Mrok 27 Mroczna Zbrodnia Christine Feehan

Tłumaczy: franekM

„Dark Crime” Tłumaczy: franekM

Tłumaczy: franekM

Rozdział 1

Blaze McGuire ściągnęła swoje długie pasma rudych włosów w wysoki koński ogon z tyłu głowy, rozważając fakt, że zamierzała umrzeć dziś wieczorem — i to był jej własny wybór. Wszczynała wojnę z braćmi Hallahan i ich szefem gangu. Nie wiedzieli tego jeszcze, ale pójdą prosto do piekła. Myśleli, że mogą mieć wszystko co stoi im na drodze, ale bardzo się mylili. Bardzo. Była kobietą. Była młoda. Nie uważali jej za żadną groźba dla siebie. I tu popełnili wielki błąd, bardzo poważny błąd. Jej włosy nie były po prostu rudymi włosami, były czerwone. Jej włosy były tym żywym, szalonym kolorem czerwieni od dnia jej urodziła. Stąd jej imię, które nadał jej ojciec, spoglądanie w dół na jego nowo narodzoną córkę, która już dawała się we znaki lekarzom za wyciągnięcie jej z jej bezpiecznego małego świata, kopiąc i krzycząc na zimne światła, jej włosy płonęły wraz z jej płucami — i to powinno dać im trop na co się porwali, mordując jej ojca. Większość ludzi nie wiedziała kiedy zamierza umrzeć, dumała gdy uzbrajała materiały wybuchowe do wysadzenia drzwi, dokładnie wymierzone, by nie wysadzić nikogo na zewnątrz, mały podmuch do wnętrza jej ukochanego baru, przy odrobinie szczęścia zostawiając go nietkniętym. Mimo to, gdyby ładunek nie zabił ich wszystkich, zanim dostaną się do środka, poświęci wnętrze baru, aby zabrać ich walce. Dziś wieczorem, czterej bracia Hallahan mieli zamiar przyjść po nią i zamierzała zabrać z sobą tylu ile to będzie możliwie. Sean McGuire był dobry. Był dobrym sąsiadem. Jeszcze lepszym ojcem. Bar odnosił sukcesy ponieważ miał reputację uczciwego i umiał słuchać ponieważ autentycznie troszczył się o swoich klientów, jego sąsiadów, a szczególnie jego córkę. Znał każdego po imieniu. Śmiał się z nimi. Był obecny na pogrzebach gdy kogoś tracili. Przyprowadzał ich wieczorem bezpiecznych do domu gdy pili zbyt wiele. Przerywał temu, który wydawał się zbyt wiele i potrzebował być w domu z ich

Tłumaczy: franekM

rodzinami. Był po prostu dobry. Dobry człowiek, którego jacyś członkowie gangu wyciągnęli z baru i pobił na śmierć, ponieważ nie zrzekł się swojego baru — który znajdował się w rodzinie od dwóch — teraz trzy pokoleń — dla nich. Sean służył również jako żołnierze piechoty morskiej i wiedzieli, że umie obchodzić się z bronią, szczególnie produkują bomb. Był specjalistą w tej dziedzinie, tak bardzo że faktycznie pomógł lokalnemu oddziałowi saperskiemu trzy razy gdy zadzwonili, ponieważ to co wiedział o materiałach wybuchowych, niewielu inni wiedziało — a to czego wiedział — nauczył swoją córkę. Blaze miała niezwykłe wykształcenie i kochała każdą minutę tego. Jej ojciec wyraźnie zaznaczył, że ją kocha i był zawsze z niej dumny i zawsze miał cierpliwość do niej, ale był zwolennikiem uczenia jego córki, wszystkiego co miałby nauczyć swojego syna. Miał cierpliwość, ale nie uczynił tego łatwiejszym ponieważ była dziewczyną. Była zobowiązana robić wszystko — i uczyć się wszystkiego — dowiedzieć się wszystkiego o obronie i ataku. Przeszła również szkolenie. Zawsze było ich dwoje, Seana i Blaze po tym jak jej matka odeszła. Prawdę mówiąc, zapamiętała swoją matkę jako bezładną kobietę, która nie była nigdy szczęśliwa — gdy sobie coś przypominała, a nie było to częste. Jej matka odeszła gdy miała cztery lata. Nigdy nie robiły jednej, jedynej rzeczy razem. Ani jednej. Nawet nie mogła przypomnieć sobie, jak jej matka trzymała ją w ramionach. To zawsze był jej ojciec Sean, bokser, zawodnik mieszanych sztuki walki w klatce i on cieszyli się stylem życia. Zawsze nalegał by jego córka ćwiczyła z nim. I tak robiła — od kiedy miała dwa lata. Dorastała boksując się z ojcem. Ucząc się sztuk walki. Walk ulicznych. Nauczyła się spadać jak należy i wiedziała wszystko na temat stawów i punktów uciskowych. Więcej, Sean nie zaniedbał uczenia jej strzelania albo używania noża. Na pewno nie zaniedbał jej szkolenia, gdy chodziło o materiały wybuchowe. Później, kiedy miała dziesięć lat, Emeline Masters weszła do ich życia. Emeline żyła przeważnie na ulicy, przenoszona z jednego domu do drugiego, ale przeważnie na ulicy. Emeline została członkiem rodziny i spędziła dużo czasu przemykając do okna sypialni Blaze schodami przeciwpożarowymi i śpiąc razem z nią. Sean udał, że nie wie. Emeline, na szczęście, była z dala od tego wszystkiego w Europie, gdzie Sean wysłał ją, by ją chronić. Blaze oczywiście zadzwoniła do niej, ale kazała jej zostać tam gdzie nikt nie mógł jej skrzywdzić.

Tłumaczy: franekM

Blaze uśmiechnęła się ponuro do siebie, gdy rozłożyła siatkę na podłodze z baru, a następnie zatrzymała się by rzucić okiem na zewnątrz okno, patrząc na ulicę. To kiedyś była dobra, całkiem dobra dzielnica, miejsce, które nazywała domem przez dwadzieścia cztery lata. Dorastała w mieszkaniu nad barem. To był duży budynek na rogu, prywatna własność. Budynek i trzech inni po obu stronach był w ich rodzinie od pokoleń. Jej rodzina dobrze się opiekować nimi i nigdy nie sprzedała, nawet gdy wartości deweloperskie wzrosły. Jej oczy zwęziły się, gdy zwróciła swoją uwagę na delikatną pracę umieszczonych przewodów w barze. Nisko. Na pół łydki. Udzie. Biodrze. Przecinała je, budując pajęczynę. Tak. Powinni wszystko wiedzieć na temat tego rudowłosego dziecka,gdy wywlekali jej ojca z jego własnego baru i pobili go na śmierć. Połamali niemal każdą kość w jego ciele zanim go zabili. Wiedziała ponieważ M.E. powiedział jej o tym. Wezbrała w niej wściekłość. Wirowała w jej żołądku. Głęboko. Tak głęboko, że wiedziała, że nigdy się tego nie pozbędzie. Wiedziała dlaczego połamali mu kości. Słyszała o metodach „przekonywania” od paru innych właścicieli firm. Członkowie gangu chcieli by przepisali na nich własność. Jej ojciec już przepisał swoją własność na nią. Posiadała bar. Ścigali nie tę osobę. A teraz szli po nią, ponieważ wysłała im zaproszenie. Nie by ją wykupić, ale na wojnę. Przepisałaby bar w mgnieniu oka, gdyby zadzwonili do niej i powiedzieli jej, że mają jej ojca. Pomyśleli, że należy dać nauczkę właścicielom z dzielnicy — że to czego chcieli — dostawali. Nie dostaną tego czego chcieli, nawet po tym jak ją zabiją. Zapewniła to sobie. Nie dotkną też Emeline. Nie skrzywdzą ostatniej osoby na świecie, którą kocha. Blaze przycisnęła palce do swoich oczu by zatrzymać pieczenie. Nie spała, od wielu dni, nie od chwili gdy przyszła do domu i odkryła że jej ojciec zaginął, drzwi do baru były otwarte i na podłodze znajdowała się krew. Była jak szalona, biegała po ulicach, wezwała policję tylko po to by dowiedzieć się, że nie mogli zrobić niczego przez najbliższe dwadzieścia cztery godzin, ale przyślą kogoś. Nie przysłali. Usiadła sama w mieszkaniu nad barem, z ramionami wokół kolan, kołysząc się, próbując wmawiać sobie, że jej ojciec był silny i potrafi zadbać o siebie, ale było tak dużo krwi.

Tłumaczy: franekM

Przykleiła nóż pod stołem najbliżej schodów. Jeśli przeżyje początkowy atak, musiałaby mieć plan wyjścia. Musiała zabezpieczyć schody. Gdyby weszła do mieszkania —a wiedziała, że szanse na to są równe zeru — miała drogę ucieczki na schody przeciwpożarowe i na dach. Robiła to często. Robiła to z Emmy odkąd miała dziesięć lat. Kiedyś na dachu, mogła wybrać jakikolwiek kierunek. Mogła schować tam kilka sztuk broni. Dwie frakcje gangów przeprowadziły się do dzielnicy, pierwsza i najbrutalniejsza, półtora roku wcześniejszy. Czterej bracia — irlandczycy, przez ich wygląd, ale Sean nie znał ich,a znał każdego Irlandczyka w mieście — którzy nosili nazwisko Hallahan. Cała czwórka była liderami jednego z lordów przestępstwa, z ich ponurymi twarzami i ich złowróżbnymi żądaniami, wszyscy czterej byli ekstremalnie brutalni, i lubili przemoc. I mieli gliny na własność. Policja, która zawsze spędzała wieczory a czasami dni w barze, grającym w bilard, przestali wpadać. Wiedziała, że pracują dla mężczyzny o imieniu Reginald Coonan. Ich szef zawsze zostawał w cieniu, ale lubił krew, a jego ludzie lubili przemoc. Parę tygodni wcześniej, wysoki, niezwykle przystojny mężczyzna w garniturze przyszedł do baru i podał swoją wizytówkę ojcu. Miała wydrukowany numer, nic innego. Mężczyzna miał gładką mowę i po prostu spytał ich czy nie potrzebują ochrony, by zadzwonili na podany numer i kogoś przyjedzie. Uznała to za znaczące, że jej ojciec nie wyrzucił kartki, chociaż obydwoje myśleli, że jest to kolejni przestępcy, mający zamiar przejąć teren Coonana. Sean nigdy nie omówił z nią incydentu, ale zachował wizytówkę, tuż obok telefonu. Blaze nigdy nie przeniosła kartki. Ale patrzała na te liczby czasami. Przeprowadziła małe śledztwo i nie łatwo było wykryć tożsamości, któregokolwiek z członków gangu. Znała teraz czterech irlandzkich braci. Każdy z nich dorastał w Chicago i przeniósł się do jej miasta. Wszyscy Hallahanowie, były niscy, umięśnieni i bardzo przerażający. Przyszli do miasta ponieważ zrobiło się dla nich trochę zbyt gorąco tam gdzie dorastali, i podejrzewała, ponieważ Reginald Coonan, ich szef, także przeniósł się do Chicago. Niewiele wiedziała o drugiej frakcji. Mężczyzna, który przyszedł tak cicho do baru nazwał się Tariq Asenguard. Miał niezwykle popularny klub taneczny w dzielnicy. Był spokojny, wychodził tylko wieczorami i posiadał wiele

Tłumaczy: franekM

nieruchomości nad wodą. Całe miejsce było ogrodzonym — i posiadał wiele akrów, stróżówkę i łódź. Nie wiedziała skąd pochodził i każda ścieżka, którą próbowała się tego dowiedzieć, była zamknięta. Wszyscy wiedzieli, że ma pieniądze — mnóstwo. Był również bardzo przerażającym mężczyzną. Mógł opanować cały pokój przez samo wejście do niego. Słyszała mieszane opinie o nim. Połowa ludzi, którzy go spotkali uważała go za diabła. Druga połowa była pewna, że jest świętym. Miał partnera. Mężczyzna o imieniu Maksim Volkov, o którym nikt nic nie widział. Był cichym wspólnikiem. Posiadał nieruchomość przylegającą do majątku Tariq Asenguarda, ale niewielu kiedykolwiek go widziało. Był partnerem z Asenguard w klubie. Asenguard, który przebywał tam często, wyraźnie był obliczem klubu, ale niewielu faktycznie kiedykolwiek widziało Volkova. Było coś w jego imieniu, co wywoływało u Blaze drżenie — a nie należała do osób, które ulegają fantazją. Tariq Asenguard był z pewnością skurczybykiem, ale zachowywał się ozięble. Maksim Volkow był znakiem zapytania. Wiedziała, że inni pracują dla nich, ale to nie miało teraz znaczenia. Nie przejmowała się. Nie zamordowali jej ojca, tak więc, dołoży im coś ekstra. Po tym gdy umrze. Metodycznie, Blaze rozstawiała broń w pokoju i wokół baru, i przećwiczyła dostanie się do niej. Nie chciała się zawahać. Potrzebowała każdej sekundy, którą mogła dostać. Jeśli nie będzie miała niczego innego, to chciała zabrać Hallahansów tam gdzie się wybierała. Poczuła się spokojna. Nerwy przyjdą później. A następnie uderzy adrenalina. Rzuciła okiem na swój zegarek. Na zewnątrz, światło zaczynało przygasać. Ktoś roztrzaskał staromodne gazowe lampy, które nadawały charakter ulicom. Czterech braci prawie zawsze przychodziło wieczorem. Wiedziała, że nie przejmowali się, czy ktoś dostrzeże ich twarze i wiedział kim byli. Każdy z nich był zbyt onieśmielony, by mogli wystąpić przeciw nim. Ona po prostu nie była kimś kto idzie i zeznaje, nie gdy ani przez jednego moment nie sądziła, że zostaną skazani. Ci ludzie zabili jej ojca. Wpierw go torturowali, a następnie zabili go i wyrzucili jego martwe ciało z samochodu, przed barem jak śmiecia, wprost pod jej nogi. Nie widziała jak torturowali albo zabili Sean, tylko że rzucili w nią jego ciałem.

Tłumaczy: franekM

Bracia wybrali doskonały moment, podjeżdżając pod bar właśnie, kiedy Sean zamykał i stał dokładnie w drzwiach. M.E. powiedział, że znaleźli ślady Tasera, rany kłute gdzie jej ojciec został powalony, nie przez jeden Taser, ale przez cztery. W momencie, gdy był porażony, uderzyli go brutalnie, zostawiając dużą ilość krwi. To Blaze, przychodząc do domu stwierdziła, że bar jest otworzył, znalazła krew na podłodze i to że jej ojciec zaginał. Nawet z krwią, policja nic nie zrobiła. Obiecali wysłać kogoś by spisał raport, ale nikt nie przyszedł. To jej nie zaskoczyło. Gliny prawie porzuciły jej dzielnicę i każdego w niej. Blaze obejrzała bar. Budynek — i bar — miały ponad sto lat. Nie rozumiała dlaczego członkowie gangu oszczędzali niektórych z właścicieli, a ścigali innych. Ich przejęcia wyglądały na przypadkowe. Próbowała ułożyć wzór, ale nie mogła go znaleźć. To nie były firmy, których chcieli, ponieważ po tym jak nabyli własność, nigdy nie otwierali ponownie firm. Pralnia sześć drzwi dalej została zamknięta. Śliczny mały sklep warzywny na przeciwległym rogu został zamknięty, zmuszając wszystkich mieszkańców do wyjazdu z ich dzielnicy, by mieś coś do jedzenia. Pokonała drogę na piętro, rozstawiając broń. Nie sądziła, że kiedykolwiek będzie w stanie do niej dojść, ale jednak, została nauczona planowania każdej ewentualności, a życie było jedną z nich. Mieszkanie gdzie dorastała było duże. Kochała je. To było przez całe życie jej dom. Dom. Jej ojciec to sprawił. Dał go jej. Śmiał się wiele. Jego oczy skrzyły się gdy się śmiał. Tylekroć okręcał ją wokół podłogi pokoju dziennego, śpiewając na całe gardło, rozśmieszenie ją tym. Żył długie życie i chciał by ona zrobiła tak samo. Wiedziała, że jej ojciec spotyka się z kobietami, ale nigdy nie przywoził ich do domu. Zapytała go dlaczego nie ożenił się powtórnie milion razy, ponieważ się zawsze obawiała się, że gdyby znajdzie kogoś, on będzie samotny, a nigdy nie chciała by jej ojciec był samotny. Sean po prostu powiedział jej, że nie ma żadnego zamiaru się wiązać. Chodziło o to, by mieć kogoś odpowiedniego, albo wcale. Dostał tę nauczkę i nie znalazł nikogo odpowiedniego, ale że wciąż szukał. Zawsze chciała tego dla niego. Chcąc by ktoś inny kochał go tak jak ona, ale nigdy nie pozwolił nikomu wejść po za Emeline w pełni do ich żyć i może to było

Tłumaczy: franekM

to co sprawiło, że wybrała taką samą drogę. Spotykała się, ale nigdy nie oddała siebie nikomu ponieważ wiedziała, że to nie jest ten jedyny. Może nie było naprawdę nikogo doskonałego. Właściwego. Nigdy się teraz tego nie dowie, ponieważ zamierzała umrzeć dziś wieczorem. Schowała torbę z ubraniem i pieniędzmi na dachu przez schody przeciwpożarowe, chowając ją poza zasięgiem wzroku. Kolejne dwie sztuki broni i to wszystko. Była więcej niż gotowa do wojny. Stała na dach przez kilka minut po prostu spoglądając na jej dzielnicę, pamiętając odgłos śmiechu. Zawsze były szum głosów i odgłos śmiechu. Teraz było zbyt spokojnie. Blaze westchnęła i pokonała drogę z powrotem w dół schody do baru. To był piękny bar, cały w falistym mahoniu. Błyszczące ciemne drzewo. Długie lustra i butelki i kieliszki ułożono schludnie. Była dobrą barmanką. Szybką. Wydajną. Lubiąc się popisywać. Mogła rzucić butelkami i mogła robić doskonale sztuczki, i niekiedy wieczorami jej klienci prosili o to. Jej ojciec cofał się, potrząsając głową i śmiejąc się, ale jego oczy zawsze patrzyły na nią z dumą. Trąciłaby go z boku swoim biodrem, mówić mu, ”pozwolisz mi pokazać ci jak to się robi, staruszku," i wykonywała kilka niesamowitych trików, pobudzając klientów. Gdy to robiła, zawsze mieli spektakularną noc. To przyciągało tłumnie spoza ich dzielnicy, więc bar zawsze był niemal pełny. Nie brakowało im pieniędzy. Mimo to, członkowie gangu, którzy zamordowali jej ojca, nie przyszli po pieniądze. Chcieli jej domu. Własności. I nigdy tego nie dostaną, nawet gdy umrze. Złapała telefon i wybierała numer z wizytówki, a następnie leniwie postukała krawędzią kartki po powierzchni baru podczas gdy czekała aż telefon zadzwoni. Tylko dwa dzwonki. „Mów do mnie." Głos był cichy. Męski. Przerażająco piękny. Po prostu przerażający. Z pewnością nie był to ten sam człowiek, który przyszedł do baru i zostawił kartę. Ten człowiek miał akcent, którego nie mogła zlokalizować. Zabrzmiał niebezpiecznie, jak u mężczyzny który nie musiał podnieść głosu, by mieć posłuch. Jak mężczyzna z którym nigdy — nie chcesz mieć na pieńku. „Nazywam się Blaze McGuire. Ktoś z tego numeru przyszedł kilka tygodni temu. Bracia Hallahan zabili mojego ojca i przychodzą po mnie. Koperta przenosząca

Tłumaczy: franekM

prawo własności na ciebie zostanie wysłana po mojej śmierci. Tariq Asenguard i Maksim Volkov dziedziczą. Możesz zająć się tym co zostanie po Hallahanach dziś wieczorem. " Nastała niewielka cisza, a następnie ten głos szepnął do jej ucha. Niski. Rozkazując. „Natychmiast. Się. Stamtąd. Wynoś. Do. Cholery. " Zamarła, jej palce zacisnęły się wokół telefonu. Poczuła, jak każde pojedyncze słowo przesuwa się po jej ciele. Był dobry z tym głosem. Nawet przez telefon chciała być mu posłuszna, a nie była aż tak dobra w byciu posłusznym komukolwiek — nawet czasami Seanowi. „Nie mogę tego zrobić," powiedziała łagodnie. „Umrę dziś wieczorem, a oni zapłacą. Jeśli nie dostają się do środka, i z tego wyjadę, uważaj. Cały bar jest nafaszerowany ładunkami. Jeden zły krok i nie żyjesz. W kopercie otrzymasz instrukcje dotyczącą rozbrojenia wszystko. Gdzie bezpiecznie możesz przejść i czego uniknąć. Jak przedostać się przez labirynt. " „Blaze. Wyjdź stamtąd. " Wypowiedział jej imię, jakby ją znał. Intymnie. Jakby miał prawo martwić się o nią. Chroń ją. Jakby należała do niego. Blaze było imieniem, które nie uważała za kobiece. Sprawił że takie było, jego akcent pieścił imię, sprawiał, że wydawało się całkiem inne. Jej język dotknął górnej wargi. Jej oddech uwiązł w płucach. Musiała walczyć z pociągnięciem jego głosu. „Nie rozumiesz" powiedziała. „I nie musisz. Muszę to zrobić. Oni zamierzają uniknąć odpowiedzialności za to. " „Nie, kochanie, tak nie będzie, ale to nie jest sposób by to załatwić. Wyjdź stamtąd i poczekaj na nas. Jesteśmy w drodze. " Sposób w jaki jego głos poruszał się nad jej ciałem, głaskał jak pieszczota, pocierając jak język, ale wciąż rozkazując, przyprawiał ją o dreszcze. Bardziej niż czegokolwiek chciała posłuchać. Nie ponieważ bała się umrzeć, ale ponieważ nuta polecenia w jego głosie dotykała jej w sposób jaki nie zrozumiała.

Tłumaczy: franekM

„To się nie stanie," szepnęła, jej serce waliło. Miała wrażenie, że znajduje się w ruchu, i poruszał się szybki. „Oni zabili mojego ojca. " „ Wiem, draga mea." Jego głos był jeszcze cichszy. Bardziej przekonywający. Wśliznął się do jej umysłu tak, że poczuła ciepło tam gdzie była ciemność i chłód. Gdzie była wściekłość. Gdzie musiała trzymać tę wściekłość i nie pozwalać czemukolwiek co posiadał w jego głosie roztopić to zimno. „Zajmiemy się tym dla ciebie, i ci ludzie zapłacą. Ukryj się gdzieś. Jesteśmy w drodze. " Przycisnęła swoją rękę mocno do swojego serca. Biło o wiele za szybko. Waliło. Jej usta stały się suche. Nawet jej głowa zaczęła boleć, jakby przez przeciwstawianie się mu, jej ciało fizyczne zaprotestowało. To nie miało sens dla niej. Zawsze była swoim szefem, zdolna przeciwstawić się komukolwiek. Nie chciała już z nim rozmawiać, ale nie mogła oderwać palców od telefonu. Po prostu stała tam, z jednym biodrem opartym o bar, ponieważ trzymał ją. Jej ciało zadrżało gdy nie była się w obliczu śmierci. „Ja-ja... " Zaczęła się jąkać. Wszystko co musiała zrobić to odłożyć telefon, ale nie mogła. Jej palce zostały zamknięte wokół niego. „ Nie chcesz wysadzić swojego pięknego baru," Jego głos ciągnął do szeptu w jej uchu. „Nasz sposób jest dużo lepszy. Będziesz nadal posiadała swoja nieruchomość. Twój dom. Dzielnica zostanie uwolniona od paru więcej potworów. " Tak miękki. Tak intymny. Jakby leżeli razem w łóżku. Spleceni. Ramionami i nogami. Prawie mogła poczuć, jak się w niej porusza. Tak intymnie. I nie mogła podrzucić telefonu. Powinna. Ale nie mogła. Została zahipnotyzowana przez jego głos. Zmusiła się do odwrócenia wzroku od dużego okna, które zajmowało niemal całą ścianę. Po drugiej stronie okna znajdowały się grube kraty z żelaza. Płakała gdy musieli je zainstalować. Żyła tam większość życia całkowicie wolna, a potem ktoś gdzieś podjął decyzję o zrujnowaniu ich dzielnicy. „Ludzie umierają. " „Wiem, draga mea. Zatrzymamy ich, ale oddając im swoje życie dajesz im kolejne zwycięstwo. "

Tłumaczy: franekM

„Zabili mojego ojca." Słowa wyłamały się jej. Nie płakała. Odmówiła płakania, nawet gdy powiedziała Emeline. Nie, do czasu. Nie do czasu gdy ludzie, którzy zabili go nie zginą. „Połamali go, a następnie zabili. " „Wiem, inimmea," szepnął. Nie miała pojęcia w jaki języku to powiedział, tylko że powiedział to z najintymniejszym akcentem jaki jest możliwy. Nie ośmieliła się odwracać wzrok od okna albo zamknęłaby oczy. Aby zatrzymać jego głos dla siebie. Chciała móc poznać go wcześniej nim w środku stała się kamieniem. Zanim jej tlący się ogień wyrósł na ogień płonącego poza kontrolą, dla zemsty. „Pozwól nam się tym zająć. To jest to co robimy. " „Potem." Przechyliła swoją brodę. Wyprostować ramiona. „Zajmiesz się nimi potem." Zmusiła swoje palce do rozluźnienia chwytu na telefonie. Jego głos tak czarował, tak hipnotyczny, że prawie mogła sądzić, że jest mrocznym czarnoksiężnikiem nastawionym na panowanie nad nią przez sam jego głos. Ale nie zamierzała oddać się fantazji. Została wychowana tak by radzić sobie z jakąkolwiek problemem, a morderstwo jej ojca było osobiste. „Potem, "szepnęła ponownie. „Zajmiesz się nimi potem." „Poczekaj. Blaze. Poczekaj na mnie. " Jego głos. Ten głos. Wydawał się być w niej. W jej głowie. Głaszcząc ją od wewnątrz na zewnątrz. Zawsze liczyła na siebie albo ojca. Sean nauczył ją, tego. Dając jej tę pewność. Ale jego głos i sposób w jaki wydawał się być w jej głowie sprawił, że czułą się jakby bez niego, nie była już Blaze. Była zagubiona. „Przynajmniej zrób to dla mnie. Idź do apartamentu. Będę za około cztery minuty. Możemy zająć się nimi razem. Idź na górę. Podejdę do ciebie z dachu po tym jak się ich pozbędę, i wymyślimy plan. Razem. " Blaze zamknęła oczy i zmusiła swoje palce do pracy. Odłożyła słuchawkę. W momencie gdy to zrobiła, poczuła się niedobrze. Więcej, jej głowa bolała. Nie lekko, ale waliła, jakby przez odkładanie słuchawkę, coś w niej zostało w tyle i włączyło małe wiertarki udarowe w jej czaszce. Przycisnęła rękę do swojego zaciśniętego żołądka i podniosła jedną z broni leżących za paskiem. Jej ręka drżały, a to wstrząsnęło nią.

Tłumaczy: franekM

Miała absolutną determinację gdy doszło do przyniesienia sprawiedliwości mordercom jej ojca. Oczywiście obawiała się. Nikt nie chciał umierać. Ale była przekonana. I całkowicie pewna jej postępowania. Ale, jej ręka zadrżała gdy nigdy wcześniej tak nie było. To było tak jakby jego głos wstrząsnął nią. Powolne gorąco zawirowało w dole jej żołądka, i lekkie drżenie zeszło wzdłuż jej kręgosłupa. Wolałaby spotkać właściciela tego głosu. Znowu, może nie. Rozmawiała z ludźmi przez cały czas, bar ich oddzielał. Mogła śmiać się i mogła flirtować i mogła wiedzieć, że jest ta granica, której nikt nie przekroczy. Jego głos ją przekroczył. Sprawdziła magazynek swojej broni i skierowała uwagę w kierunku zakratowanego okna baru. Zobaczyła, błysk reflektorów, gdy samochód gnał ulicą w kierunku jej własności, i wiedziała natychmiast, że to oni — Hallahanowie. Przyszli. Jej żołądek uspokoił się. Adrenalina zaczęła tryskać. Wzięła kilka głębokich wdechów, gdy duży SUV uderzył w chodnik i zatrzymało się z piskiem opon. Wszystkie cztery drzwi otworzyły się i wyszli z nich mężczyźni. Mogła zobaczyć ich wszystkich wyraźnie, nawet w przygasającym świetle, ponieważ zmieniła żarówki na zewnątrz oświetlające chodnik. Użyła żarówek o dużej mocy, obojętna na koszty energii. Nie zamierzała płacić. Studiowała ich, ludzi — nie, potwory — które pobiły na śmierć jej ojca. Połamali jego kości, celowo go torturując. Mogli zadzwonić do niej, ale nie zrobili tego. Lubili sprawiać mu ból. Nie zabrała swoich oczu od okna, przyglądała się, jak weszli na chodnik, poruszając się z zaufaniem, ich muskularne ramy poruszały się z boku na bok, gdy ruszyli razem do baru. Wszystko zamilkło. Czas się wydłużył, jak często gdy walka była bliska. Jej uwaga skupiła się na drzwiach. Uświadomiła sobie bicie swojego serca. Każde odrębne uderzenie. Każde tętno. Przypływ i odpływ jej krwi, jaki wykonały w pośpiechu jej żyły. Wszystko wokół niej znieruchomiało. Całkowicie. Nie słyszała owadów. Nie słyszała ruchu ulicznego. Nie było żadnych silnych kroków jak u ludzi w ich butach, gdy się zbliżali. Byli tylko Blaze i broń w jej ręce.

Tłumaczy: franekM

Jej ręka była teraz niewzruszona, i wzięła wolny oddech, patrząc na okno, patrząc na drzwi baru. Jeśli ich dotkną, jeśli otworzą drzwi, to włączy zapalniki. Niespodziewanie, Hallahanowie, cofnęli się w kierunku ich samochodu, wszyscy czterej. Blaze zrobiła krok do przodu, jej ciało uderzyło w bar. Potrząsnęła swoją głową. Nie mogli odejść. Ruszyła szybko wokół baru i stanęła jak wryta, patrząc na pajęczynę okablowania. Cały pokój był pułapką. Musiałaby spędzić godzinę demontując wszystko. Co dało im znać? Nawet nie podeszli blisko wejścia. Cholera. Cholera. Cholera.

Rozdział 2

Przeklinając, Blaze popędziła na piętro, z automatem w rękach. Biegła przez mieszkanie do schodów pożarowych. Zawieszając broń na swoich plecach, wspięła się szybko i zdążyła dotrzeć na dach zanim SUV z Hallahanami dotarł do końca ulicy. Poruszał się szybko, ale jednak, gdy wychyliła się nad grubą ścianą, która tworzyła poręcz, doliczyła się całej czwórki we wewnątrz ich pojazdu. Zamknęła na chwilę swoje oczy. Zamierzała walczyć z nimi na jej terenie. Nigdy nie był to dobry pomysł. W tym czasie, nie mogła wydostać się ze swojego baru nafałszowanego materiałami wybuchowymi. Jeśli w jakiś sposób, ktoś niewinnie dotrze do drzwi, to mogło być bardzo złe. Zaparła się o murek i wolno wyciągnąć broń z za swojego karku. Całe to przygotowanie i teraz musiałaby zacząć od początku. Wiedziała gdzie zatrzymali się Hallahanie. Posiadali lokal ze striptizem tylko kilka bloków dalej. Cóż, nie posiadali go. Ich szef posiadał go. Anonimowy człowiek, który nazywał siebie Reginald Coonan. Nie było żadnych zdjęć Coonana. Absolutnie żadnych.

Tłumaczy: franekM

Posiadał znaczącą ilość własności w jej dzielnicy, jak również kilka budynków między jej dzielnicą i tą gdzie znajdował się lokal ze striptizem. Nie było żadnych własności w dzielnicach mieszkaniowych wymienionych jako należące do Hallahanów albo Reginald Coonana, co oznaczało, że musi pracować dużo mocniej, by do nich dotrzeć. Zaczęłaby od klubu który posiadał Coonan, ale nie miała pojęcia gdzie faktycznie mieszkał. Wymamrotała jeszcze parę przekleństw i ciągle wpatrywała się w dół pustej ulicy. Nic się nie poruszyło. „Cholera by to," powiedziała głośno, gdy odwróciła się z powrotem w kierunku schodów pożarowych, by zejść z powrotem w dół do jej mieszkania. „Cholera by to wzięła." Pójście do siedziby członków gangu byłoby naprawdę niebezpieczne i wymagało całkowicie innej taktyki. Nie chciała by ktoś niewinny odniósł obrażenia, szczególnie tancerki i pracownicy klubu. Nie mogła wyobrazić sobie, że Hallahans traktują striptizerki z szacunkiem i nie mieliby nic przeciwko temu by tancerki zostały złapane w ogniu walki. Usunęła magazyn ze swojej broni i rzuciła ją na stół kuchenny. Miała plany klubu. To nawet nie było tak trudne by go zdobyć. Nad nim znajdowało się mieszkanie, takie jak jej nad barem, ale nie przebywali tam. Używali go tylko, by zabierać do niego ich kobiety. Więc gdzie faktycznie mieszkali Hallahanowie? Musiałaby przeprowadzić małe śledztwo i pojechać za nimi, znajdując sposób, by iść z nimi na wojnę bez narażania niewinnych. Z rezygnacją, Blaze ruszyła w dół schodów do baru. Musiała wykonać wiele pracy, by usunąć wszystkie pułapki i materiały wybuchowe, które ukryła. Pozbierała broń, którą rozłożyła na zakrzywionych schodach i pokonała drogę do baru. Zrobiła dwa kroki, gdy ramiona zawinęły się wokół niej, duże męskie ręce usuwające bronie. Blaze zakręciła się wokół, z rękami w górze, gotowa się bronić, jej serce biło jak oszalałe, wstrząśnięta tym, że ktoś mógł przedostać się przez bar, bez wysadzenia się. Wstrząśnięta tym, że nie słyszała dźwięku, albo wyczuła obecności. Mężczyzna stający naprzeciw niej, już znajdował się w odległości, i nie zobaczyła ani nie usłyszała, jak się porusza. Był całkowicie nieruchomy, jego ramiona rozluźniły się przy jego bokach, z bronią luźno w jego rękach.

Tłumaczy: franekM

Wciągnęła oddech, wiedząc dokładnie, nawet jeśli nic nie mówił, kim był. Ten człowiek musiał być Tariq Asenguardem, cichym wspólnikiem. Nigdy nie widziała przystojniejszego mężczyzny, nie w tradycyjnym kanonach przystojnego. Był na to zbyt szorstki. Ale był niewątpliwie seksowny i całkowicie męski. Jego ramiona były szerokie. Jego włosy były tak czarne i długie jak noc. Miał je zgarnięte i związane na karku. Nie dlatego zrobiła krok do tyłu. Z dala od niego. Nie była tchórzem. Naprawdę nie była. Ale ten mężczyzna był niebezpieczny. Przerażał. Jego oczy były całkowicie — najczarniejszymi — i najzimniejszymi — oczami jakie kiedykolwiek widziała w swoim życiu. Nie było żadnego wyrazu na jego twarzy. Był wyniosły. Oddalony. Zimny jak lód. Jego spojrzenie przesunęło się po niej i pozostawiło za sobą chłód. Nie opuścił niczego. Poświęcił swój czas, wciąż, nie poruszając mięśniem, mimo to przekazując gotowości poradzenia sobie ze wszystkim. Wszystko bez żadnego wyrazu. Wiedziała, że w najmniejszym stopniu nie był jak Hallahanowie. Cieszyli się przemocą. Ten człowiek nie lubił czegokolwiek. Był zbyt wyizolowany. Również pozbawiony człowieczeństwa. Nie wyglądał na zdolnego do uczuć. Wybuchnąłby do przemocy, ale zrobiłby to wszystko bez najmniejszej krztyny uczucia. Czas zwolnił. Drążył. Blaze nie mogła oddychać przez moment, robiąc kolejny krok — w kierunku baru. Pozwoliła swojemu spojrzeniu, tylko na moment, przesunąć się po pokoju. Siatka zniknęła. Coś, co zajęłoby jej godzinę lub dłużej, ten człowiek zrobił w minutę. Jak wszedł nie miała pojęcia. Zrobiła straszny błąd wybierając Maksima Wołkowa i Tariqa Asenguard na sojuszników. Powiedziała im o kopercie dającej im własność kiedy umrze. Hallahanowie obrócili się i odjechali, nawet nie wyjmując pistoletów. Czy te dwie frakcjami członków gangu byli naprawdę sojusznikami, działającymi w dzielnicy? Wiedziała, że jego partner jest blisko, tuż obok. Mogła go wyczuć, ale krył się gdzieś za nią. Miała nadzieję że nie zbyt blisko. Broń została przyklejona do krawędzi baru. Musiała tylko po nią sięgnąć. Nie mogli pozbyć się całej broni, nie gdy musieli rozebrać materiały wybuchowe którymi obłożyła pokój.

Tłumaczy: franekM

„Nie próbuj tego," powiedział łagodnie właśnie kiedy się poruszyła. Zignorowała przymus, aby pozwolić jego słowom rządzić nią, już na szczęście w ruchu, zanurkowała ponad barem w przewrocie aikido, wyrywając broń z taśmy pod krawędzią baru. Poczuła silne klepnięcie w magazynek jej dłoni; jej palce zamknęły się wokół niego, a więc jej nadgarstek został złapany w pięści, tak mocno że nie mogła wystrzelić broni, ale także nie mogła jej użyć. Unieruchomił jej ramię przy jego klatce piersiowej, z lufa pistoletu skierowaną z dala od niego. Poczuła jego zapach. Całkowicie męski. Smakowicie pachniał. Zbyt dobrze. W dotyku przypominał kamień, twardy i nieugięty, jakby zamiast skóry nosił zbroję. Instynktownie wstrzymała swój oddech, obawiając się wziąć czegokolwiek od niego do jej ciała. „ Nie chcę zadać ci bólu, Blaze," powiedział, jego usta znajdowały się przy jej uchu. „Najwyraźniej wiesz co robisz i nie mogę tego zaryzykować. Oddaj mi broń. " I znowu tak było — ta potrzeba by być mu posłusznym. Ledwie była posłuszna jej własnemu ojcu. Dlaczego poczuła taką potrzebę, by robić to co mówił jej ten mężczyzna — niskim, bardzo delikatnym tonem jego głosu, nie wiedziała, ale nie mogła pozwolić mu się zatrzymać. Gdyby się zatrzymała, nawet na moment, musiałaby musiała zmierzyć się z widokiem ciała jej ojca, zakrwawionego i połamanego, wyrzuconego z jadącego samochodu, który potoczył się po chodniku i zatrzymał się tuż obok drzwi baru, prawie u jej stóp. Odruchowo jej palce zacisnęły się na spuście, i spróbowała przesunąć swoją masę ciała, aby używać jego wagi przeciwko niemu. Nie było go w samym środku. Nie przesunął się, nawet gdy to zrobiła. Jego palce nie poruszyły się. Nie zawahał się. Nie wydawał się nawet nabrać tchu. Nie była do końca pewna, czy jest człowiekiem. Był zbyt nieruchomy. Zbyt pewny siebie. Zbyt łatwo oczekując jej każdego ruchu, a byłą doskonale wyszkolona. „Blaze. " Milion motyli ulatywało w jej żołądku. To nigdy wcześniej się nie zdarzyło. Nigdy. Nie miała motyli. Nie przeciwstawiała się fizycznie mężczyzną. Szczególnie nie przeciwstawiała się, gdy mężczyzna był wrogiem, a ciało jej ojca

Tłumaczy: franekM

ledwie zostało umieszczone w ziemi. Mimo to, kiwnęła powoli głową, ponieważ nie miała innego wyboru. Jedno ramię, wydające się jak z żelaza, było zawinięte wokół jej żołądka, a on trzymać ją w ramionach, nieruchomy. Kiwnęła ponownie głową. Połykając się. Próbując kazać jej mózgowi myśleć jak jeniec, unieruchomiona, i postarać się o plan działania. Próbując nie czuć tego jakie to było uczucie, czuć jego ciało naprzeciw jej. Nie zdawać sobie sprawę z siebie jako o kobiecie —a nim jak o mężczyźnie. „Puścił mnie" wysyczała. Także trzymała swój głos nisko, ale to nie wyszło tak rozkazująco jak jego. Zabrzmiała niepewnie. Czuła się niepewnie. „Oddaj mi broń, a ja się cofnę. Nie zamierzam cię skrzywdzić. Tariq także. Przyszliśmy ci pomóc. Prosiłaś nas, pamiętasz? " Rozluźniła swoje palce, pozwalając mu zabrać broń z jej ręki. Pasek żelaza wokół jej żołądka zniknął i odsunął się, poruszając się tak cicho, że go nie słyszała, ale wiedziała, że już nie jest przyciśnięty do niej. Zabrał z nim całe ciepło. „Nie przypominam sobie bym prosiła cię by przyszedł, aż będzie po," przypomniała. Obróciła się, pozwalając jej spojrzeniu objąć bar. Zauważyła tego drugiego. Tariq Asenguard. Jej serce przyspieszyłoby jeszcze bardziej, gdyby to było możliwe. Wyglądał tak wyniośle jak jego partner. Pomyślała, że właścicielowi nocnego klubu będzie chodzić o zabawa i namiętność. Ci dwaj mężczyźni było zimni jak lód. „Faktycznie, zupełnie zmieniłam zdanie i chciałam byście obaj wyszli." „Jestem Tariq Asenguard" ten po jej lewej stronie przedstawił się. Machnął ręką w kierunku tego drugiego — z hipnotyzującym głosem. „To jest Maksim Volkov. Było nam bardzo przykro gdy usłyszeliśmy o twoim ojcu. Był dobry. " Skrzywiła się. Nie mogła rozmawiać o swoim ojcu. Nie mogła o nim myśleć. Gdyby to zrobiła, zupełnie by się załamała, i ludzie, którzy zamordowali go wytrąciliby jej kary, właśnie tak jak uniknęli odpowiedzialności za mordowanie innych.

Tłumaczy: franekM

„Panie — er — Asenguard — doceniam to że obydwaj znaleźliście się w tym miejscu tak szybki, ale Hallahans wziął nogi za pas i uciekli. Teraz muszę przenieść walkę do nich... " Maksim przeniósł jego pozycję, i jej spojrzenie skoczyć do jego twarzy. Wyraz jego twarzy nie zmienił się, ale uczucie zapłonęło w jego oczach. Coś niebezpiecznego poruszyło się tam i znikło. Wrócił do lodowatości. Nie, lodowca-chłodu. Ale jego pozycja, jak przed minutą, przysunął się do niej. Mogła poczuć ponownie jego gorąco. Nie w dobry sposób. Był całkowicie pozbawiony wyrazu, ale poczuła, jak furia promieniowała daleko z niego. To zasysało powietrze z pokoju i zastąpiło to czymś ciężkim i przytłaczającym. Zrobiła krok do tyłu i uderzyła o bar. Zrobił krok wobec niej, a jego kroki były znacznie dłuższe niż jej. Znajdował się w jej przestrzeni. Oba ramiona uniosły się, aby chwycił bar po obu jej bokach, skutecznie ograniczając jej swobodę. „Starasz się siebie zabić? To jest twój ostateczny cel?” Wypuszczał słowa między bardzo białymi zębami. Bardzo białymi. Wpatrywała się w jego usta. Na te zębach. Silne. Proste. Ale nie doskonałe, nie gdy dwa z nich wyglądały niemal na kły — ostre. Jej serce wzrosło gwałtownie na widok jego ust. Zmysłowych. Gorących. Określonych warg. Prosty nos. Arystokratyczny. Mimo to, te oczy, były tak zimne. Tak czarne. Gęsty lodowiec, który nigdy nie był dotknięty. „ Oczywiście, że nie." Poradziła sobie z nie wyjąkaniem, ale był zbyt blisko. Jego temperatura ciała przesączyła się do jej porów. Jego zapach wirował w jej płucach. Wstrzymała swój oddech, rozpaczliwie próbując trzymać go na wdechu. Był inwazją. Opanowując ją. „Próbujesz." Wypowiedział słowa przez jego piękne, zaciśnięte zęby. Otworzyła swoje usta w proteście, a następnie je zamknęła. Światło. Próbowała? Poczuła winę, że nie było jej w domu. Czuła, się winna, że jej ojciec przepisał na nią własności. Jej imię było czynem od kiedy się urodziła, ale nazwał z nazywania jej tak w jej dwudzieste - pierwsze urodziny. „Nie było mnie tej noc. To była moja zmiana, ale był kurs, który chciałam przejść na występy w barze. Jimmy Mason uczył klasę, a jest uznanym

Tłumaczy: franekM

mistrzem. Pomyślałam, że to jest życiowa okazja... " przerwała, zdając sobie sprawę, że udziela prywatnych informacji zupełnie obcym ludziom. Gorzej, coś w niej się zmieniło. Rozłączyło. Nie mogła pozwolić temu się zdarzyć. Nie mogła myśleć o strasznej nocy czekania. Poznania. Próbując mieć nadzieję. Z rozpaczy. Była tak zdesperowana, że pojechała do lokalu ze striptizem, ale Hallahans tam nie było. Albo jeśli tam byli, nikt tego nie powiedział. „Inimmea," Maksim powiedział łagodnie. Jego ręka podniosła się w górę prześlizgując się wzdłuż jej policzka. „Przepraszam za twojego ojca. Był dobry. Byliśmy poza miastem. W momencie gdy zadzwoniłaś, byliśmy w drodze”. Opuszki jego palców, miękkie muśnięcie, odnaleziony ponad jej wysoką kością policzkową, a następnie zjechał w dół do krągłości jej szczęki jakby uczył się jej na pamięć. „CI ludzie zostaną zdjęci. Ale nie przez ciebie. Załatwiajmy to. " Jego głos prześliznął się wewnątrz jej umysłu. Tak łagodnie. Tak cicho. Prawie go tam nie było, ale wciąż go czuła — przymus by być mu posłuszną. Dać mu co chciał. Mimo to potrząsnęła swoją głową stanowczo. „Już na to za późno. Zamordowali go, a później wyrzucili z jadącego samochodu, jak duży śmieć u moich stóp. Muszę to zrobić. Nie musisz tego rozumieć. Nie oczekuję, że to zrozumiesz. Porządne dziewczyny nie mszczą się. Nie okładają baru ładunkami wybuchowych i ukrywają broń na jednym końcem baru do następnego. Miłe dziewczyny robią co im powiedziano. Nie urodziłam się miła. Nie zostałam wychowana na miłą. Nie czuła się miła”. Blaze nie podobał się fakt, że pokazywała temu pięknemu mężczyźnie to kim była w środku. Wiedziała, że widzi, — widzi potrzebę zemsty i jej determinacji do walki z Hallahanami. Zamknęła całą reakcję na tego mężczyznę. Nie myślała o nim, ani nie śniła o nim, albo fantazjowała. Nie troszczyła się o to, że pomyślał o niej jak o najgorszej osobie na ziemi. I nie przejmowała się gdyby jej nie rozumiał. Ważne było tylko to co robiła. „W takim razie zrobimy to razem. Nie możesz pokonać ich w pojedynkę, i myślę, że zdajesz sobie z tego sprawę." Opuszek jego kciuka przesunął się po jej dolnej wardze. „Zrobimy to mądrze i dobrze. Wysadzanie w powietrze twojego baru nie jest właściwym sposobem na załatwienie tego. Blaze. "

Tłumaczy: franekM

Jeśli nie zamierzała przeżyć, było. Ale przeżyć ... to oznaczało, że utrzyma bar i swój dom. To oznaczało, że stoi przed faktem, że jej ojciec nie żyje i to ona była winna, ponieważ upierała się by iść na zajęcia Jimmygo Masona by robić “fajowe" sztuczki w robieniu drinków. Jej ojciec był staroświecki, ale zgodził się na jej naukę, ponieważ dobrze się bawił podczas rzucania butelkami w powietrze i żonglowaniu nimi tam i z powrotem. Zrobił to — dla niej. Wziął jej zmianę — dla niej. „ Blaze. " Ponownie to tam było. Tylko jej imię. Ale sposób w jaki to powiedział, jakby wiedział o czym myślała i on ją pocieszał. „ Musisz wiedzieć, że znaleźliby sposób by porwać twojego ojca niezależnie od tego gdzie albo kiedy by to zrobili. Atak nie był pod żadnym względem przypadkowy. " Nie mogła myśleć już o tym. Jego połamanym, krwawiącym ciele. Odwiodła swoją głowę daleko od jego zimnych, czarnych oczu. Oczu tak czarnych, że czuła że mogła przejrzeć całą tę głębię, i nie ośmielają się spojrzeć. Nie zrozumiała dlaczego została tak zaciągana do niego. Człowieka albo głosu. Szczególnie teraz. „Wiem. Oni chcą własności, ale nie rozumiem dlaczego. Zamykają biznesy w momencie gdy zdobędą budynki. Po co? Oni nie zarabiają jakichkolwiek pieniędzy z biznesów" powiedziała Blaze. Tariq przysunął się, a kiedy to zrobił, Maksim opuścił swoje ręce do swoich boków, ale nie wyszedł z przestrzeni Blaze. Raczej, zrobił krok bliżej, aby jego ciało musnęło jej, obracając się gdy to robił, tak by stanąć naprzeciw jego partnera. Blaze pomyślała, że to może być odpowiedni czas spróbować ulotnić się od niego i baru, ale zawinął swoje ramię wokół jej brzucha i ułożył ją przodem przy swoim boku. Zaborczo. Troskliwie. Nie można było opacznie zrozumieć jego gestu. Nawet dla niej, gdy nie wiedziała nic na temat tych mężczyzn. Zgłaszał pretensje do niej. Żaden mężczyzna kiedykolwiek nie zrobił tego wcześniej. Żaden mężczyzna nie ośmielił się. Nie chciała się z tym pogodzić. Nie odpowiedziała. Co najmniej nie

Tłumaczy: franekM

do czasu gdy usłyszała jego głos przez telefon. Nie do czasu gdy był tak blisko niej, że z każdym oddechem który brała, wciągnęła go w głąb swoich płuc. Nie tylko zdawała sobie sprawę, że Maksim Volkov jest męski, ale zdawała sobie nagle sprawę o sobie jako o kobiecie. Jej ciało, zamiast być ciałem przygotowywała do walki od jej drugich urodzin, było miękkie i giętkie. Potrzebujące. Głodne. Obolałe. Jej piersi bolały. Czuła pulsowanie między nogami, i czuła, każde pojedyncze pulsowanie w jej najintymniejszym punkcie. Tam. „ Zamierzam robić kolejny obchód baru" powiedział Tariq, ignorując mowę ciała Maksima. „Weź ją na góra i uspokój. Wciąż musimy wytropić Hallahanów dziś wieczorem. " Posłała mężczyźnie grymas niezadowolenia. „To ja będę ich ścigać, nie wy. Nikt inny nie pozbędzie się ludźmi, którzy zabili mojego ojca. Nie chyba, że umrę. Taki był sens mojego telefonu, poinformować was o czynach, że przy braku szczęścia, jeśli zawodzę, wy przejmiecie obowiązki. " „Twoje plany będą musiały się zmienić, Blaze. " To Maksim, był tym który odpowiedział, nie Tariq, i jego głos był tym łagodnym poleceniem, które rozpoznała ze swojej rozmowy telefonicznej. Nie było wątpienia że to był Maksim, który odebrał telefon. Zauważyła że drży, lodowate palce poruszały się w dół jej kręgosłupa. Nie był człowiekiem któremu można się sprzeciwić. Zrozumiała to. Zrozumiała, że żaden z nich nie chciał, by zabiła Hallahanów. Wyprostowała swoje ramiona i skierowała swoje spojrzenie na Maksima. Zmuszając się do wpatrywania się w dwa lodowce. „Jest więc powód dla którego nie chcesz bym ich zabiła? Jesteś ich sojusznikami, albo coś jest w tym przejęciu dzielnicy?" nie przejmowała się jeśli przybierała melodramatyczny ton, albo to że cytowała cytat ze złego filmu o członkach gangu. Musiała wiedzieć. Tariq zignorował ją. Przekręcił swoje plecy do niej i zaczął wolne przeglądać baru. Miała uczucie, że przestał interesować się nią i rozmową. Był całkowicie skupiony na tym co robił — a mogła zobaczyć, że robi wiele.

Tłumaczy: franekM

Palce Maksima zacisnęły się wokół jej bicepsów. Łagodnie. Ledwie wyczuwalnie. Mimo to, czuła się zakuta w kajdany — i jej dzika część chciała walczyć. „Nie walcz" powiedział łagodnie. „Jeśli będziesz ze mną walczyć, nie wygrasz, a będziesz się mnie bała." Szarpnął łagodnie i zrobił krok w kierunku schodów. „ Odczytujesz myśli?" Żartowała, oczywiście. Najwyraźniej nie miała pokerowej twarzy, i mógł odczytać wszystko o czym myślała. Poszła z nim ponieważ to była najmniejsza linia oporu. Jeśli myślał, że z nim współpracuje, odejdzie, a ona będzie mogła zrobić cokolwiek będzie chciała. „ Tak. " Rzuciła na niego okiem, gdy wchodził wyżej po schodach w kierunku mieszkania. Wyraz jego twarzy nie zmienił się, nawet gdy żartował. Nie sądziła, że był na tyle ludzki by żartować i to ją zaskoczyło. Wciąż wyglądał tak wyniośle i tak zimno jak wyglądał gdy pierwszy raz go zobaczyła. „Stawiam, że możesz grać w pokera" wymamrotała, rozdrażniona. „Lubię grać co jakiś czas. " „Wygrywasz?" rozpraszała go. Schyliła się po broń, którą wsunęła między ozdobnymi tralkami poręczy. W momencie gdy jej palce zamknęły się na niej, jego ręka opięła wokół niej. Jego ciało przykryło jej, pochylając ja w dół, tak że nie mogła się wyprostować. Nie zdawała sobie sprawy, że jest dużym mężczyzną. Był tak proporcjonalny, że nie mogła powiedzieć, że był tak wysoki, albo że był tak bardzo silny. Zawinięty wokół niej tak jak był, poczuła mięśnie w jego ciele. Wydawał się pokryty stalą. Nie można było go poruszyć. „Odpręż się," powiedziała, zmuszając się do opuszczenia napięcia z jej ciała. „Podnosiłam tylko broń, by nie leżała na wierzchu." Jego ramię zamknęło się wokół jej brzucha jak imadło. Zaciągnął ją do pozycji pionowej, aż mógł usunąć broń z jej ręki. „Nie tylko odczytuję myśli, słyszę kłamstwa. Nie znasz mnie jeszcze więc nie ma żadnego zaufania między nami, ale wiedz, że nie lubię kłamstw. Szczególnie pochodząc od ciebie. "

Tłumaczy: franekM

Mówił jej coś ważnego, ale nie była pewna co to było. Jego oświadczenie nie dotyczyło tylko kłamstw. Wypuściła swój oddech i spróbowała nie czuć jego ciała. Zmusić się siłą woli do nie reagowania. Nie rozumiała dlaczego jej ciało wybrało jego. Dlaczego jej mięśnie miękły, a jej krew stawała się gorąca gdy była tak blisko niego. „Mogę słyszeć bicie twojego serca" powiedział łagodnie. „I mogę je zobaczyć, właśnie teraz." dotknął tętna z boku jej szyi. To było wszystko, co Blaze mogła zrobić by nie wyrywać się od jego dotyku. Opuszek jego kciuka był jak znamię naprzeciw jej skóry. Zdawała sobie sprawę, że jej serce wali, pędzi nawet. Jej oddech wyszedł urywany i ciężki, złapany w jej płucach, mimo jej determinacji by pozostać beznamiętną wobec niego. Znieruchomiała. „ Proszę nie dotykaj mnie. " „Nie zadaję ci bólu." Niezłomnie odmówiła patrzenia na niego. Nie chciała być samą z nim w swoim mieszkaniu. „Wiem. " „Nie skrzywdzę cię. Daję ci swoje słowo, że będę cię chronić swoim życiem. " Zamknęła na krótko oczy; jej serce drgnęło mocno w jej klatce piersiowej. Jej żołądek wykonał wolne kołysanie, i w głębi serca gdzie, gdzie nawet ona nie powinna zauważać go, poczuła go i była reakcja, gorąca przesączająca się wilgoci, zaciskanie, które przypomniało jej, że jest kobietą, a on był bardzo, bardzo atrakcyjnym mężczyzną. Miał na myśli tę obietnicę. Próbowała wmówić sobie, że ten nieznajomy grał z nią w jakiś rodzaj gry, ale wiedziała lepiej. Nie zrozumiała co się zdarzało, albo dlaczego tak została przyciągnięta do niego, ale miała straszne pragnienie obrócić jej ciało w pełni do niego i zawijać jej ramiona wokół niego. Intelektualnie, wiedziała, że sytuacja jest ważna. Spodziewała się, że umrzeć. Zaplanowała że umrze. Właśnie pochowała swojego ojca. Tylko kilka dni wcześniej, jego połamane, zwłoki zostały wyrzucone u jej stóp. Mogła zrozumieć dlaczego czuła się wrażliwa i podatna — nawet pragnienie, gdy nie była spragnioną osobą.

Tłumaczy: franekM

Ręka Maksima przeniosła się na jej plecy i skłonił ją by kontynuować wdrapywanie się na schody do mieszkania. „Zdaję sobie sprawę to, że trudno jest czekać, inimmea. Hallahanowie mają mistrza. Tego kto wysyła ich na jego polecenia i decyduje kto będzie żyć, a kto umrze. I jak. Oni są jego kukiełkami. Musimy znaleźć człowieka stojącego za nimi. " Potknęła się przy drzwiach, i jego ręce przytrzymały ją. „Muszę ich ścigać." Zabrzmiała na tak zrozpaczoną jak się czuła. Wiedziała, że tak jest. Gdyby jednak się zatrzymała, gdyby miała czas usiąść i rozważyć to, musiałaby stawić czoła śmierci swojego ojca. Nie mogła tego zrobić. Po prostu nie mogła. Maksim obszedł ją i otworzył drzwi dla niej, wpychając ją do mieszkania. „Dopadniemy ich. Dopadniemy. Ale musisz to rozegrać, nie rozpaczając i być gotową na śmierć. Skłonna umrzeć." Zamknął za nimi drzwi, zamykając ich razem wewnątrz jej mieszkania. To wydawało się — intymne. W momencie gdy zamknęły się drzwi, Maksim zmienił pozycję. Sunął. Albo podłoga się poruszyła. Jednakże tak było, faktycznie nie zobaczyła, jak się poruszył. Nagle stał przed nią. Blisko. Palce jego ręki zakręciły się wokół jej szyi i pochylił się nawet bliżej. „Nie umrzesz, Blaze. Postaram się o to. Jeśli masz zamiar być częścią tego polowania, skłoń swój umysł do tego. Ponieważ. Ty. Nie. Umrzesz."

