Feehan Christine Magic in the Wind (1)

Magic in the Wind Feehan Christine Tłumaczenie: aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 1

„Sarah wróciła. Wróciła do domu” - szept był przesadnie głośny i zabarwiony czymś zbliżonym do strachu. Lub szacunku. Damon Wilder nie potrafił zdecydować czego. Od kilku godzin wsłuchiwał się w tą małomiejską plotkę, która zawsze wymawiana była tym samym przyciszonym tonem. Nienawidził przyznawania się do własnej ciekawości i był daleki od poniżenia, czym było zadawanie pytań, nie po tym jak nalegał na całkowitą prywatność od kiedy tylko przyjechał. Gdy przechadzał się osobliwym, wąskim chodnikiem wykonanym z drewna, wiatr zdawał się szeptać „Sarah wróciła”. Słyszał to jak mijał stację benzynową i krzepki Jeff Dockins machał do niego. Słyszał, gdy zasiedział się w małej piekarni. Sarah. Imię nie powinno nieść za sobą tajemnicy, ale właśnie to czyniło. Nie miał pojęcia kim była Sarah, ale zasługiwała na takie zainteresowanie i trwogę ze strony mieszkańców miasteczka, że całkowicie go to zaintrygowało. Wiedział z doświadczenia, że na ludziach w śpiącym, małym, nadbrzeżnym miasteczku nie łatwo niełatwo było zrobić wrażenie. Żadna kwota pieniędzy, sława czy tytuł nie zdobywały szacunku. Wszyscy byli traktowani tak samo od najbiedniejszych do najbogatszych i wydawać by się mogło, że nie było tam żadnych uprzedzeń religijnych czy odnoszących się do innych przekonań. Właśnie dlatego wybrał to miejsce. Człowiek mógł być tam kimkolwiek i nikt nie zwracał na to uwagi. Cały dzień słyszał szepty. Ani razu nie ujrzał nawet w przelocie tajemniczej Sarah. Ale obiło mu się o uszy, że kiedyś wspięła się na spadzisty klif nad morzem, aby uratować psa. Niewykonalne zadanie. Widział te niszczejące klify i nikt nie byłby wstanie się na nie wdrapać. Uśmiechnął się na

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

samą myśl o kimś usiłującym dokonać takiego bohaterskiego czynu i po części rozbawiło go to, a po części zaintrygowało. Jedyny sklep spożywczy był w centrum miasteczka i większość plotek powstawało właśnie tam i rozprzestrzeniało się jak niekontrolowany ogień. Damon zdecydował, że potrzebuje kilku rzeczy zanim ruszy w stronę domu. Nie spędził w sklepie nawet dwóch minut, gdy znów to usłyszał. „Sarah wróciła”. Ten sam przyciszony szept, ten sam strach i respekt. Inez Nelson, właścicielka sklepu, zabawiała gości rozmową, sypiąc plotkami, jak zwykła to czynić, zamiast nabijać ceny na sklepową kasę. Zazwyczaj fakt, że musiał czekać, doprowadzał go do szaleństwa, ale tym razem ociągał się przy regale z chlebem w nadziei, że dowie się czegoś więcej o tajemniczej Sarah, na którą w końcu zeszła rozmowa. - Jesteś pewna, Inez? - spytała Trudy Garret, przyciągając swoje czteroletnie dziecko bliżej do niej i prawie dusząc je w uścisku. - I jej siostra też wróciła? - Och, jestem przekonana, że tak. Przyszła do sklepu tak samo jak wy teraz i kupiła tonę zakupów. Wróciła do domu na klifie, tak mówiła. Nie powiedziała nic o innych, ale jeśli jedna się pokaże, to reszta też nie pozostanie daleko z tyłu. Trudy Garret rozejrzała się wokół i ściszyła swój głos o kolejną oktawę. - Czy była wciąż... tą Sarah? Damon przewrócił oczami. Każdy zawsze strasznie go irytował. Myślał, że przeprowadzka do małego miasta pozwoli mu odnaleźć drogę do pozostania z kimś w dobrych układach, ale ludzie byli po prostu zwykłymi idiotami. Oczywiście, że Sarah była wciąż tą Sarah. Kim innym, do cholery, miałaby być? Sarah była prawdopodobnie jedyną myślącą osobą w promieniu pięćdziesięciu mil, więc myśleli, że jest inna.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Co mogłoby to znaczyć? - zapytała Trudy. - Sarah wraca tylko, gdy coś ma się wydarzyć. - Spytałam ją, czy wszystko w porządku, ale ona tylko uśmiechnęła się na ten swój sposób i powiedziała, że tak. Nie chciałabyś chyba, żebym wścibiała nosa w sprawy Sarah, tak jak ty teraz, kochanieńka – powiedziała świętoszkowato Inez. Damon w przypływie zniecierpliwienia wypuścił z sykiem powietrze. Życiowym zajęciem Inez było wtrącanie się w sprawy każdego. Dlaczego nieobecna Sarah była wyjątkiem? - Ostatnim razem, gdy tu była, Dockins prawie zginął. Pamiętasz? zapytała Trudy. - Spadł ze swojego dachu, a Sarah akurat przypadkiem przechodziła obok i... - umilkła, rozglądając się po sklepie, i ściszyła głos do konspiratorskiego szeptu. - Stary Mars na straganie z owocami powiedział, że Penny mówiła mu, że Sarah... - Trudy, moja droga, wiesz, że Mars jest zupełnie niewiarygodny w tym, co mówi. Jest kochanym, słodkim człowiekiem, ale czasem coś zmyśla zaznaczyła Inez. Stary Mars był zrzędliwy, skąpy i znany z rzucania owocami w samochody, jeśli miał wystarczająco zły humor. Damon czekał, aż piorun uderzy w Inez za jej ewidentne kłamstwo, ale nic się nie wydarzyło. Najgorsze z tego było to, że Damon chciał wiedzieć, co stary Mars powiedział o Sarah, nawet, jeśli było to jawne kłamstwo. I to bardzo go zirytowało Trudy pochyliła się jeszcze bliżej, patrząc melodramatycznie w prawo i lewo. Nie dostrzegła nawet, że on tam był. Damon westchnął ciężko, chcąc potrząsnąć kobietą. - Pamiętasz jak mały Paul Baily wpadł do przerębli? - Przypomniało mi się, jak tylko o tym wspomniałaś. Zaklinował się tak mocno, że nikt nie mógł do niego dotrzeć do tej pory, aż się osunął. Nadchodził przypływ.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Byłam tam, Inez, widziałam ją, gdy go wyciągała - skończyła szczerze Trudy. - Penny powiedziała, że słyszała od jej fryzjera, że Sarah pracowała dla tajnej agencji i została wysłana gdzieś zagranicę jako tajniak, żeby zabić przywódcę ugrupowania terrorystycznego. - Och, nie sądzę, Trudy. Sarah nikogo by nie zabiła - ręce właścicielki sklepu powędrowały do jej gardła w geście protestu. - Nie mogę sobie tego wyobrazić. Damon miał dość plotek. Jeśli nie zamierzały powiedzieć niczego wartego słuchania, chciał wynieść się stamtąd zanim Inez zwróci uwagę na niego. Położył swoje zakupy na ladzie i wyglądał na tak znudzonego, jak tylko potrafił. - Śpieszę się, Inez – powiedział, mając nadzieję na ułatwienie zakupów i uniknięcie zwyczajowych prób swatania. -Ależ, Damonie Wilder, tak miło się widzieć. Czy spotkałeś już Trudy Garret? Trudy jest cudowną kobietą, obywatelką naszego miasta. Pracuje w Salt Bar&Grill. Jadłeś już tam? Łosoś jest bardzo dobry. -Tak słyszałem – wymamrotał, ledwie spoglądając na Trudy, aby podziękować za prezentację. Było mu wszystko jedno. Oni już zdecydowali, wymyślając historię, której odmówił potwierdzenia. Po części współczuł powracającej Sarah. To samo co jemu wcześniej, teraz robili jej. – Możesz powiedzieć mi o tym pięknym domu na klifach – zaskakując samego siebie. Zaskakując Inez. Dotychczas nigdy sam nie rozpoczął rozmowy. Wolał być pozostawiony samemu sobie. Niech szlag trafi tajemniczą Sarah. Inez wyglądała tak jakby miała zemdleć i chociaż raz była oniemiała. - Musisz znać ten, o którym mówię - utrzymywał Damon, pomimo siebie. - Trzy kondygnacje, balkony wszędzie, okrągła wieżyczka. Teren wokół domu jest dziko obrośnięty, ale jest ścieżka prowadząca do starej latarni. Szedłem i przy tych wszystkich dzikich naroślach, oczekiwałem, że dom będzie w złym

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

kształcie, rozpadający się jak tak jak większość opuszczonych mieszkań w okolicy, ale był w doskonałej kondycji. Chcę wiedzieć, jakie środki konserwujące były użyte. - To prywatna osiadłość, panie Wilder - powiedziała Inez. - Dom jest w rękach tej samej rodziny od ponad stu lat. Nie wiem, czego używali do malowania, ale poskutkowało. Nikt nie czai się wokół tego domu - Inez zdecydowanie dawała mu reprymendę. - Ja tylko obserwowałem, Inez - powiedział zirytowany. - Jak dobrze wiesz, sól morska jest surowa dla farby i drewna. Ten dom jest w niesamowitym stanie. Rzeczywiście, wygląda jak nowo zbudowany. Ciekawi mnie, co zostało użyte. Chciałbym swój dom zabezpieczać tak samo - wysilił się, aby w jego słowach brzmiał rozsądek zamiast irytacji. - Jestem po części chemikiem i nie mogę dojść do tego, co utrzyma dom w tak nieskazitelnym stanie przez lata. Tu nie ma ani śladu zniszczeń ze strony morza, wieku czy nawet robactwa. Niesamowite. Inez zmarszczyła wargi, co zawsze źle wróżyło. - Jestem pewna, że nic o tym nie wiem - jej głos był sztywny jakby była głęboko obrażona. Przyjęła zapłatę za jego zakupy w niezwykłym czasie bez żadnego dodatkowego słowa. Damon zgarnął torby do jednej ręki, jego wyraz twarzy ośmielił Inez, żeby zapytać, czy nie potrzebuje pomocy. Oparłszy się ciężko na lasce zwrócił się ku Trudy. - Fryzjer osoby, która wyprowadza psy powiedziała zamiataczowi, że widział Sarah chodzącą po wodzie. Oczy Trudy rozszerzyły się ze zdziwienia, ale na jej twarzy widniała wiara. Inez wydała nieartykułowany dźwięk. Zdegustowany Damon obrócił się na pięcie i wymaszerował na zewnątrz. Od czasu pierwszej wzmianki o imieniu Sarah był niepewny. Niespokojny. Poruszony. Było coś nieznajomego,

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

co wzrastało w jego wnętrzu. Oczekiwanie? Podniecenie? To było śmieszne. Wymamrotał przekleństwo pod adresem nieobecnej Sarah. Chciał, by zostawiono go samego, nieprawdaż? Nie miał żadnego interesu w tym, o czym plotkowały miejscowe kobiety. Sarah nie mogła chodzić po wodzie, ale jej dom skrywał tajemnicę. Nie widział żadnego powodu, dla którego nie powinien składać jej sąsiedzkiej wizyty i zapytać jakie środki konserwujące były użyte do drewna, aby osiągnąć niemalże niemożliwy rezultat. Damon Wilder był człowiekiem doprowadzonym do kresu zdrowego rozsądku. Przeprowadzka do tego małego miasteczka na wybrzeżu była jego ostatnim wysiłkiem aby utrzymać się przy życiu. Nie miał pojęcia jak zamierzał to zrobić, ani dlaczego wybrał akurat to miasto z wszystkimi swoimi ekscentrycznymi mieszkańcami, ale coś go tutaj przyciągnęło. Nic innego nie potrafiłoby dokonać czegoś podobnego. Stanął na żyznej glebie i wiedział, że albo to miejsce będzie jego domem albo nie będzie miał żadnego. Piekłem było dopasowanie się do niego, ale morze uspokajało go a długie spacery po wiekowych skałach i klifach wypełniały jego myśli. Damon wykorzystał swój czas, odkładając na bok zakupy. Wiedza, że to miasteczko, to miejsce, miało zostać jego ostatnim była tak silna, że rzeczywiście kupił dom. Jego mieszkanie było jedną z niewielu rzeczy, które dawały mu przyjemność. Kochał nad nim pracować. Kochał drewno. Mógł zatracić się w artyzmie jaki ciągnęło za sobą przekształcanie pokoju tak, aby dopasować go ściśle do swoich potrzeb. Godzinami czasem praca zajmowała go tak, że nic innego nie mogło przeniknąć do jego mózgu i pozostawał przez ten czas w spokoju. Zmusił się do odwrócenia wzroku od dużej zatoki za oknem, które wychodziło na morze. To, z którego rozciągał się niczym nie przesłonięty widok na dom na klifie. Damon spędził więcej godzin niż powinien na myśleniu o wpatrywaniu się w ciemne, milczące okna, balkony i blanki. Był to

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

unikatowy dom z innego stulecia, innego czasu i miejsca. Po raz pierwszy pojawiły się światła. Okna oświetlone były jak na wesołe powitanie. Noga bolała go jak diabli. Musiał usiąść i odpocząć, a nie włóczyć się po wsi. Damon utkwił wzrok w domu, przyciągnięty jego ciepłem. Sprawiał wrażenie prawie żywego, błagając go, aby podszedł bliżej. Wyszedł na zewnątrz na taras, zamierzając usiąść na krześle i rozkoszować się widokiem na morze. Zamiast tego utykał na stopniowo wznoszącej się ścieżce do klifów. Był to niemal wewnętrzny nakaz. Droga była wąska, stroma i miejscami skalista, nie była prawie niczym więcej niż drogą przetartą przez jelenie i zarośniętą gąszczem. Jego laska ślizgała się na kamieniach i dwa razy prawie upadł. Przyrzekał sobie, że dotrze na skraj prywatnej posiadłości. Stanął, gapiąc się w szoku. Nie minęły dwa dni od ostatniej wizyty, gdy chodził wokół domu i terenów. Zostały szeroko zarośnięte, zarośla pięły się wysoko, a chwasty były wszędzie. Krzewy i drzewa opadły z liści, tak jak w czasie zimy. Zauważalny brak dźwięku nadawał temu miejscu niesamowitej, przerażającej atmosfery. Teraz były tam kwiaty, jak gdyby wszystko rozkwitło w przeciągu nocy. Z jego oczami spotkała się feeria barw, pod jego stopami znajdował się dywan trawy. Słyszał bzyczenie owadów, głosy żab wołających radośnie tam i z powrotem jakby nagle nadeszła wiosna. Brama, która była porządnie zamknięta, stała otwarta na powitanie. Wszystko zdawało się go witać. Poczucie spokoju zaczęło wkradać się do jego serca. Jego część chciała usiąść na jednej z zachęcających ławek i wsiąknąć w atmosferę. Róże wspinały się po okratowaniu, a rododendrony były wszędzie, całe ich rzesze. Nigdy nie wiedział tak wysokich roślin. Damon wszedł na ścieżkę, dostrzegając, że każdy pojedynczy chwast zniknął. Krocząc po kamieniach znalazł drogę do domu. Każdy kamień nosił na sobie szczegółowo wyrzeźbiony symbol. Wiele uwagi wymagało wyrycie znaku głęboko w

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

kamieniu. Damon nachylił się, żeby poczuć pierwszorzędną pracę. Podziwiał kunszt i szczegóły. Rzemieślnicy w miasteczku byli dobrze traktowani, jednego bardzo szanował. Gdy zbliżył się do domu, wiatr wzniósł się znad morza i przyniósł morski pył i skoczną melodię. „Sarah wróciła. Sarah jest w domu”. Te słowa opływały wesoło ląd. Później usłyszał ptaki i rozejrzał się wokół. Były wszędzie, wszystkie rodzaje, przelatywały z drzewa na drzewo, trzepocząc skrzydłami nad głową. Wiewiórki skrzeczały, przemieszczając się z gałęzi na gałąź. Słońce tonęło w oceanie, a kolor nieba przechodził w jasny róż, pomarańcz i czerwień. Mgła na dalekim horyzoncie stykająca się z morzem dawała wrażenie wyspy w chmurach. Damon nigdy nie widział czegoś równie pięknego. Po prostu tam stał oparty o laskę, zapatrzywszy się w zamyśleniu na zmiany zachodzące wokół niego. Głosy dochodziły z domu. Jeden był miękki i melodyjny. Nie potrafił wyłapać słów, ale dźwięk przeniknął jego skórę, sięgając kości. Przenikając do jego najważniejszych organów. Podszedł bliżej przyciągany dźwiękiem, ale natychmiast zobaczył dwa psy na frontowym ganku. Oba przyglądały mu się czujnie z opuszczonymi głowami i nastroszonym futrem, żaden z nich nie wydawał żadnego odgłosu. Damon zamarł. Głosy brzmiały nadal. Jeden płakał. Słyszał łamiący serce dźwięk. Głos kobiety. Melodyjny głos uspokajał ją. Damon przesunął swój ciężar, oparłszy się oburącz na lasce. Jeśli musiałby jej użyć jako broni, jego obrona byłaby skuteczniejsza. Chociaż obawiał się psów, bardziej skupiał się na odgłosach. Robił wszystko, żeby słyszeć. - Proszę, Sarah, musisz coś zrobić. Wiem, że możesz. Proszę, powiedz, że mi pomożesz. Nie mogę tego znieść - powiedział łkający głos. Jej smutek był tak głęboki, że Damon odczuł jej ból. Nie mógł przypomnieć sobie ostatniego razu, kiedy poczuł czyjeś cierpienie. Nie

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

pamiętał, jak to jest czuć coś poza znudzeniem i frustracją. Psy wciągały nosem powietrze i, jakby go rozpoznając, merdały ogonami w geście powitania i usiadły, strosząc futro tak, by wyglądać bardziej przyjaźnie. Nie spuszczając z nich wzroku, starał się wyłapać słowa wypowiadane tym miękkim, śpiewnym głosem. - Wiem, że to trudne, Irene, ale to nie jest coś jak bandażowanie obtartego kolana. Co mówią lekarze? Usłyszał jeszcze więcej szlochania, co zszokowało go, zraniło, rozdarło go wewnętrznie tak, że wywróciło mu wnętrzności i jakiś ciężar przytłoczył mu klatkę piersiową. Damon zapomniał o psach i przycisnął dłoń do serca. Irene Madison. Teraz rozpoznał głos, wiedział od Inez ze sklepu, że jej piętnastoletni syn, Drew, był nieuleczalnie chory. - Nie ma nadziei, Sarah. Powiedzieli, żeby zabrać go do domu i sprawić, by było mu wygodnie. Wiesz, że możesz znaleźć wyjście. Błagam, zrób to dla nas, dla mnie. Damon zbliżył się ostrożnie do domu, zastanawiając się o czym, do cholery, myślała, że Sarah mogłaby to zrobić. Uczynić cud? Nastała krótka cisza. Okno było otwarte, białe, koronkowe zasłony tańczyły na wietrze. Czekał, wstrzymując oddech. Oczekiwał na odpowiedź Sarah. Na dźwięk jej głosu. - Irene, wiesz, że nie robię takich rzeczy. Ja dopiero co wróciłam. Nawet się nie rozpakowałam. Prosisz mnie... - Sarah, ja cię błagam. Zrobię cokolwiek, dam ci wszystko. Błagam na kolanach... - Damon zdławił szloch. Ból tej kobiety był tak bardzo nieskrywany. - Irene, wstawaj! Co ty wyprawiasz? Przestań! - Obiecaj, że przyjdziesz go zobaczyć. Proszę, Sarah. Nasze matki były najlepszymi przyjaciółkami. Jeśli nie dla mnie, zrób to dla mojej matki.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Wpadnę, Irene. Nic nie obiecuję, ale wstąpię - w jej subtelnym głosie odmalowała się rezygnacja. Zmęczenie. - Moja siostra przyjedzie za dzień lub coś koło tego i jak tylko wszystkie odpoczniemy, wpadniemy i zobaczymy, co da się zrobić. - Wiem, że myślisz, że proszę o cud, ale nie. Chcę tylko spędzić z nim więcej czasu. Przyjdź, kiedy odpoczniesz, kiedy reszta będzie mogła przyjść i pomóc - ulga jaką poczuła Irene przelała się na Damona, ale nie miał pojęcia dlaczego. Tylko ciężar uciskający jego klatkę zelżał i jego serce odżyło na moment. - Zobaczę, co mogę zrobić. Głosy zbliżały się do niego. Damon zaczekał, jego serce łomotało w oczekiwaniu. Nie miał pojęcia, czego oczekiwał lub nawet, czego chciał, ale wszystko w nim przycichło. Drzwi otworzyły się i dwie kobiety wyłoniły się, żeby stanąć w cieniu szerokiego ganku z kolumnami. - Dziękuję, Sarah. Tak bardzo ci dziękuję - powiedziała Irene, ściskając z wdzięcznością

dłonie

Sarah.

-

Wiedziałam,

że

przyjdziesz.

Zeszła szybko po schodach, przeszła obok psów, które ruszyły do ich pani. Irene posłała Damonowi szybki uśmiech, gdy go mijała. Jej twarz mokra od łez pojaśniała z nadziei. Damon oparł się ciężko na lasce i utkwił wzrok w Sarah.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 2

Sarah stała na ganku, skrywając się w cieniu. Damon nie wiedział, ile ma lat. Jej twarz wyglądała, jak gdyby nie ulegała upływowi czasu. Oczy były oczami starej kobiety, pełnymi mądrości i siły. Skóra była gładka i nieskazitelna, nadawała jej wygląd, który daleki był od doświadczenia w jej bezpośrednim spojrzeniu. Po prostu stała tam cicho i wpatrywała się w niego swoimi niewiarygodnymi oczami. - Jak przeszedł pan przez bramę? To nie było to, czego oczekiwał. Damon częściowo odwrócił się, żeby spojrzeć za siebie na wykonane z kutego żelaza arcydzieło. Brama miała sześć stóp wysokości i była skomplikowanym dziełem kunsztu. Przestudiował ją więcej niż raz, dostrzegając symbole i obrazy zwierząt, gwiazd i księżyców. Mozaika stworzeń o naturalnej sile połączona z uniwersalnymi znakami ziemi, wody, ognia i wiatru. Przedtem, kiedy przychodził patrzeć na dom i tereny posiadłości, brama była zawsze solidnie zamknięta. - Była otwarta – odpowiedział zwyczajnie. Uniosła brew i przeniosła wzrok z niego na bramę, a później ponownie na niego. W jej spojrzeniu błysnęła ciekawość. -A psy? Jej ręka opadła na olbrzymi łeb, który podrapała z roztargnieniem między uszami. - Rzucili na mnie okiem i zdecydowali, że jestem przyjazny odpowiedział. Ulotny grymas pojawił się na jej twarzy, lecz szybko zniknął. - Naprawdę? Musi mieć pan dobre stosunki ze zwierzętami.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nie mam dobrych stosunków z nikim - wypalił, zanim zdążył się powstrzymać. Był tak zszokowany i zażenowany na wstępie, że nie mógł znaleźć sposobu, by to zbagatelizować, więc pozostało to między nimi. Sarah otwarcie studiowała jego twarz przez dłuższą chwilę. Wieczność. Jej spojrzenie było wnikliwe, jak gdyby patrzyło poza jego fizyczność i sięgało prosto jego duszy. Sprawiło, że Damon poczuł się nieswojo i był zawstydzony. - Lepiej, żeby pan wszedł do środka i usiadł na chwilę – powiedziała. – Widzę ciemność wokół pańskiej aury. Mogę powiedzieć, że odczuwa pan ból, ale nie wiem jeszcze dlaczego pan tu przyszedł. Odwróciła się i weszła do domu, wyraźnie oczekując, że podąży za nią. Psy tak zrobiły, pędząc za nią, depcząc po piętach. Od kiedy usłyszał pierwszy szept plotki, Damon postępował w nietypowy sposób. Stanął, opierając się na lasce i zastanawiając się co się z nim stało. Zobaczył wielką Sarah. Była tylko kobietą z niesamowitymi oczami. To wszystko. Nie mogła chodzić po wodzie lub poruszać gór. Nie mogła wspinać się na niemożliwe do zdobycia klify lub dokonywać zamachu na szefów organizacji terrorystycznej. Była tylko kobietą. I była tak szalona jak piekło. Jego aura była czarna? Co, u diabła, do znaczy? Prawdopodobnie miała laleczki voodoo i martwe kurczaki w domu. Wpatrywał się w otwarte drzwi. Nie zawróciła ani nie spojrzała, aby sprawdzić, czy idzie za nią. Dom ją pochłonął. Tajemniczą Sarah. Podniósł oczy na zapadającą wokół ciemność, na pojawiające się pierwsze gwiazdy i na pływające kłęby chmur. Zirytowało go to, ale wiedział, że podąży za nią do jej domu. Jak jej cholerne psy. Pocieszył się tym, że był bardzo zainteresowany konserwacją drewna i farby. Na długo przed jej przyjazdem, ciekawy był jej domu. Nie mógł przepuścić okazji, aby przestudiować dom z bliska, nawet jeśli oznaczało to krótką rozmowę z szaloną nieznajomą. Przegarnął dłonią swoje ciemne włosy

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

i spiorunował wzrokiem puste wejście. Mamrocząc przekleństwa, podążył za nią, najlepiej jak mógł ze swoją laską i uszkodzonym biodrem i nogą. Schody ganku były tak solidne jak skały. Weranda była szeroka i piękna, ciągnęła się wokół domu i zapraszała, aby usiąść w cieniu i cieszyć się widokiem uderzającym o skały morzem. Damon chciał zostać tu i nadal chłonąć spokój domu Sarah, ale wszedł do środka. Powietrze było chłodne i napełnione wonią czegoś, co przypominało mu zapach lasu i kwiatów. Wejście było szerokie, pokryte mozaicznym wzorem i prowadziło do olbrzymiego pomieszczenia. Z respektem spojrzał w dół na artystycznie wykonaną podłogę. Kiedy na nią spojrzał, poczuł jakby spadał w inny świat. Głęboki błękit morza był w rzeczywistości oceanem na niebie. Gwiazdy płonęły i migotały z życiem. Księżyc był świecącą kulą srebra. Przystanął oszołomiony, pragnąc uklęknąć i zbadać każdy cal podłogi. - Podoba mi się ta podłoga. To grzech po niej chodzić – orzekł głośno. - Cieszę się, że się podoba. Uważam, że jest piękna – powiedziała. Jej głos był aksamitnie miękki i to on przeniósł go powrotem do domu. – Moja babcia i jej siostry zrobiły to razem. Zajęło im wiele czasu doprowadzenie posadzki do właściwej formy. Niech mi pan powie, co widzi, kiedy patrzy na to nocne niebo. Zawahał się, ale podłoga przyciągała go, a to było zbyt wiele aby się sprzeciwić. Zbadał ją uważnie. - Są tu ciemne cienie chmur, przepływające przez księżyc. A za chmurami, krąg czerwonej tarczy księżyca. Gwiazdy są połączone i tworzą dziwaczny wzór. Ciało człowieka płynie między morzem chmur a coś przebiło jego serce. Spojrzał na nią z wyzwaniem wymalowanym na twarzy. Sarah jedynie uśmiechnęła się.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

-Właśnie miałam zrobić sobie herbatę. Ma pan ochotę na filiżankę? Wyprzedziła go, przechodząc do otwartej kuchni. Damon mógł słyszeć odgłosy lejącej się wody, kiedy napełniała czajnik. - Tak, dzięki, to brzmi nieźle – I rzeczywiście brzmiało nieźle, co było szalone. Nigdy nie pił herbaty. Nie z filiżanki. Tracił zmysły. - Portrety mojej babci i jej sióstr są po twojej lewej, jeśli chciałby pan je zobaczyć Zawsze uważał, że patrzenie na obrazy obcych mu ludzi było całkowicie śmieszne, ale nie mógł się powstrzymać od spojrzenia na zdjęcia kobiet, które stworzyły takie piękno na podłodze. Przechadzał się wzdłuż ściany ze wspomnieniami. Było to wiele fotografii kobiet, niektóre czarnobiałe, inne kolorowe. Część nich była na pewno bardzo stara, ale bez problemu ujawniały podobieństwo tych kobiet. Damon odchrząknął. Zmarł, kiedy dostrzegł dziwny wzór łączący każdą grupę. -Dlaczego jest siedem kobiet na każdym rodzinnym portrecie? -Zdaje się to być dziwnym zjawiskiem w naszej rodzinie – Sarah odpowiedziała chętnie. – W każdym pokoleniu jest ktoś, kto wyda na świat siedem córek. Zaskoczony, Damon oparł się na swojej lasce i przestudiował każdą grupę twarzy. -Jedna z tych siedmiu dziewczyn urodzi siedem córek? Celowo? Sarah zaśmiała się i przeszła za róg, aby do niego dołączyć przed ścianą z fotografiami. - Każdego pokolenia. Przeniósł wzrok z jej twarzy na jej siostry na obrazie, wiszącym w centrum ściany. - Które niesie ze sobą obciążenie szaleństwem?

