Eve Langlais 4 The Geek Job

Tłumacz Unbridled pragnie zaprezentować wam swoje pierwsze tłumaczenie. Serdecznie zapraszam na całość tłumaczenia książki Eve Langlais "The Geek Job" Miłego czytania.

Wilkołak Lexie, zatrudniona jako ochroniarz, jest wypłacana również do wykonywania niebezpiecznych zadań, które czasem wiążą się ze zdejmowaniem ubrań. Kiedy podejmuje się ochrony naukowego nieudacznika dla klanu wampirów, nie oczekuje że otrzyma status "dziewczyny", co wiąże się z wieloma przyjemnościami. Wszystko zmienia się po wypadku w laboratorium ale zanim zdecyduje, czy to bezpieczne oddać mu swoje serce musi pomóc mu przetrwać.

Spis treści: ROZDZIAŁ I .................................................................. 4 - 10 ROZDZIAŁ II .................................................................11 - 23 ROZDZIAŁ III ................................................................25 - 30 ROZDZIAŁ IV ................................................................31 - 36 ROZDZIAŁ V ..................................................................37 - 50 ROZDZIAŁ VI ................................................................51 - 56 ROZDZIAŁ VII ...............................................................57 - 65 ROZDZIAŁ VIII ..............................................................66 - 86 ROZDZIAŁ IX .................................................................87 - 97 ROZDZIAŁ X .................................................................98 - 103 ROZDZIAŁ XI ..............................................................104 - 108 ROZDZIAŁ XII ............................................................ 109 - 115 ROZDZIAŁ XIII ........................................................... 116 - 118 EPILOG .........................................................................119 - 124

Rozdział 1 - Nie pracuję wieczorem i rano po pełni księżyca. - Zaczęła negocjacje z powściągliwym uśmiechem siedząc jakby od niechcenia na pokrytym skórą krześle w siedzibie klubu. Stalowe czubki butów umieściła na szczycie marmuru zwieńczającego biurko. Ciemnowłosy wampir z pełnymi, zmysłowymi ustami i ciemnymi oczami - czy mogła zignorować jego ciało?- dotknął jej ręki a ona odchyliła się w fotelu. - Miałem na myśli, że zadanie zostałoby wykonane w najbliższy weekend i wtedy nie byłoby problemu. Lexie nie mogła powstrzymać zarozumiałego uśmiechu gdy wymieniała listę żądań. - Pracuję sama. Chociaż możesz mieć strażników stacjonujących dyskretnie. Nie mogą oni podchodzić do mnie i zakłócać mojego celu. Zapewnisz załogę oczyszczającą bałagan, który zajdzie podczas mojej ochrony docelowej. W przypadku gdy zostanę ranna przy wykonywaniu zadania, musisz zapewnić mi otrzymanie natychmiastowej i pierwszej klasy opiekę medyczną. Będę studiować pliki stanowiące dodatkowy wykaz wymagań, na własny koszt oczywiście. Jeśli chodzi o moją opłatę , będzie cię to kosztować piętnaście tysięcy za weekend składający się z nie więcej niż 72 godzin. Ta liczba może wzrosnąć jeżeli zadanie okaże się trudne. Spodziewam się zobaczyć pełną kwotę wpłaconą na moje konto PayPal nie później niż do ósmej rano dnia rozpoczęcia zadania. Aha i chciałabym cztery bilety na następny mecz UFC w Las Vegas. - wyrzuciła to ostatnie trochę dla zabawy. 4

Wampir podniósł łuki brwiowe. - Uważasz się bardzo wysoko, nie? Pochyliła się do przodu a jej skórzana kurtka otworzyła się na wyraźnie widocznym przez rozwarty dekolt rozszczepieniu co było obliczoną taktyką i na co złapał się jej przyszły pracodawca. Wampir Frederick Thibodeaux, który ją wezwał na rozmowę kwalifikacyjną dał jej zbolały wygląd. - Lepiej, żebyś była warta tego o co prosisz Lexington. Czy wiesz jak bardzo będę musiał naciągnąć strunę aby dostać te bilety? Lexington, która wolała przejść do swojego psełdonimu Lexie , uśmiechnęła się. - To cena jaką płacisz, jeżeli angażujesz się w moją złotą cipkę i talent. Tak więc z czym mamy do czynienia? - pracowała z Frederickem już wcześniej i wiedział, że tworzy tylko jaskinię dla jej wymagań. Po prostu lubi owijać w bawełnę i tworzyć fałszywe trudności zanim zamknie transakcje. - Jesteś przyklejona do jego boku na długość całego zadania. Musisz zrobić wszystko co jest możliwe aby utrzymać go szczęśliwym i nieświadomym. Chce aby wrócił bez jakichkolwiek otworów lub zadrapań, których nie posiadał wcześniej. Twoje zadanie kończy się gdy on wsiada do limuzyny na lotnisku, skąd ja biorę go z powrotem do mojej dyspozycji i mojego laboratorium. - Czy to zadanie nie byłoby łatwiejszym jeśli byś mi powiedział co pozwala strzec go jawnie? - Lexie nie miała problemu z tym, że musi spać z facetem. Miała ciężką pracę, ale w łóżku trwała ona krócej. Niemniej jednak trudno było zagiąć jej myśli wokół tego faktu. Frederick jest maniakiem, który pracuje nad rozwiązaniem problemu alergii wampirów na słońce a jak wiadomo wampiry są zaangażowane. 5

- Niestety, nasz naukowiec udowodnił już wcześniej że jest płochliwy. Przez to kiedyś przypadkiem nasz sekret poślizgnął się z konsekwencjami niemal katastrofalnie. Lexie prychnęła. - Złapali jednego z was przeżuwając jego, nie? Frederick uśmiechnął się chłodno. - Nie odnoszę się pozytywnie do intruzów. Niestety, ze względu na krwawe metody, których używamy, nasz uczony miał drobne załamanie nerwowe, kiedy natknął się na coś podczas jednego z nocnych spacerów. Spacery, jeśli mogę dodać, mamy zabronione. Udało nam się wytrzeć ten niefortunny incydent ale , jak dobrze wiesz, za dużo zabaw w mózgu człowieka i ... puf. Kończy jako warzywo. A biorąc pod uwagę to jak blisko jest do rozwiązania naszego problemu jego nadzwyczajny mózg musi być chroniony za wszelką cenę. - Więc dlaczego pozwoliłeś mu iść na tą konferencję? Czy nie powinieneś mu zabronić jako szef? - Starałem się odwieść go od tego, jednak z powodu jakiegoś naukowego artykułu, który napisał został zaproszony w roli preleganta. Dla niektórych najwyraźniej to zaszczyt. Był bardzo stanowczy jeśli chodzi o uczestnictwo. Lexie zatrzymała się, próbując odwieść swojego pracodawcę. Raczej oczekiwała przydziału, nawet jeżeli musiała się pogodzić z kilkoma minutami macania i pochrząkiwania. Poza tym potrzebuje odpoczynku i lepszego miejsca niż pięciogwiazdkowy hotel z darmowym jedzeniem, pieniędzy i biletów na UFC. - Mogę spodziewać się jakiegoś oporu? 6

- Zwykle rywalizujące klany chcą go ukraść . Chcą również wyeliminować go ale obawiają się nas lecz nie za dnia . I na koniec zabójcy , którzy prawdopodobnie zaoferują nagrodę za schwytanie go, żywego bądź martwego. Lexie zagwizdała. - Brzmi jak zabawa. I nie miałabym nic przeciwko wykonania jej swoimi umiejętnościami. Teraz, kiedy pracuje jako jego cień, zakładam, że masz ludzi, którzy stacjonują w obszarze konferencji i skanują podejrzanych. - Zgadza się, nie zobaczysz ich ale oni będą cię widzieć. - spojrzałam z ukosa na twarz wampira. - Jeżeli jest naukowcem, jak mówisz, to nie zobaczę zbyt dużo bo wątpię, żeby zajęło mu więcej niż minutę uśpienie mnie. A poza tym chyba zapominasz, że nagość jest moim ulubionym stanem. Wilkołaki wyśmiewają się zawsze z innych istot zawieszających ubrania na nagie ciała. Biorąc pod uwagę to, w jaki sposób się zmieniamy, nie nosimy wielu manatków przy sobie więc mamy niewiele ubrań na sobie ale nie obchodziło jej czy ktoś widział ją w stanie naturalnym. - Tak, więc wszystko jest już uzgodnione? - Frederick zapytał stojąc. Lexie również podniosła się i wyciągnęła dłoń. Podali je sobie i zamknęli transakcję. Czas się pakować. Opuściła dwór wampira z folderem dodatkowych informacji na temat jej celu. Wsiadła okrakiem na rower i umieściła kask na głowie, nie dlatego że bała się zranić ale dlatego że ludzcy policjanci mogą być fiutami na punkcie swoich głupich przepisów. 7

Półksiężyc na niebie dokuczał jej i wywołał w niej wewnętrzny łomot. Mogła poszaleć po lesie, nocne powietrze marszczyłoby jej futro a ona by polowała co nie równa się szybkości tego roweru. Wystartowała z energią, ciesząc się z dudniących wibracji i poczuła moc między nogami. Jadąc na rowerze i ciesząc się znikomym ruchem drogowym, który panował o tej porze, zastanawiała się nad swoim zadaniem. Nie był to pierwszy raz, kiedy miała uwieść swój cel. Jej nonszalancja to jeden z powodów tego że jej usługi były na tak wysokim zapotrzebowaniu i przynosiły ładne grosze. Nie chciała patrzeć na to jak na kurwienie się ale jak na czuły punkt przed uzyskaniem zapłaty. Nie czuła wstydu przyznając, że potrzebuje tylko innego organu, najlepiej płci męskiej. Cóż, wygląd mężczyzny na prawdę nie miał znaczenia w tym systemie spraw. Tak długo jak ma penisa i język, ona może załatwić jego sprawy. Nie należała do tych, które zawiesiły słuchawkę na dziewczęcym pojęciu miłości i związku. Na prawdę była samotnym wilkiem w porównaniu do innych suk jej rodzaju. Większość kobiet-wilków były uległe, przewracają się i pokazują swój brzuch pierwszemu zainteresowanemu męskiemu wilkowi. Lexie jednak posiadała skłonności do bycia alfą. Odmawiała kulenia się przed samcem, co nie do końca było popularną cechą dla samicy wśród społeczeństwa w którym rządzą mężczyźni. Tak więc odeszła aby nie zabić denerwującego samca, który myślał że krowa jest podobna do wilczycy. I również nie została zaproszona z powrotem, mimo próśb jej biednej matki. Odkryła, że nie ma wielu możliwości kariery dla dziewczyny takiej jak ona. No może nie te, które wypłacają pieniądze potrzebne do wygodnego odpoczynku. Wpadła na swoje powołanie zupełnie przez przypadek, ratując córkę człowieka, który właśnie przystąpił do wampirzych szeregów. Nagrodził ją i zaczął rzucać pracę na jej drogę wraz z poleceniami, które zetknęły ją z Frederickiem. Bezpieczeństwo pracy nie pasuje do niej w ogóle bo ma mięśnie, mózg i przebiegłość aby być doskonałym ochroniarzem. Jej specjalny status stał się znany wśród niektórych grup, szczególnie gdy dodała do swojego repertuaru kilka zastosowań – morderca, szpieg, osobisty strażnik i tajny agent. Zrobiła to wszystko w imię swoich marzeń emerytalnych – wszystko, oprócz zabijania młodych i niewinnych. Jej przewrotny kodeks moralny nie pozwolił aby zniżyła się tak nisko. I bez względu na zadanie i wyrzeczenia, kochała każdą minutę tej pracy. 8

Najnowsze zadanie, któremu nadała pseudonim The Geek Job* brzmi prawie jak wakacje w porównaniu do jej zwykłych spraw. Przybywszy do swojego domu, nacisnęła przycisk na pilocie zwisającym ze stacyjki i garażowe drzwi otworzyły się. Zsunęła się i zsiadła z roweru przenosząc nóżkę do przodu. Weszła do domu i rzuciła plecak na blat w kuchni. Ściągnęła skórkę i zawiesiła ją na krześle, nie zatrzymując się dopóki nie dostała się do majtek. Trzymała w tym ciepłym miejscu rękę tak aby nie drżeć. Rozpakowała swój plecak i przeniosła folder wraz z piwem do swojej sypialni. Opadła na łóżko i zaczęła czytać.

Imię i nazwisko: Anthony Dominic Savell Urodzony: 19 września 1979 Wzrost: 1,93cm Waga: 95 kg Włosy: Brązowe Oczy: Niebieskie (nosi okulary) Orientacja: heteroseksualna Inne info: Absolwent liceum z wyróżnieniem w wieku lat 14. Poszedł na studia ze stypendiami i uzyskał wysokie stopnie w zakresie biologii, medycyny, chemii. Zaczął pracować dla prywatnych korporacji badawczej w 2005 roku. Zaoferowano mu laboratorium ze wszystkim co chciał w 2008 roku w jego miejscu zamieszkania.

*Geek (z ang. dziwak/świr) - człowiek, który dąży do pogłębiania swojej wiedzy i umiejętności w jakiejś dziedzinie w stopniu daleko wykraczającym poza zwykłe hobby. 9

Lexie ziewnęła gdy zapoznawała się z nudnym życiorysem. Brzmiało to tak, jakby jej maniak nie miał życia poza pracą i badaniami. Zgrabowała resztę dokumentów szukając czegoś ciekawego o swoim celu, ale nic nie znalazła, nawet żadnej wzmianki o dziewczynie. Jej umysł zdrętwiał gdy znalazła informację, że będzie musiała to przestudiować a także jego konferencje. Na samym dole stosu w końcu znalazła zdjęcie. Widniał na nim kudłaty brunet z ciemnymi oprawkami okularów i zaskoczona spojrzała na to co wydawało się sprzeczne z jego wyglądem, czyli kwadratowy podbródek i zmysłowe usta. Dobrze przynajmniej, że nie ma brzydkiego tyłka. Otuliła się kołdrą i w myślach zrobiła listę rzeczy, które musi spakować: garnitur, stringi, nylonowe podwiązki, zapas srebrnych kul, och i wibrator na wszelki wypadek gdyby jej maniak stawił się na główną imprezę. Z chichotem na tą ostatnią myśl prześlizgnęła się w sen.

10

Rozdział 2 Anthony wsunął kopie zapasową okularów na nos wychodząc z kabiny zdeponowanej na zewnątrz hotelu. Nie mógł uwierzyć, że to zrobił. W ciągu ostatnich trzech lat zagrzebał się w swojej pracy w laboratorium pana Thibodeaux. Wykazał niewielkie zainteresowanie, opuszczając nieruchomość ze względu na fascynujący projekt nad którym pracował, projekt, który wymagał udziału w tej koferencji, ale jak mógł odmówić? Wybrany został do pracy nad nieprawidłowościami w DNA, w której ma swoją teorię, że prosty skręt nici DNA może zmienić w człowieku stan, wydaje się to nierealne, nawet nadprzyrodzone, jak na przykład pan Thibodeaux. Mężczyzna wykazał fatalną alergię na promienie UV i domagał się ogromnej ilości żelaza i transfuzji krwi, aby zachować swój organizm zdrowym. Już od dawna był skazany na pracodawcę będącym nienaturalnym stworzeniem – wampirem. Wiadomo, śmieszne. Pan Thibodeaux cierpi na alergię, która nastąpiła w wyniku pewnego wypaczenia nici DNA. To mistyczne bzdury, że winowajcą są genetyczne anomalie. Wyjaśniając naukowo w rzeczywistości potwory nie istnieją i jeśli wszystko pójdzie dobrze to będzie się leczyć. Gdy zbierał myśli stojąc na chodniku, ludzie zaczęli go potrącać; w większości płci żeńskiej, których kuszący zapach drażnił gruczoły ślinowe. Biorąc pod uwagę jego ciało i umysł wiedział, że kobieta nie daje pożywienia cielesnego. - Okropnie mi przykro, że na ciebie wpadłam. - zmysłowy głos sunął w jego stronę a jego penis drgnął. Z pewnością gdyby nie to, że od dawna nie załatwiał swoich potrzeb cielesnych to jego penis nie wykazałby zainteresowania seksualnego samym głosem. Muszę poprawić to zaniedbanie później pod prysznicem.- zakłopotał sam siebie. 11

Anthony musiał spojrzeć w dół aby zobaczyć właścicielkę głosu z powodu swojego dziwacznego wzrostu, którym się wyróżniał. Zapomniał o swojej niezdarnej naturze gdy ją zobaczył. Pewna siebie patrzyła na niego ze zdziwieniem. Anthony stracił tok myślenia wciągając się w jej miękkie, zielone oczy zakrapiane brązem. Jego wzrok zatrzymał się na lśniących, brązowych włosach wciągniętych w niedbały kok i jej zmysłowym stroju, który składał się z kremowej kurtki i czerwonej bluzki wpuszczonej w cienką jak ołówek czarną spódnicę. Jej gładka, opalona skóra idealnie kontrastowała z różowymi ustami. Szaleństwo błysnęło w jej słowach a jej usta przechyliły się do częściowego uśmiechu. Anthony starał się odzyskać kontrolę nad sobą i zaczerwienił się, gdy uświadomił sobie, że złapała go na patrzeniu. Jego serce przyśpieszyło gdy starał się odzyskać swój głos w obliczu najpiękniejszej kobiety z jaką kiedykolwiek miał do czynienia. - Uh, nie szkodzi. Chyba nie powinienem był blokować chodnik. - Nie, to moja wina. Nie patrzyłam gdzie idę. - odpowiedziała a jej wzrok wysłał pędzący w dół kręgosłupa dreszcz. Jej bliskość wpływała nie tylko na jego dolne rejony. Anthony wiedział, że potrzebuje się ewakuować aby odzyskać panowanie, żeby dowiedzieć się dlaczego piękna kobieta tak go speszyła. - Hm, powinienem wejść do środka i się zalogować. - jego laboratoryjny geniusz jak zwykle nie obejmował żartów. - Czy ty przypadkiem nie byłeś na konferencji? - spytała cicho co wywołało u niego mrowienie ciała a krew w pośpiechu z mózgu trafiła gdzie indziej. - Uh, tak. Rzeczywiście jestem jednym z mówców. - Anthony zaczerwienił się z powodu swojej przechwałki. - Na prawdę? Fantastycznie. - zamruczała. - Jestem tu tylko dla jednego z prelegentów. Po prosu umieram słysząc o Anthonym Sevall. 12

Czytałam jego książki w sprawie DNA i spodobało mi się. On jest genialny. Ciało Anthoniego przepełniło się ciepłem i chciał odpowiedzieć, ale jego usta odmówiły. Dostrzegła, że coś jest nie w porządku bo przecież wyglądał jak największy na świecie stojący niemowa. - Myślę, że zobaczymy się niedługo. - uśmiechnęła się i odwróciła się dumnie. Anthony zamknął oczy z nadzieją, że krew w penisie wróci do jego mózgu. Podziękujmy naukowym workowatym spodniom i długiemu płaszczowi. Przeklinał swoją nieudolność, mając doskonałą okazję, którą stracił na przedstawienie się i zaproszenie pięknej kobiety na kolację. W świecie fantazji przekształcał się z jąkającego ucznia w dowcipnego żartownisia i mądrale. Byłoby wino i jadłby z nią kolację podczas której zauroczyłby ją swoim intelektem. Pod koniec posiłku powróciliby do jego pokoju gdzie byłby czczony za wycałowanie każdego centymetra jej ciała a ona jęczałaby jego imię. Nie byłby naukowcem a wyrafinowanym Casanovą. Nie trzeba być geniuszem aby zrozumieć swoją rzeczywistość, która była do dupy. * * * Lexie sprawdzała w recepcji czy jej pokój jest dogodnie usytuowany do pokoju gigantycznego naukowca. Ciąg znaków, który się wysunął, miał ułatwić jej zadanie. Kiedy czekała na kartę do pokoju, rozważała czy on nie potrzebuje teraz ochrony. Widziała go przez szybę drzwi, jak wciąż stoi na zewnątrz. Jej wypowiedzi oniemiały go a ją rozgrzały. Choć Anthony Sevall wyglądał z tej strony jak naukowiec z bladą cerą, dużymi okularami i włosami w nieładzie to jego wzrost zaskoczył ją. Raport wymienił, że ma 193 cm ale z jakiegoś powodu nie miała pojęcia, że będzie jak wieża górująca nad nią. 13

W jej świecie ten maniak miałby krótkie i zaokrąglone ramiona a nie byłby wyższy od niej o prawie 12 cm. Zastanawiam się, czy mogę gdzieś tu złożyć zamówienie na buty na trochę wyższych obcasach? Kolejną niespodzianką był fakt, że jej wilcza część zainteresowała się człowiekiem podczas rozmowy. Dziwne, bo aby się obudziły jej psie niepożądane zwyczaje zwykle czekała na krew lub przemoc. Nie pamiętała czy zapłaciła. Kto wie, co intryguje jej bestię. Może to był fakt, że maniak pachniał płochliwie i był ofiarą – męskim Czerwonym Kapturkiem który spotyka wielkiego, złego wilka. Lexie przygryzła wargę, tak aby nie parsknąć z tej ostatniej myśli. Recepcjonista podał jej kartę-klucz dodając przymilającą wypowiedź. Lexie warknęła i zachichotała a młodzieniec zbladł. Zaczęła zmierzać w stronę windy. Z ukosa widziała Anthoniego jak z jasnymi policzkami patrzy na nią. Nie martw się mój wielkoludzie. Zobaczysz mnie znowu, na prawdę niedługo. Lexie znalazła się w pokoju i wsunęła kartę klucz do gniazdka. Weszła i upuściła bagaże. Szybko przeszła do swojego zadania, otwierając wszystkie drzwi, które przylegały do pokoju Anthoniego. Wsunęła się z powrotem do swojego pokoju zamykając wszystkie odblokowane bariery. Czekając na kolejny etap w swoim planie, skorzystała z chwili wolnego czasu i zaczęła rozpakowywać swoje rzeczy, rozwieszała garnitury i kompletowała kosmetyki. Poukrywała bronie w całym pokoju i zauważyła zainstalowane kamery przez Fredericka. Wiadomo, zboczeniec będzie chciał rzucić okiem. Umieścił jedno w łazience i jedno w pobliżu łóżka. Zostawiła to wszystko na miejscu i opuściła pokój. Gotowa i przygotowana czekała na niego chwilę. Z jej wzmocnionym słuchem, wiedziała, że jest gdzieś niedaleko. Rozpakowywał się, słyszała dźwięk zamka walizki. Szuflady otwierały się i zamykały. Wieszaki brzęczały, pod ciężarem powieszonych rzeczy. Zostawił otwarte drzwi do łazienki, zaraz do niej wszedł a następnie umył ręce. Frajer z manierami. 14

Wrócił do pokoju a ona napięła się, żeby usłyszeć co mówi. Mruknął do siebie coś na wzór: ... ona jest po prostu piękną kobietą. Nie ma przeciwskazań abym z nią nie porozmawiał i zaprosił na kolację. Lexie uśmiechnęła się. Najwyraźniej zrobiła na nim dobre wrażenie. Do tej pory jej plan przebiegał sprawnie, co do tego nie miała wątpliwości. Mężczyźni i ich fiuty są tak przewidywalne. Zrzuciła kurtkę i odpięła górny guzik bluzki tworząc tajemniczy kształt V. Czekała, aż usłyszy dźwięk otwieranych drzwi na hol i wyszła z własnego pokoju. Aby go powitać, zmieniła wyraz twarzy na zdziwienie. - Cześć. Co za zbieg okoliczności, że znowu się spotykamy. powiedziała. Spojrzał zaskoczony, jak jeleń spływający w dół na ostatnim przebiegu w lesie. Było to trochę słodkie. - Um, cześć. Oceniając jego zaczerwienione policzki, stwierdziła, że chciał powiedzieć coś więcej ale nieśmiałość wyciszyła go. - Właśnie miałam iść sprawdzić czy jest jakaś konferencja. Potem zamierzam zjeść jakąś kolację. Wiem, że jestem trochę arogancka ale nie znam nikogo tutaj... - specjalnie nie dokończyła i obdarzyła go wyczekującym spojrzeniem. - Co? - udało mu się wyjąkać. Lexie uśmiechnęła się nieśmiało i powstrzymała chichot. - Chcesz zjeść ze mną kolację? Jego szczęka opadła ze zdziwienia na tak jasne zaproszenie. - Ja...uh...um. To... 15

Lexie spuściła oczy i starała się wyglądać na rozczarowaną. - Wiedziałam, że to głupie z mojej strony. Prawdopodobnie masz już plany. Przykro mi, że nie wzięłam tego pod uwagę. - zaczęła powoli. - Nie. - niemal krzyknął. - To znaczy tak, chciałbym zjeść z tobą kolację. Obróciła się do niego i niemal promieniała. - Oh, dziękuję. Jedziemy oboje na dół, żeby coś sprawdzić czy pójdziemy bezpośrednio na kolację? Jestem taka głodna. Zobaczyła, jak jego oczy rozszerzają się i wychodzą zza soczewek. Nie czekała na jego odpowiedź, nie było na to czasu. Nie była pewna co powie i odwróciła się w erotyczny sposób co wpłyneło i na nią dziwnie zaraźliwie. Coś w nim przyciągało ją i sprawiło, że chciała zdjąć okulary z jego twarzy i go całować. To zadanie może okazać się o wiele bardziej zabawne, niż się spodziewałam. Jej ciało potrzebowało kilku ćwiczeń, ze względu na jej porywające zainteresowanie tym maniakiem, na którego w zwykłym przypadku nie rzuciłaby drugi raz okiem. Połączyła swoje ramię z jego i odkryła zaskakującą grubość. Frajer który pakował? Nie mogła się doczekać, aż później go rozbierze i to sprawdzi. Za jej namową dotarli do windy i pojechali, zachowując gęstą ciszę. Mogła go poinformować, że chce rozmowy, ale za każdym razem, jak napotykała jego spojrzenie, rumienił się i odwracał wzrok a wybrzuszenie w kroczu rosło. Jego obszerne ubrania nie dały rady ukryć tego przed jej doskonale rozwiniętymi zdolnościami spostrzegawczości. Poczuła wilgoć a jej szczelina poddała się przyjemnościom. Przez chwilę zastanawiała się niegrzecznie co by się stało, gdyby w tej chwili nacisnęła się na niego. Roześmiała się z psot swojego umysłu. Dała mu przerwę i puściła jego ramie, gdy wyszli na korytarz. Poczekała i wygięła się, podpisując swoje nazwisko i wbiła się pośladkami, niby to przypadkowo, przesunęła po jego pachwinie. Jego zduszony jęk wywołał w niej uśmiech. Wyprostowała się i odwróciła do niego, udając, że nie poczuła erekcji na swoim tyłku. 16