Rozdział 3

Gdy Ludzki mężczyzna czekał przez wiele lat by znaleźć, właściwą kobietę — i ją znajdzie — chroni ją najlepiej jak umiał i traktował właściwie. Gdy Karpacki mężczyzna czekał przez wieki, by znaleźć jedyną kobietę, która mogła go ocalić,

Tłumaczy: franekM

nie tylko ją chronił. Otaczał ją każdą możliwą ochroną. Maksim Wołkow spojrzał w dół na kobietę, która posiadała drugą połowę jego duszy. Karpatianie rzadko widzieli zewnętrzną powłokę osoby. Dla niego, jego życiowa partnerka, była jedyna i najpiękniejsza. Zawsze. Mógł zobaczyć, nawet według ludzkich standardów, że jego kobieta była naprawdę piękna. Była również wojownikiem, trenowanym by walczyć, i miała każdy zamiar walczyć z ludźmi, którzy zabili jej ojca. Blaze wpatrywała się w górę na niego, swoimi zdumiewającymi zielonymi oczami. Myślała, że jest dobra w ukrywaniu uczuć, ale żył przez wieki, i nawet bez umiejętności czytania w jej myślach, był więcej niż mistrzem w odczytywaniu wyrazu twarzy. Było nieposłuszeństwo w kroju jej warg. Te piękne usta trzymały jego uwagę przykutą do siebie. Nieposłuszeństwo było w jej uniesionej brodzie — brodzie której chciał poczuć smak. Jej bunt wyrażał się w blasku jej zielonych oczu. Było coś dzikiego w niej. Coś dzikiego co odpowiadało tak mu dobrze znanemu. Był drapieżnikiem. Tak wysoko w górze łańcucha pokarmowym, jak to możliwe. Nie znał nikogo, kto przeciwstawiłby mu się. Albo go nie posłuchał. Albo patrzył na niego z udaną niewinnością, przez cały czas spiskując, robiąc dokładnie to co chciała — ale Blaze właśnie to robiła. Dla jego gatunku, istniała tylko jedna kobieta, która dopełniała mężczyznę. Nie musiała urodzić się jako Karpatianka. Mogła być człowiekiem, osobą mająca zdolności parapsychologiczne, uczyły się, i mogła urodzić się w jakimkolwiek wieku, w jakiejkolwiek części świata. To był duży świat i było wiele wieków na polowanie. Odnalezienie jego życiowej partnerki było, jak znalezienie igły w stogu siana — albo i trudniejsze. „Słyszysz mnie?" zapytał, trzymanie jego głos nisko. Łatwo ulegała jego głosowi, mimo że przymusy nie wydawały się zbyt dobrze na nią działać. Spędził tysiąc lat w szarym świat. Bez jakiegokolwiek odczuwania czegokolwiek. To była próżnia, którą niewielu mogło przetrwać i mogli pozostać honorowi. Po paru pierwszych wiekach, nie można było sądzić, że ktokolwiek odnajdzie życiową partnerkę. Żył z honorem, zmieniając się na ile to możliwe, by dopasować się do każdego wieku, ale żył w ponurym świecie, gdzie tylko jego

Tłumaczy: franekM

umiejętność jako wojownik były ważne — jako łowca wampirów. Wampiry były tymi z jego własnego rodzaju, którzy postanowił oddać ich dusze. Każdej chwili gdy pozostawał przy życiu podczas tych niekończących się, ponurych wieków, ryzykował zostanie taka samą rzeczą, na którą polował — do czasu gdy podniósł słuchawkę telefonu i usłyszał jej głos. „Usłyszałam cię" odpowiedziała, tak somo cicho. Naparł na jej ciało, ale nie odsunęła się od niego. Blaze McGuire nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Bała się go, ale nie dlatego że myślała, że może ją skrzywdzić. Była zbyt bystra na to. Bała się go ze wszystkich właściwych powodów. Zamierzał zmienić jej świat i wiedziała to. Tylko nie wiedziała jak albo jak dalece. „Mogę zdobyć informację jakich potrzebujemy o Reginaldie Coonanu " zaproponowała Blaze i zrobiła nieznaczny ruch do ucieczki. Maksim ruszył ku niej, zmuszając ją do zrobienia kroku do tyłu. Zrobił to jeszcze raz i cofnęła się drugi raz. Tylko tyle mogła odejść. Drzwi znajdowały się za jej plecami. „Reginald Coonan nie istnieje" poinformował ją, wciąż trzymając swój głos nisko. Po raz pierwszy odkąd mógł sobie przypomnieć, od chwili gdy był dzieckiem, nie był pewny jak postępować. Należała do niego. Nie było zaprzeczania. W momencie gdy usłyszał jej głos, zobaczył w kolorze. Żywe, błyskotliwe, przytłaczające kolory. Tak jasne że musiał zamknąć oczy, by przytłumić powodujące utratę wzroku piękno. Poskromienie Blaze nie będzie łatwe, i jeden zły ruch odsunąłby go. Nie miał czasu popełniać błędy z nią. „Oczywiście, to nie jest jego prawdziwe imię" powiedziała Blaze. „Wiem o tym. Wiem, zmyślił swoją całą historię, ale on wciąż zdobywa własności pod tym nazwiskiem." Popatrzała mu prosto w oczy. „Co dokładnie się tu dzieje?" Czuł, jak wpływ jej wzroku uderza go prosto w żołądek. Zielone kamienie szlachetne nie były tak piękne jak jej oczy. Nie zdawał sobie sprawy, że będzie tak wrażliwy na kobietę — nawet jego własną życiową partnerkę. Zawahał się, niepewny co powiedzieć. Jak dużo powiedzieć.

Tłumaczy: franekM

„Maksim," powiedziała cicho, „Nie lubię niespodzianek. Jesteś olbrzymią niespodzianką. Nie zamierzam udać, że nie czuję twojego przyciągania, ponieważ to czuję, na dużą skalę. Ale dzieje się tu coś czego nie rozumiem, a jeśli nie czujesz do mnie tego samego, tak jak ja do ciebie, będzie najlepiej jeśli będziesz ze mną szczery. Jeśli nie, to do niczego nie prowadzi." Słyszał nutę prawdy w jej głosie. Nie mógł się powstrzymać od podziwiania jej. Wyłożyła to dla niego, tak po prostu. „ Wielu ludzi mówi, że są uczciwości, Blaze, ale tak naprawdę nie mogą znieść prawdy. Jeśli podam ci fakty, absolutną prawdę, możesz mieć trudności z zaakceptowaniem tego — i mnie. A zaakceptujesz mnie. Aż tyle powiem ci wprost. Nie odejdziesz ode mnie, nie gdy spędziłem życia szukając cię. " Nie bardzo zdziwiła się na jego staromodnie sformułowaną odpowiedź. Nie odwróciła wzroku. Kontynuowała wpatrywanie się prosto w jego oczy, coś co większość ludzi uważanych za niewygodne. Poruszył się w jej umyśle. Słyszała słowa życiowa partnerka. Nawet się nie wzdrygnęła. Nie fizycznie i nie w jej umyśle — prawie jak gdyby wiedziała. „Reginald Coonan nie jest człowiekiem. Hallahanowie są, ale on nie jest. On wykorzystuje ich ponieważ nie może wychodzić w ciągu dnia i nauczył się na przestrzeni wieków, że jeśli chce pozostawać przy życiu, lepiej jest zostać w tle i zmuszać jego pionki do przyjmowania e odpowiedzialności. To jest jeden z wielu powodów dla którego wmieszaliśmy się dziś wieczorem. Poza faktem, że nie chcę byś umarła, musimy go znaleźć. Hallahanowie mogą nas do niego doprowadzić." Sięgnęła za siebie ku ścianie. Tym razem, jej rzęsy dygotały i poczuł, jak wzdycha. Poczuł to ponieważ przeniósł się blisko. Tak blisko, że mógł poczuć jej oddech. „Prawdopodobnie myślisz, że mam bzika. Większość ludzi, którzy słyszą coś o tym, ale ty zapytałaś, więc daję ci prawdę." Ale nie myślała, że był szalony. W środku poszła się stabilna. Został w jej umyśle. Czekała. Tak niewzruszona. Wiedząc, że nie chcąc wiedzieć, ale wiedząc tak czy inaczej. „Jeśli on nie jest człowiekiem" powiedział ostrożnie Blaze, „Czym jest?"

Tłumaczy: franekM

„Śledziłaś morderstwa w mieście? Głównie bezdomni i prostytutki, ale było paru biznesmenów posiadających własność w tej dzielnicy. Nie ci pobici na śmierć na pokaz przez Hallahanów, ale rozszarpani na strzępy, jakby zabite i częściowo zjedzeni przez dzikie zwierzęta? Mieli bardzo mało krwi w ciałach? " Położyła rękę na swojej klatce piersiowej i przycisnęła. „ Możesz tu przerwać. Już się zbliżyliśmy. Mój ojciec nie został pochwycony przez fanatyków wierzących w wampiry i padł ofiarą polowania, którego nikt nie lubi. Ten rodzaj polowania na czarownice należał do innych wieków, nie tego. " Była siła wyrazu pogardy w jej odpowiedzi. Nie wzdrygnął się. Oczekiwał tego, mimo że był trochę wstrząśnięty, tym że ona i jej ojciec zbliżyli się do tego. Mimo że nie powinni, zdał sobie sprawę. Sean McGuire i jego córka byli bardzo wyszkoleni — i Blaze miał zdolności paranormalne. Gdyby to była powszechna wiedza, albo gdyby kiedykolwiek została sprawdzona, znalazłaby się na radarze społeczeństwa. Wiedział, że musi mieć zdolności paranormalne, ponieważ była jego życiowa partnerka. „Ci którzy nazywają się Stowarzyszeniem Ochrony Ludzkości. Nie jestem z nimi związany, a oni nie znaleźliby prawdziwego wampira, gdyby ten potwór pojawił się i ugryzł ich w szyję. " „Cofnij się," ostrzegła gdy się nie poruszył. Była groźba w jej głosie. W dziwnym, upartym sposobie, lubił to że poczuła się wystarczająco pewna siebie, by mu grozić. Lubił, to że była wojownikiem i nie zawahała się siebie bronić. „ Blaze, chciałaś prawdy. Przynajmniej wysłuchaj mnie. Myślałaś, że ci to powiem i będę oczekiwał, że przyjmiesz to z zaufaniem? Mam dowód rzeczy, na to co mówię. Ale musisz zrozumieć, zaatakowanie mnie nie wyjdzie ci na dobre. Ponownie mówię, że nie chce sprawić ci bólu. Nie mam żadnego zamiaru się skrzywdzić. Poprosiłaś o to i mimo mojego osądowi, daję ci nagą prawdę. " Studiował jego twarz. Bała się, ale nie do końca mu nie wierzyła. Nie chciała znać prawdy. Gdzieś, w głębi serca, była gotowa usłyszeć to, ale nie chciała tego.

Tłumaczy: franekM

„ Proszę czy się cofniesz?" tym razem zapytała. „ Nie mogę myśleć logicznie, gdy jesteś tak blisko mnie." Nawet wtedy, gdy delikatnie złożyła swoją prośbę, jej stopa mocno uderzyła w jego, a jej otwarta dłoń popędziła w kierunku jego nosa. Przynajmniej taki był jej zamiar. Maksim przesunął się zanim mogła skończyć manewr. Jej stopa zeszła tam gdzie miała być jego, a jej ręka wypadła mocno i szybko, ale rozpuścił się tuż przed jej oczami. Odszedł. Blaze wysapała i podjęła dwa kroki do przodu, jak oszalały obejrzeć jej pokój dzienny próbujący znaleźć go. Maksim zamknął jedno ramię wokół jej brzucha od tyłu i złapał jej głowę w twardym uchwycie drugą. Zatopił swoje zęby głęboko, w części z potrzeby, a w części by dać jej nauczkę. Jak tylko to zrobił, wiedział, że to był błąd. Żywił się tysiące razy i nigdy nie poczuł niczego gdy to robił, nie odkąd mógł sobie przypomnieć. Tym razem, wszystko się różniło. Tak inne, i nie liczył na to. Był świadomy jej gwałtownego wdechu, miękkiego okrzyk bólu, gdy jego zęby ugryzły jej wiotkie, piękne ciało, jej walce mimo jego napiętej kontroli. Był ogromnie silny, i raczej niż agresję albo strach z jej strony, każdy gest jej ciała poczuł jako erotyczny. Tlące się płomienie czuł odkąd usłyszał jej głos, jasny rozbłysk, palącego ognia. „Poczuj mnie, sufletul meu. Moją duszę. Powietrze którym oddycham. Nie dał jej tłumaczenia w swoim umyśle, ale mówił poważnie. Była druga połową jego duszy. Nie miał czasu by zalecać się jak należy. Byli w trakcie wojny i musiał mieć ją po swojej stronie, ale bardziej niż to, potrzebował by wiedziała, że będzie chronił ją przed każdymi i wszystkim — nawet przed sobą. Poczuj nas. Należysz do mnie”. Nie próbował jej uspokoić. Nie musiał. Poczuła, siłę przyciągnięcia między nimi, bez przymusu. Potrzebę, która poszła tak głęboko, która była tak silna, Maksim nie mógł się jej sprzeciwić — więc czy ona mogła? Pozwolił sobie czuć wszystko. Rytm jej serca pasującego do jego. Jej smak w jego ustach, jak dobre wino, jak ogień jej włosów, płomienny i namiętny, dziki i nieoswojony. To było wszystko tam w jej krwi. Tak bogatej. Doskonałej. Był natychmiast uzależniony i wiedział, że nigdy nie będzie miał dość tego smaku.

Tłumaczy: franekM

„Si avio päläfertiilam. Jesteś moją życiowa partnerką. Éntölam kuulua, avio päläfertiilam. Wiążę cię jako moją życiową partnerkę. Ted kuuluak, kacad, kojed. Należę do ciebie.” Szepnął ślubowanie, które było wyryte w jego dusze na wieki, mając na myśli każde słowo. Słowa oprawy rytualnej zostały odciśnięte w nim zanim się narodził i myślał, w ciągu tych długich wieków szarej, ponurej, niekończącej się próżni, że nigdy nie będzie miał okazji by powiedzieć je jego kobiecie. Zasadniczo, w karpackim świecie, byliby w stanie małżeńskim, albo i więcej. Zostali związani na wieki, z jednego życia, do następnego. Zawsze razem. Wiążąc ich dusze. Po związaniu nie mogli zostać rozdzieleni. Miał nadzieję że połączy także ich serca. „Élidamet andam. Oddam swoje życie za ciebie. Pesämet andam. Zapewniam ci swoją ochronę. Uskolfertiilamet andam. Daję ci swoją lojalność. Sívamet andam. Oddaję ci swoje serce”. Zaczęła walczyć. Jej ciało płonęło, tak samo jak jego. Poczuł sposób w jaki jej miękkość osunęła się o jego twardość. Dopasowując się niego, ale usłyszała, śluby, które wepchnął do jej umysłu, i poczuła, jak maleńkie niezerwane nici związały ich. Poczuł je, i radość przedarła się przez niego. Poczuła je i przestraszyła się. Mimo to, nie mógł się zatrzymać, nawet znając ją tylko przez wyszukany smak jej krwi. Wiedza była tam na jego podniebieniu, w jego ciele, wsiąkając w każdą komórkę i organ. Była więcej niż dzika. Była zdziczała, kobietą, która szła jej własną drogą i wykonywała swoje własne decyzje, ale mogła rozpalić się z właściwym mężczyzną, zmienić się w burzę namiętności, która groziła, że zniszczy ich obydwoje. I była jego. Zaostrzył swoją kontrolę nad nią. „Nie ruszaj się, Blaze. Wcale nie musisz panikować. Nigdy nie mógłbym zadać ci bólu”. „Co robisz? Straszysz mnie”. Był wstrząśnięty tym jak silny mieli związek paranormalny. Nie miała żadnego problem rozmawiając z nim, umysł do umysłu. Bała się, ale nie ponieważ brał od niej krew. Bała się, że słów, które wepchnął do jej umysłu i sposobie w jaki

Tłumaczy: franekM

sprawiły, że się czuła. Więzi, która już stawała się tak silny między nimi. Nie rozumiała starożytnego karpackiego języka, ale służył za tłumacza na angielski — w jej języku, więc nie było żadnego opacznie rozumienia tego co robił. Maksim postanowił, że jej nie oszukuje. Poprosiła o uczciwość i był szczery. Była prawda między nimi. Była jego życiowa partnerka i nie było żadnej ucieczki. Żadnej. Żadnego wyjścia. Musiała nauczyć się żyć z nim, a on z nią. Potrzebował by przeżyła. Jego dusza potrzebowała, by go odkupiła. Bez niej, nie miał niczego i nigdy nie będzie miał. Wszystko, co było wcześniej, jego honor, był zagrożony. I nie miało zamiaru, by to się stało. „Sielamet andam. Daję ci swoją duszę. Ainamet andam. Przeszczepiam ci swoje ciało. Sívamet kuuluak kaik että Ted. Biorę w posiadanie to samo co twoje”. „Zatrzymaj się. Zatrzymaj się natychmiast. "wyszeptała apel. ” Maksim, musisz zatrzymać się." Poczuł jej gwałtowne osuniecie się na niego i natychmiast zamiótł językiem w poprzek ukłuć na jej szyi, jego ramiona prześliznęły się pod jej plecy i kolana. Podniósł ją i przeniósł ją do jej sypialni, położył ją łagodnie na grubej kołdrze. Nie wiedział czy błagała go, by zatrzymać się, ponieważ poczuła ślubowanie, tak samo silnie jak on, czy dlatego że poczuła się słaba i to ją przeraziło. Nie straciła przytomność, ale była bardzo wrażliwa. Jej zielone oczy przeszły od płonących do błyszczących. Ten opór tam był, potrzeba walki, na walkę, ale miała zbyt wiele kontroli. Wiedziała, że jest bezsilna. Pozwolił jej poczuć swoją siłę i okazał swoją umiejętność zmiany. Zaczął wiążący rytuał i poczuła to także. Była wstrząśnięta i jej umysł próbował powiedzieć jej, że to co zobaczyła jej własnymi oczami, nie może być prawdą. Co słyszała w swoim umyśle i co poczuła, musiało być niemożliwe. Ale od samego początku znała prawdę. Nie chciała jej zaakceptować — jakkolwiek, nauczyła się tego — ale wiedziały o jego rodzaju, albo co najmniej z nieumarłych. Maksim wziął jej krew i nie nałożył na nią przymusu. Nie uspokoił jej. Zachowała spokój. Wyczuł moment gdy ból odszedł i erotyczna przyjemność zajęła jego miejsce. Czuła to. Poczuł to z nią. „Nie jestem wampirem, Blaze, "uspokoił ją. „Wampiry zabijają ich ofiarę. Oni cieszą się pośpiechem, który czują, jak narkotyk. Im oni terroryzują swoje

Tłumaczy: franekM

ofiary, im więcej adrenaliny jest wpompowane do krwi i więcej jej dostają. Jestem Karpatianinem. Bez odnalezienia nasz życiowych partnerek, jesteśmy w niebezpieczeństwie stania się nieumartymi. " Ponieważ dał jej wyjaśnienie, wolno rozpiął swoją nieskazitelnie czystą czarną jedwabną koszulę obnażyć jego klatkę piersiową. Jej oczy śledziły jego ruchy, zahipnotyzowane przez jego czyny, ale wysłuchała go. Słuchała go. Jej język dotknął dolnej wargi i jęknął. Potrzeba była w nim —potrzeba, której nigdy nie doświadczył. Tak jak wszyscy karpaccy mężczyźni, spędził wieki badając każdy temat, ucząc się i zdobywając wiedzę. Wiedział praktycznie wszystko o seksie i jak zadowolić kobietę — i jak nauczyć jego kobietę jaz zadowolić mężczyznę. Na przestrzeni wieków, zapoznał się z tym, co go intrygowało i wiedział, że będzie chciał.

„Chciałaś uczciwości między nami, Blaze, "przypomniał łagodnie. „Próbowałem powiedzieć ci. Nie mogłaś usłyszeć prawdy, więc pokazałem cię, co wydawało się znacznie lepszy pomysł. " Wziął ją w swoje ramiona, ignorując rękę, która dygotała przy jego klatce piersiowej, jakby mogła znaleźć dość siły, by go odepchnąć. Jego palce przeszukały płomienny czerwony jedwab na szczycie jej głowy, czując to na jego skórze podsyciło jego głód. Krew ścigała się przez jego żyły i skupiła się w jego pachwinie. Gorącej. Pełnej. Pragnienie wystarczające by być bolesne. Kochał to uczucie choćby dlatego że mógł to poczuć. To było prawie jak uzależnianie się od jej smak. Jej zielone oczy utrzymały się na jego. „Co robisz? powiedz mi. " „Zgłaszający pretensje do ciebie. Nie możesz udawać, że nie czujesz tego, również. Wiesz, że należysz do mnie. Wymieniam krew z tobą na sposób naszych ludzi. " Potrząsnęła swoją głową, i jej język dotknął jej dolnej wargi jeszcze raz. „ Maksim. Nie jestem jedną z twoich ludzi. Nie mogę brać twojej krwi. " „ Jesteś moją życiową partnerką. To jest to co życiowa partnerka powinna zrobić. "

Tłumaczy: franekM

Jej oczy powiększyły się, gdy podniósł swoją rękę i pokazał ją gdy pozwolił swojemu pazurowi wyrosnąć na dłuższy, ostry jak brzytwa paznokieć. Wysapała gdy przeciął przez swoją klatkę piersiową, linię ponad ciężkimi mięśniami. Od razu ciemnoczerwonego koraliki pojawiły się. Potrząsnęła swoją głową jeszcze raz, jej wzrok uchwycił jego w apelu, a następnie spadł na czerwoną linię. Już, ponieważ była jego życiowa partnerka i nie było zaprzeczanie, tego faktowi, poczuła pociągnięcie między nimi. Jego dłoń przesunęła się do tyłu jej głowy i łagodnie przyparła ją o niego. Naprężyła się z powrotem, ale nie było żadnego sposobu by powstrzymać jego nacisk. W momencie gdy jej wargi dotknęły jego klatki piersiowej, ogień strzelił przez jego żyły. Pośpiech był niewiarygodny. Jej usta poruszyły się, próbując uniknąć ciemnoczerwonej linii. Trzymał nacisk na jej głowie, odmawiając pozwolenia jej obrócić się, więc nie miała wyboru — jej usta pozostały przy nim. „Ainaak olenszal sívambin. Twoje życie będzie hołubione przeze mnie przez cały mój czas. Si élidet ainaak pide minan. Twoje życie zostanie umieszczone wyżej mojego własny na wieki”. Wysapała i jej język dotknął linii. Wiedział jak tylko jego smak przedarł się przez jej usta jak pęcherzyki szampana. Jego krew była dla niej. Był jej. Wszystko z niego, i jego smaku był właśnie tak uzależniający dla niej jak jej smak dla niego. Nie było żadnej drogi by mogła się sprzeciwić, i nie próbowała. Blaze początkowo była niepewna, używając jej języka by polizać delikatnie jego ofertę. Następnie jej usta były na nim i zaczęła ssać, wciągając jego istotę — jego fundament — do jej ciała. Biorąc go. Akceptując. Biorąc to co należało do niej. Jego ciało płonęło. Była na jego kolanach, i przeniósł ją w swoje ramiona, aby dopasowała się bliżej niego. Jego penis, pełny i tętniący życiem, przytulić się do jej pośladków, i ocierał się, nawet przez jej dżinsy i jego spodnie, wysyłając gorące płomienie liżące jego ciało. „Si avio päläfertiilam. Jesteś moją życiową partnerką. Ainaak sívamet jutta oleny. Jesteś związana ze mną na całą wieczności. Ainaak terád vigyázak. Jesteś zawsze pod moją opieką. " Wyszeptał słowa głośno, dokańczając oprawę rytualną. Musnął pocałunkiem jej głowę, obejrzał się po małym mieszkaniu, a

Tłumaczy: franekM

następnie w dół po niej, gdy zakończyła pierwszą wymianę krwi pomiędzy nimi. „ Susu, jestem w domu. " Gdy wiedział, że wzięła dość od niego, łagodnie wśliznął jego palec miedzy jej wargi, a jego klatkę piersiową. Zrobił to niechętnie, ponieważ jej usta na jego ciele był jak niebo. „Dość, Blaze. " przechylił jej głowę i opuścił swoje usta na jej. Pomyślał by być łagodny, ale czuł smak krwi i jej urocze usta. Jej własny smak był tam. Tak dziki, po prostu tak namiętny jak jej krew. Obietnica jej ciała była tam. Po prostu tak dzika. Po prostu tak namiętna. Chciał tego. Nawet potrzebował tego. Jego usta były brutalne, a mimo to otworzyła dla niego. Oddała mu pocałunek tak samo brutalnie. Po prostu tak wygłodniała. Jakby była właśnie tak wygłodniała go jako on jej. Brał jej usta w kółko. Głód ogarnął go. Wstrząsnął nim. Jego kontrola wyśliznęła się jeszcze bardziej, gdy jej ręce przeniosły się po jego nagiej klatce piersiowej, szukając tak dużo skóry jak to możliwie. Poczuł jej dotknięcie jak znamię. Maksim szarpnął jej bluzkę, rozrywając materiał w dół przodu. Nie tylko nie wzdrygnęła się, gdy rzuciła okiem w dół na swoje piersi, przykryte w granatowym stanikiem. Zobaczył błysk gorąca w jej oczach, tuż zanim przycisnęła swoje usta z powrotem do jego. Jego ręka poszła do gumki w jej włosach, i rozsypał cały ten czerwonych płomień, jedwabiu spadający kaskadą w dół wokół nich. Natychmiast pochował obie ręce w nich, przebiegając palce przez płomienne kosmyki w kółko, czując, uczucie wprowadzające o w drganie jego penisa. Musiał być wolnym od materiału rozciągającego się na jego napiętej erekcji. Przesunął ją jeszcze raz, wciąż całując, umieszczając ją na nogach tak by mógł stanąć. Był wysoki. Znacznie wyższy niż ona, i musiała przechylić swoją głowę w górę by trzymać połączenie z jego ustami. Odprowadził ją do tyłu w poprzek podłogi do czasu gdy mógł złapać ją w pułapkę ją między ścianą, a swoim ciałem, rozgrzane, pulsujące wybrzuszenie w jego spodniach przyciśnięte mocno do jej żołądka. Podniósł swoją głowę, spuszczając wzrok ku niej, na szmaragd jej oczu, i zobaczył surową potrzebę. Intensywny głód. Tą ognistą namiętność, której nie mogła ukryć przed nim.

Tłumaczy: franekM

Schylił swoją głowę skrobiąc zęby tam i z powrotem ponad jej pulsującym tętnem, to słodkim, słodkie zaproszenie jej szyi. Jego wargi nastąpiły, uspokajając maleńkie ugryzienia z szerokim ruchem jego języka. Jej ciało zadrżało na przeciw jego. Jej rzęsy dygotały, a następnie zamiotły w dół, ale nie wcześniej nim zobaczył, jak gorąco napełniało ją. pomasował jej biodra, początkowo lekko, ponieważ przyciągnął ją nawet bliżej, jego usta kontynuowały wolną napaść. Za każdym razem gdy jego zęby szczypnęły ją, jęczała łagodnie i wciskała w niego, jej biodra pocierające o jego udo. Jego ręka pojawiła się i przykryła jej pierś, kciuk głaskał ponad pokrytym koronką sutkiem. Wysapała. ”Zdejmij swój stanik, Blaze," szepnął. Jej ręce posłuchały zanim jej umysł dogonił. Sięgnęła za siebie i zdjęła go, upuszczając go z resztkami jej koszuli do podłogę. Jego oddech zostawił płuca we wstrząśniętym pośpiechu. „Piękna," mruczał, jego ręce przykrywające miękki ciężar. Schylił swoją głowę, oczy zajadające się jej ciałem, tak doskonałym. Żądza wzrosła, gorąca i gwałtowna. Tak ostra, że faktycznie czuł, przesuwanie jego zębów i musiał to przemóc. Ośmieliła dzikusa w nim, prymitywa. Schylił swoją głowę, jego zęby ocierały się ponad jej lewym sutkiem. Krzyknęła, dźwięk zwiększał jego przyjemność. Wciągnął jej pierś w głąb jego usta. Mocno. Szorstko. Ssąc pierś mocno, używając jego języka aby z mocą naciskać jej sutek do jego ust, podczas gdy jego palce szarpnęły i potoczyły drugi. Jej piersi były oczywiście tak wrażliwe jak jej szyja. Zwijała się przeciwko niemu, jej kwilenie było miękkie, gdy wyciągnęła rękę, żeby przejeżdżać jej palce w głąb jego włosów. Trzymał się jej piersi jego ustami, a rękami podczas gdy usunął resztę swojego ubrania jego umysłem, zostawiając ją całkowicie nagą. Nie wydawała się zauważyć, albo przejmować tym. Nagły przypływ głodu przedarł się przez niego, tak potężny, tak gwałtowny, że ledwie mógł myśleć, że z krwią grzmiącą w jego uszach i jego umyśle konsumujmy ją. Nie wiedział, nawet ze wszystkimi jego naukami, ta namiętność może być tak silna, tak wielka, niszcząc całą kontrolę, aby była tylko przyjemność, tylko niczym niezmącone uczucie.

Tłumaczy: franekM

Elektryczność przeskoczyła między nimi, wywołując iskry o których wiedział że nie są rzeczywiste, ale jednak, tam były, jak zygzaki błyskawicy osuwające się na jego pory do jego ciała, zabierając z sobą każdy ślad dyscypliny. Podniósł swoją głowę i zachłysnęła się w odpowiedzi na wyraz jego oczu. Wiedział, że widzi mrocznego, wypełnionego żądzą drapieżnika, a jednak nie odsunęła się; sięgnęła go, znajdując w odpowiedzi jego niekontrolowany głód by ją posiadać. Pocałował ją jeszcze raz, podnosząc ją w jego ramionach, jego usta były szorstkie, smakując jej namiętności. To była najlepsza rzecz jaką kiedykolwiek czuł. Gdy jej sutki ciągnęły ponad twardymi mięśniami jego klatki piersiowej, wysapała i wydając cichy lamentującego krzyku. Spijał to w głąb swojego gardła, całując ją w kółko. Jej język stoczył bój z jego. „ Więcej," błagała łagodnie. Gwałtownie. „Potrzebuję więcej. "

Rozdział 4

Elektryczność wezbrała przez Blaze. Widelce pioruna przeszyły jej krwiobieg, uderzając w najwrażliwsze z nerwowych zakończeń, do momentu gdy nie miała ani jednego cala w swoim ciele, które nie było nadwrażliwe. Zwijała się przy nim, jej biodra się zrzucały. Głodne. Potrzebujące. Wymagające. Nie mogła się powstrzymać. Stawała w płomieniach, które tylko on mógł ugasić. Potrzebowała jego rąk i ust były szorstkie. Potrzebowała ugryzień na głowy, gdy szarpnął jej głowę do tyłu, by brał jej usta na okrągło. Potrzebowała sposobu w jaki jego zęby skrobały nad jej sutkami i mocno ssały pierś. Usłyszała, swoje własne popiskujące krzyki, i nie przejmowała się gdy musiała błagać, by dostać to o co prosiła. Czego potrzebowała. „Jesteś mokra dla mnie, Blaze?" szepnął.

Tłumaczy: franekM

Zabrzmiał to dla niej jak grzech. Kuszenie. Nikczemne i zakazane. Dzikość w niej wzrosła do czasu gdy jedynie potrzeba i głód nie zapanowały nad nią. Jedynie przyjemność. Każde nagłe szarpnięcie jej włosów, uczucie jego palców zaciskających się na jej pośladkach tak mocno, tak wymagająco, nawet obtarcie jego zębów wciągało ją wyżej. Nie poczekał na jej odpowiedź. Spuścił jej stopy z powrotem na podłogę i zostawił ślady pocałunków od jej ust do gardła, a następnie w dół do jej piersi. Każde szarpnięcie jego zębów albo palców wysłało pośpiech prosto do samego intymnego centrum Blaze. Poczuła oparzenia, tak gorące, skwarne, między nogami, że nie mogła stać. Jej kobiecy kanał pulsował, zaciśnięty, płacząc z potrzeby. „Chcę sam to zobaczyć" powiedział łagodnie, liżąc pod jej piersią, a następnie w dół wzdłuż jej żeber. „Potrzebuję twojego smaku na moim języku, sufletul meu." Jego wyszeptane słowa wstrząsnęły nią. Poszedł prosto do jej pochwy tak że, poczuła kolejny potężny paroksyzm. Nie była pewna, czy może to przeżyć. Nie była nawet pewna, czy może wstać. Jego grasujące usta nie pozostały zbyt długi, ale kontynuowały podróż w dół jej brzucha, jego język zanurzał się w jej pępku, jego zęby szarpnęły za małe złote kółeczko. Opadł na swoje kolana, rozsuwając jej uda. „Połóż dla mnie stopę na stole " zażądał, jego głos był aksamitny. Napełniony gniewnym poleceniem. Jego głos wysłał ostro skrzące się dreszcze przez nią, kolejne pulsowanie głodu wewnątrz. Nie można było nie posłuchać jego tonu. Próbowała nie jęczeć, gdy zmusiła się do rozejrzenia się. Ledwie rozpoznała swoją własną sypialnię. Nawet nie zauważyła, że są obok małego niskiego stolika przy jej łóżku. Zrobiła co powiedział bez wahania, chociaż to sprawiło, że czuła się jeszcze bardziej grzeszna i wulgarna, a nawet dekadencka. Zrobiłaby wtedy dla niego wszystko. Nigdy nie czuła się tak zdesperowana, albo spragniona w całym swoim życiu. Uczucie było tak silne, tak wielkie, że jej ciało drżało od tego. Jej serce biło gwałtownie, krew pulsowała jak maszyna pędząc przez żyły do centrum w jej najgłębszym rdzeniu. Jego twarz została

Tłumaczy: franekM

wyrzeźbiona z ponurą, erotyczną zmysłowością. Szorstka. Brutalna nawet. Dzika i nieoswojona i to wezwało do czegoś w głębi niej, czegoś, z czego nawet nie znała sobie sprawy — do momentu, gdy nie spojrzała na Maksima. Pragnęła go tak mocno, że czułą gorący płyn spływający między jej udami w oczekiwaniu. Ciche kwilenie uciekło i zakotwiczyła się jedną ręką w jego włosach, jej oddech był nierówny. Była całkowicie otwarta dla niego i powinna być wprawiona w zakłopotanie, ale nieoczekiwanie, była bardziej zdesperowana, by robił coś — cokolwiek. „Tak, sufletul meu, jesteś tak gotowa dla mnie. Tak mokra. Tak słodka. " Wpatrywał w płomienne loki, wilgotne ciepło, jego oczy przymknięte i głodne. Jego głos był prawie warknięciem. Dmuchnął chłodne powietrze wprost do jej rozpalonego centrum i krzyknęła, trzymając się jego ramienia, by odzyskać równowagę, potrzebując kotwicy, gdy już wymykała się poza kontrolą. „Cała moja," szepnął. „Tak długo, Blaze. Poszukiwałem cię tak długo, ale cię znalazłem. " Nie miała czasu przetworzyć jego słów, ponieważ opuścił swoją głowę, by ucztować między jej drżącymi udami. Jej krzyk załamał się. Nierówny. Lamentując. Nie tylko polizał niepewnie. Maksim wziął co chciał, jak zagłodzony człowiek. Skonsumował ją z wilczym apetytem. Pożarł ją. Jego język zanurkował głęboko wyjmować jej ognisty smak. Ssał pierś, użył krawędzi swoich zębów. Zabrał ją, używając jedynie jego ust i niczego więcej. Bezsilna by zrobić coś prócz czekania, Blaze czepiła się obu ramion, posłuszna jego twardemu chwytowi na jej udach, zatrzymując ją szeroko otwartą na jego grasujące usta. To było dobre. Tak dobre. Lepsze od czegokolwiek co mogła sobie wyobrazić. Jej umysł odmówił pracy, skupiając się na absolutnym wzroście przyjemności, jak fala pływowa. Uczucia było cielesne, erotyczne, intensywność potrzeby w niej wzrastała wyżej i wyżej. Wyzwolił w niej taki głód, jego pstrykający język, zagłębiał się głęboko na okrągło, głaskając i pieszcząc, że poczuła, jak odpowiada jej własny głód ukryty w niej. Jego głębokie pomruki tylko zwiększyły uczucia, które ją obezwładniało. Błyskawica wróciła, rozwidlając się przez jej żyły, rozchodząca się

Tłumaczy: franekM

elektrycznością przez jej piersi i w dół jej ud, wzdłuż jej kręgosłupa i głęboko, głęboko w jej kobiecym kanale. Była blisko, tak blisko, napięcie zwinęło się mocno, że krzyknęła z potrzeby gdy jego usta przykrył jej najwrażliwszy guzek, liżąc, nie tyle by uczucie ją obezwładniło, ale by jej nie uwalniać. „Maksim," wysyczała jego imię w apelu. Żebrząc. Potrzebując. Wiedząc, że dałby jej co potrzebowała w swoim czasie. Jej ciało było jego. Zażądał tego i upewniał się, że ona to wie. „Proszę," szepnęła, jej palce przeszukiwały jego ramiona. Popatrzył w górę na nią i poczuła dodatkową intensywność jego błyszczących oczu, tak pociemniałych z pożądania, tak głęboko zmysłowych, że jej ciało wzdrygnęło się i zadrżało z potrzeby. Jej biodra falowały, naciskając na niego, tak głodne dla uczuć ganiących ją w kierunku czegoś tuż poza zasięgiem. Jego usta po raz kolejny przykrył jej wrażliwy pąk, jego pstrykający język, lizał, naciskał z szerokimi, płaskimi pociągnięciami i pieszczotami, podciągając ją wyżej niż sądziła, że to możliwe, do czasu gdy zaszlochała o uwolnienie. Szybkie pociągnięcia wysłały ją ponad brzegiem, roztrzaskując ją, rozsypując ją z pewnego rodzaju oślepiającego szału. Przyciągnęła go jeszcze bliżej. Fala po przypływie straszliwej przyjemności tylko wzbudziła jej potrzebę, nie uśmierzając tego wcale. „Maksim." Zaszlochała jego imię. Oblizał wnętrze jej uda, a następnie w dół drugiego, erotycznym gestem, podsycając to zrozpaczone, dręczące pożądanie w głąb jej macicy. „Czego potrzebujesz, sufletul meu? Dam ci świat, Blaze. Po prostu poproś o niego. Po prostu mi powiedz." „Ciebie. Potrzebuję ciebie." „Należę do ciebie" przypomniał, wstał, jego ciało było nagie. Wszystkie jego mięśnie były zarysowane, płynące mięśnie prześliznęły się w górę jej skóry, gdy był tak blisko.

Tłumaczy: franekM

Nabrała tchu, ostrożnie przesunęła jej stopę na podłogę i patrzyła na niego. Wzięła go do środka. Spijała jego widok. Był wysoki i bardzo umięśniony. Jego włosy były długie i odgarnięte z twarzy w luźnych pasmach. Jego ramiona były szerokie, a jego biodra wąskie. Jego uda były potężnymi kolumnami, ale jej wzrok skupił się na jego pulsującej, szarpiącej się erekcji. Był większy niż sobie wyobrażała, że mężczyzna może być. Do jej ust nabiegła ślina. Jej ręka zjechała w dół jego klatki piersiowej do jego brzucha, a następnie zawinęła się około tego grubego wybrzuszenia, tylko by poczuć jego gorąco. To tylko uczyniło jeszcze gorszym obezwładniające uczucie. Potrzebowała. Nie mogła się powstrzymać. Pochyliła się do niego, jej język czuł smak jego skóry, tuż nad cienką linią jego mięśniu. Lizała, a następnie ssała. Następnie ugryzła. Faktycznie poczuła błyskawiczną potrzebę przepływającą przez niego. Przez nią. Był silnie wzbudzony. Jego penis szarpnął mocno. Pulsował w jej ręce. Użyła swojego kciuka by przejechać przez perłowe krople, pokrywające wrażliwą koronę, wywołując zadowalający jęk z jego strony. Maksim warknął, jego ręka zbliżająca się do tył jej głowy, druga na jej ramieniu, naciskając. Subtelne polecenie. Posłała mu gniewne spojrzenie. Był jej. Jego ciało. Jej. Ledwie mogła oddychać, potrzeba i głód w niej były tak ostre i straszne. „Więcej, Blaze. Daj mi wszystko. " Jego głos był szorstki od polecenia. Z głodem, który pasował albo prześcignął jej. Chciała tego. Chciała go poza kontrolą, rozpalonego tak jak ona płonęła. Ugryzła go jeszcze raz i użyła swojego języka by złagodzić ból, zostawianie śladów pocałunków w dół jego klatki piersiowej i brzucha, jej swobodna ręka głaskała w pieszczocie, podczas gdy jej pięść prześlizgiwała się tam i z powrotem w leniwym posuwistym ruchu. Igrała z ogniem. Mogła wyczuć jego drapieżną naturę, ponury głód, który wzrósł ostry i straszny w nim. Jego potrzeba nie zostanie zaspokojona łatwo, ale nie obawiała się. Weźmie czego będzie od niej chciał, ale wiedziała, że nagroda będą wielka. Miała taką samą potrzebę mrocznych namiętności w sobie, i potrzebowała by dał jej to czego pragnęła. Kochała jego smak. Lubiła, gdy twarde mięśnie marszczyły

Tłumaczy: franekM

powierzchnię pod jego skórą, gdy go całowała i dotknęła, ucząc się na pamięć jego ciała, odciskając to w jej umyśle. Popatrzyła w górę na niego, kochając wyraz na jego twarzy. Mroczną zmysłowości, która wyrzeźbiła tak głębokie bruzdy na jego twarzy. Opadłe powieki, wżerające się w nią. Zaborczość w głąb jego pociemniałych oczu. Prawdziwie czarne. Niezwykłe było to, jak były czarne, ale intensywne i bardzo seksualne. Jej serce biło mocniej i zawinęła obie ręce wokół jego penisa i wolno zaczęła opuszczać swoją głowę. Jego kontrola z pewnością odpłynęła. Kochała to najbardziej. Tak że spojrzała na jego twarz. To że mogła zniszczyć jego żelazną kontrolę. Poczuła go w swoim umyśle. Wiedziała, że nigdy naprawdę nie spojrzał na inną kobietę. Tylko na nią. To była moc. To była moc uderzająca do głowy. Dając mu to. Polizała perłowy czubek, i jego całe ciało zadrżało pod taka lekką pieszczotą. Jego ręce chwyciły jej włosy mocno, zatrzymując ją, trzymając ją całkowicie nieruchomą. Mogła myśleć, że tylko ona miała kontrolę, ale przy ostrym szarpnięciu bólu skóry jej głowy, dreszcz ścigał się w dół jej kręgosłupa. Jej spojrzenie wzrosło gwałtownie do niego. Jej oddech uwiązł w płucach przy absolutnej cielesnej żądzy jaką tam zobaczyła. „Maksim," szepnęła wiedząc, że zabrzmiała dokładnie tak jak się czuła. Rozpalona. Potrzebująca. Jego głos był tak bogaty, tak władczy i mroczny z głodu. Dotknął jej swoim głosem, głaszcząc ponad jej skórą jak zgrzyt aksamitu. Jej pochwa zacisnęła się, i pomyślała, że może mieć kolejny orgazm tylko ze sposobu w jaki ją trzyma, patrzy na nią i wydaje z taką bezwzględnością polecenia. „Draga mea," powiedział. „Ssij mocniej. Uklęknij." Nie złagodził chwytu na jej włosach i nie ruszył się, by dać jej więcej miejsca. Musiała zjechać w dół po jego ciele, by się dostosować, a jego ręce poruszyły się jedynie o cali, by mogła uklęknąć przed nim. Jej usta zwilgotniały. Był kuszeniem, i już go skosztowała. Egzotyczny. Mroczny las. Męski. Doskonały. Chciała więcej. „Połóż swoje ręce na moich udach" powiedział łagodnie, jego spojrzenie rozpalało jej.

Tłumaczy: franekM

Nabrała tchu. Potrząsnęła głową. „Nigdy wcześniej tego nie robiłam." „Wiem." Te dwa słowa wsunęły się w nią. Wywołując jej drżenie. Wywołując obfitszy wypływ płynu między jej nogami, lśniący w jej płomiennych lokach. Był tak seksowny. Wszystko W nim. „Daj mi to. " Przesunęła rękami w górę jego ud, ponieważ wtedy do mu cały świat. Zawinął swoje palce wokół podstawy jego penisa, prowadzenie tego w kierunku jej ust, i to była najbardziej erotyczna rzecz jaką kiedykolwiek widziała. Wiedziała, że jej własny głód narasta poza kontrolą, ale to się nie liczyło. Zagubiła się w jego mrocznych zaklęciach, owinięta w jego głód, zaplątana w swój własny. Przyparł aksamitną koronę do jej warg. Uczucie wysłało kolejny paroksyzm przez jej pochwę i otworzyła swoje usta, polizała krople, przyjmując jego dar i rozkoszując się jego smakiem. Jego smak był uzależniający. Tak erotyczny. „Patrz na mnie, Blaze. Muszę cię widzieć, by mieć pewność, że tego chcesz. " W odpowiedzi polizała krople wylewające się z jego penisa w oczekiwaniu. Chciała tego. Pragnęła go. Nie było niczego innego na świecie, prócz tego mężczyzny i jego ciała i czystej zmysłowej rozkosz w jaką ją zawinął. Kochała chropowaty jęk, który wyszedł z łoskotem z jego gardło, gdy przycisnął główkę swojego penisa do jej rozpalonych ust. „Poczuć co czuję." Wyszeptał kusząco. „Wejdź w mój umysł, Blaze. Poczuj wszystko we mnie." Wiedziała co miał na myśli. Dar jaki miała. Zawsze miała. Nabrała tchu i puściła całą swoją poczytalność i sięgnęła go. Dając mu to. Wystraszona tym co może tam znaleźć. Gdy jednak dotknęła jego umysłu, była tam tylko przyjemność. Elektryczny prąd pobiegł z jej ust, przez jego erekcję, przedzierając się przez kręgosłup i uderzając do głowy. „Czujesz to, draga mea? Czujesz co mi robisz? To jest tak dobre. Tak bardzo gorące. "

Tłumaczy: franekM

Spróbowała zaciągać go w głąb ust, ssąc mocno, jej język pracował nad nim, wszędzie po szerokiej główce i od spodu. Liżąc. Głaszcząc. Głodny za więcej. Głodny by utrzymać wyniszczającego uczucia przeszywającego jego ciało. Przeszywając jej, ponieważ, umysł do umysłu, czuła wszystko, co czuł on. To przyprawiało ją o dreszczyk emocji. Dekadencja. Erotyzm. Wycofał się i wydała okrzyk z protestu, ale potem osuwał się na jej usta, dając ją co chciała, i oddała mu to samo. Poruszył się wolny i lekko, każdy ruch zabierał go głębiej do czasu gdy był niemal w jej gardle, uważając na nią, ale poczuła sposób w jaki jego ciało zareagowało gdy ssała mocno. To było piękne, agresywne, jego mięśnie skurczyły się z palącej przyjemności. Dając mu to poczuła się bardziej władna niż kiedykolwiek. Zachłanny więcej. I jej własne ciało stawało w płomieniach. Potrzebując go. Aż tak go głodne. Poczuła się dzika w środku. Potrzebując tyle więcej. Pracowała nad nim, chcąc go doprowadzić na skraj, czując jaj jej ciało zrezygnowało z kontroli. Napięcie rosło. Zwijając się mocniej i mocniej. Popatrzył z tymi przymrużonymi, czarnymi oczami, patrząc jak jako penis porusza się tam i z powrotem, między jej wargami, korona i trzon mokre teraz od jej ust, lśniąc od wilgoci. Kochała to, że patrzył. Że jego erekcja była tak powiększona i rozpalona. Mogła poczuć jego gorąco, jak przypala jej język, smakował erotycznie i egzotycznie. Jej głód rósł do chwili gdy nie mogła rozumować logicznie. Gdy jej mózgu nie dostał zwarcia. Do czasu gdy była płomieniem palącym się poza wszelką kontrolą. Nie mogła trzymać swoich rąk nieruchomo, nie mogła trzymać dzikiej potrzeby, gdy docisnęła swoje usta wokół niego i użyła jej języka, by smagać i pieścić, gdy przesuwał się do i z jej ust, płytko i głęboko, kierując ruchami do czasu gdy myślała, że dostanie szału zrozpaczonego głodu grożącego, że ją zniszczy. Potrzebowała więcej i, zdecydowała się oddać kontrolę, przejeżdżając jej dłońmi w górę jego ud, czując gorące mięśnie i tętno, gdy poruszyła swoimi rękami wewnątrz jego ud, między jego nogami, przykrywając jego ciężki worek, czując tam aksamit, zwijający się mocno. Maksim wycofał się, prześliznął się spomiędzy jej wargi, przyglądanie się, jak jej usta się poruszają, jego oczy tliły się gdy jego ręce napinały się w jej włosach, i

Tłumaczy: franekM

przez skórę jej głowy wysłały elektryczną chłostę od jej piersi do jej rdzenia. Wyciągnął rękę, żeby zdobyć jej nadgarstki i obezwładnić je razem jedną ręką, trzymając je ponad jej głową, gdy poprowadził swojego penisa do jej ust. Rozdzieliła swoje wargi i zabrała go jeszcze raz. Poruszył się głębiej, czując, ciasne ssanie, wibrowanie otaczające jego penisa i wysyłające ukłucia przyjemności torturujące go gdy wydała ciche, zrozpaczone dźwięki wokół niego. Pot zmoczył i przebiegał wzdłuż jego grzbietu gdy próbował utrzymać kontrolę. Była piękna ze swoimi jedwabistymi wargami zamkniętymi wokół niego i jej zielonymi oczami zamglonymi przyjemnością. Dzika dla niego. Szalona dla niego. Tak gotowa. Tak w potrzebie. To był najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek widział, i przyjemność to było prawie zbyt wiele. Wiedział, że nie wytrzyma więcej niż jeden lub dwa ruchy. Mimo to, nie mógł się zatrzymać, odpychając jego kontrolę, gdy jego penis szukał kolejnego doskonałego momentu w wilgotnym gorącu i ciasnym ssaniu jej ust. „Dość, sufletul meu," mruczał. Miękki aksamit jego głosu zmienił się bardziej w chrapliwe warknięcia. Niszczyła go swoja dzikością, nieskrępowanym darem dla niego. Nigdy nie miałby dość jej dzikości. Nigdy. Przez długie wieki, o których wiedział, że będzie uzależniony o jej smaku, od jej ciała, że nigdy nie będzie chciał być gdziekolwiek indziej niż właśnie tu. „Chodź do mnie, Blaze." Żądanie. Szorstkie. Surowe. Nie mógł się powstrzymać. Musiał ją mieć. Prośba w jej oczach, czystość płonąca w Blaze, to było zbyt wiele, by się sprzeciwić. Użył swoich nadgarstków, by pociągnąć ją do jej nóg, złapał ją za biodra i podniósł ją jednym ramieniem. Użył drugiego, by zawinąć jej nogę wokół niego. Zawinęła drugą natychmiast. Doprowadził ich do łóżka, gdy okrążyła dokoła jego szyję swoimi ramionami. Klękając na jedno kolano na łóżku, Maksim położył ich obydwoje, zatrzymując ją pod nim. Jej uda zostały rozdzielone dla niego i skorzystał, zakwaterowując szeroką głowę jego penisa w tym rozpalonym schronieniu. Warknął na uczucie gdy jej ciało wzięło go tak niewiele, ściskając mocno, roztopiona lawa oblegała go, tak mocno że pomyślał, że wybuchnie prawie natychmiast. Zaczął naciskać, krótkie nagłe ruchy, które sforsowały jego przejście przez te ciasne mięśnie. Tak gorące. Tak doskonała. Zbyt mocno.

Tłumaczy: franekM

Dusząc go w raju. Uczucie było czystą rozkoszą wokół go, jej ciało rozciągnięte i rozpalone, wolno, niechętnie akceptując jego inwazję. Sięgnął po tę wąskiej bariery i zatrzymał się nieruchomo z trudem, pot zrosił jego czoło gdy walczył by zostać pod kontrolą. Poświęcić jej ciału czas, którego potrzebowało by dostosować się do jego inwazji. Nie był wystarczająco głęboko. To było męczące zostać nieruchomy. „Wszystko w porządku, sufletul meu, popatrz na mnie." Musiał zobaczyć jej oczy. Miała je zamknięty i musiał wiedzieć, że nie zadawał jej bólu. Jej rzęsy dygotały, a następnie podniosły się. Jego mięśnie brzucha skurczyły się silnie. Jego ciało zadrżało, a jego penis niemożliwie stwardniał, pulsując, zrozpaczony za więcej. Wyglądała tak seksownie. „Potrzebuję więcej" szepnęła. „Proszę, pośpiesz się. Proszę. Płonę. Muszę... " „Wiem czego potrzebujesz." Jego ramię zacisnęło się wokół jej bioder, podnosząc ją. Tak że tylko jej nogi zawinęły się mocniej wokół go, jej kostek złączyły się przy jego pasie, jej palce zamknęły się przy jego szyi, oczy błagały. Nabrał tchu gdyż jej widok zabijał go, wyniszczając całą kontrolę. Ruszył do przodu. Twardy. Biorąc jej ciało. Zatwierdzając, że jest jego. Przedostając się przez jej niewinnością i przedzierając się przez jej zaciśnięte fałdy, skwierczący ogień odebrał mu zdolność myślenia, gdy jej ciasny kanał nie miał innego wyboru, jak tylko zaakceptować wszystko z niego. Krzyknęła przy ukłuciu bólu, ale poczuł, jak ciekłe płomienie zawijały mocno jego penisa, ciągnąc go głębiej do czasu, gdy zmieścił się całkowicie. Jej ciasna pochwa pomarszczył powierzchnię wokół niego, ściskając i ssąc jak najbardziej zaciśnięta pięść, albo sto palców, zaciśniętych się i poruszających. Zacisnął swoje zęby, walcząc ponownie o kontrolę, próbując poświęcić jej czas, by jej ciało mogło się dopasować. Jej biodra brykały. Jej głowa rzucała się. Ciche kwilenie potrzeby wydostało się z jej gardła i pogłaskało płomieniem ponad jego penisem. Potrzeba by przepychać się mocno i głęboko w kółko, niemal doprowadzała do go obłędu, ale odepchnął to, czekając dla niej. „Jesteś gotowa, Blaze? Oddychaj dla mnie, ukochana. "

Tłumaczy: franekM

Jej zielone oczy dotknęły jego. Dzikie. Tak dziki, że jego oddech uwiązł w gardle. Trzymał ją nieruchomo, podczas gdy nie rezygnowała z poruszania się naprzeciw niego, zdesperowana by się ruszył. „Proszę," szepnęła ponownie. Jej głos wysłał go ponad brzegiem. Surowy. Pobudzenie wytworzyło słodki ogień, gorętszy niż kiedykolwiek innego. Poruszył się wtedy, odsuwając się, a następnie zagłębiając w głąb jej płomiennego kanału. Jej wewnętrzne mięśnie, jak dużo skwarnego jedwabiu, chwyciły jego penisa jak najbardziej zaciśniętą pięść jaką sobie wyobrażał. Poczuł ostatni strzępu kontroli i zaczął się w niej poruszać. Był szorstki. Zbyt szorstki dla jej niewinności, ale nie było mowy o odzyskaniu żadnej kontroli, gdy już ją utracił. Przyjemność okryła go, była tak intensywna, że to faktycznie graniczyło z bólem. Jego umysł był w jej i mógł poczuć, jak wzrastała ku orgazmowi. Pędząc w jego kierunku. Uczucie fali groziło, że ją pochłonie. Chwycił mocno jej biodra, poruszając jego palcami, a następnie okopując się głęboko, trzymając ją przez moment, rozkoszując się ciasną, jedwabistą, mokrą pochwą, a następnie gwałtownie przyśpieszał w twardych, głębokich pociągnięciach, pozwalając smudze ognia przejść przez jego ciało. Czując, jak jego jądra zacisnęły się. Czując nagłe, przytłaczające drgawki w jej pochwie. Zmarszczki oblegające go. Jej krzyki napełniły jego uszy — jego umysł. Przyjemność zalała go, porwała. Porwała ją. Każde mocne pchnięcie wsuwające go w nią, było ciosą pięścią niczym niezmąconej przyjemności. Maksim ukrył swoją twarz w jej szyi, tej wiotkiej, słodkiej szyi, słuchając walącego tętna, przypływ i odpływ jej krwi. Jej ciało było wiotkie pod jego, jego penis wciąż się ślizgał i był twardy, ale ta ponura żądza, która prowadziła go tak mocno, tak brutalnie od momentu gdy usłyszał jej głos, wiedział, że zamierza przeciwstawić mu się i walczyć samotnie w swojej bitwie, złagodniała na tyle, by pozwolić mu zostać zaspokojonym. W przeciwieństwie do większość ludzi mogła oprzeć się przymusowi, ale wymienili krew. Pozwoliła mu wejść do swojego umysłu. Nie przeciwstawi się mu tak łatwo drugi raz.

