Feehan Christine Mrok 22 Dark Predator (tlum nieof )

Tłumaczy: franekM

Tłumaczy: franekM

Tłumaczy: franekM

Rozdział 1 Dym palił jego płuca. To wzrosło wokół niego we wrzeszczących falach, podsycanych przez liczne ognie w okolicznym lesie deszczowym. To była długa, zawzięta bitwa, ale było po wszystkim, i skończyło się. Większa część głównego domu została zniszczona, ale poradzili sobie z oszczędzaniem domów ludzi, którzy pracowali dla nich. Niewiele straciło życie, ale każdy był opłakiwany — ale nie przez niego. Wpatrywał się w płomienie z zapadniętymi oczami. Poczuł się nieistotny. Popatrzał na twarze zmarłych, honorowych ludzi, którzy dobrze służyli jego rodzinie, zobaczył, płaczące wdowy po nich i ich zapłakane dzieci i nie czuł — nic. Zacarias De La Cruz zatrzymał się tylko na moment lustrujący wzrokiem pole bitwy. Gdzie wcześniej był bujny las deszczowy, drzewa wzrastające do chmur, dom dla dzikiej przyrody, teraz były płomieniami sięgającymi nieba i czarnego dymu plamiącego niebo. Zapach krwi był nieodparty; zmarli, zmiażdżone ciała wpatrujące się z niewidomymi oczami w ciemne niebo. Widok nie wzruszył go. Oglądał to wszystko — jakby z daleka — z bezlitosnym spojrzeniem. Nie liczyło się gdzie, albo który wiek, scena zawsze była taka sama, i przez te długie, ponure lata, zobaczył tyle pól bitwy że stracił rachubę. Tak dużo śmierci. Tak dużo brutalności. Tak dużo zabijania. Tak dużo zniszczenia. I zawsze znajdował się pośrodku tego wszystkiego, wirujący, mroczny drapieżnik, bezlitosny, bezwzględny i nieprzejednany. Krew i śmierć zostały ostemplowane do samych jego kości. Wykluczył tylu wrogów z jego ludzie na przestrzeni wieków, że nie potrafił żyć bez polowania — albo zabijania. Nie było żadnego innego stylu życia dla niego. Był czystym drapieżnikiem i rozpoznał ten fakt dawno temu — tak jak każdy kto ośmielił zbliżyć się do niego. Był legendarnym karpackim myśliwym, z gatunku ludzi niemal wymarłych, żyjąc we współczesny świecie, wyznający dawne zwyczaje honoru i obowiązku. Jego rodzaj rządził nocą, spał w ciągu dnia i potrzebował krwi by przeżyć. Niemal nieśmiertelni, żyli długie, samotne istnienia, kolor i uczucia przygasły jedynie do honoru który trzymał ich na wybranej drodze, szukając jedynej kobiety, która mogła ich dopełnić i mogła przywrócić zarówno kolor jak i uczucia. Wielu machnęło ręką, zabijając podczas karmienia by poczuć adrenalinę — by po prostu coś — stając się najbardziej nikczemną, najbardziej groźną znaną istotą — wampirem. Całkowicie tak brutalnym i agresywnym jak nieumarły, Zacarias De La Cruz był mistrzem w ich poszukiwaniu. Krew wypływała stale z licznych ran, a trujący kwasu palił go do kości, ale czuł, jak spokój zakradł się do niego gdy obrócił się i odszedł daleko w ciszy. Ognie szalały, ale jego bracia mogli poradzić sobie z nim. Kwaśna krew po ataku

Tłumaczy: franekM

wampira wsiąknęła w jęczeniu, do protestującej ziemi, ale ponownie, jego bracia odszukiwali tę nikczemną truciznę i zwalczali. Jego surowa, brutalna podróż dobiegła końca. W końcu. Przeszło tysiąc lat życia w samotności, szarym świecie, osiągnął wszystko, co miał do zrobienia. Jego braci byli bezpieczni. Każdy z nich miał kobietę, która ich dopełniała. Byli szczęśliwi i zdrowi, i wykluczył dla nich najgorszą groźbę. Do czasu gdy ich wrogowie ponownie zyskają na liczebności, jego bracia będą jeszcze silniejsi. Już nie potrzebowali go jako przywódcy albo dla ochrony. Był wolny. „Zacarias! Potrzebujesz leczenia. Krwi." To był kobiecy głos. Solange, życiowa partnerka Dominica, jego najstarszego przyjaciela, z jej czystą królewską krwią, zmieniłaby ich życia na wieki. Był zbyt cholernie stary, zbyt zapieczony w swoich sposobach i oh, tak zmęczony, by kiedykolwiek się zmienić by kontynuować życie w tym wieku. Stał się tak przestarzały jak średniowieczni wojownicy z dawnego świata. Smak wolności był metaliczny, miedziany, jego krew płynęła, sama istota życia. „ Zacarias, proszę." W jej głosie był haczyk, który powinien mieć na niego wpływ — ale go nie miał. Nie czuł, jak tego co mogli inni. Nie można było wpłynąć na niego litością, miłością albo łagodnością. Nie miał żadnej milszej, łagodniejszej strony. Był zabójcą. I jego czas się skończył. Krew Solange była niewiarygodnym darem dla ich ludzi; zdał sobie z tego sprawę, właśnie gdy ją odrzucił. Picie jej dawało Karpatinom umiejętność chodzenia w słońcu. Karpatianie byli podatni podczas godzin dnia — szczególnie on. Im bardziej był drapieżnikiem, im bardziej był zabójcom, tym bardziej światło słoneczne było jego wrogiem. Był uważał przez większość jego ludzi, za karpackiego wojownika, który chodził na krawędzi ciemności, i wiedział, że to jest prawdą. Krew Solange dała mu ten ostatni i końcowy powód uwolnić go od jego mrocznego istnienia. Zacarias wciągnął kolejny pełen wdech dymu do płuc i kontynuował odchodzenie z dala od nich wszystkich nie patrząc do tyłu albo przyjmując ofiarę Solange. Słyszał, jak jego bracia wzywali go w alarmie, ale kontynuował, podejmując jego kroki. Wolność była daleko i musiał dostać się do niej. Wiedział gdy wyrwał serce ostatniego z atakujących wampirów próbujących zniszczyć jego rodzinę, że było tylko jedno miejsce do którego chciał pójść. To nie miało sensu, ale nie miało znaczenia. Szedł. „Zacarias, zatrzymaj się. " Popatrzył w górę gdy jego bracia opadli z nieba, zakładając solidną ścianę przed nim. Wszyscy czterej. Riordan, najmłodszy. Manolito, Nicolas i Rafael. Byli dobrymi ludźmi i prawie mógł poczuć swoją miłość do nich — tak nieuchwytną — tuż poza zasięgiem. Zablokowali mu drogę, nie powstrzymując go przed jego celem, i nikomu, niczemu — nigdy — nie wolno było stanąć między nim a tym

Tłumaczy: franekM

czego chciał. Warczenie huczało w jego klatce piersiowej. Ziemia zadrżała pod ich stopami. Wymienili niespokojne spojrzenia, strach mienił się w ich oczach. To spojrzenie takiego intensywnego strachu przed ich własnym bratem powinno go zatrzymać ale nie poczuł — nic. Nauczył tych czterech mężczyzn ich walecznych umiejętności, umiejętności umożliwiających przetrwanie. Walczył przy nich przez wieki. Zajął się nimi. Prowadził ich. Kiedyś nawet miał wspomnienia miłości do nich. Teraz zlekceważył obowiązki odpowiedzialności — nie było niczego. Nawet mglistego wspomnienia dostarczającego mu energii. Nie mógł przypomnieć sobie miłości albo śmiechu. Jedynie śmierć i zabójstwa. „Odsuńcie się" Jedno słowo. Rozkaz. Oczekiwał, że będą go przestrzegać, ponieważ każdy był mu posłuszny. Miał nabyte bogactwo poza wyobrażaniem przez jego długie lata życia i w paru ostatnich wiekach kiedy nie musiał ani razu kupować sobie drodze do lub z czegoś. Jego jedno słowo było wszystkim, i świat drżał i odsuwał się na bok na jego życzenie. Niechętnie, zbyt wolno jak na jego gust, rozdzielili się by pozwolić mu przejść całkowicie. „Nie robić tego, Zacarias," powiedział Nicolas. „Nie idź." „Przynajmniej wylecz swoje rany," dodał Rafael. „ I się posil," naciskał Manolito. „Potrzebujesz się pożywić." Zakręcił się wokół i cofnęli się, bojąc się że przemieni się w potwora na ich oczach — i wiedział że mieli powody by się obawiać. Wieki go ukształtowały — ukształtowały go do agresywnego, brutalnego drapieżnika — maszynę do zabijania. Było niewielu na świecie mogących mu dorównać . I chodził na brzegu szaleństwa. Jego bracia byli wielkimi myśliwymi, ale zabicie go wymagało ich sporej biegłości i nie wahań. Wszyscy mieli życiowe partnerki. Wszyscy mieli uczucia. Wszyscy go kochali. Nie czuł nic i miał przewagę. Już ich odprawił, opuścił ich świat, w momencie gdy się obrócił plecami i pozwolił sobie zwolnić się z jego obowiązków. Ale ich twarze, wyrzeźbione z głębokimi liniami smutku zatrzymały go na moment. Co bo to było czuć tak głęboki smutek? Czuć miłość? Czuć. W dawnych czasach, dotkał ich umysłów i dzielił je z nimi, ale od czaru gdy mieli życiowe partnerki, nie ośmielił się zaryzykować splamienia jednego z nich ciemnością w nim. Jego dusza była nie tylko w częściach. Zabijał zbyt często, zdystansował się od wszystkiego, czego się trzymał aby lepiej chronić tych których kochał. Kiedy doszedł do punktu gdy już nie mógł bezpiecznie dotykać ich umysłów i dzielić ich wspomnienia? To było więc tak dawno temu, że już nie mógł sobie przypomnieć. „Zacarias, nie rób tego," błagał Riordan, jego twarz wyrażała taki sam głęboki smutek, jaki był na twarzy każdego z jego braci. Byli jego odpowiedzialnością zbyt długo, i nie mógł tak po prostu oddalić się, nie dając im niczego. Stał tam przez moment, całkowicie sam, z głową uniesioną do góry, oczy mu płonęły, długie włosy płynęły wokół niego podczas

Tłumaczy: franekM

gdy krew kapała stale w dół jego klatki piersiowej i ud. „Daję wam swoje słowo że nie będziecie musieli mnie poszukiwać. " To było wszystko co dla nich miał. Jego słowo, że nie przemieni się w wampira. Mógł odpocząć i poszukać tego ostatniego odpoczynku na jego własny sposób. Odwrócił się od nich — ze zrozumieniem i ulgą na ich twarzach — i kolejny raz rozpoczął jego podróż. Musiał odejść daleko, zanim dojdzie do swojego celu, zanim nadejdzie świt. „Zacarias," zawołał Nicolas. „Gdzie idziesz?" Pytanie dało mu do myślenia. Gdzie miał pójść? Przymus był silnym — jeden którego nie mógł zignorować. On faktycznie spowolnił swoje tempo. Gdzie idzie? Dlaczego potrzeba była w nim tak silna, gdy nie czuł niczego? Ale było coś, ciemna siła ciągnąca go. „Susu — dom." Wyszeptał słowo. Jego głos niósł wiatr, ten niski ton pulsował w samej ziemi pod jego stopami. ”Idę do domu. " „To jest twój dom" stwierdził stanowczo Nicolas. „Jeśli poszukujesz odpoczynku, uszanujemy twoją decyzję, ale zostań tu z nami. Z twoją rodziną. To jest twój dom" stale powtarzał. Zacarias potrząsnął swoją głową. Ciągnęło go by zostawiać Brazylię. Musiał być gdzieś indziej i musiał pójść teraz, podczas gdy wiąż miał czas. Oczy tak czerwone jak płomienie, dusza tak czarna jak dym, on przesunęły się, sięgając kształt wielkiej harpii. Idziesz do Karpat? domagał się Nicolas ich telepatycznym połączeniem. Będę podróżować z tobą. Nie. idę do domu gdzie należę — sam. Muszę zrobić to sam. Nicolas wysłał mu ciepło, owinął go w nie. Kolasz arwa-arvoval — możesz umrzeć z honorem. Był smutek w jego głosie, w jego sercu, ale Zacarias, gdy to rozpoznał, nie móc rozpoznać uczucia, nawet ich niewielkiego odcienia. Rafael mówił łagodnie w jego umyśle. Arwa-arvo olen isäntä, ekäm — honor cię trzyma, mój bracie. Kulkesz arwa-arvoval, ekäm — idź z honorem, mój bracie, dodał Manolito. Arwa-arvo olen gaeidnod susu, ekäm — honor zaprowadzi cię do domu, mój bracie, powiedziały Riordan. Minęło kawał czasu odkąd słyszał ojczysty język swoich ludzi. Mówili językami i dialektami tom gdzie przebywali. Przyjmowali imiona gdy przenosili się z kraju do kraju, nawet nazwiska, gdy Karpatianie nigdy nie miały takich nazwisk. Jego świat z czasem tak się zmienił. W ciągu wieków przemian, zawsze się dostosowywał, a jednak nigdy naprawdę się nie zmienił, gdy w jego świecie chodziło o śmierć. Wreszcie szedł do domu. To proste stwierdzenie nie znaczyło nic — i wszystko. Nie miał domu od przeszło tysiąca lat. Był jednym z najstarszy, na pewno jednym z najbardziej śmiertelnych. Ludzie jak on nie mieli żadnego domu. Niewielu przywitałoby go przy swoim ognisku, nie mówiąc już o ognisku domowym. Więc co było domem? Dlaczego użył tego słowa?

Tłumaczy: franekM

Jego rodzina założyła rancza w krajach, które patrolowali w całej Amazonce i innych rzekach, które ją zasilały. Ich pasmo było rozległe i rozciągało się na tysiące mil, czynią je trudne do patrolowania, ale nawiązanie relacje z kilkoma ludzkimi rodzinami, różne domy były przygotowane na ich przybycie zawsze. Szedł do jednego takiego domu i musiał pokonać długie mile przed świtem. Ich peruwiańskie rancho zostało usytuowane na krawędzi lasu deszczowego, kilka mil z dala od miejsca gdzie rzeki tworzyły Y i wpadały do Amazonki. Nawet ten obszar wolno zmieniał się przez lata. Jego rodzina wydawała się przybyć na ten obszar z Hiszpanami, zmyślając imiona, obojętne jak brzmiały, ponieważ to miało małe znaczenie dla Karpatian jak byli nazywani przez innych, nie wiedząc, że spędzili wieki w tym rejonie — który stał się im bardziej znajomy niż ich ojczyzna. Zacarias opuścił wzrok na baldachim lasem deszczowym gdy leciał. On również, znikał, powoli, stałe wdzierając się czego nie zrozumiał. Było tyle spraw w czasach współczesnych których nie rozumiał — i czy naprawdę — miało to znaczenie? To nie był już jego świat albo problemy. Przymus ciągnący go, zastanawiał go bardziej niż odpowiedzi dotyczące wymierającego środowiska. Mało wzbudził jego ciekawość, ale ten nieodparty zapał by wrócić do miejsca gdzie był kilka razy zakłócał na jakimś poziomie. Ponieważ przyciąganie było potrzebą a nie miał potrzeb. To było przytłaczające a nic nie obezwładniło go. Niewielkie kropelki krwi wpadły do mglistych chmur otaczając nowopowstałe, rozproszone drzewa rosnące nad baldachimem. Pod nim, mógł poczuć strach zwierząt które minął. Pod nim grupa Douroucoulis, bardzo małych nocnych małp, skoczyła i wykonując zdumiewające akrobacje pośrodku warstwy gałęzi, poniżej góry którą minął. Niektóre żywiły się owocami i owadami podczas gdy inne miały się na baczności przed drapieżnikami. Zwykle wrzeszczały w alarmie gdy tylko harpia została dostrzeżona, ale ponieważ nie zareagował na rodzinę małp znieruchomiały całkowicie i stały się upiornie cicho. Wiedział, że to nie jest groźba dużego ptaka lecącego nad ich głową, która spowodowała że las tak znieruchomiał. Harpia siedziała spokojnie w odgałęzieniach, często całymi długimi godzinami i czekała na posiłek. Skoczyłaby w dół ze wstrząsającą prędkością i porwałaby leniwca albo małpę natychmiast z drzewa, ale on nie, z reguły, polował w locie. Ssaki ukryły się ale węże podniosły swoje głowy przy jego przejeździe. Setki pająków rozmiarów talerza obiadowego pełzało wzdłuż gałęzi, emigrując w kierunku którym leciał. Owady powstały tysiącami przy jego przejeździe. Zacarias był przyzwyczajony do znaków wskazujących ciemność w nim. Nawet jako młody Karpatianin, różnić się. Jego bojowe umiejętność były wrodzone, wpojone w niego, prawie odciśnięte w nim przed narodzinach, jego odruchy były szybkie, jego mózg pracował szybko. Miał umiejętność błyskawicznie

Tłumaczy: franekM

diagnozować sytuację i starać się o plan bitwy natychmiast. Zabił bez wahania, nawet za jego wczesnych dni, i jego złudzenia były niemal niemożliwe do wykrycia. Ciemność sięgała głęboko, cień na jego duszy, dużo wcześniej stracił swoje uczucia i kolor — i stracił obydwa dużo wcześniej niż inni z jego wiek. Wypytywał o wszystko. Każdego. Ale jego lojalność wobec jego Księcia i jego ludzi była bezgraniczna i tym zarobił na dozgonną nienawiść od jego najlepszego przyjaciela. Poleciał z silnymi skrzydłami, szybko w ciągu nocy, ignorując rany i jego potrzebę krwi. Gdy przekroczył granicę i obniżył się do baldachimu, poczuł że pociągnięcia przymus rosną. Musiał być na swoim peruwiańskim ranczu. Po prostu — musiał. Las wyciągał się pod nim, ciemna plątanina drzew i kwiatów, powietrze było ciężkie od wilgoci. Mchy i pnąćza wisiały jak długie, płynne brody, dochodząc niemal do wodnistych basenów kąpielowych, strumieni i strumyków. Splątane paprocie ubiegały się o przestrzeń, pełzając na długich odsłoniętych korzeniach na ciemnej podłodze pod nim. Harpia opadała przez gałęzie przykryte kwiatami, lian i wszelkiego rodzaju owadów ukrytych w mieszaninie zieleni. Daleko pod nim słyszał, miękkie wołanie rzekotki drzewnej wołającej do partnera a następnie bardziej szorstkie, dużo bardziej zgrzytliwe wołanie chóru. Prawie elektroniczne śpiewanie z wibracją połączyło się z symfonią gdy tysiące innych głosów wzrosły do crescenda, nagle przechodząc do cichego w nienaturalnym, mrożącym krew w żyłach alarmie gdy drapieżnik zbliżył się, nadlatując nad głową. Ciemne nocne niebo obróciło się do stonowanego szarego, gdy wkradł się świt, wykradając nocy panowanie. Harpia opadłą z baldachimu, opadając w szybkim tempie na polanę gdzie został usytuowany parterowy dom. Ze swoim ostrym wzrokiem mógł zobaczyć, jak rzeka biegła jak gruba wstążka dzieląca ziemię. Łagodne nachylenia ustąpiło miejsca stromym grzbietom, głębokie jary przecinające las. Drzewa i rośliny wiły się przez skalistą ziemię, ciemną plątaninę wzrostu zdecydowały się odebrać to co zostać wzięte. Czyste ogrodzenia przecięły stok na pół i gdy ptak przeleciał nad wąwozami i doliną, setki bydła znaczyło trawiasty obszar. Gdy cień ptaka padł na nich, uniosły swoje głowy w niepokoju, drżąc, pukając jedna w drugą, gdy obracały się tam i z powrotem, próbując znaleźć niebezpieczeństwo, które zwietrzyły. Orzeł przeleciał nad kilkoma polami i co najmniej akrem ogrodów, wszystkim zajmowano się tak dobrze jak Zacarias oczekiwał ze strony wielopokoleniowej rodziny, która pracowała dla niego. Wszystko było czyste, domu utrzymany był w doskonałym stanie, drobiazgowo naprawiane, każdy wykorzystywał ich najlepsze umiejętności. Pastwiska i pola ustąpiły miejsca dużym korralom, gdzie konie się kręciły i z trudem rzucały głowami gdy przeleciał nad nimi. Pod nim, ranczo zostało rozłożone przed nim jak o doskonały obraz, którego nie mógł docenić.

Tłumaczy: franekM

Gdy zbliżył się do stajni, pośpiech gorąca prześliznął się przez jego żyły. W głębi ciała ptaka, gdzie nie powinien czuć zupełnie niczego, jego serce wydało nieznane jąkanie. Dziwne trzepotanie niemal zrzuciło go z nieba. Z natury ostrożny, Zacarias nie ufał temu czego nie zrozumiał. Co mogło wysłać gorąco pędzące w pośpiechu przez jego żyły? Został wyczerpany przez długą bitwę, długi lot, i upływ krwi. Głód drżał z każdym biciem jego serca, drapiąc i grabiąc o zwierzchnictwo. Ból ran, których nie zadał sobie trudu wyleczyć zdewastował go jak zawsze obecna wiertarka udarowa, wiercąc przez jego kości. Tygodnie wcześniej, był tak blisko obrócenia się w wampira, pożądanie ulgę od pustki była tak silna w nim, ciemność jego duszy bez najmniejszej ulgi, dlatego jego reakcja teraz nie miała sensu. Był w bardziej kiepskim stanie. Umierając z głodu za krwią. Więcej zabija plamiło jego duszę. Mimo to była ta dziwna reakcja w pobliżu jego serca, to pulsowanie gorąca przez jego żyły w oczekiwanie. Może sztuczka? Przynęta zastawiona przez wampira? Co przeoczył? Harpia wolno złożyła swoją siedmio-stopową rozpiętość skrzydeł, szpony tak duże jak u niedźwiedzia, zakopujące się w głąb dachu stajni, podczas gdy pióra na szczycie jego głowy powstał duży grzebień. Wielki drapieżnik pozostał całkowicie nieruchomy, bystre oczy przesunęły się po terenie poniżej. Miał niesamowitą wizję w ciele harpii i jego słuch był… jeszcze bardziej skupiony na falach dźwiękowych przez mniejsze pióra formując jego twarz w dysk. Konie w korralu niedaleko zareagowały na jego obecność, rzucając głowami, ruszając się niespokojnie i zbijając w zwartą grupę. Kilka zarżeć cicho w niepokoju. Kobieta wyszła ze stajni pod nim, z dużym koniem idący przy niej. Natychmiast jego wzrok skupił się na niej. Jej włosy były długie, do pasa, związane w warkocz, który był tak gruby jak jego nadgarstek. Długi warkocz włosów przyciągnął jego spojrzenie. Gdy się ruszyła, utkane kosmyki świeciły jak przędza jedwabiu. Zacarias widział w ciemnych kolor szarego i nudnej bieli przez wieki. Jej warkocz był pasjonujący ponieważ był prawdziwie czarny. Niemal został zahipnotyzowany przez długie, ciemne włosy, kosmyki mieniły się nawet bez słońca. Gdzieś w pobliżu tego co było jego brzuchem, jego żołądek wykonał powolny przewrót. Na świecie gdzie wszystko było takie samo i nic nie się nie zmieniało, to małe uczucie było równoznaczne z wybuchem bomby. Na moment stracił swój oddech, wstrząśnięty przez dziwne zjawisko. Koń idący według kobiety nie nosił żadnego siodła ani uzdy i gdy pojawił się z budynku, zaczął tańczyć z niespokojnym niepokojem, rzucając głową, oczy toczyły się gdy obszedł dokoła kobietę. Konie były rasowym peruwiańskim Paso, rasą znaną nie tyle z ich naturalnych kroków, ale również temperamentów. Kobieta rzuciła okiem w kierunku koni biegających w kółko w korralu — to było niezwykłe dla nich być zdenerwowanymi — a następnie podniosłą uspokajająco rękę do półoswojonego

Tłumaczy: franekM

konia tak blisko niej. Położyła swoją rękę na jego szyi i popatrzyła w górę na siedzącą harpię tak nieruchomą na dachu. Te ciemnobrązowe oczy dokonane penetracji wskroś piór i kości orła, prosto do Zacariasa. Poczuł wpływ jak strzałę przez jego serce. Marguarita. Nawet z odległości mógł dostrzec blizny na jej gardle gdzie wampir wyrwał jej struny głosowe gdy odmówiła wydania miejsca spoczynku Zacarias nieumarłemu. Kiedyś była beztroską młodą kobietą, albo wyobraził sobie ją był, ale teraz, ktoś wykorzystywał ją do złapania go w pułapkę. To wszystko miało teraz sens. Przymus przyjścia do tego miejsca, uważając je za dom. Została posiądnięta przez wampira? Tylko mistrz mógł utkać i spiąć takie zaklęcie — tylko mistrz tak jak jego starzy wrogowie, bracia Malinov. Pięciu braci dorastało z nim. Walczyli wraz z sobą niemal pięćsetlecie. Jego przyjaciele postanowili być wampirem, oddać ich dusze za ich pragnieniu mocy. Postanowili zgromadzić nieumarłych w spisku przeciwko Księciu i karpackim ludziom. Dominic wykrył najnowszy plan i został pomóc bronić własności De La Cruz w Brazylii. Wiedząc, że wampiry sprawdziliby swój plan ataku na ranczu zanim uderzą na Księcia, Zacarias czekał na nich. Żaden wampir nie uciekł żywy. Nie było żadnego by wrócić powiedzieć Malinovs, że ich plan nie powiódł się. Zacarias znał 'wściekłość i zgorzchniałość Malinovs, nieubłaganą nienawiść do niego i jego braci. Tak, to mogła być bardzo dobra zemsta za porażkę wojska Malinov, ale jak mogli dotrzeć tu przed nim? To nie miało sens, żadnego. Harpia potrząsnęła swoją głową jakby pozbywając się niepokojącej myśli. Nie, to było niemożliwy by zorganizować kolejny atak tak szybko. Zresztą, konie ledwie tolerowały jego obecność, nigdy nie pozwoliliby złu dotknąć ich, a Marguarita głaskała potężną szyję. Nie było żadnego posiądnięcia. Zacarias zachwycał się dziwnym uczuciem w swojej klatce piersiowej. Prawie ulgą. Nie chciał musieć ją zabić, nie gdy niemal poświęciła swoje życie dla niego. Mimo to był niezdolny do uczuć, do jakiegokolwiek uczucia w ogóle. Dlaczego miał te niezwykłe zamieszania w jego ciele i umyśle od czasu gdy wracał do tego miejsca? Nic z tego nie miało sensu. Podwoił swoją czujność, nie ufając nieznanemu. Ciepło przedostało się do mózgu ptaka, uspokajające wrażenie przyjaznego pozdrowienia. Harpia zareagowała, jej głowa przechyliła się na jedną stronę, jej oczy zamknęły się z kobietą. Zacarias poczuł jak ptak sięga jej. Była subtelna w swoim dotknięciu, tak lekka że ledwo tam było ale miała mocny dar. Nawet wielki drapieżnik lasu deszczowego znalazł się pod jej urokiem. Poczuł, jak jego własne ciało i umysł reaguje, odprężając się, napięcie odchodziło. Doszła za ptakiem i znalazła jego bardziej zwierzęcą, dziką naturę. Zaskoczony, wycofał się, cofając się bardziej w głąb ciała orła, przez cały czas obserwując ją uważnie gdy przelała swoją uwagę na uspokajanie koni. To nie zabrało jej długo czasu, by uspokoić je do tego stopnia, że stanęły cicho, ale nie

Tłumaczy: franekM

przestała obserwować orła, świadoma że był gorszy drapieżnik pochowany w głębi ptak. Marguarita okrążyła szyję konia i skoczyła. To był łatwy, wprawny ruch, ona wydawała się płynąć w powietrzu, z całą gracją gdy wśliznęła się na zad zwierzęcia. Jak tylko koń stanął dęba, bardziej, był pewny, że bardziej ze względu na jego obecność niż dlatego że dziewczyna dosiadła go okrakiem. Oddech Zacarias uwiązł w jego gardle. Jego serce przyspieszyło do gromkiego bębnienia — kolejne dziwne zjawisko. Wielki orzeł rozłożył swoje skrzydła prawie zanim Zacarias dał polecenie. Ruch był bardziej instynktowny niż myśl, bezpośrednia potrzeba szarpnięcia kobiety do bezpieczeństwa. Marguarita przechyliła się przez szyję konia w cichym poleceniu i koń i jeździec sunęli płynnie ponad ziemią w doskonałej harmonii. Kiedyś stwierdził że nie była w niebezpieczeństwie, Zacarias złożył swoje skrzydła i popatrzył, jego szpony zakopały się głębiej do dachu gdy koń żeglowało nad ogrodzeniem i wydłużył jego krok. Usiadła prosto, elegancki krok zwierzęcia, harmonijny i rytmiczny stukotem, tak łagodny że jego środek ciężkości, gdzie siedziała Marguarita, był prawie nieruchomy. Zaintrygowany, Zacarias dotknął umysłu konia. Kontrolowała zwierzę — jeszcze tego nie robiła. Koń zaakceptował ją, chciał się jej przypodobać — lubił połączenie ich dwóch duchów. Marguarita utkała swoje zaklęcie nad zwierzęciem bez wysiłku, trzymając go przy sobie swoim darem — głębokim połączeniem ze stworzeniem. Nie wydawała się zdawać sobie sprawy, że robiła coś wyjątkowego; po prostu cieszyła się przejażdżką wczesnym świtem — tak samo jak koń. To, zatem było powodem dziwnego zamieszania w jego umyśle i ciele. Jej dar. Ona dotknęła wszystkich dzikich rzeczy, a był tak nieposkromiony jak się wydawał. Nie było żadnej groźby ze strony nieumarłych, tylko ta młoda kobieta z jej niewinnością i światłem. Musiała wysłać Paso kolejne polecenie, ponieważ zwierzę przemienił chód na pełen gracji, płynny ruch, tocząc jego przednie nogi od ramienia w kierunku zewnętrznym gdy przeszedł do przodu. Głowa konia nie trzymała się dumnie, jego grzywa latała, jego oczy były jasne i radosne co wylewało się w jego każdego ruchu .To był doskonały moment — doskonały moment położyć kres jego życiu. Była — piękna. Wolna. Płynęła nad ziemią jak chłodna woda. Wszystko, o co walczył — wszystko czym nigdy nie był. Harpia rozłożyła swoje skrzydła i wzrosła w szybkim tempie w górę, patrząc na konia i jeźdźca gdy pokonywali ziemię szybko ale niewiarygodnie gładko. Całe swoje życie, nawet gdy jako żołnierze walczyli konno, nawet w jego młodym wieku, było zbyt dużym drapieżnika w nim by pozwolić koniowi przewieźć go na jego zadzie. W tamtych czasach próbował wszystkiego — wykluczający kontrolę umysłu — umożliwiającą mu jazdę, ale żaden koń nie mógł tego znieść. One wzdrygały się i drżały pod nim, nawet gdy starał się je uspokoić.

Tłumaczy: franekM

Marguarita płynęła bez wysiłku nad ogrodzeniami, bez żadnej uzdy i siodła, koń, jeździec i radość. Poleciał za nimi gdy para popędziła nad nierówną ziemią, spokojny chód konia sprawiał, że to wyglądało jakby płynęli. Marguarita wrzuciła obie ręce w powietrze gdy przeskoczyli ogrodzenia, mocno trzymając konia swoimi kolanami i prowadząc go swoim umysłem. Paso zmieniło swój chód płynnie gdy ścigali się przez pole a on odwrócił się ponownie w szerokim okrążeniu. Marguarita posłała orłowi wzrost przyjaźni i kolejny raz, ciepło i radość spłynęło przez Zacariasa. Dał jej swoją krew — ale nigdy nie wziął jej. Jego usta śliniły się. Jego zęby napełniły jego usta a głód przedzierają się przez niego, promieniując potrzebą przez każdą komórkę. Zabrał ptaka nagle i ruszył z powrotem do stajni. Odmówił zaryzykowania jakichkolwiek szansy na utratę jego samokontrolą. Przedtem raz był zbyt blisko machania ręką na to co pozostało z jego duszy. Chciał uhonorować jego słowo dla jego braci. Aby żaden Karpatianin kiedykolwiek nie musiał narazić jego życie by wytropić Zacariasa De La Cruz. Wybrał swój los, i postanowił oszczędzać swój honor. Wyjdzie w świt, z wyprostowaną głową, przyjmując z zadowoleniem jego śmierć. Jego ostatnim widokiem będzie powrót — młodej Marguarita z rozlewającym się światłem z kobiety gdy sunęła płynnie po ziemi na zadzie pięknego konia. Zabrałby jej widok robiącej tę samą rzecz z jego chłopięcych snów — jadącą jako jedno ze zwierzęciem — z nim do jego śmierci. Harpia wylądowała z gracją na ziemi obok stajni. Ignorując przerażone koni w korralu przywiązane do struktury, przesuwając się z powrotem do jego ludzkiej postaci. Był dużym mężczyzną, cały umięśniony, z długimi płynącymi włosami. Głębokimi liniami wyrzeźbionymi na jego twarz. Niektórzy nazwany go brutalnie przystojnym. Niektórzy powiedzieli, że jego usta są zarówno zmysłowe jak i okrutne. Większość mówiła, że przeraża. W tym momencie, czuł się całkowicie zmęczony — tak znużony że ledwie mógł się rozejrzeć za miejscem do siedzenia. Chciał upaść tam w chłodnej trawie. Zmusił swoje ciało do poruszenia się gdy popatrzył za dogodnym miejscem by usiąść i patrzyć na słońce pojawiające się nad lasem. Wolniutko zatonął w dół w miękkiej glebie, obojętny że woda przesącza się przez jego ubrania z porannej rosy. Nie kłopotał się regulując temperaturę, tak jak wyleczeniem jego ran. Było zadowolenie w podejmowaniu jego decyzji. Po raz pierwszy w swoim istnieniu był bez ciężaru odpowiedzialności. Wciągnął swoje kolana, złożyć jego ręce i oparł jego brodę o niewielką platformę którą stworzył więc mógł zobaczyć, konia i jeźdźca gdy Paso przeszedł gładko do naturalnego chody, który czyniły go tak sławnym. Poczuł, jak słońce drażniło jego skórę, ale to nie było straszne uczucie które czuł na sobie całe swoje życie. Solange dała mu swoją krew dwa razy ratując go przed obróceniem się w wampira. Podjął wielką ostrożność by unikać jej krwi gdy zdał sobie sprawę, że

Tłumaczy: franekM

może spędzać godziny świtu na otwartej przestrzeni bez reperkusji. Inni z jego rodzaju mogą zobaczyć świt i byli tacy którzy faktycznie mogli chodzić w poranku po ulicach bez pomocy Solange, ale z jego duszą tak mroczną, dawno temu przyłączył się do wampirów w ich potrzebie by ukryć się nawet we wczesnym porannym świetle słonecznym. Chłonął wzrokiem Marguarita, tak blisko szczęścia jako mógł człowiek bez uczuć. Wymieniła swój głos na swoje życie. Nagrodził jej lojalność przez ocalanie życie jej i dając instrukcje by dostała wszystko, czego chciała na ranczu. Nie było żadnych klejnotów przyozdabiających jej palce albo gardło. Nosiła proste ubranie. Ale żyła końmi, nawet mógł to zobaczyć. Poświęcił jej — życie. I w jakiejś dziwny sposób, ona dała mu — wolność. Nie wiedział o upływie czasu. Owady nie odzywały się. Konie przestały krążyć i tłoczyć się tak daleko od niego jak to możliwie, w rogu korralu, skupiając się razem, przesuwając się i tupiąc niespokojnie, ledwie zdolne tolerować jego obecność. Wolno jego ciało zareagowało na wschodzące słońce z dziwną ołowianą dolegliwością jego gatunku. Zacarias wyciągnięty na ziemi, stawiał mu czoło, z głową obróconą w kierunku wzroku Margarita, gdy kierowała się do niego. Teraz światło słoneczne przeniknęło przez jego odzież i dotykało jego skóry jak milion maleńkich igieł przekłuwających jego ciało. Maleńkie wieże dymu zaczęły wzrastać z jego ciała gdy zaczęła się spalenizna. Nie mógł się ruszyć, ale nie musiał. Była piękna. Świeża. Niewinna. Zadowolenie zapanowało głęboko mimo wzmagającego bólu. Trzymał swoje oczy otwarte, chcące — nie potrzebując widoku Marguarita jadącej na konna będzie w jego sercu, gdy wejdzie do swojego następnego życia. Może patrzył ze zbyt bliska, jego spojrzenie przyciągało ją, albo może dziwne zachowanie zwierząt i owadów powiadomić ją, ale obróciła swoją głowę i jej spojrzenie spełniło jego. Zobaczył jej gwałtowny wdech i nagłe zacisnęła jej kolan na koniu, nakłaniając go do przodu. Nie! Zostań tam. Nie zbliż się do mnie. Odstaw na miejsce twojego konia i odejdź. Jeśli było niewielkie wahanie wskazujące, że jego słowa zostały wmuszone do jej umysłu, nie złap tego. Koń żeglował nad ogrodzeniem a kiedy zaczął tańczyć w strachu, zatrzymała zwierzę i skoczyła daleko. Paso grzebał kopytem i posłała koniowi gniewny grymas niezadowolenia, następnie machnęła ręką w kierunku korralu. Od razu peruwiański Paso pobiegło w kierunku ogrodzenia, w oczywistym geście i dołączył do innych koni w dalekim kącie. Marguarita podeszła do niego ostrożnie, w sposób w jaki mogła osaczyć, dzikie zwierzę, z jedną ręką wyciągniętą, dłonią wobec niego, jej wargi poruszające się bezszelestnie jakby nie całkiem mogła przyzwyczaić się do faktu, że nie mogła

Tłumaczy: franekM

mówić. Ciepło zalało go, łagodzący balsam, który powiedział mu, że nie ma złych zamiarów. Walczył by się poruszyć, ale przekleństwo słońca było na nim. Przysunęła się, jej cień Wisiał nad nim, jej ciało blokowało wschodzące słońce. Jej oczy były ciemne i bogate, opuściła wzrok na niego z mieszanką pełnego strachu i alarmu dla niego. Zostaw mnie. Odejdź teraz. Wepchnął rozkaz do jej głowy, wysyłając wrażenie warknięcia, z bezwzględną instrukcją. Marguarita przykucnęła przy nim, dotykając jego dymiącego się ramienia, marszcząc brwi w niepokoju a następnie szybko zabierając rękę, dmuchając na czubki jej palców. To jest mój wybór. Zostaw mnie na pewną śmierć. Nie miał pojęcia czy jego polecenia przeszły. Nie mrugnęła albo nie patrzała na niego jakby go usłuchała. Została wytrenowana od urodzenia by być posłusznym członkom jego rodziny. Oczywiście nie przeciwstawiłaby się mu. Wiedziała jak łatwo, karpacki myśliwy będący blisko skraju szaleństwa może zostawać wampirem. Nieumarły rozerwał jej gardło. Poczuł jej drżenie ręki pod żarem jego ramienia. Musiała oparzyć swoje palce na przeciw jego skórze. Skupił na niej i przecisnął się przy jej umysł z przymusem by go zostawić. Miała zbyt dużo współczucia w sobie, zbyt wiele nieśmiałości by nie posłuchać kogoś tak potężny jak on. Jego przymus spadł na umysł, co ledwie mógł zrozumieć. Nie wydawało się jakby znalazł bariery — to było jakby jego metody po prostu wyczerpały się jak dym. Zdarła swoją krótką, miękką marynarkę ze swojego ciała i przerzuciła przez jego głowę, przykrywając jego twarz i oczy. Poczuł, jak wzięła go za jego nadgarstek i zaczęła ciągnąć go przez mokre pastwisko. Po jego śladzie źdźbła trawy brązowiały. Słyszał syk oddechu ze swoich płuc i wiedział, że jej ręka płonie, ale nie zatrzymała się. Po raz pierwszy w długich wiekach głęboko zakorzeniona wściekłość zwinęła się w jego żołądku i tliła się tam, jak ktoś ośmielił się zignorować jego bezpośrednie polecenie. Nie miała prawa. Wiedziała lepiej. Nikt kiedykolwiek nie przeciwstawił się mu — na pewno nie ludzie, i z pewnością nie kobieta. I nie jedna z osób służących jego rodzinie, której dał ochronę i bogactwo poza wyobrażaniem. Wybrał śmierć. Przygotował się. Był zadowolony z jego decyzji — którą podjął. To był najgorszy rodzaj zdrady. Pożałujesz swojego nieposłuszeństwa, ślubował. Marguarita zignorowała go — albo go nie słuchała. Szczerze nie wiedział tego, ani nie troszczył się o to. Zapłaci. Kamienie wbijały się w jego plecy, a następnie uderzył w drewno gdy udało jej się wciągnąć go do środka stodoły. Słońce parzyło go żywcem mimo że ciarki igieł wciąż przebijały jego skórę.

