Feehan Christine - 4 Mroczna magia

FEEHAN CHRISTINE

MROK CZ. 4 “DARK MAGIC” MROCZNA MAGIA

Tłum. Joanna JKK i milila87

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Noc pulsowała życiem, biciem serc niezliczonej liczby ludzi. Szedł między nimi niewidziany, niewykryty, poruszając się z płynną gracją dzikiego drapieżnika. W nozdrzach silnie odczuwał ich zapach. Mdłe perfumy. Pot. Szampon. Mydło. Alkohol. Narkotyki. AIDS. Słodka, zdradliwa woń krwi. Jakże wielu ludzi w tym mieście. Bydło. Owce. Zdobycz. Miasto było znakomitym miejscem do polowań. Lecz on pożywił się już tego dnia, więc pomimo, że krew szeptała do niego, kusząc obietnicą siły, potęgi, uwodzicielską gorączką podniecenia, powstrzymał się od ulegania swoim pragnieniom. Po tych wszystkich wiekach stąpania po ziemi, wiedział, że cicho szeptane obietnice były bez pokrycia. Miał już olbrzymią moc i siłę, wiedział, że gorączka, jakkolwiek by nie była kusząca, była taką samą iluzją jak ludzkie narkotyki. Stadion w tym nowoczesnym mieście był ogromny, zapchany tysiącami ludzi. Przeszedł obok strażników bez chwili wahania, bezpieczny, wiedząc, że nie mogą wykryć jego obecności. Pokaz magii- łączący wyczyny ucieczki, zniknięcia i tajemnicy – był już prawie zakończony, a oczekiwanie- ciche i wstrzymujące oddech- zaległo wśród tłumu. Na scenie słup mgły wzniósł się z miejsca, gdzie, chwilę wcześniej stała sama iluzjonistka. Wmieszał się cienie, jego blade, srebrzyste spojrzenie wbijało się w scenę. Wtedy z

mgły wyłoniła się ona- spełnienie fantazji każdego mężczyzny- marzenie o gorących, parnych nocach. Na satynie lub jedwabiu. Oczarowująca gracja ruchów kobiety przywodziła na myśl tajemniczą, mistyczną mieszankę niewinności i uwodzenia. Gęste granatowo-czarne włosy opadały falującą kaskadą aż do jej bioder. Biała wiktoriańska koronka sukni zakrywała jej ciało, unosząc wysokie, pełne piersi i formując jej wąską klatkę piersiową wraz z wciętą talią. Małe perłowe guziki u dołu sukni były rozpięte od rąbka aż do pół uda, ukazując przelotnie ponętne pięknie ukształtowane nogi. Jej znak firmowy- ciemne okulary- zasłaniały oczy, ale przyciągały uwagę do kuszących ust, idealnych zębów oraz klasycznych rysów twarzy. Savannah Dubriński, jedna z największych magików na świecie. Mężczyzna wytrzymał już blisko tysiąc lat ponurej pustki. Bez radości, gniewu, bez pożądania. Żadnych emocji. Nic, oprócz przyczajonego wewnątrz głodnego, niezaspokojonej bestii. Nic prócz rosnącej ciemności, plamy rozrastającej się w jego duszy. Jasne oczy ślizgały się po niewysokiej, idealnej figurze, a potrzeba nagle w niego uderzyła. Twarda. Brzydka. Bolesna. Jego ciało spuchło, stwardniało, każdy mięsień napiął się, gorący i bolesny. Palce zgięły się wolno wzdłuż oparcia fotela, wbijając się głęboko i pozostawiając widoczne odbicie ludzkich palców w metalu. Pot kroplił mu się na czole. Pozwolił, aby ból przepływał przez niego. Smakując go. Czuł. Jego ciało nie tylko jej pragnęło. Żądało jej, płonęło za nią. Zwierzę uniosło swój łeb i spoglądało na nią, znacząc ją, roszcząc swych praw do niej. Ostry, niebezpieczny i okrutny

głód narastał. Na scenie dwójka asystentów zaczęła zakuwać ją w łańcuchy, ich ręce dotykały jej miękkiej skóry, ich ciała ocierały się o nią. Niski warkot narastał mu w gardle, jego jasne oczy płonęły dziką czerwienią. W tej chwili tysiąc lat samokontroli zniknęło w ogniu, uwalniając niebezpiecznego drapieżnika. Wiedział, że nikt nie jest już bezpieczny, śmiertelnik czy nieśmiertelny. Na scenie głowa Savanny uniosła się i odwróciła, jak gdyby wyczuwała niebezpieczeństwo, mały jelonek schwytany w pułapkę, przyszpilony do ziemi. Jego wnętrzności zacisnęły się gorąco. Uczucia. Ciemne pożądanie. Dzika żądza. Silna, prymitywna potrzeba posiadania. Zamknął oczy i odetchnął głęboko. Wyczuł jej strach i był z niego zadowolony. Myśląc, że jest just stracony na cała wieczność, nie dbał o to, że uczucia mogą być tak intensywne by doprowadzić go na skraj przemocy. Były prawdziwe. Możliwość odczuwania była radosna, bez względu na to ja niebezpieczne były to uczucia. Nie miało dla niego znaczenia, że niesłusznie ją oznaczył jako swoją, że zgodnie z prawem nie należała do niego, że manipulował wynikiem ich związku nawet przed jej urodzeniem, że złamał praw swojego ludu by ją posiadać. Nic nie miało znaczenia. Jedynie to, że wreszcie była jego. Wyczuł poszukiwania jej umysłu, otarły się o niego jak skrzydła pięknego motyla. Lecz on był prastary, potężny, a jego wiedza przerastał granice Ziemi. Był tym, o którym przedstawiciele jego własnego gatunku mówili szeptem, z trwogą, strachem i lękiem. Mroczny. Mimo przeczucia niebezpieczeństwa, nie miała szans aby go odnaleźć, aż sam na to nie pozwoli. Jego usta rozciągnęły się w cichym warczeniu gdy

blond pomocnik położył rękę na twarzy Savanny i odcisnął pocałunek na jej czole, zanim zamknął ją, zakutą w kajdany i związaną, w stalowej skrzyni. Kły wysunęły mu się w ustach i bestia spoglądała na tego człowieka zimnym, nieruchomym spojrzeniem mordercy. Z rozmysłem skupił się na gardle blondyna- pozwolił mu poczuć, tylko na jedną chwilę, agonię uduszenia. Mężczyzna złapał się za gardło i potknął się, później doszedł do siebie, wciągając powietrze do płuc. Rzucił szybkie, nerwowe spojrzenie dookoła, na próżno próbując wejrzeć w publiczność. Ciągle ciężko jeszcze oddychając, odwrócił się by pomóc opuścić stalową skrzynię do pomieszczenia zalanego wodą. Niewidoczny drapieżca miękko warknął ostrzeżenie, śmiertelny, groźny dźwięk, który mógł usłyszeć jedynie blondyn. Mężczyzna na scenie pobladł widocznie i mruknął coś do drugiego pomocnika, który szybko potrząsnął głową marszcząc brwi. Podczas gdy powrót możliwości odczuwania przyniósł starszemu nieopisaną radość, utrata kontroli natomiast była niebezpieczne, nawet dla niego. Odwrócił się od przedstawienia i opuścił stadion, a każdy krok oddalający go od Savanny był bolesny. Mimo to zaakceptował ból, ciesząc się możliwością jego odczuwania. Sto pierwszych lat jego istnienia było dziką orgią uczuć, zmysłów, mocy i pożądania- nawet dobroci. Ale z wolna, nieubłaganie, ciemność która narażała na niebezpieczeństwo duszę męskich przedstawicieli Karpatian niemających towarzyszki życia, upomniała się również o niego. Emocje wyblakły, kolory znikły, aż po prostu tylko istniał. Eksperymentował, odkrywał moc i wiedzę oraz zapłacił za to wysoką cenę. Pożywiał się, polował, zabijał kiedy uznawał to za właściwe. A ciemność zawsze gęstniała, grożąc skażeniem jego duszy na zawsze, zamianą w jednego z

przeklętych- Nieumarłych. Ona była niewinna. Był w niej śmiech, współczucie, dobroć. Była światłem w jego ciemności. Gorzki śmiech ze śladem okrucieństwa wykrzywił jego zmysłowe usta. Jego wyraźnie zarysowane muskularne mięśnie zafalowały. Odrzucił do tyłu swoje gęste, kruczo-czarne, długie do ramion włosy. Jego twarz stała się równie szorstka i bezlitosna, jak on sam. Blade oczy, które z łatwością przyciągały uwagę śmiertelników, trzymały ich na uwięzi, wprowadzały w trans, stały się oczami śmierci, srebrnym cieciem zimnej stali. Nawet z oddali czuł burzliwy aplauz, który wstrząsał podłogą, ryczącą aprobatę tłumu, która sygnalizowała ucieczkę Savanny z zalanej skrzyni. Wmieszał się w noc, złowrogi cień niemożliwy do wykrycia zarówno przez ludzi, jak i innych z jego rasy. Jego cierpliwość była nieziemska, jego bezruch równy spokojowi gór. Stał nieruchomo wśród szaleństwa tłumów, hałaśliwie wylewających się ze stadionu, wsiadających do samochodów na parkingu, tworzących nieuniknione korki drogowe. W każdym momencie wiedział, gdzie ona jest, upewnił się o połączeniu z nią kiedy była jeszcze dzieckiem. I śmierć jedynie mogła zerwać więzi jakie wykuł między nimi. Savanna rozdzieliła ich oceanem, uciekając do ojczyzny swojej matki, Ameryki, i w swojej niewinności myślała, że jest bezpieczna. Upływ czasu niewiele dla niego znaczył. W końcu odgłosy samochodów i ludzi ucichły, światła pogasły wokół niego, pozostawiając go nocy. Odetchnął głęboko, upojony jej zapachem. Napiął mięśnie, pantera podchodząca swą zdobycz. Mógł usłyszeć jej miękki śmiech, niski, dźwięczny niezapomniany. Rozmawiała

właśnie z blond asystentem, doglądając pakowania swoich rekwizytów do załadunku na ciężarówki. Chociaż tych dwoje było jeszcze w budynku i w znacznej odległości od niego, bez wysiłku mógł usłyszeć ich rozmowę. - Jestem taka szczęśliwa, że ta trasa wreszcie się skończyła - Savanna ze znużeniem skręciła za ostatnimi ludźmi z ekipy do punktu przeładunkowego, schodząc na schody i obserwując jak mężczyźni podnoszą stalową skrzynię na wielką ciężarówkę. - Czy zarobiliśmy wszystkie pieniądze, jakie twoim zdaniem mogliśmy?droczyła się łagodnie z asystentem. Obydwoje wiedzieli, że nie dba o pieniądze i nigdy nie przywiązywała najmniejszej uwagi do finansowej strony działalności. Bez Petera Sandersa doglądającego wszystkich szczegółów, byłaby prawdopodobnie całkiem spłukana. - Więcej niż myślałem. Możemy nazwać to sukcesem. - Peter wyszczerzył do niej zęby. - San Francisco jest uważane za bajeczne miasto. Dlaczego nie spędzimy tu wakacji? Możemy zwiedzić wszystkie te rzeczy dla turystów- kolejka linowa, most Golden Gate, więzienie Alcatraz. Nie możemy przepuścić takiej okazji- możemy już nigdy więcej tutaj nie przyjechać. - Nie ja - Savanna schyliła się, podnosząc się odrobinę kiedy Peter rzucił się na stopień obok niej. - Będę drzemała i łapała sen. Będziesz mógł mi o wszystkim opowiedzieć.

- Savanna…- Peter westchnął ciężko. - Zapraszam cię na randkę. Usiadła prosto, zdjęła ciemne okulary i spojrzała prosto na niego. Gęsto ocienione długimi ciemnymi rzęsami jej oczy były głęboko niebieskie, prawie fioletowe, z dziwnymi srebrnymi drobinkami promieniującymi przez nie jak gwiazdy. Jak zawsze kiedy patrzyła prosto na niego, Peter poczuł dziwną dezorientację, jak gdyby spadał, tonął, zagubiony w gwiazdach migoczących w jej oczach. - Och, Peter. - Jej głos był miękki, dźwięczny, fascynujący. Była to jedna z rzeczy, które tak szybko przyniosły jej sławę. Mogła utrzymać uwagę widowni bez wysiłku, jedynie za pomocą swego głosu. - Cała nasza seksowność oraz flirtowanie w trakcie przedstawienia jest tylko grą. Jesteśmy przyjaciółmi, pracujemy razem i bardzo wiele dla mnie znaczy. Kiedy dorastałam, najbliższym bycia moim najlepszym przyjacielem był wilk.- Nie dodała, że wciąż myśli o tym wilku każdego dnia. - Nie mam zamiaru ryzykować związku, który wysoko sobie cenię, próbując zmienić go w coś innego. Peter zamrugał i potrząsnął głową, żeby wyklarować myśli. Ona zawsze brzmiała tak niewiarygodnie logicznie, tak przekonywująco. Kiedykolwiek patrzyła na niego, niemożliwym było nie zgodzić się, cokolwiek by nie powiedziała. Mogła mu skraść wolną wolę, równie łatwo jak kradła jego oddech.

- Wilk? Prawdziwy wilk?- Skinęła głową potakując. - Kiedy byłam młodsza, mieszkaliśmy w bardzo odległej części Karpat. Nie było tam dzieci z którymi mogłabym się bawić. Pewnego dnia małe wilcze szczenię zabłąkało się w pobliżu naszego domu. Wilczek bawił się ze mną, kiedy tylko byłam samotna. - Był lekki cień bólu w jej Gosie, na myśl o jej utraconym zwierzęcym przyjacielu. - Wydawał się wiedzieć, kiedy go potrzebowałam, kiedy byłam smutna lub samotna. Zawsze był łagodny i delikatny. Nawet kiedy wyrzynały mu się zęby, ugryzł mnie tylko kilka razy. - Potarła swoje ramię wspominając, koniuszki jej palców zaznaczały ślady w nieświadomej pieszczocie. - Kiedy dorósł, stał się moim stałym towarzyszem, byliśmy nierozłączni. Nigdy nie czułam w lesie lęku w nocy, ponieważ on był tam ze mną zawsze żeby mnie obronić. Był olbrzymi, z błyszczącym czarnym futrem i inteligentnymi srebrnymi oczami, które patrzyły na mnie z takim zrozumieniem. Czasem patrzył tak poważnym spojrzeniem, że wydawał się nieść ciężar całego świata na swoich plecach. Kiedy podjęłam decyzję o wyjeździe do Ameryki było mi ciężko opuścić rodziców, ale opuszczenie mojego wilka złamało mi serce. Zanim wyjechałam płakałam przez blisko trzy noce, z ramionami zaplecionymi wokół jego karku. Nie poruszał się wcale, ani razu, tak jakby rozumiał i również lamentował. Gdyby tylko był jakiś sposób, byłabym go wzięła ze sobą. Ale on potrzebował być wolnym. - Mówisz mi prawdę? Prawdziwy wilk? - Peter zapytał nie dowierzając. Podczas gdy mógł uwierzyć, że Savanna z łatwością poskramia mężczyznę lub bestię, był zaintrygowany zachowaniem zwierzęcia.

- Myślałem, że wilki są nieśmiałe wobec ludzi. Nie, żeby spotkał ich zbyt wiele- przynajmniej nie tych z czteronożnego gatunku. Błysnęła ku niemu szyderczym uśmieszkiem. - Był olbrzymi i mógł być dziki, ale mój wilk nie był nieśmiały w stosunku do mnie. Oczywiście nigdy nie był w pobliżu nikogo innego, nawet moich rodziców. Kiedy ktoś się zbliżał, uciekał wielkimi susami do lasu. Jednakże pilnowałby mnie z daleka, by być pewnym, że jestem bezpieczna. Widziałam jego oczy błyszczące w lesie, obserwujące i to sprawiało, że czułam się bezpiecznie. Zdając sobie sprawę, że pozwolił jej się rozproszyć, Peter celowo odwrócił od niej wzrok, zaciskając pięści w determinacji. - To nie jest normalne, sposób w jaki żyjesz, Savanna. Izolujesz się od jakichkolwiek bliskich związków. - My jesteśmy ze sobą blisko- wskazała łagodnie- lubię cię, Peter, jak brata. Zawsze chciałam mieć brata. - Dość Savanno. Nie dałaś nam nawet cienia szansy. I kogo jeszcze masz w swoim życiu? Towarzyszę ci na przyjęciach i wywiadach. Nadzoruję księgowego i dokonuję rezerwacji, oraz upewniam się, że wszystkie rachunki są zapłacone. Jedyną rzeczą, jakiej nie robię, to spanie z tobą. Niski warkot zahuczał ostrzegawczo poprzez noc, wysyłając zimne

dreszcze w dół kręgosłupa Petera. Głowa Savanny podniosła się i dziewczyna ostrożnie rozejrzała się dookoła. Peter wstał, spoglądając w kierunku ciężarówek odjeżdżających z punktu załadunkowego. - Słyszałaś to? - Wyciągnął rękę w dół do Savanny, aby ją podnieść na nogi, jego oczy gorączkowo przeszukiwały każdy cień. - Nic ci nie mówiłem, ale w czasie pokazu zdarzyła się przedziwna rzecz. - Szeptał cicho, jak gdyby noc miała uszy. - Po tym, jak włożyłem cię do skrzyni, moje gardło się zacisnęło. Było tak, jakby ktoś zacisnął swoje ręce wokół mojego gardła, ktoś bardzo silny. Poczułem morderczy gniew skierowany w moim kierunku. - Przeciągnął ręką po włosach i zaśmiał się nerwowo. Niemądre wyobrażenia, wiem o tym. Ale usłyszałem wtedy w głowie dokładnie takie samo warczenie. To szaleństwo, Suzanno, ale odczułem to jako ostrzeżenie przed tobą. - Czemu mi nic nie powiedziałeś? - zapytała ze strachem w oczach. Bez ostrzeżenia światła w punkcie przeładunkowym zamigotały, pozostawiając ich w całkowitej ciemności. Palce Savanny zacisnęły się na ręce Petera, który miał wyraźne uczucie, jakby byli obserwowani, a nawet ich ścigano. Jego samochód znajdował się w znacznej odległości, na parkingu tonącym w ciemności. Gdzie byli strażnicy? - Peter, musimy się stąd wydostać. Kiedy ci powiem, masz biec i nie oglądać cię za siebie, nie ważne co by się działo. - Jej głos był niski, wystarczająco przykuwający uwagę, by przez chwilę pomyślał, że mógłby zrobić wszystko by ją zadowolić. Lecz jej drobne ciało, tak blisko niego,

drżało i zwyciężyła w nim rycerskość. – Stań za mną, kochanie. Mam złe przeczucia. - ostrzegał Peter. Jak wszystkie znakomitości, Savanna musiała odcierpieć swoją część zagrożeń oraz prześladowców. Miała kilka milionów, nie wspominając o gorącym, seksownym wizerunku jakim emanowała. Savanna miała dziwny, hipnotyzujący wpływ na mężczyzn, jak gdyby pamięć o niej nawiedzała ich przez wieczność. Savanna krzyknęła ostrzegawczo jedno uderzenie serca wcześniej, zanim coś mocno uderzyło Petera w klatkę piersiową, wyciskając powietrze z płuc, wydzierając jego rękę z jej dłoni. Chrząknął, czując ogień w piersi, jakby tona cegieł miażdżyła go. Jego oczy spoglądały w oczy Susanny, w których mógł ujrzeć zgrozę. Coś strasznie silnego złapało, rzuciło nim trzydzieści stóp w tył, wyszarpując jego ramię ze stawu, łamiąc kości jak zapałki. Krzyknął, czując gorący oddech na swoim karku. Savanna wyszeptała jego imię, pokonując dystans między nimi jednym skokiem i rzucając się sama na jego napastnika. Została uderzona ciosem w twarz tak mocnym, że rzuciło nią z doku przeładunkowego na asfalt parkingu jak szmacianą lalką. Chociaż zwinnie obróciła się w locie i wylądowała na własnych nogach jak kot, w głowie jej dźwięczało a przed oczyma latały białe plamki. Zanim doszła do siebie bestia, która zaatakowała Petera zatopiła swoje kły w jego gardle, rozpruwając i rozdzierając je, potem chłepcząc i połykając gęsty strumień krwi tryskający z okropnej rany. Peter zdołał odwrócił swą głowę, spodziewając się wilka lub co najmniej ogromnego psa. Czerwone oczy błyskały złowrogo tuż przy nim w bladej, kościstej twarzy. Peter umierał męczarniach, w strachu i poczuciu winy, że nie udało mu się obronić

Savanny. Z niskim, jadowitym syczeniem, stwór niedbale odrzucił ciało Petera, które wylądowało kilka stop od Savanny, w tworzącej się gęstej kałuży krwi, rozlewającej się powoli w poprzek asfaltu. Bestia podniosła łeb I odwróciła się w jej stronę, z okropnym szyderczym uśmiechem, triumfalnie odsłaniając swoje ostre zęby. Dziewczyna cofnęła się, jej serce głośno waliło ze strachu. Wezbrał w niej tak ostry żal, że przez moment nie mogła oddychać. Peter. Jej pierwszy ludzki przyjaciel w całym dwudziestotrzyletnim życiu. Martwy z jej powodu. Przyglądała się nagiemu nieznajomemu, który go zabił. Krew Petera była rozmazana na jego twarzy i zębach. Jego język obscenicznie wysuwał się i zlizywał krwiste plamy z warg. Jego oczy płonęły, szydząc z niej. - Odnalazłem cię pierwszy. Wiedziałem, że mi się uda. - Czemu go zabiłeś? - w jej głosie słychać było trwogę. Zaśmiał się, wystrzelił w powietrze i wylądował kilka stóp od niej. - Powinnaś czasem tego spróbować, cały ten strach płynący do krwioobiegu razem z adrenaliną. Nie ma nic podobnego do tego. Lubię kiedy patrzą na mnie, wiedząc, że nadchodzi śmierć. - Czego chcesz? - Nawet na chwilę nie odwracała od niego oczu ani umysłu, jej ciało pozostało nieruchome i gotowe, idealnie zbalansowane.

- Zostanę twoim mężem. Twoim towarzyszem życia.- W jego głosie dźwięczała groźba. „Twój ojciec, wielki Michaił Dubriński będzie musiał odwołać wyrok śmierci jaki na mnie nałożył. Długie ramię jego sprawiedliwości nie dosięga jeszcze do San Francisco, nieprawdaż? Dziewczyna uniosła podbródek. - A co jeśli powiem nie? – Wtedy zabiorę cię w twardy sposób. To nawet może być zabawneodmiana po tych wszystkich sztucznie uśmiechniętych ludzkich kobietach, kukiełkach błagających, aby mogły mnie zadowolić. Jego deprawacja przyprawiała ją o mdłości. - One wcale cię nie błagają. Zabierasz im wolną wolę. To jedyny sposób, abyś mógł mieć kobietę. - W głos włożyła całą nienawiść i pogardę, jaką tylko była w stanie wyrazić. Obrzydliwy uśmieszek zniknął z pustych rysów jego twarzy, pozostawiając wstrętną karykaturę człowieka, stworzenie z samych czeluści piekieł. Jego oddech uciekł w długim syku. - Zapłacisz za ten brak szacunku.- Zrobił wypad w jej kierunku. Mroczny cień wychynął z ciemności nocy, mięśnie falowały jak stal poniżej eleganckiej jedwabnej koszuli. Cień wylądował przed Savanną jak tarcza, odsuwając ją za siebie. Wielka dłoń pogładziła jej policzek, gdzie

uderzył ją napastnik. Dotyk był przelotny, jednak niewiarygodnie czuły, a chwilowy kontakt wydawał się zabierać ze sobą ból, jak gdyby palce nowo przybyłego starły go z jej skóry. Później jego blade, srebrzyste oczy uderzyły w kościste stworzenie. - Dzień dobry Roberto. Jak widzę nieźle się najadłeś.- Głos był uprzejmy, kulturalny, kojący, nawet hipnotyzujący. Savanną wstrząsnął szloch. Natychmiast poczuła zamieszanie w swoim umyśle, powódź ciepła, odczucie ramion biorących ją w swoją silną ochronę. - Gregori - Roberto warknął, błyskając oczyma pełnymi żądzy krwi. Słyszałem plotki o niebezpiecznym Grigorim- Mrocznym, postrachem Karpatian. Ale ja się ciebie nie boję. - To była brawura i wszyscy o tym wiedzieli, jego umysł szukał jak szalony drogi ucieczki. Grigori uśmiechnął się- nieznaczne, pozbawione humoru skrzywienie warg, które podkreśliło okrutny błysk w jego oczach. - Najwyraźniej nigdy nie nauczyłeś się zachowania przy stole. W całym twym długim życiu, czego jeszcze się nie nauczyłeś? Roberto odetchnął z długim, powolnym sykiem. Jego głowa zaczęła obracać się powoli z boku na bok. Jego paznokcie wydłużyły się, stając się ostrymi jak brzytwa pazurami. Kiedy zaatakuje, opuścisz to miejsce Savanno. To był władczy rozkaz w jej głowie. On zabił MOJEGO przyjaciela i to MNIE groził. To było niezgodne z jej zasadami pozwolić komukolwiek walczyć w jej bitwach, a nawet zostać

rannym lub zabitym zamiast niej. Nie przestawała się zastanawiać dlaczego tak łatwo i naturalnie mogła rozmawiać z Grigorim- najbardziej przerażającym Karpatiańskim starszym- w sposób mentalny, który nie był zwykłym sposobem komunikowania się jej gatunku. Zrobisz tak, jak ci powiem, moja mała. Rozkaz został wypowiedziany w jej umyśle spokojnym tonem, który niósł ze sobą niezaprzeczalny autorytet. Savanna złapała oddech, bojąc się mu przeciwstawić. Robeto mógł myśleć, że jest w stanie stanąć naprzeciw Karpatianina tak potężnego jak Gregori, ale ona wiedziała, że nie może. Była młoda- nowicjuszka w sztukach swego ludu. - Nie masz prawa się wtrącać, Gregori - kłapnął zębami Roberto, brzmiąc jak zepsuty, rozdrażniony chłopiec. - Ona nie została wybrana. Blade oczy Gregoriego zwęziły się to błysku zimnego srebra. - Ona jest moja, Roberto. Wybrałem ją wiele lat temu. Jest moją towarzyską życia. Roberto zrobił ostrożny krok w lewo. - Nie było oficjalnej akceptacji waszego związku. Zabiję cię, a one będzie należała do mnie. - To, co tutaj zrobiłeś jest zbrodnią przeciw ludziom. To, co zrobisz mojej kobiecie jest przestępstwem przeciwko naszemu ludowi, naszym kobietom i mnie osobiście. Sprawiedliwość podążyła za tobą do San Francisco i

wyrok naszego księcia Michaiła wydany na ciebie będzie wykonany. Uderzenie jakie zadałeś moje towarzyszce, samo jedno kosztowało cię będzie spełnienie twojego losu. - Gregori nawet na chwilę nie podniósł głosu, nie stracił swego bladego, kpiącego uśmiechu. Idź Savanno. Nie, nie pozwolę mu cię skrzywdzić, kiedy to właśnie mnie on szuka. Łagodny śmiech Gregoriego odbił się echem w jej głowie. Nie ma na to najmniejszej szansy, moja maleńka. Teraz zrób jak ci powiedziałem i uciekaj. Chciał aby odeszła, zanim zostanie świadkiem przypadkowej destrukcji tego, który wzbudzał w nim odrazę, ośmielając się uderzyć kobietę. Jego kobietę. Savanna już wystarczająco się go bała. - Zabiję cię! - Roberto powiedział to głośno; grzmiąc, aby podbudować swoją odwagę. - A więc nie mogę zrobić nic innego, jak wyświadczyć ci przysługę i pozwoli ci spróbować. - uprzejmie odpowiedział Gregori. Jego głos opadł o oktawę niżej, stając się hipnotyzujący. - Jesteś powolny Roberto, powolny, niezdarny i zbyt niekompetentny by wyzwać do walki kogoś o moich umiejętnościach. - Jego uśmiech był okrutny i lekko kpiący. Niemożliwym było uniknięcie wsłuchiwania się w intonację głosu Gregoriego. W jakiś sposób znajdował drogę do mózgu i zaciemniał

umysł. Pomimo tego, wielki i potężny od świeżego zabójstwa, wypełniony żądzą i potrzebą podboju Roberto wylądował przy Gregorim. Gregoriego zaś po prostu już tam nie było. Popchnął Savannę tak daleko od nich, jak tylko było to możliwe i z szybkością światła obraźliwie oznaczył twarz Roberto czterema głębokimi bruzdami, dokładnie w tym samym miejscu, które było posiniaczone na twarzy Savanny. Miękki, szyderczy śmiech Gregoriego posłał dreszcze wzdłuż kręgosłupa Savanny. Mogła słyszeć odgłosy walki, skowyt bólu w trakcie, kiedy Gregori zimno, nieubłaganie i bez litości ciął Robeto na kawałki. Utrata krwi osłabiła mniejszego potwora. W porównaniu do Gregoriego, był niemrawy i niezdarny. Savanna przycisnęła wierzch dłoni do ust i zawróciła kilka kroków, ale nie mogła oderwać oczu od szorstkiej twarzy Gregoriego. Była to nieubłagana maska, ze słabym, kpiącym uśmieszkiem oraz o bladych oczach śmierci. Cały czas nie zmienił wyrazu twarzy. Jego atak był najzimniejszą, najbardziej bezlitosną rzeczą, jakiej kiedykolwiek była świadkiem. Każde przemyślane cięcie przyczyniało się do osłabienia Roberto, aż dosłownie cały pokryty był tysiącem nacięć. Ani razu Roberto nie był w stanie położyć swoje ręce lub pazury na ciele Gregoriego. Było jasne, że Roberto nie miał żadnej szansy, tak że Gregori mógł w każdej chwili wyprowadzić zabójczy cios. Savanna spojrzała na Petera, leżącego bez życia na asfalcie. Był jej wielkim przyjacielem. Kochała go jak brata, a teraz leży bezsensownie zabity. Savanna w końcu uciekła w przerażeniu przez parking, znajdując schronienie wśród drzew rosnących wzdłuż niego. Przywarła do ziemi. Och, Peter. To była jej wina. Wydawało

jej się, że zostawiła za sobą świat wampirów i Karpatioan. Schyliła głowę, a jej żołądek zaprotestował przeciwko zimnej brutalności tego świata. Ona nie była taka, jak te stwory. Łzy zawisły jej na rzęsach i spłynęły w dół po twarzy. Nagle błyskawica rozjarzyła się i zatańczyła, błękitno-biały bicz wzdłuż nieba. Pomarańczowemu blaskowi szybko zaczął towarzyszyć trzaskanie płomieni. Savanna zakryła twarz dłońmi, wiedząc że Gregori całkowicie zniszczy ciało Roberto. Jego serce i skażona krew musi zostać zredukowana do garstki popiołów by zagwarantować, że wampir nie powstanie ponownie. Żaden Karpatianin, nawet zamieniony w wampira, nie powinien być narażony na sekcję zwłok wykonaną przez ludzkiego badacza. Fizyczne dowody ich istnienia w ludzkich rękach mogłyby być niebezpieczne dla ich całej rasy. Mocniej zamknęła oczy i próbował nie odczuwać zapachu spalonego ciała. Peter również będzie musiał zostać skremowany, aby ukryć okropną, ziejącą ranę gardła, dowód obecności wampira. Poczuła łagodne poruszenie powietrza obok siebie. Następnie palce Gregoriego zacisnęły się wokół jej ramienia i podniosły na nogi. Z bliska wyglądał nawet potężniej, całkowicie niezwyciężony. Jego ramię objęło jej barki i przyciągnęło ją do jego solidnej jak ściana piersi. Jego kciuk starł łzy z jej twarzy, jego podbródek otarł się o czubek jej głowy. - Przepraszam, że przybyłem zbyt późno aby uratować twojego przyjaciela. Zanim uświadomiłem sobie obecność wampira, on zdążył już zaatakować. - Nie dodał, że był zbyt zajęty ponownym odkrywaniem emocji i wzięciem ich w ryzy, aby od razu wyczuć Roberto. Było to jego pierwsze potknięcie w ciągu tysiąca lat i nie był gotowy, by zbyt dokładnie badać jego powód. Może poczucie winy za manipulowanie chemią

pomiędzy nim a Savanną? Umysł Savanny dotknął jego i odnalazł szczery żal dla jej smutku. - Jak mnie odnalazłeś? -Zawsze wiem gdzie jesteś, w każdej chwili. Pięć lat temu powiedziałaś, że potrzebujesz czasu i ja ci go dałem. Ale nigdy cię nie porzuciłem. I nigdy nie porzucę. - W tych słowach zabrzmiała łagodna ostateczność, echo determinacji w jego umyśle. Serce Savanny szarpnęło się. - Nie rób tego Gregori. Wiesz, co czuję. Stworzyłam dla siebie nowe życie. Jego dłoń, łagodnie odgarniająca pasma włosów, podniecała ją. - Nie możesz zmienić tego, kim jesteś. Jesteś moją towarzyszką życia i nadszedł już czas abyś przyszła do mnie. - Jego głos zawierał w sobie aksamitny przymus, kiedy szeptał towarzyszka życia, wzmacniając jego wpływanie na jej osobowość. Im więcej na ten temat mówił, tym bardziej wierzyła mu Savanna. Naprawdę nagle ujrzał wszystko w kolorze i poczuł emocje ponieważ odnalazł swoją towarzyszkę życia. Lecz Gregori wiedział również, że zaprogramował, by pasowali do siebie jeszcze zanim Savanna się urodziła. Tak naprawdę to nigdy nie miała szansy. Jej w zdenerwowani przygryzły pełną dolną wargę. - Nie możesz mnie zabrać wbrew mojej woli, Gregori. To wbrew naszym prawom.

Pochylił ciemnowłosą głowę a jego ciepły oddech wywoływał gorące dreszcze układające się w spiralę w jej brzuchu. - Savanno, dołączysz teraz do mnie. Podrzuciła głową, a jej kruczoczarne włosy spłynęły kaskadą na wszystkie strony. - Nie. Jestem najbliższą Peterowi osobą, jaką miał. Dopilnuję za niego wszystkich przygotowań. Potem możemy omówić nasze sprawy. Wykręcała dłonie, zdradzając mu tym swoje zdenerwowanie, nieświadoma, że to robi. Wielka dłoń Gregoriego zakryła jej i uspokoiła desperackie wykręcanie jej palców. - Nie myślisz jasno, moja mała. Nie możesz zostać odnaleziona na miejscu zbrodni. Nie będziesz mogła w żaden racjonalny sposób wyjaśnić tego, co się tutaj wydarzyło. Zorganizowałem już wszystko, tak więc kiedy jego ciało zostanie znalezione i zidentyfikowane, żadne podejrzenie nie może paść na ciebie ani na któregokolwiek z naszych ludzi. Wzięła głęboki oddech, nie mogąc znieść tego, że miał rację. Uwaga nie może być skierowana na jej gatunek. Nie musiało się to jej jednak podobać.

- Nie pójdę z tobą. Białe zęby błysnęły ku niej w uśmiechu drapieżnika. - Możesz próbować przeciwstawiać się mi w tej sprawie, jeśli czujesz, że musisz. Dotknęła go swoim umysłem. Męskie rozbawienie, nieugięta stanowczość, zupełny spokój. Nic nie mąciło spokoju Gregoriego. Na pewno nie śmierć, a tym bardziej nie jej opór. - Zadzwonię po ochronę. - zagroziła desperacko. Nieskazitelnie białe zęby błysnęły ponownie w uśmiechu. Srebrzyste oczy błysnęły. - Czy życzysz sobie, abym zwolnił ich z rozkazów, jakich udzieliłem im wcześniej, zanim to zrobisz? Zamknęła oczy, ciągle drżąc z szoku i strachu. - Nie, nie rób tego.- wyszeptała pokonana. Gregori studiował nieszczęście tak wyraźnie odbijające się na jej twarzy. Coś chwyciło go za serce, coś nierozpoznawalnego dla nie niego, niemniej jednak bardzo silnego.

- Za kilka godzin nadejdzie świt. Musimy opuścić to miejsce. - Nigdzie z tobą nie pójdę - odmawiała uparcie. - Jeśli twoja duma dyktuje ci, że musisz ze mną walczyć, możesz spróbować tak uczynić. - Jego głos z formalnością i intonacją z czasów wojen na Starym Kontynencie, brzmiał prawie czule. Kolor jej oczu pociemniał do fioletu. - Przestań wydawać mi swoje pozwolenie! Jestem córką Michaiła i Raven, Karpatianką jak ty, niepozbawioną swoich własnych mocy. Mam prawo do dokonania moich własnych wyborów. - Jeśli sprawia ci przyjemność, że tak myślisz. Jego palce zacisnęły się wokół jej szczupłego nadgarstka. Jego uchwyt był łagodny, ale mogła wyczuć jego olbrzymią siłę. Savanna pociągnęła mocno, testując jego zdecydowanie. Gregori wydawał się nie dostrzegać jej wysiłków. - Czy życzysz sobie, żebym uczyniło to łatwiejszym dla ciebie. Twój strach jest niepotrzebny. - Jego fascynujący głos był niewiarygodnie czuły. - Nie! - Jej serce waliło boleśnie w piersiach. - Nie steruj moim umysłem. Nie rób ze mnie swojej kukiełki. - Wiedziała, że jest wystarczająco potężny, aby to uczynić i przerażało ją to.

Dwa palce mocno uchwyciły jej podbródek i uniosły go do góry tak, że jej spojrzenie zostało pochwycone przez jego srebrzyste oczy. - Nie ma niebezpieczeństwa takiej zbrodni. Nie jestem wampirem. Jestem Karpatianinem, a ty jesteś moją życiową towarzyszką. Będę cię chronił nawet za cenę swojego życia. Zawsze będę szukał twojego szczęścia. Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić, następnie wypuściła go powoli. - Nie jesteśmy towarzyszami życia. Ja nikogo nie wybrałam. - Opierała się na tym fakcie, jej jedynej nadziei. - Możemy o tym podyskutować w bardziej stosownym momencie. Z rezerwą kiwnęła głową. - W takim razie spotkam się z tobą jutro. Jego cichy śmiech wypełnił jej umysł. Niski. Rozbawiony. Denerwująco męski. - Pójdziesz ze mną teraz. - Jego głos opadł o oktawę, stając się miodopłynny, nie do odparcia, hipnotyzujący, tak fascynujący, że niemożliwym była walczyć z nim. Savanna oparła czoło o mięśnie jego klatki piersiowej. W gardle i oczach paliły ją łzy.

- Nie boję się ciebie, Gregori. - przyznała z bólem. - Nie mogę żyć życiem Karpatian. Przypominam swoją matkę. Jestem zbyt niezależna i potrzebują swojego własnego życia. - Znam twoje lęki, moja maleńka. Znam każdą twoją myśl. Więź między nami jest wystarczająco silna, by przekroczyć oceany. Razem możemy stawić czoło twoim obawom. - Nie mogę tego zrobić. I nie zrobię! - Savanna zanurkowała pod jego ramieniem, rozmazała swój obraz i przyśpieszyła z oślepiającym wybuchem szybkości. Ale nieważne, w którym kierunku skręciła lub się odwróciła, nieważne jak szybko biegła lub robiła uniki, Gregori był przy niej na każdym kroku. Kiedy ostatecznie wyczerpała swoje siły i zatrzymała się, znajdowała się w odległym krańcu stadionu, ze łzami płynącymi niekontrolowanym strumieniem po policzkach. Gregori był obok niej, solidny, ciepły, niepokonany, jak gdyby naprawdę znał każdą jej myśl, każdy jej ruch, jeszcze zanim go wykona. Swoim ramieniem otoczył jej talię, całkiem uniósł nad ziemię i więżąc w swoich objęciach. - Pozwalając na twoją wolność, naraziłem cię na niebezpieczeństwo ataku renegatów, takich jak Roberto.- Na chwilę pochylił głowę, zatapiając twarz w masie jej gęstych, jedwabistych włosów. Następnie, bez ostrzeżenia, olbrzymi drapieżny ptak o ogromnej sile wystrzelił w powietrze, mocno przyciskając do siebie niewielkie ciało Savanny. Zamknęła oczy, pozwalając aby ogarnął ją żal za Peterem, wymazując nawet cień

świadomości istoty mknącej wraz z nią w powietrzu, unoszącej ją do swego legowiska. Jej pięści zacisnęły się wokół, grubych, przypominających stal mięśni. Wiatr unosił ze sobą aż do gwiazd odgłos jej szlochu. Łzy błyszczały w ciemności nocy jak cenne klejnoty. Gregori mógł poczuć jej ból, jak gdyby był jego własnym. Jej łzy wstrząsnęły nim, kiedy nic innego już nie potrafiło. Jego umysł sięgnął do chaosu panującego w jej głowie, odnajdując przytłaczający żal oraz okropny lęk przed nim samym. Celowo otoczył ją ciepłem i komfortem. To wygładzało jej zwichrowane myśli, łagodziło stargane nerwy. Savanna otworzyła oczy i stwierdziła, że znajdują się poza miastem, wysoko w górach. Gregori postawił ją łagodnie na stopniach ogromnego domu, zbudowanego bez ładu i składu. Sięgnął za nią, aby otworzyć drzwi, następnie kurtuazyjnie cofnął się o krok, pozwalając jej wejść do środka. Savanna poczuła się mała i zagubiona, wiedząc, że jeśli postawi stopę w jego norze, złoży jednocześnie swoje życie w jego ręce. Jej oczy błyskały błękitno-białym ogniem, jak gdyby została w ich głębi złapana i uwięziona na wieki lśniąca gwiazda. Kręcąc przecząco brodą cofała się krok za krokiem, aż zatrzymała ją poręcz balustrady na ganku. - Odmawiam wejścia do twojego domu. Wtedy usłyszała jego śmiech: niski, rozbawiony i irytująco męski. - Twoje i moje ciało wybrało za nas. Nie ma dla ciebie żadnego innego mężczyzny, Savanno. Ani teraz, ani nigdy. Mogę wyczuć twoje emocje

kiedy mężczyzna- człowiek lub Karpatianin- cię dotyka. Czujesz obrzydzenie, nie możesz znieść ich dotyku. - Jego głos opadał coraz niżej cichnąć, pieszczota czarnej magii, która wydawała się rozlewać ciepło po całym jej ciele jak płynna lawa. - Nie jest tak jednak z moim dotykiem, moja maleńka. Oboje o tym wiemy. Nie zaprzeczaj temu, bo inaczej będę zmuszony dowieść moich słów. - Mam zaledwie dwadzieścia trzy lata. - wskazywała desperacko- Jesteś kilka stuleci starszy. Prawie jeszcze nic nie przeżyłam. Wzruszył ramionami ze swoją zwykłą siłą, mięśnie zafalowały, a jego srebrzyste oczy skierował na jej piękną, niespokojną twarz. - W takim razie będziesz się cieszyć korzyściami mojego doświadczenia. - Gregori, proszę spróbuj zrozumieć. Nie kochasz mnie. Nie znasz mnie. Nie jestem jak inne Karpatiańskie kobiety. Nie chcę być klaczą rozpłodową dla swojego gatunku. Nie mogę być twoim więźniem, bez względu na to, jak bardzo jestem zepsuta i rozpieszczona. Zaśmiał się miękko i lekceważąco pomachał ręką w powietrzu między nimi. - Jesteś młoda, dziecinko, jeśli wierzysz w to co mówisz. - W jego głosie była łagodność, która poruszyła jej serce mimo wszystkich jej lęków.

- Czy twoja matka jest więźniem? - Moi rodzice różnią się od nas. Mój ojciec kocha moją matkę. Mimo tego, chciałby czasami podeptać jej prawa, gdyby zdołał. Złocona klatka ciągle pozostaje klatką, Gregori. Ponownie pojawiło się to rozbawienie, ocieplające jego zimne, stalowe oczy. Savanna poczuła, że jej złość rośnie. Poczuła prawie niekontrolowany przymus spoliczkowania go. Jego szczerzący zęby uśmiech poszerzył się w subtelnym wyzwaniu. Wskazał na otwarte drzwi. Dziewczyna zdobyła się na wymuszony śmiech: - Możemy tak tutaj stać aż do nastania świtu, Gregri. Jestem na to gotowa - a ty?. Gregori oparł leniwie jedno biodro o ścianę. - Myślisz, że możesz mnie wyzwać? - Nie możesz zmusić mnie wbrew mojej woli, nie gwałcąc przy tym naszych praw. - Czy myślisz, że nigdy nie złamałem naszych praw, przez te wszystkie wieki mojego istnienia. Jego miękki śmiech był bez humoru.

- Rzeczy, jakie zrobiłem w przeszłości sprawiają, że twoje porwanie staje się równie mało ważny, tak jak ludzkie wykroczenie przejścia przez jezdnię na czerwonym świetle. - A jednak doprowadziłeś do wymierzenia Roberto sprawiedliwości, mimo że San Francisco jest terenem polowań Aidana Savage’a. - wskazała, wymieniając innego potężnego Karpatianina, który śledził i niszczył tych spośród nich, którzy zamienili się w wampiry. - Zrobiłeś to ze względu na mnie? - Jesteś moją życiową partnerką, jedyną rzeczą jaka stoi pomiędzy mną a zniszczeniem zarówno śmiertelników, jak i nieśmiertelnych.- Wygłosił to spokojnie, jak prawdę absolutną. - Nikt nie może cię dotykać lub próbować wejść między nas i przeżyć. On cię uderzył, Savanno. - Mój ojciec chciałby… Gregori potrząsnął głową. - Nie próbuj mieszać do tego swojego ojca, cherie, nawet mimo tego, że Michaił jest Księciem naszego ludu. To jest sprawa między tobą a mną. Nie chcesz chyba wojny. Roberto cię uderzył, to był wystarczający powód, aby musiał umrzeć. Ponownie sięgnęła do jego umysłu. Brak gniewu, złości. Tylko zdecydowanie.

Mówił to, co myślał. Nie blefował, ani nie próbował jej przestraszyć. Pragnął prawdy pomiędzy nimi. Savanna przycisnęła do ust wierzch dłoni. Zawsze wiedziała, że ta chwila może nadejść. - Przepraszam Gregori, wyszeptała bez śladu nadziei w głosie – Nie mogę być tym, kim ty chcesz żebym była. Wolę stawić czoło świtowi. Jego palce pogładziły jej twarz z niewiarygodną delikatnością. - Nie masz bladego pojęcia, czego od ciebie chcę. - Objął dłońmi jej twarz, kciukami głaszcząc atłasową skórę powyżej miejsca na jej gardle, gdzie puls uderzał jak szalony. - Wiesz, że nie mogę pozwolić ci na taki wybór, moja maleńka. Możemy omówić twoje lęki. Wejdź do środka razem ze mną. Jego umysł wtargnął do jej głowy, słodkie, ciepłe uwiedzenie. Oczy Gregoriego, tak blade i chłodne, rozgrzały się wyglądając jak płynny ołów, wydając się wypalać się w jej umyśle, zagrażając jej wolnej woli. Paznokcie Savanny zatopiły się w balustradzie , tak ona sam czuła że tonie w gorącym płynie. - Przestań Gregori! – krzyknęła ostro, zdeterminowana zerwać mentalną więź z nim. Były to słodkie tortury, gorączkowy żar, uwiedzenie tak niebezpieczne, że rzuciła się w kierunku wejścia do domu, by uciec jego ciemnym mocom. Ramię Gregoriego zatrzymało jej lot na oślep. Jego usta poruszyły się obok jej ucha.

Jego ciało, agresywnie męskie, twarde i dziko pobudzone, otarło się o nią. Powiedz to Savanno. Powiedz te słowa. Nawet szept w jej umyśle był jak czarny aksamit. Jego usta, doskonałe i zmysłowe, tak gorące i wilgotne, wędrowały w dół jej gardła. Rzeczywistość jego ciała była nawet bardziej erotyczna niż jego mentalne uwodzenie. Jego zęby lekko zadrasnęły jej skórę. Jego ciało stężało i mogła poczuć budzącą się w nim bestię, głodną, płonącą potrzebą- nie delikatnego, myślącego kochanka lecz w pełni pobudzonego karpatiańskiego samca. Słowa jakie nakazał jej wypowiedzieć prawie zadusiły ją w gardle i zostały wypowiedziane tak cicho, że niemożliwym było stwierdzenie: czy zostały wypowiedziane na głos, czy zaledwie zabrzmiały echem w jej umyśle. - Przychodzę do ciebie z wolnej woli. Natychmiast ją puścił, pozwalając jej by samodzielne, lekko się potykając przeszła przez próg domu. Tuż za nią jego wielka postać wypełniła wejście. Stał, górując nad nią, jego srebrne oczy promieniowały gorącem, mocą, intensywną satysfakcją. Gregori zamknął drzwi stopą i sięgnął do niej. Savanna krzyknęła i próbowała uniknąć jego dotyku, ale złapał ją ze swoją zwykłą siłą, przytulając jej szamotające się ciało do swojej klatki

piersiowej. Jego podbródek pogłaskał jej jedwabiste włosy. - Nie ruszaj się dziecinko, albo skończysz sama się raniąc. Nie ma możliwości, abyś ze mną wygrała, a ja nie mogę pozwolić ci byś się sama zraniła. - Nienawidzę cię! - Nie. Nie nienawidzisz mnie, Savanno. Ty się mnie boisz, ale przede wszystkim, boisz się tego kim jesteś. - odpowiedział spokojnie. Poruszał się po domu wielkimi krokami, niosąc ją do piwnicy, potem jeszcze niżej, aż do komnaty ukrytej pieczołowicie w głęboko w ziemi. Jej ciało płonęło za nim, a będąc tak blisko jego żaru, nie znajdowało ulgi. Głód narastał ostro i coś dzikiego w jej wnętrzu podniosło swoją głowę.

ROZDZIAŁ DRUGI

W chwili kiedy Gregori postawił ją na nogach, Savanna odskoczyła od niego. Jeden skok oddalił ją od niego na dystans całego pokoju. Strach był rosnącą, żyjącą istotą, mieszając się z jej dziką naturą. Gregori mógł wyczuć bicie jej serca i jego własne dostroiło do niego rytm swoich uderzeń. Jej krew wzywała go. Głęboko wciągnął jej zapach do swoich płuc, do swoich żył, tak że jego własna krew rozgorzała ogniem i nagłym przypływem dzikiego, palącego pragnienia. Wstrzymał oddech dla dobra ich obojga, usiłując zachować kontrolę nad szalejącym w jego wnętrzu demonem, walcząc o spokój, jakiego potrzebował by jej nie zranić, by ją ustrzec przed wyrządzeniem szkody samej sobie. Wyglądała na to, kim była- młoda, dzika, piękna, z ciemnofioletowymi płonącymi oczyma, rozszerzonymi przez strach. Przyczaiła się w najdalszym rogu pokoju, a wszystkie jej myśli były tak chaotyczne, że zajęło mu kilka chwil, by uporządkować wirujące emocje. Smutek i żal za utraconym przyjacielem. Wstręt i upokorzenia, że jej ciało mogło ją zdradzić, że nie była wystarczająco silna aby stawić mu czoło. Lęk przed tym, że mógłby osiągnąć swój cel, zmusić ją by została jego partnerką, kontrolować jej życie. Strach, że mógłby zranić ją swoją siłą, swoim żarliwym pożądniem. Potrzeba, by uciec była najważniejsza. Miała zamiar walczyć do ostatniej kropli krwi.

Gregori stanął wobec niej nie poruszając żadnym mięśniem, z twarzą nie wyrażającą niczego. Szukał sposobu by rozładować sytuację. Nigdy nie pozwoli Savannie umrzeć. Wszystko dla niej zaryzykował. Naraził na niebezpieczeństwo swoją własną poczytalność, swoją duszę. Nie zamierzał teraz stracić wszystkiego przez swoją niezdarność. - Jest mi naprawdę przykro, z powodu śmierci twojego przyjaciela, Savanno. – powiedział Gregori cicho, łagodnie, niskim głosem, szeptem hipnotyzującym jak muzyka. Jej rzęsy zatrzepotały. Zamrugała oczyma. Jego słowa były całkowicie nieoczekiwane. - Powinienem być tam dużo szybciej, aby go ocalić. – przyznał cicho - Już nigdy więcej cię nie zawiodę. Savanna zwilżyła usta i głęboko wciągnęła powietrze. Gregori wyglądał na niezwyciężonego i bezlitosnego. Wyglądał jak czarownik, wydzielając każdym porem mroczne pożądanie. Jego czysta seksualność obezwładniała. Delikatny głos i doskonały spokój były niezgodne ze śladem zmysłowego okrucieństwa w wygięciu warg, intensywnym płomieniem jego bladych oczu oraz nieubłaganej masce, jaką zawsze nosił. - Nie jestem takim potworem, że mógłbym cię zaatakować kiedy twój żal i strach są tak silne. Uspokój się, enfante. Twój życiowy partner może być

dla wszystkich innych demonem, lecz ty jesteś bezpieczna. Chcę cię tylko pocieszyć. Poczuł sondujący dotyk jej umysłu, poszukującego prawdy w jego słowach. Rzadko pozwalał komukolwiek na intymność więzi umysłowej. Z nią, połączenie umysłów było dodatkiem do głębokiego psychicznego bólu, do wirujących w nim nieznanych emocji. Lecz dostarczyło mu również przyjemności. Intensywnej przyjemności. Wszystko, co Savanna mogła wyczuć, to jego pragnienie zaoferowania jej pociechy. Jego umysł wydawał się wyciszony. Czysta, chłodna sadzawka, o niczym niezmąconej powierzchni. Poczuła, że jej ciało się odpręża, a jego umysł uspokaja chaos panujący w jej głowie. Dlaczego jej ciało odpowiedziało właśnie na niego? Tak jak powiedział, każdy inny męski dotyk wzbudzał w niej uczucie wstrętu. Wystarczyło tylko, że był blisko niej, a jej ciało i umysł wyrywało się do niego. Potarła ciążącą głowę. Małe młoteczki bólu uderzały mocno pod jej czaszką. Gregori od niechcenia podszedł lekko do szafki nocnej przy łóżku. Nie odrywała od niego wzroku. Jej twarz pobladła, a cienie pojawiły się w jej oczach. Skruszył zioła do kryształowej czary, a kojący zapach natychmiast wypełnił pokój. - Podejdź tutaj, ma chérie. - Jego głos był cichy i fascynujący. Ten dźwięk obmywał ją jak czysta woda. - Już prawie świta.

Jej spojrzenie przesunęło się w kierunku łóżka, jak gdyby Savanna po raz pierwszy dostrzegła swoje otoczenie. Pokój był ogromny, przestronny, umeblowany staroświecko. Świece oświetlały wnętrze, sprawiając że jarzyło się lekką poświatą. Łoże było wielkie, z baldachimem i czterema kolumienkami, pracowicie wyrzeźbionymi w róże i podwójne liście. Było piękne, gotyckie - i przerażające. Oczyściła gardło i niepewnie potarła czoło. - Wolałabym swoją własna sypialnię. Blade oczy przesunęły się po niej zaborczo. - Nie opuścisz mojego boku. - Nie? W jednej chwili poczuła się rozpaczliwie znużona, rozbolała ją głowa. Jej nogi drżały i nagle usiadła na podłodze. Jedną dłoń zanurzyła w swoich ciężkich atramentowo-czarne włosach, odgarnując je z twarzy nieświadomie kobiecym gestem. Zamrugała, a w tym czasie Gregori pojawił się przy jej boku. Zamknęła oczy kiedy sięgnął po nią. Był silny, ogromnie silny, podnosząc ją jakby nie ważyła więcej niż dziecko. Wtuliła twarz w jego pierś, niezdolna zebrać siły do walki z nim. Gregori delektował się uczuciem trzymania Savanny w swoich ramionach, jej miękkością przytuloną do jego twardych mięśni. Jedwab jej włosów

muskał w erotycznej pieszczocie jego skórę. Ból wezbrał w nim jak wrząca lawa, głód narastał. Położył ją na swoim łożu, tam gdzie powinna być od zawsze. Jego prymitywna natura - łowca, drapieżnik wewnątrz niego - żądała, by wziąć ją natychmiast i nieodwołalnie związać ją ze sobą po wsze czasy. Należała do niego. Wiedział dobrze, czym jest: demonem bez serca, który bez Savanny został skazany na niekończącą się samotną egzystencję. Przez stulecia przemierzał ziemię jako potężny uzdrowiciel, którego nikt nie przewyższał mocą, ale był całkowicie martwy w środku. Był taki samotny. Zawsze sam. Bez końca sam. Ale teraz miał Savannę. I mógłby zniszczyć każdego, kto spróbowałby mu ją zabrać. Każdego, kto by jej zagrażał. Jego dłoń pocierała jej włosy kojąco masując skórę głowy. Hipnotyczny głos przybrał niskie tony pieśni uzdrawiania, zabierając z jej skroni ból i zastępując go ukojeniem. Napiął mięśnie obok niej. Jego więlka, ciężka postura przytłaczała ją. Jego ciao natychmiast zareagowało na jej bliskość. Był cały w ogniu. Pragnienie płonęło w jego krwi, w jego mięśniach, w każdym włókienku jego ciała. Zaakceptował ból wdzięczny, że może go odczuwać. Kiedy wciągnął ją w swoje ramiona, zdumiał się doskonałością kogoś tak niewielkiego i delikatnego. Drżała tak gwałtownie, że mógł usłyszeć szczękanie jej zębów. - Wiem, czym jestem Savanno – potworem jakiego ludzki świat nie może pojąć. Ale zawsze miałem swój honor, prawość i talent do uzdrawiania. Mogę ci przyrzec dwie rzeczy. Nigdy nie będzie między nami fałszu oraz że będę cię bronił nawet za cenę swojego życia. Powiedziałem już, że nie wezmę tego, co należy do mnie tej nocy. Mamy czas by ukoić twój strach.

Zatopiła twarz w jedwabnej koszuli na jego piersi, gdzie mogła poczuć równe uderzenia jego serca i ciepło jego skóry. Niemożliwe było dla niego ukrycie gwałtownego pobudzenia i nawet nie kłopotał się próbując to zrobić. Raczej dopasowywał jej ciało do twardych linii swego. Savanna była zbyt wyczerpana wydarzeniami wieczoru, by kontynuować walkę. Leżała w jego ramionach wyczerpana, znajdując dozę spokoju u tego, który jej zagrażał. - Myślisz, że jestem podobna do innych kobiety Karpatian, ale nie jestem. – powiedziała cicho, niepewna czy oferuje przeprosiny, czy wyjaśnienie. Jego usta musnęły czubek jej głowy w najldelikatniejszej z pieszczot, jego kciuk dotknął miejsca, gdzie uderzył ją Roberto. - Wiesz, co spotyka samców naszego gatunku Savanno, twój ojciec nie mógłby zaniedbać w twojej nauki czegoś równie ważnego. Nie możesz biegać sobie dookoła nie będąc z kimś związana. Są inni podobni do Roberto. Dzicy, niebezpieczni, doprowadzeni do szaleństwa przez brak życiowej partnerki. - On był o połowę młodszy od ciebie. Czemu on został odszczepieńcem, a ty nie? - Odwróciła głowę, by napotkać jasne oczy Gregoriego. Przebiegł po niej dreszcz na widok braku litości, jaki w nich ujrzała, na surową władczość płonącą w lodowatych, srebrzystych głębiach.

- Zastanawiałaś się kiedykolwiek, czemu nas Karpatian jest tak niewielu? - Oczywiście, że tak. Tylko dlatego, że nie zdecydowałam się połączyć w parę nie oznacza, że nie myślę o problemach, jakim musi stawić czoło nasz lud. Gregori nie chcę być czyjąkolwiek życiową partnerką. Nie ma żadnego powodu, abyś brał to osobiście do siebie. Gregori uśmiechnął się do niej, jego usta były kuszące i zmysłowe. - Wiem, że się mnie boisz Savanno. Zdeterminowana nie wdawać się z nim w kłótnię, której nie mogła wygrać, zmieniła temat rozmowy na bezpieczniejszy. - Powodem, dla którego jest tak niewielu Karpatian jest to, że jest tylko kilka kobiet i żadnych dzieci płci żeńskiej. Nawet dzieci płci męskiej rzadko kończą swój pierwszy rok życia. Savanna nieświadomie przysunęła się bliżej jego ciepłego ciała. Wydawał się taki silny. Sprawiał że czuła się dziwnie bezpieczna i pocieszona w najgorszą noc swojego życia. - A co z mężczyznami? Czy naprawdę zastanawiałaś się czemu tak niewielu przetrwało nie zamieniając się w wampira? - Jego dłoń pogłaskała jej włosy. - Czy kiedykolwiek czułaś się samotna Savanno,

naprawdę samotna? Jako dziecko żyła w izolacji, ale jej rodzice byli sobie szczerze oddani, a ją uwielbiali i psuli. Jej wilk także był nadzwyczajny, wypełniając każde puste miejsce w jej życiu. Nigdy nie czuła się opuszczona, aż do chwili, gdy rozpostarła ocean między sobą, a uzdrawiającą ziemią kraju ojczystego. Oddalenie od rodziców i swojego wilka, a nawet od uciążliwych zobowiązań jako Karpatianki pozostawiło ją z ziejącą w sercu dziurą. Bycie otoczoną przez ludzi, a nawet uczucie jakie czuła do Petera i członków swojej ekipy, nie zaspokajało narastającej w niej pustki, grożącej, że ją pochłonie. Niechętna, by dzielić swe sekrety z Gregorim nie odpowiedziała. - My samce nie możemy przetrwać narastającej ciemności bez naszych partnerek Savanno. Nasza natura jest agresywna. Drapieżna i władcza nawet pośród naszego własnego gatunku. Jesteśmy niszczycielscy i potężni - i łakniemy krwi. Potrzebujemy równowagi. Większość samców zaczyna się przeistaczać po kilku wiekach, kiedy już dłużej nie widzą kolorów. Kiedy nie doświadczają żadnego prawdziwego uczucia i mogą polegać jedynie na sile swej woli, aby trzymać się naszych praw. Niektórzy decydują się zakończyć swoją egzystencję zanim nie jest za późno, wychodząc naprzeciw świtu, światła dnia i pozwalając by upomniała się o nim ziemia. Pozostała reszta wybiera objęcia ciemności, rezygnując ze swoich dusz i żerując na ludzkiej rasie. Znęcają się i wykorzystują kobiety i dzieci, polują i zabijają dla chwilowej emocji, dla

potęgi i gorączki. Nie można na to pozwalać. - Mój ojciec i ty jesteście najstarsi. Jak udało ci się przetrwać? - Twój ojciec i ja spędziliśmy lata kiedy nasze ciała pożądały krwi w środku wojen wzdłuż całej Europy. Nasza energia mogła zostać ukierunkowana na ocalenie innych przed niszczycielskimi armiami. Polowania na wampiry także dostarczały nam większej liczby przeciwników. Między sobą zawarliśmy porozumienie, że poszukamy świtu zanim zmienimy się całkowicie. Twój ojciec miał zobowiązania wobec naszego ludu, które utrzymywały go w zdrowiu psychicznym. Potem odnalazł twoją matkę, ludzką kobietę o niezwykłym talencie psychicznym i o takiej odwadze i współczuciu, że była zdolna zaakceptować nasze życie. - A co z tobą? - Najlepsze, co mogę o sobie powiedzieć, to to że nigdy nie wykorzystałem kobiety ani dziecka, oraz że spędziłem całe wieki ucząć się sztuki uzdrawiania. Lecz mam naturę drapieżnika, Savanno, jak wszyscy mężczyźni naszej rasy. Ponieważ żyję już kilka stuleci natura bestii jest we mnie bardzo silna. – westchnął cicho - Pięć lat, które wyznaczyłem ci na twoją wolność, były piekłem dla mnie i niebezpieczeństwem dla każdego, kto stanął na mojej drodze. Jestem bardzo bliski przemiany i jest już dla mnie za późno, by szukać świtu. Koniecznym dla dobra wszystkich zainteresowanych było bym przyszedł po ciebie właśnie teraz.

Jego ręce zaplątały się w jej jedwabistych włosach. Rozgniatając kosmyki, by zanurzyć w nich twarz i wdychać jej świeży zapach. - Nie mogę już dłużej czekać. Wyznanie zostało wydarte wprost z jego duszy. Nie mógł sobie pozwolić, by podarować jej jedyną rzecz o jaką go prosiła – jej wolność. Chociaż był Gregorim, Mrocznym- najpotężniejszym wśród Karpatian- nie był wystarczająco silny by z niej zrezygnować. Musiała zostać życiowa partnerką tego z Karpatian, którego wszyscy pozostali się lękali. Była tak bardzo młoda. - Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak to jest być kobietą naszej rasy? Wiedzieć, że po ukończeniu osiemnastego roku życia musisz przejść spod opieki swojego ojca pod opiekę kogoś całkiem obcego? Tym razem otworzyła przed nim na oścież bramy swego umysłu, przywołując dla nich obojga wspomnienie sprzed pięciu lat. Jak każda kobieta-dziecko w wieku odpowiednim na gody, Savnna znalazła uderzające do głowy podniecenie w wiedzy, że jest piękna i posiada władzę na mężczyznami swego gatunku. Była zadowolona, kiedy jej ojciec zebrał wszystkich wolnych mężczyzn, by ją poznali. Ignorując obawy swej matki przemykała między nimi, nieświadoma jakiego zamieszania jest źródłem. Jednak w pewnym momencie zebrania stała się świadoma jego niebezpiecznej atmosfery, nacisku męskich ciał na nią,

głodu w ich oczach, zapachu ich podniecenia. Żaden z nich, nagle zdała sobie z tego sprawę, nie znał jej. Nie dbał o nią, ani nie dbał o to, by poznać jej uczucia lub myśli. Pragnęli jej, jednak to nie ona sama była tym czego naprawdę pożądali. Poczuła odrazę i strach, czuła że się dusi. Ani jeden ze zgromadzonych mężczyzn nie sprawił, by poczuła to, co jak sądziła powinna odczuwać. Savanna uciekła do swojego pokoju i przemyła twarz zimną wodą. Czuła się chora i w jakiś sposób skalana. Kiedy się odwróciła, GregoriMroczny- był z nią w jej pokoju. Moc emanowała z każdej komórki jego ciała. Traktował to zwyczajnie, w taki sam sposób traktując swoją olbrzymią siłę. Był całkowicie różny, od reszty mężczyzn- dużo bardziej przerażający i potężny. W porównaniu z nim wydawali się niedoświadczonymi młodzikami. Jego blade oczy przesunęły się po niej władczo, a jej skóra płonęła, gdy zaledwie musnął ją swoim spojrzeniem. Zaparło jej dech w piersiach, a jej ciało zamieniło się w gorącą ciecz, sprawiając, że pragnęła rzeczy o jakich nigdy wcześniej nawet nie śniła. Uderzył w nią strach na myśl, że on mógłby swobodnie skraść jej wolną wolę. Uczynić ją swoją tak nieodwołalnie, że zrobiłaby wszystko, by z nim być. Należysz do mnie, do nikogo innego. Te słowa były w jej głowie, więź tak znajoma i silna, że aż przerażająca. Wieź umysłowa nie była powszechnie stosowana jako sposób porozumiewania się między Karpatianami, ale jako

prywatne, intymne połączeniae. Gregori poruszył się, jego mięśnie zafalowały. Jej serce uderzało ciężko w oczekiwaniu. Jego palce od niechcenia kreśliły kółka na jej ramieniu, a ona była aż nazbyt świadoma jego ogromnej siły. Prawie nie mogła złapać oddechu. Jego palce prześliznęły się po całej długości ramienia, obejmując jej delikatny nadgarstek jak bransoletka. Przelotny kontakt był jak liżący jej skórę język ognia. Każda komórka jej ciała nagle znieruchomiała, wstrzymała oddech w oczekiwaniu. Właśnie w oczekiwaniu. Przyciągnął ją do siebie blisko, tak blisko, że jego ciało już na zawsze odcisnęło piętno na jej ciele. Bardzo delikatnie podniósł jej podbródek i przycisnął swoje usta do jej warg. W tej jednej chwili całe jej życie, cała jej egzystencja uległa zmianie. Ziemia się zatrzęsła, powietrze buchnęło ogniem, a jej ciało nie należało już dłużej do niej. Pragnęła, płonęła, marzyła o nim. Jej ciało i umysł, każdy skrawek jej skóry był z nim połączony. Nie było Savanny bez Gegoriego, ani Gregoriego bez Savanny. Potrzebowała czuć jego ręce na swym ciele. Potrzebowała go wewnątrz siebie, w swoim sercu, umyśle, w swoim ciele i w swojej duszy. Kiedy ją puścił, poczuła się opuszczona, doświadczając okropnej pustki, jak gdyby zabrał ze sobą większą część jej samej i pozostawił ją zaledwie cieniem. Ta myśl przeraziła ją. Obcy, ktoś kto jej nie kochał ani jej nie znał, był zdolny przejąć kontrolę nad jej życiem. Nagle wydało jej się to daleko gorsze od oddanie siebie któremuś z pozostałych zalotników. Żaden z nich nie był w stanie jej kontrolować. Nie był w stanie kontrolować całego jej życia. Jeśli żaden z nich nie mógł jej pokochać, przynajmniej nie mógłby również posiadać jej ciała i duszy. Przestraszona, błagała Gregoriego, aby

ją puścił. By pozwolił jej żyć jej własnym życiem. Z oczyma pociemniałymi od żalu i płonącymi jeszcze jakiś innym, nienazwanym uczuciem, uwolnił ją i zgodził się dać jej więcej czasu. Jednak Savanna planowała uciec przed jego władzą już na zawsze. Najgorsze w tym wszystkim było to, że po swoim wyjeździe do USA Savanna nigdy więcej nie czuła się w pełni sobą. Gregori jednym małym pocałunkiem zabrał ze sobą jakąś jej cząstkę. Nigdy nie mogła pozbyć się go ze swojej głowy. Kiedy nocą zamykała oczy, widziała tylko jego. Czasami, jeśli wystarczająco się skoncentrowała, mogła nawet wyczuć jego dziki, pierwotny zapach. Nawiedzał jej sny. Wołał do niej w czasie snu. Było oczywistym, że ryzyko jakie stanowił dla jej duszy było zbyt duże, by mogła pozwolić na to, czego się teraz domagał. Ręka Gregoriego objęła jej głowę z tyłu, a następnie prześliznęła się na jej kark. - Możemy poradzić sobie z twoimi lękami, ma petite. Nie są nie do pokonania. - Jego głos, jak zawsze, był spokojny i nieporuszony. Serce Savanny zamarło. Nic nie wzbudziło w nim litości, nawet to, że podzieliła się z nim jednym ze swoich najbardziej osobistych i przerażają wspomnień. - Nie chcę tego – wyszeptała ze szlochem rodzącym się w gardle. Była upokorzona tym, że przyznała mu się do tak wielu rzeczy, a dla niego

znaczyło to tak mało. - Odpocznij teraz maleńka. Rozwiążemy ten problem później. Milczała. Wydawało się że zaakceptowała jego rozkaz bez słowa sprzeciwu. Ale Savanna miała jeszcze kilka sztuczek w zanadrzu. W końcu nie na darmo była uważana za jednego z najlepszych magików na świecie. Gregori mógł oferować jej chwilowe odroczenie wyroku, ale kiedy się obudzą jego apetyt będzie nienasycony. Wątpiła, by wtedy mogła ją ocalić nawet jego olbrzymia samokontrola. Będzie musiała dokonać najważniejszej i najbardziej śmiałej ucieczki. - Savanno? Ramię Gregoriego przyciągnęło ją zaborczo do ciała. - Nie próbuj uciekać przede mną. Walcz ze mną, kłóć się, ale nawet nie próbuj mnie zostawić. Dotarłem do granic swojej samokontroli. Oprócz ciebie nic, ani nikt mnie już nie porusza. To może być ogromnie niebezpieczne. - Więc ja będę musiała zrezygnować ze swojego życia, abyś ty mógł kontynuować swoje. Łzy spływały po policzkach na wierzch jej dłoni.

- Nie możesz także istnieć beze mnie Savanno. To tylko kwestia czasu, kiedy pochłonie cię narastająca pustka. Podniósł do ust jej dłoń i dotknął językiem jej łez, delektując się jej smakiem. Jego głos obniżył się o oktawę, rozbrzmiewając niewinnością. - Nie zaprzeczaj temu. Czuję jak w tobie narasta. Okropna, bolesna samotność. Serce Savanny załomotało pod wpływem szorskiego jak aksamit jezyka drażniącego kostki palców. Nie mógł pozwolić swojej wrodzonej zmysłowości uwieść ją, nieważne jak bardzo jej własne ciało odpowiadało zakazanemu wezwaniu. - Ile mam czasu do tego momentu? Sto lub dwieście lat? Pięćset? Więcej? Nie wiesz tego, prawda? Nie wiesz, ponieważ żadnej z naszych kobiet nigdy nie pozwolono kierować swoim losem. Nie powinnam być odpowiedzialna za twoje życie bardziej niż ty za moje. - Jesteśmy Karpatianami, ma petite, nie ludźmi, mimo tego w jaki sposób wychowała cię twoja matka. Jestem odpowiedzialny za twoje życie, tak jak ty odpowiadasz za moje. To sposób życia naszego ludu i jedyna rzecz chroniąca

ludzi przed naszą mroczną naturą. Nasze kobiety są wielbione i chronione. Są traktowane z najwyższym szacunkiem, strzeżone ponieważ są naszym największym skarbem. Ocieniony śladem zarostu podbródek Gregoriego pocierał czubek jej głowy w dziwnie kojącym geście. Cienkie kosmyki jej włosów przyczepiały się do kilkudniowego zarostu na jego twarzy, splątując się razem. - Twoja matka odpowiada za wiele rzeczy. Napełniła twoją głowę ludzkimi nonsensami, kiedy powinna przygotować cię na twoje prawdziwe przeznaczenie. - Czemu nazywasz to nonsensem? Tylko dlatego, że chciała abym mogła wybrać dla siebie to czego pragnę? Bym mogła sama kształtować swoje przeznaczenie? Delektować się niezależnością i wolnością? Nie chcę do kogoś należeć. - Żadne z nas nie może samo wybierać Savanno.- jego ramiona na chwilę przycisnęły ją mocniej a jego ciepły oddech dotarł do jej ucha. - Partnerzy życiowi rodzą się przypisani do siebie. A wolność jest słowem, które może oznaczać wiele różnych rzeczy. Ton jego głosu był tak piękny i delikatny, w przeciwieństwie do jego trzeźwych, rzeczowych słów.

- Idź spać i na chwilę ucieknij przed swoim lękiem. Zamknęła oczy czując, że jego usta najpierw muskają jej ucho, a następnie prześlizgują się na kark. Delektowała się tym dotykiem, zabierała go wewnątrz swego ciała i nie nienawidziła się za to. - Ty idź spać Gregori. Ja chcę się zastanowić. Jego zęby przygryzły lekko jej skórę tuż nad miejscem, gdzie jej puls skakał. Następnie jego język musnął to miejsce, łagodząc ostre uczucie. - Nie życzę sobie byś się dłużej zastanawiała, ma petite. Rób co mówię, albo sam poślę cię spać. Pobladła. - Nie! Jak każdy Karpatianin Savanna wiedziała jak bezbronna i nieodporna będzie po wschodzie słońca, gdy jej ciało będzie spać. Jeśli Gregori nakaże jej najgłębszy sen Karpatian, będzie całkowicie w jego mocy. - Sama zasnę. Celowo spowolniła oddech i zwolniła bicie swego serca.

Obok niej Gregori koncentrował się na wejściach do swojej kryjówki pieczętując je starożytnymi zaklęciami. Następnie skoncentrował się na furtkach wilczej psiarni. Kołysały się otwarte, uwalniając krzyżówki wilka by swobodnie wędrowały i strzegły wyższych pięter oraz parteru budynku. Savanna wciąż myślała by mu uciec. Ale nie zdawała sobie sprawy, jaki potężny jest naprawdę. A ponieważ przyrzekł sobie, że zawsze będzię jej mówił prawdę, nie mógł wypowiedzieć kilku pustych, ładnych słówek mogących złagodzić jej lęki. Zdobywanie wiedzy pomogło mu utrzymać silnym umysł i ciało w nieskończenie długich latach pustej ciemności. Czekał na Savannę, swoją partnerkę życiową zanim jeszcze się urodziła. Od chwili kiedy dotknął Raven, kobietę Michaiła Dubrińskiego, lecząc jej straszliwe rany zadane rękami kilku zbłąkanych pogromców wampirów, od kiedy podał jej swoją czystą, potężną krew by uratować jej życie, wiedział że to ona może urodzić jego partnerkę. Wiedział, że dziecko rosnące w niej mogło należeć do niego. I zrobił wszystko, co mógł, by zagwarantować jej przyjście na świat. Kiedy ludzcy łowcy próbowali zabić Raven Dubriński, Gregori uratował ją i dziecko wewnątrz niej, pieczętując własną potężną krwią więź między sobą, a niedawno poczętą istotką rodzaju żeńskiego. Upewnił się, że nie będzie mogła mu umknąć. Szepcząc do niej, uspokajając ją, zachęcając ją, by pozostał w jego świecie mimo ran zadanych jej kruchemu ciałku. Po posunięcie się do takich ostateczności- aby związać ze sobą partnerkę życiową, zanim się jeszcze urodziła- nigdy nie pozwoliłby jej odejść. Gregori przyciągnął Savannę tak blisko swego ciała, jak tylko było to

możliwe. W opiekuńczym uścisku dopasował do niej swoją większą posturę. Roberto podróżował z bandą Karpatiańskich renegatów, obecnie wampirów, mordując, gwałcąc i tworząc bezmyślne ludzkie marionetki aby im służyły. Jeśli wszyscy oni śledzili Savannę aż do San Francisco, to już wkrótce miasto stanie się miejscem ich łowów. Gregori musiał zabrać Savannę w bezpieczne miejsce. Wiedział jednak, że nie pozostawia ludzi w mieście, by sami musieli stawić czoło zagrożeniu. Aidan Savage, potęczny Karpatianin przebywa w tym regionie i będzie ścigał i niszczył odszczepieńców. Aidan był zdolny łowcą, którego nieumarli bardzo się obawiali. Gregori delikatnie pogłaskał włosy Savanny. Dla jej dobra chciałby móc dać jej wolność, której tak pragnęła. Niestety było to niemożliwe. Zamiast tego zostanie do niego przykuta na całą wieczność. Westchnął głęboko, a potem spowolnił bicie serca i pracę płuc przygotowując się do snu. Jako Starszy często wymierzał w imieniu Karpatian sprawiedliwość renegatom. Mógł oczekiwać że Michaił wymierzy ją jemu, jeśli zbyt długo będzie czekał z upomnieniem się o Savannę i uratowaniem się przed własną ciemnością. Wątpił jednak poważnie, czy ktokolwiek, nawet Michaił Książę ich ludu- mógłby go pokonać, gdyby zamienił się w wampira. Nie mógł sobie pozwolić na ryzyko. Savanna musi pozostać jego. Wciągnął ostatni oddech, zaberając jej zapach do swych płuc i zatrzymując go tam w momencie, kiedy jego serce przestało bić.

Słońce powoli wstawało nad górami. Promienie światła wpadały przez okna olbrzymiego, odizolowanego domu. Wypolerowany dąb błyszczał. Marmurowe płytki lśniły. Jedyny słyszalny dźwięk stanowiły rzadkie odgłosy łap wilków, kiedy patrolowały pierwsze i drugie piętro oraz piwnicę. Również na zewnątrz więcej wilków poruszało się niezmordowanie po całej posiadłości, wzdłuż wysokiego, ciężkiego płotu, ograniczającego je do jej terenu. Ogrodzenie miało bardziej stanowić ochronę przed wałęsającymi się ludźmi niż powstrzymać zwierzęta przed włóczeniem się po okolicy. Więź wilków z Gregorim była silna, a nieruchomość i prywatny rezerwat ogromny. Wilki z własnej woli nigdy by go nie opuściły. Słońce przedzierało się przez grubą warstwę chmur, odważnie rozprzestrzeniając swoje złociste promienie przez całe popołudnie. Zerwał się wiatr, zawirował opadłymi liśćmi, pozostawiając je ułożone na ziemi w małe kupki. Głęboko w ziemi w wielkiej komnacie panował spokój. Po chwili, w tej ciszy zaczęło bić serce. Napływ powietrza wypełnił płuca. Savanna prześledziła swoje otoczenie. Badała charakter więziących ją zabezpieczeń założonych przez Gregoriego. Obok niej Gregori leżał nieruchomo jak umarły, obejmując ją zaborczo ramieniem wokół talii. Savanna pozwolił, by uczucie ulgi zalało całe jej ciało. Miała jeden sekret, którego nie znał nikt, oprócz jej wilka. Większość dzieci Karpatian nie przeżywa swego pierwszego roku życia. Podczas tego krytycznego okresu ich ciała domagają się czegoś więcej niż mleka, ale odrzucają każdy rodzaj pożywienia i krew. Jej matka, która wcześniej była w pełni człowiekiem i nie mogła karmić jej na sposób swego gatunku, podawała jej rozcieńczoną zwierzęcą krew. Chociaż Savanna była mała i krucha, w porównania do większości Karpatian, to

jednak kwitła na miksturze swojej matki. Zdeterminowana tak bardzo jak tylko jest to możliwe, by żyć normalnym życiem Savanna trzymała się swojej niezwykłej diety w okresie dorastania. Liczyła, że może ona sprawić, że będzie się różnić od innych Karpatian i pozwoli jej na wykucie jej własnej przyszłości. W wieku szesnastu lata Savanna zaczęła eksperymentować z możliwością chodzenia w słońcu. Matka opowiadała jej tak wiele historii o życiu w świetle słońca za oceanem. Historii o wolności i podróżowaniu. Z kolei Savanna była szczerze związana ze swoim towarzyszem, wilkiem. Odważnie zaczęła się budzić coraz wcześniej, powoli wystawiając swoją skórę na słońce. Miała nadzieję zbudować odporność, której Karpatianie nie posiadali, co zmuszało ich do udania się pod ziemię kiedy świeciło słońce i budzenia się do życia tylko w nocy. Czasem odczuwany ból był dla niej zbyt duży by go znieść. Odkładała wtedy swoje wypady na kilka dni. Ale Savanna była uparta, kiedy decydowała się na coś, a teraz pragnęła chodzić w słońcu. Jej skóra przystosowała się do promienie słonecznych, chociaż niegdy nie była w stanie znieść światła słonecznego po jedenastej lub przed siedemnastą w miesiącach letnich. W ciągu dnia i w jaskrawym świetle na scenie musiała nosić najciemniejsze okulary słoneczne. W każdym razie wydawało się, że udało się jej uciec przed okropnym karpatiańskim letargiem, jaki powodowała dieta składająca się z ludzkiej krwi. Musiała poświęcić część szybkości i siły swojej rasy, ale w zamian miała swobodę chodzenia w świetle dnia, tak jak to opisywała jej matka. Savanna zamknęła oczy przypominając sobie czas, kiedy wymknęła z ich podziemnej komnaty się podczas snu rodziców. Słońce wciąż świeciło

wysoko i czując się szczególnie z siebie zadowolona, Savanna przedzierała się przez gęsty las w górę do klifów. Zaczęła się wspinać, próbując poprawić swoją szybkość i siłę. Tuż przy wierzchołku zachwiała się, pośliznęła i straciła opracie dla stóp. Próbowała złapać się skalistej powierzchni. Walcząc o uchwyt kopała głębokie rowki w ziemi swoimi paznokciami zakrzywionymi w szpony, ale nie mogła się utrzymać. Spadła, ale odwróciła się w locie ze zwinnością kota, licząc że wyląduje na swoich nogach. Ale nie udało jej się dostrzec złamanego korzenia drzewa, wystającego ze ściany urwiska i sterczącego do góry jak zaostrzony kołek. Przeszedł przez jej udo, rozdzierając ciało, mięśnie i kość, przyszpilając ją w miejscu. Ciemne okulary spadły jej z nosa upadając poniżej na poszycie lasu. Savanna krzyknęła z bólu. Krew tryskała z jej rany. Na chwilę tam zawisła, potem złamał się pod jej ciężarem i wylądowała twardo na skalistym podłożu. Z początku nie mogła oddychać, bo uderzenie wyparło powietrze z jej płuc. Trzymając oczy szczelnie zamknięte przeciwko okropnemu światłu, zaciskając zęby przycisnęła obie ręce do rany i wysłała udręczone, desperacie wezwanie do swego wilka. Zastanawiała się później, czemu nie zawahała się go zawołać, a nie pomyślała o wezwaniu swoich rodziców. Jej wilk odpowiedział natychmiast. Przez jej umysł przepływały fale jego duchowego wsparcia. Wilk był daleko, ale zbliżał się szybko aby jej pomóc. Czekając na pomoc, Savanna wbiła palce w bogatą ziemię, zmieszała ją ze śliną ze swoich ust i obłożyła ranę. To bolało, rywalizując z bólem, z jakim promienie słońca przeszywających jej czaszkę przez niczym nieosłonięte oczy. Pośpiesz się! – ponaglała wilka, słabnąc z utraty krwi.

Wilk wybiegł wielkimi susami z lasu. Jego własne oczy zwęziły się w wąskie szparki. Po dwóch niewiarygodnych skokach znalazł się przy jej boku. Ocenił sytuację i potruchtał do jej okularów. Podniósł je delikatnie pyskiem, a potem upuścił na jej podołek. Potem jego język polizał ranę w dziwnie uspokajającym geście. Savanna objęła ramionami jego lśniący kark i zatopiła swoją twarz w grubym, miękkim futrze, szukając siły. Po raz pierwszy i jedyny w życiu poprosiła o zgodę na pożywienie się, wiedząc że nie przeżyje bez krwi. Była wdzięczna za głęboką więź łączącą ją z wilkiem, umożliwiającą jej bez słów użycia wyjaśnienie mu swoich potrzeb. Wilk bez wahania wystawił swoje gardło. Tak delikatnie i szacunkiem, jak tylko była w stanie, Savanna zatopiła głęboko zęby w ciele wilka. Jej umysł starał się uspokoić zwierzę. Ten wysiłek okazał się niepotrzebny. Jeśli już, to wilk uspokajał ją, chętnie i bez zastrzeżeń oddając swoją krew. Była zdumiona, że nie odczuwa wstrętu karmiąc się bezpośrednio krwią od zwierzęcia zamiast z kubka podanego jej przez matkę. Potem leżała spokojnie ramionami obejmując swego wilka, a on kontynuował lizanie jej rany. Mogłaby przysiąc, że wraz ze swoją krwią wilk w jakiś sposób dostał się do jej ciała i uśmierzył ból rany w nodze. Czuła gorąco i światło i energię rozchodzącą się w jej ciele, uzdrawiającą ją. Otoczona przez opiekuńczą i bezwarunkową opiekę swego wilka nie odczuwała strachu. Jej rana w cudowny sposób szybko się zaleczyła, a ona nigdy nie wspomniała o tym incydencie rodzicom. Wiedziała bowiem, że byliby wściekli na jej eksperyment, na jej próby wychodzenia na słońce. Byliby zszokowani ryzykiem jakie podejmowała. Ale ona nigdy nie

żałowała swojej decyzji powstrzymania się od używania ludzkiej krwi lub wystawiania swojej skóry na działanie promieni słonecznych. To wiodło do wolności. Takiej wolności, która teraz umożliwiała jej ucieczkę. - Przepraszam Gregori. – wyszeptała cicho - Nie mogę złożyć swego życia w twoje ręce. Jesteś zbyt potężny dla kogoś takiego jak ja, abym mogła spróbować żyć z tobą. Proszę znajdź sobie kogoś innego i bądź szczęśliwy. Wiedziała, że sama nigdy nie będzie szczęśliwa. Nie miała jednak wyboru, jeśli nie chciała, aby ten potężny stary Karpatianin przejął kontrolę nad jej życiem. Jej zęby skubnęły dolną wargę. Mimo swego postanowienia odkryła, że dziwnie niechętnie go opuszcza. A on chciał przejąć kontrolę nad jej życiem, nie mógł pomóc sam sobie. To prawda, że miała już pozostać samotna. Nie mogła wrócić do domu, ani nawet poszukać swojego wilka. Była skazana na samotną wędrówkę po ziemi. Coś w jej środku, coś silnego i dumnego, nie pozwalało temu mężczyźnie jej zdominować, wybierać zamiast niej jej życie, rozkazywać jej. Gregori miał rację, wiedziała jaką pustką jest być całkowicie samotnym w środku tłumu. Różniła się od innych ludzi. Nieważne jak bardzo się starała, nigdy nie będzie człowiekiem ani nigdy nie będzie Karpatianką. Chociaż nigdy nie zwierzyła się z tego nikomu oprócz swego wilka, wiedziała, że prawdopodobnie nie może być z żadnym mężczyzną, oprócz Gregoriego. Lecz wolała raczej być samotna przez całą wieczność, niż być przez niego posiadana.

Rozumiała, że nigdy nie będzie pragnąć innego mężczyzny tak, jak pożąda Gregoriego. Jej dusza już była w jego władaniu. Ona chciała wyjaśnić mu pewne sprawy, sprawić by je zrozumiał. Ale Gregori był samcem przykładającym uwagę jedynie do własnej logiki. Był jednym ze Starszych, najbardziej potężnym, najwięcej wiedzącym. Mrocznym. Był śmiertelnie niebezpiecznym zabójcą, prawdziwym dzikim Kapatianinem. Przeżyte wieki nie złagodziły jego postawy macho, ani nie zmieniły jego przekonań. Wierzył całkowicie w swoje prawo do niej, wierzył że ona należy do niego. Chroniłby ją za cenę swojego życia przed jakąkolwiek krzywdą, dbałby o jej komfort i zaspokojenie każdej potrzeby. Ale panowałby nad nią zupełnie. - Przepraszam. – wyszeptała ponownie i spróbowała usiąść. Wielki ciężar na środku jej piersi zapobiegł ruchowi. Jej serce szarpnęło się nieswojo. Przerażona, że przeszkodziła w drzemce Gregoriego, przyjrzała mu się. Wciąż leżał nieruchomy i spokojny, bez śladu życia. Savanna wzięła głęboki wdech i powoli go wypuściła, aby się uspokoić. Tym razem ostrożnie ześliznęła się na bok, jakby się spod czegoś wymykała. Natychmiast wokół każdej jej kostki zacisnęła się obręcz. Kiedy Savanna spojrzała w dół na swoje stopy, nic tam nie było. Nic jej nie trzymało, a jednak nie mogła się poruszyć. Coś zakotwiczyło ją w miejscu. Przez krótką chwilę sądziła, że jakiś inny męski przedstawiciel jej rasy - albo wampir - wyśledził ich aż do ich kryjówki. Ale żaden Karpatianin nie ośmieliłby się niepokoić Gregoriego. Jakimś cudem będąc w głębokim śnie Gregori kontrolował ją. Łatwo,

swobodnie, od niechcenia. Mógł spać spokojnie, tak pewny swojej mocy, tak nieporuszony przez jej wyzwanie. Nie miała żadnych wątpliwości, że to Gregori powstrzymał ją przed ucieczką. Leżała nieruchomo i pozwoliła swemu umysłowi skupić się na swoich kostkach, szukając ścieżki, czegokolwiek, co mogło dać jej wskazówkę, co do tego jak niewidzialne kajdany działają i w jaki sposób mogła z nich uciec. Będziesz spała. Ta komenda wypełniła jej umysł, cicha, kusząca, stal owinięta w aksamitną rękawiczkę. Natychmiast jej umysł się zachmurzył a serce zwolniło swój rytm. Savanna opierała się, zaalarmowana i walczyła z pragnieniem wykonania jego rozkazu. Było upokarzające, że mógł ją kontrolować nawet przez sen. Jeśli naprawdę był aż tak potężny, to jakie będzie jej życie z nim wtedy, kiedy będzie w pełni obudzony i świadomy? Cichy, kpiący śmiech wypełnił jej umysł. Idź spać, ma petite. To niebezpieczne sprawdzać mnie w ten sposób. Odarciła swoją głowę. Gregori leżał jak nieżywy. Jak mógł być taki silny? Nawet jej ojciec, Michaił, Książę Ciemności, nie posiada takiej mocy. Głos Gregoriego był hipnotyzujący i fascynujący. Savanna zamknęła oczy, wyczerpana walką z nim. Przepełniała ją rozpacz. W porządku Gregori, wygrałeś- tym razem.

Za każdym razem, ma petite. Żadnej przechwałki w głosie, żadnego triumfu, jedynie łagodny spokój. To właśnie jego spokój sprawił, że uwierzyła że Gregori jest daleko bardziej niebezpieczny niż to sobie wyobrażała. Nie groził, nie krzyczał, ani się nie wściekał. Stwierdzał wszystko tym samym tonem albo, co gorsza, wydawał się rozbawiony. Znajomy zapach wypełnił jej płuca, kiedy wciągnęła ostatni oddech. Wilk, jej wilk, wypełnił jej umysł spokojem, miękkie futro ocierało się o jej ramię, jej policzek. Savanna trzymała oczy szczelnie zamknięte, obawiając się zniszczenia tego złudzenia. Tęskniłam za tobą. Połączyła swój umysł z wilkiem. Chciałabym, żebyś teraz naprawdę był tutaj ze mną. Zawsze byłem z tobą. Umysł wilka akceptował ją, otaczał i obejmował ją ciepło. Ten umysł był tak znajomy, jakby go przemierzała tysiące razy. Chciałabym, żeby to była prawda, żebyś był tutaj ze mną naprawdę. Dziki zapach był silny w jej nozdrzach. Na chwilę Savanna wstrzymała oddech, nie śmiejąc odetchnąć. Potem, powoli uniosła powieki. Obok niej

leżał rozciągnięty wilk, a jego lśniące czarne futro ocierało się o jej skórę. Wilk odwrócił głowę, odsłaniając niezwykle inteligentne szare oczy. Serce Savannay uderzało mocno o żebra. Jęk zaprzeczenia wyrwał się z jej ust. To nie było złudzenie, lecz szczera prawda. Gregori, z całą swoją potęgą, mógł zmieniać kształt. Teraz był wilkiem. Jak arogancko było z jej strony zakładać, że tylko ona ćwiczyła się w sztuce chodzenia w świetle słońca. Myślała, że była zdolna opierać się promieniom ponieważ żywiła się tylko krwią zwierząt. Gdyby tylko zasięgnęła rady rodziców. Dlaczego trzymała istnienie swojego wilka w sekrecie? Wydawało się to tak niewinne i zabawne mieć wspaniały sekret przed rodzicami. Jednak powinna była rozpoznać te oczy. Nie szare, ale przeszywające, bezlitosne srebro. To wilkowi powiedziała o każdym lęku, każdym pragnieniu, każdym marzeniu. On znał jej sekretne, najskrytsze myśli. Gorzej. Przecież już nawet wymienili krew – ona karmiąc się nią, a on liżąc jej ranę. Ta wymiana nie była może taka, jakiej wymagał Karpatiański rytuał łączenia się w pary, ale ich umysłowa więź była silna, niezniszczalna. Jakaż była głupia! Zwykły wilk nigdy nie byłby tak inteligentny, tak zdolny do przekazywania ciepła i bezpieczeństwa oraz pocieszania jej. Gregori wykuł więź między nimi prawie że od jej wczesnego dzieciństwa, Byłaś samotna. Nie miałam żadnej szansy, nieprawdaż? Nawet jako dziecko. Tak, już od chwili kiedy zostałaś poczęta.

Żadnych wyrzutów sumienia, jedynie ta spokojna, nieugięta decyzja. Zamknęła przed nim umysł, wściekła, że tak ją wykorzystał, wściekła, że mógł ją tak zwodzić przez te wszystkie lata. Odwróciła się do niego plecami, przypominając sobie jak jej wilk przyszedł jej na pomoc nawet w świetle słońca, z niczym nieosłoniętymi oczyma. Gregori mógł sobie być najpotężniejszym ze starszych, ale wciąż był Karpatianinem. Musiał znosić straszliwy ból, przychodząc jej z pomocą. Poruszyła się niewygodnie na ciężkiej masie swoich włosów, wiedząc, że powinna uznać to jego dawne poświęcenie. Chciała być na niego zła, wściekła. Nie chciała czuć, że jej strażnik więzienny się o nią troszczy i ją chroni. Nie pragnęła przyśpieszenia pulsu, cudownego ciepła rozlewającego się po jej ciele na myśl o tym, jak wiele uczynił dla niej przez te wszystkie lata, po to by zagwarantować więź między nimi, zapewnić jej bezpieczeństwo i szczęście. Jego wyjaśnienie był proste i rzeczowe. Byłaś samotna. To było takie proste. Ona pragnęła czegoś, on jej to dostarczał. Kodeks Karpatiańskich mężczyzn.

Przepraszam, że cierpiałeś przez mnie. Wybrała swoje myśli starannie, nie chcąć by odczytał jej pomieszane emocje. Natychmiast poczuła wrażenie ręki gładzącej jej włosy wzdłuż całej ich długości w najłagodniejszej z pieszczot. Mamy jutro przed sobą długą noc. Musisz się wyspać. Tym razem jego rozkaz pogrążył ją w głębokim śnie, jakiego Karpatianie potrzebują dla swojego odmłodzenia. Gregori wysłał ostre, wymuszające posłuszeństwo polecenie. Nie delikatną sugestię, ale rozkaz, któremu nie mogła odmówić. Podejmowała ryzyko szybko i bezmyślnie, bez strachu lub wiedzy o tym, co on zrobił dla niej. Będzie musiał ukrócić jej przygody i niezależność. Nawet teraz jej żal za ludzim przyjacielem oraz strach przed Gregorim i jemu podobnymi zbierał obfite żniwo. Nie mógł uwierzyć, że pozwolił jej na tę rebelię przeciwko jej prawdziwemu przeznaczeniu. Było w nim coś takiego, co topiło się, kiedy był w jej umyśle, w jej obecności. Miał okropne przeczucie, że kiedy jego ciało połączy się z jej ciała, to wtedy straci cały swój rozsądek.