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Dobre pytanie. Nikt nigdy przedtem nie zastanawiał się nad tym pytaniem. Moja siostra Elle jest siódmą córką, więc odziedziczyła poczucie odpowiedzialności. Albo szaleństwa, jeśli pan woli.

– Sara wskazała

dziewczynę z młodą twarzą, żywymi zielonymi oczami i masą rudych włosów, związanych niedbale w kucyk. - Gdzie jest teraz biedna Elle? – spytał Damon. Sarah odetchnęła, wypuszczając powoli powietrze. Opuściła powieki, a jej rzęsy zatrzepotały. Jednocześnie rysy jej twarzy złagodniały. Wyglądała na spokojną, rozpromienioną. Patrzenie na nią sprawiło, że coś śmiesznego stało się z sercem Damona, niezwykle rozbrajające uczucie, które było też absolutnie przerażające. Zafascynowany, nie mógł oderwać od niej oczu. Dziwnie, tylko przez moment miał wrażenie, jakby Sarah nie była dłużej z nim w pokoju. Jak gdyby jej ciało oddzieliło się od ducha, pozwalając jej na podróż poprzez czas i przestrzeń. Damon otrząsnął się, starając się pozbyć tego szalonego wrażenia. Nie był szczególnie obdarzony wyobraźnią, ale był pewien, że w jakiś sposób Sarah dotknęła swojej siostry Elle. - Elle jest w jaskini kamieni szlachetnych, głęboko pod powierzchnią, gdzie może usłyszeć puls ziemi. – Sarah otworzyła oczy i spojrzała na niego. – Jestem Sarah Drake. -Damon Wilder. – Wskazał dłonią na dom. – Twój nowy sąsiad. – Wpatrywał się w nią, pochłaniał ją wzrokiem. To nie miało sensu. Był pewien, że nie była najpiękniejszą kobietą na świecie, ale jego serce i płuca mówiły co innego. Sarah była średniego wzrostu z kobiecą sylwetką. Ubrana była w wyblakłe, przetarte niebieskie dżinsy i flanelową koszulę w szkocką kratę. Bez wątpienia nie była wytworna, lecz ogień spalał jego płuca, a serca biło w przyspieszonym rytmie. Jego ciało stwardniało boleśnie, kiedy nawet nie próbowała być seksowną syreną, tylko stała tu w swoich wygodnych, starych ciuchach z masą ciemnych włosów, odrzuconych z jej jasnej twarzy. To była

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

najbardziej upokarzająca i irytująca sytuacja, jaką na swoje nieszczęściem usiał znieść. - Kupił pan starą posiadłość Hanovera. Widok jest fantastyczny. Jak znalazł pan nasze małe miasteczko? - Jej chłodne, niebieskie oczy były bezpośrednie i zbyt oceniające. – Wygląda pan na mężczyznę, który zdecydowanie lepiej czuje się w wielkim mieście. Pięść Damona zacisnęła się wokół laski. Sarah widziała jego białe kostki u ręki. - Zobaczyłem to miejsce na mapie i po prostu wiedziałem, że to jest miejsce, w którym chcę żyć, gdy przejdę na emeryturę. Badała jego twarz, wyryte na niej ślady cierpienia, za stare oczy. Otaczało go znamię Śmierci i wyczytywał Śmierć z nocnego nieba, mimo to w dziwny sposób ją do siebie przyciągał. Uniosła brew w perfekcyjnym łuku. - Jest pan trochę za młody, żeby przejść na emeryturę. Przemyślałabym to. Niewiele się tu dzieje. - Nie mogę się z tym zgodzić. Spędziła pani ostatnio trochę czasu w sklepie spożywczym? Inez zapewnia niesamowitą rozrywkę - w jego głosie zabrzmiało bogactwo sarkazmu i pogardy. Sarah odwróciła się od niego, jej ramiona widocznie zesztywniały. - Co właściwie wie pan o Inez, że wyrobił sobie o niej opinię po miesiącu tutaj? - Sprawiała wrażenie słodkiej i zainteresowanej, ale miał wrażenie, że nadepnął jej na odcisk. Damon pokuśtykał za nią jak szczeniak, starając się, żeby nie mamrotać plugawych przekleństw pod nosem. Nigdy nie miało dla niego znaczenia, co myśleli inni ludzie. Każdy miał opinie i niektórzy w rzeczywistości mieli je wyuczone. Dlaczego, do cholery, opinia Sarah liczyła się dla niego? I dlaczego jej biodra musiały kołysać się z hipnotyzującym zaproszeniem?

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Kuchnia wyłożona kafelkami o tym samym odcieniu niebieskiego, który tworzył niebo na mozaice. Długi rząd okien wychodził na ogród pełen kwiatów i ziół. Dostrzegł trójpoziomową fontannę na środku podwórza. Sarah wskazała mu dłonią długi stół, gdy robiła herbatę. Damonowi nie rzucił się w oczy ani pyłek kurzu czy brudu. - Kiedy pani przyjechała? - Późno wczoraj w nocy. Wspaniałe uczucie być znowu w domu. Minęło parę lat od mojej ostatniej wizyty. Moi rodzice są teraz w Europie, mają kilka domów i kochają Włochy. Moja babcia jest z nimi, więc dom na klifie stał pusty. - Więc to dom pani rodziców? - kiedy potrząsnęła głową ze swoim nieznacznym, tajemniczym uśmiechem, zapytał: - To pani dom? - I moich sióstr. Dostałyśmy go od matki - wzięła parując kubek herbat i postawiła go na stole obok jego ręki. - Myślę, że będzie smakowało. Uspokaja i pomaga pozbyć się bólu. - Nie mówiłem, że coś mnie boli - Damon pluł sobie w brodę. Nawet dla jego uszu zabrzmiało to śmiesznie, oporne dziecko zaprzeczające prawdzie. Dziękuję - zdołał wymamrotać, próbując powąchać herbatę, nie urażając jej. Sarah usiadła po drugiej stronie, tuląc filiżankę herbaty do wewnętrznej strony dłoni. - Jak mogę panu pomóc, panie Wilder? - Mów mi Damon - powiedział. - Damon - przytaknęła z małym uśmiechem. - Jestem Sarah. Damon poczuł jej przenikliwy wzrok. - Byłem bardzo ciekawy twojego domu, Sarah. Farba nie wyblakła ani nie zeszła. Nawet pod wpływem soli w powietrzu. Mam nadzieję, że powiesz mi, czego użyto do konserwacji.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Sarah odchyliła się do tyłu na krześle, podniosła filiżankę do ust. Miała piękne usta – pełne, szerokie i zakrzywione, jak gdyby ciągle się śmiała. Albo jakby zapraszały do pocałunku. Ta nieproszona myśl przyszła mu do głowy, kiedy zerkał na jej wargi. Istna pokusa. Damon poczuł ciężar jej spojrzenia. Rumieniec zaczął skradać się po jego karku. - Widzę. Wyszedłeś późnym wieczorem, choć odczuwasz ból. A to wszystko tylko dlatego, że zależało ci, aby dowiedzieć się, jakiego środka konserwującego używam do mojego domu. To rzeczywiście ma sens. Nie było rozbawienia w jej głosie, nawet śladu sarkazmu, ale i tak czerwień pokryła jego twarz. Jej oczy widziały za dużo, widziały w jego głębi to, czego nie chciał pokazywać, to, na czego pokazanie nie mógł sobie pozwolić. Chciał spojrzeć gdzie indziej, ale nie mógł odciągnąć od niej swojego wzroku. - Powiedz mi, czemu naprawdę tutaj jesteś - jej głos był miękki, kuszący pewnością. W akcie frustracji przeczesał włosy obiema dłońmi. - Mówiąc szczerze, nie wiem. Przepraszam za naruszanie twojej prywatności. Ale nie był uczciwy. To było kłamstwo i oboje to wiedzieli. Upiła kolejny łyk herbaty i wskazała na jego kubek. - Wypij to. To specjalna mieszanka, którą zrobiłam sama. Myślę, że ci zasmakuje i wiem, że po niej poczujesz się lepiej - uśmiechnęła się do niego szeroko. - Mogę ci obiecać, że nie ma tam żadnych ropuch ani oczu. Uśmiech Sarah natychmiast pozbawił go oddechu. Uczucie tak mocnego ciosu pięścią w brzuch, że pozbawia on powietrza z płuc było o tyle dziwne, że dotyczyło zwyczajnego uśmiechu. Odczekał kilka uderzeń serca, aby móc cokolwiek powiedzieć.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

-Dlaczego myślisz, że potrzebuje czuć się lepiej? – spytał, starając się, by w jego głosie zabrzmiała nonszalancja. - Nie muszę być jasnowidzem, aby to wiedzieć, Damon. Usta ci zsiniały, twoje nogi drżą. Damon podniósł kubek do ust, aby ostrożnie upić łyk naparu. Smak był unikatowy. - Zostałem zaatakowany jakiś czas temu - słowa pojawiły się zanim zdążył je powstrzymać. Przerażony, utkwił wzrok w kubku herbaty, obawiając

się,

że

jej

mieszanka

była

serum

prawdy.

Sarah postawiła ostrożnie filiżankę na stole. - Zaatakował cię człowiek? - Nie był kosmitą - przełknął łyk napoju. Ciepło ogrzewało go, rozprzestrzeniając się po jego ciele, by dotrzeć do chorych, bolących miejsc. - Dlaczego jeden człowiek miałby zabić drugiego? - Sarah myślała na głos. - Nigdy tego nie rozumiałam. Pieniądze są tak głupim powodem, naprawdę. - Większość ludzi tak nie myśli - potarł głowę jakby bolała. - Ludzie zabijają z każdego powodu, Sarah. -

Okropnie

dla

ciebie.

Mam

nadzieję,

że

go

złapano.

Zanim się powstrzymał, potrząsnął głową. Jej żywy wzrok utkwiony był w jego twarzy, znowu wpatrywała się w jego wnętrze, dopóki nie chciał przekląć. - Mogłem uciec, ale mój asystent... - urwał, żeby się poprawić - mój przyjaciel nie miał tyle szczęścia. - Oh, tak mi przykro, Damon. - Nie chcę o tym myśleć. – Nie mógł. To było zbyt osobiste, zbyt bolesne. Wciąż w jego koszmarach, w jego sercu i duszy. Mógł słyszeć echa krzyków. Mógł dostrzec błaganie w oczach Dana Treadway’a. Mógł zabrać ze sobą ten

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

widok do śmierci, na zawsze wyryty w jego pamięci. Jednocześnie ten ból zbyt wielki by go znieść. W środku płakał, paliło go w piersi, a żal ściskał mu gardło. Sarah przeszła wokół stołu i stanęła na tyle blisko, aby dotknąć koniuszkami palców jego głowy. Gest wyglądał na naturalny, nawet niedbały, a dotyk był tak lekki, że ledwo go poczuł. Ale odczuł rezultat – jakby mknące gwiazdy

przebiły

się

przez

jego

mózg.

Małe

elektryczne

impulsy

eksplodowały rozdzierającym bólem w skroniach i karku. Złapał ją za nadgarstki, odpychając jej ręce. Dygotał i mogła to poczuć. -Nie. Nie rób tak – uwolnił ją szybko. -Przepraszam, powinnam najpierw zapytać – powiedziała Sarah. – Próbowałam jedynie ci pomóc. Chciałbyś, abym odwiozła cię do twojego domu? Jest naprawdę ciemno na zewnątrz, a zejście ze wzgórza bez odpowiedniego światła nie byłoby dla ciebie bezpieczne. - Przyjąłem do wiadomości, że farba konserwująca jest głęboki mrocznym rodzinnym sekretem.- powiedział Damon, usiłując naświetlić sytuację. Osuszył kubek i wstał. - Tak, dziękuję, nie miałbym nic przeciwko przejażdżce. Zaakceptowanie tego było trudne dla jego ego, ale nie był skończonym głupkiem. Mógł zachować się jeszcze bardziej idiotycznie? Miękki śmiech Sarah zaskoczył go. - Właściwie nie wiem, czy konserwowanie jest rodzinnym sekretem czy nie. Zrobię mały wywiad na ten temat i dam ci znać. Damon nie mógł nic poradzić na to, że się uśmiecha, tylko dlatego, że ona to robiła. Było coś zaraźliwego w jej śmiechu. Coś co łączyło się z jej osobowością. - Czy wiesz, że kiedy wróciłaś do domu, wiatr szeptał: Sarah wróciła. Sarah jest w domu. Usłyszałem to.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Słowa wymknęły mu się, jako wyrazy uznania. Nie śmiała się tak, jak tego oczekiwał. Wyglądała na zadowoloną. - Co za piękną rzecz powiedziałeś. Dziękuję, Damon - powiedziała szczerze. - Brama naprawdę była otwarta? Ta frontowa z tymi wszystkimi zdobieniami? Nie ta z boku? - Tak, stała szeroko otwarta, witając mnie. A przynajmniej tak się czułem. Jej lazurowe oczy przemknęły po jego twarzy, dostrzegając każdy detal, każdą rysę. Wiedział, że w sumie nie ma na co patrzeć. Czterdziestoletni mężczyzna, poobijany i okaleczony przez życie. Blizny nie były widoczne, ale były, głęboko ukryte. Ona jednak bez trudu dostrzegła w nim udręczonego człowieka. - To ciekawe. Myślę, że przeznaczone nam jest zostanie przyjaciółmi, Damon. – Jej głos owinął się wokół niego, gorąco i jedwabiście. Damon zrozumiał, dlaczego miejscowi wymawiali jej imię z trwogą. Z szacunkiem. Tajemnicza Sarah. Zdawała się być taka otwarta, ale jej oczy skrywały tysiące sekretów. W jej głosie brzmiała muzyka, a ręce uzdrawiały. - Cieszę się, że wróciłaś do domu, Sarah - powiedział, mając nadzieję, że nie robi z siebie jeszcze większego głupka. - Ja też - odparła.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 3

- Sarah! - Hannah Drake rzuciła się w ramiona siostry. - Dobrze cię widzieć. Tak bardzo za tobą tęskniłam. Odsunęła się, rozciągając ramiona na pełną długość, żeby lepiej przyjrzeć się Sarah. - Dlaczego, Sarah, wyglądasz jak złodziej gotowy do obrabowania lokalnego muzeum? Nie mam pojęcia, czemu obrazy Franka Warnera stały się takie wartościowe - roześmiała się radośnie ze swojego żartu. Miękki śmiech Sarah połączył się z tym Hannah. - Gdzie byłaś tym razem? - W Egipcie. Co za absolutnie piękne państwo! - Hannach usiadła na ze znużeniem na huśtawce na ganku. - Ależ jestem zmęczona. Podróżowałam całe wieki, żeby dotrzeć do domu - zmierzyła wzrokiem lśniący, czarny strój z niewielkimi zmarszczkami. - Nosisz interesujący zestaw narzędzi, moja siostro. Nie będę musiała wyciągać cię z więzienia, prawda? Jestem tak wykończona, że jeśli policja będzie musiała do mnie zadzwonić, mogę się nie obudzić. Sarah poprawiła pasek z małymi narzędziami zawieszonych nisko na jej talii bez krzty zażenowania. - Jeśli nie uda mi się oczarować policjanta, aby nie aresztował mnie za małe włamanie, nie zasługuję na nazwisko Drake. Wejdź do środka, Hannah, i połóż się. Martwi mnie nasz sąsiad i myślę, że po prostu pójdę zrobić rozpoznanie i upewnię się, że nic mu się nie stanie. Hannah uniosła wysoko brwi. -Wielkie nieba, Sarah. Mężczyzna? Naprawdę w twoim życiu jest mężczyzna? Gdzie on jest? Chcę iść z tobą. – Złączyła razem dłonie, jej twarz promieniała. – Poczekaj, jak powiem reszcie. Wielka Sarah się zakochała!

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nie zakochałam się – nie zaczynaj, Hannah. Po prostu mam jedno z tych moich przeczuć i chcę to sprawdzić. Więc to nie ma nic wspólnego z Damonem. - Ooh, to naprawdę interesujące. Damon. Pamiętasz jego imię. Jak go spotkałaś? Spowiadaj się, Sarah, chcę znać każdy najmniejszy szczegół. - Nie mam z czego się spowiadać. On po prostu wpadł, aby zapytać się o środki konserwujące do farby i drewna. – Ton Sarah był chłodny i pełen rezerwy. - Chcesz, żebym uwierzyła, że przyszedł sam bez zaproszenia? Musiałaś zaprosić go do domu. - Nie - zaprzeczyła Sarah. - Rzeczywiście brama była otwarta i psy pozwoliły mu wejść. - Brama była otwarta? - nie dowierzała jej Hanna. Zerwała się na równe nogi. - Idę z tobą, możesz być tego pewna! - Nie, nie idziesz. Jesteś wykończona, pamiętasz? - Zaczekaj aż powiem innym, że brama się dla niego otworzyła - Hannah wzniosła ramiona w stronę nieba i gwiazd. - Brama otworzy dla właściwego mężczyzny, czyż nie? Czy nie tak to działa? Brama otworzy się na oścież, aby powitać mężczyznę. Mężczyznę, który będzie przeznaczony najstarszemu dziecku jako prawdziwa miłość na całe życie. - Nie wierzę w te brednie, a ty wiesz o tym. – Sarah próbowała spiorunować siostrę wzrokiem, ale mogła jedynie roześmiać się. – Nie wierzę, że pomyślałaś o ten starej przepowiedni. - Tak jak ty o tym nie pomyślałaś, prawda? – dokuczyła jej Hannah. Dlatego masz zamiar w środku nocy wyświadczyć sąsiedzką przysługę, jaką jest czajenie się wokół jego domu. Oczywiście, jeśli tak mówisz, wierzę ci. Czy na murze wciąż stroi teleskop skierowany w jego sypialnie? - Nie waż się spojrzeć - rozkazała Sarah.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Hannah badała jej twarz. - Śmiejesz się, ale nie twoje oczy. Co jest nie tak, Sarah? - położyła dłoń na jej ramieniu. - Powiedz mi. Sarah zmarszczyła brwi. - Nosi w sobie Śmierć. Widziałam to. I czytał mozaikę. Nie wiem czyją śmierć, ale on mnie przyciąga. Jego serce jest złamane i przekłute, a ciężar noszonej Śmierci powoli go niszczy. Widział czerwony pierścień wokół księżyca. - Otaczają go przemoc i śmierć - powiedziała miękko Hanna, prawie że do siebie. - Dokąd się sama wybierasz? - Muszę. Czuję... - Sarah szukała właściwego słowa. - Przyciągnął. To więcej niż praca, Hannah. To on. - Może być niebezpieczny. - Otacza go aura niebezpieczeństwa, ale jeśli jest niebezpieczny dla mnie, to nie w taki sposób, jak myślisz - O rety, naprawdę go lubisz. Myślisz, że jest gorący. Powiem innym i wejdę na mur, żeby go sprawdzić! - Hannah odwróciła się i wypadła do domu, trzaskając drzwiami z moskitierą, więc Sarah nie mogła podążyć za nią. Sarah roześmiała się, wysyłając całusa siostrze i zaczęła schodzić w dół po schodach. Hannah wyglądała wspaniale, jak zawsze. Wysoka, opalona i piękna nawet po podróży przez morze. Kiedy jej pofalowane włosy były zmierzwione, wyglądała modnie. Inne kobiety płaciły fortuny, żeby osiągnąć jej naturalny targany wiatrem styl. Sarah była zawsze niesamowicie dumna z oryginalnej elegancji Hannah. Miała jasną duszę, która świeciła jak gwiazdy ponad głową. Hannah była wolnym duchem, który tęsknił za szeroko otwartymi przestrzeniami i błądził po świecie. Mówiła kilkoma językami i podróżowała intensywnie. Jednego miesiąca można ją było znaleźć na stronach magazynu ze znanymi i bogatymi osobami, następnego była już na

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

wykopaliskach w Kairze. Jej smukła sylwetka i nieprawdopodobnie piękna twarz sprawiały, że była poszukiwana przez każdy magazyn i projektanta mody. Jej delikatna osobowość skłaniała do niej ludzi. Sarah była szczęśliwa, że była w domu. Wydała nikły dźwięk, gdy ruszyła w dół małą ścieżką wyznaczoną przez jelenie, która przecinała jej posiadłość, prowadząc do tej Damona Wildera. Znała każdy cal swojej ziemi. Tak samo jego. Jej włosy były ciasno splecione w warkocz, żeby nie zahaczały o niskie gałęzie i jeżyny. Jej buty na miękkich podeszwach były lekkie, pozwalały jej czuć gałęzie i suche liście na drodze. Nie myślała o szerokich ramionach Damona czy jego ciemnych, udręczonych oczach. I nie wierzyła w romans. Nie dla Sarah. On był dla eleganckiej Hannah lub pięknej Joley. Dobrze, może nie dla pięknej, dzikiej Joley, ale zdecydowanie dla większości jej sióstr. Po prostu nie dla niej. Damon Wilder miał kłopoty w większym stopniu niż mu się zdawało. Sarah nie lubiła komplikacji. Antyczne proroctwo, szerokie ramiona i czarne aury zdecydowanie nimi były. Światło księżyca wylewało się na morze, gdy szła swoją drogą wzdłuż klifów podążając wąską ścieżką wydeptaną przez jelenie, która w końcu zakręcała na tylną część posiadłości Damona. Silne fale uderzały rozpędzone i odpływały, rozpadając się na białą pianę. Sarah odbierała mowę morza jako uspokajającą, nawet gdy dokuczał sztorm. Należała do tego miejsca, zawsze należała, tak samo wcześniej jej rodzina. Nie bała się morza czy dzikości wsi, ale jej serce łomotało w nagłym alarmie. Łomotanie z absolutną wiedzą. Nie była sama tej nocy. Instynktownie obniżyła się tak, aby jej sylwetka nie odrysowywała się na horyzoncie. Bardziej uważała, harmonizując się z cieniami i używając listowia za osłonę. Poruszała się z ostrożnością. Była przyzwyczajona do tajemniczości, dobrze wyszkolona profesjonalistka. Nie było nawet nikłego odgłosu gałęzi, gdy prześlizgiwała się w dopasowanym,

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

jednoczęściowym

trykocie

i

podbijanych krepą butach ułatwiających

poruszanie się po ziemi. Sarah zrobiła sobie przejście na obrzeża domu. Wiedziała wszystko o Damonie Wilderze. Jeden z najmądrzejszych ludzi na planecie. Skarb rządu. Jeden mężczyzna, przepełniony ideami, który wpadł na pomysł najbardziej innowacyjnego systemu obrony, jaki można było wymyślić. Jego pomysł były czystym geniuszem, bez względu na czas. Był ustatkowanym, skupionym mężczyzną. Perfekcjonista, który nigdy nie przeoczy najmniejszego szczegółu. Kiedy o nim czytała przed zaakceptowaniem polecenia nadzoru, Sarah była zafascynowana jego czystą nieustępliwością. Teraz, gdy go spotkała, pragnęła go, pomimo horroru, przez który musiał przejść. Nigdy nie pozwalała, by do jej pracy wkradały się emocje, ale nie mogła przestać myśleć o jego oczach i udręce, którą dostrzegała w ich najciemniejszych zakamarkach. I nie mogła nic poradzić na to, że zastanawiała się, dlaczego Śmierć przyczepiła się do niego i przytrzymywała chciwymi pazurami. Sarah rzadko akceptowała takie projekty, ale wiedziała, że jej przykrywka nie mogła być lepsza. Taki był zamiar. Dawało jej to niewielki przypływ zrozumienia. Przeznaczenie, los, jakkolwiek to nazwać, wzywało ją, było siłą, liczącą się w jej rodzinie i musiała wiedzieć, jak ostrożnie go unikać przez lata. Damon wybrał jej rodzinne miasteczko, żeby w nim osiąść. Co to znaczyło? Sarah nie wierzyła w aż taki zbieg okoliczności Nie miała czasu, żeby okrążyć dom czy sprawdzić nadbrzeżną drogę. Gdy zbliżyła się do strony domu, która zwrócona była ku jej posiadłości, usłyszała stłumione przekleństwo dochodzące gdzieś z lewej. Sarah ruszyła powoli tą drogą, leżąc płasko na brzuchu w najciemniejszych cieniach drzew. Uniosła ostrożnie głowę, tylko jej oczy poruszały się niespokojnie, lustrując krajobraz. Zajęło jej kilka chwil, by zlokalizować przeciwników. Dostrzegła dwóch mężczyzn nie dalej niż czterdzieści stóp od niej w dole, w środku

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

najgęstszych zarośli. Miała ochotę się uśmiechnąć. Miała nadzieję, że dla zasady nosili psie obroże przeciw kleszczom. Leżąc w krzewach, rozpoczęła powolny, skomplikowany ruch dłońmi, płynny taniec palców, gdy liście szeleściły, a gałęzie poruszały się, jakby stawały się żywe. Małe, ciche stworzenia spadały z liści ponad jej głową i przylegając do ziemi, próbowały przedostać się przez najrzadsze krzaki w dół wzgórza. Sarah wiedziała, że rozjaśnione okno w domu Damona należało do sypialni. Jeśli teleskop na jej murze był skierowany w tamtą stronę, stało się to tylko przez to, że był to ostatni pokój jaki sprawdzała. Po prostu tak się przytrafiło, że to sypialnia Damona, zwykły przypadek. Sarah spojrzała na swój dom górujący nad uderzającymi w skałę falami. Nagle zmartwiła się, że Hannah mogła mieć wzrok wlepiony w obiektyw. Wyszeptała miękko, melodyjnie i

prawie niedosłyszalnie polecenie

wiatru, który złapany, zaniósł je w kierunku morza, w kierunku domu na klifach. Odgłos materiału ocierającego się o drzewo i szelest liści natychmiast przyciągnął jej uwagę. Dostrzegła jednego z mężczyzn pędzącego z górki jak krab w kierunku domu Damona. Przykucnął pod oświetlonym oknem, chwilę później ostrożnie podniósł głowę, by zajrzeć do środka. Okno zostało uniesione o kilka cali, żeby mogło przez nie wpływać morskie powietrze. Wiatr bawił się zasłonkami, które dosięgając stojącego czajnika tworzyły upiorny taniec. Przy trzepoczących zasłonach, praktycznie nie dało się zajrzeć do środka tak, by coś dobrze zobaczyć. Mężczyzna, w pozycji półstojącej, przybliżył ciało w stronę ściany, pochylając głowę, by zajrzeć do mieszkania. Sarah dostrzegła drugiego mężczyznę leżącego na brzuchu z karabinem wycelowanym w okno. Przesunęła się z wolna przez niską trawę, poruszając się z wiatrem, gdy wiał nad ziemią.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Mężczyzna z karabinem wycelowanym w okno nawet przez chwilę nie oderwał wzroku ze swojego celu. Nie wahał się, jego broń była nieruchoma jak skały. Zawodowiec, stwierdziła. Oczekiwała tego, ale miała nadzieję, ze jest inaczej. Mogła dostrzec maleńkie owady pełzające po jego ubraniu. Nad jej głową chmury odpływały od księżyca, grożąc, że odsłonią ją całkowicie. Posuwała się powoli przez trawę i jeżyny, zbliżając się o kilka stóp. Wyciągnęła pistolet z kabury na ramieniu. Słysząc krótki dźwięk z wnętrza domu, napastnik przy oknie podniósł swoją rękę w ostrzeżeniu Spojrzał w okno, starając się zlokalizować Damona. Solidne, głośne uderzenie rozległo się wokół, kiedy laska Damona wylądowała mocno na jego szczęce. Jednocześnie mężczyzna wrzasnął, wysoki krzyk odbił się echem w nocnej ciszy. Mężczyzna upadł na ziemię, trzymając się za twarz, tocząc i skręcając się z bólu. Sarah skupiła wzrok na mężczyźnie z karabinem. Czekał aż Damon pokaże się w oknie. Damon był zbyt mądry, żeby zrobić coś tak idiotycznego. Zasłony kontynuowały makabryczny taniec, ale nic więcej nie poruszyło się tej nocy. Jęki dochodziły spod okna, ale napastnik nie stanął na nogach. Uzbrojony mężczyzna czołgał się na brzuchu, ślizgając się po mokrej trawie tak, żeby przeturlać się, chroniąc karabin. Była to pomyłka, na którą czekała Sarah. Natychmiast w niego wymierzyła, celując lufą w tył szyi. - Sugeruję, żebyś się nie odzywał - powiedziała łagodnie. - Wtargnąłeś na teren prywatny, a my nie lubimy tutaj takich rzeczy - gdy mówiła, nie spuszczała uważnego wzroku z mężczyzny przy oknie. Podniosła głos: Damon, zadzwoniłeś po szeryfa? Masz paru nocnych gości, który mogą potrzebować miejsca, żeby mieć gdzie się zatrzymać przez kilka dni. Słyszałam, że dzisiaj więzienie jest puste. - To ty, Sarah?