Tłumaczy: franekM

Zręcznie potoczyła go do brezentu, nie usuwając marynarki z jego twarzy. Nawet włożyła jego ramiona nad jego klatką piersiową by przetoczyć go. Poczuł się tak jak bezsilne jak dziecko. Poniżenie, zło jej czynu zbudziły coś potwornego w nim. Wycofał się jak dzikie zwierzę którym był, czekając na jego moment — a nadejdzie moment. Znała strach przed wampirem rozdzierającym jej gardło, ale to byłyby nieistotne w stosunku do strach przed Zacariasem De La Cruz dokonującym zemsty za jej grzechy. Próbowała doczepić brezent do jednego z koni, wiedział po zapachu i uderzanie w bębnieniu kopyt gdy zwierzę zaprotestowało przeciw znajdowaniu się blisko niego. Mógł powiedzieć jej, że żaden koń nie pozwoli na jego obecności ale trzymał się nieruchomo, teraz właśnie czekając na wynik jej błędu. Brak konia mechanicznego nie powstrzymało jej. Słyszał odgłos jej kroków a następnie zaczęła wyciągać brezent sama. Wiedział, że jest sama przez dźwięk jego oddechu rozrywającego jej płuc w kilku powtórzonych cichych gwałtownych wdechach. Uważał to za znaczne że nie wołała o pomoc. Jeden krzyk — dobrze, nie mogła krzyczeć — ale musi mieć sposób by wzbudzić zainteresowanie. Mężczyźni pracujący na ranczo przyszliby jej z pomocą, gdyby im to zasygnalizowała, ale musiała wiedzieć, że rozkaże im pozwolić na swoją śmierci — i oni przestrzegaliby tego. Gwałtowna spalenizna na jego brzuchu stała się gorętsza, wystarczająco gorąca by przez kilka chwil myślał, że może spalić się przez swoją skórę do swoich narządów wewnętrznych. Nie mógł zobaczyć zupełnie niczego ale czuł każdy wybój kamieni i okrutny blask słońca gdy wciągnęła go ze stajni do parterowego domu. Piekące gorąco poskutkowało zadziwiająco, odpędzając wszystkie rozsądne myśli do czasu gdy chciał krzyknąć z męki. To zaczęło się stopniowo, wolne sącząc się przez zwęglenie, które sączyło się przez skórę i tkankę do kości. Zacarias próbował odrzucić ból jak robił od wieków, ale niesłabnące oparzenie słońca było czymś, czego nie mógł rozczłonkować ponieważ miał tyle innych ran. Nawet z brezentem zawiniętym wokół niego, czuł, przenikający pożar jak zapalone strzały przekłuwające jego ciało. Gorąco gotowało jego krew i lizało płomieniami jego wnętrzności. Nie mógł krzyczeć, albo protestować, lub zrobić cokolwiek, ale był wleczony przez jard co jak sądził parterowego domu. Marguarita dyszała ciężko gdy wzięła jego pełną wagę w górę po dwóch schodach prowadzących do środka. W momencie gdy znalazł się w grubych, chłodnych ścianach, porzuciła uprząż i popędziła w poprzek pokoju. Mógł usłyszeć, jak zaciągnęła grube zasłony na miejsce, przykrywając okna. Będziesz cierpieć jak nikt jeszcze kiedykolwiek nie cierpiał za twoje nieposłuszeństwa, obiecał, wpychając słowa do jej mózgu. Co więcej miał wrażenie że słowa wpadały obojętne przez pęknięcia, jakby nie mogła chwycić tego co jej powiedział, ale to się nie liczyło. Czekał podczas gdy ostrożnie rozwinęła brezent a kiedy krawędzie się rozchyliły, warknął gdy jego ciemne oczy się otworzyły i zamknęły się z jej spojrzeniem. Uciekł mu długi

Tłumaczy: franekM

wolny syk, obietnica brutalnego odwetu i nie byłoby żadnego opacznie rozumienia jego znaczenia.

Rozdział 2 Oddech Marguarita Fernandeza uwiązł w gardle i zatonęła z powrotem na swoje pięty. Co ona robi? Mogła przewidzieć swój krzyk, by się zatrzymać, w głębi siebie gdzie nikt inny nie mógł jej usłyszeć — ale tak bardzo jak kazała sobie pozwolić mu umrzeć, jak się domagał —nie mogła. Nie było teraz odwrotu, i zapewne ją zabije. Ośmieliła się nie przestrzegać rozkazu De La Cruz. Nie jakiegokolwiek De La Cruz, któregokolwiek. Nie posłuchała tego o którym ludzie szeptali. To był Zacarias, nikt nie wspomniał o nim, chyba że robili to z wielkiego respektu i jeszcze większego strachu. Już ją ostrzegł. Jego głos wyrył na wieczność słowa w jej sercu. Będziesz cierpieć jak nikt inny kiedykolwiek nie cierpiał za twoje nieposłuszeństwo. Ostrzegł ją wielokrotnie by go zostawiła. Ona po prostu — nie mogła. Nie było żadnego sposobu by wyjaśnić mu tego. Sama nie znała powodu. I nie miała żadnego głosu. Żadnego sposobu by go uspokoić poza traktowaniem go jak traktowała dzikie stworzenia wokół niej. To wymagało wielkiej odwagi i wysiłku fizycznego by wyszarpnąć jej spojrzenie z jego uwięzienia. Zaciskając jej wargi razem i ignorując jej grzmiące serce, szarpnęła jego odzież, by ściągnąć tlący się bałagan od jego skóry. Sapnęła, niemal rzucając się do tyłu gdy zobaczyła jego rany. Zakrzepnięta krew leżała gruba i brzydka nad cętkowanymi oparzeniami. Był w beznadziejnej bitwie, został kilkakrotnie ranny, i nie starał się leczyć szarpanych rany albo, sądząc po jego bladej cerze, pożywić się. Nie było żadnego czasu na subtelności. Prawdopodobnie był ścigany. Nieumarły będzie w ziemi gdy wzejdzie słońce, ale mieli wszelkie nikczemne sługi. Była szkolona od narodzin na bycie gotową na napaść nieumarłych na ich dom. Pobiegła do hacjendy, dobrze zamykając każdego okno i drzwi i rozłożyła broń dla łatwego dostępu przed pognaniem do kuchni by wymieszać roztwór by schłodzić piekącą skórę jej pana. Niosła dzban z powrotem do mężczyzny leżącego na ziemi. Jego spojrzenie podążyło za nią, ale bez większego wysiłku pchał strach do jej umysłu. Może ponieważ była już i tak pełna przerażenia, nie był żadnym miejscem na nic więcej. Mimo to jego oczy były czerwonymi płomieniami, i nosiły obietnicę odwetu. Uniknęła zaglądania do tych oczu, trochę bojąc się że mógł zapanować nad nią, a ona nie mogła — nie chciała się odsunąć na bok i nie mogła pozwolić

Tłumaczy: franekM

mu umrzeć. Każda komórka w jej ciele wymagała by ocaliła mu życie — nawet kosztem swojego. Jej ręka zadrżała gdy zaczęła wycierać gąbką chłodzącą miksturę nad jego ciałem. Wiedziała że to musiało kłuć rozchylające szarpane rany, ale musiała powstrzymać oparzenie zanim mogła zająć się innymi ranami. Bardzo starała się nie zauważać jego zarysowanych mięśni i imponującego męskiego wyposażenia. Udała, że jest dzikim zwierzęciem, i może naprawdę taki był, ale to było trudne by widzieć go w ten sposób, gdy głaskała miękką myjkę nad jego bardzo męskim ciałem. Marguarita była przyzwyczajona do bycia w towarzystwie mężczyzn. Pracowała na ranczu odkąd mogła sobie przypomnieć, ale żaden nie miał takiego ciała. Zacarias był cały twardymi mięśniami, z szerokimi ramionami i wąskimi biodrami. Miał potworną reputację. Niewielu kiedykolwiek widzieli go na żywo, ale pogłoski były straszne. Cesaro Santos, zarządca rancza, powiedzieć jej kiedy została zaatakowana przez wampira, że Zacarias ocalił jej życie, ale nigdy go nie spotkała, rozmawiała czy chociażby złapała wcześniej jego wzrok. Ale, wiedziała z całą pewnością że ten mężczyzna był najstarszym z braci De La Cruz i panem wszystkich rancz. Ostrożnie oczyściła jego rany, przez cały czas uspokajając go jak jedno ze stworzeń które ratowała, nieświadoma czy to pomogło czy nie. Jego ciało było zupełnie martwe mimo że jego oczy pozostały szeroko otwarte i przymocowały do jej twarzy. Potrzebował krwi. Był zbyt blady i jasno wynikało z jego ran, że stracił jej zbyt wiele. Mogła usłyszeć, jak jej serce zaczęło przyspieszać, ale zrobiła już tak wiele. Jakie to będzie mieć znaczenie? Już potępił ją za jej czyny. Nabrała tchu, wyciągnęła nóż z pochwy przy swoim pasie i zanim mogła pomyśleć zbyt wiele o tym co robi, nacięła swój nadgarstek. Gdyby mogła krzyczeć głośno, zrobiłaby to, ale nawet otwierając swoje usta szeroko, żaden dźwięk się nie pojawił. Ustawiła swój nadgarstek nad ustami pana, pozwalając jej własnej krwi spływać stale. Cicho domagała się by ja połykać. Mógł zrobić aż tyle, była tego pewna. Gdy nie było żadnego ruchu, popatrzyła z bliska i zdała sobie sprawę, że jego usta wydają się wchłonąć krew jakby był tak zagłodzony że jego ciało wzięło to dla jakichkolwiek wartości odżywczych jaką mógł dostać. To miało sens. Był niemal nieśmiertelny. Jego ciało było zaprojektowane by być nadal żywym niezależnie od jego ran. Dała mu tak dużo krwi jak się ośmieliła, może zbyt wiele, ponieważ poczuła się trochę słaba, gdy w końcu odciągnęła swój nadgarstek i wpadła do łazienki, by zawinąć bandaż wokół rany. Teraz przeszłą już strach i przerażenie, pracując jak automat. Nikt nie wchodził teraz do domu gdy jej ojciec nie żył. Umarł starając się powstrzymać wampira przez zabiciem Zacariasa. Robotnicy dostrzegli sygnał — drzwi i okna zamknięte i przykryte ciężkimi zasłonami — że De La Cruz przebywał w rezydencji i musi być chroniony, ale by mu nie przeszkadzano. Cesaro położyłoby bliskiego strażnika dla bydła i przygotowałaby ranczo do bitwy.

Tłumaczy: franekM

Marguarita otworzyła wszystkie drzwi między tym gdzie leżało ciało Zacariasa i główną sypialnią gdzie wiedziała, że znajduje się podziemna sala. Miała trudności z ruszaniem ogromnego łóżka które przykrywało ciężką furtkę, aby przesłonić salę pod domem. Spociła się do czasu gdy popędziła z powrotem do Zacariasa. Jej nadgarstek drżał i palił a jej nogi w dotyku przypominać gumę. To było piekło ciągnąc go na brezencie przez dom. Na szczęście, jego oczy w końcu się zamknęły i wszelki oddech ustał. Wydawał się jakby był martwy. Mimo że znała podstawowe zasady karpackiego istnienia, to wciąż wprawiało ją w zakłopotanie gdy widziała, jak leżał jakby zmarły, gdy naraziła tyle by go ratować. Na moment była w niebezpieczeństwie nadmiernie oddychając, stan w jakim się często budziła z jej koszmarów, po tym jak zaatakował ja nieumarły. Dostrzegła panikę i zmusiła się do wolnego równomiernego oddechu, podczas gdy szarpnęła brezent, pokonując podłogę cal po calu do czasu gdy doszła do furtki. Marguarita przygryzła dolną wargę tak mocno że wycisnęła maleńki koralik krwi. Jak na Boga poradzi sobie z zejściem w dół schodach? Nie pomyślała o niczym innym prócz zanurzaniem go w żyznej ciemnej glebie, którą bracia De La Cruz przywieźli ze swojej ojczyzny, by założyć ich wiele miejsc spoczynku. Gdyby wezwała Cesaro do pomocy zarzucałby ją pytaniami na które nie ośmieliła się odpowiedzieć. Wzruszając ramionami poszła przed nim, ciągnąc go w dół schodów na brezencie. Powstrzymywała jego głowę przed uderzaniem w każdy schód, ale jego ciało uderzało całą drogę w dół. Pomimo że jego oczy zostały zamknięte, a jego oddech wydawało się ustać, była pewna, że jest świadomy tego co się dzieje, ponieważ gdy dotykała jego umysłu ciepłem, miała wrażenie, że połączyła się z tą jego dziką częścią w sposób w jaki robiła ze zwierzętami. To nie było tak, jakby mogła rozmawiać ponieważ nie miała żadnego głosu, ale wysłała mu wrażenie smutku, współczucia. Obawy. Wiedziała, że to nie wystarczy by złagodzić jego wściekłość, ale to było wszystko, co miała. Jak tylko miała go na ziemi, zaczęła kopać. Chciała dziury tak głębokiej aby go przykryć by ziemia mogła go wyleczyć. Mogła pójść do szopy na narzędzia po łopatę, ale nie ośmieliła się pobiec do nikogo. Nie skłamała, nawet w jej języku migowym. Nie była w nim jeszcze dobra, ale niewielu rozumiało ją, więc przeważnie pisała na papierze. Jej ręce drżały i Cesaro wiedziałoby, że coś było nie w porządku. Kopała swoimi rękami. Gleba była bogata i żyzna, czarny gliniasty piasek bogaty w minerały i substancje odżywcze. Wiedziała, to gdy poczuła ziemię. To zajęło jej większą część poranka i spociła się i pokryła ją ziemia zanim była zadowolona głębokością dziury. Jego ciało potrzebowało być całkowicie otoczone i pokryte przez glebę, jeśli zamierzał wyleczyć się jak należy. Marguarita dowlokła brezent do samego brzegu dziury, jej żołądek kłębił się trochę. To wydawało się jakby próbowała ukryć morderstwo. Na pewno mogła dodać ten dzień do swoich koszmarów. Przykucając, umieściła swoje ręce

Tłumaczy: franekM

stanowczo na jego ramieniu i biodrze i popchnęła. Na szczęście, była silna, układając konie odkąd była dzieckiem, ale to było wciąż trudne zadanie by przetoczyć go na jego miejsca spoczynku. Zacarias niezgrabnie wylądował na boku, jak szmaciana lalka — albo zwłoki. Przycisnęła brudną, ręką do drżących ust, czując się bezwładną. Odpoczęła przez kilka minut zanim zaczęła pokrywać go ciemną glebą. Gdy całkowicie został pochowany, osunęła się na swoje kolana przy nim i pozwoliła sobie na kilka minut na atak paniki. Co ona zrobiła? Rodzina De La Cruz złożyła niewiele żądań w stosunku do ich ludzi. Bardzo mało. Każdy, kto pracował dla nich był bogaty pod każdym względem. Właścicielami wszystkich gruntów przylegających do posiadłości De La Cruz, wszystkie ponieważ jeden z członków rodziny kupił go dla nich. Kuzyni, ciotki, wujowie — każdy o kogo się troszczyli. Ojcowie przekazywali spadek swoim synom. Matki ich córkom. Wszyscy byli posłuszni aż do Marguarita. Przyniosła wstyd swojemu nazwisku przez swoje nieposłuszeństwo i nie miała wątpliwości, że drogo za to zapłaci. Podniosła swoją brodę i zmusiła się do wstania. Była Fernandezem, córką swojego ojca. Nie ucieknie od swojego przestępstwa, ale zostanie i stanie przed tym cokolwiek Zacarias De La Cruz uznał za odpowiednie dla niej jako karę. Dreszcz przedostał się przez nią i lodowate palce skradały się w dół jej kręgosłupa. Ledwie wyglądał na człowieka. Albo karpatianina. Przerażał. Nie mogła zmienić tego co zrobiła. Nie rozumiała tego i zrzuciła to na jej współczucie dla wszystkich rannych stworzeń, ale to nie wyjaśniło dlaczego przeciwstawiła się mu po tym jak kazał jej pozwolić mu umrzeć. Dlaczego postanowił spalić się na słońcu? To była straszna śmierć, i jak mógł pomyśleć, że mogła stanąć z boku i przyjrzeć, jak się spali? Ocalił jej życie. Dotknęła swojego zniekształconego gardła, głaszcząc usmarowanymi od ziemi palcem - po bliźnie. Czasami, wieczorem, gdy obudziła się w pocie, próbowała krzyczeć ale nic nie wychodziło, pomyślała, że woła do niego, by ją uratował. Mogła słyszeć echo jego imienia słabo w swojej głowie, jakby udało jej się wymówić imię. Teraz był tu i nie był wcale postacią z fantazji wyczarowana w jej umyśle. Zacarias przeraził ją w elementarny sposób, w głębi duszy w jej samej krwi i kościach. W jej duszy. Przycisnęła zaciśniętą pięść nad swoim sercem gdzie biło gorączkowo wyrywając się spod kontroli. Był przystojny, miał ciało twarde jak skała, wydawał się wszystkim czego mogła chcieć kobieta, ale jego oczy... jego twarz. Był przerażający i wszelka dziecinna fantazja by potajemnie go spotkać znikła po natknięciu się na niego. Marguarita wspięła się wolno z sali, strzepując każde zabrudzenie z jej ubrania i ciała. Nie mogła zostawić śladów. Gdyby kukiełka wampira przebiła się przez obronę rancza, nie mogło być żadnego tropu prowadzącego do miejsca

Tłumaczy: franekM

spoczynku Zacariasa. Spuściła klapę i jeszcze raz zamiotła podłogę i nawet ją umyła, bojąc się że zapach krwi Zacariasa zostałby odkryty. To było niezwykle trudne by przesunąć z powrotem na swoje miejsce łóżko ale poradziła sobie, rozkładając ostrożnie nakrycia. Odmówiła rozmyślania nad jej zachowaniem albo strachem narastającym na dnie jej umysłu. Miała pracę do zrobienia i usunęła każdy pojedynczy kawałek dowodów, że Zacarias był na zewnętrz albo wewnątrz. Ponieważ rozpaczliwie potrzebowała tego, zrobiła sobie filiżankę mate de coca, herbatę zrobioną z liści koki. Poświęciła swój czas, rozkoszując się orzeźwiającym napojem, którego potrzebował by iść dalej. Marguarita posprzątała cały dom, każdy pokój, myjąc podłogę i odkurzając i przenikając dom z wyraźnym cynamonowym zapachem. Uzbroiła się i wyszła na dwór, idąc szlakiem brezentu z powrotem do stajni, ostrożnie usuwając wszystkich ślady, którymi było ciągnięte coś ciężkiego przez mokrą trawę. Blisko stajni gdzie Zacarias usiadł a następnie przygotował się do śmierci, stwierdziła, że pewne z traw się wypaliły. Bardzo ostrożnie usunęła każde źdźbło. Wyczerpana, wypiła kolejną filiżankę herbaty, a następnie umyła się pod prysznicem i zmieniła ponownie swoje ubranie, drobiazgowo myjąc i susząc strój który nosiła, używając wypełnionych wonią mydeł by usunąć i przykryć jakiekolwiek utrzymujące się zapachy. Gdy była przekonana, że zrobiła wszystko co mogła, wyszła pomóc w magazynie. Cesaro dostrzegł ją gdy wyjechała ze stajni na swojej ulubionej klaczy, Blask. Zamachał jej, jego twarz nosiła ponure linie. „ Najstarszy przybył, prawda?" przywitał się gdy podjechał do niej. Marguarita nie widziała powodu by temu zaprzeczyć. Sygnalizowała przez zaciąganie ciężkich zasłon i jedne z ludzie posłał mu wiadomość że De La Cruz przebył do posiadłości. To był jedyny raz gdy zasłony zostały zaciągnięte. Kiwnęła głową. „Wiedziałem. Bydło i konie są niespokojne w jego obecności. Może powinnaś pojechać z wizytą do twojej ciotki w Brazylii. " Zmarszczyła brwi w pytaniu. Cesaro zawahał się, wyraźnie nie chcąc wydać się nielojalnym. „On jest trudny, Marguarita. Bardzo inny niż pozostali. " Pokazała znak zapytania między nimi. Cesaro westchnęło. „Nie wiem dokładnie co ci powiedzieć. Spotkałem go przed wielu laty gdy byłem chłopcem. Był jedynym człowiekiem, który odstraszył mojego ojca — przeraził wszystkich ludzi na ranczu. A ostatnio, kiedy straciliśmy twojego ojca, kiedy to..." wskazał jej gardło. „on jest jeszcze gorszy." Ponownie pokazała znak zapytania.

Tłumaczy: franekM

Cesaro wzruszyło ramionami, oczywiście na niewygodny temat. Nawet rzucił okiem w kierunku główny hacjenda jakby Zacarias przypadkiem mógł ich podsłuchać — dla wszystkiego co wiedziała Marguarita — może mógł. „Jeśli zwierzęta hodowlane jak konie są przerażone gdy on jest w pobliżu, to powinno coś powiedzieć, Marguarita. Gdy był tu ostatnim razem, uratował ci życie, ale był blisko zabrania mojego." Usiadł na moment w ciszy, a następnie wzruszył ponownie ramionami. „Oddałbym moje życie by go oszczędzić, ale jednak, było coś nie tak z nim. Nawet jego przyjaciel się martwił. Będzie lepiej, gdy odejdziesz. " Marguarita obracała ostrzeżenie w swoim umyśle. Zacarias próbował spalić się w słońcu ponieważ był blisko stania się czymś, czym nie chciał być? Pochyliła swoją głowę, niezdolna by spojrzenia Cesaro w oczy. Pomysł ucieczki do jej ciotki do Brazylii kusił, ale wiedziała że nie może. Uniosła swoje ramiona i wskazała zwierzęta. Cesaro westchnęło wyraźnie. „ Jesteś bardzo upartą młodą kobietą, Marguarita, ale nie jestem twoim ojcem i nie mogę ci rozkazać wyjechać. " Machnęła w kierunku koni, ignorowanie faktu, że próbował sprawić, że poczuje się winna. Miała już dość bycia winną. Zresztą, zauważyła, że ponieważ nie mogła mówić, niektórzy z ludzi zaczynali traktować ją prawie jakby była też głucha. I choć denerwujące, to było nieco na jej korzyść w świecie skoncentrowanym na mężczyznach. „Tak, mogliśmy użyć twojej pomocy przy uspokajaniu koni. Mamy trzy klacze blisko narodziny i nie chcemy by coś poszło nie tak. Wejdź do stajni z nimi i zobacz czy możesz namówić je by się uspokoiły. " To było bardzo niezwykłe dla peruwiańskiego Paso spłoszyć się czymkolwiek. Zostały wychowane dla ich spokojnego temperamentu. Jakikolwiek koń zdradzający oznaki nerwowości nie był kryty. Konie z Haciendy De La Cruz były uznawane za jedne z najlepszych na świecie, a jednak Zacarias wystraszył je wszystkie, nawet ich pracujące konie. Kiwnęła głowa, ale obawiała się, że zrobiła bardzo poważny błąd, właśnie wtedy gdy wysłała uspokajającą falę do niespokojnych zwierząt skupionych w dalekim zakątku pastwiska. Wyraziła gestem w kierunku nieba i dała znak, wskazując na jej zęby, wskazując możliwość ataku z wampirów. Cesaro zrozumiał. Był najlepszy na ranczu w interpretowaniu jej dziwnych gestów. „ Jesteśmy świadomi ryzyka napaści na hacjendę kiedy jeden z panów przebywa do posiadłości. Każdy jest uzbrojony, kobiety i dzieci są pod dachem — z wyjątkiem ciebie. W momencie gdy konie się uspokoją, wejdź do domu i go zarygluj. " Dała do zrozumienia, że już to zrobiła i dotknęła strzelby, strzelby w ręce i noża który z sobą miała. Była tak gotowa do ataku jak mogła być mimo że sama myśl była niemal tak przerażając jak wiedzenie, że nie posłuchała Zacariasa.

Tłumaczy: franekM

Cesaro kiwnęło głową z aprobatą. Marguarita, tak jak każdy na ranczu, została nauczona strzelać od młodziutkiego wieku. Nagle usztywnił się i wskazał coś nad jej ramieniem, alarm na jego twarzy. „Twój mężczyzna przyszedł ponownie w zaloty. " Wyciągnęła pióro i papier ze swojej kieszeni. On nie jest na pewno moim mężczyzną. Dlaczego go nie lubisz? „On jest wyborem twojego ojca, nie moim. Człowiek z miasta." Był uśmiech w jego głosie.” On jest gładki, ale nie wie nic na temat życia na ranczu. Byłoby Ci prawdopodobnie lepiej z Ricco albo moim synem, Julio. " Przechylił się przez szyję swojego konia, stojąc trochę w strzemionach. „On dla mnie nie brzmi prawdziwie. On patrzy na nas z góry, nawet na ciebie. Ricco albo Julio odpowiadają ci bardziej. " Kochała Ricco, jednego z ludzi pracujących z bydłem; znała go przez wiele lat. I wyrosła z Julio. Nie można było nie uważać go za jej brata. Chciała sprawić Cesaro przyjemność prawie tak jak chciała sprawić przyjemność ojcu. On nie naciska na zaloty. Od śmierci mojego ojca, był tylko miły. Cesaro wzruszyło ramionami, ze zmarszczonymi brwiami na jego twarzy. „Nie możesz wprowadzić go do hacjendy. Odeślij go, Marguarita. " Popatrzała gniewnie na Cesaro. Znała swój obowiązek. Zawróciła swoją klacz w kierunku stajni, machając do Esteban Eldridge gdy podjechał do korralów swoim samochodem ciężarowym. Nie miała pojęcia jak pojazd pozostawał tak czysty gdy to robił. Esteban łatwo nosił swoje bogactwo. Był potężną postacią, bardzo atrakcyjny — przynajmniej był do czasu gdy nie skierowała oczu na Zacariasa. Nawet ranny i poparzony, Zacarias wydzielił nieustępliwą, prawie brutalną piękny mimo że to wyglądało na zbyt mdły opis. Zacarias zdominował każdy pokój w którym się znalazł. Ale Esteban nie wystraszył jej, albo zagrażał jej w elementarny sposób w jaki robił to najstarszy De La Cruz. I wiedziała kiedy mężczyzna interesował się nią — Esteban nie interesował się. Ale naprawdę lubiła towarzystwo jego siostry. Cesaro usiadł na swoim koniu i popatrzył na nią. Mogła poczuć, jak jego oczy wżerały się w nią i to sprawić, że to ją martwiło że pomyślał, że może zdradzać ich honor dla outsidera. Pochyliła trochę swoją głowę. Już zdradziła ich honor, ale nie w sposób w jak myślał i bez wątpienia dowie się dość wcześnie o jej grzechach. Zsunęła się z klaczy, patrząc jak Esteban szedł wobec niej. Zrobił ogromną liczbę rys którymi pokrył teren w długich celowych krokach. Jej ojciec przedstawił ich i, najwyraźniej, Esteban Eldridge był wyborem jej ojca dla niej. Zachowywał się jakby naprawdę się zalecał do niej przed atakiem wampira, ale nigdy naprawdę nie był poważny. Esteban oczywiście lubił dobrze się bawić i był chłopcem z miasta. Cesaro miał racje mówiąc, że Esteban patrzył z góry na robotników rancza, ledwie zauważając ich. Jak mogłaby zakochać się w takim mężczyźnie?

Tłumaczy: franekM

Był miły po tym jak jej ojciec umarł, pokazując się często z jego siostrą, Leaą, mimo że po jej ”wypadku" nie mogła mówić, traktował ją jak wielu innych, jakby nie była w stanie słyszeć albo może nawet widzieć. Lea, z drugiej strony była bardzo prawdziwa. Uśmiechnęła się i machnęła drugi czas w pozdrowieniu. „Marguarita." Esteban przewrócił jej swoim językiem łatwo, chwytając ją za rękę i trzymając pokrótce przy swoich ustach. „Jak zwykły wyglądasz ślicznie. " Wyciągnęła pióro i papier ze swojej kieszeni i napisała: nie spodziewałam się dziś ciebie. „W końcu postanowiłem, że kupię kilka koni i pomyślałem, że możesz wpadać spojrzeć na nie dla mnie. " Zmarszczyła brwi. Mieszkał w eleganckim domu na peryferiach największego miasta obok nich. Jeździł, ale nie był tego dużym fanem. Nawet nie miał miejsca by hodować zwierzęta. Zanim mogła napisać, zadając swoje pytanie, co planował zrobić z końmi, on oglądnął się, zauważając tłum ludzi, wszyscy uzbrojeni. „ Czy oś się dzieje? "zapytał. Marguarita wzruszyła ramionami i weszła do stajni, gdzie trzy ciężarne klacze grzebały nogą i drapały niespokojnie w ich boksy. Była bardzo świadoma Estebana następującego blisko niej. Mogła go usłyszeć, poczuć go, jej wzmożoną świadomość Zacariasa tak podatnego w ziemi co ją stresowało. Zwykle przyjęła z zadowoleniem wizyty rodziny Eldridge, szczególnie Lea. Esteban był dobrze wychowany, ale czasami, jego przesadzone flirtowanie denerwowało, gdy wiedziała, że nie jest szczery. Mężczyźni z którymi dorastała wiedzieli, że dobrze jeździ i strzela, jeśli nie lepiej od nich. Esteban sprawił, że czuła się bardzo kobieca, traktując ją jak słabą kobietę, ignorując fakt, że była bardzo zdolna. W tej chwili, wszystko, o czym mogła myśleć to nadciągający atak na ranczo od najgorszego, najbardziej nikczemnego wroga jaki jest możliwy i nie pragnęła Estebana nigdzie obok hacjendy. „ Twoje konie nigdy nie zachowywały się w ten sposób" zauważył. „ Czy znajduje się blisko jaguar tego ranka?” Usłyszała, niepokój w jego głosie i tym ogrzał ją mimo sytuacji. Uwierzył że przeżyła atak jaguara, a jej ojciec umarł ratując ją, ale utraciła swoje struny głosowe gdy zwierzę rozrywało jej gardło. W istocie rzeczy, to był atak wampira, poszukującego miejsce spoczynku Zacariasa. Ponownie wzruszyła ramionami, nie chcąc mu kłamać. Zapisywanie kłamstwa było gorsze nawet niż mówienie go. „Lea kazała cię pozdrowić i miała nadzieję że zobaczy cię wkrótce. " Marguarita rzuciła uśmiech gdy otworzyła drzwi stodoły i poszła wprost do ciężarnej klaczy. Położyła swoją rękę na wyciągniętej szyi i wysłała jej fale gwarancji do czasu gdy koń się nie uspokoił. Esteban nic nie powiedział, tylko patrzył gdy szła od boksu do boksu, uspokajając zwierzęta. Jego obecność zaczęła powoli sprawiać że była niespokojna. Poczuła, jak pewnego rodzaju

Tłumaczy: franekM

strach zaczął rosnąć gdzieś w pobliżu jej brzucha. To wymagało wielkiego wysiłku by nie przekazać jej nerwowość zwierzętom. Esteban stał całkowicie nieruchomo poza każdym boksem, jego spojrzenie było czujne. Ciarki niepokoju rosły na jej skórze jakby miała wrażenie, że tysiąc mrówek pchnęło nożem przez nią. Potarła swoje ramiona gdy przeszła do ostatniego boksu. Konie jadły spokojnie i nie było już dla nic do zrobienia. Obróciła się i stanęła naprzeciw niego, robiąc głęboki wdech i zmuszając się do uśmiechu. Esteban chwycił ją za rękę i zaciągnął ją blisko niego. Dziwnie drażnienie na jej skórze wzrosło do oparzeń pod opuszkami jego palców. Odciągnęła swoją rękę od niego i przebiegła jej dłońmi w dół jej ud, próbując pozbyć się uczucia. „Zawsze zadziwia mnie, to jak postępujesz z końmi. One ci ufają. " Zazwyczaj lubiła jego komplementy, ale teraz z panem w pobliżu i będącym tak podatnym, chciała by Esteban wyjechał. Nigdy wcześniej nie doświadczyła takiego niepokoju, i zaczynała się pocić. Mogła poczuć, jak wilgoć rosła między jej piersiami. Palenie na jej ręce przygasało, ale nie zatrzymało się całkowicie. Zwilżyła swoje wargi i wyjęła swoje pióro i papier. Zawsze miałam rękę do zwierząt. Tak, przyjdę zajrzeć do twoich koni za parę dni. Dlaczego pomyślałeś o ich kupnie? Nigdy wcześniej nie byłeś zainteresowany. Ona na pewno nie chciała sprzedać mu jednego z ukochany peruwiańskie Paso. On nigdy nawet ich nie poklepał. Jego uśmiech był bardzo szeroki, pokazując jego doskonałe zęby. „Odkryłem miłość do polo. Pożyczałem konia od przyjaciela i chcę mojego własnego. " Zabrzmiał na bardzo podekscytowanego, jak mały chłopiec. Chciała cieszyć się z jego sukcesu, dzielić jego radosne podniecenia, ale naprawdę nie troszczył się o konie tak jak ona. I to było głównym powodem jej niechęci by go przyjąć jak życzył sobie jej ojciec. Ricco i Julio obydwaj jeździli na koniach codziennie. Lubili je i zrozumieli je, i docenili jej miłość i jej potrzebę przebywania w ich towarzystwie, jak Esteban nigdy by tego nie uznał. Esteban Eldridge wydawał się życzliwym, sympatyczny człowiekiem, ale nie całkiem brzmiał dla niej prawdziwie. Była zaskoczona że jej ojciec nie zdawał sobie z tego sprawy. Gdzie planujesz hodować swoje konie? „Mój przyjaciel, Simon Vargos, powiedzieć, że mogę zatrzymywać je na jego hacjendzie. " Próbowała nie wzdrygnąć się na to. Simon Vargos podróżował do różnych krajów grając w polo. On spędzał dużo czasu wpatrując się w siebie na wideo, pijąc w barach i podrywając kobiety, ale w żaden sposób nie dbający o jego stajnie. Zatrudnił stajennych, ale niewiele się o nie troszczyli, bez względu na to, czy skończyli swoją pracę. „Chodźmy na hacjendę i dostaniemy coś gorącego i ustalimy dobrą datę," zasugerował Esteban. „Nie wiem co wszyscy myślą o tobie na zewnątrz jeśli jaguar skrada się w okolicy" położył swoją rękę na jej wąskie plecy.