Rozdział trzeci

Słońce zachodziło powoli, sunęło coraz niżej po niebie aż wreszcie znikło za górami i zostało pochłonięte przez morze. Czerwień i pomarańcz przebijały niebo, zastępując jego błękit barwą krwi. Głęboko pod ziemią serce i płuca Gregori'ego zaczęły funkcjonować. Odruchowo przeskanował otoczenie, by upewnić się że wszystkie zaklęcia ochronne pozostały nienaruszone, a jego siedlisko nieodkryte. Wyczuwał głód wilków, ale nie ich niepokój. Leżąca za nim Savannah nadal odpoczywała. Jego ramię zaborczo i ochronnie otaczało jej talię. Jego noga ściśle do niej przylegała, uniemożliwiając ucieczkę. Głód rósł, żarłoczny, drapieżny, ostry i wszechogarniający, podobny do żądzy. Gregori umknął do piwnicy, aby stworzyć dystans przed pokusą. Savannah wreszcie była z nim w jego kryjówce. Mogła walczyć z nim -i z samą sobą -o każdy szczegół, ale był w jej umyśle i z łatwością go czytał. Jej strach w dużej części wynikał z tego, że ją pociągał. Żądza Karpatianina była wszechogarniająca, bezwzględnie wiążąca i skierowana ku jednemu życiowemu partnerowi. Jedno z nich rzadko mogło przetrwać odejście drugiego. Umysł, ciało serce i dusza były związane na wieki.

Wilki zbiegły się do niego z chęcią i radością. Witał każdego z tą samą cierpliwością i przemyślanym entuzjazmem. żadnego nie faworyzował. W rzeczywistości czuł jedynie pustkę, dopóki nie pojawiła się Savannah, dopóki nie dotknął jej umysłu swoim. Kiedy karmił wilki, przypominał sobie straszny moment w Karpatach, kiedy Savannah mówiła swojemu wilkowi Se musi uciec od Najmroczniejszego do Ameryki, ojczyzny jej matki, umknąć przez Gregorim i siłą uczuć, jakie do niego żywiła. Pozwolenie aby odeszła kosztowało go całą samokontrolę, jaką posiadał. Wspiął się na najwyższą, najbardziej nieprzystępną górę, jaką znał. Jako samotny wilk przemierzał lasy Europy, na długi czas zakopał się w głębokim wnętrzu ziemi, wychodząc tylko by się pożywić. Ciemność w nim narastała, aż nie mógł już sobie ufać. Dwa razy niemal zabił swoją ofiarę i chociaż powinno to nim wstrząsnąć, poczuł ledwie ukłucie zmartwienia. Wtedy pojął, że już nie ma wyboru. Musiał jej zażądać, posiąść ją. Przyjechał do Ameryki i czekał, aż przybędzie do San Francisco. Savannah nie pojmowała, Se gdyby tego nie zrobił, zamiast tego wybierając spotkanie ze świtem bądź stając się renegatem, przerażającym wampirem -skazałby ją na ponurą, nieznośną egzystencję pełną samotności i pustki. Nie przetrwałaby. Jej matka nie pojęła nigdy do końca istoty związku mężczyzny i kobiety ich gatunku. Urodzona jako człowiek nie rozumiała, jak niebezpieczny był Karpatianin tak potężny jak Gregori. Chciała by jej córka zyskała niezależność nie pojmując, że Karpatianie nie mają wyboru -muszą znaleźć swoją drugą połowę. Raven Dubrinski nie przysłużyła się córce, darując jej iluzję niezależności.

Jednak pierwszy raz w życiu Gregori był niezdecydowany. Dopóki oficjalnie się z nią nie zwiąże, wszyscy mężczyźni w tym wampiry będą niespokojni, sądząc Se mogą zająć jego pozycję i rościć sobie do niej prawa. Dla jej własnego bezpieczeństwa musiał zakończyć rytuał i związać ich na wieczność. Aby chronić zarówno śmiertelnych jak i nieśmiertelnych, powinien wziąć to co należało do niego. Czekał już niebezpiecznie długo. Mimo to, nie mógł się zmusić, żeby podporządkować sobie Savannah kiedy była mu tak niechętna. Gregori przeczesał ręką swoje gęste włosy kręcąc się po domu niczym uwięziona pantera. Targał nim głód, z każdą chwilą silniejszy. Przeszedł przez piętro i stanął na balkonie. Uniósł głowę i odetchnął aromatem nocy. Wiatr przyniósł zapach dziczyzny. Królik, jeleń lis i słaby powiew ludzi, daleko. Wysłał swoje wołanie w noc, przyciągając ofiary ze zwykłą łatwością charakteryzującą mistrza. Czasem trudno było pamiętać, że ludzie są istotami posiadającymi rozum i emocje. Przecież kontrola nad nimi była tak łatwa. Gregori zeskoczył z balkonu na drugim piętrze, miękko lądując na poduszeczkach palców. Poruszał się swobodnie, bez pośpiechu, a jego mięśnie drgały lekko świadcząc o ogromnej mocy i sile, jakie posiadał. Pod jego stopami nie potoczył się żaden kamyk, nie została złamana pojedyncza gałązka, nie zaszeleścił liść. Mógł usłyszeć odgłosy ziemi, owadów i nocnych stworzeń, wodę, która niczym krew płynęła pod pokładami gleby. Soki drzew go przywoływały, nietoperze poznawały go,

na znak tego obniżając lot i piszcząc cicho. Gregori zatrzymał się przed łańcuchowym ogrodzeniem. Pochylił lekko kolana i skoczył w górę, z łatwością omijając wysokie na osiem stóp metalowe zwoje. Lekko kucając wylądował po drugiej stronie. Nie był już dłużej eleganckim, dobrze wychowanym człowiekiem. Niebezpieczna bestia uniosła łeb. Blade oczy zaczęły dziko błyszczeć. Głód chwycił i szarpał jego trzewia. Wziął górę instynkt, prastary odruch drapieżcy, który pozwalał mu przetrwać. Sprawdził woń wiatru a potem skierował się w stronę swojej ofiary. Jego wołanie przyprowadziło młodą parę. Słyszał bicie ich serc, przepływ krwi w ich żyłach. Jego ciało paliło w oczekiwaniu ulgi. Dosięgły go niebezpieczne zdradzieckie szepty z dna jego pustej duszy. Kobieta. To takie proste. Człowiek który w nim tkwił, niemal zagłuszony przez bestię, walczył z ciemnością. W obecnym stanie z łatwością mógł ją zabić. Dziewczyna była młoda, po dwudziestce, mężczyzna niewiele starszy. Czekali na niego chętnie, tak jak oczekuje się kochanka. Kiedy Gregori się zbliżył dziewczyna z radosnym uśmiechem rozwarła ramiona. Paliły go płomienie głodu, ciało krzyczało potrzebą. Z cichym warknięciem po nią sięgnął. Nie był w stanie zwalczyć siły bestii. Kiedy przyciągnął ją do siebie gwałtownie, usłyszał słaby dźwięk. Lekki. Rytmiczny. Szybki. Cicho warcząc odepchnął kobietę od siebie na bezpieczną odległość.

Spodziewała się dziecka. Wyciągnął dłoń i rozłożył palce na niewielkiej wypukłości jej brzucha. To był chłopiec. Tak mały, tak potrzebujący ochrony. Szybko obrócił się i chwycił człowieka. Starał się kontrolować, utrzymywać go spokojnego i chętnego. Przez chwilę wsłuchiwał się w przypływy i odpływy krwi, życia, a potem pochylił głowę i się pożywił. Był tak rozbudzony, że uderzyła w niego gorączka. Poczucie siły wzrosło i go wypełniło. Potrzebował, płonął, łaknął. Pożywiał się łapczywie, żarłocznie, desperacko usiłując zapełnić potworną pustkę. Kolana mężczyzny ugięły się i Gregori wrócił do świadomości. Przez moment musiał walczyć z bestią, delektując się bogatą energią życiową, niemal ulegając poczuciu władzy nad życiem i śmiercią. Musiał walczyć aby odzyskać pozory kontroli, zanim wyssie człowieka do końca. Jakież to było kuszące, pełne obietnic. Przywoływało go, nalegało. Do jego powleczonego czerwoną mgłą umysłu i płonącego, oszalałego ciała wślizgnęła się jedna myśl. Savannah. W jednej chwili znowu mógł poczuć nocne powietrze, wyczuć jej czystą świeżą woń. Bryza na jego rozpalonej skórze była jak dotyk jej palców. Widział jak gałęzie drzew drżą lekko, jak jej piękne, rozumne oczy wpatrują się w ciemność jego duszy. Przeklinając, Gregori zamknął ranę na gardle mężczyzny, ułożył go na ziemi i oparł o szeroki pień drzewa. Ukucnął i poszukał pulsu. Nie chciał wracać do Savannah ze śmiercią na rękach. Chciał dać jej czas aby

przywykła do niego, do ich związku, ale w obecnym stanie był zbyt niebezpieczny i nieprzewidywalny. Musiał mieć ją w sobie, aby odciągała go od krawędzi szaleństwa. Mężczyzna usiadł ze skórą barwy popiołu. Oddychał ciężko. Przy odpowiednim odpoczynku i trosce powinien jednak wydobrzeć. Po umieszczeniu w głowie pary wiarygodnego wypadku tłumaczącego osłabienie mężczyzny, odszedł tak szybko jak przybył, biegnąc z lekkością między gęstymi skupiskami drzew, łatwo omijając leżące kłody i cienkie strumyki wody. Kiedy znalazł się na swoim terenie zwolnił do leniwego spaceru i jeszcze raz wysłał wołanie w noc. Para potrzebowała pomocy, więc ściągnął na miejsce spacerującą rodzinę. Nawet z odległości kilku mil słyszał jak nerwowo łapią powietrze. Jego usta wykrzywiły się z satysfakcją. Kiedy tylko Gregori wskoczył na balkon, poczuł pierwsze ukłucie niepokoju, ostrzeżenia. Jego oczy zatrzymały się na nocnym niebie, kiedy zanurzał się w mrok. To miejsce, dzikie, niedostępne, prymitywne ale pełne mocy, mogło przyciągnąć uwagę każdego renegata. Wampiry nie byłyby w stanie oprzeć się wołaniu ziemi, przyciąganiu wilków. Może wyczułyby nawet jego straszne zmagania. Jeden z łowców tak bliski przemiany, tak bliski by stać się jednym z nich, przeklętych na wieczność. Pożywianie się tak go zajęło, Se nie udało mu się ukryć własnej obecności przez innymi jego gatunku -kolejny znak jak bliski był utraty duszy.

Dotknął umysłów swoich wilków, aby je uspokoić i przygotować na przeszukiwanie. Czuł jak wampiry zbliżają się zwartą grupą, niczym wielkie nietoperze. Szukały kontaktu z umysłami ludzi i zwierząt. Wewnątrz domu wilki krążyły, wędrowały, znosząc przeszukiwanie umysłów, ale Gregori je zabezpieczył, skupiały się na jego spokoju. Wampiry mogły wyłapać tylko instynkty wędrujących, polujących zwierząt. Białe zęby Gregoriego zalśniły. Gdyby to on kogoś poszukiwał, nikt nie wiedziałby o jego obecności dopóki by na to nie pozwolił. I żadna mentalna bariera nie byłaby dość silna, by oprzeć się jego badaniom. Savannah. To prawdopodobnie jej szukali renegaci. Roberto na pewno ją znalazł i to przed nimi ukrył. Na końcu nie miał już czasu lub siły, by wysłać swoim towarzyszom ostrzeżenie. Niewątpliwie mieli zamiar przeszukać wszystkie trudno dostępne tereny. Gregori potrząsnął głową na ich głupotę. Savannah była córką Mikhaila. Mikhail był księciem ich ludzi i posiadał starożytną, potężną krew. Savannah mogła zmniejszyć swą siłę przez odmowę picia ludzkiej krwi, ale gdyby zdecydowała się pożywić byłaby silna ponad ich wyobrażenie. Znowu skierował w niebo niewesoły, okrutny i drwiący uśmiech. Poszukiwacze kierowali się na południe, w stronę gwarnego miasta. Gregori powstrzymał się od myśli o zamęcie jaki wywołają wampiry, o ofiarach jakie dopadną zanim Aidan Savage, łowca odpowiadający za ten teren, ich namierzy. Ufał Aidanowi i czuł się usprawiedliwiony, pozostawiając innemu Karpatianinowi usunięcie wampirów z terenu Bay

w stosownym czasie. Czas był niczym i wszystkim dla Gregoriego. Był nieograniczony: niekończący się okres ponurej samotności. Przez długie wieki znosił posępną, paskudną izolację typową dla samotnego samca jego gatunku. Jego emocje znikły, pozostawiając zimnokrwistą istotę, zdolną do niewyobrażalnych okrucieństw. Ale po latach samotności, życia niemal jak nieumarły, ponownie obudził się do zapachów, kolorów, światła i ciemności. Do sposobu, w jaki płonęło jego ciało, tak wrażliwe na jej włosy, jej ciało obok własnego, na sam jej widok. Czy to za wiele? Zbyt późno? Czy zniesie szturm, przypływ potężnych emocji, czy też może zepchną go na krawędź szaleństwa? Gregori przetrwał tyle wieków bo, podobnie jak Mikhail, był bardzo drobiazgowy w swoich planach, nie zapominał o najmniejszym szczególe. Pierwszym błędem w ciągu kilkuset lat był brak uwagi na potencjalną obecność innych Karpatian lub nieumarłych na parkingu obok stadionu podczas pokazu magicznego. Parę chwil temu zrobił to samo. Wszystko dlatego, Se był rozkojarzony zbyt wielką potrzebą Savannah i zbyt długim na nią oczekiwaniem. Wrócił do domu i boso zszedł na dół. Kiedy znalazł się w sypialni zapalił świece i przygotował gorącą kąpiel w ogromnej, marmurowej wannie. Potem wydał komendę budzącą Savannah. Jego ciało było ciężkie, paląca potrzeba sprawiała dyskomfort, ale poprzednie żarłoczne karmienie pomogło opanować żądzę krwi. Obserwował jej twarz, kiedy jej serce

zaczęło bić a płuca wypełniły się powietrzem. Wyczuł dokładnie moment, w którym przeskanowała otoczenie i wyczuła bezpośrednią groźbę, bliskie niebezpieczeństwo. Wyczuła jego obecność. Savannah zaskoczyła go, bo usiadła powoli, odgarniając jedwabiste, wijące się wokół twarzy włosy. Jej oczy spoczęły na jego, ogromne, przepiękne. Jej język wysunął się,w przebłysku zrozumienia dotykając ust. Jeśli to możliwe, ciało Gregoriego jeszcze bardziej zesztywniało. Wyglądał silnie, onieśmielająco, miał surową, zmysłową twarz, zauważyła przestraszona Savannah. Jego oczy płonęły głosem, dotykały jej, pożerały ją. Mimo determinacji i strachu czuła, jak jej ciało zaczyna żyć własnym życiem. Rozchodziło się po nim gorąco, przynosząc dręczący ból i wściekły głód. Czuła zapach mężczyzny. Przywarł do niego aromat dzikiego lasu, zdradzając jego sekrety. Jej oczy rozszerzyły się -błyszczące gwiazdy w wśród fioletu. -Jak śmiesz przychodzić do mnie mając na sobie zapach innej kobiety? Lekki uśmiech wypłynął na jego twarz, zmiękczając szorstkość rysów. -Niedawno się pożywiałem, ma petite. Savannah była najpiękniejszą, najbardziej zmysłową kobietą jaką spotkał. Mogła sądzić że się go boi, ale zdecydowanie nie

czuła oporów żeby udzielić mu nagany. Spojrzała na niego z dziko rozwianymi włosami i zaciśniętymi pięściami. -Nazywaj to jak chcesz, Gregori, ale dopóki pachniesz jak ona masz się trzymać z daleka. Była na niego wściekła. Twierdził że jest jego życiową partnerką, próbował przykuć do siebie skazując na wieczne piekło i miał czelność przyjść do niej pachnąc inną kobietą? -Wynoś się i zostaw mnie w spokoju. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu sama myśl, że mógł ją zdradzić niemal doprowadzała ją do łez. Jego srebrne oczy ociepliły się na znak troski i zaborczo przysunął się ku jej smukłej postaci. Skrzywił się. -Jesteś słaba, Savannah. Czuję to, kiedy łączą się nasze umysły. -Trzymaj się z dala od mojego umysłu. Nie zapraszałam się -położyła ręce na biodrach -A dla twojej informacji, twój umysł powinien być wyszorowany mydłem. Połowa rzeczy o których myślisz nigdy się nie ziści. Nie mogę już na ciebie patrzeć. Roześmiał się. Na głos. Rzeczywisty, prawdziwy śmiech. Wybuchł niespodziewanie i narastał cichy i szorstki, wraz ze szczerym rozbawieniem. Gregori niemal przeskoczył dystans jaki ich dzielił i wziął

ją w ramiona, wdzięczny ponad wszelkie wyobrażenie. Rzuciła mu w twarz poduszką. -Taak, śmiej się, ty arogancki palancie -żałowała, Se nie ma pod ręką większej. Zmarszczył brwi. Kolejne nowe doświadczenie. Nazywano go różnie, ale nigdy jeszcze "palantem". Jednak zmartwienie o jej zdrowie przeważyło nad zaintrygowaniem. Pokonało nawet wewnętrzną bestię gotową, by ją posiąść. -Dlaczego jesteś tak słaba, ma petite? To niedopuszczalne. Odsunęła na bok jego zaniepokojenie. -A czy dopuszczalne jest zabawianie się z innymi kobietami? Nie zastanawiała się dlaczego ją to rozwścieczyło, ale tak było. -Troszczę się o siebie od pięciu lat, bez twojej pomocy, Gregori. Nie potrzebuję cię. Nie chcę cię. A jeśli już musisz kręcić się obok, powinieneś przestrzegać kilku zasad. Jego usta drgnęły, a trzewia zacisnęły się z żądzy. Ciało miał twarde do bólu. Głód narastał, szybki i ostry, a wewnętrzna bestia walczyła by się uwolnić. Pięć lat. Musiał podarować jej te pięć lat. Niech Bóg ma ich w opiece, jeśli czekał zbyt długo.

-Kąpiel jest gotowa. Możesz wyłożyć mi te reguły, kiedy będziemy odpoczywać w cieple. Jej oczy rozszerzyły się. -My? Nie sądzę. Może masz zwyczaj brania kąpieli z kobietami, ale zapewniam, że ja nie kąpię się z mężczyznami. -Czuję wielką ulgę -odparł sucho, czując rozbawienie, ale jednocześnie narastały jego potrzeby. -Nigdy nie kąpałem się z kobietą, więc oboje zyskamy nowe doświadczenie. -W twoich snach. -Nie ma się czego wstydzić. Oboje pochodzimy z ziemi. -Oszczędź mi tych bzdur, Grigori. Nie wezmę z tobą kąpieli i tyle. Zmarszczył brwi. W jednej chwili zyskał wygląd drapieżnika, którym był. Żadnego leniwego rozbawienia, żadnego pobłażania, tylko łowca bez mrugnięcia okiem obserwujący ofiarę. Jej serce niemal stanęło ze strachu, a potem zaczęło dziko walić w piersi. Najgorszy był fakt, że mógł to usłyszeć. Wiedział, że ją wystraszył. Zwiększyło to jeszcze jego wściekłość. Czy musiał być tak onieśmielający? Karpatiańscy mężczyźni posiadali ogromną siłę, choć nie musieli na takich wyglądać. Nie było

potrzeby aby miał tak szeroką klatę, rozbudowane ramiona i uda jak pnie dębu. Zamarła udając brawurę, zdeterminowana by nie dać się zastraszyć, ale on był uosobieniem siły. -Czytam w twoim umyśle -zauważył miękko. Nienawidziła swojego zdradzieckiego ciała, sposobu w jaki reagowało na jego widok i dźwięk jego aksamitnego, pieszczotliwego głosu. -Mówiłam ci, trzymaj się z dala od mojej głowy. -Masz to w zwyczaju, ma petite? Rzuciła w niego drugą poduszką. -Nie waż się przypominać mi o wilku. Jestem pewna, że nasze prawa zabraniają takich działań. Jesteś chamem, Gregori, i nie jest ci nawet przykro. -Zdejmij ubranie, Savannah. Miękka komenda sprawiła, że zwróciła na niego wzrok i splotła go z jego wzrokiem. Cofnęła się, porażona i upadłaby gdyby nie pokonał z nadprzyrodzoną szybkością dystansu między nimi. Jego ramiona uniosły ją i przytrzymały, a srebrne oczy spoglądały ostro.

-Czemu jesteś taka słaba? Odepchnęła jego przypominającą mur klatkę piersiową w nieudanej próbie ucieczki od przeszukiwania umysłu. Z łatwością mógł uzyskać każdą informację, której potrzebował. -Wiesz, że nigdy nie dotknęłam ludzkiej krwi. Kiedy byłam dzieckiem nie miało to takiego znaczenia, ale przez parę ostatnich lat odczułam pewne... -szukała odpowiedniego słowa -reperkusje. Pozostał cichy, z nieruchomym wzrokiem wymuszającym wyjaśnienia. To był przymus. Nie mogła oprzeć się komendzie jego nieporuszonych oczu. Savannah westchnęła. -Przez większość czasu jestem słaba. Zmiana kształtu dużo mnie kosztuje. Dlatego moje pokazy stały się tak rzadkie. Ledwo dam rady przemienić się w mgłę żeby uciec i ponownie się zmaterializować. Nie dodała że nie jest w stanie zapewnić sobie odpowiedniej ochrony na czas snu, ale ze stalowego błysku w jego oczach zorientowała się że wyłapał echo tej pośpiesznie zakazanej myśli. Jego srebrne spojrzenie stało się stalowe, a ramiona zacisnęły się, grożąc zmiażdżeniem jej ciała w zetknięciu z jego twardą siłą. -Czemu nie zaradziłaś tej sytuacji?

Miękka groźba w jego głosie wywołała dreszcze. Była świadoma jego ogromnej siły. -Kiedy było ze mną źle, spróbowałam raz z Peterem. Był uległy, ale nie mogłam zmusić się żeby wziąć od niego krew. Nie chciała przyznać że prawdziwym powodem była wiara w to, że jej niezwykła dieta pozwala jej chodzić w słońcu. -To ma się skończyć. Zabraniam ci kontynuować tą głupotę -lekko nią potrząsnął, a jego białe zęby zacisnęły się w irytacji. -Jeśli zajdzie taka potrzeba, Savannah, wymuszę twoją uległość. Nie chwalił się. Jego głos nie niósł wyzwania ani drwiny. Po prostu stwierdzał fakt. Wiedziała, że nie grozi jej siłą fizyczną, ale mentalnym przymusem. -Gregori -starała się brzmieć spokojnie i rozsądnie -Wymuszanie na mnie twojej woli nie będzie dla ciebie dobre. Postawił ją na nogi i przytrzymując ostrożnie jedną ręką, drugą zaczął rozpinać guziki jej bluzki. Oddech uwiązł jej w gardle. Podniosła ręce, aby zatrzymać jego ruchy.

-Co robisz? -Zdejmuję twoje ubrania. Nie wydawał się świadomy, że usiłuje kontrolować jego dłonie. Krawędzie jej bluzki rozdzieliły się ukazując wąską klatkę piersiową i miękkie wzniesienia piersi w niemal przezroczystej koronce. Bestia wynurzyła się na moment, czekając by ranić, karmić się, żądać. Samokontrola była niemal niemożliwa i pierwszy raz naprawdę zaczął się bać, że zbyt długo czekał zanim do niej przyszedł. Gdyby ześlizgnął się poza krawędź szaleństwa, byłaby w prawdziwym niebezpieczeństwie. Potrzeba w niego uderzyła, twarda i bolesna, ale wziął głęboki oddech, walczył i wygrał. Pewną ręką usunął fragment koronki, i jego oczom ukazały się jej pełne piersi. Nie mógł się powstrzymać, jego palce otarły się o jej satynową skórę, a kciuk przemienił sutki w dwa twarde szczyty. Wymruczał coś -Savannah nie była pewna co zanim pochylił usta, by posmakować kremowej wypukłości. Przy pierwszym dotyku jego języka, otarciu zębów, nogi niemal się pod nią ugięły. Ciało stało się płynne, łaknące. Wciągnął ją w wilgotne gorąco swoich ust, sprawiając że oboje ogarnęła gorączka. Palce Savannah zaplątały się w jego gęste, czarne jak środek nocy włosy z zamiarem odepchnięcia jego głowy, ale płomienie lizały jej skórę, budząc

wewnętrzny ogień. Tylko raz, spróbuj zakazanego. Tylko raz. Czuła taką przyjemność że nie wiedziała, czy to była jej własna myśl czy też to on próbował ją skusić. Jego dłoń powędrowała wzdłuż jej brzucha, odnalazła zamek dżinsów. Kolory wokół wirowały i tańczyły, powietrze trzeszczało, ziemia usuwała się spod jej stóp. Z gardła uciekł jęk desperacji, pragnienia. Dźwięk ich serc, przepływ ich krwi był muzyką w jej uszach. Wołał do jej ukrytej dzikości. Jego zapach, męski i podniecający, aromat jego krwi przyniósł głód, ostry i zniewalający. -Nie, nie zrobię tego! -Savannah, zdesperowana by uciec od jego mrocznej magii, odsunęła się. Pragnęła go bardziej niż czegokolwiek, bardziej niż własnej duszy ale siła tego pragnienia śmiertelnie ją przerażała. Gregori uwięził ją w swoich ramionach, tak, żeby mogli upaść razem na podłogę, gdzie nakryło ją jego potężne ciało. Jej głowa była przyciśnięta do jego piersi, a zapach krwi, rytm pulsu pokonywały jej opór. Położył dłonie u góry dżinsów i z łatwością je zdjął, razem z fragmentem koronki który służył za bieliznę. Pieścił całe jej ciało, zapisując w pamięci każdą dolinę i każdą krągłość, budząc w nich ogień. Savannah odkryła Se pod jej wargami skóra Gregoriego jest gorąca i słona. Językiem odnalazła jego puls i pogłaskała go w pieszczocie. Zadrżał z przyjemności, a jego ramiona otoczyły ją niczym stalowe wstęgi. Ogrzewał oddechem jej szyję, ucho. -Weź ode mnie to, czego potrzebujesz, Savannah -wyszeptał miękko

-mroczna, aksamitna pokusa -Ofiaruję ci to dobrowolnie, tak jak w przeszłości. Pamiętasz jak smakowałem? To była czysta pokusa, diabeł wodzący na pokuszenie. Pamiętasz? Wyszeptał to słowo w jej umyśle. Savannah zamknęła oczy. Zapach krwi był wszechogarniający, przywoływał ją, szeptał zaklęcia. Była taka słaba. Tylko raz się posilić i znowu nabrać siły... Wystarczyłoby na długi czas. Tak łatwo było ulec i go posmakować... Na samą myśl jej ciało się zacisnęło, każdy instynkt błagał o przeżycie. Jego ręka ześlizgnęła się po jej udzie, a dreszcz który poczuła rozszedł się po całym krwiobiegu. Znowu dotknęła go językiem, głaszcząc, zwlekając. Gregori w przeciągłej pieszczocie odnalazł palcami jej wilgotne gorąco. Drasnęła zębami jego skórę, potem weszła głębiej. Kontrolował chęć by chwycić jej biodra i ją posiąść. Była w połowie drogi, zdezorientowana, a rozszalały głód sprawiał, że jej ciało płonęło. Karmił jej żądze, jego palce zanurzały się głębiej, eksplorowały czując skurcz mięśni. Pchnęła biodra do przodu w poszukiwaniu spełnienia. Głód. Myślał o nim, pozwolił mu rosnąć, pozwolił mu się pochłonąć. Czuł ból, potrzebę, ciało było rozpalone i bolesne. Jej umysł szukał jego, łącząc się z nim do tego stopnia że nie można było ich rozdzielić. Głód. Pamiętasz. Smak. Tylko jeden raz, jego smak... Nie myślała jasno. Cała ta potrzeba, cały głód. W jakiejś części zdawała sobie sprawy z dotyku jego nagiej skóry, siły jego męskiego ciała, ale skupiała się głównie na równym silnym biciu jego serca.

Palce Grigoriego zagłębiły się w jej gorące miejsce, wzbudzając w odpowiedzi płomienie -czerwone języki ognia, białą żądzę, niebieskie błyskawice. Jej wolna wola znikła, a zęby zatopiły się głęboko. Gregori krzyknął ochryple z przyjemności tak wielkiej, że stała się ekstazą. Był to czysty erotyzm: jej usta, poruszające się, pożywiające, przekazujące jego siłę życiową własnemu ciału. Tak długo czekał. Jego umysł zamglił się, pogrążył w oparach nieodpartej potrzeby i z brutalną siłą przytrzymał jej biodra, utrzymując w jednej pozycji przed natarciem. Jej płeć była pulsującym ogniem i zanurzył się w niej tak głęboko jak tylko mógł, rozrywając cienką barierę ochronną, w ogniu, potrzebie i determinacji, by związać ją z sobą na wieczność. Jej wstrząsający krzyk bólu utonął w jego piersi, zginął pod jego ciałem. Była taka drobna, tak ciasna i gorąca, Se pochłonęło go czyste doznanie. Uczucie. Czyste uczucie. Prawdziwe uczucie. Żadna fantazja, którą wymyślał by przetrwać ciemność, samotność, ale realne uczucie. Słodki, miedziany zapach krwi był przytłaczający, wołał go niego nieustanną pokusą. Aromat jej krwi w połączeniu z innymi zapachami jej ciała karmił jego szaleństwo, niszczył samokontrolę i obudził każdy drapieżny, brutalny instynkt bestii. Savannah bezwiednie zamknęła językiem ranę na jego piersi i zaczęła dziko walczyć. Ranił ją silnymi zębami, rozciągał brutalnie jej ciało niszcząc jej

niewinność. Jego ręce i podążające za nimi zęby były wszędzie. Kiedy z nim walczyła w jego gardle wibrowały ostrzegawcze dźwięki. Gregori podniósł głowę. Oczy błyszczały mu czerwienią, był niebezpieczny, poza kontrolą. Stracił człowieczeństwo i stał na granicy szaleństwa. Im bardziej walczyła Savannah tym był brutalniejszy: dzikie zwierze szukające dominacji, swojej własnej przyjemności. Kiedy jego zęby wbiły się w delikatne wzniesienie jej piersi, przeciął ją biały żarzący ból. Krzyknęła w proteście, ale z łatwością przytrzymywał ją ciężarem swojego ciała, przykuwał do siebie nieruchomą i bezbronną, kiedy brał swoją przyjemność. W miarę jak jej krew napływała do jego ciała, zanurzał się w niej coraz bardziej, docierając jeszcze głębiej. Gorąca krew wypełniała jego gardło. Nigdy wcześniej nie poznał takiego smaku, nie mógł się nim nasycić. Płynęła do jego ciała jak nektar -ognisty, ale kojący. Nigdy nie czuł takiej ekstazy. Chciał żeby trwała zawsze. Przez jego ciało przetoczyła się moc, czysty zachwyt. Był dziki, jego ciało szukało więcej, jeszcze więcej, aby dopasować się do szalonej pracy jego ust. Gregori przestał istnieć: zamiast niego pojawiło się oszalałe zwierzę, które opróżniało Savannah z życiodajnej krwi, korzystając jej z ciała bez żadnej troski o partnerkę życiową. Savannah zaakceptowała nadchodzącą śmierć, ale bała się o ojca który będzie zmuszony stanąć naprzeciw najsprytniejszego, najsilniejszego z

Karpatian. W umyśle czuła słabe drgania emocji -nie słowa, ale wrażenia. Gregori walczył by zawrócić z drogi szaleństwa i jej pomóc -walczył tylko dla niej. Czuł głęboki smutek, że czekał za długo i stał się tak niebezpieczny. Zabij mnie, cherie. Kiedy stworzenie które teraz cię bierze skończy, będzie słabe, rozleniwione, zaspokojone. Wtedy je zabij. Zrobię wszystko żeby ci w tym pomóc. Przytłoczyło ją poczucie winy. Gregori skazał się na pięć lat piekła, aby zapewnić jej wolność której tak pragnęła. Przez ten okres zbliżył się do granicy szaleństwa, ale jej nie przekroczył -ze względu na nią. Ich umysły były połączone, więc mogła wyczuć cierpienie jakie dla niej znosił. A teraz chciał umrzeć, aby ją uratować. Savannah zamknęła oczy i zmusiła ciało do odprężenia, aby stało się miękkie i uległe. Gregori sądził, że stracił duszę, że stał się prawdziwym wampirem którego nie obchodziło co jego słuszne a co złe. Dziką bestią bez zasad, z ogromną siłą, niebezpieczną ponad wszelkie wyobrażenia. Tyle czasu trzymał się z dala od niszczącej, czarnej pustki ale teraz był zgubiony, uwięziony w wirze przemocy i pasji, siły i przyjemności. To ona doprowadziła go do takiego końca. Jej strach, jej młodość, odpowiadały za sprowadzenie jego wielkości do bezmyślnego okrucieństwa. Odnalazła palcami nasadę jego karku i zmusiła się, by wyrzucić ze

swojego umysłu ból, nie czuć brutalności z jaką ją traktował. Gregori. Najmroczniejszy. Dziki. Ponad prawem. Zawsze sam. Niewzruszony, zawsze w odosobnieniu. Budzący grozę. Żaden Karpatianin nie czuł się dobrze w jego obecności, chociaż uleczył tak wielu ich rasy, polował na ich morderców, przynosił sprawiedliwość, a jego najcięższym obowiązkiem było zapewnienie bezpieczeństwa ich ludziom. Kto się teraz zatroszczy o tą dziką bestię? Kto poczuje wdzięczność za to, co poświęcił dla nich wszystkich? Kto odważy się podjąć próbę by zbliżyć się i znaleźć głęboko w nim człowieka? W Savannah obudziło się współczucie i coś jeszcze, czego nie chciała analizować. Nie mogła pozwolić żeby tak wspaniałego Karpatianina spotkał taki los. Nie pozwoli na to. Jej determinacja przewyższała wszystko, co dotąd czuła. Zanurzyła ręce w dzikiej grzywie jego włosów i przyciągnęła jego głowę do piersi, całkowicie mu się oddając. Jej myśli były spokojne jak w oku cyklonu, kiedy ofiarowywała mu się bez oporu. Bierz swobodnie, Gregori. Moje życie za twoje. Tyle przynajmniej mogła zrobić, nie mniej niż on uczynił dla niej i dla całej rasy. Jestem tutaj dla ciebie, Gregori. Dobrowolnie ofiaruję ci to, czego potrzebujesz. Naprawdę tak myślała. Nie pozwoli, aby stał się nieumarłym. Nie skaże go na to bezduszne życie.

Savannah! Wydawał się nieco silniejszy, albo może to ona wierzyła że człowiek zaczął wygrywać z bestią. Musisz przeżyć. Zabij mnie. Jego głos rozbrzmiewał w jej umyśle ostrym, błagalnym warknięciem. Odpowiedziała w myślach. Poczuj mnie, poczuj jak moje ciało łączy się z twoim. Należę do ciebie, a ty do mnie. Poczuj mnie w sobie. Dosięgnij mnie. Nie pozwolę ci odejść. Gdziekolwiek jesteś, jestem z tobą. Podążę za tobą wszędzie. Dobrowolnie ofiaruję ci moje życie. Nie możesz siłą zabrać tego, co jest ci dane. Biorąc, nie robisz nic złego. Jego biodra nadal nad nią falowały, ale z większą troską, jakby powoli wracał do świadomości. Zachęcona w ten sposób Savannah spotkała się z jego ciałem, dopasowała do gwałtownego rytmu, do jego serca, płuc, dopóki nie zaczęli poruszać się z idealną harmonią. Jedno ciało, serce, umysł. Starała się, aby zwolnili -nakłaniała jego ciało do powolniejszego, delikatniejszego rytmu. Savannah. Tym razem jej imię było prośbą, nadal dalekie ale bardziej stanowcze. Jego usta poruszające się gwałtownie przy jej piersi złagodniały. Ratuj się. Gregori walczył o nią tak samo jak ona o niego. Jesteśmy tylko my. Była spokojna, a jej ręce gładziły łagodnie naprężone, sztywne mięśnie jego pleców. Nie ja, ani nie ty. Była słaba, osuszona z krwi, w dziwnym letargu. Tylko my. Czy jej głos stawał się lekko zamazany? Nie zostawię cię i nie pozwolę by odebrała mi cię ciemność.

Leżała pod nim, prawie w świecie marzeń. Nagle, jakby wyczuwając Se mu się wyślizguje, bestia podniosła głowę, a jej czerwone oczy stawały się kolejno srebrne, czerwone, znów srebrne, i wpatrywały się z nią dziko, a potem czule. Ciepła krew sączyła się po wypukłości jej piersi. Zamrugała, a on znów się skupił. Jego ciało zadrżało, kiedy głęboko w środku rozlewał swoje nasienie. Długim przeciągnięciem języka zamknął ranę na jej piersi i podążył za kropelkami krwi do jej brzucha. Biorę sobie ciebie na życiową partnerkę. Chrapliwe słowa rozległy się w jej głowie. Kontynuował ochrypłym tonem, jakby potworny konflikt w jego duszy zbierał swoje żniwo. -Należę do ciebie. Zawierzam ci swoje życie. -głos stał się silniejszy, typowy dla Gregoriego, był piękną, aksamitną pieszczotą kiedy recytował starożytne karpatiańskie przyrzeczenie wiążące ich na wieczność. Przysięgam ci lojalność, oddaję ci swoje serce, swoją duszę i swoje ciało. Podniósł jej głowę dłonią, naciął ranę w pobliżu swojego gardła i przycisnął usta do rozcięcia. Była słaba, niemal za słaba by pić nawet pod przymusem. Pij, mon amour, za oba nasze życia. Bez żadnych oporów zmusił ją do posłuszeństwa. Bez jego krwi nie przeżyłaby godziny. Wszystko co wycierpiała aby go uratować poszłoby na próżno. Bez niej nie miałby powodu ani chęci, żeby przetrwać. Czule dotknął jej włosów, delikatnie się w niej poruszając. Rytuał musiał być dopełniony, aby nie znalazła się już więcej w tak potwornym

niebezpieczeństwie. Potrzebował jej przy sobie, aby swym światłem rozpraszała jego ciemność. Droga z powrotem będzie długa, ale ona była silna. Jej wiara wyciągnęła go z mrocznej pustki jego dzikiej natury. Powoli dokończył przysięgę: -Twoje życie, szczęście i dobro są dla mnie najważniejsze. Zawsze będziesz chroniona i otoczona opieką. Całym ciałem czuł ekstazę wynikającą zarówno z jej pożywiania się jak i rozgrzanego aksamitu jej kobiecości. Odepchnął przyjemność wiedząc, że ona jej nie odczuwa. W momencie kiedy był pewien Se ma dostateczną ilość krwi by przeżyć, pozwolił sobie na ponowną ulgę. Jej głowa odchyliła się na delikatnej szyi jak kwiat na łodydze. Była taka blada... jej skóra wydawała się niemal przezroczysta. Gregori ujął jej dłoń i podniósł do ust, a jego srebrne spojrzenie obejmowało jej twarz, wyłapywało cienie i bruzdy których nie było wcześniej. Kiedy na nią patrzył coś głęboko w jego wnętrzu miękło, roztapiało się. Uwolnił się od jej ciała, objął wzrokiem smukłą postać i nagle zesztywniał w szoku, przerażeniu, niemal braku wiary. Jej skórę znaczyły siniaki, zadrapania i ślady ugryzień. Po nodze ciekły strużki krwi i nasienia, a on poszukał w pamięci momentu, w którym odbierał jej niewinność. Z jego gardła wydobył się surowy, pełen bólu dźwięk. Jak mógł zrobić

coś tak brutalnego i niewybaczalnego? Jak mogłaby mu to kiedykolwiek przebaczyć? Savannah udało się wydobyć go z mrocznej przepaści przeklętych. Wszystko co wiedział i w co wierzył świadczyło, że dokonała cudu. Ale zapłaciła za to straszliwą cenę. Gregori przeniósł jej bezwładne ciało do parującej kąpieli, wdzięczny Se gorąca woda złagodzi jej ból zanim będzie mógł sprowadzić na nią głęboki, uzdrawiający sen. W ich kraju ojczystym żyzna gleba by ją powitała, pomogła w leczeniu. Tutaj, na tym dziwnym lądzie, miała tylko jego i jego uzdrawiające zdolności. Mógł zmusić ją do snu, aż jej rany całkiem by się zagoiły. Mógł zniszczyć każde wspomnienie o własnej brutalności, i wpoić piękną opowieść o ich romansie. Ale powiedział jej, że między nimi nigdy nie będzie kłamstwa, a gdyby zmienił jej wspomnienia cały związek od tego momentu właśnie tym by się stał kłamstwem.

Savannah leżała nieruchoma, blada i bezradna. Gregori gładził jej hebanowe włosy, z takim żalem w sercu jakby jakaś dłoń ściskała je i wyrywała z jego piersi. Smutna prawda była taka, Se to on by zyskał na kłamstwie, a nie zasłużył na to. To jej odwaga sprowadziła go z powrotem. Skoro mogła zmierzyć się z jego wewnętrznym demonem, on również musiał to zrobić.

Rozdział czwarty Savannah powoli wybudzała się ze snu. Świadomość wróciła do niej przy pierwszych próbach ruchu. Karpatiański dar nadwrażliwości, żywego odczuwania zapachów i słyszenia dźwięków, pełna pasji natura ciała która pozwalała łączyć się im tak gwałtownie była przekleństwem, gdy chodziło o ból. Karpatianie czuli ból tak ostro i wyraźnie jak widzieli i słyszeli i żadne środki chemiczne nie mogły go złagodzić. Nie mogła powstrzymać jęku. Na jej czole natychmiast spoczęła uspokajająca dłoń i zaczęła gładzić jej włosy. - Nie wolno ci się ruszać, ma petite. Na jej twarzy pojawił się słaby uśmiech. - Czy wszystko co mówisz brzmi jak rozkaz? Podniosła powieki odsłaniając niebiesko-fioletowe oczy. Gregori spodziewał się potępienia, wściekłości, odrazy. Jej oczy były zamglone bólem, lekko zaspane i czaił się w nich cień lęku który usiłowała ukryć, ale nic ponadto. Był niczym cień w jej umyśle, nie mogła zataić przed nim swoich myśli. Martwiła się głównie o niego, o straszną walkę jaką stoczył z szaleństwem, o blizny na jego duszy. Czuła winę i wszechogarniający smutek, że to jej młodość i brak doświadczenia zmusiły go do takich wyborów. Nie zdawał sobie sprawy że wykrzywił twarz dopóki nie wygładziła palcem jego ust. Dotyk wywołał w nim dreszcze. Sposób w jaki na niego spoglądała chwytał go za serce, wygładzał każdą poszarpaną krawędź w jego wnętrzu. - Podjęłaś wielkie ryzyko, Savannah. Mogłem cię zabić. Następnym

razem gdy wydam rozkaz, masz się do niego stosować. Uśmiechnęła się szerzej i natychmiast przestała, bo jej opuchnięte wargi bolały. Była potwornie słaba, potrzebowała krwi. Jej zapach narastał, drażniąc przypływem wspomnień których desperacko starała się uniknąć. - Nie jestem szczególnie dobra w wypełnianiu rozkazów. Będziesz musiał po prostu do tego przywyknąć. Savannah usiłowała usiąść, ale uniemożliwił to przytrzymując ją ręką w okolicach serca. Próba bycia sarkastyczną mogłaby się powieść, gdyby ich umysły nie były tak łatwo wzajemnie dostępne dla obojga. Wślizgiwanie się i wycofywanie nie wymagało myśli ani wysiłku. Wyczuł ślad nerwowości, echo strachu. Była niezwykle świadoma jego dłoni, spoczywającej na cienkim prześcieradle ponad wypukłością piersi. Savannah usiłowała zignorować seksualne napięcie, które między nimi narastało. Pochylił się, z czułością dotykając ustami jej czoła. - Dziękuję ci za twoją pomoc. Uratowałaś moje życie, i co ważniejsze duszę. - Oba nasze życia - Nie próbuj ukrywać przede mną swoich lęków, ma petite. Nie ma takiej potrzeby. Westchnęła i zakryła rzęsami oczy. - Potrafisz być niesamowicie irytujący, Grigori. Próbuję to znosić, ale przydałoby mi się trochę pomocy. Jeśli mam być szczera, to jestem przerażona. W sumie nie chcę teraz o tym myśleć. Zagryzła wargi i skrzywiła się, gdy zaszczypały. Delikatnie się cofnęła w nadziei, że zabierze rękę. Była świadoma jego dotyku, jego gorąca. Świadomość ta obejmowała też ból jaki ten dotyk spowodował, a potworny strach w jej umyśle wydawał się być nieprzezwyciężony. Gregori nie poruszył się, pozostał nieruchomy jak pomnik wykłuty z

granitu. - Uratowałaś mnie przed ciemnością, przed wrotami piekeł. Według prawa naszych ludzi, powinnaś zabić mnie za to, co uczyniłem - jego głos był niski i przepełniony smutkiem - Szczerze mówiąc nie miałem pojęcia że takie poświęcenie i taki ratunek są możliwe. Jak długo żyła, Savannah nie chciała powtarzać tego doświadczenia. Ale jakimś cudem mimo przerażenia i bólu wiedziała, że Gregori był bardziej udręczony niż ona. - Czy jesteś tak wdzięczny że rozważysz abyśmy przez pewien czas żyli oddzielnie? - zapytała z nadzieją zamykając na moment oczy, by zablokować wspomnienie walki o jego duszę. Nie mogła w tym samym czasie walczyć jednocześnie ze wspomnieniem i jego prawdziwą, bardzo onieśmielającą osobą. Przez krótką chwilę coś w głębi jego oczu zamigotało, jakieś drgnienie przepłynęło przez jego umysł - jej umysł, i zaraz znikło. Ból. Czy go zraniła? Savannah nie była pewna czy chce wiedzieć. - Rytuał został dopełniony, ma petite. Za późno. Żadne z nas nie przeżyje rozłąki. - Zaplątał palce w jej włosy i gniótł jedwabiste pasma, tak jakby nigdy nie miał dość jej dotyku. Savannah słyszała już, że partnerzy życiowi nie mogą żyć osobno. Ale to oznaczało, że natychmiast musi rozwiązać swoje wewnętrzne problemy i strach przez ich związkiem. Czy to możliwe? - Ale co do znaczy? - rzuciła mu wyzwanie - Słyszałam jak mówi to mój ojciec i ty. Słyszę to całe życie. Co to znaczy? - Będziesz potrzebowała dotyku mojego umysłu, ciała, wymiany krwi, a ja będę łaknął twojego. Będzie się to działo często a potrzeba stanie się tak

silna, że żadne z nas nie przetrwa długo bez drugiego - mówił neutralnym, niskim, uspokajającym tonem. Jeśli mogła jeszcze bardziej zblednąć, tak właśnie się stało. Serce zaczęło dziko bić, a oczy rozszerzyły się ze strachu. Nigdy! Nigdy, przenigdy, niezależnie od okoliczności nie przejdzie przez to znowu. Seks był koszmarny, a wymiana krwi boleśnie przeceniana. Odwróciła twarz w próbie oszczędzenia mu widoku jej strachu. Myślała gorączkowo w poszukiwaniu rozwiązania. Sama to spowodowała. Gdyby tylko... Ale gdyby postąpiła inaczej, Gregori mógł umrzeć, albo co gorsza stać się pełnoprawnym wampirem, a jakimś cudem Savannah nie mogła tego znieść nawet pod groźbą powtórki całego zdarzenia. Zwilżyła usta czubkiem języka i poczuła że są opuchnięte i popękane na dowód jego ataku. - Ale nie ma szans, żebyś zmienił się teraz w wampira, prawda? Serce Gregoriego szarpnęło na haczyk ukryty w tej uwadze. - Nie ma szans bym oddał swą duszę ciemności, Savannah, chyba że cię stracę. Nie będę kłamał, ma petite. Na początku nasze życie będzie trudne. Nic nie wiem o głębi emocji które potrafisz we mnie wywołać. Przyzwyczajenie się zajmie trochę czasu. Jeżeli pytasz, czy znowu fizycznie cię zranię, odpowiedź brzmi: nie. - Jesteś pewien? - jej głos wyraźnie drżał, a ręka którą odgarniała włosy trzęsła się. Ruch spowodował że się skrzywiła, a Gregori odczuł to skrzywienie i drżenie całym swoim ciałem, jak pchnięcie nożem. - Jesteś we mnie, Savannah. Jesteś światłem prowadzącym mnie wśród najmroczniejszych chwil.

Chciał owinąć ją bezpieczeństwem swoich ramion, całą wieczność ukrywać jej ciało w pobliżu swego serca. Ale czy mówił prawdę? W duszy czuł że tak, ale dawno temu manipulował naturą. Czy ochrona, jaką wzniósł przeciw własnej gwałtowności wytrzyma? - Potrzebuję czasu - nienawidziła proszącego tonu swojego głosu, ale jej życie zmieniło się w jedną noc. I Petera. Niech Bóg jej pomoże, nigdy nie wybaczy sobie jego śmierci. - Roberto nie był sam - łatwo było czytać w jej myślach. Savannah ostrożnie sprawdziła, czy jest zdolna do ruchu. Każdy mięsień zdawał się krzyczeć w proteście. - Co masz na myśli? Jego ręka przesunęła się zaborczo na jej ramię. Poczuła dreszcz strachu. Pod prześcieradłem była naga. Natychmiast poczuła się bezbronna, objęła jego twarz fioletowo-niebieskim spojrzeniem, tak jakby spodziewała się że nagle wyrosną mu rogi. Gregori westchnął miękko i ułożył się na łóżku. - Nie skrzywdzę cię, mon petit amour. Nie mogę, od kiedy dopełniliśmy rytuał. - Więc czemu mówisz, że nasze życie będzie trudne? - Palcami mięła prześcieradło, a jej kłykcie pobielały. Położył delikatnie rękę na jej dłoni i koniuszkiem palca dotykał każdego kłykcia. Dotyk ten całkiem niespodziewanie budził w niej iskry. - Nie mogę cię stracić po wiekach oczekiwania. Wiem, że jestem twardym człowiekiem i że nie łatwo mnie pokochasz. Oboje będziemy musieli się przystosować. - Tak, możesz na przykład przestać bawić się w maczo - wymamrotała

cicho. Przygotowała się i głośno powiedziała: - Chcę usiąść, Grigori. Czuła wyraźny dyskomfort leżąc nago na plecach pod prześcieradłem. - Jeżeli mamy dyskutować o naszej przyszłości, chcę w tym brać udział. Przez długą chwilę wodził srebrnymi oczami po jej bladej, posiniaczonej twarzy. W skupieniu ją oglądał, zastanawiając się najwyraźniej czy na to zezwolić. W jej oczach wzbierała się burza i niechętnie się odwrócił, by dać jej więcej przestrzeni. - Spokojnie, bébé - powiedział miękko, otaczając ją ramieniem i grzejąc szyję ciepłym oddechem. Dotyk jego pokrytego włoskami, stalowego ramienia na nagiej skórze wywołał dreszcz i wzbudził ciepło w podbrzuszu. Nienawidziła tego ciepła, sposobu w jaki jej ciało dostrajało się do jego, a umysł walczył by zignorować mocne postanowienie i szukał jego dotyku. To wina rytuału. Tak to tłumaczyła, ale nadal czuła do ciebie odrazę. Jak jej ciało mogło pragnąć brutalnego dotyku? Czy była masochistką? Głęboko w środku narastało w niej drżenie, zaczęło ogarniać mięśnie, aż nawet jej zęby uderzały o siebie. Savannah podciągnęła prześcieradło i usiadła sztywno, unikając podpory jego ramienia. - Poszłoby nam o wiele lepiej, gdybyś siedział tam - wskazała krzesło po drugiej stronie pokoju. Gregori ujął w ręce jej twarz. Kciukiem gładził delikatną linię szczęki. - Spójrz na mnie, Savannah. Jego głos był jak mroczny aksamit, ale mimo to rozkazujący. Skierowała na niego wzrok, ale szybko odwróciła oczy skrywając je bezpiecznie za zasłoną rzęs. Ruch jego kciuka spowodował, że jej puls przyspieszył.

- Czy będziesz ze mną walczyć w każdej kwestii? Nie proszę cię o wiele, chcę tylko byś na mnie spojrzała - na swojego towarzysza. - Czy to mało? Mówi się, że możesz rozkazywać za pomocą jednego spojrzenia. Zaśmiał się miękko. Dźwięk igrał z jej skórą jak dotyk jego palców. - Do tego wystarczy mi sam głos, cherie. Savannah, musisz na mnie spojrzeć. Niechętnie skierowała na niego wzrok. Dlaczego sądziła, że jego oczy są zimne? Były niczym sadzawki płynnej rtęci, ogrzewały ją, uspokajały. Drżenie zmniejszyło się a jej lęki rozwiały wystarczająco, żeby mogła rozluźnić mięśnie. - Nigdy cię więcej nie skrzywdzę. Sposób w jaki cię wziąłem nie był moim wyborem i będę dźwigał wstyd i winę utraty kontroli przez wszystkie czasy - odnalazł palcami jej włosy i uniósł pasma jedwabiu do swoich warg - Wiem, że się mnie boisz, Savannah. Masz ku temu powód, ale dobrowolnie wpuszczam cię do umysłu, abyś zobaczyła że mówię prawdę. Ryzykował wszystko. Jego przeszłość była mroczna, czasem nawet czarna. W tak młodym wieku nie mogła pojąć jego historii, mroku egzystencji jaką do tej pory wiódł. Ale pozna każdy fakt, każdy bezduszny czyn. Dowie się ile uczynił, aby zapewnić sobie, że będzie jego partnerką życiową. Tylko w ten sposób mógł udowodnić jej że mówi to co myśli. Jeśli całkowicie otworzy umysł, będzie wiedziała że mówi prawdę. Nie będzie mogła go nigdy pokochać, ale nie oczekiwał tego. Savannah przez długą chwilę studiowała jego twarz. - Wystarczy, że złożyłeś taką propozycję Gregori. Moje lęki nie odejdą,

nawet jeśli będę miała świadomość że nie jesteś w stanie mnie skrzywdzić. Strach nie działa w ten sposób. Nie musiał poświęcać dla niej dumy, przyznawać się do każdego ciemnego, ohydnego uczynku. Miał ciężkie życie i radził sobie najlepiej jak mógł. Nie miała prawa, by go osądzać. - Może po prostu trochę zwolnimy i postaramy się lepiej poznać. Powoli wypuścił powietrze, dopiero teraz zdając sobie sprawę że wstrzymywał oddech. - Jesteś pewna? - przytaknęła, a on ją wypuścił. - Co miałeś na myśli mówiąc, że Roberto nie był sam? - celowo zmieniła temat w próbie zmniejszenia napięcia. - Podróżował w grupie. Zmienili Europę w teren morderstw. Twój ojciec z trudnością tuszował dowody, by chronić naszych ludzi. Niedługo potem zabójcy wkroczyli na naszą ziemię i zaczęli mordować naszych ludzi. - Ilu jest w tej grupie? - Jeszcze czterech. Podniosła rękę do gardła. Wyglądała tak młodo i bezbronnie, że pragnął zamknąć ją w schronieniu swoich ramion. Sprawiała że działy się z nim rzeczy których nie pojmował, ale była warta każdej ceny. - Czy przybyli tu z mojego powodu? Roberto powiedział, że znalazł mnie pierwszy. Sądziłam, że wyprzedził ciebie. Czy to ja ich tu przywiodłam? Chciał skłamać - przecież sprawił jej już wystarczająco dużo bólu - ale nie mógł się do tego zmusić, więc milczał. Savannah smutno potrząsnęła głową. - Rozumiem - nadal była słaba i kręciło jej się w głowie w wyniku straty

krwi podczas jego żarłocznego karmienia - Gdzie są moje ubrania? Jestem za słaba, żeby jakieś stworzyć. Zmarszczył brwi. - Gdzie według ciebie się wybierasz? - Muszę poczynić ustalenia co do pogrzebu Petera. Wszyscy mnie pewnie szukają a ekipa musi być zrozpaczona jego śmiercią. Martwią się o mnie. Kiedy się tym zajmę, zamierzam dołączyć się do twojego polowania na renegatów. - I sądzisz, że zezwolę ci na takie ryzyko? Spojrzała na niego wściekle. - Nie możesz mi rozkazywać, Gregori. Wyjaśnijmy to sobie od razu. Gregori uniósł swoje pokaźne ciało z łóżka i przeciągnął się niczym rozleniwiony, dziki kot. Savannah nie mogła oderwać od niego wzroku. Przeciągał się nie wydając dźwięku, a pod jego elegancką jedwabną koszulą prężyły się mięśnie. Do kilku wypełnionych wodą naczyń rozkruszył pachnące słodko zioła i przed każdym zapalił świecę. Pokój natychmiast wypełnił się łagodzącą, zwodniczą wonią która znajdowała drogę do wnętrza jej ciała, do jej krwiobiegu. Z nocnego stolika podniósł szczotkę, okrążył łóżko i wrócił na jej stronę. - Oczywiście, że będę ci rozkazywał, Savannah. Ale proszę, nie martw się. Jestem z tym całkiem niezły. Byla w szoku. Gregori, Mroczny, się z nią drażnił? Usiadł za nią, uważając na siniaki i zaczął rozczesywać gęstwinę włosów. Uczucie było wspaniałe: szczotka poruszająca się po jej głowie, sięgająca do końca włosów, ręce obdarzające ją długą pieszczotą. Niemal jak magia - Bardzo zabawne. Nie urodziłam się w czternastym wieku albo jakimś

innym idiotycznym okresie, w którym ty się urodziłeś. Jestem nowoczesną kobietą, czy ci się to podoba czy nie. Sam dokonałeś wyboru wiążąc nas ze sobą. Rozkazywanie, choćbyś był w nim nie wiem jak dobry, odpada. W jego dotyku, aksamitnym głosie tkwiła magia, pokusa a także lekkie drażnienie się, do którego się dopasowała. Dotykał palcami jej karku, sprawiając że po jej krwi falami rozchodziło się ciepło. - Jestem ze Starego Świata, bébé - oddechem ocieplał jej ucho - Muszę chronić moją kobietę. - Daj sobie spokój - zasugerowała słodko - Wtedy będziemy się lepiej dogadywać. - Będziemy dogadywać się wspaniale, ma petite, bo nigdy nie sprzeciwisz się mojej woli. - jego głos obniżył się i stał się czystą pokusą. Powietrze w pokoju było gęste od zapachu ziół, działało na zmysły, a jego głos ją hipnotyzował. Odwróciła głowę by spojrzeć na niego nad nagim ramieniem. Fiołkowe oczy się tliły. Skierował na nią srebrne spojrzenie, które kryło w sobie rozbawienie. - Daj sobie spokój, Gregori. Tracisz rozum. Dotarło do ciebie, że potrzebuję ubrań, prawda? - starała się brzmieć twardo. Gdyby pozwoliła mu się uwieść i obniżyła gardę, źle by na tym wyszła. Ale była tak bardzo senna, kręciło się jej w głowie od zapachu ziół i dotyku jego dłoni na włosach. - Nietrudno jest stworzyć takie rzeczy - przypomniał, a potem pochylił głowę i pociągnął delikatnie językiem po wyjątkowo brzydkim siniaku na dole jej pleców. Lecznicza ślina zadziałałaby szybciej zmieszana z ich rodzinną ziemią, ale miał tylko ją.

Savannah podskoczyła, kiedy jego aksamitnie szorstki język sunął zmysłowo wzdłuż jej biodra. Ciężki zapach ziół wpływał na zmysły, powodując omdlewającą senność. Gregori odsunął palcami jej włosy, przesunął pasma jedwabiu za jej ramię aby odsłonić szyję. Powoli pochylił ku niej głowę. Jego ciemne włosy ślizgały się bo jej wrażliwej skórze. Wydała okrzyk protestu i spróbowała się odsunąć, ale wylądowała rozciągnięta na brzuchu z uwięzionymi rękami. - Leż spokojnie, Savannah. Muszę to zrobić. Jego usta dotykały najgorszego siniaka na biodrze. Strach nią szarpał, wirował w umyśle. Sprawiał że czuła się absolutnie wrażliwa, bezbronna. Znowu brutalnie ją posiądzie. Za powiekami zapiekły ją łzy, a w gardle wezbrał się jęk. Nie mógł znieść, że się go boi. Nie powinno go to martwić. Wiedział, że nie chce jej skrzywdzić - wręcz przeciwnie, leczył ją - ale karmił sobą jej strach i nie mógł tego wytrzymać. Chociaż myślał dotąd że nie posiada ani odrobiny łagodności, dotknął jej wyjątkowo czule. - Czy jeśli przywołam twojego wilka, Savannah, zaakceptujesz to co robię? - zaproponował delikatnie. Jego ramiona pokryło błyszczące czarne futro, a kości trzeszczały i rozciągały się by przystosować się do nowego kształtu. Skóra Savannah była tak nieznośnie wrażliwa, że nawet dotyk futra wywoływał ból. Przez jej strach przebił się przebłysk cierpienia, tak jakby Gregoriemu przeszkadzało że woli zwierzę od człowieka - Nie, Gregori, proszę. Nie przywołuj wilka. Pozwól mi wyzdrowieć naturalnie - poprosiła, nie mogąc znieść jego cierpienia. Zamknęła oczy, a on jeszcze raz napiął mięśnie pod skórą.

Jego język odnalazł ciemne ślady po palcach na zaokrąglonych pośladkach. Podążał za każdą purpurową linią. - Nie jesteś śmiertelna, ma petite. Ten sposób jest naturalny dla naszych ludzi. - cieszył się z jej wyboru chociaż zastanawiał się, czemu go dokonała. Ręce Gregoriego wodziły po całym jej ciele, znajdując każde zadrapanie, każdy siniak. Usta stanowiły ciepłą, wilgotną, otulającą pieszczotę dla jej żeber, talii, bioder i pośladków. Savannah wciągnęła powietrze, kiedy wsunął ręce pomiędzy jej nogi, zmuszając, by dała mu dostęp do długiej, potwornej rany na udzie. Ciągnęła się od pleców do wnętrza jej nogi. Szorstki aksamit wodził delikatnie, uparcie po ogniście czerwonej ranie w intymnym, zmysłowym dotyku. Savannah ledwo mogła oddychać. Jego dotyk był jak narkotyk naruszający jej ciało, ogrzewający krew, niosący ulgę w bólu. Łatwość z jaką kontrolował jej umysł i ciało była tak wielka, jakby nie mogła bez niego istnieć. Potrzebowała jego dotyku tak silnie, jak go nienawidziła. Nawet powietrze w pokoju działało na jego korzyść - łagodzące zioła były zdradzieckie, sprowadzały senność. Gregori delikatnie ją obrócił oddychając nierówno. Nigdy wcześniej nie zdawał sobie sprawy, jak piękne jest kobiece ciało. Jego. W bladych oczach płonęła duma i poczucie własności, kiedy spoglądał na jej nagą skórę i delikatną twarz. Łzy zwisające z jej długich rzęs lśniły jak klejnoty. Wymamrotał coś czego nie zrozumiała i starł łzy z końców jej rzęs w ten sposób, że krople znalazły się w jego dłoni. Zacisnął wokół nich rękę, chuchnął ciepłym powietrzem i otworzył pięść. Na jego dłoni spoczywały trzy nieskazitelne diamenty.

Chociaż Savannah była mistrzynią iluzji, otworzyła szerzej oczy na sztuczkę Gregoriego i zacisnęła palce na jego nadgarstku. Jego serce zrobiło salto w odpowiedzi na jej dotyk - mieszaninę dziecięcego zadziwienia jego magią i czystego strachu przez reakcją własnego ciała. Niemal każdy Karpatianin mógł wykonać iluzję zmiany łez w diamenty, ale kamienie Gregoriego były prawdziwe, twarde. Użył swojej niezwykłej siły i ogromnej mocy umysłu żeby uczynić niemożliwe - zmienić iluzję w rzeczywistość. Nie odrywając od niej wzroku wziął jej rękę i pozwolił, aby diamenty upadły na jej otwartą dłoń. Deszcz klejnotów. Bardzo uważnie zacisnął jej palce wokół podarunku. Nadal przytrzymywał wzorkiem jej oczy, a językiem głaskał posiniaczoną pięć. Pierwszy, drugi i trzeci raz. Języki ognia rozpaliły jej krew. Ciało drgnęło, ogrzane w chłodzie nocnego powietrza. Gdy pochylił głowę żeby znaleźć ciemniejącą smugę w kąciku jej ust, uciekł z nich cichy dźwięk. Serce waliło jej dziko. Chciała uciekać, ale jej ciało było zbyt ciężkie, a zapach ziół odurzał zmysły. W zakamarkach umyslu mogła usłyszeć jak niskim, płynnym głosem wyśpiewuje w starożytnym języku zaklęcia. Opuściła powieki. Ogień i lód. Ból i przyjemność. Szorstki jedwab przesuwający się po zranionych ustach, usuwający pieczenie. Savannah zamknęła oczy aby nie dręczył jej widok męskiego ciała i zmysłowych, naznaczonych czułością rysów. Poruszał językiem po jej ustach a potem wślizgnął się głębiej by uleczyć ranę wewnątrz nich. Jak dobrze. Zatrzymał się nad jej szyją, gardłem, a język zajmował się zranionym ciałem. Ślady zębów na ramieniu powstałe gdy ją pod sobą przytrzymywał

wymagały powolnego okrężnego ruchu języka, długich pieszczot, aby usunąć ból i zastąpić go nieznośnym gorącem. Ciało Gregoriego odpowiadało na każdy cal jej satynowej skóry, każdy smak, dotyk i zapach, ale tym razem wszystko należało do niej. Nie było możliwości by ją skrzywdził. Był zdeterminowany żeby każdy siniak, rankę i złe wspomnienie wymienić na uzdrawiającą przyjemność. Wystarczy, Gregori. Czuła w jego umyśle głód i podniecenie podobne do jej własnego, ale bez strachu który odczuwała. Zaczęła oddychać płytko i nierówno, tkwiąc pomiędzy przyjemnością i przerażeniem. - Każdy siniak, mon petit amour, nieważne jak mały - wyszeptał te słowa ostrożnie, a jego oddech ogrzewał krągłość jej piersi. Z przyjemnością wykonywał swoje zadanie, obrysowywał miękką pełnię. Językiem zahaczał delikatnie o sutki, łagodząc brzydkie ślady szpecące perfekcję jej skóry. Każda pieszczota była długa, powolna, drażniąca i lecznica. Nigdy nie będzie miał dość jej dotyku i doskonałości. Nigdy nie zapomni że go nie wyklęła, że próbowała bronić go przed potworną zbrodnią jaką jej uczynił. Wydawało się nie możliwe że ktokolwiek mógł się tak od niego troszczyć, szczególnie Savannah po tym co jej zrobił. Zależało jej wystarczająco żeby zrobiła to co zrobiła. Podążyła za nim do otchłani piekielnej i go z niej wyciągnęła. Jęknął na samą myśl czując wewnętrzny ból, łkając w milczeniu bo potraktował tak potwornie swoją kobietę. Jedyną kobietę która była wystarczająco odważna by zanim podążyć i zabrać jego duszę z piekła do światła. Savannah zanurzyła palce w jego gęstej grzywie, co samo w sobie było magią. Przestań się dręczyć, Gregori. Znałeś ryzyko ,a mimo to podarowałeś mi wolność. Te pięć lat wolności były dla mnie bardzo cenne.

Dziękuję ci. Gregori zamknął oczy. Zmieniała go, roztapiała chłód, jego zimne życie pięknem swojej natury. Była wszystkim, czego mu brakowało. Była współczuciem, przebaczeniem, światłem i dobrocią, związana na zawsze z demonem, który nie miał pojęcia co uczyniło ją tym kim była. Rosła w nim miłość, potężna, niebezpieczna emocja. A teraz się mnie boisz. Jego umysł był udręczony. Poruszyła się lekko, więc mógł zająć się spodem jej piersi. Czuł drżenie w odpowiedzi na łagodny ruch języka, żądzę narastającą w ciele i powoli budowane napięcie. Zawsze się ciebie bałam, Gregori. Bałam się twojego wpływu, tego co reprezentujesz, straty mojej wolności. Bałam się tego jaki jesteś silny i tego, jak na mnie działasz. Nawet gdyby to się nie wydarzyło, nadal bym się ciebie bała. Jego usta zatrzymały się nad wąską klatką piersiową i niewielką w obwodzie talią. Zajął się czterema długimi rozdarciami na jej brzuchu. Ciało go bolało, ale czuł taką przyjemność z tej czynności że nie miało to znaczenia. Teraz boisz się ze mną połączyć. Leżała pod nim sztywna a oddech uwiązł jej w gardle, ale uspokajająca pieśń trwała, a ciężki zapach ziół w połączeniu z delikatnym dotykiem przeważyły. Zrelaksowała się pod jego ciężarem. Nie chcę narażać twojego ego - mężczyźni są tacy wrażliwi - ale seks jest zdecydowanie przeceniany. Powinniśmy się z nim wstrzymać. Jej myśli lekko go rozbawiły. Wiedział że sprawiał że jej krew się gotowała, a ciało obmywały fale gorąca. Łatwo mógł wyczuć zapach który świadczył o jej gotowości. Ale nie miała zamiaru wpaść w jego pułapkę. Był za duży jak na jej

drobne ciało i zdecydowanie zbyt brutalny. Jego usta budziły ogień wzdłuż jej brzucha aż do jedwabistego trójkąta u zbiegu ud. Podskoczyła i zacisnęła ręce na jego włosach. - Nie, Gregori, mówię serio. Głos miała szorstki, a drobne dłonie znowu się trzęsły. Dotyk jej rąk na głowie sprawiał, że ścisnęło mu się serce. Pieścił delikatnie jej uda, a potem znalazł językiem rozcięcie na biodrze. Znam tylko jeden sposób, żeby ci wyleczyć. Z nieskończoną czułością głaskał centrum jej żądzy. Krzyknęła i szarpnęła biodrami, aby uciec od wiru płomieni które wywoływał. Jej mięśnie się zacisnęły. Brzuch zaczął drżeć. Przyjemność narastała. W jej najintymniejszym miejscu rosła oszalała potrzeba. Gregori! Była to bezradne błaganie - pragnienia, strachu, zagubienia. Ich psychiczna więź była tak silna, że łatwo odczytywał każdą przeciwstawną emocję, płonącą potrzebę. Nie zaprzestał leczniczej pieśni i starał się kontrolować własne oszalałe ciało siłą dzikich, namiętnych myśli. Ze względu na nią zlał ich umysły, stworzył przyjemność bez strachu jako lekarstwo na wspomnienie o brutalnym odebraniu jej niewinności. Savannah w pewnym stopniu zdawała sobie sprawę że był w jej głowie, kierował emocje z dala od bólu, zwiększał przyjemność do tego stopnia że myślała że umrze od jej intensywności. Dotykał jej delikatnie, łagodząc obolałość, aż narastające wewnątrz ciśnienie stało się niemal nie do zniesienia. Pozwól na to, ma petite. Jestem tu,żeby cię złapać. Jego głos niósł zaklęcie wymuszające posłuszeństwo. Chciała się podporządkować, poddać jego opiece. Chciała by zgasił fale ognia, które w nią uderzały.

Jej miękki okrzyk, ciche kwilenie niemal go rozerwało. Jej orgazm był wstrząsający, szokujący. Ciało zdawało się rozpadać i znikać, ziemia poruszała się a kolory wybuchały wokół, przebijały ją, rozrywały. Gregori trzymał ją, kiedy jej ciało drżało z przyjemności i uderzał w nią szok. Przyciągnął blisko, do schronienia swego ciała, desperacko potrzebując tej bliskości. Był pokryty potem, a jego mięśnie naprężyły się i zesztywniały z pragnienia przyjemności. Jeśli wspólna żądza była podobna do pragnienia które go rozszarpywało, jego i Savannah czekał trudny albo cudowny okres. Mogła poczuć siłę uderzającej w niego potrzeby, sięgającej dna duszy. - Wybacz mi, Gregori - głos Savannah był miękki, pełen winy, bardziej cień dźwięku, a twarz płonęła naprzeciw odzianej w jedwab klatki piersiowej. Podniósł do ust pasma jej hebanowych włosów i wdychał jej zapach. - Nie masz powodu za cokolwiek przepraszać, ma petite. Jej zaciśnięta pięść spoczywała na jego sercu. W dłoni trzymała trzy diamenty. - Sądzisz, że nie potrafię czytać w twoim ciele? Czuć ciężaru w twoim umyśle, kiedy próbujesz mnie osłaniać? Nie zmienię tego kim jestem, nawet dla ciebie. Wiem, że cię zawiodłam, spowodowałam dyskomfort. Na jego twarzy pojawił się powolny uśmiech. Dyskomfort. No proszę, było na to określenie. Zacisnął dłonie na jej włosach, przepuszczał je przez palce. - Nie prosiłem żebyś się zmieniła i tego nie chcę. Zapominasz, że znam cię lepiej niż ktokolwiek inny. Poradzę sobie z tobą. Odwróciła głowę, żeby mógł zobaczyć srebrne błyski w jej niebieskich

oczach. Tliło się w nich ostrzeżenie. - Jesteś tak arogancki, Gregori, że chętnie bym czymś rzuciła. Czy słyszysz sam siebie? Poradzisz sobie ze mną? Ha. Próbuję powiedzieć, że jest mi przykro bo cię zawiodłam, a ty zachowujesz się jak pan na włościach. To, że urodziłeś się wieki temu kiedy kobiety stanowiły czyjąś własność, nie jest żadną wymówką. - Karpatianki nigdy nie były traktowane jak własność - poprawił miękko - Jesteśmy wymierającą rasą. Nasze dzieci rzadko przeżywają, kobiet które mogą być partnerkami życiowymi jest mało, a większość mężczyzn po wiekach osamotnienia poddaje się wewnętrznej ciemności. Kobiety są naszym najcenniejszym skarbem, strzeżonym i ochranianym. - Gregori - Savannah trzymała dłoń zaciśniętą na diamentach z jej łez, jak gdyby stanowiły symbol - Może dojdźmy do jakiegoś porozumienia, żebyśmy mogli żyć w pokoju. Jej ciało nadal kołysało się po przebytym szoku, a jego spojrzenie wywoływało ciepłe zawirowania gdzieś w środku. Nawiedziło ja zaskakujące pragnienie, żeby koniuszkiem palca dotknąć jego ciemnych brwi. Odnalazł ustami jedwabisty aromat jej włosów i przeciągnął rękami po całej długości pleców. Podobało mu się jak jej wąska talia przechodziła w smukłe biodra. - Jakiego porozumienia? - wymamrotał niemal nieobecnie, bo jego umysł był zajęty innymi, bardziej podniecającymi sprawami. Cień rozbawienia w jego głosie ją zirytował. Czuła, jakby z niej kpił. Savannah odepchnęła jego szeroką pierś, chcąc odsunąć się o kilka cali. Jego ciało nie drgnęło i nadal była uwięziona jego ramieniem. Znowu go

odepchnęła. - Nieważne. Pochylił głowę by posmakować bezbronnej linii jej szyi, poczuć puls w ciepłej, wilgotnej głębi swoich ust. Jego krew pulsowała i falowała. W czaszce uderzały małe młoteczki. - Słucham każdego twojego słowa, ma petite - wyszeptał zgubiony w jej miękkości, w jej zapachu. Pragnął jej każdą cząstką swojego istnienia, każdą komórką ciała.- Mogę powtórzyć dokładnie co powiedziałaś, jeśli tego chcesz. Wkrótce wybuchnie ogień i żadne z nich nie będzie miało wyboru. Jego krew będzie nawoływać ją tak silnie, że nie zignoruje tego wezwania. Jego umysł będzie łatwo wślizgiwał się i wyślizgiwał z jej myśli, a więź psychiczna stanie się tak silna że będzie ich łączyć przez wielkie odległości. Jej potrzeba stanie się równie silna jak jego. Gregori wdychał aromat jej ciała. Jej zapach był kobiecy, uwodzicielski. Po wiekach jałowej egzystencji obudziła w nim głębie uczuć, które go przerażały. Przyzwyczaił się do życia bez emocji. Mogła przynieść mu dobro, ale zło do którego był zdolny było niewyobrażalne. Sam dla siebie stanowił prawo. Nie przestrzegał nawet reguł swojego ludu, których przecież bronił. Z łatwością odczytywał jej uczucia. Savannah miała otwartą, szczerą naturę. Była do niego przywiązana, gotowa bronić go przed nim samym, jeśli zaszłaby taka konieczność. Ale nie miała zamiaru pozwolić, by znowu się kochali. Świadomość, że to on ją zranił, spowodował strach przed naturalnym połączeniem, była niczym cięcie noża. - Nie słuchasz mnie - Savannah kręciła się, usiłując się od niego uwolnić

- Próbujesz mnie uwieść - powiedziała z oburzeniem. Podniósł głowę, a blade oczy spoczęły zaborczo na jej pięknych rysach. - Zgadza się. Czy mi się udaje? Niska, drażniąca pieszczota w jego głosie rozbroiła ją tak, jak żadne zaprzeczenie nie byłoby w stanie. Położył dłoń na jej gardle, pieścił czule kciukiem szyję, wywołując płomienie które spalały jej ciało. Mimowolnie uśmiechnęła się na te słowa. - Nie, wcale ci się nie udaje - skłamała. Nie mogła patrzeć na niego i go nie pragnąć. Pod naciskiem jego kciuka jej puls galopował. Skóra stanowiła rozgrzaną satynę, zapraszającą do dotyku, do dalszego odkrywania. W jej umyśle panował konflikt. Przeważał strach, ale było też obecne pragnienie. Gregori się na nim skupił, karmił iskrę potrzeby własną żądzą. Dotknął wargami kącików jej ust, musnął je aksamitnie miękkim szeptem i poczuł jak w odpowiedzi jej serce dziko poskoczyło. - Jesteś pewna? Wiele się nauczyłem przez wieki. Kochanie się jest sztuką - to były czyste czary, absolutna pokusa. Czynił z jej ustami jakąś magię. Stosował lekki jak piórko dotyk, ale z taką domieszką czułości i zaborczości, że jej serce się ścisnęło. Wplotła palce w gęstą grzywę czarnych włosów. Długie rzęsy ocieniały jej policzki, aż nagle uniosła tańczące w rozbawieniu niebieskie oczy. - Sztuką? Tak to nazywasz? Sądzę, że sama nazwałabym to inaczej. Podniósł głowę, a jego błyszczące oczy rozgrzały się do płynnej rtęci. - Tyle o tym wiesz? Twój pierwszy raz był odwrotnością tego co powinno zajść. Był odrażający. To nie byłem ja, Savannah, tylko bestia w środku mnie. To nie było kochanie się. Nie możesz tego traktować jak

miłosne doświadczenie. - jego głos zdradzał głęboki żal, ale oczy były seksowne, głodne, pełne ognia który wyczarowywał rozpalające ją promienie. Przechyliła głowę nienawidząc jego cierpienia, winy. Chcąc żeby jego umysł skupił się na czym innym, celowo rzuciła mu wyzwanie. - Nie wiesz o mnie znowu tak dużo. Kiedyś był pewien mężczyzna. Szalał za mną - starała się wyglądać światowo - Absolutnie za mną szalał. Odpowiedzią był śmiech ogrzewający jej szyję i gardło. Usta dotknęły miejsca na szyi gdzie wyczuwalne było tętno i delikatnie przesunęły się w kierunku ucha. - Czy możliwe, żebyś miała na myśli tego zniewieściałego chłopca z pomarańczowymi włosami i nabijaną ćwiekami obrożą? Dragon – coś tam? Savannah wciągnęła powietrze i wyrwała się, by na niego spojrzeć. - Jakim cudem się o nim dowiedziałeś? Spotykałam się z nim rok temu. Gregori powąchał jej kark, wdychał zapach, a jego ręka ześlizgnęła się z jej ramienia poruszając się delikatnie po satynowej skórze i biorąc w posiadanie pierś. - Nosiliśmy glany i jeździliśmy Harleyem. Zaczął ciężej oddychać kiedy objął dłonią miękki ciężar, a jego kciuk drażnił jej sutek, aż stwardniał. Dotyk jego twardej ręki - tak silnej, ciepłej i zaborczej - sprawił, że jej ciało zafalowało. Pożądanie gwałtownie wzrosło. Uwodził ją czułością. Savannah nie chciała, żeby to się stało. Czuła się lepiej, ale obolałość przypominała jaki to może mieć koniec. Strach był niczym brzydkie, żywe stworzenie którego nie mogła z siebie strząsnąć. Złapała ręką jego

nadgarstek. - Jak dowiedziałeś się o Dragonie? - zapytała, desperacko chcąc go rozproszyć. Jak mógł sprawić że jej ciało płonęło, chociaż tak się go bała, tak się lękała seksu z nim? - Kochania się - poprawił ją szorstkim, pieszczotliwym tonem, zdradzając łatwość z jaką poruszał się w jej umyśle - A odpowiadając na twoje pytanie: żyję w tobie, mogę cię dotknąć kiedy tylko zechcę. Wiedziałem o wszystkich. Każdym cholernym facecie. - słowa przypominały warknięcie, a ona wstrzymała oddech. - Tylko z nim chciałaś się całować - dotknął wargami jej ust. Delikatnie. Lekko. Wrócił po więcej. Przymilał się, drażnił aż się na niego otworzyła. Ukradł jej oddech, rozsądek, wciągnął w świat uczucia. Pojawiły się jaskrawe kolory i żarząco białe pragnienie. Pokój znikł i w końcu widziała tylko jego szerokie ramiona, silne ręce, twarde ciało i idealne, idealne usta. Kiedy podniósł głowę, Savannah niemal przyciągnęła go z powrotem. Obserwował jej twarz, oczy zamglone pożądaniem, piękne usta nie przykryte jego wargami. - Czy wiesz, jaka jesteś piękna, Savannah? Piękno twojej duszy lśni w twoich oczach. Dotknęła jego twarzy, obrysowując ręką twardą szczękę. Dlaczego nie mogła oprzeć się jego głodnym oczom? - Sądzę, że rzuciłeś na mnie czar. Nie pamiętam o czym rozmawialiśmy. Gregori uśmiechnął się. - O całowaniu - skubnął lekko zębami jej brodę - Dokładnie o tym, że chciałaś pocałować imbecyla z pomarańczową brodą. - Chciałam pocałować każdego z nich - skłamała, wściekła.

- Wcale nie. Miałaś nadzieję, że ten głupi laluś na zawsze zetrze z twoich ust mój smak. Odgarnął ręką wodospad włosów okalający jej twarz. Złożył pocałunki wzdłuż delikatnej linii szczęki. - Nie zadziałałoby, wiesz o tym. Z tego co pamiętam z trudnością się do ciebie zbliżał. Jej oczy zatliły się niebezpiecznie. - Miałeś coś wspólnego z jego alergią? - chciała, żeby ktoś, ktokolwiekk usunął smak Gregoriego z jej ust, z jej duszy. Podniósł o oktawę głos. - Och, Savannah, muszę posmakować twoich ust - zaczął naśladować. Potem udał napad kichania - Nie jeździłaś naprawdę, dopóki nie przejechałaś się na Harleyu, dziecinko - Kichnął, zakaszlał i zakrztusił się świetnie naśladując Dragona. Savannah uderzyła go w ramię zapominając na moment o posiniaczonej dłoni. Kiedy poczuła ból, zaskomlała i spojrzała na niego oskarżająco. - Ty mu to robiłeś. Biedny człowiek - jego ego nigdy się nie podniesie! Kiedy mnie tylko dotykał miał atak kichania. Gregori podniósł brew, absolutnie nieskruszony. - Technicznie rzecz biorąc nie położył na tobie ręki. Kichał zanim mógł się zbliżyć. Z powrotem położyła głowę na poduszce, a jej hebanowe włosy kręciły się wokół jego ramienia, potem jej ramienia, łącząc ich. Odnalazł wargami jej gardło, potem przesunął się niżej i znalazł na jej piersi miejsce, które płonęło potrzebą, zaproszeniem. Savannah stanowczo chwyciła w ręce jego głowę i odsunęła go od siebie zanim zdradzieckie ciało mogło

całkiem ulec jego magii. - A epizod z psem? Starał się udawać niewinnego, ale w umyśle słyszała echo jego śmiechu. - Co masz na myśli? - Bardzo dobrze wiesz co mam na myśli - nalegała - Wtedy kiedy Dragon mnie odprowadził. - A tak, teraz sobie przypominam. Wielki zły wilk odziany w łańcuchy i ćwieki przestraszony przez malutkiego pieska. - Malutkiego? Mieszańca o cechach rottweilera i wadze 120 funtów? Z pianą na ustach. Ryczącego. Atakującego! - Uciekał jak królik - miękki pieszczotliwy głos Grigoriego niósł echo satysfakcji. Czuł wielką przyjemność goniąc za tym głupkiem. Jak on śmiał próbować położyć rękę na Savannah? - Nic dziwnego, że nie mogłam dotrzeć do umysłu psa i go odwołać. Ty zepsuty łajdaku. - Kiedy Dragon cię zostawił goniłem go wzdłuż dwóch budynków, a on przebiegł trzy. Trzymałem go tam kilka godzin, żeby do niego dotarło. Z tym pomarańczowym grzebieniem wyglądał jak kogut. Roześmiała się wbrew woli. - Nigdy więcej się do mnie nie zbliżył. - Oczywiście że nie. To było niedopuszczalne - powiedział zadowolony, z absolutną satysfakcją, ogrzewając oddechem jej krew. Jego usta dotykały, muskały i poruszały się wokół sutka, znacząc ją gorączką, płomieniem, aż znalazły spód piersi. Savannah zamknęła oczy w potrzebie tak intensywnej, że zaczęła się trząść. Jak mogła pragnąć czegoś co tak bolało?

Zero bólu, ma petite, tylko przyjemność. Jego język wytworzył w niej bolesną próżnię. Przysięgam na własne życie. Usta były gorącym aksamitem otaczającym pierś. Ogień tańczył na jej skórze, wnikał w ciało, roztapiał wnętrzności aż stała się płynnym gorącem, pulsującym potrzebą jego, tylko jego.

Rozdział piąty Strach Savanny został odsunięty na bok przez gorący, czuły dotyk ust Gregoriego, delikatną pieszczotę jego rąk. Niedbale zsunął prześcieradło w dół, wystawiając jej nagie piersi swojemu głodnegmu spojrzeniu. Gorący. Był tak gorący, że Savanna nie mogła znieść dotyku cienkiego prześcieradła na swoim podnieconym ciele, owiniętego wokół jej nóg, leżącego na rozgrzanych biodrach. Jej dłonie były wplecione w gęste włosy Gregoriego, ściskając je swoimi palcami jak czysty jedwab. Koszulę miał rozpiętą aż do wąskiego pasa, a jego twarde mięśnie przyciśnięte do jej miękkich piersi. Szorstkie, ciemne włosy na jego piersi ocierały się erotycznie o jej sutki. Fala gorąca zwiastowała burzę ognia, przelewającą się przez niego, przez nią. Ręce Savanny kierowane własną wolą zsunęły koszulę z jego szerokich ramion. Oczyma wielkimi jak spodki patrzyła jak powoli zstrząsnął ją z siebie. Srebrzyste spojrzenie jego oczu trzymało na uwięzi jej niebieskie oczy. Zatapiała się w tych bladych, hipnotyzujących źrenicach. Oczach pełnych takiego napięcia, takiego głodu kobiety. Głodu jej. Tylko jej. Obawiając się tego, co sama miała właśnie zrobić, Savanna niepewnie i ostrożnie dotknęła jego umysłu swoim. Odnalazła głód tak głęboki, tak dziki i tak gwałtowny, że natychmiast była zgubiona. Jak mogła zaprzeczyć jego dzikiemu pragnieniu? Mimo, że Gregori wiedział, że jest człowiekiem pozbawionym czułości. Jednak mimo, że każdy jego instynkt był dziki i bez zahamowań, to wobec niej planował być delikatny, zapewnić jej przyjemność. Każda jego myśl skierowana była na nią, by sprawić jej przyjemność, by czcić jej ciało swoim własym.

- Wiem, że się boisz, mon amour, - wyszeptał cicho prześlizgując się dłońmi przez jej klatkę piersiową w kierunku jej piersi. - Już dłużej nie jestem potworem. Wzięłaś na smycz demona. Pozostałem tylko ja, mężczyzna, który bardzo pragnie się kochać ze swoją życiową partnerką. Poczuła jego oddech na swoich sutkach. - Pozwól mi pokazać jak to wszystko powinno wyglądać. Pięknie. Z tak ogromną przyjemnością. Mogę ci dostarczyć bardzo dużo przyjemności, ma petite. Jego rozpalone, wilgotne usta zbliżyły się do jej piersi. Brzmienie jego głosu było hipnotyzujące i kuszące. Mogłaby zostać pochwycona w sidła na zawsze jedynie przez jego dźwięk. Nie myślał o swoim płonącym z pożądania ciele, ani o własnych gorączkowych potrzebach. Pragnął pokazać jej piękno i przyjemność prawdziwego połączenia, prawdziwego kochania się. Z powodu intensywnej erotycznej przyjemności, jaką wywołały jego usta na jej piersi jej krew zawrzała płomieniem, który zaczął lizać jej skórę. Jęknęła cicho i miękko, a ten odgłos dotknął jego duszy jak muśnięcie skrzydeł motyla. Jej dłonie zsunęły się po jego grzbiecie, śledząc każdy zarysowany mięsień koniuszkami palców, odciskając go w swojej pamięci. Do jej oczu napłynęły łzy. Jak mężczyzna może być tak zmysłowy, tak idealny? Skradł jej wolną wolę równie łatwo, jak ukradł jej ciało.

- Pragnij mnie Savanno. – wyszeptał cicho – Pragnij w ten sam sposób, w jaki ja pragnę ciebie. Jego język muskał jej skórę, zmierzał w dół jej piersi, prześledził każde żebro. W tym samym czasie jego dłonie badały jej biodra i nogi. Jego palce odnalazły swój cel, rozpalone wilgotne wejście, gorące i gotowe, czekające na jego przyjęcie. Wygięła się w łuk pod jego dłonią, jej ciało żądało rozładowania. - Czuję jakbym płonęła Gregori! – sapnęła zszokowana intensywnością swego pożądania. Potrzebowała go. - To ja jestem tym, który płonie, spala się w ogniu. Jego palce wsunęły się głębiej upewniając się co do jej gotowości, znajdując przyjemność w jej namiętnej reakcji. Jej dłonie na jego nagiej skórze doprowadzały go do szaleństwa. Jednak tym, co poruszało go tak głęboko, było przede wszystkim jej zaufanie, jakim go obdarzyła. Gregori nie mógł wyobrazić sobie tak ogromnej ufności u kobiety, która została tak brutalnie wykorzystana. Jej zdolność do przebaczenie czyniła go pokornym. Może nigdy nie będzie w stanie pokochać takiego potwora jak on. Jednak ze swoim zrozumieniem i współczuciem była zdecydowana zbudować ich

wspólne życie, narzucone sobie niezbadanym wyrokiem losu. Ubrania więziące jego ciało były obcisłe i nieprzyjemne, więc zdjął je bez chwili namysłu. Usłyszał jej zduszony okrzyk, kiedy do jej uda przycisnął agresywnie swoją gorącą długość. Uważała, że jest bezpieczna tak długo, jak długo był ubrany. Myślała, że będzie miała czas, żeby się zdecydować, żeby sama wybrać. Jednak jej ciało dokonało wyboru zamiast niej. A Gregori zatracał się w płynnym żarze jej ciała, w jej cienistych, sekretnych miejscach. Ciało Savanny nagle zesztywniało. Ujęła w obie dłonie jego twarz, naciskiem rąk zmuszając go do podniesienie głowy i zaprzestania jego smakowitych poszukiwań. Jego oczy przypominały płynne srebro, kiedy przywarł spojrzeniem do jej twarzy. Wzięła głęboki oddech. - A co będzie, jeśli nie mogę tego zrobić? - Jej głos brzmiał, jakby była bliska łez. - Co jeśli nigdy nie będę w stanie tego zrobić? - Nikt cię do niczego nie zmusza, ma petite. – odpowiedział łagodnie całując jej brzuch. – Badamy tylko różne możliwości. - Ale Gregori, - spróbowała protestować, usiłując podnieść do góry jego głowę, tak by mógł zobaczyć jej bardzo realny strach przed nim, lęk przed ich wspólnym życiem. - Jeśli nie mogę cię przekonać, mon amour, w takim razie nie za bardzo jestem twoim życiowym partnerem, nieprawdaż?

Jego słowa zostały przytłumione przez gęste, jedwabiste loczki intrygujący maleńki trójkąt u zbiegu jej ud. - Nie rozumiesz. – Savanna zamknęła oczy, przeciwstawiając się falom ognia przebiegającym przez nią.- To ja, ja nie jestem prawdziwą życiową partnerką. To ja nie wiem, jak cię zadowolić i tak bardzo się tego boję. - Uspokój się, bébé. Tuż przy niej oddychał ciepłym powietrzem, wdychając jej zapach. - Zadowalasz mnie dużo bardziej niż ci się samej zdaje. Jego zęby ugryzły jej udo. Język pieścił wszystkie miejsca zacienione oraz zagłębienia w jej ciele, podążająć ścieżką wyznaczoną wcześniej przez jego palce. Krzyknęła pod wpływem uczuć przelewających się przez jej ciało, burzliwych, niespokojnych, dzikich i nieskrępowanych. Nie była już dłużej przykuta do ziemi. Szybowała wolna, wznosząc się spiralą w górę, wirując i wyrywając spod kontroli. Ciało Gregoriego poruszało się nad nią, twarde i spragnione. Jego siła była ogromna, ale ręce były czułe i delikatne, kiedy obejmował jej głowę swoją dłonią. Między jej kolana bardzo delikatnie wsunął swoje, aby uzyskać dostęp do jej ciała. Savanna ciągle jeszcze wstrząsana falami swojego orgazmu ledwie była świadoma jego ciężaru przykuwającego ją do ziemi, raz jeszcze czyniącego ją bezbronną i otwartą dla niego. Gregori zawsze, kiedy tylko mógł,korzystał z okazji, więc teraz naparł intymnie na wejście do jej ciała. Była śliska od

pożądania, gorąca, ciasna i aksamitnie miękka. W odpowiedzi na swoją inwazję poczuł jej sapnięcie. Przerwał na moment, pozwalając jej ciału dostosowanie się do jego rozmiaru. Savanna wstrzymała oddech, czekając na okropny, rozdzierający ból. Swoje paznokcie zagłębiła w jego grzbiecie i wydała cichy odgłos protestu przeciwko ciężarowi jego klatki piersiowej napierającej na nią. Czuła jednak tylko falowanie ogarniających ją płomieni, burzę intensywnej przyjemności oblewającą jej ciało, pochłaniającą ją. - Odpręż się Savanno. Rozluźnij się dla mnie. Pasujesz do mnie idealnie, jesteś dla mnie stworzona. A ja jestem stworzony dla ciebie. Wyciskał na jej skórze lekkie jak piórko pocałunki, od skroni aż po jej gardło, poruszając jednocześnie swoimi biodrami w łagodnym, zachęcającym rytmie. Mogła wyczuć błysk potu na jego plecach, dowód olbrzymiego wysiłku, jaki podejmował by się powstrzymać. Każdy jego dotyk, każdy ruch był czuły i delikatny. Poruszał się wewnątrz niej z subtelną ostrożnością, zdumiony tym, jak jest doskonała- ciasna i ogniście gorąca. Jego kciuk musnął jej dolną wargę, maleńki siniak widniejący w kąciku jej ust. Natychmiast poczuła mrowienie w ustach, falę ciepła, która ukoiła ból. Tak jakby nałożył na jej wargi tajemniczy środek łagodzący, balsam. Serce uderzało jej mocno o żebra. Gregori robił niezwykłe rzeczy jej ciału nie tylko swoim własnym ciałe, nie tylko swoimi rękoma, ale również swoim umysłem. Mimo swoich lęków, mimo wspomnienia jego wcześniejszego gwałtownego ataku Savanna została złapana w pułapkę ognia i czułości. Jej ciało z wolna uspokajało się, powoli

akceptując jego obecność wewnątrz niej. Gregori zatopił się w niej jeszcze głębiej, długim, pewnym ruchem, który wyrwał jej nagłe sapnięcie. Paznokcie Savanny zagłębiły się w jego ramionach, przytrzymując go mocno by powstrzymać jego poszybowanie w ciemności nocy. Cicho do niej szeptał w mieszance francuskiego i starożytnego języka ich rasy. Słabo znała zarówno jeden jak i drugi język. Nie miała pojęcia, co do niej mówi, ale jego słowa zarówno ją podnieciły, jak i pocieszyły. Czuła, jakby była dla niego ważna. Nie jej ciało. Ona sama- Savanna. - Jak mogłaś wątpić w coś takiego, chérie? – wyszeptał tuż przy jej piersi. Jego usta poruszały się tam i z powrotem w subtelnym rytmie, dopasowując się do długich, powolnych uderzeń jego bioder. Jej ciało samo podążało za jego tempem. Poruszali się razem, jakby byli do tego stworzeni, ich serca uderzały jednym rytmem. Ręce Gregoriego sunęły po jej skórze. Jego ciche pomruki zachęty dodawały piękna ich połączeniu. Był nieprawdopodobnie delikatny wprowadzając ją w tajniki miłości tak, jak powinien to zrobić za pierwszym razem- ostrożnie i czule. Zachciało się jej płakać. Sposób w jaki uprawiał z nią miłość był niewiarygodny. Było tak, jakby była najbardziej cenną, uwielbianą, najpiękniejszą kobietą na świecie. Chwyciła go kurczowo, trzymając się jedynej realnej rzeczy, co do której była pewna. Jej ciało się naprężyło, a napięcie wewnątrz niego rosło i rosło, aż Savanna krzyknęła pragnąc doznać wyzwolenia. Dopiero wtedy Gregori pozwolił sobie na luksus zatopienia się w niej głęboko i mocno, całkowicie się z nią łącząc. Chwilę trzymał ich oboje na

wierzchołku, dążąc do szczytu, aż jej usłyszał jej gorące okrzyki. Rozgrzany aksamit otaczającego go ciała Savanny doprowadził Gregoriego do szaleństwa. Zabrał ją ze sobą, tuż nad przepaścią. Jej cichy głos był stłumiony przez jego pierś. Spadała, światła rozbłyskiwały, eksplodując wokół niej. Był tam Gregori, był wszędzie, trzymając ją blisko w silnych ramionach, upewniając się, że jest bezpieczna. Kiedy tak leżeli mocno do siebie przyciśnięci, Savanna nie była w stanie pojąć, nie mogła uwierzyć do odczuwania czego ją zmusił. Jego ręce głaskały jej włosy, jego usta ocierały się lekko o skórę na jej skroni. Gregori wiedział, że nigdy nie będzie miał jej dość. Jej palce niechcący wplotły się w jego dziką grzywę włosów. Jej dotyk posłał falę nowego żaru płonącego w jego krwi. Wtedy coś wtargnęło i zburzyło spokój i pogodę duch. Nagle, wyczuwając niebezpieczeństwo Gregori podniósł swoją głowę. Natychmiast po jego własnej czujności, przyszło także ostrzeżenie od wilków. Wołały go, a ich głosy osiągały z podniecenia wysokie tony. Zniżył głowę i złożył krótki, mocny pocałunek na ustach Savanny. Wyglądała sennie i seksownie, całkowicie kochana. W tej samej chwili nadeszło wezwanie. Cichy, przytłumiony, ale uporczywy głos szeptał do Savanny. Moja kochana jestem blisko. Gdzie jesteś? Czyżby to była jej matka? Savanna spróbowała wstać, pijana z radości. Nie widziała matki już od pięciu lat. Jej matka pojawiła się nieoczekiwanie właśnie teraz, kiedy najbardziej jej potrzebowała, kiedy potrzebowała jej

porady i pociechy. Nie odpowiadaj. To był to władczy rozkaz i Gregori oczekiwał, że zostanie wykonany. Już odrywał się od niej. Jego twarzy była zaciętą maską, a oczy wąskimi paskami stali. Savanna już szukała znajomej umysłowej ścieżki do swojej matki. Ale natychmiast, zanim zdążyła wysłać właściwie jakąkolwiek wiadomość, jej ciało stało się ciężkie jak ołów a jej umysł nie móg prowadzić żadnej konwersacji. Przerażenie chwyciło ją w swoje szpony, niczego nie rozumiała. Bezradnie spojrzała na Gregoriego i kiedy ujrzała, że jego twarz przypomina kamienną maskę, wiedziała że to on coś jej zrobił. Jej oczy były wymowne, błagające go o coś, przestraszone rysami jego twarzy, chłodnymi i bez wyrazu. Było w nim coś niewzruszonego, coś szorstkiego i nieubłaganego. Coś bezlitosnego. Dlaczego kiedykolwiek uważała go za delikatnego lub czułego? Był równie okrutny jak wampir. - Nie możesz wzywać swojej matki. To nie jest Raven. Ktoś na ciebie poluje Savanno. – Powiedział miękko swoim pięknym głosem bez śladu modulacji. – Będziesz mogła rozmawiać tylko ze mną, wyłącznie na naszej ścieżce. Chcę twojego zapewnienia, że zrobisz tak, jak mówię. Savannah była wściekła. Zraniona. Bardziej zraniona niż wściekła. Tym co czyniło ją jeszcze bardziej wściekłą była myśl, że pozwoliła sobie troszczyć się o Gregoriego na tyle, że w pierwszym rzędzie mógł ją zranić.