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Przechadzałam się i zauważyłam karabin o dużym zasięgu leżący na ziemi - wyciągnęła broń ze skrępowanych rąk mężczyzny. - Naprawdę piękna. Po prostu nie mogłam przepuścić okazji, żeby się jej przyjrzeć - w jej głosie pobrzmiewała krztyna śmiechy, ale wylot lufy jej pistoletu pozostawał przyciśnięty do jego szyi. - Powinieneś tam zostać, Damon. Jest ich tu dwoje i wyglądają na trochę rozdrażnionych. Sarah pochyliła się nad mężczyzną na ziemi, ale obserwowała jego partnera przy oknie. - Może chciałbyś sprawdzić siebie, zanim trafisz za chwilę do więzienia. Masz mnóstwo kleszczy. Złośliwe małe robaki. Wgryzają się, wysysają ci krew, a następnie przekażą twoim synom wszystko, od gronkowca do boreliozy. Ten krzak, w którym się ukrywałeś, był ich pełen. Jej serce wciąż biło w rytmie ostrzeżenia. Wówczas zrozumiała. Jednocześnie rzuciła się

w prawo i przetoczyła dalej, usłyszała świst

pocisków, które przemknęły obok niej i wbiły się z głuchym odgłosem w ziemie. Oczywiście, musiał być trzeci mężczyzna, kierowca, czekający w ciemnościach na drodze.

Nie było możliwe, aby przeszukać właściwie

okolice. Sensowne było posiadanie kierowcy. Możliwość odwrotu mogła być potrzebna. Mężczyzna obok niej zerwał się na nogi i rzucił się na nią, próbując chwycić jej pistolet. Sarah zdołała uderzyć zgiętą nogą w jego brzuch, żeby przerzucić go nad głową. Poczuła piekący ból, gdy jej kolczyk zaplątany w jego koszulę został wyszarpnięty z jej ucha. Zaklął z wściekłością, gdy podniósł się i uciekł od niej w kierunku drogi. Ten bliżej domu był już w ruchu, chwiejąc się na nogach, gdy wspinał się na wzgórze, wciąż trzymając swoją szczękę w rękach. Kierowca, który zapewnił schronienie, przygniótł ją do ziemi gradem pocisków. Tłumik wskazywał na to, że nie miał zamiaru obwieszczać ludziom z miasta swojej obecności.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Sarah? Wszystko w porządku? - zawołał zaniepokojony Damon. Nawet przy użyciu tłumika nie mógł nie usłyszeć charakterystycznego świstu kul. - Tak - była zdegustowana samą sobą. Mogła usłyszeć uruchamiany silnik samochodu, koła kręcące się przez chwilę w błocie zanim go złapali i pojazd odjechał w dół drogą nadbrzeżną. - Przepraszam, Damon. Pozwoliłam im uciec. - Ty przepraszasz?! Mogli cię zabić, Sarah! I nie, nie zadzwoniłem po szeryfa. Miałem nadzieję, że to dzieci z sąsiedztwa chcą mi zrobić psikusa. - A ja wzięłam cię za tak mądrego faceta - drażniła się z nim, siadając i wyciągając gałązki z włosów. Dotknęła piekącego ucha, chwilę później na palcach

zobaczyła

krew.

To

był

jej

ulubiony

kolczyk.

Zasłony zaszeleściły i Damon wystawił głowę przez okno. - Będziemy tak rozmawiali na odległość czy przyjdziesz tu i porozmawiasz ze mną? - w jego wypowiedzi było więcej żądania niż pytania. Roześmiała się lekko. - Myślisz, że to dobry pomysł? Możesz sobie wyobrazić, co powie Inez, jeśli się dowie, że odwiedziłam cię w środku nocy? – sięgnęła po karabin, starając się podnieść go używając chustki. – Zapyta cię o twoje zamiary. Zaprzeczyłbyś, że jakiekolwiek miałeś. Słowa rozeszłyby się, zrujnowały mi opinię i byłabym obiektem współczucia. Nie mogę do tego doprowadzić. Będzie najlepiej, jeśli po prostu cicho wrócę do domu. Damon wychylił się bardziej przez okno. - Cholera. Sarah, to mnie nie bawi. Mogłaś zginąć. Dociera to chociaż do ciebie? Ci ludzie byli niebezpieczni, a ty wybierasz się na małą przechadzkę o północy i zgrywasz sąsiedzką glinę - jego głos był bardziej surowy niż zamierzał, ale cholernie go wystraszyła. Potarł dłonią twarz, czując mdłości na myśl o niebezpieczeństwie, w jakim się znajdowała.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nie byłam w żadnym niebezpieczeństwie, Damon - zapewniła go. - Ten karabin, jeśli cię to interesuje, był na naboje usypiające, nie kule. W najgorszym wypadku nie chcieli cię zabić, chcieli cię żywego. Westchnął. Siedziała na ziemi, srebrne światło księżyca padało na nią łagodnie. Karabin leżał w poprzek jej kolan, a ona uśmiechała się do niego. Jej uśmiech wystarczał, aby zatrzymać męskie serce. Obejrzał uważnie jej ubranie, broń ciągle w jej dłoni. Zesztywniał, przeklinając cicho. -Niech cię szlag trafi w każdym razie, Drake. Powinienem był wiedzieć, że jesteś zbyt dobra, aby być prawdziwa! - Wierzysz w te wszystkie historie o mnie po tym wszystkim, Damon? zapytała. Ale strach pojawił się bez względu na to, czy to, co o niej myślał się liczyło. Lub, co wiedział. Miała pracę. Nie powinno to mieć znaczenia, ale czuła jakby kamień ciążył jej na klatce. Poczuła nagły strach ściskający jej żołądek, jakby traciła coś wyjątkowego zanim zdążyło się to nawet zacząć. - Kto cię wysłał, Sarah? I nie okłamuj mnie. Dla kogo pracujesz? - Naprawdę myślisz, że zamierzali pozwolić ci odejść bez żadnej ochrony po tym, co się stało, Damon? - Sarah starała się, by w jej głosie brzmiało współczucie, wiedząc, że tylko to bardziej go rozzłości. Zaklął gorzko. - Powiedziałem im, że nie zamierzam być odpowiedzialny za kolejną śmierć. Wynoś się, do diabła, z mojej posesji, Sarah, i nie wracaj. Niespodziewanie coś głęboko w nim zabolało go jak diabli. Dopiero ją spotkał. Nadzieja nawet w pełni nie rozwinęła się, jedynie w jego sercu, nie w myślach, ale nadal mógł ją czuć. To była zdrada, a jego Sarah, tajemnicza Sarah z jej pięknym uśmiechem i z jej kłamliwymi oczami złamała go nim zdążył się odnaleźć na nowo.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Mogę zapewnić, panie Wilder, że pomimo faktu, że jestem kobietą, jestem w stanie wykonywać moją pracę. – Z rozmysłem ponownie skupiła się na kłótni, a w jej głosie zabrzmiało oburzenie. - Nie ważne, jak dobra jesteś w swojej pracy lub w czymś innym. Wynoś się z mojej posesji nim wezwę szeryfa, aby aresztował cię za wkroczenie na teren prywatny. – Damon zatrzasnął okno ze przerażającą stanowczością. Światła zgasły, jak gdyby ucinając wszelki kontakt pomiędzy nimi. Sarah usiadła na ziemi i z ciężkim sercem zapatrzyła się w pociemniałe okno. Morze falowało i uderzało o skały tak miarowo, jakby miało nigdy nie przestać. Wiatr szarpał jej włosy, chmury dryfowały nad jej głową. Przyciągnęła do siebie kolana, rozmyślając nad faktem, że stare proroctwa nie powinny przechodzić z pokolenia na pokolenie. W ten sposób jedno nigdy nie musiało przeżyć zawodu.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 4

Sarah nie zadawała sobie trudu aby grzecznie pukać w zamknięte drzwi. Damon Wilder był zraniony i wściekły, i szczerze nie miała mu tego za złe. Była niemal tak zmieszana jak on. Przeklinała stare proroctwa, które upierały się, aby bałaganić w czyimś życiu. Gdyby byli dwojgiem ludzi, którzy spotkali się przypadkowo, wszystko byłoby w porządku. Ale nie, brama musiała stanąć otworem w powitaniu. To nie była wina żadnego z nich, ale jak miała wytłumaczyć dwustuletnią przepowiednię? Jak miała mu powiedzieć, że jej rodzina pochodzi z długiej linii silnych kobiet, które czerpały moc ze świata wokół nich, a przepowiednia kilkaset razy w ciągu tych lat zawsze się spełniała? Sarah zrobiła jedyną rzecz, jaką jakakolwiek szanująca się kobieta mogła zrobić w środku nocy. Wyciągnęła swój mały zestaw narzędzi i otworzyła zamek wejściowych drzwi. Zanotowała sobie w pamięci zamontowanie przyzwoitego systemu bezpieczeństwa w jego domu i palnięcie mu kazania o kupnie przynajmniej tymczasowej zasuwki. Kiedy była dzieckiem często bawiła się w tym domu i znała jego rozkład na równi z jej własnym. Przeszła szybko przez pokój dzienny. Dostrzegła bardzo niewiele mebli, pomimo że Damon wprowadził się przeszło miesiąc temu. Nie było żadnych obrazów na ścianach, nie było nic, co wskazywało, że jest to dom, a nie tylko tymczasowe miejsce do zamieszkania. Damon leżał na swoim łóżku, wpatrując się w sufit. Na początku był wściekły, ale odczuwał zbyt wiele strachu, aby jego początkowy stan utrzymywał się dłużej. Sarah niemal wpadła w zasadzkę. Nie miało znaczenia, że została tu wysłana, aby być jego nadzorem. Mogła zostać zabita. Nie mógł znieść tej myśli. Sarah. Spowita tajemnicami. Jak mógł tak szybko zwariować na jej punkcie, skoro rzadko dostrzegał kogokolwiek? Kiedy zamykał oczy,

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

mógł ją zobaczyć. Była w niej jakaś miękkość, kobiecość, która przemówiła mu do serca na każdym poziomie. Prawdopodobnie śmiałaby się, gdyby wiedziała, że odczuwa tak nierozsądne i całkowicie szalone pragnienie ochrony jej. Wyrzucił z siebie ciche przekleństwo. Nie wiedział, czy byłby w stanie wymusić na sobie pakowanie i ponowną ucieczkę. Gdzie mógłby się udać? W tej chwili był na krańcu świata i w jakiś sposób znaleźli go po tych wszystkich miesiącach. Nikt nie mógł być bezpieczny, gdy on był w pobliżu. -Czy zawsze leżysz na łóżku w ciemnościach i przeklinasz sufit? – spytała cicho Sarah. – Ponieważ później może być to prawdziwy problem w naszych relacjach. Damon otworzył oczy i spojrzał na nią. Sarah. Żywa. W jego sypialni, ubrana w ciasny, czarny kombinezon, który ujawniał każdą krzywiznę jej ciała. Ślina napłynęła mu do ust, a każda komórka w jego ciele obudziła się do życia. -Zdarza mi się to wtedy, kiedy zostaję zdradzony. Nie wiem, naprawdę, reakcja odruchowa, której nie mogę powstrzymać. Sarah rozejrzała się za krzesłem, nie mogąc żadnego znaleźć, przesunęła jego nogi, aby zrobić sobie miejsce na łóżku. -Zdrada może być

bolesna.

Z ręką

na sercu, jeszcze jej nie

doświadczyłam. Moje siostry pilnują moich pleców, że tak się wyrażę – skierowała pełne mocy, duże niebieskie oczy na niego. – Czy wierzysz, że posiadanie przyjaciół, którzy nalegali na twoją ochronę jest zdradą? Mógł usłyszeć szczerość w jej głosie. - Nie rozumiem – jak ona mogła? Jak ktokolwiek mógł? – Nie mieli żadnego prawa, aby cię zatrudnić, Sarah. Rzuciłem moją pracę, przeszedłem na emeryturę - tyle, jeśli ma być zwięźle i na temat. Nie mam zamiaru

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

powrócić. Uciąłem wszelkie więzy, łączące mnie z tą robotą, z każdym oddziałem wojska, z sektorem prywatnym. - Chcesz, aby każdy wokół ciebie był bezpieczny. Dlatego uciekasz – to było stwierdzenie faktu. Pomyślałby, że zwariowała, jeśli powiedziałaby mu, że niesie ze sobą śmierć. – Co się stało, Damon? -Nie dostarczyli ci grubej na trzy cale teczki, abyś przeczytała o mnie, zanim cię tu przysłali? – domagał się odpowiedzi, starając się podtrzymać swój gniew na nią. Sarah po prostu czekała, pozwalając ciszy wydłużyć się i rozciągnąć między nimi. Czasami cisza była wymowniejsza niż słowa. Damon był napięty, jego sztywne ciało obok jej. Jego palce zacisnęły się w pięść na kołdrze. Sarah położyła delikatnie swoją dłoń na jego. Mógł odrzucić praktycznie wszystko, ale nie ten milczący gest koleżeństwa. Przekręcił swoją dłoń, aż jego palce splotły się całkowicie z jej. - Napadli na nas pięć przecznic od pracy. Dan Treadway był ze mną. Planowaliśmy zjeść obiad i wrócić do pracy. Oboje chcieliśmy zobaczyć, czy uda nam się naprawić małą usterkę, która pojawiła się przy projekcie ostrożnie dobierał słowa. Nie pracował już dłużej dla rządu, ale jego praca była opatrzona klauzulą tajności. - Pobili nas prawie do nieprzytomności, zanim wrzucili do bagażnika. Nawet nie udawali, że chcą naszych pieniędzy. Zawieźli nas do magazynu starej fabryki i żądali informacji o projekcie, których ze względów bezpieczeństwa nie mogliśmy im dać. Sarah poczuła, jak jego dłoń zadrżała. Przeczytała raport ze szpitala. Obaj mężczyźni byli torturowani. Wiedziała, że Damon ma na torsie blizny od licznych poparzeń. - Nie mogłem dać im, czego chcieli, a biedny Dan nie miał nawet pojęcia o czym mówią - przycisnął opuszki palców do oczu, jakby nacisk miał

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

zmniejszyć ból. Zatrzymać wspomnienie, które nigdy go nie opuszczało. - On nawet nie pracował nad projektem, o który wypytywali. Sarah wiedziała, że Dan Treadway został postrzelony w kolano, potem w głowę, co doprowadziło do jego śmierci. Damon odmówił przekazania tajnych informacji, co mogło spowodować śmierć kilku szpiegów. I stanowczo odmawiał ze zrezygnowania z najnowszego systemu obrony. Damon wzniecił pożar za pomocą rozcieńczalników do farb, niemalże wysadzając budynek w powietrze. Podczas próby ucieczki został uwięziony między ścianą a płonącym samochodem, co poważnie uszkodziło jego biodro i nogę. - Nie chcę przyjaciół, Sarah. Nikt nie może sobie pozwolić na to, by być moim przyjacielem. Sarah wiedziała, że mówi prawdę. Śmierć trzymała się go kurczowo i szukała ofiar. Nie mogła mu powiedzieć, ale Śmierć często czuła się oszukiwana. Jeśli było tak i w tym przypadku, może zażądać ofiary zanim się uspokoi. -

Czy

firma

wie,

kim

są

ci

ludzie?

-

zachęcała

Sarah.

Jego ponury wzrok był udręczony. - Wiedziałabyś to lepiej niż ja. Wrogowie państwa. Najemnicy. Cholera, kogo to obchodzi? Chcieli czegoś, co stworzył mój mózg, źli wystarczająco, by zabić

niewinnego

człowieka.

Nie

chcę

wymyślać

nic

więcej,

co

spowodowałoby śmierci innych ludzi. Dlatego tu jestem. - Rozmawiałeś z kimś? Z lekarzem? Zaśmiał się. - Oczywiście, że tak. Firma upewniła się, żebym porozmawiał z jednym z nich, w szczególności, gdy ogłosiłem, że przechodzę na emeryturę. Było kilka niedokończonych spraw i nie chcieli, żeby odszedł. Nie dbałem zbytnio o to, czego chcieli - odwrócił głowę. Zirytowany. Zamyślony. - Przekonanie mnie, żebym wrócił jest częścią twojej pracy?

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Sarah potrząsnęła głową. - Nie mówię ludziom, co mają robić, Damon. Nie wierzę w to - jej usta się wykrzywiły. - Dobrze - unikała jasnej odpowiedzi. - Przypuszczam, że to nie do końca prawda. Wyjątek stanowią moje siostry. Oczekują ode mnie, że będę nimi dyrygować, bo jestem najstarsza i dobra w rządzeniu. - Chciałaś wrócić tu, Sarah? Szum morza działał uspokajająco. Brzmiał jak dom. - Nawet nie wiesz, jak bardzo. Czułam, jak ocean mnie przyciąga. Zawsze wiedziałam, że wrócę do domu i tu osiądę. Po prostu nie wiem, kiedy zdołam to zrobić. Damon, twój dom nie ma żadnego zabezpieczenia. Może się zdarzyć tak, że znowu tu wtargną i cię porwą? Damon starał się wiele nie przypisywać zmartwieniu w jej głosie. Starał się nie myśleć, że było to osobiste. - Minęły już miesiące. Myślałem, że zostawili mnie w spokoju. Sarah odczekała spokojnie chwilę. - Ty nawet kłamiesz z tą kamienna twarzą i niewinnymi oczami. Zanotuję. Jest tego warte, wraz z przeklinaniem sufitu. Chcesz, żeby po ciebie przyszli, prawda? – było to trafne przypuszczenie. Nie znała go jeszcze zbyt długo, aby oceniać jego charakter, ale przeczytała akta dokładnie i każde słowo

idealnie

opisywało

nieustępliwego,

wytrwałego

mężczyznę,

skupionego przez cały czas na swoich celach. - A ty nie? Zmusili mnie do podjęcia wyboru między informacjami ważnymi dla naszego narodu a życiem przyjaciela. Patrzył na mnie, gdy go postrzelili, Sarah. Nigdy nie zapomnę, jak na mnie patrzył - potarł pulsującą skroń. Wizja ta nawiedzała go w snach i wyrywała ze snu. Wstawał z łomoczącym sercem i krzykiem odmowy skierowanym do nieczułej nocy. - Jaki masz plan?

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Damon poczuł jak ściska go w żołądku. Jej ton zdradzał zaciekawienie. Oczekiwała planu. Miał reputację mózgowca. Powinien mieć plan. Jego pomysł zakładał ściągnięcie na siebie wrogów i unieszkodliwienie ich, najpierw przy pomocy laski, później zadzwoniłby po szeryfa. Wątpił, aby zrobiło to wrażenie na Sarah. Westchnęła. - Damon, powiedz mi, że masz plan. - To, że ty chodzisz po wodzie nie znaczy, że ktokolwiek inny też wymamrotał. - Kto ci powiedział, że chodzę po wodzie? - zirytowana zażądała odpowiedzi. - Na litość Boską! Zrobiłam tylko raz, żeby się popisać. Wszystkie moje siostry to umieją. Gapił się na nią, jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Zachowywała powagę, ale śmiech w jej oczach ją wydał. Damon zrobił szlachecki gest i zepchnął ją z łóżka. Sarah wylądowała na podłodze, jej lekki śmiech, zachęcał go, by do niej dołączył. - Zasłużyłeś sobie na to - powiedziała. - Naprawdę. Chodzenie po wodzie. A to nowość. Gdzie to usłyszałeś? I uwierzyłeś! Damon odwrócił się i oparł na łokciu, żeby na nią spojrzeć. - Sam rozpuściłem tę plotkę w sklepie Inez. Po spędzeniu tam minuty myślałem, że jesteś medium. - Och, wielkie dzięki. Teraz wszystkie dzieciaki będą za mną łaziły, żeby im to pokazać. Następnym razem jak przyjdziesz z wizytą naślę na ciebie psy. - Dlaczego myślisz, że przyjdę? - zapytał z ciekawością. - Nigdy nie mówiłam ci o farbie do konserwacji. Jesteś wytrwałym człowiekiem - oparła głowę o łóżko. - Masz jakąś rodzinę, Damon? - Byłem jedynakiem, rodzice zmarli dawno temu. Najpierw ojciec, sześć miesięcy później matka. Mieli bzika na swoim punkcie.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- To musi być dziwne dorastać samemu. Zawsze miałam siostry i nie potrafię wyobrazić sobie życia bez nich. Jego palce poruszyły się bez jego zgody w poszukiwaniu gęstej masy jej włosów. Miała je zaplecione w ciasny warkocz, ale udało mu się co po niektóre jedwabne pasma przesunąć miedzy kciukiem a palcem wskazującym. Jak, u diabła, mogła mieć tak miękkie włosy? Tajemnicza Sarah. Szybko zaczął myśleć o niej jako o jego Sarah. -Lubisz je wszystkie? Sarah uśmiechnęła się w ciemnościach. Kochała swoje siostry. Nie było co do tego wątpliwości, ale nikt dotąd nie spytał jej, czy je lubi. -Bardzo, Damonie. Ty też polubisz. Każda z nich jest wyjątkowa i utalentowana na swój sposób. Każda ma wielkie poczucie humoru. W naszym domu było wiele śmiechu. Pociągnął ją za pasmo włosów. Nie bolało, w rzeczywistości było to przyjemne uczucie, ale spowodowało trzepotanie skrzydeł małych motylków w dołku w brzuchu. - Co robisz? - Zaczepiłem zegarkiem o twój warkocz i pomyślałem, że czas go uwolnić – odpowiedział swobodnie. Kłamał i nie martwił się, że to było kłamstwo, ani tym, że ona o tym wie. Każda wymówka była dobra aby zobaczyć jaj jej włosy spływające falami wokół je twarzy. Sarah zaśmiała się miękko. - Mój warkocz? Czy twój zegarek? – zdecydowanie uwalniał jej włosy z mocnych więzów.

– Zajęło mi dwadzieścia minut doprowadzenie moich

włosów do tego stanu. Nigdy nie byłam dobra w tych sprawach. - Zmarnowane dwadzieścia minut. Masz piękne włosy. Nie ma potrzeby, abyś była dobra w ich układaniu.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Sarah była absurdalnie zadowolona z tego, że to powiedział. Był to jej powód do chwały. -Dziękuje – położyła dłonie na swoich kolanach, próbując znaleźć sposób, aby wydobyć od niego zgodę na ochronę. – Damon, bardzo ważna jest ochrona twojego domu. Mogłabym zainstalować dobry system ochrony dla ciebie. Powiadomię szeryfa, że mamy problem, a na pewno otrzymamy pomoc. - My? Sarah, musisz trzymać się ode mnie tak daleko, jak tylko się da – jak tylko to powiedział, jego dłonie przesunęły się pomiędzy jej wspaniałymi pasmami włosów, rozpaczliwy przymus, którego nie mógł powstrzymać. Pragnął czuć ten jedwabną miękkość przesuwająco się po jego skórze. - Uważałam cię za bystrego, Damonie. Czyż nie przeczytałam z twoich akt, że jesteś jednym z najmądrzejszych mężczyzn na świecie? Wraz z kwestią przeklinania i problemem z włosami, proszę, powiedz mi, że nie masz skłonności do bycia głupim macho. Jeśli tak jest, zamierzam poważnie zająć się tą przepowiednią bramy. Mogę zaakceptować wiele rzeczy, ale głupota wystawia moją cierpliwość na próbę. Pociągnął ją za włosy, aby mieć pewność, że go słucha. - Jeden z najmądrzejszych? To właśnie mówił raport? Też powinienem przeczytać te akta i wyrzucić te ewidentne kłamstwa. Z pewnością jestem najmądrzejszy, a nie jednym z mądrzejszych. Nie musisz obrażać mnie, poprzez udawanie, że raport mówi inaczej. I o co chodzi z tą przepowiednią bramy? Zignorowała jego pytanie. - Będę ci kiedyś musiała opowiedzieć historię Drake’ów. Ale teraz myślę, że powinieneś się pozbyć kwestii bycia głupim macho – nalegała. – Mądrzy mężczyźni mają skłonność do arogancji, ale nie powinni być kretynami. Jestem specjalistą do spraw bezpieczeństwa, Damonie.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Westchnął głośno. - Więc, chyba muszę powiedzieć wszystkim moim przyjaciołom, że moja przyjaciółka dominuje w naszym związku. -Związku? – przechyliła swoją głowę, aby móc na niego spojrzeć. – Oczywiście najmądrzejszy człowiek na ziemi miałby dostatecznie mocne ego, alby mieś przyjaciółkę, która dominuje. W związku czy nie. - Oh, jeśli nie ma żadnego związku, wątpię, czy jakikolwiek mężczyzna mógłby znieść tak duży cios dla swojego ego, Sarah. Musimy powołać eksperta w tej sprawie, skonsultować się z doradcą, przed podjęciem decyzji. I nie zaszkodzi zasięgnięcie drugiej opinii, gdyby druga nie przypadła nam do gustu. Damon nie mógł powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na jego twarzy. Dobrze się czuł śmiejąc się. Wprowadziła w jego życie całkowity chaos, ale sprawiła też, że się uśmiechał. Sprawia, że chciał się śmiać. Zaintrygowała go. Wywróciła jego życie do góry nogami. Dała powód do życia. Ciężar, który uciskał mu ramiona i pierś znikł na moment. - Nie będziesz się musiał martwić o wynik, Damonie. Będziemy mieć sześć bardzo głośnych i rozwlekłych drugich opinii. Moje siostry będą chciały powiedzieć o wiele więcej niż chciałbyś usłyszeć w tej kwestii. Również, w każdej innej sprawie. Nie będziesz potrzebował doradcy do niczego, będą szczęśliwe, wyświadczając ci przysługę, całkowicie darmowo. Sarah rzuciła okiem na dom na klifach. Przez okno sypialni, którego zasłony były zaciągnięte. Zasłony zostały rozdzielone w środku i popchnięte na boki niewidzialną ręką. - Sarah – w głosie Damona słychać było ból. Jej serce podskoczyło w jej piersi, odwróciła głowę, aby na niego spojrzeć. Ich spojrzenia się spotkały. Czysty głód w jego oczach. Bolesna potrzeba.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Pożądanie. Sięgnął po nią, objął dłonią kark i powoli opuścił głowę do jej. Jego usta zamknęły się na jej. Stopili się razem. Połączeni. Możliwe, że fajerwerki wybuchły wokół nich. Lub może gwiazdy przemknęły przez niebo, błyszcząc jak klejnoty. Ogień mknął po jej skórze, gorąco rozchodziło się przez całe ciało. Domagał się jej. Naznaczył ją. I zrobił to całkowicie. Sycili się sobą nawzajem. Zagubili w palącym ich pożądaniu. Jego usta były doskonałe, gorące i zgłodniałe, wymagające i zaborcze. Nikt przedtem nie całował jej, tak jak on. Nawet nie sądziła, że może być, tak jak teraz. Pragnęła jedynie zostać na całą noc i czuć jego pocałunki na sobie. Damon przesunął swój ciężar na łóżko, pogłębiając pocałunek. Spadł z krawędzi łóżka, rozkładając się na podłodze. Przesunął ją tak, leżała ułożona na nim. W mgnieniu oka otoczył ją ramionami, przyciągając mocno do siebie. Sarah mogła poczuć, jak śmiech narodził się głęboko w nim, tam, gdzie i u niej się narodził. Leżeli na podłodze, ich ręce i nogi tworzyły dziwną plątaninę i śmiali się szczęśliwi. Podniosła głowę, aby na niego spojrzeć, aby przesunąć koniuszkami palców po tych cudownych ustach. - Czysta magia, Damonie. Tym właśnie jesteś. Czy zawsze ci się to przydarza, kiedy całujesz kobietę? - Nie całuję kobiet – przyznał, poruszony do głębi. Jego dłonie przesuwały się w gęstwinie jej włosów, jej gęstych, jedwabnych włosach, w których pragnął ukryć twarz. - Cóż, mężczyźni tak. Czy to się ciągle zdarza? Ponieważ, szczerze mówiąc, jest to wprost niewiarygodne. Jesteś naprawę zdumiewający. Śmiech zabrzmiał raz jeszcze. Damon pomógł jej usiąść, oprzeć się o łóżko. Usiadł obok niej. Oboje wpatrzyli się w okno, z którego widoczny był dom na klifach. - Mógłbym przysiąc, że zaciągnąłem te zasłony – zauważył.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Prawdopodobnie tak zrobiłeś – przyznała się Sarah z cichym westchnieniem. – To siostry. Moje siostry. Zapewne na nas patrzą właśnie w tej chwili. Hannah wróciła do domu tuż przed tym, jak wyszłam, a Kate i Abigail przybyły mniej więcej wtedy, kiedy kierowca strzelał do mnie. Jeśli czujesz się na siłach, możesz do nich pomachać. - Jak mogą na nas patrzeć? – spytał zaciekawiony Damon. - Teleskop. Używam go, aby patrzeć w niebo – użyła swojego najbardziej niewinnego głosu. – I czasami ocean, ale moje siostry są … Powinnam je chyba nauczyć dobrych manier. Mimochodem machnęła dłonią, jednocześnie mamrocząc coś, czego nie mógł usłyszeć, ale brzmiało to miękko, lekko i melodyjnie. Cienie wniknęły do pokoju. Przesuwały się. Zasłony zakołysały się łagodnie, tłumiąc światło księżyca, mdłe odbicia w uderzającym o skały morzu. Damon zamrugał, w jednej sekundzie zasłony zostały stanowczo zaciągnięte.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 5