Tłumaczy: franekM

Podniósł swoją głowę i opuścił wzrok na nią, przy bezsilnej, ogłuszonej przyjemności na jej twarzy. Jej rzęsy dygotały i zanim mogła otworzyć je całkowicie, wziął jej usta. Łagodnie. Delikatnie. Całkowicie w niezgodzie z jego szorstkością wcześniejszy. „Sufletul meu, ukochana, musisz pozwolić sobie na żałobę”. Zesztywniała i jej ręce poszły do jego ramion by go odepchnąć. ”Jesteś bezpiecznatu ze mną. Wsunął słowa delikatnie do jej umysłu”. Od samego początku poczuł jej żal. Odmówiła stawienia czoła rzeczywistości śmierci jej ojca. Jej jedynym żyjącym krewnym poza matką, która odeszła lata wcześniej i nigdy nie wróciła, ani nie martwiła się czy jej córka jeszcze żyje. Tylko Sean McGuire był dla niej ważny. Został brutalnie zamordowany. „Musisz pozwolić sobie na rozpacz. Tylko ten jeden raz, kiedy cię obejmuję. Jutro w nocy możesz być ponownie silna, ale teraz, trzymając mnie w ramionach, mając mnie w sobie, daj mi to”. Próbował nie wykorzystać przymusu, ale wiedział że potrzebowała rozpaczy. Aby w końcu odpuściła. Twardy węzeł w niej nigdy nie odejdzie, jeśli nie pozwoliła sobie przyznać, że odszedł. Nigdy nie zaakceptowałaby śmierci swojego ojca, do czasu gdy nie stanie przed tym i nie przyzna, że nigdy nie wróci. Musiała zacząć ten proces. Nigdy nie patrzałaby na przyszłość, i ostatnią rzecz jakiej Maksim chciał dla Blaze, to by myślała o rezygnacji z jej życia dla zemsty. Zbyt łatwo akceptowała śmierć. Ich kochanie się było dzikie. Szorstki. Intensywne. To była wielka sprawa, i został tam w jej umyśle, czekając aż da mu ten ostatni dar. Jej smutek. Jej łzy. Jej absolutny żal. Był jej życiowym partnerem i, pomimo że jeszcze nie wiedziała co to oznacza, już poczuła ich głębokie połączenie.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 5

Ból przeszywał jej głowę, utrudniając wyjście z ciężkiego snu. Zwykle, Blaze budziła się szybko, bez względu na porę. Nie została w łóżku, albo potrzebowała wypić trzy filiżanki kawy, by rozpędzić głowę, ale ból utrudnił myślenie. Poczuła się zdezorientowana i czuła lekkie mdłości. Jej ciało wszędzie bolało. Wszędzie. Bicie serca, jej oczy gwałtownie się otworzyły i przewróciła głowę, by zobaczyć czy ktoś inny był w jej łóżku. Oczywiście była sama, wciągnęła długi, drżąc oddech, wydarzenia nocy stawały się znacznie czystsze w jej głowie. Wolała mgłę od rzeczywistości. Jęcząc, ponieważ nawet światło szkodziło jej oczom, cisnęła jedną rękę ponad swoją twarzą, by obronić się przed jaskrawym światełkiem dnia. Płakała całymi godzinami wczoraj wieczorem. Całymi godzinami. W jego ramionach. Maksim. Praktycznie zupełnie obcy człowiek. Jęknęła ponownie, jej twarz płonęła. Zrobiła więcej niż tylko płakała w jego ramionach; pozwoliła mu wziąć swoje ciało. Nie raz. Ale na okrągło. Między jej płaczem. Wyzbyła się swojego rozumu wczoraj wieczorem. Zupełnie go zgubiła. Nie mogła udawać, że Maksim Wołkow odszedł, albo rzeczy które z nim robiła. Nie mogła zaprzeczyć robiącemu wrażenie seksowi, a seks był zarówno intensywny jak i niewiarygodnie doskonały. Chciała go żałować. Mężczyzna był zupełnie obcym człowiekiem i prawie zerwała z niego ubranie, ale potem cała noc była intensywna. To było jedyne usprawiedliwienie, jedyne wyjaśnienie jakie miała. Spodziewała się, że umrze. Została przygotowana do tego i prawdę mówiąc, część niej chciała tego, ponieważ to co zrobiono jej ojcu bardzo, bardzo ją rozgniewało. Jęknęła trzeci raz i przewróciła się na brzuch, ukrywając twarz w poduszce. Była pewna wszystkiego co się zdarzyło, tak jak to zapamiętała, z wyjątkiem części o krwi. To nie mogło się zdarzyć, ponieważ krew nie smakuje w ten sposób. Uzależniająco i gorąco i zupełnie męsko. Jej usta śliniły się na wspomnienie.

Tłumaczy: franekM

Gdyby krew faktycznie była tak dobra, że nawet nie mogła wyjąć smaku ze swojego umysłu i łaknęła więcej, ludzie będą sprzedawać ją na czarnym rynku i będą zbijali majątek. Co do wampirów — skrzywiła się lekko przy tym słowie — nie chciała tam iść. Wiedziała o wampirach. Wiedziała od kiedy miała dziesięć lat i Emeline weszła w jej życie. Oczywiście, początkowo, żadna z dziewczynek nie wierzyła. Ilekroć były razem, miały koszmary. Taki sam koszmar. To było potężne i brzydkie i przerażające. Przebywały dużo razem. Im więcej miały koszmarów tym, stawały się dłuższe i bardziej szczegółowe. Jęknęła ponownie, próbując zamknąć umysł, nie chcąc myśleć, o wampirach albo potworach których nie mogła kontrolować. Ponieważ nigdy więcej nie zamierzała zobaczyć Maksima, tak długo jak będzie żyła, mogła udawać, jak robiła przez wiele lat, że nie wierzy w któregokolwiek z nich. W między czasie nie pozwoliła sobie na luksus leżenia w mieszkaniu i użalanie się nad sobą. Miała robotę. Jej komórka zadzwoniła przy nocnym stoliku, drgając na drewnianą powierzchni. Złapała go szybko, próbując nie pamiętać jak położyła swoją stopę na nim i co zdarzyć się potem. Wciąż, jej ciało pamiętało nawet, gdyby jej mózg próbował zamknąć te wspomnienia. Poczuła odpowiadające ukłucie w głębi serca. Od razu zaczął się tlić ogień. „Złapałeś Blaze" odpowiedziała. „Gdzie byłaś? Dzwoniłam do ciebie trzydzieści razy" Emeline Sanchez, jej najlepsza przyjaciółka, wybuchła zanim jeszcze powiedziała dzień dobry. „Zamieniłaś mnie w szalonego prześladowcę kobiet. Zamartwiałam się. Dzięki Bogu! poczekałaś na mnie. Całkowicie możesz na mnie liczyć, kochanie. Dostałam pracę w lokalu ze striptizem. Wiesz gdzie. Poważnie. Zatrudnili mnie natychmiast. " Blaze wyprostowała się, odpychając opadające wszędzie falami włosy. „ Em, zwariowałaś? To nie jest gra. Ci ludzie zabili mojego ojca. Nie możesz iść jako przykrywka do lokalu ze striptizem." Obniżyła swój głos prawie do szeptu. „Wiesz dlaczego."

Tłumaczy: franekM

„Nie jestem twardzielem jak ty, Blaze, ale mogę uzyskać informacje. Jestem w tym dobra. Wiesz, że jestem. Zawsze miałam tę wprawę i nie pozwalam ci zrobić tego samej. Nie pozwalam. Ty i twój ojciec... " jej głos zadrżał i przerwała. Odchrząknęła. „Jeśli to nie było dla was, to nie byłoby mnie tu. Wiesz, o tym. Nie pozwalam ci zrobić tego samej. " Blaze zamknął na krótko swoje oczy. Emeline nie była wojownikiem w tym sensie , co Blaze. Sean próbował ją uczyć, i była zdolna, ale to nie leżało w jej naturze, tak jak było to u Blaze. Emeline była cichsza. Była zachwycająca. Naprawdę olśniewająco doskonala. Oczywiście lokal ze striptizem zatrudniłby ją. wydała się Również tajemnicza, nieuchwytna i, po prostu idąc ulicą była TAK seksowna, że wszyscy się oglądali. Rzadko się sprzeczała, mimo że wygłaszała śmiałe opinie, ona po prostu szła własną drogę. Gdy skłaniała swój umysł do zrobienia czegoś nikt nie mógł jej powstrzymać. Nikt. Blaze dowiedziała się, o tym dużo wcześniej. „Emmy, posłuchaj mnie. Nie jest dla ciebie bezpiecznie w tym mieście. Nie jest dla ciebie bezpiecznie przebywać na tym obszarze. I na pewno nie bezpiecznie jest dla ciebie przebywać w tym lokalu ze striptizem. Szczególnie w lokalu ze striptizem. Co zrobiłaś? Poszłaś prosto z lotniska do baru i postarałaś się o pracę? " „Cóż, ... tak. " Jakby to było całkowicie uzasadnione. Blaze chciała wyrwać sobie włosy. Jej życie wymknęło się spod kontroli. Całkowicie poza kontrolą. Powinna wiedzieć w momencie, gdy wysłała do Emeline wiadomość, że Sean umarł i że ściga zabójców, że Emmy wsiądzie do samolotu, niezależnie od niebezpieczeństwa dla siebie, i wróci by jej pomóc. „Czy wiesz kto jest właścicielem tego klub?" Blaze zapytała łagodnie. Rzuciła okiem w dół na swoje ciało. Była naga. Nagusieńka. Nigdy nie spała nago. Miała znamiona na piersiach. Jak odciski palców. I znak nad jej lewą piersią, który dziwnie przypominał ugryzienie. Zamknęła oczy, pamiętając sposób w jaki to poczuła, gdy zatopił swoje zęby w niej. Jej erotyczne spazmy. Zaciśnięte. Poczuła przypływ ciepłej wilgoci na wspomnienia. „Nie. Ale nie przejmuję się tym."

Tłumaczy: franekM

„Czy kiedykolwiek byłaś tam wcześniej? " „ Oczywiście, że nie. Nigdy nie rozbierałam się wcześniej, jeśli o to pytasz, ale wzięłam lekcje tańca na rurze, aby pozostać w formie i tańczyłam przez całe swoje życie. Nie mam wątpliwości, że mogę się rozebrać. " Blaze wessał swój oddech. „Poczekaj. Poczekaj. Zatrudnili cię jako striptizerkę? Myślałam, że mówisz, że zatrudniają cię jako kelnerkę. " „Kochanie, jak mogę dostać się blisko dziewczyn, by zdobyć informację, jeśli nie będę jedną z nich?" Emeline zabrzmiała jakby traciła swoją cierpliwość. Blaze chciała krzyczeć.

„ Blaze." Głos Emeline przygasł. „Nie wchodzę w to z klapkami na oczach. Nie wróciłam pod wpływem impulsu. Znam ryzyko i, właśnie tak jak ty, akceptuję je. Ty i Sean jesteście najbliższą rzeczą, która przypomina rodzinę. Nie mam nikogo innego, i życie w biegu nie daje mi motywacji — albo czasu — na zdobywanie przyjaźni. Zamordowali go. Zabrali go nam. Nie zamierzam pozwolić im wykręcić się od kary, tak jak i ty. Nie mogę iść walczyć z tobą, ale mogę wpuścić cię do środka. " Blaze potarła swoją rękę w dół twarzy. Nie mogła temu zaprzeczyć. To wszystko było prawdą i dokładnie wiedziała co Emeline czuła do Seana. Emeline nie miała żadnej rzeczywistej rodziny. Jej matka umarła gdy miała trzy lata. Jej ojciec zniknął i Emeline była przenoszona z domu do domu apatycznych krewnych. Blaze spotkała ją przez przypadek w alei za barem, i zostały wiernymi przyjaciółmi. Emeline pracowała w sklepach odkąd miała trzynaście lat dla jej przeróżnych krewnych, i łatwo zdobyła pracę i mieszkanie z Seanem, który dostarczył jej referencje, gdy skończyła szesnaście lat. Przeważnie wcześniej, żyła na ulicach w ciągu dnia i spała w pokoju Blaze w nocy. Sean opłacił się dla jej lekcje tańca i czego dodatkowo chciała gdy dorastała. Poszła do szkoły gdy dorośli doglądali ją. Gdy Emeline przyszła do nich osiem miesięcy temu i powiedziała im, że była świadkiem morderstwa i bała się, że jest śledzona, Sean pomógł jej opuszczać kraj. „ Em, opisałaś morderstwo policji... "

Tłumaczy: franekM

Emeline jęknęła. „ Chciałabym nigdy nie użyć zwrotu „ wampir”. Powiedziałam coś jak wampir i mi nie uwierzyli. Wiem, że nie ma wampirów. Nawet próbowałam to cofnąć i powiedzieć, że może miał tę chorobę, gdzie myśli, że jest wampirem i morduje ludzie i pije ich krew. Miał oddalającą się linie dziąseł, był blady, jego włosy wisiały w strąkach, wszystko razem to jest wyjaśnione przez chorobę. Jak tylko powiedziałam „ wampir” nikt nie uwierzył w to co powiedziałam." „ Obydwie wiemy, że to był wampir" powiedziała cicho Blaze. „Nie chciałyśmy w to wierzyć, ale ten koszmar..." westchnęła i przycisnęła koniuszki palców do pulsujących skroni. „Emmy, kochanie, ten koszmar staje się coraz bliższy. Nie możesz iść do pracy w tym klubie. Niektóre z rzeczy w koszmarze są zbyt rzeczywiste. Obydwie wiemy co się dzieje, jeśli to wszystko staje się prawdziwe. Jesteś bezpieczniejsza poza krajem. Potrzebuję cię byś była bezpieczna, Emmy. Proszę, wróć do Francji." Jej gardło zamknęło się. Wiedziała, że Emeline nie odleci. Nie gdyby ich koszmar miał stać się rzeczywistością. Nastała niewielka cisza. „Kochanie, wiesz, że cię kocham. Jesteś moją jedyną rodziną. Sean był również moim ojcem. Muszę to zrobić. Nie mogłabym żyć ze sobą gdybym nie było mnie tu by ci pomóc. Nie mogę ci tego dać. I wiesz dlaczego. Gdybym tylko nie wykorzystała słowa wampir do przedstawienia go, gliny nie odprawiłyby mnie jakbym byłam obłąkana. " „Emmy, posłuchaj mnie. Gliny ci uwierzyły. Byli skorumpowani. Sean wiedział t tym, i dlatego cię odesłał. Niektórzy z nich pracują dla tego faceta i jego bandy. On nazywa się Reginald Coonan i jest właścicielem klub. Sean wierzył ci tak jak i ja. Są inni którzy sądzą... " przerwała, niechętna wyjawić czegokolwiek o Maksimie. To wydawało się jak zdrada, nawet z Emeline. „Sądzą?" nalegała Emeline. „Myślą, że on zabija jak wampir. Czymkolwiek on jest, wiemy że człowiek nazywany Reginaldem Coonanem morduje i pije krew jego ofiar. Widziałaś go. " „Dwóch" przypomniała szeptem Emeline. „Wciąż mam co noc koszmary. Boję się zasnąć." „ Wiem, kochanie," powiedziała Blaze. „Dlatego nie powinnaś wracać do tego klubu. Jeśli on cię tam zobaczy... "

Tłumaczy: franekM

„Zostałam zatrudniona pod nazwiskiem jakie Sean mi nadał gdy wysłał mnie do Europy. Zrobię to, Blaze. Dla Seana. Dla ciebie. Ale przede wszystkim dla siebie. Mam dosyć uciekania i chcę wrócić do domu. Jesteś wszystkim, co mam." Blaze zamknęła oczy i rzuciła się na plecy w poprzek łóżka. Nie można było zakazać Emeline czegokolwiek, jeśli nastawiła się coś zrobić, tak jak i Blaze.? „Okay, ale musimy być mądre," skapitulowała. „To jest naprawdę niebezpieczne." „ Praktycznie żyłam na ulicach, Blaze, jestem w tym dobra. Mam niesamowite umiejętności manipulowaniu ludzi, by wyjawiali mi rzeczach których raczej nie chcą. " Blaze wzięła głęboki wdech, jej rzęsy opadły w dół. Z jakiegoś powodu, przesączanie się światła przez żaluzje przeszkadzało jej oczom. Ból głowy był gorszy gdy siedziała. „ Kilka miesięcy temu, do baru przyszedł mężczyzna i zostawił Tacie kartkę z numerem. Zaproponował, że pomogą w kłopotach z Hallahanami. Byłam wstrząśnięta, że Tata zachował kartę, ponieważ obydwoje myśleliśmy, że jest z konkurencyjnej grupy, która chciała przejąć naszą dzielnicę." Emeline nie odzywała się, czekając. Blaze westchnął. „Wczoraj wieczorem wykręciłam numer, ponieważ przepisałam bar na ich nazwiska w razie swojej śmierci. Myślałam że jak umrę, a Hallahanowie przeżyją, chciałam by ktoś ich zabił. To lepszy sposób niż gang, prawda? " „Powiedziałaś im że to zrobisz? Teraz masz dwie rodziny mafijne pragnące twojej śmierci?" Emeline zabrzmiała na wstrząśniętą. „Tak. Nie. Niezupełnie. Spałam z jednym z nich. Przypadkowo. Dobrze." Blaze ponownie usiadła i spojrzała na swoje ciało. „Nie spałam. Miał dużo wytrzymałości. Zrobiliśmy to, a później płakałam nad Tatą. Przy nim, Emmy. Nie mogłem w to uwierzyć. A później jeszcze raz, ale bardziej wolno i słodko. A następnie jeszcze raz. I jeszcze raz... " Emeline jęknęła. „Pojmuję. Święta matko, Blaze. "

Tłumaczy: franekM

„ Wiem. Prawda? Był niewiarygodny. Mam na myśli, to. Jeden pocałunek i się rozpływałam. Tak naprawdę myślę, że roztopiłam się długo przedtem. Poważnie, tylko słysząc jego głos. On ma taki sposób mówienia. Bardzo niski. Miękki. Ale zupełnie władczy. On jest….” Emeline kontynuowała za nią. „Apodyktyczny? Arogancki? Władczy? O nie, Blaze. I spiałaś z nim? Kochanie. Wystarczy spojrzeć na ludzi takich jak on. Tak naprawdę z nim nie sypałaś." „Dobrze, faktycznie, Emmy, nie było jakiegokolwiek spania. Jedno spojrzenie, tylko jego głos, i zupełnie się roztopiłam. " „ Um, kochanie, pozwól mi tylko powiedzieć ci o dominacji, super-seksowny mężczyźni są bardzo fantazyjni, ale ty nigdy, nigdy faktycznie nie próbowałaś mieć związku z jakimkolwiek. To nie działa w rzeczywistym życiu. Teraz przynajmniej wiesz do jakiego rodzaju mężczyzn jesteś przyciągana i możesz się pilnować. Za każdym razem wyczuwam nieznośnego bachora. Prawdziwa okazja. Im więcej tatuaży, mięśni i motocykli mają, tym bardziej padam im do stóp. Ale nie ruszam tego. Dlaczego? Ponieważ jakkolwiek dobry jest seks, znam siebie. Moje serce byłoby zaangażowane i dostałabym z buta w zęby. Wiec tego nie robię. " „Nieznośne bachory?" powtórzyła słabo Blaze. „Na sto procent. Lubię macho. Apodyktycznych. Aroganckich. Nawet nie czuję ukłucia bez tego, ale nie jestem głupia, Blaze. Nie wchodzę w to. Musisz doprowadzić się do porządku, jakkolwiek dobry ten facet był w łóżku. Byłaś podatna i skorzystał z tego." Blaze odchrząknęła. „Nie sądzę. Jestem całkiem pewna, że wskoczyłam na niego." „Byłaś podatna, kochanie," powiedziała łagodnie Emeline. Blaze przejechała ręką po swoim udzie. Był tam ślad po ugryzieniu na wewnętrznej stronie, malinka, wysoko. Jej żołądek wykonał przewrót i poczuła natychmiastową reakcję w głębi jej ciała. „Może, ale z pewnością uczestniczyłam w tym. " „Gdzie on teraz jest? "

Tłumaczy: franekM

„Nie wiem. Obudziłam się i nie było go. " Nastała wymowna cisza. „Nie szukam związku, Emmy," powiedziała Blaze. „To się zdarzyło i nie mogę powiedzieć, że się nie cieszę. To było zdumiewające. Nie miałam pojęcia, że seks jest tak niezwykły, ale mam zadanie do wykonania, i związek nie jest jednym z nich. To się zdarzyło. I idę dalej. " „On jest jednym z tych członków gangu? " „Nie jestem pewna, czy oni są członkami gangu" dumała Blaze. „Bardziej jak myśliwi." Jej serce waliło gdy to powiedziała, a jej ręka uniosła się do jej szyi, tam gdzie jej tętno wzrosło gwałtownie i pulsowało. „Ale cokolwiek, widziałaś tamtej nocy, Emeline, też to widzieli. Nie mamy bzika. Jest ktoś... " „Było ich dwóch" ponownie powtórzyła Emeline. „Nie jeden. Dwóch. " „Dobrze, dwóch. Ale ktoś inny to widział, przynajmniej jeden z nich. I widział, jak zabili. Oni ich ścigają." „ Dobrze. Pozwól im. Będziemy ścigać Hallahanów ponieważ zebrałam o nich pewne informacje. Oni mogą wychodzić na słońce. Możemy ich mieć, Blaze. " „Po prostu uważaj. Przyjdę do klubu za kilka godzin i będę cię osłaniała." „Te twoje czerwone włosy nie łatwo pominąć," wskazała Emeline. „Nie możesz ryzykować, a jeśli zawalasz sprawę i porozmawiasz ze mną, wtedy moja przykrywka będzie spalona. Tak jak jest, mam szczęście, że nigdy nie wpadłam na jednego z nich, zanim Sean wysłał mnie stąd." Blaze westchnęła bardzo głośno. Dość głośno, by Emeline to usłyszała. „Nie gramy w filmie szpiegowskim, Em. Nie daj się wciągnąć w dramat." Emeline zaśmiała się. „Bardzo zabawne, Blaze. Jestem dramatyczna. Dlatego mnie kochasz. Jestem dziewczęca i zawsze będę dramatyzować. Ty jesteś zrównoważona, rozsądna, nie zadzieraj ze mną dziewczyno, bo skopię ci tyłek. Dlatego się przyjaźnimy. Obydwie nie możemy być królową teatru." Przerwała, a następnie obniżyła głos. „Kocham cię Blaze. Jesteś moją jedyną rodziną. Nie mogę cię stracić. Nie mogę. Nie przeżyłabym tego. Nie marnuj swojego życia. "

Tłumaczy: franekM

Blaze kurczowo chwyciła telefon, tak mocno że jej knykcie pobielały. Robiła to. Była tak zbolała żalem, tak zdecydowana nie pozwolić sobie, aby nawet myśleć o tych godzinach zanim jej ojciec umarł, że chciała wystawić się na niebezpieczeństwo. Zrobiłaby to — niesprawiedliwie — zostawiając Emeline samą. Będzie na wieki wdzięczna Maksimowi Volkovi i Tariqowi Asenguardowi za ocalenie jej życia. Wiedziała, że umrze. Była pewna, że weźmie przynajmniej paru braci Hallahan z sobą, ale Emeline miała rację. Chciała umrzeć, a nie stanąć przed koszmarem tego przez co przeszedł Sean. „Żałuję, że wyszłam. Poszłam na lekcję barmańskich sztuczek. Tata wziął moją zmianę, więc mogłem uczęszczać w lekcjach. Teraz, wydaje się to tak głupie. " „To nie było głupie, Blaze," powiedziała Emeline. „To życie. Żyjemy naszym życiem, a rzeczy się zdarzając i nie mamy na to wpływu i musimy robić interesy. Robimy interes. Między sobą, znajdziemy najlepszy sposób by wyeliminować braci Hallahanów, jednego po drugim. Cholera, będę ich uwodzić jeśli będę musiała." „Emeline." Blaze tchnęła jej imię. „Nie ośmielasz się." „Tylko mówię. Muszę iść, kochanie. Zatrzymuję w Hotelu Marka Charlesa. Jest trochę podupadły, ale pomyślałam że striptizerka może tam mieszkać. " Blaze zacisnęła swoje zęby. „Emmy, musisz być bezpieczna. Czy w zamkach są dobre zamki? Wizjer? Jesteś tam bezpieczna?" „Sean nauczył mnie niejednego, Blaze," powiedziała Emeline, jej głos był poważny. „Wiem jak być bezpieczna. Sama podróżowałam po Europie. Tylko dlatego że nie mogę kopać tyłków tak jak ty, nie oznacza to, że nie zwracam uwagę na rzeczy, których obydwoje mnie nauczyliście. Mogę to zrobić. Myślę, że jestem bezpieczniejsza niż ty. Jeśli wejdziesz do klubu, ukryj te swoje włosy. " „Tak, mamo," powiedziała Blaze. „Wiem, co nieco o byciu bezpieczną. Zobaczę cię za kilka godzin. Ale Emmy, jeśli będziesz tańczyć, zamknę oczy by nie oślepnąć. " Emeline zaśmiała się. Blaze zapomniała jak piękny jest jej śmiech. Emeline miała piękny głos. Miała piękne ciało. Wszystko w niej było wspaniałe. Została

Tłumaczy: franekM

pobłogosławiona przez bogów kosmetycznych, ale przeklęła przez bogów za to piękno. „Zrobisz to, kochanie. Bądź bezpieczna." „Bądź bezpieczna," powtórzyła Blaze i odłożyła telefon. Rzuciła go na stolik nocny i ukryła twarz. Była tak blisko śmierci wczoraj wieczorem. Nie mogła powiedzieć, czy żałowała jednej rzeczy, która się zdarzyła. Chciała Maksima Volkova i prawdę mówiąc, pragnęła go ponownie. Ale to nie zadziała. Nie była typem kobiety, która złapała się w sieć Maksima, ani nie myślała tak ani przez jeden moment, że jest jego jedyną, mimo tego co jej powiedział. Po pierwsze, jej ręka ponownie uniosła się do jej szyi, i wolno rumieniec oblał jej ciało. Było coś z krwią. Jej twarz piekła. Jego usta na niej były erotyczne, a jej usta na nim... Jego smak był uzależniający. Chciała więcej. Krew nie smak w ten sposób. Wiedziała. Była jednym z tych dziwnych ludzi którzy, gdy się skaleczyli, ssać ranę. Krew nie smakuje w ten sposób. Mimo to, zobaczyła, jak się ruszał. Albo dokładniej, nie widziała, jak się ruszał. Był tak szybki. Jeśli jego krew mogła zrobić ją tak samo szybką, byłaby zupełnie perfekcyjna będąc trochę bardziej podobna do niego, ponieważ mściła się za torturowanie i zamordowanie swojego ojca. Nie zostawi tego w rękach nieznajomego. Blaze podniosła się z łóżka. Natychmiast zakręciło się jej w głowie i była zdezorientowana. Pulsowanie w jej głowie wzrosło. Gdyby głowa mogła wybuchnąć, była pewna że tak by się stało. To było dużo gorsze niż jakikolwiek kac, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Przycisnęła swoją rękę do jej pofałdowanego żołądka i wpadła zataczając się do łazienki. Każdy krok był trudny. Jej stopy wydawały się jak z ołowiu, złapane w ruchomych piaskach. Nabrała ochotę położyć się z powrotem i wciągnąć nakrycie nad głową zasłaniając całe światło. Zamiast tego włączyła prysznic i weszła pod spadającą kaskadą wodą, pozwalając jej oblać twarz i ciało w celu usunięcia pajęczyn. Gdyby problem dotyczył tylko kwestii fizycznej, poradziła by sobie z tym, ale jej myśli odmówiły zostawienia Maksima Volkova. Choćby nie wiem co zrobiła, nie mogła oderwać od niego myśli.

Tłumaczy: franekM

Fantazjowała pod prysznicem gdy myła włosy, przebiegając palcami przez nie, pamiętając uczucie jego rąk w jej włosach, erotyczne ugryzienie bólu na jej skórze głowy. Tak dobre. Tak dobre, że nawet wspomnienie wywołało paroksyzm. Zapamiętała sposób w jaki jego skóra się wydawała gdy jej dotykała. Gorąca. Twarda. Tak piękny, gdyby mężczyzna mógł być przedstawiony jako pięknego. Jej ręce, gdy umyła swoją skórę, podążyły jego drogą. Po jej piersi, jej brzuchu, jej pasie, jeszcze niżej. Usłyszała, jak jęczy i była wstrząśnięta. Nie była zmysłową osobą. Naprawdę. Nie była. Patrzała na kilku mężczyzn, ale poważnie, po prostu nie była zainteresowana. To było dziwne myśleć, że mogła przejść z bycia na wpół-oziębłą, do niemal rozrywającej męskie ubranie. Nie było wątpliwości, że to zrobiła — i nie była pewna, czy nie zrobiłaby tego ponownie. Również nie łudziła się, że wierzy we wszystko, co jej powiedział. Mężczyźni mówili różne rzeczy, by zaciągnął kobietę do łóżka. Nie była naiwna. Nawet gdyby był wszystkim, czego jej o sobie nie powiedział — całkiem innym gatunkiem i nie wampirem — nie mogło być tylko jednej kobiety dla mężczyzny. To robiło wrażenie być jedyną dla mężczyzny, ale mężczyzna tak gorący jak Maksim mógł mieć jakąkolwiek liczbę kobiet. I musiał mieć, albo nie byłby tak niesamowity w łóżku. Nikt nie mógł stać się tak dobry bez doświadczenia. Nie, że uważała się za tak złą. Uśmiechając się z wyższością, spłukała mydło ze swojego ciała, chcąc by woda spływając po niej nie wydawał się tak zmysłowa na jej wrażliwej skórze. Maksim otworzył wrota jej seksualności. Nie było co tego wątpliwości. Łaknęła go całkowicie ponownie. Jego smaku. Jego ciała. Jego penisa. Każdego jego cala. Chciała usłyszeć jego głos. Zobacz jego uśmiech. „Obsesja," szepnęła głośno. Robiła dokładnie to przed czym ostrzegała ją Emeline. Chciała związku z Maksimem, nie przelotnej przygody. „Zadowolę się seksem," powiedziała do gorącego wody. „Ostatniego wspaniałego seksu z nim. A jeśli on naprawdę jest tak szybki, może tego trochę także. " Ostatni raz spłukała swoje włosy i zakręciła prysznic, sięgnęła po ręcznik by się wytrzeć. Dotykając jej ciała z aksamitną miękkością materiału było błędem. W momencie gdy ręcznik prześliznął się przez jej sutki, poczuła, jak łuk

Tłumaczy: franekM

elektryczności pędził do jej pochwy. Jej pochwa zacisnęła się. W głębi drżała z potrzeby. Zacisnęła swoje zęby przed płomieniami przetaczającymi się nad jej krwiobiegiem i kontynuowała wycieranie. W czasie gdy miała materiał między swoimi nogami, gdzie była obolała — wspaniale obolała — płonęła. Samo dotykanie ręcznika do jej pulsującego guziczka wysłało wstrząsający orgazm wzbierający w niej. Oparła się o zlew, oddychając ciężko, chcąc by Maksim był tu z nią. Dał jej ten dar. Nigdy nie miała orgazmu — sprowokowanego — tak silnego. Wyobrażając sobie jego usta na niej, albo jego ciężką erekcję w jej ustach albo w jej ciele, wysłało kolejną falę rozbijającą się w niej. Oddychając z trudem, odrzuciła ręcznik i złapała następny, by zawinąć włosy zanim stanęła przed lustrem. Wzrok sprawił, że jej oddech uwiązł w gardle. Patrzała na siebie setki razy, zazwyczaj pobieżne spojrzenie upewniając się, że jej ubranie nie było włożone na drugą stronę albo co równie głupawego. Jej skóra nigdy nie świeciła tak bardzo. Jej oczy wyglądały na większe, zielone bardziej błyskotliwe, prawie olśniewające. Jej rzęsy wyglądały na grubsze i dłuższe. Jej ciało wyglądało... bujniej. Miała figurę. Ćwiczyła i była przyzwyczajona do jej mięśni, były bardzo zarysowane — ale jakoś zauważyła swoje krzywizny. Przeważnie, zauważyła plamy na swoim ciele — ślady posiadania Maksima. Było ich dużo, jakby ją napiętnowały, stemplując ją jego znakami, tak głęboko, że sięgały do jej kości. Wypuściła wolno swój oddech. Pięknie wyglądała. Nigdy w swoim życiu nie czuła się piękna. Wiedziała, że nie jest nieładna, ale jednak, nie w ten sposób. Nigdy w ten sposób. Maksim odmienił ją w jakiś sposób, albo przynajmniej uświadomić jej, jej kobiecość? coś czego nigdy nie przyznała. Ubrała się wolno, wybierając dla siebie strój ostrożnie. Ubrała się do walki. Dżinsy, które rozciągały się łatwo. Buty, które były wystarczająco lekkie, by pozwolić jej poruszać się szybko, ale by powalić kogoś na ziemię, gdyby wymierzyła mu kopniaka. Koszula, która podkreśliła jej krzywe, kamizelka, która pozwoliła jej ukryć kilką broń. Nie wzięła portfela, ale spakowała dowód i pieniądze do kieszonki kamizelki. Wsunęła nóż do jednego buta i broni do drugiego. Włosy zajęły trochę czasu. Splotła je w warkocz, a następnie przywdziała jedną z kilku peruk jakie trzymała właśnie dla takich celów. Sean nauczył ją nie zostać

Tłumaczy: franekM

zauważoną, a kolor jej włosów zawsze był przeszkodą. Gdy go śledziła, dostrzegł ją za każdym razem, więc kupiła peruki. Z tańszymi, zauważał ją natychmiast, gdy jednak zapłaciła dużo za prawdziwe włosy, udało jej się kilka razy śledzić go bez zostania złapaną. Założyła krótką, czarną perukę, upewniła się, że jest stabilna i wygląda naturalnie, zanim założyła parę okularów przeciwsłonecznych, ponieważ światło raziło jej oczy. Wyszła pośpiesznie z mieszkania. Najpierw inwigilacja, a potem pójdzie do klubu, gdzie będą tłumy ludzi.

Rozdział 6

Blaze nie oczekiwała, że będzie tak trudno wyjść w ciągu dnia. Nawet za jej ciemnymi okularami, jej oczy łzawiły i piekły. Zaparkowała swój motocykl w alei za budynkiem naprzeciw klubu. To nie było trudne by podskoczyć i złapać drabinę schodów przeciwpożarowych, pociągnęła ją w dół i zaczęła wspinać się na dach. Tam została pochylona nisko, tak by nikt jej nie zobaczyliby, pokonała drogę w poprzek dachu, podchodząc do czterometrowej ściany otaczającej dach naprzecie In Place. Skrzywiła się gdy jej lornetka objęła migający neon ponad drzwiami budynku. Klub cieszył się popularnością. Tancerki były dobre. Pogłoska głosiła, że musiały być doskonałe i wielkie tancerki dostawały tam pracę. Płaca była dobra, a napiwki jeszcze lepsze. Mogła zrozumieć dlaczego zatrudnili Emeline od ręki. Emmy była obiema. Blaze przesunęła okular wzdłuż pierwszego dachu, tylko by się upewnić że bracia Hallahan nie obstawili posterunkami tam w górze. Podzieliła obszar na dokładne części, tak jak nauczył ją Sean, i nie było nikogo. Wyraźnie Hallahans nie podejrzewał, że przyjdzie za nimi. Wiedziała, że zwolnili ją ponieważ była

Tłumaczy: franekM

kobietą. Nie weszli do jej baru ponieważ najwyraźniej nie chcieli wdać się w sprzeczkę z Tariq Asenguard, Maksimem, albo którymkolwiek z ich ludzi — gdyby przyprowadzili którychkolwiek z nimi. Miała uczucie, że tak było. To wymagało więcej niż dwóch ludzi, by oczyścić bar w tych pułapek, nawet jeśli mogliby poruszyć się z taką prędkości. Myśl, że byli inni których nie zobaczyła, źle o niej świadczyło, ale teraz gdy o tym pomyślała, wydało się to prawdopodobne. Ludzie tacy jak oni? Inny? Ilu ludzi takich jak oni było tam? Kontynuowała przeglądanie budynku. To były dwie piętra i sięgały trzeciego. W głównym budynku znajdowały się biura, ale jak w jej budynku, nad barem znajdowało się duże mieszkanie. Była pewna, że Hallahanowie nie mieszkają w mieszkaniu, ale go używali. Wiedziała, ponieważ po tym gdy im zagrozili, zarówno ona jak i jej ojciec zrobili mały wywiad. Bracia Hallahan nie kłopotali się zakrywaniem okna; tak naprawdę była pewna, że są ekshibicjonistami, albo po prostu lubili jak ludzie ich widzą i się ich boją. Więcej niż jedną kobietę sprowadzono do tego mieszkania i dzielili się nią, jeśli pogłoski były prawdziwe, a była prawie pewna, że są. Również sprowadzali tu ludzi by ich bić. I mieli prawo bicie ich na widoku — na wprost okna. Sean powiedział jej, że Reginald Coonan prowadzi przedsiębiorstwo, które produkuje filmy porno, więc może kobiety były wpierw testowane przez Hallahanów, zanim kręcili filmy. Zgodnie z tym co opowiadał Sean, spółka Coonan odniosła niebywały sukces. Nikt nie wiedział gdzie były jego studia, i miał renomę, że produkował filmy także dla fetyszystów. Nie chciała wiedzieć co to było i Sean nie powiedział jej. Mimo to, martwiła się, że Emeline wpadnie Hallahanom w oczy. Była naprawdę zbyt zachwycająca. Nikt nie wydawał się przebywać w mieszkaniu, i przeczesała ulicę i parking. Parking zapełniał się. Słońce zaczęło zachodzić, przykrywając niebo we wszystkie odcienie czerwieni i pomarańczy, przynosząc ulgę jej piekącym oczom. Była zaskoczona tym, że jej skóra też wydała się płonąć. Była Irlandką, tak nie opalała się na brązowo, gdy jednak wychodziła wczesnym wieczorem nigdy nie miała problemu. Nie zobaczyła któregokolwiek z pojazdów Hallahanów. Zwykle parkowali swoje bardzo wymyślne samochody w czterech miejscach wyraźnie zaznaczony dla nich. Nikt kiedykolwiek nie ośmielił się zaparkować na ich miejscach, co

Tłumaczy: franekM

najmniej nie przez parę ostatnich miesięcy. Chodziły pogłoski, że zanoszono kije baseballowe właścicielom całkowitego zniszczonych pojazdów, które zaparkowały na ich miejscach, zanim ich reputacja powstrzymywała kogokolwiek przed zaryzykowaniem. „Gdzie jesteś?” Aksamitny głos prześliznął się łatwo do jej umysłu. Wyraźny. Sam jego szept wywołał się poruszenie w jej żołądku, a następnie wykonał przewrót. Nie było zaprzeczania, że głos był prawdziwy i to był Maksim. „Nie jesteś tam gdzie cię zostawiłem”. Nabrała tchu i postanowiła, że lepiej mu jest odpowiedzieć. Nie było to najbystrzejszą rzeczą, nie gdyby nie chciała kontynuować fantazjowanie o stosunkach z nim, ale jednak, powolne rozpalanie zaczynało się, napięcie zwijające się w głębi niej — rozpalenie, które tylko on mógł zaspokoić. Nie, to nie było mądre, ale nie chciała zerwać więzi — „tak”. „Mam kilka rzeczy do robienia”. Spróbowała zachować się nonszalancko, jakby przez całe życia codziennie rozmawiała telepatycznie, z mężczyzna z którym uprawiała dziki, mocny, nieskrępowany seks. Może był najseksowniejszym mężczyzną na świecie i olśniewająco piękny, ale nie będzie jej rozkazywał. I faktycznie nie zostawała w swoim mieszkaniu czekającym dla niego, by przyszedł po tym jak ją zostawił w łóżko. „Oczekiwałem swojej kobiety w jej łóżku gdzie chciałem położyć swoje usta między jej nogami do czasu gdy będzie wykrzykiwała moje imię, a następnie zmusić ją do jechania na mnie tak dziko, gdy będzie robiła to do czasu gdy nie będzie ponownie krzyczeć. Potem chciałem sam ujeżdżać ją szorstko, mocno i głęboko, do czasu gdy oboje zostaniemy wyczerpani. Łóżko było puste.” Drżenie przedostało się przez jej ciało. To nie był tylko jego głos. Mówił seksi. Nikt tak nie rozmawia, prawda? Chciała jego ust między swoimi nogami. Chciała jechać na nim dziko. I naprawdę chciała by jechał na niej szorstko, dziko i głęboko. Krzyk byłby opcjonalny, ale dobry. Zwilżyła nagle zeschnięte wargi i spróbować nie zaparować swojej lornetki ciężkim oddechem. „Nie zostawiłeś mi notatki. Nie miałam pojęcia, że planujesz wrócić”.

Tłumaczy: franekM

Nastała cisza. W tej ciszy, poczuła, jak lodowiec wlał się do jej umysłu. Zadrżała, próbując nie pozwolić mu na dezaprobatę wobec niej. „Nie miałaś pojęcia, że planuję wrócić? Co to oznacza? Pomyślałaś, że cię wykorzystam i odejdę?” No dobrze. To było dokładnie to o czym pomyślała i najwyraźniej była w błędzie. Złapała migotanie czerwonego samochodu na parkingu i skierować lornetkę w stronę kabrioletu, który zawiózł szybko do jednego z miejsc Hallahanów. Jimmy Hallahan. Najstarszy z braci. Przeskoczył przez drzwi swojego kabrioletu i szedł długimi krokami do bocznych drzwi klubu których używali tylko właściciele, znikając w środku. „Dobrze. Tak”, przyznała się ponieważ nie było nic innego co jeszcze mogła zrobić. „Zasnęłam z tobą i obudziłem się bez ciebie. Nie mam doświadczenia z mężczyznami, więc pomyślałam, że może to jest twoje MO”. Czynnik chłodu zszedł poniże zera. „Moje MO?” Najwyraźniej nie zaczynała panować nad rozmową. To był czas na wycofanie się. „Nie mogę rozmawiać o tym momencie. Naprawdę interesuję się czymś tu i to wymaca mojej całkowitej uwagi”. „” Tu” nie oznacza IN Place, prawda?" Jego głos zabrzmiał miękko i łagodnie. W jej uchu, nie jej umysł. Była pewna, że jest sama i nie zareagowała początkowo, a następnie poczuła jego ciepły oddech w swoim uchu. Natychmiast dreszcz zszedł w dół jej kręgosłupa. Wciągnęła swój oddech ostro i odwróciła swoją głowę by zaglądać przez ramię. Maksim był blisko. Zbyt blisko. Był piękny. Doskonały. Ubierany niedbale w stare dżinsy, które przylgnęły do jego ciała, i obcisłą czarną koszulkę, która naciągnęła się na jego mocnej klatce piersiowej, ukazując mnóstwo mięśni, był jeszcze gorętszy niż zapamiętała — a jej pamięć była naprawdę dobra. Jej usta wyschły i musiała przełknąć bryłę, która utworzyła się w jej gardle. Jej serce zaczęło walić — mocno. Wyglądał bardziej odlegle i zimno niż lód, niż gdy spotkała go pierwszy raz. Jego czarne włosy opadały wokół jego twarzy. Były gęste. Luksusowe. Jej palce swędziały by przebiec przez te niesforne włosy

Tłumaczy: franekM

i poskromić je , tak jak część jej chciała rozpalić w nim płomień i stopić cały ten lód. „Zostawiłem cię śpiącą w twoim łóżku. Co tu robisz?" nie ustawał. Aksamitne chrypienie jego głosu prześliznęło się ponad nią, zarówno żądanie jak i pieszczota. Nie miała pojęcia jak to robił, ale ton był bardzo prawdziwy. Zadrżała i oparła się na piętach. Każdy oddech który brała zabrał go bardziej w głąb jej płuc do czasu gdy poczuła się obleczona przez niego. Nie miała pojęcia dlaczego, ale poczuła ulgę widząc go żywego i oddychającego. Jej część, odkąd zbudziła się i odkryła że odszedł, była napięta i zmartwiona. Ukryła to potajemnie w chęci nawiązania stosunków jak powiedziała Emeline, że ich nie szuka. „ Blaze." wypowiedział jej imię łagodnie. W ostrzeżeniu. „Było tam pytanie?" uciekła do swojego nastawienia, ponieważ, naprawdę, kto mógł zastanawiać się, kiedy patrzył na nią, wyglądając tak... pysznie. Sięgnął w dół i wziął ją za nadgarstek, zmuszając ją do powstania ze swobodną siłą. Nie zatrzymując się tam, zatrzymując ją naprzeciw jego ciała. On może wyglądać na zimnego jak lód, ale emanował gorącem z jego ciała. Objął jej nadgarstkiem jej szyję, wyjął lornetkę z jej ręki, opuścił ją — tak, opuścił ją — w dół do podłogę i zawinął jej drugie ramię wokół jego szyi. „ Co tu robisz? " Wymruczał pytanie tuż obok jej ust, jego wargi musnęły jej, wysyłając cykl małych wstrząsów odbijających się rykoszetem przez jej cipkę. Natychmiastowe ciekłe gorąco zwilżyło jej majtki. W odruchu złączyła swoje palce razem na jego karku, jej ciało wtopiło się w jego. „Pracuję," odpowiedziała, przekręciła głowę na tyle aby jej wargi musnęły jego. Zabiegając o jego pocałunek. Potrzebując poczuć jego usta na sobie. Tam na zewnątrz w ubywającym świetle na dachu budynku naprzeciwko nocnego klubu ponownie szacowała. Nie była kobietą, która zdecydowałaby się na publiczny przejawy sympatii, ale potrzebowała jego ust więcej niż potrzebowała powietrza — i nie miała pojęcia dlaczego. Tylko że był jej niezbędny.

Tłumaczy: franekM

Jego ręka prześliznęła się w górę jej pleców, jej szyi, do jej włosów. „Widzę. Powinnaś poczekać na mnie. Mieliśmy współdziałać. Prawda? " Bardzo starała się przeszukać swój umysł, który ponieważ była w tak bliskim kontakcie z nim, szybko zamieniał się w papkę. Odbyli rozmowę o współdziałaniu? To było możliwe. „Po pierwsze obudziłam się, nie było cię tam, by przedyskutować sprawę i, w tej chwili, strzegę czyiś pleców. Nie mogłam czekać. " Jego kciuk pogłaskał jej dolną wargę. „Masz kogoś w środku? " Kiwnęła głową. „Potrzebowałam informacji. Ona je zdobędzie." „Ufasz jej? " „Swoim życiem. " Jego czarne, pociemniałe oczy przesunęły się po jej twarz. Rozmyślnie. Humorzaście. „To jest dokładnie to co robisz, Blaze. Lepiej żebyś mogła jej ufać, ponieważ mogę czytać w twoich myślach. Wiem kim ona jest dla ciebie i jeśli ona cię zdradzi, zabiję ją. " Powiedział to rzeczowo, i wiedziała, że nie jest to czcza groźba. Mówił poważnie. Nie podniósł swojego głosu. Mówił cichutko tak jak za zwyczaj, ale poczuła jego słowa w swoim żołądku. Głębokie. Napiętnowane do kości. Przechyliła do tyłu swoją głowę, przeszukując jego odległe, lodowate oczy, szukając wyrażenia. „Dlaczego mi pomagasz? " „Należysz do mnie. Opiekuję się tym co jest moje. Czekałem wieki na ciebie. Nikt mi ciebie nie odbierze." Ponownie było to spokojne stwierdzenie faktu. Znalazła sobie drżącą. Wierzyła mu. Sądziła, że żył przez wieki i poszukiwał wampirów. Uwierzyła mu, ponieważ miała szczegółowe koszmary od kiedy miała dziesięć lat i Emeline zobaczyła wampira. Emeline nie skłamała i nie wyolbrzymiła niczego. A Maksim pokazał ją czym i kim był. Było coś bardzo starego i dwornego w nim. W tym samym czasie gdy się poruszał w przestrzeni, powietrze wokół niego zelektryfikowało się niebezpieczeństwem, jakby był niezwykle niebezpiecznym drapieżnikiem.

Tłumaczy: franekM

„Maksim, ledwie się znamy" wskazała, wciąż wciśnięty w niego, zbyt słaba, by się ruszyć, nawet gdy wiedziała, że powinna. To drapieżne powietrze było pełne dowodów. „Znasz mnie. Jesteś w moim umyśle. Wiesz, że mówię prawdę. Nie chcesz wiedzieć, ale wiesz. Polujemy na coś potwornego. Musisz zrozumieć jeśli mam ci pozwolić zrobić to... " To usztywniło jej kręgosłup i drgnęła do tyłu, albo próbowała. Jego ramiona natychmiast zamknęły się na klucz wokół niej, jak kraty. „Pozwolić” poczuła, jak maleńkie iskry kłapały ponad jej skórą i w jej umyśle. „Nikt nie pozwala mi zrobić czegokolwiek, Maksim. Jeśli to jest rodzajem kobiety, za jaka mnie uważasz, to masz nie tą kobietę. Musisz wznowić przeszukiwania. " Jego ramiona pozostały mocne, chociaż odchyliła się do tyłu próbując położyć między nimi odstęp. Jego uśmiech był absolutnie nie humorystyczny. „Nie jestem człowiekiem, Blaze, i mamy ogromną moc. Nieumarły ukrywa się przede mną, a jest niewiele rzeczy na ziemi potężniejszej niż on, ale on ukrywa się i drży gdy jestem blisko. Naprawdę sądzisz, że szukałbym wieki, setki lat drugiej połowy mojej duszy, znajduję ją, a następnie ryzykuję utracenie jej ponieważ ona jest silna i uparta? Musisz patrzeć bardziej w głąb mojego umysłu i naprawdę mnie widzieć. " Nie chciała tego zrobić. Już miała zbyt wiele do przemyślenia. Zdała sobie sprawę, że jest logika w tym co powiedział. Niewiele wiedziała o wampirach, poza tym co zobaczyła w filmach i w jej koszmarach, i kto wie jak blisko prawdy była. Jeśli sądziła, że poszukuje wampirów przez stulecia, i żył tak długo, miał dużo więcej doświadczenie niż ona. Jeśli była jedna rzecz, którą Sean wwiercał w nią w kółko to to, że jej mózg był jej największą bronią. Jej największym atutem. Nauczył ją, że zawsze musi znać jej własne zdolności i ograniczenia. Więc może mogła walczyć z Hallahanami i mogła mieć absolutną wiarę że była z nimi na równi, ale wampiry... nie ma mowy. „Możesz mieć cel, Maksim, ale proszę nie używać słów jak „pozwalać.” Bo kopnę cię w golenie, gdy spróbujesz mi dyktować; odejdę."

Tłumaczy: franekM

„Jesteśmy za daleko by odejść. Omawiamy szczegółowo sprawy. Ale najpierw, pocałuj mnie. Nie pocałowałeś mnie a myślę, że obudziłem się spragniony twoich pocałunków. " Jego usta ponownie były blisko. Kusząc. Miał miłe wargi. Zapraszające, i ona dokładnie wiedziały jak całował. „Gdy cię pocałuję, zapomnę o wszystkim. Mówiłam ci, mam przyjaciółkę w środku i chcę się tam dostać i uważać na nią. " „Tyle że Jimmy Hallahan jest w środku. Jego bracia pracują, robiąc to co robią, wykorzystując mięśnie Reginalda Coonana. W tej chwili również mam tam przyjaciela. Wyobraź sobie tę kobietę, a ja wyślę mu wiadomość by uważał na nią do czasu gdy dostajemy się do środka. " Nabrała tchu. „Jedna rzecz to by powierzyć ci moje życie. Ale to coś zupełnie innego by zaufać ci z nią. " Nie była arogancka, ale tak naprawdę, rzeczy poruszają się zbyt szybko. „Draga mea, wiesz, że obronię cię ze swoim ostatnim oddechem, a to oznacza, że twoi przyjaciele są także pod moją ochroną. Widzę, jak kochasz tę kobietę. Że ona jest ci siostrą. Zajrzyj do mojego umysłu. Nie musisz się obawiać." Ale obawiała się. Nie dlatego że obawiała się, że zada jej ból. Albo że ją zdradzi. Była już na tyle w jego umyśle, że wiedziała aż tyle. Wiedziała, że jest szczery, ale jednak, zabierał ją w dół drogi z której nie było odwrotu. Wiedziała to instynktownie. Już go łaknęła. Łaknęła jego smaku. Łaknęła jego ciała poruszającego się w niej. Szybko stawała się zatracona w nim i nie było żadnego prawdziwego wyjaśnienia tego. Nie ufała niczemu, czego nie mogła wyjaśnić. Poczuła, jak zakwaterował swój umysł i powinna zaprotestować ale już dała mu to, dzieląc siebie z nim. Była otwarta dla niego. Podatna. Wyjął informacje o Emeline z jej głowy. Nie odciągnął się od jej, pozwalając jej zobaczyć, jak instruował swojego przyjaciela, wysyłając mu informacji o Emeline, włącznie z obrazem od Blaze. „Chroń ją dobrze, ale nie zbliżaj się chyba że wpadnie w tarapaty.” „To nie jest Asenguard” zaprotestowała.

Tłumaczy: franekM

Mogła powiedzieć, że jest Karpatianinem jak Maksim i Tariq. Wyczuła jego moc tak jak wyczuła Maksim gdy był blisko. „On ma na imię Tomas. Tomas i jego bracia przybyli parę dni temu i zaproponowałem by pomogli w polowaniu na Reginalda Coonana. Znamy się od bardzo dawna, i kilka razy, gdy byliśmy na tym samym kontynencie, w tym samym sąsiedztwie, polowaliśmy razem. On jest bardzo dobry w tym co robi, tak jak i jego bracia. Oni są jednym z trojaczków. Gdzie jest jeden, inni są blisko. Twoja przyjaciółka znajdzie się w dobrych rękach. " „Emeline." Odchrząknęła. „Ona go widziała. Albo kogoś podobnego do niego. Dwóch. " „Zobaczyła Tomasa" zapytał Maksim. Blaze wstrząsnęła swoją głową. „Coonan. Podejrzewam, że to był Coonan. Emeline była świadkiem morderstwa. Dwóch ludzi, o bladych twarzach, cofniętych dziąsłach i ostrych zębach, gryzący mężczyznę i jego żonę. Zabili parę, niemal osuszając im całą krew. Widok był było niechlujny i okropny. Musiała wydać dźwięk, ponieważ jeden obrócił głowę i ją zobaczył, ale nagle podeszli inni, mężczyźni, którzy podeszli do morderców, i oni umknęli. " „Jak dawno temu to było?" zapytał łagodnie Maksim. „Wierzysz w to co zobaczyła? " Kiwnął głową. „To było około osiem miesięcy temu, w okresie gdy gliny twierdziły, że seryjny morderca morduje bezdomnych. Nazwali go „ Strike Twice” 'ponieważ zawsze uderzał dwa razy w jedną noc. Zawsze brały dwie ofiary. Ponieważ jest ich dwóch" powiedziała Blaze. „Emeline zobaczyła ich, ale policja nie uwierzyła jej." „Byłem tam. Tariq i ja byliśmy tam tej nocy. Po prostu ich mineliśmy. Próbowaliśmy znaleźć ich legowisko od tamtego czasu. To jest duże miasto. Gdy zdaliśmy sobie sprawę, że Hallahanowie wykonują rozkazy Coonana, zaczęliśmy koncentrować swoje wysiłki na chronieniu pozostających biznesów. "

Tłumaczy: franekM

Zrobiła głęboki wdech, wciąż opierając się na nim. Wciąż okrążając jego szyję ramionami. Ona pasować tam do niego. Jedna z jego rąk prześliznęła się do jej szyi, palce łagodnie masowały jakby mógł rozładować napięcie w niej. „Czy wiesz dlaczego oni namierzają niektórych właścicieli?" jej oczy poszukały jego. Wiedział. „Nie chcesz mi powiedzieć, ale wiesz," szepnęła. Rozczarowana. Przesunęła jej ramiona do jego ramion, by go odepchnąć. Zanim mogła, zacieśnił swój chwyt na jej karku, palce zakręciły się głęboko. „Nie chcę przerazić cię zbyt dużą ilością informacji o tym czym jesteśmy. Gromadzimy fortuny i własności i zostawimy je sobie od czasu do czasu, żeby nie wzbudzić podejrzenia. Wszyscy Karpatianie tak robią. Jestem karpatianami, gatunkiem, który jest starszy niż możesz sobie wyobrazić. Mamy pewne dary i jednym z nich jest długowieczności. Niektórzy mówią , że jesteśmy nieśmiertelni, ale prawdę mówiąc, możemy zostać zabici. Mężczyzna tracą swoją umiejętność odczuwania uczucia albo widzenia w kolorach do czasu gdy znajdzie jego życiową partnerkę, jedynej kobiety, która przechowuje drugą połowę jego duszy. " Powiedział tak dużo wcześniej i pomyślała, że może to jest starożytna wiara, która wciąż się utrzymywała. Kiwnęła głową by kontynuował. „Wampiry są Karpackimi mężczyznami, którzy postanowili oddać ich dusze, by mogli poczuć adrenalinę, co umożliwia morderstwo gdy się żywią. Będąc Karpatianami, również nabyli własności i bogactwo. Najwięksi są zbyt próżni i również uzależnieni do adrenaliny we krwi ich ofiary, by myśleć albo planować, i to czyni ich łatwiejszymi do wytropienia. Ale niektórzy są niezwykle inteligentni i nauczyli się przez doświadczenie, tak jak myśliwy, jak rekrutować wampiry nowo odwrócone i używać ich jako pionki. Jeszcze inni szli dalej i stworzyli armię ludzi przez przesączanie ich szeregów. Oni są najtrudniejsi, ponieważ mają cierpliwość i przebiegłość planując przez wieki by dostać to czego chcą. " Zmarszczyła brwi. „Więc mówisz, że te wampiry już mogły posiadać niektóre z własności w dzielnicy i szukasz tych których nie posiadają? " „To jest zrozumiałe. Zostawiliby biznesy nietknięte, ponieważ nie ma dla nich znaczenia, ten czy inny, chodzi tylko o budynek. "

Tłumaczy: franekM

„Dlaczego? " „Nie mam jeszcze na to odpowiedzi. Ale jesteśmy bliżej. Reginald Coonan jest Karpackim imieniem, użytym, by zostawić jego własność, a może wcześniej zmienił się w wampira. Tariq w tej chwili zbiera informacje, by zobaczyć kto posiadał inne budynki, te których jeszcze nie dotknął. Jeśli ktoś z rodzin wciąż jest właścicielem budynku tak jak ty, również będziemy wiedzieć w kogo oni wycelują następnie. Mimo to, twoja przyjaciółka nie powinna przebywać w pobliżu nieruchomości posiadanych przez wampiry, których zabójstwa była świadkiem tamtej nocy. Jeśli mogli pochwycić jej ślad, mogą jej poszukiwać. Oni nie mogą robić tego w ciągu dnia, ale mogą wysyłać swoje ludzkie kukiełki za nią, tak jak wysłali ich za twoim ojcem." „Emeline nie zamierza zrezygnować bardziej niż ja, nie do czasu gdy oni zostaną zatrzymani " powiedziała Blaze. „Ona kochała mojego ojca. Nie odpuści tego. Nawet gdybym to odpuściła, czego nie zrobię — zawęziła swoje oczy patrząc na niego, by upewniać się, że wiedział, że daje mu prawdę — “ nie zatrzymałaby się. Już dostała pracę tancerki " „ Blaze. Nie znasz mnie zbyt dobrze" powiedział Maksim. „Ale wiedz to. Gdy mężczyzna znajduje kobietę polując tak długo, ma zazdrosną smugę. Zaborczą smugę. Tańce zostaną wyeliminowane dla ciebie, chyba że chcesz tańczyć dla mnie. " Mimo wszystkiego, zaśmiała się łagodnie. Odprężając się przy nim. „Nie musisz się martwić. Nie umiałabym zatańczyć nawet gdybym chciała." Oparł się bliższy, jego zęby musnęły jej brodę, a następnie pocałował drogę do kącika jej ust. Poczuła miękkie muśnięcie jego warg jak znamię, ślady płomieni tańczących ponad jej skórą. Jego usta usadowiły się na jej. Łagodne. W odróżnieniu od któregokolwiek z pocałunków z poprzedniej nocy. Delikatność wystraszyła ją. Łagodność przerażała ją. W łagodności chodziło o uczucia, nie chemię. Nie mogła dać temu człowiekowi więcej z siebie, niż już miał, ponieważ mógł ją zniszczyć. Pogłębił pocałunek jakby dokładnie wiedział o czym myślała i chciał spowodować zwarcie w jej mózgu. Zrobił to tak łatwo. Posmakowała głodu. Dzikości. Posiadania. Czuła smak potrzeby. Jego pocałunek przeszedł z

Tłumaczy: franekM

łagodnego do twardego. Mokrego. Wymagającego. Poddała się bez walki, poruszając się w nim, napinając jej ręce przy jego karku, zakręcając jej palce w jego włosach, jej usta tak agresywne jak jego. Jej potrzeba była tak dzika i zaborcza, całkowicie tak głodna jak jego.