Wzięła jego dłonie i położyła na swoje piersi pokryte jedwabiem, uśmiechając się, gdy jego oczy nie mogły się powstrzymać i krążyły za jej ruchami. Tarła jego rękami i zobaczyła jak przełyka. Biedny facet nie ma szans. - Twoja kolej. Poruszyła się na bok a on udawał, że rozgląda się z zainteresowaniem. Podpisał się pod nią a ona wykrzyknęła: - O mój Boże. Jesteś Anthony Savell. Dlaczego nic nie mówiłeś? Ponownie jego policzki się ogrzały ale w końcu udało mu się mówić. - Jak mógłbym się chwalić? - Dlaczego by nie? Ten kawałek, który napisałeś w tym czasopiśmie kilka miesięcy temu był genialny. Widzę, że nadarzyła się świetna pora na kolację. Nie mogę się doczekać. Obdarzył ją uśmiechem co ją podgrzało a niezwykły prąd zaostrzył jej sutki. Mężczyzna miał uśmiech zabójcy, kiedy go używał. - Dziękuję za to stwierdzenie, tak, to zdecydowanie ekscytująca dziedzina. - Już nie mogę się doczekać aż usłyszę o tym wszystkim przy kolacji i drinku. Ponownie powiązała jego ramię ze swoim i udali się do hotelowej restauracji. Pierwsza faza pracy nad maniakiem trwała i wyglądało na to, że faza druga, która wiązała się z przejściem z jego pokoju do jego spodni faktycznie będzie bardziej zabawna niż oczekiwała. * * *

17

Anthony chciał się uszczypnąć. Mam halucynacje. Nie miał żadnego wytłumaczenia na to w jaki sposób i dlaczego ta piękna kobieta jadła z nim kolację. W ciągu jednej minuty rozmowa ożywiła się. Słuchała go, czym udało się jej stopić trochę jego nieśmiałość, nawet jeśli jego język stawał się węzłem za każdym razem gdy go dotknęła. Jej ręka ściskała jego dłoń i za każdym razem czuł się jakby owinęła rękę wokół czegoś innego, czegoś twardego i pulsującego, na szczęście ukrytego pod stołem. Nadal nie rozumiał tego, że poruszyła go tak dogłębnie. Nigdy wcześniej nie miał takiego pociągu do płci przeciwnej, stał się prawdziwym idiotą rumieniąc się, jednak jednocześnie uwielbiał ją. Logicznie stwierdził, że kobiece feromony muszą być niezwykle rozwinięte ale jego penis nie dbał o neurobiologię. Chciał po prostu w najbliższym czasie odejść od tego stołu i doprowadzić ją do orgazmu. Anthony ugryzł swój makaron i zapomniał o żuciu. Praktycznie zapomniał oddychać, tak pochłonął się oglądaniem Lexie jedzącą swój posiłek. Brała kęs soczystego steku i zamykała oczy z jęknięciem. Jej zadowolenie z kolacji... to jak oblizywała swój widelec, zmysłowe przeżuwanie – to najbardziej erotyczna rzecz jaką kiedykolwiek oglądał ponieważ jeszcze nigdy nie miał nic wspólnego z seksem. Złapała go na podglądaniu i uśmiechnęła się. - Kocham prawidłowo ugotowany stek. Spojrzała na jego praktycznie nietknięty posiłek. Sięgnęła do przodu i owinęła jego dłoń. Zanim uwolniła jego rękę włożyła ładunek jedzenia do ust i wyssała z niego jedzenie. Anthony nie miał pojęcia jak smakuje jego posiłek ale nabrał zainteresowania gdy jej usta zakryły widelec. Jak bardzo żałosny jestem? Ich jedzenie na talerzu zmniejszyło się a wtedy kelner podszedł do nich z otwartą butelką wina. Lexie, skrót od Lexinghton, jak zdążyła go poinformować, zmarszczyła brwi na mężczyźnie. - Nie zamawialiśmy tego. Kelner uśmiechnął się pokazując dużą ilość zębów, które z jakiegoś powodu wysłały dreszcz w dół kręgosłupa Anthoniego. 18

- To prezent od wielbiciela. - powiedział kelner z ciężkim akcentem. Anthony siedział z dezaprobatą. Czy ktoś próbuje do niej dotrzeć? To było zrozumiałe, ze względu na jej piękno ale to mu się nie podobało, co z kolei go zaskoczyło. Nie miał do niej żadnych praw, więc dlaczego był zazdrosny? Kelner nalał wino w rubinowym kolorze do szklanych kieliszków a następnie odsunął się i czekał aż spróbują. Anthony pochylił w jej stronę głowę i trzymał dłoń w toaście. - Za to, że nie musimy jeść samotnie. Uśmiechnęła się i pochyliła się by złapać swój kieliszek ale niezdarnie rozpryskała ciecz w poprzek przodu bluzki. Lexie zerwała się z siedzenia i chwyciła serwetkę podczas gdy kelner uciekł, prawdopodobnie po to aby uzyskać jakieś ścierki. Anthony odstawił wino, chwycił swoją serwetkę a następnie, niewiele myśląc, zaczął ją wycierać. Wystarczyło kilka ruchów po jej piersiach i odsunął swoją rękę tak jakby płonęła. Upokorzony wyjąkał. - Przepraszam, nie chciałem... Podeszła bliżej niego. Chwyciła go za rękę i przeniosła ją w górę, przytulając do piersi. Jej kamieniste brodawki stały się widoczne przez wilgotny jedwab. - Nie mam nic przeciwko. Właściwie można powiedzieć, że mi się podobało. Penis Anthoniego podniósł się w namiotowych spodniach i chciał oderwać rękę z zakłopotaniem ale nie pozwoliła mu. Zamiast tego, przycisnęła ją jeszcze mocniej i uniosła się na palcach na jego wysokość. Anthony przestał oddychać, bojąc się tego co chce zrobić, lecz wtedy pocałowała go. 19

- Muszę wydostać się z tych ubrań.- mruknęła wprost w jego usta. Pomożesz mi? Nie powiedział nic, ponieważ jego myśli składały się z samych bełkotów ale zamiast tego kiwnął głową. Pocałowała go ponownie lekko w usta i przeniosła ramię wokół jego biodra. Wydawało się to naturalne, więc przesunął ramię na jej plecy. Spleceni niczym kochankowie wyszli z restauracji do windy. Nie chciał niczego co by zakłóciło lub opóźniło jego czas z Lexie. Obawiał się, że zmieni zdanie. Lecz gdy tylko drzwi windy zamknęły się, okazała mu swoje zainteresowanie przyciskając swoje ciało do jego zaś jej usta gorączkowo uczepiły się jego warg. Całował ją z pasją, która zwykle była zarezerwowana dla nauki, jego ciało stanęło w płomieniach. Krążył ramionami wokół niej lekko zaskoczony siłą w jej rękach. Winda przybyła na ich piętro i rozłączyli się dysząc w równym tempie. Anthony nie mógł uwierzyć, gdy zauważył jej tlące się spojrzenie. Ona chce mnie? Lizała obręb jego warg i chwyciła go za rękę, ciągnąc za sobą. Otworzyła drzwi i zaciągnęła go do środka. Nie zdążył zamknąć za nimi drzwi a ona już była na nim, chętnie degustując jego usta a rękami rozpinała pasek. Wydarzenia zaczęły się toczyć z prędkością światła. Chciał powiedzieć jej żeby zwolniła. Jej pasja przytłaczała ale nawet mu to schlebiało. Nie powiedział ani słowa, jego język splątał się z jej. Nic nie powiedział, kiedy uwolniła jego koguta i owinęła rękę wokół niego. Pogłaskała go jednocześnie przesuwając ręką od wierzchołka do podstawy i Anthony walczył z tym aby na bieżąco wszystko kontrolować ale przegrał, ponieważ upadła na kolana i wzięła go do ust. Jęczał i chwycił palcami jej włosy lecz nadal trwali w tym erotycznym wzniesieniu. Słodcy bogowie nauki. Nie trzeba było czekać długo aż się wyłączy i jego gorąca śmietana trysnęła w rekordowo krótkim czasie, powodując u niego zakłopotanie. Spodziewał się, że zacznie się z niego śmiać, wprowadzi pewne komentarze na temat jego przedwczesnego wytrysku więc przygotowywał 20

się do ucieczki ze wstydem. Ale, na prawdę, ta kobieta była boginią. Skinął głową, zbyt upokorzony by powiedzieć coś na głos. - Przyszedł czas na drugą rundę. Anthony przetarł oczy. Chyba śnię. Wstała i zdjęła z jego twarzy okulary. - Nie chcemy, żeby przypadkowo się złamały. Położyła je na stoliku przy drzwiach. Smukłymi palcami sięgnęła do włosów i zdjęła spinkę, pozwalając ciemnym, jedwabnym falom opaść na ramiona. Następnie rozpięła zabarwioną winem bluzkę i cisnęła ją na lampę przy łóżku. Ujawniła okrągłe piersi, nieskrępowane przez biustonosz. - Ssij je. - powiedziała ochrypłym głosem. -Chce poczuć twoje usta na sobie. Jego kutas znów drgnął i wrócił do życia. Położył ręce na napiętej skórze jej talii i wyciągnął jej ciało do góry. Energia elektryczna skwierczała w kontaktach a ona zassała oddech, jej zaskoczone oczy wyszły mu na spotkanie. Podniosła rękę i przebiegła palcami po jego policzkach, śledząc jego wargi. Pocałował ją w usta a jej powieki opadły i zaczęła się kołysać w jego stronę. - Mmm. - jęknęła. - Czyń tak z moimi piersiami. Nie potrzebował dalszych wezwań. Schylił się, aż mógł ująć jeden jej sutek ustami. Zaciągnął się powoli i zaczął ssać a jej piersi zaczęły się zwiększać w jego ustach. Krzyknęła z rozkoszy i chwyciła jego włosy rękami, ciągnąc go bliżej siebie. Warknęła miękko pierwotnym dźwiękiem, który powinien głupio brzmieć ale tylko go zachęciła. Wyginała biodrami naprzeciw niemu, miękka skóra jej brzucha stykała się z jego sztywnym fiutem. - Chcę, żebyś to zrobił z moją cipką. - mruczała, odpychając go. 21

Przeniosła się na łóżko a on zatrzymał się u jej stóp. Rozpięła boczny suwak od spódnicy a tkanina spadła na podłogę. Anthony prawie natychmiast dołączył do niej, lecz zauważył, że nie nosiła majtek. Miała na sobie tylko podwiązki. Kiedy rękoma zaczął je rozwiązywać, odezwała się do niego szorstkim głosem, którego nie poznawał: - Zostaw je. Proszę. Widział jej ciało reagujące na dreszcze a jego pewność siebie wzrosła. Ta kobieta mnie chce. Logika, rozsądek i nauka nie miały tutaj znaczenia, liczyła się tylko prymitywna żądza. Pozbawiła go koszuli i przebiegła dłońmi z podziwem. - Duży kutas i ta klatka piersiowa... Co jeszcze ukrywasz, mój wielki naukowcu? Odpowiedział jej pocałunkiem będąc zadowolonym z tych godzin, które spędził na siłowni, o których nie musiała wiedzieć. Owinęła go ramionami i przewróciła go na łóżko. Wylądował na jej ciele, jej nogi obwinęły się wokół jego talii, zatrzymując jego fiuta w swojej dolnej części brzucha. Pocałowała go, jej język przesuwał się wokół jego. Odsunął się, postanowił dać jej przyjemność. Objął jej ciało i powoli ruszył w dół do jej kopca. Śmignął swoim językiem po ciągle twardych sutkach aż usłyszał warczący krzyk i poczuł wysłany przez niego dreszcz. Pieszcząc jej ciało, przeniósł się do starannie przyciętego łona i skarbu poniżej. Ukląkł na podłodze i złapał jej uda. Poczuł jej smak. Przy pierwszym kontakcie jego języka z jej cipką, chciało jej się płakać a plecy wysklepiły się. Lizał ją, długimi, mokrymi pchnięciami języka dostawał się do środka. Jęknęła. - To jest to. Ssij mnie, a następnie wydymaj. 22

Jej surowe wymagania trochę go spowolniły. Trzymał jej uda i rozpoczął pracę , zdecydowany dać jej przyjemność. Jego język tak słodko smakował w jej ustach. Jej krzyki stały się coraz szybsze, co go pobudziło. Kiedy jej ciało naprężyło się, przeniósł się nad nią a jego fiut znalazł się wewnątrz niej. - O kurwa. - warknęła. - Pieprz mnie. Pieprz mnie mocno. Anthony nie musiał być ponownie wzywany. Zaczął się wbijać w jej aksamitną wilgoć. Pompując mocniej, z rękami na jej talii, rozpoczął szybszą jazdę w dół. Głębiej. Szybciej . Jej palce wbijały się w jego ramię, gryzła, co sprawiało ból, ale zachęciło go to do jeszcze bardziej energicznych ruchów. Krzyknęła, kiedy osiągnęła szczyt. Anthony czując jej orgazm, doszedł chwilę później z ochrypłym okrzykiem. Upadł obok niej na łóżku ciężko dysząc, całkowicie poddany najbardziej ekstremalnej przyjemności jakiej kiedykolwiek doświadczył. Zwinął ramiona wokół niej, obejmując ją z powrotem. - Spędzisz ze mną noc? - szepnęła. Jego odpowiedź brzmiała: - Pewnie. Wydawała mu się nieodpowiednia lecz dla niej wystarczająca, ponieważ jej oddech wyrównał się i zasypiała. Nie wiem jak uzyskałem to szczęście, ale proszę, nie pozwól by to był koniec. Anthony był przekonany, że nigdy nie zaśnie przy tej bogini. W rzeczywistości obawiał się tego. Co zrobi, jeśli obudzi się i odkryje, że to tylko sen? Ale dwa orgazmy w tak krótkim odstępie czasu zaciągnęły go do przyjemnej krainy marzeń, gdzie była Lexie – naga. 23

Rozdział 3 Lexie poruszyła się pod jego ręką . Usłyszała jak ktoś ukradkiem przemieszcza się w pokoju obok. Pierwsza część planu ochrony go, poszła gładko i przyniósła wspaniały orgazm. Kto by przypuszczał, że naukowiec z nienagannym strojem będzie utalentowanym kochankiem z godziwym ciałem i dużym kutasem? Podczas gdy jego blada skóra wskazywała na życie spędzone w większości w pomieszczeniu, jego ciało było toną człowieka, który pakował w siłowni codziennie, co bardzo ceniła. Później jeszcze odkryje jego ciało i umiejętności a teraz czas zarobić na wypłatę. Na krótką chwilę pomyślała o ubraniu się. Jej nagość nie przeszkadzała jej, a jeżeli napastnicy oczekiwali mężczyzny, mogło to tylko pomóc. Chwyciła swój pistolet i kartę-klucz ze spodni Anthoniego. Spojrzała na niego i zobaczyła jak spokojnie śpi. Miała nadzieję, że zajmie się problemem szybko i po cichu, zanim się obudzi. Wyjrzała przez wizjer na korytarz. Nic nie zobaczyła, nie dziwne o trzeciej nad ranem, otworzyła więc drzwi. Lepiej niech Anthony myśli, że wycofała się po nocy spędzonej na rozpuście. Przesunęła kartą Anthoniego w elektronicznym zamku. Ruch w pomieszczeniu zatrzymał się a ona czekała. Otworzyła drzwi i zbliżyła swoje nagie ciało do wampira, którego złapała z zaskoczenia. Spojrzał na nią łakomie, ale tylko przez chwilę, ponieważ strzeliła mu między oczy. Nie chciała go zabijać, ale nie mogła też puścić go wolno. Jeszcze dwóch rzuciło się na nią z ciemności pokoju i zastrzeliła jednego zanim trzeci uderzył ją. Wampir próbował złapać ją po omacku i w tym samym czasie ugryźć. Mężczyźni, nawet martwi, potrafią być tacy przewidywalni. Uniosła kolano tak mocno, jak tylko mogła. Wampir złożył 25

się z bolesnym tchnieniem. Rzuciła się na kolana i skręcała jego głowę, dopóki w karku coś nie pękło. W pierwszej rundzie zadbała o to, aby jej maniak był bezpieczny. Wykonała szybkie połączenie do załogi oczyszczania Fryderyka. Dla wszystkich wampirzych rodzin, taka sytuacja wymaga uznania, ponieważ wszyscy ludzie pozostali nieświadomi. Następnie wysłała szybką wiadomość tekstową do pracodawcy wspominając o nocnych gościach i fakcie, że jego naukowiec spał teraz w swoim łóżku. Tak jakby nie wiedział. Objęła lampę , na której aparat ukryty był pod jej bluzką, ale pewnie i tak wyraźnie słyszał odgłosy ich pieprzenia. Lexie wsunęła się z powrotem do jego pokoju i wczołgała się do łóżka z jej gigantycznym świrem. Nadal odmawiała zbadania, dlaczego uśmiechała się , gdy jej wilcza natura była w stanie spoczynku. Zarzucił ramieniem nad jej i przyciągnął ją z powrotem do swojego ciała. Zignorowała także wilka, który zaskomlał w jej głowie, chcąc czegoś, czego nie rozumiała. Ukryła wszystko, co przeszkadzało jej w przyjemnościach. Rozbudzona, wierciła dolną partią wokół jego fiuta. Na jej szczęście, jego sen nie trwał długo. * * * Anthony obudził się sam. Usiadł i rozejrzał się, ale nie mógł stwierdzić, czy to jego pokój, czy też nie. Hotele mają tendencję do braku wyobraźni, jeżeli chodzi o dekoracje. Czy mi się to wszystko śniło? Doszedł do niego szum wody, zza zamkniętych drzwi łazienki i spojrzał jak szalony na ubrania. Anthony nie cieszył się z nagości, a w każdym razie nie ze swojej, ale w nagą Lexie mógł wpatrywać się przez cały dzień. Był jednak pewien, że ona nie myśli w ten sam sposób o nim. Oczywiście chodził na siłownię i utrzymał to przyzwoite ciało, ale było to bardziej dla swojego stanu zdrowia niż wyglądu. Jego skóra o kolorze pasty i bezwłosa klatka piersiowa w świetle dnia nie były jego najlepszymi cechami. Zdał sobie sprawę, że musi to ukryć. Miał właśnie szukać swoich okularów i spodni, gdy drzwi łazienki otworzyły się. 25

- Oh, cukiereczku nie śpisz. Anthony stanął wyprostowany, trzymając spodnie przy klatce piersiowej i wpatrywał się w Lexie, jak wychodzi z łazienki, ubrana w najmniejszy ręcznik, jaki można sobie wyobrazić. - Um, d-dzień dobry. - udało mu się wyjąkać. Wciąż nie mógł zrozumieć, jak tej kobiecie udawało się sprawić, że brzmiał jak prostak. Co stało się z jego spokojną i pewną siebie postawą? Z jego umiejętnościami analizowania i właściwego reagowania na sytuację? - To wspaniały poranek. - powiedziała z uśmiechem. Podeszła do niego, jej oczy lśniły tak, że aż przełknął ślinę. - Masz ochotę na jakieś śniadanie? Anthony skinął tylko głową. - Wspaniale. Pozwoliłam sobie na otwarcie drzwi łączących nasze pokoje. Pomyślałam, że chcesz może wziąć prysznic i zmienić ubranie, zanim pójdziemy zjeść. I wtedy pomyślałam też, że moglibyśmy od razu sprawdzić imprezy konferencyjne. Anthony bardziej preferował ściągnięcie z niej ręcznika, rzucenie jej na łóżko i sprawdzenie, czy jej ciało jest takim jakie wspomina. Zamiast tego, rumieniąc się i czując wzwód w pachwinie, opuścił swój pokój za pomocą sąsiednich drzwi, słysząc za sobą jej chrapliwy uśmieszek. Przynajmniej nie był z rodzaju tych szyderczych, jakiego mógł się spodziewać. Wskoczył pod prysznic, gorąca woda uderzyła go w plecy i wydał cichy syk. Zadrapania na ramionach i górnej części pleców przypomniały mu o jej pasji w stanie orgazmu. Oznaczyła mnie. Uświadomienie sobie tego przyniosło na jego twarz uśmiech. Jego zaspany umysł nie mógł się powstrzymać przed odrzuceniem wspaniałego obrotu zdarzeń, który miał miejsce w ciągu ostatnich dwunastu godzin. On, doskonały świr, wokół 26

którego kobiety tylko były a nie uwodziły go i ssały, a teraz jedna z nich wciąż chciała spędzać z nim czas . A nawet lepiej, seks był niesamowity a najdziwniejsza była jej reakcja na niego. Nie można było podrobić jej pragnienia i orgazmu . Wystarczyło, że pomyślał o jej smukłym ciele a jego kogut stał się twardy jak kamień. Nie pomógł sobie chwytając penisa rękami. Nie pomogło mu także myślenie o jej niskim jęczeniu a także przypomnienie sobie tego co czuł, gdy owinęła usta wokół jego penisa ssąc go, trzymając w drugiej ręce jego piłeczki. Zaszeleściła zasłona prysznicowa a on szybko otworzył oczy. Zszokowany, że został przyłapany na masturbacji, czuł jakby wirował w błocie, dopóki nie zobaczył jej twarzy. Lexie stanęła przed nim w prysznicowej parze z miną głodnej, ale nie żywności. - Przepraszam. - wyszeptała.- Nie mogłam się oprzeć chęci przyłączenia się. - owinęła palcami jego penisa. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Anthonemu nie przeszkadzało, kiedy pochyliła się do niego pod prysznicem, wystawiając najdoskonalszą różową cipkę. Wtulił swojego kutasa w jej powłoki. Nie wiedział, że krzyczała gdy ją pieprzył, dopóki oboje nie doszli. Gdyby jego żołądek pozostał cicho, mogliby pominąć poranne zdarzenia na rzecz powrotu do łóżka, lub na stół, w zależności gdzie by wolała. Niemniej jednak wiedział, że bez jakiejkolwiek formy pożywienia, nie ważne jak dobrze czuł się jego umysł, jego ciało nigdy by nie wytrzymało. Ale nie chciał jej zawieść, co go zdeterminowało. Nawet jeśli dostarczała mu dużej ilości seksu, traktując surowo jego penisa, nie zamierzał mówić „nie”. * * * Lexie próbowała zwrócić uwagę na otoczenie i potencjalne zagrożenia dla jej maniaka siedzącego naprzeciwko niej, ale do cholery, ciągle pamiętała, jak brał ją pod prysznicem, co z kolei sprawiało że czuła się kurewsko napalona. Jedyne, o czym myślała, to chęć zabrania go w prywatną część tego hotelu. 27

Nie rozumiała swoich szalonych reakcji. Zazwyczaj czuła zaledwie swędzenie, później była pieprzona i odchodziła. Teraz wszystko wydostawało się spod kontroli, szalało w niej pragnienie posiadania tego człowieka przed sobą – naukowego świra a nie, tak jak zazwyczaj mięśniaka z budowli napakowanego sterydami. - zaskoczyła sama siebie. Oczywiście, był uroczy na swój sposób. Zatem dlaczego, oh dlaczego siedziała w mokrych majtkach, zastanawiając się czy ktoś by zauważył, gdyby wśliznęła się pod stół i zrobiła mu loda? Musiała patrzeć na niego zbyt długo, bo zaczerwienił się i spuścił twarz. Jej genialny naukowiec wziął nieśmiałość na zupełnie innym poziomie a ona nie mogła zrozumieć dlaczego. A może to był rumieniec z innego powodu? - Grosik za myśli. - powiedziała. Kolor jego twarzy pogłębił się a ona się uśmiechnęła. Mogła z niej czytać jak z otwartej księgi. - Jeśli jest to dla ciebie pociecha, to pragnę być z powrotem w pokoju, gdzie moje usta owijałyby się wokół twojego penisa. Ale że przyjechałam tu z pewnego powodu, więc będę grzeczną dziewczynką, zacisnę mocno uda i pomyślę o wykładzie jako grze wstępnej. Nie potrafił stłumić małego jęku . Pomimo dobrych intencji i faktu, że była wśród publiczności wystarczająco długo aby dojrzeć jakiś zabójców/porywaczy, nie mogła przestać się wiercić podczas tego nudnego wykładu. Próbowała się skupić na słowach osoby mówiącej, nie pomogło porównanie tego łysawego z gigantem siedzącym obok niej. Westchnęła, gdy wykład zaczął się ciągnąć w nieskończoność, co było torturą dla typu sportowca, którym była. Duże palce oplotły jej talię, przemknęła spojrzeniem w bok i zobaczyła wargi Anthoniego. - Co powiesz na przejście się na spacer? Myślę, że dowiemy się więcej od świeżego powietrza, niż od tego nadętego idioty. - Oh, dzięki Bogu. - wstała natychmiast, zaskoczona jego inicjatywą ale i zadowolona. 28

Zastanawiała się chwilę, czy ten spacer nie przeniesie się znowu do jego pokoju, ale Anthony zmierzał w kierunku frontowych drzwi hotelu. - Gdzie idziemy? - zapytała. Nie planowała opuszczać hotelu, a biorąc pod uwagę swoje intymne stosunki z nim, nie miała żadnej broni. - Pomyślałem, że przejdziemy się na spacer a później może trafimy na jakąś kawiarnię na świeżym powietrzu i pójdziemy na obiad? Lexie przygryzła wargi na pół sekundy. Biorąc pod uwagę silne światło słoneczne, nie musiała się martwić o wampiry, jednak inne stworzenia, które mogą chodzić w ciągu dnia, mogły obserwować ich wycieczkę i uznać to za szansę. Gdyby przyciągnęła jego usta do swoich może przekonałaby go do powrotu do łóżka ale jej zwierzęca strona pragnęła świeżego powietrza i światła słonecznego. Miała nadzieję, że pracownicy Fredericka obserwowali ich. Jeśli będą się trzymać obiektów użyteczności publicznej, gdzie zabójca bedzie mógł zaatakować tylko subtelnie to dałaby radę się nim zająć. Jej gigantyczny naukowiec prowadził ją, trzymając za rękę. Co dziwne, odkryła w tym geście zażyłość. Z reguły nie chodziła z nikim trzymając się za rękę lub przytulając się, o co chodzi innym dziewczynom. Jej dominująca obecność i postawa raczej odstraszały innych ludzi. To nie tak, że unikała kobiecości, po prostu miała taką osobowość z którą większość ludzi nie mogła sobie poradzić. Dotarli do parku bez żadnych nieszczęśliwych wypadków, chociaż miała cały czas oczy szeroko otwarte. Wciągała głęboko powietrze, które było nie do końca świeże z powodu spalin mijającego ich ruchu. - Spędzasz dużo czasu na dworze? - Anthony zapytał, gdy przechadzali się wzdłuż brukowanej drogi. - Można tak powiedzieć. - Kiedy mieszkała w mieście, w ciągu tygodnia, w weekendy i wakacje udawała się do lasu, gdzie uwalniała swoją dzikość. 29

- Uwielbiam przebywać na zewnątrz. - uśmiechnął się najbardziej beztroskim dźwiękiem jaki słyszała do tej pory. - Mam do zabarwienia szczura laboratoryjnego, ale zanim złapałem go do swoich badań, musiałem dużo i długo przebywać na dworze. Lexie słuchała uważnie jego pierwszej, swobodnej informacji osobistej. - Lubisz wszystko co jest związane z badaniami? - zapytała. - To moja obsesja. To jak puzzle z kilkoma dodatkowymi elementami. Gdy odkryjesz, które z nich pasują, otrzymasz cały obraz. Ale dość o mnie. Czym się zajmujesz? - zapytał, spoglądając na nią. - Nigdy mi o tym nie powiedziałaś. Lexie odpowiedziała zgodnie z tylko częścią prawdy. - Pracuję dla osób, które wymagają finezji i subtelności. - Wiedz, że nie powiedziałaś mi nic. Uśmiechnęła się do niego. - Wiem. Moja oferta pracy zawiera umowę o poufności. Powiedzmy, że jestem dobra w tym co robię i otrzymuję za to dobrą rekompensatę ale mam także dużą swobodność na takie rzeczy jak na przykład ta konferencja. Poczucie winy sprawiło, że opuściła wzrok. Nie rozumiała, jak zdobyła tego maniaka? Dlaczego chciała prosić go o przebaczenie, że wprowadziła go w błąd? Nie przywiązuj się Lexie. Człowiek i wilkołak nie mogą być razem, jeśli chcą żyć długo i w zdrowiu. To przypomnienie nie pocieszyło jej.

