – Rozmawialiśmy z mistrzynią gildii – oznajmił. – Zgodziła się przyjąć kontrakt. Sójeczka chrząknął. – Jak byśmy sobie radzili, gdyby nie chciwość? – Coś zauważyłem – wtrącił Szybki Ben. – Przeszedł mi ból głowy. Kusi mnie, żeby otworzyć grotę, sierżancie. Przekonam się, co zobaczę. – Proszę bardzo – zgodził się Sójeczka po chwili zastanowienia. Szybki Ben zniknął w cieniu marmurowej kolumny. Do żołnierzy Sójeczki zbliżał się jakiś staruszek w przerażającej masce. Wtem ruszyła ku niemu wysoka kobieta o bujnych kształtach, która trzymała w ręku fajkę wodną. Pół kroku za nią podążał sługa. Gdy szła, ciągnęła za sobą smugi dymu. Zawołała staruszka.

490 W następnej chwili noc rozjaśniła fala energii, która przemknęła między Sójeczka a Paranem niczym strumień wody, uderzając nieznajomego prosto w pierś. Sierżant natychmiast złapał za miecz, lecz gdy się odwrócił, czarodziej odepchnął go na bok i pomknął ku kobiecie. – Nie! – wrzeszczał Szybki Ben. – Nie zbliżaj się do niego! Paran również ściskał w ręku miecz, który zawodził jak porażony strachem. Kapitan pomknął przed siebie. Powietrze przeszył zwierzęcy ryk wściekłości. Staruszek odwrócił się błyskawicznie, zrywając maskę. Jego płonące oczy odnalazły kobietę. Wyciągnął ku niej dłoń, z której trysnęła szara jak łupek, skwiercząca moc. Sójeczka zamarł w bezruchu, patrząc na to z niedowierzaniem. Ciało Szybkiego Bena trafiło w kobietę, a potem oboje wpadli na sługę i cała trójka runęła na ziemię. Wijący się strumień energii uderzył w oszołomiony tłum, pochłaniając każdego, kogo dotknął. Tam, gdzie przed chwilą stali mężczyźni i kobiety, pozostał tylko biały popiół. Potem wiązka rozgałęziła się, przeszywając wszystko w zasięgu wzroku. Drzewa rozpadały się, kamień i marmur eksplodowały w obłokach pyłu, a ludzie ginęli. Dotknięte wiązką części ciała po prostu znikały, a wszystko zbroczyły czarne fontanny krwi. Jedna lanca energii wzbiła się ku nocnemu niebu, rozświetlając gęstą chmurę. Druga trafiła w rezydencję, wstrząsając nią z głuchym łoskotem. Trzecia pomknęła ku zbliżającemu się do staruszka Paranowi. Gdy moc uderzyła w miecz, broń i jej właściciel zniknęli. Sierżant postąpił pół kroku naprzód. Wtem o jego bark otarło się coś ciężkiego i masywnego. Zatoczył się, prawe kolano załamało się pod nim i padł na ziemię. Poczuł, że kość trzasnęła, a potem rozdarła mu ciało i skórę, gdy własny ciężar pociągnął go w dół. Miecz runął z brzękiem na kamienie. Dręczony przeszywającym bólem Sójeczka przetoczył się, by uwolnić unieruchomioną nogę i natknął się na zwaloną kolumnę. Po chwili czyjeś ręce złapały go za płaszcz. – Mam cię! – mruknął Skrzypek. Gdy sabotażysta wlókł go po kamiennej powierzchni, sierżant ryczał z bólu. Potem ogarnęła go ciemność i nie widział już nic więcej. Szybkiego Bena przygniotło ciężkie ciało. Przez krótką chwilę nie mógł oddychać. Potem kobieta wsparła się o jego barki i wstała. Krzyknęła do staruszka. – Mammot! Anikaleth araest! Szybki Ben wybałuszył oczy, czując narastającą w jej ciele falę mocy. Powietrze wypełnił zapach żyznej, leśnej, gliniastej gleby. – Araest! – wrzasnęła. Trysnął z niej impuls toksycznej energii. Szybki Ben usłyszał, że Mammot krzyknął z bólu. – Broń się, czarodzieju! – krzyknęła kobieta. – Jest opętany przez Jaghuta. – Wiem – warknął. Przetoczył się na brzuch i dźwignął na ręce i kolana. Spojrzał

491 pośpiesznie na Mammota i zobaczył, że staruszek leży na ziemi, poruszając słabo ręką. Następnie przeniósł wzrok w miejsce, gdzie przed chwilą stał Sójeczka. Otaczające fontannę kolumny runęły. Sierżant zniknął bez śladu. Czarodziej zdał sobie sprawę, że nie widzi nikogo z członków drużyny. Na tarasie spoczywały groteskowe sterty ciał. Żadne się nie poruszyło. Pozostali uciekli. – Mammot odzyskuje siły – ostrzegła go zdesperowana kobieta. – Mnie już nic nie zostało, czarodzieju. Musisz coś zaraz zrobić, tak? Spojrzał na nią tylko. Paran potknął się, pośliznął na tłustej glince i wpadł na porośnięty trzciną brzeg. Na niebie szalała burza. Podniósł się z wysiłkiem, ściskając w dłoni Przypadek. Miecz był gorący i jęczał głośno. Po lewej stronie kapitan miał spokojne, płytkie jezioro, za którym wznosił się odległy łańcuch górski, lśniący słabym, zielonym blaskiem. Po prawej bagna ciągnęły się aż po horyzont. Chłodne powietrze wypełniała słodkawa woń rozkładu. Westchnął z drżeniem, spoglądając na szalejącą nad jego głową burzę. Zygzaki błyskawic walczyły ze sobą zaciekle, a ciemne chmury skręcały się w agonii. Po prawej rozległ się huk. Paran spojrzał w tamtą stronę. W odległości około tysiąca kroków coś się pojawiło. Kapitan przymrużył oczy. Tajemniczy stwór wznosił się nad bagienne trawy niczym ruchome drzewo, czarne i sękate. Wyrwał z ziemi korzenie, które krępowały jego ruchy, i odrzucił je na bok. Nagle zmaterializowała się druga postać, która tańczyła zwinnie wokół pierwszej. W dłoniach dzierżyła wyszczerbiony miecz o brunatnym ostrzu. Była w wyraźnym odwrocie. Sękaty drzewolud uderzał w nią miazmatycznymi falami mocy. Walczący zbliżali się do Parana. Wtem kapitan usłyszał za sobą mlaskanie i bulgot. Odwrócił się. – Na oddech Kaptura! Z jeziora wyłaniał się dom. Z jego poobijanych kamiennych ścian odpadła bagienna trawa i błoto. Wielkie, również kamienne, wrota rozchyliły się, odsłaniając czarną pustkę, z której z sykiem buchnęła para. Budowla miała też piętro, które jednak wydawało się zniekształcone i pokryte bliznami. Kamienie gdzieniegdzie roztopiły się i spłynęły, odsłaniając drewniane rusztowanie. Kolejna eksplozja z powrotem przyciągnęła jego uwagę ku walczącym. Byli już znacznie bliżej. Paran wyraźnie teraz widział trzymającą dwuręczny miecz postać. T’lan Imass. Choć władał chalcedonowym orężem z niewiarygodną biegłością, cofał się przed naporem przeciwnika. Był to wysoki, szczupły stwór, którego ciało przypominało dębinę. Z dolnej szczęki sterczały mu dwa lśniące kły. Wrzeszcząc z wściekłości, trafił T’lan Imassa po raz kolejny i odrzucił go piętnaście kroków do tyłu. Wojownik przetoczył się po błocie i zatrzymał prawie u stóp Parana. Kapitan spojrzał w jego niezgłębione oczy. – Azath nie jest jeszcze gotowa, śmiertelniku – powiedział T’lan Imass. – Jest za młoda i

492 brak jej sił, by uwięzić to, co powołało ją do istnienia. Finnest. Kiedy tyran uciekł, odszukałem jego moc. – Spróbował się podnieść, lecz nadaremnie. – Broń Azath. Finnest chce ją zniszczyć. Paran spojrzał na zbliżającą się do nich poczwarę. Broń? Miał walczyć z tym czymś? Nie dano mu jednak wyboru. Finnest ryknął głośno i uderzył w niego falą skwierczącej mocy. Kapitan zasłonił się Przypadkiem. Energia opłynęła miecz bez szkody dla siebie i uderzyła w Parana. Oślepiony kapitan krzyknął. Przejmujące zimno przeniknęło go na wskroś, rozproszyło mu myśli, odebrało tożsamość. Wokół jego duszy zamknęła się niewidzialna dłoń. Mój! To słowo wypełniło mu głowę, pełne triumfu i dzikiej radości. Jesteś mój! Wypuścił z rąk Przypadek i osunął się na kolana. Finnest całkowicie zapanował nad jego duszą. Mógł jedynie go słuchać. Fragmenty obezwładnionej świadomości zdołały dać wyraz jego myślom. Jestem tylko narzędziem. Przeżyłem tak wiele i w efekcie skończyło się na tym. W głębi swej jaźni usłyszał dźwięk, który powtarzał się raz za razem, przybierając na sile. Wycie. Mróz, który wypełnił mu krew i sięgnął do wszystkich zakamarków ciała, zaczął ustępować. Zimno przegnały wybuchy zwierzęcego, nieposkromionego gorąca. Odrzucił głowę do tyłu. Wycie sięgnęło jego gardła. Gdy wyrwało się na zewnątrz, Finnest zatoczył się za siebie. Krew Ogara! Krew, której nikt nigdy nie zniewoli. Paran rzucił się na Finnest. Do jego mięśni napłynęła nadludzka siła, która wypełniła je bólem. Jak śmiesz! Uderzył stwora, obalił go na ziemię, okładał dębowe ciało pięściami, zatopił zęby w korze twarzy. Finnest próbował go odepchnąć, lecz nadaremnie. Wrzeszczał i wymachiwał kończynami. Paran zaczął metodycznie rozdzierać go na kawałki. Wtem na kołnierzu jego płaszcza zacisnęła się dłoń, która odciągnęła go od zmaltretowanego ciała. T’lan Imass potrząsnął nim. – Przestań! Kapitan zamrugał. – Przestań! Nie zdołasz zniszczyć Finnestu. Powstrzymałeś go jednak. To wystarczy. Teraz przejmie go Azath. Rozumiesz? Paran oklapł. Płonące w nim ognie przygasły. Spojrzał na Finnest i zobaczył wyłaniające się z wilgotnej gleby korzenie oraz włókniste witki, które owinęły się wokół poturbowanej poczwary i zaczęły wciągać więźnia w lepkie błoto. Po chwili Finnest zniknął. T’lan Imass puścił Parana i odsunął się, po czym przez długi czas patrzył nań bez słowa. Kapitan wypluł z ust krew i drzazgi, a potem otarł wargi grzbietem dłoni. Schylił się i podniósł Przypadek. – Cholerne szczęście odwróciło się ode mnie – wymamrotał, wsuwając oręż do pochwy. – Masz coś do powiedzenia, Imassie?

493 – Jesteś daleko od domu, śmiertelniku. Po chwili Paran pojawił się znowu. Zatoczył się po tarasie, na wpół oślepiony, po czym zwalił się jak długi. Szybki Ben skrzywił się. Co mu się stało, na oddech Kaptura? Z ust Mammota wyrwało się jaghuckie przekleństwo, tak gwałtowne, jakby rozerwało mu duszę. Staruszek podniósł się, dygocząc z wściekłości. Potem skierował skryte pod opadającymi powiekami oczy na czarodzieja – Siedem we mnie, przebudźcie się! – zawołał Szybki Ben. Wrzasnął głośno, gdy otworzyło się w nim siedem grot. Jego pełen cierpienia krzyk przemknął przez taras wraz z kaskadami mocy. Gdy fale uderzyły w cel, opętany przez Jaghuta zasłonił twarz dłońmi. Energia ataku trawiła ciało Mammota. Lance ognia przeszywały je na wylot. Padł na kolana, otoczony wirującym szaleńczo tornadem. Zawył, unosząc w górę pięść, z której pozostał jedynie zwęglony szkielet. Zacisnął ją spazmatycznie i jedna z grot Szybkiego Bena zamknęła się. Pięść poruszyła się raz jeszcze. Szybki Ben oklapł. – Nie mam już sił. Derudan złapała go za płaszcz. – Czarodzieju! Wysłuchaj mnie! Umilkła kolejna grota. Szybki Ben potrząsnął głową. – Nie mam już sił. – Słuchaj! Spójrz na tego człowieka! Co on chce zrobić? Szybki Ben podniósł wzrok. – Na Oddech Kaptura! – wrzasnął, ogarnięty nagłym przerażeniem. W odległości dwunastu kroków od nich przykucnął Płot. Zza ławki wystawała tylko jego głowa i ramiona. W oczach sabotażysty lśniła obłąkańcza wesołość, którą czarodziej świetnie znał. W dłoniach trzymał wielką, nieporęczną arbaletę. Mierzył prosto w Mammota. Żołnierz wydał z siebie przeciągłe wycie. Czarodziej krzyknął i po raz drugi rzucił się w stronę kobiety. Lecąc w powietrzu, usłyszał trzask strzelającej kuszy. Nim znowu zderzył się z czarownicą, zamknął oczy. Starucha zataczała ciasne kręgi nad równiną, na której jeszcze przed chwilą przebywał jaghucki tyran. Zbliżył się do Silanah na pięćdziesiąt kroków, a potem ulotnił. Nie była to ucieczka przez grotę, lecz całkowite, absolutne zniknięcie, coś naprawdę fascynującego. Noc była wspaniała, a walka godna uwiecznienia w pamięci. Jej koniec nie przyniósł jednak żadnego rozstrzygnięcia. – Cudowna tajemnica – zakrakała Starucha. Wiedziała, że jest potrzebna gdzie indziej,

494 lecz nie miała jeszcze ochoty stąd odlatywać. – Jakże straszliwe energie widziałam. – Roześmiała się. – Drwię z takiego marnotrawstwa! To czysta głupota! Ach, ale teraz zostały mi tylko pytania, pytania! Spojrzała w górę. Nadal krążyli tam dwaj jednopochwyceni Tiste Andii, przysłani tu przez jej pana. Nikt nie chciał się oddalić, nim odkryje prawdę o losie jaghuckiego tyrana. Zasłużyli sobie na to, by ją poznać, choć Starucha zaczynała podejrzewać, że nigdy nie doczekają się odpowiedzi. Silanah wrzasnęła przeraźliwie i zerwała się z ziemi. Buchnęło od niej silne, niosące ostrą woń tchnienie groty, która zrodziła jej lot. Czerwona smoczyca skierowała głowę na południe i krzyknęła po raz drugi. Starucha załopotała jak szalona skrzydłami i zahamowała upadek, przemykając tuż nad zrytą śladami walki ziemią. Ponownie wzbiła się w górę i zobaczyła to, co przed chwilą ujrzała Silanah. Wrzasnęła z radości i niecierpliwości, a także zaskoczenia. – A teraz nadlatuje! Nadlatuje! Szybki Ben zacisnął powieki, zamykając ostatnią ze swych grot. Gdy jego ciało uderzyło w kobietę, objęła go ramionami, chrząknęła głośno i padła na ziemię. Rozległa się detonacja, która wypchnęła mu powietrze z płuc. Kamienie pod nimi podskoczyły w górę. Cały świat wypełnił ogień i przeszywające powietrze odłamki, które przesłoniły wszystko inne. Potem zapadła cisza. Czarodziej usiadł i spojrzał tam, gdzie przed chwilą stał Mammot. Kamienna nawierzchnia zniknęła. Obok zniszczonej fontanny w ziemi pojawiła się dymiąca dziura, wielka i głęboka. Staruszek przepadł bez śladu. – Mój drogi czarodzieju – wyszeptała leżąca pod nim kobieta. – Żyjemy? Szybki Ben spojrzał na nią. – Zamknęłaś swoją grotę. Bardzo słusznie. – Zamknęłam, ale nie celowo. Dlaczego słusznie? – Środki wybuchowe Moranthów to niemagiczna broń, czarownico. Otwarte groty przyciągają energię ich eksplozji. Tyran nie żyje. Został unicestwiony. Wtem obok nich znalazł się Płot. Podmuch przekrzywił mu skórzaną czapeczkę i pozostawił na połowie twarzy ślady oparzenia. – Nic wam się nie stało? – wydyszał. Czarodziej wyciągnął rękę i wymierzył mu kuksańca. – Ty idioto! Ile razy ci powtarzałem... – Przecież nie żyje, nie? – oburzył się Płot. – Została tylko dymiąca dziura w ziemi. To najlepszy sposób na magów. Mam rację? Leżący na usianym gruzem tarasie kapitan Paran podniósł się chwiejnie i rozejrzał wokół, zatrzymując wzrok na czarodzieju.