Rozdział 7

Usta Maksima poruszały się od warg Blaze do jej gardła. Do boku jej szyi. Jej serce zaczęło przyspieszać w oczekiwaniu. Jej pochwa zacisnęła się i w głębi poczuła atak niczym niezmąconej przyjemności. Miała wrażenie, że czekała całe życie by zobaczyć go jeszcze raz, poczuć jego dotknięcie. Poczuć, jak jego zęby oskrobały łagodnie ponad jej bijącym tętnem. Kto wiedział, że taki mały gest może wydać się tak gruntowny? Tak erotyczny? Jej palce zagłębiające się w głąb jego włosów. Zakotwiczone tam. Przewróciła głowę, by dać mu lepszy dostęp. Peruka była krótka, ciemne włosy ocierały się o jej brodę, gdy jego język wirował ponad jej skórą, wysyłając maleńkie pasemka ognia pędzące w pośpiechu przez jej krew. „ Blaze. " Wyszeptał jej imię ponad jej dzikim tętnem. Po prostu tak. Jego głos był grzeszny. Nikczemny. Głaszcząc ponad nią jak palce. Paląc. Kusząc. Zamknęła oczy, wciągając swój oddechu, domagając się jego zapachu w głębi płuc, gdy jego zęby zamknęły się na jej szyi. Ugryzienie bolało. Usłyszała, jej własny gwałtowny wdech, i jego ramiona zaciskające się, obejmując ją, jego bicie serca naprzeciw jej ciała, aby jej własny rytm znalazł i pojechał niezachwianym rytmem jego.

Tłumaczy: franekM

Od razu ból ustał i został zastąpiony przez coś całkiem innego. Przyjemność przedarła się przez nią. Każda komórka w jej ciele ożywiła się, zdając sobie z niego sprawę. Z niej. Z nich. Zamknęła oczy i oddała się w jego ręce. Mrocznej namiętności, która złapała ją całkowicie w sidła. Powinna uciec od niego z krzykiem. Albo użyć jednej z wielu broni, które miała na sobie. Zamiast tego wykopała bliżej i oddała mu siebie. Nie było w nim zaprzeczania. Nie chciała tego. Wiedziała dokładnie co robił, i w głębi serca rozprzestrzeniało się radosne podniecenie, prawie wraz z wzrastającymi płomieniami i napięciem. „Otwórz twój umysł. Poczuć co czuję”. Nie zatrzymała się, by pomyśleć. Postępowała zgodnie z jego wyszeptanym kuszeniem, pozwalając mu wejść. Całkowicie. Wlał się do niej. Ciepły. Silny. Zmysłowy. Jego uczucie napełniające ją, było tak piękne, że jej oczy piekły od łez. Czuła się sama przez większość swojego życia, inna niż wszyscy. Nigdy nie myślała, że może chcieć należeć do kogoś. Poczuła się dopełniona i pewna siebie, do momentu gdy spojrzała na Maksima. Jej nogi nagle stały się słabe i tylko jego ramiona podtrzymały ją. Czuła smak siebie, gdyż wciągnął jej krew do swojego ciała, gdy wziął jej istotę, tak dziką, niesamowicie uzależniający smak. Tak dobry. Nigdy nie znudzi się tym. Nigdy nie będzie miała tego dość. Niewiele myśląc, bez wysiłku, wlała siebie do jego umysłu, napełniając każde z tych odludnych miejsc. Dając mu — jej. Pragnęła go. Nie mogła powiedzieć Emeline dlaczego, ale wiedziała. Była silną kobietą, wychowana przez Seana, by mieć pewność i dbać o siebie — i lubiła to. Ale była również kobietą. Chciała by mężczyzna był silny i pewny siebie, mężczyzna, który był wojownikiem. Pasując do jej siły swoją. Nie sądziła, że taki mężczyzna istnieje, nie do czasu gdy położyła oczy na Maksimie Volkovie. Blaze wiedziała, że jest coś więcej niż to. Miał niewiarygodne dary — prezenty, które pozwalał mu zajmować się ludźmi takimi jak Hallahanowie, i zabójcami jak Reginald Coonan. Była wystarczająco waleczna, by chcieć tych darów. Wiedziała, to od pierwszego razu z Maksimem, gdy dał jej swoją krew, zmieniając ją jakoś. Jej wzrok był ostrzejszy, pomimo wrażliwości na słońce.

Tłumaczy: franekM

Poczuła sposób, w jaki jej ciało się poruszało, tyle bardziej skoordynowane, gdy zawsze miała szybkie odruchy i niezwykłą koordynację. Przede wszystkim, nie czuła się samotna. Nawet z jej ojcem — a uwielbiała go — często czuła się bardzo samotna. Wiedziała, że to pochodzi od czucia się inną. Różniła się. Jej jedyną bliską przyjaciółką jaką kiedykolwiek miała, była Emeline. Emeline nigdy nie miała życia rodzinnego, jak Blaze, ale jednak, dopasowały się jakoś, napełniając te puste miejsca dla siebie. Ale całe jej dorosłe życie, Blaze była świadoma samotności rozprzestrzeniającej się wolno wokół niej. Pragnęła posiadać swojego mężczyznę. Własną rodzinę. Po prostu nie nawiązywała zbyt dobrze relacji z mężczyznami, których spotkała i z reguły wyrzucała ich zupełnie ze swojego umysłu, gdy odchodziła. Myślała o Maksim odkąd otworzyła oczy — nawet gdy rozmawiała z Emeline i myślała o inwigilacji na dachu. Poczuła pociąg wobec niego, który musiała uznać — ale tylko dla siebie — był więcej niż seksualny. Chciała go poznać. Zajrzeć za jego zimne oczy,, i wyniosłym wyraz twarzy. Musiała być tą osobą, która mogła mieć wszystko z niego. Ona może mówić sobie i Emeline, że chciała tylko seksu, ale wiedziała lepiej. „Zamierzasz dołączyć do mnie w moim świecie, draga mea”, szepnął łagodnie do jej umysłu jakby łatwo czytając w jej myślach. Zapomniała, że go wpuściła. Że była również głęboko w jego umyśle. Jego język przesunął się po jej pulsującym tętnie, pyszny, kojący, intymny gest, który skradł jej oddech i może mały kawałka jej serca. „Będziesz silna. I szybka. Daleko szybsza niż teraz”. Kusił ją. Wabiąc, by zrobiła krok do jego świata, i wiedział to. Obydwoje to wiedzieli. Wstrzymała swój oddech, gdy rozpiął swoją koszulę. Nie mogła odwrócić wzrok od jego ciemnych oczu. Oczu tak czarnych że mogła zobaczyć cienie w nich. Głód. Mroczny i straszny. Kusząc. Wiedziała, że jest diabłem kuszącym ją, ale nie mogła sprzeciwić się. Już jego smak był w jej ustach. Opuściła wzrok wpatrując się jak jeden pazur przesunął

Tłumaczy: franekM

się po mocnym mięśniu jego klatki piersiowej, tuż ponad jego sercem. Od razu rubinowe koraliki podeszły w górę. Odetchnęła, pragnąc jego zapachu w jej płucach. Pachniał równie dobrze jak zapamiętała. Ręka Maksima przykryła tył jej głowy, nakłaniając jej usta w kierunku tych drobin mamiącej przypraw. Rzuciła okiem w górę na jego twarzy. „Jeśli to zrobię, mogę wrócić? " Potrząsnął powoli swoją głową, jego ciało było całkowicie nieruchome. „Ale zawsze będę z tobą. Zawsze. Nigdy więcej nie będziesz sama, Blaze. " Wiedziała że nie powinna. Nie wiedziała dokładnie co dostawała, ale jego ciał było mocne i silne, i miał zapach prezentu. I ta cienka linia przyciągała ją jak magnes. Została zahipnotyzowana przez nią, niezdolna do zrobienia czegokolwiek, jak patrzeć na grzeszne kuszenie. Zgubiła się i wiedziała o tym. Może to nie był sposób, by odnaleźć się ponownie, ale nie było żadnego sprzeciwiania się, nie gdy jej ciało już wtopiło się w jego, a ręka przykryła tył jej głowy przyciągając ją bliżej. Szczególnie gdy lizała te rubinowe krople, zabierając je do jej ust gdzie jego smak pochłoną ją w całości. Zabrał ją do innego miejsc. Wysłany Blaze pędzący w pośpiechu przez jej żyły. Była tak pewna, że po prostu mogła wziąć niewielką próbkę, tylko by zobaczyć czy pamięć była prawdziwa. W momencie gdy jej język dotknął jego klatki piersiowej, przenosząc te rubinowe krople do jej ust, łaknienie stało się nieodparte. Nie tylko ze względu na wyszukany, wyjątkowy smak, ale jego. Ze względu na twardość jego ciała. Jego siłę. Jego zapach. Szeroki ruch jego długich włosów i dotyku jego rąk przesuwających ją, zgłaszając pretensje do niej. Przede wszystkim ponieważ jego umysł był w jej, napełniając ją, łagodząc strach i samotność. Piła gdy wiedziała, że to jest coś zakazanego. Wzięła wszystko, co zaoferował, ponieważ nie było zatrzymania. W tym momencie, wszystko, co zaoferował było rzeczywiste. Co szukała. Czekała. Marzyła. „Zdejmij swoją koszulę”.

Tłumaczy: franekM

Byli na zewnątrz. Wiedziała aż tyle, chociaż zgubiła się w rosnącej fali namiętności. Ciągłe bicie między jej nogami stało się naglącym żądaniem, i na jego wyszeptany rozkaz, poczuła rosnącą tam wilgoć. „Ktoś może nas zobaczyć”. Użyła intymniejszego szeptu telepatii. Potrzeba go zaczęła tańczyć w dół swojego kręgosłupa. Powab zakazanego owocu. Zawsze jej to dawał, i z jakiegoś powodu odpowiedziała pośpiesznym gorącem wzbierającym przez jej żyły, biegnąć przez jej łechtaczkę, wywołując paroksyzmu w głębi niej. „Nikt nie zobaczy. Zrób to dla mnie. Nie myślę, że mogę wytrzymać dłużej bez znalezienia się w tobie. Karpatianie nie śnią, Blaze, ale cały dzień, śniłem o tobie. Twojej miękkiej skórze. Twoich jedwabistych włosach. Twoim smaku. Sposobie w jaki okrążasz mnie ogniem gdy jestem w tobie. W twoich ustach. Słodkich. Gorących. Łaknąłem czuć twoje ręce na mnie.” Śniła o nim. Obudziła się z jego smakiem w swoich ustach. Z jego imieniem na wargach. Szukając go. Rozczarowana i zbolałą, że nie było go z nią w łóżku. „Zostawiłeś mnie”. Jej głos ją zdradził. Wstrząsnął. Tylko trochę, ale to wystarczyło. Słyszał. Wiedział. Poczuł jej krzywdę. Bardzo łagodnie szarpnął za jej perukę. Pozwalając jego palcom popieszczą jej szyję. „Karpatianie muszą spać w ciągu dnia, sufletul meu. Jesteśmy bardzo podatni w tym momencie. Gleba nas odmładza. Spodziewałem się, że zostaniesz we śnie i wróciłbym zanim się obudzisz”. Jego ręka przesunęła się po jej ramieniu w pieszczocie i pogłębił pocałunek. Złagodził go. Sprawiając, że cierpiała z potrzeby. Zdejmij swoją koszulę dla mnie. Będę trzymać wszystkie oczy z dala od ciebie. Zanim mogła się powstrzymać, jej ręce poszły do rąbka koszulki i ciągnęła ją, nie cierpiąc tego, że musiała podniesienia głowę i przerywa branie tego co potrzebowała od niego. Mimo to, zrzuciła T-shirt na dach i po raz kolejny położyła swoje usta na jego klatce piersiowej. Jego ręce przesunęły się wyżej jej pleców, wzdłuż jej kręgosłupa, znajdując zapięcie jej stanika i zsuwając go. Powietrze nocne dokuczało jej piersiom.

Tłumaczy: franekM

Zadrżała gdy palce pożądania zatańczyły w dół jej kręgosłupa. W momencie gdy dotknął jej była zgubiona. Zamiótł swoimi rękami w dół jej ciała, wzdłuż jej kręgosłupa, ponad jej klatką piersiową, w dół do jej pośladków. Jego palce zakopały się głęboko, zgłaszając do niej pretensje. Przyciskając ją mocno do niego. „Daj mi swoje usta”. Niechętnie zamiotła swoim językiem przez cienką linię na jego klatce piersiowej i podniosła swoją twarz ku niemu. Jego usta opadły na jej, miażdżąc je. Gorące. Twarde. Pyszne. Jego język dokuczał wzdłuż jej zębów, spajając się z jej. Uparte. Wywołując u niej zawroty głowy. Zamieniając ją w żywy płomień. Podążył tropem pocałunków od jej warg do jej brody. Jego zęby ugryzły łagodnie, wywołując natychmiastową reakcję. Napięcie zwinęło się i oparzenie między jej nogami narosło. Zwilżyła swoje wargi. I znowu tam było. Zakazane. Rozbierając się w miejscu publicznym z jego rękami pieszczącymi jej ciało. Z nocną bryza na niej. Mieszając jej zmysły. Stwierdziła, że pomysł podnieca ją nawet bardziej. Przysunął się do tyłu patrzeć na nią, jego oczy płonęły na jej ciele. Wszędzie gdzie spoczywało jego spojrzenie, wydawało się pieszczota jego rąk. Przykrył jej piersi, podnosząc je w kierunku jego ust, gdy jego głowa opadła. „Tak piękne," wymruczał głośno. Poczuła szeroki ruch jego jedwabistych włosów naprzeciw jej nagiej skóry. Jej oddech opuścił jej płuca w długim pośpiechu, a następnie jego usta były na niej. Jego zęby otarły się tam i z powrotem wzdłuż jej sutka, wysyłając szarpnięcia palącej ochoty przez jej krwiobieg. Nie mogła powstrzymać radosnego podniecenia, oczekiwania pędzącego w pośpiechu, gdy najsilniejsza fala jaką można sobie wyobrazić, wciągała ją w wir potrzeby. Jego usta zamknęły się ponad jej piersią, ssąc mocno. Szorstko. Wymagająco. Jego ręce nieco pod nią, masując, szarpiąc i ugniatając, nigdy nie zatrzymując się, podczas gdy z trudem łapała oddech, chwytając się go gdy jej nogi osłabły. Zakotwiczając obie ręce w jego włosach, trzymała go w ramionach, potrzebując jego ust, potrzebując mocnego ssania i brutalnych żądań. Jego ręka prześliznęła się ponad jej biodrem i poczuła chłodne powietrze na swoich nagich udach — między nimi gdy włożył swoją nogę między jej i

Tłumaczy: franekM

rozsunął jej uda. Chłodne powietrze owiało tlącą się Blaze, tak że myślała, że może wybuchnąć płomieniem. Jej oddech wyszedł w postrzępionych gwałtownych wdechach, i żądza wzrosła ostro i strasznie. Wycałował swoją drogę z powrotem do jej gardła. Znalazł jej usta. Brał je. W kółko. Długi, głęboki pocałunek, podczas gdy jego ręce ruszyły zaborczo ponad jej ciałem. Podniósł swoją głowę i opuścił na nią wzrok, jego spojrzenie zdziczało. Mroczny drapieżnik. Kolejne drżenie radosnego podniecenia przedostało się przez nią, podniecenie wzrosło ponownie. Jej potrzeba była pilna. Zanim mogła coś powiedzieć, wycałował swoją drogę w dół jej ciała. Ponad jej gardłem. Jej piersiami. Jej żebrami. Jej oddech opuścił płuca, gdy uświadomiła sobie jego zamiary. Rozejrzała się wokół. Noc zapadła. Gwiazdy świeciły na niebie. Nie było żadnego budynku ukrywającego ją. Żadnego cienie na dachu. Przykucnął przed nią, jego ręce rozsunęły jej uda szerzej, wywołując kolejny ataku niczym niezmąconego głodu. „Ktoś może nas zobaczyć”, szepnęła do jego umysłu. Powinna go zatrzymywać, ale nie mogła. Potrzebowała tego. Jego ust odpychały straszne, brutalne płomienie do szeleszczącego płomienia, który ją wyniszczy. „Nigdy bym na to nie pozwolił. Mogę zamazać naszą obecność. Żaden człowiek nie zobaczy ciebie albo mnie. Nigdy”. Wiedziała, że mówi poważnie. Nie miała pojęcia jak mógł ochronić ich przed wzrokiem innych, na innym dachu albo oknie, gdyby spojrzał na nich, ale nie wątpiła, że może. Mimo to, nawet z tą wiedzą, wciąż czuła dreszcz niedozwolenia. „Chcę twoich nóg rozsuniętych, Blaze”. Jego głos był twardym poleceniem, erotycznie zachrypniętym i gorącym oddechem, bezpośrednio na jej mokrym, wrażliwym wejściu. Złapała kurczowo jedną ręką jego ramię, jego włosy drugą, nie wiedząc czy miała dość siły by odciągnąć go od niej. Mogła poczuć ciepłą plamę płynu w odpowiedzi. Czysty, rozpaczliwy głód przedarł się przez nią jak strzała. Jej palce zacisnęły się w jego włosach.

Tłumaczy: franekM

Podniósł jej nogę, spychając jej łydkę z jego ramienia, otwierając nawet bardziej dla niego, do nocy. Uciekł jej szloch potrzeby. Pochylił się do niej i jego języka przejechał po całkowicie mokrych, wijących się, drażniących, zmieniając ten pożar w gwałtowne płomienie. „Zjedź swoją ręką w dół swoje ciała. Powoli. Poczuj sposób w jaki twoje palce dotykają twojej skóry. Niech to poczuję”. Nie można było oprzeć się pokusie jego głosu. Ten niecny głód. Gniewna obietnica namiętności i piękna. Od razu otworzyła swój umysł dla niego, wpuszczając go do środka gdzie mógł poczuć wszystko, co czuła, każde uczucie, każde spektakularne uczucie jakie dawały jej jego usta. Jedną ręką uchwyciła się jego włosów, by się podtrzymać, drugą znalazła swoją pierś, ujmując miękki ciężar, kciuk pośliznęły się przez jej sutek. Smuga wybuchającego ognia przeszyła ją, ścigając się prosto do jej pulsującej łechtaczki. Odrzuciła do tyłu swoją głowę. „Mocniej, Blaze. Lubisz szorstko”. Zrobiła. Zrobiła to. Jej palce potoczyły się i szarpnęły jej sutek, wysyłając cykl strzałek rozżarzonych do białości przeszywających w pośpiechu przez jej ciało, by znaleźć jej najgłębszą istotę. Jego usta pracowały nad nią, liżąc, ssąc, nawet jego zęby muskały. Świat wydawał się wybuchnąć wokół niej, płomienne iskry sypały się za jej oczami. „To jest dokładnie to czego chcę”, powiedział. „Tak piękne. Unieś swoją rękę do mnie, draga mea, zjedź w dół twojego ciała. Poczuj jak piękna jesteś. Twoja skóra tak miękka. Droga twoje ciało jest jędrne, ale miękkie. Piękna. Doskonałe”. Jego usta nigdy się nie zatrzymały, nawet przez szturmie ognia przechodzącego przez nią. Blaze opuściła na niego wzrok, ta zmysłowa, drapieżna twarz, wyrzeźbiona tak głęboko żądzą. Jego oczy były jak dwa lodowce, ale pod całym tym lodem, mogła zobaczyć, płomienie płonące niebiesko i biało, pożerające taj jak jego usta. Nie miała żadnego pojęcia, że pobudzenie może być tak brutalne, albo jej ciało tak o ogniu. Opuszki jej palców sunęły po jej satynowej skórze, a płomienie pokryły smugami jej zakończenia nerwowe z każdym jego dotknięciem. Jej

Tłumaczy: franekM

palce zanurzyły się wewnątrz jej pępka, przenosząc jeszcze niżej do czasu gdy poczuła muśnięcie swoich włosów. Jego ręka sięgnęła w górę i złapała jej, opuszczając ją dalej, zakręcając jej palce, tak że pogłaskała jej własną rozbudzoną łechtaczkę, podczas gdy jego język bił batem głęboko. To było erotyczne. To było szalenie zmysłowe. To napędzało jej żądzę, podsycając jej namiętność i z jego ręką ponad jej, naciskającą jej palec w głąb, a następnie wyciągając z powrotem aby pogłaskała ten naciskała ten pąk ciągle, poczuła, poczuła kolejny silny orgazmu porywający ją. Jego usta kontynuowały poruszanie się, jego ręka kontynuowała forsowanie jej palca głęboko, a następnie głaszcząc. Uczucia przetoczyły się przez nią. Zatańczyły w dół jej ud. W górę do jej żołądka, rozchodzić się lotem błyskawicy. To było niewiarygodne, tak dobre. Tak doskonałe. Przekręciła swoje biodra dawać mu lepszy dostęp, jej oddech wyszedł w cichych szlochach, gdy lizał i ssał ją mocno, porywając ją na fali czystej namiętności. Jej trzeci orgazm uderzył silny i odciągnął swoje usta, gdy wstał machnięciem ręki zdjął z siebie całe ubrania. Zawinął swoje ramię wokół niej, zaczynając ja podnosić i ona potrząsnęła głową, gryząc jego ramię, liżąc w dół jego klatki piersiowej. „Teraz moja kolej. Smakujesz tak dobrze, Maksim. Pozwól mi. " Zamknął swoje oczy, i kochała ten widok czystej cielesnej przyjemności na jego twarzy. Rysy wyrzeźbiły się głęboko. Głód w nim. Wszystko dla niej. Gdy otworzył oczy i opuścił na nią wzrok, płomienie za lodem płonęły jaśniej niż kiedykolwiek. „Połóż swoje usta na mnie, draga mea." Jego ręka poszła do jej ramienia. „Ale moją ulubioną kontrolą jest poślizg." Nie mogła dłużej stać, więc ulżyło jej gdy opadła przed nim na swoje kolana. Poduszki pod nią wcześniej nie było i wiedziała, że nawet pod wpływem chwili, dbał o jej wygody. Jej usta zwilżyły się, pamiętając jego smak. Przejechała rękami w górę jego ud, patrząc na mięśnie. Przykrywając jego ciężką mosznę, pochyliła się blisko głaszcząc aksamitne jądra swoim językiem. Wiedziała, że nie da jej wiele czasu; już był gruby i długi i bardzo twardy. Bardzo gorący.

Tłumaczy: franekM

Blaze pogłaskała swoim językiem u podstawy, w górę jego trzonka do korony. Nie marnowała czasu, ciągnięcie go do jej ust, ssąc mocno, ciągnąc jego pikantny, bogaty smak. Kochała to, że był szorstki i dziki i to było tam w jego uzależnianie smaku. Tam w sposobie w jaki jego palce wbijały się w jej kark, gryząc jej ciało, tak że więcej wilgotnego miodu rozlewało się w dół jej ud. Wzięła tyle ile mogła, prowadząc go do samej krawędzi jego kontroli, kochając to że mogła. Kochając, to że to zrobiła. Poświęciła mu mnóstwo uwagi, patrząc na niego, trzymając jej spojrzenie przyklejono do jego, oglądając nasilenie jego przyjemności — przyjemność której mu dała. Oblizywała go swoim językiem, zakręcając nim to wokół spodu jego erekcji, ssąc, dokuczając, zabierając go głęboko a następnie płytko. Złapał ją pod ramionami. „Dość. Muszę być w tobie”. Też tego potrzebowała. Puściła go mimo, że nie cierpiała utraty jego dotyku i smaku, ale podniósł ją wysoko, jej ciało przesunęło się wzdłuż jego, tak że jej sutki poczuły ocieranie się ich ciał. Owinęła go, ramiona i nogi, niemal krzyczący gdy poczuła go tam, przy jej rozpalonym wejściu. Nie było żadnego wahania. Gwałtownie przyśpieszył gdy opuścił ją w dół na siebie. Przez całą drogę gdy osiadła w pełni na nim, a przeforsował te ciasne, rozpalone fałdy. Przygryzła jego ramię by powstrzymać się od krzyku z tej czystej przyjemności. To było zbyt wiele. Zbyt dobre. „Maksim. " Jego imię wyszło jak chropowaty szept z dużo większym uczuciem, niż chciała, ale nie mogła kontrolować swojego ciała, nie mówiąc już o jej głosie. Już była rozdarta wewnątrz, rozpadając się wokół jego uderzającego jak młot penisa. Płomienie różniły się tym razem, jeszcze intensywniejsze, i obawiała się, że wie dlaczego. Śniła zbyt często o tego rodzaju mężczyźnie, i teraz wysyłała wszystkie swoje nadziei, wszyscy z jej uczuć, które skrywała tak długi do niego. Na niego. „Kocham gdy wypowiadasz moje imię. Gdy wiesz, że należę do ciebie. Że jesteś moja. Rzeczy, które robisz z moim ciałem, Blaze. Czysty raj”. Rzeczy które robił jej ciału, były czystym grzechem. Nie mogła przestać poruszać się przez silne trzęsienie ziemi, gdy jego ręce odmówiły pozwolenia na

Tłumaczy: franekM

to. Trzymał ją poruszającą się po jego erekcji, podczas gdy wlewał się w nią. Nie miała pojęcia czy jej orgazm trwał nadal czy przeszedł do drugiego, ale poczuła, jak się powiększył, twarde uderzenia prowadzące głęboko, a następnie jego twarz była w jej szyi i wystrzelił z nią do tego miejsca, które tylko razem mogli znaleźć. Trzymał ją od dłuższego czasu, podczas gdy ich serca biły gwałtownie, a ich płuca piekły. To były Maksim, który podniósł głowę jako pierwszy, muskając pocałunkami ponad jej policzkiem i bok jej nosa. „Dobry wieczór, moja piękna duszo. " Nie podniosła swojej głowy z jego ramienia, ale uśmiechnęła się do niego. Fizycznie, był najprzystojniejszym człowiekiem jakiego kiedykolwiek zobaczyła — nie w rodzaju modela. Był niemiły szorstki na to — zbyt męski. „Dobry wieczór oddaję. To było zdumiewające. Gorące i niezwykłe. " „Jestem bardzo zadowolić, że tak myślisz. " Czuła, wiatr na twarzy i rozpoznała rodzaj mgły, poniekąd w następstwie dzikiego seksu na dachu z nim. Podniosła swoją głowę, wstrząśnięta sobą. Od razu umieścił jej stopy na ziemi. Popatrzała bezradnie wokół za swoim ubraniem. Nie miała pojęcia co z nim zrobiła. Machnął swoimi rękami i po prostu oboje było kompletnie ubrani. Jej oddech uwiązał w gardle. Była też czysta. Całkowicie czysta i — całkowicie ubrana, jakby zupełnie nic się nie zdarzyło. „Jak to zrobiłeś? " „ Nauczę cię pewnego dnia niedługo. Teraz, by przynieść ulgę twojemu niepokojowi, powinien ruszać. " Blaze podniosła na niego wzrok, wciąż wstrząśnięta jego pokazem mocy. Nie było żadnego wyjaśnienia, ani jednego o jakim mogła pomyśleć, więc zamknęła swoją potrzebę odpowiedzi i odsunęła się nagle z jego ramion. „Nie mogę uwierzyć, że stoję tu na dachu z tobą, robiąc cokolwiek, co tu robiliśmy, a Emeline jest w klubie bez wsparcia. "

Tłumaczy: franekM

„Ona ma wsparcie." Jego głos był cichym pomrukiem. „Powiedziałem ci, Tomas jest jej zabezpieczeniem. On nie pozwoli by cokolwiek się jej stało. " „Mimo to go nie znam. Ledwie znam ciebie." A to było właśnie lekko upokarzające, gdy właśnie na dachu uprawiała z nim wściekle dziki seks. „Znasz mnie. Wejdziemy tam razem, ty na moim ramieniu. Twoja dziewczyna rozpozna cię w twojej peruce? " „Nie możesz wejść tam ze mną. Jimmy Hallahan tam jest. Rozpozna cię w mgnieniu oka. " „On mnie nie rozpozna. Na pewno mogę zatuszować swoje rysy." W jego głosie była krztyna humoru. Schylił się muskając jej usta swoimi. „Będę twoim znacznie starszym lowelasem. Dlaczego grzeczna dziewczynka taka jak ty weszłaby do takiego klubu? Twój podtatusiały lowelas ma dużo pieniędzy do wydania i on lubi kobiety. " Podniosła wzrok na jego twarz. „Ściągniesz na siebie uwagę. " „ Oczywiście. To da ci szansę, by się wymknąć i porozmawiać z twoją dziewczyną. " Wciąż mogła poczuć go w sobie. W głębi duszy w jej najbardziej osobistym, kobiecym rdzeniu. Był tam. W jej umyśle. Napełniając ją. Był tam. Mogła poczuć jego smak w swoich ustach. Był tam także. W niej. Na niej. Oblegając ją. Chciała przysunąć się do niego, do jego gorąca i siły, ale się cofnęła. Emeline liczyła na nią. Tak jak jej ojciec. Miała misję do wykonania, i tak jak Maksim przyciągał ja do siebie, wiedziała, że zatraciła się w nim. Przycisnęła drżące palce do swoich ust. „Dlaczego twoja krew sprawia, że czuję mdłości? Odrzuca mnie? " Sięgnął swoją rękę. Była niespodziewana łagodność w jego dotyku, rozbrajając ją całkowicie. „Jesteś druga połową mojej duszy, Blaze," powiedział prosto. Komplikując już i tak trudną położenie. „Związałem nas używając rytualnych słów, i mieliśmy już dwie wymiany krwi. Wchodzisz do mojego świata. "

Tłumaczy: franekM

„ Co to oznacza?" nie odciągnęła swojej ręki, ale poszła z nim gdy szarpnął ją w kierunku poręczy biegnącej wzdłuż dachu. „ Pokażę cię." Podniósł jej rękę do swoich ust i pocałował jej knykcie przed zawijaniem jej ramienia wokół jego szyi. „Daj mi drugą rękę." Zrobiła to niepewnie, niepewna w co się pokuje. Stali na krawędzi, tak więc spoglądając w dół, ziemia znajdowała się w dużej odległości. „Zamknij swoje palce na mojej szyi i trzymaj się mocno. " Ledwie dała sobie radę ze spleceniem palców razem, gdy jego ramiona zawinęło się wokół jej klatki piersiowej i wyszedł po za krawędź. Krzyknęła, ale dźwięk został przyciszony przez jego koszulę, gdy ukryła swoją twarz na jego ramieniu. Gdy nie miała uczucia spadania, otworzyła oczy i zmusiła jej głowę do odwrócenia się na tyle by rozejrzeć się wokół. Byli w powietrzu. Unosząc się. Nie spadali. Unosili się. W kontrolowanym ruchu. Popatrzała w górę na twarz Maksima, by złapać, jego wzrok ku niej. Jego oczy były tak czarne jak noc, tak zimne jak zwykle, ale wolniutko, zobaczyła początek uśmiechu. Psotny. Swawolny. Pełny zabawy. Coś w głębi niej jej odpowiedziało. Znalazła odpowiadający uśmiech. Jak tylko to zrobił, nie mogła tego powstrzymać,, ponieważ prawdę mówiąc, mogła zasłabnąć — a to nie wydawało się dostępne — albo mogła objąć moment. Cała była w objęciach.

Rozdział 8

W momencie gdy jej stopy dotknęły ziemi, Blaze podniosła swoją twarz i uniosła się na palcach zdobywając usta Maksima. Był niesamowity. Cudowny. Pośrodku strasznego smutku, wywołał jej uśmiech. Sprawił, że zapomniała, przez jeden maleńki moment, że w środku była rozbita i nie zostało jej nic prócz

Tłumaczy: franekM

jej przyjaźń i miłość do Emeline. Albo, źe Emeline miała po raz kolejny zostać sama jak wcześniej. Maksim był niezwykły i nawet jeśli między nimi naprawdę nic się nie zdarzyło, będzie wdzięczna, że sprawił, że zapomina. Że wywołał jej uśmiech. On może być apodyktycznym i jakimś dziwnym gatunkiem o którym nigdy nie słyszała, ale to nie czyniło go czymś czego musiała się obawiać. To sprawiało że był intrygujący i jak daleko była zainteresowana dawał w kość. Ofiarowywał jej rzeczy, które mógł zrobić. Wiedziała, że nie zmyśla, ponieważ już się rozwijała. Już jej słuch był ostrzejszy, tak jak jej wzrok. Poczuła siłę w jej ciele i płynnej sposób poruszanie się. Trenowała codziennie. Studiowała anatomię. Uprawiała kickbox i boks. Ćwiczyła upadki i przewroty. Wielokrotnego przeładowywania broni i codziennie biegła. Nigdy nie czuła się tak silna i upoważniona jak w tym momencie. Jej ciało wtopiło się w jego, gdy go pocałowała. Jego ramiona zamknęły się wokół niej mocno, obejmując ją, jego usta poruszały się po jej, wywołując w niej pożar. Słodycz z jeszcze większą ilością słodkości. Smakował gorąco i męsko, namiętnie, ale było też coś innego, coś podstawowego, czego nie mogła dotknąć. Im więcej przebywali w swoich umysłach, tym czuła, że bardziej go zna. Tym bliżej go czuła. Mimo to wciąż uważała, by nie zaglądać zbyt głęboko. Nie był człowiekiem. Wiedziała. Nawet zaakceptowała to, ale to nie oznaczało, że chce wiedzieć zbyt wiele, zbyt szybki. Idąc wolno, mogła zaakceptować rzeczy, których uczyła się o nim i nie obawiać się. „Proszę bądź rzeczywisty," mruczała w jego usta. Jego piękne, bajeczne usta, które mogły całować jak marzenie. „Potrzebuję byś był rzeczywisty. " „Jestem prawdziwy " zapewnił, trącając czubek jej głowy jego brodą. Nadal przylegała do niego. „Jeśli nie jesteś, muszę ci podziękować. " Poczuła, jak natychmiastowe napięcie zwijało się w jego ciele, odrzucając to co musiała powiedzieć. Jej palce zrobiły wiązankę w jego włosach w zaciśniętą pięść. „Nie. Muszę ci to powiedzieć. Musisz mnie wysłuchać, Maksim. "

Tłumaczy: franekM

Nie mogła patrzeć na niego gdy się przyznała. Wstydziła się również. Jej ojciec byłby zły na nią. Emeline znała ją dość dobrze, by wiedzieć co było w jej głowie, albo nie zaakceptowałaby Blaze uprawiającej dziki seks z nieznajomym tak chętnie. „Chciałam umrzeć wczoraj wieczorem. Miałem zamiar umrzeć." Powiedziała przyznanie się w lekkim pośpiechu. „Powinnam pracować tego wieczoru, ale Tata wziął moją zmianę. Policja nie pomogła mi go znaleźć, i szukałam wszędzie gdzie mogłam pomyśleć, że oni mogli go zabierać, ale nie mogłem go znaleźć. Byłam poza barem w porannych godzinach, i wyrzucili go z jadącego samochodu u moich stóp. Już nie żył. To było... niewyobrażalne." Ból przedarł się przez jej głos. „Wiem że mówiłam ci to, ale musisz zrozumieć gdzie była moja głowa, co bym zrobiła gdybyś nie uratował mnie przed sama sobą." „ Sufletul meu," szepnął łagodnie. Łagodnie. Jego ramiona napięły się wokół niej, ale sposób w jaki ją trzymał wydawał się pocieszający. Jak schronienie. „Żałuję, że nie byłem w stanie ci pomóc gdy mnie potrzebowałaś. " Krztyna czułości była niemal jej zgubą. Musiała powstrzymać szloch. „Uratowałeś moje życie." Musiał wiedzieć. Cokolwiek było między nimi, musiał wiedzieć, że gdyby się nie zjawił, gdyby nie był tak intensywny i namiętny, sprawiając, że poczuła się ponownie żywa, gdy czuła się martwa w środku... „Byłeś tam gdy najbardziej cię potrzebowałam. " „Nie ocaliłaś tylko moje życie, Blaze," powiedział, kładąc pocałunki w dół jej policzka do jej brody. „Ocaliłaś mój honor, a dla Karpatianina honor jest wszystkim. Powiedziałbym, że jesteśmy bardziej niż kwita. " Jego palce usunęły się po jej policzku. Ponownie w jego dotknięciu była krztyna czułości, która wysłała jej żołądek do cyklu przewrotów. Uśmiechnęła się do niego. „Po prostu chciałam byś wiedział” Zmarszczył brwi. „W przypadku gdybym, co? Najwyraźniej nie wiem. " „ Um. "Uh-oh. Nie lubiła tego wyrazu na jego twarzy. Mógł przejść ze słodycz do arogancji w mgnieniu oka. Nie tylko arogancji, ale stając się przerażająco niebezpiecznym, Nie będziesz chciał mieć ze mną do czynienia wspaniały. ”Na wszelki wypadek, " wyszeptała. Ale jej głos zawahał się. „Gdyby nam nie wyszło”.

Tłumaczy: franekM

Jego brew uniosła się. „Nie wyszło nam? Co nie wyszło? Dostaniemy osoby odpowiedzialne za śmierć twojego ojca. Już mam ludzi pracujących nad tym. Oni są myśliwymi. Polują od i wieków. Coonan nie ucieknie i żaden z jego ludzkich zabójców. " Naprawdę musiała zostawić to tam. Uczciwość była dobra tylko gdy mężczyzna nie patrzył na ciebie drapieżnymi, skrzącymi się oczami, ostrzegając cię, byś się zatrzymała, gdy byłaś na przedzie. Więc zatrzymała się. Ale jego ramiona nie poluzowały się. „ Nigdzie nie idę. Jesteś moją życiową partnerką. Zdaję sobie sprawę, że nie mieliśmy czasu na poznanie siebie, albo nawet porozmawianie o tym co to naprawdę oznacza, ale Nigdzie. Nie. Idę. " Zrozumiała. Jej żołądek poruszył się, tuż zanim zaczął się przewracać. Mógł zrobić to jej bez najmniejszego wysiłku. Odchrząknęła. „Muszę dostać się do środka. Klub się napełnia, a Emeline siedzi w środku. Jeśli Jimmy Hallahan dostrzeże ją zanim ona zatańczy, będzie ją podrywał. Ona jest tak uderzająca. Tańcząc, prawdopodobnie wywoła zamieszki." Nie stroiła sobie żartów. Emeline nie była jedynie piękna. Nie było sposobu, by Blaze mogła opisać ją wystarczająco Maksimowi. Musiał sam zobaczyć. „Zamierzam pozwolić ci uniknąć odpowiedzialności za to" powiedział, jego głos był niski jak zawsze. Mimo to wiedziała, że jest zły na nią. W jego głosie była lekka nagana, wywołująca jej drżenie. „Pamiętaj jestem twoim tatuśkiem. Graj swoją rolę. " Poczuła w nim natychmiast subtelną różnicę i popatrzyła w górę, zachłystując się w odpowiedzi na zmianę w jego rysach. Wyglądał znacznie starzej, na dobre dwadzieścia lat albo więcej starszego od jej. Jego włosy były krótkie i z pewnością przyprószone siwizną. Jego twarz zmieniła się w człowieka, który z pewnością posiadał władzę, ale nie tyle w fizyczny sposób. Był biznesmenem. Jego garnitur był wart ponad tysiąc dolarów albo i więcej. Jego buty były włoskie. Rzuciła okiem w dół na je własne ubranie. Jej dżinsów nie było. Nosiła mini sukienkę bez pleców. Przód był dwoma pasami materiału, które ledwie przykrywał jej piersi, zebranymi poniżej talii z kokardą i koronkowym

Tłumaczy: franekM

mankietem przykrywającym z gracją maleńką spódnicę. Praktycznie nie było tyłu. Materiał czepił się jej ciała, chwaląc się jej figurą. Jej buty były czterocalowymi szpilkami i z tuzinami pasów wokół jej kostki. Sukienka była krótsza od tych które nosiła kiedykolwiek wcześniej i dużo bardziej droga. „Jeśli kiedykolwiek będziesz nosisz coś takiego beze mnie przy twoim boku, będziemy mieć problemy," powiedział, chwytając ją za rękę i przeprowadzając przez jezdnię do klubu. „Zauważ tylko, że nie mam czegoś takiego" powiedziała, przejeżdżając rękę w dół jedwabistego materiału. To udrapowanie jest piękne, ale mogła poczuć bryzę na swoim ciele gdy robiła każdy krok. „Myślę, że stringi to trochę za dużo," dodała. „Spódnica ledwie przykrywa mój tyłek." „Masz świetny tyłek" wskazał. „Posiadamy klub taneczny i ten strój jest dość łagodny w porównaniu z tym co nosi większość kobiet. Ponadto, twój podtatusiały lowelas jest całkowicie lubieżny. Inaczej dlaczego zabrałby swoją kobietę do miejsca jak to? On będzie dotykać cię przy każdej okazji, jaka mu się trafi. Stringi są czymś, czego prawdopodobnie nie chciałby byś nosiła. Dałem ci je w ustępstwa bym nie musiał dziś wieczorem kogoś zabić. Nie będziesz oddalać się od mnie. " Lekkie drżenia oczekiwania przebiegło przez jej ciało. Sukienka była piękna i leżała jak ulał. Nie miała na sobie stanika ponieważ to było niemożliwe z nieistniejącym tyłem i przodem, zupełnie graniczącym z nieprzyzwoitością. Poczuła drapowane materiału, nisko, tuż nad krzywizną jej grubszego tyłka, i co krok, muskało jej skórę jak palce. Ręka Maksima znakowała jej tyłek, nisko, tuż nad materiałem, ale co jakiś czas zjeżdżała w po krzywiźnie jej pośladków. W jej pantoflach na obcasach, jej ciało kołysało się z subtelnym zaproszeniem, tak że jedwab przeciągał przez jej sutki, wysyłając małe strzałki ognia prosto do jej pochwy. Uczucie było po prostu erotyczne. Obrócili głowy, gdy weszli razem. Maksim natychmiast pochylił się do bramkarza i powiedział autorytatywnie do jego ucha. Bramkarz kiwnął głową, wskazywany kelnerką i wepchnął sto dolarów do jego kieszeni. To zostało

Tłumaczy: franekM

zrobione płynnie i ręka Maksima nigdy nie przestała głaskać jej nagą skórę i zsuwać się niżej pieszczą jej pośladki. Zostali zaprowadzeni do niewielkiej, intymnej kabiny na podwyższeniu, tak by łatwo mogli zobaczyć tancerki na scenie, ale oświetlenie było przygaszone. „Doskonale," powiedział Maksim, wsuwając kolejną stówę kelnerce. „Tak jak chciałem. Widzisz, kochanie, stół jest przykryty. Musisz wśliznąć się pod niego i zająć się mną; nikt nic nie zobaczy. " Powiedział to na tyle głośno, aby kelnerki to usłyszała. Gdy mówił, ręka Maksim prześliznęła się w górę jej uda, prosto pod krótki rąbek jej sukienki, aby przejść do jej biodra. Blaze pozostała doskonale nieruchoma, próbując regulować gorąco w jej ciele i wzrastający rumieniec. Światła były przygaszone, a ciało Maksim było między nią, a wszystkimi innymi, ale jednak, to był bardzo moment krępujący. Była przedmiotem, który miał go obsłużyć, i dawał to jasno do zrozumienia. Kelnerka posłała nim zalotny uśmiech, wsuwając pieniądze za dekolt. Nawet nie popatrzała na Blaze, ponieważ wyraźnie zabawka Maksima nie liczyła się, zamiast tego trzepotała rzęsami na Maksima i uśmiechając się intensywnie do niego. Puścił do kelnerki oko i wsunął do kabiny, zatrzymując Blaze za nim. Złożył zamówienie na bourbon dla siebie i stosunek oralny dla Blaze. To było wszystko, co mogła zrobić, nie przewracając oczami. „Nie musisz być tak oczywisty”. „Oczywiście że tak. Kelnerka poinformuje szefa, o rozrzutniku owładniętym seksem. Chcę jego uwagi na mnie. Oni tu lubią rozrzutników. Mają pokój od tyłu, gdzie dziewczyny biorą klientów za specjalne widowiska.” „Robią to? W co Emeline się wpakowała?’ Jego ręka opadła pod stolik wślizgując się w górę jej uda, podciągając spódnicę. Przez cały czas uśmiechnął się do kelnerki. „Niech zaczynają, kochanie. Słyszałem, że widowiska tu są świetne i myślę, że moja dziewczyna będzie miała dużo pracy dziś wieczorem, prawda, dziecinko? " Blaze oparła się do niego i polizała bok jego szyi. „Uszczęśliwię cię, przystojniaku. Wiesz, że zawsze to robię. "

Tłumaczy: franekM

„Czasami z małą pomocą twoich przyjaciółek," powiedział się, i zaśmiał ordynarnie. Ręka na jej udzie odnalazła wzory na jej skórze. Jego palce były gorące, piętnując te wzory na jej skórze. Nie chciała zdawać sobie sprawę z niego w takim obskurnym miejscu, ale to było niemożliwe. Wiedziała, że gra rolę i pomaga jej robić to samo, ale już go na tyle znała, że niewielkie dotknięcie wysłało małe iskry przez jej krwiobieg. Kelnerka oparła się blisko, dając mu więcej z widoku jej dużych piersi i odrobinę ciemniejszych sutków ledwie ukryty pod jej obcisłym topem bez ramiączek. „Jesteśmy tu bardzo przyjaźni, " zapewniła mruczącym głosem. „Widzisz gdzieś Emeline?” zapytał. Było lekka nutka niepokoju w jego głosie, i to zarówno sprawiło jej przyjemność jak i zaniepokoiło. Podobało jej się, że pragnął bezpieczeństwa Emeline, ale obawiała się tego ze czuł niepokój. Przejrzała pomieszczenie w moment gdy weszła, ale było tyle ludzi. Pokój był ciemny tak, że nie mogła zobaczyć za wiele, ale podniesione sceny gdzie występowały tancerki i podniesione klatki gdzie kołysało się kilka tancerek, podskakiwało i folowało w rytm muzyki. Uważała klub za lokal ze striptizem, ale mogła zobaczyć, że to było coś więcej. Na pierwszy rzut oka , atmosfera skierowana była do wielu młodzi ludzie jak również ludzi, którzy przyszli zobaczyć striptiz. Wiedza, że były tam pokoje na tyłach, gdzie serwowane były inne usługi przysparzało ekstremalną popularność. Emeline nie była blisko sceny, a nawet z ich podniesionego podium, Blaze nie mogła dostrzec jej nigdzie. Przeszukała pomieszczenie szukając Jimmyego Hallahana. Był przy barze, pochylając się do ich kelnerki. Dwa razy rzucił okiem w kierunku ich kabiny, i Blaze upewniła się, że jej twarz jest pochylona wpatrując się w Maksima z uwielbieniem. Na jej twarzy był cień, i wiedziała, że Maksim trzyma go tam. Nie zależnie od tego w jakim kierunku się poruszyła, jej rysy były niemożliwe do zobaczenia w zaciemnionym pokoju.

Tłumaczy: franekM

„Hallahan jest przy barze z naszą kelnerką. On wciąż patrzy w tą stronę. Nie sądzę BY już widział Em, albo byłOby po niej. Ona musi być w głębi z innymi tancerkami, przygotowującymi się do widowiska.” Sam widok Jimmyego Hallahana oburzył ją. Chciała pójść do niego, przycisnąć broń do jego brody i pociągać za spust. Gdy Wyrzucił ciało jej ojca z samochodu, wychylił się, śmiejąc się. „Jeszcze nie, " powiedział łagodnie, schylając jego głowę by przyłożyć jego wargi do jej ucha. Jego ręka potarła wzdłuż jej uda. Gest nie był wcale seksualny. Pocieszał ją. „Potrzebujemy informacji. Jeśli zabijesz Hallahana, to miejsce oszaleje. Zwłaszcza jeżeli zrobisz to otwarcie. Miej cierpliwość. " To ustaliło jej żołądek. Nawet nie wiedziała, do tego momentu, że jej żołądek zaciska się a żółć wzrastał. Nie do czasu gdy jego miękki, hipnotyzując głos i głaszczącą pieszczotę jego ręki uspokoiła ją. „Nikt naprawdę nie może zobaczyć mojego ciała, nikt, prawda? " zapytała z nagłym spostrzeżeniem. Odwróciła głowę i popatrzyła w górę na niego. Jego szczęka stwardniała, a już była całkiem stwardniała. Jego czarne oczy płonęły, prawie jarzący się w ciemności. „Naprawdę myślisz, że wystawiłbym twoje ciało na widok innych mężczyzn? Oni cię nie widzą. Oni widzą kobietę z krótkimi czarnymi włosami, w białej, nie nazbyt przywitaj sukience, wyjawiając jak sądzą jej ciało. Nie jest. Nawet w przybliżeniu." Powinna wiedzieć. Stwarzał fikcję dla siebie; oczywiście zrobiłby to samo dla niej. Zobaczyła się, ale nikt inny. Nikt inny nie mógł. Jakiekolwiek ciało wybrał, jakakolwiek twarz, z pewnością nie wyglądała tak jak ona. „Mogę czuć twoje ręce na swojej skórze. " „Ponieważ mogę cię dotykać. Choćby nie wiem jaką formę przyjmie którekolwiek z nas, zawsze możemy czuć i widzieć siebie. Jeśli popatrzysz wystarczająco blisko, przejrzysz za formą jaką tworzyłem dla mnie. " „Więc Ty też widzieć mnie w sukience, czy patrz na postać, którą stworzyłeś?" była ciekawa ponieważ mogła zobaczyć jej własne ciało w sukience, materiał

Tłumaczy: franekM

dokuczający jej sutkom. Mogła poczuć, jak jego ręka głaskała w górę jej uda i ponad jej pośladkami, wysyłając cykl płomieni tańczących przez jej pochwę. „ Oczywiście widzę tylko ciebie. Dotykam tylko ciebie. Jesteś piękna, i w tej sukience —, która powinna być noszona tylko w sypialni, nie w klubie — mogę czuć naukową odpowiedź. Nie dostaję naukowej odpowiedzi na inne kobiety. Gram rolę rozpustnika który nie może trzymać rąk od kobiety. Muszę sprawić, że to będzie wyglądać nieco wiarygodne, i jedyny sposób w jaki mogę to zrobić to widzieć cię i dotkać." Lubiła to. Lubiła to bardzo. Nie była pewna, czy gdy zacznie się taniec, jego zainteresowanie będzie prawdziwe, ale lubiła to że tak myślał. „Lubię to, że nikt w klubie nie może widzieć mnie w tej sukience. Więcej, że ty też tego nie chcesz" przyznała”. „ Pod warunkiem, że jestem blisko ciebie złudzenie będzie trwać. To jest jeden z wielu powodów byś nie oddalała się od mnie w tej sukience. " „ Będę musiała opuścić to aby zająć się Hallahanem. " Patrzyła prosto w jego oczy. „To ja się nim zajmę nie ty, Anie nie twój przyjaciel." Powiedziała twardo, patrząc na niego cały czas. Nie zamierzała pozwolić nikomu pomścić jej ojca, i chciała by Jimmy Hallahan wiedział, że to córka Seana, go zdjęła. Maksim pochylił się do niej, jego ciało przesunęło się nieznacznie. Od razu poczuła ochronę. Osłonięta przez niego. Jego ręka przykryła łagodnie jej twarz, jego kciuk odnalazł jej szczękę. „Znam cię teraz, życiowa partnerko. Widzę twoją potrzebę i jako twój życiowy partner, jest moim obowiązkiem by ci tego dostarczyć. Nie narażę cię na niebezpieczeństwo, gdy jednak będziesz mogłeś bezpiecznie dojść do tego człowieka, ochronię cię przed resztą świata i będziesz mogła zrobić, co musisz aby uwalniać świat od potwora. Nie popełnij żadnego błędu, Blaze, Jimmy Hallahan był potworem dużo wcześniej od Reginald Coonan uzyskał kontrolę nad nim, i ponieważ on jest pod wpływem wampira, on jest dużo gorszy niż sobie możesz wyobrazić. Jeśli twoja dziewczyna Emeline przyciągnie jego uwagę, ona będzie w wielkim niebezpieczeństwie. " Blaze nabrał tchu. „Ona przyciągnie jego uwagę. Ona skupi wzrok każdego." W tym jego. „Emeline jest niesamowicie piękna, a jeśli zatańczy...” Blaze widziała jej ruchy na parkiecie klubów i w zaciszu jej domu, kiedy Em i Blaze dobrze się

Tłumaczy: franekM

bawiły, pijąc i popisując się ruchami tanecznymi. Nikt nie ruszał się tak jak Emeline. Zawsze była bardzo dumna z Emeline, ale teraz, nagle zdała sobie sprawę, że oczy Maksim również spoczną na jej przyjaciółce. On może sądzić, że nie miałby fizycznej reakcji na inną kobietę, ale gdy raz zobaczy Emeline, tańczącą albo i nie, będzie wiedział, że był w błędzie. Maksim złapał jej brodę w twardym uchwycie, przechylając jej głowę, zmuszając jej spojrzenie do spotkania jego. Jego oczy, tak czarne, że złapała swój oddech przy pustce, którą tam zobaczyła, nieskończenie długą czarną próżnię. Chłód. Odosobnienie. A następnie płonęły życiem, z uczuciem, tylko dla niej. Jedynie dla niej. Jej oddech uwiązł w głębi płuc i poczuła go tam, w środku niej. Zakwaterowując jej umysł. W głąb jej ciała. Oblegając ją. „Jesteś tylko ty, Blaze. Zdaję sobie sprawę, że trudne jest pojąć, że człowiek mógł żyć bez wszelkich uczuć, bez koloru, bez wszystkiego prócz polowania, do póki nie weszłaś do mojego życia. Do czasu gdy usłyszałem twój głos i ożywiłaś mnie. To jest sposób w jaki nasz gatunek żyje. Utrzymujesz drugą połowę mojej duszy. Nie mogę widzieć innych kobiet. Nie w sposób, w jaki to odbierasz. To jest niemożliwość. " Jej serce opuściło bicie. Mówił surową prawdę. Poznała to po jego głosie. Poznała to po rozszerzaniu życia w jego oczach. Była w jego umyśle i prawda też tam był. Zwilżyła swoje wargi. Miał rację. To było trudne do pojęcia, nawet gdy wyłożył to przed nią. Nie mogła wyobrazić sobie mężczyzny takiego jak on, potężnego, doskonałego mężczyznę idący do klubu i nie reagowanie na kobiety i ich obnażone ciała. „Opowiedz mi o twoim planie," powiedział Maksim. „Wiedzę, że ty i twoja dziewczyna macie jakiś. Poczekałem cierpliwie aż mi go opowiesz. " „Może ci się to nie spodoba, ale to ma sens." Blaze uważała to za dziwne i trochę przyprawiając o dreszczyk emocji siedzieć w nocnym klubie, widząc go, mimo to nie widząc go, słysząc, jak jego aksamitny hipnotyczny głos prześlizgujący się ponad jej skórą — skórą, która nie była jej, mimo to wciąż była. Lubiła, jak siadał obok niej. Więcej, czuła się bezpieczna. Byli w jaskini lwa i czuła się bezpieczna. „Powiedz mi. "

Tłumaczy: franekM

Mogła dać mu to ponieważ już znała jego umysł. Wiedziała, że dotrzymuje danego słowa, i zaczynała wiedzieć, czy coś miało dla niego duże znaczenie, to miało duże znaczenie dla niego. „Bracia Hallahan mają reputację jeśli chodzi o kobiety. Oni lubią zmuszać swoje tancerki do przedstawień dla nich. Im wyższa klasa tancerek, tym bardziej chcą ją złamać. Emeline zamierza zwrócić uwagę Jimmyego Hallahana, i on będzie chciał zabrać ją na górę do mieszkania, gdzie oni zabierają swoje kobiety. " „Domyśliłem się tej części. " Jego ręka spadła na jej udo. Palce rozszerzyły się szeroko szukając jak najwięcej nagiej skóry jak to możliwie. Miał duże dłonie i czuła, że prawie może zawijać je wokół jej nogi. Jej serce przeskoczone, a następnie zaczęło walić jak szalone, więc mocno poczuła rytm pulsującej muzyki oblegająca ich tętno aż do rytmu jej serca. „Jimmy zabierze ją na górę. Znajdę drogę na górę i będzie miał szansie pogodzić się z jakimkolwiek Bogiem w jakiego on wierzy. " „ Jego bożkiem jest wampir, Blaze," powiedział. „On nie ma żadnej łaski pozostałej w nim. Żadnej dobroci. On żyje dla bólu innych i dla jego własnej deprawacji. Musi zadać ból innym ponieważ to jest jedyny sposób, z którego człowiek może wysiąść. " Wiedziała, że daje jej ostrzeżenie. Nie musiał jej tego mówić, widziała połamane, rozdarte ciało swojego ojca. Bracia Hallahans poświęcili swój czas torturując go. Utrzymywali przy życiu naprawdę kawał czasu, a nie musieli. To oznaczało, że przedłużyli jego życie — i jego ból — dla ich własnej przyjemności. Poczuła tego potwora do środka, otwarcie. Rozkwitającego. Potrzebującego. To było wszystko, co mogła zrobić, by zmuszać jej ciało do siedzenia w kabinie i nie pójść po prawie do Jimmy Hallahan, wsadzić broń do jego gardła i pociągać za spust. „ Mój człowiek Tomas obserwuje twoją przyjaciółkę. Dam mu znać, by pozwolił jej wspinać się po schodach z Hallahanem. Mogę skryć cię więc możesz pójść za nimi. Ale, Blaze." Jego palce zacisnęły się na jej udzie. „Zamierzam też tam być. Nie zobaczysz mnie, jeśli jednak wpakujesz się w kłopoty — albo jedna z was — przejmę dowodzenie i sam go zabiję. Rozumiesz? "

Tłumaczy: franekM

Wiedziała, że pyta o coś więcej niż proste pytanie. Mówił jej, że lepiej będzie jeśli ustąpi gdy jej powie, albo będą konsekwencje. Nie była kobietą, która bała się wiele, ale wciąż, stal leżała u podnóża tego aksamitnego tonu, wysyłając przez nią drżenie. „ Rozumiem, Maksim. Jest ich czterech. Pragnę wszystkich cztery. I nie pragnę krzywdy dla Emeline, więc tak, jeśli wszystko pójdzie nie tak, powitam cię płacącego kaucję za mnie." Popatrzała w jego oczy, by zobaczyć czy to dostał. Gdyby ją dostał. Dawała mu swoje zaufanie. Wchodząc kolejny kroku do jego świata. Dając mu coś, czego nie dała jakiemukolwiek innemu człowiekowi poza jej ojcem. Jego oczy stały się gorące. Z chłodu do gorąca. Dla niej. Oparła się o niego, położyła rękę na jego klatce piersiowej i pocałowała jego usta. Twarde. Mokre. Pyszne. Oznaczając to. Jego ręka przykryła jej głowę i jego usta przejęły obowiązki za nią. Twardsze. Bardziej mokre. Pyszniejszy niż kiedykolwiek. Oznaczając to także. Tyle aby czuła, znaczenie każdej komórki w jej ciele. Nagle podniósł swoją głowę i przycisnął jego czoło do jej. „On idzie w tę stronę. Czas na widowisko, Blaze. Jesteś gotowa na wszystko? Możesz to zrobić? Grać rolę? Nie chcę go wystarczająco blisko, by zobaczył jakikolwiek szczegół rzeczywistej ciebie”. Poczuła, jak zakwaterowywał swój umysł, uspokajając ją. Napełniając ją. Trzymając ją w silnych ramionach. Przełknęła, kiwnąć głową. Maksim naciskał jej głowę, i pozwoliła mu pochylić ją w dół, więc przycisnęła swoje usta do jego podbrzusza. Wiedziała, co zrobić, wśliznęła się ręką pod jego koszulę, podniosłą ją dość by przycisnąć jej wargi do nagiej skóry, skutecznie zakrywając jej twarz. „Jimmy Hallahan, " przywitał się Jimmy, jego akcent bardzo mocny. Wśliznął się do kabiny po drugiej stronie Blaze, jego udo dotykało jej uda. „Przedstawienie zaraz się zacznie i chciałem zaoferować ci coś, czego możesz potrzebować albo chcieć. Wszystko tu może być twojej jeśli tego chcesz. Widzę że masz swoją małą poczwarkę w odpowiednim miejscu. Będziesz potrzebował jakiejś ulgi po widowisku jakie kazałem zaproponować dla ciebie. " „Max " Maksim stwierdził. „ A ona jest zabawką, nie tańczy do muzyki. Jest różnica, i jeśli nie widzisz różnicy żal mi ciebie." Jego ręka pogłaskała pieszczoty

Tłumaczy: franekM

po włosami Blaze, uspokajając ją gdy zbliżenie na bardzo małą odległość do najstarszego z Hallahanów stresowało ją, wywołując mdłości i chęć zabicia go, mieszając wszystko na raz.