30

Rozdział 4 Anthony przeklinał siebie, za to, że jest takim idiotą. Powiedział jej prawdę, że jest szczęśliwy, że ją spotkał ale Lexie nie spojrzała mu w oczy od tamtego czasu. Trzymała rękę splecioną z jego, więc może jednak nie wszystko stracone? Idioto! Dlaczego nie upadniesz na jedno kolano i nie zadeklarujesz jej dozgonnej miłości? Obwiniał za wszystko swoje obłąkane uczucia, które w nim obudziła. Pożądanie tak, ale to było coś więcej. Czuł, że pod aktem tej słodkiej, rutynowej dziewczyny, ukrywała się kobieta, która lubiła dominować, kobieta wykorzystywana do sprawowania władzy. Fakt, że nie może mówić o swojej pracy zaintrygował go a jednocześnie wykonał w jego umyśle dziwny szum, jak gdyby miała ukryty motyw w tym żeby się z nim zaprzyjaźnić. Zmiażdżyła go ta myśl. Pragnął jej zaufać, wierzyć, że zainteresowanie nim było prawdziwe, ale nie przestawała go dręczyć obawa, że chce czegoś od niego. Kiedy minęli las nastała cisza. Obserwował ją, jak ogląda miniaturowy miejski las. Patrzyła wszędzie z wyjątkiem na niego. Wyprowadził ich z parku i chwilę później uśmiechnęła się spokojnie do niego. - Więc gdzie idziemy teraz? - Zobaczysz. - odpowiedział enigmatycznie. Kierował ją na zewnątrz bistro, które zauważył na swojej drodze do hotelu. Bistro to oferowało taras na dachu z bajecznymi widokami, które miał nadzieję, sprawić że zapomni o swojej wcześniejszej tandetnej deklaracji. Winda z innymi osobami zmusiła ją do stanięcia na przeciw niemu, więc przełożył swoje 31

ręce na jej talię. Oczywiście, mogłoby się to odbyć bez reakcji jego koguta i jej uśmiechu. Metalowe drzwi rozsunęły się i wylali się na dach, częściowo objętym baldachimami. Gospodyni zatrzymała grupę, która wchodziła przed nimi. Anthony widząc zajęte stoliki , obawiał się, że nie pomyślał i nie złożył wcześniej rezerwacji, ale szczęście nie opuszczało go. Mimo, że duża grupa przed nimi zmuszona była czekać, gospodyni szybko znalazła im stolik dla dwóch osób w zacisznym miejscu. Anthony mógł z łatwością sobie wyobrazić, że jest tu sam z Lexie. Przerwała ciszę : - Jakie to fantastyczne miejsce. Jak się o nim dowiedziałeś? Anthony wzruszył ramionami. - Mój pracodawca wspomniał mi o nim. Powiedział, że jeżeli zdarzyłoby mi się wpaść na wspaniałą kobietę to muszę zadać sobie trud i zabrać ją tutaj na obiad. Poradził mi, żeby zrobić to w nocy, ale pomyślałem, że chciałabyś podelektować się promieniami słońca. - Miałeś rację. - jej uśmiech ogrzał go bardziej niż promienie UV tysiąca słońc i chociaż raz udało mu się cieszyć jej przyjemnością bez rumieńca. Cisza została przerwana, rozmowa płynęła lekko, gdy upewnił się, że trzeba trzymać się prostych tematów takich jak pogoda i filmy. Obiad wypadł spokojnie, nie licząc tego jak zdjęła pantofel i pogłaskała stopą jego łydkę i tak aż do kolana. Był gotów, kiedy powiedziała z wulgarnością: - Wydostańmy się stąd i chodźmy się pieprzyć. Cisnął kilka rachunków na stół i chciałby móc latać gdy zbyt długo czekali na windę. Po pewnym czasie dotarli do jej pokoju. Wyczuwając jej podniecenie, podciągnął jej spódnicę do góry i schylił się. Zachował wystarczająco kontroli, wiedząc że już nie potrwa to długo i da jej to czego potrzebuje. Upadł na kolana i zobaczył jej zamoczone figi. Pociągnął je w 32

dół i przejechał dłonią po szczelinie. Warknęła: - Przestań mnie kurwa drażnić. Daj mi teraz swojego koguta! * * * Lexie wyprostowała krawat Anthoniego. Przebiegła rękami po jego klatce piersiowej i wygładziła marynarkę. - Wyglądasz przystojnie. - powiedziała. Jego usta ułożyły się w uśmiechu. - Skoro tak mówisz. Jesteśmy naukowcami, którzy są bardziej zainteresowani faktami i argumentami niż ubraniami. - I to właśnie Cię wyróżnia. Jesteś inteligentny i wytwornie się ubierasz. Nie mogę się doczekać kiedy cię zobaczę w akcji i w innym miejscu niż sypialnia. Pocałował ją, jego nieśmiałość odeszła w chwili kiedy zdobył ufność do niej. Zeszli do pomieszczeń konferencyjnych i przeszedł do przodu aby sprawdzić czy wszystko już gotowe. Lexie usiadła z tyłu i ostrożnie obserwowała kto wchodzi. Spędzili spokojny dzień bez ataku ale ona nie wierzyła, że to potrwa długo. Dwie próby w pierwszym dniu pobytu i nic więcej? Wiedziała, że najlepsze próby miały dopiero nadejść. Potrzebowała tutaj przyjść żeby przypomnieć sobie, że jest tu dla pracy a nie dla przyjemności. A gdy skończy się ta praca, wyjdzie stąd tak jak zawsze. W czasie przemowy Anthoniego pokój zaczął się napełniać i musiała przenieść się do przodu w skutek czego usiadła w pierwszym rzędzie. Musiała być w niewielkiej odległości od Anthoniego żeby go chronić. Spoglądał na nią od czasu do czasu, nie zapominając o jej obecności a jego szybkie uśmiechy nawet ją rozgrzewały. Światła w sali zostały 33

przygaszone a tłum uciszył się jak Anthony podszedł na podium. Myślała, że będzie speszony lub niepewny, ale kiedy przemówił, zadrżała. Najwyraźniej jego nieśmiałość była zarezerwowana tylko dla niej. Przemawiał i mimo, że używał słów które nie całkiem rozumiała, miała wrażenie, że mówił o niej. Cóż, nie o niej bezpośrednio ale o jej gatunku – wilkołakach a także o wampirach. Im więcej mówił, tym bardziej Lexie rozumiała, jak niebezpieczny był jej maniak. Nie stwarzał zagrożenia bronią tak jak Rambo ale bardziej śmiercionośnym sposobem, ponieważ jego badania pozwalały mu odkryć prawdę o ich istnieniu. Z tego co zrozumiała z ich DNA mógł leczyć ich stan nadnaturalności a nawet, co było bardziej przerażające, poprawiać ich. Oczywiście wciąż wierzył, że badanie DNA pochodzi od człowieka, człowieka ze zmutowanymi genami. To było nawet możliwe, jego teoria była prawdziwa bo w rzeczywistości istoty paranormalne miały szczególną wadę wrodzoną, skręcone nici DNA w oryginalnym szczepie człowieka. W końcu zrozumiała, dlaczego tak ugrupowań może go chcieć – żywego lub martwego. Pieprzyć świętych, co jeśli on zamierza znaleźć sposób na skręcenie szczepu u wampira, tak że będzie odporny na działanie promieni słonecznych? Co jeśli rozszerzy swoje badania i odkryje sposób, aby wilkołaki były odporne na srebro? Po prostu jest zbyt inteligentny. Gdy zakończył swoją przemowę, wokół wisiała gruba warstwa ciszy, lecz chwilę później nadeszły szybkie pytania. Anthony obsługiwał ich wszystkich na uboczu. Był w swoim żywiole. Zastanawiam się, co by pomyślał, gdyby się dowiedział że przy pełni księżyca robię się owłosiona lub co się dzieje gdy się wkurzam? Znając go, prawdopodobnie odwróciłby się od niej z grozą i obrzydzeniem albo, co gorsza, popatrzyłby w jej kierunku z wzrokiem gotowości do eksperymentów. Podczas gdy tłum zaczął się rozchodzić, wstała i zwróciła jego uwagę. Oderwał się od grupy, która wytworzyła się obok niego i podszedł do niej a na jego twarzy widać było triumf. Chwycił ją i pocałował, bardziej zdecydowanie niż kiedykolwiek. Topniała pod jego dotykiem. Wypuścił ją z powrotem i uśmiechnął się do niej. - Chodź, jestem głodny. 34

Pochyliła się i wyszeptała mu na ucho: - To było cholernie gorące i pokażę ci później jak bardzo na mnie zadziałało. - po czym przygryzła płatek jego ucha zębami. * *

*

Kogut Anthoniego natychmiast się uniósł. Kolacja to jedyna uczta jakiej chciał. Teraz. Zaciągnął ją do komory, gdzie przechowywano sprzęt do prezentacji. Kopniakiem zamknął drzwi i wepchnął krzesło pod uchwyt. Kiedy odwrócił się do niej, widział jak dyszy. Oblizała wargi, obserwując go z jasnymi oczami i rumieńcami na policzkach. Rzuciła się na niego, rękami chwytając go za włosy, jej język znalazł gorący rąbek w jego ustach i Anthony jęknął. Objął ją mocno i ścisnął jej idealny tyłek. - Boże byłeś tam tak cholernie gorący.- wydyszała. - Skoro tak mówisz. Cały czas mogłem myśleć tylko o tym, że chciałbym rozprzestrzenić te nogi i sprawdzić czy masz na sobie majtki. Gdy te bezwstydne słowa wydostały się z jego ust złapała go za rękę i skierowała ją pod spódnicę. Dotknął jej wilgotnego ciała i jęknął. - Jesteś boginią. - wymruczał, kiedy potarł kciukiem jej cipkę. Chwyciła jego ramiona z westchnieniem i odrzuciła głowę do tyłu. Szafy, które przyciągnął miały tworzyć łóżko. Pomimo, że miał nagie części ściany, Anthony pchnął ją plecami i sięgnął do zamknięcia spodni. Lexie pomogła mu je odpiąć i popchnęła jego spodnie i slipy w dół, na tyle aby jego kogut mógł z nich wyskoczyć. Owinęła mu się wokół szyi a on ją podniósł tak, że mogła owinął nogi wokół jego pasa. Anthony syknął. Przycisnął ją plecami do ściany i wbił się w nią. 35

Szczęk klamki do szafy rozproszył go na chwilę, ale to nie zniechęciło jego pragnienia. Orał ją szybciej a ona zachęcała go do tego. - Oh, tak. Pieprz mnie, pieprz mnie mocno. - szeptała, ściskając go mocno. Jego palce wbiły się w jej pośladki gdy odbijała się szybciej na jego wale. W ostatniej chwili przypomniała sobie, że są w miejscu publicznym, ponieważ zamiast krzyczeć tak jak w jego pokoju, pochyliła się i zatopiła zęby w jego ramieniu. Po cichu dziękował naukowej marynarce, której ciężar pozwolił zdusić ból, ból który zmieszał się z przyjemnością i doprowadził go do orgazmu. Jęknął, jego kolana drżały z mocą jego kulminacji, jego gorąca śmietana pod bardzo wysokim ciśnieniem wpłynęła do jej drżącej cipki. Odwinęła swoje nogi z jego bioder i zsunęła się z zadowolonym westchnieniem. - A ja uważałam cię za typ tylko sypialnianego faceta. Kochał ją.

36

Rozdział 5 Wyszli ukradkiem z ukrycia, jak nastolatkowie, którzy boją się przyłapania. Nie żeby ktoś został w sali konferencyjnej, gdy bar był otwarty i serwował drinki po sąsiedztwie z bufetem. Wiedziona przez impuls, zarzuciła ręce na szyję Anthoniego i ucałowała go. - Dziękuję. - Za co? - zapytał. - Za pokazanie mi że nauka może być namiętna a nie nudna. Aby odwrócić jego uwagę pocałowała go jeszcze raz i gdy już był odpowiednio speszony, wywlekli się na korytarz. Złapali się za ręce i weszli do sali gdzie znajdował się bufet. Usiedli przy długim pociągu stołów pokrytych białym płótnem. Kilku frajerów z konferencji Anthoniego zaczęło się wokół niego kręcić i strzelać pytaniami. Anthony zaczął udzielać im odpowiedzi i ścisnął jej rękę jakby chciał jej powiedzieć, że nie zapomina o niej. Jednak Lexie miała bardzie palący problem, który ściekał po jej nogach. Pochyliła się na palcach żeby wymruczeć: - Muszę iść odwiedzić łazienkę. Zaraz wrócę. - pocałowała róg jego szczęki i wymknęła się. 37

Lexie nie powinna zostawiać go samego, wychodzić do łazienki i zajmować się swoimi lepkimi udami ale otoczony przez stado frajerów będzie bezpieczny przez kilka minut a ona się wyczyści. Robiła co mogła, działała szybko . Kto by sobie wyobrażał, że zaciągnie ją i będzie pieprzyć przy ścianie? Przetarła krocze, przywróciła nowy stan włosom i makijażowi i pojawiła się ponownie na korytarzu, oczy Anthoniego po raz kolejny zagospodarowały przestrzeń wokół niej. Znalazła go bezpiecznego więc zeskanowała sale szukając zagrożenia ale nie zobaczyła nic co by ją zaniepokoiło. Kiedy była w odległości piętnastu stóp, ze swoim wzmocnionym słuchem, złapała rozmowy krążące wokół Anthoniego i warknęła pod nosem. - Więc, gdzie się ukrywasz w nocy? Widziała jak Anthony przekręca ciało a ona zacisnęła pięści, nie podobał jej się jego szyderczy ton. - Byłem w inny sposób zajęty. - jej naukowiec odpowiedział enigmatycznie. Lexie wystarczyło to co usłyszała. Zsunęła się zza Anthoniego i owinęła ramiona wokół jego talii. - Hej seksowny. - wyszeptała. Szturchnęła jego rękę, którą podniósł tak że mogła znaleźć się na zdjęciach do prasy. Uśmiechnęła się do załogi frajerów. - No więc chłopcy, mam nadzieję, że mi wybaczycie że zabieram Anthoniego na tyle czasu. Ten mężczyzna jest tygrysem w łóżku i dobrze...- przebiegła ręką po jego klatce piersiowej. Anthony zakaszlał w rękę, co wstrząsneło jego ciałem. - Uh. Ah. - zaczerwienił się i wybełkotał. Zwróciła się w ramiona Anthoniego z zadowoloną buźką. 38

- Chodź zatańczymy kochanie. - wymruczała. Dopiero gdy trafili na prowizoryczny parkiet Anthony zaczął drżeć ze śmiechu. Zerknęła na niego. - Co cię tak śmieszy? Uśmiechnął się do niej. Jego uśmiech był taki naturalny i pełen radości że aż zacinało jej się serce. - Każdy będzie mi mówił że jesteś niesamowita? - Zamknij się. - Lexie schyliła głowę, jej policzki ogrzały się od jego komplementu. Zarumienienie, to coś nowego dla niej i to się jej nie podobało. Poczuła się...wrażliwa. Zaśmiał się a ona potarła twarzą jego klatkę ciesząc się uczuciem dudnienia. Kontynuowali powolny taniec kolistymi ruchami co pozwoliło jej widzieć wszystko z pewnego kąta. W tym pomieszczeniu pełno było maniaków i frajerów, uprzejmy pan w nieskazitelnym garniturze stał jakby z bólem kciuka. Lexie odsunęła się od Anthoniego. - Mam ochotę na jakiegoś słodkiego i bezalkoholowego drinka. - Jasne. - Będę stała przy drzwiach wyjściowych. - powiedziała dziobiąc go w usta. Przyciągnął ją do siebie, podnosząc tak, że stała na palcach i zrabował jej usta. Z zarozumiałym uśmiechem opuścił ją na skraju parkietu i udał się do baru. Lexie udawała, że błądzi bez celu. Zauważyła bandytę w czarnym kolorze. Zgodnie z oczekiwaniem podszedł do niej. Pozwoliła mu się złapać i 39

wyprowadził ją z hałasu przez drzwiczki. Na zewnątrz zagrała przez chwilę niewinną: - C-Czego chcesz? - krzyknęła składając ręce. - Muszę porozmawiać z twoim chłopakiem. - Anthonym? Po co? Wyciągnął rewolwer i wycelował w nią. - Po prostu rób jak mówię a nikomu nie stanie się krzywda. Lexie porzuciła kruche, ludzkie procedury i roześmiała się. - Na prawdę, wszystko działa na tej linii? Jego czoło zmarszczyło się. - Zamknij się, zanim cię zastrzele. - Proszę bardzo. Nie byłby to pierwszy raz. Nie chciała zniszczyć sukienki jednak wymagał tego ten wieczór. Podniosła sukienkę i jej noga połączyła się z jego brodą. Upadł na ziemię i Lexie zaczęła szydzić z łatwości z którą sprowadziła go w dół. To kurwa zbyt łatwe. Cholera. Weszła z powrotem . Przebiegła od bocznych drzwi do przodu hotelu. Wpadła w poślizg za rogiem, zadowolona, że nie miała obcasów i szybko podeszła do przednich drzwi. Zwolniła, wygładziła sukienkę i weszła. - Kochanie, tutaj jesteś. - chlusnęła. - Przykro mi, że nie czekałam na ciebie przy drzwiach ale było tak gorąco, że po prostu musiałam odetchnął świeżym powietrzem. Zobaczyła panikę w jego oczach. 40

- Czy to twoi przyjaciele? - zapytała z szerokimi, niewinnymi oczami. Wyciągnęła rękę. - Cześć, jestem Lexington, dziewczyna Anthoniego. Przestępca po lewej stronie rzucił zaskoczone spojrzenie na swojego partnera po drugiej stronie. Wzruszyła ramionami i wyciągnął do niej rękę a następnie chwycił ją i przyciągnał ją do siebie, zapewne jako zakładnika. Mężczyzna krzyknął i jego kumpel, wykrywając problem, zaczął szarpać Anthoniego w kierunku drzwi. - Lexie padnij. - krzyknął Anthony. - Oni mają broń. - Ale to jest nielegalne. - powiedziała, grając jeszcze niewinną. Czuła ruch z tyłu i pchnęła napastnika łokciem. Odblokowanie spustu broni przyjęła z westchnieniem. Zaczęła przenosić rękę za broń ale ta szturchnęła ją w plecy. Przyrząd był do góry. Powinna skopać im teraz tyłki ale to równałoby się rezygnacji z ostatniej nocy dobrego seksu, ponieważ nie ma sposobu by Anthony nie zauważył jak zgarnia tych bandytów bez wylania potu. Zwinięta i przygotowana do uwolnienia swojej nieprzyjemnej strony spojrzała na twarz Anthoniego, który zmagał się z licznymi emocjami – niedowierzaniem, strachem o nią i wreszcie gniewem. Nadepnął na stopę napastnika, który go trzymał i mocno popchnął go na bok. Podczas gdy Anthony był zajęty, Lexie kopnęła idiotę za sobą i złapała go jak orzech. Zgniotła go mocnym chwytem. - Oh Anthony. Wszystko w porządku? - spytała. Anthony pojawił się oszołomiony i rozglądał się w boki. - Ja... Co...Jak? - Jesteśmy bezpieczni. Nie ma już tych drobnych złodziejaszków. Uratowałeś mnie. - udało jej się zachować powagę, gdy to mówiła. 41

- Ja... - oszołomiony spojrzał w jej twarz, chcąc ją pocałować. - Oh tak, zrobiłeś to. - uśmiechnęła się. - Chodź. Idziemy do pokoju abym mogła prawidłowo podziękować ci za to, że jesteś moim bohaterem. - Ale czy nie powinniśmy zadzwonić na policję? - Oni już odeszli. Poza tym, czy nie wolisz spędzić nocy nagi w łóżku niż z nudnymi policjantami? - namawiała go. Anthony złapał ją i objął. - Szanowni Państwo, musicie złożyć zeznania na policji. powiedział mężczyzna z personelu. - Twoja pensja brutto jest niekompletna, że interesuje cię bezpieczeństwo gości? - Anthony był naprawdę wkurzony. Lexie ugryzła się w język aby nie zachichotać, gdy wyobraziła sobie jak jej naukowy kochanek wygląda w obliczu pracowników hotelu. - Idioci. Zejdźcie mi z drogi, tylko tak mogę dostać się ze swoją dziewczyną do naszego pokoju. Lexie nie wiedziała co podobało jej się bardziej. To, że rozmawiał w taki dominujący sposób z pracownikami hotelu czy fakt, że nazwał ją swoją dziewczyną, ale zarówno jedno i drugie wywołało mrowienie w jej ciele. Zaniósł ją do windy i nacisnął przycisk. Gdy drzwi były jeszcze zamknięte, skubnęła jego szczękę. - Myślałem że może by tylko udawać. Roześmiała się. - Jestem napalona a oni byli irytujący. Dobra robota, udało nam się wydostać. - Możesz mi powiedzieć co się stało? - zapytał przechylając głowę i spojrzał na nią. 42