495 – Gdzie jest Sójeczka? – zapytał. – W gaju – odpowiedział Płot. Paran powlókł się w tamtym kierunku. – Ale dużo nam pomógł – wymamrotał saper. – Szybki! Czarodziej odwrócił się i zobaczył nadchodzącego Kalama. Skrytobójca zatrzymał się na brzegu krateru – Coś tam się rusza – oznajmił. Szybki Ben zbladł. Podniósł się, a potem pomógł wstać czarownicy. Razem podeszli do krawędzi otworu. – To niemożliwe – wydyszał czarodziej. Na dnie dziury uformowała się człekokształtna postać. – Zginiemy. Albo gorzej. Ich uwagę przyciągnęły dobiegające od strony ogrodu trzaski. Wszyscy troje zamarli w bezruchu, gdy z chaszczy wyłoniły się dziwnie zamazane korzenie, które popełzły chciwie w stronę krateru. Opętany przez Jaghuta wyprostował się, rozpościerając szare, wirujące ramiona. Gdy korzenie go oplotły, stwór wrzasnął, ogarnięty nagłym przerażeniem. – Azath edieimarn! Nie! Zabrałaś mój Finnest, ale zostaw mnie! Proszę! Witki popełzły szybko, zaciskając się na jego ramionach. Moc Omtose Phellack wiła się w panicznej próbie ucieczki, nic to jednak nie dało. Korzenie przewróciły poczwarę, a potem powlokły ją do ogrodu, nie zważając na jej wrzaski. – Azath? – wyszeptał Szybki Ben. – Tutaj? – Przysięgłabym, że tu jej nie ma – rzekła Derudan z pobielałą twarzą. – Powiadają, że one powstają tam... – Gdzie niespętana moc zagraża życiu – dokończył czarodziej. – Wiem, gdzie ona jest – oznajmił Kalam. – Szybki, czy ten Jaghut ucieknie? – Nie. – W takim razie mamy go z głowy. A co z Azath? Szybki Ben oplótł się ramionami. – Zostaw ją, Kalam. – Muszę już iść – odezwała się pośpiesznie Derudan. – Raz jeszcze dziękuję ci za to, że dwukrotnie uratowałeś mi życie. Oddaliła się biegiem. Podszedł do nich Skrzypek, który miał wyraźnie roztargnioną minę. – Sierżantem zaopiekuje się Młotek – oznajmił, zaciągając rzemienie swej wypchanej torby. – No to ruszajmy. – Trącił łokciem Płota. – Musimy jeszcze wysadzić miasto. – Sójeczka jest ranny? – zapytał Szybki Ben. – Złamał sobie nogę – wyjaśnił Skrzypek. – I to paskudnie.

496 Wszyscy odwrócili się, słysząc pełen zaskoczenia krzyk Derudan. Czarownica natknęła się po drugiej stronie fontanny na ubranego na czarno młodzieńca, który z pewnością ukrywał się za kamiennym murkiem. Chłopak przeskoczył fontannę jak królik i umknął w stronę posiadłości. – Jak myślisz, co usłyszał? – zastanowił się Skrzypek. – Nic, co by mógł zrozumieć – uspokoił go czarodziej, przypominając sobie ich rozmowę. – A więc wysadzicie te ładunki? – Aż pod samo niebo – odparł z uśmiechem Skrzypek. Obaj sabotażyści po raz ostatni sprawdzili swój sprzęt, po czym ruszyli w kierunku patio. Kalam wciąż wpatrywał się w krater. Ze starożytnych miedzianych rur kanalizacyjnych, widocznych na jego bokach, tryskały strumienie wody. Z jakiegoś powodu przez głowę znowu przemknęło mu wspomnienie szarolicych. Przykucnął, by przyjrzeć się rurze, z której nie płynęła woda. Powęszył, a potem położył się płasko na ziemi, wyciągnął rękę i zasłonił dłonią koniec przerwanego przewodu. – Ossercu – wydyszał. Przetoczył się i poderwał z ziemi. – Gdzie oni są? – Kto? – zapytał czarodziej z wyrazem niezrozumienia na twarzy. – Sabotażyści, do cholery! – ryknął Kalam. – Przed chwilą poszli – odparł Szybki Ben z zaskoczeniem w głosie. – Przez rezydencję. – Do tylnego muru, żołnierzu – warknął skrytobójca. – Znajdź pozostałych. Paran przejął dowództwo. Powiedz mu, żeby się wycofał. Znajdźcie miejsce, które znam. Tam się spotkamy. – Dokąd idziesz? – Muszę dogonić sabotażystów. – Kalam otarł pot z twarzy. – Kiedy znajdziesz chwilkę czasu, obejrzyj sobie plan miasta, Szybki. – W oczach skrytobójcy błyszczał strach. – Zerknij na jego legendę. Założyliśmy miny na wszystkich większych skrzyżowaniach. Tam mieszczą się główne zawory. Nie rozumiesz? – Machnął ręką. – Szarolicy! Gaz, Szybki! Kalam odwrócił się błyskawicznie i popędził przez patio. Po chwili zniknął wewnątrz rezydencji. Szybki Ben śledził go wzrokiem. Gaz? Wybałuszył oczy. – Wszyscy wylecimy aż pod samo niebo – wyszeptał. – Całe cholerne miasto!

497

Rozdział dwudziesty trzeci Powiadali, że wtedy zwróciła nóż przeciwko sobie, by ukraść magię życia. Wołanie do cienia (IX, 2) Felisin (ur. 1146) Wycieńczony Paran przedzierał się przez chaszcze. Pochylił się pod gałęzią i zanurzył w cień. Świat wokół niego się zmienił. Na lewym barku kapitana zacisnęły się szczęki, które uniosły go z ziemi. Zęby przebiły kolczugę, a skurcz mięśni wyrzucił go w powietrze. Wylądował ciężko na ziemi, przetoczył się na kolana i uniósł wzrok akurat na czas, żeby zobaczyć, iż Ogar znowu się zbliża. Lewa ręka mężczyzny całkowicie zdrętwiała. Spróbował sięgnąć po miecz, lecz w tej samej chwili bestia otworzyła paszczę i zamknęła ją na jego piersi, miażdżąc kolczugę i rozdzierając ciało. Trysnęła krew. Ogar znowu podniósł Parana z ziemi. Kapitan zwisał z pyska wielkiego stwora. Czuł, że Przypadek wyślizguje się z pochwy. Nie zdołał utrzymać jego ciężaru w owładniętej kurczami dłoni. Ogar potrząsnął nim. Ziemię zbroczyła krew. Potem stwór położył go i cofnął się, wyglądając niemal na zakłopotanego. Zaskomlił i zaczął łazić to w tył, to w przód, zerkając od czasu do czasu na leżącego. Parana zalewały fale coraz dokuczliwszego bólu. Jego kończyny drżały niepowstrzymanie. Ledwie mógł oddychać. – Wygląda na to, że Rood koniecznie musi znaleźć winnego – odezwał się czyjś głos. Paran zamrugał powiekami, otworzył oczy i ujrzał stojącego nad sobą mężczyznę w czarnym kapturze. – Pośpieszył się i przepraszam cię za to. Najwyraźniej Ogary mają z tobą nie załatwione porachunki. – Spojrzał z zaciekawieniem na Rooda. – Co więcej, coś w tobie zbiło go z tropu... Pokrewieństwo? Jak to możliwe? – To ty opętałeś dziewczynę – zauważył Paran, czując ogarniającą go drętwotę. Mężczyzna zwrócił się ku niemu. – Tak, jestem Kotylion. Tron Cienia żałuje teraz, że zostawił cię pod Bramą Kaptura. Kosztowało go to dwa Ogary. Czy zdajesz sobie sprawę, że te bezcenne stworzenia żyły tysiąc lat? Czy wiesz, że nikt, człowiek ani Ascendent, nigdy dotąd nie zabił Ogara?

498 Czy uratowałem ich dusze? Czy, gdybym o tym opowiedział, coś by to zmieniło? Nie. To by za bardzo przypominało błaganie. Paran spojrzał na Rooda. Pokrewieństwo? – Czego chcesz? – zapytał Kotyliona. – Mojej śmierci? W takim razie zostaw mnie tutaj. Już prawie po mnie. – Nie trzeba było nam przeszkadzać, kapitanie. Przecież ostatnio bardzo znienawidziłeś cesarzową. – To, co zrobiłeś tej dziewczynie... – Potraktowałem ją miłosiernie. To prawda, że ją wykorzystałem, ale nie była tego świadoma. Czy o tobie można rzec to samo? Wytłumacz mi, czy lepiej jest wiedzieć, że jest się narzędziem? Paran milczał. – Jeśli chcesz, mogę jej zwrócić pamięć. Przypomni sobie wszystko, co zrobiłem, co ona zrobiła, kiedy ją opętałem... – Nie. Kotylion skinął głową. Kapitan poczuł, że ból wraca. Zaskoczyło go to. Stracił tak wiele krwi, że spodziewał się, iż za chwilę zemdleje. Ból jednak pojawił się znowu. Pulsował nieustannie i towarzyszyło mu nieznośne swędzenie. Paran kaszlnął. – I co teraz? – Teraz? – Kotylion był wyraźnie zaskoczony. – Zacznę od nowa. – Opętasz kolejną dziewczynę? – Nie, ten plan okazał się niedoskonały. – Ukradłeś jej życie! W ciemnych oczach Kotyliona pojawił się twardy błysk. – Ale teraz je odzyskała. O tobie nie można tego powiedzieć. Widzę, że nadal nosisz Przypadek. Paran odwrócił głowę i zobaczył, że miecz leży na wyciągnięcie ręki od niego. – Kiedy szczęście się ode mnie odwróci – wymamrotał. Właśnie się odwróciło. Zauważył, że znów może poruszać lewą ręką. Również ból w piersi stał się mniej natarczywy. Kotylion roześmiał się ironicznie, słysząc te słowa. – Wtedy będzie za późno, kapitanie. Liczysz na to, że Pani nadal będzie spoglądać na ciebie łaskawie. Straciłeś mądrość, którą kiedyś mogłeś posiadać. Taka jest moc Bliźniąt. – Rany mi się goją – zauważył Paran. – To prawda. Jak już mówiłem, Rood się pośpieszył. Kapitan usiadł, powoli i ostrożnie. Z jego kolczugi zostały tylko strzępki, pod nią jednak widział ognistoczerwone, świeżo zagojone ciało. – Nie... nie rozumiem cię, Kotylionie. Tronu Cienia również nie. – Nie ty jeden. Wracając do Przypadku...

499 Paran spojrzał na oręż. – Jeśli chcesz, możesz go sobie wziąć. – Ach. – Kotylion uśmiechnął się, podnosząc broń. – Podejrzewałem, że zmienisz zdanie. Świat jest straszliwie skomplikowany, prawda? Powiedz mi, czy masz litość nad tymi, którzy się tobą posłużyli? Paran zamknął oczy. Miał wrażenie, że z barków spada mu straszliwe brzemię. Przypomniał sobie Finnest, który na chwilę zapanował nad jego duszą. Zerknął na Ogara. W oczach Rooda dostrzegł coś zbliżonego do... wyrozumiałości. – Nie. – Gdy tylko zerwie się więź, mądrość wraca szybko – zauważył Kotylion. – Przeniosę cię teraz z powrotem, kapitanie. Udzielę ci jeszcze tylko jednego ostrzeżenia. Staraj się nie rzucać w oczy. A kiedy następnym razem zobaczysz Ogara, uciekaj. Parana otoczył wir powietrza, niosący ze sobą ciemność. Kapitan zamrugał i ujrzał przed sobą drzewa ogrodu. Ciekawe tylko, czy ucieknę przed nim... czy razem z nim? – Kapitanie? – To był głos Młotka. – Gdzie polazłeś, do Kaptura? Paran usiadł. – Nie do Kaptura, Młotek. Jestem tu, w cieniu. Uzdrowiciel podszedł do niego. – Wszędzie mamy pełno kłopotów. Wyglądasz... – To rób coś – warknął kapitan, wstając z ziemi. Młotek spojrzał na niego. – Na oddech Kaptura, wyglądasz, jakby coś cię pogryzło... kapitanie. – Ruszam w pościg za Lorn. Jeśli wszyscy ujdziemy z tego z życiem, spotkamy się „Pod Feniksem”. Jasne? Młotek zamrugał. – Tak jest. Paran odwrócił się. – Kapitanie? – Słucham? – Nie oszczędzaj jej. Kapitan ruszył w drogę. Brutalnie ostre obrazy nie chciały opuścić Crokusa. Wracały raz za razem, nawet gdy jego pełne paniki i desperacji myśli próbowały od nich uciec. Wujek Mammot nie żył. Młodzieniec słyszał pod czaszką odległy, spokojny głos, który tłumaczył mu, że ten, kto miał twarz Mammota, nie był człowiekiem, którego znał całe życie, że to, co... pochwyciły korzenie, było czymś innym, czymś przerażającym. Głos powtarzał to