- Całowałaś się z tym mężczyzną – oskarżyła ją radośnie Hannah – Sarah Drake, ale z ciebie latawica. Całowałaś zupełnie obcego człowieka. Spojrzenie Sarah było tak chłodne, jak to możliwe, gdy znajdowała się pod ostrzałem krytyki sióstr. - Nie wiem, co wydaje ci się, że widziałaś z okiem przyklejonym do soczewki teleskopu, ale na pewno nie to! Powinnaś się wstydzić za siebie, szpiegując w ten sposób. I używając… - urwała na chwilę, aby poruszyć w powietrzu palcami i spojrzeć na wszystkie trzy siostry, gdy tylko to zrobiła. – Rozsuwanie zasłon w prywatnej sypialnie jest absolutnie niedopuszczalne, z czym się zgodziłyśmy, kiedy spisywałyśmy reguły. - Są wyjątki od reguł – zauważyła spokojnie Kate. Siedziała skulona na drewnianym krześle o prostym oparciu tuż przy stole. Jej kolana dotykały jej szerokiej, ujmującej twarzy z uśmiechem od ucha do ucha, którą również wymalowała sobie na paznokciach u stóp. - Jakie wyjątki? – żądała odpowiedzi Sarah. Oparła ręce na biodrach. Kate wzruszyła ramionami i dmuchnęła na paznokcie przed tym, jak odpowiedziała. - Kiedy twoja siostra przebywa w towarzystwie mężczyzny z czarną aurą wokół niego – podniosła głowę, aby spojrzeć na Sarah, jej wzrok był spokojny. – To było bardzo niebezpieczne i wiedziałaś o tym. Nie możesz igrać ze Śmiercią. Nawet ty, Sarah. Sarah odwróciła się aby spiorunować wzrokiem Hannah. Nie chciała o tym mówić, ani nawet nazywać Śmierci, lękając się, że jeśli nada jej znaczenie, może stać się potężniejsza. Więc milczała. Hannah potrząsnęła głową.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- To nie ja cię zdradziłam. Zostawiłaś liście herbaty w filiżance i każdy mógł je przeczytać. - Ale nadal nie miałyście prawa złamać reguły bez głosowania – Sarah była całkiem pewna, że nie wygra kłótni, ale nie miała zamiaru poddać się bez walki. Miały rację co do Śmierci. Sam pomysł spojrzenia jej w oczy sprawiał, że drżała w środku. Gdyby nie zbliżyła się tak bardzo do Damona, wycofałaby się i pozwoliła, aby wszystko przebiegało z naturalną koleją rzeczy. Ale z niewyjaśnionego powodu, nie mogła znieść myśli o cierpieniu Damona. Kate zmusiła się do uśmiechu. - Nie martw się, już my postarałyśmy się o to, by zwołać szybkie zebranie i zagłosować, czy sytuacja wymaga użycia mocy. Wszyscy zgodzili się, że było to całkowicie uzasadnione. - Zwołałyście zebranie? - Sarah spojrzała na nie gniewnie. - Beze mnie? Bez innych? Wasza trójka nie tworzy większości. Och, będziecie miały niezłe kłopoty! - powiedziała triumfalnie. Hannah wysłała jej całusa. - Oczywiście, że tego nie zrobiłyśmy, Sarah. Skontaktowałyśmy się ze wszystkimi bezzwłocznie. To było doskonale uzasadnione. Powiedziałyśmy im o bramie i o tym, że się dla niego otworzyła. I jak przywitały go psy. Elle wysyła uściski i całusy, mówi, że za tobą tęskni. Joley chciała wrócić, żeby wkręcić się do zabawy, ale jest zajęta - zmarszczyła brwi. - Mam nadzieję, że nie dosłownie, nie pomyślałam, żeby zapytać. Zresztą z nią nigdy nic nie wiadomo. A Libby pracuje w Gwatemalii, czy tam innym miejscu, które odkryła, bez łazienki i prawdopodobnie z pijawkami do leczenia chorych dzieci. Jak zwykle. - Myślałam, że prowadziła śledztwo w Afryce w sprawie pełzającego czegoś tam, co zabija wszystkich, gdy próbują zbierać plony - powiedziała Kate. - Wysłała mi trochę materiałów badawczych do mojej następnej książki.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Gdziekolwiek jest, Libby zgodziła się całkowicie, że musiałyśmy upewnić się, że Sarah jest bezpieczna - Hannah wyglądała na niewinną. - To wszystko, co robimy, Sarah. Każdy zgodził się, że dla twojego bezpieczeństwa musimy natychmiast zajrzeć do tamtej sypialni. Kate i Abbey ponownie wybuchnęły śmiechem. - Trochę się martwiłam jak zapałał takim entuzjazmem, że spadł na podłogę - powiedziała Abbey. - Ale z pewnością nie byłaś w sytuacji zagrażającej życiu, dlatego zostawiłyśmy to tobie. - I facetowi, do którego poszłaś - dodała Kate. - Naprawdę, Sarah, trochę mniej entuzjazmu, a znacznie przybliżyłoby to nas do naszej teorii ścigającego cię faceta. Trzy siostry pokiwały głowami, jakby to badanie było bardzo ważne. Walcząc ze sobą, żeby się nie roześmiać, Sarah tupnęła nogą, kładąc dłonie na biodrach i spoglądając na ich nieskruszone twarze. -

Wiedziałyście,

że

nie

byłam

w

żadnym

niebezpieczeństwie,

podglądaczki! Wstydźcie się! Chcę, żebyście wiedziały, że ostatniej nocy pracowałam. Przyniosło to kolejny wybuch śmiechu, który sprawił, że Kate o mało nie spadła z krzesła. - Pracująca dziewczyna! - A więc tak to nazywasz? Pracowałaś nad czymś, Sarah - zgodziła się Hannah. - Jest szybkim pracownikiem - dodała Abbey. Usta Sarah zadrżały z wysiłku, by pozostać poważne. - Wykonywałam zadania ochroniarskie, paskudne jędze. Jestem jego ochroniarzem! Kate spadła z krzesła, zwijając się ze śmiechu. Hannah spadła za stół, ale jej eleganckie ciało i tak zachowało pozę pełną wdzięku.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

-

Ochraniałaś

jego

ciało,

Sarah

-

powiedziała

Abbey,

ledwo

wykrztusiwszy z siebie słowa pomiędzy wrzaskami śmiechu. - Chroniąc jego ciało z bardzo bliska – dorzuciła Kate. - A te usta były bardzo bezpieczne, zamknięte na cztery spusty – zgodziła się Hannah. – Och, Sarah, kochanie, jesteś świetna w tej pracy. Jedyną wyjściem, które pozostało Sarah, było wycofanie się z godnością. Nie słuchały głosu starszej siostry, w którym brzmiał pełny autorytet nad ich błazeństwami. Wyprostowała się, wyglądając tak wyniośle jak tylko się dało w obecności całej trójki zwijającej się ze śmiechu jak hieny. - Proszę bardzo, nie przerywajcie sobie i wyjcie dalej, ale wasza trójka po prostu mogłaby przeczytać stare proroctwo. Przeczytać całość, nie tylko jedną czy dwie pierwsze linijki. Uśmiech spełzł z twarzy Hannah. - Sarah wygląda na zadowoloną z siebie. Tak czy inaczej, gdzie jest ta stara książka? Abbey usiadła prosto. - Sarah Drake, nie odważyłabyś się nas nabrać, prawda? - Nie nabieram - powiedziała Sarah. - To działka Hannah. Damon wpadnie. Chciałam, żeby was poznał - nagle zaczęła wyglądać na bezbronną. Naprawdę go lubię. Gadaliśmy o wszystkim całą noc. Znacie te krępujące milczenie pomiędzy nami, a innymi ludźmi, którzy nie są w stanie nas zrozumieć? W jego przypadku ani razu nie zapadła taka cisza. Jest wyniszczony przez obecność Śmierci. Oczywiście, nie wie, że to robi i gdyby wiedział, mógłby mnie natychmiast odesłać. - Och, Sarah - w głosie Hannah zabrzmiało współczucie. - Muszę znaleźć sposób, żeby mu pomóc. Nie zniesie jeszcze jednej śmierci. Jego przyjaciel został zabity, ale sam zdołał się uratować - przeczesała dłonią włosy i spojrzała na siostry z desperacją w oczach. - Lubię w nim

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

wszystko. Nie było tematu, który musielibyśmy ominąć. I śmialiśmy się razem całą noc - podniosła wzrok na siostry. - Naprawdę, naprawdę go lubię. - Zatem i my go polubimy - zapewniła ją Kate. - I znajdziemy sposób, żeby mu pomóc - otworzyła lodówkę i wpatrzyła się w nią, wyciągając szufladki. - Kupiłaś świeże warzywa? - Pewnie. I całą masę owoców. Swoją drogą, gratuluję najnowszej publikacji. Przeczytałam to od deski do deski, było cudowne. Jak zwykle, Katie, twoje opowieści są wspaniałe - Sarah pochwaliła ją szczerze. - I dziękuję, Kate. Abbey objęła Kate. - Moje ulubione wspomnienie jest z czasów, gdy byłyśmy małe i leżałyśmy na balkonie, wypatrując gwiazd, a ty opowiadałaś nam historie. Zasłużyłaś na te wszystkie listy bestsellerów. Kate ucałowała siostrę. - I wcale nie jesteście stronnicze. - Nawet gdybyśmy były - powiedziała Hannah - i tak jesteś najlepszą pisarką i zasługujesz na każdą nagrodę i listę, na jakiej się znajdujesz. Kate spłonęła rumieńcem, stając się prawie tak czerwona jak pasemka w jej kasztanowych włosach. Wyglądała na zadowoloną. - Jak to się stało, że uwaga przeniosła się na mnie? To Sarah spędziła noc z całkowicie obcym człowiekiem. - Musiałam spędzić z nim noc - Sarah obstawała przy swoim. - W jego domu nie ma żadnego systemu ochrony. I powiedziałam Jonasowi Harringtonowi, żeby rano wpadł do nas aby poznać Damona. Trzy kobiety wydały z siebie zgodny jęk. - Jak mogłaś zaprosić tego Neandertalczyka do naszego domu, Sarah? Hanna zażądała odpowiedzi.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Jest lokalnym szeryfem - zwróciła uwagę. - Dajcie spokój, to było dawno temu, gdy jeszcze byłyśmy dziećmi. - Był dla mnie totalnym palantem i nadal nim jest - powiedziała Hannah. Kubek wypełniony kawą, stojący na stole, zaczął parować. Hannah spojrzała w dół i dostrzegłszy płyn zaczynający się gotować, szybko zdmuchnęła powierzchnię. Zapanowała krótka cisza. - Dobra - wybuchnęła Hannah. - Przyznaję, że nadal wariuję, gdy choćby o nim myślę. I jeśli znowu mnie nazwie laleczką albo lalką Barbie, zamienię go w wielką, grubą ropuchę. Już nią jest, pewnie tak właśnie wygląda. - Nie możesz zamienić szeryfa w ropuchę, Hannah. To wbrew zasadom przypomniała jej Abbey. - Przypraw go o wzdęcia albo jakiś nerwowy skurcz. - To nie wystarczy - wtrąciła Kate. – Użyj wyobraźni, żeby odpłacić się temu gościowi. Coś bardziej subtelnego. Na przykład, za każdym razem, gdy będzie zamierzał okłamać kobietę, żeby się z nią przespać, bez namysłu będzie mówił prawdę lub mówił im jakim łajdakiem jest. - Zrobię coś gorszego niż to – zagroziła Hannah. – Sprawię, że będzie kiepski w łóżku. Pan Macho, zły chłopiec, który nie mógł robić nic innego, niż wyśmiewać się ze mnie w szkole. Myśli, że jest takim kobieciarzem. - Hannah. – Sarah usłyszała ból w głosie siostry i powiedziała łagodnie. – Byłaś wtedy, i nadal jesteś niewiarygodnie piękna i bystra Nikt kiedykolwiek nie wyobrażał sobie, jak jesteś boleśnie nieśmiała. Świetnie to ukryłaś. Nikt nie wiedział, że każdego dnia wymiotowałaś przed pójściem do szkoły lub, że łączyłyśmy zaklęcia, abyś mogła publicznie funkcjonować. Nie wiedzą, że nadal masz z tym problem. Stanęłaś twarzą twarz z lękami, robiąc rzeczy, które przerażały cię i zawsze zwyciężałaś. Obcy zobaczą piękno, umysł i sukces. Nie zobaczą tego, co ukrywasz.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Ktoś nadchodzi ścieżką – powiedziała Kate, nie odrywając wzroku od Hannah. Wyciągnęła rękę do siostry. – Wszystkie jesteśmy tak bardzo z ciebie dumne, Hannah. Kto się troszczy o to, co sobie myśli Jonas Harrington? - To nie jest Harrington, jednak jest dość blisko – powiedziała Abbey. – Sądzę, że to nieproszony gość Sarah. Wiecie, ten z którym spędziła noc. Wciąż nie mogę dojść do siebie, a Elle powiedziała, że chce usłyszeć o wszystkich intymnych szczegółach, na które sobie pozwoliłaś. - Nie było żadnych intymnych szczegółów – zaprotestowała Sarah, zirytowana. – Mam zamiar zainstalować u niego system bezpieczeństwa. Kate, nie pozwól im więcej czytać twoich książek, sprawiają, że mają zbyt bujną wyobraźnię. - Nie wyobraziłyśmy sobie, że on cię pocałował – zauważyła radośnie Hannah. – Widziałyśmy was! - A ty oddałaś pocałunek – dodała Abbey. - Cóż, ta część nie była całkiem moją winą – broniła się Sarah. – Świetnie całuje. Co innego miałabym zrobić, niż oddać mu pocałunek? Siostry spojrzały na siebie poważnie i wybuchnęły jednocześnie śmiechem. Pies, leżący w kącie, podniósł swoją głowę i zawył lekko, aby zwrócić na siebie uwagę. - On tu jest, Sarah, i brama musi się otworzyć dla niego po raz drugi – powiedziała zaintrygowana Kate. – Naprawdę muszę przejrzeć księgę historii rodziny Drake. Chciałabym dokładnie wiedzieć, co przepowiednia mówi. Jak dziwne jest to, że coś napisane kilkaset lat temu dotyczy nas w dzisiejszym, nowoczesnym świecie. - Kate, kochanie – powiedziała Abbey. – Każda epoka myśli, że jest postępowa i nowoczesna, ale kiedyś będziemy uważani za zacofanych. - Jest na werandzie – ogłosiła Kate i pospieszyła do drzwi wejściowych.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Jej siostry podążyły za nią. Serce Sarah zaczęło bić w przyspieszonym rytmie. Damon nie był typem mężczyzny, który jej się podobał ale nie mogła przestać o nim myśleć. Jej myśli wypełniał jego uśmiech, sposób w jaki dwa małe dołeczki pojawiały się w kącikach jego ust. Intrygujące, kuszące dołeczki. Miał uśmiech, który zapraszał do długich, narkotyzujących pocałunków, gorących, stapiających razem… - Sarah! – wysyczała jej imię Hannah. – Temperatura wzrosła właśnie o sto stopni. Wiesz, że nie możesz myśleć w ten sposób, kiedy jesteśmy w pobliżu. Do licha! Jeden dzień z tym mężczyzną a cały twój kodeks moralny został złamany. Sarah rozważała kłótnie, ale nie miała wiele do obrony. Jeśli Damon nie byłby taki gentelmanem i nie zatrzymałby się tylko na pocałunkach, mogłaby kochać się z nim. Niech będzie, kochałaby się z nim. Powinna kochać się z nim. Przez całą noc leżała rozbudzona, wściekła, na granicy potrzeby. Tak czy owak, niech szlag trafi mężczyznę, który zachowuje się z rycersko. Uśmiechnęła się i dotknęła swoich ust z szacunkiem. Całował ją przez całą noc. Rozkoszne, cudowne, grzesznie wspaniałe pocałunki… - Sarah! – wszystkie trzy siostry udzieliły jej jednocześnie reprymendy. Sarah uśmiechnęła się do nich wcale nie skruszona. - Nie mogę nic zrobić, on właśnie tak na mnie działa. - Cóż, postaraj się na niego nie rzucić – poradziła Abbey. – Nie wypada to Drake’om. Godność przede wszystkim, jeśli chodzi o mężczyzn. Hannah wyjrzała przez okno. Zmarszczyła swój nos. - Kate, kiedy otworzysz drzwi przed Damonem, pozwól psom na zabawę. Przez całą noc były zamknięte, biedactwa. Kate przytaknęła głową i machnęła na psy, witając się z Damonem. - Miło cię poznać, panie Wilder. Sarah wiele nam o tobie powiedziała.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Psy minęły Damona. Oparł się ciężko na lasce, patrząc jak wielkie zwierzęta atakują szeryfa, który szedł ścieżką. Jak tylko mężczyzna dotarł do bramy, zamknęła się ona z głośnym hukiem. Psy uderzyły w nią mocno, warcząc, obnażając zęby i wściekle kopiąc, aby dostać się do swojej ofiary. - To nie jest śmieszne, Hannah! – wrzasnął Jonas Harrington. – Zostałem zaproszony przez twoją siostrę i oddałem wam przysługę, przychodząc. Przestań zachowywać się jak dziecko i odwołaj swoje psy! Hannah uśmiechnęła się słodko do Damona i podała mu rękę. - Proszę nie zwracać uwagi na tą ropuchę, panie Wilder. Kręci się, bawi swoją małą bronią, myśląc, że zaimponuje mieszkańcom. – ziewnęła, zakrywając dyskretnie usta. – To takie nużące i dziecinne, ale musimy mu pobłażać. Sarah zagwizdała ostro i psy natychmiast przerwały warczenie, odsuwając się od ogrodzenia i powracając do domu. Kiedy zwierzęta były bezpiecznie przy jej boku, brama otworzyła się zachęcająco, a szeryf podszedł do domu sztywnym krokiem. Jego twarz była ponurą maską, a bezlitosne spojrzenie skupiło się na Hannah. - Co się stanie, jeśli nie będziecie mu pobłażać? – spytał Damon. - Cóż, będzie marnował swoją energię, dręcząc nas mandatami za przekroczenie prędkości. - odparła Hannah, zadzierając podbródek. - Przekroczyłaś prędkość, Hannah. Myślałaś, że ujdzie ci płazem, bo jesteś piękna? - szeryf uścisnął ręce Damonowi. - Jonas Harrington, jedyny trzeźwo myślący, jeśli chodzi o prawdziwy charakter laleczek. Hannah posłała mu wspaniały uśmiech. Jej siostry zbliżyły się do niej. Opiekuńczo, pomyślał Damon. - Czemu nie, Szeryfie? Inni gliniarze zawsze tak robią - odwróciła się na pięcie i odeszła. Kate i Abbey westchnęły lekko.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Dałeś mandat mojej siostrze? - zapytała oburzona Sarah. - Jonas, jesteś naprawdę egocentryczną ropuchą. Dlaczego nie możesz zostawić jej w spokoju? Od liceum wciąż żywisz do nas urazę. Skończ z tym. - Przekraczała prędkość jak nastolatka - zauważył Jonas. - Poza karmieniem mną waszych psów, miałyście prawdziwy powód, żeby mnie tu zaprosić? O ich uszy obił się nerwowy śmiech. - Nie pochlebiaj sobie, Harrington. Nikt cię tu nie chce. Gdy Jonas Harrington wszedł do domu, bluszcz zwisający z sufitu zakołysał się niebezpiecznie i soczyste winogrono spadło wprost na tył jego głowy. Jonas obrócił się szybko z rękami przygotowanymi do walki. Odepchnął od siebie roślinę i przedostał sie do salonu, mamrocząc okropne przekleństwa pod nosem. Idący za nim Damon, zatrzymał się nagle i rozejrzał uważnie po salonie, po czym zerknął z powrotem na bluszcz. - Czy wasze rośliny często zjadają gości? - zapytał z powagą i ciekawością zarazem, gdy za pomocą laski odepchnął na bok latorośl. Ostrożnie obszedł w koło masę zieleni. - Tylko tych, którzy są podli dla moich sióstr - odparła Sarah. Bez ostrzeżenia, zaskakując obojga, Damon niespodziewanie wyciągnął rękę, złapał Sarah za kar i przyciągnął do siebie. Jego usta zamknęły się łapczywie na jej. Sarah wtopiła się w niego. Połączyła. Stała się płynnym ogniem. Stanęła w płomieniach. Jej ręce objęły go wokół szyi. Laska stuknęła o podłogę, a oni pożerali się nawzajem. Świat zniknął, pozostali jedynie Damon i Sarah i szalejąca potrzeba. - Sarah! Jej imię zamigotało w powietrzu, rozdzielając ich, tak, że jedynie stali, trzymając się kurczowo, wpatrzeni w siebie, zatopieni. Zszokowani.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Sarah zamrugała, próbując się skupić. Rozejrzała się i zarumieniła, kiedy zobaczyła, że Jonas Harrington gapi się na nich. - Zamknij buzię, Jonas – rozkazała, jej głos prowokował do komentarza. Znała Jonasa przez całe życie. Oczywiście, nie mógł przepuścić okazji. Czekała, kuląc się. - Do licha – Jonas podał swoją rękę Damonowi. – Jesteś bogiem. Całowanie kobiety z nazwiskiem Drake jest niebezpieczne, podobne jak całowanie żmii. Ostro zacząłeś i wyszedłeś z tego cało. Potrząsnął ręką Damona z wielkim entuzjazmem. - Ha, ha – Sarah spiorunowała szeryfa wzrokiem. – Nie zaczynaj, ani nie rozpowszechniaj żadnych plotek, Jonas. Jestem wystarczająco na ciebie wściekła po tym, jak dałeś Hannah mandat. Uśmiech na twarzy szeryfa zblakł. - Nie uważam, że kobieta, która jest olśniewająco piękna zasługuje na inne traktowanie. Wszystko przychodzi jej zbyt łatwo, Sarah. Wszyscy traktujecie ją jak małą dziewczynkę. - W ogóle nie znasz Hannah i nie zasługujesz na to, by ją znać. Nie spodziewałaby się, że jej odpuścisz przez wzgląd na to, jak wygląda, idioto Sarah wyrzuciła ręce w powietrze.

- Zapomnij. Skończyłam próby

wytłumaczenia ci czegokolwiek. Jeśli nie zrozumiałeś przyjaźni do tej pory, nigdy ci się nie uda. Damon i ja mamy dzisiaj napięty program - wskazała na krzesło. Harrington patrzył w stronę schodów. - Siadaj - nakazała Sarah. - To biznes. Morderstwo. To coś dla ciebie, Jonas.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 6 Jonas Harrington słuchał spokojnie, gdy Sarah opowiadała mu o wydarzeniach poprzedniej nocy. Jego ciemne rysy stwardniały zauważalnie, gdy mówiła. Omiótł iskrzącymi oczami Kate i Abbey. - Dlaczego nie wezwano mnie ostatniej nocy? Mogłaś zginąć! - Ale nie zginęłam. Zatrzymałam dla ciebie karabin, mając nadzieję, że zdejmiesz odciski palców, ale w to wątpię - Sarah uśmiechnęła się do niego. Jonas potrząsną głową. - Nie rób tego. Posyłasz mi takie uśmiechy od czasów przedszkola i one zawsze wyciągały cię z kłopotów - wskazał na jej twarz. - Popatrz na nią dłużej, Damon, bo to będzie jej odpowiedź na wszystko co zrobi wbrew tobie pochylił się w swoim krześle, spoglądając na nią z ukosa. - A co z twoimi siostrami? Czy przyszło ci do głowy, że mogłaś tych ludzi sprowadzić do własnego domu? Wściekły, podniósł się. Wielki człowiek, poruszający się jak dziki kot i kroczący niespokojnie przez długi salon. - Ci mężczyźni są profesjonalistami. Oboje to wiecie. Cokolwiek sprowokowaliście... - Pracował nad ściśle strzeżonym projektem, Jonas, nic nielegalnego. To nie jest powiązane z narkotykami, wybij to sobie z głowy. Damon oparł się o krzesło rozdarty pomiędzy zmartwieniem, że przez niego rodzina Drake znalazła się w niebezpieczeństwie i uczuciem zadowolenia, że Sarah stała się opiekuńcza. Natychmiast pojawił się w niej duch groźnej tygrysicy gotowej do skoku, jeśli szeryf będzie kontynuował oszczerstwa pod jego adresem. - Chcę wiedzieć, z kim musimy walczyć. I nie zaczynaj rzucać mi takich słów jak kontrola bezpieczeństwa. Jeśli mamy kilku mężczyzn chcących włamać się do domu z bronią o dużego kalibru...

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Mieli pociski z środkami usypiającymi - przerwała szybko Sarah. - Zostałem porwany, wraz z moim asystentem blisko rok temu. Jego zabili, a ja ledwo uszedłem z życiem – gdy Damon mówił, ciemny cień zstąpił do pokoju. Na zewnątrz, fale oceanu grzmiały i rozpryskiwały się w powietrzu. - Chcieli informacji, które mogły wpłynąć na bezpieczeństwo naszego państwa a ja odmówiłem podzielenia się nimi. - Damon przesunął dłonią po twarzy jakby

odganiał koszmar.