- Co masz na myśli? - Ci faceci. Chcieli mnie porwać, nie obrabować. - Czy na pewno? Anthony westchnął z irytacją. - Wiem, że zrobiłaś coś aby mnie puścili. Lexie rozszerzyła oczy. - Ja? Nic nie zrobiłam. Uratowałeś mnie. Anthony zmrużył wzrok. - Ta zabawa to nie ze mną, Lexie. Kim jesteś? - Nikim. Parsknął. Lexie westchnęła. - Dobrze. Złapałeś mnie. Pamiętasz, jak powiedziałam, że jestem dziewczyną, która ma dziwny rodzaj pracy? Cóż, to co robię czasami może być niebezpieczne, więc musiałam nauczyć się chronić siebie. Kiedy wyszłam z łazienki i zobaczyłam tych bandytów, nie mogłam nic zrobić. Nie mogłam tego zrobić wśród tłumu, więc przeszłam w boczne drzwi i biegłam przed siebie. Gdy chwyciłam jednego chłopaka udało mi się go unieruchomić. - ponownie wcisnęła się przed niego i dotknęła rosnącej wypukłości w pachwinie. - Ja nic nie zrobiłem, nie? Pojawił się jego uśmiech i odgonił wszystkie wątpliwości. Lexie wiedziała, że piśnie przez te swoje słabe wytłumaczenie. Myślała, że ten 43

wspaniały mózg jest zdolny do zadania większej ilości pytań. Tak, po prostu się upewnia, że zdoła zachować jego rozproszenie aż do rana gdy przyjedzie limuzyna. Dostarczy mu erotycznej przyjemności i zajmie go na resztę nocy. Rzeczy, które robię dla mojej pracy – liczne orgazmy i przyjemności. W taki sposób kończę zadanie. Dotarli na swoje piętro. Złapała go za krawat i pociągnęła za sobą. - Mam specjalną nagrodę dla mojego bohatera jeśli chcesz? - Zależy. Czy zamierzasz mnie też obezwładnić? Zwinęła jego krawat w rolkę i stanęła na palcach aby być na wysokości jego ust. - Oh ,na pewno. Czy wiesz, że najczulszy punkt jest na główce penisa? To na pewno rzuci Cię na kolana. Być może pokaże ci jak zabójczy jest mój język. Jego oczy straciły ostrość w soczewkach i poczuł jak temperatura w jego ciele wzrasta. Nie odpowiedział jej ale zrobił użytek ze swoich ust. Pocałował ją gwałtownie, spychając ją na drzwi i Lexie szarpnęła kartąklucz otwierając tym samym drzwi. Wtargnęli do pokoju a Lexie kopnęła drzwi, które się zamknęły. Jej adrenalina na jego agresywne działanie na dole sprawiła że z chęcią zanurzała się w jego nieśmiałej naturze. Szarpnęła krawat i zawinęła pętlę wokół jego szyi. Z niecierpliwością chwyciła płótno koszuli i pociągnęła materiał ku sobie. Zassał powietrze gdy obchodziła się z nim tak nieostrożnie ale widziała, że coś spęczniało w jego kroczu i spodobało jej się to. Przejechała paznokciami po jego obnażonej klatce piersiowej i ścisnęła jego sutki. Sięgnęła do jego pasa i odpięła spodnie. Jego czarne slipy pokrywały jego cały montaż więc wsunęła do nich rękę. Wydała dźwięk satysfakcji, skrzyżowanie warczenia i mruczenia dające w rezultacie jęk. Pchnęła go na łóżko i upadli na materacu. Zaczęła nawoływać swoją wilczą naturę do opanowania i musiała zamknąć oczy 44

aby ich blask jej nie zdradził. Usiadła na nim okrakiem, naciskając swoją wilgotną cipką na jego brzuch , jej szczelina była nadal przyjemnie spuchnięta po ich wcześniejszej schadzce. Kiedy chciał ją schwytać, zawarczała ponownie. Uniosła jego ręce do góry i przy pomocy krawata przywiązała je. Zdjęła jego okulary i zobaczyła najpiękniejsze niebieskie oczy. Od razu stwierdziła, że nienawidzi oglądać ich uwięzionych za tymi brzydkimi obiektywami. Złapała jego związane ręce i pochyliła się nad nim: - Nie martw się mój gigantyczny naukowcu. Jestem tą, która pomoże ci dostrzec rozkosz w niewoli. Oparła się o niego i jednym płynnym ruchem pozbawiła się sukni. Została naga, z wyjątkiem podwiązek które kochał. Od jego gorliwego wzroku jej piersi stwardniały, więc zaczęła szczypać sutki między palcami. - Próbujesz doprowadzić mnie do szaleństwa? - mruknął. Lexie uśmiechnęła się. - Co? Miałabym stracić taki piękny mózg? Nigdy. Zaśmiała się w taki sposób że jego oddech zawisł a oczy straciły ostrość. W szczególności cieszyła się ze sposobu w jaki jego twardy kutas reagował na nią, naciskając na jej tyłek jakby był żywy i poszukiwał wilgotnego rdzenia za którym tęsknił. Uniosła się i wróciła, spychając jego uda do siebie, tak że reszta była pomiędzy nimi. To że Anthony był na jej miłosierdziu uspokoiło trochę jej wewnętrznego wilka. Zrujnuję wszystkie inne kobiety w jego życiu. Nie wiedziała, dlaczego myśl o nim z kimś innym powodowała nagłe wyskakiwanie paznokci i niski pomruk z gardła. Zaciągnęła ostrym punktem paznokci po jego umięśnionych udach, jego ciało napięło się a jego kogut podskoczył. Pochyliła się do przodu a jej opadające włosy łaskotały jego krocze. Dmuchnęła ciepłym i miękkim 45

oddechem na jego kutasa. Nie dotknie go, jeszcze nie teraz. Wzięła jego ręce i naprowadziła je na swoje piersi, które zaczął wyrabiać. Jęknął, a jego ciało napięło się na łóżku. - Powiedz mi, co chcesz żebym zrobiła. - szepnęła. - Ja... - przełknął ciężko. - Powiedz mi Anthony. - Ssij go. Spojrzała na niego i zobaczyła jak on patrzy na nią. Połysk potu powlekał jego twarz podczas gdy czerwony odcień powiększał się na policzkach. - Lubisz to? Wzięła jego obrzękniętą główkę w usta, poczuła słonawy smak na języku powodujący u niej jęk. - Takkkk... - syknął. - Czy jest to wszystko co chcesz? - Tak. Nie. Chcę, żebyś mnie zaczęła ujeżdżać. Ssanie to nie to samo co pieprzenie. Ciało Lexie zaczęło drżeć gdy usłyszała z jego ust wulgarne słowa. Brzmiały one tak dziwnie gdy słyszała je od niego ale podniecało ją to. Kwiląc z przyjemności przeszła do pracy, jej wargi przesuwały się w dół długości penisa. Jego biodra zaczęły się poruszać ale trzymała go mocno. Wciągnęła go tak mocno, że jej policzki zaczęły drżeć. Trzymała tempo powolne, metodyczne, wiedząc, że to doprowadza go do szaleństwa. Usiadła na krawędzi rozkoszy, tam gdzie sobie życzył. Przybliżyła się do jego ciała i trzymała usta tuż przy jego. Wytężył się aby ją pocałować ale 46

ciągle była poza jego zasięgiem, powoli drażniąc się z nim. Przeniosła się ponownie, dopóki nie siedziała okrakiem na jego twarzy, jej cipka unosiła się nad jego podbródkiem. Włożył w nią język i poruszał nim wewnątrz szczeliny. Lexie wzdrygnęła się. Zniżyła się cała. On zaczął poruszać językiem ponownie i jęknęła ale wciąż miał inny plan na myśli. Obróciła się tak, że wyszła na spotkanie kogutowi, który zmierzał w jej kierunku. Sześć na dziewięć: jej ulubiona liczba i ułożenie. Zanurzyła się głową w dół, obnażając tym samym całkowicie swoją cipkę. Niech usta rozpoczną tą przyjemność. Anthony przyczepił się do niej z chęcią. Jego język rozdzielał jej wargi aby w końcu dotrzeć w sam rdzeń. Lexie poczuła, że wilgoć sączy się z niej, moczy go i powleka jego język. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek wywołał u niej takie emocje. Chciała go tak bardzo, że aż ją to bolało. Planowała na początku aby wszystko wyleciało na jej język i żeby cały wytrysk wleciał wprost w jej usta ale nagle zachciała zobaczyć jego twarz gdy dochodzi. Przerwała ale on walczył aby zatrzymać swoje usta przy jej cipce . Odwróciła się ku niemu dysząc. Zaczęła nabijać się na jego wał szybkimi skokami nie będąc w stanie już dłużej czekać. Krzyknęła a on wtulił się w nią pochylając biodrami tak, że wchodził jeszcze głębiej. Zamknęła oczy na to ekscytujące uczucie ale otworzyła je ponownie gdy w pełni wypełnił jej gniazdko. Przyglądał się jej z jasnymi oczami i zadrżała na myśl pragnienia ich. Czy nie mógłby być wilkiem? Mogłabym go wtedy zatrzymać. Zaskakujące, że przez tę myśl straciła na chwilę kontrolę i znalazła się w swojej wilczej naturze, która walczyła o dominację. Jako suka leżała w oczekiwaniu na chwilę słabości, ale jednocześnie Lexie wyczuła że jej wilcza moc nie oznacza szkody dla tego maniaka. Jej biodra zaczęły się poruszać i Lexie, mając tylko częściowo kontrolę, uszczęśliwiła swoją wilczycę chęcią poczucia się częścią jego, czerpania przyjemności ze znalezienia tego człowieka. Lexie zamknęła oczy wiedząc, że Anthony nawet ze swoją krótkowzrocznością może zauważyć jak jej oczy płoną. Kołysała się delikatnie na szczycie jego koguta. Chwilę później zaczęła poruszać się coraz szybciej a dzikość w niej 47

wzrosła. Chęć posiadania tego mężczyzny, zatrzymania go dla siebie stawała się mocniejsza. Część Lexie wiedziała, że powinna wysiąść, zanim ona i jej bestia zrobią coś głupiego i nieodwracalnego, ale egoistyczna przyjemność zwyciężyła i mogła się tylko modlić że mu nie zaszkodzi. * * * Anthony wpatrywał się w Lexie, jej soczyste ciało falowało tuż nad nim i uświadomił sobie coś nielogicznego. Zakochał się w tej kobiecie. Znał ją od niespełna dwóch dni więc przez to wydawało mu się to irracjonalne ale napędzany przez jej emocje i seksualność sprawiło że się zakochał w niej. Chciał coś powiedzieć, lub przynajmniej przytulić ją do siebie ale ze związanymi rękami mógł użyć tylko mięśni miednicy. Chwilę później zapomniał co chciał powiedzieć ponieważ otworzyła oczy i spojrzała na niego. Jej zazwyczaj zielone oczy jakoś się zmieniły, a co było bardziej niesamowite, płonęły. Jego umysł nie chciał przyjąć tego co widział więc przymknął oczy, obwiniając zmiany w jej oczach oświetlenie hotelu i fakt że nie miał teraz na sobie okularów. Ludzkie oczy nie odbijają światła jak u nocnych zwierząt. Jej ręce spoczęły na jego klatce piersiowej, jej ostre pazury drapały go po skórze. Warknęła i z jej gardła wydobył się niski dźwięk. Ukryła twarz w łuku, gdzie szyja spotykała się z ramionami i zassała jego skórę. Anthony sapał, starając się trzymać ją przy sobie ale ona ścisnęła go, jej ostre zęby zaciskały jego skórę. Wrzasnął gdy dostał orgazmu i strzelił nasieniem głęboko w jej wnętrze. Ścisnęła zębami jeszcze mocniej a on skrzywił się z powodu bólu. Wszedł w nią z dreszczem, mięśnie jej wejścia ugięły się w ciasne kółko a penis Anthonego, uczulony na takie zachowania, mógł nie wytrzymać takiego przeładowania. Jej ciało upadło na jego , napięcie spowodowane uprawianiem seksu oddalało się pozostawiając relaks. Jej ciepły oddech połechtał jego skórę dając okład na ból po ugryzieniu. 48

Jej ręce zaczęły masować jego szyję, naciskając na jego mięśnie. - Wybacz. - szepnęła z twarzą schowaną jeszcze w jego zgnieceniu ramienia. Chciał zapytać za co ale jego umysł nagle był pusty. Anthony obudził się godzinę później, rozwiązany, z przytuloną u jego boku Lexie. Nie mógł uwierzyć, że tak po prostu zasnął. Pogładził jej włosy i ściągnął niektóre kosmyki z twarzy. Tyle tajemnicy ją otaczało. Wiedział, że ukrywa coś przed nim, jakiś ważny aspekt jej życia. Jednak pomimo tego że powinien odejść to chciał być z nią. Pomogła stać mu się... człowiekiem. I nie tylko człowiekiem ale i mężczyzną , który mógł ścinać kobiety z nóg ale i być ich bohaterem. Było to dziwne dla dziwaka, który od zawsze poświęcał się nauce. Zabawne, bo gdyby ci bandyci zrobili zasadzkę tylko na niego to wyciągnęliby go bez walki. Jednak, gdy byli zagrożeniem dla Lexie to poczuł nagły gniew. W tamtej chwili nie dbał o siebie, po prostu wiedział, że musi zrobić coś aby ją ocalić, uratować przed zagrożeniem. Świetnie, mam potencjał bohatera, ale myślę, że najważniejszy jest tutaj fakt iż jestem u kogoś na pierwszym miejscu. Pan Thibodeaux zawsze nalegał na zachowanie absolutnej tajemnicy i strzeżenia terenu. Przez chwilę przemknął jej przed oczami obraz jednego z nocnych strażników, jego podbródek ociekał krwią. Tak szybko jak przypomniała to sobie, tak szybko ta myśl zniknęła. Powróciła do swojego wcześniejszego problemu – kto i dlaczego chciał porwać Anthoniego? Czy to możliwe że jakiś inny jego pracodawca uwierzył i zrozumiał co miał zamiar osiągnąć? Anthony wiedział, że jego badania siedzą teraz na progu i mogą go katapultować w centrum uwagi i uznania na całym świecie? Jeżeli spojrzał na to z tego punktu widzenia to ma sens to, że ktoś inny niż jego pracodawca może chcieć ukraść tego rodzaju wiedzę i wszystkie pochwały zebrać dla siebie. Lexie biła się ze swoimi myślami a Anthony w tym czasie gładził jej włosy w zamyśleniu. Być może gdyby więcej czasu spędzała w terenie zamiast kochać się z nim, może zobaczyłaby kilka znanych twarzy rozprzestrzeniające się dyskretnie po całym hotelu. 49

Jej pędzące myśli przerwała ręka na jej brzuchu. - Za głośno myślisz. Chwyciła jego penisa i pocałowała go w usta. - Przepraszam . Myślałam właśnie o ataku. - Mam coś lepszego do roboty. - szepnął. Kilka minut później Anthony ledwie pamiętał o czym mówili, nie mówiąc już o tym, że jego też dręczyła sprawa ataku. Na szczęście przypomniał sobie jej imię i wykrzyczał je gdy wszedł w wnętrze jej aksamitnej miękkości.

50

Rozdział 6 Następnego ranka Lexie wpakowała Anthoniego pod prysznic. Obawiała się rychłego pożegnania. To głupie, bo powinna interesować się tylko swoim rachunkiem bankowym. Praca nad maniakiem była bliska zakończenia z powodzeniem, tak więc, dlaczego chciała poprosić Fredericka o przedłużenie? Anthony był po prostu celem, który wymagał ochrony i niezależnie od ich dobrej zabawy powinna pozwolić mu odejść, ponieważ nie należał do jej życia a ona nie należała do jego. Nawet gdyby nie zwracała uwagi na fakt, że początkowo uwiodła go jako część swojego planu ochrony to i tak wszystko uniemożliwiało jej rozważanie planów o przyszłości z nim. Już teraz musiała walczyć ze swoimi uczuciami. Cholera, przecież już prawie straciła go w nocy i dziękować tylko szczęściu, że ma tylko siniaki. Nigdy wcześniej nie było konieczne aby walczyła z wilkiem, który był częścią niej. Nawet teraz jej wewnętrzna suka była niespokojna i wzywała ją do ugryzienia Anthoniego. Musi uciekać zanim straci kontrolę i jeszcze gorzej potraktuje jego ciało. Może go okaleczyć a co najgorsze, zabić. Najlepsze, co mogła teraz dla niego zrobić był spacer. Tylko podczas niego mogła znaleźć takie słowa aby ją zrozumiał. Oczywiście, zrozumie, jeżeli nie pojawi się temat rozstania. Cholera, dla wszystkich byłam tylko pieprzącą się z nim konferencyjną zabawką. Ale ona wiedziała, że tak nie było. Widziała jak na nią patrzył i jak powracał do życia gdy znajdowała się w pobliżu. Przeklęła gdy zamykała zamek swojej walizki i wszedł Anthony , mając na sobie tylko ręcznik na biodrach. - Dziękuję, że mnie poinformowałaś jak korzystać z prysznica. powiedział cicho. 51

- Hydraulika nie jest moją mocną stroną. Więc jaki jest plan? To był ten moment kiedy mogła wszystko skończyć ale miała związany język. - Muszę skoczyć na dół. Anthony zerknął na zegarek. - Limuzyna mojego szefa przyjedzie w ciągu piętnastu minut. Lepiej się pośpieszmy. Poczekaj na mnie, pójdziemy razem. Pobiegł do sąsiednich drzwi i usłyszała dźwięk szybkiego pakowania się. Ich ostanie, słodkie, miłosne posiedzenie dzisiejszego ranka zdecydowanie ich opóźniało. Minuty do ich odjazdu uciekały szybko, w milczeniu opuścili swoje pokoje z walizkami toczącymi się za nimi. Kiedy drzwi windy zamknęły się, pod wpływem impulsu upuściła uchwyt walizki i przecisnęła się przed niego. Usta szukały jego gorąca. Wrócił jego zaciekły uścisk, jego nieśmiałość z pierwszego dnia zupełnie zniknęła. Dzwonek zadzwonił i drzwi rozsunęły się. Lexie przerwała pocałunek, chwyciła walizkę i wyszła. Od razu zauważyła ludzi Fredericka – Lykanów, którzy czekali na nich. Zadanie „Maniak” oficjalnie zakończone. Jej gardło zacisnęło się mocno z jakiegoś powodu. Podarowała Anthonemu uśmiech, który świecił może ciut za jasno. - Dzięki za wszystko. Cześć. Odwróciła się i zaczęła iść. Oczywiście ucieczka nie była taka prosta. - Chcę zobaczyć Cię znowu. Lexie zastygła w połowie kroku. Tym prostym stwierdzeniem wymachiwał pokusą przed nią i przez chwilę na nią zareagowała: jej ciało 52

oddawało się tej przyjemności, jej serce zacinało się, a umysł krzyczał „ Tak, chcę zostać z tobą.” Wtedy wtargnęła rzeczywistość i przypomniała sobie, że to była po prostu praca. Zabawa i seks a oboje mieli swoje życie , do którego musieli powrócić. On do swojego laboratorium a ona do odbierania rachunków pomiędzy tarczami pełni księżyca. Odwróciła się z powrotem stając z nim twarzą w twarz. - Nie mogę. - Dlaczego nie? Myślałem, że coś zaczyna się dziać. - jego twarz była oszołomiona. - Seks był mega. Dziękuję. - jej policzki rozgrzewały się tak jak jej cipka. - Bardzo zabawne, ale tak na prawdę, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że spodziewałeś się, że będziemy to wszystko kontynuować po konferencjach? Masz pracę do której musisz wrócić i masz swoje życie. Nienawidziła go ranić , zamieszanie zmętniło jego błękitne oczy ale nie dał się tak łatwo zbyć. - Ale... - Miło było cię poznać. - odwróciła się powoli. Jednak łzy i ból serca dziwnie nie przeszkodziły jej w wyczuciu niebezpieczeństwa. Poznała wyraźny zapach Fae. * Odwróciła się z powrotem z krzykiem. Jej słodki maniak patrzył na nią z niezrozumieniem, więc zrobiła jedyną rzecz, która była możliwa. Zaczęła biec ku niemu a zabójca wyszedł zza kolumny w holu. Pocisk uderzył ją w górną część klatki piersiowej i zobaczyła płynącą krew. * Fae – ogólne określenie na istoty magiczne, słowniki nie wyjaśniają dokładnie, ponieważ to słowo opisuje ogólnie wszystkie rasy nadprzyrodzone a nie konkretnie gatunek. Zostawiam nazwę tak jak jest:) 53

W ślad za ognistym dotykiem pocisku przyszły drgawki. Przeklęci Fae i ta trucizna. Uderzyła ciężko o ziemię i nim zauważyła, straciła przytomność. * *

*

Anthony wpatrywał się z przerażeniem na ciało Lexie w konwulsjach a jego żołądek nękał bałagan na dziurę w jej klatce piersiowej. Krew sączyła się z jej rany, rozprzestrzeniała się w śmiertelną plamę, która pobudziła go do działania. Rzucił się na kolana z uczuciem bezradności; nie był w laboratorium ani nie miał sprzętu. Przycisnął dłonie do jej piersi próbując powstrzymać wytrysk. Wokół słyszał krzyki i odgłosy ognia pochodzące od jego ochroniarzy, którzy wreszcie zaczęli działać. Za późno. - Trzymaj się Lexie. Sprowadzę pomoc. Dlaczego do cholery mi to robisz? - zawołał. Anthony nie był świadomy tego co mówił. Nie rozumiał tego wszystkiego. Łzy zaszkliły jego oczy, gorący płyn wylatywał nieustannie z jej piersi, barwiąc jego ręce i mankiety. Mięsiste ręce złapały go za ramiona i podniosły. Anthony oderwał wzrok od Lexie, patrząc z brakiem zrozumienia na goryli, którzy stali po obu jego stronach. - Co robisz? - krzyknął, gdy ten pchnął go w stronę drzwi wyjściowych hotelu - Musimy zapewnić ci bezpieczeństwo. - jeden z nich odpowiedział, jego zimne oczy przelatywały z boku na bok w celu wykrycia śladów większego niebezpieczeństwa. - Ale musimy jej pomóc! - Anthony próbował się wykręcić ale oni wyrzucili go na zewnątrz i wsadzili do limuzyny. Próbował się wydostać, 54

ale zatrzasnęli drzwi i odjechali. Anthony stracił panowanie nad sobą, co było rzadkością. - Zatrzymaj ten samochód! Musimy jej pomóc. - Nie możemy jej pomóc. Obleciał go zimny strach. - Nie, to nie może oznaczać, że ona nie żyje. Odezwał się jeden stary strażnik. - Niestety. Anthony zatopił się w sobie, przerażony śmiercią Lexie. Przerażony nawet tym, że nie mógł kontynuować ich związku. Jestem tak niegodny. Ta myśl ciągle krążyła mu po głowie podczas jazdy samochodem na lotnisko i podczas lotu do swojego prywatnego domu. Nie wiedział nawet kiedy wszedł do swojego apartamentowca . Zignorował migający, czerwony przycisk na automatycznej sekretarce i nie zadał sobie trudu sprawdzeniem poczty e-mail. Stał z opadniętymi ramionami na środku salonu, zagubiony. Uniósł ręce i potarł piekące oczy, starł łzy wyschnięte kilka godzin temu. Spostrzegł rdzawoczerwone plamy na rękach i mankietach. Potknął się w łazience, jednak jakimś cudem dotarł do toaletki. Jego ciało wyrzuciło jedynie z ostrym szlochem : - Oh, Lexie. Kiedy wszedł pod prysznic zobaczył zaschniętą krew, która zbrylała na jego skórze i która spadała wraz z jego łzami do wody. Krwawe ubrania zostawił na podłodze, nie potrafił sobie z nimi poradzić. Próbował wyrzucić daleko od siebie uczucia do kobiety, którą znał zaledwie dwa dni. Chciał o tym wszystkim zapomnieć ale Lexie dotknęła 55

go tym swoim krótkim epizodem w jego życiu. Jak mógłbym zapomnieć pierwszą kobietę, która pokazała mi co to miłość? Zakopał się w poduszki, próbując wymazać obraz jej śmierci, ale sen nie dawał mu ucieczki. Nie pomagało obwinianie się, ale nie rozumiał tego zamachu na niego. Nie potrafił znieść faktu, że nigdy nie powiedział jej co czuje, że ją kocha. Ubolewał, a nawet więcej, nad faktem, że pomimo całej jego wiedzy i mocy mózgu nie potrafił zrobić nic, kiedy była potrzeba działania. Był bezradny jak noworodek, bezużyteczny jak sikorka dla byka, stał tylko i patrzył jak kobieta ratuje mu życie, i jakby tego było mało, cała jego wiedza medyczna nie pomogła w powstrzymaniu jej przed śmiercią. Przeklął strażników, którzy go wyciągnęli, którzy wykorzystali swoją siłę i zmusili go do odejścia od niej. Gdybym był silniejszy lub miał dowództwo takie jak pan Thobodeaux, to może bym ją uratował. Albo przynajmniej nie pozwolił jej umrzeć samotnie na podłodze. Rano, wszystkie rzeczy wyglądały dalej ponuro. Chciał coś zrobić, coś aby zapamiętać najbardziej zdumiewającą kobietę, ale przeraziła go sprawa, że nie tylko nie miał jej zdjęcia, ale nigdy nawet nie zdobył jej nazwiska. Nic dziwnego, pomyślał, przecież to był przelotny romans. Nigdy nie włożył też wiele wysiłku w to aby ją poznać. A teraz nie miał nic. Z tą przygnębiającą myślą dowlókł się do łazienki i zauważył, że jego krwawe ubrania leżą na podłodze. Krew oznacza DNA. Anthony zagarnął zabrudzone ubrania. Odpuścił sobie śniadanie i zjechał windą na dół do swojego laboratorium. To była jedyna rzecz, która pozostała mu po Lexie. Rozpostarł płatki jej krwi na szkiełku. Nie martw się, Lexie. Znajdę jakiś sposób aby zachować część ciebie przy życiu.

56

Rozdział 7 Lexie jęknęła budząc się. Głowa bolała ją tak jakby strzeliła kilka butelek tequilli, czego zaprzysięgła nie robić po ostatnim kacu. Wraz z pulsującym w mózgu bólem czuła jakby jej ciało coraz bardziej było obciążone. Co ja do cholery tutaj robię? Nagle wszystke wspomnienia zaczęły ją zalewać i zaczęła dyszeć. Anthony! Otworzyła oczy i odkryła, że leży z powrotem w swoim łóżku w domu. Z kurewsko bolącą piersią. Uniosła kołdrę i zauważyła bandaż zajmujący pewien obszar, gdzie drań Fae postrzelił ją. Zdarła taśmę i spojrzała pod spód. Skóra była już zaróżowiona i delikatna, jednak rana będzie goić się długo z powodu użytej trucizny. Pieprzony ból. Anthony i jego słaba, ludzka konstytucja nie mieliby szans. Mówiąc już o nim, to ciekawe czy dałaby radę dotrzeć do jego laboratorium? Nigdy się tego nie dowie leżąc w łóżku. Usiadła krzywiąc się. Zastanawiała się jak znalazła się w domu. Usłyszała pukanie i zobaczyła głowę w drzwiach. Lexie odchyliła się do tyłu na poduszki z westchnieniem, gdy jej matka zbliżała się do niej z tacą jedzenia. - Cześć mamo. - O, obudziłaś się Lexington. Trochę mnie zaniepokoiłaś. wypowiedziała miękko. Ułożyła tacę na jej kolanach a następnie usytuowała się na brzegu łóżka. - Czuję się dobrze. Cholerny Fae. - Lexie narzekała łapiąc grzankę z dżemem. - Jak długo spałam? 57

- Trzy dni. Lexie skrzywiła się. - Na prawdę powinnaś znaleźć sobie inną pracę. - matka poruszyła się. Lexie przewróciła oczami. No to jedziemy. - Mamo, ty znowu o tym. Musisz wiedzieć, że ostatnie zadanie przyniosło mi piętnaście tysięcy w dwa dni. Znasz inną w której płacą tak dobrze? Matka ukształtowała usta w płaską linię. - Jeśli miałabyś partnera to pieniądze nie byłyby problemem. - Tak, starałam się i nie wygląda to zbyt dobrze, prawda? Warknęła na myśl o marzeniu, którym był uczony naukowiec. Nie zauważyła kiedy matka zabrała znowu głos. - Tylko dlatego nie zadziałało , ponieważ nie chcesz działać jako kobieta. - Mamo. - Lexie warknęła ostrzegawczo. - Dobrze. Ale kto przyjdzie i zadba o ciebie, kiedy mnie już tu nie będzie? Lexie nie potrafiła odpowiedzieć więc siedziała cicho, kiedy jej matka krzątała się po jej pokoju sprzątając. Zjadła całe jedzenie i wypiła cały sok, modląc się aby jej matka znowu nie przemówiła. - Przypuszczam, że nie wiesz, czy mój cel wrócił bezpiecznie? Lexie powiedziała to niedbale, ale jej matka odwróciła się z szeroko otwartymi oczami. 58

- Od kiedy to dbasz o swój cel po wykonanej pracy? Jeśli chcesz znać moje zdanie to wiedz, że ten mały człowieczek nie zasłużył na to co dla niego zrobiłaś. Chyba że... - usta jej matki rozszerzyły się a szok rozprzestrzeniał się po jej twarzy. - Nie mów mi, że opiekowałaś się nim, ponieważ... - Ma na imię Anthony i nic mnie nie obchodzi, po prostu jestem ciekawa . To nic wielkiego. - Lexie kłamała z kamienną twarzą. Musiała się dowiedzieć czy wszystko z nim w porządku, ale najpierw musi pozbyć się swojej matki, zanim wpadnie w apopleksję. - Mamo, zapomnij, że w ogóle pytałam. Wiesz co? Mam ochotę na pewne lody tylko w formie ciasta. Zawsze mi je robiłaś jak byłam mała. - Chyba nie mam nic takiego w zamrażarce. Połóż się a ja skoczę do sklepu i kupię. - Dzięki mamo. - Lexie umieściła się pod kocem i zamknęła oczy, udając, że wraca z powrotem do snu. Jednym uchem śledziła ruchy matki, gdy ta w końcu zabrała torebkę i klucze i wyszła. Gdy usłyszała dźwięk samochodu zanurkowała w łóżku i odszukała swój telefon. Zajęło jej kilka minut znalezienie go w szufladzie razem z bronią. Lexie chwyciła obie rzeczy i wróciła do pokoju. Wsunęła rewolwer pod poduszkę a następnie zaczęła przewijać numery z książki telefonicznej aż znalazła liczby, których szukała. Wybrała numer i patrzyła w sufit, czekając na odpowiedź. - Ach, więc wilczyca przeżyła. - gładki głos Fredericka Thibodeaux'a byłby bardzo seksowny, gdyby nie był taki martwy. - Nie jestem taka łatwa do zabicia. Słuchaj, nie przypominam sobie niczego po tym jak ten drań Fae postrzelił mnie. Co się stało? - Innymi słowami – Anthony wrócił bezpiecznie i tęsknił za nią? 59

- Moi niekompetentni strażnicy pozwolili Fae prześlizgnąć się na palcach. Na szczęście dla nas, twoje ciało posłużyło jako tarcza i mój naukowiec jest z powrotem w pracy pod moim czujnym okiem. - Oh, to dobrze. - ulżyło jej gdy dowiedziała się, że Anthony jest bezpieczny. Teraz musi zadbać o swoje pragnienie zobaczenia go. - Nie bardzo. Wprowadziłaś Anthoniego w błąd. On myśli, że umarłaś. - Co?! - Lexie krzyknęła. - Co masz na myśli, że umarłam? - A co miał pomyśleć, kiedy zobaczył wypaloną dziurę w klatce piersiowej? - Frederick odpowiedział względnie rzeczowo. Lexie chciała krzyknąć, że przybędzie tam za pół godziny, jednak zdrowy rozsądek zwyciężył. Jej wilczy umysł już był chętny na myśl spotkania z nim, jednak wkrótce stwierdziła, że to z kilku powodów zły pomysł. Po pierwsze, nawet gdyby się dostała do laboratorium ze śmiertelną raną, to w końcu domyśliłby się, że ich weekendowe schadzki były tylko fikcją. Lexie nie miałaby wtedy pomysłu jak okiełznać jego gniew i potępienie. Nawet gdyby jej darował i chciał to wszystko kontynuować to nie miała siły woli aby powiedzieć nie. Czuła nawet teraz, że mało brakuje aby straciła kontrolę. Co, jeśli się poślizgnie i przypadkowo go zrani? - Przykro mi, jestem teraz zajęta. - wyrzuciła szybko te słowa zanim zmieni zdanie. - A szkoda. Będę musiał wypłacić ci dobre odszkodowanie. Lexie zamknęła oczy i zacisnęła zęby. - Cóż, dzięki. Daj mi znać, jeżeli będę przydatna w przyszłości. rozłączyła się i opadła z powrotem na łóżko.