Tłumaczy: franekM

Oddech Marguarita uwiązł w jej gardle gdy ból przeszył jej ciało. Oddaliła się od niego w pozorach głaskania szyi klaczy, zanim jeszcze raz wyjęła swoje pióro i papier. Podała go mu. Przepraszam. Jestem zbyt zajęta. Cesaro mnie potrzebuje. Umówimy się innym razem. Zmarszczył brwi, wykorzystywał to samo wyrażenie na twarzy, gdy jego młodsza siostra, Lea, go zdenerwowała. Zawsze myślała że to raczej czarujące, ale teraz poczuła nacisk. Nic nie wyglądało na właściwe. Jej skóra była zbyt wrażliwa, a Esteban był drażliwą osobą. „Twój ojciec nigdy nie pozwoliłby ci pozostawać na zewnątrz gdyby groziło ci niebezpieczeństwo. Muszę porozmawiać z człowiekiem Santosa. " Jego władczy ton zdenerwował ją. Wiedziała, że Esteban rządzi swoją siostrą i miał skłonność być taki sam apodyktyczny w stosunku do niej. Normalnie przewróciłaby swoimi oczami i zignorowała go, ale była zbyt zdenerwowana, że ktoś może odkryć że Zacarias przebywa w rezydencji — i to co zrobiła. Esteban nie miał pojęcia, że zachęca ją by weszła do miejsca gdzie spał najniebezpieczniejszy drapieżnik. Wszyscy utrzymujemy się z pracy, Esteban. To jest słodkie że martwisz się o mnie, ale muszę to robić. „Zostałaś stworzona by zdobić bok mężczyzny, Marguarita, nie pracować aż twoje plecy pękną. " Ignorując fakt, że szybko coś pisała, kontynuował, „powiedz mi o tym triku jaki wykonujesz w stosunku do koni. Wpływasz na nie swoim umysłem? Psychicznie? Lea mówiła mi, że możesz jeździć bez siodła albo uzdy i koń robi wszystko, o co prosisz. " Nie była przygotowana do pytań i musiała naskrobać wszystko czego nie cierpiała. W rozmowie, dialogu było tam i z powrotem, ale niewielu ludzi okazało na tyle uprzejmości, by poczekać do czasu gdy zapisała swoje odpowiedzi. To było bardzo denerwujące. Próbowała uczyć się języka migowego, ale ćwiczyła z książki i jedynie Cesaro, Julio i Ricco próbowali zrozumieć. Moja obecność uspokaja konie z jakiegoś powodu. To było więcej niż jej obecność, ale nie potrafiła opisać komunikowanie się ze zwierzętami. Zawsze mogła uspokoić zwierzę, dzielić jej uczucia z nimi i po prostu odpowiedzieć w naturze. „Czy możesz wpłynąć na istoty ludzkie w sposób w jaki robisz to z końmi? " Jej spojrzenie wzrosło gwałtownie do jego. Esteban przeszukał jej twarz uważnie. Zmarszczyła brwi gdy bazgrała jej odpowiedź. Jak mogłabym wpłynąć na ludzkie umysły? Nie podobał jej się kierunek rozmowy. Zawsze czuła się niewygodnym dyskutując o jej darze. Jej rodzina po prostu nigdy nie mówiła o jej umiejętność. Cieszyli się z sukcesu jej pracy ze zwierzętami na ranczu, ale ”rozmawiając" z końmi był

Tłumaczy: franekM

niedopuszczalne na świecie gdzie wiele niewyjaśnionych spraw mogło być złe. Jej ojciec ostatnio stał się zainteresowany czy można było nazwać je paranormalnymi umiejętnościami, ale po jego śmierci, bardziej troszczyła się czy jej dar został oznakowany. „Nie bądź defensywna," uspokoił Esteban. „Lea i ja trochę dyskutowaliśmy na twój temat. Powiedziała że komunikujesz się z końmi. Pomyślałem, że może to jest bardziej spotkanie umysłów i jakoś skłaniasz je by robiły co sobie życzysz i może mogłabyś zrobić to samo z ludźmi. " Przygryzła dolną wargę. Uderzał zbyt blisko celu. „Czy to jest jakaś rodzinna tajemnica do jakiej dotarłem?" Było rozbawienie w jego głosie. Miała wiele rodzinnych tajemnic i ten był maleńki w porównaniu z innymi. Ona Zdała sobie sprawę, że jest w paskudnym nastroju, nie chciała zająć się Estebanem i jego denerwującym czarem, gdy możliwy był nieuchronny atak ze strony wampirów albo ich kukiełek. Przepraszam, Esteban. Ja naprawdę nie mam czasu na tę rozmowę. Muszę się tym zająć. Mam nadzieję, że rozumiesz. Możemy umówimy się, że spojrzę na twoje konie innym razem. By mieć pewność że zrozumiał, że skończyła, wsunęła pióro i papier do swojej kieszeni po tym jak odczytał swoją notatkę. Esteban popatrzał na nią gniewnie. Nie sądzę byś zachowywała się zbyt dobrze, Marguarita. Twój wypadek nie daje ci prawa byś była niegrzeczna. " Był nagle zbyt blisko. Mogła poczuć, jak podmuch gniewu wylewa się z niego. Stajnia wydała się zbyt mała, i zbyt daleko z dala od wszystkich. Napierał na nią do czasu gdy ustąpiła, cofając się zanim mogła się powstrzymać. „Marguarita." Twardy męski głos sprawił że oboje obrócili się do wejścia. Marguarita odetchnęła z ulgą. Julio Santos siedział na swoim koniu, jego przeszywające ciemne oczy spoczęły na Estebanie gdy podał swoją rękę Marguarita. „Jesteś potrzebna. Chodź ze mną teraz. " Nie zawahała się, omijając Estebana i łapiąc nadgarstek Julio. Rozhuśtał ją w górę za siebie. Oczekiwała, że ruszy natychmiast, ale siedział spokojnie, spoglądając na Estebana spod ronda jego kapelusza. Dwóch mężczyzn przyjrzało się sobie przez długą, pełną napięcia chwilę. „ Wszystko w porządku, Marguarita?" zapytał Julio. Owinęła swoje ramiona wokół swojego pasa, opierając jej głowę o jego plecach i kiwnęła głową tak by mógł poczuć ruch. Ponownie miała tę dziwną reakcję, jej skóra przez moment paliła, w chwili kontaktu z Julio. Szarpnęła swój policzek z jego pleców, podnosząc rękę wobec Estebana jakby nic nie było nie w porządku i, niewiele myśląc, cicho nakłonić konia by wyszedł ze stajni. Julio był nieprzygotowany na nagły ruch konia, ale był znakomitym jeźdźcem i poruszał się ze zwierzęciem. „Następnym razem mnie ostrzeż. "

Tłumaczy: franekM

Uścisnęła jego ramiona mocniej by powiedzieć, że było jej przykro. „ Ojciec, mnie wysłał. On nie lubi Estebana w posiadłości. On wciąż wpycha mi pomysł nas dwojga. Miałem jeden piekielny wykładu, Marguarita, pozwalam by taki skarb mi się wyślizgnął." Klepnął jej ręce palcami w rękawiczkach. „ Czy to samo powiedział tobie?” Było współczucie w jego głosie. Kiwnęła głową, kolejny raz o jego plecy. Tym razem to okropne parzenie były znacznie ostrzejsze i zaczynało rozchodzić się przez jej ramiona, mimo że jej skóra została pokryta materiałem jej bluzki. Niewygodne, że złagodziła swój uchwyt, używając jej kolan by się trzymać. Dosiadanie Julio było tak gładkie że wątpiła czy musiała podjąć takie środek ostrożności. Julio zawsze ją rozśmieszał. Kochała go i nie miała wątpliwości, że odwzajemnia jej miłość po prostu tak gwałtownie i troskliwie — może jeszcze bardziej. Julio był jednym z dwóch najlepszych mężczyzna jakich znała. Ale zostali wychowani razem od urodzenia i za każdym razem gdy ktoś zasugerował że powinni być parą, śmiali się z tego razem. Mimo że ostatnio, od tamtego czasu gdy Esteban wchodził w grę, Cesaro naciskał na nich do czasu gdy to stało się niewygodne. „Próbowałem mu wyjaśnić, ale on się teraz martwi, gdy zabrakło twojego ojca. Esteban nie należy do naszego świata. " Wyciągnęła swoje pióro i papier. Na szczęście jazda była spokojna i uczyniła pisanie łatwiejszym. On jest niezdolny do dotrzymywania tajemnic, nie mówiąc już o kimś tak ważnym jak rodzina De La Cruz i czym oni są. Gdyby wzięła ślub poza ranczem, musiałaby to zostawić i nigdy nie byłaby zdolna ujawnij tajemnice jej rodziny jej małżonkowi. Ich stosunki z Karpatianami były bardzo strzeżone. Wiedziała, że nie zapamięta braci De La Cruz, wszystkie wspomnienia byłyby usunięte zanim opuściłaby ich własności. „On nie należy do tego świata. Dlaczego przyszedł do naszej małej miejscowości, Marguarita? Ludzie którzy tu przychodzą rozpaczliwie potrzebują innego życia. Oni zazwyczaj nie mają niczego. Miał pieniądze i, dla mnie, to oznacza, że on ukrywa się przed czymś. " Pomyślała o tym przez moment a następnie nabazgrała kolejną wiadomość. Zapytał mnie czy mogę wpłynąć na ludzi tak jak robię z końmi. Dlaczego o to zapytał? „Nie wiem. Nie podoba mi się to. Bracia De La Cruz mogą wpływać na ludzi i mogą używać ich umiejętności do zdobycia więcej właściwości dla siebie i dla nas niż większość może tu mieć. Czy jest możliwe że on zastanawia się jak mogliśmy zdobyć swoje ziemie w takich dużych przyrostach. " Zaufała orzeczeniu Julio jak zawsze robiła. Julio nie był w najmniejszym stopniu skomplikowany i nigdy nie miał ukrytych zamiarów. Gdyby zastukał w jej okno w środku nocy, by się przejechali konno, to naprawdę chciał pojeździć. Gdyby powiedział jej, że chce pokazać jej coś, to było zawsze coś specjalnego

Tłumaczy: franekM

— zazwyczaj jakaś fauna i flora którą zauważył. Niejednokrotnie podkradli się razem wchodząc do lasu deszczowego, tropiąc jakieś zwierzę. „Zabieram cię do domu jak tylko zobaczę, że odszedł" powiedział Julio. „ Wszystko jest ustalone, ale wolałbym być z tobą wewnątrz. Możemy zostać zaatakowani dziś wieczorem. " Szansa na atak wampira podczas gdy De La Cruz przebywał w rezydencji był daleko większy niż gdy byli daleko. „Widziałaś go?" zapytał Julio.? To musi być najstarszym, albo bydłem i końmi nie reagowałyby tak jak teraz. Nigdy faktycznie z nim nie rozmawiałem. " Nie chciała kłamać, więc jedynie kiwnęła głową. Julio rzucił na nią okiem nad swoim ramieniem i podniósł jego brew. Wziął pod uwagę jej bladą twarz. Całkiem nie mogła popatrzeć mu w oczy, jej wzrok się odsuwał. „ Jest tak przerażający? " Kiwnęła głową. Julio westchnął. „Wszystko będzie w porządku? " Zaciskała swoje wargi mocno razem i napisała krótką odpowiedź. On mnie nie zauważy — mam nadzieję. Zastanowiła się nad powiedzeniem Julio prawdy, ale zachowałby się jak maczo i nalegałby na chronieniu ją przed gniewem Zacariasa. Tak przerażona jak była — nie przestrzegała bezpośrednie polecenia — nie mogła pozwolić nikomu zastać ukaranym za jej grzechy. Ona stanie przed Zacariasem i spróbuje mu wyjaśnić. Na szczęście miała czas do zachodu słońca by dobrać odpowiednie słowa i napisać wszystko. Nie oczekiwała że Karpatianin zrozumie — sama siebie nie rozumiała — ale zrobi ile w jej mocy by zrozumieć, że nie miała zamiaru być wyzywającą. Kiwnęła głową i Julio przeniósł jego uwagę by przejechanie przez podwórze, ustawiając jego konia i ściskając go kolanami, pokazał, że mógł zapanować nad swoim koniem swoimi rękami i kolanami. Brakowało jej śmiania się. Otworzyła swoje usta, ale żaden dźwięk się nie pojawił i to odjęło coś z radości którą dzieliła z Julio. Dopiero gdy pojazd Estebana powoli zniknął w dole drogi Julio zabrał ją do domu. Wyciągnął swoje ramię by mogła zsiąść się spokojniej, ale zatrzymała własną rękę gdy zamierzała się odwrócić. Takie samo pieczenie wiło się w górę jej ramienia. Popatrzyła w górę na chłopca — nie, mężczyznę —, który był jej powiernikiem i towarzyszem od czasu narodzin. Przyglądał się jej stale, patrząc prosto w jej oczy. „ Co jest nie tak, siostrzyczko? Znam cię zbyt dobrze, byś mogła udawać przede mną. Czy Esteban powiedział coś, co cię przeraziło? Albo czy chodzi o De La Cruz? " Przełknęła ślinę. Kochała Julio. Odmówiła okłamania o wprost. Potrząsnęła swoją głową wolno gdy próbowała łagodnie wyciągać jej rękę z jego.

Tłumaczy: franekM

Julio zacieśnił swój uchwyt i pieczenie stało się boleśniejsze, głębokie znamię które wydawało się przejść do jej samych kości. Musiała walczyć by utrzymać się z daleka od krzyczenia i szarpania. „ Powiedz mi. " Zaciskała swoje wargi razem i wolno szarpnęła się do Julio, by pozwolił jej się wymknąć. Ona wyciągnąć swoje pióro i papier i bazgrała, nieświadoma czy mówiła prawdę czy nie. Będę mieć się dobrze, Julio. Kocham cię bardzo, ale zbytnio się martwisz. Kontynuował patrzenie się w dół na jej twarz przez dłuższy momentu, a następnie dotknął swojego kapelusza. „Też cię kocham, siostrzyczko. Jeśli będziesz mnie potrzebowała, zadzwoń do drzwi a przybędę natychmiast. " Uśmiechnęła się do niego, kradnąc ciepło do jej zimnych kości. Oczywiście przyszedłby jeśli uderzyłaby na alarm. Julio był kimś, na kogo zawsze mogła liczyć i wiedziała, że mówi jej, że sprzeciwiłby się kodeksowi ich rodzin jeśli to byłoby konieczne by ja chronić. Przyłożyła rękę do swojego serca i patrzyła jak odjeżdża, jej głębokie uczucie dla niego sprawiło że jej oczy paliły i łzy zatykały jej gardło. Powoli weszła do domu, jej serce biło tak mocno, że obawiała się, że może dostać zawału. Puste pokoje milczały, oskarżając, a ona spacerowała, czując się trochę zagubiona w jej własnym domu. Ostatecznie, smak strachu ucichł i ugotowała sobie coś do jedzenia i spędziła resztę dnia przy sporządzaniu długich listów do Zacarias, wyjaśniając najlepiej, jak potrafiła dlaczego go ocaliła wbrew jego pragnieniom, a następnie je odrzucała. Słońce zaszło i zapadła noc. Owady zaczęły swoje rozmowy zgodnie z planem. Żaby dopowiadały. Konie grzebały sporadycznie nogami a bydło zadowoliło się nocą. Burzowa chmura zebrała się nad głową, ciemna, złowieszcza masa wrzała, zamazując odprysk księżyca i gwiazd. Ciężkie od deszczu, kilka kropel spadło, znak tego co miało nadejść. Światła zgasły w oknach, jedne po drugim, gdy robotnicy zamknęli się ze swoimi rodzinami. Marguarita wykąpała się i jeszcze raz usiadła przy swoim biurku, próbując ułożyć list, który mógł ją uratować. Kosz na śmieci był przepełniony pogniecionym papierem, gdy stała się coraz bardziej poirytowana. Wiatr wzmógł się, dobijając się do jej okna, i Marguarita w końcu weszła do łóżka i podniosła nakrycia, z jej piórem wciąż w jej ręce.

Rozdział 3 Piorun pokryty smugami niebo, błyskawica poszła zygzakiem od ziemi do nieba. Ziemia potoczyła się, otwierając szczelinę na trzy cale od pastwiska do

Tłumaczy: franekM

stajni. Pod główną sypialnią, w żyznej czarnej glebie, zaczęło bić serce. Ręka poruszyła się, palce zawinęły się do zaciśniętej pięści i przebiły się na powierzchnię. Ziemia gwałtownie wybuchła gdy Zacarias De La Cruz powstał. Głód palił przez niego, jak rozwścieczona lampa lutownicza, pożerając przez skórę i kości do samych wnętrzności. To przedzierało się przez niego, niepohamowany, nienasycony, brutalny, uparty głód, który był bardziej przerażający niż jaki kiedykolwiek czuł we wszystkich wiekach swojego istnienia. Potrzeba płynęła w jego żyłach i pulsowała z każdym biciem jego serca. Ona mu to zrobiła. Mógł poczuć smak istoty jej życia w swoich ustach, tak piękny wybuch niewinności na jego język, spłycany po jego gardle, wywołujący uzależnienie, straszne łaknienie, któremu nie by nigdy końca chyba że przestanie istnieć. Jego ręce zadrżały i jego zęby wydłużyły się, ślina gromadziła się wzdłuż ostrych czubków. Jak śmiałaś! Ziemia potoczyła się pod domem. Ściany pomarszczyły powierzchnię, rozwlekłą falą, grożąc zawaleniem całej struktury. Jego wizja poczerwieniła, i przedarł się przez klapę, rzucając olbrzymim łóżkiem z baldachimem o daleką ścianę. Pęknięcia jak pajac poznaczyły gliniane cegły wprost do okna. Umieściłaś każdego mężczyznę, kobietę i dziecko pod moją opieką w niebezpieczeństwie. Mógł słyszeć dźwięk bicia serca, ten wyraźny rytm wzywający do niego, pobudzający go do gorączki głodu, każde odrębne bicie pulsowało przez jego własne żyły. Dokładnie wiedział gdzie była. Jej imię brzmiało Marguarita. Podstępna dziewka, która ośmieliła się zignorować bezpośredni rozkaz od jej pana. Ostrzegł ją, że zapłaci za swoje nieposłuszeństwo — jej celowe nieposłuszeństwo. Oczekiwał, że ucieknie jak mały tchórz, ale niemądra dziewczyna czekała na niego w swoim domu — jego domu — sama. Jej smak pozostał do czasu gdy pomyślał, że może dostawać szału z łaknienia. Przekroczył pokój w długich, mocnych krokach, popychając powietrze pod drzwiami, tak że wybuchły otwierając się przed nimi, pozwalając mu poruszyć się z nieomylną prędkością przez długi dzienny pokój do tyłu domu, gdzie była jej sypialnia. Jeśli już nie wiedział, gdzie znajdował się jej pokój, wciąż mógł ją znaleźć. Jej serce waliło w strachu, grzmiąc w jego uszach. Nie kłopotał się przygaszając głośność, chcąc, nawet potrzebując słyszeć jej przerażenie. Zasłużyła by został przerażoną. Gdyby zbudził się jako wampir, złamałby swój ślub złożony jego braciom. Po wiekach honoru, jego pustego życia, jego walka o obronę jego rodziny i jego ludzi wszystko pójdzie na marne. I to wciąż mogło się zdarzyć. Był blisko — zbyt blisko obrócenia się. Potrzebował — czegoś. Czegokolwiek. Przewidział że wzięcie jej krwi dla niego byłoby pośpiechem, którego nie przywitał — znakiem że chodzi po ostrzu między honorem a ostatecznym niepowodzeniem.

Tłumaczy: franekM

Jego palce swędziły za zawinięciem się wokół jej smukłej szyi. Ci ludzie zajmujący się eksploatujący rancho mieli lojalność złożona pod przysięgą rodzinie De La Cruz, służąc im, z ojca na syna, matki na córkę przez wieki, mimo to tak nierozważnie naraziła ich wszystkich. Trzasnął swoją dłoń w jej drzwi, rozmyślnie rozłupując drzewo a nie otworzyć drzwi. Marguarita nie zrobiła żadnego wysiłku by uciec, jej oczy były szerokie z przerażenia, przymocowując do jego twarzy gdy kopnął na bok rozbite drzewo. Skupiła się w kącie pokoju, jej ręka była przyciśnięta do jej ust, jej twarz była blada pod jej gładką, złotą skórą. Gdy podszedł do niej, podniosła uspokajająco rękę z kawałkiem papieru trzymanym kurczowo w jej palcach — kiepska obrona gdy padał z głodu. Szarpnął ją do jej stóp, świadomy jak lekka była. Jak miękka. Jak ciepła. Jak żywa. On dokładnie zdawał sobie sprawę z jej serca bijącego do jego — to rytmiczne tętno wywołujące taki głód — taki chciany. Przez czerwoną mgiełkę szaleństwa, zarejestrował miękkość jej skóry. Jej świeży, czysty zapach przypominał mgłę lasu deszczowego i wyjątkowy i piękny heliconias które rosły w górę pni i wzywały do kolibrów z ich słodkością. Zapach okrył go gdy uwięził ją w swoich ramionach i schylił jego głowę w kierunku jej smukłej szyi. Walczyła lekkomyślnie i unieruchomił ją jednym ramieniem i chwycił jej gruby warkocz włosów drugą, zgniatając jedwabne kosmyki w jego pięści, gdy szarpnął jej głowę do tyłu. Opuścił swoją głowę w kierunku tego uroczego podatnego miejsca gdzie jej tętno biło tak oszalałe. Nie próbował uspokoić swój umysł albo w jakiś sposób panować nad wiedzą o tym co się zdarzy. Chciał by wiedziała. Chciał jej strachu. Miał zamiar zadać jej ból by nigdy nie zapomniała dlaczego powinna być posłuszna. Deszcz uderzał w okna. Wiatr niszczył hacjendę. Piorun pokryty smugami niebo, rozświetlając wrzące czarne chmury. Grzmot rozbił się, wstrząsając ziemię tak że potoczyła się pod ich stopami, podsycając jego ponury nastrój. Zacarias zatopił swoje zęby w głąb jej wiotkiego, bezbronnego ciała. Ugryzł mocno, na zewnątrz powodowanie drętwienie komórek, przekłuwając jej szyję rozmyślnie blisko jej gardła. Powinna pamiętać wampira atakującego ją. Nie powinna być tak nieostrożna by nie słuchać. Potrzebowała kolejnej lekcji o tym co niebezpieczna, nieczuła nikczemna istota mogła zrobić. Jej skóra była ciepłym atłasem, miękkim i pasjonującym, uczucie wstrząsnęło nim, jej wrodzony zapach wabił. Ale to była jej krew, która naprawdę go ogłuszyła. Bogata. Niewinna. Świeża. Smak był wyszukany. Gdy wciągnął ten pierwszy smak gdy był tak blisko śmierci. Walczyła z nim, napierając na niego, próbując rozpaczliwie uwolnić swoje raniona, ale był tak ogromnie silny i nic nie dostało się między niego a jego ofiarą — a nie było żadnej pomyłki, ta młoda kobieta z jej uzależniającą krwią należała do niego. Uświadomił sobie, że warczy, gniewne ostrzeżenie. Nie było żadnego sposobu dla niej by się uwolniła i nikt nie mógł wejść do domu — do jego dom — bez jego zgody albo wiedzy. Była całkowicie na jego łasce — a on nie miał żadnej.

Tłumaczy: franekM

Jego każdy organ napawał się jej zdumiewającą krwią. Każda komórka zaczęła pracować. Nie było niczego czego kiedykolwiek doświadczył, co było bliskie doskonałemu bogactwu jej krwi. Pośpiech gorąca rozprzestrzenił się przez niego jak nieznana kula ognia. Jego żyły i tętnice śpiewały. Nawet jego pachwina się pobudziła, napełniając się olśniewającym smakiem i gorącem jej krwi. Ciągnął ją bliżej, bardziej zwierzę niż człowiek, jego ramiona teraz silne pasma stali, jego usta wciągające więcej z tego słodkiego nektaru do jego umierającego z głodu ciała. Otwarte rany na jego ciele zaczęły się zamykać. Straszna spalenizna zawsze obecna wewnątrz ucichła i drapała, grabiący ból w jego bebechach obróciły się do skwarnego ognia zrozpaczonej potrzeby. Nawet ryczenie w jego głowie i czerwone opary rozmazujące jego wizję się zmniejszyły. Jej nogi wyczerpały się i trzymał cała jej wagę, wsuwając rękę pod jej kolana, przez cały czas wciągając istotę jej życia do jego ciała. Jej głowa opadał na jego ramię. Wydała się lekka. Niematerialna. Jej rzęsy dygotały, dwa grube półksiężyce, czarniejszy niż szare, które zwykle widział. Bicze dźwignęły się i jej ciemne, prawie czarne oczy wpatrywały się prosto w jego zarówno ze strachem jak i wstrętem. Dopiero wtedy poczuł jej absolutne przerażenie. Przerażenie napełniło jego umysł, wstrząsnęło jego ciałem i skradało się jak lodowate palce w dół jego kręgosłupa — nie jego grozy — jej. Uwierzyła że jest wampirem — i że ją zabija. Zamiótł swoim językiem przez kłute rany i podniósł jego głowę, nigdy nie urywając kontaktu wzrokowego. Krew sączyła się od jej szyi do jej piersi i, niewiele myśląc, poszedł za cenną rubinową łzą do miękkiej krągłości jej bardzo kobiecego ciała swoim językiem. Popatrzała bardziej wstrząśnięta niż kiedykolwiek, drżąc, przerażona. „ Będziesz pić co ci oferuję" To był dekret, wymagając by posłuchała bez dyskusji. Zatonął w dół na jej łóżko, wciąż układając ją ostrożnie przy sobie, i z falą jego ręki, jego koszula otworzyła się. Narysował cienką linię przez swoją klatkę piersiową, nad jego sercem. Jej oczy powiększyły się do czasu gdy były ogromnymi basenami bez dna, gdy wpatrywania się zgorszona w niego. Potrząsnęła swoją głową i słabo próbowała go odepchnąć. Przymusił jej usta do jego klatki piersiowej i ugryzła go, wciąż walcząc. Wäke-sarna! Zacarias wypowiedział mocno słowa, przekleństwo, błogosławieństwo — śluby którym by się nie przeciwstawiła. Przejął jej umysł, wyrywając go jej bezlitośnie, zmuszając do tego czego nie chciała mu dać. Jej usta trąciły jego klatkę piersiową, jej wargi były ciepłe i miękkie, wysyłając szarpnięcie pioruna przemykającego przez jego ciało. Poczuł, jak prąd pobudza każde zakończenie nerwowe, ożywiając jego ciało gdy zaczęła karmić się piersią, ciągnąc jego krew do jej ciała, gdzie to zmoczyło każdy organ i subtelnie zmieniało ich kształty, gdzie to połączyłoby ich razem na wieki.

Tłumaczy: franekM

Przyciągnął ją bliżej, jego ręka układała ostrożnie jej głowę, jego umysł znajdował się w jej. Dopiero wtedy, kiedy cud dziwnego zjawiska jej krwi złagodniał trochę, wiedział, że krzyczy. Rozkazał jej pić, nie dając jej żadnej innej opcji, ale była całkowicie świadoma. Jej umysł był połączono z jego na niespodziewanym poziomie. Był głównie drapieżnikiem. Zwierzęciem. Przebiegłym i okrutnym. Nawet brutalnym. Życie i śmierć to jego świat — był jej walką. Jej umysł ścigał się do tej jego części, sięgając i łącząc się z nim. Nie słyszał dźwięku mimo to czuł jej krzyki, jej absolutnego przerażenia i jej odrzucenia, powodowanie drętwienie strachu, odmawiając ucichnięcia nawet gdy rozkazał by tak się stało. Bądź spokojna. Pchnął polecenie do niej, a kiedy to nie pomogło, wmusił swój rozkaz do jej umysłu. Tylko cofnęła się dalej od niego. Marguarita była na pewno intrygującą układanką. Jego brat wzmocnił barierę w jej umysł, która zapobiegła czytaniu w jej umyśle przez nieumarłego i innych Karpatianin, ale miała jej własne tajemnice. Urodziła się z tą barierą, po pokoleniach De La Cruz stworzyli to w rodzinach, i dlatego to było jeszcze silniejsze niż oczekiwał. Była całkowicie ludzka. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Podatna. Krucha. Mimo to jej umysł miał naturalne bariery, które nie pozwoliło jej być łatwo manipulowaną. Jego wymiana krwi otworzy drogę komunikacyjną telepatycznie między nimi. Nie usłyszy jego głosu, tylko zobaczy jej słowa i pozna jej myśli. I, zadecydował, że komunikacja z tą szczególną służącą była niezbędna. Nie miała żadnego pojęcia posłuszeństwa, a w obrębie jego terenu, był absolutnym władcą. Jego poddani przestrzegały ich tak czy inaczej. Im dłużej trzymał jej ciepło i krzywizny przy sobie, tym bardziej uświadamiał sobie jej kobiecość. Mężczyźni czy kobiety nigdy się nie liczyli, i szczerze mówiąc, nie mógł przypomnieć sobie czasu gdy to miał. Nie miał żadnego zmysłu, żadnych uczuć, nic, absolutnie nic o co się troszczył. Ale w mgnieniu oka obudziła w nim rzeczy które najlepiej pozostawić w spokoju. Nigdy nie powinna zwrócić jego uwagę na siebie, nigdy nie powinna wlewać jej uzależniającej krwi do jego ust, tworząc nienasycone łaknienie. Deszcz bił w dach, i uderzał w okna, zabiegając o wejście. Dzika nawałnica odzwierciedliła jego agresywną naturę. Dom zadrżał od dzikiego wiatru. Przez jednego moment błyskawica rozświetliła pokój i mógł zobaczyć rozpacz w jej oczach, to co dokładnie chciał. Grzmot wybuchł i pokój pociemniał. Kontynuował spojrzenie w dół do jej oczu. Wzięła jego krew do swojego ciała ponieważ nie miała wyboru, ale odrzuciła jego wielki dar. Odrzuciła go. Naprawdę go nie cierpiała i bała się go właśnie tak jakby był nieumarłym. Wziął głęboki oddech. Po prostu musiał ja uspokoić. Przemówić jej do rozsądku. Musiała rozumieć ogrom jej grzechu i w jakiej sytuacji go postawiła. To było wszystko. Dlaczego uważał że jej przerażenie, było niepewne. To wydawało się go martwić na prymitywnym poziomie, mimo

Tłumaczy: franekM

że uczenie, był pewne, że musiała się obawiać. Były straszne, nikczemne istoty w jego świecie i żyła w nim. Służyła mu. To było ważne, by go słuchała. Ocaliłem ci życie — jak zrobiłem wcześniej. Może przypomnienie jej, że ocalił ją przed wampirem pomoże. Ciało Marguarita zadrżało i poruszyło się nieznacznie z jego, jakby dotykanie go było nikczemne. Grzmot rozbił się jeszcze raz, rozbrzmiewając echem zamieszek w jego umyśle. Wybrał życie dla niej. Ona powinna dziękować Bogu, że kłopotał się gdy nie słuchała. Nieprędko zapomni tą lekcję i może, tylko może, będzie wiedzieć by nie wtrącić się w rzeczy, które nie były jej sprawami. I będzie przestrzegałaby jego poleceń, które często oznaczały życie albo śmierć. Jedyną odpowiedzią był wściekły deszcz uderzający w dach. Wściekłe bicie jej serca. Jej obdarty oddech. Westchnął. Jej strach graniczył z przerażeniem. Nie, to było przerażenie i, całkiem szczerze, stwierdził, że nie lubi tego. Nie było żadnego spadku. Nawet teraz gdy potraktował ją z ostrożnością. Wzięłaś dość. Zaczął wkładać jego rękę między jej ustami a jego klatką piersiową, aby ostrożnie odciągać ją jak się spodziewał, że musi to zrobić, ale wyrwała się mu tak niespodziewanie że niemal wypadła z jego ramion. Zaostrzył swoją kontrolę, jego palce wbijały się w jej wiotkie ciało. Jego krew dostarczyła jej siłę, i gdy miał związek z jej, wiedział, że ma zamiar spróbować zwymiotować, pozbyć się substancji. Uśmiechnął się do niej, wolno potrząsając jego głową. „Moja krew płynie już w twoich żyłach, głupia kobieto. Twoje ciało ją wchłania. To nie pójdzie do twojego żołądka jak twoje obrzydliwe jedzenie. " Zacarias został przygotowany na jej walkę i nie zamierzał pozwolić jej wstać do czasu aż nie będzie gotowy. Marguarita pozostała doskonale nieruchoma, jej wpatrywać się zamknięty się na jego twarzy, ledwie teraz oddychała, tak nieruchomo jak jakakolwiek ofiara ukrywająca się w drzewach albo trawach. Mały dreszcz niepokoju zszedł w dół jego pleców. Wysyłała dokładne znaki, stworzenia w lesie deszczowym, obwieszczając że był w pobliżu. Nie było żadnych alarmów ostrzegawczych, żadnego z normalnych wrzasków małp i ptaków, często używanych gdy dostrzegły drapieżnika. Nawet owady uciszyły gdy był blisko. Chciał od niej posłuszeństwa, nie ostrego, surowego strachu. Dobrze... chciał by była wystraszona — by dać jej nauczkę. Strach był po prostu narzędziem dla niego, który łatwo dzierżył. Może była wrażliwsza niż sądził i powinien złagodzić swoją wiadomość. Poczuł pierwszy niewielki gest swojego ciała, tylko szept przestrzeni między nimi, ale wiedział, że wymyka się spod niego. Instynktownie zaostrzył swoją kontrolę nad nią, robiąc wdech i wydechy dla nich obojga, jego płuca wzywały do jej by podążyły za jego rytmem. Uderzenia jego serca zwolniły i się

Tłumaczy: franekM

ustabilizowały, w wysiłku aby zwolnić jej dzikie przyśpieszenie. Ledwie dostrzegł jego potrzebę by ją uspokoić, albo nawet powód tego — potrzeba po prostu istniała. Z miejsca długo zapomnianego, wspomnienia dziecka, młodego chłopca przemieniającego się za późno i osadził siebie w drzewie. Zacarias przypomniał sobie swojego najmłodszego brata, który szybko się uczył, ale próbował rzeczy do których nie był gotowy, gdy jego starsi bracia mogli. Kołysał Marguarita tak samo jak Riordana, by ją pocieszyć, mrucząc w karpackich, łagodnych słowach, które nic nie mówiły. Ledwie szum. Wspomnienia wstrząsnęły nim jak zrobiły wydarzenia całej nocy. Nie myślał o tych dni od setek lat. Nie był człowiekiem, który czuł współczucie, ale jej strach przeszkodził mu. To nie miało sensu a nie ufał niczemu czego nie mógł wyjaśnić. Postawił ją na podłodze. W momencie gdy jego ręce ją uwolniły, odczołgała się z dala od niego, kuląc się w kącie, wpatrując się w niego jej ogromnymi, przerażonymi oczami. Drżenia dręczyły jej ciało w kółko. Zawinęła swoje palce razem, dwa razy unosząc je jakby mogła dotykać ciemniejącego siniaka na swojej szyi, mimo to zatrzymywała się zanim musnęła otarcia na uszkodzonej skórze. Nosiła teraz jego znak, kolor pojawiający się pod jej skórą z dwoma ukłuciami skupionymi prawie idealnie. Nie dotknęła miejsca, i zmarszczył brwi. Zdziwiony. Z reguły łatwiej było wykorzystać kobiety do żywienia. Jego młodsi bracia obracali się w kołach politycznych aby osiągać sprawy których potrzebowali, taki jak ich większość majątków. Kobiety jako ozdoba wiszące na ich ramionach były zawsze plusem. Mieli łatwy dostęp do źródła pożywienia i przykrywkę przez cały czas. Dość łatwe zasiać wspomnienia dzikich nocy seksu i bawienia się. Ale pamiętał że Marguarita nie zaakceptowała zasianych wspomnień ani nieszczególnie chciał się wyzbyć wspomnień tego momentu. Westchnął i wstał. Zadrżała, jej oczy napłynęły łzami. Krople utworzyły się na jej niemożliwie długich rzęsach, zwracając jego uwagę i tworząc twardy węzeł w dole jego żołądka. Bracia De La Cruz często wzmacniali naturalną barierę w umyśle tych, którzy im służyli. Zaakceptowała wzmocnienie swoich barier przez jego brata, ale odrzuciła każdą jego część. Wiedział, że to jest osobiste. Był w jej umyśle. Nie myślała o nim w takim samym świetle jak o jego bracie. Był hän ku piwtä — drapieżnikiem. „ Posłuchaj mnie, dziewczynko. Nigdy więcej nie będziesz nie przestrzegać moich bezpośrednich rozkazów. " Zaciskała swoje drżące wargi razem, przykrywając je swoimi palcami. Podjął groźny krok wobec niej. „Czy wiesz kto tu rządzi? Kto jest twoim panem? " Przełknęła ślinę i energicznie jej głowa. Patrząc na jej strach, bezpośredni wynik jego czynów, coś zmieniło się w jego

Tłumaczy: franekM

klatka piersiowej. Ścisnął tam swoją rękę by zatrzymać dziwny ból. „Przez kilka dni twój słuch będzie dużo bardziej ostry niż normalnie. To może cię martwić. Twój wzrok też będzie ostrzejszy. Nauczysz się to kontrolować. Nie oddalaj się od domu. Chcę mieć do ciebie dostępny, gdy będę chciał. " Jej krew była zdumiewającą mieszanką i wiedział, że wiecznie będzie jej łaknąć. Mógł faktycznie poczuć jej smak w jego ustach i pragnął liznąć to tętno bijące jak oszalałe w jej szyi, głaszcząc tuż nad jego śladem swoim językiem. Musiał dowiedzieć się co się dzieje, co jego reakcję na nią oznaczała. Była tak przerażona że nie mógł rozumować logicznie. Nie wiedział dlaczego jego połączenie z nią było tak silne, ale poczuł jej uczucia jakby były jego własnymi. Dawno temu, nawet połączenie z jego braćmi wyblakło ze wspomnień o nim. Zacarias potrząsnął swoją głową, marszcząc brwi, przechodząc bliższy do niej. Cofnęła się do kąta, podciągając jej kolana, próbując się zmniejszyć. Odwróciła swoją twarz i zamknęła mocno oczy by zasłonić jego widok, gdy podał jej swoją rękę. Uważał by wolniej działać jak mógł podchodzić do dzikiej istoty, ale schyliła się lekko jakby oczekiwała, że ją uderzy. Pomysł był niedorzeczny. Nigdy by jej nie uderzyłby. Jego bebech naprężył się, fizyczna reakcja której nie mógł kontrolować. Dotknął jej mokrej od łez twarzy, wilgoć spotkała opuszki jego palców. Jego skóra wchłonęła słone łzy, wziął lśniące diamentowe-krople do jego ciała i jego żołądek wykonał kolejne nieznane szarpnięcie. Nagle odwrócił się od niej, wychodząc z pokoju, niezdolny do oglądania jej zrozpaczonej i przerażonej postaci jeszcze przez jeden moment. Potrzebował odległości. Lasu deszczowego. Gdziekolwiek byle blisko tej nieprawdopodobnie nieposłusznej kobiety. Zacarias był dużo bardziej ostrożny z głównymi drzwiami. Chciał móc zamknąć je na klucz to było zastanawiające, był zbity z tropu, denerwująca kobiety w środku, gdzie nie mogła wpaść w kłopoty, podczas gdy zrozumie co robić. Mógł spróbuj jeszcze raz szukać świtu gdy słońce się pojawił, ale pełny dramatyzmu koniec jego życia już nie wyglądał na możliwy. O jelä peje emnimet — słońce spal kobietę. Przekręciła jego świat do góry nogami. Wszystko byłoby zupełnie idealne, gdyby nie mógł wyczuć jej zapachu albo gdyby nie mógł usłyszeć bicia jej serca. Związek między pierwotną częścią jego umysłu przygasł wraz z odległością i mógłby oddychać — i myśleć. Wybił się w deszcz, machając jego ręką by uspokoić burzę którą wywołał by spróbować ukarać śmiertelniczkę. Jego oddech wysyczał z płuc. Nie chciał wziąć tego kolejnego kroku, rozłożył jego ramiona i wezwał harpię do lotu. Zawahał się, niemal przejrzysty, mgła i deszcz stały się jednym z nim, jedno, które zwykle łagodziło jego ponurą duszę, ale niechęć była tam wciąż. O ainaak jelä peje emnimet ηamaη — słońce przypal tę kobietę na wieczność. Zrobiła mu coś. Czy mogła być magiem? Rzuciła na niego urok? Na niego? Zacariasa De La Cruz? Niemożliwe. Był za starym. Zbyt przebiegły. Nie miała szanse przeciwko

Tłumaczy: franekM

niemu, przebijając się przez jego wielowiekową moc i doświadczenie. Zastanawiał się czy nie wrócić do domu i dogodzić jego łaknieniu jeszcze raz. Myśl przyniosła wybuch jej smaku do jego ust i pośpiech gorąca przez jego ciało. Nieznane rzeczy martwiły go. Jego reakcja na Marguarita Fernandez była niesłychana. Nikt, nic nie wzbudziło jego zainteresowania od wieków, i teraz, gdy postanowił położyć kres swojemu życiu, ośmieliła się mu przeszkodzić. Nie wróci do jej pułapki, już złapany w sidła przez jakimkolwiek zaklęcie jakie rzuciła. Poszedłby jego własną drogą, jego własną logiką a ona mogła poczekać na jego rozmowę. Zacarias wzniósł się w powietrze. Wiatr wpadł przez niego w pośpiechu, przez mgłę podnosząc jego ciało, aby on i powietrze byli tym samym — należał tu — część samej ziemi. Rozwinął to laty temu gdy był tak samotny i w potrzebie jakiejś małej pociechy. Zwierzęta i ludzie już go nie witali — nawet jego własna rodzina. Bali się go — jak bała się ona. Gdy jednak był mgłą, z wiatrem unosząc się przez drzewa, faktycznie mogły poczuć się zaakceptowany. Zwierzęta i ludzie odrzucili go, ale ziemia była nieodłączną, stałą towarzyszką. Marguarita Fernandez była układanką, której nie mógł wyrzucić ze swojej głowy. Atak wampira musiał ją w jakiś sposób zachwiać. Nie było żadnego innego wyjaśnienia dla takiego jawnego nieposłuszeństwo, takiego celowego lekceważenie jego bezpośredniego porządku. Nikt nie ośmieliłby się na taką rzecz, nie mówiąc już o małym chuchru. Musiała być trochę chory, a jeśli tak, był trochę za twardy dla niej. Zadowolony że znalazł jedno logiczne wyjaśnienie na jej dziwny i niewybaczalne zachowanie, Zacarias wzniósł się w powietrze, by wyjaśnić sprawę zanim poszuka odpoczynku. Marguarita została tak nieruchoma jak mogła, zamrażając każdy mięsień w miejscu, przerażona że wróci. Chodził tak cicho że to było niemożliwe by powiedzieć czy był w domu, ale jego obecność była tak potężna, tak silna, że znała moment, w którego wyszedł. Dopiero wtedy przykryła swoją twarz swoimi rękami i dała upust histerycznemu płaczowi. Nigdy w swoim życiu nie była tak wystraszona, nawet gdy wampir zażądał wiedzenia miejsce spoczynku Zacariasa. Zaakceptowała śmierć i wiedziała, że umrze z honorem. To — to było straszne, powikłania bałaganu który stworzyła. Każdy był zagrożony, każdy kogo kochała. Każdy kogo znała. Ponieważ nie pozwoliła De La Cruz umrzeć. Teraz znała prawdę. Zacarias przyszedł do hacjendy umrzeć z honorem, ponieważ był blisko odwracania się w wampira. Nie znała procesu, ale wiedziała, że strata honoru jest tym czego boi się każdy Karpatianin. Powstał jako wampir i ona to zrobiła.

Tłumaczy: franekM

Rozłożyła swoje palce i zerknęła przez nie do kosza na śmieci, gdzie sto pogniecionych stron z jej zeszytu świadczyły o fakcie, że nie było żadnego wyjaśnienia. Żadnego. Nie wiedziała dlaczego popełniła taki poważny grzech, ale nie była w stanie powstrzymać się i teraz stworzyła tego potwora, którego Zacarias próbował uniknąć. Z drżącą ręką dotknęła swojej pulsującej szyi, to miejsce, które paliło przez skórę znacząc jej kości. Przełknęła mocno i wolno wstała na nogi. Jej nogi w dotyku przypominały gumę i nie mogła spowodować przerwę w drżeniach opanowujących jej ciało. Co ona zrobi? Co mogła zrobić? Nigdy więcej — przenigdy — nie mogła stanąć twarzą w twarz z tym potworem. Ale bardziej niż to, nie mogła pozwolić mu zabić albo wykorzystać kogokolwiek na hacjendzie. To ona to zrobiła. Była odpowiedzialna i musiała zapewnić każdemu bezpieczeństwo. Wiedziała, że wampiry robią kukiełki — z ludzi, którzy wykonują ich polecenia, podczas godzin dziennych gdy spali. Kukiełki łaknęły krwi wampira i zajadały się ciałem. To był okropny okres połowicznego rozpadu i ostatecznie zgniją od wewnątrz na zewnątrz. Nie będzie marionetką Zacarias, nie ważne że była tą która spowodowała że utracił honor. Na pewno to nie było jej zamiarem. Marguarita zwilżyła swoje zeschnięte wargi i zmusiła jej ciało do kontroli. Nie mogła pójść Do Cesaro i Julio ponieważ próbowaliby ją obronić i z pewnością zostaliby zabici. Nikt nie mógł stanąć przed Zacariasem De La Cruz. Gdyby poszła do jednej ze swoich ciotek, wiedziałby. Jej cała wielopokoleniowa rodzina pracowała dla rodziny De La Cruz w taki czy inny sposób. Gdy próbowała zrozumieć sytuację, szarpnęła szufladę i wepchnęła absolutne minimum potrzebnej odzieży do plecaka. Musiała opracować plan. Wampiry były przebiegłe ale mieli słabości. Ona nie mogła wezwać myśliwych do czasu gdy nie odciągnie Zacarias od każdego, kogo kochała. Tego była pewna. Wampiry zabijały dla przyjemności i nie mogła narazić nikogo na ranczu. Gdyby uruchomiła sygnał wywoławczy dla myśliwego, Cesaro próbowałoby walczyć z Zacariasem. Wszyscy z robotników by to zrobili. Wiedziała, że bez wątpienia może odciągnąć go z dala od jej rodziny, ponieważ Zacarias ją ostrzegł. Na szczęście, znała las deszczowy i nie bała się go jak większość. Zniknie — a on podąży za nią. Nie wiedziała skąd wie, że tak zrobi, ale wiedziała. Znajdzie ją ostatecznie — i prawdopodobnie zabije — ale nie miała żadnego innego rzeczywistego wyboru, nie jeśli chciała oszczędzić jej rodzinę. Pokona drogę w dół rzeki do następnego De La Cruz — do grupy chat używanych do przepędzania bydła do różnych pastwisk — i ona wezwie stamtąd myśliwych. Jeśli uda jej się zanim znajdzie ją wampir, będzie bezpieczna, jeśli nie, przynajmniej ocali swoją rodzinę.