Nie masz prawa mi tego robić. Natychmiast mnie uwolnij Gregori! Umiem rozpoznać własną matkę kiedy ją usłyszę. Wstał z łóżka i przeciągnął się, leniwie poruszając mięśniami, co sprawiło, że chciała pazurami wydrapać mu oczy. - To nie jest twoja matka. Jesteś moja Savanno i do moich obowiązków należy chronić się w każdy sposób jaki uznam za stosowne. Ci wampirzy przyjaciele Roberto są po czymś i wydaje mi się, że nie są sami. Przypuszczam, że przyciągnęli do siebie ludzkich rzeźników. Aidan Savage jest tutaj w mieście i jest dobrym łowcą, ale myślę, że ci renegaci podążają za tobą. Ubrał się płynnie ze sprawnością i swoim zwyczajnym wdziękiem. - Nie mam zwyczaju się tłumaczyć. Tylko dla ciebie zrobiłem ten wyjątek. Wybierz teraz jak postąpisz. Odmawiam ci prawa do mnie, odpowiedziała w jedyny sposób, w jaki pozwolił się jej komunikować. Zabiorę swoją odmowę, by przedstawić ją naszemu ludowi i błagać ich o miłosierdzie, którego najwyraźniej nie masz w sobie. Nie będę do ciebie przywiązana! Pochylił się nad nią, mroczna, imponująca sylwetka emanująca potęgą. Jego srebrne oczy błyszczały kiedy na nią patrzył.

- Savanno, posłuchaj mnie. Jeśli nie wierzysz w nic co się o mnie mówi, uwierz w to jedno. Należysz do mnie. Nikt nie pozostanie przy życiu, jeśli kiedykolwiek spróbuje mi cię zabrać. Nikt. – Jego głos był cichy, piękny i tym bardziej przez to zabójczy. Jej fiołkowe spojrzenie zostało pochwycone przez jego blade oczy. Uwierzyła mu. Nawet jej ojciec, Książę ich ludu, nie miał szansy aby go zniszczyć. Jej umysł wzdrygnął się na tę myśl. Zniszczyć Gregoriego? Nie chciała tego. On po prostu nie powinien tylko jej posiadać. Uwolnij mnie Gregori, zażądała. Paraliż zaczynał doprowadzać ją do szaleństwa. Czuła się tak, jakby nie mogła oddychać. Czuła, jakby się dusiła. - Powiedz, że będziesz mi posłuszna. Był już teraz ubrany, elegancki jak zawsze. Jego umysł nie był już dłużej skupiony całkowicie na niej. Był nastrojony na wibracje w powietrzu, na każdą nutę, którą wilki śpiewały do niego. Savanna wiedziała, że krzyczy- jej całe ciało krzyczało- ale nie pojawił się żaden dźwięk. Jej ciało nie podlegało już dłużej jej rozkazom. Chociaż jej umysł wrzeszczał z powodu doznanej zniewagi, to jednak Gregori kontrolował jej umiejętność wysłania wołania o pomoc. Przestań ze mną walczyć. Jego głos odezwał się cichym warczeniem w jej

umyśle. Uwolnij mnie. Jej serce uderzało tak głośno, że obawiała się, iż może eksplodować. To nie powinno było się zdarzyć. Kilka chwil wcześniej Gregori leżał razem z nią, obejmując ją opiekuńczo w swych ramionach i delikatnie się z nią kochając. Lub tylko tak jej się zdawało. Cóż mogła wiedzieć na tema uprawiania miłości? Gregori mógł zmusić każdego by odczuwał cokolwiek tylko chciał. Nie musiał nic do niej czuć, aby ją zmusić do uwierzenia, że on coś do niej czuje. Jak mógł wziąć jej ciało tak delikatnie, a potem zmienić się jak nieczuły potwór i zniszczyć jej wolną wolę. Kontrolować ją tak, jakby nie znaczyła dla niego nic więcej niż jego marionetka. Jaki rodzaj ludzi jest w stanie tak postąpić? Savanno, natychmiast przestaniesz ze mną walczyć. Jesteśmy w niebezpieczeństwie. Będziesz mi posłuszna , jeżeli zamierzasz odzyskać nad swym ciałem kontrolę. Znam swoją matkę. Nie życzysz sobie kogokolwiek obcego w pobliżu siebie. To dlatego nie pozwolisz mi jej poznać, oskarżyła go. - Niech to się stanie, To twój wybór Jego głos był jak zwykle nieporuszony. Nie wydawało się by cokolwiek niepokoiło Gregoriego. Ani jej wrogość, ani jej zmieszanie, ani jej rozczarowanie. Jej ciało podciągnęło się do pozycji siedzącej. Później bezradnie stanęła obok łóżka, naga, całkowicie bezbronna, niezdolna

poruszyć się lub powiedzieć choćby słowo. W głowie jej pulsowało, kiedy desperacko próbowała zwalczyć jego kontrolę nad sobą. Nie chciała poddać swego umysłu jego woli, a przynajmniej nie dobrowolnie. Mógł posiąść jej ciało, ale o jej umysł będą walczyć na śmierć i życie. Kpiący śmiech odbił się echem w jej głowie. Walcz ze mną tak długo jak zechcesz, bébé. Zranisz tylko sama siebie. Będziesz mi posłuszna, Savanno. Wezbrała w niej rozpacz. To była prawda. Była bezbronna wobec jego przeważającej siły i mocy. Nienawidziła go za to, że uświadomił jej to tak wyraźnie. Nienawidziła za to, że zmusił ją by dostrzegła, że nieważne jak bardzo będzie się starać pozostać sobą i zachować pozory dumy i godności, to i tak została rozłożona na czynniki pierwsze zaledwie jedną myślą w jego głowie. Odłamki szkła wydawały się przeszywać jej głowę. Im bardziej się opierał, tym większy był ból. Bawełniana koszula i dżinsy nagle zakryły jej ciało. Miękkie skórzane buty same się owinęły dookoła jej stóp. Gregori szybko i sprawnie zaplótł jej włosy w warkocz. Nie cierpiała łatwego i kompetentnego sposobu w jaki wszystko robił. Twoja ostania szansa Savanno. Czy będziesz mi posłuszna? Pochylił się nad nią. Jego twarde, a mimo to zmysłowg rysy tworzyły beznamiętną i nieprzeniknioną maskę. Blade oczy były lodowato zimne.

Miał na myśli każde słowo, które powiedział. Oczywiste było, że nie dbał jaki wybór podejmie Savanna. Nie było w nim poddania się, żadnej łagodności, żadnych wyrzutów sumienia. Savanna wzdrygnęła się w duchu. Została przykuta do tego bezlitosnego człowieka na całą wieczność. Musił istnieć jakiś sposób, żeby anulować rytuał. Nawet śmierć była lepsza od bezmyślnej niewoli. Przełknęła dumę, niezdolna znieść swego ciążącego jak ołów ciała i umysłu, niezdolna pozwolić mu na tak całkowitą kontrolę. Będę posłuszna. Nawet na niego nie spojrzała, nie była w stanie. Zmniejszał kontrolę nad nią powoli, uważnie ją obserwując, jego umysł ciągle znajdował się w jej głowie. Savanna stał przed nim trzęsąc się z tłumionego gniewu. Drżąc z upokorzenia oraz straconych marzeń. Uniosła zaciśnięte pięści aż znalazły się na jednym poziomie z jego klatką piersiową. Następnie otworzyła dłoń ujawniając trzy łezki diamentów. Z rozmysłem obróciła dłoń, pozwalając by klejnoty upadły na podłogę i się rozprysnęły. Nawet nie spojrzała na jego twarz, ani na diamenty leżące teraz na podłodze, a symbolizujące zniszczenie ich związku. Patrząc prosto przed siebie oczekiwała na jego instrukcje. - Czy jesteś w stanie zmianiać kształy? – jego głoś był niski, spokojny i cichy. Nienawidziła go za to.

- Wiesz, że nie potrafię. - Potrzebujesz krwi. Przez cały czas będziesz musiała osłaniać swój umysł. Jeśli poczujesz przymus wysłania wezwania, wtedy połącz swój umysł z moim. Przeniosę cię daleko stąd do innego miejsca, bardziej niedostępnego i łatwiejszego do obrony. Nie popełnij błędu próbując mi się w tej sprawie przeciwstawiać Savanno. Ze względu na ryzyko twojego życia nie będę dolerował buntu. Jeśli spodziewał się, że mu odpowie, mógł sobie czekać w nieskończoność. To był rozkaz, dyktator rozkazywał jej z całym swoim twardym autorytetem. To nie wymagało odpowiedzi i Savanna z godnością zrezygnowała z jakiejkolwiek. Jego palce spętały jej nadgarstek, potem przyciągnął ją do siebie. Jego ciało było twarde jak pień drzewa, całkowicie nieruchome. Nigdzie nie mogła odnaleźć zadnej delikatności lub łagodności. Ani w jego ciele, ani w jego umyśle. Czyżby jego wcześniejsza czułość była złudzeniem, podobnie jak jego sztuczka z diamentami? Chciało się jej płakać ze wstydu, ale nie chciała dać mu satysfakcji ujrzenia jej słabości. Gregori wystrzelił w powietrze zabierając ją ze sobą. Wydawało się, że dla niego nie ważyła więcej niż piórko. Wznieśli się ponad komnatą sypialną i

udali się w górę domu, na wyższe piętra. Rozkaz uwolnił wilki na zewnątrz, na rozległe ziemie rezerwatu. Mogły zapolować na własną rękę, gdyby w razie konieczności musiał je zostawić. Jego jedynym zobowiązaniem, jedynym zmartwieniem było zachować Savanne przy życiu. W chwili kiedy będzie bezpieczna będzie mógł posłać wiadomość do Aidana Savage’a, aby objął je należytą troską. Wróg był dużo silniejszy, dużo bardzie zorganizowany niż Gregori oczekiwał, a Savanna stała się ich celem. Mieli przygotowany plan. Schemat, który oczywiście wypalił nabierając tempa w chwili jej powrotu do miasta. Gregori zrobiłby wszystko, aby ją chronić. Wszystko. Leżała spokojnie w jego ramionach, celowo zamykając przed nim swój umysł. Oczywiście nie miało to żadnego znaczenia. Gregori już kiedy była dzieckiem był w stanie wśliznąć się do jej umysłu i woli w dowolnym czasie. Zawsze wiedział, że Savanna nigdy naprawdę go nie pokocha, nigdy nie zaakceptuje jego dominacji nad nią. Jakżeby mogła, skoro nigdy nie wiedziała kim jest naprawdę? Nie oczekiwał tak okropnego przeżycia. Noża wbitego w jego serce i obracanego w ranie, sięgającego nawet głębiej - sięgającego prosto do jego duszy. Noc zbliżała się ku końcowi. Było jeszcze ze dwie godziny, zanim wzejdzie słońce. Wampiry będą potrzebować schronienia, a jeśli byli wystarczająco aroganccy aby myśleć, że jego dom im go dostarczy, mogła ich spotkać niemiła niespodzianka. Gregori warknął cicho kiedy nagle wystrzelił wraz z dziewczyną w otwarte niebo. Gregori spróbował zablokować ból odrzucenia przez Savannę. Potrzebowała czasu, aby go zrozumieć. Mieli przed sobą całą wieczność. Myślała, że została skazana na wyrok spędzenia całego życia z demonem.

Wierzył, że miała rację. Była słaba ponieważ odmówiła spożycia krwi. Mylnie wierzyła, że takie ograniczenie pozwoli jej na możliwość wychodzenia na słońce. Jej zdrowie było dla niego sprawą najwyższej wagi. Wysłał wezwanie. Natychmiast dwóch mężczyzn i kobieta z chaty nieopodal rzeki ruszyli w odpowiedzi na jego zaproszenie, by spotkać się z nim pod osłoną zagajnika sosen i dębów. Gdy tylko jego stopy dotknęły ziemi zaniósł Savannę w kierunku tego trio. - Będziesz teraz jeść. – powiedział jedwabistym głosem oczekując jej nieposłuszeństwa. - Czy ja także jestem twoją marionetką Gregori? – spytała miękko. – Czy to jest przykład tego, jak będzie wyglądało nasze wspólne życie? Czemu to mnie pragniesz jako swojej partnerki życiowej, kiedy możesz mieć każdą ludzką kobietę, która zrobi wszystko czego sobie zażyczysz bez walki? Pogarda w jej głosie podsyciła ból płonący w jego wnętrzu. Uczucie to było mu całkowicie nieznane. - Nie mam czasu ani chęci, żeby się z tobą ścierać Savanno. Pożyw się. Postawił ją na własnych nogach. - Myślisz, że zrobię tak tylko pod przymusem? Podniosła do góry podbródek w wyraźnym wyzwaniu.

- Nie potrzebuję twojej pomocy. Nie patrząc więcej na niego odwróciła się w kierunku wyższego z dwójki mężczyzn. Gregori cofnął się, nie ufając jej reakcji. Jego srebrne oczy lśniły. Savanna drażniła tygrysa. Dziewczyna podeszła do przodu ze zmysłowo wygiętymi ustami. Jej ogromne oczy były tak mroczne, że aż fioletowe. Tajemnicze i seksowne. Jej spojrzenie spoczęło na drugim mężczyźnie. Zapraszające. Wabiące. Człowiek uśmiechnął się, skupiając na Savannie całą swoją uwagę i podszedł w jej kierunku. Uniosła ku niemu ramiona, pod ubraniem jej ciało poruszało się kusząco. Niski, ostrzegawczy warkot zahuczał głęboko w gardle Gregoriego. Warknął nieoczekiwanie, a jego białe zęby zabłysły niebezpiecznie. Był szybki, jego mocne ciało wsunęło się między jego życiową partnerkę i jej ofiarę. Zadziałał instynktownie, nie myślał. Ten mężczyzna nie może dotknąć Savanny, nie może nawet dostarczyć jej pokarmu. Podniosła swoje piękne, hipnotyzujące i lekko ironiczne oczy, zatapiając je w jego jasnych źrenicach. - Czyż nie tego chciałeś ode mnie? – Jej głos opadł nisko, bawiąc się przebiegając po jego skórze jak dotyk palców.- Żebym użyła swojego głosu i ciała przyciągając do siebie swoją ofiarę i pożywiła się? - Nie zaczynaj czegoś, na wygranie czego nie masz żadnej nadziei Savanno. – Ostrzegł Gregori z mroczną groźbą w głosie.

Szarpnął mężczyznę do siebie, pochylił jego głowę odsłaniając kark. W czasie kiedy zaspokajał pragnienie jej oczy nie odrywały się od nego. Podnosząc głowę upuścił mężczyznę na ziemię, gdzie leżał rozciągnięty między nimi. - Podejdź tutaj do mnie. – cicho jej rozkazał. Nieoczekiwanie jej serce fiknęło koziołka, a skrzydła motyla zatrzepotały w jej żołądku. Nigdy nie powinna z niego szydzić. Czemu była taka głupia? Gregori nawet nie kłopotał się udawaniem cywilizowanego. Wzbudzanie w nim zazdrości nie było najmądrzejszym pomysłem. Uniosła rękę uspokajająco. - Gregori. - Podejdź tutaj do mnie Savanno. – Jego głos ocierał się o miękkość, czystość. Był niemożliwy do zignorowania. Niechętnie przeszła obo mężczyzny leżącego na ziemi i stanęła w zasięgu jego ramion. Ręka Gregoriego otoczyła jej ramię i przyciągnęła ją do jego twardego ciała. Pochylił ciemną głowę ku niej, a jego ciepły oddech poruszył kosmykami jej włosów obok ucha.

- Weźmiesz to, czego potrzebujesz od swojego życiowego partnera. – wyszeptał ten rozkaz, ale zwodnicza miękkość w jego głosie jedynie zwiększyła jego wpływ. Próbowała się od niego oderwać, przestraszona, że jest tak potężny. Jego uchwyt zacieśnił się na niej. Mogła poczuć, że odcisnął ślad swojego ciała na niej, twardego i pobudzonego. - Zrobisz jak ci mówię. Jego kciuk muskał tam i z powrotem miejsce gdzie bił jej puls, siejąc spustoszenie w jej zmysłach. Jak zawsze kiedy jej dotykał, jej ciało miękło, stając się płynne. Nie chciała żaru i podniecenia jego dotykiem. Jej usta były mocno przyciśnięte do jego piersi, ale pochylił się bliżej, tak że mogła wtulić swoją twarz w jego ramię, w jego szyję. Pachniał lasem i przyprawami. Jego skóra była gorąca i poniżej je poruszających się ust biło jego tętno, silne i kuszące. Jego kciuk poruszył się ponownie, nalegający i prowokujący. Savanna zajęczała, jej oddech przyśpieszył. - Czemu zmuszasz mnie bym to zrobiła? - Ty czegoś potrzebujesz, a ja ci to dostarczam. Jego dłoń objęła czule jej głowę, przytrzymując ją przy swoim ciele. Nie mogła się powstrzymać. Nie mogła przestać dotykać językiem miejsca, gdzie bił jego puls, raz po raz muskając je w delikatnej pieszczocie. To z

powodu sposobu, w jaki jego ciało stało tuż przy niej, tak opiekuńcze i chroniące, a jednak agresywne i żądające. Taka kombinacja była sama w sobie kusząca i ekscytująca. Jak mogła opierać się Gregoriemu? Był tak potężny. Savanna westchnęła i zamknęła oczy, potem przebiła jego szyję. Poczuła jego dreszcz przyjemności, bólu. Bicz erotycznej błyskawicy przedostający się do jego krwioobiegu. Jego ciało poruszało się tuż przu niej, twarde i naglące. Oddzielało ich jedynie ubranie. Żar zwijał się i przepływał coraz niżej w jej ciele. Esencja jego życia wlewała się w nią, wypełniając i wzmacniając ją tak jak to było zaplanowane. Ramiona Gregoriego zacisnęły się wokół Savanny, zazgrzytał zębami. Uczucie jej karmiących się jedwabistych ust było tak erotyczne, że z trudem utrzymywał na wodzy emocje. Chciał upuścić ją na ziemię tuż przed sobą i wziąć to, co do niego należy. Jego ciało ogarniały płomienie, tak silnie jej pragnął. Było to jednocześnie niebo i piekło trzymać ją tuż przy sobie, tak wiele przyjemności i tak dużo bólu. I, oby była przeklęta, nigdy nie będzie dotykała innego mężczyzny. Tak długo jak którekolwiek z nich będzie żyło. Nigdy. Schylił głowę i musnął jej jedwabiste włosu swoimi ustami, smakując jej dotyk na swojej szczęce, na swojej skórze. Była taka niewysoka i delikatna, przyjemnie zaokrąglona i miękka. Jak rozpalona satyna i jedwab. Zamknął oczy i udawał, że go kocha. Że może go pokochać. Potwora. Gregoriego. Mrocznego. Savanna usłyszała echo jego myśli, drwiny wszystkich karpatańskich dzieci do swoich przyjaciół. Kto przyjdzie w nocy i zamieni ich w kamień? Gregori. Mrocznego. Ten posiadający moc uzdrawiania- lub

zniszczenia. W tym odbiciu myśli uchwyconych u Gregoriego wyczuła głęboki smutek, wiarę w ścisłość okrutnych oskarżeń przeciwko niemu. Nie było w nim goryczy, jedynie spokojna akceptacja. Czuła ciężar przygniatający jej serce, ciężki i uciążliwy. Bardzo ostrożnie zamknęła ślady nakłucia na jego gardle i oparła głowę o jego klatkę piersiową. Mogła usłyszeć bicie jego serca, silne i miarowe. Niezawodne. Tajemnicze. Seksowne. Przerażające. To był Gregori. Dłoń w jej włosach zamknęła się na chwilę, zaciskając w swojej pięści kiść długich kosmyków. Następnie, niespodziewanie odsunął się od niej. Nie patrząc na nią, Gregori przyciągnął drugiego człowieka do siebie, pochylił ciemną głowę i posilał się żarłocznie. Kiedy już się nasycił pozwolił mężczyźnie usiąść w wysokiej trawie. Opuścił niżej kobietę, dołączając ją do jej towarzyszy. Savanna cofnęła się niezdecydowana. Gregori przykucnął aby sprawdzić stan każdego z ludzi. Spoglądał im w oczy, kiedy jego ręce delikatnie kładły ich troskliwie na ziemi, aby odzyskali siły. - Nic im nie będzie. – powiedział, nieświadomy ostrej nuty w swoim głosie. Wyprostował się, a potem powoli odwrócił głowę spoglądając na nią swoimi błyszczącymi srebrnymi oczyma. - Nie dotkniesz innego mężczyzny. Z żadnego gatunku.

Każde słowo było wyraźne i wymówione niskim warknięciem. - Nie uważasz, że przesadzasz? – odważyła się powiedzieć. Podszedł bliżej i zawisł nad nią, tak że otoczyło ją gorąco jego ciała. - Nie będę w stanie powstrzymać się przed zranieniem cię. Wyznanie było wypowiedziane w jego zwykł spokojny sposób. - Myślałam, że twoje roszczenie wobec mnie usunęło wszystkie zagrożenia. - Najwyraźniej spowodowało nowe niebezpieczeństwa. Dopóki nie będę wstanie ocenić zagrożenia i kontrolować wszystkiego co mnie spotyka, to co każesz mi czuć, lepiej będzie jeśli nie będziesz się opierała mojej woli. Jej niebieskie oczy ściemniały stając się fioletowymi i tliły się kiedy na niego spoglądała. - Twoja wola? Nie powinnam opierać się twojej woli? Nie jest tak, jakbym rezygnowała ze swojej woli, kiedy jestem w pobliżu ciebie. Czy zawsze nie dyktujesz mi co powinnam myśleć i czuć? Żyję tylko po to, aby cię zadowolić. Savanna dygnęła przed nim.

W jego gardle zabrzmiało warknięcie. Sięgnął po nią i przyciągnął ją blisko swego ciała. - Jakże bym chciał, żeby to było prawdą. Myślę, że żyjesz tylko po to, by doprowadzać mnie do szału. - To się da załatwić. – powiedziała słodko – Mam sprawy, którymi muszę się zająć Gregori. Są dla mnie bardzo ważne. - Takie jak? Jego blade oczy płonęły ponad jej odwróconą twarzą. - Peter. Muszę się zająć Peterem. Jestem jego jedyną rodziną. Nie ma nikogo innego. I to z mojego powodu nie żyje. Próbował mnie ochronić. Zdusiła w sobie potrzebę płaczu, krzyku, wbicia Gregoriego w ziemię. Był przez chwilę cicho. - Policja będzie chciała z tobą rozmawiać. Cała ta historia jest już prawdopodobnie w gazetach. Jesteś przygotowana wynikające z tego reperkusje? Przechyliła ku niemu podbródek.

- Kochała Petera jak brata. Jestem mu to winna. Poruszona, przesunęła ręką po włosach. - Musze to zrobić Gregori. Muszę. Zgódź się ze mną w tej sprawie. Wiem, że nie mogę z tobą walczyć i wygrać. Potrzebuję tego. Gregori zaklął elokwentnie i wielokrotnie w czterech językach. To, co jest potrzebne Savannie to zamknięcie w bezpiecznym miejscu, wyniesienie się po cichu do innego stanu- a nawet lepiej wyjechać z kraju. Cała ta sprawa z Peterem Sanders’em będzie prawdopodobnie medialnym cyrkiem. Policja już pewnie przeczesuje miasto w jej poszukiwaniu. Cholera jasna! Nic jej nie odpowiadająć Gregori owinął ramię dookoła jej talii i przyciągając ją do góry. Wystrzelił w niebo. Jego zazwyczaj spokojne myśli były w chaosie, bezładna mieszanina nieznanych emocji i ruchomych piasków niezdecydowania. Zawsze zachowywał pełną kontrolę. Ze swoją niezmierną potęgą nie miał po prostu innego wyboru. Ale Savanna wywracała go na lewą stronę. Nie, nie mógł na to pozwolić. Nie chciał. Nie dbał o to, czy płakała. Czy jej ogromne, wspaniałe oczy były smutne i udręczone. Czy jej piękne, idealne wargi smutnie opadały ku dołowi. Nie miał zamiaru, by Savanna zachwiała go w jego drodze. Jego sposób był bezpieczny i

odpowiedzialny. Na pierwszym planie było bezpieczeństwo, a nie jej udręczone oczy, lub miękkie, satynowe usta. Lub jej okropny żal. Niósł ją poprzez nocne niebo. Jego myśli zmącone i wulkaniczne, wirujące wciąż i wciąż w jego głowie, aż myślał, że może zwariować. Wiedział, co musi zrobić. Co było z nim nie tak, że pozwalał sobie nawet jedynie zastanowić się nad taką głupotą? To było zbyt niebezpieczne, zbyt lekkomyślne. Jeśli wampir dowodzący polowaniem na nią wciąż obstaje przy swoim planie, co może być lepszą szansą na założenie pułapki, niż w chwili, kiedy Savanna wróci aby zająć się pogrzebem Petera? Savannah skoncentrowała umysł na czubkach drzew znajdujących się poniżej nich. Nigdzie nie mogła wykryć śladów ludzkich siedzib. Czuła się pusta i zimna w środku. Gregori był dokładnie taki, jak o nim mówiono. Bez serca. Twardy. Zimny. Bez uczuć. Jej życie miało stać się niekończącym się piekłem. Prawdopodobnie nawet nie dojrzeje do miłości do niej. Tak naprawdę to jej nawet nie chciał. Chciał tylko mieć kogoś, kogo mógłby kontrolować. Kogoś, kogo ciało mógłby użyć do uprawiania seksu. Przełknęła gulę rosnącą jej w gardle. Z pewnością ona była tą osobą. Za każdym razem kiedy jej dotykał lub patrzył na nią swoimi hipnotyzującymi, srebrnymi oczyma jej ciało szalało. Och, Peter. Nie udało się jej zapewnić mu bezpieczeństwo. Przywiodła prosto do niego wampira, przekleństwo jej gatunku. Teraz, bez zgody Gregoriego nie mogła nawet zapewnić mu przyzwoitego

pochówku. Chciała poczuć gniew, nawet nienawiść, ale jedyne na co mogła się zdobyć to uczucie pustki. Przez wszystkie te lata, od chwili kiedy znalazła Gregoriego w swojej sypialni, wiedziała, że jest zgubiona na całą wieczność.

Rozdział szósty Savannah nigdy nie widziała zewnętrznego terenu kryjówki. W jednym momencie szybowali po niebie, aby chwilę później opaść na ziemię. Zamknęła oczy a jej żołądek się ścisnął. Zanim była w stanie podnieść rzęsy, Gregori zdążył skierować się do kamiennego schronienia. Wewnętrzne ściany były grube, chłodne i gładkie w dotyku, jakby ktoś je polerował. Sufit był wysoki, wykonany z tego samego polerowanego kamienia co ściany i podłoga. Gregori wydrążył kryjówkę we wnętrzu góry. Konstrukcja była niewiarygodna. Z tego co widziała były tu trzy pokoje i Savannah była pewna, że pod ziemią znajdowała się ukryta komnata na wypadek, gdyby znaleźli się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. W chwili kiedy Gregori postawił ją na podłodze, odsunęła się w czystym, kobiecym odruchu ucieczki. Odmawiała spojrzenia w jego stronę , pochylając głowę, aby nie spotkać jego wzroku. Powoli spacerowała po nietypowej budowli. Meble wyglądały na wygodne, a nawet zapraszające. - Więc to będzie moje więzienie? - spytała bez emocji. Gregori nie odpowiedział. Jego twarz nic nie wyrażała, chociaż linie wokół oczu i ust zdawały się być głębsze niż zwykle. Jego srebrne oczy były blade, odbijały obrazy wokół niego, ale nie jego własne myśli. Położył rękę na karku i rozpoczął masaż bolących mięśni. Potem na palcach opuścił pokój dzienny. Płynnie. Jak pantera. Savannah mimowolnie obserwowała go po kryjomu zza rzęs, chociaż obiecała sobie że nie będzie tego robić. W sposobie w jaki się poruszał było coś hipnotyzującego. Napinające się, silne, zmysłowe mięśnie. Nie mogła

sprawić aby jej nieposłuszne oczy przestały go śledzić, albo by krnąbrne serce nie stawało, kiedy widziała jak masuje dłonią swoją szyję. Gregori usiadł na brzegu łóżka pewien, że nie zwraca na niego uwagi. Chciała być od niego najdalej, jak to możliwe. Ale nawet z dużej odległości był niczym cień w jej umyśle. Mógł odczytać każdą myśl, którą mu poświęcała. Żadna z nich nie była pozytywna i nie mógł jej winić. Schował twarz w dłoniach. Był potworem, tak jak go nazwała. Bała się go. Zawsze będzie nienawidzić swojego przeznaczenia, żałować, że los nie był dla niej łaskawszy. I kto wie? Może byłby. W końcu manipulował jej przyszłością od momentu poczęcia. Była światłem rozjaśniającym jego mrok, współczuciem odpowiadającym na okrucieństwo. Nigdy nie mogłaby pokochać brutalnego potwora, którym był. Wziął to co nie należało do niego. Zmienił bieg natury i zatrzymał ją dla siebie. Serce Savannah ścisnęło się kiedy zerknęła w jego stronę i zobaczyła jak siedzi na brzegu łóżka - obraz skrajnego przygnębienia. Gregori. Sam w sobie był pewnością. Absolutnym autorytetem. Robotem bez uczuć, którego nie obchodziło że na zawsze odebrał jej życie. Nie interesowało go, co myślała lub czuła. Nazwała go potworem bez serca. Brutalnym barbarzyńcą. Każde przezwisko tańczyło w jej głowie, a potem przelatywało przez powietrze i osiągało swój cel. Robiła to celowo żeby mógł przeczytać każdą myśl na swój temat. Żeby nie dowiedział się, że mimo pogardy łaknęła jego dotyku. Jednak raniło ją, kiedy siedział tak samotnie. Gregori, który zawsze był sam. Cofała się, aż poczuła na plecach chłód kamiennej ściany, a kiedy przyglądała mu się, jej niebieskie oczy nabierały wyrazu zamyślenia. Jeśli można tak to nazwać, ofiarował jej prywatność - nawet wycofał się z jej umysłu. Zagryzła dolną wargę a

potem skrzywiła się z powodu lekkiego bólu i wspomnienia jaki przyniósł. Zrozumiała, że przyzwyczaiła się już do delikatnego dotyku w swoim umyśle. Z początku przychodził do niej jako wilk a później, gdy okropne chwile samotności były nie do zniesienia, to Gregori przynosił jej ulgę. Dziwne, ale nigdy dotąd tego nie rozważała. Nigdy nie zastanawiała się, dlaczego czuje się pocieszona. Gregori zaoferował jej swobodne odkrywanie własnego umysłu. Wiedziała że mógł się ochronić, ukryć część emocji i wspomnień, tak że zobaczyłaby tylko te fragmenty jakimi chciał się z nią podzielić. Wątpiła, by wielu Karpatian mogło postąpić tak ze swoimi życiowymi partnerkami, lecz Gregori to potrafił. Mógł zrobić wszystko. Ale ona nazywała się Savannah Dubrinsky. Była córką Mikhaila i Raven. W jej żyłach płynęła ich krew, tak samo jak krew Gregoriego. Czyż nie miała własnych mocy? Do tej pory była dzieckiem uciekającym przed samą sobą, przed życiem z człowiekiem o takiej sile. Ale jeśli jej losy były splecione z losami Gregoriego, lepiej żeby szybko dorosła i dowiedziała się, z czym przyjdzie się jej zmierzyć. Mikhail i Raven wpoili jej wiarę w siebie. Wzięła głęboki oddech i pozwoliła by jej umysł w pełni połączył się z umysłem Gregoriego. Jej dotyk był lekki jak piórko, delikatny niczym blady cień w jego głowie. Mimo to wiedziała, że wyczułby jej obecność gdyby nie był tak zajęty własnymi myślami. Pozostała cicho i chłonęła wszystkie informacje jak gąbka. Uważał się za demona. Wierzył, że jego dusza jest mroczna i nie zazna odkupienia. Był absolutnie przekonany że zyskał ją na skutek własnych manipulacji, a nie prawdziwej chemii. Był tak bliski przemiany w wampira, że zaryzykował własną duszę i zaczął igrać z tym, co nie

powinno zależeć od niego. Dotknął dziecka w łonie Raven, dostarczał mu krwi a nawet z nim rozmawiał. Savannah pamiętała mgliście jak dosięgał ją swoim światłem kiedy cierpiała i chciała uciec z ciała matki wraz ze strumieniem krwi. Gregori temu zapobiegł. Widziała wszystko wyraźnie. Całe jego życie. To, jak znalazł swoją matkę i ojca z kołkami wbitymi w serce i odciętymi głowami. Potworne lata morderstw popełnianych przez wampiry w Europie. Tyle kobiet i dzieci zabitych kołkami. Potem polowania. Wojny. Tylu przyjaciół przemienionych. Gregori polował na nich, aby zniszczyć piekielną moc którą dzierżyli nad ludźmi i Karpatianami. Wiek za wiekiem. Bez końca. Tyle krwi, tyle umierających na jego rękach. Każda śmierć wyrywała jakąś jego część, aż wreszcie nie mógł zwrócić się do innych Karpatian, nie odważył się z nimi zaprzyjaźnić. Był skazany na wieczne odosobnienie. Tak samotny. Zawsze sam. Posępny i pusty świat w którym żył niemal przytłoczył ją cierpieniem, wyciskając z oczy łzy. Któż mógłby żyć rok za rokiem w takiej pustce i przeżyć bez ran na duszy? To było niemożliwe. Jego jedyną przyjaciółką była wiedza. Zawsze był buntownikiem. Nie liczył się z żadnym autorytetem, był lojalny jedynie wobec Mikhaila. Miał swój własny, sztywny kodeks honorowy który pozostał niezachwiany. Honor był jego życiem. Jednak czuł że zawiódł z powodu sposobu, w jaki zdobył Savannah. Kiedy Savannah odmówiła wkroczenia do jego umysłu aby mógł udowodnić że sprowadziła go z powrotem, że nie powinna się bać bo nie był w stanie jej skrzywdzić, odmówiła bo czuła do niego szacunek. Jednak on wierzył, że go odrzuciła. Był pewien, że nigdy nie wybaczyłaby mu postępków, do których zmusiło go życie. Sam nie mógł sobie wybaczyć.

Widziała wszystko. Każdy mroczny, niebezpieczny czym. Każde ciemne, potworne zabójstwo. Każde prawo, które złamał. Ale przede wszystkim widziała jego wielkość. Raz za razem poświęcał się by uzdrawiać innych, wyczerpywał zapasy sił, wciąż i wciąż narażał się na niebezpieczeństwo aby inni mogli żyć. Przez całe życie bezinteresownie służył ludziom którzy bali się siły, na której polegali. Żył w nieustannej gotowości, podczas gdy innych nie dotykały okropieństwa polowania i niebezpieczeństwo. Zaakceptował potrzebę samotnej egzystencji, surowej izolacji. Zaczął wierzyć, że Karpatianie słusznie się go bali. Savannah też widziała, że mieli rację. Jak na jednego człowieka miał zbyt wiele mocy, nosił zbyt wielki ciężar na szerokich ramionach. Przez wieki Gregoriego nic tak naprawdę nie kotwiczyło w świecie. Brakowało mu emocji, które powstrzymałyby go przed przemianą. Miał tylko siłę i determinację. Żelazną wolę. Surowy koreks honorowy. Lojalność wobec Mikhaila i wiarę, że ich ludziom należy się miejsce w świecie. Postanowienie, że zapobiegnie śmierci dzieci ich gatunku i że znajdzie sposób, by zapewnić mężczyznom prawdziwe partnerki życiowe i zapobiec ich przemianie w wampiry. Odnalezienie przez Miklaila Raven sprawiło mu pewną ulgę przyniosło nadzieję. Mimo to w momencie kiedy Savannah została poczęta, jego świat zamienił się w wielkie, niekończące się piekło. Każda minuta zmieniała się w godzinę, a godzina w dzień, aż w końcu niemal oszalał w oczekiwaniu na nią. Kiedy Savannah odmówiła zawarcia z nim związku, przysiągł sobie że podaruje jej pięć lat wolności. Czuł, że skoro będzie na zawsze związana z kimś kto będzie rozporządzał jej życiem, był winien jej chociaż ten krótki okres. Każda chwila była dla niego agonią, kiedy próbował powstrzymać

narastającą w nim głęboko ciemność. Czekał do momentu, aż wiedział że ulegnie, że zabraknie mu mądrości lub pragnienia by wybrać świt samozniszczenie, jedyną honorową opcję dla Karpatianina bliskiego przemianie. Wypełnił swoje przyrzeczenie, dał jej wolność i niemal zapłacił za to duszą. Po tych wszystkich wiekach powstrzymywania się, ryzykował potępienie dla jej pięciu lat wolności. Savannah siedziała nieruchomo, absorbując jego wspomnienia. Jedynymi pięknymi chwilami w jego jałowym, samotnym życiu były lata gdy dorastała, kiedy mógł swobodnie dzielić z nią życie jako wilk. Nie bała się wilka, darowała mu całkowitą bezwarunkową miłość, pełne zaufanie i bezwzględną akceptację. Nigdy wcześniej tego nie otrzymał. Pragnął tego, potrzebował i wierzył, że nigdy nie da mu ich ponownie. Zaakceptował fakt, że nigdy go nie pokocha, że zawsze będzie spoglądać na niego ze strachem. Wyglądało to niemal jakby sądził, że nie zasłużył na miłość bo był pewien, że zdobył ją niesprawiedliwie. Nie był gotowy na spowodowany tym skręcający trzewia ból i gwałtowne emocje, które w nim budziła. Savannah siedziała bardzo, bardzo cicho, na granicy wielkiego odkrycia. Nie pragnął jakiejkolwiek kobiety, jak dotąd wierzyła. I zdecydowanie nie chciał bezwolnej kukiełki, o co go oskarżała. Chciał Savannah, z jej poczuciem humoru, dumą i współczuciem a nawet paskudnym charakterem. Żadna inna kobieta go nie interesowała. Żadna inna nie byłaby dla niego odpowiednia. Czuł ból. Potworny ból. Odczuwał jej żal z powodu straty Petera. Strach, jaki przed nim żywiła. Ból własnej samotności i wiecznej izolacji. Promieniował z każdej cząstki jego duszy. Zaakceptował fakt, że będzie musiał znosić go przez wieczność. I że nigdy

go jej nie pokaże. Savannah wycofała się z jego umysłu, dopóki pozostawała niewykryta. Był potwornie samotny, tak bardzo że chciała nad nim zapłakać. I nie miał bladego pojęcia jak kogoś kochać, śmiać się z kimś, dzielić z nim życie. Wiedział tylko, że za wszelką cenę musi zapewnić jej bezpieczeństwo. Nazwała go potworem i wierzył, że ma rację. Spojrzała przez okno na las. Gregori był bardzo złożony. Bez cienia skruchy złamał niemal każde ich prawo. Zabijał niezliczone ilości razy. W jednym małym palcu miał więcej mocy niż większość z jej rasy razem wziętych. Ale nie był potworem. Nigdy nim nie był. Wystukiwała stopą lekki rytm na kamiennej podłodze. Gałęzie drzew dołączyły się, kołysząc się lekko. Posiadała dużo większą moc, niż kiedykolwiek sądziła. Gregori jej pragnął. Co więcej, potrzebował jej. To odkrycie zmieniało wszystko. Przywracało jej kontrolę, oddawało życie. Wyprostowała ramiona. Nie była już dzieckiem uciekającym przed bezimiennym strachem. Była jego partnerką życiową, wybraną przez Boga by szła u boku mężczyzny honoru, mocy. Zmysłowego, silnego samca który potrzebował jej bardziej niż ktokolwiek na świecie. Savannah wzięła głęboki oddech i powiedziała ostrożnie: - Gregori? Mówiła niskim i neutralnym głosem. Powoli podniósł głowę, ale poczuła jak muska umysłem jej myśli. Natarcie tym razem nie wywołało strachu. Zaakceptowała połączenie bez próby odsunięcia się. - To bardzo piękne miejsce. Zadziwiające, że byłeś w stanie to zrobić usłyszała za sobą ruch, ale nie odwróciła się - Jesteś prawdziwym artystą. Mogła wyczuć jego leśny, pikantny zapach. Męski, ciepły, podniecający.

Dotknęła kamiennej ściany i uśmiechnęła się do siebie, gdy pomyślała że dotyk ściany był całkiem podobny do dotyku twardego ciała Gregoriego pod jej palcami. - Zajęło mi to kilka miesięcy, cherie. Spędziłem je tu sam, czekając aż pojawisz się ze swoim pokazem w San Francisco. Miał taki piękny głos. Pozwoliła sobie, by go słuchać, poczuć jego czystość, wpuściła czarny aksamit do swego umysłu. - Jest naprawdę piękny, Gregori. Możemy tu spędzać lato, kiedy będziemy w tym kraju. Nie mógł się powstrzymać i dotknął jej włosów. Był zaskoczony gdy się nie uchyliła. Ucieszyło go gdy mówiła tak jakby zaakceptowała fakt, że w przyszłości będą razem. Mimo to nie odpowiedział ze strachu, że cokolwiek powie zniszczy ich kruche zawieszenie broni. Sięgnęła za siebie, znalazła dłonią jego ramię i go dotknęła. Poczuła jak jego puls przyspiesza i powstrzymała uśmiech. - Może wyjaśnisz mi jak wampir był w stanie użyć głosu mojej matki, żeby mnie namierzyć? Zakładam, że to wampir. I dlaczego czułam przymus odpowiedzi. Jestem Karpatianką. Komendy nie działają na mnie szybko ani łatwo. Nadal spoglądała w okno. Miejsce na ramieniu gdzie spoczywała jej ręka ogarnęły płomienie. Savannah doszła jakoś do wniosku, że uznał jej bezpieczeństwo za zagrożone. - Wampir jest iluzjonistą, podobnie jak ty. Ćwiczył naśladowanie głosów przez wieki. Używa teraz tego talentu by przywoływać do siebie innych. Rozpoznałem w jego głosie cień rozkazu i oczywiście twoja matka

użyłaby prywatnej drogi komunikacji, a nie standardowej - głos miał bez emocji, ani trochę nie potępiał jej gapiostwa. Tak czy inaczej zaczerwieniła się. Dlaczego tego nie wychwyciła? Głupi, głupi błąd. Błąd który mógłby kosztować ją, być może ich dwoje, życie. Odwróciła do niego twarz. Zmysłowe rysy Gregoriego były ostrożne i niewzruszone. W srebrnych oczach odbijała się niewyraźnie jej twarz. - Pewnie jestem ci winna przeprosiny za te wszystkie przezwiska. Zachowywałam się dziecinnie, przepraszam. Zamrugał. Zaskoczyła go. Savannah poczuła w sercu ciepłą, zabawną, topniejącą emocję. - Chcę żebyś coś dla mnie zrobił. Zdaję sobie sprawę, że nie mam doświadczenia z wampirami, ale zamiast bezwzględnie wymuszać moje posłuszeństwo, mógłbyś mi mówić co się dzieje. Zamierzam polegać na twoim osądzie, Gregori. Nie będę starać się walczyć. Mam po prostu problem, kiedy ktoś mówi mi co mam robić. Nawet jako dziecko było mi z tym ciężko. Pamiętasz? - Celowo odniosła się do dzieciństwa, jedynej szczęśliwej nici która ich łączyła. Nie uśmiechnął się, ale w posępnych oczach pojawił się cień ciepła. - Pamiętam. Starałaś się robić dokładnie na odwrót niż ci powiedziano. Jej uśmiech był intrygujący. Gregori nie mógł przestać wpatrywać się w jej usta. - Sądzisz, że już z tego wyrosłam, ale tak się nie stało. Staraj się ze mną współpracować. Wielkie niebieskie oczy wpatrywały się w niego prosząco. Czuł, że tonie w ich głębinach.

- Proszę. Nawinął na nadgarstek pukiel jej włosów. - Spróbuję, bebe, ale najważniejsze jest twoje bezpieczeństwo. Zawsze Roześmiała się miękko. - Gregori, wiem że nie pozwolisz żeby cokolwiek mi się stało. Nie trzeba się o to martwić. - Ta sprawa zajmuje najwięcej miejsca w moich myślach - zabrzmiało to surowo. Pochyliła ku niemu brodę. - Czy nie zauważyłeś, że przez ostatnie pięć lat byłam sama i nic złego mi się nie stało? Gregori uśmiechnął się, zmysłowo wyginając usta. - Nigdy nie byłaś naprawdę sama, cherie. Kiedy moja obecność była dla ciebie zbyt niebezpieczna, inni byli blisko. Mimo wcześniejszych obietnic jej charakterek dał o sobie znać. Niebieskie oczy rzucały iskry. - Czy ktoś mnie obserwował? W sposobie w jaki się rumieniła, błysku w oczach, unoszeniu się jej piersi gdy była wściekła było coś takiego, że pragnął utrzymywać ją w takim stanie. - Nie tylko ja się tym zajmowałam, ma petite. Twój ojciec nigdy nie pozwoliłby, żebyś pozostała bez ochrony. Powinnaś to wiedzieć. - Mój własny ojciec? - jak mogła się nie domyślić. To podobne do Miklaila. I do Gregoriego. Sądziła że wywalczyła niezależność, że dała impuls innym karpatiańskim kobietom, a cały czas była obserwowana. - Zatrudniłam ochroniarzy na czas mojego tournee - powiedziała, chcąc

by uznać że nie zaniedbała swojego bezpieczeństwa. - Ludzi - jego ton mówił wszystko - potrzebowałaś jednego z nas. - Kogo? Komu wystarczająco ufałeś, Gregori? - zapytała z ciekawością. Zaufanie było obce jego naturze. Jakiemu innemu samcowi mógł zawierzyć bezpieczeństwo swojej życiowej partnerki? To niezgodne z jego charakterem. Gregori przejechał ręką po zmierzwionej grzywie włosów, które opadały mu na szerokie ramiona. Bolał go kark. Z roztargnieniem znów podjął próbę masażu. - Niektóre sytuacje wymagają specjalnych środków. Wybrałem najsilniejszego, najpotężniejszego mężczyznę którego znam - takiego który ma niezachwiany kodeks honorowy. Nazywa się Julian. Julian Savage. - Brat Aidana Savage'a. Jest tutaj? W mieście? - nigdy nie spotkała Aidana Savage'a, ale słyszała od nim od ojca. Był łowcą wampirów. Mikhail bardzo go cenił, co samo w sobie dużo o nim mówiło. Ostatnio odnalazł swoją partnerkę życiową. Savannah miała nadzieję, że ich odwiedzi w trakcie pobytu w mieście. Byli pewnie tak samo jak ona spragnieni towarzystwa kogoś z ojczyzny. - Czy Aidan wie, że jego brat mnie ochraniał? - Jestem pewna, że Aidan wyczułby jego obecność na swoich terenie. Jakże by nie mógł? Są bliźniakami. Nie wiem czy Julian się z nim kontaktował. Walczy z ciemnością. Savannah odwróciła się od jego ponurych, iskrzących się oczu. Tak zimny. Samotny. Zagubiony. Gregori. Mroczny. Jej Mroczny. Jej Gregori. Ledwo mogła znieść jego ból. Nie pokazywał go - nie na tej niewzruszonej twarzy, wykutej z czystego granitu, tak jak kamienna kryjówka. Nie

widniał w jego jasnych oczach, tak arktycznie zimnych że kojarzyły jej się ze śmiercią. Nie występował w żadnej części umysłu, jaką z nią dzielił. Czuła go cały czas. Jego serce, jej serce. Jego dusza, jej dusza. Byli jednym i tym samym. Dwie połówki jednej całości. Jeszcze o tym nie wiedział, nie wierzył. W końcu sądził, że nie łączyła ich prawdziwa chemia, że zdołał wpłynąć na ich połączenie. Ona wiedziała lepiej. Wiedziała to, kiedy dzieliła życie z wilkiem. Może nie w głowie, ale w sercu i duszy. Wiedziała, kiedy sięgnęła w mroczną próżnię, w ciemność i przyciągnęła go z powrotem do siebie. Kiedy dzieliła z nim ciało, mimo swojej niewinności i zahamowań. Bała się go, ale wiedziała, że był tym jedynym. Rozpoznały go jej serce i dusza. - Nadchodzi świt, cherie - powiedział miękko - najlepiej, jeśli się trochę prześpimy. Tak było najlepiej dla niej. Jego ciało szalało, pragnęło dotyku jej skóry. Chciał trzymać ją w ramionach i chronić w pobliżu swego serca. Przez króciutką chwilę mógłby udawać, że nie będzie na zawsze sam. Utrzymałaby jego mrok na uwięzi wystarczająco długo, by mógł przetrwać następny dzień. Jej dłoń ześlizgnęła się wzdłuż jego ramienia. Obrysowała koniuszkami palców kontury jest mięśni. Było to zaledwie muśnięcie, ale jego ciało zacisnęło się w gorącym pragnieniu. Napierało, szalało. W jego żyłach popłynęła roztopiona lawa i napełniła jego ciało przeszywającym gorącem. W swojej niewinności nie widziała, co z nim robiła. Z zaufaniem splotła ich palce. - A co z Peterem? Co powinniśmy zrobić żeby zminimalizować ryzyko? Masz rację, prasa mi nie odpuści. Te małe, wściekłe brukowce będą mnie

śledzić - jej ogromne oczy wpatrywały się wprost w jego srebrne. Nie mógł odwrócić się ani puścić jej dłoni. Nie mógłby się ruszyć nawet, gdyby zależało od tego jego życie. Zagubił się w jej niebieskofioletowych w oczach, w ich tajemniczej, nie dającej spokoju, seksownej głębi. Co takiego postanowił? Oświadczył? Nie miał zamiaru pozwolić jej znaleźć się w pobliżu pogrzebu Petera. Dlaczego jego postanowienie rozwiało się w pył? Miał powody, dobre powody. Był tego pewien. Ale teraz, tonąc w jej wielkich oczach, myśląc o długości rzęs, wygięciu policzka, dotyku skóry, nie mógł się z nią spierać. Przecież nie próbowała z nim walczyć: nie wiedziała, że podjął decyzję aby trzymać ją z daleka od pochówku Petera. Włączała go w swoje plany, jakby byli zespołem, drużyną. Pytała go o radę. Czy tak źle byłoby jej ustąpić? To było dla niej istotne. Zamrugał, żeby nie utonąć znów w jej spojrzeniu i zaczął podziwiać perfekcję jej ust. Sposób, w jaki wargi rozchylały się oczekująco. Sposób w jaki koniuszek języka wychylał się by zwilżyć pełną dolną wargę. Niemal jak pieszczota. Jęknął. Zaproszenie. Spiął się cały aby powstrzymać się od pochylenia się i podążenia tą samą ścieżką własnym językiem. Był torturowany. Dręczony. Lekko skrzywiła wspaniałe usta. Chciał scałować z nich tą drobną zmarszczkę. - O co chodzi, Gregori? - sięgnęła w górę żeby dotknąć końcem palca jego ust. Serce niemal wyskoczyło mu w piersi. Złapał jej nadgarstek i położył na swoim walącym sercu. - Savannah - wyszepał. Ból. Ujawnił się tą drogą. Ból. Wiedział o tym. Ona o tym wiedziała. Boże, pragnął ją każdą komórką swojego ciała. Bez

zahamowań. Dziko. Szalenie. Chciał wniknąć w nią głęboko, aby nigdy nie mogła się go pozbyć. W odpowiedzi jej ręka zadrżała. Słaby ruch przypominał trzepot motylich skrzydeł. Odczuł go całym ciałem. - Wszystko w porządku, mon, amour - odpowiedział miękko - O nic nie proszę. - Wiem o tym. Niczego ci nie odmawiam. Wiem że potrzebujemy czasu by zostać przyjaciółmi, ale nie zaprzeczam temu co już czuję. Kiedy jesteś blisko, temperatura mojego ciała wzrasta do jakiegoś tysiąca stopni - jej niebieskie oczy były ciemne i nawołujące, utkwione w nim. Delikatnie, niemal czule dotknął jej umysłu, prześlizgnął się przez jej bariery ochronne i zrozumiał, ile odwagi wymagała od niej ta deklaracja. Była zdenerwowana, nawet zlękniona, ale gotowa by spotkać się z nim w pół drogi. To odkrycie niemal rzuciło go na kolana. Mięśnie szczęki się zacisnęły, srebrne oczy stopniały do płynnej rtęci, ale twarz pozostała tak niewzruszona jak nigdy. - Sądzę, że jesteś wiedźmą, Savannah. Rzuciłaś na mnie zaklęcie sięgnął ręką jej twarzy, przesunął kciukiem po delikatnej kości policzkowej. Przysunęła się bliżej i czuł jej potrzebę pociechy, otuchy. Otoczyła go w pasie ramionami. Głowę położyła na jego mostku. Gregori trzymał ją mocno - tylko trzymał w oczekiwaniu, aż jej drżenie zniknie. Aż ciepło jej ciała wsiąknie w nią. Podniósł dłoń aby pogładzić ją po całej długości jedwabistych hebanowych włosów i czerpał przyjemność z tej prostej czynności. Oboje poczuli się uspokojeni. Nigdy wcześniej nie wierzył, że tak nieznacząca czynność jak obejmowanie kobiety może tyle znaczyć dla

mężczyzny. Jego serce szalało; przeszyły go nieznane emocje i wprowadziły zamęt w uporządkowane życie. W jego ramionach, czując twardą siłę, czuła się krucha, delikatna, jak egzotyczny kwiat który łatwo złamać. - Nie martw się o Petera, ma petite - wyszeptał w jedwabiste pasma jej włosów - Jutro zobaczymy jego miejsce spoczynku. - Dziękuję, Gregori - powiedziała Savannah - To wiele dla mnie znaczy. Z łatwością podniósł ją w swoich ramionach. - Wiem. Gdyby tak nie było, wszystko byłoby łatwiejsze. Chodź do mojego łóżka, cherie, tam gdzie należysz. Jego ręce były silne, a jego dzikość ją przywoływała. Zarzuciła mu dłonie na szyję. Odsunęła jego włosy i mogła zbliżyć się do skóry. - A jeśli przybędą wampiry? - jej usta wędrowały w okolicy jego ucha, potem niżej, a język pieścił frapujące, malutkie wgłębienie - Co masz zamiar ze mną zrobić, jeśli znowu przyjdą renegaci? Jej oddech był jak rozgrzany jedwab, usta jak ciepła satyna. Delikatnie przyszczypywała go zębami. W jego umyśle nie istniała żadna myśl poza rykiem głodu jej ciała. Bezmyślny, ostry głód. Skubała zębami jego obojczyk, podczas gdy jej dłoń wślizgnęła się za koszulę. Palce wikłały się w gęstwinę ciemnych włosów na jego piersi, odnajdywały każdy mięsień i za nim podążały. Ryk rozprzestrzenił się po jego ciele, aż zaczął się trząść. Trafił do łóżka tylko dlatego, że było blisko. Kiedy postawił ją na kamiennej podłodze, podniosła głowę, a na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. Tajemniczy. Seksowny. Jego małe niewiniątko go uwodziło i cholernie dobrze jej to szło. Każdy mięsień ciała był twardy i bolesny. Stał w ogniu, płonął z potrzeby. Jej uśmiech. Idealne, idealne usta.

Gregori pochylił głowę i wziął te usta w posiadanie. Wargi miała ciepłe i satynowo gładkie. Odkrywał językiem słodki łuk. Zęby napierały uparcie, domagając się wejścia. Zastosowała się do milczącego żądania; wnętrze ust miała wilgotne, jedwabiście gorące. Świat zdawał się oddalać. Karmił się żarłocznie długimi, narkotycznymi pocałunkami, pożerał jej słodycz i zmysłowość. Otoczył dłońmi jej twarz, wystawiając ją na atak swych wymagających ust. Wokół wybuchały kolory, błyskawice skwierczały i tańczyły, a grzmot w jego umyśle narastał. Odnalazł jej gardło, miękkie i bezbronne. Rękoma rozdzierał ubranie, w potrzebie dobrania się do kremowej skóry, czucia pod dłońmi jej miękkości i sprężystości. Materiał sfrunął w kawałkach na podłogę niczym szalony deszcz tkaniny. Savannah wstrzymała oddech. Uwolniła coś co było poza jej kontrolą i mimo dobrych intencji, zaczęła się brać. Gregori był wszędzie. Ciało miał twarde i nieustępliwe, ramiona z żelaza. Jego ogromna siła była onieśmielająca. Ale dotyk ust, gorący i męki, wymuszający uległość, hipnotyzował. Jej ciało zdawało się topić z gorąca. Zerwał ze szczupłego ciała koronkowe figi wystawiając ją na swoje głodne spojrzenie. Słyszała jak nagle wciąga powietrze. Srebrne spojrzenie błądziło po jej twarzy, ustach, zarysie gardła. Wszędzie gdzie dotykał jej wzrokiem czuła taniec płomieni, pozostających na długo po tym jak przesunął się do następnego miejsca. Pod jego głodnym wzrokiem jej ciało było bez skazy. Skóra była kremowo gładka, piersi kształtne i krągłe, a wąska klatka piersiowa podkreślała jeszcze ich perfekcję. Złapał ją w talii i przyciągnął do siebie, a potem przechylił do tyłu by wziąć w usta pierś. Wyrwał jej się miękki cichy dźwięk, jak miałczenie kotka, kiedy jej

ciało bez przerwy przysuwało się do niego. Przytuliła dłońmi jego głowę, przyciągając ją do siebie. Usta na jej piersi były gorące, głodne i uparte. Każde silne pociągnięcie sprawiało że się rozpływała, jęczała i przyciskała się do niego mocniej w uwielbieniu dla dotyku jego warg. Poruszał dłońmi po jej plecach, odnalazł biodra by przyciągnąć ją bliżej. Był twardy i gruby, pełen desperackiej potrzeby. Kiedy podniósł głowę, jego płynne spojrzenie ją paliło. Savannah pochyliła się by posmakować malutkich kropelek potu spływających w dół wśród gęstwiny włosów na jego piersi. Podążyła za nimi, nigdy tak naprawdę ich nie doganiając. Kiedy pieściła językiem jego płaski brzuch, czuła że trzęsie się z oczekiwania. Malutka kropelka potu nadal pędziła na dół. Otoczyła rękami jego biodra, znalazła silne mięsnie pośladków i przyciągnęła go nawet bliżej. Kiedy tak pochylała głowę, bawiąc się w łapanie pędzącego paciorka, jej włosy muskały jego oszalałe ciało. Gregori jęknął. Dźwięk ten wyrwał się z głębi gardła, surowy i bolesny. Złapał dużymi dłońmi garść jej włosów i zebrał mocno w pięściach. - Igrasz z ogniem, na petite - słowa ledwo opuściły jego zaciśnięte gardło. Spojrzała na niego tylko raz. Szybkie zerknięcie spoza półksiężyców długich rzęs. Drażniące. Seksowne. Niewinnie zmysłowe. - Sądziłam, że igram z tobą - zaprzeczyła, znowu skupiając się na jego palącym podnieceniu. Ciepły oddech przynosił gorączkę, pokusę. Odrzucił głowę i zacisnął mocniej palce na grubej grzywie jej włosów. Szyję miał wygięte w łuk, a oczy zaciśnięte. - Sądzę, że to jedno i to samo - wyrzucił z pomiędzy zaciśniętych zębów. Jej język dogonił malutką ścigającą się kropelkę i wzięła w dłoń jego

ciężką męskość. - To ty zacząłeś - wymamrotała z roztargnieniem. Był gorący i twardy, jak żelazo owinięte w aksamit. Spiął się podczas gdy wciągała go w gorący jedwab swoich ust. - Mon Dieu, Savannah - wydyszał - Mogę tego nie przeżyć. Jej wirujący język, delikatny nacisk, tarcie stanowiły niemal więcej niż mógł znieść. Poruszał biodrami w niekontrolowanym rytmie, przytrzymując ją podczas gdy świat znikał. Pozostała tylko intensywna przyjemność i światła wybuchające w jego głowie. Przez kilka cennych momentów niekończącej się, pustej egzystencji wierzył że ktoś się o niego troszczył, kochał go wystarczająco żeby wydobyć go z mroku i zaprowadzić do światła. Do ekstazy. Złapał ją i podniósł, żeby móc przycisnąć jej plecy do łóżka. Była taka drobna, że przez chwilę bał się że mógł jej zrobić krzywdę, ale poruszała się w nieustannej potrzebie, a głód w jej umyśle wzrastał i dopasowywał się do jego głodu. Złapał jej biodra i przeciągnął na krawędź łóżka, aby móc odkrywać ją w sposób jakiego pragnął. Była tylko jego. Jej ciało stanowiło jedyną pociechę. Był zdecydowany, żeby intymnie poznać ją cal po calu. Wiedział że bała się jego siły a nie tego, co robi. Zesztywniała, kiedy przycisnął ją do koca. Pochylił ciemną głowę i ocierał zębami wewnętrzną część uda. - Ufasz, mi Savannah. Wiem że mi ufasz. - jego oddech był ciepły kiedy ją smakował - Jesteś częścią mnie. Nie mogę cię zranić. Dotknij mnie swym umysłem. Chcę cię bardziej niż czegokolwiek przez całe moje życie - intymnie pieścił ją, głaskał i drażnił językiem. Szarpnęła się pod nim, a potem ostro odetchnęła. Nie było już ścian,

sufitu, podłogi - nic z wyjątkiem przestrzeni i Gregoriego. Jego ręce błądziły po jej ciele, odkrywały, uczyły się, brały w posiadanie, a usta doprowadzały do szaleństwa, spychały na skraj przepaści aż rozpadała się na milion fragmentów. Składał je wszystkie w całość tylko po to, by znowu powtórzyć cały akt. Trwało to bez końca, na zawsze, ciągnęło się do chwili kiedy pomyślała, że wybuchnie. Złapała go za włosy i go przyciągnęła, pragnąc jego ciała, potrzebując by ją wypełnił, by się z nią kompletnie złączył. Gregori niechętnie się podporządkował, nakrył jej smukłe ciało swoim szorstkim. Przycisnął się do niej i poczuł wilgotne gorąco, gotowe, uwodzicielskie, pełne potrzeby. Pochylił się by znaleźć jej gardło. Węszył. Szczypał. Jego język uderzył. Biodra cofnęły się. A potem wyruszył naprzód wbijając się w nią głęboko, a zęby zatonęły w jej wrażliwym gardle. Savannah pomyślała, że może umrzeć z przyjemności. Rozciągał ją, wąską i ognistą. Tarcie które czuła kiedy nacierał na nią raz za razem w długich, głębokich pchnięciach doprowadzało ją do szaleństwa. Trzymała się jego ramion, wbiła w nie głęboko paznokcie, aby nie ulecieć. Czuła na gardle jego usta żywiące się jej życiową esencją, umysł wdzierający się do jej myśli, dzielący przyjemność, zwiększający ją. Czuła jak jego ciało podnosi się, twardnieje nawet bardziej - ognista burza zagrażająca że ją pochłonie, że pochłonie jego. Otaczał ją zewsząd: był w jej umyśle, w ciele, w sercu i w duszy. W obojgu szalał płomień. Brał jej ciało z agresją, dominacją, a jego usta szalały z głodu. Wydawał się nienasycony, tak samo ona. Nie mogła powiedzieć, gdzie kończyła się ona, a zaczynał on. Brał ją coraz mocniej i szybciej, aż jej ciało zafalowało życiem i zatrzęsło się z przyjemności. Nie

miało to znaczenia. Nie mieli dość, nigdy nie będą mieli dość. Gregori przemknął językiem po jej gardle zamykając ranki, ale usta celowo zostawiły na niej swój ślad. - Pożyw się, Savannah. Łaknij mnie - jego aksamitny, hipnotyzujący głos stał się szorstki z potrzeby. Nie musiał jej prosić. Pożądała go. Żądza była jedynym słowem które mogło w przybliżeniu opisać intensywność jej potrzeby. Musiała go posmakować, mieć wewnątrz, nie tylko w ciele, sercu czy umyśle, ale w każdej żyle. Pragnęła jego smaku, była uzależniona, wygłodniała. - Chcesz mnie? - zapytał, a jego biodra zwolniły do powolnych, rytmicznych pchnięć. Uśmiech Savannah zginął w jego nagiej skórze. - Wiesz, że tak. Czujesz to co ja - celowo ugryzła go w szyję, a jej język wodził po miejscu, w którym silnie biło tętno - Jak mogłabym cię nie pragnąć? Jego ciało zacisnęło się w oczekiwaniu. Czekał. Jego oddech zamarł. Tak jak i jego serce. Celowo przeciągała moment, delikatnie muskając jego puls, zamykając oczy gdy jego ciało zareagowało, gdy rósł wewnątrz niej. Kiedy jej zęby przecięły skórę niemal stracił kontrolę. Przyjemność była tak wielka, że czuł jak jego ciało wzbierało, rosło, pogrążając się w niej nawet głębiej, jakby chciał zakopać się w jej duszy. Zacisnęła się wokół niego, chwyciła w imadło ognia i aksamitu, ściskała go i falowała wokół aż nie miał innego wyboru, tylko jej odpowiedzieć. Eksplodowali z druzgoczącą intensywnością, której nigdy nie miał zapomnieć. Jej absolutna uległość, bezinteresowne oddanie ciała i umysłu. Gregori położył obok niej głowę, zaciskając oczy by nie zobaczyła jak

zbiera sie w nich wilgoć. Karmiła się delikatnie, usta miękko i zmysłowo spoczywały na szyi, a ciało falowało w spóźnionym szoku. Trzymał ją mocno, zdeterminowany by nigdy nie pozwolić jej odejść. Zdecydowany, że znajdzie drogę by sprawić, że zechce z nim zostać. Sposób by przywiązać ją do siebie tak, że kiedy dowie się o jego dwulicowości, mimo to nie zechce go opuścić. Savannah zamknęła dwa otwory na jego skórze i cicho leżała pod nim. Był ciężki, nakrywał ją swoim ciałem, niemal wbijał w koc. Jego znieruchomienie, twarda zaborczość silnych ramion ostrzegały, by pozostała cicho. Znowu walczył ze swoimi demonami. - Gregori? - posmakowała jego ramienia - Jestem twoją prawdziwą partnerką życiowa. Nie ma dla mnie innego. Twoje obawy nie mają podstaw. Jego ramiona zacisnęły się mocniej, niemal ją dusząc. - Jestem niebezpieczny, Savannah, bardziej niebezpieczny niż możesz pojąć. Nie ufam swoim emocjom. Są dla mnie nowe i takie intensywne. Zabijałem tak często, że fragmenty mojej duszy zostały zniszczone dawno temu. Jej dłonie odnalazły jego włosy, pieściły i głaskały w próbie przyniesienia ulgi. - Moja dusza jest drugą połową twojej. Pasuje idealnie i nie brakuje żadnych fragmentów. Czujesz się tak tylko dlatego że po tylu wiekach niczego, pustki możesz znowu odczuwać. Po prostu cię to przytłacza. Przeniósł z niej ciężar swojego ciała, ale nie wypuścił jej. Nie mógł. Musiał jej dotykać, pozostawać w jej wnętrzu, ciało zamknięte w ciele. - Chciałbym aby to była prawda, mon amour. Naprawdę bym chciał.

- Nadszedł świt, Gregori - przypomniała mu miękko, uświadamiając sobie nagle że ich ciała zaplątały się jedno w drugie, że byli ze sobą spleceni jak jedna istota. - Jest ci zimno? - Nie - Jak mogło być jej zimno. Jego gorące ciało znajdowało się w środku, obok jej ciała, biodra poruszały się delikatnie ale uparcie. Gregori poruszył ręką by zamknąć wejścia, nałożył zaklęcia ochronne od zewnątrz i wewnątrz. Ale cały ten czas jego uwaga skupiona była na tym jak jego ciało wślizguje się w nią i wyślizguje. Uroda. Tajemnica. Przyjemność. - Niedługo zaśniemy, cherie. Obiecuję. Ale nie teraz. Jeszcze nie w tej chwili - wymamrotał te słowa jej pierś, a potem przysunął się bliżej, a usta karmiły się jej miękkością. Chciał na zawsze pozostać tutaj - w świątyni jej ciała.

Rozdział siódmy Detektyw David Johnson eskortował mężczyznę i kobietę przez zatłoczony pokój wydziału zabójstw do swojego biura. Wszystkie głowy odwracały się w ich kierunku, wydawała się za nimi podążać niesamowita cisza. Naprawdę nie mógł za to winić wszystkich tych facetów. Przez wszystkie lata swojej pracy w policji nigdy jeszcze nie widział kobiety piękniejszej lub bardziej czarującej niż Savanna. Było tylko jedno słowo opisujące jej urodę. Nawiedzona. Poruszała się płynnie jak piosenka, szept, jak płynąca w strumieniu woda. Płynna. Mimo wszystko było zawstydzające, że dorośli policjanci zachowywali się jak chore z miłości szczeniaczki. Była znaną osobistościa, powodem dla którego tłum niesfornych pismaków

biwakował na schodach tego dzielnicowego posterunku. Wiedział jednak, że było coś więcej ponad to. Savanna Dubrińki należała do tego rodzaju kobiet, które na cały czas pozostają w umyśle mężczyzny. Była istotą ze snów. Marzeń o gorących nocach, jedwabnych prześcieradłach i dużej ilości pikantnego seksu. Ożywioną fantazją. Johnson zaryzykował rzut oka na mężczyznę podążającego lekkim krokiem u jej boku. Niebezpieczny gość. Mroczny. Groźny. Poruszał się tak cicho, że prawdopodobnie nikt nie mógł go wykryć, chyba że sam by sobie tego życzył. Nawet jego ubranie nie szeleściło. Jego włosy były gęste i długie, związane na karku skórzanym rzemykiem. Wyglądał elegancko, w starym stylu, jak jakiś pirat lub hrabia. Jego twarz przykuwała wzrok. Cała składała się z twardych kątów i płaszczyzn, z niezwykłymi, bladymi oczyma, błyszczącymi srebrem, które nic nie ujawniały. To był mężczyzna, z którym należało się liczyć. Wskazywało na to coś w układzie jego ramion, powiew absolutnej władzy. Johnson widział już wcześniej ludzi władzy, mężczyzn, którzy każdego dnia podejmowali decyzje dotyczące życia lub śmierci. Ten mężczyzna był od nich potężniejszy, nosił swoją władzę jak drugą skórę. To on była władzą. Johnson czuł mocne uderzenia swojego serca w piersi za każdym razem, kiedy te osobliwe, kocie oczy spoczywały na nim. Oczy, które były niewzruszone. Niepokojące. To wszystko można było wyczytać z postawy tego człowieka. Niech Bóg ma w swojej opiece osobę wystarczająco głupią, by chociaż palcem tknąć Savannę Dubriński. Johnson martwił się, że niektórzy szaleńcy z San Francisco mogliby spróbować dorwać się do słynnej iluzjonistki, kiedy była w mieście. Jednak teraz, kiedy spotkał jej męża, zgadywał że każdy

próbujący ją dotknąć, musiałby być samobójcą. Cofnął się, pozwalając Savannie wejść do swojego gabinetu i nie był ani trochę zdziwiony, kiedy jej mąż jakimś cudem umieścił swoje solidne ciało nim, a Savanną. Johnson zamknął szczelnie drzwi i powstrzymał się od impulsu zaciągnięcia zasłon. Cały posterunek gapił się przez ciemne szyby, obmacując Savannę wzrokiem. Johnson nigdy wcześniej nie dostrzegł jak brudne jest jego biuro. Wszystko pokrywała warstwa kurzu i brudu, wszędzie walały się zatłuszczone, puste pudełka po chińskim żarciu i pizzy, pełne resztek jedzenia. Blada kobieta z jej zapadającą w pamięć urodą czyniły go aż nazbyt świadomym ponurego otoczenia. Chciał zamieć śmietnik ze swojego biurka do kosza na śmieci i zabrać go sprzed jej oczu. Ku swemu przerażeniu poczuł nawet zalewający jego kark słaby rumieniec. Był na posterunku ogólnie znany, jako gliniarz ożeniony z pracą. Całkowicie cyniczny, bez uczuć cokolwiek by się nie działo. Ale jego hormony zaczęły pracować na pełnych obrotach i wydawało się, że odrabiają nadgodziny. Johnson dwukrotnie oczyścił gardło, próbując się nie ośmieszyć. - Doceniamy państwa przybycie i pomoc. Dziękuję pani za identyfikację ciała. Wiem, że musiało być to trudne dla pani. Odczekał chwilę, ale kiedy żadne z nich się nie odezwało, kontynuował. - Pragniemy wyjaśnić kilka rzeczy dotyczących tamtej nocy. Mamy już zeznania ochroniarzy i kierowców, którzy ładowali ciężarówki. Obydwoje państwo wydajecie się mieć niepodważalne alibi, panno Dubriński. Ochrona widziała pani odejście i widziała potem Petera w punkcie

załadunku. Peter nigdy z niego nie wyjechał. Kiedy po raz ostatni widziała pani Petera Sanders’a żywego? Savanna widziała, że Gregori zasiał w umysłach personelu ochrony ich obraz opuszczających stadion tamtej strasznej nocy. - Detektywie Johnson, - zaczęła. Jej głos był równie piękny jak ona sama. - Mów mi David. – ku swojemu całkowitemu zaskoczeniu usłyszał siebie wypowiadającego te słowa. Jej mąż poruszył się. Lekkie zmarszczenie mięśni, sugestia niebezpieczeństwa. Te błyszczące, przeszywające oczy skoncentrowane na twarzy Johnson’a, dotykające go wraz z powiewem chłodu, wizją pustego grobu, dreszczem śmierci. Detektyw nerwowo przełknął ślinę, nagle zadowolony, że do jego nowych zadań śledczych nie wyznaczono tej dziwnej sprawy. Johnson był w stanie uwierzyć, że ten mężczyzna był całkowicie zdolny do zamordowania kogoś. Co kobieta taka jak Savanna Dubriński robi z takim mężczyzną? - Odebrałem Savannę około godziny po jej występie. – Gregori poinformował go cicho, w czasie kiedy Savanna usiadła z pochyloną głową, splatając razem palce. Promieniowało od niej cierpienie, zmiękczając kamienne serce Gregoriego. Był w pełni świadomy myśli detektywa i celowo obniżył swój głos o jedną oktawę. Każdy półgłówek mógł zobaczyć, że jest niebezpieczny, nie było łatwo coś takiego ukryć i Gregori nie miał szczególnie ochoty tego robić.

- Rekwizyty zostały załadowane na ciężarówki i większość robotników już wyszła. – powiedział cicho. Johnson stwierdził, że skupia się na każdym słowie, wsłuchując się w ton i intonację tego głosu. Był jak płynący potok. Ten mężczyzna, ten Gregori był szczery, miał w sobie uczciwość. Johnson zmienił położenie, pochylając się przez biurko w jego stronę. Nie mógł się powstrzymać, był jak zahipnotyzowany. - Peter był wówczas żywy i miał się dobrze. – Gregori kontynuował cicho. – Przez kilka minut rozmawialiśmy, może z pół godziny. Ciężarówka z rekwizytami już odjeżdżała, kiedy zdecydowaliśmy się wyjść. Peter poszedł do swojego samochodu, ale krzyknął do nas, że zostawił klucze na platformie przeładunkowej. Savanna pochyliła nagle głowę, czując przebiegające po jej ciele ciarki. Była blada, ale opanowana. Jednak w środku krzyczała z oburzenia, z żalu. Wydawało się, że Gregori się nie poruszył, a jednak jego ciało dotknęł jej, tak że jego ciepło przesączało się przez jej skórę. Zdumiała ją całkiem prawdopodobna opowieść, jaką utkał swoim pięknym głosem. Nikt nie mógłby jej zakwestionować. Jakżeby mogli, kiedy kontrolował wszystkich w zasięgu swego głosu? - To był ostatni raz, kiedy widzieliście go żywego? – zapytał Johnson. Savanna skinęła głową. Gregori splótł z nią swoje palce. - Peter był naszym przyjacielem, jak też naszym wspólnikiem w interesach. Zajmował się wszystkimi sprawami organizacyjnymi zamiast Savanny. Bez Petera nie ma przedstawień. Posiadam wiele przedsiębiorstw, jestem ciągle zajęty. Peter zajmował się każdym

szczegółem pokazów magii zamiast nas. Jak może pan sobie wyobrazić, jest to druzgocące dla mojej żony. Dla nas obydwojga. Powinniśmy byli poczekać, aż będzie bezpieczny w swoim samochodzie, ale przez dłuższy czas byłem nieobecny i chcieliśmy razem odejść jak najszybciej. Personel ochrony był wciąż w zasięgu wzroku, więc nie myśleliśmy, że może stać się coś złego. - Nie poszliście do hotelu. - Johnson sformułował to jako zdanie twierdzące. Kolejny raz to Gregori odpowiedział gładko, swoim miękkim i hipnotycznym głosem. - Nie, pojechaliśmy do posiadłości, jaką posiadamy poza miastem. Aż do dzisiejszego wieczoru nie słyszeliśmy o tej wiadomości. - Dlaczego się nie wymeldowałaś z hotelu Savanno? – Johnson zadał pytanie bezpośrednio jej. Było trudno się nie gapić na jej urzekające piękno. - Sądziliśmy, że spotkamy tam Petera za kilka dni, kiedy wrócimy do miasta, więc zatrzymaliśmy pokój w hotelu. Jej głos był tak cichy, że Johnson z trudem mógł wychwycić jej słowa. Brzmiała tak smutno. Poczuł ciążący mu na piersi kamień. Johnson przycisnął rękę do serca. Gregori poruszył się nieco, głaszcząc włosy i kark Savanny, poruszając palcami w kojącym masażu. Emitowała swój wewnętrzny smutek zbyt głośno i detektyw dostał się pod jego oddziaływanie. Oddychaj głęboko, mon amour. Nie możemy sobie pozwolić, żeby policjant dostał ataku serca w naszej obecności. Jest wrażliwy na twoje

oddziaływanie. Nie mogę wytrzymać takiego zakłamania. W jej głosie i w jej umyśle słychać było łzy. Trzymała się umysłu Gregoriego jak kotwicy, a to sprawiało, że czuł z nią rzeczywisty i trwały związek. Może nawet niezniszczalny. Peter zasługiwał na coś lepszego. To prawda, bébé, ale nie możemy powiedzieć prawdy temu człowiekowi. Zamknięto by nas oboje jako parę szaleńców. Gregori pochylił się do przodu i utkwił wzrok bezpośrednio w oczach Johnson’a. Kiedy opuścimy to miejsce poszukasz pomocy w związku z twoimi problemami z sercem. Na razie zaprzestaniesz zadawać pytania Savannie i skierujesz swoje pytania jedynie do mnie. Johnson zamrugał, jego oczy zaszkliły się lekko. Czyżby zasnął? Nie czuł się zbyt dobrze. Otarł pot z czoła. Być może powinien odbyć krótki wypad do szpitala i zrobić te wszystkie testy, które do tej pory odkładał. Tymczasem, ponieważ Savanna wyglądała na tak bardzo zmartwioną, skupił uwagę na Gregorim. Było coś w głosie tego mężczyźny, co go zniewalało. Mógłby go słuchać przez cały czas. - Wydaje się, że nikt nie wiedział o waszym małżeństwie. Nie znaleźliśmy o nim żadnej wzmianki. – zaryzykował pytanie. Gregori skinął głową. - Kariera Savanny wymagała, żeby wydawała się – jakby to ująć? – dostępna. Niezamężna kobiet przyciąga więcej uwagi niż mężatka. Jesteśmy małżeństem już blisko pięć lat. Małżeństwo zostało zawarte w

naszym kraju. Matka Savanny pochodzi ze Stanów Zjednoczonych, ale ojczyzna jej ojca jest w Górach Karpatach. Tam się pobraliśmy. Johnson powstrzymał się przed powiedzeniem, że dziewczyna wygląda zbyt młodo i za bardzo niewinnie, jak dla mężczyzny równie potężnego jak Gregori. Prawie niemożliwe byo określenie jego wieku. - Czy pan Sanders akceptował wasze małżeństwo? Srebrne oczy cięły jak stal. - Oczywiście, że tak. Gregori mógł dostrzec, że to pytanie jeszcze bardziej wytrąciło Savannę z równowagi. Ponownie pochylił się blisko nad detektywem. Zaprzestaniesz tej linii pytań. Johnson potrząsnął swoją głową. - Odchodzimy od głównego tematu. Czy wiedział pan o jakichkolwiek wrogach, jakich mógł posiadać pan Sanders? Gregori nie spieszył się z odpowiedzią, wyglądając na bardzo zamyślonego. Ostatecznie potrząsnął głową. - Chciałbym, byśmy mogli być bardziej pomocni detektywie, ale wszyscy lubili Petera. No może z wyjątkiem reporterów. Był bardzo dobry w chronieniu prywatności Savanny, tym samym zachowując tajemnice jej pokazu. Nie sądzę by znalazł pan kogokolwiek, kto mógłby źle mówić o zmarłym Peterze. - Zajmował się także finansami przestawienia, czyż nie? – zapytał Johnson przebiegle. - Tak, to prawda. – gładko odpowiedział Gregori. – Peter był

pełnoprawnym partnerem Savanny. Zasłużył sobie na to. - Czy pojawiły się jakiekolwiek problemy z księgami rachunkowymi? Johnson zadał pytanie, obserwująć ich twarze. Savanna wyglądała tak blado i była tak bardzo wypełniona smutkiem. Czuł, jakby zadawał jej cierpienia, jednak żadne emocje nie ukazały się na jego obliczu. Johnson wiedział, że nic co powie lub zrobi nie zmieni tego. - Jestem niezależny finansowo detektywie i mam więcej pieniędzy niż mógłbym wydawać do końca życia. Savanna nawet nie sprawdza przychodów ze swoich przedstawień. Nawet jeśli były jakieś niezgodności, o których nic mi nie wiadomo, jestem tak samo jak Savanna, pewny że da się je wytłumaczyć. Peter zarabiał spore pieniądze na przestawieniach i nie miał potrzeby fałszować ksiąg rachunkowych. Jestem pewien, że bez problemu możecie sprawdzić jego konto bankowe i nasze księgi. Zachęcamy, byście to zrobili. Peter Sanders nie był złodziejem. Savanna uniosła do góry podbródek. - Peter nigdy by niczego nie ukradł. A gdyby kiedykolwiek potrzebował pieniędzy, jedyne co musiał zrobić, to o nie poprosić. Dalibyśmy mu je, a on o tym wiedział. - To była tylko spekulacja. Nie ma żadnego dowodu na to wskazującego, ale musimy rozważyć każdą możliwość. Johnson przegarnął ręką swoje włosy. Nie znosił denerowować kobiet. - Sanders odpowiadał za sprawy waszego bezpieczeństwa? - Mamy człowieka odpowiedzialnego za to. – odpowiedział gładko Gregori. – Peter wydawał mu rozkazy i informował go szczegółach trasy, tak żeby ten człowiek mógł wykonywać swoją pracę.

- Czy panna Dubriński mogła być celem jakiegoś chorego psychicznie fana? Savanna wydała przytłumiony dźwięk, rozdzierający serce Gregoriego. Zaczęła okropnie drżeć pod jego gładzącymi ją palcami. - Zawsze jest taka możliwość detektywie. Swego czasu otrzymywała od jakiegoś fana bardzo nieprzyzwoitą korespondencję. Peter i Roland, człowiek odpowiedzialny za bezpieczeństwo, chronili ją przed większością nieprzyjemności. Jednak gdyby były jakiekolwiek listy z pogróżkami w czasie tego tournee, Peter natychmiast by mnie o tym poinformował. Johnson nie wątpił, że Gregori jest typem mężczyzny zaangażowanego w każdy aspekt życia swojej żony. - Czy przypomina pani sobie jakikolwiek dziwny incydent, który utkwił pani w pamięci? Savanna potrząsnęła głową. - A co z jakimiś dziwnymi, nieoczekiwanymi dźwiękami podczas tamtej nocy? Savanna natychmiast przypomniała sobie ohydny śmiech wampira. Gregori natychmiast interweniował. - Moja żona jest bardzo roztrzęsiona detektywie i wciąż musimy zająć się przygotowaniami pobrzebu Petera. Czeka na nas także ekipa Savanny. - Tak jak reporterzy. Srebrne oczy Gregoriego zalśniły ostrzegawczo. - Nie będzie rozmawiała z reporterami. Ta sprawa jest dla niej już wystarczająco trudna.

Johnson pokiwał głową. - Spróbujemy pomóc wam się wymknąć od tyłu. Ale ci ludzie biwakują na naszych schodach od chwili, kiedy zidentyfikowaliśmy ciało. Savannah wyraźnie się wzdrygnęła. - Piranie. – zauważył Gregori. - Są jak wampiry. – zgodził się Johnson. Nie zauważył dreszczu przeszywającyego Savannę. – Kiedy zatopią swoje zęby w jakąś historię, nigdy nie popuszczą. Szczególnie jeden spoza miasta doprowadza nas wszystkich do szału. Złapaliśmy go, kiedy próbował powęszyć w aktach, mając nadzieję na przeczytanie naszych raportów. Próbował także przekupić kogoś w biurze koronera, żeby uzyskać informacje. Detektyw był świadomy, że podaje im informacje, których nie powinien, jednak wydawało się, że nie może się powstrzymać. Słowa wypływały z niego jak woda. Gregori uniósł głowę, ciemne włosy opadły mu na czoło. W jednej chwili wyglądał jak drapieżnik, mroczny i niebezpieczny. Serce Johnsona po raz kolejny wydało głuchy odgłos i mógłby przysiąc, że przez chwilę widział te srebrne oczy płonące ognistą czerwienią. Gregori sprawiał wrażenie bestii ze schowanymi pazurami, czekającej, śledzącej swoją ofiarę. Detektywa przeszyły dreszcze, następnie zamrugał. Kiedy ponownie spojrzał na Gregoriego, twarz mężczyzny była jak zawsze niewzruszona, a w oczach odbijał się jego własny obraz. W tej szorstkiej, okrutnej twarzy było pewne męskie piękno. Johnson potrząsnął głową, aby przepędzić ze swojego umysłu wizerunek grasującego wilka. - Detektywnie, który to reporter?

- Naprawdę nie mogę ujawnić tej informacji. – ostrożnie powiedział Johnson. Było coś, do czego nie chciał przykładać ręki. Nie miał zamiaru być odpowiedzialnym za to, że pewien reporter skończy w szpitalu. Nie miał wątpliwości, że każdy zadzierający z Gregorim wpadnie w nie lada kłopoty. Gregori uśmiechnął się do niego, błyskając lśniąco białymi zębami. Srebrzysty wzrok utkwił w zmęczonych oczach Davida Johnson’a. To srebrne spojrzenie w jednej chwili stało się gorące, jak roztopiony ołów. Johnson poczuł, że pochyla się do przodu, niezdolny odwrócić wzroku. Gregori wcisnął się do umysłu detektywa, ominął słabą barierę ochronną i przeszukał jego pamięć. Usatysfakcjonowany zdobyciem tego, czego potrzebował, usunął z pamięci Johnsona część rozmowy dotyczącą reportera i zaszczepił stuprocentowe przekonanie, że Savanna i Gregori w pełni z nim współpracowali i nie mają nic wspólnego ze śmiercią Petera. Johnson zamrugał i stwierdził, że stoi ściskając dłoń Gregoriego i uśmiecha się z sympatią do Savanny. Muskularne ciało Gregoriego przytłaczało jej szczupłą sylwetkę, kiedy jej mąż opiekuńczo wziął ją pod ramię. Savanna ofiarowała Johnsonowi wątły uśmiech. - Szkoda, że nie mieliśmy szansy spotkać się w innym okolicznościach detektywie. - Davidzie. – poprawił ją delikatnie, czyniąc usilne starania, żeby się na nią nie gapić. Gregori popychał Savannę w kierunku wyjścia z biura. - Dziękujemy, że tak troskliwie zadbał pan o uczucia Savanny. Johnson powiódł ich poprzez labirynt pokoi do tylnich schodów.

- Jeśli sądzi pan, że to konieczne, mogę wysłać kilku swoich ludzi, żeby przez kilka dni mieli na oku pannę Dubriński. - Dziękuję detektywie, ale nie ma takiej potrzeby. Gregori ściszył swój aksamitny głos, w którym pobrzmiewał ślad pogróżki. Jego ręka objęła wąskie plecy Savanny. - Chronię to, co należy do mnie. Klatka schodowa była wąska i zakurzona, a dywan przetarty w kilku miejscach. Para schodziła razem w dół w doskonałej harmonii, jak para tancerzy. Gregori złapał ją, zanim mogła otworzyć drzwi pchnięciem. - Ktoś jest na zewnątrz. Savannah rzuciła okiem na okrutny grymas na jego ustach. - Nie wiemy, kto to jest, Gregori. – ostrzegła cicho. - Przeszukanie mentalne jest proste. – odpowiedział Gregori. – Ten reporter jest niebezpieczny. Jest kimś więcej, niż zwykłym wścibskim pismakiem. - Czytałeś w umyśle tego detektywa, w jego pamięci, nieprawdaż? Zacisnęła palce dookoła jego grubego nadgarstka, jej ogromne niebieskie oczy bacznie skupione na jego twarzy. Gregori nie uchylił się przed tym oskarżeniem. Nawet nie próbował wyglądać na skruszonego. - Oczywiście, że tak. - Gregori, - powiedziała delikatnie – masz ten swój wyraz twarzy. Jego brwi uniosły się do góry. - Jaki wyraz? - Jakbyś był naprawdę głodny i właśnie spostrzegł swój obiad.