60

Z Anthonym wszystko jest w porządku. Zadanie „ maniak” zostało wykonane i jestem w domu. Czas zapomnieć o nim i jego seksownych niebieskich oczach i zabrać się za swoje życie. Na szczęście jej matka wróciła wkrótce z wielkim pojemnikiem lodów, które miały pomóc w procesie leczenia.

* *

*

Tydzień później... Frederick Thibodeaux oglądał z rozdrażnieniem jak jego niegdyś genialny naukowiec siedzi ze zwieszonymi ramionami w jego laboratorium, wpatrując się w przestrzeń, co było u niego stałe odkąd wrócił z konferencji. Gdyby jego użalanie się, nie odbijało się na jego pracy, Fredericka nic by to nie obchodziło. To było niedopuszczalne, w szczególności, że tak szybko zbliżało się lato. Frederick chodził w ciemności prawie trzysta lat i był tym na prawdę cholernie zmęczony. Anthony i jego błyskotliwy umysł mogły mu zaoferować pierwsze promienie światła. Mógł poradzić sobie z zębami, bladością skóry, głodem krwi, ale cholernie brakowało mu gorących pocałunków słońca na twarzy. A teraz, kiedy ta cholerna wilczyca dmuchnęła go lepiej niż urodzona kurwa moje szanse na spacer w dzień zeschły szybciej niż kogut w lodowatej wodzie. Próbował uspokoić Anthonego, że Lexie rzeczywiście żyje ale jego uczony odwrócił oczy po prostu nie wierząc w to i powiedział: Ciało ludzkie nie może się odrodzić. Przyszło mu do głowy, żeby powiedzieć mu że Lexie jest takim samym człowiekiem jak on ale wiedział, że spotkałby się z jeszcze większą niewiarą.

61

Drażniło Fredericka, że nie mógł po prostu zahipnotyzować go jak zwierze, ponieważ zabawa z ludzkim umysłem była niebezpiecznym przedsięwzięciem. Frederick warknął i przeklął – zabił kilku intruzów aby wypuścili tą parę ale ostatecznie uznał, że było to jedyne rozwiązanie jego dylematu. Jednak to nie rozwiązało nieszczęśliwego problemu jego naukowca. W pewnym momencie jego duma podupadła i chciał wezwać Lexington o pomoc , lecz wstępnie ona już dała sobie z nim spokój. Wyzywające kobiety były jego słabością. W końcu złapał ją przez telefon i zaproponował nową pracę na nowych warunkach. Zgodziła się za wysoką cenę, wyższą niż jej poprzednie żądania, ponieważ tak jak powiedziała mu przez telefon: „ Anthony będzie wkurzony”. Frederick bębnił palcami, gdy czekał na swojego niewolnika, który miał przyprowadzić ją do niego. Przyjechała do jego biura, wypełniając przestrzeń bogatym zapachem krwi i piżmowych perfum. Była piękną wilczycą. Wyniosła, gdy podejmowała jakąś decyzję. Mimo, że kamerka w jej pokoju hotelowym pozbawiła go widoku jej nagiego ciała to cieszył się przy jej wspaniałych dźwiękach kurwienia się z Anthonym. Ruszył do ekranów w swoim biurze i wpatrywał się w napięty wyraz twarzy Anthoniego. - To jest taki zły pomysł. - wyszeptała - No cóż, gdy następnym razem poproszę cię rolę tymczasowej dziewczyny może zrobisz to mniej entuzjastycznie. - Frederick odpowiedział sucho. - Ten człowiek jest przygnieciony przez stratę. - Omówmy kilka rzeczy dotyczące nowej pracy. Jestem tu aby tym razem chronić Anthoniego a nie się z nim kurwić. Tak więc, może zapomnijmy o nagich rozrywkach. Pragnę przypomnieć, że pełnia księżyca zbliża się wielkimi krokami i będę wymagała czerwonego mięsa w porze lunchu i kolacji lub zacznę gryźć pracowników. Ponadto będziesz musiał zająć jakoś Anthoniego począwszy od godziny osiemnastej dnia pełni księżyca bo nie będę w stanie aż do poranka.

62

- Rozmawiałem już z szefem kuchni i już zamówił kilka krów, więc z karmieniem nie będzie problemu. Jeśli chodzi o pełnię księżyca to mam specjalny kod który wyłączy twoje miejsce na dole szczelniej niż uda zakonnicy. - Czy ty kiedykolwiek wziąłeś coś na poważnie? - zapytała zirytowanym tonem. - Żyje długo i humor pomaga mi zabić czas. Teraz poproszę za mną, jeżeli chcesz, możesz zacząć już zaraz. Po tym wszystkim nie mamy już czasu na zjednanie kochanków i oglądanie fajerwerków. Lexie warknęła na co Frederick zachichotał. Prowadził ją przez swój pałac i przez podziemny tunel do budynku, laboratorium i apartamentu Anthoniego. Nie ostrzegł swojego naukowca o tym, że się zbliżają. Wolał zrobić mu niespodziankę. Ludzie mają silne, zdrowe serca. Mogą wytrzymać szok widząc śmierć kochanka, który wraca do życia. Lexington kroczyła obok niego, miała napięte całe ciało. Zacisnął rękę na konsoli, która pozwalała im wejść w głąb budynku. - Niezła konfiguracja. - zauważyła. - Warta każdego grosza, jeśli Anthoniemu uda się odwrócić klątwę światła słonecznego. - Zabawne, myślałam, że gryzienie ludzi na lunch i kolację jest najwyższym priorytetem. - rzuciła mu spojrzenie, jakby go przesłuchiwała. Frederick wzruszył ramionami. - Jedzenie od źródła jest bardziej satysfakcjonujące i świeże, łatwo jest uzyskać krew, zarówno prawdziwą jak i w syntetycznej wersji. Jednak współczynnik światła słonecznego jest najgorszy i zabójczy. Nawet najmniejszy skrawek skóry narażony na nie jest w stanie zmienić mnie w parującą kałużę. 63

Lexington wzdrygnęła się. - Przecież Anthony wie kim jesteś. Potrafił to zrozumieć? Frederick splótł ręce za plecami gdy szli długością ostatniego korytarza do laboratorium. - Nie mogłem po prostu zrzucić na niego tego wszystkiego. Jego delikatna ludzka psychika nie poradziłaby sobie z tym. - Myślę, że jest silniejszy. - I dlatego masz zamiar powiedzieć mu że jesteś wilkołakiem? Frederick zatrzymał się przed drzwiami i stanął przed nią z wysklepionym czołem. Wilczyca, która nie obawiała się niczego w rzeczywistości wierciła się i spuściła wzrok. - Tak, nie. W rzeczywistości nie planuję tego robić. - Ale będzie musiał się dowiedzieć, jeżeli zamierzacie stać się parą. Lexie skrzywiła się. - Nie będziemy parą. Ludzie i wilki mogą razem grać ale nie trzymać się razem. Frederick wzruszył ramionami. - Skoro tak mówisz. Nie chciałby być wilkiem ale jest silny i zdołałby się wyleczyć z ran. Warknęła. Frederick błysnął jej uśmiechem pełnym kłów a następnie uderzył ręką w konsolę po czym drzwi się otworzyły. 64

Anthony nawet się nie obejrzał, żeby zobaczyć kto przyszedł. Siedział skulony na krześle, wpatrując się w ekran pełny krętych linii. - Jak tam idzie praca? - Frederick stanął obok niego, podczas gdy Lexington krążyła przy drzwiach. Anthony wzruszył ramionami. Frederick patrzył na ekran i udawał, że nie wie co widzi. - Czyje to DNA? - Lexie. Niestety są zanieczyszczone próbki, ponieważ w jakiś sposób zostały skręcone z dodatkowymi nićmi. - Zapomnij o wpatrywaniu się w ekran. Odwróć się i przywitaj się z prawdziwą a nie. - Co?! - Anthony podniósł głowę. Frederick przewrócił krzesło na którym siedział. Złapał go gdy ten opadł martwo w jego ramionach.

65

Rozdział 8 - Ty dupku! - Lexie zaklęła upadając obok naukowca. - Co? Znalazłem dobry sposób na ogłuszenie. W końcu przychodzisz go odwiedzić z zaświatów. - Frederick przeciągnął, opierając się plecami o stal. - Może go pocałujesz i zobaczysz, jak budzi się z prawdziwego, pięknego snu. - Po prostu wyjdź i pozwól mi się tym zająć. - Zachęcam do zabrania się do tego nago. Z wielką przyjemnością obejrzę film ze ścieżką dźwiękową. - Frederick zachichotał odchodząc, w pewnym momencie potykając się i upadając. - Zła suka. - Zmarły kutasie idź na spacer. - odparła. Zignorowała wampira i zobaczyła zmieszanego Anthoniego, jego oczy migały zza jego dużych obiektywów. Wiedziała, że ją widzi, ponieważ rozszerzał pole widzenia. Zassała powietrze. - Lexie? - wyciągnął rękę, by dotknąć jej twarzy a ona nie mogła powstrzymać się i oprzeć jego dotykowi. Usiadł i zanim cokolwiek zarejestrowała , on już przyciągnął ją do siebie i wtoczył się do jej ust. Zaskoczona, że nie oderwał się od razu, dała mu szansę do zapalenia ciepła, które pamiętała zbyt dobrze. Wilgoć zgromadzona w jej szczelinie, jej zaostrzone sutki i kiedy jęknął prosto w jej usta, prawie że rzuciła go na podłogę aby spustoszyć i oznaczyć. 66

Z cichym płaczem przerwała objęcia i stanęła aby odejść. Usłyszała głos, który zaczął się zbliżać. Odwróciła się do niego twarzą. - Witaj Anthony. - Ty żyjesz? Ale jak? I nie powinnaś być w łóżku? Ten głupi szpital już cię wypuścił? Kiedy strzelał pytaniami, wzięła szybki oddech aby karmić go kłamstwami, które wymyśliła. - Nie było ze mną tak źle, jak to wyglądało. - słabe, ale najlepsze kłamstwo. Jego czoło pogięło się. - Nie było tak źle jak to wyglądało? Miałaś dziurę w klatce piersiowej! Lexie wzruszyła ramionami. - Nie pierwszy raz. Szybko się wyleczyłam. Widziała burzę pytań w jego oczach ale biorąc pod uwagę jej odpowiedzi zatrzymał się tylko na tych: - Dlaczego tu jesteś? Jak mnie znalazłaś? - Frederick zadzwonił do mnie. - Mój pracodawca? Skąd wiedziałaś jak go znaleźć? - Pracuję dorywczo dla Fredericka. - Widziała zamieszanie na jego twarzy, jego umysł i serce odmówiły uznaniu to za oczywiste. Zacisnęła zęby mówiąc dalej. - Pracuję dla twojego szefa. Właśnie zakończyłam niedawno zadanie dla niego. 67

Jego twarz zaostrzyła się a jego niebieskie oczy skierowały na nią arktyczne zimno. - Poświęcałaś się dla mnie. - warknął. - Zarabiałam chroniąc cię. - jej głos walczył ze zdławionymi łzami. Nie rozumiała jego reakcji. Dlaczego prawda, którą się tak opiekowała tak go zdenerwowała? - Zarabiałaś kurwiąc się! - krzyknął. - Moim głównym zadaniem było chronienie ciebie, co zrobiłam, jakbyś nie pamiętał. Reszta była tylko bonusem. - Bonus? Użyłaś mnie. Chcesz żebym uwierzył, że o mnie dbałaś. - Weekend był niczym innym tylko zabawą dwóch osób. - Nie wierzę w to. Dobrą miałaś zabawę z łatwego naukowca gdy wróciłaś do domu? - Byłam zbyt zajęta odzyskiwaniem sił po postrzale. - warknęła. - I dla twojej informacji, nigdy nie śmiałabym się z tego co zrobiliśmy. Nie udawałam orgazmów, czego może nie zauważyłeś bo byłeś zbyt pochłonięty własną przyjemnością? Anthony przeniósł się za ladę. -Dobrze. Podobało ci się. Mi też się podobało. Przeżyłaś i dostałaś pieniądze. Co ty jeszcze tutaj robisz? - Frederick obawia się o twoje bezpieczeństwo. Zatrudnił mnie do działania jako twój ochroniarz, skoro kilku innych trzeba było wypuścić.

68

- Nie. - Anthony powiedział to stanowczo i nie patrząc na nią. - Nie masz wyboru. Odwrócił głowę i popatrzył na nią martwym wzrokiem. - Dlaczego to robisz? Podoba ci się torturowanie mnie? Dziś rano myślałem o wspaniałej kobiecie, która umarła. A potem pojawiła się, bardzo żywa i dowiaduję się, że wszystko co myślała i czuła było kłamstwem. - Zależy mi na tobie Anthony. - Zamknij się! Nie chce słuchać twojej litości. Łzy tryskały z jej oczu. - Nie chciałam cie skrzywdzić. I wszystko czułam i nadal czuję do ciebie. Anthony parsknął i ponownie opuścił głowę. Lexie stała niezdecydowanie z nadmiernym obciążeniem. Frederick wydawał się bardzo zaniepokojony o jego bezpieczeństwo. Oczywiście, mogła usunąć się na bok, tak jak chciał Anthony i ktoś inny mógł zająć jej miejsce i pilnować go. Jednak nikt nie będzie strzegł go tak jak ja. Wielki wilk zawył w jej umyśle i mimo bólu w jej sercu, jego odrzucenie było najlepsze, najbezpieczniejsze dla niego. Boże, jak ja nienawidzę tego gdy nawet ja nie wierzę w kłamstwa, które mówię. * *

*

69

Dłonie Anthoniego drżały gdy próbował uporać się z emocjami, które nadmiernie obciążały go. Gniew na jej podstępy i rzadka utrata kontroli sprawiły, że chciał ją skrzywdzić. Myślał, że go lubi ale ona tylko kłamała i uważała go za głupca. Oczy płonęły mu ze wstydu wiedząc, że nigdy nie uważała go za atrakcyjnego, że uwiodła go dla części swojego planu, aby go chronić. Wiedział, że pieprzyła się z nim i dostała za to wypłatę ale nie mógł zapomnieć o tym, że prawie umarła ratując mu życie. Jednak cierpiał z myślą, że zmarła z jego powodu. Pomimo jej zdrady, ulżyło mu na wieść o tym, że żyje. Gniew w jej działaniach, ulga, że przetrwała... to były ostatnie emocje, które oszołomiły i zakłopotały go najbardziej. Nawet teraz, gdy wiedział, że był dla niej niczym, jego kogut nadal potrzebował choć jednego jej drobnego kawałka. - Musisz odpuścić. - popchnął kopię zapasową okularów na nos zanim uniósł głowę w jej kierunku, starał się zachować spokojny wyraz. Przygryzła wargę i nie odpowiedziała od razu. W owej chwili Anthony tak na prawdę spojrzał na nią, to szok zobaczyć ją wracającą zza światów. To co zobaczył wzmocniło tylko jego erekcję. Zapamiętał ją jako kobietę w seksownym garniturze i gorącej koktajlowej sukience. Była uwodzicielska z tym niegrzecznym uśmiechem. Stojąca przed nim teraz, wyglądała jak dziewczyna w obcisłych spodniach ze skóry, które formowały jej okrągłe biodra. Miała na sobie dopasowaną do długości pasa skórzaną kurtkę, rozsuniętą na tyle aby odsłonić nisko opuszczony obcisły podkoszulek, który wyraźnie przedstawiał jej piersi i sterczące sutki. Anthony przełknął ślinę, jeszcze bardziej pociągała go teraz, w tym stroju dziewczynki, niż wcześniej. - Przykro mi, moja obecność jest tu obowiązkowa, ponieważ jesteś w niebezpieczeństwie. Jeżeli chcesz żyć, pozwól mi wykonywać moją pracę. Anthony zamknął oczy i policzył do dziesięciu próbując powstrzymać gniew.

70

- Wiesz co? Nie obchodzi mnie to. Po prostu schodź mi z drogi. uważał że nie zaszkodzi spojrzeć w jej oczy. Co ona może czuć? Zranienie? To ja jestem ty, z którym zagrała w głupca. - Będę tuż za drzwiami, gdybyś mnie potrzebował. - odwróciła się, okazując mu swój idealny tyłek opasany skórą. Anthony prawie nie wytrzymał. Na szczęście wyszła, przesuwne drzwi zamknęły się za nią. - Kurwa! - Anthony złapał szklane zlewce, odwrócił się i rzucił je o ścianę. Rozbiły się, odłamki szkła latały w powietrzu, podczas gdy zawartość ściekała po ścianie grubymi liniami. Jego klatka piersiowa falowała, wpatrywał się w bałagan i zastanawiał się kiedy to uporządkuje. Opuścił wzrok i skupił się na ekranie wyświetlającym wynik genomowy, który nie miał sensu. Kręcący się obraz 3D szydził z niego ale i intrygował, bo nigdy nie widział czegoś podobnego, nigdy nie wyobrażał sobie, że może to być możliwe. Uruchamiał sekwencję DNA Lexie kilka razy i za każdym razem kończyło się tym samym. Dwa pasma różnych kodów owinięte ze sobą złożone w podwójną spiralę zafascynowały go i mieszały myśli w jego mózgu z dylematem genetycznym dotyczącym pana Thibodeaux'a. Postukał w kilka klawiszy, które pozwoliły rutynowo rozdzielić pasma a następnie dostarczyć je do bazy danych i porównać. Zastanawiał się czy Lexie dałaby mu jeszcze jedną próbkę krwi aby mógł sprawdzić czy nieprawidłowościom były winne zanieczyszczenia. Jakoś wątpił, że zakasa rękawy i da wbić sobie igłę w imię nauki. Chociaż istnieją inne sposoby uzyskania DNA... Pomysł, który podekscytował go bardziej niż przypuszczał lub chciał się do tego przyznać – to było pewne, że pozostawi jakieś ślady w postaci włosów a nawet śliny. Wolał pracować przy krwi, ale nie obchodziło go to w tej chwili. Jego ciało i umysł,które w poprzednich dniach były w stanie katatonii, teraz zaatakowały swoją pracę z zapałem. To nie ma nic wspólnego z nią, wszystko czego chce to odkrycia. - starał się sam siebie przekonać do tego.

71

Gdy komputer uruchamiał analizę nici DNA Lexie, on podciągnął genetyczny plik pana Thibodeaux'a, którego poufnie nazywał Frederickiem Lexie. Ciekawe jak blisko była z jego pracodawcą? Gniew rozgorzał w nim a on nie rozumiał jego źródła. Co go to obchodzi, że Lexie zna się dobrze z jego szefem? Jego dłoń zacisnęła się mocno wokół długopisu, który rzucił pod wpływem emocji. Słodcy bogowie nauki, nie mówcie mi że jestem zazdrosny? Jednak wiedział, że nie ma innego wytłumaczenia na jego niechętne myśli o Lexie i jego pracodawcy lub innym mężczyźnie. Wydawać by się mogło, że jego umysł nie chciał mieć już do czynienia z podstępną kobietą ale jego podświadomość i ciało nie były całkiem gotowe odpuścić. Ziewnięcie podkradło się do niego, a on spojrzał na zegarek urzeczywistniając późną godzinę. Przyzwyczaił się do rozpoczynania pracy wieczorem , jego szef może przyjść i porozmawiać z nim ponieważ słońce schodzi już w dół i nie dręczy go alergia. Jednak Anthony, choć jest skłonny do kompromisów, nie może pracować całkowicie całą noc. Potrzebował światła słonecznego , nawet jeśli nie zawsze miał okazję cieszyć się ciepłym uściskiem. Spędził przy komputerze z systemem symulacji wiele godzin. Nawet nie pamiętał jak otworzył drzwi, za którymi czekała Lexie. Podniosła głowę gdy się ukazał. Bez słowa wyprostowała się przy ścianie i oparła. Uczucie winy przepełniło go gdy uświadomił sobie, że zostawił ją czekającą na korytarzu, nawet nie miała krzesła żeby usiąść, jednak nie powiedział żadnego słowa represji. - Idę do łóżka. - oświadczył i zaczerwienił się gdy uświadomił sobie jak to zabrzmiało. - Um, więc myślę, że zobaczymy się jutro. Lexie uśmiechnęła się. - Prowadź. Nie wolno mi ciebie spuszczać z oczu. - Zapewniam cię, że ten budynek jest dość bezpieczny.