Tłumaczy: franekM

Wciągnęła swoje buty i pobiegła przez dom, by znaleźć jej pakiet przeżycia. Miała system filtracji wody i tabletki tylko w przypadku gdyby ich potrzebowała, chociaż wiedziała gdzie płynęło mnóstwo wodospadów. Była doskonałym myśliwym, więc jedzenie nie będzie zbyt wielkim problemem, ale jak powstrzyma Julio albo Cesaro przed próbą jej odnalezienia? Marguarita przygryzła swojej wargę i próbowała uspokoiła swoje szalone myśli. Musiała wymyślić jej całkowitą ucieczkę. Zacarias nie pokazał zainteresowaniem przeczytaniem jej notatek, wiec wydawało się bezpieczne pozostawić jedną dla Cesaro. Musiała dobrać słowa w taki sposób by uspokajać każdego bez faktycznego kłamstwa. Nie chciała by byli tak niemądrzy by pytać Zacariasa. Wszyscy musieli zostać tak daleko jak to możliwie. Jeśli będzie mieć dużo szczęścia mogła uzyskać dużą przewagę nad nim zanim powstanie. Sforsowała powietrze przez swoje płuca i napisała liścik. Usłuchałam twojej rady, Cesaro, i wyjeżdżam na kilka dni. Wróci wkrótce. Serdeczne pozdrowienia zarówno dla ciebie jak i Julio. To nie było kłamstwo. I nie mówiło niczego. Cesaro będzie na nią zły, ale pomyśli, że poszła do jednej ze swoich ciotek. Julio... Teraz, to była inna sprawa. Znał ją dużo lepiej niż Cesaro i może brać pod uwagę, że coś było nie w porządku, ale gdy jego ojciec go uspokoi, zasugeruje że pojechała do jej ciotki w Brazylii, uspokoi się i odczeka kilka dni aby dostać od niej wiadomość. Zadowolona że zrobiła wszystko by ochronić każdego, Marguarita wyszła przez jej okno do sypialni. Nie ufała drzwiom albo faktowi, że Zacarias wejdzie od frontu. Nie zamierzała wpaść na niego przez pomyłkę. Pozostała przykucnięta pod oknem, studiując ciemne niebo z podejrzeniem. Zacarias mógł być wszędzie, w jakiejkolwiek formie. Myśl była zarówno niepokojąca jak i przerażająca. Na moment jej serce biło gwałtownie, jej krew ryczała w jej uszach. Sprawiła, że oddychała normalnie, wystraszona że mógł usłyszeć jej dzikie bicie serca. Zanim się poruszyła, dotknęła zwierząt w sąsiedztwie. Gdy tylko pociągnęła zasłony w domu, ranczo było w stanie pogotowia. Bydło i konie zostały zakwaterowane blisko gdzie lepiej można było je chronić. Każdy był uzbrojony i patrole zostały podwojone, ale zwierzęta wiedziałyby przed ludźmi jeśli zło byłyby blisko. Konie były uspokojone przez noc. Nie było żadnego niespokojnego tupania, które powiadomiłoby ją o zbliżeniu się na bardzo małą odległość Zacariasa. Deszcz uspokoił się do opanowanej mżawki i dziki wiatr uspokoił się gdy pokonywała jej drogę przez wybiegi i pastwiska do samego brzegu lasu deszczowego. Zawsze uwielbiała sposób w jaki kontynuował naturalny wzrost skradając się z powrotem, by odebrać co zostać mu zabrane. Korzenie wiły się przez teren w długich mackach. Pnącza poślizgiwały się nad kamieniami i w górę ogrodzeń, nawet zawijając się wokół kamieni w celu zwrócenia ziemi. Wysunęła się do zewnętrznych brzegów drzew, przyśpieszając wąskim szlakiem który był jej dobrze znany. Owady założyły ruchomy dywan na gęstej

Tłumaczy: franekM

roślinności, wieki opadły rośliny i drzewa. Duże pająki czepiały się gałęzi a jaszczurki pędziły pod liśćmi do ukrycia. Rzekotka wyjrzała na nią gdy pośpieszyła. Marguarita szła z zaufaniem, wiedząc dokładnie gdzie szła. To było łatwe by zagubić się w lesie deszczowym. Większość podróży została kończona nad rzekami, ale ona i Julio zbadali obszar najbliżej rancza prawie do czasu, gdy mogli chodzić i oznaczyli swoje szlaki znakami które obydwoje łatwo rozpoznawali. Była cudowna mała jaskinia z tyłu jednego z licznych wodospadów, mała, trudna do znalezienia grota gdzie ona i Julio obozowali kilkakrotnie. To było ich tajemne miejsce, ilekroć ukrywali się przed swoimi rodzicami. W dawnych czasach Julio często wpadał w kłopoty. Wykonywał męską część pracy od małego i na włóczenie się po lesie deszczowym krzywo patrzono — szczególnie z dziewczyną. Jaskinia znajdowała się nad głębokim, szerokim strumieniem, który zasilił wielką rzekę. Julio wykuł sobie kajak z cedru jego maczetą. Drzewo było wystarczająco duże na statek do pływaka, ale nie tak miękki że było dostatecznie mocne by wytrzymać w rzece. Schowali kajak za wodospadem. Mogła tam dotrzeć, wziąć łódź i wybrać jeden ze strumieni, które zasiliły Amazonkę. Obóz De La Cruz nie był stamtąd daleko. Marguarita zgodziła się na swoją rolę w domu i upajała się faktem, że została zauważona za jej dar z końmi, mimo to kochała las deszczowy i sposób, w jaki sprawiał że czuła się tak wolna. Wiedziała, że Julio czuje to samo i razem wspierali się nawzajem w uciekaniu by zbadać każdą szansę, jaką dostali. Julio wpadał w dużo gorsze kłopoty niż ona, mimo że zniosła niezliczone wykłady na temat obowiązków kobiety. Teraz, dziękowała Bogu, że zabierał ją na każdą wyprawę. Świetliki posyłały niewielkie błyski w różnych drzewach, dając jej trochę poczucia wygody. W drzewach, noc była ubrudzonym czarnym atramentem, mimo że las deszczowy nie był całkowicie ciemny. Fosforyzujące grzyby wypuszczały przedziwny blask. Małpy nocne wysunęły swoje głowy z dziur w drzewach wpatrując się w nią ogromnymi oczami i ich obecnością dawała jej znak, że nie była jeszcze śledzona — jeszcze. Zacarias mógł znieść się w jakikolwiek kształt, w swoim pościg za nią był szybki. Mógł użyć nieba i pokonać teren w okamgnieniu, co mogło zająć jej godziny. Musiała biec by dojść do kajaka, i to było niezwykle ryzykowne w nocy w dżungli, ale nie miała żadnego innego wyboru. Musiała uciekać przed nim do świtu. Jak tylko słońce wzejdzie, mogła pokonać drogę do chat De La Cruz i przy odrobinie szczęścia wezwać pomoc. Zacarias byłby z dala od hacjendy i inni byliby bezpieczni. To wszystko miało doskonały sens, ale musiała dotrzeć tam szybko, a to oznaczało bieg. Przyspieszyła tępo, biegnąc sprintem, potrzebując dojść do schronienia. Nie chciała pozostać na otwartej przestrzeni, nawet pod baldachimem. Gdzie drzewa były bujne, było mało światła i musiała użyć swojej latarki, ale to również

Tłumaczy: franekM

oznaczało, że jest mało roślinności na ziemi. Bez światła przenikającego przez baldachim, to było trudne dla konopi. Młode drzewka musiały czekać aż drzewo upadnie, zapewniając przerwę w baldachimie, pozwalając światłu słonecznemu się przebić. Wysłała fala energii przed nią, próbując dać owadom na poszyciu szansę zanim przejdzie. Mając nadzieje że oczyszczą cały szlak. Maleńkie kolorowe żaby skakały od gałęzi do pni, ich lepkie stopy czepiały się powierzchni gdy podążały za nią w jej niebezpiecznej podróży. Próbowała nie biegnąć, wiedząc, że nie miałaby dość wytrzymałości. Musiała ustalić wyczerpujący krok, ale mogła go kontynuować przez dłuższy czas. Godziny. To będzie kawał czasu zanim słońce wzejdzie. Wysłała wołanie o pomoc, jej apel był dostatecznie mocny by pobudzić zwierzęta tkwiące w baldachimie nad nią. Natychmiast nadeszła odpowiedź. Małpy stanęły w stanie pogotowia. Stada ptactwa wezwały do siebie, wszystko szukało wspólnego wroga. Wieki życia i gałęzie ukryły skręcone korzenie, które ułatwiały jej podróż w górę, i jej reflektor złapał, zwierzęta wymykające się chyłkiem z dziur by usiąść na korzeniach, aby gdy biegła, mogła wybierać ścieżkę bez najmniejszych przeszkód. Wzięła zakręt, zakręcając jej drogę wokół grubego pnia i kapibara wpatrywała się w nią, przykucnąć bezpośrednio na jej drodze. Gwałtownie skręciła w jej prawo, jedyny możliwy kierunek i zdała sobie sprawę że zwierzę kierowało ją z dala od labiryntu lian, które z pewnością wysłały by ją na ziemię. Wtedy pobiegła z większym zaufania, zależna od zwierząt, czując się pocieszona przez ich obecność, wiedząc, że wszczęłyby alarm w momencie gdyby Zacarias się zbliżył. Wiedziałyby że był blisko. Musiały być tak wrażliwe na jego obecność jak konie i bydło na ranczu. Powinna wiedzieć kiedy wszystkie zwierzęta na ranczu zachowały się tak niespokojne, że zło chodziło z Zacariasem De La Cruz. Marguarita zmarszczyła brwi gdy biegła. Jej płuca zaczęły piec a jej nogi boleć. Gwałtownie skręciła aby unikać cyklu kopców termitów jej lampka ledwie sobie poradziła z wykryciem ich, zanim znalazła się na nich. Dlaczego poczuła się tak zmuszona by go ratować? Nie mogła się powstrzymać. Nawet gdy domagał się jej zastosowania się, nie mogła zostawić go na słońcu. Nie była wrażliwa. Dorastała pracując na ranczu i wykonała swoją część pracy, jakkolwiek trudnej. Zignorowała kłujący ból w boku i przeskoczyła przez jedną z wielu wstążek biegnącej wody zasilający system wodny. Ziemia była ubrudzona błotem gdy pośliznęła się i zsunęła z jej droga w górę stoku, czasami szarpiąc jej drogę w błocie. Przez cały czas jej umysł kontynuował odgadywanie jej dziwnego zachowania. Została zaprogramowana od czasu narodzin by przestrzegać rozkazów De La Cruz. To było życie albo śmierć w ich świecie i jedną złym postępkiem mogła zwiastować katastrofę dla ci życia na różnych ranczach. Wszyscy znali niebezpieczeństwo wampirów. W ich świecie potwory były bardzo rzeczywiste.

Tłumaczy: franekM

Uciekł jej cichy szloch. Karpatianie żywili się krwią ludzi, mimo to nie zabijali. Wampiry zabijały. W pełni nie rozumiała cienkiej linii między nimi ale wiedziała, że jest cienka i jakoś zepchnęła Zacarias za jej krawędź. I co jego krew jej zrobiła? Zbudziła się po ataku wampira z rozdartym gardłem, niezdolna do mówienia, jej świat przekręcił się do góry nogami, ale wszystkie jej inne zmysły zostały zwiększone z krwią Zacariasa, którą jej dał by ocalić jej życie. Jej wzrok był znacznie lepszy. Faktycznie mogła dostrzec owady w trawie i mogła zobaczyć ptaki w najgęstszych gałęziach drzew. Obserwowała maleńkie żabki i jaszczurki ukryte w liściach i pnączach. Jej słuch był jeszcze ostrzejszy. Czasami myślała, że może usłyszeć, jak ludzie omawiali szczegóły w polu podczas gdy pracowali. Na pewno mogła usłyszeć konie w stajni. Z tą pierwszą krwią którą jej dał by ocalić jej życie, wiedziała, że zmienił coś w niej. Jej włosy, zawsze grube, rosły szybciej i były bardziej lśniące. Jej skóra miała połysk, prawie blask bił od niej. Jej rzęsy były grubsze i dłuższe, wszystko w niej był większe. Zauważyła, że Julio zostaje bliżej niej i hacjendy niż kiedykolwiek, gdy inni mężczyźni byli w pobliżu, i zdawała sobie sprawę z nich jako mężczyzn, zamiast po prostu ludzi z którymi dorastała. Zobaczyła, jak ciężkie są ich spojrzenia i chwilami było to niewygodne, wystraszona że odczytywała lubieżne myśli. Żaden z nich nie zdarzyło się wcześniej. I zmiany nie były tylko fizyczne. Ona nie powinna móc biegać tak szybko, na takie odległości nawet ze zwierzętami prowadzącymi ją po szlaku. Używała swojej latarki coraz mniej i była prowadzona bardziej przez swój czysty instynkt. Mogła usłyszeć, że jej serce uderza i zmienia się do wolnego, niezachwianego rytmu. Jej płuca piekły za powietrzem, ale im dalej biegła, tym bardziej zaczynały efektywnie pracować. Jej skóra drżała gdy były przeszkody obok niej, całkiem jak radar ostrzegający ją który kierunek po kolei, gdzie umieścić jej stopy, jak się ruszyć i prześliznąć przez drzewa bez źle postawionego kroku. Ona może nie była w stanie mówić, ale na pewno nabrała innych znacznie ostrzejszych zmysłów i umiejętności. Słyszała co jakiś czas strumień. Deszcz zasilił wodę na ziemi tak że spływała z górki, bez najmniejszej linii oporu, aż trafiała do płytkiego strumienia przez jakiś czas, pogłębiają ciemną wodę, powiększają brzegi niemal je zalewają. Wodospad w dali zabrzmieć jak nieustanny grzmot i zalała ja ulga. To oznaczało, że trasa nad wodę jest otwarta i wystarczająco głęboka, by zabrać ją szybko z prądem. Jeśli warunki były właściwe, mogła zdążyć do Amazonki. To zwiększałoby szanse dotarcia do pastwisk De La Cruz zanim Zacarias ją odnajdzie. Marguarita zwiększyła swoją prędkość, biegnąc z maksymalną prędkością do wodospadu.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 4 Harpia zanurkowała przez baldachim, ignorowanie leniwca, jego ulubieńca do zjedzenia, i zawróciła z powrotem w kierunku hacjendy, ciągnięta przez jakiś wewnętrzny przymus którego nie mógł zignorować. W głębi ciała olbrzymiego ptaka, Zacarias westchnął. Nie był bliższy prawdy niż gdy wyruszył. Nici przywiązujące go do kobiety mężniały, nie słabły, i nie mógł wyrzucić jej ze swojego umysłu. Gdyby nie wiedział lepiej, pomyślałby, że było dopuszczalne że była jego życiową partnerką. Oczywiście rozważał tę możliwość, ale pozbył się tego prawie natychmiast. Gdyby była jedyną kobietą, kończącą jego duszę, zobaczyłby w kolorach i poczułby uczucia. Jeśli to były uczucie które doświadczał, nie wiedział dość o uczuciach aby nawet je zidentyfikować. Cokolwiek się działo było układanką, która musiała zostać rozwiązana zanim wrócił do swojego oryginalnego planu szukania świtu. Marguarita Fernandez posiadała wielką moc. Była potencjalnym zagrożeniem dla Karpatian i dlatego musi zostać wyeliminowana. To było tak proste. Przejmujący ból w pobliżu jego serca przystopował go na krótko. Faktycznie popatrzał w dół na pierś ptaka by zobaczyć czy został przebity strzałą. Jego żołądek przechylił się na myśl o zabiciu jej. O jelä peje emnimet — słońce przypal kobietę, rzuciła jakieś zaklęcie. Nie było żadnego innego wyjaśnienia jego naukowej odpowiedzi na pomysł jej śmierci. Związała ich. Albo jej krew. Krew stanowiła samą istotę życia, a jej była... niezwykła. Chciał — nie, potrzebował — dotknąć jej umysłu swoim. Wszystko w nim nakłonić go by sięgnąć jej, zobaczyć gdzie była, co robiła. Odmówił postąpienia zgodnie z potrzebą. Nie ufał już temu bardziej niż potrzebował ją zobaczyć, dotknąć jej, wiedzieć, że istniała. Jakiekolwiek zaklęcie zostało rzucone było potężne i to musiało być pułapką. Miał kontrolę i dyscyplinę, kilka wcieleń by rozwinąć obydwa i żadna kobieta, ludzka kobieta nie mogła zniszczyć tej cechy w nim. Poświęci swój czas, by udowodnić sobie i jej że był zbyt silny by zostać pochwyconym przez jakiekolwiek zaklęcie. Zanim ją zabije nauczy się jej tajemnic. Każdej co do jednej. Będzie wiedziała co to znaczy zdradzić De La Cruz i próbować złowić jednego z nich. Walczył z wampirami i niszczył je, najobrzydliwsze, najbardziej nikczemne istoty jakie można sobie wyobrazić; mała, chucherko, kobieta nie miała szans przeciwko niemu. Zignorował sposób w jaki jego umysł ciągle jej sięgał. Sposób w jaki jego krew ogrzała się na myśl z niej. To nie było zaklęcie, nawet fakt, że faktycznie go zaintrygowała — coś, co nie zdarzyło się od tysiąca lata

Tłumaczy: franekM

albo więcej. To było wszystko. Interes. Intryga. Kto mógł obwinić go gdy nic nie było niespodzianką dla niego —tylko ona. Kobieta. Marguarita. Wzdrygnął się. W momencie gdy pomyślał jej imię — ożywił ją — ponownie mógł poczuć ją na swoim języku. Jego serce wydało dziwne jąkanie, i na moment, w głębi ptaka, pomyślał, że jego ciało wzbudza się z życiem. Pozostał bardzo nieruchomo, mroczny drapieżnik polował. Jego oddech wydawał się uwięziony w płucach jak w więzieniu. To było niemożliwe. Podstęp. Złudzenie. Była dużo bardziej potężna niż wpierw sobie wyobraził. Ten szczególny podstęp kupił dla niej czas. Nie był mężczyzną o wiele dłużej niż mógł sobie przypomnieć. Był maszyną do zabijania, niczym więcej. Niczym mniej. Nie pożądał ciała. Nie czuł. Dziwne sprawy mające miejsce w jego ciele i umyśle nie były prawdziwe, jakkolwiek dobrym było złudzenie, ale zamknął swoje oczy i aromatyczne gorące liźnięcie potrzeby przedarło się w pośpiechu przez jego żyły. Tak szybko jak otworzyły się z trzaskiem jego powieki, patrzył podejrzliwie wokół. To złudzenie było sposobem by wytrącić go z równowagi, pozwalać mu czuć, tylko na moment, a następnie zabrać mu to aby chciał wiecznie łaknąć pośpiechu? Harpia wyśliznęła się z baldachimu i poleciała wysoko nad hacjendą. Odmówił zawsze obecnej potrzebie dotknięcia umysł Marguarita. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, musiał okazać siłę — i musiał odkryć wszystko co mógł o Marguarita Fernandez. Spostrzegł, że dom, którego szukał jest schowany w stok. Było kilka domów rozrzuconych na własności, ale Cesaro Santos był brygadzistą i jego status ukazywał jego dom. Orzeł płynął na ziemię, przesuwając się w ostatniej chwili do ludzkiej formy. Zacarias przeszedł prosto do ganku, jego ciało mieniło się do szlaku pary, która wlała się pod szparą w drzwiach. Dom był nieskazitelny, jak większość z mieszkań ludzi z współistniejących z jego rodziną. Wiedział że Cesaro być lojalnym aż do przesady. Zaoferował swoją krew, nawet jego życie, by oszczędzać Zacariasa. Człowiek był bez zarzutu i nie było żadnej zmazy zła nigdzie na ranczu, którą Zacarias mógł wykryć. Cesaro nigdy nie okradłby rodziny De La Cruz, albo zdradził ich w jakiś sposób, a gdyby odkrył że ktoś z tych którzy pracują dla niego, tak robi, Zacarias nie miał wątpliwości, że mężczyzna —albo kobieta — zostałaby pochowany w głąb lasu deszczowego pod ręką Cesaro. Przyjdź do mnie. Krew wezwała do krwi i każdy zaufany pracownik odda krew Karpatianinowi — dość by każdy De La Cruz mógł czytać w myślach, zabezpieczyć umysły i wydobyć informacje kiedy tego potrzebował. Zacarias wiedział jak tylko Cesaro się obudził, sięgając jego broni. Było zadowolenie w wiedzy, że wybrał dobrze rodzinę. Lojalność była najsilniejszą cechą rodzinie w Chevez i Santos, obydwie połączyły się przez krew. Przybierał

Tłumaczy: franekM

swoją solidną formę, gdy zarządca hacjendy wypadł w pełni ubrany i uzbrojony w kilka minut. Cesaro złożyło lekki ukłon i stanęło, prawie ciężko. Zacarias nie znał ludzki albo zwierzę który byli odprężeni w jego towarzystwie. Nie mógł ukryć zabójcę w nim; to była jego największa część więc nie kłopotał się. Wskazał na kanapę ustawioną w strategicznym położeniu, gdzie mieszkańcy łatwo mogli zobaczyć, jeśli coś zbliżało się do jego domu. „Jak mogę ci pomocny, senor? " „Chcę wiedzieć wszystko, co możesz mi powiedzieć o kobiecie." Zacarias trzymał swoje spojrzenie na twarz drugiego mężczyzny, patrzenie ostrożnie na jego wyraz twarzy, pozostając częściowo w umyśle Cesaro by upewnić się że wyciągnął prawdę. Odczytał zdziwienie i zmieszanie. Jego pytanie było ostatnią rzeczą jakiej zarządca się spodziewał. „Masz na myśli Marguarita Fernandez?" przy cichym kiwnięciu głową Zacarias, Cesaro zmarszczyło brwi. „ Znam ją od dnia jej narodzin. Jej ojciec był moim kuzynem. Jej matka umarła gdy była całkiem młoda i została wychowana właśnie tu na ranczu wraz z moim synem, Julio. " Dreszcz czegoś bardzo śmiertelnego zjechał i uderzyć w jego żyły, mroczny cień zapewniający o bliskości dorastającego mężczyzny z Marguarita. Jak blisko byli? Coś bardzo brzydkiego wzrosło w górę i osiadło w dole jego brzucha na tę myśl Julio sam z kobietą. Jego zęby wydłużyły się i zacisnął swoje palce do dwóch zaciśniętych pięści. Paznokcie jak szpony przekłuły jego dłoń. Cesaro wzięło twardszy uchwyt na strzelbie w na kolanach, jego twarz wyraźnie pobladłą. „Czy powiedziałem coś co cię zmartwiło? " Krew sączyła się przez jego dłoń a Zacarias, nigdy zabrał jego spojrzenie z Cesaro, liżąc rząd kropel. „Kontynuuj. " Cesaro zadrżał. „Ona jest porządną dziewczynką. Lojalną. " Zacarias machnął na to. Nie chciał dowiedzieć się co Cesaro o niej myśli. „Powiedz mi o niej. "O jakichkolwiek mężczyznach w jej życiu. Wszystko co musiał wiedzieć. Ważne rzeczy. „Ona zajmuje się hacjendą i reprezentuje rodzinę ze wszystkimi robotnikami. Ona robi zamówienia i jest nieoceniona z bydłem i końmi." Cesaro najwyraźniej nie zrozumiało czego Zacarias szukał. „ Czy coś się jej zdarzyło?" Zaczął się podnosić. Zacarias popchnął swoją dłoń wobec człowieka w obcesowym ruchu, nie mając zamiaru popchnąć całkowicie tak mocno, ale powietrze uderzyło Cesaro do tyłu na poduszki. „Z nią wszystko dobrze. Powiedz mi czego chcę się dowiedzieć. Czy ona jest z mężczyzną? Ona często opuszcza ranczo? " Zmarszczka brwi Cesaro zniżyła się. „Ona ma wielu pełnych nadziei zalotników, niektórych spoza rancza a niektórych tu. Ona nie chodzi z nimi, szczególnie od pory atak na nią. Ona zostaje blisko domu mimo że reprezentuje

Tłumaczy: franekM

rodzinę na wydarzeniach dobroczynnych jak również chodząc na lokalne tańce i wydarzenia. " Zacarias utrzymał pusty wyraz twarzy. Nie podobał mu się dźwięk słowa „ wielu pełnych nadziei zalotników" ani którykolwiek z nich w rzeczywistości. Rzucała zaklęcia wokoło? Ukrócił to natychmiast. „Pozwalasz jej wychodzić samej? Pannie? " „Nie, oczywiście, że nie. Marguarita jest starannie chroniona. Ktoś z rancza zawsze idzie z nią. " Zacarias kontynuował wpatrywanie się w mężczyznę, jego zamknięte spojrzenie przekazywało zapytanie i dezaprobatę. „Mój syn często jej towarzyszy" przyznało Cesaro. „Moją nadzieją było że tych dwoje się połączy. Obydwoje służą twojej rodzinie i wiedzą co należy robić by utrzymać masz sojusz bezpieczny. To dobry pomysł ale nie wydaja się być zainteresowani " Podłoga potoczyła się. Ściany zafalowały tam i z powrotem. Na moment nacisk w pokoju był bolesny jakby całe powietrze było stamtąd zasysane. Cesaro walczono o oddech, jego gardło się zamknęło a jego płuca paliły. Tak samo szybko uczucie zniknęło jakby go nigdy nie było. Zakasłał parę razy, jedna ręka podeszła do jego gardła, jego oczy powiększające się w strachu. „Powiedz mi o jej darze ze zwierzętami. " Cesaro wzruszyło ramionami. „ Nikt nie wie jak ona to robi. Nie sądzę że ona sama to wie, ale każde zwierzę, w tym te na niebie, odpowiadają jej. Gdy była małą dziewczynką, powiedziała swojemu ojcu, że noga konia bolała i gdzie. Faktycznie, kilka godzin później, koń był chory. Ona zawsze wie kiedy klacz urodzi albo gdy będzie problem z narodzinami. Konie ufają jej a kiedy ona jest obecna, klacze są spokojne choćby nie wiem co musi zostać zrobione. " Zacarias przyjął informacje. Robiła takie rzeczy odkąd była dzieckiem. Czy było możliwe że urodziła się jako osoba mająca zdolności parapsychologiczne, ale znacznie prawdopodobniejsze było że była wyszkolona w mag, aby rzucała urok wystarczająco potężny, by go złowić. „ Mów dalej. " Cesaro wyglądał na bardziej zdziwionego niż kiedykolwiek. „Gdy miała piętnaście lat, jaguar wystraszył stado i bydło rozbiło się przez ogrodzenie i pobiegło prosto na grające w piłkę dzieci. Marguarita przeszła przed nie i jakoś bydło odeszło od nich. Zwolniły i zatrzymały się bez kierunku." Jego oczy dotknęły Zacarias po raz kolejny. „Ona szła wprost w kierunku jaguara i pomachała mi bym nie strzelał. Po kilku minutach wpatrywali się w siebie, kot wypadł z powrotem do lasu deszczowego i nigdy więcej nie widzieliśmy go tu. Nawet nie tropy. " „Co wiesz o jej matce?" jeśli jej ojciec był kuzynem z Cesaro, może matka była magiem. To musieć być wyjaśnieniem. „Jej matka była Chevez z hacjendy w Brazylii. Znasz ich rodzinę."

Tłumaczy: franekM

Znał rodzinę Chevez, lepszy niż on znał któregokolwiek innych. Z pewnością nie byli z magów, ani którykolwiek z nich nie przechodził przeszkolenia w zakresie czarowania. Kobiety Chevez miały ochrony umieszczone w ich umysłach od urodzenia. Byłyby niemożliwe dla wampira by posiąść albo manipulować, nie bez zabicia ich. Zacarias zamknął swoją pięść mocno po raz kolejny gdy jego umysł sięgnął Marguarita. Ćwiczył wielką dyscyplinę by powstrzymać się przed dotykaniem jej. Jego krew wezwała do jej. Albo to było odwrotnie? Wołanie było tak silne. Przymus. Przeklął pod nosem w swojej ojczystej mowie. Kobieta uprzykrzała się. „ Jeśli ona będzie ci przeszkadzać, możemy usunąć ją z hacjendy podczas twojego pobytu" zaoferowało Cesaro, oczywiście mający nadzieję że Zacarias zgodzi się na jego propozycję. ‘‘ona ma wiele ciotek, które uwielbiają jej wizyty. " Kolejne drżenie potoczyło się przez teren. Zacarias nie poruszył mięśniami. Jego język prześliznął się nad naostrzonymi czubkami jego zębów. Jego ciało bolało. Miała tyle grzechów za które musiała zapłacić, ale nie ośmielił się pójść do niej — nie gdy musiał ją zobaczyć — dotknąć jej. Odmówił pozwolenia jego umysłowi na sięgnąć, sprawdzić, dotknąć. Był zbyt silny i nie mogła go zwyciężyć. Cesaro wzdrygnęło się. ”Señor," zaczął z trudem. „Zostaw kobietę mi. " „Nie rozumiem cię. Marguarita jest porządna dziewczyną. Kochana tu przez każdego. Wampir zniszczył jej struny głosowe więc ona nie może mówić. Jeśli to cię martwi... " „Nie jestem zmartwiony. " Samo pojęcie bycia przygnębiony było mu obce. Ale był zakłócony przez potrzebę dotknięcia jej. Bycia blisko niej. Dotknięcia całej tej ciepłej, miękkiej skóry i by złagodzić straszne łaknienie, które założyła ze względu na wyszukany smak jej krwi. Cesaro wstał szybko, gdy ciało Zacarias zaczęło się mienić i stawał się przejrzysty. „Czekaj. Proszę, senor, muszę wiedzieć, czy pan ją nie skrzywdzi. " Zacarias skierował lodowato-zimne oczy w stronę mężczyzny. „Nie ośmielaj się mnie przesłuchiwać. To jest moją ziemią. Ona należy do mnie i zrobić to co chcę. Nie będę cierpieć z powodu twojej ingerencji w tę sprawę. Co zrobiła jest tylko między nami. Czy wyraziłem się jasno? " Cesaro trzymał lufę swojej strzelby do czasu gdy jego knykcie pobielały. Przełknął ślinę dwakroć zanim bardzo niechętnie kiwnąć głową. Zacarias nie miał już czasu do stracenia na mężczyznę. Co był nie w porządku ze wszystkimi, że oni czuli, że było w porządku przesłuchiwać go? Najwyraźniej De La Cruz nie przebywał w rezydencji zbyt długi. Jego ludzie

Tłumaczy: franekM

zapomnieli swoich ślubów niewoli i posłuszeństwa. To był właśnie powód dlaczego wiedział, że jest przestarzały na świecie. Jego sposoby dawno odeszły. Zabij albo zostaniesz zabity, nie zostało w pełni zrozumiany. Świat działał pod błędnym złudzenia że ludzkość była bezpieczna — że potwory takie jak wampiry nie istniały i zło nie było prawdziwe. Wiedział lepiej, ale jego dni dawno odeszły. Rozpuścił się i wymknął się z domu, mieszając się z kroplami deszczu w kształcie łez gdy pokonywał jego drogę wolno z powrotem do hacjendy. Nawet w tej formie, gdzie był niemal niewykrywalny, zwierzęta w stajniach grzebały nerwowo nogą. Pomimo jego potrzeby by znaleźć Marguarita, obszedł wolno dookoła własności, szukając jakichkolwiek znaków nieumarłych tropiących go do jego legowiska. Musiał udowodnić, nie tylko jej, ale siebie, że panował, nie nią. Nie miał wątpliwości, że jeden z braci Malinov będzie dążył do odwetu po stracie tak wielu z ich żołnierzy po ich ataku na jego ranczo w Brazylii. Jeśli gardzili kimś bardziej niż księciem karpackich ludzi, to Zacariasem. Malinovs zawsze sądziłby, że bracia De La Cruz ich zdradzili. Zamiast odwrócić się od księcia i pomóc go zabić, rodzina De La Cruz złożyła mu przysięgę wierności. Zacarias wiedział, że zabić Mikhail Dubrinsky to wysłać ich ludzi do wymarcia. Byli tak blisko jak gatunek mógł dojść, muskając tę cienką granicę, tak blisko do obrócenia się gdzie powrót nie będzie możliwy. Z Michaiłem żywym, krwią Solange i wiadomością o dowiedzeniu się dlaczego ich kobiety roniły, Zacarias był pewny, że mają wszelką szansę teraz. To był doskonały czas by puścić jego obowiązki. I miał — do czasu gdy Marguarita Fernandez nie wmieszała się. Zadowolony z tego, że Rusłana Malinov, mistrz nieumarłtch, nie miał czasu odkryć powodu dla czego jego żołnierze nie wrócili, Zacarias pokonał swoją drogę do głównego domu. Jego serce dziwnie przyspieszyło, co tylko wywołało jego zdenerwowanie. Obszedł dokoła strukturę, ani razu nie pozwalając jego umysłowi na dotknięcie jej. Wolniutko zbliżył się do głównych drzwi, mieniąc się z powrotem do ludzkiej formy i wchodząc do środka. Nie zamierzał ulec pośpiechowi gorąca, potrzebie przeszywającej go mocniej niż on cokolwiek kiedykolwiek sobie wyobrażał że to możliwe. Nie musiał. Nie łaknął. Był na szczycie najwyższej góry, podróżował do najdalszych zakątków ziemi — szukając — czegoś. Bywał w świecie przez wieki, daleko dłużej niż większa część z jego rodzaju, zabił więcej nieumarłych niż sobie wyobrażali. Dostrzegł najgorsze zdrady i najlepsze męstwo na przestrzeni wieków. Nie było żadnych niespodzianek dla niego. Nic, co mogło zmienić bicie jego serca w ten sposób. Nic, co mogło zawieźć go z taką palącą potrzebą ponieważ po prostu nie musiał. O jelä peje emnimet — słońce spal kobietę. Była odpowiedź i ją znajdzie. Nikt go nie kontrolował. Nie dotknie jej umysłu Anie nie pójdzie jej szukać. Ale znalazł się przechodzący przez ciemny dom prosto do jej sypialni. Drzwi zostały roztrzaskane, wisząc na zawiasach, drzwi całkowicie pękły na pół. Zmarszczył

Tłumaczy: franekM

brwi, badając uszkodzenie które zrobił. Drzewo wisiało w kilku kawałków, fragmenty były ostre i niebezpieczne. Machnął swoją ręką, naprawiając bałagan, nie by ją chronił, albo z jakiegokolwiek innego powodu tak jak inni zaglądając do jej sypialni, ale ponieważ wzrok nie był estetyczny. Zdał sobie sprawę w moment, w który wszedł do pokoju, że jej zapach został z tyły, że była w innej części domu, przy odrobinie szczęścia pamiętając jej obowiązki jako służącej w jego domu. Obejrzał jej pokój. Wyglądał na bardzo kobiece. Pachniał kobieco, ale obmycie strachu był wciąż obecne. Mimo że czysty i schludny, kosz na śmieci był przepełniony pogniecionym papierem. Miał nagłe wspomnienie o niej skulonej w kącie pokoju, jej ręka była wyciągnięta, kawałek papieru trzepotał w jej ręce. Obejrzał się. Był prawie pewny, że uderzył nim na bok gdy szarpnął ją do swoich stóp. Jedna karteczka leżała nieco pod łóżkiem. Podniósł ją i przejrzał pismo. Próbowała powiedzieć mu co się zdarzyło, dlaczego nie była w stanie zostawić go na pewną śmierć na słońcu. Jego wnętrzności ustalił się. Nie mógł słyszeć tonu jego głosu i mógł osądzić, czy mówiła prawdę albo i nie przez to, ale jej list na pewno bronił jej dobrze. Jak Zacarias, poczuła przymus, któremu nie mogła się sprzeciwić. Co to oznaczało? Czy ktoś — coś — manipulowało nimi obojgiem? Może on potrzebował przewartościować motywy Marguarita. Gdyby była manipulowana, jak ktoś próbuje zrobić z nim, była znacznie słabsza i uległa dużo szybciej niż doświadczony karpacki wojownik. Wysypał zawartość kosza na łóżko i jeden po drugim wyrównał każdą kartkę, przeszukując zawartość. Jej wcześniejsze próby wyjaśnić były chwiejne i brakowało jej pewności, ale wciąż próbowała, co powiedziało mu, że jest uparta i zdecydowana — i dzielna. Nie pobiegła do Cesaro, które najwyraźniej byłoby na tyle niemądrym by próbować ja chronić. Stawiła czoła swojemu przestępstwu i czekała na niego — mający nadzieję wyjaśnić. Westchnął. To nie była całkiem jej wina, że nie posłuchała. Przymusy był niebezpieczny i niemal niemożliwy do zignorowania — jak dobrze wiedział. Przyszedł na ranczo bez powodu — potrzeba go ciągła — a miał doświadczenie w zdradzie maga. Nie miała tyle umiejętności by się uratować. Wrzucił kawałek papieru do swojej kieszeni i skierował inne z powrotem do kosza na śmieci zanim podniósł jej poduszki i wdychał jej zapach. Wdychał ją w głąb jego płuca, ulegając łaknieniu. Jej kobiecy zapach okrył go. W istocie rzeczy, to wstrząsnęło nim. Wyrównał jej kołdrę, jego ręka odnalazła jej wizerunek na łóżku. Źródło mocy musiało być bliskim. Prawie mógł poczuć ciepło jej skóry i kolejny raz mógł czuć smak jej wspaniałej krwi na swoim języku — lepszej niż najświetniejsze z win. Powinien odwiedzić każde mieszkanie na rozległej właściwości i powinien sprawdzić każdego indywidualny. Wszyscy wiedzieli, że przebywał w rezydencji, właśnie przez zaciągnięcie ciężkich zasłon . Nikt nie zbliżyłby się do

Tłumaczy: franekM

domu bez zaproszenia — albo potrzeby. Więc jak zaklęcie mogło było tak potężne gdy był go świadom? Wdychał zapach kobiety jeszcze raz, zaciągając ją w głąb jego płuca. Jego ciało odpowiedziało dziwnym mrowieniem, elektrycznym prądem, który obiegł jego żyły i zbudził w odpowiadając w jego organizmie to co najlepiej zostawić w spokoju. Westchnął i poszedł znaleźć Marguarita. Przemógł przymus i udowodnił, siebie że jest w absolutnej, całkowitej kontroli. Marguarita pchnęła ręcznie ciosany kajak do strumienia i wspięła się ostrożnie do środka. Zawsze wcześniej, Julio obsługiwał wiosła, ale nauczyła się pod jego czujnym okiem i potrafiła wiosłować. Pomyślała, że będzie przerażona po ciemku, ale dziwnie, mogła widzieć wodę, właśnie taj jak mogła w lesie deszczowym. Wiedziała, że strumień jest wystarczająco głęboki, by zawieźć ją na miejsce do Amazonki. Wstążka wody stała się szersza, prąd był silniejszy gdy zbliżyła się do głównej rzeki, i poczuła różnicę. To przyprawiało ją o dreszczyk emocji, gdy Julio był z nią, kajak wpadający w poślizg nad zmarszczkami górskiej rzeki gdy podchodziło do huczącej Amazonki, ale będąc sama z wampirem który być może ją tropi, czuła tylko straszną pilną potrzebę by się pospieszyć. Kajmany przykucnęły jak stare dinozaury na brzegach, ich oczy były szkliste i z ciężkimi powiekami gdy je mijała. Przełknęła ślinę i nacisnęła wiosło przez wodę. Kajak sunął cicho wzdłuż. Poniżej ciemnych, pofałdowanych chmur, woda zalśniła jak przecinający długi hebanowy pas, zawieszając drzewa i korzenie zakładające olbrzymie klatki. Zanurzyła swoje wiosło i popchnęła mocniej, przez cały czas sięgając ptaków w nadziejach, że uderzyłyby na alarm, gdyby poczuły drapieżnika przed nią. Gdy podróżowała z prądem dziwny niepokój zapanował nad nią. Nie strach albo przerażenie, dwie rzeczy związała z Zacariasem De La Cruz, ale niechęć by kontynuować. Kładła odległość między nimi i z każdym mijającym metrem strach ją napełniał. Jej serce bolało, rzeczywisty ból. Intelektualnie wiedziała, że to jest nie tylko właściwa rzecz do zrobienia, ale jedyna rzecz, ale jej umysł odmówił wierzenia w to. Dwa razy znalazła sobie wiosłując do brzegu jakby jej zamiarem było zawrócić. Miała szczęście że deszcz spowodował wezbranie strumienia aby prąd płynął silny, przewożąc ją nawet gdy jej ramiona odmówiły pracy by odcisnąć ją szybciej z dala od Zacariasa. Strach zyskał na niej i ból rozszerzył się od jej serca do jej całego ciała. Jej nogi drżały. Jej ramiona wydawały się jak z ołowiu a usta wyschły. Był martwy. Zacarias De La Cruz nie żył, i w jakiś sposób była za to odpowiedzialna.