- Wiem, że to brzmi

melodramatycznie, ale... - powoli rozpiął koszulę, żeby pokazać znaki i blizny pozostałe na jego klatce. - Chcę, żebyście wiedzieli, jacy są ci ludzie. Cień rozciągnął się i wydłużył się na ścianie za Damonem. Zaczął przybierać kształt szary, półprzezroczysty, ale wciąż niezmiennie przybierał formę złego ducha bez twarzy, który pojawił się z rozpostartymi ramionami i długim, chudym ciałem. Usta ziewnęły, otwierając się szeroko, gest chciwości i pożądania uzależnionej Śmierci. Ramiona mogły sięgnąć Jonasa albo Damona. Damon skulił się, oddalając od Jonasa. Ból przemknął przez jego twarz, ramiona zesztywniały, jakby nagle musiały dźwigać olbrzymi ciężar. Zaalarmowana Hannah wyciągnęła rękę i pociągnęła Jonasa przez połowę pokoju, aby znalazł się w bezpiecznym miejscu. Jonas zaklął pod nosem i zaparł się stopami, myśląc, że próbuje wyrzucić go z domu. Sarah poprawiła zasłony w oknie, przepuszczając jedynie światło i wróciła do Damona, dotykając go delikatnie. Tylko tyle. Najlżejszy dotyk. Po prostu położyła swoją dłoń na jego, ale spokój wniknął w niego, kiedy zapiął koszulę. Straszny ciężar, który zawsze wydawał się przyciskać go do ziemi zmniejszył się. Oczy Kate napełniły się łzami i przycisnęła palce do ust. Abbey wyszła z pokoju, po czym wróciła z kubkiem herbaty. - Wypij, Damon - powiedziała. - Będzie ci smakowało.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Aromat połączył się z kojącym dotykiem, który zapewniła Sarah. Nie myślał o tym, aby zapytać, jak zdołała zrobić gorącą herbatę w ułamku sekund. - Ja również poprosiłbym o kubek herbaty - powiedział Jonas - jeśli ktoś pyta. I trochę zdrowego rozsądku w tym domu też by się przydało. Laleczka zamierzała wyrzucić mnie wprost przez drzwi, a wy wszyscy po prostu staliście i patrzyliście na to. - Zrobię ci – Hannah oparła się o framugę drzwi i spojrzała na szeryfa. Jej palce zwinęły się razem, jedyny ślad niepokoju. – Lubisz słodką? Jestem pewna, że mogę ci zaoferować odpowiednią mieszankę. - Myślę, że sobie odpuszczę. Pewnego dnia odpłacę ci się, Hannah. Wykrzywiła twarz, strojąc miny, kiedy przeszedł przez szklane, rozsuwanie drzwi i spojrzał na uderzające w skały fale. - Mam złe przeczucia w związku z tym, Sarah. Wiem, że kiedyś robiłaś wszystko na swój sposób, a ludzie nie mieli pojęcia jak to robisz. Może ty też nie, ja na pewno nie, ale wierzę w ciebie. Po prostu czasami mam przeczucia. To jedna z rzeczy, która sprawia, że jestem dobry w swojej pracy – odwrócił się i spojrzał na nią. – Mam bardzo złe przeczucia w związku z tym. Szczerze, niepokoję się o was wszystkie. Zapadła krótka cisza. - Wierzę ci, Jonas – powiedziała Sarah. – Zawsze wiedziałam, że masz dar. Jego wzrok przesunął się po pokoju, omiatając niespokojnie każdą z kobiet. - Znam tę rodziną, odkąd byłem chłopcem. Sprzeczki – jego iskrzące spojrzenie padło na Hannah. – są nieistotne, kiedy zagrożone jest wasze bezpieczeństwo. Nie mam zamiaru przez to stracić żadnej z was. Chcę być zawiadomiony o tym, że jedna z was odcięła sobie palec u nogi. O tym, że

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

zobaczyłyście nieznajomego lub usłyszałyście coś dziwnego. Nie żartuję w tej chwili. Chcę obietnicy, że mnie powiadomicie. Macie mój prywatny numer, tak jak numer do biura, i 911. - Jonas, nie martw się, damy sobie radę. Jestem bardzo dobra w tym, co robię – powiedziała Sarah z całkowitą pewnością w głosie. Jones zbliżył się do niej, przypominając skradającą się panterę. Damon był wdzięczny, że jest zbyt stary, aby się przestraszyć. - Chcę twojego słowa. Słowa każdej z was. Damon kiwnął głową. -Zgadzam się z Harringtonem. Ci ludzie torturowali nas. Oni nie będą się z wami bawić. Muszę przyznać, ze kiedy jestem w pobliżu was, czuję magię w powietrzu. Jednak ci ludzie są źli, zdolni do tortur i morderstwa. Muszę wiedzieć, że jesteście całkowicie bezpieczne albo będę zmuszony wyjechać z miasta. - Damon! – Sarah wyglądała na dotkniętą. – Oni podążą za tobą. Co gorsza, zabierze ze sobą Śmierć, gdziekolwiek by pojechał. - Zatem współpracujcie z szeryfem. Dajcie mu wszystko, czego potrzebuje, aby powstrzymać tych ludzi. – Kiedy spotkał Sarah, czuł się równie niedorzecznie jak teraz, na myśl o tym, że nie mógłby znieść pożegnania z nią. Jednak nie zamierzał ryzykować jej życiem. - Nie mam nic przeciwko dzwonieniu do ciebie – powiedziała chętnie Kate. Abbey uniosła swoją dłoń. -Jestem za. Sarah przytaknęła. - Jestem zawsze wdzięczna za pomoc lokalnych władz. Wszystkie oczy zwróciły się na Hannah. Wzruszyła obojętnie ramionami. - Cokolwiek pomoże Damonowi, jestem w stanie to zrobić.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Jonas zignorował niechęć w jej głosie i kiwnął głową. - Chcę, żeby każda obserwowała siebie nawzajem. Bądźcie świadome okolic i pojawiających się nieznajomych. Trzymajcie te psy blisko i zamknijcie je w domu. - Pogodzimy się z tym – zgodziła się Sarah. – Serio, Jonas, nie chcemy tu żadnych ludzi z bronią. Zadzwonimy do ciebie, nawet jeśli zamiauczy kot. Wyglądał na trochę uspokojonego. - Wyślę dodatkowe patrole wokół tego domu, tak jak wokół domu Damona, Sarah. - Cóż, oczywiście, Jonas – zgodziła się Sarah. - To da mi dobrą szansę zaprzyjaźnienia się z nimi – powiedziała Hannah. – Nie znam wielu nowych ludzi, którzy sprowadzili się do miasta. Jonas spiorunował ją wzrokiem. - Ty i twoje ponętne ciało trzymajcie się z daleka od moich zastępców. Hannah wykrzywiła twarz, strojąc do niego miny. Podniosła rękę, aby odrzucić okalające jej twarz włosy. Lodowaty powiew wdarł się do pokoju, ożywiając zasłony, które zaczęły poruszać się w śmiertelnym tańcu. Powiewały na wietrze, sięgając Jonasa, jak gdyby chciały uwięzić go w grubych fałdach materiału. Sarah dostrzegła ciemny cień, poruszający się z zasłonami. Jej dłonie uniosły się w niedbałym, pełnym wdzięku ruchu. Kate i Abbey dołączyły się do niej, czyniąc łagodne ruchy. Wiatr nagle zamarł, a zasłony wróciły na swoje miejsce. Damon odchrząknął. - Czy ktoś może mi powiedzieć, co się stało? Jonas potrząsnął głową.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nigdy nie bądź na tyle głupi, aby domagać się od którejś z nich wyjaśnień, Damon. Możesz je otrzymać, a twoje włosy zsiwieją - jego wzrok padł na Hannah. – Nawet o tym nie myśl. Panie, znajdę wyjście. Damon nie oderwał oczu od Sarah. Patrzyła na Hannah, a w jej oczach widać było oskarżenie. Kątem oka widział, że to samo robią Abbey i Kate. Hannah wyrzuciła ręce w górę. - Nie myślałam, dobra? Przepraszam. Cisza przedłużała się, w powietrzu można było poczuć dezaprobatę. Hannah westchnęła. - Naprawdę przepraszam. Przez chwilę zapomniałam o Śmie… przerwała nagle, jej spojrzenie przeniosło się na Damona. – O innych problemach, którymi musimy się zająć. Nie powtórzy się to więcej. - Lepiej nie – powiedziała Sarah. – Nie możesz sobie pozwolić na chwilę zapomnienia. To zbyt niebezpieczne, Hannah. - Czekajcie chwilę – przerwał Damon. – Jeśli mówicie o mnie i o tych mężczyznach z poprzedniej nocy, nie chcę, aby twoja rodzina była w jakikolwiek sposób w to zamieszana. - Mężczyźni? – Kate uniosła brwi. – Bynajmniej, Damon, nie miałyśmy ich na myśli. Są rzeczy bardziej niebezpieczne niż ludzie. Patrzył, jak cztery kobiety wymieniają między sobą długie, znaczące spojrzenia i był podirytowany. One coś wiedziały. Coś w związku z nim. - Potrafię zrozumieć, dlaczego biedny Harrington jest wśród was taki sfrustrowany. Sarah podniosła się i wysłała mu całusa. - Kocha nas wszystkie, całą siódemkę. Po prostu lubi się czasem nadymać. - On się naprawdę martwił – powiedział Damon. – I ja też. To, co powiedział ma sens. Wystarczająco zła jest myśl o tobie w niebezpieczeństwie,

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

pozostawieniu twoich sióstr samych. – Niespokojnie przeczesał dłonią włosy. – Nie mogę być za to odpowiedzialny. Ku jego zdumieniu wszystkie roześmiały się - Damon – głos Sarah był mieszaniną rozbawienia i czułości. – Ponosimy odpowiedzialność za własne decyzje od dłuższego już czasu. Jesteśmy dorosłe. Jeśli wybieramy uwikłanie się w problemy, zaakceptujemy konsekwencje - pochyliła się ku niemu. Abbey zajęczała dramatycznie. - Ma zamiar to zrobić. Chce go pocałować tuż przed nami. - To nie fair, Sarah – zaprotestowała Hannah. - Kontynuujcie – zachęcała Kate. – Muszę napisać dobrą scenę miłosną. Kiedy Sarah zawahała się, jej spojrzenie zagubiło się w jego oczach. Damon wykorzystał to całkowicie, przejmując inicjatywę i dokańczając to, co zaczęła Sarah. Nie chciał rozczarować Kate.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 7

- Więc, Sarah – powiedział Damon, odkładając szklankę mrożonej herbaty, kiedy usiedli na ganku. Damon i Sarah spędzali razem każdą chwilę, na jaką mogli sobie pozwolić. Długie spacery po plaży. Praca nad systemem bezpieczeństwa do jego domu. Dni przepełnione śmiechem i szeptanymi zwierzeniami. Damon czerpał wiele radości spędzając każdą chwilę w jej domu i poznając jej siostry. Zawsze miał coś do powiedzenia Sarah i uwielbiał jej opowieści oraz jej otwartość. W jego życiu pojawił się promyk słońca i miał na imię Sarah. Sarah wzięła od niego garść chipsów i uśmiechnęła się do niego. Mewy nad nimi zataczały na niebie koła, patrząc w dół z nadzieją w oczach. Damon nie miał już żadnych nieproszonych, nocnych gości i doceniał regularne patrole szeryfa, który sprawdzał okolice. Damon potrząsnął głową, otumaniony jej uśmiechem. Mogła wyciągnąć od niego wszystko, korzystając z tego uśmiechu. - Boisz się o mnie czy też o całą resztę? Przyszło mi na myśl, że zawsze istnieje bufor pomiędzy każdym, kogo spotkamy a mną. Nie od razu to zauważyłem, ale ostatniej nocy myślałem o tym. Powoli poznaję cię i myślę, że wolałabyś, aby twoi znajomi nie widzieli cię ze mną. Oddech Sarah utknął w gardle, gdy usłyszała ból w jego głosie. Im więcej czasu z nim spędzała, tym bardziej pragnęła z nim być. A otaczający go ciemny cień chwytał go coraz mocniej. - Jest mi obojętne, czy ktoś nas razem zobaczy. To ty się martwisz o plotki. Ja przywykłam to nich i one mnie nie martwią. - Więc chodźmy razem do miasta – to było wyzwanie. Sarah wypuściła powietrze. Poranna mgła rozpłynęła się, pozostawiając na niebie różne odcienie błękitu. Mogła dostrzec chmury, zbierające się daleko

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

za morzem. Spojrzała na Damona, lustrując go wzrokiem. Nie było ciemnego cienia wokół niego i nie garbił się, jak gdyby nie musiał dźwigać ogromnego ciężaru. - Brzmi nieźle, jeśli jesteś pewien, że zdołasz stawić temu czoła. Wstał i wyciągnął do niej rękę. - Chodź. - Teraz? – nie spodziewała się, że naprawdę będzie chciał iść, ale posłusznie podała mu rękę i pozwoliła sobie pomóc wstać. - Tak, dopóki zdobyłem się na odwagę. Przejście z tobą przez miasteczko wzbudzi plotki. Rozejdą się one z szybkością błyskawicy. Sarah zaśmiała się miękko, wiedząc, że to prawda. Jak tylko weszli do miasta, skierowała się do sklepu spożywczego, zdeterminowana, aby z tym skończyć. - Trochę mi szkoda Harringtona – powiedział Damon, kiedy z Sarah szli wzdłuż główniej ulicy miasta. – Czasami wpadał do mnie to domu i był naprawdę miły. – Wyciągnął rękę i splótł palce z palcami Sarah. - Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? – głos Sarah był sceptyczny. – Trzymanie mnie publicznie za rękę spowoduje, że znajdziesz się w centrum zainteresowania. Plotki będą się rozprzestrzeniać szybciej niż lata mewa. Wiem, ile dla ciebie znaczy prywatność. - To było zanim przeszedłem na emeryturę. Kiedy jeszcze pracowałem od świtu do nocy i nie miałem prawdziwego życia. – Damon zaśmiał się łagodnie. Był szczęśliwy. Patrząc na nią, był szczęśliwy. Spacerując z nią, rozmawiając z nią. Śmieszne było, jak był szczęśliwy, przebywając w jej towarzystwie. To nie miało sensu, ale nie zamierzał wątpić w słuszność daru dla niego od niebios. - Możemy równie dobrze dać im prawdziwy powód do plotek.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Wiatr uniósł śmiech Sarah, melodyjny dźwięk, który spowodował, że kilka osób odwróciło się za nią. - To nie plotka, Damon, to nowina. Nikt tu nie plotkuje. Wyjaśnijmy to sobie. Damon słuchał stukania ich butów o drewniany chodnik. Wszystko było takie inne w Sarah. Miał wrażenie, że wreszcie znalazł się w domu. Rozejrzał się wokół siebie, dostrzegając malownicze domy, tak urocze i wyjątkowe. Już dłużej nie odczuwał wyobcowania i wrogości. Ludzie byli tu ekscentryczni, ale ujmujący. Jak dokonała tego Sarah? Tajemnicza Sarah. Nawet wiatr powitał ją w domu. Jego dłoń zacisnęła się na jej, trzymając ją przy nim. Nie był całkiem pewien, czy Sarah jest człowiekiem i obawiał się, że może odlecieć od niego bez ostrzeżenia, dołączając do latających nad morzem ptaków. Pomachała młodej kobiecie stojącej na ganku. - To dobrzy ludzie, Damon. Nie znajdziesz bardziej tolerancyjnych ludzi w swoim życiu niż ci, którzy tu mieszkają. - Nawet Harringtona? - drażnił się. - Ja też mu współczuję - odpowiedziała poważnie Sarah. - Przez większość czasu Jonas jest troskliwym, pełnym współczucia człowiekiem i bardzo dobrym dla każdego, ale po prostu odrzuca prawdę o Hannah. Patrzy na nią i widzi tylko to, co na zewnątrz. Zawsze była piękna. On był bardzo popularny wśród dziewczyn, niesamowity atleta, bardzo oczytany, lokalny wymarzony kochanek. Myślał, że Hannah była nadęta, bo nigdy z nim nie rozmawiała. Zamienił jej życie w piekło na ziemi, dokuczając jej bezlitośnie przez całą szkołę. Nigdy mu nie wybaczyła i nigdy nie rozumiał czemu. Jest dobrym człowiekiem i nie był złośliwy. Z jego perspektywy tylko się drażnił. Nie ma pojęcia, że Hanna jest strasznie nieśmiała i nigdy nie będzie o tym wiedział. Z gardła Damona wydobył się odgłos sprzeciwu.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Jest supermodelką, Sarah. Jest na okładce każdego magazynu, podróżuje po całym świecie. I, muszę to powiedzieć, pojawia się bardzo pewna siebie w każdej stacji, w wywiadach i każdym talk show, jakie widziałem. Nigdy skojarzyłbym z nią słowa nieśmiała. - Oddycha szybko i głęboko przed mówieniem publicznym; na pewno nosi ze sobą papierową torbę. Większość gospodarzy talk show’ów i wywiadów obchodzi się z nią bardzo ostrożnie. To, że jest tak nieśmiała nie znaczy, że pozwala, żeby miało to wpływ na jej życie. - Dlaczego nie możesz w to wtajemniczyć Harringtona? - Dlaczego ocenia Hannah tak srogo, tylko dlatego, że tak wygląda? Moja siostra Joley jest równie olśniewająca, ale na trochę inny sposób. Jonas nigdy odważyłby się jej dręczyć. Wszystkie moje siostry dobrze wyglądają, a w rozmowie z nimi nie używa sarkazmu. Odnosi się tak tylko do Hannah i to przy ludziach. Damon usłyszał gwałtowną chęć ochrony w jej głosie i uśmiechnął się. Przyciągnął ją bliżej, obejmując ramieniem. Jego Sarah. Bez ostrzeżenia strach uderzył, głęboki, natarczywy, ostry jak nóż. - Sarah? Czy myślimy o tym samym? Nigdy dotąd nie pragnąłem kogoś w moim życiu. Choćby raz. Wystarczyło, że cię spotkałem i nie mogę sobie wyobrazić reszty życia bez ciebie – przeczesał palcami włosy, jego laska niemal uderzyła go w głowę. – Widzisz, jak się zachowuję? Jak opętany prześladowca. Nie bywam taki z kobietami, Sarah. W jej oczach tańczyły wesołe iskry. - To pozostawia szerokie pole, Damon. Mówisz o rodzinie z sześcioma siostrami i bilionem kuzynów. Mam milion wujów i ciotek. Nie możesz być tak otwarty, bo inaczej będą cię bezlitośnie dręczyć. Zatrzymali się przed sklepem spożywczym. Damon stanął do niej twarzą, złapał ją za brodę i uniósł do góry.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Jestem poważny, Sarah. Wiem, że pragnę przyszłości z tobą. Muszę wiedzieć czy jesteśmy tej samej myśli. Stanęła na palcach, aby wycisnąć na jego ustach pocałunek. - Oto trochę wiadomości z ostatniej chwili, Damon. Nie narażam mojej pracy, angażując się z związki z klientami. Zasadniczo nie całuję się z obcym mężczyzną i nie spędzam nocy, marząc o uwiedzeniu. - Chcesz, abym cię uwiódł? Sarah zaśmiała się, i trzymając go za rękę, wciągnęła do sklepu. - Oczywiście, że tak. - Cóż, piekielnie dobry moment wybrałaś, aby mi o tym powiedzieć. Inez wraz z trzema klientami stała w oknie sklepu i wpatrywała się w Sarah i Damona z otwartymi ustami. Damon spojrzał na nich gniewnie. - Czy to sezon łapania much? Sarah ścisnęła mocno jego dłoń w geście ostrzeżenia. Przez cały czas uśmiechała się pogodnie. - Inez! Wpadliśmy na chwilkę. Kate, Hannah i Abigail są w mieście od kilku dni i nie mogą się do czekać, żeby cię zobaczyć! Joley, Elle i Libby przysyłają całusy i powiedziały, żebym ci przekazała, że mają nadzieję szybko wrócić - jej głos był żywy i radosny, rozwiewał przygnębienie panujące w sklepie. - Oczywiście znasz Damona. Inez przytaknęła głową, zmrużyła oczy ze zdziwienia, gdy jej sokoli wzrok zawędrował do ich złączonych rąk. Jej gardło zadrżało. - Tak, znam. Nie wiedziałam, że jesteście tak bliskimi przyjaciółmi. Damon spojrzał na nią gniewnie, aby kobieta nie ważyła się nic więcej insynuować. Sarah po prostu się roześmiała. - Zaczepiłam go, gdy tylko go zauważyłam, Inez. Zawsze mówiłaś mi, żeby się ustatkować z dobrym, odpowiednim mężczyzną i, cóż... oto i on.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nie zgadłabym, a i pan Wilder nie wspomniał ani słówkiem powiedziała Inez. Damon zmusił się do uśmiechu pod wpływem delikatnego, lecz silnego uścisku Sarah. Jej paznokcie wbijały się w jego dłoń. - Inez, mów mi Damon. Nigdy nie udało mi się złapać cię samej - to była najlepsza wymówka, jaką mógł wymyślić, która brzmiała wiarygodnie. Musiała poskutkować, bo Inez uśmiechnęła się do niego szeroko, obdarzając go

uśmiechem

zarezerwowanym

tylko

dla

najbliższych

przyjaciół.

Mimowolnie Damon odczuł mały przebłysk radości z powodu akceptacji. - Jak leci ostatnio? - zapytała Sarah, zanim Damon zdążył ostrzec ją, że to zły pomysł pozwolić Inez na rozpoczęcie rozmowy. - Szczerze, Sarah, Donna ze sklepu z prezentami jest kochaną kobietą, ale nie rozumie jak ważny jest recykling. Nawet dziś rano widziałam, jak wyrzuca papier razem z plastikiem. Sortowałam jej śmieci wiele razy i pokazywałam najprostszy sposób, jak to robić, ale nie chwyta jak to się robi. Będziesz tak kochana i zrobisz coś z tym? Usta Damona prawie otworzyły się, gdy usłyszał prośbę. Czego Inez chciała od Sarah? Żeby segregowała dla niej śmieci tej kobiety? - Żaden problem, Inez. Mogę iść nawet teraz. Damon i ja mamy nadzieję, że kilku naszych przyjaciół pomoże nam z naszym małym kłopotem. Jest kilku obcych, którzy byli w miasteczku, prawdopodobnie przez tydzień lub dwa. Trzech mężczyzn. Chcielibyśmy znać ich miejsce pobytu, posunięcia, takie rzeczy. Niestety nie mamy dobrego opisu, ale jeden z nich miał ranę na twarzy, prawdopodobnie w okolicach szczęki. Mam nadzieję, że drugiego pogryzł kleszcz - zrobiła pauzę, mały, złośliwy uśmieszek pojawił się w kącikach jej ust. - Możliwe, że wiele kleszczy. - Co zrobili? - zapytała Inez, obniżając głos, jakby dołączyła do konspiracji.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Próbowali włamać się do domu Damona. Jonas ma wszystkie informacje, które mogliśmy mu dać. Zamierzał sprawdzić szpital i klinikę dała mu także pistolet na środki uspakajające. - Jeśli ktoś ich zauważy albo o nich napomknie, dasz mi znać? I może dobrze byłoby zadzwonić też do Jonasa. - Przecież, kochana, wiesz, że nie wierzę w wściubianie nosa w nieswoje sprawy, ale jeśli naprawdę mnie potrzebujesz, będę jeszcze bardziej szczęśliwa z tego zobowiązania - powiedziała Inez. - Jest tu zawsze tylu turystów, ale powinniśmy zauważyć mężczyznę, który ma coś nie tak ze szczęką. Sarah pochyliła się, żeby ucałować czule Inez. - Jesteś taką dobrą przyjaciółką, Inez. Nie wiem, co byśmy bez ciebie zrobili - odwróciła się, by spojrzeć na trzech klientów. - Irene, mam na dzieję, że nie będzie ci przeszkadzało, jeśli wezmę ze sobą Damona, gdy wpadnę do ciebie i Drew dziś po południu - chciała ocenić w jakiej kondycji jest Drew, zanim przyprowadzi siostry i zwiększy nadzieje Irene. - Chcemy odwiedzić go tylko na kilka minut - dodała szybko. - Nie zmęczymy go. Twarz Irene znacznie się rozjaśniła. - Dziękuję, Sarah. Pewnie, że możesz wziąć ze sobą kogo tylko zechcesz. Powiedziałam Drew, że może wpadniesz i był taki podekscytowany. Polubi twoje towarzystwo. Rzadko kiedy widzi swoich przyjaciół. - Dobrze, nie mogę się doczekać, kiedy znowu go zobaczę. Nie wpakuj się w kłopoty, Irene. Ostatnim razem, gdy przyszłam cię odwiedzić czekałaś z uroczystym lunchem - potarła ramię Damona. - Irene jest wspaniałą kucharką. - Och, tak - zgodziła się Inez. - Piecze takie dobre rzeczy, że zawsze schodzą pierwsze na każdej zbiórce pieniędzy. Irene uśmiechnęła się szeroko, wyglądając na zadowoloną. Ciepło w sercu Damona przepłynęło do brzucha, rozgrzewając krew. Sarah rozprzestrzeniała wokół siebie słońce. To musiał być jej sekret.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Gdziekolwiek by poszła, rozsyłała życzliwość do innych, ponieważ autentycznie się o nich troszczyła. Nie była jedynie tolerancyjna, lubiła swoich sąsiadów ze wszystkimi ich specyficznymi cechami. Nic nie mógł zrobić z dziwnym uczuciem dumy, które go ogarnęło. Jak mógł być takim szczęściarzem? Założył okulary przeciwsłoneczne, kiedy przechodzili przez jezdnię. Zauważył, że kierowali się prosto do kolorowego sklepu z upominkami. - Czy naprawdę zamierzasz segregować śmieci tej kobiety, Sarah? - Oczywiście, że nie. Chcę do niej wpaść i się przywitać. Może nasi intruzi kupią pamiątkę z pobytu tutaj lub prezent dla kogoś. Nigdy nie wiesz, musimy też zabezpieczyć wszystkie miejsca. Damon zaśmiał się. - Sarah, kochanie, trudno mi wierzyć, że porywacze znajdą czas na kupienie pamiątek. Mogę się mylić, ale brzmi to raczej mało prawdopodobnie. Sarah po prostu uśmiechnęła się do niego i odetchnęła. Powinna zawsze znajdować się w jego życiu. Przy jego boku. Przez te wszystkie lat pracy, nigdy nie pomyślał o kimś innym, a Sarah była gdzieś na świecie. Gdyby spotkał ją wcześniej, szybciej poszedłby na emeryturę i … - Czy masz pojęcie, jak doskonale kuszące są twoje usta, Damonie? – Sarah przerwała jego myśli, jej głos był rzeczowy i pełen zaciekawienia. - Sarah! Sarah Drake!

