Fantaskey Beth 1 Przyrzeczeni

Fantaskey Beth Przyrzeczeni Wampiry potrafią nieźle namieszać w życiu nastolatki… Świat Jessiki staje na głowie, gdy w szkole pojawia się osobliwy uczeń z wymiany międzynarodowej, Lucjusz Vladescu. Jest arogancki, natrętny i, no cóż, nieziemsko przystojny. Na domiar złego twierdzi, że Jessica to rumuńska wampirza księżniczka i że na mocy paktu między ich rodami są zaręczeni! Dziewczyna nie chce wierzyć w te rewelacje, jednak kiedy zaczyna wertować "Przewodnik dla nastoletnich wampirów po miłości, zdrowiu i emocjach", nachodzą ją wątpliwości… Czy przeciętna nastolatka to dobry materiał na czarującą wampirzą księżniczkę?

Pamiętajcie, dziewczęta, młody wampir jest z natury drapieżnikiem. Niektórzy chłopcy mogą dostrzegać w was nie tylko obiekt romantycznych uniesień, lecz także ofiarę... Dorastanie nieumarłych. Przewodnik dla nastoletnich wampirów po miłości, zdrowiu i emocjach

Rozdział 1. Wampir u progu dorosłości

KIEDY UJRZAŁAM GO PO RAZ PIERWSZY, nad polami kukurydzy wisiała gęsta, szara mgła, której mętne pasma snuły się powoli między obumierającymi łodygami. Był ponury wrześniowy poranek. Stałam na skraju polnej drogi łączącej mój dom rodzinny z szosą prowadzącą do miasta, czekałam na szkolny autobus i najzwyczajniej w świecie pilnowałam swojego nosa. Zastanawiałam się, ile razy w życiu czekałam już na ten autobus. Jak zwykle, zabijałam czas obliczeniami — jak przystało na prawdziwą miłośniczkę nauk ścisłych. Wtedy właśnie go zauważyłam. Nagle znajomy odcinek szosy wydał mi się dziwnie nieprzyjazny i wyludniony. Pod rozłożystym bukiem po przeciwległej stronie drogi stał nieznany mi jegomość z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Nisko rosnące, powykrzywiane gałęzie drzewa otulały go ze wszystkich stron, niemal całkowicie skrywając w cieniu jego smukłą postać. Mimo to bez problemu dostrzegłam, że ma na sobie ciemny płaszcz, długi niczym peleryna, oraz wysokie, czarne buty. Żołądek podszedł mi do gardła. Przełknęłam głośno ślinę. Kto kryje się pod drzewem na odludziu, bladym świtem, i do tego jeszcze w czarnej pelerynie? Musiał dostrzec, że go zauważyłam, bo niespodziewanie się poruszył, jakby niezdecydowany, czy ma odejść, czy przejść przez ulicę.

Nagle zdałam sobie sprawę, jak bardzo byłam bezbronna codziennie rano, kiedy samotnie czekałam na przystanku. Z drżącym sercem wyjrzałam na drogę. Gdzie się podziewa ten głupi autobus? I dlaczego tata musi być takim zagorzałym zwolennikiem transportu publicznego? Przecież mogłabym mieć własny samochód, jak niemal każda inna nastolatka w wieku maturalnym. Ale nie, ja muszę jeździć z innymi z powodu troski o środowisko. Jeśli jakiś ciemny typ uprowadzi mnie spod drzewa, tata będzie pewnie nalegał, żeby do drukowania ulotek z moją podobizną wykorzystano tylko papier z makulatury... W tym cennym ułamku sekundy, który spędziłam, psiocząc na ojca, tajemniczy nieznajomy zaczął iść w moją stronę i mogłabym przysiąc, że kiedy wyłonił się z cienia - dokładnie w momencie, gdy autobus, dzięki Bogu, zamajaczył na szczycie wzniesienia oddalonego o jakieś pięćdziesiąt metrów od skrzyżowania - naprawdę mogłabym przysiąc, że powiedział: „Anastazja". Moje dawne imię... Imię, które nadano mi zaraz po urodzeniu, w Europie Wschodniej, zanim zostałam adoptowana, przywieziona do USA, do Pensylwanii, i przechrzczona na Jessicę Packwood... A może się przesłyszałam, bo ogłuszył mnie przeraźliwy pisk opon na wilgotnym asfalcie, zgrzyt sprzęgła i syk drzwi, które otworzył dla mnie kierowca autobusu - stary pan Dilly. Kochany, najukochańszy autobus numer 23. Nigdy jeszcze nie byłam tak szczęśliwa z powodu wejścia do środka. Burknąwszy zwyczajowe: „Dzień dobry, Jess", pan Dilly wrzucił bieg, a ja chwiejnie ruszyłam w głąb pojazdu w poszukiwaniu pustego miejsca lub przyjaznej twarzy pośród zaspanych pasażerów. Mieszkanie na wsi miało swoje wady. O tej porze dzieciaki z miasta pewnie wciąż jeszcze smacznie spały w łóżkach.

Dostrzegłszy wolne miejsce na samym końcu autobusu, opadłam z ulgą na siedzenie. Może przesadziłam. Może zadziałała bujna wyobraźnia albo naoglądałam się zbyt dużo seriali kryminalnych i teraz ponoszę tego konsekwencje. A może tajemniczy nieznajomy faktycznie chciał zrobić mi krzywdę... Przekręciłam się na fotelu, wyjrzałam przez tylną szybę i poczułam ucisk w dołku. Wciąż tam stał, ale teraz na samym środku drogi, z ramionami skrzyżowanymi na piersi, i wpatrywał się w odjeżdżający autobus. We mnie. „Anastazja..." Czy rzeczywiście nazwał mnie tym dawno zapomnianym imieniem? A jeśli naprawdę znał takie szczegóły z mojego życia? Co jeszcze tajemniczy, niknący w porannej mgle nieznajomy wiedział o mojej przeszłości? A przede wszystkim, czego ode mnie chciał?

Rozdzial 2 TO W ZASADZIE PODSUMOWUJE TE WAKACJE na koloniach - westchnęła moja przyjaciółka Melinda Sue Stankowicz i pchnęła ciężkie szklane drzwi wejściowe do Liceum im. Woodrowa Wilsona. - Tęskniące za domem dzieci, poparzenia słoneczne, trujący bluszcz i ogromne pająki pod prysznicami. - Z tego, co mówisz, wynika, że praca opiekunki na koloniach to jakiś koszmar - powiedziałam ze współczuciem, gdy wkraczałyśmy do znajomego holu, przesiąkniętego zapachem środków czyszczących i wosku do podłogi. - Jeśli cię to pocieszy, ja przytyłam co najmniej dwa kilogramy, kiedy pracowałam latem jako kelnerka. Podczas każdej przerwy wcinałam kawałek ciasta. -Wyglądasz świetnie. - Mindy zbyła moje narzekanie machnięciem ręki. - Chociaż fryzura mnie nie przekonuje. - Hej! - zaoponowałam i wygładziłam niesforne loki, które faktycznie zdawały się nieokiełznane. Jeśli już musisz wiedzieć, to spędziłam godzinę z suszarką i balsamem do rozprostowywania włosów, który kosztował mnie napiwki z całego tygodnia... - Zamilkłam, bo zdałam sobie sprawę, że Mindy mnie nie słucha. Podążyłam za jej wzrokiem w głąb korytarza, w kierunku szafek. -A skoro już mówimy o świetnym wyglądzie... — mruknęła. Jake Zinn, który mieszkał na farmie niedaleko mojego domu, walczył właśnie z nowym szyfrem do zamka swojej szafki. Ściskając w ręku świstek papieru, przekręcił zamek i pociągnął za uchwyt. Wyraźnie nowy, biały T-shirt podkreślał piękną, letnią opaleniznę. Jasne rękawy ciasno przylegały do świetnie zarysowanych bicepsów. — Jake wygląda niesamowicie — szepnęła Mindy, kiedy podchodziłyśmy do mojego sąsiada. — Chyba się zapisał na siłownię. Czyja dobrze widzę... zrobił sobie pasemka? — Całe lato układał i taszczył bele siana w słońcu, Min — odszepnęłam. — On nie potrzebuje siłowni. Ani rozjaśniania włosów.

Jake uniósł wzrok, gdy go mijałyśmy i dostrzegłszy mnie, uśmiechnął się. — Hej, Jess. — Hej — odpowiedziałam. Potem w głowie poczułam pustkę. — Wygląda na to, że dali ci zły szyfr — wtrąciła Mindy, zapobiegając niezręcznej ciszy, a potem wskazała głową na wciąż zamkniętą szafkę Jake'a. — Próbowałeś ją kopnąć? Jake zignorował tę sugestię. — Chyba wczoraj nie pracowałaś, Jess? — Nie. Skończyłam z kelnerowaniem — wyjaśniłam. — To było tylko wakacyjne zajęcie. Jake sprawiał wrażenie trochę rozczarowanego. — Och, no cóż. W takim razie będę musiał cię szukać w szkole. — Tak. Jestem pewna, że mamy jakieś wspólne lekcje — odparłam, czując, że się rumienię. — To cześć. — Niemal siłą pociągnęłam Mindy w głąb korytarza. — No dobrze, o co chodzi? — zażądała wyjaśnień, kiedy oddaliłyśmy się na bezpieczną odległość, a ona obejrzała się przez ramię na Jake'a. Znów krew napłynęła mi do twarzy. — O co chodzi z czym?

- Jake wyglądał na załamanego, kiedy dowiedział się, że rezygnujesz z pracy w jadłodajni. A ty spiekłaś raka. - To nic takiego - zapewniłam. - Przychodził czasem latem pod koniec mojej zmiany i podwoził mnie do domu. Spędziliśmy trochę czasu razem... I wcale nie spiekłam raka. -Doprawdy? - Mindy uśmiechnęła się triumfalnie. -A więc ty i Jake, hę? - To naprawdę nic takiego — przekonywałam. Błysk w oku Mindy świadczył, że ani trochę mi nie wierzy. - To będzie bardzo ciekawy rok — stwierdziła. - A skoro już mówimy o ciekawym... - Chciałam opowiedzieć przyjaciółce o strasznym nieznajomym z przystanku autobusowego. Jednak gdy tylko o nim pomyślałam, włosy znów zjeżyły mi się na głowie i poczułam nieprzyjemne mrowienie na karku, zupełnie jakbym była obserwowana. „Anastazja..." Niski, głęboki głos zadźwięczał mi w uszach niczym na wpół zapamiętany koszmar. Rozmasowałam sobie kark. Może kiedy indziej opowiem Mindy tę historię. Albo wszystko samo ucichnie w mojej głowie i raz na zawsze odejdzie w niepamięć. Pewnie tak właśnie będzie. Jednak nieprzyjemne mrowienie nie ustało.

Rozdzial 3 TO BĘDĄ NIEZMIERNIE EKSCYTUJĄCE ZAJĘCIA - obiecała pani Wilhelm, trajkocząc z przejęciem i rozdając listę lektur na lekcje z ostatniego roku literatury angielskiej: od Szekspira do Stokera. — Pokochacie klasyków, których dla was wybrałam. Przygotujcie się na rok pełen epickich przygód, ściskających za serce historii miłosnych oraz starć potężnych armii. A to wszystko bez opuszczania ławek Liceum im. Woodrowa Wilsona! Najwyraźniej nie wszyscy podzielali entuzjazm nauczycielki na temat ścierania się armii i szybszego bicia serc, bo zewsząd dochodziły jęki, w miarę jak lista lektur trafiała do kolejnych rąk. Otrzymałam egzemplarz od swojego odwiecznego dręczyciela Franka Dormanda, który, jak na złość, zajął miejsce w ławce przede mną, i przebiegłam wzrokiem po kartce. O nie. Tylko nie Ivanhoe. I Moby Dick... Kto ma teraz czas na czytanie Moby Dicka? A podobno ostatni rok szkoły średniej powinien obfitować w życie towarzyskie. No i jeszcze Drakula... Doprawdy. Jeśli miałabym wymienić rzeczy, których nie cierpiałam, z pewnością jedno z pierwszych miejsc zajęłyby upiorne bajeczki niema-jące żadnego oparcia w rzeczywistości ani logice. Była to sfera zainteresowań moich rodziców, a ja nie miałam najmniejszej ochoty wchodzić na ich terytorium. Rzuciwszy ukradkowe spojrzenie w stronę Mindy, dostrzegłam panikę i rozpacz także w jej oczach. — Co to w ogóle za słowo „wichrowe"? — szepnęła. — Nie mam pojęcia — odparłam.

- Chciałabym również, żebyście zapamiętali wasze ławki i wpisali się na listę, którą wam zaraz przekażę — ciągnęła pani Wilhelm, okręcając się na obcasie swojego praktycznego buta. - Ławka, którą wybraliście, pozostanie waszym miejscem do końca roku szkolnego. Widzę nowe twarze i chcę was poznać jak najszybciej, więc się nie przesiadajcie. Skuliłam się na krześle. Świetnie. Byłam skazana na cały rok kretyńskich, uszczypliwych uwag Franka Dormanda, których z pewnością będę musiała wysłuchiwać za każdym razem, kiedy odwróci się, by przekazać dalej jakieś materiały. Ławkę za mną zajęła zaś wyjątkowo złośliwa cheerleaderka Faith Crosse. Utknęłam pomiędzy dwojgiem najwredniejszych ludzi w całej szkole. Na szczęście z boku, w sąsiednim rzędzie, siedziała Mindy. A kiedy obejrzałam się w lewo, dostrzegłam, że również Jake zajął miejsce w miarę blisko mnie. Kiedy nasze oczy się spotkały, wyszczerzył zęby w uśmiechu. Cóż, mogło być gorzej. Chociaż niewiele. Frank obrócił się na krześle i rzucił mi listę. - Trzymaj, Pako - rzekł i uśmiechnął się szyderczo, najwyraźniej zadowolony z przezwiska, którym ochrzcił mnie jeszcze w przedszkolu. - Podpisz się tak na liście. - W rzeczy samej. Kretyńskie i uszczypliwe, jak przewidywałam. Jeszcze tylko sto osiemdziesiąt dni nauki. - Ja przynajmniej potrafię przeliterować własne nazwisko! — prychnęłam. Idiota. Dormand skrzywił się i odwrócił w stronę tablicy, a ja sięgnęłam do plecaka po długopis. Jednak kiedy chciałam się podpisać, okazało się, że zasechł na amen po tym, jak całe lato przeleżał bez skuwki. Potrząsnęłam nim parę razy i spróbowałam ponownie. Bezskutecznie. Już chciałam odwrócić się w lewo i zapytać Jake'a, czy mógłby pożyczyć mi coś do pisania, gdy nagle poczułam klepanie w prawe ramię. „Nie teraz... Nie teraz..." — pomyślałam. Rozważałam przez moment, czy tego nie zignorować, ale klepacz najwyraźniej nie dawał za wygraną, bo poczułam kolejną serię delikatnych puknięć.

— Przepraszam bardzo, ale czy przypadkiem nie potrzebujesz przyboru do pisania? — Tuż za mną rozległ się głęboki głos o dziwnym europejskim akcencie. Nie miałam wyboru — musiałam się odwrócić. Nie. To był on. Gość z przystanku. Wszędzie rozpoznałabym ten ekscentryczny strój — długi płaszcz, wysokie buty — nie wspominając już o nieprzeciętnym wzroście. Tyle że tym razem znajdował się niecały metr ode mnie. Na tyle blisko, bym mogła spojrzeć w jego oczy. Wydały mi się ciemne, niemal czarne, kiedy przewiercał mnie wzrokiem z zimną, nieco denerwującą przenikliwością. Zamarłam i przełknęłam głośno ślinę. Czy przez cały czas był w klasie? A jeśli tak, dlaczego go nie zauważyłam? Może dlatego że zajął miejsce w pewnej odległości od pozostałych uczniów. Albo dlatego że siedział w wyjątkowo ciemnym kącie, bo jarzeniówka nad jego ławką zgasła. Ale chodziło o coś więcej. Miałam wrażenie, że on niemal tworzył ciemność swoją obecnością. „Przecież to idiotyczne, Jess... To człowiek, a nie czarna dziura..." — strofowałam sama siebie. — Potrzebujesz przyboru do pisania, mam rację? — powtórzył, wyciągając w moją stronę ramię; bardzo długie i muskularne ramię. W jego dłoni dostrzegłam lśniące złote pióro. Już po samym blasku oceniłam, że nie należało do tanich. Kiedy się zawahałam, arystokratyczna twarz zirytowanego chłopaka się wykrzywiła. Potrząsnął piórem przed moim nosem. — Chyba potrafisz rozpoznać pióro? To znane ci narzędzie? Nie podobał mi się jego sarkazm ani sposób, w jaki zaskoczył mnie już drugi raz dzisiejszego dnia. Wpatrywałam się w niego

jak idiotka, aż w końcu Faith Crosse pochyliła się i uszczypnęła mnie w ramię. Mocno. — Jenn, podpisz wreszcie tę listę, dobrze? — Hej! — Rozmasowałam miejsce, w którym z pewnością niebawem pojawi się siniak. Żałowałam, że nie mam odwagi odszczeknąc się Faith za uszczypnięcie i za to, że nie pamiętała mojego imienia. Jednak ostatnia osoba, która zadarła z Faith Crosse, musiała przenieść się do Świętej Moniki, miejscowej szkoły katolickiej. Tak bardzo Faith uprzykrzyła jej życie. — Pospiesz się, Jenn! — prychnęła znowu Faith. — Okej, okej. Niechętnie sięgnęłam po ciężkie pióro nieznajomego. Kiedy nasze palce przelotnie się zetknęły, wstrząsnęło mną przedziwne uczucie. Coś jakby deja vu zmieszane z niepokojem. Przeszłość zderzająca się z przyszłością. Uśmiechnął się wtedy, odsłaniając najbardziej idealny rząd prostych, białych zębów, jaki w życiu widziałam. One naprawdę świeciły jak dobrze wypolerowana broń. Jarzeniówka nad jego głową zatrzeszczała i zaiskrzyła niczym niespodziewana błyskawica. No dobrze, to było dziwne. Odwróciłam się i drżącą dłonią podpisałam się na liście. Co ze mnie za idiotka, że tak spanikowałam. To przecież tylko zwykły uczeń. Najwyraźniej nowy. Może mieszka gdzieś niedaleko naszej farmy. Pewnie czekał na autobus tak samo jak ja, a jakimś cudem nie zdążył do niego wsiąść. Jego dość tajemnicze pojawienie się na lekcji literatury angielskiej — zaledwie metr ode mnie — też nie powinno budzić niepokoju. Zerknęłam na Mindy, by zasięgnąć jej opinii. Przyjaciółka oczywiście czekała na moje spojrzenie. Wybałuszyła oczy, skierowała kciuk w stronę chłopaka i wypowiedziała bezdźwięcznie, podkreślając każde słowo: „On jest boski!"

Boski? — Chyba oszalałaś? — wyszeptałam. Tak, obiektywnie rzecz biorąc, chłopak był przystojny. Ale jednocześnie przerażający z tą swoją peleryną, butami i z przedziwną zdolnością nagłego pojawiania się obok mnie. — Co z tą listą? — warknęła Faith. — Proszę. — Podałam kartkę za siebie przez ramię. Faith wyrwała mi ją z ręki tak gwałtownie, że zacięłam się papierem w palec. — Au! Potrząsnęłam piekącym palcem, a kiedy wsadziłam go sobie do ust, poczułam słony smak na języku. Potem odwróciłam się, by oddać pióro. Im szybciej, tym lepiej... — Proszę, dzięki. Mroczny chłopak wpatrywał się w moje palce i wtedy zdałam sobie sprawę, że zabrudziłam jego drogie pióro krwią. — Och, przepraszam — powiedziałam i, jako że nie miałam chusteczki, pospiesznie wytarłam je o spodnie. Ciekawe, czy ta plama zejdzie z moich dżinsów? Podążył wzrokiem za moimi palcami. Przemknęło mi przez myśl, że pewnie brzydzi się widokiem krwi. Jednak to, co dostrzegłam w jego czarnych oczach z całą pewnością nie miało nic wspólnego z obrzydzeniem... Wtedy koniuszkiem języka oblizał dolną wargę. Co to, do cholery, było?! Rzuciłam pióro w jego stronę i czym prędzej się odwróciłam. „Mogłabym zmienić szkołę jak ta dziewczyna, która zadarła z Faith. Przepisałabym się do Świętej Moniki. To idealne rozwiązanie. Jeszcze nie jest za późno..." — rozmyślałam. Lista tymczasem wróciła do rąk pani Wilhelm, która zaczęła odczytywać nazwiska, a potem uniosła wzrok z uśmiechem skierowanym gdzieś za moje plecy.

— Poświęćmy chwilę na powitanie naszego nowego ucznia z wymiany międzynarodowej, Lucjusza... — Zmarszczywszy brwi, nauczycielka ponownie pochyliła głowę nad kartką. — Vlades... cooo. Czy dobrze wymawiam nazwisko? Każdy normalny uczeń burknąłby w odpowiedzi: „Taa, może być". Ostatecznie kto przejmowałby się takimi drobiazgami? Mój poranny prześladowca — ot kto. — Nie — oznajmił. — To niepoprawna wymowa. Usłyszałam za sobą zgrzyt krzesła o linoleum, a potem nad moim ramieniem złowieszczo zawisł mroczny cień. Znów poczułam ciarki. — Och. — Pani Wilhelm sprawiała wrażenie nieco zaniepokojonej, gdy wysoki nastolatek w czarnym, aksamitnym płaszczu zbliżył się do niej. Uniosła ostrzegawczo palec, jakby chciała mu powiedzieć, żeby usiadł, ale on po prostu ją wyminął. Chwycił marker z tacki pod tablicą, zdecydowanym ruchem zdjął z niego skuwkę i zgrabnymi literami napisał słowo Vladescu. — Nazywam się Lucjusz Vladescu — oznajmił, wskazując na słowo. — Vla-DES-cu. Akcent na drugą sylabę, bardzo proszę. To rzekłszy, złożył dłonie za plecami i zaczął chodzić po klasie, jakby był nauczycielem. Nawiązywał kontakt wzrokowy z każdym uczniem po kolei, najwyraźniej nas oceniając. Wyraz jego twarzy podpowiedział mi, że jakimś cudem odczytał w nas zainteresowanie. — Nazwisko Vladescu jest dosyć szanowane w Europie Wschodniej — poinformował. — To nazwisko arystokratyczne. — Zatrzymał się na moment i spojrzał na mnie. — Królewskie. Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi. — Rozumiecie to pojęcie? — zapytał wszystkich, ale wciąż wpatrywał się we mnie. Boże, jego oczy były czarne jak dwa węgle.

Uciekłam wzrokiem w stronę Mindy. Przyjaciółka właśnie się wachlowała, zupełnie nieświadoma tej próby kontaktu. Wyglądała na zaczarowaną. Podobnie jak reszta klasy. Nikt się nie wiercił, nie szeptał ani nie gryzmolił w zeszycie. Niemal wbrew woli znów skierowałam uwagę w stronę chłopaka, który przejął prowadzenie lekcji literatury. Trudno było na niego nie patrzeć. Półdługie, lśniące, czarne włosy Lucjusza Vladescu zupełnie nie pasowały do hrabstwa Lebanon w stanie Pensylwania, ale cała jego postać idealnie wpisywała się w stereotyp europejskiego modela z czasopisma „Cosmopolitan", którego Mindy była wierną czytelniczką. Muskulaturą i wzrostem również przypominał modela, nie wspominając już o wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych, prostym nosie i mocnej szczęce. No i jeszcze te oczy... Dlaczego on nie przestawał wgapiać się we mnie? — Czy zechciałbyś powiedzieć nam coś więcej o sobie? — zasugerowała w końcu pani Wilhelm. Lucjusz Vladescu obrócił się do niej i z impetem zatrzasnął skuwkę na markerze. — Nie, raczej nie. Odpowiedź nie była niegrzeczna... ale nie zwracał się też do pani Wilhelm jak do nauczycielki, tylko jak do kogoś równego sobie. — Jestem pewna, że wszyscy z chęcią posłuchaliby czegoś więcej o twoim pochodzeniu - zachęciła pani Wilhelm. - To zaiste bardzo interesujące. Jednakże Lucjusz Vladescu znów skupił całą uwagę na mnie. Skuliłam się na krześle. „Czy inni też to widzą?" - zastanawiałam się.

- w swoim czasie dowiecie się o mnie czegoś więcej — odparł Lucjusz. W jego głosie wyczułam nutę frustracji, ale nie znałam jej przyczyny. Znów się wystraszyłam. — Obiecuję — dodał Lucjusz po chwili, przewiercając mnie wzrokiem. — Obiecuję. Zabrzmiało to jak groźba.

Rozdzial 4 WIDZIAŁAŚ, jak na literaturze ten obcokrajowiec na ciebie patrzył?! - pisnęła Mindy, kiedy spotkałyśmy się po szkole. - On jest cudowny i wyraźnie na ciebie leci! No i ma królewskie pochodzenie! Ścisnęłam przyjaciółkę za nadgarstek, próbując ją uspokoić. — Min... Zanim kupisz prezent na nasze „królewskie" wesele, muszę ci powiedzieć coś przerażającego o tym, jak to ujęłaś, cudownym typie. Mindy skrzyżowała ręce na piersiach i rzuciła mi sceptyczne spojrzenie. Wyczułam, że wyrobiła już sobie zdanie na temat Lucjusza Vladescu, bazując całkowicie na widoku jego barczystych ramion i mocno zarysowanej szczęki. — Ciekawe, co cię tak w nim przeraża. Przecież dopiero go poznałyśmy. — Właściwie to widziałam go dziś rano — wyznałam. — Ten cały Lucjusz stał dzisiaj na moim przystanku autobusowym i gapił się na mnie. — To wszystko? — Mindy wywróciła oczami. — Może jeździ tym samym autobusem? — Ale on do niego nie wsiadł. Przyjaciółka wzruszyła ramionami. — Wielkie mi rzeczy. Przegapił go. To może głupie, ale na pewno nie przerażające. Mindy niczego nie rozumiała. — Cała sytuacja była znacznie dziwniejsza, niż myślisz — upierałam się. - Wydawało mi się... Wydawało mi się, że wy-

powiedział moje imię. Dokładnie w momencie, kiedy podjechał autobus. Mindy wyglądała na zdezorientowaną. — Moje dawne imię — wyjaśniłam. Przyjaciółka wciągnęła z sykiem powietrze przez zęby. — No dobrze. To może wydawać się trochę dziwne. — Nikt nie zna tego imienia. Nikt. Tak naprawdę nawet Mindy nie opowiadałam zbyt dużo o mojej przeszłości. Historia adopcji stała się moim najbardziej strzeżonym sekretem. Gdyby kiedykolwiek wyszła na jaw... wszyscy uznaliby, że jestem dziwadłem. Wręcz czułam się jak dziwadło za każdym razem, kiedy myślałam o tej historii. Moja adopcyjna mama, antropolożka kultury, badała osobliwy kult w Rumunii. Udała się tam z tatą, by osobiście obserwować tajemnicze rytuały i zebrać materiał potrzebny do napisania przełomowej pracy na temat tej unikatowej subkultury. Jednak sprawy w Europie Wschodniej wymknęły się nieco spod kontroli. Kult okazał się zbyt dziwny i wielu mieszkańców rumuńskich wsi połączyło siły, by zlikwidować całą grupę. Przemocą. Tuż przed atakiem wściekłego tłumu biologiczni rodzice powierzyli mnie — jeszcze niemowlę — parze amerykańskich badaczy, błagając, by mnie zabrali do Stanów Zjednoczonych, gdzie będę bezpieczna. Nienawidziłam tej opowieści. Oburzałam się, że biologiczni rodzice byli przesądnymi ignorantami, którzy dali się wciągnąć w jakiś dziwaczny kult. Znałam doskonale zakres zainteresowań naukowych mamy. Ofiary ze zwierząt, kult drzew, dziewice wrzucane do kraterów wulkanów... Całkiem możliwe, że moi biologiczni rodzice byli zamieszani w jakieś dewiacje seksualne. Może dlatego zostali zamordowani. Kto wie? Kogo to obchodzi?

Nie wypytywałam o szczegóły, a rodzice adopcyjni sami też nie poruszali tematu. Byłam szczęśliwa jako Amerykanka Jessica Packwood. Dla mnie Anastazja Dragomir nie istniała. — Jesteś pewna, że znał twoje imię? — dopytywała się Mindy. _ Nie — przyznałam. - Ale zdawało mi się, że je wypowiedział. — Och, Jess - westchnęła przyjaciółka. - Nikt nie zna tego imienia. Pewnie po prostu się przesłyszałaś. Albo powiedział jakieś słowo, które brzmiało podobnie jak Anastazja. Zerknęłam na Mindy kątem oka. — Ciekawa jestem, jakie słowo brzmi podobnie? — Nie wiem. Może: „Miło cię poznaaa...". — Taa, jasne. — Wcale nie było mi do śmiechu. Skierowałyśmy się w stronę ulicy przed szkołą; miała po mnie przyjechać mama. Zadzwoniłam w porze lunchu i oznajmiłam, że na pewno nie będę wracać do domu autobusem. — Chodzi mi tylko o to, że może powinnaś dać Lucjuszowi szansę — dorzuciła swoje trzy grosze Mindy. — Po co? — Bo... Bo on jest taki wysoki — wyjaśniła Mindy, jakby od wzrostu zależał charakter człowieka. No i, czy wspominałam już, że jest Europejczykiem? Do krawężnika podjechał stary, pokryty rdzą volkswagen van mamy. Pomachałam jej na powitanie. — Tak, wysoki prześladowca z Europy jest sto razy lepszy od amerykańskiego prześladowcy przeciętnego wzrostu. — Cóż, Lucjusz przynajmniej zwraca na ciebie uwagę. — Mindy pociągnęła nosem. — Na mnie nikt nawet nie spojrzy. Podeszłyśmy do samochodu i otworzyłam drzwi. Zanim zdążyłam powiedzieć „cześć", Mindy odepchnęła mnie na bok, pochyliła się i wymamrotała:

— Pani Packwood, Jessica ma chłopaka! Mama wyglądała na zdezorientowaną. — To prawda, Jessico? — zapytała. Teraz nadeszła moja kolej na odepchnięcie Mindy od auta. Wspięłam się na siedzenie i zatrzasnęłam drzwi przed nosem przyjaciółki. Mindy zaśmiała się w głos i pomachała mi na pożegnanie. Mama odjechała od krawężnika. — Chłopak? — kontynuowała mama. — Pierwszego dnia szkoły? -To nie jest mój chłopak! - burknęłam, zapinając pas. -Prześladuje mnie jakiś dziwny typ z wymiany międzynarodowej. -Jestem pewna, że przesadzasz - stwierdziła mama. -Chłopcy w okresie adolescencji często zachowują się dziwnie w sytuacjach społecznych. Pewnie źle interpretujesz niewinne zachowania. Jak większość antropologów kultury mama była przekonana, że wie wszystko na temat interakcji międzyludzkich. — Szkoda, że nie widziałaś go dziś rano na przystanku autobusowym! - prychnęłam. - Stał pod drzewem w długiej, czarnej pelerynie... A potem, kiedy skaleczyłam się w palec, zaczął się dziwnie oblizywać... Na te słowa mama zahamowała tak gwałtownie, że niemal uderzyłam głową w deskę rozdzielczą. Za nami rozległ się wściekły pisk klaksonu. — Mamo, co ty wyprawiasz? — Przepraszam, córeczko — powiedziała. Z twarzy odpłynęła jej cała krew. Po chwili jednak ponownie nacisnęła na gaz. — To przez to, co powiedziałaś... o tym palcu. — Skaleczyłam się w palec, a on prawie zaczął się nad nim ślinić, jakby widział frytkę z keczupem. Wzdrygnęłam się. — To było takie obrzydliwe. Mama pobladła jeszcze bardziej i domyśliłam się, że coś się święci. - Kim... Kim jest ten chłopiec? - zapytała, kiedy podjechałyśmy do znaku STOP w pobliżu Grantley College, gdzie mama wykładała. - Jak się nazywa?

Wyczułam, że próbuje za wszelką cenę sprawiać wrażenie opanowanej i beztroskiej, co zaniepokoiło mnie jeszcze bardziej. - Nazywa się... - Zanim jednak zdążyłam wypowiedzieć jego imię, zobaczyłam go. Siedział na niskim murku otaczającym kampus. I patrzył na mnie. Znowu. Poczułam strużkę potu spływającą po czole. Tym razem jednak byłam bardziej wkurzona niż przestraszona. „Dość już tego" - pomyślałam. -Jest tutaj! - zawołałam, przyciskając palec do szyby. -Znów mnie prześladuje! - To nie było dziwne zachowanie w sytuacjach społecznych. To było prześladowanie. - Chcę, żeby zostawił mnie w spokoju. Wtedy mama zrobiła coś zupełnie nieoczekiwanego. Podjechała do krawężnika, zatrzymała się niedaleko Lucjusza i zaczęła mu się przyglądać. - Jak on się nazywa, Jess? - dociekała, rozpinając pas. Domyśliłam się, że miała zamiar z nim porozmawiać, więc chwyciłam ją za ramię. - Mamo, nie. On jest naprawdę jakiś niezrównoważony. Jednak mama delikatnie odczepiła moje palce od swojego ramienia. - Jak się nazywa, Jess? - Lucjusz - odparłam. — Lucjusz Vladescu. - Wielkie nieba! - burknęła mama pod nosem, spoglądając przez moje ramię na mego prześladowcę. To chyba było nieuniknione... - Jej wzrok stał się nagle dziwnie nieobecny. - Mamo?

Co było nieuniknione? — Poczekaj tutaj — powiedziała, nawet na mnie nie patrząc. — Nie ruszaj się — rzekła tak poważnym tonem, że nie śmiałam się sprzeciwić. Po chwili wysiadła z samochodu i podeszła wprost do dziwacznego typa, który chodził za mną cały dzień. Oszalała? A on... czy będzie próbował uciec? Może wpadnie w szał i zrobi jej krzywdę? A jednak nie - zsunął się zręcznie z murka i ukłonił się po sam pas... mojej mamie. Co jest grane? Otworzyłam okno, ale mówili tak cicho, że nie słyszałam ani słowa. Wydawało mi się, że rozmowa trwa wieczność. Jednak w końcu mama uścisnęła mu dłoń. Lucjusz Vladescu odszedł, a mama wróciła do auta i przekręciła klucz w stacyjce. — O co chodziło? — zapytałam osłupiała. Mama spojrzała mi prosto w oczy. — Musimy porozmawiać. Ja, ty i tata. Jeszcze dzisiaj. — O czym? — spytałam zdezorientowana, czując dziwne mrowienie w żołądku. Nieprzyjemne mrowienie. — Znasz tego gościa? — Wyjaśnimy ci wszystko później. Mamy ci tak wiele do powiedzenia. I musimy zdążyć, zanim Lucjusz zjawi się na kolacji. Wciąż nie mogłam się pozbierać, kiedy mama poklepała mnie po dłoni i włączyła się do ruchu.

Rozdzial 5 RODZICE NIE MIELI JEDNAK OKAZJI niczego mi wyjaśnić. Kiedy dotarłyśmy do domu, tata był jeszcze w połowie zajęć z jogi tantrycznej dla nadpobudliwych seksualnie, podstarzałych hippisów, które prowadził w studiu na tyłach domu, więc mama odesłała mnie do codziennych obowiązków. A potem Lucjusz przyszedł za wcześnie na kolację. Byłam właśnie w stajni i przewracałam słomę w boksach, gdy kątem oka dostrzegłam cień na otwartych drewnianych drzwiach. - Kto tam?! - zawołałam, wciąż jeszcze podenerwowana wydarzeniami dzisiejszego dnia. Kiedy nie doczekałam się odpowiedzi, ogarnęło mnie złe przeczucie, że to nasz dzisiejszy gość nawiedza mnie w stajni. „Przecież mama go zaprosiła" - upomniałam się w myślach, a wysoki Europejczyk z wymiany międzynarodowej istotnie przeszedł przez ujeżdżalnię. „On nie może być aż tak niebezpieczny" - przekonywałam samą siebie. Pomimo aprobaty mamy na wszelki wypadek postanowiłam nie wypuszczać z rąk wideł. - Co tu robisz? — zapytałam, kiedy się zbliżył. - Cóż za maniery - burknął Lucjusz z niezadowoleniem przemądrzałym tonem, wzbijając każdym długim krokiem niewielkie obłoczki kurzu. Zatrzymał się ledwie metr ode mnie i znów poraził mnie jego wysoki wzrost. - Damy nie krzyczą wniebogłosy w stajniach - ciągnął potępiający wywód. — No i cóż to za powitanie?

Albo się przesłyszałam, albo prześladowca chciał uczyć mnie etykiety? — Zapytałam, co tu robisz. — Zacisnęłam mocniej dłoń na rękojeści wideł. — Przyszedłem, żeby się z tobą zapoznać, to oczywiste — odparł, taksując mnie wzrokiem. Właściwie krążył wokół mnie, przyglądając się uważnie mojemu ubraniu. Odwróciłam się, żeby mieć go na oku, i zobaczyłam, że marszczy nos. — Na pewno ty też nie możesz się doczekać, by mnie poznać — dodał. Niezupełnie... Nie miałam pojęcia, o co chodziło, ale to jego gapienie działało mi na nerwy. — Dlaczego tak mi się przyglądasz? Zatrzymał się. — Czy mi się wydaje, czy czyścisz stajnię? A ten osad na twoich butach to odchody? — Taaa — odparłam, zdezorientowana jego tonem. Co go obchodzi wygląd moich butów? — Co wieczór grabię gnój. — Ty? — Sprawiał wrażenie skonsternowanego... i przerażonego. — Ktoś musi to robić — odparłam. Czemu tak się tym interesował? — Cóż... tam, skąd pochodzę, zatrudniamy pomoc do tego typu prac! - prychnął. - Dama twojego pokroju nie powinna zniżać się do takich zajęć. To poniżające! Na te słowa palce same zacisnęły mi się mocniej wokół rękojeści wideł. I to wcale nie ze strachu. Lucjusz Vladescu był nie tylko przerażający, ale i niezmiernie irytujący. — Posłuchaj, mam już dość twojego skradania się i zadzierania nosa — warknęłam. — Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? I czemu za mną łazisz?! W oczach Lucjusza zatliły się gniew i niedowierzanie. - Twoja matka jeszcze nic ci nie powiedziała, prawda? — Pokręcił głową. - Doktor Packwood dała słowo, że wszystko ci wyjaśni. Twoi opiekunowie nie są najlepsi w dotrzymywaniu obietnic. - Mamy... Mamy porozmawiać później - wydukałam. Moje oburzenie nieco osłabło w obliczu jawnego gniewu wypisanego na jego twarzy. - Tata prowadzi właśnie lekcję jogi...

- Jogi? - Z gardła Lucjusza wydobył się chrapliwy śmiech. - Wykrzywianie ciała w nienaturalnych pozycjach jest ważniejsze od poinformowania córki o pakcie? Poza tym kto zaprzątałby sobie głowę tak skrajnie pacyfistycznymi rozrywkami? Ludzie powinni trenować i przygotowywać się do wojny, do walki, a nie tracić czas na jednostajne zawodzenie i paplanie na temat harmonii wewnętrznej. „Zapomnij o jodze i paplaniu" - ganiłam siebie w duchu. - O pakcie? O jakim pakcie? - zainteresowałam się. Jednak Lucjusz wlepił wzrok w belki dachowe i zaczął krążyć z dłońmi skrzyżowanymi za plecami, mrucząc przy tym pod nosem. - Wszystko idzie fatalnie. Doprawdy fatalnie. Wielokrotnie doradzałem Starszym, żeby już lata temu przyzwali cię z powrotem do Rumunii, bo nigdy nie będziesz odpowiednią żoną... Chwileczkę, że co...? - Żoną? Lucjusz przystanął nagle i na pięcie obrócił się ku mnie. - Już męczy mnie twoja niewiedza. - Zbliżył się, pochylił i spojrzał mi prosto w oczy. - Twoi rodzice nie raczyli ciebie o niczym powiadomić, zatem przekażę informacje osobiście. Nie będę owijał w bawełnę. - To rzekłszy, wskazał palcem na swój tors i obwieścił spokojnym tonem, jakby zwracał się do małego dziecka: - Jestem wampirem. - Potem wyciągnął palec w moją stronę. - Ty też jesteś wampirem. Mamy się pobrać,

kiedy osiągniesz pełnoletność. Zaręczyny odbyły się tuż po naszych narodzinach. Mój umysł nie był w stanie ogarnąć fragmentu o pobraniu się ani zaręczynach. Zgubiłam się zaraz po kwestii o wampirach. „Wariat. Lucjusz Vladescu to wariat. A ja jestem z nim sam na sam w pustej stajni" — tłukło mi się po głowie. Zrobiłam więc to, co zrobiłaby każda inna rozsądna osoba w mojej sytuacji. Zamachnęłam się widłami, rzuciłam je na ślepo w stronę napastnika i uciekłam co sił w nogach, ignorując jego skowyt bólu.

Rozdzial 6 WCALE NIE JESTEM ŻADNYM MARTWIAKIEM! - jęknęłam. Oczywiście, nikt nie zwrócił na to uwagi. Rodzice byli zbyt pochłonięci zranioną stopą Lucjusza Vladescu. - Siadaj, Lucjuszu - poleciła mama, wyraźnie niezadowolona. - Wolę stać - odparł chłopak. Mama zdecydowanym ruchem wskazała krzesła otaczające kuchenny stół. -Siadaj. Natychmiast. Nasz ranny gość wahał się przez chwilę, jakby zamierzał się sprzeciwić, ale ostatecznie mruknął tylko coś pod nosem i opadł na krzesło. Mama ściągnęła mu but, na którym widniał wyraźny ślad po widłach. W tym czasie tata krzątał się po kuchni, parząc herbatkę ziołową i szukając pod zlewem apteczki. - To tylko siniak — oznajmiła mama. - Och, całe szczęście. - Tata wyczołgał się spod zlewu. -I tak nie zdołam znaleźć bandaży. Możemy za to napić się herbatki. Tyczkowaty, samozwańczy krwiopijca, który zawłaszczył sobie moje miejsce przy stole, spiorunował mnie wzrokiem. - Masz szczęście, że mój szewc używa jedynie skóry najlepszej jakości. Mogłaś przebić mi stopę. A uwierz, nie chciałabyś przebić stopy wampirowi. Poza tym, czy tak wita się przyszłego męża? Albo w ogóle gościa? Widłami?

— Lucjuszu... — wtrąciła moja matka. — Bardzo zaskoczyłeś Jessicę. Wspominałam ci przecież, że najpierw chcieliśmy z ojcem sami z nią porozmawiać. — Tak... cóż, trochę się z tym ociągaliście. Jakieś siedemnaście lat. Ktoś musiał przejąć inicjatywę. — Lucjusz wyrwał stopę z maminego uścisku, a potem wstał i zaczął kuśtykać po kuchni w jednym bucie niczym wzburzony pan na włościach. Sięgnął po pojemnik z rumiankiem, powąchał jego zawartość i zmarszczył nos. — Pijecie to? — Zasmakuje ci, zobaczysz — obiecał tata, a następnie rozlał napar do czterech kubków. — Pomaga ukoić nerwy w stresujących chwilach. Takich jak ta. — Dość już o herbacie. Powiedzcie mi wreszcie, o co tu chodzi! — jęknęłam błagalnie i usiadłam, odbierając Lucjuszowi należne mi miejsce. Krzesło wcale nie było nagrzane. Zupełnie jakby nikt na nim przed chwilą nie siedział. — Proszę. Niech ktoś mnie oświeci. Ktokolwiek. — Zgodnie ż życzeniem twoich rodziców, to im pozostawię ten obowiązek — przystał Lucjusz łaskawie. Uniósł do ust kubek z parującym płynem, pociągnął łyk i wzdrygnął się z niesmakiem. — Dobry Boże, toż to obrzydlistwo! Ignorując Lucjusza, mama wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z tatą, jakby mieli jakiś wspólny sekret. — Ned... Co o tym myślisz? Tata najwyraźniej zrozumiał, o co jej chodziło, bo tylko skinął głową. — Przyniosę manuskrypt — oznajmił i opuścił kuchnię. — Manuskrypt? — zdziwiłam się. Manuskrypty. Pakty. Żony. Dlaczego wszyscy wokół mnie mówili szyfrem? — Jaki manuskrypt?

- Ojejku. - Mama usiadła obok mnie i ujęła moje dłonie. — To dość skomplikowane. — Spróbuj — ponagliłam ją. -Zawsze wiedziałaś, że jesteś adoptowanym dzieckiem i że pochodzisz z Rumunii - zaczęła. -1 że twoi rodzice zginęli w lokalnych zamieszkach. -Zamordowani przez chłopów. - Lucjusz skrzywił się z niezadowoleniem. - Zabobonni ludzie, mający tendencję do formowania się w bezlitosne hordy. - Odkręcił wieczko słoika z organicznym masłem orzechowym taty, spróbował specjału, a potem wytarł palec o czarne spodnie, które opinały jego długie nogi ciasno niczym bryczesy do jazdy konnej. - Proszę, powiedzcie mi, że macie w tym domu coś zdatnego do jedzenia. Mama zwróciła się do Lucjusza. - Powstrzymaj się od mówienia na kilka minut, dopóki nie skończę opowiadać. Chłopak skłonił się delikatnie. Jego połyskujące, granatowoczarne włosy zalśniły w świetle lampy kuchennej. — Oczywiście. Kontynuuj. Mama znów skierowała się w moją stronę. - Nie opowiedzieliśmy ci jednak całej historii, bo ten temat zawsze był dla ciebie drażliwy. -Może więc wreszcie nadszedł odpowiedni moment -stwierdziłam. - Już bardziej wytrącona z równowagi być nie mogę. Mama upiła łyk herbaty i przełknęła głośno. -Tak, cóż... tak naprawdę twoi biologiczni rodzice zostali zabici przez wściekły tłum, który próbował uwolnić swoją wieś od wampirów. — Wampirów? — Byłam pewna, że to żart.

— Tak — potwierdziła mama. — Od wampirów. Twoi rodzice należeli do grupy wampirów, która w tamtych czasach stanowiła obiekt moich badań. No dobrze, w naszym domu słowa typu „wróżka", „duch ziemi", a nawet „troll" padały dość często. Zainteresowania naukowe mamy skupiały się na kulturze ludowej i legendach, a tata znany był z tego, że okazjonalnie prowadził w swoim studiu jogi seminarium z „komunikacji z aniołami". Jednak nawet moi ekscentryczni rodzice nie wierzyli w hollywoodzkie potwory filmowe. Niemożliwe, by faktycznie uważali, że moi biologiczni rodzice bali się słońca, zmieniali się w nietoperze albo mieli wielkie kły... Prawda? — Mówiłaś mi, że badałaś jakiś rodzaj kultu — zaoponowałam. — Subkulturę, która odprawiała niecodzienne rytuały... ale nigdy nawet słowem nie wspominałaś o wampirach. — Zawsze mocno stąpałaś po ziemi, Jessico — odparła matka. — Nie lubisz rzeczy, których nie da się wyjaśnić naukowo. Ja i ojciec mieliśmy obawy, że prawda o twoich biologicznych rodzicach może cię głęboko poruszyć. Postanowiliśmy więc ograniczyć się do... ogólników. — Naprawdę chcesz powiedzieć, że moi biologiczni rodzice uważali się za wampiry?! — jęknęłam z niedowierzaniem. Mama skinęła głową. — Cóż... Tak. — Oni nie tylko uważali się za wampiry — burknął Lucjusz, który zdążył już odnaleźć drugi but i teraz skakał na jednej nodze, próbując go naciągnąć. — Oni byli wampirami. Oniemiała wlepiłam wzrok w naszego gościa i przez głowę przebiegła mi najobrzydliwsza myśl na świecie. Te rytuały, o których wspominała mama, związane z moimi biologicznymi rodzicami... — Oni chyba nie... pili krwi?

Wyraz twarzy mamy zdradzał wszystko. Pomyślałam, że zaraz zemdleję. Moi biologiczni rodzice okazali się dewiantami, niezrównoważonymi krwiopijcami. - Krew. To dopiero smaczny napój - wciął się Lucjusz. -Nie znalazłoby się troszkę zamiast tej herbaty? Mama spiorunowała go spojrzeniem. Lucjusz zmarszczył czoło. - Nie? Tak właśnie myślałem. - Ludzie nie piją krwi - oznajmiłam, podnosząc głos. -A wampiry nie istnieją! Lucjusz skrzyżował ręce na piersi, wyraźnie urażony. - Wypraszam sobie... Przecież stoję tutaj. - Lucjuszu, proszę - odezwała się mama spokojnym, acz stanowczym tonem, który zwykle rezerwowała dla nieposłusznych uczniów. - Daj Jess trochę czasu na przetrawienie wszystkich informacji. Ma umysł analityczny i jest nastawiona sceptycznie do zjawisk paranormalnych. -Jestem nastawiona sceptycznie do rzeczy niemożliwych! -krzyknęłam. - Nierealnych! W tym trudnym momencie do kuchni powrócił tata z za-pleśniałym rulonem papieru w dłoni. - Z historycznego punktu widzenia wielu ludzi podchodzi do nieumarłych z nieufnością - zauważył, ostrożnie kładąc dokument na stole. - Koniec lat osiemdziesiątych XX wieku okazał się szczególnie złym okresem dla wampirów w Rumunii. Co kilka miesięcy miały tam miejsce czystki. Unicestwiono wtedy wiele bardzo miłych wampirów. - Twoi biologiczni rodzice, którzy byli dość ważnymi osobistościami wewnątrz swojej społeczności, zdawali sobie sprawę, że mogą paść ofiarą kolejnego pogromu i zanim zginęli, powierzyli nam ciebie. Mieli nadzieję, że będziesz bezpieczna w Stanach Zjednoczonych — dodała mama.

— Ludzie nie piją krwi — powtórzyłam. — Nie piją, i już. Czy widzieliście na własne oczy, żeby moi rodzice zachowywali się jak wampiry? — zapytałam natarczywie. — Nie widzieliście, jak rosną im kły albo jak gryzą kogoś w szyję. Wiem, że tego nie widzieliście. Bo to nigdy nie miało miejsca. — Nie, nie widzieliśmy — przyznała mama, znów chwytając mnie za ręce. — Nie dopuszczono nas do takich obrzędów. — Bo to nigdy nie miało miejsca — powtórzyłam. — Nie — wtrącił Lucjusz. — Gryzienie jest bardzo intymnym aktem. Nie zaprasza się wtedy gapiów. Jesteśmy zmysłowi, ale pozbawieni skłonności do ekshibicjonizmu. Zabiegamy o dyskrecję, do cholery. — Nie mamy powodu, by podejrzewać, że picie krwi to kłamstwo — dodała mama. — Ale nie ma się czym denerwować, Jess. Ten rytuał był dla nich czymś zupełnie powszednim. Gdybyś wychowywała się w Rumunii, w tamtej kulturze, też wydawałoby ci się to całkiem normalne. Wyrwałam ręce z jej uścisku. — Nie sądzę. Westchnąwszy głęboko, Lucjusz znów zaczął krążyć po kuchni. — Doprawdy, nie mogę już znieść tego owijania w bawełnę. Historia jest dość prosta. Anastazjo, jesteś ostatnią z prastarego rodu potężnych wampirów, Dragomirów. To rodzina królewska. Słowa te rozbawiły mnie do łez. Wybuchnęłam śmiechem, który wydał mi się dziwnie piskliwy i histeryczny. — Wampirzy ród królewski. Jasne. — Tak, ród królewski. Twoi rodzice wciąż nie przejawiają inicjatywy, by to wyjawić. — Lucjusz pochylił się nad stołem, położył ręce na blacie i spojrzał mi w oczy. — Jesteś wampirzą księżniczką, przyszłą przywódczynią rodu Dragomirów. Ja jestem wampirzym księciem, przyszłym przywódcą równie po-

tężnego klanu Vladescu. Właściwie to nawet potężniejszego, ale nie w tym rzecz. Zostaliśmy sobie przyrzeczeni, co przypieczętowała ceremonia zaręczynowa, która odbyła się zaraz po naszych narodzinach. Spojrzałam na mamę, jakby szukając pomocy, ale ona rzekła tylko: - Ceremonia była dość dramatyczna. Bardzo skomplikowana. - Odbyła się w ogromnej jaskini w Karpatach - dodał tata. - Wszędzie płonęły świece. - Zerknął na mamę z czułością i podziwem. - Nikt spoza wampirzej społeczności nie dostał wcześniej zgody na uczestniczenie w takim wydarzeniu. Rzuciłam im gniewne spojrzenie. - Byliście na tej ceremonii? - Och, poznaliśmy na wyprawie wiele wampirów i widzieliśmy tyle ciekawych rytuałów. - Mama uśmiechnęła się pod nosem na wspomnienie tamtych chwil. - Powinnaś przeczytać opis moich badań w Dzienniku wschodnioeuropejskiej kultury ludowej. Nie chcę się chwalić, ale była to przełomowa praca w tej dziedzinie. -Dajcie mi skończyć, bardzo proszę - burknął Lucjusz z niezadowoleniem. - Spokojnie, chłopcze - upomniał go tata delikatnie. -W naszej małej demokracji każdy ma szansę coś powiedzieć. Po lekceważącym spojrzeniu, którym Lucjusz obdarzył mojego ojca, mogłam się domyślić, że demokracja nic go nie obchodzi. Szalony niedoszły Drakula znów zaczął chodzić w kółko. - Ceremonia zaręczynowa połączyła nasze losy raz na zawsze, Anastazjo. Mamy się pobrać wkrótce po tym, jak osiągniesz pełnoletność. Małżeństwo zjednoczy i wzmocni nasze klany, kładąc kres dziesięcioleciom rywalizacji i wojen. - Jego czarne oczy zalśniły nagle, a wzrok wydał się dziwnie nieobec-

ny. — Kiedy dojdziemy do władzy, nastąpi wspaniały moment w naszej historii. Pięć milionów wampirów; twoja i moja rodzina zjednoczone pod jednymi rządami. — To rzekłszy, mój tak zwany narzeczony powrócił do rzeczywistości i spojrzał na mnie, pociągając nosem. — Oczywiście wezmę na siebie cały ciężar, jeśli chodzi o rządzenie. — Wszyscy powariowaliście — oznajmiłam, przebiegając wzrokiem po otaczających mnie twarzach. — To jakiś obłęd. Lucjusz podszedł i przykucnął. Znaleźliśmy się twarzą w twarz. Po raz pierwszy, zamiast lekceważenia, kpiny lub władczości, dostrzegłam w jego ciemnych oczach ciekawość. — Czy doprawdy myśl o byciu ze mną napawa cię aż takim obrzydzeniem, Anastazjo? Nie miałam pewności, o co mu chodziło, ale wydawało mi się, że mówi o... o nas. Razem. Nie w kontekście władzy politycznej, ale w znaczeniu bardziej romantycznym. Nie odpowiedziałam. Czy naprawdę sądził, że zakocham się w nim tylko z powodu jego pięknej twarzy? I zabójczego ciała? Ze dam się omamić jego wodzie kolońskiej o najseksowniejszej, najpikantniejszej woni, jaką kiedykolwiek czułam? — Pokażmy jej manuskrypt — wtrącił tata, przerywając napiętą sytuację. — Tak, najwyższa pora — zgodziła się mama. Niemal zdążyłam już zapomnieć o zatęchłym papierze, ale tata usiadł i ostrożnie rozwinął manuskrypt na kuchennym stole. Kruchy papier cicho zaszeleścił, gdy ojciec wygładzał go delikatnie palcami. Słowa — najprawdopodobniej rumuńskie — były mi obce, a tekst wyglądał na jakiś dokument prawny. Na samym dole widniało wiele podpisów. Odwróciłam wzrok, nie chcąc przyglądać się tym głupotom. — Przetłumaczę — zaoferował Lucjusz, wstając. — Chyba że Anastazja uczyła się rumuńskiego?

- Właśnie miałam zamiar zapisać się na kurs — wycedziłam przez zęby. Znalazł się poliglota. - Byłoby dobrze, gdybyś zaczęła się go uczyć, przyszła żono — odparł, przysuwając się jeszcze bliżej i pochylając nad moim ramieniem, by przeczytać tekst. Czułam jego oddech na policzku. Wydawał się nienaturalnie zimny, a jednocześnie słodki. Wbrew zdrowemu rozsądkowi zaczęłam wdychać niecodzienną woń wody kolońskiej, wciągając ją głęboko do płuc. Lucjusz stał tak blisko, że moje ciemne pukle łaskotały go po brodzie. Bezwiednie odgarnął niesforne pasmo z twarzy, niechcący muskając palcami mój policzek. Wzdrygnęłam się pod wpływem jego dotyku. Poczułam gwałtowny ucisk w dołku. Nawet jeśli Lucjusz doznał podobnego szoku z powodu przelotnego kontaktu, nie dał niczego po sobie poznać. Wpatrywał się w skupieniu w dokument. „Czyżby ten zapach zaćmił mi umysł? Może mam urojenia?" — pomyślałam. Przesunęłam się na krześle, starając się uciec przed dotykiem naszego aroganckiego gościa, podczas gdy on przebiegał palcem po pierwszym zdaniu dokumentu. - Tutaj jest napisane, że ty - Anastazja Dragomir - zostajesz przyobiecana za żonę mnie — Lucjuszowi Vladescu — po osiągnięciu przez ciebie pełnoletności, czyli po ukończeniu osiemnastu lat, a wszyscy świadkowie zgadzają się na tę umowę. I że nasze małżeństwo zjednoczy oba klany i zagwarantuje im pokój. — To rzekłszy, Lucjusz się wyprostował. — Jak już mówiłem, to naprawdę dość proste. Zobacz, to podpis twojego ojca adopcyjnego. A to matki. Nie mogłam się oprzeć, by nie zerknąć, i faktycznie, pomiędzy dziesiątkami nieznajomych rumuńskich nazwisk dostrzegłam nabazgrane podpisy mamy i taty. Zdrajcy. Odepchnęłam od siebie manuskrypt, skrzyżowałam ręce na piersiach i rzuciłam rodzicom wściekłe spojrzenie.

— Jak mogliście obiecać, że mnie oddacie jak... jak jakąś... krowę hodowlaną? -Nie obiecaliśmy, że cię oddamy, Jessico - próbowała uspokoić mnie mama. — Wtedy nie byłaś jeszcze naszą córką. Uczestniczyliśmy tylko w wyjątkowym rytuale, w ramach moich badań naukowych. Ceremonia miała miejsce wiele tygodni przed czystką, wiele tygodni przed tym, jak cię adoptowaliśmy. Wtedy jeszcze nie mieliśmy pojęcia, co szykował nam los. — Poza tym nikt nie obiecuje krów — prychnął Lucjusz. — Kto obiecywałby w ten sposób bydło? Jesteś wampirzą księżniczką. Twój los nie leży tylko w twoich rękach. Księżniczką... On naprawdę uważa, że jestem wampirzą księżniczką... Dziwne, niemal przyjemne uczucie, które mną owładnęło, kiedy musnął mój policzek, poszło w niepamięć. Wróciłam do rzeczywistości. Lucjusz Vladescu to świr. — Gdybym była wampirem, chciałabym kogoś ugryźć. Pragnęłabym krwi — powiedziałam w ostatniej desperackiej próbie przywrócenia racjonalności dyskusji, która już dawno pogrążyła się w odmętach absurdu. — Obudzi się jeszcze twoja prawdziwa natura — zapewnił Lucjusz. — Niedługo osiągniesz pełnoletność. I kiedy ugryzę cię po raz pierwszy... wtedy staniesz się wampirem. Przyniosłem ci książkę... A właściwie to pewnego rodzaju poradnik, który wszystko ci wyjaśni... Zerwałam się na nogi tak gwałtownie, że krzesło upadło z hukiem na podłogę. — On nie będzie mnie gryzł — oznajmiłam, wskazując drżącym palcem na Lucjusza. - Nie pojadę do Rumunii i nie wyjdę za niego za mąż. Nic mnie nie obchodzi żadna ceremonia zaręczynowa! — Wszyscy dotrzymacie umowy! - warknął Lucjusz. To nie była prośba. — Proszę nie przybierać takiego tonu, Lucjuszu — zganił go tata, gładząc się po brodzie, a potem odchylił się w zadumie na krześle. — Już wspominałem, że mamy demokrację. Odetchnijmy głęboko. Jak mawiał Gandhi: „Musimy stać się zmianą, którą chcemy ujrzeć".

Lucjusz najwyraźniej nigdy nie miał do czynienia z mistrzem biernego oporu, gdyż wydawał się absolutnie zbity z pan-tałyku przez stanowczy, acz łagodny ton taty i jego całkowicie spaczoną ocenę sytuacji. — Co to w ogóle znaczy? — zapytał w końcu. — Dziś nikt nie podejmie żadnej decyzji — wyjaśniła mama. — Już późno, wszyscy jesteśmy zmęczeni i przytłoczeni całą sytuacją. Poza tym Jessica nie jest jeszcze gotowa na myślenie o ślubie. Na litość boską, przecież ona jeszcze nawet się nie całowała z żadnym chłopcem. Lucjusz wykrzywił usta w sztucznym uśmiechu i uniósł brew. — Doprawdy? Żadnych adoratorów? Szokujące. Wydawać by się mogło, że twoje umiejętności we władaniu widłami powinny ogromnie pociągać niektórych kawalerów z okolicy. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Albo zabić się na miejscu. Pragnęłam podbiec do szuflady z nożami, chwycić największe ostrze i wbić je sobie prosto w serce. Ujawnienie, że nigdy się nie całowałam, wydawało mi się tysiąc razy gorsze niż bycie wampirzą księżniczką. Wampiry to jakaś idiotyczna bujda, ale mój totalny brak doświadczenia... rzeczywistość. — Mamo, to takie upokarzające! Musiałaś mu powiedzieć? — Cóż, Jessico, przecież to prawda. Nie chcę, by Lucjusz myślał, że jesteś doświadczoną młodą damą gotową do zamążpójścia. — Nie wykorzystam sytuacji - obiecał Lucjusz z powagą. -I, oczywiście, nie mogę poślubić Jessiki wbrew jej woli. Wkracza-

my w XXI wiek. Niestety. Jednak obawiam się, że jestem zmuszony do kontynuowania zalotów, dopóki Anastazja nie zda sobie sprawy, że jej miejsce jest u mojego boku. Co się z pewnością stanie. — Nie stanie się — zapewniłam. Zignorował moje słowa. — Zjednoczenie klanów zostało postanowione przez najważniejszych członków naszych rodzin: Radę Starszych rodów Vladescu i Dragomirów. A Rada Starszych zawsze stawia na swoim. Mama podniosła się z krzesła. — Decyzja należy do Jessiki. — Oczywiście. — Pobłażliwy półuśmiech, który zagościł na jego twarzy, mówił jednak coś innego. No dobrze, gdzie jest mój pokój? — Pokój? — Tata zamrugał intensywnie, skonfundowany. — Tak. Do spania — uściślił Lucjusz. — Mam za sobą długą podróż i pierwszy ogłupiający dzień w tak zwanej szkole publicznej. Jestem doprawdy zmęczony. -Nie wrócisz do szkoły! — zaprotestowałam spanikowana. Zupełnie zapomniałam o szkole. — Nie możesz! — Oczywiście, że będę uczęszczał do szkoły — odparł Lucjusz. — Jak udało ci się zapisać? — zapytała mama. — Jestem tutaj na tak zwanej wizie studenckiej — wyjaśnił Lucjusz. — Rada Starszych uznała, że inaczej będzie mi trudno wytłumaczyć dłuższą obecność w tym kraju. Wampiry nie lubią wzbudzać podejrzeń, jak się pewnie domyślacie. Wolimy wtapiać się w tłum. Wtapiać się w tłum? Chodząc latem w długim, aksamitnym płaszczu? W hrabstwie Lebanon w Pensylwanii? W konserwatywnym, farmerskim regionie słynącym z kiełbasek, gdzie

krzepcy ludzie pochodzenia germańskiego wciąż święcie wierzą, że przekłute uszy to jawny znak opętania przez Szatana? — Naprawdę jesteś uczniem z wymiany? — Tata zmarszczył brwi. — Tak. Waszym uczniem z wymiany, dokładnie rzecz biorąc — poprawił go Lucjusz. Mama uniosła ostrzegawczo dłoń. — Nigdy się na to nie zgadzaliśmy. — No właśnie - dodał tata. - Czy nie powinniśmy byli czegoś podpisać? Jakichś dokumentów? Lucjusz roześmiał się w głos. -Och, dokumenty. Mały szczegół, którym zajęliśmy się w Rumunii. Nikt, kto ma choć trochę oleju w głowie, nie odrzuca propozycji składanej przez klan Vladescu. To byłoby niewłaściwe. Poza tym odmowa... Cóż, powiedzmy, że ludzie wszędzie nadstawiają nam szyi. — Lucjuszu, powinieneś był to najpierw z nami skonsultować! — oburzyła się mama. Ramiona chłopaka opadły nieznacznie. — Tak, cóż, może trochę przesadziliśmy. Ale musicie przyznać, że jesteście zobowiązani, by powitać mnie z otwartymi ramionami. Wiedzieliście, że ten dzień nadejdzie. A ja wraz z nim. Tata odchrząknął i spojrzał na mamę. — Wiele lat temu obiecaliśmy Dragomirom, że kiedy nadejdzie czas... — Och, Ned, sama nie wiem. Musimy wziąć pod uwagę uczucia Jessiki... — Złożyliście przysięgę mojej rodzinie — przypomniał im Lucjusz. — Poza tym i tak nie mam gdzie się podziać. Nie wrócę do tak zwanego hotelu, gdzie spałem poprzedniej nocy. Pokój cały był w świnie, na litość boską! Świńska tapeta, wszędzie ja-

kieś bibeloty w kształcie świń. Prawdziwy Vladescu nie sypia ze świniami. Mama westchnęła ciężko i w pocieszającym geście położyła dłonie na moich ramionach. — No dobrze, na razie Lucjusz może zostać w mieszkaniu dla gości nad garażem, zanim nie podejmiemy decyzji co dalej. Zgadzasz się, Jessie? To tymczasowe rozwiązanie. Jestem pewna. — To przecież wasz dom — mruknęłam, wiedząc, że zostałam pokonana. Rodzice zawsze przygarniali sieroty. Złośliwe koty, burkliwe psy... jeśli coś nie miało domu, mogło zamieszkać na naszej farmie, nawet gdyby to groziło pogryzieniem. Tak oto nastolatek, który podawał się za wampira — i to nie za byle jakiego wampira, ale mojego aroganckiego, władczego, wampirzego narzeczonego — zamieszkał nad naszym garażem na początku jedynego w moim życiu ostatniego roku szkoły średniej. Był ostatnią osobą na ziemi — i to z piekła rodem - z którą pragnęłabym jeździć co rano do szkoły, a co dopiero związać się na wieki. Zamiast spać, pół nocy rozmyślałam o swoim zrujnowanym życiu. O biologicznych rodzicach: członkach dziwacznej sekty, którzy twierdzili, że są krwiopijcami. Teraz mogłam jedynie próbować o nich zapomnieć. Ich historia powinna zostać ukryta w odmętach przeszłości. Jednak przyszłość... Chciałam tylko mieć szansę na spotykanie się z Jakiem Zinnem, zwyczajnym chłopakiem, a zamiast tego pojawił się w moim życiu, a raczej garażu, pokręcony narzeczony. I bez tego w szkole już wszyscy uważali moją rodzinę za dziwaczną, przez tatę — miłośnika jogi prowadzącego niedochodową farmę produkującą organiczną żywność, oraz mamę naukowca — żywicielkę rodziny specjalizującą się zawodowo

w bujdach i fikcji. Teraz dopiero mnie wyklną. Nastolatka zadająca się z ghulami. I to z jakimi ghulami. Wlepiałam wzrok w sufit i bezskutecznie próbowałam powstrzymać wspomnienie zapachu wody koloriskiej Lucjusza, który mną owładnął, kiedy chłopak się do mnie zbliżył. Starałam się zapomnieć o mocy, jaką wokół siebie roztaczał na lekcji literatury angielskiej. O dotyku jego palców na moim policzku. O jego pewności, że któregoś dnia zanurzy zęby w mojej szyi. Boże, co za świr. Odrzuciłam kołdrę, usiadłam, odsunęłam zasłonę i spojrzałam przez okno w stronę garażu. W mieszkaniu wciąż paliło się światło. Lucjusz jeszcze nie spał. Co robił? Przełknęłam głośno ślinę i opadłam z powrotem na poduszkę, a potem podciągnęłam kołdrę pod samą szyję - delikatną, wrażliwą, jeszcze niecałowaną przez nikogo — z jednej strony pragnęłam, by wreszcie nadszedł ranek, a z drugiej obawiałam się kolejnego dnia.

Rozdzial 7 Drogi wuju Wasylu! Piszę do Ciebie z mojego „poddasza" nad zapuszczonym garażem Packwoodów, gdzie ulokowano mnie niczym niechciane auto albo zapomniany grat, żebym dzień i noc wdychał wyziewy jakiegoś starego gruchota. Choć jestem tu dopiero kilka tygodni, już tęsknię za surowym pięknem Karpat, za wyciem wilków w nocy - przyprawiającym o dreszcze i cudownym zarazem. Dopiero kiedy znajdziemy się w miejscu pozbawionym niebezpieczeństw i tajemnicy, potrafimy zrozumieć, jak bardzo można tęsknić za mrocznymi zakątkami świata. Tutaj ludzie martwią się tylko o to, jak uniknąć zderzenia z ogromnym wozem siana na wąskiej drodze (a podobno to Rumunia jest zacofana!) albo czy w telewizji pokażą jakiś fajny serial. (Pack-woodowie byli na tyle mili, że udostępnili mi na moim strychowym wygnaniu telewizor, na co mogę jedynie zareagować z typowym dla Amerykanów entuzjazmem i wykrzyknąć „hurra!"). Oczywiście jednak zdaję sobie sprawę, że nie jestem tutaj dla rozrywki, sztuki czy podziwiania architektury. (Czy będę mógł kiedykolwiek jeszcze zaznać szczęścia w naszym wysokim gotyckim zamku po spacerze korytarzami Liceum im. Woodrowa Wilsona -prawdziwej pieśni pochwalnej ku czci linoleum?). Nie powinienem się też skupiać na kuchni (doprawdy, Wasylu - weganie?) ani na błyskotliwych pogawędkach moich szkolnych kolegów i koleżanek (słowo „wypasiony" zaczyna działać mi na nerwy). Odbiegam jednak od tematu.

Dziewczyna, Wasylu. Dziewczyna. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy moja przyszła żona — moja „królowa" - po kolana w zwierzęcych odchodach, zaczęła pokrzykiwać na mnie z drugiego końca stajni, a potem próbowała mnie ugodzić w stopę narzędziem rolniczym niczym jakiś nawiedzony stajenny. Pominę już fakt, że jej męskie buciory pokryte były zastygłą skorupą końskich ekskrementów. Pewnie sama wzmianka o tym świadczy o moich złych manierach. Tak czy inaczej, ona jest niesforna. Niechętna do współpracy. Nie przejawia najmniejszego zainteresowania własnym dziedzictwem — a już z pewnością nie przejmuje się swoimi obowiązkami, przeznaczeniem i statusem należnym jej z samego urodzenia. Podsumowując, Jessica Packwood nie jest wampirem. Zycie w Ameryce najwyraźniej pozbawiło naszą przyszłą królową wszelkich śladów szlachetnej krwi, która -jak obaj dobrze wiemy - musiała płynąć w jej żyłach przy narodzeniu. Przeszła swoistą dializę kulturową, że się tak wyrażę. Obdarzona czarnymi, kręconymi włosami, które czynią rumuńskie kobiety tak wyjątkowymi, szarpie je i czymś smaruje w swojej próżności po to tylko, by upodobnić się do przeciętnej amerykańskiej nastolatki. Czemu próbuje być kimś innym? I jeszcze to wyczucie mody... Ile może być rodzajów dżinsów? No i T-shirty z podobiznami koni albo z najróżniejszymi intymnymi wyznaniami. J love NY". Czemu są aż tak wyluzowani? Czy takie straszne byłoby założenie raz na jakiś czas sukienki? Albo uśmiechnięcie się? Wasylu, zdaję sobie sprawę, że honor mnie zobowiązuje, abym stworzył związek z tą młodą damą, ale - doprawdy - czy ona zdoła poprowadzić nasze legiony? A jeśli chodzi o jakąkolwiek bliskość fizyczną między nami... Cóż, gdybyś był uprzejmy dostarczyć mi wskazówek na temat moich obowiązków w tym względzie, byłbym ogromnie wdzięczny.

Wiesz, że jestem gotów poświęcić się dla dobra ogółu, ale, szczerze mówiąc, sprawa zdaje się wymykać spod kontroli. Może rozsądniej byłoby odwołać cały plan i mieć nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży? Czy jesteśmy pewni, że dojdzie do otwartej wojny między klanami, jeśli pakt nie zostanie zrealizowany? Gdybyśmy mówili o kilku pomniejszych potyczkach, z minimalnymi stratami, opowiem się za ponownym zastanowieniem się nad tym małżeństwem. Ale, oczywiście, ostatnie słowo należy do Ciebie. Tymczasem będę kontynuował moje, na razie bezowocne, wysiłki, by odpowiednio wyedukować tę niemożliwą amerykańską dziewczynę i wzbudzić w niej zainteresowanie. W tej właśnie kolejności. Proszę Cię jednak, wuju — rozważ moje słowa i rozwiej obawy. Z poważaniem Twój wielce obowiązany bratanek Lucjusz Vladescu PS Zostałem przyjęty do szkolnej drużyny koszykówki. Trener uważa, że się nadaję!

Rozdzial 8 NIE POTRAFIĘ TEGO ZROBIĆ! - poskarżyła się Mindy, skreślając kolejne błędne rozwiązanie. — Te zadania nie są aż takie trudne — powiedziałam, ciesząc się w duchu, że to już ostatni rok pomagania Mindy w matematyce. Nie umiała sobie poradzić z równaniami i podczas tych naukowych spotkań szybko zaczynałyśmy działać sobie na nerwy. Na pewno nie ułatwiał nam też pracy potworny upał panujący w moim pokoju. Choć wielokrotnie błagałam tatę, by zainstalował klimatyzację, zawsze tylko odpowiadał, że to marnowanie energii. Sięgnęłam po zeszyt ćwiczeń i zaczęłam czytać. — Dwaj mężczyźni podróżują pociągami, które opuszczają stację... — Nikt już teraz nie jeździ pociągami — zaczęła oponować Mindy. — Dlaczego zawsze musimy rozmawiać o pociągach? Dlaczego nie o samolotach? Zerknęłam na przyjaciółkę znad książki. — Nie da się ciebie uczyć. Mindy z impetem zatrzasnęła zeszyt. — A skoro już mowa o uczeniu, co powiesz o Lucjuszu na dzisiejszej lekcji literatury? Pani Wilhelm prawie dostała orgazmu, kiedy wstał i wygłosił wykład na temat Hamleta. — Mindy urwała na chwilę. — Faktycznie, w jego ustach ta sztuka o Danii wydała się nawet całkiem interesująca. — Wracając do naszego zadania... — A tak w ogóle, to gdzie jest Lucek? - Mindy najwyraźniej już całkiem zapomniała o matematyce. Wskoczyła na moje łóżko i wyjrzała przez otwarte okno, rozchylając firanki. — Lu-

uuuuucjusz — zagruchała. — Chodź do nas... Mindy chce cię zobaczyć... — Proszę, nie wołaj go — poprosiłam całkiem szczerze. — Chcę tylko raz zerknąć w te uwodzicielskie czarne oczy... — Mindy wychyliła się za okno prawie do pasa. — Hej, ktoś chyba tu jedzie. Widzę pikapa na drodze. — Kto? — zapytałam przez grzeczność, choć tak naprawdę zupełnie mnie to nie interesowało. Pewnie któryś z kursantów taty przyjechał wcześniej na jogę. Usłyszałam odgłos opon na żwirze, a potem gasnący silnik. Przyjaciółka odwróciła się gwałtownie i opuściła firanki. — Jake. To niebieski samochód Jake'a. Zatrzymał się przy stajni. Jake? Starałam się zachowywać nonszalancko. — Och, pewnie przywiózł nam siano. Kupujemy je z jego farmy. Rozładuje i odjedzie za parę minut. — Aha. — Mindy przetrawiła tę informację, a potem znów wychyliła głowę za okno. — Hej, Jake! — zawołała. — Zaraz do ciebie zejdziemy! Nie?! Co ona wyprawia?! — Mindy, mam na sobie dziurawy T-shirt. I jestem nieuma-lowana! — Wyglądasz prześlicznie — zapewniła mnie Mindy i pociągnęła za ramię. — Poza tym już mu powiedziałam, że schodzimy. Niechętnie pozwoliłam jej sprowadzić się po schodach na parter, a potem na zewnątrz. — Zabiję cię za to, zobaczysz. Mindy zignorowała pogróżki. — Nie ma na sobie podkoszulka — szepnęła, ciągnąc mnie przez podwórze w stronę pikapa Jake'a. Stał za samochodem, zdejmując bele siana z przyczepy. — Spójrz na te mięśnie!

Wykręciłam jej ramię. — Mindy, zamknij się! — Au! — Wyrwała się z mojego uścisku i spiorunowała mnie spojrzeniem. — Co słychać? - Jake uśmiechnął się, przerywając pracę. Wyciągnął czerwoną chustkę z kieszeni wytartych dżinsów i otarł nią pot z czoła. Jego biceps napiął się, a idealny kaloryfer na brzuchu zalśnił w promieniach zachodzącego słońca. — Właśnie uczyłyśmy się matematyki — oznajmiłam, przyciskając rękę do ciała, by ukryć dziurę w T-shircie. Znajdowała się dokładnie nad moim brzuchem, który wciąż jeszcze wystawał po zbyt obfitej letniej kolacji. — Wejdziesz, żeby się czegoś się napić, jak skończysz? — zaproponowała Mindy, jakby to był jej dom. — Pewnie — zgodził się Jake i wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Muszę tylko rozładować siano, zanim zajdzie słońce. Mindy pociągnęła mnie za nadgarstek, sygnalizując, że powinnyśmy wrócić do domu i poczekać w środku. — Chodź, zmienisz bluzkę — szepnęła mi do ucha. — Do zobaczenia za parę minut! — zawołałam do Jake'a, rzucając ostatnie przelotne spojrzenie na jego nagi tors. Niezły. Jednak kiedy odwróciłam się, by wejść do domu, kątem oka dostrzegłam rumuńskiego ucznia z wymiany międzynarodowej, wspartego plecami o ścianę garażu, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Może to wina ostatnich promieni niknącego słońca, które rzucały ostre cienie na jego chudą, kanciastą twarz, ale wcale nie wyglądał na zadowolonego.

Rozdzial 9 JUTRO BĘDZIESZ ZDANY NA SIEBIE, mimo próśb mamy, bym pomogła ci się zaadaptować — ostrzegłam Lucjusza, który ustawił się za mną w kolejce po lunch i kręcił głową z dezaprobatą na widok każdego dania. — Do tej pory powinieneś już wiedzieć, jak tu wszystko działa. — O, tak - odparł Lucjusz, popychając tacę jednym palcem, jakby była skażona. - Ustawia się ludzi w kolejce jak bydło w oborze, pokazuje im jedzenie dobre dla bydła i zmusza się ich do konsumpcji w zgarbionej pozycji, ściśniętych ramię przy ramieniu, przy stołach przypominających koryta. — Wybierz coś wreszcie! — jęknęłam, sięgając po kanapkę. — Ten mielony burger sloppy joe nie jest zły. Lucjusz powstrzymał mnie, mocno zaciskając wokół mojego nadgarstka palce. Były przeraźliwie silne... i zimne. — Jessico, czy to mięso? Ale przecież twoi rodzice... — Rodzice nie muszą wiedzieć o wszystkim, co dzieje się w szkole. I niech tak zostanie — ostrzegłam, wyrywając się z jego uścisku i popychając tacę. Potem rozmasowałam sobie nadgarstek, żeby go trochę ogrzać. — Nic im nie mów. — Cóż z ciebie za buntowniczka. — Lucjusz uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony. — Pochwalam. — Naprawdę nic mnie nie obchodzi, czy coś pochwalasz. — Oczywiście, że nie. — Lucjusz zignorował sloppy joe, ale sięgnął po frytki. - Cartofi pai. To przynajmniej mamy w Rumunii.

— A tak swoją drogą, skąd wziąłeś picie? — zapytałam, wskazując na jego tacę, na której stał ogromny plastikowy kubek zdobiony logo ORANGE JULIUS. - Wiesz przecież, że nie wolno ci opuszczać kampusu. — Ach, potworna perspektywa zostania po lekcjach — westchnął Lucjusz, uniósł kubek i pociągnął łyk z grubej słomki. W górę popłynął czerwony, gęsty płyn. Chłopak przełknął z nieukrywaną rozkoszą. — Ta koszmarna kara nie odstraszy mnie jednak od przyjemności zasmakowania koktajlu truskawkowego. Obawiam się, że jestem uzależniony. — Powinieneś to wyrzucić — powiedziałam i sięgnęłam po kubek. - Serio, jeśli cię z tym przyłapią... Lucjusz zabrał napój, zanim zdążyłam go dotknąć. — Ani się waż. Radziłbym ci też tego nie rozlać. Zerknęłam na jego twarz, niepewna, co ma na myśli. W czarnych oczach tliły się figlarne ogniki. — No, chodź - ponagliłam, sięgając po galaretkę cytrynową. — Hamujemy kolejkę. Zapłaćmy, jeśli nie chcesz niczego więcej. Zanieśliśmy nasze tace do kasy i kiedy zaczęłam grzebać w kieszeniach w poszukiwaniu pieniędzy, Lucjusz wyciągnął portfel i otworzył go. — Moja — wątpliwa — przyjemność. — Nie ma mowy. — Zlokalizowałam w kieszeni kilka zwiniętych dolarów, ale Lucjusz okazał się szybszy. Wręczył pani w kasie banknot dwudziestodolarowy. — Reszty nie trzeba. - Uśmiechnął się do niej, schował portfel i uniósł obie nasze tace. — Ale... — pani w kasie zaczęła protestować. — On jeszcze nie przywykł do naszej waluty... — wyjaśniłam, po czym zwróciłam się do Lucjusza: — Lunch kosztował jakieś sześć dolarów. Nie więcej.

Zmarszczył brwi. — Naprawdę uważasz, że nie orientuję się w kursach walut? A już zwłaszcza dolara amerykańskiego, tak powszechnego? Mieszkam w Rumunii, nie na Księżycu. Kasjerka wciąż trzymała resztę na wyciągniętej dłoni, spoglądając na nas niepewnie. — Oddam mu ją później — odezwała się w końcu i schowała gotówkę. — Spójrz, tam jest Melinda — zauważył Lucjusz, wskazując tacami trzymanymi w dłoniach. — Macha do nas trochę histerycznie. Jest dość... ożywiona, nie sądzisz? — Domyślam się, że jesz dzisiaj z nami. — Westchnęłam, prześlizgując się za nim między stołami w stronę Mindy. Niektórzy uczniowie unosili głowy, a czasem nawet usuwali się na widok wysokiego nastolatka w nienagannie białej koszuli, czarnych spodniach i wypolerowanych do połysku butach. Lucjusz najwyraźniej nie przejmował się zainteresowaniem, jakie wzbudzał. Przeciwnie, wyglądał, jakby właśnie tego oczekiwał. — Hej, Jess! — Mindy uśmiechnęła się szeroko, kiedy podeszliśmy do stołu. Jej policzki oblały się pąsem. — Cześć, Lucjuszu. — Melindo, miło mi cię widzieć — odparł, stawiając nasze tace na blacie. — Wyglądasz dziś olśniewająco. Moja najlepsza przyjaciółka cała rozpromieniała. — Ach, dziękuję. To pewnie ta moja nowa koszula. Abercrom-bie. Z outletu — oznajmiła i wskazała na czarne, dopasowane spodnie Lucjusza. — A skoro już mówimy o ubraniach, są bombowe. Czy wszyscy w Rzymie ubierają się tak jak ty? Czy tylko członkowie rodów królewskich? — W Rumunii — poprawiłam. — Nie w Rzymie. — Och, przecież to też Europa. — Mindy machnęła ręką, wciąż wpatrując się w Lucjusza ze ślepym zachwytem. — Tak czy siak, spodnie są wypasione. Chłopak się uśmiechnął.

- Powiem mojemu krawcowi, że jego ubrania są „bombowe" i „wypasione". Na pewno będzie zadowolony, kiedy dowie się, że może konkurować z najnowszą amerykańską modą. Podszedł do stołu, by odsunąć dla mnie krzesło, ale teraz to ja złapałam go za rękę. - Sama to zrobię. - Jak sobie życzysz - odparł, cofając się. - Och, szkoda, że nie mieszkam w Rumunii! - Mindy westchnęła, wspierając brodę na pulchnych dłoniach. - Twoje maniery są takie... - Nienaganne - Lucjusz pomógł jej znaleźć właściwe słowo. - Świetnie - burknęłam, przeszukując zawartość swojej tacy. — Zapomniałam o łyżce. - Zaraz wracam - rzucił Lucjusz, wstając. - Nie, sama po nią pójdę - uparłam się, również się podnosząc. Lucjusz stanął za krzesłem, położył silne dłonie na moich ramionach i delikatnie, acz zdecydowanie popchnął mnie na siedzenie. Pochylił się nade mną, nie rozluźniając uchwytu, przemówił cichym, spokojnym głosem. Jego chłodny oddech musnął moje ucho i znów poczułam to zdradzieckie, obezwładniające mrowienie w brzuchu. - Jessico, na litość boską - powiedział. - Pozwól mi być choć raz uprzejmym w stosunku do ciebie. Mimo że wiele feministek temu przeczy, galanteria nie implikuje bezsilności kobiet. Wręcz przeciwnie, galanteria to uznanie wyższości kobiet. Potwierdzenie waszej władzy nad nami. To jedyna forma służby, do której ucieka się członek rodu Vladescu, tak więc z przyjemnością ci usłużę. W zamian ty jesteś zobligowana przyjąć moją służbę z wdzięcznością.