500 bez przerwy, lecz jego klarowne słowa co chwila zagłuszała burza tego, co widział na własne oczy, obrazów, od których nie potrafił się uwolnić. Główny salon rezydencji pani Simtal opustoszał, a świąteczne dekoracje walały się na podłodze między plamami i kałużami krwi. Zabitych i tych, których Mammot tylko ranił, zabrali strażnicy, a wszyscy służący uciekli. Crokus pobiegł ku otwartym drzwiom frontowym. Za nimi widać było lśniący w błękitnym świetle syczących latarń chodnik wiodący do bramy, która była uchylona. Złodziej zeskoczył ze schodów i pognał w stronę wyjścia. Zbliżając się do niego, zwolnił. Z ulicą coś było nie w porządku. Podobnie jak parter posiadłości pani Simtal, była całkowicie wyludniona. Zaśmiecały je proporce, chorągwie i fetysze. Strzępki szmat i trzcinowego papieru zataczały taneczne kręgi, niesione suchym wiatrem. Powietrze było parne i duszne. Crokus wyszedł na ulicę. W obu kierunkach jak okiem sięgnąć nie dostrzegał ani jednego człowieka. Nad wszystkim wisiała złowieszcza cisza. Wiatr dosięgnął go najpierw z jednej, a potem z drugiej strony, jakby szukał ucieczki. Powietrze wypełniał smród kostnicy. Znowu przypomniał sobie śmierć Mammota. Czuł się bezgranicznie samotny, wspomnienie słów Rallicka kazało mu jednak iść dalej. Przed kilkoma dniami skrytobójca zacisnął w gniewie dłonie na jego koszuli, przyciągnął go do siebie i oskarżył o to, że żywi się krwią miasta. Chciał obalić ten zarzut, zwłaszcza teraz. Darudżystan był dla niego ważny. Był jego domem i los tego miasta nie był mu obojętny. Ruszył w kierunku posiadłości Baruka. Ulice były puste, dotrze tam więc szybko. Zerwał się do biegu. Gnał pod porywisty wiatr, który smagał włosami jego twarz. Nisko, tuż nad blaskiem gazowych lamp, wisiała ciemność. Crokus zatrzymał się nagle na rogu, słysząc jakiś dźwięk. Uniósł głowę, wstrzymał oddech i wsłuchał się uważnie. Znowu. Ptaki. Sądząc po głosach, były ich setki. Szeptały, rozmawiały, gwarzyły. Wyczuwał teraz przebijający się przez smród kostnicy odór ptasich gniazd. Zmarszczył brwi w zamyśleniu, po czym spojrzał prosto w górę. Z jego ust wyrwał się krzyk. Pochylił się instynktownie. Nad sobą miał przesłaniający gwiazdy kamienny pułap. Odnosił wrażenie, że jego czarna, nierówna powierzchnia wisi zaledwie cale nad dachami najwyższych budynków. Wpatrywał się w nią przez jakiś czas. Wreszcie dopadły go zawroty głowy i odwrócił wzrok. Sklepienie obracało się powoli. Wśród jego szram, półek i wyniosłości skalnych widział nieustanne ruchy gnieżdżących się tam kruków, które przypominały oleiste plamy na ziarnistej powierzchni. Odprysk Księżyca przybył, by oczyścić ulice z ludzi, położyć kres świętu powtórnych narodzin. Co to mogło oznaczać? Crokus nie znał odpowiedzi na to pytanie, lecz Baruk z pewnością będzie to wiedział. Oczywiście. Złodziej wznowił bieg, szurając cicho mokasynami po brukowcach.

501

Kruppe zaczerpnął głęboko tchu. Oczy zalśniły mu jasno, gdy dostrzegł smakołyki zostawione w kuchni przez pośpiesznie opuszczających ją ludzi. – Zawsze tak się dzieje – westchnął, głaszcząc się po brzuchu. – Sny Kruppego raz za razem się sprawdzają. Co prawda, ten wzór nie ukształtował się jeszcze na dobre, ale Kruppe wyczuwa, że sprawy idą ku lepszemu, co symbolizują te hojne dary, które czekają tu, by zaspokoić jego na nowo rozbudzony apetyt. Ostatecznie, trzeba liczyć się z wymogami ciała. Z zadowoleniem wciągnął w płuca następny haust parnego powietrza. – Tak czy inaczej, trzeba zaczekać na wskazanie wirującej monety. Tymczasem, oczywiście, Kruppego wzywa cudowne jadło. Gdy stojąca w zaułku pod bramą posiadłości pani Simtal przyboczna Lorn zobaczyła wychodzącego na zewnątrz powiernika monety, rozciągnęła powoli usta w uśmiechu zadowolenia. Znaleźć chłopaka nie było trudno, nie miała jednak najmniejszej ochoty wchodzić do ogrodu, w którym zakopała Finnest. Przed kilkoma minutami wyczuła śmierć jaghuckiego tyrana. Czy udało się wciągnąć do walki władcę Odprysku Księżyca? Miała nadzieję, że tak. Liczyła na to, że Jaghut dotrze do miasta, a być może nawet odzyska Finnest, co pozwoliłoby mu zmierzyć się z Synem Ciemności jak równy z równym. Spoglądając wstecz, zdała sobie jednak sprawę, że ten ostatni nigdy by do tego nie dopuścił. Znaczyło to, że Sójeczka ciągle żyje. Trudno, przyjdzie na to czas później, gdy tylko miasto wpadnie w ręce cesarzowej i Tayschrenna. Być może pozory przestaną być wówczas tak ważne i będą mogli zrobić z aresztowania publiczne przedstawienie. Po takim triumfie nawet Dujek nie ośmieli się im przeciwstawić. Patrzyła, jak powiernik monety biegnie ulicą. Wydawało się, że nawet nie zauważa wiszącego tuż nad miastem Odprysku Księżyca. Po chwili podążyła za nim. Gdy cesarzowa dostanie w ręce monetę, rzuci Oponn na kolana. W głębi jej umysłu, niczym wołanie tonącego, rozległy się pełne trwogi i rozpaczy pytania: Co się stało z twoimi wątpliwościami? Gdzie się podziała kobieta, która kiedyś, w Pale, rzuciła wyzwanie Tayschrennowi? Czy tak wiele się zmieniło? Tak wiele zniszczyła? Potrząsnęła głową, uciszając te płaczliwe krzyki. Była ramieniem cesarzowej. Kobieta imieniem Lorn nie żyła, umarła już przed laty i nigdy nie zmartwychwstanie. Przyboczna szła przez te puste cienie w mieście sparaliżowanym strachem. Była bronią. Jej ostrze mogło ciąć głęboko albo też pęknąć, złamać się. Kiedyś nazwałaby tę drugą możliwość „śmiercią”. Teraz wydawała się jej ona tylko pechem, błędem w konstrukcji oręża. Zatrzymała się i ukryła pod murem, gdy powiernik monety przystanął na rogu, zauważywszy wreszcie, co nad nim wisi. Zastanawiała się, czy nie zaatakować go teraz, gdy był zbity z tropu, być może nawet przerażony. Po chwili jednak ruszył w dalszą drogę.

502 Przyboczna przykucnęła. Pora wykonać plan Tayschrenna. Miała nadzieję, że jaghucki tyran zdołał osłabić władcę Odprysku. Wydobyła zza pazuchy mały flakonik i uniosła go w górę. Pokryte patyną szkło zalśniło w blasku gazowych latarń. Gdy potrząsnęła buteleczką, jej zawartość zawirowała niczym uwięziony dym. Podniosła się i cisnęła flakonikiem o bruk. W górę wzbił się rozjarzony czerwony dym, który powoli nabierał kształtu. – Znasz swe zadanie, władco Galayn – rzekła przyboczna. – Jeśli ci się powiedzie, odzyskasz wolność. Wydobyła miecz i zamknęła na chwilę oczy, by zlokalizować w swym umyśle powiernika monety. Biegł szybko, ale ona była szybsza. Na jej twarz powrócił uśmiech. Za chwilę zdobędzie monetę. Gdy zaczęła biec, poruszała się tak prędko, że jej postać tworzyła zamazaną plamę, za którą nie mogłoby nadążyć niczyje spojrzenie, nawet spojrzenie władcy Galayn, który przedostał się do materialnego świata. Siedzący w swym gabinecie Baruk skrył twarz w dłoniach. Śmierć Mammota odczuł jak wbity w serce nóż. Przeszywający ból nadal go nie opuszczał. Był w pokoju sam. Roalda przed chwilą odesłał. Podejrzenia Rake’a okazały się słuszne. Nie chciał o tym mówić, uważając, że sprawa jest zbyt drażliwa. Alchemik musiał przyznać, że Tiste Andii miał rację. Czy jednak uwierzyłby mu, gdyby próbował go ostrzec? Rake przewidział, że Baruka rozgniewałaby podobna sugestia i dlatego – mądrze i litościwie – postanowił nie mówić nic. A teraz Mammot zginął, podobnie jak jaghucki tyran. Czy to Rake zabił jego starego druha? Jeśli tak, nie zrobił tego swym mieczem – kolejna łaska, którą okazał Mammotowi i Barukowi. Alchemik wyczuł w śmiertelnym krzyku przyjaciela coś przypominającego ulgę. Wtem usłyszał pod drzwiami ciche kaszlnięcie. Wstał szybko i zwrócił się w tamtą stronę. Uniósł brwi. – Czarownica Derudan! Kobieta miała zbielałą twarz i uśmiechała się blado. – Gdy Mammot zginął, pomyślałam o tobie. Dlatego tu przybyłam. Niestety – dodała, podchodząc do stojącego przy kominku fotela i kładąc fajkę wodną na podłodze obok niego – mój sługa wziął sobie wolne na resztę wieczoru. – Wyjęła cybuch i wysypała jego zawartość do wygaszonego paleniska. – W związku z tym jestem zmuszona do niemagicznych wysiłków – zakończyła z westchnieniem. Z początku Baruk miał jej za złe to wtargnięcie. Wolał oddawać się żałobie w samotności. Gdy jednak patrzył na jej wdzięczne, zgrabne ruchy, zmienił zdanie. Grotą czarownicy była Tennes, starożytna i powiązana z cyklem pór roku. Jednym z kilku bóstw, których pomocy mogła wezwać, był Tennerock, Dzik o Pięciu Kłach. Największą z mocy Derudan – a

503 przynajmniej tą, w której miała udział – był Kieł zwany Miłością. Alchemik skarcił się w myśli. Dopiero w tej chwili zdał sobie sprawę, że jej obecność jest darem. Włożyła cybuch na miejsce i napełniła go świeżymi liśćmi, po czym zacisnęła na nim dłoń. Zawartość fajki rozjarzyła się nagłym ciepłem. Po chwili czarownica usiadła ciężko na fotelu, wsunęła ustnik między wargi i zaciągnęła się głęboko. Baruk podszedł do drugiego fotela. – Rake jest przekonany, że to jeszcze nie koniec – zauważył. Skinęła głową. – Byłam świadkiem śmierci Mammota, tak? Stawiłam mu czoło... na spółkę z naprawdę nadzwyczajnym czarodziejem. Ciało, które należało do Mammota, zniszczył środek zapalający wyprodukowany przez Moranthów. Duch Jaghuta przeżył, ale zabrała go... Azath. Spojrzała na niego spod opadających powiek. – Azath? Tutaj, w Darudżystanie? – W rzeczy samej, podobne czary, które słyną z tego, że zawsze są głodne magów, zmuszą nas... do pewnej ostrożności, tak? – Gdzie się objawiła? – W ogrodzie rezydencji Simtal. Czy wspominałam już o tym środku zapalającym? Na fecie u pani Simtal zjawiło się sporo niezwykłych gości, tak? – Malazańczycy? – Dwukrotnie życie uratował mi czarodziej, który mieści w sobie siedem grot... – Siedem? – Baruk wzdrygnął się dostrzegalnie. – Na oddech Kaptura, czy to w ogóle możliwe? – Jeśli mają złe zamiary, będzie ich musiał powstrzymać Syn Ciemności. Baruk zesztywniał, czując moc, która przebudziła się do życia gdzieś w pobliżu. Zerwał się na nogi, zaciskając pięści. – Ktoś uwolnił demona – wysyczał. – Ja też go czuję – potwierdziła Derudan z pobielałą twarzą. – Jest bardzo potężny. – Władca. – Baruk skinął głową. – Na to właśnie czekał Rake. Derudan wybałuszyła oczy i zaciągnęła się dymem. – Ale czy potrafi pokonać taką istotę? Jest wprawdzie Synem Ciemności, ale czujesz jej moc, tak? – Nie wiem – odparł cicho Baruk. – Jeśli przegra, miasto będzie skazane. Nagle poczuli drugie uderzenie, a za nim jeszcze jedno. Czarownica i alchemik popatrzyli na siebie. Oboje wiedzieli, co się stało – dwójka członków ich koterii zginęła właśnie gwałtowną śmiercią. – Paral – wyszeptała przerażona. – I Tholas – dodał Baruk. – Zaczęło się. Rake miał rację, niech go szlag. Spojrzała na niego bez zrozumienia.

504 Alchemik wykrzywił twarz. – Vorcan. Anomander Rake rozejrzał się wokół, stojąc na zerodowanych płytach z brązu, które pokrywały dach dzwonnicy. Jego oczy pociemniały, przybierając czarny kolor. Długie srebrzyste włosy i szary płaszcz łopotały na zawodzącym głucho i rozpaczliwie wietrze. Patrzył przez chwilę na przesuwający się na zachód Odprysk Księżyca. Czuł ból fortecy, jakby rany, które otrzymała ona w Pale, odbijały się w jakiś sposób w jego ciele. Na szczupłej twarzy Tiste Andii pojawił się przelotnie wyraz żalu. Uderzył w niego gwałtowny podmuch. Usłyszał łopot skrzydeł. Uśmiechnął się. – Silanah – rzekł cicho, wiedząc, że go usłyszy. Czerwona smoczyca przemknęła miedzy dwiema wieżami i zawróciła, kierując się ku niemu. – Wiem, że wyczuwasz obecność władcy, Silanah. Chciałabyś mi pomóc. Wiem, wiem. – Potrząsnął głową. – Wracaj do Odprysku Księżyca, droga przyjaciółko. To moja walka. Ty już swoją stoczyłaś. Powiem ci jedno. Jeśli padnę, możesz spróbować pomścić moją śmierć. Zatoczyła krąg, wydając z siebie słabe zawodzenie. – Wracaj do domu – wyszeptał. Czerwona smoczyca krzyknęła raz jeszcze, po czym zawróciła na zachód, wznosząc się w górę pośród nocy. Rake wyczuł u swego boku czyjąś obecność. Odwrócił się i zobaczył wysokiego, zakapturzonego mężczyznę, który stał w pobliżu, spoglądając na miasto. – To nierozsądne pojawiać się bez ostrzeżenia – wyszeptał Tiste Andii. Przybysz westchnął. – Kamienie pod twymi stopami niedawno poświęcono, panie. Narodziłem się na nowo. – Na świecie nie ma miejsca dla pradawnego boga – ostrzegł go Rake. – Uwierz mi na słowo. K’rul skinął głową. – Wiem. Liczyłem na to, że wrócę do Królestw Chaosu w towarzystwie jaghuckiego tyrana. Niestety wymknął się mi. – I został uwięziony gdzie indziej. – Słyszę to z ulgą. Obaj rozmówcy milczeli przez dłuższą chwilę. Wreszcie K’rul westchnął po raz drugi. – Czuję się zagubiony. W tym świecie. W tym czasie. – Nie ty jeden żywisz podobne uczucia, pradawny – mruknął Rake. – Czy mam pójść za twoim przykładem? Poszukać sobie nowych wojen, nowych gier, którymi mógłbym się zabawiać w towarzystwie Ascendentów? Czy otrzymujesz za swe wysiłki duchową nagrodę?