Hej tam! – wysoka kobieta z amazońskimi

proporcjami i niezwykła skórą machała do nich szaleńczo, zatrzymując ich. Starszy mężczyzna, zapewne jej ojciec i nastoletni chłopiec podążyli za nią znacznie spokojniejszym tempie. Chmury, gromadzące się złowrogo nad morzem, które wcześniej było tak daleko, poruszały się w głąb lądu w szybkim tempie. Wiatr wył, wiejąc znad morza i przynosząc ze sobą coś ciemnego i niebezpiecznego. Zimne palce dotknęły twarzy Sarah, niczym dotyk zachwytu... lub wyzwania. Patrzyła na

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

twarz Damona, jego ciało, jak przyjmowało ciężar, który osiadł mu na ramionach, małe zmarszczki pojawiające się koło jego ust. Nie wydawał się zauważać, na razie odległy od jego zbyt poufałego ponurego towarzysza. Podeszła bliżej Damona, w czystko opiekuńczym geście, gdy dwóch mężczyzn zbliżyło się do nich śladem kobiety. Zachęcający uśmiech zniknął z twarzy Sarah. Cień przesunął się po chodniku, prześlizgując się szeroko po ziemi, ciemna sieć szukająca ofiary. - Patsy, minęło dużo czasu. Ale patrzyła na starszego mężczyznę. - Pan Granger. Jak miło znowu pana widzieć. I Pete. Tak się cieszę, że cię napotkaliśmy. Niedługo odwiedzę Drew. Będę mogła mu powiedzieć, że cię widziałam. Mogę się założyć, że będzie szczęśliwy, słysząc, co u ciebie. Pete Granger wytarł czubek buta o chodnik. - Powinienem pójść do niego. To zajęłoby niewiele czasu. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Sarah położyła dłoń na jego ramieniu. Damon dostrzegł, że była zmartwiona. - Będziesz wiedział, co mu powiedzieć. To, czym jest przyjaźń, Pete, istnieje i w dobrych, i złych chwilach. Dobre są łatwe, złe, cóż... - wzruszyła ramionami - to trochę trudniejsze. Ale zawsze byłeś niesamowicie twardy i jesteś najlepszym przyjacielem Drew. Wiem, że będziesz tam dla niego. Pete pokiwał głową. - Przekaż mu, że będę jeszcze tego wieczora. Sarah uśmiechnęła się, wyrażając zgodę. - Myślę, że to wspaniały pomysł, Pete - delikatnie musnęła palcami starszego Grangera. - Jak minęła wizyta u kardiologa? - Czemu, Sarah? - odpowiedziała Patsy. - Tata nie ma kardiologa. Jego sercu nic nie dolega.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Naprawdę? Przezorność nie boli, panie Granger. Wizyty kontrolne zawsze są irytujące, ale niesamowicie potrzebne. Patsy, pamiętasz kardiologa, do którego chodziła moja matka, kiedy byłyśmy na pierwszym roku studiów? W San Francisco? Patsy wymieniła długie spojrzenie z ojcem - Pamiętam, Sarah. Może wybierzemy się do niego w przyszłym miesiącu, gdy sprawy ze sklepem się ustabilizują. - W tym przypadku zawsze lepiej, jeśli nalega się, by zadbać o nie natychmiast - motywowała Sarah. - To jest Damon Wilder, mój przyjaciel. Spotkaliście się już? Damon był po prostu zdziwiony. Pete zamierzał odwiedzić chorego przyjaciela, a pan Granger wybrać się do kardiologa - wszystko za sprawą sugestii Sarah. Przyjrzał się bliżej starszemu mężczyźnie. Nie dostrzegał w nim żadnych oznak choroby. Co więc zobaczyła Sarah? Nie było wątpliwości, że kardiolog znajdzie coś niepokojącego w sercu pana Grangera. Sarah poprosiła całą trójkę, by miała oko na obcych z siniakami na twarzy lub szczęce. Zgodzili się, po czym pospieszyli dalej. - Jak ty to robisz? – spytał zaciekawiony Damon. Coś robiła, wiedziała o rzeczach, o których nie powinna. - Co robię? – spytała Sarah. – Nie wiem, o czym mówisz. Damon studiował jej twarz na ulicy, z promieniami słońca padającymi na nich. Nie mógł przestać patrzeć na nią, przestać pragnąć jej. Wątpić w jej istnienie. - Widzisz coś w ludzkich oczach, Sarah, coś, czego nauka nie może wyjaśnić. Wierzę w naukę, ale nie mogę znaleźć wyjaśnienia na to, co robisz. Damon patrzył na nią z takim głodem, z czystym pożądaniem w oczach, że serce Sarah natychmiast się roztopiło, a ciało stanęło w płomieniach.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- To spadek Drake’ów. Dar. – Cokolwiek zamierzała powiedzieć, wypadło jej z głowy. Nie mogła myśleć o niczym innym, tylko o Damonie i pragnieniu na jego twarzy, głodzie w jego oczach. Jej palce miotały się na przedzie jego koszuli, tuż przed sklepem z upominkami, na oczach wszystkich zaciekawionych mieszkańców miasta. - Przepowiednia bramy Drake’ów zapomniała wspomnieć o tak intensywnym pociągu seksualnym – wymamrotała. Mężczyzna mógł utonąć w jej oczach, zgubić się na wieczność. Jego ręce zacisnęły się zaborczo, przyciągnął ją bliżej, prosto do jego ciała. Każda komórka natychmiast zareagowała. Smagnięcie błyskawicy zatańczyło w jego krwiobiegu, języki ognia lizały jego skórę – rezultat zetknięcia się z jej ubranym ciałem. Co się stanie, jeśli będzie naga, całkowicie naga pod nim? - Nie przeżyję tego – wyszeptał. - Czy będziemy ostrożni? – spytała Sarah. Nie mogła oderwać od niego wzroku, nie mogła przestać wpatrywać się w jego oczy. Pragnęła go. Pożądała go. Chciała zostać z nim sama. Nie miało znaczenia gdzie, liczyło się tylko to, że byliby sami. - Nie patrz tak na mnie – powiedział Damon. – Staję w płomieniach i jestem cholernie zbyt stary, aby zachowywać się jak nastolatek. - Nie, nie jesteś – zaprzeczyła Sarah. – Oczywiście, jest mi to obojętne. – Obróciła się w kierunku ulicy, wciąż w jego ramionach. – Myślę, że Inez wypadnie przez okno. Biedactwo, na pewno straci wzrok, jeśli dalej będzie to robić. Muszę jej zasugerować wyrobienie nowych okularów. Lepiej, jeśli powie to Abigail. Trzeba być bardzo ostrożnym z Inez, ponieważ jest ona tak wrażliwa. To był sposób, w jaki Sarah to powiedziała, ta całkowita szczerość, która poruszyła najgłębsze uczucia.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nigdy nie mogłem żyć z ludźmi. Nigdy. Nawet na studiach. Każdy mnie irytował. Wolałem książki i moje laboratorium niż rozmowy z ludźmi – przyznał, pragnąc, aby zrozumiała różnice pomiędzy nimi. Naprawdę zaczynał troszczyć się o Inez i to przerażało go jak diabli. Uważał ludność tu mieszkającą za interesującą po tym, jak spojrzał na nią oczami Sarah. - Wróćmy do mojego domu – zasugerował. – Czy nie mówiłaś, że mogą być błędy w tym systemie bezpieczeństwa, który zainstalowałaś? - Jestem pewna, że trzeba go skorygować – zgodziła się Sarah. – Ale najpierw muszę się tu zatrzymać. Obiecałam Inez.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 8

Mały sklep z upominkami był przytulny i jasny. Celtycka muzyka grała cicho. Książki o New Age i kryształy wszystkich kolorów zajmowały jedną część sklepu, podczas gdy wróżki, smoki i mityczne stworzenia niepodzielnie panowały nad drugą. Damon był przygotowany na bałagan po komentarzach na temat braków w edukacji o recyklingu właścicielki sklepu, ale lokal był nieskazitelnie czysty. - Sądzę, że Donna zna się na recyklingu – wyszeptał do ucha Sarah. – Prawdopodobnie wyszorowała wszystko po tym, jak dostrzegła wpatrującą się przez okno sklepu Inez z jej zaciśniętymi ustami i rękami na biodrach. – Jego zęby skubnęły jej ucho, wysyłając dreszcz podniecenia. – Wynośmy się stąd, dopóki mamy szansę. Sarah potrząsnęła głową. - Mam wyjątkowo silne przeczucie, że powinniśmy dziś porozmawiać z Donną

–

zmarszczyła

nieznacznie

brwi,

a

zaintrygowanie,

którego

doświadczyła uwidoczniło się na jej twarzy. Coś w nim owinęło się wokół jego serca i zajęło miejsce w jego wnętrzu. Wiedza zakwitła. Wiara. Był mężczyzną oczytanym i myślącym logicznie, ale wiedział, że Sarah jest inna. Wiedział, że jest magiczna. Tajemnicza Sarah wróciła do domu ze swoją nieokreśloną mocą, której nie można było zignorować. Odczuwał ją teraz na sobie, po spędzeniu z nią czasu. Było to bardzo realne, coś czego nie mógł wyjaśnić, ale wiedział, że jest tam, głęboko w niej. Ta wiedza sprawiła, że łatwiej przyszło mu zaakceptowanie niezwykłej intensywności chemii pomiędzy nimi. Co więcej, pomogło mu to uwierzyć w te silne emocje, które pojawiły się dla niej. Jak ktoś mógł się zakochać od

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

pierwszego wejrzenia? Zawsze wyśmiewał ten pomysł, ale Sarah owinęła się pewnie wokół jego serca a znał ją tylko od kilku dni. - Jeśli czujesz, że powinniśmy porozmawiać z Donną, to jak najbardziej znajdźmy ją – zgodził się szybko. Zmieniła go na zawsze. Był inny wewnątrz i wolał człowieka, którym się stał niż tego, którym był wcześniej. Jeśli zastanawiał się nad tym, jego uczucia zdawały się nie mieć sensu, ale nie chciał o tym myśleć. Po prostu zaakceptował to, przyjął szansę, którą dał mu los. Sarah zawołała, poruszając się po sklepie z naturalną gracją, którą Damon z nią kojarzył. - Córka Donny chodziła do szkoły z Joley. Donna jest kochana, spotkałeś ją już Damon? - Sarah rzuciła okiem na paciorkową zasłonę na przejściu prowadzącym na tyły sklepu. - Widziałem ją - powiedział Damon. - W sklepie Inez. Lubią wymieniać się sarkastycznymi uwagami. - Są przyjaciółkami od lat. Kiedy Inez była chora kilka lat temu, Donna przeprowadziła się do jej domu, dbała o nią, prowadziła zarówno swój, jak i jej sklep. Po prostu lubią psioczyć na siebie nawzajem, ale dla zabawy. Drzwi z moskitierą są otwarte. To dziwne. Donna ma fobię na punkcie owadów. Nigdy nie zostawia otwartych drzwi - w jej głosie zabrzmiał niepokój. Damon podążył za Sarah przez paciorkową zasłonę, dostrzegając zgrabnie ułożone w stertę papiery przewiązane wstążeczką i plastikową beczkę z etykietką o literach wielkości cala. - Muszę powiedzieć, że Donna wie więcej o recyklingu niż większość ludzi. - Oczywiście, że tak - ton Sarah był wymijający, jakby nie przywiązywała do tego zbyt dużej uwagi. - Po prostu lubi dać Inez powód, żeby coś powiedzieć.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Masz na myśli, że ona to robi celowo? - Damon chciał się zaśmiać, ale zachowanie Sarah wprawiało go w niespokojny nastrój. Zatrzymali się na zewnątrz na tylnim ganku. Wiatr pędził w ich stronę od strony morza. Ze strony, w której znajdował się dom na klifie. Sarah wystawiła twarz do wiatru, przymykając na chwilę oczy. Damon obserwował jej twarz i ciało. Była całkowicie wyciszona. Była z nim fizycznie, ale sprawiała takie wrażenie, jakby jej dusza poruszała się na wietrze. Tak jakby mentalnie znajdowała się w domu na klifie wraz z siostrami. Wiatr chłodził go, wywołując gęsią skórkę na jego ramionach i posyłając dreszcz niepokoju w dół po jego plecach. Coś było nie tak. Oboje dobrze to wiedzieli. Sarah otworzyła oczy i spojrzała na niego z obawą. - Donna - wyszeptała imię. Wiatr zrywał liście z drzew i wzbijał je w powietrze małymi wirami chaosu i zmieszania. Sarah zamierzenie wpatrywała się w wirującą masę liści. Jej palce zacisnęły się wokół jego nadgarstka. - Nie sądzę, żeby była daleko, ale musimy się pospieszyć. Zawiadom biuro szeryfa. Powiedz, żeby przysłali ambulans i samochód. Myślę, że jeden z twoich porywaczy zdecydował zrobić zakupy u Donny. Zaczęła od niego odchodzić w kierunku małego domu, który znajdował się za sklepem z upominkami. Był zarośnięty masą kwiatów i krzewów, prawdziwe schronienie w centrum miasteczka. - Zaczekaj chwilę! Damon zawahał się, rozdarty pomiędzy wykonaniem telefonu a podążeniem za Sarah. - A co jeśli ktoś wciąż tu jest i co jeśli szeryf pomyśli, że jestem stuknięty?

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Ktoś wciąż tam jest i właśnie ostrzegł innych - rzuciła przez ramię Sarah. Poruszała się szybko, ale cicho, z lekkością i taką gracją, że przypominała mu skradające się zwierze. Damon zaklął pod nosem i pospieszył do wnętrza sklepu. Inez stała w przejściu z paciorkową zasłoną. Jej twarz była blada. - Co jest? - zażądała odpowiedzi, kładąc drżącą dłoń na sercu. - Sarah kazała zadzwonić po szeryfa i powiedzieć mu, żeby się pospieszył. Kazała też zadzwonić po ambulans. Zrobiłabyś to? Mógłbym sprawdzić, czy nic nie dzieje się z Sarah - powiedział łagodnie Damon w obawie, że starsza kobieta może zemdleć. Inez zadarła podbródek. - Idź. Muszę ściągnąć tu tuzin gliniarzy. Damon wydał z siebie westchnienie ulgi i pospieszył za Sarah. Była już poza zasięgiem jego wzroku, zgubił ją za bogatą eksplozją kwiatów. Przeklął cicho swoją beznadziejną nogę. Mógł iść gdziekolwiek, kiedy szedł wystarczająco wolno, ale nie mógł biegać i nawet szybki marsz był niebezpieczny. Jego noga po prostu poddawała się. Jego serca biło tak mocno w jego piersi, że obawiał się, że może eksplodować. Sarah będąca w niebezpieczeństwie przerażała go. Myślał, że nic mu nie pozostało, jednak pojawiła się ona w jego życiu z najczarniejszej godzinie i przyniosła nadzieję i światło. Śmiech i współczucie. Nauczyła go nawet doceniać Inez. Damon przeklął raz jeszcze, licząc na szczęście, używając swojej laski aby odgarniać krzaki, kiedy próbował pokonać bruk, którego Donna tak starannie użyła, aby zbudować ścieżkę pomiędzy jej sklepem a domem, Ciche syknięcie z jego lewej zdradziło pozycję Sarah. Posuwała się cal za calem sobie drogę do domu Donny, wykorzystując kilka wielkich rododendronów jako ukrycie. Sygnał jej dłoni był jasny: chciała, żeby ukucnął

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

i został na miejscu. Poniżająca myśl. Sarah biegnąca na ratunek w czasie, gdy on siedzi ukryty w krzakach. Najgorszy był fakt, że widział to, że jest profesjonalistką. Tak właśnie się poruszała i skombinowała skądś pistolet. Pasował do jej dłoni, jakby była z nim tak zaznajomiona, że mógłby stanowić część jej dłoni. Damon uświadomił sobie, że pomimo ich długich rozmów, nie znał bardzo dobrze Sarah. Jego serce, umysł i dusza pragnęły i potrzebowały jej, ale nie znał jej. Zafascynowany, patrzył jak Sarah dotarła do ganku. Nawet wiatr wydawał się ucichnąć, wstrzymując oddech. Sarah odwróciła się, by spojrzeć na niebo, wznosząc dłonie w stronę chmur. Jej twarz zwrócona była ku domowi na klifie. Damona nawiedziła nagła wizja jej sióstr stojących na murach na przeciw dźwięcznego morza i unoszących ręce w zgodzie z Sarah. Wołając wiatr, wołając żywioły, które powiążą razem ich wole. Wiatr zajęczał cicho, niosąc dźwięk melodyjnej piosenki tak słabej, że nie mógł wyłapać słów, ale wiedział, że głos należał do kobiety. Ciemność przewijała nić grubych chmur nad głową i wiatr podążał w stronę domu, stukocząc w okna i trzęsąc drzwiami. Niebo pociemniało złowrogo, grube krople deszczu rozbryzgiwały się na dachu i podwórku. Damon poczuł sól w powietrzu. Deszcz zdawał się nadejść samoistnie znad oceanu, jakby wiatr, w odpowiedzi na jakąś siłę, przyniósł słoną wodę z morza i rozproszył ją nad ziemią. Wiatr nadrabiał straty, przypominając falę, po czym natarł ponownie, tym razem w towarzystwie ryku furii, celując w wejście. Pod wpływem ataku, drzwi wpadły do środka, pozwalając chłodnemu wiatrowi przedostać się do wnętrza domu. Sarah przeturlała się do tyłu, gdy kartki papieru i gazety poleciały we wszystkich kierunkach, zapewniając małe zakłócenia. Zdążyła się już podnieść z jednym kolanem w płynnym ruchu, mierząc z pistoletu.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nie chcę cię postrzelić, ale to zrobię - powiedziała. Te słowa dotarły do Damona, mimo że jej głos był bardzo cichy. - Połóż pistolet na ziemi i kopnij go daleko od siebie. Damon wbiegł na stopnie prowadzące do ganku. Zauważył, że ręka Sarah była niewzruszenie stabilna. - Donna, nie próbuj się ruszać, ambulans już jedzie - nie spuszczała wzroku z mężczyzny stojącego ponad ciałem Donny. Damon dostrzegł ranę na głowie Donny, krew spływała na gruby dywan. Jego palce zaciskały się na lasce, dopóki nie pobielały mu kostki. Zmienił uścisk na dwuręczny chwyt. Furia wstrząsnęła nim na widok kobiety na podłodze i mężczyzny, którego rozpoznał, stojącego nad nią. - Damon - głos Sarah był subtelny, lecz rozkazujący. - Nie. Nie zdawał sobie sprawy, że zrobił agresywny krok naprzód. Sarah nie odwróciła głowy, nie spuściła czujnego wzroku z człowieka, który zaatakował Donnę, ale w jakiś sposób znała jego zamiar. Zmusił się, żeby odzyskać kontrolę. - Dlaczego miałbyś zaatakować bezbronną kobietę? - zapytał Damon. Jego głowa trzęsła się z gniewu, z chęci do odwetu. - Nie zaczepiaj go - doradziła Sarah. - Słyszę syrenę. Mógłbyś sprawdzić, czy jest szeryf? Damon odwrócił się i niemal wpadł na Inez. Złapał ją, gdy próbowała rzucić się w stronę Donny. -Nie możesz znaleźć się pomiędzy Sarah a mężczyzną, który zaatakował Donnę - powiedział. Inez poczuła się mała i krucha w jego ramionach. Nigdy nie wydawała się być stara, ale teraz mógł dostrzec zmarszczki, które z wiekiem odcisnęły się na jej twarzy. Wyglądała na tak za niepokojoną, że bał się o nią. Bardzo delikatnie odsunął ją od wejścia, pociągając ją w inną stronę.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Wiatr wtargnął do pokoju, wysyłając więcej papieru w powietrze. Inez zadrżała i dotarła bliżej do drzwi wraz z chłodną, morską bryzą. - Nie - głos Sarah był tym razem ostry, zupełnie niepodobny do niej. To wystarczyło, żeby pobudzić Damona do działania. Przytrzymał otwarte drzwi dla żywiołów. Tylko wtedy poczuł subtelny powiew siły, który pojawił się wraz z wiatrem. Słabo słyszał czy też wyobrażał sobie, że słyszy śpiew nanoszony od strony oceanu... lub domu na klifie. Badał napastnika Donny, jednego z mężczyzn, którzy go torturowali. Mężczyzna, który wycelował pistolet w głowę Dana i nacisnął spust. Dlaczego stał tam bez ruchu? Czy naprawdę wynikało to z obawy przed bronią Sarah? Damon nie miał wątpliwości, że strzeliłaby, ale czy byłoby to wystarczające, by zastraszyć człowieka takiego jak on? Wątpił w to. Było coś więcej w pokoju, coś, co powstrzymywało zabójcę. Poczucie światłości wkradło się do jego serca, wnosząc ze sobą krztę spokoju. Sarah była kobietą z jedwabiu i stali. Była wspaniała. - Jonas idzie - szepnęła do niego Inez. - Sarah będzie miała problem. Będzie po tym słaba i chora. Nie chce, by ktoś widział ją w takim stanie. Damon dostrzegł akceptację jego związku z Sarah w wypowiedzi Inez. Sprawiło to, że poczuł się tak, jakby naprawdę do niej należał. Aprobata Inez znaczyła dla niego więcej niż powinna, sprawiała, że czuł się częścią trzymającego się razem społeczeństwa zamiast obcego, którym zawsze wydawał się być bez względu na to, dokąd się udał. Pokiwał głową, udając, że rozumie, zdeterminowany, by być tam dla Sarah w taki sposób, w jaki ona zdaje się być dla każdego. Jonas Harrington przeszedł przez drzwi pierwszy, jego oczy były surowe i niewzruszone. Natychmiast zakuł w kajdanki napastnika Donny. Sarah opadła na pośladki ze zwieszoną głową. Starła pot z czoła wierzchem drżącej

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

dłoni. Damon podszedł do niej szybko, pomagając jej podnieść się i zmuszając, by się o niego oparła, czego nie chciała robić ze względu na jego biodro i nogę. Z pomocą Damona Sarah przeszła korytarzem, znalazła krzesło w kuchni, gdzie mogła usiąść. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. To wszystko. I to było wszystkim. Dał jej szklankę wody, pomagając jej ustabilizować ręce na tyle, by mogła wypić. Doszła do siebie w miarę szybko, ale pozostała blada. - Czy twoje siostry odczuwają takie same skutki? - zapytał. Sarah pokiwała głową. - To nie to samo, co rzucanie. Potrzeba ogromnego wysiłku, by powstrzymać kogoś wbrew woli. W jego naturze nie leży bycie pasywnym wyciągnęła rękę. - Już lepiej. Muszę coś zjeść i przespać się - westchnęła. Obiecałam Irene, że odwiedzę dzisiaj Drew, ale po tym nie mam siły. Nie takiej, której potrzebuję, by im pomóc - przycisnęła palce do skroni. Naprawdę nie mogę nic zrobić dla Drew i Irene to wie. Przedłużanie jego życia nie jest najlepszym pomysłem. Gdyby tylko Libby tu była. - Sarah - powiedział najdelikatniej, jak potrafił. - Zostaw to na razie. Pozwól mi zabrać się do domu. Zrobię ci coś dobrego do jedzenia i będziesz mogła się przespać. Pogadam z Irene, zrozumie. - Skąd wiedziałeś, że siostry mi pomagały? - Czułem to - odparł. – Jesteś wystarczająco wzmocniona, żeby porozmawiać z szeryfem? Przytaknęła. - I chcę się upewnić, czy Donnie nic nie jest. Kiedy wrócili do salonu, Harrington zaprowadził już napastnika Donny do radiowozu. Donna zalała się łzami, kurczowo trzymając się Sarah i Inez, i sprawiając, że Damon czuł się bezradny i bezużyteczny, ale przepełniony głęboką dumą z Sarah i jej sióstr.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Dlaczego cię zaatakował, Donna? - spytała Sarah. - Zauważyłam, że ma twój kolczyk, Sarah. Ten, który Joley dla ciebie zrobiła. Nosił go. Był jedyny w swoim rodzaju i myślałam, że go zgubiłaś, dlatego go zapytałam. Uderzył mnie mocno i zaciągnął mnie ze sklepu do mojego domu. Cały czas pytał o pana Wildera. Sarah przycisnęła dłoń do rany Donny, tylko na chwilę. Damon obserwował uważnie jej twarz, zobaczył jak blednie, aż zaczęła się nieznacznie kołysać ze znużeniem. Sarah pochyliła się i pocałowała Donnę w policzek. - Będziesz zdrowa. Nie martw się o sklep, zamkniemy go za ciebie. - Jadę z nią do szpitala - powiedziała Inez, spoglądając gniewnie na sanitariuszy, jakby wyzywając ich, by tylko spróbowali się jej sprzeciwić. Trzymała dłoń Donny, gdy wynosili ją na zewnątrz. - Sarah? - Jonas Harrington stał pod ścianą. Czekał. - Masz zezwolenie na broń? - Wiesz, że tak, Jonas - odpowiedziała. - Widziałeś je więcej niż raz. Tak, jest aktualne. I nie postrzeliłam człowieka, chociaż byłam pochylona nad Donną leżącą na ziemi w kałuży krwi. On nosi mój kolczyk. Chcę go z powrotem. - Oddam ci go - Jonas był cierpliwy. - Wiem, że jesteś zmęczona, ale musisz odpowiedzieć na kilka pytań. - To jeden z ludzi, którzy mnie porwali. Ten, który zabił mojego asystenta - wyjaśnił Damon. - Pozostała dwójka musi być gdzieś w mieście. Nie powinno być trudno ich znaleźć, skoro jednego już mamy. - Znajdziemy ich - głos Jonasa był ponury. - Sarah, przyjdziesz później na komisariat i zdasz mi pełny raport? Wysłałem już tam sprawcę radiowozem. Jest też zaległy nakaz aresztowania go i federalni zaczną roić się tutaj, gdy tylko ich zawiadomimy. Będą chcieli rozmawiać z waszą dwójką, dlatego lepiej odpocznijcie, kiedy jeszcze możecie.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Damon objął Sarah ramionami. - Możesz podwieźć nas do mnie, szeryfie? - Jasne. Zamknijmy i wyjdźmy stąd, zanim Sarah przewróci się a jej siostry obydwu nas zmieszają z błotem. Nigdy nie widziałeś ich w grupie, przychodzących po ciebie – zadrżał. – To przerażający widok, Wilder. - Dotychczas jesteś jedynym, któremu się to przydarzyło – zauważyła Sarah.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 9

Damon wpatrywał się w twarz śpiącej Sarah. Była piękna, kiedy leżała pośrodku jego łóżka. Stał tam, opierając się o ścianę, od jakiegoś czasu tylko na nią patrząc. Strzegąc jej. Było to raczej głupie i melodramatyczne, kiedy jako jedyna miała broń i przeszła trening, ale było to dla niego równie ważne jak oddychanie. Skąd takie bogactwo uczuć przyszło do niego w tak krótkim czasie? Czy człowiek może zakochać się tak głęboko w tak krótkim czasie? Była więcej niż wszystkim, o czym myślał lub marzył. Jak ktoś mógłby nie kochać Sarah z jej współczuciem, tolerancją i zrozumieniem? Autentycznie troszczyła się o ludzi z jej miasta. W jakiś sposób to głębokie uczucie przeszło też na niego. Mogła zostać zabita. Ta myśl uderzyła w niego mocno. Prawdziwy cios w żołądek. Jak możliwe było odczuwanie tak wiele do jednej osoby, którą dopiero co się spotkało? Przez całe życie ledwo zauważał ludzi, nie wtrącając się w ich życie. Od chwili, w której usłyszał jej imię, szeptane przez wiatr, wiedział, głęboko tam gdzie to się liczy, wiedział, że zmieni całe jego życie na wieki. Ich wspólne spacery, czas spędzony na plaży, szeptanie w jego lub jej domu, nawet spędzanie czasu z jej rodziną tylko umacniały jego uczucia do niej. Sarah otworzyła oczy i pierwsze co, zobaczyła była twarz Damona. Opierał się o ścianę, po prostu na nią patrzył. Mogła wyraźnie dostrzec jego emocje, czyste pożądanie, zmieszane z wiedzą o ich przyszłości. Jego uczucia były surowe i nieskrywane i tak prawdziwe, że wzruszyło ją to do łez. Damon nie spodziewał się, że ją polubi, że pozwoli sobie poczuć cokolwiek do niej. Wyciągnęła do niego rękę.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Nie stój tam zupełnie sam. Już nigdy więcej nie będziesz samotny, ani ja nie będę. Usłyszał zaproszenie w jej głosie i jego ciało rozbudziło się w oczekiwaniu. Ale został tam, rozkoszując się nią. Pragnąc jej na tak wiele sposobów, że nie było to tylko czysto fizyczne. - Nie byłaś, wiesz o tym, Sarah. Nigdy nie byłaś samotna. Nie potrzebujesz mnie tak jak ja potrzebuję ciebie. Masz rodzinę, która otoczyła się miłością, ciepłem i wsparciem. Nigdy nie zastanawiałem się nad wartością rodziny lub miłości. Dzielenie dnia z kimś, o kogo się troszczysz jest warte całego złota na świecie. Nie wiedziałem o tym, dopóki cię nie poznałem. Usiadła, lustrując go chłodnym wzrokiem. Oceniająco. Podobało jej się to, co zobaczyła. Damon nie wiedział, dlaczego, ale mógł to dostrzec na jej twarzy. - Zatem cieszę się, Damonie, że mogłam ofiarować ci taki dar. Moja rodzina jest moim skarbem. Przytaknął. Jak to by było budzić się każdego ranka i słyszeć jej głos? Zawsze była w jej głosie czułość, pociągająca cecha, którą czuł na swej skórze. Głęboko w swoim ciele. - I ty jesteś moim skarbem, Sarah. Nie wiedziałem, że jestem zdolny do tego typu uczuć do kogokolwiek. Sarah uśmiechnęła się. Uśmiech, który zarezerwowała dla niego. Rozjaśnił jej twarz, a jej oczy zabłysły, ale co więcej, rozjaśnił jego wnętrze, sprawiając, że zapłonął z czymś nieuchwytnym. - Przywróciłaś mnie do życia, Sarah. Dałaś mi moje życie. Egzystowałem przed tym, jak cię spotkałem, ale nie żyłem. -