Uśmiechnął się w odpowiedzi, ale w jego oczach brakowało ciepła. - Bądź bardzo ostrożna z tym człowiekiem. On nie ma zamiaru tak po prostu odpuścić. Savanna ostrożnie wzruszyła ramionami. - Więc dajmy mu to, czego tak bardzo chce i może zostawi nas w spokoju. Obawiała się, że wie co Gregori miał na myśli. Jeśli reporter nie będzie mógł być kontrolowany, jeśli stanie się zagrożeniem dla ich rasy, Gregori nie będzie miał innego wyjścia, jak tylko go zniszczyć. Nie mogła znieść myśli o dalszym niepotrzebnym rozlewie krwi. Pragnęła spokojnego współistnienia z ludzką rasą. - Wypróbujemy najpierw twój sposób. – ustąpił Gregori, a żołądek podszedł mu do gardła. Dlaczego ulegał jej nonsensom? Jej oczy, wielkie i smutne, za każdym razem wygrywały z jego rozsądkiem. Savanna przycisnęła koniuszki palców do jego warg, obrysowując ich twardy kształt, aż złagodniał i wsunął jej palce do swoich ust w powolnej, erotycznej pieszczocie. Zawsze potrzebował połączenia z nią. Była taka młoda, a brzydota jego życia była odsunięta daleko od niej. Jak mogła zrozumieć jego potrzebę zapewnienia, że ta szpetota nigdy jej nie dotknie? Uśmiechnęła się. Czuł, że nigdy nie zrozumie tego jej małego, sekretnego uśmiechu. Znał ziemię, wiatr, płynącą wodę, ogień, powietrze, nawet przestrzeń. Mógł nimi wszystkimi rządzić, ale Savanna mu się wymykała. Całkowicie się mu wymykała. Dlaczego tak wiele dla niego znaczyło, żeby go

zrozumiała? Czyż najważniejszą rzeczą w jego świecie nie było jej bezpieczeństwo? Savannah zatrzęsła się z powodu nieoczekiwanego żaru płonącego w jej ciele. Gregori miał nad nią tak wielką władzę. Kiedy uwolnił jej palce z gorącej, wilgotnej pieczary swych ust, oparła się o niego. Jej ręka prześliznęła się w dół jego gardła, by spocząć na jego piersi. - Uważam, że powinieneś zostać wyjęty spod prawa. Jesteś śmiertelnie niebezpieczny dla kobiet. Jej głos owiewał jego skórę jak dotyk palców. - Tylko dla jednej kobiety. – odpowiedział, a jego srebrne oczy przypominały płynny ołów. Schwytał jej rękę. Musiał to zrobić, zanim jego ciało stanie w płomieniach. Podnosząc do swoich ust jej rękę, westchnął wyciskając pocałunek na grzbiecie jej dłoni, na palcach, we wnętrzu jej dłoni. - Miejmy to już za sobą, ma petite, zanim zmienię zdanie i zamienię tego dziennikarza w kamień. Wstrzymała oddech, a jej błękitne oczy zogromniały. - Nie możesz tego zrobić, prawda? Patrzyła na niego z mieszaniną grozy i strachu, dorzucając do tego odrobinkę dumy. Twarz Gregoriego była beznamiętna, srebrne spojrzenie zamyślone. - Mogę zrobić wszystko. Myślałem, że jest to fakt dobrze znany między naszymi ludźmi. Badała jego twarz, próbując odkryć, czy się z nią nie droczy. Ponieważ nie mogła być tego całkowicie pewna, odwróciła się i pchnęła drzwi

otwierająć je szeroko. Prawie natychmiast stanął przed nią jakiś człowiek i błysnął flesz aparatu. Mrugając z powodu nagłego, straszliwego bólu, jaki jaskrawe światło zadało jej wrażliwym oczom Savanna instynktownie podniosła rękę, żeby zakryć swoją twarz. Gregori odwrócił ją, przyciskając do swojej klatki piersiowej. Sama na to nalegałaś. Nawet nie próbuj powiedzieć: „a nie mówiłem”! Jego miękki śmiech złagodził kłucie w jej oczach, ale jego twarz była twarda i niebezpieczna, kiedy stawił czoło reporterowi i jego kamerzyście. - Zjeżdżajcie nam z drogi. – ostrzegł cicho. Wyraz twarzy reportera był nieufny. Cofnął się, a ciężki oddech wydostał się z jego płuc. - Wade Carter, niezależny reporter. Od pewnego czasu podążam za panną Dubriński. Chciałbym przeprowadzić wywiad. - Będzie pan to musiał załatwić poprzez jej sekretarkę prasową. Gregori wciąż szedł dalej, obejmując opiekuńczo swoimi ramionami plecy Savanny. Reporter musiał zejść mu z drogi, nie odważył się rzucić mu wyzwania. Gregori wyglądał jak drapieżnik. Mroczna, posępna maszyna do zabijania. Groźna. Bez śladu wahania odsłaniał przed dziennikarzem swoją prawdziwą naturę. Carter zaklął, ale na jego twarzy pojawiło się podniecenie. - Krąży dookoła plotka, że jest pan jej mężem. Czy to prawda? - Nie widzę powodu, aby temu zaprzeczać. Gregori szedł dalej. Jego ramię, zbita masa mięśni, otaczało głowę

Savanny, skutecznie ukrywając ją przed bliższymi oględzinami reportera. Rzucił okiem na fotografa, przymierzającego się do zrobienia drugiego zdjęcia. - Wszystko, co możecie dostać, to jedno zdjęcie. Spróbuj zrobić drugie, a zabiorę ci aparat. Siłą. I nigdy nie oddam. Rozumiesz? Meżczyzna błyskawicznie opuścił kamerę, jego twarz zbladła. Głos Gregoriego był cichy i miękki, nawet delikatny. Niósł jednak ze sobą taką groźbę, że weteran wielu burd uznał, że nawet odwaga powinna mieć swoje granice. - Tak, proszę pana. – wymamrotał, unikając spojrzenia Cartera. - Nie zaprzeczasz więc zawarciu małżeństwa. Czy to prawda, że obydwoje pochodzicie z Karpat? Carter rozbrzmiewał gorliwością. - To całkiem spory obszar. – powiedział Gregori wymijająco i zasygnalizował kierowcy, żeby otworzył drzwi limuzyny. Carter przepchnął się do przodu. - Czy Peter Sanders znał sekrety, kryjące się za twoją magią Savanno? - W jego głosie brzmiało oskarżenie i zacietrzewienie. – Żaden z reszty członków twojej ekipy tego nie wie. Co czyni śmierć Sandersa całkiem wygodną, jeśli masz coś do ukrycia. Mimo powstrzymującego ramienia Gregoriego Savanna uniosła głowę, żeby stawić czoło reporterowi. Jej niebieskie oczy tliły się niebezpiecznie. - Jak śmiesz? Peter Sanders był moim przyjacielem. Carter podszedł nawet bliżej. - Masz wiele sekretów Savanno, które nie mają nic wspólnego z twoim

pokazem magii, nieprawdaż? - Co to ma znaczyć? Srebrzyste oczy Gregoriego rozłysły. Jego umysł jest w jakiś sposób chroniony. Mogłbym się przedrzeć przez jego barierę, ale jest to skomplikowane i wiedziałby o tym, tak jak i ten kto pomógł mu je ustawić. Ten człowiek jest dla ciebie bardzo niebezpieczny, mon amour. Nie próbuj z nim walczyć. Pozwól, niech opuścimy to miejsce. Złożę wizytę Wadowi Carterowi w późniejszym terminie. On mnie nie przestraszy. Powinien. Jest jednym z tych ludzkich rzeźników i to ciebie obrał sobie za cel. Ta przeklęta mgła, w której się rozpływałaś. Julian zawsze źle się z tym czuł. - Myślę, że bardzo dobrze wiesz, co mam na myśli. Peter Sanders odkrył, w jaki sposób tworzyłaś niektóre ze swoich iluzji, a ty go zabiłaś. Savanna potrząsnęła głową. - Żal mi pana. To musi być okropny sposób zarabiania na życie: oskarżanie ludzie o zbrodnie dla sensacyjnej historii. Nie ma pan pewno zbyt wielu przyjaciół. Savanna schowała się w limuzynie, w jej bezpiecznym zacienionym wnętrzu. - Jeszcze nie powiedziałem ostatniego słowa. – warknął Carter. Schylił się próbując zobaczyć ją w przelocie. Gregori podszedł bliżej. Jego imponująca postura emanowała potęgą. Uśmiechnął się do reportera, błyskająć lśniącymi białymi zębami. W srebrnych oczach odbijał się wizerunek Cartera- wyraźnie, żywo, z

każdym szczegółem. Był to jednak obraz śmierci, poszarpanego i krwawiącego ciała upadającego na ziemię jak szmaciana lalka. Gregori przez chwilę więził mężczyznę swoim zabójczym spojrzeniem. - Pan, panie Carter także nie usłyszał mojego ostatniego słowa. – powiedział miękko, z aksamitną groźbą w głosie. Wade Carter osłabł nagle ze strachu. Przeżegnał się, a jego prawa ręka odnalazła srebrny krzyż na szyi. Niski, szyderczy śmiech odbił się echem w jego głowie. Nie mógł się go z niej pozbyć nawet wtedy, kiedy wysoki, elegancki mężczyzna wśliznął się zgrabnie na siedzenia obok Savanny. Carter wielokrotnie potrząsał głową, próbując usunąć ten śmiech, tą groźbę ze swego umysłu. Gapił się za znikającą limuzyną, potem położył obie ręce na uszy. Nie miał żadnego dowodu, że Savanna Dubriński jest wampirem, jedynie przeczucie. Rzeczy, które robiła na scenie były nieprawdopodobne. Żaden inny magik nie ukończył trików, które ona udoskonaliła. Była tak młoda. W jaki sposób mogła się nauczyć robić rzeczy, jakich nikt inny w jej dziedzinie nie próbował? Podążał za nią przez całe tournee, bezskutecznie próbując przekupić robotników pracujących dla niej. Żaden nie przyznał się, że zna jej sposoby. Za każdym razem kiedy próbował się włamać, żeby zobaczyć jej rekwizyty, żeby odkryć, jak ona to robi, coś szło nie tak. To było dziwne. Nie wierzył w zbieg okoliczności. Mógł spudłować raz lub dwa razy, ale nie za każdym starannym podejściem. Był przecież zawodowcem, jego ludzie byli profesjonalistami. Żadna ekipa transportowa, lub ochroniarze nie byli aż tak dobrzy. Coś tutaj śmierdziało, a on miał zamiar dotrzeć do źródła tego smrodu. Może gliny uwierzyły w

rozpowszechnianą historyjkę, ale szczerze mówiąc śmierć Petera Sandersa po prostu cuchnęła na odległość. Wszyscy kierowcy ciężarówek i ładowacze opowiadali dokładnie taką samą historię. Dwóch świadków nigdy nie mówi ściśle tej samej, ugłaskanej opowieści. Zawsze różnią się szczegółami. I nie mógł być to spisek, bo przesłuchiwani ludzie nawet się między sobą nie znali. Tak więc musiało to być coś innego. Na przykład wspomnienia zasiane w ludzkich umysłach- coś, co mogłyby zrobić tylko wampiry. Savanna nagle miała męża, o którym nikt wcześniej nic nie wiedział. I nie był to jakikolwiek mężczyzna, ktoś kogo można by łatwo przeoczyć. Mąż Savanny był mroczny i niebezpieczny. Zabójca. Wade Carter był całkiem pewny, że to wampir. W stu procentach. Carter usiadł na stopniach, jego serce uderzało głośno jak grom. Spotkał prawdziwego wampira. I ten autentyk wystraszył go na śmierć. Będzie musiał skontaktować się z pozostałymi. Co za przełom i to on był tym, który ich zdemaskował. Lub tylko jego. Nie wiedział szczerze, czy Savanna Dubriński jest wampirem, ale jego poszukiwania wskazywały na taką możliwość. Miał zamiar być sławny. Bardzo, bardzo sławny. I bogaty. Bardzo, bardzo bogaty. - Wie o nas.- powiedział przyciszonym głosem Gregori. – Ten dziennikarz nie jest prawdziwym dziennikarzem. Jest jednym z nich. - Kim są ci „oni”? – Savanna odrzuciła włosy do tyłu, nagle znużona i bliska łez. Peter. To wszystko była jej wina. Nigdy nie powinna pozwolić mu, żeby się do niej zbliżył. Nigdy nie powinna wystawiać go na niebezpieczeństwo. Jaka była naiwna.

Jej świat zawsze był pełen bezgranicznej miłości. Jej rodzice chronili ją, osłaniali. Jej wilk – nie, jej partner życiowy – okazywał jej jedynie miłość w czasie, kiedy dorastała. Nie pozwolili, żeby żadne okropieństwo ich życia, żadne niebezpieczeństwo nigdy jej nie dotknęło. Spojrzała na Gregoriego, na jego beznamiętną twarz, na zmarszczki głęboko wyryte na jego przystojnej twarzy. Jego oczy były tak chłodne i nieobecne. Zbyt wiele przerażających rzeczy widział w czasie swojego życia, znał wszystko, co mogło się wydarzyć. Widział to już przecież na własne oczy. - Gregori, kim są ci „oni”? – zapytała ponownie. Jego blade oczy omiotły jej twarz i musnęły jej miękkie usta, pozostawiając za sobą uczucie ciepła. - Istnieje pewna niebezpieczna grupa ludzi, którzy wierzą w wampiry i praktycznie zrobili karierą polując na nie. Mimo swojej obsesji na punkcie nieumarłych- oraz tego, że na przestrzeni wieków często tworzyli sekretne stowarzyszenia, aby realizować swoją zdeprawowaną pasję - nie rozróżniali, ani nie wiedzieli o różnicy pomiędzy Karpatianami a wampirami. Dla nich wszyscy jesteśmy tacy sami i musimy zostać wytępieni. Równie dobrze może być tak, że oni nie rozumieją, że mają do czynienia z dwoma różnymi istotami. - Co kieruje tymi ludźmi? Czy mają dowody na istnienie wampirów? Trudno było w to uwierzyć, przecież łowcy Karpatiańskich renegatów byli tak ostrożni niszcząc wszystkie ślady istnienia zdrajców. - Nie mają nic konkretnego. Ale istniejące od wieków legendy, historie i mity ciągle każą się tym ludziom zastanawiać. A niektóre bardziej sprytne wampiry spedziły trochę czasu w społeczeństwie, zanim byłiśmy

w stanie ich wytropić. - To prawda. – powiedziała Savanna. Znała historię swego ludu. Wampiry w średniowieczu i niedługo po nim mieli swój dzień chwały, żyjąc otwarcie pomiędzy ludźmi, na których żerowali. Wymagało to ogromnego wspólnego wysiłku, by ich zgładzić zanim zniszczyli jakąkolwiek szansę na pokojowe współistnienie pomiędzy dwoma gatunkami, Karpatian i ludzi. Po tym, jak najbardziej znani Karpatiańscy łowcy wampirów, tacy jak Gabriel i Lucien zniknęli, to Michaił, Gregori, Aidan i inni im podobni Starsi, byli tymi którzy poszukiwali tych zamienionych w wampiry. Razem ochronili resztę ich kobiet. Podjęli także kroki, by zagwarantować, że Karpatianie i wampiry pozostaną wytworem ludzkiej imaginacji, tematem legend, książek i filmów. Ich kampania wymazania wszelkiej pamięci, wszelkiej pewnej wiedzy o ich rodzaju była w dużym stopniu udana, ale oczywiście zdarzały się pomyłki. - Kilka lat temu, zanim się urodziłaś, została utworzona tajna organizacja, stowarzyszenie ludzi którzy prowadzili śledztwo i zabijali wampiry. Ten rodzaj wampirów opisywanych w powieściach brukowych. Uważaliśmy, że ci ludzie nie stanowią dla nas rzeczywistego zagrożenie. Nikt z nas nie oczekiwał powtórki z polowań na wampiry, które szerzyły się w Eurpie wieki temu. W jego beznamiętnym głosie nie było żalu, nic w nim nie zdradzało, że pamiętał moment odnalezienia ciała swojej matki. Jednak Savanna wiedziała, że to pamiętał, wiedziała to tak pewnie, jakby się jej do tego przyznał.

- Za pierwszym razem, kiedy wypłynęli na powierzchnię aby wyrządzić jakiekolwiek szkody, zabili twoją ciotkę Noelle. Zabiliby także inną kobietę, ale twoja matka, jeszcze będąc człowiekiem, miała odwagę aby ją uratować. Tajne stowarzyszenie wzięło potem na celownik twoją matkę i ojca, Raven i Księcia naszego ludu. Myśleliśmy, że jeszcze raz wymazaliśmy zagrożenie, ale oni uderzyli ponownie kilka lat później. Zabili paru naszych i kilkoro ludzi. Syn Noelle został zamordowany, a twój wuj Jacques był bardzo okrutnie torturowany. Ponownie zaatakowali Raven, kiedy była w ciąży z tobą i prawie cię wtedy straciła. Savanna wyciągnęła rękę, kładąc ją na jego ramieniu, ale poza tym była ostrożna w okazywaniu mu sympatii. Nie chciała, aby się zorientował, jak łatwo może się wśliznąć do jego umysłu i zabrać jego wspomnienia do swojego serca. Stawała się całkiem biegła w czytaniu w nim. Gregori podniósł jej dłoń, zdumiewając się, jak coś tak małego może dać mu tak dużą przyjemność. Tylko proste dotknięcie jego ramienia, jej palce wokół jego nadgarstka, mogły roztopić jego wnętrze, przynieść mu pewną dozę pocieszenia, bezpieczeństwa. Zdumiało go to. Podczas gdy pewne wspomnienia powodowały w nim wewnętrzną lukę, izolowały go tak, że mógł stawić im czoło nie wzdrygając się, bez ryczącej w nim ze wściekłości bestii, to teraz ta mała rączka łagodziła jego ogień i furię. Z roztargnieniem narysował ochronny wzór na jej dłoni, chyba nawet nieświadomy tego, co robi. Nawet jego podświadomość chciała zapewnić, aby Savanna była zawsze bezpieczna. Dotyk palców Gregoriego posyłał igiełki ognia do krwi Savanny. Nerwowo przygryzła zębami dolną wargę.

- Mówiliśmy o tym reporterze… Co takiego może wiedzieć? – podpowiadała ostrożnie. Nie chciała, żeby przestał trzymać ją za rękę lub przestał rysować ten dziwny, uspokajający wzór na środku jej dłoni. Chciała, żeby opuściły go te okropne wspomnienia, żeby zwróciły go jej. Savanna uśmiechnęła się do niego, a jej oczy były czyste i opanowane. - On nie wie niczego na pewno. – lekko szelmowski błysk pojawił się w jego oczach. – Przynajmniej nie o tobie. - Co takiego zrobiłeś? – zapytała delikatnie. – Nie musisz mnie chronić ściągając całą uwagę na siebie, Gregori. Gramy w jednej drużynie, czyż nie? Cokolwiek stanie się tobie, to samo spotka i mnie. Odwrócił od niej wzrok, patrząc przez okno. Jego palce zacisnęły się zaborczo wokół jej ręki. - Nie w każdym przypadku jest dokładnie tak samo. – odpowiedział ostrożnie. - Co ty mówisz, Gregori? Jesteśmy partnerami życiowymi. Jedno nie może przetrwać bez drugiego. Mogę nie wiedzieć wszystkiego o towarzyszach życia, ale to wiem na pewno. - Zazwyczaj to prawda, ma petite. I zwykle łowca, który odnajdzie swoją życiową partnerkę zaprzestaje łowów. Mimo to Aidan Savage musi dalej polować, bo znajduje się w kraju, gdzie jest bardzo niewielu łowców. Myśliwi znajdują się w większym niebezpieczeństwie ze strony nieumarłych niż większość Karpatian, więc aby uchronić swoją życiową partnerkę od niebezpieczeństwa łowca zazwyczaj pozwala innym mężczyznom przejąć swoje zadania. Aidan Savage nie ma takiego luksusu.

Ani ja. - A ty? Czy masz zamiar porzucić polowanie? – zapytała delikatnie, znając już odpowiedź, która już była wyryta w jego umyśle. - Wiesz, że nie mogę. Powiedział to łagodnie, cichym głosem. - Jestem twoją towarzyszką życia Gregori. – Jej głos zadrżał odrobinę. – Musisz polować, bo jesteś najlepszym myśliwym jakiego mamy i nasi ludzie cię potrzebują. Ale jeśli coś ci się stanie, ja pójdę w ślad za tobą. Kciuk Gregoriego głaskał tam i z powrotem wewnętrzną część jej nadgarstka, zwalniając na miejscu gdzie bił puls. Szybki puls. - Byłoby dla mnie dyshonorem pozwolić ci sądzić, że mam tak szlachetne intencje. Po prostu polowałem już przez tyle stuleci, że nie znam innego sposobu na życie. Jego twarz była beznamiętna, ale wewnątrz wstrzymywał oddech. Cień uśmiechu pojawił się na jej idealnie wykrojonych ustach. - Jeśli tylko sprawia ci przyjemność tak o sobie myśleć, to dla mnie wszystko jest w porządku. Jesteś wystarczająco arogancki, żeby twoja arogancją obdzielić kilku mężczyzn. Nie potrzebujesz, żebym karmiła cię komplementami. Ale może mogłabym zrobić coś w sprawie nauczenia cię innego sposobu na życie. Tymczasem może byś mnie podszkolił w sprawie wampirów, skoro wygląda na to, że będziemy na nie razem polować. Pamiętaj także, że jesteś największym uzdrowicielem wśród naszego ludu. Tego nikt nie zakwestionuje. - Jestem też niekwestionowanym największym zabójcą. – Ponownie

próbował powiedzieć jej prawdę. Dotknęła jego twardych ust. - Będę więc polować razem z tobą, mój partnerze życiowy. Serce głośno waliło mu w piersi. Jej uśmiech był tajemniczy, sekretny i tak piękny, że łamał mu serce. - Co kryje się za tym uśmiechem, bébé. Jego dłoń złapała i objęła jej gardło. Kciukiem głaskał jej wargi w łagodnej pieszczocie. - Co takiego wiesz ty, czego ja nie wiem? Swym umysłem wśliznął się do jej umysłu. Zmysłowy napór, ostateczna intymność, podobna do sposobu w jaki czasem jego język napiera na jej wargi - lub sposobu, w jaki jego ciało bierze ją w swoje posiadanie. Jego dotyk w umyśle był jej dobrze znany. Wiedziała, że próbował zmniejszyć swój napór na jej umysł do minimum. Pozwolił jej ustanowić granice i nigdy nie przekroczył żadnej bariery, jaką tylko wzniosła. Nawet jeśli łatwo mógł to zrobić. Obydwoje potrzebowali intymnej unii swoich połączonych umysłów. Savanna równie mocno jak Gregori. A jej nowozdobyta wiedza o nim była bezpieczna za miniaturową barykadą, jaką w pośpiechu wzniosła. Z szeroko otwartymi oczyma spojrzała na niego niewinnie. Jego kciuk przycisnął jej dolną wargę, na wpół zahipnotyzowany przez jej satynową doskonałość. - Nigdy nie będziesz polować na wampiry ma chérie, nigdy. A jeśli przyłapię cię na takiej próbie, będzie ogromna awantura. Nie wyglądała na przestraszoną. Właściwie to w głębi jej niebieskich oczy pobłyskiwało rozbawienie.

- Na pewno mnie nie przestraszysz, Mroczny, postrachu wszystkich Karpatian. Zaśmiała się miękko. Ten dźwięk spłynął w dół po jego kręgosłupie i w jakiś sposób usunął żądło używanego od stuleci przezwiska. - Przestań wyglądać tak poważnie Gregori- jeszcze nie straciłeś całkowicie swojej reputacji. Wszyscy inni wciąż się boją wielkiego, złego wilka. Jego brwi gwałtownie uniosły się do góry. Ona się z nim droczyła! Nie do uwierzenia- na temat jego mrocznej reputacji. Jej intensywne spojrzenie było jasne i iskrzące, wskazujące na figlarność. Savanna nie odgradzała się od swojego losu, od bycia związaną z nim, z potworem. Była na to zbyt pełna życia, śmiechu i radości. Wyczuwał to w jej umyśle, w jej sercu, w każdym zakamarku jej duszy. Chciałby móc jakimś sposobem to przejąć od niej, uczynić z siebie bardziej dopasowanego do niej partnera życiowego. - Jesteś jedyną osobą, która powinna się martwić o wielkiego, złego wilka, mon amour. – groził jej ze sztuczną powagą. Schyliła się, wpatrując w jego oczy, a uśmiech rozciągnął jej delikatne wargi. - Powiedziałeś żart Gregori. Robimy postępy. Jesteśmy już właściwie przyjaciółmi. - Właściwie przyjaciółmi? – powtórzył za nią łagodnie. - Szybko zmierzamy do tego punktu. – odpowiedziała mu stanowczo, podnosząc głowę wysoko i prowokując go, żeby jej zaprzeczył. - Czy ktokolwiek może być przyjacielem potwora? – powiedział od niechcenia, jakby myśląc na głos, ale w jego srebrne oczy skrywały cień.

- Kiedy wysunęłam takie oskarżenie, byłam bardzo dziecinna Gregori. – powiedziała cicho, patrząc mu prosto w oczy. – Chciałam mieć własne życie, nie odpowiadać przed nikim. Było to z mojej strony złe i bezmyślne. Ponadto bałam się. Ale teraz już się nie boję i proszę cię o przebaczenie za … - Nie przepraszaj! – rozkazał ostro. - Mon Dieu, chérie, nigdy, ale to nigdy nie przepraszaj mnie za swój lęk. Nie zasługuję na to i oboje o tym wiemy. Jego kciuk naciskał na jej gorącą atłasowa wargę. - Nie próbuj być taka odważna. Jestem twoim partnerem życiowym. Nie możesz ukryć przede mną czegoś tak silnego, jak swój strach. - Niepokój. – poprawiła go, lekko skubiąc opuszkę jego kciuka. - Czy to jakaś różnica? Jego blade oczy rozgrzały się jak roztopiony ołów. Równie szybko jej ciało rozpłynęło się w odpowiedzi. - Bardzo dobrze wiesz, że jest. Ponownie się roześmiała i ten dźwięk przesuwał się od serca w dół jego ciała, wzbierając w kroczu ciężkim, znajomym bólem. - Różnica może niewielka, ale bardzo ważna. - Spróbuję uczynić cię szczęśliwą Savanno. – obiecał poważnie. Jej palce wsunęły się w gęstą grzywę włosów opadających mu wokół twarzy. - Jesteś moim partnerem życiowym, Gregori. Nie mam żadnych wątpliwości, że sprawisz że będę szczęśliwa. Musiał odwrócić swój wzrok, spojrzał przez okno w ciemności nocy. Ona

była tak dobra, tak pełna wewnętrznego piękna, podczas gdy on był tak mroczny. Jego dobroć wsiąknęła w ziemię wraz z krwią wszystkich jego ofiar, które pozbawił życia, kiedy na nią czekał. Jednak teraz, stojąc wobec jej realnej obecności, Gregori nie mógł znieść, że będzie świadkiem ciemności w nim, ohydnej plamy na jego duszy. Ponieważ poza zabijaniem i łamaniem prawa, popełnił najcięższe przestępstwo z możliwych. I zasługiwał na ostateczną karę, na utratę swego życia. Celowo manipulował naturą. Wiedział, że był na to wystarczająco potężny, wiedział, że jego wiedza przekroczyła granice Karpatiańskiego prawa. Odebrał Savannie jej wolną wolę, sterował wzajemną fascynacją między nimi tak, że mogła uwierzyć że jest jej prawdziwym życiowym partnerem. I oto była z nimmniej niż ćwierć wieku niewinności mierzące się z jego tysiącem lat ciężkich studiów. Może to była jego kara, zamyślił się- być skazanym żeby przez całą wieczność wiedzieć, że Savanna nigdy nie będzie mogła go naprawdę pokochać, nigdy tak naprawdę nie zaakceptuje jego czarnej duszy. Tego, że będzie tak blisko, a jednak tak odległa. Jeżeli kiedykolwiek pozna rozmiary jego manipulacji, będzie nim pogardzać. Jednak nigdy, przenigdy nie pozwoli, by go opuściła. Nie, jeśli śmiertelni jak i nieśmiertelni mieli pozostać bezpieczni. Zacisnął szczęki i wyjrzał przez okno, odsuwając się od niej lekko. Jego umysł zdecydowanie opuścił jej, nie chcąc jej uświadomić jak ciężkie przestępstwo popełnił. Mógł znieść tortury i stulecia odosobnienia, mógł znieść swoje wielkie grzechy, ale nie mógłby znieść jej nienawiści w stosunku do niego. Bezwiedne zacisnął jej dłoń w swojej, wzmacniając uścisk tak, że groził zgruchotaniem jej kruchych kości. Savanna rzuciła na niego okiem, wolno wypuściła oddech

żeby nie skrzywić się z bólu i trzymała swoją dłoń bez ruchu w jego ręce. Myślał, że jego umysł jest przed nią zamknięty. Nie wierzył, że jest jego prawdziwą partnerką życiową. Szczerze wierzył, że nieuczciwie manipulował wynikiem ich połączenia i że gdzieś może na nią czekać jakiś inny Karpatianin, który znacznie lepiej do niej pasuje. Zaoferował jej swobodny dostęp do swojego umysłu. Sam dał jej taką moc, zarówno jako jej wilk, jak też jako uzdrowiciel, jeszcze zanim się urodziła. Nie uważał jednak za możliwe, by kobieta, nowicjuszka, ta która nie jest jego prawdziwą partnerką, mogła posiadać umiejętność odczytywania jego najskrytszych sekretów. Ale Savanna mogła. A dokończenie starożytnego rytuału związania partnerów życiowych tylko wzmocniło tę więź. Rozdział ósmy Prochy Petera Sandersa zostały pochowane na terenie rezydencji którą Gregori zbudował dla Savannah, kiedy czekał na jej przybycie do San Fransisco. Na uroczystość pogrzebową przybył zespół Savannah i detektyw David Johnson, ale ukryto miejsce pochówku przed większością prasy. Pojawił się tylko Wade Carter, który śledził przez całą drogę jednego z członków zespołu, ale nie wpuszczono go za bramy. Jego fotograf odmówił przyjazdu. W mężu Savannah Dubrinsky było coś, co śmiertelnie go wystraszyło. Wade pozostał sam z nieporęcznym aparatem przewieszonym przez szyję i uczuciem niepokoju. Cały obszar był chroniony, a po terenach posiadłości swobodnie biegały wilki. Z podtrzymującym ją ramieniem Gregorim u boku, Savannah rozmawiała

cicho ze swoją ekipą, dziękowała im za pracę i oznajmiła, że rezygnuje z dalszych występów. Kiedy odchodzili, każdy z nich dostał kopertę zawierającą pokaźną premię. Gregori spędził parę minut rozmawiając z Johnsonem. Uznawszy że wszystkie możliwe informacje zostały już zdobyte policyjny detektyw opuścił teren posiadłości. Savannah zwlekała, stojąc przy pomniku i podziwiając marmurową płytę, którą Gregori zaprojektował dla Petera. Łzy w jej oczach częściowo wynikały ze smutku po stracie przyjaciela, a w części były wynikiem troskliwości Gregoriego. Sprawił że Peter pozostał blisko nich i ułatwił Savannah ten dzień na tyle, na ile było to możliwe w takich okolicznościach. Odwracała się właśnie żeby wrócić z powrotem do domu, kiedy wilki podniosły głowy i zawyły. Gregori okręcił się wokół, złapał jej ramię i przyciągnął do siebie. - Sądzę, że to Aidan Savage - powiedział miękko - Musimy wejść do środka, żeby Carter nie miał możliwości zobaczenia Aidana. Nie chcemy doprowadzić morderców pod jego drzwi. Wysyczał rozkaz w kierunku wilków i popędził Savannah w kierunku posiadłości. - Sądziłem, że nałożyłeś na to miejsce zaklęcia ochronne - powiedziała. - Biorąc po uwagę twój zespół i policję przybyłą na pogrzeb było to zbyt niebezpieczne. Ktoś mógł oddalić się od grobu i zostać zraniony - z czułością pogładził ją po włosach - Wiem, że jesteś zmęczona. Powinnaś się położyć na jakąś godzinę. To dla nas zbyt wczesna pora, żeby wstać. Oparła się o jego głowę i odnalazła w umyśle wyrzuty sumienia. - To nie była twoja wina, Gregori, nigdy. Nigdy nie winiłam cię za

Petera. Dłonią pieścił jej włosy. - Wiem o tym. - uwagę skupiał na powiewie wiatru, obwieszczającym o przybyciu jednego z ich rasy - Ale gdybym nie był tak przytłoczony fizycznymi uczuciami, żądzą - potępił się - wiedziałbym że tej nocy polował na ciebie wampir. Zwolniłem Juliana z jego obowiązków. Byłaś pod moją opieką. - Czy musisz być dla siebie taki surowy? - zapytała z westchnieniem Nie jesteś odpowiedzialny ani za wszystkich Karpatian ani za wszystkich ludzi. Jeśli kogoś trzeba winić, to mnie, bo upierałam się przy wolności. Było to bezmyślne. Nie zdawałam sobie sprawę co robiłam tobie albo innym wolnym mężczyznom naszego gatunku. Nie przeszło mi nigdy przez myśl jak musisz cierpieć, kiedy uciekałam przed samą sobą i naszym wspólnym życiem. Nie pomyślałam nawet, że Peter może być w niebezpieczeństwie. A powinnam była. Powinnam wiedzieć, że będą na mnie polować. Otoczyło ją jego ramię - ciasny okrąg pocieszenia. - Nie zrobiłaś nic złego, chérie - powiedział ostro. Kierował ją prosto do ich bezpiecznego domu. Wśród drzew niespodziewanie zaczęły tańczyć i skrzyć się promienie tęczy. Gregori potrząsnął głową kiedy światło zaczęło przybierać konkretny kształt. - Zawsze lubiłeś się popisywać, Aidan - jak zwykle bez emocji powitał gościa - Wejdźmy do środka. Dotykając jego umysłu Savannah czuła jego sympatię do drugiego mężczyzny. Słyszała o Aidanie Savage’u, łowcy wampirów, ale opuścił ich

ojczyznę pół wieku przez jej narodzinami, by zająć rezydencję w Stanach. Jako jeden z niewielu ich rasy był zbudowany podobnie jak Gregori wysoki jak inni Karpatianie, ale bardziej krępy, z wyraźnymi, rozbudowanymi mięśniami. Jednak zamiast ciemnych włosów charakterystycznych dla ich rodzaju był właścicielem długiej, grubej brązowawej grzywy, a jego oczy miały osobliwy odcień bursztynu ze złotym połyskiem. Bliźniak tego mężczyzny strzegł jej przez ostatnie pięć lat. Aidan miał imponującą posturę, więc jego brat musiał też taką posiadać, a mimo to Savannah nigdy go nie widziała. Nie wykryła też jego obecności. Jak Julian mógł się tak dobrze ukryć z całą charakterystyczną dla samów ich rasy pewnością siebie, z mocą i autorytetem nabytymi przez wieki polowania, z całą wiedzą jaką zdobył? Gregori w geście posiadacza przesunął rękę z jej talii i otoczył nią kark. Savannah roześmiała się sama do siebie. Karpatiańscy mężczyźni dopiero niedawno zeszli z drzewa. Słyszałem to, mon amour. Głos Gregoriego rozbrzmiewał w jej umyśle w powolnej pieszczocie, która sprawiała że w brzuchu rozchodziło się ciepło. Brzmiało to, jakby się z nią drażnił, ale zauważyła że nie zdjął ręki z jej karku. - Aidan, nie spodziewaliśmy się ciebie tak wcześniej. Słońce jeszcze nie zaszło, a podróż przy dziennym świetle nie jest przyjemna - powiedział na głos, kiedy weszli już do budynku. - Muszę przeprosić za opuszczenie pogrzebu - odparł miękko Aidan ale nie mogłem ryzykować. Jednak chciałem żebyś wiedziała, że nie byłaś

w tym kraju zupełnie sama - dodał do Savannah. - Savannah, to Aidan Savage. Jest lojalny wobec twojego ojca i jest moim dobrym przyjacielem - Gregori ich sobie przedstawiał - Aidanie, to moja partnerka życiowa, Savannah. - Wyglądasz jak matka - zauważył Aidan. - Dziękuję. Uważam to za wielki komplement - odpowiedziała, marząc nagle żeby jej matka była tu obecna. Tęskniła za Raven i Miklahilem Zaszczycasz mnie przychodząc o tej porze wieczora, aby dzielić ze mną smutek. Wiem że to dla nas wszystkich trudne, ale wybrałam tą godzinę żeby dopasować się do ludzkich przyjaciół Petera. - W pobliżu czyha na ciebie niebezpieczeństwo, Aidanie - ostrzegł Gregori - Chciałbym abyś ty i twoja rodzina pozostali bezpieczni od tych rzeźników. Są ludźmi z jakiegoś tajnego stowarzyszenia, które polowało na naszych ziemiach kilkanaście lat temu. Przez twarz Aidana przebiegł cień. W swojej rodzinie musiał chronić zarówno ludzkich członków jak i swoją partnerkę. Bursztynowe oczy zalśniły głębokim złotem. - Reporter - w jego gardle wibrował pełen groźby dźwięk. Gregori przytaknął. - Tej nocy dowiem się wszystkiego co będę mógł o panu Wade Carterze. Mam zamiar zabrać Savannah i odciągnąć go i jego ludzi z miasta, żeby twoja rodzina była bezpieczna. Byli wewnątrz domu, z dala od wścibskich oczu, ale Gregori czuł, że jego tereny przesiąknięte są złowróżbną obecnością dziennikarza. - Wysłałem ci wyraźne ostrzeżenie, Aidanie - w jego tonie czaił się cień krytyki, chociaż mówił miękkim głosem.

Aidan zacisnął usta. - Otrzymałem twoje ostrzeżenie. Ale to moje miasto, Gregori, i moja rodzina. Sam potrafię się nimi zająć. Savannah wywróciła oczami. - Równie dobrze moglibyście walić się po piersiach, jak goryle. Efekt byłby ten sam. Okaż trochę szacunku, rozkazał Gregori. Savannah wybuchła śmiechem i podniosła dłoń, by pogładzić jego ocienioną szczękę. - Miej nadzieję, kochany, a może któregoś dnia zacznę cię słuchać. Usta Aidana drgnęły, a złote oczy prześlizgnęły się w rozbawieniu po Gregorim. - Odziedziczyła po matce więcej niż wygląd, prawda? Gregori ciężko westchnął. - Jest niemożliwa. Aidan roześmiał się ignorując błysk ostrzeżenia w jasnych oczach Gregoriego. - One wszystkie takie są. Savannah uchyliła się spod ramienia Gregoriego i znalazła fotel, na którym mogła się zwinąć. - Oczywiście, że jesteśmy niemożliwe. To jedyny sposób, by nie oszaleć. - Przywiózłbym ze sobą Alexandrię, żeby cię spotkała, ale ostrzeżenie Gregoriego nakazywało ostrożność - w głosie Aidana pobrzmiewała zarozumiałość, wynikająca że był w stanie narzucić swoje zdanie własnej kobiecie, a Gregori nie.

Savannah uśmiechnęła się ironicznie. - Co takiego zrobiłeś? Zostawiłeś ją śpiącą, a sam pobiegłeś zgrywać bohatera? Założę się, że kiedy ją obudzisz będzie ci miała wiele do powiedzenia. Aidan miał dość wstydu, żeby wyglądać na zmieszanego. Potem odwrócił się do Gregoriego. - Twoja partnerka życiowa jest złośliwym małym stworzeniem, uzdrowicielu. Nie zazdroszczę ci. Savannah roześmiała się, wcale nieskruszona. - On za mną szaleje. Nie daj się mu oszukać. - Wierzę ci - zgodził się Aidan. - Nie zachęcaj jej do buntu - Gregori starał się powiedzieć to surowo, ale go rozbrajała. Była dla niego wszystkim, nawet gdy była niemądra. Skąd się u niej wzięło to wyjątkowe poczucie humoru? Jak może kiedykolwiek być szczęśliwa z osobą, która nie śmiała się od wieków? Roztapiała go od środka. Rozpuszczała go. Starał się utrzymać niewzruszony wyraz twarzy. Sam fakt, że wiedziała że może go owinąć wokół małego palca był wystarczająco zły. Aidan nie musiał się tego dowiadywać. - Naprawdę, Gregori, nie ma potrzeby żebyś wywabiał tych rzeźników z mojego miasta. Razem damy sobie z nimi radę - powiedział Aidan Julian jest gdzieś blisko. Czuję go, chociaż nie odpowiada na moje wezwania. - Julian jest bliski przemiany. Nie powinieneś chcieć jego pomocy. Im więcej zabójstw, tym bardziej rośnie niebezpieczeństwo. Wiesz o tym. Julian sam odkryje, jakie jest jego przeznaczenie, Aidanie. A jeśli zajdzie

potrzeba polowania na niego, jeśli nie przyjdzie do ciebie przed przemianą, musisz mnie zawiadomić. Julian stał się bardzo potężny. Bardzo niebezpieczny. Nie ryzykuj dlatego, że jest twoim bratem. Jeden z braci Mikhaila też się przemienił i kiedy sprawiedliwość się o niego upomniała, usiłował jak każdy wampir zniszczyć wszystkich. Nie oszczędziłby nawet Mikhaila. Gregori nie dodał, że to on wymierzył sprawiedliwość bratu Mikhaila. Czyn był dla niego tak trudny, że zdecydował, że już nigdy nie zbliży się do nikogo tak jak do Mikhaila i jego rodziny. Gregori zerknął na Savannah, poczuł na sobie spojrzenie jej niewiarygodnych niebieskich oczu i jakimś cudem wspomnienie zbladło. - Julian zawsze był niebezpiecznym i mądrym mężczyzną - zakończył Gregori. - Tak jak ty, uzdrowicielu - Aidan nie mógł powstrzymać się przed tym oskarżeniem. Nienawidził rozmowy o przemianie swojego brata w wampira. Gregori nie drgnął. - Dokładnie jak ja. Posłuchaj. Masz mnie wezwać, jeśli zajdzie taka potrzeba. - patrzył wprost w złote oczy drugiego mężczyzny. Głos był niski i wymuszający posłuch, piękny i wabiący. Aidan odwrócił wzrok od srebrnych oczu. Oczu, którego mogły wejrzeć w duszę człowieka. - Wezwę cię, Gregori. Wiem że masz rację, chociaż nie chcę wierzyć, że Julian może się przemienić. - Każdy może, Aidanie. Każdy kto nie ma partnerki życiowej. - Gregori przemknął na drugą stronę pokoju bo nie mógł znieść fizycznego dystansu,

który narzuciła Savannah. Jej oczy znowu były zamglone i udręczone, a uroczystość pogrzebowa napełniła ją smutkiem i poczuciem winy. Stanął z tyłu fotela, położył ręce na jej ramionach i rozpoczął delikatny masaż. Potrzebował kontaktu tak samo jak ona. Aidan ukrył swój szok. Znał Gregoriego od wieków, uczył się od niego sztuki uzdrawiania, a także śledzenia i zabijania wampirów. Nic nie mogło dotknąć Gregoriego. Nic. Nikt. Ale kiedy te zimne, srebrne oczy spoczywały na Savannah, zmieniały się w ciekłą rtęć, podstawa mężczyzny stawała się wyraźnie ochronna, zaborcza, a dotyk na ramionach naprawdę czuły. Wszystko w porządku, chérie? Może powinnaś się na chwilę położyć. Savannah uśmiechnęła się do niego słabo. Wyglądała zdecydowanie zbyt blado jak na jego gust. Mimo wczesnej godziny polował już tego wieczora, aby zdobyć dla obojga wystarczającą ilość krwi. Ale odmówiła pożywienia się, tak jakby niezaspokojenie głodu było jakąś formą pokuty za grzechy. Położył rękę na jej karku i delikatnie go masował. Uderzał w niego jej głód i wiedział, że Aidan też go wyczuwa. Karpatianin patrzył na niego bez potępienia, ale z zaintrygowaniem czającym się na dnie złotego spojrzenia. Gregori odczuł to jak pchnięcie nożem: nie troszczył się w odpowiedni sposób o swoją partnerkę życiową. Nie wygłupiaj się, Gregori. W jego umyśle zawirował miękki głos Savannah. Wspaniale się mną opiekujesz. Kogo obchodzi, co myślą inni? - Więc, uzdrowicielu - powiedział Aidan - podjąłeś już decyzję, gdzie chcesz zwabić tych morderców? Savannah drgnęła, odwróciła się żeby spojrzeć na Gregoriego, a jej niebieskie oczy ożywiły się.

- Czy jest miejsce, do którego szczególnie chcesz się udać? - A masz jakieś na myśli? - zapytał. Wiedział, że patrzenie jej w oczy było błędem. Mógł w nich utonąć. Przypominało to skok z urwiska prosto w przepaść. - Tak. Nowy Orlean. W tym tygodniu jest festiwal jazzowy French Quarter's. Od dawna chciałam pojechać. Teraz możemy wybrać się oboje. Lubisz jazz? Ja uwielbiam jazz - uśmiechnęła się do niego szeroko Planowałam się tam udać zanim... to wszystko się stało. Właściwie to mam tam mieszkanie. Naprawdę chciała jechać. Widział to w jej oczach, umyśle. Było to dla niej ważne. Gregori czuł, jak narasta w nim potworny strach. Odmówienie Savannah było niemal niemożliwe. A jednak nie mógł zabrać jej do Nowego Orleanu, wampirzej stolicy świata, miasta grzechu. Znajduje się tam prawdopodobnie główna siedziba morderców. Zdusił jęk. - Masz rezydencję w Nowym Orleanie? - Nie bądź taki ponury. Skoro chcesz gdzieś jechać, odciągnąć stowarzyszenie od rodziny Savage'ów, jakie miejsce byłoby lepsze niż to, które uwzględniałam w swoich wcześniejszych planach? Nikt nie pomyśli, że nasza przeprowadzka jest dziwna albo podejrzana - wytknęła - bo miałam ją już w swoim terminarzu. Gregori spojrzał na Aidana i potrząsnął głową. - Widzisz w tym logikę? Nigdy nie była na French Quarter w Nowym Orleanie, ale nikt nie pomyśli że jej nagłe pojawienie się w domu w tamtym mieście jest dziwne. - Bardzo logiczne - zgodził się Aidan - widzę, że masz ręce pełne roboty, ale muszę wracać do Alexandrii. Najpierw jednak chętnie

odwiedziłbym z tobą reportera - jego twarz wyostrzyła się, a na ustach zagościł wyraz okrucieństwa - Pamiętam, jakie szkody wyrządziło stowarzyszenie naszym ludziom. - To nie jest twoja walka, Aidanie - powiedział Gregori - Nie będę narażał ciebie ani twojej ludzkiej rodziny na niebezpieczeństwo. Aidan pochylił głowę. - Czai się gdzieś na zewnątrz. Czuję, jak skrada się w okolicy posiadłości - była w nim chęć i potrzeba bitwy. Savannah wiedziała, że wynikała ona z naturalnego instynktu drapieżnika nieujarzmionego karpatiańskiego mężczyzny. - Idź już, Aidanie - powiedział Gregori stanowczo. - Miło było cię wreszcie poznać, Aidanie - dodała Savannah - Mam nadzieję, że wkrótce spotkam Alexandrię. Może spotkamy się wszyscy, kiedy usuniemy już z Gregorim niebezpieczeństwo ze strony tych ludzkich morderców. - Kiedy Gregori usunie niebezpieczeństwo - poprawił ją Gregori używając nieubłaganego, rozkazującego, nawet-nie-myśl-o-podważaniumojego-autorytetu tonu. Aidan ukłonił się na pożegnanie. Potem jego ciało zakołysało się, zaczęło migotać i w kalejdoskopie barw rozpłynęło się w nocnej bryzie przez otwarte okno. Savannah sięgnęła za siebie i wzięła rękę Gregoriego. - Nowy Orlean. Co o tym myślisz? Przez chwilę panowała cisza. - Jest tam niebezpiecznie - odparł ostrożnie. - To prawda, ale wszędzie gdzie pojedziemy będzie niebezpiecznie -

wytknęła mu rozsądnie - więc co za różnica, gdzie pojedziemy? Równie dobrze możemy się trochę zabawić. - Wolę góry - odpowiedział cicho, neutralnie. Uśmiechnęła się do niego swoim psotnym, niesfornym uśmiechem któremu nie mógł się oprzeć. - Kiedy stary pryk poślubia młodą laskę powinien zaczął orientować się w takich sprawach. Imprezowanie. Nocne życie. Kojarzysz coś, czy minęło za dużo czasu? - drażniła się z nim. Gregori chwycił jej włosy w dłoń i pociągnął. - Okaż trochę szacunku, bébé, albo będę musiał przełożyć cię przez kolano. - Zboczeniec - lekko, seksownie wzruszyła ramionami - Mam zamiar spróbować wszystkiego. Pochylił się i ją pocałował. Musiał ją pocałować, nie miał innego wyjścia. Kiedy tylko jego wargi spoczęły na jej ustach, znalazł się w opałach. Była niczym gorączka i światło, pikantna przyprawa i satyna, koronka i płomień świecy. A on był zgubiony. absolutnie, kompletnie zgubiony. Gregori szarpnął swoim ciałem żeby znaleźć się dalej od niej i zaklął w starożytnym języku. Oczy Savannah były zamglone, rozmarzone, a wargi wilgotne i rozchylone. Usta przybrały ten zmysłowy, tajemniczy uśmiech, którego nigdy nie mógł do końca rozgryźć. - Mam świetny pomysł, Gregori - powiedziała złośliwie - Polećmy komercyjnymi liniami. - Co? - gapił się na jej usta. Miała wspaniałe usta. Perfekcyjne usta. Seksowne usta. Mon Dieu, chciał tych ust.

- Czy komercyjne linie lotnicze nie brzmią zabawnie? Możemy wykupić lot w nocy, zmieszać się z ludźmi. Możemy nawet zmylić dziennikarza. - Nie ma szans, żeby pozbyć się dziennikarza. Jest nieustępliwy. I nie polecimy żadnymi komercyjnymi liniami. Nie będziemy o tym dyskutować. Jeżeli wybierzemy się do Nowego Orleanu, a wcale nie mówię że tak będzie, linie lotnicze odpadają. - Och, Gregori, tylko żartowałam. Oczywiście zrobimy tak jak chcesz dodała poważniej. Potrząsnął głową wściekły na siebie. Oczywiście, że tylko się drażniła. Nie był przyzwyczajony, żeby ktoś z nim żartował tak jak Savannah. Niesłychana kobieta. - Muszę wyjść i porozmawiać z Wadem Carterem. Natychmiast wstała, a jej niebieskie oczy rozszerzyły się w oczekiwaniu. - Powiedz tylko co mam robić. Bez problemu zmienię się w mgłę. Odkąd używam twojej krwi jestem silniejsza. Mogę cię osłaniać. W jego srebrnych oczach pojawiło się blade rozbawienie. - Mój Boże, Savannah. Brzmisz jak gliniarze z filmów. Nie, nie będziesz mnie osłaniać. Nie będziesz rozmawiać z Carterem. Zostaniesz bezpieczna tutaj, gdzie wiem że nikt cię nie dotknie. Czy wyraziłem się jasno, bébé? Nie opuścisz tego miejsca. - Ale Gregori - powiedziała miękko - Jestem teraz twoją partnerką. Powinnam ci pomagać. Jeśli upierasz się żeby stawić czoło temu Wade Carterowi, to muszę ci pomóc. Jestem twoją partnerką życiową. - Nie ma szans, żebym się na to zgodził. Możesz się mi sprzeciwiać, ale

zapewniam że tracisz na próżno energię - mówił spokojnie z kpiącą męską wyższością, która doprowadzała ją do ostateczności - Jestem twoim partnerem życiowym, chérie, i wydam każdy rozkaz który uznam za konieczny, by zapewnić ci bezpieczeństwo. Zaciśniętą pięścią uderzyła go w pierś. - Tak mnie wkurzasz, Gregori! Tak bardzo staram się przyzwyczaić do ciebie i twoich aroganckich rozkazów. Nawet nie zmieniłeś wyrazu twarzy! Zamiast walki mógłbyś równie dobrze rozmawiać o pogodzie. Podniósł brwi. - To nie jest walka, ma petite. Walka jest wtedy kiedy oboje jesteśmy wściekli i sprawdzamy czyja wola jest silniejsza. To bitwa. Czegoś takiego nie może być między nami. Kiedy na ciebie patrzę nie czuję złości, tylko potrzebę żeby o ciebie dbać i cię chronić. Jestem odpowiedzialny za twoje zdrowie i bezpieczeństwo, Savannah. Nie mam wyboru, muszę cię chronić nawet przed twoją własną głupotą. Nie ma szans, żebyś wygrała. Jestem tego pewien, więc nie ma powodu, żeby roztrząsać tą kwestię. Znowu go zaatakowała. Wyglądał na zaskoczonego, a potem złapał jej nadchodzącą pięść w dłoń i delikatnie rozprostował palce. Na środku ręki złożył bardzo ostrożny pocałunek. - Savannah, czy próbowałaś mnie uderzyć? - Uderzyłam cię i to dwa razy, ty szumowino. Nawet nie zauważyłeś pierwszego - była bardzo rozdrażniona. Z jakiegoś powodu sprawiało to, że miał chęć się uśmiechnąć. - Przepraszam, mon amour. Następnym razem obiecuję, że zauważę kiedy mnie zaatakujesz - twardy wyraz jego ust złagodniał w pozorowanym uśmiechu - Będę nawet udawać że mnie boli, jeśli sobie

tego życzysz. Niebieskie oczy zapłonęły. - Ha ha, bardzo zabawne, Gregori. Przestań być takim zarozumialcem. - Nie trzeba być zarozumiałym, żeby znać własne możliwości chérie. Staram się dbać o ciebie jak tylko mogę. Nie ułatwiasz mi tego. Podejmuję złe decyzje tylko po to, żeby zobaczyć uśmiech na twojej twarzy - wyznał niechętnie. Savannah położyła głowę na jego klatce piersiowej. - Wybacz, że sprawiam ci tyle kłopotu, Gregori - nie była pewna, czy jest do końca szczera. Raczej lubiła go drażnić - Po prostu chcę, żebyśmy byli partnerami. W ten sposób wyobrażałam sobie relacje z moim partnerem życiowym. Nie chcę być jakąś kretynką bez własnego zdania, chronioną przez prawdziwym światem i traktowaną jako klacz rozpłodowa która ma się przysłużyć rasie Karpatian. Chcę być najlepszą przyjaciółką i zaufaną osobą mojego partnera. Czy to tak źle? - błagała go o zrozumienie - Są ludźmi. Damy im radę - powiedziała z większą pewnością niż czuła. Musiał istnieć jakiś powód dla którego Gregori tak się niepokoił. Mimo to była zdecydowana, żeby z nim iść, żeby dzielić każdy aspekt jego życia. Wiedziała, że polowanie zawsze będzie stanowiło dużą część jego egzystencji. Otoczył ją ramieniem i przyciągnął bliżej, a dłońmi głaskał jej włosy. - Przez wieki ludzie byli w stanie zabić wielu z naszego gatunku. Owszem, mamy wielką moc, ale nie jesteśmy niezwyciężeni. Nie chcę żeby ci ludzie cię dotknęli. Sprawdzę myśli Wade'a Cartera i jego przyjaciół, dowiem się jakimi dowodami dysponują i kto jest w niebezpieczeństwie. Potem porozmawiamy o tym, gdzie pojedziemy i na

ile pozwolę ci się włączyć w całą sprawę. Wzdrygnęła się zauważalnie na słowo "pozwolę", i poczuł, że chciałby je cofnąć. Zaborczo zacieśnił uścisk i wycisnął krótki twardy pocałunek na środku jej głowy. - Cokolwiek się stanie masz zostać w obrębie tych ścian, Savannah. Przywarła do niego na chwilę. - Nie pozwól żeby ci się coś stało, Gregori. Inaczej będę na ciebie bardzo zła. Na jego wargi wypłynął lekki uśmiech, nie dosięgnął jednak jego bladych oczu. Zostanę w twoim umyśle, chérie i będziesz wiedzieć, że wszystko w porządku - zawahał się na moment - Mogą nie spodobać ci się moje metody. To było ostrzeżenie. W głębi jego srebrnych oczu tkwił cień, którego nie próbował przed nią ukryć. Podniosła brodę. - Mogę zachowywać się jak dziecko, Gregori, ale nim nie jestem. Wiem, że najważniejsza jest ochrona naszej rasy i tak powinno być. Wiem że musisz użyć wszelkich środków, aby ją zapewnić. - Mam nadzieję, że wiesz, Savannah. Mam nadzieję, że jesteś gotowa aby poznać, jak naprawdę wygląda moje życie. Nie mam wyboru, muszę chronić naszych ludzi. Nie zawsze w miły bądź czysty sposób. - mówił chrapliwie, a jego piękny głos hipnotyzował. Nagle zrobił krok w tył, ale nadal więziła jego dłoń w drobnych palcach. - Zostaniesz w środku, ma petite. Nałożę zaklęcia ochronne. Nie próbuj ze mną walczyć. Potarła zewnętrzną częścią jego ręki o swój policzek.

- Zrobię to, o co prosisz. Stanowczo złapał jej brodę, uniósł twarz do góry i położył swoje usta na jej wargach. Natychmiast zaczęły między nimi przeskakiwać iskry. Spowiła ich żarząca, biała gorączka. Potem Gregori ją od siebie oderwał i po prostu zniknął. Pokonywał przestrzeń niezauważony, z łatwością zrodzoną z długiej praktyki, jak lekki wiatr pomiędzy drzewami. Wade Carter usiłował przedostać się przez zachodni mur. Czatowały pod nim trzy wilki, a ich zęby lśniły w zapadającym mroku. Spodnie Cartera zahaczyły o kamienną skałkę, czyniąc z niego więźnia. Unosząc się na wietrze Gregori zadrżał bezpostaciowo, a potem przybrał swój zwykły kształt kilka stóp od dziennikarza. Carter odetchnął gwałtownie. - Mój Boże, naprawdę jesteś wampirem. Wiedziałem! Wiedziałem, że mam rację. Gregori mógł wyczuć podniecenie i strach mężczyzny. Z leniwą, swobodną gracją usadowił się na murze za Carterem. - Powiedziałem ci, że wkrótce się spotkamy. Zawsze dotrzymuję obietnic - odpowiedział miękko. Głos zdawał się przenikać przez umysł dziennikarza. Wade potarł pulsujące skronie. Nigdy nie był tak przerażony, tak podekscytowany. Tuż za nim siedział prawdziwy potwór. Dla pewności pogmerał w kieszeni i znalazł pistolet odurzający. - Dlaczego zdecydowałeś się mi pokazać? - usiłował powstrzymać drżenie głosu. Gregori się do niego uśmiechnął uśmiechem bez humoru, zawierającym przebłysk groźby. Zimne srebrne oczy ani drgnęły, tak jak u

wielkiego dzikiego kota. Carter poczuł się wytrącony z równowagi. - Niepokoiłeś moją żonę - odparł łagodnie Gregori. Miał piękny, hipnotyzujący głos. Carter pokręcił głową, żeby strząsnąć ogarniającą go ociężałość umysłu. - Naprawdę sądzisz że jesteś tak potężny, żeby zabicie mnie uszło ci na sucho? Mięśnie Gregoriego napięły się, dając świadectwo jego ogromnej siły. - Naprawdę sądzisz, że nie jestem? - Nie zmierzyłbym się z tobą bez wsparcia. Nie jestem sam - pochwalił się Carter. Szamotał się, żeby wyjąć zakończony igłą pistolecik z kieszeni, w której utknął. - Nie ma tu nikogo innego, panie Carter - poprawił Gregori - tylko nas dwoje. Pomyślałem, że może zajrzę do wnętrza twojej głowy. Jego głos opadł o oktawę, stał się miękki i przekonujący, niemożliwy do odparxia. Na czole Cartera pojawił się pot. - Nie pozwolę ci - naprostował, ale pochylił się do przodu aby spojrzeć w jego płynne, srebrne oczy. Powinien być chroniony przed atakiem umysłu! Każdy członek stowarzyszenia posiadał taką ochronę. Głosy wampirów nie mogły na nich wpłynąć, a oczy nie mogły wprowadzić w trans. Nikt nie mógł czytać im w myślach ani zmieniać ich wspomnień. Wszyscy poddali się rozległej hipnozie aby oprzeć się takiej potworności. Opracowywali tą metodę ponad trzydzieści lat. Naukowcy, dobrzy naukowcy, którym dostarczano wampirzej krwi na której mogli pracować. Gregori przedarł się przez zaskakująco silną barierę, by zbadać jego

umysł. Mógł dojrzeć ostateczne wyniki badań stowarzyszenia, ich chęć żeby znaleźć nowy okaz. Zdobyli krew od kilku ofiar, które torturowali i okaleczyli trzydzieści lat wcześniej. Gregori ostro odetchnął. Mieli narkotyk, który czynił ich ofiarę bezwolną, dlatego mogli więzić każdego kogo uważali za wampira, swobodnie go badać i analizować. Stowarzyszenie było większe, niż sądziła jego rasa. Uwolnił umysł dziennikarza, celowo uświadamiając mu fakt, że wyciągnął od niego informacje. Carter wulgarnie zaklął i wyjął pistolet. Igła przebiła skórę tuż nad sercem Gregoriego. Czuł jak się wdziera, jak uwalnia truciznę wprost do jego krwi. Gregori! W jego umyśle rozbrzmiewał zaniepokojony okrzyk Savannah. Pozwól mi do ciebie przyjść. Usiłowała uwolnić się z niewidocznych ścian które wokół niej postawił, walczyła z zaklęciami obronnymi. Spokojnie, ma petite. Czy sądzisz, że nie celowo pozwoliłem temu imbecylowi wstrzyknąć mi truciznę? Jestem uzdrowicielem naszych ludzi. Jeśli mają coś co może nas zranić, muszę znaleźć antidotum. Savannah napierała na niewidzialną barierę, aby dostać się do Gregoriego. Czuła jak w jej oczach wzbierają się łzy. Potworny strach wynikający z własnej bezsilności niemal ją przytłoczył. Trucizna była bolesna, rozpełzała się po organizmie Gregoriego i paraliżowała go. Atakowały go skurcze i pocił się, mięśnie zaciskały się i blokowały. Czuła to razem z nim i była wściekła, bo nie mogła się do niego dostać, pomóc mu, chociaż miała do tego prawo. Gregori pozostał spokojny i niewzruszony jak nigdy, badając skład chemiczny mieszanki, zainteresowany jak żaden naukowiec. Nie poświęcał uwagi zadowolonemu

reporterowi. Prowadził poszukiwania w swoim własnym ciele, płynął z własną krwią, aby śledzić drogę rozchodzącej się trucizny. Carter niemal podskakiwał. Gdyby nie siedział tak niewygodnie, pewnie by to robił. Oczywiście nie miał pojęcia jak zaciągnie tak potężnego mężczyznę do samochodu i zawiezie go do laboratorium. Będzie musiał zadzwonić po pomoc. Ale oprócz tego wszystko okazało się bardzo łatwe. Technicy z laboratorium mieli rację. Trucizna była wspaniała! Wszystkie lata poszukiwań wreszcie się opłaciły. I to on zbierze całą chwalę! Szturchnął Gregoriego nożem w klatkę piersiową i pojawiła się plama krwi. - Teraz nie jesteś taki twardy, wampirze - przechwałał się - W ogóle nie robisz na mnie wrażenia. Czujesz się trochę chory? - roześmiał się miękko – Słyszałem, że im starszy wampir tym większa wrażliwość na ból znowu go dźgnął, tnąc ku dołowi, tak że utworzył podłużną ranę - Mam nadzieję że to prawda. Mam nadzieję że kiedy technicy się do ciebie dobiorą, będziesz bardzo długo umierał. Pamiętaj kto w tym czasie będzie się zabawiał z twoją Savannah. Mam plany odnośnie tej małej dziwki. Nachylił się, żeby zrównać się z częściowo zamkniętymi oczami Gregoriego. - To nic osobistego, rozumiesz. Wszystko to robię w imię nauki. Savannah naparła na niewidzialną ścianę z nową siłą karmioną przez wściekłość na reportera który dręczył Gregoriego i sprawiał mu ból. Konstrukcja nawet nie drgnęła. Cokolwiek stworzył Gregori żeby ją zatrzymać, było silniejsze niż myślała. Waliła, aż zaczęły jej krwawić pięści, a łzy spływały po twarzy. Mogła czuć każdą ranę, każde nacięcie,

które spowodował dziennikarz. Mogła usłyszeć jego drwiny i groźby. Błagała swojego życiowego partnera, aby mogła do niego przyjść, ale odpowiadała jej cisza. Żadna z tych spraw nie miała wpływu na Gregoriego. Czuł ból, ale zwyczajnie odłożył go na bok podczas oględzin własnego ciała. Trucizna była mętna, powoli i boleśnie rozprzestrzeniała się o jego systemie. Zaczął rozkładać chemikalia i je analizować, żeby jego ludzie mogli wymyślić jakieś antidotum. Większość z jego rodzaju nigdy nie mogłaby uczynić tego co on. Ale on był uzdrowicielem, miał wiedzę o ziołach, substancjach chemicznych, truciznach naturalnych i tych stworzonych przez człowieka. Ta mieszanina była interesująca - działała szybko i była niebezpieczna. Jako bazy użyli krwi, którą odebrali swoim ofiarom. W kilka krótkich minut ból przeszedł od tępego cierpienia do agonii, wystarczającej żeby unieruchomić wszystkich z wyjątkiem pradawnych i najlepszych uzdrowicieli. Kiedy rozpoznał już składniki mieszanki, wysłał wiadomość do Aidana Savage'a. Łowca uczył się od niego sztuki uzdrawiania i mógł wykorzystać tą informację. Rozpoczął leczenie własnego ciała, rozkładając każdą substancję chemiczną do jej naturalnej i odrębnej formy i pozbywając się jej lub ją absorbując. Kiedy zakończył ten proces, zaczął zwracać uwagę na otoczenie. Uświadomił sobie że reporter dźgnął go i pociął nożem, pewnie po to by go osłabić w wyniku utraty krwi. Krwawił z kilku różnych ran. Czuł jak go pieką, kiedy wiatr rozwiewał jego poszarpane ubranie. Blade oczy spoczęły na twarzy reportera. - Skończyłeś, Carter, czy chcesz spróbować czegoś jeszcze zanim odeślę cię do twojego laboratorium? - zapytał bardzo łagodnie.

Mężczyzna złapał oddech uświadamiając sobie, że narkotyk przestał działać na wampira. Dziko dźgnął Gregoriego w serce. Nóż zatrzymał się nagle w powietrzu, jakby został złapany przez kogoś o niewiarygodnej sile. Powoli, nieubłaganie ostrze zwróciło się w kierunku gardła Cartera. - Nie, proszę, nie. Nie rób tego. Mogę ci tyle powiedzieć. Nie rób tego. Uczyń mnie takim jak ty! Mogę ci służyć - błagał Wade Carter, podczas gdy nóż zbliżał się powoli do żył na jego szyi. Nagle nóż uderzył nieszkodliwie w ziemię pod nimi. Wade natychmiast usiłował odzyskać pistolet odurzający. Ale jego ręka wydłużyła się w ohydny, pokryty łuskami twór, który zaczął go oplatać. Gregori obserwował go nieporuszonymi srebrnymi oczami. Oczami śmierci. - To jest mój świat, Carter, moje królestwo. Wkroczyłeś w niego i celowo mnie wyzwałeś. Próbowałeś zranić to, co moje. Nie mogę na to pozwolić - pochylił ciemną głowę, a jego nieruchome oczy trzymały drugiego mężczyznę w niewoli, jak więźnia. - I zrozum jedno, Carter - to jest bardzo osobiste. Z łatwością cisnął mężczyzną o ziemię, nie zwracając uwagi że spadek był niebezpiecznie duży. Wąż owinął się wokół ciała dziennikarza skutecznie go wiążąc i uniemożliwiając ruch. Gregori zeskoczył na ziemię, szarpnął za koszulę człowieka i przeciągnął go po ziemi e kierunku jego samochodu. - Myślę, że powinniśmy złożyć małą wizytę temu laboratorium, nie sądzi pan, panie Carter? Wydawałeś się pragnąć mojej obecności, więc nie mogę zawieść ciebie ani twoich przyjaciół. Nie, Gregori, błagała Savannah, wynośmy się stąd. Zostaw go i jedźmy.

Zerwij połączenie, bébé, rozkazał i wycofał się, oddalając swój umysł od jej umysłu. Savannah czuła jego nieugięte postanowienie. Postanowił że zniszczy laboratorium, wszystkie składnik narkotyku którego użyli i dane na jego temat. Miał też zamiar zniszczyć każdego kto miał jakiś związek ze stowarzyszeniem. Nie znajdowała w nim ani ułamka gniewu, który sama czuła. Żadnej potrzeby zemsty. Był chłodny i bezwzględny - maszyna wykonująca straszliwe zadanie ze względu na dobro ich rasy. Gregori odłożył na bok emocje i stał się bezimiennym robotem nastawionym na zniszczenie. Był niezachwiany, nieugięty. Nic nie mogło go powstrzymać. Uwięziona w ochronnym sześcianie Savannah ześlizgnęła się na podłogę i podciągnęła kolana. To było jego życie. Taki właśnie był, taki stał się przez długie wieki. Ciemny anioł śmierci, który ogłosił wojnę w imieniu swojej rasy. Gregori, Mroczny. Uważała go za potwora, który nie ma sobie równych. Zakryła twarz dłońmi. Nie było sposobu aby go powstrzymać. Żadnego sposobu. Mikhail, jej własny ojciec, książę ich ludzi, jedyny który posiadał lojalność Gregoriego, nie mógł go powstrzymać przed tym, co uważał za konieczne. Zagryzła dolną wargę. Dzierżył tak wielką władzę. Nikt inny nie mógł by rozłożyć śmiertelnej trucizny w swoim krwiobiegu. Nikt inny nie zastawiłby pułapki przy użyciu własnego ciała, tak jak Gregori. Znała cenę, jaką zapłacił. Dzieliła intymność jego umysłu tak samo jak ciała. Naprawdę potrafił wyłączyć emocje, zmienić się w bezuczuciową maszynę, aby zrobić rzeczy potrzebne by chronić ich lud. Ale wewnątrz, głęboko w duszy uważał siebie za potwora bez szans na odkupienie.

Czyny jakie popełniał, aby chronić ich rasę żądały ogromnych części jego duszy.

Rozdział dziewiąty Noc była ciemna i bezksiężycowa. Chmury zakryły gwiazdy i dodały wieczorowi atmosfery tajemniczości i grozy. Samochód zatrzymał się przed czymś, co wyglądało jak opuszczony magazyn nad zatoką. W dokach nie było nikogo. Woda wyglądała na mętną, prawie oleistą. Gregori wysiadł z auta i wsłuchiwał się w fale uderzające o molo. Zbadał otoczenie z łatwością nabytą przez wieloletnią praktykę. W środku dużego budynku trzech mężczyzn rozmawiało cicho. Gregori skinął ręką na reportera i Wade Carter osunął się z powrotem za kierownicę samochodu. Jego oczy były szkliste. Zawiał wiatr, a ułożone w kupkę liście i gałązki zawirowały razem w dziwacznym tańcu, w miejscu gdzie przed chwilą stało solidne ciało Gregoriego. Następnie noc ponownie umilkła. Tak nienaturalnie. Gregori wszedł do budynku przez szparę w pożółkłym w oknie. Wsunął się do pokoju i utorował sobie drogę przez zbiorowisko palników i zlewek laboratoryjnych wypełnionych różnymi substancjami chemicznymi. Po drugiej stronie pokoju stały trzy stoły. Stalowe śruby przytwierdzały do

nich kajdany na nadgarstki i kostki. Znajdowały się tam trzy stoły do przeprowadzania sekcji, na których „naukowcy” stowarzyszenia mogli spokojnie wykonywać eksperymenty na swoich ofiarach. Jeden ze stołów był opryskany zakrzepłymi plamami krwi. Gregori uniósł się nad nim w celu zbadania jej składu. Ku jego uldze, nie była to krew nikogo z jego ludu. W kącie magazynu stał szereg imponujących komputerów, najnowocześniejszego sprzętu i rząd szafek na dokumenty. Trzy biurka tworzyły luźny półokrąg zamkniętej przestrzeni. Trzech mężczyzn grało w pokera. Było oczywiste, że czekają jeszcze na kogoś. Gregori przefrunął nad stołem. Jak zimny wiatr rozwiał karty graczy we wszystkich kierunkach. Mężczyźni zanurkowali po fruwające karty, rozglądając się dookoła za źródłem nieoczekiwanego zakłócenia spokoju. Z niepokojem spoglądali na siebie, a następnie wędrowali wzrokiem po wielkim magazynie. Gregori zawezwał Wade’a Cartera do drzwi. Reporter popchnął je, otworzył i wszedł do środka, poruszając się chodem przypominającym spacer zombie. Jak ludzka marionetka wampira reporter stawiał ciężkie, nieśpieszne kroki, głowę schylił w dół, stawiając jedną nogę za drugą. Szarpnął się zatrzymując przed stołem do gry w karty, dokładnie tak, jak by to zrobiła marionetka. Kukiełka na sznurkach. - Więc gdzie on jest, Wade? - zażądał odpowiedzi najwyższy z mężczyzn, w białym fartuchu. – Lepiej żebyś miał coś na tyle ważnego, by wyciągnąć Morrison z jego przyjęcia dziś wieczoremi. To było nie byle co – zbierał środki na swoją ulubioną działalność dobroczynną. Reszta mężczyzn się zaśmiała. - Taa… , na nas. - dodał ciemnowłosy technik.

- Cholera, Wade, miałem nadzieję, że przyprowadzisz nam kobietę. Jestem dziś wieczorem w nastroju do zabawy. Mężczyzna wulgarnie chwycił się za genitalia. - Czekam z niecierpliwością, żeby położyć swoje ręce na tej czarodziejce, którą uważasz za wampira. Ona jest gorąca, naprawdę gorąca. Człowiek w białym kitlu spojrzał na dziennikarza. - Więc gdzie jest ten wampir? - Tuż za tobą, - odpowiedział Gregori cicho, delikatnie. Mężczyźni odwrócili się, a zarys jego sylwetki zamigotał. Najpierw wyglądał jak człowiek, solidny i rzeczywisty. Następnie, wykrzywiając się i trzaskając, jego kości i ścięgna pękały, a twarz wydłużyła się w pysk. Kły wypełniły jego głodne szczęki. Mięśnie i futro zafalowało i bestia rzucił się naprzód, wprost do gardła ubranego na biało człowieka. Mężczyzna krzyknął, ale nie miał żadnych szans, żeby uciec zanim czarny wilk skoczył na niego, rozrywając mu gardło. Szkarłatne plamy krwi spływały falami po pokoju, jak jaskrawy łuk fontanny. Pozostali dwaj mężczyźni stali przerażeni, w bezruchu, nie mogąc oderwać wzroku od otwartej, ziejącej rany, która była kiedyś gardłem. Następnie, podrywając się do działania na widok gęstej, czerwonej rzeki krwi, odwrócili się jak jeden mąż i pobiegli w kierunku drzwi. Wilk skoczył. Z łatwością pokonał dystans i powalił na ziemię ciemnowłosego technika. Pazury zagłębiły się w miękki brzuch, zanurzając się w jelitach, ale brutalny pysk wiercił złośliwie jeszcze niżej, z rozmysłem rozpruwając swoją ofiarę. Trysnęła krew, wybuchając jak wulkan. Mężczyzna zawył straszliwie, puszczając swoją męskość i łapiąc

się kurczowo za brzuch w spóźnionej próbie ratowania swego życia. Ostatnia ofiara dotarła aż do drzwi, kiedy wilk skoczył jej na plecy. Jedno szybkie kłapnięcie potężnej szczęki i jej kark został złamany. Wilk cofnął się i zrobił przegląd martwych i umierających. Potem potruchtał do rzędu terminali komputerowych i powoli odzyskał swój własny kształt. Głod Gregoriego był żywą istotą, wypełniając go pragnieniem. Miał w sobie mroczny przymus zabijania. Jako zwierzę czy człowiek, to nie miało znaczenia. Taka była jego natura, jego przeznaczenie. Ale zwalczył głód, nawet mimo zapachu krwi unoszącego się wokół niebo. Komputery musiały zostać zniszczone. Każdy dysk. Każdy dokument. Gregori zebrał się w sobie i zaczął gromadzić energię potrzebną do wysłania impulsu elektrycznego w kierunku tych urządzeń. Komputery wybuchły, rozsadzając swoje obudowy, topiąc się na biurkach, na których stały. Tuż za Gregorim roztrzaskiwały się zlewki laboratoryjne, rozlewając swoją zawartość na podłogę. Płomienie zaczęły zachłannie lizać suche drewno. Machnął ręką, a szafy z dokumentami przwróciły się. Papiery, jakie z siebie wypluły, podsyciły ogień, aż zatańczył wysoko i rozniósł się po całym pomieszczeniu. Wade Carter stał nieruchomo przy stole do gry w karty. Zdawał się nie zauważać swoich poległych kompanów, ani ognia szybko pochłaniającego zawartość magazynu. Gregori upewnił się, że zniszczył wszystko w laboratorium, zanim przeniósł swoją uwagę na reportera. Gęsty dym kłębił się wokół nich, gdy złapał tego człowieka i przyciągnął blisko do siebie. Głód rozchodził się po jego ciele i dręczył go, stając się żyjącą i oddychającą istotą. Gregori

schylił ciemną głowę i odnalazł puls na szyi Cartera. - Próbowałeś skazać moją rasę na śmierć, celowo usiłowałeś sprowadzić moją towarzyszkę życia do tego przerażającego miejsca. Za to, i wszystkie pozostałe zbrodnie przeciwko mojemu ludowi, skazuję cię na karę śmierci. Mruczał słowa rytuału, kiedy jego zęby przebiły skórę i zatopiły się głęboko w tętnicy reportera. Gorąca krew rozlewała się po jego skurczonych komórkach. Jego głodne ciało, jego energia i siła wycieńczone wielkim wysiłkiem i zwalczaniem trucizny, z radością przyjęły ciemny, życiodajny płyn. Pił żarłocznie, nienasycenie. Jego ofiara pozostał nieruchoma w jego rękach, podczas gdy wysysał z niej życie. Gregori, przestań! - błagała Savanna. - Nie możesz tak po prostu odebrać mu życia. Proszę, powstrzymaj się ze względu na mnie. Gregori warknął. Jego srebrne oczy jarzyły się na czerwono, odbijając płomienie pożaru. Niechętnie podniósł głowę, patrząc bezmyślnie jak krew tryska z rany Cartera i mężczyzny osuwa się na ziemię. Puścił koszulę Cartera, a jego wzrok nadal przykuwała równomierna struga krwi, rozlewająca się na podłogę magazynu. Wróć ze mną do domu. Wydostańmy się z tego strasznego miejsca. Mógł usłyszeć odległe wycie syren, szum gromadzącego się tłumu. Mimo to pozostał, aby się upewnić, że ostatnia iskierka życia opuściła każde z ciał pozostałych w laboratorium. Miał teraz nazwisko, miejsce do rozpoczęcia polowania. Morrison. Ktoś, kto może zbierać fundusze. Ktoś, bywa w towarzystwie.

Gregori! Wracaj teraz ze mną do domu. Savanna nalegała. Słyszał strach w jej głosie. Od urodzenia uczono ją, że tylko wampir może zabijać w akcie pożywiania się. Przerażała ją myśl, że Gregori może złamać tą świętą zasadę. Że czynił tak już w przeszłości. Więcej niż jeden raz. Twój potwór powrócił, odesłał jej odpowiedź beznamiętnym głosem, jakiego prawie zawsze używał. Zamienił się w dym, ciemny wirujący wiatr, który wiał przez płonące laboratorium i pośpieszył na otwarte powietrze. Pozwolił sobie wznieść się do góry, obserwując, jak ludzie na ziemi biegają dookoła podłączając ze sobą węże stażackie. Długa limuzyna podjechała i zaparkowała w niewielkiej odległości od magazynu. Tylnia szyba opuściła się do połowy, ale pasażer pozostał wewnątrz auta. Morrison. Gregori poszybował wyżej. Wracał do Savanny, by pokazać jej jego prawdziwe ja, a nie oszustwo w które pozwolił jej wierzyć. Czyżby ona naprawdę wierzyła, że po wiekach polowania, wydany mrocznej sprawiedliwości na tyle niekończących się lat, mógł jeszcze odczuwać jakieś emocje kiedy zabijał? Wyrzuty sumienia? Zemstę? Miłosierdzie? Nie czuł nic i nigdy nie będzie odczuwał. To była po prostu praca, taka którą dobrze wykonywał, bez dumy czy strachu. Nie chciał zobaczyć w jej oczach lęku. Potępienia. Ale nie mógł udawać przez całą wieczność. Musiała go poznać jako brutalnego potwora, jakim był. Jej potwora. Musiała zrozumieć, że jest o wiele bardziej niebezpieczny niż sądziła, że byłoby z jej strony nierozsądnie robić pewne. Nie chciał jednak raz jeszcze zobaczyć strachu w jej oczach. Wzdychając delikatnie rozpoczął swoją podróż w kierunku gór. Podróżował powoli, dym na wietrze, rozpraszając się równomiernie w

powietrzu przez które się przemieszczał tak, żeby nie ostrzec wampirów o swojej obecności. Czuł na barkach ciężar swojego wieku, zabójstw, krwi plamiącej jego ręce. Savanna spojrzy na niego i wreszcie zobaczy swój straszny los. Kiedy dotarł na miejsce machnięciem ręki usunął zabezpieczenia, uwalniając Savannę z jej niewidzialnego więzienia. Siedziała na podłodze. Kolana podciągnęła do klatki piersiowej, a na ich wierzchołku spoczywał jej podbródek. Jej duże niebieskie oczy skupiły się na strumieniu dymu, jaki zbliżał się do niej. Gregori u jej stóp przybrał własny kształt. Jego wysokie, męskie ciała zbliżyło się ku niej. Powoli podniosła się na nogi, a jej ogromne oczy nigdy nie spuściły z pola widzenia jego twarzy. To Savanna podeszła do niego te dzielące ich kilka cali, to ona otoczyła go w pasie swoimi smukłymi ramionami. Położyła głowę na jego piersi, tuż nad miejscem gdzie równo biło jego serce. - Tak się o ciebie bałam, Gregori. W głosie miała łzy, które wyżłobiły ślady na jej twarzy. - Nigdy nie zostawiaj mnie tak samej. Wolę być razem z tobą, nawet jeśli jestem narażona na niebezpieczeństwo. Jej dłonie poruszały się po jego ciele, wśliznęły się pod jego koszulę, badając jego skórę, aby się upewnić że nie jest ranny. - Czułam, jak ogromny był twój ból. Jak trucizna, którą ci podano czyniła spustoszenia w twoim organiźmie. Jej dłoń dotknęła jego gardła. Pogłaskała jego gęste włosy. Dotykała go wszędzie. Musiała go dotknąć. Nie mogła się powstrzymać. Znalazła każdą otwartą ranę, jaką zadał mu nóż Cartera. Wciągnęła oddech i spuściła głowę, żeby leczniczą śliną delikatnie załagodzić każde rozcięcie.

Gregori złapał obie jej ręce i odsunął ją od siebie o kilkanaście centymetrów. - Spójrz na mnie, ma chérie. Naprawdę na mnie popatrz. Zobacz, kim jestem. – lekko nią potrząsnął. – Naprawdę na mnie spojrzyj, Savanno. Jej błękitno-fioletowe oczy odnalazły jego blade. - Jak myślisz, kogo widzę, mój partnerze? Nie jesteś potworem, którym cię nazwałam. Ani potworem, którym ty się nazwałeś. Jesteś wielkim Karpatianinem, wielkim uzdrowicielem. Jesteś moją drugą połową. – jej oczy przesłały mu szybkie spojrzenie. – Nie myśl sobie, że uciekniesz stąd z tą ciągnącą się za tobą bezsensowną sprawą, a mnie zostawisz bym czekała uwięziona w tych czterech ścianach. Nigdy więcej. Mówię serio, Gregori. Od tej chwili, zawsze idę z tobą. Chwycił garść jej włosów i ścisnął mocno z tyłu głowy. Przyciągnął ją bliżej. - Nie w niebezpieczeństwo. Nigdy. Spuścił głowę, odnalazł jej usta i żądając tego, co należało do niego. Serce rozrywało mu pierś. Jej oczy były takie czyste – zacienione może zmartwieniem – ale wolne od strachu. Przytrzymał jej głowę absolutnie nieruchomo, podczas gdy jego usta poruszały się na jej wargach, smakując jej słodycz i stawiając swoje żądania. Savanna niczego nie powstrzymywała, akceptując jego dominację, oddając mu pocałunek z tym samym głodem, jaki on jej przykazywał. Wziął ją w ramiona, zgniatając jej ciało w uścisku. - Nigdy, Savanno. Nigdy nie pozwolę, abyś znalazła się w niebezpieczeństwie. - A jak myślisz, co ja czuję w stosunku do ciebie? – zażądała odpowiedzi.

- Wejrzyj w mój umysł, zobacz przez co musiałam przejść, kiedy ty walczyłeś z trucizną. Delikatnie palcami dotknęła jego ran. - Kiedy ci to robił. - Trucizna mogłaby cię zniszczyć, Savanno, gdyby ci ją wstrzyknięto. Przekazałem składniki toksyny Aidanowi. On zapewni, aby ludzie w naszej ojczyźnie byli świadomi tego nowego niebezpieczeństwa. Możemy opracować antidotum na podstawie tego, czego dowidzieliśmy się do tej pory. Jego ręce poruszały się w górę i dół jej pleców, przez biodrach, chwytając jej jędrny tyłeczek i przyciągnęły ją bliżej do siebie. Jego ciało było obolałe i nabrzmiałe, a pieszczoty jej rąk tylko jeszcze bardziej go rozpalały. - Gregori mimo wszystkiego, co wiesz, to mogło się dla ciebie okazać śmiertelne. – powiedziała. – Nie miałeś pojęcia, co było w tej truciźnie. Pociągnęła go za ubranie, rozdzierając koszulę żeby dostać się do jego klatki piersiowej, kontrolując każdy centymetr jego ciała, badając jego skórę, niebezpieczne rany zadane mu przez Cartera. - Jestem uzdrowicielem, Savanno. Potrafię zneutralizować truciznę. Jej dłonie go rozpalały, rozlewając ogień po jego ciele. W pożądaniu rozsunęła jego spodnie, a jej dłoń prześliznęła się po jego ciężkiej pełni. Bestia w jego naturze, już tak bliska wypłynięcia na powierzchnię, zerwała się na wolność. To ona położyła ją na podłodze, zrywając z niej ubranietak jak sam chciał uczynić. To ta szalejąca w nim bestia przyparła Savannę do ziemi, jednym kolanem wdzierając się twardo między jej nogi, aby uzyskać dostęp do jej ciała. Ale to srebrne oczy Gregoriego schwytały i

przytrzymały jej spojrzenie. To Gregori złapał delikatnie jej biodra w swoje ręce i to on sprawdził jej gotowość zagłębiając w nią swoje palce. - Jesteś moja Savanno. Tylko moja. – powiedział cicho wyrzucając biodra do przodu i wypełniając ją. Chciał jej powiedzieć, że ją kocha, ale nie mógł wyksztusić ani słowa. Pozwolił więc, żeby przemówiło za niego jego ciało. Raz za razem zatapiał się głęboko w jej ciele. Twardo i szybko. Wolno i czule. Nie śpieszył się, pragnąc, by trwało to całą wieczność. Ukrył przed nią swoją twarz, tak by nie mogła zobaczyć nieoczekiwanej wilgoci w jego oczach. Jej ciało zostało stworzone dla niego. Ciasne. Gorące. Jedwabiste. Jej skóra była atłasowo gładka, jej usta głodne. Chciał, aby przegnała długie, niekończące się stulecia i pustkę. Pragnął, żeby wypełniła tę beznamiętną pustkę w jego duszy. To czarne puste miejsce, całkiem ponure i bez nadziei. I ona to uczyniła. Jakoś jej się to udało poprzez cud jej całkowitej, bezwarunkowej akceptacji. Oddawała się chętnie, bez zastrzeżeń, przyjmując jego dominację, jego ciało biorące ją w swoje posiadanie. Raz po raz wyczuwał przebiegające przez jej ciało fale przyjemności. Białe, gorące, aksamitne wnętrze, ściśle na nim zaciśnięte, ostatecznie doprowadziło go poza krawędź spełnienia. Wraz z nią wzbił się w przestworza. Chwyciła go mocno. Jej paznokcie zatopiły się w jego plecach, a usta przycisnęła do jego ramienia. Jej cichy krzyk zaspokojenia został stłumiony przez twarde mięśnie jego klatki piersiowej. Gregori trzymał ją mocno, niemal ją zgniatając. Nadal nie mógł uwierzyć, że Savanna jest z nim naprawdę. Nie mógł uwierzyć, że ona mogłaby go

zaakceptować. Zbyt wiele razy zabijał, łamał prawa ich ludu. Nie czuł skruchy. W ogóle nic nie czuł. Ona była taka współczująca. Tak młoda. Tak pełna piękna i życia. Ukrył swoją twarz zatapiając ją w jej szyi. - Musisz się posilić, bébé – przypomniał jej obojętnym głosem. Jej żołądek szarpnął się gwałtownie. Była z nim, w jego umyśle, kiedy karmił się krwią reportera. Krew była koniecznością, akceptowała to. Zaakceptowała nawet to, że Wade Carter musiał umrzeć dla zachowania ich rasy. Ale nie chciała jego krwi. Językiem ostrożnie dotknęła swojej dolnej wargi, serce mocno waliło jej w piersiach. Poruszyła się ostrożnie i od razu poczuła twardość wyłożonej marmurem podłogi. Nie zauważyła tego wcześniej. Prawdę mówiąc, twardość podłogi wzmocniła doznania ich kochania się, pozwalając Gregoriemu wbijać się głęboko w jej ciało. Teraz czuła się posiniaczona i poraniona, bolały ja biodra. - Tu jest niewygodnie. – zaryzykowała uwagę. Podniósł się jednym płynnym ruchem i pociągnął ją ze sobę, kołysząc ją w swych ramionach. - Przepraszam, ma petite. Powinienem bardziej na ciebie uważać. Delikatnie dotknęła jego szczęki swymi palcami. - Obiecaj mi, że już nigdy więcej mnie nie opuścisz w taki sposób. Następnym razem pozwól mi iść ze sobą. Jej oczy były wymowne, tak błagające, że musiał odwrócić wzrok. - Nie proś mnie o coś, czego nie mogę ci dać. Dałbym ci księżyć, gdybyś o to poprosiła, chérie, ale nie mogę pozwolić, byś wystawiała się na niebezpieczeństwo. Z żadnego powodu. Nawet żeby mi pomóc. Jej smukłe ramiona owinęły się wokół jego szyi. Jej ciało było w niego

mocno wciśnięte. - Nie wiem, czy uda mi się przeżyć coś takiego jeszcze raz. – powiedziała cicho tuż przy jego gardle. – Bałam się o ciebie. - Twój głód uderza także we mnie, Savanno. Chcę cię nakarmić. - Nie mogę. – przyznała niechętnie, bojąc się jego reakcji. – Ten człowiek … Milczał, niosąc ją w dół korytarza do jednej z sypialni. - Tak, możesz, a nawet musisz jeść, ponieważ ja sobie tego życzę. Opuścił ją na łóżko. Wpatrywała się w jego blade oczy. Oczy które wzięły ją w niewolę, rozkazywały jej, nawet kiedy wędrowały zaborczo po jej ciele. Objął jej pierś, która wypełniała jego dłoń swoją miękkością. Jego kciuk delikatnie muskał jej różany koniuszek, sprawiając, że zamienił się w twardy szczyt. - Gregori. - Jej głos rozbrzmiewał miękkim błaganiem. - Zrobisz to, czego ja chcę, Savanno. Był nieubłagany. Jego mroczne rysy stężały, prawie w grymasie okrucieństwa. Próbowała odwrócić od niego wzrok, ale złapał jej podbródek w swoją dłoń i przytrzymał nieruchomo. - Teraz Savanno. Pożyw się teraz. Nie zrobiłaś tego dziś rano, a mamy jeszcze przed sobą całą noc. Posil się. Z trudem przełknęła ślinę, jej żołądek się buntował. - Nie mogę, Gregori. On jest martwy. Po prostu nie mogę. - Masz na myśli to, że to ja go zabiłem. –wypowiedział cicho te słowa. - Nie. Wiem, że był zagrożeniem dla naszego ludu. Wiem, że próbował cię zabić. Wiem, że nie było innego wyjścia. Ale nie mogę. Próbowała oderwać się od niego., Skrępowana swoją nagością, nagle

chciała mieć na sobie swoje ubranie. - Będziesz jadła. – powtórzył raz jeszcze. Tym razem jego głos rozbrzmiewajacy szeptem, buł tak nieodparty, tak hipnotyzujący, że odkryła że pochyla się bardzo blisko niego. Mogła poczuć żar jego ciała, ciepło jego oddechu. Jedz Savanno. Podejdź do mnie teraz. Przyciągnął ją bliżej do siebie i przycisnął do swojej piersi. - Jestem twoim życiowym partnerem. Nie mogę zrobić nic innego, jak tylko dostrzegać twoje potrzeby. Savanna mogła go posmakować, czuć słony smak jego skóry. Jego głód, jej głód – nie była w stanie powiedzieć, gdzie kończy się jeden, a zaczyna drugi. Szeptał w jej umyśle słowa niemożliwe do zrozumienia muzyką, która odbijała się echem w całym jej ciele. Jego uścisk był nie do zerwania, ręka na jej karku przyciskała ją twardo do jego ciała. Nie było ucieczki przed jego żelazną wolą. Mimo, że tego nie chciała, jej ust już przesuwały się po jego skórze. Gregori zamknął oczy, kiedy głęboko zatopiła w nim swoje zęby. Jednoczesny ból i przyjemność była niezwykle zmysłowa, jej nagie ciało nieodparte, jednak opanował swój nienasycony głód. Był już egoistyczny, biorąc ją na twardej podłodze, niecierpliwy i pragnący jej we pośród swojej niepewności. Teraz tulił do siebie jej głowę, karmiąc ją, aż jej blada skóra stała się ponownie zarumieniona i zdrowa. Potem powoli, niechętnie pozwolił jej wyzwolić się od tego wewnętrznego przymusu. Jej błękitne oczy zamrugały, świadomość nagle dotarła do ich głębi. Odsunęła się nagle, staczając z niego w walce o swoje ubranie. - Jesteś prawdziwym łajdakiem, Gregori. Nie miałeś prawa zmuszać mnie,

kiedy powiedziałam nie. Przyglądał się, jak szukała dookoła swojej zniszczonej odzieży. Padła z powrotem na łóżko z umęczonym westchnieniem. - Wydaje mi się, że znowu nie mam ubrania. - Szybko to naprawiny, Savanno. – powiedział łagodnie. Kształtowanie ubrań z powietrza i pierwiastków w nim zawartych było stare jak świat i dla niego banalnie proste do zrobienia. Wyglądała na zdenerwowaną. Chciał wziąć ją w ramiona, przytulić i pocieszyć. Ciągle jeszcze niepokoiła się tym, że dobrowolnie przyjął truciznę. Tym, że złamał ich prawa zabijając w czasie pożywiania się. Ale najbardziej zdenerwowało ją to, że zmusił ją do czekania na siebie, podczas gdy sam narażał się na niebezpieczeństwo nie pozwalając jej, by mu pomogła. Była też przygnębiona tym, że siłą zmusił ją do pożywienia się. Gregori podał jej miękkie dżinsy i bawełnianą koszulkę. Jego srebrne oczy obserwowały ją uważnie. - Jestem tym, co sam ukształtowałem w ciągu tych niekończących się stuleci. – powiedział ostrożnie. Ociężale przegarnęła włosy. Wszystko działo się tak szybko. Jej świat się zmieniał, wywracał do góry nogami, stawał się nieznany i poza jej kontrolą. Peter. Wampir. Ludzki myśliwy. Trucizna. Bycie uwięzioną przez własnego partnera życiowego. Poruszona przygryzła dolną wargę, przytrzymując koszulę, żeby zakryć swoje piersi. - Możesz wybrać i się zmienić, Gregori. Każdy może. Dotknął jej umysłu, jedynie lekkie otarcie, i wiedział, że jest bliska łez. Objął dłonią jej twarz z jednej strony, kciukiem gładząc jej policzek. - Nie wybiorę nigdy narażenia twego życia na niebezpieczeństwo, mon

amour. To coś, co nigdy się nie zmieni. - Ale ja mam żyć z tobą, gdy ty sam będziesz narażał się na niebezpieczeństwo.- sprzeciwiła się Savanna, błyskając ku niemu swymi niebieskimi oczyma. Jego białe zęby zalśniły w drapieżnym, złośliwym uśmieszku. - Nigdy nie byłem w niebezpieczeństwie. Wade Carter mysłał, że jest dobrze chroniony, ale Karpatiańskie dzieci mają silniejsze bariery przeciwko drapieżnikom. - Sęk w tym, Gregori, że nie mogłeś tego wiedzieć. Poszedłeś tami i pozwoliłeś się postrzelić zatrutą strzałką, nie wiedząc, co w niej jest. I upewniłeś się, że nie będę mogła ci pomóc. Wyjął koszulę z jej rąk i wciągnął ją jej przez głowę. - Nigdy nie byłem w niebezpieczeństwie, Savanno. Powiedział to cicho, cierpliwie, głosem przypominającym czarny aksamit. Schyliła głowę, a jej opadające, długie włosy skryły wyraz jej twarzy. Nie miało to żadnego znaczenia. Gregori był w jej umyśle, z łatwością czytał w jej myślach. Była zmieszana, bała się, była smutna. Cała sprawa ciążyła jej, jak wielki ciężar leżący jej na piersi. Gregori uniósł ją, jakby była dzieckiem i wciągnął na nią dżinsy, zakrywając jej gołe, smukłe nogi. Usiadł na łóżku i posadził na swoich kolanach. Bardzo delikatnie kołysał ją tam i z powrotem. - Przykro mi, że cię przestraszyłem, ma petite. Nie chciałem tego zrobić za żadne skarby świata. Musisz jednak zrozumieć, że jesteś związana z człowiekiem o wielkiej mocy. Wiele rzeczy, które mogą stanowić zagrożenie dla przedstawicieli naszego gatunku, nie działa na mnie. Jestem zdolny do wielu rzeczy, które nigdy nie zostały zrobione przez innych

członków naszej rasy. Znam swoje możliwości. Pogładził jej włosy w delikatnej, kojącej pieszczocie. Zwróciła twarz ku jego szyi, roniąc łzy. - Nie znam twoich możliwości. Jej głos był przytłumiony, łzy zatykały jej gardło. Zacisnęła palce na jego gęstej grzywie, zwisając na nim niemalże rozpaczliwie. Opiekuńczo pochylił nad nią głowę. - Musisz mieć więcej wiary w moje siły, Savanno. Pokładaj we mnie wiarę. Nie mam zamiaru zmarnować swojego życia teraz, kiedy odnalazłem ciebie. Uwierz we mnie, w moją moc, w moje zdolności. Przytuliła się do niego bliżej, jak gdyby próbując się w nim schować. Gregori zacisnął ramiona, mocniej ją przytulając. - Wiem, co mogę zrobić, a czego nie, mon petit amour. Nie będę podejmował żadnego zbędnego ryzyka. Przyciągnął ją do siebie, wdychając jej zapach, ich połączony, wspólny zapach, uważając się za szczęściarza, że Savanna tak mocno dba o jego bezpieczeństwo. - Jest mi bardzo przykro, że cię przestraszyłem. Powtórzył to w jedwabiste kosmyki jej włosów. - Nie rób tego nigdy więcej.- rozkazała, trącając nosem o jego gardło. Jej usta przesuwały się po jego skórze, pozostawiając za sobą żywy płomień. Ciało Gregoriego zareagowało na to, budząc się do życia. Czuł jej niewygodę, bolące miejsca na jej biodrach i plecach z powodu jego własnej nieostrożności. Położył dłoń na jej biodrze i opuścił własne ciało szukając jej ran. Natychmiast Savanna poczuła kojące ciepło łagodzące ból mięśni, przyśpieszające gojenie się siniaków i stłuczeń. W umyśle mogła

usłyszeć uzdrawiający starożytny śpiew, piękny głos Gregoriego wlewający się do jej umysłu. Leżała bez ruchu w jego ramionach, wpatrując się w zmysłowe rysy twarzy wyryte i wyrzeźbione przez czas. Męska uroda Karpatianina. Miał moc i siłę. Był towarzyszem jej życia. Uważnie studiowała jego twarz, badając każdy jej cal. Gregori uśmiechnął się do niej nagle prawdziwym uśmiechem, który rozgrzał zimną stal jego oczu do roztopionej rtęci. - Co we mnie widzisz? Dotknęła jego brody koniuszkiem palca. To był miły podbródek. Uparty, zdecydowany. Jednocześnie miły. - Widzę mojego życiowego partnera. Nie chcę, żeby ci się cokolwiek stało. Jej ręce otoczyły jego twarz. Bardzo wolno podniosła swoje usta do jego warg. Całowała go powoli i dokładnie. Całkowicie. Jej język zawładnął jego ustami, badając je, drocząc się, kusząc. Kiedy podniosła głowę, oparła swoje czoło o niego. - Nigdy nie rób tego ponownie. Nie zostawiaj mnie samej i bezbronnej. Rzeczywiście poczuł bolesne szarpnięcie głęboko w jej sercu. Przewróciła jego życie do góry nogami. Nie potępiała go, tak jak powinna. Była chora ze zmartwienia o niego. Odnalazł jej kark i wycisnął pocałunkami szlak wzdłuż tej smukłej kolumny. Jego zęby otarły się o kości jej barku. - Więc lubisz jazz. Savanna podniosła głowę. Jej niebieskie oczy szukały jego wzroku. - Kocham jazz. – powiedziała cicho. Mógł dostrzec w niej niepokój, nagłą nadzieję. - Chyba więc nie możemy opuścić słynnego festiwalu w Nowym Orleanie. Stwierdził, że mówi to tylko po to, by usunąć mroczne cienie z jej oczu.