Lucjusz puścił moje ramiona i odszedł, zanim zdążyłam zareagować. - Nie mam pojęcia, o co mu chodziło, ale to chyba, normalnie, najseksowniejsza rzecz, którą kiedykolwiek słyszałam. -Wzrok Mindy powędrował za Lucjuszem. — Ale ci się pofarciło. Dlaczego moi rodzice nigdy nie przyjmują uczniów z wymiany? - Naprawdę chciałabym, żeby to był twój problem - powiedziałam. „Nawet nie wiesz, jak bardzo" dodałam w myślach. Gdyby tylko Mindy wiedziała, jak szalony był Lucjusz Vladescu. I za kogo się uważał. Mindy przebiła słomką kartonik mleka czekoladowego. - Nie rozumiem cię, Jess. Kiedy miałyśmy po pięć lat, przebierałyśmy się za księżniczki. Teraz zjawia się prawdziwy książę z bajki i chce ci usługiwać, a ty narzekasz! - Och, Min... tylko go nie zachęcaj, dobrze? - Jesteś zbyt zapatrzona w Jake'a Zinna, żeby dostrzec, że próbuje cię poderwać najprawdziwszy europejski arystokrata, Jess. Będziesz tracić czas na chłopaka, który doi krowy dla rozrywki... - Rodzina Jake'a nie ma krów — zaoponowałam. — Oni zajmują się uprawą zbóż. Poza tym myślałam, że lubisz Jake'a. Jeszcze niedawno śliniłaś się na widok jego mięśni. - O, hej, Lucjuszu! - zaćwierkała Mindy, kopiąc mnie pod stołem. — Szybko wróciłeś. - Nie chciałem, żeby galaretka Jessiki rozpłynęła się w tym upale - odezwał się Lucjusz gdzieś za moimi plecami, a potem znów pochylił się nade mną i zaczął układać sztućce na tacy. Widelec po lewej stronie od burgera. Nóż i łyżkę po prawej. — W Ameryce układa się tak samo, prawda? - Co robicie w Rumunii oprócz chodzenia do najlepszej na świecie szkoły etykiety? - zaciekawiła się Mindy, gdy Lucjusz zajął miejsce.

Chłopak odchylił się na metalowym krzesełku i wyciągnął długie nogi w stronę przejścia, odsuwając od siebie nietknięte frytki. - Cóż, moja edukacja jest dość wszechstronna, choć mam prywatnych nauczycieli. Lubię też jeździć do Bukaresztu i Wiednia, kiedy najdzie mnie na to ochota. W Karpatach popularne są też polowania. I jazda konna. - Hej, a więc macie z Jessicą coś wspólnego! — zawołała Mindy. Skarciłam ją wzrokiem. - No co? Przecież to prawda. Lucjusz uniósł brwi, wyraźnie zaintrygowany. - Naprawdę, Jessico? Myślałem, że twoje kontakty z końmi ograniczają się do czyszczenia boksów droczył się. - Nie miałem pojęcia, że znasz także widok z siodła. Ukrywałaś to przede mną. - Bo nie chciałam, żebyś czaił się na mnie za stajnią i płoszył mojego konia — odparłam, zatapiając zęby w zakazanym sloppy joe. - Jess bierze jesienią udział w zawodach, w konkursie skoków — dodała Mindy. Lucjusz uśmiechnął się z aprobatą. - Pewnie nie wiecie, ale w moim rodzinnym miasteczku Sighi§oarze jestem uznawany za świetnego jeźdźca. Może pomógłbym ci z dosiadem... - Nie! - zawołałam głośniej, niż zamierzałam. - Nie potrzebuję pomocy, okej? - Jesteś pewna? Byłem kapitanem Ogólnokrajowej Amatorskiej Drużyny Polo, jestem w tym ekspertem. - Och, na litość boską! - jęknęłam, wciskając do ust łyżkę z pokaźną porcją galaretki.

— Lepiej pohamuj się z tym deserem, Pako - rozległ się czyjś głos. — Już teraz się trzęsiesz jak micha galarety. O nie... Obejrzałam się przez ramię i dostrzegłam pękatego Franka Dormanda w towarzystwie Faith Crosse i jej napakowanego chłopaka Ethana Straussera, którzy właśnie mijali nasz stół, śmiejąc się w głos. — I kto to mówi, Dormand — odezwałam się. — Przynajmniej mój tłuszcz nie odkłada się w mózgu. Ale oni znikali już między stolikami, nadal ogromnie rozbawieni. — Nikczemni. — Lucjusz wyprostował się na krześle. W jego głosie wyczuwało się zdziwienie. — Czy on właśnie z ciebie zażartował? — To rzekłszy, zaczął unosić się z krzesła, więc chwyciłam go za ramię. — Daj spokój. Poradziłam sobie. Jak zawsze. Lucjusz zamarł na moment w pozycji na wpół stojącej i z niedowierzaniem wpatrywał się we mnie. — Mam pozwolić, żeby... żeby ten bezmózgi typ cię obrażał? Ściskałam go kurczowo za rękaw, czując przez materiał jego napięte mięśnie. — Frank Dormand jak zawsze robi z siebie głupka — oznajmiłam. — Szkoda na niego czasu. Wydawało się, że Lucjusz zapomniał na chwilę o Franku, dzięki Bogu, i opadł z powrotem na siedzenie. Po chwili jednak omiótł wzrokiem moją twarz, całkiem zbity z tropu. — Jessico... Nie rozumiem, dlaczego ktoś taki jak ty pozwala, by się z niego wyśmiewano... — Przestań, Lucjuszu — ostrzegłam i utkwiłam wzrok w jego czarnych oczach, w niemym błaganiu. „Proszę, nie wspominaj o wampirach, zaręczynach ani o moim królewskim pochodzeniu. Nie przy Mindy. Nigdy" - zaklinałam go w duchu. - Wiem, jak sobie z tym poradzie! — wydusiłam na głos. Lucjusz poddał się, choć z nieukrywaną niechęcią. - Jak sobie życzysz. Ale godzę się na to tylko ten jeden raz. Takie idiotyczne zachowanie - i to w stosunku do ciebie -więcej nie ujdzie nikomu płazem.

To oznajmiwszy, znów odchylił się na krześle, skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał na drzwi, w których właśnie zniknęli Frank, Faith oraz Ethan. Wpatrywał się w nie z taką intensywnością, jakby próbował zwabić ich z powrotem i stawie im czoło. Miałam wrażenie, że obmyśla strategię walki i wizualizuje starcie w swojej głowie. Jego wzrok był tak przerażający, że nawet Mindy zamilkła, chyba po raz pierwszy w życiu. Skończyliśmy lunch w milczeniu. Lucjusz nie tknął niczego ze swojej tacy. Od czasu do czasu sięgał tylko po koktajl truskawkowy, ani na moment nie odrywając wzroku od drzwi. Kiedy wychodziliśmy ze stołówki, wyrzucił kubek do pojemnika na śmieci i plastik obił się głucho o metalową ścianę. Musiał być pusty. - Mam nadzieję, że kiedyś skopie Frankowi tyłek - szepnęła mi Mindy do ucha, opróżniając swoją tacę. - To wcale nie żarty. Lucjusz wyglądał, jakby był gotów dla ciebie zabić. Słowa Mindy zabrzmiały niemal romantycznie. Ja też dostrzegłam ten błysk w oku Lucjusza, a w jego napiętych mięśniach wyraźnie czułam ledwie powstrzymywany gniew. Nie, wizja Lucjusza Vladescu dokonującego wendety w moim imieniu wcale nie wydawała mi się romantyczna. Wręcz przeciwnie, napawała mnie niepokojem graniczącym ze strachem. W rzeczy samej, im więcej myślałam, tym bardziej zestawienie: Ethan, Frank, Faith, Lucjusz i ja wydawało mi się mieszanką, która mogłaby doprowadzić jedynie do katastrofy.

Rozdzial 10 Drogi wuju Wasylu! Soczewica to chyba najwszechstronniejsze, niezniszczalne pożywienie. Soczewicę można jeść samą. Można ją zmieszać z jej bliskim kuzynem, prostackim bulgurem albo próbować utopić w zalewie octowej na „sałatkę wegańską". Ale soczewica, niestety, zawsze przetrwa. Zaiste, w domu Packwoodów ta wytrwała, mała roślinka wciąż się odradza, zawsze wolna od wszelkiego smaku, i wkrada się niestrudzenie w postaci małych, potwornych granulek praktycznie do każdego dania w oczekiwaniu, że zostanie zjedzona. Jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz. A do tego na dodatek te galaretki i burgery słoppyjoe. NA LITOŚĆ BOSKĄ, WASYLU! Co jeszcze będę musiał znosić w imię pokoju między naszymi klanami? Czy mam poświęcić samego siebie jako pierwszego więźnia w wojnie, która nawet jeszcze nie wybuchła? Doprawdy tu nie chodzi tylko o jedzenie (albo raczej o to, co Pack-woodowie i Wydział Edukacji stanu Pensylwania definiują jako jedzenie). Amerykańskie szkoły średnie powinny być zakazane konwencją genewską. Niewysłowione okrucieństwa, które jestem zmuszony tu znosić, zadziwiłyby nawet Ciebie, mistrza w bezwzględności! Jak wiesz, zawsze ciekawiło mnie zagadnienie nieśmiertelności... Jak by to było żyć wiecznie (przy założeniu, że uniknie się drewnianego kołka, a ja zamierzam go uniknąć). Nie muszę się już dłużej

nad tym zastanawiać. Doświadczyłem wieczności na lekcji wiedzy o społeczeństwie pani Campbell. Trzy dni trajkotania o „boskim przeznaczeniu", które stało się argumentem dla Stanów Zjednoczonych w XIX wieku do zajęcia zachodniego wybrzeża kontynentu. Wasylu - TRZY DNI. Pragnąłem zerwać się na nogi, wyrwać notatki z jej bladych rąk i wrzasnąć: „Tak, Ameryka zaczęła rozrastać się na zachód! Czy to nielogiczne, zważywszy, że całe wschodnie wybrzeże zajmowali Europejczycy? Dokąd niby mieli pójść? Pchać się na próżno do morza?". Nie powinienem jednak ciskać gromów. Nie wypada mi tracić opanowania. Muszę wytrwać; walczyć z pokusą zmienienia się w obojętne warzywo - jak większość moich szkolnych „kolegów" (jeszcze czego!), którzy zapadają w grupowy, bezmyślny trans na każdej lekcji. (Czasem zazdroszczę im tej zdolności totalnego wyłączenia umysłu na całe pięćdziesiąt minut i ożywiania się dopiero na dźwięk dzwonka, jak psy Pawłowa, by następnie szczekać i ujadać w korytarzach aż do rozpoczęcia kolejnej lekcji). Jednak z pewnością bardziej niż sprawy mojej edukacji interesują Cię moje zaloty. Niestety, Anastazja całą aktywność, „ikrę" (że posłużę się kolokwializmem, który nasuwa na myśl oślizgły wątpliwy przysmak, a nie godną podziwu cechę charakteru), całkowicie poświęca odrzucaniu mnie. Rzeczona młoda dama wykazuje zaiste wybitne zaangażowanie w tej dziedzinie. Poza tym odnoszę wrażenie, że Anastazja odczuwa niezrozumiały pociąg do pewnego rozwożącego siano młodzieńca z sąsiedniej farmy (Chłopa! I to na dodatek niskiego!), o tak przeciętnych urodzie i zachowaniu, że choć siedzi obok mnie na lekcjach literatury angielskiej (których prowadzenie właściwie przejąłem - może niedługo dadzą mi etat!), nie jestem w stanie zapamiętać jego imienia. Justin? Jason? (W obu przypadkach zgaduję. W szkole im. Woodrowa Wilsona co drugi młodzieniec zdaje się tak nazywać).

Wracając do sedna, Wasylu, wydaje mi się, że mam „konkurenta". Konkurenta niskiego stanu, którego prymitywna strategia zalecania się do Anastazji zakłada zjawianie się na farmie Packwoodów bez koszuli (zupełnie nieuzasadniony strój) i napinanie mięśni! Puszy się przed tą dziewczyną jak nadęty paw! Gdybyś tylko widział, jak ona trzepocze rzęsami na widok tego prostaka... Czy to źle świadczy o Anastazji, czy o mnie, jeżeli mnie unika? Skoro Dragomirowie przejawiają skłonność do wiązania się z chłopami, może powinniśmy pozwolić, by ich linia w sposób naturalny uległa degradacji, zamiast się z nimi jednoczyć? Żartuję. Oczywiście, że zwyciężę. (Vladescu przeciwko chłopskiemu robotnikowi... Wygrałbym Anastazję z jedną ręką związaną za plecami, a może nawet z przepaską na oczach). Ale cała ta sytuacja jest, delikatnie rzecz ujmując, zniechęcająca. Świadomość, że Anastazja spogląda przychylnym okiem na umizgi prostaka, podczas gdy okazuje jej zainteresowanie książę... gdy Vladescu okazuje zainteresowanie! Obwiniam o wszystko soczewicę. Jak arystokrata przywykły do mięsa może funkcjonować na rozgotowanych strączkowych? Poza tym bardziej jeszcze zniechęciła mnie sytuacja, której byłem niedawno świadkiem. Anastazja została znieważona przez jednego z najbardziej dokuczliwych osobników z Liceum im. Woodrowa Wilsona, chłopca o nazwisku Frank Dormand. Wyobraź sobie: zwykły prostak obrażający wampirzą księżniczkę. Przez chwilę siedziałem osłupiały, jak zwykła ciamajda, nie wierząc własnym uszom i oczom. Więcej nie dopuszczę do podobnej sytuacji. Zdaję sobie sprawę, że muszę przestrzegać lokalnych zasad postępowania (niestety, istnieją tu bardzo restrykcyjne sankcje przeciwko głowom turlającym się po ulicach), ale kolejny obraźliwy komentarz Dormanda nie pozostanie niezauważony. Moja przyszła żona - choć chwilowo przejawiająca zainteresowanie chłopami — nie będzie znosić podobnej arogancji.

Niepokoi mnie nie tylko ta zniewaga, Wasylu. Odpowiedz mi, jak Anastazja może zrozumieć swoją prawdziwą wartość, skoro wychowuje się w takim miejscu? Czy powinno nas dziwić, że przejawia zainteresowanie wieśniakami? Gdyby Anastazja dorastała w Rumunii, wychowywana na przyszłą przywódczynię, nigdy nie pozwoliłaby na obelgi ze strony jakiegoś prostaka. Rozkazałaby go zlikwidować bez sentymentów. Tutaj mogła jedynie odeprzeć atak własną (prostą, acz obiecująco ciętą) ripostą. To również broń - bez dwóch zdań, ale księżniczka prawdziwą władzę powinna dzierżyć w swoich rękach. Przejdę jednak do głównego celu mojego listu. Czy mógłbyś przesłać mi kolejne, powiedzmy, 23 tysiące lei - równowartość około 10 tysięcy dolarów amerykańskich - z mojego funduszu? Myślę nad pewnym drobnym zakupem, związanym oczywiście z moimi zalotami do Anastazji. Choć możliwe, że za niewielką część nabędę niewielki sklep mięsny. Dziękuję z góry za Twoją szczodrość. Twój bratanek Lucjusz PS Wkrótce rozpoczną się treningi koszykówki. Może zechciałbyś przylecieć na jakiś mecz? A może nie.

Rozdzial 11 DLACZEGO LUCJUSZ nie musi pomagać w zmywaniu naczyń?! — jęknęłam niezadowolona, wręczając mamie ociekający wodą talerz. — Przecież z nami jada. Mógłby pomóc nam w sprzątaniu. Mam też dość prania jego rzeczy. On zawsze dopomina się o krochmal. Kto w ogóle używa krochmalu w dzisiejszych czasach? — Rozumiem twoją irytację, Jessico. — Mama wytarła talerz ręcznikiem. — Ale rozmawialiśmy na ten temat z ojcem i oboje uważamy, że Lucjusz ma wystarczające problemy z zaadaptowaniem się w Stanach Zjednoczonych, a ty jeszcze chcesz nałożyć na niego dodatkowe obowiązki. — Moim zdaniem zaadaptował się już całkiem dobrze. Wręcz za dobrze. — Nie myl postawy Lucjusza z zadowoleniem — powiedziała mama. — Jego styl życia i tak drastycznie się zmienił. Nie powinniśmy zmuszać go do wykonywania prac, którymi w jego domu zajmuje się służba. — To on tak twierdzi. Mama się roześmiała. — Nieważne, co myślisz o... wampirzym pochodzeniu Lucjusza... — Myślę, że to stek bzdur — wyrwało mi się. — Tak czy siak, Lucjusz pochodzi z bardzo zamożnej, uprzywilejowanej rodziny. Zanurzyłam dłoń w wodzie z płynem w poszukiwaniu zatopionych sztućców.

— Jak uprzywilejowanej? Naprawdę? Bo czasami się zastanawiam nad jego opowieściami o polo i wycieczkach do Wiednia. — Och, nie dziwiłabym się tak na twoim miejscu - odparła mama. - Rodzina Vladescu mieszka w naprawdę imponującym majątku. Właściwie to zamek. Położony wysoko w Karpatach. — Zamek? - Nikt nie mieszka w zamkach, nie licząc bohaterów filmów Disneya. - Widziałaś ten „zamek" na własne oczy? — Tylko z zewnątrz, ale i tak wyglądał imponująco - zapewniła mama. — Nie wpuszczono nas do środka. Rodzina Vladescu nie należała do najbardziej przystępnych... - Przez moment miałam wrażenie, że chce rozwinąć temat, ale ostatecznie zmieniła zdanie. - Ród Dragomirów okazał się bardziej przyjazny. Zbliżałyśmy się niebezpiecznie do tematu moich biologicznych rodziców. — Jak wyglądał ten zamek? — dociekałam. — Chyba po raz pierwszy dostrzegam w tobie zainteresowanie czymś związanym z Lucjuszem stwierdziła mama z uśmiechem. Opłukałam kilka noży. — Tylko jego domem. Mama przerzuciła ręcznik przez ramię i wsparła się dłońmi o blat stołu. — A nie samym Lucjuszem? Nawet odrobinę? Rozpoznałam subtelną sugestię w jej głosie. — Mamo! Nie. — Musisz przyznać, że Lucjusz jest atrakcyjnym fizycznie młodzieńcem. I jawnie okazuje tobą zainteresowanie. To naturalne, że możesz zacząć je trochę odwzajemniać. Nie ma się czego wstydzić. Zanurzyłam w wodzie naczynie żaroodporne i zaczęłam zeskrobywać resztki soczewicy, która przywarła do ścianek podczas pieczenia.

— Mamo, on myśli, że jest wampirem. — Co nie zmienia faktu, że Lucjusz Vladescu jest uroczym, silnym, zdrowym, przystojnym chłopcem. Przypomniałam sobie dotyk dłoni Lucjusza na moim policzku tego wieczoru, kiedy się poznaliśmy. To mrowienie w żołądku. I to, że autentycznie zwerbalizował swój zamiar ugryzienia mnie w szyję. — Czy widziałaś, żebym kiedykolwiek patrzyła na Lucjusza inaczej niż z obrzydzeniem? Mama uśmiechnęła się w odpowiedzi. — Byłabyś zdziwiona, jak często obrzydzenie zmienia się w pożądanie. — W jej oczach zatlił się ognik zrozumienia. Zupełnie, jakby czytała w moich myślach i wiedziała, że właśnie przypomniałam sobie dotyk dłoni Lucjusza. Zarumieniłam się. — To brzmi jak alchemia. Która jest równie rzeczywista jak wampiry. — Och, dziecko... — Mama westchnęła. — Czymże jest miłość, jeśli nie rodzajem alchemii? Istnieją siły na tym świecie, których po prostu nie da się wyjaśnić. Tak. Na przykład zakrzywiająca czasoprzestrzeń grawitacja czarnej dziury. Albo nieskończony ciąg pi rozciągający się we wszechświecie. Oto prawdziwe siły i rzeczywistości. Tajemnicze — nie da się zaprzeczyć. Ale jednocześnie dające się zmierzyć i może nawet zrozumiałe, jeśli spojrzeć na nie przez pryzmat matematyki, fizyki i nauki. Dlaczego moi rodzice nigdy nie potrafili tego zrozumieć? Dlaczego zawsze musieli widzieć magię i siły nadprzyrodzone tam, gdzie ja widziałam liczby i pierwiastki? — Nie lubię Lucjusza, mamo, więc możesz spokojnie zapomnieć o alchemii, obrzydzeniu, a w szczególności o pożądaniu — zapewniłam, opłukując żaroodporne naczynie.

Mama nie wyglądała na przekonaną. — Cóż - odezwała się, wycierając ostatnie naczynie. - Jeśli twoje uczucia kiedyś ulegną zmianie, możesz ze mną porozmawiać. Odnoszę wrażenie, że Lucjusz to bardzo doświadczony młodzieniec. Nie chciałabym, aby sytuacja cię przerosła... — Czy Jessica znajduje się w sytuacji, która ją przerasta? Mogę jakoś pomóc? Odwróciłyśmy się z mamą niemal jednocześnie i dostrzegłyśmy Lucjusza stojącego w progu kuchni. Jak długo tam stał? Ile usłyszał? „Obrzydzenie zmienia się w pożądanie"? Jeśli mama była speszona, że została przyłapana na rozmowie o Lucjuszu za jego plecami, nie dała tego po sobie poznać. — Jessica sobie poradzi. Ale dziękujemy za troskę. Co cię do nas sprowadza? — Chęć na przepyszne lody z tofu, które chowacie w zamrażarce - odparł Lucjusz. Podszedł do lodówki i otworzył górne drzwiczki. — Macie ochotę do mnie dołączyć? — Właściwie to wybierałam się do stajni, żeby zobaczyć kociaki, które znalazł ostatnio twój tata zwróciła się do mnie mama. — Chyba znajdzie się miejsce na jeszcze jeden miot, ale wkrótce będę musiała się postawić, bo jak tak dalej pójdzie, zwierzęta przejmą naszą farmę. - Poklepała po ramieniu naszego gościa z wymiany międzynarodowej i wyszła z kuchni. — Dobranoc, Lucjuszu. — Miłego wieczoru, doktor Packwood. — Lucjusz postawił imitację lodów na stole, wyciągnął z szafki dwie miseczki i uniósł je przed siebie. — Skusisz się? — Dzięki, ale ostatnio unikam deserów. — Dlaczego? — Lucjusz wyglądał na szczerze skonfundowanego. — Wiem, że tofu nie smakuje najwspanialej, ale desery to jedne z największych przyjemności życia, nie sądzisz? Rzadko

ich sobie odmawiam, nie licząc tego jednego razu, kiedy twój ojciec spróbował zrobić ciasto z dyni bez jajek i śmietany. Szkoda było nawet marnować siły na podnoszenie widelca do ust. Wyciągnęłam korek, by wypuście wodę ze zlewu. — Tak, cóż, nie jesteś gruby. Ty możesz jeść desery. Kiedy uniosłam wzrok znad wirujących resztek jedzenia, dostrzegłam, że Lucjusz lustruje mnie wzrokiem, marszcząc brwi. — Co? — zapytałam i zerknęłam na mój podkoszulek i szorty. — Coś nie tak z moim ubraniem? — Chyba nie myślisz, że masz nadwagę? — zapytał z niedowierzaniem w głosie. — Nie wierzysz chyba temu imbecylowi ze stołówki... Wiedziałem, że powinienem go uciszyć... — To nie ma nic wspólnego z Dormandem. To mój problem, nie twój — oznajmiłam. — Muszę tylko zrzucie ze dwa kilogramy. To wszystko. Nie rób z tego sprawy. Lucjusz otworzył pojemnik, kręcąc głową. — Amerykańskie kobiety. Dlaczego wszystkie dążycie do tego, by byc' prawie niewidzialne? Czemu nie chcecie pokazać osobowości, zaznaczyć swojej obecności na świecie? Kobiety powinny mieć krągłości, nie kanty. - Wzruszył ramionami i wykrzywił usta w ledwo dostrzegalnym prześmiewczym uśmiechu, który zwykle rezerwował dla poczynań kulinarnych taty, i dodał: — Amerykańskie kobiety są zbyt spiczaste. Same wystające kości biodrowe i łopatki. — Szczupła sylwetka jest modna — poinformowałam. — I dobrze wygląda. — Nie powinno się mylić pojęć „modny" i „piękny" - złajał mnie Lucjusz. — Uwierz mi, mężczyzn nic nie obchodzi, co wypisuje się w czasopismach o modzie. Nie wydaje nam się, żeby chodzące szkielety wyglądały dobrze. Zdecydowana większość

mężczyzn preferuje krągłości. - Wbił łyżkę w zamrożone tofu, a potem podszedł do mnie, prawie wtykając mi deser do ust. - Jedz. Ciesz się, że masz krągłości. Że jesteś sobą. Uśmiechnęłam się delikatnie, ale mimo wszystko odepchnęłam jego dłoń. Naprawdę chciałam zgubić dwa kilogramy. - Nie, dziękuję. Lucjusz westchnął z rozdrażnieniem i wbił łyżkę z powrotem w deser. - Anastazjo, zrozum wreszcie, kim jesteś. Kobieta dzierżąca taką władzę nie powinna przejmować się modą... ani ulegać zgubnym, idiotycznym wpływom osób niższego stanu. - Nie zaczynaj znów tej gadki o królowaniu! - jęknęłam błagalnie, uderzając mokrą ścierką o zlew. Wszelkie ślady ciepłego uczucia, które zaczęłam żywić do Lucjusza, zniknęły jak ręką odjął. — I nie nazywaj mnie tym imieniem! - Och, nie chciałem cię zdenerwować - powiedział, stawiając pojemnik na stole. Jego głos złagodniał. - Tylko próbowałem... - Wiem, co próbowałeś - ucięłam. - Próbujesz każdego dnia. Zamilkliśmy na moment, patrząc sobie w oczy. Lucjusz wyglądał, jakby chciał wyciągnąć do mnie rękę, ale ostatecznie zmienił zdanie i ją opuścił. - Posłuchaj, musimy poważnie porozmawiać — odezwałam się w końcu. - O tym całym „pakcie". I o „zalotach". Lucjusz zawahał się na chwilę, trawiąc moje słowa. A potem, ku mojemu zaskoczeniu, przyznał mi rację. - Tak, chyba faktycznie powinniśmy. - Teraz. - Nie - odparł i znów sięgnął po pseudolody. - Jutro wieczorem. W moim pokoju. Chciałbym ci coś pokazać.

-Co? — Wolę niespodzianki. Kolejna z wielkich przyjemności życia. W większości wypadków. Czasami. Nie podobała mi się perspektywa niespodzianki. Dość już miałam ostatnio niespodzianek. Zgodziłam się jednak. Nie obchodziło mnie, czy Lucjusz przedstawi mi akt własności zamku, czy stada owiec, czy jakąkolwiek inną rzecz, którą zwykło się dawać w posagu w Rumunii, albo czy ofiaruje mi pierścionek z diamentem. Zamierzałam wyperswadować mu raz na zawsze całe te nasze „zaręczyny". — A więc do zobaczenia jutro wieczorem — rzekłam, wycierając stół. — I pozmywaj po sobie, kiedy skończysz. — Dobranoc, Jessico. Wiedziałam, że rano przy śniadaniu zastanę w zlewie brudną miskę. Później tego wieczoru zasypiałam, rozmyślając o zapewnieniach mamy, że obrzydzenie może zmienić się w pożądanie. Oczywiście, to było nierealne. Nikt dziś już nie wierzył w alchemię. Nie można zmienić skały albo ołowiu w złoto. Jednak tej nocy przyśnił mi się Lucjusz. Staliśmy w kuchni rodziców i wtykał mi w usta łyżeczkę. Tyle że we śnie wcale nie była pełna zamrożonego tofu. Pokrywał ją najbardziej kuszący, najapetyczniejszy krem czekoladowy, jaki można sobie wyobrazić. — Jedz — ponaglił mnie Lucjusz, delikatnie przyciskając mi łyżeczkę do ust. — Czekolada to jedna z największych przyjemności życia. — Jego czarne oczy płonęły. — Jedna z wielu. Chciałam zaprotestować. Jestem za gruba... za gruba... Ale on nie odsuwał ode mnie tej łyżki i czekolada, która pomału zaczęła już ściekać, okazała się zbyt dużą pokusą, by jakikolwiek śmiertelnik zdołał jej się oprzeć. Ostatecznie zjadłam wszystko. Smak był subtelny niczym najdelikatniejszy jedwab. Mogłabym

przysiąc, że poczułam go przez sen. Złapałam rękę Lucjusza, przywarłam do niej i zamknęłam oczy, zlizując resztki wyimaginowanego słodkiego przysmaku. Kiedy skończyłam i otworzyłam oczy, łyżeczka zniknęła - jak to często bywa w snach -i pozostałam sam na sam z Lucjuszem. Palce mojej dłoni splecione były z jego palcami, a moje piersi - moje krągłości - przylegały do jego mocnego ciała. Uśmiechnął się do mnie, odsłaniając te niesamowite, surrealistycznie białe zęby. - Nie żałujesz tego, prawda? - zapytał i wtulił twarz w moją szyję. W moje gardło. - Było idealnie, czyż nie? - szepnął mi do ucha. Potem otoczył mnie mocnymi ramionami, obejmując i zatapiając w sobie... Wtedy się obudziłam i zobaczyłam biały sufit. Świtało. Pierwsze promienie słońca przedzierały się przez szybę do wnętrza sypialni. Słyszałam wyraźnie swój przyspieszony oddech. Rany! Przekręciłam się na bok, zwinęłam w kłębek i próbowałam wrócić do rzeczywistości, kiedy promień musnął coś lśniącego na podłodze, co leżało obok zamkniętych drzwi. Po chwili dostrzegłam, że to srebrna zakładka wystająca z jakiejś cienkiej książki. Nie przypominałam sobie, żeby tam leżała, kiedy szłam spać. Ktoś najwyraźniej wsunął ją pod drzwiami. Wygramoliłam się z pościeli, podniosłam tomik i spojrzałam na okładkę. Dorastanie nieumarłych. Przewodnik dla nastoletnich wampirów po miłości, zdrowiu i emocjach. Na zakładce zauważyłam wyryte kursywą literki LV. O Boże, nie. To poradnik, o którym wspominał Lucjusz, kiedy się poznaliśmy. Jak przez mgłę przypomniałam sobie, że mówił o czymś takim zaraz po wyjawieniu, że zamierza mnie ugryźć.

Opadłam na podłogę, wpatrując się tępo w niechciany prezent. Potem, wbrew zdrowemu rozsądkowi, otworzyłam książkę na założonej stronie i przeczytałam tytuł rozdziału: Twoje zmieniające się ciało. Na litos'ć boską... Dostrzegłam również ustęp podkreślony czerwonym długopisem: „To naturalne, że dziewczęta mogą czuć się zdezorientowane zmianami zachodzącymi w ich ciele. Nie wstydźcie się tego! Pojawiające się krągłości są naturalnym elementem przeistaczania się w kobiecą wampirzycę". Z trudem powstrzymałam się od krzyku. Niepotrzebne mi rady Lucjusza Vladescu na temat tego, jak stawać się „kobiecą", a już zwłaszcza „kobiecą wampirzycą". Kto w ogóle zgodził się wydrukować podobny stek bzdur? Kto opublikowałby poradnik o dorastaniu dla istot mitycznych? Takie rzeczy podsycają tylko ludzkie szaleństwo... Przed wrzuceniem wiekopomnego dzieła do kosza, gdzie było jego miejsce, zdążyłam jeszcze zerknąć na pierwszą stronę w poszukiwaniu wydawcy. Moją uwagę przykuł jednak najpierw krótki tekst napisany odręcznie. Najdroższa Jessico! Oczywiście ja nie potrzebowałem porad na żaden z zawartych w tej książce tematów - doprawdy całe te „emocje"... - ale pomyślałem, że może Tobie, jako „nowicjuszce", że się tak wyrażę, ten poradnik okaże się pomocny. Pomimo drażniąco żartobliwego tonu jest naprawdę ceniony pośród naszej rasy. Miłej lektury. Jeśli będziesz miała jakieś wątpliwości, pytaj śmiało. Uważam się za eksperta w tej dziedzinie. No, może nie licząc „emocji". Twój L. PS Czy wiedziałaś, że chrapiesz? Miłych snów!

On chyba nigdy się nie podda. Zatrzasnęłam z hukiem książkę i dostrzegłam coś wciśniętego między ostatnie kartki. Koperta. Papier był woskowy, cieniutki; z sykiem wciągnęłam powietrze, gdy zdałam sobie sprawę, że w środku kryło się zdjęcie. Nawet przez kopertę rozpoznawałam na nim niewyraźną kobiecą sylwetkę. Nie. Bez patrzenia wiedziałam, czyją fotografię trzymam w ręku. Moja biologiczna matka... Wcisnęłam kopertę z powrotem pomiędzy kartki. Lucjusz nie będzie mną manipulował, nie zmusi mnie do grzebania w przeszłości. Ani żebym patrzyła na dawno zmarłą kobietę, cierpiącą na zaburzenia psychiczne, która oddała mnie obcym ludziom. Walcząc z gniewem - na Lucjusza, na smutne, wstydliwe sekrety z przeszłości - schowałam książkę pod łóżko. Nie chciałam, żeby mama natknęła się na nią przypadkiem, kiedy będzie opróżniać kosz na śmieci. Później podrę ją na strzępy i zatopię głęboko w kompoście. Gdy cienki tomik lądował na drewnianej podłodze pośród kłębów kurzu, poraziła mnie pewna nowa myśl. Czy Lucjusz stał pod moimi drzwiami, kiedy o nim śniłam? Wstyd oblał moje policzki pąsem. Dlaczego miałam w nocy taką wizję? I co kryło się za słowami: „Miłych snów!"? Dlaczego to napisał? Miałam wielką nadzieję, że oprócz chrapania - które, notabene, na pewno sobie wymyślił, bo ja nie chrapię - nie mówiłam przez sen. Wtedy przypomniałam sobie z przerażeniem o moim spotkaniu z Lucjuszem sam na sam w jego pokoju dziś wieczorem.

Rozdzial 12 WITAJ — powiedział Lucjusz, otwierając drzwi do swojego mieszkanka. Usunął się na bok, bym weszła do środka. - Jesteś moim pierwszym gościem. — Jasna cholera. Lucjusz zamknął za nami drzwi. — Cóż za miłe powitanie. Bardzo arystokratyczne. Wydałam stłumiony okrzyk. — Coś ty tu zrobił? — Kiedy moje oczy przywykły do nikłego światła, zaczęłam zauważać coraz więcej szczegółów. — Niech cię! Pokój, który kiedyś zdobiły rustykalne bibeloty z lokalnego pchlego targu, teraz upodobnił się wystrojem do, jak przypuszczałam, wnętrza rumuńskiego zamku. Łóżko przykrywała krwistoczerwona aksamitna narzuta, a beżowa wykładzina niemal zniknęła pod stylowym perskim dywanem. Ściany zostały przemalowane na kolor szary z domieszką granatu — przybrał tym samym barwę starego kamienia. Inspekcja dobiegła końca, kiedy mój wzrok przykuły zawieszone na ścianie egzemplarze, jak mniemałam, starej broni białej. Ostre, kłujące narzędzia. — Hm... Co się stało z maminą kolekcją lalek w strojach regionalnych z całego świata? — Zostały repatriowane. Z niepokojąco zadowolonej miny Lucjusza wyczytałam, że lalki przesiedlono definitywnie. — Rodzice cię zabiją, kiedy to zobaczą.

- Niemożliwe. - Roześmiał się. - Poza tym to tylko niewielkie zmiany kosmetyczne. Łatwe do odwrócenia. Choć nie rozumiem, jak ktoś mógłby woleć kraciastą bawełnę od tego... - Wskazał ręką na pokój. - A co ty na to, Jessico? Jak podoba ci się efekt? - Jest... interesujący - odparłam asekuracyjnie. - Ale kiedy zdążyłeś to wszystko zrobić? Bez niczyjej wiedzy? - Powiedzmy, że jestem nocnym markiem. Gdy pierwsze zdumienie nieco opadło, znów zaczęła kiełkować we mnie złość na Lucjusza. - Skoro mowa o twoich nocnych zajęciach, nie podobała mi się książka - oznajmiłam. - Ani sposób, w jaki ją dostarczyłeś. Lucjusz wzruszył ramionami. - Może z czasem okaże się przydatna. - Jasne. Postawię ją na półce zaraz obok Poradnika dla wariatów -jak stać się istotą mityczną. Lucjusz szczerze się roześmiał. - Bardzo śmieszne. Nie wiedziałem, że masz poczucie humoru. - Jestem dowcipna - odparłam, jakby w swojej obronie. -Poza tym wcale nie chrapię. - Właśnie, że chrapiesz. I mamroczesz przez sen. Krew zastygła mi w żyłach. Sen... - Co? Co takiego słyszałeś? -Nic sensownego. Ale to musiał być przyjemny sen. Brzmiałaś ekstatycznie. - Nie czaj się pod moim pokojem - ostrzegłam. - Mówię poważnie. - Oczywiście, jak sobie życzysz. - Lucjusz przyciszył głośność w starym gramofonie, na którym kręciła się wypaczona płyta winylowa z nieznaną muzyką, chrapliwą i jękliwą, przy-

pominającą walczące koty albo otwierającą się i zamykającą w nieskończoność trumnę z zardzewiałymi zawiasami. — Lubisz chorwacki folk? — zapytał. — Wolę normalną muzykę. — Ach, tak, wasze hałaśliwe MTV. Pokaźna dawka buzujących hormonów serwowana przez telewizję. Nie mam nic przeciwko temu. — Wskazał na fotel, który zdecydowanie nie należał do moich rodziców. Oni nie kupowali niczego ze skóry. — Usiądź, proszę. Powiedz mi, dlaczego chciałaś porozmawiać. Usiadłam, a fotel niemal pochłonął mnie w całości. Był wyjątkowo miękki. — Lucjuszu, musisz przestać za mną chodzić. I musisz wrócić do domu. — Jesteś bezpośrednia. Podoba mi się to w tobie, Anas... Jes-sico. — Podjęłam decyzję - brnęłam dalej. - Oficjalnie zrywam nasze zaręczyny. Nie obchodzi mnie, co jest napisane w manuskrypcie. Nie obchodzi mnie, czego starzy z Rumunii... — Rada Starszych. — Czego Rada Starszych oczekuje. To się nie stanie. Mówię ci to od razu, żebyś niepotrzebnie nie tracił czasu. Jestem pewna, że chciałbyś już wrócić do prawdziwego zamku... Lucjusz pokręcił głową. — Nie. Musimy nauczyć się współistnieć. Nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia. Ty też nie. A więc sugeruję, żebyś przynajmniej spróbowała ze mną współpracować w tym względzie, że się tak kolokwialnie wyrażę. -Nie. Lucjusz uśmiechnął się delikatnie. — Masz mocny charakter — przyznał, lecz po chwili spoważniał. — Ale to nie czas, żeby go wykorzystywać. — Zaczął chodzić po pokoju jak pani Wilhelm na lekcjach. — Zerwanie paktu

byłoby równoznaczne nie tylko z kryzysem politycznym, ale też zhańbiłoby pamięć o naszych rodzicach. To oni tego chcieli, w imię pokoju. Spojrzałam na Lucjusza nieco zaskoczona. - Co się stało z twoimi rodzicami? - Zginęli podczas czystki, tak samo jak twoi. A co myślałaś? - Przepraszam. Nie... nie wiedziałam. Lucjusz usiadł na łóżku i pochylił się do przodu, splatając palce. - Jednak, w przeciwieństwie do ciebie, ja wychowałem się wśród naszej rasy i miałem właściwe wzorce postępowań. - Tę tak zwaną Radę Starszych? - Tak. Zostałem odesłany na wychowanie wujom. I gdybyś ich znała - jak powinnaś - nie miałabyś teraz tego szyderczego półuśmieszku na twarzy. - Złożył dłonie, najwyraźniej próbując ukryć przypływ nagłej irytacji. - Oni napawają strachem. Zmarszczyłam brwi. - A więc życie z przerażającą Radą Starszych było czymś dobrym? -Było czymś właściwym - wyjaśnił Lucjusz. - Uczono mnie dyscypliny. Honoru. - Potarł dłonią szczękę. - Czasem za pomocą siły, jeśli zachodziła taka potrzeba. Mój cały gniew na niego nagle przepadł. - Chcesz powiedzieć, że twoi wujowie cię bili? - Oczywiście, że mnie bili - potwierdził Lucjusz takim tonem, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. - Wielokrotnie. Czynili ze mnie wojownika. Formowali przyszłego władcę. Królów nie tworzy się, wykorzystując cukierki, objęcia i pocałunki na kolanach u mamusi. Królowie mają blizny. Nikt

nie będzie ci ocierał łez, kiedy zasiądziesz na tronie. Najlepiej dorastać tak, by tego nie oczekiwać. — Ale to... to po prostu potworne! — zawołałam ze zgrozą, myśląc o swoich rodzicach tak łagodnych, że nie zdobyli się nawet na wytępienie termitów stopniowo pożerających naszą stajnię. — Jak mogli tak cię krzywdzie'? Lucjusz zbył moje nagłe współczucie machnięciem ręki. — Nie mówiłem ci o tym, żeby wzbudzić litość. Byłem krnąbrnym dzieckiem. O mocnym charakterze. Trudnym do pohamowania. Moi wujowie musieli mnie wychować na przywódcę. I zrobili to. — Spojrzał wymownie. — Nauczyłem się akceptować moje przeznaczenie. Jęknęłam. Wróciliśmy do punktu wyjścia. — Nie ma mowy. Ten kult czy jakkolwiek to nazwiesz... jest nie dla mnie. Nie przystąpię do niego. Lucjusz wstał i znów zaczął chodzić po pokoju, przeczesując długimi palcami lśniące, czarne włosy. — Nie słuchasz mnie. — To ty mnie nie słuchasz! — wypaliłam. Lucjusz przetarł oczy. — Do cholery, jesteś irytująca! Już dawno temu powiedziałem Radzie Starszych, że to szaleństwo, by pozwalać, abyś dorastała z dala od naszej kultury. Że nigdy nie będziesz odpowiednią żoną. Odpowiednią księżniczką. Ale wszyscy, z obu klanów, przekonywali, że jesteś zbyt cenna, by ryzykować twoje życie i zatrzymywać cię w Rumunii. — Nie jestem księżniczką! — Owszem, jesteś — upierał się Lucjusz. — Jesteś bezcenną kobietą. Z rodziny królewskiej. Gdyby wychowano cię właściwie, byłabyś tego świadoma i przygotowana do rządzenia. — Wskazał palcem na siebie. — Do rządzenia u mojego boku. A zamiast tego jesteś niewyedukowaną dziewczynką. — Niemal wypluł z siebie ostatnie słowo. - Zostałem połączony na wieczność z dzieckiem! Moim ciałem wstrząsnął zimny dreszcz. - Ty naprawdę jesteś obłąkany. Lucjusz podszedł do regału z książkami i wyciągnął wysoko rękę.

- A ty niemożliwa. Zerwałam się z fotela. - Co ty wyprawiasz? Po co sięgasz? - Po książkę. Przedmiot, który chciałem ci pokazać. - Lucjusz ściągnął z górnej półki masywny, lśniący, oprawiony w skórę tom i położył go na materacu; książka natychmiast zatonęła w kosztownej narzucie. Wyciągnął dłoń. - Usiądź tutaj. Proszę. - Dziękuję, postoję. Lucjusz uniósł drwiąco brwi, opadł na łóżko i poklepał miejsce obok siebie. - Boisz się mnie? Boisz się wampirów? - Nie. - Usiadłam obok niego na łóżku. Przysunął się do mnie bliżej, tak że nasze nogi prawie się stykały, i otworzył książkę. Tym razem rozpoznałam rumuńskie pismo i rozgałęziające się linie drzewa genealogicznego. - To twoja rodzina? — spytałam. - Wszystkie wampirze rody. Przynajmniej te arystokratyczne. Pergamin zaszeleścił cicho, gdy zaczął wertować kartki. Po chwili, kiedy znalazł właściwe strony, delikatnie wygładził papier. - To my. Tu się łączymy. - Postukał palcem w połączenie dwóch linii. - Lucjusz Vladescu i Anastazja Dragomir. „Proszę, tylko nie zaczynaj znowu!" — błagałam w duchu.

— Widziałam to już wcześniej, pamiętasz? Czytałam ten stary, śmierdzący manuskrypt. — Odsunął się nieco, by spojrzeć mi w oczy. — I zobaczysz go jeszcze nie raz. I nie dwa razy. Dopóki nie przestaniesz wypowiadać lekceważących fraz typu „stary, śmierdzący manuskrypt" i dopóki nie zrozumiesz, kim jesteś. Po raz pierwszy nie odpowiedziałam mu ciętą ripostą. Powstrzymało mnie coś w wyrazie jego twarzy. Po dłuższym milczeniu Lucjusz znów skupił się na książce. Dopiero kiedy zaczęłam się dusić, zdałam sobie sprawę, że wstrzymuję oddech. Do diabła. Mój żołądek znów wariował, jakby kłębiło się w nim stado kociaków. Na moment zapomniałam o genealogii i przyjrzałam się profilowi Lucjusza. Gęste pukle lśniących, hebanowych włosów opadły mu na czoło, a w zaciśniętej szczęce drgał mięsień. Wzdłuż szczęki, w miejscu, które lubił pocierać, biegła niewielka blizna. „Honor. Dyscyplina. Przemoc. Co ta Rada Starszych z nim zrobiła?" — rozmyślałam. Przywykłam do mężczyzn pokroju mojego taty i innych znanych mi ojców. Miłych panów. Panów w szortach, grających z dziećmi w piłkę i zakładających śmieszne krawaty na Gwiazdkę. Lucjusz różnił się od tych mężczyzn tak jak jego kolekcja broni różniła się od kolekcji maminych lalek. Kiedy chciał, potrafił być urzekający ze swoimi nienagannymi manierami. Jednak skrywał w sobie również wyjątkową siłę i surowość. — To twoi rodzice — ciągnął przyciszonym głosem. Znów skupiłam uwagę na genealogii i zaczęłam śledzić wzrokiem jego palec przebiegający właśnie po imionach Mihaela i Ladislau, zapisanych tuż nad moim. Moja biologiczna matka. I biologiczny ojciec. W księdze widniały również daty ich śmierci. Stłumiłam jęk frustracji

i gniewu. Dlaczego ciągle musimy powracać do moich biologicznych rodziców? To miał być najszczęśliwszy rok mojego życia. Beztroski i radosny. Ale oto zjawił się Lucjusz, a wraz z nim moja przeszłość. Nie tylko pogrążał mnie idiotycznymi opowieściami o wampirach i ślubach, ale niestrudzenie próbował spętać przeszłością. Zacisnąć mi pętlę wokół szyi i zaciągnąć na cmentarzysko. Sama obecność Lucjusza nie pozwalała mi zapomnieć, kim mogłabym teraz być, gdybym została w Rumunii. Nie pozwalała mi zapomnieć nie tylko o wampirach, lecz także o duchach. Duchach Mihaeli i Ladislaua Dragomirów. „To dla mnie obcy ludzie... Nie będę ich opłakiwać..." - przekonywałam sama siebie. A mimo to było mi smutno. Smutek musiał też ścisnąć za gardło Lucjusza, bo teraz mówił niemal szeptem. Pogładził palcem nieznane mi słowa „Vale-riu" i „Reveka". — A to moi rodzice. Chciałam coś powiedzieć. Coś odpowiedniego. Nie miałam jednak pojęcia, co mogłoby pomóc któremukolwiek z nas. — Lucjuszu... - Widzisz tę datę? - ciągnął, nawet na mnie nie spoglądając. - Pod naszymi imionami? To data ceremonii zaręczynowej. Zapisali ją nasi rodzice. Przynajmniej jedno z nich. - Jego usta zadrgały w ledwie dostrzegalnym, tęsknym uśmiechu. - To był wielki dzień klanów Vladescu i Dragomirów. Nasze dwa wojujące rody wreszcie zjednoczone. Tyle potęgi w jednym miejscu. Ile razy słyszałem już tę opowieść... - Ale właśnie... To tylko opowieść. - To dokument. - Lucjusz z hukiem zatrzasnął księgę. -Musimy być razem. Bez względu na to, co do siebie czujemy. Bez względu na to, jak bardzo mną gardzisz. — Nie gardzę tobą...

— Nie? — Uniósł brwi i wykrzywił usta w kpiącym uśmiechu. — Uważaj, bo uwierzę. — Odwróciłam kota ogonem. — Ciągle tylko mówisz o obowiązku, honorze, ale ja też nie odnoszę wrażenia, żebyś specjalnie za mną przepadał. Nie powiesz mi chyba, że chcesz mnie poślubić? Dopiero co nazwałeś mnie dzieckiem! Lucjusz milczał przez chwilę, jakby w poszukiwaniu odpowiednich słów. — Jesteś zagadką, Jessico — odezwał się w końcu. — Tajemnicą. Ale ja przynajmniej nie zamykam się na poznanie tego, czego nie rozumiem. Stłumione światło lampy igrało w czarnych oczach chłopaka. Znaleźliśmy się tak blisko, że widziałam delikatny cień zarostu na jego policzkach. Większość moich kolegów była jeszcze dziećmi. Czy Jake w ogóle się golił? Ale Lucjusz... on już przekroczył tę granicę. A ja siedziałam z nim na łóżku. Sam na sam. W ciemnym pokoju. Rozmawialiśmy o odkrywaniu moich tak zwanych tajemnic. Odsunęłam się. — Właściwie co takiego by się stało, gdybyśmy się nie pobrali? — zapytałam, chcąc zmienić temat. Zwiększyłam dystans między nami. — Czy to naprawdę byłoby takie straszne? Lucjusz też się odsunął. Odchylił się do tyłu i wsparł na łokciach. — Prawdopodobnie wybuchłaby wojna, twoja rodzina przeciwko mojej, jakieś pięć milionów wampirów walczących o zapełnienie pustki na tronie. Nowe koalicje, przywódcy rodzący się i upadający, zniszczenie i rozlew krwi na ogromną skalę. A kiedy wampiry idą na wojnę... Cóż, jak powiedział Napoleon: „Żołnierze maszerują na żołądkach". Nie znałam tego powiedzenia, więc — wbrew zdrowemu rozsądkowi — zapytałam:

- Co to znaczy? - Armia musi jeść - wyjaśnił Lucjusz. - A więc ulice miast również spłyną krwią. Zapanuje chaos. Tysiące ludzi stracą życie. - Zamilkł na moment. - A może nic się nie stanie. Wampiry są nieprzewidywalne. To jedna z naszych najlepszych i najgorszych cech zarazem. Tak czy inaczej, chyba nie warto ryzykować. - Dlaczego rody Vladescu i Dragomirów tak bardzo się nie lubią? Lucjusz wzruszył ramionami. - Dlaczego wszystkie wpływowe narody, kultury i religie ścierają się ze sobą? Aby kontrolować więcej terytoriów. Z prostej żądzy dominacji. Pomiędzy naszymi klanami od zawsze panowała wojna - dopóki pakt nie zagwarantował wstępnej obietnicy pokoju poprzez zjednoczenie - jak równy z równym. Jeśli my nie dotrzymamy tej obietnicy, splamimy krwią własne ręce. Wizja zalanych krwią ulic - z mojej winy - wdzierała się do mojego umysłu niczym puszczana na okrągło scena filmowa. Wstałam i potrząsnęłam głową. -To najbardziej idiotyczna opowieść, jaką kiedykolwiek słyszałam. - Naprawdę? - Spojrzenie Lucjusza było nieodgadnione, co wydało mi się jeszcze straszniejsze od jego gniewu. On również się podniósł. - Co mam zrobić, żebyś uwierzyła w tę „opowieść"? - Nic. - Cofnęłam się o krok. - Bo wampiry nie istnieją. - Ja istnieję. Ty istniejesz. - Nie jestem wampirem - upierałam się. - To drzewo genealogiczne niczego nie dowodzi. - W oczach Lucjusza pojawiły się iskierki gniewu.

— To drzewo genealogiczne dowodzi wszystkiego. To najcenniejsza rzecz, jaką mam. Cofnęłam się o kilka kroków. Nagle wydał mi się jeszcze wyższy niż zwykle. — Muszę już iść — powiedziałam. Jednak, choć się odsuwałam, Lucjusz był coraz bliżej, aż w końcu zastygłam w bezruchu, oniemiała, oczarowana jego czarnymi oczami. Silny dreszcz, niczym wstrząs elektryczny, poraził mnie i przykuł do podłogi. — Nie wierzę w wampiry - szepnęłam, choć już z mniejszym przekonaniem. — Uwierzysz. — Nie, to nielogiczne. Lucjusz znajdował się zaledwie kilka centymetrów ode mnie. Pochylił głowę, żeby nie odrywać wzroku od moich oczu. I wtedy obnażył zęby. Jednak teraz nie były zwykłymi, równymi zębami. To były kły. Właściwie chodziło o dwa kły. Dwa ostre, uwodzicielskie, lśniące kły. Nigdy jeszcze nie widziałam niczego bardziej potwornego, niesamowitego i cudownego zarazem. Miałam ochotę krzyczeć. Krzyczeć co sił w płucach. Albo rzucić mu się w ramiona, przylgnąć do niego, poczuć siłę jego objęć, muśnięcie ust, dotyk zębów na mojej szyi... O Boże! Co się ze mną działo? Co się działo z nim? To pieprzony wampir. Najprawdziwszy wampir. Nie. To jakaś sztuczka. Złudzenie. Zamknęłam oczy, przetarłam powieki i przeklęłam siebie pod nosem za to, że tak się dałam nabrać — a mimo to nadal podświadomie obawiałam się ugryzienia w kark. — Proszę... nie! Zapadła chwila ciszy. Wydawało się, że trwa to nieskończenie długo - ten moment, w którym naprawdę bałam się, że Lucjusz może mnie skrzywdzić. Wtedy niespodziewanie złapał

mnie za ramiona i przyciągnął do siebie, dokładnie tak jak zrobił w moim śnie. Stanowczo, ale delikatnie. — Anastazjo — wyszeptał. Jego głos znów był cichy i ciepły. Pogładził dłonią moje loki, a ja - zbyt roztrzęsiona, by zaprotestować — pozwoliłam mu się pocieszyć. — Przepraszam... to potworne z mojej strony, że tak cię wystraszyłem - powiedział. — Nie powinienem tego robić. Nie w ten sposób. Proszę, wybacz mi. Jakby mimochodem, objęłam ramionami wąską talię Lucjusza, sama nie wiedząc, czemu to zrobiłam, a wtedy on przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej, położył brodę na czubku mojej głowy i zaczął mnie masować delikatnie dłonią po plecach. Staliśmy tak chyba z minutę. Na policzku czułam bicie jego serca. Bardzo delikatne. Bardzo powolne. Niemal bezgłośne. Moje własne dudniło jak oszalałe i wiedziałam, że on też to czuje. W końcu odsunęłam się, a on mnie puścił. — Nigdy więcej nie próbuj takich sztuczek — ostrzegłam. Zdziwiłam się, jak bardzo drżał mi głos. Nigdy. To wcale nie było śmieszne. Z gramofonu wciąż wydobywała się dziwaczna chorwacka muzyka, głośna i przenikliwa. Lucjusz dotknął mojego ramienia, a ja nienawidziłam się za to, że podświadomie pragnęłam jego dotyku. Że tak trudno mi było się odsunąć. „Przecież to jakiś wariat, Jess" - przekonywałam samą siebie. — Proszę, usiądź. — Lucjusz wskazał na łóżko. — Zbladłaś. „Usiądź"? I co wtedy się stanie? — Muszę... Muszę iść — odparłam. Lucjusz nie próbował mnie zatrzymać. Zostawiłam go pośrodku ciemnego pokoju. Potknęłam się na schodach, a kiedy wyszłam na podwórze, zaczęłam biec. Zatrzymałam się dopiero we własnym pokoju, bez tchu, czerwona na twarzy i całkowicie skołowana. Uczucia, które mną owładnęły, nie ograniczały się

jedynie do strachu. Czułam prawie to samo, co we śnie o Lucjuszu. „Obrzydzenie zmienia się w strach, strach zmienia się w pożądanie...". Alchemia. Szaleństwo. Wszystkie te emocje zmieszały się nagle w mojej głowie. I wcale mi się to nie podobało.

Rozdzial 13 DZISIAJ OMÓWIMY pojęcie liczby przestępnej - oznajmił na spotkaniu kółka matematycznego nasz nauczyciel, pan Jaegerman, pocierając ręce w arytmetycznym zachwycie. Cała nasza piątka fanatyków matematyki z długopisami w dłoniach pochyliła się nad zeszytami. - Liczba przestępna to dowolna liczba niealgebraiczna, czyli taka, która nie jest pierwiastkiem żadnego wielomianu o współczynnikach całkowitych - zaczął pan Jaegerman. Mike Danneker natychmiast podniósł rękę. - Jak pi. - Tak - zakwilił pan Jaegerman z zachwytu i nagryzmolił kredą na tablicy symbol X - Zgadza się. Zauważyłam, że już trochę się pocił. Pan Jaegerman był łysy, dość przysadzisty i nosił ubrania z poliestru, ale miał godny podziwu entuzjazm do liczb. Zapisałam w zeszycie symbol 7T, mając nadzieję, że nie będziemy tracie zbyt dużo czasu na teorię. Wolałam ćwiczyć rozwiązywanie zadań praktycznych, bez większego zagłębiania się w abstrakcyjne koncepty. - Pi to świetny przykład liczby przestępnej - ciągnął nauczyciel. - Stosunek długości obwodu koła do jego średnicy. Wszyscy znamy pi. Zwykle, kiedy się nią posługujemy, zaokrąglamy do 3,14. Jednak, jak wszyscy doskonale wiemy, pi jest o wiele dłuższą liczbą. I choć ludzie określili pi z dokładnością do ponad dwóch bilionów miejsc po przecinku, na razie nie wi-

dać jej końca. Jest nieskończona, „nierozwiązywalna". Ponadto - i to jest najbardziej niewiarygodne liczby po przecinku nie tworzą żadnego wzoru. Nie ma między nimi żadnej zależności. To oznajmiwszy, zapisał na tablicy: 3,1415926535897932... - Ciągną się zupełnie losowo. W nieskończoność - dodał. Zamarliśmy wszyscy, trawiąc zasłyszane słowa. Jako uczniowie szczególnie zainteresowani matematyką, rozmyślaliśmy już wcześniej na temat pi. Jednak wizja tych liczb przemierzających galaktyki, czasoprzestrzeń... była bardzo niepokojąca. Irytująca niemal. Niemożliwa do objęcia rozumem. - Oczywiście - przerwał naszą zadumę pan Jaegerman -liczba przestępna, taka jak pi, jest z założenia niewymierna, irracjonalna dla ludzkiego umysłu. Nauczyciel zamilkł na chwilę, a ja zanotowałam starannym pismem w zeszycie: „irracjonalna". Słowo zdawało się krzyczeć do mnie z kartki. Nagle usłyszałam gdzieś z tyłu głowy głos mamy: „Jessico, istnieją siły na tym świecie, których po prostu nie da się wyjaśnić..." „Ale ty potrafisz je wyjaśnić" - zaprotestował mój umysł. Nawet pi da się wyjaśnić. W pewnym sensie. Liczby są konkretne. Realne. Nie biorąc pod uwagę liczb, które wiły się podstępnie ku nieskończoności. Nieskończoność. Oto kolejny koncept, którego nie potrafiłam pojąć. „Połączeni na wieczność". Lucjusz powiedział coś podobnego w jednej z naszych rozmów. Lucjusz najmniej racjonalna osoba, jaką znałam. Wampiry i pakty są irracjonalne. Jak pi? — Panno Packwood? Dźwięk mojego nazwiska przywołał mnie do rzeczywistości. Albo do tego, co wydawało mi się rzeczywistością. Dlaczego nagle wszystko wydało mi się takie niepewne? - Tak, panie Jaegerman? - Wyglądałaś na nieobecną. - Uśmiechnął się. - Pomyślałem, że powinienem sprowadzić cię do rzeczywistości.

- Przepraszam - powiedziałam. „Do rzeczywistości". Pan Jaegerman najwyraźniej w nią wierzył. Z pewnością nie uwierzyłby w rzeczy nierealne. Jak wampiry. Albo przeznaczenie. Albo w „obrzydzenie zmieniające się w pożądanie". Rzeczywistością był smak mojego plastikowego długopisu w ustach. Widok obrzydliwego szlaczka na krawacie pana Jae-germana. Gładki blat ławki pod moimi palcami. Tak. Rzeczywistość. Dobrze było do niej powrócić. Tutaj powinnam zostać. Jednak kiedy znów skupiłam wzrok na notatkach, dostrzegłam, że na marginesie naszkicowałam dwa ostre kły. Nawet się nie zorientowałam, że to zrobiłam. Zacisnęłam mocniej dłoń na długopisie i zaczęłam zamazywać rysunek, pokrywając go niezliczonymi warstwami tuszu, dopóki nie zniknęła ostatnia linia.

Rozdzial 14 Drogi wuju Wasylu! Na wstępie chciałbym Ci serdecznie podziękować za uwolnienie z mojego funduszu pieniędzy, o które prosiłem, i za szybkie przysłanie mojej kolekcji broni oraz dodatkowych elementów wystroju, dywanów itp. Pewnie nie wytrzymałbym nawet dnia dłużej z tymi „ludowymi" lalkami o sarnich oczach, obserwujących mnie z każdego radosnego kącika pokoju wyściełanego kraciastym materiałem. Miałem wrażenie, że otacza mnie wielokulturo-wa armia karlic, gotowa zaatakować, kiedy tylko zamknę oczy. Wyświadczyłem Packwoodom przysługę, pozbywając się całej kolekcji, notabene z pomocą średniowiecznego młota, który byłeś uprzejmy dołączyć do przesyłki. Komplet, solniczkę i pieprzniczkę, w postaci figurek psów w czapkach kucharskich, również, niestety, spotkało ich przeznaczenie. Któregoś dnia Packwoodowie z pewnością pójdą po rozum do głowy i mi za to podziękują. Przejdę teraz do złych wiadomości. Obawiam się, że wczoraj wieczorem popełniłem niewielkie faux pas, dość gwałtownie zaznajamiając Anastazję z wampirzą transformacją. Zareagowała strachem, który szybko ustąpił miejsca negacji. Doprawdy, Wasylu, wytłumaczyła sobie moje kły jakimś trikiem. Wyobrażasz sobie? Jedną z najbardziej fascynujących metamorfoz natury nazwała magiczną sztuczką! Boże, ta dziewczyna jest czasem taka irytująca. Taka uparta. Taka racjonalna. Podsumowując, nie poczyniłem żadnych postępów. Wręcz przeciwnie. Oczywiście wezmę całą winę na siebie za mój błąd (powinienem był przewidzieć reakcję Anastazji nie byłem zbyt subtelnym nauczycielem), ale czy nie prorokowałem tych wszystkich trudności już wiele lat temu? Leżąc w moim garażu, często się zastanawiam, jak wyglądałaby teraz sytuacja, gdyby Anastazja była wychowywana w środowisku wampirów. Nie chciałbym wydać się arogancki, Wasylu, ale z doświadczenia wiem, że nie jestem odpychający dla kobiet. (Czy sezon debiutantek w Bukareszcie już się zaczął? Wzdycham ciężko). Jeśli zaś chodzi o Anastazję, to pomimo bardzo wielu wad (jej T-shirty

zajmują w nim jedno z pierwszych miejsc)... cóż, czasem dostrzegam w niej przebłyski osoby, którą mogłaby być. Dostrzegam przebłyski tego, kim my moglibyśmy być. W rzeczy samej, najbardziej irytujące cechy Anastazji - jej wcześniej wspomniany upór, ogromna siła woli - świetnie sprawdziłyby się u przyszłego władcy. Ona nie boi się mi sprzeciwić, Wasylu. Ilu by się na to odważyło? W jej oczach kryje się ogromna inteligencja. I pewien rodzaj szyderczego śmiechu, który stanowi przecież cechę charakterystyczną naszej rasy. No i jest bardzo piękna. A raczej byłaby piękna, gdyby tak usilnie nie starała się tego ukryć. Gdyby tylko uwierzyła, że jest piękna. Czasem potrafię sobie wyobrazić Anastazję w naszym zamku, u mojego boku - gdyby tylko nauczyła się odpowiednich manier, przyswoiła pojęcie kobiecego ubioru i wyprostowała plecy. (Nikt w Ameryce nie wykazuje najmniejszego zainteresowania postawą ciała. Prostowanie pleców wydaje się tutaj wręcz sztuką wymarłą, jak szermierka). W upragnionej rzeczywistości, którą sobie czasem wizualizuję, nasze narzeczeństwo to okres wypraw do opery wiedeńskiej, jazdy konnej po Karpatach (ona umie jeździć!) i konwersacji przy długich posiłkach, które naprawdę są jedzeniem. Tak w Rumunii zawsze się odnosiłem - i to z pozytywnym skutkiem! - do płci pięknej.

Ale oczywiście w obecnej sytuacji snucie idyllicznych wizji to tylko bezużyteczne zajęcie, które aczkolwiek bardziej zajmujące od telewizji (mają tu cały kanał poświęcony grze w pokera; czy muszę mówić coś więcej?) - nie wnosi nic do rzeczywistości. Żadne moje dreszcze przerażenia nie zmienią faktu, że Anastazja to Amerykanka i dlatego potrzebuje amerykańskiego podejścia. Teraz muszę tylko ustalić, co to dokładnie znaczy. Mogę się założyć, że ma to coś wspólnego z burgerem i frytkami. Tak w wielkim skrócie wygląda sytuacja w „naszej małej demokracji"-jak mój przyszywany ojciec Ned lubi nazywać tę niedorzeczną farmę, na której nie uprawia się dosłownie niczego. Doprawdy, jeśli miałbym wskazać miejsce, któremu przydałaby się żelazna ręka tyrana... mniej bestii w ogrodzie, więcej na talerzu - tak brzmiałby mój pierwszy dekret. Ale, jak już wspomniałem, pobożnymi życzeniami niczego się nie zmieni. Twój bratanek Lucjusz PS Mam nadzieję, że nie nadwyrężę Twojej cierpliwości, prosząc o jeszcze jedną rzecz. Prawie wyczerpałem mój zapas grupy A. (Treningi koszykówki pobudzają moje pragnienie. Do boju, drużyno!). Czy słyszałeś może o jakimś dobrym tutejszym źródle, w którym mógłbym się zaopatrzyć?

Rozdzial 15 W TWOIM HOROSKOPIE jest napisane, że: „dzisiaj jest dobry dzień na podejmowanie ryzyka" przeczytała Mindy. Stała wsparta o szafkę w szkolnym korytarzu, z nosem wciśniętym w najnowszy numer „Cosmopolitan". - Nie wierzę, że w ogóle to czytasz! - Roześmiałam się, grzebiąc w swojej szafce w poszukiwaniu książek, które chciałam zabrać do domu. - Czy naprawdę musisz znać „75 trików seksualnych, które doprowadzą go do szału"? Czy każdemu normalnemu człowiekowi nie wystarczyłoby ze dwadzieścia? Mindy uniosła głowę znad czasopisma i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać. Nie chcesz być przygotowana, jeśli któregoś dnia zechcesz „doprowadzić go do szału"? Zarumieniłam się, przypominając sobie rozmowę z mamą, sen o Lucjuszu i uczucia, które mną owładnęły tamtej nocy w jego pokoju, kiedy pokazał mi tę swoją sztuczkę z zębami. No i ten obraz Jake'a bez koszuli, stojącego przy pikapie... -No... Tak, oczywiście. Ale nie sądzę, żeby w najbliższej przyszłości miały mi się przydać jakieś triki. - Hej, nigdy nie wiadomo. - Mindy wskazała gdzieś za mnie. — Zobacz, kto idzie. Odwróciłam się, podświadomie spodziewając się, że ujrzę Lucjusza pośród tłumu uczniów szykujących się do opuszcze-

nia szkoły. Zauroczenie Mindy wymykało się jej spod kontroli i skoro mówiła o seksie, wzmianka o Lucjuszu powinna być następna w kolejności. Pomyliłam się jednak. To był Jake. Wyciągał właśnie skórzaną kurtkę z szafki. Natychmiast odwróciłam się z powrotem, udając ogromne zainteresowanie zawartością własnej szafki. - Powinnaś podejść i z nim porozmawiać - doradziła Mindy, nieco zbyt głośno. - Chyba że wreszcie zdałaś sobie sprawę, że Lucjusz jest lepszą partią... - Lucjusz nie jest lepszy, a już na pewno nie jest żadną „partią" — prychnęłam. - No to teraz masz szansę zaprosić Jake'a na bal halloweenowy - oznajmiła Mindy i uniosła „Cosmopolitan". - Posłuchaj swojego horoskopu. Zaryzykuj. - Wiem, że to czytasz, ale chyba nie wierzysz w przepowiednie astrologów? - Wydostałam się z szafki z całym naręczem książek. - Oczywiście, że wierzę - odparła Mindy po prostu. No nie. Mindy też. Czy nie ma już na tym świecie nikogo racjonalnego? - Jake ewidentnie na ciebie leciał tamtego wieczoru u was w domu - dodała. - To znaczy, na mnie nawet nie spojrzał. - Naprawdę? - Jess, równie dobrze mogłoby mnie tam nie być. Idź. Zaproś go na bal. Chyba że wahasz się jeszcze co do Lucjusza... - Nie — zapewniłam ją. - No to zaproś Jake'a. Zerknęłam w dół na swoje ubranie. Dlaczego właśnie dziś musiałam założyć te brudne, stare konwersy? I czemu nie zgubiłam tych dwóch kilogramów? - Och, no nie wiem... Wyglądam potwornie... No i... Czy to nie Jake powinien mnie zaprosić?

- To nie średniowiecze - zauważyła Mindy. - Dziewczyny też zapraszają chłopaków na randki, i to bardzo często. Wiedziałabyś o tym, gdybyś czytała „Cosmo". Mindy miała rację. Z pewnością nie chciałam tkwić w średniowieczu. Nawet w konwersach. Ciekawe, co powiedziałaby Mindy, gdyby wiedziała, że najprawdopodobniej nie mam wyboru, nawet jeśli chodzi o męża, a więc towarzystwo na szkolną imprezę to najmniejszy z mych problemów. Jednak wcale nie byłam przekonana, czy zaproszenie Jake'a na bal było dobrym pomysłem. - Mogłabym pójść sama. - Fajniej jest iść z kimś. Lepiej się pospiesz, bo właśnie wychodzi. Odwróciłam się znowu i zobaczyłam, że Jake zatrzaskuje szafkę. Mindy pchnęła mnie delikatnie. - No idź! — Jej drugie pchnięcie nie pozostawiło mi wyboru. Zwłaszcza że Jake kierował się w naszą stronę. - Hej. - Uśmiechnął się, kiedy praktycznie na niego wpadłam. — Dzięki za poczęstunek tamtego wieczoru. - Spoko. - „Cóż za błyskotliwa odpowiedź, Jess" - pomyślałam ironicznie. Rozejrzałam się w poszukiwaniu wsparcia Mindy, ale przyjaciółka zniknęła, wraz z „Cosmopolitan" i siedemdziesięcioma pięcioma trikami seksualnymi. - Właśnie o tobie rozmawiałem - powiedział Jake. - Słyszałem, że masz duże szanse na wygranie zawodów w skokach w tym roku. - Naprawdę? - Tak. Faith uważa, że twoja appaloosa* świetnie skacze. - Faith Crosse tak powiedziała? Jesteś pewny? - Choć Faith trzymała swojego konia na farmie moich rodziców, traktowała * Rasa koni gorącokrwistych (przyp. red.).

mnie, jakbym nie istniała. Podobnie jak Lucjusz, zdawała się mylić mnie z jakimś stajennym. Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek przyglądała się mojej jeździe. — Tak. Twierdzi, że jesteś jej największą konkurentką. — Nigdy nie pokonam konia Faith - stwierdziłam. - Nie na appaloosie. Nawet na tak świetnej jak moja Bella. — Jestem pewien, że sobie poradzisz - powiedział Jake, a potem zawahał się na moment. — Może któregoś dnia pozwolisz mi przyjść i popatrzeć, jak jeździsz? -Naprawdę chciałbyś? To znaczy... Byłoby super. -Uśmiechnęłam się, nasze spojrzenia się spotkały. Niebieskie oczy Jake'a były tak niebiańsko... nieskomplikowane. Ani ciemne, ani przerażające, ani zmienne. A jego zęby... tak cudownie przeciętne. Bez kłów. Jake mrugnął. Na chwilę zapadła niewygodna cisza. Teraz albo nigdy. Odetchnęłam głęboko. -Jake? -Tak? — Wybierasz się na bal halloweenowy? — Serce waliło mi tak głośno, że obawiałam się, iż nie usłyszę jego odpowiedzi. — Bo pomyślałam sobie, że może moglibyśmy... no wiesz, pójść razem. Zawahał się. — Cóż, nie byłem pewny... O, nie! Nawet głuchy wychwyciłby wątpliwość w jego głosie. Odmawiał mi. Wiedziałam. To przez te konwersy. To na pewno przez konwersy. Albo te dwa kilogramy... — Och, rozumiem — przerwałam. Policzki płonęły mi żywym ogniem. - Nie ma problemu. — Nie, zaczekaj... — Hej, Pako! - Poczułam ciężar czyjegoś ramienia na barkach i nagle znalazłam się policzek w policzek z Frankiem Dor-mandem, który uwiesił się na mnie z ohydnym uśmiechem na

pulchnej twarzy. Przerażona próbowałam się uwolnić, ale Frank nie odpuszczał. Potrząsnął mną tylko. - Czy dobrze słyszałem, że zapraszasz Jake'a na bal? O co chodzi? -Przestań, Frank! - jęknęłam, przyciskając książki do piersi. - No właśnie, Frank - odezwał się Jake. - Daj sobie spokój. Frank zmierzwił moje loki. - Och, wy psotnicy. Próbowałam odepchnąć jego dłoń i poprawić włosy, ale byłam tak zażenowana, że książki wyślizgnęły mi się ze spoconych rąk i upadły z hukiem na podłogę. Kartki z notatkami i pracą domową rozsypały się u moich stóp. - Spadaj, Frank! - rzuciłam wściekle. Krótki przytyk w stołówce to jedno, ale tym razem posunął się za daleko. Frank puścił oczko do Jake'a. - A więc, jak będzie, Jake? Pójdziesz z Paką? Bo krążą plotki, że ona kręci z tym mrocznym obcokrajowcem, który mieszka w jej garażu. Puszczasz się z nim, co nie, Jess? Wykręciłam się od uścisku Dormanda, znów próbując się uwolnić, gdy nagle ciężar jego ramienia zniknął... Bo Frank zawisł przyciśnięty za gardło do szafki przez spokojnego, acz wielce zdeterminowanego rumuńskiego ucznia z wymiany zagranicznej. Stopy Franka uderzyły o metal. -Hej! Ale Lucjusz podniósł go tylko jeszcze wyżej. - Dżentelmeni nie zadają kobietom impertynenckich pytań na delikatne tematy - powiedział spokojnym, niemal obojętnym tonem. -1 nigdy nie używają dosadnych zwrotów w mieszanym towarzystwie. Chyba że są gotowi ponieść tego konsekwencje. - Lucjuszu, nie! — zawołałam.

— Puść mnie - zacharczał Frank. Jego twarz była już niemal tak czerwona jak moja. Bezskutecznie próbował oderwać palce Lucjusza od swojej szyi. Wokół zaczął gromadzić się pokaźny tłumek. — Dusisz mnie... — Puść go! — jęknęłam błagalnie, widząc z przerażeniem, jak twarz Franka zmienia kolor z czerwonego na fioletowy. — On się dusi! Lucjusz złagodził uścisk, pozwalając chłopakowi dotknąć nogami do podłogi, ale nie uwolnił go. — Powiedz, co mam z nim zrobić, Jessico? — zapytał Lucjusz. — Wyznacz karę, a ja ją wykonam. — Nic! — wrzasnęłam. Policzki mnie paliły. On przecież nie był moim ochroniarzem! — To nie twoja sprawa! — Nie - zgodził się Lucjusz. - Robię to dla przyjemności. - To rzekłszy, zwrócił się z powrotem do Franka, który przestał już się miotać i z wybałuszonymi oczami stał teraz przytulony do szafki. — Podniesiesz książki tej młodej damy, wręczysz jej uprzejmie i przeprosisz—zawyrokował Lucjusz. — A potem wyjdziemy na zewnątrz i dokończymy naszą sprawę. — Wypuścił Dormanda, który natychmiast odsunął się od szafki, z trudem łapiąc oddech. — Nie będę się z tobą bił — zaświszczał, masując sobie szyję. — To będzie lekcja, a nie bijatyka — obiecał Lucjusz. — A kiedy skończę, dasz Jessice spokój raz na zawsze. Wymieniłam zaniepokojone spojrzenie z Jakiem, który stał obok w milczeniu i przyglądał się nieufnie całemu zajściu. — Tylko się wygłupialiśmy — zaskowyczał Frank. Lucjusz spiorunował go spojrzeniem. Przez moment jego groźna, wysoka prawie na metr dziewięćdziesiąt sylwetka zdawała się zajmować cały korytarz.

- Tam, skąd pochodzę, sprawianie przykrości kobiecie nie jest zabawne. Powinienem uświadomić ci to tamtego dnia na stołówce. Drugiej okazji już nie przepuszczę. - A skąd ty właściwie pochodzisz? - odszczeknął się Frank, prężąc pierś, po odzyskaniu tchu już nieco odważniejszy. - Niektórzy zaczynają się zastanawiać. - Pochodzę z cywilizowanego kraju - zripostował Lucjusz. - Nie potrafiłbyś się tam znaleźć. A teraz podnieś książki. Frank w niskim, chrapliwym głosie Lucjusza musiał usłyszeć groźbę, bo schylił się i zrobił to, co mu kazano, cały czas mamrocząc coś pod nosem. Wcisnął mi książki w ręce i zaczął się pomału wycofywać. Lucjusz znów go złapał. - Zapomniałeś przeprosić. - Przepraszam - wycedził Frank przez zaciśnięte zęby. Lucjusz popchnął Dormanda. - A teraz chodźmy na zewnątrz. - Lucjuszu - powiedziałam, łapiąc go za ramię. Poczułam pod palcami jego napięte mięśnie. Gdyby chciał, mógłby zetrzeć na miazgę pulchnego Dormanda, który nie potrafiłby zrobić dziesięciu pompek, nawet gdyby zależało od tego jego życie. - Przestań — poprosiłam. Lucjusz spojrzał mi z powagą w oczy. - Jesteś tego warta. On nie będzie cię znieważał. Nie w mojej obecności. - Nie możesz tego robić tutaj. Nie w ten sposób - ostrzegłam go. - To nie Rumunia. „To nie twoja rodzina ze swoimi brutalnymi zasadami" -dodałam w myślach, a głośno oceniłam: - Posuwasz się za daleko. Przez dłuższą chwilę patrzyliśmy sobie w oczy w milczeniu. W końcu Lucjusz spojrzał na Franka.

— Wynoś się i ciesz się, że tym razem uniknąłeś kary. Następnym razem już ci nie odpuszczę, bez względu na prośby Jessiki. — Swir! - burknął Frank i czym prędzej zatopił się w tłumie, pozostawiając mnie z Lucjuszem i Jakiem. Jake również zaczął się wycofywać, ale Lucjusz jeszcze nie skończył. — Wydawało mi się, że rozmawialiście. Proszę, dokończcie. — Już skończyliśmy - zapewniłam i pchnęłam Lucjusza, by się odsunął. Nawet nie drgnął. Nie odrywał wzroku od Jake'a. — Czy to prawda? - zapytał. - Skończyliście? -Ja... Rozmawialiśmy o... - Jake wlepił wzrok w czubki swoich butów. - Słuchaj, Jess, pogadamy później. — Wszystko okej, Jake, nie ma sprawy. Rozumiem. Nie musisz mówić nic więcej. - Łzy, które napływały mi do oczu od jakichś pięciu minut, zaczęły ściekać mi po policzkach. — Dlaczego ona płacze? - zapytał Lucjusz stanowczym tonem. — Sprawiłeś jej przykrość'? Jake uniósł ręce. — Nie. Przysięgam. — Idź już, Lucjuszu — poprosiłam. Lucjusz się zawahał. — Proszę. Pochwycił spojrzeniem mój wzrok. Dostrzegłam współczucie w jego oczach. Miałam wrażenie, że to najgorsza chwila w całym dniu. Wyrzutek społeczeństwa lituje się nade mną. — Jak sobie życzysz - powiedział i cofnął się, ale na odchodnym dodał jeszcze: - Ciebie też mam na oku, Zinn. — Hej - odezwał się Jake żartobliwym tonem, kiedy Lucjusz zniknął z pola widzenia. — To dopiero było coś. Pociągnęłam nosem i otarłam rękawem policzki. — Co? To, że Lucjusz prawie zabił Franka czy to, że ci groził?

— Wszystko. — Naprawdę bardzo cię przepraszam. - Nie, nie ma sprawy. Frank to idiota. Zasłużył sobie na to. - Cała ta sytuacja jest taka upokarzająca. - Tak. Może trochę. - Nie przejmuj się tym balem - dodałam. - Głupia byłam, że w ogóle zapytałam. - Wcale nie. Tak naprawdę to chciałem się zgodzić. - Jake spojrzał w głąb korytarza, w którym przed chwilą zniknął Lucjusz. - Chyba że... jesteście razem. To znaczy krąży taka plotka. I Lucjusz wydawał się przed chwilą... dość zaborczy. - Nie! — warknęłam. — Lucjusz nie jest moim chłopakiem. Raczej nadopiekuriczym starszym bratem. - I nie będzie próbował nadziać mnie na szafkę, jeśli pójdziemy razem na bal? Bo dałbym mu radę, ale widziałem go w akcji i podejrzewam, że byłaby z tego niezła jatka - oznajmił Jake, tylko na wpół żartem. - Nie, Lucjusz jest nieszkodliwy - skłamałam. Jeśli nie liczyć faktu, że uważa się za wojującego następcę tronu reprezentującego na wpół kanibalistyczną rasę nieumarłych ludzi nietoperzy. - W takim razie zadzwonię do ciebie - obiecał Jake. - Świetnie. - Uśmiechnęłam się, prawie zapominając, że przed momentem płakałam. Jake już chciał odejść, ale w ostatniej chwili się zawahał. - Jess? -Tak? - Cieszę się, że mnie zaprosiłaś. - Ja też - odparłam z szerokim uśmiechem na ustach i odwróciłam się, dziękując w duchu Mindy za jej wiarę w „Cosmopolitan" oraz horoskopy. Lucjusz czekał na mnie przed szkołą - przycupnął na niskim murku przy głównym wejściu. Zobaczywszy mnie, zesko-

czył i wyciągnął ręce po moje książki, jak czynił zawsze, kiedy udawało mu się namierzyć mnie po lekcjach. — Właśnie uciekł nam autobus — zauważył. Nie wydawał się jednak rozczarowany. — Możemy się przejść do gabinetu mamy. Ona nas podwiezie. - Grantley College znajdował się zaledwie kilka minut spacerem od szkoły. — Świetny pomysł. - Lucjusz zrównał ze mną krok i skierowaliśmy się w stronę kampusu. Było chłodne, jesienne popołudnie. Po kilku chwilach milczenia mój towarzysz wyciągnął z wewnętrznej kieszeni płaszcza śnieżnobiałą lnianą chusteczkę z monogramem i wręczył mi ją. - Masz łzy na twarzy. -Dzięki - rzuciłam, przyjmując chusteczkę. Przetarłam nią policzki i wydmuchałam nos. - Proszę. Oddałam mu ją. Lucjusz skrzywił się, a potem uniósł dłoń w odmownym geście. — Zatrzymaj ją. Bardzo cię proszę. Mam inne. — Dzięki. - Zwinęłam chusteczkę i wepchnęłam ją do kieszeni. — Cała przyjemność po mojej stronie, Jessico. - Głos Lucjusza wydał mi się rozkojarzony. Spoglądał w dal nieobecnym wzrokiem. Chwilę później wyprzedził mnie, odwrócił się w moją stronę i pochylił głowę w poszukiwaniu mojej twarzy. - Ten chłopiec... Ten przysadzisty Zinn... — Jake? — Teraz to ja odwróciłam wzrok. Skupiłam uwagę na rzędzie rosnących wzdłuż drogi dębów. — Czy... naprawdę ci się podoba? Skrzyżowałam ręce na piersi, wzruszyłam ramionami i kopnęłam zbłąkany żołądź. — Och, nie wiem... To znaczy... — Cóż, idziesz z nim na tę galę, o której wszyscy mówią... - To zwykła impreza szkolna w sali gimnastycznej, a nie żadna podniosła „gala". Nikt tak nie mówi. Przynajmniej nie w liceum im. Woodrowa Wilsona.