72

- Nie, nie jest. I nawet komuś takiemu jak ja wciąż zbyt łatwo może coś umknąć. Anthony zamilkł po jej słowach. Co ona miała na myśli mówiąc „ komuś takiemu jak ja”? Podjął decyzję. Anthony poprowadził ją za sobą. Przycisnął dłoń do skanera przy windzie i drzwi się rozsunęły. - Będziesz musiała zostawić swoje odciski aby wprowadzić je do systemu. - Mogę zrobić to dla ciebie. - zaproponowała. Odwróciła się z rozbawionymi zielonymi oczami w jego stronę. Zaśmiała się jeszcze bardziej gdy jego twarz ogrzała się jeszcze bardziej. Nie rozumiał tej gry. Dlaczego z nim flirtowała? Był zadowolony, kiedy winda dotarła na piętro. Był już zbyt świadomy subtelnego zapachu jej perfum owijających się wokół niego i rozpalających go. Wszedł do swojego mieszkania i obrócił się żeby powiedzieć jej „dobranoc” ale ona kroczyła za nim skanując pokój. - Co robisz? Nie odwróciła się w jego stronę gdy powiedziała : - Oczywiście sprawdzam niebezpieczeństwo. Płynęła przez jego przestrzeń, jej ciało falowało poruszając się. Wyglądała jak ciemny drapieżnik w jej skórze, przechodzący z pokoju do pokoju a jej oczy skanowały każdy zakamarek. Ktoś obcy mógłby przysiąc, że nawet wdychała powietrze jakby je degustowała. To wszystko podniosło tylko temperaturę jego ciała i penisa. Zakończyła w jego sypialni i odwróciła się w jego stronę. - Czysto. 73

- Dzięki, tak myślę. Do zobaczenia rano. Usiadła na fotelu przy łóżku i zamknęła oczy. Popatrzył na nią zdziwiony. - Ej co robisz? Otworzyła jedno oko i spojrzała na niego. - Ochraniam cię. - Nie możesz mnie ochraniać w innym pokoju? Muszę się rozebrać i położyć. Lexie westchnęła i zapomniała o udawanym śnie. - Jak mam cię pilnować nie będąc z tobą? Napastnikowi potrzeba tylko kilku sekund żeby cię zabić. A teraz przestań protestować i zrób to co trzeba i dzięki czemu możemy oboje iść spać. Anthony zacisnął zęby, chwycił spodnie i poszedł do łazienki. Nie zostałby żeby rozbierać się przed nią i robić z siebie spektakl. Rozebrał się i wpatrywał się w swojego twardego kutasa. Niezależnie od jego odczuć do niej, jego kogut był bardziej niż szczęśliwy z jej pobytu. Nie chciał znów poczuć zakłopotania i wyjść z sztywnym kutasem. Anthony wszedł pod prysznic, stał pod gorącym natryskiem, który relaksował jego mięśnie. Widział tylko jedno rozwiązanie swojego dylematu. Obwinął zmydlone ręce wokół niego i zaczął poruszać w górę i w dół. Próbował przywołać jakiś obraz, jednak nic w jego przeszłości nie było bardziej ekscytujące niż Lexie. Oddech zamarł mu w gardle gdy wspomniał ich wspólny prysznic, kiedy pochyliła się do niego a światło oświetliło jej różową szczelinę. Jego ciało wzdrygnęło się od drobnych wstrząsów a woda zmyła ślady kulminacji. 74

Skończył mycie się, próbując po raz kolejny usunąć ją z pamięci i myślał że mu się to udało dopóki nie wszedł do swojej sypialni w koszulce i spodniach do snu. Zdjęła buty i zarzuciła włosy w które można by pakować jedwab. Zdjęła płaszcz, pozostając w skórzanych spodniach, które musiały być niewygodne i ścisłym topie, który perfekcyjnie nakreślał jej biust. Jego kogut drgnął i prawie pobiegł do swojego łóżka aby ukryć się pod kołderką. Odwrócił się na dużym łóżku, nie mogąc spać, wiedząc jak blisko się znajduje. Otworzył oczy i spojrzał na nią. Jakby wyczuwając jego spojrzenie, otworzyła swoje oczy i spojrzała. - Wszystko w porządku? - zapytała. - Tak. - westchnął. - Nie. - Co się stało? - Nie mogę pozwolić spać ci na tym fotelu. Jej spojrzenie zwęziło się. - Już powiedziałam że tu zostaje. - Łóżko jest ogromne. Ja leże tylko na małej części. To byłoby egoistyczne z mojej strony gdybym się nie podzielił. Jej wargi drgnęły. - Nigdy nie przypuszczałam, że masz dość odwagi aby o to zapytać. Zaczerwienił się na jej insynuacje. - To nie to co sugerujesz. Nie mówiłem o seksie. Po prostu nie mogę z czystym sumieniem pozwalać spać ci na tym fotelu, kiedy to łóżko ma więcej niż na dwie osoby miejsca. A jeżeli potrzebujesz czegoś mniej 75

ograniczającego do noszenia to mam jakieś szorty w górnej szufladzie szafki. - Dzięki. Myślę, że skorzystam z twojej oferty. Bandziory Fredericka nie dostarczyli mi jeszcze moich ubrań. - poruszała się przeglądając jego szuflady i wyciągnęła parę jego spodenek do biegania a następnie, zamiast iść do łazienki i się przebrać, zaczęła zdejmować spodnie. Anthony zamknął oczy i odwrócił głowę gdy zaczęła ściągać w dół skórę. Uśmiechnęła się a on zrobił się ciepły nie tylko na twarzy. Wspięła się na krawędź łóżka. Jego ciało zesztywniało i usłyszał jej westchnienie. - Dobranoc Anthony. Nie martw się, ja nie gryzę. Powiedziała te słowa jakby z zawodem ale zgodnie z prawdą. Anthony uśmiechnął się gdy przypomniał sobie jak ugryzła go w przeszłości. Jednak chwilę później umysł przypomniał mu, że ona zarabia pieprząc się z naukowcem. Trzymając się swojego bólu i złości – zasnął. * *

*

Lexie obudziła się znajdując swoją rękę i nogę zarzucona na Anthoniego. Natychmiast zabrała je daleko, przerażona swoim brakiem kontroli. Nie mogła pozwolić sobie zaangażować się, a zwłaszcza nie kiedy było tak blisko do pełni księżyca. Jej wilk nękał ją w tej sprawie w jej umyśle a jej cipka pulsowała. Szkoda. Anthony jest człowiekiem i zasługuje na kogoś lepszego niż ja. myślała, będąc w łazience gdy on spał. Zostawiła otwarte drzwi od łazienki, żeby mogła usłyszeć gdy stanie się coś niepokojącego. Szybki prysznic i mycie zębów zapasową szczoteczką, którą znalazła w łazience. Kiedy wyszła łóżko było puste i nigdzie nie było widać naukowca. 76

Ubrana tylko w top i majtki wybiegła do głównego mieszkania. Wąchała powietrze i zlokalizowała jego zapach razem z zapachem kawy. Podkradła się do kuchni najeżona. Warknęła, skarała się sama za zbyt długi czas w łazience. Anthony, ubrany w białą koszulę i świeży fartuch, wyciągał do niej kubek kawy. - Dzień dobry. Zawsze masz taki zły humor z rana? Gdy tylko to powiedział przypomniała sobie ich ostatni poranek razem. Nie mogła oprzeć się temu, żeby mu dokuczyć. Dlaczego by nie, i tak już wiedziała, że pójdzie do piekła gdy umrze. - Wolę poprzednią metodę budzenia z udziałem gorącej kiełbasy. Zarumienił i odwrócił się zajmując się sobą, ale wcześniej dostrzegła jego spęczniałe spodnie. Igram z ogniem. I dobrze, i tak się szybko wyleczę. Usiadła i obserwowała go, nie mogąc się powstrzymać. Zajęło mu to kilka minut zanim się obrócił trzymając dwa talerze. Postawił przed nią jej talerz z śniadaniem. Skrzywiła się na widok jajecznicy z boczkiem z mikrofali. - Próbujesz mnie zabić? Anthony, siedząc naprzeciwko niej, spojrzał na swój talerz z dezaprobatą. - Moich umiejętności gotowania nie stosuje się w kuchni, ale zapytaj mnie o coś związanego z laboratorium i jestem twoim mężczyzną. - Oh, powiedziałabym, że laboratorium to nie jedyne miejsce gdzie można gotować. - Lexie chciała się uderzyć za to, że po raz kolejny flirtowała z nim ale wina nie była całkowicie po jej stronie. Poczuła frajdę widząc go speszonego. Zły wilk. Lexie nie mogła się doczekać aż księżyc w pełni przyjdzie i odejdzie, by mogła ułożyć swojego wilka do snu. 77

Lexie zakrztusiła się śniadaniem, użyła kawy do popicia. Dzięki Bogu, że poprosiła o czerwone mięso na obiad i kolację. Umarłaby z głodu gdyby mogła liczyć na Anthoniego, który w zaopatrzeniu miał jedynie parówki. Przerażona, że może utrzymać swoich myśli w rynsztoku, wstała nie pamiętając o braku spodni dopóki Anthony nie spojrzał na jej krocze i oczywiście to krocze natychmiast się zmoczyło. - Idę znaleźć coś do ubrania. - wymamrotała. Idąc w stronę sypialni złapała gdzieś z oddali dźwięk jęku i uderzenia, jakby uderzył głową w stół. Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Wsunęła z powrotem spodnie, próbując sobie przypomnieć gdzie do cholery zostawiła swoją torbę. Prysznic był odświeżający ale bez czystej bielizny źle się czuła. Wcisnęła nogi w buty i chwyciła swoją kurtkę. Następnie wzięła rewolwer spod poduszki i wsunęła go w specjalne etui wewnątrz kurtki. Poklepała się po spodniach i rękawach kurtki sprawdzając czy ma srebrne ostrza. Nigdy nie szła do pracy nieprzygotowana. Wróciła do głównego salonu gdzie znalazła Anthoniego stojącego przy dużym, od podłogi do sufitu, oknie. Przeklęła pod nosem. - Masz życzenie śmierci? - szczeknęła. Odwrócił się zdziwiony dezaprobatą. - Okno? Myślisz o snajperach, którzy mogą być na zewnątrz? Gapił się na nią przez chwilę a później zaczął się śmiać. - To nie jest śmieszne Anthony. - warknęła. Parsknął. - Tak, jest. To znaczy, poważnie, snajperzy? Po pierwsze, pan Thibodeaux ma doskonałe zabezpieczenia a po drugie, te okna są kuloodporne. Wydaje mi się że panikujesz. 78

- Śmiej się jeśli chcesz mój gigantyczny naukowcu ale kuloodporne szyby nie zatrzymują wszystkiego. - uderzyła ręką w konsolę aby ściągnąć windę. - Musisz być wprowadzona do systemu... Jednak światło zmieniło się na zielone i drzwi się otworzyły. Lexie wyszczerzyła zęby w uśmiechu, który uczynił w nim dreszcz. - Możesz być dobry w tym co robisz ale złości mnie że nie wierzysz w moje specjalizacje. Zaraz dostaniesz w dupę w tej windzie. Nienawidziła go straszyć ale nie mogła pozwolić mu kusić jej. Nieśmiałość to jedno- odkryła to w nim i było to słodkie. Ale strach? Strach wydobywał z niej potwora. Szli w milczeniu a gdy Anthony wszedł do laboratorium ona weszła za nim. Gdy rzucił na nią okiem, ponownie obnażyła zęby, które przeraziły go. - Nie zwracaj na mnie uwagi. Zdecydowałam, że jeżeli chodzi o twoje bezpieczeństwo to lepiej będzie jeżeli będę się trzymać w pobliżu. Zignorował ją, zaczął uruchamiać monitory i odczytywać wyniki. - Niemożliwe. - mruknął. Lexie podeszła aby zobaczyć co się dzieje. - Co jest? - Wyniki twoich badań DNA. Lexie zamarła. - Skąd masz moje DNA? 79

Anthoniemu błysnęło jej krótkie spojrzenie. - Wróciłem do domu pokryty nim gdy zostałaś postrzelona. - I co? Po prostu postanowiłeś go użyć? - spanikowała. Jej sekret miał ujrzeć światło dzienne ze względu na krwawą naukę. Wzruszył ramionami. - Myślałem, że jesteś martwa. To był mój sposób na zachowanie części ciebie. W każdym razie, chciałbym się dowiedzieć dlaczego twoje DNA jest splecione z tym od wilka? - Wilka? - Lexie zaśmiała się. - To szalone. - Dokładnie, i jeszcze... gdyby moje próbki były zanieczyszczone genami wilka a nawet innego obcego ale twoje nici połączone są z nimi w najbardziej fascynującą podwójną helisę. - Wow, to dziwne. - Lexie odeszła w poszukiwaniu ulgi. - Tak, to dziwne. Ale to dało mi świetne pomysł jak poradzić sobie z problemem pana Thibodeaux'a. Po tych słowach naukowiec przeszedł do pracy. Lexie usiadła na stołku i wyciągnęła swojego BlackBerry by sprawdzić pocztę i inne elementy godne jej uwagi. Sprawdziła także nieprawidłowości i uchybienia w systemie. W nocy z łatwością włamała się do głównego systemu przy użyciu niektórych aplikacji z czarnego rynku hakerów i dodała je wraz z kilkoma aplikacjami. Po kilku godzinach od przybycia do laboratorium zabrzmiał dzwonek i Lexie podskoczyła ciesząc się, że ma powód do ruchu. Anthony spojrzał na nią i uśmiechnął się. - To tylko dzwonek na lunch. 80

- Oh. - zmarszczyła brwi. - Dobrze. Więc chodźmy, jestem głodna. - A jeżeli powiem,że wolałbym zostać i popracować? Żołądek Lexie zacisnął się. - Jeżeli chcesz mnie zawstydzić to mogę cię zanieść. - Oh proszę. Jak możesz to mnie zanieś. - Byłbyś zaskoczony na co mnie stać. - mruknęła pod nosem. Na szczęście nie musiała mu tego pokazywać, ponieważ nacisnął kilka klawiszy i podszedł w jej stronę. Zignorowała jego słodkie spojrzenie i jego stojące dziko włosy niczym młody Einstein. Jego niebieskie oczy błyszczały z podniecenia. Ścisnęła swoje pragnienie w dole i poszła za nim. Prowadził ich przez bezpieczną konfigurację pokoju jadalni z pełnymi stołami i dużym oknem wychodzącym na teren. Lexie posadziła go na końcu stołu a następnie sama usiadła tak aby mieć widok na zewnątrz. Chciała mieć bezpośrednie pole widzenia, na wszelki wypadek. Naczynia pokryte srebrem czekały wśród sztućców i serwetek. Lexie podniosła jedzenie Anthoniego i powąchała żywność poszukując śladów trucizny. - Pachnie jakby kucharze prześcigali się w tym aby dodać truciznę do talerza. - powiedział. Lexie strzeliła w niego ciemnym spojrzeniem, nawet jej wargi wygięły się na jego sarkastyczny humor. Cieszyła ją nieśmiałość Anthoniego na konferencji ale ta nowa sarkastyczna strona intrygowała ją. Lexie jęknęła gdy zaczęła żuć, jej język i kubki smakowe tańczyły z czerwonym mięsem. Anthony spojrzał na nią jak pożera posiłek, po kilku ugryzieniach zatrzymała się. - Co? 81

Potrząsnęła głową, jakby zaskoczona że opuścił wzrok. - Przepraszam, po prostu zastanawiam się nad kilkoma rzeczami. - Takimi jak? - zapytała, udając zainteresowanie gdy powróciła do posiłku. - Mieszkasz tu kiedy nie pracujesz? - W pewnym sensie. Mam mieszkanie w mieście ale jest to bardziej odpad katastrofy. - A co z rodziną? Przestała jeść i spojrzała na niego ostro. - Po co te wszystkie pytania? Wzruszył ramionami. - To tylko uprzejma rozmowa, zastanawiam się jak twoi rodzice reagują na twoją pracę. Anthony pochylił głowę ale nie był w stanie ukryć czerwieni pnącej się po jego szyi. Uśmiechnęła się. - Moja mama wciąż czeka aż się ustatkuję, ale to nie jest mój typ. Rozmowa utknęła w martwym punkcie a Lexie skoncentrowała się na wypełnianiu swojego brzucha. Zebrała ostatni kęs z talerza i odchyliła się do tyłu z radosnym westchnieniem. Ten szef kuchni jest krwawym geniuszem. Jej szczęśliwy brzuch podtrzymywał ją, gdy Anthony spędzał kolejne godziny w laboratorium. Nudziła się szybko a szczególnie gdy Anthony 82

guzdrał się w swojej pracy. Aby dostarczyć sobie rozrywki ćwiczyła jogę wyciągając swoje kończyny i łuki ciała w skomplikowane pozy, które ją rozluźniały. - Musisz to robić? Lexie, przechodząc do pozycji yoganidrasana, chrząknęła: - Nudzę się i potrzebuję ćwiczeń. - Dobrze. I tak potrzebuję przerwy. Chętnemu wzrokowi Lexie nie uszedł uwadze namiot w spodniach Anthoniego. Przeprowadził ją do nowej części budynku, w której mieściła się siłownia. Jej maniak pozbył się swojego płaszcza i koszuli, zostając tylko w spodniach i koszulce. Ruszył na bieżnię i zaczął biec, zamykając oczy by się skoncentrować. Zignorowała go i podeszła do ciężarków. Po chwili uczucie mrowienia dało jej znać, że na nią patrzy. - Co? - zapytała przez zaciśnięte wargi. - Hm. Jesteś strasznie silna. - To wszystko technika.- skłamała wstając z ławki i skierowała się na worek treningowy.

* Wpadli w rutynę w ciągu ostatnich paru dni. Wiedziała, że masturbował się wieczorem pod prysznicem i chciała zrobić to samo ale nie chciała ryzykować. 83

Zbliżająca się pełnia księżyca naciskała na nią i wiedziała, że nie była w stanie całkowicie ukryć swojego głodnego wzroku na widok Anthonego. Głupi człowiek, który nie ucieka. Z powodzeniem walczyła z chęcią zerwania ubrań i pieprzenia go. Co gorsze, walczyli w tej samej bitwie. Nie miała pojęcia co robiła godzina po godzinie w laboratorium, ale wiedziała, że uczynił jakiś postęp, ponieważ pracował w szalonym tempie, mrucząc do siebie i pracując do późna w nocy. W dzień pełni księżyca Lexie była niespokojna. Anthony wyglądał zza pracy wystarczająco długo aby to zauważyć. - Dobrze się czujesz? Zachowujesz się jak lew w klatce. Lexie prawie parsknęła. Zamień lwa na wilka i rozwiążesz zagadkę. - Słuchaj. Wieczorem będzie kilka zmian. Muszę wyjść na chwilę. - Idziesz na randkę? - Anthony rzucił te słowa przypadkowo ale dostrzegła napięcie gdy mocno chwycił pióro. - Nie, mam coś co muszę pielęgnować. - Jak wrócisz? - Nie martw się o mnie. - Wiesz, że minęły już trzy dni od kiedy wróciłaś i więcej od strzelaniny na konferencji? Nie uważasz, że szef jest odrobinę paranoiczny? Kroczyła w jego stronę. Nachyliła się nad nim na tyle blisko aby mogła wyczuć zapach strachu i podniecenia.

84

- Posłuchaj mój gigantyczny maniaku. - Nie nazywaj mnie tak. Lexie straciła cierpliwość. Złapała go i przyciągnęła do siebie. - Jesteś. W. Niebezpieczeństwie. Tylko dlatego, że nie widzisz aktów przemocy skierowanych do Ciebie nie znaczy, że ich nie ma. W dniach kiedy tu jestem przechwyciliśmy jedną bombę i dwóch zabójców. Więc mi nie mów, że nie jesteś w niebezpieczeństwie. - Uh, jeśli tak mówisz. Gdy była tak blisko niego jej emocje wirowały, nie mogła się powstrzymać od pochylenia się tych kilku cali, które ich dzieliły i nacisnąć na jego usta. Zawahał się na początku, gdy zaczęła przesuwać swoimi ustami po jego, jej język namawiał go do szerszego otwarcia. Lexie, nie mając całkowitej kontroli nad sobą, przysunęła się bliżej i wydała warkot z satysfakcji gdy jego twardy kutas nacisnął na jej brzuch. Wystarczyło kilka sekund aby się zrelaksował i dał jej dostęp do swojego języka, który wraz z ramionami owijał się wokół niej. Złapała ją gorączka, poczuła, że kły i pazury przedłużają się domagając się tego człowieka. Chciała zniszczyć jego ubranie i mocno na nim jeździć a w końcu zatopiłaby zęby w jego skórę i ... Z warknięciem Lexie odsunęła się od niego. Odwróciła się do niego plecami, wiedząc, że nie zdoła ukryć zmian w swoim ciele. Nie śmiała spojrzeć na niego po tym jak straciła umysł. Pieprz go. Oznacz go. Zatrzymaj go. W Lexie walczyła jej wewnętrzna suka, poczuła falę bitwy. - Chodźmy do twojego mieszkania, teraz. - Nie dokończyłem jeszcze mojej pracy. Odwróciła się z warkotem. 85

- Posuń mnie tak jak ostatniej nocy na konferencji. Zassał powietrze i spojrzał na nią z niedowierzaniem. Przyglądała mu się jak wychodził, był jej ofiarą. Śledziła jego ruchy jak szedł korytarzem, jak poruszał się wchodząc do windy. Zatrzymała się w progu. Mordercy i wrogowie jego szefa nie są jego jedynymi zagrożeniami. Odwróciła się i popędziła korytarzem w stronę schodów awaryjnych. Uderzyła ręką w konsolę co otworzyło kolejne drzwi. Biegła w dół po schodach aby uwolnić dziko pulsującą potrzebę z pod skóry. Dwa kolejne stopnie i znalazła się na zewnątrz. Odwróciła się szybko i wprowadziła nowy kod blokady. Nie miała zaufania do swojego maniaka. Srebrzyste palce księżyca głaskały ją po skórze. Zrzuciła kurtkę z ramion, zdjęła buty i spodnie. Szybko rozprawiła się także z górą i majtkami. Naga ruszyła naprzód, ignorując małostkowe ostrzeżenie, że powinna przejść na tyły budynku gdzie było mniej oczu, ale prowadził ją teraz jej wilk, który był bez wstydu. Jej skóra pomarszczyła się, kończyny zaczęły pękać i przesuwać się. Przekształcały się. Jej krzyk, krzyk bólu, rozchodził się po placu dopóki nie stanęła na czterech nogach i nie zawyła. Czas na polowanie.

86

Rozdział 9 Anthony jechał windą na górę do swojego mieszkania z drżeniem. Częściowo to był strach, jeżeli miałby być uczciwy wobec siebie, ale reszta miała związek z tym co zobaczył. Coś Lexie opętało. Dzięki temu że żyła tak blisko niego okazało się śmiesznie łatwym znalezienie nowych próbek DNA w postaci śliny z jej szczoteczki do zębów i włosów z meszkami włosowymi z jej poduszki. Każdy test, bez względu na sposób i liczbę przeprowadzania wracał sam. Kod genetyczny Lexie nie należał w stu procentach do człowieka. Odkryta przez niego helisa DNA człowieka skręcona z wilkiem należała do niej. Mimo że jak zwykle było go mało wśród kobiet i ich nastroi to zauważył dziwną energię przepełniającą Lexie przez cały dzień, niemal skwierczał z niej prąd, który emanował z niej wystarczająco silnie, co powodowało, że włosy na jego ciele stawały. Jednak jego lęki nie były jedyną rzeczą, która zalewała jego zmysły. Jej dominująca osobowość sprawiała, że chciał ja prosić aby podzieliła sie z nim pasją energii. Gdy go dzisiaj całowała to poczuł swoje szokujace niedowierzanie z powodu jej wyostrzonych kłów i sposobu w jaki jej paznokcie zaostrzyły się nagle jak brzytwa. Ale to co go jeszcze bardziej zdziwiło to sposób w jaki jej oczy płonęły. To wszystko naruszyło jego twierdzenie, że nocne potwory nie istnieją. Starał się przylgnąć ciasno z niedowierzaniem do swoich zasad nauki. Być może będąc w dziwnym strachu wyobraził sobie lub wyolbrzymił pewne rzeczy, które dostrzegł. Ludziom nie mogą rosnąć kły, oczy na pewno nie świecą wewnetrznym światłem a kobieta, którą kiedyś kochał z całą pewnością nie była wilkołakiem, nawet jeśli jej DNA mówiły coś innego. 87

Więc dlaczego czuję, że muszę uciekać? Anthony przeniósł się w swoim ciemnym pokoju do szyby z widokiem na przód budynku o które oparł głowę, delikatna poświata księżyca skąpała go w bladym blasku. Jego oczy zamykały się, starał się zapanować nad szalejącą wyobraźnią, ale pochwycił ruch na zewnatrz zanim jego powieki całkowicie sie nie zamknęły. Zerkając w dół ujrzał Lexie. Zapomniał o oddychaniu gdy stawała się powoli naga, jej ciało było tak piękne. Szła do przodu, z dala od budynku, światło księżyca wraz z światłami zabezpieczeń oświetlały jej gołe kształty. A potem, pomimo jego wszelkiej wiedzy naukowej, mimo wszystkiemu czemu widział, ujrzał to co było niemożliwe. Jej całe ciało zafalowało jak żywe. Jego żołądek pienił się w obrzydliwym odruchu do jej ciała, na widok którego przychodziły mu do głowy filmy o obcych, które oglądał w młodości, które drążyły tunel pod jego skórą w który chciał uciec. Patrzył jak na jej skórze wyrasta spontanicznie futro, podczas gdy w tym samym czasie jej kończyny wykrzywiły się. Jakby tego było jeszcze przeraźliwie mało usłyszał jej krzyk, podczas gdy zmieniała się z kobiety w bestię, co oczywiście musiało być bolesne. Gdy bolesny płacz przekształcił się w wycie, prawda uderzyła w Anthoniego jak pociąg towarowy obalając tym samy wszystkie logiczne założenia, których kiedykolwiek dokonał. Lexie była wilkołakiem, tak jak to reklamowało jej DNA. Osunął się na podłogę z niedowierzaniem. Jego umysł stał się czystym kontem dostosowującym się do nagłej, nowej rzeczywistości. Jak wielu naukowców może pochwalić się tym, że mają szansę badać wilkołaka na żywo? A on siedział jak przygłup i nic nie robił. Nie dając jej możliwości ucieczki popędził do sypialni. Ubrał się w ciemne ubrania i znalazł granatowy kapelusz. Chwytając aparat cyfrowy , uderzył ręką w konsolę i przeniósł się do windy. Błysnęło czerwone światło i komunikat przewijał się na ekranie. Blokada systemu. 88

Lexie zamknęła go, przynajmniej tak myślała. Anthony nie spędził dużo czasu na ominięcie jej blokującego kodu. Zbiegł po ciemnych schodach, emocje tryskały z niego. Dotarł do domu i silnym uderzeniem dłoni, otworzył drzwi na zewnątrz. Kiedy spojrzał na ciemną linię drzew zastanawiał się jak ma znaleźć Lexie. Nieruchomość pana Thibodeaux'a ma ponad sto hektarów, spora część tego to lasy. Jakoś ją tu znajdzie. Anthony zaczął przeszukiwać ciemność i gdy nic nie zauważył, pobiegł w głąb lasu. Białe światło z księżyca nie docierało pod gęsty baldachim gałęzi i Anthony potykał się przez pewien czas o zarośla. Jak do cholery mam ją znaleźć?W tym tempie jestem bardziej narażony na skręcenie kostki. Łatwiejszym i na pewno inteligentniejszym rozwiązaniem byłby powrót do domu i konfrontacja z Lexie rano. Jednak Anthoniego znudziło obieranie bezpiecznej trasy. Całe życie przestrzegał zasad, dziś po raz pierwszy w życiu uświadomił sobie, że nie może stosować tych zasad jeżeli chce żyć pełnią życia i na prawdę odkrywać nowe rzeczy. Aby otworzyć swój umysł, musiał opuścić strefę komfortu i zmierzyć się z nieznanym, zaczynając od intrygującego wilka w lesie. Jego wewnętrzna, entuzjastyczna decyzja podtrzymywała go dopóki nie wszedł głębiej w las , jednak im dalej szedł tym bardziej lodowaty uścisk strachu próbował go obezwładnić. Czuł jakby jego szyję obserwowały jakieś oczy. W jego skórze wzrosło zimno i lepkość gdy mrok przytulił go mocno i szydził z niego, jego niezdarności do widzenia nie dalej niż kilka metrów przed sobą. Stanął nieruchomo, nasłuchując odgłosów nocy ale musiał przyznać, że nie ma pojęcia co spodziewał się usłyszeć. Plener nie był jego mocną stroną, a jego zmęczyło szukanie jej, czy jak tam można nazwać jego niezdarne próby. Przyszło mu do głowy, że choć nie mógł dostrzec jej obecności to ona na pewno miała wyostrzone zmysły i mogła znaleźć jego gdyby była świadoma że uciekł z budynku i jest w pułapce. Biorąc głęboki oddech i ignorując męską dumę, która w tym momencie 89

została połknięta przez zmęczenie i strach, krzyknął : - Lexie! Cisza wydawała się zstąpić na las i zadrżał, gdy przypomniał sobie czego się obawiał. Lasy na ziemi pana Thibodeaux'a nie były prawdziwą dziczą, z dowolną liczbą dzikich stworzeń lecz twierdzenie Lexie, że jego życie było w niebezpieczeństwie wróciły i zaczęły go prześladować. Po wyjściu z laboratorium nigdy nie prosił się o śmierć. A teraz, rycząc jak jakiś idiota, wskazywał swoją lokalizację, podpisując na siebie wyrok śmierci. Strach zstąpił na niego pokrywając zimno, co wzmocniło hałas trzasku zarośli i niewielkiego świstu wiatru przez gałęzie. Jego tętno przyśpieszyło, gdy ciemność stała się ckliwa a on odwrócił się czując więcej niż jedno spojrzenie drapieżników na sobie jednak nic takiego nie zobaczył. Zaczął chodzić, stawiając głośne kroki. Wkrótce jego powolne kroki zamieniły się w dynamiczny trucht. Coś wędrowało tam, w cieniu. Irracjonalne, tak mu się wydawało jednak Anthony wyczuwał jak ciemny łowca obserwuje go łapczywie. Zmiażdżył krzewy, prawie tracąc równowagę. Wokół niego wybuchły odgłosy pościgu. Jego oddech i wylany pot uwięzły na całym ciele gdy przebierał coraz szybciej nogami. Przeklinał własną głupotę, że nie posłuchał Lexie. Ostrzegała go, co się stanie gdy opuści budynek. Ostrzegała go, że wszystko czeka na moment, aby go skrzywdzić, a on jak głupia blondynka w filmach drwił z tego. A teraz stał się ofiarą horroru. Dostrzegł przyjemny blask światła budynku, bliżej niż oczekiwał. Upadł na skraju lasu, potykając się. Anthony dotarł do drzwi swojego laboratorium i uderzył ręką w konsolę tylko po to by błysk ostrzegł blokady. - Nie. - wyszeptał. Zapomniał o dodatkowym zabezpieczeniu Lexie. Odwrócił się aby przejść sekretnym wyjściem ale zamarł gdy spotkał linię zwierząt przemieszczającą się ku niemu. Anthony kopnął w drzwi. Trzy duże wilki kroczyły ku niemu, ich oczy 90