Milczała przez chwilę, jej palce wierciły dziurę w kocu. - Mówisz serio, Gregori? Możemy tam pojechać? - Wiesz, jak bardzo kocham tłumy ludzi. - Oni nie gryzą. - Ale ja tak. – odpowiedział miękkim, cichym głosem, kierując na nią swoje zaborcze spojrzenie. Ciepło jej uśmiechu siało spustoszenie w jego ciele. Miał ją zaledwie kilka minut temu, a jednak był jej głodny od nowa. Szalenie spragniony. Jego ciało zareagowało silnie, dziko, a on przyznawał się do tego, nie podejmując żadnego wysiłku by ukryć swoją ogromną potrzebę. Savanna wstrzymała oddech na widok jego pobudzenia. Miała nad nim przynajmniej tę władzę, a jej głębia zdumiała ją samą. Jej palce nieśpiesznie przesuwały się po jego skórze. Drżał gwałtownie pod tym lekkim dotykiem. Przesunęła rękę wzdłuż jego płaskiego brzucha i poczuła jak wciągnął oddech. Jej palce owinęły się wokół jego twardej długości i poczuła, że zadrżał z przyjemności. Złapał jej głowę w swoje ręce, przyciągając ją bliżej siebie. Był pełen bolesnego pożądania. - Mam zamiar znienawidzić Nowy Orlean. – wyszeptał w jej jedwabiście miękkie włosy zanim zaczęła zniżać swą głowę. Jej oddech ogrzał jego aksamitny szczyt, wysyłając ogień do krwi. - Może wymyślimy coś interesującego, żeby ci ten wyjazd uprzyjemnić zaryzykowała stwierdzenie. Jej usta były miękkie jak atłas, wilgotne i gorące. Gregori wypchnął biodra do przodu, zmuszając ją do położenia się na łóżku i dotykając kolanami brzegu okrywającego ją grubego koca. Była taka piękna: śmietankowa skóra bez skazy, gęste włosy opadające na jej smukłe ramiona. Powoli

siadając zdjęła bawełnianą koszulkę, odsłaniając jego srebrzystemu spojrzeniu swoje pełne piersi. Wyglądała miękko, soczyście i seksownie w mroku nocy, jak tajemniczy, erotyczny podarunek dla niego. - Uważasz więc, że możesz uczynić Nowy Orlean bardziej znośnym dla mnie? Jego oczy mówiły więcej niż usta, dotykając jej wzrokiem tu i ówdzie, zatrzymując się na każdej krzywiźnie jej ciała. Jej ręka dotknęła jego płaski brzuch i zatrzymała się tam. - Jestem pewna, że mogę być wystarczająco pomysłowa, żebyś zapomniał o swoim lęku przed tłumami. Zdejmij mi dżinsy. - Twoje dżinsy? – powtórzył za nią, - To ty mi je założyłeś, a teraz zdecydowanie nam przeszkadzają. Zdejmij je. Jej dłoń zawędrowała niżej, jej palce przebiegały lekko po jego napiętych mięśniach z celową perswazją. Jego ręce szybko odpięły jej spodnie i zsunęły je w dół jej nóg. Savanna kopnęła je na bok i pochyliła się do przodu wyciskając pocałunek na jego brzuchu. Jej włosy opadły na jego ciężką pełnię, jedwabista plątanina, która prawie doprowadziła go do szaleństwa. - Czasem twoje rozkazy są bardzo łatwe do wykonani, ma chérie. – zamruczał, zamykając oczy, kiedy jej usta podążały coraz to niżej. Objął jej piersi swoimi dłońmi. Jego kciuki pieściły ich wierzchołki, aż zamieniły się w twarde, kuszące szczyty. Jego biodra wypchnęły się naprzód prawie bez udziału jego woli, jego ciało żyło własnym życiem. Jej palce wbiły się w jego pośladki, nakłaniając go, by zanurzył się w niej głębiej, a następnie prześliznęły sie w dół pieszcząc potężne kolumny jego

ud. Jej paznokcie delikatnie drapały jego skórę, nawet kiedy wygięła ciało w łuk, umożliwiając mu lepszy dostęp do swoich obolałych piersi. Pożądał jej zarówno swoim ciałem, jak i umysłem. W jego głowie odezwało się tępe wycie, nagły napływ przyjemności, który przepłynął przez jego ciało i zabrał ze sobą jakikolwiek ślad zdrowego rozsądku. Na zewnątrz wiatr zaczął silniej wiać. Śpiewał w oknach i owiewał grube ściany, zwiastując burzę. Żadne z nich tego nie słyszało, ani nie dbało o to. Sztorm rozszalał się także w środku, kiedy Gregori pchnął ją na łóżko. Jego usta odnalazły każdy centymetr jej ciała, każdy cień i zagłębienie, pieszcząc je i rozpalając. Powodując pożar. Wywołując burzę. Gregori przesunął się nad nią. Pod jego dłońmi drżała jej miękka skóra, a jego gorące usta przesuwały się po niej. Ona odpędzała jego demony, straszliwe widoki i ohydne śmierci. Zabrała samotność i zastąpiła ją taką przyjemnością, że nie był pewien, czy to przeżyje. Kiedy wszedł w nią zatapiając się głęboko, jego własne usta stłumiły jej niewyraźny okrzyk. Była wokół niego aksamitnie miękka, ogniście gorąca, cudownie wąska, zaciskając się na nim płynnym ogniem. Szeptał do niej w starożytnym języku słowa, których nie mogła zrozumieć, ale mówił je szczerze. Słowa, których nie mówił nigdy wcześniej, których nigdy wcześniej nie czuł. Może nigdy go naprawdę nie pozna, a jednak on został przez nią na zawsze naznaczony. Należał jedynie do niej. Wielbił ją. A jedynym sposobem by jej to okazać, było poprzez jego ciało, jego siłę, jego wiedzę i doświadczenie. Brał jej ciało w pożądliwe posiadanie, które trwało i trwało. Jasny piorun zabłysnął i zatańczył na niebie. Ziemia się poruszyła pod nimi. Nic się jednak nie liczyło. Nie śpieszył się, raz po raz stawiając na

pierwszym miejscu zapewnienie jej przyjemności. Trzymała go w kurczowym uścisku, kiedy w końcu pozwolił sobie na wyzwolenie. Nie chciał się zatrzymywać, obawiając się, że jeśli pozwoli jej odejść, może mu się w jakiś sposób wyśliznąć na zawsze. Gregori zaklął cicho i sturlał się z niej, zmuszając swoje ciało do odsunięcia się od Savanny. Doprowadzała go do szaleństwa. Do rozpaczy. Mógłby zabić ich oboje swoim nienasyconym apetytem. Jego palce wsunęły się w jej włosy, ściskając w pięści pasma jedwabistych kosmyków. Savanna usłyszała ciche, syczące słowa, spływające z jego ust i jej serce zamarło. Przed chwilą wstrząsnął w posadach całym jej światem, podpalił go, a sam jest teraz rozgniewany? Odwróciła się do niego plecami, aby nie mógł zobaczyć jak bardzo ją zranił. - Co zrobiłam nie tak? – zapytała cicho. Gregori pociągnął ją za włosy, zmuszając do odwrócenia się ku niemu. - Sprawiłaś, że poczułem, że żyję. - Naprawdę? Czy to z tego powodu tak przeklinasz? – obróciła się i położyła na brzuchu, podpierając się łokciach. Pochylił się nad nią, przesuwając usta po jej nabrzmiałych piersiach. - Potrafisz sprawić, że znajduję się w kłopotliwym położeniu. Odbierasz mi cały mój zdrowy rozsądek. – lekki uśmiech wykrzywił jego usta. - Nigdy nie zauważyłam, żebyś od początku szczególnie wykazywał się zdrowym rozsądkiem. Jego białe zęby rozbłysły w uśmiechu drapieżnika, następnie zagłębiły się w miękkim, nagim ciele. Savanna krzyknęła, ale przysunęła się bliżej do niego, kiedy jego język kręcił kółka na jej skórze i pieścił ją, zabierając ze sobą ukłucie bólu.

- Zawsze miałem zdrowy rozsądek. – powiedział jej stanowczo, a jego zęby przesuwały się tam i z powrotem doliną między jej piersiami. - Tylko tak mówisz. Ale to nieprawda. Pozwoliłeś tym złym idiotom postrzelić się zatrutą strzałką. Poszedłesz w pojedynkę do laboratorium pełnego twoich wrogów. Czy muszę wyliczać dalej? Jej błękitne oczy śmiały się do niego. Jej jędrna, okrągła pupa stanowiła zbyt wielką pokusą, aby mógł się powstrzymać. Uderzył ją po pośladku otwartą dłonią w udawanej karze. Savanna podskoczyła, ale zanim mogła uciec, jego ręka zaczęla ją pieścić, wywołując całkiem inny efekt. - Sądząc z naszych pozycji, ma chérie, powiedziałbym, że mój zdrowy osąd wygląda dużo lepiej niż twój. Roześmiała się. - W porządku, pozwolę ci tym razem wygrać. - Czy zależy ci na prysznicu? – zapytał troskliwie. Kiedy skinęła głową, Gregori zsunął się z łóżka, uniósł ją wysoko w ramionach i przytulił do swojej piersi. W jego zachowaniu było coś zbyt niewiennego. Savanna wpatrywała się w niego ostrożnie. Już w następnej chwili szybował nad wyłożoną płytkami podłogą w kierunku drzwi balkonowych, które na jego życzenie natychmiast się otwarły i wyniósł ją nagą na zimną, lśniącą kroplami wody ulewę. Savanna próbowała wywinąć się z jego ramion, podrygując i odpychając się od jego piersi, śmiejąc się pomimo lodowatej wody spływającej po niej falami. - Gregori! Jesteś złośliwy. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. - No cóż, brak mi przecież zdrowego rozsądku. Uśmiechał się do niej złośliwie, w samczym rozbawieniu. - Czyż nie tak powiedziałaś przed chwilą?

- Odwołuję to! – jęknęła tuląc się do niego, chowając twarz na jego ramieniu, kiedy chłodny deszcz padał na jej nagie piersi, szybko zamieniając jej sutki w twarde szczyty. - Pobiegaj ze mną dziś wieczorem. – Gregori wyszeptał tuż przy jej szyi. Pokusa. Nęcąca perspektywa. Ciągnął ją ku sobie, tworząc kolejne więzy z jego mrocznym światem. Podniosła głowę, spojrzała w jego srebrne oczy i była zgubiona. Deszcz padał na nią, zalewając ją, ale kiedy Gregori razem z nią powoli osunął się na dywan sosnowych igieł, leżących poniżej balkonu, nie mogła odwrócić wzroku od tych głodnych oczu. Skinęła głową akceptując tej nocy jego życzenia. Poddała się pragnieniu w jego umyśle i skupiła na wyobrażeniu sobie niezbędnego wizerunku. Jej ciało zaczęło się wykrzywiać. Miała dziwne, osobliwie bolesne uczucie dezorientacji. Potem jej ciało zaczęło się szybko zmieniać, jej skóra zaczęła się pokrywać lśniącym niebiesko-czarnym futrem. Wkrótce mała niebieskooka wilczyca stał na deszczu, obserwując jak olbrzymi czarny wilk ociera się o nią, liżąc swoim językiem jej pysk w szorskiej pieszczocie. Savanna obróciła się i potruchtała przez gęstą roślinność, ogromnie szcześliwa z wolności jaką dawało ciało wilka. Gregori sunął tuż u jej boku, bliski i opiekuńczy. Wiatr śpiewał, a drzewa cicho szumiały. Mogła usłyszeć każdy dźwięk, wszystko poczuć, samo noc wołała do niej. Zaczęła biec tak, jak do tego zostało stworzone jej ciało, długimi susami, z szyją wyciągniętą do przodu. Czuła dzikość. Nie była już dłużej człowiekiem. Wolność. Biegła szybko, gwałtownie klucząc między drzewami. Gregori dotrzymywał jej kroku, czasami dotykając jej lśniącego ciała swoim pyskiem lub trącał jej bok czy bark, żeby zawrócić ją w kierunku, w jakim

chciał podążać. Sawanna spłoszyła królika, a potem ścigała go dla samego dreszczu radości, zanim skręciła w mało używaną ścieżkę biegnącą przez gęste zarośla. Wyczuła zapach innych osobników swego gatunku. Wilki biegające na wolności. Kilku samców, trzy samice. Ogromny wilk przy jej boku wyszczerzył zęby i szturchnął ją daleko od tego zapachu. Savanna opierając się jego wysiłkom, obiegła go, zwabiona dzikim wezwaniem. Gregori warknął i wyszczerzył kły. Jego duże ciało uderzyło o nią, blokując ją, by w końcu skutecznie ją zatrzymać. Popchnął ją w kierunku domu. Rzuciła mu jedno wiele mówiące spojrzenie. To on zaproponował bieganie i zmianę kształtu. Więc teraz ona zażądała, żeby przestał psuć jej zabawę. Zaczął ją mocniej trącać. Wkrótce będzie wyczerpana nocną aktywnością. Chciał, żeby wyruszyła z powrotem do domu. Kiedy odmówiła, lekko ugryzł ją w bok, przypominając jej, kto tutaj rządzi. Wilczyca rzuciała się na niego, ale w końcu go usłuchała i ruszyli razem przez las, sadząc susy. Kiedy tylko dotarli do domu, zmienili kształty, wracając do ludziej postaci. Gregori chwycił jej rękę i wciągnął dziewczynę do środka. Woda spływała po jej nagim ciele i kapała z włosów. Savanna piorunowała go wzrokiem. - Musisz być władczy, nieważne kim jesteś, prawda? Gregori owinął ją ręcznikiem i osuszał jej ciało, do momentu aż jej skóra zrobiła się różowa. - Biorę na poważnie twoje bezpieczeństwo i zdrowie, Savanno. Wyraźnie nie okazywał skruchy. Savanna zadrżała lekko i owinęła się ręcznikiem, nagle zdenerwowana wszystkimi zmianami, jakie w niej zaszły. Miala tylko dwadzieścia trzy lata. Nie przeżyła nawet ćwierci

wieku. Ostatnie pięć lat życia spędziła wyłącznie w świecie ludzi. Teraz wzywała ją jej dzika natura. Gregori poruszył w niej czegoś nieokiełznanego, coś, do czego zabroniła sobie dostępu. Coś dzikiego i nieskrępowanego, coś niewiarygodnie zmysłowego. Savanna spojrzała na jego ciemną, przystojną twarz. Był taki męski. Tak cielesny. Tak potężny. Gregori. Mroczny. Samo patrzenie na niego sprawiało, że słabła z pożądania. Jedno spojrzenie jego przeszywających srebrzystych oczu mogło jej przynieść gorączkę płynnego żaru, pędzącego przez jej ciało ognia. Savanna stała się miękka i giętka. Stała się jego własnością. Dłoń Gregoriego objęła jej twarz. - Cokolwiek sobie teraz myślisz, sprawia to, że się mnie obawiasz Savanno. – powiedział cicho. – Przestań to robić. - Zmieniasz mnie w coś, czym nie jestem. – wyszeptała. - Jesteś Karpatianką, moją życiową partnerką. Jesteś Savanną Dubriński. Nie mogę ci zabrać żadnej z tych rzeczy. Nie pragnę kukiełki, ani innej kobiety. Chcę ciebie takiej, jaką jesteś naprawdę. Jego głos był miękki i nie do odparcia. Podniósł ją w swoich ramionach, zaniósł ją do swojego łóżka i ułożył do snu w pościeli. Burza uderzała o okna i gwizdała tuż przy ścianach. Gregori splatał zabezpieczenia, przygotowując ich do snu. Savanna była wyczerpana, jej oczy same się zamykały. Wtedy meżczyzna wśliznął się do łóżka i wziął ją w swoje ramiona. - Nigdy niczego bym w tobie nie zmienił, ma petite, nawet twojego wstrętnego, małego charakterku Ułożyła się na jego ciele, jakby została dla niego storzona. Poczuł muśnięcia jej warg na swojej piersi i ostatnie westchnienie powietrza, jakie

uciekło z jej płuc. Gregori leżał długo przebudzony, obserwując jak budzi się świt, odsuwając noc na dalszy plan. Jednym ruchem ręki zasunął, a potem zamknął ciężkie okiennice. Leżał przebudzony, trzymając Savannę blisko siebie. Ponieważ zawsze wiedział, że jest niebezpieczny, obawiał się zarówno o śmiertelnych jak i nieśmiertelnych, którzy byli w zasięgu jego rąk. Ale może naiwnie, myślał, że kiedy połączy się ze swoją życiową partnerką, stanie się bardziej uległy, bardziej udomowiony. Jego palce chwyciły w garść jej włosy. Jednak Savanna sprawiała, że był dziki. Czyniła go daleko bardziej niebezpiecznym, niż kiedykolwiek do tej pory. Zanim nie spotkał Savanny, nie czuł żadnych emocji. Zabijał, kiedy to było konieczne, ponieważ to było konieczne. Nie bał się niczego, bo niczego nie kochał i nie miał nic do stracenia. Teraz miał wszystko do stracenia. I dlatego był bardziej niebezpieczny. Bo nikt, ani nic, nie mogło zagrozić Savannie i przeżyć.

Rozdział dziesiąty Gregori z niepokojem spoglądał na niewielki dwupiętrowy dom otoczony kutym metalowym ogrodzeniem i wciśnięty między dwie mniejsze, raczej zapuszczone nieruchomości w zatłoczonym French Quartet w Nowym Orleanie. Wsadził klucz do zamka i obrócił się, żeby spojrzeć w twarz Savannah. Była rozświetlona oczekiwaniem, a jej niebieskie oczy lśniły. - Zdecydowanie straciłem swój zdrowy rozsądek - wymamrotał otwierając drzwi. Wnętrze spowijała ciemność, ale z łatwością mógł wszystko zobaczyć. Pokój był zakurzony, meble zostały przykryte starymi prześcieradłami, a ze ścian odrywały się małe, poskręcane kawałki tapety. - Czy nie jest tu pięknie? - Savannah rozłożyła ręce i zakręciła się dokoła. Skoczyła wprost w ramiona Gregoriego i mocno go przytuliła Wszystko jest doskonałe. Nie mógł się powstrzymać i pocałował jej zapraszające usta. - Doskonałe do spalenia. Savannah, czy przynajmniej obejrzałaś to miejsce przed zakupem? Roześmiała się i zmierzwiła jego grubą grzywę włosów. - Nie bądź takim pesymistą. Nie widzisz, że ma potencjał? -W razie wybuchu ognia to miejsce stałoby się pułapką - narzekał, ale oglądał ciężkie draperie i wąskie schody prowadzące na górę i na jakiś niższy poziom. - Chodź ze mną - Savannah szła już szybko w kierunku schodów Pokażę ci moją niespodziankę, Gregori. Powód, dla którego go kupiłam.

To nie jest tylko fantastyczny dom z wielkim ogrodem. - Ogrodem? - powtórzył. Ale podążył za nią. Jak mógłby odmówić? Promieniowała radością. Obserwował ją, każdy jej ruch, sposób w jaki obracała głowę, w jaki tańczyły jej oczy. Była taka piękna. Jeśli klaustrofobiczny mały domek w środku French Quarter miał czynić ją szczęśliwą, nie zamierzał jej go zabraniać. Wąskie i strome schody biegły spiralnie do nieoczekiwanej piwnicy, która rozciągała się pod całym domem. Nowy Orlean został wybudowany na podmokłych terenach poniżej poziomu morza. Nawet zmarli musieli być składani do grobu nad ziemią. Nowy Orlean go niepokoił. Brakowało ziemi, w której mogli się zakopać w razie konieczności. Nie było łatwej, naturalnej drogi ucieczki. Miasto przedstawiało problemy, z którymi w tej chwili nie chciał się zmierzyć. Gregori bacznie przyglądał się cementowym ścianom i solidnej podłodze piwnicy. Przeszedł się przez całą długość pokoju, obszedł jego granicę, skierował się na sam środek i zamknął oczy. Głęboko wciągnął powietrze. W pomieszczeniu były cienie innych, którzy byli tu wcześniej. - Czujesz to? - zapytała miękko Savannah. Położyła na jego ręce dłoń, otaczając w połowie palcami jego nadgarstek. Spojrzał na jej drobną rękę. Całym ciałem czuł jej dotyk. Mimo że nie mogła nawet otoczyć palcami całej grubości jego nadgarstka. Zrozumiał że często to robiła - owijała palce wokół jego ręki, łączyła się z nim. Ten niewielki gest topił jego serce. Gregori zmusił się, żeby powrócić do rzeczywistości. Więc Savannah też wyczuła obecność kogoś kto był tutaj przed nimi. Julian. Julian Savage żył w tym domu. Czemu? Jakie zabezpieczenia ustanowił? Julian musiał

przyciągnąć jakoś Savannah do tego domu, kiedy pojął jej zamiar przybycia do Nowego Orleanu. Gregori oplótł ręką jej ramiona. - Co wiesz o poprzednim właścicielu? - Tylko tyle, że nie przebywał tutaj długo. Agent nieruchomości powiedział mi że dom był w posiadaniu rodziny właściciela przez niemal 200 lat i że jest to jeden z najstarszych domów w Quarter. - Ale nigdy go nie spotkałaś? - nalegał Gregori. - Nie - odparła Savannah. - Poprzednim właścicielem był Julian Savage, chociaż trudno sobie wyobrazić, żeby tu mieszkał. Jest samotnikiem, nieokiełznanym jak wiatr znowu zaczął przemierzać pokój - Jeżeli Julian zrezygnował ze swojego schronienia, które miał niemal dwieście kat, może to oznaczać tylko jedno. Wybrał świt - powiedział to bez emocji, bez zmiany wyrazu twarzy, ale wewnątrz poczuł ten dziwny, rozdzierający ból, do którego zaczął się przyzwyczajać. Emocja. Żal. Tylu z jego ludu odeszło na zawsze. Julian był silniejszy od reszty, dysponował większą wiedzą. Nienawidził myśli o stracie Juliana. Savannah uderzyła go w ramię. - Tego nie wiemy, Gregori. Może chciał nam podarować tylko prezent ślubny. Nie zakładaj najgorszego. Gregori usiłował pozbyć się swojej melancholii, ale czuł że ledwo będzie mógł oddychać w tej zatłoczonej, zamkniętej okolicy. - Domy innych ludzi niemal stykają się z tym - powiedział - Wystarczy krok i znajdą się w naszym salonie. - Nie widziałeś jeszcze podwórza, Gregori. Dom otwiera się z tyłu na

dziedziniec, który jest rozległy i ma odpowiedni kształt - Savannah zaczęła kierować się do schodów, ignorując jego narzekanie. - Boję się myśleć, jaki według ciebie jest nieodpowiedni kształt wymamrotał idąc za nią po schodach na górę. - Zastanawiam się, czemu wszystko jest zakurzone - powiedziała Savannah - Kazałam przyjść ludziom z agencji nieruchomości i posprzątać na nasz przyjazd. - Niczego nie dotykaj - syknął miękko Gregori i bardzo delikatnie chwycił ją za ramiona, żeby stanęła za nim. - O co chodzi? - instynktownie zniżyła głos i rozejrzała się wokół, próbując dostrzec niebezpieczeństwo, którego nie była w stanie wyczuć. - Skoro ludzie przybyli, posłali łóżka i przygotowali dom na twój przyjazd, powinni też usunąć kurz. - Może byli po prostu wybitnie niekompetentni - zasugerowała z nadzieją. Gregori na nią zerknął, a twarda linia jego ust złagodniała. Sprawiała, że wciąż chciał się uśmiechać, nawet w najbardziej poważnych sytuacjach. - Jestem pewna, że firma pracowałaby w nadgodzinach żeby się uszczęśliwić, ma petite. Ja bym tak zrobił. Zarumieniła się na wspomnienie, jak to robił. - Więc skąd tyle kurzu? - spytała, celowo zmieniając temat. - Sądzę, że Julian zostawił nam wiadomość. Pozostawałaś z ludźmi tak długo, że widzisz tylko oczami. Savannah przewróciła oczami na tą naganę. - A ty żyłeś w górach tak długo, że zapomniałeś jak się dobrze bawić. Jasne oczy ślizgały się po niej, otaczając gorącem.

- Mam własne pojęcie zabawy, chérie. Chętnie ci je pokażę zaproponował złośliwie. Podniosła brodę, a w oczach pojawiło się wyzwanie. - Jeśli sądzisz że wystraszysz mnie tym swoim standardowym wielkimzłym-wilkiem, to się mylisz - odpowiedziała. Słyszał jak bije jej serce. Jej zapach go przywoływał. - Może pomyślę o jakichś zmianach - ostrzegł ją. Gregori ponownie skierował uwagę na pokój. Kurz grubo pokrywał ściany, kominek, pokrytą płytkami podłogę. Kucnął, dotknął lekko malutkich drobinek i zaczął obserwować wzór ze wszystkich stron. Jego oczy zalśniły czerwienią w mrocznym wnętrzu. Savannah cofała się, aż dotknęła plecami ściany. Uwagę skupiała na mężczyźnie, a nie na tym co robił. Obserwowała sposób w jaki poruszało się jego ciało, mięsnie prężące się pod cienką jedwabną koszulą, płynność z jaką przemieszczał się z jednego miejsca do drugiego. Sposób w jaki pochylał głowę i odgarniał niecierpliwie grubą grzywę włosów. Był z innego świata. Elegancki. Niebezpieczny. Zabójczy. Jednak kiedy odwrócił głowę i przywołał na swe idealne usta uśmiech, wyglądał bardziej zmysłowo niż okrutnie. Oczy miał zimne i śmiercionośne, widział wszystko, niczego nie przeoczył, ale kiedy zwracał na nią wzrok lodowata stal ocieplała się do płynnej rtęci. Gorący. Podniecający. Sexy. Niemal grzeszny. Zamrugała, żeby znowu skupić się na pokoju. Zaszła subtelna zmiana. Kurz zdawał się zmieniać pozycję pod dłonią Gregoriego. Z gracją poruszył dłonią, tak jakby dyrygował orkiestrą, a na ścianach i podłodze zaczęły ukazywać się wzory. Linie układały się lśniąco w starożytne litery

i symbole. Kiedy tylko Gregori odkrył sekret, hieroglify natychmiast nabrały kształtu, formując się z drobinek kurzu. - Piękne. To starożytny język, prawda? powiedziała miękko Savannah w zadziwieniu. Poruszała się w małym półkolu, nie chcąc zakłócać ruchu powietrza. - Skąd wiedziałeś, że musisz to ożywić? - Sposób w jaki był położony kurz był zbyt staranny. Leżał tu i na nas czekał. Niewielu posiadło taką sztukę. Nie miałem pojęcia że Julian ją zna - Gregori wydawał się zadowolony - Twój ojciec jest w tym całkiem dobry, ale znam też paru innych którzy osiągnęli mistrzostwo. - Czy mój ojciec jest we wszystkim dobry? Gregori spojrzał na nią wychwytując dziwną nutę w głosie. - Jest księciem naszych ludzi. Najstarszym z naszego ludu. Tak, jest dobry we wszystkim co robi. W przeciwieństwie do niej, pomyślała Savannah. - A ty znasz go całe życie. Gregori spojrzał na jej twarz z całą siłą swoich srebrnych oczu. - Twój ojciec i ja żyjemy ponad tysiąc lat, bébé. Dlaczego uważasz, że powinnaś mieć wiedzę starożytnych? Jesteś pięknym, inteligentnym żółtodziobem i szybko się uczysz. - Może nigdy nie będę w stanie żyć tak, jak chcesz. Może urodziłam się za późno - w jej głosie był ból, który świadczył o braku wiary w siebie. Lśniące w gwiazdy w środku jej oczu pogłębiły błękit do żywego fioletu. Jej niepokój był łatwy do odczytania. Natychmiast do niej podszedł i otoczył twarz dłońmi.

- Masz całe życie żeby nauczyć się rzeczy, które wiemy ja i twój ojciec. Nam to tyle zajęło. Nie mieliśmy żadnego z twoich obowiązków w tak młodym wieku. Mogliśmy żyć swobodnie, przemierzać świat. Nie mieliśmy żadnego despotycznego dominującego życiowego partnera, z którym musieliśmy żyć - kciukami pieścił delikatną szczękę - Nie myśl nigdy chérie, że nie spełniasz moich oczekiwań. - Może cię zmęczyć uczenie mnie. Położył rękę na szczupłej kolumnie jej szyi, tak że puls uderzał wprost w środek jego dłoni. - Nigdy. To nigdy nie nastąpi. I sam też mogę się wiele od ciebie nauczyć. W moim życiu nie było śmiechu. Podarowałaś mi go. Przyniosłaś do mojego życia wiele rzeczy - uczucia i emocje, których nigdy bym bez ciebie nie doświadczył - pochylił się, żeby otrzeć się ustami o jej wargi Czy nie czujesz, że mówię prawdę? Savannah zamknęła oczy kiedy jego wargi brały ją w posiadanie, a umysł całkowicie złączył się z jej umysłem. W dzieleniu się myślami i uczuciami tkwiła wielka intymność. Gregori odczuwał ogromny głód i potrzebę. Nie było w nim wątpliwości, wahania. Wiedział że będą zawsze razem, nie zaakceptowałby niczego innego. Gdyby kiedykolwiek coś się zmieniło, zdecydowałby się podążyć za nią i wybrać świt. Gregori uwolnił ją powoli, niemal niechętnie. Stała nieruchomo, spoglądając na niego, a niebieskie oczy badały jego twarz. - Możemy to zrobić, Savannah - zachęcił ją miękko - Nie bój się i nie próbuj uciec od swojego przeznaczenia. Zostań ze mną i walcz. Uśmiechnęła się lekko. - Przeznaczenie. Użyłeś interesującego słowa. Sprawiasz, że brzmi to

niemal jakbym była skazana na więzienie - wzięła długi wdech i zrelaksowała się - Jesteś zły, ale nie aż tak zły - zaczęła się z nim drażnić. Białe zęby zalśniły w uśmiechu drapieżnika. - Jestem bardzo zły, ma petite. Nie zapominaj o tym, jeśli chcesz być bezpieczna. Wzruszyła obojętnie ramionami, ale jej serce podskoczyło w odpowiedzi. - Bezpieczeństwo nie jest moim głównym priorytetem - odparła z uniesioną brodą. - To dla mnie obosieczna broń. Savannah wybuchła śmiechem, kipiąc wrodzonym poczuciem humoru. - No pewnie. Nie zamierzam ci tego ułatwić. Za długo robiłeś wszystko po swojemu. A teraz naucz mnie jak to się robi. To fascynujące zafalowała ręką obejmując migoczące pismo. Gregori złapał jej dłoń i przytrzymał. - Odsłonięcie wzoru dla naszych oczu jest bardzo proste. Najpierw się go bada, a potem zwyczajnie odwraca. Początkowe ruchy ręki powodują rozproszenie cząstek. Jeśli wprawi się powietrze w ruch w odwrotnym kierunku, wzór wraca w swoje pierwotne miejsce. - Kto cię tego nauczył? - Wiele sztuk zostało zapomnianych przez wieki. Buddyjscy mnisi w Tybecie używali kiedyś tego sposobu, żeby porozumiewać się ze sobą bez wiedzy innych. Jesteśmy jednym z ziemią, powietrzem, kosmosem. Nakazywanie i poruszanie nimi nie jest takie trudne - jego ręce znowu zaczęły się poruszać w rytmie, którego piękno i gracja fascynowały Savannah - Znasz starożytny język? Czytasz w nim? Piszesz? Mówisz? -

zapytał ją. - Tylko kilka słów. Moja matka zaczynała się uczyć od mojego ojca, kiedy wyjechałam do Ameryki. Nigdy nie miałam szansy żeby się go nauczyć. - To kolejna rzecz, której mogę cię nauczyć, chérie, i oboje będziemy cieszyć się z tego doświadczenia - spoglądał na nią sugestywnie srebrnymi oczami. - Mogę wypowiedzieć uzdrawiającą pieśń. Myślę, że urodziłam się już ją znając. Mój ojciec ciągle powtarzał ją mojej matce. Gregori ostrożnie poruszał się po pokoju. - Pieśń jest tak stara jak czas, jak nasza rasa i bardzo skuteczna. Zostaje w nas wdrukowana przed urodzeniem i ocaliła już wiele żyć. Twoja matka musiała się jej szybko nauczyć, bo potrzebny jest każdy głos. - mówił szeptem, tak jakby każdy oddech mógł zakłócić starożytną wiadomość, migoczącą w powietrzu. Savannah kochała dźwięk jego głosu, czarny aksamit wślizgujący się do jej umysłu, do jej serca. - Co ona przekazuje? - jej głos był równie miękki. - To od Juliana - odparł - Wymierzył sprawiedliwość dwóm wampirom, które zajęły ostatnio dom w tym mieście, więc nie powinnaś być w niebezpieczeństwie. - Widzisz? Nie ma niebezpieczeństwa. Możemy cieszyć się festiwalem - uśmiechnęła się promiennie. - To nie wszystko - kontynuował neutralnym tonem. Uśmiech Savannah natychmiast zblednął. - Wiedziałam, że to powiesz. Wiadomość jest za długa jak na jedno czy

dwa proste zdania. Tam przy oknie wygląda, jakby zostawił nam mapę. - Miał kilka różnych bezpiecznych miejsc porozrzucanych po całym mieście, nawet w zalewisku, które zapewnią nam bezpieczeństwo. Poniżej, w komnacie w piwnicy jest sekretne miejsce, gdzie możemy uciec gdy będziemy w potrzebie. Zostawił nam prezent. Obserwowała jego twarz, skupiając się na oczach. - I? - zachęciła miękko. - Są tutaj członkowie ludzkiego stowarzyszenia łowców wampirów. Znowu pada imię Morrisona. Najwyraźniej pewien czas temu Julian natrafił na dowody istnienia grupy. Utworzyli swoją bazę w Nowym Orleanie, bo krąży tu wiele pogłosek o wampirach. Sądzą, że musi dziać się tu coś, co ich zainteresuje. Julian podał mi kilka miejsc, w których zacznę poszukiwania. Imiona. Firmy. Miejsca spotkań, gdzie członkowie usiłują zdobyć informacje. Savannah powoli wypuściła oddech. - Cóż, to tyle jeśli chodzi o festiwal jazzowy. Chcieliśmy żeby za nami pojechali, a zamiast tego weszliśmy do wprost do paszczy lwa. Muszę mieć dar do ściągania takich dziwaków. - Pewnie masz - odparł poważnie Gregori - To może być twoim atutem, ale równie dobrze przekleństwem. Twoja matka była ludzkim medium. Może przekazała ci coś ze swojego daru. Savannah stała w środku domu, a wyraz jej oczu skrywały długie rzęsy. Gregori do niej wrócił. Obok jego potężnego ciała wydawała się drobna i bezbronna. Wziął w dłoń pasmo jej granatowych włosów i założył je za ucho. - Savannah - wyszeptał - nie bądź taka smutna. Chcieliśmy żeby za

nami przyszli, prawda? To nie koniec świata. Skoro tu jesteśmy, możemy cieszyć się festiwalem jazzowym. Savannah potrząsnęła głową. - Po prostu jedźmy, Gregori. Wcześniej to brzmiało dobrze, ale teraz cały pomysł mi się nie podoba. Przez długą chwilę Gregori spoglądał na jej tężejące rysy, badał bladą twarz. Twarda linia jego ust złagodniała. Srebrne oczy straciły nieprzystępny chłód, topiąc się do płynnej rtęci. Czuł, że w jego sercu zachodzi jakaś dziwna zmiana. - Znowu usiłujesz mnie chronić, Savannah. Potrząsnął głową. Na jego twarzy nie było uśmiechu, ale tkwił w sercu. Nikt nigdy nie pomyślał żeby go osłaniać. Nikt nawet nie rozważał niebezpieczeństwa wynikającego z faktu, że jest łowcą. A teraz ta drobna, krucha kobietka z ogromnymi oczami otoczyła ściśle jego serce, bo szczerze pragnęła by był bezpieczny. - Nie potrzebuję ochrony przed tymi ludźmi. Ktoś musi się za nich wziąć. Jeśli ma to się stać na ich terenie, to niech tak będzie. Julian dostarczył mi wystarczająco dużo informacji, żebym nie wchodził w to ślepo. - Już nas podejrzewają, Gregori, bo Wade Carter powiedział im że przywiezie jakiś okaz. Przekazali tą wiadomość Morrisonowi. Będą nas szukać. Ciebie. - Więc nie możemy zrobić nic innego, tylko zrobić im tę uprzejmość. Będę pracował nad antidotum na ich truciznę. Nie chcę, żeby była szansa, że ci ją wstrzykną zanim nie zapewnię ci ochrony. - Nasza piwnica do idealne miejsce dla laboratorium w stylu Borisa

Karloffa - szybki uśmiech rozświetlił jej oczy. Samym uśmiechem mogła odebrać mu dech. Gregori uniósł dłoń i wykonał niewielki ruch, by rozproszyć drobinki kurzu. Wiatr powiał delikatnie i łagodnie, ale szybko zmienił się w trąbę powietrzną szalejącą po budynku. Kiedy ucichł, nie pozostał nawet ślad po migoczącej wiadomości od Juliana. Pokój był czysty, a odrywająca się tapeta znowu gładka. - Chodź ze mną, Savannah. Zobaczymy co zostawił nam Julian wyciągnął do niej rękę. Splotła z nim palce i podążyła za nim po spiralnych schodach. Nie chciała wyobrażać sobie powodu, dla którego Julian mógł zrezygnować z domu który miał od dwustu lat. Niemożliwe, że rezygnował ze swojego życia. A co jeżeli, jego własny bliźniak nie mógł mu tego wybić z głowy? Przełknęła ciężko ślinę, pamiętając jak niewiele brakowało żeby straciła Gregoriego. Gdzie była życiowa partnerka Juliana? Czy w ogóle istniała? Dla ich mężczyzn było tak niewiele kobiet. - Chcę, żebyś została tutaj, przy schodach, kiedy obejrzę pokój rozkazał Gregori. Wypowiedział komendę hipnotyzującym tonem, ale rozkaz pozostawał rozkazem. - Skoro Julian zostawił nam prezent, Gregori, nie musimy się bać, że to pułapka - wytknęła, lekko zirytowana. Podniósł głowę i przeszył ją srebrnymi oczami. - Jesteś zdecydowanie zbyt ufna, bébé. Dawno temu powinnaś nauczyć się używania własnych zmysłów, a nie polegania na cudzych. W ten sposób przetrwała nasza rasa. - Musimy sobie nawzajem ufać, Gregori - zaprotestowała.

- Często jesteśmy zmuszeni do polowania na własnych braci. Dlatego właśnie większość mężczyzn nie decyduje się na wymianę krwi, nawet aby ratować życie. Łatwiej ich wtedy namierzyć, kiedy zamienią się w wampiry. Pamiętaj też że wampiry są znane jako najlepsi oszuści na świecie. Nie, chérie, nie wolno nam ufać żadnemu innemu samcowi bez partnerki życiowej. - Musiałeś żyć w straszny sposób -powiedziała łagodnie. - Egzystować - poprawił ją - To nie jest życie, kiedy jest się izolowanym i unikanym przez własny lud, chociaż tak bardzo cię potrzebuje. Gdy była potrzebna moja krew, dzieliłem się nią, ale niewielu zechciało dokonać ze mną wymiany. Jak zawsze nie znajdowała w nim żadnego samoużalania się, w ogóle żadnej emocji. Gregori akceptował swój sposób życia. Nigdy do końca nikomu nie zaufa. Pociągnęła zębami po dolnej wardze. Czy to obejmowało ją? Czy jakaś część Gregoriego na zawsze pozostanie dla niej niedostępna? Była młoda i niedoświadczona. Pragnęła być starożytną kobietą w pełni mocy, aby pomagać mu tak jak na to zasługuje. Ślizgał się po podziemnej komnacie, nie dotykając nigdy podłogi. Badał każdy cal ścian. Były tu dwa wejścia, jedno prowadzące do oddzielnego pomieszczenia ukrytego w grubych ścianach, a drugie przechodziło w tunel skonstruowany z rur i cementu, które zabezpieczały go przed wodą - Tunel prowadzi najprawdopodobniej na zewnątrz. - Kryjówka - powiedziała - Prowadzi na dziedziniec? Potrząsnął głową. - Wątpię, Savannah. Julian chciałby oddalić się od posiadłości i ludzi -

przede wszystkim wydawało mu się niepojęte, że Julian w ogóle chciał być w mieście. Julian Savage którego znał był samotnikiem, tak jak on sam. Preferował miejsca położone wysoko, góry. Ustronia. - Więc może pułapka dla ludzi? - zapytała z cieniem sarkazmu. - Niemal chciałbym, żeby tak było - powiedział, usiłując nie zmieniać wyrazu twarzy - Nie sądzę, żebym dał radę przezwyciężyć wstyd gdybyś miała w tym przypadku rację. Kiedy uniosła brwi i skinęła na niego, wreszcie jej odpowiedział. - Nie, to nie to. Przesunął ręką po gładkiej ścianie w pobliżu dziedzińca. Ukryte drzwi bezszelestnie się otworzyły, aby odkryć pomieszczenie o rozmiarach wystarczających, żeby ukryło się w nim dwóch ludzi. Wnętrze było pięknie wyrzeźbione pradawnymi inskrypcjami. Julian Savage najwyraźniej był artystą - ryty były kojące i przyciągały wzrok. Savannah niewiele wiedziała o tym języku, ale mogła stwierdzić że słowa zawierają jakiegoś rodzaju zaklęcia obronne, z włączonymi w nie symbolami uzdrawiającymi. Ogólny efekt dawał wrażenie spokoju i schronienia. Gregori spoglądał na wszystko z nieruchomą twarzą, ale ciepłem w oczach. Prawdziwa niespodzianka leżała pod białym prześcieradłem. Gregori podniósł rękę i materiał zwinął się na bok. Oddech uwiązł Savannah w gardle, kiedy spoglądała w zadziwieniu na bogactwo tego skarbu. Gleba, bujna i ciemna. Ziemia z ich ojczystych stron. Komnata była jej pełna - sięgała na jakieś sześć czy siedem stóp. Gregori zanurzył palce w ziemi. Spłynęła na niego świeżość. Zapraszała go. Savannah również zanurzyła ręce głęboko w glebie. Minęło pięć długich lat odkąd ostatni raz doświadczała bogactwa ich ziemi, jej

leczniczych właściwości. Gleba szeptała im słowa pociechy, spokoju. - Jak on to zrobił? - Savannah uśmiechnęła się do Gregoriego, zadowolona, że dom ma takie sekrety. Otoczył dłonią jej ramiona. - Dzięki wielkiej cierpliwości - lekki uśmiech złagodził wyraz jego ust - Pamiętasz szkatuły wysyłane z Europy, kiedy Nowy Orlean był pełen żółtej febry i śmierci? Przez wiele lat krążyły pogłoski, że były w nich wampiry, ale wiele z nich najwyraźniej zawierało zwyczajną ziemię z naszej ojczyzny. Julian sprytnie to zaaranżował. - Ciekawe jak często tutaj zostawał - zapytała łagodnie Savannah, pozwalając aby ziemia przesypywała się jej przez palce. Zastanawiało ją jaki udział miał Julian Savage w historii Nowego Orleanu. Ludzie od dawna wierzyli, że legendarne wampiry z ich wyobrażeń panoszyły się po tym mieście. Czy aktywność Juliana przez dwa ostatnie wieki podsycała te plotki? - Czy sądzisz, że ludzkie stowarzyszenie ulokowało się tutaj, żeby na niego polować? - zapytała. - To stowarzyszenie staje się prawdziwym utrapieniem. Muszę poinformować Mikhaila że nie pozbyliśmy się ich, tak jak wcześniej myśleliśmy. Wydaje się, że wrócili i to silniejsi niż kiedykolwiek. Mniej więcej co trzydzieści lat pojawiają się, żeby sprawiać kłopoty. - Julian musiał odkryć ich dość niedawno, inaczej powiedziałby ci o nich kiedy składał raport na mój temat - docięła mu. Nadal była rozzłoszczona faktem, że Gregori nakazał komuś jej pilnować. Poza tym była jeszcze bardziej zła na siebie, bo nie wyczuła innego z jej rodzaju. - Julian nigdy właściwie mi się nie meldował - powiedział sucho

Gregori - Nie jest człowiekiem który przed kimkolwiek by odpowiadał. Julian jest jak wiatr, jak wilki. Całkowicie wolny. Chodzi własnymi ścieżkami. Pilnował cię, ale nie wysyłał mi raportów. Nie działa w ten sposób. - Brzmi to interesująco - wymamrotała Savannah. Gregori natychmiast poczuł, jak naprężają mu się mięśnie. W trzewiach narastał ten czarny, bezimienny gniew, który czynił go tak niebezpiecznym. Zawsze będzie żył w strachu, że ukradł Savannah komuś innemu. Że jakiś inny Karpatian posiada klucz do jej serca. Że skazał kogoś na śmierć albo co gorsza na stanie się nieumarłym, bo odebrał mu Savannah. Skoro to Gregori wpłynął na zawarcie ich związku, może istnieć ktoś inny którego chemia idealnie do niej pasowała. Jego srebrne oczy były zimne i zabójcze, a na ich dnie skakały małe, czerwone płomienie. - Nie powinnaś uważać Savage'a za interesującego. Nigdy z ciebie nie zrezygnuję, Savannah. - Nie bądź idiotą, Gregori - odparła niecierpliwie - Tak jakbym chciała jakąś inną bestię prosto z jaskini, kiedy już cię prawie wytresowałam wyciągnęła rękę - Chodźmy, musisz zobaczyć podwórze. Jej drobna ręka utonęła w jego dłoni. Wyglądało na to, że zawsze wie co powiedzieć lub zrobić, aby złagodzić straszny ciężar przygniatający mu pierś. Chociaż często chciał nią potrząsnąć, pocałunkami zmusić do uległości, pragnął też aby pozostała tak zuchwała jak w tym momencie. Wywracała jego świat do góry nogami. Podążył za nią po schodach na górę, bo nie mógł zrobić nic innego. Grube podwójne drzwi otworzyły się na podwórze.

Savannah miała rację. Widok robił wrażenie. Ogród był większy niż sam dom. Rośliny rosły wszędzie w dzikim kolażu zielonej koronki i jaskrawego kwiecia. Podłogę patchworkowego patio pokrywały hiszpańskie kafelki. Wśród drzew i roślin były porozstawiane ocienione od słońca ławki i krzesła. Na otwartej przestrzeni, pod gwiazdami i księżycem stały długie szezlongi. Nietoperze obniżały lot i zataczały kręgi, ucztując na latających w powietrzu owadach. Zapach kwiatów tłumił uciążliwe zanieczyszczenia pochodzące z wąskich ulic, ale nic nie mogło zagłuszyć hałasu. Dobiegająca ze wszystkich stron muzyka kłóciła się ze stukiem końskich kopyt na kocich łbach, dźwiękiem trąbiących samochodów i głosów, podniesionych w śmiechu i zabawie. Gregori rozróżnił dźwięki, wsłuchiwał się w strzępy rozmów i wczuł się w rytm dzielnicy. Minie kilka dni zanim poczuje się swobodnie w takim środowisku. Chętnie zwiedziłby je na własną rękę, zanim zapewni bezpieczeństwo Savannah. - Musimy sie trochę przejść - powiedział nagle - Chcę zobaczyć wszystkie wejścia i wyjścia, poznać twarze i głosy które tu należą. Savannah pchnęła żelasną bramę i wyszła na ulicę. Młoda para, która stała na sąsiedniej werandzie spojrzała na nich z ciekawością. Savannah uśmiechnęła się i pomachała do nich wesoło. Kobieta uniosła w odpowiedzi rękę. Nie zachowuj się tak przyjaźnie, Savannah. Jesteś powszechnie znana. I tak przyciągniemy dosyć uwagi. To nasi sąsiedzi. Postaraj się nie wystraszyć ich na śmierć, dobrze? Savannah wzięła jego ramię, uśmiechając się drażniąco.

- Wyglądasz tak surowo jak członek mafii. Nic dziwnego, że nasi sądzieci się gapią. Ludzie zwulle są ciekawi. Czy ty nie byłbyć zainteresowany, gdyby ktoś wprowadził się do sąsiedniego domu? - Nie wytrzymałbym obecności sąsiada zaraz za ścianą. Kiedy ludzie chcą coś zbudować w sąsiedztwie jednego z moich domów, okolica natychmiast jest pełna wilków. To zawsze działa - w jego głosie brzmiała groźba. Savannah roześmiała się. - Jesteś takim dzieciakiem, Gregori. Boisz się odrobiny towarzystwa. - To ciebie się boję, kobieto. Przez ciebie robię rzeczy, które są absolutnie szalone. Pozostajemy w domu zbudowanym z zatłoczonym mieście poniżej poziomu morza. Sąsiedzi zaraz obok. A otaczają nas ludzcy mordercy. - Tak jakbym uwierzyła, że się tego boisz - powiedziała zadowolona, wiedząc że martwił się o jej bezpieczeństwo, a nie o własne. Na rogu skręcili i skierowali się w stronę słynnej Bourbon Street. - Postaraj się mniej rzucać w oczy - poinstruował ją. Pies zaszczegał, wybiegł na całą długość smyczy i odsłonił zęby. Gregori odwrócił głosę i syknął, ukazując białe kły. Pies natychmiast przestał być agresywny, zaskowyczał w alarmie i wycofać się cicho skomląc. - Co robisz? - zażądała odpowiedzi oburzona Savannah. - Staram się poczuć to miejsce - powiedział nieobecnie, kierując umysł ku innym sprawom, chłonąc zmysłami otaczający świat - Wszyscy tu są szaleni, Savannah. Świetnie będziesz pasować - z uczuciem zmierzwił jej włosy.

Nagle się zatrzymała, jej uśmiech zgasł, a ręka ześlizgnęła sięz jego ramienia. Gregori z zaniepokojeniem podniósł głowę, odruchowo skanując otoczenie w poszukiwaniu wrogów. - O co chodzi? Savannah zrobiła w tył wzrot i skręciła na rogu, idąc powoli wzdłuż ulicy. Savannach, odpowiedz mi. Co takiego wyczułaś, czego jak nie wyczułem? Gregori chwycił ją za ramię, zatrzymując ją. Palcami skuł jej nadgarstek i zamknął ochronnie w swym ciele. Odpowiedz mi, albo zmuszę cię do powrotu do domu. Ciii. Próbuję się skoncentrować. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Była bardzo rozproszona, nawet w umyśle. Gregori zjednoczył się z nią aby móc poczuć jej myśli, dowiedzieć się co poczuła. Był to niesłychanie silny przymuc, rzadko używany przez jego lud, kierujący ją w jakieś miejsce. Miejsce mocy? Spróbował się dostroić. Nie, nie mocy. Kierował ją do zła. Czegoś bardzo złego. Jeszcze raz zacisnął rękę na jej nadgarstku i spowodował, że się zatrzymała. Na ulicy było kilka domów, ale dalej rzędy rezydencji ustępowały sklepom. Jednym z nich był sklep voodoo. Skoncentrował się na nim, celowo podłuschując rozmowę więdzy turystą a jego pracownikiem. Była w nim sugestia mocy, magii, ale z pewnością nie był obciążony złem. Dwa budynki za sklepem voodoo. Głos Savannah przemknął w jego umyśle. Nie ma go na liście Juliana, odparł Gregori, ale jej wierzył. Poczuł to za jej pośrednictwem. Raven Dubrinsky musiałą przekazać swoje talenty medium córce.

Złączyli dłonie i spacrowali zwyczajnie po ulicy, wydając się cieszyć nocnym powietrzem, mieszając się z turystami i tymi, którzy tutaj mieszkali. Większość spacerowiczów znajdowała się w samym sercu Qurteru, wzdłuż Bourbon Street i dalej, zmierzając do sali koncertowej. Savannah i Gregori szli razem po wąskim chodniku, zatrzymując się aby przepuścić zaprzężony w konie powód. Pasażerowie śmiali się i słuchali śpiewnego głosu przewodnika, który opisywał im interesujące obiekty i wtrącał legendy, które się z nimi wiążą. Dwaj młodzi mężczyźni pijący piwo na schodach zamkniętej księgarni po drugiej stronie ulicy utkwili spojrzenie w Savannah. Nawet z daleka Gregori mógł zobaczyć ich natychmiastowe podniecenie, obsesję którą tak łatwo wywoływała w mężczyznach. Sposób w jaki się poruszała, falowanie jej włosów, wielkie oczy, jej aura - wszystko to było jednocześnie niewinne i seksowne. Nie było szans, że nie zostanie rozpoznana. Ucieleśniała magię i fantazję. Gregori ciężko westchnął, a jego trzewia się zacisnęły. Doprowadzała go do szaleństwa i mogła spowodować, że jakiś niewinny pijak może zostać zabity. Dwaj mężczyźni wstali szepcząc z podekscytowaniem, zbierając się na odwagę żeby do niej podejść. Słyszał, jak oboje się wzajemnie nakręcają. Skupił na nich srebrne spojrzenie i szybko się skoncentrował. Usunął ich myśli i zaszczepił im chęć natychmiastowego opuszczenia tej okolicy. - Zrób mi przysługe, cherie. Postaraj się wyglądać nijako i nieinteresująco. Savannah roześmiała się lekko, mimo rosnącego strachu. - Daj już sobie spokój - zasugerowała.

- Traktujesz mnie bardziej niż lekceważąco, kobieto. Przez całe moje życie nie pamiętam żeby ktoś mówił do mnie w ten sposób, co ty. W lekkiej pieszczocie potarła policzkiem o jego ramię. Oddech zamarł Gregoriemy w gardle. - Dlatego właśnie to robię. Potrzebujesz kogoś, kto sprawi ci odrobinę kłopotów - jej drażniący głos otoczył go, wślizgnął się w niego, a malutkie nici które ich łączyły narastały z każą chwilą. - Nie mam nic przeciwko odrobinie kłopotów. Ty jesteś wielkim kłopotem. Stali przed budynkiem, który Savannah wskazała w umyśle za źródło niepokojących fluidów. Był zamknięty, za oknami było ciemno. Gregori mógł wyczuć wewnątrz ruch, wyczuwał wśród tych ścian obecność kilku mężczyzn. Savannah chwyciła go, a oczy wypełniły się łzami. - Dzieje się tam coś okropnego, Gregori. Tam jest... - głos jej się załamał, kiedy zamknął ją w swoich ramionach jak w imadle. Gregori lekko nią potrząsnął. - Trzymaj się, ma petite. Dokładnie wiem co się tam dzieje. To żaden z naszych. - Wiem o tym. Nie jestem aż tak niekompetentna - w jej głosie wyczuł mieszankę złości i łez - Ona jest człowiekiem, ale uważają ją za wampira. Gregori, to tylko dziecko. Nie możesz pozwolić, żeby ją skrzywdzili. Czuję jej ból. - Jest starsza od ciebie, bebe i paraduje wokół w czarnym płaszczu z kosmetycznie wyostrzonymi siekaczami. Trafiła w ręce tych szaleńców przez własną głupotę - Gregori wydawal się zdegustowany.

- Nie zasługuje na tortury dlatego, że lubi bawić się w odgrywanie wampira. Wyciągnijmy ją. - niebieskie oczy Savannah rzucały iskry Oboje wiemy że ją uratujesz, więc przestań narzekać i do dzieła. - Nie pozwolę na coś takiego, Savannah - powiedział miękko - Jego głos był niczym piękny metal w aksamitnej rękawiczce - Nie igraj z moją cierpliwością, ma petite. Zapewniam, nie ma szansy żebyś wygrała tą bitwę. - Zamknij się - wyrzuciła z siebie niegrzecznie, zirytowana jego władczością - Wiem, że nie zostawisz tam tej dziewczyny. Czuję jej przerażenie i doprowadza mnie ono do mdłości. - Wiedziałem że będziesz stanowiła kłopot, kiedy tylko na ciebie spojrzałem - powiedział miękko - Nie zaryzykuję twojego bezpieczeństwa dla kobiety, która przebiera się za wampira. Sama zdecydowała, że będzie udawać że jest taka ja one. Mam zamiar jej pomóc, ale nie zostawię cię samej na ulicy. Wypuściła z sykiem powietrze między zębami. - Jestem w pełni sił, Gregori. Mogę być niewidzialna, jeśli zechcę chodzić między ludźmi niedostrzeżona. Nie muszę kulić się w domu, bo się o mnie boisz - uniosła wojowniczo brodę - jestem córką księcia. Daję sobie radę z robieniem paru rzeczy charakterystycznych dla naszego ludu. Jego ręka złapała ją za gardło i je otoczyła. - Zrobię dla ciebie niemal wszystko, Savannah, ale sposób w jaki wypełnię to zadanie jest okropny - zaczął tłumaczyć tak jak prosila, chociaż każdy jego męski, pełen agresji instynkt nakazywał mu zwyczajnie wymusić swoją wolę. Nie mógł znieść, kiedy sądziła, że tak nisko ocenia jej umiejętności - Nie chcę abyś była świadkiem zepsucia

jakie panuje w myślach tych mężczyzn, ani zobabaczyła jak ogarnia ich powiew śmierci. Nie możesz mieć wszystkiego. Chcesz abym ocalił kobietę. Zrobię to. Ale nie w zasięgu twojego wzroku. Idź do domu i czekaj tam na mnie. Savannah potrząsnęła głową. - Kiedy wreszcie przez twoją grubą czaszkę przebije się wiadomość, że jestem twoją prawdziwą partnerką życiową. Ja. Savannah Dubrinsky, córka księcia. Dzieliliśmy umysly przed moim urodzeniem. Nie ukryjesz przede mną czym jesteś, kim jesteś. Nawet wśród krwi i śmierci, nawet widząc bestię wykonującą swoje zadania, zawsze będę widziała twoje prawdziwe ja. - Rób tak jak ci nakazuję. I wiedz jedno. Jeśli z jakiegokolwiek powodu sprzeciwisz się moim rozkazom, narazisz życie kobiety na niebezpieczeństwo. Zawsze najpierw zadbam, abyś to ty była bezpieczna.To znaczy że jeśli odciągniesz moją uwagę sprzeciwem, zmuszę cię to posłuszeństwa. - Jesteś najbardziej upartym Karpatianinem jaki żyje, odparła zirytowana, ale złapała w dłonie jego głosę i pochyliła ją, żeby uwięzić wargami jego usta - Bądź bezpieczny, partnerze. To mój rozkaz. Nie możesz go zlekceważyć. Odwróciła się i zaczęła się oddalać w stronę z której przybyli, spoglądając przez ramię. Biodra falowały delikatnie i zmysłowo. Z długimi włosami igrał nasilający się wiatr. Gregori spoglądał na nią, nie mogąc odwrócić wzroku.

Rozdział jedenasty Gregori w końcu powoli odwrócił głowę. Jak dzika bestia z rozmysłem podążył w kierunku wąskiej uliczki obok budynku. Idąc, miażdżył pod stopami brązową trawę, wysuszoną i mizerną z wysiłku włożonego w zakwitnięcie. Mimo to żaden dźwięk nie zdradził jego obecności, ani też żaden ruch powietrza. Kiedy tylko skrył się przed ludzkim wzrokiem, przeskanował najbliższą okolicę, żeby ustalić dokładne położenie wszystkich ludzi w budynku oraz innych, znajdujących się w okolicy. Rozpłynął się w powietrzu, w jednej chwili solidny i trwały, a w następnej niewidzialny. Sprawdził budynek: wszystkie okna i drzwi były bezpiecznie zamknięte. Kobieta znajdująca się w środku krzyknęła z udręką i panicznym strachem w głosie. Ten dźwięk odbijał się w jego głowie, ale go zablokował, przeszukując trzy drogi wejścia do środka budynku. Wybrał jedno wejście poniżej budynku, przez popękane i kruszące się, przegniłe deski. Przez chwilkę jej obraz zamigotał w ciemności, kurcząc się, malejąc coraz bardziej i bardziej, aż tylko maleńka myszka przycupnęła w suchej trawie. Usiadła na chwilkę na tylnich łapkach, poruszając wąsikami w powietrzu. Potem gorączkowo rzuciła się przez błoto i trawę i popędziła przez małe szpary poniżej schodów. Przejście było wąskie, ale małe stworzonko było w stanie wcisnąć się w przestrzeń między ścianami. Izolacja była stara i cienka, większość jej już dawno się starła i mysz poruszała się szybko przy ścianie, aż znalazła małą dziurkę wiodącą do zaciemnionego pokoju. Zapach krwi i strachu sprawił, że jej serce mocno waliło, ale drapieżnik

ukryty głęboko w jej maleńkim ciele warknął, odsłaniając kły i mroczny, śmiercionośny zamiar. Mysz zawahała się przed przekroczeniem pożółkłego linoleum, strzygła uszyma na wszystkie strony i uniosła wysoko wąsiki próbując zwietrzyć niebezpieczeństwo. Nikogo nie było w pierwszym pokoju, który wydawał się być nieużywanym magazynem. Śmierdział stęchlizną i pleśnią. Postać Gregoriego rosła, krzepła, by kolejny raz rozpłynąć się w nicość. Mógł wyraźnie słyszeć odgłosy rozmowy w pokoju obok. Trzech mężczyzn kłóciło się między sobą. Jeden z nich był zdecydowanie zniesmaczony tym, co robią pozostali. - Ta dziewczyna nie jest bardziej wampirem, niż ja nim jestem, Rodney. – rzucił. – Ty po prostu lubisz robić te chore rzeczy. To po prostu dzieciak, który lubi spędzać czas z przyjaciółmi, udając że ma kły. - Nie wiemy tego na pewno. – zaprotestował Rodney. – A ponieważ i tak musimy ją zabić, nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy nie mogli się z nią zabawić. - Zapomnij o tym. - W głosie pierwszego mężczyzny słychać było obrzydzenie. - Nie ma mowy, żebym wam pozwolił zabić tę dziewczynę. Myślałem, że jesteśmy naukowcami. Nawet gdyby naprawdę była wampirem, nie powinniśmy jej traktować w ten sposób. Zabieram ją stąd do szpitala. - Morrison cię zabije. – odgryzł się Rodney, nagle rozzłoszczony. – Nigdzie jej stąd nie zabierzesz. Wszystkich nas zaaresztują. Ciebie takżenie zapominaj o tym. Jesteś częścią tej sprawy, Gary. Ważną częścią. - Nie, nie jestem. I jeśli wszystko sprowadza się do wyboru- zabić niewinną dziewczynę, czy iść do więzienia- wybieram więzienie.

Gregori mógł wyczuć zbliżający się wybuch przemocy, pochodzący nie od Rodneya, ale od trzeciego mężczyzny w pokoju, milczącego do tej pory. Właśnie podchodził Gary’ego od tyłu, podczas gdy Rodney odwracał jego uwagę. Dziewczyna próbowała desperacko ostrzec Gary’ego, swoją jedyną nadzieję, że jest w niebezpieczeństwie. Gregori wyczuł w pokoju moc. Manipulację. Przymus. W grę wchodziło coś więcej, niż tylko stowarzyszenie ludzkich rzeźników. Wśliznął się niewidoczny do pokoju, wywołując powiew chłodnego powietrza. Trzeci mężczyzna trzymał już ukryty w prawej dłoni zakrwawiony nóż, kiedy podszedł z tyłu do Gary’ego. Gregori umieścił swoje niewidoczne ciało pomiędzy dwóch mężczyzn. Kiedy nóż skierował się w stronę nerek Gary’ego, Gregori pochwycił nadgarstek atakującego w nierozerwalny uchwyt i ścisnął, miażdżąc kości w drobny mak. Napastnik krzyknął, a upuszczony nóż stuknął o podłogę. Gary odwrócił się do tyłu, stawiając czoło trzeciemu mężczyźnie. Rodney zanurkował po nóż. Dziewczyna była tak rozhisteryzowana, że Gregori mógł poczuć głośne bicie jej serca. Słyszał jak uderza w zdecydowanie zbyt szybkim tempie. Poświęcił jej chwilę uwagi, ochraniając ją przez głębszym zastanawianiem się. Jej oczy były szeroko otwarte i szklane, kiedy po prostu zapadła w stan nieświadomości. Rodney podniósł nóż i poderwał się na nogi. - Wygląda na to, że będziemy musieli cię zabić, co nie, Gary? Gregori westchnął. Dlaczego oni muszą zawsze stwierdzać oczywiste fakty? Gary cofał się, starając mieć oko na trzeciego mężczyznę, który z twarzą bladą jak prześcieradło opadł na kolana, chwytając się za

strzaskane ramię. Wciąż jeszcze wrzeszczał monotonnym krzykiem o wysokim tonie. Gary zsunął biały fartuch laboratoryjny ze swoich ramion i owinął jako ochronę wokół uniesionej ręki. - Nie mam zamiaru pozwolić ci więcej jej zranić, Rodney. Mówię poważnie. To miały być legalne badania. Krajanie kogoś żywcem, nieważne człowieka, czy wampira, jest niczym więcej jak torturą. Nie pisałem się na to, żeby kogokolwiek ranić. - A jak myślałeś do czego miała służyć trucizna, którą wynalazłeś? – warknął Rodney, machając nożem. - Nie opracowałem trucizny. Stworzyłem bardzo silny środek uspokajający, mający na celu uspokojenie każdego potężnego stworzenia. Morrison zmusił was ludzie do popsucia oryginalnej formuły. Przyjechałem tu, żeby z nim o tym porozmawiać. To jest morderstwo, Rodney. Jakkolwiek byś na to nie spojrzał to jest to morderstwo. Gregori przesunął się za Rodneya. Umysł tego człowieka śmierdział wpływem wampira. Uważał się za zabezpieczonego przed wampirami przez hipnozę, jakiej zostali poddani wszyscy członkowie stowarzyszenia, ale jakimś cudem wampir przeniknął do ich szeregów i jeszcze bardziej skaził towarzystwo swoim własnym zdeprawowaniem. Była to rzecz, jaką na przestrzeni wieków wampiry często robiły dla rozrywki. Ukrywając swoją prawdziwa naturę, zaprzyjaźniali się z ludźmi i powoli doprowadzali ich do moralnego upadku. Często wykorzystywali dla własnej przyjemności kobiety należące do mężczyzn, z którymi się zaprzyjaźnili, a później ich zabijali. Czasem wykorzystywali ludzi, żeby się sami nawzajem mordowali. Było jasne, że maczał w tym palce

wampir-mistrz, któremu udawało się umykać z sieci łowców przez jakiś czas, może nawet przez całe stulecia. Gregori dotknął umysł Gary'ego. Znalazł tam uczciwość i rzetelność. Gary nigdy nie miał kontaktu z wampirem i był gotów umrzeć, żeby ocalić dziewczynę przywiązaną do stołu ze stali nierdzewnej. Przerwał pracę tym dwóm innym mężczyznom, a ich działanie napawało go obrzydzeniem. Jednak Gregori wiedział, że Gary nie miał żadnych szans przeciwko przymusowi zabicia człowieka, jaki w pozostałych mężczyznach wywołał wampir. Rodney wygrałby tę bitwę. Gregori zawahał się przez chwilę. Jeśli będzie interweniował, to pozwoli przeżyć Gary’emu, ale będzie musiał zniszczyć Rodneya. Natomiast jeśli pozostawi sprawy ich własnemu biegowi, Rodney mógłby go zaprowadzić do kryjówki wampira. Wiem, że nawet o tym nie pomyślałeś na poważnie. Oburzony szept Savanny rozbrzmiewał z aksamitną miękkością w jego umyśle. Westchnął głęboko. Kobieto, zostaw mnie w spokoju. Muszę zrobić to, co jest najlepsze dla naszego ludu. Wiedział jednak, że tego nie zrobi. Wiedział, że nie pozwoli Gary’emu umrzeć. Było coś w odwadze i uczciwości tego człowieka, co bardzo mu się podobało. Ale, cholera, Savanna nie musiała wiedzieć, że ma jakiekolwiek słabe strony. Nigdy ich nie miał, dopóki ona się nie zjawiła. Śmiech Savanny prześliznął się w dół jego kręgosłupa, jak dotyk jej palców. Gregori wsunął swoje solidne ciało między dwóch mężczyzn, migocząc w powietrzu, drgając przez chwilę, zanim się zmaterializował. Natychmiast zapanowało milczenie. Nawet trzeci mężczyzna zdołał przerwać swoje krzyki. Wszyscy zastygli w miejscu. Gregori uśmiechnął

się uprzejmie, pokazując lśniące białe kły. - Dobry wieczór panom. Słyszałem, że szukacie kogoś z mojego gatunku. Rodney, w twoim najlepiej pojętym interesie będzie, jeśli odłożysz nóż. Sugestię wypowiedziano czarnym, aksamitnym głosem, cedząc słowa. Gary cofnął się od nowoprzybyłego, instynktownie kierując się w stronę stalowego stołu. Podniósł ręce do góry w odwiecznym geście kapitulacji. - Słuchaj, nie wiem kim lub czym jesteś, ale ta dziewczyna nie ma z tym nic wspólnego. Nie zrań jej. Zrób z nami to co musisz, ale dla niej wezwij pogotowie. Gregori skupił spojrzenie swoich srebrzystych oczu na Rodneyu. Mężczyzna wyglądał na szaleńca. W jego wnętrzu drzemał mroczny przymus zabijania. Gregori widział to wyraźnie, a teraz także Gary mógł to dostrzec. Rodney musiał zabić. Było to dla niego równie konieczne, jak wciągnięcie następnego oddechu. - Uważaj! – ostrzegł Gary. Było dla niego oczywiste, że wampir- nie ważne jak bardzo niebezpiecznywkroczył między Rodneya i niego, żeby go ocalić. Rzucił okiem na trzeciego naukowca. Było jasne, że wampir ocalił go także przed Toddem Davisem. Zbierając siły, obrócił się, aby zająć lepszą pozycję i pomóc temu stworowi. - Nie rób tego.- Gregori syknął cicho. Machnął ręką i Gary nie mógł się ruszyć, zamknięty w niewidzialnym więzieniu. - Odwróć głowę w drugą stronę. Błysk światła w pokoju był jasny jak błyskawica. Trzask wstrząsnął ścianami po obu stronach budynku, grzmiąc w uszach Gary’ego tak, że na

chwilę ogłuchł i oślepł. Budynek zatrząsł się, okna zagrzechotały, jak podczas wybuchu. Kiedy dym się rozwiał, Rodney i Davis leżeli bez życia na podłodze. Gary patrzył w przerażeniu na dwa poczerniałe ciała, potem niepewną dłonią sięgnął w kierunku niewidzialnej barykady, która w jakiś sposób go ochroniła. Ku jego zdumieniu już jej nie było- zniknęła. Natychmiast podszedł do dziewczyny. Jeszcze oddychała, ale jej tętno było płytkie i nitkowate. Bezskutecznie próbował uwolnić ją z kajdanów, którymi była przymocowana do stołu. - Zostawiasz swoje odciski palców. – poinformował go cicho Gregori. Przez chwilę wpatrywał się w stalowe obręcze a one po prostu spadły z jej nadgarstków i kostek. - Idź już, odejdź stąd. Spotkamy się na końcu przecznicy. – Srebrzyste oczy patrzyły prosto w oczy Gary’ego. – Czekaj tam. Mogę cię znaleźć w każdej chwili, jeśli tylko tego będę chciał. - Ona potrzebuje pomocy.- Gary był zdecydowany się nie poddawać. - Kiedy tak tracisz czas, gromadzi się już zbiegowisko. Mogę cię osłonić przed ich wzrokiem, jeśli pójdziesz właśnie teraz. Później będzie ich zbyt wielu. Z dziewczyną będzie wszystko w porządku. Rób, jak każę. Gregori skierował już swoją uwagę na odnalezienie śladów zniszczeń dokonanych przez drugiego mężczyznę, usuwaniem wszystkich wspomnień o nich z pamięci dziewczyny, oraz zapewnieniem, żeby osoby zgromadzone wokół niego nie zapamiętali niskiego, chudego mężczyzny szarym garniturze, który właśnie wyszedł z budynku. Gary Jansen powoli torował sobie drogę przez tłum, ruszając w kierunku

domu. Nikt na niego nawet nie spojrzał, prawdę mówiąc ludzie zderzali się z nim, nie będąc tego świadomymi. W oddali rozległ się dźwięk syren. Straż pożarna. Policja. Karetka pogotowia. Był w szoku, jego umysł był jak odrętwiały. Czymkolwiek była istota, jaka wkroczyła i ocaliła jego życie, posiadała więcej władzy niż przypuszczał, że ktokolwiek może mieć. W pamięci odtwarzał każdą chwilę, każde słowo. Nie mógł uwierzyć, że pozwolono mu tak po prostu odejść. To stworzenie nawet nie wypiło jego krwi. Na dobrą sprawę, nawet nie wiedział czy ta istota pije krew. Doszedł do końca przecznicy i opadła fala słabości. Jego kolana zamieniły się w gumę, a nogi drżały jak galareta, a on sam nagle usiadł na krawężniku. Ktoś położył dłoń na jego karku i przytrzymał jego głowę opuszczoną w dół. - Oddychaj głęboko. To był rozkaz wydany tym samym hipnotyzującym głosem, co w magazynie. Gary nabierał wielkimi haustami powietrza, walcząc z zawrotami głowy. Spróbował zażartować. - Przykro mi, ale nie każdego dnia spotykam kogoś takiego jak ty. Kiedy dłoń na jego karku powoli zwolniła nacisk i cofnęła się z jego szyi, Gary wyprostował się i spojrzał na wysoką, potężną postać górującą nad nim. Nigdy nie widział wyglądającego bardziej niebezpiecznie indywiduum. Zwalczył swój strach. - Czy zamierzasz mnie zabić? – te słowa wymknęły mu się przypadkowo. Przestań wyglądać jak wielki, zły wilk, zasugerowała Savanna. Jeszcze przyprawisz tego biednego człowieka o zawał. Gregori westchnął zirytowany.

- Gdybym chciał cię zabić, już byś nie żył. Jaki powód miałbym, aby odebrać ci życie? Gary wzruszył ramionami. - Żaden, mam nadzieję. Ostrożnie wstał i powoli wypuścił oddech. Z bliska ten mężczyzna wyglądał nawet bardziej niebezpiecznie. Jak głodny, dziki żbik. - Już się posiliłem tej nocy. – powiedział sucho Gregori. - Czytasz w moich myślach, prawda? Gary starał się usunąć emocje ze swojego głosu. Zawsze chciał spotkać prawdziwego wampira. Zawsze. Już od pierwszego filmu o wampirach jaki kiedykolwiek ujrzał, był nimi zafascynowany, zainteresowany. Był przerażony, bez dwóch zdań, ale to była jego życiowa szansa. - Widziałem cię. Czy to oznacza, że musisz mnie zabić? Pozwól odejść dziewczynie, ona cię ani razu nie widziała. Gregori skinął głową w kierunku ulicy i obaj zaczęli iść, z wolna pozostawiając za sobą chaotyczne sceny. - Nikt by ci nie uwierzył, gdybyś komukolwiek coś opowiedział. W każdym razie mogę z łatwością usunąć z twojej pamięci nasze spotkanie. Dziewczyna nie będzie cię pamiętać. - Mnie samemu trudno w to wszystko uwierzyć. Wiesz, że masz rację. Gdybym opowiedział o tobie własnym rodzicom, trzymaliby mnie pod kluczem. To niesamowite, absolutnie niesamowite. Gary obrócił się dookoła własnej osi, zwycięsko zaciskając pięści. - Człowieku, to jest wspaniałe. Przyprowadź go do domu, Gregor, poprosiła Savanna.

W żadnym razie, Savanno. On też jest szalony. Nie potrzebuję, żeby wasza dwójka doprowadzała mnie do szaleństwa. Dlaczego ktokolwiek z choćby połową mózgu chciał spotkać kogoś z nas? - Wstąpiłem do stowarzyszenia, żeby sprawdzić, czy mają jakieś prawdziwe dowody na istnienie - Gary zawahał się – wampirów. Bo ty jesteś wampirem, prawda? - Można powiedzieć, że tak.- powiedział Gregori wymijająco. - Wiesz, oni mówili, że mają krew wampira. Na początku myślałem, że może to jest oszustwo, ale to była naprawdę niezwykła, ciekawa rzecz. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś podobnego. Jestem biochemikiem, a to była taka okazja. Ta krew sprawiła, że we wszystko uwierzyłem. Słowa padały z jego ust szybko i bezładnie, byle tylko wydostać się na zewnątrz. - Wszyscy myśleli, że zwariowałem, nawet członkowie stowarzyszenia, ale ja myślałem sobie, że byłoby czymś wspaniałym nawiązać kontakt z prawdziwymi wampirami. Niestety, oni chcieli je jedynie schwytać i pokroić na plasterki. Gregori potrząsnął głową nad ludzką naiwnością. - Czy nie przyszło ci do głowy, że wampir może być bardzo niebezpiecznym stworzeniem? Że zwabienie jednego na otwartą przestrzeń może spowodować twoją śmierć? Może nawet śmierć całej twojej rodziny? Każdego kogo kochasz lub się o niego troszczysz? - Dlaczego? Dlaczego wampir miałby to robić? – sprzeciwił się Gary. Był najwyraźniej człowiekiem, który myśli, że zawsze wszystko wie

najlepiej. Widzisz teraz czemu unikam ludzi, ma chérie? To głupie, denerwujące stworzenia. Wiem, że go lubisz. Nie możesz tego przede mną ukryć, nawet jeśli próbujesz ukryć to przed samym sobą. Zaproś go do domu. Za nic w świecie. Chcę go poznać. Savanna. Był pewien, że coś kombinowała. Gregori położył dłoń na karku i mocno go masował. To co powinienem zrobić, to wystraszyć go na śmierć, tak żeby przeszły mu te nonsensy. - Więc jesteś nim? – zapytał Gary. - Kim jestem? – Gregori był roztargniony. Po pierwsze, czemu w ogóle rozmawiał z tym głupcem? Bo Savanna doprowadzała go do obłędu. Savanna chciała, żeby zrobił coś głupiego. Czytał w umyśle Gary’ego, który wydał mu się interesującą, sympatyczną osobą. Nie zrzucaj winy na mnie. Brzmiała tak niewinnie. - Czy jesteś bezlitosnym mordercą? Czy zabijesz moją rodzinę i przyjaciół? – nie ustępował Gary. - Tak, jeśli chodzi o pierwsze pytanie. – Gregori odpowiedział szczerze. – A prawdziwy wampir jest wielkim oszustem. Z pewnością czytałeś legendy o tym, że wampiry często zwabiają ludzi i trzymają ich w swojej mocy? Prawdziwy wampir zniszczy ciebie i wszystkich, których kochasz. To jest jego jedyna przyjemność. Nigdy więcej nie życz sobie zetknięcia z wampirem. Nie zawahałbym się zabić ciebie i twojej rodziny, gdybyś mi

zagrażał. Gary zatrzymał się i zagapił na człowieka idącego obok siebie. Gregori poruszał się bezgłośnie w czasie i przestrzeni. Jego niezwykła srebrne oczy były równie hipnotyzujące jak piękny głos. Poruszał się jak drapieżnik, a jego oczy były ruchliwe, nie mrugając powiekami. Każda rzecz dotycząca Gregoriego ostrzegała o niebezpieczeństwie, a mimo to Gary czuł się z nim dziwnie związany. Mógłby już zawsze słuchać jego głosu. - Nie żartujesz, prawda? Ale mówiłeś, że nie jesteś wampirem? - Jestem łowcą nieumarłych, zabójcą. Jest jednak prawdziwy wampir wśród członków stowarzyszenia, z którym miałeś konszachty. On zniszczy ich wszystkich. Głos Gregoriego był cichy i zimny, beznamiętny. Gary przesunął ręką po włosach. - Mówisz mi to wszystko dlatego, że masz zamiar wymazać mi pamięć o sobie, prawda? Srebrne oczy spoczęły na twarzy Gary’ego z żalem. - Nie mogę zrobić nic innego. Nie powinienem się przed tobą ujawniać, ale masz ogromną odwagę i jedynym twoim życzeniem, jakie mogę spełnić było pozwolić ci spotkać kogoś, kogo długo szukałeś. Jesteś taki słodki, Gregori, zamruczała Savanna. Jej głos rozległ się wyraźnie w jego umyśle. Nie jestem słodki, mocno się sprzeciwił. - Nie wiem, co takiego zrobiłem, żeby na to zasłużyć,- odpowiedział Garyale jestem naprawdę wdzięczny. - Próbowałeś ocalić zarówno dziewczynę, jak i mnie. Nie wierzyłem, żeby ktoś twojego pokroju, ktoś z waszego towarzystwa, mógł kiedykolwiek

spróbować udzielić pomocy komuś z mojego gatunku. Gregori był szczery, ponieważ czuł, że charakter tego człowieka upoważniał do tego. - Wiesz, że możesz mi zaufać. Nie mam zamiaru wyjawiać twojego sekretu. Czy nie ma żadnych ludzi którzy znają prawdę? - Są w ciągłym niebezpieczeństwie. Nie życzyłbym ci tego. Jesteś najmilszym mężczyzną na całym świecie, Savanna dodała cicho, delikatnie muskając jego umysł swoim głosem. Głosem, który odbijał się w nim echem. Gregori zmarszczył brwi. Głos odbija się echem? Bardzo blisko. Obrócił się nagle, niezwykle barwnie przeklinając po francusku, co przestraszyło Gary’ego. Savanna jednak wzięła go po prostu pod rękę i uśmiechnęła się do niego, a iskierki rozbłysły w jej oczach. Ona była właśnie taka. Rozpraszała go, a następnie zwalała z nóg swoim uśmiechem. Swoimi błękitno-fioletowymi oczyma i ich przeklętymi źrenicami, lśniącymi jak gwiazdy. Nie miała nawet na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na skruszoną. Nie gniewaj się Gregori. Byłam taka samotna w domu. Czy jesteś na mnie bardzo, bardzo zły? Czy może tylko ociupinkę zły? Jej głos był miękkim, syrenim szeptem, przywodzącym na myśl jedwabne prześcieradła i światło świec. Długie rzęsy Savanny były gęste i grube, powiew magii, który przyciągnął jego wzrok i trzymał go na uwięzi. To niemożliwe, żebyś była samotna, kiedy cały czas biegasz mi po głowie. - Jesteś Savanna Dubriński. – Gary wyszeptał jej nazwisko z szacunkiem. – Mój Boże, powinienem był się domyśleć. Zachowanie Gregoriego zmieniło się całkowicie, stając się w jednej chwili

groźne i niebezpieczne. Jego twarz była jak wykuta w kamieniu, usta twarde i lekko okrutne. Włosy na karku Gary’ego dosłownie stanęły dębem. Głośno przełknął ślinę i instynktownie odsunął się na niewielką odległość od kobiety. Nie żeby winił o to tego człowieka, to stworzeniektokolwiek by to nie był- ale jego reakcja była bliższa odruchowi dzikiej bestii, a nie człowieka cywilizowanego. Gary nie zamierzał ryzykować. Savanna zaśmiała się lekko. Pochyliła się w kierunku Gary’ego, mimo przytrzymującego ją ramienia Gregoriego. - On potrafi czytać w twoich myślach, - przypomniała mu cicho, a oddech zawirował kuszącym ciepłem na jego karku. Odskoczył na bok, jakby został oparzony. Jego twarz spłonęła szkarłatem, kiedy z poczuciem winy spojrzał na Gregoriego. Mroczne rysy Gregoriego pozostały rozluźnione. Twarde krawędzie ust zmiękły. - Nie bój się Gary, ona jest niepoprawna. Nawet ja mam z nią problem. Nie mogę cię winić za coś, czego nawet ja nie mogę kontrolować. Jego ramię otoczyło wąską talię Savanny i wsunął ją pod poniżej swego ramienia. Jesteś na mnie zły? Uśmiech zaczął znikać z jej oczu, z jej ust. Gregori wzmocnił uścisk, kiedy jej krok zawahał się. Możemy to omówić w domu, chérie. Skoro już tutaj jesteś, równie dobrze możesz zapewnić chłopcu dreszcz emocji. Ale ostrzegam cię, niewielki dreszczyk emocji. Savanna rozluźniła swoje ciało, oparte o niego. Tak szybko. Tak prosto. Jakby do niego należała, jakby była jego drugą połówka. Zaczynał wierzyć, że to może być możliwe.

Jej uśmiech jak uderzenie pioruna wstrząsnął Garym. - Czy chcesz pójść do „Cafe du Monde”? – zapytała. – Jest jeszcze otwarte. Możemy usiąść tam i przez chwilę porozmawiać. Gary rzucił okiem na kamienną twarz Gregoriego. Kto mógłby jej odmówić czegokolwiek? Była jak ktoś z innego świata, ktoś tajemniczy i magiczny. Gregori wyglądał równie bezlitośnie i bezwzględnie jak zawsze. Jego mroczne, niebezpieczne rysy były jak wykute w granicie, a srebrzyste oczy zimne i lśniące od groźby. Ale jego postawa była opiekuńcza, a ramię otaczające jej talię, delikatne. Gary odwrócił twarz w drugą stronę, żeby ukryć uśmiech. Wydaje się, że wampiry również mają problemy z kobietami. - Czy chciałbyś dołączyć do nas w Cafe du Monde? – Gregori zapytał go cicho, zmieniając kierunek marszu. Skręcili w ulicę Świętej Anny w kierunku Decatur i Placu Jacksona. Kiedy mijali słynną Katedrę Św. Ludwika, Gary odchrząknął. - Zawsze chciałem to wiedzieć, czy to prawda, że wampir nie może wejść na poświęconą ziemię? Czy krzyż może ochronić przed nim, czy to tylko bzdura? - Wampir nie może wejść na poświęconą ziemię. Jego dusza jest stracona na zawsze. To jego własny wybór, sam podjął decyzję, żeby stać się wampirem. – Cicho odpowiedział Gregori. – Nie popełnij błędu i nie żałuj wampira. On jest naprawdę zły. - Niszczysz wszystkie moje teorie. – powiedział ze smutkiem Gary. - A jakie są twoje teorie? – zapytała Savanna, a jej niebieskie oczy były ciągle zwrócone ku jego twarzy. Sprawiło to, że czuł się, jakby był

jedynym mężczyzną na całym świecie, jakby cokolwiek co powie było dla niej strasznie ważne. Gregori poruszy się niespokojnie. Zimne, bezlitosne oczy przesunęły się po Garym, pozostawiając gorzki posmak w ustach człowieka. Chciał powiedzieć temu stworowi, że nie może nic na to poradzić, że Savanna jest po prostu za bardzo seksowna. Miał jednak wyraźne przeczucie, że takie wyznanie nie przyniosłoby mu nic dobrego. Zamiast tego Gary nieugięcie trzymał swój wzrok z dala od jej urzekającej urody i jego myśli skoncentrowały się na podnieceniu z przebywania z takim mitycznym stworzeniem nocy. Marzenie jego życia. – Opowiesz nam wszystkie swoje teorie.- napomniał go delikatnie Gregori. Przeszli przez ulicę pełną tłumów włóczących się turystów. Gregori był doskonale świadom, że większość z nich gapi się na jego towarzyszkę życia. Wszystkie głowy obracały się, kiedy stanęła na krawędzi tarasu kafejki, gdzie stoliki były ustawione jeden obok drugiego. Jeden z kelnerów skierował ich w kierunku pustego stolika. Kiedy rozpoznał Savannę, gapił się na nią krótką chwilę, a potem pospieszył, żeby przyjąć zamówienie. Gregori siedział opierając się plecami o grube słupki płotu, częściowo ukryty w cieniu. Jego oczy były niespokojne, wszystkie zmysły postawione na baczność. Nie mógł sobie pozwolić, żeby opuścić gardę w dół. Gdzieś w tym mieście przebywał potężny wampir z legionem ludzkich marionetek na swoich usługach. Savanna podpisała kilka autografów, gawędząc krótko z każdym, kto podszedł do ich stolika. Ręka Gregoriego leżała na jej karku, a jego palce poruszając się uspokajająco i czule głaskały jej nagą skórę. Odkrył, że jest z niej bardzo

dumny. Zanim przyniesiono ich kawę i bagietki, nawet Gary chciał się pozbyć fanów, którzy coraz bardziej na nich napierali. Gregori wezwał kelnera i pochylił się nad nim, mówiąc swoim hipnotyzującym głosem: - Savanna bardzo chętnie udzieliła autografów dla waszych stałych klientów, ale potrzebuje chwili czasu dla siebie, żeby móc się w tej chwili cieszyć waszą doskonałą kawą. Ta sugestia była wyraźnym rozkazem, a srebrne oczy pochwyciły spojrzenie kelnera, nie dając mu żadnej szansy na cokolwiek innego poza zgodą na te warunki. Savanna uśmiechnęła się w podzięce, kiedy kelner zapewnił jej luźną ochronę przed turystami tłoczącymi się wokół nich. – Czy tak jest wszędzie, gdzie się pojawisz? – zapytał Gary. – Mniej więcej tak. – Savanna spokojnie wzruszyła ramionami. – Naprawdę mi to nie przeszkadza. Peter zawsze… - urwała nagle i podniosła parująca filiżankę do ust. Gregori mógł wyczuć uderzającą w nią falę smutku, olbrzymi kamień ciążący jej na sercu. Jego ręka ześliznęła się w dół jej ramienia, splatając swoje palce z jej palcami. Od razu napełnił jej umysł ciepłem i otuchą, odczuciem jego ramion wokół jej ciała, trzymających ją blisko siebie. – Peter Sanders zawsze dbał o szczegóły związane z przedstawieniami Savanny. Znakomicie ją osłaniał. Został zamordowany po jej ostatnim pokazie w San Francisco. - Gregori cicho przekazał tę informację Gary’emu. - Przykro mi. – natychmiast odpowiedział szczerze Gary. Jej cierpienie było widoczne w jej ogromnych niebieskich oczach. Lśniły smutkiem. Gregori podniósł dłoń Savanny do ciepła swoich ust, a jego oddech

ogrzewał bicie tętna, uderzającego w jej nadgarstku. Noc jest szczególnie piękna, mon petit amour. Przez twój zakład ocaliłem dziewczynę, spaceruję między ludźmi i rozmawiam z głupcem. Samo to powinno wywołać uśmiech na twojej twarzy. Nie płacz nad czymś, czego i tak nie możemy zmienić. Upewnimy się, żeby ten człowiek, który jest z nami nie doznał żadnej krzywdy. Jesteś więc moim bohaterem? Miała łzy w głosie, w swojej głowie, jak mieniący się pryzmat. Potrzebowała go, jego pociechy, jego wsparcia, gdy przygniatał ją okropny ciężar winy, miłości i straty. Zawsze, na całą wieczność, odpowiedział natychmiast, bez wahania, z oczyma jak gorącą rtęć. Uniósł do góry jej podbródek, tak aby napotkała blask jego srebrnego spojrzenia. Zawsze, mon amour. Jego gorący wzrok pochwycił jej błękitne spojrzenie i trzymał je na uwięzi. Twoje serce staje się lżejsze. Ciężar twego smutku staje się moim własnym. Przez chwilę trzymał na uwięzi jej spojrzenie, żeby się upewnić, że jest już wolna od przygniatającego ją ciężaru. Savanna mrugnęła i odsunęła się trochę od niego, zastanawiając się, nad czym to właśnie rozmyślała. O czym właśnie rozmawiali? - Gary.- Gregori wypowiedział jego imię przeciągając samogłoski i usiadł z powrotem na swoim krześle, całkowicie rozluźniony. Wyglądał jak wylegujący się tygrys, niebezpieczny i nieokiełznany. - Opowiedz nam o sobie. - Dużo pracuję. Nie jestem żonaty. Nie jestem zbytnio towarzyską osobą.

Jestem po prostu maniakiem komputerowym. Gregori poruszył się lekko, delikatnym ruchem mięśni sugerującym olbrzymią siłę. - Nie znam tego pojęcia. - No nie powinieneś. – powiedział Gary. – To znaczy, że mam wielki mózg i zero mięśni. Nie robię niczego związanego ze sportem. Jestem zainteresowanym komputerami, szachami i rzeczami wymagającymi intelektu. Kobiety uważają mnie za chudego, nudnego fajtłapę. O tobie nigdy by tak nie pomyślały. W jego głosie nie było goryczy, jedynie cicha akceptacja samego siebie i swojego życia. Błysnęły białe zęby Gregoriego. - Jest tylko jedna kobieta, która się dla mnie liczy, Gary, a ona uważa, że ciężko się ze mną wytrzymać. Nie mogę sobie wyobrazić dlaczego, a ty możesz? - Może dlatego, że jesteś zazdrosny, zaborczy i martwisz się każdym pojedynczym szczegółem z jej życia? Gary zrozumiał pytanie dosłownie, bez namysłu oferując swoje uwagi. - Jesteś też najprawdopodobniej zbyt apodyktyczny. Mogę to dostrzec. Tak. To może być trudne. Savanna wybuchła śmiechem, brzmiącym tak dźwięcznie, że rywalizował z ulicznymi muzykami. Ludzie w zasięgu słuchu obrócili ku niej swoje głowy i wstrzymali oddech, licząc na więcej. - Bardzo sprytnie Gary. Bardzo, bardzo sprytnie. Założę się, że masz bardzo wysoki iloraz inteligencji. Gregori poruszył się ponownie, ruchem pełnym energii i

niebezpieczeństwa. Nagle nachylił się ku Gary’emu. - Myślisz, że jesteś inteligentny? Drażnienie dzikiego zwierzęcia nie jest zbyt mądre. Śmiech Gary’ego dołączył do śmiechu Savanny. - Czytasz w moich myślach! Wiem o tym. Wiem, że ze mnie nie żartujesz. To jest super. Jak to robisz? Czy ludzie też tak mogą, jak przypuszczasz? Przez chwilę był onieśmielony, ale śmiech w oczach Savanny złagodził jego napięcie. Savanna i Gregori wymienili uśmiechy. To Gregori udzielił mu odpowiedzi. - Wiem na pewno, że jest kilku ludzi, którzy posiadają taki talent. - Żałuję, że ja go nie mam. Co jeszcze możesz zrobić? - Myślałem, że rozmawiamy o tobie. – powiedział cicho Gregori, nie chcąc pozostawić tego człowieka z jego niepochlebnym postrzeganiem własnej osoby. - Nigdy nie spotkałem człowieka o większej odwadze i wnikliwości, niż ta jaką okazałeś dziś wieczorem, a żyję już bardzo długo. Nie miej o sobie tak niskiego mniemania. Może zakopałeś się w swojej pracy, aby uniknąć bólu nieudanego związku? Długie rzęsy Savanny opadły aż na policzki, kiedy ukrywała swoją minę. Takie słowa padły z ust kogoś, kto uważa się za potwora. Kto twierdził, że do nikogo ani do niczego nic nie czuje. Gary pociągnął łyk słynnej kawy i mały kęs bagietki, z której „Cafe du Monde” było znane. Uznał je za przepyszne. Zauważył, że para po drugiej stronie stołu wydaje się także ją jeść, ale nie był pewien, czy naprawdę to robią. Czym oni byli? Czemu czuje się z nimi tak dobrze? Polubił ich towarzystwo. Dzięki nim czuł się

ożywiony. Uspokojony. Ciekawe spostrzeżenie, kiedy ten mężczyzna przypominał raczej niebezpieczne, przyparte do muru dzikie zwierzę, śmiertelnie niebezpieczne w razie jakiejkolwiek prowokacji. Był już świadkiem jaką mocą dysponuje opętany człowiek. Co, jeśli ten człowiek miał rację? Co, jeśli wampiry naprawdę są wielkimi oszustami? Co jeśli ten mężczyzna, siedzący naprzeciw niego, właśnie go zwodzi i oszukuje? Gary obserwował nieruchomą twarz. Niemożliwe było podanie jego wieku. Jego szorstka uroda, z niewielkim rysem okrucieństwa, była jednak niewiarygodnie przystojna. Przesunął ręką po swojej twarzy. Jak ktokolwiek może to wiedzieć? - Właśnie taki jest problem z wampirem, Gary – radził Gregory cicho. – Nie ma żadnego sposobu, żeby człowiek mógł wyczuć różnicę pomiędzy czymś, co jest wampirem, a czymś co jest ich łowcą. Gary zauważył, że Gregori użył słowa „czymś” a nie „kimś”. Czym, kim on był? - Wejście w nasz świat jest bardzo niebezpieczne, - dodała delikatnie Savanna. Podeszła do Gary’ego i położyła mu rękę na ramieniu w swój naturalny, pełen współczucia sposób, ale niskie, dzikie warczenie, jakie wydobyło się z gardła Gregoriego, powstrzymało ją. Cofnęła dłoń i położyła ją na kolanach. Gregori przesunął koniuszki palców po wierzchu jej dłoni, przepraszając w ten sposób za niepowodzenie w przezwyciężaniu swojej zaborczości. Gary wziął głęboki oddech. – Może to prawda, ale może już wcześniej byłem w niebezpieczeństwie. Miało mnie nie być tego wieczoru w magazynie, a jednak się pojawiłem.