Tłumaczy: franekM

Myśl wkradała się nieproszona do jej umysłu i gdy tam trafiła nie mogła jej usunąć. Żal trafił do niej, objawiając się fizycznie. Jej klatka piersiowa stała się tak ciasna że ledwie mogła oddychać. Łzy napływały do jej oczu przesłaniających jej wizję. Był straszny krzyk w jej uszach, jej własny cichy protest przeciwko jego śmierci. Ale — był wampirem — prawda? Robiła rozpaczliwą ucieczkę by dotrzeć do własności De La Cruz przed nim, powiadomić myśliwych, w efekcie, wezwać ich, by go zabili. Jeśli nie żył, czy nie powinna czuć radości? Nie płacz? Zamącona w głowie, wciągnęła wiosło do łodzi i skoncentrowany się na oddychaniu. Zacarias dał jej swoją krew kilkakrotnie. Cesaro powiedziało jej, że Zacarias działał szybko i ocaliło jej życie gdy wampir rozerwał jej gardło. Było coś w jego krwi, co związało ich w śmierci? Nawet zmusił ją do wzięcia jego krwi ostatnim razem. Marguarita zaciskała swoje wargi mocno. Była silna, i nie poddała się dzikiemu wytworowi wyobraźni. Miała misję. Czymkolwiek były jej dziwne uczucia, musiały być błędne. Jedyna rzecz, która mogła mieć znaczenie dla niej to uratowanie ludzi, których kochała na hacjendzie. Deszcz zaczął wzmagać się gdy, ciągła mżawka zmieniła się w niepohamowaną ulewę. Musiała dojść na drugą stronę rzeki i własności De La Cruz, by wezwać myśliwych. Strumień poruszał się bardzo szybko, zabierając ją szybko przez las deszczowy rzucając ją do szerokiej, wezbranej Amazonki. Jej serce zaczęło walić. Musiała zawrócić jeśli zamierzała przeżyć. Dźwięk rzeki był gromki, zagłuszając niemal wszystko inne. Kajak przekroczył zakręt i woda płynęła nawet ostrzej i szybciej. Nie mogła myśleć o Zacarias albo wampirach, wszystko co się liczyło to naciskać wiosłami na wodę by trzymać, by nie zostać ciśniętą na cykl skał wiszących w powietrzu w górę z przodu. Patrzyła na manewr Julio przez ten podstępny zbiór kropel i kamieni prowadząc do rzeki po sto razy, i śmiała się z emocji i niebezpieczeństwa. Ale polegała na jego umiejętności i była absolutne pewna że znał każdą pozycję skały naprzód. Nie była tak pewna sobie. Julio pozwolił jej spróbować tego kilkakrotnie, ale woda nie płynęła tak szybko i nie było ciemno. Wzięła twardy uchwyt na wiośle i wezwała jej nowe odruchy. Jej oczy piekły z obciążenia gdy zbliżyła się do cyklu głazów wznoszących się przez rwący strumień. Wypychając jej oddech w celu odprężenia się do wściekłej jazdy, czuła, pierwsze rzucenie kajaka gdy wszedł na ogród głazów. Przywołała każdy skomplikowany manewr Julio jaki jej pokazał. Wykonała wzór ostrożnie jakby był z nią w łodzi, wywołując ruchy gdy upadłą nisko, przesunąć jej wagę do tyłu i omijając pierwszy kamień uderzając w bramkę doskonale ustawiona, dopasowując się do kolejnego spadku. Woda zagotowana się wokół niej, z białą pianą w ponurej ciemności. Deszcz uderzał w strumień i bez jej wyostrzonego wzroku, nie mogłaby pokonać wąskiej rynny we właściwym momencie, którą przeszła niemal całkowicie,

Tłumaczy: franekM

unikając szczególnie brutalnego kamienia. Dreszcz spływał na górską rzekę wsunął się do jej przemarzniętych żył, łagodząc przerażenie wampirów. Zawsze kochała podróże do lasu deszczowego z Julio. Mieli wiele przygód i chciała by był teraz z nią. Następny zbiór przeszkód był najtrudniejszy, kajak musiał pójść na bramę pod doskonałym kątem by wystrzelić wokół nagłego przypływu, który mógł rzucić łodzią. Mogła usłyszeć głos Julio w swoim uchu, wykrzykując instrukcje jak trzymać wiosło w wodzie aby utrzymać kajak na ułamki sekundy by obrócić się ostro a następnie silne pchnięcie zrzuci łódź do przodu. Uderzyła w ograniczoną przepaść dzieląca dwa głazy w dokładny sposób jak robi to Julio, okrążając zdradliwą wrzącą wodę o cal. Kajak wpadł do otwartych wód i była na Amazonkę. Prąd porwał kajak i musiała użyć wszystkiego ze swojej siły by ustawić pod kątem do brzegu rzeki. Rzeka byłą wzburzona i płynęła szybko. To zabrało wszystko, co miała by wiosłować do brzegu. Gdy to zrobiła, była trochę w dole rzeki gdzie chciała być, gdy udało jej się zaczepić o wiszącą gałąź i wciągnąć kajak na brzeg. Stok był niezwykle błotnisty i śliski. Była wyczerpana, zimna i mokra i nieszczęśliwa. Próbowała wdrapywać się na górę pochyłości, ale niepostrzeżenie ześlizgiwała się. Wiatr się podniósł, dzika siła, uderzała w nią na okrągło z taką mocą że szarpał gęstym warkoczem włosów, szarpiąc na zewnątrz kosmyki tak że nawet jej głowa cierpiała. Zrezygnowała z dalszych prób wspinaczki i zamiast tego pełzała, drapiąc jej drogę na szczyt, zsuwając się do tyłu raz za razem, aż jej plecy i ramiona bolały i obawiała się, że nigdy nie będzie mogła ich ponownie podnieść. Deszcz, napędzany przez wiatr, smagał jej ciało gdy doszła do szczytu i leżała przez moment próbując złapać oddech. Marguarita nie kłopotała się by stanąć na nogi, ale pełzała przez nierówny teren aby schronić się w dużym drzewie kapok, próbując się ukryć przed deszczem. Zatonęła z powrotem na grube odgałęzienia tworzące klatkę i próbowała złapać oddech. Wspomnienie o wampirze spłynęło po niej jeszcze raz. Coś o różnicy między napastnikiem a Zacariasem wymknęli się jej, ale wiedziała, że to jest ważne. Reprezentowała rodzinę De La Cruz przez wiele lat. Większość z rodzin służących na ranczo nigdy nie widziała jednego z braci. Była jedyną przynoszącą jedzenie i lekarstwa gdy zachodziła potrzeba, by spłacić dług albo udzielić rodzinom pożyczki w trudnych chwilach, zdobywając lojalność rodzin i dobrą wolę. Zrobiła z rodziny De La Cruz jedną z najbardziej ukochanych w regionie. Jej hojność — dobrze, to były ich pieniądze, ale tylko ona robiła wysiłek. Stanęła ostrożnie, forsując jej słabe nogi do pracy. Niespodziewanie ziemia potoczyła się, rzucanie Marguarita na jej kolana. Natychmiast mrówki wyroiły się nad jej butami i rękami. Zataiła cichy krzyk, wiedząc że Zacarias nie umarł po wszystkim. Dlaczego była tak śmieszna? Wrócił na hacjendę i odkrył ją

Tłumaczy: franekM

odejście. Skoczyła na swoje stopy i zaczęła biec bez celu, głupi, błąd wynikający z nieuwagi. Olbrzymie ćmy poruszone się szybko wokół niej, wyłapane przez nią światło, gdy biegła. Nietoperze krążyły i zanurzyły się łapiąc owady które ujawniła jej lampa. Duże oczy wpatrywały się w nią przez moment tylko stopę od niej, następnie zwierzę skoczyło na pień drzewa i ścigało się do wyższych gałęzi. Wąż zwinął się w kłębek nad nią i podniósł jego głowę. Ziemia potoczyła się jeszcze raz i grzmot rozbił się. Na moment ledwie mogła oddychać, ponownie zamarła ofiara, którą osaczył potwór. Wiatr wpadł w pośpiechu przez drzewa, zginając mniejsze do czasu gdy utworzyli łuki. Marguarita schroniła się w pierwotnej klatce dużego drzewa kapok próbując zmuszać się do myślenia — nie panikować. Trzymając kurczowo korzenie, spiorunowała wzrokiem las. Miała rację, uważając go za wampira. Owady gotowane się z ziemi i popędziły w dół pni drzew na jego wezwanie. Jadowite węże ślizgały się przez mokrą roślinność i pijawki pełzały nad liśćmi w celu dojścia do niej. Wszystko, co kiedykolwiek wiedziała o wampirach wróciło do niej — wraz ze wspomnieniami tego który ja zaatakował. Zadrżała, potrzeba by zwinąć się w kłębek i ukryć się niemal przytłaczający jej. Mogła wciąż czuć zapach jego cuchnącego oddechu, widząc jego gnijące ciało, i brzydkie, poskręcane pazury miał zamiast paznokci. Jego oczy stały się całkowicie czerwone gdy wpatrywali się w nią, próbując wydrzeć informacje o miejscu pobytu Zacariasa z jej umysłu. Skoncentrowała się na utrzymaniu jej pustego umysłu, mocnej tarczy, odmawiając wydania najstarszego z rodu De La Cruz. Wampir zamordował jej ojca i zabiłby ją —wiedziała to z pewnością — ale również wiedziała, że Zacarias albo jeden z jego braci wytropi wampira i zniszczy go. Nigdy ponownie nie zabije. Wytrzymała nawet gdy okropna kreatura pokazała jej swoje ostre jak brzytwa zęby i zagroziła, że rozerwie jej ciało i zje je przed nią. Zadrżała pamiętając jego czerwone oczy i jego oddech. Ten okropny zapach powodowany rozpadem ciała. Marguarita usiadła prosto. Tak wystraszona jak była przez Zacariasa, nie był taki sam. Nie było żadnego strasznego gnijącego zapachu. Czy wampiry nie rozkładają się od wewnątrz? Odstraszył ją — nie przeraził. Dotknęła śladu który zrobił, pocierając go opuszką palca. Atak nie był taki sam. Nie wydawał się zły. Albo wampirem. Wydawał się tak niebezpieczny, przerażający drapieżnik, ale nie zły. Ujawnienie zaszokowało ją. Zacarias był dzikim zwierzęciem, zdziczałą istotą, która polowała i zabijała by przetrwać. Nie był żadnym wampirem, nie żeby to się liczyło. Nie wróci do hacjendy. Nie dopóki, będzie znajdował się w okolicy. Bała się niewielu istot, ale Zacarias był całkiem inną sprawą. Znak który jej zostawił pulsował, lekko palił,

Tłumaczy: franekM

przypominanie jej, że żadne zwierze w lesie deszczowym nie było tak nieprzewidywalne albo tak agresywne. Sposób w jaki ją zaatakował, tak celowo, jego twarz pozbawiona wyrazu maska, jego usta wdały się okrutne, nieubłaganą linię, jego oczy były płaskie i zimne i bez litości. Jej usta wyschły a jej serce zaczęło ponownie bić. Nie mogła się ruszyć, nawet gdyby chciała, zamrożona w miejscu jak osaczona ofiara. To było dokładnie jak się czuła — jego ofiara. Wiedziała, że rozmyślnie ją odstraszył. Spróbowała połączyć się z nim w drodze, jak robiła z dzikimi istotami, i przez moment pomyślała, że odpowiedział, ale przecież był gorszy niż kiedykolwiek. Był niebezpieczny, ale nie był wampirem. Musiała dotrzeć do schronienia i ustalić, jej następny ruch, a to oznaczało znalezienie znaków na drzewach, które wyrzeźbił Julio by wskazywały drogę. Musiała się cofnąć i pokonać drogę do miejsca gdzie zazwyczaj wyciągali kajak z wody. Czekała aż dziki wiatr uspokoi się trochę i pociągnęła się do swoich stóp aby przejść ostrożnie z dala od schronienia drzewa. Gałęzie w górze jęknęły i skrzypnęły i popatrzyła w górę. Nietoperze zwisały z każdej gałęzi, i rzuciły się wokół drzewa, ubiegając się o przestrzeń. Początkowo pomyślała, że przyszli tam jeść owoc ale nie jadły. Coraz więcej usadowiło się w odgałęzieniach, wisząc do góry nogami, ze złożonymi skrzydłami, maleńkie oczy były jasne — patrzyły na nią. Chłód przedostał się przez nią. Czyżby umknęła Zacariasowi tylko po to by wpaść do legowiska wampira? Wiedziała, że używają czasami nietoperzy i owadów jako kukiełek. Cofnęła się od drzewa i niemal przewróciła się o gnijące polano. Termity wylały się z drzewa. Zacisnęła swoje wargi razem, odmawiając spanikowania. Musiała pomyśleć — podjąć decyzję — a nie mogła tego zrobić gdyby pozwoliła sobie na załamanie. Popatrzyła w górę na nietoperze. Bardzo łagodnie sięgnęła ich, wysyłając falę ciepła z pozdrowieniem, ostrożna by nie naciskać zbyt mocno. Jej dotknięcie było bardzo delikatne ale połączyła się. Powinna móc wyczuć złą, jeśli były kierowane przez nieumarłego, ale wyglądały na zwyczajne nietoperze, pragnące zjeść się swoimi sprawami. Były głodne, potrzebowały się pożywić, ale coś je zatrzymało — wykorzystywało je — rozkazywało im. Używał owadów i nietoperzy by patrzyć na nią. Chciał wiedzieć co miała zamiar zrobić i wysłał szpiegów. Pomysł zakorzenił się i diagnozowała sytuację, próbując myśleć logicznie. Może nietoperze były złym rodzajem szpiegów, by użyć ich przeciwko niej. Miała jej własny dar ze zwierzętami i owadami i było bardzo możliwe że mogła odwrócić je wszystkie na jej stronę. Popatrzyła jeszcze raz w górę na nietoperze i wysłała kolejną ciepłą, serdeczną falę, nakłaniając je by poszły naprzód i coś zjadły. Spowolniła więc mogli by jednocześnie mogły podążyć za nią i jeść po drodze. Niektóry z nietoperzy

Tłumaczy: franekM

dawały wrażenie owoców podczas gdy inne owadów. Nawet połączył gatunki. Uśmiechnęła się w górę do stworzonek, czując pokrewieństwo, które przychodziło zawsze gdy dotknęła zwierzęcia swoim umysłem. Zostali połączeni z Zacariasem przez strach, przez jego polecenia, ale faktycznie założyła z nimi więź, pewnego rodzaju zrozumienie, które było wzajemne. Większość zwierząt a nawet niektóre z owadów wzmacniały związek, czując głęboką więź między nimi. Chciała założyć sympatię z nietoperzami którymi Zacarias postanowiła ją szpiegować. Marguarita utrzymała przepływ ciepła i zaproszenia do jedzenia. Jeden nietoperz podjął inicjatywę, może był głodniejszy niż inni, ale poleciał na najbliższy owoc i zabrał się za jedzenie. Jak tylko nietoperze napełniły powietrze, wiele usiadło na owocach na ucztę podczas gdy inne ścigały owady. Nie pomyliła się na tyle by odchodzić pośpiesznie — co uruchomiłoby potrzebę by postąpić zgodnie z jakimikolwiek rozkazem jaki wydał im Zacarias. Była upojona gdy znalazła punkt gdzie Julio i ona zazwyczaj wyrzucali kajak na brzeg. Woda była wszędzie, skapując z liści, zbiegając ze stoków i zboczy stwarzając setki małych, kaskadowych wodospadów. Woda zebrana się w kałużach i stała na poszyciu, ostatecznie znajdując sposób by trafić do Amazonki. Ten dźwięk był zawsze obecnym — jak ciągłe brzęczenie owadów. Ustawiła się pod kątem z dala od głośnego potoku w kierunku wnętrza. Julio zaznaczył gałęzie — jako dzieci próbowali tego — ale ostatecznie rośliny zakotwiczyła się wszędzie — gałęzie, pnie, nawet wychodzi z innych roślin zawijając się wokół drzew. Roślinność była tak gęsta że kora przeważnie została ukryta więc nie było żadnego miejsca przecięcia w drzewie. Nie zabrało długo czasu by jakikolwiek znak został przykryty. Wspinające się po drzewach zdrewniałe liany, używały drzew jako bram do światła nad baldachimem. Paprocie tylko zwiększyły mieszankę, osadzając się też w korze, wspinając się w kierunku światła słonecznego. Gęste korzenie wiły się przez poszycie, przymocowując duże drzewa do ziemi podczas gdy szczyty były dojść wysoko w chmurach. Olbrzymie korzeniowe przypory stabilizowały i podkarmiały ogromne drzewa, jedne poskręcane do skomplikowanych kształtów podczas gdy inne tworzyły wielkie drewniane płetwy. Niezależnie od tego jak wyglądały, korzenie dominowały, zgłaszając pretensje do dużych przestrzeni i mieszkały w nich nietoperze, zwierzęta i setki gatunku owadów. Julio i Marguarita wycieli znaki w głąb korzeni i obydwoje wiedzieli gdzie patrzeć, nawet przez liany i paprocie radzili sobie z przechodzeniem wśród rozchodzących płetw. Odsunęła od siebie błyskotliwe zielone paprocie i rzeczywiście, korzeń został ociosany, pozostawiając wyblakłą bliznę. Ruszyła wolno, kontynuując wysyłanie jej komunikatów do nietoperzy. Ciepło. Wzgląd.

Tłumaczy: franekM

Pokrewieństwo. Żadne polecenia. Żadne żądania. Zacarias musiałby szukać ciemności gleby zanim wzejdzie słońce. To tylko jeszcze parę godzin. Mogła oszukać go tak długo. Nietoperze były bardzo chłonne i nie alarmowały, nie gdy nie biegła albo próbowała ukryć się przed nimi. Posłała do nietoperzy jej własny system ostrzegawczy, mając nadzieję, że rozpoznałaby ich stan pogotowia gdy drapieżnik był blisko. Powalony olbrzymi pień, który leżał na jej drodze, jednoroczne, młode drzewka już wypełniając lukę, którą pozostawił. Butwiejący pień został pokryty owadami, grzybami i pajacykiem. Studiowała go ostrożnie, świadoma niebezpiecznych węży i jadowitych żab, które łatwo mogła dotknąć kiedy się na niego zacznie wspinać. Nie było niczego innego co mogła zrobić, nie bez zmiany kierunku, coś czego nie chciała zrobić wieczorem w lesie deszczowym. Zrobiła krok w przód i sięgnęła, postanawiając wspiąć się, spychając jadowite owady i żaby swoim umysłem w nadziejach że oddalą się od niej. Ręce złapały ją w pasie i szarpnęły do tyły do twardego ciała. „Czy jesteś tępa, kobieto, albo po prostu lubisz stawiać siebie w niebezpieczeństwie?" głos Zacarias powiedział do jej ucha, łagodną groźbę, która ostudziła ją do samego rdzenia.

Rozdział 5 Marguarita pozostała bardzo nieruchomo. A co jeśli była w błędzie? A co jeśli naprawdę był wampirem? Znak który Zacarias pozostawił na boku jej gardła pulsować i palił. Jego oddech wzbudził włosy z tyłu jej szyi... Usztywniła się. Jego palce otarły się o jej skórę, odsuwając na bok ciężki warkocz jej włosów. Jego ciało było napięte przy jej, tak że mogła poczuć każdy oddech który brał. Pachniał jak zdziczały, dziki, groźny stwór, łapiący ją w pułapkę daleko od wszelkiej pomocy. Jego każdy mięsień odciskał się na niej, każde bicie jego serca. Jego pytanie przeniknęło jej umysł. Czy jest tępa? Czy on naprawdę właśnie zapytał czy była tępa? Furia wybuchła przez nią, łącząc się ze strachem. Ciepło wlało się do jej umysłu, zwiastując Zacariasa. Wcześniej gdy uderzył, przebił się głęboko, najeżdżając i podbijając. To się różniło. Tym razem użył wolnej napaści, rozkładając gorąco jak melasę, napełniając jej umysł jego. Jej oddech uwiązł w gardle i przygryzła mocno swoją wargę. Ciepło nie zostało po prostu w jej umyśle, to rozeszło się przez jej ciało, gęsta lawa, która zalewała jej żyły cal po calu, ruszając niżej i niżej. Jej piersi wydały się ciężkie i bolące. Jej sutki napięły się do szczytów. Jej rdzeń stał się bardziej rozpalony.

Tłumaczy: franekM

Jej fizyczna reakcja na jego inwazję była więcej niż zakłócająca — to było całkowicie tak wstrząsając jak jego ugryzienie w szyję. Każdy instynkt krzyczał na nią, by uciec, ale nawet nie walczyła, przerażenie i furia przytrzymywały ją w miejscu. Jego ręce zamknęły ją w klatce, sadowiąc się na jej pasie, duże ręce, nadawały kształt jej biodrom, wydawały się zbyt zaborcze. Płomienie lizały jej skórę na wskroś przez jej ubrania gdzie jej dotkał. Nigdy w swoim życiu nie miała takiej kobiecej reakcji na mężczyznę. Dowiedziała się jak niebezpieczeństwo może nałożyć maskę w uwiedzeniu i teraz mogła doświadczyć tych pogłoskach. Zacarias był tak zmysłowy jak mężczyzna mógł być, rozpalając powolny ogień w jej środku. Marguarita zadrżała, bojąc się o swoją duszę. Zrobiła znak krzyża w cichej próbie uratowania się. „Wiem, że możesz mnie słyszysz — czy mówię głośno czy w twoim umyśle. Twoja krew wzywa moją. Moja odpowiada. Nie udawaj, że mnie nie słyszysz. " Zwilżyła swoje wargi. Nie jestem tępa. Może trochę jak rażona gromem, ale go zrozumiała. Tylko nie rozumiała siebie, albo tego co działo się z jej ciałem. Zadrżała, chcąc się wyszarpnąć z jego ręki, ale płonęła dla niego. Mogła słyszeć bicie jego serca, dźwięk odbijał się echem w jej własnych żyłach. Oparł się bliżej do czasu gdy jego wargi dotknęły jej ucha. „Jeśli nie jesteś tępa... " Jedna ręka zsunęła się z jej biodra z powrotem do jej pasa, paląc przez jej ubranie aż jej skóra została napiętnowana jego odciskami palców. Druga ręka wolno zawinęła się wokół jej gardła, jeden palec na raz. Zmusił jej głowę do oparcia się do czasu gdy nie oparła się o jego klatkę piersiową, do czasu gdy nie miała innego wyboru, jak tylko wpatrywać się w jego ciemne, bezlitosne oczy. Wpatrywali się w siebie, połączeni ze sobą w jakiejś dziwnej walce której nie zrozumiała. „Więc życzysz sobie śmierci? " Jego głos nie tylko szepnął do jej ucha, ale nad jej skórą, dotykając zakończeń nerwowych, szlakiem palców muskających łagodnie, nadając kształt jej ciału. Uczucie było tak rzeczywiste że zadrżała, strach odbierał jej mowę. Przełknęła ślinę naprzeciw jego ręki. Milcząco potrząsnęła swoją głową. Nie można było odwrócić od niego wzroku. Jego oczy były nieodparte, tak ciemne i niezgłębione, gorące i rozpalone, gdzie wcześniej wyglądały na tak płaskie i zimne. Było coś rzeczywistego w jego środku — mogła zobaczyć to w jego oczach. Nie był całkowicie maszyną do zabijania, ani nie był nieumarłym jak wpierw wierzyła — te oczy były zbyt żywe. Jego ciało było zbyt gorące — zbyt mocne. Marguarita sięgnęła jego zwierzęcej część — jego największej części. Dawno temu stracił całą uprzejmość — albo może urodził się taki jakim był teraz, przeważająco przebiegły, brutalny i niezwykle terytorialny. Rozumiała zwierzęta, nawet niebezpieczne drapieżniki. Odpychając strach przed Karpatianinem, skoncentrowała się na zwierzęciu, próbując znaleźć sposób by go uspokoić. Nie spodziewała się, że będzie przyjazny, nie bardziej niż miałaby

Tłumaczy: franekM

do czynienia z jaguarem, ale napotkała jednego z wielkich drapieżników z rodziny kotów i obaj mieli ich własne drogi, bez żadnych niechęci. Miała nadzieję na to samo z Zacariasem. Problemem było to, że zamącił jej w głowie dużo bardziej niż duży kot — albo drapieżny ptak. Poczuła przepływające ciepło które zawsze oznaczało połączenie. I to było łatwiejsze niż sadziła, jakby już znała drogę, jakby było dobrze znane. Uspokoiła go jak dzikie stworzenie, delikatnym podejściem, dotykając go łagodnie, głaszcząc swoim umysłem, by go uciszyć i uspokoić. Zacarias nagle się cofnął z dala od jej, opuszczając rąk, jego oczy były lodowato chłodne i bardziej przerażające niż kiedykolwiek. „Pochodzisz z magów. " To było oskarżenie, przekleństwo, obietnica mrocznego odwetu. Marguarita potrząsnęła swoją głową energicznie, zaprzeczając oskarżeniu. Nie miała pojęcia dlaczego oskarżał ją o bycie magiem — kimś kto mógł czarować. To był bardziej on niż ona — to on ją peszył. Gdyby jego oczy spoczęłyby na czymś innym, żaden mag nie chciałby rzucić urok w pobliżu Zacariasa De La Cruz, a najmniej z pewnością ona. „Kim wiec jesteś?" domagał się. Zmarszczyła brwi. Odpowiedź powinna być oczywista, ale potem pomyślała o nim jak o nieoswojonym, dzikim zwierzęciu, może była bliższa ofierze niż sądziła. Jestem po prostu kobietą. Zacarias studiował tę doskonałą bladą twarz przed nim od dłuższego czasu. Została pokryta smugami błota. Wyczerpana. Jej twarz w kształcie serca wlepiała oczy, ogromne i przerażone. Jestem tylko kobietą. Parę prostych słów, ale co miała na myśli? Znał kobiety — ale żadna nie była jak ona. Była dużo więcej niż tylko kobietą. Przeszukał swoje wspomnienia i miał wiele wieków, ale nikt kiedykolwiek nie wzbudził jego zainteresowania, nie w ten sposób co ta kobieta. Wpatrywali się w siebie od dłuższego czasu. „Wrócisz ze mną do hacjendy" Powiedział. Zarządził. Dał polecenie i czekał na jej typową reakcję — nieposłuszeństwo. Może miała jakąś niemoc, która sprawiła, że robiła coś przeciwnego bezpośredniemu poleceniu. Obserwował pracę jej gardła, delikatne połykanie i kolejny przypływ strachu spłynął na niego, pośpiesznie stłumiony — by nie okazać strachu przed drapieżnikiem. Wiedział, że są wciąż bardzo połączeni i czuł jej uczucia. To było interesujące zobaczyć siebie przez jej oczy. Wiedział, na ściśle intelektualnej podstawie, że inne zwierzęta, w tym ludzi, myśleli o nim jak o zabójcy, ale nie miał instynktownej reakcji na wiedzę. Połączony jak był z nią na tym prymitywnym poziomie, poczuł jej uczucia jakby były jego własnymi i to było — niewygodne.

Tłumaczy: franekM

Jej mały język lizał ten doskonały łuk jej dolnej wargi. Cofnęła się wolniutko, czując jednym butem nieprzerwaną ziemię. Potrząsnął swoją głową i zatrzymała się natychmiast. Zacarias czytał łatwo w jej myślach z jej twarzy. Chciała uciec i nie troszczyła się o to że ktoś — w tym on — będzie uważał to akt tchórzostwa. Jej instynkt samozachowawczy był teraz silny. Poświęciła się raz. Tak daleko jak to możliwe, to wystarczy. Została ukarana. „Nie skończyłem z tobą, kobieto. Wrócisz do hacjendy ze mną, gdy ja wymyślę co się dzieje. I nie wyjdziesz ponownie bez mojego pozwolenia. " To dotarło do niej. Mógł zobaczyć, jak burzowa chmura zbierała się w ciemnych oczach. Nie mógł popatrzeć gdzie indziej, nawet gdyby chciał. Jej oczy nie były nijakim szarym jak świat wokół niej. Taj jak jej włosy, które były żywym hebanem, głęboką nocną czernią, prawdziwą nieobecnością koloru. Jej usta zafascynowały go. Jej wargi powinny być szare albo nudno białe, ale przysiągłby, że są ciemnoróżowe. Mrugnął kilkakrotnie próbować pozbyć się wrażenia, ale dziwny kolor pozostał, sprawiając że czuł się lekko szalony. Zafascynowała go jak nikt inny nie mógł. Broda Marguarita poszła do góry. Jeśli zamierzasz mnie zabić, zrób to właśnie tu. Natychmiast. Jego brew uniosła się. „Jeśli zamierzam cię zabić, wybiorę czas i miejsce, nie będzie to podyktowane przez kobietę, która nie zna znaczenia posłuszeństwa. " Wyciągnęła pióro i notatnik ze swojej kieszeni i zaczęła pisać. Zacarias zamiótł obie rzeczy z jej ręki i schował je. Użyj naszej więzi krwi. Milcząco potrząsnęła swoją głową i poszła w kierunku jego kieszeni. Potrząsnął swoją głową tak stanowczo, już wstrząśnięty tym że go nie posłuchała. Był pewny że miała niemoc, jakieś rzadkie, dziwne zaburzenie umysłowe od urodzenia, które sprawiło, że robiła coś przeciwnego co mówił jej jakikolwiek autorytet. „Czytałem wszystkie czterdzieści siedem wiadomości dzisiejszej nocy. Nie chcę czytać kolejnej. " Wszystkie czterdzieści siedem? Wszedłeś do mojej sypialni? Były w koszu na śmieci. Wyrzucone. Oczywiście nie miały być przeczytane. Więc użyła więzi krwi gdy chciała. Coś blisko zadowolenia wzrosło w nim. Strach przygasał na tyle że odpowiedziała mu dużo bardziej naturalnie. „Oczywiście były przeznaczone dla mnie, kislány kuηenak minan— mój mały szaleńcze. Jasno były skierowane do Senor Zacarias De La Cruz." Złożył lekki ukłon. „Bardzo formalny i właściwie dla ciebie. Można by pomyśleć że będziesz w stanie wypełnić proste instrukcje. " Oddaj mi mój papier i pióro. „Użyjesz więzi krwi między nami." Wiedział, że to uczyni ją niewygodną ponieważ to była dużo bardziej osobista forma komunikacji, ale znalazł w sobie łaknienie zażyłości ich więzi.

Tłumaczy: franekM

Jej oczy stały się nawet ciemniejsze, zmieniając się w obsydian, rozszerzając jak błyszczące ogniste kamienie. Zacisnęła zęby w kłapiącym kęsie. Ich biel zwróciła na siebie jego uwagę. Bez myśli, chwycił jej ramiona i szarpnął ją blisko, przechylając jej głowę wobec niego tak by mógł dostrzec intensywność koloru — świecąc biały, jak małe perły. Nie szary. Nie obskurny brązowawy biały do którego był przyzwyczajony. Na moment nie było niczego innego na świecie, prócz tych małych, białych zębów i jej niewiarygodnych prawie czarnych oczu. Coś trzasnęło w jego klatką piersiową, nie mocno, ledwie to zauważył ale jej mały okrzyk sprawił, że patrzy w dół. Uderzyła swoimi dłońmi naprzeciw jego klatce piersiowej i musiała oczywiście się skaleczyć. Spojrzał na nią z marsową miną. „ Co teraz robisz? " Uderzam cię, ty brutal. Jakie to uczucie? Miała temperament. Dostrzegł teraz tlący się ogień. Skaleczyła się jednak, i prawdę mówiąc, ledwie to poczuł. „Tak to nazywasz? Naprawdę masz lekkiego bzika. Nic dziwnego , że Cesaro próbował usunąć cię z domu. Obawiał się, że będę martwić się twoim obłędem. " Obłęd? Marguarita zamknęła swoją pięść i zamierzyła się pięścią na niego. Sądząc po sposobie, w jaki rzuciła się na niego, ktoś nauczył ją walczyć. Zrobił unik w bok zanim mogła sprowadzić uderzenie i złapał ją, okręcając ją wokół, opasując ją ramionami nad jej piersiami i trzymając jej ramiona ciasno przy jego ciele. Jego oddech wydostał się w przypływie dźwięku, który wstrząsnął nim. Pozostał bardzo nieruchomy, opierając jego usta naprzeciwko jej szyi, naprzeciw ciepłemu tętnu które biło jak oszalałe i wołało tak głośno do niego. Śmiech? Śmiał się? Naprawdę się śmiał? To było niemożliwe. Nigdy się nie śmiał. Nie odkąd pamiętał. Może jako młode dziecko, zwykły chłopiec, ale wątpił w to. Skąd ten dźwięk dochodził? Czy to możliwe że tak szalona, tępa kobieta była jego życiową partnerką? Na wszystkie świętości, to nie mogło być prawdą. Nie mógł pod żadnym względem skojarzyć się w parę z kimś niezdolnym do postępowania w najprostszym z kierunków. I jego uczucia i kolory powinny powrócić od razu. Ale prawdę mówiąc, poczuł się pełniejszy życia w tym momencie niż od tysiąca lat. Tak jak on, pozostała całkowicie nieruchoma w jego ramionach, ponownie tak przerażona jak mały królik. Ona zadrżała, jej mokre, ubrudzone błotem ubranie uchwycić się jej miękkiej, kobiecej postaci. W momencie gdy to sobie uświadomił jej chłód, usunął błoto i deszcz z jej odzieży, jego ciało ogrzewało jej. Takie sprawy były naturalne dla jego rodzaju, i z nią, musiał pamiętać o przyziemnych rzeczach. „Muszę cię przeprosić ponieważ nie miałaś matki która nauczyłaby cię właściwej etykiety, ale moja cierpliwość sięga tylko tak daleko." Wyszeptał

Tłumaczy: franekM

słowa naprzeciwko jej ucha, ustalając że dowie się kto rządzi. Na pewno nie jakaś mała pomylona rzecz, tak głupia że weszła do lasu deszczowego sama i wieczorem. „ Masz pewne obowiązki. " Znam swoje obowiązki. Która godzina? Zdziwiony, rzucił okiem w górę na gotujące się niebo. „Około czwartej rano. " Dokładnie. Jestem po służbie. To jest mój czas wolny. Kusiło go by ugryźć to urocze miejsca między jej szyją a ramieniem za karę za kontynuowane jej nieposłuszeństwa. „Gdy De La Cruz przebywa w rezydencji, jesteś na służbie od zachodu słońca do świtu. Albo kiedykolwiek ci powiem. O jelä peje terád, emni —słońce spali cię, kobieto. Nie sprzeczaj się ze mną. Nie nauczyłaś się niczego przez parę ostatnich godzin? Nie pójdziesz sam, nigdzie. Jesteś kobietą. Samotną kobietą. Będziesz mieć przyzwoitkę przez cały czas. " Nie wydała żadnego dźwięku, ale był świadomy jej absolutnego odrzucenia jego dekretem. W głębi serca, to przyszło jeszcze raz, ten dziwny dźwięk, który zaczął się w jego żołądku i podszedł w górę jak pęcherzyki szampana. Przez wszystkie świętości, rozśmieszyła go. Poczuł rozbawienie. Ta drobna kobieta przyniosła śmiech do jego życia. Do czasu gdy nie zorientuje się dlaczego miała na niego taki wpływ, nie opuści jej boku. Mogła odmawiać jego władzy tak długo jak chciała, ale nauczy się jak i kto był dominujący w jej życiu. Wdychał jej zapach i zdał sobie sprawę że walczy z wołaniem jej krwi. Czuł jej smak w jego ustach. Ten wyszukany, rzadki smak inny od czegokolwiek, co kiedykolwiek poznał, wybuchając w jego ustach, spływając po jego gardle przesączając się do jego żył, wlewając się przez jego ciało jak roztopione złoto. Jej skóra była tak ciepła i miękka, jej tętno wzywało do niego. Zamknął swoje oczy i po prostu słuchać rytmu jej serca. Nie był głodny, mimo to łaknął jej, jak uzależnienia, chcąc ugryźć w dół, poczuć jej wiotkie ciało... Jego ręce ześliznęły się w górę nad jej nadgarstkami, głaskając, jego dłonie ocierały się o jej piersi. Jej sutki były zaciśnięte do szczytów z zimna — albo podniecenia. Nie mógł sprawić, by jego umysł zatrzymał się na wystarczająco długo, by dowiedzieć się dlaczego. Jego każdy zmysł, jego cały byt skupił się na jej ciele. Jej postaci. Czując ją. Czas zwolnił. Drążył. Były tylko jego ręce ześlizgujące się nad nią, ujmując jej piersi, jego kciuki ocierały się o te twarde sutki. Jego serce waliło. Jej odpowiadało. Gorąco ruszyło przez niego. Napełniając go. Krew pulsowała przez jego centrum, przynaglony jego erekcję, do czasu gdy był twardy i gruby i bolący — i wstrząśnięty. Jego ciało płonęło od wewnątrz na zewnątrz. Było dziwne ryczenie w jego głowie. Poczuł się w ogniu, płomienie wypalały jego skórę, ścigając się przez jego żyły. Erotyczne obrazy napełniły jego umysł, jej ciało zwijające się pod jego, milion rzeczy które widział w swoim istnieniu, milion sposobów by uczynić ją jego. Widział takie rzeczy, ale ani razu nie pomyślał o nich.