Żyłeś, Damonie. Jesteś wspaniałym człowiekiem. Rzeczy, które

stworzyłeś sprawią, że nasz świat będzie bezpieczniejszy. Widzę, jak twoja

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

twarz rozpromienia się, kiedy mówisz o innych pomysłach, jakie masz i o możliwościach. To jest życie. - Miałem tylko moje pomysły – wyprostował się nagle, oddalił się od ściany, pochodząc do niej z zaufaniem na twarzy. – To był mój sposób na ucieczkę, w głąb myśli, gdzie mogłem znaleźć niekończące się pomysły. Śledził wzrokiem jej klasyczne rysy twarzy, kości policzkowe. Jej hojne usta. Zdejmij bluzkę, Sarah. Chcę cię zobaczyć. Nikły rumieniec wkradł się na jej policzki, ale jej dłonie sięgnęły do małych perłowych guziczków i zaczęła je powoli odpinać. Jego oddech uwiązł w gardle, kiedy na nią patrzył. Sarah nie starała się być seksowna, nie było w niej nic sztucznego. Ale była najbardziej seksowną istotą, jaką kiedykolwiek widział. Krawędzie bluzki rozchyliły się powoli, ukazując pod nią jej miękkie, kremowe ciało. Miała kobiece ciało, ukształtowane tak, aby sprawiać mężczyźnie przyjemność łagodnymi krzywiznami i liniami. Jej piersi zakryte były misterną białą koronką. Sarah stanęła, jej ciało znalazło się blisko jego. Damon poczuł przypływ gorąca, uderzenie błyskawicy, które poraziło całe jego ciało. Jego krew zgęstniała, zaczęła płynąć szybciej. Jego ciało stwardniało do granicy bólu. Przyjął to, upajając się intensywnością potrzeby jej. - Jesteś tak piękna, Sarah. W środku i na zewnątrz. Wciąż nie mogę uwierzyć, że wydostałem się z piekła i trafiłem do raju. Sięgnęła po niego. - Nie jestem w pełni taka, Damon. Nie jestem prawdziwie piękna, nie dorównuję fantazjom. Nie jestem nawet ich blisko. I życie ze mną nie byłoby rajem. Mówię bez ogródek co myślę i lubię mój sposób postępowania. Z czułością schylił głowę, aby znaleźć jego usta na jej. Na chwilę zagubili się razem, przeniesieni ponad czasem przez płynącą pomiędzy nimi magię.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Wówczas Damon podniósł głowę, aby na nią spojrzeć. Jego oczy były głodne. Spragnione. Zaborcze. - Dla mnie jesteś piękna, Sarah. Nigdy nie będę cię widział na żaden inny sposób. I na twoje szczęście, jestem uparty i szczery. Myślę, że są cechy to godne podziwu. - To rzeczywiście szczęście – wymruczała, pozwalając opaść jej powiekom a jej głowa odchyliła się, kiedy jego usta tchnęły ciepłe wilgotne powietrze na jej sutek tuż pod białą koronką. Jej ramiona tuliły jego głowę, kiedy wygięła się w łuk, oferując pokusę, oferując niebo. Jego usta były gorące i wilgotne, kiedy zamknęły się na jej piersi. Przeszył ją ogień, przeszył ogień jego. Sarah poddała się rozkosznej przyjemności, kiedy jego język tańczył i drażnił się z nią, a jego usta mocno ssały jej pierś przez koronkę. Zajęło mu sporo czasu, te powolne, leniwe badania, jego dłonie kształtujące jej ciało, używając opuszków palców, jak niewidomy odszukiwał każdej krzywizny, każdego wgłębienia. Ucząc się jej na pamięć. Wielbiąc ją. Sarah zagubiła się w doznaniach. Utonęła w nich. Nie pamiętała kiedy ściągnął jej spodnie, albo nawet rozsunął zamek. Ale jej koronkowy stanik już jakiś czas temu wylądował na podłodze, a on w jakiś sposób zdołał zdjąć obcisłe dżinsy z jej bioder. W mgle potrzeby i gorąca, pozbyła się reszty ubrania. Nie śpieszył się, nawet kiedy jego usta raz jeszcze stopiły się z jej, a ona próbowała uwolnić jego szerokie ramiona z koszuli, aby móc poczuć go, skóra przy skórze. Był cierpliwy i dokładny, zdeterminowany aby poznać jej ciało, znaleźć każde miejsce, które wyzwoliłoby odgłosy jej pragnienia. Jego dłonie przesuwały się po niej, znajdując cienie i wgłębienia, czule zarysowując palcami każde żebro. Pozwolił Sarah ściągnąć z niego ubranie, nie zauważając tego czy się o to nie troszcząc, całkowicie schwytany w sidła cudu, jakim było dawanie jej przyjemności. Kochał krótkie odgłosy, jakie wydawała łapiąc

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

gwałtownie powietrze i miękki krzyk, który wydobywał się głęboko z jej gardła. Sarah. Tak żywo reagująca i dająca. Powinien wiedzieć, że będzie hojną kochanką, łączącą się z nim całkowicie, dającą siebie nieskończenie. Jej bezinteresowny dar sprawił, że chciał być równie szczodry. Po raz pierwszy jego blizny nie były czymś, czego się wstydził, ani czymś, co musiał ukryć. Kiedy koniuszki jej palców wodziły po nim, nie było niechęci, nie było cofania się przed szpetnymi pamiątkami po torturach i morderstwie. Uspokoiła jego ciało, pieszcząc jego skórę, bardziej go podniecając, chcąc dotknąć go, pragnąc go z tą samą potrzebą, jaką i on jej pragnął. Położył ją powoli na prześcieradle, podążył za nią, układając swoje ciało na jej. Jej twarz była piękna, kiedy patrzyła na niego. Pocałował jej oczy, koniuszek nosa, kąciki ust. Wszędzie, gdzie jej dotykał, pozostawiał po sobie płomienie. Sarah była zaskoczona całkowitą intensywnością ognia. Był taki spokojny, zajęło to trochę czasu, ale ona spalała się w płomieniach, płonęła wewnątrz i na zewnątrz, pragnąć jego ciała w sobie. Usłyszała swój głos, miękką prośbę o łaskę, kiedy jego usta uszczypnęły ją tuż nad pępkiem i ruszyły w dół. Jego ręce poruszały się z pewnością, znajdując wnętrze jej ud, wilgotne gorące czekające na niego u połączeni jej nóg. - Damon – ledwie wyszeptała jego imię. Jej oddech wydawał się na stałe opuścić jej ciało. Brakło jej powietrza. Jego palce wsunęły się w nią głęboko, uderzenie zmysłowości, które pozbawiło ją myśli. Każda rozsądna myśl zniknęła. W jej głosie rozległ się ryk, kiedy jego usta znalazły ją, żądając jej, oznaczając jako jego. Nie mogła utrzymać spokojnie bioder, wijąc się, dopóki jego ręce nie przyszpiliły jej. Jego gorące usta pustoszyły ją a fala za falą przyjemności tętniły w niej z siłą

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

grzmiącego oceanu. Jej palce wplątały się w jego włosy, jej jedyna kotwica, trzymająca ją na ziemi, kiedy poszybowała wolna, wykrztusiwszy jego imię. Damon poruszył się, okrywając ją całkowicie, jego biodra wsunęły się kołyskę jej bioder. Był gruby i twardy, pulsował z własną potrzebą. Wbił się w nią głęboko, jego głos wzniósł się w krzyku, kiedy ogarnęła go porywająca przyjemność. Była gorąca, wilgotna i ciasna, aksamitna dłoń, która zamknęła się wokół niego, chwytając go z ogniem, którego nigdy nie doznał. Sarah. Magiczna Sarah. Zaczął się poruszać. Powoli. Jak mógł się spieszyć, kiedy był to pierwszy raz z Sarah. Chciał aby ten moment trwał wiecznie. Wiecznie dla obojga. Uwielbiał patrzeć na nią, kiedy poruszał się w niej. Jego ciało zagłębiało się w niej głęboko, a jej ciało przyjmowało go w swoim sekretnym azylu gorąco i radośnie. Jej biodra uniosły się, aby do niego dołączyć, dostosowały się do jego rytmu, odchylały się biorąc go głębiej i głębiej z każdym uderzeniem, pragnąc każdy cal jego ciała. Pragnąc go posiadać tak jak on pragnął jej. Ogień płonął. W jednym momencie był pewien, że ma go całkowicie pod kontrolą, upajał się nim, w następnej rozkosz była zbyt wielka aby ją znieść. Uderzyła w niego z siłą pociągu towarowego, rozpoczynając od palców stóp, sięgając czubka głowy. Jego głos wzniósł się z jej, połączony w doskonałej jedności. Mógł poczuć jak wstrząs przeszył ją, zaciskając się na nim, przyciągając go bliżej, niż kiedykolwiek przedtem. Leżeli razem, nie ośmielając się ruszyć, niezdolni do ruchu. Ich serca biły dziko, a płuca domagały się powietrza, otoczyli się ciasno nawzajem ramionami. Morska bryza łagodnie wlatywała przez okno, szepcąc łagodne odgłosy morza, które śpiewało dla nich wzburzonymi falami. Damon odnalazł spokój. Leżała w jego ramionach i pobudzona sporadycznie całowała jego pierś, a jej język wodził po jego bliznach. Za

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

każdym razem, gdy to robiła, jego ciało napinało się w odpowiedzi a ją przeszywał kolejny wstrząs. Byli połączeni tak całkowicie, złączeni tak ściśle, że nie wiedział, gdzie jego ciało zaczyna się a gdzie kończy. - Zostań ze mną przez resztę dnia, Sarah. Całą noc. Możemy robić cokolwiek chcesz. Tylko bądź ze mną – oparł się na łokciach, aby uwolnić ją od swojego ciężaru. Chciał, aby byli razem spleceni, jedno ciało, dzieląc się tą samą skórą, pochłaniając ją. Wyciągnęła rękę, aby prześledzić palcami bruzdy na jego twarzy. - Nie mogę myśleć o innym miejscu, w którym wolałabym być lub o osobie, z którą spędzałabym czas. - Zastanawiasz się, dlaczego mnie wybrałaś? Przestałem zadawać sobie to pytanie i po prostu to zaakceptowałem. Jestem wdzięczny, Sarah. - Patrzę na ciebie i po prostu to wiem. Kto może wyjaśnić, dlaczego jedno serce należy do drugiego? Nie zadawałam sobie tego pytania, Damonie. Jestem wdzięczna, że brama otworzyła się dla ciebie. – zaśmiała się nagle rozbawiona. – Przyszło mi do głowy, że uwodzisz mnie, aby spróbować odkryć sekret farby do konserwacji. Splótł palce z jej i wyciągnął jej ramiona ponad głowę. - To wydaje się być dobrym pomysłem. Może pewnego dnia, kiedy będę mógł mówić w czasie kochania się z tobą, będę zdolny do wydobycia z ciebie tego sekretu. - Dobry plan, może zadziałać, rzeczywiście, jeśli będziesz mógł mówić, kochając się ze mną – wyszeptała, kiedy obniżył głowę ku jej piersiom. – Damon. – Jej ciało było nadwrażliwe, ale wygięła się w łuk, zbliżając się do jego gorących ust. - Przepraszam, ale wyglądałaś tak kusząco, że nie mogłem się powstrzymać. Co myślisz o tym, żeby jedynie leżeć, nie mając nic na sobie, kiedy rozpalę ogień i zrobię ci coś do jedzenia? Nie jestem pewien, czy

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

zniósłbym, gdybyś założyła ponownie ubranie – jego zęby skubały jej piersi tu i tam. Jego język przesunął się po jej sutku. Całe ciało Sarah spięło się, każdy mięsień naprężył się. - Chcesz, żebym tu tylko leżała, czekając na ciebie? - Niecierpliwie na mnie czekała – poprawił. – Dobrze byłoby, gdybyś mnie potrzebowała. Nie mam nic przeciwko, jeśli leżałabyś na moim łóżku i myślała o mnie, płonącym w tobie. - Rozumiem. Myślałam, że byłoby lepiej, gdybym podążyła za tobą, patrzyła na ciebie, dotykała cię, kiedy będziesz pracował. Inspirowała cię. Mam wiele sposobów, aby, wiesz, inspirować cię. W jej głosie była niegodziwa nuta, która sprawiła, że całe jego ciało uświadomiło sobie, jak giętka i otwarta jest. Nagle stał się twardy jak skała, przepełniony pragnieniem. Damon spojrzał jej w oczy, rozszerzone w przyjemnej niespodziance. Pożądanie rozprzestrzeniło się w nich, czysta rozkosz. - Z żadną kobietą nie czułem się tak jak teraz, nigdy, Sarah. Wiem, że nie jest to możliwe. Myślę, że rzeczywiście mogłabyś chodzić po wodzie. - Jako mężczyzna, który spędzał większość czasu w laboratorium, wiesz jak działać na kobiety – zauważyła. Poruszał się z doskonałą powolnością, dzięki której znalazła się przy ścianie. Tarcie, które poczuła na swoim wrażliwym ciele sprawiło, że coś wywróciło się w jej wnętrzu. Nie miało znaczenia ile razy znalazła się na krawędzi, Damon poruszał się z doskonałą intuicją, doskonałą wiedzą o tym, czego potrzebuje. Czego pragnie. - Mogę czytać z twojej twarzy i z ciała – powiedział – Uwielbiam to, Sarah. Przede mną nic nie ukryjesz. - Dlaczego miałabym to robić? – dlaczego miała tego chcieć, jeśli nagroda była tak wspaniała? Jeśli Damon był mężczyzną, którego przeznaczenie

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

uważało za miłość jej życia, jej najlepszego przyjaciela i partnera, była skłonna do zaakceptowania wszystkiego, co chciał jej dać. Sarah kochała brzmienie jego głosu, rozważny, mądry sposób, w jaki podchodził do każdego tematu. I kochała jego całkowitą uczciwość. Ta sama surowa uczciwość była w sposobie, w jaki uprawiał miłość. Dał jej siebie, tak jak wziął ją jako swoją. Czuła jego pragnienie posiadania głęboko w swojej duszy, wypalające się w samych jej kościach. Był cierpliwy i dokładny, dopóki w pełni się nie pobudził. Jego ciało stało się siłą napędową, każde uderzenie było mocne, szybkie i naglące, zabrało ich obydwoje ponad morze, wznosząc ich, aż zagubili się w czasie i przestrzeni, dopóki mogli się ponownie poruszać. Damon trzymał ją w swoich ramionach, zwinięty obok niej. Nie chciał, aby ta bliskość między nimi się skończyła. W tej chwili byli w pełni zaspokojeni, wyczerpani, z trudem oddychali, ale wypełniał ich ten sam absolutny spokój. - Sarah – wyszeptał jej imię, oddając jej w ten sposób hołd najlepiej, niż w jakikolwiek inny sposób. - Te wszystkie uczucia, które odczuwasz względem mnie – powiedziała, przytulając się do niego bliżej. – Czuję to samo do ciebie. Nie chciałam nikogo w swoim życiu, tak jak i ty. Czasami czułam się zmęczona dawaniem cząstki mnie innym ludziom, ale nie mogłam nic na to poradzić. Znalazłam sobie miejsca, w którym czułam się bezpiecznie, miejsca, gdzie byłam sama i mogłam wczołgać się do nory i zniknąć na jakiś czas. - Teraz masz mnie. Będę twoim azylem, Sarah. Nie przeszkadzałoby mi odwracanie uwagi ludzi, kiedy zbierałabyś swoje siły - jego uśmiech kłócił się z wizerunkiem jej świątyni. – Nigdy nie miałem problemu z rządzeniem ludźmi.

Dla mnie zawsze ciężkie były kontakty z ludźmi. Nigdy nie

rozumieli, o czym mówię i doprowadzało mnie to do szaleństwa. Czasem,

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

kiedy masz pomysł, który jest tak wyrazisty i właściwy, po prostu musisz podzielić się nim z kimś. Ale nikogo nigdy wówczas nie ma. Sarah pocałowała koniuszki jego palców. - Możesz powiedzieć mi o każdym pomyśle, który przyjdzie ci do głowy, Damon. Podziwiam cię – jej uśmiech był w jej głosie. – I jestem bardzo dobra w kontaktowaniu się z ludźmi, więc nie musisz się o to martwić. - Zauważyłem – powiedział. – Mówiąc o komunikacji, upewniłem się, że zasłony nie rozsuną się. Dla bezpieczeństwa spiąłem je razem, na wszelki wypadek, gdyby twoje siostry zdecydowały się udać się na mury i popatrzeć przez teleskop. Sarah roześmiała się, tak jak przewidywał. - Wiedzą, że jestem z tobą. Nie naruszałyby naszej prywatności, kiedy wiedziałyby, że naprawdę się kochamy. Po prostu kochają mnie na tyle, aby mi dokuczać. Odczujesz to, kiedy nastanie ranek. Wcale to Damonowi nie przeszkadzało. Objął ją mocniej ramionami i stwierdził, że niecierpliwie oczekuje tego, co jej siostry mogą im zaserwować.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 10

- Okay, czy któraś z was naprawdę przeczytała tę przepowiednię? - Kate zażądała odpowiedzi, gdy szły chodnikiem w stronę domu Irene. Mgła była gęsta i ciężka, unosiła się nad morzem i przykryła miasto niczym koc. - Bo ja tak i wcale nie ma tam dobrych wieści dla nas. - Nie podoba mi się to - powiedziała Hannah - Może nie powinnyśmy pytać. Czy ignorancja może sprawić, że będziemy bezpieczne? - Jaka przepowiednia? – spytał z ciekawością Damon. Od śniadania spędzili razem ranek, dokuczając mu bezlitośnie, powodując, że na twarzy Sarah pojawił się rumieniec, a ona sama ukrywała twarz w jego piersi. Poczuł się właśnie tak jak przewidywał, jako część rodziny, a to uczucie było bezcenne. Sarah zaśmiała się ze złośliwą przyjemnością. - Wszystkie myślałyście, że to śmieszne, kiedy to mi się przytrafiało, ale ja przeczytałam całość. Wiem, co przytrafi się każdej z was. Jedna po drugiej polegniecie, niczym domino. Abbey wykrzywiła się do Sarah. - Nie wszystkie z nas, Sarah. Nie wierzę w los. Pozostałe dziewczyny ryknęły śmiechem. Sarah wsunęła swoją dłoń w Damona. - Przepowiednia to ta potworna klątwa, którą zostało obłożone siedem sióstr. Cóż, myślałyśmy, że to klątwa. Nie jestem teraz zbyt pewna, skoro spotkałam ciebie. Uniósł brwi. - Teraz naprawdę jestem ciekaw. Jestem wplątany jakoś w tę przepowiednię?

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Cztery kobiety znowu się roześmiały. Odgłos przeniósł się echem po ulicy. - Ty jesteś przepowiednią, Damon - powiedziała Kate. - Brama otworzyła się dla ciebie. Sarah przytoczyła fragment przepowiedni. - Siedem sióstr, które splatają i panują nad żywiołami lądu, morza i powietrza, nie mogą kontrolować losu, od którego uciekają. Jedną po drugiej, od najstarszej do najmłodszej odnajdzie swoje przeznaczenie. Kiedy zamknięta brama otworzy się na powitanie, pierwsza odnajdzie prawdziwą miłość. Jest tego jeszcze więcej, ale głównie chodzi o to, że po kolei każda z sióstr wyjdzie za mąż. Sarah i trzy siostry mamrotały, zrzędziły i potrząsały głowami. Damon wybuchnął śmiechem. - Musisz za mnie wyjść, prawda? Zastanawiałem się, jak zdołam cię zatrzymać, ale nie masz wyboru. Lubię tę przepowiednię. Mówi coś o skakaniu wokół mnie? - Zdecydowanie nie - odpowiedziała Sarah, mierząc wzrokiem roześmiane siostry. - Róbcie tak dalej, wszystkie, łącznie z Abbey, a wkrótce zobaczycie, jak ja się z was śmieję - zacisnęła palce wokół dłoni Damona. Będąc dziećmi, ustanowiłyśmy pakt, żeby pozostawić bramę zamkniętą na kłódkę i nigdy tak naprawdę nie umawiałyśmy się na randki, więc mogłyśmy być niezależne i wolne. Zawsze lubiłyśmy wspólne życie... i biedna Elle. Myśl o siedmiu córkach jest raczej zniechęcająca. - Dzięki niebiosom, że Elle będzie miała wszystkie dzieci - powiedziała Abbey. - Zamierzam mieć jedno i tylko dlatego, że jeśli nie miałabym wcale, wasza reszta doprowadziłaby mnie do szału. - Siódma córka zawsze ma siedem córek - wyjaśniła Kate. - Tak jest od pokoleń. Czytałam historię rodziny Drake i znalazłam, że przez wiele lat

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

całkowicie pewne jest szczęście w małżeństwie - uśmiechnęła się do Damona. Jak na razie nie znalazłam niczego wskazującego na to, żeby skakać wokół faceta, ale będę szukać dalej. - Jeśli będziesz to robiła, mogłabyś się też rozejrzeć za tradycją bycia posłuszną mężowi? – zapytał Damon. – Zawsze uważałem, że to słowo jest kluczowe w przysiędze małżeńskiej. Bez tego, mężczyzna nie ma szans. - Jeszcze czego – powiedziała Sarah. – To się nigdy nie zdarzy. Konsekwencje zamknięcia w dusznym laboratorium przez całe swoje życie już zaczynają być widoczne. Złudzenia pojawiły się wcześnie. Mijali mały, schludny domek z dużym podwórkiem od frontu otoczonym baśniowym białym płotem. Starsza para pracowała przy fontannie w środku rabat z kwiatami. Sarah zatrzymała się nagle, odwróciła i spojrzała na domek i dwójkę ludzi. Cień prześlizgnął się po dachu. Odrobina czegoś widzialnego, resztę stanowiła mgła. - Wracam za chwilę - pomachała starszej parze, która natychmiast wstała i podeszła do płotu. Siostry Sarah spojrzały na siebie niespokojnie. Damon podążył za nią. - Nie musisz rozmawiać z każdym mieszkańcem miasteczka - poradził Sarah. Zignorowała jego dobrą ocenę sytuacji i zaczęła rozmowę ze staruszkami. Damon westchnął. Miał wrażenie, że będzie chodził za nią i rozmawiał ze wszystkimi, których spotkają przez resztę swojego życia. -Otóż, Sarah, słyszeliśmy, że wróciłyście. Wszystko w porządku? Nie widziałam was od ilu? Dwóch lat? - powiedziała starsza kobieta i pomachała do sióstr. - Pani Darden, podziwiam państwa ogródek. Przebudowali państwo coś ostatnio? Dardenowie spojrzeli na niego, potem na Sarah. Staruszek odchrząknął.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Tak, Sarah, salon i kuchnię. Odziedziczyliśmy trochę pieniędzy, a zawsze chcieliśmy doprowadzić dom do porządku. Jest właśnie taki, jak tego pragnęliśmy. - To piękne - potarła kark i spojrzała na dach. - Widziałam, że mają państwo drabiny na zewnątrz. Robią coś państwo z dachem? - Przeciekał w zimę, Sarah - powiedział pan Darden. - Straciliśmy drzewo kilka miesięcy temu i gałąź uderzyła w dom. Mamy trochę kłopotów od tamtej pory. - Wygląda tak, jakby całą pracę wykonywali państwo samodzielnie zauważyła Sarah i znowu potarła kark. Damon wyciągnął ręce, aby pomasować jej kark łagodnymi palcami. Olbrzymie napięcie, które wyczuł na karku i na ramionach sprawiło, że się nie odezwał. Zamyślił się. - Słyszałam, że Lance doskonale zna się na dachach, panie Darden. Jest szybki i ręczy za swoją pracę. Zamiast chodzić po dachu i tracić czas, mogliby państwo zająć się ogrodnictwem - odwróciła lekko głowę, żeby spojrzeć na Damona. - Pan Darden znany jest ze swojego ogrodu i kwiatów. Każdego roku wygrywa na kiermaszu hybryd. Damon mógł dostrzec cień w jej oczach. Uśmiechnął się do niej, pochylił i pocałował ją łagodnie w czubek głowy, kiedy odwróciła się do państwa Darden. - Prawdopodobnie Lance potrzebuje pracy i oddalibyście mu wielką przysługę, zatrudniając go. Pani Darden pociągnęła męża za rękę. - Dziękuję, Sarah, to dobra rada i tak zrobimy. Martwiłam się o Clyde’a, gdy wchodził na dach, ale... - stopniowo umilkła. - Myślę, że masz rację, Sarah - zgodził się nagle pan Darden. - Zadzwonię do Lance’a od razu.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Sarah wzruszyła ramionami z wyuczoną swobodą, ale Damon wyczuł, że jej ramiona opadły z ulgą. - Nie mogę się doczekać tegorocznej kiermaszu, żeby zobaczyć pana piękne prace konkursowe. Chciałabym, żeby poznali państwo Damona Wildera, mojego przyjaciela. Kupił stary dom Hanovera - uśmiechnęła się słodko do Damona, żeby włączyć go do rozmowy. - Wiem, że często są państwo w ogródku i pracują nad swoim przepięknym ogrodem... Czy zauważyli państwo jakichś obcych zadających pytania lub sprawiających, że czują się państwo nieswojo? Dandrenowie spojrzeli na siebie. - Nie, Sarah, nie mogę powiedzieć, żebyśmy kogoś widzieli odpowiedziała pani Dandren. - Ale wtedy trzymalibyśmy się naszych spraw. Wiesz, że zawsze wolałam pozostawać poza obrębem afer sąsiedzkich. - Po prostu tak często pracują państwo na zewnątrz, przez co pomyślałam, że mogliby państwo mieć oko na okolicę i dać mi znać, jeśli coś wyglądałoby podejrzanie - powiedziała Sarah. - Możesz na nas liczyć, Sarah - odparł pan Dandren. - Dopiero co kupiłem sobie nową parę binokli, dzięki którym mam świetny widok na całą ulicę, gdy siedzę na ganku! - Dziękuję, panie Dandren - rzekła. - Byłoby cudownie. Jesteśmy właśnie w drodze do Irene i Drew. Uśmiech zniknął z twarzy pani Dandren. - Och, to takie smutne, Sarah. Mam nadzieję, że będziesz mogła im pomóc. Kiedy Libby wraca do domu? Ona z pewnością by pomogła. Co porabia? - Libby jest teraz za morzem, pani Darden - odpowiedziała. - Ma się dobrze. Na szczęście będzie niedługo mogła wrócić do domu. Przekażę jej, że pytała pani o nią.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Słyszałam okropne wieści o Donnie - ciągnęła pani Darden. - Czy ci obcy są zamieszani w atak? Obiło mi się o uszy, że jednego postrzeliłaś. Nie wierzę w przemoc dla zasady, Sarah, wiesz o tym, ale mam nadzieję, że uszkodziłaś go na tyle, aby pomyślał dwa razy, zanim zaatakuje kolejną kobietą. - Z Donną będzie wszystko dobrze - zapewniła ją. - I nie postrzeliłam go. Pani Darden poklepała ją po ramieniu. - W porządku, kochana, rozumiem. Sarah odwróciła się i pomachała radośnie. Siostry wybuchły dzikim śmiechem, Damon pokręcił powątpiewająco głową. - Myśli, że go postrzeliłaś. Nawet teraz, gdy zaprzeczyłaś, nie zmieniła zdania. - Prawda - przyszpiliła go surowym wzrokiem. - Tak samo wierzy, że ktoś widział, jak chodzę po wodzie. Ciekawe, kto puścił taką plotkę... Hannah pociągnęła Damona za rękaw, drażniąc się z nim, jednak był to z jej strony gest sympatii. - To było dobre, Damon. Szkoda, że ja o tym nie pomyślałam. Kate odrzuciła w tył głowę, śmiejąc się. Jej nieokiełznana grzywka powiewała lekko wokół jej twarzy. - To było bezcenne. I powinieneś usłyszeć, jak o tobie mówią. Ludzie szeptają, że jesteś znanym czarodziejem, od którego uczy się Sarah. - Nie naprawdę - sprzeciwiła się Sarah. - Co najwyżej mogą mówić, że to on uczy się ode mnie. Przysięgam, że szowinizm wystawia swoją brzydką głowę w tym stuleciu. Damon poczuł, że jasność wokół niego rozprzestrzenia się. Poczuł się częścią ich rodziny. Należał do nich, był otaczany wesołością i koleżeństwem. Nie czuł się jak patrzący na wszystko z zewnątrz odludek, jak zdarzało mu się przez całe życie. Siostry Sarah sprawiały takie wrażenie, jakby już