Lucjusz zmarszczył brwi. - Gala, impreza szkolna... nieistotne. Chodzicie ze sobą? Czy w oczach Lucjusza dostrzegłam ból? Czy to jego zwykła posępność? - To tylko jedna randka, ale tak... chyba tak - przyznałam, nie rozumiejąc, czemu nagle ogarnęło mnie poczucie winy. Nie miałam powodu, by czuć się winna. Przeświadczenie Lucjusza, że jesteśmy zaręczeni, nie czyniło przecież ze mnie zdradzającej narzeczonej, na litość boską! Ale on nie odrywał ode mnie wzroku, więc dodałam żałośnie: - Mam nadzieję, że to nie problem. Zważywszy na pakt i takie tam. - Po prostu trudno mi to zrozumieć. - Co? Myślałam, że ty wiesz wszystko. - On nawet nie stanął w twojej obronie. - Lucjusz pogładził się po brodzie, szczerze skonfundowany. - Tutaj kobiety same się bronią - wzięłam stronę Jake'a. - Mężczyźni nie muszą za nas walczyć. Przecież ci mówiłam, że sama poradzę sobie z Dormandem. - Ale nie tak skutecznie jak ja w twoim imieniu. Nie tak, jak Zinn powinien był. Chcesz tego czy nie, ale jesteś ograniczona swoją płcią. Możesz zamachnąć się na muchę, ale ja potrafię ją zmiażdżyć. Każdy honorowy mężczyzna w takiej sytuacji podjąłby działanie. _ Hej - zaprotestowałam. — Jake ma honor. - Widocznie niewystarczający, żeby cię obronić. - Och! - jęknęłam. - Jake uważa, że posunąłeś się za daleko. I ma rację. Lucjusz potrząsnął głową. - A więc nie widział twojej twarzy.

Nie bardzo wiedziałam, co mam na to odpowiedzieć. Szliśmy dalej w milczeniu. Lucjusz skracał swoje długie kroki, żeby dopasować się do mojego tempa. Wydawał się teraz nawet bardziej rozkojarzony niż wcześniej. Jego twarz wykrzywiał grymas zamyślenia. Minęliśmy główną bramę kampusu i skierowaliśmy się w stronę budynku, w którym znajdował się gabinet mamy. Lucjusz nagle się ożywił. - Umiesz prowadzić, prawda? Masz prawo jazdy? - Pewnie. A czemu pytasz? Dokąd chcesz jechać? „Do banku krwi?" - dodałam w myślach zgryźliwie. - Chyba chciałbym kupić jakieś dżinsy - oznajmił. -1 może T-shirt. Poza tym w sali gimnastycznej mają dziwne wymogi co do obuwia. Moje rumuńskie podeszwy łamią jakieś zasady. Podobno jeśli chcę dalej grać w kosza, potrzebuję butów z jakimś swooshem*. Stanęłam jak wryta. - Chcesz kupić normalne ubrania? - Nie, chcę zmodyfikować moją garderobę zgodnie z panującymi tu normami kulturowymi — poprawił mnie. — Wiesz, jak dostać się do tych słynnych outletów, prawda? Gwałtownie złapałam powietrze i ugodziłam Lucjusza palcem w pierś. - Poczekaj tutaj. Nie ruszaj się. Zapytam mamę, czy pożyczy nam samochód. Tego nie mogłam przegapić. Co takiego Lucjusz Vladescu uważał za normalne? I, co ważniejsze, jak wysoki, władczy Rumun, przyzwyczajony do noszenia skrojonych na miarę czarnych spodni, będzie wyglądał w dżinsach? * Swoosh (ang. szumieć) - logo firmy Nike.

Rozdzial 16 DOPRAWDY NIE WIEM, skąd wzięły się niektóre z tych opowieści - narzekał Lucjusz, strojąc radio, prawdopodobnie w poszukiwaniu chorwackiej muzyki ludowej. Ostatecznie przystał jednak na muzykę klasyczną w jednej ze stacji publicznych. — Pewnie z Hollywood. Przerzuciłam na stację popową, tylko po to, żeby go zirytować. - A więc nie potrafisz zmienić się w nietoperza? Lucjusz przyciszył muzykę i obrzucił mnie urażonym spojrzeniem. - Nietoperz? Daj spokój. Szanujący się wampir miałby się przeobrazić w latającego ssaka? Czy dobrowolnie zmieniłabyś się w skunksa, nawet gdybyś miała taką zdolność? - Nie, nie sądzę. - Zahamowałam przed skrzyżowaniem. -Może tylko raz, żeby zobaczyć, jak to jest. - Cóż, wampiry nie potrafią się przeobrażać w żadne inne stworzenia. - A czosnek? Czy cię odrzuca? - Tylko w czyimś oddechu. - A co z drewnianym kołkiem? Czy można cię zabić kołkiem? - Każdego można zabić kołkiem. Ale tak - to akurat prawda. Właściwie to ugodzenie kołkiem w samo serce jest jedynym skutecznym sposób na zabicie wampira.

- Mhm, tak, jasne. - Zeby zaoszczędzić ci czasu, dodam, że nie śpimy w trumnach. Nie śpimy do góry nogami. No i, oczywiście, jak pewnie zauważyłaś, nie rozpuszczamy się w słońcu. Jak można by było wieść normalne życie, unikając światła dnia? - A więc życie wampira jest dość nudne. -Pozwól, że zaryzykuję i poruszę niebezpieczny temat; jeszcze raz za to przepraszam, ale kiedy pokazałem ci kły, nie wyglądałaś na znudzoną. Właściwie to zareagowałaś dość gwałtownie na ich ostrość. „I na dotyk jego rąk, jego ciała... Nie myśl o tym, Jess" - mitygowałam siebie w duchu. - Jak to zrobiłeś? Włożyłeś do ust jakieś plastikowe zęby? Lucjusz spojrzał na mnie z niedowierzaniem. - Plastikowe zęby? Czy one wyglądały na plastikowe? -Nie - przyznałam. - Ale implanty też wyglądają jak prawdziwe. -Implanty! - Chłopak prychnął z pogardą. - Nie bądź śmieszna. To były - są - moje prawdziwe zęby. Oto zdolność wampirów — rosną nam kły. - A więc zrób to teraz. - Skręciłam na drogę nr 30, manewrując pomiędzy samochodami. - Och, Jessico... Nie sądzę, by to był dobry pomysł. Zwłaszcza kiedy prowadzisz samochód na ruchliwej ulicy. Ostatnim razem trochę spanikowałaś. - Nie potrafisz tego zrobić, prawda? - Rzuciłam mu wyzwanie. - Bo to była zwykła sztuczka, a teraz nie masz ze sobą odpowiednich akcesoriów. - Nie prowokuj. Chyba że naprawdę chcesz się przekonać. Bo potrafię to zrobić i zrobię. - Dalej, nie daj się prosić. - Jak sobie życzysz. - Lucjusz odwrócił się do mnie, obnażył zęby... i niemal zjechałam z drogi. Lucjusz złapał za kierownicę i wyprostował ją.

- Cholera jasna. - Znowu to zrobił. Naprawdę to zrobił. Zerknęłam ostrożnie w jego stronę. Ostre kły zniknęły. To sztuczka. Sztuczka! Nie miałam zamiaru dać się na to nabrać. Zęby ludzkie były pokryte szkliwem - jedną z najmocniejszych substancji w ludzkim organizmie. Szkliwo nie mogło się przesuwać ani zmieniać. To niemożliwe na poziomie molekularnym. - Naprawdę musisz się do tego przyzwyczaić - złajał mnie Lucjusz. - Czy kupujesz odpowiednie akcesoria w jakimś sklepie dla magików? - To nie sztuczka. Proszę, przestań tak to nazywać. - Lucjusz zaczął stukać palcami o deskę rozdzielczą. Czułam jego narastającą frustrację. - Wampirza transformacja to fenomen. Gdybyś przeczytała książkę, którą ci dałem... Jęknęłam. - O Boże, tylko nie to. - Mój niechciany egzemplarz Dorastania nieumarłych wciąż leżał pod łóżkiem. Zamierzałam go wyrzucić, ale do tej pory jakoś tego nie zrobiłam. Nie chciałam nawet się zastanawiać dlaczego. - Tak, właśnie „to" - potwierdził Lucjusz. - Gdybyś przeczytała ten poradnik, wiedziałabyś, że mężczyźni naszego gatunku uzyskują zdolność wysuwania kłów w wieku dorastania. Dzieje się to, kiedy jesteśmy bardzo rozzłoszczeni. Albo... podnieceni. - A więc, chcesz powiedzieć, że „kły" są jak... - już chciałam powiedzieć „erekcja", jakby to było słowo z mojego codziennego zasobu. Jednak nigdy w życiu nie wypowiedziałam go jeszcze na głos i nagle odkryłam, że nie potrafię. Lucjusz jednak zrozumiał.

— Tak. Właśnie tak. Na początku zjawisko to występuje często, raz za razem, niespodziewanie. Ale z czasem staje się łatwe do kontrolowania. Kobiety oczywiście też potrafią wysuwać kły. — To dlaczego ja nie potrafię tego zrobić, skoro jestem jakąś arcy ważną wampirzycą? - Prędzej czy później pokonam go czystą logiką. Ale Lucjusz miał na to odpowiedź. — Kobiety muszą najpierw zostać ugryzione. Ja muszę cię ugryźć. To wielki przywilej dla mężczyzny, jeśli może jako pierwszy ugryźć swoją narzeczoną. — Nie zaczynaj znowu gadki o narzeczeństwie — powiedziałam całkiem poważnie. Skręciłam do centrum handlowego. — Nawet żartem. Skończyliśmy z tym tematem. Lucjusz przekrzywił głowę. — Naprawdę skończyliśmy z tym tematem? -Tak. Zaparkowałam. — A co z lustrami? Będziesz w stanie zobaczyć swoje odbicie podczas przymierzania ubrań? Lucjusz rozmasował sobie skronie. — Czy nie chodziłaś w szkole na fizykę? Nie znasz podstawowych zasad odbijania światła? — Oczywiście, że znam. Przecież to ja z nas dwojga bardziej ufam nauce. Zapomniałeś już? Żartowałam tylko. - Wyjęłam kluczyk ze stacyjki. — A zatem podsumujmy. Nie potrafisz zmieniać się w nietoperza, nie rozpuszczasz się w słońcu i odbijasz się w lustrze. W takim razie, co wampiry potrafią? Co jest takiego fajnego w byciu wampirem? — Co takiego fajnego byłoby w rozpuszczaniu się w słońcu? Albo w niemożliwości przejrzenia się w lustrze, żeby sprawdzić, czy się dobrze wygląda?

- Ojej, przecież wiesz, o co mi chodzi. Ciągle powtarzasz, że wampiry są takie wspaniałe. Po prostu chciałabym wiedzieć dlaczego. Lucjusz oparł z powrotem głowę o siedzenie i zaczął wpatrywać się w grubą wykładzinę na suficie samochodu, jakby szukał tam inspiracji albo uspokojenia. - Jesteśmy najpotężniejszą rasą nadludzi. Natura obdarzyła nas wyjątkową siłą i gracją. Posiadamy bogatą tradycję. Mamy ogromne zdolności mentalne. Potrafimy komunikować się bez słów, jeśli zachodzi taka potrzeba. Panujemy nad mroczną stroną natury. Czy to dla ciebie wystarczająco „fajne"? Złapałam za klamkę. - No to po co pijecie krew? Lucjusz odetchnął głęboko, otwierając drzwi po swojej stronie. - Dlaczego wszyscy się tak czepiają tej krwi? Przecież istnieje tyle innych, ważniejszych rzeczy. Zarzuciłam temat. Mój umysł za bardzo zaczęła zaprzątać wizja zbliżających się zakupów. - Gdzie chciałbyś pójść najpierw? Lucjusz obszedł samochód, położył mi ręce na ramionach i obrócił mnie w stronę sklepu Levisa. - Tam. Pięć sklepów i jakieś pięćset dolarów później Lucjusz Vla-descu wyglądał prawie jak normalny amerykański nastolatek. I to, nie dało się ukryć - bardzo pociągający amerykański nastolatek. Miał na sobie dopasowane dżinsy, które leżały na nim nawet lepiej niż czarne spodnie. A kiedy włożył luźną, białą, rozpinaną koszulę - zdecydowawszy uprzednio, że T-shirt byłby zbyt dużym wyzwaniem dla kogoś z rumuńskiej elity - efekt przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Przebywanie w jego to-

warzystwie nagle nie wydawało mi się już krępujące. Ani trochę. Mindy pewnie zemdlałaby na jego widok. — Może teraz pozbędziemy się tego aksamitnego płaszcza? — zasugerowałam. — Nigdy — odparł stanowczo. To by było na tyle, jeśli chodzi o brak skrępowania. Wracaliśmy do samochodu, obładowani wieloma torbami, gdy w pewnej chwili Lucjusz zastygł w miejscu, postawił zakupy i złapał mnie za rękę. Odwróciłam się. -Co? Spoglądał na wystawę sklepu o nazwie Boulevard St. Michel — ekskluzywnego butiku z bardzo, bardzo drogimi ubraniami. Ubraniami, które kobiety z wyższych sfer zwykły wkładać na przyjęcia. Nigdy nawet nie wchodziłam do środka. Po pierwsze, tata był przeciwnikiem pralni chemicznych z powodu szkodliwego dla środowiska czterochlorku etylenu. Po drugie, nie stać by mnie było na choćby jeden but z Boulevard St. Michel, nawet z outletu. Nie za pieniądze zarobione przewracaniem burgerów w lokalnej kafejce. — Co ty robisz? — zapytałam, podążając za jego wzrokiem. Lucjusz nie odrywał oczu od wystawy. — Ta suknia... Ze stanem obszytym kwiatami... — Czy ty właśnie powiedziałeś „stan"? — Tak... i spódnicą... — Chodzi ci o tę suknię z dekoltem w szpic? — O tę właśnie. Wyglądałabyś w niej uroczo. Lucjuszowi chyba całkiem odbiło. Nie dość, że uważał się za wampira, to jeszcze widział we mnie jakąś trzydziestoletnią bywalczynię przyjęć koktajlowych. Roześmiałam się w głos.

- Naprawdę oszalałeś. Ta sukienka została zaprojektowana - i wyceniona — z myślą o kobietach, które chadzają do... no nie wiem... do filharmonii. Spiorunował mnie wzrokiem. — A co złego jest w filharmonii? - Nic. Oprócz tego, że ja tam nie chodzę. Wyobrażasz sobie mnie w czymś takim na zawodach jeździeckich? Poza tym ona pewnie kosztuje majątek. — Przymierz ją. Cofnęłam się. - Nie ma mowy. Jestem na sto procent pewna, że krzywo tu patrzą na nastolatków. Lucjusz prychnął pod nosem. - Nie będą patrzeć krzywo na kogoś, kto ma pieniądze. - To ja im się nie spodobam. Nie mam wystarczających pieniędzy nawet na to, żeby popatrzeć. — Ale ja mam. — Lucjuszu... — Musiałam jednak przyznać, że mnie zaintrygował. To była naprawdę piękna sukienka. Nigdy nawet nie mierzyłam czegoś podobnego. Wydawała się taka... wytworna. Kremowa, z delikatnymi czarnymi kwiatuszkami wyhaftowanymi gdzieniegdzie na całej długości, dość chaotycznie, ale to tylko czyniło ją piękniejszą. Przypominała mi teorię chaosu: przypadkową, ale piękną w swej prostocie. Miała bardzo odważny dekolt. Znad materiału wyraźnie wystawały plastikowe krągłości manekina. Znad bardzo drogiego materiału. Pociągnęłam Lucjusza za ramię. — Daj spokój, chodźmy stąd. Lucjusz odsunął się ode mnie. Oczywiście był silniejszy. -Tylko popatrzymy. Każda kobieta potrzebuje pięknych rzeczy.

— Ale ja tego nie potrzebuję. — Oczywiście, że potrzebujesz. Mogłabyś ją założyć na przykład na tę „imprezę szkolną", na którą idziesz z przysadzistym chłopcem. Byłaby idealna. — On wcale nie jest przysadzisty. — Przymierz sukienkę. — Mam pełno ubrań — upierałam się. — Tak, i powinnaś je wszystkie wyrzucić. Zwłaszcza T-shirt z białym koniem, sercem i literą „I" na początku. Co to w ogóle ma znaczyć? — To ma pokazać, że kocham araby — odparłam. — Ja lubię krwisty stek, ale nie obnoszę się z wizerunkiem surowej wołowiny na piersi. — Już wybrałam strój na imprezę. Lucjusz się skrzywił. — Pewnie coś błyszczącego z centrum handlowego? Zarumieniłam się. Nienawidziłam, kiedy Lucjusz miał rację. — Uwierz mi - powiedział. — Nie pożałujesz, jeśli założysz tę suknię. Ona została uszyta dla ciebie. Zmrużyłam oczy. — Skąd tyle wiesz na temat ubrań dla dziewczyn? — Nic nie wiem na temat ubrań dla dziewczyn. Wiem za to co nieco na temat ubrań dla kobiet. Uśmiechnął się filuternie. — No chodź. Zrób mi tę przyjemność. Lucjusz jako pierwszy przekroczył próg sklepu, a ja byłam zmuszona podążyć w ślad za nim. Jak przypuszczałam, sprzedawczyni nie wyglądała na zachwyconą widokiem dwojga ucz-niaków w jej butiku. Lucjusz wydawał się jednak nieświadomy tej antypatii. — Ta sukienka na wystawie, z haftem — rzekł, a potem wskazał na mnie. - Chciałaby ją przymierzyć. - Skrzyżował ręce na

piersi i odchylił się nieco, lustrując mnie od góry do dołu. — Rozmiar trzydzieści osiem? — Czterdzieści — burknęłam. — Czterdziestka wisi na wystawie, na manekinie — poinformowała sprzedawczyni, ujmując się pod boki chudymi dłońmi o czerwonych paznokciach. — Zdjęcie jej będzie mnie kosztować dużo zachodu. Jeśli nie myślicie poważnie o kupnie... Uch! Choć nie znałam dobrze Lucjusza Vladescu, wiedziałam na pewno, że ton głosu sprzedawczyni nie przypadnie mu do gustu. Lucjusz uniósł brew. — Czy nie wyraziłem się dość poważnie? — Pochylił się i przeczytał plakietkę z imieniem pracownicy. — Leigh Anno? — Daj spokój... — Zaczęłam kierować się do drzwi. — Nie mamy zbyt wiele czasu, więc byłbym wdzięczny, gdyby się pani pospieszyła i zdjęła tę sukienkę z wystawy — powiedział Lucjusz, nawet się nie poruszywszy. Nagle bez trudu wyobraziłam go sobie rozkazującego służbie zamkowej. Sprzedawczyni zmrużyła oczy i omiotła mojego towarzysza uważnym spojrzeniem. Najwyraźniej wyczuła zapach pieniędzy w jego wodzie kolońskiej, niecodziennym akcencie albo w pewności siebie, bo w końcu ustąpiła. — Dobrze - burknęła. - Skoro pan nalega. - Wspięła się na wystawę i po kilku minutach przyniosła sukienkę. — Proszę. — Przewiesiła mi ją przez ramię. — Przymierzalnie są w głębi sklepu. — Dziękuję — powiedział Lucjusz. — Nie ma za co. — Leigh Anna stanęła za ladą i zaczęła udawać, że nas nie widzi. Lucjusz podążył za mną do przymierzalni. Zatrzymałam go przy drzwiach, stanowczo kładąc mu rękę na piersi. — Poczekaj tutaj.

— Ale pozwól mi się w niej zobaczyć. W zaciszu przymierzalni zrzuciłam trampki, ściągnęłam dżinsy oraz T-shirt i wsunęłam na siebie sukienkę, żałując, że nie założyłam dziś ładniejszego stanika. Stanika, który dorównywałby klasą tej pięknej sukni. Chociaż materiał wyglądał na delikatny, okazał się zaskakująco ciężki i miękki. Nigdy nie nosiłam podobnych ubrań. Zapięłam suwak na plecach tak wysoko, jak tylko dałam radę, i sukienka idealnie opięła moją sylwetkę. Nagle wszystkie części ciała, których najbardziej u siebie nie lubiłam, w cudowny sposób zmieniły się w moje największe atuty. Piersi wypełniły stanik sukienki o wiele lepiej niż skąpe plastikowe wybrzuszenia manekina. Przypomniałam sobie słowa Lucjusza na temat kobiecych krągłości. Przyglądając się swojemu odbiciu, zrozumiałam nagle, co miał na myśli. Spódnica zawirowała wokół moich kolan, kiedy się obróciłam, żeby przyjrzeć się sobie z przodu, a potem z tyłu. Materiał omiótł pełne biodra i ułożył się idealnie wokół pośladków. Lucjusz miał rację. Wyglądałam dobrze. Sukienka wydała mi się magiczna. — No i? — Usłyszałam głos Lucjusza. — Jak wygląda? — Jest ładna - przyznałam, choć było to duże niedopowiedzenie. Tak naprawdę czułam, że jest piękna. — No to wyjdź. — Och, sama nie wiem... — Wstydziłam się mu pokazać. Zerknęłam na biust. Znad dekoltu wystawały wyraźnie krągłe piersi - piersi, które zawsze usilnie starałam się ukryć pod T-shirtami. Teraz były na wpół obnażone. I Lucjusz też to zobaczy. Nie wyglądałam nieprzyzwoicie, ale tak wcięty dekolt był dla mnie czymś zupełnie nowym. Był odkryciem. — Jessico, obiecałaś. — Och, no dobrze. - Spróbowałam podciągnąć trochę stan, ale bezskutecznie. Moje wypukłości nie chciały się schować. -Tylko się nie śmiej. Ani nie gap.

— Nie będę się śmiał — obiecał Lucjusz. — Na pewno nie będę miał powodu do śmiechu. Ale bardzo możliwe, że będę się gapił. Odetchnęłam głęboko i odsunęłam zasłonę. Lucjusz z wyciągniętymi nogami siedział rozparty na fotelu, prawdopodobnie ustawionym dla znudzonych mężów. Jednak na mój widok zerwał się jak oparzony. Jakbym go zszokowała. Mogłabym przysiąc, że dostrzegłam błysk uznania w jego czarnych oczach. — No i? — Oparłam się pokusie zasłonięcia piersi dłońmi i okręciłam się do lustra. - Co o tym myślisz? -Wyglądasz... niesamowicie. - Lucjusz stanął za mną, przez cały czas ani na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku. — Naprawdę? — Jesteś piękna, Anastazjo - mruknął. - Piękna. Zanim zdążyłam go upomnieć, by mnie tak nie nazywał, Lucjusz podszedł jeszcze bliżej, wsunął dłoń pod moje długie, nieokiełznane włosy i dosunął do końca suwak. -Kobiety zawsze potrzebują pomocy na kilku ostatnich centymetrach. Przełknęłam głośno ślinę. Jak bardzo był doświadczony? — Ee... Dziękuję. — Cała przyjemność po mojej stronie. - Potem, ku mojemu zaskoczeniu, wsunął palce pomiędzy moje loki i zebrał je w duży, luźny kok z tyłu głowy. Nagle moja szyja wydała się bardzo długa. - Tak właśnie powinna wyglądać rumuńska księżniczka - oznajmił i zbliżył usta do mojego ucha. - Nigdy więcej nie mów, że jesteś „bezwartościowa", Anastazjo. Albo brzydka.

Albo, na litość boską, „gruba". Kiedy najdzie cię ochota na taki niedorzeczny, bezpodstawny samokrytycyzm, przypomnij sobie siebie w tej właśnie chwili. Nikt nigdy jeszcze mnie tak nie komplementował. Przez moment staliśmy w milczeniu, podziwiając moje odbicie. Nasze spojrzenia spotkały się w lustrze. W tym jednym ułamku sekundy niemal potrafiłam wyobrazić sobie nas... razem. Potem Lucjusz wypuścił moje włosy. Ciężkie pukle opadły mi na plecy i czar prysł. Zerknęłam na metkę z ceną. - O rany. Muszę to zdjąć. Natychmiast. Zanim cała zleję się potem. Lucjusz wywrócił oczami. - Jeśli już musisz mówić o „poceniu się" w odniesieniu do siebie - choć zdecydowanie ci to odradzam - używaj przynajmniej wyrażenia „wydzielać pot". - Mówię poważnie, Lucjuszu. Zaraz zacznę obficie wydzielać pot z powodu ceny. Lucjusz pochylił się i spojrzał na cenę widniejącą na metce, a potem wzruszył ramionami. Pospieszyłam z powrotem do przymierzalni, wciągnęłam na siebie dżinsy i znoszone trampki. Efekt księżniczki zniknął bezpowrotnie. Niechętnie oddałam suknię sprzedawczyni, która już na mnie czekała z pięknym, czarnym, kaszmirowym szalem w dłoni. - Zapakuję te rzeczy. Rozejrzałam się w poszukiwaniu Lucjusza i dostrzegłam go stojącego przy ladzie, stukającego kartą kredytową o szklany blat. - To wszystko jest za drogie - szepnęłam, podchodząc do niego. - Potraktuj to jako podziękowanie za pomoc w dzisiejszych zakupach. Prezent ode mnie na twoją galę. Przyjrzałam się uważnie jego twarzy w poszukiwaniu śladu sarkazmu, ale nie dostrzegłam go. Co to wszystko ma znaczyć? Czyżby Lucjusz Vladescu rezygnował z ubiegania się o moją rękę? Wątpliwe. A może jednak? — Dziękuję — powiedziałam niepewnie.

Leigh Anna delikatnie zapakowała suknię i szal do dwóch pudełek i wręczyła mi je. - Niech pani służą. - Jej maniery znacznie się poprawiły, gdy karta kredytowa została zaakceptowana. - Miłego dnia, Leigh Anno. - Lucjusz położył dłoń na moich plecach i wyprowadził mnie ze sklepu. — Naprawdę nie wiem, co powiedzieć — wydukałam, kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz. - To taki drogi prezent. Sama sukienka kosztowała fortunę, a szal jest z kaszmiru. — W nocy z pewnością będzie zimno, a przecież nie możesz założyć do takiej sukienki kurtki dżinsowej. — Jeszcze raz dziękuję. - Mówiłem ci już. Każda kobieta zasługuje na piękne rzeczy - odparł Lucjusz. - Mam tylko nadzieję, że przysadzisty chłopiec doceni cię w tej kreacji - to rzekłszy, przystanął na moment i przebiegł wzrokiem po sklepach. - Czy nie miałabyś ochoty na koktajl truskawkowy?

Rozdzial 17 A WIĘC, JAKE, jak udały się zbiory w tym roku? — zapytał tata, chcąc podtrzymać rozmowę. — Chyba dobrze. — Jake wydawał się niepewny nawet w tak prostej kwestii, prawdopodobnie dlatego że znajdował się pod czujnym okiem moich rodziców. — Chętnie zaprezentuję ci ekologiczne metody walki ze szkodnikami, jeśli cię to interesuje... — Tato - przerwałam. - Przecież obiecałeś. Żadnych wykładów na temat ochrony środowiska. Dlaczego w ogóle rodzicom tak bardzo zależało na zaproszeniu Jake'a na kolację? Przecież tyle mówili na temat swobody wyboru i uczenia się niezależności. Kiedy jednak faktycznie zaczęłam umawiać się z jakimś chłopakiem, nagle zmienili się w nadopiekuriczych rodziców. Nalegali, bym zaprosiła do nas Jake'a - choć całe życie mieszkał po sąsiedzku i co kilka tygodni przywoził nam siano. Sytuacja była skrajnie niezręczna. Zły humor Lucjusza również nie pomagał. — Może dolewkę mleka sojowego? — zaproponowała mama. Jake wyciągnął przed siebie dłoń, nieco zbyt gwałtownie. — Nie, dziękuję. — Do tego smaku trzeba przywyknąć — powiedziałam ze zrozumieniem. -Yyy... Tak. Chyba po prostu jestem przyzwyczajony do smaku zwykłego mleka.

- To wyzysk krów - wtrącił tata i wskazał Jake'a widelcem. - Biedne zwierzęta, ustawione w ciasnych rzędach, z cycami przyssanymi do zimnego metalu... Cycami? - Tato, proszę cię, nie mów tak... - Jak? - Tata uniósł ręce w obronnym geście. - Jake mieszka na farmie. Jestem pewny, że krowie cyce nie są mu obce. Chyba cała krew spłynęła mi do twarzy. Tylko tata mógł podczas mojej pierwszej kolacji z Jakiem sprowadzić rozmowę do krowich części ciała, a potem oskarżyć biednego chłopaka o bycie obeznanym z bydlęcym ekwiwalentem piersi. Jakby sugerował, że Jake obmacuje krowy dla przyjemności. Zerknęłam na Lucjusza, spodziewając się szyderczego uśmiechu na jego ustach, ale on tylko grzebał widelcem w sałatce i bacznie przyglądał się jednemu z chlubnych pomidorków czereśniowych taty, jakby miał do czynienia z oślizgłą, pozaziemską formą życia, która jakimś cudem znalazła się na czubku jego sztućca. - Ned - wtrąciła mama. - Moglibyśmy zmienić temat? Odetchnęłam z ulgą, ale wtedy mama zwróciła się do Jake'a: - Podobno czytacie teraz Moby Dicka na lekcji literatury? - Hm, tak. - Uwielbiałam tę książkę, kiedy byłam w waszym wieku - wyznała mama. - Ten cały koncept przygody na morzu. Taki pobudzający do myślenia. Czym jest biały wieloryb? Co symbolizuje? - zapytała w zamyśleniu, wciąż zwracając się do Jake'a. - Dobrą stronę natury, złą stronę natury czy może po prostu zwykłą ludzką dumę Ahaba? Zapadła nagła cisza. Jake próbował usilnie wymyślić jakąś odpowiedź na pytanie mamy, które, sądząc po jego minie, było dla niego równie niestrawne jak mleko sojowe.

- Yvvyy- wszystko naraz? - zaryzykował w końcu. -Czytamy wersję skróconą - zauważyłam idiotycznie. Przywykłam już do mieszkania pod jednym dachem z nauczycielką - podczas rodzinnych kolacji zwykle byłam zasypywana najróżniejszymi zestawami pytań - ale czy mama naprawdę musiała męczyć Jake'a? - Może wycięli z niej jakieś metafory... - Wieloryb reprezentuje skryte, niszczycielskie siły, które pragną przebić się na powierzchnię wyniosłego świata - wtrącił Lucjusz. Przemówił chyba po raz pierwszy tego wieczoru i wszystkie głowy natychmiast zwróciły się w jego kierunku. - Hę? - wydukał Jake, wyraźnie zdezorientowany. Kiedy złapał się na tym, zerknął na mnie z zażenowaniem. - Podoba mi się wieloryb - dodał Lucjusz posępnie, wciąż wpatrując się w talerz. - I Ahab. Rozumieli znaczenie wytrwałości. Umieli czekać na właściwy moment. - Uniósł głowę i przeszył mnie spojrzeniem, ostrym niczym jego kły. - I zaakceptowali swoje wspólne przeznaczenie, choć było dość ponure. Nie. Poczułam ucisk w żołądku. Jeśli Lucjusz zacznie teraz mówić o zaręczynach, Jake ucieknie gdzie pieprz rośnie. Poza tym dlaczego mówi o naszym wspólnym przeznaczeniu jako „ponurym"? Czyżby sugerował, że poślubienie mnie byłoby porównywalne do szaleńczego pragnienia zabicia wieloryba? - Lucjuszu, jak ci idą treningi koszykówki? - zapytałam, próbując desperacko zapanować nad rozmową. - Widziałem cię na sali, stary - wtrącił Jake. - Jesteś normalnie skazany na NBA. Tym wsadem mógłbyś zdobyć dla drużyny mistrzostwo stanowe. Podczas ćwiczeń bijesz wszystkich na głowę. - Ach, tak, ćwiczenia - odezwał się Lucjusz znudzony. - Dzięki ćwiczeniom zdobywasz umiejętności - stwierdził Jake. - Trzeba ćwiczyć. Bez tego ani rusz.

- Ćwiczenia są nużące - sprzeciwił się Lucjusz, nawet nie patrząc w stronę rozmówcy. - Wolę rywalizację. - A ty, Jake? Chyba ćwiczysz zapasy, prawda? - zapytał tata, podając mu półmisek saagu. Rodzice przechodzili okres fascynacji kuchnią indyjską. Danie główne dzisiejszego wieczoru składało się z rozgotowanego szpinaku. W moim domu było nie do pomyślenia, by wrzucić parę burgerów na ruszt i urządzić grilla w ogródku, kiedy przychodzili goście. Jake spojrzał nieufnie na jasnozieloną papkę, ale wziął półmisek. - Tak. Trenuję zapasy. W tym roku jestem kapitanem drużyny. -Jakie to greko-romańskie — stwierdził Lucjusz oschle, unosząc kulkę szpinaku, by następnie pozwolić jej spłynąć z widelca. — Mocowanie się na matach. Jake rzucił mi zdezorientowane spojrzenie. Odpowiedziałam mu wzruszeniem ramion, które miało znaczyć: „Zignoruj humorzastego ucznia z wymiany". Mama rzuciła swoją serwetkę na stół. - Lucjuszu, mogę cię prosić na chwilę do kuchni? — Tylko że to wcale nie była prośba. Och, dzięki Bogu. Obiecałam sobie w duchu, że w ramach podziękowania posprzątam mój pokój albo zrobię pranie. Nawet jeśli wśród brudów znajdę bokserki Lucjusza. Byłam jej to winna. Lucjusz podążył chyłkiem za mamą. Przy stole zapadła niezręczna cisza, podczas której wszyscy udawaliśmy, że nie słyszymy dochodzących z kuchni wygłaszanych teatralnym szeptem fraz w stylu: „wziąć udział w uprzejmej rozmowie", „ograniczony umysłowo prostak" i „usunąć się". Kilka minut później drzwi kuchenne głośno trzasnęły. Mama wróciła do nas sama.

- Kto chciałby jeszcze placka kukurydzianego? - zapytała i uśmiechnęła się ponuro, nie wyjaśniając nawet słowem nieobecności bardzo irytującego rumuńskiego nastolatka. Po drugiej stronie stołu saag Lucjusza zastygł na porzuconym talerzu. Kiedy Jake wyszedł, zajrzałam za dom. Lucjusz ćwiczył przy garażu rzuty do zardzewiałej obręczy, o której istnieniu wszyscy już dawno zapomnieli. Kozłował, celował, a piłka wpadała do kosza. Przeczekałam z dziesięć takich rzutów, zanim mu przerwałam. -Hej. Odwrócił się i wcisnął piłkę pod pachę. W bluzie z logo Grantley College, którą kupiła dla niego mama, wyglądał, o dziwo, jak typowy amerykański uczeń szkoły średniej. Dopóki nie przemówił. - Dobry wieczór, Jessico. Czemu zawdzięczam twoją wizytę? Czy dziś nie zabawiasz gościa? - Jake musiał już iść. - Jaka szkoda. - Lucjusz rzucił piłkę przez ramię. Wpadła do obręczy. - Co się dziś z tobą stało? Przecież wiesz, że musieliśmy słyszeć, jak obraźliwie mówiłeś o nim w kuchni. - Naprawdę? - Lucjusz sprawiał wrażenie nieco strapionego. - Nie chciałem tego. To zbyt prostackie. Skrzyżowałam ręce na piersi. - Czy masz jakieś uwagi na temat mnie i Jake'a? Bo jeśli tak, powiedz mi to prosto w oczy, zamiast wygłaszać grobowe wykłady na temat wielorybów i przeznaczenia. - Cóż mógłbym dodać? Określiłaś się już dość jasno. - Nie wiem, o co ci chodzi - wyznałam szczerze. - Kiedy kupiłeś mi sukienkę, myślałam, że w ten sposób informujesz mnie, że nic cię nie obchodzi, czy pójdę z Jakiem. Piłka przytoczyła się do nóg Lucjusza. Nachylił się, żeby ją podnieść, a potem przesunął kciuk po jej wytartych szwach, unikając mojego wzroku. - Tak. Faktycznie tak myślałem... ale tego wieczoru, kiedy zobaczyłem, jak na ciebie patrzy... - Co? - spytałam. Lucjusz był zazdrosny?

- Po prostu go nie lubię - wyznał w końcu. - Nie jest dla ciebie wystarczająco dobry. Bez względu na twoje postrzeganie naszej luźnej na razie relacji, doceń swoją wartość i nie zadowalaj się byle mężczyzną. Byle chłopcem. - Nie znasz Jake'a - odparłam. Czułam, jak narasta we mnie złość. - Nawet nie starałeś się go poznać. Próbował być dla ciebie miły podczas kolacji. Lucjusz wzruszył ramionami. - Widzę w szkole, jak ciężko przychodzi mu zrozumienie podstawowych pojęć na literaturze angielskiej. To wiele o nim mówi, nie sądzisz? - Jake nie lubi Moby Dicka. Co z tego? Mnie też nie podoba się ta książka! — warknęłam. Lucjusz sprawiał wrażenie rozczarowanego albo z jakiegoś powodu smutnego. - Mam dzisiaj bardzo dziwny nastrój - powiedział, znów unikając mojego wzroku. - Nie jestem najlepszym towarzyszem. Może byłabyś tak miła i zostawiła mnie sam na sam z moimi myślami? - Lucjuszu... - Bardzo cię proszę, Jessico. - Odwrócił się do mnie plecami i wyrzucił piłkę jedną ręką. Przeleciała przez obręcz, nawet jej nie dotykając. - Dobrze. Pójdę. Lucjusz wciąż rzucał do kosza, gdy godzinę później wyszłam na zewnątrz. Było już ciemno. Grał w niewielkim kręgu

światła reflektora znad drzwi garażu. Teraz ćwiczył dwutakty. Chciałam go zawołać, ale ostatecznie zmieniłam zdanie. Determinacja, z jaką wykonywał rzut za rzutem, ani razu nie pudłu-jąc, wyskoki ponad obręcz i siła wbijania piłki do kosza - jakby chciał ją ukarać — wszystko to mnie trochę wystraszyło.

Rozdzial 18 Drogi wuju Wasylu! Wszystkiego najlepszego z okazji zbliżającej się wigilii Wszystkich Świętych czy raczej, że się posłużę amerykańskim określeniem - Halloween. Na pewno spodobałyby Ci się naiwne, ale wszechobecne, wyobrażenia wampirów, które Amerykanie dość obsesyjnie prezentują o tej porze roku. Można odnieść wrażenie, że cała nasza rasa składa się z bladych mężczyzn w średnim wieku z genetyczną tendencją do tzw. wdowiego szpica* i ze skłonnością do nadużywania żelu do włosów. Do rzeczy jednak. Z niechęcią muszę przyznać, że sytuacja coraz bardziej wymyka mi się spod kontroli. Jak zapowiadałem w ostatnim liście, zastosowałem kilka „amerykańskich" strategii, by nawiązać relację z Anastazją. Zacząłem nawet nosić dżinsy (notabene, okazały się zaskakująco wygodne) i, jak już wspominałem, gram w koszykówkę - sport dla „popularnych uczniów" (od dziś możesz na mnie mówić „Numer 23"). Jak dotąd Anastazja nie wykazuje najmniejszego zainteresowania moimi staraniami. Właściwie to zaczyna się angażować w relację z wieśniakiem. (Wasylu, gdybyś tylko słyszał jego próby nawiązania konwersacji... są nie do wytrzymania, naprawdę. Sto razy bardziej wolałbym zatkać sobie uszy wszechobecną soczewicą, niż słuchać go dłużej niż dwie minuty). * Wdowi szpic - linia włosów nad czołem, układająca się w kształt litery V.

Zaiste, Anastazja mnie zadziwia. Jeszcze kilka dni temu myślałem, że nastąpił między nami przełom. Kupiłem jej wyjątkową suknię - naprawdę, gdybyś ją w niej widział, stwierdziłbyś, że jest niemal gotowa do zajęcia tronu... Przez chwilę miałem wrażenie, że zrobiliśmy niemałe postępy. Błysk w jej oczach, kiedy oglądała się w lustrze... Była odmieniona, Wasylu. Patrzyła na mnie zupełnie inaczej... Mógłbym dać uciąć sobie za to rękę. A mimo to wieśniak przyczepił się do niej jak rzep do psiego ogona. Jak pasożyt albo pijawka, których nie można się pozbyć. Co Anastazja w nim widzi? I dlaczego nie przestaje tego widzieć? Ja mógłbym jej zaoferować znacznie więcej. Na przykład okazję do ciekawej konwersacji. Ciętą ripostę. Nie wspominając już o panowaniu nad dwoma potężnymi klanami. Ijeszcze zamek. 1 służbę. Wszystko, czego tylko zapragnie. Rzeczy, na które zasługuje, Wasylu. Do cholery, plotę głupoty. W każdym razie obawiam się, że będziesz rozczarowany, jeśli nie uda mi się przekonać Anastazji do uszanowania paktu i przyjęcia moich oświadczyn. A jeśli mam być szczery, perspektywa Twojego rozczarowania trochę mnie przeraża. Dlatego czuję się w obowiązku informować Cię na bieżąco o przebiegu spraw. Chciałbym uniknąć zaskoczenia Cię moją porażką. Wolę przygotować Cię na najgorszą ewentualność - choć, oczywiście, wcale nie zamierzam ustawać w wysiłkach. Kłaniam się uniżenie Twój bratanek Lucjusz PS Gdy ktoś będzie Cię częstował specjałem o nazwie saag, odmów natychmiast, jeśli tylko pozwalają na to zasady dobrego wychowania. Czy istnieje szansa, by kucharz jakimś sposobem przesłał mi mrożonego zająca? Albo dwa? PPS Zakup, który poczyniłem dzięki Twojemu przekazowi, wkrótce do mnie dotrze. Już nie mogę się doczekać. PPPS Wieśniak nie rozumie symboliki wieloryba w Moby Dicku, Wasylu. Naprawdę. Pojęcia wyryte w mojej głowie jeszcze w dzieciństwie (pamiętasz moją nauczycielkę cygańskiego pochodzenia Bogdanę, której wiedzę z zakresu teorii literatury przewyższały jedynie zdolności we władaniu rózgą?) pozostają poza jego zasięgiem. Czy jest niedorozwinięty umysłowo? Czy po prostu tępy? Pasożyt.

Rozdzial 19 HEJ, BELLA. - Uśmiechnęłam się i poklepałam moją appa-loosę po muskularnej szyi. - Gotowa na ćwiczenia? Zostało nam jeszcze tylko kilka treningów przed pokazem. - Uśmiech szybko jednak zniknął z mojej twarzy. Zawody, które miały się odbyć już za kilka tygodni, wydawały mi się świetnym pomysłem, kiedy się na nie zapisywałam, ale teraz coraz częściej dostawałam palpitacji serca na samą myśl o występie. Cóż, było już za późno, żeby się wycofać. Prawda? Kiedy zdejmowałam uzdę Belli z haka na ścianie, usłyszałam dochodzący z zewnątrz odgłos silnika. Po chwili drzwi do stajni otwarły się z hukiem i do środka wszedł nieznany mi, korpulentny mężczyzna w brudnym kombinezonie, z podkładką do pisania w dłoni. - W czym mogę pomóc? - zapytałam. -Zna pani... - Zerknął na podkładkę. - Jakiegoś Lou Vlad...? - Wcisnął mi pod nos list przewozowy. Nie mogę odczytać tego nazwiska. -O nie. — Poczułam ukłucie niepokoju. Nawet nie musiałam patrzeć. - Vladescu. Co zrobił tym razem? Zamówił coś? — Tak. I musi pokwitować odbiór tego potwora, który skopał mi już całą przyczepę. Chcę się go jak najszybciej pozbyć. — Potwora? - Szuka pan mnie? - Jakby w reakcji na słowo „potwór", Lucjusz wyłonił się z cienia, wziął od dostawcy podkładkę oraz długopis i złożył na dokumencie podpis.

— Mam nadzieję, że pan wie, co robi — powiedział mężczyzna, kręcąc głową. — Ależ oczywiście. Podążyłam za Lucjuszem i kurierem przez krytą ujeżdżalnię w kierunku wyjścia. — Lucjuszu? Co kupiłeś? Mężczyzna odwrócił głowę w moją stronę i odpowiedział w jego imieniu: — Pani znajomy kupił wściekłego konia. Tę bestię należałoby uśpić. Wyszliśmy na podwórze, gdzie stała przyczepa. Trzęsła się, a z wnętrza dochodził głuchy łomot. — Proszę stąd zabrać to zwierzę — powtórzył mężczyzna. — Więcej się go nie dotykam. Bez chwili wahania Lucjusz podszedł do przyczepy, odblokował zamek i otworzył drzwi. — Eee... Czy na pewno powinieneś tam wchodzić? — Już po nim — oznajmił kurier. Usłyszałam odgłosy szamotaniny, a potem głos Lucjusza uspokajający zwierzę i uderzenia kopyt o metal. Chwilę później zapadła cisza. Bardzo długa cisza. W końcu chłopak wyłonił się z przyczepy, prowadząc za sobą narowistego, potężnego wierzchowca. Najczarniejszego, jakiego w życiu widziałam. Wywracał oczami na wszystkie strony. Jego lśniące białka wyglądały potwornie na tle hebanowego łba. Cofnęłam się, kiedy przechodzili obok, ale zwierzę spłoszyło się na mój widok, a potem kłapnęło zębami. — Spokojnie — przemówił Lucjusz łagodnym tonem i zawołał do mnie: — Przepraszam, jest ździebko zdenerwowana. Dostawca odjechał pospiesznie, mrucząc coś pod nosem o roztrzaskanych czaszkach, a ja podążyłam za Lucjuszem, któ-

ry właśnie przekonywał nowego wierzchowca, by wszedł do boksu. Do boksu sąsiadującego z boksem Belli. — Chcę, żeby były sąsiadkami - oznajmił z uśmiechem. Teraz to ja wywróciłam oczami. — Świetnie. — Spokojnie. - Lucjusz znów zwrócił się do klaczy, kiedy próbowała dziabnąć go w palec. Położył jej dłoń na chrapach i mocował się z nią przez chwilę, przyczepiając kantar do obu ścian boksu. Kiedy była już uwiązana, odsunął się. W tym momencie klacz zaatakowała po raz ostatni i ugryzła go w przedramię. — Cholera! — Gwałtownie cofnął rękę. Stanęłam w rozkroku i ujęłam się pod boki. — Kupiłeś konia? Tego konia? — Tak — oznajmił Lucjusz, rozmasowując sobie rękę. — Jeśli się nie mylę, jakiś czas temu stwierdziłaś, że nie mamy ze sobą nic wspólnego. - Wskazał kciukiem na bestię z piekła rodem. -Oto coś wspólnego. Hobby. Sposób na spędzanie czasu razem. — Nie będziesz brał udziału w zawodach — oznajmiłam. — Właśnie oddałem do wyszycia moją pamiątkową kurtkę jeździecką z klubu polo. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Już nie mogę się doczekać, kiedy założę ten niebieski sztruks. Niebieski uszlachetnia. Nie sądzisz? — Myślałam, że już dałeś za wygraną... Lucjusz zmarszczył brwi i pogłaskał swojego konia po chrapach. Tym razem klacz zarzuciła łbem, ale nie zaatakowała. — Myślałaś, że zapomniałem o pakcie, do którego przygotowywano mnie całe życie, tylko dlatego że znoszę prymitywne zaloty do ciebie przysadzistego chłopca? Nie sądzę. — Skończ nazywać go przysadzistym i przestań wreszcie sugerować, że jest głupi. Jake to bardzo fajny chłopak.

-Fajny. To przeceniana cecha. - Lucjusz odczepił jeden koniec linki krępującej ruchy zwierzęcia i klacz niemal stanęła dęba. Poklepał ją po szyi. - Zgodzisz się ze mną, że bycie fajnym jest przereklamowane? - Zatrzymał się i zwrócił w moją stronę. - Jak powinienem ją nazwać? - zapytał w zadumie. - Musi mieć jakieś imię, jeśli mam na niej wystąpić w konkursie skoków. - Nie możesz! - jęknęłam. - Ja biorę udział w konkursie skoków. - Wiem, pomyślałem, że będziemy mogli razem trenować. - Już ci mówiłam. Nie potrzebuję twojej pomocy. - Chyba nie obawiasz się odrobiny zdrowej konkurencji? Tupnęłam nogą. Częściowo dlatego, że faktycznie nie chciałam z nim konkurować. Był sportowcem. Jednym z najlepszych rumuńskich graczy w polo. Poza tym nie życzyłam sobie, żeby czaił się na mnie także w stajni. - Mówiłam ci już, nie chcę z tobą jeździć. - Przesadzasz. - A z ciebie głupi... głupi... wampir! Nigdy mnie nie słuchasz. Przecież ci powiedziałam, że nie życzę sobie, byś ingerował w tę sferę mojego życia. Mieszkamy razem, chodzimy do jednej szkoły... To jedyne miejsce, gdzie mogę od ciebie odpocząć. - Wampir? - rozległ się głos za naszymi plecami. Och! Odwróciliśmy się z Lucjuszem niemal równocześnie i ujrzeliśmy zaciekawioną, acz dość zdezorientowaną Faith Crosse, która najwyraźniej już od jakiegoś czasu przysłuchiwała się naszej sprzeczce. Stała ze skrzyżowanymi ramionami na obcisłym podkoszulku z tegorocznego obozu dla cheerleaderek. Jej blond kucyk zakołysał się i zalśnił w nikłych promieniach światła, gdy przekrzywiła głowę zaintrygowana.

— Czy właśnie nazwałaś go wa mp ire m? -On... - zaczęłam się jąkać, szukając w głowie jakiejś sensownej odpowiedzi. - On... wysysa dziś ze mnie całe życie — powiedziałam w końcu. — Jessica ma na mnie mnóstwo czułych określeń. — Lucjusz uśmiechnął się, nie okazując krzty zakłopotania. Wyciągnął rękę ku nowo przybyłej. - Jak miło cię widzieć poza szkołą, Faith. O rany. Faith wyglądała na nieco zaskoczoną, ale wyciągnęła ku niemu dłoń. — Yyy... wzajemnie, Lucjuszu. Lucjusz nie uścisnął jej dłoni, ale musnął jej wierzch wargami. — Jestem oczarowany, jak zawsze. — Jejku. To coś nowego. - Faith cofnęła rękę i zwróciła się do mnie, swojej stajennej, jakby dopiero sobie o mnie przypomniała. - Hej, Jenn. — Nazywam się Jess. — Tak. - Przeniosła uwagę na bezimiennego konia. - Cóż za wspaniała klacz. Widziałam, jak ją wprowadzałeś. Wygląda dość groźnie. Lucjusz odczepił drugi koniec linki i uwolnił niebezpieczne zwierzę. -Uważam, że konie, podobnie jak ludzie, są potwornie nudne, jeśli całkiem się je złamie. Podoba mi się odrobina charakteru. - Klacz zarzuciła głową, ale Lucjusz znów do niej przemówił. - Uspokój się już. - To rzekłszy, zwrócił się do mnie i do Faith: - Była źle traktowana, biedactwo. Ma za sobą nieprzyjemne dzieciństwo. — Nieprzyjemne? - Faith przekrzywiła głowę. — Nawet nie próbuj podchodzić do niej z palcatem - poradził Lucjusz. - Tak sugerował poprzedni właściciel. Podobno jej pierwszy pan miał twardą rękę.

Wychowana pod batem. Przypomniałam sobie wyznanie Lucjusza, że był bity przez wujów. I to niejednokrotnie. Zastanawiałam się, czy celowo wybrał konia o podobnej przeszłości. Wydało mi się to całkiem prawdopodobne. Cofnęłyśmy się z Faith pospiesznie, gdy Lucjusz wyprowadził klacz z boksu. — Chyba nie masz zamiaru na niej jeździć? - zapytałam z niedowierzaniem. Lucjusz zmarszczył brwi. — Czy nie po to trzyma się konie? — Mam zapasowe siodło — zaoferowała Faith. Spiorunowałam ją wzrokiem. — Nie! Poszaleliście oboje? Faith nie należała do osób, których decyzje się kwestionowało, ale nie mogłam uwierzyć, że zachęcała Lucjusza do wspięcia się na grzbiet tej bestii o diabelskim spojrzeniu i kąsających zębach. — Nawet o tym nie myśl — dodałam. — Nie sądzę, żeby siodło przypadło jej do gustu - odparł. -Jeszcze nie teraz. Najpierw przyzwyczaję ją do wożenia mojej osoby. Pokręciłam głową. — Zginiesz. Lucjusz rzucił mi porozumiewawcze spojrzenie. — Kto jak kto, ale ty powinnaś wiedzieć, że to mało prawdopodobne. Zwierzęta nie potrafią posługiwać się śmiercionośnymi akcesoriami. Bez chwili wahania podszedł do boku klaczy i wspiął się na jej grzbiet - z taką samą łatwością, z jaką wykonywał rzu-

ty z dwutaktu na boisku do koszykówki. Zwierzę natychmiast zarżało i zakręciło się dookoła, ale Lucjusz udowodnił, że jego opowieści o radzeniu sobie z końmi nie były czczymi przechwałkami. W kilka sekund zapanował nad klaczą i oboje - szalony człowiek i szalone zwierzę - wyjechali na środek ujeżdżalni szybkim, lecz kontrolowanym stępem. Lucjusz sterował koniem z pomocą kolan i kantara. Co kilka kroków zwierzę odskakiwało w bok albo wykręcało szyję, próbując ugryźć jeźdźca w kostkę. Jednak oboje działali w stabilnym, acz nerwowym duecie. - Ani się obejrzycie, a będziemy skakać - zawołał Lucjusz z uśmiechem. Naprawdę mu się udało. Dosiadł najgroźniej wyglądającą klacz, jaką w życiu widziałam. Lecz uczucie ulgi szybko mnie opuściło, kiedy uzmysłowiłam sobie, co jego sukces oznaczał dla mnie. Na zawodach będę musiała konkurować nie tylko z Faith Crosse, ale i z rumuńską gwiazdą polo na diabelskim wierzchowcu. Lucjusz popędził klacz do kłusu, a potem do galopu. Ich zmagania w jednej chwili przypominały pełen gracji taniec, w drugiej zaś przepychanki barowe. - Rany. — Faith oglądała ich z uznaniem. - Lucjusz musi być chyba czarodziejem. Naprawdę myślałam, że ten koń go zabije. - Daj mu czas - mruknęłam pod nosem. - Daj mu tylko trochę czasu. A ktoś pozbawi go życia.

Rozdzial 20 DZIĘKUJĘ, ŻE WYGRAŁEŚ dla mnie tego pluszowego hot doga. - Przycisnęłam do piersi dużą wypchaną parówkę, którą Jake zdobył dla mnie, wrzucając dwie piłeczki tenisowe do ust klauna. — Świetnie się bawiłam na balu. - Wybacz, że nie udało mi się zdobyć misia. - Coś ty. Hot dog też jest fajny. Bo jest inny. Siedzieliśmy z Jakiem w jego dużym chevrolecie 4 x4 , który stał z włączonym silnikiem przed moją farmą, i myśleliśmy, jak najlepiej się pożegnać. Czy powinnam teraz po prostu wyskoczyć z samochodu? Czy on wtedy też by wyszedł? - Mówiłem ci już, że naprawdę świetnie wyglądasz w tej sukience? — odezwał się Jake. Nie mówił, ale dostrzegłam błysk w jego oku, kiedy przyszedł po mnie. Ten sam podziw widziałam w oczach Lucjusza w butiku. Całą noc przyciągałam męskie spojrzenia. Na początku trochę mnie peszyły, jednak łatwo było przywyknąć do tego rodzaju zainteresowania. - Podobasz mi się też z włosami upiętymi do góry - dodał Jake. Okręciłam wokół palca niesforny pukiel, który wydostał się z koka. Bardzo się starałam odwzorować efekt, jaki Lucjuszowi udało się osiągnąć poprzez zwykłe wsunięcie palców pomiędzy moje włosy. - Dzięki. - Cieszę się, że mnie zaprosiłaś. Było fantastycznie.

Zapadło dłuższe milczenie. - To ja chyba już pójdę - powiedziałam w końcu i położyłam dłoń na klamce. - Och, yyy... tak. Pozwól, że otworzę ci drzwi. - Jake zgasił silnik, wyskoczył z samochodu, podszedł do moich drzwi i otworzył je przede mną. Wychodząc, prawie się przewróciłam, wszystko przez te obcasy. - Cholera! „Cóż za gracja, Jess" - pogratulowałam sobie w duchu. Jednak kiedy się potknęłam, Jake zdążył mnie złapać i nagle znaleźliśmy się bardzo blisko siebie. Twarzą w twarz. Wtedy właśnie mnie pocałował. Naprawdę mnie pocałował. Jego usta były delikatniejsze, niż się tego spodziewałam, i nieco wilgotne. Rozchyliłam wargi, zupełnie jak kobiety w telewizji i na filmach, których naoglądałam się przez lata. Teraz wydało mi się to takie naturalne. W jednej chwili nasze języki się spotkały. Jake jakby wgniótł swój język w mój. A więc tak się całuje... Uczucie, które mną owładnęło, nie było elektryzujące, ale poczułam dreszcz radości. Jake objął mnie i trzymał mocno w zapaśniczym uścisku. Nasze języki splatały się bez ustanku. Czułam jego dłoń gładzącą mnie po plecach. Fajnie. A z czasem będzie coraz lepiej. Może powinnam pożyczyć od Mindy ten numer „Cosmopolitan" z siedemdziesięcioma pięcioma trikami seksualnymi. Jake odsunął się pierwszy. - Muszę jechać, bo nie dotrzymam wyznaczonej przez twoich rodziców godziny powrotu. Zadzwonię do ciebie, dobrze? Nagle zdałam sobie sprawę, że wciąż ściskam pluszową parówkę. — Tak. Dobrze. Pochylił się i jeszcze raz musnął delikatnie moje usta wargami. Miały słodki smak.

— To na razie. — Na razie. Stałam jeszcze przez chwilę i wpatrywałam się tępo w odjeżdżającego pikapa. Kiedy światła samochodu całkiem rozpłynęły się w ciemności, zawróciłam w stronę werandy. Brzeg sukienki zaszeleścił i zawirował wokół moich kolan. Mój pierwszy prawdziwy pocałunek. — No i? Jak było? Głęboki głos dochodzący z ciemności wystraszył mnie. Stanęłam jak wryta i rozejrzałam się. — Lucjusz? — Tutaj jestem. Podążyłam wzrokiem ku schodom werandy, skąd dobiegał jego głos. Lucjusz siedział skryty w półmroku obok wydrążonej z dyni lampy halloweenowej. Podeszłam bliżej. — Szpiegujesz mnie. Wyciągnął przed siebie miskę z cukierkami. — Spełniam tylko halloweenowy obowiązek. Chcesz trochę? Chyba zostały już tylko karmelki sojowe. Dzieciom nie bardzo podobał się wybór słodyczy. Poczęstowałam się i usiadłam obok niego na schodku. — Przebierańcy rzadko do nas zaglądają. Najbliżsi sąsiedzi mieszkają w odległości dwóch kilometrów. — Och. - Lucjusz wzruszył ramionami. - No dobrze. Przyłapałaś mnie. To ja nie przepadam za karmelkami sojowymi. -Zabrał mi wypchanego hot doga. - Twoim rodzicom się to nie spodoba. Mięsna zabawka. Czy przysadzisty chłopiec zdobył to jakimś bohaterskim wyczynem? - Rzucił parówkę przez ramię na krzesło stojące na werandzie. Zignorowałam przytyk. — Czekałeś na mnie, prawda? Lucjusz wpatrywał się w ciemność.

- Jak było? - Jak było co? - Pocałował cię. Jak było? Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. - Fajnie. - Fajnie? - Lucjusz prychnął z pogardą. - Powtarzam jeszcze raz: „fajnie" jest przereklamowane. - Proszę, nie zaczynaj znowu - poprosiłam. „Nie psuj tego" - pomyślałam. - Kiedy pocałujesz właściwą osobę, będzie ci znacznie lepiej niż „fajnie" - burknął Lucjusz. - Nie masz prawa tak do mnie mówić. - Wstałam, żeby wejść do środka, i wygładziłam sukienkę. Nie zepsuje mi tej chwili. Nie pozwolę na to. Ku mojemu zaskoczeniu, Lucjusz ustąpił. -Masz rację. Zachowałem się niegrzecznie. Nie miałem prawa. - Poklepał schodek. - Proszę. Dotrzymaj mi towarzystwa. Ogarnął mnie dzisiaj dziwnie melancholijny nastrój. - Powinieneś był pójść na imprezę - powiedziałam, z powrotem siadając. Lucjusz odetchnął głęboko. - To nie dla mnie. - Ale było zabawnie. Mieliśmy różne konkursy i... - Czy kiedyś, chociaż przez chwilę, spojrzałaś na moje życie z mojej perspektywy? - przerwał mi oschle. - Pomyślałaś, jak ja mogę się czuć? - Jego czarne oczy lśniły w blasku świecy niczym dwie latarnie halloweenowe. - Czy kiedykolwiek dostrzegasz coś poza czubkiem własnego nosa? - Co? Czy... tęsknisz za domem, tak? - Coś w tym rodzaju. Tak. - Lucjusz ożywił się nagle. - Na litość boską! Mieszkam w garażu, z dala od wszystkiego, co jest mi znajome. Zostałem tu wysłany, by zalecać się do kobiety, która odrzuca mnie dla jakiegoś wieśniaka... - Jake to bardzo fajny chłopak. Lucjusz znowu prychnął. - Czy tego chcesz od życia? Żeby było fajnie? Czy wszystko musi być f ajn e?

- Fajne jest... fajne — zaprotestowałam. Lucjusz potrząsnął głową. -Och, Anastazjo. Mógłbym pokazać ci rzeczy, które są znacznie lepsze niż fajne. Zakręciłoby ci się od nich w tej uroczej główce. Jego głos nagle się zmienił. Stał się niższy i bardziej gardłowy. Usłyszałam w nim coś, czego jeszcze nigdy nie słyszałam, a mimo to rozpoznałam bez trudu. Siła seksualna. Żądza. Niezaspokojona żądza. Złość i frustracja. - Lucjuszu... może powinniśmy już wejść do środka? Jednak tylko przysunął się do mnie i przemówił nieco ciszej, ale wciąż z tą z trudem tłumioną nutą frustracji. - Mógłbym pokazać ci rzeczy, które pozwoliłyby ci zapomnieć o wszystkim, czego do tej pory doświadczyłaś w swoim bezpiecznym amerykańskim świecie... Przełknęłam głośno ślinę. Cóż takiego mógłby mi pokazać? Jakie niefajne rzeczy? Czy naprawdę chciałabym to wiedzieć? Tak. Nie. Może. - Lucjuszu... - Anastazjo. - Przechylił się w moją stronę jeszcze bardziej i nagle odkryłam, że ma przyspieszony oddech. Ja również z trudem łapałam powietrze. Chłonęłam moc, którą zawsze emanował, dzieliłam z nim jego elitarne powietrze. - Nigdy nie myślisz o tej drugiej stronie swojej osobowości? Nigdy nie myślisz o Anastazji? — dociekał. - Anastazja to tylko imię...

- Nie. Anastazja to osoba. Nieodzowna część ciebie. - Lucjusz dotknął mojego policzka i zaczął głaskać mnie kciukiem. Instynktownie zamknęłam oczy i zakołysałam się lekko, niczym kobra zahipnotyzowana przez zaklinacza węży. Wiedziałam, że powinnam to przerwać, ale mimo to nie zrobiłam nic. Kiwałam się tylko jak w transie. - Ta druga strona twojej osobowości... - ciągnął Lucjusz. -Ta druga strona nie zadowoliłaby się zwykłym „fajnie" - szepnął. Ujął mnie za brodę i nagle poczułam na twarzy chłód jego oddechu. - W końcu dostrzegłem drugą stronę twojej natury, twojego ducha, kiedy założyłaś tę sukienkę... Jesteś w niej taka piękna... Ona cię przemienia... Sukienka... Zaczęło mi się podobać to poczucie władzy, gdy chłopcy na imprezie zerkali na mnie kątem oka. Jednak w towarzystwie Lucjusza owa władza wymykała mi się z rąk. To on przejmował stery, trzymał mnie w ryzach podobnie jak swoją na wpół dziką klacz. I to mnie przerażało. Oblizałam wargi, owładnięta tym samym dziwnym uczuciem głodu pomieszanego z niechęcią i strachem, których doświadczyłam, kiedy po raz pierwszy obnażył kły. Czy zrobi to raz jeszcze? Czy powinien? -Anastazjo. - Jego wargi ledwie musnęły moje, a mną owładnęło ogromne pragnienie; pragnienie podobne temu ze snu, by spróbować kuszącej, smakowitej, ale zakazanej czekolady. „Nie... Dopiero co całowałam się z Jakiem... Nie chcę pragnąć Lucjusza..." - karciłam siebie w myślach. Lucjusz reprezentował sobą wszystko, czego nie ch ciałam. Uważał się za cholernego wampira. A mimo to poczułam, że przysuwam się do niego, a moja ręka unosi się wbrew mojej woli i głaszcze go po szczęce, palce muskają jego bliznę, poszarpaną linię gładkiej skóry ciągnącą się przez szorstki kilkudniowy zarost. Przemoc, której doświadczył w dzieciństwie... Wzmocniła go. A może nawet uczyniła go niebezpiecznym? Lucjusz położył mi dłoń na plecach i znów musnął moje wargi, tym razem nieco mocniej. Nawet jego usta wydały mi się twarde. Jednak chciałam spróbować więcej. — Podoba ci się, Anastazjo — wymamrotał. — Tak właśnie powinno być... a nie fajnie.

Kusił mnie, żebym nabrała ochoty na więcej. Przed oczami mignęła mi wizja Lucjusza zapinającego mi sukienkę pewnym, wprawnym ruchem. Jest doświadczony... Mama mnie ostrzegała. „Nie chciałabym, żeby sytuacja cię przerosła...". Lucjusz podsunął dłoń pod moją szyję i zaczął mnie pieścić palcami po karku, jednocześnie masując kciukiem wgłębienie między obojczykami. — Pozwól mi się pocałować, Anastazjo... n ap rawdę pocałować... tak jak powinnaś być całowana. — Proszę, Lucjuszu... - Czy ja błagałam, czy protestowałam? — Naszym przeznaczeniem jest być razem — wyszeptał. -Wśród naszego gatunku... Wiesz o tym doskonale... Przestań z tym walczyć... Przestań walczyć ze mną... Nie! Musiałam wypowiedzieć to na głos, bo Lucjusz odsunął się nagle. — Nie? — zapytał z niedowierzaniem. W jego oczach dostrzegłam zaskoczenie i niepewność. Poruszałam ustami, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Tak? Nie? — Ja... przed chwilą całowałam się z Jakiem — wydukałam w końcu. - Kilka minut temu. - Czy całowanie się z dwoma chłopakami jednego wieczoru to nie przesada? Czyżbym stawała się trochę... puszczalska? Co ze mną robiła ta sukienka? No i jeszcze ta jego przemowa na temat naszego gatunku...

Nie. Lucjusz cofnął dłoń z mojej szyi, pochylił się, wspierając łokcie na kolanach, i wsunął palce pomiędzy swoje długie, czarne włosy. Z jego gardła wydobył się głuchy jęk. - Przepraszam... - Nie mów tak. -Ale ja naprawdę przepraszam... - Jednak nie do końca wiedziałam, za co przepraszałam. Za to, że całowałam się z Jakiem? Za to, że prawie pocałowałam Lucjusza? Za to, że do tego nie dopuściłam? - Idź do domu. — Lucjusz wciąż siedział pochylony, z twarzą skrytą w dłoniach. - Natychmiast. Proszę. W tym momencie otworzyły się drzwi wejściowe. - Zdawało mi się, że słyszę jakieś głosy - oznajmił tata, udając, że nie zauważa napięcia, które powstało między nami. - Tato! - pisnęłam i zerwałam się na nogi. — Właśnie wróciłam. Rozmawialiśmy sobie z Lucjuszem. - Robi się późno - stwierdził tata, przyciągając mnie do swojego boku. - Lucjuszu, wydaje mi się, że już nikt nie przyjdzie dziś po cukierki. Możesz śmiało iść do łóżka. - Oczywiście, proszę pana. - Lucjusz wyprostował się powoli i wstał. Kiedy wręczał miskę tacie, wyglądał na zmęczonego. — Wesołego Halloween. - Tak. Dobranoc - powiedziałam. Potem weszłam do domu, popędziłam po schodach na górę, zerwałam z siebie sukienkę i wrzuciłam ją głęboko do szafy. Następnie szarpałam włosy, dopóki znów nie opadły mi na ramiona. Wszystko wróciło na swoje miejsce, do normalności. Kiedy włożyłam T-shirt i spodnie dresowe do spania, podeszłam do okna i wyjrzałam w stronę garażu. Jednak w mieszkanku Lucjusza było ciemno. Położył się już spać. Albo wyszedł gdzieś w noc. Do mojego pokoju zapukała mama.

— Jessico? Czy wszystko w porządku? — Tak, mamo — skłamałam. — Chciałabyś porozmawiać? — Nie. - Nie odrywałam wzroku od okna Lucjusza, niepewna, co właściwie chciałabym tam dostrzec. - Marzę tylko o tym, żeby się wyspać. — Cóż... no to dobranoc, kochanie. Kiedy mama odeszła i jej kroki rozpłynęły się w ciszy, weszłam do łóżka i zamknęłam oczy. Nie miałam zamiaru - najmniejszego! — zastanawiać się, co takiego przyzwało Lucjusza w ciemność. Sądząc po nastroju, w jakim go zostawiłam, szczerze się obawiałam, że to coś niefajnego.

Rozdzial 21 Drogi Wasylu! Coś się porobiło. Co za bałagan. Byłoby mi znacznie łatwiej się wyrażać, gdybyś tylko przekonał się do e-maili. Teraz internet dostępny jest wszędzie. Proszę, rozważ tę formę komunikacji, przynajmniej na czas mojej bytności w USA. Stoi przede mną niemiłe i trudne zadanie poinformowania Cię drogą listową, że przyszłość paktu wisi na coraz cieńszym włosku. Tego wieczoru... od czego zacząć? Co napisać? Jeśli to nie był właściwy moment, to nie wiem, co jeszcze mógłbym zrobić. Skoro Anastazja nie czuła wtedy tego samego co ja, skoro miała siłę, by się wycofać, by zawołać „nie!", podczas gdy ja zatraciłem się w niej całkowicie... Doprawdy, nie wiem, co jeszcze mogę zrobić. Z pewnością potrafisz wydedukować z powyższego akapitu, co zaszło między nami. Przynajmniej w zarysie. Nie będę poniżał siebie - ani Anastazji - i zagłębiał się w szczegóły. Byłoby to nie tylko upokarzające, ale i niezgodne z zasadami dobrego wychowania. Mam nadzieję, że to rozumiesz. Czy naprawdę zostałem pokonany przez wieśniaka? Przysadzistego, ograniczonego pasożyta? Może rano cała sytuacja ukaże mi się w lepszym świetle. Mogę tylko się łudzić. Tymczasem czy mógłbyś mi zdradzić choć w przybliżeniu rodzaj kary, jaką poniosę w przypadku porażki? Chciałbym zacząć się do niej przygotowywać psychicznie. Zwłaszcza jeśli czeka mnie najgorsi sze. Zawsze chciałem stawić czoło przeznaczeniu z wypiętą piersią i wysoko podniesioną głową, jak mnie uczyłeś. Wyjdzie mi to lepiej, jeśli będę miał czas się uzbroić. Twój skonfundowany i pełen obaw bratanek Lucjusz

Rozdzial 22 PORADZISZ SOBIE, KOCHANIE - zapewniła mnie mama, przypinając mi numerek do kurtki jeździeckiej. - Zaraz się porzygam - oznajmiłam. - Po co w ogóle się zapisałam? -Ponieważ rozwijamy się tylko wtedy, kiedy stawiamy przed sobą nowe wyzwania — odparła mama. - Skoro tak mówisz. - Zbliżała się moja kolej. Za kilka minut miałam dosiąść Bellę, wjechać na parkur i pokonać serię przeszkód. Wszystko będzie trwało maksimum trzy minuty. Dlaczego więc tak się bałam? Bo mogę spaść. Bella może cofnąć się przed przeszkodą. Nie jestem maniaczką sportu, tylko matematyki... - Powinnam wystartować w konkursie na posiadacza najlepszego cielaka, jak w zeszłym roku jęknęłam. - Wystarczy tylko wyjść na środek ze swoim cielakiem i czekać, czy przyznają ci wstęgę zwycięzcy. - Jessico, jesteś świetnym jeźdźcem - przekonywała mnie mama. Położyła mi ręce na ramionach i obróciła mnie do siebie. - Przecież nie po raz pierwszy występujesz przed ludźmi... - Ale to był konkurs matematyczny - zaoponowałam. -Jestem dobra z matematyki. - Jesteś też dobrym jeźdźcem. Pomyślałam o Faith i Lucjuszu. - Ale nie najlepszym.

- Nadeszła więc chwila, by postawić sobie wyżej poprzeczkę i zaryzykować. Spróbować zająć nawet drugie albo trzecie miejsce. Spojrzałam na przeciwległą stronę parkuru, gdzie Lucjusz galopował na swojej klaczy, którą nazwał Ognistą Bellą. Cha, cha. - Nie zawsze warto ryzykować — powiedziałam, obserwując, jak Lucjusz próbuje zapanować nad wciąż półdziką bestią. Tylko jemu klacz pozwalała zbliżyć się do siebie. Powtarzał ciągle, że jej nie rozumiemy, ale mnie i tak wydawała się po prostu szalona. - To faktycznie zb yt ryzykowne - zgodziła się mama, podążając za moim wzrokiem, a potem westchnęła ciężko. - Mam nadzieję, że nic mu nie będzie. Odniosłam dziwne wrażenie, że nie miała na myśli tylko zawodów w skokach. - On też potrzebuje numerka - dodała mama. Zmrużyła oczy i pomachała do Lucjusza. Chłopak uniósł w odpowiedzi dłoń, podjechał do nas, zeskoczył z klaczy i owinął wodze wokół drewnianego słupa przy ogrodzeniu. Ognista Bella nie należała do koni, które nieuwią-zane potulnie czekają. Lucjusz ukłonił się lekko. - Doktor Packwood. Jessico. Powitałam go niepewnym machnięciem ręki. - Cześć, Lucjuszu. Odwrócił się do nas plecami i mama przypięła mu numerek. Następnie, ku mojemu zaskoczeniu, zwróciła go twarzą do siebie - jak to zrobiła ze mną - i przytuliła. Zaskoczenie zmieniło się w prawdziwy szok, kiedy Lucjusz odwzajemnił uścisk. Kiedy tych dwoje miało czas się zbliżyć? Domyśliłam się, że pewnie po Halloween. Daliśmy sobie z Lucjuszem trochę wytchnienia od czasu dziwnej sytuacji na werandzie.

- Powodzenia - powiedziała mama, strzepując niewidzialną nitkę z nienagannej, idealnie dopasowanej kurtki Lucjusza. — Tylko załóż kask - dodała. - To obowiązkowe. - Tak, tak, bezpieczeństwo przede wszystkim - odparł Lucjusz z nutą sarkazmu w głosie. - Pójdę go poszukać. - Spojrzał na mnie obojętnym wzrokiem. — Powodzenia. - Nawzajem. Odwiązał konia i odprowadził go. Mama przyglądała się mu w napięciu. - Nic mu nie będzie — zapewniłam. - Mam nadzieję. - Jestem druga, prawda? - zapytałam. - Tak. Po Faith. Świetnie. Najtrudniejszy przejazd z możliwych. Faith brała udział nie tylko w naszych lokalnych zawodach młodzieżowych. Jeździła ze swoim cennym wałachem na znacznie większe imprezy. Znów poczułam ucisk w żołądku. - Poradzisz sobie - zapewniła mama i objęła mnie mocno. W tym momencie zawył głośnik. Już czas. - Chodźmy. Oczywiście Faith zakończyła przejazd bezbłędnie na swoim rasowym Księżycowym Pyle. Idealnie panowała nad zwierzęciem, którego smukłe nogi przenosiły ich z gracją ponad każdą przeszkodą, nawet piątą - piętrzącą się nad parkurem niczym wieża i z mojej perspektywy niemal niemożliwą do pokonania. Chciało mi się siku, pewnie z nerwów, ale nie było już na to czasu. Gdy Księżycowy Pył minął mnie po skończonym przejeździe, wsiadłam na swojego konia. - Teraz wystąpi Jessica Packwood z Liceum Woodrowa Wilsona na Belli, pięcioletniej appaloosie. Zapowiedzieli mnie. Odetchnęłam głęboko. Kątem oka dostrzegłam na trybunie Jake'a. Wyszczerzył zęby i uniósł kciuk. Zmusiłam się do odwzajemnienia uśmiechu.

Lucjusz również stał w pobliżu, wsparty o płot, i przyglądał mi się przenikliwie. Cholera. Jeszcze tego mi brakowało - jego krytycznego, oceniającego spojrzenia. Zerknęłam za siebie przez ramię, zastanawiając się, co by się stało, gdybym po prostu się wycofała... Ale było już za późno. Nie mogłam teraz zawrócić. Nabrałam powietrza w płuca i spięłam konia. Kopyta Belli zadudniły cicho na piachu. Wokół panowała niemal grobowa cisza. Gdy poczułam pod sobą siłę mojej klaczy, jej znajomy chód, zaczęłam się skupiać. Ujrzałam pierwszą przeszkodę. Żywopłot. Najechałyśmy na nią, skoczyłyśmy i bezproblemowo pokonałyśmy. „Tylko skaczesz sobie z Bellą. Tak samo jak w domu" — uspokajałam sama siebie. Przeskoczyłyśmy kolejne niskie poprzeczki i nerwy nieco zelżały, ustępując miejsca radości. Wzrok wszystkich skupiony był na nas, a mimo to się udawało. Bella pokonała kolejne dwie przeszkody, nie zawadzając nawet kopytami o belki. Kiedy zamajaczył przede mną najwyższy płot, serce mocniej zabiło mi w piersi. Jednak Bella wzbiła się w powietrze, poszybowała nad belkami i nagle przeszkoda pozostała w tyle. Idealny przejazd. Bezbłędny. Udało się. Twarz rozświetlił mi szeroki, triumfalny uśmiech. I co ty na to, rumuński gwiazdorze? Pogalopowałyśmy w stronę wyjścia. Pomachałam rodzicom, wiwatującym na moją cześć, i Jake'owi, który włożywszy dwa palce do ust, zagwizdał. Odszukałam wzrokiem Lucjusza; zobaczyłam, że bił brawo, z rękami uniesionymi wysoko do góry. Gdy się zorientował, że na niego patrzę, wypowiedział bezgłośni-

nie: „Dobry występ". Dystans, który powstał między nami, nagle jakby trochę się zmniejszył. Kiedy wróciłam pod parkur po rozstępowaniu i odprowadzeniu Belli, Lucjusz właśnie rozpoczynał swój przejazd. W siodle na Ognistej Belli wyglądał pewnie i dostojnie, jakby jazdę konną miał we krwi. Czarna jak smoła klacz także sprawiała wrażenie zadziwiająco spokojnej. Lucjusz spiął ją piętami i ruszył do pełnego galopu. Ich szybkość była zatrważająca jak na tak mały parkur, ale chłopak zdawał się tego nie zauważać. Jego usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu, gdy najechał na pierwszą przeszkodę. Ognista Bella poszybowała nad żywopłotem i z gracją wylądowała po drugiej stronie. Nagle zrozumiałam, że patrzę na zwierzę stworzone do skoków. Koń i jeździec, spleceni w jedno, wzbijali się w powietrze dwa razy wyżej, niż było trzeba. Na trybunach rozległy się wiwaty, westchnienia zachwytu i brawa. Cóż za brak rozwagi. Zerknęłam na rodziców. Wyglądali na przerażonych i nagle ja też zaczęłam się bać. Gdy Lucjusz wzbijał się nad piątą przeszkodą, poczułam czyjąś dłoń łapiącą mnie za nadgarstek i podskoczyłam ze strachu. - Tylko popatrz na niego - szepnęła Faith Crosse sama do siebie. Byłam pewna, że nawet nie zdawała sobie sprawy, kogo dotknęła. Cały czas wbijała wzrok w Lucjusza, bezwiednie klepiąc się palcatem po łydce w rytm uderzeń końskich kopyt. Wyrwałam rękę z jej uścisku. - Przepraszam - burknęła Faith, nie odrywając wzroku od jeźdźca. Ognista Bella pokonała ostatni płot i spiker ogłosił przejazd Lucjusza tymczasowym rekordem zawodów. Lucjusz zatrzymał klacz przy wyjeździe z parkuru, wyskoczył z siodła i głuchy na rozlegające się wokół wiwaty, spokoj-

nie zdejmował jeździeckie rękawiczki, zupełnie jakby wrócił ze zwykłej przejażdżki po parku. „Jak zwykle się popisuje" - pomyślałam. - Pójdę mu pogratulować - oznajmiła Faith. Spojrzałam spod oka na przyszłą królową balu maturalnego. Faith zniknęła w tłumie, kierując się w stronę Lucjusza. Wtedy przypomniałam sobie o palcacie. Ognistej Belli nie spodoba się palcat. Lucjusz umieścił nawet znak ostrzegawczy w stajni. Mijałam go codziennie. - Faith, zaczekaj! - krzyknęłam, próbując ją dogonić. Jednak byłam za wolna. Kiedy dopędziłam ją na tyłach stajni, Faith już stała przy Lucjuszu i jego klaczy; machała palcatem, próbując zwrócić na siebie uwagę chłopaka. W pewnym momencie palcat musnął bok konia. Ognista Bella okręciła się gwałtownie i cofnęła, niemal wyrywając wodze z ręki Lucjusza, zanim ten zorientował się, co się dzieje. Usłyszałam, jak nakazuje Faith rzucić palcat, ale było już za późno. Klacz stanęła dęba i zaczęła wierzgać w powietrzu przednimi kopytami, niebezpiecznie blisko Faith. Krzyknęłam, kiedy zdałam sobie sprawę, co zaraz się stanie. Lucjusz bez chwili wahania odepchnął Faith na bok i sam znalazł się pod młócącymi powietrze, opadającymi końskimi kopytami. Rozległ się potworny trzask, gdy Ognista Bella opadła całym ciężarem na nogi i żebra Lucjusza. Wszystko trwało ułamek sekundy. Nie zdążyłam nawet wydać z siebie kolejnego dźwięku. Po chwili Lucjusz leżał skulony na trawie. Na jego śnieżnobiałej koszuli dostrzegłam ślady krwi. Krew sączyła się też z jego wysokiego, skórzanego buta, tworząc powiększającą się plamę na kremowych bryczesach. -Lucjusz! - Odzyskałam głos, podbiegłam do chłopaka i uklękłam przy nim. Tak bardzo się o niego bałam, że zupełnie

zapomniałam o niebezpiecznej bestii, która, wciąż nieposkromiona, górowała nad moim ramieniem. - Złap ją - wycedził Lucjusz przez zacis'nięte zęby i spróbował przekręcić się na bok. Wskazał na konia, który stał za nami, dysząc ciężko, wystraszony i wciąż nieufny. - Możesz to zrobić. Zanim... Faith zaczęła głośno płakać, przywołując mnie tym do rzeczywistości. Jednak nikt nas tu nie słyszał. Znajdowaliśmy się na tyłach stajni. Wszyscy oglądali występy pozostałych zawodników. Ognista Bella zwiesiła łeb i prychała nad Lucjuszem niczym rozwścieczona obrończyni. Poczułam jej gorący oddech na szyi i wystraszyłam się nie na żarty. „Żadnych gwałtownych ruchów..." - przypominałam sobie zasady. -Trzeba ją przywiązać, Jess! - jęknął błagalnie Lucjusz, krzywiąc twarz, jakby każde wypowiadane słowo sprawiało mu ból. Skinęłam głową w milczeniu, przyznając mu rację. Wstałam bardzo powoli i się odwróciłam. - Spokojnie, mała - szepnęłam i wyciągnęłam przed siebie ręce dłońmi do góry. Koń cofnął się przestraszony. Ja też. „Zachowaj spokój, Jess...". Zbliżyłam się do klaczy. Ognista Bella wybałuszyła oczy spłoszona, ale nie uciekła. Nie zaatakowała. Zdawała się rozumieć, że stało się coś strasznego. Drżącymi dłońmi sięgnęłam po wodze zwisające luźno z jej uzdy. - Spokojnie, mała. - Nie spuszczając wzroku z oczu konia, zlokalizowałam wodze palcami. Klacz ciężko dyszała, ale się nie poruszała. Lucjusz jęknął. Musiałam działać szybciej. Odważnie, choć wciąż drżącymi rękami, po omacku odszukałam słup i przywiązałam do niego wodze. Dzięki Bogu. Udało się. Pospieszyłam z powrotem do Lucjusza, który ściskał pierś skrytą pod przesiąkniętą krwią koszulą. Uklękłam przy nim i chwyciłam go za drugą rękę. - Będzie dobrze - obiecałam. Nie mogłam się jednak powstrzymać od zerkania na jego nogę. Była złamana w połowie łydki. Skórzany but był dziwacznie wygięty. - Biegnij po pomoc! - zawołałam do Faith, która stała jak słup soli.