Rozdział 9

Światła nad sceną zabłysły, i niewielka cisza ogarnęła klub. Muzyka taneczna stopniowo ucichła, a mężczyźni i kobiety chętnie przesuwali się ze swoich miejscach dla lepszego widoku w oczekiwaniu na to co miało się pojawić. Najstarszy z braci Hallahanów sięgnął przez ciało Blaze jakby jej tam nie było, jego uwaga skupiła się na Maksimie. „Pokochasz to" powiedział. „I człowieku, cokolwiek, zechcesz jest w menu." Jego ręka opadała mimochodem na Blaze. Maksim złapał jej nadgarstek. Pokazując zęby w pozornym uśmiechu, ale jego oczy były lodowate. „Nic tu nie jest w menu." To co powiedział głośnio był wszystkim. „Nie zniosę tego jeśli on mnie dotknie. On jest tak blisko, że chcę mi się wymiotować. Albo go zabić.” Blaze poczuła się naga bez swojej broni. Noża. Niczego. Mogła złamać mu kark, ale szamotanina — i jeszcze jedno — przyciągnęła by bramkarzy, a nie była pewna, czy mogła go złamać do momentu, za nim dotrze do niego pomoc. Musiała być realistyczną, i to stawało się niemal niemożliwe, by mogła oddychać. Trzymała swój oddech odkąd wsunął się do kabiny obok niej. Hallahan posłał Maksimowi uśmiech pokazujący wszystkie zęby. Jego spojrzenie spadło na kobietę, którą musiał mieć na myśli perwersyjny mężczyzna, który

Tłumaczy: franekM

przyszedł na jego klub się zabawić. Zabawka jak powiedział, ale jednak, cenił wysoko, albo nie troszczyłby się, gdyby Jimmy pchnął by ją na podłogę i użył jej ust podczas gdy będzie oglądał widowisko gdy druga bezwartościowa maszkara, będzie tańczyła do muzyki dla ludzi. Kokietując ich. Popisując się swoim ciałem dla zarobku. Zmieniał swoje tancerki w to czym były — dziwki. Bezwartościowe dziwki, które robiły cokolwiek on albo jego bracia wymagali. A domagali się czego chcieli. Kiedyś chcieli. Rzucił okiem w dół jeszcze raz na kobietę. Jej twarz była przyciśnięta do gołego brzucha bogatego człowieka. Nie mógł dostrzec jej twarzy, ale jej ciało było doskonałe. Nie był przyzwyczajony do zostawania odrzuconym, ale uśmiechnął się w każdym razie. Miałby kobietę gdy jej chciał — sprawiłby by bogacz patrzył dla zniewagi. „On nie może położyć swoich rąk na tobie, Blaze. Nabierz tchu. Wszystko, co wciągniesz do swoich płuc jest mną”, zapewnił Maksim. ”Twoje złudzenie jest wystarczająco rzeczywiste, że jeśli on dotyka twojego uda albo twojego tyłka albo jakiejkolwiek twojej części, faktycznie nie dotknie ciebie, ale to co stworzyłem. Myślisz, że go dotykasz, ale on cię nie dotyka. Nigdy bym na to nie pozwolił.” Blaze potrzebowała jeszcze chwili, by jej płuca przestały paląc. Surowo. Potrzebując powietrza. Uwierzyła Maksim, ale nie mogła znieść tego gdyby był w błędzie i pozwoliła Jimmy Hallahan na to, nawet gdyby to było tylko samo powietrze. Nie miała innego wyboru, jak tylko odetchnąć. Przycisnęła swoją twarz — jej usta— mocno do jego brzucha Maksima, w dół nisko, do paska wszywanego w jego spodnie, i wzięła płytki oddech. Wciągnęła Maksima głęboko. Tak głęboko, że prawie cierpiała na zawroty głowy. Jej następny wdychać nie był absolutnie płytki, ponieważ jego zapach, ten doskonały, cudowny męski zapach, zatarł wszystko, co było Hallahana. Zamknęła swoje oczy i wydostała się z klubu. Nie mogła być tam z człowiekiem, który zamordował jej ojca, obok niej, złudzenie albo i nie. Jej język ześliznął się ponad określonymi mięśniami Maksima. Odnalazła je swoim językiem tylko by dostać jego smak. By odepchnąć Hallahana dalej.

Tłumaczy: franekM

„Nie mogę strzec Emeline w tej pozycji”, powiedziała Blaze. Zmartwiona. Nie oczekiwała, że Hallahan zbliży się do Maksima i faktycznie usiądzie w jego kabinie. Ręka Maksima pogłaskała pieszczotliwie jej włosy. „Tomas jest na wszelki wypadek i blisko sceny, gdyby twoja dziewczyna wpadła w kłopoty. Jeden z jego braci przybył kilka minut temu. Lojos. On stoi obok schodów prowadzących do mieszkania. Oparty o ścianę, jego oczy skierowane są na scenę. Obydwoje są jak ja. Karpatianie. Nic jej się nie stanie.” Pierwsza tancerka wyszła z cienia do reflektora punktowego, pełzając jak dziki kot, jej ciało było pomalowane w cętki lamparta. Farba była sprytnym posunięciem, ukrywając wszystko i niczego w tym samym czasie. . To były jej tańce, który ujawniał im jej ciało, powoli, przekorne mignięcia gdy zmysłowo tańczyła wokół sceny w rytm muzyki. Cała atmosfera w klubie zmieniła się. Seksualne napięcie wzrastało wraz z muzyką. Ręka Maksim zacisnęła się we włosach Blaze. „Oni pompują coś przez system wentylacyjny, Blaze. Jakiś rodzaj substancji zapachowej, która jest subtelna, ale z każdym oddechem jaki ci ludzie biorą, to wpływa na nich, jak narkotyk”. Blaze trzymał swoje usta przyciśnięte do nagiej skóry Maksima. „Rozumiem teraz dlaczego oni odniosą taki sukces. Oni nie potrzebują rzeczywistych narkotyków by zachęcić ludzi do zakupu czegoś za dodatkową opłatą. Seks byłby lepszy niż kiedykolwiek; przynajmniej oni wszyscy tak sądzą.” „Oni sprzedają też narkotyki”, powiedział Maksim, pozwalając jego oddychaniu zmienić się tak Hallahan sądziłby, że był tak samo pod wpływem jak każdy inny w klubie. Po prostu tak jak pod wpływem zaczynał być Hallahan. To było tam na jego twarzy, surowa deprawacja. Jego ręka już spadła na jego krocze. „Widzisz co mam na myśli, Maksim?" powiedział Jimmy, przyjaźnie, jego głos zabarwił się pragnieniem. „Gdy będziesz mieć dość swojej kobiety, mógłbym jej użyć by sobie trochę ulżyć." Uśmiech Jimmy'ego był bardzo pewny siebie, gdy narkotyk był wpompowywany do klubu.

Tłumaczy: franekM

Maksim posłał mu szybki, odpowiadający uśmieszek, ale nie odpowiedzieć głośno. Musiał udać, że narkotyk wpływał na niego jak na wszystkich innych w klubie. Muzyka skończyła się, a tłum oszalał. Światła zgasły, a tancerki popędziły za kulisy. Kobieta ubrana w skąpy mundur kelnerki podnosiła zgniecione pieniądze rzucane na scenę i wrzucała je do oddzielnej kieszeni w jej fartuchu. „Tysiąc może kupić ci tę tancerkę na godzinę. Ona zrobi wszystko, czego chcesz, a twoja dziewczyna może przyłączać się albo może patrzyć albo po prostu zostać i czekać na ciebie" zaoferował Hallahan. „Miałem ją i ona jest jak dziki kot, tak jak ona przedstawia tańcząc." Brwi Maksim wystrzeliły. „Tysiąc? " „Przez godzinę, i uwierz mi, to tanio, za to co dostaniesz. Pragniesz ją przez całą noc, to dziesięć tysięcy, ale lepiej byś mógł nadążyć" powiedział Hallahan. Między tancerkami, striptizerki w klatkach falowały biodrami i wolno zdejmowały ich ubrania, gdy muzyka pompowała adrenalinę w klubie. Coraz więcej, publiczność stawała się pod wpływem, i nieskrępowana. „Oni mają tu całkowity harmider. Narkotyki, który każdy wdycha już wpływały na każdego, nawet bez striptizerek i tancerzy. Ludzie otwarcie dotykali swoich partnerów. Kobiety zaczynają reagować pozwalając na więcej publicznej demonstracji. Bluzki otwierały się, ręce opadały na krocza ich mężczyzn. Dwie już uklękły na podłodze i nikt nie powstrzymywał ich w tym co robiły. To jest po prostu otwarcie, seksualna atmosfera. Dwóch umundurowanych policjantów jest obsługiwanych w kącie przez dwie kelnerki. Blaze, oni mają tu kamery. To miejsce jest pułapką dla każdego kto tu wchodzi. Oni dają setki na striptizerki, następnie dodatkowo tysiące za pokoje na tyłach, a w sposób w jaki każdy jest podniecony, w tym striptizerki i tancerki, będzie dużo działo się w tych pokoju od tyłu. Oni na pewno też mają tam kamery. To oznacza szantaż. Teraz wiemy jak oni tak szybko posiadają policję”. Blaze trąciła nosem jego ciało. „Emeline”, szepnęła do jego umysłu. „Czuję efekty, a nie oglądam widowiska, ale ona będzie tańczyć. Ona jest z natury zmysłowa, Maksim. Nie chcę by coś się jej stało”.

Tłumaczy: franekM

Stawała się pod wpływem. Mogła poczuć przymus by zjechać pod stół z każdym oddechem który brała. Jej piersi bolały, a między jej nogami tlił się ogień. Była bardzo wdzięczna, że Hallahan mógł tylko zobaczyć złudzenie, obraz który Maksim pozwolił mu zobaczyć, nie ją. Trzy kolejne tancerki wystąpiły, zanim muzyka zmieniona się w pulsujące basy — bicie które każdy w pokoju móc poczuć na wskroś ich ciał już podnieconych. Ludzie całowali się, dotykali, naciskając partnerki by opadały na kolana, sięgając pod stoliki, kładąc ich ręce pod spódnice. „Oni zmieniają kąty kamer, Blaze. Robią zbliżenia. To miejsce jest szantażem. Hallahan staje się podejrzliwy. Zsuń się pod stół i zostań nisko, bezpośrednio przede mną. Zrobię resztę. Nie ruszaj się. Trzymaj swoją rękę na mojej nodze tak bym wiedział że jesteś bezpieczna podczas gdy dam mu złudzenie, na które on czeka. Jak bogaci dewianci w pokoju, powinienem być dużo bardziej pod wpływem narkotyków i spoglądać na oblegających mnie. Wcale nie jestem podniecony”. Wiedziała co to oznaczało. Zamknęła oczy i pozwoliła swojej ręce przejechać nad jego kolanami, czując jego długość. Nie był twardy albo nawet półtwardy, stan gdy był sam bez niej. Jej żołądek kłębił się. Wiedziała, że Hallahan nie może jej zobaczyć, rzeczywistej jej, albo nawet prawdziwego Maksima, ale to było tak obłąkane. Złapany w pułapkę przez wpompowywane narkotyki przez otwory wentylacyjne, Maksim nie miał innego wyboru, jak tylko odpowiedzieć jak każdy inny. Ochraniał ją, i najbardziej odczuwał wstrętne zbliżenie Hallahan. Śmiejąc się razem z nim. Oceniając tancerki i striptizerki. Oceniając je. Będąc dla nich — brudnym moralnie. Zmusiła go do przyjścia tu z nią, chroniąc ją. Chroniąc Emeline. Nie tylko jego, ale dwóch innych jego przyjaciół. „Przepraszam, Maksim. Nie wiedziałam jak będzie wewnątrz. Obserwowałam to miejsce, ale nigdy nie widziałam jak jest wewnątrz. Naprawdę nie wiedziałam. Em nie wiedziała, żadna z nas.” „W porządku. Nie przejmuj się tym człowiekiem. On już nie żyje. On wysuwa małe paczuszki gdy rozmawiamy. Mogę dostrzec jak to działa, i Blaze, to jest wielkie”. Hallahan nagle szarpnął się do przodu, jego ręka opadła na jego krocze. W pokoju zapadła cisza, nic po za ciężkim oddechem. Nie było już okrzyków zachęty dla tancerzy, jedynie oczarowanie.

Tłumaczy: franekM

Trzymając jej rękę na łydce Maksima, Blaze podniosła róg obrusa, żeby mogła zobaczyć scenę. Wiedziała, w momencie, gdy cisza przeszyła tłum, że Emeline Sanchez weszła w reflektor punktowy. Była tam i zachwycała. Wielkie widowisko. Jej włosy były długie i grube, błyszczące jak skrzydło kruka i prawdziwie czarne z niebieskim połyskiem. Gęsta masa opadła poniżej jej pasa, pieszcząc jej ciało, ciało, które było zaokrąglone krzywymi. Wąski pas. Zaokrąglony brzuch z lekka aluzja kobiecej krzywizny, miękkiej i kuszącej. Jej ciało zostało pokryte skrzącymi się złotem i srebrem. Blask, który odbił światła i rzucił to co wydawało się być małymi iskrami, gdy poruszyła się w takt muzyki. Nosiła maleńkie złote stringi, i dwie złote gwiazdy na sutkach, cienkie złote łańcuszki biegnące od jednej gwiazdki do drugiej. Wokół jej bioder, nisko, znajdował się drugi podwójnym złoty łańcuch, z dzwoneczkami, które zwiększały muzykę, gdy zatraciła się w pulsującym rytmie. Wyglądała jak zdesperowana kobieta, głodna, tak spragniona mężczyzny, jej ręka zjechała w dół jej ciała, wymownie, gdy jej biodra falowały, a piersi zakołysały się. Gdy tańczyła, zahipnotyzowała swoją publiczność. Była uosobieniem seksu. Rodzajem kobiety dla której mężczyzna był gotów zabić. Gdy znalazł się pod jej wpływem, jak tylko jej skosztował, nigdy nie mógł być taki sam. Każdy jeden mężczyzna w pomieszczeniu, i wiele z kobiet, podążyło drogą jej rąk, gdy przesuwały się po jej ciele, tak pełne gracji, tak zmysłowe, uosobienie doskonałości. Hallahan zaczął przeklinać pod nosem, i ku jej zgorszeniu, rozpiął swoje spodnie i wyciągnął penisa. Od razu Maksim rzucił barierę między Blaze, a mężczyzną. Nie mogła go zobaczyć albo poczuć jego zapachu. Skupiła się bliżej do ochrony Maksima, dozgonnie mu wdzięczna. Wchodząc do tego klubu w pojedynkę, poddałaby się działaniu narkotyku. Nie miała pojęcia co by się z nią stało. Nie była tak bardzo narażona jak inni w pomieszczeniu, ale wiedziała, że Maksim jakoś daje jej dużo czystego powietrza, ponieważ mógł, zachowując się jak filtr dla niej. „To musi się skończyć”, powiedziała rozpaczliwie Blaze. „Nie chcę by Em żałowała pomagania mi”.

Tłumaczy: franekM

„Ten taniec to cała twoja dziewczyna, sufletul meu; Tomas i Lojos filtrują dla niej powietrze. Ona jest bardzo świadoma tego co się dzieje. Oni nie wiedzą jak to jest możliwe, że ona jest świadoma. Z reguły gdy chcemy, łatwo możemy czytać ludzi, ale w niej jest coś innego. Też próbowałem, ale to jest niemożliwe”. „Ona" Maksim powiedział głośno do Hallahan. „Pragnę tej dziewczyny." „Nie ma kurwa mowy, " powiedział Hallahan. Dławiąc się jego własnym desperackim głodem. „Ta jest tylko moja. Ona nie jest na sprzedaż. " Blaze słyszała jak zmienia mu się oddech, staje się ciężki, i znała dokładny moment gdy doszedł, ale nie poczuła zapachu ani nic nie zobaczyła. Mimo to, jej żołądek przechylił się ponownie. Nie cierpiała tego, że mógł zobaczyć ciało Emeline. Że pomyślał, że może jej dotykać, mieć ją, zmuszać ją do robienia czegokolwiek, czego chciał. Hallahan nagle wstał. „Przyślę ci kelnerkę." Trzymał swoje oczy na scenie. „Ona przyjmie zamówienie." Odszedł daleko, prosto do sceny. Blaze natychmiast przesunęła się do tyłu na miejsce i pochyliła się całując Maksima. Musiała pozbyć się strasznego smaku w swoich ustach. Uczucie które nadchodziło było zbyt bliskie prawdziwej deprawacji. Maksim nie odmówił jej. Pocałował ją łagodnie. Delikatnie. Zasłaniając wszystkiego, prócz sposobu w jaki sprawił że się czuła. Bezpieczna. Chroniona. Pocieszona. Blisko niego. Wycofał się, jego spojrzenie przesuwające się po jej twarz, najwyraźniej sprawdzając, czy dobrze się czuła. „Wstaniemy i podejdziemy w kierunku schodów. Toaleta dla kobiet znajduje się tuż za nimi. To będzie wyglądać jakbyś tam szła i znikniesz w środku. Ty i ja będziemy obserwować Hallahana i twoją dziewczynę do mieszkania. Będziemy musieli zostać blisko. On ma strażników na schodach. Nie pomyl się i nie ocieraj się o nich, gdy będziemy idziemy do góry. Oni wyczują obecność, może nawet ruch powietrza, mimo że wszyscy są pod wpływem narkotyków, więc oni będą mieć swoje oczy na twoją dziewczynie. Rozumiesz? " Kiwnęła głową. „Załatwię go. "

Tłumaczy: franekM

„On mnie nie zobaczy, ale ponownie, jeśli coś pójdzie nie tak, to ja się nim zajmę. Tomas i Lojos pozostaną na dole, jeżeli ktokolwiek uświadomi sobie, że coś się dzieje i będą próbowali ocalić ich szefa. Należy pamiętać, że jego bracia pojawią się dziś wieczorem. Tariq i Mataias przerwali jedną z ich prac, i już uniemożliwili im zabicie cię albo porwanie. " „Porwanie mnie?" już stała i wysunęła się z kabiny, jej oczy spoczęły na najstarszym z braci Hallahan, który pozostał z boku sceny, gdzie tancerki opuszczały scenę idąc z powrotem do garderoby. Nie zabrał jego oczy od Emeline. W istocie rzeczy, nikt inny nie zabrał, innych niż Blaze i trzech pozostałych Karpatian. „Nie mieli pojęcia, że wypowiadasz im wojnę. " „Wystosowałam zaproszenie." Chwycił ją za rękę i pociągnął ją ciasno do jego boku, przeprowadzając ją łatwo przez tłum w kierunku ich celu. Nie odzywał się ani nie potrącił kogokolwiek, ale poruszali się gdy ich widzieli, jak przechodzą. Nawet w jego przebraniu, miał prezentację. „Ani Tariq ani ja nie sądziliśmy, że przyszli cię zabić. Przyszli po ciebie. Jak tylko zdaliśmy sobie sprawę, że masz paranormalne umiejętność, byliśmy pewni, że mieli sprowadzić cię dla swojego szefa. " Pokonali swoją drogę do schodów. Maksim zabrał ich do cieni, tuż poza toaletą dla kobiet i po lewej od schodów. Natychmiast, znalazła siebie w swoim normalnym stroju, w ciemnych dżinsach i koszulce, i jej butach o miękkich podeszwach. Jej cała broń była na miejscu, w jej pasku, w butach, przypięty do jej pleców między łopatkami. Waga wydała się znajoma, i znalazła w sobie spokojniej oddychanie. „Skąd mogliście wiedzieć, że mam paranormalną umiejętność? " „Czy kiedykolwiek udałaś się do miejsca, gdzie sprawdziło twoje umiejętności? " Muzyka była głośniejsza, przechodząc do crescenda. Zahipnotyzowany tłum wydawał się wspólnie oddychać w rytm muzyki, poszarpany i ciężki, bardzo seksualny, tak że napięcie przeniknęło lokal. Blaze przeniosła swoje spojrzenie od Emeline do tłumu. Emeline wydawała się być w jej własnym świecie, częścią

Tłumaczy: franekM

tej muzyki, żywym płomieniem czystej zmysłowości. Przesunęła się do przodu scenę jakby była sama, wzywając tajemnego kochanka do siebie. Chcąc. Potrzebując. Jej ciało falowało, ręce przesuwały się po jej krzywiznach gdy tańczyła. Tłum wydawał się tak samo głodny teraz, jakby każdy ruchów Emeline, które wykonywała na scenie, czuli w ich własnych ciałach. Nareszcie, ponieważ musiała, Blaze pozwalać jej spojrzeniu spocząć na Jimmym Hallahanie. Jego twarz była zaczerwieniona, oczy jasne. Spojrzenie pod wpływem narkotyków, i prawdopodobnie był, ale było coś więcej niż to. Wiedziała, że tak było. Coś inne go prowadziło, i jego wzroki został skupiony na Emeline. „ Mój ojciec, Em i ja wszyscy poszliśmy do tego paranormalnego centrum badań. Zrobiliśmy to dla żartu. Wszyscy mogliśmy robić te dziwne rzeczy. Em miała najlepsze wyniki. Wykraczała nawet po za skalę. Gdzieś po drodze, każdy z nas wyczuł tą złą atmosferę, więc wyszliśmy naprawdę nie kończąc testów. Emeline szczególnie się martwiła, i przez kilka tygodni zawsze oglądała się przez ramię. Powiedziała, że myśli, że testy są dla czegoś innego. Po prostu czułam złe wibracje i Tata, tak więc Tata mógł mieć zdolności paranoidalne. " „Jest baza danych kobiet, które rozwiązywały te testy. Wampiry ich poszukiwały. Karpatianie ostatnio przejęli te bazy danych i wysłaliśmy myśliwych by je chronili. Po prostu musimy się upewnić, że dostajemy się do nich zanim wampiry to zrobią. " Blaze wciąż nie czuła się komfortowo ze słowem wampir. Wierzyła mu. Uwierzyła mu ponieważ zawsze wierzyła Emeline. Emeline opisała szczegółowo dokładnie czego była świadkiem, i nie było wątpliwości, że dwóch mężczyzn z gnijącym ciałem zatopiło zęby w ich ofierze i osuszyło mu krew. Mogła zobaczyć, ją rozsmarowaną na ich ustach i na ich poszarpanych, poplamionych zębach. I oczywiście, były koszmary... Przez krótki czas, obie kobiety próbowały wyjaśnić wygląd wampira jako chorobę, ale obaj z chorobą? I były zabójstwa bezdomnego, prostytutek, ciała rozerwane i osuszone z krwi. Nikt nie wierzył w wampiry, ale potajemnie, ona i Em, gdy były młodsze i Em żyła przeważnie na ulicach, wspinając się do pokoju Blaze wieczorami przez schody przeciwpożarowe, uwierzyła w inny świat.

Tłumaczy: franekM

Miały taki sam koszmar i w tym koszmarze były wampiry, potworne istoty goniące je przez długi, ciemny tunel. Obudziły się, obie drżały, pocąc się, bojąc się ich umysłów. Emeline była zawsze cicha i nie zasypiała, zwinięta w ochronny kłębek, z jej kolanami podciągniętymi do klatki piersiowej, z głową opartą na nich, z ramionami wokół jej nóg, gdy kołysała się tam i z powrotem. Przez lata, koszmar stał się żywszy, tunel jeszcze bardziej rzeczywisty. Mogły zobaczyć lampy gazowe w górze wysoko na ścianie tunelu, rzucające dziwne, żółtawy blask przez ciemność. Ściany tunelu były z cegieł. Starych cegieł. Sam tunel pachniała stęchlizną i pachniał złem, jakby był używany od dłuższego czasu przez złe istoty dla obrzydliwych celów. Na ścianach były plamy krwi, gdy przez niego przechodziły. Na cegłach i na podłodze. Ciemny i brzydki. Uciekały przez pokój z wiekowymi narzędziami tortur i szły dalej. Żadna nie mówiła, ale od czasu do czasu dotykały swoich rąk by dać sobie siłę i odwagę. Pod ziemią wydawało się że znajdował się labirynt tuneli, z ciemnych, okropnych pokoi, żaden nie był dobry, większość była pusta, ale echo krzyków słychać było w tyle. Był pokój, który był cały współczesny. Zupełnie nowoczesny. Wszędzie były komputery. Ekrany. Obie wiedziały, że to jest centrum labiryntu, i muszą wyjść zanim zostaną zobaczone. Jeśli nie... Pobiegły szybciej. Serca biło im jak oszalałe. Przerażone. Przerażenie urosło poza wyobraźnią, ponieważ tunel, który pokonywali w pośpiechu zaczął się wykrzywiać, ściany zamykały się razem, obniżając się maksymalne, a podłogi zapadały. W tym momencie, jakby za obopólną zgodą, budziły się. Nie wiedziała czy Em wciąż śnić ten straszny sen, ale raz Emeline przestała wślizgiwać się do jej pokoju przez schody przeciwpożarowe, a gdy Sean wysłał ją z kraju, koszmary ustały. „Gdy to się skończy, będziemy musieć chronić twoją przyjaciółkę. Oni nie przestana jej ścigać." „Emeline nie zaakceptuje ochrony. Ona ma poważne problemy w kwestii zaufania. Jej życie nie było ładne. Dba o siebie i jest lojalna wobec Taty i mnie... " Blaze przerwała. Nie było już więcej Taty. Była tylko Blaze. Teraz Blaze i Emeline.

Tłumaczy: franekM

„Ona nie będzie mieć wyboru. " Muzyka skończyła się uderzeniem bębnów. Scena pociemniała. Tłum szalał. Blaze zobaczyła, jak Emeline biegła do wyjścia i jak Hallahan wychodzi z cienia, łapiąc ją za nadgarstki i szarpiąc ją wobec niego. Emeline walczyła i Hallahan pochylił się i szepnął jej coś do ucha. Przestała walczyć, ale jej spojrzenie prześliznęło się po Jimmym przeglądając pokój. „Ona nie może mnie zobaczyć " powiedziała Blaze, próbując nie wpadać w panikę. „ Nie. Jeśli pozwolę jej cię zobaczyć, ktoś inny też będzie mógł. Tomas i Lojos pozostają blisko. Jeśli nie będziemy mogliśmy dojść do niej, jeśli on zabierze ją gdzieś indziej, oni go zatrzymają. " Bracia Hallahan byli do przewidzenia. Używali mieszkania na górze, gdzie mieli swój sprzęt wideo, tak by nagrywać ich przewrotne, zdeprawowane czyny. Lubili sprawiać ból kobietom, które tam sprowadzali, upokarzać je i zmuszać do przedstawiania się. Mimo to, Blaze nie podobało się, że Emeline może czuć się porzucona. Wystraszona. Nie cierpiała tego, że Em może być przerażona i bać się, że Blaze nie przyszła na klub, by ją chronić. Było zbyt wiele nocy, gdy Em wspinała się do dachu i w dół po schodach przeciwpożarowych, uciekając przed tym na ulicach. Ukrywając przed ludźmi, którzy zadaliby jej ból. Miała przesrane życie, nawet po tym gdy Sean próbował się zaangażować. Nikt nie wziąłby pod uwagę go jako przybranego rodzica, ponieważ posiadał bar, mieszkał nad nim i był samotnym rodzicem. Mężczyzną. Ta pozostawiło Emeline jej szalonym krewnym. Ćpunom i alkoholikom. Najgorsze. Wykorzystywali ją jako niewolnika w sklepie, który posiadali, mimo że wolała pracowanie tam niż przebywać u siebie. Była trzymana na celowniku cztery razy. Postrzelona kiedyś. Wróciła do sklepu pracować na nocną zmianę, nawet gdy była niepełnoletnia i przeważnie sprzedawała alkohol wysokoprocentowy późno w nocy. Sean spoglądał na zewnątrz, ale miał własny biznes o który musiał dbać, więc niejednokrotnie była w tarapatach. Samotna dziewczyna i, pijani mężczyźni albo odurzeni narkotykami.

Tłumaczy: franekM

„Emeline”, szepnęła cicho, próbując połączyć umysł z umysłem. „Nie bój się. Jestem tu z tobą”. Jimmy Hallahan porwał Emeline zarzucając ją na swoje ramię, a gdyby ktoś popatrzał z bliska, wyglądało to jakby trzymał ją za tyłek,gdy ciągnął ją przez tłum do schodów. Przy niej, Maksim promieniował ciepłem. Energią. Nic z tego nie było dobre. Moc była silna tak, że dotknęła jego ramienia, by go uspokoić, obawiając się że Hallahan i jego strażnicy wyczują płonącego wściekłością Karpathianina. Jimmy do tej pory odleciał, pod wpływem narkotyków, nie rozglądał się w prawo czy w lewo, ale kontynuowany ciągnięcie Emeline na piętro. Miał teraz telefon w jednej ręce, otwierając go gwałtownie, rozmawiając. „Odbieraj swój cholerny telefon co jakiś czas. Mam gorącą. Tak gorącą, człowieku. Wracaj tu gdy skończysz swoją pracą. Ta dziwka uszczęśliwi waszą trójkę." Zamknął telefon i przepchany się, by otworzyć drzwi do mieszkania. Blaze podążyła za nimi na piętro, tuż za nimi, tak blisko, że praktycznie mogła dmuchnąć na Emeline. Nie ośmieliła się dotykać jej, ale chciała. Tuż za nią, szedł Maksim . Wsunęli się przez drzwi gdy Hallahan popchnął Emeline, wysyłając ją w poprzek pokoju. Potknęła się, łapiąc równowagę w jej kryształowych szpilkach i rozłożyć się na podłodze. Jimmy zatrzasnął drzwiami, zamknął na klucz i odwrócił się do niej z gwałtownym, głodnym uśmiechem.

Rozdział 10

Jimmy Hallahan podążył w poprzek pokoju, sięgnął w dół i pociągnął Emeline za włosy. „Ty głupia mała dziwko. Gdy każe ci przyjść, przychodzisz. Zrozumiałaś?

Tłumaczy: franekM

Jesteś zdolna zrozumieć, że kiedy mężczyzna każe ci coś zrobić, robisz to kurwa?" Uderzył ją mocno. Emeline nie odpowiedziała. Nie sprzeciwiła się. Nie zapłakała, ani nie wydała dźwięku. Po prostu patrzała na niego. Prosto w oczy. To była Em. Nie cofnęła się. Nie przeszła takiego szkolenia w walce jak Blaze, ale miała odwagę. Dorastała na ulicach i nie bała się umrzeć. Nigdy nie bała się umrzeć. Czasami Blaze myślała, że bardziej boi się życia. „Czuję cię tu, Blaze," powiedziała Emeline. „Jesteś tu?" „Możesz przyciszać dźwięk?” Blaze zapytała Maksima. „Oczywiście. On może wykrzykiwać wszystko, czego chce, ale nikt go nie usłyszy.” „ Tak, kochanie, jestem tu" powiedziała Blaze gdy ruszyła do pozycji za Hallahana i kopnęła go mocno czubkiem swojego buta za jego kolanem. W tym samym czasie zacisnęła w pięść jego włosy i szarpnęła go do tyłu, odsuwając na bok, tak aby upadł mocno. W momencie gdy był na podłodze, nadepnęła mu na gardło. „Chcę by mnie zobaczył”. „On cię zobaczy”. Jimmy potoczył się, przeklinając, jego spojrzenie wzrósł gwałtownie do jej twarzy. Cofnęła się i przyjrzała, jak wstaje, jego ręka sięgnęła do jego buta wydobywając nóż. Uśmiechnęła się do niego. „Witam na imprezie, Jimmy. " „ Witamy na moim przyjęciu, suko." Opuścił nóż nisko, ostrzem w górze, i okrążył ją. „Emmy, dlaczego tak jest, że mężczyźni zawsze nazywają kobietę suką, gdy ona robi dokładnie to samo co mężczyzna? " „ Myślę, że to jest brak słownictwa, Blaze," powiedziała Emeline, cofając się, dając Blaze miejsce. „Wychodzi na to, że Jimmy Hallahan nie ma dużego wykształcenia. Rzucił szkołę by montować bomby, i nie był w tym zbyt dobry. Został złapany i trzy razy trafił do więzienia. Tam też nie nauczył się zbyt wiele."

Tłumaczy: franekM

Nie dotknęła swojej puchnącej twarzy, przykrywając ją albo w jakikolwiek sposób okazała że się boi. To była Em. „Może nauczył się jak być suką, suką więzienną, " Powiedziała Blaze. „To dlaczego lubi używać tego słowa. On po prostu opisuje siebie. " Jimmy wrzasnął z wściekłością i ruszył do niej, używając jego wielkości, spodziewając się, że ją zastraszy, pochylając się by uderzyć do góry w kierunku jej żołądka, gdy szedł. Uderzyła mocno w jego nadgarstek, gdy sunęła w bok, a jej prędkość zabrała ją z jego drogi, jej stopa uderzyła mocno w boku jego kolana, wbijając je tak aby się potknął. Kopnęła jego rzepkę brutalnie, kładąc w to cały swój ciężar. Nie ważyła aż tyle, ale to wymagało tylko osiemdziesięciu funtów nacisku, by złamać mu rzepkę, i użyła każdej uncji jaką miała. Upadł z krzykiem. Przeklinając. Jego twarz pokryła się furią. Napluł na podłogę, oczy stały się dzikie, gdy próbował się podnieść, z nożem wciąż zaciśniętym w jego pięści. „Twój ojciec krzyczał jak dziewczyna. Jak pieprzona świnia. " Podniosła swoje brwi, zostając poza zasięgiem. „Tak jak ty teraz? Ponieważ to był twój krzyk, Jimmy, i zrobiła to dziewczyna. Córka Seana. Pokonała cię. Nik nie może cię usłyszeć. Nikt nie przyjdzie cię ocalić. Nie twoi strażnicy. Nie twoi bracia. Umrzesz tu, i umrzesz wiedząc że dziewczyna skopała ci twoją bezwartościową, żałosną dupę. " Trzymała swój głos nawet mimo, że w środku płakała za swoim ojcem. Ten człowiek go torturował. Nawet to lubił. Wiedziała, że gdyby dostał w swoje ręce ją albo Emeline, zrobiłby im to samo. W połowie odwróciła się od niego, jej spojrzenie skoczyło do niej przyjaciółki, sprawdzając by zobaczyć, czy miała się dobrze. Jimmy wrzasnął ponownie w swojej furii, próbując wstać. W ostatniej chwili, rzucił swoim nożem prosto w nią. Blaze z powodowaniem przesunęła się z zamazującą prędkością — prędkość o której nawet nie wiedziała, że ją ma. Zeszła z drogi obracającego się ostrza. Cztery noże do rzucania miała ukryte w szlufkach swojego paska nie chybiły. Była śmiertelnie dokładna z nimi, była odkąd miała sześć lat. To był ostatni raz kiedykolwiek mogła przypomnieć sobie

Tłumaczy: franekM

że chybiła, nawet o osiem cali. Cztery srebrne rękojeści wystawały, jedna z jego gardła, jedna z jego serca, jedna z jego pachwiny i jedna z jego brzucha. „Czy to nie zbędna nadwyżka? " zapytała Emeline. „Torturował Tatę; nie ma czegoś takiego jak nadwyżka środków bojowych" powiedziała Blaze, nieskruszona. „Dałam mu szansę. Przegrał. " Emeline przycisnęła plecy do ściany, jej oczy ukazały wstrząs, spoglądanie w dół na Jimmyeego Hallahana. Jego głowa została obrócona wobec Emeline, jako oczy były szeroko otwarte. „Powinnaś słyszeć rzeczy, które ta kanalia powiedziała, że zamierza mi zrobić. " Maksim urzeczywistnił się z kąta, i Emeline wysapała, ale nic nie powiedziała, gdy przykucnął obok ciała. Jej spojrzenie wzrosło gwałtownie na Blaze dla otuchy. „ On jest ze mną" powiedziała Blaze. „ Myślę, że zrozumiałam. Co on robi? " Maksim położył rękę po obu stronach głowy Hallahana. „Zamierzam odczytać jego wspomnienia, zanim cała aktywność w jego mózgu ustanie. " „ Nie." Emeline zrobiła krok do przodu, ale pełna troski unikała dotknięcia Maksima. „Nie możesz. Jest coś — ktoś inny — w nim. Nie obchodzi mnie czy mi uwierzysz. Zobaczyłam go. Myślę, że używał Jimmy'ego jako jakiegoś rodzaju kanału. Patrzył wprost na mnie. Gdy umierał, obrócił swoją głowę spojrzał wprost na mnie. " Maksim opuścił głowę Hallahan z powrotem na podłogę i wolno wstał. Blaze natychmiast podeszła do Emeline i położył jej ramię wokół niej. Em miała całą odwagę na świecie, ale wyglądała na bladą i roztrzęsioną. „To był on. Jeden z tych których zobaczyłam wcześniej, Blaze," powiedziała Emeline, zaglądając do oczu Blaze, chcąc by jej uwierzyła. „Wiem o tym i rozpoznał mnie." Zadrżała. ”Tak jak w moim śnie. " „ Musimy stąd wyjść" powiedział Maksim. „Natychmiast." Machnął swoją ręką na noże w ciele i wyszły natychmiast, wracając czyste do szlufek w pasku Blaze.

Tłumaczy: franekM

Usuwając wszystkie dowody ich obecności w pokoju. „Muszę wziąć krew twojej dziewczyny. " „W żaden sposób " Emeline okrążyła obie ręce ponad swoją szyją i wśliznęła się za Blaze. Blaze poczuła jak jej serce skręca się w zabawny sposób. Nikt nie mógł stawić oporu Emeline. Nikt. Nikt, to okazało się, że równy Maksim. Oddaliła się od niego, jej ciało osłaniało Emeline, będąc świadomą jej drżenia. W środku, jej własne ciało drżało, i coś cennego rozpadało się w gruzy, ale stanęła, gotowa by obronić Em przed człowiekiem o którym wiedziała, że już jest nieodwołalnie przywiązany do niej. Pozwoliła temu się zdarzyć. Weszła w związek — gdyby można było to tak nazwać — z pełną świadomością. „ Sufletul meu." Wyszeptał. Blaze wiedziała, że to jest czułe słowo. To było w jego tonie. W sposobie w jaki to powiedział. W sposobie w jaki na nią patrzał. Potrząsnęła swoją głową, opierając się jego powabowi. „Czy wiesz co to oznacza? " zapytał łagodnie. „To oznacza, że jesteś moją duszą. Powietrzem, które wdycham. I, Blaze, jesteś. Jesteś obydwiema tymi rzeczami dla mnie. Nigdy w to nie wątp, nie nawet na moment, że jedyna kobieta, którą widzę w tobie. " Serce Blaze zmieniło się. Roztopiło. Jej żołądek zrobił wolny przewrót. Powiedział jej najbardziej absurdalną rzeczy, ale działały. Zawsze brzmiał szczerze. Wiedziała, że był zdolny do wielkiej przemocy. On może być bardzo miękki w mowie, ale był niebezpieczny. Nie było w tym wątpliwości w jej umyśle, ale jednak, wciąż mówił rzeczy w ten sposób i była kałużą na podłodze. „ Nie chcemy, by ktoś zobaczył jak wychodzimy. Chcemy by znaleziono Jimmyego Hallahana w tym mieszkaniu i by nikt nie powiedział, że tu kiedykolwiek byliśmy, " wyjaśnił łagodnie Maksim. „Wszyscy widzieli, jak Jimmy ciągnął mnie na piętro " wskazała Emeline. „I wszędzie są kamery." „Tomas i Lojos zajęli się kamerami, a kobieta którą Hallahan ciągnął na piętro w żaden sposób nie wyglądała tak jak ty," powiedział Maksim. „Nie zamierzam

Tłumaczy: franekM

sprawić ci bólu. Muszę zobaczyć co zobaczyłaś. Muszę wiedzieć, że kiedykolwiek nas nie zdradzisz. Jeśli nie będę miał twojej krwi, gdy wyjdziemy z tego pokoju, nie mogę zagwarantować twojego bezpieczeństwa. " „Ja mogę" powiedziała Blaze, gniew skradał się do jej głosu. „Nie groź jej." „Nie grożę" powiedział Maksim, początek zniecierpliwienia skradał się do jego niewzruszonego spokoju. „Stwierdzam fakty. Pomyśl o tym, Blaze. Jestem Karpatianinem. Jesteśmy już poszukiwani przez ludzi, którzy sądzą, że jesteśmy wampirami. Poszukujemy wampirów na które one nie mogą. Gdyby świat dowiedział się o nas, wyobrażać sobie prześladowanie naszych ludzi. " Emeline trzymała swoją rękę zawiniętą wokół jej gardła. „Nie mam zamierzam powiedzieć ani słowa. Musiałam opuścić kraj i jedynych dwoje ludzi na świecie których kochałam ponieważ użyłem słowa wampir w swoim oświadczeniu na policji. " „Wiedziałaś z pewnością, że to był wampir" powiedziała Blaze z nagłym spostrzeżeniem. ”Emmy, wiedziałaś. Jak? " „Musimy już iść" powiedział Maksim. „Musze cię ochronić. Dwaj bracia Hallahan właśnie weszli do klubu. Tomas mówi, że musimy ruszać." Łagodnie przesunął Blaze z jego drogi. „Przysięgać ci, że nie zadam bólu twojej przyjaciółce." Emeline trzymała swoje ręce przyciśnięte do jej szyi. „Wiem co może się zdarzyć. Wiem. " „Jeśli znasz różnicę między Karpatianinem i wampirem, wiesz, że cię nie skrzywdzę. Pozwól mi ochronić Blaze. Ona nie zostawi cię tu byś sama stawił im czoła. " „Chcę by tu weszli" oznajmiła Blaze. „To jest moją okazją, by dostać kolejnych dwóch z jego braci." „Potrzebujemy ich by zaprowadzili nas do ich mistrza," powiedział Maksim. „Odcinając żołnierzy nie zaprowadzi nas do głowy." Blaze zajrzała w oczy Emeline. „Nazwałaś go, kochanie. "

Tłumaczy: franekM

Emeline zrobiła głęboki wdech i wolno pozwoliła jej rękom opaść, jej oczy spoczywały na Blaze. „Zostań ze mną. " „Jestem z tobą. " „Tak po prostu." Wpatrywała się do oczy Blaze z zaufaniem. Blaze wiedziała, że jest tylko jedna dusza na świecie której Emeline ufała poza Blaze. „Tylko w ten sposób. " „Jeśli on mnie zabije, zabijesz go, prawda?" Emeline nie ustawała. Jej ciało zadrżało. „ Tak, kochanie. Nie byłby człowiekiem, za jakiego go uważam. Jesteś moją siostrą teraz. Moją rodziną. Jest nas tylko dwie. " „Troje," poprawił Maksim. „Ja należeć do ciebie, Blaze, a ty do mnie. Ona jest twoją dziewczyną, wiec to sprawia, że także i moją. Będę chronił was obie za cenę swojego życia. Moi przyjaciele zrobią to samo. " „Jeśli mówisz poważnie," powiedziała Emeline, „będziesz potrzebował dużo przyjaciół by nas chronić, ponieważ wampir zamierza mnie ścigać." „Lada chwila on będzie tu" powiedział łagodnie Maksim. „Musimy wydostać cię na zewnątrz." Emeline nie dotknęła Blaze, zostawiając obie jej ręce wolne w przypadku gdyby Maksim kłamał i zamierzał ją zabić. Blaze nie rozumiała dlaczego Emeline była tak pewna, że umrze. Em nie poruszyła się, ale jej całe ciało zadrżało, gdy jej dotknął. Mrugnął. Zaskoczony. Cofając się. „Twój umysł jest ochroniony. Nie mogę pomóc ci przez uspokojenie cię. Musisz mnie wpuścić. " Emeline potrząsnęła swoją głową. „Po prostu to rób. Chcę wiedzieć. " „Będę tak łagodny jak to możliwie" powiedział Maksim, nie sprzeczając się. „Poczujesz ugryzienie bólu, a później nie będzie boleć. To nie będzie wydawać się takie samo jak w przypadku Blaze, albo jeśli twój życiowy partner miały wziąć twoją krew, ale to nie będzie boleć. "

Tłumaczy: franekM

Schylił swoją głowę i bez dalszego wstępu zatopił swoje zęby w jej szyi. Wysapała, ale nie poruszyła się. Blaze wpatrywała się w jej oczy, dając jej gwarancję. Przyjmując jej zaufanie. Maksim otworzył swój umysł, aby mogła poczuć to co on czuł. Więc mogła usłyszeć. „Wyjdźcie. Stamtąd.” Szeptał męski głos w uchu Maksima. Lojos. Blaze wiedziała ponieważ Maksim zidentyfikował go dla niej. „Jeśli nie będziesz mógł wyprowadzić ich, będziemy musieć zabić tych dwóch. Mataias już zabił jednego z nich. Mamy tylko tych dwóch, by zaprowadzili nas do Reginalda”. To był inny głos. To był Tomas. Tak więc dwaj Hallahanowie nie żyją. Blaze zabije kolejnych dwóch, gdy wejdą do pokoju, ale z wampirem podążającym za Emeline, musi mieć cierpliwość i by pozwolić im żyć, tak by mogli zaprowadzić karpackich myśliwych do swojego mistrza. Uderzy wtedy i pozwoli myśliwym zabić ich ofiarę. Maksim zamiótł swoim językiem w poprzek ukłuć na szyi Emeline i odsunął kobiety do boku drzwi, gdy podniósł swoją głowę. „Zamaskuję waszą obecność. W momencie gdy drzwi się otworzą i oni wejdą, Blaze, wyprowadź ją na zewnątrz. Będę z tyłu. Oni nie zobaczą ciebie, ale nie ocierają się o nich ani o nikogo na schodach. " Blaze kiwnęła głową i trzymając łokieć Emeline. „Wszystko będzie w porządku, Em. Pójdziemy po prostu przez klub do drzwi na zewnątrz. " Twarz Emeline była zdecydowanie biała. „Musieć się pośpieszyć. Oh, na Boga, Blaze. On jest blisko. Mogę go teraz poczuć. Czujesz, to? Jak we śnie." Jej głos był przestraszonym szeptem. Emeline nie panikowała. Była dzieckiem ulicy i mogła zniknąć gdy musiała, wymykając się przez szpary w ścianach i ponad dachami. Miała szalone umiejętności na ulicach, i nigdy nie zgubiła swojej umiejętności myślenia. Jej mózg pracował przez cały czas, rozwiązać łamigłówki i znajdując kolejnej rzeczy do zrobienia. Blaze wiedziała, że ona musi czuć strach przed brzmieniem tak bliskiej paniki. Zanim Blaze mogła uspokoić Emeline, drzwi odbiły się i Terry i Carrick Hallahan weszli do pokoju. Zanim Carrickowi udało się zamknąć drzwi, Blaze szybko wysunęła się ciągnąc za sobą Emeline, ufając że Maksim zatrzyma ich w ukryciu. Nie obejrzała się, ale słyszała wstrząśnięte przekleństwa, gdy pokonywała swoją

Tłumaczy: franekM

drogę w dół schody, tuż obok ochroniarzy Hallahanów. Trzymała jedną rękę na ramieniu Emeline, ale Em nie zawahała się; poruszyła się przez tłum szybko, nawet nie patrząc na dwóch mężczyzn zbliżających się po obu ich stronach. „Tomas i Lojos?” Blaze chciała potwierdzić ich tożsamości. Była pewna, że ma rację. Obaj mieli takie samo niebezpieczne spojrzenie co Maksim. Byli wysocy z tymi długimi, ciemnymi, opadającymi włosami. Wyraźnie byli bliźniakami. Mimo to... „Pośpiesz się, Blaze”, Maksim nalegały, mówiąc jej, że bez odpowiedzi, że dwóch mężczyzn było jego przyjaciółmi. Mogła poczuć to teraz, wzbierające niebezpieczeństwo. Uczucie zła wolno najeżdżające klub. Powietrze wydawało się ciężkie. Trzymała swój oddech i wiedziała, że Emeline robi to samo. Wokół nich, tłum zaczął poruszać się niespokojnie. Walka rozgorzała koło drzwi głównych. Rozległ się strzał. Kobieta krzyczała. Dwóch mężczyzn pogoniło do klatki i wyciągnęło striptizerką, rzucając ją na podłogę. Więcej walk wybuchło między nimi, a najbliższym wyjściem. Zapach krwi był silny. Tomas przesunął się przed Emeline. „Zostańcie blisko niego”, Maksim ostrzegł dwie kobiety, zaskakując Emeline telepatyczną komunikacją. Nie mówcie na głos albo nawet nie próbujcie odpowiadać w waszej głowie. „On cię szuka”. Coś mrocznego i tłustego prześliznęło się, gwałtownie zahamowało, i po raz pierwszy, Blaze zobaczyła go. Jej serce niemal przestało działać w jej klatce piersiowej. Mogła zobaczyć dlaczego Emeline była tak przerażona odkąd uszła tej potwornej bestii. W pierwszej chwili, wydawał się być przystojnym, uprzejmym mężczyzną w ciemnym garniturze. Wpatrywała się w niego uważnie i przejrzewała złudzenie. To zabrało wszystko, co miała w sobie, każdą uncję odwagi, by nie krzyczeć. To było jej pierwsze rzeczywiste spojrzenie na nieumarłego Był dużo gorszy niż to, co Hollywood kiedykolwiek mógł wymyśleć. Jego skóra była biała, ziemisto biała. Jego dziąsła odsunęły się, pozostawiając wyszczerbione zęby, wyraźnie pokrwawione. Jego ciało wydało się odpadać z jego czaszki, z małymi

Tłumaczy: franekM

rozdarciami gdzie poruszyły się maleńkie pasożyty. Jego włosy opadały w długich kępkach i wilgotnych, brudnych kosmykach. Przez łysinę prześwitywały wąskie, mocno pokręcane pasma, i mogła zobaczyć, jak te same pasożyty poruszały się na wskroś szpetnych dziur. Jego oczy świeciły na czerwono, a jego zęby kłapały. „Czuję twój zapach," wysyczał gdy wyciągnął długą rękę z kościstymi palcami wobec Emeline. Tomas, karpacki strażnik najbliżej niej, skoczył by ją chronić, stawiając siebie między nimi ,gdy Blaze rzuciła się przed Emeline, odpychając ją do przodu i z dala od zasięgu wampira. Straszne szpony ustaliły się wokół jej nadgarstka, szarpiąc ją w kierunku nieumarłego. Ciało Tomasa zablokowało jej przed Reginaldem Coonanem. Blaze krzyknęła gdy paznokcie ostre jak brzytwa rozkrawają jej nadgarstek, paląc jej skórę substancją podobną do kwasu. Krew wytrysnęła w powietrze. Tomas uderzył Reginalda mocno, wioząc go do tyłu w tłum. Wampir zatrzymał uścisk na nadgarstku Blaze, jego szpon przepiłowały głębiej, otwieranie szerzej szarpaną ranę. Maksim uderzył swoją pięścią w głąb klatka piersiowej mistrzowskiego wampira, szukając serca. Reginald krzyknął, wciąż ciągnąc Blaze do tyłu, spadając w kierunku tłumu. Tłum mógł dostrzec jego monstrualny wygląd gdy pochylił się i zacisnął jego zęby w głąb ramienia Blaze, chybiając jej szyję. Wybuchnął chaos; ludzie rzucili się w popłochu dla wyjścia, popychając się i depcząc tych którzy upadli. Blaze poczuła, jak wampir podnosi ich strach przed nim. Przekręcił się i podrapał twarz i gardło Maksima jego pazurami. Roje pasożytów ścigały się w górę pięści Maksima i do ramienia, jedząc ciało, gdy próbował kopać bardziej w głąb klatki piersiowej wampira. To było niemożliwe by nieumarty się przekręcił i rozdzierał ramię Blaze jego zębami gdy to zrobił. Maksim nie miał innego wyboru, jak tylko ją chronić. Cofnął swoją pięść i użył obu rąk by zrzucić z niej wampira, rzucając go w poprzek pokoju. Za nimi, Emeline krzyczała. Dźwięk był mrożący krew w żyłach, napełniony czystym przerażeniem. Blaze odwróciła głowę, próbując dostrzec Emeline przez pędzący w popłochu tłum. Złapała mignięciom Lojosa walczącego z czymś całkowicie tak złym jak Reginald. Rzeczą, która kiedyś była Karpatianinem, był

Tłumaczy: franekM

teraz tak potworny jak mistrzowski wampir, może jeszcze bardziej, i miał Emeline zamkniętą tuż przed nim, trzymając ją w uścisku jako tarczę, zagłębiając czterech szponów każdej ręki w ciało i kości jej klatki piersiowej. Emeline zawisła w powietrzu, ostre jak noże szpony osiadły głęboko. Pobita i poszarpana, ale wampir wycofał się przez tłum, trzymając ją nad ziemią na ostrzach, gdy rozmyślnie deptał i kopnął ludzi leżących na podłodze jak duże śmieci. Reginald leciał w powietrzu, mroczny cień nad tłum, spadając prosto na Blaze, jego ramiona wydłużyły się, gdy Maksim skoczył by go zatrzymać. Nadgarstek Blaze wciąż spływał krwią. Poczuła oparzenia do kości, jak gdy wampir rozerwał jej nadgarstek, pozbył się kwasu z rany. Mogła zobaczyć, jak ramię wiło się wokół Maksim, mimo że dwa ciała zderzyły się w powietrzu. Pośpiesznie zamierzyła się nożem ze swojej szlufki, nie zaważając na upływ krwi. Gdy ramię zbliżyło się, kościste palce wyciągnęły się dochodzić do niej, cięła w dół i wszerz, przedstawiając każdą uncję siły jaką posiadała do ataku. Reginald faktycznie nie mógł jej zobaczyć, ponieważ Maksim i on walczyli brutalnie, szarpiąc wzajemnie swoje klatki piersiowe. Skoczyła z powrotem w momencie, w którym ostrze przeszło przez ciało i kość, odcinając rękę. Reginald krzyczał strasznie. Czarny krew oblała pokój, skapując na podłogę i umarłych, paląc wszystko na wskroś. Nie oczekiwała, że ręka spadnie, ale miała nowo odkrytą siłę, której nie mogła wyjaśnić. Ręka nie pozostała nieruchoma, ale zaczęła toczyć w próbie wrócenia do jej właściciela. Cofnęła się, przerażona przy tym co te istoty żywe potrafiły. Krzyki Emeline wróciły jej uwagę z dala od strachu. Jej serce niemal zatrzymało się gdy zobaczyła, że Emmy wciąż zwisa w powietrzu na szponach ostre jak brzytwa wbitych w jej żebra. Powierzając Maksim zajęcie się wampirem, Blaze pobiegł wobec Emeline, skacząc ponad leżącymi ciałami, ignorując krzyki tych pochlapanych przez krew jak kwas, i błyskawicznie wyciągający broń. Była świetnym strzelec nawet w ruchu. Ćwiczyła odkąd miała trzy lata. Oddała pięć, strzałów jeden po drugim, w wampira trzymającego Emeline w powietrzu. Wystrzeliła w jego oczy, jego nos, i posłała kolejne dwie kule do jego rozdziawiających się ust.