świeciły złowrogo. Słyszał ich niskie pomruki. Rozejrzał się rozpaczliwie, poszukując Lexie, której futro, przypomniał sobie, błyszczało czernią jednak nie wydawała się być którym kol wiek wilkiem w zbliżającym się szeregu. Trącił nogą twardy guzek i przypadkiem spojrzał w dół. Odetchnął z ulgą gdy zobaczył rewolwer. Szybko pochylił się żeby go złapać i wycelował drżącymi rękami w bestię. - Stój. - wyszeptał. Dodał głośniej – Przestań, bo strzelę. Ściskając zamknięte oczy, Anthony pociągnął za spust. Trzask strzału zadzwonił głośno i Anthony podważył oczy aby spojrzeć na bestię. Nie. Nadal się zbliżał, ale teraz mógł przysiąc że widział pogardę w jego oczach. Biorąc pod uwagę to, że nie mógł go zastrzelić, Anthony przeszedł do planu B – ucieczka. Zanim zdążył rozważyć wady i zalety tego działania, biegł już sprintem przez front budynku. Mógł równie dobrze machać czerwoną peleryną. Anthony zaczął mocniej poruszać nogami, nawet jeśli już wiedział, że przegrał wyścig. Duży ciężar uderzył go w plecy i upadł na kolana. Spotkanie z ziemią było bolesne. Anthony gorączkowo spróbował oddalić się od zwierzęcia, które próbowało go zabić. Palący ból w lewej ręce, Anthony dyszał w ognistej agonii. Próbował się podciągnąć ale ciężar siedział na nim, jego szczęka trzymała jego ramię w uścisku, którą machał tam i z powrotem, bawiąc się. Wycie zwróciło jego uwagę ale nie na długo z powodu bardziej palącego problemu jakim był wilk próbujący gryźć jego ramię. Anthony czekał już na ostateczny atak, jednak gdy usłyszał warczenie, wydawało mu się, że bestia odsuwa się od niego. Odwrócił głowę, fala bólu promieniowała z ramienia grożąc ściągnięciem go w ciemność. Spojrzał na coś przed sobą. Trzy wilki, przed nimi czwarty z eleganckim, czarnym futrem. Lexie. Przybyła po to by go ocalić a teraz walczy o jego życie. Anthony z trudem wstał na kolana, jego ranne ramię zwisało. Wiotkie i bezużyteczne u jego boku. Okulary pękły i zwisały teraz przekrzywione na twarzy. 91

Patrzył jak Lexie warczy na inne wilki, jej ostre kły były całe w krwi. Jej pełne ruchy zahipnotyzowały go... była bezlitośnie piękna. A co było bardziej zdumiewające, zyskiwała przewagę. Wilki zaczęły okrążać ją, atakować. Anthony chciał krzyknąć ale bał się że ją rozproszy. Przerażona fascynacja zamroziła jego spojrzenie na bitwę,w końcu poczuł trwogę gdy jej sierść stała się cała matowa od krwi. Bezużyteczny, jestem bezużytecznym dziwakiem. Nawet gdyby jego ramię nie pulsowało bólem to i tak nie byłby w stanie zaoferować jakieś mądrej pomocy. Nie miał siły i jedyne co mógł zrobić to uklęknąć jak tchórz i patrzeć jak walczy samotnie. Trzymaj się, mamy jeszcze szansę. Pistolet. Zauważył go na ziemi. Chwycił go i ustał na nogach, zaciskając zęby z powodu promieniującego bólu. Gdy stanął na nogach, wpadł w pewien dylemat. Nie umiał strzelać wystarczająco dobrze a ona nie była wystarczająco blisko aby mógł dosięgnąć swój cel. Anthony płasko na plecach uderzył w ziemię i patrzył jak niebo wiruje. Gdy przegrał bitwę z ciemności wylazła jego wizja... modlił się o to aby Lexie przeżyła. * *

*

Lexie chodziła po biurze Fredericka. Podciągnęła metalowe żaluzje i do pomieszczenia wdarło się światło świtu. Jej pracodawca odłożył telefon i spojrzał na nią. - Jeżeli nie możesz kontrolować swoich psów to może powinieneś coś z tym zrobić. - pozwoliła gniewowi, żeby ją wypełnił. Wybrała alternatywne cierpienie, kiedy widziała jak Anthony walczy o życie. - Rzekomo miałaś uwięzić go bardziej niż córkę prezydenta. - Nasz maniak miał tajne wyjście. 92

- Nie płacę ci za wymówki. - Frederick warknął. - Dobrze. W takim razie wcale mi nie płać. - Lexie nie mogła uwierzyć, że to powiedziała. - Co? Zwalniasz się? Lexie usztywniła ręce na biurku i pochyliła się do przodu, usta zawinęła szyderczo: - Chciałbyś martwy penisie. Jestem strażą Anthoniego, ponieważ ten idiota mnie potrzebuje i nie robię tego dlatego, że mi płacisz. - Cóż, w takim wypadku rób co chcesz. Nie zamierzam tego argumentować, darmowy ochroniarzu. - Frederick odchylił się w fotelu i skrzyżował ręce. Uśmiechał się za co prosił się o klapsa. Narzekała pod nosem gdy wychodziła z gabinetu i z powrotem do budynku, przez laboratorium do apartamentu. Szła szybkim krokiem, jej umysł myślał o ostatnich dwunastu godzinach. I przede wszystkim o tym co odkryła. Kochała tego potępionego naukowca. Myślała na początku, że dbała o niego bo go lubi ale kiedy widziała jak stara się pozostać przy życiu, kiedy unosi się tak blisko śmierci uderzyło ją mocno tylko jedno zdanie. Kocham tego człowieka. Nie żeby to coś zmieniło. Oczywiście ona była wilkołakiem a on kruchym człowieczkiem. Nawet jeśliby udawała, że może to kontrolować to i tak wiedziała że to tylko kwestia czasu kiedy się zapomni i zabije go w ferworze pasji. Jej natura nie pozwoli jej zawsze zagrywać czysto. A nawet jeśli myślała, że jej suczka zgodzi się zachowywać przyzwoicie to na pewno Anthony i tak nie chciał się zbliżać do niej po odkryciu jej futrzanego sekretu. Przynajmniej teraz po dotarciu do jej owłosionego problemu zrozumie co miała na myśli, kiedy powiedziała, że nie mogą być razem. 93

Dotarła do jego mieszkania i poczuła wewnętrzną ulgę. Człowiek – lekarz, który został sprowadzony przez Fredericka wyprostował się znad Anthoniego. - I jak? - spytała a jej oczy z niepokojem skanowały bladą twarz maniaka. Skrzywiła się na widok grubych bandaży owiniętych wokół jego lewej strony. - Będzie żył, ale czy odzyskamy rękę czy nie, możemy się tylko domyślać. Zszyłem ciało i oczyściłem najlepiej jak potrafię. Podałem mu również środki przeciwbólowe i antybiotyki. Przygryzała wargi, nie czując się wsparta przez lekarza. - Kiedy się obudzi? Lekarz wzruszył ramionami. - Gdy ciało poczuję się na to gotowe. Zostawiłem niektóre leki przeciwbólowe na jego nocnym stoliku. Wrócę za około osiem godzin aby zmienić opatrunki. Lexie skinęła głową czym odprawiła tego człowieka i przeszła do przejęcia straży. Kiedy spojrzała w dół na Anthoniego zażyczyła sobie sposobu na uzyskanie mocy uzdrowienia. Lexie chodziła dynamicznie w nogach łóżka, czekając aż Anthony odzyska przytomność. Nie mogła się nadziwić temu, że znalazł dość odwagi, nawet po kontuzji do wzięcia na siebie jednego z wilków. Gdy przybyli z powrotem Frederick sam umieścił Anthoniego na jego łóżku i lizał jego krwawe rany. Koagulant w jego ślinie zatrzymywał krwawienie a uwalniające się przy tym środki przyspieszały proces gojenia. Jednak nawet gdyby pluli na niego wszystkie wampiry ze świata to leczenie i tak nie byłoby głębokie, zabliźniłyby tylko krwawe ubytki w ramieniu Anthoniego. Chwilę później przyjechał lekarz i zaczął pracować nad nim z igłą ale Lexie wiedziała wystarczająco dużo o ranach żeby się domyślić że ramię Anthoniego wymaga cudu aby się połączyć w całość. 94

Dopiero wieczorem wydał cichy jęk. Działając pod wpływem intuicji uklękła u jego boku i podparła jego głowę i zaoferowała mu łyk wody. Przełknął ślinę, jego oczy były zamknięte jednak gardło pracowało i przeciągało ciecz. Warknął gdy skończył i opuścił głowę z powrotem na poduszkę. Stała i patrzyła jak zatrzepotał grubymi rzęsami, których wcześniej nie zauważyła. Zajęło mu chwilę skupienie się a ona nadstawiła się aby usłyszeć co mówi. - Lexie. - wyszeptał. - Tak Anthony? - Jesteś bezpieczna. Dziękuje bogom nauki. - zamknął oczy z uśmiechem. Lexie pękła. - Nie waż się zasnąć, Anthony. Chciałabym wiedzieć, co do cholery zmusiło cię do wyjścia z mieszkania po tym jak wyraźnie powiedziałam „nie”? Otworzył jedno oko i spojrzał na nią. - Chciałem zrobić zdjęcie. - Nie mogłeś poczekać aż wrócę? - mruknęła. Wzruszył ramionami i się skrzywił. - Dlaczego nie powiedziałaś mi że jesteś wilkołakiem? - Z twoim ramieniem jest bardzo źle. Anthony uśmiechnął się blado. 95

- Wiem że źle. Wiem, że jeżeli dostanie się zakażenie to je stracę. - Nie martwi cię to? - Lexie chciała sprawdzić czy nie ma gorączki. Spodziewała się histerii, nawet odmowy ale jego spokojna akceptacja ją przeraziła. - Bardziej martwię się o ciebie. Jak się czujesz? Lexie gapiła się na niego. - Wszystko dobrze. Zobacz. - uniosła koszulkę i mignęły mu zamknięte już rany. - Wow. To imponujące. Ale przypuszczam, że ja nie zmienię się w wilkołaka? Wydawał się pełen nadziei kiedy to mówił. Westchnęła. - Przepraszam. To tylko legenda. Wilkołaki się rodzą a nie tworzą. - Widzę. - wydawało jej się, że zastanawiał się nad tym przez chwilę a później znowu wrócił do snu, jednak odpowiedział: - Więc to prawda. A ja jestem człowiekiem i to powstrzymuję cię przed byciem ze mną? Lexie nie chciała kłamać. - Nie wiem dlaczego ale chcę Ciebie. Jednak to nie może się wydarzyć. Nasz czas na konferencji był wspaniały, nie wyprę się tego. Jednak ta łagodna strona mnie nie jest jedyną jaką posiadam. Uprawianie seksu z człowiekiem wymaga ode mnie dużej uwagi ale potrafię się też podczas tego dobrze bawić. - Więc sprawy są nieco brutalne.

96

Spojrzała na niego. - Nieco brutalne? Jestem silniejsza, szybsza i twardsza niż możesz sobie wyobrazić. Jeśli zapomniałabym o tobie nawet w ostatniej minucie pogrążenia w przemianie, mogłabym cię zabić. - Ale co to za sposób. - odpowiedział ze smutkiem. - Kurwa zwariowałeś. - mruknęła. - Albo zażyłeś jakieś lekkie narkotyki i zgłupiałeś. - Głupi bo chcę być z tobą? Bo czuje do ciebie coś czego nigdy nie czułem? Chcę być z tobą. - To był tylko dobry seks. - Fantastyczny seks i coś więcej. Intrygujesz mnie swoją inteligencją, twoja odwaga i śmiałość inspirują mnie. Twoja obecność sprawia, że jestem szczęśliwy. Łzy zakuły ją w oczy po jego wypowiedzi. Dotknął jej, na co nie liczyła po tym wszystkim.

97

Rozdział 10 Lexie podała mu leki a następnie wyszła z sypialni, ale Anthonemu to nie przeszkadzało. Dała mu dużo do myślenia. Przez ostatnie chwile zastanawiał się czy ich przyciąganie się nawzajem do siebie istniało tylko w jego pełnym nadziei umyśle. Odkrycie jej statusu wilkołaka powinno wysłać go w innym kierunku, lecz czuł się tak, jakby wielki ciężar został z niego zdjety. Różnice biologiczne trzymały ich przy sobie. Tym samym wiedział, że chce go ale bała się, że go zabije i to nie przybliżało ich do rozwiązania tego problemu. Jednakże znał sposób i była tylko jedna opcja– leczenie, co prawdopodobnie przyniesie za sobą protest ze strony Lexie ale musiał się zmienić. I tu rodziło się pytanie – jak można to zrobić? Odpowiedź znalazł w swoim laboratorium gdzie czekało na niego dwanaście szczurów laboratoryjnych, którym wstrzyknięto poszczególne nanotechnologie. Ale jak dostać się do laboratorium? W jego obecnym stanie, Lexie najprawdopodobniej nie puści go na dół w celu przeprowadzenia badań. Im więcej czekał tym było większe prawdopodobieństwo, że może stracić rękę. Biorąc pod uwagę poważne konsekwencje, stwierdził, że będzie nawet w stanie poradzić sobie z gniewem Lexie. Miał wielki plan, który chciał zrealizować gdyby nie zasnął pod wpływem działania leków. Kiedy się obudził, czuł że ktoś go obserwuje. Otworzył ostrożnie oczy, ujrzał jak pan Thibodeaux siedzi przy jego łóżku. - Ah, naukowiec się budzi. Jak się czujesz? Anthony odpowiedział pytaniem na pytanie, które przyszło mu do głowy gdy spał. 98

- Czy jesteś wampirem? Jego szef zaśmiał się od czego policzki Anthoniego się zaczerwieniły. - W tym momencie zaczynam się zastanawiać czy jesteś tak mądry jak uważałem. - Najwidoczniej nie tak mądry, biorąc pod uwagę to, że wpadłem na kobietę, która jest opłacana tak jak ja. Anthony wciąż nie przebaczył pracodawcy jego postępku, nawet jeśli miał dobre zamiary i na uwadze tylko jego bezpieczeństwo. - Ah, przesłodka Lexie. Jest dosyć dobra, prawda? A może powinienem dodać suczka? - w blasku Anthony dostrzegł jak pan Thibodeaux uniósł rękę. - Przepraszam za ten cały podstęp z dziewczyną. Ale szczerze mówiąc, chyba mi nie powiesz że się nie cieszysz? - Nie próbuj już nigdy tego robić. To poniżające. Chciałbyś dowiedzieć się, że kobieta uprawiała z tobą seks tylko dlatego, bo jej zapłacono? - Dobrze. Punkt dla ciebie. Ale wiedz, że odmówiła zapłaty i postanowiła nadal cię chronić. - Frederick skończył i patrzył na niego, czekając na reakcję. - Co? - czoło Anthoniego zmarszczyło się, gdy próbował zrozumieć sens słów swojego szefa. - Lexie powiedziała mi wczorajszej nocy, po wypadku, że nie chce zapłaty ale nadal będzie cię chronić. Pan Thibodeaux westchnął. 99

- Zrozum, nie chce wypłaty ale nadal będzie tutaj mieszkać. Albo powiem to w prosty sposób. Jest z tobą bo cię lubi. I nie zwraca uwagi na wynagrodzenie. Wbrew jej sprzeciwu i stwierdzenia, że nie mogą być razem nie chciała go opuścić. Anthony miał ochotę wyskoczyć z łóżka i tańczyć. Nie mógł powstrzymać głupiego uśmiechu kiedy weszła i gdy z grymasem warknęła. - Co cię tak śmieszy? On i jego szef zaśmiali się, gdy narzekała na temat mężczyzn. Pan Thibodeaux zostawił ich, zapewniając go wcześniej, że zapewni najlepszą opiekę medyczną dla jego ramienia i podpowiadając mu na temat jego badań nad jego alergią, chociaż Anthony domyślał się, że rozwiązanie może już czeka w jego laboratorium. Lexie trzasnęła tacą z naczyniami. - Kolacja. - niepotrzebnie oznajmiła. - Muszę iść do mojego laboratorium. Założyła ręce na piersi i uśmiechnęła się. - Raczej nie. Teraz zjedz. - Tylko na godzinę. Muszę sprawdzić na myszach, którym coś wstrzyknąłem i przeprowadzić kilka testów, w przeciwnym razie moje postępy będą podlegały dyskusji. - Zjedz i zobaczymy. Wzdychając Anthony podniósł łyżkę i zaczął jeść gulasz przygotowany przez szefa kuchni. Prawdę mówiąc, jedzenie wzmocniło go na tyle, 100

że gdy skończył zamachał nogami i wstał z łóżka. Zachwiał się, leki przeciwbólowe sprawiły, że miał zawroty głowy. Jej ramiona szybko owinęły się wokół niego a on oddychał głęboko jej zapachem, jego kogut drgnął pod wpływem jej bliskości. - Matołek. - mruknęła. - Zjadłem, teraz proszę, możemy iść do laboratorium. Tylko na godzinę. Obiecuję, zrobię kilka testów i chwilę poobserwuję. - Wiadomo, że się z tym całkowicie nie zgadzam ale kiedy niosę cię prawie omdlałego jak pedała to mam zamiar później się z ciebie pośmiać. Anthony nie obraził się. W końcu wiedział, że ataki słowne były sposobem na ukrycie uczuć. A poza tym dostał to co chciał. Przesunęła rękę wokół jego bioder i oparła jego zdrowe ramie na swoim ramieniu. Podróż w dół do windy i do sali z laboratorium sprawiła, że pot oblał go na całym ciele. Spojrzał na Lexie, która pokazała mu ściągnięte usta i wściekłe spojrzenie . - Gdzie są te myszy? Anthony wskazał na drzwi. Weszli a ona zmarszczyła nos. - Śmierdzi. - spojrzała na klatki co ją obrzydziło. - Myszy. Nieprzyjemna rzecz. Nie wiem, jak można na nich pracować. - Dlaczego nie poczekasz na zewnątrz? Muszę się tym zająć, zadzwonię gdy skończę. - Dobrze. Ale jeśli się wydostaną, nie oczekuj ode mnie, że je złapię. Jestem wilkiem a nie jakimś pieprzonym kotem. Wyszła i Anthony skupił całą swoją uwagę na zwierzętach w klatce. 101

Wyniki zaskoczyły go. Wyłączył metalowy licznik i sprawdził numery seryjne, które przypisał poszczególnym surowicom. Numer 00011- dwóm myszom wstrzyknięto nieskręconą wersję DNA jego szefa. Ich ciała były zniekształcone, ale najbardziej przerażające były ich podłużne zęby, które najprawdopodobniej chciały wykorzystać w przedśmiertnym szale. Podszedł do następnej klatki – 00014. Z wewnątrz spojrzały na niego czerwonymi oczami dwie myszy. Pochylił się do przodu i zwierzęta nagle syknęły, pokazując spiczaste kły. Interesujące. Muszę przetestować i porównać ich mutację DNA do tej pana Thibodeaux'a. Jeżeli można wywołać wampiryczny stan to musi być sposób aby go powstrzymać lub zlikwidować. Zostawił najważniejszą klatkę na koniec. Wewnątrz była tylko jedna mysz. Anthony mógł zobaczyć blade blizny, jakby istota zraniła się a jednak wiedział, że poprzedniego wieczoru mysz była nie do okiełznania. Podniecenie zaczęło go budować. Otworzył klatkę i rzucił okiem na żywą mysz ale ta traktowała go spokojnie. Anthony chwycił plastikowy domek i upuścił go. Odsunął się , głównie z powodu krwi i śmiertelnej rany w szyi drugiej myszy. Jego fascynacja podniosła go w górę, gdy zobaczył cudo, które stworzył – miniaturowy wilk z białą sierścią. To ciekawe, że nie dotknęło go światło księżyca i nadal tkwił w przemianie. To co widział, powstało z DNA Lexie. A najbardziej fascynujące w tym było to, że to działało. Logika podpowiadała mu, że powinien przeprowadzić dodatkowe testy, że duplikat jest tylko jazdą próbną, że musi zachować ostrożność ale ognisty ból w ramieniu przypomniał mu, że czas ucieka. Dotarł do lodówki, gdzie były przechowywane nanotechnologiczne nadwyżki surowicy. - Zamieszkam tutaj. - powiedział, gdy do niej zadzwonił. 102

Wkroczyła wielkimi krokami i popchnęła krzesło na rolkach. Wzięła go za rękę i zaczęła prowadzić do wyjścia. - Czekaj. Muszę skorzystać z klatki 00014 i umieścić ją na solarium. Muszę zweryfikować kolejny etap dla pana Thibodeaux'a. Nie zatrzymywała się. - Wrócę i to zrobię, gdy tylko odprowadzę cię do łóżka. - Nie. - niemal wykrzyczał to słowo, od czego zakręciło mu się w głowie. - To znaczy muszę wprowadzić kilka rzeczy na komputerze. Nie wyglądała na pewną siebie. Przygryzła wargę. - Dobrze. Ale musisz to wykonać dopóki nie wrócę. Podobnie jak w miłości, aktualnie miała przewagę. Nie na długo, jeśli to zadziała. Gdy drzwi zatrzasnęły się za nią podszedł znowu do lodówki. Otworzył ją i wyciągnął małe fiolki. Włożył ampułki do strzykawki, którą ukrył w kieszeni. Nie myślał i nie rozważał swojego szaleństwa, po prostu wbił igłę w nogę i nacisnął tłok. Nie wiedział czy wystarczą małe dawki, które były przeznaczone dla myszy więc chwycił drugą i trzecią fiolkę, wstrzykując każdą w krótkim odstępie czasu. Dopiero kiedy odstawił tacę z powrotem do lodówki, zauważył, że trzeci flakonik nie był tym z genem Lexie ale z genem jego wampirzego szefa. Wówczas było już za późno aby o tym myśleć, ponieważ jego ciało przeszły drgawki i krew płynąca w żyłach została złowiona przez ogień.