— To był wypadek... — zawodziła. — Sprowadź kogoś! - wrzasnęłam jeszcze raz. — Natychmiast! To chyba ją otrzeźwiło, bo odwróciła się i pobiegła w stronę hali. — Nie! - warknął Lucjusz zadziwiająco głośno, biorąc pod uwagę stan, w jakim znajdowało się jego powykręcane ciało. Jednak coś w tonie jego głosu zatrzymało Faith, która natychmiast zawróciła. Zawołaj rodziców Jessiki. Nikogo więcej. Faith zawahała się, spanikowana, zdezorientowana, niepewna. Spojrzała na mnie. - Sprowadź lekarza! - jęknęłam błagalnie. Co ten Lucjusz wyprawia? Potrzebuje karetki. - Tylko rodzice Jessiki - powtórzył Lucjusz władczym tonem, ignorując moje słowa. Ścisnął mi dłoń, żebym nie mogła odejść. — Ja... — zaczęła Faith. — Idź — polecił Lucjusz. Faith pobiegła. Miałam szczerą nadzieję, że wróci z lekarzem. - Cholera, ale boli - jęknął Lucjusz, wykrzywiając twarz, gdy jego ciałem wstrząsnęła kolejna fala bólu. Ścisnął mi dłoń. — Zostań przy mnie, dobrze?

- Nigdzie się nie wybieram - powiedziałam, używając całej siły woli, by powstrzymać drżenie głosu. Byłam przerażona, ale nie chciałam, żeby Lucjusz to dostrzegł. Z kącika ust pociekła mu strużka krwi. Przygryzłam język, żeby nie krzyknąć. To nie wróżyło nic dobrego, bo mogło oznaczać krwotok wewnętrzny. Drżącymi palcami wytarłam karmazynową ciecz z jego twarzy. Łza opadła mu na policzek. Moja łza. Nawet się nie zorientowałam, że płaczę. -Proszę, nie rób tego - wystękał Lucjusz, spoglądając mi w oczy. - Nie rozklejaj się. Pamiętaj, pochodzisz z królewskiego rodu. Ścisnęłam mocniej jego dłoń. - Nie płaczę. Trzymaj się. Przekręcił się nieco i jego twarz znów wykrzywił grymas bólu. - Wiesz przecież... To nie może zabić... Wielkie nieba, czy naprawdę miał zamiar pleść o wampirach w takim momencie? Ani przez chwilę nie wierzyłam, że Lucjusz nie może umrzeć. - Nie ruszaj się. - „Mam nadzieję, że Faith zignorowała to kretyńskie polecenie" - dodałam w duchu. - Noga... Cholera. - Jego pierś uniosła się i zakaszlał gwałtownie. Dostrzegłam więcej krwi. Całe mnóstwo krwi. Za dużo. Wydobywała się z jego płuc. Pewnie były przebite. Przeszłam w szkole kurs pierwszej pomocy i wiedziałam co nieco o wypadkach. Otarłam mu usta rękawem, ale rozmazałam tylko krew na jego twarzy i swoim ubraniu. - Pomoc już nadchodzi - zapewniłam. Ale czy nie będzie za późno? Instynktownie gładziłam ciemne włosy Lucjusza wolną ręką. Jego twarz rozluźniła się nieco, a oddech uspokoił, więc postanowiłam pozostawić dłoń na czole chłopaka.

— Jess? - Odszukał wzrokiem moją twarz. — Nic nie mów. — Myślę... Myślę, że zasługujesz na wstęgę. Mimo woli roześmiałam się przez zaciśnięte gardło i pochyliłam, by pocałować go w czoło. Tak po prostu. W tamtej chwili wydało mi się to właściwe. — Ty też. Zamknął oczy. Czułam, że zaczyna tracić przytomność. — Jess? — Cicho. -Nie pozwól, żeby zrobili coś... mojej klaczy - wysapał, dysząc ciężko. - Ona nie chciała... zrobić nikomu krzywdy. To przez ten palcat... — Postaram się, Lucjuszu - obiecałam. Wiedziałam jednak, że mi się to nie uda. Szczęśliwe dni Ognistej Belli dobiegły końca. — Dziękuję, Anastazjo... - szepnął niemal niedosłyszalnie. Nagle usłyszałam odgłos opon na trawie. Odetchnęłam z ulgą. Karetka. Faith zawołała lekarza. Ale nie. Kiedy pojazd wyłonił się zza rogu stajni, rozpoznałam zdezelowaną furgonetkę z Nedem Packwoodem za kierownicą. Bladzi ze strachu rodzice wyskoczyli z samochodu i odepchnęli mnie. — Zabierzcie mnie do domu - poprosił Lucjusz, odzyskując świadomość. — Rozumiecie... Mama odwróciła się na pięcie i spojrzała mi w oczy. — Otwórz tył vana — poleciła. — Mamo, on potrzebuje karetki! — Bez dyskusji, Jessico. Łzy trysnęły mi z oczu. Nie rozumiałam, co się dzieje. Mimo to wykonałam polecenie. Rodzice przenieśli Lucjusza do samochodu najdelikatniej, jak tylko potrafili, ale i tak jęczał na wpół przytomny z bólu.

Zaczęłam wchodzić za nim do auta, ale tata mnie powstrzymał, kładąc rękę na moim ramieniu. Zamiast mnie do środka weszła mama i przysiadła obok Lucjusza. - Ty zostań i wyjaśnij wszystkim, co się stało - powiedział tata. - Powiedz im... powiedz, że zabraliśmy go do szpitala. Zorientowałam się, że kłamie, i wybałuszyłam oczy. - Przecież zabieracie go tam, prawda? - Poinformuj, że Lucjusz ma się dobrze - rzekł tata, nie do końca odpowiadając na moje pytanie. - A potem zajmij się koniem. Prosili mnie o zbyt wiele. A jeśli nie wezmą Lucjusza do szpitala i on umrze? Będą za to odpowiedzialni. Może zostaną oskarżeni o zaniedbanie albo nawet o mo r d erstwo? Przecież Faith widziała, że Lucjusz jest w bardzo złym stanie. I że potrzebuje lekarza. Poza tym organizatorzy zawodów na pewno sprawdzą, czy został hospitalizowany. Z powodu odpowiedzialności prawnej i takich tam. Co, do diabła, wyprawiali moi rodzice? Mogli trafić do więzienia. Po co to robili? Wszystko nie trzymało się kupy. Jednak nie było czasu, żeby protestować ani pytać o wskazówki. Lucjusz powinien przynajmniej zostać przewieziony w jakieś ciepłe miejsce. Najlepiej takie, gdzie ludzie wiedzieli, jak leczyć złamania i przebite płuca. Oby nie była to nasza kuchnia, gdzie tata leczył naparami ziołowymi... Serce znów ścisnęło mi się w piersi. Jeśli rodzice mieli zamiar wypróbować na Lucjuszu „naturalne leczenie" ziółkami - posuwali się za daleko. Takie myśli kłębiły mi się w głowie, kiedy podążałam pieszo za starą furgonetką, patrząc bezradnie, jak wyjeżdża z trawnika i przecina pokryty żwirem parking - tak szybko, jak się dało bez wzbudzania niczyich podejrzeń i aby zbytnio nie telepać rannym Lucjuszem.

Wciąż stałam bez ruchu, wpatrzona w niknący kłąb kurzu, kiedy u mojego boku pojawiła się Faith, już nieco spokojniejsza. Miała zapuchnięte oczy, ale jej spojrzenie było czujne, a plecy wyprostowane. Mimo to głos jej się załamał, kiedy się odezwała. — Myślisz, że on... że...? — Nic mu nie będzie — zapewniłam, sama się dziwiąc, że kłamstwo z taką łatwością wypłynęło mi z ust. Musiałam jednak brzmieć przekonująco. Od tego zależało przetrwanie nie tylko Lucjusza, ale i całej mojej rodziny. — Nie sądzę, by jego rany były aż tak poważne, jak się to nam na początku wydawało — dodałam. — Nie? — Faith spojrzała na mnie z powątpiewaniem. Jednak w jej oczach dostrzegłam też nadzieję. Zdałam sobie sprawę, że pragnęła wierzyć w moje kłamstwa. Ostatecznie nie chciała czuć się odpowiedzialna za rany Lucjusza lub, co gorsza, za jego śmierć. — Usiadł nawet — powiedziałam, zmuszając się do spojrzenia w błękitne niczym morze oczy Faith. — I zażartował. Rysy twarzy Faith rozluźniły się nieco i wiedziałam, że stara się mi uwierzyć. Tak bardzo potrzebowała oczyścić się z winy. — Pewnie to tylko strasznie wyglądało, bo stało się tak szybko... — zaczęła tłumaczyć. — Tak, chyba masz rację - zgodziłam się. - Na początku faktycznie się przeraziłam. Faith skierowała wzrok w stronę parkingu, jakby wciąż jeszcze spodziewała się ujrzeć tam odjeżdżający samochód. Wtedy zobaczyłam, że nadal trzyma palcat i klepie się nim leniwie po bucie. Na jej miejscu wyrzuciłabym to cholerstwo do śmieci albo zakopała głęboko w ziemi. Jak mogła nie dostrzec napisu w stajni?

Odpowiedź była śmiesznie prosta. Ponieważ Faith Crosse widziała tylko czubek własnego nosa. Oto dlaczego. - Nawet jeśli nie było z nim tak źle, jak myślałyśmy, dlaczego nie chciał lekarza? - zastanowiła się na głos. Sama nie byłam do końca pewna, ale przeczuwałam, że ma to coś wspólnego z urojeniami Lucjusza dotyczącymi wampirów. Nie mogłam jednak podzielić się tym z Faith, więc wymyśliłam naprędce coś innego. - Jest zbyt dumny i zbyt odważny. Nie chce, żeby na sygnale wywożono go na oczach gapiów. Właściwie to, biorąc pod uwagę charakter Lucjusza, mój argument wydawał się nawet sensowny. Faith uśmiechnęła się pod nosem, wciąż wpatrując się w dal. Palcat stukał rytmicznie o jej but. Teraz była już zupełnie spokojna, niemal beztroska. - Tak - odezwała się bardziej do siebie niż do mnie. - Lucjusz Vladescu chyba niczego się nie boi. I wie, czego chce, prawda? „Nawet nie masz pojęcia" - chciałam jej powiedzieć, ale nie zdążyłam, bo organizatorzy zawodów zmierzali w naszym kierunku. Odwróciłam się do nich, gotowa na kolejne kłamstwa.

Rozdzial 23 ZAPADŁ JUŻ ZMROK, kiedy wracałam do domu na grzbiecie Belli. Jechałam przez puste pola kukurydzy, z dala od wszelkich dróg, niemal jakbym się obawiała, że ktoś zechce mnie śledzić. Czułam, że nie mogę jechać do domu samochodem z nikim, kto proponował mi podwiezienie — ani z Faith, ani z żadnym z organizatorów zawodów, na których pytania odpowiadałam już co najmniej pięćdziesiąt razy. Najpierw chcieli wiedzieć, dlaczego żaden szpital nie miał informacji na temat chłopca stratowanego przez konia. A potem nalegali na rozmowę z moimi rodzicami. Gdyby do tego doszło i pojechaliby na farmę, zastaliby pewnie Lucjusza bliskiego śmierci albo już nawet martwego na naszej kanapie, i tatę próbującego go wskrzesić naparami z ziółek. Ta myśl skłoniła mnie do popędzenia Belli. „Czy Lucjusz może już nie żyć? Jak bym się czuła, gdyby umarł? Czy płakałabym po nim? - zaczęły dręczyć mnie wyrzuty sumienia. - Czy podświadomie odczułabym ulgę? Czy martwiłam się bardziej o Lucjusza, czy o rodziców i ich rolę w tym nieszczęściu?". Wszystkie te pytania mieszały mi się w głowie, kiedy parłam na Belli do domu, skazana na prędkość jej kopyt, podczas gdy marzyłam o odrzutowcu. Miałam wrażenie, że wleczemy się w nieskończoność. Einstein objaśnił to uczucie, prawda? Względność. Postrzeganie czasu jest względne i zależy od naszych pragnień co do jego upływu. Tak? Czas. Względność. Nauka.

Próbowałam skupie się na tych pojęciach, zamiast martwic' się bez sensu, ale moje myśli wciąż powracały do Lucjusza i krwi na jego koszuli. Do krwi na jego wargach. Do czerwonej krwi. Ostatni odcinek szosy pokonałyśmy szaleńczym cwałem. Dotarłszy na miejsce, puściłam wodze i ześlizgnęłam się z siodła. Kątem oka dostrzegłam furgonetkę zaparkowaną przed domem. Obok stał jeszcze jeden samochód - nieznajomy, ale równie rozklekotany sedan. W większości okien było ciemno, jednak wewnątrz tliło się kilka przyćmionych świateł. Porzuciłam biedną Bellę, choć' wiedziałam, że powinnam ją rozstępować i zaprowadzić do boksu. Wbiegłam do domu. — Mamo! - zawołałam co sił w płucach, zatrzaskując za sobą drzwi. Mama wyłoniła się z jadalni z palcem na ustach. — Jessico. Nie krzycz. — Co się stało? Co z nim? - Chciałam ją wyminąć, ale złapała mnie za ramię. — Nie, dziecko... nie teraz. Spojrzałam na nią zdezorientowana. — Mamo! — To poważne, ale mamy podstawy, żeby wierzyć, że z tego wyjdzie. Jest pod dobrą opieką. Pod najlepszą opieką, jaką mogliśmy mu zapewnie... bez ryzyka - dodała zagadkowo. — Co chcesz powiedzieć przez „bez ryzyka"? „Bez ryzyka zajęliby się nim w szpitalu" - pomyślałam. -1 czyj samochód stoi przed domem? dodałam na głos. — Zadzwoniliśmy po doktora Zsoldosa... — Nie, mamo! - Tylko nie doktor Zsoldos. Zadzwonili po szalonego węgierskiego szarlatana, który stracił licencję medyczną za używanie kontrowersyjnych ludowych „remediów" z ojczyzny. Tutaj, w Stanach Zjednoczonych, ludzie mieli na tyle zdrowego rozsądku, by wierzyć w prawdziwą medycynę.

Powinnam rozpoznać samochód. Choć wszyscy w okolicy od dawna stronili od starego Zsoldosa, rodzice wciąż się z nim przyjaźnili. Często wieczorami przesiadywali z nim przy kuchennym stole i zrzędzili na głupców, którzy nie mieli zaufania do „leczenia alternatywnego". - On zabije Lucjusza! - rozpaczałam. - Doktor Zsoldos rozumie Lucjusza i jemu podobnych — powiedziała mama i położyła mi ręce na ramionach. - Można mu zaufać. Nagle odniosłam wrażenie, że mama nie mówiła jedynie o umiejętnościach medycznych szarlatana. - Zaufać w czym? - Że zachowa dyskrecję. - Po co? Po co mamy zachowywać dyskrecję? Nie widziałaś krwi wypływającej z jego ust? I zmiażdżonej nogi? - Lucjusz jest wyjątkowy - wyjaśniła mama, potrząsając mną delikatnie, jakbym od dawna powinna o tym wiedzieć. -Pogódź się z tym. On by nie był bezpieczny w szpitalu. - A tutaj jest? W naszej jadalni? Mama puściła mnie i przetarła oczy. Zdałam sobie sprawę, jak bardzo była zmęczona. - Tak, córeczko, tu jest bezpieczniejszy. -Ale on ma krwotok wewnętrzny. Nawet ja potrafię to stwierdzić. Pewnie potrzebuje krwi. Mama spojrzała na mnie dziwnie, jakbym wreszcie pojęła jakąś ważną prawdę. - Tak. On potrzebuje krwi. - Zabierzcie go więc do szpitala, proszę! Mama przyglądała mi się przez dłuższą chwilę w milczeniu. - Jessico - rzekła w końcu. - Większość lekarzy nie zrozumiałaby niektórych faktów związanych z Lucjuszem. Możemy

porozmawiać na ten temat później, ale teraz muszę do niego wrócić. Proszę, idź na górę i spróbuj uzbroić się w cierpliwość. Dam ci znać, jak tylko będę miała jakieś wieści na temat jego stanu. Mama odwróciła się ode mnie i otworzyła drzwi do jadalni. Z ciemnego pokoju doszły mnie przyciszone głosy taty i doktora Zsoldosa. Mama wślizgnęła się do środka, by dołączyć do pozostałych spiskowców, a drzwi zamknęły się z cichym kliknięciem. Wściekła, przerażona i sfrustrowana pobiegłam na górę, zapominając całkowicie o biednej Belli. Wstyd się przyznać, ale nieszczęsne stworzenie spędziło całą noc w listopadowym chłodzie, włócząc się pomiędzy stajnią a padokiem z siodłem na grzbiecie. Byłam zbyt zdenerwowana, by pomyśleć o koniu, który jeszcze kilka godzin temu wzniósł mnie na wyżyny osobistego sukcesu. Zamiast tego weszłam do łóżka i wlepiłam wzrok w okno. Próbowałam się zastanowić, co robić. Właśnie rozważałam zadzwonienie po prawdziwego lekarza, gdy kątem oka zauważyłam tatę przemykającego przez podwórze do garażu. W mieszkanku Lucjusza zapaliło się światło, ale po chwili zgasło. Kilka sekund później tata wracał przez trawnik w stronę domu. W bladej księżycowej poświacie wyraźnie dostrzegłam, że niesie jakiś przedmiot. Coś wielkości pudełka od butów, ale o zaokrąglonych brzegach. Pakunek zawinięty w papier. Kiedy kroki taty ucichły w głębi domu i drzwi do jadalni cicho zatrzasnęły się za nim, wyszłam ostrożnie z pokoju. Zeszłam po schodach, unikając trzeszczących miejsc, które mogłyby zdradzić moją obecność. Niemal podczołgałam się pod drzwi do jadalni i przekręciwszy gałkę, uchyliłam je troszeczkę. Tylko tyle, żeby zajrzeć do środka.

Ogień w kominku prawie zgasł, a regulator oświetlenia na żelaznym żyrandolu ustawiono na minimum, niemniej jednak dostrzegłam rozgrywającą się wewnątrz scenę. Lucjusz leżał na długim, drewnianym stole jadalnym, przy którym zasiadaliśmy jedynie od wielkiego dzwonu. Miał obnażoną pierś, pobrudzone krwią ubrania zniknęły — pewnie musieli je porozcinać i zdjąć - a od pasa w dół przykrywało go białe prześcieradło. Poraziła mnie bladość jego twarzy. Miał zamknięte oczy i usta. Wyglądał jak śmierć. Jak trup. Nigdy wcześniej nie byłam na pogrzebie, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak ktoś mógłby wyglądać na bardziej martwego niż Lucjusz w tym momencie... „Czy on nie żyje?" — bezgłośnie zadałam sobie to pytanie. Wpatrywałam się w jego pierś, próbując unieść ją siłą woli, ale jeśli jego płuca pracowały, to naprawdę bardzo słabo, bo nie potrafiłam tego dojrzeć w ciemności. „Proszę, Lucjuszu, oddychaj" — zaklinałam go w duchu. Jednak pierś Lucjusza nawet nie drgnęła. Wtedy coś we mnie pękło. Odniosłam wrażenie, że zamiast serca mam w piersi wielką pustą jaskinię, po której hula mroźny wiatr. „Nie... On nie może umrzeć. Nie mogę mu na to pozwolić". Próbowałam uspokoić skołatane nerwy. Gdyby Lucjusz nie żył, rodzice nie krzątaliby się teraz przy nim, nie próbowaliby go wyleczyć. Przykryliby jego twarz prześcieradłem. Mama krążyła przy kominku, przyciskając nerwowo dłoń do ust, i obserwowała, jak tata i doktor Zsoldos debatują szeptem nad pakunkiem, który tata przyniósł z garażu. W końcu chyba podjęli jakąś decyzję, bo doktor Zsoldos wyciągnął ze swojej czarnej torby nóż — a może skalpel? Czyżby zamierzał operować Lucjusza? Na naszym stole?

Z trudem powstrzymałam się przed odwróceniem wzroku. Ale nie. Węgierski szarlatan nie wkroił się w Lucjusza. Po prostu przeciął sznurki na pakunku i zerwał papier. Następnie uniósł zawartość i zakołysał nią. Postronny obserwator mógłby pomyśleć, że trzyma w rękach noworodka - bardzo rozedrganego noworodka, który prawie wyślizgnął mu się z rąk. Co tu się, u diabła, działo? Przysunęłam się nieco, przyciskając twarz do szpary w drzwiach, i starałam się zapanować nad oddechem. Nie chciałam zostać przyłapana. Ale nikt nie zwracał uwagi na drzwi. Mama, tata i doktor Zsoldos wpatrywali się w to... coś w rękach doktora Zsoldosa. To wyglądało jak... co? Rodzaj sakiewki? Wykonanej z tworzywa, którego nie potrafiłam rozpoznać. Materiał musiał być jednak bardzo elastyczny, bo ślizgał się w rękach doktora Zsoldosa niczym galaretka w plastikowej torebce. - Powinniśmy od razu się domyślić, że ma to gdzieś schowane - szepnął doktor Zsoldos i pokiwał głową, wprawiając w ruch imponującą śnieżnobiałą brodę. - Oczywiście. - Tak - zgodziła się mama i podeszła do Lucjusza. - Oczywiście. Powinniśmy się domyślić. Tata kiwnął do niej porozumiewawczo głową i oboje wsunęli ręce pod ramiona Lucjusza, a potem ostrożnie unieśli go do pozycji półsiedzącej. Chłopak wydał z siebie dźwięk przypominający odgłos rannego lwa, jęk bólu pomieszany z rykiem wściekłości. Moje wilgotne palce ześlizgnęły się z klamki. Odgłos ten nie wydał mi się ani ludzki, ani zwierzęcy. Jednak zmroził mi krew w żyłach, gdy zawibrował wśród czterech ścian naszej jadalni. Wytarłam ręce o bryczesy i bardziej zmrużyłam oczy, wpatrując się w szparę. Doktor Zsoldos pochylił się nad pacjentem i wyciągnął ku niemu woreczek niczym ofiarę składaną bogom. Światło z kominka zatańczyło na szkłach półokrągłych okularów. Dostrzegłam delikatny uśmiech na jego twarzy, kiedy mówił: — Pij, Lucjuszu. Pij. Pacjent nie zareagował. Jego głowa opadła na bok i tata przesunął się, by ją przytrzymać.

Doktor Zsoldos zawahał się na moment, a potem znów chwycił za skalpel i przebił woreczek tuż pod nosem Lucjusza. Oczy, które jeszcze przed chwilą wydawały się martwe, nagle się otworzyły. Podskoczyłam ze strachu. Oczy Lucjusza, choć zawsze ciemne, teraz były całkiem czarne. Miały kolor głębokiego hebanu, zupełnie jakby tęczówki i większość białka zostały pochłonięte przez źrenice. Nigdy jeszcze nie widziałam takich oczu. Nie potrafiłam oderwać od nich wzroku. Rozchylił wargi i odsłonił zęby... które znów się przemieniły. Rodzice z pewnością usłyszeli mój pisk, ale było już za późno. Oni również stali jak zahipnotyzowani, gdy Lucjusz przekrzywił głowę, wbił kły w woreczek i zaczął pić powoli, ale łapczywie. Odrobina płynu ściekła mu po brodzie na pierś. Ciemnego płynu. Gęstego płynu. Widziałam już ten płyn, zaledwie kilka godzin temu, na tej samej piersi. NIE! Przymknęłam powieki, niedowierzając. Potrząsnęłam gwałtownie głową i spróbowałam zebrać myśli. Wymazać z umysłu scenę, którą, jak mi się zdawało, przed chwilą widziałam. Którą niemal na pewno widziałam. No i jeszcze ten zapach. Ostra woń, której nigdy wcześniej nie czułam. Cóż, może czułam ją odrobinę, ale nigdy z taką intensywnością. Otworzyłam oczy i zmusiłam się do spojrzenia w kierunku Lucjusza. Ten zapach - nie wychwytywałam go nosem. Czu ła m go gdzieś w głębi siebie, w najdalszych sfe-

rach prymitywnej części mózgu, którą omawialiśmy na lekcji biologii. W części kontrolującej pociąg seksualny, agresję i... przyjemność? Lucjusz wyprostował się, wsparł łokciem o stół i pił zachłannie, jakby nie miał dość. W końcu nic już nie zostało. Woreczek był pusty. Lucjusz opadł z jękiem, który wydał mi się pełen jednocześnie bólu i czystego zaspokojenia. Tata złapał jego nagie ramiona w ostatniej chwili i położył go ostrożnie na twardej powierzchni. - Odpoczywaj, chłopcze - powiedział. Mama wytarła mu z piersi resztki krwi... Krwi. On pił krew. Znów zacisnęłam powieki, tym razem nieco mocniej. Wtedy zaczęło się dziać coś dziwnego, bo siedziałam przecież na twardej drewnianej podłodze, która nie mogła się ruszać, a mimo to kołysała się i drżała pod moimi nogami. Cały dom falował wokół mnie, a kiedy rozchyliłam powieki, żeby rozeznać się w sytuacji, oczy mimowolnie powędrowały ku sufitowi, który rozmył się niczym końcówka filmu na ekranie kinowym. Obudziłam się później tej nocy we własnym łóżku, ubrana we flanelową piżamę, ale zdezorientowana i skołowana, jakbym nagle znalazła się w obcym kraju, a nie w swojej sypialni. Wokół wciąż panował mrok. Leżałam bez ruchu, z otwartymi oczami, obawiając się, że ściany znów zaczną się chybotać, a sufit rozpłynie się nade mną. Jednak dom nie poruszył się, nawet kiedy ze szczegółami odtworzyłam w pamięci wszystko, co widziałam tego wieczoru. Co czułam. Widziałam, jak Lucjusz pije krew. Naprawdę to widziałam? Byłam zdezorientowana, kręciło mi się w głowie. I ten zapach... Może doktor Zsoldos zaaplikował Lucjuszowi jakiś mocny rumuriski trunek, miksturę albo coś podobnego? Może w panice i ze strachu źle zrozumiałam całą sytuację? Wszelako jednego nie potrafiłam sobie wytłumaczyć - tego, co czułam, myśląc, że Lucjusz nie żyje. Ogarnął mnie wtedy żal. Przeogromny żal. Jakby ktoś zrobił mi w duszy wielką dziurę. To przeraziło mnie najbardziej; do tego stopnia, że wymknęłam się znowu z sypialni i zeszłam do jadalni. W kominku płonął teraz jasny ogień. Lucjusz wciąż leżał na stole, ale pod głową miał

poduszkę. Na prześcieradle ktoś ułożył cieplejszy koc, który zakrywał chłopaka od ramion po pięty. Tata drzemał w fotelu bujanym, pochrapując, ale mama zniknęła, podobnie jak doktor Zsoldos i tajemniczy woreczek. Pewnie mi się przyśnił... Podkradłam się do Lucjusza. Nie dostrzegłam śladów krwi na ustach ani czerwonej strugi na brodzie. Nie zauważyłam też żadnej odmiany w jego wyglądzie. Był blady i słaby, ale znów wydawał się znajomy. Musiał wyczuć czyjąś obecność, a może coś mu się śniło, bo przekręcił się i dłoń spadła mu ze stołu. Zobaczyłam, że jest mu niewygodnie. Odczekałam chwilę, czy sam się nie ruszy, ale kiedy tego nie zrobił, delikatnie chwyciłam go za nadgarstek i położyłam dłoń z powrotem na stole. Pomimo koca i ognia płonącego w kominku Lucjusz był zimny jak lód... Jak zawsze zresztą. Splotłam na moment palce z jego palcami, oferując mu trochę pocieszenia i ciepła własnego ciała. Żył. Zaczęłam bezgłośnie płakać. Bałam się obudzić tatę. Pozwoliłam tylko łzom spływać po twarzy na nasze złączone dłonie. Lucjusz doprowadzał mnie do szaleństwa. On był szalony. To jednak nie miało znaczenia. Nie chciałam więcej doświadczać podobnego uczucia straty i żalu. Nigdy.

Z gardła wyrwał mi się krótki szloch. Nie potrafiłam go powstrzymać. Na ten dźwięk tata wydał z siebie głośne chrząknięcie - jak ktoś, kto próbuje spać w twardym fotelu. Za bardzo się bałam, że się obudzi, więc puściłam Lucjusza, otarłam łzy rękawem i wróciłam do siebie. Zresztą i tak nadchodził świt.

Rozdzial 24 Drogi wuju Wasylu! Z niewysiowionym żalem - i sporą obawą przed Twoją reakcją - spieszę Cię poinformować o drobnym wypadku, który przydarzył mi się z koniem zakupionym online. Och, byłbyś zachwycony Ognistą Bellą. To takie straszne, budzące grozę, dzikie stworzenie, jest czarna jak smoła od grzywy po kopyta i, co oczywiste, ma czarną duszę. Czyż nie jest dla mnie stworzona? Wrócę jednak do opowieści. Moja cudownie narowista klacz zmiażdżyła mnie kopytami - co jej całkowicie wybaczam. W rezultacie mam złamaną nogę, kilka popękanych żeber i przebite płuco. Nic, czego już bym nie doświadczał ze strony rodziny. Jednak, rzecz jasna, obawiam się, że co najmniej tydzień spędzę w łóżku. Nie piszę, by wzbudzić Twoje współczucie... (A to dopiero... Ty, Wasylu, rozczulający się nad czyimś losem? Roześmiałbym się w głos, ale pewnie zaraz zacząłbym kasłać i pluć krwią). Nie, sięgnąłem po pióro, by oddać sprawiedliwość Packwoodom, ponieważ zwykle nie oszczędzam ich w naszej korespondencji. (Pamiętasz list, który napisałem zaraz po zjedzeniu pierwszej porcji soczewicy? Trochę mnie teraz skręca na jego wspomnienie. Nie było potrzeby, bym odwoływał się do mocnych słów). Gwoli sprawiedliwości przyznaję, że w sytuacji kryzysowej Ned i Dara stanęli na wysokości zadania i natychmiast pojęli, że zabieranie nieumarłego do szpitala byłoby bardzo niefortunnym posunięciem. (Ilu z naszych współczesnych braci zostało już niedogod-

nie ulokowanych w piwnicznych kostnicach na całe dnie - a nawet w kamiennych mauzoleach na lata - z powodu braku tak zwanych „oznak życia"?). Jak zwykle odbiegam od tematu. Wracając do rzeczy, może byliśmy niesłusznie surowi wobec Packwoodów. Wykazali się zadziwiającym zrozumieniem i, co więcej, narazili się dla mnie. Niemal żałuję, że zniszczyłem tę ich ohydną kolekcję laleczek. Może powinienem w jakiś sposób ją zastąpić w ramach wdzięczności? Czy mógłbyś poprosić miejscową kobietę, by zrobiła prostą kukiełkę z, powiedzmy, drewnianej szpulki i kawałków wełny? Nic specjalnego. Standardy estetyczne tej konkretnej kolekcji nie były zbyt wysokie, wierz mi. „Ohydne" i „niezręcznie wykonane" zdawały się kluczowymi kryteriami zbioru. Co zaś się tyczy Anastazji... Wasylu, cóż mogę rzec? Zareagowała na mój wypadek z odwagą, męstwem i charakterem, jak przystało na prawdziwą wampirzą księżniczkę. Ale na księżniczkę o dobrym sercu. Musimy sobie zadać pytanie, cóż znaczyłoby to dla niej w naszym świecie? Wasylu, rzadko śmiem twierdzić, że w jakiejś sprawie mam większe doświadczenie od Ciebie. Wiesz, że chylę z pokorą czoło przed Twoim autorytetem. Ale teraz zaryzykuję i zwrócę się do Ciebie z pewną sugestią, ponieważ, w odróżnieniu od Ciebie, spędziłem już sporo czasu w dość intymnych kontaktach ze zwykłymi ludźmi. (Z pewnością już rozzłościła Cię moja impertynencja - wierz mi, wciąż pamiętam pieczenie Twojej dłoni na twarzy, nawet będąc oddalony o tysiąc kilometrów - ale muszę kontynuować). Ponieważ mieszkasz w odizolowanym zamku, wysoko w Karpatach, miałeś niewielką styczność z innymi rasami. Znasz tylko wampirze obyczaje - obyczaje rodu Vladescu. Obyczaje oparte na krwi, przemocy i twardej walce o przetrwanie. Niekończącą się walkę o dominację.

Nigdy nie widziałeś Packwoodów przycupniętych przy pudełku pełnym miauczących kociaków i karmiących ich zakraplaczem do oczu. Na litość boską - nasi wyrzuciliby drżące zwierzaki na mróz i bez najmniejszego żalu przyglądali się, jak porywają je drapieżne ptaki. Pewnie nawet odczuliby odrobinę zadowolenia, że jastrząb tej nocy zaspokoi głód. Nigdy nie czułeś drżącej dłoni Dary Packwood, próbującej wyczuć Twój puls, podczas gdy Ty leżysz wyciągnięty - bezbronny! -półnagi i ranny na drewnianym stole. Co w takiej sytuacji zrobiłby jeden z nas, Wasylu? Gdyby Dara pochodziła z rodu Dragomirów, a nie Packwoodów, czy nie kusiłoby ją, żeby wykorzystać okazję i pozbyć się raz na zawsze wrogiego księcia? Ona jednak bała się o moje życie. W takim właśnie duchu została wychowana Anastazja. Ona jest nie tylko Amerykanką, ale Amerykanką z Packwoodów. Nie Dragomirów. Rozpieszczano ją kociakami, czułością i dobrocią. Karmiono białymi kostkami tofu, a nie ociekającym krwią mięsem z uboju. Nie słyszałeś jej płaczu, Wasylu. Nie czułeś jej żalu, jak ja go czułem, kiedy wydawało się jej, że umarłem... Był dla mnie namacalny. Rozdzierał ją od środka. Anastazja - nie, Jessica - jest łagodna, Wasylu. Łagodna. Jej miękkie serce opłakiwało nawet mnie mężczyznę, którego obecności nie może znieść. Jej wrogowie - a wiemy, że jako księżniczka miałaby ich wielu, nawet w czasach pokoju - wyczuliby tę słabość, tak jak ja wyczułem jej smutek. W pewnym momencie pojawiłaby się inna kobieta, żądna władzy, chcąca zająć miejsce Jessiki. Czy nie tak zwykle bywa na świecie? A kiedy doszłoby do konfrontacji, w najważniejszym momencie Jessica zawahałaby się, na ułamek sekundy, niepewna, czy potrafi pozbawić kogoś życia - i byłoby już po niej. Nawet ja nie zdołałbym chronić jej cały czas.

Obawiam się, że w przeszłości postrzegałem Jessikę nieco powierzchownie. Niesłusznie wierzyłem (wierzyliśmy?), że zmiana sposobu ubierania, kilka lekcji etykiety i ugryzienie w szyję przekształci ją w wampirzą księżniczkę. Nie słyszałeś jej płaczu, Wasylu. Nie czułeś jej łez na swojej twarzy, na swojej ręce. Może wampiry poradziłyby sobie z Anastazją, ale czy Anastazja dałaby sobie radę w wampirzej rzeczywistość? Ona zapowiada się bardzo dobrze, ale przed nią jeszcze daleka droga. W tym czasie zostałaby zjedzona żywcem. Packwoodowie mają cudownego węgierskiego uzdrowiciela, bardzo hojnego w wydawaniu medykamentów, jeśli wiesz, co mam na myśli. Tak, może to mieszanka naparów płynących w moich żyłach i przelewających się przez mój mózg, ale takie właśnie myśli zaprzątają mi głowę, kiedy leżę tutaj w samotności. Notabene, omija mnie właśnie pierwszy mecz koszykówki w tym sezonie, przeciwko Kugu-arom z Palmyry. (Jakbym już wcześniej nie zabijał kuguarów. Oczywiście zrobiłbym to jeszcze raz, tym razem walcząc na boisku). Wracając jednak do Jessiki. My, wampiry, jesteśmy bez serca. Ale nie zdradzamy „naszych", prawda? Nie niszczymy bezsensownie. Zgadza się? A obawiam się, że wampirza rzeczywistość faktycznie zniszczyłaby Jessikę. Czy nie powinniśmy rozważyć oddania jej wolności, żeby stała się normalną, ludzką nastolatką? I pozostawić problemy naszego świata tam, gdzie jest ich miejsce, czyli w naszym świecie, zamiast obarczać nimi niewinną amerykańską dziewczynę, która pragnie tylko jeździć konno, chichotać z przyjaciółką (zacząłem darzyć dziwną sympatią tę szaloną, opętaną tematyką seksualną Melindę) i wymieniać „fajne" pocałunki z prostym wieśniakiem? Jestem niezmiernie ciekawy Twojej opinii na ten temat, choć już się nastawiam na wyjątkowo negatywną odpowiedź. Wychowałeś

mnie jednak nie tylko na bezwzględnego, ale i honorowego, Wasylu, i właśnie honorem czułem się zobowiązany, by poruszyć te kwestie. Twój kurujący się bratanek Lucjusz PS Wracając do kwestii lalki, czy mógłbyś poprosić o oczy z guzików, jeśli to możliwe? To też wydawało się motywem przewodnim całej kolekcji.

Rozdzial 25 MAMO, CHCIAŁABYM, żebyś mi wyjaśniła, co wydarzyło się tamtej nocy. Dara Packwood siedziała w swoim domowym gabinecie, z okularami na nosie i przy bladym świetle lampki przeglądała ostatnią dostawę czasopism akademickich. Na dźwięk mojego głosu uniosła głowę. - Miałam nadzieję, że będziesz chciała ze mną porozmawiać, Jessico. Wskazała na duży, rozkładany fotel, stojący przy biurku, który służył za siedzenie dla gości. Opadłam na niego potulnie i przykryłam nogi trącącym myszką peruwiańskim wełnianym kocem. Mama okręciła się na krześle obrotowym w moją stronę i uniosła okulary na czubek głowy, poświęcając mi całą uwagę. - Od czego chcesz zacząć? Od tego, co zaszło między tobą i Lucjuszem na werandzie? Oblałam się pąsem i odwróciłam wzrok. - Nie. Nie chcę o tym mówić. Chcę pomówić o tym, co wydarzyło się dwie noce temu. Kiedy przywieźliście Lucjusza do domu po zawodach. Dlaczego tutaj? Dlaczego nie do szpitala? - Mówiłam ci już. Lucjusz jest wyjątkowy. Jest in n y. - W jakim sensie inny? - Lucjusz jest wampirem. Lekarz wyszkolony w amerykańskiej akademii medycznej nie wiedziałby, jak go leczyć. - To zwykły chłopak, mamo - upierałam się.

— Doprawdy? Nadal w to wierzysz? Nawet po tym, co zobaczyłaś, skulona za drzwiami? Wlepiłam wzrok w koc, owinęłam sobie wokół palca wystającą nitkę i wyrwałam ją. — To wszystko jest takie pogmatwane. — Jessico? — Hmm? — Uniosłam wzrok. — Przecież dotykałaś Lucjusza. — Mamo, proszę... — Chyba nie chciała znowu o tym rozmawiać? Mama spojrzała na mnie z ukosa. — Nie jesteśmy z twoim tatą ślepi. Tata przyłapał was na... wtedy na werandzie... w Halloween. Cieszyłam się, że lampka rzucała blady snop światła jedynie na biurko, bo zapłonęły mi policzki. — To był tylko pocałunek. A właściwie nawet nie... — A kiedy dotykasz Lucjusza, nie zauważasz niczego... niezwykłego? Jego chłód. Od razu wiedziałam, co miała na myśli, ale z jakiegoś powodu się wykręciłam. — Nie wiem, może. Mama natychmiast zdała sobie sprawę, że nie jestem całkiem szczera, a nie miała cierpliwości do ludzi okazujących lenistwo intelektualne w zderzeniu z trudnymi zagadnieniami. Zsunęła okulary z powrotem na nos i zrozumiałam, że mnie zbywa. — Chcę, żebyś głębiej zastanowiła się nad tym, co zobaczyłaś tamtej nocy w jadalni. Co czułaś. I w co wierzysz. — Chcę wierzyć w to, co jest rzeczywiste — jęknęłam. — Chcę rozumieć prawdę. Pamiętasz Oświecenie? Geometryczny porządek zastępujący przesądy? Sir Isaaca Newtona, który wyjaśnił „tajemnicę" grawitacji? I który powiedział kiedyś: „Prawda jest

moją najlepszą przyjaciółką". Jak wampiry mogą być „prawdziwe"? Mama przyglądała mi się przez dłuższą chwilę. Słyszałam miarowe tykanie zegara na jej biurku, gdy zbierała mysTi. - Isaac Newton - odezwała się w końcu - przez całe życie wierzył w astrologię. Czy znałaś ten fakt z życia tak zwanego racjonalnego naukowca? - Eee... nie - przyznałam. - Nie wiedziałam o tym. - A pamiętasz Alberta Einsteina? - ciągnęła mama, wyraźnie z siebie zadowolona. - Który odkrył atom? Coś, czego istnienia nie potrafiliśmy sobie nawet wyobrazić sto lat temu? Einstein powiedział kiedyś: „Najpiękniejsza rzecz, jakiej możemy doświadczyć, to oczarowanie tajemnicą" - urwała. Skoro mogą istnieć atomy, ukryte, a jednak będące wszędzie wokół nas, przez całe tysiąclecia... To dlaczego nie wampiry? Do diabła. Umiała argumentować. - Mamo... -Tak? - Widziałam, jak Lucjusz pije krew. I widziałam jego zęby. Nie po raz pierwszy. Mama chwyciła moją dłoń i uścisnęła ją. - Witaj w świecie pełnym tajemnic, Jessico. - Przez jej twarz przemknął nagle cień niepokoju. Proszę, bądź ostrożna. To bardzo, bardzo niepewne terytorium. Nieokiełznane. Tajemnica może być piękna, ale i niebezpieczna. Wiedziałam, co miała na myśli. Lucjusza. - Będę ostrożna, mamo. - Ród Vladescu słynie z bezwzględności - dodała, nie owijając już w bawełnę. - Wiesz, że oboje z tatą bardzo lubimy Lucjusza. Potrafi być uroczy. Musimy jednak pamiętać, że wychowywał się w zupełnie innych warunkach. I nie chodzi mi tylko o dobra materialne.

— Wiem, mamo. Coś tam mi o sobie powiedział. Poza tym ile razy mam ci powtarzać? Nie myślę o nim w t e n sposób. Kłamałam. — Cóż, pamiętaj tylko, że jeśli kiedykolwiek będziesz chciała porozmawiać, możesz się zwrócić do mnie. Albo do taty. — Dziękuję, mamo. — Odrzuciłam koc, wstałam i cmoknęłam ją na pożegnanie w policzek. — Teraz muszę sobie wszystko przemyśleć. — Oczywiście. — Mama odwróciła się na krześle i powróciła do swoich czasopism. — Kocham cię, córeczko — rzuciła przez ramię, gdy zamykałam drzwi. Mogłabym przysiąc, że pomimo ostrzeżeń, pomimo oczywistej troski, usłyszałam w jej głosie ślad rozbawienia.

Rozdzial 26 Drogi Wasylu! Wciąż czekam na Twoją odpowiedź odnośnie do moich obaw związanych z niemal przesądzonym losem Jessiki, jeśli zasiądzie na tronie. Czy nie masz na ten temat nic do powiedzenia? Jak mam rozumieć Twoje milczenie? Doprawdy, wuju, męczy mnie już sterowanie całą tą sytuacją bez żadnych wskazówek, tysiące kilometrów od domu. Jestem wycieńczony po nieudanej walce z wieśniakiem o względy Jessiki. Powypadkowe rany wyssały ze mnie resztki sił. Zaczynam się niecierpliwić, nie mogąc się doczekać... no właśnie, czego? Czegoś, czego nawet nie potrafię nazwać. Męczy mnie moja natura, męczą myśli, przeszłość i przyszłość. W związku z brakiem konstruktywnych rad w najbliższych posunięciach z Anastazją będę polegał na instynkcie. Wątpię, byś poparł moje działanie, ałe ostatnio czuję się sfrustrowany, niespokojny i nierozważnie samowolny. Zaczynają mnie drażnić cugle, w których trzymasz mnie od tak dawna. Twój bratanek Lucjusz

Rozdzial 27 CÓŻ, WRESZCIE NIE MIESZKASZ W GARAŻU. Czy nie tego właśnie chciałeś? - zapytałam uszczypliwie. - Nie mogę uwierzyć, że tak żyjesz. - Lucjusz uśmiechnął się pogardliwie, wsparty na moich różowych, atłasowych poduszkach. W mojej sypialni. Mama nalegała, żeby Lucjusz przeniósł się do domu, dopóki nie zrośnie mu się noga. Teraz zagipsowana kostka leżała wsparta na ogromnym wypchanym hot dogu. - To jak mieszkanie w kokonie z waty cukrowej. - Skrzywił się. — Tyle tu różowego. - Lubię róż. Lucjusz prychnął pod nosem. - To tylko żałosny, słabowity kuzyn czerwieni. - Cóż, nie utknąłeś tu na zawsze. Niedługo wrócisz do swojego ponurego lochu z zardzewiałą bronią. — Rozejrzałam się po pokoju. — Widziałeś mojego iPoda? - To? - Lucjusz zlokalizował odtwarzacz mp3 w stercie pościeli i podniósł go. - Tak. — Wyciągnęłam rękę. - Oddaj. - Och, nie mógłbym go sobie zatrzymać? Tak mi się tu nudzi. Poza tym lubię odkrywać twoje preferencje muzyczne. Znowu zaczyna. - Czemu nie kupisz sobie swojego? - Na twoim już są nagrane piosenki Black Eyed Peas. — Wyczułam drwinę w jego głosie.

- Nie bądź dupkiem. - Lubię ich. Naprawdę. - Jego twarz rozświetlił diaboliczny uśmiech. - My humps, my humps! Czego tu nie lubić? Prawdziwa oda do kobiecych krągłości. Wyrwałam mu iPoda z ręki, a on zaśmiał się w głos. Ja też się uśmiechnęłam. - Gdybyś nie był całkiem połamany... - To co? - Złapał mnie za nadgarstek z zadziwiającą szybkością jak na kogoś z połamanymi żebrami. Zmusiłabyś mnie siłą do uległości? Jasne. Chyba w twoich snach. Tak. Czasami. W moich snach. To znaczy, nie śniłam o biciu go. Ostatnio jednak Lucjusz był częstym gościem moich marzeń sennych. Na weselach. W ciemnych jaskiniach. Przy blasku migoczącej świecy. Puścił mnie, nagle poważniejąc. - Przyjąłem bardzo dużo leków przeciwbólowych. Naprawdę nie wiem, jak odwdzięczę się waszemu lekarzowi, doktorowi Zsoldosowi. Po co niepotrzebnie cierpieć'? - Bredzisz. - O, tak. Cóż, nie miałem okazji ci jeszcze podziękować. - Uniósł się nieco na łokciach, krzywiąc się z bólu, gdy jego żebra przemieściły się na pościeli. - Za to, że złapałaś Ognistą Bellę i że zostałaś ze mną. Byłaś bardzo odważna. Zmieniłam pozycję, starając się nie potrącić jego złamanej nogi. - Przykro mi, że ją uśpili. Lucjusz zacisnął mocno szczękę i wyjrzał przez okno. -Zrobiłaś, co mogłaś. Niektóre stworzenia są chyba zbyt niebezpieczne, by żyć. - Próbowałeś nad nią zapanować - zauważyłam bez przekonania. - Przez jakiś czas wydawało się, że ci się uda.

— Podporządkowywanie się nie leżało w jej naturze. Ostatecznie nasze prawdziwe ja zawsze bierze górę. Nasze wychowanie. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu. Zastanawiałam się, 0 czym Lucjusz teraz myśli. O koniu? O sobie samym? — Gratuluję drugiego miejsca w zawodach — odezwał się w końcu. Podążyłam za jego wzrokiem do tablicy korkowej na ścianie, gdzie powiesiłam moją czerwoną wstęgę, tuż obok mnóstwa błękitnych, które wygrałam swego czasu w konkursach matematycznych. Oczywiście Faith Crosse zdobyła błękitną wstęgę w skokach. Mój przejazd był dobry, ale niewystarczająco. — Ty zasłużyłeś na błękitną - wyznałam Lucjuszowi szczerze. — Dziwne, że otrzymałem dożywotni zakaz startowania w lokalnych zawodach młodzieżowych zauważył, uśmiechając się krzywo. - Wiesz, że stworzyli całkiem nowy przepis? Przeze mnie. „Zakaz świadomego przyprowadzania narowi-stych zwierząt na imprezy publiczne". Jako pierwszy go złamałem. Zakaz działa wstecz. W pewnym sensie jestem pionierem bezprawia. - Roześmiał się, ale po chwili dostał ataku kaszlu 1 złapał się za żebra. — Cholera. — Nic ci nie jest? — Nie, po prostu od czasu do czasu duszę się ze śmiechu. Dosłownie. Zaczęłam bawić się iPodem. — Lucjuszu? — Tak, Jessico? Spojrzałam w jego czarne oczy. — Byłam tam. Tamtej nocy. — Wiem.

- Wiesz? - Przyszłaś do mnie później. Wzięłaś za rękę. Zażenowana, powróciłam do wnikliwych oględzin iPoda. - Myślałam, że spałeś. - Nie baw się tym, kiedy ze mną rozmawiasz. - Lucjusz zabrał mi odtwarzacz. - Oczywiście, że wiedziałem o twojej obecności. Mam lekki sen. Zwłaszcza kiedy ból rozsadza mi każdy skrawek ciała. - Przepraszam. - Uśmiechnęłam się nieśmiało. - Nie chciałam ci przeszkadzać. - Ależ skąd. Wręcz przeciwnie. Nawet się wzruszyłem -wyznał Lucjusz. Jego spojrzenie złagodniało, a w tonie głosu już nie wyczuwałam wyższości. - Płakałaś nade mną. Nikt nigdy nie płakał, widząc mnie cierpiącego. Nie zapomnę twojej dobroci. - Po prostu tak wtedy czułam. Nie mogłam się powstrzymać od płaczu. - Oczywiście. - Moje wyznanie zdawało się sprawiać mu ból. - Jednak kiedy powrócę do mojego dawnego życia w Rumunii, nikt nie będzie płakał nad połamanym Lucjuszem Vladescu. A podczas cierpienia, które niezaprzeczalnie mnie czeka, przypomnę sobie twój gest z czułością i wdzięcznością. - Ja też nie zapomnę tamtej nocy - zapewniłam. Wytarłam dłonie o spodnie. Zaczęły się pocić. Lucjuszu, widziałam, jak pijesz krew. - Ach, krew. - Nie wyglądał na zaskoczonego moim wyznaniem. — Mam nadzieję, że nie wyprowadziło cię to z równowagi? Że nie brzydziłaś się za bardzo? Wydawałaś się jeszcze niegotowa, żeby na to patrzeć. Ktoś, kto do tego nie przywykł, może czuć się zniesmaczony. - Właściwie to zemdlałam. Lucjusz uśmiechnął się ze smutkiem i wyjrzał przez okno.

- Nawet kiedy leżę nieprzytomny na stole, jestem w stanie wzbudzić w tobie obrzydzenie. Mam wyjątkowy talent. -Nie, to nie przez patrzenie na krew. Ja... czułam jej zapach. Lucjusz odwrócił powoli głowę i spojrzał na mnie dziwnie, jakby nie do końca wierzył własnym uszom. Dostrzegłam błysk w jego oku. - Naprawdę? -Tak. - A jak dokładnie pachniała? - Bardzo intensywnie. Zapach był obezwładniający. - Taki jest w istocie. Taki się staje. - To krew wlewasz sobie do tego kubka po koktajlu owocowym, prawda? Lucjusz uśmiechnął się krzywo. - Czy naprawdę wyglądam na fana koktajlu truskawkowego z centrum handlowego? Czy nie wyraziłem dość jasno zdania na temat różowych rzeczy? - Tak, chyba powinnam się domyślić. - Po głowie krążyło mi pewne pytanie, choć tak naprawdę bałam się usłyszeć odpowiedź. Musiałam je jednak zadać. - Skąd ją bierzesz? - Przed oczami stanęły mi sceny rodem ze starych filmów, wizje przerażonych kobiet w przewiewnych koszulkach, osłaniających się przed kłami napastników. - Czy to brutalny akt? -Och, Jessico... wampiry mają swoje sposoby. Nie tak drapieżne jak w dawnych czasach. Sporo krwi przechowujemy w kolekcjach, jak wino. Przecież nie musisz osobiście ubijać winogron, żeby napić się szampana. - To rzekłszy, bardzo ostrożnie, żeby nie poruszyć obolałych żeber, splótł dłonie za głową, opadł na poduszkę i wlepił wzrok w sufit. W jego głosie zadźwięczała tęskna nuta. - Nasza piwnica w Rumunii... zdaniem niektórych jest najlepsza na świecie. Posiadamy rocz-

niki nawet z osiemnastego wieku. Wystarczy przywołać służbę pstryknięciem palca, podać nazwę trunku i już można cieszyć się jego smakiem. Na wpół zniesmaczona i na wpół niepokojąco zaintrygowana nie przerywałam, pozwalając mu dalej snuć tęskne wizje. -No i oczywiście kiedy dwa wampiry biorą s'lub; kiedy jednoczą się na wieczność, mają jeszcze siebie. To podobno najwyśmienitszy gatunek. Najczystsze źródło. - Lucjusz teraz już całkiem stracił kontakt z rzeczywistością. - Mężczyzna kobiecie. Kobieta mężczyźnie. Mieszanie krwi. Czy może istnieć silniejsza więź między dwiema istotami? - Uśmiech rozświetlił mu twarz. - Stosunek płciowy to ulotna przyjemność. Na pewno akt intymny, temu nie mogę zaprzeczyć. Nie wolno go lekceważyć, a już tym bardziej o nim zapominać. Jest przecież nieodzowny do prokreacji, ma także wiele innych zalet. - Lucjusz znowu spoważniał. - Jednak dzielenie się krwią, odsłanianie przed drugą osobą najdelikatniejszego miejsca, gdzie tętnica pulsuje tuż pod skórą, i zaufanie, że partner zaspokoi swoją potrzebę, nie ujarzmiając cię... To czyni seks niemal nic nieznaczącym aktem. Niesprawiedliwym przecież, bo mężczyzna ma w nim przewagę nad kobietą. Ale krew... krew można dzielić jak równy z równym. Wyglądał, jakby zapomniał, że siedzę obok niego. Słuchałam go zahipnotyzowana. Zahipnotyzowana i... A może Lucjusz nie zapomniał o mojej obecności? Zerknął mi w oczy. - Ale ty oczywiście myślisz, że mam urojenia, że klepię głupoty na temat rzeczy niemożliwych, irracjonalnych - ciągnął. - Pewnie masz rację. Istnienie wampirów jest irracjonalne. Należymy do zbioru zjawisk niemożliwych. Krew jak wino. Kły przekłuwające tętnice szyjne. To wszystko wciąż wydawało mi się szalone. Ale już nie niemożliwe. Lucjusz tak to opisał, że nawet przestało być odrażające. Wręcz przeciwnie. — Widziałam, jak pijesz krew. To nie jest niemożliwe.

— Ach. - Wyjął ręce zza głowy. - Dlaczego teraz? Dlaczego tak cholernie późno, dlaczego dopiero w końcówce przeklętej gry? Że się posłużę słowami wybitnie wulgarnego trenera koszykówki, pana Ferrina. — Co masz na myśli? Jak to „w końcówce gry"? — Dla mnie to był początek. Dopiero zaczynałam rozumieć. Zaczynałam wierzyć. Choć trudno mi było objąć wszystko rozumem, nie mogłam dłużej tego negować. Wierzyłam, że Lucjusz Vladescu jest wampirem. I że ja czułam zapach krwi. Reagowałam na nią. Istniało jeszcze tyle rzeczy, które powinnam zrozumieć... rozpracować. — Dlaczego jest późno? Lucjusz zatopił głowę w dłoniach i przetarł oczy. — Czemu musiałem naopowiadać ci tych romantycznych bzdur? Dałem się ponieść. Cholera, czasem jestem nieodpowiedzialny. Bardzo chciałem, żebyś zrozumiała, ale to niewłaściwy czas. Pragnąłem powiedzieć ci o tym wcześniej. Podzielić się tym z tobą. Dlatego, kiedy w końcu wykazałaś zainteresowanie, nie potrafiłem się zamknąć. — To wcale nie brzmiało jak bzdury - zapewniłam. Wręcz przeciwnie, jego opowieść niepokojąco mnie zaintrygowała. — I dlaczego nie teraz? Zanim Lucjusz zdążył odpowiedzieć, do uchylonych drzwi sypialni zapukał tata. — Lucjuszu, masz gościa. Chłopak oparł się na łokciu i z zaciekawieniem uniósł brwi. — Ja? Gościa? Też się zdziwiłam. O ile mi było wiadomo, Lucjusz nie miał zbyt wielu przyjaciół w Ameryce.

Zanim jednak zdążyłam się zastanowić nad tożsamością owego gościa, tata odsunął się i drzwi otworzyły się szerzej. Po chwili ukazał się w nich zgrabny, mały nosek osadzony w olśniewającej twarzy, którą okalała burza włosów tak jasnych, że niemal świeciły własnym światłem. — Hej, Lucjuszu. Lucjusz wpatrywał się w stronę drzwi; tak intensywnie, jakby nigdy wcześniej nie widział Faith Crosse. Pewnie był na nią wściekły za to, że prawie go zabiła. Jednak jego twarz rozświetlił nieoczekiwany uśmiech. Dziwny uśmiech. Zupełnie jakby nagle doznał olśnienia. — Dzień dobry, Faith — powiedział. — Wejdź, proszę. Cóż za miła niespodzianka. Wybacz, że nie mogę wstać, by cię przywitać. — Nie, to ja powinnam przeprosić - odparła Faith, wydymając przesadnie wargi, i weszła do pokoju. — Przeze mnie tu tkwisz. — Omiotła spojrzeniem sypialnię. — To po prostu straszne. Zmrużyłam oczy. „Czy ona ma na myśli obrażenia Lucjusza? Czy może wystrój mojego pokoju?" — zadałam sobie w duchu pytanie. — Ja i moja klacz od samego początku byliśmy na kursie kolizyjnym - pocieszył ją Lucjusz. - Sam kusiłem los. Ty byłaś jedynie pionkiem w grze przeznaczenia. Faith przekrzywiła głowę, jakby nie była do końca pewna, czy Lucjusz wini ją za wypadek. — Cóż, mam nadzieję, że czujesz się już lepiej. — Zaczęła grzebać w torebce i po chwili wyciągnęła z niej iPoda. — Przyniosłam ci prezent. Wręczyła chłopakowi odtwarzacz, a on uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi.

— Och, dziękuję, Faith. To bardzo uprzejme z twojej strony. — Rzucił mi szybkie spojrzenie. — Chyba już nie potrzebuję twojego. — Pomyślałam, że pewnie będziesz się nudził cały dzień w łóżku — dodała Faith, która w dalszym ciągu nawet nie raczyła mnie zauważyć. — Najnowszy model. Możesz wgrać, co tylko zechcesz. — On lubi chorwacki folk — poinformowałam, choć nikt nie pytał mnie o zdanie. Lucjusz uniósł palec. — I Black Eyed Peas. No i nie zapominaj o Hoobastank. Jak ktoś mógłby zapomnieć o Hoobastank? — Naprawdę?! — pisnęła Faith, klaszcząc w dłonie. — Ja też uwielbiam Hoobastank! Lucjusz wskazał na łóżko. — Proszę, Faith. Usiądź. Uznałam, że troje to zdecydowanie tłum na moim wąskim jednoosobowym materacu, zwłaszcza gdy leżał na nim prawie dwumetrowy wampir, więc wstałam. I tak nie miałam ochoty na spędzanie czasu z wredną, egoistyczną cheerleaderką. — Ja już pójdę. — Na razie, Jenn — rzuciła do mnie Faith, zajmując moje miejsce przy Lucjuszu. Kiedy opadła na materac, twarz chłopaka wykrzywił na moment ledwie dostrzegalny grymas bólu. — Uważaj na jego nogę — poradziłam jej. Co za egoistyczna wiedźma. — Jessico! — zawołał za mną Lucjusz, kiedy skierowałam się do drzwi. Odwróciłam się. — Słucham. Potrzebujesz czegoś? — Nie. Mam coś dla ciebie.

Wsunął rękę pod poduszkę i wyciągnął książkę. Nabrałam gwałtownie powietrza, gdy rozpoznałam w niej mój egzemplarz Dorastania nieumarłych. Przewodnika dla nastoletnich wampirów po miłości, zdrowiu i emocjach. — Zostawiłaś ją pod łóżkiem - dodał Lucjusz i wyciągnął tom w moją stronę, celowo przysłaniając tytuł dłonią. - Leżała tam zapomniana w grubej warstwie kurzu. A ja tyle serca włożyłem w dedykację. Wzięłam od niego książkę i przycisnęłam ją pospiesznie do piersi, by nie dać szansy Faith na przeczytanie tytułu. — Yyyy... Dziękuję. — Rozdział siódmy powinien pomóc — stwierdził. — Wybacz, że nie mogę zaoferować ci lepszego wsparcia. Ale poradnik odpowie na większość twoich pytań. — Myślałam, że jesteś ekspertem w tej dziedzinie - zażartowałam uszczypliwie, odnosząc się do jego dedykacji. — Szczerze mówiąc - odparł - radzę ci zaspokoić ciekawość, a potem wyrzucić przewodnik. Raz na zawsze. Teraz to już i tak czcza gadanina. Wybałuszyłam oczy. — Co? - Od kiedy to Lucjusz Vladescu uważał tematy związane z wampirami za czczą gadaninę? Jeszcze przed chwilą rozwodził się poetycko na temat więzów krwi... Próbowałam wyczytać coś z wyrazu jego twarzy, ale Lucjusz znów skupił całą uwagę na Faith. — Przepraszam, to niegrzeczne z mojej strony. Rozmawiam o prywatnych sprawach przy gościu. Proszę, Faith, wybacz mi to faux pas. — Nie szkodzi. Mam mnóstwo czasu. — To rzekłszy, Faith uśmiechnęła się do mnie i powtórzyła: — Na razie. — Tak, do widzenia, Jessico. — Lucjusz również mnie spławił. I to dość obcesowo. — Hm... do widzenia — odpowiedziałam.

Jednak oni już mnie nie słyszeli. Faith przysunęła się bliżej do chłopaka i zaczęła pokazywać mu wszystkie możliwości jego nowego iPoda. Pochylali głowy nad maleńkim ekranem i śmiali się głośno. Zerknęłam jeszcze raz na moją głupią czerwoną wstęgę za drugie miejsce, żałując, że w ogóle ją tam powiesiłam. Faith niemal pod nią siedziała. Wstęga w jej pokoju miała kolor błękitny. I była bardziej okazała. Zwycięska. Moja wydawała się jaśniejsza, odważniejsza, lśniła intensywną barwą w promieniach słońca, przyciągała wzrok niczym egzotyczny ptak. A mimo to karmazynowy kawałek jedwabiu był jedynie żałosnym, słabowitym kuzynem błękitu. — Do widzenia — powtórzyłam. Nadal nie odpowiadali, zbyt pochłonięci rozmową, więc wyszłam z książką pod pachą. Przystanęłam u podnóża schodów i otworzyłam poradnik na rozdziale siódmym. Był zatytułowany: A więc czujesz zapach krwi? Gratulacje. Przebiegłam wzrokiem po pierwszym akapicie, najpierw raz, a potem jeszcze pięć razy, próbując przetrawić przeczytane słowa. „Wyczulony węch — czasem porównywalny ze stanem pobudzenia seksualnego — w obecności krwi jest oznaką budzącej się wampirzej natury". Mojej wampirzej natury. Kilka akapitów dalej wyczytałam: „Wkrótce zaczniecie odczuwać głód krwi, zwłaszcza pod wpływem silnych emocji!". Z piętra dobiegł mnie śmiech Lucjusza i Faith Crosse. Serdeczny i głośny — jakby przyjaźnili się i rozśmieszali od lat.

Rozdzial 28 MINDY, CO TY TU ROBISZ? - zapytałam, przeciskając się pomiędzy ławeczkami na trybunie, by podejść do przyjaciółki. - Mogłabym cię zapytać o to samo - odparowała, wskazując mi miejsce obok siebie. Zdjęłam plecak i usiadłam. — Jake zaprosił mnie na swój trening zapaśniczy. — Uchwyciłam jego spojrzenie i pomachałam. Puścił do mnie oczko. Jego mięśnie wypinały się niemal karykaturalnie, z trudem powstrzymywane przez obcisły kostium ze spandeksu. - A więc pytam znowu, co ty tu robisz? — Sama nie wiem. — Mindy się uśmiechnęła. — Wpadam tu czasem, żeby sobie popatrzeć na treningi. Sala gimnastyczna została przedzielona na sekcje, by drużyny, których zajęcia pokrywały się w czasie, mogły dzielić przestrzeń. W jednym rogu rozwinięto maty zapaśnicze, obok skakały cheerleaderki, a drugą połowę lśniącego parkietu okupowała drużyna koszykówki. W powietrzu unosiły się głośne pomruki, krzyki cheerleaderek, skrzypienie gumowych podeszew i zapach potu. Kakofonię dźwięków nagle przeszył gwizdek. - Vladescu! Wracaj na środek, do cholery! - rozbrzmiał donośny głos trenera Ferrina. - Stoisz przy wodotrysku chyba od godziny! Rusz ten tyłek i wracaj na boisko! Wyprostowałam się nieco i dostrzegłam, że, w rzeczy samej, wysoki, ciemnowłosy Rumun wyłania się z cienia obok męskiej szatni i wbiega na parkiet. — Lucjusz już gra? — Tak — westchnęła Mindy, rozmarzona. — Mindy, czy przychodzisz tu dla Lucjusza? — Ale to nie jakiś nałóg, czy coś takiego — zaprotestowała przyjaciółka. — Może raz czy dwa razy w tygodniu. Ale... No... tylko na niego popatrz!

Przyglądałyśmy się w milczeniu, jak Lucjusz chwyta piłkę, robi dwa pewne susy w stronę kosza, unosi się w powietrzu niczym gazela i z impetem wciska piłkę w obręcz. — Ale on nawet nie wrócił jeszcze na lekcje. — Natknęłam się na niego w korytarzu przed treningiem — odezwała się Mindy. — Powiedział mi, że wraca jutro. — Spojrzała na mnie krzywo. — Mówiłaś, że ma złamaną nogę. — Była stłuczona... — Och, do diabła. Miałam już dość krycia tajemnic Lucjusza Vladescu. — Chyba już mu lepiej. — To mało powiedziane. — Mindy! — Cóż, spójrz, jak prezentuje się w szortach, Jess. W przypadku niektórych chłopaków aż wolałoby się, żeby założyli na siebie coś jeszcze. Ale kiedy patrzę na Lucjusza... pragnę nawet, żeby zdarł z siebie kolejną warstwę... To znaczy... Nie chciałabyś wiedzieć, co kryje się pod spodem? Nic dziwnego, że Lucjusz tak dobrze prezentował się w ubraniu. Skryte pod materiałem ciało wydawało się bowiem idealne — może nie licząc jeszcze jednej blizny: grubej, poszarpanej szramy przecinającej jego prawy biceps. Jak się jej dorobił? Czy miał na ciele więcej takich szram? Na lewej nodze, która przecież b yła złamana, widniał ogromny, czarny siniak. Stanowił

najwyraźniej jedyną pozostałość po niedawnej kontuzji. Pomijając te drobne niedoskonałości, jego ciału nie dało się niczego zarzucić. No dobrze, nawet blizny były seksowne. Ponadto Lucjusz przewyższał pozostałych graczy o głowę, mięśnie nóg miał wyraźniej zarysowane, ramiona szersze, bardziej męskie, lecz jednocześnie smuklejsze, bez przerysowanych wybrzuszeń... Rzuciłam pełne skruchy spojrzenie w stronę Jake'a, czując się, jakbym go zdradziła. Mindy podążyła za moim wzrokiem. — O, patrz, twój chłopak wygrywa. — Nie wiem, czy to mó j chłopak... — Daj spokój, Jess. Przecież jesteście razem. W zeszłym tygodniu byliście na randce dwa razy, niemal codziennie jecie razem lunch, no i przyszłaś tu dzisiaj dla niego, prawda? Obserwowałam, jak Jake, stękając, turla się po macie w objęciach innego zawodnika. — Mogę zdradzić ci coś w tajemnicy, Mindy? Nie wygadasz się? — Hej, przecież przyjaźnimy się od przedszkola - odparła Mindy urażona. - Czy kiedyś coś wygadałam? — Nie. Nigdy. - O Mindy dało się powiedzieć wiele rzeczy: że była marudna, impulsywna, miała obsesję na punkcie seksu, ale na pewno nie była nielojalna. — No więc? Mów. — Chyba do siebie z Jakiem nie pasujemy. Oczy Mindy, obwiedzione grubą warstwą czarnego eyeline-ra, otworzyły się szerzej ze zdziwienia. — Co? Myślałam, że naprawdę go lubisz! — Tak, jest... fajny - powiedziałam, krzywiąc się trochę na dźwięk pogardzanego przez Lucjusza przymiotnika. - Ale nie wydaje mi się, żeby była między nami prawdziwa chemia. Nie jest tak, jak myślałam.

— Hmm. Cóż, Jake nie jest Luckiem — zgodziła się Mindy i powróciła wzrokiem w stronę koszykarzy. — Od początku ci to mówiłam. — Tak, są zupełnie inni — zgodziłam się. Gdyby tylko wiedziała jak bardzo... może wtedy nie szalałaby tak za swoim Luckiem. Mindy dostawała mdłości, kiedy w szóstej klasie kroiliśmy robaki na biologii. Nie była typem „żądnym krwi". — Oczywiście nie mówię, że porzucam Jake'a dla Lucjusza — dodałam. — Po prostu nie jestem pewna co do mnie i Jake'a. — A ja mówię, że powinnaś pójść wreszcie po rozum do głowy i wybrać Lucjusza. Zanim znudzi mu się uganianie za tobą — zauważyła Mindy. — Spójrz prawdzie w oczy, Jess. Lucjusz jest uroczy — dodała, wskazując głową w stronę cheerleaderek. — Zobacz, jak Faith na niego patrzy. Lucek po prostu przyciąga uwagę. Faktycznie, kiedy spojrzałam w kąt sali, zobaczyłam Faith Crosse wspinającą się na szczyt piramidy cheerleaderek — depczącą po wszystkich, jak zwykle — ale z twarzą zwróconą w stronę parkietu koszykarzy, gdzie Lucjusz gorączkowo debatował z trenerem. Lucjusz stał z dłońmi wspartymi na wąskich biodrach, górując nad panem Ferrinem, i kiedy się na nich patrzyło, miało się wrażenie, że to właśnie główny środkowy zdominował rozmowę. Zerknęłam z powrotem na Faith. Stała już na szczycie swojego zespołu, ale wciąż obserwowała dyskusję toczącą się po przeciwległej stronie boiska. — A tak w ogóle — przerwała moje myśli Mindy — wyglądasz dzisiaj świetnie. To nowy strój? Odkleiłam oczy od Lucjusza i Faith i wygładziłam pomarszczoną spódnicę. — Tak, podoba ci się?

- Pewnie. Do twarzy ci w fiolecie. I ten dekolt w szpic. Bardzo seksy. - Za bardzo? - Nie. W sam raz. Powinnaś częściej się tak ubierać. Wyglądasz... egzotycznie. Jak Cyganka lub jakoś tak. - Spojrzała na moją głowę. -1 zrobiłaś coś z włosami? Zmięłam moje pukle. -Użyłam pianki do loków zamiast prostownicy. Chyba mam już dość walki z własną naturą. - Wyglądają doskonale - przyznała Mindy, jeszcze raz lustrując wzrokiem moją fryzurę. - Są takie błyszczące. I inne. Na przekór modzie. To nawet fajne. Nagle powietrze przeciął rozdzierający krzyk. Kiedy odwróciłam głowę w stronę jego źródła, zdążyłam jeszcze zobaczyć Faith Crosse spadając na ziemię, ciągnącą za sobą całą piramidę. Jej zespół, niczym piszczące domino, runął. Niemal wszyscy obecni w sali gimnastycznej podbiegli do nieszczęsnych dziewcząt, by się lepiej przyjrzeć albo ofiarować pomocną dłoń. Pierwszą osobą na miejscu zdarzenia, wyciągającą rękę do Faith, by pomóc jej wstać, był nie kto inny jak Lucjusz Vladescu. Cheerleaderki zaczęły podnosić się jedna po drugiej i oglądać obrażenia. Choć zarówno Faith, jak i pozostałym dziewczynom, na pewno nic się nie stało, Lucjusz wziął ją pod rękę i zaprowadził do szatni, pod którą zatrzymali się na moment, rozmawiając. - No, no, no - zauważyła Mindy. - Jeśli faktycznie chcesz rzucić Jakusia dla Lucusia, lepiej się pospiesz, bo wygląda na to, że masz konkurencję. Spójrz na nią, sprowokowała go do zagrania roli walecznego rycerza pomagającego swojej damie! Niemal się roześmiałam. Po pierwsze, Faith już od wieków spotykała się z lokalną gwiazdą futbolu amerykańskiego -

Ethanem Strausserem. A po drugie, i ważniejsze, Lucjusz nigdy nie porzuciłby mnie dla innej, bez względu na to, jak szczupło wyglądał jej zadek w zwiewnej miniówce cheerleaderek. On wolał kobiety z krągłościami. I był mi przyrzeczony. Jednak Lucjusz śmiał się teraz z Faith tak samo serdecznie jak parę dni temu w mojej sypialni. Potem dziewczyna klepnęła go zalotnie w pierś, a on obdarzył ją pięknym, szerokim uśmiechem. Sprawiał wrażenie bardziej rozluźnionego niż dawniej, jakby wielki ciężar spadł nagle z jego ramion. Wyglądał na... wolnego. - Tak. - Mindy zachichotała. - Jeśli chcesz Lucka, pospiesz się. Faith ślini się przy nim, jakby był torebką od Prądy, która jakimś cudem pojawiła się w hipermarketowym koszu z przecenami. Za bezcen i do wzięcia, gotowa do powieszenia na ramieniu. — Nie, pleciesz bzdury — zaoponowałam. Jednak z drugiej strony jeszcze tydzień temu bzdurą wydawało mi się istnienie wampirów. Co Lucjusz miał na myśli, mówiąc „dlaczego tak późno"? Obserwując Lucjusza i Faith rozmawiających, śmiejących się razem, poczułam w sercu nieznane mi dotąd, piekące ukłucie zazdrości. Zaczęło narastać we mnie też inne uczucie. Zaborczość. Silna świadomość posiadania, granicząca niemal ze złością. Pewien rodzaj prawa własności. Mo jeg o prawa do Lucjusza. Zacisnęłam mocno palce wokół ławki. I nagle, po raz pierwszy w życiu, poczułam głód. Prawdziwy, potworny głód. Głód czegoś, czego nigdy wcześniej nie pragnęłam. Zupełnie taki, jaki opisywał wampirzy przewodnik.

Rozdzial 29 JUZ NIE MOGĘ. - Mike Danneker ziewnął, wyłączył ekran laptopa i zaczął zbierać książki. - Nie dam rady strawić dziś więcej matematyki. - Jeszcze tylko kilka zadań - zachęciłam go, otwierając jedną z trudniejszych książek z ćwiczeniami. Możemy rozwiązać te przykładowe łamigłówki logiczne... - Nie ma mowy - zaoponował Mike. - Ty też powinnaś już iść do domu, Jess. Wykończysz się, jak będziesz się tyle uczyć. Zawody są dopiero za kilka tygodni. - I dlatego właśnie musimy ćwiczyć. Mike wstał i zawiesił torbę z laptopem na ramieniu. - Na razie, Jess. Odpocznij trochę. Odszedł, zostawiając mnie samą w szkolnej bibliotece. Przekręciłam kartkę w zeszycie i spróbowałam zebrać myśli. Może faktycznie byłam zmęczona, bo cała idea liczb wydała mi się nagle potwornie trudna. Miałam problem ze skupieniem się na zadaniach. Być może dlatego, że wciąż wracałam pamięcią do dzisiejszych treningów i do mojego głodu krwi. Kiedy wlepiałam oczy w książkę, pozwalając myślom po raz kolejny uciec od zbiorów, pochodnych i całek, usłyszałam między regałami czyjeś przyciszone głosy. - Powinniśmy po prostu kupić te wypracowania w internecie. To był Frank Dormand. — Coś ty! W zeszłym roku przyłapali trzech gości i dwóch straciło przez to stypendia sportowe. Ominął ich cały sezon w college'u. A to — Ethan Strausser. — No to co? Mamy teraz znaleźć całą stertę książek na temat Ligi Narodów? — zapytał Dormand. — Jakby coś mnie to obchodziło. Usłyszałam odgłos ściąganych z półek książek. — Dlaczego nie poprosisz Faith, żeby to za nas napisała? — dodał Dormand. — Jest mądra.

Nadstawiłam uszu, słysząc znajome imię. — Ostatnio zachowuje się jak zołza — powiedział Ethan. — Nie wiem, co się z nią, do cholery, dzieje. — Spotyka się z tym Vladescu - poinformował Frank, wypluwając z siebie nazwisko Lucjusza jak komara, który wpadł mu do ust. — Pewnie się do niej podwala, pacan. Jak często Lucjusz spotyka się z Faith? I co razem robią? Zazdrość znów ścisnęła mi żołądek. Spróbowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatnim razem Lucjusz wspominał o pakcie i o zaręczynach. Uzmysłowiłam sobie nagle, że nie pamiętam. — Ten dziwoląg uważa się za niewiadomo kogo, bo potrafi wykonać kilka celnych rzutów na parkiecie — burknął Ethan. — Jest w nim coś podejrzanego — zauważył Dormand. — On nie jest normalny. Zastygłam na krześle, uważnie nasłuchując. Frank i Ethan nie mogli wiedzieć niczego o Lucjuszu, ale zaniepokoiło mnie, że dwóch największych idiotów w całej szkole zaczyna rozmawiać na temat „inności" Lucjusza. Choć ci głupcy z pewnością nie stanowili zagrożenia dla kogoś tak opanowanego i silnego fizycznie jak Lucjusz, wytrąciło mnie to trochę z równowagi. — Jesteś wkurzony, bo przygwoździł cię na oczach wszystkich do szafki — zauważył Ethan.

- A żebyś wiedział. Gdyby to ciebie prawie udusił, też byś chodził wkurzony - powiedział Dormand i urwał na chwilę. - Mówię ci, z nim jest coś nie tak. Kiedy mnie złapał... Nie wiem... To było dziwne. - Co, napaliłeś się na niego? - zażartował Ethan. - Co chcesz powiedzieć przez „dziwne"? Spodziewałam się, że taki macho jak Dormand wpadnie w szał na samą insynuację Ethana. Jednak tym razem Frank wykazał się zadziwiającym opanowaniem. - Zamknij się, stary - prychnął. - Nie czułeś tego, to nie wiesz. Rozległ się odgłos książek odkładanych z powrotem na regał. - Zabierajmy się stąd - rzucił Ethan. - Poproszę kogoś, żeby napisał to za nas. Usłyszałam jeszcze, jak Dormand dodaje na odchodnym: - Vladescu, ten koleś dostanie kiedyś to, na co zasługuje. Z nim jest coś zdrowo nie tak. Prędzej czy później, dowiem się, o co chodzi... Głos rozmył się w korytarzu, gdy opuścili bibliotekę. Wpatrywałam się tępo w przestrzeń, próbując wmówić sobie, że lekki niepokój, który mnie ogarnął, jest zupełnie nieuzasadniony. Ale z jakiegoś powodu w to nie wierzyłam. Frank Dormand był bezlitosnym, namolnym dręczycielem. Stanowiłam obiekt jego docinków niemal od zawsze, najlepiej więc wiedziałam, że potrafił uczepie się swojej ofiary jak rzep psiego ogona. „A jeśli Frank zacznie grzebać w przeszłości Lucjusza? Czy uda mu się czegoś dowiedzieć?" zapytałam samą siebie. Nie. Pomysł wydał mi się niemal śmieszny. Frank Dormand nawet nie umiał znaleźć w szkolnej bibliotece książki o Lidze Narodów. Nigdy nie odkryłby, że Lucjusz jest wampirem. Nawet za milion lat. A nawet gdyby jakimś cudem się o tym dowiedział, cóż takiego mogłoby się stac? Hrabstwo Lebanon to nie Rumunia. To cywilizowane miejsce. Ludzie nie zbierają się w dzikie bandy i nie mordują sąsiadów kołkami, na litość boską. Na samą myśl o tym chciało mi się śmiać. Lucjuszowi nic nie grozi. Dlaczego więc, kiedy zamykałam książki, rezygnując na dziś z logiki i matematyki, wcale nie czułam się spokojna?

Rozdzial 30 Drogi Wasylu! Gdybyś spędził grudzień w hrabstwie Lebanon w stanie Pensylwania „zlasowaiby Ci się mózg", że się posłużę kolokwializmem, który ostatnio szczególnie przypadł mi do gustu. Czy to dobrze, czy źle, że komuś mózg się lasuje? Nawet z kontekstu trudno to czasem wywnioskować - chociaż lubię puszczać wodze wyobraźni i tworzyć w głowie najróżniejsze wizje. Otwarte czaszki, mózgi poukładane na stołach, chłodzone elektrycznymi wentylatorami. I inne tym podobne. Pozostanę przy temacie stymulacji wizualnej i nadmienię, że grudzień obchodzi się w Stanach Zjednoczonych dość hucznie. Agresywnie niemal. Każdą widzialną okiem ludzkim powierzchnię pokrywa się tu sznurami migoczących lampek, budynki nikną wręcz pod zielonymi gałązkami, a populację ogarnia masowy pęd do ustawiania przed domem ogromnych, machających łapką dmuchanych bałwanów. Wybucha tu prawdziwa histeria, a wiecznie zielone drzewka to nie mit, Wasylu. Ludzie naprawdę je kupują. W nadmiarze. Można je nabyć wszędzie. Wyobraź sobie, że płacisz za przywilej wciągnięcia brudnego kawałka lasu do domu w celu udekorowania go szklanymi bańkami i wpatrywania się w nie. Czemu właśnie drzewo? Skoro już ktoś chce zaprezentować kolekcję szklanych baniek - co szczerze odradzam - czemu nie w jakiejś gablotce? Albo na stojaku? Doprawdy, straciłem tyle energii na odpieranie argumentów dotyczących „irracjonalności" wampirów. Gdybym wiedział o wszech-

obecnym zwyczaju czasowego ustawiania drzewek w salonach, powiedziałbym jedynie: Jak, może jestem irracjonalny. Ale ja trzymam moje drzewa tam, gdzie ich miejsce. Na zewnątrz. I kto teraz jest niespełna rozumu?". Dość już jednak o „świętach". (Jak jeszcze raz usłyszę na ulicy „Ho-ho-ho!", to chyba rzucę się do pobliskiego stawu i raz na zawsze zakończę moją męczarnię). Głównym powodem mojego listu jest zrelacjonowanie Ci, że mam naprawdę mało do zrelacjonowania. Chyba wróciłem już do zdrowia. Ponadto opanowałem sztukę snu na jawie podczas lekcji WOS-u. (Ględź sobie, panno Campbell. Obszedłem pani nikczemną próbę uczynienia z nużącej 1 wojny światowej jednego z najbardziej dramatycznych konfliktów na ziemi. Gaz musztardowy! Okopy! Zrównanie z ziemią aż czterech imperiów!). Ach, tak. Może Cię to zainteresuje - a może nie - ale nawiązałem nową przyjaźń. To dość niegodziwe dziewczę, Wasylu. Jestem przekonany, że radosny staruszek Święty Mikołaj zapisał jej imię na liście niegrzecznych dzieci i przyniesie jej w tym roku rózgę. (Pewnie to odniesienie jest dla Ciebie dość niejasne, Wasylu. Zaufaj mi - to fascynująca istota). Nazywa się Faith Crosse. Choć jej imię tłumaczy się z angielskiego jako „wiara", bardziej „wiarołomnej" osoby jeszcze chyba nie spotkałem. Wiesz, że uwielbiam ironię. To chyba wszystko z tej strony oceanu. Życzyłbym Ci wesołych świąt, ale mam przeczucie, że jedyną rzeczą, której pragnąłbyś mniej od „świąt", byłby stan „wesołości". Twój bratanek Lucjusz PS Możesz być spokojny. Nie wspomniałem o tym w liście, ale otrzymałem Twoją groźną, choć spóźnioną odpowiedź na moją sugestię, by uwolnić Anastazję z jej wampirzych obowiązków. Odczytałem również Twoją wściekłość spowodowaną moim twierdze-

niem, że „zaczynają mnie drażnić cugle". W rzeczy samej, wyraziłeś się dość jasno, pisząc w odpowiedzi, że zatęsknię za cuglami, kiedy sięgniesz po bat. Metafory jeździeckie są takie obrazowe. Wszystkie argumenty wziąłem pod rozwagę. Jednak czy posłucham Twoich nakazów i będę kontynuował moje zaloty do Anastazji? Trudno to stwierdzić z odległej Rumunii, prawda? Od tej odległości aż „lasuje się mózg", czyż nie?