Tłumaczy: franekM

Natychmiast noże rozpuściły się, i Emeline spadła na podłogę klubu, Lojos zamortyzował jej upadek. Przycisnął obie ręce mocno do boków jej ciała i wziął ją w ramiona. Gdy Emeline była bezpieczna, adrenalina opuściła organizm Blaze i znalazła się nagle siedząc. Tam pośrodku podłogi. Chłód ogarnął jej ciało. Wpadła w otępienie, i chłód. Tak zimno. „Zamierzam cię podnieść" powiedział męski głos. Ledwie mogła podnieść swoją głowę. Doszedł ponad jej ramieniem i usunął broń z jej ręki. Nie mogła trzymać uchwytu na spuście, nawet gdyby mogła wezwać wolę do zrobienia tego. Broń wyślizgnęła się z jej zdrętwiałych palców, a następnie zacisnęła swoją rękę wokół jego nadgarstka. Twardo. Jak imadełko. To zaszkodziło. Paliło. „Jestem Tomas." Maksim, musimy już iść jeśli twoja życiowa partnerka będzie żyć. Puść go. Mataias wytropi ich. Straciła zbyt dużo krwi. Zbyt dużo”. Blaze stwierdziła, że jej głowa jest zbyt ciężka, by mogła utrzymać się w pozycji pionowej i opadła na jego klatkę piersiową. Emeline zniknęła, niesiona przez człowieka nazywanego Lojos, któremu Maksim ufał. Nie miała innego wyboru, jak tylko też mu zaufać. Tomas pośpiesznie wybiegł z nią, a ona czuła Maksima wlewającego do jej umysłu. Silnego. Tak silnego. „Nie zostawiaj mnie, Blaze”. Tomas pośpieszył do drzwi, wychodząc tylnym wejściem z klubu, i musiały śnić ponieważ przysięgła by, że poruszają się przez powietrze, wiatru pędził za jej głową. Mimo to, chłodny wiaterek nie usunął mgły z jej umysłu. Pozostała zamącony w głowie. Uchwyciła się umysłu Maksim, pomimo że to Tomas trzymał ją w ramionach, powstrzymując ją przed spadaniem do ziemi. „Jestem z tobą, sufletul meu. Zawsze będę z tobą. Nie mam innego wyboru, jak tylko zabrać cię w pełni do swojego świata, albo stracę cię, Blaze. Daj mi swoją zgodę. Straciłaś zbyt dużo krwi. Już chodzisz w większości w moim świecie. Przyjdź całkowicie do mnie. Oddaj mi siebie. Będziesz jak ja, i razem znajdziemy nieumartego, który rozkazał zabić twojego ojca.”

Tłumaczy: franekM

Nie musiał kusić jej do swojego świata. Już podjęła swoją decyzję. Tylko Emeline trzymała ją tam gdzie była, a Emeline wydawała się znać i akceptować karpacki świat z nieumartymi dużo bardziej niż ona. Zresztą, to Maksim blaknął, nie ona. Próbowała go uspokoić, ale wysiłek wydawał się zbyt wielki i była zimna. Oni nie powinni pędzić przez obłoki, tak daleko od ziemi, ponieważ po prostu nie mogła się rozgrzać.

Rozdział 11

Maksim dogonił Tomasa, wsunął swoje ramiona wokół Blaze i wziął ją ostrożnie od starożytnego Karpatianina, płynnie zmieniając się w powietrze. Upewnij się, że jej przyjaciółka jest bezpieczna i zajmij się nią. Blaze z pewnością potrzebowała krwi i potrzebowała jej szybko. Mógł wyczuć, jak się wyślizguje, ale Tomas zapobiegł utracie krwi i zalepił rozdarcie tak, by już jej nie traciła. Maksim użył jednego paznokcia, nawet w locie, otwierając dla niej ranę. Przycisnął jej usta do rubinowych koralików. Nie musiała być proszona albo naciskana. Blaze pożywiała się. Wzięła jego krew i zrobiła to bez wahania. „Lojos mówi, że jej przyjaciółka także straciła dużo krwi”, poinformował go Tomas. Maksim dziękował Bogu, że Tomas został przy jego boku, chroniąc jego życiową partnerkę. Wampiry w barze postąpili w nietypowy sposób. Ich celem było zdobycie obu kobiet. Emeline, na pewno.

Tłumaczy: franekM

„Daj jej krew jeśli ona tego potrzebuje. Utrzymaj ją przy życiu. Lojos, nie spuszczaj jej z oczu do czasu gdy dowiemy się co się dzieje i dlaczego oni jej pragną”. „Ta jest osobą mającą potężne zdolności parapsychologiczne. Mogę wyczuć, jak energia wylewa się z niej”, wtrącił Lojos. „Ona nie lubi mojego dotyku i chce się ode mnie oddalić. Nie czuję jej strachu, tak samo jak wstrętu.” „Utrzymaj ją przy życiu”, ponownie powtórzył Maksim, mimo że jeśli posiadała zdolności paranormalne, każdy z mężczyzn byłby bardzo świadomy faktu, że mogła być życiową partnerką dla innego Karpatianina, i chroniliby ją za cenę swojego życia. Wlał siebie do umysłu Blaze podczas gdy się żywiła, napełniając ją jego ciepłem, gwarancją i siłą. Poruszyła się, pozwalając Maksimowi wiedzieć, że zdawała sobie sprawę z jego obecności, ale nie mówiła. Pozwoliła mu napełniać ją, nie próbując utrzymać bariery między nimi, akceptowanie go w jej umyśle, pozwalając mu przejąć kontrolę. Znał rzeczy, które nią kierowały. Wiedział też dobre rzeczy o niej jak i złe. Znał zalety i wady jej charakteru. Wzięła jego krew, wiedząc doskonale, że podejmowała ostatni kroku do jego świata. Musiał tylko wziąć jej krew dla wymiany, i zacznie się przemiana. Miał nadzieję skończyć to szybko — gdy tylko zaprowadził ją do swojego domu. Kochał to, że znał ją dużo bardziej, niż ktokolwiek inny na planecie. Jej ojciec ukształtował jej charakter już na samym początku. Była bojownikiem. Wojownikiem. Była miękka w środku, ale miała silny kręgosłup, co było niewiarygodne. Była zręczna i już poruszała się w jego umyśle za każdym razem, by dzielili się telepatycznie aby zdobywać jego umiejętności jako myśliwego nieumarłych. „Dość, Blaze”. Nie mógł być zbyt słaby gdy ją niósł. Musiał pomóc jej przejść przez to o czym słyszał, że jest męką. Jego życiowa partnerka umrze jako człowiek i odrodzić się Karpatianka. Była mu posłuszna, ponownie bez wahania, jakby potrafiła zrozumieć jak ważna jest ta noc, i że musiał być jak najsilniejszy. Jej język przesunął się po otwarciu ponad jego sercem, i jego ciało zadrżało z przyjemności, którą spowodował niewielki gest.

Tłumaczy: franekM

Zabrał ją w kierunku rzeki, gdzie Tariq Asenguard miał olbrzymi kompleks. Dom Maksim leżał za większym majątkiem. Miał mniej powierzchni, ponieważ nie potrzebował tego, nie tak blisko Tariq. Byli sąsiadami, i niewielu bezprawnie wkraczałoby na ich teren. Teren Asenguarda otoczony był ć wysokim, żelaznym ogrodzeniem, z zawiłymi ostrymi szpicami u góry. Wspinaczka nad ogrodzeniem była niemal niemożliwa, i z zabezpieczeniami, ludzie unikali tego miejsca. Zaostrzył swoją kontrolę nad Blaze. Zgodziła się wejść do jego świata całkowicie. Przeszukał ostrożnie w jej umyśle dla jakiegokolwiek wahania, i nie znalazł żadnego. Wierzyła w niego. Mogła czytać w jego myślach w ten sam sposób jak on mógł czytać w jej. Nie rozumiała ich związku, nie tak jak on rozumiał, ale zaakceptowała go. Zaczął schodzić z tyłu ogrodzenia posiadłości Tariqa. Las był tam najgęstszy, ciemny zagajnik drzew, niespodziewany na krańcu miasta. Coś wyszło z nieba tuż po jego lewej stronie, wchodząc w jego wizję od południa, na drugim brzegu rzeki. To opadło z chmur, spadając szybko i sunęło smugą wprost wobec nich. Tomas przygotował nagły przypływ prędkości do punktu przecięcia. Pocisk przedostał się przez niego z taką siłą, że sięgnął łydki Maksima. Przeszył go ogień rozżarzony do białości, i natychmiast tysiące igieł przekłuły jego ciało i weszło do jego krwiobiegu. Tomas chrząknął i zaczął spadać, zmuszając Maksim do dostania się pod niego, by nie dopuścić do jego upadku. Udało mu się zawinąć jedno ramię wokół Tomasa. Ku jego zdziwieniu, Blaze poruszyła się, wydając się rozumieć niebezpieczeństwo, sięgnęła i owinęła karpackiego myśliwego wolnym ramieniem. „Tariq, jesteśmy atakowani. Gdzie ty i Mataias jesteście?” Głos Maksim był tak spokojny jak zwykle, ale wiedział, że sytuacja jest tragiczna. Tomas był w złej formie. Dzida ognia przyżegała ranę, ale to również wstrzyknęło coś trującego im obu. Blaze potrzebowała krwi. Dużo. „Mam twoją krew we mnie”, przypomniała. „Mogę czuć, jak pracuje by utrzymywać mnie przy życiu. Powiedz mi co mam zrobić dla was obu.” Byli blisko ziemi. Nawet gdyby kopał głęboko, wiedział, że nie zostaliby zaatakowani w powietrzu, gdyby nie było czegoś gorszego czekającego na ziemi. Nie miał wyboru z Tomasem tak rannym.

Tłumaczy: franekM

„Oni nas zaatakują, Blaze. Tomas zapadł w sen. On nie będzie chroniony i będzie bardzo podatny. Nie wiem jaka trucizna została używana, ale już mogę być świadomy jej skutków”. „Kim oni są?” „Dwóch mistrzowskich wampirów zaatakowało w klubie. Oni będą mieć pomniejsze wampiry i ludzkie kukiełki służące im”. „Jest jakikolwiek szczególny sposób zabić ludzką kukiełkę?” „Oni są trudni do zabicia i gdy to zrobisz, musisz ich spalić. Serce wampira musi być usunięte i musi zostać spalone by umarł”. Poczuł w niej stal. Tak, jego krew krążyła w niej, ale już wcześniej była wojownikiem, przygotowana by przyjąć cokolwiek ich zaatakuje i by chronić zarówno Tomasa jak i Maksim, jeśli to będzie niezbędne. „Nie mam dość siły by uderzyć pięścią przez ich klatkę piersiową, by sięgnąć do serca. Jeśli znajdziesz się blisko Blaze, użyj noża, podejdź szybko i wykorzystaj okrężny ruch do wycięcia drogi. Cofnij się, i ponownie i nie szczędź wysiłków!. Oni nie mogą mieć ich rąk albo zębów na tobie. Ich krew pali jak kwas.” Kiwnęła głową, chwytając Tomasa z odnowioną siłą. Poczuł to teraz, karpacka krew płynęła w niej by kontynuować zmianę, którą już się zaczęła. Nie miał czasu martwić się, że konwersacja zacznie się przed rzeczywistą trzecią wymianą krwi, ale to było zrozumiałe, że wpierw przemiana obejmie i przygotuje jej organy. Maksim uniósł ich na ziemią, machając ręką, by otworzyć ziemię pod nimi, by mógł umieścić ciało Tomasa w leczniczej glebie. Potrzebował czegoś więcej, niż mogła dać mu ziemia, ale nie mieli czasu. „Dwóch”, ostrzegł Blaze. Kiwnęła głową, wyciągając jego broń, zawracając się do niego plecami, ręce przesunęły się do pozycji z jej bronią. „Jest kolejny w drzewie, tuż za ogrodzeniem”, powiedziała.

Tłumaczy: franekM

„Ten jest wampirem”, poinformował ją. Zajmę się nim. Inni są ludzcy, chodź już nie ludźmi. Oni żerują teraz na ludzkim ciele. Poszukują krwi. Będą wygłodniali i będą próbowali dojść do ciebie zębami, by drzeć twoje ciało zmierzając do krwi. Blaze zaśmiała się głośno, dźwięk był niespodziewany w tych okolicznościach. „Wspaniale,” powiedziała, stojąc przodem do dwóch kukiełek, gdy wyszły spośród drzew blisko nich. Studiowała dwie istoty pokonujące drogę wobec niej. Byli jak większość kukiełek jakie widział Maksim. Wampir obiecał im nieśmiertelność i brał ich krwi liczne razy, żywiąc się nimi, przynoszenie ich w stronę śmierci raz za razem. Czasami żywił ich trochę palącą krwią, którą zapragnęli, ale przeważnie, korumpował umysł do czasu gdy nie gniły, a wtedy mogli tylko wykonywać rozkazy ich mistrza i polować rozpaczliwie na krew i ludzkie ciało, by je konsumować. Paląca obsesja krwi i ciała była tak silna w kukłach, że ciągle się ślinili. Długie strugi śliny opadły z kącików ich ust, gdy szli do przodu, warcząc i charcząc, z czerwonymi oczami skupionymi na Blaze. Włosy opadały im w potarganej masie. Obydwaj mieli plamy zaschłej krew na twarzach i odzieży. Mieli zapach gnijącego ciała. Blaze nie ruszyła się. Trzymała swoje ciało solidnie między dwoma kukiełkami a Tomasem, który leżał jakby zmarły w płytkim grobie. Maksim wlał tak dużo gleby ponad nim, jak to tylko możliwie w krótkiej ilości czasu, jaką mieli, ale nawet z tym, bez krwi i niezbędnej leczniczej śliny i usunięcia trucizny z jego systemu, nie długo przeżyje. Gleba, przynajmniej, dałaby mu większe szanse. „Jestem dziesięć minut od ciebie”, informował ich Tariq. „Jestem prawie taki samo”, dodał Mataias. Maksim dotknął biodra Blaze. „Zostań w moim umyśle. Jeśli zejdę, odejdź stąd”. „To nigdy się nie zdarzy”, stwierdziła stanowczo, rzucając okiem na niego ponad jej ramieniem. Złapał tylko blask jej zielonych oczu, ale naprawdę tak myślała, i nie było żadnego sprzeczania się z nią. Jego kobieta wytrzyma. Nawet gdyby szanse były zupełnie przeciwko niej.

Tłumaczy: franekM

„Powinniśmy więc zrobić to szybko”. Nie zawahała się. Wysunęła się w przód przed dwie kukiełki, pędząc wobec ciężko stąpających ludzi, z nożem w każdej ręce. Była szybka. Była szybka zanim Maksim dał jej krew, ale z każdą wymianą, stawała się szybsza i silniejsza. Poruszała się tak szybko, że roślinność pod jej stopami wirowała w powietrzu i niemal ukryła jej przejście. Była między nimi, ostrza mignęły, zatapiając się w głąb ich gardła, przekręcając się i obracając i wycofując na zewnątrz, gdy się cofnęła i zatrzymała tuż za nimi. Maksim uniósł się w powietrze, ruszając na pomniejszego wampira, który myślał, że ukrył się przez nimi. Wampir uderzył go, skacząc w ostatniej chwili z drzewa, więc zderzyli się w powietrzu. Przywiózł wampira do tyłu uderzając nim o pień, nadziewając go na złamaną gałąź. Wampir szarpał jego szyję i klatkę piersiową spiczastymi szponami i zębami, zdesperowany, by ściągnąć swoje ciało z drewnianego kołka. Wampir wyrwał kawał ciała z jego ciała i połknął krew. Natychmiast wypluł, warcząc, wycofując się, znając truciznę w organizmie Maksima. Jego spojrzenie zamieniło się w przebiegłe. „Już nie żyjesz" wysyczał. „Tak jak i ty," powiedział Maksim i zagłębiał jego pięść w głąb klatki piersiowej wampira, prowadząc dziurę głęboko. Kwas palił przez ramię, aż do kości. Wyprostował swoje palce, wpatrując się w okropne czerwone oczy, nieruchomy, gdy jego ostre pazury zakopały głęboko, by znaleźć butwiejący środek. Nieumarły rzucał się mocniej, próbując się uwolnić. Nie było żadnego sposoby do zmiany z ciałem Maksima obezwładniającym go o złamaną gałąź i jego ramieniem zagłębionym głęboko. Wolno, Maksim wydobył serce, ssący dźwięk był straszny, pasujący do wrzeszczących protestów wampira. Maksim rzucił w górę serce i opuścił piorun, uderzający w wysuszony organ, gdy pędził w kierunku ziemi. Rzucił się do tyłu, daleko od młócącego nieumarłego. Wylądował niepewnie, jego nogi niespodziewanie wyczerpały się. Mimo to, miał na tyle przytomności umysłu, by wysłać widelec pioruna prosto w

Tłumaczy: franekM

wampira, gdzie zwisał na gałęzi wbitej w jego plecy. Ciało natychmiast zostało spalone. Maksim próbował wstać, by pomóc Blaze. Dwie kukiełki broczyły krwią od pół tuzina ram, każdy pocięty tak głęboko, że cięcia powinny były ich zabić, ale pragnienia wampira zwyciężało przez cały czas. Ruszyli tak jak zombi, już zmartwi. Mimo to, ich ciała kontynuowały, mimo upływu krwi. „Oni nie padają" niepotrzebnie powiedziała BVlaze. Maksim uderzył mocno w ziemię i dowlekł się tam gdzie leżał Tomas. Przykrył ciało drugiego Karpathianina jego własnym. „Spróbuj ognia”. Kiwnęła głową, uniosła broń, oddała dwa strzały do najbliższej kukiełki, kierując się jego wzrokiem, a następnie robiąc to samo z drugim. „Zwolnij swoje bicie serca, Maksim, tak by oni nie mogli go usłyszeć. Oni będą musieli wykorzystać dźwięk i zapach, by cię znaleźć. Możesz to ukryć”. Nie był pewny czy to była prawda. Trucizna działała szybko. Mógł zwolnić serce, albo zatrzymywać je całkowicie, zwolnić rozprzestrzenianie się trucizny, ale to zostawiłoby Blaze bez pomocy jego umysłu. „Posiłki będą tu za parę minuty, Maksim. Zrób to”. Blaze ruszyła szybko na prawo, a następnie pobiegła sprintem, biegnąc w kółko wokół dwóch kukiełek, by zdezorientować ich tak, aby nie znalazły pozycji dwóch karpackich myśliwych. Miała oko na Maksima, skłaniając go, by zrobił to o co prosiła. Potrzebowała aby spowolnił swoje serce i truciznę, aż dwóch innych myśliwych przybędzie i im pomoże. „Pośpiesz się”, szepnęła. Maksim poruszał się szybko, wkładając energię. Trucizna miała mnóstwo czasu, by wyrządzić szkodę. Rozdarła swoją koszulkę i zawinęła ją wokół bardzo suchej odłamanej gałęzi, tworząc prowizoryczną pochodnię. To wymagało zapalenia dwóch zapałek, by ją podpalić. Dwie kukiełki celowały w odgłos jej bicia serca. Pozwoliła im podejść blisko niej, a następnie cofnęła się kilka kroków, aby zaciągać ich dalej od Maksima i Tomasa.

Tłumaczy: franekM

Podążyli za nią krok po kroku, ich warknięcia były głębokie i stałe. Krew ściekała wzdłuż ich twarzy z dziur gdzie były ich oczy. Ten widok sprawił, że jej żołądek się obrócił. Żółć wzburzyła się i napełniła jej gardło, ale trzymała swoją pozycję i pozwoliła im podejść bliżej. Pierwsza kukiełka wyciągnęła swoje ramiona wobec niej. Płomienie nie paliły się wystarczająco i rozcięła swoim nożem, tnąc głęboko. Istota nie wyła. Jego usta otworzyły się w cichym krzyku, ale głębokie cięcie nie powstrzymało go wcale od kontynuowania atakowanie jej. To było wszystko co mogła zrobić, nie zapalając pochodni zanim naprawdę się zapali. Istoty wyglądały na nie do pokonania. Choćby nie wiem co zrobiła, kontynuowały podchodzenie. Robiąc głęboki wdech, jej ręka płonęła, nie mogła spowolnić tego w jej umyśle, a następnie poruszać się szybko, podpalając koszuli kukiełki, ich potarganych włosów i dżinsów. Włosy i koszula zapaliły się i odskoczyła do tyłu. Istota kontynuowała poruszanie się do przodu, prosto wobec niej, w ogniu. Potrzebowała wiatru. Coś co podsyci ogień. Jej własna pochodnia paliła się, prawie zbyt gorąca by ją trzymać. Jakby słysząc jej zrozpaczone myśli, wiatr zmienił się, podsycając ogień, aby płomienie skoczyły wysoko, pochłaniając kukiełkę. Kontynuował podchodzenie wobec niej, ale teraz był ścianą płomienia. Smród był okropny. Wpatrywała się w przerażeniu, niezdolna do myślenia o czymkolwiek innym, by zabić wściekle zdeterminowanego stwora, który chciały wypełnić polecenia mistrza. Cofnęła się do tyłu, patrząc na druga kukiełkę, która znalazła się niebezpiecznie blisko. Maksim i Tomas leżeli tuż za nią, i nie mogła zostawić ich odsłoniętych. Nie mogła dać dużo więcej ziemi, albo płonących pochodni z kukiełką znajdującą się tuż przy nich. Blaze zrobiła głęboki wdech, rzuciła pochodnie w druga istotę. Trafiła w jego koszulę, a następnie wiatr się wzmógł, podsycając płomienie. Nie miała czasu, zobaczyć czy osiągnęła swojego celu. Ogniste płomienie były wystarczająco blisko niej, tak że poczuła gorąco. Pobiegła wprost na kukiełkę pochłoniętą ogniem. Wyskakując w powietrze, wyskakując obunóż, uderzając ją prosto w klatkę piersiową. Gorąco było intensywne, tak wielkie, że wiedziała, że jej dżinsy roztopiły w kilku miejscach tuż nad jej goleniami i łydkami, ale kukiełka cofnęła się i zwinęła się na ziemię. Okropne hałasy uciekły. Zaczął wlec się przez ziemię wobec dwóch

Tłumaczy: franekM

karpackich myśliwych leżących nieruchomo. Kolejna kukiełka wyszła celując w nich. Jego klatka piersiowa i włosy płonęły, ale tylko małe płomienie szeleściły, ogień dopiero się zaczynał. Blaze zrobiła jedyną rzecz, o której mogła pomyśleć. Użyła noża na sobie, tnąc przez dłoń i ciskając krwi w dwie zrozpaczone kukiełki. Kropelki krwi zakręciły się w powietrzu, między nimi jakby żyły. Blaze podjęła ostrożny krok na prawo od Karpatian. Obie kukiełki obróciły się wobec niej. Podniecona, podjęła drugi krok, i obydwie obróciły się całkowicie wobec niej. Krok po kroku zaprowadziła ich z dala od zatrutych Karpatian. Kontynuowała głębokie oddychanie, rozmyślnie spowalniając serce, tak by nie wpadła w panikę. Ten czołgający się po ziemi odpychał ją, nawet przerażał. Nie mogła tolerować widoku żywych pochodni idących szlakiem krwi, który ciągle cisnęła w powietrze. Na szczęście nie poruszali się szybko, i to dało jej czas do namysłu nad jej następnym ruchem. Ten na ziemi nagle wrzasnął, jakby w końcu poczuł, jak płomienie konsumowały jego ciało. Wpatrywał się w nią przez pomarańczową i czerwoną wieżę płomieni. Zamarła. Oczy były czarnymi dziurami, bez żadnej inteligencji. Wolne. Zagubione. Nawet nie czerwone. Nagle ponownie żywe, zagrażające, wpatrując się w nią z wrogością. Była tam inteligencja i obietnica kary. Mrugnęła i ogień strawił kukiełkę, ogarniając ją całkowicie, tak że nie zostało nic prócz czarnego popiołu. Mimo to, zadrżała i w głębi serca, po raz pierwszy, poczuła absolutne przerażenie. Kolejna kukiełka była blisko. Jego zapach sprawiał, że jej żołądka się zaciskał, a gorąco, że ogień narastał. „Cofnij się do tyłu," powiedział głos, i odwróciła się stając naprzeciw wysokiego mężczyzny z długimi, grubymi, czarnymi włosami i groźbą na twarzy. Wyglądał zupełnie jak Tomas, tylko może trochę bardziej przerażająco, pomimo, że Tomas miał takie samo spojrzenie, które ostrzegało innych, by mu się nie sprzeciwiali. Zrobiła natychmiast co powiedział. Poruszył się szybko, tak szybko, że naprawdę nie mogła zobaczyć niewyraźnej plamy. Był jak Maksim, w jednym

Tłumaczy: franekM

momencie tam, a w następnym podrzucił usmolone serce umierającej kukiełki na ziemię. Piorun rozwidlał się na niebie. Grzmot przetoczył się. „Muszę nauczyć się to robić" mruczała głośno, gdy pośpieszyła wokół dużego mężczyzny, do leżących na ziemi Karpatian. Przykucając, przejechała swoją ręką po twarzy Maksima, podążając tropem jej palców w dół do jego tętna. „To zabija ich szybciej" wyjaśnił. Tętno Maksima było wolne. Tak wolne, że prawie je minęła, ale miała cierpliwość. Powierzył jej chronienie ich, a to oznaczało dla niej wszystko. Piorun zaskwierczał i przeciął niebo, skacząc w długiej linii i uderzył, najpierw w serce z absolutną dokładnością, a następnie w pozostałą kukiełkę. Ku jej zdziwieniu, błyskawica uderzyła w martwy punkt w środek stosu czarnego popiołu drugiej kukiełki. Popioły poszarzały i rozwiały się z wiatrem. „Oni obydwaj mają jakiś rodzaj trucizny w ich organizmach" wyjaśniła Blaze gdy drugi Karpatianin pojawił się przy niej i przykucnął nisko. Położył rękę na nodze swojego brata, ale pozostał cichy, jego oczy spoczęły na jej twarzy, jakby oczekując czegoś z jej strony. Zrobiła, ile w jej mocy. „Nie wiem co robić. Tomas zamknął swoje serce natychmiast. Przyjął najgorszy z ciosów, ale dzida albo strzała przedostała się przez niego i przebiła łydkę Maksima. Maksim wyciągnął wampira czekającego tu na nas, a następnie też musiał zamknąć swoje serce, aby spowolnić rozprzestrzenianie się trucizny. " „Jestem Mataias." Skinął jej by usunęła się z przejścia. „Odsuń się. Muszę przeanalizować truciznę i usunąć ją z ich ciał. W niektórych przypadkach, trucizna używała pasożytów, które mogą skakać z jednego ciała do innego. " Blaze kiwnęła głową i zrobiła mu miejsce, ale pozostała wystarczająco blisko,by pomóc Maksimowi w miarę potrzeby. Dotknęła jego umysłu. Był tam. Żywy, ale daleko od niej. Przełknęła ślinę. Zabrało im wszystkim dziesięciu minut, by utrzymanie kukiełek z dala od dwóch Karpatian. Nie była pewna czy trucizna kontynuowała rozprzestrzenianie się przez ciało Maksim, podczas gdy leżał nieruchomo, przykrywając drugiego myśliwego, wciąż ochronny nawet w jego hibernacji.

Tłumaczy: franekM

Drugi myśliwy przeszedł wobec nich. Pierwszy rzucił okiem w górę, jakby wracając z uśpienia albo dalekiej drogi. „ Tariq," przywitał się. „Zajmij się moim bratem. Już pracuję nad Maksimem." Nie dotknął Maksima. Blaze niemal zaprotestowała, ale potem zdała sobie sprawę, że Mataias nie jest już tam przy niej. Jego ciało było. Ale nie on. Trzymała się bardzo nieruchomo słuchając. Czując. Czekając. Następnie był tam ponownie. Wewnątrz ciała Maksima. Została połączona z Maksimem i wyczuła obecność Mataiasa. Był czystym światłem. Światłem rozżarzonym do białości, duchem. Żadnego ego. Żadnej świadomości własnego ja. Tylko lecznicza energia. Nie ruszyła się. Nie spłoszyła. Ale patrzyła i podążyła światłem przez ciało Maksima. To nie wyglądało na możliwe, ale wiedziała, że jest tam z myśliwym gdy popchnął truciznę bezlitośnie w kierunku porów Maksima, wypierając ją z jego krwiobiegu. Z każdego organu i mięśnia. Był drobiazgowy, powolny, poświęcając czas, by dokładnie sprawdzić, czy ani jedna kropla ciemnych, wąskich smug szlamu nie pozostałą ukryta. Była wstrząśnięta. Przesuwała się. Miała wrażenie, że była świadkiem cudu. Więcej niż umiejętności robienia takiej rzeczy, to była czysta bezinteresowność aktu. Mataias nie było tam wcale. Poświęcił siebie swojemu Karpackiemu towarzyszowi, zamieniając siebie w narzędzie do leczenia, bez myśli o siebie. To było takie piękne, że Blaze znalazł łzy w swoich oczach. „Myślę, że dostaliśmy wszystko," Mataias powiedział łagodnie. Mrugnęła i znalazła siebie wpatrującą się w jego ciemne oczy. Mataias wrócił do swojego ciała. Maksim już poruszał się obok niego. „Nie sądzę, że to byliśmy „my” robiący to, ale dziękuję. To zdumiewające. Chciałabym umieć to robić." „Będziesz mogła," zapewnił ją Mataias. „On potrzebuje krwi." Podał swój nadgarstek do jego ust. „Muszę mu to dać" powiedziała łagodnie. „Wiedziałam, że musze" Zawahał się. „On potrzebuje siły i karpackiej krwi... "

Tłumaczy: franekM

„Czuję, że musze. Silnie. " Wytrzymał jej spojrzenie przez moment, a następnie kiwnął głową. Jej dłoń wciąż kapała krwią i otworzyła ją i umieściła nad ustami Maksima, pozwalając by rubinowe krople kapały do środka. Jego wargi poruszyły się na jej skórze i niespodziewanie, małe motyle wystartowały, skrzydła trzepotały o wewnętrzne ściany, poruszając się w dół do jej pochwy. Poczuła go tam. W jej tętnie. W gorącej krwi nagle wzbierając przez jej żyły. Maksim wmieszał się w jej umysł. Napełniając ją jego ciepłem. Zabrał bolącą ranę po śmierci jej ojca, której nie mogła stawić czoła i pozwolił jej rozpaczać kiedy nie mogła. Poczuła, jak jego ramiona okrążyły jej ciało, a następnie jedna ręka prześliznęła się pod jej nadgarstkiem, trzymając go delikatnie na ustach. Łzy płynęły w dół jej twarzy. Dał jej jego miłość, oblegając ją tym, ściana która ją chroniła i strzegła. Był łagodnym w stosunku do niej, mimo to mógł wybuchnąć do przemocy tak szybko. Przeważnie kochała to, że pozwolił jej być tym kim była, kim potrzebowała być. „Moja”, szepnął do jej umysłu. „Moja życiowa partnerka. Waleczna kobieta. Trzymałaś ich z dala od nas”. „Uwierzyłeś we mnie. To znaczyło dla mnie wszystko. Nie tylko powierzył jej jego życie, ale życie jego przyjaciela. Uśpił siebie, mając nadzieję, że zatrzyma obydwu Karpatian bezpiecznych. „Widzę cię, Blaze, rdzeń ze stali biegnącej przez ciebie. Jesteś już Karpatianką. Po prostu jeszcze nie przeszłaś do nas w pełni. Dając mi tę krew zakończyłaś trzecią wymianę.” Nie wiedziała czy ją ostrzegał, czy ją chwalił, ale przyjęła to jako pochwała. Wiedziała od samego początku, że musi być tą która da mu jej krew — że odrodzi się jak Karpatianka, całkowicie w jego świecie, musiała podjąć ten ostatni krok. Chciała tego. Tylko Emeline trzymała ją w ludzkim świecie. Kochała Emmy. Zawsze będzie kochała Emmy, ale lepiej mogła ją chronić przed jej wrogami jako Karpatianka.

Tłumaczy: franekM

Maksim pił mocno, a następnie przesunął językiem po ranie, zamykając ją. Usiadł i zabrał ją do jego ramion. „Powstrzymała ich" powiedział Mataias. „Używając swojej własnej krwi, by odciągnąć ich od nas. Bez wątpienia spróbowałaby wyciąć następnie ich serca”. Wiedziała, że to jest najwyższa pochwała od myśliwego, ponieważ wiedziała, że Maksim jest zaskoczony przez komplement dla niej — zaskoczony i dumny. „Wiedziałem, że to zrobi" Maksim powiedział. „Musieć zaprowadzić ją do bezpieczeństwa zanim przemiana się rozpocznie." „Zabiorę Tomasa, gdy tylko Tariq skończy go leczyć" powiedział Mataias. „Lojos poinformował, że leczy druga kobietę. Ona jest na razie bezpieczna. " „To zajmie jeszcze chwilę by uleczyć rany Tomasa," zauważył Maksim. Mataias kiwnął głową. „Będziemy go strzec." Było coś, w sposobie w jaki Mataias to oświadczył, co wywołało cykl dreszczy w ciele Blazed.

Rozdział 12

Maksim podniósł Blaze w swoich ramionach i wniósł ją do wielkiego, rozciągniętego dwupiętrowego domu odsuniętego od posiadłości. Dom był stary, bardzo stary, ale został starannie zrekonstruowany, zachowując jego charakter, podczas gdy zmodernizowano okna, instalację wodno-kanalizacyjną i instalację elektryczną. Drewno na podłodze zostało przywrócona złota barwa, a ściany były jasno fioletoworóżowe. Wysokie sufity, kryształowe żyrandole i ozdobna boazeria zwiększyły piękno starej rezydencji.

Tłumaczy: franekM

„To jest twój dom?" Blaze rozejrzała się z respektem. Podłoga miała piękny wzór nocnego nieba, cały w inkrustowanym drewnie. „Nigdy nie widziałam czegoś takiego." „Przyszedłem tu kilka wieków temu i znalazłem to miejsce. Później, wróciłem i kupiłem ziemię, i zbudowałem dom, i z któregokolwiek okna, w zależności od tego gdzie jest księżyc, możesz zobaczyć jego i gwiazdy. Na górze są księżycowe okna w suficie. Otwarte niebo jest zawsze bliskie. " Blaze przemierzyła w poprzek podłogi. Nie było jednego skrzypnięcia. Dom wydawał się, jednocześnie spokojny i bezpieczny. Dom. Lubiła to. Mimo to przycisnęła rękę do swojego żołądka. Czuła gorąco, jej temperatura wzrastała. „Czego mogę oczekiwać, Maksim? " Jego spojrzenie spotkało jej z kamienną twarzą. „Nigdy faktycznie nie byłem świadkiem przemiany Blaze, ale słyszałem, że może być brutalna." Jej brwi uniosły się. „Brutala" powtórzyła i czekała na jego wolne kiwnięcie głową. Była bardzo świadoma, że jej się przyglądał. Niecierpliwie. Zrobiła głęboki wdech. „I przypuszczam, że jest za późno by się wycofać z tego? „Brutalna” nie brzmi dobrze." „Wycofać się? " Kiwnęła głową. „ Skoro to nie do końca było wszystko, co wymagało ujawnienia," dodała. „Gdy użyłeś terminu brutalny, mogłam przemyśleć na nowo swoją decyzję." Była przekorna, ale z drugiej strony nie była. Nie podobało jej się to słowo i wszystko co to sugerowało. Brutalny. Co to oznaczało? Wsunął swoje ramię wokół jej pasa i pociągnął ją do jego boku. Ciasno. To wydało się miłe. Bezpieczne. Ochronne. Ale gorąco, które ruszyło przez jej ciało nie było zwykłym gorącem, które poczuła dla niego. Przełknęła strach i przechyliła głowę patrząc w górę na niego. „Nawet jeśli nie widziałeś, jak ktoś przechodzi przez konwersję, przynajmniej możesz powiedzieć czego mam oczekiwać? Zrobię to lepiej jeśli będę wiedzieć, co zrobić i co się zdarzy przed czasem." Trzymała swoje oczy przyklejone do jego.

Tłumaczy: franekM

Maksim nie odwrócił od niej wzroku, ale była ostrożność w jego spojrzeniu — w jego umyśle. Uchwyciła się jego siły. „To będzie złe, prawda? " Kiwnął wolno głową. „Twoje organy muszą zostać zmienione. To pozbędzie się wszystkich toksyn. Myślę że będzie najlepiej jeśli pójdziemy do ziemi i żadne z nas nie będzie miało na sobie ubrania. " Przełknęła ślinę i kiwnęła głową. Pierwszy przypływ bólu był poważny. Mocny. Nagły. Żadnego ostrzeżenia. Przetaczając się nad nią jak tsunami. Ból zabrał jej oddech, i obie ręce poleciały na jej żołądek, gdzie to wydawało się jakby odłamki szkła i setki żyletek przecinały ją wnętrzności. Jej oczy powiększyły się, ale nie zrezygnowała ze swojego spoglądania na niego. Był tam smutek. Współczucie. Nawet ból. Bał się o nią. Blaze wmusiła powietrze przez swoje płuca i spróbowała się odprężyć, odsunąć jej mentalność daleko, gdzie nie mogła czuć bólu. Nie można było go zatrzymać, ponieważ porwała ją fala, ale udało jej się unosić na niej, być górą, i w momencie, gdy poczuła jak to złagodniało, przyznała to wobec siebie, więc zawsze będzie wiedziała, jak to przychodzi i odchodzi. Można przetrzymać coś przez dłuższy czas —tego nauczył ją jej ojciec. „Lepiej się pośpieszmy, Maksim," szepnęła. „To się zaczyna." „Dragostea mea, moja miłość, jesteś bardzo silna. Waleczna niezrównanie." Zdała sobie sprawę, że czuje ból przez związek ich umysłów. Przyparła swoją rękę o jego klatki piersiowej ponad jego sercem. „Nie rób tego, Maksim. Nie zostawaj połączony ze mną. Chcę byś pamiętał — wybrałam to. Nie zmusiłeś mnie. Chciałam wejść do twojego świata, i wiedziałam, że to nie będzie łatwe. To była moja decyzja. " Potrząsnął swoją głową. „Nie jest możliwy by cię nie kochać, Blaze, jeśli jednak mamy być uczciwi, tak jak wszyscy życiowi partnerzy muszą być między sobą, nie dałem ci wyboru. Złączyłem nas, dusza do duszy. Potrzebowałem cię w moim świecie by przeżyć. Żyłem wieki, i w momencie, gdy cię spotkałem, kuszenie było zbyt wielkie by się sprzeciwić. Słowa oprawy rytualne są odciśnięte w mężczyźnie przed narodzinami. Musiałem nas złączyć."

Tłumaczy: franekM

Jeśli jego przyznanie się miało na celu sprawić by mniej o nim myślenia, to nie osiągnął celu. Stanęła na palcach, przyciągając jego głowę i pocałowała go. „Lubię to, że mieni potrzebujesz Maksim, ponieważ ja cię potrzebuję. Teraz zabierz mnie do ziemi, albo gdzieś gdzie musimy być, ponieważ mogę wyczuć w środku, jak wzrasta gorąco i nie czuję się komfortowo. " Maksim zawinął swoje ramiona wokół, ciągnąc ją całkowicie do jego ciała. Ciasno. Jego ręka prześliznęła się wzdłuż jej szczęki i przechylił jej twarz ku jego. „Kocham cię, Blaze, bardziej niż mogę to wyrazić. Cokolwiek się stanie dziś wieczorem, wiedz, że jestem z tobą. " Pocałował ją, a mężczyzna mógł całować. Pocałował mocno, i głęboko, wlewając siebie w nią. Posmakowała jego istoty, tego uzależniającego smaku, którego nigdy nie będzie miała dość, ale więcej, posmakowała miłości. Łzy paliły za jej oczami. Jej ojciec umarł i praktycznie dzień później, znalazła mężczyznę którego będzie kochała wiecznie. „Tacie zabrakło dnia, by cię poznać”. „Znał mnie. Rozmawialiśmy. Nie miałem pojęcia, że jego córka jest moją życiową partnerką, ale zrobił to, by wiedzieć kogo ma w swojej dzielnicy. Był wyjątkowym człowiekiem. To jest zrozumiałe, że zrodzi wyjątkową córkę.” Włożył ją w swoje ramiona i zabrał ją szybko przez dom, udając się w kierunku kuchni. Drzwi do piwnicy zostały umieszczone w kącie. Machnął swoją ręką i otworzyły się dla nich. Płynęli w dół schodów po ciemku. Mogła widzieć wszystko, ale to nie miało znaczenia. Nic się nie liczyło, prócz koncentracji na przypływie bólu, znacznie gorszym niż pierwszy, to wstrząsnęło jej całym ciałem. Miała konwulsje tam w jego ramionach. Jej zęby zagryzły się tak mocno na jej wardze, że pociekła krew. Jej oddech uderzył z jej płuc. Nie było żadnego sposobu by to kontrolować. „Nie walczyć z tym”, jego głos szepnął łagodnie w jej umyśle. Był tam. Nie była sama w męce. Trudno było się skoncentrować, nie gdy jej ciało skręcało się i szarpało, a noże i brzytwy przecinały każdy organ i mięsień. Jej głowa miała wrażenie, że może wybuchać. Jej kręgosłup zakrzywił się,

Tłumaczy: franekM

wyprostował, unosząc ją w górę, a następnie w dół, tak że Maksim musiał pracować by ją utrzymać. „Musisz poddać się bólowi. Niech to cię zabierze. Niech to cię wyniszczy. Jak w bitwie, Blaze. Gdy jesteś ranna, musisz pozwolić temu się ogarnąć, tak by można było kontynuować. Niech ten ból cię ogarnie. Nie zostawię cię.” Chciała go uspokoić, że wiedziała, że jej nie zostawi samej. Był tam z nią nawet gdy zabroniła mu być. Wiedziała. Polegała na jego sile i zobaczyłby ją przez to. Nie oczekiwała takiej fizycznej bitwy, ale miał rację, jeśli zamierzała przeżyć, musiała poddać się bólowi. A to było straszliwe. Jej ciało przestało mieć konwulsje, ale było jej niedobrze. Jej żołądek zaprotestował przeciwko ludzkim toksynom. Nie chciała wymiotować tam w jego ramionach. Chciała swoich włosów i jego z boku, tak by mogła zrobić to w ukryciu, gdzie nie mógł tego zobaczyć. „Musisz iść i pozwalasz mi to zrobić. Zostań w moim umyśle, ale nie patrz. Nie mogę znieść, że będziesz widział mnie w tej sytuacji.” Maksim otworzył ziemię głęboko. Gleba była chłodna, gdy położył ją nagą w bogatym gliniastym piasku z minerałami. „Będę właśnie tu”. Jego ręce poruszyły się przez jej włosach, zgarniając gęstą mas, a następnie zabezpieczając w luźnym węźle. Była ostateczność w jego tonie, i wiedziała instynktownie, że Maksim nie jest człowiekiem, który się sprzecza. Nie zostawi jej. „Gdy podejmiesz decyzję jesteś tak samo uparty jak ja”. Spróbowała zaszczepić humor w swoim tonie, ale jej żołądek kłębił się. Dźwigając. Odwrócił się. Ledwo opróżniła zawartość, Maksim wyczyścił brud wokół nich, utrzymując bogate pachnące powietrze i ziemię. Zapach łagodził ją, jakby w jakiś sposób gliniasty, ciemny i iskrzący się piasek z naturalnymi minerałami, wyciągnął rękę by jej pomóc. Poczuła, jak gleba poruszała się wokół i poniżej niej i to także uspokajało. „Zgaduję, że jest kilka ważnych powodów, by zatrzymywania cię w pobliżu”. Jego ręka pomasowała jej plecy, w dół nisko, tuż nad krzywizną kręgosłupa nad jej pośladkami. „Kilka przyznał”.

Tłumaczy: franekM

„Jeśli oboje będziemy uparci, możemy mieć kilka kłótni”. „Nie sprzeczam się”. Potwierdził to co już wiedziała o nim. Śmiech wykipiał mimo sytuacji. Oczywiście nie sprzeczał się. Byli w interesujących czasach. Ból powrócił, pojawiając się nie wiadomo skąd. Tym razem jej ciało zostało zawładnięte. Zostało podniesione i rzucone. Zwinięte w kulkę, wyprostowane i rzucone do tyłu. Nie było żadnej kontroli. Żadnego oddychania z powodu męki. Żadnego sposobu, by spowodować przerwę w upokarzającym wydalaniu toksyn. Wylewały się z każdego poru. Jej ust i nosa. Jej żołądek i każdego innego miejsca także. W jej umyśle, gdy zaczęła panikować, poczuła go tam. Maksima. Jej kotwicę. Spokojnie pozbywał się każdej odrobiny trujących toksyn, które karpacka krew wypychała z jej organizmu. Nie odsunął się od niej. Trzymał jedną rękę na jej plecach, albo przesuwała się do czubka jej głowy, jego palce zjeżdżały w dół jej policzka. Oddychając. Napełniając jej płuca powietrzem, gdy nie była zdolna. Opoka. Jej opoka. Jego spokój zatrzymał ją przy zdrowiu psychicznym. Mogła to zrobić. Wytrzymała gorsze. Została przewrócona przez torturowane ciało swojego ojca. Wciągnęła go w swoje ramiona, trzymając go do czasu przyjazdu policji, a zajęło im to dłuższą chwilę zanim przyjechali. To była prawdziwa męka. Czekając z jego okaleczonym ciałem w ramionach niemal przez całą noc, zanim przyjechała policja i koroner. „Sufletul meu”. Wyszeptał czułe słowo do jej umysłu. Po prostu tak. Moja dusza. Moje powietrze. Samo powietrze jakim oddycham. Zrozumiała ponieważ był opatulony wokół niej. Tam w jej sercu. W jej duszy. Przede wszystkim, mogła poczuć go w jej umyśle, rozmawiającego z nią, służąc jej za tłumacza, dzieląc jego życie z nią. Nie miała pojęcia jak długo, fale nadchodziły, drgawki albo jak potężna była każda fala, ponieważ przeżyła. Poświęciła siebie bólowi. Dla niego. Dla nowego świata wchodząc z jej własnej woli. Słyszała tylko głos Maksima, mówiący jej o jego życiu, o świecie który widział przez stulecia.

Tłumaczy: franekM

Miecze. Konie. Bitwy. Piękne miejsca. Gwiazdach nad głową i świetle księżyca na każdym etapie. Lasach. Chłodnych łąkach i niebieskich jaskiniach lodu. Dał jej to, wszystko w jego aksamitnym głosie. Jego głos stał się jej światem i jedyną rzeczą w tym. Przypływy męki przekręcał jej ciało, podnosił i uderzał jej plecami o witającą ziemię, ale była tak pochłonięta przez głos Maksima, że ledwie była świadoma co się z nią działo. Rozmawiał z nią co to oznaczała dla niego. Absolutna piękno znalezienia jej — jego niespodziewanego daru — jego cudu. Powiedział jej o szukaniu jej przez długie, niekończące się wieki, czarnej próżni, kiedy wspomnienia jego domu i jego dzieciństwa, jego rodziny, zaczął przygasać. Mówił o poszukiwaniu dawnych przyjaciół, członków rodziny, wykonywania jego obowiązków i traktowania poważnie honoru. Maksim rozmawiał z nią o nowych światach i o tym jak już nie mógł przypomnieć sobie piękna takich rzeczy, do czasu gdy weszła do jego świata. Rzeczach, które jej opowiedział, że to w jaki sposób czuł, były taki piękny, że chciała płakać, ale rozdzierająca męka była zbyt bliska, i musiałaby przyznać się do tego gdyby to zrobiła. Jakiś czas później, Maksim trzymał ją w swoich ramionach, jego wargi szepczące ponad jej skórą. „Mogę cię teraz uśpić, lubirea mea — moja miłości. Gdy wstaniesz, wstaniesz jako jedna z nas." Została wyczerpana. Ból wciąż był obecny, ale okropne drgawki ustały. Udało jej się podnieść rękę, by popieścić jego twardą szczękę. „Emeline jest bezpieczna?” „Lojos dał jej krew i ona śpi. On ją chroni." Blaze pozwoliła siebie na ulegnięcie kontroli Maksima. Uśpił ją i obyła się bez walki, ponieważ wiedziała, że jej przyjaciółka jest bezpieczna.

***

Tłumaczy: franekM

Maksim obudził się jak zawsze, natychmiastowa czujny, przeczesując obszar powyżej i poniżej niego. To było trochę za wcześnie dla Blaze by powstała. Musiała bardziej się uleczyć, więc coś inne zakłócało jego sen. „Potrzebuję konsultacji”. Tariq Asenguard. Nie był sam. Maksim rzucił okiem w dół na śpiącą kobietę w swoich ramionach. Była piękna. Blada skóra, rude włosy. Mnóstwo włosów. Przejechał swoją rękę przez tę masę. Wysłał ją do ziemi z potarganą czupryną, i gęstą masą wciąż była poplątana w pułapkę przez sploty w jakie je splątał, ale było ich chyba dużo więcej. Nie mógł powstrzymać się przed pocieraniem jego szczęką wzdłuż miękkich, łagodnych kosmyków. On nigdy, przez długie wieki, naprawdę nie sądzić, że ją znajdzie. Parę ostatnich wieków było ponure i nigdy się nie kończyły. Długa, ponura szarości. Zaakceptował swoje życie jak robili karpaccy myśliwi. Wytrzymali tak długo, jak to możliwe. W końcu wszystko, co mieli było honorem, a to musiało coś znaczyć. Wykonywał swoje obowiązki, ale on nigdy naprawdę nie sądzić, że znajdzie swoją nagrodę. Jego dar. Jego własny osobisty cud. Blaze zdumiała go; nie raz podczas całej męki nigdy nie poczuł aluzji wzajemnych oskarżeń wobec niego. Ani razu. Nie było żadnej chwilowej myśli, że nie dokonała trafnego wyboru albo chciała móc to cofnąć. Nie wydała dźwięku. Nie patrzała na niego z niepokojem albo gniewem. Uchwyciła się jego każde słowo i pozwolić mu przenieść ją z dala od męki konwersji. To była męka. Poczuł to na każdym kroku w jego własnym ciele. W jego umyśle. Jego mięśnie były obolałe. Jego stawy bolały. Nawet teraz, po dobie w odmładzającej glebie. Nie mógł wyobrazić sobie jak się będzie czuła gdy się zbudzi. „Będę tam”. Nie mógł odejść zbyt daleko od niej. Była podatna. Ich wrogowie mogli znaleźć ich w ziemi, a spała głęboko. Bezbronna. Maksim uśmiechnął się. Jego kobieta była daleko od bezbronności. Jeszcze raz trącił nosem jej gęsty czub, jedwabiste kosmyki plączące się w cieniu jego szczęki, związując ich. Nigdy nie wyobraził sobie siebie z wojownikiem. W jego umyśle, gdy pozwolił sobie myśleć o życiowej partnerce, była zawsze nieśmiała i skromna. W potrzebie ochrony. Uśmiechnął się.

Tłumaczy: franekM

Blaze potrzebował go, nie w sposobie o jakim myślał. Na pewno jej potrzebował. Nie tylko jej pięknego ciała, ale jej duszy — duszy jej wojownika. Podziwiał ją. Szanował. Uwierzył w nią. Miała ochronną smugę jak również niezależność. Zabrałoby jej trochę czasu przyzwyczajenie się do posiadania partnera. Musiał mieć cierpliwość gdy zapomni konsultować się z nim, a był pewny, że to będzie często się zdarzać. Machnął swoją ręką i otworzył ziemię ponad nimi. Nocne niebo było ciemne. Żadnego księżyca. Żadnych gwiazd. Tylko wrzące chmury. Czarne i złe. Kłębiące się. Wiatr powiał mocno, przynosząc zagrożenie deszczu z sobą. W dali piorun rozwidlał się. Kilka sekund później, grzmot przetoczył się. Pogoda była naturalna, nie stworzona przez Karpatian albo wampiry. Lubił burze. Zawsze, nawet jako chłopiec. Wypływając z ziemi, przykrył Blaze falą swojej ręki. Maksim uznał że jest niechętny by ją zostawić, nawet dla krótkiego spotkania. Blaze miała silną wolę. Jeśli w jej śnie, wyczuje że odszedł, albo stało się coś złego, może się zbudzić. Nie chciał by obudziła się pod ziemią, myślenie, że została pogrzebana żywcem. Wciąż miała swoje ludzkie reakcje, mimo jej intelektu i akceptacji świata do którego teraz należała. Tariq czekał na niego wewnątrz swojego domu, w ogromnym pokoju, gdzie księżyc i gwiazdy płonęły złoto w lesie na podłodze. Chmury otworzyły się, gdy Maksim wszedł do pokoju, uderzając deszczem o dach. Wiatr zamachnął się na okna, wioząc krople deszczu do szyb. Gałęzie drzew naginając w kierunku ziemi, i liści wywoływały małe wiry na niebie, gdy zawirowały i spadały z siłą podmuchów. „Reginald Coonan jest tylko jednym z kilku mistrzowskich wampirów stwarzających imperium na południe od miasta" przywitał się Tariq. Maksim przestał się przemieszczać, nieruchomiejąc całkowicie na wieści. „Czasy się zmieniają," wymruczał. „Pokazując, że musimy dotrzymać im kroku. Wieki temu, wampir nie tolerowałby innego wampira na swoim terenie. " „To tylko w tym wieku mistrzowskie wampiry zaczął zbierać nowo zmienione wampiry by im służyły" zgodził się Tariq. „A teraz?" zapytał Maksim.

Tłumaczy: franekM

„ Najwyraźniej mistrzowie razem spiskują właśnie tu. Wskaźnik przestępczości czterokrotnie się zwiększył, ale nigdy nie podejrzewałem, że to dlatego że zostaliśmy najechani przez wampiry. Oni kontrolują swoje pionki" dumał Tariq. „Jesteś pewny tych informacji?" powiedział Maksim. „Było kilka niechlujnych zabójstw, ale tylko parę." „ Wszyscy myśleliśmy, że przyjaciółka Blaze jest celem ponieważ zobaczyła, jak wampir zabił. Ale powiedziała, że było dwóch wampirów. Myśleliśmy, że niedawno zmienionych. Ale zobaczyła ich. Reginalda i tego drugiego. Rozpoznałem go z naszej ojczyzny. To był jeden z braci Malinov, Vadim, jestem pewny. On musi być tym, który wszystko kontroluje. Jeśli oni nie są jedynymi mistrzami w mieście, nawet z Tomasem, Mataias i Lojosem, nie jestem pewny czy możemy oczyścić to gniazdo. " Serce Maksima zatonęło. Bracia Malinov byli znani w karpackim świecie. Wszyscy pięciu rozmyślnie zmieniali ich własnych ludzi, knując w kółko nad zabiciem Mikhaila Dubrinskyego, księcia ich ludzi. Większość wampirów osiągnęła punkt po wiekach ciemności, by sięgnąć uczucia, krótkiego pośpiechu. Tak jak kiedy ćpun może sięgać po narkotyk, oni zabijali dla bogatej krwi. Bracia Malinov rozmyślnie dokonali wyboru, i zrobili to natychmiast. Razem. Spiskowali i knuli zanim starali się zostać nieumarłumi, i kontynuowali ten plan potem. „Jesteś pewny, że to był jeden z braci Malinov? " Tariq kiwnął wolno głową. „To był Vadimem na pewno. Kirja został zabita przez Rafael De La Cruz. Michaił zabił Maksima. Zacarias De La Cruz zabił Rusłana. Nie mam wątpliwości, że jeśli Siergiej żyje, on jest blisko. Malinovs podróżowali z reguły razem. " „ Blaze postrzeliła go w twarz. Vadim i jego bracia byli zawsze fizycznie piękni i szczycić się tym." Powiedział Maksim, ale niepokój był tam. Vadim nie zapomniałby Blaze. Usztywnił się. „On nie zabił kobiety. Emeline. Przyjaciółki Blaze. Gdyby pragnął ją zabić, zabiłby ją natychmiast, ale spróbował wyciągnąć ją stamtąd. Reginald zakłócał spokój, atakując Blaze, otwierając jej żył więc popędzilibyśmy do jej obrony. Celem była jej przyjaciółka."