505 – Czasami – odparł cicho Rake. – Ale dzieje się to bardzo rzadko. Skryta pod kapturem twarz zwróciła się w stronę Tiste Andii. – W takim razie, dlaczego to robisz? – Nie potrafię żyć inaczej. – Nie jestem w stanie ci dziś pomóc, Anomanderze Rake. Mogę się objawić w tym poświęconym miejscu oraz w snach jednego śmiertelnika, ale nigdzie indziej. – W takim razie postaram się nie uszkodzić twojej świątyni – obiecał Rake. K’rul pokłonił się, a potem zniknął. Gdy Tiste Andii znów został sam, spojrzał na ulicę na dole. Pojawiła się tam jakaś postać, która zatrzymała się, żeby powęszyć, a potem zaczęła zmieniać kształt. Władca Galayn i zarazem jednopochwycony. – No cóż – warknął Rake. – Ja też nim jestem. Rozpostarł szeroko ramiona i wzbił się w górę. Czary Kurald Galain zawirowały wokół niego, zmieniając kształt szat mężczyzny i potężnego miecza, nadając im formę, która przeszywała teraz powietrze. Odbyło się to gładko i płynnie. Z jego ramion wyrosły czarne jak noc skrzydła. Ciało i kości powiększyły się, przybrały inną postać. Wzbijając się w górę ze wzrokiem wbitym w gwiazdy, Anomander Rake stał się czarnym, srebrnogrzywym smokiem, jeszcze większym od Silanah. Jego oczy zalśniły srebrzystym blaskiem, a pionowe szczeliny źrenic rozszerzyły się nagle. Oddychał chrapliwie, a donośnemu łopotowi skrzydeł towarzyszył jęk pracujących z wysiłkiem mięśni. Wciągnął w płuca zimne, suche powietrze i jego jaźń wypełniła moc. Wspiął się jeszcze wyżej, przeszywając zbłąkaną chmurę, która wędrowała w ciemnościach nad Darudżystanem. Gdy wreszcie pochylił skrzydła do przodu i popieścił powierzchnię kapryśnego wiatru, miasto pod nim świeciło niczym cętkowany miedziak leżący na dnie półprzezroczystego stawu. Od czasu do czasu rozbłyskiwały tam czary, zwłaszcza w Dzielnicy Górnych Majątków. Rake wyczuwał w tych emanacjach śmierć. Zastanowił się nad przekazaną mu przez Serrat wiadomością od odrażającego maga. A myślał, że on i jego kompania są trzy tysiące mil stąd. Czy czary były dziełem owych niepożądanych intruzów? Mruknął sfrustrowany. Zajmie się nimi później. Teraz czekała go walka. Cesarzowa i jej imperium raz za razem rzucali mu wyzwanie, uparcie chcąc poddać próbie jego moc. Dotąd zawsze się wycofywał, nie chcąc stanąć do boju. Proszę bardzo, cesarzowo. Moja cierpliwość się wyczerpała. Błony jego skrzydeł napięły się, stawy strzeliły głośno. Stęknął z wysiłkiem i zawisł na chwilę niemal nieruchomo, patrząc na wielkie miasto. Potem Anomander Rake, Syn Ciemności i władca Odprysku Księżyca, złożył skrzydła i runął w dół. Kalam znał kolejność wybuchów, które planowali sabotażyści. Biegł teraz skrajem ulicy,

506 pod domami. Skrzypek i Płot z pewnością nie przejmą się tym, że Odprysk Księżyca wisi nad miastem, gotowy zmiażdżyć wszystko, co w nim żyje, niczym pięta boga. Mieli do wykonania robotę. Skrytobójca przeklinał każdą kość w ich upartych głowach. Dlaczego nie uciekli jak normalni, zdrowi na umyśle ludzie? Dotarł do rogu i przebiegł skrzyżowanie na ukos. Przed nim, na końcu ulicy, wznosił się Gmach Majestatu. Gdy wpadł na przeciwległy róg, omal nie zderzył się z sabotażystami. Skrzypek umknął w jedną stronę, a Płot w drugą. Uciekali jak szaleni, jakby go nie poznawali. Na ich twarzach malowało się przerażenie. Kalam wyciągnął ręce i złapał ich za kaptury. Chrząknął z bólu, gdy dwaj saperzy pociągnęli go do tyłu i zbili z nóg. – Stać, sukinsyny! – wrzasnął. – To ja! – To Kal! – zawołał Płot. Kalam wykręcił ciało. Kilka cali przed jego twarzą wisiał zardzewiały krótki miecz. Trzymający go w dłoni Skrzypek pobladł i wybałuszył szeroko oczy. – Schowaj ten złom – warknął skrytobójca. – Chcesz, żebym dostał zakażenia? – Zwiewamy stąd! – wysyczał Płot. – Kit z tymi cholernymi minami! Kit ze wszystkim! Kalam potrząsnął sabotażystami. – Spokój. Co się stało? Skrzypek wskazał z jękiem na ulicę. Kalam odwrócił się i zesztywniał nagle. Środkiem drogi lazł wysoki na dwanaście stóp stwór. Na przygarbionych barkach miał lśniącą pelerynę z wysokim kapturem. Za szeroki pas ze smoczej skóry zatknął sobie obusieczny topór, którego rękojeść dorównywała długością wzrostowi Kalama. Kwadratową, mięsistą twarz przeszywały dwie szczeliny oczu. – Do bramy Kaptura i z powrotem – mruknął skrytobójca. – To ten sławny władca Tayschrenna. – Wepchnął obu sabotażystów za narożnik. – Zmiatajcie. Wróćcie do rezydencji Simtal. – Żaden z nich nie oponował. Po chwili zmykali już ile sił w nogach. Kalam przykucnął za rogiem, czekając na pojawienie się władcy. Kiedy go ujrzał, pobladł. – Jednopochwycony. Galayn przybierał właśnie postać lepiej przystosowaną do siania zniszczenia. Ciemnobrązowy smok zatrzymał się, muskając koniuszkami skrzydeł budynki po obu stronach ulicy. Bruk zatrząsł się od jego ryku. Stwór napiął mięśnie, po czym zerwał się do lotu, niesiony falą mocy. Pochłonęła go ciemność. – Na oddech Kaptura – rzucił skrytobójca. – Teraz to już będzie naprawdę paskudnie. Odwrócił się i pobiegł za sabotażystami. Powiernik monety dotarł do ulicy, przy której wznosiły się liczne, otoczone murami

507 rezydencje. Zwolnił kroku, przyglądając się kolejno wszystkim budynkom. Przyboczna wiedziała, że czas nadszedł. Chłopak zaraz może skryć się w jednym z tych budynków, gdzie znajdzie ochronę. Chwyciła pewniej miecz, biegnąc bezszelestnie niespełna piętnaście stóp za młodzieńcem. Zaczerpnęła głęboko tchu, po czym rzuciła się naprzód, wyciągając broń. Tuż za plecami Crokusa zadźwięczał nagle metal. Chłopak rzucił się na ziemię. Pochylił bark i przetoczył się, z powrotem wstając na nogi. Krzyknął głośno z wrażenia. Kobieta, która na wzgórzach zaatakowała Colla, wdała się w szaleńczy pojedynek z wysokim, barczystym mężczyzną uzbrojonym w dwa bułaty. Złodziejowi z wrażenia opadła szczęka. Choć nieznajoma w walce z Collem dowiodła, że znakomicie włada bronią, teraz musiała się cofać przed serią gwałtownych ataków. Walczący poruszali się tak szybko, że Crokus nawet nie widział zasłon ani samej broni, a jedynie pojawiające się na ciele kobiety – ramionach, nogach, piersi – rany. Na jej twarzy malowało się całkowite niedowierzanie. Wtem za jego plecami rozległ się chichot. – Jest niezły, co? Crokus odwrócił się gwałtownie i ujrzał wysokiego, chudego mężczyznę, który trzymał ręce w kieszeniach szaro-karmazynowego płaszcza. Nieznajomy zwrócił ku niemu pociągłą twarz i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Wybierasz się dokądś, chłopcze? W jakieś bezpieczne miejsce? Crokus skinął głową z tępą miną. Mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej. – W takim razie odprowadzę cię tam. Nie przejmuj się, osłaniamy cię też z dachów. Jest tam Czepiec, niech szlag trafi jego wężową skórę. Ale to potężny mag. Podobno Serrat była wściekła. No to chodźmy. Chłopak pozwolił, by nieznajomy ujął go za ramię i odprowadził od walczących. Obejrzał się jeszcze za siebie. Kobieta próbowała umknąć. Jej lewa ręka zwisała bezwładnie, połyskując w świetle gazowych latarń. Przeciwnik naciskał jednak nieubłaganie, milczący jak duch. – Nie przejmuj się – rzucił chudy mężczyzna, wlokąc go za sobą. – To kapral Blues. Ta robota to jego życie. – K... kapral? – Jesteśmy twoimi strażnikami, powierniku monety. – Mężczyzna złapał Crokusa drugą ręką za kołnierz i odwrócił go, ukazując broszę. – Jestem Paluszek z Szóstego Ostrza Karmazynowej Gwardii. Osłaniamy cię, chłopcze, na rozkaz księcia K’azza i Caladana Brooda. Crokus wytrzeszczył oczy, a potem wykrzywił twarz.

508 – Powierniku monety? Co to ma znaczyć? Chyba wybraliście niewłaściwą osobę. Paluszek roześmiał się ironicznie. – Tak też sobie myśleliśmy, że wędrujesz po świecie niczego nieświadomy. To jedyne wytłumaczenie. No wiesz, pilnują cię też inni. Masz w kieszeni pieniążek, zapewne z dwoma reszkami, zgadza się? – Uśmiechnął się, widząc zdumioną minę złodzieja. – To moneta Oponn. Służyłeś bogu i nawet o tym nie wiedziałeś! Sprzyjało ci ostatnio szczęście? Znowu się roześmiał. Crokus zatrzymał się przed bramą. – To tutaj? – zapytał Paluszek, spoglądając na rezydencję za murem. – No cóż, mieszka tu potężny mag, prawda? Powinieneś tu być w miarę bezpieczny – stwierdził, puszczając ramię młodzieńca. – Życzę ci szczęścia, chłopcze. Mówię poważnie. Ale posłuchaj – w oczach Paluszka pojawił się twardy błysk – kiedy szczęście się od ciebie odwróci, wyrzuć tę monetę. Słyszałeś? – Dziękuję – powiedział Crokus ze zdziwieniem na twarzy. – Cała przyjemność po naszej stronie – odparł Paluszek, ponownie chowając ręce w kieszeniach. – Leć już. Przyboczna rzuciła się do ucieczki. Na pożegnanie otrzymała jeszcze cięcie w prawą łopatkę. Gdy biegła, z rany tryskała krew. Przeciwnik nie próbował jej ścigać. Cóż z niej była za idiotka! Myślała, że powiernik monety nie będzie miał ochrony! Kim był ten człowiek? Nigdy w życiu nie spotkała takiego szermierza. Najbardziej przerażający był fakt, że walczył bez pomocy czarów. Nie uratowały jej ani umiejętności, ani miecz z otataralu. Chwiała się na nogach, na wpół oślepiona. Gdy minęła róg, kącikiem oka dostrzegła jakieś poruszenie. Przylgnęła plecami do muru i znowu uniosła miecz. Stała przed nią wysoka kobieta, która przyglądała się jej przenikliwie. – Coś mi się zdaje, że już ktoś cię dopadł – wycedziła. – Zostaw mnie – wydyszała Lorn. – Nie ma mowy – sprzeciwiła się Meese. – Obserwujemy cię od chwili, gdy Niszczyciel Kręgu zauważył cię przy bramie. Węgorz mówi, że musisz zapłacić za wiele spraw, moja pani. Przyszłyśmy odebrać tę zapłatę. Gdy tylko kobieta wypowiedziała te słowa, przyboczna wyczuła bliskość kogoś drugiego, z lewej strony. Krzyknęła głośno, próbując przybrać pozycję obronną. W jej głosie pobrzmiewała przemożna rozpacz i frustracja. Cóż za marnotrawstwo! – zaklęła w duchu. Nie w ten sposób! W tej samej chwili, gdy ta myśl przemknęła jej przez głowę, obie kobiety rzuciły się do ataku. Lorn zdołała sparować nóż uderzający z lewej, lecz mogła tylko patrzeć przerażona, gdy kobieta, która z nią rozmawiała, wydobyła dwa sztylety i wymierzyła je w jej pierś.