Rozdzial 31 JESSICO, CZY TO TY? - zapytał Lucjusz, wchodząc do swojego mieszkanka nad garażem. Usłyszałam trzask zamykanych drzwi, a potem stukot butów otrzepywanych ze śniegu. — Hej. — Wyjrzałam przez drzwi maleńkiej kuchni. - Jesteś wcześniej. — A ty jesteś... tutaj. — Rzucił płaszcz na skórzany fotel. — Myślałem, że już na stałe powróciliśmy do swoich dawnych miejsc zamieszkania. — Zgadza się. — Znów schowałam się w kuchni i zamieszałam w garnku. Cholera. Miałam nadzieję, że zdążę przygotować cały obiad, zanim wróci ze szkoły. - Czemu już wróciłeś? — Trening koszykówki został odwołany z powodu śniegu. W Karpatach takie opady nazwalibyśmy „lekkim prószeniem", „małą niedogodnością". Tutaj są przyczyną ogólnej paniki. Ludzie walczą w sklepach jak dzikie bestie o ostatnie opakowania chleba tostowego, jakby nadchodziła klęska głodu i nie można było zamówić sobie po prostu pizzy. - Lucjusz pociągnął kilka razy nosem. — Powtarzam. Co tu robisz? I co to za zapach? — Wiedziałam, że masz już dość wegańskich potraw, więc przyrządziłam ci królika — poinformowałam. — Znalazłam zamrożone mięso w twojej lodówce, kiedy tu pomieszkiwałam. Stanął jak wryty. — Co zrobiłaś? — Ugotowałam królika.

- Właściwie to jest zając - poprawił mnie Lucjusz, wchodząc do kuchni. - A skoro nie wiesz, jak to nazwać, skąd mogłabyś wiedzieć, jak to przyrządzić? - Znalazłam tę książkę na twoim regale. - Pokazałam mu zniszczony, poplamiony tom. - Widzisz? Lucjusz zmarszczył brwi i przeczytał tytuł. - Gotowanie po rumuńsku. Napisane po angielsku! Zupełnie zapomniałem, że to przywiozłem. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się krzywo. - Kucharz dał mi ją dla twoich rodziców, podejrzewając, że zechcą dopasować swój jadłospis do moich gustów kulinarnych. Nawet mu się nie śniło, że trafię do domu wegan, którzy za żadne skarby świata nie tknęliby mięsa, nawet żeby dogodzić rumuńskiemu księciu. - Cóż, w dzisiejszym jadłospisie jest pełno mięsa - zapewniłam. - Robię też gulasz jagnięcy. Zabrałam mu książkę, otworzyłam ją i wskazałam palcem na stronę z zakładką. - Ten przepis. Lucjusz wczytał się w niego wnikliwie. -Ciekaw jestem, skąd wytrzasnęłaś mielony lubczyk w hrabstwie Lebanon w Pensylwanii? - Sprawdziłam w internecie. Można go zastąpić estrago-nem. - To pewnie ten gulasz tak cuchnie - zaopiniował Lucjusz, marszcząc nos. - Trudno będzie wywietrzyć. Jeśli twoi rodzice dowiedzą się, że gotujesz mięso, będzie z tobą krucho. - Próbuję być miła! Lucjusz się roześmiał. - Tak, zarażając mnie włośnicą. Zające są często nosicielami. Amatorzy nie powinni zabierać się do ich przyrządzania. To może okazać się niebezpieczne. - Uniósł pokrywkę garnka, a potem zerknął na mnie, unosząc brew. - Wyczyściłaś tę bestię, prawda? — Chodzi ci... czy umyłam ją w zlewie? — Czy usunęłaś wnętrzności? Widzę, że coś tu pływa... — To tam były wnętrzności? Lucjusz sięgnął po łyżkę cedzakową i zamieszał w garnku.

— Teraz w istocie zlokalizowaliśmy źródło smrodu. Powiedziałbym, że to śledziona — ogłosił, wyławiając z garnka coś śliskiego. - Potworny organ. Niezbyt apetyczny. Nawet głodujące koty nie tknęłyby śledziony. — A więc powinniśmy chyba wywalić zająca — stwierdziłam ponuro. Obiad nie do końca wyszedł tak, jak planowałam. — Właściwie tak, choć doceniam twoje wysiłki... Przerwało mu pukanie do drzwi. — Przepraszam na chwilę. — Lucjusz wyszedł z kuchni, żeby je otworzyć. — Eee... jasne. - Zajrzałam do garnka. Zając ewidentnie zaczął się rozpadać, bo w wodzie bulgotały teraz też inne śliskie rzeczy. Fuj. Skąd mogłam wiedzieć? Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem. — Hej, Luc! Poczułam się, jakby ktoś kopnął mnie w brzuch. Przykryłam garnek pokrywką. Znałam ten fałszywie radosny trel. Faith Crosse. Co ona tu robi? — Miałaś problemy z dojazdem przez śnieg? — zapytał Lucjusz. Ponad smrodem śledziony uniosła się woń pizzy. — Nie, dla mnie to pestka! - Faith się zaśmiała. - Pożyczyłam hummera taty. Jeśli miałabym wypadek, to nie ja bym zginęła. Cóż za samarytanka. Stanęłam w drzwiach kuchni, wsparłam się o framugę, skrzyżowałam ramiona na piersiach i zaczęłam przyglądać się im z boku.

- Wreszcie ktoś w hrabstwie Lebanon wie, jak poradzić sobie z odrobiną zamarzniętych opadów atmosferycznych - rzekł Lucjusz z aprobatą. - Dodam, że wyglądasz uroczo, jak zwykle. Choć to rozumie się bez słów. „Chyba się zaraz porzygam, i to wcale nie od jedzenia rozgotowanych organów" - pomyślałam. - Och, Luc. - Faith ułożyła pizzę na jednej ręce niczym wprawna kelnerka, a drugą klepnęła Lucjusza zalotnie po przedramieniu. — Zawsze wiesz, co powiedzieć. - A ty wiesz, co przynieść - odparł, biorąc od niej pudełko. - To jeden z lokalnych specjałów, który naprawdę zacząłem doceniać. - Na pewno pachnie lepiej od tego czegoś, co się tutaj gotuje. - Dziewczyna rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu źródła smrodu i zauważyła mnie. - Och, cześć. - Zmarszczyła nos. -Właśnie mówiłam, że coś tu śmierdzi. - W istocie — zgodziłam się. Lucjusz wyminął mnie i zaniósł pizzę do kuchni. -Jak już zacząłem mówić, Jessico, wspólny obiad dzisiaj to nie najlepszy pomysł, bo zaprosiłem Faith. Będziemy się razem uczyć. - Uczyć? - Nagle poczułam się wypatroszona bardziej niż zając. Skisła bardziej niż gulasz jagnięcy. - Tak - potwierdziła Faith. - Lucjusz poprosił mnie, żebym przygotowała z nim w parze projekt na literaturę. „W parze? Jaki projekt? A skoro już istniał jakiś projekt do zrobienia w parze, to dlaczego nie poprosił mnie?" - Myśli przelatywały mi przez głowę. Spojrzałam na Lucjusza, wiedząc, że dostrzeże rozczarowanie w moich oczach. Chciałam, żeby je zobaczył. Ale on unikał mojego wzroku. - Tak, pamiętasz, że każdy ma zrobić prezentację na temat jednej z lektur? Ja zgłosiłem się do omówienia Wichrowych wzgórz — przypomniał. — Cóż, po przesłuchaniu wielu ciągnących się w nieskończoność, nużących prelekcji naszych kolegów i koleżanek, pomyślałem, że ciekawiej będzie streścić całą powieść jako miniprzedstawienie teatralne. Wybrać najbardziej dramatyczne momenty.

— Ja będę Katarzyną — rozmarzyła się Faith. — No to ty pewnie odegrasz Heathcliffa — zwróciłam się do Lucjusza, z trudem ukrywając smutek w głosie. — Zgadza się. Wyłączyłam palniki. Może smród zdąży wywietrzeć za rok. — No to chyba już pójdę. Nie chcę wam przeszkadzać. — Mogłabyś zostać z nami na pizzę — zaproponował Lucjusz. — Pewnie nic nie jadłaś. Mam przynajmniej nadzieję, że niczego tu nie próbowałaś. Takie krótkie gotowanie mogło nie wystarczyć do zabicia wszystkich włośni. — Gotowałaś włosy? — wtrąciła Faith. — To w ten sposób osiągasz tę fryzurę, Jenn? Przyglądałam się Faith przez dłuższą chwilę, gorączkowo poszukując jakiejś riposty. Jednak nic nie przyszło mi do głowy. Kompletnie nic. — Wrócę już do domu — powiedziałam, chcąc zachować resztki godności i nie rozpłakać się na sam koniec. Zupełnie inaczej zaplanowałam dzisiejszy wieczór. To jakaś porażka. Lucjusz musiał dostrzec moje rozczarowanie i upokorzenie, bo powiedział: — Faith, zostawisz nas na chwilę samych? — Jasne, Luc — odparła dziewczyna i usunęła się w głąb pokoju. — Popatrzę na twoją kolekcję broni. Uwielbiam diabolicz-ny wystrój. Lucjusz wziął mnie za rękę i zaciągnął pod drzwi. — Jessico — szepnął. — Przepraszam.

— Za co? — Nawet nie próbowałam ściszyć głosu. Łzy zaczęły napływać mi do oczu. Łzy zazdrości. Łzy upokorzenia. Byłam taką idiotką. Chciałam ugotować dla niego królika, a on zaprosił dziewczynę. I to nie byle jaką dziewczynę, tylko Faith Crosse. — To bardzo uprzejme z twojej strony, że spróbowałaś... uroczy gest... — Wsunął jeden z moich niesfornych kosmyków za ucho, przyglądając mi się ze współczuciem, jakbym była zranionym dzieckiem. — Ale to chyba nie najlepszy pomysł. Nie teraz. — Tak — zgodziłam się i odsunęłam jego dłoń z twarzy. — To był błąd. — Faith to moja przyjaciółka — wyjaśnił spokojnie. — Potrzebuję teraz przyjaciela. Kogoś, kto mnie zrozumie. To naprawdę zabolało. Kto zrozumiałby go lepiej ode mnie? — Ja cię rozumiem. — Nie, nie tak samo... - Zerknął na Faith, która zdjęła ze ściany jedną z szabli i sprawdzała ostrość jej czubka. — Nie mogę ci tego wytłumaczyć w tej chwili. — Wcale nie musisz. Ścisnął mnie mocniej za ramię, a ton jego głosu stał się bardziej stanowczy. -Ty masz Jake'a. Wyb rałaś Jake'a. Masz też Melindę. Czy ja muszę być sam jak palec? — Nie, oczywiście, że nie. Zapomnij o wszystkim. — Wyrwałam się z jego uścisku, otworzyłam drzwi i wybiegłam z mieszkanka, zapominając nawet o kurtce. Kiedy zbiegałam na dół, łzy spływały mi już po policzkach strumieniami. Lucjusz wyszedł za mną na schody. — Jessico, proszę... Zignorowałam go, a on nie zawołał więcej. Zanim zdążyłam dotrzeć na dół, usłyszałam trzaśnięcie zamykanych drzwi.

Rozdzial 32 MIEWAŁAM TEN SEN od czasów dzieciństwa i zawsze poruszał mnie do głębi, pozostawał w moim umyśle nawet po przebudzeniu. Gdy wracałam do rzeczywistości, zlana zimnym potem, w pogniecionej pościeli, natychmiast wypierałam go z głowy rzeczami pewnymi. „Dowolną entą potęgę sumy można określić za pomocą wzoru Newtona...". Tak sobie radziłam. Trzymając się kurczowo rzeczywistości. Konkretów. Jednak tamtej grudniowej nocy sen powrócił — żywszy niż kiedykolwiek, i nie dał się wyprzeć. — Anastazjo... Anastazjo. Wołała mnie. Na początku cichutko, śpiewnie, jakby nuciła mi kołysankę. Wokół było ciemno i mokro od śniegu. Otaczały mnie nieznajome, spadziste, nierówne góry. Wystające z zasp czarne, skałiste wypiętrzenia przypominały ostre zęby. Kły. Śnieg sypał coraz gęściej, groźny i złowieszczy. Jakby zawieja była żywym stworzeniem, wściekłym i żądnym krwi. - Anastazjo! Zawsze wołała mnie trzy razy i zawsze ostatni raz różnił się od poprzednich. Przypominał nagły krzyk. Niknący w oddali zew, jęk kogoś spadającego w przepaść z urwiska... Potem była tylko cisza. Pozostawał jedynie świst wiatru unoszącego płatki śniegu, hulającego pomiędzy szczytami gór, które rozpływały się coraz bardziej na horyzoncie...

Gwałtownie otworzyłam oczy. Leżałam w łóżku jeszcze kilka minut, po raz pierwszy pozwalając sennej wizji nasycić mój umysł. Strawić ją i się z nią oswoić. Stopniowo pogodzić się z nią. Potem wygramoliłam się ze skotłowanej pościeli, dotknęłam stopami zimnej, drewnianej podłogi i cichutko podeszłam do komody. Ostrożnie otworzyłam dolną szufladę, uważając, żeby nie zaskrzypiała. Grzebałam przez chwilę po omacku pomiędzy starymi T-shirtami, których już nie nosiłam, i zlokalizowałam palcami to, czego szukałam. Książkę od Lucjusza. Wyciągnęłam ją, zaniosłam na biurko i zapaliłam lampkę. W nikłym świetle żarówki przeczytałam znajomy już tytuł. Zaskakująco pewnym ruchem przekartkowałam poradnik w poszukiwaniu woskowej koperty, która wciąż tkwiła wciśnięta jakieś czterdzieści stron od miejsca zaznaczonego przez Lucjusza srebrną zakładką. Kiedy ją odnalazłam, wyciągnęłam bardzo ostrożnie. Wydawała się taka delikatna, a może po prostu zbyt cenna, by jej dotykać. Włożyłam do środka dwa palce i wysunęłam zawartość. Fotografię. Zaparło mi dech, kiedy ujrzałam kobietę w jedwabnej, kar-mazynowej sukni, dumnie wyprostowaną w oficjalnej, acz wygodnej pozie, z ramionami skrytymi za plecami. Jej czarne, kręcone włosy, upięte na czubku głowy, zdobił srebrny diadem. Miała sporawy nos i zbyt szerokie usta, by mogła uchodzić za konwencjonalną piękność. W kącikach warg dostrzegłam ślad uśmiechu, jakby właśnie usłyszała dowcip, z którego chciała się śmiać, ale ktoś kazał jej zachować powagę i pozować po królewsku. Na szyi kobiety zauważyłam niewielki, ciemny klejnot. Musiał wisieć na bardzo cienkim, niewidocznym łańcuszku.

Mama. Przyjrzałam się uważniej fotografii. Jej oczy... miałam jej oczy. I jej nos. Jej rozbawione usta. Rozpoznałam każdy rys twarzy Mihaeli Dragomir, jakbym widziała ją wczoraj... Może dlatego, że ją widziałam — w lustrze. Mimo to kobieta na zdjęciu różniła się ode mnie. Posiadała coś bardziej istotnego od tradycyjnego piękna. Osobowość. W głowie zadźwięczały mi słowa Lucjusza sprzed tygodni. „Amerykańskie kobiety. Dlaczego wszystkie chcecie być prawie niewidzialne? Czemu nie chcecie pokazać swojej osobowości, zaznaczyć swojej obecności na świecie?". Nawet na tym starym zdjęciu moja mama to miała. Osobowość. Mihaela Dragomir była urzekająca. Taka kobieta umiała przyciągnąć wzrok każdego. Odwróciłam fotografię, żeby sprawdzić, czy widniała tam jakaś data, ale nie dostrzegłam żadnego podpisu. Spojrzałam więc jeszcze raz na zdjęcie i przyjrzałam się wnikliwie widniejącej na nim kobiecej twarzy, jednocześnie przypominając sobie głos ze snu. Delektowałam się dawno ucichłą kołysanką mojej biologicznej matki i zmuszałam się do wytrzymania rozdzierającego krzyku jej utraty. Jeszcze raz i jeszcze raz. Czy krzyczała, tracąc życie? Czy dlatego, że traciła mnie? A może opłakiwała naszą wieczną rozłąkę? Kiedy ciężar przeszłości zaczął mnie przytłaczać, wsunęłam fotografię z powrotem do koperty. Napotkałam opór, jakby wewnątrz znajdowało się coś jeszcze. Ostrożnie odłożyłam zdjęcie na biurko, przekręciłam kopertę i potrząsnęłam nią delikatnie. Na dłoń wypadła mi maleńka karteczka niemal przezroczystego papieru.

Rozpoznałam na niej pismo z tablicy pani Wilhelm z wrześniowej lekcji literatury: Vladescu. To samo pismo widniało na wewnętrznej stronie okładki mojego poradnika dla wampirów. Czy ona nie jest piękna, Anastazjo? Czy nie jest silna? Czy nie jest majestatyczna? Czy nie jest taka sama jak TY? To było niemal jak wiersz. Jak oda. Oda do mnie. Znów przebiegłam wzrokiem po tekście, choć i tak zapamiętałam go za pierwszym razem, a potem wsunęłam notatkę i zdjęcie z powrotem do koperty, którą z kolei włożyłam do książki. Odwróciłam się na krześle i spojrzałam w duże lustro, wiszące na drzwiach mojego pokoju. W delikatnym świetle lampki mogłabym być Mihaelą Dragomir, a moja flanelowa koszula—jedwabną suknią wieczorową... Pod wpływem impulsu uniosłam włosy i wyprostowałam ramiona. Czy nie jest piękna? Czy nie jest silna? Czy nie jest majestatyczna? Czy nie jest TOBĄ? Opuściłam włosy, zgasiłam światło i wgramoliłam się do łóżka, niepewna, czy chcę się cieszyć, płakać, czy cieszyć i płakać jednocześnie. Czy nie jest TOBĄ?

Rozdzial 33 LUCJUSZ I FAITH spóźnili się na literaturę w dzień swojej wielkiej prezentacji. Weszli do klasy kilka minut po dzwonku. Ku zaskoczeniu wszystkich ubrani byli w stylowe kostiumy. Przynajmniej Faith miała na sobie wyblakłą sukienkę z epoki wiktoriańskiej, która tak bardzo opinała jej talię i ściskała piersi, że siedzący przede mną Frank Dormand niemal spadł z krzesła, gdy przekroczyła próg sali. Lucjusz do roli Heathcliffa przywdział po prostu swój dawny strój — aksamitny płaszcz i czarne spodnie, które jeszcze kilka miesięcy temu nosił na co dzień. - Ojejku - powiedziała pani Wilhelm na ich widok, nie potrafiąc wydusić z siebie nic więcej. Pewnie trochę się martwiła, że piersi Faith w nieodpowiednim momencie wyskoczą z gorsetu, co z pewnością pogwałciłoby wszelkie zasady przyzwoitości. Ale to Lucjusz wyszedł na środek klasy i zapowiedział niewielką inscenizację. Wykładał pewnym, budzącym respekt tonem, którego pani Wilhelm mogła mu tylko pozazdrościć. - Heathcliff jest istotą dziką, mężczyzną skazanym na potępienie — przypomniał nam Lucjusz. — Katarzyna też jest skazana na potępienie; skazana na miłość do Heathcliffa, który mu si zniszczyć ją i jej potomstwo. To jego natura każe mu wziąć, czego pragnie. A ponad wszystko pragnie zemsty. Katarzyna zaś to godna podziwu nieokiełznana kobieta. Ich miłość jest bezduszna, gorzka, zła.

- Ojejku - jęknęła pani Wilhelm z rogu sali, gdzie zasiadła, by oglądać prezentację. Tym razem chyba trochę mdlała z wrażenia. - Bardzo doceniam tę powieść - wtrącił dygresję Lucjusz. — Przemawia do mnie. Prawie złamałam długopis, zdezorientowana i skołowana. Serce tłukło mi się w piersi. „Bezduszna, gorzka, zła miłość. Czy tego właśnie chce? Czy tego zawsze spodziewał się po relacji ze mną? Czy Lucjusz w ogóle spodziewał się, że połączy nas jakakolwiek »miłość«?" - myślałam. Zerknęłam na Jake'a, który wzruszył ramionami i wywrócił niebieskimi oczyma, jakby uważał całe to przedstawienie za lekką przesadę. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie. „Dlaczego nie mogę czuć czegoś więcej do Jake'a? Jest przystojny, popularny i w jego umięśnionym ciele nie ma krzty srogości ani niebezpieczeństwa. Czemu tak bardzo mnie kusi, żeby się od niego odwrócić i patrzeć na Lucjusza? Chłopaka, który do mnie nie pasuje? Aroganckiego, enigmatycznego, potencjalnie niebezpiecznego wa mp ira? " - kontynuowałam swe bezgłośne rozważania. Jake; Jake był wrażliwym, słodkim, przewidywalnym wyborem. A mimo to odwróciłam głowę, pragnąc znów spojrzeć na Lucjusza. Chłopak stał już zwrócony twarzą do Faith. Właśnie zaczynali przedstawienie. Jakimś cudem streścili pierwszą połowę, klecąc kilka cytatów ze zmyślonymi dialogami w dramatyczną dwudziestopięciominutową scenę, która ukazywała radosne, beztroskie dzieciństwo Katarzyny i Heathcliffa na wrzosowiskach oraz porzucenie Heathcliffa przez Katarzynę dla łagodnego, beznamiętnego pana Lintona.

Tak mi się przynajmniej wydawało, bo mogłam się skupić jedynie na gwałtownych i delikatnych ruchach ich ciał. Na sposobie, w jaki Lucjusz złapał Faith za nadgarstek i przyciągnął do swojej piersi. Na gwałtownym ruchu jej powiek, gdy wyrwała się z jego objęć. Emocje między nimi sprawiały wrażenie... realnych. Plastikowy długopis pękł w moich dłoniach. Tusz pobrudził mi ręce i policzek. Nie, Lucjuszu. Nie. Nikt tego nawet nie zauważył. Wszyscy patrzyli jak zaczarowani, gdy Faith, utkwiwszy spojrzenie błękitnych oczu w czarnych oczach Lucjusza, wyszeptała głosem pełnym namiętności — ku mojej rozpaczy prawdopodobnie nieudawanej: — Nasze dusze są jednakowe, niezależnie od tego, co w nich tkwi. Stali przez chwilę w bezruchu, twarzą w twarz, dopóki ktoś nie zorientował się, że nadszedł czas na oklaski. Jakimś cudem biust Faith utrzymał się w gorsecie, choć sposób, w jaki Frank Dormand wyciągał szyję, jasno sugerował, na czym chłopak skupiał się przez całe przedstawienie. Musiałam przyznać, że lepszej prezentacji książki jeszcze nie widziałam. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że to najlepsza prezentacja lektury w całej historii Liceum im. Wood-rowa Wilsona. Gardziłam każdym jej momentem. Lucjusz był mo i m narzeczonym. To ja powinnam tam z nim stać. Czułam się, jakby coś mi ukradziono. I nie chodziło tylko o kilka sekund szkolnej chwały. W tej jednej chwili pojęłam, że zaprzepaściłam szansę na całe życie u boku najbardziej niesamowitego, irytującego, charyzmatycznego i przerażającego mężczyzny, jakiego dane mi było poznać. W głębi serca wiedziałam, że powinnam odczuwać ulgę. Przecież już

od wielu miesięcy pragnęłam uwolnić się od Lucjusza Vladescu. Teraz jednak czułam tylko pustkę. Zostałam pokonana. Ogarnęła mnie desperacka chęć odzyskania go za wszelką cenę. Wtedy przypomniałam sobie o pakcie. Lucjusz nie złamałby paktu. Prawda? Gdy brawa wreszcie ucichły, Faith podeszła skocznym krokiem do swojej ławki i opadła na siedzenie za mną. Lucjusz podążył za nią. Mijając mnie, nie raczył nawet spojrzeć. Wtedy poraziła mnie pewna myśl. Czy w ogóle chciałabym z nim być, gdyby związał się ze mną jedynie z obowiązku? Cóż to za zwycięstwo? Obejrzałam się na Lucjusza, ale on już siedział pochylony i szeptał o czymś z Faith. „Bezduszna, gorzka, zła miłość..." Czy Lucjusz naprawdę tego chciał? Czy naprawdę chciał Faith? A jeśli tak, to czy w ogóle kiedykolwiek miałam u niego szansę? Czy powinnam nawet rozważać chęć otrzymania tej szansy?

Rozdzial 34 PRZYNIOSŁAM TWOJE PRANIE! - zawołałam, kopiąc w drzwi do mieszkania Lucjusza. Pomógł mi je otworzyć. - Och, bardzo ci dziękuję, Jessico. - Wziął ode mnie kosz ze stertą pomieszanych ciuchów i zmarszczył brwi. - Co to jest? — Mama powiedziała, że możesz zacząć sam składać swoje ubrania. - Ale... — Okres przejściowy się skończył — oznajmiłam i podążyłam za nim w głąb mieszkania. Nie byłam tu od tygodnia, od czasu pamiętnego popołudnia z zającem. W powietrzu wciąż się unosił smród śledziony. Chłopak rzucił kosz na łóżko i odsunął się, przyglądając się bacznie skotłowanej zawartości. — Pewnie już za późno, żeby zatrudnić praczkę... - Och, na litość boską! Nie bądź dzieckiem. Ja robię to dwa razy w tygodniu. Poza tym nie sądzę, żebyś znalazł w pobliżu jakąś „praczkę". - To w a s z a lokalna niedogodność, nie moja. - Sięgnął po skarpetkę i wyciągnął ją przed siebie, jakby nigdy w życiu nie widział czegoś podobnego. — Od czego w ogóle zacząć? Wyrwałam mu ją z dłoni. — Mówisz, że możesz kierować całym rodem wampirów, ale nie potrafisz sparować skarpetek?

- Każdy ma jakieś umiejętności - zauważył Lucjusz i wyszczerzył zęby, nie mogąc się powstrzymać od uśmiechu. - Na szczęście moje podpadają pod kategorię „przywództwo", a nie „obowiązki domowe". Uśmiechnęłam się krzywo. Jak arogancja może być w kimś aż tak zakorzeniona? - Pomogę ci. Raz. - Dziękuję. - Lucjusz opadł na swój głęboki skórzany fotel. - Powiedziałam, że ci pomogę, a nie, że zrobię to za ciebie. Nawet się nie ruszył. Wręcz przeciwnie. Wykrzywił usta w półuśmieszku, wsunął ręce za głowę i rozparł się wygodniej w fotelu. - Najlepiej nauczę się dzięki prezentacji. - Idiota! — zawołałam, wrzuciłam skarpetkę z powrotem do kosza i pociągnęłam go za ramię, próbując zmusić do wstania. Oczywiście Lucjusz był ode mnie znacznie silniejszy, więc kiedy chciał mi się wyrwać, to ja wylądowałam na jego piersi. Wybuchnęliśmy śmiechem. Po chwili spoważnieliśmy jednak i nasze oczy trafiły na siebie, po raz pierwszy od tamtego potwornego wieczoru, gdy próbowałam ugotować obiad. I nagle nie było nam już do śmiechu. - Jessico - szepnął i objął palcami mój nadgarstek. - Tak, Lucjuszu? - Przylgnęłam mocniej do jego piersi. Serce waliło mi jak oszalałe. Może Faith wcale jeszcze nie wygrała... W jego oczach widziałam ten sam błysk co w Halloween. Teraz jednak jego spojrzenie pozbawione było gniewu i frustracji. Dostrzegalne w nich pożądanie zdawało się mniej groźne, ale równie przerażające. Mimo to się nie poruszyłam. Tym razem wiedziałam, że wcale nie chcę uciekać. Umiałam poradzić sobie z tym, co miało nastąpić. Lucjusz puścił mój nadgarstek i pociągnął delikatnie za jeden z moich lśniących loków, pozwalając mu podskoczyć na miejsce. — Zmieniłaś fryzurę. Zaakceptowałaś swoje piękne loki.

— Podoba ci się? — Wiesz, że tak... — Zakręcił sobie kolejne pasmo na palcu. — To... twoja prawdziwa natura. Przesunęłam się delikatnie i położyłam dłoń na jego twardym bicepsie. Miał na sobie T-shirt i pod cienkim materiałem wyraźnie poczułam poszarpaną bliznę, która przecinała mu ramię. Zawahałam się. „Honor. Dyscyplina. Siła. Wychowywał się w zupełnie innych warunkach, Jessico... Ród Vladescu słynie z bezwzględności...". — Jak... Jak to się stało? — zapytałam, wodząc palcem po bliźnie. Coś w jego oczach się zmieniło. Iskra nagle przygasła. — To wypadek. Nie ma o czym mówić. Kłamał. Wciąż głaskałam bliznę. Była szeroka. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, co mogłoby rozerwać skórę w ten sposób... dopóki nie przypomniałam sobie kolekcji broni na jego ścianie. Ale kto mógł mu to zrobić? Kto mógłby to zrobić komukolwiek? — Możesz mi powiedzieć, co się stało — zachęciłam. „Rozumiem cię... Albo przynajmniej mogę spróbować... Dlaczego wyciągasz z niego tę stronę jego natury, Jess? Dlaczego nie możesz dać temu spokój? Bo chcę go poznać. Oto dlaczego" — w myślach sama ze sobą prowadziłam dialog. Chciałam poznać prawdę o Lucjuszu. Jego historię. Jego przeszłość. Jego pragnienia. — Jessico... — jęknął, obejmując mnie w talii. — Gdybyśmy mogli teraz nie rozmawiać... A po prostu być... Nie. Cała sytuacja... Wszystko musi się rozgrywać też na moich warunkach. Widziałam go z Faith. Nie nabiorę się. Nie

dam się zwieść jego urokowi osobistemu, doświadczeniu... Nie, kiedy będzie chciał czegoś zupełnie innego niż ja albo czegoś, czego nie potrafię mu dać. Musnęłam palcem drugą bliznę, tę na policzku, a wtedy złapał moją rękę i odsunął się nieznacznie. — Jessico... — Naprawdę tego chcesz? — szepnęłam. Przyciągnął moją rękę do ust i zaczął gładzić wargami wierzch dłoni. — Czego? — Tego, o czym mówiłeś na lekcji. Wyglądał na zdezorientowanego. -Na lekcji...? -Mówiłeś o bezdusznej, gorzkiej, złej miłości... Czy tego właśnie chcesz? Wtedy coś się zmieniło. Zupełnie jakbym słowami przecięła niewidzialną nić, która nas łączyła. Lucjusz wyprostował się a potem, nie wypuszczając mojej dłoni, odepchnął mnie delikatnie, ale stanowczo, i zmusił, żebym wstała. Sam również się podniósł. — Lucjuszu? W odpowiedzi uśmiechnął się do mnie ponuro, jakby nic między nami przed chwilą nie zaszło. — Obijamy się, tracąc czas, a na łóżku czeka pranie - powiedział doskonale mi znanym, prześmiewczym tonem. Pochylił się nad materacem i sięgnął po parę bokserek. - Zaraz wszystko się wygniecie. Vladescu może składać ubrania pod przymusem, ale na pewno nie będzie prasował. — Lucjuszu? - Dotknęłam jego ramienia. Nie chciałam wiedzieć, ale jednak mu siała m. - Co dzieje się między tobą i Faith? Lucjusz potrząsnął bielizną, starannie omijając mój wzrok.

— Faith? Przycupnęłam na brzegu łóżka. — Tak. Faith. — Intryguje mnie — przyznał, jakimś cudem zdoławszy złożyć bokserki w kostkę. — Dlaczego? Dlaczego ci się podoba? Jakbym nie wiedziała. Lucjusz Vladescu mógł sobie gadać O pięknie krągłości i loków oraz o osobowości, ale ostatecznie był taki sam jak wszyscy mężczyźni jak wszyscy chłopcy - którzy ślinili się na widok jasnowłosej cheerleaderki o rozmiarze 34, z płaskim brzuchem, małymi, sterczącymi piersiami i chudą pupą wyłaniającą się raz po raz spod niemiłosiernie krótkiej miniówki. — Och, Jessico — powiedział Lucjusz trochę już rozdrażniony. — Przez wiele miesięcy pytałem, jak możesz woleć ode mnie jakiegoś wieśniaka, a ty nigdy nie udzieliłaś mi satysfakcjonującej odpowiedzi. Może tych spraw nie da się łatwo wyjaśnić. — A więc Faith ci się podoba? Wtedy spojrzał mi w oczy. — Cenię ją. To jawne potwierdzenie przyprawiło mnie o mdłości, choć przecież spodziewałam się podobnej odpowiedzi. — Czy to nie to samo? Lucjusz westchnął ciężko, usiadł na łóżku i wlepił wzrok w ścianę. — Może tak, może nie. Jakie to ma teraz znaczenie? — Co chcesz przez to powiedzieć? Dlaczego w kółko powtarzasz: „teraz", „za późno", jakby pakt został zerwany. Co z wojną? — Przecież nie wierzysz ani w pakt, ani w wojnę. — Już wierzę — upierałam się.

Lucjusz zignorował moje wyznanie, choć wydawało mi się, że właśnie to zawsze chciał ode mnie usłyszeć. - Nadchodzący bal bożonarodzeniowy to dosyć ważne wydarzenie towarzyskie, prawda? - zastanowił się na głos. -Dziewczęta chcą w nim uczestniczyć, czyż nie? Przysadzisty chłopiec przywdzieje swój najlepszy „kombinezon" i będzie ci towarzyszył, zgadza się? - Jeśli chodzi o Jake'a... - Co zrobię z Jakiem? Od czasu pamiętnego treningu, kiedy powiedziałam Mindy o swoich wątpliwościach, coraz bardziej dystansowałam się od niego. Zbyt ochoczo odwróciłam się od niego na literaturze, żeby oglądać występ Lucjusza, choć wiedziałam, że pozostawiam za plecami świetnego chłopaka - chłopaka, który szczerze mnie lubił. Osobę słodką, uroczą, bez potwornych blizn na ciele oraz obsesji na punkcie krwi. A mimo to się odwróciłam. - Nie wiem, czy pójdę z Jakiem na zabawę - wyznałam w końcu. - W pewnym sensie... oddalamy się od siebie. Lucjusz wzruszył ramionami, wstał i powrócił do składania ubrań. - Oboje powinniście robić to, co was uszczęśliwia. Zrób zatem, co dla ciebie najlepsze. - A ty pewnie zrobisz, co najlepsze dla ciebie - powiedziałam ponuro. - Jesteśmy w Ameryce, jak niejednokrotnie mi się przypomina na WOS-ie - zauważył Lucjusz. Mamy tu prawo wyboru. - Udał, że jego dłonie to szale wagi. - Pepsi czy cola? Big mac czy whooper? Stary chłopak czy nowy? - No właśnie, a co z Ethanem? - zapytałam. - Byli z Faith parą od zawsze. - Przecież właśnie ci powiedziałem, że każdy ma wybór. Faith też, Ethan nie dostał do niej prawa własności. Nie widziałem obrączki na jej palcu. Oczywiście, że Faith miała wybór. I już wybrała Lucjusza. Widziałam to na treningu i na lekcji literatury. Do diabła, widziałam to nawet na zawodach jeździeckich, kiedy nieświadomie ścisnęła moją rękę, wgapiona w Lucjusza, który szalał na parkurze na swojej nieszczęsnej klaczy. Po prostu nie chciałam tego przyznać. Widziałam wszystko jak na dłoni, a mimo to zmuszałam się do ślepoty.

Lucjusz uśmiechnął się do mnie, choć w jego oczach dostrzegłam cień smutku. — Masz dużo szczęścia — powiedział. — Nie wiąże cię tradycja, nie przytłacza ciężar przeszłości. Jesteś tutaj wolna. Możesz wybrać nie tylko rodzaj koktajlu, ale i swoje przeznaczenie. To dość emocjonujące, prawda? Chyba tak długo żyłam, mogąc robić, co chcę, że nie uważałam tego za aż tak „emocjonujące" jak Lucjusz. Właściwie to w tamtym konkretnym momencie wolałabym być trochę mocniej związana tradycją i przeszłością. Jednocześnie ogarnął mnie nagły gniew. Gniew na Lucjusza. — Skoro tak bardzo lubisz Faith, to co to było? Tutaj, na tym fotelu? - Wskazałam ręką na skórzany fotel, na którym jeszcze przed chwilą siedzieliśmy spleceni niczym jego pranie na łóżku. Mogłabym przysiąc, że chciał mnie pocałować (co najmniej!). — Dlaczego mnie obejmowałeś? — zapytałam. — Jak to wytłumaczysz? Lucjusz odłożył T-shirt, który właśnie składał, i opuścił ręce. — To, Jessico — powiedział ze smutkiem — był błąd. Błąd? Czy naprawdę powiedział przed chwilą „błąd"? Wyciągnąwszy się na całą wysokość mojego metra sześćdziesiąt osiem i zebrawszy w sobie siłę, o którą się nawet nie podejrzewałam, zamachnęłam się i trzasnęłam Lucjusza Vladescu otwartą dłonią w twarz z takim impetem, że jego głowa przekręciła się na bok.

Kiedy zatrzasnęłam drzwi, wciąż jeszcze rozmasowywał sobie szczękę. Głupi rumuński krwiopijca. Miał szczęście, że nie pozostawiłam kolejnej potężnej blizny na jego dostojnym ciele. Jeśli Lucjusz Vladescu jeszcze raz spróbuje zadrzeć z Jessicą Packwood - Anastazją Dragomir - wtedy naprawdę potraktuję go po królewsku. Ma to jak w banku!

Rozdzial 35 SKUP SIĘ, JESS, SKUP SIĘ - ponagliłam się. Jednak im bardziej starałam się skoncentrować, tym dalej odlatywały moje myśli. Zupełnie jakbym próbowała łapać bańki mydlane. Bańki wypełnione nic nieznaczącymi liczbami i wzorami matematycznymi. W głowie wirowały mi plusy, minusy i pierwiastki kwadratowe, ale kiedy chciałam je pochwycić, pryskały. Pryskały i znikały. Jakimś cudem, mimo że pominęłam kilka spotkań przygotowawczych, udało mi się dotrzeć do kolejnego etapu regionalnej olimpiady matematycznej hrabstwa Lebanon, w której konkurowali jedynie najlepsi. Żadnych długopisów ani papieru. Brak możliwości ponownego przeczytania pytania. Prowadzący wyrzuca z siebie zadania, a my, ostatnia dziesiątka, rozwiązujemy je w głowie — kto pierwszy, ten lepszy. Tak bardzo chciałam wygrać. Matematyka to dziedzina, w której mogłam zabłysnąć. Do matematyki nie trzeba było być pięknym, jasnowłosym czy bogatym jak Faith... „Przestań, Jess. Jak chcesz przejść do rozgrywek stanowych, jeśli nie możesz nawet zebrać myśli?" kołatało mi się po głowie. Zerknęłam na niewielki tłumek ustawiony wzdłuż ściany stołówki i dostrzegłam pana Jaegermana, który patrzył na mnie, pocąc się w swoim ohydnym brązowoszarym poliestrowym garniturze. Uśmiechnął się i uniósł kciuki dla wsparcia. Obok niego stał Mike Danneker. Chłopak odpadł w pierwszej

rundzie, ponieważ z niewyjaśnionych przyczyn spanikował na widok zwykłych wielomianów. Mike złożył dłonie w trąbkę i przystawił je do ust. — Nie spartacz tego - wyszeptał bezgłośnie. Jakby to miało mi pomóc. Prowadzący skończył układać papiery. — Pytanie numer dwa. Rozkojarzona kasjerka w banku pomieszała dolary i centy, kiedy realizowała czek pani Jones. Wręczyła jej dolary zamiast centów i centy zamiast dolarów. Po kupieniu kawy za pięćdziesiąt centów pani Jones zdała sobie sprawę, że pozostała jej suma dokładnie trzy razy większa od właściwej wartości czeku. Jaka była kwota na czeku? Potrafiłam to zrobić. Równanie diofantyczne. Ot co. Dlaczego więc mój mózg nie chciał funkcjonować? Wytężałam umysł, a im bardziej się starałam, tym bardziej język liczb stawał się odległy. Zupełnie jakby część mojego mózgu przestawała działać. Jakby umierała. Wszystko miało swój początek kilka tygodni temu, kiedy zaczęłam oddalać się od Jake'a i zbliżać do Lucjusza. Coraz dalej od normalności, ku światu, w którym krew pachniała rozkosznie. Obliczenia zaczęły mnie rozpraszać. Algebra pomału traciła swój urok. Teraz zaś stałam w pomieszczeniu pełnym najlepszych matematyków, w którym powinnam być siłą dominującą, a myślałam jedynie: „Dolary? Centy? Kawa brzmi smakowicie... Ciekawe, gdzie można kupić kawę za pięćdziesiąt centów?". Ale ja nie chciałam kawy. Chciałam przejść do rozgrywek stanowych. Myśl, Jessico... Jednak nic nie przychodziło mi do głowy. A przynajmniej nie to, co powinno. Czy kawa by mi teraz pomogła? — Nie! — zawołałam. Nawet się nie zorientowałam, że wypowiedziałam to na głos, dopóki w i tak już cichym pomieszczeniu zapadła grobowa cisza, a wszystkie oczy skierowały się w moją stronę.

Zaczęłam się pocić niczym pan Jaegerman w czerwcowy dzień, ekscytujący się zagadką logiczną dotyczącą wysokiego muru i kąta padania promieni słonecznych. Byłam upokorzona. Co za wstyd. — Przepraszam — zwróciłam się do wszystkich. Nie przestawali się na mnie gapić; moi konkurenci, koledzy z drużyny, obserwatorzy, więc opuściłam wyznaczone miejsce i starając się zachować resztki godności, skierowałam się w stronę wyjścia. Wydostałam się na korytarz i oparłam się o zimną ścianę. Co się działo z lewą stroną mojego mózgu? Obszar odpowiedzialny za analizę logiczną i obiektywne myślenie całkiem mi zdrętwiał. Jakby został skonsumowany przez prawą półkulę — chaotyczną, intuicyjną, nielogiczną. Rozmasowałam sobie skronie, próbując złagodzić ból, choć wiedziałam, że nie był to ból fizyczny. Już po chwili ze stołówki wybiegł pan Jaegerman. — Dobrze się czujesz? — wysapał i otarł czoło chusteczką. Wiedziałam, co myśli. Jego najlepszy koń wyścigowy właśnie złamał nogę na ostatniej prostej. Zainwestował we mnie cztery lata, a ja go zawiodłam. — Matematyka... jest dla mnie ostatnio za ciężka — spróbowałam wyjaśnić, desperacko wpatrując się w pana Jaegermana. — Nie wiem, co się ze mną dzieje. Nie mogę się skupić. — Czy... w domu wszystko w porządku? — zapytał nieśmiało matematyk. Wysiłek, jaki kosztowało go nawiązanie ze mną prawdziwego ludzkiego kontaktu — bez pośrednictwa liczb — spowodował, że nad jego górną wargą i w kącikach ust pojawiły się krople potu. Przetarł brodę krawatem. — A może problemy z... chłopcami? — wydukał odważnie, plując śliną. Wyglądał, jakby zaraz miał dostać konwulsji. Jakby zabrnął zbyt daleko w głąb ciemnej jaskini i nagle zorientował się, że w powietrzu brakuje tlenu. Gdybym teraz faktycznie zaczęła mu się zwie-

rzać, pewnie od razu by zemdlał. Musiałam go uratować, pozwolić mu oddychać. - Nie, nie chodzi o żadnego chłopca - skłamałam, oszczędzając pedagogowi ataku serca. - Och, dzięki Bogu - jęknął, łapiąc się za pierś. Od razu jednak zorientował się, co właśnie powiedział. — To znaczy... oczywiście, gdyby chodziło o chłopca, mogłabyś mi powiedzieć... - Nie, nie — przekonywałam. — To nic z tych rzeczy. Ale chodziło właśnie o coś „z tych rzeczy". Właściwie o jedną konkretną rzecz. O jedną konkretną osobę. Tyle że Lucjusz nie był chłopcem. Był mężczyzną. I chciałam go odzyskać. Chociaż przegapiłam już swoją szansę. Teraz to nie miało sensu. On pragnął Faith. -Następnym razem pójdzie mi lepiej, panie Jaegerman - obiecałam. - Od jutra naprawdę przysiądę do nauki. Skupię się. - Bardzo dobrze, Jess - odparł matematyk. Wyciągnął rękę, żeby poklepać mnie po ramieniu, zawahał się i cofnął ją po chwili. -Wracajmy do środka - zaproponowałam odważnie. — Mogę przynajmniej z widowni przysłuchiwać się kolejnym zadaniom i próbować je rozwiązywać dla zabawy. - Tak, tak - zgodził się pan Jaegerman. Najwyraźniej mu ulżyło, że nasz zbyt intymny moment dobiegał końca. - Świetny pomysł. Podążyłam za nauczycielem z powrotem na stołówkę. Jednak, szczerze mówiąc, rozwiązywanie zadań wcale nie wydawało mi się już ani zabawne, ani świetne. Nagle odniosłam wrażenie, że to najnudniejsze zajęcie pod słońcem.

Rozdzial 36 Drogi Wasylu! Czy wiedziałeś, że w Stanach Zjednoczonych człowiek staje przed tyloma najróżniejszymi „wyborami", że niektórzy niezaradni osobnicy o słabych umysłach czują się przytłoczeni i potrzebują porad psychologicznych (wiem - my śmiejemy się z tego!), ponieważ nie są w stanie poradzić sobie z pozornie nieskończoną liczbą opcji towarzyszących każdej najmniejszej czynności? Tutaj nawet zamówienie pizzy (wreszcie odkryłem w tym kraju coś jadalnego) wiąże się z podejmowaniem decyzji. Duża? Familijna? Podwójny ser? Bez sera? Ser ukryty w brzegach ciasta, niczym ciągnąca się niespodzianka? A skoro już mowa o cieście... Grube? Cienkie? Kruche? A może zrezygnować z pizzy na rzecz tortilli albo calzone? Doprawdy, Wasylu, zamawianie jedzenia na wynos (notabene okazało się, że mam do dyspozycji całą armię służących, zwanych tutaj dostawcami, którzy krążą po ulicach w starych fordach escor-tach) wymaga tyle czasu na obmyślenie strategii, ile niektórzy generałowie potrzebują na zaplanowanie bitwy, chociaż w bitwie leje się prawdziwa krew, a nie sos pomidorowy. A propos krwi, bardzo zasmuca mnie wieść, że ród Dragomirów zaczyna się niepokoić o powrót swojej księżniczki i dotrzymanie postanowień paktu. Od zawsze byli impulsywni i niecierpliwi, prawda? Ale żeby od razu oskarżać mnie, że „nie staram się" wypełnić swojego obowiązku, a potem usiłować w napadzie szału ugodzić drewnianym koł-

kiem przedstawiciela rodu Vladescu... Tego typu sytuacje mogą stać się pretekstem do potwornych bitew, Wasylu. Czy my, wampiry, zawsze musimy tak szybko uciekać się do przemocy? Nie moglibyśmy po prostu usiąść razem przy „orzeźwiającym piwku" i „zrelaksować się", do czego bezustannie zachęca mnie telewizja i koledzy z drużyny? (Byłbyś zdumiony, gdybyś zobaczył, ile wysiłku wkłada amerykańska młodzież w zdobywanie choćby najmniejszych ilości piwa, którego spożywanie przez osoby poniżej dwudziestego pierwszego roku życia jest tu zabronione. To zadziwiające, Wasylu. A wszystko dla odrobiny sfermentowanego chmielu. Można by pomyśleć, że to krew). Powrócę jednak do niewielkiego spięcia pomiędzy Dragomirami a Vladescu. Proszę, doradź obu stronom cierpliwość. Przypomnij im, że jesteśmy wampirami. Po co ten pośpiech? Przecież mamy całą wieczność. A skoro już mówimy o porywczych Dragomirach i przemocy... Nasza upragniona księżniczka zadała mi niedawno dość imponujący cios w policzek. Ty najlepiej ze wszystkich wampirów wiesz, jak trudno jest obrócić mi głowę uderzeniem płaską dłonią.. Była tak bardzo władcza. Ijeszcze ta iskra w oku... Godna królowej. Jeśli zaś chodzi o przyczynę tej agresji... Może lepiej będzie, jak opiszę to w kolejnym liście. Tymczasem, czy mógłbym nadużyć Twojej uprzejmości i poprosić Cię o jak najszybsze przesłanie mi kilku strojów wieczorowych? Może, na przykład, smoking Brioni, który nabyłem w Mediolanie? Byłbym też wdzięczny za jakieś stylowe, acz nierzucające się w oczy spinki do mankietów. Zaufam Twojemu wyborowi. Pamiętaj wszelako, że większość moich kolegów przywdzieje na bal garnitury z wypożyczalni. (Czy wiedziałeś, że można wypożyczać ubrania? Czy to nie jest trochę... obrzydliwe? Założyłbyś spodnie, które wcześniej mieli na sobie niezliczeni poprzednicy nieznanego pochodzenia i o niepewnych zwyczajach higienicznych? Ale to prawda). Chodzi

oczywiście o to, że chciałbym wyglądać stosownie do mojego statusu, jednocześnie nie przyćmiewając pozostałych. Doprawdy, celowe krawieckie wywyższanie się byłoby prostackie, nie sądzisz? Z góry dziękuję za Twoją pomoc. Twój bratanek Lucjusz PS A co mi tam! Dołączę jedno z tradycyjnych amerykańskich pozdrowień. „Wesołych świąt", wuju Wasylu. PPS Doprawdy, porady psychologiczne!

Rozdzial 37 JESSICO, TELEFON DO CIEBIE - powiedział tata, zaglądając do mojego pokoju. — To Jake. - Nawet nie słyszałam dzwonka - przyznałam. Usiadłam i wzięłam słuchawkę bezprzewodową. Jeszcze przed chwilą leżałam w łóżku, wpatrując się tępo w sufit. Rozmyślałam, jak zwykle, o wiarołomnych wampirach oraz o kompletnym rozkładzie mojego mózgu i marzyłam, by moje życie wróciło do normy. - Hej, Jake - powiedziałam z mniejszym entuzjazmem, niż powinnam. — Co słychać'? Powinnam zerwać z Jakiem. Czułam to, a jednak tego nie zrobiłam. Dlaczego? Na co czekam? - Hej, Jess - odezwał się. - Dzwonię tylko... cóż, zastanawiałem się, czy nadal idziemy razem na bal świąteczny. Nie widywałem cię ostatnio w szkole... - Tak, byłam bardzo zajęta — odparłam. - Ale wydaje mi się, że powinniśmy się spotkać i porozmawiać... Nagle usłyszałam głośny pisk dochodzący z podwórza, a potem śmiech. Odchyliłam firankę. Na zewnątrz Lucjusz i Faith prowadzili bardzo dynamiczną bitwę na śnieżki. W pewnym momencie Lucjusz uniósł dziewczynę i wrzucił ją prosto w zaspę pozostawioną przez nasz pług śnieżny, a potem wtarł trochę śniegu w jej różową wełnianą czapkę. - Och, Lucjuszu! — zawołała, wymachując nogami w jego stronę. — Ale z ciebie dupek!

„Tak, Lucjuszu... To prawda" - pomyślałam. - Jess? Jesteś tam? - Och, przepraszam, Jake. - Opuściłam firankę. - Jestem. - Pytałem o bal, bo muszę wypożyczyć garnitur... Z zewnątrz dotarły do mnie kolejne okrzyki zachwytu i przerażenia. - Mam nadzieję, że wciąż chcesz ze mną iść, Jess - dodał po chwili, trochę niepewnie. Ale fajny chłopak. Naprawdę fajny... Pod oknem Faith krzyknęła: „Nie dotykaj mnie!" choć ton jej głosu sugerował coś zupełnie przeciwnego. Zacisnęłam mocniej palce wokół słuchawki, starając się skupić na rozmowie z Jakiem. Czy n a p ewno chciałam z nim zerwać? Czy zamierzałam przestać cieszyć się życiem tylko dlatego, że zostałam odrzucona przez butnego ucznia z wymiany międzynarodowej, który najpierw próbował mnie uwieść w swoim mieszkanku nad garażem, a potem nazwał to „błędem"? Czy spędzić resztę roku szkolnego na leżeniu w łóżku i zamartwianiu się, że zmieniam się w wampira? Na litość boską! Nie, nie dopuszczę do tego! - Pewnie, że chciałabym pójść, Jake - rzekłam, zmuszając się do radośniej szego tonu. - Już nie mogę się doczekać. - Świetnie, Jess! - W jego głosie wyczułam ulgę. - Jutro wypożyczę garnitur. Jeśli jesteś pewna... Czy Faith Crosse nigdy nie przestanie piszczeć pod moim oknem? - Oczywiście, że jestem pewna, Jake — odparłam, a zanim się rozłączyłam, dodałam jeszcze: — Będzie super. Położyłam się z powrotem na łóżku i przykryłam twarz poduszką, żeby odciąć się od świata i nie słuchać, jak świetnie mój były narzeczony bawił się z Faith.

Kiedy tak leżałam, nienawidząc ich oboje, zaczęły boleć mnie zęby. Na początku poczułam delikatny, tępy ból, ale za każdym razem, kiedy do moich uszu docierał odgłos bitwy śnieżnej z zewnątrz, stawał się silniejszy. W końcu zaczęłam odczuwać silny nacisk, jakby zęby zbyt mocno zaklinowały się w dziąsłach. Miałam ochotę chwycić je i wyciągnąć, znaleźć sposób na ich uwolnienie, żeby mogły się wyłonić w pełnej krasie. Zsunęłam się z łóżka i podeszłam do komody. Odszukałam poradnik dla wampirów i przebiegłam palcem po spisie treści. Znalazłam. Rozdział 9. Kiedy budzą się kły. Otworzyłam na wskazanej stronie. Dziewczęta zaczynają odczuwać ból siekaczy około osiemnastego roku życia, choć niektóre wcześniej dojrzewające młode damy mogą zauważyć zmiany już w wieku szesnastu lat! Ból ten zwykle, choć nie zawsze, pojawia się w momentach wzburzenia emocjonalnego, podobnie jak pierwsze łaknienie krwi. Spróbujcie zachować cierpliwość i zaakceptować ten „zębowy dyskomfort" jako element wam-pirzego dojrzewania, podobnie jak uczycie się akceptować bóle menstruacyjne jako element równoczesnego dorastania do kobiecości. Pamiętajcie, kiedy zostaniecie ugryzione po raz pierwszy, wasze kły wyrosną i rozwiną się, a wtedy szybko zapomnicie o czasowych napadach bólu, które stały na drodze do waszej wampirzej dorosłości! Tylko ugryzienie wampira może uwolnić moje kły. Oczywiście. Lucjusz mówił mi o tym podczas wspólnych zakupów. Kobiety nie potrafiły wysuwać kłów, dopóki nie zostały ugryzione. Schowałam książkę do szuflady. Dobra wiadomość była taka, że miałam pod ręką wampira.

Na nieszczęście, prędzej przeszyłabym mu serce kołkiem, niż pozwoliła się do siebie zbliżyć. Nie wspominając już o tym, że kompletnie przestał mnie zauważać. I co miała teraz zrobić młoda dojrzewająca wampirzyca?

Rozdzial 38 MASZ SZCZĘŚCIE, że przynajmniej jedna z nas czyta „Cos-mopolitan" i „Vogue" - zganiła mnie Mindy, wchodząc do mojego pokoju obładowana stertą pudełek z butami. Było ich tyle, że ją zasłaniały. - Ale na ratunek idzie mi Mindy i jej buty! Przyjaciółka schyliwszy się, opuściła pudełka, które runęły na podłogę z wielkim hukiem, a potem wybałuszyła oczy ze zdumienia. - Cholera, Jessica! - No i jak? Dobrze? Mindy podbiegła, złapała mnie za obnażone ramiona i okręciła dookoła, lustrując mnie od góry do dołu. - Wyglądasz... cudownie. - Okej - uspokoiłam ją, odczepiając dłoń koleżanki, palec po palcu, od mojego ramienia. - Wyluzuj. Na tę sukienkę wydałam ostatnie pieniądze z zarobionych w wakacje. - Jest tego warta - zapewniła Mindy, kiwając z aprobatą głową. — Każdego centa. Spojrzałam w lustro wiszące na drzwiach do pokoju. - Jest piękna, prawda? - Ty jesteś piękna - poprawiła Mindy. - A sukienka tylko nas o tym informuje. Skąd ją masz? Bo to na pewno nie żaden poliestrowy ciuch z centrum handlowego. - Wróciłam do tego snobistycznego butiku, w którym znalazłam sukienkę na Halloween - odparłam. Tym razem to ja

musiałam wydawać polecenia Leigh Annie. Jednak sporo się nauczyłam od Lucjusza. Kilka miesięcy temu nawet bym nie przypuszczała, jak wiele można osiągnąć przez zwykłe zadzieranie brody i mówienie kategorycznym tonem. — To... prawdziwy aksamit — oceniła Mindy z podziwem w głosie, pocierając palcami materiał. — Tak, góra albo — jak powiedziałby Lucjusz — stan jest z aksamitu, a spódnica to ręcznie tkany japoński jedwab. - Wygładziłam dłońmi czarną suknię. Była delikatna i ciemna niczym sierpniowe niebo tuż przed burzą. Nie miała ramiączek, a dzięki prostemu krojowi opinała moje ciało o rozmiarze 40 jak najlepiej skrojona rękawiczka. Nie za ciasno, ale na tyle blisko, że uwydatniała każdą krągłość i wgłębienie. Spoglądając w lustro, cieszyłam się, że nie jestem chuda. Ta sukienka nie została skrojona na chłopięcą figurę. — Mam dla ciebie superbuty — zapiszczała Mindy i zaczęła grzebać w pudełkach. Po chwili wyciągnęła parę czarnych pantofelków na obcasie, z delikatnymi paseczkami, bardzo skromnych jak na Mindy, ale dla mnie wprost idealnych. — Będą pasowały. — Jesteś pewna, że mogę je pożyczyć...? — Jasne — odparła Mindy, tylko z odrobiną żalu lub zazdrości w głosie. — Przecież ja nigdzie się nie wybieram. Przynajmniej nie będą się marnowały w szafie. Wzięłam od przyjaciółki buty i objęłam ją. — Dziękuję, Min. Jesteś cudowna. — Och, nie ciesz się tak - odparła. — Musimy zająć się fryzurą, a już prawie siódma. — Myślisz, że mogłabyś mi pomóc z jakimś kokiem? — zapytałam. — Chcę wyglądać idealnie. Nawet lepiej niż w Halloween.

-Przecież czytam „Cosmopolitan", „Vogue" i „Fryzury gwiazd" — przypomniała Mindy, sięgając po szczotkę. - Trafiłaś w dobre ręce, Jessico Packwood. Zawahałam się, a potem sięgnęłam po fotografię mojej biologicznej matki, którą jakiś czas temu włożyłam do srebrnej ramki i postawiłam na biurku. - Mogłabyś upodobnić mnie trochę do niej? Wręczyłam Mindy zdjęcie. Z wrażenia niemal opadła jej szczęka. Przypatrywała się zdjęciu z wybałuszonymi oczyma. -Jess... to jest... to musi być... — Uniosła wzrok na mnie, szczerze zdumiona. - Czy ona była jakąś k siężniczką? - To długa historia — odparłam i zabrałam przyjaciółce fotografię. Spojrzałam na Mihaelę Dragomir. - Ale była wyjątkowa. Tak. - Co przede mną ukrywasz? — zapytała Mindy zaintrygowana, ale i trochę zaniepokojona. — Co się dzieje? - To tylko pamiątka, którą kiedyś dostałam - wyjaśniłam ogólnikowo i postawiłam zdjęcie z powrotem na biurku. — Do niedawna nie potrafiłam nawet na nią spojrzeć... - Jess, ona wygląda zupełnie jak ty. To niemal upiorne. Z zadowolenia oblałam się pąsem. „Czy nie jest piękna... silna... majestatyczna... jak TY"? - Dziękuję, Mindy, ale czy mogłybyśmy porozmawiać na ten temat kiedy indziej? Teraz naprawdę potrzebuję twojej pomocy przy włosach. Na te słowa Mindy powróciła do rzeczywistości i zebrała pokaźną część moich lśniących loków. - Już czeszę. Wszystko pod kontrolą. A kiedy skończę, każda dziewczyna w liceum będzie ci zazdrościć. Jakieś piętnaście minut i całą butelkę lakieru do włosów później Mindy uniosła lusterko. Loki zostały ułożone pomysłowo, acz chaotycznie, we wspaniałą, lśniącą koronę. Mindy od-

dzieliła jedno grube pasmo i owinęła nim całą fryzurę na podobieństwo srebrnego diademu ze zdjęcia mojej biologicznej mamy. Spisała się świetnie. — Już nigdy nie będę się śmiała z „Fryzur gwiazd" — obiecałam. Z dołu rozległ się dzwonek do drzwi. — Jess? — zapytała Mindy, spryskując mi włosy po raz ostatni. — Tak? — Nie przestawałam podziwiać się w lustrze. — Czy to dla Jake'a...? A może ma to coś wspólnego z faktem, że Lucjusz idzie z Faith? Wiem, wiem. Twierdzisz, że ci się nie podoba. Ale mimo wszystko nie jest fajnie, kiedy ktoś najpierw się tobą interesuje, a potem zmienia zdanie... — Robię to dla siebie — przerwałam jej i wyprostowałam ramiona. Sukienka, fryzura, buty... Wszystko po to, żebym mogła być z siebie dumna. Abym uwierzyła, że jestem piękna. Że jestem coś warta. Nie obchodzili mnie ani Lucjusz, ani Faith Crosse. Zamierzałam pokazać osobowość. — No to powal ich na kolana — rzekła Mindy i objęła mnie ostrożnie, by nie popsuć fryzury. — Wyglądasz niesamowicie. Zanim zeszłam na dół, żeby przywitać się z Jakiem, po raz ostatni zerknęłam w lustro. Niesamowicie. Ten przymiotnik świetnie oddawał moją przemianę. Może dodałabym jeszcze: „królewsko". Choć bardzo smutna, zraniona i zupełnie zdezorientowana życiem, młoda dama w lustrze zdobyła się na uśmiech.

Rozdzial 39 WYGLĄDASZ NAPRAWDĘ ŚLICZNIE, JESS - powiedział Jake, wręczając mi trochę ponczu. — Ty też fajnie dziś wyglądasz, Jake. — Fajnie. — Szkoda, że byłaś taka zajęta — dodał. — Tęskniłem za naszymi spotkaniami. — Sam wiesz, jak jest. Ostatni rok szkoły. — Wzruszyłam ramionami i upiłam łyk ponczu. — Pewnie — zgodził się. — Ja też normalnie flaki sobie wypruwam. Skrzywiłam się. Jego słowa wydały mi się bardzo... prostackie. — To znaczy, jeśli nie dostanę stypendium sportowego, utkwię w dwuletnim college'u policealnym — ciągnął. — To będzie straszne. A ty? Pewnie już wszędzie rozesłałaś swoje podania? — Muszę iść do Grantley. Wiesz, tam uczy moja mama, więc nie będę musiała płacić — wyjaśniłam. — Super. Znów upiłam trochę ponczu, żałując, że nie mamy z Jakiem więcej wspólnego. Może nie powinnam iść z nim na zabawę? Może trzeba było po prostu zostać w domu... — Rany! — Jake wybałuszył oczy i wskazał palcem ponad moje ramię. — Zobacz. — Co? — Odwróciłam się i serce zamarło mi na moment. Do sali wszedł Lucjusz, prowadząc pod ramię Faith. Cała lśniła w srebrnej sukni, z ramiączkami opadającymi na ramio-

na. Miała rękawiczki po same łokcie, a jej jasne włosy otaczał połyskujący diadem. Wyglądała niczym lodowa księżniczka, surowa, lecz olśniewająco piękna Królowa Śniegu. A Lucjusz... Lucjusz stanowił jej mroczne dopełnienie. Nawet z drugiego krańca sali dało się dostrzec, że jego strój nie pochodził z wypożyczalni jak ten Jake'a. Smoking Lucjusza wydawał się skrojony na miarę, idealnie dopasowany do jego wysokiej, smukłej sylwetki. Spodnie kończyły się tuż nad butami, które aż błyszczały. Strój Lucjusza był równie nienaganny jak jego maniery. Kątem oka zerknęłam na Jake'a. Jego garnitur wyglądał przyzwoicie. Wybrał konserwatywną czerń. Nic ohydnego ani wprawiającego w zakłopotanie. Jednak materiał napinał się i marszczył dziwnie wokół jego mocnych ramion, a muszka przekrzywiła się nieznacznie. Porównywanie ich nie było sprawiedliwe — przecież Jake nie mógł sobie pozwolić na garnitur szyty na miarę — a jednak ich porównałam. Mój niedoszły narzeczony nigdy nie wyglądał lepiej. A Faith lśniła uwieszona na ramieniu Lucjusza niczym wysoki, zimny sopel. Przyciągnęła go do siebie i wyszeptała mu coś do ucha. Roześmiał się, ukazując zęby tak białe jak jego wy-krochmalona koszula. — Ethanowi to się nie spodoba — burknął Jake i uśmiechnął się od ucha do ucha. Rozejrzałam się po przyciemnionym pomieszczeniu i z łatwością zlokalizowałam Ethana Straussera oraz jego pękatego towarzysza Franka Dormanda. Ethan rzucił nowo przybyłym mordercze spojrzenie. Jego pierś zaczęła gwałtownie unosić się i opadać z wściekłości. Zacisnął pięść wokół papierowego kubka i poncz wytrysnął mu na koszulę, co tylko jeszcze bardziej go rozzłościło. Zaczął wycierać plamę, a ja z ruchu jego warg domyśliłam się, że wyrzuca z siebie potoki przekleństw.

— O tak, jest wkurzony — zauważył Jake. — Na miejscu Luca uważałbym na parkingu. Słyszałem, że Ethan zamierza go unicestwić. Chce porządnie skopać mu tyłek za Faith. Odwróciłam głowę w stronę Lucjusza. Właśnie prowadził Faith na parkiet, a ona potknęła się i wpadła mu w ramiona. Położyła mu ręce na piersi, a potem objęła go za szyję. On zaś położył dłoń na jej plecach, tuż nad pośladkami. Dość już widziałam. — Chodźmy. — Pociągnęłam Jake'a za rękę. — Zatańczmy. — Oczywiście, jeśli się nie boisz, że cię podepczę — zażartował. — Nie jestem najlepszym tancerzem. — Nieważne — zapewniłam. Nagle poczułam ogromny przypływ sympatii do chłopaka, który prowadził mnie na parkiet i obejmował moją dłoń mocnymi, spracowanymi palcami. Oczywiście, że Jake ani nie umiał tańczyć, ani nie miał drogiego garnituru, ani nie prawił czarujących komplementów. Wychowywał się na farmie, nie w rumuńskim zamku. Wsunęłam się w jego objęcia i zaczęliśmy obracać się powoli w rytm muzyki pod migoczącymi kolorowymi światłami. — Ale fajnie — powiedział Jake i przytulił mnie do siebie. — Tak — zgodziłam się, starając się skupić na tej ciepłej iskrze w sercu. „On jest fajny, Jess. Spróbuj coś do niego poczuć — przekonywałam samą siebie. — Po prostu ciesz się życiem z fajnym, normalnym chłopakiem... Zapomnij o Lucjuszu, o wampirach i paktach...". Jake wsparł czoło o moje czoło. Byliśmy niemal tego samego wzrostu. — Jess. — Przyciągnął mnie bliżej. — Już dawno się nie całowaliśmy. — To prawda — zgodziłam się. Nie bardzo wiedziałam, co jeszcze mogę powiedzieć. „Po prostu spróbuj, Jess...".

Jake musnął nosem mój policzek. Nasze wargi niemal się zetknęły, kiedy nagle jakaś siła odepchnęła go na bok. — Hej, co jest...? — Odbijany? Lucjusz spoglądał na nas z góry, z uśmiechem na ustach. Nie był to jednak uśmiech radości. Jake objął mnie z powrotem. — Luc, nie widzisz, że tańczymy? — A ja tańczę odbijanego. Tam, skąd pochodzę, na parkiecie panują takie zasady. — Nie jesteśmy w... tam, skąd pochodzisz — rzucił Jake. — Lucjusz! — syknęłam przez zęby, piorunując go spojrzeniem. Nie. Nie miał prawa. Lucjusz położył rękę na ramieniu Jake'a. — Proszę o wybaczenie, jeśli źle zrozumiałem panujące tu zwyczaje taneczne. Byłbym jednak wdzięczny, gdybyś wyświadczył mi tę grzeczność. Zabiorę ci ją tylko na chwilkę. Jake zerknął na mnie niepewnie. — Daj nam moment, Jake — powiedziałam, a potem rzuciłam w stronę Lucjusza wściekłe spojrzenie. — Zajmę się tym. Jake również spojrzał na Lucjusza spod oka. — Tylko jeden taniec. To rzekłszy, zaczął przeciskać się przez tłum, wyraźnie niezadowolony. — Czego chcesz? — zapytałam. — Właśnie mieliśmy... — Tak, widziałem, co właśnie mieliście. — Nie twój interes. Piosenka dobiegła końca i skrzyżowałam ramiona na piersiach, jakbym chciała się przed nim ochronić. Nawet kiedy nienawidziłam Lucjusza, czułam się wobec niego bezbronna. — Piosenka się skończyła. Wracaj do Faith.

— Zaraz zacznie się następna — odparł. — Czy nie tak funkcjonują tego typu imprezy? Wtedy oczywiście zaczęła się następna piosenka. — Pani pozwoli? — zapytał Lucjusz, a potem wsunął mi rękę za plecy i przyciągnął mnie do siebie. — Nie dasz za wygraną, dopóki nie postawisz na swoim, co? -Nie. — No dobrze. Ale tylko jedna piosenka — bąknęłam, pozwalając sobie na zanurzenie się w jego ramionach. Nienawidziłam tego zdradzieckiego mrowienia w brzuchu. — Umiesz tańczyć'? — zapytał z uśmiechem. — Walc? Kadryl? — Przecież wiesz, że nie. -A powinnaś. Z twoją gracją. Mogłabyś... — urwał nagle, jakby złapał się na czymś niestosownym. — Na razie w ten sposób — poinstruował. Położył moją lewą rękę na swoim ramieniu, a prawą wsunął w swoją dłoń i zbliżył do piersi. Czułam zimno jego palców na plecach. Znajome zimno. Część jego natury. „Nie, Jess... nie daj się na to nabrać... On jest z Faith... Ty jesteś tylko potencjalnym »błędem«" — przemawiałam do siebie w duchu. — Po prostu powtarzaj za mną — pouczył mnie Lucjusz. — Poprowadzę cię. Zaufaj mi. „Taa. Jasne. Zaufać ci...". Mimo to pozwoliłam mu się prowadzić. Moje ciało podążało za jego ruchami. — Tak, Jessico — rzekł Lucjusz, spoglądając na mnie z podziwem w oczach. — Masz wrodzony talent. Spodziewałem się tego. Gdy tylko to powiedział, potknęłam się, depcząc jego lśniące buty. — Przepraszam — wyjąkałam. Pomógł mi odzyskać równowagę i przycisnął mnie mocniej do siebie. — Nie szkodzi. — odparł. Nagle zdałam sobie sprawę, że zwolniliśmy; ledwie dostrzegalnie, ale wystarczająco, by wybić się z taktu piosenki. Teraz tańczyliśmy we własnym, spokojniejszym rytmie. — Każdy potyka się od czasu do czasu — dodał. — Jak doskonale wiesz. — Poprowadził moją dłoń do swojej twarzy i umieścił palce w miejscu, które spoliczkowałam. — Wciąż mnie tu piecze, kiedy się golę. Ale zasłużyłem sobie.

— Jeśli próbujesz mnie przeprosić... — Próbuję cię skomplementować. Rzadko się zdarza, żeby ktoś mnie uderzył, a potem odszedł cały i zdrowy. Następna piosenka dawno się skończyła, a my wciąż kołysaliśmy się na parkiecie, nadal nieco nie do taktu, ale wkrótce moje serce zaczęło wybijać swój własny rytm — tym szybszy, im dłużej trwaliśmy w objęciach. Muzyka znów grała. Boże, wcale nie chciałam tak się czuć. Pragnęłam nienawidzić Lucjusza za to, że zaatakował mojego chłopaka i zakłócił nam nasz f ajny wieczór. Starałam się nie zapominać o Faith. „Faith, Faith, Faith. Jake, Jake, Jake. Błąd, błąd, błąd". Lucjusz ujął mnie pod brodę, zadarł moją głowę i spojrzał mi w oczy... — Nie miałem prawa wam przerywać... ale czasem trudno wyzbyć się starych nawyków. Z jakiegoś powodu zachciało mi się płakać, kiedy to powiedział. Zapragnęłam, by piosenka albo się skoczyła, albo trwała wiecznie. — Wyglądasz dzisiaj tak pięknie — ciągnął. — Kiedy zobaczyłem cię w tej sukience... Och, Jessico, już wcześniej uważałem, że jesteś cudowna, ale dziś przeszłaś samą siebie. — Musnął palcami materiał na moich plecach, sprawdzając jego gładkość. — Czarny aksamit i jedwab świetnie do ciebie pasują. Jesteś niczym żywy nokturn Szopena, niczym melodia, którą należy delektować się nocą — łagodna, acz poruszająca...

— Przestań, Lucjuszu... — Po prostu nie mogłem pozwolić temu wieśniakowi... -Jesteś z Faith - przypomniałam mu oschle. — Nie ze mną. Dostrzegłam przebłysk bólu w jego oczach, niemal jakbym znów go spoliczkowała. — Tak, oczywiście. Masz rację. Nie będę ci więcej przeszkadzał, Anastazjo. Obiecuję. Zacisnęłam mocniej palce na jego ramieniu na dźwięk tego dawnego imienia - imienia, którego już jakiś czas temu przestał używać. — Nazwałeś mnie moim dawnym imieniem. Lucjusz ścisnął moją uniesioną rękę, przytykając mocno kciuk do mojej dłoni. — Dawne nawyki. Dawne imiona. Dawne dusze. — Czy tym właśnie jesteśmy? - Odszukałam wzrokiem jego oczy. Coś nas łączyło... Mroczne miejsce pochodzenia... pakty krwi... Nie mógł temu zaprzeczyć. A jednak to zrobił. — Nastały nowe czasy. Mimo to Lucjusz puścił po chwili moją rękę, objął mnie drugim ramieniem i przyciągnął jeszcze bliżej, aż w końcu poczułam, że tworzymy jedność. Właściwie nie tańczyliśmy już, tylko staliśmy w milczeniu pośrodku sali. — Drażnisz się ze mną - wyszeptał mi w końcu do ucha. — Testujesz moją silną wolę. Zanim nawet zdążyłam zapytać, co miał na myśli, mówiąc, że drażnię się z nim, wsparł czoło na moim czole, jak Jake przed kilkoma minutami. Tylko że Lucjusz nie zbliżył ust do moich warg. Musnął nimi mój policzek, linię szczęki, a potem zaczął schodzić coraz niżej, w stronę... szyi... Wstrząsnęło mną gwałtowne uczucie, cudowne i przerażające zarazem. Wystarczyło,

że dotknął ustami mojego gardła, a nagle wszystko wokół nas się rozpłynęło. Mogłabym przysiąc, że staliśmy sami w kamiennym pomieszczeniu, w blasku świec, z bosymi stopami na grubym, perskim dywanie, a za moimi plecami płonął ogień w kominku. Byłam tam. Czułam to. Lucjusz rozchylił wargi i poczułam delikatne muśnięcie jego kłów na swojej skórze, tuż nad miejscem, w którym krew pulsowała najmocniej. Jego kły... Nie obchodziło mnie, czy to irracjonalne. Nie obchodziło mnie, czy to możliwe. Chciałam po prostu je poczuć. Potrzebowałam ich, jak jeszcze nigdy nie potrzebowałam niczego. Nagle zabolały mnie zęby. Rozkoszowałam się tą cudowną udręką — udręką czegoś, co desperacko chciało się narodzić. — Lucjuszu... proszę... — Odchyliłam głowę, wystawiając szyję. Pragnęłam objąć go za kark, wsunąć palce między jego długie, gęste włosy i wbić jego kły głęboko w moją tętnicę. Pragnienie było tak silne, że czułam niemal fizyczny ból. Ból i rozkosz zmieszane w sposób cudowny, niepojęty... - Och, Anastazjo - wyszeptał mi do ucha ochrypłym głosem. Przylgnął do mnie, badał moją skórę ostrymi jak brzytwa zębami... Teraz... teraz... proszę, zrób to teraz... — Przepraszam! Halo! Wizja prysła jak bańka mydlana. Otworzyłam oczy i znów znalazłam się w sali gimnastycznej, pod czerwonymi i zielonymi serpentynami, bombardowana tysiącem migotliwych światełek. Odsunęliśmy się od siebie gwałtownie. Lucjusz przeczesał dłonią włosy i oblizał wargi. Kły zniknęły. Wyglądał na niebywale wzburzonego. - Czy całkiem o mnie zapomniałeś, głuptasie? - Faith Crosse ujęła się pod boki i pokręciła głową. Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że za bardzo się przytulasz do swojej współlo-

katorki - powiedziała lekkim tonem, ale pogroziła mi palcem, a w oczach dziewczyny czaiły się gniew i niedowierzanie. Jej mina mówiła wyraźnie: „Niemożliwe, że porzuciłeś mnie d la n iej". — Tylko sobie z Lucjuszem tańczyliśmy — poinformowałam obojętnym tonem, natychmiast odzyskując kontrolę nad sobą. Nie zamierzałam tracie nerwów ani panikować. Nie chciałam zachowywać się tak, jakby Faith była ode mnie lepsza albo bardziej zasługiwała na Lucjusza. Odwróciłam się do niej plecami. — Muszę znaleźć Jake'a — rzuciłam. — Poczekaj - rzekł Lucjusz i wyciągnął rękę w moją stronę. Jednakże Faith weszła mu w drogę i chwyciła jego dłoń. — Jestem pewna, że Jenn chce wrócić do swojego partnera. Ty na pewno też. — Jess... Sytuacja się zaogniała. Tańczące nieopodal pary zaczęły spoglądać w naszą stronę. — Dziękuję za taniec. — Uśmiechnęłam się i wycofałam. -Jest twój, Faith. — Och, wiem o tym — odparła i również obdarzyła mnie uśmiechem, lodowatym niczym jej sukienka. Wpadła Lucjuszowi w ramiona. Jednak on wciąż na mnie patrzył. Chyba dostrzegłam w jego oczach żal. Albo nieme przeprosiny. Może naprawdę nie mógł się powstrzymać. Może był taki sam jak wszyscy pozostali nastoletni chłopcy. Każde gardło się nadawało. Po raz kolejny prawie dałam się wykorzystać, zupełnie jak tamtego dnia w jego mieszkaniu. Czemu nie potrafiłam go przejrzeć? Jaką władzę musiał mieć nade mną, skoro wciąż nabierałam się na jego sztuczki? Boże, on prawie wgryzł mi się w gardło... Jeszcze przez dłuższy czas patrzyliśmy sobie w oczy. W końcu jednak odwróciłam się plecami do Lucjusza Vladescu i odeszłam — z wysoko zadartą brodą i wypiętą piersią. Ludzie odsuwali się na bok, schodząc mi z drogi. Postanowiłam nie oglądać się za siebie. Miałam jednak nadzieję, że na mnie patrzył. Patrzył i rozumiał, że popełnił straszny błąd, porzucając mnie dla Faith Crosse. „Współczujesz mi? Nie sądzę. To ja współczuję tobie, Lucjuszu" — mówiłam mu bez słów.

Jake'a oczywiście nigdzie nie było. Nie zdziwiłam się. Upokorzyłam nas oboje. Każdy postronny obserwator z łatwością mógł stwierdzić, że staliśmy z Lucjuszem podejrzanie blisko. Tylko łut szczęścia sprawił, że nikt nie dostrzegł jego kłów. Ostatecznie zadzwoniłam po mamę. Całą drogę do domu siedziałam milcząca i naburmuszona, nienawidząc wampirów. Wtrącających się, łamiących serca, targanych hormonami, gryzących gardła wampirów.

Rozdzial 40 Wasylu! Czy planowałeś to od samego początku? Ależ oczywiście. Prawdziwy ze mnie głupiec, że wcześniej nie odkryłem spisku. Chociaż muszę być ze sobą szczery może znałem prawdę, aleja także za bardzo pragnąłem władzy... Wszelako dziś wieczorem, kiedy zbliżyłem kły do szyi Anastazji, przyszłość ukazała mi się przed oczami z całą jasnością. Zapach jej krwi był niczym serum prawdy wstrzyknięte w moje żyły, niczym zakrzywione lustro odbijające mą diabelską duszę. Od początku wiedziałeś, że amerykańska nastolatka wychowywana poza środowiskiem wampirów nie przetrwa długo na tronie. List, w którym ostrzegałem Cię, że Jessica nie jest jeszcze gotowa, że będzie podatna na ataki ze strony żądnych władzy wampirzyc... nie odkrył przed Tobą nic nowego. Zawsze cieszyła Cię jej słabość. Liczyłeś na nią. Wielkie nieba, Wasylu, czy obaj na to liczyliśmy? Ożeniłbym się z nią i tym samym wypełnił postanowienia paktu, wprowadził do naszego świata w Rumunii, gdzie Anastazja byłaby niemal całkowicie bezbronna, a potem porzucił ją i pozostawił mrocznemu przeznaczeniu. Kiedy? Ile czasu by to zajęło? Rok? Może mniej? Jednak do tego czasu klany zostałyby już oficjalnie zjednoczone, a cała władza znalazłaby się w naszych rękach. W Twoich rękach.

Czy dopomógłbyś losowi, wuju? Czy zlikwidowałbyś ją sam? Oczywiście w tajemnicy, za pośrednictwem jednego ze swoich pachołków... A może próbowałbyś zmusić do tego mnie? Anastazja mieszkałaby wysoko w górach, skryta w naszym zamku, więc któż mógłby lepiej „dopomóc przeznaczeniu", jeśli nie mężczyzna dzielący z nią łoże? Czy taki właśnie miał być Twój najokrutniejszy cios, Wasylu? Sprawić, bym poczuł, co teraz czuję, a potem odebrać mi ją? Czy to byłaby Twoja największa próba wzmocnienia mojego charakteru? To brzmi zbyt okrutnie, nawet jak na Ciebie. Być może nawet po tych wszystkich latach nie doceniam Twoich możliwości - a to bardzo niebezpieczne. A gdybym nie spełnił Twojego polecenia - gdybym jej nie unicestwił - czy mnie również byś się pozbył pod pretekstem niesubordynacji? Wyeliminowałbyś niewygodnego następcę? Kto spośród Rady Starszych rodu Vladescu - a zakładam, że wszyscy znają i popierają Twoje intencje wobec Jessiki — miałby Ci to za złe? Do diabła. Zdobyłbyś wtedy władzę absolutną nad dwoma największymi klanami wampirów, bez widma następcy depczącego Ci po piętach. Czy od początku wiedziałeś, że obdarzę ją tak głębokim uczuciem? I czy to nie wyjątkowo okrutne, że teraz, aby ją mieć, nie mogę jej mieć? Wasylu, uwolnij nas oboje. Uwolnij Anastazję ode mnie i uwolnij mnie, chociaż na krótki czas. Na kilka miesięcy. O więcej nie proszę. Pozwól mi żyć własnym życiem. Nie chcę myśleć o paktach, władzy i o tym wszystkim, do czego - tak jak Ty -jestem zdolny... Ponieważ — co najgorsze i niechętnie się do tego przyznaję -podziwiam Twoją strategię, odczuwam chorą przyjemność, widząc plan w całej okazałości. Na Twoim miejscu z pewnością zrobiłbym

to samo: bez chwili zastanowienia poświęciłbym nic nieznaczącą amerykańską nastolatkę, jeśli dzięki temu mógłbym stanąć na czele legionów wampirów. Sam niemal czuję tę władzę w swoich rękach. Wszelako bezsprzecznie jestem, kim jestem: produktem Twojej ręki. Dlatego też pozostaję, jak zawsze Twój Wciąż, nieodwołalnie Lucjusz PS Anastazja jeszcze mogłaby nas wszystkich zaskoczyć. Naprawdę. Podejrzewam, że przed śmiercią stoczyłaby potworną walkę. Ja jednak nie będę narzędziem jej nieuchronnej zguby. PPS Na wypadek gdybyś nie odczytał moich intencji z powyższego listu, chciałbym wyrazić się jasno: postanowiłem zerwać pakt. Wybór, Wasylu... czy to nie cudowna rzecz? Nic dziwnego, że Amerykanie tak go sobie chwalą.