Tłumaczy: franekM

Tariq potrząsnął swoją głową. „Chcesz by celem była jej przyjaciółka, ale Reginald zabierał Blaze z klubu. Otworzył jej żyłę, ale to nie wystarczyło by ją zabić natychmiast. Wiedział, że jest silna. Pragnęli obu kobiet. Bracia Hallahan nie walczyli z nami, Maksim. Gdy przyszli do baru Blaze, odwrócili się gdy nas zobaczyli. Nie dlatego że rozpoznali to czym byliśmy. " „Dostali polecenia" szepnął Maksim. Jedna pięść zacisnęła się. „Oni pragnęli jej żywej. Zamierzali zabrać ją do legowiska. " Tariq kiwnął głową. „Mataias podążył za Terry'ego i Carrickiem. Zeszli do podziemia. Jest tu labirynt na dole. Jest gdzieś centrum wydające polecenia, on jest tego pewny. Oni mają poprowadzoną elektryczność i 'wszelkie wygody'. Znalazł mały obszar oznaczający badania, a kiedy wszedł, mieli cele na dole i trzymają w nich co najmniej czterech więźniów. Nie mógł ich uwolnić, ponieważ było blisko zbyt wiele pionków, ale powiedział, że musimy dostać tam szybki. " „To wymaga planowania. Dlatego Reginald zdobywał własności. Oni nie interesują się biznesami nad nimi; oni chcą tego co jest pod nimi. Jeśli dawniej już zabezpieczyli jakąś z własności, a Vadim musiał przygotowywali się do tego od jakiegoś czasu" dumał Maksim. „Vadim i jego bracia byli zawsze bystrzy i zawsze knuli. Twoja życiowa partnerka jest blisko powstania? " Maksim kiwnął głową. „Potrzebuj kolejnej nocy. Obudzę ją następnego powstanie, a następnie pójdziemy na polowanie. Wiesz czy jacykolwiek inni myśliwi są wystarczająco blisko, by nam pomóc." „Będziemy musieć planować swój atak ostrożnie. Zwłaszcza jeśli oni mają więźniów, mogą użyć ich jako zakładników " powiedział Tariq. „Będą mieć przewagę na dole. Mataias próbuje zbadać wystarczająco, byśmy mogli manewrować. Vadim i inni mistrzowie będą mieć drogi ewakuacyjną na wszelki wypadek." Maksim westchnął. „Jest jeszcze inna rzecz, Tariq. Kiedy Xavier, Wysoki Mag, został zabity, dwa jego spłachetki, odłamki cienia, pozostały. Blaze walczyła z kukiełką wampira, gdy jednak płonął, wlokąc się wobec niej, zobaczyła inteligencję w jego oczach. Wrogość. Przedstawiła to jako czyste zło. Jeśli jednemu z braci Malinov udało się zdobyć odłamek cienia Xaviera i ma go w

Tłumaczy: franekM

sobie, on nie tylko będzie posiadał przebiegłość i inteligencję Malinovs, lecz także i Xaviera." Nastała niewielka cisza, gdy Tariq przyjął informacje. „Mistrzowski wampir mógł przejrzewać oczami swojej kukiełki, Maksim, " w końcu przypomniał łagodnie. Maksim kiwnął głową, zamykając na klucz jego spojrzenie z Tariqem. „Tak było, ale kukiełka była w rozdzierającym bólu. Męce. Płonęła. Żaden wampir nie zaryzykowałby pozostania złapanym w umierającej agonii kukiełki. Ten wampir to zrobił. Tylko mag mógł to zrobić i wyjść bez szwanku. " Nastała kolejna długa cisza, podczas gdy dwóch myśliwych zastanawiało się nad niemal niewykonalnym zadaniem oczyszczenia gniazda mistrzowskich wampirów. Niemożliwość nie zatrzyma żadnego z nich. Stali przed gorszymi szansami w ciągu długich wieków i przy odrobinie szczęścia, staną ponownie. „Musimy nawiązać kontakt" zgodził się Tariq. „Zauważyłem, że wampiry wydają się wiedzieć kiedy myśliwi się przenoszą. Odkąd zrobiłem z tego obszaru swój dom, dowody świadczące o morderstwach stały się coraz rzadsze." „Mimo to jest tu wielu nieumarłych," powiedział Maksim. Tariq kiwnął wolno głową. „Myślę, że oni stają się lepsi w trzymaniu się pazurami ich intelektu. W dawnych czasach, jak tylko wampir się obrócił, stawał się przebiegły i brutalny, ale jego natura była tak niecna, że potrzeba okrucieństwa przeważyła nawet bezpieczeństwo." „Bracia Malinov to zmienili," powiedział Maksim. Tariq westchnął. „Nie mam wątpliwości, że to byli oni. Vadim jest genialny. Problem w tym, że dbał zawsze o siebie. Chciał władzy. Mógł zrobić tyle dla naszych ludzi, ale sądził, że powinniśmy rządzić światem. Że ludzie powinni nam służyć." „On ma więcej cierpliwości niż wyobrażalne dla wampira," powiedział Maksim. „Aby nabyć nieruchomości z pomysłem wykorzystywania ich po upływie stuleci wymaga planowania i cierpliwości." Ponownie nastała niewielka cisza. Vadim Malinov był niesławny w karpackim świecie, całkowicie legendarny jak Lucian i Gabriel, myśliwi bliźniaczy. Vadim

Tłumaczy: franekM

był myślącym człowiekiem, nawet w jego młodym wieku. Był gwałtownym wojownikiem — bracia Malinov na równi z braćmi De Le Cruz, gdy szło o ich reputację w bitwie. „Maksim? Co dzieje się pod tym miastem? " Maksim potrząsnął swoją głową. Nie miał pojęcia. Jeśli tak wielu wampirów zebrało się w jednym miejscu, na powierzchni ziemi powinna dziać się masakra. Jego głowa szarpnięta się w górę. „Nad ziemią, nie widzimy przestępstw jakie powinien. Ale nie mamy pojęcia co dzieje się pod nami. Mogli zabierać tam swoje ofiary. " „Więc powinniśmy też monitorować zaginięcia ludzi. Bezdomny i prostytutki zostali zabierani jako pierwsi. Każdy, kogo oni znają nie jest zgłaszany natychmiast jako zaginiony" powiedział Tariq. „Oni infiltrują departament policyjny." Maksim kiwnął głową. „Zbadałem ile się dało, gdy chodziłem tam kilka razy całe tygodnie temu i czułem zapach paru z nich jako — brudnych, którzy przyjęli pieniądze od szefa gangów. Vadim musiał być tym bossem. On zachowuje się jak człowiek i tworzy ludzkie organizacje na powierzchni ziemi by mu pomagali. Oni nie wiedzą, że on jest wampirem. Po byciu świadkiem tego co zaszło w tym nocnym klubie, myślę, że ma policję i urzędników także przez szantaż." „Opanowanie, którego wymaga wykonanie czegoś w tym rodzaju jest niewiarygodne. " „Zbierz tylu myśliwych ile to możliwie. Będziemy musieli podjąć tę walkę pod ziemią, a oni będą mieć przewagę" powiedział Maksim. „Będę potrzebować co najmniej dwóch powstań na przygotowanie," powiedział Tariq. „Mataias będzie musiał wrócić po informacje. Nie możemy wejść do gniazda szerszenia bez informacji." Maksim potrząsnął swoją głową. Mataias zrobi to. Którykolwiek z jego braci także, chociaż to było najprawdopodobniej wyrok śmierci. „Niech tak będzie" powiedział cicho i chwycił przedramiona Tariqa w tradycyjnym sposobie karpackich ludzi. „Arwa-arvo olen isäntä, ekäm — to zaszczyt trzymywać cię, mój bracie."

Tłumaczy: franekM

Rozdział 13

Blaze obudziła się na dotknięcie palców przesuwających się po jej skórę. Jej rzęsy dygotały i spojrzała w górę i zobaczyła sufit głównej sypialni w domu. Łóżko było głębokim wyrzeźbionym łóżkiem z baldachimem, bardzo ozdobne i zrobione z ciemnego, grubego drzewa. Sufit był wysoki z oknem księżyca bezpośrednio nad łóżkiem. Mogła zobaczyć nocne niebo i mały odprysk księżyca, wąski półksiężyc mężnie próbujący zabłysnąć poprzez pofałdowane chmury. Zrobiła wdech, wciągając zapach Maksima w głąb jej płuc. Od razu ugryzł ją głód. Rzeczywisty. Straszny. Słyszała swoje bicie serca. Silne. Stałe. Jego ręce przesunęły się po jej ciele, muśnięcie. Jego dotknięcie było delikatne. Łaknienia rosło. Jej płeć się zacisnęła. Poczuła wilgotne zgromadzenie gorąca. „Maksim," szepnęła łagodnie, jej ręka pogrążała się w bogactwie jego włosów. Kochała jego włosy, cała ta miękka grubość. Niewielu mężczyzn nosiło długie włosy. Zamiast sprawiania, że wyglądał kobieco, jego włosy wydawały się podkreślać jego silne męskie cechy. Podniósł swoją głowę i jego oczy dotknęły jej. Jej oddech uwiązł w gardle. Milion motyli salwowało się ucieczką w jej żołądku. Był piękny. Zapierający dech. Jej całe ciało zareagowano na niego, nabrzmiewając, stając się giętkie. Zapraszając. Jej wargi rozdzieliły się. Jej język dotknął dolnej wargi w małym zamiataniu. Jego oczy podążyły za gestem. Jej piersi wzrosły i opadały, a jego spojrzenie przesunęło się znajomo. „Jak się czujesz?" zapytał, jego ręka kolejny raz przesunęła się po jej ciele. Prześlizgując się nad krągłościami jej piersi, w dół do jej kości miednicznej. Poczuła jego dotknięcie jak znamię. Gdy otworzyła oczy, poczuła opanowanie wieczoru; teraz była w doskonałej formie. Wewnątrz gorąca. Na zewnątrz gorąca.

Tłumaczy: franekM

„Głodna," odpowiedziała szczerze. Jej głos nie brzmiał wcale jak jej głos. Zabrzmiała na namiętnie. Kusząco. Zapraszająco. Przebiegła swoim językiem wzdłuż swoich zębów. Już mogła czuć jego smak w swoich ustach. „Twojej krwi. Twojego penisa. Myślę, że jestem uzależniona od obydwóch." Łaknęła go. Potrzebowała. Potrzeba była mroczna i obsesyjna i więcej niż trochę przerażała, ale była z nim szczera. Uśmiechnął się do jej piersi, jego język przejechał po jej sutku. Jego dotknięcie było delikatne mimo to poczuła każde pociągnięcie w dół swojego żołądka do jej pachwiny, jak promienie ognia. Małe strzałki, które uderzyły prawdziwie, zapalając coś dzikiego, co już tliło się w jej środku. Te małe pieszczoty jego języka wysłały brutalne wzrastający bólu który ją przeszywał. „Maksim." Wyszeptała jego imię. „Potrzebuję..." przerwała, chcąc go spustoszyć. Chcąc przewrócić go, usiąść na nim okrakiem i wziąć wszystko, na co miała ochotę. Jej ręce zacisnęły się na jego ramionach w przygotowaniu. „Wiem czego potrzebujesz" odpowiedział. „Muszę tylko upewnić się, że jesteś cała i zdrowa. Przemiana była brutalna. " Poczuła, jak zakwaterował swój umysł. Napełniając ją ciepłem. Jego obecność. Nie zdawała sobie sprawę do tego momentu, że czuła się samotna. Był tam z nią. Znała go. Znała jego potrzeby. Wiedziała czego potrzebował, już do czasu gdy tam był, obecny w jej pamięci, unosząc się do tych wszystkich miejsc, które przechowywały smutek i wspomnienia, którym nie mogła stawić czoła w pojedynkę, nie wiedziała dokładnie czego potrzebowała albo dlaczego. Zobaczył dziecko, którego matka odeszło. Ojca, który był dla niej wszystkim, ponieważ było ich tylko dwoje. Emeline. To co miała na myśli. Siostra której nigdy nie miała. Miłość jaką dzieliły. Tajemnice, które uczyniły je tak inne niż inne dziewczyn wokół nich. Wziął to. Te ciężary. Podniósł je i uczynił je także jego. Wspólne. Poczuła rozkwit uczucia. Czystego i silnego. Wolał męskie towarzystwo. Silne, nie tylko fizycznie, ale w inny sposób. Zaakceptował ją, taką jak została ukształtowana praktycznie od czasu jej narodzin. „Byłaś już bardziej karpacka niż ludzka " powiedział łagodnie, „mimo to byłaś cała ludzka. Silna osoba mająca zdolności parapsychologiczne, ale bez

Tłumaczy: franekM

jakiejkolwiek kropli karpackiej krwi. Twój rodowód jest silny, Blaze, i przeszłaś przez konwersję prawie bez żadnego problemu. Czynisz mnie dumnym. " Wycałował swoją drogę w górę i ponad krągłością jej piersi do jej gardła. Jej serce poruszyło się szybko przy jego słowach, i jej żołądku zrobiło wolny przewrót. Zapalił ogień w niej, który nigdy nie zostanie ugaszony, ale było to też uczucie, czego nigdy się nie spodziewała, że poczuje do jakiegokolwiek mężczyzny. Jego usta były na jej szyi. Poczuła zgrzyt jego zębów. Jej pochwa się zacisnęła. Zraszając się. Usychać z tęsknoty. Jej ręce złapały jego włosy, gdy podniósł swoją głowę, jego spojrzenie przesunęło się po jej twarz. Wiedziała, że może czytać z niej łatwo. Potrzebę tam. Absolutne pożądanie. Mogła przeczytać to na jego twarzy. Linie były wycięte głęboko. Żądza. Miłość. Głód. Jego usta wzięły jej i lekkie dotknięcie odeszło. Jego wargi były twarde i wymagające. Otworzyła swoje usta i pozwoliła mu wlać siebie do środka, drogą, w jaki jego umysł wlał się w jej. Smakował wyśmienicie. Doskonale. Chciała całować go wiecznie. W kółko. Gorąco. Rozkazując. Maksim miał dobre podejście w całowaniu, które przewiozło jej umysł z dala od jej ciała, więc chodziło o czucie. Niczym niezmącone uczucie. Zgubiła jakikolwiek związek jaki miała ze swoim mózgiem i po prostu pozwalać mu ją opanowywać. Niech pożądanie wleje się do niej. Pożądanie i głód. Jego usta podniosły się z jej aby jego wargi muskały w dół jej brody. Jej gardła. Opadając do krągłości jej piersi. Nie mogła zostać nieruchoma. Już prąd wydawała się zakreślić łuk ponad jej skórą wszędzie gdzie dotykały jego usta. Jej przeszedł do postrzępionych, zrozpaczonych gwałtownych wdechów. Jej piersi nabrzmiały. Bolące. Zawinęła swoje ramiona wokół jego głowy, podnosząc jej własną głowę by patrzyć jak jego zęby oskrobały tam i z powrotem, wysyłając te małe strzałki ognia na wskroś jej krwiobieg do jej najbardziej kobiecej istoty. Po prostu, napięcie tak narastało w niej. Zwijając się mocniej i mocniej. Jej biodra po ruszyły się niespokojnie. Zmienił pozycję, jego udo ponad jej. Poczuła jego penisa. Twardego. Gorącego. Głodno. Przysięgłaby, że może policzyć każde bicie serca, gdy przyparł go o jej wnętrze uda. Chciała. Był tuż poza zasięgiem i ilekolwiek zwijała się, nie tylko nie było żadnego sposobu by nadziać się na niego. Żadnego sposobu by rozładować napięcie wzrastające i by doznać ulgi.

Tłumaczy: franekM

Jego język przesuwał się ponad krągłością jej piersi. Wirując. Jęk uciekł zanim mogła go zatrzymać. Zacisnęła w pięść jego włosy, szarpiąc go bliżej — jakby mógł dotrzeć jeszcze bliżej. „Proszę, Maksim." Pilna potrzeba w niej była niepojęta dla niej. Wiedziała, że rozpaczliwie go potrzebuje, i musiał coś zrobić. Natychmiast. Jego zęby osiadły głęboko. Ugryzienie bólu wysłało kolejny paroksyzm przez jej pochwę, a następnie uczucie było wyłącznie erotyczne. Ekstaza. Ugryzienie wysłało ją ponad brzegiem, fala pływowa zabierająca ją, ogarnęła ją szybko. Orgazm trwał bez końca gdy jego usta były przyciągnął mocno i poczuła nieodpartą przyjemność w swoim umyśle. Był tak uzależniony jak ona. Prawie mogła poczuć smak siebie. Jego penis był twardszy niż kiedykolwiek i przepuszczał niewiele, cenne koraliki na jej udo, które wywołało u jej ślinotok jej własnego głodu. Jedna z jego rąk nadała obrysowywała jej lewą pierś gdy wziął jej krew, prześlizgując się pod nią do filiżanki miękkiej wagi w jego dłoni. Jego druga ręka prześliznęła się niżej. Właśnie kiedy jej punkt kulminacyjny zaczął cichnąć, jego palec tam był. Wciskając się umiejętnie. „Jeszcze raz”, domagał się. „Potrzebuję tego jeszcze raz”. Dodał kolejny palec, a następnie zaczął nimi poruszać i wokół jej gorącego małego pąka. Między jego ustami, a jego rękami ćwiczącymi jej ciało, poprowadził ją szybko jeszcze raz. Biorąc jej oddech. Kontrolując jej ciało. Jej drugi orgazm omiótł ją, aż krzyknęła, zwijając się pod nim, napinając jej pięści w jego włosach, by ją zakotwiczyć. Już się rozpadała. Jego język zamiótł przez dziurki, a następnie jego usta przykrył miejsce, ssąc do czasu gdy została zaznaczona. Wycałował drogę do jej sutka i pociągnął jej pierś do jego ust. To przyniosło promień pioruna rozżarzonego do białości skwierczącego przez jej ciało. Przetoczył się aby rozłożyła się na wierzchu, dokładnie tam gdzie chciała być. Usiadła na nim okrakiem, przyciskając jej gorące, śliskie wejście do jego bioder gdy jej ręce biegły po zarysowanych mięśniach jego brzucha i klatki piersiowej. Głód uderzył w nią. Oczekiwanie. Jego smak był już tam, w niej ustach, i ona potrzebowała więcej.

Tłumaczy: franekM

Ocierała się o jego skórę, wchłaniając to jak czuł jej język. Przeciągnęła się po jego mięśniach, czując jego smak. Tak silny. Fizycznie piękny. Jej oddech przeszedł do miękkich małych sapnięciach i nie mogła powstrzymać się przed śpieszeniem się, mimo że chciała go badać. Po prostu pragnęła go tak bardzo. Nie mogła zmusić się do odwrócenia głodu. Faktycznie czuła, zjeżdżanie jej zębów, a jej żołądek toczy się w dobry sposób. To wydawało się seksowne. Erotyczne. Wcale nie tak jak oczekiwała, że będzie. Przechyliła się przez niego i wyszarpnęła węzeł z jej włosów, pozwalając im spaść wokół jej twarzy i w dół jej pleców, spadając kaskadą ponad jego skórą, gdy przyciskała swoje usta do ciężkiego mięśnia tuż nad jego sercem. To równe przyspieszyło puls. Jego penis szarpnął. Utrzymując rytm. Zamiotła swoim językiem przez jego skórę. Nie potrzebowała jego pomocy gdy pomyślała , że będzie. Chciała tego. Właśnie tak jak chciała wejść do jego świata, chciała wziąć co należeć do niej bez pomocy. Jej. Był jej. Zawsze będzie jej. Znalazła silne tętno. Wzięła je z silnym ugryzieniem. Jej. Wlał się w nią. Jego istota. On. Maksim. Poczuł ją w sposób w jaki jego umysł napełnił ją. Egzotyczny, męski smak zdumiewał. Afrodyzjak, który zwiększył narastającą tęsknotę za nim. Już, wzrastała i przesunęła się tylko trochę, chcąc by napełnił ją całkowicie. Potrzebowała być otoczona przez niego. Jego ręce przesunęły się na jej plecy, w dół do jej pośladków, podnosząc ją łatwo. Sięgnęła między nimi i znalazła jego dar, ten silny, gruby penis, już pulsując życiem. Zwijała się, próbując nadziać się, ale powstrzymał ją. „Maksim”. „Patrz na mnie.” Była zajęta. Jej usta zabrały go do niej. Jej płuca odetchnęły jego powietrzem. Jej umysł zaakceptował go do każdego mrocznego kąta, tak ze ją okrążył. Podniosła swoje rzęsy gdy się nie poruszył. Miała silną wolę, ale zdała sobie sprawę, że Maksim ma mocną, nieprzejednaną nutę w sobie i nie wygrałaby gdyby stanęła wobec tego. Podniosła swoje rzęsy. Wyraz jego oczu palił ją. Rozpalił coś dzikiego i wybuchowego w niej. Wpatrywał się dokładnie takim jakim był — drapieżnik. Nie kłopotał się ukrywając to, i wiedziała, że pokazuje jej czym była — i czym była dla niego.

Tłumaczy: franekM

Jego palce zakopały się głębiej w twarde mięśnie na jej biodrach. Trzymając ją opanowaną ponad nim, więc mogła poczuć płonącej korony przy swoim wejściu. Mogła poczuć, wielkie gorąco i jej ciało zacisnęło się kurczowo puste, zdesperowane, by być napełnione przez niego. „To nie tylko dlatego ponieważ jesteś moją życiową partnerką. Moim cudem. Bezcennym darem dla mnie. Tak jest ponieważ zakochałem się w tobie. W tym kim jesteś. Tym czym jesteś. Musisz to wiedzieć." Zamiotła swoim językiem w poprzek ciemnoczerwonych koralików, instynktownie zamykając ukłucia i wyciągając rękę, żeby go pocałować. Podał jej świat. Poczuła prawdę jego wyznania przeszywającą jej duszę. W akceptowaniu go, wiedziała, że nigdy nie będzie sama i zawsze będzie miałaby jego lojalność i ochronę. Również wiedziała, że zaakceptuje ją w pełni taka jaka była i nie będzie degradować ją do bocznych linii w bitwie. Więcej, wiedziała, że seks z nim wykraczał po za skalę. Nie oczekiwała — miłość. Jej usta przesunęły się po jego, jej język prześliznął się ponad jego wargami. Otworzył swoje usta i pozwolił jej powiedzieć mu co to twierdzenie znaczyło dla niej. Nigdy nie była szczególnie dobra w kobiecych rzeczach. Dla niej nie było czegoś takiego jak romansowanie czy bycie słodką. Nie potrafiła taka być. Szczególnie nie została przyciągnięta do nikogo. Maksim się różnił. Maksim był wszystkim. Był wszystkim co zobaczyła. Wszystko czego pragnęła albo potrzebowała. I kochał ją. Pocałowała go ze wszystkim, co miała, a kiedy oddał jej pocałunek, jej ciało zadrżało z przyjemności, ale to było jej serce, które się przekręciło. „Także cię kocham, Maksim. Jesteś moim wyborem. Zawsze”. Ponieważ był. Nie mogła powiedzieć tego głośno, ale mogła powiedzieć mu telepatycznie i wiedziała, że to będzie wystarczające dla niego. Wiedział, że mówi poważnie, nawet zanim ich związał, w momencie gdy go zobaczyła — wiedziała, że to jest on albo nikt. Nie rozumiała tego w swoim umyśle, ale gdzieś, w głębi jej mózgu, wiedziała. Maksim poczuł jak jego serce faluje. Jego penis także, co powinno być niemożliwe. Był już pełny i twardy i pulsował z jego potrzebą jej. Gwałtownie przyśpieszył w górę, gdy zagarnął ja pod siebie, wbijając ją na pal, przedzierając

Tłumaczy: franekM

się przez skwarne, ciasne i jedwabiste fałdy. Jej wewnętrzne mięśnie chwytały i ściskały, walcząc z jego wejściem, piękne tortury, które wysłały smugi ognia przez nich oboje. Przetoczył ją pod sobą, podniósł jej nogi gdy podniósł się na kolana, nie pozwalając im się rozłączyć gdy podniósł jej nogi na ramiona. Jego palce ujęły jej biodra jeszcze raz i poruszył się głęboko. Do raju. Zapłonęła jakby zapalił zapałkę. Brał ja mocno i szorstko, chociaż wydawał się w środku łagodny i delikatny. Chociaż zmieniła jego wnętrzności w papkę. Albo może po prostu je zmiękczyła. Zabrał ją szybko, spoglądając w dół do jej twarzy, gdy sięgnęła po niego. Kochał ten wyraz — przypływ wstrząsu i niedowierzania — i zawsze chciał to tam widzieć. Poruszał się w niej, uderzając głęboko, potrzebując być tam. Otoczony przez ogień. Przez rozpalony jedwab. Ściśnięty, niemal się dusząc, już podchodząc tak blisko do ekstazy jak człowiek mógł. Popatrzył na jej twarz, wchłaniając ją, wchłaniając to co czuła tam w swoim umyśle. Zabieranie jej było takim darem, sposób w jaki oddawała mu swoje ciało, jej duszę, a teraz jej serce. Była niezwykła. Jej ciało zdumiewało. Miał to wszystko i wiedział o tym. Wziął ją ponownie, kochając zniszczone oddechy, zamglony wyraz jej oczu, sposób w jaki jej ciało ścigało jego, za każdym razem gdy się wycofał. Dreszcz przyjemności za każdym razem gdy gwałtownie przyśpieszał w głąb. Porzucił wszystko, prócz uczucia, pozwalającego jej ciału unieść go do czasu gdy nie miał żadnej kontroli. Do czasu gdy uderzył w nią jak młotkiem, szorstko i twardo i głęboko z każdym ciosem. „Więcej," dmuchnęła w jego ucho. „Więcej”, szepnęła do jego umysłu. To także kochał. Że pragnęła go tak samo jak on pragnął jej. Dał jej więcej. Wziął więcej. Wykręcił dwa kolejne orgazmy z niej, zanim pozwolił sobie na ostateczne uwolnienie, zrelaksowanie się w niej, zgłaszając roszczenia do jej ciała jako jego własnej, uruchamiając kolejne twarde trzęsienie ziemi w niej. Wolno opuścił jej nogi na materac, zanim opadł nad jej głową, ukrywając twarz w jej szyi. Kochał sposób, w jaki teraz pachniała, z jego zapachem na niej. Był dla niej zbyt ciężki, ale został tam gdzie był, unieruchamiając jej wiotkie ciało

Tłumaczy: franekM

pod jego, z jego ramionami wokół niej, zamknięty na klucz w jej wnętrzu, czując każdy wstrząs wtórny, każdą zmarszczkę. Zaczął rozwlekły posuwisty ruch. Łagodny. Kochający. Dając jej to. „Zamierzam nas przetoczyć, ale chcę zostać w tobie" powiedział naprzeciw jej bijącego tętna. Nie był gotowy by ją jeszcze puścić. Był wciąż twardy. Niemożliwe gdy wybuchnął z taką siłą. Napiął swoje ramiona wokół niej i obeszła go dokoła swoimi nogami, trzymając jej ciało zamknięte na klucz naprzeciw niego, po prostu tak niechętna go puścić. Maksim przetoczył się więc znalazł się pod nią, Blaze na wierzchu, siadając na nim okrakiem. Jej piersi zostały przyparte do jego klatki piersiowej, jej sutki, małe napięte punkciki, jej miękkie piersi, jej boskie ciało. Zamiótł swoimi rękami w dół jej pleców, kształtując ją, ucząc się jej na pamięć. Kochał jej wcięcie w pasie i sposób w jaki jej biodra rozszerzały się. Jej skóra była jak miękki atłas. Jej jaskrawoczerwone włosy, opadały wokół niego jak buchający wodospad, spadający mu na klatkę piersiową i ramiona, tak piękna, że pozbawiła go swojej umiejętności oddychania. Blaze odepchnęła się powoli, siadając ponad jego kolanami, jej nogi zaciskały się po obu jego bokach, jej piersi kołysały się gdy kontynuował wsuwanie się w nią łagodnie. Jego ręce poszły do jej pasa, trzymając ją na nim. Popatrzył na nią. Jej twarz. Jej ciało. Wszystko jego. Przeszedł z nieubłaganej szarej próżni do tego — kolorów, które by na wieczność nadały kształt jego życiu. Piękno które mu dała. „Odkryliśmy, że mamy do czynienia z czymś znacznie zajmujemy niż oczekiwaliśmy," podzielił się, przyglądając się, jak jej niewielkie białe zęby zacisnęły się gdy odrzuciła do tyłu głowę. Jedna ręka zacisnęła się na jego udzie. Wyglądała piękniejsza niż kiedykolwiek. Blaze wydał cichy dźwięk, jakby całkiem nie mogła mówić. Jej jęk był cichy i rozpalony. Kochał to że nie mogła. Że to co jej robił, zatrzymywało jej tuż na krawędzi. „Wciąż nakreślamy labirynt pod miastem. Główny wampir jest niezwykle niebezpieczny. On będzie mieć warstwy ochrony a to oznacza, że stworzył wojsko zarówno ludzi jaki i nieumarłych. Nie wiemy do czego jest zdolny i

Tłumaczy: franekM

musimy się tego dowiedzieć. Do czasu gdy to zrobimy, sufletul meu, chcę byś została w ukryciu i bliziutko Emeline. Ona jest w wielkim niebezpieczeństwie. Myślimy, że wampiry próbowały porwać was obie, ale w szczególności, ją. Vadim Malinov powinien wysłać pomniejsze wampiry przeciwko nam, ale wysłał jednego mistrza i sam też przyszedł. Nie wyobrażasz sobie nawet jego rąk na sobie, umieszczając jedną z naszych największych skarbów albo narażać się na niebezpieczeństwo obnażając się przed waszymi wrogami, chyba że efekt końcowy będzie tego wart." Nie mógł się powstrzymać. Miał lekkie kłopoty ze skoncentrowaniem się. Ogień zaczynał pokrywać smugami w rozpalonym rdzeniu, na wskroś jego pachwiny, do jego klatki piersiowej i w dół jego ud. Poruszyła się teraz, uważając na jej własny rytm i jadąc na nim za wolno. Oparzenia wróciły, gorętsze niż kiedykolwiek i uważał to za powolne, bez pośpiechu zaczynał tracić kontrolę. Jego ręce zacisnęły się na jej pasie. „Próbuję ci powiedzieć coś ważnego, Blaze," wysyczał między swoimi zaciśniętymi zębami, ponieważ nagle nic nie wyglądało na tak ważne jak gorąco w jego pachwinie. Ta jedwabna pochwa trzymająca go i dojąca. Był już tak twardy jak kamień, twardszy nawet, stalowy szpic, szeroki i gruby, wzbierając do góry by spotkać się z jej ciągłym upadkiem. „Powiesz mi później, kochany, " zachęcała. Jego ręce prześliznęły się w górę jej brzucha do jej piersi. Użył jego rąk i palców, ugniatając i masując, a następnie szarpiąc i tocząc. Każde szarpnięcie wysłało wyciek gorącej wilgoci nad nim, mocząc jego penisa w gorącym miodzie. Złapał jej ciało i przyciągnął jej prawą pierś go jego ust. Krzyknęła. Jej oddech zostawił jej płuca w pośpiechu. Jej ciało poruszyło się mocniej. Te wewnętrzne mięśnie chwyciły go mocno, więc ledwie mógł oddychać. Jego usta były wygłodniałe ponieważ pozwolił jej nadawać tempo pod warunkiem, że mógł to wciąż znieść. „Szybciej, dragostea mea," szepnął, jego głos był zachrypnięty z potrzeby. „Albo ja przejmę kontrolę." Nie zmieniła tempa i przejął obowiązki natychmiast, szarpiąc ją daleko z niego. Zatrzymując ją na jej kolanach i przyciskając jej głowę w kierunku materaca.

Tłumaczy: franekM

Wziął ja od tyłu, prześlizgując się głęboko. Tak gorący. Tak dobry. Za każdym razem wydawało się że nic nie mogło być leprze, ale było. Zatracił siebie w niej tak jak tyle razy wcześniej. Lubiła to jak dał to jej, jej biodra naciskające do tyłu całkowicie tak twarde jak on wjeżdżający w nią. Jej oddech wchodzący w małych szlochach. Jego imię na jej wargach, gdy zabrał ją ponad brzegiem i szedł dalej. Dzisiejsza noc była ich. Był karpackim myśliwym. Znał niebezpieczeństwo, do którego stanęli przodem. Wiedział teraz czym było posiadanie życiowej partnerki. Tego piękna. Dojmującego uczucia. Tego. Ogień ścigający się dzięki niemu. Płomienie palące piekielnie gorące. Wdarł się głęboko, pozwalając ogniowi go zabrać — zabierać ich obydwoje. Pośpiech nadszedł szybko i niespodziewanie, jako jej punkt kulminacyjny wstrząsnął nią, biorąc go w fali, wstrząsając nimi obydwojgiem. Opuścił swoją górną połowę ciała ponad jej plecami trąc nosem jej kark. Lubił tę pozycję, ją zwiniętą na jej kolanach pod nim, jego penis ukrył tak głęboko jak to możliwie. „Nie wiem jak to robisz, Blaze, ale za każdym razem ogłuszasz mnie swoim pięknem." Polizał urocze miejsce tuż za jej uchem, a następnie wziął jej małżowinę uszną łagodnie między jego zęby, czując jej dreszcz w reakcji, czując, jak wstrząsy następcze marszczyły powierzchnię wokół niego, ściskając go mocniej. „Nie sądzę że to ja" powiedziała, i obróciła jej twarz na bok podnosząc wzrok na jego twarz z materaca. Jej rzęsy były długie. Oprawiając jej duże, piękne oczy. Mógł wpatrywać się w te zielone oczy przez wieczność. Nacisnął na jej grzbiet by pochylić się i całować szerokim ruchem jej wydatne kości policzkowe. Jej ciało było wiotkie i zgodne, ale była ze stali. Chciał patrzeć na jej twarz — w te oczy — wiecznie. Zabierze wspomnienia tego momentu gdy był zamknięty głęboko w niej, z jego ciałem przykucniętym ponad jej, z jego oczami na niej, do walki z nim. Gdyby to był ostatni widok, który kiedykolwiek zobaczył, te długie niekończące się wieki były tego warte. „Kocham cię" szepnęła. „Mimo to. Ty, Maksim. Mężczyznę. Twój honor i integralność jest wszystkim, ale sposób w jaki mnie dotykasz. Sposób w jaki

Tłumaczy: franekM

trzymasz mnie w ramionach. W moim umyśle, gdzie tak jestem rozbita. Mam wrażenie, że po kawałku skleiłeś mnie z powrotem, gdy odmówiłam przyjęcia do wiadomości, że tak zostałam roztrzaskana." „Rozpaczasz, Blaze, nie rozpadłaś się" poprawił łagodnie i trącił ponownie nosem jej kark. Ugryzł w dół jej ramię, gryząc w pieszczocie. Jego język lizał przy lekkich znakach. „Jesteś ze stali, moja waleczna kobieto." „Wciąż jestem rozbita w środku, Maksim. Bez ciebie, już bym nie żyła i wiesz to. Zamierzałam zabrać braci Hallahan ze mną, ale nie spodziewałam się, że przeżyć tę bitwę. " Głos Blaze był cichy gdy się przyznała, do tego co już wiedział. Próbowała mu powiedzieć wcześniej. Był w jej umyśle. Świadomie nie podjęła decyzji, ale jednak, to tam było. „Dostarczyłaś sobie drogę ewakuacyjną na dachu, dragostea mea, tak więc jeśli to jest dopuszczalne że spodziewałaś się, że nie przeżyjesz powszechnej bitwy z czterema mężczyznami, wciąż myślałaś, że jest możliwe, że mogłaś to przeżyć. Twoje pułapki były bardzo szerokie. Wątpię czy któregokolwiek z Hallahanów przeżyłby noc." On wolno, niechętnie opuścić jej organizm i okręcił ją w jego ramionach, ciągnąc ją blisko niego. Jej włosy były wszędzie. Aż tak jaskrawoczerwony. Jej zielone oczy niemal świeciły a jej skóra wyglądała na przejrzystą. Była nieznaczna zmiana w jej wyglądzie. Zawsze była piękna, ale coś w karpackiej krwi uwydatniło jej kobiecy wygląd. Uśmiechnęła się w górę do niego, najwyraźniej czytając w jego myślach. „Męskiego, również. Jesteś zachwycający i zauważyłam, że twoi przyjaciele Tariq i Tomas także." ” Nie musisz ich zauważać" wskazał, jego ręka odgarnęła do tyłu jej włosy i odgarnęła je ponad jej ramieniem. Zawinął swoją dłoń wokół jej karku, jego palce prześliznęły się wzdłuż jej policzka, jego kciuk musnął kącik jej ust. „Świata poza mną nie widzisz. " Zaśmiała się łagodnie. „Kobiety lubią tak przystojnych mężczyzn, tak jak mężczyźni zauważają piękne kobiety. "

Tłumaczy: franekM

„My nie." Wiedział, że jego głos jest urywany. Była ludzka więc może to było coś, do czego musiał przywyknąć, ale jej myśl o tym że zauważała innych mężczyzn nie działała na niego dobrze. „Nie zauważasz pięknych kobiet? Nie wpatrywałeś się w Emeline? " Przytrzymując jego spojrzenie na jej, potrząsnął swoją głową. „Nie. Widzę piękno w innych kobietach jako istotach, a nawet mężczyznach, ale nie czuję do nich pociągu fizycznego, więc jest mało momentu bym wpatrywał się w nich. Karpaccy ludzie nie osądzają piękna w ludzki sposób. Widzimy tylko nasze życiowe partnerki jedyny. " Jej brew uniosła się. Jej wargi założyły doskonałe O. Wyraźnie zaszokował ją. „Naprawdę? " „Naprawdę. Jesteśmy przyciągani tylko do kobiety, która dopełnia naszą duszę. Oczywiście, każdy gatunek ma nieprawidłowości, i nie jesteśmy żadnym wyjątkiem. Było paru urodzonych z chorobą, która w nich rośnie, i oni odrzucają ich prawdziwą życiową partnerkę. To odrzucenie ostatecznie zabija obydwoje. To jest godna ubolewania sytuacja. Każdy mężczyzna z tą chorobą zmienia się w wampira. Nie było żadnego wyjątku. Nikt nie może wytrzymać bez życiowej partnerki, nie przez wieki." „To jest zarówno dobre i trochę przerażające. Czy możesz stać się prześladowcą swojej życiowej partnerki w tych okolicznościach? " „Jesteśmy opętani naszymi życiowymi partnerkami. Traktujemy ich zdrowie i bezpieczeństwo bardzo poważnie. Nie znajdziesz, wielu kobiet wchodzenie do bitwy. Większość mężczyzn nie może zgodzić się z niebezpieczeństwem dla swojej kobiety. " Zobaczył, że zmiana wyraz twarzy i oparł się muskając jego ustami jej. „Podobno jestem jednym z tych mężczyzn, którzy uważają to za seksowne i odpowiednie dla mojej walecznej kobiety by walczył u mojego boku. Już masz dobre umiejętności, a także informacje, potrzebne by zabić wampira, które znajdują się w moim umyśle, łatwo dostępne dla ciebie. Nie chciałbym byś walczyła z wampirem w pojedynkę. Nigdy. Jakkolwiek dobra będziesz."

Tłumaczy: franekM

Poczuł, jak drżenie przedostało się przez ciało Blaze przy jego tonie. Wiedział, że brzmi przerażająco i niebezpiecznie i miał dokładnie to na myśli. Nie lubił tego. Nie tolerowałby tego. I z pewnością zatrzymałby ją, gdyby kiedykolwiek była tak niemądra. Przeczytała to w jego umyśle i nie spodobało jej się to także. Była niezależna i nie należała do ludzi którzy szli ślepo przestrzegając nakazów innych — nawet jej własnego życiowego partnera. „Jestem Karpackim mężczyzna, Blaze, i tak jak chcę kompromisu dla ciebie, musisz zaakceptować to kim i czym jestem i tez iść na kompromis. Mimo to, chciałbym byś wiedziała jak możesz chronić siebie i nasze dzieci. " Zrobiła głęboki wdech i kiwnęła wolno głową. „Wolałabym nie stawać naprzeciw któregokolwiek z nich w każdym razie. Było dość trudno próbować zabić te kukiełki. I muszę ci powiedzieć, Maksim, gdy te oczy wpatrywały się we mnie przez ogień, to była najbardziej przyprawiająca o gęsią skórkę rzecz jakiej kiedykolwiek doświadczyłam. " Musnął kolejnym pocałunkiem ponad jej ustami i podążył tropem w dół jej brody przed odkładaniem jej. „Będę musiał iść, Blaze. Potrzebujemy każdego mężczyzny, by zbierać informacje, jeśli zamierzamy ich zlikwidować. Emeline będzie potrzebowała ochrony. Zabiorę cię do niej i obie możecie czekać razem. Jeśli oni wyślą kogoś by spróbował porwać twoją przyjaciółkę, musisz wzywać mnie natychmiast. Pokażę ci kilka umiejętności. Ubieranie się. Mycie. Nawet latanie. Wolę byś nie używała latania, chyba że jestem z tobą, byś wiedziała co robisz. Po prostu dotrwaj do czasu gdy powrócimy a wtedy, sufletul meu, stworzymy swój plan bitwy razem. " „Gdzie idziesz? " „Wszyscy z nas obierają miejsca wokół miasta próbując ustalić, czy jest inny podziemny obiekt którym mogą uciec, i czy utworzyli pola śmierci o których nie wiemy. " Kiwnęła głową, już sięgając by spleść w warkocz włosy. Niemal jęknął gdy działanie podniosło jej piersi zachęcająco. Potrzebował by te bitwy się skończyły, tak by mógł spędzić czas wielbiąc ciało swojej kobiety bardzo długo.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 14

Blaze przytuliła się mocno do Emeline, a następnie wycofała się omiatając spojrzenie po ciele Emeline, szukając oznak uszkodzeń. Emeline była blada, a jej zaskakujące niebieskie oczy wydawały się nawet większe niż zwykle w jej owalnej twarzy. Jej gęste czarne włosy lśniły niebieskim światłem za każdym razem gdy obróciła głowę. Jak Blaze, miała je zwinięte w skomplikowany warkocz, sięgający do pasa. Naprawdę była piękna, i Blaze nie mogła wyobrazić sobie by jakikolwiek mężczyzna nie uległ jej urokowi, wbrew temu co powiedział Maksim. Musiał być jedynym mężczyzną na świecie, który nie pożądał jej w klubie. „Powiedz mi czy wszystko dobrze." Emeline dotknęła swoich ust i potrząsnęła palcami. „Lojos dał mi krew. On myśli, że nie pamiętam, ale pamiętam" wyrzuciła z siebie. „Ten smak..." przerwała. „Myślałam, że to będzie okropne. To powinno być okropne." Rozglądała się po pokoju trochę bezradnie. „Te wszystkie koszmary jakie mam, one się spełniają, Blaze. W tym krew. " Były w mieszkaniu nad barem. Obydwie spędziły dużo z ich dzieciństwa tu w pokoju, patrząc przez okno na ulicę poniżej. Było jakieś poczucie komfortu w znanym, i jakby za obopólną zgodą, obydwie przeszły przez pokój, by spojrzeć na bank z dużym oknem do ulicy poniżej. „Emmy, musieli dać ci krew by uratować ci życie. " Emeline kiwnęła głową. „Wiem. Wiedziałam, że on to zrobi zanim to zrobił. To jest cała część koszmaru." Zakręciła swoje palce w jej dłoni. „Zawsze wiedziałam,, że to jest rzeczywiste" szepnęła. „Tak jak i ty. Byłyśmy częścią tego świata zanim ktokolwiek inny o tym jeszcze wiedział. Nie wiem dlaczego, ale jesteśmy." Jej ręka zbliżyła się defensywnie do jej narażonego gardła. „Myślę, że twój ojciec wiedział. To dlaczego zaczął cię trenować jak najwcześniej. Próbował ze mną. To po prostu nie zadziałało. Nie jestem przygotowana do przemocy."

Tłumaczy: franekM

„Emeline," Blaze wyszeptał łagodnie imię, słysząc winę w jej głosie. „To jest dobra rzecz. I jesteś dzielniejsza niż ktokolwiek, kogo znam. Zawsze byłaś." „Powiedziałam mu." Emeline podniosła zbolałe oczy na Blaze. „ Seanowi. Powiedziałam mu o snach. Powiedziałem mu, że nie są tylko koszmarami, że obawiałam się, że są przeczuciem. Wiem o rzeczach zanim one się zdarzą. Powiedziałam mu o tunelach i nas dwóch przemykających nimi. Tam na dole jest okropne. Rzeczy które zobaczyłyśmy w swoich koszmarach, naprawdę, Blaze, to wszystko jest rzeczywiste." „Ty masz przeczucia, nie ja," Blaze powiedziała z nagłym spostrzeżeniem. „Ile razy miałam koszmary byłam z tobą. Wrzucałaś je do mojej podświadomy. " „Jesteś taką empatą, Blaze. Ty i ja zawsze zostawałyśmy połączone, i to co czułam, ty odczuwałaś. Gdy spałyśmy, zostawałyśmy połączone." Rzuciła okiem na Blaze, kolejny raz popatrzyła jej w oczy. „Wiedziałam od samego początku, że gdy wrócę to się zdarzy. Ty z Maksim. Obie będziemy w niebezpieczeństwie. Wiedziałam." „Wiedziałaś o Tacie?" zapytała Blaze, próbując trzymać jej ton jak najłagodniejszy i jak najmniej oskarżycielski jak to tylko możliwie. Emeline kiwnęła głową, łzy zbierały się do jej oczu. „Ostrzegłam go. Kazałam mu uważać gdy zamykał. Narysowałam obrazy ludzi, na których musiał uważać." Pochyliła swoją głowę. „On poprosił mnie bym ci nic nie mówiła. Tak mi przykro, Blaze, i tak powinnam ci powiedzieć. " Blaze potrząsnęła swoją głową i zawrócił jej twarz do okna. „Nie jeśli Tata poprosił cię o to, Emmy. Nie prosił o wiele, i miał swoje powody. " „Wierzył mi. " „Oczywiście. Tata zawsze wierzył nam obu. I w nas." Blaze wyciągnęła i złączyła swoje palce całkowicie z Emeline. „Jest nas teraz dwie. I Maksim. Wyjdziemy z tego żywi. Dostałaś umiejętności bez względu na to, czy to ci się podoba czy nie. Tata zapewnił to sobie. Ja także. Maksim i jego przyjaciele pomogą nam. " Palce Emeline zacisnęły się wokół Blaze. „Wiem to już od kilku minut, nie będziemy miały wyboru, Blaze. Będziemy musiały opuścić ten pokój i zejść do tych tunelów."

Tłumaczy: franekM

Blaze odsunęła się od okna natychmiast, szarpiąc Emeline z sobą. „W jaki sposób możemy zmienić to co widzisz? Tam musi być drogą. Cokolwiek co zobaczyłaś, po prostu nie pójdziemy. Zostaniemy tu do czasu, gdy Maksim nie wróci. " Pomimo pociągnięcia za jej ramieniu, Emeline nie poszła z Blazed, jej spojrzenie pozostało na ulicy poniżej. „Muszę pójść, Blaze. Możesz porozmawiać z Maksimem i powiedzieć mu, że nie mamy wyboru, ale bez względu na to, czy przyjdzie, muszę pójść. Gdybym mogła temu zapobiec zrobiła bym to. " Nie było żadnego sposoby by Blaze kiedykolwiek pozwoliła Emeline pójść samej do tunelu „Nie wiemy nawet gdzie jest wejście." „Spędziłam mnóstwa czasu rozmawiać z innymi tancerkami w klubie," powiedziała Emeline. „Uważałam by zwracać uwagę na szczegóły, zwłaszcza kiedy rozmawiały o którymkolwiek z Hallahanów. Najwyraźniej oni często wchodzą do pokoju w głębi klubu i znikają całymi godzinami. Kilka razy, ktoś poszedł szukać ich i nie wrócił. Wtedy, godziny później, oni powracali, wychodząc z tego samego pokoju. Są prawdopodobnie tuziny wejść, ale to musi być jedno z nich, Blaze. " Blaze przycisnęła rękę do niej nagle wzburzonego żołądka. „Co się dzieje?” Maksim był tam natychmiast, lejąc się do jej umysłu. „Powiedz mi”. „Mam niedobre przeczucie. Emeline może widzieć, które rzeczy faktycznie się zdarzają w przyszłości. Ona widzi, jak schodzimy do tunelów. Szybko.” Nastała niewielka cisza. Wiedziała, że dzieli się informacjami z innymi myśliwymi. „Ona widzi rzeczywistość, Maksim. Ona zna rzeczy. Gdy mówi, że coś się zdarzy, jestem pewna że tak będzie.” „Poczekaj na mnie. Jestem daleko od ciebie. Nie zbliż się do tych tunelów bez nas. Wrócimy do was gdy tylko będziemy mogli”.

Tłumaczy: franekM

To nie powiedziało jej niczego. Zacisnęła zęby ponieważ Emeline nagle zrobiła krok w przód i przyparła obie ręce do szyby. Słyszała szybki wdech swojego przyjaciółki. „Tak to robią" Emeline szepnęła. „Blaze, oni zabierają dzieci. Musimy ich ścigać." Było przerażenie w jej głosie, i Blaze pognała z powrotem do okna. Pod sobą, mogła zobaczyć to co wydawało się być potworem, wysoki szkielet z kościstymi palcami i jarzącymi się oczami zawijającymi jego ramiona wokół dwóch dziewczynek. Na ziemi był chłopcem około piętnastoletni albo szesnastoletni, krew wylewała się z jego głowy. Wyraźnie próbował walczyć z wampirem o dwójkę dzieci. Jedna dziewczynka wydawała się około czternastoletnia, druga, może dziesięcioletnia. „Jest kolejny " Emeline ledwie oddychała. „Małe dziecko. Nie widzę jej, ale ona tam jest." Już była w ruchu, zmierzając do drzwi. „Maksim. Wampir ma dzieci. On je zabiera. Dwie dziewczynki. Emmy mówi tez o brzdącu. Przepraszam. Mówiłam ci że nie opuszczę mieszkania, ale nie możemy pozwalać im zabrać dziewczynek bez walki”. Dziewczynki płakały. Głośno. Wampir syknął na nie, upuszczając najmłodszą aby uderzać starszą. Osunęła się. Przeniósł ją na swoje ramienia i wyciągnął rękę, żeby złapać młodszą gdy próbowała biec do chłopca na ziemi. „Emeline, poczekaj na mnie. Potrzebujemy broni." „Jesteśmy w drodze. Nie idź do tunele bez nas. To jest zbyt niebezpieczne.” Blaze słyszała nagły niepokój w jego głosie. Wiedział, że nie zamierza czekać. Nie mogła czekać. Wampir wykorzystałby dziewczynki, wyczerpując ich do sucha — albo gorzej. „Przepraszam, kochanie. Nie mam wyboru. Pośpiesz się”, odpowiedziała. „Pójdę za nimi gdy ty weźmiesz broń" powiedziała Emeline, już szarpiąc drzwi. „Nie. Poczekasz na mnie. To tylko minuta i też musisz mieć broń. Nie możesz zabijać tych rzeczy gołymi rękami, Emmy. "

Tłumaczy: franekM

Emeline zawróciła, jej twarz była maską niepokoju. „On ma obie dziewczyny. Nie widzę brzdąc, ale ona jest w moim śnie. Ona nie może mieć więcej niż dwa albo trzy lata." Blaze nie zawahała się; zebrała broń i zaczęła chować ją w każdej szlufce w jej pasku, za pasem, w kaburze i plecaku. Dodała tyle samo, materiałów wybuchowych, które miała od kiedy wytoczyła swojej wojnie Hallahanom. Rzucając broń i nóż Emmy, dodała amunicję, a następnie śpieszyła się, by pójść za Emeline w dół schody do baru, a następnie na zewnętrz. „Chłopiec wciąż żyje" powiedziała Emeline, śpiesząc na drugą stronę ulicy kucając przy nastolatku. Usiadł, jedną rękę przyłożył do jego skroni, próbując na próżno zatamować krążenie krwi. „On zabrał moje siostry" powiedział chłopiec. „Potwór." Emeline chwyciła jego ramię i pomogła mu wstać. „Ścigamy ich, sprowadź pomoc. Dzwoń do swoich rodziców i zmusić ich do zabierania cię do szpitala." „Nie mamy rodziców. Moje siostry maja tylko mnie" powiedział chłopiec. „Idę z tobą." Blaze już pędziła w kierunku swojego motocykla. Emeline mogła pojechać z tył. Chłopiec musiał iść na nogach. Gdyby mogli poruszać się szybko, podrzuciłyby go gdzie byłby bezpieczny. „Wiem gdzie on je zabiera. Już zabrał dziecko" chłopiec ciągnął, podnosząc głos. „To jest tam gdzie szliśmy, by ją wydostać, i pojawił się nie wiadomo skąd. Jest wejście do podziemnego tunelu nieco poniżej nieczynnej pralni chemicznej. Używamy wejścia by schronić się gdy ulice stają się zbyt zimne." Blaze wpadła w poślizg i zatrzymała się i odwróciła do chłopca. Był blady i chudy. Jego ubranie było w strzępach. Jeśli to co powiedział było prawdą, było wejście znacznie bliżej niż klub. „Pokaż nam." „Jak się nazywasz?" zapytała Emeline. „ Ja jestem Emmy a to jest Blaze. Żyłam na ulicy przez wiele lat, więc się nie bój" dodała gdy się zawahał. Przyjrzał się im obydwóm ostrożnie, gdy pobiegli ulicą w kierunku ciemnej pralni chemicznej. „Danny. Mam na imię Danny. Te rzeczy ścigały nas w zeszłym

Tłumaczy: franekM

roku. Zabili moich rodziców. Jeśli państwo dotrze do moich sióstr, oni nas rozdzielą, więc trzymam 'nas razem." powiedział. „Twoje siostry mają jakąkolwiek dziwne zdolność? Coś niezwykłego?" zapytała Blaze, „Coś dzięki czemu możesz nazywać osobę mająca parapsychologiczne umiejętnością?" Emeline posłała jej wystraszone spojrzenie, ale nie wypowiedziała słowa. „Tak. Amelia może rozmawiać ze zwierzętami. Wiem, że to brzmi szalenie ale..." „To nie brzmi szalenie," powiedziała Blaze. „Pozostałe?" „ Liv i dziecko, Bella, obydwie mogą wykonywać telekinezę. Nie jestem tak utalentowany, ale mogę dostrzegać aury i rzeczy w ten sposób. Mama i Tata także mogli" przyznał Danny. Krew ciągle wyciekała z jego skroni między jego palcami. Skapując w dół na jego ramiona. „Krew ich przyciąga" powiedziała Blaze. „Musisz to opatrzeć. Byłoby lepiej gdybyś został tu na górze. " Danny prowadził przez wąską przestrzeń dwupiętrowego budynek mieszczącego pralnię chemiczną i ceglany budynek, gdzie mieściła się kwiaciarnia i sklepy rowerowy. Obydwa zostały porzucone ponad rok temu. „Poważnie, Danny," powtórzyła Blaze, gdy chłopiec kontynuował ignorując jej i schylił się obok metalowej kraty koło terenu budynku. „Te rzeczy są trudne do zabicia. Nawet nie masz broni, prawda? " Danny nawet nie patrzał na nią. Odchylił drzwi i wpełzł do szybu głową w dół, następnie rękami i kolanami. Emeline i Blaze wymieniły długie spojrzenie. Blaze podążyła za nim z Emeline blisko swoich pięt. Blaze go rozumiała. Ścigałaby Emeline bez względu na wiek. Emeline poszłaby za nią. To była rodzina. To była więź. To była miłość. „Pośpiesz się, Maksim”, szepnęła łagodnie do jej umysłu. „Oni mają trzy dziewczynki i ten wspaniały chłopiec ryzykuje wszystko by znaleźć jego siostry”. „Ty i Emeline też ryzykujecie wszystko. Zostańcie razem. Pamiętaj, to nie będzie nieumarły, który cię zaatakuje. Pierwsza fala to będą ich ludzie, a następnie ich

Tłumaczy: franekM

kukiełki. Może pomniejszy wampir. Jeśli nie przybędziemy, będę musiał przejrzeć twoimi oczami. Lojos dał Emeline krew. On może patrzeć jej”. Blaze kontynuowała pełzanie przez wąski szyb wentylacyjny, Emeline znajdowała się tuż za nią. Danny najwyraźniej przechodził tędy wiele razy. Nie było żadnego wahania z jego strony. Poruszał się z pewnością mimo , że w tunelu było ciemno. Blaze widziała. Jej zdolność widzenia w ciemnościach była niezwykle ostra teraz, była przekonana że to produkt uboczny karpackiej krwi która płynęła w jej żyłach. Emeline nie skarżyła się, więc musiała przynajmniej widzieć Blaze. Szyb zwęził się i wznosił. Danny natychmiast opadł na brzuch, używając łokci i palców u nóg by się odpychać do przodu, przesuwając się w kanale który prowadził w prawo i zaczął opadać w dół. Z pewnością skądś napływało świeże powietrze. Nie mogła wyobrazić sobie jak te małe dzieci poradziły sobie z przechodzeniem tak daleko przez szyb, by dowiedzieć się gdzie prowadzi. Emeline przebywała na ulicach przez wiele lat. Używała schody przeciwpożarowych i dachów bardziej niż ziemi. Zawsze mówiła, że to daje jej poczucie bezpieczeństwa, gdy mogła zobaczyć, jak coś nadchodzi w jej stronę. Przed niej, Danny wypadł z tunelu na cementową podłogę. Blaze następna, lądując z łatwością, oglądając się gdy zrobiła miejsce dla Emeline. Byli w dużym tunelu. Bardzo dużym. Sufit zakrzywił się nad ich głowami, i korytarz prowadził w dwóch kierunkach. Lampy wysoko w górę na ścianach zostały zapalone, rozlewając światło i cienie w długim, krętym korytarzu. „Co jest tu na dole?" zapytała Danny'ego. Nie było mowy by sprowadzi swoje siostry do tego poziomu bez jakiegokolwiek zbadania go wpierw. „ Tunele biegną pod co najmniej trzema blokami miejskimi" powiedział Danny. Szepcząc. „Trzymaliśmy się prawej strony i zostaliśmy tuż przy szybie więc mogliśmy wrócić jak najszybciej. Nawet dziecko nauczyło się być cicho tu na dole. " Blaze zadrżała na nagłą notę napięcia w jego głosie. Już poczuła różnicę, w momencie gdy Danny odrzucił kanał prowadzący w lewo. Powietrze wydostające się z prawej strony pachniało czysto i bezczelne. Przychodzące z lewej strony, było miało dziwnie piżmowy zapach. Odrażający. Nie silny, po

Tłumaczy: franekM

prostu dość by powstrzymywać każdego przed chęcią podróżowania w dół tego szerokiego korytarza. „Oni mogli wyczuć wasz zapach" powiedziała Danny'emu”. Musiał wiedzieć, na wszelki wypadek gdyby wydostały dziewczynki i wyszli stamtąd żywi. Rzuciła okiem na Emeline. „To interesujące, że po tym gdy cały ten czas mogli zabrać dziewczynki tu na dół, czekali by je porwać do dzisiejszego wieczoru. I prawie przez witryną baru i mieszkania. " „Nie pomyślałam o tym" powiedziała Emeline. „Więc to pułapka. Chcieli byśmy tu przyszły." Blaze kiwnęła powoli głową. „Maksim, zwabili tu Emmy i mnie wykorzystując dzieci. Danny i jego siostry przychodzili tu wiele razy przez zeszły rok. Dlaczego poczekali gdy ich pragnęli? Skąd mogli wiedzieć, że Emeline będzie ze mną dziś wieczorem w moim mieszkaniu?” Krzyk napełnił tunele. Piskliwy. Zwierzęcy. Jedna z dziewczynek. Przerażona. W mękach. Musiała powstrzymać zarówno Danny'ego jak i Emeline, by uniemożliwić im pakowanie się bez zastanowienia w pewne kłopoty. Mimo to nie miała wyboru. Nie można było zostawić dziecka potworom. Pozwolić by nieumarli albo ich kukiełki torturowały i żywiły się nimi. To co robili było obłąkane. Szli prosto do gniazda szerszenia, a oni czekali na nich. Wiedziała o tym. Wiedziała to w swoim umyśle i czuła w kichach. Mimo to, krzyk nie ustał. Teraz był dużo bardziej gardłowy. Gardło poszarpane i rozdarte. „Muszę iść, Maksim. Nie mogę słuchać tego i nie i iść do niej. Mogę mieć tylko nadzieję, że oni nie pragną nas martwych. Dotrzyj tu niedługo. Pośpiesz się. Proszę pośpiesz się”. „Mogłem zatrzymać całą waszą trójkę”. Pomimo nieustępliwego oświadczenia, wiedziała że tego nie zrobi. Była w pełni świadoma jego w swoim umyśle, słyszącego to co ona słyszała. Wiedząc, że musiała to zrobić. Bał się o nią, ale nie zatrzymałby jej ponieważ wiedział i zrozumiał to kim była. Nie mogłaby żyć z sobą gdyby nie spróbowała.