509 Gdy ostrza wbiły się w ciało, przyboczna krzyknęła z wściekłości. Miecz wypadł jej z rąk i upadł z brzękiem na bruk. Osunęła się w dół, usiłując przytrzymać się ściany. – Kto? – zdołała wykrztusić, gnana ślepą potrzebą wiedzy. – Kto? Jedna z kobiet pochyliła się nad nią. – Co jest? Twarz Lorn wypełnił ból. Kąciki jej ust opadły, a oczy już się zamykały. – Kto? – zapytała raz jeszcze. – Kto to jest Węgorz? – Idziemy, Meese – rzuciła kobieta, ignorując leżące u jej stóp ciało. Gdy znalazł ją Paran, leżała na brudnym bruku u wylotu zaułka. Coś przyciągnęło go do niej bezbłędnie. Po raz ostatni dała o sobie znać łącząca ich ze sobą tajemnicza więź. Miecz leżał obok Lorn. Jego rękojeść była lepka od krwi, a ostrze pełne rys i draśnięć. Kapitan przykucnął przy leżącej. – Nie wiem, czy to dla ciebie pociecha, ale walczyłaś dzielnie – wyszeptał. Otworzyła oczy. Gdy spojrzała na niego, dostrzegł błysk rozpoznania. – Kapitan. Ganoes. – Przyboczna. – Zabiły mnie. – Kto? Z trudem zdołała się uśmiechnąć. – Nie wiem. Dwie kobiety. Wyglądały jak... złodziejki. Męty. Dostrzegasz... ironię, Ganoesie Paran? Skinął głową, zaciskając usta. – Przybocznej... nie spotkał... chwalebny koniec. Gdybyś się zjawił... kilka minut wcześniej... Kapitan milczał. Patrząc, jak z Lorn uchodzi życie, nie czuł nic. Miałaś pecha, że mnie poznałaś, przyboczna. Przykro mi z tego powodu. Podniósł otataralowy oręż i wsunął go sobie do pochwy. Nad nim rozległy się dwa przemawiające chórem glosy. – Dałeś mu nasz miecz. Wyprostował się i spojrzał Oponn w twarze. – Ściślej mówiąc, Sznur mi go zabrał. Bliźnięta nie potrafiły ukryć strachu. Spoglądały na Parana z niemal błaganiem w oczach. – Kotylion cię oszczędził. Ogary też. Dlaczego? – zapytała siostra. Paran wzruszył ramionami. – Winicie nóż czy rękę, która go trzyma? – Tron Cienia nigdy nie gra uczciwie – poskarżył się brat, oplatając się ramionami. – Posługiwaliście się śmiertelnikami, tak samo jak Kotylion – zauważył kapitan,

510 odsłaniając zęby w gniewnym grymasie – i podobnie jak on zapłaciliście za to. Czego ode mnie oczekujecie? Współczucia? Pomocy? – Ten otataralowy miecz... – zaczęła siostra. – Nie będzie wykorzystany do waszej brudnej roboty – dokończył Paran. – Lepiej uciekajcie, Oponn. Przypuszczam, że Kotylion dał już Tronowi Cienia Przypadek i teraz obaj zastanawiają się, jak najlepiej go wykorzystać. Bliźniacze Błazny wzdrygnęły się jednocześnie. Paran położył dłoń na lepkiej rękojeści miecza. – No jazda. Bo odwdzięczę się Kotylionowi za jego przysługę. Bogowie zniknęli. Kapitan zaczerpnął głęboko tchu i ponownie zwrócił się ku Lorn. Po zdjęciu kolczugi kobieta okazała się bardzo lekka. Anomander Rake opadał w dół z głośnym świstem powietrza, lecz nie wydawał z siebie żadnego dźwięku. Otoczył się ciasno swą grotą. Poniżej widział ciemnobrązowego smoka, który zataczał nad Darudżystanem leniwe kręgi. Dorównywał Rake’owi rozmiarami i dysponował też odpowiednią mocą. Był jednak głupcem, jeśli sądził, że znajdzie go na dole. Rake rozpostarł ostrożnie skrzydła, kierując się ku Galaynowi. Opuścił tylne nogi, wyciągając pazury, i zaczerpnął haust otaczającego go powietrza, przygotowując się do wypuszczenia mocy. Był Tiste Andii, Kurald Galain, i ciemność stanowiła jego dom. Galayn był już bezpośrednio pod nim. Rósł niewiarygodnie szybko. Rake otworzył paszczę. Gdy wgryzł się w ścianę powietrza, głowa odskoczyła mu do tyłu. Ten dźwięk przyciągnął wreszcie uwagę ciemnobrązowego smoka, było już jednak za późno.

511

Rozdział dwudziesty czwarty Jestem domem, który od chwili swych narodzin więzi serca demonów i w każdej komnacie ma zamknięty prastary dygoczący gniew. A te kamienne korzenie sięgają w najgłębsze szczeliny w spieczonej ziemi, zatrzymując na zawsze marzenie o owocu, ach, pielgrzymi, przyjdźcie do moich drzwi, by skonać z głodu... Azath (2,3) Adaephon (ur.?) Podwórko za bramą było puste. Crokus przebiegł przez nie, myśląc o tym, czy się nie spóźnił. Wpadł na schody i sięgnął do klamki. Gwałtowny wstrząs odrzucił go do tyłu. Oszołomiony złodziej ocknął się na chodniku pod schodami. Po ciele przebiegały mu ciarki. Drzwi jarzyły się przygasającą powoli szkarłatną poświatą. Osłona. – Kapturze! – wysyczał, podnosząc się. Zdarzało mu się już wpadać na takie bariery, w Dzielnicy Górnych Majątków. Przedostanie się przez nie było niemożliwe. Zaklął raz jeszcze, pognał z powrotem ku bramie i wypadł na ulicę. Rozejrzał się wokół, nie zobaczył jednak nikogo. Jeśli ludzie z Karmazynowej Gwardii nadal go chronili, czynili to z ukrycia. Istniała niewielka szansa, że tylne wejście do rezydencji Baruka nie będzie miało magicznego zabezpieczenia. Bardzo niewielka. Oddalił się biegiem, skręcając w pierwszy zaułek po prawej stronie. Będzie musiał się wspiąć na mur, lecz nie uważał tego za zbyt poważną przeszkodę. Dotarł do końca zaułka i wypadł na sąsiednią ulicę, zatrzymując się gwałtownie. Zobaczył, że mur jest wysoki. Będzie mu potrzebny rozbieg. Przebiegł truchtem na drugą

512 stronę ulicy, próbując uspokoić oddech. Po co w ogóle to robił? Czy Baruk nie potrafił sam zadbać o siebie? Był przecież wielkim magiem i nawet Paluszek wychwalał jego czarodziejskie osłony. Zawahał się, łypiąc spode łba na wznoszący się przed nim mur. W tej samej chwili wysoko w górze rozległ się przeraźliwy, wstrząsający ziemią wrzask. Gdy w świetle latarń pojawił się opadający z góry ogromny kształt, Crokus wcisnął się w kamienną ścianę. Wypełniająca całą ulicę postać wylądowała niespełna dwadzieścia jardów na lewo od złodzieja. Brukowce kruszyły się pod jej ciężarem. Wstrząs obalił chłopaka na ziemię. Przycupnął nisko, by uchylić się przed gradem kamieni. Gdy większość gruzu już opadła, zerwał się na nogi. Smok o wystrzępionych, zbroczonych krwią skrzydłach odzyskiwał stopniowo równowagę, kiwając powoli z boku na bok potężną, klinowatą głową. Coś zerwało łuski z jego brązowych boków, zostawiając głębokie, kłute rany. Szyja i ramiona bestii lśniły od krwi. Crokus zobaczył, że mur posiadłości Baruka legł w gruzach, odsłaniając przed nim widok na ogród. Zrytą ziemię pokrywały połamane pnie drzew. Za uniesionym nieco nad poziom ulicy patio znajdowało się tylne wejście do rezydencji. Przed drzwiami leżały dwa roztrzaskane posągi. Smok wyglądał na oszołomionego. Niemal nie wierząc we własną odwagę, złodziej przemknął przez ulicę za potworem, licząc na to, że skryje się w ogrodzie. Biegnąc, nie spuszczał wzroku z bestii. Myślał o przynoszącej szczęście monecie, którą miał w kieszeni. Wtem, na jego oczach, stwór zmienił kształt, otaczając się migotliwą mgiełką. Crokus zwolnił, a potem zatrzymał się, niezdolny oderwać od niego wzroku. Serce waliło mu mocno, jakby chciało się wyrwać z piersi. Każdy oddech był bolesnym westchnieniem. Przerażony chłopak powiedział sobie, że szczęście właśnie go opuściło. Mgiełka zniknęła i na miejscu smoka pojawiła się olbrzymia człekokształtna postać, odziana w pelerynę z kapturem. Crokus próbował zmusić się do ruchu, lecz ciało odmówiło mu posłuszeństwa. Wybałuszając oczy, wpatrywał się w demona, który warknął, wydobywając zza pasa olbrzymi topór. Przemawiał cichym, niskim głosem. – Po co to ciągnąć? – zapytał rozsądnie. – Cesarzowa pozwala ci uciec, panie. Po raz kolejny przyznaje ci łaskę. Przyjmij ją i odejdź. – Świetny pomysł – wyszeptał złodziej. Nagle jednak zmarszczył brwi. Zauważył, że demon nie spogląda na niego, lecz patrzy gdzieś dalej. Za jego plecami odezwał się męski głos. – Nie będziemy już więcej uciekać, Galayn. Na bark złodzieja opadła czyjaś dłoń, wyrywając go z bezruchu. Crokus pochylił się i

513 odwrócił. Spojrzał w zmiennobarwne oczy, osadzone w czarnej, szczupłej twarzy. Przybrały właśnie kolor indygo. – Uciekaj, śmiertelniku – rozkazał srebrnowłosy mężczyzna, wyciągając z pochwy, którą miał na plecach, dwuręczny miecz. Czarny oręż wydawał się niemal niewidzialny, jakby pochłaniał całe padające nań światło. – Byłeś na fecie! – palnął Crokus. Oczy nieznajomego zamigotały, jakby dopiero teraz zauważył chłopaka. – Powierniku monety – zaczął, uśmiechając się z przekąsem – nie bój się. Brood przekonał mnie, bym cię oszczędził, przynajmniej na razie. Uciekaj, dziecko. – Ponownie spojrzał na władcę Galayn. – Walka będzie wyrównana. – Znam tę broń – warknął demon. – Dragnipur. Czuję w tobie smród Tiamy. Masz w sobie więcej z niej niż krwi Tiste Andii. Crokus cofnął się pod resztki muru posiadłości Baruka. Władca Galayn uśmiechnął się, odsłaniając długie, zakrzywione kły. – Cesarzowa hojnie wynagrodziłaby twe usługi, panie. Wystarczy, że powiesz „tak”, a tej walki da się uniknąć. Anomander Rake podszedł bliżej. – Broń się, Galayn. Demon z rykiem rzucił się do ataku. Spływający błękitnymi płomieniami topór przecinał ze świstem powietrze. Rake zatoczył mieczem krąg i odbił cios, zwiększając jego impet. Gdy topór przemknął obok niego, Tiste Andii zbliżył się do przeciwnika. Cofnął miecz, trzymając gałkę blisko lewego biodra. Potem wysunął oręż błyskawicznym ruchem. Demon pochylił się i puścił jedną dłonią rękojeść, próbując złapać Rake’a za gardło. Tiste Andii zasłonił się prawym barkiem. Cios odrzucił go do tyłu i Rake grzmotnął ciężko na bruk. Demon runął na niego, unosząc płonącą broń wysoko nad głowę. Tiste Andii podniósł się na czas, by odbić mieczem uderzenie. Brzęk broni wstrząsnął powietrzem i ziemią. Topór demona zalśnił jaskrawą bielą. Trysnęły z niego płynne kaskady światła. Miecz Rake’a ogarnęła ciemność, która pochłonęła bijące w nią fale blasku. Chodnik pod stopami Crokusa przechylił się niepokojąco, jakby jego kamienie przerodziły się w miękką glinę. Gwiazdy nad głową złodzieja zatańczyły jak szalone. Dręczony mdłościami chłopak padł na kolana. Rake przeszedł do ataku, wściekle wymachując czarną bronią. Początkowo demon dotrzymywał mu pola, kontratakując gwałtownie. Nagle cofnął się o krok, a potem o następny. Tiste Andii napierał na niego nieubłaganie. – Ku swemu wielkiemu żalowi, Matka – warczał w przerwach między uderzeniami – pozwoliła narodzić się światłu. Ku swej trwodze... poniewczasie dostrzegła jego zepsucie.

514 Galayn... jesteś przypadkową ofiarą... znacznie... spóźnionej kary. Demon chwiał się pod ciosami, rozpaczliwie parując każdy z nich. Nie próbował już kontratakować. Światło płynące z topora zamigotało, przygasło, a wreszcie rozbłysło niepewnie, gdy wokół oręża zamknęła się ciemność. Galayn rzucił się z wrzaskiem na Rake'a. Gdy opadał na Tiste Andii, Crokus zobaczył, że z jego pleców trysnęła smuga czerni, która przecięła płaszcz. Topór wypadł z rąk stwora i runął z brzękiem na bruk. Demon pisnął z przerażenia, chwytając przebijający go miecz. Z oręża biły wijące się szybko strużki czarnego dymu, które oplotły jego ciało. Opar zawirował i przerodził się w łańcuchy, które napięły się mocno. Galayn wrzasnął wniebogłosy. Rake odzyskał równowagę i wepchnął miecz w pierś demona, aż rękojeść uderzyła o kość. Galayn padł na kolana, wpatrując się czarnymi oczyma w Tiste Andii. Tańczące gwiazdy uspokoiły się, a chodnik pod stopami złodzieja odzyskał równowagę, choć był wypaczony i nierówny. Crokus poczuł w ustach smak żółci. Nie spuszczał wzroku z demona. Wydawało się, że Galayn zapadł się w sobie. Łańcuchy czarnego dymu zacieśniały się coraz bardziej, wciągając go w głąb miecza. Demon padł na plecy. Rake wbił sztych miecza między kamienie bruku, przygważdżając przeciwnika. Potem wsparł się ciężko na rękojeści. Crokus zauważył, że szata na ramieniu Tiste Andii, w miejscu gdzie trafiła go łapa demona, przesiąknęła krwią. Rake przeniósł znużone spojrzenie na złodzieja. – Śpiesz się – wychrypiał. – Alchemik jest w niebezpieczeństwie. Teraz nie zdołam go obronić. Ruszaj się, powierniku monety. Crokus odwrócił się i zerwał do biegu. W ich myślach wciąż niosła się echem śmierć Travale'a, trzeciego z członków koterii. Pośrodku pokoju czarownica Derudan usypała z popiołu krąg na podłodze. Z pomocą Baruka ustawiła w nim dwa pluszowe fotele i usiadła na jednym z nich. Paliła spokojnie wodną fajkę, nie spuszczając wzroku ze spacerującego w kółko alchemika. Barakowi nie śpieszyło się wejść do ochronnego kręgu. Choć byliby w nim bezpieczni, otoczeni czarami Wielkiej Tennes, gdyby zjawiła się Vorcan, nie mieliby możliwości kontrataku. Ponadto istniały rzeczy zdolne przebić magiczne osłony. Natychmiast na myśl przyszedł mu otataral, niezwykły, przypominający rdzę kruszec wydobywany w rejonie Wzgórz Tanno w Siedmiu Miastach. Biorąc pod uwagę, że Vorcan była wielkim magiem, nie wydawało się prawdopodobne, by posiadała ten materiał, Baruk nie chciał jednak znaleźć się w sytuacji, która uniemożliwiłaby mu skorzystanie z groty w walce ze skrytobójczynią. – Ci członkowie koterii, którzy zginęli, tak? – wycedziła przeciągle Derudan. – Byli uparci, sądzili, że są niezwyciężeni. Na pewno chodzili niespokojnie po swych pokojach, czekając na przybycie Vorcan. Baruk zatrzymał się, chcąc jej odpowiedzieć, lecz przerwał mu głośny, nieludzki wrzask, który rozległ się na zewnątrz. Natychmiast po nim nadszedł wstrząs, od którego zadrżały