103

Rozdział 11 Lexie upuściła klatkę w solarium i skrzywiła się na brzydkie myszy w środku. Zobaczyła ich złowrogie, czerwone oczy a następnie syknęły, pokazując wydłużone, spiczaste zęby a ona zassała oddech. - Anthony, coś ty zrobił? - skądś wiedziała, że Frederick nie marnowałby czasu na przerabianie pare myszy na małych krwiopijców. Spojrzała na przeszklony panel solarium a następnie na małe zwierzaczki. Oszukał mnie. Zaczęła biec z powrotem do sali, klnąc i dając się ponieść prędkości. Uderzyła ręką w konsolę i czekała na otwarcie drzwi, każda sekunda była jak wieczność. Wsunęła się do środka i rozejrzała po pokoju, nie widząc go ale słysząc jakiś ruch. Podtknęła się w szoku o to co znalazła. Anthony drżał na podłodze a jego ciało było w stanie elementarnego napadu. Jego oczy były cofnięte w głowę, podczas kiedy pienista ślina wylatywała mu z ust. - Kurwa. Kurwa. Kurwa. - przeklinała non stop, zgniatając papier i wsuwając mu go między zębami by nie mógł odgryść sobie języka. Rozłożyła okrakiem jego nogi, pod jedno z kolan podłożyła swoją rękę. Jednak to nie powstrzymało go przed uderzeniami głową w podłogę. Trzymała go za ciało. Wtedy dostrzegła fiolki leżące na podłodze wraz ze strzykawką. - Co ty kurwa zrobiłeś? - wyszeptała te słowa i jednocześnie ją olśniło. Eksperymentował na sobie to co na myszach. 104

Odsunęła się i uklękła u jego boku. Myślała o tym żeby wezwać lekarza ale nie chciała zostawić go samego. Szarpnęła swoje okulary i przygładziła włosy. Dreszcz przebiegł przez jej ciało, później drugi. Jego regularny zapach zmienił się w coś unikalnego. Przypominał jej wilka ale emitował również pewien niepokojący element, który zauważyła wokół Fredericka i innych wampirów. A jednak... Anthony żył. Nie na długo, bo jak tylko się obudzi to mam zamiar go zabić za to że jest taki głupi. Jęknął, niskim, głębokim dźwiękiem, który zwinął się w ryk. Lexie zadrżała na szum, który usłyszała i który obudził jej wilka. Wstała i odeszła na pewną odległość. Usłyszała dźwięk podobny do szeptu i odwróciła się, ale natychmiast znalazła się w stalowych ramionach. Zaskoczona prędkością ataku, zajęło jej dłuższą chwilę zarejestrowanie tego, kto ją trzyma. Anthony spojrzał na nią oczami, które płonęły brylantowym błękitem. - Dobrze pachniesz. - mruknął, po czym pochylił głowę do pocałunku. Zawsze cieszyła się gdy Anthony ją obejmował, dając jej tym samym ciepło. Ale to? To było jak zwycięstwo w zapalaniu najsuchszego drewna. Jego usta mówiły o niej z pasją i mocą, która rzuciła ją na kolana. Wtuliła się w niego, jego usta ślizgały się po niej, ssąc i ciągnąc jej ciało. Wsunął język do jej ust i ze smakiem wydał cichy jęk. Najwyraźniej ucieszyła ją jego reakcja, ponieważ przysunęła biodra do jego brzucha stale naciskając na jego erekcję. Chwyciła go w ramiona, wiedząc w głębi duszy, że powinna go odepchnąć jednak została wciągnięta w wir pożądania. Jego ręce zsunęły się niżej i ścisnęły jej pośladki, jego usta przeniosły się niżej, ssąc delikatną skórę jej szyi. Po chwili ponownie zaczęła lizać jego wargi i jego ciało zaczęło drżeć. Zanim zdołała zapytać go o to co zrobił lub skrytykować go za głupi eksperyment on już rozrywał jej top gołymi rękami i obnażył jej ciało. Teraz jej kolej na dreszcze. Mogła tylko ciężko oddychać, kiedy pochylił głowę i ustami zaczepił jej obnażony sutek. Wziął go mocno w wargi i wirował wokół niego językiem. Lexie zawołała z przyjemności. 105

Podczas gdy jego usta torturowały jej grudki, ręce ściągały w dół spodnie. Złapał jej przytulne dno między kolanami i zaczął przesuwać dłońmi między jej udami gładząc wilgotne ciało. Zatrzymał się w swoich dekadenckich przyjemnościach. Zanim zdążyła wydusić z siebie słowa „Pieprz mnie” on już wsunął w nią twardego penisa. Lexie krzyknęła gdy jego napuchnięte ciało rozciągnęło ją, pozornie większe niż wcześniej. Jego ręce złapały ją wokół bioder i zaczął ją orać, uderzając w tę i z powrotem. Nie przeszkadzały jej jego szorstkie zagrania. To było po prostu to, czego pragnęło jej ciało. Dyszała i sapała gdy jego szybkie pchnięcia doprowadziły ja do szczytowania a następnie popychał ją tak mocno aż sam nie przeszedł do trzęsień z powodu orgazmu. Zakończył z rykiem, który brzmiał bardziej jak głos zwierzęcia niż człowieka. Kiedy poczuła jak sztywne napięcie opuszcza jej ciało, otworzyła usta aby zapytać go co się do cholery stało lecz w tym momencie usłyszała ostry trzask klapsa i poczuła piekący ból na tyłku. - Do góry. Jeszcze nie skończyliśmy. Dostosowała się do jego dominujących słów i tonu. Ale mylił się, jeśli myślał, że dostosuje się do jego rozkazów bez pysznej walki. * *

*

Anthony zaśmiał się gdy popatrzyła na niego przez ramię oburzona. Uderzył ją w tyłek ponownie tylko dlatego, że mógł, a poza tym nawet nie próbowała zaprzeczyć faktowi, że jej się to podobało. Zapach jej pożądania pociągnął go do orgazmu. Wstrzyknięte serum przebiegało po nim jak pożar, przeprowadzając mutację jego ciała na poziom molekularny. Nie był pewien zakresu nowych umiejętności, jednak już teraz zauważył poprawę w swoim węchu. Te malownicze perfumy pozwoliły mu się ocknąć a następnie popchnęły go na nogi i sprawiły, że jej pożądał. Gdy zdobył ją ramionami i ustami to mgliście zauważył 106

szybkość z jaką się przeniósł ale był bardziej zaintrygowany dominującą potrzebą pieprzenia i zdobywaniem jej ciała. Jego odległa część umysłu uznała tą nową, agresywną stronę za efekt uboczny. Zawsze chciał być bardziej stanowczy, jednak trzymał go z dala od tego strach. Teraz nie bał się niczego. Lexie odsunęła się od niego, próbując założyć spodnie. Anthony kroczył ku niej i zauważył jak ciężko oddycha. - Co się z tobą stało? Wróciłam aby cię znaleźć a ty zachowujesz się jakbyś przeszedł na sterydy i Viagrę. Na twarz Anthoniego powoli wpełzł uśmiech i był pewien, że zauważyła jego nowe uzębienie. Jej oczy rozszerzyły się a on zachichotał. - Powiedziałaś o Pani, że nie możesz być ze mną, chyba, że będę taki jak ty. Wiesz co kochanie? Jestem teraz takim samym wilkołakiem. Potrząsnęła głową. - To niemożliwe. Lykanie się rodzą a nie się tworzą. - Chcę cię. - powiedział cicho. - I to nie tylko w łóżku ale i w moim życiu, na zawsze. Nie powiedział tych słów na głos, wiedząc, że nie jest na to gotowa – jeszcze. Pokręciła głową. - Jesteś nie tylko wilkiem. Masz tam też trochę wampira. - To był godny pożałowania błąd. Lub nie. Muszę przyznać, że wpadłem w panikę, kiedy uświadomiłem sobie moją gafę, ale teraz...prawą ręką oderwał bandaże z lewego ramienia, odsłaniając gładką skórę z kilkoma czerwonymi liniami, przypominające o jego ranie. Rozciągnął uzdrowione ramie, jego mięśnie wybrzuszyły się. 107

Zwilżyła wargi koniuszkiem różowego języka i Anthony zrobił krok na przód, postanawiając zatrzymać te usta dla siebie. - Będę cię pieprzył dzisiaj tyle razy aż oboje zemdlejemy z wyczerpania. Lexie przyjęła to w milczeniu, kopnęła buty i zsunęła spodnie do kostek. Wyszła z nich i cisnęła je za siebie. Stała naga, jej sutki pulsowały, położyła prowokacyjnie ręce na biodrach. Kogut Anthoniego utwardził się i zrobił krok do przodu. - Chodź i weź mnie, jeżeli uważasz, że dasz mi radę. Poruszała się szybko, jej ręka uderzyła w konsolę odblokowującą drzwi i odeszła. Anthony uśmiechnął się, dając jej pięć sekund przewagi a następnie wyszedł za nią. Gdy ją złapał była już gotowa na pieprzenie.

108

Rozdział 12 Lexie podbiegła korytarzem do windy, nie bardzo próbując uciekać Anthonemu, ale biorąc pod uwagę jego nagle dominującą postawę nie mogła się po prostu przewrócić. Dał jej fory ale to nie wystarczyło, nie z jego nową superprędkością. Złapał ją przed windą, wrzasnęła gdy przerzucił ją sobie przez ramię a następnie jęknęła gdy jego ręka zsunęła się między jej udami i pocierała wilgotne fałdy. Zauważyła, że zrzucił resztki swojego ubrania zanim ją złapał. Wciąż nie rozumiała jak mu się to udało, ale jakimś sposobem jej naukowiec nie tylko dokonał zmiany i stał się wilkiem – z jakimś wampirzym dodatkiem szybkości i wytrzymałości – ale także stał się alfą. Jej wilk był tuż obok niej w myślach i zaakceptował go jako swojego partnera. Weszli do windy a palec Anthoniego przejechał po niej, dyszała gdy znalazł punkt G i pogłaskał ją. Pogłaskał ją a ona warknęła z rozczarowania. - Co? - szepnęła. - Ogląda nas. - dźwięk rozgryzania wypełnił kabinę gdy Anthony niszczył kamerę. - Frederick' owi to się nie spodoba. - Frederick może pocałować mnie w dupę jeżeli nie chce już nigdy zobaczyć światła słonecznego.

109

Lexie prawie zachichotała. Frederick jakoś nie będzie zachwycony tą nową odsłoną Anthoniego. Nie wykonała żadnego ruchu zanim nie dotarli do mieszkania. Przekręciła się i odwróciła przez ramię lądując na nogach. Podbiegła i rzuciła się na kanapę, po czym odwróciła się do niego z uśmiechem. - Co robisz? - warknął. - Mam taką zasadę w kontaktach z męskimi wilkami. Jeżeli chcesz mnie mieć, musisz wpierw pokazać, że jesteś najlepszy. Powolny uśmiech złości rozprzestrzenił się na jego twarzy i powolnymi krokami zaczął zmierzać w jej kierunku. - Brzmi jak zabawa. Skąd mam wiedzieć kiedy już wygrałem? - Jeżeli pozwolę ci się ugryźć podczas orgazmu to mnie zaznaczysz jako swoją. Musisz jednak pamiętać, że Lykanie, jeśli się skojarzą, robią to na całe życie. Tak więc, musisz być bardzo pewny zanim to zrobisz. Po zaznaczeniu mnie nie ma już odwrotu. Jej słowa nie spowolniły go a sprawiły, że jego kogut podrósł. - Super. Przygotuj się. - Pewny siebie naukowiec. - drażniła się z nim. - Pewny siebie mistrz. - odparł na co jej kolana zaczęły drżeć. W mgnieniu oka pokonał odległość prawie ośmiu metrów i stanął przed nią. Jakimś cudem udało jej się uniknąć jego rąk i uciec do sypialni. Znowu jednak użył swojej prędkości i wyprzedził ją, ogarnął ją swoimi ramionami i zaczął kołysać na swojej piersi. Spodziewała się, że rzuci ją na łóżko jednak zamiast tego udał się do łazienki. - Co robisz? 110

- Myję swój obiad. Zaczekała, aż umieści ją pod gorącym prysznicem. Znów przełożył ją przez swoje ramię, przytrzymując mocno jedną ręką jej nogi a swoimi ustami rozszczepił jej usta pod lejącą się wodą. Byli oboje mokrzy gdy zaniósł ją z powrotem do sypialni. Rzucił ją na łóżko ale zanim zdążyła się wynurzyć, jego ciało już pokrywało się z jej. Lexie jęknęła od ciepła i ciężaru jego postaci. Ich usta starły się jak herosi w ognistym pocałunku, który wysłał elektryczne świerzbienie do jej rozszczepu. Mruknął przed jej ustami . - Nie mogę się doczekać, kiedy już w tobie zatonę. -Więc na co czekasz? - Lexie zrezygnowała z walki. Anthony był tym kogo szukała a teraz kiedy bariery ich gatunków zostały zburzone był chętny aby się o nią ubiegać. A ona domagała się go w zamian. - Będziesz mnie błagać żebym cię pieprzył. - powiedział skubiąc dół jej szyi. - Lepiej się zamknij i weź się do roboty. W odpowiedzi mocniej zagryzł jej skórę i Lexie wygięła się od wstrząsu pragnienia. Nie próbował jej ugryźć ale tylko ją drażnił krawędzią kłów. Wykorzystał swój język do prześledzenia swojej drogi, przeniósł się trochę w dół jej ciała i zaczął znaczyć ścieżkę między jej piersiami. Nie puścił jej rąk, gdy jego usta szczotkowały jej sutki. Lexie ugryzła się w język zanim zaczęła go błagać by je ssał, a nawet lepiej – gryzł. Zszedł rękami w dół, położył się na jej brzuchu i zaczął czołgać się w dół ocierając brodą o jej przycięte łono. Jej rozszczep zadrżał, czekała aż zacznie ją jeść, tak jak obiecał. Zacisnął mocno usta na miękkiej skórze jej ud, szczypał i całował to miejsce. Lexie sapała z konieczności. Chyba wyczuł jej wewnętrzną wojnę, 111

ponieważ zachichotał, jego ciepły oddech był jak piórko na jej wilgotnych wargach, wyzwalając mimowolny jęk u Lexie. - Powiedz mi czego pragniesz. - mruknął, jego usta były przy jej rdzeniu. Lexie zacisnęła mocno oczy, walcząc z jego urokiem czystym uporem. Potrząsnęła głową, nie chcąc poddać się tak łatwo. - Przyznaj się, chcesz żebym cię dotykał. Lizał twoją słodką cipkę dopóki nie dojdziesz na moim języku. Popełniła błąd otwierając oczy i spoglądając na niego. Jego magnetyczne niebieskie spojrzenie złapało ją, usta przechylił w uwodzicielskim uśmiechu. - Daj mi swojej spermy. Te słowa wystarczyły. Zaczął poruszać językiem, liżąc ją długo aż poczuła dreszcze od stóp do głów. Rozłożył jej usta i wszedł w jej rdzeń. Podczas gdy jego jedna ręka była w dole, druga wędrowała swobodnie. Używał kciuka aby pocierać jej wzgórek. Lexie szamotała głową i zaczęła jęczeć z przyjemności. Jego język zajął miejsce kciuka. Wsunął palce w jej dziurkę – najpierw jeden, później dwa a następnie mocno trzeci. Po ostatnich kilku dniach abstynencji punkt kulminacyjny przyszedł szybko i mocno. Anthony mruknął z satysfakcją, gdy mięśnie jej miednicy zacisnęły się mocno na jego palcach. Wstrząsy nie ustały, gdy wyszedł jej ciało objęło jego ciało. Jej ręce pociągnęły go z powrotem co oznaczało kolejną podróż. Kochała go. Osiedlił się miedzy jej udami i czubkiem penisa otarł jej rozszczep. - Błagaj mnie o to. - warknął. Lexie nie chciała już dłużej grać w tą grę. 112

- Weź mnie. Pieprz mnie i oznacz. Proszę. Z jękiem pchnął swojego obrzękniętego koguta, powodując powtórny wstrząs. - Teraz moja kolej. - powiedział.

* *

*

Anthony zacisnął zęby, żeby nie wystrzelić. Trzymał ją jak więźnia sprawiając aby błagała, wszystkie te rzeczy w połączeniu umieściły go na krawędzi własnego orgazmu. Ale dobrze pamiętał jej słowa. Aby ubiegać się o nią i zatrzymać ją na zawsze musiał ugryźć ją w chwili orgazmu. Z tą myślą w umyśle wszedł w nią powoli. Wyglądała tak pięknie i miękko pod nim, policzki i usta wygięły się w słodkim uśmiechu przyjemności. Jednak chciał zobaczyć jej oczy, czytać z nich. - Spójrz na mnie. - rozkazał. Jej zielone oczy migotały otwarcie, jej powieki było ciężkie od namiętności a jej spojrzenie pełne były płomiennego uczucia. Wpatrywał się w jej twarz i przyśpieszył trochę tempo, zauważając jak jej oddech przyśpiesza a zapach jej podniecenia utrzymywał się ciężko w powietrzu. Jej usta rozszerzyły się w westchnieniu. Jej biodra odchylały się od jego pchnięć, przechylił ją po czym zabrała go jeszcze głębiej w siebie. - Zaraz eksploduję. - warknął. Ukrył twarz w jej ramieniu i zaczął lizać jej skórę. Zatopił zęby w jej miękkiej skórze i usłyszał jak krzyczy jego imię. 113

Metaliczny smak jej krwi uderzył w jego język i nagle zaatakował go głęboki głód i zaczął chciwie przełykać. Został złapany w ferworze przyjemności tak intensywnej, że nawet nie zauważył okrzyku jej radości. Wydawało mu się, że niecałe parę sekund później warknął pod pretekstem swojego nowo nabytego wewnętrznego zwierzaka. Gdy wrócił mu już zdrowy rozsądek, przez chwilę dręczyły go poczucie winy i przerażenie. Czym ja się stałem? Potem zobaczył uśmiech na jej twarzy i wszystkie jego wątpliwości uciekły. Musiał to zrobić i stać się tym czym jest aby mieć Lexie. - Kocham Cię. - wypowiedział te słowa bez zastanowienia, jej oczy wyrażały szok. Kochał ją i nawet jeśli ona jeszcze o tym nie wie albo nie chce się przyznać to i tak wiedział że go kochała a nawet lepiej, według żywego ugryzienia-znaku, należała do niego. - J- J . - nigdy nie dokończyła tego zdania ponieważ nagle pękło szkło i coś zanurkowało pod ich łóżko. Szybko rzuciła się do kurtki na krześle i wyciągnęła pistolet. - Jesteśmy atakowani. - To było niepotrzebne oświadczenie z jej strony, ponieważ z jego lepszym słuchem i wzrokiem Anthony mógł usłyszeć odgłosy bitwy. Widział też doskonałą okazję do wypróbowania swoich nowych uprawnień. Podbiegł do okna i zanurkował w dół. Lexie nawet nie zdążyła krzyknąć „Nie!” ponieważ on już uderzył w ziemię bez najmniejszego wstrząsu i bólu. Super. Szeroka przestrzeń wokół niego przytłoczyła go na chwilę z powodu przeciążenia sensorycznego. Jego umysł szybko przeszedł do pracy. Pociągnął nosem, wdychając głęboko powietrze, po czym przekręcił głowę w bok aby zajrzeć w ciemność. Postać wyszła z cienia i Anthony warknął, gdy rozpoznał drania, który zastrzelił Lexie na konferencji. Zauważył coś jeszcze. Ten facet miał spiczaste uszy. 114

- Czym ty kurwa jesteś? Zabójca nie odpowiedział, ale podniósł broń. W mgnieniu oka Anthony dotarł do napastnika i rzucił jego nędzną broń daleko przed siebie. Następnie go ugryzł. Anthony nie miał czasu aby się delektować nowym, wyjątkowym smakiem. Bandyta stał się ofiarą. Anthony otarł usta i uśmiechnął się. - Kto następny? Uzbrojeni w różne bronie, a w niektórych przypadkach nawet sami najeźdźcy ruszyli na niego. Ze swoją nową prędkością Anthony wszedł między nich i jak piorun zaczął szybko kopać i rozrywać tych drani aż się zaczęli wykrwawiać, każdego kto próbował go zabić i któremu prawie udało się zabić Lexie. Spiczastousze , zielone stwory rzucały się na niego. Wystawił srebrne ostrze z tyłu głowy, ledwie to pamiętał, ponieważ chwilę później usłyszał strzał rewolweru. Anthony spojrzał w górę i zobaczył Lexie, która przybywała i sądząc po błysku w oczach, była wkurzona. I wtedy tak na prawdę zaczął walczyć na serio.

115

Rozdział 13 Lexie wykorzystała amunicję ze swojego pistoletu. Aby w pełni zabić jednego z tych nieśmiertelnych wymagało to siekiery, gazu i zapalniczki. Mam nadzieję, że Frederick przechowywał pewną porcję tych przedmiotów w magazynie. Adrenalina pobudzała jej ciało, jednak była spowodowana bardziej wyskokiem Anthonego niczym gołąb przez okno niż walką. Podczas współpracy ze swoim nowym partnerem zauważyła że wampiry, w tym Frederick przybyły aby przyłączyć się do walki. Fae ryzykowali wiele atakując w tak dużej liczbie. Niefortunnie dla nich po ich stronie był Frederick. Kilka razy rozkojarzyła się na widok walki jej maniaka – alfy. Tego co brakowało mu w treningu i finezji pokładał w surowej mocy. Nie mając wcześniej instrukcji udało mu się wprowadzić pazury i użyć ich niszczącego efektu wraz ze swoimi kłami, których wciąż nie była pewna czy pochodzą od wilka czy wampira. Torowała sobie do niego drogę, wymijając gobliny – nieprzyjemne oślizgłe stworzenia, które stały na jej drodze. Nienawidziła ich tak samo jak myszy. Kiedy dotarła do Anthoniego na odległość kilku stóp, wrzasnęła : - Nie odważ się już nigdy w życiu mnie tak przestraszyć. W tym momencie para trolli zaatakowała go ale zdążył warknąć. - Wejdź do środka i załóż jakieś ubrania do cholery. Roześmiała się. 116

- Mam zostawić cię walczącego w pojedynkę? - Jak mam cię chronić, skoro jestem rozkojarzony przez twoje nagie ciało? Warknął, wycelował i strzelił jednemu z napastników między oczy. - Przyzwyczaj się do tego kochanie. Jesteś teraz częścią mojego świata. Poczekaj tylko aż zabiorę cię do moich rodziców. Uzyskasz widok wielu nagich osób. Zatrzymał się w walce. - Zabierzesz mnie na spotkanie? Zastrzeliła goblina, który się do niego czaił. - No. - powiedziała, przewracając oczami. - Tak robi dziewczyna, gdy spotka mężczyznę swoich marzeń, zakocha się w nim i gdy do siebie pasują. Szybko znalazł się w jej ramionach. - Kochasz mnie? - Oczywiście, że cię kocham. Inaczej nie umożliwiłabym ci oznaczenie mnie. - No cóż, będziemy musieli to na chwilę odłożyć. - odsunął się. Lexie rozejrzała się po polu bitwy. - Hm, chyba musimy tu coś dokończyć? Anthony zachichotał. 117

- Niech Frederick zrobi resztę, my zadbaliśmy już o większość. Poza tym mamy ważniejsze rzeczy do zrobienia. Opuścili scenę chaosu ale nie poszli spać. Anthony wtopił ją w ścianę windy a ona go ugryzła. Zatopiła swoje kły głęboko, zaznaczając swojego maniaka – najcudowniejszego, seksownego i kochanego człowieka, który zawsze był jej. Na zawsze.

118

Epilog Anthony trzymał przypiętego do ściany za gardło Fredericka, jednak wampir dążył do podważenia palców lecz, jak do tej pory, nie uczynił żadnych postępów. - Anthony, opuść go w dół. Jej ukochany spojrzał na nią znad gołego ramienia. - To mój były pracodawca, muszę dojść z nim do porozumienia. - Były? - zapytał Frederick. - Tak, były. Od tej pory będziemy partnerami. - Łatwo ci powiedzieć, ponieważ jestem jedyny, który wydał wszystkie środki aby to miejsce było w czołówce. Anthony upuścił Fredericka i stanął przy dużym oknie. - Z tego co wiem – powiedział jej ukochany. - zrobiłeś już nieźle w plecy organy inwestycyjne. Lexie zbladła po tych słowach. - Nie możesz sprzedać tego serum. Świat nie zniesie napływu różnego rodzaju zmiennokształtnych i wampirów. 119

Anthony zawirował i pokręcił głową z uśmiechem. - Oczywiście że nie. Ale to co odkryłem pozwoli nam zarabiać pieniądze we wszystkich lecznicach farmaceutycznych. Moja nanotechnologia zrewolucjonizuje opiekę zdrowotną. Oczy Fredericka rozjaśniały a na twarzy pojawił się drapieżny uśmiech. - Możemy zarobić miliony. Fantastyczny plan, ale co z moim problemem chodzenia w słońcu? Myślałem, że powiedziałeś że już prawie masz rozwiązanie. - Mam. Lexie przynieś klatkę od solarium. Lexie, bardziej martwiąc się w tym momencie o bezpieczeństwo Fredericka niż Anthonego pospiesznie poszła po klatkę. Wróciła i potrząsnęła głową, kładąc ją na podłodze przed dwoma mężczyznami. - Myślę, że należy wykonać więcej prób. - powiedziała. - Tylko jedna przeżyła. Anthony prychnął. Obie były zmutowanymi wampirami ale tylko jedna przetrwała bezpośrednie światło słoneczne. Twarz Fredericka była zmartwiona i Lexie pomyślała, że Anthony mógłby mu pomóc. Mimo wszystko wampir przyczynił się do tego, że znalazła swoją prawdziwą miłość. Zasłużył za to na jakąś nagrodę. - Jak szybko jesteś w stanie wykonać trochę więcej testów? Anthony wzruszył ramionami. - Mogę zacząć już dziś. Mogę nawet nagrać wyniki. Gdy będziesz zadowolony, przyjdź do mnie i zaczniemy podawać ci surowicę. 120

Anthony faktycznie udał się do laboratorium ale znacznie później. Najpierw potrzebował śniadania a później deseru. Kiedy dotarli do laboratorium Lexie uśmiechała się od ucha do ucha a w cipce czuła cudowny ból.

* Wierny danemu słowu, Anthony ciężko pracował przez kilka następnych dni. Stanie się wilkołakiem alfą z kilkoma tendencjami wampira nie zmniejszyło jego mądrości lecz ją wzmocniło. Frederick pojawił się po trzech dniach, przybywając tuż przed świtem. Zawahał się zanim wyciągnął rękę. - Skąd mogę mieć pewność, że nie chcesz mnie zabić? Anthony uśmiechnął się. - Gdybym chciał cię zabić, zrobiłbym to gołymi rękami. - Despotyczny maniak. - Frederick mruczał gdy Anthony go ukuł, prawdopodobnie mocniej niż to było konieczne. Lexie czekała aż przejdą go drgawki, wrzaśnie lub zrobi coś innego ale wyglądał tylko bardziej blado niż zwykle. - Gotowy aby uzyskać swoje pierwsze oparzenia od kilkuset lat? Anthony zapytał z uśmiechem. - Przysięgam , że jeżeli stopię się w kałużę mazi to będę prześladował twoją dupę. - mruknął Frederick. 121

- Koniec pracy. Chodź. Lexie wstrzymała oddech gdy Anthony otworzył drzwi na zewnątrz a do wnętrza wleciało świeże powietrze. Miękkie promienie skąpały świt w ognistym świetle. Zauważyła jak Frederick ciężko przełyka wciąż ukryty w mroku sali. Dzięki odwadze, którą teraz wykorzystał, Frederick wyprostował ramiona i zaczął iść dynamicznie w stronę Anthoniego. Zawahał się jedynie w drzwiach ale chwilę później był już na zewnątrz. Na twarzy Lexie pojawił się uśmiech gdy widziała Fredericka kręcącego się w promieniach UV, które były zabójcze dla każdego innego wampira, z zachwytem wypisanym na twarzy. - Udało się. Udało się! - Frederick krzyczał. - Jest jeden efekt uboczny o którym powinieneś wiedzieć. Frederick przestał się kręcić i zawęził wzrok. - Co?! - Nie mogłem wyleczyć cię ze stanu wampira. - Taką miałem nadzieję. Lubię bycie wampirem. Po prostu nie chciałem tkwić w ciemności. - Dobrze. Cóż, dałem ci surowicy, która nie wpłynie na twoje umiejętności nocnego wampira, ale jeśli chodzi o dzień... Frederick złapał Anthonego. - Co zrobiłeś?- zaczął krzyczeć. 122

- Aby umożliwić ci chodzenie w dzień musiałem zrobić z ciebie zwykłego człowieka, ale tylko kiedy jesteś w bezpośrednim świetle słonecznym. Gdy wydostaniesz się spod promieni UV będziesz wracał do zwykłej postaci wampira. Frederick pobiegł z powrotem w ciemność budynku. Lexie zaczęła go obracać i zobaczyła jego nieprzytomny wzrok. Anthony roześmiał się. - Hej, to nie takie złe. Tylko pomyśl, będziesz mógł znów cieszyć się jedzeniem. - Bardziej cię lubiłem, gdy byłeś zwykłym maniakiem. - warknął Frederick. Anthony uśmiechnął się. - Lepiej idź cieszyć się słońcem ale uważaj na poparzenia słoneczne. Frederick uniósł twarz i przymknął oczy na wschodzące słońce. - Nadal was nienawidzę. Po tych słowach odszedł w kierunku swojego domu. Lexie potrząsnęła głową. - To nie było zbyt miłe kochanie. Trzeba było ostrzec go przed efektami ubocznymi wcześniej. - Ba. - Anthony zadrwił. Lexie próbowała powstrzymać śmiech lecz sekundę później dołączył do niej Anthony. Jej telefon komórkowy zaczął ćwierkać w okolicach bioder 123

i Lexie, chichocząc, odebrała. - Cześć mamo. Miałam zamiar dzwonić. Przyjadę w ten weekend na obiad z moim partnerem. Głos jej matki zaskrzypiał. - Co? W jaki sposób? - Cóż, pamiętasz tego naukowca o którym ci opowiadałam gdy byłam ranna? Okazuje się, że drętwy uczniak jest człowiekiem, któremu udało się wykraść moje serce. Odłożyła słuchawkę swojego telefonu i cofnęła się o krok przygotowując się do ucieczki bo sądząc po jego spojrzeniu musi teraz zapłacić za pseudonim jaki mu nadała. Szczęściara ze mnie.

THE END :)

124