Tłumaczy: franekM

Ani razu w całym swoim istnieniu nie nosił się z zamiarem wzięcia kobiety bez jej zgody. Nigdy nie zanurzył jego ciała w głąb kobiety i nie robił z nią czegokolwiek, czego chciał — do tego momentu. Obrazy i jego straszna, brutalna potrzeba ogarnęła go. Maleńkie koraliki krwi zaznaczyły kropelkami jego skórę, pot którego nigdy nie znał. Poczuł się podenerwowany, poza kontrolą, chory umysłowo ze strasznego łaknienia, które rozprzestrzeniało się z jego potrzeby jej krwi, do jej potrzeby jego ciała. Odepchnął ją od siebie, oddychając głęboko, obejmując wielkie łyki powietrza by zatrzymać szalejący płomień w sobie. Wiedział, że jego dusza jest w częściach, nie więcej niż sito złożone razem maleńkimi, kruchymi nićmi, ale to — to go niszczyło — niszczyć jego honor. Starł pot ze swojej twarzy i wpatrywał się w rozmazaną krew na jego rękach. „Kim jesteś, kobieto? Rzuciłeś na mnie czar. " Potrząsnęła milcząco swoją głową, tak blada że niemal błyszczała tam w ciemnościach. Ja nie. Przysięgam ja nie. Nie wiem dlaczego to ci się zdarzyło. Poczuła go dobrze, poczuła, jak wzrasta pożądanie jego penisa, napierającego na jej ciało z naglącym żądaniem. „Nie zapanujesz nade mną. " Nie próbuję. Zrobiła dwa kroki od niego, wpatrując się w duże wybrzuszenie z przodu jego spodni. On zobaczył dokładny moment gdy strach w niej wziął górę nad nią i obróciła się i uciekła od niego. Zacarias wziął kolejny głęboki wolny oddech i rozłożył jego ramiona, przyjmując z zadowoleniem inny kształt, potrzebując ulgi od jego samczej ludzkiej formy. Pióra przekłuwały się wzdłuż jego skóry gdy się przemienił. Tym razem harpia była ogromna. Podjął lot, zostając niski gdy ruszył w pościg. Orzeł skręcił i obrócił się, łatwo pokonując jego drogę przez drzewa, polując na jego ofiarę. Wyłonił się nad nią. Rzuciła okiem nad swoim ramieniem, jej oczy były szerokie z przerażenia gdy zanurkował, jego szpony sięgające jej, zaczepiając ją gdy biegła, i wzniósł ją w powietrze, ogromna siła Zacariasa pomogła dużej harpii. Marguarita walczyła, ale gdy zabrał ją wyżej, jego olbrzymie bicie skrzydeł nabierało wysokości, i ziemia opadła, pozostała całkowicie nieruchoma, jej ręce zawinęły się wokół nóg ptaka. Jak tylko nabierał wysokości, przyśpieszył swoje przejście przez las deszczowy z powrotem w kierunku hacjendy. Harpie łatwo leciały dobry pięćdziesiąt mil na godzinę jeśli chciały, a z dzikim wiatrem z tyłu, ptak prędko pokonał odległość, dolatując do rancza w rekordowym czasie. Zacarias opuścił Marguarita łagodnie w trawie tuż przed głównymi drzwiami. Przemienił się gdy jego stopy przylegały do ziemi przy niej. Nie próbowała ponownie biec, ale leżała cicho, jej ręce były przyciśnięte mocno do jej pasa

Tłumaczy: franekM

gdzie szpony trzymały ją tak kurczowo. Zacarias pochylił się i chwycił ją w ramiona, układając ostrożnie do jego klatki piersiowej. Jej oczy wzrosły na pół twarzy i strach wrócił, wszystkie ślady temperamentu odeszły. Ona nie mogła krzyczeć i jej usta nie był otwarte by spróbować wezwać o pomoc, i to go martwiło bardziej niż powinno. „Nie patrzeć na mnie w ten sposób," warczał. Gdybyś po prostu poszła ze mną bez zamieszania, ja nie musiałbym ciągnąć cię z powrotem w takim sposobie. Nikt kiedykolwiek nie nauczył cię konsekwencji? " Odwróciła wzrok, przenosząc jej spojrzenie gdzieś nad jego ramieniem, ale nie mogła powstrzymać dreszcz, który padał na nią. Może jego głos był zbyt ostry. Pamiętał o jej niemocy. Jej ojciec na pewno powinien zająć się jej potrzebą lekceważenia władzy, ale był tam teraz, i nie miał wątpliwości, że może wykonać tę pracę. Machnął swoją ręką na drzwi i to otworzyły się dla niego. Przeszedł z Marguarita w ramionach i posadził ją na kanapie podczas gdy odwrócił się by założyć zabezpieczenia. Utkał zawiły, bardzo silne straże wokół całej struktury, poświęcając jego czasu, by ustalić, że nikt nie wejdzie — i nikogo nie wyjdzie gdy będzie spał. Robotnicy na jego własnościach wiedzieli że kiedy De La Cruz przebywał w rezydencji, mieli nie przeszkodzić za dnia. Gdy był zadowolony że żaden — nawet jeden z jego braci — nie będzie mógł się przedostać przez jego splot, odwrócił się z powrotem by studiować kobietę, która była zagadką. Marguarita powoli usiadła. Zobaczył, jak złapała swój oddech i ból przemknął przez jej twarz. On zmarszczył brwi i podszedł bliżej niej. Uderzył go zapach krwi. Zacarias pociągnął ją na nogi. Trzymała swoje ręce przyciśnięte mocno do pasa. Mógł zobaczyć, jak niewielkie czerwone kropelki przeciekały powoli przez jej palce. Ludzie się nie leczyli. Nie przebywał wokół ludzi przez lata. Żywił się i odchodził, duch w nocy którego nikt kiedykolwiek nie widział — albo zapamiętał. „Pokarz mi." Przyciszył swój głos, gdy jej spojrzenie wzrosło gwałtownie do jego. „Zabierz swoje ręce, kobieto. Muszę obejrzeć uszkodzenie które zrobiłem." Najwyraźniej zabrzmiało to groźnie gdy obniżył tonu, ponieważ zadrżała, ale nie wydawała się móc poruszyć. Bardzo łagodnie chwycił jej nadgarstki i poruszył jej rękami. Kłute rany od szponów harpii które zawinęła wokół niej wielkości pazurów grizzly, od przodu do tyłu po obu stronach. Powinien się zastanowić co te szpony zrobią z ludzkim ciałem, nie o jej nieposłuszeństwie. Patrząc na jej twarz, splunął na swoją rękę. Jego ślina nie tylko pomogłaby naprawiać przebicia ale mogła uśmierzyć ból, który zatrzymałby się gdy ją wyleczy. Dopasował łatwo jego rękę do znaków, naciskając na nią, jego ręce niemal obejmując jej brzuch. „ Poczujesz ciepło, ale to nie powinno ci szkodzić" zapewnił ją. Drżała tak mocno, że nie był pewny, czy mogła ustać. Jej oczy wpatrywały się w jego z dokładnym spojrzeniem jakie wdział u ofiary kobr. Wyglądała na zahipnotyzowaną i przerażoną, niezdolna do odwrócenia wzrok od niego.

Tłumaczy: franekM

„Przestań mnie obejmować." Chciał by się go obawiała, teraz chciał móc to cofnąć. Ona wyglądała bardzo krucho, podatnie, i na bardzo samotną. „Nie pozwolę niczemu ci zagrozić. To jest mój obowiązek by zająć się tobą." Mówił jej prawdę. Nic nie zabierze tej kobiety od niego — na pewno nie śmierć. Jakimś cudem albo jakimś diabelski podstępem, w końcu przybył do życia, jego ciało się odrodziło, jego umysł kolejny raz był zaintrygowany. Obejrzał pokój i wszystko w nim pozostało nijakie szare. Gdy się obejrzał na nią, mógł dostrzec objawiający się kolor, delikatny, ale był. Jej rzęsy były taką samą zdumiewającą czernią jak jej warkocz. Ogromne oczy głęboką gorzką czekoladą, gdy na niego spojrzała. Jej brwi były czarne. Jej wargi były z pewnością zaróżowione. Kolory mogły być przywrócone tylko przez życiową partnerkę. Uczucia — i miał nieznane reakcje na nią — co mogło być tylko przywrócone przez życiową partnerkę. Fakt, że jego ciało zareagowało fizycznie na nią było zadziwiające, problematyczne a jednak rozkoszne — jeśli mógł poczuć podniecenie. Ale życiowa partnerka przywróciła by to natychmiast. Magowie infiltrując, wypełniając sąsiednie ranczo tylko kilka miesięcy wcześniej, czekając na ich czas w nadziejach na zniszczenie rodziny De La Cruz. Dominic i Zacarias zatrzymali ich, ale była mała szansa, że przymierze między mistrzowskimi wampirami a magami obowiązywało i magowie znaleźć sposób by z powrotem podjąć kolejną próbę. Jeśli Marguarita została przyćmiona przez zaklęcie maga — wiedziałby. Gdy powracał do tego wyjaśnienia, strach zyskiwał na nim, że znał prawdziwe wyjaśnienie. Jeśli Marguarita naprawdę była jego życiową partnerką, w takim razie coś poszło nie tak, i obawiał się, że zna na to odpowiedź. Nie znalazł jej na czas. Jego dusza była w strzępach, albop poza naprawą. Jego druga połowa nie mogła przypieczętować go do niej, nie mogła przynieść światła do kompletnej ciemności w nim. Nie było żadnym zaskoczeniem że był przegrany. Prawdopodobnie urodził się takli, ale jednak, kiedyś tak było, że marzył o tym momencie gdy przewidział życiową partnerkę i nawet aktywnie jej szukał. Jego dłonie ociepliły się gdy pchnął gorąco przez jego ciało do jej. Jej płuca walczyły o powietrze i celowo odetchną dla niej, uspokajając ją, powietrze przepływało naturalnie przez jej ciało przestrzegając takiego samego spokojnego rytmu. Jej serce waliło więc mocno obawiał się, że będzie mieć atak serca. „ Po postu oddychaj, mića emni kuηenak minan — mój piękny obłąkańcze." Był niezamierzony ból w jego głosie, żałoba za tym co stracił dużo wcześniej zanim to poznał. Marguarita popatrzyła w górę na silną twarz Zacariasa De La Cruz's. To była twarz wyrzeźbiona z samej góry, wyrzeźbiona w bitwie i przez wieki, ale dziwnie przystojna. To nie był mężczyzna, który kiedykolwiek był chłopcem, był cały wojownikiem. Po raz pierwszy, w głębi jego oczu, zobaczyła smutek. Uczucie było głębokie i rzeczywiste a kiedy dotknęła jego umysłu, chciała płakać. Nie wydawał się zdawać sobie sprawy z głębie swojego bólu, albo może

Tłumaczy: franekM

po prostu nie przyznał się do uczucia, ale to sprawiło, że ona chciała płakać za nim. Był całkowicie zamknięty w sobie, nie potrzebując nikogo. Tak potężny. Ale całkowicie sam. Zadał ból, przerazić ją a następnie tak bardzo łagodnie wyleczyć jej rany. Może był trochę szalony od bycia samotnym, tak długo. Za każdym razem nazywał ją czymś w jego języku, jego głos był przyciszony prawie do pieszczoty, jego słowa zawijały się wokół niej jak silne ramiona. Niestety dla niej, ta samotna, zdziczała cecha w nim wyciągnęła współczucie z niej. Ale jej umysł sięgnął jego, automatycznie uspokajając go, wysyłając mu ciepło i zrozumienie. Bez myśli, że podniosła swoją rękę dotknąć tych głębokich linii wyrzeźbionych na jego twarzy. Złapał jej nadgarstek, zaskakując ją. Nie zdawała sobie sprawę, że faktycznie zastanawia się nad dotykaniem go. Jej nadgarstek bolał z siły jego dłoni ocierającej się o jej skórę. Był tak twardy jak drzewo kapok, jego ciało nie dawało nic. Jego palce zawinęły się wokół jej nadgarstka z łatwością, biorąc je jak imadełko, uniemożliwiając odsunięcie się. Jej serce trzasnęło mocno w klatce piersiowej i mrugnęła w górę na niego. Jej oddech wybuchnął z płuc. Poradziła sobie z ponownym uspokojeniem tygrysa, nawet nie myśląc. Przepraszam. Naprawdę. Podejrzenie w jego oczach było jak nieufne stworzenie, tak że nie mogła zapobiec temu przepływowi współczucia i ciepła z jej umysłu do jego. Miała wrażenie, że musiała go uspokoić. Nie należał do wnętrza domu. Nie było żadnego sposobu by cztery ściany mogły pomieścić jego moc albo jego brutalną naturę. Nie mogła wyobrazić sobie, jak coś albo ktoś mógł być spokojny wokół niego. Był zbyt dominujący, opanowujący pokój, jego arystokratyczne maniery i twarda władza zwiększała przerażającą aurę która go oblegała. „Zamierzałaś mnie pieścić? " Nie było żadnego sarkazmu w jego tonie, ale jego pytanie sprawiło jej przykrość. Polizała jej nagle zeschnięte wargi i potrząsnął głową. Nie wiedziała co robiła. Gdyby miała swoje pióro i papier — może mogłaby spróbować wyrazić to, ale przez większość czasu czuła się odcięta od świata, jak w tej chwili. Jak mogła spróbować zwykłymi wrażeniami przekazać sposób jej dziwnego daru? Nie była pewna nawet jak jej dar działał. Wiedziała tylko, że wszystko w niej sięga na zewnątrz do dzikości w nim, do torturowanej duszy, surowości i samotności i potrzeby. Nawet nie wiedział, że jest w potrzebie. Jak mogłaby to wyjaśnić kiedy nie miała głosu? Przepraszam, powtórzyła, niezdolna do myślenia co jeszcze zrobić. Wyrażenie Zacarias pozostało absolutne kamienne, gdy przeniósł koniuszki jej palców do swojej twarzy i trzymał je tam. „ Nie współczuj mi. Ja nie żałuję. " Jej żołądek wykonał jakiś dziwny wygimnastykowany przewrót na dotknięciu jego skóry opuszkami jej palców.

Tłumaczy: franekM

„Jeśli chcesz mnie dotknąć, masz moje pozwolenie. " Po raz pierwszy od czasu gdy zaatakował ją wampir, cieszyła się, że nie może mówić. Tam nie były żadnych słów. Nic. Powinna być rozdrażniona przez jego arystokratyczną protekcjonalność, ale zamiast tego chciała się uśmiechnąć. Nie miała wymówki. Jakikolwiek przymus wydawał się go tak martwić, było oczywiste że też działał na nią. I bez jej pióra i papieru poczuła się podatna, naga, niezdolna do komunikowania się. Przełknęła ślinę i kiwnęła głową, zastanawiając się trochę histerycznie czy pomyślał, że powinna podziękować mu za jego zgodę. Opuścił jej rękę, pozostawiając ją naprzeciw jego ocienionej szczęce. Przycisnęła swoją dłoń do tej ciemnego zarostu i poczuła, jak jej serce sięga do jego. Uczucie było tak silne że ją wystraszyło. Opuściła nagle swoją rękę i cofnęła się, zmieszana na jej reakcjach na niego. Bardzo się go bała, ale smutek w nim przemawiał mocno do niej i nie mogła powstrzymać się przed czuciem współczucia. Zrobiła to mu. Była winna i nie można było tego obejść. Przyszedł tu położyć kres swojemu życiu z honorem, i zatrzymała go, zostawiając go jeszcze raz w ustronności jego ponurego świata. Gdyby istniał naprawdę człowiekiem, który był wyspą do siebie, to byłby nim Zacarias De La Cruz. Nie mogła zobaczyć swojego całego samotnego świata, ale poczuła, wskazówka tego i to wystarczy by chciała płakać wiecznie. Była mu to winna, a Fernandez zawsze spłacali ich długi. Nie wiedziałam co robię, gdy powstrzymałam cię przed zakończeniem twoich obciążeń. Gdybym mogła to cofnąć to... Czy ona? Mogłaby stanąć z boku i pozwolić mu umrzeć? Jej ramiona gwałtownie opadły. Nie mogła mu skłamać. Nigdy nie byłaby zdolna po prostu stać tam podczas gdy spłonie na słońcu. To przekraczało jej możliwości. Podniosła nieszczęśliwe oczy na niego. przepraszam. Nie było niczego co mogła mu powiedzieć? Zacarias studiował jej twarz tak długo że zaczęła myśleć, że nie przemów ponownie. Wtedy jego spojrzenie urwało się, znosząc się nad jej ciałem, studiując jej kobiecą postać, całkiem jak jeden z ranczerów oceniających towar. Przygryzła swoją wargę z trudną powstrzymując się przed odepchnięciem go od niej. Nie była koniem. Była mu winna, tak, ale przeprosiła niejednokrotnie. I nie musiał patrzeć na nią jakby była robakiem. Jego spojrzenie odskoczyło do tyłu do jej twarzy, zamknięte z jej. „Odczytuje twoje myśli" Jego ręka opadłą do jej. Podniósł jej zaciśniętą pięść do swojej klatki piersiowej i jeden po drugim odgiął jej palce. „Masz wybuchowy temperament, prawda? I jesteś bardzo zmieszana. W jednej chwili masz wyrzuty sumienia i myślisz by zaoferować mi swoje usługi a w następnej myślisz by mnie uderzyć. Już mi służysz. Muszę tylko rozkazać i podam cokolwiek, czego będę się domagał. Co do uderzania mnie, to nie jest wskazane albo dozwolone. "

Tłumaczy: franekM

Rozmawianie z nim była jak doprowadzenie kogoś do wściekłości, zadecydowała. To się nie liczyło że wszystko, co powiedział było prawdą. Właśnie miała ogłosić z nim rozejm, proponować jej służbę chętnie — nie niechętnie. Ten mężczyzna był tak arogancki że nie wydawał się wiedzieć różnicy. I co do uderzania go — to mogło się nie liczyć bez względu na to, czy to było zezwolono, jeśli nie przestanie mówić w ten sposób do niej. Wolny, zardzewiały uśmiech, bardzo słaby, ale rzeczywisty, złagodził twardy krój jego ust. To było krótkie, ledwie to złapała, ale jego uśmiech był — niewiarygodny. „ Wciąż odczytuję twoje myśli. " Spojrzała na niego z marsową miną. To nie jest uprzejme. Nie mogę powstrzymać tego co myślę. Może wyczarowała ten uśmiech, ale zniknął tak szybkiego — bardziej jak pękający lód. „ Oczywiście że możesz. Będziesz spać podczas godzin dziennych jak ja. Nie będziesz, pod jakiekolwiek powodem, wychodzić z hacjendy bez mojego pozwolenia. Uwzględnisz wszystkie moje potrzeby do czasu gdy nie wyjdę. I przede wszystkim, będziesz mi posłuszna natychmiast, bez pytania. " To czego potrzebował to robot, nie kobieta. Walczyła by nie przewrócić oczami. Jak długo zostaniesz? Boże pomóż jej jeśli to będzie dłużej niż kolejna noc. Jego brew uniosła się. „Wcale nie potrzebujesz tych informacji. Z przyjemnością zajmiesz się służeniem mi, tak długo jak wybiorę przebywanie w rezydencji. " Był poważny. Mogła zobaczyć, że jest zupełnie poważny. Oczekiwał, że będzie szczęśliwa — nawet wdzięczna za służenie mu — arogancki, niemożliwy, dominujące utrapienie. Powinnam dygnąć, twoja majestatyczność? Jego czoła ściągało się. Cisza narosła do czasu gdy same ściany nie wydawały się rozwinąć z napięcia. Jego spojrzenie pozostało włączyć się niej, nieruchome i groźne. Walczyła by nie odwrócić wzrok — aby nie zastać całkowicie przez niego zastraszona. Wydał się ogromny. Zdominował cały pokój, jego ramiona zasłaniały wszystko za nim, uświadamianie jej jego —władzę i jej wrażliwość. „ Może przymierze między naszymi rodzinami dobiegło końca. Jeśli to jest to czego chcesz, musicie tylko powiedzieć, że nie dotrzymasz naszej umowy. " Jej oddech uwiązł w gardle. Nie pozwoliłby jej wyjść. Mogła czuć potrzebę w nim. Nie mógł. Nie zdawał sobie sprawę, że ma uczucia gotujące się głęboko pod powierzchnią. Uderzyła w nie przez ich prymitywne zwierzęce połączenie, ale nie tylko nie dostrzegł jego własnych uczuć, nie miał pojęcia, że tam są. Nawet gdyby pozwoliła swojemu strachowi doprowadzić do zerwania przymierza między rodzina De La Cruz i jej dużą wielopokoleniową rodziną, to jej nie uratuje. Zaciskała swoje wargi razem i potrząsnęła głową. Chcę ci służyć. „Bez pytania. "

Tłumaczy: franekM

Zazgrzytała zębami. Chciał swojego funta ciała za jej grzechy. Albo może odczytała go źle. Nie wydawał się mieć najmniejszego pomysłu jak rozmawiać z ludźmi. Prawdopodobnie nie był w kulturalnym towarzystwie od setek lat. „Ani nie obchodziło mnie to," powiedział, oczywiście wciąż czytając w jej myślach. Zastanowiła się nad wyjątkową przyjemnością w linii jego zamkniętych ust, podczas gdy spał w swojej komnacie. W momencie gdy zaczęła myśleć, że była niewielka możliwość, że mógł mieć usprawiedliwienie dla swojego władczego i prostackiego zachowania, otworzył swoje usta i zrujnował wszystko. Posłała mu szybkie spojrzenie i zobaczyła, jak jego wargi zakrzywiły się do tego śmiesznie niewiarygodnego, bardzo słabego uśmiechu. Jej żołądek zareagował tym samym powolnym-falującym przewrotem. „Odnoszę wyraźne, kogoś kto zaszywa mi usta igłą i nicią. Być może mogłem zinterpretować twoje myśli niepoprawnie? " Marguarita wypróbowała się by jak najlepiej wyglądać niewinnie. Może moglibyśmy komunikować się dokładniej gdybyś oddał mi moje pióro i papier. W ten sposób, nie mielibyśmy tych małych nieporozumień. Oczywiście to nie było kłamstwo. A jeśli nic innego, to może to mogło trzymać ją z dala ją od kłopotów. „Wątpię czy pióro i papier mają aż tyle moc," zauważył. Naprawdę chciała by trzymał się z dala od jej głowy. Muszę usiąść, Senor De La Cruz. Nie zdawała sobie sprawę, że się kołysze. Z szoku może, ale nagle pokój wirował. Chwycił ją za ramię i opuścił na kanapę. „Chcesz szklankę wody? " Cokolwiek co da jej wytchnienie od jego przytłaczającej obecności. Kiwnęła głową, próbując wyglądać jak ktoś kto zasłabnie. Była dość mocnej budowy, więc może całkowicie nie uwierzyłby temu, ale był tak feudalny że to było dopuszczalne że miała dobrą szansę na to. Jego usta zrobiły ten niewielki zakrzywiający tik, który wskazał słaby uśmiech. Potrząsnął swoją głową i podał jej szklankę wody. „Nie jesteś dobra w ostrej krytyce twoich myśli. Powiedz mi jaki jest twój normalny dzień. " Wzruszyła ramionami i przebiegła myślami przez jej dni w umyśle. Kąpiel. Szczotkowanie włosów. Sprzątanie pokoju. Śniadanie. Sprzątanie domu. Zamawianie dla domów na ranczu. Sprawdzanie koni i bydła na choroby albo urazy. Robię obiad. Biorąc gorącą kawę i kanapki Julio. Jeżdżę z nim podczas gdy gawędzimy... Powietrze w pokoju stało się ciężkie. Ściany rozwinęły się a podłoga potoczyła się. Zmarszczyła brwi i złapała się sofy. Co się dzieje? Poprosiłeś mnie bym powiedziała ci o moim typowym dniu. Robię sobie wolne od pracy na lunch i jazdę konną. „ Kim jest ten mężczyzna z którym się śmiejesz? "

Tłumaczy: franekM

Marguarita zmarszczyła brwi. Nie znasz syna Cesaro? Gdy kontynuował wpatrywanie się do czasu gdy przysięgłaby, że czuje pieczenie w granicach swojego czoła westchnęła. Potrzebuję pióra i papieru. Nie mogę zrozumieć zbyt dobrze twojego wrażenia. „ Myślę, że rozumie twoje wrażenia bardzo dobrze. Nigdy więcej nie będziesz jeździć z tym mężczyzną. Kontynuować. " Marguarita potarła swoją głowę. Miała początki bólu głowy. Była wyczerpana i zbyt zmieszana by się bać. W jednej chwili była zła na Zacariasa a w następnej rozbawiona. Nie miała żadnego pojęcia jak sobie z nim poradzić. Związek między nimi wydawał się mężnieć im dłużej znajdowała się w jego umyśle. Nie pragnęła go w swojej głowie, a tym bardziej porozumiewać się z nim przez telepatię, co ułatwiało mu wsuwanie się do jej umysłu bez jej wiedzy. Uczucie stało się tak wrodzone w tak krótkim okresie czasu, że nie mogła wyczuć już niczego prócz ciepła. Odwiedzam któregokolwiek z rancz, które potrzebują pomocy, opiekuje się jakimikolwiek medycznymi kwestiami, które się pojawiają, kiedy ludzie pracują, przygotowuję obiad i jem... „Nie mogę powiedzieć że jesz samotnie. " Zabrzmiał tak ponuro, że rzuciła okiem w górę na jego zastygłą twarzy. Wyglądał jak kamień. Przycisnęła swoje palce do głowy. Większość czasu. Uprzątam kuchnię, czasami pieczę, kąpię się i czytam zanim idę spać — sama. Sięgnął w dół i położył swoje palce na jej skroniach. „Zamknij swoje oczy. Myślę, że masz dość jak na jedną noc. Musisz odpocząć. Wznowimy tę rozmowę jutro o zachodzie słońca. Ogłosimy rozejm między nami. Dziś wieczorem, będziesz spać i nie będziesz się bać. Zapewniłem silne zabezpieczenia. Jeśli sługa wampira przyjdzie, on nie będzie mógł wejść do mojego domu. " Jej serce wzrosło gwałtownie. Powiedział „mój dom." Nigdy nie słyszała by którykolwiek z rodziny De La Cruz mówił o miejscu jak o ich miejscu. Myśl ulotniła się od niej zanim mogła to złapać, ciepło zastępujące ból jej głowy, sprawił że czuła się trochę zamroczona. Zacarias schylił się i ją podniósł, przenosząc ją przez dom do jej pokoju. Drzwi sypialni były zupełnie nietknięte. Jej sypialnia była nieskazitelnie czysta, zauważyła mimochodem. Jej powieki wydały się ciężkie, jej ciało nie chciało się ruszyć. Położył ją na jej łóżku i odgarnął do tyłu jaj włosy, jego dotknięcie było prawie pieszczotą. Nie mogła zapamiętać dlaczego pomyślała o nim że jest apodyktyczny i arogancki i feudalny. On ją otulił i uspokoił, że jest bezpieczna. Czuła się bezpieczna. Nawet uśmiechnęła się do niego zanim pozwoliła swoim rzęsom opaść w dół. Lubiła pomysł rozejmu. Mogła sobie zupełnie poradzić z rozejmem.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 6 Wewnątrz ciemnej hacjendy, pod ciężkim łóżkiem z baldachimem, pochowany w głąb żyznej gleby, oczy Zacariasa otworzyły się z trzaskiem, jednocześnie z pierwszym biciem jego serca. Cień przesunął się po domu, ledwo, ale jednak, był wiekowym wojownikiem i czuł, nieznaczne zakłócenie. Słońce zaszło z nieba i noc opadłą jak ciężka kotara nad ranczem. Noc przyniosła z sobą szpiegów. Zwykle przyklasnąłby polowaniu. To było to co robił. Wszystko co wiedział. Czuł się dobrze w tej roli. Był samotnikiem. Nie miał pojęcia jak żyli ludzie albo pracowali i nigdy nie chciał wiedzieć. Byli na pewno delikatnymi istotami. Teraz gdy miał — ją — pięknego szaleńca, który jakoś wkradł się do jego życia i nie miał pojęcia jak aby nawet bronić się przed pazurami orła. Wiedział, że to jest tylko kwestia czasu zanim jego wrogowie poszukają zemsty. Przez samą prędkość ich poszukiwań, wiedział, że mistrzowski wampir skierowuje ich na każdą z hacjend De La Cruz. Istniał zbyt długo by myśleć, że to po prostu może być zbieg okoliczności. Poszukiwali go. Zwykle pozwoliłby im dokładnie dowiedzieć się gdzie był i przywitałby bitwę — ale tym razem było zbyt wiele do stracenia. Poczekał do czasu gdy stado ptaków zacieniło niebo w górze, okrążyło ranczo kilkakrotnie przed wyruszaniem. A następnie sięgnął by dotknąć — jej. Kobiety. Marguarita Fernandez. Sięgnął jej zanim pomyślał, wcześniej nim mógł zatrzymać swój umysł. Chciał — jej. Powinna spać spokojnie w jej łóżku, czekając aż ją obudzi. Ale oczywiście nie była. Westchnął, już nie zaskoczony przez nic, co robiła. Machnął ręką i otworzył ziemię, odział siebie gdy wstał, ostrożny by nie zakłócić nawet powietrza, tak by nie wiedziała, że wstał. Emni kuηenak ku aššatotello — nieposłuszny szaleniec. Nie zdawała sobie sprawę, że mógł dla niej zabić? Nie wyglądała na zdolną do nauczenia się, po jakkolwiek mocnej lekcji. Jego wrogowie już przeszukiwali i jeśli ją znajdą jeśli wiedzieli o niej, albo nawet podejrzewali... Zamknął swój umysł na to co mogło się zdarzyć i zignorował tę szczególną i bardzo nieznaną potrzebę do uśmiechu na myśl o jej ciągłym ignorowaniu jego każdego pragnienia. Naprawdę musiała być tępą, nie było żadnego innego wyjaśnienia. Jakie to dziwny że ta kobieta mogła pobudzić nawet niewielkie zainteresowanie z jego strony. Jego reakcja na nią wymusiła dokuczliwy pomysł, że mogła być jego życiową partnerką. Zanim zatrzymał jego serca o świcie, przeszedł ostrożnie nad szczegółami, którymi każdy z jego braci dzielił się z nim od chwili gdy rozpoznali ich życiowe partnerki. Wiedzieli natychmiast od momentu kontakt. Nie było wątpliwości.

Tłumaczy: franekM

Uczucia wlały się z powrotem do nich. Kolory spowodowały utratę wzroku u nich. Nawet po wiekach istnienia, Zacarias nie rozumiał klucza do odkrycia tajemnicy życiowych partnerów, jeśli jednak Marguarita Fernandez była faktycznie jego, wszechświat zrobił mi kawał. Kobieta była wręcz nieznośna. Przeszedł przez główną sypialnię na zewnątrz na korytarz. Jej zapach napełnił dom, ogromnie kobiecy zapach. Zdał sobie sprawę, że okupowała jego dom przez wiele lat, nawet jako dziecko, jej ojciec żył tu, w głównym domu. Dom nie był surowy i pusty jak większość z jego legowisk. Marguarita pozostawała w każdym kącie. Zrobiła z jego domu swoje mieszkanie. Było tu przytulnie, kobieco, kobieta która troszczyła się o jej dom i opiekowała się nim z miłosną skrupulatnością. Pokoje były szare i nudny, mimo to czuł bogactwo z każdego ręcznie tkanego chodnika i grubego koca oczywiście ręcznie pikowanego. Zatrzymał się przy ciężkim krześle i potarł materiał koca między swoimi palcami. Czuł Marguarita w każdym z tych maleńkich ściegów. Robiła dużo więcej niż utrzymywanie domu. Kochała go. Lubiła świece. Też wyglądały na domowej roboty. Mieli elektryczność i wsparcie agregatów prądotwórczy, ale był pewny, że z gwałtownymi burzami często powalone drzewa zrywały elektryczność i wszystkiego rodzaju rzeczy mogły stać się z agregatem prądotwórczym. Nigdy nie musiał myśleć o takich rzeczach, ale najwyraźniej Marguarita przygotowała się i przygotowała je dla nich. Nie tylko przygotowała jej własny dom do nagłych wypadków, ale zobaczył listę która została przygotowana i ułożona na niskim stoliku, nazwisko każdej rodziny zamieszkałej na ziemi De La Cruz, i to czego potrzebowali. Latarnie i świece i żywność konserwowana wydawały się być największymi rzeczami. Nigdy specjalnie nie zastanawiał się jak ci ludzie żyli i pracowali, ale zdał sobie sprawę, że Marguarita opiekuje się nimi w jego imieniu. Drzwi do łazienki były otwarte i para połączona z perfumami unosiła się do salonu. Wdychał głęboko zabierając ją do jego płuc. Oczekiwanie obudziło się. Poczekał parę bić serca, rozkoszując się tą mała umiejętność tylko by nie móc się doczekać zobaczenia jej i bez wątpienia teraz, z pewnością czuł, mimo że nie mógł powiedzieć, że to jest cokolwiek takiego co opisali jego bracia. Jego palce zacisnęły się na kołdrze i przyniósł miękki materiał do swojej twarzy. Materiał Nosił ślady jej intrygującego zapachu. Jego ciało zacisnęło się. Nie brutalna reakcja z poprzedniego wieczoru, ale jednak, to była reakcja. Odetchnął swoją drogę przez wstrząs. Jego mały szaleniec był prawie niechybnie jego życiową partnerką i, słońce przypal kobietę, zjawiła się za późno. To było do niej podobne. Los na pewno zrobił mu kawał z jego wyborem i wybranym terminem. Zacarias westchnął i pociągnął kolejny głęboki, wypełniony zapachem oddech do jego płuc. Tak czy tak to nie miało znaczenia, ponieważ na pewno nie mógł

Tłumaczy: franekM

skazać jej na okres połowicznego rozpadu z nim. Nie był żadną nagrody, nie z okrucieństwem i ciemnością zrodzoną w jego duszy. Został potępiony od urodzenia i przyjął to. To było wielkie nieszczęście, zupełnie niespodziewany. Otrzymać życiową partnerkę która zawsze pozostanie tuż poza zasięgiem był najgorszą torturą jaką mógł wymyślić. Coś miękkiego i kobiecego pobudziły jego umysł. Rozbawienie. Żaden dźwięk, tylko wrażenie szczęścia— blask ciepła. Przyjął ją do swojego serca, pozwolił sobie zaspokoić tylko na krótki moment. Jego umysł, był tak dostrojony do jej, że odmówił mu posłuszeństwa, gdy to przyszło od Marguarita. To potrzeba kontaktu, to ciepło, które natchnęło zalało całe jego ciało. Głód przetoczył się przez niego, gryząc, szarpiącą potrzebą, która biła przez jego żyły i konsumowany go szybko. Czuł jej smak w swoich ustach, ten smak jedyny w swoim rodzaju, który był całą Marguarita. Zdał sobie sprawę, że ma już obsesję na jej punkcie, ale po wiekach jałowego istnienia, to nie było zbyt wysoką ceną za umiejętności czucia czegoś. Prześliznął się dalej do jej umysłu, łaknąc jej ciepła. Głęboki śmiech wybuch przez jego myśli, wybuch dźwięku, cały męski, wyraźny i znajomy dla Marguarita. Poczuł jej łatwą akceptację, miękkość w niej której nie było tam gdy był z nią. Była rozbawiona swoim towarzyszem. Akceptując go. Zacarias poruszył się tak szybko przez dom że był jedynie niewyraźną plamą, dosłownie wpadając do jej pokoju. Drzwi roztrzaskały się, latające we wszystkie strony drzewo, gdy je wyrwał. Marguarita siedziała na podłodze przy swoim otwartym oknie. Mężczyzna stał po drugiej stronie, z głową w otworze, jego ręka znajdowała się na ramieniu Marguarita. Obydwoje obrócili się jednocześnie wobec niego na dźwięku rozpadających się drzwi. Zacarias był na mężczyźnie w ułamku sekundy w agresywnym wybuchu, szarpiąc go przez okno z nikczemną siłą i uderzając nim o ścianę. Trzymał go łatwo jedną ręką, z nogami nad podłogą, gdy zatopił swoje zęby w głąb pulsującej żyły w jego szyi. Nie! Zatrzymaj się! Musisz się zatrzymać! Mężczyzna nie dał żadnego oporu po tej pierwszej sztywnej walce. Zacarias nie zrobił żadnej próby by go uspokoić, przestępstwo było zbyt wielkie. Usłyszał, straszliwy huk i zajęło mu chwilę zanim zdał sobie sprawę, że dźwięk wyszedł z jego własnego gardła. Połknął bogatą krwi, właśnie wtedy gdy niepohamowany wybuch apelu Marguarita doszedł do jego umysłu. Złapała jego ramię i szarpnęła, próbując wyciągnąć rękę, żeby włożyć jej rękę między Zacarias i jego ofiarę. Mógł ją zobaczyć, z daleka, przez czerwone opary w jego umyśle, przez potrzebę by zabić, przez dziwne zwierzęce ryczenie które rozbiło się w jego głowie, ale nic się nie liczyło, prócz zniszczenia tego człowieka, który ośmielił się położyć swoje ręce na Marguarita. Zacarias poczuł ciepłego ducha Marguarita poruszającego się przez lód w jego umyśle i natychmiast zobaczył siebie jej oczami. Była blisko paniki. Wybuchnął w przemocy całkiem jak duży kot powalający ofiarę i był całkowicie i zupełnie

Tłumaczy: franekM

drapieżnikiem w tym momencie. Na jakimś niejasnym poziomie zdała sobie sprawę, że ona jest powodem. Była nim przerażona, odczytując jego zamiary, wiedząc, że postępował zgodnie z instynktami a nie intelektu. Zalała go szalonym wrażeniem stada wilków, a następnie tuzina dzieci jakby był tępym i nie mógł zrozumieć pojęcia rodziny. W końcu uciekła się do wciśnięcia wizerunku Cesaro do jego umysłu w rozpaczliwej próbie by powiedzieć mu, że ten człowiek to Julio, syn Cesaro. Jakby nie wiedział. Kobieta była zagrożeniem dla siebie i dla każdego kogo znała. Zamiótł swoim językiem w poprzek przebić zamykając je i posadził mężczyznę na podłodze, trzymając go łatwo jego umysłem. Wolniutko odwrócił się do kobiety. Zrobiła dwa kroki do tyłu a następnie się zatrzymała. Wyglądała na małą i podatną i bardzo, bardzo wystraszoną gdy rzuciła okiem wobec Julio. On nie żyje? Zrobiła krok wobec nieprzytomnego mężczyzny. „Nie ośmielaj się go dotknąć. " Zatrzymała się natychmiast, jej twarz stała się całkowicie biała. „Nie, Karpatianie nie zabijają gdy się żywią. Powinnaś to wiedzieć. Jesteś tak bardzo niewykształcona jak nieposłuszny? " Potrząsnęła swoją głową i rozglądała się po pokoju, jej spojrzenie zatrzymało się na piórze i papierze którego używała by porozumieć się z jej kochankiem. Gdy przeszła w ich kierunku, podniósł swoją rękę i obie rzeczy poleciały na niego. Wepchnął je do swojej kieszeni by przyjrzeć im się później. „Ponownie nie posłuchałaś. Czy jest ktoś, kogo słuchasz? Czy po prostu robisz cokolwiek gdy chcesz to zrobić?” trzymał swój głos bardzo nisko, bojąc się że może zasłabnąć albo upaść. Tak drżała że mógł zobaczyć, jak się trzęsie. Nie, byłam nieposłuszna. Była stanowcza, wpychają jej zaprzeczenie do jego umysłu. Zostałam w domu tak jak zarządziłeś. Nie zrobiłem niczego złego. Czy to było dopuszczalne, że nie rozumiała ogromu swojego błędu? Jak to możliwe? „ Przyjmowanie mężczyzny w twoim pokoju jest całkowicie akazane. Jak mogłaś tego nie wiedzieć? Chcesz zostać traktowana jak dziwka? " Zamrugała do niego przez swoje długie rzęsy, jej ciało nagle znieruchomiało. Wolny rumieniec natchnął zalał jej bladą skórę. Najwyraźniej mógł zobaczyć, że kolor zbiera się na jej szyi do jej twarzy i to piękno uchwyciło jego uwagę, tak że prawie opuścił to że podeszła o niego i zamachnęła się ręką na jego twarz. Złapał jej nadgarstek cal od swojej głowy tylko z powodu swojej nadnaturalnej prędkości. Stali twarzą w twarz, wpatrując się w siebie. Była wściekła. Był świadomy wściekłości w niej, ale był świadomy wątłości jej kości, miękkości jej skóry i bujnych kształtów. Miała na sobie spódnicę i bluzkę, spódnica była długa, przykrywając jej smukłe nogi i podkreślając jej zaokrąglone biodra i wąski pasa. Uznał że, ładnie jej w kobiecym ubraniu. Jej oczy skrzyły się na niego, błyszcząc jak diamenty szampana. Już nie wydawały się szare albo ocienione, ale jej każda cecha zaczynała objawiać się w

Tłumaczy: franekM

kolorze i szczególe. Nigdy nie napotkał niczego tak pięknego we wszystkich wiekach jego istnienia. „Sądzę, że przedyskutowaliśmy kwestię twojego dotykania mnie bez pozwolenia. " Nie ośmielaj się nazywać mnie dziwką. Nigdy nie widział prawdziwego musującego szampana z taką czystą czekoladą i to był zdumiewający kolor, szczególnie iskrzący się jak jej oczy teraz. „Sądzę, że zapytałem cię czy chcesz być uznana za dziwkę. Nie nazwałem cię tak " Mówił wolniutko i wyraźnie w przypadku gdyby nie uchwyciła różnicy. On również Zauważył ten wraz jej gniewu, była dużo bardziej znakomita w komunikowaniu się telepatycznie. Mógł zobaczyć jej słowa we wrażeniach, które mu wysłała i zdała sobie wtedy sprawę jak to musiało być, niewyrażając rzeczywistego głosu, wyrazić siebie. Jego kciuk prześliznął się nad jej tętnem w lekkiej pieszczocie. Poczuł jej drżenie w odpowiedzi. „ Wyglądasz całkiem ładnie w twoim kobiecym ubraniu. Będziesz nosić je przez cały czas. " Zmarszczyła brwi. Pomyślał, że będzie chciała komplementów, ale tak naprawdę, była niezadowolona. Jej oczy błysnęły błyskowym ogniem, który był spektakularny, ale chciał sprawić jej przyjemność. Kobiety były trudne do zrozumienia. Nie będę, wiesz. Wolę nosić spódnice wewnątrz, ale nie gdy jeżdżę. A uwielbiam jeździć, tak więc żadnych spódnic. Jej broda podeszła do góry, te oczy skrzyły się bardziej niż kiedykolwiek. Przestudiował jej wyzywającą twarz od dłuższego czasu. Ani razu nie odwróciła wzrok od niego. Nigdy w jego życiu nikt mu się nie przeciwstawił w sposób w jaki ona to zrobiła. Zaczynał myśleć, że nie było nic tępego w niej mimo wszystko. „Naprawdę jesteś emni kuηenak ku aššatotello minan." Nie mógł powstrzymać miękkiej pieszczoty w swoim głosie. Co to oznacza? Słyszałam, jak nazwałeś mnie tak i podobnymi słowami. „Mój nieposłuszny szaleńcze," odpowiedział szczerze, oczekując awantur. Nawet wziął twardszy uchwyt na jej nadgarstku. Jej wargi drgnęły, zakrzywiły się do uśmiechu, aby jej białe zęby błysnęły przed nim na moment. Odniósł wrażenie rozbawienia w jej umyśle i wrażenie to rozgrzało go. „Stajesz się bardzo dobra w komunikowaniu się przez naszą więź krwi. To zyska na sile gdy wymienimy ponownie krew. " Cień przesunął się po jej twarzy. Przełknęła ślinę i kiwnęła głową, odmawiając odwrócenia wzroku. Była bardzo wystraszona, ale stanęła naprzeciw niego z odwagą. „To nie będzie bolało, Marguarita," zapewnił. „ Będzie cieszyć się doświadczeniem."