Tłumaczy: franekM

„Kocham cię”. Wyszeptała do niego łagodnie. Blisko. Mówiąc szczerze. Spodziewając się, że umrzeć, ale mając nadzieję, że dotrze tam na tyle szybko by uratować ich wszystkich. „Jeśli czekali i zaplanowali to, zdobycie ciebie albo Emeline, albo was obu, to jest ich ostatecznym celem”, stwierdził Maksim. Na szczęście już nie brzmiał na tak oddalonego, jak gdy pierwszy raz skontaktowała się z nim. Mimo to... „Mogli zabrać cię z klubu, ale nie zrobili tego. Jeśli oni cię dostaną, będą wiedzieli, że jesteś moją życiową partnerką, ale do Emeline nie zgłoszono pretensje”. Blaze była wstrząśnięta konsekwencjami. Wampiry mogą odbywać stosunek? Mówisz, że oni szukają życiowych partnerek? To najbardziej wstrętna rzecz o jakiej mogę pomyśleć. Żadna kobieta nie miałaby ochoty kochać się z gnijącym ciałem”. „Oni nie uważają siebie za gnijących. Oczywiście mogą odbyć stosunku, ale aby poczuć cokolwiek musieliby torturować kobietę i wzięliby jej krew dla adrenaliny. Dla wampira to nawet może być najważniejszy cel.” Blaze zaczęła poruszać się wolno przez tunel. Myśl, że Maksim mógł mieć rację w swojej ocenie, odnoście tego czego wampiry chciały od Emmy obróciło jej żołądek, obrazy wypalały jej umysł. Patrzała na Emeline. Emeline miała wyraz rozpaczy na twarzy. Jej oczy zostały napełnione smutkiem. Niepokojem. Wiedziała coś czego Blaze nie. „Emmy, ty i Danny powinniście tu zostać. Pójdę przodem i postaram się wydostać dziewczynki. Wszyscy nie możemy być zagrożeni. To byłoby niemądre. Strzeż moich pleców. Masz broń. Dam jedną Danny'emu. Strzelaj w oczy i nos. To przynajmniej spowoduje utratę ich wzroku i przy odrobinie szczęścia nie będą mogli wyczuć waszego zapachu. Podpalcie ich jeśli możecie. Cokolwiek zrobicie, nie pozwólcie im dostać was w ich ręce." „Muszę iść" powiedziała łagodnie Emeline. Zacisnęła swoje wargi razem, a następnie zrobiła głęboki wdech. „Mogę zmieniać moje sny, Blaze. Próbowałam wielu innych wersji, mając nadzieję zatrzymać to co wiem że się zdarzy. Jeśli nie

Tłumaczy: franekM

pójdę, te dziewczynki umierają. Dziecko pierwsze. Muszę tam być by zabrać dziecko, podczas gdy ty przepędzasz strażników. Danny musi być tam także, by zabrać dziecko. " „Dotrzyj tu szybko, to jest katastrofa”. „Nadchodzimy”, zapewnił Maksim. To wyglądało jakby minęły godziny od kiedy pierwszy raz wezwała Maksim, ale wiedziała, że to jest tylko kwestia minut. To po prostu wyglądało na o wiele dłużej. Blaze zacisnęła swoje zęby i ustaliła znacznie szybszy krok przez szeroki tunel. Im głębiej docierali do labiryntu skrętów, tym bardziej miała wrażenie, że oczy wpatrywały się na nich. Tym smród wzrastał. Małe czerwone oczy świeciły na nich, gdy szczury pognały by wyjść z ich drogi. Blaze widziała te tunele wcześniej, i dziwne, ponieważ miała koszmar w których przymknięcia nimi setki razy, znała drogę. Wiedziała by obrócić się w lewo, a następnie w prawo. Wiedziała kiedy zbliżyli się do centrum dowodzenia i światła rządów komputerów i dużych ekranów rzuciłyby upiornie zielone i niebieskie światła w poprzek dawnych podłóg. Dokładnie wiedziała gdzie znajduje się pokój z tuzinami klatek. Gdy się zbliżyli, uniosła swoją rękę zatrzymać pozostałą dwójkę z posuwaniem się do przodu. To była jej praca. Byli tu trzymani więźniowie. Używani dla jedzenia. Przeprowadzano na nich doświadczenia. Zrobiła głęboki wdech, dobyła noża i weszła do środka. Przeglądała ten scenariusz setki razy. W swoich snach była zabijana w kółko, do czasu gdy nie nauczyła się dokładnego ciągu wydarzeń. Zobaczyła wpierw człowieka. Hallahana. Był na kolanach, dziewczynka leżała na podłodze, jej ubranie było podarte, jej twarz spuchnięta i zakrwawiona. To była Amelia, starsza siostra Danny'ego. Blaze nigdy nie dostrzegła twarzy wyraźnie, ale nie była zaskoczona tym że zobaczyła, jak Hallahan napadł na dziecko. Popatrzył w górę na nią, wstrząśnięty tym, że ją tam znalazł. Była na nim w ciągu kilku sekund, kopiąc go w twarz, odpychając od dziewczynki. „Na korytarz," syknęła na dziecko, nie patrząc na nią. Carrick Hallahan uśmiechnął się do niej gdy wstał, ścierając krew z jego ust gdzie wylądował jej but.

Tłumaczy: franekM

„ Moje siostry... " zaprotestowała dziewczyna. „ Na korytarz. Danny tam jest." Amelia wspięła się na rękach i kolanach, szlochając głośno. Zbyt głośno. Blaze miała nadzieję, że Danny i Emeline ją uciszą. Blaze obróciła się, przenosząc nóż do jej lewej ręki, podczas gdy zebrała swoje noże do rzucania w prawą. Rzuciła nimi gdy szybko ruszyła Carrick. Noże poszły prosto, osuwając się na ciało w jego żołądek i gardło. Cztery z nich. Nie podjął jednego kroku wobec niej. Wciąż uśmiechał się makabrycznie. Jej pęd zabrał ją za niego i kopnęła go mocno w plecy kolanem, powalając, jedna ręka sięgająca jego włosy szarpnąć jego głowę do tyłu. Jej nóż zagłębił się w głąb jego gardło i odepchnęły go od niej, już obracając się w kierunku drzwi drugiego pokoju. Kolejne miejsce dla więźniów. Długie stoły przykrywała krew. Piły. Wiertarki. Klatki stojące wzdłuż pokoju tak, by więźniowie mogli zobaczyć co się z nimi stanie. Będzie czekał na nią. Nie mogła być rozproszona przez pokój. Nie mogła zwymiotować od smrodu, tego co tam znalazła. Musiała być przygotowana. Blaze przedarła się przez drzwi, wskakując w powietrze. Zapomniała, że jest w pełni karpacka i jej siła była ogromna. Jej umiejętność skoku zawiozła ją prosto do sufitu, nóż nieomylnie znalazł serce strażnika. Kolejny człowiek. Nie Hallahan, ale straciła swój nóż, gdy przebiła go tak głęboko i nie poświęciła czas na wyszarpniecie go. Który przeleciał i wbił się w sufit. Nie mogła patrzeć na twarz dziecka, zalaną łzami. Plama krwi rozmazaną na jej policzku ponieważ leżała w klatce obok okaleczonych zwłok. Blaze kontynuowała poruszanie się, prosto w poprzek pokoju w kierunku kolejnego z braci Hallahanów. Terry Hallahan był gotowy na nią, wyciągając broń. Za nią, wiedziała, że Emeline weszła do pokoju. Nie mogła patrzeć. Miała swoje zadanie, a Emeline miała swoje własne. Przerabiały ten scenariusz setki razy. Obydwie wiedziały co się zdarzy; mimo to, nie mogły zostawić tam dzieci. Nigdy nie wiedziały co przyciągało je do tuneli, ponieważ znajdowały się w nich gdy ich sen się zaczął. Trzymała swoje oczy przyklejone do Terry'ego, ostatniego z braci. Wycelował w jej rzepkę.

Tłumaczy: franekM

„Zabiłam ich, wiesz o tym" powiedziała, jej głos był spokojny i rzeczowy. Kontynuowała podchodzenie do niego. „Wszystkich trzech. Byłam tą która ich zabiła." Jego brew uniosła się. Broń została zapomniana na ułamek sekundy, podczas gdy próbował pojąć to co mówiła. Weszła pod muszkę, przesunęła się, podcinając jego nogi, przetaczając się tak że była górą i został obezwładniony pod nią, broń zgniotła między podłogą, a jego klatką piersiową. Pochyliła się do niego, jej usta znalazły się przy jego uchu, nóż z jej buta znajdował się w jej pięści. „Twoi bracia. Za mojego tatę. To nie jest uczciwa wymiana, ale wszyscy jesteście szumowinami." Zagłębiła koniuszek swojego noża w głąb podstawa jego czaszki. I pozostawiła go tam. Miała tylko jeszcze jeden nóż i wysunęła go ze swoich pleców, z łopatki. Emeline była wciąż przykucnięta przy klatce dziecka. Musiała mieć nadzieję, że Emmy mogła ją wydostać. Był mężczyzna leżący w klatce, w stanie alarmu, jego oczy spoglądały na nią. Poczuła się zmuszona podejść do tej klatki. W śnie nie wiedziała dlaczego. To było głupie, gdy potrzebowała każdej sekundy, ale teraz zdała sobie sprawę, że jest Korpatianinem. Myśliwym. Spustoszonym. Pozbawiony krwi. Torturowany. Może nawet szalony. „Idź”, szepnął. „Zostaw mnie i ratuj siebie”. To był rozkaz. Arogancki tak jak inni myśliwi. Zignorowała go i przykucnęła przez klatkę, bo gdy rozkazał jej wyjść, nie był obłąkany. „Potrzebujesz krwi," szepnęła, jej oczy, nie patrzyły na niego, ale na drzwiach. Kukiełka była następna w kolejności. Emeline i dziecko musiały zostać wydostać się stamtąd zanim nadejdzie marionetka. Emeline zostanie pochwycona w holu, ale Danny wydostanie dziecko i Amelię. Więc pozostanie tylko Liv. To do niej należało wydostanie Liv. Nigdy nie wiedziała co potem stało się z Emeline. Budziła się z koszmaru, a Emmy leżała skulona ochronnie w kłębek, jej ciało drżało, jej pięść przyciśnięta była do ust, a jej oczy udręczone. Zawsze patrzała na Blaze z rozpaczą. Z bólem. Z absolutnym przerażeniem.

Tłumaczy: franekM

Blaze zawsze narzucał sobie obudzenie się po tym jak wypchnęła Liv na korytarz, tak by mogła pobiec ku wolności. Narzucała się budzenie się ponieważ nie było żadnego sposobu by wygrać bitwę pod ziemią. Umarła na dole. Tyle razy. „Nie mogę ci pomóc. Wyjdź z tego miejsca. To jest zbyt niebezpieczne”. „Inni myśliwi nadchodzą”. „Zostaw mnie im”. Nie mogła. Zostawiła go kilkakrotnie i za każdym razem umierał tam w tej klatce, przebity dzidą przez kukiełkę zbijającą na poleceniach jego mistrza. Strzeliła w zamek, jak robiła tylekroć w swoich snach. „Możesz wydostać się na zewnątrz samemu? Wciąż mam jeszcze jedno dziecko do uwolnienia”. Kiwnął głową. Nie była pewna jego losu. Nie mogła zostać. Nie ośmieliła się oddać mu krew. Musiała wejść do następnego pokoju, gdzie kukiełka przetrzymywała Liv. Małą Liv, dziesięciolatkę, która nie powinna wiedzieć, że na świecie były potwory. Mała Liv, której krzyki przywiozły ich w próbie uratowania jej od losu w którym cierpiała w kółko w koszmarach Blaze. Gdy odsunęła się od klatki i w kierunku drzwi, usłyszała szelest ruchu. Oczywiście. Powinna wiedzieć, że Emeline wróciła. Emeline dała zamkniętemu w klatce Karpatianinowi krew, by uratować jego życie. Dzielna Emmy, która myślała, że nie jest wojownikiem. Która nie mogła walczyć z bronią i nożami, ale odpowiadała na atak czystą odwagą. Już klękała przez klatce gdy Blaze przedostawała się przez ostatnie drzwi więzienia.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 15

LIV stała za drzwiami tak jak w koszmarze, który śnił się zarówno Emeline jak i Blaze przez wiele lat. W ciemnym kącie, kukiełka przykucnęła nad nią, zabierając dziecku życie. Inaczej niż w koszmarze, tym razem dziewczynka miała twarz i imię, ale Blaze wiedziała że lepiej nie patrzeć na przerażoną twarzyczkę, gdy kukiełka pożywiała się nią, Wyrywając wielkie kawały ciała z jej ciała jego spróchniałymi zębami. Jego cuchnący oddech wybuchał przez pokój gdy Blaze weszła. Podniósł swoją głowę gdy przedarła się przez drzwi, te czerwone, płonące oczy skupiały się na niej. Blaze wykonała małe cięcie, starannie prowadzone cięcie w swoim przedramieniu, by odciągnąć go o d jego ofiary. Ciskając jej ramię ponad głową, wysłała kropelki krwi w kierunku kukiełki. Wciągnął powietrze, upuścić Liv i obrócić się ku Blaze, potykając się na nogach z nerwowymi ruchami. Była karpacka, i chciał jej krwi nade wszystko. „Możesz wstać?" Blaze zapyta dziecko, trzymając jej spojrzenie całkowicie na potworze idącym wobec niej. Dziecko nie odpowiedziało. Nie wydała dźwięku. Nawet krzyku. Blaze cofnęła się od kąta gdzie kukiełka żywiła się dzieckiem, odciągając potwora do niej, dając czas dziecku by doszło do bezpieczeństwa. Był ruch. Mimo to, Blaze liczyła jej własne bicia serca, robiąc wdech i wydech, przez cały czas jej wzrok był przyklejony do potwora, do którego stanęła przodem. Żadnej broni, żadnego noża, zamierzała położyć kres istnieniu tej kukiełki. Musiała ją zabić, choćby po to by wydostać się na korytarz i uratować Emeline. Nigdy tego nie zrobiła. Ani jeden raz, a próbowała setki razy, odgrywając różne scenariusze w koszmarze. Do czasu gdy pozbyła się potwora, Emeline już nie było — pojmana przez wampiry. „Musisz teraz wstać" Blaze nie ustępowała, wlewając stal do jej tonu. Nie mogła czuć współczucia. Nie mogła nawet spojrzeć na przerażone dziecko. Zrobiła to

Tłumaczy: franekM

wielokrotnie, popełniając ten sam błąd w snach i za każdym razem, umierała. Wiedziała lepiej. Więc nie było współczucia. Czysta stal. „Wyjdź teraz i pobiegnij do tunelów. Danny tam jest. Idź. Teraz. " Kukiełka była niemal na niej. Jego twarz została zdeformowana, prawie jak gdyby skóra na jednej stronie roztopiła się, na jego ciało się łuszczyło. Jedno oko w połowie opadało w tył a w połowie wysuwało się z oczodołu. Jego włosy były przerzedzone i opadały w długich, wilgotnych strąkach. Miał krew dziecka rozmazaną na jego ustach i brodzie. Z bliska mogła zobaczyć kawałki ciała w jego zębach. Zapach i widok obróciły jej żołądek. Mimo to starała się działać. Przesuwała nóż na kształt ósemki, jej zamazana prędkości, przecięła tętnic w jego nogach, ramionach i żołądku gdy prześliznęła się pod nim, pojawiając się za nim. Zanim mógł się obrócić, odciągnęła jego głowę do tyłu i cięła go ze zdumiewającą siłą Karpatian. To niemal odcięło mu głowę. Krew była wszędzie, ochlapując pokój. Czuła się jakby w niej tonęła. Odsunęła się do tyłu dwa kroki i wyciągnęła buteleczkę z wewnętrznej kieszonki marynarki, ciskając nią w kukiełkę. Drzwi zatrzasnęły się i wiedziała, że dziecko wyszło. Dzięki Bogu!. Już miała dość traumy dla tego dziesięcioletniego dziecka, nie mówiąc już o tym co zobaczyła. Blaze zapaliła zapałkę i rzuciła nią w głowę kukiełki. Natychmiast, głowa została ogarnięta przez płomienie. Blaze skoczyła do tyłu i pośpieszyła w kierunku drzwi. Szarpnęła je, modląc się by była wystarczyła szybka tym razem. Coś ostrego i strasznego pchnęło nożem w jej kostkę i znalazła się na podłodze, opadając prosto w kierunku płomieni i tego okropnego, makabrycznego, wraka tego co kiedyś było człowiekiem. Jego pazury były długimi grubymi szponami, każdy wbijał się w jej kostki. Głęboko, może na dobre trzy ćwierci cala. Wciągnął ją z powrotem przez drzwi w kierunku jego rozdziawiających się ust, ust które był otoczył przez szeleszczenie płomieniami. To było groteskowe i obłąkane. To nie miało sensu, że mógł płonąć, a mimo to próbować ją zjeść. Płomienie rozprzestrzeniają się szybko ponad jego ciałem, ale jego oczy przezywały jej przedramię. Wielkie grube sznurki śliny zwisały z jego szerokootwartych ust. Blaze odmówiła ulegnięcia pierwszej reakcji — by spróbować ucieczki rzucając się z dala od niego. Zamiast tego, użyła z rozmachem swojej

Tłumaczy: franekM

siły. Ponieważ ciągnął ją wobec niego, rzuciła się na niego, schodząc przez jego nadgarstek z ostrzem jej noża z każdą uncją siły jaką miała. Odcięła nadgarstek, zamierzyła się na jego głowę przez płomienie i wspięła się na plecy. Twarde ręce złapały ją pod pachami i szarpnęły ją przez drzwi. To był myśliwy — ten którego ocaliła — któremu Emeline oddała krew. „Emeline," szepnęła, patrząc w górę na niego. Nie odpowiedział. Odstawił ją i przeszedł z determinacją do pokoju z płonącą kukiełką, ignorując jej apel, by ją zostawił i ocalił jej przyjaciółkę. Blaze skoczyła na swoje nogi, a następnie upadła gdy jej kostka niewytrzymała. Rzuciła okiem w dół i jej żołądek przechylił się. Ręka wciąż tkwiła w swojej kostce. Zabrało jej parę cennych sekundy by zebrała w sobie odwagę aby oderwała szpony, jeden po drugim od swojego ciała. Za każdym razem gdy szarpnęła za jeden ze szponów, jej żołądek toczył się i żółć napełniała jej usta. Odrzuciła rękę od siebie, skacząc na nogi, pomimo strumienia krwi spływającego z jej kostki i pobiegła przez pozostałe dwa korytarza tuneli. Tak jak za każdym razem w jej snach, Emeline odeszła. W tym momencie się budziła. Nie było żadnej możliwości obudzenia się teraz. Żadnej możliwości poprawy. „Oni mają Emeline, Maksim. Zabrali ją bardziej w głąb tuneli” „Jesteśmy w tunelach, draga mea. Każdy myśliwy jakiego mamy dostępny dla nas. Wyjdź i pozwól nam zająć się tym”. Nie mogła. Nie mogła zostawić Emeline. Ostatnią z jej rodziny. Obniżyła przerażenie i podążyła za zapachem. Emeline zawsze miała zapach połączenia świeżej magnolii i konwalii. Jej zapach był delikatny i piękny. Właśnie tak jak Emeline. Biegła przez tunele. Dwa razy postrzeliła strażnika i szła dalej. Jak tylko wpadła na kukiełkę, wyrywała się z jego rąk i kontynuowała. Za nią podążał myśliwi. Za każdym razem gdy strzeliła do strażnika, obserwował, upewniając się że zabiła. Rzuciła okiem ponad swoim ramieniem właśnie kiedy zagłębiał swoją rękę w klatce piersiowej kukiełki i wyrywał na zewnątrz serce. Była bardzo wdzięczna, że go ocaliła i że Emeline dała mu krew. Był szczupły i blady i najwyraźniej był torturowany przez bardzo długi okres czasu, ale nie

Tłumaczy: franekM

zawahał się chronić karpacką kobietę. Wbiegła za kolejny zakręt i wpadła w poślizg zatrzymując się. Emeline nie było tam, ale nie mogła przedostać się za dwa wampiry najwyraźniej czekające na nią. Uśmiechające się złośliwie. Wiedząc, że nadchodzi. „Maksim”. Tchnęła jego imię. „Znajdź Emmy. Proszę, proszę znajdź Emmy.” „Patrz na nich. Muszę ich zobaczyć”, rozkazał Maksim, jego głos był spokojny. „Musisz skoncentrować się na swojej walce, nie na twojej przyjaciółce. Wiesz o tym”. Zaciskała swoje wargi razem. Maksim nie miał zbyt wiele czego mógł oddać. Nie było żadnego miejsca na argumenty, ani czasu. Mogła tylko mieć nadzieję, że jest bliżej Emeline niż ona i że ktokolwiek mógł utrzymać ją przy życiu, aż myśliwi będą mogli ją odnaleźć. Wypuściła swój oddech powoli i trzymała jej spojrzenie przyklejone do dwóch wampirów. Rozdzielili się i ten z prawej wskazał na nią palcem. „Przyjdź do mnie." Wampir z prawej wyszeptał do niej polecenie. Dostrzegła przymus, ale jej mózg nie zaakceptował przymusu łatwo, i pozostała tam gdzie była, przesuwając jej stanowisko, zostając rozluźniona więc mogła szybko ruszyć. „W momencie gdy ruszy na ciebie, a ruszy, pobiegnij prosto ku niemu. Zrób pięść i użyj połączonego rozmachu twojej prędkości i jego, prowadząc twoją pięść do jego klatki piersiowej. Szukaj serce. To będzie palic niepodobne do czegokolwiek co kiedykolwiek czułaś. Zignoruj to i wydobądź serce. On będzie cię szarpać. Musisz mieć cierpliwość i zostać na pozycji. Drugi zaatakuje cię, ale wydobądź serce. Próbując trzymać ciało z dala od nieumarłego walcząc między nim, a drugim przez cały czas”. Nie miała czas przetrawić to co powiedział, albo zaprotestować. Wchodząc w to wiedziała, że może będzie musiała walczyć z wampirem. Zresztą, wiedziała że karpacki myśliwy, którego ocaliła był gdzieś bliziutko. Zobaczyła oczy wampira i znała moment, w którym postanowił ją zaatakować. Rzuciła się na niego, pod kątem, próbując zrobić jak poinstruował ją Maksim, próbując umieścić drugiego wampira na druga stronę. Uderzyła swoją pięść w ścianę klatki piersiowej, tuż ponad sercem, prowadząc głęboko.

Tłumaczy: franekM

Ból ruszył przez nią. Straszliwy. Czysta męka. Kontynuowała atak, odsuwając ból do tyłu z jej umysłu, mimo że to nie działało zbyt dobrze. Wampir wykrzyknął i rozdarł jej ramię i szyję długi, zakręconymi paznokciami. Spróbował się pochylić ku niej by dobrać do niej jego zębami, ale kontynuowała okrążanie go, z jej ręką pochowaną w głębi jego klatki piersiowej. Maksim zakwaterował swój umysł, pomagając jej odciąć ból, tak by mogła kontynuować. Słyszała ruch i rzuciła okiem ponad ramieniem wampira. Drugi ruszył wobec niej, ale zatrzymał się nagle. Wiedziała natychmiast, że drugi myśliwy dołączył do walki. W jednym momencie drugi wampir ruszył wobec niej, a następnie myśliwy pojawił się między nimi. „Val Zhestokly. Myślałem że dawno temu zmarły. Wszyscy tak myśleliśmy. On jest jednym z naszych legendarnych starożytnych”. Maksim tchnął imię z kompletnym szacunkiem. „Nikt nie wiedział co się z nim stało”. Mogła mu powiedzieć. Był w tym lochu bardzo długi kawał czasu. Może lata. Dość czasu by doprowadzać go do szału, ale przetrwał tak jak wielu starożytnych zrobiło. Nie miała pojęcia jak. Jej ręka zacisnęła się około zwiędłego serca. Zignorowała szpony zakopujące się przy jej ramię i zaczęła cofać swoje ramię. Dźwięk był straszny. Dotyk zwiędłego organu w niej ręce wzbudził w niej wstręt. Musiała zwymiotować. Nie zrobiła tergo. Kontynuowała wyciąganie narządu z klatki piersiowej do czasu gdy cały wyszedł. Rzuciła nim jak daleko mogła. Zhestokly położył swoje ręce na jej ramiona i przeniósł ją łagodnie na bok. Zgięła się w pasie, wymiotując. Wciąż patrząc. Jeden wampir leżał nieruchomo, ale jego oczy były otwarte i wpatrywał się uważnie w uczerniony organ, tylko metr od niego. Nieumarły z którym walczyła leżał w kącie, gdzie potężne popchnięcie Zhestokly strąciło go. Płomienie zakreśliły łuk w powietrzu — a następnie skoczyły od dwóch serc do dwóch ciał wampirów. Wiedziała, że łzy spływają wzdłuż jej twarzy, i przycisnęła swoją rękę do jej żołądka. Zhestokly zawinął swoje ramię wokół jej pasa. „Musisz stąd wyjść. " „Oni mają Emeline" szepnęła. „Nie byłam wystarczająco szybka." „Dała mi swoją krew. Mogę ją wytropić. Musisz być bezpieczna."

Tłumaczy: franekM

„Blaze, wydostań dzieci. Jestem blisko niej. Zhestokly dogoni nas. Mataias już do ciebie idzie by ci pomóc ochronić dzieci”. Blaze zajrzała do spustoszonej twarz i piękne, ale martwe oczy Vala Zhestoklyeja. Wzięła kolejny oddech i wolno kiwnęła głową. Nie miała żadnego prawdziwego wyboru. Nie mogła walczyć z wampirami, szczególnie z mistrzami wampirami, a wiedziała, że Emeline została zabrana do jednego. „Draga mea, idź. Pośpiesz się. Wchodzę teraz do legowiska. Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczna”. „Jestem w drodze”, zapewniła Maksim. „Proszę być bezpieczny”. Ulga szerzyła się przez Maksima, gdy wszedł do ukrytego legowiska jednego z mistrzowskich wampirów. Natychmiast zdał sobie sprawę, że jest to legowisko Vadima. Minęło wiele wieków odkąd spotkał Malinova szczególną marka okrucieństwa, ale jego legowisko mówiło wszystko. Było kilku ludzi przykutych łańcuchem do ścian. Najwięcej było kobiet, wszystkie wisiały bezwładnie, w różnych etapach rozkładu. Na podłodze przy łóżku była kobieta z kajdanami wokół jej kostki. Wyraźnie była w ciąży i umarła niedawno — bardzo niedawno. Vadim zabił ją przez wycięcie dziecka z niej. Dziecko leżało na łóżku, poskręcane zwłoki, które musiały być martwe. Zaczął się odwracać, i coś w rysach dziecka zwrócić jego uwagę. Jego oddech uwiązł w gardle, gdy prawda go uderzyła — potwierdzając to czego bał się od samego początku. Vadim szukał partnerki, i myślał, że znajdzie ją w Emeline. „On próbuje się rozmnażać — mieć dzieci. Dlatego on pragnie Emeline. Dowiodła że jest potężną osobą mająca zdolności parapsychologiczne i on chce by miała z nim dziecko.” Przysłał wiadomość do wszystkich myśliwych. „Centrum dowodzenia jest za trzema obiektami”, powiedział Tariq, oczywiście w pokoju nagrań. „Oni tropią karpackich myśliwych, mówiąc sobie gdzie jesteśmy, gdy są nasze ślady na danym obszarze i przyczajają się albo nie wychodzą do czasu gdy wyruszamy. Oni mają bazę danych paranormalnych kobiet. I je ścigają”.

Tłumaczy: franekM

Maksim odszedł od zmarłej i dziecka. Nikt nie wyobrażał sobie, że wampir może się rozmnażać — albo to rozważa. Bracia Malinov byli innym — bardzo odmienni — i oni podejmowali kroki zmierzające do włączenia ludzi do ich wojny z resztą świata. Próbowali posiadać biznesy i tworzyć kreować wizerunek gangsterów, jakby byli ludzcy. „To nie może być ich jedyne schronienie”, dodał Lojos. „To jest zbyt duży organizacja. Przenieśli swoje operacje z Karpat. Wcześniej skupiali się na zabiciu księcia. Teraz, najwyraźniej, oni próbują odbudować siły i przyłączać się do ludzkiego świata. Nie znaleźliśmy dowodu, ale wiesz, że oni muszą mieć przynajmniej jeszcze jedno miejsce w jakim działają”. Maksim znajdował się w ruchu, podążając za zapachem perfum Emeline. Legowisko miało kilka wyjść, i Vadim użył jednego biegnącego pod miastem — długiego, wąskiego tunelu bez świateł oświetlających drogę. Wiedział, że Emeline musi być przerażona. „Siergiej jest z Vadimem”, dodał Val Zhestokly. Był tuż za Maksimem, poruszając się szybko. „Oni przeprowadzają doświadczenia z dziećmi. Widząc ile krwi muszą dawać im, aby przemienić dzieci by stały się takie jak oni. Przeważnie wykorzystują ludzi do chronienia ich, ale czasami kukły znajdują drogę do więzienia i one pożerają się dziećmi. Vadim bierze odwet, ale oni czasem tracą jednego albo czasami kilku i muszą ich zastąpić.” Maksim trzymał na odległość swoje uczucia przez przechodzenie na myśliwego jakim był przez wieki. Nie mógł myśleć o tych dzieciach albo przez co przeszły. Nie było niczego, co mógł zrobić z tym. Lojos i Tariq, okrążyli od północnej strony tunelów. „Vadim musiał wyjść gdzieś z Emeline. On porusza się w tamtym kierunku. Podzielimy się i zobaczymy czy możemy znaleźć inne wejścia na północy”. Maksim przemknął przez tunel, przesuwając się, stając się tylko cząsteczkami, ruszając się szybko bez formy, aby mógł dodać więcej prędkości do swojego polowania. Emeline nie mogła być sama z Vadimem — nawet na moment. Wiedział, że go poszukiwali. Rzuciłby im przeszkody, aby dać sobie czas z nią. Nie chciał jej martwej — chciał by nosiła jego dziecko. Nie mógł uciec z nią tunelami, więc musiał mieć czas z nią, zanim myśliwi ja znajdą.

Tłumaczy: franekM

Przeklinając w starożytnym karpackim języku, podążył ulotnym zapachem Emeline. To była Emeline — przyjaciółka Blaze. Więcej, Blaze przyjęła ją jako rodzinę. Siostrę. Wszystko, co miała wyszło do czasu gdy nie wszedł do jej życia. Emeline musiała zostać znaleziona. „Proszę, Maksim”, Blaze szepnął w jego umyśle. „Proszę ratuj ją. Proszę przyprowadź ją do mni”. „Nie pozwolę mu jej mieć”, obiecał. Nie powinien jej obiecywać. Nikt nie mógł przewidzieć wyniku bitwy z mistrzowskim wampirem, ale nie zatrzymałby się do czasu gdy odprowadzi Emeline. Żaden z myśliwych. Przestał nagle się przemieszczać ponieważ zapach się zmienił. To przeszło z delikatnego i wystraszonego do czystego przerażenia. Więcej, zapach został zmieszany z tym Vadima. Jego mocny zapach przeniknął jego legowisko i nie było żadnego zaprzeczenia, że mistrzowski wampir był blisko. Za nim, Zhestokly zwarł szeregi, chroniąc jego plecy, gdy ostrożnie przedostał się do drzwi sali. Drzwi były ciężkie i drewniane. Bardzo grube i starożytne. Poczuł zabezpieczenia natychmiast. Nie miał innego wyboru, jak tylko przesunąć się do jego prawdziwej formy i zacząć zrzucać zabezpieczenia na drzwiach. To było powolny, skrupulatny proces. Nie mógł popełnić błąd albo musiałby zacząć od początku, a Emeline nie miała tyle czasu. Na szczęście, Vadim śpieszył się i nie mógł użyć bardzo trudnego zabezpieczenia. Pojawiając się ze ściany, Zhestokly szepnął łagodnie i przesunął się do jego prawdziwej formy, stając naprzeciw mistrzowskiego wampira atakującego ich. Wyraźnie był ochroną dla Vadima. „On nie może uciec z nią wiedząc, że może się wyrwać. Wyśle każdego, kogo ma, by nas spowolnić”, Maksim powiedział. „Musi mieć drogę ewakuacyjną tam w swoim drugim legowisku. Jesteś osłabiony przed długie lata tortur i pozbawiony krwi. Zdejmij jego zabezpieczenia”. Zhestokly nie udał, że nie został osłabiony i że czekał przez czystą siłę charakteru. Potrzebował odmładzającej gleby, której był pozbawiony. Potrzebował krwi starożytnych Karpatian, by pomogła go uleczyć i dać mu siłę. Ruszyłby na mistrzowskiego wampira ponieważ to był jego obowiązek. Wiedział, że ma umiejętności i doświadczenie, ale może nie siłę. Podszedł do

Tłumaczy: franekM

drzwi, podnosząc jego ramiona, gdy Maksim okręcił się i ruszył na Reginalda Coonana. W ostatniej chwili Coonan zniknął powrócić za Maksimem, zamachując się na jego gardło pazurami, gdy przeszedł obok. Maksim już się rozpuścił, mienić się ewidentnie, plecami wciąż do Coonan. Coonan złapał przynętę i zawiózł jego pięść mocno przez plecy Maksima. Jego cios pięścią był tak mocny, tak brutalny, że kiedy nie było tam niczego, prócz powietrza, padł w przód, potykając się jego własnym rozmachem. Maksim był już przed nim, jego złudzenie zniknęło, gdy trzasnął jego własną pięść, przebijając się przez mięśnie i tkanki by sięgnąć zwiędłego serca. Coonan nie skrzywił się, ani nie krzyknął. Po prostu oparł się jego głowa w dół w kierunku ramienia Maksim i wgryzł się jego ząbkowanymi, spiczastymi zębami. Jego zęby dotarły przez gruby mięsień, i szarpnął swoją głowę z powrotem próbować oderwać kawał ciała. Maksim ruszył ku niemu, mocno, używając jego siły, by przyciągnąć z powrotem głowę Coonan z nasadą jego ręki w górę do jego nosa, zmuszając Coonan do otwarcia jego ust. Z jedną ręką jeszcze poruszającą się wewnątrz jamy klatki piersiowej, zabieganie o jego nagrodę, kontynuował zadawanie ciosów pięścią drugiej ręk. Gardło. Nos. Oczy. Z powrotem do gardła. W kółko. Mocno, zadając cios pięścią. Więc szybko jego pięść rozmazała się, ale każdy cios pięścią opadał na głowę Coonan, aż ciosy pięścią mogły otworzyć usta. Uderzył zęby. Poluzowując. Wybijając je. Wysłać je w głąb gardła wampira. Przez cały czas Coonan rozdzierał Maksima oburącz, zrywając pasy ciała z jego żeber, ale nie był zdolny do obluzowywania. Gdy palce Maksima zamknęły się wokół serca, Coonan zdał sobie sprawę, że nie może się wyrywać. Otworzył swoje usta do krzyku. Był pierwszą linią obrony, ale byli inni. Musiał ostrzec Vadimaa. Musiał wezwać o pomoc. Był pewny, że może zabierać myśliwego, ale Maksim był zbyt szybki. Krzyczał i zawył, ale nic nie wyszło z jego gardła. Ani jeden dźwięk. Gorzej, za każdym razem gdy próbował przełknąć, jego ząbkowane zęby zagłębiały się głębiej w jego gardle i strunach głosowych, jakby żyły ich własnym życiem i przepiłowywały go brutalnie, tnąc jego wnętrzności na kawałki. Jego gardło,

Tłumaczy: franekM

jego przełyk, jego jelita, wszędzie wewnątrz jego ciała jakby zęby pomnożyły się. Coonan zdał sobie sprawę, że osiadł na laurach, gdy nie walczył z myśliwymi przez pięćdziesiąt lat. Nie rozważył tego że starożytny go znajdzie. Byli chronieni. Siergiej i Vadim mieli wszystkie rodzaje strażników wokół nich. Wyciągnął rękę, wykorzystując telepatyczną komunikację jego rodzaju — w sposób wszystkich Karpatian. „On mnie zabija. Potrzebuję pomocy. Przyjdź mi z pomocą!” Nawet wtedy gdy przysłał wiadomość, wiedział, że Vadim nie zwolni swoich pozostałych strażników by pozwolić mu żyć. Vadim miał generalny plan, i pracował nad nim przez wieki. Znalazł kobietę, którą uważał za dostatecznie mocną by przeżyła i utrzymała przy życiu jego dziecko. Nie zamierzał ryzykować tego wszystkiego dla Reginald Coonana. Zresztą sala wypełniła się karpackimi myśliwymi. Starożytni. Rozpoznał niektórych z nich ze swojego dzieciństwa, ale nie mógł odwołać się do nich. Mieli martwe oczy. Beznamiętne roboty, które wymierzały sprawiedliwość księcia wszędzie. Został złapany i nie było żadnej ucieczki. Poczuł, jak jego serce opuściło jego organizm. „Nie. nie.” Próbował jęczeć. Nawet to nie wyciekło do sali, nawet ten zrozpaczony dźwięk. Nie pozostało w nim nic, nawet jego własne zęby pożerające go od środka. Nie z myśliwym wydobywającym jego serce i rzucającym je jak duży śmieci na podłogę tunelu. „Ludzie są śmieciami. Strawą dla nas. Jesteśmy lepsi od wszystkich z nich”. Próbował im wyjaśniać, wyciągając jego rękę w kierunku jego serca, chcąc go z powrotem w jego ciele. „Możemy nimi rządzić. Zabrać ich bogactwa. Ich kobiety. Żywić się nimi. Sprawić, że oni będą nam służyć. Zobacz czym mogliśmy być. Słuchaj Vadima i Siergieja. Oni obydwaj dzielą odłamek Xaviera i mają wiedzę o nim, jego umiejętności. Utrzymuj mnie przy życiu. Dołącz do nas. Dołącz do naszej sprawy i stań się wielki”. Powtórzył niemal słowo w słowo, jak mantrę, która miała złapie go w sidła. Że w końcu uwierzy. Gdyby po prostu mógł ich przekonać. Jego ciało zakołysało się

Tłumaczy: franekM

a jego kolana nagle nie mogły go utrzymać. Przeczuł ogień. Nie jakikolwiek ogień, ale rozżarzony do białości, jakby zawołali piorun. To było niemożliwe, ponieważ byli pod ziemią, kolejna warstwa zabezpieczeń przed karpackimi myśliwymi. Mimo to poczuł jego zapach. Zobaczył, jak jasne pomarańczowoczerwone płomienie skakały od koniuszków palca Maksim do jego serca na ziemi. Coonan rzucił się w kierunku swojego serca, pełzając na brzuchu, próbując dotyczyć do usmolonego organu jego ciałem, zapobiec płomieniom z dochodzenia do niego. Było daleko za późno. Płomienie pochłonęły jego serce właśnie kiedy cisnął swoje ciało ponad nim. Ogień palił tak gorący, organ rozpadł się prawie natychmiast i palił ciało Coonan w tym samym czasie, aby pomarańczowo-czerwone iskry zatańczyły przez jego plecy, przedzierając się przez jego makabryczny środek. „Zabezpieczenia odeszły. Pokój jest pełen pionków Vadima. Czuję ich. Niektórzy triumfują, inni wiedzą odczuwając strach, ale oni stają naprzeciw nas dając mu czas na ucieczkę,” powiedział innym Zhestokly. Maksim wiedział, że wykorzystanie telepatycznej drogi dla wszystkich Karpatian jest celowe — spokojne ogłoszenie, w miarowy sposób myśliwego. Vadim i jego pionki wiedzieliby, że myśliwi byli na nich. Vadim musiałby porzucić kobietę gdyby chciał uciec. Maksim skończył spalać mistrzowskiego wampira i obrócił się z innymi ku wejściu. Weszli mocno i szybko, ich sześciu. Maksim próbował zostać blisko Zhestoklya. Starożytny był słaby, a krew Emeline nie dała mu dużo siły. Był głodzony przez wiele lat. To były cud i świadectwo jego honoru że mógł powstrzymywać się przed braniem zbyt wiele jej krwi. Zatrzymał się zanim zagroził jej życiu albo ją osłabił do punktu absolutnej wrażliwości. Sala była duża z wysokim sufitem. Były dwie pary łukowatych drzwi z takiego samego ciężkiego drzewa. Maksim walczył o swoją drogą w kierunku drzwi po jego lewej stronie, podążając za zapachem Emeline i Zhestokly, który wziął od niej krew i chciał wiedzieć gdzie była. Bracia Malinov rekrutowali armię pomniejszych wampirów. Wielu nie miało pojęcia jak walczyć z doświadczonymi myśliwymi. Maksim trzymał twardy uchwyt na swoich

Tłumaczy: franekM

uczuciach, spychając je głęboko, tak by mógł walczyć bez uczucia, że zabił tyle z jego rodzaju. Malinov rekrutowali spośród młodych mężczyzn, przekonując ich, że mieli lepszą szansę znalezienia życiowych partnerek z nim niż z Mikhailem — książę karpackich ludzi. Niektórzy z pomniejszych wampirów nie mogli mieć więcej niż dwieście pięćdziesiąt lat. Nie mieli żadnego powodu się przemieniać. Nic nie zmuszało ich do tego. Vadim i Siergiej musieli być bardzo przekonywający. Obydwaj mieli odłamek wysokiego maga Xaviera w nich. Był pokrętnym i przebiegły, ale również miał zwyczaj oczarowywać innych, przekonywanie ich jego pięknym głosem, że może rządzić światem i może dać innym to na co zasłużyli. Rzeź była przerażająca. Ciała zostały rozrzucone w poprzek podłogi sali. Maksim i Zhestokly walczyli przez linię, by dojść się do drzwi, i zdążyli ze względną łatwością. Zhestokly zabrał się do roboty przy zabezpieczeniach, a Maksim przepędził wszystkich napastników, dając myśliwemu czas by usunął zabezpieczenia. „Nieumarli wydawali się być tylko mięso armatnim”, powiedział Lojos. „Jest co najmniej trzech mistrzowskich wampirów, i tam musieć być wielu innych zdolnych do walki. Nie dzieci niedoświadczony na polu bitwy, ale żaden nie zmusić się do przyjścia do przodu walczyć z nami”. „Biegli”, powiedział Maksim. „Vadim i Siergiej stracili braci, i wycofali się z Europy i Ameryki Południowej, przychodząc tu planując atak. Nauczyli się wycofywać się i organizować gdzie indziej. Oni prawdopodobnie mają kilka legowisk założonych w innych miastach, właśnie jak to. Nie ma żadnego powodu by zostać i walczyć. Oni wiedzą, że umrą ostatecznie stając naprzeciw nas. Więc rzucą swoich świeżych rekrutami nam by nas spowolnić, dając im czas na ucieczką”. Maksim rzucił okiem w dół na trzy ciała leżące praktycznie u jego stóp. Nowi rekruci mogą być surowi i niedoświadczeni, ale byli fanatyczni. „Zabezpieczenia opadły”, powiedział Zhestokly. Maksim przedostał się przez drzwi jako pierwszy. Emeline leżała na podłodze, jej ciało trzęsło się od szlochu. Jej twarz była spuchnięta i posiniaczona. Jej

Tłumaczy: franekM

ubranie zostało podarte i pokrwawione. Odsunęła się z dala od niego, gdy podszedł do niej. Mógł zobaczyć dowody, że Vadim karmił się z jej szyi. Miała czarną krew rozmazaną w poprzek ust, gdzie zmusił ją do żywienia się. Uniósł swoją rękę. „Emeline, patrzeć na mnie. Zobacz mnie. Blaze wysłał mnie bym cię odszukał. Zabiorę cię tam gdzie jest bezpiecznie." Kobieta potrząsnęła swoją głową, podciągając kolana i zawinąć jej ramiona wokół nich, drżąc. „Emeline." Maksim zbliżył się ostrożnie. „Wiesz, że nie możesz tu zostać." „Nie," szepnęła. „On uczynił mnie brudną. Nie możesz się do mnie zbliżać. Blaze nigdy nie może się do mnie zbliżyć." „Zabiorę cię stąd" powiedział Maksim. „Tam gdzie będzie bezpiecznie." „ Powiedział, że przyjdzie po mnie. On chce. Wiem że to zrobi." Emeline trzymała swoją brodę na kolanach, podnosząc zbolałe oczy na Maksima. „On może zobaczyć was wszystkich przeze mnie. Nie mogę przebywać obok któregokolwiek z was." Kolejni myśliwi znaleźli się w pokoju. Cisi. Czujni. Maksim machnął swoją ręką ku nim. „Wszyscy z nas będzie bronić cię przed nim. Pozwól mi cię stąd zabrać.„ Emeline zrobiła głęboki wdech, dusząc się od szlochu i kiwnąć głową, ale nie poruszyła się. Maksim podszedł do niej ostrożnie, ostrożnie, poświęcając czasu żeby jej nie zaskoczyć albo przerazić bardziej niż już była. Nie wiedział, co Vadim zrobił jej w tak krótkim czasie, ale teraz nie był czasu na pytania. Zapach Vadima był na niej. Z rozdartym ubraniem i śladami beznadziejnej walki, mógł zobaczyć, że Vadim nie mógł zapanować nad nią swoim umysłem. To zirytowałoby go i doprowadziło do szału, ponieważ miał tak mało czasu. Maksim sięgnął w dół, ponownie utrzymując jego ruchy wolne, podając jej jego rękę. „Możesz iść? Potrzebujesz bym cię niósł? " Przełknęła ślinę. „Będziesz musiał mnie nieś. Naprawdę możesz ochronić mnie przed nim? W przeciwnym razie nie mogę zbliżać się do Blaze, a jej potrzebuję."

Tłumaczy: franekM

„Możemy cię ochronić" zapewnił. Kiwnęła wolno głową, łzy ściekały wzdłuż jej twarzy. „Więc proszę zabierać mnie do Blaze. Potrzebuję Blaze. " Maksim podniósł ją łagodnie. Dreszcz obiegł jej ciało i trzymała się ciasno, wycofana. Nie patrzała na niego, ani nie odprężyła się przy nim. Inni myśliwi zwarli szeregi wokół niej, pokazując ją bez słów ich zamiary chronienia jej. Zamknęła swoje oczy i została bardzo nieruchoma, jej palce zakręciły się w dwie zaciśnięte pięści.

Rozdział 16

„Minął tydzień, Maksim," powiedział smutno Blaze, marszcząc brwi pod drzwiami chaty na terenie Asenguarda. Dom był bardziej luksusowym pensjonatem niż chatą, ale był wykonany bali, miał dwa piętra z panoramicznym tarasem. „Emeline nie będzie rozmawiać ze mną o tym co się zdarzyło. Ona ledwie mówi cokolwiek. " Maksim sięgnął swoją rękę, złączył jego palce całkowicie z jej i zaciągnął ją blisko, przodem do jego boku, wkładając ją troskliwie pod jego ramię. W momencie gdy Blaze obudziła się każdego powstania, przed czymkolwiek innym, sprawdziła co z jej przyjaciółką. Ostatnia rzecz jaką robiła zanim zasnęła było wyciągać rękę do niej. Blaze przyparła swoją twarz do jego klatki piersiowej, jej palce zakręciły się w jego koszuli. „Tak się o nią martwię. Emeline i dzieci. Ale to do Emmy nie wiem jak dotrzeć. " Maksim popatrzył w górę na zamknięte drzwiczki chaty. Emeline była bezpieczna na terenie Asenguarda. Tariq miał doskonałe ustawienia. Miał tam

Tłumaczy: franekM

wystarczająco długo by się osiedlić. Jego zabezpieczenia były silne, a kiedy Maksim przyłączył się w swoich wysiłkach, by dopasować się do świata i wieku, w którym żyli, zwiększył swoją ochronę Tariq's jego własną i wtedy. Razem kupili i odnowili klub Tariq's, jego własny. Razem kupili i wolno odnowić nocny klub. „Tariq dostarczył dobrego doradcę dla dzieci. Żyły na ulicach i teraz mają dobry dom. Hangar dla łodzi Tariq's jest bezpieczny. Założyłem zabezpieczenia więc dziecko nie może doznać wypadku i wpaść do jeziora. Oni rozumieją, że tak długo jak przebywają w jego posiadłości — — albo naszej — będziemy chronieni. Tariq umawia się, z nauczycielem, który będzie je uczył. Oni będą mieć wszystko, czego możemy im dostarczać, by były zdrowe i szczęśliwe" zapewnił ją Maksim. Zaczął odprowadzać ją z dala od chaty. Kochała Emeline i nie mógł jej zapewnić, że z Emmy wszystko będzie dobrze. Tylko czas może to zrobić. Vadim mógł z nią rozmawiać. Szept do niej. Próbował ją ośmielić do otwarcia się. Żaden z nich nie miał władzy, by to zatrzymać. Ostatecznie mistrzowski wampir doprowadzałby ją do szału, jeśli Karpatianie nie znajdą sposobu, by go powstrzymać. Mogli chronić powietrze wokół i powyżej, ale nie mogli zatrzymać mistrzowskiego wampira — tego, który wymienił krew z jego ofiarą — z dostawaniem się do jej głowy. „Nie mam pojęcia jak jej pomóc. Nie wiem, czy zrobił coś więcej bez wzięcia jej krwi, ponieważ ona mi nie powie. Wiem, że robili, ile w ich mocy, ale nawet to może nie być wystarczające”, zapytała Blaze, „Kochanie co powinnam zrobić?" „Musisz kontynuować robienie tego co robisz, draga mea, chodzić do niej codziennie. Ona nie chce wyjść ze swojego domu, to dobrze. Po prostu kontynuuj naleganie by widziała cię codziennie. Tariq i ja wciąż będziemy próbowali usunąć krew Vadima z jej systemu. Będziemy przyjmować każdego dnia, jaki nadejdzie. To jest wszystko, co możemy zrobić na teraz. " Blaze westchnęła łagodnie. „Jestem tak wdzięczna, że mam ciebie, Maksim. Dziękuję za odprowadzenie jej do mnie." „To był wysiłek zespołowy, Blaze. Nie mieliśmy pojęcia, że Vadim i Sergey Malinov są gdzieś blisko, pozostając w naszym mieście. Ich działalność jest

Tłumaczy: franekM

ogromna. To może zabrać lata wyszperanie ich wszystkich i zniszczenie. Nie stanie się to z dna na dzień, a Emeline także nie wyleczy się w ciągu nocy. Dzieci przeżyły traumę. Ona również." „Wiedziała co jej się zdarzy, a mimo to weszła do tych tuneli" szepnęła Blaze. Jej pięść zacisnęła się w jego koszuli. Przycisnęła się bliżej jego ciepłego, twardego ciała. „Nie mogłam wydostać się na tyle szybko, by powstrzymać ich od zabrania jej. Nawet będąc Karpatianką, nie mogłam tego zrobić. " „Uniemożliwiliśmy Vadimowi zabieranie jej" zauważył Maksim. „Ona jest tu w kompleksie. Mamy Danny'ego, Amelię, Liv i małą Bellę. Val Zhestokly leczy się w ziemi. Tak jak Tomas. Starożytni zbierają się każdego powstania i dostarczają mu krew. Mataias przeszukuje sąsiednie miasta dla oznak kolejnego legowiska. Wysłaliśmy słowo do Andre, by przybył tu pomóc nam. Będziemy opiekować się nią." „Nie doszłam do niej na czas" powtórzyła Blaze. „Myślę, że zrobiłaś wszystko świetnie, Blaze. Zniszczyliśmy Reginalda Coonan wszystkich razem z braćmi Hallahan. Wydostałaś nas wszystkich z beznadziejnej groźby, pozwalając nam skończyć nasze prace w przyszłości. Emeline dokonała swojego wyboru, i to był jej wybór. Ona ma szacunek i ochronę pół tuzina wiekowych myśliwych i przy odrobinie szczęścia więcej przyjdzie nam pomóc. Poszła do tych tuneli wydostać te dzieci i osiągnęła cel z twoją pomocą. Podjęła to ryzyko i wydostaliśmy ją. W tym momencie, Blaze, musimy nazwać to sukcesem. " Blaze trąciła nosem jego klatkę piersiową. Miał rację. Wampiry odeszły, ale wiedziała, że nie znikną. Wszyscy z nich to wiedzieli. Vadim wróci w pewnym momencie, gdy ustalił, że ma dostatecznie dużo mocno by podjąć się ochrony Emeline, albo, przy odrobinie szczęścia, gdy postanowił, że Emmy nie jest warta jego kłopotów i wyruszyli do innego planu. „Tariq będzie mieć prawną opiekę nad dziećmi w kolejnych dniach. Jedna z karpackich maniaków komputerowych zapewnił to. Nikt nie będzie mógł kwestionować jego prawa. Danny i Amelia chwalą sobie zostanie w naszej ochronie. Oni wiedzą o co chodzi" powiedział Maksim. „Oni są dobrymi dziećmi

Tłumaczy: franekM

i dziewczynki poddane badaniom wykazały bardzo wysoki poziom umiejętności paranormalnych. Vadim wybrał swoje ofiary ostrożnie. " „Tropił myśliwych" wskazała Blaze. „Ostrzegając inne wampiry, by wyprowadzić się z danego obszaru, gdyby nadchodzili myśliwy. On jest bardzo wyrafinowany i naprawdę włączył wykorzystanie techniki do jego planów. " Maksim zrobił głęboki wdech. „To była częścią naszego upadku, Blaze. Studiowaliśmy świat wokół nas, ale trzymaliśmy się siebie. Żaden z nas nie sądził, że wampiry będą mogły przezwyciężyć swoją potrzebę okrucieństwa i samolubstwa, aby razem współpracować. Vadim rekrutuje młodziaków. Oni nie chcieli czekać na życiowe partnerki. Oni widzą że, starożytni wciąż ich nie mają i chcieli iść na skróty. Obnażył słabość w naszym społeczeństwie i słowo zostało wysłane księciu. Musimy naprawić swoje pomyłki natychmiast. " Zawinął swoje ramiona około Blaze i zabrał ich obydwoje w powietrze, z powrotem w kierunku ich domu. „Mam twoją potrzebę, sufletul meu”, szepnął do jej umysłu. Intymnie. Erotycznie. Głodny. Drapieżny nawet. Zadrżała. Kochała to — sposób w jaki wlał siebie do niej, napełniając jej umysł sobą. Napełniając jej serce z nim. Pragnęła go głęboki w jej ciele, łącząc ich. Blaze zakopała swoją twarz ku jego. Gotowa dla niego. Zawsze gotowa dla niego. Przyszłość była trochę mroczna, ale była wojownikiem i zniesie z nim ochronę Emeline i dzieci. Zawsze uczyni jej świat jasnym, choćby nie wiem co działo się wokół nich. „Kocham cię, Maksim. Zawsze to wiedz. Kocham cię”. Jego twarz zmiękła, jego oczy stały się ciepłe. Jego usta zakrzywiły się do uśmiechu. „Kocham cię, Blaze”. Jego głos był czuły, a kiedy jego usta wzięły jej, zapłonęła dla niego. Ponieważ był jej światem teraz. Była jego wszystkim.

KONIEC