515 ściany. Alchemik ruszył ku drzwiom. – Zaczekaj! – zawołała siedząca w kręgu Derudan. – Zapanuj nad swą ciekawością, Baruku, bo inaczej Vorcan z pewnością ją wykorzysta, tak? – Osłona pękła – oznajmił alchemik. – W moim kręgu obronnym powstał wyłom. – Tym bardziej powinieneś być ostrożny – skarciła go czarownica. – Przyjacielu, błagam cię, usiądź tu ze inną. – Proszę bardzo. – Baruk ruszył ku niej z westchnieniem. Nagle jego lewy policzek musnął lekki podmuch. Derudan ostrzegła go krzykiem. Alchemik odwrócił się błyskawicznie. Vorcan runęła na Baruka. Jej skryte w rękawiczkach dłonie lśniły czerwonym blaskiem. Alchemik uniósł ręce, doskonale wiedząc, że jest już za późno. W tej samej chwili z mroku wypadła inna postać, która zasypała mistrzynię skrytobójców serią ciosów. Vorcan zatoczyła się do tylu, po czym wyciągnęła rękę i uderzyła gwałtownie przeciwniczkę. Pomieszczenie wypełnił krzyk bólu. Baruk wytrzeszczył oczy. Dopiero teraz zorientował się, że jego obrońcą jest kobieta Tiste Andii. Usunął się zręcznie na bok, gdy jej ciało przemknęło obok niego. Potem padło na podłogę i znieruchomiało pod ścianą. Alchemik przeniósł spojrzenie na Vorcan i zauważył, że jedna z jej rękawiczek już nie świeci. Skinął dłonią. Z jego ramienia trysnęły żrące czary, które przeszyły pokój żółtą błyskawicą. Vorcan wysyczała przeciwzaklęcie i wiązkę pochłonęła czerwona mgiełka, która szybko pociemniała i zniknęła. Skrytobójczym przeszła do ataku. Baruk usłyszał niewyraźnie krzyk Derudan, nie potrafił jednak oderwać spojrzenia od zwiastujących śmierć oczu mistrzyni skrytobójców. Łatwość, z jaką rozproszyła jego moc, dowodziła, że jest potężniejszą czarodziejką od niego. Zdał sobie dobitnie sprawę, że może jedynie czekać na śmierć. Wtem usłyszał za sobą stękniecie. Vorcan wciągnęła nagle powietrze. Z jej piersi sterczała rękojeść sztyletu. Zmarszczyła brwi, uniosła rękę, wyrwała broń i odrzuciła ją na bok. – To wszystko... – wydyszała leżąca na podłodze za alchemikiem kobieta Tiste Andii – ...wszystko, co byłam w stanie zrobić. Wybacz, panie. Za Vorcan pojawiła się Derudan, która uniosła dłonie, rozpoczynając inkantację. Skrytobójczym odwróciła się błyskawicznie i cisnęła czymś w czarownicę, która stęknęła i osunęła się na podłogę. Porażony rozpaczą Baruk rzucił się na Vorcan z nieartykułowanym rykiem. Uchyliła się ze śmiechem, wysuwając skrytą w rękawicy dłoń. Alchemik uchylił się rozpaczliwie, ledwie unikając śmiercionośnego dotyku. Potem zatoczył się za siebie. Znowu usłyszał jej śmiech. Tym razem próbowała zajść go od tyłu. Dwanaście stóp przed Barukiem były drzwi. Alchemik wybałuszył oczy, widząc, że są otwarte. Przykucnął w nich jakiś młodzieniec, który trzymał w obu dłoniach kanciaste

516 przedmioty. Baruk rzucił się naprzód, w każdej chwili spodziewając się dotknięcia Vorcan. W tej samej chwili chłopak wyprostował się i machnął najpierw prawą, a potem lewą ręką. Alchemik padł na podłogę. Przeleciały nad nim dwie cegły, które uderzyły stojącą za nim kobietę, jedna z chrupnięciem, a druga z trzaskiem. Temu drugiemu dźwiękowi towarzyszył czerwony błysk. Upadek pozbawił Baruka tchu. Nim zdołał znowu go zaczerpnąć, minęły pełne cierpienia sekundy. Przetoczył się na plecy. Vorcan leżała nieruchomo tuż obok jego stóp. Ujrzał przed sobą twarz chłopaka, który zmarszczył czoło zaniepokojony. Po twarzy spływały mu strużki potu. – Alchemik Baruk? – zapytał. Leżący skinął głową. Młodzieniec westchnął, a potem się uśmiechnął. – Żyjesz. To świetnie. Rallick kazał mi cię ostrzec. Baruk usiadł. – Czarownica – rzucił ochrypłym głosem, wskazując palcem na Derudan. – Zajmij się nią, proszę. Gdy chłopak przykucnął obok niej, alchemik poczuł, że wracają mu siły. – Oddycha – oznajmił Crokus. – Tkwi w niej nóż, pomazany jakimś sokiem albo czymś. Wyciągnął rękę. – Nie! – krzyknął Baruk. Chłopak podskoczył w górę zaniepokojony. – To trucizna – oznajmił alchemik, podnosząc się z podłogi. – Pomóż mi do niej podejść, szybko. – Po chwili ukląkł obok Derudan. Szybkie spojrzenie na pokrywającą nóż lepką substancję potwierdziło jego podejrzenia. – Biały paralt – orzekł. – To pająk, prawda? Baruk położył dłoń na ciele Derudan. – Zaskakuje mnie twoja wiedza, chłopcze – zauważył. – Na szczęście, znajdujemy się w domu jedynego człowieka, który posiada antidotum. Wymamrotał coś i w jego dłoni zmaterializowała się fiolka. – Rallick mówił, że na jad białego paralta nie ma antidotum. – Nie zamierzam ujawniać tego faktu publicznie. – Baruk otworzył buteleczkę i wlał jej zawartość do gardła czarownicy, wywołując atak kaszlu. Gdy oddech Derudan uspokoił się, alchemik oparł się o ścianę, spoglądając na chłopaka. – Widzę, że dobrze znasz Rallicka. Jak ci na imię? – Crokus. Mammot był moim wujkiem, mistrzu. Widziałem, jak zginął. Derudan zatrzepotała powiekami, po czym otworzyła oczy. Uśmiechnęła się leniwie. – Cieszy mnie to, co widzę – powiedziała słabym głosem. – Tak?

517 Baruk odwzajemnił jej uśmiech. – Tak, przyjaciółko. Ale to nie ja pokonałem Vorcan. Dokonał tego Crokus, siostrzeniec Mammota. Derudan spojrzała na młodzieńca. – Ach, to na niego omal dziś wieczorem nie nadepnęłam. – Z jej twarzy zniknął wyraz wesołości. – Przykro mi z powodu Mammota, dziecko. – Mnie też – padła odpowiedź. Baruk wstał. Kiedy się odwrócił, wysyczał szpetne przekleństwo. Vorcan zniknęła. – Uciekła. – Podbiegł do ciała kobiety Tiste Andii, pochylił się nad nią i przyjrzał uważnie. Nie żyła. – Wkrótce poznam twe imię – wyszeptał. – I zapamiętam je. – Muszę już lecieć! – oznajmił Crokus. Alchemik ze zdziwieniem zauważył, że jego gość wpadł nagle w panikę. – To znaczy – ciągnął chłopak – jeśli wszystko tu jest w porządku. – Chyba jest – przyznał Baruk. – Dziękuję ci za biegłość w rzucaniu cegłami, Crokus. Młodzieniec ruszył ku drzwiom, zatrzymał się, podrzucił monetę, złapał ją w locie i rozciągnął usta w nerwowym uśmiechu. – Chyba po prostu miałem szczęście – powiedział, wychodząc. Kapitan Paran przykucnął obok łóżka Colla. – Ciągle śpi – oznajmił. Wstał i spojrzał na Sójeczkę. – Bierzcie się do roboty. Przed kilkoma minutami przybył Kalam w towarzystwie dwóch sabotażystów. Sierżant pomyślał, że jak dotąd zdołali uniknąć strat, choć zbroja kapitana była potężnie poobijana, a wyraz twarzy, z jakim wszedł do pokoju, niosąc w ramionach ciało Lorn, powstrzymał sierżanta przed próbami zgłębienia stanu jego ducha. Zwłoki przybocznej leżały teraz na drugim łóżku, blade i nieruchome. Jej zbielałe wargi zastygły w dziwnym, ironicznym uśmieszku. Sierżant przyjrzał się wszystkim zebranym w malej izbie ludziom. Twarze, które znał tak dobrze, zwracały się ku niemu w oczekiwaniu. Zatrzymał wzrok na Żal, czy Apsalar, jak teraz kazała się nazywać. Cokolwiek uczynił jej Młotek, nie była już tą kobietą, którą znał. Stała się czymś mniej, lecz zarazem czymś więcej. Nawet sam uzdrowiciel nie był pewien, co właściwie zrobił. Uwolnił pewne wspomnienia i umiejętności, a wraz z nimi straszliwą wiedzę. W jej oczach widać było ból, który nagromadził się tam przez lata grozy, zdawała się jednak nad nim panować, znalazła jakiś sposób, siłę, która pozwalała jej żyć ze świadomością tego, kim kiedyś była. Gdy go spotkała, powiedziała tylko: – Chcę wrócić do domu, sierżancie. Nie miał nic przeciwko temu, choć zadawał sobie pytanie, w jaki sposób planuje przemierzyć dwa kontynenty i dzielący je ocean. Sięgnął po owinięte w tkaninę kości przedramienia, które leżały na stole.

518 – Tak jest – odpowiedział na rozkaz Parana. Gorące, parne powietrze w pokoju wypełniła aura napięcia. Sójeczka zawahał się. Na ulicach Darudżystanu doszło do walki i Szybki Ben potwierdził fakt śmierci władcy Galayn. W gruncie rzeczy, czarnoskóry czarodziej nie otrząsnął się jeszcze z szoku. Sierżant westchnął, pomasował świeżo uzdrowioną nogę i wbił w blat osadzone w przedramieniu ostrze. Kontakt nawiązali natychmiast. Izbę wypełnił ochrypły głos wielkiej pięści Dujeka. – Najwyższy czas, Sójeczka! Nie musisz mi opowiadać o władcy Galayn. Tayschrenn zapadł w śpiączkę czy coś w tym rodzaju. Wszyscy w dowództwie słyszeli jego krzyk. To znaczy, że Anomander Rake załatwił bestię. Co jeszcze? Sójeczka zerknął na Parana, który skinął głową, ustępując mu pierwszeństwa. – Plan przybocznej Lorn spalił na panewce – zaczął sierżant – a sama przyboczna zginęła. Mamy jej ciało. Skrzyżowania są zaminowane, ale ich nie wysadzimy, wielka pięści, bo wybuch mógłby otworzyć komory gazu pod miastem i obrócić nas wszystkich w popiół. Dlatego... – Zaczerpnął głęboko tchu, czując gwałtowny ból w nodze. Młotek zrobił, co mógł, to znaczy bardzo wiele, pewne uszkodzenia jednak pozostały. Czuł się z tego powodu osłabiony. – Dlatego wycofujemy się, wielka pięści – dokończył cicho. Dujek milczał przez chwilę. Wreszcie odchrząknął i zaczął mówić. – Mamy problemy, Sójeczka. Po pierwsze, wkrótce stracimy Pale. Tak jak podejrzewałem, Caladan Brood zostawił północ Karmazynowej Gwardii i pomaszerował na nas ze swymi Tiste Andii. Towarzyszą mu też Rhivijczycy oraz Barghastowie Jorricka, którzy właśnie rozprawili się ze Złotymi Moranthami. Po drugie będzie jeszcze gorsze. – Wielka pięść przełknął głośno ślinę. – Siedem Miast dzieli od otwartego buntu może tydzień i cesarzowa o tym wie. Przed pół godziną zjawił się tu jakiś szpon z Genabaris. Szukał Tayschrenna. Moi ludzie dorwali go wcześniej. Sójeczka, on miał ze sobą odręczne pismo cesarzowej. W imperium oficjalnie wyjęto mnie spod prawa. Tayschrennowi rozkazano mnie aresztować i stracić. Zostaliśmy sami, przyjacielu. W pokoju zapadła cisza. Sójeczka zamknął na chwilę oczy. – Rozumiem, wielka pięści. Kiedy wymaszerujesz? – Wygląda na to, że Czarni Moranthowie nadal są po naszej stronie. Nie pytaj mnie dlaczego. O świcie mam rozpocząć rokowania z Caladanem Broodem i Kallorem. Podejrzewam, że wtedy się wszystko rozstrzygnie. Albo pozwoli nam odejść, albo zabije nas, zdobywając Pale. Wszystko zależy od tego, co wie o Panniońskim Jasnowidzu. – Za parę dni mamy się spotkać z grupą Czarnych Moranthów, wielka pięści – wtrącił Sójeczka. – Ciekawe, ile z tego przewidywali już wtedy, gdy z nimi rozmawiałem. Tak czy inaczej, zabiorą nas do ciebie, gdziekolwiek będziesz. – Nie – sprzeciwił się Dujek. – Mogą nas tu oblegać. Wysadzą was na Równinie Catlińskiej. Ich rozkazy są jednoznaczne. Jak chcesz, możesz spróbować ich przekonać, żeby

519 je złamali. Sierżant wykrzywił wściekle twarz. Nie miał na to zbyt wielkich szans. – Niech będzie Równina Catlińska. Najwyżej minie więcej czasu, nim się spotkamy, wielka pięści. Otaczająca kości łuna zamigotała krótko. Potem usłyszeli niosący się echem łoskot. Skrzypek zachichotał. Dujek walnął pięścią w stół. Sójeczka przeszył sabotażystę groźnym spojrzeniem. – Kapitanie Paran?! – ryknął Jednoręki. – Jestem, wielka pięści – odezwał się Paran, podchodząc bliżej. – To, co za chwilę powiem, jest przeznaczone dla uszu Sójeczki, ale chcę, żebyś ty też to usłyszał, kapitanie. – Słucham. – Sierżancie, jeśli chcesz służyć w mojej armii, lepiej przyzwyczaj się do nowych porządków. Po pierwsze, oddaję dowództwo nad Podpalaczami Mostów kapitanowi Paranowi. Po drugie, nie jesteś już sierżantem, Sójeczka. Jesteś moim zastępcą, a to oznacza odpowiedzialność. Nie chcę, żebyś się zbliżał do Pale. I wiesz, że mam rację, do cholery. Kapitanie Paran? – Tak? – Ludzie z drużyny Sójeczki zasłużyli na prawo odejścia. Jasne? Jeśli któryś z nich zechce ponownie przyłączyć się do Podpalaczy Mostów, to proszę bardzo. Ale nie chcę, żeby czyniono im wyrzuty, jeśli postanowią postąpić inaczej. Mam nadzieję, że dobrze mnie rozumiesz. – Tak jest, wielka pięści. – A ponieważ Sójeczka jest akurat między przydziałami – ciągnął nieubłaganie Dujek – towarzyszy wam wyłącznie jako pasażer. Rozumiesz, kapitanie? – Rozumiem – odparł z uśmiechem Paran – Kiedy Czarni Moranthowie po was przylecą, będą już o wszystkim wiedzieli, więc zabierzesz się z nimi. – Tak jest, wielka pięści. – Są pytania, Sójeczka? – warknął Dujek. – Nie ma – odparł z przygnębieniem w głosie posiwiały weteran. – W porządku. Mam nadzieję, że będziemy mieli okazję porozmawiać później. Kości przygasły. Kapitan Paran zwrócił się w stronę żołnierzy, przyglądając się kolejno każdej twarzy. Mieli być moim oddziałem. Nigdzie nie znalazłbym lepszego. – No dobra – rzucił. – Kto jest gotowy zostać wyjętym spod prawa i przyłączyć się do buntowników Dujeka? Pierwszy podniósł się Biegunek, odsłaniając zęby w uśmiechu. Za jego przykładem