Tłumaczy: franekM

Nie wyglądała na przekonaną, ale kiwnęła głową a następnie jeszcze raz rzuciła okiem wobec Julio. Ryczenie protestu zdewastował jego ciało i poczuł, jak jego zęby przedłużyły się, wybuchając w jego ustach zanim mógł dopuścić do reakcji. Sapnęła, i spuściła wzrok na swój nadgarstek, wciąż trzymany w jego ręce. Jego pazury wydłużyły się do śmiertelnych szponów. Mógł poczuć zapach mężczyzny do czasu gdy jego smród niemal ogarnął subtelnym zapachem Marguarita. Nie chciał mężczyzny blisko niej, pozostającego z nią w pojedynkę w jej sypialni. Zdał sobie sprawę, że jest najbardziej śmiertelny. „Nie jest bezpiecznie dla twojego przyjaciela by tu był" przyznał się. Widocznie niektóre z emocji powróciły. Wściekłość. Potrzeba by zabić. Zazdrość. Rzeczy których nie doświadczył wcześniej i dlatego nie miał żadnego sposobu by je przewidywać albo zrozumieć co czuł, nie mówiąc o wiedzy niezbędnej do zajmowania się takimi sprawami. Marguarita wolno kiwnęła swoją głową. Czy mam wezwać Cesaro? Jego ciało zbuntowało się, jego wzmożone zmysły już były w trybie bitwy. „To nie jest dobrym pomysłem. Ja zabiorę go do jego domu i zostawię by odpoczął." Nie pragnął kolejnego mężczyzny wokół niej do podczas gdy dostosuje się do nowych, pojawiających się i przykrych uczuć. Uważał się za szczęściarza że nie miał takich samych reakcji jak jego bracia na ich życiowe partnerki. Kiwnęła głową, gryząc jej dolną wargę trochę z niepokojem. „Czy słowa De La Cruz już tu nic nie znaczą? Powiedziałem, że zostawię go odpoczywającego, ale jesteś wciąż pełna niepokoju. Ten mężczyzna jest kimś ważnym dla ciebie? " Poczuł, jej walkę o dobre zrozumienie go. Rozejrzała się za piórem i papierem ale on potrząsnął jego głową. Była jego życiową partnerką i musieli nauczyć się komunikować. Wysłała mu jedno pełne uczuć spojrzenie, a następnie wcisnęła wizerunek Riordan, jego najmłodszego brata, do jego głowy. Wskazała na Julio a następnie na siebie. „ Ten mężczyzna jest twoim bratem? Syn Cesaro? " Kiwnęła głową, marszcząc brwi cały czas. Nie krwi. Nie pragnął mężczyzny nigdzie obok niej. To nie jest bezpieczne dla niego. Rozumiesz mnie?" Marguarita kiwnęła głową. Zacarias nie mógł znieść obecności innego mężczyzny blisko niej, albo zmartwionego wyrazu jej oczu. Podniósł Julio i ułożył go na jego ramieniu. Zrobił krok z dala od niej. Senor De La Cruz? Ta miękka pieszcząca nuta w jej głosie wysłała przypływ gorąca przez jego żyły. On popatrzeć na nią nad jego ramieniem. Może byłbyś tak miły by naprawić drzwi gdy wyjdziesz.

Tłumaczy: franekM

Tam to było, tak teraz znajoma potrzeba uśmiechu. Rozbawienie obniżyło jego potrzebę aby zniszcz każdego mężczyznę, który kiedykolwiek zbliżył się do niej. Potrzebował by użyła jego intymniejszego imienia. „Zacarias," poprawił. „ I nie ma żadnego problemu." Wyszedł zanim pokona go chęć wypchnięcia mężczyzny przez okno, tak aby mógł szarpnąć Marguarita do siebie i poczuć jej nieskazitelny wyjątkowy smak. Marguarita patrzyła gdy się zatrzymał aby mimochodem machać jego ręką, tkając roztrzaskane drzwi z powrotem do nieprzerwanej masy, zanim wyszedł zamaszystym krokiem. Zrobiła głęboki wdech i pozwoliła sobie zapaść się na jej łóżko. Jej ręka zadrżała gdy naciskała swoje palce do swoich drżących ust. Nigdy nie widziała niczego — w tym drapieżnika lasu deszczowego — wybuchającego do przemocy tak szybko. Bycie w tym samym pokoju co Zacarias De La Cruz było przytłaczające, podobnie jak przebywanie z tygrysem. Podniósł całą przestrzeń, samo powietrze, jego mocą i energią. Zawsze sprawiał wrażenie swoim skupionym spojrzeniem na bycie bystrym i gotowym by uderzyć natychmiast. Gdy wybuchnął do działania, to było zbyt szybkie aby nawet śledzić gwałtowny akt, który powodował odrętwienie zmysłów. Zrobiła to. Popełniła straszny błąd. Zacarias wiedział, że stał się zbyt niebezpieczny by przebywać w towarzystwie innych i podjąć kroki zmierzający do ochronienia ich wszystkich. Podjął honorową decyzję, ale nieumyślnie wmieszała się i postawiła ich wszystkich — w tym jego wieczną duszę — w niebezpieczeństwie. Kłute rany na jej pasie zostały wyleczone, ale nigdy nie zapomniała, bolesnej, przerażającej jazdy przez powietrze gdy orzeł zabrało ją w nocne niebo, olbrzymie skrzydła trzepotały dość głośno by mogła usłyszeć szu, szu, gdy tną powietrze. Była chora i cierpiała na zawroty głowy, posępnie wpatrując się w ziemię poniżej gdy opadła. Nawet nie miała uwolnić krzyku. Niestety i dziwnie, że jedyną pociechą, którą miała było dotykanie jego umysłu, umysł człowieka bardziej zdziczałej bestii niż ludzkiego. Dotknęła śladu na swojej szyi i na moment nie mogła oddychać, pamiętając sposób w jaki jego zęby paliły gdy przebiły się przez jej skórę. To tak bolało, i bardzo się bała, że zakończył pracę, którą zapoczątkował wampir, albo gorzej, nie zabije ją i zrobi z niej żywą kukłę, samo ucieleśnienie zła. Pogłaskała pulsujący znak opuszkami jej palców. Już skłaniała swój umysł by służyć mu tak długo, jak to konieczne — i wiedziała, że to obejmuje pozwalanie mu wziąć jej krew dla wartości odżywczych. Dzisiejszy wieczór nie zmieni niczego, tak naprawdę to tylko umocniło ją w przekonaniu, że była winna Zacariasowi jej pomoc, jakkolwiek przerażające to byłoby dla niej. Przykryła swoją twarz na moment, kołysząc się tam i z powrotem, zbierając jej odwagę. Musiała znaleźć sposób by powstrzymywać go przed robotnikami na ranczu — szczególnie Julio. Gdy Julio się zbudzi i

Tłumaczy: franekM

przypomni sobie co się zdarzyło, bardzo będzie pragnął upewnić się, że miała się dobrze i to było potencjalnym problemem. Stanowczo, Marguarita potarła swoimi rękami w dół jej twarzy, ocierając strach i wyprostowała swoje ramiona. To był jej bałagan. Stworzyła to. Mogła poczuć intensywny smutek, ciężki smutek przytłaczający Zacariasa. Poczuła jego uczucia — i były bardzo silne że aż przygniatały — ale wiedziała, że nie czuje ich w ten sam sposób co ona. Chciał by zabrała się do swoich codziennych zajęć, i to było to co zamierzała zrobić, tak jakby nie było go w domu. Gdy przyjdzie czas by wziął jej krew znalazłaby przyjemne miejsce w swoim umyśle i pójdzie tam. To był obowiązek jej całej rodziny by dostarczyć cokolwiek De La Cruz potrzebował — albo chciał — i ona nie zawiedzie swojej rodziny albo siebie. Wpatrywała się w siebie w lustrze. Jej włosy były w zwykłym grubym warkoczu ale jej szyja była najwyraźniej odsłonięta. Jej serce wzrosło gwałtownie, lekkomyślnie. Może to było zbyt bardzo kuszące. Szybko poluzowała splot i pozwoliła jej włosom rozlać się do jej pasa. Związała je luźno około w połowie tylko by powstrzymać je od jej twarzy, więc mogła pracować bez olbrzymiej masy stającej jej na drodze. Jej ręce wyrównały powłóczystą spódnicę i wzięła kolejny oddech zanim wyruszyła do kuchni. Napełniając dzbanek do herbaty, obróciła się i niemal upuściła go, gdy stał tam, całkiem blisko niej, jego ręka sięgały masy włosów, wpatrując się w nią jak zafascynowany. Opuścił swoją rękę natychmiast i cofnął się pozwalając jej dojść do kuchenki. Ignorując jej walące serce, Marguarita udała, że nie było jej w pokoju. Jeśli chciał obserwować co zrobiła, to świetne. Zrobiła sobie śniadanie chociaż był wczesny wieczór. Zacarias oparł jedno biodro o zlew i patrzył na nią tym nieruchomy, zupełnie skupionym spojrzenie, które należało z pewnością do dużego kota który polował. Rzuciła na niego okiem spod zasłoniętych rzęs, nie mogąc się powstrzymać. Masz ochotę na herbatę? Zmarszczył brwi. „Nigdy faktycznie nawet nie próbowałem ludzkie jedzenie. Moi bracia tak. By wydawać się ludzkimi oni zapełniają domy artykułami spożywczymi i faktycznie chodzą na akcje dobroczynne i inne duże spotkania, co sprawiało że było niezbędne by wydawało się że jedzą. " Ale nie ty. Podniósł swoją brew. „Nie fatygowałem się takimi rzeczami. Czynię ludzi niespokojni więc było lepiej wysłać Nicolasa albo Riordana. " Ani razu? Przez wszystkie lata twojego istnienia, ani razu nie chciałeś poczuć zakazanego smaku? „Nic nie czułem, kislány kuηenak minan — mój mały szaleńcze. Ciekawość nigdy nie była dla mnie problem. Istnieję. Poluję. Zabijam. Moje życie jest prościutkie. "

Tłumaczy: franekM

Zaciskała swoje wargi razem. Nie mogła wyobrazić sobie takiego życia. Żadnej wygody. Nie potrzebując wygody. Nigdy się nie obawiasz? Nigdy nie doświadczyłeś czystego przerażającego? „Co mogłoby być w moim życiu o co mógłbym się bać? Nie mam nic do stracenia, nawet życia. Mam tylko obowiązek by bronić jak najlepiej jak potrafię moich ludzi,. Robię to z honorem. " Nigdy nie poczułeś radości? Albo miłość? „Był czas w moim życiu, gdy byłem chłopcem, że kochałem swoich braci. Przez czas mogłem dotykać wspomnień o nich i przypominać sobie sympatię, którą miałem dla nich. Nawet to ode mnie odeszło. " Chciała płakać za nim. Mówił tak rzeczowo, jakby nie miał nikogo — zupełnie nic by zmiękczyć jego życie — był normalny. Nie było nikogo by czuł się dobrze, nikogo by przedyskutować sprawy, nikogo kto trzymałby go w ramionach — albo go kochał. Przez cały czas walczył by chronić innych, nie było nikogo dla niego. Zdała sobie sprawę że mimo całej jego wiedzy, były olbrzymie braki w jego edukacji. Karpatianie mogli reguluj temperaturę ciała. Mogli wyleczyć swoje rany i mogli zminimalizować większość bólu. On nie wziąć pod uwagę, że nie mogła robić tych rzeczy, co wyjaśniało dlaczego wydawał się tak wstrząśnięty na przebicia szponami orła jej skóry. On nigdy nie wiedział, albo naprawdę nie poświęcał ludziom wiele uwagi. Nie nawiązywał kontakty z nikim, prócz nieumarłych. Jego bracia przybywali na różne dzierżawy i rozmawiali z lokalnymi samorządami. Zacarias przybywał tylko kiedy był ranny i potrzebował szybkiego leczenia. Robotnicy byli przede wszystkim nieufnie w odniesieniu do niego. Ponieważ jej ciotki i wujowie i kuzyni pracowali na różnych własnościach De La Cruz w Ameryce Południowej, znała wszystkie plotki o rodzinie i niewielu kiedykolwiek widziało Zacariasa. Był zupełnie osamotniony przez wieki. Marguarita nie pozwoliła sobie zbliżyć się jej do niego, wystraszona że współczucie pokazałoby się na jej twarzy. Ona może się go bać — ale to nie oznaczało, że nie może mu współczuć. Jego życie było jednym którego nigdy nie chciałaby mieć, a jednak znosił je przez tysiąc lat. Prawdopodobnie przyjąłby śmierć z zadowoleniem, i zabrała mu nawet tę pociechę. Musiała znaleźć sposób by połączyć się z nim solidniej, by nie podskakiwać za każdym razem gdy zbliżył się do niej. Postanowiła, że najlepszym sposobem będzie go poznać, wymieniać trochę informacji tak by mogła być bardziej odprężona z nim. Jak to jest że mogę wyczuć twoje uczucia, a ty nie? Była niewielka cisza. Zebrała siły przed odwróceniem się przodem do go. Bitwy na przestrzeni wielu wieków goniąc nieumarłych przez kraje w bezustannej próbie chronienia Mieszkańców, pozostawiły głębokie bruzdy wyryte w jego twarzy. Stał tam, z nieugiętą głową, patrząc na nią tymi oczami, które utrzymywały smutek, którego nawet nie rozpoznawał albo nie pojmował.

Tłumaczy: franekM

Nie było żadnego miejsca gdzie mógł pójść, gdzie mógł być całkowicie podatny. Nigdzie nie mógł być kochany albo chroniony albo bezpieczny. Miała nagłe pragnienie położyć jej ramiona wokół niego i trzymać go mocno w ramionach, ale wpierw będzie musiała poprosić o pozwolenie i nie popełni tego błędu ponownie. Cisza rozciągnięta się między nimi, przerwana nagle przez gwizd czajnika. Ostrożnie wlała wrzątek do małego, misternego glinianego dzbanka do herbaty jej matki. Forma była prostokątna i ręcznie malowana w peruwiańskie konie Paso z płynącymi wolno ogonami i grzywami płynącymi jakby na wietrze. Kochała ten dzbanek do herbaty, który jej matka zrobiła tyle lat wcześniej i zawsze uważała go do tego. Używanie go zawsze sprawiło, że czuje się bliżej swojej matki i, natychmiast pocieszona. Nie mogła wyobrazić sobie, że Zacarias nie miał niczego takiego w swoim życiu. „Nie zdawałem sobie sprawę, że możesz czuć moje uczucia" przyznał w końcu, prawie niechętnie. Odwróciła się ponownie przodem do niego, opierając się o ladę i studiowała jego twarzy. Uznała to za zdumiewając że mógł wyglądać tak srogo i nieustępliwie, ale wciąż był tak brutalnie przystojny. Jego włosy były długie, nawet jak na Karpatianina, prawie tak długie jak jej. Kilka kosmyków szarego uwydatniło głęboki ciemny kolor. Gęstwina włosów zwijała się w fale — na tyle że kilka długich spirali wysuwało się z rzemyka, którym je związał. Spiralne fale nie zmiękczyły jego wyglądu, ale tylko sprawiły że był jeszcze bardziej atrakcyjny. Nie wydał się być zrelaksowanym albo spokojny. Wydawał się dokładnie taki jakim był — maszyna do zabijania. Nikt kiedykolwiek nie pomyli się uznając go za coś innego, ale może przyzwyczaiła się do jego obecności ponieważ wewnętrzne drżenia w końcu ustały. Mogę. „Wyjaśnij mi to. " Wyglądał na autentycznie zdziwionego, ale jak mogłaby to wyjaśnić? Spróbowała wyobrazić sobie obraz wulkanu z masami wzburzonej magmy. Mogę wyczuć to wewnątrz ciebie. Gniew. Smutek. To jest bardzo burzliwe i intensywne ale widzę, że nie czujesz tego w ten sam sposób co ja. Jego oczy nie opuszczały jej twarzy. Nie mogła powstrzymać nagłego wzrostu rumieńca. Poczuła, się trochę jak owad pod mikroskopem. Wyraźnie studiował ją — ludzki okaz. „Powiedz mi o twoim przyjacielu Julio. " Jej żołądek ścisnął się. To będzie katastrofa. Jego wyrażenie nie zmieniło się, ale jego oczy tak. Była tylko subtelna różnica w jego oczach ale mogła poczuć, jak wulkaniczne uczucie wrzało w nim. Odwróciła się by zrobić sobie śniadanie, by się nie obawiać.

Tłumaczy: franekM

Zrobiła co mogła by pokazywać mu jej stosunki z Julio. Dorastali razem. On jest niewiele starszych od mnie, więc zostaliśmy wychowani jak rodzeństwo. Uważała to za trudne by to pokazać, ale rzucając okiem nad jej ramieniem na jego pociemniałą twarz, nie ustawała. Nie było żadnych innych dzieci wokół. To jest ranczo pracujących i oczekiwano że nawet jako dzieci pomożemy. Co więcej, spróbowała wysłać wrażenia dwojga z nich pracujących w stajniach, i w polu z bydłem. Mogłabym zrobić to lepszą z moim piórem i papierem. „Robisz to świetnie. " Zaryzykowała kolejne szybkie spojrzenie na jego twarz. Nie robiła tego świetnie. Wciąż miał śmierć w jego oczach. Zmusiła się do odsunięcia lodowatej paniki, mając wrażenie, że zawiodła Julio. Moja matka umarła gdy byłam malutka i byłam niepocieszona. Zatraciłam się w zwierzętach. W lesie deszczowym. Zmieszał się jakby myśl o dziewczynce samej w lesie deszczowym go martwiła, ale ona nie mogła sobie wyobrazić, że może wyobrażać sobie jej ból jako dziecko po stracie matki. Albo że może martwić się, że o ludzkie dziecko które miało dla niego małe znaczenie. Ale Julio się martwił. Też był tylko małym chłopcem, ale przeciwstawił się swoim rodzicom i pojechał za nią by ją chronić. A następnie jego matka zaraziła się gorączką i umarła rok później po mojej matce. To stworzyło więź między nami. Uważałam by zostać blisko niego jak on robił dla mnie. Ponownie próbowałam wyraź głęboki smutek, który oboje czuli i związek na całe życie, który się utworzył. Marguarita obróciła się wtedy i studiowana jego twarz, ciemną turbulencja w jego oczach. Wzięła głęboki oddech, czując się trochę zrozpaczony by zrozumiał. Możesz zobaczyć wspomnienia na dwojga we mnie? Jeśli będzie mógł dostać do jej umysłu i będzie mógł zobaczyć na własne oczy, może mógłby poczuć swoją sympatię do Julio i zdać sobie sprawę, że to było siostrzane uczucie, nie kobiety kochającej mężczyznę. „Oczywiście. Nasza więź krwi jest silna, ale musiałbym pójść bardziej w głąb twojego umysłu. Ty już się mnie boisz. " Jej serce waliło. Obydwoje mogli to usłyszeć. Nabrała tchu gdy ukroiła dwie kromki chleba dla siebie i rozbiła dwa jajka na jajecznicę z szynką. To boli? „To nie boli. To wydaje się ... intymne. " Ostatnie słowo szepnęło nad jej skórą jak miękka pieszczota. Marguarita zadrżała. Był blisko niej. Mogła poczuć ciepło jego ciała ponieważ stanął za nią, patrząc jak gotuje. To wydawało się niebezpieczne, stojąc w jej kuchni wykonującej codzienne zadania z nim tak blisko, śledząc każdy ruch jej. Oddychając jak ona wdychała. Przysięgłaby, że ich serca trzymają taki sam rytm. Przełknęła mocno i ostrożnie skoncentrowała się na wciskaniu jajek pomiędzy plastry chleba. Położyła swoje śniadanie na talerzu, ignorując jej drżące ręce. Bała się Zacariasa, gdy jednak mówił w tym pewnym tonie głosu, jej ciało reagowało. Czy ośmieli się zaryzykować zwiększanie tego dziwnego pociągu

Tłumaczy: franekM

cielesnego przez zgodzenie się — nie — nawet zapraszając go bardziej w głąb jej umysłu? Sięgnęła po dzbanek do herbaty tak jak on sięgnął dookoła niej po niego. Jego ramię zamknęło się w klatce, a jego palce zapanowały nad jej. Tysiąc motyli salwowało się ucieczką w jej żołądku. „Pozwól mi" powiedział. Ta sama niska pieszczotliwa nuta znalazła się w jego głosie. Zamknęła swoje oczy na krótko przed nagłą napaścią na jej zmysły i wysunęła swoja ręka spod jego. Nie poruszył się, zatrzymując ją zamknięta między nim a ladą podczas gdy wlał jej herbatę. Wiedziała, że jest odstęp między nimi, może szerokości kartki papieru, ale mogła poczuć, jak gorąco promieniowało od niego. Jej ciało zapłonęło. Płomienie zatańczyły nad jej skórą, rzucając się przez jej krwiobieg, by osiąść w jej najbardziej kobiecym rdzeniu. Jej oddech uwiązł w gardle, gdy poruszył się, przez tę niewielką szerokość, zamykając odległość cienką jak bibułka gdy odłożył czajnik, tak że został przyparty do niej, jego ciepły oddech znajdował się naprzeciw jej szyi. Wdychał ją, pompując powietrze z jej zapachem w głąb jego płuca. Miękkie, mruczące warknięcie wyszło z łoskotem z jego gardła. Dźwięk wydawał się należeć do dzikiego zwierzęcia, ale było coś szalenie erotycznego o tym. Zamarła, sparaliżowany ze strachem, ale niepewna czy spowodowane nim czy sobą. Warknięcie drgało przez jej ciało, aż jej każdy zmysł całkowicie został pochłonięty Zacariasem. Zacarias De La Cruz był niebezpieczną beczką z prochem, i szalenie się obawiała że jeśli się poruszy albo pozwoli mu dalej wejście do jej umysłu, to byłoby iskrą, która do zapali. To nie było jego winą, że miała taką reakcję na niego. Nigdy nie miała takiej reakcji na jakiegokolwiek innego mężczyznę, ale to zdarzyło się raz wcześniej z nim w lesie. To nie miało sensu ale całkiem nie mogła złapać swojego oddechu, czekając... chcąc... czego, nie wiedziała. Wargi Zacarias poruszyły się przy jej uchu, jego oddech wzburzał jej włosy i wysyłał nieoczekiwanie elektryczne skwierczenie przez jej żyły. „Mogę usłyszeć bicie twojego serca" Zamknęła swoje oczy i posłała modlitwę by jej zapach nie był jak kobiety zrozpaczonej za mężczyzna, bo jeśli mogła poczuć wilgoć w swoich majtkach on najprawdopodobniej również mógł poczuć jej kobiecy zapach wołający do niego. Mężczyzna tak bliski zwierzęcia miał dostać wzmożony zmysł węchu. Jestem pewna, że możesz. Mogła usłyszeć, jak jej serce też waliło. Nie można było pomylić jej strach — czy jej podniecenia. Jego palce poruszyły się w gęstwinie włosów, którymi tak ostrożnie przykryła jej szyję. Przy muśnięciu koniuszków jego palców jej macica zacisnęła się, i gorący płyn rozlał się. Jego usta przesunęły jej po jej skórze, jego język był pociągnięciami aksamitu, robiąc jego znak na jej tętnie z szaleńczą potrzebą. Chwyciła krawędź blatu, jej serce waliło ze strachu — albo radosne podniecenia — nie wiedziała.

Tłumaczy: franekM

Pozostań bardzo nieruchomo, mića emni kuηenak minan— mój piękny szaleńcze, muszę poczuć twój smak. To nie jest dobrą rzeczą walczyć ze mną. W tym momencie, czuję się na skraju mojej samokontroli. Jego umysł wsunięto się w jej nieproszony, ale nie mogła powiedzieć że nie niechciany. Jego dotknięcie było zmysłowe, wysyłając dreszcz przyjemności w dół jej kręgosłupa, ale jego ostrzeżenie przeraziło ją. Myśl o jego zębach, osuwających się w nią była tak przerażająca że powinna zasłabnąć, mimo to jej ciało nagle się ożywiło, każde zakończenie nerwowe stanęło w ogniu. Obawiam się. Już. Wyznała mu to. Nie ma takiej potrzeby. Jesteś najbezpieczniejszą osobą na świecie wokół mnie. Nie walcz ze mną, kobieto. Oddaj mi siebie. Nie była pewna co miał na myśli mówiąc, że będąc najbezpieczniejszą osobą na świecie przy nim. Nie czuła się bezpieczna; czuła się zagrożonym na każdym poziomie. Zmuszała się by nie walczenia gdy odwrócił ją by stanęła naprzeciw niego i nieubłaganie przyciągnął ją do jego klatki piersiowej. Był ogromnie silny, jego ramiona były jak pień drzewa kapok, mocne i nieugięte, klatka z której nie mogła uciec. Zacarias pociągnął ją mocno przeciw sobie, dopasowując ja do niego, jakby tam należała, jego ciało odciśnięte w jej. Przechyliła swoją głowę patrzyć w górę na niego. Był tak doskonale wyrzeźbiony, jak posągowo wykonany z najlepszego kamienia, uosabiała zmysłowości. Jego oczy spochmurniały z głodu. Jego zęby błysnęły na nią, białe i powoli opadł w poślizg siekaczami a nie kłami, ale jego kły też pojawiły się bardzo ostre. Różnica między wampirem a Karpatianinem była tam, ale była bardzo cienka. Jej serce biło gwałtownie w przeszłości, przyspieszając tak szybko że obawiała się, że przejdzie przez jej klatkę piersiową. Spuścił swoją głowę powolno ku niej, jego ust musnęły w najlżejszym z pocałunków w kąciku jej oka. Jej całe ciało niemal się rozpuściło. Nie było żadnego sposobu by nie dopuścić do seksualnej reakcji na to lekkie dotknięcie. Jego wargi podążyć tropem od jej oka do jej szczęki, w miękkim, małym pocałunku, w spokojnych poszukiwaniach. Jej ciało stało się miękkie i giętkie, wtapiając się w niego. Jej temperatura wzrosła, jej rdzeń stanął w ogniu, paląc ją od wewnątrz na zewnątrz. Całe napięcie odeszło z niej, jej rzęsy opadły gdy jego wargi kontynuowały w dół jej szyi do jej ramienia. Poczuła się zagubiona w rzece czystego uczucia, pływając wobec niemu jej całą istotą. Jej serce i może nawet jej dusza sięgnęły go. Jego zęby oskrobały tam i z powrotem nad tym pulsującym miejscem a jej ciało zareagowało, podnosząc jej temperatura o kolejny stopień. Jej piersi bolały, sutki wypchały cienką koronkę stanika. Na jakimś poziomie wiedziała, że odda się w jego ręce, że jeśli ulegnie mu, nigdy nie będzie taka sama, ale utkał swoją sieć i wpadła w nią — chętnie Zatopił swoje zęby głęboko, ból rozbił się przez nią, wstrząsając nią.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 7 Zacarias pogrążył się w skwarnych płomieniach pędzących w pośpiechu jego żyły, i kuli ognia rycząca w jego żołądku. Ogień wlewał się do jego pachwiny do czasu gdy płonął, ciężki i pełny — dla niej. Dla Marguarity. Uczucie było przytłaczające, kompletne, wstrząsające nawet. Nic w jego życiu nie przygotowało go do oblężenia jego zmysłów, z prymitywnej potrzeby i surowego głodu szalejącego nie tylko w jego umyśle, ale i w jego ciele. Ta kobieta zmieniła go na wieki, zmieniła jego świat, i gdzie nie było uczuć odkąd pamiętał, teraz jego cała istota była skoncentrowana na Marguarita, krwi pulsującej w jej żyłach i kobiecym zapachu wołającym do mężczyzny w nim. Stwierdził, że nie może oprzeć się pokusie by poczuć jej smak, pachniała tak dobrze, powab któremu nie mógł się sprzeciwić. Jej ciało stało się giętkie, formując się w jego. Jak tylko jego zmysły stały się ostre, nawet zagubione, w biochemicznych sygnałach kobiety wzywającej partnera. Przyciągnął ją bliżej do siebie, odgarniając włosy z jej szyi. Schylił swoją głowę i polizał nad tym znamieniem, które powiedziało światu, że należy do niego. Jego ciało zadrżało w oczekiwaniu. Faktycznie zadrżało. Miał wrażenie, że świat stał spokojnie, jak gdyby wstrzymał swój oddech, czekając bicia serca, rozkoszując się czuciem jej, zapachu i olśniewającego piękna jej koloru, ponieważ — o gwiazdy i księżyc — dostrzegł jej kolor. Piękny, niewiarygodny kolor. Ogarnięty nieznanymi potrzebami, Zacarias zatopił swoje zęby w głąb jej ciało, łącząc ich razem. Czysta istota, która była Marguarita napłynęła jego usta jak najczystszy nektar. Smakowała egzotycznie, pięknie... smakowała. Nic tak kiedykolwiek nie smakowało. Żywił się gdy potrzebował życia a życie było krwią. W tym jednym momencie, życie było Marguaritą. Jego całe ciało zanuciło, jego żyły zaśpiewały z radością. Była instrumentem muzycznym, grając piosenka napisaną kategorycznie dla niego. Wiedział, że jest jedynym mężczyzną który słyszy jej piękne melodię. Wiedział, że nie może zatrzymać. Został złapany w okresie połowicznego rozpadu i nie mógł skazać jej na taką rzecz. Ale nigdy nie ufał znanemu, więc teraz, w tym czasie i miejscu, to wystarczyło, to było wszystkim dla niego. Marguarita była lekiem w swoim systemie, jak płyn jako ogień, pędzący w pośpiechu przez jego żył i napełniając go z pewnego rodzaju pierwotnym przypływ blasku. Świat wokół niego był nudny i pozbawiony życia, rażący kontrast dla jej klejnotu - jasnych błyszczących oczu i lśniących kruczoczarnych włosów. Była kolorem i życiem, powodem dla którego każdy wojownik walczył

Tłumaczy: franekM

z zarazą, którą były wampiry. Była jego powodem. Zobaczył to w jednej chwili. Czuć smak prawdy w jego ustach. Poczuł, jak to wprawiło w drganie jego ciało. Teraz zawsze będzie dokładnie wiedział gdzie będzie przez cały czas, w której część domu, i co będzie robiła — nawet co myślała. Będzie wiedziałby ile razy zmarszczy brwi, albo podniesie brodę w uporze, przegryzie jej pyszną dolną wargę albo się uśmiechnie. Był bardzo świadomy jej jako kobiety, i jej kobiecego zapachu, i zawsze będzie świadomy dokładnego momentu gdy obróci głowę i popatrzy na niego — i kiedy pomyśli o kimś innym — ponieważ nigdy więcej nie zostawi jej umysłu całkowicie, gdy będzie blisko niej — nie do czasu gdy położył kres swojemu istnieniu. Zagubiony jak był w dojmujących rzeczywistych emocjach po raz pierwszy w swoim istnieniu, nie złapał dokładnego momentu gdy wszystko zmieniło się dla niej. Jednego momentu gdy była z nim, płonąc w erotycznym ogniu, a następnie, walczyła. Ośmieliła się z nim walczyć. Odrzucając go całkowicie. Uruchomiła każdy instynkt łowiecki — i udoskonalany przez przeszło tysiąc lat. Polowanie zostało wyryte w jego kościach. Słyszał dudnienie warknięcia ostrzegające w jego gardle i poczuł, jak zaciska nierozerwalną blokadę na je napięte ciało. Nie wydała żadnego dźwięku ale wyczuł, że jest przerażona. Walczyła lekkomyślnie i zamknął ją przy jego większym, agresywnym ciele. To było przeszło tysiąc lat od kiedy ktoś lub coś przeciwstawiło mu się. W istocie rzeczy, nie mógł przypomnieć sobie czasu, a ona pobudzała jego każdej potrzeby podbicia i kontroli. Ponownie jego reakcja była raczej zwierzęciem niż mężczyzny, ale to było całkowicie męskie. Przyjął jej bogaty zapach, poczuł, jak jej wiotkie giętkie ciało wtapia się w jego, i jego świat się zmienił. Nie chciał by to uczucie się kiedykolwiek skończyło, mimo to już było bardzo nagłe. Jej zapach okrył go — i tym razem nie było żadnego kobiecego uroku. Była przerażona nim. Nie znienawidził tego zapachu natychmiast. Nie walcz ze mną. Był zbyt wielkim drapieżnikiem i nie było żadnego sposobu by ignorować silnego instynktu wymagającego by podporządkowywać sobie jego ofiarę. Jej bogata krew wpłynęła do jego systemu, elektryczna opłata, skwierczenie przez żyły i pompując gorętszą krew do jego pachwiny do czasu gdy był pełny i twardy i nawet bolesny. Doświadczał największej przyjemności jaką czuł, podczas gdy Marguarita była zupełnie i całkowicie przerażona. Jej ciało stało się sztywne, napięte, jej umysł obwieszczał protest. Jej płuca piekły za powietrzem. Mógł powiedzieć, że prawie całkiem umknęła ze strachu — przed nim. Pomóż mi, Marguarita. Musisz przestać walczyć albo nie będę mógł odzyskać kontroli. Jego ramiona były z żelaza, zamykając ją przy nim. Jej bezszelestny krzyk napełnił jego umysł. Sięgnął ponownie. Embε karmasz— proszę. Nie mógł przypomnieć sobie czasu, gdy kiedykolwiek prosił kogoś o coś, ale to było konieczne, by przestała walczyć z nim, i jeszcze bardziej konieczny by

Tłumaczy: franekM

kolejny raz poczuła to co on czuł. Mógł usunąć bariery ustawione w jej umyśle po urodzeniu, bariery oczywiście wzmocniony z każdą generacją. Ale tylko użył swoich mocy by uspokoić jego ofiarę, a nie była ofiarą. To wydawało się złe by opanować jej umysł i uczucia wzrastały i wspomnienia, które nie były prawdziwe. To musiała być odmiana w jego głosie, to miękkie błaganie w jego własnym języku, które przeniknęło przez jej przerażenie, ponieważ poczuł jej nagłą determinację, sposób w jaki wciągnęła swój urywany oddech do swoich płuc i zmusiła jej ciało do bezruchu. Jak tylko mógł podnieść swoją głowę, przeciągnął jego językiem nad przebiciami w jej szyi zamykając rany. Trzymał ją mocno w ramionach, słysząc bicie jej serca, czując szybkie walenie naprzeciw jego klatce piersiowej. Ukrył swoją twarz w jej gęstych jedwabistych włosach i po prostu trzymał ją w ramionach, oddychając za nich obje. Szepnął jej w jego własnym języku, ledwie zdając sobie sprawę że mówi do niej, czując słowa z głębi miejsca którego nigdy nie dotykał, nigdy nie był i nawet nie wiedział ze istnieje. Zapukała do jakiś zasobów czułości nieznanych mu — tak nieznanych że nie miał żadnego rzeczywistego pomysłu co z nimi zrobić. Był starożytny Karpatianinem, jednym z najstarszych, jednym z najmądrzejszych — i był całkowicie zagubiony. “Te avio päläfertiilam— jesteś moją życiową partnerką, kobietą nad wszystkimi. Trzymasz to co pozostało z mojej duszy w swoich dłoniach. Zabiłbym dla ciebie. Mam zamiar umrzeć chroniąc cię i cię ocalić. Nie bój się mnie, Marguarita. Chcę tylko cieszyć się kilkoma nocami z tobą. Nie obawiaj się już. " Wstrząśnięty przy to co jej przekazał, chociaż całkowicie nie mogła zrozumieć tego co próbował jej powiedzieć, trzymał swoją twarz ukrytą w jej pachnących włosach i trzymał ją w ramionach ciasno przy sobie, próbując znaleźć sposób by pocieszyć ich oboje. Był przygotowany na jakąkolwiek bitwę — ale to była sprawa serca. Był całkowicie i zupełnie zagubiony po raz pierwszy w swoim życiu. Serce Marguarita zwolniło do jego tempa. Jej płuca przestrzegały wskazówki jego. Przesunęła się naprzeciw niego, przechylając jej głowę patrząc w górę na niego. Jego serce wpadło w osłupienie, a następnie spadło do jego stóp w pędzącym pośpiechu. Łzy pływały w jej oczach. Łzy nigdy go nie poruszały. W istocie rzeczy, nigdy nie zastanowił się o czym myśleli albo o co troszczyli się ludzie. Smutek był daleko od jego istnienia, ale nagle, te łzy były nożem przechodzącym przez jego serce, dużo gorsze niż jakikolwiek wampir dewastujący jego ciało. Przepraszam. Nie byłam przygotowana na sposób, w jaki to odczuwasz. Nie będę walczyć z tobą ponownie. Opuściła swoją głowę tak samo szybko, ale nie wcześniej niż złapał przebłysk lęku. Zacarias zmarszczył brwi. „Dlaczego boisz się mojego brania twojej krwi? To jest naturalne "

Tłumaczy: franekM

Czuł, że jej serce skacze naprzeciw niemu i zatrzymał ją zamkniętą w jego ramionach gdy potrzebował gwarancji jej bicia serca, ciepła i jej miękkości. Pragnął jej kapitulacji, ale nie w ten sposób. Jego palce znalazły jej brodę i przechyliły ją po raz kolejny, zmuszając ją do spotkała jego spojrzenie. Jej oczy przeszukały jego, szukając czegoś — może gwarancji — że nie będzie zły jeśli powie mu prawdę. „Powiedz mi," nalegał cicho. „ Nie bój się prawdy." ponieważ musiał wiedzieć. Zrozumienie jej rozumowania było tak konieczne jak oddychanie, które było dziwnym uczuciem — którego potrzebował tak bardzo jak zrozumieć dlaczego z nim walczyła. Zabrało jej kilka chwil by zebrać się na odwagę by mu odpowiedzieć. To jest nienaturalne dla mnie, dawać krwi w ten sposób. Wampir rozszarpał moje gardło blisko miejsca gdzie bierzesz moją krew i ja... panikuję. A następnie ty... Złapał, wrażenie dzikiego zwierzęcia atakującego ją. Nie wziął pod uwagę, że jego branie jej krew może zrozumieć jako napaść na nią. Jej cała rodzina wiedziała, że Karpatianie egzystują na krwi. Zostali zaprzysiężeni by mu ją dostarczyć, dla jego braci i ich życiowych partnerek. „ Nie skrzywdziłbym cię. " Jej ręka podnosiła się stopniowo do miejsce na jej szyi gdzie pozostał jego ślad który miał kolor jasnej truskawki z dwoma wyraźnymi śladami przebić. Wiem. Wrażenie, które mu wysłała było zróżnicowane. Nie wiedziała. W pełni nie pojęła że była naprawdę najbezpieczniejszą osobą na planecie. Był jej strażnikiem. Jej opiekunem. Dopilnowałby, by była bezpieczna przez cały czas. Nawet przed sobą, co jak się zdawało było jego największą pracą. Ale najpierw, musieli poradzić sobie z jej strachem przed oddawaniem krwi. „Nie wiesz. Boisz się mnie." Pozostawienie tego między nimi nie będzie tolerowane, a pozostawienie tego spoczywającego na niej było jeszcze gorsze. Przełknęła mocno i niechętnie kiwnęła głową, naciskając jej dłoń mocniej przeciwko jego ugryzieniu jakby to sprawiało jej ból. Jego zmarszczenie brwi pogłębiło się. Zadał jej ból? Miał naturalne związki powodujący drętwienie w jego ślinie, to powinno powstrzymywać jakiegokolwiek człowieka przed odczuwaniem ból przy tym? Nigdy naprawdę nie zastanawiał się jako jego bracia brali krew od innych gatunków, albo jeśli sam to zrobił, nie pamiętał tego. Może nie czuł niczego zbyt długo i jego pamięć była uszkodzona. Nawet mężczyźni i kobiety, którzy z pokolenie na pokolenie służyli jego rodzinę chętnie, unikali go —a on ich. „ Czy to cię bolało? " Jej pierwszą reakcją było kiwnąć głową, ale zobaczył zmianę jej wyrazu twarzy. To była jej kolejna zmarszczka brwi jak gdyby całkiem nie mogła zadecydować. „Pokaż mi jak to czujesz. "