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

zaakceptowały jego obecność w swoich życiach i nawet sercach. Tolerancja i akceptacja wydawały się być dużą częścią rodziny Sarah. Nagle przyszło mu do głowy, nawet z groźbą wiszącą nad głową, że mniej czasu spędzał na myśleniu o traumatycznej przeszłości, a więcej o teraźniejszości i przyszłych miesiącach. - Myślę, że podoba mi się uważanie mnie za czarodzieja - zamyślił się Damon. - Sarah mówi, że jesteś mózgowcem - Kate pomachała do Jonasa Harringtona, gdy przejeżdżał obok nich wozem patrolowym. - Co robisz? - syknęła Hannah, ściągając jej dłoń w dół. - Nie bądź miła dla tego idioty. Powinnyśmy sprawić, żeby wjechał do rowu czy coś. - Nawet się nie waż - powiedziała surowo Sarah. - Mam na myśli, Hannah, że nie możesz używać naszego daru dla zemsty. Tylko, by czynić dobro. Zwłaszcza teraz. - To by było dla dobra - zauważyła Hannah. - Nauczyłabym tego okropnego człowieka kilku manier. Nie patrz na niego. I, Damon, przestań się do niego uśmiechać. Nie chcemy przecież, żeby zatrzymał się na pogawędkę warknęła ze zdegustowaniem, gdy samochód patrolowy skręcił w ich stronę. Widzicie, co zrobiliście? - wyrzuciła ręce w powietrze, gdy Harrington wysiadł z wozu. Nagły podmuch wiatru zwiał mu kapelusz z głowy i posłał go do rowu. - Bardzo zabawne, laleczko - powiedział Harrington. - Po prostu musisz się popisywać, nieprawdaż? Zgaduję, że twoja piękna twarz przyciąga zbyt mało uwagi. Kate i Sarah położyły ręce na ramionach Hannah, by ją powstrzymać. Sarah delikatnie wsunęła się między szeryfa a siostrę. - Wyciągnąłeś coś z więźnia, Jonas? - jej głos był ostrożnie miły. Jonas kontynuował przyszpilanie Hannah swoim lodowatym wzrokiem.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Niewiele, Sarah, i wciąż nie mamy lokalizacji pozostałych dwóch mężczyzn, którzy według ciebie byli w domu Widera tamtej nocy. Mogłaś po mnie zadzwonić, zamiast ścigać ich na własną rękę. Hannah poruszyła się jakby w geście protestu. Damon dostrzegł drżenie, które przebiegło przez jej ciało, ale jej siostry ostrożnie zbliżyły się do Hannah i pozostała spokojna. - Tak, następnym razem, Jonas, to zrobię: zostawię trzech mężczyzn podkradających się do domu z bronią wycelowaną w okno i pójdę znaleźć telefon, żeby do ciebie zadzwonić. Kurczę, te komórkowe telefony nie działają na wybrzeżu większość czasu, nieprawdaż? - Sarah uśmiechnęła się sarkastycznie. - Następnym razem pojadę na urwisko i dam ci znać, zanim sama się tym zajmę. Jonas nie spuszczał wzroku z twarzy Hannah. - Zrobisz to, Sarah - splótł pięści na biodrach. - Czy ktoś z was wziął w ogóle pod uwagę, że Sarah mogła zginąć? Lub jak mogłem się poczuć, znajdując jej martwe ciało? Albo, gdybym musiał przyjść do waszego domu, żeby powiedzieć wam o jej śmierci? Bo ja myślałem o tym sporo ostatniej nocy. - Ja też - powiedział Damon. - A przynajmniej o tym, że Sarah mogła zginąć z mojego powodu - wyciągnął rękę, by zaborczo otoczyć palcami jej kark. - Cholernie mnie to wystraszyło. Kate i Abbey wymieniły spojrzenia z Hannah. - Nie myślałam o tym - przyznała Kate. - Ani razu. - Wielkie dzięki, Jonas - powiedziała Sarah. - Teraz wszyscy doprowadzą mnie do szaleństwa, żebym zmieniła zawód. Jestem ekspertem od ochrony. - Może to przebija bycie laleczką, ale myślę, że mocno przesadziłaś, Sarah - odparł Jonas. - Bibliotekarka brzmi całkiem, całkiem.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Hannah zacisnęła zęby, ale pozostała cicho. Wiatr przemykał ulicą, zwiewając kapelusz szeryfa w stronę ścieku. Wylądował w ciemnej kałuży i zniknął z widoku. Harrington zaklął pod nosem i odmaszerował do samochodu, jego ramiona były sztywne z oburzenia. - Hannah - Kate zbeształa ją łagodnie - to nie było miłe. - Nie zrobiłam tego - zaprotestowała. - Najpierw dąb by się przewrócił i wbił go na stopę w ziemię, gdybym to była ja. Abbey i Kate spojrzały na Sarah. Tylko uniosła brwi. - Irene i Drew czekają. Damon wybuchnął śmiechem. - Widzę, że będę musiał cię obserwować przez cały czas. Dlaczego fakt, że siostry Drake mogły władać wiatrem, był tak normalny? Nawet Harrington traktował to, jakby nie było to niczym niezwykłym. Zatrzymali się przed domem Irene. Damon zauważył, że wszystkie kobiety wyprostowały się, jakby szykowały się do bitwy. - Sarah, co zamierzasz zrobić dla Drew? Z pewnością nie możesz wyleczyć go z choroby. Smutek zakradł się do jej oczu. - Nie, chciałabym mieć ten dar. Libby jest jedyną osobą z prawdziwym darem leczenia. Widziałam, jakie zdziałała cudy. Ale wyczerpuje ją to i dlatego, nie lubimy, gdy to robi. To zawsze kosztuje, Damon, kiedy używa się daru. - Więc nie wyczarowujecie zaklęć przy pomocy ropuch i wątrób smoka? był w połowie poważny. Łatwo mógł sobie wyobrazić je na miotłach, latające po nocnym niebie.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Cóż... - Abbey przeciągnęła słowo, przesuwając figlarnym wzrokiem po siostrach. - Możemy tak zrobić, jeśli wymaga tego sytuacja. Drake’owie zostawili po sobie przepisy i zaklęcia sprzed setek lat. Wolimy używać mocy, która jest w nas, ale czarowanie ma zasady. - Nigdy mi nie pozwalacie - marudziła Hannah. - Nie i nie mamy zamiaru - powiedziała stanowczo Sarah. - Tak właściwie, Damon, żeby odpowiedzieć na twoje pytanie, mamy nadzieję na ocenę sytuacji i może ofiarowanie Drew trochę więcej czasu. Jeśli jakość jego życia jest naprawdę zła, wolimy nie interweniować. Jaki byłby sens wydłużania mu bólu? W tym przypadku możemy złagodzić jego ból najlepiej jak potrafimy i zostawić wszystko naturze. - Irene myśli, że możecie go wyleczyć? - zapytał Damon, który nagle zmarkotniał. Zdał sobie sprawę, jak straszna odpowiedzialność ciąży na Drake’ach. Miejscowi wykorzystywali ich ekscentryczność i widzieli w nich cudotwórców. - Chce w to wierzyć. Jeśli Libby i reszta moich sióstr byłaby tutaj, razem mogłybyśmy naprawdę pomóc, ale to, co możemy teraz zrobić to spowolnienie wszystkiego, by dać mu więcej czasu. Dowiemy się od Drew, czego chce. Musisz dla nas zająć Irene. Spraw, żeby poszła do kuchni i zrobiła nam lemoniadę i poczęstowała jej sławnymi ciasteczkami. Będzie niespokojna, Damon, dlatego naprawdę musisz nad tym popracować. Potrzebujemy czasu z Drew. Oczy zwęziły mu się, gdy badał poważną twarz Sarah. - A co z tobą i twoimi siostrami? Będziecie chore tak jak ostatnim razem? - Tylko jeśli nad nim popracujemy - powiedziała Sarah. - Wtedy nie wiem, jak dowleczesz nas do domu. Będziesz musiał poprosić Irene, żeby nas odwiozła.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Powinnyśmy zabrać samochód - zgodziła się Kate. - Myślicie, że to zły znak? Może nic nie da się zrobić. - Nie myśl tak, Kate - Abbey udzieliła jej reprymendy. - Kochamy chodzić i fajnie jest być razem. Możemy to zrobić. Jeśli będziemy miały szczęście, możemy dać Drew wystarczająco czasu, żeby pozwolić Libby na powrót do domu. - Libby wraca? - zapytał Damon. - Nie wiem, Damon - odparła Hannah, unosząc brwi. - To zależy teraz od ciebie, prawda? - Dlaczego miałoby zależeć ode mnie? - Myślałam, że mówiłaś, że to najmądrzejszy człowiek na planecie zakpiła Kate. - Nie wynalazłeś jakiegoś ściśle tajnego systemu obrony? Damon wlepił wzrok w kobiety, potem w Sarah. - Jeśli tak i jeśli byłoby to ściśle tajne, nikt by o tym nie wiedział, nie? Hannah wybuchła śmiechem. - Nie złość się, Damon, Sarah nam nie powiedziała. Dzielimy się wiedzą, coś jak wspólna pula. Nie mogę ci powiedzieć, jak to działa, tylko tyle, że wszystkie to mamy. Nigdy nie zdradziłaby takich informacji, nawet nam. Tak się po prostu dzieje. Żadna z nas nic nie powie - wykręcała się - poza drażnieniem się z tobą. - Dlaczego więc zależy ode mnie, czy Libby wróci? - Przyjedzie, jeśli będzie ślub - zauważyła Kate z szerokim uśmiechem.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Rozdział 11

Damon rozejrzał się wokół po czterech bladych twarzach. Każda z sióstr Drake leżała na kanapie lub zajmowała krzesło, a wyczerpanie było wypisane na ich twarzach. Przez moment czuł się bezsilny pośród ich znużenia, nie wiedział co dla nich zrobić. Usiadły w samochodzie nie odzywając się, z białymi twarzami i drżącymi ciałami. Jemu ledwie udało się pomóc im dotrzeć do domu na klifie. Telefon zadzwonił, odgłos był przeszywający w kompletnym bezruchu w domu. Kobiety nie poruszyły się ani nie odwróciły w kierunku dźwięku, więc Damon podniósł słuchawkę. - Tak? W słuchawce zapadła długa cisza. - Ty musisz być Damon – głos był jak pieszczota aksamitu. – Co się z nimi dzieje? Mogłam je wyczuć nawet tu – głos nie powiedział, gdzie znajduje się tu. - Jesteś siostrą? - Oczywiście – teraz było zniecierpliwienie. – Elle. Co się z nimi dzieje? - Były u Irene, aby zobaczyć Drew – Damon mógł usłyszeć jawną ulgę w lekkim westchnieniu po drugiej stronie. - Zrób im słodką herbatę. Puszka jest na kredensie na prawo od kuchenki, oznaczonym magią. Damon zabrał ze sobą telefon do kuchni. - Wsyp kilka łyżeczek mieszanki do dzbanka z herbatą i pozwól, by herbata się rozpuściła. To pomoże. Czy w domu jest ciepło? Jeśli nie, spraw, żeby tak było: rozpal ogień i użyj pieca, jakkolwiek to zrobisz. Kiedy wesele? - Jak szybko ty i twoje siostry możecie wrócić do domu? - zapytał Damon.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Wiesz, że powinnam się na ciebie złościć. Nie ten palnik, użyj tego z tyłu. To dobry dzbanek. - Nie widzę różnicy między palnikami, ale niech będzie. Czemu miałabyś być zdenerwowana? Nawet nie zastanowił się nad tym, skąd wiedziała, co robi i którego palnika używa. Przyjął to w sposób oczywisty. - Ponieważ koncentruję się na nim, w sensie palnika. A co do zdenerwowania, myślę, że zacząłeś coś, nad czym nie masz kontroli. Nie mam zamiaru szukać mężczyzny przez dłuższy czas. Mam do zrobienia trochę rzeczy w życiu, a mężczyzna się do nich nie zalicza, dziękuję bardzo. Zaparzacz do herbaty jest na samym dnie szuflady na lewo od zlewu - mówiła tak jakby wiedziała, że zamierzał przeszukać szuflady w poszukiwaniu zaparzacza, żeby włożyć do niego herbatę. Dom zadrżał. Znieruchomiał. Fala alarmu przebiegła przez Damona. - Co to było? - Elle znów była zaniepokojona. - Może trzęsienie ziemi. Małe. Wstawiłem czajnik, w dzbanek z mieszanką jest już gotowy, miały być dwie łyżeczki? Wąchałaś to ostatnio? Damona kusiło, żeby spróbować - To nie wątroba smoka, prawda? Elle wybuchła śmiechem. - To zachowujemy dla Harringtona. Kiedy wpadnie, wrzucimy ją do kawy. - Naprawdę mu współczuję. Ku jego zdumieniu czajnik niemal natychmiast wydał z siebie głośny, przeszywający pisk. Wlał wodę do małego dzbanka i narzucił na niego ścierkę, by dodać ciepła. - Nadal zamierzasz mieć siedem córek? - zapytał z ciekawością, zdziwiony tym, że ktokolwiek mógłby to nawet rozważać. Tak zdziwiony, że z pełną swobodą rozmawiał z kimś obcym.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Dom zadrżał po raz drugi. Gałąź uderzała w zewnętrzne ściany z upiornym odgłosem. Wiatr zawodził i szarpał oknami. - Tak mówi przepowiednia – odpowiedziała Elle z cichym westchnieniem rezygnacji. – Damon, czy coś się tam jeszcze innego dzieje? - Nie, są tylko bardzo zmęczone – Damon rozlał herbatę w cztery filiżanki i ułożył je na tacy. – I dom wciąż drży. - Odłóż słuchawkę i zadzwoń po szeryfa – powiedziała Elle natarczywie. – Zrób to teraz. Wyłapał nagły alarm w jej głosie i chłód przeszedł mu po kręgosłupie. Cholera by wzięła ten cały ich paranormalny nonsens. Naprawdę nic się nie działo, tak? Psy warczały w wściekłej prowokacji. Zwierzęta były z przodu domu, wewnątrz ogrodzenia, ale uderzały ciałami we frontowe drzwi tak silnie, że drzewo mogłoby pęknąć. Damon zrobił to, co nakazała mu Elle i zadzwonił do biura szeryfa po pomoc. Nikt nie krzyczał. Większość kobiet krzyczałaby w tych okolicznościach, ale żadna z nich tego nie zrobiła. Kiedy wniósł tacę do salonu, wszystkie cztery siostry siedziały cicho na krzesłach. Zignorował dwóch mężczyzn stojących na środku pokoju z wyciągniętymi broniami. Wcześniej, kiedy doszło do konfrontacji z bronią i przemocą, spanikował. Tym razem jednak zachował spokój. Znał zabójców. Wiedział, czego oczekiwać. I tym razem wiedział, że nie pozwoli zranić im sióstr Drake. To był dla niego jasne. Nie miało dla niego znaczenia, czy umrze, potrzebował tych kobiet, aby przetrwały i żyły. Tylko one się liczyły, tylko one. Kobiety pozostaną żywe. Damon postawił tacę na stoliku do kawy i podał każdej z kobiet filiżankę z herbatą, nim odwrócił się do dwóch mężczyzn. Pamiętał ich z najmniejszymi szczegółami. Mężczyzna ze spuchniętą szczęką znajdował przyjemność w

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

torturowaniu go. Damon cieszył się, że uderzył laską wystarczająco mocno, aby pękła tamtemu szczęka. Damon wyprostował się powoli. Ci mężczyźni zabijali dla wiedzy, która przechowywał w swoim mózgu. Na stałe go okaleczyli i zmienili całe jego życie. Teraz stali w domu Sarah, co było czystym bluźnierstwem. Weszli przez rozsuwane drzwi i pozostawili je za sobą otwarte. Na zewnątrz morze wydawało się spokojne, ale mógł dostrzec, w oddali, małe spienione fale, które zbierały się i toczyły wokół budynku, grzmocąc na otwartych wodach. Poczuł jak moc przenosi go, łączy z kobietami, poprzez Sarah. Ukochana, tajemnicza Sarah. Czekał, aż kobiety wypiją swoje herbaty. Próbując zyskać za czasie, dokładnie wiedząc, co zrobi. - Wydaje się, że wasza dwójka znów powróciła – w końcu Damon się przywitał. Zrobił dwa kroki w jego prawą, bliżej Sarah, obracając się nieznacznie w bok, aby mogła zobaczyć małą broń, jaką wziął z ukrytej szuflady, którą wskazała Elle. – Nie macie rodzin ani domów, do których moglibyście pójść? - Zamknij się, Wilder. Wiesz, czego chcemy. Tym razem mamy kogoś, o kogo się troszczysz. Kiedy przyłożę broń do jej głowy, sądzę, że powiesz mi to, co chcę wiedzieć. Wzrok Damona ominął mężczyznę i padł na kołyszące się morze. Podmuch wiatru przecinał powierzchnię, wzbudzając białą pianę. Fale piętrzyły się wyżej. Psy nadal ryczały w przypływie furii i trzęsły podstawą drzwi do salonu. Damon spokojnie przeczesał palcami włosy, z wzrokiem utkwionym w odległym punkcie za mężczyzną. Siostry piły gorącą, słodką, ożywiającą herbatę. I moc poruszyła Damonem silniej niż kiedykolwiek. Wokół każdego mężczyzny tam i z powrotem przelatywał cień. Czarny krąg, który zdawał się otaczać pierwszego, potem innych. Czasem cień przybierał ludzką postać. Przez większą część czasu jednak pozostawał bez kształtu.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Może filiżankę herbaty? - zapytała uprzejmie Sarah. - Mamy ich mnóstwo. - Usiądźcie - zapraszała Kate. Zmieniła pozycję, łagodny ruch prawie niezauważalnie umieścił jej ciało między pistoletami i Hannah. - Ta broń jest prawdziwa - mężczyzna ze spuchniętą szczęką tracił panowanie nad sobą. - To nie przyjęcie - wyszczerzył się złośliwie do partnera. - Jednakże gdy się skończy, może zabierzemy jedną lub dwie kobiety na drogę. Sarah wyglądała na znudzoną. - To bardzo oczywiste, że żaden z was nie jest mózgiem tego przedsięwzięcia. Nie wyobrażam sobie tego człowieka w więzieniu. Kto na świecie wynająłby takich dwóch wesołków, żeby odkryli państwową tajemnicę? To prawie niedorzeczne. Wpakowaliście się w kłopoty i szef zamierza się was pozbyć? - Żartownisia z ciebie, panienko - nie będzie zbyt trudno cię zastrzelić. - Napijcie się herbaty, w ostateczności możemy być uprzejme powiedziała słodko Abbey. W jej głosie zabrzmiała dziwna kadencja, śpiewna nuta, która sprawiła, że słuchaczy przyciągnęły jej sugestie. - Jeśli zamierzacie spędzić z nami trochę czasu, możemy też się dobrze cieszyć się filiżanką dobrej herbaty i poznawać siebie nawzajem. Powietrze w pomieszczeniu było świeże, praktycznie perfumowane, już pachnęło morzem, rześko, wyraźnie i słono. Dwóch mężczyzn wyglądało na zaskoczonych, mrugali szybko i wymieniali długie zdziwione spojrzenia spod zmarszczonych brwi. Mężczyzna z opuchniętą szczęką opuścił broń i zrobił krok w kierunku tacy z małym dzbankiem do herbaty. Kate wpatrywała się intensywnie w zamknięte frontowe drzwi oraz na samą gałkę. Sarah nawet przez chwilę nie oderwała wzroku od dwóch mężczyzn. Czekała. Oceniała. Łowczyni. Damon tak właśnie o niej myślał.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Słuchając, pomyślał, że słyszy muzykę daleko od strony morza. Muzykę wiatru. Miękką melodię wzywającą żywioły. Przez cały czas ciemny cień przesuwał się wokół dwóch intruzów. Hannah uniosła ramiona za kanapę w pełnym gracji, elegancji ruchu. Wiatr uniósł się, wybuchając, wpadając do pokoju z siłą pociągu towarowego. Mężczyźni zachwiali się pod wpływem ataku, wiatr rozdzierał ich ubrania. Zamek drzwi przekręcił się i drzwi otworzyły się gwałtownie pod naporem siły psów. Psy wskoczyły do środka, obnażając zęby. Damon zamrugał, kiedy skulony cień skoczył na jednego z mężczyzn i tam pozostał. Sarah już była w ruchu, skacząc w stronę mężczyzn. Zeszła nisko, aby obalić pierwszego mężczyznę tnącym kopniakiem, a mężczyzna potoczył się po ziemi. Uderzył partnera, zwalając go z nóg, a tamten uderzył głową w podstawę krzesła. Sarah złapała broń, rzuconą jej przez Damona. Mężczyzna z napuchniętą szczęką wstał, rzucił krzesłem, kiedy sięgnął po drugą broń. Damon spróbował kopnąć go swoją zdrową nogą. Sara wystrzeliła trzykrotnie, pociski odciągnęły mężczyznę z dala od Damona. Ze spokojem przystawiła rozgrzaną lufę do skroni intruza na podłodze. - Radzę się nie ruszać – ale patrzyła na mężczyznę, którego postrzeliła, patrzyła jak Hannah i Abbey próbują ocucić mężczyznę. Patrzyła jak ciemny cień wykrada się, niosąc ze sobą coś ciężkiego. Wiedząc, że siostry nie mogą cofnąć tego, co zrobiła. Sarah otarła czoło dłonią i zamrugała, powstrzymując łzy. Kate zbierała broń. Abbey trzymała psy, poprzez zwyczajne dotykanie dłońmi ich głów w ostrzeżeniu. - Przepraszam, Sarah – powiedział Damon. - To było konieczne – czuła się chora. Nie miało znaczenia, że zamierzał zabić je wszystkie ani że Śmierć była usatysfakcjonowana. Odebrała życie.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Wiatr wniknął do pomieszczenia raz jeszcze, tym razem jednak była to miękka bryza, przynosząca muzykę. Dotykająca Sarah. Spojrzała na swoje siostry i uśmiechnęła się ze zmęczeniem. - Hannah, kawaleria przybywa. Pozwól im wejść do środka i nie rób niczego, czego byś później żałowała. Hannah przewróciła oczami i przeszła przez pokój głośno stąpając, przy okazji wyładowała swoją frustrację kopniakiem w goleń trzymanego przez Sarah mężczyzny. - Wielkie dzięki. Jestem zmuszona patrzeć na tą gigantyczną kanalię dwa razy w ciągu dnia. To o wiele więcej niż jakakolwiek kobieta ma do czynienia. Abigail pochyliła się, jej twarz zrównała się z więźniem Sarah. - Naprawdę chciałbyś powiedzieć mi, dla kogo pracujesz, prawda? – jej głos był słodki, hipnotyzujący, nieodparty. Patrzyła mu prosto w oczy, trzymając go w niewolo. Czekając na nazwisko. Czekając na prawdę. W drzwiach Hannah zawołała na powitanie Jonasa Harringtona. - Jak zwykle jesteś trochę spóźniony. Wciąż nie skończyłeś z tym brzydkim nawykiem spóźniania się, który zaczął się jeszcze w szkole. Zawsze musiałeś mieć swoje własne wejście co najmniej dziesięć minut po dzwonku – oparła dłoń na biodrze i odrzuciła jedwabną masę falistych włosów opadających jej na ramiona. – Wcześniej było to dziecinne, dziś jest karygodne. Rozmyślnie stanął blisko niej, przytłaczając ją swoim o wiele większym ciałem. - Ktoś już dawno powinien przerzucić cię przez swoje kolano – słowa były zbyt ciche, aby ktoś jeszcze mógł je usłyszeć. Przemknął obok niej wchodząc do pomieszczenia. Tylko przez chwilę jego iskrzące się oczy smagnęły ją wzrokiem, rozpalając ją. Każda kobieta w pokoju zareagowała, oczy spiorunowały Jonasa. Hannah podniosła rękę w cichym przyznaniu się, że go sprowokowała.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

Pozwoliła wejść pozostałym oficerom zanim zaprowadziła psy do sypialni. Damona zauważył, że nie wróciła. Wszystkie kobiety były wyczerpane. Damon chciał, aby każdy zniknął. Ważniejsze wydawało się podanie więcej herbaty do rąk sióstr Drake, owinięcie ich kocami, które ochroniłyby je przed wścibskimi oczami, kiedy były

tak

bezbronne.

Stanął

bliżej

Sarah,

kiedy

była

wielokrotnie

przepytywana. Lekarz sądowy usunął ciało a ekipa dochodzeniowa weszła do pokoju. Każda z sióstr składała oddzielną relację, co wydawało się dla Damona trwać wieczność, zanim znów miał kontrolę nad domem. - Dzięki, Abbey, nie wiem jak udało ci się wydobyć to nazwisko. Przy odrobinie szczęścia będą mogli złapać każdego, kto będzie mnie ścigał. Abbey zamknęła oczy i położyła głowę na oparciu krzesła. - To była dla mnie przyjemność. Odbierzesz telefon? Powiedz Elle, że jesteśmy zbyt zmęczone aby rozmawiać i niech powie reszcie, że wszystko z nami w porządku. - Telefon nie dzwoni – ale już szedł do kuchni, aby go odebrać. Oczywiście, że nie dzwonił. Jeszcze. Ale może zadzwonić. I zadzwonił. A on uspokoił Elle, że nie zostawi jej sióstr samych i że u nich było już wszystko dobrze. Wydawało się, że minęły godziny, zanim został sam z Sarah. Jego Sarah. Zanim mógł objął dłońmi jej twarz, pochylić swoją głowę i pocałować ją z całą czułością, jaką w sobie znalazł. - Zobaczyłem coś jeszcze, cień, ciemny i ponury. Czułem, że to jest na mnie, ze mną, a teraz zniknęło. To brzmi śmiesznie, Sarah, ale czuję się lżejszy, jak gdyby został ze mnie zdjęty wielki ciężar. Wiesz o czym mówię, prawda? - Tak – powiedziała po prostu. Jego wzrok przesunął się zaborczo po jej twarzy.

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

- Wyglądasz na tak zmęczoną. Zaniósłbym cię do łóżka, ale nie dotarlibyśmy do niego, gdybym spróbował. Zdobyła się na mały uśmiech. - To byłoby niezłe, gdybyś opuścił mnie na podłogę. Po prostu bym zasnęła. Pomógł jej przejść przez hol do schodów. - Hannah ma wieżyczkę, prowadzącą na mury, prawda? Sarah była zadowolona, że wiedział. - Morze przyciąga ją. Wiatr i deszcz. Pomaga jej to być tam, wysoko w górze, skąd może wiedzieć to wszystko. Cieszę się, że rozumiesz. Wspinał się za nią po schodach, gotowy złapać ją w razie upadku. Gotowy zrobić cokolwiek, aby ją chronić. - Zaskakuje mnie, że czuję potęgę tego domu. Jestem naukowcem. To, czym jesteś ty i twoje siostry nie ma dla mnie żadnego sensu. Cholera, nawet nie wiem, jak cię opisać, ale wiem, że to jest prawdziwe. - Zostań dziś ze mną, Damon – powiedziała Sarah. – Czuję się taka znużona, jak gdybym za bardzo się rozciągnęła. Kiedy jesteś ze mną, nie jestem taka zagubiona. - Musiałabyś mnie stąd wyrzucić, Sarah – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Wiem, że cię kocham i pragnę, abyś została moją żoną. Nie chcę, abyśmy kiedykolwiek byli rozdzieleni. - Czuję to samo, Damon – Sarah otworzyła drzwi swojej sypialnie i padła na duże łoże z baldachimem. Dla niego wyglądała pięknie, leżąc tam, czekając, aż położy się przy niej. Jej okno wychodziło na morze. Damon mógł zobaczyć wodę, głęboki błękit, wysokie fale, które upadały, sięgając brzegów i oddalały się od nich jak robiły to od tak wielu lat. Spokój był w jego sercu i umyśle. Ciszy śmiech rozchodził się z różnych części domu. Zagarniał dla siebie powietrze,

by aksela

Feehan Christine – Magic in the Wind

wypełniając dom radością. Sarah wróciła. Sarah jest w domu. A Damon powrócił do domu razem z nią.

by aksela