Moja formuła wzbudziła moje podejrzenia, więc przeprowadziłem małe dochodzenie. Zrobiłem badanie składu chemicznego. Byłem tak wściekły, że poszedłem pod jeden z adresów towarzystwa, jaki znałem. Kiedy odkryłem tam tą biedną dziewczynę, wpadłem w szał i zadzwoniłem do szefa- Morrisona- na jego prywatny nr telefonu. Był nieosiągalny, ale zostawiłem mu wiadomość, że mam zamiar zlikwidować towarzystwo, ujawnić jego działalność prasie i policji. Nie sądzę, żeby Rodney był zainteresowany zabiciem ciebie, tak jak chciał to zrobić ze mną. Mam przeczucie, że ktoś kazał mu mnie zabić. - Był pod wpływem wampira. Nic by go nie powstrzymało. – przyznał Gregori. - Tak więc mogę być już na celowniku, prawda? – Gary zauważył triumfalnie. Gregori ponownie westchnął. - Spróbuj nie brzmieć tak wesoło, kiedy o tym mówisz. Istnieją granice naszej ochrony. Poza tym narażasz na niebezpieczeństwo Savannę. Tylko za to, mógłbym ci wyrwać serce z piersi. Te słowa zdawały się jaśnieć w powietrzu, usłyszane, choć niewypowiedziane. Gary wyglądał na zaskoczonego. - Przykro mi. O tym nie pomyślałem. Sądzę, że może stać się ich celem, jeśli była ze mną widziana. – Był wyraźnie podenerwowany. – Czuję się okropnie, że nawet nie wziąłem tego pod uwagę. - Mów ciszej, - Gregori przypomniał mu cicho. – Musimy się dowiedzieć więcej, niż wiemy do tej pory, na temat tych, którzy są zaangażowani w działalność towarzystwa. Czy masz listę ich nazwisk?

- Tak, tych którzy pracowali w laboratorium. Mam na myśli, legalne laboratorium. Nie to chore laboratorium, które widzieliście tej nocy. Gary w zdenerwowaniu przesunął ręką po włosach. - Chciałbym zadzwonić do szpitala, upewnić się, że z tą dziewczyną jest wszystko w porządku. Wiecie, wciąż nie mogę uwierzyć, że oni chcieli ją pociąć żywcem. - Już ci mówiłem, - ponownie powiedział Gregory- że jedynym źródłem rozrywki wampira jest cierpienie ludzi, który go otaczają. Będzie celowo deprawował tych, o których sądzi, że najprawdopodobniej mogą ulec jego mocy. To dla niego zabawa. Jesteś dobrym człowiekiem, Gary, ale nie możesz się równać z wampirem. On mógłby cię zmusić do zabicia własnej matki. Mógłby cię zmusić do zrobienia każdej rzeczy, która jest ci wstrętna. - Nie chcę żebyś usuwał moje wspomnienia. - prosił Gary – Czekałem całe swoje życie na ten moment. Wiem, że uważasz, że nie mogę dostrzec różnicy między wampirem a łowcą, ale myślę że się mylisz. Ty, na przykład, wystraszyłeś mnie na śmierć. Wyglądasz niebezpiecznie i tak się zachowujesz. Nawet nie starasz się tego ukryć. Jesteś okropnie przerażający, ale mam wrażenie, że jesteś przyjacielem. Powierzyłbym ci swoje życie. Idę o zakład, że coś naprawdę złego wydawałoby się miłe, ale naprawdę byłoby odrażające. Błyszczące, srebrzyste oczy Gregoriego wpatrywały się w jego twarz. W ich głębi migotał płomyk ciepła, ślad humoru. - Już powierzyłeś mi swoje życie. Savanna pochyliła się w kierunku Gregoriego.

- Jestem z ciebie taka dumna. Zmuszasz się do przełknięcia żartów. – spojrzała przez stół na Gary’ego, a w jej ogromnych niebieskich oczach tańczyły iskierki śmiechu. - Gregori ma mały problem ze swoim poczuciem humoru. Gary zauważył, że śmieje się razem z Savanną. - Bez problemu mogę w to uwierzyć. - Uważaj dzieciaku. Nie ma potrzeby, żeby mnie lekceważyć. Nie popełnij błędu, wierząc, że ujdzie ci na sucho to samo, co jej. Gregori pociągnął za długie, hebanowe włosy Savanny. Opadały jej aż do pasa kaskadą niebiesko-czarnego jedwabiu, który poruszał się, jakby żył własnym życiem, który kusił, zapraszał, żeby je dotknąć. - Więc co chcesz ze mną zrobić? – zaryzykował bolesne pytanie Gary. Savanna oparła się chęci dotknięcia go z życzliwością. Była z natury wylewna i uczuciowa. Kiedy ktoś był smutny, chciała go pocieszyć. Gregori zahamował jej normalną tendencję do niesienia pociechy. Nie mogę zmienić tego, kim jestem, ma petite, wyszeptał cicho w jej umyśle, powoli, uspokajająco przeciągając aksamitne słowa. Jego głos otoczył ją dookoła i dotknął z czułością. Mogę jedynie obiecać, że będę dbał o twoje bezpieczeństwo i próbował uczynić cię tak szczęśliwą, jak tylko będę mógł- mimo moich braków. Nigdy nie mówiła, że masz jakieś niedoskonałości, odpowiedziała cicho. Jej głos był jak pieszczota, gdy palce wyznaczały ślad od karku, w dół mięśni pleców. Pragnienie uderzyło w niego, niskie i niegodziwe. Po jego skórze pełzały języki ognia. Srebrzyste oczy przesuwały się powoli i zaborczo po jej ciele, rozpalając ogień. Dotykając. Pieszcząc. Jego nagła

potrzeba wybuchła w nim jak wulkan. W jego głowie zaczął narastać głuchy ryk. Nagle zapragnął, żeby Gary zniknął. Żeby kawiarnia zniknęła. Żeby cały świat zniknął. Nie był całkiem pewien, czy może zaczekać, aż wróci z nią do domu. Brzeg rzeki zaczął nagle wyglądać bardzo zachęcająco.

Rozdział dwunasty Gary podniósł dłoń do policzka. W oczach miał głęboki żal. Musiał wrócić do swojego zwykłego życia. Nie było ono takie złe, ale czuł się złączony z tymi ludźmi. Całe życie czuł się wyobcowany. Zawsze z dala od innych. Był człowiekiem, który szedł w innym rytmie niż nakazywał dobosz. - Jestem gotowy. Możesz zaczynać. Obiecaj tylko, że raz na jakiś czas mnie odwiedzisz. Ręka Gregoriego, dotychczas pieszcząca szyję Savannah, nagle znieruchomiała. Gwałtownie wciągnął powietrze. Savannah? Ja też to czuję. Gregori pochylił się przez stół i spojrzał w oczy Gary'ego. Bez pytań i zastanowienia zrobisz wszystko co nakaże ci Savannah. Natychmiastowe posłuszeństwo. - Gary, chcę żebyś wyszedł teraz z Savannah. Polują na nas. Ukryje was dwoje przed oczami innych, a ja wywabię łowców gdzie indziej. Savannah, oboje wkroczymy w mrok. Czy jesteś w stanie ukryć was dwoje przed spojrzeniami innych bez mojej pomocy? Przez pewien czas będę

musiał podtrzymać iluzję was dwojga, idących razem ze mną. Chciałbym też wywołać niespodziewaną burzę. Chmury będą dla ciebie pewną pomocą. - Nie ma problemu - odparła bez wahania. Nic w jej twarzy nie zdradzało nagłej obawy. To był sposób życia Gregoriego, a nie jej. To on był w nim mistrzem. Gregori położył pieniądze na stoliku i uśmiechnął się do kelnera. Pomożesz nam opuścić to miejsce bez problemów. Przez krótką chwilę jego srebrne oczy więziły kelnera. Kiedy uwolnił mężczyznę z hipnotycznego transu, ten zwołał ręką innych i utworzyli swobodne półkole między stołem a resztą gości na patio. Gregori dołożył hojny napiwek i skinął, aby Savannah i Gary wyszli. Savannah poruszała się z gracją idąc bezpośrednio w stronę pogrążonej w ciemności ulicy, w kierunku mrocznego placu. Była bardzo świadoma chroniącego ją Gregoriego, tak blisko jej ciała. Wrażenie było tak rzeczywiste, że przez moment myślała że musnął dłonią jej ramię, ale kiedy obróciła głowę był kilka stóp za nią. Idź, ma petite. Zabierz Garego do domu. Nie pozwól aby sąsiedzi widzieli któregoś z was. I starannie nałóż zaklęcia ochronne. A co z tobą? Nie ma zaklęcia, którego nie mógłbym złamać. Idź już. Teraz nie mogło być pomyłki. Był cztery stopy dalej, odwrócony w drugą stronę, ale czuła na swoich wargach jego zaborcze usta, zwlekające przez chwilę; jego język podążający za wygięciem jej warg. Nie mogła uwierzyć że sprawił by go pragnęła, płonęła dla niego, podczas gdy zanurzał się w noc by walczyć z ich wrogami.

Noc zawsze była moja, Savannah. Nie trać czasu na to, by się o mnie martwić. Miękki, hipnotyzujący głos był pełen pewności. Gregori oddalał się długimi krokami, szedł wzdłuż granicy placu, a przy jego boku zdawali się spacerować tym samym zwykłym krokiem Gary i Savannah. Rozluźnieni. Jak zwiedzający turyści. Na niebie zaczęły kotłować się ciemne, szybko poruszające się chmury, które przyniosły niespodziewanie gęstą mgłę unoszącą się jak para w upale nocy. Savannah skoncentrowała się na swoim zadaniu. Ukrycie jej samej przed tymi których chciała unikać było względnie łatwe, ale nigdy nie usiłowała osłonić nikogo innego przez ciekawskimi oczami. Odepchnęła myśli o bezpieczeństwie Gregoriego, o tym że będzie musiał jeszcze raz kogoś zabić, a następnie złapała Gary'ego za ramię i obróciła go w kierunku linii sklepów ciągnącej się na placu. - Zostań po mojej wewnętrznej stronie i cokolwiek się stanie, nadal idź, nawet jeśli ktoś będzie wyglądał tak jakby miał na ciebie wpaść. Gary nie zadawał żadnych pytań, ale mogła poczuć jak jego serce wali w nocnym powietrzu. Mgła uniosła się znad rzeki jak gęsta zupa pary, którą wiatr przywiał na plac i która poruszała się szybko pokrywając ulicę. Ludzie śmiali się głośno, żeby ukryć nagłe podenerwowanie. Razem z kocem mgły nadeszła obawa, poczucie niebezpieczeństwa. Poruszały się w niej istoty - złe istoty, stworzenia nocy. Gregori kontynuował iluzję Savannah i Gary'ego spacerujących z nim wzdłuż brzegu rzeki. Wydawało się że idą jako grupa, włóczą się i rozmawiają między sobą po cichu. Gregori chciał stworzyć dystans między niewinnymi ludźmi a iluzją którą wyczarował. Wyczuwał tych, którzy go śledzili, wiedział że zobaczyli tylko tyle ile chciał. Byli ghulami.

Makabrycznymi kukiełkami wysłanymi, aby wykonać rozkaz ich pana. Z jego ust wydobył się powolny syk. Poczuł jak wewnętrzny demon podnosi głowę i pokazuje pazury, walcząc o wolność. Jego ciało naprężyło się, mięśnie zafalowały w powitaniu znajomej siły która przez niego przepłynęła. Roześmiał się lekko i drwiąco, w formie wyzwania. Dotknął umysłem Savannah, aby mieć pewność że jest blisko domu. Dobrze się spisywała ukrywając siebie i człowieka przez wszystkie ulice. Była zaledwie dzieckiem, żółtodziobem, nie ćwiczyła się w sposobach ich ludu. Był z niej dumny, kiedy tak ukrywała się i ukazywała w tłumie turystów wylewających się z Preservation Hall. Zadanie było trudne, a ona poradziła sobie jak profesjonalistka. Pozwolił aby dwie iluzje które stworzył zaczęły migotać nad wodą, a potem zbladły i rozpłynęły się we mgle. Tylko on przemierzał przestrzeń wody w kierunku terenów Algiers. Był pewien że nieumarły zrozumiał jego wyzwanie. W sługusach wampira tkwił mroczny przymus zabijania. Powolny, ponury uśmiech pogłębił okrutny wyraz jego ust. Wampir poszukujący Savannah nie miał pojęcia, że będzie walczył z Gregorim, Mrocznym, tutaj, w Nowym Orleanie. Julian Savage był wspaniałym łowcą, może nawet najlepszym zaraz po nim. Jeśli miał tu rezydencję i nie zniszczył mistrza wampirów, świadczyło to o tym, że wampir wyjeżdżał kiedy tylko Julian wracał do miasta. Wampir-mistrz najwyraźniej bez skrupułów poświęcał innych swojego rodzaju. Wampiry często jednoczyły siły przeciw łowcom, ale nie było wśród nich prawdziwej lojalności. Gregori czekał wśród drzew biegnących wzdłuż brzegu rzeki. Słyszał tępe, podobne do zombie warczenie dwóch napastników, kiedy goniąc za

nim przemierzali wodę. Ich łódź była zasilana silnikiem, który głośno trzeszczał i piszczał, ale nie usiłowali ukryć swojej obecności. To było typowe dla ghuli, wykonujących rozkazy wampira z niezachwianym poświęceniem. Nie mieli innego celu, innego życia. Byli upiorami, sługami, kukiełkami, niegdyś ludźmi ale teraz istotami które potrzebowały skażonej krwi wampira by nadal egzystować, śpiącymi w kanałach ściekowych i płytkich grobach, by uciec przed śmiertelnym słońcem. Wampiry zwykle zabijały ofiary którymi się karmiły, ale czasami, gdy potrzebowały sług by wykonać zadanie w świetle dnia, dzieliły się swoją plugawą krwią, przywiązując do siebie ofiary, kradnąc im umysł i duszę. Jednak te kukiełki były nadal bardzo niebezpieczne. Były wyjątkowo silne, sprytne i przeciętny Karpatianin miałby trudności, żeby je zabić. Dla ludzi było to niemal niemożliwe. Zamrugał, wyobraziwszy sobie Savannah uwięzioną przez te dwa potwory. Była młoda, niezdolna by zabić takie stworzenia. Może powinien zabić je na odległość, gdyż już wieki temu nauczył się każdego sposobu zabijania swojej rasy i ludzi, ale chciał się upewnić że nikt inny nie ucierpi w ich walce. Pragnął też dać do zrozumienia wampirowi który ich wysłał, że podejmuje rękawicę. Gregori. Najmroczniejszy. Łódź utknęła między korzeniami drzew, które wyłoniły się z ciemnej, mrocznej wody. Gregori nie usiłował ukryć się przed zombie. Czekał zrelaksowany, a mgła otaczała jego stopy. Lekka bryza łagodnie chłodziła mu twarz i niczym piękna zasłona rozprzestrzeniała się na całą noc. Dwie marionetki niezgrabnie zeskoczyły z łodzi, rozpryskując wodę na wszystkie strony. Gregori odetchnął głęboko czując nagłe zakłócenie powietrza. Wampir myślał, że sidła zostały zarzucone. Wszyscy

Karpatianie mogli wykryć w pewnym zasięgu innego ich gatunku. Wampir musiał wyczuć moment w którym Savannah wkroczyła na jego teren, ale nie wykrył obecności Gregoriego. Gregori był w stanie stać się niewidzialny wśród własnych ludzi, kiedy tylko tego chciał. Ukrywanie się stało się dla niego tak naturalne jak oddychanie. Wampir który uciekł przed Julianem wyraźnie sądził że ma do czynienia z pomniejszym Karpatianinem. Nowicjuszem. Dwóch ogromnych ghuli niezdarnie usiłowało wejść na skarpę. Rudy mężczyzna dwa razy wpadł do wody, rozpryskując wokół jej krople kiedy starał się wstać. Zombie rozdzielili się, nadchodząc z obu stron. Wiedz jedno, Zły. Gregori wysłał silną mentalną wiadomość. Poczuł w powietrzu pewne wahanie, kiedy wampir uświadomił sobie że ciężka mgła, niezwykła para i kotłujące się chmury nie były naturalnym zjawiskiem. Cofnął się, zmartwiony. Wszystkie te elementy były idealnie odtworzone i niewielu byłoby w stanie stworzyć takie dzieło sztuki. Rzuciłeś mi wyzwanie, a ja je przyjąłem. Chodź do mnie. Głos Gregoriego był niski i hipnotyzujący. Piękny jak żaden inny. A kiedy zdecydował się użyć jego śmiertelnej siły, nikt nie mógł mu się oprzeć. Wampir walczył z przymusem, hipnotycznym rozkazem, ale jego postać zamigotała we mgle nad wodą. Jego twarz była jak pokręcona, zła maska, oczy świeciły czerwienią, a cofnięte dziąsła ujawniały zniszczone, ostre zęby. Na dłoniach zakrzywiały mu się ohydne, przypominające brzytwę pazury. Syknął jadowicie, przerażony i wściekły, że ktoś mógł sprawić, że przybył wbrew swojej woli. Przez głosem nie było ucieczki: szeptał, a on był zmuszony do przybrania stałej formy, bo nie był w stanie

kontynuować iluzji. Przez lata był niczym nabrzmiały pająk, tkający swoją sieć zła, nie rzucający się w oczy i uciekający, gdy było to konieczne. - Gregori, nie wierzę żeby ktoś taki jak ty zdecydował się polować na tak marnego przeciwnika jak ja - powiedział, łasząc się i uśmiechając, tak jakby byli starymi przyjaciółmi. - Czy ostatnimi czasy nazywasz się Morrison? - jasne oczy Gregoriego zwróciły się na zombie po jego lewej stronie, który powoli się zbliżał, instruowany w każdym momencie przez wampira - Kiedy byliśmy młodzi, nazywałeś się Rafael. Zniknąłeś jakieś czterysta lat temu. Szczerbate zęby, pokryte brązowymi plamami od wieków żywienia się pełną adrenaliny krwią ludzi, błysnęły w parodii uśmiechu. - Na niemal wiek poszedłem pod ziemię. Kiedy wstałem, świat znacznie się zmienił. Stałeś się oficjalnym zabójcą Księcia, żywiącym się na naszym gatunku. Opuściłem ojczyznę wygoniony przez twoją własną gorączkę, twoją żądzę krwi. Teraz tu jest mój dom, moje schronienie. Nie prosiłem o więcej. Dlaczego przyjeżdżasz tu nieproszony żeby mnie dręczyć? Gregori skupił się na powietrzu by zbudować z niego potrzebny ładunek, zebrać je w kulę trzeszczącej, ognistej energii ukrytą w kotłujących się chmurach. - Nie jesteś właścicielem tego miasta, Rafael. Nie możesz też dyktować mi gdzie mogę albo nie mogę iść. Naprowadziłeś swoje sługi na ślad Savannah. Wiedziałeś że jest moją partnerką, a jednak celowo jej szukałeś. Twoim jedynym powodem musiało być to, że chciałeś zakończyć wieki swojej deprawacji. Szukałeś sprawiedliwości jaką wymierza nasz lud.

Pierwszy ghul natarł na niego z głośnym rykiem i zwalistymi ruchami. Gregori zwyczajnie zniknął, przedzierając wcześniej paznokciem skażoną szyję, przerywając główną arterię. Ghul zawył i zaczął obracać się w kółko, a mgła czerwonych kropli rozbłysła w ciemności nocy. Hałas trwał dalej, piskliwy i przenikliwy, odbijający się echem po wodzie, podrywający dzikie stworzenia i ptactwo. Zaniepokojone poruszeniem węże plusnęły z drzew do wody. Dużo dalej w rozlewisku aligatory ześlizgnęły się po skarpie, żeby wsunąć się po cichu w mroczne głębie. Krzyki ciągle trwały kiedy kukiełka wampira obracała się na wszystkie strony w poszukiwaniu swojej ofiary. Gregori obojętnie obserwował żałosną istotę ze swojego miejsca parę jardów dalej. - Skończ z nim, Rafael. Ty go stworzyłeś, możesz mu więc pozwolić na godną śmierć. Wampir cieszył oczy kroplami krwi, a na skutek oczekiwania ślina zaczęła spływać po jego brodzie. Zdawkowo sięgnął do przodu, złapał trochę tryskającej krwi w dłoń i chciwie ją oblizał. Stworzenie przypełzło do niego prosząc i błagając, przekonując wampira by ten oszczędził mu życie. Rafael kopnął go daleko od siebie. Trzęsące się bez nadziei ciało wylądowało w głębszej wodzie i zaczęło tonąć. Klnąc do siebie Gregori uniósł dłoń i skierował kulę ognia na ciało mężczyzny. Ghul mógł podnosić się raz za razem i być używany przez swego stworzyciela, jeśli ostatecznie się go nie pozbędzie. Ten tutaj mógł przerazić wszystkich którzy mieszkali wzdłuż rzeki, gdyby Gregori go nie skremował, czyniąc bezużytecznym dla wampira. Rafael odskoczył przerażony widokiem pomarańczowej kuli płomieni która uderzyła dokładnie w jego dzieło i sprawiła że ciało natychmiast

eksplodowało w ogniu. Syknął, a jego głowa zafalowała niczym u gada. Gregori chłodno objął go wzrokiem. - Myliłem się. Nie jesteś mistrzem. Jesteś tylko jednym z tych zastępowalnych sług, najniższym niewolnikiem padającym na kolana i proponującym swoje usługi. Nie możesz być Morrisonem. Oczy wampira zaświeciły na czerwono, a z ust wydobyło się warknięcie. - Chcesz ze mnie szydzić? Sądzisz, że ktoś o nazwisku Morrison jest ode mnie potężniejszy? Ja stworzyłem Morrisona. To mój sługa. Gregori roześmiał się miękko. - Nie próbuj maskować się jak jeden z pradawnych, Rafaelu. Z tego co pamiętam nawet jako uczeń nie podjąłeś wysiłku żeby nauczyć się zaklęć niezbędnych dla zapewnienia sobie bezpieczeństwa - przechylił głowę na jedną stronę - To był twój pomysł, a nie Morrisona, prawda? To ty sprowokowałeś mnie wysyłając tą śmieszną parodię wampira - Roberto za Savannah i to ty naprowadziłeś Wade'a Cartera na jej ślad. Ten którego nazywają Morrisonem jest na to za mądry. Nie brałby udziału w rzucaniu mi wyzwania. Oczy wampira lśniły gorącą furią. Jego syk był jadowity, głowa falowała szybciej w fascynującym rytmie używanym, by zahipnotyzować ofiarę. - Morrison to głupiec. Nie jest mistrzem - trudno było zrozumieć słowa, bo wypowiadał je warcząc i sycząc. Skażona jego popsutą krwią ślina wypływała z ust i sączyła się w dół po brodzie na przód jego niegdyś eleganckiej, spłowiało-białej jedwabdnej koszuli. Gregori powoli pokręcił głową.

- Chcesz, żebym polował na Morrisona. Użyłeś Savannah żeby mnie przyciągnąć i bym sprawił, żebyś pozbył się swojego mistrza. Drugi ghul uderzył z tyłu, najpierw skradając się podstępnie do Gregoriego, a potem rozhuśtując wielką gałąź drzewa w kierunku jego głowy. W ostatniej chwili Gregori się obrócił i roztrzaskał grubą odnogę, tak że drzazgi i małe gałązki rozprysły się wokół błotnistego brzegu rzeki. W dalszym ciągu poruszając się spokojnie, płynnie i szybko jak znakomity tancerz baletowy, rozdarł pazurami odsłonięte gardło z typową dla siebie siłą, niemal odcinając głowę słudze wampira. Wampir wyrzucił z siebie wściekły lament, który rozniósł się wśród gęstej mgły jak grzmot. Para była zwarta, kosmyki mgły powiewały wokół nóg i talii, poruszając się wyżej, otaczając luźnym kręgiem ich klatki piersiowe. Wydawała się niemal żywa, żyła i oddychała jak przyczajona bestia, zyskująca siłę podczas ruchu. Gregori uśmiechnął się miło do wampira, cofając się uważnie od ciała, które teraz bezsilnie podskakiwało w błocie. - Jesteś jak paw, Rafeelu, który podnosi swoje pióra i dumnie kroczy. Musiałeś przez wieki budować swoją nienawiść do Morrisona. - piękny głos wsiąkał w ciało wampira kierując ku wodzie zbudowaną na śmierci innych siłę. Ten głos był szeptem mocy. Niepokonany. Bezlitosny. Nieugięty. - To Morrison pozwolił ci przetrwać wśród łowców, wysyłając cię z dala od miasta. W ten sam sposób sam przeżył - wyjeżdżał kiedy przybywali w okolice, które zajmował. - Ucieczka - powiedział Rafael z pogardą - Ucieka nawet kiedy jesteśmy silni. Powinniśmy posiadać to miasto. Razem powinniśmy

wypędzić i zabić każdego łowcę, który odważy sie tu przyjechać. Ale on ucieka jak królik. Gardzę jego słabością. Gregori wskazał na zmasakrowanego ghula i kuliste pioruny wydobyły się z chmur na ziemię, przeszywając serce kukiełki i pozostawiając za sobą tylko pociemniały, bezużyteczny popiół. - Sądzisz, że jesteś taki potężny - prychnął Rafael - Zabiłem już tylu, a ty jesteś nikim. Nikim w porównaniu ze mną. Oczy Gregoriego, blade i zimne wśród ciemnej nocy, zabłysły. Przez srebro przebijały się czerwone płomienie. Jego siła i postać zdawały się rosnąć. - Jestem wiatrem zwiastującym śmierć, narzędziem sprawiedliwości wysłanym przez naszego księcia by wymierzyć wyrok nałożony na ciebie przez nasz lud za przestępstwa przeciw śmiertelnym i nieśmiertelnym jego głos był czysty i piękny, a jego brzmienie sprawiało wampirowi ból niczym kolce wbijające się w jego głowę. Nie miał wyjścia. Niechętnie przysunął się bliżej w potrzebie dalszego wsłuchiwania się w taką czystość i piękno. Kiedy wampir mimowolnie postąpił krok naprzód, coś ścisnęło się wokół jego łydek, ud, potem sięgnęło wyżej niczym obręcz wokół jego piersi, zaciskając się powoli. Nacisk był silny, nieustanny. W przerażeniu wampir spojrzał w dół by ujrzeć warkocze mgły poruszające się jak wielki gruby pyton, wyginające się w ciągle zaciskający się pierścień, który miał uwięzić jego ciało. - Walcz ze mną - wykrzyknął Rafael pryskając śliną i krwią w kierunku błota i wody - Boisz się ze mną walczyć. - Jestem sprawiedliwością - powiedział miękko Gregori, a w jego

głosie pobrzmiewało nieugięte postanowienie - Nie może być tu walki ani bitwy, bo istnieje tylko jedno rozwiązanie. Walka mentalna, fizyczna, czy nawet bój między naszymi umysłami mogą mieć tylko jeden koniec. Jestem sprawiedliwością. To wszystko. Wiatr silnie dmuchnął, a wampir nie zauważył że Mroczny się porusza. Szybkość była tak niewiarygodna, że nie był w stanie śledzić rozmazanego obrazu. Ale poczuł uderzenie. Silne. Szarpiące całym jego ciałem. Stał tak zamknięty w objęciu dziwnej mgły, spoglądając w dół na rozpostartą rękę łowcy. Na jego dłoni leżało jego własne pulsujące serce. Wampir odrzucił głowę i zawył z wściekłości i przerażenia. Czarna pusta próżnia jaką stała się jego dawno stracona dusza odeszła, unosząc się niczym dym razem z plugawym smrodem w nocne powietrze. Jego zęby trzasnęły i zazgrzytały z powodu niewzruszonego łowcy. Gregori stał na ziemi, z uważnie wyczyszczonym umysłem. To było jego życie. Powód egzystencji. Był mrocznym sędzią niezbędnym aby jego ludzie mogli przetrwać i kontynuować swoje sekretne życie. Stał w mroku nocy absolutnie, kompletnie sam. Gregori, ja zawsze jestem z tobą. Nigdy nie jesteś sam. Szukaj mnie w swoim sercu, w swoim umyśle, w duszy. Spójrz teraz na swojego bohatera. Zobacz czym naprawdę jestem. Zabijam bez jednej myśli. Bez wysiłku. Bez wyrzutów sumienia. Bez litości. Jestem potworem którym mnie nazwałaś i nie mam sobie równych. Kiedyś zapłacę za to ostateczną cenę. Cichy śmiech Savannah szeptał przy jego skórze. Był jak delikatna oczyszczająca bryza która dryfowała przez jego umysł. A kto jest silniejszy niż mój życiowy partner? Nikt nie może cię zabić.

Sądzisz że śmierć jest ostateczną cenę? Nie, Savannah. Kiedyś dowiesz się czym jestem i spojrzysz na mnie z przerażeniem i wstrętem. Kiedy nadejdzie ten dzień, zakończę swoje istnienie. Gregori patrzył jak wampir zaczyna upadać. Poruszył się żeby zakończyć swoje ohydne zadanie polegające na upewnieniu się że nosferatu nigdy nie wstanie ponownie. Z nieba spadały ogniste iskry wielkości piłeczek golfowych, uderzały w wampira i pokrywały go płomieniami. Z dala od płonącego ciała na błotnistym brzegu Gregori spopielał serce potwora. Już po wszystkim, partnerze. Chodź do mnie do domu. Głos Savannah był niski i zniewalający, miękki, uwodzicielski, i ani trochę nie przejęty tym że domagał się, żeby zobaczyła że jest mordercą. Że zawsze będzie mordercą. To tutaj należysz. Nie jesteś sam, nigdy nie będziesz sam. Czujesz jak po ciebie sięgam? Poczuj mnie, Gregori. Poczuj jak do ciebie docieram. Jak cię potrzebuję. Mógł poczuć to w umyśle, w sercu. Jej głos dotykał jakiegoś sekretnego głębokiego miejsca, które trzymał zamknięte nawet przed samym sobą. Była całym pięknem świata i, niech Bóg ma ich w opiece, nie mógł się zmusić żeby z niej zrezygnować. Potrzebuję cię, Gregori. Znowu napłynął jej szept. Tym razem było w nim naleganie. Zalała go swoim pragnieniem, rosnącą żądzą i nagłym strachem że zostawi ją samą. Gregori? Odpowiedz mi. Nie zostawiaj mnie. Nie zniosłabym gdybyś to zrobił. Nie ma na to szansy, ma petite. Już idę. Savannah była jedynym domem który poznał, jedynym schronieniem które miał. Miękka i zmysłowa szeptała do niego w marzeniach tak długo, że stała się częścią jego duszy. Szeptała o absolutnej, bezwarunkowej akceptacji. Wystrzelił w

niebo, jego ciało rozpłynęło się w parze i stało się częścią poruszającej się mgły, którą stworzył. Wrzała w nim jednak furia. Szalała, pochłaniała go. Stworzył ten niemożliwy związek z Savannah przez manipulowanie naturą. Wiedział, że to nie może trwać. W tym stanie był bardziej niż niezrównoważony. Musiała poznać prawdę. Co on sobie myślał? Że będzie mógł ukrywać to przed nią i resztą Karpatian przez wieki? Codziennie stawała się silniejsza. Potrzebowała bliskości jego umysłu, a on musiał na to pozwolić. Gregori był pewien że z samolubnych względów będzie mógł trzymać pewną część siebie z dala od niej, ale w tej chwili głównym priorytetem było jej szczęście. Musiała się dowiedzieć, że nie był jej prawdziwym partnerem życiowym. Mógł pozbyć się stowarzyszenia ludzkich morderców, zapolować na mistrza wampirów, a potem wybrać świt. Nie miał wyboru. Savannah zasługiwała żeby mieć wszystko. Po odruchowym zeskanowaniu z odległości domu, Gregori był świadomy obecności Gary'ego w jednej z górnych sypialni. Człowiek podał się hipnotycznej sugestii Savannah i zasnął. Gregori stwierdził że zabezpieczyła go na noc, ale wzmocnił jej komendę swoją własną. Jego zaklęcia obronne były zabójcze. Gdyby Gary obudził się zanim wstali i z ciekawości poszedł ich poszukać, umarłby. Sięgnął poza warstwę snu i rozejrzał się po umyśle człowieka. Zostaniesz w tym stanie dopóki cię nie obudzę. A jeśli stanie się coś złego i obudzisz się wcześniej nie będziesz próbował nas znaleźć. Zginąłbyś. Nie mógłbym cię ocalić. To nie była cała prawda - był w stanie chronić człowieka - ale chciał stworzyć w nieprzytomnym umyśle Gary'ego poczucie zagrożenia. Każdy byłby ciekawy miejsca w którym mogą spać, a Gary bardziej niż reszta.

Ciężka biała mgła niemal ukryła niewielki dom. Zatrzymał się, żeby sprawdzić zaklęcia Savannah i uważnie rozpracowywał każde, aż następnie je cofnąć i wejść bezpiecznie do domu. Mgła napłynęła do środka i zebrała się przy przejściu aż zmienił postać w bardziej prawdziwą i stałą. Dom był ciepły i życzliwy, jasny i w pewien sposób przywołujący. Prześcieradła nie okrywały już mebli, a płomienie dogasały w osłoniętym kominku tak, że czerwone, rozżarzone węgle tańczyły nisko i rzucały cienie na odległą ścianę. Gregori natychmiast podszedł do spiralnych schodów. Mógł ją wyczuć. Nieomylnie znał dokładne miejsce, w którym czekała. Nie musiał skanować w poszukiwaniu Savannah - jego ciało zawsze ją znajdzie, a umysł zawsze będzie znał jej położenie. Powoli zszedł ze schodów, obawiając się spojrzenia jej w twarz. Piwnica została kompletnie odmieniona. Świece były wszędzie, migotały na każdym poziomie i oświetlały ciemne wnętrze pokoju. Intymnie przeplatały się w nimi cienie z kątów pomieszczenia. Ktoś rozkruszył rozmaitość ziół, a niektóre zapalił, tak że wypełniały powietrze zapachem lasu i kwiatów. Na środku pokoju stała ogromna staromodna wanna, szeroka i głęboka z wyrzeźbionym podnóżkiem. Woda zapraszająco migotała, a na powierzchni unosiła się para. Savannah podeszła do niego natychmiast z twarzą rozświetloną uczuciem, którego nie ośmielił się nazwać. Była ubrana w męską jedwabną koszulę i nic więcej. Guziki zostały rozpięte i jej krawędzie rozchylały się by odsłonić jej wysokie, pełne piersi i wąską klatkę piersiową. Zrobiła następny krok i na intrygujący moment zanim koszula wróciła z powrotem na miejsce pokazała się jej drobna talia, płaski brzuch

i trójkąt zwartych hebanowych loczków. Długie włosy były puszczone wolno i poruszały się jak żywy, oddychający jedwab. Z każdym krokiem mógł widzieć fragmenty jej satynowej skóry. W jego głowie natychmiast rozbrzmiał przytłumiony ryk. Przez krew przetoczyła się gorączka, a całe ciało zacisnęło się w niepokojącej potrzebie. Każdy dobry szlachetny zamiar zdawał się ginąć w płomieniach. Uśmiechnęła się do niego, otaczając szczupłymi ramionami jego szyję. - Tak się cieszę, że jesteś w domu - wyszeptała miękko, znajdując ustami puls na jego gardle. Czuł gorąco jej ciała, przyciśnięte do niego miękkie piersi. Gregori zamknął oczy, wezwał swoja stalową wolę i zamknął jej nadgarstki w niemożliwym do pokonania uścisku. Ściągnął z siebie jej ramiona i przytrzymał z dala od swego oszalałego ciała. - Nie, Savannah, nie mogę podtrzymywać dłużej tego oszustwa. Nie mogę. Długie rzęsy skryły na moment jej niebiesko-fioletowe oczy zatajając sekrety zamknięte w ich głębiach. - Nie możesz mnie oszukać, Gregori. To niemożliwe. Ze wszystkich Karpatian ty akurat powinieneś to wiedzieć. Wykręciła nadgarstki w drobnym kobiecym ruchu, który zapewnił jej natychmiastową wolność. Gregori przebadał jej skórę pod kątem siniaków, przestraszony, że w desperacji użył zbyt dużo siły. Savannah go zignorowała, a jej ręce uniosły się do guzików jego koszuli. - Jeśli chcesz ze mną porozmawiać - dobrze, ale podtrzymywanie ciepłej wanny wymaga wiele energii którą wolałabym zużyć na co innego.

Miękkie rozbawienie w jej głosie było tak skuteczne jak koniuszki palców pieszczące nagą skórę jego piersi. Zdjęła koszulę z jego szerokich ramion i pozwoliła, by opadła na podłogę. - Savannah - jej imię stanowiło błaganie o łaskę - Tym razem musisz mnie wysłuchać. Nigdy więcej nie znajdę siły, by ci to wyznać. - Hmm - dumała, wyraźnie rozkojarzona. Jej palce pracowały przy guzikach jego spodni - Oczywiście że cię wysłucham, ale chcę żebyś był w wannie. Po tym wszystkim co przez ciebie przeszłam zrób to dla mnie, Gregori. Gregori zamknął oczy by sprzeciwić się płomieniom liżącym jego skórę. Jego ciało szalało, wściekle podniecone. Ręce szeptały nad jego biodrami kiedy zdejmowała mu z nóg spodnie, lekko drapiąc go paznokciami. Savannah uśmiechnęła się tym swoim intrygującym tajemniczym uśmiechem i wzięła go za rękę, by zaprowadzić go do wanny. Wszedł do niej i utonął w parującej wodzie. Gorąco obejmujące jego skórę zwiększyło jego wrażliwość na uczucie przyjemności. Savannah stanęła za nim i rozluźniła dłońmi skórzany rzemyk przy jego karku. Lekki przeciągły dotyk jej dłoni w jego włosach wysyłał fale płomieni które tańczyły po skórze. Savannah polała mu głowę ciepłą wodą, całkowicie mocząc włosy. Roztarła szampon między palcami, pochyliła się do niego, a miękkość jej piersi spoczęła na jego plecach. - No więc partnerze życiowy, jaki straszny sekret tak cię męczy? Łatwiej było to powiedzieć kiedy jej nie widział, czując pociechę jej dłoni na swojej czaszce. - Nie jesteś moją prawdziwą partnerką życiową. Manipulowałem wynikiem dzięki wiedzy, jaką zdobyłem przez wieki.

- Wiem, że w to wierzysz, Gregori - przyznała miękko - Ale wiem też że jesteś w błędzie. W jej głosie była szczerość i czystość. Gardło miał bolesne i płonące. - Nie możesz nawet dostrzec czym jestem, Savannah. Nigdy nie mógłbym tego ukryć przed moją prawdziwą życiową partnerką. Próbuję ci to pokazać, ale nie możesz dostrzec rzeczywistości. Masz w głowie iluzję i nic nie może jej zastąpić. Koniuszkami palców pogłębiła masaż nie oddalając się od ich celu. - A podobno jesteś uważany za naszego najlepiej wyszkolonego pradawnego. Mój kochany, jedyny który widzi iluzję własnej osoby to ty. I dodam też, że mnie również tak postrzegasz. Tak, jestem młoda, w porównaniu z tobą jestem dzieckiem, ale po pierwsze jestem Karpatianką. a po drugie twoją życiową partnerką. Jej ręce oddaliły się, a on natychmiast poczuł się porzucony. Ich miejsce zajęła ciepła woda spłukująca szampon. - Pamiętam że zanim się urodziłam czułam okropny ból, zarówno mojej matki i mój własny. Przyszedłeś do mnie kiedy zdecydowałam uwolnić się od bólu i otoczyłeś mnie komfortem. - Savannah - znowu wyjęczał jej imię, ukrywając twarz w dłoniach Swoją wolą przywiązałem cię do siebie. - Dałeś mi swoją krew by ocalić mi życie, leczyłeś moje rany i opowiadałeś mi o cudach nocy, naszego świata. Kiedy tylko zaczęłam raczkować przyszedłeś do mnie w postaci wilka. Co noc, nieustannie dzieliliśmy swoje myśli. Kiedy rosłam sięgaliśmy do siebie i dzieliliśmy wszystko, czym byliśmy.

- Akceptujesz mnie tylko dlatego, że robiłem te rzeczy. - To właśnie jest iluzja, Gregori. Byłam w twoim umyśle. Wiem czym jesteś, może nawet lepiej niż ty sam. Poskładanie wszystkiego zajęło mi trochę czasu bo bałam się naszej więzi i jej siły. Bałam się że na rzecz silniejszej osobowości utracę to kim i czym jestem - zaczęła namydlać mu plechy. Użyła mydlin do wyrysowywania małych, leniwych kółek Najpierw nie ogarniałam tego wszystkiego. Wspomnień o tym co zaszło przed moim urodzeniem i o moim pięknym wilku, przyjacielu, który mnie uzupełniał. Nie myślałam o tym jak łatwo i naturalnie łączą się nasze umyśli. Nie rozważałam dlaczego nie potrzebowałam ani nie chciałam nikogo innego. Nie przyszło to do mnie do czasu aż zrozumiałam jak kompletnie się z tobą łączę, wślizguję i wyślizguję z twojego umysłu. Żadne z nas tego nie dostrzegło. Nawet ty tego nie zauważyłeś. Nie zauważyłeś że przed te lata kiedy się spotykaliśmy zachowywałeś pozory spokoju. Ale ja to poczułam. Widziałam to w twoim umyśle. Nadal tam to jest, czeka, abyś zbadał swoje wspomnienia. To dlatego było ci tak trudno kiedy opuściłam kontynent i uciekłam jak dziecko. Widzisz kolory, Gregori. Nie widziałeś ich przez wieki. Widzę jak są dla ciebie jasne i wyraźne. Tylko prawdziwa partnerka życiowa mogła to ci zapewnić. Twoje głupie poczucie winy cię zaślepia. Ciepła woda płynęła w dół po jego plecach. Savannah przeszła na miejsce naprzeciw niego, żeby klęknąć za wanną. Kiedy pochyliła się do przodu, jedwabiste włosy obramowały jej perfekcyjną twarz. Koszula rozchyliła się pozwalając spojrzeć przelotnie na jej wabiące krągłości. Różowy koniuszek jednej z piersi kusił go. Trudno było mu kontrolować kierunek w jakim patrzy. Namydliła jego klatkę piersiową.

- Jestem z tobą podczas polowania. Podczas zabijania. W twoim umyśle, dzieląc twoje myśli. Nikt inny nie mógłby tego czynić, bo jestem twoją jedyną partnerką życiową. Jestem cieniem w twoim umyśle, tak tobie bliskim, że nie zdajesz sobie sprawy że tam przebywam. Polała wodą jego pierś, a potem znowu roztarła mydło między palcami. Odgarniając włosy na jedną stronę spojrzała z miłością na jego szorstką twarz. - Kiedy polujesz stajesz się kompletnie obojętny. Wiem to nie dlatego że mi powiedziałeś, tylko dlatego że jestem z tobą w twojej głowie. Co chciałbyś czuć? Smutek? Wyrzuty sumienia? Polujesz niemal przez tysiąc lat. Byłeś zmuszony zabijać przyjaciół i krewnych. Przez lata byłeś izolowany i samotny, bez swojej partnerki życiowej. W tym jałowym świecie było niemożliwe, żebyś cokolwiek poczuł. Tylko twój kodeks, poczucie honoru i lojalność wobec mojego ojca pchała cię naprzód. Ręce Savannah zaczęły poszukiwać pod powierzchnią wody, znalazły jego grubą, twardą męskość i zaczęły powolny, intymny masaż. Jej palce były magiczne, wysyłały przepływające przez niego fale przyjemności. - Nie chciałabym żebyś o czymkolwiek myślał kiedy polujesz, szczególnie nie o mnie. Bałabym się, że by cię to rozpraszało - uśmiech miała prawdziwie seksowny, a ręce poruszały się wykorzystując niedawno nabyte umiejętności - Nie możesz nic czuć w takich sytuacjach, Gregori. Stawałbyś się wolniejszy, mógłbyś popełnić błąd. Czy naprawdę sądzisz, że możesz zmienić coś po tysiącu lat treningu? Zaprogramowałeś się wieki temu. Jego ciało szalało, a wewnętrzna bestia skręcała się z potrzeby. Srebrne oczy otworzył szeroko, by na nią spojrzeć. Gorące. Głodne. Dzikie.

Niepohamowane. Uśmiechnęła się i przysiadła na kolanach, a jej tajemniczy uśmiech zmienił charakter na erotyczny. Savannah wstała i pozwoliła by koszula ześlizgnęła się z jej ramion na podłogę. - Jestem z tobą w twoim umyśle a ty nawet o tym nie wiesz, bo jestem twoją drugą połową i tam należę. Kto inny jeśli nie twoja prawdziwa partnerka życiowa mogłaby przywołać cię z powrotem z ciemności, która niczym plama rozprzestrzeniała się po twojej duszy? Nie odpowiedziałbyś nikomu innemu. Kto inny wyruszyłby z tobą na polowanie kiedy wszystkie twoje zmysły są w stanie gotowości, a ty nie byłbyś tego świadomy? W ciszy pokoju dało się słyszeć jego oddech. Zrobiła krok w tył w zmysłowym zaproszeniu, a niebiesko-czarne włosy pieściły jej kremową skórę. Gregori wstał ignorując spływającą z niego wodę. Pragnął jej, a ona należała do niego. Kiedy wyszedł z wanny na podłogę, nieznacznie poruszyła się w tył. Oczy miała na wpół zamknięte, w jej myślach panowało pragnienie, a ciało go nawoływało. Poruszyła się niespokojnie odgarniając ręką jedwabisty wodospad włosów, sprawiając przy tym, że jej sutki stały się wrażliwsze i urosły w dwa wzgórki. - Chodź do mnie - wyrzucił z siebie z ciałem tak ociężałym z potrzeby, że bał się że eksploduje po jednym kroku. Powoli pokręciła głową, a język w zamyśleniu zwilżył pełną dolną wargę. - Chcę tylko mojego prawdziwego partnera życiowego. Jestem dziś głodna. Moje ciało jego złaknione. Jej dłoń poruszała się powoli i kusząco po satynowej skórze, a on śledził ten pełen gracji ruch, a jego ciało szalało.

W nagłym przypływie sił Gregori pokonał dzielący ich dystans, złapał ją, a jego rozpęd rzucił ich na ścianę. Trzymał ją tam jak więźnia, przyszpilając ustami, domagając się odpowiedzi, żywiąc się, pożerając, a jego ręce naznaczały jej ciało na własność. - Jeśli ktoś inny cię dotknie, zginie - warknął, a jego usta wypalały ścieżkę wzdłuż gardła do piersi. Karmił się łapczywie zadraskując kremowe pełnie. - Nikt inny, Savannah. - Czemu, Gregori? Czemu nikt inny nie może dotykać w ten sposób mojego ciała? - wyszeptała z ustami przy jego skórze, językiem dotykając pulsu - Powiedz mi dlaczego moje ciało jest tylko twoje, a twoje jest moje. Dłońmi chwycił jej pośladki i przycisnął ją mocno do ciebie. - Wiesz dlaczego, Savannah. - Powiedz to, Gregori. Powiedz to, jeśli w to wierzysz. Nie pozwolę żeby między nami były kłamstwa. Musisz poczuć to w swoim sercu jak ja. W swoim umyśle. Twoje ciało musi płonąć dla mojego. Ale przede wszystkim w najgłębszych krańcach duszy musisz wiedzieć, że jestem twoją drugą połówką. Uniósł ją, umieścił wysoko przy krawędzi sypialni i rozdzielił rękami jej uda. - Wiem, że dla ciebie płonę. Nawet we śnie, w śnie naszych ludzi gdzie nie ma żadnych myśli, płonę dla ciebie. Pochylił głowę by jej posmakować. Mokrymi włosami skąpał wewnętrzną stronę jej ud, kiedy przyciągał ją bliżej. Przy pierwszym dotyku jego ust Savannah krzyknęła, a przypływ gorącego pragnienia zmienił ją w płynny, żywy ogień Chwyciła w ręce jego włosy i

przytrzymywała go. - Powiedz to, Gregori - wyrzuciła spomiędzy zaciśniętych zębów Muszę usłyszeć jak to mówisz. Przecież to mówię, partnerko. Nie słyszysz? Nie podniósł głowy chcąc czuć jak jej ciało błaga o jego ciało, jak coraz bardziej się do niego przyciska w próbie złagodzenia rosnącego napięcia. Smakowała jak dziki miód i przyprawa korzenna. Uzależniająco. Jej odpowiedź była uzależniająca, sposób w jaki jęczała i skręcała się usiłując odeprzeć jego atak. W jej ruchach kipiało życie, ogień, a on unosił ją wyżej i wyżej, aż zaczęła błagać o łaskę. Wtedy uniósł ją w swoich ramionach. - Owiń nogi wokół mojego pasa - opuszczał ją na dół po swoim płonącym ciele do momentu, aż zatrzymał ją nad swoim twardym, płonącym członkiem. Jej dotyk, wilgotnej gorącej i tak gotowej, sprawiał w jego głowie uderzały młoty pneumatyczne a ciało zacisnęło się w potrzebie. Ciągle trzymał ją tak by być w pobliżu gorącego zapraszającego wejścia, które było tak wrażliwe na jego wtargnięcie. - Połóż usta na mojej szyi, Savannah - rozkazał - Pij ze mnie kiedy cię wezmę. - Pospiesz się - poprosiła znacząco. Posłuchała go niemal na ślepo, pieszcząc językiem silne tętno. Odsunęła na bok jego mokre włosy, a kiedy pchnął trafiając do jej ciasnej, aksamitnej norki, przebiła zębami jego skórę, tak że cały do niej napłynął: ciało, dusza i umysł. Gregori krzyknął szorstko w ekstazie, biorąc swoją partnerkę życiową tak jak powinien - bez oporów, umiarkowania, barier między nimi. Jej umysł był pełen dzikich obrazów, a jego myśli dopasowywały się i ją rozpalały. Nie musiał rozważać ani martwić się, że znajdzie kogoś kto ją

mu zabierze. Pozwolił sobie na zwykłe odczuwanie intensywnej przyjemności. Płomieni, przeskakującej elektryczności, rozżarzonych błyskawic, narastającego wciąż tarcia. Zawsze była w jego duszy. Tym razem ją tam zabrał potrzebując wolności wynikającej z jej całkowitej akceptacji, bezwarunkowego oddania, kompletnej wiary i zaufania. Savannah liznęła językiem jego szyję zamykając maleńkie ranki. Odchyliła się oferując jego ustom swoje idealne piersi. - Teraz ty. Pożyw się. Weź mnie do swojego ciała tak jak ja wzięłam ciebie. W jego ramionach była drobna i lekka, malutka w porównaniu do rozmiarów jego ciała, a jednak kiedy pchnął, jego biodra oszalały i wniknął głęboko sięgając jak najgłębiej jej duszy, a ona się do niego dopasowała. Zawładnął jej ustami smakując na nich siłę swojej krwi. Potem drasnął zębami jej gardło i niżej, aż znalazł dolinę między piersiami. Savannah go ujeżdżała znajdując idealny rytm, natarczywa i szalona. Rękoma przytrzymywała jego głowę, nalegając aby zbliżył do niej usta. Potrzebuję cię. W jego umyśle rozbrzmiało tak bolesne błaganie, że nie czekał już dłużej. Jego siekacze stały się ostrzejsze, dłuższe i głęboko zatopiły się w jej piersi. Krzyknęła, zacisnęła się wokół niego i zaczęła drżeć z taką intensywnością i burzą przyjemności, że czuła że rozpada się na kawałki. Savannah wbiła paznokcie w jego ramię traktując je jak kotwicę, kiedy jego biodra wykonywały dzikie, nieujarzmione, niepohamowane pchnięcia. Potem razem eksplodowali, a Gregori uniósł głowę by wydać chrapliwy jęk, nie będąc w stanie opanować dzikiej

przyjemności która w nim płonęła. Savannah chwyciła się go. Głowę położyła na jego ramieniu. Odczekał chwilę by upewnić się że nadal jest na ziemi. Coś między nimi się poruszyło i zobaczył cienką strużkę krwi która płynęła po jej brzuchu by spaść na jego własne ciało. Pochylił głowę i zamknął językiem ranki na jej piersi. - Kocham cię, Gregori - wyszeptała miękko z twarzą w jego gardle Naprawdę cię kocham. Prawdziwego ciebie. Rozumiesz? Machnął ręką żeby zgasić świecie, pogrążając pokój w kompletnej ciemności. Razem z Savannah zamkniętą wokół jego ciała utonął w objęciach oczekującej go ziemi, bogactwa ich ojczyzny. Na ich bijące serca i dzikie umysły natychmiast spłynął spokój. - Jesteś moja na wieczność, Savannah, do momentu aż znużymy się tym życiem i zdecydujemy się odejść razem w następne. Niechętnie uwolnił jej ciało i pochylił głowę by usunąć cieniutki ślad czerwieni szpecący skórę. Ułożył ją w taki sposób że jego głowa spoczywała za jej piersiami. Ramionami otoczyła jego wilgotne włosy, kołysząc go do nawołującego snu ich ludu. Zmienił pozycję jej drobnego ciała w ten sposób że mógł zaborczo ułożyć jedną nogę między jej udami, a dłonie mogły w każdej chwili obrysować kształt jej ciała, ze świadomością że znajduje się ono w ziemi tuż za nim. Na jego myśl drzwi komnaty bezszelestnie się zamknęły, by zapieczętować ich w środku. Nałożył wiele zaklęć ochronnych, z których każde było zabójcze. Każdy kto zakłóciłby ich spokój, znalazłby się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Gregori z zadowoleniem przejechał po jej długich włosach. Był spokojny. - Jesteś zbyt malutka, ma petite, żeby dawać mężczyźnie taką

przyjemności. - ciepło jego oddechu drażniło jej sutek, a chwilę później zaczął leniwie pieścić go językiem. - Kochaliśmy się za każdym razem kiedy brałem cię w ramiona. Dla żadnego z nas nie może istnieć nikt inny, Savannah. Poruszyła się z sennym zadowoleniem, zbliżając jednocześnie pierś do jego ust. Rękami lekko głaskała jego włosy. - To nie ja się martwię, partnerze. Wiem, że nie ma nikogo innego. Znowu leniwie i z zadowoleniem zatoczył językiem po jej kremowej skórze. - Ten kto przeżył wieki w całkowitej ciemności potrzebuje dużo czasu, by uwierzyć że nie utraci światła. Zaśnij bezpiecznie w moich ramionach, Savannah. Pozwól by ziemia uleczyła nas oboje i przyniosła nam spokój, tak jak to zaplanował Julian. Przez chwilę była cicho, ale jego usta karmiące się jej piersią spowodowały następstwa: przypływ płynnej gorączki. - Zachowuj się grzecznie, a wtedy tak zrobię - w jej głosie pobrzmiewało lekkie rozbawienie i akceptacja dla wszystkiego czego pragnął. Chciał by zasnęła i delikatnie nacisnął na jej umysł sprawiając że stała się bardziej zmęczona, ale nie mógł jeszcze zrezygnować z jej ciała. Kilka minut delikatnie i czule muskał jej piersi. Obejmowała go kiedy zapadała w zamglony, erotyczny sen. – Teraz zaśnij - polecił miękko i oddał ich oboje leczniczej ziemi i wschodzącemu słońcu.

Rozdział trzynasty Gary próbował nie dostrzegać jak blada jest Savanna, kiedy przygotowywała dla niego filiżankę kawy. Jej satynowa skóra była niemal przezroczysta. Był półprzytomny po wywołanym transem letargu i nawet po długim prysznicu z trudem się obudził. Nie miał bladego pojęcia skąd się wzięła odzież na zmianę, jednak ciuchy leżały w nogach łóżka, kiedy się przebudził. Savanna była piękna, poruszając się po domu jak falująca woda, jak dźwięki muzyki rozbrzmiewające w powietrzu. Była ubrana w spłowiałe dżinsy i jasną, turkusową koszulkę, która opinała jej kształty, podkreślając drobną budową i wcięcie w talii. Jej długie włosy były ściągnięte do tyłu i splecione w gruby warkocz, który sięgał jej aż do pupy. Gary próbował się na nią nie gapić. Nie widział żadnych śladów obecności Gregoriego tego wieczoru, ale wolał nie ryzykować. Miał wrażenie, że jedyną rzeczą zdolną błyskawicznie odmienić niewzruszone oblicze Gregoriego jest inny mężczyzna gapiący się na Savannę. - Kiedy tylko wróci Gregori możemy wybrać się gdzieś na kolację dla ciebie. – powiedziała cicho Savanna, kiedy wziął od niej parujący kubek kawy. Było już ciemno. Gary nie miał pojęcia, co się działo po tym, jak poprzedniej nocy przyjechali do domu. Nerwowo odchrząknął.

- Co dokładnie stało się wczoraj w nocy? Jedyne, co pamiętam to dotarcie razem z wami do tego domu, a potem pobudkę godzinę temu. Zakładam, że przespałem cały dzień. W jego głosie, w jego umyśle, pobrzmiewała nieufność, jakiej nie było tam wcześniej. Niezwykłym przeżyciem było uświadomienie sobie, że ktoś przejął nad nim całkowitą kontrolę. - Nie budziłam cię aż do chwili, kiedy byliśmy pewni, że jest już bezpiecznie. Ostatniej nocy Gregori natknął się na dwóch nieumarłych służących oraz pomniejszego wampira. Pokonał ich oczywiście i unicestwił całkowicie, tak aby nie mogli powstać ponownie. Dla ciebie było bezpieczniej pozostać tutaj. Nie przetrzymywaliśmy cię jako więźnia. Po prostu chcieliśmy, żebyś był bezpieczny.- Do jej głosu wkradło się rozbawienie. – Nie sądzę, żeby Gregori sam dobrze wiedział, co z tobą zrobić. Serce Gary’ego zabiło mocniej. Odchrząknął. - Mam nadzieję, że w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Oczy Savanny rozbłysły uśmiechem. - Naprawdę myślisz, że może cię skrzywdzić? Gregori umie czytać w twoich myślach. Gdybyś był wrogiem, zabiłby cię na miejscu w tamtym magazynie. - Złośliwie pochyliła się ku niemu poprzez stół. - Oczywiście jest też okropnie nieprzewidywalny, tak że nigdy nie wiesz, co może zrobić lub gdzie właśnie przebywa… Przerwała, śmiejąc się, kiedy jej ręka została poderwana do góry, jakby coś zakuło w kajdany jej nadgarstek i szarpnęło nią w tył. Savanna została wyciągnięta z kuchni przez coś niewidzialnego. Śmiała się, a jej

niebieskie oczy błyszczały szelmowsko. Gregori szarpnął ją za nadgarstek, ciągnąc na zewnątrz, na dziedziniec parku, porośnięty gęstą, wysoką roślinnością. Płatki kwiatów opadały z drzew nad ich głowami i znaczyły ślad w dół jego ramion, kiedy ukazał się w całej okazałości w świetle nocy. - Umyślnie chcesz przerazić na śmierć tego młodego człowieka.- oskarżył ją Gregori. Uniosła twarz w jego kierunku, a gwiazdy z nocnego nieba odbijały się w jej źrenicach. - No naprawdę, jak ktokolwiek mógł w ciebie zwątpić? Kiedy jej dłoń pieściła twardą linię jego szczęki, koniuszek jednego palca dotknął jego idealnie wykrojonych ust. - Przestań myśleć, że musisz mnie bronić, Savanno. Wystarczy mi, że mam ciebie. Nie potrzebuję nikogo innego. Pochylił głowę, żeby swoimi ustami odnaleźć jej wargi. Po wschodzie księżyca wziął ją dwa razy, próbując zaspokoić swój nienasycony apetyt, a mimo to jego ciało ponownie budziło się do życia na samą myśl, że mogła zbierać ludzi w jego obronie. W chwili, kiedy jego usta przywarły do jej warg, poczuła, że ziemia porusza się w ten szczególny sposób, a języki białego ognia pędzą w jej krwi, skupiając swój żar w centrum jej kobiecości. Jej ciało stało się miękkie i jakby straciło kości, rozpływając się w przyjemności, natychmiast wtapiając się w jego ciało. Ręce Gregoriego przyciągnęły ją mocno do jego piersi. - Posil się, ma petite. Zrób to dla mnie. Jej usta posłuszne nakazowi wypaliły ślad na jego gardle, kiedy językiem muskała miejsce, gdzie bił puls. To było zmysłowe. Erotyczne. Jego ciało

napięło się od alarmującej potrzeby. Puls przyśpieszył gwałtownie pod wpływem jej badawczej pieszczoty. Gregori złapał jej smukłe ciało i jeszcze mocniej przyciągnął ją do siebie, otaczając swoimi opiekuńczymi ramionami. Savanna nie śpieszyła się, kusząc, drażniąc się z nim i z rozmysłem pobudzając go jeszcze bardziej. Rozkoszowała się, czując jego twarde ciało napierające na nią agresywnie, jego biodra przyciśnięte do niej. Kiedy jej zęby wbiły się głęboko w jego szyję, Gregoriemu wyrwał się jęk, ochrypły, niemy krzyk. Tak jakby biały piorun uderzył i przebiegł przez całe jego ciało, jak chłosta bólu i ekstazy jednocześnie- do chwili kiedy niemożliwe było stwierdzenie, gdzie kończy się jedno odczucie, a zaczyna drugie. Potem poczuł zakłócenia w powietrzu nocy, szmer poruszenia i od razu wiedział, że nie są już w ogrodzie sami. Trzymając ją w opiekuńczym uścisku i własnym ciałem osłaniając przed wzrokiem ciekawskich, Gregori podniósł przeszywające, srebrzyste spojrzenie na człowieka wędrującego po podwórzu. Gary nie wypatrzył ich jeszcze, jego wzrok był pełen podziwu dla nieoczekiwanego piękna tego miejsca. Gregori zatopił się głębiej w cieniu, zarzucając wokół nich pelerynę niewidzialności. Dłoń położył na karku Savanny przyciskając jej usta do swojej skóry. Pojenie jej własną krwią pobudzało jego ciało do większych żądań. Nie mógł sobie wyobrazić, że będzie spokojnie patrzył jak posila się na innym mężczyźnie, kiedy w jego ciele ta prosta czynność rozpala prawdziwy ogień. Powoli, niechętnie Savanna przesunęła językiem po małych ślady ukłuć i podniosła głowę. Jej oczy były senne, jak gdyby właśnie się kochali, a jej usta były niezwykle kuszące. Mała czerwona kropla przylgnęła do kącika jej ust i Gregori natychmiast pochylił głowę,

żeby ją posmakować językiem. Jego usta przesunęły się tak, że mógł badać jej wargi. Początkowo jego wargi żądały poddania się, a następnie złożyły powolny, ostrożny pocałunek, który wyrył w jej pamięci ślad swoją czułością. Savanna uśmiechnęła się do niego, w jej oczach odbijało się jej uczucie. - Nie jesteśmy tutaj sami, mon amour.- szepnął jej do ucha. Roześmiała się cicho z żalem, odrzucając głowę do tyłu tak, że jej długi warkocz zakołysał się. - Czy to nie ty byłeś tą osobą, która zaprosiła go, żeby z nami został? - Sądzę, że to byłaś ty. – poprawił ją, cedząc słowa zza zaciśniętych mocno zębów. Savanna była gorączką pulsująca w jego krwi. Szaleństwem, na które nie było nadziei na lekarstwo. Na które nie chciał żadnego lekarstwa. Pochylił się żeby pod cienkim materiałem koszuli odnaleźć jej piersi. Nocne powietrze przyjemnie muskało i chłodziło jej rozpaloną skórę. Nietoperze zanurkowały i zaczęły zataczać koła nad nimi. Zapach kwiatów był wszędzie dokoła nich kiedy ich ciała wtapiały się w siebie. Savanna zaśmiała się. Dźwięk był pełen radości i odbił się głośnym echem w jego sercu. - Bądź ostrożny Gregori, nie chcemy żebyś stracił swój wizerunek wielkiego, złego straszydła. Palce obu rąk splotła razem na jego karku. - Jesteś małą wichrzycielką- oskarżył ją. Ugryzła płatek jego ucha, drażniąc go czubkiem języka. Aromat kawy sunął ku nim coraz bliżej. Podeszwy adidasów Gary’ego zapiszczały cicho wzdłuż płytek, którymi

wyłożone było patio. Jego ubranie otarło się o liście ogromnych paproci, kiedy zbliżał się do zacienionego zakątka, gdzie byli ukryci. Gregori odkrył, że tłumi jęk. Savanna pociągnęła jego głowę w dół, żeby otoczyć ramionami jego kark. Odnalazła jego usta swoimi wargami, nie śpieszyła się, cieszyła się sobą, radosnym smakiem atłasowego ognia, jaki płonął w jego ciele i który groził, że go pochłonie, że zagrozi jego samokontroli. Igrasz z ogniem, ma chérie. Hmm… i jest to takie wspaniałe.- zamruczała cicho, gubiąc się w czystej przyjemności dotyku jego władczych ust. Gary był bardzo blisko, po drugiej stronie altanki. Między nimi była tylko gęsta kurtyna zarośli wiciokrzewu i winorośli. W tej sytuacji Gregori przejął kontrolę, niechętnie podnosząc głowę. Mroczne obietnice odbijały się w jego błyszczących oczach, a z gardła wyrwał się cichy jęk. Gary myślał do tej pory, że jest tutaj całkiem sam. Uważnie rozejrzał się po dziedzińcu, a jego palce zacisnęły się mocniej na kubku z kawą. Usłyszał cichy śmiech Savanny. Seksowny. Kuszący. Potrząsnął głową. Ta kobieta była niebezpieczna. Mógłby to znienawidzić, gdyby należała do niego. Tylko mężczyzna bardzo silny i zdolny przeżyć bez żadnych męskich przyjaciół mógł posiadać taką syrenę jak ona. Była więcej niż niesforna, była katastrofą, czekającą żeby się wydarzyć. Czytasz w myślach tego człowieka, ma petite femme? Głos zadowolonego z siebie Gregoriego szeptał w jej głowie. Nawet ktoś taki jak Gary wie, że jesteś dzika jak wiatr. Bardzo niechętnie rozluźnił uścisk, którym ją przy sobie trzymał. Wejdź do domu. Jej oczy rozszerzyły się w żartobliwym zadziwieniu.

Masz na myśli, że mógłby pomyśleć, że właśnie się kochaliśmy? Robilibyśmy to, gdyby nie zaczął się tutaj szwendać i nie przeszkodził nam. Naciskaj na mnie bardziej, chérie, a mogę wtedy zrobić coś, co ci się nie spodoba. Roześmiała się głośno, niczego się nie lękając i przeszła dumnie przez podwórze. Gdy mijała Gary’ego, nachyliła się nad nim i dmuchnęła ciepłe powietrze do jego ucha. Savanna! Gregori ryknął jej imię. Zabrzmiało to jak wyraźna groźba. Już idę, idę – ze skruchą odpowiedziała Savanna. Gregori poczekał, aż będzie bezpieczna w obrębie murów, zanim wyszedł z cienia. Bicie serca Gary’ego brzmiało w ustach Gregoriego jak głośny grzmot. Uśmiechnął się, tym swoim uśmiechem drapieżnika. - Mimo, że do tej pory tyle czasu spędziliśmy razem, nie mieliśmy okazji właściwie się sobie przedstawić. Jestem Gregori, życiowy partner Savanny. - Gary, Gary Jansen. Twoja – hmm, żona, Savanna, powiedziała, że mogę się tutaj trochę powłóczyć dookoła. - Savanna jest moją żoną, - potwierdził Gregori. Jego głos był aksamitnie delikatny, mimo to zabrzmiał surowo i groźnie. - Więc… - powiedział Gary tak zdenerwowany, że zaczął się pocić. - Wracajmy do domu, tam zdecydujemy, co zrobić. – powiedział Gregori, przechodząc obok Gary’ego w swój zwyczajny sposób, nie wydając żadnego dźwięku. Gary podążył za nim. Savanna stała przy kominku. Jej skóra znowu lśniła zdrowo. Coś zapłonęło w głębi jej fiołkowych oczu, kiedy spojrzała na kamienne oblicze Gregoriego. Gary ujrzał, jak srebrzyste oczy Gregoriego

badają twarz dziewczyny. Nie były już zimne i ponure, rozgrzały się jak płynna rtęć, naraz czułe i dziko opiekuńcze. Kiedy Gregori wyglądał tak jak teraz nie można był się go lękać. - Znalazłem kilka wyjść z sytuacji w jakiej się znaleźliśmy, Gary. – powiedział cicho Gregori. – Przestawię ci je, a ty zdecydujesz, które z nich najbardziej ci odpowiada. Gary był teraz wyraźnie zrelaksowany. - Taa… to brzmi całkiem nieźle. - Po pierwsze będziesz teraz ścigany przez wampiry oraz tych ludzi, którzy zaangażowali się w działalność stowarzyszenia. – powiedział mu Gregori. – Musisz więc unikać każdego miejsca, w którym bywasz najczęściej. Obejmuje to także twoją rodzinę, dom i miejsce pracy. Właśnie w tym miejscach będą na ciebie czekać. - Muszę pracować Gregori. Nie mam zbyt wielu oszczędności na koncie. - Możesz pracować dla mnie. Mam wiele firm i przydałby mi się ktoś, komu mogę zaufać. Można wszystko przygotować tak, żeby cię przenieść do któregokolwiek z miast gdzie mam swoje biura, tutaj w Stanach albo- i to może być najbezpieczniejsza alternatywa – w Europie. Oferta jest aktualna niezależnie od tego czy zdecydujesz się zachować swoje wspomnienia o nas, czy też poprosisz, aby je usunąć. Savanna oparła się o ścianę, wstrząśnięta propozycją Gregoriego. Delikatnie dotknęła jego umysłu. Uwaga Gregoriego natychmiast przeniosła się na nią. Bądź cicho , Savanno. To był wyraźny rozkaz. Choć jego twarz pozostała

równie niewzruszona jak zazwyczaj, to bacznie się mu przyglądając mogła wyczuć jasne polecenie rozbrzmiewające w jego umyśle. - Nie chcę żebyś skasował moją pamięć. – powiedział Gary. – Już ci to mówiłem wcześniej, zresztą myślę, że mam prawo pomóc ci poradzić sobie z tym bałaganem, zamiast zostać wyekspediowanym do jakiegoś obcego kraju jak małe dziecko. - Nie znasz skali zagrożenia, Gary. Ale może to i dobrze. Jeśli nalegasz na zachowanie swoich wspomnień, nie mogę zrobić nic innego jak chronić Savannę i nasz lud. Nie mam innego wyjścia, jak za twoją zgodą wziąć twą krew, tak żebym mógł zawsze znać twoje zamiary. Gary wyraźnie pobladł. Powoli, drżącą ręką, odłożył kubek z kawą. - Nie rozumiem. - Kiedy jestem w pobliżu, mogę czytać ci w myślach, ale muszę być naprawdę blisko. Jeśli napiję się twojej krwi już zawsze będę wiedział gdzie jesteś i będę mógł cię z łatwością odnaleźć w dowolnym miejscu na ziemi i będę znał twoje myśli. Jeżeli kiedykolwiek nas zdradzisz, będę o tym wiedział. Gregori pochylił się ku niemu a jego błyszczące srebrzyste oczy pochwyciły spojrzenie Gary’ego. - Zrozum, Gary. Jeśli będę musiał, to będę na ciebie polował. Odnajdę cię. I zabiję. W głębi jego oczu, w jego głosie słychać było przekonanie, głęboką wiarę w to, co mówił. Gary nie mógł odwrócić wzroku. Czuł się tak, jakby to przenikliwe spojrzenie mogło zajrzeć wprost do jego duszy.

- To coś, co powinieneś głęboko przemyśleć. – Gregori kontynuował prawie że łagodnie. – To musi być wyłącznie twoja decyzja. Cokolwiek zdecydujesz, uszanujemy to i dołożymy wszelkich starań, żeby cię ochronić. Masz na to moje słowo. - Kiedyś powiedziałeś mi, że wampir jest największym ze wszystkich oszustem. Skąd będę wiedział, że mówisz prawdę? - Nie będziesz wiedział. Możesz tylko wyczuć co jest słuszne a co nie. Z tego powodu nie możesz się spieszyć z podjęciem decyzji. Kiedy wybór zostanie raz dokonany, wszyscy będziemy musieli z nim żyć. - Czy to boli? – zapytał Gary zaciekawiony. Jego umysł naukowca już szukał danych do analizy. Savanna wyczuła lekki uśmiech w umyśle Gregoriego, nagły podziw dla wątło zbudowanego człowieka, który właśnie wstał i zaczął się przechadzać po całym pokoju. - Niczego nie poczujesz. – powiedział Gregori cicho. Jego głos zabrzmiał całkowicie neutralnie. W żaden sposób nie chciał wpływać na Gary’ego. - Myślę, że byłoby zbyt wiele, poprosić, żeby to Savanna ugryzła mnie w szyję. Gary podjął próbę zażartowania. Pocierał dłonią kark, a w głowie przypominał sobie każdy obejrzany film o Drakuli. W odpowiedzi z gardła Gregoriego wyrwało się niskie warczenie. Savanna wybuchnęła śmiechem. Mogła wyczuć rosnące ożywienie Gary’ego. Mężczyzna przesunął ręka po włosach. - Czy muszę odpowiadać już teraz? - Zanim opuścimy ten dom, - odpowiedział cicho Gregori.

- To naprawdę daje mi dużo czasu do namysłu. – mruknął Gary. – Tak więc, jeśli usuniesz moje wspomnienia o was, będę mógł wrócić do swojego normalnego życia i nie będę miał bladego pojęcia, że jestem w niebezpieczeństwie. To całkiem wygodny sposób, aby się mnie pozbyć, nie sądzisz? W jego głosu pobrzmiewał sarkazm. Srebrzyste oczy rozbłysły w odpowiedzi. Gregori poruszył się, jego mięśnie groźnie zafalowały, drapieżnik pokazał swoje pazury. Savanna powstrzymała go, kładąc dłoń na jego ręce. Jej kciuk lekko jak piórkiem głaskał tam i z powrotem jego przedramię. Niemal od razu napięcie w pokoju opadło. Ale te oczy drapieżnika pozostały skupione na twarzy Gary’ego. - Gdybym chciał cię twojej śmierci Jansen, wierz mi, już byłbyś martwy. Zabijanie jest łatwe dla kogoś, kto żyje tak długo jak ja. - To nie tak, ze chciałem cie obrazić, Gregori,- powiedział ?Gary. – To dla mnie niełatwa sprawa. Nic takiego nie zdarzyło mi się nigdy wcześniej. Przynajmniej tak mi się wydaje. Nie spotkaliśmy się wcześniej, prawda? - Nie.- odpowiedziała Savanna z powagą. – Powiedzielibyśmy ci o tym. Naprawdę staramy się być wobec ciebie tak bardzo uczciwi, jak tylko jest to możliwe. To wspaniała oferta, Gary, taka jakiej nawet nie przypuszczałam, że może być wzięta po uwagę. Nie masz pojęcia jaki zaszczyt… - Cicho, Savanno. Musi się sam zdecydować, bez żadnych nacisków. To wyłącznie jego własna decyzja. - skarcił ją Gregori. On nie rozumie, jaki spotkał go honor, sprzeciwiała się Savanna. Gdyby to

wiedział, byłby mniej zaniepokojony. S'il vous plait, Savannah. Niech sam zdecyduje. Gary podniósł do góry rękę. - Przestańcie. Wiem, że ze sobą rozmawiacie. Jestem już wystarczająco zdenerwowany. Dobra. Zrób to. Skończmy z tym. Ugryź mnie w szyję. Ale ostrzegam, nie robiłem tego nigdy wcześniej. Nie będę ci smakował. – z mizernym skutkiem próbował wyszczerzyć zęby w uśmiechu. - Musisz być pewny. Nie może być żadnych wątpliwości. Musisz wiedzieć, że możesz mi zaufać. Może się tak zdarzyć, że będę musiał odebrać życie jakiemuś człowiekowi. Nie będziesz mógł zmienić stron w środku walki. – ostrzegł go Gregori. Gary oblizał wargi. - Czy mogę zadać ci teraz kilka pytań? - Naturalnie.– rzucił Gregori niezobowiązująco. - Czy są jacyś ludzie, którzy dowiedzieli się o istnieniu waszego gatunku i przeżyli? - Oczywiście. Jest jedna rodzina, która mieszka z jednym z naszych już od kilku stuleci, z matki na córkę, z ojca na syna. Jednym z najbliższych ojcu Savanny była człowiek- ksiądz. Byli przyjaciółmi przez blisko 50 lat. Jedna para wychowuje ludzkiego chłopca. - Nie będę więc jedyną osobą, która o tym wie. Bo to ogromna odpowiedzialność, posiadać taka wiedzę. Jeżeli nie jesteście wampirami, to czym właściwie jesteście? - Jesteśmy Karpatianami, rasą tak starą, jak sam czas. Mamy specjalne moce, niektóre z nich miałeś już okazję zobaczyć. Potrzebujemy krwi,

żeby przeżyć, ale nie zabijamy, ani nie niewolimy tych, na których się pożywiamy. Żyjemy nocą i musimy unikać słońca. Głos Gregoriego kolejny raz zabrzmiał beznamiętnie. - Jaka jest różnica między wampirem a Karpatianinem? – zapytał Gary, podekscytowany, zainteresowany, czując dziwne podniecenie. - Wszystkie wampiry były w swoim czasie Karpatianami. Wampir to samiec naszej rasy, który wybrał szaleństwo fałszywej potęgi zamiast zasad naszego ludu. Kiedy Karpatianin zbyt długo żyje bez swoje partnerki życiowej, to zatraca wszelkie emocje. Kolory znikają mu sprzed oczu. Jego wnętrze opanowuje ciemność i zaczyna polować zarówno na ludzi, jak i Karpatian, nie tylko w poszukiwaniu krwi, ale też dla dreszczu podniecenia z zabijania. Woli wybrać ścieżkę zła niż stawić czoło świtowi i sam się unicestwić. To dlatego mamy myśliwych. Łowcy uwalniają świat od wampirów i zapewniają utrzymanie tajemnicy istnienia naszej rasy przed tymi, którzy nie rozumieją. Przed tymi, którzy mogą postrzegać nas wszystkich jako wampiry i chcieć nas zniszczyć. Ręka Savanny ześliznęła się z nadgarstka Gregoriego. Wyjęła z rąk Gary’ego pustą filiżankę i nalała do niej kawy. - To raczej przypomina scenariusz taniego horroru, prawda? Gary odkrył, że uśmiecha się do dziewczyny. W jej szelmowskim uśmieszku było coś, co sprawiało, że każdy w jej pobliżu był szczęśliwy. To było zaraźliwe. - Co się stanie, jeśli pozwolę ci na wypicie mojej krwi, a ty potem zamienisz się w wampira? - Niemożliwe, żebym teraz mógł się w niego zamienić. – odpowiedział

delikatnie Gregori. Jego głos rozbrzmiewał szczerością. – Savanna jest moją kotwicą, wiążącą mnie ze światłem. Gary stał nieruchomo przez kilka minut, potem upił łyk kawy i odwrócił się w kierunku Gregoriego. - Zróbmy to teraz. Mógł uwierzyć, że Savanna była promykiem światła w ciemności. Gregori wśliznął się w umysł mężczyzny powolnym, delikatnym dotknięciem, którego Gary nie mógł wykryć. Wyczuł w nim zdecydowanie. Determinację. Chęć udzielenia im pomocy- jeśli tylko będzie mógł. Podejdziesz do mnie, nie lękając się, a potem odejdziesz cały i zdrów, bez jakichkolwiek dolegliwości. Gary’ego zalało kojące uczucie dobrego samopoczucia. Mężczyzna podszedł ku niemu z lekko nieprzytomnymi oczyma, jak osoba będąca w transie. Gregori pochylił głowę w kierunku żyły widocznej na szyi Gary’ego i napił się krwi. Zadbał o to, żeby nie wypić jej zbyt wiele. A żeby przyśpieszyć proces gojenia, pozostawił w ranie substancję, która spowoduje krzepnięcie krwi. Zanim Gary uwolnił się spod hipnotycznej sugestii, Gregori zdążył już wycofać się w cień. Mężczyzna potrząsnął raz i drugi potrząsnął głową. Zatoczył się lekko i osunął się na stół. Nie widział jak Gregori się porusza, ale ten wysoki facet stał już u jego boku, podtrzymując go i opuszczając delikatnie na krzesło. - Powinniśmy jak najszybciej zapewnić ci coś konkretnego do zjedzenia. Przyjechaliśmy w nocy i nie mieliśmy jeszcze czasu zaopatrzyć lodówki. – Gregori rzucił okiem na Savannę. Daj mu szklankę wody, żeby zastąpić utracone płyny, chérie.

Savanna podała szklankę Gregoriemu, jej oczy lśniły z niepokoju. Gary dotknął gardła. Odczuwał lekkie zawroty głowy, a z boku szyi czuł pieczenie. Jednak kiedy przesunął w tym miejscu palcami, na dłoni nie było śladu krwi. Zerknął na Gregoriego. - Już to zrobiłeś, prawda? - Wypij wszystko. – Gregori przytknął mu do ust szklankę. – Nie widziałem powodu, żeby przedłużać napięcie. Twój umysł już się z tym wszystkim pogodził. - Witaj w moim świecie, Gary. – przez usta Savanna przemknął złośliwy uśmieszek. – On uważa cię za członka rodziny, będącego teraz pod jego ochroną, więc czuje się zobligowanym do bycia okropnie władczym. Gary jęknął. - Nie pomyślałem o tym. Cholera. Masz rację. On nie może nic na to poradzić. Taką już ma naturę. - Nie zaczynajcie obydwoje. Nie zdawałem sobie sprawy jak to będzie, kiedy wy dwoje będziecie doprowadzać mnie do szaleństwa. Gregori brzmiał jakby był zniesmaczony, ale Gary zaczął go trochę rozumieć. Co prawda nigdy tak naprawdę nie zmieniał wyrazu twarzy a jego oczy niczego nie ujawniały, ale Gary mógł prawie wyczuć cichy śmiech Gregoriego. - Ty masz poczucie humoru! – oskarżył go. - Cóż, to nie moja wina. To sprawka Savanny. Nalega na to. – odpowiedział Gregori, a w jego głosie brzmiało obrzydzenie. - Chodźmy, żebyś mógł teraz dostać coś przyzwoitego do zjedzenia. - Czy będę teraz miał chęć na krew, surowe steki i tego typu rzeczy? – z

poważną miną zapytał Gary. - No, prawdę mówiąc… - zaczęła Savanna. - Nie mam wścieklizny. – Gregori uciszył ją, rzucając jedno ze swoich spojrzeń. – Nie zarażam. - Wszystkie książki mówią, że jeśli wypijesz moją krew, zmusisz mnie do wypicia swojej, a potem będę już taki jak ty. – w głosie Gary’ego pobrzmiewało lekkie rozczarowanie. - Niektórym ludziom wyrastają skrzydła nietoperza, - przyznała Savanna, przygryzając zębami dolną wargę. – Tak właśnie powstał Batman. No i peleryny, wszystkie te powiewające peleryny. Prawdziwa epidemia. To z powodu naszej krwi, rodzaj reakcji alergicznej. Nie martw się, gdyby ten problem dotykał ciebie, już wykazywałbyś pierwsze oznaki. - Czy ona zawsze jest taka? – Gary spytał Gregoriego. - Jest jeszcze gorsza. – odpowiedział zgodnie z prawdą Karpatianin. Znana restauracja była zatłoczona, kolejka na zewnątrz długa, ale Gregori zdobył dla nich wolny stolik dzięki kilku słowom wyszeptanym do ucha hostessy. Gary z wdzięcznością osunął się na wolne krzesło i natychmiast wypił przygotowane dla nich trzy szklanki wody. Nigdy w życiu nie był równie spragniony. - Od czego zaczniemy porządkowanie tego bałaganu? – zapytał. - Organizacja do której należysz- kto cię do niej wprowadził? – chciał wiedzieć Gregori. Dookoła nich słychać było różne rozmowy, niektóre ciche i intymne, część głośna i wulgarna, inne pełne śmiechu i dobrej zabawy. Gregori i Savanna słyszeli je wszystkie. Już niedługo ktoś zauważy wśród nich obecność

słynnej magiczki, ale na razie Gregoriemu udało się zdobyć stolik w ustronnym miejscu i posadzić Savannę w najciemniejszym kącie. - Wszyscy w mojej pracy wiedzieli o mojej obsesji na temat wampirów. Całe laboratorium z tego żartowało. Kilka lat temu mężczyzna o nazwisku Dennis Crocket podszedł do mnie. Był znajomym kogoś, kto pracował w laboratorium. Zaprosił mnie na spotkanie. Myślałem, że będzie podpucha, ale przynajmniej spotkam kilka osób zainteresowanych tym samym tematem. Gary rozejrzał się za kelnerem, chcąc się jeszcze napić. Kelnerzy krążyli we wszystkich kierunkach, oprócz miejsca gdzie siedział. Westchnął lekko. - W każdym razie myślałem, że może zdobędę trochę interesujących danych. Mam ich całkiem niezłą kolekcję. W każdym razie poszedłem na to spotkanie. Gregori rzucił okiem na pomocnika kelnera siedzącego za rośliną w donicy, a chłopak natychmiast chwycił dzbanek wody i podbiegł napełnić wszystkie trzy puste szklanki. - Gdzie się odbyło spotkanie? - W Los Angeles. To tam pracuję. - Co sądzisz o innych osobach na tym spotkaniu? Czy byli fanatykami? Zboczeńcami, jak ci w magazynie? – zapytał Gregori tak cicho, że Gary musiał się ku niemu nachylić, żeby usłyszeć jego słowa. Potrząsnął głową. - Nie, wcale nie. Niektórzy byli tam dla zabawy. Nie żeby naprawdę wierzyli, ale może mieli nadzieję. Spotkali innych ludzi zainteresowanych opowieściami o wampirach. Początkowo rozmowa była lekka- czy nie

byłoby super spotkać wampiry? Jakie moce posiadają? Czy byliby przyjaźnie nastawieni? Potem, po kilku spotkaniach, pojawiło się kilku ludzi z innej sekcji stowarzyszenia. Podbródek Savanny spoczywał oparty o wierzch jej dłoni. Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w Gary’ego, chowając się w cieniu, żeby uchronić się przed wzrokiem ciekawskich. Używała prostej techniki zamazywania, żeby wspomóc swój kamuflaż. Tak naprawdę nie czyniło jej to niewidoczną dla ludzkiego oka, ale powodowało dziwne zniekształcenia w powietrzu wokół niej, tak że dla patrzących na nią jej obraz był niewyraźny, zamglony. - Gdzie była siedziba tej sekcji? Gary w skupieniu zmarszczył czoło. - Wiesz, oni mają kilka lokalnych oddziałów. W Europie, głównie w pobliżu Transylwanii. Rumunia. Tego typu miejsca. Ci faceci byli Południowcami- chyba z Florydy. Tak, na pewno z Florydy. W każdym razie na pewno podchodzili do wszystkiego w dużo większym stopniu naukowo. Chcieli, żeby każdy z nas podał im oparte na faktach informacje na temat osób, które mogą być wampirami. Ludzi, których znamy, a którzy są zawsze bladzi i wychodzą z domu tylko nocą. Osoby, które są bardzo inteligentne, wydają się hipnotyzować otoczenie i które zawsze są bardzo tajemnicze na temat swojego życia i działalności. - Czy padły jakieś nazwiska? – spytał Gregori. - Kilka, ale żadne z nich nie wydawało się prawdopodobne. Żaden z nas nie znał nikogo, kto choć trochę przypominałby osobę, jaką opisywali. Żartowaliśmy sobie i wymienialiśmy nazwiska naszych przyjaciół, aż

zdaliśmy sobie sprawę, że oni brali to na poważnie. Podszedł do nich kelner i Gary pośpiesznie przejrzał menu, podczas gdy Savanna i Gregori składali zamówienie. Gary odkrył, że jest dziko głodny. Kiedy miał zamówić wszystko, co tylko było w zasięgu jego wzroku, przyszło mu do głowy, że Gregori i Savanna nie będą prawdopodobnie mieć nic przeciwko podzieleniu się z nim swoim jedzeniem. Podnosząc do góry wzrok napotkał spojrzenie Savanny uśmiechającej się do niego szeroko, tym szelmowskim, naiwnym uśmieszkiem, który sprawiał, że czuł się częścią rodziny. Jakby odnalazł wśród nich swoje miejsce na ziemi. Nie był już dłużej wyrzutkiem, szturchanym dla zabawy przez wszystkich wokół siebie. Wyciągnęła do niego rękę, zawahała się, a potem opuściła ją na kolana. - Szybko się uczysz. – pochwaliła go. Czuł wielką falę akceptacji napływającą z ich strony. Co ciekawe, pochodziła od ich obojga. Gregori sięgnął, wziął rękę Savanny i złożył pocałunek dokładnie na środku jej dłoni. Je regrette, mon amour, ale wydaje się, że nie jestem w stanie pokonać niektórych moich wad. Nie ma potrzeby przepraszać, mój życiowy partnerze. Obydwoje uczymy się żyć w obcym sobie świecie. Nie uważam, że muszę dotykać innych ludzi, żeby być szczęśliwą. Gregori uniósł jej dłoń do swoich warg po raz drugi, a roztopione srebro jego wzroku pieściło ją intymnie. Gary odchrząknął. - Wystarczy już tego.

Szybki uśmiech złagodził twarde krawędzie ust Gregoriego. - Co jeszcze ci ludzie mieli do powiedzenia? - Myślałem, że możesz czytać w moich myślach, - odważył się zapytać Gary. Gregori skinął głową. - To prawda, ale gdybym zbadał twoje wspomnienia, musiałbym poznać je wszystkie. Z grzeczności i szacunku dla ciebie, nie zrobiłem tego. Każdy z nas ma sprawy, które wolałby zatrzymać tylko dla siebie, bolesne lub wstydliwe momenty, których nie chcemy z nikim dzielić. - Nawet między wami dwojgiem? – Gary zaczynał naprawdę lubić Karpatian. Uznał, że to co ta para ze sobą dzieli jest wyjątkowe. - Inaczej jest z życiowymi partnerami. – odpowiedziała Savanna. – Jesteśmy dwiema połówkami tej samej całości. To, co czuje jedno, to samo odczuwa drugie. Między nami może być tylko prawda. - Mężczyźni byli z Florydy. – Gregori skierował dyskusję na właściwe tory. Utrzymywanie falującej mgiełki między Savanną a resztą klientów restauracji było dla niej bardzo wyczerpujące, ale za każdym razem, kiedy próbował wziąć to na siebie, stawiała mu opór. Widział, że stawką była jej duma. Dla jakichś głupich powodów chciała udowodnić, że jest uzdolnioną Karpatianką. Mógł się tylko pogodzić z tym nonsensem. Jednak jej dobro było na pierwszym miejscu. Savanna posłała mu mordercze spojrzenie i cofnęła rękę, kiedy kelner przyniósł ich obiad. Gary zaczekał aż odejdzie, zanim ciągnął dalej półgłosem. - Dwóch z nich kazało nam szukać określonych typów ludzi. Takich,

których rodzina może prześledzić swoich wschodnio-europejskich przodków setki lat wstecz, często będących w posiadaniu nieruchomości, pozostającej w tej samej rodzinie równie długo. Tego typu sprawy. Rzucili kilkoma nazwiskami i zawodami. Jednym z nich była wokalistka o olbrzymiej popularności, która pojawia się w miejscach publicznych tylko nocą i nie chce podpisać kontraktu ze studiem nagraniowym. Powiedzieli, że jej głos jest hipnotyzujący i zapada głęboko w pamięć. Powiedzieli, że jeśli usłyszysz jak śpiewa, nigdy nie zapomnisz tego doświadczenia. Wydawali się być nią bardzo zainteresowani. - Ta kobieta może być w niebezpieczeństwie. Kim ona jest? Gregori potrząsnął głową na pytanie Savanny. Żadnej Karpatiance nie pozwolono by biegała pośród ludzi bez ochrony mężczyzn z ich rasy. To musiała być zwykła, ludzka kobieta, której ekscentryczny sposób bycia przyciągnął uwagę stowarzyszenia. - Używa dwóch różnych wariantów tego samego imienia. Desari albo Dara. Sądzę, że pseudonim Dara ma oznaczać „z ciemności” lub coś równie nonsensownego. Prawdopodobnie potrzebowała zmienić nazwisko jako gwiazda show-biznesu, a tak naprawdę to ma na imię Suzy. - Co konkretnie członkowie towarzystwa chcieli o niej wiedzieć? – zapytała Savanna, ciągle pełna obaw o los nieznanej kobiety. Gregori natychmiast przesłał jej falę czułości, podniesienia na duchu. Wyślemy wiadomość do wszystkich z naszego ludu, że ta kobieta jest w niebezpieczeństwie. Będą nad nią czuwali, kiedy będzie niedaleko. Jest nas tak mało w tym kraju. Przez większość czasu będzie bez ochrony. Savanna przesunęła dłonią po czole, czując nagłe zmęczenie. Była

zaangażowana w brudną działalność wampirów oraz ludzkich łowców wampirów tylko przez krótką chwilę, a już była zmęczona ich wydającym się nie mieć końca zepsuciem. Może to właśnie ta rzecz, jaka będzie trzymać Juliana z nami. Poproszę go, żeby podróżował z tą piosenkarką, aż grożące jej niebezpieczeństwo minie. Nie martw się o tą ludzką kobietę. Julian nigdy nie pozwoli, żeby stała się jej krzywda, jeśli weźmie ją pod swoją opiekę. Gregori zbadał znużenie jej umysłu. Przejmę teraz kontrolę nad tworzeniem pola ochronnego, ma petite, a ty nie będziesz się kłócić ze swoim życiowym partnerem. Gregori nie dał jej żadnej szansy, żeby okazała swój upór. Narzucił jej swoją wolę zdecydowanie, blokując wszelkie podejmowane przez nią próby przejęcia z powrotem kontroli. Savanna była zmęczona. Uśmiechnęła się do niego czule, z miłością i akceptacją. Gregori położył opiekuńczo ramię na oparciu jej krzesła. Zapominając o wzajemnym oddziaływaniu na siebie tych dwojga, Gary kontynuował rozmowę. - Chcieli, żebyśmy śledzili ją, przeprowadzali na jej temat badania i odkryli wszystko, co się da na temat jej pochodzenia. I nie tylko ją jedną. Był też inny człowiek, którym wydawali się być bardzo zainteresowani. Włoch jak sądzę. Julian Selvaggio, czy coś takiego. Selvaggio to po włosku Savage. Aidan i Julian urodzili się pod nazwiskiem Selvaggio. To także oznacza nietowarzyską osobę, głos Gregoriego szeptał w jej głowie. Savanna czuła jak jej serce uderza boleśnie o żebra. Julian. Oczywiście, że

chodziło o Juliana Savage’a. Dziewczyna spojrzała na Gregoriego. Towarzystwo nastawiało swoich członków przeciwko Julianowi. Nie znała go osobiście, ale nagle to wszystko wydało się jej bardzo bliskie, przypominające o domu. Wyślemy do niego wiadomość, ma petite. Kto lepiej niż on będzie strzec tej kobiety przed ludzi, którzy pragną także jego śmierci? Julian jest bardzo niebezpiecznym łowcą. Jednym z najlepszych. Drugim po twoim ojcu. Prawdopodobnie jest najbardziej potężnym żyjącym Karpatianinem. Jak sądzę nie bierzemy pod uwagę ciebie, powiedziała Savanna lojalnie i zgodnie z prawdą. Gregori skierował swoją uwagę na Gary’ego. - Więc członkowie stowarzyszenia z Florydy różnili się od reszty z was. Byli poważni i dali wam konkretne nazwiska, aby zebrać na ich temat informacje. Czy podali ich więcej? Gary pokiwał głową. - W swoim pokoju hotelowym mam laptopa. Mam na nim zapisaną listę tych, których podejrzewają oraz działań, jakie uważali za podejrzane. Gregori pozwolił sobie na niewielki uśmiech. Jego zęby rozbłysły lśniącą bielą, upodabniając go do polującego drapieżnika. - Myślę, że wycieczka do twojego pokoju hotelowego znajdzie się dziś w planie dnia. Savanna przerzuciła swój warkocz przez ramię i pozwoliła sobie na rozejrzenie się po całym pomieszczeniu. Śmiech wybuchał prawie przy każdym stole. Większość była zajęta przez turystów, a ona lubiła słuchać różnych akcentów i rozmów. Grupa

starszych mieszkańców miasta siedziała cztery stoliki dalej. Odkryła, że mieszanka kajuńskiego francuskiego jakim się posługiwali jest szalenie fascynująca. Trzech z nich dorastała razem i właśnie opowiadali czwartemu, młodszemu od siebie mężczyźnie niektóre z dziwnych opowieści z czasów swojej młodości. Kiedy młody mężczyzna zaśmiał się cicho, odkryła że dostraja się na słuchanie go. - Opowieści o Starym Człowieku Aligatorze krążą już od czasów mojego pradziadka. To tylko legenda, stara baśń, żeby odstraszyć dzieci od przebywania w pobliżu bagna, nic więcej. Moja mama też opowiadała mi kiedyś tą samą historię. Między mężczyznami natychmiast wybuchła sprzeczka. Najstarszy z nich, ten z najsilniejszym akcentem, przeszedł na francuski, ale nie ten elegancki francuski jakim mówił Gregori, lecz lokalny dialekt. Mimo to, Savanna była pewna, że wypowiadane z prędkością karabinu słowa, to przekleństwa. W głosie starszego mężczyzny była kojąca intonacja, niepowtarzalny dla Nowego Orleanu rytm. Kiedy słuchała, postać starego aligatora rosła jej przed oczyma. Był ogromny, jak krokodyl nilowy szczerzący paszczę w uśmiechu. Zjadł setki psów myśliwskich, czyhał na nie wzdłuż drogi a potem połykał, kiedy przebiegały obok niego. Porywał małe dzieci z brzegu rzeki sprzed domów ich rodziców. Łódka pełna bawiących się nastolatków zniknęła na jego terytorium. Historia rozrastała się z każdą opowieścią. Z początku Savanna uśmiechała się, ciesząc starą fascynującą legendą, ale z wolna zaczęła odczuwać strach. Rzuciła okiem na Gregoriego. Rozmawiał półgłosem z

Garym, wydobywając od niego informacje dzięki zadanym sprytnie pytaniom, nie rozwiewając przy tym złudzenia prowadzenia zwykłej, miłej konwersacji. Wiedziała, że odruchowo monitoruje otoczenie, śledząc rozmowy wokół siebie, a mimo to wydawał się być zrelaksowany, nieświadom gromadzącej się wokół ciemności. Potarła skronie, w których łomotało i pomasowała napięte mięśnie karku. Małe krople potu spłynęły po jej czole. Savanna próbował skupić się na zabawnej opowieści, coraz ciekawszych wyczynach aligatora. Jednak z każdą mijającą chwilą mogła jedynie wyczuć narastający mroczny lęk, który jak straszna choroba zdołał się wedrzeć do jej umysłu i przylgnął do niej. Gregori odwrócił głowę, a srebrzyste oczy spoczęły na jej twarzy, natychmiast zaniepokojone. Ma petite, co się dzieje? Już sięgał do jej umysłu, w pełni się z nią łącząc, tak że mógł poczuć wzbierającą ciemność, narastającą w niej bardzo szybko. Czy to możliwe, że gdzieś w pobliżu znajduje się ktoś naprawdę zły? – zapytała. Poczuła kurcze żołądka. Gregori zbadał pomieszczenie. Zawsze istniała możliwość, że jeden z nieumarłych nauczył się maskować swoją obecność przed innymi Karpatianami. On sam był w stanie to zrobić. Zarozumialstwem byłoby sądzić, że nikt inny nie nauczył się tej sztuki. Wampir- mistrz był bardzo stary. Przetrwał polowania myśliwych, bo był sprytny i zawsze gotów do ucieczki i opuszczenia okolicy, kiedy pojawiali się w niej łowcy. Wracał dopiero wtedy, kiedy było to całkiem bezpieczne.