520 podążyli Szybki Ben, Płot i Młotek. Zapadła znamionująca szok cisza. Wreszcie Kalam skinął głową do Skrzypka i odchrząknął. – Jesteśmy z wami, ale nie możemy wam towarzyszyć. To znaczy, ja i Skrzypek. – Moglibyście mi to wyjaśnić? – zapytał cicho Paran. – To będzie dla nich trudne, kapitanie – odezwała się nagle Apsalar, zaskakując wszystkich. – Muszę przyznać, że sama nie jestem pewna, co właściwie kombinują, ale wracają ze mną. Do imperium. Do domu. Skrzypek podniósł się, wzruszając niepewnie ramionami. Spojrzał na Sójeczkę. – Uważamy, że jesteśmy jej to winni, sierżancie – wytłumaczył. Przeniósł wzrok na Parana. – I nie zmienimy zdania, kapitanie. Ale wrócimy, jeśli zdołamy. Lekko oszołomiony Sójeczka podniósł się z miejsca. Jego nogę przeszył ból. Zwracając się w stronę Parana, zamarł nagle. Za plecami kapitana Coll usiadł raptownie na łóżku. – Uhm – powiedział sierżant, wskazując na niego. W pokoju znowu zapanowało napięcie. Wszyscy spojrzeli na Colla. Paran ruszył w jego stronę ze szczerą ulgą na twarzy. – Coll! Czy... – Przerwał nagle. – Widzę, że nie śpisz już od pewnego czasu – dodał bezbarwnym głosem. Coll spojrzał na wbite w blat kości, po czym przeniósł wzrok z powrotem na kapitana. – Wszystko słyszałem – wyznał. – Powiedz mi, Paran, czy będzie wam potrzebna pomoc przy opuszczeniu Darudżystanu? Rallick stał w ciemnościach pod drzewami na granicy polany. Wyglądało na to, że jego neutralizująca magię moc okazała się zbyt słaba. Coś zrzuciło go z miejsca, coś przypominającego dłoń olbrzyma, dłoń boga – pewną, potężną i nieustępliwą. Przyglądał się zdumiony, jak przez polanę przemknęła plątanina korzeni, która zmierzała w stronę tarasu. Usłyszał krzyk, a potem korzenie wróciły. Wlokły ze sobą człekokształtnego... stwora, którego potem wciągnęły bezceremonialnie pod ziemię. Rallicka wypełniło nagle uczucie bliskie euforii. Wiedział z niewytłumaczalną pewnością, że to, co tu wyrosło, jest dobre i sprawiedliwe. Było jeszcze młode. Jego ostro zarysowane, geometryczne powierzchnie ciągle drżały, przybierając nowy kształt. Przed niespełna godziną wyglądało jak pniak drzewa, a teraz stało się domem. Pod tworzącą łuk gałęzią majaczyły na wpół skryte w cieniu masywne drzwi. Dostępu do zamkniętych okiennicami okien broniły pnącza. Nad drzwiami, po lewej, wisiał spowity liśćmi i lianami balkon, który prowadził do czegoś w rodzaju wieży. Nad drugim piętrem przechodziła ona w zakończoną sękatym szpicem iglicę. Po prawej stronie frontowej ściany budowli znajdowała się druga wieża, bardziej przysadzista i pozbawiona okien. Jej płaski dach otaczały zębate blanki. Rallick podejrzewał, że znajduje się tam taras, na który

521 można wyjść przez coś w rodzaju zapadni. Otaczająca budynek polana również się zmieniła. Tu i ówdzie pojawiły się na niej kopce, jakby podwórko tajemniczego domu było cmentarzem. Każdy podłużny wzgórek otaczał pierścień młodych, sękatych drzewek. Wszystkie się pochylały, jakby niewidzialny wiatr próbował je wyrwać z nierównego, trawiastego gruntu. Korzenie wciągnęły stwora właśnie do jednego z takich kopców. Wydawało się to dobre i sprawiedliwe. Te dwa słowa niosły się echem w głowie skrytobójcy, a ich brzmienie koiło jego serce. Wyobrażał sobie niemal, że z domemdzieckiem łączy go pokrewieństwo, zupełnie jakby budynek zdawał sobie sprawę z jego obecności i ją akceptował. Wiedział, że dom jest pusty. To przekonanie również było niewytłumaczalne. Rallick nie przestawał obserwować budowli. Jej linie stawały się prostsze i bardziej wyraziste. Okolicę przesycał zapach stęchlizny, przywodzący na myśl świeżo skopaną ziemię. Skrytobójcą owładnął całkowity spokój. Po chwili usłyszał za plecami głośny szelest. Odwrócił się błyskawicznie i zobaczył Vorcan, która wyłoniła się chwiejnym krokiem z chaszczy. Jej twarz zalewała krew płynąca z rany, którą miała na czole. Omal nie osunęła się w ramiona Rallicka. – Tiste Andii – wydyszała. – Ścigają mnie. Chcą pomścić morderstwo! Rallick wpatrzył się w gąszcz. Jego dawno już przywykłe do ciemności oczy dostrzegły wśród drzew bezgłośne poruszenia. Intruzi byli coraz bliżej. Zawahał się, trzymając w ramionach kobietę, która tymczasem straciła przytomność. Potem pochylił się, przerzucił sobie Vorcan przez ramię, odwrócił się i pobiegł w stronę domu. Wiedział, że drzwi otworzą się przed nim, i tak też się stało. Za nimi był ciemny przedpokój oraz sklepione przejście, prowadzące do biegnącego poprzecznie korytarza. Rallick poczuł powiew ciepłego, słodkiego powietrza. Wszedł do środka bez chwili wahania. Korlat, kuzynka Serrat, zwolniła, zbliżając się do niezwykłego domu. Za tą, którą ścigali, zamknęły się drzwi. Przykucnęła na granicy polany. Jej towarzysze, łowcy, zgromadzili się powoli wokół niej. Horult syknął gniewnie. – Wezwałaś naszego pana, Korlat? – zapytał. Kobieta potrząsnęła głową. – Słyszałam o podobnych tworach, które wywodzą się z dawnych czasów – zaczęła. – Dom Umarłych w Malazie, Dom Odhan w Siedmiu Miastach... Azath edieimarn, Filary Niewinności. Te drzwi nie otworzą się przed nami. – Ale przed nimi się otworzyły – zauważył Horult. – Istnieje precedens. Azath wybiera sobie, kogo chce. Tak właśnie było z Domem Umarłych. Wybrał dwóch mężczyzn. Jeden z nich został później cesarzem, a drugi był jego

522 towarzyszem. Kellanved i Tancerz. – Czuję jej moc – wyszeptała Orfantal. – Nasz pan mógłby ją teraz zniszczyć. Jest jeszcze młoda. – Tak – zgodziła się Korlat. – Mógłby. – Milczała przez chwilę, po czym się wyprostowała. – Jestem kuzynką poległej – oznajmiła. – Jesteś kuzynką – zaintonowała reszta. – Poszukiwania zemsty dobiegły kresu – ciągnęła Korlat. Zmarszczki otaczające jej oczy o kształcie migdałów skurczyły się nagle. – Nie wezwiemy naszego pana. Niech spokojnie wraca do zdrowia. Nikt nie tknie Azath, gdyż jest ona jeszcze młoda. – Skierowała powoli na towarzyszy spojrzenie jasnobrązowych oczu. – Tak właśnie mówiła Królowa Ciemności o Świetle, kiedy się narodziło: „Jest młode, a to co młode, jest niewinne, a to, co niewinne, jest cenne. Przyglądajcie się temu cudownemu dziecku i darzcie je szacunkiem”. Orfantal skrzywiła się. – I w ten sposób Światło ocalało, a Ciemność została zniszczona. Czystość poniosła klęskę. Chcesz, żebyśmy się skalali, tak jak skalała się nasza królowa. Światło uległo zepsuciu i unicestwiło nasz świat, Korlat. Czyżbyś o tym zapomniała? Korlat uśmiechnęła się smutno. – Raduj się takim skalaniem, droga siostro, albowiem nasza królowa znała nadzieję i teraz ja również ją znam. Musimy już iść. Kruppe z dobrotliwą miną obserwował zbliżającego się Crokusa. Młodzieniec był wyraźnie zmęczony całonocnym bieganiem. Grubasek trącił łokciem Murillia i zatrzepotał palcami, wskazując na złodzieja. – Chłopak wraca z przesadnym pośpiechem, smucę się jednak na myśl o złych wieściach, jakie musi mu przekazać Kruppe. – Miał ciężką noc – zauważył Murillio, który stał oparty o ścianę nośną bramy posiadłości Simtal. Ulice wciąż były puste. Straszliwa noc poraziła obywateli grozą. Grubasek wskazał na Odprysk Księżyca, który wisiał w odległości trzech mil na zachód, poza obrębem murów miejskich. – To zdumiewające ustrojstwo, ale Kruppe się cieszy, że postanowiło nas opuścić. Wyobraźcie sobie, że przesłoniło nawet gwiazdy, nie zostawiając na świecie nic oprócz strachu. – Muszę się napić – mruknął Murillio. – Znakomity pomysł – zgodził się Kruppe. – Ale czy nie zaczekamy na chłopaka? Nie musieli czekać długo. Crokus poznał ich i zwolnił szaleńczy bieg. – Imperium porwało Apsalar! – krzyknął. – Potrzebna mi pomoc. – Zatrzymał się chwiejnie przed Murilliem. – A Rallick ciągle jest w ogrodzie... – Ech! – mruknął grubasek. – Spokojnie, chłopcze. Kruppemu wiadomo, gdzie przebywa

523 Apsalar. Jeśli zaś chodzi o Rallicka, to, cóż... – Zwrócił się w stronę ulicy i zamachał szeroko ramionami. – Oddychaj nocnym powietrzem, Crokus! Zaczął się nowy rok! Chodźmy! My trzej jesteśmy władcami Darudżystanu! Wziął towarzyszy pod ręce i pociągnął ich za sobą. – Rallick zaginął – wyjaśnił z westchnieniem Murillio. – A w ogrodzie posiadłości Colla stoi teraz jakiś nadzwyczajny budynek. – Ach, jakże wiele ujawniono w dwóch tylko zdaniach! – Grubasek oparł się o Crokusa. – Ale z pewnością chłopak martwi się potajemnie przede wszystkim losem pewnej pięknej dziewczyny, której życie uratował w ostatniej chwili szlachcic imieniem Gorlas, ni mniej, ni więcej. Ocalił ją, powiada Kruppe, spod tony głazów, które osypały się z muru. To było prawdziwe bohaterstwo. Dziewczyna o mało nie zemdlała z zadowolenia. – O czym ty gadasz? – zapytał Crokus. – Kogo znowu uratowano? Murillio żachnął się. – Obawiam się, mój drogi Kruppe, władco Darudżystanu, że masz na myśli nie tę piękną dziewczynę. – Zresztą wcale nie jest piękna – zauważył Crokus. Grubasek wypiął lekko pierś. – Musisz tylko zapytać bogów, chłopcze, a powiedzą ci, że samo życie bynajmniej nie jest piękne. Czy interesuje cię, w jaki sposób posiadłość pani Simtal stała się tej nocy posiadłością Colla? A może ta twoja nowa miłość tak głęboko zaprząta twe myśli, że wcale nie dbasz o los przyjaciół, w tym również Kruppego? – Oczywiście, że mnie to interesuje! – obruszył się Crokus. – Opowieść zaczyna się, jak zwykle, od Kruppego... Murillio jęknął głośno. – Tako rzecze Węgorz.

524

EPILOG

525

Widziałem narodziny plotki, która spowita w tajemnicę leżała w promieniach słońca pośród Wzgórz Gadrobi gdzie pachnące wilkami wiatry rozproszyły owce a pasterze uciekli przed szeptem piasków blask w niej migotał a jej serce stwardniało jak kamień podczas gdy cień Bram Nicości pełzł przez ruchome piaski domu Widziałem narodziny tej plotki sto tysięcy myśliwych serca w mieście skąpanym w błękitnym świetle... Narodziny plotki (1,1-4) Rybak (ur.?)

526

Promienie słońca rozświetlały poranną mgłę, czyniąc z niej unoszącą się nad jeziorem białą tarczę. Stojąca u brzegu łódź rybacka kołysała się na coraz silniejszych falach. Odcumowano ją już i za chwilę miała odbić od brzegu. Młotek zaprowadził Sójeczkę na górującą nad plażą skalną wyniosłość, na której obaj usiedli. Spojrzenie uzdrowiciela zatrzymało się przez chwilę na Szybkim Benie, który stał przygarbiony, gapiąc się w dal. Popatrzył w tym samym kierunku co on. Nisko nad horyzontem wisiał Odprysk Księżyca. Blask słońca odbijał się złotą łuną w czarnym bazalcie. – Leci na południe – mruknął Młotek. – Ciekawe, co to znaczy? Sójeczka zaczął masować skronie, mrużąc podrażnione światłem oczy. – Znowu ból głowy? – zapytał Młotek. – Ostatnio nie jest tak źle – odparł posiwiały mężczyzna. – Bardziej martwi mnie noga – mruknął uzdrowiciel. – Muszę jeszcze nad nią popracować. Będziesz potrzebował chwili odpoczynku. – Kiedy tylko znajdę na to czas – odparł z uśmiechem Sójeczka. Młotek westchnął. – Wtedy się za to weźmiemy. – Nadlatują! – zawołał ukryty na lesistym stoku nad nimi Płot. Uzdrowiciel pomógł Sójeczce wstać. – Do licha – wyszeptał. – Mogło być znacznie gorzej, prawda, sierżancie? Sierżant łypnął spode łba w stronę jeziora. – Straciliśmy troje ludzi. Zważywszy wszystko razem, to nie tak źle. Na twarzy Młotka pojawił się wyraz bólu. Uzdrowiciel nie powiedział nic. – Ruszajmy już – warknął Sójeczka. – Kapitan Paran nie znosi opieszałości. Może Moranthowie przynieśli dobre wieści. To by dopiero była odmiana, co? Stojący na plaży Szybki Ben przyglądał się, jak uzdrowiciel pomaga sierżantowi wejść na górę. Czy już czas? – zastanowił się. Ten, kto chciał w tej robocie pozostać przy życiu, nie mógł sobie pozwolić na odpoczynek. Najlepszymi planami były te, które stanowiły element innych planów, a kiedy konieczna była zmyłka, należało dokonać jej na wielką skalę. Najtrudniej było odwracać uwagę przeciwnika od drugiej ręki. Czarodzieja przeszyło ukłucie żalu. Nie, czas jeszcze nie nadszedł. Niech stary chwilę odetchnie. Ruszył z wysiłkiem z miejsca. Nie będzie się oglądał za siebie. To nigdy nie był dobry pomysł. Spisek został już uknuty. – Kiedy Sójeczka się o tym dowie, będzie wył – wyszeptał do siebie. Kapitan Paran słyszał swych oczekujących na plaży ludzi, nie podszedł jednak do nich. Jeszcze nie teraz. Spotkanie z Ascendentami niezwykle wyostrzyło jego zmysły – a może był to efekt działania otataralowego miecza, który miał w pochwie u boku. Wyczuwał ją wyraźnie. Osiągnęła już wiek młodzieńczy. Zgodnie z jego oczekiwaniami, była pulchna.