Rozdzial 41 JESSICO? Otworzyłam oczy. Byłam w swoim pokoju. Leżałam w łóżku, w ciemności, ale ktoś stał obok mnie. Usiadłam i zaczęłam po omacku szukać światła. Ktoś inny włączył je za mnie. Zaczęłam krzyczeć, ale powstrzymała mnie silna dłoń, która przykryła moje usta i pchnęła mnie z powrotem na poduszkę. — Nie krzycz, proszę — szepnął Lucjusz, gdy zaczęłam wić się pod nim. Rozpoznawszy go, uspokoiłam się, a on cofnął dłoń. — Przepraszam, że cię przestraszyłem i potraktowałem tak brutalnie. Ale muszę z tobą porozmawiać. Poczułam dreszcz podniecenia na jego widok. Przyszedł do mnie... Po chwili jednak stanęły mi przed oczami wspomnienia z ostatniego wieczoru. Znów usiadłam i osłoniłam się kołdrą. — Czego chcesz?! — rzuciłam wściekle, zerkając na zegarek. — Jest trzecia w nocy! — Nie mogłem spać po tym, co się wydarzyło. - Przycupnął nieproszony na brzegu łóżka. Wciąż miał na sobie smoking, ale już bez krawata i marynarki, a koszula była wyciągnięta i pognieciona. — Nie będę mógł zasnąć, dopóki nie porozmawiamy. Uniosłam kołdrę i zerknęłam na siebie, niepewna, co założyłam dziś do snu. Czy wyglądam przyzwoicie?

— Nic nie widać - zapewnił mnie Lucjusz, uśmiechając się ledwo dostrzegalnie. - Twój strój do spania nie odkrywa niczego oprócz niejasnej miłości do koni krwi arabskiej. — Stąpasz po cienkim lodzie, mój drogi. Nawet nie próbuj żartować — oznajmiłam. — Posuwasz się za daleko! Lucjusz spuścił wzrok. — Masz rację. Zażartowałem, ponieważ chciałbym udawać, że nasze relacje nie zmieniły się po wydarzeniach tego wieczoru. — Niemal mnie ugryzłeś. A potem uciekłeś z Faith. Nasze relacje zdecydowanie się zmieniły. — Moje zachowanie dzisiejszego wieczoru... to, co prawie uczyniłem... było niewybaczalne - zgodził się, wyraźnie nieszczęśliwy. - Naganne. Nie dość, że zbliżyłem się do ciebie tak niebezpiecznie blisko, to jeszcze zrobiłem to w miejscu publicznym. Na dodatek na oczach Faith; kobiety, której towarzyszyłem tego wieczoru. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Nie potrafię nawet prosić cię o wybaczenie. Wszystko w jego przeprosinach sprawiło mi potworny ból. Zbliżenie się do mnie było „naganne"? „Niewybaczalne"? Nie wiedział, „co w niego wstąpiło", że zapałał żądzą do kogoś tak ohydnego jak ja? Zwłaszcza że mogłoby to rozzłościć jego drogą Faith Crosse. Lucjusz westchnął ciężko, właściwie interpretując moje milczenie. — Teraz pogardzasz mną bardziej, prawda? -Tak. — Wyszłaś. Jake pewnie się pogniewał. — Damy sobie radę. Mój oschły ton najwyraźniej go zaskoczył. — Tak, chyba masz rację. - Zamilkł na moment. - Myślałem, że będziesz miała trochę więcej do powiedzenia.

— A niby co? — Zamierzałam go zbyć, ale nagle słowa zaczęły same płynąć. — Zjawiasz się u moich drzwi, prześladujesz miesiącami, a kiedy w końcu udaje ci się mnie przekonać, że jestem wyjątkowa, kiedy zaczynam coś do ciebie czuć, nagle zmieniasz zdanie i zakochujesz się w plastikowej blondynie, która podoba się wszystkim chłopakom. To takie typowe... — Naprawdę? Czujesz coś do mnie? — zapytał z nutką goryczy w głosie. — Czułam, Lucjuszu. Czułam. Przez chwilę — odparłam. Gniew nagle uleciał, ustępując miejsca gorzkiemu smutkowi. — Teraz to wszystko wydaje mi się złym snem. „Błędem", że zacytuję ciebie. Potwornym błędem. Lucjusz przetarł zmęczone oczy. — Och, Jessico... Nie myśl, że na podstawie moich słów i czynów poznasz całą prawdę o mnie — powiedział zagadkowym tonem. — Czasem... Czasem ja sam jej nie znam. Jeśli wydaję ci się niekonsekwentny, to znaczy, że prowadzę walkę z samym sobą. Pochylił się i złożył dłonie. — Cholera, ale namieszałem. — Tak. Chyba tak. Spojrzał na mnie, w jego oczach dostrzegłam ból. — Nigdy nie zrozumiesz, czym jest pokusa normalności. Prychnęłam niemal. — Ty? Normalny? — Tak, ja. Normalny. — Nigdy ci nie zależało na tym, aby być normalnym. — Nie. To nie do końca prawda. Nie ostatnio. — Wstał i zaczął krążyć po moim niewielkim pokoiku. Zniżył głos niemal do szeptu, jakby mówił do siebie. — Nie masz pojęcia, jak to jest wychowywać się w samotności. Dla jakiegoś celu. Twoi rodzice,

Jessico, nie mają dla ciebie planu. Nie jesteś ich narzędziem. Kochają cię bezwarunkowo. Czy wiesz, jakie to dla mnie obce? Obserwowałam go, nie bardzo wiedząc, co mam powiedzieć. Nie chciałam mu przerywać. Przystanął i uśmiechnął się do mnie smutno. — Przyjechałem tu i nagle zobaczyłem nowy świat. Nasi koledzy z klasy mogą być tacy... lekkomyślni. — Przecież nienawidzisz lekkomyślności. — Ale lekkomyślność jest prosta. - Uśmiech zniknął z jego ust. - Kiedyś wydawało mi się, że amerykańska młodzież jest niedorzecznie pochłonięta sobą. Ale to... że tak powiem, uzależniające. Chciałbym dać się wciągnąć do waszego świata, choćby na chwilę. To dla mnie jak krótkie wakacje. Pierwsze wakacje w życiu. Nikt nie ma tu wobec mnie żadnych oczekiwań. Mam tylko trafiać z dystansu przed dzwonkiem obwieszczającym koniec meczu. — Co chcesz przez to powiedzieć? Opadł z powrotem na łóżko. — Chyba nie chcę z tego jeszcze rezygnować. — Z czego? — Z potańcówek w sali przybranej tanią, kolorową krepi-ną. Z dżinsów. Z koszykówki. Z przebywania z młodą damą bez czucia ciężaru odpowiedzialności za losy pokoleń na moich barkach... — Faith. Nie chcesz rezygnować z Faith. Cofnął się. — Jak na dziewczynę, która odrzucała wszelkie formy moich zalotów, wykazujesz się zadziwiającą zaborczością. — To ty cały czas powtarzałeś, jak istotne jest, żebyśmy się pobrali, na litość boską! Lucjusz przeczesał dłonią kruczoczarne włosy.

— Gdybym cię dzisiaj ugryzł... nie byłoby już odwrotu. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Wieczność. Nic innego nie wchodzi w grę. Wieczność. Jesteś na to gotowa? Poza tym nie wiem, czy chciałabyś mieć mnie za partnera... Jeśli się ze mną połączysz... wieczność może nastąpić znacznie szybciej, niżbyś tego oczekiwała... — Nie rozumiem. Wziął mnie za rękę i splótł nasze palce. — I właśnie dlatego, Jessico Packwood, uwolniłem cię. -Co? — Zerwałem pakt. — Dla Faith — powtórzyłam, wyrywając dłoń. Nienawidziłam uczucia zazdrości, które rozrywało moje serce na strzępy. — Chcesz ugryźć Faith. O to chodzi. Lucjusz potrząsnął głową. — Nie. Nie ugryzę Faith. Choć byłoby zabawnie, gdybym wprowadził ją do świata wampirów i poszczuł nią kilka nielu-bianych wampirzych indywiduów. Nie wierzyłam mu. Wiedziałam, że pragnął Faith. — Jeśli chcesz wypełnić pakt, musisz ugryźć mnie. Jesteśmy sobie przyrzeczeni. Jeśli tego nie uczynisz, pogwałcisz układ i wybuchnie wojna... — Właśnie próbuję ci to powiedzieć. Pakt już nie obowiązuje. Stanowczość w jego głosie przeraziła mnie. Strach pozwolił mi na moment zapomnieć o zazdrości. — Co dokładnie zrobiłeś? — Napisałem do Rady Starszych. Oznajmiłem, że nie będę już brał udziału w tej idiotycznej grze. — Co takiego?! — niemal krzyknęłam. — Co takiego? — powtórzyłam już ciszej.

W oczach Lucjusza pojawił się strach, ale i determinacja. — Napisałem do mojego wuja Wasyla. Odwołałem wszystko. — Myślałam, że nie możesz. — A jednak to uczyniłem. Owo wyznanie przyprawiło mnie o zimny dreszcz. Nie spodziewałam się ujrzeć na twarzy Lucjusza strachu. Jego malutki przebłysk kazał mi przypuszczać, że Lucjusz wpakował się w poważne tarapaty. — I co teraz będzie? — Nie wiem — wyznał. — Ale ty będziesz bezpieczna. Nie możesz się zamartwiać. To ja podjąłem tę decyzję. Nie skrzywdzą cię. — Ponownie wziął mnie za rękę i pozwoliłam mu znów spleść nasze palce. — Nawet jeśli będzie to mnie kosztować życie, Anastazjo, ty będziesz bezpieczna. Jestem ci to winien z powodów, których nigdy nie poznasz ani nie zrozumiesz. Przerażenie ścisnęło mnie za gardło. Niemal zmiażdżyłam mu dłoh palcami. — Co się stanie? — To ciebie nie dotyczy. — Lucjuszu... — Pomyślałam o potwornej bliźnie na jego ramieniu. O jego słowach. „Oczywiście, że mnie bili. Wielokrotnie. Robili ze mnie wojownika...". — Czy cię ukarzą? Zaśmiał się oschle. — Och, Anastazjo. Kara to tylko eufemizm na to, co czeka mnie ze strony Rady Starszych. — Moglibyśmy spróbować im wytłumaczyć... — Wiedziałam, że chwytam się brzytwy. Lucjusz uśmiechnął się z czułością. — Masz dobre serce. Cechuje cię cudowna, choć czasem niebezpieczna naiwność. Jednak świat jest pełen istot takich jak

moja biedna Ognista Bella. Takich jak ja. Istot, które widziały potworne rzeczy i same stały się potworami. Istot, które być może należałoby zlikwidować. — Przestań - jęknęłam. - Przestań wygadywać takie rzeczy! — Ale to prawda, Anastazjo. Nawet nie podejrzewasz, co kryje się w moich snach, planach i wyobrażeniach... Przełknęłam głośno ślinę. — Czy to właśnie miałeś na myśli w Halloween, kiedy powiedziałeś, że pokażesz mi „niefajne" rzeczy? Lucjusz mocniej zacisnął dłoń wokół mojej. -Och, nie, Anastazjo. Nigdy nie użyłbym wobec ciebie przemocy. Bez względu na to, co o mnie myślisz. Gdy będziesz mnie kiedyś wspominać, proszę, uwierz, że nigdy, przenigdy bym cię nie skrzywdził. Nie potrafiłbym. Może kiedyś, dawno temu, zanim się jeszcze poznaliśmy, gdybyś stanęła na mojej drodze do władzy... ale nie teraz. — Zawahał się i odwrócił wzrok. Usłyszałam, jak szepcze pod nosem: — Mam nadzieję, że nie... — Już dobrze, Lucjuszu — uspokoiłam go. — Wiem, że byś mnie nie skrzywdził. Jednak poczułam się dziwnie nieswojo. Czy kiedyś byłby gotów mnie skrzywdzić? Co miało znaczyć to, co powiedział na końcu...? Jednak Lucjusz mnie nie słyszał. Wpatrywał się tępo w różowe ściany, których tak nienawidził. — Dla mojej rodziny... dla moich dzieci... wszystko mogłoby wyglądać inaczej. Choć wielokrotnie krytykowałem ten kraj i panujące tu obyczaje, naprawdę widzę, że dobrze jest tu żyć. — A gdybyś został? — zasugerowałam w przypływie nadziei. — Mógłbyś żyć jak normalny człowiek...

Gdy tylko wypowiedziałam te słowa, zdałam sobie sprawę, jak idiotycznie zabrzmiały. Mimo to Lucjusz zaskoczył mnie odpowiedzią. - Może jeszcze przez kilka tygodni, jeśli mi się poszczęści. - Albo dłużej? - Nie. Dłużej nie. Wiem, gdzie jest moje miejsce, i prędzej czy później muszę wracać. - Lucjusz wstał. - W każdym razie miej świadomość, że uwolniłem cię od paktu. Jesteś wolna. Możesz... cóż... - Do jego głosu zakradł się znajomy sarkastyczny ton. - Możesz zrobić ze swoim życiem, co zechcesz. College. Domek na przedmieściach. Biegające po ogrodzie jasnowłose dzieci z wrodzonym zamiłowaniem do rolnictwa. Twój los jest w twoich rękach. Gwarantuję ci to. - A jeśli już wcale nie chcę tych rzeczy? - Zaufaj mi, Anastazjo... Jessico, przyjdzie czas, kiedy zaczniesz spoglądać na tych kilka miesięcy jak na dziwny sen. Zwykły koszmar. I będziesz bardzo, bardzo szczęśliwa, że nigdy się nie ziścił. Lucjusz pocałował wierzch mojej dłoni. Zrozumiałam wtedy, że ciężar naszego wspólnego przeznaczenia nigdy nie spadnie z jego barków. Mógł grać normalnego nastolatka, ale to dla niego tylko krótkie wytchnienie. Los Lucjusza Vladescu był zapisany w paktach, związany przez genealogię i dyktowany przemocą. Bałam się o niego. Zgasił światło i wkrótce słyszałam już tylko oddalające się kroki. Zanim jednak zamknął drzwi, zawahał się na chwilę. - Naprawdę byłaś dziś najpiękniejszą istotą, jaką w życiu widziałem - powiedział z czułością. - Kiedy tańczyliśmy... I gdy patrzyłem, jak odchodzisz: z podniesioną głową, nie oglądając się za siebie, a tłum rozstępował się przed tobą... Nieważne, gdzie będziesz mieszkać i kogo zdecydujesz się poślubić,

Anastazjo. Zawsze będziesz królową. A ja na zawsze zapamiętam twój obraz z tego wieczoru, tak jak zapamiętam ciepło twoich łez na mojej dłoni, gdy płakałaś nade mną po wypadku. To dwa najpiękniejsze prezenty od ciebie, będę je ze sobą nosił do końca swoich dni. To rzekłszy, Lucjusz zamknął za sobą drzwi, a ja, pomimo słodyczy i ciepła w jego głosie, zadrżałam w ciemności.

Rozdzial 42 WYSTARCZYŁ NIECAŁY TYDZIEŃ, żeby rozpętało się piekło po dotarciu listu Lucjusza na rumuńską wieś pod Sighisoarą. W tym czasie Lucjusz wessał się w życie typowego amerykańskiego nastolatka jak w gorącą, czerwoną żyłę. Grał całymi godzinami w koszykówkę uliczną, opuszczał lekcje i urządził w swoim mieszkanku imprezę, która skończyła się nalotem policji oraz groźbami moich rodziców, że następnym samolotem odeślą go do Bukaresztu. Faith trzymała się jego boku, wydawali się nierozłączni. Wtedy właśnie Lucjusz, mama, tata i ja zostaliśmy wezwani na spotkanie Rady Starszych, które miało się odbyć w hrabstwie Lebanon. Kryzys wywołany decyzją Lucjusza okazał się tak wielki, że wszyscy raczyli osobiście przybyć do Ameryki. Nie było wyboru. Musieliśmy stawić się w wyznaczonym miejscu. - Nie wierzę, że spotykają się w „stekowni" - jęknęła mama z niezadowoleniem, niechętnie wchodząc do Western Sizzlin' w sylwestra o umówionej godzinie. - To jak policzek. Przecież wiedzą, że jesteśmy weganami. — Chcą pokazać, kto tu rządzi — zgodził się tata. - Proszę, nie róbcie wielkiego halo - poprosiłam. Czułam, że sprawy stoją bardzo źle, nawet bez dodatkowego marudzenia rodziców na temat menu. — Mają tu bar sałatkowy. — Same siarczyny! — prychnął tata. — Konserwanty.

Czasem nie potrafił po prostu odpuścić. - Przyszliśmy na spotkanie — zwróciła się mama do kelnerki. - Z grupą starszych... mężczyzn - dodałam. - Powiedzieli, że zarezerwowali całe pomieszczenie. Na ułamek sekundy twarz dziewczyny wykrzywił strach tak lodowaty jak steki w ich chłodni, ale po chwili zdobyła się na uśmiech i sięgnęła po trzy menu. - Tędy, proszę. - O cholera. - Nie potrafiłam się powstrzymać, kiedy weszliśmy do salki. - Wszystko w porządku. — Mama ścisnęła mi dłoń dla otuchy. Ale to wcale nie wyglądało „w porządku". Na środku wyłożonego boazerią pomieszczenia, radośnie przyozdobionego tekturowymi postaciami Świętego Mikołaja, elfów i reniferów ze świecącymi nosami, trzynastu najbardziej posępnych starców, jakich w życiu widziałam, krążyło wokół okrągłego stołu i wbijało noże w ogromny półmisek obładowany krwistymi, prawie surowymi stekami. Kładli sobie na talerze jasnoczerwone krowie mięso, ale wcale go nie jedli. Tylko... siorbali. Sos - czyli wyciekającą z mięsa krew. Choć w restauracji działało ogrzewanie, powietrze w salce było zimne od ich obecności. I jeszcze ten zapach krwi... Drażnił mi nozdrza, rozszerzał wszystkie pory, pobudzał żołądek. Rodzice złapali się za brzuchy, a tacie zaczęło się nawet zbierać na wymioty, bo przyłożył szybko rękę do ust. Najstarszy, najstraszniejszy wampir uniósł niechętnie wzrok znad swojego zakrwawionego talerza. Wskazał na trzy puste krzesła. - Proszę, usiądźcie. Wybaczcie, że zaczęliśmy bez was. Byliśmy potwornie głodni po podróży.

Wasyl. To musiał być wuj Lucjusza. Dostrzegłam nikłe podobieństwo w rysach twarzy oraz tę samą władczą postawę. Jednak starszemu Vladescu brakowało uroku i wdzięku Lucjusza oraz jego cudownego rezolutnego błysku w oku. Właściwie Wasyl wyglądał na udręczoną, zdeformowaną wersję bratanka. Podczas gdy władczość Lucjusza równoważyły poczucie humoru, a nawet wesołość, Wasyl był do cna zgorzkniały i ohydny w swoim despotyzmie. Zrobiło mi się niedobrze na myśl, że Lucjusz - cudowny, zabawny Lucjusz - wychowywał się pod jego kontrolą, że czuł siłę jego pięści... - Siadajcie - polecił Wasyl ponownie. Nawet arogancja — która z czasem stała się dla mnie jedną z najbardziej ujmujących cech Lucjusza - zupełnie nie pasowała do tego staruszka. Jednak posłuchaliśmy go i zajęliśmy miejsca. Kelnerka wręczyła nam menu. Spojrzała ze współczuciem, jakbyśmy byli zakładnikami. -Czy będą państwo jedli...? - Wskazała głową w stronę kupy mięsa, nie znajdując odpowiednich słów. - A może chcą państwo zamówić coś innego? - Tylko trzy razy bar sałatkowy - poprosiła za nas wszystkich mama, oddając menu. Wyraźnie widziałam, ile ją kosztowało zachowanie twarzy w obliczu rozgrywającej się przed naszymi oczami jatki. Rozejrzałam się i zobaczyłam jedno puste krzesło. Zastanawiałam się, czy Lucjusz w ogóle się zjawi. Wtedy drzwi się otworzyły i wszedł. Spodziewałam się, że będzie miał na sobie dawny strój aksamitny płaszcz i czarne spodnie, ale włożył dżinsy i bluzę z logo Grantley. Wyraźnie coś manifestował. Bunt. Mimo to obszedł stół i uścisnął dłoń wszystkim zebranym. - Wuju Wasylu, wuju Teodorze.

Każdy wampir po kolei przerywał krwistą ucztę, by podać mu rękę, a potem szybko powracał do posiłku. Zakończywszy powitania, Lucjusz usiadł i puścił do nas oczko. Widziałam jednak doskonale, że był zdenerwowany. — Boi się ich — szepnęła mi mama do ucha. — Ja też - przyznałam. - Czy pamiętasz któregoś z nich z Rumunii? Mama skinęła leciutko głową. — Wydaje mi się, że widziałam jednego czy dwóch... ale to było wieki temu. — Jedzcie - ponaglił Wasyl, wskazując widelcem w naszą stronę. — Potem porozmawiamy. Rodzice udali się do baru sałatkowego, a ja podążyłam za nimi. Nie potrafiłam jednak powstrzymać się przed zerknięciem na steki z okropnym, niewybaczalnym apetytem. Zapach krwi... był taki odurzający. Pomimo lęku o Lucjusza - a właściwie o nas wszystkich - ta woń mnie przyciągała. Miałam wyrzuty sumienia, że odczuwam łaknienie w tak potwornym momencie. Po powrocie od razu się zorientowaliśmy, że przerywamy cichą, lecz burzliwą dyskusję. Na półmisku piętrzyły się suche, wyssane kawałki mięsa, a talerze stały puste na środku stołu. Wszystkie głowy zwrócone były w stronę Lucjusza, który siedział nieruchomy jak głaz. Gdy weszliśmy, zerknął w naszą stronę. — Czy obecność Packwoodów jest naprawdę konieczna? Staliśmy z miskami sałatki w dłoniach, czekając na werdykt. Nie mam pojęcia, co byśmy zrobili, gdyby Wasyl kazał nam wyjść. Jednak nie uczynił tego. — Tak — powiedział. — Muszą zostać. Odstawiliśmy miski na stół przy naszych miejscach. Stuknięcie szkła o blat odbiło się echem od ścian przerażająco cichego pomieszczenia. Odsunęliśmy krzesła i usiedliśmy.

— Jedzcie — polecił znowu Wasyl. Nawet sos sałatkowy niemal stawał mi w gardle, więc wzięłam kilka symbolicznych kęsów i odepchnęłam od siebie miskę. Wampir po prawej stronie przysunął się do mnie. Teraz, kiedy nie pochylał się nad ociekającym krwią stekiem, mógł uchodzić za zwykłego biznesmena na lunchu. Mimo to cos' w jego spojrzeniu napawało mnie grozą. A więc to jest Rada Starszych... — Nie jesteś' głodna? - zapytał z wyraźnym obcym akcentem. — Nie — odparłam, zmuszając się do spojrzenia w jego czarne oczy. Nie miałam zamiaru wzdrygac się ani okazywać strachu. Czy to naprawdę mój lud? Moja rasa? — Skończyli - ogłosił Wasyl, wstając, gdy rodzice również odsunęli od siebie miski. — A więc czas na zapoznanie. Przedstawił każdego z osobna, ale natychmiast pozapomi-nałam wszystkie imiona. Byłam zbyt zajęta obserwowaniem Lucjusza. Wyglądał jak skazaniec czekający w towarzystwie katów na krzesło elektryczne. Nawet na mnie nie spojrzał. Wasyl usiadł. Jego długie ciało skurczyło się na siedzeniu niczym dziwaczny ludzki akordeon. Rozczapierzył kościste palce i zetknął dłonie opuszkami. — Cóż mamy zrobić z tymi młodymi ludźmi? — Nie z młodymi ludźmi - wtrącił Lucjusz - a ze mną. Tu chodzi tylko o mnie. — Cisza — syknął Wasyl, obracając głowę w stronę bratanka. — Tak jest — ustąpił Lucjusz. Wasyl rzucił piorunujące spojrzenie moim rodzicom. — Wiecie, że Lucjusz zdecydował, w jakimś niezrozumiałym przypływie niezależności -Wasyl niemal wypluł z siebie to słowo — że nie dotrzyma postanowień paktu. Skinęliśmy głowami.

— Lucjusz poinformował nas o swojej decyzji — odezwał się tata. — Wspieramy go w tym wyborze. Może zostać pod naszym dachem, jak długo zechce. — Wspieracie go w tym wyborze?! — zagrzmiał Wasyl z niedowierzaniem. — Wspieracie jego niesubordynację? — Posłuchaj, Wasylu - zaczął tata. Załamywał mu się głos i trochę szpinaku zieleniło mu się na zębach, ale i tak byłam z niego dumna. — To tylko dzieciaki. — Nie znam tego pojęcia — odparł Wasyl. — Dzieciaki. Młodzi ludzie. Nastolatki. Dlaczego nie możemy zostawić ich w spokoju...? Wasyl uderzył pięścią w stół i kilka suchych steków podskoczyło na półmisku. — Spokoju? Mama położyła dłoń na moim ramieniu. — Tak — dodała odważnie. — Skoro Lucjusz postanowił, że nie chce przestrzegać założeń paktu... Cóż... To było bardzo dawno temu. Teraz Lucjusz jest już młodym mężczyzną. Na pewno sam doskonale rozumiesz, że to niedorzeczne... Jak można oczekiwać, że tych dwoje młodych ludzi zakocha się i weźmie ślub tylko z powodu jakiegoś dekretu? Zerknęłam na Lucjusza. Nie odrywał oczu od Wasyla. — Zakocha się? - prychnął Wasyl. - Ktoś tu mówi o miłości? Chodzi o władzę. — Tu chodzi o dzieci! — zaprotestował tata. — Lucjusz spotyka się z pewną młodą damą, a Jessica przygotowuje się do college'u... Najwyraźniej tacie wymsknęło się trochę za dużo. Przy fragmencie o „spotykaniu się z pewną młodą damą" Wasyl zerwał się z krzesła i błyskawicznie zwrócił w stronę Lucjusza. Ten skulił się, jakby oberwał biczem w policzek.

— Zalecasz się? - zaryczał Wasyl. - Do kobiety nieobjętej paktem? — To mój wybór — odparł Lucjusz spokojnie, posługując się swoim nowym ulubionym słowem. Jessica była skłonna wywiązać się z paktu, ale ja zadecydowałem inaczej. Choć wiedziałam, że Lucjusz próbuje mnie chronić, jego słowa zabolały. Podczas całej rozmowy ani razu na mnie nie spojrzał. Na tajny sygnał, który najwyraźniej przegapiłam, czterech najstarszych wampirów podniosło się z miejsca i Lucjusz też wstał, popychany w stronę wyjścia. Jeden z mężczyzn objął go ramieniem, jednak coś mi podpowiadało, że za drzwiami nie czekała Lucjusza miła pogawędka z troskliwym krewnym. — Dokąd go zabieracie? - zapytała mama. — Proszę się nie martwić, pani Packwood - uspokoił ją Lucjusz. Strząsnął z siebie ramię krewnego, jakby wolał godnie stawić czoło przeznaczeniu. — Proszę. Nie powinni się państwo mieszać w sprawy rodzinne. — Lucjuszu, zaczekaj! — zawołałam, zrywając się z krzesła. Wielka gula podeszła mi do gardła, gdy ujęli go znowu pod ramię i zaczęli wlec w stronę drzwi. Czterech na jednego... tchórze. Chciałam za nimi iść, ale mama przyciągnęła mnie z powrotem do siebie. — Nie, Jessico. Nie teraz. — Siadaj, proszę — dodał Wasyl przymilnym tonem. — Nawet gdybyś za nimi poszła... cóż, nie znalazłabyś go. Ale nie martw się, jest bezpieczny z rodziną. — Chyba czas na nas — oznajmił tata, wstając. Poszłyśmy z mamą za jego przykładem. — To jeszcze nie koniec - odparł Wasyl i wskazał na nas kościstym palcem. — Lucjusz wróci z zupełnie innym nastawieniem. A wy nie wyprzecie się swojej obietnicy.

— Moja córka nie zrobi nic wbrew własnej woli — zjeżyła się mama. — Jej wolą jest poślubienie go. Jest mu przeznaczona. Ona to rozumie. Mówiąc waszym językiem, kocha go. — Nie wiem — wydukałam. — Widziałem, jak na niego patrzyła, kiedy Lucjusz był wyprowadzany. — Wasyl się zaśmiał. — Wychowanie wśród ludzi uczyniło twoje uczucia tak przejrzystymi. — Wychodzimy. — Tata chwycił mnie za ramię. — Do widzenia — odparł Wasyl, a potem mi się ukłonił. Kiedy obchodziliśmy stół, mijając całe zgromadzenie wampirów, poczułam, że ktoś wciska mi coś w dłoń. Ruch był tak szybki, iż wydawał się niemal magiczną sztuczką. Jakimś cudem zdołałam zachować zimną krew i powstrzymałam się od krzyku. Zerknęłam przez ramię i mój wzrok zahaczył o wampira, którego do tej pory nie zauważyłam. Był grubszy od pozostałych, nieco niższy, a jego skóra miała czerwieńszy odcień. W jego oczach kryła się iskra rozbawienia, a gdy nasze spojrzenia się spotkały, przyłożył palec do ust, wyraźnie sygnalizując, że mamy jakiś wspólny sekret, i puścił do mnie oczko. Nie od-mrugnęłam do niego. Całą drogę powrotną do domu kurczowo ściskałam karteczkę. Dopiero gdy znalazłam się w swoim pokoju, rozłożyłam ją palcami drżącymi ze zniecierpliwienia. Widniał na niej tekst: NIE BOJ SIE TAK. JESZCZE NIE WSZYSTKO STRACONE. SPRAWIASZ WRAZENIE SYMPATYCZNEJ DZIEWCZYNY. WASYL JEST PO PROSTU TROCHE DESPOTYCZNY. ZAWSZE TAKI WYNIOSLY. SPOTKAJ SIE ZE MNA W TYM LADNYM PARKU ZE STRU-

MYKIEM. OKOLO DZIESIATEJ. BEDE W ALTANIE. I NIECH TO POZOSTANIE MIEDZY NAMI, DOBRZE? TWOJ DORIN

Rozdzial 43 MAMA WESZŁA do mojego pokoju około północy. — Światła u niego nadal jeszcze się nie palą. — Ty też sprawdzasz? — Cały wieczór wpatrywałam się w okno, obserwując garaż. — Oczywiście. Oderwałam na chwilę oczy od szyby. — Myślisz, że nic mu nie będzie? — Naprawdę nie wiem. — Wiedziałaś, że go bili, prawda? Mama odchyliła firankę, przyłączając się do mojego czuwania. — Nie miałam pewności, ale podejrzewałam... — Lucjusz mówił mi, że bili go wielokrotnie. Kiedy to powiedziałam, mój i tak już spory strach urósł prawie do paniki. — Mówiłam ci, że Vladescu słyną z bezwzględności, a Lucjusz był wychowywany na ich księcia — powiedziała mama i opuściła firankę. — Nie dziwię się, że nie miał szczęśliwego dzieciństwa. — Usiadła na łóżku i pocałowała mnie w czoło, jak zwykła czynie, kiedy byłam mała i bałam się burzy. — Ale Lucjusz jest silny — przypomniała mi. — Spróbuj nie poddawać' się lękom. Widziałam jednak wyraźnie, że potrafiła wyciągnąć' wnioski z dzisiejszej sytuacji. Tak jak ja. — A jeśli on nie wróci?

— Wróci. — Zawahała się. — Jess... naprawdę go kochasz? Na szczęście los oszczędził mi odpowiedzi na to pytanie, ponieważ w mieszkaniu nad garażem zapaliło się światło. Ze świstem wypuściłam powietrze. Poczułam się tak, jakbym wstrzymywała oddech od dobrych kilku godzin. Nawet nie czekałam na mamę. Wypadłam z pokoju. Moje bose stopy niemal unosiły się nad zamarzniętym trawnikiem. Nie obchodziło mnie, że jest zimno. Odnalazłam Lucjusza w jego maleńkiej łazience. Był bez koszuli. Pochylał się nad umywalką i przemywał sobie twarz. Usłyszał, że weszłam, ale się nie odwrócił. — Odejdź. — Co się stało? Nawet się nie wyprostował. — Zostaw mnie samego. Zbliżyłam się. — Nie. Odwróć się. -Nie. Na schodach rozległy się kroki i po chwili do mieszkania weszła mama. Poklepała mnie po ramieniu, a potem zbliżyła się do Lucjusza w ten sam spokojny, budzący zaufanie sposób, w jaki ja podchodziłam do Ognistej Belli w dzień zawodów. — Lucjuszu — powiedziała łagodnie i położyła mu dłoń na plecach. Rozpoznałam ten gest z czasów, gdy w dzieciństwie wymiotowałam. Mięśnie Lucjusza napięły się i zadrgały. Poraziła mnie świadomość, że może — ale tylko może — płakał. Albo próbował się powstrzymać. I mu nie wychodziło. Mama pochyliła się obok chłopaka i odgarnęła mu czarne włosy z twarzy. Po chwili wyprostowała się i spojrzała na mnie. — Jess, przynieś apteczkę z kuchni. — Mamo... czy nic mu nie jest?

— Idź, Jess — powtórzyła spokojnie. Nie chciałam iść. Chciałam zostać z Lucjuszem. — Natychmiast — ponagliła. — Dobrze, mamo. — Zatrzymałam się na moment przy drzwiach i zerknęłam przez ramię. Mama przyciągnęła Lucjusza do siebie i objęła go mocno. Drżał. Wręcz trząsł się kon-wulsyjnie. Mama gładziła go po włosach i czule przemawiała do niego. To dlatego mnie odesłała. Wiedziała, że Lucjusz nie chciał, bym była świadkiem jego załamania. Całkiem się rozkleił. Być może pod wpływem matczynego dotyku, którego nie zaznał przez całe życie. Zamknęłam cicho drzwi i pobiegłam z powrotem do domu. Po chwili wracałam z apteczką w dłoniach. Za mną podążał półprzytomny tata, który wciąż walczył z paskiem od szlafroka, choć dotarliśmy już niemal pod drzwi mieszkanka. Kiedy weszliśmy do środka, Lucjusz leżał na łóżku, a mama siedziała obok niego. Ujrzawszy nas, zapaliła lampkę nocną. Podałam jej apteczkę. Lucjusz odwrócił twarz do ściany, ale widziałam wyraźnie, że jest bardzo poturbowany. Miał rozciętą wargę, a pod okiem i na policzku zaczęły się tworzyć ciemne sińce. Nawet jego nos wydał mi się trochę przekrzywiony. — Podam mokrą szmatkę — zaoferował tata, chcąc się do czegoś przydać. — Nic mi nie jest — upierał się Lucjusz. Skrzywił się jednak, kiedy mama przemyła jego zranioną wargę spirytusem. — Mam na ten temat inne zdanie — odparła mama. — To chyba nie jest mój najlepszy rok, co? — zażartował Lucjusz gorzko. — Koń przynajmniej nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. Tata również przycupnął na skraju łóżka. Wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w mokrą szmatkę, jakby nie wiedział, co ma z nią teraz zrobić.

— Co się stało? Lucjusz milczał. — Lucjuszu — zachęcił tata. — Powiedz nam. — Jessica powinna iść spać — odezwał się w końcu chłopak, z twarzą wciąż zwróconą do ściany. — Już późno. — Chcę zostać. — Jesteś jeszcze dzieckiem — powiedział Lucjusz. Jego głos był oschły i odległy. — Nie musisz się w to mieszać. Rodzice spojrzeli po sobie i zrozumiałam, że w tym właśnie momencie ustalali bez słów, czy faktycznie byłam jeszcze dzieckiem. — Jessica może zostać, jeśli zechce — odezwał się wreszcie tata. — Ta sytuacja dotyczy również jej. — Rano sobie pójdę — obiecał Lucjusz. — A wtedy nie będzie to już dotyczyło żadnego z was. — Nigdzie nie pójdziesz — oznajmiła mama. Wzięła od taty szmatkę i wytarła krew z policzka Lucjusza. Odwróciła delikatnie jego głowę i po raz pierwszy ujrzałam skalę obrażeń. Choć w pomieszczeniu panował półmrok, od razu dostrzegłam, że w porównaniu z wujem, koń obszedł się z nim łaskawie. Żołądek ścisnął mi się ze złości i smutku. — To sprawa między mną a moją rodziną. — Lucjusz uniósł się nieco na łokciach. Wciąż na mnie nie patrzył. — Wrócę do domu i stawię czoło problemowi. Wszyscy wiedzieliśmy, co ma na myśli. Więcej bólu. Więcej blizn. — To jest teraz twój dom — oznajmił tata stanowczo. — Zostaniesz tutaj. Gdy słuchałam taty i obserwowałam mamę doglądającą ran Lucjusza, po raz pierwszy z całą świadomością dostrzegłam ludzi, którzy wykradli dziecko z Rumunii, ratując mu życie. Nagle

zrozumiałam, jak wiele dla mnie ryzykowali. Zrobiło mi się głupio, że byłam taka samolubna i nie zauważyłam tego wcześniej. Oczywiście rodzice zawsze bagatelizowali swoje poświęcenie. — Dom! — prychnął Lucjusz z pogardą. — Tak, dom — powtórzyła mama. — Właściwie to — dodał tata i położył dłoń na ramieniu Lucjusza — mieszkałeś w tym garażu zdecydowanie za długo. Dziś przeniesiesz się z powrotem do domu. Na stałe. Znajdzie się pokój. — Nie chcę nadużywać waszej gościnności — zwrócił się Lucjusz do taty. — Nie musicie się o mnie martwić. Rada Starszych nie zamierza tu zostać. Możecie mi wierzyć. Są przekonani, że zrozumiałem przekaz. Że więcej nie będę się sprzeciwiał. — Tak czy siak, chciałbym, żebyś się przeniósł do domu — upierał się tata, ignorując zdanie chłopaka. — Czy możesz wstać? Lucjusz wyglądał na zbyt poobijanego i zbyt wyczerpanego, żeby dalej protestować. Powoli zwiesił nogi z łóżka i usiadł. — Cholera — burknął, łapiąc się za żebra. - Wujowie pamiętają wszystkie miejsca, w których byłem kiedyś połamany. Dzięki temu wiedzą, jak skutecznie znów mnie okaleczyć. Mama z czułością objęła nagie barki Lucjusza i naraz pożałowałam, że nie jestem na jej miejscu. Lucjusz wtulił się w nią, znów pozwalając sobie na chwilę słabości. Kiedy tak siedzieli przytuleni, uniosła wzrok nad jego pochyloną głowę i spojrzała na tatę. W jej oczach malował się głęboki smutek. — Spróbuj wstać — powiedział tata i złapał Lucjusza pod ramię. — Dziękuję — odparł Lucjusz. Na stojąco, nawet pobity, nadal wyglądał po królewsku. — Dziękuję za wszystko. Przepraszam, że przysparzam wam tylu kłopotów.

— Nie, to żaden kłopot, synu — zapewnił tata i pomógł mu złapać równowagę, przytrzymując ręką w pasie. — Żaden kłopot. Lucjusz znów się skrzywił, gdy mama też go objęła. Ruszyli, bardzo powoli, ale po kilku krokach Lucjusz się zatrzymał. — Doktor Packwood... Panie Packwood... W przeszłości nie zawsze byłem uprzejmy. Obawiam się, że nawet was określiłem mianem słabych. Tak bardzo różnicie się od mojej rodziny... — Już dobrze, chłopcze — zapewniła go mama, zachęcając do kolejnego kroku. — Nie musisz mówić nic więcej. — Nie — zaprotestował. — Właśnie, że muszę. Niesłusznie was obrażałem, i nie tylko dlatego, że jesteście moimi gospodarzami. Pomyliłem waszą dobroć ze słabością. Bardzo was za to przepraszam. Przyznaję się do błędu. — Chodźmy już. — Tata poklepał go po plecach. — Przeprosiny przyjęte. A teraz zabierzemy cię do łóżka. Tworzyliśmy zaiste żałosną, powolną procesję, kiedy sunęliśmy przez zamarznięte podwórze — mama, tata i Lucjusz dreptali w zbitej grupce przez śnieg, a ja człapałam za nimi. Mama przygotowała Lucjuszowi posłanie w swoim gabinecie — małej kanciapie między moim pokojem a sypialnią rodziców — potem udała, że poszła spać. Wiedziałam jednak, że rodzice będą czuwać całą noc. Na pewno nie uwierzyli zapewnieniom Lucjusza o powrocie jego brutalnych krewnych do Rumunii. Wciąż się martwili, że chłopak zniknie bez śladu. Ja też byłam zatroskana. Wkrótce jednak usłyszałam jego ciężki, miarowy oddech dochodzący zza ściany. Pewnie zasnął. Musiał być wykończony. Gdy weszłam do ciepłego łóżka i naciągnęłam kołdrę pod samą szyję, przypomniałam sobie, że dziś sylwester i właśnie rozpoczął się Nowy Rok. Niedługo skończę osiemnaście lat. Formalnie rzecz biorąc, będę mogła wyjść za mąż.

W pokoju obok mężczyzna, z którym byłam do niedawna zaręczona niemal od urodzenia, przekręcił się na bok i wydał z siebie przytłumiony jęk. Ciekawe, ile razy go tak „skutecznie" łamano i ile razy już tak jęczał, cierpiąc nawet we śnie? I czy nosił też inne blizny, skryte głęboko w swoim wnętrzu? Ból gorszy nawet od połamanych kości, ran i siniaków...

Rozdzial 44 PODESZŁAM DO ALTANY W PARKU „około dziesiątej", jak sugerowała notka. Czekający tam wampir pomachał mi jedną ręką, a drugą przytrzymywał wokół szyi kołnierz płaszcza. Panował prawdziwy ziąb i zanosiło się na śnieżycę. — Bałem się, że nie przyjdziesz — powiedział z uśmiechem. Pomimo przyjaznego powitania postanowiłam zachować ostrożność. — Lucjusz powiedział, że wróciliście do domu. — W rzeczy samej — potwierdził. — Wszyscy pojechali już do Rumunii. Ja zostałem z nadzieją, że może uda mi się jakoś uratować sytuację. Rozluźniłam się trochę na wieść, że większość wujów Lucjusza opuściła kontynent. Im byli dalej, tym lepiej. — Nazywam się Dorin — dodał i wyciągnął do mnie dłoń skrytą w rękawiczce z jednym palcem. Musiał zauważyć, że ze zdumieniem wpatruję się w jaskrawą włóczkę w żółte i pomarańczowe paski. — Świetne, co nie? — zapytał i pomachał przede mną rękami. — Kupiłem je w centrum handlowym. Uścisnęłam mu dłoń. — Byłeś na zakupach w centrum handlowym? — Oczywiście. Kultura amerykańska. Nastawiona na zabawę. Bardzo zazdrościłem Lucjuszowi tego kilkumiesięcznego wyjazdu. Rzecz jasna, czasowa rozłąka ze starym Wasylem do-

brze mu zrobiła. - Wciągnął policzki, imitując grobową minę starca. — Każdemu wyszłoby to na zdrowie. Przyjrzałam się z uwagą twarzy Dorina. Miał zaróżowione od mrozu policzki i - jak wszystkie pozostałe wampiry - czarne oczy. Jednak w ich kącikach dostrzegłam maleńkie, radosne zmarszczki. — Siadaj, siadaj - zachęcił i wskazał na ławkę, zgarniając z niej cienką warstwę śniegu. Nie wydawało się to dobrym pomysłem. — Może poszlibyśmy do kawiarni? — zaproponowałam i chuchnęłam w dłonie. Zerknęłam z zazdrością na jego wełniane rękawiczki. Dorin zastanowił się przez chwilę, a potem skinął głową potakująco. — Jasne. Czemu nie? Pusty park wydał mi się po prostu intrygującym miejscem. Idealnym na potajemne spotkania. Wiesz, jestem fanem powieści szpiegowskich. — Ja też — wyznałam z uśmiechem. — Cóż, nie dziwię ci się - powiedział i ponaglił mnie do wyjścia z altany. — Przecież jesteśmy spokrewnieni. Pewnie mamy mnóstwo wspólnego. — Jesteśmy spokrewnieni? — Tak, tak. Powinienem wspomnieć o tym w liściku. Może wydałbym ci się mniej przerażający. — Jak spokrewnieni? — Jestem twoim wujem — poinformował mnie. — Bratem twojej mamy. Stanęłam jak wryta i przyjrzałam się mu, próbując zobaczyć w jego twarzy jakieś podobieństwo do mojej biologicznej mamy albo do mnie. — Nie wyglądasz jak ona... ani jak ja. Różowiutkie policzki Dorina pobladły nieco.

— Cóż, tak naprawdę jestem jej bratem przyrodnim. Twój dziadek miał romans... — Wyszczerzył zęby zażenowany. — I ja jestem tego owocem! — Możesz mi opowiedzieć o moich biologicznych rodzicach? -Oczywiście, oczywiście - zapewnił. - Ale najpierw wejdźmy gdzieś. Cała drżysz. To prawda. Drżałam z zimna i ekscytacji. Wampir u mojego boku był moim wujem. Znał moich rodziców... Wreszcie, prawie po osiemnastu latach, mogłam się dowiedzieć, kim naprawdę byli. Byłam na to gotowa. Dorin zaoferował mi swoje ramię, więc wsunęłam dłoń pod jego łokieć. — Chodźmy, Anastazjo. Mamy tyle do omówienia. Przeszliśmy przez zamarznięty park do najbliższej kawiarni. Dorin zatrzymał się przed wejściem i przeczytał szyld: Ziarnko Do Ziarnka. Po chwili jego twarz rozświetlił szeroki uśmiech. — Rozumiem. Naprawdę. Śmieszne. Amerykanie stosują takie żartobliwe nazwy. W Bukareszcie ta kawiarnia nazywałaby się pewnie Kawiarnia. Komuniści za bardzo u nas namieszali. Zamówiliśmy — dla mnie bezkofeinową, a dla Dorina podwójną latte z bitą śmietaną i kawałkami czekolady - po czym zanieśliśmy napoje do stolika w rogu pomieszczenia. Dorin wyssał całą śmietanę niczym krew ze steku. — Zanim przejdziemy do opowieści rodzinnych... — zaczął. — Cóż za potworności się wczoraj działy, co? — zapytał i wytarł chusteczką wąsy z piany. - Ale to cały Wasyl. Uwielbia teatr bardziej niż pospolity wieśniak. Wszystko zawsze sprowadza się do zorganizowania dobrego przedstawienia. Moje ciepłe uczucia do wuja zaczęły słabnąć.

— A więc to, co stało się z Lucjuszem, miało tylko wywołać lepszy efekt sceniczny? Bo jego złamany nos wyglądał cholernie wiarygodnie. Dorin zamarł z kubkiem przy ustach, potem zaś odstawił go z powrotem na stół. — Nie? Naprawdę? -Tak. — Ojej. Myślałem, że już z tym skończyli. To niedobrze. Bardzo niedobrze. Nie sądziłem, że znów ośmielą się go tknąć. Ze będą mieli odwagę z nim walczyć. Ja sam bym nie ryzykował. — Było ich czterech na jednego — przypomniałam mu. — Wszystko jedno. — Dorin zdawał się mierzyć szanse. — Ja bym nie zaryzykował. Jak on się czuje? Jak mu poszło? Jakie słowa mogłyby to oddać? — Aż tak źle, hę? - Dorin wyglądał na szczerze zmartwionego. — Wasyl nigdy nie interesował się dziećmi. Ale Lucjusz mimo wszystko nam się udał, nie sądzisz? Jest świetnym młodzieńcem. Znakomitym wampirem. Cały ród Vladescu jest z niego dumny. I nie bez powodu. Oczywiście nie dziwi mnie, że Lucjusz się zbuntował. Ostatecznie przez całe życie Wasyl trzymał go krótko. Przeciągnęłam palcem po brzegu mojego kubka. — Co teraz się stanie z Lucjuszem? — Cóż, ten list zaskoczył Radę Starszych. Zawsze się nam wydawało, że to ty będziesz problemem. Amerykanie nie przepadają za paktami krwi. To bardziej europejski koncept. Próbowałem im to wyjaśnić, ale nikt mnie nigdy nie słucha. Byli przekonani, że da się ciebie zwabić. — Zwabić? -Cóż, tylko spójrz na Lucjusza. Założyliśmy po prostu, że potrafi oczarować każdą nastolatkę. Jest bardzo popularny

w Bukareszcie wśród debiutantek, które zwabia do świata nieumarłych... Nie chciałam słuchać o dawnych podbojach Lucjusza. — A więc doszliście do wniosku, że prędzej czy później zakocham się w nim, a on zniesie wszystko, co przeznaczył mu los. Dorin przekręcił w zamyśleniu głowę. — Tak. Chyba tak. No i zakochałaś się, prawda? Kochasz go? Oblałam się rumieńcem. — No nie wiem, czy go kocham... — Wszyscy widzieliśmy, jak patrzyłaś na Lucjusza. A Wasyl, mimo swoich wad, świetnie odczytuje myśli innych wampirów. Jest w tym lepszy od większości z nas. Cholernie dobry. Ciekawe, jakiej umiejętności nie opanował do perfekcji? — Nie jestem jeszcze wampirem — uściśliłam. — Ale odczuwasz łaknienie, prawda? — zapytał Dorin z nadzieją. — W tym wieku musisz... Rozejrzałam się po kawiarni, upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu. — Tak — wyznałam szeptem, żeby nie usłyszał mnie barman. — Czasami. Dorin pokiwał głową ze zrozumieniem. — Czeka cię tyle przyjemności, Anastazjo. Twój pierwszy łyk Syberyjskiej Czerwieni, zwłaszcza grupy zero, rocznik 1972... — Spojrzał w dal nieobecnym wzrokiem i oblizał wargi. — Coś wyjątkowego. Tak, tak. — Nie czeka mnie, jeśli nie zostanę wampirem. Jeśli nigdy nie zostanę ugryziona. Dorin powrócił do rzeczywistości. — A tak, pakt. I nasz kapryśny Lucjusz. Musimy, i tu mam na myśli ciebie, skłonić go do zmiany zdania i dopilnować, by warunki paktu zostały wypełnione.

— Co j a mogę zrobić? — Kochasz go. Możesz przemówić mu do rozumu. To bardzo proste. — To wcale nie jest proste. Lucjusz zrezygnował z paktu raz na zawsze. Poza tym ma teraz dziewczynę... — Lucjusz się buntuje. Jest nastolatkiem. Ale wróci. Wróci do ciebie. Dopiłam resztki kawy. — Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz. — Dorin nie widział, jak Lucjusz mnie teraz traktował. Przy śniadaniu był nieobecny myślami. Całkowicie zdystansowany. Coś się z nim stało po tym pobiciu. Śmiech, sarkazm, beztroska — wszystko zniknęło. Wygasło. Lucjusz się zmienił. Był poważny. Przerażający. — Musimy spróbować — stwierdził Dorin. Zastanawiałam się, czy umie czytać w moich myślach jak Wasyl. — Potrafisz to zrobić. Jesteś córką Mihaeli Dragomir. Do diabła, ta kobieta mogła osiągnąć wszystko, jeśli tylko chciała. Wtedy wuj przekrzywił głowę i spojrzał na mnie spod zmrużonych powiek. — O co chodzi? — spytałam. — Kiedy patrzę na ciebie pod pewnym kątem, wyglądasz zupełnie jak ona. Jesteście podobne jak dwie krople wody, że posłużę się frazeologizmem. — Pokręcił głową i westchnął głęboko. — Piękna, piękna z niej była kobieta. Taka strata. — Dorinie, dlaczego ty nie możesz stanąć na czele naszego klanu? — zapytałam. — Należysz do Rady Starszych. Nie mógłbyś naprawić za nas tego całego bałaganu? Zmienić jakoś pakt? — Mówiłem ci już. Moja krew nie jest czysta. Ty jesteś ostatnią dziedziczką tronu z dynastii Dragomirów. To musisz być ty. Wszyscy na ciebie liczymy; i na krew, która płynie w twoich żyłach. Twoja matka była urodzoną przywódczynią. Podobnie ojciec. Był bardzo królewski. Masz w sobie ich krew.

— A jeśli pakt nie zostanie zrealizowany? Czy naprawdę dojdzie do wojny? — Dragomirowie i Vladescu już zaczynają się niecierpliwić. Po obu stronach słychać szmery niezadowolenia. Wasze małżeństwo ma zapewnić stabilizację, gwarantować, że władza rozłoży się równo między dwoma klanami, które od wieków walczyły o wpływy. Jednak wraz z szerzeniem plotek, że pakt może nie zostać zrealizowany, zaczyna powracać dawny chaos, i to dotkliwiej niż kiedykolwiek. Już teraz sytuacja robi się niestabilna. — Czy wampiry w ogóle mogłyby umrzeć? — Wampiry nie umierają - wyjaśnił Dorin. - Ale mogą zostać unicestwione - a to znacznie gorsze od śmierci. Odpowiadam jednak na twoje pytanie: tak, wampiry mogłyby zostać unicestwione. Dawna wojna, którą zakończyły twoje zaręczyny z Lucjuszem, wybuchłaby na nowo. Najprawdziwsza wojna. Przeze mnie. — Twoim rodzicom udało się doprowadzić do rozejmu — ciągnął Dorin. — Dzięki tobie zapanuje trwały pokój. — Opowiedz mi o nich - poprosiłam. - Chciałabym wiedzieć wszystko. Dorin uśmiechnął się od ucha do ucha i spojrzał na mnie ciepło. Potem dał znak kelnerowi. — Chyba potrzebujemy całego dzbanka. — Zwrócił się z powrotem do mnie. — Mam ci tyle do opowiedzenia, moja przyszła księżniczko.

Rozdzial 45 CO TY TU ROBISZ? - zapytał Jake. Czekałam przy jego szafce, ale nie ucieszył się na mój widok. Odsunęłam się, żeby mógł ustawić szyfr w zamku. Miałam wrażenie, że minęły całe wieki, odkąd mocował się z nim na początku roku szkolnego. Tyle się od tego czasu wydarzyło. — Chciałam cię zobaczyć — powiedziałam. — Porozmawiać O tym, co się stało na balu. — Przez ciebie wyszedłem na idiotę. — Jake otworzył z impetem drzwiczki, trzaskając nimi o szafkę obok. — To ja zrobiłam z siebie idiotkę — zaprzeczyłam. — To ja... — Nie musisz tego opisywać — przerwał mi Jake, wrzucając książki do szafki. — Widziałem ciebie z nim. Byłem tam, przypominam, na wypadek gdybyś zapomniała. Bo tamtej nocy zapomniałaś. — Zasłużyłam na to — przyznałam. — Chciałam tylko powiedzieć przepraszam. — Dlaczego w ogóle chciałaś ze mną iść? — zapytał. — Byłem nagrodą pocieszenia, bo Luc zaprosił Faith? Bo może i obłapiał cię na balu, ale wydaje mi się, że ma dziewczynę. Jake chciał mnie zranić — i mu się udało. Nie mogłam go winić. Ostatecznie najpierw to ja skrzywdziłam jego. — Jake, nie jesteś niczyją nagrodą pocieszenia — zapewniłam. — Jesteś jednym z najfajniejszych chłopaków, jakich znam, i żałuję, że cię tak potraktowałam.

— Taaa. Ja też — odparł Jake i zatrzasnął szafkę. — Ale nie musisz się nade mną litować, Jess. To ja lituję się nad tobą, bo ten ważniak z Europy nigdy nie będzie cię traktował tak fajnie jak ja. Wiedziałam, że Jake ma rację. „Fajnie" nie należało do zasobu słów Lucjusza Vladescu. Zasadniczy. Rycerski. Zabawny. Arogancki. Niebezpieczny. Honorowy. Namiętny. Oto słowa, które określały Lucjusza Vladescu. Ale fajny? Nigdy. — Widzę, jak na niego patrzysz - dodał Jake. — Do diabła, już od dnia, kiedy zjawiłaś się na treningu, wiedziałem, że zerwiemy. Nie patrzyłaś na mnie. Patrzyłaś na niego. Zabrakło mi słów. Nie miałam jak się bronić. — On złamie ci serce, Jessico. Ten gość cię unicestwi. To rzekłszy, mój pierwszy chłopak odwrócił się na pięcie i odszedł z mojego życia — z godnością nie chłopską, ale iście królewską. Stałam jak słup soli i wpatrywałam się w Jake'a w milczeniu. Nie mogłam się nadziwić, że użył tak „wampirzego" określenia. Unicestwić. Czy to nie dziwne, że ze wszystkich możliwych słów — a miał do wyboru tak wiele: zmiażdżyć, zniszczyć, zranić, zrujnować — wybrał właśnie ten konkretny termin? To niemal jak zły omen. Wstrząsnął mną zimny dreszcz. Ale dlaczego? „Przecież wiesz, Jess... W głębi serca czujesz, że masz powody, by obawiać się Lucjusza..." — tłumaczyłam sobie w duchu. Byłam ostatnią kandydatką z czystej linii na przywódczynię klanu, który od pokoleń wojował z klanem Lucjusza. Miałam odziedziczyć władzę, której jego rodzina pożądała od zawsze. Jeśli usunięto by mnie z drogi... Przypomniałam sobie dziwny komentarz Lucjusza zaraz po balu świątecznym: „Proszę,

uwierz mi, że nigdy, przenigdy bym cię nie skrzywdził. Nie potrafiłbym. Może kiedyś, dawno temu, zanim się jeszcze poznaliśmy, gdybyś stanęła na mojej drodze do władzy... ale nie teraz. Boże, mam nadzieję, że nie...". Nie. Lucjusz nigdy by mnie nie skrzywdził, nawet jeśli miałoby mu to ułatwić drogę do władzy. Postanowiłam trzymać się pierwszej części jego deklaracji: „Nigdy, przenigdy bym cię nie skrzywdził. Nie potrafiłbym". Wtedy pomyślałam o odmienionym Lucjuszu. Zdystansowanym, gniewnym, posiniaczonym młodzieńcu, który nie chciał nawet spojrzeć mi w oczy. Czy on mógłby mnie skrzywdzić? Nie wierzyłam w to. Jeśli w mojej nowej, postawionej na głowie rzeczywistości w ogóle istniał jakiś pewnik, była to obietnica Lucjusza, że będzie mnie chronił, nawet za cenę własnego życia. Jednak nie potrafiłam przestać czuć niepokoju — lęku nawet — z powodu nietypowego, złowieszczego ostrzeżenia Jake'a.

Rozdzial 46 LUCJUSZU, PRZYNIOSŁAM CI trochę gorącej czekolady. -Wsunęłam głowę do jego nowego pokoju z tacą w ręku. — Jest wegańska, ale całkiem niezła. Lucjusz leżał na wznak na prowizorycznym łóżku, czyli ułożonym na podłodze dmuchanym materacu. Miał zamknięte oczy i słuchawki na uszach. Nikłe światło — pochodzące jedynie z niewielkiej lampki stołowej — tworzyło wokół niego ogromne plamy cienia. Przystanęłam na moment, żeby mu się przypatrzeć, zanim mnie zauważy i odwróci się, jak zwykł to ostatnio czynić. Siniaki zaczęły blednąc, a opuchlizna wokół oka zmalała. Odstawiłam tacę i poklepałam go po ramieniu. Przestraszył się. Zerwał z uszu słuchawki i usiadł. — Nie zaskakuj mnie w ten sposób. Nie wiesz, że to nierozsądne? Dotąd się nie nauczyłaś? — Przepraszam. — Cofnęłam się o krok, dostrzegłszy chłód w jego oczach. — Zrobiłam tylko gorącą czekoladę i pomyślałam... — Nie lubię czekolady. — Właśnie skończyłeś kolejne opakowanie lodów z tofu taty — oznajmiłam. — A więc nie udawaj, że nie lubisz czekolady. Po prostu się poczęstuj. Lucjusz odepchnął moją rękę i trochę gorącego płynu wylało się na podłogę. — Jessico, już późno. Idź spać.

Zignorowałam go, usiadłam obok niego po turecku i zaczęłam sączyć kakao. — Czego słuchasz? — Niemieckiego metalu. Richthofen. Odstawiłam kubek. — Mogłabym też posłuchać? Zacisnął zęby, ale się zgodził. — Jak chcesz. Nałożyłam słuchawki na głowę i się załamałam. Miałam wrażenie, że to muzyka dla udręczonych dusz w drodze do piekła. Gardłowy niemiecki wokal, ryk syntezatorów, zero linii melodycznej. Tylko wycie i ryczenie. Przerażające. — Co się stało z Black Eyed Peas? — zaryzykowałam żart, ściągając słuchawki. — To lepiej współgra z moim obecnym nastrojem. — Lucjuszu... — Jess, idź sobie. — Przestań mnie odpychać. — Nie próbuj się do mnie zbliżyć! Objęłam kolana ramionami. — Martwię się o ciebie. — Czas na umartwianie się minął. — To nieprawda. Jeszcze możemy wszystko naprawić. — Za kilka tygodni wrócę do Rumunii i zmierzę się z karą za moje nieposłuszeństwo. Zostaw mnie w spokoju na ten krótki czas. Czas, który mi pozostał. O nic więcej nie proszę. — Ale ja chcę ci pomóc. Zaśmiał się gorzko. — Ty? Ty chcesz mi pomóc? — To wcale nie jest śmieszne. Mogę ci pomóc. Prawdopodobnie jestem jedyną osobą, która to potrafi. -Jak?

— Mogę za ciebie wyjść, oto jak. W jego oczach zatliła się czułość, ale tylko na moment. Lucjusz przetarł je dłońmi, naciskając na sińce, jakby wymierzał sobie karę. — Jessico... Wykorzystałam okazję i pochyliłam się, by chwycić go za rękę. — Moglibyśmy to zrobić. Zrobimy to. Lucjusz wyrwał mi się. — Nawet nie wiesz, co proponujesz. Po prostu litujesz się nade mną. Nie ożenię się z powodu twojej litości jak jakiś nędzny kundel, którego czeka uśpienie, ale w ostatniej chwili dobra dusza zabiera go ze schroniska. Wolę zostać unicestwiony z godnością. — Nie lituję się nad tobą. -Nie? — Nie. — Łzy napłynęły mi do oczu. — Kocham cię, Lucjuszu. Nie wierzyłam, że te słowa wymsknęły mi się z ust. Zawsze wyobrażałam sobie, że wypowiem je po raz pierwszy w idealnym, podniosłym momencie. A nie w chwili desperacji jak teraz. Zapadła cisza. W oczach Lucjusza znów pojawił się nieprzejednany chłód. — Tym bardziej się nade mną litujesz, Jess — odparł. Następnie położył się i przekręcił na bok, jakby chciał iść spać. Wybiegłam z pokoju i zderzyłam się z mamą, wpadając wprost w jej ramiona. Poprowadziła mnie do swojej sypialni i delikatnie zamknęła drzwi. — Co robiłaś u Lucjusza? — zapytała. Wyciągnęła kilka chusteczek z pudełka i wręczyła mi je. — Tylko rozmawialiśmy. — Przetarłam oczy, ale łzy nie chciały się zatrzymać.

— Co ci powiedział? Dlaczego płaczesz? — Powiedziałam Lucjuszowi, że go kocham — wyznałam, miętosząc rozmiękłe chusteczki. — Że chcę za niego wyjść. Mama otworzyła szerzej oczy. Charakterystyczny dla niej stoicki spokój nagle ją opuścił. — A on co na to? — zapytała powolnym, sztucznie obojętnym tonem, ale wyczułam w nim nutę strachu. — Odmówił. Woli zostać unicestwiony, niż pozwolić mi wyjść za siebie, jak to ujął, z litości. Mama odetchnęła z wyraźną ulgą. Zamknęła oczy, złożyła dłonie i przycisnęła opuszki palców do ust. — Dobra robota, Lucjuszu. Dobra robota.

Rozdzial 47 JESS, SPÓŹNIMY SIĘ NA MATEMATYKĘ - powiedziała Mindy, niemal wlekąc mnie za sobą korytarzem. Wyrwałam się jej. — Nie idę. Chyba dziś sobie daruję tę lekcję. — Znowu? — W głosie Mindy wyczuwało się troskę. — Jess, kiedyś nigdy nie opuszczałaś lekcji. Teraz prawie na nic nie chodzisz. Poza tym to matematyka. Twój ulubiony przedmiot! — Nie mam ochoty, Min. — Co się z tobą dzieje, Jessico? - zapytała. - Chodzi o Lucjusza? Bo oboje się zmieniliście. A on był niedawno cały posiniaczony... Co się dzieje u ciebie w domu? — Nic, Mindy. Przysięgam. — Opuszczasz lekcje, Jake przeszedł do historii, Lucjusz wygląda, jakby miał w każdej chwili popełnić samobójstwo, a ty mówisz, że nic się nie dzieje? Skierowałam się w stronę łazienki. — Po prostu idź na lekcję, okej? Zostanę tutaj i poczekam, aż zrobi się pusto, a potem sobie pójdę. — Martwię się o ciebie, Jess — odezwała się Mindy, przyciskając książki do piersi. — Naprawdę się martwię. — Nie dzieje się nic strasznego - zapewniłam. Nic oprócz złamanego serca, zerwanego paktu i groźby wampirzej wojny. Jak mogłabym skupić się na nużących wykładach, bezsensownych pracach domowych i nudnych tekstach, skoro wszystko wokół mnie rozpadało się na kawałki? Skoro zagrożone było

czyjeś życie? — Zadzwonię do ciebie później, dobrze? — obiecałam. Mindy wciąż stała i patrzyła na mnie wystraszona, gdy przemknęłam do łazienki i weszłam do jednej z kabin. Jednak pech nie chciał mnie opuścić nawet tam. Gdy stałam obok sedesu i czekałam na dźwięk dzwonka, do łazienki weszła Faith Crosse ze swoją koleżanką Lisą Clay. Przez szparę między drzwiami kabiny i ścianą obserwowałam, jak zajmują miejsca przed ołtarzem z luster, gotowe na chwilę samouwielbienia. — No to co się dzieje między tobą a ponętnym Lucjuszem? — zapytała Lisa, grzebiąc w torebce. Po chwili wyciągnęła błysz-czyk do ust i musnęła nim wargi. — I kto nabił mu to limo? — Nie chce mi powiedzieć. — Faith wzruszyła ramionami i przeczesała włosy. — Znasz Lucjusza. Ma swoje tajemnice. Ale odkąd to się stało, prawie oszalał. Lisa obsypała sobie policzki odrobiną różu. — Oszalał w sensie pozytywnym czy negatywnym? — Oszalał na moim punkcie — poskarżyła się Faith, wywracając dużymi, błękitnymi oczyma. - Nie daje mi spokoju. Cały czas tylko by się całował. I jest przy tym taki namiętny. Lisa odwróciła się do lustra najpierw jednym policzkiem, a potem drugim, sprawdzając, czy nie pozostawiła smug. — Faceci. Zawsze są tacy napaleni. — Tak, ale on jest superekstranapalony. Nigdy nie ma dosyć. Kiedy tylko wchodzimy do jego mieszkania nad garażem Packwoodów, niemal od razu zaciąga mnie do łóżka. Uprawia seks z Faith. Zęby zabolały mnie tak potwornie, tak nieznośnie, że naprawdę wydawało mi się, iż kły za chwilę przebiją dziąsła. Zdławiłam okrzyk bólu, zasłoniłam usta dłonią i zgięłam się wpół. No i jeszcze to łaknienie... Potrzebowałam krwi... Desperacko. Po prostu musiałam jej zasmakować. Lucjusz uprawia seks

z Faith Crosse w moim garażu. Mój narzeczony zdradza mnie — swoją księżniczkę... — Ale ja tylko mu powtarzam — ciągnęła Faith, nieświadoma mojej męki — że nie zamierzam rzucić na szalę mojej przyszłości dla seksu, dopóki mama nie pozwoli mi brać pigułek. Nie mam zamiaru wpaść tuż przed Stanford. A więc to nie seks. Przynajmniej nie pełny stosunek. Próbowałam zapanować nad zazdrością i wściekłością. Mimo to zęby wciąż pulsowały mi z bólu na myśl o Lucjuszu leżącym z Faith na aksamitnej narzucie. Oparłam się dłonią o zimną, wykafelkowaną ścianę, cała drżąca z rozpaczy i cierpienia. — Tak — zgodziła się Lisa. — Nie rozumiem, czemu faceci nie mogą się po prostu zadowolić... Złożyła dłonie przy uchu Faith i wyszeptała coś, czego nie zdołałam dosłyszeć. Po chichocie domyślałam się jednak, o czym mogły rozmawiać. — Wiem — zaśmiała się Faith. — To prawie to samo co pójście na całość. A Lucjusz robi jeszcze coś takiego... To lepsze nawet od... — urwała, jakby zorientowała się, że wyjawiła za dużo. Serce zamarło mi w piersi. Przestałam nawet zważać na pulsujący w ustach ból i potężny głód krwi. Co takiego? Co takiego?! — No, powiedz wreszcie! — zawołała Lisa, potrząsając przyjaciółkę za ramię. — Co robi? — Tylko że to... — Faith zawahała się, ale najwyraźniej nie potrafiła już wytrzymać ani sekundy dłużej, bo odwróciła się do Lisy i wyrzuciła z siebie: — Takie coś ustami. Na mojej szyi. Zmroziło mnie. Miałam wrażenie, że wokół mojego serca zaciska się lodowata pięść i próbuje wyrwać mi je z piersi. „Nie, Lucjuszu. Nie rób tego. Nie zdradzaj nas jeszcze bardziej. Nie ryzykuj gorszej kary, nie łam paktu nieodwracalnie. Jeszcze nie teraz. Potrzebuję czasu, żeby wszystko naprawić" — myśli przelatywały mi przez głowę.

- Co? - zapiszczała Lisa. - Malinkę? To takie dziecinne. Kto by się przejmował malinkami? - Nie. - Faith potrząsnęła głową i spojrzała na swoje odbicie. Zamyśliła się na moment wpatrzona we własne oczy. - To nie malinka. To... Nie potrafię tego opisać. Ale wrażenie jest niesamowite. Jakbyśmy robili coś niebezpiecznego. Coś bardzo złego. - To powiedziawszy, pogrzebała w torebce, wyciągnęła z niej gumkę do włosów i zebrała jasne kosmyki w wysoki kucyk. - Bardzo mi się to podoba, ale czuję, że nie powinno. - Boże, niech Lucjusz pouczy trochę mojego chłopaka. Allen nie zna żadnych sztuczek. - Nie wiem, czy tego da się nauczyć. Luc to po prostu robi. Lisa wskazała na szyję przyjaciółki, marszcząc brwi. - Cóż, cokolwiek to jest, pozostawia ślady. Chcesz je sobie przysłonić podkładem? Faith obróciła się do lustra i przyjrzała się szyi tuż pod uchem. Przebiegła palcami po wyraźnych czerwonych zadrapaniach i uśmiechnęła się do swoich wspomnień. - Och, Liso... żałuj, że nie możesz poczuć, jak on to robi. - Masz takie szczęście, że spotykasz się z Europejczykiem — nadąsała się Lisa. — Ogromne szczęście. Gdy dziewczyny wyszły z łazienki, oparłam się plecami o ścianę kabiny. Oddychałam ciężko, czekając, aż ból i łaknienie miną — aż wampirzyca, która we mnie drzemała i tak bardzo pragnęła się wydostać, uspokoi się i znowu uśnie. Lucjuszu... Co ty wyprawiasz?

Rozdzial 48 ON UGRYZIE FAITH CROSSE - poinformowałam Dorina. — Nie, nie, nie — sprzeciwił się Dorin i wsypał trochę cynamonu do swojego cappuccino. — To niemożliwe. Nie sądzę, by nasz młodzieniec zrobił coś podobnego. — Dorinie, widziałam jego dziewczynę, Faith, w szkolnej łazience. Mówiła, że Lucjusz robi dziwne rzeczy z jej szyją. Ustami. I miała zadrapania. Dorin odstawił kawę, a jego wesołe oczka spochmurniały. — Duże? — Nie wiem. Z daleka nie widziałam dobrze. Czy to ma znaczenie? — Chyba nie. Dopóki naprawdę się nie wgryzie. — Dorin uniósł dłoń, zagiął dwa palce na podobieństwo kłów i machnął nimi w powietrzu. - Coś takiego. To by była zła nowina. — Dla Lucjusza czy dla Faith? — Jeśli chodzi o dziewczynę, to trudno powiedzieć. Oczywiście, jeśli nie wyssałby z tej Faith całej krwi i nie zabił jej na miejscu... Cóż, stałaby się nieumarłą. Niektóre dziewczęta mogą później bardzo żałować, jeśli pod wpływem chwili pozwolą na takie ugryzienie. Transformacja powinna być przemyślaną decyzją. Dziewczęta, które w przeciwieństwie do ciebie nie mają wampirzego pochodzenia... po jakichś stu latach stają się naprawdę nieznośne. Nie lubią picia krwi. Nie potrafią zaadaptować się do naszego stylu życia. Marzą o poślubieniu zwykłego człowieka, o dzieciach i o dużym samochodzie. To wieczne marudy. Mącicielki. Bywa, że nawet po kilku minutach w ich towarzystwie chciałoby się przebić sobie serce kołkiem. Za parę tysiącleci Lucjusz mógłby szczerze żałować, że poddał się chwilowej namiętności. - Czy chcesz powiedzieć, że Lucjusz i Faith pobraliby się, gdyby ją ugryzł? — Znów poczułam tę znienawidzoną zawiść; potworną i grzeszną, zżerającą mnie od środka. Zakłuło mnie dziąsło i rozmasowałam sobie szczękę. - Boli, co? — zapytał Dorin. Pomasowałam trochę mocniej.

- Czy to aż tak oczywiste? - Jeśli ktoś zna objawy. Ale wierz mi, to dobry znak. Młody wampir powinien się martwić, jeśli go nie boli. - Wiem - odparłam. - Czytałam książkę. - Lucjusz dał ci egzemplarz Dorastania nieumariych? — Wuj uśmiechnął się od ucha do ucha. — To klasyk! - Tak, okazał się bardzo pomocny - zgodziłam się. - Ale wracając do Lucjusza i Faith... - A, tak - odparł Dorin. - Gdyby Lucjusz zachował się honorowo — a nie podejrzewam go o nic innego — toby się pobrali. Nie można po prostu ugryźć nieświadomej dziewicy i zostawić jej na pastwę losu. Tak się nie robi. Ból dziąseł się nasilił. - Nie wierzę, że Lucjusz byłby z nią połączony na wieczność. Dorin potrząsnął głową, unikając mojego wzroku. Zaczął wsypywać kolejną porcję cynamonu do kawy. - Nie, tak by się nie stało. - Ale przecież właśnie powiedziałeś, że Lucjusz postąpiłby honorowo...

— Honor szmonor. Jeśli Lucjusz ostatecznie zerwie pakt, nie będzie miało znaczenia, kogo ugryzie. Wasyl nie zniesie niesubordynacji. Wampiry przetrwały na Ziemi tyle czasu jedynie dzięki surowemu wymiarowi sprawiedliwości. Zerwanie międzyklanowego traktatu kwalifikuje się do natychmiastowego unicestwienia. Zazdrość ustąpiła miejsca panicznemu strachowi. -Co? — Unicestwienie. Przez duże „U". Zdawałam sobie sprawę, że ukarzą Lucjusza, i to surowo. Nawet on sam bał się tej kary. Nie sądziłam jednak, że go unicestwią. — Ale on jest księciem... — Każdego księcia da się zastąpić. To jeszcze nie król. Z trudem wydobyłam z siebie głos: — Ile czasu da mu Wasyl na wypełnienie rozkazu? — Lucjusz już stąpa po cienkim lodzie — przyznał Dorin. — Wasyl za wszelką cenę chce go zmusić do posłuszeństwa, ale nie będzie czekał wiecznie. — Wuj udał, że dźga się w pierś czymś, co pewnie miało być kołkiem, a potem zapala zapałkę — No i... puf. Gorące, przesiąknięte cynamonową wonią powietrze w lokalu nagle wydało mi się lodowate i nieprzyjazne. — Czy naprawdę tak to wygląda? Używa się kołka? — To najpewniejszy sposób. — Dorin potwierdził wcześniejsze zapewnienia Lucjusza. — Sprawdzony wielokrotnie. Przed oczami stanęła mi wizja Lucjusza dźganego kołkiem w serce i Wasyla zadającego szybkie pchnięcie tuż pod żebrami chłopaka, tak często łamanymi. Niemal poczułam ostre drewno przeszywające moje ciało. Nawet złapałam się za pierś. Czy moi rodzice doznali tego samego w ostatnim momencie swojego życia?

— A co wtedy stanie się z Lucjuszem? - zapytałam, starając się odpędzić potworne obrazy. — Co masz na myśli? — Co z jego... duszą? — Ach, o to ci chodzi. Jego dusza należy do klanu. To nie typowe niebo i piekło, do którego wy przywykliście. Dusza wampira jest inna. Co klan daje, klan zabiera. Cóż, czasem duszę zabiera rozwścieczony tłum. — Dorin wzruszył ramionami. — Pewnie i tak trafilibyśmy do piekła. Równie dobrze więc możemy po prostu zniknąć. Myśl o wszechświecie bez Lucjusza — Lucjusza nieistniejącego pod żadną postacią — była zbyt nieznośna. A mimo to czułam się bezradna. — On wciąż odmawia wypełnienia postanowień paktu, choć powiedziałam mu, że go kocham. Że chcę za niego wyjść. Dorin się rozpromienił. — Naprawdę go kochasz? Mnie możesz powiedzieć. — Tak, naprawdę. — To nie pozwól mu ugryźć Faith Crosse, nawet jeśli ma to oznaczać tkwienie u jego boku dwadzieścia cztery godziny na dobę — poradził mi Dorin, sącząc cappuccino. — Bo kiedy tylko wbije w nią kły, Lucjuszowi Vladescu skończy się czas. Gwarantuję ci to. Lucjusz unicestwiony. Wszechświat bez niego. Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Nie miałam też pojęcia, jak temu zapobiec. Całą następną noc wierciłam się w łóżku, wspominając, jak się czułam, gdy myślałam, że Lucjusz nie żyje. Doskonale pamiętałam lodowaty wiatr w pustej piersi — rozdzierający mnie niczym drewniany kołek. Obawiałam się, że jeśli Lucjusz nie dotrzyma postanowień paktu, zniszczy nie tylko siebie, ale i mnie.

Rozdzial 49 O, CHOLERA! — burknęłam, obserwując przez okno, jak Lucjusz i Faith Cross przechodzą pod osłoną nocy przez podwórze, w stronę mieszkania nad garażem. Nie lubiłam szpiegować Lucjusza, ale nic lepszego nie przychodziło mi do głowy. Musiałam powstrzymać go przed ugryzieniem Faith. Odczekałam kilka minut i podążyłam za nimi. — Hej! — powiedziałam, wchodząc do mieszkanka bez pukania. — Co porabiacie? Jakbym nie wiedziała. Faith na mój widok odskoczyła od Lucjusza jak oparzona. Wygładziła włosy i obciągnęła bluzkę. — Boże, Jenn. Nie umiesz pukać? Niektórzy tutaj prowadzą życie erotyczne. Lucjusz nawet się nie pofatygował, by doprowadzić się do porządku. Siedział po prostu na łóżku, jedną ręką swobodnie obejmując Faith w pasie i gładząc ją po biodrze. — Czego chcesz, Jess? — zapytał groźnie. — Może przyszła po swoje garnki. — Faith uśmiechnęła się krzywo. — Wiesz, żeby zrobić sobie włosy. — Nie czuję już zapachu zająca — odpaliłam. — Smród wody utlenionej jest zbyt intensywny. Może powinnaś przystopować z rozjaśniaczem, Faith, bo skończysz całkiem łysa. — Mogłoby być gorzej! — prychnęła, spoglądając wymownie na moją głowę. — Lepsza łysina niż druciak na głowie. — Lepszy druciak na głowie niż zdzira.

Nie sądzę, by ktokolwiek odważył się mówić w ten sposób do Faith Crosse. Sama nie mogłam się sobie nadziwić. Do diabła, ale czułam się dzięki temu świetnie. Faith siedziała przez chwilę osłupiała, przyciśnięta do boku Lucjusza. Potem odsunęła się od niego i dźgnęła go palcem w pierś. — Słyszałeś, co ona do mnie powiedziała, Luc? Pozwolisz jej nazywać mnie zdzirą? Lucjusz roześmiał się, choć w jego głosie nie wyczuwało się prawdziwej wesołości, i przyciągnął ją do siebie. — Och, Faith, przyjmij to jako komplement. Stuknęła go w pierś. — Uważaj, co mówisz, Luc. Lucjusz zignorował ostrzeżenie i zwrócił się do mnie. — Powtarzam: czego chcesz, Jessico? — Potrzebuję pomocy przy Belli w stajni — skłamałam. — Wydaje mi się, że kuleje, ale chciałabym zasięgnąć twojej opinii. Znasz się na koniach lepiej ode mnie. — Zadzwoń po weterynarza — zasugerował Lucjusz. — Nie jestem zaklinaczem koni. — Proszę, Lucjuszu — nie dawałam za wygraną. — To zajmie tylko chwilę. „Wszystko, żeby tylko odciągnąć cię od Faith..." - pomyślałam. — Już prawie dziesiąta - zauważył chłopak. - Koń przeżyje do rana. Poza tym jesteśmy trochę zajęci. - Jego twarz była skryta w mroku wypełniającym pokój, ale zdawało mi się, że dostrzegłam błysk kłów. -Bądź rozsądny - mruknęłam, rezygnując z ciągnięcia kłamstwa o Belli. — Mam już dość tej bezsensownej gadaniny — oznajmiła Faith, wyślizgując się z objęć Lucjusza. Na razie, Luc.

— Zostań — powiedział Lucjusz i przyciągnął ją z powrotem. Jednak Faith wyrwała nadgarstek z jego dłoni. — I tak już robi się późno. Rodzice mnie zabiją, jeśli znów wrócę po wyznaczonym czasie. — Podniosła z podłogi czerwoną skórzaną torebkę i cmoknęła Lucjusza w usta. — Pa, pa. Kiedy mnie mijała, złapałam ją za ramię. — Tak w ogóle to mam na imię J e s s. Pamiętaj o tym następnym razem. Faith wyrwała mi się. Jej usta wykrzywił szyderczy uśmiech. — Och, bez obaw. Będę pamiętać. A ty jeszcze pożałujesz. Zostawiła otwarte drzwi, więc zatrzasnęłam je za nią z impetem. — Co ty w niej widzisz? — zapytałam. Mój głos był wściekły, pełen wyrzutu, ale nie potrafiłam się powstrzymać. — To najbardziej wredna osoba pod słońcem. — Poznałaś już gorsze indywidua. Wierz mi. — Lucjusz wstał i skrzyżował ramiona. — Po co naprawdę tu przyszłaś? — Żeby cię uratować, idioto — odparłam. — Ugryziesz Faith! Zupełnie nad sobą nie panujesz! Lucjusz wydał z siebie jęk, który szybko przerodził się w gardłowy ryk. Zacisnął dłonie w pięści i wsparł na nich czoło. — Jessico, nie mieszaj się do tego. — Nawet jeśli nic cię nie obchodzę ja ani ty sam, ani pakt, to czy przynajmniej pomyślałeś o Faith? Co się z nią stanie, jeśli poniosą was emocje? Igrasz z jej duszą. Może i nie przepadam za nią, ale nie postępujesz właściwie. — Dusza Faith! - prychnął Lucjusz. - Dusza Faith jest już całkiem zepsuta. Nie martw się o nią. Ta dziewczyna oszukuje, kłamie, kradnie i pewnie zabiłaby z zimną krwią, gdyby osiąg-

nęła dzięki temu swój cel. Wejrzałem w duszę Faith, jest równie czarna jak moja. Jesteśmy tacy sami. Wiedziałam, że to nieprawda. — Nie możesz opierać swojego życia na powieści — powiedziałam. — O czym ty mówisz? — Ona nie jest Katarzyną, a ty nie jesteś Heathcliffem. Nie musicie się nawzajem niszczyć. — Czytasz za dużo między wierszami. Nasze przedstawienie to tylko szkolna rozrywka. — Nie uważasz tego za rozrywkę. Znam cię, Lucjuszu. — Nie znasz mnie! Zadrżały krokwie w dachu, gdy Lucjusz podniósł głos — po raz pierwszy, odkąd pamiętałam. Dźwięk był przerażający. Nie dałam się jednak zastraszyć. — Właśnie, że cię znam. Jesteś wampirem z honorem. Należysz do arystokracji. Faith nie jest ci równa — wypaliłam. — Nie jest nawet wampirzycą. — Och, ty też nie. — Podszedł bliżej i chwycił garść moich loków. — Zmieniłaś fryzurę, ubranie, przeczytałaś przewodnik, ale tak naprawdę nie wiesz nic o byciu wampirzycą. Widziałaś moich wujów. Czy jesteś gotowa na taki świat? — Urodziłam się, by nim rządzić. Sam mi to powiedziałeś! Lucjusz roześmiał się tylko i wypuścił moje włosy. — Doprawdy? Z trudem przychodzi ci samo rozmawianie na ten temat. I ty mówisz o objęciu tronu? — Zostałeś zraniony. Nie wyrzucaj na śmietnik swojego... — „Życia? Nieżycia?" — przemknęło mi przez myśl. — ...swojej egzystencji z powodu kłótni z wujem. — Wynoś się! — Obnażył zęby niczym zwierzę, dysząc ciężko, i wtedy znów zobaczyłam jego kły.