Jednak Gregori wątpił, żeby z rozmysłem mógł przyjść do tej samej restauracji, co łowca, żeby w sekrecie napawać się swoim triumfem. Zwłaszcza jeśli tym łowcą był Gregori. Mroczny. Tylko ci zmęczeni swoim życiem odważali się rzucić mu jawne wyzwanie. Zaalarmowany Gary wodził wzrokiem od jednego do drugiego. - Co się dzieje? - Pozostań spokojny. Savanna jest bardzo wrażliwa na zło. Potrafi je wyczuć, a ja mogę je poprzez nią dotknąć, ale sam nie umiem wykryć go w tym pomieszczeniu. - Czy jesteśmy w niebezpieczeństwie? Gary stwierdził, że myśl o tym jest bardziej ekscytująca niż przerażająca. Czekał z niecierpliwością na walkę. Coś w stylu Rambo. Savanna i Gregori wymienili porozumiewawcze uśmiechy. - Gary. - Savanna nie mogła się powstrzymać. – Naoglądałeś się zbyt dużo filmów. - No dobra, ale nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Przez całe życie koledzy i przyjaciele nabijali się ze mnie. Łobuzy znęcali się nade mną, popychali mną o ściany i wrzucali do śmietnika. A wszystko to dlatego, że zawsze miałem odrobione zadanie domowe, a na każdym sprawdzianie dostawałem szóstkę. Dla mnie to coś bardzo ekscytującego. - Dla mnie też. – skłamała Savanna. Nie chciała mieć nic wspólnego ze złem które wyczuła, nie chciała żeby Gary lub Gregori mieli z nim do czynienia. Chciała, żeby wszyscy byli bezpieczni. Cokolwiek strasznego na nich czyha, czając się tuż za ich zasięgiem, niesie ze sobą odrażający smród zła. To coś przeniknęło do jej

umysłu i pozostawiło ją osłabioną, z zawrotami głowy i mdłościami. - Muszę się stąd wydostać Gregori. Wszystko będzie w porządku, mon amour. Opuścimy to miejsce natychmiast. Zdaje się, że twoja matka przekazała ci swój dar. Po raz kolejny zbadał pomieszczenie. Nie znalazł nic, oprócz śmiechu turystów i dobrodusznego przekomarzania się miejscowych. Gregori wezwał kelnera, zapłacił rachunek i wziął Savannę pod rękę, torując sobie między stolikami drogę do wyjścia.

Rozdział czternasty Spacer po French Quarter w nocnym powietrzu pozwolił Savannah uwolnić swoje myśli od obecności zła. Cokolwiek albo ktokolwiek to był, nie podążył za nimi z restauracji. Po kilku minutach poczuła się lepiej. Gregori trzymał ją w schronieniu swoich ramion. Pozostał milczący, ale jego umysł był całkowicie zjednoczony z jej umysłem i widział jak rozprasza się w nim ciemność. Bez słowa Gregori poprowadził ich w kierunku hotelu, gdzie zatrzymał się Gary. Chciał zdobyć listę nazwisk, dowiedzieć się jak dalece stowarzyszenie posunęło się w swej głupocie. Gary uważał że większość członków była taka jak on - mieli nadzieje że wampiry naprawdę żyją i że są podobne do romantycznych bohaterów przedstawianych we współczesnych filmach i książkach. Ale Gregori widział co może uczynić zdeprawowany ludzki umysł. Od długiego czasu obserwował efekty pracy stowarzyszenia. Kobiety zaszlachtowane i zamordowane, tak samo jak niewinni, dzieci. Splótł swoje palce z palcami Savannah znajdując nieco spokoju i pociechy w jej bliskości. Wiatr porwał ciemne, brzydkie wspomnienia głęboko w noc. Palce Savannah zacisnęły się wokół jego. - Wiesz co to było? - Nie, ale to było prawdziwe, chérie. Byłem w twojej głowie. Nie wyobraziłaś sobie tego - szli dalej, zapanowała między nimi przyjazna cisza. W odległości budynku przed swoim hotelem Gary oczyścił gardło. - Sądziłem, że mówiłeś że powrót do mojego pokoju może być

niebezpieczny. - Życie jest niebezpieczne, Gary - odparł Gregori miękko - Jesteś Rambo, pamiętasz? Śmiech Savannah rozbrzmiał konkurując z kwartetem jazzowym grającym na rogu. Ludzie odwrócili głowy żeby jej posłuchać, mężczyźni żeby ją zobaczyć. Ukradła uwagę publiczności zgromadzonej w luźnym półkolu wokół kwartetu. Poruszała się po ludzkim świecie z absolutną swobodą, była jego częścią. Gregori szedł niezauważony, bo tak wolał. To ona wciągała go w swój świat. Ledwie mógł uwierzyć że szedł po zatłoczonej ulicy ze śmiertelnikiem, a połowa ludzi otwarcie się na niego gapiła. - Nie wiedziałam że wiesz, kim był Rambo - powiedziała Savannah usiłując nie chichotać. Nie mogła wyobrazić sobie Gregoriego w kinie oglądającego film Rambo. - Widziałeś film Rambo? - Gary był nieufny. Gregori wydał jakiś dźwięk pomiędzy pogardą a drwiną. - Czytałem wspomnienia Gary'ego na ten temat. Interesujące. Głupie, ale interesujące - zerknął na Gary’ego - To twój bohater? Uśmiech Gary’ego był tak psotny jak Savannah. - Zanim nie spotkałem ciebie, Gregori. Gregori warknął niebezpiecznie. Jego dwoje towarzyszy tylko roześmiało się lekceważąco, wcale nie onieśmielonych. - Założę się że jest cichym fanem Rambo - wyszeptała w tajemnicy Savannah. Gary przytaknął. - Na pewno wślizguje się do kin na każdy pokaz starych filmów.

Teraz Savannah naprawdę się roześmiała. Miękkie, zaraźliwe nuty tańczyły w powietrzu nawołując wszystkich w zasięgu słuchu aby się przyłączyli. Gregori potrząsnął głową udając, że ignoruje tą dwójkę i ich błazenady. Ale nie mógł nic poradzić na to, że jego serce się rozgrzało, nawet wtedy kiedy przeskanował dziedziniec hotelu i wiedział, że wkrótce znowu zmierzą się z mrocznymi, gnanymi szaleństwem członkami stowarzyszenia. Nagle ich zatrzymał i pociągnął w cień budynku. - Ktoś jest w twoim pokoju i na ciebie czeka, Gary. - Nie wiesz nawet, który pokój jest mój - zaprotestował Gary Zatrzymało się tu wielu ludzi. Nie możemy zrobić błędu. - Ja nie robię błędów - odparł miękko Gregori, a jego mroczny aksamitny głos był przepełniony pewnością - Chciałbyś wejść na górę sam? To nie było konieczne, partnerze. Savannah go skarciła. To poniżej ciebie. Lubisz tego śmiertelnika i martwi cię, że może być w niebezpieczeństwie. Może martwi mnie, że czujesz się z nim tak swobodnie, zasugerował gładko. Owinął wokół swojej dłoni jej warkocz i pociągnął. Chciałbyś żebym tak myślała, ale jestem w twojej głowie i widzę twój rosnący sentyment do tego człowieka, Gregori nie chciał przyznać, że miała rację. Savannah tak dalece wciągnęła go w swój świat, że sprawiła że czuł rzeczy, które były dla niego kłopotliwe. Mikhail przyjaźnił się z człowiekiem. Gregori wiedział, że był do niego bardzo przywiązany, ale nigdy tego nie rozumiał. Owszem, szanował to, ale nie mógł tego pojąć. Savannah szczerze troszczyła się o Petera. Gregori nie rozpamiętywał tej sprawy, ale też trudno było mu objąć

to umysłem. A jednak jeśli chodziło o Gary’ego, wbrew sobie zaczął podziwiać tego śmiertelnika i nie chciał, żeby stało mu się coś złego. - Powiedz mi, co mam robić - powiedział Gary niemal chętnie. Miał dosyć tyranów którzy nim pomiatali. - Wejdziesz tam sam i wydobędziesz z nich tyle informacji ile zdołasz, zanim spróbują cię zabić - odparł Gregori. - Spróbują. Mam nadzieję, że to odpowiednie słowo - powiedział Gary nerwowo - Spróbują mnie zabić. - Nie musisz się o siebie martwić - poinformował go Gregori z niezachwianą pewnością w głosie - Ale policja nie może przyjść i ciebie szukać. A to znaczy, że w pokoju nie może być żadnych trupów. - Racja, żadnego bałaganu. Gdyby goniły za mną wampiry i świry z towarzystwa, też nie potrzebowalibyśmy glin - przyznał Gary. Zaczął się pocić, a jego ręce stały się tak mokre, że wycierał je o swoje dżinsy. - Nie martw się tak bardzo - Gregori uśmiechnął się w sposób który miał zapewnić pociechę, ale przywodził na myśl żywe obrazy otwartych grobów - Cały czas będę z tobą. Zabawa w Rambo może ci nawet sprawić przyjemność. -On miał wielki pistolet - wytknął Gary - Ja wchodzę tam w pustymi rękami. Muszę cię poinformować, że nigdy nie wygrałem żadnej bójki. Wrzucali mnie do koszów na śmieci i toalet, a moja twarz była uwalona brudem. Nie jestem dobry w walce. - Ja jestem - odparł cicho Gregori, a jego ręka nagle spoczęła na ramieniu Gary’ego. O ile pamiętał Gary był to pierwszy raz, kiedy Karpatianin dobrowolnie go dotknął ze względu na koleżeństwo - Gary mówi te wszystkie rzeczy, chérie, ale mimo to ma zamiar pójść na górę i

zmierzyć się z wymachującym nożem człowiekiem jako jedyną ochronę mając swój fartuch laboratoryjny. Gary przybrał odcień soczystej czerwieni. - Wiesz dlaczego byłem w laboratorium - przypomniał ze wstydem Gregoriemu - Zrobiłem środek uspokajający który działa na waszą krew, a oni zmienili go w jakiegoś rodzaju truciznę. Musimy coś z tym zrobić. Jeśli dzisiaj coś pójdzie nie tak i mnie dorwą, wszystkie notatki o formule są na moim laptopie. - Wszystko to brzmi coraz bardziej jak kiepski film - westchnął Gregori - Chodźcie, amatorzy - na zewnątrz był spokojny, ale wewnątrz nie mógł przestać się śmiać - Nie martw się o formułę. Pozwoliłem jednemu z członków żeby mi ją wstrzyknął, więc znamy jej składniki i pracujemy nad antidotum. - Nie podziałała? - Gary był przerażony. Nad tym związkiem spędził ogromną ilość czasu. Chociaż Morrison i jego załoga go wypaczyli, nadal był rozczarowany. - Nie możesz mieć wszystkiego, Gary - zirytowany Gregori popchnął go lekko w kierunku hotelu - Nie powinieneś chcieć, żeby ta cholerna rzecz działała. - Hej, moja reputacja może zaraz runąć. - Moja też mogła. Zneutralizowałem truciznę - Gregori znowu go szturchnął - Rusz się. Gary skoncentrował się żeby przypomnieć sobie kod do drzwi małego hotelu, które były zamknięte kiedy nie urzędował żaden recepcjonista. Kiedy zamek gładko się otworzył odwrócił się z uśmiechem triumfu, ale oboje Karpatian zniknęło, rozpłynęło się w powietrzu. Stał tak

przez chwilę z szybko bijącym sercem, w pół drogi do przejścia w nadziei, że nie ucieknie. Rambo. Imię wirowało w jego głowie jak talizman. Zdeterminowany pomaszerował przez hall do swojego pokoju i włożył klucz do zamka. Kiedy otwierał drzwi poczuł na swojej skórze chłodne muśnięcie otuchy. To musiał być Gregori ustawiający się w ten sposób, że jego ciało chroniło śmiertelnika - taką miał przynajmniej nadzieję. Tak czy inaczej dodało mu to odwagi. Dwóch mężczyzn odwróciło się by na niego spojrzeć. Pokój był w ruinie. Otworzone szuflady, porozrzucane ubrania. Nawet jego książki były w strzępach. Gary zatrzymał się zaraz przy wejściu. Jeden z mężczyzn wyciągnął pistolet. - Wejdź. Zamknij drzwi - rozkazał zwięźle. Po zmierzeniu się z Gregorim nikt inny nie wydawał się groźny. Gary odkrył że nie czuje się wcale tak przerażony, jak powinien. Ostrożnie zamknął drzwi i spojrzał w twarz dwóm nieznajomym. Wymienili między sobą szybkie spojrzenia, wyraźnie zakłopotani że Gary nie zdradza oznak zdenerwowania. Przez sugestię innych uwierzyli, że to będzie łatwa robota. - Nazywasz się Gary Jensen? - zapytał ten z pistoletem. - To mój pokój. Może to wy powinniście się przedstawić - Gary potoczył wzrokiem po bałaganie - Jesteście złodziejami czy szukacie czegoś szczególnego? - Jesteśmy tu, żeby zadać parę pytań. Zadzwoniłeś na prywatny numer Morrisona i powiedziałeś że coś się dzieje w magazynie. Kiedy tam dotarliśmy miejsce stało w płomieniach a dwóch z naszych ludzi było martwych. Wampirzyca znikła, zabrano ją do szpitala.

- Więc zdajecie sobie sprawę, że nie była naprawdę wampirzycą. Była tylko jednym z tych biednych dzieciaków które wychodzą w nocy i udają wampiry, bo lubią gotyk. Dla tych dzieciaków to tylko zabawa. Sposób na zwrócenie uwagi. To nie jest prawdziwe. Powinniście rozumieć różnicę między zabawiającymi się dzieciakami a prawdziwymi sprawami zbeształ ich Gary. - A ty znasz tą różnicę? - zapytał facet z pistoletem. Nagły przypływ intuicji uczynił go podejrzliwym. Gary rozejrzał się wokół i ściszył głos do konspiracyjnego szeptu. - Powiedz mi najpierw kim jesteście. - Jestem Evans, Derek Evans. Wiem, że o mnie słyszałeś. Pracuję dla Morrisona. A to jest Dan Martin. To z nim rozmawiałeś tamtego dnia przed telefon. - Powinieneś mnie posłuchać - skarcił Gary Martina. Przeczesał dłonią włosy i padł na krzesło - Ta dziewczyna nie była wampirem, a ci dwaj idioci oszaleli. Nie byli poważni w poszukiwaniu rzeczywistych spraw. Nie rozpoznaliby takiej nawet, gdyby ugryzła ich w szyję. - Ale ty tak, prawda? - powiedział Martin - Widziałeś jednego - W jego głosie zabrzmiał mimowolny respekt. - Próbowałem ci powiedzieć, ale nie chciałeś słuchać - powiedział Gary potrząsając głową - Mówiłem żebyś przyprowadził Morrisona do magazynu. Gdzie on jest? - Kazał nam cię znaleźć, Gary. Myślał, że nas zdradziłeś - Evans obniżył pistolet - Co się wydarzyło w tym magazynie? - Zanim wam powiem, muszę wiedzieć czy Morrison i stowarzyszenie nakazało zabić tą biedną dziewczynę - powiedział Gary bardzo cichym

głosem. Martin zaryzykował szybkie spojrzenie na Evansa. - Oczywiście, że nie, Gary. Morrison nigdy nie chciałby zranić kogoś niewinnego. - A co z moją formułą? Opracowałem środek uspokajający aby pomóc członkom stowarzyszenia ujarzmić wampira, złapać go i badać, a nie pociąć na kawałki. Kiedy się tym zajmowałem powiedziano mi, że to jest zasadniczy cel stowarzyszenia. Ale moja formuła została skażona trucizną. Morrison musiał to rozkazać. - Morrison to ekspert od wampirów. Zrozumiał że środek uspokajający nie powstrzyma czegoś tak silnego - zapewnił szybko Martin. - To nie była tylko trucizna - wytknął Gary - Była stworzona, aby zadawać ból. Morrison chce zabijać wampiry, a nie je badać. Trucizna szybko działała, była bardzo jadowita i powodowała cierpienie. - Chce z tobą porozmawiać. Chodź z nami, Gary. Pozwól, żeby ci wszystko wytłumaczył - dodał Martin - Wysłał nas tu żeby cię chronić. Był bardzo zmartwiony po tym co stało się w magazynie. -Czy to dlatego zniszczyliście mój pokój? - zapytał Gary. - Ostatniej nocy nie wróciłeś do siebie. Czekaliśmy cały dzień zanim zdecydowaliśmy się szukać wskazówek na temat twojego zniknięcia wyjaśnił rozsądnie Evans. - A pistolet? - naciskał Gary. - Baliśmy się o swoje własne bezpieczeństwo. Morrison myśli że prawdziwy wampir mógł wejść do magazynu. Bał się że może wampir cię przemienił i dlatego nie mogłeś pojawić się tu za dnia. Nie mogliśmy

ryzykować. - Czy kiedykolwiek widzieliście Morrisona za dnia? - zapytał nagle Gary. Zapadła pełna szoku cisza. - Cóż, pewnie... tak - jąkał się Evans ze zmarszczonymi brwiami usiłując sobie przypomnieć. Jego czaszkę zdawały się przekłuwać kawałki szkła. Potarł tętniące skronie - Widziałeś, prawda, Martin? Martin warknął ze złą, pokręconą twarzą. - Oczywiście. Cały czas. Ty też Evans. Pamiętasz. Kłamie. Gregori powiedział miękko w głowie Savannah. Jest sługą wampira-mistrza. Chce zabrać Gary'ego gdzieś za rozlewisko. Czy możesz go powstrzymać bez sprowadzania na Gary’ego policji? Musimy ścigać Morrisona. To on stoi za polowaniem na dowody istnienia naszych ludzi. Używa towarzystwa aby spróbować zniszczyć naszą rasę. Musimy go powstrzymać. Gregori położył delikatnie rękę na ramieniu Gary'ego i ucieszył się, kiedy śmiertelnik nie zdradził się odskakując. Idź z nimi. Pozwól aby zaprowadzili nas do tego, który nimi rządzi. Słyszenie rozkazującego głosu Gregoriego w swojej głowie było trochę niepokojące, ale Gary powoli przytaknął. - Nie sądziłem że Morrison może mieć coś wspólnego z tymi idiotami z magazynu. Dlatego do niego zadzwoniłem. Sądziłem, że może on będzie wstanie przejąć kontrolę nad sytuacją. Pewnie, chodźmy go zobaczyć. Mam trochę dzikich historii do opowiedzenia. Do diabła, nikt nie uwierzy co widziałem. Z wystudiowanym, swobodnym wdziękiem Gary sięgnął w gąszcz

papierów na podłodze i trafił na swój laptop. Z mężczyznami po obu stronach wyszedł pewnie ze swojego pokoju, wzdłuż hallu, a potem prosto w noc. Co masz zamiar zrobić? Savannah niepokoiła się o Gary'ego. Musiał żyć w ludzkim świecie. Znaczyło to, że kiedy dwóch mężczyzn z jego towarzystwa zostanie znalezionych martwych, nie może paść na niego żadne podejrzenie. Nikt nie zobaczy Gary’ego z tymi dwoma kukiełkami, powiedział miękko Gregori. Zajmuje sie tym od tysiąca lat, chérie. To świat w którym żyję. Dobrze go znam. Tej nocy nie będziemy mieć pewnie tyle szczęścia, żeby złapać naszą ofiarę, ale warto spróbować. Planują zabić Gary'ego. Savannah była tak biegła w czytaniu myśli ludzi wokoło jak Gregori i mogła wyczuć wrogość kipiącą tuż pod powierzchnią od obu mężczyzn, szczególnie tego o imieniu Martin. Od jakiegoś czasu był blisko wampira i odór zła był w nim silny. Mają nadzieję na więcej informacji. Morrison chce je wyciągnąć sam, pewnie dlatego że nikomu innemu nie ufa. I chce zdobyć informację w bólu i strachu. Myśl przyszła nieproszona zanim zdołał ją ocenzurować. Idź teraz do domu, Savannah. Nie odsyłaj mnie jeszcze. Możesz mnie potrzebować żeby wyciągnąć Gary'ego. Nie zemdleję na pierwsze oznaki niebezpieczeństwa, obiecuję. Dwaj mężczyźni prowadzili Gary'ego z kierunku rzeki. Łódź już czekała i Gary wszedł do niej bez wahania. Woda była wzburzona, a wiatr silnie wiał. Gregori poruszał się nad Garym aby upewnić się że mroczny przymus zabijania nie zawładnie żadnym z mężczyzn do czasu aż dotrą do

swojego przeznaczenia. Podróż zdawała się trwać wiecznie, a Gary był tak blady, że wydawał się niemal zielony. Podróż spowodowała, że dostał choroby morskiej. Kiedy wychodził z łodzi do małej zatoczki rozlewiska, zachwiał się. Gregori go podtrzymał otaczając na krótki moment ręką jego ramiona, aby dodać mu otuchy. Było oczywiste, że Gary zdawał sobie sprawę, że z dwoma mężczyznami było coś nie tak. Poczuł, jak śmiertelnik wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. Gary'emu nic się nie stanie. Ufał Gregoriemu. Gary natychmiast zauważył, że Evans i Martin otoczyli go kiedy szedł wzdłuż błotnistego brzegu. Z wody wynurzały się cyprysy, a sieć korzeni uformowała makabryczne więzienie z kołków i zwisających końców. W ciemności wyglądały groźnie. Z powierzchni wody zaczęły napływać do nich kosmyki mgły, wstęgi bieli okrywające całunem bagna w budzącej grozę opalescencji. Z nasypu uniósł się osobliwy smród - brudny odór, który przesiąknął powietrze. Nocne owady były tu w wielkiej obfitości. Robactwo żądliło zanurzając się i znów pokazując. Gary zaczął uderzać w denerwujące stworzenia, usiłując nie zatykać nosa. Smród był gnilny, obrzydliwy, jak od zepsutego mięsa rozkładającego się w słońcu. Jego buty topiły się w bagnie i się zawahał. Słyszał gdzieś że człowiek może wsiąknąć w bagno i zagubić się wśród trzcin i błota, głęboko i bez śladu. Gary zakaszlał i zakrztusił się. Jego ciało się buntowało. Niemal natychmiast mógł poczuć miły zapach, cień świeżego powietrza, sugestię dzikich kwiatów i lasu. Uwierzył niemal, że może usłyszeć dźwięk wody biegnącej wśród skał. Savannah. Wiedział że to jej dotyk pomagał mu przejść przez zgniły smród.

Powietrze stało się nagle ciężkie, trudno było oddychac. Nawet owady przestały natarczywie hałasować. Dwaj mężczyźni eskortujący Gary'ego zatrzymali się, obrócili swoje twarze ku bagnu i czekali. Coś poruszyło się wśród ciemności. Coś złego i sprytnego. Rozszerzył się na nich cień, pochłonął ich. Znowu zapanował nagły bezruch, tak jakby cień zawahał się zanim przeszedł na otwartą przestrzeń. Ryk gniewu i wyzwania wypełnił cichą pustkę, a za nim nastąpiła burza kolejnych. Gdzieś dalej węże z serią plusków wskoczyły do wody. Aligatory z hałasem w otaczającej ciszy ślizgały się po błocie, żeby potem wślizgnąć się do wody i zniknąć w jej mrocznych głębiach. Martin niespodziewanie popchnął Gary'ego od tylu, posyłając go w środek błota. Jego kolana wsiąkły głęboko, niemal do ud. Gary przełknął strach i powoli wstał, patrząc w twarz dwóm mordercom. - O co chodzi? Sądziłem, że mam spotkać się z Morrisonem powiedział spokojnie. - Morrison zdecydował, że nie ma potrzeby żeby z tobą rozmawiać powiedział Martin. Morrison wyczuwa twoją obecność, powiedział Gregori do Savannah. Jest blisko. Mogę go wyczuć, ale nie jestem w stanie namierzyć jego dokładnej lokalizacji. Ten jest bardzo potężny. Wiele się nauczył przez wieki swojego istnienia. Ostrzegł swoje sługi, powiedziała, zaniepokojona o Gary'ego. Umieściła swoje ciało przed śmiertelnikiem. Dał rozkaz, żeby zabić Gary'ego. Ty goń wampira. Ja będę chronić Gary'ego. Gregori zepchnął ją w bok wzmacniając cichą komendę silnym naciskiem na jej umysł. Nie miał zamiaru ryzykować jej bezpieczeństwa.

Tak się nie stanie, Savannah, zawarczał, a w ustach pojawiły się kły. W Martinie wrzała mordercza wściekłość, ciemność która niczym plama rozprzestrzeniała się wśród nocy. Skierował mały brzydki rewolwer w serce Gary'ego. - Wejdź do rzeki. Jestem pewien że aligatory są dzisiaj głodne. Gary smutno potrząsnął głową. - Żal mi ciebie, Martin. Jesteś pionkiem, którego król poświęca po to, żeby sam mógł uciec. Nie wiesz nawet że przez cały czas kiedy polowałeś na wampira, to on decydował o każdym twoim ruchu. - Sądzę, że zabiję cię powoli, Jansen. Nie lubię cię - powiedział Martin. - Nie widzisz, jak on cię zmienił? Stałeś się wszystkim tym czym pogardzałeś. Czy sześć miesięcy temu rozważałbyś w ogóle, żeby kogoś zabić? Morrison ci to zrobił - naciskał Gary usiłując uratować życie człowieka. Martin wyciągnął ramię spoglądając w dół na pistolet. Nagle wyraz jego twarzy zmienił się w szok. Maska zła całkiem zniknęła kiedy w przerażeniu spoglądał na swoją dłoń. Broń obróciła się, żeby wskazać południe. Walczył z nią, starał się ją odrzucić, ale przylepiła się do jego dłoni. - Evans, pomóż mi - krzyknął Martin, a jego głos odbił się echem wśród wody. Gary cofnął się starając się oderwać zahipnotyzowane spojrzenie od mężczyzny, który parę chwil wcześniej usiłował go zabić. Ramię Martina kierowało się powoli w kierunku jego własnej głowy. - Evans - wrzeszczał.

Evans rzucił się na Gary'ego, zwarł się z nim i pchnął w błoto i cieknący bród. Przyciskając jego twarz do bagna, usiłował go udusić, tak aby błoto napełniło jego łapiące oddech usta. Wśród nocy rozbrzmiał głośny dźwięk pistoletu. Rozszedł się przez rozlewisko i wystraszył dzikie zwierzęta mile stąd. Evans nie podniósł głowy żeby zobaczyć jego wynik, bo był zdeterminowany żeby zabić Gary’ego Jansena i zostawić jego ciało aligatorom. Gary poruszył się gwałtownie niemal go zrzucając, ale Evans trzymał się silnie, a jego ręce odnalazły i zacisnęły się wokół obnażonego gardła. Ostrzegło go niskie warknięcie. Odwrócił głowę żeby ujrzeć dwoje czerwonych, palących oczu wpatrujących się w niego bez mrugnięcia zaledwie cale od jego twarzy. Przestraszony Evans puścił Gary'ego i stanął na własnych nogach. Od razu mógł ujrzeć ogromną głowę wilka. Błyszczące czarne futro, żylaste mięśnie. Pysk. Białe kły. Krzyknął i rzucił się z powrotem w kierunku rzeki, usiłując stworzyć dystans między sobą a bestią. Gary walczył o oddech z brudem w ustach i oczach, niezdolny nic powiedzieć. Mógł usłyszeć potworne, powtarzające się krzyki, warczenie nie z tej ziemi które podniosło włoski na jego karku, ale był ślepy, czarny klej skleił mu powieki. Musnęło go coś wielkiego, umięśnionego, z futrem. Pachniało dziko i niebezpiecznie. W wodzie rozległ się olbrzymi plusk. Krzyk narastał, a potem został nagle ucięty przez jęk. Ramię Savannah owinęło się wokół jego ramion. Ścierała miękką szmatką błoto usiłując przywrócić mu wzrok, a on użył swoich palców żeby pozbyć się go ze swoich ust. - Było zbyt blisko - wyszeptała - Przepraszam. Gregori nie pozwolił

mi pomóc. Gary wypluł więcej brudu z ust. - Nie dziwię się - słowa były przytłumione przez kleista substancję, ale nadal go rozumiała. Savannah nie potrafiła rozejrzeć się i zobaczyć wszędzie wokół śmierć. Świat Gregoriego był posępny i brzydki, wypełniony przemocą i zniszczeniem. Cierpiała ze względu na niego, ze względu na potworną pustkę która zawsze będzie częścią jego życia. Wiedziała, że trzymał ją z daleka nie tylko z powodu jej bezpieczeństwa. Gregori mógł jej to wmawiać, a nawet sobie, ale głęboko w środku, tam gdzie się to liczyło, w sercu, w jego duszy nie chciał aby przemoc ją dotknęła, zmieniła to kim była. Było dla niego ważne, aby uchronić ją od takiego losu. Był zdeterminowany, aby nigdy nie miała na swoich dłoniach czyjejś śmierci. Gary'emu udało się otworzyć oczy. Savannah obserwowała go z niepokojem, zmywając błoto z twarzy. Spojrzał w stronę gdzie stał Martin i zobaczył ciało człowieka na ziemi. Wokół wzbierała się bagienna woda. W dłoni nadal ściskał pistolet, a krew rozprzestrzeniała się z obszaru pod jego głową sięgając wody z bagien. Owady już zgromadziły się na ucztę. Gary szybko spojrzał w innym kierunku, a jego żołądek zaczął się skręcać. Nie nadawał się, żeby zostać Rambo. - Gdzie jest Gregori? - zapytał wyrzucając słowa spomiędzy zaciśniętych zębów. Savannah starła więcej błota z jego ust. - Zostaw go na parę minut samego - poradziła miękko. - Gdzie jest Evans? - Gary natychmiast odepchnął ją na bok żeby rozejrzeć się nerwowo naokoło, zmartwiony że nie może ochronić

Savannah. - Nie żyje - powiedziała bez ogródek - Gregori zabił go, żeby ratować twoje życie. Wstała i bezskutecznie zaczęła ocierać swoje poplamione błotem dżinsy. - Nienawidzę tego miejsca. Chciałabym tu nigdy nie przyjeżdżać. - Savannah - Gary stanął obok niej. W jej głosie brzmiała nuta, której nigdy wcześniej nie słyszał. Savannah, zawsze tak pełna życia i śmiechu, ni z tego ni z owego wydawała się taka smutna, taka zagubiona. - Wszystko w porządku? Gregori ma rację. Nie powinno cię tu być. Pokręciła głową walcząc z nagłym gniewem. - Chociaż żaden z was tego nie rozumiem, ja jestem tutaj. Nieważne czy fizycznie czy nie, jestem z nim. Czuję to co on, dokładnie to samo. Chronienie mnie nie polega na owinięciu mnie w wełniany kokon i odstawieniu na półkę - odskoczyła od niego i poszła w stronę rzeki. Gregori zmaterializował się tuż za nią. Jego duże, krępe ciało ograniczyło jej mniejsze. Pochylił się nad nią opiekuńczo, z jedną ręką na jej ramieniu. Gary obserwował jak ją strząsnęła, wcale nie onieśmielona jego rozmiarem czy siłą. - Nie bądź zła, mon amour. Naprawdę chcę tylko cię chronić. Gdyby Martin wystrzelił, kula mogłaby się trafić. Nie mogłem na to pozwolić powiedział Gregori miękko. Wyczuwał w niej szalejący konflikt. Dopóki Gregori nie zgłosił do niej swoich praw, nigdy nie była tak blisko śmierci i przemocy. Od pierwszego dnia który spędzili jako partnerzy życiowi nie znała nic innego. - Nie było szansy abyś pozwolił mu, żeby mnie zastrzelił. Zamiast

tego zamknąłeś mnie jakąś starożytną komendą i przed to Gary został niemal zamordowany na moich oczach - pięści Savannah się zacisnęły. Chciała w coś uderzyć, a Gregori wydawał się dostatecznie solidnym celem. - Nie będę ryzykował twoim życiem, ma petite - podkreślił, otaczając od tyłu ramionami jej talię. Kiedy zrobiła krok aby się od niego oddalić, zacieśnił uścisk. - Nie będę, Savannah. Nie powinno cię tu w ogóle być. - Przeze mnie straciłeś swoja szansę złapania wampira - zażądała odpowiedzi ze łzami w głosie, lśniącymi w jej oczach - Nie mógł wyczuć twojej obecności, bo robisz coś żeby ją zamaskować, ale wiedział że tu jestem chociaż byłam niewidzialna. To była prawda. Nie chciał żeby tak było, szczególnie że była tak zagubiona i smutna. Gregori nie mógł znieść, kiedy była nieszczęśliwa. Ale nie było sposobu by skłamać, a nawet gdyby taki istniał, nie zrobiłby tego. Pozostał cicho pozwalając, aby odczytała odpowiedź z jego umysłu. Savannah potrząsnęła głową i uderzyła nią w twarde muskuły na jego piersi. - Nienawidzę tego, Gregori. Czuję się taka bezużyteczna. Czuję jakbym narażała cię na niebezpieczeństwo. Jesteśmy partnerami życiowymi. Poprosiłam cię żebyś spotkał się ze mną w pół drogi w moim świecie i ty to zrobiłeś. Zrobiłeś wszystko, o co cię poprosiłam. A co ja zrobiłam żeby żyć z tobą w twoim świecie? Gregori pochylił swoją ciemną głowę ku smukłej białej kolumnie jej szyi. - Jesteś moim światem, ma petite, powodem mojego istnienia. Tylko

ty czynisz moje życie znośnym. Jesteś moim światłem, powietrzem którym oddycham - jego usta musnęły jej puls, jej płatek ucha - Nie jesteś przeznaczona, aby żyć pośród śmierci. Nigdy nie byłaś. Zakołysała się, a jej niebieskie oczy ściemniały do głębokiego fioletu. - Jeśli ty żyjesz wśród śmierci, Gregori, mnie też możesz tam znaleźć. Zaraz obok ciebie. Należę tam gdzie ty. Jestem twoją życiową partnerką. Nie ma żadnej innej. Jestem twoją partnerką - uniosła dłoń wściekła z powodu tej sytuacji - Nie będziemy już o tym dyskutować. Nie możesz zrobić nic innego niż zapewnić mi szczęście, a będę szczęśliwa ucząc się ukrywać swoją obecność przed wampirem, ludźmi i innymi Karpatianami. Savannah odeszła od niego, zostawiając go stojącego nad krawędzią wody i wróciła do Gary;ego. - Chodź, idziemy stąd. - Co się stanie, kiedy znajdą ciała? Gliny będą szukać ostatniej osoby którą widziano w ich towarzystwie kiedy byli żywi - powiedział Gary niechętnie wchodząc do łodzi. Nadal usuwał bród z nosa i ust. - Nikt cię z nimi nie widział - odparł cicho Gregori - Widziano tylko dwóch mężczyzn opuszczających hotel, dwóch mężczyzn idących przez Quarter i dwóch mężczyzn wsiadających do łodzi. Dlatego nie możemy wziąć łodzi ze sobą. Gary zamrugał. - W takim razie jak mamy wrócić? Polecieć? - spytał sarkastycznie. - Dokładnie - odpowiedział Gregori z zadowoleniem. Gary potrząsnął głową. - To się staje dla mnie zbyt dziwaczne. - Czy chcesz żebym oczyścił twój umysł z tego doświadczenia? -

spytał grzecznie Gregori, z myślami najwyraźniej przy Savannah. - Nie - odparł zdecydowanie Gary. Złapał laptopa z siedzenia łodzi. Ale dlaczego nie zabierzesz mnie do innego hotelu? Ty i Savannah będziecie mieć trochę czasu dla siebie. I jeśli mam być szczery, też chętnie przemyślałbym parę rzeczy. Wiele się wydarzyło. Gregori zorientował się, że coraz bardziej lubi śmiertelnika. Nie miał pojęcia że człowiek może być taki wrażliwy na czyjeś uczucia. Raven, matka Savannah była taka, ale stanowiła szczególny przypadek, była prawdziwym medium. Wszelkie jego doświadczenia ze śmiertelnikami dotyczyły tych którzy na niego polowali, zarzynali i mordowali jego ludzi. Wolał trzymać ich na dystans. Nie był przygotowany na czucie sympatii do Gary'ego Jansena. Savannah już się rozpłynęła, stawała się parą płynącą wśród kosmyków mgły, poruszającą się ponad wodą. Gregori podniósł Gary'ego do góry i wystrzelił w niebo, za nią. Gary zapiszczał, a wysoki dźwięk brzmiał podejrzanie podobnie do tego wydawanego przez prosiaka. Nie mógł go powstrzymać, kiedy ściskał szerokie ramiona Gregoriego z palcami uczepionymi mocno jego koszuli. Wiatr tak szybko gwizdał wokół jego ciała, że musiał mocno zamknąć oczy, bo być niezdolny by spojrzeć w dół. Poczekaj na mnie, Savannah, rozkazał Gregori z żelaznym żądaniem w mrocznym, aksamitnym głosie. Nawet się nie zawahała. Nadal przemieszczała się szybko przez rzekę w kierunku French Quarter. Savannah! Teraz był władczy, a w jego hipnotyzującym głosie rozbrzmiewał stanowczy rozkaz. Zrobisz tak jak mówię.

Nie, nie zrobię. W jej tonie był bunt, mieszanka wojowniczości i smutku. Mógł poczuć łzy które płonęły w jej gardle, w jej piersi. Uciekała tak samo przed sobą jak i przed nim. Gregori zaklął w kilku językach. Nie sprawiaj, żebym wymusił twoje bezpieczeństwo, chérie. To dla ciebie niebezpieczne. Może nie chcę być bezpieczna, syknęła do niego wyrywając się w noc. Może dla odmiany chcę zrobić coś szalonego. Nienawidzę tego, Gregori, nienawidzę tego. Mon amour, nie uciekaj od tego co razem mamy. Wiem że nasze życie nie zaczęło się w raju, że świat który zamieszkujemy jego brzydki i niebezpieczny, ale robimy to razem. Ty polujesz. Płakała, mógł to wyczuć. Ja ci zagrażam. Gregori posłał jej falę pociechy, ale wiedział że to za mało. Śmiertelnik ściskający jego koszulę drgnął. - Um, Gregori? - wiatr porwał słowa z jego ust i rozwiał je w kierunku wody. Odpowiedź Gregoriego bardziej przypominała warknięcie. Jego ciało było teraz ponad mgłą jak ochronny koc. - Mów co masz do powiedzenia. - Sadzę, że Savannah jest zmartwiona. Nie było odpowiedzi. Gregori nadal podążał za Savannah. - Nie obraź się że ci to mówię, ale czasem kobiety muszą po prostu się wypłakać - zaryzykował Gary. Savannah poszła prosto do ich domu. Kiedy tylko znalazła się bezpiecznie w czterech ścianach, Gregori ruszył żeby zabrać Gary'ego do jego nowego miejsca zamieszkania.

- Wiesz, że nie możesz wychodzić dopóki jutro po ciebie nie przyjdziemy - poradził. Był cieniem w umyśle Savannah. Widział wyraźnie jak biegnie przez główny pokój do spiralnych schodów, w kierunku cennego skarbu jaki zostawił im Julian. Savannah gwałtownie otworzyła drzwi piwnicy, a potem zafalowała dłonią naprzeciw ukrytych drzwi do komnaty. Wczołgała się w uzdrawiającą ziemię i wsiąknęła w nią głęboko, a potem przeturlała się na górę i płakała tak jakby miało pęknąć jej serce. Tyle śmierci. Peter. A co jeśli straciliby dzisiaj Gary'ego? Mogli go stracić a ona była bezsilna i nie mogłaby mu pomóc, bo Gregori na to nie zezwolił. Po opuszczeniu Gary'ego Gregori przyszedł do niej z delikatnością, z czułością. Jego dłonie były pieszczotliwe, kiedy rozbierał jej nieopierające się ciało. Nie usiłował jej podniecić, nakłonić, by się z nim połączyła. Zamiast tego rozkruszył kojące lecznicze zioła, które przynosiły zapach ich ojczyzny. Dołączył do niej w sypialni zakopując się głęboko w bogatej ziemi, biorąc w ramiona jej smukłe ciało i przyciskając blisko. Savannah umieściła głowę na jego szerokim ramieniu z zamkniętymi oczami. Zaciśniętą pięść trzymała w ustach i mógł czuć, jak szloch wstrząsa jej ciałem. Gregori szeptał do niej po francusku i gładził po włosach trzymając ją w ramionach. Czekał aż wypłacze to morze smutku. Wiedział jak polować i zabijać najbardziej podłe i sprytne ze wszystkich stworzeń, wampiry. Mógł tworzyć sztormy i sprowadzać z nieba błyskawice. Sprawić, że poruszała się ziemia. Ale nie miał żadnego pomysłu, jak powstrzymać powódź łez. Trzymał ją w ramionach, a kiedy nie mógł tego dłużej znieść, wydał ostrą komendę i posłał ich oboje w krainę snu.

Rozdział piętnasty Burza przesunęła się znad morza w kierunku, gdzie szybko zapadała ciemność, wiejąc szybko i wściekle nad kanałem i wdzierając się do Nowego Orleanu. Była dzika i niczym nieskrępowana. Deszcz lunął na ulicach miasta z taką siłą, że natychmiast utworzyły się kałuże głębokie na kilka centymetrów, a duże miejskie studzienki ściekowe nie były w stanie poradzić sobie z odprowadzeniem takiej nawałnicy. Błyskawice uderzały gęsto, rozbłyskując na niebie i tańcząc w powietrzu, ukazując całe surowe piękno przyrody. Grzmoty uderzały głośno, napełniając niebo hukiem, uwalniając się po to, by wstrząsnąć fundamentami budynków. Gregori poruszał się cicho po domu, stąpając boso po podłodze, nagle zaniepokojony o Savannę. Była na zewnątrz, na podwórzu, sama, cicha, nie dzieląc się z nim swoimi myślami. Od wschodu słońca zdołał połączyć z nią swój umysł dwa razy i za każdym razem była zmieszana, smutna i zdezorientowana. Wycofał się, pozwalając jej zachować wolną przestrzeń wokół siebie. Pragnęła dla siebie tej jednej, jedynej rzeczy, o której wiedział, że nigdy nie będzie w stanie jej dać: możliwości towarzyszenia mu w jego bitwach. Myśl o Savannie wystawionej na jakiekolwiek rodzaj niebezpieczeństwa zaparła mu dech w piersi. Gregori nie wiedział co począć. Mimo całej swojej wiedzy, całej swojej potęgi, nie

był w stanie powiedzieć tego, co trzeba, żeby ułatwić jej sytuację w jakiej się znajdowała. Savanna przechadzała się cicho po dziedzińcu. Kiedy wiatr zaczął silniej wiać spojrzała na chmury ciemniejące, wirujące i wzbierające na nocnym niebie, zapowiadające nadchodzący sztorm. Niebo się otworzyło, oblewając ziemię deszczem. Savanna tylko się skuliła na fotelu i patrzyła na to pociemniałymi oczyma. Gregori zatrzymał się w otwartych drzwiach. Jego oczy przypominały płynną rtęć, czujne i ostrożne. Dziewczyna wpatrywała się w tańczące po niebie błyskawice, nie dbając o to, że woda głęboka na kilka centymetrów zalała patio, że jej długie włosy były kompletnie przemoczone a cienka koszulka, którą nosiła przylgnęła do niej jak druga skóra. Była tak piękna, że odbierała mu dech w piersiach. Dookoła niej przyroda wybuchała, dzika i nieposkromiona. Po środku tego wszystkiego siedziała ona, tak jakby miała tutaj swoje miejsce. Biały jedwab jej koszuli, przemoczony deszczem, prześwitywał, otulając jej wysokie, jędrne piersi tak, że wyglądała jak jakaś pogańska ofiara. Była głęboko zamyślona, nieobecna. Gregori dotknął jej umysłu swoim, gdyż bardzo potrzebował kontaktu. Wydawała się taka odległa, a on nie mógł już dłużej znieść rozłąki z nią. Mimo, że na zewnątrz wyglądała tak spokojnie, jej umysł był równie dziki jak szalejąca burza. Unosiła się ponad ziemią, już dużej nie związana ze swoją skórą i kośćmi. Wściekłość zbliżającego się sztormu szalała wewnątrz niej, burzliwa i nieokiełznana. Nie znalazł w niej żadnego potępienia dla jego niepowodzeń, żadnego obwiniana za jej smutek. Była tylko gwałtowna potrzeba znalezienia

sposobu na zrozumienie i zaakceptowanie tych rzeczy, których nie była w stanie zmienić. Czuła, że wadą była jej młodość i brak doświadczenia. Szczególnie przygnębiło ją to, że nieumyślnie postawiła go w niebezpiecznej sytuacji tylko dlatego, że nie posiadała dość wiedzy, żeby ukryć swoją obecność przed ich wrogami. Gregori prawie jęknął na głos. Nie zasługiwał na nią i nigdy nie będzie zasługiwać. Savanna powoli odwróciła głowę w jego kierunku. Jej niebieskie oczy pociemniały od dzikiej burzy szalejącej w ich głębi. Mógł to prawie poczuć: żar i głód. Rozszalały sztorm. Płynął w jej żyłach tka, jak przepływał po nocnym niebie. Przemawiał do prymitywnej i dzikiej części jego osobowości. Gregori poczuł ryk bestii, narastał w nim głód. Srebrzyste oczy zaświeciły na czerwono w ciemności nocy- niebezpieczne, dzikie, bardziej zwierzęce niż ludzkie. Gregori nie mógłby zapomnieć takiej chwili. Ani za sto lat, ani nigdy. Noc należała do nich obojga. Pomimo tego wszystkiego, co zaszło między nimi, nic nie mogło ich od siebie rozdzielić. Należeli do siebie. Pragnęli się nawzajem. Sercem i umysłem, duszą i ciałem. Drzewa kołysały się na wietrze, rośliny prawie pochylały się ku ziemi pod naporem wiatru. Powietrze było bardzo wilgotne, pełne wyładowań elektrycznych, trzaskających i iskrzących. Postrzępione pioruny białego ognia uderzyły w ziemię, wstrząsając nią. Błyskawica uderzyła w bok budynku stojącego kilka przecznic dalej, osmalając jego ściany. Odpadające cegły osypywały się na chodnik i ulicę. To wybuchł stojącej w pobliżu słup telefoniczny, posyłając deszcz ognistych iskier. Savanna stała na dziedzińcu. Pioruny przeszywały niebo nad nią, wiatr

rozwiewał jej włosy na wszystkie strony, a deszcz zamoczył jej ciało. Kobieta uniosła do góry ramiona aby wziąć w objęcia dziką potęgę przyrody. Jej skóra była kremowa, bez skazy, teraz mokra. Jedwabna koszulka przylgnęła jej do piersi, podkreślając ciemny róż jej kusząco pobudzonych sutek. Ciemny trójkąt loków u zbiegu jej smukłych, nagich nóg kusił i wabił, przywoływał go w tajemniczy sposób. Długie, wiszące luźno włosy Savanny powiewały na wietrze, równie mokre i dzikie, jak sama noc. Gregori podszedł do niej, bo musiał- nie miała innego wyboru. Nic, żadna przeszkoda nie mogła mu przeszkodzić w dotarciu do dziewczyny. Szybkim ruchem wysunął ramię i przyciągnął ją do siebie. Jego usta przylgnęły do jej warg z dziką intensywnością szalejącej wokół nich burzy. Nie mógł znaleźć właściwych słów, nie miał żadnych słów jakie mógłby jej dać, tylko tę dziką potrzebę pokazania jej, czym jest dla niego. Tego, co mu dała: życie, wszystko. Pragnął jej właśnie takiej. Mokrej i nieujarzmionej, z przebiegającymi przez niebo błyskawicami, rozpalającymi ich krew. Jego usta wzięły w posiadanie jej usta, żarłocznie napawając się nimi, pożerając je, uznając ją za swoją własność, oznaczając jej ustach i skórę swoimi śladami. Żar ogarnął jej szyję w miejscu, w którym najpierw ją pocałował, potem muskał skórę językiem, a następnie głęboko w niej zatopił kły. Przyjemność i ból wstrząsnęły nią jednocześnie, sprowadzając jej istnienie do odczuwania dzikiej rozkoszy, pożądania, wiecznego pragnienia czegoś więcej. Ssał jej krew, słodki, gorący płyn, który wypełnił go kiedy się nasycił, kiedy smakował jej prawdziwą esencję. Kiedy karmił się jej

miodowym aromatem, jego ręce rozsunęły brzegi koszuli na bok, tak by mógł objąć dłońmi jej pełne piersi, rozkoszując się jej ciałem, jej miękkością. Tak doskonałe. W jej umyśle mógł wyczuć, czego właśnie pragnęła: dziki głód, potrzeba odpowiadająca furii szalejącej w przyrodzie burzy, pragnienie poczucia się żywą pośród całej tej otaczającej ich przemocy. Jej życzenie było dla niego rozkazem. Przesunął językiem po śladach ugryzień, tak żeby jego usta mogły powędrować w dół jej gardła, pozostawiając za sobą ognisty ślad. Szybko odnalazł jej piersi pod cienką, nasiąkniętą wodą a przez to przejrzystą koszulką i zassał je dziko, w gorączkowym szale pożądania i miłości. Rękami objął jej nagą pupę, chwycił ją za pośladki i przyciągnął do swojego pobudzonego ciała. Pragnienie wygrało z rozsądkiem, jego kły wysunęły się i wbił je w kremowe wzniesienie jej piersi, tak, że jej smak spłynął do jego wnętrza jak nektar. Savanna objęła jego głowę jednym ramieniem. Jej druga ręka odkrywała jego ciało, rozmyślnie doprowadzając go na skraj wybuchu. Burza szalała wokół nich, w nich, skupiając się w dolnych partiach ich ciał i domagając się ulgi. Ponieważ miał do tego prawo, pił z niej, jednocześnie przesuwając po niej swoje ręce, prześlizgując je w dół jej ciała, aż do jej wilgotnego, gorącego, pulsującego wnętrza. Jego palce badały, pieściły, kusiły i drażniły się z nią. Połączenie dotyku jego posilających się ust i głaskania palców doprowadzało ją do szaleństwa, tak że poruszała się, wychodząc naprzeciw jego dłoni, desperacko pragnąc wyzwolenia. Ochrypłe krzyki Savanny zaginęły w huku trzaskających grzmotów, gdy jej ciało gorączkowo zafalowało i jeszcze silniej go zapragnęło.

Gregori uniósł głowę i wygłodniałym wzrokiem śledził spływającą w dół cienką strużkę czerwieni, mieszającą się z kroplami deszczu na jej ciele. Przesunął językiem po jej piersiach, następnie podążył tym intrygującym rubinowym szlakiem w kierunku brzucha, potem niżej, odkrywając że jest już gorąca i gotowa, krzycząca z rozkoszy, kiedy rozpadała się na kawałki pod wpływem jego erotycznego ataku. Pioruny błyskały i uderzały raz po raz, a bicze ich żaru zdawały się smagać ich z furią, wydawały się tańczyć w ich ciałach, karmić burzę szalejącą w nich, a także wokół nich. Gregory popychał Savannę do tyłu, dopóki nie podeszła do delikatnej wykonanej z żelaza balustrady altanki. Wtedy odwrócił dziewczynę tak, że teraz jej piersi znajdowały się pomiędzy prętami, a dziewczyna chwyciła metal, żeby się utrzymać równowagę, zaciskając pięści, kiedy uniósł jej biodra. Dłońmi pieścił i gładził, a jej miękkość doprowadzał jego żądzę do szaleństwa. Jego rozszalałe ciało przylgnęło do jej bioder, jego stwardniała męskość nabrzmiała jeszcze bardziej. Nigdy jeszcze nie pragnął czegoś bardziej niż w jej w tej chwili. Z gardła Savanny wyrwał się cichy okrzyk. Delikatne błaganie zniszczyło resztki jego samokontroli i wdarł się w jej gorącą, aksamitną pochwę. Usłyszał swój własny jęk przyjemności. Wiatr porwał ten dźwięk, jaki wyrwał się z głębi jego trzewi i posłał go dalej w rozszalałą noc. Dłonie Gregoriego przytrzymywały nieruchomo jej biodra, kiedy zatapiał się w niej coraz głębiej i głębiej, twardo i szybko, równie dziki jak szalejący dokoła wiatr. Jej plecy, tak smukłe i bez skazy, były wyciągnięte przed nim, kiedy schylił głowę i chłeptał zbierające się na nich krople wody. Była taka

drobna, tak delikatna, a zarazem silna i równie dzika jak coś, co mogła wyczarować natura. Nienasycony żar Karpatiańskiego rytuału gorzał w ich ciałach, lecz jego serce zostało schwytane już na zawsze, tak że mimo swojej dzikości był też równie czuły. Wyczuwał jej osłabienie, chwilowe zawroty głowy. Wiedział od razu gdzie tkwi problem, mimo że starała się to przed nim ukryć. Wziął za dużo jej krwi. Nie pytając o pozwolenie, bez słowa komentarza, podniósł ją do góry. Jej cichy okrzyk żalu usatysfakcjonował jego męskie ego, kiedy przeszli przez patio w kierunku fotela. Siadając na mokrych poduszkach, przyciągnął ją do siebie, tak że usiadła na nim okrakiem. Savanna krzyknęła, kiedy opuściła swoje szaleńczo pobudzone ciało na niego. Wypełnił ją całkowicie, tarciem, które rozżarzyło jej ciało do białości, ciasne i erotyczne. Gregori złapał ją za kark, zmuszając ją do pochylenia głowy na jego piersi. Pożywisz się teraz. Była jak dzikie stworzenie. Jej ciało poruszało się gorączkowo nad nim, łamiąc jego żelazną samokontrolę i rozbijając ją na proch. Objął dłońmi jej talię i pozwolił sobie na luksus odczuwania czystej przyjemności, która jak błyskawica przabiegała przez jego ciało, spalając je w ogniu. Jego ręce przesuwały się wzdłuż perfekcyjnej linii jej pleców, dotarły do włosów i przyciągnęły jej głowę do swego ciała. Chcę tego od ciebie. Chcę, żebyś wzięła mnie wewnątrz twojego ciała. Zacisnął zęby, żeby nie poddać się przyjemności, która groziła doprowadzeniem go do szaleństwa. Jego rozkaz był tak naprawdę błaganiem i Savanna pochyliła się ku niemu. Jej ciało ujeżdżało go, językiem zlizywała krople wody na jego piersi, raz i

drugi. Ciało Gregoriego napięło się, kiedy uderzył w nie ogień, przyjemność i ból stopiły się w jednym odczuciu. Jej zęby połączyły ich ze sobą, tak samo jak uczyniło to jego ciało. Duszą i ciałem. Boże, kochał ją. Z nią czuł się pełny, kompletny. Straszna pustka, czarna próżnia została zepchnięta na bok już na zawsze przez piękno jej ducha, przez jej duszę. Przez zaciśnięte zęby szeptał starożytne słowa miłości, wchodząc w nią, wypełniając jej serce tak, jak wypełnił jej ciało. Kiedy spełnienie wybuchło, było równie burzliwe jak uderzające wstęgi błyskawic, równie głośne jak trzask gromów, tak samo dzikie jak wiatr szalejący nocą. Przylgnęli do siebie, wyczerpania, nasyceni, zachwyceni pięknem ich kochania się, pięknem szalejącego sztormu. Kiedy siedzieli tak połączeni ze sobą, a jej głowa leżała na jego bijącym sercu i jego ramiona obejmowały ją ciasno, wiatr zaczął słabnąć. Przyroda łagodziła swoje szalejące moce, kiedy bicie ich serc powoli wracało do swojego normalnego rytmu. Gregori pocałował jej skronie, zarys kości policzka, musnął swoimi wargami róg jej ust, skubał jej skórę kierując się ku podbródkowi. - Jesteś całym moim światem, Savanno. Musisz to wiedzieć. Trzymała go mocno, zaszokowana intensywnością i siłą z jaką pożądali się nawzajem. - Jeśli to coś między nami będzie coraz silniejsze z upływem czasu, żadne z nas nie pożyje długo. Gregori zaśmiał się cicho. - Może masz rację, chérie. Jesteś bardzo niebezpieczną kobietą. Podniósł się z fotela, trzymając ją ciągle z sobą połączoną i przemknął się

przez podwórze do środka domu. Po zimnym deszczu prysznic wydawał się gorący na ich ciałach, ale stali pod nim przez jakiś czas, zbyt zmęczeni żeby się poruszyć. Savanna była bardzo wdzięczna, że trzyma ją w swoich ramionach, bo bała się, że jej nogi już nigdy więcej nie udźwigną jej ciężaru. Gregori osuszył ręcznikiem jej smukłe ciało, zanim jednym ruchem dłoni przyodział samego siebie. Savanna szwendała po domu kierując się do kuchni, okryta jedynie jedną z jego koszul. Na jej nagiej skórze widoczne były znaki, których nie było tam wcześniej i podążając za nią przeklinał swoją własną brutalność. Celowo zostawił na jej piersi swój ślad, znak swojej własności, ale pozostałe blade smugi będą musiały zostać uleczone. Savanna zaśmiała się miękko. - Nigdzie mnie nie boli, mój partnerze życiowy. Kocham się z tobą kochać i dobrze o tym wiesz. - Mogę sprawić że będzie to kochać, nie pozostawiając na tobie swoich znaków- sprostował Gregori. Niedbale podniosła plik papierów, przejrzała je, a potem upuściła na ladę. - Jeśli mnie kiedykolwiek zranisz, Gregori, obiecuję, że powiem ci o tym od razu. Wyczuł powrót jej niepokoju. - Co się dzieje? - Zróbmy coś, Gregori. Coś, co nie ma nic wspólnego z polowaniem. Coś innego. Coś turystycznego. - Ulice są dziś wieczorem zalane. – zauważył. Wzruszyła ramionami.

- Wiem. Wcześniej przeglądałam kilka ulotek, na temat wszystkich atrakcji turystycznych tutaj. – odpowiedziała Savanna nonszalancko. Gregori podniósł wzrok zaalarmowany ostrożnym, celowo brakiem zainteresowania w jej głosie. - Czy którakolwiek z nich wydała ci się kuszący? Dziewczyna raz jeszcze od niechcenia wzruszyła ramionami. - Większość z tych bardziej interesujących, to jednodniowe wycieczki. Na przykład na bayou . Jest taka, na którą możesz wyruszyć z kimś, kto wychował się na tych bagnach. Ponownie wzruszyła ramionami. - Lubię uczyć się lokalnej historii. Nie miałabym nic przeciwko zwiedzaniu rozlewisk z kimś, kto tam dorastał. - Masz może tę broszurkę pod ręką? – zapytał. - To nieważne. – powiedziała Savanna, lekko wzdychając. Rzuciła plik broszurek na stół i wzięła do ręki szczotkę do włosów. Gregori wyjął ją z jej rąk. - Jeśli chcesz prawdziwej wycieczki na bagna, Savanno, to pojedziemy na nią. - Lubię zwiedzać. – przyznała dziewczyna, uśmiechając się lekko.- To całkiem zabawne zadawać pytania i uczyć się nowych rzeczy. - Założę się, że jesteś w tym bardzo dobra.- odpowiedział Gregori, powoli zanurzając szczotkę w kruczoczarne włosy dziewczyny. Naelektryzowane, wydawały się żyć własnym życiem, nie pozwalając się oswoić. Zebrał je w dłonie, tylko po to, żeby po prostu poczuć jak bardzo są miękkie i jedwabiste. Patrząc jej przez ramię, jego wzrok spoczął na broszurze,

którą odłożyła na bok. Jeśli Savanna chciała wycieczki, to on jest gotów poruszyć niebo i ziemię, żeby ją dla niej zorganizować. - Zawsze tylko ścigamy wampiry i śmiertelników-morderców dręczących nasz lud. – zaczął dyplomatycznie. - Wiem. Pojawiają się wszędzie tam, gdzie tylko się pójdziemy. – zgodziła się z nim. Szarpnął szczotką splątane pasma w jej błyszczących włosach. - Kiedy po raz pierwszy zaproponowałaś wyjazd do Nowego Orleanu, mieliśmy nadzieję, że członkowie stowarzyszenia podążą za nami i zostawią w spokoju Adana i jego ludzi. Czy nie tego chciałaś? - Nieszczególnie. – przyznała z błyskiem w swoich niebieskich oczach. – Próbowałam jedynie zmusić cię do przyjazdu tutaj. Wiesz, tradycyjny miesiąc miodowy. Słodka młoda żonka uczy pooranego zmarszczkami starego zrzędę, jak się zabawić. Tego typy rzeczy. - Pomarszczony stary zrzęda? – powtórzył zdziwiony. – Tę część o starym mogę zaakceptować, zgodzę się nawet na zrzędę. Ale na pewno NIE JESTEM poorany zmarszczkami. Za karę szarpnął jej włosy. - Auć. – odwróciła się, spoglądając na niego z oburzeniem. - Poorany zmarszczkami wydawało mi się odpowiednie. Wiesz, stary czarownik zawsze jest pomarszczony. Gregori zanurzył twarz w jej włosach, żeby ukryć przytłaczające go nagłe wzruszenie. Otoczył go zapach kwiatów i świeżego powietrza. Więc to było właśnie to, czego szukał przez te długie stulecia. Zabawy. Poczucia przynależności. Kogoś, z kim mógł dzielić śmiech i się podroczyć, kogoś

kto nawet trudne chwile w życiu może uczynić pięknymi. Była teraz jego częścią i nie mógłby już ponownie wrócić do swojej jałowej egzystencji. Bez niej, już nigdy nie zdecydowałby się pozostać na tym świecie. - Czy myślisz, że jestem za stary, Savanno? – zapytał cicho, przykładając do swoich ust kosmyki jej włosów. Takie miękkie. Całkiem jak jedwab, a nawet lepsze od niego. - Nie „stary”, Gregori.- -poprawiła go łagodnie. – Tylko staromodny. Masz zwyczaj sądzić, że kobiety zawsze powinny robić to, co się rozkaże. Stwierdził, że się śmieje. - Nie, żebyś ty tak zawsze robiła. Pochyliła głowę do tyłu, niezbyt subtelnie sugerując mu, żeby wznowił szczotkowanie. - Chciałbym, żebyś mógł zrozumieć, że nie mogę stać z boku i jedynie patrzeć jak ktoś z mojego powodu zostaje zraniony. Westchnął głośno i na kilka uderzeń serca wstrzymał się z udzieleniem odpowiedzi. - Nigdy nie powinienem był zabierać cię ze sobą i stawiać cię w takiej sytuacji, ma chérie. Przepraszam cię za to. - Chcę przedyskutować tę sprawę.- nalegała Savanna, zaciskając pięści. Rozsunął na bok cienką koszulę, pochylił głowę i dotknął ustami jej nagiego ramienia. Wrażenie było równie kuszące jak grzech. - Nie będzie żadnej dyskusji. Zamknęliśmy tę sprawę w nocy. Nie zrobię tego, nawet dla ciebie. Musisz zrozumieć, kim jestem. Jesteś we mnie, tak jak ja jestem w tobie. Wiesz, co czuję. Nie mogę zrobić nic innego, jak tylko cię chronić. Taki po prostu jestem.

- Czy musisz być taki nieelastyczny w tej sprawie, Gregori? – poskarżyła się Savanna. Ale miał rację, już z góry znała odpowiedź na swoje pytanie. Nie mogła być w jego głowie i nie wyczuć jego nieugiętej determinacji. - Burza właśnie przechodzi. Czy chcesz wyruszyć na bagna dziś w nocy? – spytał cicho, zgrabnie rodzielając jej włosy na pasma i zaczynając splatać je w gruby warkocz. Uwielbiała czuć jego ręce na swoich włosach, jego palce masujące je głowę, tak delikatnie splatające gruby, długi warkocz. Sięgnęła do góry, kładąc dłoń na swoim nagim ramieniu, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie dotknęły ją jego usta. - Bardzo chciałabym pójść z tobą na bagna. Uśmiechnął się do niej, a jego srebrne oczy przypominały płynną rtęć. - Dla odmiany możemy obserwować dzikie zwierzęta. Żadnych wampirów. - Żadnych dziwnych typków ze stowarzyszenia. – dodała. - Żadnych śmiertelników do uratowania. – dopowiedział z wyraźną satysfakcją Gregori. - Ubieraj się. - Zawsze tylko zdejmujesz mi ciuchy, a potem każesz się ponownie ubrać. – narzekała Savanna z tym swoim denerwującym uśmieszkiem. Tym irytująco seksownym, który doprowadzał go do szału. Obrócił ją ku sobie, złapał za przód koszulki i ściągnął razem luźne brzegi, żeby zakryć jej kuszące ciało. - Nie oczekujesz chyba, że sam będę cię ubierać, prawda? – zapytał, pochylając się żeby musnąć wargami jej usta. Naprawdę poczuła, że jej serce zabiło gwałtownie w odpowiedzi. A może to było jego serce? Prawie niemożliwe wykryć różnicę. Sawannie zajęło

tylko chwilę i już była gotowa. Trzymając się za ręce, wyszli na podwórze. Deszcz był teraz zaledwie mżawką, ale na płytkach wciąż jeszcze było kilka centymetrów woda. Gregori uniósł jej dłoń do swoich ust. - Już nigdy nie spojrzę na to miejsce tak samo, ma petite. – powiedział miękko. Jego głos rozbrzmiewał tuż przy jej skórze. Jak czarny aksamit prześliznął się po jej ciele i sączył się do jej umysłu. Jego głos był czysty, tak piękny, że nikt nie mógł się mu oprzeć, a już najmniej ona. Savanna odkryła, że się rumieni i na jej twarz wypełzają dzikie kolory. Jego śmiech był miękki i chrapliwy. jego ciało już zaczynało zmieniać kształt, kiedy poderwał się ku niebu. Savanna z dumą patrzyła, jak jego ciało skurczyło się i kształty drapieżnika pokryły opalizujące pióra. Był piękny, o bystrych oczach, z ostrymi jak brzytwa szponami i dziobem oraz potężnym ciałem. Nie miała wystarczających umiejętności, żeby zmienić się w powietrzu, ale trzymała się obrazu jaki przekazał jej w głowie i czuła dziwne rwanie w kościach i mięśniach, zapowiadające przemianę. Wrażenie były całkiem inne. Tak jak nocą biegała swobodnie jako wilk, tak teraz miała zmysły drapieżnego ptaka. Jej wzrok był ostry i wyraźny, a oczy niezwykle szeroko otwarte. Na próbę rozłożyła swoje skrzydła, a następnie zatrzepotała nimi w lekkiej mżawce. Były znacznie większe niż się tego spodziewała. Sprawiło jej to przyjemność, więc mocniej nimi pomachała. Mogła nimi stworzyć wiatr, który wywołał fale w stojącej na patio wodzie.

Dobrze się bawisz? W głosie Gregoriego słychać było śmiech. To jest odjazdowe (cool), partnerze. – odpowiedziała. Machając szybko skrzydłami, uniosła się w powietrze. Lekka mgiełka właśnie przechodziła nad ich głowami. Powietrze było ciepłe i ciężkie, zapowiadające przyszłą wilgoć. Jednak Savanna wzbiła się wysoko, rozkoszując się swoją umiejętnością latania. Ciało Gregoriego- większe i silniejsze – opadło tuż nad nią, bliskie i opiekuńcze, kierując ją w kierunku rozlewisk. Z tej wysokości, na jakiej się znajdowali, bystre oczy drapieżnika mogły dostrzec najmniejszy ruch poniżej. Szczegóły były żywe i wyraziste. Nawet kolory były inne. Podczerwień, czujniki ciepła- Savanna nie była pewna, co to dokładnie było, ale jej sposób postrzegania świata był teraz całkiem inny i było to jedyne w swoim rodzaju doświadczenia. Zanurkowała poniżej Gregoriego, potem wzniosła się nad niego, zmieniając kierunek lotu z boku na bok i krążąc wysoko ponad nim. W swojej głowie słyszała jak przeklinał. Jak zawsze brzmiał arogancko, elegancko, jak ze Starego Świata, rozkazująco. Śmiejąc się, złapała ciepły prąd powietrza i leciała na nim w kierunku rzeki. Samiec opadł w dół, żeby przykryć ją swoimi olbrzymimi skrzydłami, zagradzając jej drogę. Psujesz całą zabawę!- oskarżyła go. Jej dotyk w jego umyśle był leciutkim szeptem, zaproszeniem do udziału w jej zabawie. Jesteś w ogromnych tarapatach, ma femme. Wiedział, że była to groźba bez pokrycia już w chwili kiedy ją wypowiadał. Przecież chciałby jej podarować cały świat. Ale dlaczego cały czas musi

być taką ryzykantką? Każdy, kto zdecyduje się żyć z Tobą, musi mieć w sobie ducha przygody, nie sądzisz? Jej cichy śmiech igrał na jego skórze jak muzyka, jak delikatny wietrzyk wiejący z gór w ich ojczyźnie. Nawet w ciele ptaka, pobudzał go do życia, a potrzeba i głód rosły, aż stały się jego częścią. Nieustające. Wymagające. Dzikie w swojej intensywności. To było coś więcej niż zwykłe pożądanie. Coś więcej niż głód, czy potrzeba. Były wszystkim tym naraz, połączone z czułością, jakiej nigdy nie spodziewał się poczuć. Jego serce topniało właśnie wtedy, kiedy była najbardziej niepokorna i szokująca, najbardziej nieposłuszna i prowokująca. Sądzę, że lepiej będzie jeśli będziesz wszystko robić tak, jak ja chcę, żebyś to robiła. Zmiana kształtu nie jest prosta. Wszyscy inni zmieniają swój kształt, zaprotestowała, rzucając się do przodu. Samiec ptaka drapieżnego zanurkował na nią, schodząc w dół szybko i prosto jak strzała, gwałtownie spadając ku niej z nocnego nieba. Savanna, w ciele samicy, wydała krótki pisk ze strachu. Jej serce waliło gwałtownie w piersi z powodu nieoczekiwanego ataku. Jej głos okazał się dziwnym krakaniem, co tak ją zaszokowało, że na chwilę zapomniała, co robi i prawie zmieniła kształt wracając do swojego własnego ludzkiego ciała. Savanna! Jego głos był cichym rozkazem, hipnotyzującym, niemożliwym do zignorowania czy przeciwstawienia się. Utrzymał wizerunek ptaka w jej umyśle, całkowicie łącząc swój umysł z jej, tak że stanowiły jedność. Samiec drapieżnego ptaka raz jeszcze przyleciał blisko, by okryć mniejsze

ciało samicy, kierując ją ponad miastem i kanałem w stronę mrocznych bagien. To wszystko twoja wina, bo mnie przeraziłeś, oznajmiła Savanna. Pod nimi omszałe drzewa cyprysowe stały w wodzie. Gęste trzciny wyrastały z bagien. Bayou tętniło życiem, pełna dźwięków wydawanych przez owady, ptaki i żaby. Żółwie dzieliły leżące na ziemi, gnijących kłody razem z małymi aligatorami. Między gałęziami węże pełzały lub walczyły ze sobą, senne i syte. Ptak-samiec szturchnął samiczkę. Razem wznieśli się do góry na jakiś czas, ponad pięknem nocy, obserwując zmieniające się ciągle pod nimi sceny. Gregori wysłał wezwanie w noc, szukając kogoś, kto będzie mógł spełnić życzenie Savanny. Chciała mieć przewodnika, który urodził się i wychował w okolicy bagien i kto mógłby dopowiedzieć na jej wszystkie pytania. W odpowiedzi na jego wołanie przez wody przypłynęła łódka. Był szczególnie silny w swoim wezwaniu, nakazując człowiekowi natychmiast na nie odpowiedzieć. Wyląduj na skale poniżej nas, Savanno i zmień swój kształt, tak jak już to robiłaś. Razem z tobą będę utrzymywał iluzję. Przez chwilę się bała. Skała nie była szczególnie duża, a bagno wyglądało na bardzo zdradliwe. Zaufaj mi, ma petite. Nigdy nie pozwolę, aby ci się coś stało, zapewnił ją delikatnie Gregori. Mogła poczuć pociechę płynącą z otaczających ją jego silnych ramion- nawet w postaci ptaka. Rozpiętość mocy Gregoriego

zawsze zdumiewała Savannę. Z całą pewnością był żywą legendą. Wszyscy Karpatianie mówili o nim szeptem. Zawsze wierzyła, że jest potężny, ale nawet nie wyobrażała sobie rzeczy, do jakich jest zdolny. Czuła nieoczekiwaną dumę z niego i zadziwienie, że mógłby pragnąć kogoś takiego jak ona- niedoświadczonego w sprawach Karpatian i w podstawach ich szkolenia. Nauczę cię wszystkiego, co musisz wiedzieć, chérie, i będę się cieszył z tego, że to ja cię tego nauczę, szepnął cicho w jej głowie. Na dźwięk jego szeptu mogła poczuć ogień błyskawicznie płonący w jej krwi. Kiedy szpony małego ptaka skierowały się w dół i szukały miejsca na kamieniu, jej szczupłe ciało migotało w wilgotnym powietrzu. Kiedy stała się z powrotem człowiekiem, ptak-samiec znalazł mały skrawek stabilnego gruntu w jej pobliżu, miejsce żeby wylądować. Sfrunął gładko i wylądował na obu nogach, a jego muskularna sylwetka przyćmiła niewielkie kształty Savanny. Usłyszeli stały szum silnika łódki, która warkocząc płynęła w ich kierunku. Śmiejąc się Savanna skoczyła ze swojego miejsca na kamieniu prosto w bezpieczne ramiona Gregoriego. Złapał ją, przyciskając mocno do swojej piersi, a w jego żyłach tętniła czysta radość i duma. Móc znowu odczuwać było dla niego prawie niepojęte. Czuć to, co czuje teraz; mieć w sobie taką radość, było całkowicie niewiarygodne. Szeptał do niej słowa miłości i zaangażowania w starożytnym języku, bo nie mógł znaleźć żadnego innego, w którym mógłby je wyrazić. Była dla niego czymś więcej, niż mogłaby kiedykolwiek przypuszczać. Była jego życiem, powietrzem, którym oddychał.

Martwisz się o najdziwniejsze sprawy, odpowiedział szorstko, na jedna chwilkę zanurzając swoja twarz tuż przy jej szyi i wdychając jej zapach. - Naprawdę? – zapytała głośno, a jej oczy przesuwały się po jego sylwetce. – To ty zawsze się martwisz, że mam zamiar zrobić coś dzikiego. - Bo robisz dzikie rzeczy. - odpowiedział zadowolony z siebie. – Nigdy nie wiem, co zamierzasz zrobić następnym razem. To dobrze, że przebywam w twoim umyśle, ma petite, bo inaczej musiałbym zostać zamknięty w najbliższym psychiatryku. Jej wargi musnęły jego podbródek, sunęły po linii szczęki, a następnie kusząco przygryzły jego wargi w kąciku ust. - Myślę, że powinieneś być zamknięty. Zdecydowanie jesteś śmiertelnie niebezpieczny dla kobiet. - Nie dla wszystkich kobiet, tylko dla ciebie. – Gregori powstrzymał jej usta drażniące się z nim, swoimi własnymi wargami. Wziął je w posiadanie, mimo że łódź dopływała już prawie do nich. Był bezradny w sieci jej zaklęcia. Była magią, pięknem, fascynacją. Jej śmiech wybuchnął ponownie, a jej dłonie ściskały jego koszulę. - Mamy towarzystwo, ukochany. Przypuszczam, że sam po niego posłałeś. - Ty i te twoje pomysły.- warknął, szybując ponad gąbczastą powierzchnią w kierunku łodzi. Kapitan statku wydawał się nie dostrzegać, że stopy Gregoriego nawet na chwilę nie dotykały bagna. Jego oczy były zwrócone na Savannę w szczerym podziwie. - Jesteś tą czarodziejką, Savanną Dubrinski. Byłem już na trzech twoich pokazach. Zeszłego lata poleciałem aż do Nowego Jorku, żeby cię zobaczyć. W Denver byłem kilka miesięcy temu, a w San Francisco w

tym miesiącu. Nie mogą uwierzyć, że to naprawdę ty. - Co za komplement. – przez usta Savanny przemknął jej słynny uśmiech, który sprawiał, że jej oczach pojawiały się dziwne srebrne gwiazdki. – Przejechałeś taką długą drogę, tylko po to, żeby mnie zobaczyć? Czuję się zaszczycona. - Jak to robisz? Jak możesz zniknąć we mgle? Byłem tak blisko sceny, jak tylko się dało i ciągle nie mogę tego rozgryźć. – powiedział, pochylając się do przodu i wyciągając do niej rękę. –Jestem Beau LaRue. Urodziłem się i wychowałem właśnie tutaj, na rozlewiskach. To prawdziwy zaszczyt móc Panią poznać, Panno Dubrinski. Savanna wsunęła swoją dłoń w dłoń kapitana. Dotyk był krótki, jedynie w chwili, kiedy Gregori stawiał ją pewnie na podłodze łodzi. Kiedy to zrobiła, natychmiast pociągnął ją z powrotem w swoje ramiona, z powodzeniem odsuwając ją poza zasięg rąk kapitana. - Jestem Gregori. – powiedział cicho i delikatnie, głosem który zachwycał i urzekał. W którym pobrzmiewała groźba. – Jestem mężem Savanny. Beau LaRue w ciągu całego swojego życia spotkał jeszcze tylko jednego człowieka, równie niebezpiecznego jak ten. Przypadkiem również było to nocą na rozlewiskach. Moc i niebezpieczeństwo przylgnęło do Gregoriego jak druga skóra. Jego niezwykłe, blade oczy były hipnotyzujące, jego głos urzekający.

Beau uśmiechnął się. Większość swojego życia spędził na

tych wodach, stawiając czoło wszystkiemu- od aligatorów po przemytników. Życie na rozlewiskach zawsze było dobre, nieprzewidywalne i radosne. - Wybraliście sobie ciekawą noc na wycieczkę. – powiedział z uśmiechem.

Burza już minęła, ale wody rozlewiska były dziś niebezpieczne. Na brzegu wokół nich aligatory, zwykle tak ciche i spokojne, wygrzewające swoje cielska w świetle dnia ryczały, wyzywając się do walki lub cicho wślizgiwały się do wody ścigając swoją zdobycz. W odpowiedzi, uśmiechając się, Gregori błysnął białymi zębami. On sam był częścią nocy, znał te stworzenia, a niespokojna, nieokiełznana kraina pasowała do jego własnej głodnej duszy. Beau śledził go wzrokiem, obserwując jego całkowity bezruch, cechujący niebezpiecznego drapieżnika, bezlitosne oczy będące w ciągłym ruchy, nie przeoczające niczego. Potężne, dobrze umięśnione ciało było zwodniczo rozluźnione, ale gotowe na wszystko. Na jego twarzy, surowo zmysłowej, pięknej w swoim okrucieństwie, wyryły swoje ślady przeżyte trudności i zdobyta wiedza, ryzyko i niebezpieczeństwo, jakim stawiał czoło. Gregori pozostawał w cieniu, ale srebrzysta groźba w jego spojrzeniu jaśniała dziwnym, tęczowym blaskiem w ciemnościach nocy. Beau skorzystał z okazji, by poobserwować Savannę. Była dokładnie taka sama jak na scenie. Może nawet bardziej eteryczne i tajemnicza. Seksowna. Obiekt fantazji każdego faceta. Jej twarz była bez skazy, rozświetlona radością. Oczy jasne, piękne niebieskie gwiazdy z szafiru. Jej śmiech był dźwięczny i zaraźliwy. Była taka maleńka i niewinna, siedząc w łodzi u boku tego drapieżnika. Potrafiła dotknąć ramieniem Gregoriego, wskazując coś na nasypie. Jej ciało ocierało się o niego lekko i za każdym razem kiedy tak się działo, te blade oczy rozgrzewały się jak płynna rtęć i pieściły ją wzrokiemintymnie, zachłannie.

Beau zaczął odpowiadać na jej pytania, wyjaśniając wszystko na temat swojej młodości i ojca polującego w poszukiwaniu żywności i futer. O tym, jak ze swoim bratem zbierali z drzew mech dla swojej matki i sióstr, żeby go wysuszyć i wypchać nim ich materace. Odkrył, że opowiada jej wszystkie swoje wspomnienia z dzieciństwa, rzeczy o których nawet nie wiedział, że je pamięta. Savanna czekała na każde jego słowo, sprawiając, że czuł się jakby był jedynym mężczyzną na całym świecie – do chwili, kiedy Gregori się poruszył. Jego mięśnie zadrgały lekko, ale to wystarczyło, żeby przypomnieć Beau, że dziewczyna jest dobrze chroniona. Zabrał ich do wszystkich swoich ulubionych miejsc, najpiękniejszych, najbardziej egzotycznych zakątków, jakie znał. Później Gregori także zadał mu kilka pytań, na temat ziół i metod naturalnej sztuki uzdrawiania z rozlewisk. Beau stwierdził, że nie może się oprzeć temu głosowi, aksamitnej, rozbrzmiewając ciemną magiczną mocą, której mógłby słuchać całą wieczność. - Słyszałam, jak kilku mężczyzn w restauracji rozmawiało o legendzie z rozlewisk. – nagle odezwała się Savanna. Przechyliła się na jedną stronę łodzi, ukazując mu intrygujący widok swoich obcisłych dżinsów. Przylgnęły czule do jej pięknej figury. Gregori przesunął się, jeden płynny ruch jego ciała, ciche poruszenie, a jego duże ciało zakryło Savannę, blokując kapitanowi ten atrakcyjny widok. Gregori pochylił się ku niej, położył ręce po obu stronach barierki, więziąc ją przy sobie. Robisz to ponownie. Jego słowa delikatnie przesuwały się w jej umyśle,

tak jak jego ciepły oddech drażnił kosmyki włosów na jej szyi. Savanna oparła się o niego, dopasowując swoje pośladki w zagłębienie jego bioder. Była szczęśliwa, wolna od ciążących myśli na temat polownia, śmierci i przemocy. Byli tylko we dwoje. We troje. Przypomniał jej, dotykając zębami wrażliwe miejsce, gdzie na jej szyi uderzał puls. Wyczuł odpowiedź jej krwi, płynącej coraz szybciej. Płynna lawa rozlała się w jego krwioobiegu. A moja mama sądzi, że to tata jest jaskiniowcem. Zaczynam myśleć, że ty mógłbyś przebić go z łatwością. Nieokazujące szacunku maleństwo. - Jaka legenda? Jest ich tak wiele. – zapytał Beau. - Ta o starym aligatorze, który czyha żeby zjeść psy myśliwskie i małe dzieci. – odpowiedziała Savanna. Gregori pociągnął za jej długi warkocz, tak że jej głową szarpnęło do tyłu. Jego usta przesunęły się wzdłuż jej gardła. Ja mógłbym być głodnym aligatorem, zaproponował cicho. - Aaa, o staruszku. – odpowiedział Beau. – Wszyscy kochają tę historię. Była przekazywana z pokolenia na pokolenie przez setki lat, albo i więcej, a z każdą opowieścią stworzenie rośnie i rośnie. – zatrzymał się na chwilę, manewrując statkiem obok wystającego w kanale pniaka. Drzewa cyprysowe pochylały się nisko, wyglądając jak jakieś makabryczne patykowate postacie, ubrane w długie pasma wiszącego mchu. Co jakiś czas słychać było plusk, kiedy wąż wsuwał się do wody. - Mówią, że staruszek aligator żył tu od zawsze. Jest teraz ogromny, obrastając tłuszczem po każdej zjedzonej ofierze i coraz bardziej

podstępny i bardziej przebiegły niż jakiekolwiek stworzenie tutaj na rozlewiskach. Walczy o swoje terytorium, a inne aligatory obchodzą go z daleka. Mówią, że zabija każdego aligatora na tyle głupiego, żeby zapuścić się na jego terytorium, młodego i starego, samca czy samicę. Od czasu do czasu znika w tej okolicy myśliwy, a winą za to obarcza się starego aligatora. Beau pozwolił, żeby łódź sama się zatrzymała, tak że delikatnie falowała na wodzie. - To zabawne, że pytasz właśnie o tę konkretną opowieść. Człowiek, który dał mi bilety na twoje występy był także bardzo zainteresowany aligatorem. Przychodziliśmy tutaj razem w nocy, zbierać lecznicze zioła i korę i sterczeliśmy tu w poszukiwaniu potwora. Jednak nigdy go nie znaleźliśmy. - Kto dał ci bilety na pokaz Savanny? – zapytał cicho Gregori, znając z góry odpowiedź na swoje pytanie. - Niejaki Selvaggio, Julian Selvaggio. Jego rodzina pochodzi z Nowego Orleanu i była w nim prawie od samego założenia miasta. Poznałem go kilka lat temu. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, - uśmiechnął się czarująco – pomimo faktu, że jest Włochem. Brwi Gregoriego uniosły się wysoko w górę ze zdziwienia. Julian urodził się i wychował w górach Karpat. Nie był bardziej Włochem, niż Gregori Francuzem. Julian spędził sporo czasu we Włoszech, tak jak Gregori we Francji, ale obaj byli na wskroś Karpatianami. - Znam Juliana. – Gregori przyznał się chętnie, błyskając w ciemności

swoimi białymi zębami. Wody uderzała o burty łodzi, wydając przy uderzeniu osobliwy dźwięk. Kołysanie statku było bardziej kojące i uspokajające niż wzbudzające niepokój. Beau wyglądał na zadowolonego z siebie. - Myślałem, że możesz go znać. Obydwaj macie związek z Savanną, obydwaj zadajecie te same pytania na temat medycyny naturalnej i obydwaj wyglądacie cholernie onieśmielająco. - To ja jestem ten milszy i ładniejszy. –odpowiedział z kamienną twarzą Gregori. Głowa Savanny oparła się o jego pierś. Jej śmiech był słodką muzyką w dusznej atmosferze bagna. - Więc nigdy nie odnaleziono tego aligatora. Czy to prawa, że zjada duże psy. - Cóż, faktem jest, ze wiele psów zaginęło na rozlewiskach wzdłuż pewnego szlaku. To miejsce uznawane jest za terytorium starego aligatora. Para myśliwych twierdzi, że widziała go, jak czyhał w zasadzce na psy. Mimo to nie byli w stanie go przygwoździć. Nikt nie może. Mieszka tutaj w pobliżu tak długo, ze zna wszystkie ścieżki na rozlewisku. Wystarczy sygnał zbliżającego się niebezpieczeństwa, żeby uciekł. Kapitan potarł czoło dłonią, jakby odczuwał w nim walenie. - Mówisz tak, jakbyś wierzył, że żyje naprawdę. – wskazał delikatnie Gregori. – A mimo to powiedziałeś, że ty i Julian go nie znaleźliście. Julian jest myśliwym, któremu nikt nie dorówna. Gdyby tutaj żyła taka istota, to by ja znalazł. Czytał w umyśle kapitana, próbując złapać go w pułapkę. Tuz przy nim, Savannah drgnęła, jakby chciała zaprzeczyć jego stwierdzeniu, ale Gregori

uciszył ja podnosząc do góry rękę. - Julian wiedział, ze tutaj mieszka. Wyczuwał go. - Ale to ty go widziałeś. Gregori naciskał na kapitana trochę mocniej, nagle zainteresowany bestią , która potrafiła przetrwać, kiedy tak wielu innym się to nie udało. Beau rzucił okiem w stronę kanału, nie czując się wygodnie w ciemności nocy. Był przesądny i widział rzeczy- nie dające się wyjaśnić- o których wolał nie mówić bez światła słońca. - Może, może rzeczywiście widziałem staruszka. – przyznał się cichym glosę . – Ale tu, jeśli się do tego przyznasz, to przybysze nazwa cie szaleńcem. - Opowiedz nam o nim.- nakazał Gregori, swoim mesmeryzujacym, gładkim jak aksamit głosem, któremu nikt nie mógł się oprzeć.

Rozdział szesnasty Przez chwilę wiatr przestał dmuchać, a owady nad rozlewiskiem umilkły. Zdawało się, że nad ich głowami przepływał ciemny cień. Gregori spojrzał na Savannah. Beau wyjął z chłodziarki puszkę piwa, proponując parze napoje. Kiedy odmówili za jednym pociągnięciem wypił jedną trzecią zawartości. - Mój ojciec był traperem - powiedział im Beau - spędziłem z nim dużo czasu nad bagnami przy zakładaniu pułapek. Kiedy miałem szesnaście lat zatrzymaliśmy się w starej chatce, którą wskazywałem wam wcześniej. Było tu parę miastowych dzieciaków, które bawiły się na łodzi. Mieli naprawdę ładną łódź, nie taki staroć jak my. Wiecie, byłem zazdrosny. Dziewczyny były piękne, a chłopcy świetnie ubrani. Kiedy zobaczyli mnie i ojca zaczęli się śmiać i wytykać nas palcami, kiedy siedzieliśmy w starej łódce. Czułem wstyd. Savannah wydała cichy dźwięk świadczący o sympatii, bo w jej naturze leżało niesienie pociechy. Gregori połączył z nią palce przyciągając ją do swego boku. Była pełnym uczucia małym stworzeniem i rzucała urok na mężczyzn wokół, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. W geście uznania dla jej charakteru uniósł jej kłykcie do swoich ciepłych ust. Beau wziął następny łyk piwa, a potem potarł usta wierzchem dłoni. - Widzieliśmy jak podążają rozwidleniem które prowadzi prosto w bagno. Ich łódź była duża i nie powinna tak zbliżać się do trzcin. Korzenie są tam grube, przez całą przestrzeń wystają z wody. Owady tłoczą się wokół gryząc aż będziesz cały pokryty krwią. Dotarcie tam ich łodzią było

niemożliwe, ale jakoś im się udało, tak jakby droga była dla nich oczyszczona. Zaproszenie śmierci. Savannah poczuła zimny dreszcz, mroczny złowieszczy strach który sprawił, że w jej sercu pojawił się cień. - Dlaczego ktokolwiek chciał dotrzeć do takiego miejsca? - zapytała drżąc. Gregori otoczył ręką jej ramiona i przyciągnął w schronienie własnego ciała. - Nie ma się czego bać, ma petite. Jestem z tobą. Nic nie może cię zranić, kiedy jesteś razem ze mną. Beau wierzył w obietnicę wyszeptaną przez Gregoriego do Savannah. Całkowicie w nią wierzył. Zauważył już, że wokół nie ma moskitów i komarów. Tak samo było z Julianem Selvaggio. Dziwny fenomen, ale Beau doświadczył już wielu dziwnych rzeczy na bagnach. Głos kapitana stał się jeszcze cichszy, jak gdyby woda pod łodzią mogła roznieść tą opowieść po świecie. - Wielu przyjeżdża, aby dowiedzieć się czy legenda jest prawdziwa. Traperzy, kłusownicy polujący na trofeum, ci którzy są głodni jedzenia i pieniędzy. Ci z zewnątrz sądzą że to są bzdury voodoo. Nie rozumieją natury magii i samego rozlewiska. Więc polują na to, czego nie rozumieją. Julian szanował naturę, nasz sposób życia i tutejszą magię. Dlatego mu to opowiedziałem i chodziłem z nim na polowania. - Dlaczego wszyscy chcą go zabić? - sympatia Savannah skierowała się w stronę aligatora - Przecież on chce tylko przeżyć. Beau trzeźwo pokręcił głową i sięgnął w dół, żeby zapalić silnik. Łódź zaczęła powoli pruć przez wodę.

- Nie, Savannah, nie marnuj swojego współczucia. To nie jest zwykły aligator. Staruszek jest zły. Leży w oczekiwaniu i, obojętnie czy jest głodny czy nie, zabija wszystko co zjawi się w pobliżu. Człowiek czy zwierzę, nie robi mu to różnicy. Wciąga ich do wody i pożera. - Sądziłam, że lubisz aligatory - zaprotestowała Savannah - Są częścią natury, częścią bagien. Należą tutaj. To my naruszamy ich terytorium. Ten biedny aligator nie prosił nikogo, żeby przyszedł i na niego polował. Pewnie chce, aby zostawiono go w spokoju. Ale oni i tak przychodzą. - Powiedz nam co stało się z dzieciakami - delikatnie zachęcił go Gregori. - Nie wróciły. Mój ojciec był bardzo niespokojny, bardzo zmartwiony. Znał reputację aligatora i nie podobało mu się, że ktokolwiek z obcych wyrusza tak daleko w bagna. Stary aligator zabijał dla samej radości zabijania. Wiedzieliśmy, że jest zły. Wreszcie mój ojciec zaczął nalegać, żebyśmy ich poszukali. Kazał mi być bardzo cicho. Wziął lampy olejne, pistolety i hak - wszystko co trzymaliśmy w obozie dla obrony. Parne powietrze zdawało się wisieć nieruchomo, oczekując w napięciu reszty opowieści. Savannah przycisnęła się do mocnego ciała Gregoriego. Nagle straciła pewność, czy chce usłyszeć resztę. Mogła usłyszeć i poczuć obraz, który opisywał Beau. Wszystko będzie dobrze, chérie. Głos Gregoriego wniósł do jej umysłu łagodzącą pociechę i ochronę - był zaporą między wrażliwością Savannah a tym, co mogła zaraz usłyszeć. - Panował straszny smród. Powietrze było gęste, więc ledwo mogliśmy oddychać. Pamiętam że pot spływał po nas strumieniami i oboje wiedzieliśmy że jeśli dalej zapuścimy się na terytorium starego krokodyla,

zje nas na obiad. Chcieliśmy zawrócić. Spowolniliśmy łódź. Moje serce waliło tak głośno, że mogłem je usłyszeć. O potem opadły na nas owady. Mój ojciec był od nich czarny, tak się wokół niego poruszały. Żądliły nas i gryzły, dostawały się go oczu i nosa, a nawet wypełniały usta. Beau stał się tak roztrzęsiony, że Gregori odruchowo sięgnął by uspokoić jego umysł. Wyrównał oddech człowieka, trzymał go pod kontrolą, a potem dopasował się do rytmu jego serca i zwolnił go do normalnego tempa. Wyszeptał łagodzącą lecznicą pieśń jego ludu i delikatnie zafalował dłonią aby stworzyć bryzę, która miała rozwiać parne gorąco i ochłodzić pot na ciele Beau. Natychmiast potworne napięcie, które rosło w piersi kapitana zmalało. Beau uśmiechnął się słabo. - Opowiedziałem tą historię jeszcze tylko jednej osobie. Obiecałem sobie że nigdy tego nie zrobię, ale w jakiś sposób poczułem przymus aby podzielić się nią z Julianem, a teraz z tobą. Przepraszam. Nadal czuję, jakby miało to miejsce wczoraj. - Czasem rozmowa o złych doświadczeniach pomaga - powiedziała delikatnie Savannah, a jej ciemne oczy rozbłysły wśród nocy. Świeciły jak oczy kota, dziwne i piękne. Kapitan potrząsnął głową. - Dopóki o tym nie mówiłem, mogłem udawać że się naprawdę nie zdarzyło. Mój ojciec nigdy o tym nie rozmawiał, nawet ze mną. Sądzę, że oboje chcieliśmy aby był to tylko zły sen. - Dzieciaki z miasta piły - Gregori wychwycił tą informację z jego głowy. Beau pokiwał głową.