527 Uśmiechała się, a jej pozornie senne oczy wpatrywały się w poranne niebo spod opadających powiek. Przyjdę do ciebie, obiecał. Gdy tylko zmiażdżymy tego Panniońskiego Jasnowidza i jego przeklętą świętą wojnę, przyjdę do ciebie, Tattersail. Wiem. Zesztywniał. Głos, który zabrzmiał w jego głowie, nie należał do niego. A może tylko mu się zdawało. Czekał na więcej. Tattersail? Odpowiedziała mu jedynie cisza. Ach, więc był to tylko wytwór wyobraźni. Myślałem, że przypomnisz sobie swe dawne życie, odnajdziesz uczucia, którymi kiedyś mnie darzyłaś, i rozbudzisz je w sobie na nowo. Byłem głupi. Wstał od grobu Lorn – stosu kamieni – przy którym przykucnął, i strącił z ubrania gałązki oraz pomarańczowe sosnowe igły. Spójrz na mnie teraz. Kiedyś byłem agentem przybocznej, a teraz zostałem żołnierzem. Wreszcie zostałem żołnierzem. Z uśmiechem na ustach ruszył ku swej drużynie. W takim razie będę czekała na żołnierza. Paran stanął jak wryty. Potem uśmiechnął się jeszcze szerzej i podążył w dalszą drogę. – No, to już z pewnością nie był wytwór wyobraźni – szepnął. Statek kupiecki trzymał się blisko południowego brzegu, zmierzając w kierunku Dhavranu i ujścia rzeki. Kalam oparł się o nadburcie, wbijając wzrok w widoczne na północnym horyzoncie wyszczerbione, ośnieżone szczyty. Obok niego stał drugi pasażer, który nie rzucał się w oczy i nie był skłonny do rozmów. Do uszu skrytobójcy docierały tylko mocno podekscytowane głosy Apsalar i Crokusa. Krążyli wokół siebie w subtelnym tańcu, lecz nie potrafili jeszcze ubrać swych uczuć w słowa. Kalam rozciągnął usta w lekkim uśmieszku. Dawno już nie spotkał się z podobną niewinnością. Po chwili Crokus podszedł do niego. Na ramieniu chłopaka siedział demon-chowaniec jego wujka. – Coll mówi, że stolica imperium, Unta, jest tak samo wielka jak Darudżystan. Czy to prawda? Kalam wzruszył ramionami. – Może i tak. Ale jest znacznie brzydsza. Zresztą wątpię, żebyśmy mieli okazję tam pojechać. Itko Kan leży na południowym wybrzeżu, a Unta na północno-wschodnim, nad brzegiem Zatoki Kartool. Tęsknisz już za Darudżystanem? Na twarzy Crokusa pojawił się na chwilę wyraz żalu. Chłopak spojrzał na fale. – Tylko za niektórymi ludźmi – odparł. Skrytobójca chrząknął. – Wiem, jak się czujesz, Crokus. Do licha, popatrz tylko na Skrzypka. Usycha z tęsknoty,

528 jakby ktoś uciął mu jedną rękę i jedną nogę. – Apsalar nadal nie może uwierzyć, że zadajecie sobie dla niej tyle trudu. Nie pamięta, żeby w waszej drużynie zbytnio ją lubiano. – Ale to przecież nie była ona. Kobieta, która tam stoi, jest córką rybaka z jakiejś wartej dwa miedziaki wiochy. I znalazła się bardzo daleko od domu. – Jest kimś więcej – mruknął Crokus, bawiąc się machinalnie trzymaną w dłoni monetą. Kalam przeszył go dociekliwym spojrzeniem. – Naprawdę? – zapytał ze śmiertelną powagą w głosie. Crokus skinął uprzejmie głową. Uniósł pieniążek i przyjrzał się wyobrażonej na nim twarzy. – Wierzysz w szczęście, Kalam? – Nie – warknął skrytobójca. Chłopak uśmiechnął się uszczęśliwiony. – Ja też nie. Podrzucił monetę w górę. Na ich oczach wpadła do morza, błysnęła po raz ostatni i zniknęła pod falami. Stojący niedaleko dziobu Niszczyciel Kręgu skinął powoli głową. Węgorza zachwyci ta wiadomość. Przyniesie mu też wielką ulgę. Potem skupił uwagę na zachodnim horyzoncie, zadając sobie pytanie, jak będzie się czuł, gdy przestanie już być anonimowy. TU KOŃCZY SIĘ PIERWSZA OPOWIEŚĆ Z MALAZAŃSKIEJ KSIĘGI POLEGŁYCH

529

Glosariusz Tytuły i nazwy grup Karmazynowa Gwardia: sławna kompania najemników, którą dowodził wygnany książę Pannioński Jasnowidz: tajemniczy prorok władający ziemiami leżącymi na południe od Darudżystanu Pierwszy miecz imperium: używany przez Malazańczyków i T’lan Imassów, tytuł określający wodza sił imperium Pięść: gubernator wojskowy w Imperium Malazańskim Podpalacze Mostów: legendarna elitarna dywizja malazańskiej Drugiej Armii Szpon: tajna organizacja działająca w Imperium Malazańskim T’lan Imassowie Krona: nazwa klanów podlegających dowództwu Krona T’lan Imassowie Logrosa: nazwa klanów podlegających dowództwu Logrosa Wielka pięść: dowódca malazańskiej armii Wódz naczelny: tytuł Caladana Brooda

Narody oraz rasy (ludzkie i nieludzkie) Barghastowie (nieludzie): społeczeństwo koczowniczych wojowników i pasterzy Daru: grupa kulturowa zamieszkująca miasta północnej Genabackis Forkrul Assailowie (nieludzie): wymarły mityczny lud (jedna z czterech ras założycielskich) Gadrobijczycy: rodzima grupa kulturowa środkowej Genabackis Genabarianie: grupa kulturowa w północno-zachodniej Genabackis Jaghuci (nieludzie): wymarły mityczny lud (jedna z czterech ras założycielskich) K’Chain Che’Malle (nieludzie): wymarły mityczny lud (jedna z czterech ras założycielskich) Moranthowie (nieludzie): poddana surowej dyscyplinie cywilizacja, której centrum znajduje się w Lesie Chmury Rhivijczycy: społeczeństwo koczowniczych pasterzy zamieszkujących równiny środkowej Genabackis T’lan Imassowie: jedna z czterech ras założycielskich, obecnie nieśmiertelni Tiste Andii (nieludzie): pradawna rasa

530 Trellowie (nieludzie): społeczeństwo koczowniczych wojowników i pasterzy, którzy obecnie są w fazie przejścia do osiadłego trybu życia

Ascendenty Apsalar: Pani Złodziei Beru: Pan Burz Caladan Brood: wódz naczelny Dessembrae: Pan Tragedii D’rek: Robak Jesieni (niekiedy Królowa Chorób, zob. Poliel) Fanderay: Wilczyca Zimy Fener: Dzik (zob. Tennerock) Gedderone: Pani Wiosny i Odrodzenia Jhess: Królowa Tkactwa Kallor: wielki król Kaptur (Król Wielkiego Domu Śmierci) Kotylion/Sznur (Skrytobójca Wielkiego Domu Cienia) Królowa Snów (Królowa Wielkiego Domu Życia) K’rul: pradawny bóg Mowri: Pani Żebraków, Niewolników i Poddanych Nerruse: Pani Spokojnych Mórz i Łagodnego Wiatru Ogary (Wielkiego Domu Cienia) Okaleczony Bóg: Król Łańcuchów Oponn: Bliźniacze Błazny Przypadku Osserc: Pan Nieba Poliel: Pani Zarazy Pożoga: Pani Ziemi, Śpiąca Bogini Shedenul/Soliel: Pani Zdrowia Soliel: Pani Uzdrawiania Syn Ciemności/władca Odprysku Księżyca/Anomander Rake (Rycerz Wielkiego Domu Ciemności) Tennerock/Fener: Dzik o Pięciu Kłach Togg (zob. Fanderay): Wilczyca Zimy Trake/Treach: Tygrys Lata i Walki Treach: Pierwszy Bohater Tron Cienia/Ammanas (Król Wielkiego Domu Cienia) Wielkie Kruki: kruki karmiące się magią

531

Świat czarów Groty (ścieżki – groty dostępne dla ludzi) Denul: Ścieżka Uzdrawiania D’riss: Ścieżka Kamienia Meanas: Ścieżka Cienia i Iluzji Rashan: Ścieżka Ciemności Ruse: Ścieżka Morza Serc: Ścieżka Nieba Ścieżka Kaptura: Ścieżka Śmierci Tennes: Ścieżka Lądu Thyr: Ścieżka Światła

Pradawne Groty Kurald Galain: Grota Ciemności Tiste Andii Tellann: grota T’lan Imassów Omtose Phellack: grota Jaghutów Starvald Demelain: grota Tiam, Pierwsza Grota

Talia smoków – fatid (i związane z nią Ascendenty) Wielki dom życia Król Królowa (Królowa Snów) Obrońca Kapłan Herold Żołnierz Tkaczka Murarz Dziewica

Wielki dom śmierci Król (Kaptur) Królowa

532 Rycerz (w pewnym okresie Dassem Ultor) Mag Herold Żołnierz Prządka Murarz Dziewica

Wielki Dom Światła Król Królowa Obrońca Kapłan Kapitan Żołnierz Krawcowa Budowniczy Panna

Wielki Dom Ciemności Król Królowa Rycerz (Syn Ciemności) Mag Kapitan Żołnierz Tkaczka Murarz Żona

Wielki Dom Cienia Król (Tron Cienia/Ammanas) Królowa Skrytobójca (Sznur/Kotylion) Mag

533 Ogar

Nieprzypisane Oponn (Błazny Przypadku) Obilisk (Pożoga) Korona Berło Jabłko Tron D’iversowie: wyższa klasa zmiennokształtnych Dragnipur: miecz używany przez Anomandera Rake’a Finnest: przedmiot używany przez Jaghutów jako skarbnica mocy Groty Chaosu: miazmatyczne ścieżki biegnące miedzy grotami Jednopochwyceni: klasa zmiennokształtnych Koteria T’orrud: grupa darudżystańskich magów Królowie-tyrani: starożytni władcy Darudżystanu Otataral: czerwonawa ruda o neutralizującym magię działaniu, wydobywana w rejonie Wzgórz Tanno, w Siedmiu Miastach Przypadek: Miecz poświęcony Oponn Rzucający Kości: szaman T’lan Imassów

Nazwy miejsc Darudżystan: legendarne genabackańskie miasto, największe i najbardziej wpływowe z Wolnych Miast, położone na południowym brzegu Lazuru i zamieszkane głównie przez Daru oraz Gadrobijczyków. Jedyne znane miasto używające naturalnego gazu jako źródła energii Dhavran: miasto leżące na zachód od Darudżystanu Garalt: genabackańskie Wolne Miasto Genabaris: wielkie, okupowane przez Malazańczyków miasto położone na północnozachodnim wybrzeżu Genabackis. Najważniejszy punkt lądowania malazańskich armii podczas genabackańskich wojen Gerrom: prowincjonalne miasteczko w Itko Kan Głębia Poszukiwacza: malazańska nazwa na określenie Oceanu Meningalle Góry Moranthów: łańcuch górski otaczający Las Chmury Imperium Malazańskie: imperium, które miało swój początek na wyspie Malaz, nieopodal wybrzeży kontynentu Quon Tali. Jego założycielami byli cesarz Kellanved i jego

534 pomocnik Tancerz, obaj zamordowani przez obecną cesarzową, Laseen. Obszar imperium obejmuje Quon Tali, subkontynent Falar, Siedem Miast oraz wybrzeża północnej Genabackis. Dokonywało też najazdów na kontynenty Stratem i Korel. Itko Kan: prowincja Imperium Malazańskiego, leżąca na kontynencie Quon Tali Jabłko: genabackańskie Wolne Miasto Jednooki Kot: genabackańskie Wolne Miasto Kan: stolica Itko Kan Las Chmury: ojczyzna Moranthów, położona na północno-zachodnim wybrzeżu Genabackis Las Czarnego Psa: wielka północna puszcza porastająca płytę kontynentalną Genabackis, miejsce wielkich bitew między Imperium Malazańskim a oddziałami Caladana Broda Lest: państwo-miasto leżące na wschód od Darudżystanu Malaz: wyspiarskie miasto, z którego wywodził się cesarz, założyciel Imperium Malazańskiego Mott: genabackańskie miasto Mysia Dzielnica: pechowa dzielnica Malarzu Nathilog: okupowane przez Malazańczyków miasto w północno-zachodniej Genabackis Nisst: genabackańskie Wolne Miasto Ocean Meningalle: genabackańska nazwa Głębi Poszukiwacza Odprysk Księżyca: latająca góra z czarnego bazaltu, w której znajduje się miasto – dom Syna Ciemności oraz Tiste Andii Pale: Wolne Miasto na Genabackis, niedawno podbite przez Imperium Malazańskie Pannion Domin: nowo powstające imperium w południowo-wschodniej Genabackis. Jego władcą jest Pannioński Jasnowidz Płaskowyż Laederon: północne, porośnięte tundrą obszary Genabackis Porule: genabackańskie Wolne Miasto Quon Tali: ojczysty kontynent Imperium Malazańskiego Równina Rhivi: śródlądowa równina w północnej Genabackis Setta: miasto na wschodnim wybrzeżu Genabackis Szary Pies: genabackańskie miasto Tahlyn: łańcuch górski na północnym brzegu Lazuru Tulipany: genabackańskie Wolne Miasto Twierdza Mocka: górująca nad Malazem forteca, w której zamordowano cesarza i Tancerza Unta: miasto w Quon Tali, stolica Imperium Malazańskiego Wolne Miasta: handlowy związek państw-miast leżących w północnej Genabackis. Wszystkie oprócz jednego podbiło Imperium Malazańskie

535 Wzgórza Gadrobi: wzgórza leżące na wschód od Darudżystanu, obecnie rzadko zaludnione, choć ongiś były ojczyzną Gadrobijczyków

Darudżystan i okolice Barbakan Despoty: starożytna budowla, zabytek z ery tyranów Dzwonnica/Świątynia K’rula: opuszczona świątynia w Dzielnicy Szlacheckiej Gospoda „Pod Feniksem”: popularny lokal w Dzielnicy Daru Majątki (Domy) Miasto Zgryzoty: dzielnica nędzarzy położona na zewnątrz murów, przy Zgryzocie Jatema Stary Pałac (Ginach Majestatu): miejsce, gdzie obecnie zbiera się Rada Szynk „U Quipa”: obskurny lokal w Dzielnicy Przybrzeżnej Wieża Hintera: opuszczona wieża czarodzieja w Dzielnicy Szlacheckiej Zgryzota Jatema: wschodni gościniec