Nie bałam się. Poczułam ucisk własnych zębów w dziąsłach. Miałam sucho w gardle. -Nie. — Nie prowokuj! — warknął Lucjusz, chwytając mnie za ramiona. — Nawet nie wiesz, do czego jestem zdolny. Nie widziałaś, co mi zrobili? Taka właśnie krew płynie i w moich żyłach. — Nie skrzywdzisz mnie. — Wyrwałam się i omiotłam wzrokiem pokój. Chciałam mu jakoś udowodnić, że to ja mam go uratować, że to ja mam przypieczętować nasz los. I wtedy dostrzegłam kubek. Kubek po koktajlu owocowym, który — jak doskonale wiedziałam — zawierał nie koktajl, ale ciepłą, czerwoną ciecz. Stał na szafce nocnej. Rzuciłam się w tamtą stronę, zdając sobie sprawę, że Lucjusz jest ode mnie szybszy. Element zaskoczenia podziałał jednak na moją korzyść. Złapałam kubek, zdarłam wieczko — na wpół zniesmaczona, a na wpół oszalała z pragnienia. — Jessico, nie! — zawołał Lucjusz, podbiegając do mnie. Cofnęłam się o krok, przystawiłam kubek do ust i wlałam gęstą, śliską krew do gardła. Piłam tak szybko, że płyn zalał mi brodę, ściekał po szyi i bluzce. Był lepki, trochę słony, trochę słodki i smakował jak życie — życie na granicy śmierci. Wypiłam wszystko, oszołomiona smakiem i wonią... gryzącą wonią, która teraz wypełniała moje wnętrze, zaspokajając mnie. Lucjusz stał jak zahipnotyzowany, podczas gdy ja skończyłam pić i przetarłam usta dłonią. Nie odezwał się ani słowem, kiedy wcisnęłam mu kubek w brzuch, zmuszając, żeby go ode mnie zabrał. — Proszę! — warknęłam. Czułam się silna. Silniejsza niż kiedykolwiek. Silna, zaspokojona i na wpół zniesmaczona. — Nawet nie waż się więcej mówić, że nie jestem gotowa do rządzenia.

Lucjusz wciąż się nie odzywał. Stał jak zaklęty, przyciskając do brzucha okrwawiony kubek. Wyminęłam go z dumnie uniesionym podbródkiem i zeszłam na podwórko. Dopiero wtedy zaczęłam się trząść. Stałam przez chwilę w niewielkim kręgu światła u wejścia do garażu. Pozwoliłam zimnemu wiatrowi chłodzić moje emocje. Miałam mokrą bluzkę, ale krew natychmiast skrzepła na mroźnym, zimnym powietrzu, zmieniając się w szkarłatny lód. Jeszcze raz wytarłam brodę ramieniem. Chciało mi się wymiotować — i pić jednocześnie. Czekałam więc, próbując zebrać myśli. Nie wiedziałam, co teraz robić. Ciekawe, jak zareagowaliby rodzice, gdyby zobaczyli mnie w takim stanie. Zerknęłam w stronę domu. I wtedy właśnie zobaczyłam Faith Crosse stojącą jakieś dwa metry ode mnie i przyglądającą mi się z wybałuszonymi oczyma. — Właśnie wracałam... zapomniałam telefonu — wydukała, przyciskając czerwoną torebkę do piersi, przez co wyglądałyśmy jak swoje lustrzane odbicia. Tylko że jej biust przesłaniała czerwona skóra, a mój — krew. Niebieskie oczy dziewczyny były wielkie jak spodki. — Co... co ci się stało, do cholery? Chciałam coś powiedzieć — cokolwiek — ale do głowy nie przychodziło mi żadne kłamstwo. Jakby kłamstwo potrafiło wyjaśnić, dlaczego moją twarz, szyję i pierś pokrywa zakrzepła krew. To nie miało znaczenia. Faith odwróciła się na pięcie i popędziła do samochodu. Wciąż stałam jak kołek, drżąc z zimna i z emocji, gdy odgłos piszczących opon rozpływał się w ciemności. Wiedziałam, że zrobiłam coś, czego nie zdołam cofnąć. Zmieniłam nie tylko siebie, ale i przyszłość. W momencie, w którym zdjęłam wieczko z kubka i przechyliłam go do ust, machi-

na ruszyła. Z przerażeniem zdałam sobie sprawę, że groźni nieumarli wujowie z Rumunii stanowią teraz tylko część zmartwień moich i Lucjusza. To zdarzenie na pewno będzie wodą na młyn plotek amerykańskiej szkoły średniej, która mogła się okazać niebezpieczniejsza od zastępów wojujących, żądnych władzy wampirów.

Rozdzial 50 JESS, CO SIĘ STAŁO W GARAŻU? - zapytała Mindy. Szłam właśnie na chemię, która odbywała się na pierwszym piętrze, ale przyjaciółka pociągnęła mnie za rękaw, nie pozwalając mi wejść po schodach. Spojrzała na mnie błagalnie ogromnymi, pełnymi troski oczyma. — Możesz mi powiedzieć. Jestem twoją najlepszą przyjaciółką. — Nic się nie stało — skłamałam. Chciałam Mindy wszystko opowiedzieć. Całą szaloną historię. Byłam już taka zmęczona dźwiganiem samotnie tego ciężaru. Jednak nie mogłam. Nigdy by mi nie uwierzyła. A nawet jeśliby uwierzyła, to co pomyślałaby sobie, dowiedziawszy się, że piłam krew? I że mam ochotę na więcej? Znów zaczęłam wchodzić po stopniach. — Spóźnimy się na lekcję. Mindy nie puszczała mojego ramienia. — Nie obchodzi mnie lekcja. Muszę wiedzieć, co się z tobą dzieje. Krąży plotka, że miałaś krew na ustach, Jess. Że wychodziłaś z mieszkania Lucjusza cała we krwi. — To najgłupsza rzecz, jaką słyszałam — skłamałam. „Kłamstwo na kłamstwie siedzi i kłamstwem pogania" — pomyślałam. Mindy wsunęła rękę pod moje ramię i zacisnęła palce wokół mojej dłoni.

— Chodzi o Lucjusza, Jess? Czy robi ci krzywdę? Możesz mi powiedzieć. Znajdziemy jakieś rozwiązanie! O Boże... A więc to podejrzewa... — Nie, Min. Przysięgam. Gdyby o to chodziło, powiedziałabym ci. Naprawdę. Lucjusz nawet mnie nie tknął. „Nie w sposób, jakiego bym chciała... o jakim bym marzyła..." — dodałam w duchu. — To nie to, co myślisz — bąknęłam na głos. Wpatrywała się we mnie intensywnie. Wtedy zrozumiałam, że powiedziałam za dużo. — A więc coś jednak się stało, Jess. Właśnie to przyznałaś. — To głupstwo — zapewniłam, siląc się na uśmiech. — Za dużo sobie wyobrażasz. Mindy puściła nagle moją rękę, jakbym wbiła jej nóż w plecy. I miała rację. Okłamałam najlepszą przyjaciółkę, i ona o tym wiedziała. — Nie wierzę ci, Jess. I trudno mi zrozumieć, że mi nie ufasz — rzuciła łamiącym się głosem, a potem uciekła na górę, byle dalej ode mnie. Usiadłam na pustych schodach. Jeszcze nigdy nie czułam się tak osamotniona. Straciłam Lucjusza, Jake'a, a teraz Mindy. Nawet rodzice wydawali mi się obcy. Żyli w prostszym świecie, który pozostał gdzieś daleko za mną. Moim jedynym przyjacielem był stary wampir kochający cappuccino. Zyskiwałam za to wrogów. — No, no, no. Czy to nie Paka? Nikczemny głos dobiegł zza moich pleców. Obejrzawszy się, zobaczyłam Franka Dormanda i Ethana Straussera. — Spadaj — prychnęłam. Zbiegli po schodach i stanęli obok. — Co porabiasz, dziwolągu? — Frank uśmiechnął się krzywo i stuknął mnie nogą w łydkę.

Wstałam gotowa i niemal chętna do konfrontacji. — Czego chcecie? — Chcemy wiedzieć, co się dzieje w garażu na dziwacznej farmie twoich rodziców — powiedział Ethan. Dopiero teraz, kiedy ogolił się prawie na łyso, zauważyłam, jak wielką miał tę swoją tępą głowę. — Często używacie słowa „dziwoląg" — zauważyłam. — Powinniście zajrzeć do słownika. Mają takie książki w bibliotece. Wiecie, gdzie jest biblioteka, prawda? — Och, Paka ma ochotę się dziś powymądrzać — zakpił Frank. Próbowałam ich wyminąć, ale zagrodzili mi drogę. — Nie tak szybko — rzucił Frank. — No — burknął Ethan. — Chcemy wiedzieć, co ten dziwoląg... — Naprawdę, poszukajcie synonimu. — ...co ten dziwoląg, który mieszka u ciebie, robi z moją dziewczyną — dokończył. Jego dziewczyną? Bardzo śmieszne. — Myślałam, że Faith ma już nowego chłopaka. Nie zauważyłeś? Ethan się skrzywił. Jego różowawa twarz stawała się wyjątkowo brzydka, gdy się złościł. — Ten koleś... on coś zrobił Faith. On nie jest normalny. On... on ją, normalnie, zahipnotyzował. — Nie wiem, o czym mówisz. Może czas nauczyć się przegrywać. Niczego nie wyniosłeś z futbolu? Frank pstryknął mnie w ucho. — Nie mów tak do Ethana. Pchnęłam Franka ostrzegawczo. — Będę do niego mówił, jak zechcę. A ty nie waż się mnie więcej dotykać.

— Bo co? Naślesz na mnie swojego osobistego ochroniarza? — zadrwił Frank. — No to śmiało. — Wszystko o nim wiemy — dodał Ethan złowieszczo. — Niczego nie wiecie. — Wiemy o krwi na twojej bluzce — powiedział Frank. — I wiemy o Vladescu. Sprawdziliśmy go w internecie. Ten koleś myśli, że jest wampirem. Po raz pierwszy usłyszałam słowo na „w" poza kręgiem rodzinnym moim i Lucjusza. Wyznanie Franka zmroziło mi krew w żyłach. -Co? — Wampirem — powtórzył Ethan. — I doskonale o tym wiesz — dodał Frank, wciskając mi palec w ramię. — Obaj oszaleliście. Słyszycie siebie w ogóle? — W internecie jest cała strona na temat rodziny Luca w Rumunii — oznajmił Ethan. Frank uśmiechnął się pogardliwie. — A wiesz, co robią w Rumunii? Wampirom? Przełknęłam głośno ślinę. „Tak, wiem". Frank udał, że wbija sobie kołek w pierś. — Zrobili to. Autentycznie. Zrobili to rodzinie Lucjusza. Jego rodzicom — oznajmił, a po chwili dodał: — Tutaj też nie lubimy takich dziwolągów. W jego sposobie mówienia było coś złowieszczego. Zmusiłam się do śmiechu. Jednak nie zabrzmiał przekonująco. — Ale z was świry. — Och, nie sądzę... Frankowi przeszkodziło trzaśnięcie drzwi nad nami i szybki stukot butów na schodach. — Tutaj jesteś! - zawołała Faith Crosse i rzuciła się Ethanowi w ramiona, niemal przewracając mnie na ostatnich schodkach.

Przywarła do Ethana i wybuchnęła szlochem. Na nijakiej, tępej twarzy chłopaka odmalowało się zdziwienie, ale przytulił dziewczynę. — Co się stało, rybko? — Zerwał ze mną! - załkała. - Ten dziwoląg... No dobrze, chyba naprawdę powinnam rozważyć kupienie im na koniec roku słowników. — Rzucił mnie. — Odsunęła się i wcisnęła sobie palec w pierś. — Mnie! Faith Crosse! — Nagle zdała sobie sprawę z mojej obecności i wskazała na mnie. — Ty... wy oboje... Jesteście... — Dziwolągami? — zasugerowałam. — Tak! Nienawidzę was. — Odwróciła się z powrotem do Ethana i przylgnęła do niego. - Nie wiem, dlaczego z tobą zerwałam. Chyba rzucił na mnie jakiś urok. Teraz to wszystko wydaje mi się takie dziwne. Znów zaczęła histerycznie płakać. Moim zdaniem trochę przesadziła, ale Ethan najwyraźniej kupował przedstawienie. Poklepał ją po plecach muskularną dłonią. — Tak bardzo za tobą tęskniłam — zaszlochała Faith. — Dlaczego w ogóle zaczęłam się spotykać z tamtym kolesiem? Z jednej strony naprawdę mi ulżyło. Lucjusz oprzytomniał. Odrzucił Faith. W sercu zatliła mi się iskra nadziei. Może zechce wypełnić postanowienia paktu... Jednak moja radość nie trwała długo. Faith odsunęła się od Ethana i spojrzała na mnie spod na wpół przymkniętych powiek. Jej usta wykrzywiał grymas wściekłości. Znów wymierzyła we mnie palec. — Powiedz swojemu drogiemu Lucjuszowi Vladescu... — wycedziła przez łzy i zaciśnięte zęby — ...że nikt, ale to nikt, nie rzuca Faith Crosse. Jeszcze tego pożałuje. Wciąż patrzyła na mnie wściekle, gdy weszłam po schodach na piętro i spojrzałam na nią z góry.

— Zapłaci za to! — zawołała. Uwierzyłam jej. Wszystko, co spowodowałam tym jednym kubkiem rozlanej krwi... wymykało się spod kontroli szybciej, niż przewidywałam. Nigdy nie wierzyłam, że Frank Dormand zdoła połączyć nazwisko Vladescu ze słowem „wampir". Jednak to uczynił. A teraz jeszcze Faith była rozzłoszczona na Lucjusza. Frank, choć tępy jak noga stołowa, natknął się na obciążającą informację. Faith wykorzysta ją bez skrupułów. Nie doceniałam przeciwnika. Lucjusz nazwałby to błędem nowicjusza. Omyłką dziewczyny, która nie jest gotowa, by stanąć na czele wampirzych legionów. Miałam jeszcze tyle do nauczenia się, a tak niewiele czasu.

Rozdzial 51 LUCJUSZU? - Mój głos rozbrzmiał echem w pustej sali gimnastycznej. W ogromnym pomieszczeniu panował półmrok. Na suficie palił się tylko jeden rząd lamp. Na drugim krańcu boiska Lucjusz ćwiczył samotnie rzuty z dwutaktu, w ten sam powtarzalny, rytualny niemal sposób: kozłowanie, rzut w obręcz, zbiórka... Ani razu nie spudłował. Ani razu się nie zawahał. Nie odwrócił się na dźwięk mojego głosu, więc, nie będąc pewna, czy mnie usłyszał, ruszyłam przez parkiet w jego stronę. — Lucjuszu? — spróbowałam raz jeszcze, kiedy dotarłam do linii rzutów wolnych. Wcisnął piłkę w obręcz i pozwolił jej odskoczyć w bok. Odwrócił się do mnie zdziwiony. Niezbyt zadowolony. — Jessico, jak mnie znalazłaś? — Widziałam, jak wychodziłeś z piłką, a jest za zimno, żeby grać na dworze. — Rozejrzałam się po pustej sali. — Postanowiłam sprawdzić, czy cię nie ma tutaj. — Jak się tu dostałaś? Szkoła jest zamknięta. — Tak samo jak ty. Zapukałam do okna kanciapy dozorcy. Powiedział mi, gdzie cię szukać. — Zwykle zostawia mi otwarte drzwi, te najbliższe sali gimnastycznej — powiedział Lucjusz. — Oczywiście, kosztowało mnie trochę zachodu, żeby złamał zasady. Gniew nie przepełniał już Lucjusza jak kiedyś. Zupełnie jakby jego wnętrze goiło się wraz z ranami. Mimo to dawny

Lucjusz nie powrócił. Wampir, którego miałam przed oczami, był całkiem nowym wcieleniem. — Dobrze się czujesz? — zapytałam. — Słyszałam o Faith. O tym, że z nią zerwałeś. — Taka jest kolej rzeczy. To musiało się skończyć. Prędzej czy później. Zdałam sobie sprawę, że staliśmy niedaleko miejsca, gdzie tańczyliśmy na balu świątecznym. Teraz wydawało mi się to takie odległe, choć minęło zaledwie kilka tygodni. Tak blisko jak tamtej nocy — kiedy nasza krew prawie się zmieszała — tak teraz, w pustej sali, byliśmy daleko. Równie dobrze moglibyśmy się znajdować na dwóch jej krańcach; na dwóch różnych planetach. — Popełniłam błąd, wypijając tę krew. I pozwalając Faith zobaczyć mnie w takim stanie. — Popełniałem gorsze. Nie przejmuj się. — Ale teraz Frank rozpowiada, że jesteś wampirem, a Faith jest wściekła. Wszyscy o tym gadają. Nawet Mindy się ode mnie odsuwa, wystraszona plotkami. — Wszystko zaczyna zbiegać się w czasie, prawda? — Lucjusz nie uśmiechnął się krzywo, jak się tego spodziewałam. Był dziwnie milczący. Niemal nienaturalnie spokojny. — Co masz zamiar zrobić? Odwrócił się ode mnie i podniósł piłkę szybkim, zręcznym ruchem. — Grać w koszykówkę. I czekać. — Lucjuszu... — Do widzenia, Jessico - powiedział. Chciałam się odezwać, ale on odwrócił się i zagłuszył moją ewentualną odpowiedź uderzeniami piłki o parkiet, skrzypieniem butów i rzutem w obręcz. Raz, drugi, trzeci...

Rozdzial 52 HEJ! — Oparłam się o zimną ścianę sali gimnastycznej i osunęłam na podłogę obok Mindy, która została wyeliminowana tuż przede mną. — To musiało boleć. Mindy unikała mojego wzroku. Obserwowała grę w zbijaka z takim przejęciem, jakby wysoko obstawiła wynik. — To tylko piłka. — Ale ten idiota, Dane, celował prosto w twoją głowę... Mindy odsunęła się nieco. Nawet na mnie nie spojrzała. — Wcale tak nie bolało. — Wciąż jesteś na mnie obrażona? Czy tylko przerażona? — zapytałam. Mindy wzruszyła ramionami. — Chyba jedno i drugie. — Najpierw zaczęłaś znajdować wymówki, abyśmy nie jadły razem lunchu, potem przestałaś odbierać moje telefony... Unikasz mnie od dwóch tygodni, Min. Mindy zaczęła bawić się sznurówkami. Rozwiązała je i zawiązała z zaangażowaniem godnym pięciolatki. — Jestem po prostu zajęta. — Wcale nie jesteś taka zajęta. W końcu przyjaciółka uniosła wzrok. — Przepraszam, Jess, ale... — Ale co? — To wszystko stało się dla mnie zbyt dziwaczne. — A więc wierzysz plotkom.

Jej spojrzenie znów powędrowało w stronę boiska. — Sama nie wiem, w co wierzyć. A ty nie chcesz mi powiedzieć. — To skomplikowane — odparłam. — Ale gdybyś mi zaufała, dopóki wszystkiego nie wyjaśnię... Mindy znów popatrzyła w moją stronę. Tym razem w jej oczach malował się strach. — Nie chodzi tylko o ciebie, Jess. — A więc o co? — To... on. On cię zmienił. Coś ci zrobił. Tak jak Faith. Pokazała wszystkim zadrapania... Mindy nie musiała mówić, kim był „on". Miała na myśli Lucjusza. — Wszystko było dobrze, dopóki nie przyjechał. Zmienił cię — dodała Mindy z żalem i pretensją w głosie, jakby Lucjusz ukradł jej coś cennego. I pewnie, z jej punktu widzenia, tak się stało. — To nie wina Lucjusza — powiedziałam. — Niczyja wina, bo wszystko jest w porządku. — Właśnie że nie jest, Jess. — Mindy traciła panowanie nad emocjami. — Wiesz, że lubię Lucka — że go lubiłam. Ale wszyscy wokół mówią, że on nie jest normalny. Boją się. — Nie ma się czego bać. Mindy próbowała się uśmiechnąć, ale nie bardzo jej to wyszło. — Skoro tak mówisz, Jess. — Ale przyjdziesz na moje urodziny, prawda? — zapytałam. — Na kolację. Za kilka tygodni osiągałam pełnoletność. Odkąd skończyłyśmy cztery latka, świętowałyśmy nasze urodziny razem. Dawałyśmy sobie prezenty, wcinałyśmy tort i wymyślałyśmy życzenia. Uścisnęłam jej dłoń. — Przyjdziesz, prawda? Ale siła, z którą Mindy mi się wyrwała, oraz sposób, w jaki spojrzała przez ramię, żeby sprawdzić, czy nikt nas nie widzi, podpowiedziały mi, że nasz rokroczny rytuał dobiegł końca.

— Przepraszam, Jess — wydusiła przez zaciśnięte gardło. — Nie mogę. Nie, jeśli on tam będzie. — Proszę, Mindy... Nie miałam jednak szansy skończyć zdania, ponieważ zbłąkana piłka uderzyła w ścianę tuż nad moją głową. Podskoczyłam ze strachu. Mój gwałtowny ruch zwrócił uwagę trenerki Larson. Zobaczyła, że siedzimy z Mindy pod ścianą i się obijamy. Dmuchnęła w gwizdek. — Wracajcie tutaj albo zróbcie parę okrążeń! — ryknęła, klaszcząc głośno. — Nie siedźcie tak, bo wam tyłki urosną! Zaczęłam przesuwać się plecami do góry po ścianie, jak zwykle próbując stracić jak najwięcej czasu na wuefie na nicnie-robienie, ale Mindy wystrzeliła do góry niczym rakieta, wpadła w tłum grających, złapała piłkę i z zadziwiającą mściwością zaczęła celować nią w kolegów. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby Mindy Stankowicz tak aktywnie uczestniczyła w lekcji wuefu. Zwykle starała się odpadać w grach jako pierwsza albo symulowała kontuzję — nie znałam lepszej aktorki, jeśli chodziło o skurcze. Któregoś miesiąca udało jej się mieć okres trzy tygodnie z rzędu. Ale teraz... Teraz Mindy szalała w sali, walczyła o piłkę i strzelała niczym karabin maszynowy w filmie akcji. Może wyobrażała tam sobie mnie, kulącą się przy ścianie. — Packwood, ty też wracaj do gry. — Trenerka Larson znów dmuchnęła w gwizdek. — Natychmiast! Zignorowałam ją. Obserwowałam Mindy jeszcze przez chwilę, a potem wyszłam do szatni, poprosiwszy o pozwolenie z taką stanowczością, że nauczycielka najwyraźniej oniemiała z wrażenia, bo nawet nie próbowała mnie zatrzymać.

Rozdzial 53 PANI WILHELM? Oderwałam wzrok od kunsztownych esów-floresów, które rysowałam zapamiętale w zeszycie — zobaczyłam Franka Dor-manda machającego tłustą ręką i próbującego zwrócić uwagę nauczycielki. Nigdy jeszcze nie widziałam, żeby Frank podnosił rękę w jakiejkolwiek sprawie, więc założyłam, że albo dostał biegunki i chciał otrzymać pozwolenie na opuszczenie klasy, albo... Właściwie nie miałam pojęcia, po co innego taki kretyn jak Frank chciałby zwracać na siebie uwagę na lekcji. Dlatego jego słowa wielce mnie zdumiały. — Tak, Frank? — Pani Wilhelm też wyglądała na zaskoczoną. — Zrobiłem prezentację książki. Co? — Ojejku. — Pani Wilhelm najwyraźniej nie wiedziała, czy cieszyć się, czy się bać. — Naprawdę? Ponieważ nie zgłosiłeś się do żadnego... — Wiem — przerwał jej Frank. — Bo tak bardzo zainteresowałem się tymi książkami, że wybiegłem do przodu z lekturą... Pani Wilhelm, choć spoglądała na ucznia podejrzliwie, wydawała się nieco zaintrygowana. Ostatecznie właśnie usłyszała, że jej uczeń — i to jeszcze tak beznadziejny — przeczytał coś z wyprzedzeniem. Cóż, pewnie poczuła się tak, jakby wygrała na loterii i znalazła miłość swojego życia w tym samym dniu. — Naprawdę? — powtórzyła. Jej oczy zalśniły z ciekawości.

Coś w całej tej sytuacji wydało mi się bardzo, bardzo dziwne. Nieco zaniepokojona, zerknęłam na Lucjusza, ale on obserwował wszystko z tym irytującym, ostatnio tak dla niego charakterystycznym spokojem. — A co takiego przeczytałeś? — zapytała pani Wilhelm. — Drakulę — obwieścił Frank. — Jestem przygotowany, żeby 0 nim mówić. Och, nie. Proszę, tylko nie to. Okręciłam się z powrotem na krześle. Oboje stąpaliśmy teraz po niepewnym gruncie. Frank 1 Faith coś knuli. „Proszę, pani Wilhelm. Proszę mu powiedzieć, żeby się po prostu zamknął" — błagałam w duchu. — Cóż, Frank, Brama Stokera będziemy omawiali dopiero za kilka tygodni — zadumała się pani Wilhelm. — Wiem, ale ta świetna książka naprawdę mnie zafascynowała — powiedział Frank. — Dała mi dużo do myślenia. Bardzo chciałbym opowiedzieć o tym całej klasie. Pani Wilhelm wahała się jeszcze przez chwilę, ale świadomość, że kiepski uczeń naprawdę zafascynował się jakąś książką i na dodatek znalazł w niej coś do myślenia... ostatecznie ją przekonała. — No dobrze, Frank. Podziel się swoimi spostrzeżeniami. Usiadła, a Frank wydostał się zza ławki i poczłapał na środek klasy. Serce biło mi jak oszalałe. Zerknęłam na Mindy, ale ona uparcie patrzyła przed siebie. Wiedziałam, że była świadoma mojego wzroku, jednak nie chciała się odwrócić. Co się zaraz stanie? Czy moja niegdysiejsza najlepsza przyjaciółka coś wiedziała? Frank zaszeleścił kartką i odchrząknął. Potem zaczął czytać beznamiętnym tonem: — Najciekawszą rzeczą w Drakuli Brama Stokera jest to, że książka została oparta na prawdziwej historii wampira, który

żył w Rumunii. Ten wampir nazywał się Wład Tepes, co dziwnie przypomina słowo Vladescu. „Zamknij się, Frank..." — protestowałam w myślach. Za mną Faith zaśmiała się pod nosem i szepnęła: — Och, och! Zrobiła to na tyle głośno, by Lucjusz usłyszał. — Niektórzy twierdzą, że wampiry nadal istnieją — ciągnął Frank. — W internecie znajdziecie bardzo dużo informacji o ludziach, którzy piją krewi ludzką krew, i nazywają siebie wampirami. Wiele z tych dziwolągów mieszka w Rumunii, gdzie często są zabijani, bo normalni ludzie nie powinni z nimi mieszkać. Urwał i spojrzał wymownie za moje plecy. Na Lucjusza. „Nie, nie, nie!" — krzyczało we mnie wszystko. — Franklin, to, co mówisz, jest niestosowne — wyjąkała pani Wilhelm, wstając. Jednak Frank powrócił do czytania. Teraz mówił znacznie szybciej, jakby obawiał się, że nie zdąży powiedzieć wszystkiego, zanim ktoś mu przerwie. — W internecie można nawet znaleźć nazwiska ludzi, którzy piją krew. Wielu ludzi, którzy mówią, że są wampirami, ma na nazwisko Vladescu, jak Lucjusz. Dziwny zbieg okoliczności. — Frank, siadaj natychmiast! — poleciła pani Wilhelm. Jednak było już za późno. Wokół mnie podniosły się szepty. Wszyscy patrzyli na Lucjusza. Wszyscy oprócz mnie. Ja gapiłam się tępo przed siebie. Moje palce, ściskające blat biurka, były lodowate i sztywne. — Możecie to sami sobie sprawdzić online — zakończył Frank, ignorując nauczycielkę. — Wampiry. Takie jak w książce — urwał. — Oto moja prezentacja. Frank złożył kartkę i wcisnął ją w tylną kieszeń spodni. Jego twarz rozświetlił triumfalny uśmiech.

W tym momencie nad moim biurkiem zawisł długi cień. „Lucjuszu, nie podnoś się" — błagałam go bezgłośnie. Jednak oczywiście wampirzy książę nie miał zamiaru siedzieć cicho i pozwalać na zabawę jego kosztem. Wyszedł na środek sali i uśmiech natychmiast zniknął z twarzy Franka. — Czy chciał pan coś zasugerować swoją niezręczną i nieprzemyślaną prezentacją, panie Dormand? — zapytał Lucjusz. Stał zwrócony plecami do klasy, ale w jego szerokich barkach dostrzegało się napięcie. Przypominał muskularnego kota czyhającego na grubego szczura. — Lucjuszu. — Pani Wilhelm rzuciła się do przodu. Chłopak ją zignorował. Pochylił się nad Frankiem i wbił palec wskazujący w jego pierś, popychając go na tablicę. — Bo jeśli masz coś do powiedzenia, powinieneś mówić wprost. Nie jesteś wystarczająco inteligentny, żeby posługiwać się subtelnościami. — Wezwij ochronę — poleciła pani Wilhelm Dirkowi Bryce'owi, który siedział najbliżej drzwi. — Już! Biegnij! Dirk zawahał się na moment, jakby bał się stracić szykujące się przedstawienie, a potem wyleciał jak strzała na korytarz. Frank przełknął głośno ślinę, wyminął palec Lucjusza i kątem oka zerknął na klasę. Wydawało się, że czerpał odwagę z obecności kolegów. — Chciałem tylko powiedzieć, że twoi rodzice zostali zamordowani, bo byli wysysającymi krew wampirami. Czy to wystarczająco jasne? — Franklinie Dormandzie, przestań w tej chwili! — wrzasnęła pani Wilhelm. Szarpnęła Franka za ramiona, odciągając go od Lucjusza. — Oskarżasz mnie o bycie wampirem? — zapytał Lucjusz, podążając za Frankiem. — Bo w rzeczy samej jestem...

— Nie! — krzyknęłam. Zerwałam się z krzesła i podbiegłam do Lucjusza. Złapałam go za ramię i szarpnęłam z całej siły. — Nie daj mu się sprowokować. Lucjusz odwrócił się wściekły, jakby chciał mnie odepchnąć, ale wtedy nasze oczy spotkały się i chłopak odzyskał nad sobą kontrolę. Jego wzrok znów przesłoniła mgła spokojnej rezygnacji. Odczepił delikatnie moje palce od swojej ręki. Chciałam znów go chwycić, jakby moje dłonie miały moc uciszania, ale w ostatniej chwili zmieniłam zdanie i pozwoliłam rękom opaść bezwładnie. Teraz już nic nie mogłam zrobić. Wokół panowała upiorna cisza, a Lucjusz i ja patrzyliśmy sobie w oczy. Ja — w niemym błaganiu, by nie powiedział nic więcej, by nie sprowokował prawdziwej walki. Lucjusz — wyzywając mnie niewypowiedzianym: „Dlaczego, do diabła, nie teraz? Dlaczego nie uczynić tej chwili początkiem nieuchronnego końca?". Wszyscy czekali w napięciu, niepewni, co się zaraz stanie. W pomieszczeniu słychać było jedynie ciężkie oddechy Franka, Lucjusza i pani Wilhelm. Balansowaliśmy na granicy chaosu i spokoju. Lucjusz jakimś cudem zdołał odnaleźć w sobie spokój. Odwrócił się powoli do Franka. — Następnym razem, jak będziesz miał mi coś do zakomunikowania, powiedz mi to wprost. I bądź przygotowany na odpowiedź. Bo kiedy ją usłyszysz, możesz pożałować, iż nie miałeś dość rozumu, by zachować milczenie. — Czy to groźba? — Frank zwrócił się do pani Wilhelm. — On nie może mi grozić! Za to można wylecieć ze szkoły! — Dość, Frank — powiedziała pani Wilhelm. — Przestań natychmiast. Wtedy do sali wpadła ochrona, zastając nas znieruchomiałych w napięciu, ale opanowanych.

— Co tu się dzieje? — zapytał jeden z ochroniarzy, najwyraźniej chętny do nadużycia władzy. Czekałam na lawinę zarzutów, ale, ku mojemu zaskoczeniu, pani Wilhelm nie pisnęła o niczym nawet słówkiem. Głos jej drżał, ale stała wyprostowana i pewnie patrzyła na ochroniarzy. — Nic się nie dzieje. To tylko małe nieporozumienie. Już wszystko dobrze. Frank wybałuszył oczy ze zdumienia i wskazał na Lucjusza. — Ale on właśnie zagroził... — MILCZ! — zagrzmiała pani Wilhelm głośniej niż kiedykolwiek. - MILCZ, FRANK. Dopiero po chwili zorientowałam się, co robiła. Broniła Lucjusza. Swojego pupila. Jedynego ucznia, który naprawdę kochał literaturę tak samo jak ona. Może i był krwiopijcą, ale dla pani Wilhelm Lucjusz Vladescu na zawsze pozostanie chłopcem z ostatniej ławki, który rozumie ukryte metafory, niejasne symbole i mroczne namiętności, targające fikcyjną postacią Heathcliffa. Kochana pani Wilhelm. Na swoich zajęciach zawsze będzie broniła Lucjusza. Podziękowałam jej za to w duchu. Niestety, Lucjusz nie mógł spędzić całego życia na lekcji literatury angielskiej. Gdy rozbrzmiał dzwonek i wszyscy zerwali się z ławek, zerknęłam na Faith Crosse. Na jej błyszczących, cukierkoworóżowych ustach igrał uśmiech satysfakcji i samozadowolenia.

Rozdzial 54 JESS, ZDMUCHNIJ ŚWIECZKI. Osiemnaste urodziny. Powinny być jedną z najlepszych chwil w moim życiu, a okazały się wprost potworne. Przygnębiające. Nie miałam przyjaciół, a więc nie miałam też przyjęcia. Jedynym gościem był oczywiście wuj Dorin, o którego ciągłej obecności w USA w końcu powiedziałam rodzicom i Lucjuszowi. Wuj siedział teraz przy stole i przyglądał się wszystkiemu pogodnymi małymi oczkami. — To takie urocze — powtarzał. — Po prostu super. — Wosk zaczyna kapać — powiedziała mama, ponaglając mnie. Zrobiła wegański tort z syropu ryżowego, mleka sojowego i niesłodzonego sosu jabłkowego. Istny przysmak. Palce lizać. Dmuchnęłam jednak świeczki, żeby sprawić jej przyjemność. Te zadymiły i zgasły. Nawet się nie wysilałam, żeby wymyślić życzenie. — Hura! — zawołała mama, próbując ożywić towarzystwo. Lucjusz przyglądał mi się z drugiego końca stołu, podczas gdy mama kroiła felerny tort. Jedyną gorszą rzeczą od rozwścieczonego wampira jest wampir o nieodgadnionym spojrzeniu. Nikt nie ma tak pustego wzroku jak wampir. Spojrzałam na niego ponuro. Choć bardzo się starałam nie tęsknić za człowiekiem, którego widziałam przed sobą, i tak tęskniłam. Gdyby tylko zechciał ze mną porozmawiać. Musiał być strasznie samotny. Wszyscy w szkole odsuwali się od niego, szeptali za jego plecami. Opowieść o prezentacji Franka na literaturze wzmogła

krążące plotki. Nie pomógł mu też fakt, że na lekcji pani Wilhelm niemal się przyznał, że jest nieumarłym. Nagle słowo „wampir" stało się jednym z najczęściej używanych słów na korytarzach Liceum im. Woodrowa Wilsona. — Wygląda apetycznie — powiedział tata, zanurzając łyżkę w kawałek tortu. Czy on mówi serio? — Mamy dla ciebie prezent — oznajmiła mama z uśmiechem i wręczyła mi pudełko zawinięte w ten sam radosny, pomarszczony, różowo-żółty papier, którego, w ramach ratowania lasów, używaliśmy do pakowania prezentów co roku, odkąd skończyłam dziesięć lat. — Och, prezenty! — zapiszczał Dorin, klaszcząc. — Uwielbiam prezenty. Ostrożnie rozwinęłam papier, żeby mama mogła go zostawić na kolejny rok. Wewnątrz pudełka znalazłam nowy profesjonalny kalkulator i notkę z informacją o przedłużeniu prenumeraty czasopisma matematycznego. Zerknęłam na rodziców zdezorientowana. Wiedzieli, że zrezygnowałam z kółka matematycznego. — Może kiedyś znów się zainteresujesz liczbami — powiedziała mama. Wiedziałam jednak, co tak naprawdę miała na myśli: „Może kiedyś znów staniesz się sobą. Zapomnisz o Lucjuszu i zaczniesz żyć normalnym życiem". — Dziękuję, mamo. Tato. To wspaniały prezent. — Lucjuszu, ty chyba też masz dla Anastazji jakiś prezent? — zapytał niecierpliwie Dorin. Lucjusz ocknął się, wyrwany z zadumy. — Tak, tak, oczywiście. — Naprawdę? — Był ostatnio tak oderwany od rzeczywistości, tak pogrążony w myślach, że nie spodziewałam się, by chciało mu się chodzić po sklepach i kupować mi prezenty.

Obserwowałam podekscytowana, jak sięga do kieszeni dżinsów i wyciąga pudełeczko. Maleńkie etui. Z czerwonego aksamitu. Takie, w jakich sprzedaje się pierścionki. Pierścionki zaręczynowe. Rodzice zastygli. Słyszałam odgłos powietrza wydobywającego się z ich warg. Wraz z wydechem kilka okruszków ohydnego tortu wypadło tacie z otwartych ust. Nagle serce zaczęło trzepotać mi jak ptaszek w klatce. Lucjusz popchnął pudełeczko po stole w moją stronę. — Proszę. Wszystkiego najlepszego. Sto lat. — Ojejku! — wymsknęło się mamie. — Nie jestem pewna... Całą siłę woli wytężałam, by zapanować nad drżeniem rąk, gdy sięgałam po pudełko i otwierałam wieczko. Czy to pierścionek? Czy Lucjusz zmienił zdanie i zrealizujemy postanowienia paktu? Nie. Wewnątrz, na maleńkim skrawku śnieżnobiałego aksamitu, leżał nie pierścionek, ale naszyjnik ze szkarłatnym kamieniem. Tak szkarłatnym, że niemal czarnym. Był przepiękny. Nie znosiłam go. Niemal zachwiałam się z rozczarowania, które nagle ścisnęło mi serce i odcięło dopływ powietrza. Na widok kwadratowego pudełeczka naprawdę uwierzyłam, że Lucjusz zmienił zdanie o pakcie. Przez ułamek sekundy wyobrażałam sobie nas razem. Cała nasza przyszłość przemknęła mi przed oczami. Ja. Lucjusz. Pokój wśród wampirów. Bezpieczeństwo w ukochanych ramionach, bez względu na groźby Rady Starszych czy kolegów ze szkoły. Przez ułamek sekundy wierzyłam, że to maleńkie pudełko zawiera obietnicę wszystkiego. Ale oczywiście spoglądając przez stół na Lucjusza, zdałam sobie sprawę, że moje nadzieje były absurdalne. Nic w jego

postawie nie sugerowało, że planuje się oświadczyć. Siedział wyprostowany i beznamiętnie patrzył przed siebie, pogrążony w swoim nowym, obojętnym świecie. Lucjusz Vladescu nie był zalotnikiem marzącym o ożenku. Był wampirem, którego czekało unicestwienie. Wyrok wisiał nad nim jak czarna chmura i zmieniał go. Chciałam wrzasnąć na cały głos i cisnąć naszyjnik przez pokój, jak rozkapryszone dziecko, które nie dostało wymarzonej zabawki. Jednak nie byłam rozkapryszonym dzieckiem. Byłam zdruzgotaną młodą kobietą i musiałam zachować przynajmniej pozory grzeczności, choć wcale nie miałam na to ochoty. — Dziękuję — zdołałam powiedzieć. — Jest uroczy. — Potem zamknęłam wieczko i odłożyłam pudełko. — Jestem trochę zmęczona. Jeśli pozwolicie, pójdę już na górę. Rodzice wyglądali na smutnych i wyczerpanych. Zdałam sobie sprawę, że moje tak wyraźne cierpienie oraz troska o mnie i Lucjusza odcisnęły na nich swoje piętno. Odsunęłam krzesło, podeszłam do mamy i uścisnęłam ją mocno. — Bardzo dziękuję za cudowne urodziny. Jesteś najlepszą mamą na świecie. — Następnie zwróciłam się do taty. — A ty jesteś najlepszym tatą pod słońcem. — Jesteś piękną, młodą damą, Jessico - orzekł tata. Wzruszenie załamywało mu głos. — Oboje jesteśmy z ciebie bardzo dumni. Uwolniwszy się z objęć taty, skinęłam głową w stronę Dori-na i Lucjusza. — Dobranoc i dziękuję. — Dobranoc, Anastazjo — pisnął Dorin. — Sto lat! Lucjusz nie odezwał się nawet słowem. Stał tylko i wpatrywał się w odrzucony prezent. Trzymałam emocje w ryzach całą drogę na górę. Nie poddałam się łzom, nawet gdy zamknęłam za sobą drzwi do pokoju,

rozebrałam się i włożyłam koszulę nocną. Dopiero po wejściu do łóżka i zatopieniu twarzy w poduszce, by nikt mnie nie słyszał, zaniosłam się szlochem. Nie chciałam martwić rodziców jeszcze bardziej. - Jessico... Jego głos dobiegł mnie od strony drzwi. Odwróciłam się i ujrzałam przez łzy Lucjusza stojącego w drzwiach. Otarłam oczy, zawstydzona, że zostałam przyłapana na płaczu. Wszedł do pokoju, cicho zamknął za sobą drzwi, a potem podszedł do mnie i usiadł na łóżku. - Proszę, nie płacz - powiedział łagodnym głosem. - Nie ma powodu. Dzisiaj są twoje urodziny. - Wszystko jest nie tak - zaprotestowałam, przecierając łzy spodem dłoni. - Nie, Jessico - przekonywał Lucjusz. Odsunął moje dłonie i delikatnie przeciągnął kciukiem najpierw pod jednym okiem, a potem pod drugim. - Wszystko ci się dobrze ułoży. To twój szczęśliwy dzień. Osiemnaste urodziny stanowią ważny moment w życiu. Proszę, nie mogę znieść twoich łez. - Szczęśliwy dzień? — powtórzyłam z niedowierzaniem. -To pudełeczko... myślałaś, że to coś innego. Widziałem twoją minę. Byłaś rozczarowana. Myślałaś, że zmieniłem zdanie... - Tak — przyznałam, pociągając nosem. - Nie. - Potrząsnął głową. - Nigdy. Musisz o tym zapomnieć. - Nie potrafię - wyznałam i wyciągnęłam do niego ręce. Jednak Lucjusz zerwał się na nogi, jakby bał się mnie dotknąć, i wtedy już wiedziałam, że mimo pozornej oziębłości w głębi serca wciąż coś do mnie czuł. Że zawsze go pociągałam, tak jak on pociągał mnie.

— Nie dałaś mi szansy, żebym wytłumaczył się z tego prezentu — rzekł, włożył rękę do kieszeni i znów wyjął pudełeczko. Wyciągnął je w moją stronę. — Jest lepszy niż pierścionek. Lepszy niż obietnica... czego? Wieczności z przegranym wampirem? — Nic by mnie bardziej nie uszczęśliwiło niż twoja zgoda na wypełnienie paktu — odparłam, odmawiając przyjęcia etui. — Porzuć te pragnienia na rzecz tego, co faktycznie mogę ci ofiarować. - Znów wyciągnął rękę z pudełeczkiem. - Nie rozpoznałaś zawartości? Spojrzałam na niego zdezorientowana. Wstałam i sięgnęłam z zaciekawieniem po pudełko. — Czy rozpoznałam? — Ze zdjęcia. Wiem, że się jej przyglądałaś. Wiedziałem, że z czasem to zrobisz. Kiedy będziesz gotowa. Mama. To był naszyjnik z fotografii, którą wsunął do mojej książki. Znów otworzyłam wieczko. — Och, Lucjuszu, skąd go masz? — Przechowywano go dla ciebie w Rumunii. Miał być prezentem na tę właśnie okazję. Był ulubionym klejnotem twojej matki, i to ja dostąpiłem zaszczytu przekazania ci tej cennej pamiątki. Mam nadzieję, że będziesz go nosiła przez wiele lat w zdrowiu i szczęściu. Podeszłam do biurka, sięgnęłam po fotografię w srebrnej ramce i spojrzałam na ciemny kamień zdobiący szyję mojej matki — kamień, który teraz trzymałam w dłoni, namacalny dowód istnienia Mihaeli Dragomir. Prawdziwe ogniwo łączące mnie z przeszłością. Był krwistoczerwony na tle białego aksamitu — jak prawdziwe serce. Serce mojej mamy przeszczepione mnie. Lucjusz stanął za mną i położył mi ręce na ramionach. — Czy ona nie jest piękna, silna, majestatyczna... taka jak ty? — zapytał.

— Naprawdę w to wierzysz? — Tak — odparł Lucjusz. — Ty chyba też w to uwierzyłaś. — A więc... — Nie — Lucjusz nie pozwolił mi nawet poruszyć tematu paktu. Odstawiłam zdjęcie na miejsce i odwróciłam się do lustra. Wyjęłam naszyjnik z pudełeczka, a potem przyłożyłam go sobie do szyi. Lucjusz podszedł do mnie, nie odrywając wzroku od mojego odbicia. — Pozwól, proszę. Znów stanął za mną i wziął delikatny łańcuszek z moich rąk. Odgarnęłam włosy, a Lucjusz owinął mi naszyjnik wokół szyi i zapiął zatrzask. Poczułam zimny dotyk kamienia na skórze. Równie zimny jak pewnie byłby dotyk mojej biologicznej matki. Kiedy przyglądałam się swojemu odbiciu, siła, która od jakiegoś czasu narastała w moim sercu — jej siła — wezbrała we mnie z jeszcze większą mocą. Więź z Mihaelą Dragomir wraz z zapięciem łańcuszka stała się niemal namacalna i prawie słyszałam szept matki nad uchem: „Nie trać nadziei, Anastazjo. To nie w naszym stylu. Masz równie silną wolę jak on, a jego miłość jest równie silna jak twoja". Odwróciłam się do Lucjusza i nie czekałam, aż mnie odepchnie albo przyciągnie. Położyłam dłonie na jego piersi, a potem oplotłam je wokół jego szyi. — Anastazjo, nie możemy... — Lucjusz chwycił mocno moje nadgarstki, jakby chciał mnie odsunąć. — Możemy — zapewniłam, nie puszczając. Wsunęłam palce między jego gęste, czarne włosy. — Dlaczego nie mogę postąpić tak, jak powinienem?! — jęknął. Nie tylko zaakceptował mój dotyk, ale z łatwością mu się

poddał. — Powinienem już iść... Obawiam się, że tracę czas, będąc przy tobie. Po co to wszystko? Za kilka chwil stanę się jednym z twoich wspomnień. Tragicznym zapisem w pamiętniku nastolatki. — Zostałeś dla tego momentu — powiedziałam i pozwoliłam mu przejąć kontrolę, jak z pewnością by chciał. Miałam nad nim władzę. Zdołałam przyciągnąć go do siebie z odległego, zimnego dystansu. Pragnęłam, żeby Lucjusz mnie pocałował. Ugryzł. Żeby dokonało się to, do czego oboje tęskniliśmy od dawna. Już od pierwszego dnia, odkąd pochylił się nade mną w kuchni i musnął dłonią mój policzek. Odkąd spojrzał mi w oczy i powiedział: „Czy doprawdy myśl o byciu ze mną napawa cię aż takim obrzydzeniem, Anastazjo?". Nawet wtedy w głębi serca wiedziałam, że to nieprawda. Że razem byłoby nam tysiąckroć lepiej niż fajnie. Że mogłoby być niebiańsko. Lucjusz wahał się jeszcze przez chwilę, patrząc mi w oczy. — Ciągle stanowię dla ciebie zagrożenie, Anastazjo — szepnął. — Bez względu na to, co robimy... to tylko ten wieczór. Niczego nie zmieni. Odejdę, by stawić czoło przeznaczeniu, a ty zostaniesz tutaj, by wypełnić swoje. — Nie myśl o tym teraz — błagałam. Nie chciałam wierzyć, że to, co dziś się stanie, niczego nie zmieni. Wierzyłam, że może zmienić wszystko. — Zapomnij na razie o przyszłości. — Jak sobie życzysz, moja księżniczko. Zamknął oczy, poddając się mnie. Pochylił głowę i zimnymi, szorstkimi ustami musnął moje wargi — najpierw delikatnie, a potem intensywniej. Zagłębiłam palce w jego włosy i przytuliłam go. W odpowiedzi Lucjusz wydał cichy pomruk i wsunął rękę między moje czarne pukle. Całowaliśmy się namiętnie, bez opamiętania, jak-

byśmy — od dawna spragnieni swojego smaku — teraz zaspokajali potworny głód. Kiedy się tak całowaliśmy, naprawdę całowaliśmy, coś wewnątrz mnie rozerwało się niczym atom wybuchający z całą mocą rozszczepiającego się jądra. Jednocześnie czułam błogi spokój. Zupełnie jakbym odnalazła swoje miejsce we wszechświecie, w chaosie. Teraz mogliśmy z Lucjuszem zjednoczeni przemierzać bezkresną czasoprzestrzeń, irracjonalnie istniejąc w nieskończoności niczym liczba pi. Oderwał się od moich ust i pocałował mnie w szyję. Kiedy jego ostre kły musnęły moją delikatną skórę, zaczęły boleć mnie zęby. Przez chwilę łaskotał kłami moje gardło, a potem zszedł niżej, między obojczyki, do miejsca, w którym spoczywał kamień. — Lucjuszu, tak — ponagliłam go, otwierając się przed nim, odchylając szyję, najbardziej jak mogłam. — Nie przestawaj... proszę, nie przestawaj tym razem... Jeśli mnie ugryzie, będzie mój... Na zawsze... — Nie, Anastazjo. — Walczył ze sobą, ale ja przycisnęłam go do siebie ponownie. Czułam nacisk jego kłów na moją skórę. Brakowało już tak niewiele, żeby ją przebić. Moje własne zęby wyostrzyły się, kłując dziąsła od środka. Tuż pod powierzchnią walczyły o wolność. — Tak, Lucjuszu... moje kły... Czuję je... — Nie. — Lucjusz odzyskał panowanie nad sobą. Odsunął się, wyjął dłonie spomiędzy moich włosów i objął czule moją twarz, spoglądając mi w oczy. — Byliśmy zbyt blisko, Anastazjo... Ten pocałunek musi nam wystarczyć. Choćbym bardzo tego pragnął, nie skażę cię na potępienie. Nie pociągnę cię za sobą do unicestwienia. — Nie rozumiem... Byliśmy tak blisko...

— Proszę, nigdy tego nie żałuj, Anastazjo — powiedział. Teraz jego oczy już nie wydawały się zimne i odległe. Wręcz przeciwnie — dostrzegłam w nich rozgorączkowanie, poruszenie, niemal desperację. — Nie bądź zła, kiedy odejdę albo się zmienię. Proszę, zapamiętaj ten moment, bo był wszystkim dla mnie, dla człowieka, którym teraz jestem. — Nie zmienisz się — obiecałam i chwyciłam go za nadgarstki, niczego nie rozumiejąc. Przecież przed chwilą... Z pewnością moglibyśmy przypieczętować pakt, powstrzymać wojnę i zmierzyć się z każdym wyzwaniem. Pochodziliśmy z rodów królewskich. I byliśmy razem. — Nigdzie się nie wybierasz — zapewniłam. — Już wszystko dobrze. Wszystko będzie dobrze. — Nie, Anastazjo, nie jest dobrze. I nie będzie. Dopiero teraz dostrzegłam, że już od jakiegoś czasu do sypialni wpadało przez okno jaskrawe czerwone światło, rzucając na ściany koszmarne, krwiste plamy. — Co się dzieje? Nie odpowiedział. Jednak wciąż mnie trzymał, kiedy tata wpadł do pokoju. — Chłopcze, przyjechała policja — oznajmił zadziwiająco spokojnym głosem. — Jakaś dziewczyna twierdzi, że została ugryziona przez wampira i wskazała ciebie. — Lucjuszu? — Uniosłam wzrok, desperacko poszukując odpowiedzi. Lucjusz tylko musnął ustami moje wargi i odwrócił się do taty. — Lepiej będzie, jeśli sam zajmę się tym problemem, panie Packwood — powiedział. — Proszę tym razem mi nie pomagać. Tata zawahał się, ale odsunął się na bok, pozwalając Lucjuszowi odejść. A gdy próbowałam za nim biec, chwycił mnie mocno i przytulił.

Rozdzial 55 ONA GO WRABIA — powiedziałam rodzicom. — Faith poprzysięgła mu zemstę za to, że z nią zerwał. Wszystko zmyśliła. Spojrzeli po sobie niepewnie. — Lucjusz zerwał z Faith wiele dni temu — dodałam w jego obronie. — Jestem przekonana, że zrobił to, bo bał się, że ją ugryzie. Wiedział, że trudno mu się kontrolować, więc wycofał się zawczasu. Mama zbierała ze stołu naczynia po moim posępnym przyjęciu. — Jessico, Lucjusz miał bardzo poważne problemy, toczył walkę wewnętrzną. Nie możemy mieć pewności, co się wydarzyło. — Nic się nie wydarzyło! — Tak jak „nic" się nie działo w twoim pokoju? — zapytał tata. — Jesteś zbyt zaangażowana uczuciowo. Nie patrzysz obiektywnie. — To Vladescu — dodała mama, wstawiając naczynia do zlewu. Sprawiała wrażenie bardzo zdenerwowanej. — Może tego nie chciał, ale nie potrafił zwalczyć swojej natury. Chyba nie powinniśmy w ogóle pozwalać mu tu zamieszkać. To zbyt niebezpieczne. Teraz już sama nie wiem, czy postąpiliśmy słusznie. — Jesteście niesprawiedliwi. To, że jego wujowie są straszni, nie znaczy jeszcze, że on sam jest potworem! On nie ugryzł Faith. Proszę, jedźmy na posterunek! Rodzice wymienili kolejne niepewne spojrzenia.

— Jessico — odezwał się tata. — Nie ma znaczenia, co czujemy. Lucjusz prosił, żebyśmy się w to nie mieszali. Mamy zamiar uszanować jego życzenie. Ty również powinnaś to zrobić. — Mam już osiemnaście łat — zauważyłam. — Nie potrzebuję waszej zgody. — Ale potrzebujesz samochodu — oznajmiła mama. Podbiegłam do drzwi, gdzie na haczyku rodzice zawsze wieszali klucze. Był pusty. — Gdzie są kluczyki? — To dla twojego dobra, córeczko — powiedział tata. — Zbyt się zaangażowałaś. Powinnaś się wycofać. — Musimy cię chronić. To nasz obowiązek — dodała mama. — Oczywiście też chcemy pomóc Lucjuszowi. Ale to ty jesteś dla nas najważniejsza. Patrzyłam na nich z niedowierzaniem. Czułam się, jakby mi wbili nóż w plecy. — On nas teraz nie chce. Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy — oznajmił tata. Zadzwonił telefon i złapałam za słuchawkę. — Lucjusz? — Nie, tu Mindy. — Nie mogę teraz rozmawiać... — Chodzi o Lucjusza — poinformowała Mindy. Wyczułam panikę w jej głosie. — O co chodzi? Co się dzieje? — Nie wiem, czy powinnam ci mówić. — Po prostu powiedz, Mindy. Błagam. — Wpadli w szał — powiedziała. — Mówią o pobiciu go za to, co zrobił Faith. Frank wszystkich podjudził tą całą gadką o wampirach. Oszaleli! Zacisnęłam mocniej palce na słuchawce. — Co dokładnie słyszałaś?

— Niektórzy... czekają na Lucjusza. Chcą go zabrać do stodoły Jake'a Zinna i, jak mówią, „dać mu nauczkę" — urwała. — Boję się o niego, Jess. Nie wiem, co ci zrobił... -Nic! — Boję się o niego — powtórzyła. — Mówią o krwi na twoim ubraniu i o zadrapaniach Faith. I o tym, jak szybko zagoiła mu się noga... No i jeszcze o tym wszystkim na temat jego rodziny, co znaleźli w internecie. — Zamilkła na moment. — Faith słyszała, że nazwałaś go wampirem. W stajni. To było tak dawno temu. Znów pogorszyłam sytuację Lucjusza. Ja... To ja jestem dla niego zagrożeniem... — Ciągle mówią tylko o wampirach i kołkach — jęknęła Mindy. — Kołkach? — Słuchawka niemal wypadła mi z rąk. — Tak, Jess. Mówią o kołkach, jak w średniowieczu, czy coś! Na wypadek gdyby naprawdę był wampirem! Oszaleli! Kołki. Wściekłe tłumy. Hordy. Moi rodzice zostali w ten sposób unicestwieni... Z trudem panowałam nad nerwami. — Czy mówili, kiedy to wszystko ma się stać? — Dzisiaj. Późnym wieczorem. Mają dorwać Luca, jak będzie wychodził z posterunku... Wszyscy słyszeli o jego aresztowaniu... Oczywiście. Pewnie w mieście wrzało teraz od plotek jak w ulu. — Dziękuję, Mindy. — Wiem... Wiem, że ostatnio się od siebie oddaliłyśmy... ale to... szaleństwo. Pomyślałam, że powinnaś wiedzieć. — Muszę lecieć. — Jess? -Co? — Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

— Pa, Mindy. — Odwiesiłam słuchawkę, wypadłam na dwór, zanim rodzice zdążyli mnie powstrzymać, i popędziłam do stajni, żeby osiodłać Bellę.

Rozdzial 56 Drogi Wasylu! Wybacz nagłówek firmowy posterunku policji w Mount Gretna na tym tanim papierze. Powinienem się uważać za szczęśliwca, że w ogóle mi go dali, bym mógł do Ciebie napisać. Najwyraźniej zostałem oskarżony o „zaatakowanie" miejscowej dziewczyny, Faith Crosse, i o ugryzienie jej w szyję. Wkrótce skończą „maglowanie" mnie, więc postaram się opisać wszystko zwięźle. Co najważniejsze, NIE zatopiłem kłów w tej nieznośnej dziewce. Całkowicie sfabrykowała ranę. Policjanci podsunęli mi pod nos mnóstwo „szokujących" zdjęć i obserwowali moją reakcję. Mogłem się tylko śmiać. Owszem, dostrzegłem ślady ugryzienia. Ale czy wampira? Nie. Wszelako podróbka była bardzo zmyślna. Faith ma trochę oleju w głowie. I najwyraźniej jest bardzo odporna na ból. Ślady wyglądały na głębokie. Miała też kilka siniaków. Świetna robota. W szczególnie trudnych chwilach lubiłem przebiegłą naturę Faith. Teraz moje igraszki obracają się przeciwko mnie i kąsają boleśnie. Cóż za słodka ironia. Tak czy siak, wyczuwam, że nastroje panujące w okolicy mi nie sprzyjają. Choć wypuszczą mnie „za poręczeniem" do czasu, aż zostanie wniesione oficjalne oskarżenie, mam silne przeczucie — może to wampirza intuicja - że „coś się szykuje". (Obejrzyj sobie kilka starych amerykańskich dramatów kryminalnych dostępnych na DVD. Mają tutaj dość specyficzne, mrocznie zabawne wyobrażenie o wampirach).

Ujmując to w słowa, które łatwiej Ci będzie zrozumieć - jak przeczuwałem już od pewnego czasu, hordy się zbierają. Piszę do Ciebie, ponieważ wiem, że bardzo chciałeś sam dostąpić przyjemności unicestwienia mnie za nieposłuszeństwo. Za zerwanie paktu i zniszczenie Twojego planu. Z pewnością marzyłeś o wbiciu kołka głęboko w moje serce. Jednak teraz to upragnione zadanie spadnie na grupę idiotycznych amerykańskich nastolatków. W pewnym sensie pokonali Cię, Wasylu. Czy to okrutne z mojej strony, że tak ogromną radość sprawia mi pozbawienie Cię jednego z największych pragnień? A jednak odczuwam satysfakcję na myśl, że zawsze będziesz żałował, iż to nie Ty dzierżyłeś ten kołek... Tak więc z podniesionym czołem wychodzę na spotkanie przeznaczeniu w skromnym hrabstwie Lebanon w Pensylwanii. Historia zatacza koło. Kolejny Vladescu unicestwiony. Będę się starał odejść z taką samą odwagą i stoickim spokojem, z jakimi odeszli moi rodzice, by podtrzymać honor naszego klanu - a to moim zdaniem więcej, niż Ty zrobiłeś, Wasylu. Piszę również w imieniu Jessiki. Nigdy jej nie ugryzłem, Wasylu. Wciąż jest amerykańską nastolatką. Zostaw ją w spokoju. Skończył się sen o księżniczce z rodu Dragomirów. Czy pozostało coś więcej do dodania? Wydaje mi się dziwne, zważywszy na moje upodobanie do rozwlekłych dygresji, że ostatni list jest taki krótki. Ale, prawdę mówiąc, jestem już u kresu - wszystkiego. (Któż mógłby się oprzeć wisielczemu humorowi? Czy kpienie z własnego upadku nie jest oznaką odwagi?). Powierzam tę notkę amerykańskiej poczcie. Bardzo rzetelna instytucja. Zwykle urzędy państwowe nie budzą zaufania obywateli. Mimo to jestem dziwnie spokojny, że moja wiadomość szybko do Ciebie dotrze. Twój bratanek z krwi i wspomnień Lucjusz

Rozdzial 57 KOPYTA BELLI DUDNIŁY NA DRODZE. Niemal zamarzałam na jej grzbiecie. Była późna zima i tej nocy wciąż trzymał mróz. Deszcz ze śniegiem smagał mnie po twarzy, topił się na cienkiej bluzce. Nie miałam czasu, żeby złapać kurtkę. — Dalej, Bello — ponaglałam klacz, spinając ją piętami. Chyba wyczuwała moje podenerwowanie, bo niemal frunęła ponad zamarzniętym polem. Modliłam się, żeby nie trafiła na norę świstaka i nie złamała nogi. Wokół panował mrok, a my pędziłyśmy na łeb na szyję po nieznanym, nierównym terenie. „Ocalić Lucjusza... Ocalić Lucjusza..." — słyszałam w uszach z każdym uderzeniem kopyta. Wreszcie w oddali zamajaczyła stodoła Zinnów — szara i posępna. Na tle czarnego nieba wyglądała niemal jak grobowiec. Z ust wyrwał mi się cichy krzyk. Wszędzie stały samochody. Już. Nie może być za późno, po prostu nie może... Zeskoczyłam z Belli, zanim zdążyła się zatrzymać. Usłyszałam głosy dochodzące z wewnątrz. Wściekłe, męskie krzyki i odgłosy szamotaniny. Pobiegłam pędem do wejścia i otworzyłam ciężkie drzwi. W środku panował harmider. Walka już się toczyła. Hordy wpadły w szał. — Jake, nie! — wrzasnęłam, widząc mojego byłego chłopaka w samym środku kotłowaniny. Ale nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Nikt nie zauważył, że wpadłam w tłum i próbowałam odciągnąć chłopaków od Lucjusza. Byli w amoku. Wszędzie wi-

działam krew, unoszące się pięści i Lucjusza, samotnie walczącego przeciw nim. Był silny, ale nie dość silny na coś takiego... — Zabiję cię za to, co jej zrobiłeś! — wrzeszczał Ethan Straus-ser i okładał Lucjusza pięściami. Próbowałam złapać jego ręce, ale ktoś mnie odciągnął i rzucił na ścianę. Wróciłam, krzycząc, żeby przestali, nikt jednak nie zareagował. Byli pijani chęcią zemsty, strachem i nienawiścią — nienawiścią do kogoś trochę innego niż oni. — Przestańcie! — błagałam. — Zostawcie go w spokoju! Lucjusz musiał usłyszeć mój głos, bo odwrócił się do mnie — tylko na sekundę, lecz zdążyłam dostrzec zaskoczenie w jego oczach. Zaskoczenie i rezygnację. — Lucjuszu, nie! — błagałam, przeczuwając, co miał zamiar zrobić. Chciał pozwolić się unicestwić. Ale i tak już wykonał fatalne posunięcie. Ponownie zwrócił się do rozwścieczonych chłopaków i obnażył zęby. Atakujących nagle opuściła odwaga. — Wampir! — zawołał Ethan z przerażeniem w głosie. — Sukinsyn... — Frank Dormand zbladł jak ściana i cofnął się, jakby nagle zdał sobie sprawę, że to już nie tylko okrutna gra. Uwolnił siłę, której nigdy nie spodziewał się wyzwolić, mimo całej gadaniny na temat wampirów, stron internetowych i kołków. Ethan upadł na siano i również zaczął się wycofywać, jednocześnie szukając czegoś po omacku. Dostrzegłam to, zanim on zdążył to zrobić. Kołek. Domowej roboty. Nieociosany. Jednak morderczy. Leżał na wpół przykryty sianem. Rzuciłam się po niego, ale Jake też go zauważył i okazał się szybszy. Złapał drewno i ruszył na Lucjusza, który próbował się podnieść, by stanąć do walki z niższym, lecz wciąż silnym zapaśnikiem.

— Nie, Jake! - zatkałam, czołgając się na kolanach. Próbowałam pochwycić jego nogi, ale chłopak nagle przyspieszył i nie zdołałam go dosięgnąć. Lucjusz ryknął i zbliżył się do przeciwnika. Wtedy, niczym w zwolnionym tempie, zobaczyłam, jak mój były chłopak podnosi rękę, rzuca się do przodu i wbija kołek w pierś Lucjusza. — Jake, nie! — wrzasnęłam na całe gardło. Albo tylko mi się wydawało. Nie pamiętam, bym słyszała te słowa wyrywające mi się z ust. W ułamku sekundy było po wszystkim. Jake — fajny chłopak — stał nad ciałem Lucjusza — przerażająco nieruchomym ciałem. — Coś ty zrobił?! — zawołałam, przerywając grobowe milczenie. Jake odsunął się, wciąż dzierżąc w dłoni ostry, zakrwawiony kawałek drewna. — To musiałem być ja — powiedział, spoglądając na mnie nieszczęśliwym wzrokiem. — Przepraszam. Nie wiedziałam, co miał na myśli. Nie obchodziło mnie to. — Lucjuszu — jęknęłam, przedzierając się przez siano. Padłam przy nim i dotknęłam jego szyi, próbując wyczuć puls. Był słabszy niż zwykle. Krew sączyła się z dziury w koszuli. Ogromnej dziury. Rozejrzałam się po zgromadzonych w stodole twarzach. Znajomych twarzach. Twarzach kolegów ze szkoły. Gniew już ich opuścił i pomału zaczynało do nich docierać, co właśnie uczynili. Jak mogli? — Biegnijcie po pomoc! — załkałam. — Nie, Anastazjo — zaprotestował cicho Lucjusz. Pochyliłam się nad nim i delikatnie ucisnęłam dłonią ranę na piersi, jakby to mogło zatamować krew. — Lucjuszu...

-To koniec, Jessico — zdołał wyszeptać. - Pogódź się z tym. Nagle z najciemniejszego rogu stodoły dobiegł nas władczy głos. — Wynoście się. Wszyscy. I nie wspominajcie o tym ani słowem. Nigdy. Nic się tu nigdy nie wydarzyło. Dorin. Wuj pozbył się pozorów radości i beztroski. Przemawiał mocnym i władczym tonem; wyłonił się z cienia i natychmiast przejął kontrolę nad sytuacją. Siano zaszurało pod nogami nastolatków, gdy rozbiegali się bez sprzeciwu, jakby słowa wampira były procą, która wystrzeliła ich w ciemną noc. Sk^ąd Dorin się tu wziął? Dlaczego nie przybył na czas? Wstałam, podbiegłam do niego i zaczęłam bić okrwawionymi pięściami w jego pierś. — Dopuściłeś do tego! Powinieneś go chronić! — Wyjdź — polecił Dorin, chwytając moje nadgarstki. Był zaskakująco silny. Jego oczy przepełniał smutek. - To przeznaczenie Lucjusza. Tego sobie życzy. Nie. To niemożliwe. Jeszcze przed chwilą się całowaliśmy... — Jak to: „Tego sobie życzy"? — załkałam i wróciłam do Lucjusza, padając obok niego na kolana. Naszym przeznaczeniem jest być razem, prawda? Powiedz to. — Nie, Anastazjo — odparł bardzo słabym, coraz słabszym, głosem. - Twoje miejsce jest tutaj. Masz wieść szczęśliwe życie. Długie życie. Ludzkie życie. — Nie, Lucjuszu - jęknęłam, błagając, by żył. Nie mógł się tak po prostu poddać. — Chcę żyć z tobą. — To niemożliwe, Anastazjo. Mogłabym przysiąc, że dostrzegłam łzy w jego czarnych oczach, zanim je zamknął. Zaczęłam wrzeszczeć wniebogłosy. Później pamiętam jedynie ramiona taty odciągające mnie od

Lucjusza i unoszące mnie - walczącą, protestującą - do samochodu. Nie wiem, kiedy rodzice nadjechali ani jak tu trafili. To nie miało znaczenia. Lucjusza już nie było. Został unicestwiony. Ciało zniknęło, Dorin zniknął i — zgodnie z jego poleceniem - nikt więcej o tym nie wspominał. Zupełnie jakby wszystko było jednym wielkim snem. Gdyby nie kamień na mojej szyi, gdyby nie sposób, w jaki zamek palił mnie na karku w miejscu, gdzie palce Lucjusza zapięły łańcuszek, może sama bym w to nie wierzyła.

Rozdzial 58 NAGRODĘ W KATEGORII Dobry Duch Szkoły otrzymuje... Faith Crosse. Zacisnęłam kurczowo palce wokół metalowej siatki, gdy dziewczyna w dużej mierze odpowiedzialna za unicestwienie Lucjusza zmierzała ku prowizorycznemu podium i wchodziła na podwyższenie niczym bohaterka, wśród wiwatów i braw ze strony tłumu absolwentów w granatowych togach i biretach. Włosy Faith, również skryte pod biretem, powiewały na wietrze, gdy przyjmowała nagrodę i machała do tłumu. Mur odrętwienia, którym odgrodziłam się od świata i dzięki któremu radziłam sobie z bólem oraz wściekłością, prawie runął na widok Faith w momencie chwały. Do tej pory nie jestem pewna, jak zdołałam się powstrzymać przed krzyknięciem na cały głos. Po co w ogóle przyszłam na zakończenie roku? Odmówiłam udziału w uroczystości, ale coś przyciągnęło mnie dziś na boisko, kazało oglądać kolegów i koleżanki odbierających dyplomy. Niektórych znałam od przedszkola. Niektórzy uczestniczyli w egzekucji najdroższej mi osoby na świecie. Chyba po prostu chciałam zobaczyć ich twarze. Czy pozostał na nich ślad podłego uczynku, którego się dopuścili tamtej nocy w stodole? A może wmówili sobie, że to nigdy się nie stało, tak jak przykazał Dorin? Albo — i ta perspektywa przerażała mnie najbardziej — wierzyli, że postąpili słusznie? Czy Jake tak się czuł? Tamtej nocy powiedział: „To musiałem być ja". Co to w ogóle znaczyło?

— Anastazjo — głos był cichy, ale wyraźny. — Nie powinnaś się dręczyć. Choć pragnienie zemsty jest bardzo typowe dla wampira. Odwróciłam się i zobaczyłam go. Dość przysadzisty, łysiejący wampir stał kilka kroków ode mnie, wsparty o ściankę stoiska z szyldem zachęcającym do wsparcia edukacji muzycznej w Liceum im. Woodrowa Wilsona. Miał na sobie granatowy T-shirt z wyszytą na piersi maskotką szkoły — mocnym psem z obwisłymi wargami zwanym Woodym. Dostrzegłszy, że na niego patrzę, pomachał do mnie. Sam jego widok — kogoś związanego z Lucjuszem i wydarzeniami tamtej nocy — przyprawił mnie o mdłości. Kiedy mój żołądek uspokoił się nieco, zaczęłam iść w jego stronę niczym zombi. Za sobą usłyszałam kolejne wiwaty. Ethan Strausser odbierał nagrodę dla Sportowca Roku. Brawa zdawały się dobiegać zza siedmiu gór, gdy szłam przez trawnik w stronę Dorina. Reprezentował krótką, ale intensywną przeszłość, która wciąż mnie zżerała. — No, no, no. Jesteś taka blada i poważna. — Dorin cmoknął mnie na powitanie. — Prawie jak prawdziwa wampirzyca. — Objął mnie, ale zesztywniałam. Wciąż obwiniałam go za to, że nie ochronił Lucjusza. — Dlaczego nie odbierasz dyplomu z całą resztą? — zapytał. — Nic dla mnie nie znaczą — odparłam, odsuwając się od niego. — A mimo to przyszłaś! — Dorinie, nie mówmy o mnie. Co tu robisz? — Hmm. — Dorin zmarszczył brwi. — To bardzo skomplikowane. I trudne do wyjaśnienia. Wcale nie miałam ochoty na nic skomplikowanego, ale i tak zapytałam:

— O co chodzi? — Mamy w Rumunii trochę problemów. — Wuj westchnął, unikając mojego wzroku. — Prawdziwy bałagan. Oczywiście nie powinnaś o niczym wiedzieć. Ale po przemyśleniu wszystkiego stwierdziłem... że nie należy cię trzymać w nieświadomości. To nie fair w stosunku do ciebie. I tak robiliśmy to zdecydowanie zbyt długo. Oczywiście, to wszystko pomysł Lucjusza. Nie wiń mnie, proszę. Gdyby się dowiedział, że tu jestem... Kolana się pode mną ugięły, a Dorin rzucił się na pomoc, łapiąc mnie za łokieć. — Uważaj! — Powiedziałeś... Lucjusz? - zapytałam. - Gdyby Lucjusz się dowiedział, że tu jesteś? Ale to niemożliwe... Lucjusz został unicestwiony... Dorin odchrząknął. Wyglądał na skruszonego i zdenerwowanego. — Pomyślał, że tak będzie najlepiej. Ale jest bardzo nieszczęśliwy, w domu zaś wszystko zmierza ku ruinie. Złapałam Dorina za ramiona i potrząsnęłam nim mocno. — Czy Lucjusz żyje? — O tak, z całą pewnością — przyznał Dorin, próbując mi się wyrwać. — Ale teraz... Zadziwiające, jak ulga i radość — niewyobrażalna radość — oraz wściekłość — niewyobrażalna wściekłość — potrafią się wymieszać i sprawić, że po chwili człowiek zanosi się od płaczu, śmieje i uderza pięściami w pierś stojącego w pobliżu wampira, wciskając go w ścianę szkolnego stoiska. Kiedy opanowałam się trochę, poszliśmy do domu po paszport. Wybierałam się do Rumunii. Leciałam do domu, żeby odszukać Lucjusza.

Rozdzial 59 A WIĘC, W PEWNYM SENSIE Jake stanął na wysokości zadania. Zgodził się uczestniczyć w całym podstępie. Powiedział, że mimo wszystko trochę podziwiał Lucjusza za to, że kiedyś obronił cię przed tym łobuzem Frankiem Dormandem. — I to wystarczyło, żeby go przekonać do przedziurawienia piersi Lucjusza kołkiem? — zapytałam z niedowierzaniem. — Cóż, może też go trochę przestraszyłem. Ale tylko trochę - wyznał Dorin. — Ten Jake to jednak fajny chłopak. Dobrze, że Lucjusz wspominał o nim w swoich listach. — Lucjusz o nim wspominał? — Oczywiście — potwierdził Dorin. — Zawsze narzekał na „fajnego, przysadzistego chłopca", który przeszkadzał mu w zalotach. Fajny. Znów to słowo. Tym razem wywołało uśmiech na mojej twarzy. — Tak, Jake to fajny chłopak. - Jeśli kiedyś uda mi się wrócić do hrabstwa Lebanon, na pewno mu podziękuję. — Precelka? — Nie, dziękuję. Lecieliśmy na wysokości dziesięciu i pół tysiąca metrów, kierując się w stronę Rumunii — kraju mojego urodzenia — a Dorin wyjaśniał mi całą historię. Opowiadał, jak w ostatniej chwili zwerbował Jake'a, żeby ugodził Lucjusza. Był dzięki temu pewien, że Ethan Strausser albo jakiś inny szaleniec nie wbije kołka za głęboko.

Notabene Jake też prawie posunął się za daleko. — Ten chłopak nie zdaje sobie sprawy ze swojej siły — westchnął Dorin, wysypując trochę precelków na dłoń. Jakimś cudem wyłudził od stewardesy dziesięć paczek. — Młody Zinn bardzo się denerwował całą sytuacją. Ale to musiało wyglądać realistycznie. Powtarzałem mu, żeby się nie martwił. Wszystko poszło zgodnie z planem. — Dlaczego Lucjusz nie uciekł? — Gdy tylko wypowiedziałam to pytanie, zdałam sobie sprawę z jego absurdalności. Wampirzy książę podkulający ogon? Mało prawdopodobne. — Nie bądź śmieszna — odparł Dorin, wtórując moim myślom. — Lucjusz nie zgodziłby się nawet na mój plan z Jakiem. Naprawdę chciał zostać unicestwiony tamtej nocy. Był dość zaskoczony, a nawet wkurzony, że obudził się żywy. Ale jakoś mu przeszło. Wyglądałam przez okienko i obserwowałam chmury. — Jak Lucjusz mógł mi to zrobić? Jak mógł pozwolić mi myśleć, że już go nie ma? Dlaczego się ze mną nie skontaktował? Dorin poklepał mnie po ramieniu. — On naprawdę myślał, że tak będzie dla ciebie najlepiej. Lucjusz... widzi swoją mroczną stronę. Bardzo wyraźnie. — Lucjusz potrafi kontrolować ten aspekt swojej natury. Tylko że nie potrafi w to uwierzyć. — Tak - zgodził się Dorin. — My wiemy, że Lucjusz jest honorowy. Wie o tym każdy, kto go zna. Jego odwieczna walka z własnym sumieniem świadczy tylko o sile tej dobrej strony. Ale Wasyl chciał zepsuć Lucjusza do końca, uczynić go pionkiem w swojej okrutnej grze. Chłopak sam już nie wie, kim tak naprawdę jest. Szlachetnym księciem czy bezwzględnym demonem? A może jednym i drugim? Jest wampirem, który toczy wewnętrzną walkę. — Dorin urwał na moment. — Zakup tego konia, Ognistej Belli, też mu nie pomógł. Miał obsesję na punk-

cie klaczy. Czuł z nią więź. Po jakimś czasie zaczął nawet myśleć, że może on też jest zbyt wypaczony, aby żyć. Że w końcu kiedyś skrzywdzi... — Mnie. — Tak. Nie chciał, byś cierpiała przez całą wieczność u boku potwora. Wiesz, kogoś zdolnego do potwornego okrucieństwa... — Dorin zamilkł na chwilę. — Ale teraz cierpi o n. Spojrzałam na mojego towarzysza podróży. — Co masz na myśli? — Lucjusz cię potrzebuje. Opłakuje twoją stratę. Kocha cię. To bardzo niezwykłe jak na wampira. Niektórzy twierdzą, że prawdziwa miłość między wampirami to mit. Jesteśmy zbyt nikczemni z natury. Ale Lucjusz kocha. Kocha ciebie, a ty kochasz jego. Z całego serca pragnęłam, żeby Lucjusz mnie kochał. Wciąż jednak czułam się zraniona. — Nie zdawał sobie sprawy, że opuszczając mnie, wykazał się potwornym okrucieństwem? — Myślał, że szybko dojdziesz do siebie i zaczniesz nowe życie. Czy nie tak robią nastolatki? — Ale ja nie jestem normalną nastolatką. — Oczywiście, że nie - przyznał Dorin i urwał. — Tak czy siak, Lucjusz myślał, że wyświadczył ci przysługę. Kosztem własnego serca. Zatrważającym kosztem. Oczy wypełniły mi się łzami jak zwykle, kiedy myślałam o Lucjuszu. — Tak bardzo za nim tęsknię. — Jasne. Ale musisz być przygotowana, że się zmienił. Jego mroczna strona staje się z każdym dniem mocniejsza. Wiesz... On unicestwił Wasyla. — Co? — Myślałam, że się przesłyszałam.

— Tak — potwierdził Dorin. — Kiedy Wasyl się dowiedział, że Lucjusz jest wciąż z nami, i to w Rumunii, kazał go unicestwić za nieposłuszeństwo. Za zerwanie paktu, który polecono mu zrealizować. Cóż, Lucjusz wparował do zamku i powiedział: „Zrób to sam, staruszku", czy coś w tym stylu. A Wasyl mu na to: „Ty bezczelny smarkaczu" i rzucił się na Lucjusza jak wilk na łanię, wiesz, samicę jelenia. Lucjusz walczący z Wasylem? Nie wydawali się równymi przeciwnikami. Lucjusz był silny, ale Wasyl potężny — potężny niczym żywioł. — I co było dalej? — Lucjusz wygrał. A w walce o taką stawkę... cóż, ktoś musi „polec". — Och. — Choć Wasyl był wyjątkowo okrutny, i tak trudno mi było wyobrazić sobie Lucjusza zatapiającego kołek w czyjejś piersi... Dorin właściwie odczytał moje milczenie. — Lucjusz nie miał wyboru. Po wszystkim jednak był zdruzgotany. Nie brał nic do ust przez wiele dni. Ale co innego mógł zrobić? Stać bezczynnie i pozwolić, żeby Wasyl go unicestwił? Moim zdaniem chłopak i tak wycierpiał już zbyt wiele. Świat jest lepszy bez Wasyla. — Ale Lucjusz nie potrafi się z tym pogodzić? — Nie, oczywiście, że nie. Wychowywano go, indoktryno-wano raczej, by szanował rodzinę ponad wszystko. Od wczesnego dzieciństwa wpajano mu, by słuchał i chronił Wasyla jako swojego mentora. Oczywiście, Lucjusz widzi w nieposłuszeństwie i w samym unicestwieniu Wasyla kolejny dowód na własne okrucieństwo. Uważa, że nie ma dla niego ratunku. Więc tak też się zachowuje. — Co dokładnie robi? — zapytałam, choć bałam się usłyszeć odpowiedź.

— Prowokuje wojnę, ot co. -Jak? — Nasi ludzie, Dragomirowie, są wściekli z powodu paktu. Myślą, że Lucjusz specjalnie cię zostawił, żeby pozbawić nas naszej księżniczki i władzy. Lucjusz nie tylko pozwala na szerzenie się nieprawdziwych plotek, ale jeszcze je podsyca. Skłania nas ku wojnie. Już doszło do paru potyczek między Vladescu i Dragomirami. Kilka wampirów zostało unicestwionych. Tworzą się bojówki. Niedługo wybuchnie otwarta wojna. — Wampiry się nawzajem unicestwiają, bo ja nie wróciłam z Lucjuszem? Gdy traciłam czas na czyszczenie stajni, moi krewni ginęli od kołków? Dlaczego nie przyjechałeś po mnie wcześniej? Dorin zaczął wiercić się na siedzeniu. — Nie jestem taki silny jak ty, Anastazjo... Obawiałem się złości Lucjusza... Powiedział, że nie możesz wrócić do Rumunii ani się dowiedzieć, że on żyje. Jednak sprawy zaszły za daleko. Nie pozwolę, by nasi krewni ginęli tylko dlatego, że boję się złamać jego rozkaz. Musiałem po ciebie przylecieć. Uścisnęłam wujowi rękę, zupełnie jakbym to ja była tym starszym, bardziej doświadczonym wampirem. — W końcu zrobiłeś, co należało. To najważniejsze. Obiecuję, że uczynię wszystko, by uchronić cię przed złością Lucjusza. — W rzeczy samej, myślę, że jesteś jedyną siłą, która potrafi rozbudzić na nowo dobrą stronę natury naszego młodzieńca. Ręczę za to swoją egzystencją i losem naszych ludzi. Bo w wojnie z rodem Vladescu... Cóż, w czasach pokoju, które rozpoczęły się po waszej ceremonii zaręczynowej, my, Dragomirowie, pozwoliliśmy sobie na złagodnienie. Obawiam się, że jeśli dojdzie do wojny, to mimo całej naszej wściekłości nie zdołamy pokonać Vladescu. — Jak tragiczne może się to okazać dla naszej rodziny?

— Zrównają nas z ziemią — powiedział Dorin ponuro. — A więc jeśli nie zdołam przekonać Lucjusza, by przyznał, że mnie kocha i się ze mną ożenił...? — Dragomirowie, niestety, odejdą w niepamięć. Obawiam się, że w obecnym stanie ducha Lucjusz nie jest skłonny do okazywania litości. Odchyliłam głowę na oparcie i pozwoliłam informacjom dotrzeć do umysłu. Oto nowa lista zadań: zapanować nad rozwścieczonymi wampirami z Dragomirów. Odzyskać nieunice-stwionego, opornego, siejącego zniszczenie narzeczonego. Zapobiec nadciągającej wojnie. Dotknęłam kamienia na szyi. Stało przede mną spore wyzwanie. Nie miałam wyboru. Samolot wpadł w silne turbulencje i kilka razy gwałtownie nami zarzuciło. Tak mocno, że kilku pasażerów aż krzyknęło. Dorin złapał mnie za rękę i się uśmiechnął. — Witamy z powrotem w Rumunii, księżniczko Anastazjo.