- Znaleźliśmy puste butelki unoszące się na wodzie i na brzegu. Potem usłyszeliśmy że krzyczą. Nie był to zwykły krzyk, ale taki który zostaje z tobą na zawsze. Budzi cię zlanego zimnym potem w nocy. Mój ojciec przez następny miesiąc ciągle był pijany, usiłując zapomnieć te krzyki. Wiem że nie podziałało - znowu otarł usta - Na mnie nigdy nie działało. Nie chcę tego słyszeć, Gregori. Przypominanie sobie tego za bardzo go boli, zaprotestowała Savannah skręcając palcami koszulę Gregoriego. Gregori pogładził pieszczotliwie dłonią jej włosy. Potem zmniejszę jego ból. To interesujące. W jego umyśle wyczuwam obecność Juliana, jakby on też uspokajał tego człowieka. Dlaczego aligator który zabijał ludzi tak martwił jego ojca? Dlaczego taki horror miałby się wlec za nim przez tyle lat? W tym miejscu było wiele śmierci, rzadko przyjemnych. Może powinniśmy usłyszeć tą opowieść. - Byliśmy pokryci pełzającymi po nas owadami jak kocem. Prawie nie dało się oddychać. Beau dotknął gardła pamiętając uczucie duszenia się. - Mimo to nie mogliśmy ich zostawić. Przedzieraliśmy się nadal przez trzciny i korzenie. Trasa była dla nas bardzo trudna, chociaż mieliśmy dużo mniejszą łódkę. Niedaleko brzegu woda była czarna i mroczna. Uformowała się tam sadzawka, woda stała. Smród był niewiarygodny, tak jak z rzeźni pełnej martwego mięsa pozostawionego, aby gniło w słońcu. Mój ojciec chciał zostawić mnie w łodzi przy ujściu sadzawki. Powiedział że pójdzie na piechotę, ale wiedziałem że jeśli go puszczę, zginie. - Oh, Beau - Savannah westchnęła współczująco. Była niemal tak zdenerwowana jak kapitan. Instynktownie Gregori uspokoił ją i przyniósł komfort otaczając silniejszą, izolującą ochroną. Była niczym gąbka,

pochłaniająca okropne przeżycie. - Sądzę, że oboje pogodziliśmy się z tym że prawdopodobnie nie damy rady się stamtąd wydostać - kontynuował Beau. Umiejętnie prowadził łódź między przeszkodami - Ale wyszliśmy. Panowała tam ciemność. Nie noc, ale ciemność. Mój ojciec zapalił lamę i znów mogliśmy ich zobaczyć. Łódź była zniszczona, wystawały z niej duże fragmenty tak jakby zaatakowało ją coś ogromnego. Tonęła, była niemal pod wodą. Jeden chłopiec się jej uczepił, ale krew rozpryskiwała się w stronę nieba. Nie mogliśmy do niego dotrzeć. Coś wynurzyło się z wody, coś prehistorycznego. Miało złe oczy i rozdziawioną paszczę. Nie był to zwykły aligator. Sprawiało mu radość zabawianie się z tymi umierającymi dzieciakami. Beau nerwowo przeczesał włosy rękami, rozglądając się po znajomej wodzie. Gregori poruszył się przyciągając uwagę kapitana. Osobliwe srebrne oczy złapały jego wzrok i go przytrzymały. Beau natychmiast poczuł się spokojny, skupiony, ochraniany i zdystansowany. Opowieść którą relacjonował stała się tylko historią, która przydarzyła się komuś innemu. Gregori wyczuł dziwną zmianę w umyśle kapitana, która dała się porównać z zamgloną zasłoną wywołującą zaprogramowaną reakcję. Skupił się i podążał za śladem, za wzorem zła, który tak dobrze znał. Rozpoznał uzdrawiający dotyk Juliana, zaklęcia ochronne które ustanowił dla śmiertelnika aby powstrzymać rozprzestrzenianie się plugawego cienia. Beau La Rue był dotknięty przed wampira. Uciekł, ale nie pozostał czysty. Miękkie ciche sapnięcie w jego umyśle zdradziło obecność Savannah.

Uśmiechnął się na myśl, że mogła się z niego wślizgiwać i wyślizgiwać, będąc jego częścią do tego stopnia że nie wiedział dłużej gdzie zaczyna się on a kończy ona. Miała dostęp do jego wspomnień i wiedzy. Im dłużej przebywała w jego umyśle tym lepiej przyswajała lekcje których nauczył się przez wieki. Bardziej niż myślisz. Savannah brzmiała zarozumiale. Beau był dużo bardziej rozluźniony - nie był wcześniejszym wesołym kapitanem, ale napięcie zdecydowanie zelżało. - Nie mogliśmy dla żadnego z nich nic zrobić. Weszliśmy na plac zabaw tego potwora, a on był w nastroju żeby się bawić. Nie próbował pochłonąć żadnego z nich od razu, po prostu zabić. Podrzucał ich w powietrze i odrywał ich części. Fragmenty ciał unosiły się w wodzie. Głowa dziewczyny kiwała się w górę i w dół niedaleko brzegu. Pamiętam że jej włosy były rozciągnięte jak wachlarz po powierzchni wody. Gregori dotknął ramienia mężczyzny. Wystarczy. Nie ma powodu żebyś przypominał sobie detale tego okrucieństwa. Beau potrząsnął głową, a żywy obraz w jego umyśle osłabł nagle do mglistego wspomnienia. - Sami prawie nie daliśmy rady. Przyszedł do nas, większy niż krokodyle z Nilu. Nie chciał pożywienia, nie chronił swojego terytorium, po prostu lubił zabijać. Trafiliśmy do jego legowiska, do jego królestwa kiedy się zabawiał, i dlatego był zły. Mój ojciec rzucił do wody lampę naftową i wszystko stanęło w ogniu. Nie oglądaliśmy się za siebie. - Mieliście szczęście - powiedział miękko Gregori głosem niczym świeża, chłodna bryza. Wniknął on do umysłu La Rue, przez jego pory i rozproszył chorobę, która miała go w swych szponach. Możesz go uleczyć, powiedziała Savannah.

Jest śmiertelny. Możesz to zrobić, nalegała. Julian go ochraniał, upewnił się że trucizna nie będzie się rozprzestrzeniać, trzymał koszmar z daleka, ale ty możesz go usunąć. Twardy wyraz ust Gregoriego złagodniał niemal w uśmiechu. Znowu to robiła. Nie było sposobu aby przekonać ją, że nie mógł zrobić tego czego chciała. Wierzyła w niego bezwarunkowo. Podniósł jej rękę do ciepła swoich ust, wycisnął pocałunek na jej dłoni. Je t'aime, Savannah, szept w jej umyśle był jak pieszczota. Savannah pochyliła się do niego. Ja też cię kocham, życiowy partnerze. Gregori skierował uwagę na oczyszczenie umysłu śmiertelnika, usunięcie wspomnień ze spotkania z obmierzłą istotą, z nieumartym. Nie usunął ich kompletnie, bo były na stałe zakorzenione w duszy kapitana. Człowiek żył z tym doświadczeniem zbyt wiele lat. Ale Gregori je wybielił, wyciszył, usuwając pozostałości skażonego dotyku wampira, który był diabelską karą za najście, za umiejętność ucieczki z jego pułapki. Koszmar zniknie, żywy horror zblednie, a potworny strach w którym żył Beau odejdzie z jego życia na zawsze. Gregori cicho westchnął i potarł nasadę karku gdzie czuł ucisk po mentalnym wysiłku. Usuwanie śladu wampira ze śmiertelnika, z każdego było trudne i wymagało ogromnej energii. Ale spojrzenie w błyszczące oczy Savannah sprawiało, że wszystko było warte wysiłku. Patrzyła na niego jakby był jedynym mężczyzną na ziemi. Jeśli o mnie chodzi to jesteś jedyny, wyszeptała miękko przepędzając znużenie jego umysłu. Dźwięk starożytnej pieśni uzdrawiającej przynosił

pociechę, kiedy jej czysty i piękny głos usuwał paskudny dotyk wampirzej deprawacji z jego własnego umysłu. Aby wędrować po umyśle Beau i go leczyć, musiał zobaczyć każde jego wspomnienie jak żywy obraz. Gregori musiał wkroczyć w brzydotę chorych zaklęć wampira, zdjąć je i zacząć leczenie od środka. Zauważył, że ręką chwycił dłoń Savannah i przepłynęła przez niego fala pokory. Nikt wcześniej tego nie robił - nie zajmował się nim, nie martwił się o jego dobre samopoczucie, nie pomagał go leczyć. Dla mistrza uzdrawiania ich ludu było to wyjątkowe doświadczenie. - Zabrałeś Juliana do tego miejsca? - zapytał kapitana Gregori. Beau przytaknął. - Przez lata byliśmy tam kilka razy. Nigdy nie spotkaliśmy znowu aligatora. - Wydawało się takie samo? Jego terytorium? Nadal było złe? Beau powoli przytaknął lekko marszcząc twarz. - Ale wiedziałem, że go tam nie ma. Było złe, ale nie takie samo. Oczywiście z Julianem zawsze czułem się inaczej. Wszystko było inne. - Inne? - powtórzyła Savannah - Jak to? - To trudno wyjaśnić, ale powinnaś wiedzieć. Jest taki jak ten tutaj wskazał na Gregoriego - Jest niezwyciężony. Człowiek czy bestia, coś naturalnego czy ponadnadutralnego, nic nie mogło zranić Juliana. Sprawia że się tak czujesz. Savannah wymieniła lekki uśmiech absolutnego zrozumienia z Beau. Dokładnie wiedziała co ma na myśli. - Sądzisz że aligator ucichł po tych wszystkich latach? Na pewno umierają naturalną śmiercią...

- Na pewno żyje - powiedział Beau - ale nie sądzę, że ciągle zostaje w sadzawce. Uważam, że ma nową kryjówkę. Julian naprawdę na niego polował. Spędziliśmy na tym dużo czasu, ale nigdy nie odkryliśmy jego drugiego legowiska. - Czy ktoś ostatnio go widział? - zapytał Gregori - Może słyszałeś jakąś plotkę, albo gadanie po pijaku? Albo coś o dziwnych zniknięciach? Beau wzruszył ramionami w prostej, typowej dla ludzi z rozlewiska akceptacji codziennego życia. - Na bagnach zawsze są dziwne zniknięcia, niewyjaśnione zapachy i dziwne wypadki. Nikt nie uważa tego za coś niezwykłego. Nikt już nie wierzy w starego aligatora. Stał się legendą, straszną opowiastką do straszenia turystów. To wszystko. - Ale ty wiesz lepiej - powiedział cicho Gregori. Beau westchnął. - Tak, ja wiem lepiej. Jest gdzieś na tych milach bagien i jest głodny. Bezustannie głodny. Nie pożywienia, ale zabijania. To jest jego głód, powód jego istnienia - po prostu zabijać. Łódź ostrożnie manewrowała w kierunku brzegu. Gregori podziękował La Rue i próbował mu zapłacić. Kiedy przewodnik odmówił, natychmiast zamazał jego poczucie czasu i umieścił dużą ilość pieniędzy w portfelu kapitana. Był w umyśle człowieka, znał jego problemy finansowe, wiedział, że martwi się o zdrowie żony. Savannah zaplątała palce w tylną kieszeń Gregoriego kiedy przemierzali drogę z powrotem do cywilizacji. La Rue do nich zawołał: - Gdzie wasz samochód? Te drogi nie zawsze są bezpieczne, kiedy jest ciemno.

Gregori zerknął przez ramię, a jego blade oczy zalśniły niepokojąco przynosząc wrażenie krwistoczerwonego księżyca. Przypominały oczy wilka który polował na swoją zdobycz. - Nie martw się. Będziemy bezpieczni. Beau La Rue roześmiał się radośnie. - Nie martwiłem się o was. Bałem się że ci którzy spróbują was napaść mogą być moimi przyjaciółmi. Nie krzywdź ich za mocno, dobrze? Daj im tylko małą lekcję manier. - Obiecuję - zapewnił go Gregori. Otoczył ramieniem Savannah. - Opowieść o aligatorze była interesująca. - Wampir używa go aby go strzegł, kiedy jest w bagnie? zaryzykowała podejrzenie Savannah. - Być może - dumał Gregori. Ostro wciągnął powietrze jak drapieżnik węszący za ofiarą. Szarpał nim głód - ostra naciskająca na niego krawędź, zawsze obecna, szczególnie dominująca wtedy kiedy zużył aż tyle energii. Mężczyźni zebrali się obok dużego drzewa u góry drogi, pili piwo i obserwowali ich nadejście. Czuł ich oczy na Savannah, zapach ich nagłego zainteresowania. Savannah cofnęła się krok za niego, tak że jego znacznie większa sylwetka ukrywała ją przed wścibskimi oczami. - Więc dlaczego jeszcze wampir miałby używać aligatora? Dlaczego miałby zabezpieczać swoje legowisko w ten sposób? - Pomyśl o tym co właśnie powiedziałaś. Jego legowisko. Wampir używa bagien jako swojego legowiska. Jeśli ten aligator jest tutaj tak długo, może być tylko jedno wyjaśnienie. Wampir musi zmieniać postać, musi stawać się aligatorem. Po prostu znika w błocie i obrasta w tłuszcz

terroryzując społeczność, czekając aż łowcy odejdą. - Ale jeśli Julian mieszkał tutaj tyle lat... - zaczęła protestować. Potrząsnął głową. - Czas nic nie znaczy dla nieumarłego. Poza tym gdzie indziej też są bagna i miasta które można terroryzować. Zwyczajnie wędruje z jednego obszaru na drugi zabawiając się do czasu, aż może bezpiecznie wrócić. Zmysły Gregoriego były skupione na małej grupie mężczyzn. Mógł wyraźnie ich widzieć. Usłyszeć ich szepty, przelewanie się piwa w ich puszkach, przypływ i odpływ krwi w ich żyłach. Kły niepokojąco się wydłużyły. Przejechał językiem po ostrych siekaczach. Wołała w nim pradawna potrzeba, aby się pożywić. Savannah pociągnęła go za kieszeń, sprawiła, że się zawahał. - Nie podoba mi się to, Gregori. Wynośmy się stąd. - Zostań tutaj - wydał nagle rozkaz, a jego wzrok poszybował ponad jej głową do jego ofiary. - Chcą z tobą walczyć - zaprotestowała - Po prostu ich zostawmy. Złapał ją za ramiona i pochylił ku niej swoją ciemną głowę, więżąc jej niebieskie spojrzenie swoimi bladymi oczami. - Poznaj mnie takiego jaki jestem, Savannah. Sądzą, że nam zagrażają. Być może kiedy odejdziemy nadejdzie inna para, a nas tutaj nie będzie żeby ich chronić. Chcą wypróbować swoją siłę, onieśmielić nas, obrabować. Jeszcze się do tego nie zabrali, ale zamiar tkwi w ich umysłach. Chcę się pożywić, a twój głód we mnie uderza. Zrobię to. - Świetnie, w takim razie to zrób - wyrzuciła z siebie, odskakując od niego - Ale przyprawiają mnie o dreszcze. I nie chcę ich krwi. Pociągnął ją w swoje ramiona i odnalazł ustami gardło. Zadrasnął je

zębami drażniąc kremową skórę. - W środku jesteś taka miękka, ma petite, twoje serce jest tak delikatne. Co za szczęście, że masz mnie. - Tak sądzisz... - warknęła, ale jej ciało wbrew woli wtapiało się w jego. Był ogniem i lodem, rozżarzoną do białości gorączką i elektryzującą podnietą. Gregori oderwał ją od siebie i odwrócił się w stronę grona mężczyzn. Szeptali ustalając plan ataku. Podszedł do nich swobodnym krokiem. Rozproszyli się chcąc w pośpiechu go obezwładnić. - Czy któryś z was zna Beau La Rue? - zapytał miękko, zaskakując ich. Jeden z mężczyzn po lewej stronie oczyścił gardło. - Taa, ja go znam. Co z tego? - starał się mówić wojowniczo, jednak dla Gregoriego brzmiał jakby był młody i przerażony. - Jesteś jego przyjacielem? - tym razem głos Gregoriego był bardzo niski, zniewalając ich, więżąc, tkając zaklęcie czarnej magii. Człowiek poczuł przymus aby odpowiedzieć, aby wystąpić naprzód, daleko od bezpieczeństwa zapewnianego przez przyjaciół. - Tak, masz z tym jakiś problem? - warknął napinając klatkę piersiową. Gregori uśmiechnął się ukazując błyszczące zęby. Jego oczy lśniły gorąco i dziwnie na tle nocy. Podejdź do mnie i pozwól, abym się pożywił. Wysłał wiadomość, owinął ich nią i przyciągnął do siebie. Wypił po porcji od czterech z nich zaspokajając żądzę krwi i bolesny, szarpiący głód. Nie był szczególnie delikatny i pozwolił, aby upadli na ziemię z zawrotami głowy i bez pomocy. Wszczepił im wspomnienie walki - jeden mężczyzna

przeciwko tak wielu. Wszyscy cierpieli z bólu, powaleni. Przyjaciela La Rue zachował na koniec, dla Savannah. Kiedy się karmił był dużo bardziej uważny upewniając się, że mężczyzna będzie czuł potrzebę wyrażenia wdzięczności Beau La Rue. Podziękuje mu za uratowanie go od surowego lania, które dostali inni. Nie dał Savannah szansy protestu przeciw temu, aby się nim pożywiła. Nakazał jej posłuszeństwo. Kilka razy zamrugała zaspanymi oczami zanim uświadomiła sobie co zrobił. Zobaczył jak wróciła jej świadomość, a tlące się gorąco świadczyło o gniewie. Odepchnęła go. - Imbecyl. Jedno słowo. Powinno go zmiażdżyć, ale chciał się śmiać. Gregori złapał jej głowę w dłonie i objął ją mocno w przypływie radości, która w nim eksplodowała. Wokół niego toczyło się życie. Noc należała do nich. Podniósł ją i tuląc w ramionach wystrzelił w stronę nieba. Gary niemal zemdlał kiedy para zmaterializowała się na balkonie na zewnątrz jego pokoju. Otworzył drzwi i gapił się na nich. - Poszaleliście? Każdy może was tu zobaczyć. Pokoje wszystkich wychodzą na dziedziniec. Gregori go minął i bezceremonialnie rzucił Savannah na łóżko. Zamachnęła się na niego bez przekonania, a potem przetoczyła się aby na niego spojrzeć kiedy kroczył po dywanie w stronę Gary'ego. - Nikt nas nie zobaczy, jeśli tego nie zechcemy - wyjaśnił cierpliwie, odrywając spojrzenie od idealnej pupy Savannah. - Czy zdobyłeś listę nazwisk których potrzebujemy? Tych, którzy są podejrzewani przed stowarzyszenie? - Menedżer pozwolił mi użyć jego drukarki - powiadomił Gary

wręczając Gregoriemu listę. - Hej, Gary - powiedziała Savannah - Chcesz pójść na polowanie na wampiry? Gregori obrócił się aby przygwoździć ją swoim wspaniałym, srebrnym spojrzeniem. Nawet nie zaczynaj. Użył piękna swojego głosu jak broni, którą zresztą był - wymuszającej posłuszeństwo i hipnotyzującej. Savannah mrugnęła, a potem słodko się do niego uśmiechnęła. - Naprawdę, Gary. Widziałam to na jednej z broszur wycieczkowych. Czy nie jest to idealne miejsce dla typów ze stowarzyszenia? Pewnie wybierają się na tego typu rzeczy. - Polowanie na wampiry? - powtórzył Gary z niedowierzaniem Naprawdę? - Mam broszurę w domu. - Pilnie unikała pełnego furii wzroku Gregoriego. Znowu przybrała na twarz mały sekretny uśmiech, ten który zawsze doprowadzał Gregoriego do szaleństwa, ściskał jego wnętrze i roztapiał serce. Nie zmierzała do niczego dobrego. Właśnie pojąłem, że potrzebujesz dobrego lania. Jej uśmiech zmienił się w pewny siebie. Powiedziałam ci że raz w życiu chcę spróbować wszystkiego, partnerze, ale sądzę że lepiej będzie jak poczekamy z tym aż będziemy sami, prawda? - Czy ona mnie podpuszcza? - zwrócił się Gary do Gregoriego Naprawdę istnieje polowanie na wampiry dla turystów? - Uwierz mi, śmiertelniku, jeśli jest coś takiego ona by o tym wiedziała - potaknął Gregori - Obawiam się że namówi nas do czegoś, czego będziemy żałować.

- Nie będziecie żałować - powiedziała szybko Savannah, siadając. Jej niebieskie oczy zmieniły barwę w żywy fiolet, a w ich centrum lśniły te tajemnicze srebrne gwiazdki. - Możemy pójść jutro w nocy. Założę się, że będzie zabawnie. Zaczyna się w sklepie Lafitte's Blacksmith 1 o ósmej. Zapewniają nawet kołki i czosnek. Zróbmy to Gregori. - Jej długie rzęsy opadły aby ukryć wyraz oczu, a delikatny denerwujący uśmiech przyciągnął jego uwagę do miękkich ust - Możesz się czegoś nauczyć. W końcu ci ludzie to prawdopodobnie zawodowcy. Gregori poczuł jak gdzieś z jego duszy wytrysnął śmiech. Srebrne oczy ociepliły się do płynnej rtęci, zmieniając się w żywe srebro. - Sądzisz, że będą w stanie mi pomóc? Savannah poważnie przytaknęła. - Na ich broszurze jest napisane "żadnych pijaków". To znaczy że wiedzą co robią, nie sądzisz? - Co jeszcze jest napisane? - zapytał z ciekawością Gary. Savannah uśmiechnęła się od niego psotnie. - Właściwie piszą, że to czysta zabawa. Spacerujesz, a oni relacjonują ci opowieści. Historia pomieszana z mitami i legendami. Naprawdę moglibyśmy się czegoś nauczyć, Gregori. Nigdy nie wiadomo. W jej głosie zabrzmiała blada nuta nadziei, którą próbowała desperacko przed nim ukryć. Gregori natychmiast pokonał dystans między nimi, umieścił część jej twarzy w swojej dłoni, a jego kciuk w lekkiej pieszczocie przesunął się po jej żuchwie. Jak możesz być tak niepewna, Savannah? Czuję, że uważasz że uznam cię za głupią, bo pragniesz robić rzeczy przeznaczone dla turystów. Śmiech Savannah był miękki i seksowny. Położyła swoją rękę na ręce 1

Blacksmith (ang.) - kowal

Gregoriego. - Jestem w tobie, życiowy partnerze - powiedziała delikatnie - Czytam w tobie tak łatwo jak ty we mnie. Uważasz że dziewięćdziesiąt procent rzeczy które chcę zrobić jest głupia. - Sądzę, że głupie jest pozwalanie żebyś robiła te rzeczy. Zauważalnie drgnęła. - Nie potrzebujemy rozmowy o tym całym pozwalaniu. Poza tym jesteś mi winien noc bez żadnych kłopotów. - Mieliście dzisiaj kłopoty? - zapytał Gary. - Nie było żadnych kłopotów - Gregori był wyraźnie zamyślony. - Zawsze mieszasz się w bójki. Gdziekolwiek pójdziemy, nie możesz się powstrzymać - oskarżyła go oburzona Savannah - Wmieszałeś się w jedną dzisiaj. - Biłeś się? - Gary był zszokowany. - Nie biłem się - zaprzeczył Gregori - Kilku mężczyzn chciało na nas napaść, więc zapewniłem im interesujące doświadczenie. Nie było żadnej walki. Gdybym rzeczywiście uderzył ich fizycznie, wylądowaliby w szpitalu - Jego białe zęby zalśniły, srebrne oczy migotały czymś więcej niż niebezpieczeństwem z domieszką rozbawienia - A w tej chwili tylko im się wydaje, że powinni być hospitalizowani. Żadnemu nic się nie stało. Ze względu na Savannah byłem dość delikatny. Widzę że tego nie docenia. - Doceniłabym wyjście i normalne zachowanie się. - Zachowywałem się w normalny dla siebie sposób, chérie przypomniał jej miękko. - Zakładam, że jutro wieczorem idziemy na polowanie na wampiry powiedział Gary z rozbawieniem w głosie.

Gregori wziął od Gary’ego listę nazwisk i ją przejrzał, notując w pamięci zawartość zanim oddał ją z powrotem. Przez chwilę srebrne spojrzenie spoczywało na twarzy Gary'ego - zimne, posępne odzwierciedlenie pustki. Kiedy Gary zadrżał, Gregori mrugnął i iluzja zniknęła. Gary zastanawiał cię co było złudzeniem - ciepło które Gregori okazywał od czasu do czasu czy szorstka, bezduszna pustka w jego oczach. Savannah szarpnęła się z łóżka, wysłała Gary’emu krótkie spojrzenie głębokich niebieskich oczu, a potem wsunęła rękę w zagięcie ramienia Gregoriego. - Spotkamy się z tobą z sklepie kowala - cóż, w barze, jutro o ósmej. - Muszę wracać do pracy - sprzeciwił się Gary - Stracę posadę. - Nie możesz wrócić - miękko odparł Gregori - W minucie kiedy powiedziałeś Morrisonowi że zadzwonisz na policję, w minucie kiedy zaprotestowałeś bo zmienił twoją formułę, przypieczętowałeś swój los. Wyśle za tobą własnych ludzi, a każdy z nich będzie kontrolowany przymusem zabijania. Wiemy teraz że Morrison jest wampirzym mistrzem, a tym się mu sprzeciwiłeś. - Nie jestem wart jego uwagi. - Potęga jest dla wampira wszystkim - powiedziała cicho Savannah Przybędzie po ciebie ze wszystkim co ma. To że uciekłeś go rozjuszy, doprowadzi do szaleństwa. Wie też że to ja byłam z tobą na bagnach. W tej chwili wie, że Gregori również tam był. Nie może nas tknąć, ale czuje że jeśli ciebie dopadnie w jakiś sposób zaszkodzi Gregoriemu. Gregori przytaknął zaskoczony że jest w stanie tak biegle odczytać sytuację. Gary był w dużo większym niebezpieczeństwie niż mógł

kiedykolwiek przewidzieć. - Czy dzwoniłeś z tego pokoju? Dawałeś komuś swój adres, nawet komuś z rodziny? Gary potrząsnął głową. - Nie, miałem zamiar zadzwonić do linii lotniczych i dowiedzieć się czy mogę użyć tego samego biletu na późniejszy lot. I muszę zadzwonić jutro do szefa. Będę zwolniony, Gregori, a nie chcę żeby to się stało. Nawet jeśli skończę pracując dla ciebie, mam reputację której muszę strzec - Czubek jego buta zrobił wytartą dziurę w dywanie - Lubię badania. Nie chcę przez to wszystko utknąć w robocie której nienawidzę. Gregori wziął od Gary'ego laptop i umiejętnie włączył edytor tekstu. Savannah w zdumieniu obserwowała jak jego palce poruszały się nad klawiaturą. Wypisał długą listę miejsc i firm. - Wybieraj, Gary. Będę uważał się za szczęściarza, że cię mam. W międzyczasie zostawię ci gotówkę. Nie chcę żeby cię namierzyli. - Nie widziałeś mojego życiorysu - zaprotestował Gary - Nie chcę jałmużny. Srebrne oczy zapaliły się w przebłysku krótkiego, ostrego humoru. - Miałem twoją formułę w swoim ciele, Gary. To wystarczający dla mnie dowód twojego geniuszu. Stowarzyszenie miało dostęp do tej krwi dłużej niż ty, ale nikt z nich nie być w stanie wymyśleć niczego co by na nas działało. - Świetnie, że to na mnie trafił ten wątpliwy honor. Któregoś dnia przedstawisz mnie jednemu z twoich przyjaciół i będziesz mógł powiedzieć "Przy okazji, to jest ten który wymyślił truciznę zabijającą naszych ludzi”. Wtedy Gregori się roześmiał. Pięknie się słuchało tego niskiego,

ochrypłego i tak czystego dźwięku. Wniósł światło do serca Gary'ego rozpraszając przygnębienie, które się tam zebrało. - Nigdy o tym nie pomyślałem. Możemy wywołać parę interesujących reakcji. Gary uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Taaa, na przykład lincz na przyjęciu ze mną jako honorowym gościem. - Wkrótce zdobędziemy antidotum dla wszystkich naszych ludzi przypomniał mu miękko Gregori - Nie ma się czym martwić. - Gdybym miał swój sprzęt, mógłbym mieć je natychmiast powiedział Gary - Zawsze upewniam się że mogę odwrócić każdą reakcję, którą spowoduję. Nie byłoby trudno znaleźć co zmienili w mojej formule. W zasadzie możliwe, że nadal masz jej część w swojej krwi. Wyglądał na tak pełnego nadziei, że Savannah wybuchła śmiechem. - Szalony naukowiec będzie się gonił wokół ze swoją podskórną igłą, Gregori - drażniła. Gregori podniósł brew. Jego twarz zmieniła się w niemożliwą do odczytania maskę, a oczy świeciły więcej niż groźnie. Białe zęby zalśniły obnażając kły. - Może nie - poddał się Gary - Mimo wszystko to nie jest dobry pomysł. Savannah wstała i poruszając się ze zmysłową gracją wpasowała się w ramię Gregoriego. Obok potężnego Karpatianina wyglądała na niemożliwie małą, delikatną, a nawet kruchą. Chodziło nie tyle o wzrost Gregoriego co o jego falujące mięśnie, grubość jego ramion i klatki piersiowej i siłę, jaka z niego emanowała. Jej twarz była podniesiona w

stronę jego twarzy, miękkie usta zakrzywione w uśmiechu. W żaden sposób jej nie onieśmielał. Gregori otoczył ją ramieniem i przycisnął do siebie, niemal całkowicie ją owijając. - Sądzi, że wezmę ją na to absurdalne polowanie na wampiry. - I ma rację, prawda? - Gary wyszczerzył zęby. - Niestety - przyznał Gregori - Czy wystarczy ci jedzenia do jutrzejszego wieczora? Do tego czasu zaplanujemy akcję - rzucił kilka dużych banknotów na nocny stolik ukrywając to co robi przed Garym. - Jaką akcję? Co możemy zrobić? Nie możemy walczyć z całym stowarzyszeniem. - Sądziłem że użyjemy cię jako przynęty i wciągniemy ich w pułapkę - powiedział Gregori utrzymując poważną minę. Oczy Gary'ego otworzyło się szerzej w niepokoju. - Nie sądzę, żeby ten plan mi się podobał. Brzmi dla mnie trochę zbyt ryzykowanie - spojrzał na Savannah w oczekiwaniu wsparcia. Gregori zwyczajnie wzruszył szerokimi ramionami. - Nie widzę tu ryzyka. W odwecie Savannah walnęła go małą zaciśniętą pięścią w brzuch. Gregori spojrzał na nią zaskoczony. - Czy to moment, w którym powinienem powiedzieć „auć”? Savannah i Gary wymienili długi, żałosny jęk. - Dlaczego chciałam, żeby miał poczucie humoru? - zastanawiała się. Gary potrzasnął głową. - Mnie nie pytaj. Stworzyłaś potwora. - Wiem że nie będę w stanie znieść nacisku ludzkich ciał w Preservation Hall - powiedział nagle Gregori - ale może moglibyśmy

słuchać muzyki z ulicy. Pozwoliłoby ci to się stąd wydostać na parę godzin, a - biorąc pod uwagę siłę sztormu - można mieć nadzieje że turyści pozostaną wewnątrz. Gary poskoczył na wieść o szansie opuszczenia swojego pokoju. - Zróbmy to. Savannah powstrzymała ich, a jej ręka zacisnęła się na ramieniu Gregoriego. - Czy to dla niego bezpieczne? Enfante, nie wierzę że wątpisz w moją umiejętność chronienia ciebie i śmiertelnika. Śmiertelnika? On ma imię. Łatwo go zabić, a nas nie. Srebrne oczy wędrowały po jej twarzy. Podniósł rękę by pogłaskać jej policzek, a jego kciuk jak piórko poruszał się w tył i w przód. - Nie pozwoliłbym aby Gary znalazł się w prawdziwym niebezpieczeństwie. Nie może spędzić życia w ukryciu Powinnam chronić Petera. Gdyby nie ja żyłby teraz. Głos Savannah stał się ochrypły z żalu, a nieprzelane łzy utkwiły w jego umyśle. Tylko mnie powinno winić się za śmierć Petera, ma petite. W mojej gestii leżało wykrycie obecności wampira. Tak długo, od tylu wieków nie czułem żadnej emocji że kiedy poszedłem na twój show i cię zobaczyłem kolory niemal mnie oślepiły. Uczucia mnie przytłoczyły. Starałem cię je uporządkować i się kontrolować. Przez wieki mojego życia ten jeden raz nie udało mi się wykryć obecności nieumarłego. Śmierć Petera to coś z czym muszę żyć. Poczuł natychmiastowe zaprzeczenie jego oceny sytuacji, szybką chęć, żeby go bronić. Ogrzało go to jak nic innego.

Kiedy opuścili pensjonat i wymieszali się z niespodziewanym tłumem na mokrych od deszczu ulicach rozmyślał o tym co dzięki niej czuł. Zawsze sprawował kontrolę - było to konieczne ze względu na jego silę i naturę drapieżnika - jednak sprawiała że czuł jakby obracał się na orbicie. Gregori spojrzał w dół na jej jedwabistą głowę i pozwolił, aby opłynęło go i przepłynęło przez niego uczucie. Samo jej oglądanie przynosiło mu poczucie spokoju i przypływ ciepła. Zauważył, że mógł cieszyć się wesołą muzyką, a nawet szaleństwem turystów śmiejących się i cisnących na ulicach i chodnikach. Łącząc się z nią mógł poczuć to co czuła ona beztroskę, poczucie humoru, żywe zainteresowanie którym obdarzała wszystko i wszystkich wokół. Z łatwością rozmawiała z ludźmi trzymając ich w garści tak samo, jak usidliła jego. Kiedy zabrał ją do domu odstawiwszy przedtem Gary'ego do jego pokoju, obrócił Savannah w ramionach. - Jesteś moim światem - wyszeptał miękko, naprawdę mając to na myśli. Położyła głowę na jego ramieniu wdychając męski zapach. Dziękuję za dzisiejsze wyjście. Wiem że trudno ci przebywać obok ludzi, ale ja spędziłam między nimi ostatnie pięć lat. Minęło dużo czasu odkąd miałam kontakt z kimkolwiek z naszego ludu. - Było mi ciężko -przyznał - Chcę ci dostarczyć tego, czego potrzebujesz, Savannah. Trudno mi pojąć to, że potrzebujesz ich towarzystwa. - Zawsze byłeś taki samotny, Gregori - powiedziała miękko - Podczas gdy wokół mnie byli ludzie odkąd opuściłam dom. Odnalazł ustami jej skronie, a potem powędrował przez powieki aż do

jej ust. Podniósł ją podczas gdy jego wargi drażniły jej usta, i kołysał w ramionach. Zaniósł ją na górę do jednej z sypialni. Kochał się z nią delikatnie i czule, pełen czci, pokazując swym ciałem to, czego nie mógł nigdy do końca wyrazić słowami.

Rozdział siedemnasty Sklep Lafitte's Blacksmith był mroczny i tajemniczy. Stanowił idealną oprawę aby rozpocząć tak zabawną przygodę. Savannah roześmiała się miękko, kiedy para miejscowych pokręciła głowami na widok gromady szalonych turystów napierających na tawernę, aby dołączyć do polowania na wampiry. Czuła jak Gregori wewnętrznie drgnął, a w jego umyśle zapanowało pragnienie aby zniknąć i stać się niewidzialnym, ale ponuro stał w miejscu. Jego robiąca wrażenie postura i siła która tkwiła w jego szerokich ramionach sprawiały, że ludzie odwracali za nim głowy. Wyraz jego twarzy był stoicko niewzruszony, a oczy niespokojne i bezlitosne. Nic nie mogło im umknąć. W mrocznym wnętrzu baru osobliwa umiejętność widzenia w nocy charakterystyczna dla ich gatunku dała im przewagę. Gary stanął z boku, zaskoczony ilością turystów którzy przyszli na polowanie. Savannah rzuciła mu spojrzenie. - Przyszliśmy to żeby się zabawić, Gary. Nie zaczynaj zachowywać się wobec mnie jak Gregori. Wystarczy mi jeden ponurak, który wszystko psuje. Gary pochylił się bliżej. - Gdybyś nie czytała ciągle ludziom w myślach, szpiegu, nie byłabyś teraz tak wkurzona. - Nie czytałam ci w myślach - zaprotestowała Savannah ze zranionym wyrazem twarzy, wydymając seksownie pełne usta - Miałeś to wypisane na twarzy. Gregori zdecydowanie przeżywał ciężkie chwile. Karpatianie rzadko

pozwalali przebywać obok swoich partnerek innym mężczyznom, szczególnie stanu wolnego. Nienawidził nacisku ciał. Savannah przyciągała mężczyzn tak jak miód pszczoły. Ludzie odwracali ku niej głowy, a gorące spojrzenia śledziły jej drogę, kiedy przedzierali się przez tłum w kierunku pokoju na zapleczu budynku. Savannah tryskała energią. Nawet w pomieszczeniu wypełnionym tyloma ludźmi że nie było gdzie usiąść, sprawiała, że mężczyznom wydawało się że jest tam tylko ona. Słabo oświetlony i pełen migoczących świec pokój słabo przywodził na myśl tajemnicę, a ona była jej częścią. Nieuchronnie musiało się zdarzyć, że ktoś ją rozpozna - zawsze tak było. Gregori był zaskoczony że prasa nie zwąchała, że jest gdzieś w mieście i nie obstawiła w oczekiwaniu na nią każdej atrakcji turystycznej. Wydał lekkie westchnienie kiedy otoczyła ich pierwsza fala fanów, przeciskając się do Savannah i czekając, aby dostać się bliżej. Gregori instynktownie odgrodził ją od tłumu swoim potężnym ciałem. Wywołasz zamieszki. Rozdała kilka autografów co było bohaterstwem biorąc pod uwagę, że Gregori zachowywał się jak jej ochroniarz. Gary osłaniał ją z drugiej strony rozpoznając pełen groźby błysk w zimnym srebrze oczu Gregoriego. Savannah nie zwracała na tą dwójkę żadnej uwagi. Zamiast tego zachowywała się słodko, przyjaźnie i rozpoczynała rozmowy z ludźmi. Kiedy wszedł ich przewodnik, wszystko przycichło. Naprawdę robił wrażenie ze swoim długim, grubym warkoczem, laską i dramatycznym wyglądem. Gregori podniósł brew na Savannah, ale jej zafascynowany wzrok spoczywał na ich gospodarzu. Zapalił świecę, przez chwilę

przetrzymywał publiczność w teatralnej ciszy, a potem ostrzegł przed niebezpieczeństwami podróży, której się podejmują. Wyraźnie powiedział że pijacy nie będą mile witani i podkreślił, że nie zaleca się zabierania na wycieczkę małych dzieci. Niezły jest, wyszeptała miękko Savannah w umyśle Gregoriego. Od razu wszystkich bierze w garść i ich trzyma. Ma talent do robienia show. To oszust. To nie miała być prawda, Gregori, zbeształa go. To zabawa. Wszyscy tutaj chcą się rozerwać. Jeśli ty nie chcesz, możemy spotkać się później. To nie jest naprawdę niebezpieczne. Nie spotkamy żadnych prawdziwych wampirów. Do diabła z tym, żebyśmy spotkali się później. Jeśli cię opuszczę każdy mężczyzna w pokoju będzie się wokół ciebie tłoczyć. Gregori rozpoznał moment w którym dwóch członków stowarzyszenia weszło do Lafitte's Blacksmith. Poczuł mroczny przymus zabijania i wiedział, że szukali ewentualnego celu. Przeskanował przyciemnione wnętrze baru. Wampir żył i miał sie dobrze, a jego mroczna armia rozprzestrzeniała się aby spełniać jego polecenia. Nikt inny nie mógł wiedzieć, że tutaj będą. Westchnął. Do tej pory nie pojmował jak ważne było dla niego nocne wyjście Savannah. Jedna noc bez żadnych wypadków. Podążył przez drzwi za grupą, tak jak oni rzucając pieniądze na wyciągniętą dłoń. Savannah była blisko. Trzymał dłoń na jej plecach. Trzech nastolatków z nią oburzająco flirtowało, a jej śmiech sprawił że ludzie odwrócili głowy i zwrócił uwagę ich gospodarza oraz dwóch członków stowarzyszenia.

Gregori obserwował jak ustawiają się na pozycje, usiłując przedrzeć się do niej przez tłum, ale było to niemożliwe. Skoncentrował się na nich stępiając przymus, zamglił ich myśli tak, że nabrali przekonania że polowanie na Savannah zakończyło się zaostrzonym kołkiem i porozumiewawczym uśmiechem od kolegi showmana. Zaczęli chodzić po ulicach szybkim krokiem, a wtedy tłum rozciągnął się formując długą kolejkę. Przewodnik zatrzymał się przy domu, usiadł na ogrodzeniu i rozpoczął dramatyczną opowieść o miłości i morderstwie, które się tam odbyło. Idealnie snuł historię, wplatając w nią wystarczającą ilość prawdy wymieszanej z melodramatem, aby była wiarygodna. Niebieskie oczy Savannah lśniły. Kidy tłum przesuwał się do przodu podążając za wirującą peleryną kroczącego szybko przewodnika, pochyliła się manipulując przy pasku buta. Gregori poczuł że mu się wyślizgnęła i odwrócił się, by na nią poczekać. Savannah uśmiechnęła się do niego tym seksownym, tajemniczym uśmiechem który sprawiał, że jego ciało twardniało a w głowie miały miejsce malutkie wybuchy. Włosy ześlizgnęły się po jej ramieniu i opadły kaskadą jedwabiu. Jej widok dosłownie zapierał mu dech w piersiach. Zanim poprawiła swój but, dwóch członków stowarzyszenia znalazło się tuż obok niej. Savannah wyprostowała się i ten denerwujący uśmiech wygiął jej usta w łuk: - Skąd jesteście? - Jej głosy był piękny i czysty, stanowił mieszankę muzyki i pokusy - Jestem Savannah Dubrinsky. Czy nie jest tu przyjemnie? Natychmiast poczuli jej atak, hipnotyczną pułapkę. Gregori usłyszał jak ich serca niespodziewanie zabiły, a potem zaczęły galopować.

Niebieskimi oczami złapała i przytrzymała ich spojrzenia, więżąc ich w srebrnych gwiazdach ich wnętrza. - Randall Smith. - Odpowiedział chętnie niższy z nich Przeprowadziłem sie tutaj kilka miesięcy temu z Florydy. To jest John Perkins. Też pochodzi z Florydy. - Przyjechaliście tutaj na Mardi Gras czy po prostu się bawicie? zapytała Savannah. Co ty u diabła wyprawiasz? Mon Dieu, ma femme, doprowadzasz mnie do szaleństwa. Zakazuję ci tego. Savannah wkroczyła łatwo pomiędzy dwóch mężczyzn, a jej wielkie oczy były rozszerzone zainteresowaniem. Gregori poczuł jak bestia podnosi głowę rycząc w chęci uwolnienia się. Czerwona Ogarnęła go czerwona mgła i uderzył w niego głód. - Przyszliśmy tu aby pomóc naszemu przyjacielowi - przyznał Randall. Zaczął pocierać skronie, które nagle zaczęły pulsować. Bolała go głowa i czuł, jakby miała się rozpaść. Savannah pochyliła się bliżej trzymając go na uwięzi oczami. Tłum raz jeszcze się zatrzymał, kiedy ich gospodarz rozpoczął opowieść o duchach i niewyjaśnionych tajemnicach. Jego głos rzucił na grupę zaklęcie, dodał do historii powabu, nawiedzonej atmosfery nocy. Randall poczuł się tak jakby tonął w jej oczach, jakby uwięziła go na wieczność w oślepiającym świetle gwiazd. Chciał dać jej cokolwiek, wszystko. Jego umysł zabraniał, ale dziko bijące serce i szalejąca dusza musiała wyznać jej każdą myśl. - Należymy do tajemnego stowarzyszenia - wyszeptał miękko głosem tak cichym, że mogło go słyszeć tylko dwoje Karpatian. Nie chciał

aby jego partner wiedział, że zdradza członków. W jego umyśle brzmiało dziwne brzęczenie, podobne do roju pszczół. Pokrył się potem. Savannah lekko go dotknęła muskając palcami jego ramię. Zaskakująco przyniosła tym dotykiem odświeżającą bryzę, która oczyściła na chwilę jego umysł, dzięki czemu przytłaczający ból osłabł. Jej uśmiech sprawił, że przez jego ciało przebiegł dreszcz takiego podniecenia, pragnienia i potrzeby że chciał paść jej do stóp. - Jakie to ekscytujące. Czy to niebezpieczne? - przechyliła głowę. Była niewinną uwodzicielką przyciągającą go coraz bliżej i bliżej. Randall był świadomy drobnego rozmiaru jej talii, pełności piersi, kołysania bioder. Nigdy w swoim życiu nie chciał czegoś bardziej, a jej wielkie oczy były skupione tylko na nim, widziały tylko jego. Przełknął głośno ślinę. - Bardzo niebezpieczne. Polujemy na wampiry. Prawdziwe, a nie te bzdury. Jej idealne usta uformowały małą literę O Miała piękne wargi barwy płatków róż, wilgotne, wydęte, stworzone do pocałunków. Savannah, przestań. Jest niebezpieczny, nieważne co o tym myślisz. Jego umysł przepełnia smród wampira. Mogę dowiedzieć się gdzie jest Morrison. Powiedziałem nie. Gregori sięgnął w przód i zakuł jej nadgarstek, wyszarpując ją spomiędzy dwóch mężczyzn w schronienie swego ciała. Nie użyję cię żeby znaleźć nieumarłego. Wyśledzi ścieżkę z powrotem do ciebie. Nie mam wyboru, muszę go zniszczyć. Jej twarz wyraźnie pobladła. Opuściła długie rzęsy aby ukryć oczy. Dlaczego go nie wyleczysz tak jak kapitana? Nie mogę wyleczyć tego co jest z gruntu złe. Jego kciuk leciutko

poruszał się do przodu i do tyłu po miejscu na wewnętrznej stronie jej nadgarstka, gdzie silnie uderzał puls. Jest sługą wampira i dobrze o tym wiesz, Savannah. Wiesz to od momentu kiedy dotknęłaś jego umysłu. Wszystko co znajdziesz i namierzysz może też znaleźć wampir. A jest w tym bardziej biegły niż ty. Nie mogę ci pozwolić na takie ryzyko. Randall zbliżył się, spowity niewolą mentalnego przymusu. Postrzegał rękę na nadgarstku Savannah jako zło, skręconego węża odciągającego ją od odpowiedniego dla niej miejsca przy jego boku. Gregori skupił się na jego partnerze, Johnie Perkinsie. Jego umysł był silniejszy niż Randalla Smitha. Piecza jaką sprawował nad nim wampir była znacznie czarniejsza, tak jakby Perkins był z nim w bliskim kontakcie przez dłuższy czas. Podejrzliwie gapił się na Savannah. Gregori z łatwością mógł wyłapać ciemną żądzę, zazdrość że obdarzyła uwagą Randalla a nie jego. Perkins był wewnętrznie skrzywiony. Przymus wampira rządził jego już wcześniej zdeprawowanym umysłem. Morrison wiedział jak wybierać swoje sługi. Brał pod uwagę podłą, brzydką naturę podstępnych mężczyzn, takich którzy nie mieli przyjaciół czy krewnych, którzy byli głodni przemocy i zepsucia. Wysyłał ich do ciekawskich, takich jak Gary ludzi z bystrymi, inteligentnymi umysłami otwartymi na zjawiska paranormalne. Do ludzi izolowanych przez ich wielką inteligencję i otwarty umysł. Wampir był w stanie wykorzystać tych mądrych mężczyzn zwodząc ich fałszywymi nadziejami, kłamliwymi obietnicami, używając ich do badań i harówki niezbędnej dla legionów prawdziwych sług. Gregori westchnął cicho. Był tym kim był. Poczucie winy nie mogło być częścią jego egzystencji. Był odpowiedzialny za przetrwanie jego ludu

i bezpieczeństwo Savannah. Natarł na umysł Johna Perkinsa omijając kontrolę wampira i zaszczepił tam ziarno zniszczenia. Ręka na nadgarstku Savannah zacisnęła się i przyspieszył kroku aby zwiększyć dystans między członkami stowarzyszenia a jego życiową partnerką. Jeszcze raz przewodnik zatrzymał ich i zaczął snuć opowieść o rozpuście i morderstwie. Tłum umilkł zauroczony interesującą historią miasta. Gregori wprowadził Savannah w tłum osłaniając ją swoim większym ciałem od napierającej przemocy. Poza tłumem, na ulicy John Perkins spoglądał złośliwie na Randalla Smitha. - Zawsze musisz wszystko zepsuć, Smith. Zawsze to ty musisz rozmawiać z Morrisonem. Jestem najbliżej niego, ale zawsze musisz udowodnić że jesteś ważniakiem. - O czym ty do diabła mówisz? - zapytał Randall szukając gorączkowo w tłumie Savannah. Gregori ją osłaniał kreując mgłę która uniemożliwiała wykrycie jej wśród nocy. Randall wyciągnął szyję, usiłując ominąć partnera i posuwając się do tego, żeby go odepchnąć. Jego serce gorączkowo biło, a każda myśl sprowadzała się do znalezienia Savannah. - Co robisz, Gregori? - dopytywała się cicho. Gary powoli posuwał się przez tłum turystów aż udało mu się dopchnąć do Karpatian. Był tak samo oczarowany gawędziarzem jak reszta tłumu. Z wytężoną uwagą badał budynek i jego historię seksualnych nadużyć i morderstwa. Gregori pochylił ku niej głowę. - Nie mogę zrobić nic innego niż wyeliminować to, co ci grozi.

Wampir miał czysty ślad, który prowadził wprost do ciebie z jego umysłu. To pułapka, ma petite, a my nie możemy sobie pozwolić, aby w nią wpaść. - Nie masz na myśli nas - powiedziała - masz a myśli mnie. Perkins popchnął Randalla na tyle mocno, by spowodować że ten rozpłaszczył się na środku ulicy. Randall wylał z siebie potok wulgaryzmów, przeszkadzając gawędziarzowi. Gospodarz zamilkł aby zwiększyć dramaturgię, westchnął i skierował się do dwóch walczących. Gary zauważył że po terenie często krąży samochodowy policyjny patrol i zastanawiał się czy wynika to z uprzejmości wobec ich przewodnika. Możliwe nawet że nadawał do nich jakiś sygnał, kiedy miał kłopoty. Zanim przewodnik zbliżył się do dwóch mężczyzn, Perkins wyjął pistolet. Wszyscy natychmiast zamarli. - Ty zdrajco. Masz zamiar zdradzić nas wszystkich - wykrzyknął z twarzą wykrzywioną w masce furii i nienawiści. Mroczny przymus zabijania buzował w nim i w Randallu, który również odwzajemnił się wyciągnięciem pistoletu. Tłum uciekał we wszystkich kierunkach szukając schronienia, kryjąc się za zaparkowanymi samochodami i przeskakując przez ogrodzenia na drugą stronę. Dzikie krzyki narastały, a powietrze stało się gęste od strachu. Gregori pchnął Savannah na Gary'ego w kierunku względnego schronienia utworzonego przez ścianę z cegieł. Stał wysoki w przejściu, obserwując rozgrywający się przed nim dramat. Przewodnik, wyraźnie rozdarty między potrzebą własnego bezpieczeństwa a ochrony turystów wahał się na otwartej przestrzeni. Gregori machnął ręką by wytworzyć barierę między mężczyzną a każdą skierowaną w niego kulą. Dwóch członków stowarzyszenia wściekało się

na siebie, a potem Perkins wystrzelił grad kul aby spotkały się z tymi, które wyrzucił Randall. Przez niebo przemknął ciemny cień zamazując gwiazdy i uspokajając wiatr. Dwaj mężczyźni powoli upadli, z koszulami zbryzganymi czymś co przypominało czerwoną farbę. Jak szmaciane kukły wylądowali na środku ulicy, rozciągnięci i nieruchomi. Ich pistolety uderzyły o chodnik i tam gdzie leżały przypominały nieszkodliwe zabawki. Ciemny cień unosił sie tak niepokojący jak nagła przemoc, która wybuchła. Nikt się nie poruszył, nie przemówił, nie wydał dźwięku. Wydawało się że wszyscy wiedzą, że mroczny, złowrogi cień zachmurzający niebo był dużo bardziej śmiertelny niż pistolety, które cicho leżały na ulicy. Wielka plama rozprzestrzeniła się wśród gwiazd, a potem zaczęła niepokojąco zbierać się w mniejszy, dużo czarniejszy kształt i cięższą chmurę. Gęsta, zwarta, poruszała się powoli tak jakby obserwowała grupę obscenicznym, czerwonym okiem. W samym centrum tworzyła smugi żyła postrzępionego światła. Ktoś złapał oddech. Ktoś inny rozpoczął cichą modlitwę. Po chwili dołączyło paru innych. Cień ciemniał aż zamazał każdą odrobinę światła nad ich głowami. Żyłki błyskawic, postrzępione i groźne, stały się bardziej aktywne. Gregori zdał sobie sprawę, że wampir ich szuka. Wiedział że jego wrogowie są blisko, ale Gregori ukrył swoją obecność, bo robił to automatycznie. Nieumarły powinien być w stanie wykryć obecność Savannah po słabym śladzie psychicznym od jego sługi, ale Savannah też była zajęta. Przebywając tak długo w umyśle Gregoriego przyswoiła sobie

lekcje, których nauczył się przez ciężkie doświadczenia, metodą prób i błędów. Maskowała swoją obecność równie dobrze jak Gregori. To nie sprawia różnicy, partnerze. Jej słowa dotknęły miękko jego umysłu. Ma zamiar zaatakować i zniszczyć wszystkich tutaj po to, aby nas dopaść. Poczuł przypływ dumy z jej umiejętności szybkiego uczenia się, oceny ich wroga. Gregori oddalił się od zbitej masy turystów, ustanawiając dystans między sobą a przewodnikiem. Szedł kompletnie prosto z głową podniesioną wysoko, a wokół niego płynęły jego długie włosy. Ręce swobodnie opuścił po bokach, a ciało miał zrelaksowane, falujące mocą. - Wysłuchaj mnie, pradawny - jego głos był miękki i muzykalny, wypełniający ciszę pięknem i czystością. - Żyłeś na tym świecie długo i jesteś znużony pustką. Przybyłem w odpowiedzi na twoje wołanie. - Gregori. Mroczny - diabelski głos wysyczał i wywarczał w odpowiedzi te słowa. Jego brzydota raniła delikatne zakończenia nerwowe tak jak paznokcie rysujące po tablicy. Część turystów zakryła sobie uszy Jak śmiesz wkraczać do mojego miasta i wtrącać się w to, w co nie masz prawa? - Jestem sprawiedliwością, Zły. Przyszedłem aby uwolnić cię od więzów, które wiążą cię z tym miejscem. Głos Gregoriego był tak miękki i hipnotyczny że ci, którzy go słyszeli wychylili głowy ze swoich schronień. Przywoływał i przyciągał, tak że nikt nie mógł oprzeć się swojemu pragnieniu. Czarny cień nad ich głowami zmętniał jak kocioł czarownicy. Poszarpane błyskawice cisnęły w ziemię wprost na zebraną grupę. Gregori uniósł rękę i przekierował energię z dala od turystów i Savannah. Na jego

okrutnej twarzy pojawił się uśmiech. - Myślisz, że możesz szydzić ze mnie tym pokazem, prawdawny? Nie próbuj złościć tego czego nie rozumiesz. Przybyłeś do mnie. Nie polowałem na ciebie. Chcesz zagrozić mojej życiowej partnerce i tym, których nazywam przyjaciółmi. Nie mogę zrobić nic innego, tylko wymierzyć sprawiedliwość naszych ludzi - głos Gregoriego był tak rozsądny, tak idealny i czysty, wymuszał uległość na najbardziej opornych przestępcach. Przewodnik wydał dźwięk pomiędzy niedowierzaniem i strachem. Gregori uciszył go ruchem ręki, żeby nic go nie rozpraszało. Ale hałas wystarczył, aby pradawny mógł przebić się przez zaklęcie którym osnuł go głos Gregoriego. Ciemna plama dziko się rozproszyła jakby uwalniając się z ciągle zaciskającej uwięzi, a potem wysłała serie błyskawic do bezradnych śmiertelników na ziemi. Krzykom i jękom towarzyszyły szeptane modlitwy, ale Gregori stał na ziemi nieporuszony. Przekierował tylko bicze energii i światła, posyłając je z powrotem w ciemną masę nad ich głowami. Ohydne warknięcie, skrzek wyzwania i nienawiści były jedynym ostrzeżeniem zanim zaatakował grad. W ich stronę zaczęły spadać duże jak piłeczki golfowe bryłki jasno-czerwonego lodu. Były gęste i strasznie się je oglądało - deszcz zamrożonej krwi pochodzący z nieba. Ale nagle się zatrzymały, tak jakby nieznana siła przytrzymała je w zawieszeniu kilka cali nad ich głowami. Gregori pozostał niezmieniony, obojętny, a jego twarz była pustą maską kiedy osłaniał turystów i wysłał grad aby pomknął z powrotem w stronę napastnika. Na cmentarzu, kilka budynków za nimi, podniosła się armia umarłych. Wilki wyły i śpieszyły u boku szkieletów, kiedy te

poruszały się by zatrzymać karpatiańskiego łowcę. Savannah. Jej wypowiedziane raz imię było miękkim dotykiem w jej umyśle. Zajmę się tym, odpowiedziała natychmiast. Gregori miał pełne ręce roboty z radzeniem sobie z okropieństwami które posyłał ku niemu wampir. Nie musiał tracić energii aby chronić przez zjawą ogół społeczeństwa. Wyszła na otwarty teren - malutka, krucha postać, koncentrująca się na nadchodzącej groźbie. Ukryła gromadę pędzących po ulicy wilków i psów przed tymi, którzy odpoczywali w domach i prowadzili samochody. Patykowate szkielety, groteskowe i dziwaczne stały się jedynie szybko poruszającą się grupą ludzi. Podtrzymywała iluzję dopóki nie znaleźli się parę stóp od Gregoriego. Kiedy zniszczyła złudzenie, zasilała każdą porcją swojej energii i mocy Gregoriego, aby mógł odeprzeć atak. Wiatr narastał chłoszcząc duże ciało Gregoriego, biczując go, dzieląc długie włosy na fale, tak że opływały mu twarz. Miał obojętny wyraz twarzy, a blade srebrne oczy były zimne i bezlitosne, bez mrugnięcia skupione na jego ofierze. Atak nadszedł jednocześnie z powietrza i ziemi. Drzazgi poszarpanego drewna uderzyły razem z dzikim wiatrem bezpośrednio w Gregoriego. Wilki naskoczyły na niego z gorącym błyskiem w oczach pośród nocy. Armia umarłych bez ustanku poruszała się naprzód, przeciskając się w stronę samotnej postaci. Poruszył rękoma kierując skomplikowany wzór w stronę nadchodzącej armii. Potem zaczął wirować tworząc płynny, piękny dla oka wiatr obrazów. Poruszał się tak szybko że stał się zamazaną plamą. Ciałom unoszącym się w powietrzu towarzyszyły skowyty i zawodzenie. Wilki

wylądowały, aby położyć się bez ruchu u jego stóp. Wyraz jego twarzy nigdy się nie zmieniał. Żadnej złości, oznak strachu, żadnej dekoncentracji. Zachowywał się po prostu tak jak było trzeba. Szkielety były ściągane w dół przez ścianę płomieni, pomarańczowo czerwony pożar który wybuchnął na nocnym niebie i tańczył szaleńczo przez krótką chwilę. Armia obróciła się w popiół, zostawiając tylko stosik poczerniałego prochu, który został rozniesiony po ulicach przez srogie uderzenie wiatru. Savannah poczuła jak Gregori się skrzywił, wyczuła ból którzy przebiegł przez niego zanim zamknął się na wszystkie doznania. Obróciła się by na niego spojrzeć i zobaczyła poszarpany kołek wystający z jego prawego ramienia. W tym samym momencie Gregori go wyciągnął. Chlusnęła krew, rozpryskując się na teren wokół. Tak samo szybko się zatrzymała, tak jakby ktoś nagle zamknął dopływ. Wiatr osiągnął ogłuszający pułap, wirujące podmuchy wzniosły szczątki nad ich głowami niczym komin chmur podczas tornada. Czarna chmura wirowała szybciej i szybciej grożąc, że wciągnie wszystkich do środka, gdzie wrogie czerwone oko patrzyło na nich z nienawiścią. Turyści krzyczeli przerażeni, i nawet przewodnik chwycił się słupa ulicznej latarni, aby się go przytrzymać. Gregori stał sam. Wiatr go atakował, ranił go, sięgał po niego. Kiedy wirująca kolumna zagroziła mu z góry, brzmiąc jak ryk pociągu towarowego, klasnął tylko w ręce, a potem poruszył dłonią by odesłać uderzenie w stronę czarnej istoty. Wampir krzyknął w złości. Gęsta czarna chmura wessała się sama ze słyszalnym dźwiękiem, milcząco unosząc się w powietrzu, czekając, obserwując. To było Zło. Nikt się nie poruszył. Nikt nie odważył się oddychać. Nagle kotłująca się

czarna istota zbiła się w całość i przepłynęła nocne niebo uciekając od łowcy przez French Quarter w kierunku bagien. Gregori zmienił swój kształt i wyrzucił się w powietrze, omijając błyskawice żarzącej się energii i ostre kołki nadlatujące w niespokojnym powietrzu. Na ziemi zapanowała długa cisza, a potem zbiorowe westchnienie ulgi. Ktoś roześmiał się nerwowo: - Nie do wiary, stary! Co za show! Savannah uczepiła się tej reakcji szybko ją karmiąc, zaszczepiając w ich umysłach ten pomysł i łagodząc wpływ, tego co widzieli. - Świetne efekty specjalne - wymamrotał jeden nastolatek. Jego ojciec roześmiał się z lekkim niedowierzaniem. - Jak u diabła oni to zrobili? Człowiek po prostu zniknął w powietrzu. Spojrzał na martwych ludzi leżących w pewnej odległości i zaklął cicho do siebie: - Ci są prawdziwi. Nie mogli być częścią jakiegoś show. - To szaleństwo - jeden z ludzi ukląkł obok dwóch mężczyzn, którzy leżeli na ulicy. Przewodnik sprawdzał puls jednego z nich - Oboje nie żyją. Co u diabła tu się stało? Znów wkroczyła Savannah karmiąc odpowiedziami zbiorową widownię, budując ich wspomnienia na temat tego, co było prawdą, a co iluzją. Dwóch turystów z Florydy kłóciło się, a potem walczyło, zanim wyciągnęli pistolety. Miało to miejsce w środku improwizowanego magicznego show dla turystów, o które przewodnik poprosił Savannah. Grupa psów pojawiła się znikąd przestraszona dźwiękiem pistoletów. To było najlepsze na co mogła się zrobić mając tak mało czasu. Policja już kręciła się wokół nich, zbierając zeznania. Musiała pracować

nad zamazywaniem wspomnień o Gregorim. Przez cały ten czas była z nim mentalnie w obecna w locie nad miastem i zalewiskiem, kierując się do najbardziej niebezpiecznego miejsca - schronienia wampira. Gary stał przy jej boku obserwując ze zmartwieniem, jak jej twarz z chwili na chwilę robi się coraz bledsza. Było na niej widoczne zmęczenie przebywaniem w dwóch miejscach naraz. Wysiłek aby utrzymać tak wielką iluzję na takiej ilości świadków był olbrzymi. Jej czoło skropliły małe paciorki potu, ale brodę miała uniesioną i była tak królewska jak zawsze. Oczarowała policjanta, który odbierał od niej zeznanie. Gary był pewien, że powiodło jej się z turystami. Cała sprawa była zbyt dziwaczna aby ją zrozumieć, a wspomnienia o Gregorim zostały wymazane, więc rzeczywistością stała się dla nich strzelanina i psy. Tylko przewodnik patrzył z lekką zmarszczką na niebo i badał znajdujące się w pewnej odległości ślady przypalenia. Gary kilka razy zauważył, jak gapi się na Savannah w oszołomieniu, ale był za bardzo doświadczony życiowo żeby opowiadać taką niestworzoną historię kiedy nikt inny nie widział tego co on. Savannah z jednej strony podtrzymywała skupienie na jej ogromnym zadaniu. Tak naprawdę jej umysł był jednak przy Gregorim. W pewnej części połączyła się z nim głęboko, była natrętnym cieniem w kącie jego umysłu. Gregori mógł wyczuć jej obecność, zmartwienie o jego rany, o stratę krwi. Wysyłał jej otuchę nawet, kiedy dotarł do serca bagna. Rozpoznał ten obszar z opisu La Rue. Owady tłoczyły się na rozkaz wampirzego mistrza, unosząc się czarną chmurą aby żądlić i kąsać wszystko, co przekroczy granicę aby zakłócić jego spokój. Gregori uniósł barierę ochronną i kontynuował schodzenie w dół w

kierunku bagien i czarnej, mrocznej sadzawki. Do jego nozdrzy dostał się gnilny smród, rozkład i śmierć zebrane przez wieki, podstępnie przenikające do otaczającego powietrza. Nie było wiatru który uniósłby fetor. Zapadające się miejsca bulgotały i leżały, czekając na jeden fałszywy krok. Plamy żywej, szmaragdowozielonej trawy przywoływały nieostrożnych w śmiertelną pułapkę. Zarówno dzikie stworzenia jak i ludzie byli przyciągani przez miejsca wspaniałego, tętniącego życiem koloru, kuszeni ku powolnej śmierci kiedy tonęli, uwięzieni we wciągającym bagnie tak dobrze skrywanym przez kępki zieleni. Gregori zawisł w powietrzu nad mroczną sadzawką. Warstwy kamieni uformowały półkę poniżej powierzchni wody, na którą groteskowa bestia wyrzucała a swoje ofiary, by ich ciała gniły. Sama woda była gęsta od szlamu, zupełnie inna niż dopływ który do niej prowadził. Nie było śladu aligatora ani wampira. Gregori ostrożnie i uważnie przeskanował otoczenie. Wampir był sprytny i zepsuty. To był jego dom, jego legowisko. Złapanie go w tym miejscu nie będzie łatwe. Gregori czuł obecność zła, wiedział że wampir jest blisko. Wybrał najbardziej solidny z wyglądu fragment ziemi który mógł znaleźć, jak najdalej od ciemnych, śmiertelnych wód. Użył swego potężnego głosu. Miękkiego. Nalegającego. Niemożliwego do zignorowania. - Musisz do mnie przyjść. Długo czekałeś żeby się ze mną zmierzyć i przybyłem po ciebie. Chodź do mnie - każde słowo było czyste i muzykalne, przesiewało powietrze by dosięgnąć każdego w zasięgu słuchu i wyciągnąć go na zewnątrz. Każda nuta była mesmeryczna, hipnotyzująca, jak zaklęcie czarnoksiężnika. Gregori stał swobodnie jak

zwykle, a jego potężne ciało było męskie i niezwyciężone mimo krwi plamiącej koszulę wysoko na ramieniu. Zaczął szeptać miękko w pradawnym języku, powtarzając wampirowi komendę, aby się pokazał. Trzciny kołysały się na nasypie, a potem pochyliły niczym wzburzona fala. Nie było wiatru, który mógłby spowodować ten ruch. Kątem oka Gregori mógł zauważyć jak zaczyna się druga fala, a potem kolejna. Nachodziły na niego tak że był otoczony, a niewidoczny wróg zbiegał się ze wszystkich stron. Czekał. Był cierpliwy jak góry. Twardy jak granit. Bezlitosny. Bezwzględny. Gregori, Mroczny. Łowca. Atak nadszedł z góry. Niebo zostało wypełnione przez ogromną ilość ptactwa, a powietrze zajęczało w wyniku ich niespodziewanego ruchu. Z wyciągniętymi pazurami i dziobami jak brzytwy ptaki nadleciały szybko, rzucając się na jego twarz i ciało. Gregori rozpłynął się w mgle, ale kropelki czerwieni szpecące zieleń trzcin były dowodem, że wampir trafił drugi raz. Gregori nie miał wyboru i musiał się zmaterializować, aby powstrzymać upływ krwi, który osłabiał jego ciało. Rozległ się cichy syk satysfakcji, zgrzytliwy grzmiący ryk wyzwania. Ziemia pod stopami Gregoriego była rozmiękła, wciągała jego buty z chciwym hałasem. Kiedy szukał poruszających się trzcin, wróg zaatakował spod spodu wyskakując z mułu z dyszącą gardzielą i poszarpanymi zębami. Brutalny chwyt na nodze spowodował otarcie, a wtedy Karpatianin odskoczył zatapiając się po kolana w błocie. Stworzył między sobą a aligatorem słabą przeszkodę najlepszą jaką mógł walcząc jednocześnie, aby się uwolnić. Mały gad popchnął go od tyłu, drugi z lewej. Najmniejszy z nich rozdarł mu nogę

bolesnym uderzeniem zębów. Gregori zatapiał się w cieknącym błocie z małymi stworzeniami, które spieszyły by pożywić się swoją ofiarą. Naciskały na niego szarpiąc i raniąc w szale konsumpcji. Oparł na niego rój owadów, które gryzły i żądliły. Kiedy walczył by się wydostać zapadła nagle pełna grozy cisza. Insekty odleciały, a małe aligatory ześlizgnęły się szybko do bagien. Gregori na wpół usiadł. Brud wsiąkał w jego ubranie, a krew sączyła się stale z jego nogi, ramienia i piersi. W nagłej ciszy panującej na bagnie usłyszał pojedynczy dźwięk. Zgrzyt ten był jedynym ostrzeżeniem, że zbliża sie do niego ogromne stworzenie. Bestia poruszała się szybko, sprawna i skuteczna nawet w rozmokłym błocie. Silny ogon poruszał się do przodu i do tyłu. Oczy świeciły grzeszną czerwienią, były złe i zimne. Pysk był opancerzony i pokryty glonami i wstążkami zielonej mazi. Skierował się ku Gregoriemu z cuchnącym oddechem gorącym od oczekiwania na morderstwo. Smuga białego gorąca, energii elektrycznej trzasnęła z nieba, przedarła się przez pancerz kostny i grubą skórę, paląc organy wewnętrzne. Stworzenie nadal atakowało mimo silnego uderzenia przez błyskawicę. Z rozdartej paszczy wydobywał się dym, niosąc zapach palonego mięsa. Bestia ruszyła naprzód prosto na pierś Gregoriego zdeterminowana by rozdzierać i ranić, myśląc jedynie o zabijaniu i pożarciu. Gregori zwyczajnie zniknął. Silne szczęki zacisnęły się na pustym powietrzu. Śmiertelnie ranna bestia zawyła i zaczęła kiwać swym masywnym łbem z boku na bok w poszukiwaniu swego wroga. Wampir opuścił spaloną, przypieczoną powłokę, unosząc się w powietrze z

krzykiem wyzwania i nienawiści. Kiedy się podniósł usiłując uciec, opuścić swoje wiekowe schronienie i ratować życie, napotkał barierę. Został mocno uderzony, a podmuch zmiótł go z nieba na ziemię. Wampir leżał przez chwilę bez tchu, zaszokowany nadzwyczajną siłą uderzenia. Ostrożnie stanął na nogach, tonąc lekko z czarnym mule bagna. Gregori. Mroczny. Zawsze był czymś więcej niż legendą, więcej niż mitem. Teraz wampir wiedział że szepty, plotki były prawdziwe. Nie można było uciec Mrocznemu. Gregori potraktował siebie jak przynętę, aby wydostać wampira na otwartą przestrzeń. Który łowca by to uczynił? Kto wierzyłby w siebie tak bardzo, żeby ryzykować życie? Wampir mógł poczuć podmuch całym swoim ciałem. Zaszokowało go to jak nic innego Natychmiast zmienił taktykę, zmieniając charakterystyczny dla gada surowy chłód w miękkie ciepło. - Nie chcę z tobą walczyć, Gregori. Przyznaję, że jesteś wielkim łowcą. Nie chcę kontynuować tej bitwy. Pozwól mi opuścić to miejsce i wrócić do mojej kryjówki w Florida Everglades. Zostanę tam ukryty na wiek albo więcej, jeśli sobie tego życzysz - jego głos był oszukańczy, przymilny. Gregori zmaterializował się kilka stóp dalej. Krew sączyła się ciągle z kilku ostrych, ziejących ran. Twarz miał niewzruszoną, zaciekłą, a blade oczy były jak stal. - Książę naszego ludu wymierzył ci karę śmierci. Nie mam wyboru, muszę wymierzyć ci sprawiedliwość. Wampir potrząsnął głową, a na jego twarz wypłynęła ponura parodia uśmiechu. - Książę nie wie o moim istnieniu. Nie musisz wymierzać kary, której

nie zażądał. Zejdę pod ziemię. Gregori westchnął miękko. - Nie ma o tym mowy, wampirze. Znasz prawa naszego ludu. Jestem łowcą, wymierzam sprawiedliwość, muszę wyegzekwować nasze prawa jego oczy nigdy nie opuściły wampira, nie mrugnęły. Wiatr narastał, rozwiewał pasma czarnych włosów wokół twarzy tak, że wyglądał niczym pradawny wojownik. Oczy wampira stały się puste i pełne nienawiści. - Zaczyna się. Błyskawice tworzyły zygzaki na niebie, przeskakując z chmury na chmurę. Wiatr chłostał i wył. Gregori sunął płynnym ruchem, delikatnie, leniwie, nie stanowiąc groźby. Jego głowa przechyliła się, błyskawice odbijały się w srebrnych błyskach jego oczu. Krew ciągle płynęła z jego ran. Wampir uchwycił zapach świeżej krwi i jego wzrok spoczął chciwie na potężnym, pradawnym płynie życia. Gregori uderzył tak szybko, że wampir nie spostrzegł jego ruchu. Rozproszony widokiem płynnej uczty z krwi pradawnego, zrozumiał że jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie dopiero kiedy poczuł siłę potężnego uderzenia na swojej piersi. Gregoriego już nie było. Stał, wysoki i nieruchomy w pewnej odległości, spoglądając na wampira zimnymi, pustymi oczami. Powoli uniósł ramię, podniósł dłoń i rozprostował pięść. Wampir krzyczał i krzyczał brzydko i piskliwie pośród nocy. Dźwięk rozniósł się po wodnych drogach i kanałach. Nieumarły powoli, niechętnie odwrócił wzrok od pulsującego przedmiotu w dłoni łowcy na swoją własną pierś. W miejscu serca była ziejąca pustką dziura. Dotknięty zrobił

jeszcze dwa kroki w przód zanim jego ciało załamało się i upadł twarzą w dół, w błoto i szlam. Twarz Gregoriego widocznie zbladła i niespodziewanie usiadł. Pozwalając aby zatrute zniszczone serce wypadło mu z dłoni zaczął egzaminować oparzenia i pęcherze na skórze wynikłe z kontaktu ze skażoną krwią. Skoncentrował się na zbieraniu energii z nieba i posłał ognistą kulę w kierunku ciała wampira. Drugi atak całkowicie spopielił skażone serce. Gregori znowu wsiąknął w błoto i położył się, gapiąc się w nocne niebo. Było zamazane i zamglone. Wziął nad nim górę dziwny letarg - ciężkie, ospałe uczucie. Unosił się na morzu, z niczym niezwiązany, obserwując jak świt atakuje szarością ciemne niebo. Jego długie rzęsy opadły i zrelaksował się w miękkim błocie. Poczuł nad sobą zakłócenie powietrza. Wyczuł świeży zapach rozpraszający nieruchomy odór bagien. Savannah. Poznałby ją wszędzie. Usiłował się podnieść, ostrzec ją że nadchodzi świt i że niebezpiecznie jest przebywać tak daleko od schronienia. Savannah głośno zaczerpnęła powietrza. - Och, Gregori. Dotknęła jednego z sączących się wgłębień w jego piersi. Szkoda uczyniona jego ciału była miarą jego znużenia – świadczyła o tym, że nie mógł znaleźć energii by zamknąć rany. Połączyła się z nim i usiłowała wymusić jego posłuszeństwo, w ten sam sposób w jaki on nieraz postępował z nią. Miał zamknąć te rany, poszukać leczniczego snu jego ludzi, a resztę pozostawić jej. Szukała w jego umyśle mentalnego śladu Gary'ego, a potem sięgnęła po ich ludzkiego przyjaciela. Posłuchaj mnie, Gary, mamy kłopoty. Znajdź La Rue. Beau La Rue. Jest kapitanem łodzi odbywającej rejsy po rozlewisku. Powiedz mu, żeby wrócił do sadzawki

starego aligatora. Musisz przybyć zanim słońce będzie wysoko i wywieźć nas do ciemnego miejsca. Zabierz nas tam nawet, jeśli będziemy się zdawali martwi. Liczymy na ciebie. Jesteś naszą jedyną nadzieją. Przeszukała teren aby znaleźć najbardziej stabilny kawałek ziemi. Pracując szybko i ciężko Savannah była w stanie przetransportować w powietrzu ciało Gregoriego do małego kopca, ale nie było tam żadnej ulgi przed słońcem. Kiedy pochyliła się nad Gregorim pojęła, że nie sprowadził na siebie leczniczego snu. Jej serce ciężko uderzało w piersi. Zamarło. Gregori w wyniku utraty krwi był za słaby by się podporządkować, by się leczyć. Sama szybko zamknęła jego rany znowu czerpiąc informację z jego wspomnień. Zdjąwszy kurtkę położyła się obok swojego życiowego partnera, kryjąc ich głowy pod materiałem. Rozcięła nadgarstek i otoczyła ręką usta Gregoriego, pozwalając aby życiodajna substancja płynęła do jego wysuszonego ciała, uderzała w gardło i zmuszała, by przełykał.

Rozdział osiemnasty

Łódź przedzierała się przez kanał tak powoli, że Gary chciał krzyczeć. Setny raz spojrzał na zegarek. Słońce stale wspinało się

po niebie. Nigdy wcześniej nie był tak świadomy ciepła i światła, którym promieniowało. Dużo cennego czasu zabrało namierzenie Beau La Rue i przekonanie go, Se Savannah i Gregori znaleźli się w strasznych tarapatach. Z każdą mijającą sekundą był bardziej przekonany, Se słońce ich spopieli. -Czy ta rzecz nie może poruszać się trochę szybciej? -spytał dziesiąty raz. Beau potrząsnął głową. -Jesteśmy blisko sadzawki starego aligatora. Te wody są zdradzieckie. Wszędzie są rafy i poszarpane kamienie. Jest tu niebezpiecznie. A jeśli spotkamy staruszka, nie przeżyjemy. -Gregori go zabił -powiedział chłodno Gary z całkowitą wiarą w Karpatianina. Był pewien, Se nie da się go pokonać. śadne zadane mu rany nie mogły powstrzymać go od zabicia przeciwnika. -Obyś miał rację -powiedział cicho kapitan. Łódź wzięła skręt w kierunku gęstego mułu, który prowadził do sadzawki. Gary westchnął kiedy zobaczył czerniejące popioły i tlące się pozostałości, które spoczywały w pewnej odległości na skarpie. Nie mógł się spóźnić. Nie mógł ich zawieść. -Rusz tą łódź -wyrzucił z siebie, śpiesząc do jej barierki, przygotowany aby przeskoczyć przez nią do mrocznej wody. -Nawet jeśli stary aligator nie żyje -ostrzegł La Rue -na tym obszarze nadal mogą być krokodyle. -Sądziłem, że mówiłeś że był tu tylko ten jeden, wielki -zaprotestował Gary. -Sądzę że masz rację. Staruszek nie żyje -wyblakłe oczy La Rue

przeszukiwały krajobraz. Głęboko wciągnął powietrze -Smród zanika, a zalewisko odzyskuje swój naturalny rytm. Widzisz w jaki sposób kłoda leży częściowo schowana w bagnie? To nie jest kłoda. Zostań w łodzi. Gary chodził niecierpliwie, dopóki Beau nie zdołał dokonać statkiem manewru, który umożliwił podpłynięcie do brzegu bagna. Trzymając w rękach grube koce Gary zeskoczył na ziemię i utonął na dwa cale w mule. LaRue potrząsnął głową: -Ląd jest tutaj niestabilny. Jeśli zatoniesz w bagnie -nie żyjesz. Ostrożnie zbadał ląd i podążał między fragmentami bardziej solidnego podłoża. Gary wyśledził dwa ciała leżące na kopcu psującej się roślinności. Przeklinając i bez dbałości o swoje bezpieczeństwo pokonał dystans biegiem. Ich twarze okrywała kurtka. Oboje wydawali się martwi. Sprawdził ich pulsy. Żadne z nich go nie miało. Ubrania Gregoriego były podarte i brudne. Ilość zaschniętej krwi plamiącej tkaninę w wielu miejscach była przerażająca. Zanim La Rue mógł ich wyraźnie zobaczyć, Gary okrył ich od głów do stóp grubym kocem. -Musimy szybko przetransportować ich do twojej łodzi. Czy jest tu jakieś ciemne miejsce, jaskinia, cokolwiek mrocznego gdzie można ich zabrać? -zapytał Gary. Brał już Savannah na ręce. LaRue obserwował, jak niesie ją do jego łodzi. -Szpital byłby w porządku -zasugerował miękkim rozsądnym tonem, tak jakby bał się że Gary stracił rozum. Przed powrotem po Gregoriego Gary upewnił się że każdy cal skóry Savannah był ukryty pod kocem.

-Musisz mi z nim pomóc. Nie pozwól, żeby koc się ześlizgnął. Ma straszną alergię na słońce. -Żyje? -LaRue pochylił się, żeby odsunąć materiał którym był owinięty i sprawdzić. Rany były głębokie i okropne. Gary złapał jego nadgarstek. -Gregori powiedział Se jesteś kimś komu ufa. Pozwól mi zabrać go na łódź i znajdź nam ciemne miejsce, w którym mogą odpocząć. Zajmę się nimi. Jestem lekarzem i wziąłem to czego potrzebują. Uniósł ramiona Gregoriego i stał czekając, aż drugi mężczyzna podejmie decyzję. Beau zawahał się, a na jego twarzy odmalowało się zaintrygowanie, ale potem podniósł nogi Gregoriego i walczyli w ciszy z wielkim ciężarem, posuwając się z wolna po niestabilnym, podobnym do gąbki gruncie. W łodzi Gary owinął Gregoriego kocem jak mumię, popychając dwa ciała za markizę łódki. -Zabierz nas stąd do ciemnego miejsca, szybko -nakazał. Beau potrząsnął głową, ale odpalił łódkę. Chętnie zbadałby stosik tlących się popiołów, spalone ślady na trzcinach i kamieniach. Miało tu miejsce coś strasznego. Wiedział, że Gary ma rację. Stary aligator nie żył. Groza rozlewiska wreszcie została zredukowana do legendy, za którą wszyscy ją mieli. Z sercem bijącym z przerażenia Gary klęknął pomiędzy ciałami. Nie poświęcił wiele czasu aby bliżej je przebadać -nie odważył się na to kiedy świeciło słońce, a kapitan się przyglądał. Prosił Boga, żeby ich nie zawiódł, żeby nie przybył za późno. Gregori stracił tyle krwi. Co mu się mogło stać? Czemu nie zadał więcej pytań, kiedy miał okazję? Ukrył

twarz w dłoniach i zaczął się modlić. -Są twoimi dobrymi przyjaciółmi? -spytał Beau ze współczuciem. -Bardzo dobrymi. Niemal rodziną. Gregori więcej niż raz ocalił mi życie -odparł ostrożnie Gary nie chcąc ujawnić zbyt wiele. -Miałem takiego przyjaciela. Jest taki jak ten tutaj. Miał miejsce niedaleko stąd gdzie często bywał, kiedy spędzaliśmy zbyt wiele czasu na bagnach. Też nie lubił słońca. Zabiorę cię tam. Gregori i Savannah go znali. Nie sądzę, żeby Julian miał coś przeciwko. Teraz kiedy wypłynęli z niedrożnego z powodu korzeni kanału na czyste wody, łódź zaczęła nabierać prędkości. -Dziękuję ci -powiedział z wdzięcznością Gary. Beau La Rue znał rozlewisko jak swoje własne podwórko. Ustawił łódź na najwyższą bezpieczną prędkość i użył każdego skrótu, jaki mógł wymyślić. Kiedy osiągnęli ląd, okazało się że są na małej wysepce na której stoi samotna chatka. Cyprysy były grube, niemal niedostępne. -Ziemia w centrum wyspy jest bardzo stabilna. Nie wygląda na to, ale jest tu szlak utworzony z kamieni, który prowadzi przez błoto. Możemy ich zabrać do kryjówki Juliana. Ten kawałek ziemi należy do niego i nikt nie zakłóca tu spokoju. To nie jest mężczyzna, z którym warto zadzierać. Najpierw wzięli Gregoriego, bo Beau musiał wskazywać drogę. Ostrożnie stawiał kroki, stając za każdym razem na okrągłym kamieniu zanurzonym w błocie. Trudno było iść czując ogromny ciężar dużego ciała Gregoriego. Beau nie był w stanie zauważyć żeby jego klatka piersiowa unosiła się i opadała, ale powstrzymał się przed stwierdzeniem tego głośno.

Wydawało mu się szaleństwem zabierać kogoś tak rannego do ciemnej, wilgotnej pieczary, ale więcej niż raz widział jak Julian idzie w to miejsce kiedy słońce stawało w zenicie. Jaskinia do której podążyli była zrobiona przez człowieka i bardzo mała. Nie było przestrzeni nawet na to, żeby stać. Położyli ciało Gregoriego na brudnej podłodze i szybko wyszli, bo Gary chciał szybko zabrać ciało Savannah z zasięgu światła. Uniósł ją w ramionach i spojrzał na kapitana. -Dziękuję za twoją pomoc. Zajmę się tą dwójką. Zostaw moje torby tutaj, na kamieniach. Zajmę się Savannah i po nie wrócę. -Chcesz, żebym został? -zapytał Beau, rozdarty pomiędzy ciekawością a wrodzoną chęcią zachowania cudzej prywatności. Gary potrząsnął głową, poruszając się juS po kamieniach. Beau odpalił silnik. -Zajrzę żeby sprawdzić, czy nie będziesz potrzebował mnie wieczorem. -Dzięki -zawołał Gary przez ramię śpiesząc się, aby zabrać ciało Savannah ze słońca. Opadł pomiędzy dwa nieruchome ciała oddychając ciężko, z obawą że naprawdę mogą nie żyć. Bał się nawet przemyć przerażające rany Gregoriego, niepewny jaką szkodę może w ten sposób uczynić. Przetrwał ten czas udając cierpliwego, pijąc ze swojej menażki i wahając się między pewnością że są martwi, a przeświadczeniem Se wstaną po zachodzie słońca. Na zewnątrz, nad rozlewiskiem niebo stało się wreszcie dymiąco

szare. Gary przeczołgał się do wejścia jaskini i wyjrzał na nadchodzącą noc. Tempo w którym zapadał wzrok nie mogło być na tyle szybkie, aby go zadowolić. Kiedy odwrócił głowę, zobaczył jak klatka piersiowa Gregoriego unosi się i opada pod kocem. Gregori poczuł najpierw głód, potem ból. Zablokował oba uczucia i ocenił szkodę uczynioną jego ciału. Stracił dużą ilość krwi, ale Savannah ją uzupełniła. Krótki czas poświęcił aby się skupić, znaleźć wewnątrz siebie i wyleczyć ziejące rany. Nawet biorąc pod uwagę ile mu dała Savannah, desperacko potrzebował krwi. Kiedy tylko zamknął rany zapobiegając dalszej utracie krwi poruszył się, a potem usiadł. Mógł usłyszeć bliskie bicie serca, przypływ i odpływ śpieszącej gorąco krwi, wzywające go tak, że jego kły zaczęły wydłużać się w potrzebie. Umysłem automatycznie szukał Savannah. Ocaliła go. Przyzwyczajał się do tego, że wyciąga go z trudnych sytuacji. Nie brakowało jej odwagi. Poczuł lekką iskrę jej życia w kącie swego umysłu. Przeniosła się na krawędź śmierci, aby podarować mu życie. Przeklinając zepchnął koc ze swojego ciała i odsunął na bok jej przykrycie. Przybliżył ją do siebie i studiował cal po calu. Jego uwagę przyciągnęło głośne, uparte bicie pełnego życia serca tak blisko nich. Powoli Gregori odwrócił głowę aby ujrzeć Gary'ego który obserwował go z wejścia jaskini. Wiedział że tam jest, że to Gary zabrał ich z bagien i znalazł dla nich ciemne, bezpieczne miejsce do snu. -Wiele ci zawdzięczam -powitał cicho człowieka. Targał nim głód i czuł, jak jego siekacze wydłużają się w odpowiedzi. Jego życiowa partnerka w tej chwili potrzebowała

pożywienia. -Zostań z nią kiedy będę polować. Gary wziął głęboki oddech, a potem powoli wypuścił powietrze. -Możesz użyć mojej krwi. Wiedziałem że obudzisz się głodny. Twardy wyraz ust Gregoriego natychmiast złagodniał. -Nie jestem zwyczajnie głodny, przyjacielu. Czuję potrzebę. Savannah czuje potrzebę. W tym stanie mogę być niebezpieczny. A nigdy nie ryzykowałbym twojego życia. -Ufam ci, Gregori -powiedział Gary szczerze, zaskoczony Se tak rzeczywiście jest. Gregori okrążył go. -Jesteś rzadko spotykanym typem człowieka, Gary Jensenie. Czuję się zaszczycony mogąc cię znać i nazywać cię przyjacielem. Proszę, zajmij się moją partnerką kiedy będę polował. Gregori przeciskał się już obok Gary'ego muskając go lekko po drodze, ale kontakt sprawił że człowiek poczuł na plecach deszcz. Gregori wydzielał woń dzikości i niebezpieczeństwa niczym bezlitosny drapieżnik. Gary nie wiedział jak wyczuł różnicę, ale w tym momencie Gregori był bardziej bestią niż człowiekiem. Kiedy tylko Gregori opuścił to miejsce, zmieniając się przed jego oczami w drapieżnego ptaka, Gary pojął że straszne rany na ciele Karpatianina zostały uleczone. Obserwował gwałtowne poruszenie się wiatru, aż stał się tylko drobną plamką na niebie. Gary czołgał się po brudnej podłodze kuląc się aby uniknąć zadrapania głowy o dach. Usiadł obok Savannah i czekał. Niewiele czasu minęło zanim ptak

powrócił. Gary nie mógł odwrócić wzroku od błyszczących, opalizujących piór które zmieniały się w posturę człowieka. Gregori prześlizgnął się pomiędzy cyprysami, wysoki, sprawny i zdrowy. Nawet jego ubrania były nienaruszone. Włosy lśniły czystością, związane przy karku za pomocą skórzanego rzemyka. Srebrne oczy były przejrzyste, a twarz znowu była maską zmysłowego piękna. -Gary -głos jak zwykle był czysty i silny -Proszę, zostaw nas na parę chwil. -Wszystko będzie z nią dobrze? -zapytał Gary ze strachem. Mimowolnie kilka razy sprawdzał jej puls. -Musi być dobrze -odparł bardzo miękko Gregori. Głos był niczym aksamit, ale było w nim coś co sprawiło, że przez Gary'ego przeszedł dreszcz obawy. Człowiek zrozumiał, że gdyby cokolwiek stało się Savannah, nikt i nic na tym świecie nie byłoby bezpieczne od Karpatianina. Nie rozważał tego wcześniej i nie miał pojęcia skąd posiadał tą wiedzę, ale był tego pewien. Wyczołgał się z ciasnej przestrzeni i oddalił trochę od jaskini. Przeszkadzały mu nocne odgłosy, dziwne i trochę onieśmielające. Gregori czule wziął Savannah w ramiona. Chodź do mnie, jesteś moim życiem i oddechem. Obudź się i bądź przy mnie. Wydał komendę a kiedy tylko poczuł że jej serce zatrzepotało, przycisnął jej usta do swego gardła. Pożyw się, ma petite. Pożyw się i uzupełnij to, co bezinteresownie mi dałaś. Savannah obróciła głowę. Jej pierwszy oddech był jak westchnienie ciepła na jego gardle. Przysunęła się bliżej, śpiąca i słaba z powodu braku krwi. Językiem próbowała jego skóry, pieściła puls. Ciało Gregoriego

alarmująco stężało, kiedy jej zęby wysłały przeszywającą go falę rozżarzonej do białości przyjemności. Powoli jej skóra ocieplała się,z popielistej zmieniała się w lśniącą zdrowiem. Ramiona owinęły się wokół jego szyi i trzymała go blisko, dopasowując do niego swe ciało w nieustającym bólu potrzeby i głodu. Savannah zamknęła ranki na szyi partnera składając leciutkie pocałunki od jego gardła do szczęki, a potem odnajdując kącik jego ust. Gregori złapał jej głowę i przytrzymał ją nieruchomo, a jego usta ją zdominowały, brały w potrzebie tak żywiołowej jak wiatr. -Sądziłam, że cię straciłam -wyszeptała w jego serce, w jego duszę -Sądziłam że cię straciłam. -Czy zawsze będziesz wyciągała mnie z kłopotów? -zapytał, podczas gdy jakaś silna nienazwana emocja dławiła go, blokowała gardło. Na jej usta wypłynął uśmiech. -Masz na myśli: czy będę służyła ci wsparciem? Jęknął słysząc tą terminologię. -Je t'aime, Savannah. Bardziej niż mógłbym wyrazić słowami jakiegokolwiek języka. Obejmował ją mocno ramionami, trzymając w schronieniu obok swego serca. Była jego światem, zawsze nim będzie. Była jego śmiechem, światłem. Pokazała mu jak łatwo się prześlizgiwać między dwoma światami. Dała mu wiarę w ludzi, której wcześniej nie miał. Tak jakby czytała mu w myślach uśmiechnęła się do niego radośnie. -Gary rzeczywiście dał radę po nad przybyć, prawda? -Absolutnie, ma petite. A Beau La Rue też był niezły. Chodź, nie możemy zostawić biedaka spacerującego po bagnie. Pomyśli że jesteśmy

zajęci czymś innym niż rozmową. Savannah złośliwie przesunęła swoje ciało do niego, a jej ręce ślizgały się prowokacyjnie i kusząco po szorstkiej twardości wypychającej jego spodnie. -A czy tak nie jest? -zapytała z tym irytującym sexy uśmieszkiem, któremu nigdy nie mógł się oprzeć. -Mamy dużo rzeczy do załatwienia, Savannah -powiedział surowo -I musimy przesłać informację naszym ludziom, rozesłać listę ze stowarzyszenia wśród naszych szeregów, ostrzec tych którzy są w niebezpieczeństwie. Jej ręce pracowały nad guzikami jego koszuli, aż mogła odsunąć materiał i zbadać jego klatkę piersiową i ramię, gdzie zostały zadane najgorsze rany. Musiała zobaczyć jego ciało, dotknąć go, aby upewnić się że całkiem ozdrowiał. -Sądzę, że w tej chwili twoim największym zadaniem jest stworzyć coś dla Gary'ego, tak abyśmy mieli trochę prywatności -płynnym ruchem ściągnęła koszulkę przez głowę, a jej pełne piersi lśniły przed nim kusząco. Gregori wydał dźwięk pomiędzy westchnieniem a jękiem. Rękoma otoczył ich ciężar w dłoni, czując jej miękkość, a satynowa skóra uspokajała go po palącej torturze skażonej krwi. Kciukami delikatnie pieścił różane koniuszki, aż urosły w dwa wzgórki. W erotycznej pokusie powoli opuścił głowę, bo nie mógł uczynić nic innego. Po tak bliskim wezwaniu potrzebował połączenia ich ciał tak samo jak ona. Mógł poczuć wzrost podniecenia, przypływ płynnego gorąca w jej ciele kiedy czuła dotyk jego ust ssących jej piersi.

Gregori przyciągnął ją nawet bliżej, a jego ręce wędrowały po niej z pośpiechem. Jej potrzeba go karmiła. -Gary -wyszeptała -Nie zapominaj o Garym. Gregori przeklął cicho przytrzymując ręką jej biodra, tak aby mógł zerwać z jej ciała niepotrzebne ubrania. Poświęcił kilka sekund uwagi człowiekowi, kierując go z dala od jaskini. Miękki śmiech Savannah był kuszący, drażniący. -Mówię ci, partnerze, zawsze zdejmujesz mi ubrania. -W takim razie przestań nosić te cholerne szmatki -odparł szorstko z dłońmi na jej drobnej talii, a jego usta odnalazły jej płaski brzuch. -Któregoś dnia będzie tu rosło moje dziecko -powiedział miękko całując jej brzuch. Dłońmi złapał jej uda, więc mógł odkrywać jej ciało bez przerywania -Piękna dziewczynka z twoim wyglądem i moim charakterem. Savannah roześmiała się cicho tuląc z miłością jego głowę -To dopiero będzie kombinacja. Co jest nie tak z moim charakterem? -Skręcała się pod szturmem jego rąk i ust, jeszcze bardziej wyginając ciało ku jego zabiegom. -Jesteś złą kobietą -wyszeptał -Musiałbym zabić człowieka który traktowałby moją córkę w sposób, w jaki ja cię traktuje. Krzyknęła, a jej ciało zafalowało z przyjemności -Tak się składa, że kocham sposób w jaki mnie traktujesz, partnerze -odparła miękko i znowu krzyknęła kiedy połączyli razem ciała, umysły, serca i dusze. Przyszłość była niepewna ze stowarzyszeniem, które deptało ich ludziom po piętach, ale ich połączona siła była więcej niż wystarczająca, aby ich przez to przeprowadzić. Razem byli w stanie zmierzyć się z wrogiem, aby

zapewnić kontynuację ich rasie. KONIEC

tłumaczyła milila87 – www.chomikuj.pl/milila87