Rozdzial 60 PO OPOWIEŚCIACH LUCJUSZA na temat zamków, wykwintnych potraw oraz prywatnych krawców trochę się dziwiłam podczas jazdy nierównymi drogami rumuńskiej prowincji w rozklekotanym fiacie panda, który stękał i kwękał, prując do przodu tylko na trzech ze swoich czterech cylindrów. — Hmm, Dorinie — odezwałam się, łapiąc kurczowo za deskę rozdzielczą, gdy wuj po raz kolejny wcisnął sprzęgło i zmienił bieg. — Myślałam, że jesteśmy rodem królewskim. Dorin skinął głową. — W rzeczy samej. Wspaniała linia. — No to... o co chodzi z tym samochodem? — Ach, to. Niech ci się nie wydaje, że ten pojazd jest reprezentacyjny dla twojej spuścizny. To raczej tymczasowa manifestacja naszej, jak by to powiedzieć... zredukowanej sytuacji majątkowej. — Walczył z kierownicą bez wspomagania, próbując wyminąć koleinę na wąskiej drodze prowadzącej w samo serce Karpat. Góry diametralnie różniły się od Appalachów, które ciągnęły się łagodnie wzdłuż Pensylwanii. Karpaty — strome, skaliste i poszarpane — wręcz podważały prawo Appalachów do miana gór. Od czasu do czasu droga wiła się tuż nad zapierającymi dech w piersiach urwiskami, a potem zanurzała się w gęste, zacienione lasy, gdzie — jak zapewnił mnie Dorin — wciąż żyły niedźwiedzie i wilki. Po chwili jednak znów wydostawaliśmy się na słońce i przecinaliśmy niewielkie wioski sprawiające

wrażenie wykutych z kamienia i ugrzęzłych w średniowieczu. Wzdłuż drogi piętrzyły się krzywe domki, ciasne kapliczki i zatłoczone gospody. Ledwie zdążyłam je dostrzec, a już znikały i znowu zagłębialiśmy się w dzicz. Teraz rozumiałam, dlaczego Lucjusz tęsknił za ojczyzną: baśniowe wioski, poczucie, że człowiek znajduje się w tajemniczym świecie, w którym czas się zatrzymał — w sekretnej, dzikiej enklawie zapomnianej przez współczesny świat. — Trzymaj się — poradził mi Dorin, skręcając z głównej drogi z Bukaresztu w jeszcze węższą drożynę. Telepaliśmy się dziarsko przed siebie, a ja co chwila uderzałam głową o niski dach fiata. — Au! — Rozmasowałam sobie głowę. — Czy naprawdę nie stać nas na nic lepszego? — Mówiłem ci już. Ostatnio nastały dla nas ciężkie czasy. Wiele lat temu sprzedaliśmy mercedesa. Ale fiat jest bardzo solidny. Nie widzę powodów do narzekań. Żadnych. Ale ja tak. Jak miałam przejąć należną mi rolę wampirzej księżniczki, kiedy mój środek transportu był wielkości wózka golfowego, z silnikiem rzężącym niczym wentylator stołowy. Przez jakiś czas jechaliśmy w milczeniu. W końcu dotarliśmy na wzniesienie i z jego wierzchołka ujrzałam w oddali niewielkie skupisko czerwonych dachów, żarzących się w promieniach zachodzącego słońca. — Sighisoara — oznajmił Dorin. Pochyliłam się do przodu, z ciekawością wytężając wzrok. A więc nareszcie przybyliśmy na ziemie Lucjusza. To tutaj dorastał i stał się mężczyzną, którego pokochałam. — Będziemy tamtędy przejeżdżać? — Tak — odparł Dorin. — Jeśli tylko sobie życzysz. Odkąd wylądowaliśmy w Bukareszcie, zauważyłam zmianę w zachowaniu wuja. Stał się bardziej oficjalny. Okazywał mi

więcej szacunku. W pierwszym odruchu chciałam powiedzieć, żeby nie traktował mnie jak księżniczki tylko dlatego, że nie byliśmy już w Stanach Zjednoczonych. Jednak ugryzłam się w język. Zdałam sobie bowiem sprawę, że powinnam wejść w nową rolę. Jeśli chcę osiągnąć cel, powinnam budzić szacunek, emanować siłą. Chociaż siedziałam w fiacie panda, to wciąż byłam księżniczką. — Proszę, pokaż mi miasteczko. — Oczywiście. Dorin wjechał w samo serce miasta, a ja rozglądałam się oczarowana po łukach z kamienia, krętych alejkach, ściśniętych i zatłoczonych sklepikach, których specjały — wypieki, sery, owoce i warzywa — piętrzyły się na stoiskach przy wejściach. Spoglądałam z zachwytem na czternastowieczną wieżę zegarową — serce miasta. Kiedy ją mijaliśmy, właśnie wybiła szósta. Za każdym razem, gdy coś przykuło moją uwagę, zaczynałam się zastanawiać. Czy Lucjusz chodził tą ulicą? Robił zakupy w tym sklepie? Słuchał zegara wybijającego pełną godzinę, zdając sobie sprawę, że jest spóźniony? Pochylał się pod łukami i zagłębiał w wąskie uliczki, spiesząc na tajne spotkanie w ciemnym zaułku? Oto miejsce, do którego Lucjusz pasował — nawet w swoim aksamitnym płaszczu i obcisłych spodniach. — Jesteś głodna? — zapytał Dorin. — Moglibyśmy się na chwilę zatrzymać, zanim sprzedawcy zaczną zamykać sklepiki. — Przecież dopiero szósta — zauważyłam. — Czy macie tutaj zwyczaj zamykania sklepów o tak wczesnej porze? Dorin zatrzymał samochód przy krawężniku. — Nie. Nie zawsze tak jest. Ale okoliczna ludność od wielu pokoleń mieszkała w sąsiedztwie wampirów. Wszyscy trzymają tu rękę na pulsie. Wiedzą, co się dzieje między klanami. Słyszeli plotki o nadchodzącej wojnie i są świadomi, że niedługo

pojawią się pośród nich głodne, rozwścieczone wampiry, poszukujące krwi — i rekrutów do armii nieumarłych... Nie mają zamiaru zostawać bez powodu na ulicach po zmroku. Wstrząsnął mną zimny dreszcz. Choć teraz sama należałam do jednego z klanów, rozumiałam obawy mieszkańców. — A więc nawet zwykli ludzie cierpią z powodu tych napięć... — W rzeczy samej — przyznał Dorin. — Opłakują zbliżający się kres prawie dwóch dekad pokoju. Przez jakiś czas nasze stosunki z ludźmi bardzo dobrze się układały. W dużej mierze za sprawą Lucjusza. Był naszym ambasadorem. Zawsze taki czarujący... Nawet ci, którzy robili znak krzyża na dźwięk nazwiska Vladescu, nie potrafili powiedzieć o nim złego słowa. Ale teraz oczywiście wiedzą, że się zmienił... Dorin poprowadził mnie do małej restauracyjki. Otworzył drzwi i zachęcił, bym weszła przed nim do ciasnego, wąskiego pomieszczenia. Wystrój salki był ubogi — kilka starych, obdrapanych stolików stojących na drewnianej podłodze. Jednak woń... Woń przyprawiała o rozkoszny zawrót głowy. — No dobrze. Kupię papanaęi — posypane cukrem pączki z serem. Miejscowy specjał. — Ser z cukrem? — zapytałam z powątpiewaniem. — Ja jadłem wegariski tort urodzinowy — zauważył Dorin. — Zaufaj mi, to będzie prawdziwe niebo w gębie w porównaniu z tamtym dziwactwem. Nie znalazłam na to żadnego argumentu. Podeszliśmy do lady. Starszawy właściciel wstał ociężale ze stołka i przywitał się z Dorinem. — Buna. — Buna. — Dorin skinął głową. Pokazał dwa palce. — Doi papanasi.

— Da, da — powiedział staruszek i szurając nogami, ruszył w stronę zaplecza. Wtedy zauważył mnie i stanął jak wryty. Jego śniada, pomarszczona twarz wyraźnie pobladła. Wskazał na mnie drżącą ręką, zerkając z przerażeniem na Dorina. — Ea e o fantoma... — Nu e! — Dorin pokręcił głową. — To żaden duch! — Ea e Dragomir! — upierał się staruszek. — Mihaela! Choć nie znałam języka, wychwyciłam słowa „Mihaela Dragomir" oraz sens wypowiedzi. — Da, da — zgodził się Dorin, wyraźnie się już niecierpliwiąc. Machnął ręką. — Comanda, va rog. Nasze jedzenie, bardzo proszę. Mężczyzna pokuśtykał w stronę kuchni, ale cały czas zerkał na mnie przez ramię, kiedy przygotowywał nasze papanasi. — Pamięta twoją matkę — szepnął do mnie Dorin. — Myśli, że jesteś jej duchem. Jej fantomem. Lepiej zacznij się do tego przyzwyczajać. Z jednej strony schlebiało mi to, ale z drugiej poczułam się dziwnie nieswojo. Wzdrygnęłam się, kiedy pojęłam, że ten mężczyzna ponad wszelką wątpliwość uważał mnie za wampirzycę. Wampiry od zawsze były jego rzeczywistością. Żył tu, kiedy unicestwiono moich rodziców. Może sam brał w tym udział... Teraz, stojąc w sklepiku, widziałam podejrzliwość w jego oczach — podejrzliwość wynikającą nie tylko z ciekawości, ale i ze strachu. Nagle poczułam się taka bezbronna; sama, gdzieś w Karpatach, poza zasięgiem bezpiecznych ramion rodziców, w maleńkim pomieszczeniu, z wujem, którego prawie nie znałam, oraz staruszkiem uważającym mnie za potwora i krwiopijcę, prawdopodobnie pretendującego do unicestwienia. Sprzedawca podał Dorinowi jedzenie i wuj wręczył mu kilka monet. Starzec nie odrywał ode mnie wzroku.

— Chodźmy - powiedział Dorin, popychając mnie w stronę wyjścia. — Postaraj się tym nie przejmować. Oczywiście niektórzy starsi ludzie cię rozpoznają. Wyglądasz tak samo jak ona. Trochę im zajmie, zanim pojmą, że jesteś jej córką i wróciłaś do domu. Opuściliśmy sklep i ruszyłam spacerkiem wzdłuż ulicy, próbując myśleć o tym obcym miejscu jak o „domu". — Powinniśmy już jechać — ponaglił mnie Dorin. — Robi się ciemno, a droga jest niebezpieczna. Wcisnęłam się do maleńkiego samochodu i spróbowałam papanaęi. Przegryzłam się przez kruchą cukrową skorupkę i zatopiłam zęby w ciepłym serowym nadzieniu. — Mmm... - Zamknęłam oczy i delektowałam się smakiem. Od razu poczułam się silniejsza i odważniejsza, mając ciepły posiłek w żołądku. — Dobre? — Dorin wyglądał na zadowolonego. Wrzucił bieg i wyjechał na teraz już prawie pustą ulicę. — Bardzo dobre — przyznałam i sięgnęłam do papierowej torebki po drugi smakołyk. - O wiele lepsze od tortu wegari-skiego. — To ulubiony przysmak Lucjusza — poinformował mnie wuj. — Najlepiej mu smakują właśnie z tego lokalu. Powoli zlizałam cukier z palców i spoglądałam zza szyby na miasteczko. Lucjusz mógł tu być. Mogłam wejść do tego sklepu i natknąć się w nim na mężczyznę, którego od dawna opłakiwałam. — Czy Lucjusz mieszka w pobliżu? — zapytałam, zdobywając się na odwagę. - Dokładnie jak daleko stąd? Kilka minut? Pół godziny? — Bardzo blisko — odparł Dorin i zerknął na mnie kątem oka. Sprawiał wrażenie podenerwowanego. — Nie myślisz... Nie myślisz chyba, żeby do niego pojechać?

- Chciałabym tylko zobaczyć jego dom... - Nagle ogarnął mnie lęk. Lęk i podniecenie. - Myślisz, że tam będzie? „Czy chcę, żeby tam był? Jestem na to gotowa?" - pytałam samą siebie. - Nie sądzę - odparł Dorin i nieco mi ulżyło. Chociaż desperacko pragnęłam ujrzeć Lucjusza, wiedziałam, że najpierw powinnam przygotować się do tego spotkania. Nie chodziło tylko o odświeżenie się po podróży, ale i o gotowość psychiczną. Musiałam przyszykować się do rozmowy z mężczyzną, którego Dorin opisał mi w samolocie. Mężczyzną, który unicestwił swojego wuja, prowokował wojnę i straszył lokalnych mieszkańców. Mężczyzną, który miał zrównać moją rodzinę z ziemią, nie okazując litości. - Ostatnio często przebywa ze swoją armią w terenie - dodał wuj. - A czy my się przygotowujemy? - zapytałam, zaniepokojona nową informacją. - W pewnym sensie... - urwał. - Nie, właściwie to nie. Przynajmniej nie w zorganizowany sposób jak Lucjusz. On jest wojownikiem formującym armię. My zaś bardziej przypominamy waszych amerykańskich osadników. W najlepszym razie będziemy mieć słabo przygotowane partyzantki. Omiotłam wzrokiem poszarpany krajobraz. Im głębiej zanurzaliśmy się w Karpaty, tym bardziej rozpoznawałam góry z mojego snu. Znów niemal słyszałam głos biologicznej mamy. Śpiewny, a potem pełen rozpaczy. To było przepiękne miejsce. Przepiękne, ale surowe i nieposkromione. -Będziemy potrzebowali czegoś więcej niż tylko słabo przygotowane partyzantki - burknęłam pod nosem, spoglądając przez szybę na niknące w mroku widoki. — My też musimy się zorganizować. Gdybym tylko wiedziała, co to znaczyło. Gdybym była wychowywana na wojowniczkę, a nie na wegan-

kę na farmie pełnej małych kociaków. Czy będę potrafiła pomóc Dragomirom? — Spójrz tam — ponaglił mnie Dorin i zatrzymał fiata na poboczu. Odwróciłam głowę i zaparło mi dech na widok ogromnej, kamiennej budowli. Fantasmagoryczny zamek, w którym Lucjusz spędził dzieciństwo — w nim go bito, opowiadano o spuściźnie rodzinnej i uświadamiano dumne miejsce rodu Vladescu na świecie. — O rany. Zatrzymaliśmy się na samym skraju urwiska z widokiem na dolinę tak stromą, głęboką i wąską, że miało się wrażenie, jakby została stworzona jednym uderzeniem dwukilometrowego topora jakiegoś giganta. Zamek Lucjusza, czarny na tle pomarańczowego nieba skąpanego w świetle zachodzącego słońca, stał na odległej skarpie. Zdawał się wyrastać ze zbocza i piąć ku chmurom. Pochłaniałam wzrokiem spadziste dachy, wieżyczki przypominające ogromne ostrza kłujące obłoki, wąskie gotyckie okna zwieńczone ostrołukami. To była gniewna budowla, tocząca walkę ze światem. Czy Lucjusz naprawdę tam mieszkał? Wysiedliśmy z samochodu i podeszliśmy na sam skraj przepaści, by lepiej przyjrzeć się spiczastemu architektonicznemu wyrazowi wściekłości. — Imponujący, prawda? — zapytał Dorin. — Tak. — Ale słowo z trudem przeszło mi przez gardło. Byłam przerażona. To niedorzeczne, żeby bać się budowli, a mimo to sam widok zamku budził we mnie paniczny strach. „Boję się tego domu czy osoby, która może w nim mieszkać?" — zadałam sobie w duchu pytanie. Gdy tak staliśmy, podziwiając budowlę, w jednym z okien zapaliło się światło. Pojedyncze światło na najwyższym piętrze.

Wymieniliśmy z wujem spojrzenia. - Może to służba - snuł domysły Dorin. - Albo może chłopak wrócił na noc. -Jedźmy już — ponagliłam i chwyciłam wuja za ramię. Chciałam stamtąd odejść, zanim zrobiłabym coś głupiego. Zanim naszłaby mnie ochota, by pobiec do zamku i zapukać do drzwi. Albo żeby wsiąść w najbliższy samolot do Ameryki i bez oglądania się za siebie wrócić do hrabstwa Lebanon. - Proszę, chcę już jechać. — Idę, idę — odparł Dorin, spiesząc do samochodu.

Rozdzial 61 NA SZCZĘŚCIE, JAK SIĘ OKAZAŁO, klan Dragomirów miał własną, dość imponującą posiadłość. Na nieszczęście cztery dni w tygodniu była otwarta dla turystów. Oto kolejna manifestacja naszej „zredukowanej sytuacji majątkowej", jak Dorin zwykł nazywać wyraźne problemy finansowe. — Zwiedzanie zaczyna się dopiero o dziesiątej rano — zapewnił wuj, pomagając mi wnieść walizkę do trącącego stęchlizną wnętrza. Wyminął metalowy znak z napisem: „ZAKAZ PALENIA! ZAKAZ UŻYWANIA FLESZA!" w siedmiu różnych językach. — W tym roku jesteśmy bardzo popularni — dodał, jakby to było coś dobrego. — Rumuńskie władze sporo ostatnio zainwestowały w reklamę turystyki. Ruch autokarowy wzrósł w naszych regionach o sześćdziesiąt siedem procent. Wielkie nieba. — Oczywiście, mamy tu prywatne pokoje, niedostępne dla zwiedzających — pocieszał wuj, widząc moje rozczarowanie. — To prawie wszystkie sypialnie i łazienki. Choć czasem się zdarza, że jakiś przypadkowy turysta odnajduje drogę do naszej prywatnej toalety. Pewnie przez zmianę żywienia... W każdym razie nie przestrasz się, jeśli otworzysz drzwi i zobaczysz jakiegoś rodaka przykucniętego na sedesie. To może być trochę krępujące, ale nieszkodliwe. Taka mała niedogodność. Zwykle spuszczają po sobie wodę. Turyści? Robią kupę w moim zamku? Mogę się założyć, że w zamku Lucjusza nikt nie robi kupy bez pozwolenia...

— Dorinie? — Hmm? — Wciągał właśnie moją walizkę po wysokich, krętych, kamiennych schodach. Na ścianie migotała żarówka w sztucznej, elektrycznej świeczce — tania imitacja prawdziwego ognia, który z pewnością płonął w domu Lucjusza. On nie zadowoliłby się namiastką. Znów pogładziłam szkarłatny kamień zawieszony na szyi i pomyślałam, że to niedopuszczalne. Bo to było niedopuszczalne. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli i faktycznie stanę na czele tej rodziny, odzyskam nasz zamek dla Dragomirów — nie dla turystów. Myśl ta zaskakująco mnie podekscytowała. Kiedy dotarliśmy na najwyższe piętro, omiotłam wzrokiem imponujące sklepienia i niegdyś majestatyczne korytarze. Tak, zasługujemy na więcej. — I co teraz? — zapytałam Dorina, wchodząc za nim do przestronnej sypialni. Wuj odstawił z hukiem walizkę. — Cóż, musisz poznać rodzinę. Nie mogą się doczekać kolacji z tobą. Niedługo przybędą. Przed oczami stanął mi obraz „rodziny" Lucjusza. — Dużo się ich spodziewasz? — zapytałam. Miałam nadzieję, że nie będę musiała stykać się ze zbyt wieloma krewnymi jednocześnie. — Och, może ze dwadzieścia osób z najbliższej rodziny. Pomyśleliśmy, że nie możemy cię przemęczać pierwszego wieczoru, ale, oczywiście, wszyscy bardzo by pragnęli zobaczyć naszą długo oczekiwaną dziedziczkę. Pewnie chciałabyś doprowadzić się do ładu? Zmienić ubranie? — zasugerował Dorin. — Tak — odparłam, chwytając się okazji, by pozostać przez chwilę sama. Żeby pomyśleć. Wziąć się w garść. Wszystko działo się za szybko. Musiałam zebrać myśli. Dorin przeszedł przez pokój i zapalił światło. Pomieszczenie było zakurzone, przewiewne, urządzone w starym stylu,

ale dało się w nim mieszkać. Pamiętało lata swojej świetności. Jeszcze. — Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie — powiedział Dorin i rzucił moją torbę na łoże z baldachimem. — Wrócę po ciebie za godzinę. Zdrzemnij się, jeśli chcesz. — Dziękuję. — Och, o mały włos bym zapomniał. — Dorin podreptał do dużej szafy, otworzył drzwi i wyjął suknię na wieszaku. Wyglądała na trochę wyblakłą, ale wciąż była piękna. Jedwab, który kiedyś z pewnością lśnił jasnym szkarłatem, teraz złagodniał do głębszej, pełniejszej czerwieni. — Należała do twojej matki. Pomyślałem, że może zechcesz ją założyć do kolacji. To bardzo uroczysta okazja, a opuściliśmy Amerykę w takim pośpiechu, że pewnie nie miałaś czasu spakować żadnego stroju wieczorowego. Podeszłam jak w transie do Dorina i pogładziłam palcami materiał. — Poznaję ją. Ze zdjęcia. — Ach tak, z jej portretu. — Uśmiechnął się. — Mihaela miała wiele sukien, ale tę lubiła najbardziej. Uwielbiała ten intensywny kolor — przypominał jej osobowość. Zakładała ją na wiele wspaniałych uroczystości, dawno temu, przed czystką... — Przez moment wyglądał, jakby miał się rozpłakać, ale w końcu jego twarz się rozpogodziła. — Dzięki tobie sprawiedliwości stanie się zadość, Anastazjo. Zapoczątkujesz dla nas nową erę. Może już niedługo znowu wszyscy będziemy szczęśliwi. Może największy sen twojej mamy — pokój pomiędzy Vladescu i Dra-gomirami — stanie się faktem. Znów dotknęłam materiału. — Czy jesteś pewny, że mogę ją włożyć? — Nie tylko możesz — zapewnił Dorin. — Ale powinnaś. Tak będzie stosownie. Jest wprost idealna na tę okazję.

Potem zostawił mnie samą, a ja delikatnie ułożyłam strój na łóżku. Miałam na sobie naszyjnik mamy, teraz przywdzieję jej suknię. I wszystko to w domu Dragomirów. Czy okażę się godna spuścizny Mihaeli? Czy zdołam być prawdziwą księżniczką - jak się łudziłam, czy pozostanę tylko duchem - jej bladym, nieznaczącym cieniem — jak myślał staruszek z miasteczka? „Wątpliwości teraz ci nie pomogą, Jess. Lucjusz wierzył, że jesteś taka jak ona. Pod każdym względem..." — przekonywałam się w myślach. Odnalazłam łazienkę, zdjęłam dżinsy i bluzkę, które nosiłam w podróży, i wzięłam długi, gorący prysznic. Wytarłszy się, delikatnie zdjęłam suknię z wieszaka, rozpięłam perłowe guziczki, ciągnące się rzędem wzdłuż pleców, a potem weszłam pomiędzy fałdy materiału i otuliłam nimi ciało. Znalazłam się w objęciach przeszłości, w jedynym uścisku biologicznej mamy, jaki mi pozostał. Suknia leżała jak ulał. Jakby została uszyta specjalnie dla mnie. Zerknęłam w lustro stojące w rogu pokoju i przyjrzałam się sobie w poświacie pełnego, jasnego księżyca, która wpadała do wnętrza przez długi rząd okien z wypaczonymi szybkami w ołowianych ramkach. Czy tak oglądała siebie Mihaela? W księżycowej poświacie? W tym samym lustrze? Suknia miała wysoki kołnierz, sięgający mi niemal do szczęki, ale dekolt był głęboki i idealnie odsłaniał szkarłatny kamień między obojczykami. Kreacja opinała mi piersi, a potem opadała gwałtownie jak wodospad na karpackim urwisku i kończyła się cieniutkim trenem, który z każdym moim krokiem omiatał powietrze delikatnie niczym szept. Niczym szepty, które z pewnością towarzyszyłyby każdej kobiecie, mającej odwagę wdziać tak niesamowity strój.

Ta sukienka była odbiciem charakteru kobiety, która ją nosiła. Mówiła wszystkim: „Jestem silna, jestem piękna, nie zdołasz oderwać ode mnie wzroku. Będę zauważona". Nie miałam srebrnego diademu, więc związałam włosy z tyłu głowy i pozwoliłam puklom opaść swobodnie na lśniący, czerwony materiał na plecach. Młoda dama, spoglądająca na mnie z lustra, naprawdę wyglądała jak księżniczka. Była silna, zdeterminowana, odważna. Jej oczy lśniły w księżycowej poświacie magicznym blaskiem. Naraz rozległo się pukanie do drzwi i usłyszałam głos Dorina: — Goście przybyli. Jesteś już gotowa? — Wejdź — poprosiłam. Dorin wsunął głowę do pokoju i jego radosne, pomarszczone oczka otworzyły się szeroko. Przez dłuższą chwilę przyglądał mi się w milczeniu. — Tak, jesteś gotowa. W rzeczy samej — odezwał się w końcu. Potem odsunął się na bok, przepuszczając mnie przodem. Kiedy go mijałam, skłonił mi się delikatnie.

Rozdzial 62 CZEKALI U PODNÓŻA KRĘTYCH SCHODÓW i przyglądali mi się z uwagą. Sceptycyzm i obawa, które dostrzegłam na ich twarzach, już po chwili zaczęły zmieniać się w uznanie i zachwyt — w nadzieję. Świadomość, że wierzyli we mnie, dodała mi pewności siebie, choć jednocześnie napawała lękiem. Czy nadaję się na wybawczynię? Na księżniczkę? „Jesteś córką swojej matki... piękną, silną, majestatyczną..." — zapewnienia Dorina i oda Lucjusza zabrzmiały echem w mojej głowie, dodając odwagi. Nadszedł czas na zapoznania. Dorin przedstawiał mi wszystkich, podczas gdy każdy członek rodziny — bliższej lub dalszej — podchodził z osobna i kłaniał mi się grzecznie. W ich twarzach zobaczyłam echo własnych rysów — to w linii nosa, to w łuku brwiowym, to w ułożeniu kości policzkowych. Ubrani byli porządnie, ale zauważyłam, że sukienki miały przestarzały krój, a garnitury nie zawsze idealnie leżały na sylwetkach. Co się z nami stało przez ostatnie dwadzieścia lat? — Chodźmy — rzekł Dorin. — Zasiądźmy przy stole. Poprowadziłam mały pochód do długiej, wysokiej jadalni, chłodnej pomimo ognia, który płonął w ogromnym kominku. Zgodnie ze wskazówkami Dorina zajęłam miejsce u szczytu stołu, na którym srebrna zastawa lśniła w migotliwym blasku świec. Choć Dragomirowie borykali się z problemami finansowymi, na mój przyjazd naprawdę się postarali.

— Siadaj, siadaj — szepnął do mnie Dorin, odsuwając krzesło. — Obawiam się, że muszę usługiwać dziś wieczorem... Chwilowo brakuje nam służących. Poza tym ostatnimi czasy ciężko wyciągnąć kogoś z wioski, zważywszy na panującą sytuację. Nikt nie chce pracować do późna w posiadłości Drago-mirów... — Nic nie szkodzi — zapewniłam i zajęłam swoje miejsce. Rodzina zaczęła wznosić toasty ku mojej czci — po rumuńsku, ale Dorin wszystko mi tłumaczył. Za moje zdrowie... Za powrót... Za pakt... Za pokój. Wokół podniosły się szepty, gdy wzniesiono ostatni toast i Dorin pochylił się ku mnie. — Chcieliby, żebyś coś powiedziała. Są zbyt podekscytowani, by jeść. Musisz opowiedzieć im o swoich planach. Po raz pierwszy, odkąd założyłam czerwoną suknię i zaczęłam przyzwyczajać się do nowej roli, wpadłam w prawdziwy popłoch. Nie przygotowałam żadnej mowy. Powinnam ułożyć przemówienie. Co miałam im przekazać? Boże, sama nie wiedziałam, co zaplanuję. — Nie — szepnęłam Dorinowi. — Nie wiem, co powiedzieć. — Musisz, Anastazjo — błagał Dorin. — Oczekują tego. Stracą wiarę w ciebie, jeśli tego nie zrobisz. Nie mogłam pozwolić, by tak się stało. Wstałam więc i zwróciłam się do rodziny: — To wielki zaszczyt, że mogę być dzisiaj z wami, w naszej posiadłości rodowej... „Co mam powiedzieć?" — przemknęło mi przez myśl. — Najwyższy czas. Dorin przetłumaczył moje słowa dla tych, którzy nie mówili po angielsku, zerkając na mnie raz po raz z lekkim przerażeniem w oczach. Widział, że się męczę, i kiedy przebiegłam wzrokiem po zebranych, zaobserwowałam niepewność znów

zakradającą się na twarze. Traciłam ich zaufanie tak samo szybko, jak je zyskałam. — Mam zamiar dopilnować, by postanowienia paktu zostały dotrzymane — dodałam. — Jako wasza księżniczka obiecuję, że was nie zawiodę. — Powiedz mi, Je ssie o — zabrzmiał czyjś niski głos. Och, dzięki Bogu... pytanie. — Tak? — Rozejrzałam się po twarzach, próbując zlokalizować mówcę w ciemnej sali, oświetlonej jedynie nikłym blaskiem świec. — Jak zamierzasz dotrzymać umowy? Zapobiec wojnie? Ponieważ, o ile mi wiadomo, Vladescu nie są już zainteresowani paktem. Głos dochodził zza moich pleców. I brzmiał znajomo. Odwróciłam się gwałtownie, przewracając krzesło, i ujrzałam Lucjusza Vladescu stojącego w drzwiach, wspartego o framugę, ze skrzyżowanymi ramionami i gorzkim uśmiechem na ustach. — Lucjusz. — Serce zamarło mi w piersi, a cała krew odpłynęła z twarzy. To naprawdę był Lucjusz. Żywy. Stał jakieś sześć metrów ode mnie. Ile razy marzyłam, żeby go jeszcze kiedyś zobaczyć? Śniłam, by znów go dotknąć? A ile razy te marzenia niemal rozdarły moje serce na strzępy z powodu swojej nierealności? Teraz jednak stał tak blisko... Uśmiech zniknął z jego twarzy, jakby nie potrafił utrzymać na mój widok chłodnej, ironicznej postawy, i usłyszałam, jak szepcze pod nosem, ledwo dosłyszalnie: — Anastazja... To jedno słowo wyrażało tęsknotę, ulgę, czułość i pożądanie. Te same emocje, które kłębiły się w moim wnętrzu. Zawahał się, niepewny, z wyciągniętą ręką, jakby miał zamiar do mnie podejść.

— Lucjuszu — powtórzyłam. Zamrugałam szybko, upewniając się po raz ostatni, że to nie przywidzenie. — To naprawdę ty. Kiedy to powiedziałam, Lucjusz opuścił dłoń, a ironiczny uśmiech powrócił na jego usta. — W rzeczy samej, jest tylko jeden - zażartował gorzko. Wszelkie ślady czułości zniknęły z jego głosu. — I całe szczęście. Świat jest dzięki temu lepszy. Rzuciłam się w jego stronę. Niemal potknęłam się o tren sukni, tak bardzo chciałam paść mu w ramiona, objąć go i całować bez końca z radości. A potem wrzasnąć na niego, że mnie oszukał i porzucił. Wtedy jednak dostrzegłam jego twarz z bliska i zatrzymałam się w pół kroku. — Lucjuszu? Nagle wydało mi się, jakby bardzo się postarzał przez tych kilka miesięcy rozłąki. Amerykański nastolatek zniknął, i nie tylko dlatego, że na nowo przywdział idealnie skrojone spodnie oraz aksamitny płaszcz. Miał dłuższe włosy, które związał w koński ogon. Na jego ustach malowało się napięcie, a niegdyś idealnie ogoloną szczękę pokrywała ciemna szczecina. Jego oczy zaś... Oczy były czarniejsze niż kiedykolwiek, bez życia, jakby nie istniała w nich dusza. Za mną rodzina zamarła w bezruchu, zaskoczona widokiem wroga u swojego progu. — Nie dbacie o bezpieczeństwo — zauważył Lucjusz. Odepchnął się od framugi i przeszedł obok, nawet nie spojrzawszy mi w oczy. Zaczął oglądać zniszczone zębem czasu meble z tą samą pogardą, jaką okazywał wiele miesięcy temu naszej kuchni w Pensylwanii. Tym razem jednak nie wydawał się jedynie niewinnie arogancki, jak ktoś, kto przez całe życie zaznawał tylko przywilejów; był umyślnie lekceważący. — Chciałem się zapisać na wycieczkę — dodał. — Ale nie mogłem wytrzymać do dziesiątej rano, żeby cię zobaczyć, Jessico.

Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem i wściekłością. Wiedział, że posługiwanie się moim amerykańskim imieniem w tym domu będzie uznane za obrazę. Był taki oschły. — Nie mów do mnie w ten sposób — powiedziałam. — To okrutne, a ja wiem, że nie jesteś okrutny. Wciąż odmawiał spojrzenia mi prosto w oczy, celowo odwracał wzrok. — Nie jestem? — Nie. — Podeszłam do niego. Nie chciałam pozwolić, żeby kontrolował każdą minutę naszego spotkania. Nie byliśmy na szkolnej zabawie, gdzie mógł przejąć prowadzenie. Znajdował się w domu mojej rodziny. Choć dygotałam z emocji, widząc go ponownie, i to tak odmienionego, nie zamierzałam dać się zastraszyć jak rodzina stłoczona za moimi plecami, wymieniająca między sobą nerwowe szepty. — Nie jesteś okrutny. Staliśmy teraz blisko siebie — na tyle blisko, że wyczuwałam egzotyczną woń jego wody kolońskiej, z której zrezygnował na jakiś czas po transformacji w amerykańskiego ucznia. Teraz Lucjusz — wojowniczy książę — powrócił, i to w każdym aspekcie. A przynajmniej chciał, żebym w to uwierzyła. — Po co tu przyleciałaś? — zapytał mnie cicho, żeby moi krewni nie słyszeli. Nadal na mnie nie patrzył. — Musisz wyjechać. — Nie. Nie, Lucjuszu. Nie zrobię tego. Wtedy odwrócił się do mnie i dostrzegłam przebłysk cierpienia — oraz człowieczeństwa — w jego oczach. Trwało to nie więcej niż ułamek sekundy. Wyminął mnie, znów dystansując się fizycznie i psychicznie. Widziałam wyraźnie, jak wiele go kosztuje utrzymanie emocji na wodzy i niezbliżanie się do mnie. A przynajmniej miałam nadzieję, że przychodzi mu to z trudem. Chłód, dystans — wydawały się takie realne.

— Obserwowałaś mój dom — zauważył, krążąc wokół stołu niczym jastrząb polujący na zająca, który ma za mało rozumu, by zastygnąć w miejscu. Moi kuzyni i kuzynki kulili się, kiedy przechodził obok ich krzeseł. Desperacko pragnęłam, żeby przestali to robić. — Skąd wiesz? — W obliczu konfliktu dobrze mieć oczy szeroko otwarte — poradził Lucjusz. Jego głos stwardniał; gdy mówił o wojnie, wchodził w rolę dowódcy. Wymykał mi się. — Ustawiłem straże w granicach mojej ziemi. Twoja rodzina potwornie mnie męczy ciągłymi jękami na temat niezrealizowanego paktu. Twierdzi, że nigdy nie chciałem dzielić się władzą... A im częściej to powtarzają, tym bardziej zdaję sobie sprawę z tego, że nie muszę dzielić się niczym, co mogę wziąć siłą. Nie mam nic przeciwko odrobinie rozlanej krwi, jeśli sprzyja to moim celom. — Nie mówisz poważnie. — Ależ oczywiście, że tak — odparł Lucjusz i położył dłonie na oparciu krzesła Dorina. Wuj skurczył się ze strachu. Na pewno obawiał się, że Lucjusz natychmiast go unicestwi za sprowadzenie mnie do Rumunii. — Czy słyszałeś, żebym kiedyś żartował na temat władzy, Dorinie? Wuj nie odezwał się słowem. Lucjusz pochylił się nad jego uchem. — Tobą zajmę się później. Sprzeciwiłeś mi się i sprowadziłeś ją tutaj. — Odsuń się od niego — rozkazałam. — Przyszedłeś zobaczyć się ze mną. Nie nękaj mojej rodziny w naszym domu. Lucjusz znów rozejrzał się po pomieszczeniu. — Kiedy to wszystko będzie moje, zarządzę poważne zmiany. Wycieczki turystyczne są hańbą dla całego wampirzego rodu! Wpatrywałam się w niego; nie chciałam w widoczny sposób złościć się ani rozpaczać z powodu jego okrutnego zachowania.

Teraz Lucjusz był nawet zimniejszy i bardziej niedostępny niż w Ameryce, kiedy został ciężko pobity przez Wasyla. Lucjusz... gdzie jest mój Lucjusz? — Chcę, żebyś w tej chwili wyszedł, Lucjuszu — oznajmiłam spokojnym, pewnym głosem. — Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać, gdy zachowujesz się w ten sposób. Uniósł brwi. — Nie na takie spotkanie liczyłaś, prawda? Nie po to pokonałaś ocean? Jesteś rozczarowana, że zastałaś własną rodzinę tak słabą, a byłego narzeczonego jeszcze nikczemniejszego niż zwykle? — Nie sprawisz, że cię znienawidzę — odparłam. — Bez względu na to, jak będziesz się starał. Wiem, co robisz. Próbujesz mnie do siebie zrazić. Myślisz, że nie ma dla ciebie ratunku, bo unicestwiłeś Wasyla. Wierzysz w to, że jesteś taki jak on, albo nawet gorszy, bo zdradziłeś rodzinę. Wcale nie jesteś taki jak Wasyl. — Ośmieliłam się pogładzić go po ramieniu. — Znam cię. Lucjusz się odsunął. — Nie dotykaj mnie, Anastazjo! — Dlaczego nie? — zapytałam, zniżając głos, żeby kuzyni mnie nie słyszeli. — Boisz się stracić panowanie nad sobą, jak to się stało w mojej sypialni kilka miesięcy temu? — Nie — odparował. — Boję się, że stracę nad sobą panowanie, jak to się stało przy moim wuju. — Musiałeś to zrobić. Lucusz zerknął na moich krewnych, którzy wciąż siedzieli w napiętej ciszy, wlepiając w nas oczy. — Chodź ze mną. — Złapał mnie mocno za łokieć i poprowadził na drugi koniec pokoju, gdzie nie słyszeli nas członkowie rodziny Dragomirów. — Mówimy o prywatnych sprawach w towarzystwie osób trzecich. To niewłaściwe.

Zatrzymaliśmy się przy kominku. Ogień rzucał teraz delikatne, migoczące cienie na twarz Lucjusza, czyniąc go znowu młodszym. Niemal dotknęłam jego policzka. Jednak w jego czarnych — zbyt czarnych — oczach wciąż był dystans i chłód. — Powiem ci coś, a potem spakujesz manatki i wrócisz do domu, Jessico — dodał. — Nie wrócę... — zaczęłam, ale mi przerwał. — Myślisz, że mnie znasz. — Wciąż ściskał mnie za ramię, wrzynając się palcami w skórę. — Z jakiegoś powodu, mimo że cię porzuciłem, mimo że chciałem, byś myślała, iż zostałem unicestwiony... Pomimo tego wszystkiego wciąż trzymasz się desperackiej nadziei, łudzisz się, że czeka nas jakaś przyszłość. Czas pozbyć się jej raz na zawsze, ponieważ nie jesteśmy już w cywilizowanej Pensylwanii, nie chodzimy do szkoły i nie bawimy się w wojnę na boisku do koszykówki. To j e st wojna. — Ale nie musi jej być, Lucjuszu. Wiem, że mnie kochasz. — Vladescu nigdy nie działali w dobrej wierze — ciągnął Lucjusz. Jego usta wykrzywiał groźny grymas. — Mieliśmy plan. Plan dotyczący ciebie. — Plan? — Tak. Miałem przekonać do małżeństwa ciebie — niewinną amerykańską nastolatkę, nieświadomą wampirzej natury oraz zwyczajów — i sprowadzić z powrotem do Rumunii. Po wypełnieniu postanowień paktu odczekalibyśmy jakiś czas, by nikt nie mógł oskarżyć Vladescu o pogwałcenie naszej części umowy... — A potem? — spytałam, choć znałam odpowiedź. Lucjusz spojrzał mi głęboko w oczy. — A potem dyskretnie byśmy się ciebie pozbyli. W tajemnicy. Oficjalnie opłakiwalibyśmy twoją stratę, ale w duchu cieszylibyśmy się, że usunęliśmy niewygodną księżniczkę Dragomir z naszej drogi.

— Nie. — Potrząsnęłam z przerażeniem głową. Nie wierzyłam w to. — Nie zrobiłbyś tego. — Och, Anastazjo. Wciąż jesteś tak niedorzecznie naiwna. Wydaje ci się, że Vladescu kiedykolwiek planowali dzielenie się władzą z wrogiem? „Nie, oczywiście, że nie" — pomyślałam. — Jak... Jak miało się to stać? — zapytałam. — Nie byłem wtajemniczony w szczegóły — wyjawił Lucjusz. - Ale być może własnoręcznie... Miałbym tyle okazji, przebywając z tobą sam na sam w zamku. — Nie, Lucjuszu, nie ty. Spojrzał na unoszące się w kominku języki ognia. — Fakt, że wychowywałaś się w Ameryce, był dla nas wygodny. Dragomirowie chcieli twego bezpieczeństwa, ale w istocie skazali cię przez to na zagładę. Prawdziwa wampirza księżniczka rozumiałaby ryzyko związane z połączeniem się ze mną. Potrafiłaby się obronić, zawsze pozostawałaby czujna. Ale ty... ty z ochotą przyleciałabyś tu ze mną, nie podejrzewając... Świadoma obecności rodziny odetchnęłam głęboko, z trudem powstrzymując się przed okrzykiem rozpaczy. Obserwowali nas. Musiałam pozostać opanowana, chociaż poczucie zdrady rozrywało mi serce na strzępy. — Wiedziałeś o tym wszystkim, gdy przyjechałeś do domu moich rodziców? Kiedy z nami mieszkałeś? Gdy się ze mną całowałeś? Lucjusz również zdawał sobie sprawę z obecności publiczności. Cierpienie, które zamgliło mu oczy, nie było widoczne w jego dumnej postawie. — Och, Anastazjo... Od kiedy wiedziałem? Od początku? Dopiero pod koniec? Nie jestem pewny. Może na początku byłem niewinny. Albo tylko się oszukiwałem, bo nie chciałem znać

prawdy. Jednak nadszedł moment, tak, zanim cię pocałowałem, gdy sobie uświadomiłem, że biorę udział w spisku. Prawie wybuchnęłam szlochem, ale przełknęłam gulę podchodzącą mi do gardła. Nie pozwoliłam ramionom opaść. — Nie wierzę ci. — Przecież to logiczne, Anastazjo. — Zerknął na moich krewnych. — Spójrz na nich. Ród Dragomirów jest osłabiony. Wasyl z łatwością mógłby ich nabrać i objąć nad nimi władzę bez żadnych strat ze strony Vladescu. Bez wojny. Przelałaby się jedynie twoja krew. Miałaś zostać poświęcona w ramach małego zamachu stanu Wasyla. — To był pomysł Wasyla — zauważyłam. Nie chciałam wierzyć, że Lucjusz byłby zdolny mnie unicestwić. Zależało mu na mnie. Czułam to w jego pocałunku, widziałam to w jego oczach. „Ale on jest niebezpieczny, Jessico. Nie chce być Vladescu, ale być może zawsze nim będzie" — przekonywałam samą siebie. — To był plan Wasyla — powtórzyłam. — Nie twój. — A gdy przejrzałem na oczy, byłem zachwycony jego ge-nialnością. Napawa cię to obrzydzeniem? Bo powinno. — Nie unicestwiłbyś mnie, Lucjuszu — upierałam się. — Kochasz mnie. Wiem, że to prawda. Lucjusz potrząsnął głową. — Tylko na tyle, by wyznać, że bym cię unicestwił. Tyle mogę ci dać. A teraz wracaj do domu, Jessico. Wracaj do domu i gardź mną. Miałem nadzieję zostawić po sobie lepsze wspomnienia, ale przyleciałaś i teraz nie mogę zrobić nawet tego. — Nie wyjadę. Zostanę tu dla swojej rodziny. Dragomirowie mnie potrzebują. — Nie, Anastazjo. Dajesz im tylko złudną nadzieję. Spójrz na siebie. — Omiótł mnie wzrokiem od stóp do głów, a w jego

oczach znów zaiskrzyło się życie. Tym razem dostrzegłam w nich głęboki podziw. Podziw, który już kiedyś widziałam. — Jesteś piękna. Niesamowita. Inspirująca. Będą walczyli bardziej zapamiętale dla swojej odzyskanej księżniczki. W swej naiwności będą myśleli, że skrzywdziłem cię, zrywając pakt — podczas gdy w istocie uratowałem ci tym życie. Będą wierzyli, że zostali podstępem pozbawieni pokoju i władzy. Zmobilizują się, żeby dla ciebie walczyć. Ostatecznie jednak Vladescu zwyciężą. Nie przedłużaj ich agonii ani nie zwiększaj strat. — Już są rozwścieczeni — zauważyłam. — Nie potrafię tego zmienić. Oni też chcą wojny, jeśli postanowienia paktu nie zostaną wypełnione. — Gdybyś im powiedziała, żeby mi się poddali, zrobią to — oznajmił Lucjusz. — Jesteś ich przywódczynią. Powiedz, żeby się podporządkowali, a potem wracaj do domu. Zawahałam się na chwilę, rozważając tę jednostronną propozycję. Gdybym kazała członkom rodziny się poddać, może naprawdę by to uczynili. Byłam przecież ich przywódczynią. Mogłam ocalić wiele istnień. Pogładziłam palcem kamień na szyi i usłyszałam głos mojej biologicznej mamy. „Nie rób tego, Anastazjo... Niech twoja pierwsza decyzja nie będzie aktem uległości, nawet wobec Lucjusza. Zwłaszcza wobec Lucjusza. Nie w tych okolicznościach...". — Nie — zaprotestowałam stanowczo. — Faktycznie nie wypełniłeś postanowień paktu i jesteś odpowiedzialny za zerwanie pokoju. Dragomirowie nie uklękną przed... gnębiącym słabszych łobuzem. Lucjusz wykrzywił usta i zobaczyłam w tej minie ślad dawnego ironicznego uśmiechu. — Tak o mnie myślisz? Że jestem szkolnym łobuzem, jak ten żałosny Frank Dormand? — Jesteś gorszy — rzuciłam. Jego uśmiech posmutniał. — To prawda. Frankowi, mimo wszystkich wad, mimo uszczypliwości i okrucieństwa, nawet przez myśl by nie przeszło, żeby unicestwić tak wspaniałą kobietę jak ty. Wciąż szukałam właściwej odpowiedzi, gdy Lucjusz odwrócił się na pięcie i wyszedł.

Rozdzial 63 GOŚCIE ROZESZLI SIĘ, nie tknąwszy nawet posiłku, który został przygotowany z taką starannością na mój powrót, a ja wróciłam do pokoju, postawiłam krzesło pod oknami i już od paru godzin wyglądałam w noc. Nie potrafiłam nawet myśleć o spaniu. „Co mogę zrobić, żeby ocalić rodzinę? I Lucjusza. Czy wciąż jeszcze potrafię go uratować, a może faktycznie nie ma już dla niego nadziei?" — rozmyślałam. Na zewnątrz, gdzieś wysoko w górach, zawył wilk. Nigdy nie słyszałam wycia wilka na żywo — tylko na filmach albo w telewizji; odgłos, niesiony wiatrem przez dzicz, wydał mi się tak żałosny, że zachciało mi się płakać. W tym jednym, smutnym, pięknym, przejmującym jęku zawierało się podsumowanie całej mojej podróży do Rumunii. Lucjusz żył, ale równie dobrze mógłby nie istnieć. Serce wciąż bolało mnie po jego stracie — teraz nawet bardziej, bo żywiłam tyle nadziei związanych z naszym spotkaniem. Lucjusz miał rację. Nie tak to sobie wyobrażałam. Byłam zrozpaczona jego przemianą. A wyznanie dotyczące spisku... wstrząsnęło mną do głębi. Nie wierzyłam jednak, że Lucjusz został w niego wtajemniczony, jak mówił. To była strategia Wasyla. Może istniał moment w przeszłości, kiedy Lucjusz — pognębiony, niemal zmiażdżony w żelaznym uścisku Wasyla, byłby zdolny do rozważenia tak potwornego czynu. Jednak pobyt w Ameryce go zmienił. Sam

przecież powiedział, że zobaczył tam nowy sposób na życie. Oznajmił: „Dla mojej rodziny... dla moich dzieci... wszystko mogłoby wyglądać inaczej". Przypomniały mi się jego słowa z dzisiejszego wieczoru. „Uratowałem ci życie, zrywając pakt". Odmawiając wypełnienia postanowień paktu, Lucjusz chciał uchronić mnie przed spiskiem Wasyla. Zaryzykował dla mnie własne życie. Wiedział, że Wasyl będzie chciał go unicestwić za niesubordynację. Lucjusz będzie zawsze mnie chronił. Pomimo ostrzeżeń rodziców dotyczących bezwzględności Vladescu, mimo wszystkich gorliwych zapewnień od samego Lucjusza, że jest dla mnie niebezpieczny, ja wiedziałam swoje. Jak jednak mogłam udowodnić jemu, że nie potrafi mnie skrzywdzić? Że wciąż należymy do siebie? Nie znalazłam odpowiedzi w ciemności, za nierównymi szybkami, więc wstałam i otworzyłam walizkę, żeby się rozpakować. Przynajmniej nie zamierzałam uciec do domu, jak sobie tego życzył Lucjusz. Kiedy wyjmowałam ubrania, na podłogę wypadł mój egzemplarz Dorastania nieumarłych, który w ostatniej chwili przed wyjazdem wcisnęłam do walizki. Podnosząc tom, pomyślałam o dniu, gdy odkryłam go pod drzwiami mojego pokoju, z zakładką Lucjusza migoczącą między stronicami w promieniach porannego słońca. Wtedy nie spodobał mi się ten prezent. Ale Lucjusz miał rację. Mimo przesłodzonego tonu, książka okazała się dobrym przewodnikiem w trudnym dla mnie czasie. Stanowiła źródło pewnych odpowiedzi, rozwiewała wątpliwości. Stała się niemal powiernikiem, kiedy nie miałam się do kogo zwrócić z problemami związanymi z przemianą nie tylko mojego ciała, a wręcz całego życia. Usiadłam na łóżku i otworzyłam ostatni rozdział, który celowo omijałam, gdy moje uczucia do

Lucjusza narastały: Rozdział 13. Miłość pomiędzy wampirami: mit czy rzeczywistość? Oczywiście, że wampiry mogą kochać. Dorin był przekonany, że Lucjusz mnie kocha. Mimo to, im dłużej czytałam, tym większa ogarniała mnie rozpacz: Lepiej nie pielęgnować w sobie nierealnych wyobrażeń na temat miłości między wampirami. Wampiry potrafią być romantyczne, czasami nawet czułe. Wszelako przecież jesteśmy rasą bezwzględną! Spróbujcie pogodzić się z tym, że wampirze związki opierają się na władzy i — tak — na namiętności, ale nie na „miłości" w ludzkim znaczeniu tego słowa, jeśli zaczniecie wierzyć w „miłość" — czego wiele młodych wampirów nierozsądnie pragnie — wystawicie się na poważne niebezpieczeństwo! Nie. Zatrzasnęłam książkę i odrzuciłam ją na bok, wiedząc, że spełniła swoje zadanie. Nie potrzebowałam już jej porad. Ponieważ tym razem — mimo swej niezachwianej reputacji — przewodnik się mylił. To ja znałam prawdę. Lucjusz mnie kochał. Naraz z całą jasnością zdałam sobie sprawę, że miałam zamiar zaryzykować własną egzystencję, by to udowodnić. Zamierzałam postawić wszystko na jedną kartę, nawet własne życie, i to jeszcze tej nocy.

Rozdzial 64 NIE MOGĄC ZNALEŹĆ lepszego papieru w środku nocy, napisałam notkę o mojej abdykacji po drugiej stronie ulotki turystycznej opisującej uroki naszego rodowego domu — ZOBACZ PRAWDZIWE LOCHY! ZWIEDŹ MURY OBRONNE! - którą znalazłam przy drzwiach wejściowych. Napisałam: Droga Rodzino! Nie ma sensu wszczynać wojny przeciw Vladescu. Postanowiłam, że najlepiej będzie dla nas wszystkich, jeśli powrócę do Stanów Zjednoczonych i zrzeknę się władzy. Jednak moją ostatnią decyzją jako waszej przywódczyni jest nakazanie każdemu Dragomirowi, by podporządkował się bez walki supremacji Vladescu. Dla dobra pokoju oddaję nasz klan we władanie Lucjusza Vladescu. Od tej chwili będziecie podlegali jemu. Taki jest mój rozkaz, wydany o północy, 9 czerwca; ma on wejść w życie o 06:30 tego samego dnia, tuż przed moją oficjalną abdykacją o godz. 7:00. Anastazja Dragomir Umieściłam notkę na długim stole w jadalni, wciąż zastawionym talerzami i kuflami z nieszczęsnej kolacji. Byłam pewna, że Dorin znajdzie ją tu przy śniadaniu. Broszurka wyglądała niedorzecznie, wsparta o zaśniedziały srebrny świecznik. Mia-

łam nadzieję, że chociaż moje słowa brzmiały poważnie i uroczyście. Z drugiej jednak strony, jeśli list zostanie przeczytany, będzie to oznaczało, że już mnie nie ma. A wtedy los klanów przestanie być problemem. „To się nie stanie, Jessico...". Chcąc zaprezentować się Lucjuszowi jak najdostojniej, pozostałam w sukni mamy, przez co miałam spore problemy ze zmianą biegów w maleńkiej pandzie. Tren co chwila zaczepiał się o sprzęgło, ale udało mi się jakoś wymanewrować samochodem z parkingu na wąziutką drogę, która wiła się niczym jadowita żmija ku zamkowi Lucjusza. Cieszyłam się, że dom Lucjusza zrobił na mnie takie wrażenie, kiedy oglądałam go z Dorinem. Miałam świadomość jego bliskości, potwornego majestatu, dzięki czemu potrafiłam odtworzyć drogę, choć naprawdę błądziła w spowitych nocą zalesionych górach. A może zgubiłam się parę razy, bo podróż zdawała się ciągnąć w nieskończoność? Wreszcie jednak ujrzałam w oddali ostre wieże zamku wycelowane w księżyc i skręciłam w drogę, która biegła serpentyną niemal pionowo w górę. Zakręty były tak niespodziewane, że co rusz musiałam hamować, żeby nie spaść z urwiska wyłaniającego się to z prawej, to z lewej strony w przerzedzeniach między drzewami. — No, dalej — zachęcałam pandę, uderzając w kierownicę i zmuszając silnik do obrotów, pewna, że zaraz zgaśnie. W pewnym momencie asfalt skończył się, ale polna droga wciąż wiła się do góry. Wreszcie, kiedy już zaczynałam wierzyć, że wzniesienie nigdy się nie skończy, zamajaczyła przede mną ogromna, żelazna brama, wysoka na co najmniej dwa i pół metra. Dlaczego tego nie przewidziałam? Zatrzymałam samochód i zaciągnęłam mocno hamulec ręczny, przerażona wizją bied-

nej pandy zjeżdżającej z urwiska i znikającej w otchłani raz na zawsze. Podkasałam suknię, żeby tren nie ciągnął się po piaszczystej drodze, podeszłam do bramy i ośmieliłam się pociągnąć za ciężką, okrągłą antabę, choć byłam pewna, że i tak nic to nie da. Ku mojemu zaskoczeniu brama poruszyła się nieznacznie. Pociągnęłam jeszcze raz z całej siły i zdołałam uchylić ją na tyle, by się przecisnąć. A więc to jest tak wychwalany przez Lucjusza system ochrony. Postawiłam kilka kroków na ziemi Vladescu, a wtedy brama zamknęła się z głośnym, metalicznym szczękiem, który zagrzmiał w cichym lesie niczym złowieszczy dzwon. Zerknęłam za siebie. Poczułam się bezbronna — odcięta od samochodu i zamknięta... z czym? Z wampirami, z całą pewnością... a może i ze straszniejszymi stworami? Przypomniałam sobie wycie wilka. I psy. Może Lucjusz trzymał psy obronne? Czy powinnam znów pchnąć bramę, spróbować ją otworzyć, wrócić do samochodu? Ogarnęło mnie jednak przerażające przeczucie, że jestem zamknięta w środku. Poza tym nie przyjechałam tu po to, żeby teraz wracać. Nawet w księżycowej poświacie, która przedzierała się przez gęste drzewa, z trudem dostrzegałam przed sobą ścieżkę. Nie pozostawało mi jednak nic innego — musiałam iść naprzód, wyprostowałam więc plecy i ruszyłam przed siebie. Z każdym krokiem stawałam się bardziej świadoma odgłosów lasu. Złamana gałązka gdzieś w oddali, szum liści, gdy jakieś zwierzę — błagałam, żeby to nie był żaden rumuński gryzoń — umknęło wystraszone moim stąpnięciem. Wyczuwałam też obecność czegoś groźniejszego. Przyspieszyłam kroku — z początku do marszu, a potem do truchtu. Szybciej już nie mogłam się przemieszczać po nierównej ścieżce. „Proszę, proszę, niech wreszcie pojawi się zamek" — myśla-

łam trwożnie. Dostałam zadyszki, a odgłos własnego oddechu zagłuszał wszystkie inne dźwięki. Potwory żyły jednak w mojej głowie i wcale nie musiałam ich słyszeć, by wiedzieć, że są wokół mnie i depczą mi po piętach. Wtedy się potknęłam. Zanim zdążyłam upaść na kolana, czyjeś mocne ręce podtrzymały mnie i pociągnęły gwałtownie do góry. Nie miałam nawet czasu, żeby krzyknąć. Gdy uniosłam głowę, ujrzałam skąpaną w księżycowej poświacie twarz Lucjusza. Stał jakiś metr ode mnie ze skrzyżowanymi ramionami, blokując mi drogę. Moje ramiona wciąż były unieruchomione. Rozejrzałam się na boki. Za ręce trzymali mnie dwaj młodzi mężczyźni — wampiry, jak przypuszczałam. Krzyknęłam, próbując się uwolnić. — Eliberati-o! — polecił im Lucjusz po rumuńsku. — Uwolnijcie ją! W jednej chwili byłam wolna. Wyprostowałam się i otrzepałam, jakby skalali mnie swoim dotykiem. Młode wampiry czekały na kolejny nakaz Lucjusza, wyraźnie gotowe, by znów mnie pojmać. Jednak spotkało ich rozczarowanie, ku mojej niezaprzeczalnej uldze. — Mergeti. Lasatine in pace — powiedział Lucjusz, prawdopodobnie każąc im odejść, bo już po chwili młodzieńcy rozpłynęli się w mroku. Kiedy usłyszałam go mówiącego w znanym mu, ale dla mnie tak obcym języku (na naszej farmie prawie nigdy nie posługiwał się rumuńskim), długo po północy, w gęstym, ciemnym lesie na odludziu, w dwójnasób poczułam, jak mocno się różniliśmy — jak bardzo byliśmy sobie dalecy — i cała dotychczasowa odwaga mnie opuściła.

Staliśmy zwróceni do siebie w milczeniu. Jego mroczna postać zasłaniała mi drogę do zamku, a straż pewnie czuwała niedaleko, gotowa mnie pojmać, gdybym zechciała uciec. — Jak długo za mną szedłeś? — zapytałam w końcu. — Światła w twoim samochodziku są słabe, ale i tak widoczne z daleka. Mało ludzi zapuszcza się tutaj w nocy. Droga jest zbyt niebezpieczna, a cel podróży zdecydowanie zdradziecki. — A więc dlatego brama była otwarta? Wiedziałeś, że przyjadę. — W rzeczy samej. Chciałem zobaczyć, jak daleko się posuniesz z tą nierozsądną wizytą. — Podszedł do mnie z dłońmi skrzyżowanymi z tyłu. — Muszę przyznać, że zaszłaś o wiele dalej, niż się spodziewałem. Jesteś tuż przy domu. — Nie boję się ciemności — skłamałam. Lucjusz podszedł jeszcze bliżej. — W tych lasach roi się od wilków — ostrzegł i pochylił się, by spojrzeć mi w twarz. — Podejrzewam, że trudno by im było oprzeć się tak smakowitemu kąskowi. Zwłaszcza w tej cudownej krwistoczerwonej sukni. Zerknęłam na sukienkę, podczas gdy Lucjusz obchodził mnie dookoła, lustrował wzrokiem, parodiując niemal swoje zachowanie sprzed wielu miesięcy, w stodole moich rodziców, w dzień, kiedy się poznaliśmy. Zmienił się od tamtego czasu — ale ja też się zmieniłam. Porzuciłam brudne kalosze i porwane T-shirty. W blasku księżyca lśnił czerwony jedwab. — Czytałaś kiedyś Czerwonego Kapturka, Jessico? — zapytał Lucjusz, wciąż krążąc. — Nie wiesz, co przytrafia się niewinnym dziewczętom, które chodzą same po lesie? Wstrząsnął mną dziwny dreszcz strachu zmieszanego z podekscytowaniem. Lucjusz był za blisko, a jednak nie wystarczająco blisko. Nie potrafiłam dostrzec w ciemności jego czarnych

oczu. Nie mogłam ocenić jego nastroju. Czy ta zabawa stanowiła preludium do pocałunku, czy raczej do wbicia kołka w moje serce? „Ryzykujesz życie dla tego pierwszego, Jess" — uświadomiłam sobie. — Już nie pamiętam, Lucjuszu — odparłam. — To tylko opowiastka dla dzieci. — Jest jedną z moich ulubionych baśni — powiedział i zatrzymał się za mną. Zesztywniałam. Czułam się taka bezbronna, gdy stał za moimi plecami. — Nikt nie pamięta jej początków — ciągnął. — Istnieje wiele adaptacji. W niektórych dziewczynka zostaje na końcu ocalona. Ja jednak najbardziej lubię zakończenie, które opisał Per-rault w wersji klasycznej, niezbyt popularne. — Jakie? — zapytałam, nie poruszając się. — Babciu, jakie ty masz wielkie ZĘBY! — wyrecytował Lucjusz i pochylił się tak blisko nad moim ramieniem, że jego usta musnęły moje ucho, niemal je skubiąc. — Aby cię łatwiej zjeść! Wrzasnął zły wilk, dał susa i pożarł Czerwonego Kapturka. Zadrżałam, częściowo pod wpływem jego bliskości, a częściowo z powodu jawnego zadowolenia, z jakim opowiedział potworny finał. — Czy to nie prosty, satysfakcjonujący koniec? — Lucjusz zaśmiał się cicho. — Wolę szczęśliwsze zakończenia. Chłopak roześmiał się teraz głośniej. — Cóż mogłoby być szczęśliwszego dla wilka? Dlaczego ludzie zawsze patrzą na wszystko ze złej perspektywy? Drapieżniki też zasługują na sympatię. — Nie przyszłam tu, żeby rozmawiać o baśniach — powiedziałam, przerywając mu. Naprawdę zaczynał wytrącać mnie z równowagi.

— A więc biegnij do domu, Czerwony Kapturku. — Lucjusz złapał mnie za ramiona i skierował w stronę samochodu. — Już późno. Wokół czyha tyle niebezpieczeństw. Możesz zostać pożywieniem dla wilków. Cóż wtedy napisałbym twoim rodzicom? Że dopuściłem, by Jessica została pożarta, rozszarpana kawałek po kawałku? Po tym, jak udzielili mi gościny i okazali tyle dobroci? Znów po plecach przebiegł mi dreszcz, tym razem głównie z zimna. Odwróciłam się i uwolniłam z uścisku. — Chcę wejść do środka i porozmawiać. Przyszłam dobić z tobą targu. Lucjusz zatrzymał się i przekrzywił głowę, jawnie rozbawiony. — Dobić targu? Ze mną? Przecież nie masz karty przetargowej. — Dostrzegłam, że mimo wszystko zaintrygowałam go. — A może masz? — Tak. Tak mi się wydaje. — A czy ma ona coś wspólnego z twoim powrotem do Pensylwanii; tam, gdzie twoje miejsce? — Może mieć coś wspólnego z moim odejściem — powiedziałam. Z tego świata. Na zawsze. — Intrygujesz mnie — wyznał Lucjusz i znów dotknął mojego ramienia. — Drżysz z zimna. Cóż ze mnie za gospodarz. Trzymam cię na zimnie, a przecież nie przywykłaś do karpackiej wiosny. Wejdźmy do środka, gdzie mogę rozwścieczać cię i prowokować nienawiść w wygodnym otoczeniu. Ruszyliśmy ramię w ramię. Lucjusz kroczył pewnie po znajomym gruncie, a ja stąpałam niezgrabnie, nie dość, że w obcym miejscu, to jeszcze ubrana niestosownie na wycieczkę w góry. Zachwiałam się, a Lucjusz wyciągnął rękę, żeby mnie podtrzymać. Choć szybko odzyskałam równowagę, nadal nie puszczał

mojego łokcia i poczułam, że ten prosty gest zbliżył mnie do zwycięstwa w wojnie Dragomir—Vladescu. A może nie. Gdy masywne, drewniane drzwi zamku zatrzasnęły się za nami, odcinając od świata w potężnym, kamiennym, gotyckim holu niknącym nade mną w ciemności, zbyt wysokim, by zdołał go oświetlić krąg dwudziestu prawdziwych płonących pochodni, Lucjusz powiedział: — Tak właściwie dzisiaj wypowiedziałaś nam wojnę. I jesteś moim pierwszym jeńcem. Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam, że zakłada na drzwi długi, żelazny rygiel, zamykając nas w monstrualnej posiadłości. — Żartujesz, prawda? Lucjuszu? Nie powinnam tego mówić. Kiedy na mnie spojrzał, ujrzałam w jego oczach nieustępliwość. — Wiesz, co jest w tym wszystkim najsmutniejsze? Prawie uwierzyłem, że wreszcie nauczyłaś się, żeby mi nie ufać. Z przerażeniem obserwowałam, jak Lucjusz sięga za plecy i wyciąga zza nich coś, co najwyraźniej miał za pasem przez cały czas, kiedy byliśmy sami w ciemnym karpackim lesie. Poplamiony krwią, naostrzony kołek.

Rozdzial 65 LUCJUSZ POSTUKAŁ prostym, acz niezaprzeczalnie niebezpiecznym narzędziem o dłoń. — Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, żeby zapobiec tej chwili, ale odmawiasz współpracy. Dam ci ostatnią szansę, Anastazjo. Podniosę rygiel, ty zaś wymkniesz się stąd; moi strażnicy dopilnują, żebyś dotarła bezpiecznie do samochodu. Potem polecisz do domu i zapomnisz o tym epizodzie. Oto moja propozycja. Kiedy mówił, jego oczy stały się całkiem czarne. Białka zniknęły pod tęczówkami, jakby był jakimś egzotycznym nocnym stworem. Przemiana ta zachwyciła i przeraziła mnie tak samo jak za pierwszym razem, w jadalni rodziców, gdy Lucjusz pragnął krwi, która miała go uleczyć. Wiele odwagi kosztowało mnie, żeby nie błagać o odryglowanie drzwi i pozwolenie na ucieczkę. Nie mogłam jednak tego zrobić. Nasz krótki, burzliwy, pogmatwany związek osiągnie apogeum dzisiejszej nocy. Bez względu na rezultat. Nie miałam zamiaru czekać ani dnia dłużej. Z trudem panowałam nad głosem. — Nie jestem zainteresowana propozycją ucieczki — powiedziałam i wskazałam na kołek. — Po to tak naprawdę tu jestem. Trzymasz w dłoni istotę m o j e j karty przetargowej. Lucjusz przyjrzał mi się bacznie, wyraźnie zbity z tropu.

— Oczekiwałeś, że będę się bała? — zapytałam z nadzieją, że ani mój głos, ani oczy nie zdradzały, jak bardzo byłam przerażona. — Tak — przyznał. — Bo powinnaś się bać. — Może tym razem to ty jesteś naiwny. Nie przewidziałeś, do czego j a jestem zdolna. Lucjusz się zawahał. W rozległym, grobowym holu zapanowała ogłuszająca wręcz cisza — nie licząc może posykiwania pochodni. — Porozmawiajmy — odezwał się w końcu. Ruszył przodem, nawet nie sprawdzając, czy za nim idę. Prowadził mnie przez gąszcz korytarzy, które przechodziły w szersze komnaty niczym tunele łączące jaskinie. Czasem schylaliśmy się pod kamiennymi nadprożami powstałymi w czasach, gdy ludzie byli znacznie niżsi niż Lucjusz Vladescu, a czasem wchodziliśmy i schodziliśmy po schodkach, zdających się prowadzić donikąd. To nie był zamek zaprojektowany z myślą o przyjmowaniu gości, tylko o zmyleniu wroga. To nie był dom — to była kryjówka. Kamienny labirynt. Im bardziej się zagłębialiśmy, tym zakręty stawały się ostrzejsze, korytarze węższe, a schody bardziej strome. Z niepokojem uzmysłowiłam sobie, że nie mam pojęcia, gdzie jestem. Byłam całkowicie zdana na łaskę Lucjusza. „Jeśli sprawy nie potoczą się po mojej myśli, nigdy stąd nie ucieknę. Nikt nawet nie odnajdzie mojego ciała" — pomyślałam. Zatrzymał się tak nagle, że wpadłam na niego. Stanął przy drzwiach w bocznej ścianie, których nawet nie zauważyłam. Przekręcił klamkę, pchnął drzwi i cofnął się o krok. — Pani przodem. Zerknęłam na niego podejrzliwie. Jego oczy nie były już całkiem czarne, ale nadal przepełniał je chłód. Wyminęłam go. — Dziękuję. Podczas gdy on zamykał za nami drzwi, ja rozglądałam się dookoła. Po chwili spojrzałam na Lucjusza.

— Lucjuszu... Tu jest przepięknie. W samym sercu posiadłości Vladescu znajdował się bogato umeblowany gabinet — okazała wersja pokoiku, który Lucjusz urządził nad naszym garażem w Ameryce. Kamienną podłogę pokrywał olbrzymi, stylowy dywan turecki, a przy ścianach stały w rzędzie regały z książkami. Mogłam się tego spodziewać po Lucjuszu. Na głębokich, skórzanych sofach dostrzegłam popękania i otarcia — zapewne świadectwo wielu godzin spędzonych w nich na wertowaniu dzieł Szekspira, Bronte czy Melville'a. Pomiędzy książkami stało wciśnięte czerwone trofeum przedstawiające koszykarza wyrzucającego piłkę. Nagroda Lucjusza za zajęcie pierwszego miejsca w grudniowym konkursie rzutów osobistych. Odwróciłam się do niego z uśmiechem na ustach, pokrzepiona świadomością, że zachował jakiś element z życia amerykańskiego nastolatka. — Przywiozłeś ze sobą trofeum. Lucjusz też się uśmiechnął, ale dość ironicznie. — To? Dorin je ocalił. Zatrzymałem jako przestrogę, żebym nigdy więcej nie był idiotą i nie tracił czasu na błahostki, gdy są naprawdę poważne sprawy do załatwienia. Nie uwierzyłam mu, ale dałam za wygraną. Lucjusz zdjął płaszcz, schylił się i dorzucił kawałek drewna do gasnącego ognia w kominku. W powietrze wzbił się deszcz iskier i już po chwili żółte języki znów zaczęły przyjemnie trzeszczeć. Kołek wystawał zza pasa chłopaka, a kiedy stał schylony przy kominku, zwrócony do mnie plecami, miałam ochotę wykorzystać okazję i zabrać mu potworne narzędzie... — Nie myśl o tym. Nie jesteś wystarczająco szybka — ostrzegł Lucjusz. Nawet się nie odwrócił. Poprawił butem kłody.

— Nawet nie przemknęło mi to przez myśl — odparłam. Lucjusz spojrzał na mnie z wszystkowiedzącym uśmiechem na twarzy. — Oczywiście, że nie. — Wyciągnął kołek, pogładził go ręką i sprawdził jego ostrość opuszką palca. — Lucjuszu, nie myślisz chyba o unicestwieniu mnie? Zamiast odpowiedzieć, podszedł, chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął na środek pokoju, gdzie skomplikowany wzór dywanu tworzył wyblakły krąg. — Spójrz w dół — polecił. Jego głos stał się nagle zbyt surowy, a uścisk palców — za mocny. Zrobiłam, jak mi kazał, i ujrzałam ciemną plamę rozciągającą się na włóknach. Krew... Wyglądała, jakby nikt nawet nie próbował jej wyczyścić. — Czy to...? — Wasyl. Tutaj to zrobiłem. Tutaj właśnie unicestwiam. Kiedy znów uniosłam wzrok, jego oczy były zmrużone i znów bezgranicznie czarne. Staliśmy tak blisko siebie, że po wampirzemu mogłam zajrzeć głęboko w szerokie źrenice i niemal odczytać myśli kłębiące się w jego głowie... To, co ujrzałam, było tak mroczne i potworne, aż się skuliłam. Ujrzałam własne unicestwienie. — Lucjuszu, proszę — zaczęłam, ale w ułamku sekundy już stał za mną. Jedną ręką obejmował ciasno moją pierś i przytrzymywał nadgarstki. W drugiej dzierżył kołek i przyciskał mi go do żeber, niemal przebijając czerwony jedwab sukni i skryte pod nim ciało. Niemal. Wstrzymałam oddech, bojąc się ruszyć. — Mówiłaś, że chcesz dobić targu — warknął. — Przedstaw mi więc swoje warunki. — Oto one — zdołałam powiedzieć, wciskając się w niego plecami, byle dalej od szpikulca. — Zostawiłam notatkę, w któ-

rej poinformowałam rodzinę, że abdykuję. Przykazałam im, aby bez walki poddali się twojej władzy. — Ty nie dobijasz targu — zaśmiał się Lucjusz. — Ty się poddajesz. — Nie. — Potrząsnęłam głową, a moje loki zahaczyły o jego szczeciniastą brodę. Czułam na piersi potworny ciężar jego ramienia. Kiedyś, w innych okolicznościach, byłabym wniebowzięta, że trzyma mnie tak blisko siebie, w sposób, który mógłby się zdawać opiekuńczy, gdyby nie kołek wciśnięty w moje żebra. — Jeśli mnie dziś nie unicestwisz, co najwyraźniej zamierzasz zrobić, wrócę do domu, zanim Dorin się obudzi i wyrzucę liścik. Wojna wybuchnie. Lucjusz pogrążył się w myślach. — Wiesz, że nie mam żadnych skrupułów, żeby kontynuować wojnę. — Mówisz też, że nie masz żadnych skrupułów, by mnie unicestwić. Żeby mnie poświęcić — odpaliłam. — A więc zrób to. Zrób to i zapobiegnij wojnie. Poświęcam siebie. — Usłyszałam, jak mój głos podnosi się pod wpływem emocji. — Po prostu to zrób, jeśli jesteś tak cholernie twardy! Tak cholernie okrutny! Zrób, co, jak twierdzisz, chciałeś zrobić od samego początku! Strach, frustracja i gniew wywołane jego uporem, zmiennością, niechęcią do zaakceptowania naszej miłości — uczucia, które tkwiło we mnie od tak dawna — wybuchnęły w jednej chwili i napełniły mnie odwagą. Zaczęłam naciskać na niego, choć wiedziałam, jak wielkie ponoszę ryzyko. — No dalej! Zrób to! — Zrobię — zapewnił z pasją. Słyszałam jego przyspieszony oddech, a na plecach czułam gwałtowne ruchy falującej piersi. Kołek wbijał się mocniej i boleśniej w moje ciało, więc przekrzywiłam się trochę, unikając go.

— Nie sprawdzaj mnie! — wrzasnął. — Właśnie to czynię — wysapałam. Kołek naciskał na moje ciało jeszcze silniej. Mój oddech stał się szybki i urywany. Wydałam stłumiony okrzyk i okręciłam głowę na ramieniu Lucjusza, a wtedy on minimalnie złagodził ucisk. — Sprawdzam cię — ciągnęłam. Desperacko próbowałam dotrzeć do niego, wykorzystując krótką chwilę słabości. — Ryzykuję życie, by ci udowodnić, że nie jesteś Wasylem. Że nie jesteś wypaczony. Że za bardzo mnie kochasz, aby kiedykolwiek mnie unicestwić. Ryzykuję wszystko z przekonaniem, że mnie oszczędzisz. — Nie mogę oszczędzić nikogo! — ryknął Lucjusz, całkowicie tracąc panowanie nad emocjami. Jego dłoń przy moich żebrach zatrzęsła się nagle. — Wszystkie moje wybory są okrutne, Anastazjo! Unicestwiłem własnego wuja! Naraziłem na niebezpieczeństwo twoich rodziców, choć próbowali mnie uratować. Mój koń — nie istnieje. Moja matka — nie istnieje. Mój ojciec — nie istnieje. Ty — bez względu na to, co zrobię, też zostaniesz zgładzona. Nie mogę cię porzucić, bo nie chcesz dać mi spokoju. Ale nie mogę też wciągnąć cię w mój świat... Wszystko — wszystko wokół mnie podlega unicestwieniu! To rzekłszy, zatopił twarz w moich włosach, wyraźnie wycieńczony. Odsunął rękę od mojego boku, a kołek wypadł mu z dłoni i poturlał się po dywanie. W tym momencie miałam już pewność, że wygrałam, Zaryzykowałam i wygrałam. Odwróciłam się powoli i objęłam go za szyję. Potem położyłam delikatnie jego głowę na swoim ramieniu, pocieszając go i tuląc. Pozwolił mi się przytulać, a ja głaskałam go po włosach, gładziłam jego szorstki policzek, muskałam palcem bliznę, która już mnie nie przerażała. — Anastazjo — głos mu drżał. — A jeślibym to zrobił...? — Nie potrafiłbyś. Wiedziałam, że nie potrafiłbyś.

— A jeśli któregoś dnia... — Nigdy, Lucjuszu. — Nie, nigdy — zgodził się, uniósł głowę i objął moją twarz dłońmi, a potem zaczął wycierać palcami moje policzki. Nawet się nie zorientowałam, kiedy zaczęłam płakać. — Nie ciebie. — Wiem. Znów mnie przyciągnął i położył z powrotem głowę na moim ramieniu. Staliśmy tak przez jakiś czas, dochodząc do siebie. W końcu jednak Lucjusz szepnął: — Zawsze będzie we mnie coś zdradzieckiego, Anastazjo. To się nigdy nie zmieni. Jestem wampirem, na dodatek księciem. Władcą niebezpiecznej rasy. Jeśli chcesz to zrobić, musisz zrozumieć, że... — Nie chcę, żebyś się zmieniał — zapewniłam go i odsunęłam się, by spojrzeć mu w oczy. — A ten świat... Boję się o ciebie w tym świecie. Będziesz miała wrogów... jak każda księżniczka. Wrogowie wampirzej księżniczki są naprawdę okrutni. Będą chcieli pozbawić cię władzy i nie zawahają się przed tym, czego ja nie potrafiłem uczynić. — Ochronisz mnie. Poza tym jestem silniejsza, niż myślisz. — Tak. Silniejsza ode mnie — przyznał Lucjusz, zdobywając się na wymuszony półuśmiech, choć wciąż był wstrząśnięty, podobnie jak ja. — Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, żeby ocalić cię przede mną i moją rasą, ale ostatecznie to ty postawiłaś na swoim, jak przystało na księżniczkę. — Pragnęłam cię, Lucjuszu. Moje musiało być na wierzchu. Staliśmy przytuleni na środku komnaty, na plamie krwi — jedynej pozostałości po wampirze, który chciał zrobić z Lucjusza potwora. Za nami trzeszczał ogień w kominku, nagle przypomniałam sobie szkolną zabawę świąteczną i taniec z Lu-

cjuszem. Myśli przeniosły mnie wtedy właśnie do tej sceny. To było miejsce, które sobie wyobrażałam. Nie odrywając rąk od mojej twarzy, Lucjusz pochylił głowę i przycisnął usta do moich warg, w samym sercu groźnego, kamiennego labiryntu. Z początku nasze usta tylko muskały się czule. Potem Lucjusz jedną ręką przytrzymał mi głowę, a drugą położył na moich plecach — w ochronnym, lecz zaborczym geście, i pocałował mnie namiętnie. Wtedy wiedziałam już, że wreszcie akceptuje mnie jako partnerkę na całe życie. Że wypełnimy postanowienie paktu. Odsunął się po chwili i odszukał wzrokiem moją twarz. Czułość i ciepło powróciły do jego oczu, ale zdawałam sobie sprawę, że nieraz jeszcze ujrzę w nich wojowniczego księcia. Mój mężczyzna pozostawał Lucjuszem Vladescu. Jednak surowość i okrucieństwo, które w nim drzemały, nigdy nie będą wymierzone przeciwko mnie. To wyobraźnia i strach kazały mu myśleć inaczej. — To wieczność, Anastazjo — rzekł ostrzegawczo, ale i błagalnie. — Wieczność. Dawał mi ostatnią szansę, żebym odeszła, i prosił jednocześnie, bym tego nie czyniła. Nie miałam zamiaru wydostawać się ani z tej komnaty, ani z jego objęć. Odchyliłam głowę w niemym przyzwoleniu i zamknęłam oczy, gdy Lucjusz odnalazł ustami miejsce, w którym krew pulsowała najmocniej. Tym razem w jego ruchach nie było wahania, może poza krótką chwilą, kiedy oboje delektowaliśmy się tym, co zaraz miało nastąpić i połączyć nas na zawsze. Potem jego kły przebiły skórę, krzyknęłam cicho, czując, jak zagłębia je w mojej arterii — pewnie, acz delikatnie — i delektuje moim smakiem; — Kocham cię, Lucjuszu — jęknęłam. Przylgnęłam do niego, zlewając się z nim w jedno. — Zawsze cię kochałam.

Moje własne kły wydostały się na wolność i ból dziąseł ustąpił. Kiedy Lucjusz skończył, a szyja wciąż rozkosznie mnie piekła, poprowadził mnie na jedną z sof i położył na sobie, abym mogła bez problemu dosięgnąć jego gardła. Niemal instynktownie przycisnęłam do niego usta. — Tutaj, Anastazjo — szepnął Lucjusz i delikatnie ujął mnie pod brodę, kierując we właściwe miejsce. Kiedy poczułam puls pod skórą, nie potrafiłam się dłużej powstrzymać i zatopiłam kły głęboko w jego szyi, kosztując ukochanego i czyniąc go częścią siebie. Lucjusz jęknął, przyciągnął mnie bliżej, tak że moje zęby wbiły się mocniej, a cudowna krew popłynęła swobodnie do moich ust. Smakowała władzą i namiętnością zmieszaną z nutą słodyczy... Smakowała Lucjuszem. — Och, Anastazjo — mruknął i pogładził mnie po twarzy. Kiedy, niechętnie, skończyłam pić, pomógł mi wydostać wciąż nowe dla mnie kły ze swojego ciała. — Ja też zawsze cię kochałem. Spaliśmy objęci na sofie przy kominku, całkowicie zaspokojeni i szczęśliwi. Przynajmniej ja przespałam całą noc. Lucjusz w pewnym momencie wstał i wymknął się, co stwierdziłam, gdy obudziłam się przed świtem, zdając sobie sprawę, że muszę wracać do domu i zniszczyć liścik — zanim niechcący abdyku-ję. Lucjusz poinformował mnie, że już w nocy rozesłał straże, które miały dopilnować, by moje panowanie nie skończyło się przedwcześnie. Gdy leżałam zwinięta obok narzeczonego, z głową wspartą na jego piersi, chroniona mocnymi ramionami, i sprawdzałam palcami delikatne ranki na szyi, uzmysłowiłam sobie, że tej nocy nie tylko wydał rozkazy swoim sługom. Kołek, który upadł na dywan, zniknął.

Lucjusz nigdy mi nie powiedział, co się z nim stało. Czy wrzucił do kominka pamiątkę najbrutalniejszego czynu i najmroczniejszego momentu naszego związku, czy może schował kołek gdzieś w zamku, na wypadek gdyby go jeszcze kiedyś potrzebował. Nigdy o to nie zapytałam.

Podziekowania Pisanie wydaje się aktem dokonywanym w samotności — dopóki nie spojrzy się na zakończone dzieło i nie pomyśli o wszystkich ludziach, którzy naprawdę uczynili „twoją" książkę możliwą. Specjalne podziękowania kieruję oczywiście do mojej agentki, Helen Breitweiser, istnej sile natury, która nie tylko zajęła się promocją książki, ale trzymała mnie za rękę w trakcie całego procesu tworzenia. Nie mogłabym życzyć sobie lepszej adwokatki. Jestem również ogromnie wdzięczna mojej redaktorce Gretchen Hirsch za fascynujące spostrzeżenia odnośnie do całej historii oraz za mistrzowskie radzenie sobie z nową autorką i jej niezliczonymi pytaniami. Miałam szczęście, że trafiłam na tak wspaniałą partnerkę w trakcie powstawania książki. Dziękuję także Liz Van Doren, która jako pierwsza udzieliła mi cennych wskazówek. W końcu, ze strony redakcyjnej, chciałabym podziękować Kathy Dawson za wkroczenie w ostatniej chwili i doprowadzenie sprawy do końca. Jeśli zaś chodzi o moją drużynę domową... Nigdy nawet nie zaczęłabym pisać tej powieści bez pomocy fantastycznego męża, Dave'a, który nie tylko wspierał mnie moralnie, ale także znajdował zajęcia naszym szalonym dzieciom i trzymał je z dala od mojego gabinetu, bym mogła pracować w spokoju.

Moi rodzice i teściowie, George i Elaine Kaszuba, także dzielnie opiekowali się dziećmi i zawsze mieli dla mnie słowa zachęty. Dziękuję. A skoro już mowa o szalonych dzieciach — dziękuję Paige i Julii, przedszkolakom, które nie mają najmniejszego pojęcia, co robię tyle czasu przy komputerze, a mimo wszystko uważają, że to bardzo fajne. Oto prawdziwe wsparcie.