Tłumaczy: franekM

Obróciła swoją twarz do jego klatki piersiowej i ugryzła go — mocno. Ból przeszył go i on odciął go automatycznie, wstrząśnięty tym że ośmieliła się zrobić mu taką rzecz. Nikt kiedykolwiek nie położył jego rąk — albo zębów — na nim. Tego po prostu nie było. „Co robisz, kislány kuηenak — mały szaleńcze? " Kazałeś mi pokazać ci. Zrobiłam to. Bogactwo zadowolenia wylało się z niej i stwierdził, że znalazł dziwne uczucie szczęścia — i śmiech — podchodzący w górę nie wiadomo skąd jak wydawał się robić tak niespodziewanie wokół niej. Ugryzła go i uznał to za trochę zabawne. „Nie pozwoliłem ci na ugryzienie mnie. Chodziło mi o pokazanie tego w twoim umyśle. Pokaż mi odczucie bólu” Odczuwałeś ból gdy cię ugryzłam. Pogłaskał swoją rękę w dół długiego spadku jedwabistych czarnych włosów. Teraz, nawet bardziej niż wcześniej, to był prawdziwy czarny, tak błyszczący że ledwie mógł oderwać swoje spojrzenie od nich. „Nie odczuwam bólu. " Odczuwasz. Ty po prostu nie pozwalasz sobie przyznać się do tego. Jestem połączona z tobą i poczułam go. Jego kontrola nad nią została zaostrzona. Co ona robiła, wysyłając siebie do takiej pozycji że nie tylko czuła jej własny ból, ale też jego? „Nie rozumiem cię, Marguarita. Nie masz dla mnie sensu. Obawiasz się, że zadam ci ból, a następnie rozmyślnie łączysz się ze mną by czuć jakikolwiek ból możesz mi zadać. Czy to nie jest w jakikolwiek sposób rozsądne? " Jej spojrzenie pozostało zamknięte od dłuższego czasu z jego. Wolny uśmiech zwrócił jego uwagę na jej doskonałe, erotyczne usta. Jego ciało ponownie odpowiedziało agresywnie, gwałtowny wzrost gorącej krwi wysyłał pośpiech przez jego system do jednego miejsca. Jej oczy stały się miękkie, ten szampan roztapiał się do gorzkiej czekolady, morze skrzących się diamentów, i obawiał się, że chce do niego wpaść. To było zakazane dla niego. Wiedział to i akceptował to. Był jak cień jak stado ptactwa przelatujące nad ranczem szukające go — wysłane przez największe zło istot chodzących po ziemi. Nigdy nie znał łagodności albo czułości. Żadne z nich nie było mu dane, żadnych miękkich miejsc wewnątrz niego i nigdy nie będzie. Rzeczywiście, urodził się bez takich cech. Za to, był urodzoną czystą dominacją i wyrósł w czasie wojen i niepewności do myśliwego niezdolnego by troszczyć się o sprawianie ból innemu pod warunkiem, że zrealizował swój ostateczny cel — ochrona jego gatunku. Jego wiara w siebie była absolutna i tych w których chronił wierzyć nawet bardzie. Że mężczyzna chronił swoją kobietę nade wszystko było świętym prawem, i że podąży za nim bez pytania było jego jedynym stylem życia, ale we współczesnym świecie tak już nie było. Może tak nigdy nie było. Nie miał uprzejmości i żadnej ilość sposobów nie zmiękczenie tego kim był — zabójcą. Nie przepraszał za swoje sposoby i nigdy

Tłumaczy: franekM

nie będzie. Może w innym czasie, dużo wcześniej, spróbowałby pogodzić to kim był z tym kogo potrzebowała — ale ten czas odszedł, dawno. To było niemożliwe. Jej spojrzenie pozostało zamknięte z jego. Przyjął pociechę w jej urodzie. I jej odwadze. Stanęła naprzeciw niego mimo obaw przed nim. Ocalił go i kiedy przyjdzie czas dla niego by odejść, stanie przed jego odejściem z jednakową odwagą. Uczyni to dla niej jak najłatwiejsze jak to możliwie mimo że nigdy nie pozna ile będzie go to kosztowało. Jej spojrzenie szukało czegoś w nim, czegoś, o czym wiedział że nigdy tego tam nie było. Nie mógł dać jej łagodnej gwarancji i obietnicy uprzejmości, uprzejmego zachowania. Nawet nie znał tych zasad. Uchwycił jej twarz, wyznając jej spojrzenie do jego. „Pozwól mi zrozumieć. " Polizała swoją dolną wargę i miał nagłe pragnienie pochylić się i wciągnąć jej język do jego usta — posmakować ją jeszcze raz — ten nieopisany smak którego teraz łaknął na nowo i w inny sposób. Ponieważ mówił w poleceniach, to wyszło w ten sposób, ale chciał by chciała mu pomóc zrozum. Zadałeś mi ból. Przestraszyłeś mnie. Za pierwszym razem. Tak jak wampir. Popatrzał na nią gniewnie, potrząsnął głową w kompletnym zaprzeczeniu, ze wstrętem że tak pomyślała. „To była lekcja — której rozpaczliwie potrzebowałaś. Był nikczemny, i rozerwał ci gardło. Zabiłby cię dla jego własnej przyjemności. Gdybyś nie była tak... "Nierozgarnięta. Słowo wpadło w drganie między nimi, wisiało w powietrzu tam w ich umysłach. Odchrząknął gdy jej oczy wrosły do burzowego piwa. „Więc — uparciuchu — zobaczyłaś różnicę pomiędzy nami bez wysiłku i nie miałabyś żadnej dalszej potrzeby przypomnienia że posłuszeństwo musi być natychmiastowe i bez pytania. Ta jedna lekcja powinna wystarczać na całe życie. To nie jest dobra rzecz mi się przeciwstawiać. " Lekcja? Nazywasz to uczeniem mnie czegoś? Śmiertelnie mnie przeraziłeś. „Powinieneś się obawiać. Jeśli myśliwy domaga się czego od ciebie, to jest z ważnej przyczyny. Zazwyczaj chodzi o życie lub śmierć. Lepiej zapamiętaj to na wieki niż kiedykolwiek masz się zawahać. " A Julio? Wyglądałeś jakbyś miał zamiar go zabić. Jej oczy stały się szerokie, ciemne, ogromne, te rzęsy lekkie jak piórko dygotały nerwowo. Ale ona nie odwróciła wzroku. Jego ciało zareagowało na jej pytanie, jego mięśnie zwinęły się, coś śmiertelnego poruszyło się przez jego duszę. Jej umysł złagodniał gdy pomyślała o Julio. Miała ciepło w swoim umyśle, kompletne zaufanie. Rzeczy, które tylko powinny być tam dla jednego mężczyzny — jej partnera — nie jakiegoś kolegi z dzieciństwa. Jego spojrzenie pozostało połączone z jej. Powie jego kobiecie tylko prawdę. „To nie jest rozsądne dla mężczyzny pozwolić innemu mężczyźnie kręcić się wokół jego kobiety. Zwierzęta w dżungli nie tolerują takich rzeczy. "

Tłumaczy: franekM

Przyjrzał się dobrze gdy złapała swój oddech. Nie była tępa w jakikolwiek sposób. On mówić jej, że należy do niego i zrozumienie był szybkie w tym zawiłym wyrażeniu. Milczała przez moment, jej oczy szukały czegoś nieuchwytnego, czego nie potrafił dać — czego nigdy nie potrafić dać. Nie jesteśmy zwierzętami dżungli. Nie chciał żadnych pomyłek między nimi. Żadnych nieporozumień. „Ja jestem." Potrząsnęła swoją głową w cichym zaprzeczeniu, ale rozpoznała zabójcę w nim. „Wiesz czym jestem, Marguarita. Nie mogę być niczym innym niż jestem. " Mrugnęła. Przełknęła. Zwilżając wargi. To dobrze że nie jestem twoją kobietą. Przebiegł swoją rękę w dół ciemnego jedwabistego spadku jej włosów i został zaskoczony przy łagodności z jaką jej dotykał — i dziwnego mięknięcia w jego środku. „ Wiesz, że to nie prawda. " Nabrała tchu, i kolejny raz poczuł strach, ale tym razem, to zostało zabarwione czymś innym — może zainteresowaniem. Nie była całkiem odporna na niego i to jej przeszkadzało. Jestem służącą zobowiązaną by ci służbę, señor. „Jest coś więcej między nami niż kontakty służąca i pan, tak bardzo jak chcesz zaprzeczyć temu. Ale teraz, to zrobię. Nie chcę byś bała się mojego brania twojej krwi. Będę ostrożniejszy z twojej kruchości. " Mrugnęła kilkakrotnie i chciała oddalić się ale sunął bliższy, nie wydając się że się poruszył, powstrzymując jej ucieczkę. Jej oczy zahipnotyzowały go, przechodząc od tego musującego szampana do ciemnej ciepłej czekolady. Różnica uderzała go. „Sądzę, że właśnie miałaś pić swoją herbatę i zjeść twój posiłek. " Rzuciła okiem na jedzenie na blacie i potrząsnęła głową. Odniósł natychmiastowe wrażenie chłodu. Machnął jego ręką i para wzrosła z kubka jak również talerzem. Jej uśmiech był niepewny i prawie nieśmiały, ale uznał piękny znalazł kontrast między jej zdecydowanymi zaróżowionymi wargami i białymi zębami. Jej oczy były teraz w pełni brązowe, kolor bogaty i rozbrajający. Teraz mógł zobaczyć intrygujące plamki złota. Złoto mogło być gwiazdami na nocnym niebie, jej oczu wcześniej skrząc się jak diamenty zanim mógł rozpoznać rzeczywisty kolor. Wzięła filiżankę i talerz a on cofnęli się, dając jej tylko tyle miejsca by dojść do pokój, że musiała otrzeć się o jego ciało gdy pokonywała jej drogę do stołu. Uważała, jej ręka drżała tylko trochę, gdy postawiła kamionkę. Wiedział, że zawsze będzie widzieć każdy niuans, najbardziej niewielki szczegół, zostanie skupiony i świadomy jej każdego ruchu, aż do jej trzepotania rzęsami. Usiadła i popatrzyła na niego przez moment, wciąż zdenerwowana, jakby została uwięziona w klatce z wielkim kotem. Skradał się bliższy, niezdolny do stawienia opór pomrukowi dudnienia, wiedząc że jej oczy rozszerzą się szeroko, a następnie uśmiechnie się dla niego. To przyszło, w ten powolny, rozbrajający

Tłumaczy: franekM

uśmiech, który wydawał się przedzierać się przez jego ciało, łagodny na początku, a następnie zbierając siłę do czasu gdy była całym gorącem i pędzącym ogniem w prosto do swojej pachwiny. Wypiła łyk herbaty. Przestań to robić. Robisz to by, mnie przestraszyć. Po raz pierwszy, wrażenie śmiechu było silne, napełniając jego umysł. To nie było tylko wstępne rozbawienie. Był tam by rozmyślnie jej dokuczać i odpowiedziała. Znalazł wielkie zadowolenie w wiedzy, że zdawała sobie sprawę, że jej dokuczał. To było jedno z miliona pojęć których nigdy wcześniej nie rozumiał ale chciał jej uśmiechu i musiał coś zrobić by przełamać jej sterach. Nie tak bardzo się mnie boisz w tej chwili," oświadczył, i kontynuował przechodzenie przez pokój. Kuchnia była wystarczająco przestronna że miał dużo miejsca, ale rzadko — jeśli kiedykolwiek — wydawał się spędzić czas w środku budowli poza górą, i ściany hamowały go. Nie mógł wypełnić wonią powietrza. Nie mógł ciągle zbierać informacji. Co to jest że jesteś ciągle zdenerwowany? Ocienione stado? Przestał nagle się poruszać. Uważał to za interesujące że wiedziała, że ptaki są splamiony przez zło i że przyszli jej do głowy właśnie po tym jak myślał o nich razem z cieniami przenikającymi jego własny umysł i ciało. „ Jestem nieprzyzwyczajony do bycia wewnątrz. Martwi cię że masz mnie kręcącego się w pobliżu? " Ugryzła kawałek swojego jajka, patrząc na niego ostrożnie. Ostatecznie potrząsnęła swoją głową. Wydajasz się bardzo potężny i masz skłonności do dominowania pokoju. Myślę, że trochę się przyzwyczaiłam do ciebie i sposobu w jaki się poruszasz, tak jak myśliwy. „ Jestem myśliwym." Chciał przywyknąć do jej sposobów. Była gracja w ruchach jej rąk. W pochyłości jej głowy i sposobie w jaki usiadła. Lubił cichy szelest jej spódnic i sposób w jaki jej gęste włosy opadały kaskadą jak jedwabisty wodospad w dół jej pleców do jej wąskiego pasa. Jej włosy zafascynowały go. Wyglądały na tak żywe, zawsze się poruszały, mieniąc się, kolory pogłębiały się im dłużej przebywał w jej towarzystwie. Mamy być zaatakowani? Ptaki cię szukają, prawda? Zastąpił jeden strach innym. Mógł zobaczyć, że odmawia pomyślenia o tym co jej się zdarzyło. Nade wszystko, zastąpił strach przed nim. Bała się o niego i to nie miało sensu. Ona powinna chcieć by wyprowadził wampiry daleko od jej i hacjendy ale mógł zobaczyć jej niechęć by został znaleziony. Nawet złapał wrażenie jego w ziemi, jakby powinien się ukrywać. Zmuszał się do przekraczania pokoju i wyciągnięciu się na krześle naprzeciw niej. „ Czy naprawdę chcesz poznać prawdę o ptakach? O rodzinie De La Cruz? Jeśli mnie zapytasz, powiem ci prawdę, tak uważaj czego chcesz. " Wzięła kolejny łyk herbaty, studiując jego twarz zapobiegliwie nad brzegiem. Jej spojrzenie pozostało bardzo poważne i w jej umyśle, poczuł, jak rozważyła jego słowa. Jej kiwnięcie głową było wolne, ale całkiem twarde.

Tłumaczy: franekM

„Po ataku na ciebie, zostało odkryte że mistrzowie kierujący atakiem planują zabić Księcia karpackich ludzi, zbierają wojsko i mieli zamiar realizować swój plan bitwy przeciwko Księciu, sprawdzając ich plany po raz pierwszy na jednej z własności mojej rodziny. Byliśmy przekonani, — i słusznie sądziliśmy, że to skupi się na naszej największej dzierżawie w Brazylii. Większa część z mojej rodziny i ich życiowe partnerki zebraliśmy się tam i to było logiczne miejsce by spróbować pokonać nas w jednym miejscu." Obnażył swoje zęby. „Nie oczekiwali, mojej obecności." Zwilżyła swoje wargi. Rozdzieliła je. Zgubił swój tok myślenia. Mrugnęła kilkakrotnie. Jej rzęsy były grube, długie lekkie jak piórko i zrozumiał że je podziwia. On nigdy naprawdę nie zauważał, takich szczegółów u innych. Spojrzała na niego z marsową miną, jej brwi uniosły się, małe linie pojawiły się na mgnienie i zniknęły jak dołeczek w jej prawym policzku który się pojawiał, gdy jej uśmiech przygasnął. Naprawdę?. Złapać was wszystkich razem?. Myśleli że mogą? Nie pomyśleli o mnie, albo o kolejnym wojowniku, Dominicu. Ani nie pomyśleli ani nie wzięli pod uwagę, że kobiety będą walczyć — ani o ludziach". I tylko krótkie spotkanie z ranami Marguarita po harpii która przeniosła ją po niebie, rozrywając jej ciało jej szponami, sprawiła, że był dużo bardziej świadomy słabości ludzi — a jednak jego ludzie poszli chętnie na bitwę by bronić własność. Czy wiedzieli przed czym stali? Szarpnął swoją głowę w górę. „Czytasz moje myśli? " Twoje uczucia. Czujesz smutek po tych którzy polegli. Podziwiasz ich. Potrząsnął swoją głową w zaprzeczeniu. Nie czuł nic. Jego umysł obracał na nowo rzeczywistość jako fakt, przechowując je ze wszystkimi innymi informacjami które zebrał przez swoje długie życie. Ale uczucia nie miały żadnego miejsca w jego świecie. Czy wiedzieli przed czy stali? Nalegała na odpowiedź. Kiwnął głowa. „Nicolas rozmawiał z nimi wszystkimi i dał im możliwość wyjazdu. Było zalecone, by kobiety i dzieci wyjechały. Odmówili. Zostali mimo że mój brat wyraźnie zaznaczył, że będą cierpieć z powodu ofiar i że ktokolwiek kto odejdzie nie straci praw do kontynuowania pracy dla nas. Pełen atak nigdy nie został zaplanowany i rozpoczęty przez wampiry, i wiedzieliśmy, że bitwa będzie brutalna. " Pokaż mi. „Nie." Powiedział cicho. Wolny rumieniec napłynął pod jej skórą. Jej spojrzenie wzrosło gwałtownie do jego. Poczuł jej zapytanie i w tym cień krzywdy. „Wojna nie jest dla ciebie. Miałaś spotkanie z wampirem i o jedno ze dużo. Oni nigdy ponownie nie dojdą blisko ciebie do póki będę żyć. "

Tłumaczy: franekM

Marguarita położyła swój widelec i studiowała jego twarz. Pracuję dla twojej rodziny. Jesteśmy zaprzysiężeni cię chronić, senor, i ja to wykonam, tak jak inni którzy tu pracują. Jesteśmy tak odważnym i tak lojalnym jak ci, którzy służą cię w Brazylii. Zabrało mu moment by przyswoić sobie wrażenie które mu posłała. Uraził ją. „Źle mnie rozumiałaś. Wiem doskonale o twojej lojalności i odwadze. Wiem, że masz wszelki zamiar mnie chronić..." pomyślał że uznaje ten pomysł nie tylko za niedorzeczny ale i szalony i prostoduszny. Dziecięca fantazja. Ale stwierdził, że jego myśli zmieniły się wraz z poznaniem jej. Nie mógł powstrzymać się by potajemnie być zadowolonym że mimo że ona się go bała, faktycznie pośpieszyła by wezwać myśliwych by go zniszczyli, że na myśl że wampirów przychodziły po niego, jej myśli zazdrośnie go strzegły. Uczucia były dziwnymi rzeczami i trudnymi do zaakceptowania w sobie tak jak i w innych. Uczucia najwyraźniej skomplikowały wszystko. Przedstawiła znak zapytania w powietrzu między nimi. Potrząsnął swoją głową i odmówił odpowiedź. Chciał jej umysłu stanowczo w jego. Nie, domagał się od niej niczego mniejszego. Ich umiejętność komunikowania rosły za każdym razem gdy przesyłała obrazy i wrażenia słów, które chciała wymówić. Będzie się różnił od jej ludzkich towarzyszy. Z nim, mogła ”mówić" bez jej rzeczywistego głosu. Ta intymność zadowalała go. „Będziesz posłuszna mi w tym, Marguarita, bez pytania. " Rozmyślnie wytrzymał jej spojrzenie przez moment, więc mogła zobaczyć, że będzie szybki odwet, gdyby ośmieliła się zignorować wprost jego rozkaz. I znając jej dziwną niemoc dla robienia wszystko przeciwnie do poleceń, będzie obserwował ją bardzo dokładnie dla nieposłuszeństwa. Poczekał do czasu gdy nie odwróciła pierwsza wzroku zanim kontynuował. „Zabiliśmy każdego wampira wysłanych za nami, jak również kukiełki które stworzyli. Mistrzowie nie mają czasu zebrać kolejnego wojska przeciwko mnie. Raczej, podejrzewam, że będą skubać moje boki by mnie osłabić, a następnie jeden przyjdzie spróbować mnie zniszczyć. Oni odebrali już swoją nauczkę. " Tym razem znak zapytania drobiazgowo został narysowany w jego umyśle. Odkrył że rosną w nim ciepłe bańki uśmiechu. Była oczywiście zła na słowo posłuszeństwo. Sposób w jaki wiła się trochę na jej krześle i próbować tak ostrożnie ukryć jej rozdrażnienie przed nim, było raczej ujmujące. On po prostu będzie musiał wrzucać to słowo do rozmowy często, by zobaczyć co ostatecznie się zdarzy. Jeśli ktoś ośmieliłby się go zaskoczyć, to oczywiście będzie to Marguarita. Co to ma znaczyć? Ich lekcja? Co to ich nauczyło, wysyłać wojsko za tobą i twoimi braćmi? „Oni lubią być bezpieczni i składają w ofierze ich pionki. Dwóch z pięciu mistrzów zostało zniszczonych.

Tłumaczy: franekM

Pozostało trzech. Jeśli oni pragną bym umarł, tylko mistrz będzie miał okazję zwyciężania mnie. Nie jakikolwiek mistrz, jeden z braci Malinov musi po mnie przyjść. " Drżenie przedostało się przez nią. Jej ciepłe brązowe oczy pociemniały. Pochylił się do tych ogromnych, łagodnych oczu. „Nie musisz się mnie obawiać. Powitam jego przybycie. Jeśli mnie zwyciężać, on będzie mieć zbyt wiele obaw przed moimi braćmi by pozostać blisko. " Nagle odepchnęła krzesło i wzięła jej niedokończony posiłek i filiżankę i odstawiła do zlewu gdzie drobiazgowo je umyła i wytarła, tyłem do niego. To był głupi ludzki gest, odwracając się, jakby to mogło nie wpuścić go do jej umysłu. Nie było żadnego sposobu odsunąć się od niego, gdy odkrył — jak działał jej umysł i piękno jej krwi. „Mówię ci tylko prawdę. " Obróciła się gwałtownie, plecami do zlewu, jej twarz wyrażała takie emocje że jego serce zacisnęło się mocno jak imadełko. Tym razem, gdy ból przeszył jego ciało, zrobił świadomy wysiłek by to poczuć, swoim umyśle. Jej oczy napłynęły łzami, przemieniając całą tę piękną ciemność do niezgłębionego basenu. To było niemożliwe aby w pełni pojąć wrażenia w jej chaotycznym umyśle, ale martwiła się i jakoś ponownie ja zmartwił. Zacarias westchnął. Kobiety w najlepszym wypadku były trudne; nigdy nie wiedział co miały zamiar zrobić od jednego momentu do następnego. Nie miały logiki ani powodu. Przynajmniej ta jedna miała. Nie był w pobliżu jakiejkolwiek innej przez jakąkolwiek znaczącą ilość czasową, więc może inne się różniły, ale ta kobieta nie miała dla niego sensu. „Przestań," rozkazał nagle, naciskając jego dłoń mocno nad jego sercem jakby mógł wyleczyć Ból który spowodowały jej łzy. Przestać? Popatrzała zmieszana. Patrzył jak zafascynowany i wstrząśnięty gdy jedna łza spłynęła nad jej dolnymi rzęsami lekkimi jak piórko i zbiegła wzdłuż jej twarzy. Jego serce zająkało się. „Tego," warknął. Podszedł blisko, napierając na nią. Przypływy udręka wylał się z niej. Nie było żadnego dźwięku, nawet małego, ale zdawał sobie sprawę z każdej maleńkiej rzeczy w niej i w głębi serca gdzie nikt inny kiedykolwiek nie widział płakała. Kwasowa trucizna z krwi wampira nie mogła go zabić. Tortury. Śmiertelne rany. Mógł znieść je wszystkie i przeżyć, ale to... ten cichy płacz tej kobiety dla niego — i niech Bóg pomaże im obojgu, to było dla niego — zbyt wiele. On może rozpuszczać się do kałuży u jej stóp. Całkowicie nie do przyjęcia i niepokojące że mogła dzierżyć taki potężny miecz przeciwko niemu. Pociągnął ją ku niemu, jego ciało bez dawania, bez żadnych miękkich krawędzi na nim, tak że powietrze wypadło z jej płuc i musiała złapać się jego ramion by odzyskać równowagę. Musiał trzymać ją w ramionach przy sobie, bez wyraźnego pomysłu dlaczego, ale nie mógł patrzeć na jej załzawione oczy ani chwili dłużej.

Tłumaczy: franekM

Jedną ręką przetarła milcząco swoją twarz, ocierając wszelkie dowody. Przyniósł jej dłoń do swoich ust i poczuł smak jej łez. Nie możesz rozkazywać mi nie płakać. „Oczywiście że mogę. I na wszystko co święte, ten jeden raz będziesz mi posłuszna. Obejmując tył jej głowy, przycisnął jej twarz mocno naprzeciw jej klatce piersiowej. Początkowo była napięta i sztywna, ale w momentach, gdy gorąco jego ciała przesączyć się do jej zimnego, nabrzmiała i stała się giętka w jego ramionach. Powinien pozwolić jej cofnąć się z dala od niego, ale było łatwiej utrzymać wrażenie kontroli nad nią, gdy trzymał ją w ramionach. W istocie rzeczy, jego ramiona stały się klatką z żelaza i nie był całkiem pewny czy świadomie, czy podświadomie trzymał ją w ramionach przy sobie, ale stwierdzić, że nie może opuścić swoich ramion. Potarł ręką w dół długości jej włosów. Niewiele nowoczesnych kobiet wydawało się mieć długie włosy. Dawne wspomnienia ujawniły jak ukrywa twarz w tych jedwabnych kosmykach. Kobiety przechodziły obok w długich sukniach, rozmawiały, nosiły wodę w ich rękach gdy pokonywały swoją drogę z powrotem do obozu. Zauważył je ponieważ wyglądały na tak szczęśliwe. Trzy dni później gdy odtworzył swoje kroki szukając gdzie zgubił trop wampira, tak same kobiety leżały w rozdartej i krwawiącej stercie błota, ich oczach podnosiły wzrok na czerwony księżyc, ich twarze były jak wosk, ich włosy wisiały w poskręcanych brudnych motkach. Nie. Marguarita nagle zakręciła swoje ramiona wokół niego i trzymała go w ramionach przy sobie. Gest był tak niespodziewany i wstrząsający że niemal odsunął się od niej. Trzymał ją jak jeńca, ale teraz, mimo że była daleko słabsza niż Karpatianin, wydawała się móc go opanować. Proszę nie wspominaj. To ci szkodzi. Wiem, że mówisz, że tego nie czujesz, ale tak jest. To cię zalewa i uspokaja się w głębi ciebie. Po prostu już nie wspominaj. Nie teraz. Potarł swoją brodą o wierzch jej głowy. Kosmyki włosów poplątały się z ciężkim cieniem na jego szczęka, prawie jak gdyby jej włosy mogły spleść ich razem. „Dlaczego jesteś tak zdenerwowana? " Akceptujesz twoją własną śmierć tak łatwo. Nie możesz się doczekać walki z mistrzowskim wampirem. Ty chciałeś spłonąć na słońcu. Tu zachowujesz się jakby nic cię nie dotykało, ale to wyniszcza cię od wewnątrz na zewnątrz. Wszystkie te śmierci. Myślisz, że one nie wpływają na ciebie, ale tak jest. Widzisz twoją własną śmierć, nie ponieważ boisz się zostania wampirem, ale nie możesz znieść bólu tego kim i czym już nie jesteś. A nie jesteś jaki jak się widzisz, nie naprawdę. Jej pięść zacisnęła się i uderzyła w jego klatką piersiową w cichym rytmicznym bębnieniu. Wątpił czy ona nawet wiedziała co robi, albo oczywiście nie ośmieliłaby się go uderzyć. To było ledwie coś więcej niż puknięcie więc

Tłumaczy: franekM

postanowił zignorować jej brak rozwagi, zastanawiając się nad tym co powiedziała. Przykrył jej pięść swoją dłonią i naciskał do czasu gdy się nie uspokoiła. „Nie czuję, Marguarita, tak bardzo jakbym chciał. Nawet utraciłem swoje wspomnienia. Te rzeczy o których mówisz mogły istnieć w innym życiu — dawno temu — ale już nie mam tych wspomnień. " To nie jest prawda, Zacarias. Przysięgam ci, to nie jest prawda. Siedzę przy tobie i widzę bitwę, wspomnienia, i czuję ból. Smutek jest tak intensywny i dojmujący, niepodobny do czegokolwiek czego doświadczyłam — a straciłam oboje rodziców i zaznałam smutku. Nie mogę przeżyć czegoś takiego. Nie mogę. Jak mogłaby poczuć jego ból gdy nie tego nie czuł? Czy była po prostu zaprojektowana jej własnymi uczuciami na niego? Związek pomiędzy nimi mężniał za każdym razem gdy używali tego, ale jednak, to wciąż było niemożliwe by czuła to czego on nie czuł. „Pokaż mi," szepnął naprzeciw jej ucha. „Pokaż mi co we mnie widzisz." W jednej minucie był Zacariasem De La Cruz. Karpackim wojownikiem. Myśliwym. Samotnym. Był wewnątrz lodem. Kruchym i zimnym. Lód poruszał się w jego żyłach. A następnie wlała się w niego jak ciepły gęsty miód, napełniając każdą pustą przestrzeń w nim. Znajdując każdy ciemny kąt, każde potajemne rozdarcie i wdarła się do jego umysłu. Ten ciepły miód rozsmarował się przez lód, znajdując każde rozbite połączenie, budując pomosty, zapełniając dziury, odnawiając zerwane połączenia. Energia zaskwierczała, zakreśliła łuk i uderzyła w jego głowie. Poczuł jej każdy oddech. Oddychał z nią. Jej bicie serca i było wewnątrz jego własnej klatki piersiowej. Była wewnątrz niego do czasu gdy wszystko, czym był, wszystko co miał było wypełnione Marguarita, wypełniony całym tym ciepłem. Z jej oślepiającym światłem. Gorąco roztopiło lód przykrywający go, roztopiony szybciej niż jakakolwiek barykada którą mógł rzucić by to powstrzymać. Mrugnął szybko, czując, jak go obejmuje, wypełniając sobą coraz więcej przestrzeni, do czasu gdy po raz pierwszy był całym w znaczeniu tego słowa. Nie był sam. Gwiazdy wybuchały w jego głowie, otwarty jak pierwotna mieszanka, pędząca przez niego tak szybko, że początkowo nie mógł pojąć co widzi.

Rozdział 8 Bracia Zacariasa przykucnęli między kamieniami, ze wstrząsem na ich twarzach. Riordan był ledwie nowo narodzonym niemowlęciem, ale nie było

Tłumaczy: franekM

niczego młodego w jego świadomości albo intelekcie. Wpatrywał się z takim samym wstrząsem i przerażeniem na widok zbliżającego się wampira, jak jego starsi bracia. Nad nimi, ciemna burzowa chmura wzburzała niebo, niemal zasłaniając wszystkie gwiazdy, ale pełen księżyc świecił krwistą czerwienią, na wskroś wysokich, burzliwych chmur. Rozdzielcie się, za nim. Gdy każę wam biec, odejdźcie stąd i nie oglądając się, rozkazał Zacarias. Jesteście odpowiedzialni za Riordana, Manolito. Cofnij się z nim. Nicolas i Rafael, chrońcie ich. Wszyscy, stąd odejdźcie. Pomożemy ci, powiedział Rafael, jego głos był wstrząśnięty. Nie możesz zrobić tego sam, stwierdził Nicolas, smutek wypływał z każdego słowa. Uciekaj, Zacarias. Uciekaj z nami, błagał Manolito. Zacarias słyszał ich protesty, jednak gdy wydał rozkaz, wiedzieli że muszą go przestrzegać. Ich matka leżała martwa, jej ciało było rozdarty i krwawiące, zgniecione na kamieniach. Nie było żadnego czasu by się nią zająć albo myśleć o niej gdy żyła. Jego ojciec przybył za późno by ją uratować, ale wampir, który ją zabił leżał w pasach przy niej, ciało było dosłownie rozszarpane. Czyste okrucieństwo wykazana w zabójstwie powinno ostrzec Zacarias przed ich przemienionym ojcem, który stanął naprzeciw nich, ale jednak, te wyszczerbione zęby i czerwone-oszalałe oczy były wstrząsem. Ręce jego ojca zostały podniesione w kierunku gór, gdzie tak niepewnie były zebrane głazy. Ziemia zadrżała. Zacarias nie oczekiwał ataku na swoich braci i było długo za późno by temu przeciwdziałać. Rzucił schronienie wokół chłopców osłaniać ich przed lawiną, nawet gdy ścigał się do ataku. Wiedział, że jego ojciec nie oczekiwał agresji i to była jedyna rzecz która mu pozostała. Jego ojciec był daleko starszy, silniejszy, bardziej doświadczony, ale był nowo powstałym wampirem i nie będzie przyzwyczajony do używania dużych możliwości w zabijaniu, jakie mu to dawało. Jego ojciec był zręczny w bitwie, był legendarnym myśliwym, którego imię było szeptane w respekcie, ale nauczył takich samych umiejętności swoje najstarsze dziecko. Zacarias wciąż był uważany za młodego jak na Karpatianina, ale często walczył z wampirami i w bitwach. Już zaczął wyzbywać się swoich uczuć, kolory odeszły dawno temu przygasając z jego wizji a nawet nie był blisko wieku gdy to powinno się zdarzyć. Uderzył przez niematerialną postać swojego ojca, potykając się do przodu. Uderzenie zabrało go mocno do tyłu i posłało do przodu do kałuż krwi z ciała jego matki. Wpadł w poślizg twarzą w rozlaną krew, lądując niemal na głowę jego matki. Jej martwe oczy wpatrywały się w niego oskarżycielsko. Podciągnął się na rękach tylko by stwierdzić, że pochował nadgarstek-głęboko w jej krwi. Jego żołądek przechylił się. Jego serce niemal się zatrzymało. Zacarias!

Tłumaczy: franekM

Z umysłem napełnionym ostrzeżeniem Nicolasa, potoczył się, rozpuszczając w ostatniej chwili, pamiętanie, że może. Pięść jego ojca trzaśnięta w głąb ziemi, na wskroś martwego ciała jego matki. Zacarias został wstrząśnięty do samego rdzenia jego duszy, i musiał wziąć się w garść jeśli zamierzał przeżyć. A jeśli nie przeżył, żaden z jego braci też nie przeżyje. Odetchnął z dala od krwi jego matki pokrywającej jego ciało i widoku jej oczu wpatrujących się w niego, oskarżając go o próbę zabić jego własnego ojca. Nie jego ojciec. Wampira. Nieumarłego. Zła, obrzydliwej istoty, która zniszczyłaby wszystko i każdego na jego drodze. Nawet teraz, sama trawa usychała pod jego stopami. To. Wampir. Nie ojciec. Nie człowiek którego kochał i szanował nad wszystko. Zacarias poczuł znajomy chłodu przeszywający go, chłód który zauważał wcześnie, nawet jak młody chłopiec, ale teraz to był lodowiec wyniszczając go, wlewający się do jego ciała, mrożący jego żył. Gdy inni chłopcy byli beztroscy, biegając i bawiąc się, spokojnie obserwował sposoby zabijania, bitew, przechytrzenia. Jego zmysły były ostre, jego odruchy szybsze. Napawał się informacjami, pracował nad ukrywaniem siebie nawet przed jego rodzicami. Ćwiczył w kółko jego umiejętność, podkradania się do innych i obserwowania ich całymi godzinami nie będąc zauważanym. Już wtedy wiedział że jest inny, że zimno przesączające się w jego żyłach dawało mu krawędź, której inni nie mieli, wiedział, ale walczył z tą wiedzą. Sięgnął chłodu, tym razem zamiast pracować by uciec przed nim. Objął ciemności w sobie, po raz pierwszy pozwolił ciemności go zabrać. To rozprzestrzeniło się dookoła i w nim, dopasowując się, będąc czystym drapieżnikiem. Zawsze wiedział, że to jest tam czekając by go zabrać. Walczył z tym, zdesperowany by zostać całym, ale wiedział, że nie ma żadnej innej opcji jeśli miał przeżyć a przetrwanie było niezbędne by ochronić jego braci. Dlatego wybrał bycie nim dla siebie aby wybrać życie dla jego braci. Poruszył się z burzliwym wiatrem, wsuwając się za wampira w ciszy, zbierając jego siłę, tak ukradkowy jak najbardziej doświadczeni z myśliwych. Nieumary rozejrzał się i, nie widząc, ani nie słysząc jakiejkolwiek groźby, splunął na ziemię i skierował jego uwagę na czterech chłopców złapanych w klatce kamieni. Pokazał swoje zęby w złym uśmieszku. „Zostawił was mi. Oderwę głowę małemu i nakarmię nim was, kończyna po cennej kończynie, zanim pożrę was żywcem. " Nicolas i Rafael stanęli, dwaj młodsi Karpatianie, ramię przy ramieniu przed ich młodszymi braćmi. Rozmyślnie Zacarias wysłał skałkę która potoczyła się za nim. Wampir obrócił się do dźwięku, prezentując cały przód jako cel. Odwróćcie wzrok, rozkazał Zacarias swoim braciom. Wszyscy, odwróćcie wzrok. Nie oglądajcie tego! Nicolas, przykryj oczy Riordana. Żaden z was nie może być świadkiem tego.

Tłumaczy: franekM

Z sercem w gardle, ze łzami wypalającymi dziurę w jego duszy, przesunął się, przypuszczając jego postać fizyczną z rozmazującą prędkością, wtedy zawiózł jego pięść do klatki piersiowej jego ojca, używając każdej uncji siły jaką posiadał. Stanął twarzą w twarz, spoglądając prosto w oczy jego ojca, gdy przebił się przez kość i mięsień i pojął, że sięga organu. Jego ojciec szarpał swoje ciało, wyrywając wielkich kawały jego skóry i mięśni, ale Zacarias zamknął wszystkie uczucia bólu i wszystkie emocje aby mógł ocalić jego braci i honor jego rodziny. Dźwięk był straszny, beznadziejne ssanie harmonizujące do krzyku jego ojca w czystej agonii. Wampir wysyczał obietnice, żebrząc i błagając o jego życie, złoszcząc się i warcząc śluby zemsty i śmierci na dzieci, obiecując oderwać głowy jego braci i nakarmić go nimi. Ślina i kwas paliły jego skórą gdy odciągnął serce od klatki piersiowej swojego ojca i, cisnął je daleko. Jego ojciec chwycił przedramiona Zacarias, wpatrując się w niego ze wstrząsem, wypełnionymi krewią oczami. „Synu," szepnął. „Mój synu." Cichy krzyk podszedł w górę. To wymagało każdej uncji odwagi jaką posiadał by nie położyć jego ramion wokół tego rozdartego ciała i trzymać jego ojca przy sobie. Zacarias obserwował mężczyznę którego kochał najbardziej na świecie, który się zachwiał i upadł, najpierw na jego kolana przed nim a następnie upadając twarzą w błoto. Cofnął się i wezwał piorun z nieba. Był bardziej wstrząśnięty niż sądził. Pierwsza błyskawica skwierczącej elektryczności opadła na pulsujący organ. Serce potoczyło się, i wylądowało w krwi jego matki. Widok był tak wstrętny, że odzyskał równowagę i wysłał następne uderzenie bezpośrednio do serca jego ojca, spalając je. Zacarias zgiął się w pół, nie zdolny by dłużej blokować rozdzierającego bólu, czystą fizyczną reakcję której nie mógł już kontrolować. Jego krzyk zaprzeczenia wyrwał się z jego kłębiącego się żołądka, jego całkowicie popękanego serca, naczyń krwionośnych w jego gardle. Nie czuł swoich ran, niektórych sięgających do kości, albo kwaśnej spalenizny na jego skórze zostawionej przez krew wampira, tylko mękę śmierci jego rodziców, z zabicia wymuszonego przez śmierć, przez los. Ze straty całej niewinności, z bycia pchnięciem do roli do której się urodził, ale której nie chcieć. Nie chciał aby kiedykolwiek stanął przed wiedzą, że ta cała ciemność w nim — trawiła go. „ Zacarias." Nicolas był tam, zawijając ramię wokół niego, próbując odciągnąć go z dala od scena śmierci. Zacarias oddalił się od niego, wystraszony że splami dobre imię jego brata cieniami, które były teraz solidnie jego część. Ponuro spalił ciała jego matki i ojca, wampira, zanim zajął się kwasem na jego skórze. Odwrócił się by studiować blade twarze jego braci. „ Nikt z was kiedykolwiek nie pomyśli o tym jeszcze raz.

Tłumaczy: franekM

Nie chcecie zhańbić naszego ojca albo mnie wspominając to, rozumiecie? Kiedykolwiek. Nie pomyślicie o tym ani nie będziecie mówić o tym ponownie. Płaczcie teraz, bo kiedy bowiem oddalimy się stąd, to będzie koniec. Skończone. Powiedzcie mi, że rozumiecie. Każdy z was. Powiedzcie to. Przysięgnijcie na życiu naszej matki. " Każdy z jego braci przysiągł, mu że będzie przestrzegać jego życzenia i potwierdzili ich lojalność dla niego. Dopiero wtedy zostawił ich pozwalając im opłakiwać, podczas gdy odszedł daleko i pogrążył się w ziemi i zapłakał po raz ostatni przez tysiącem lat.

Zacarias dotknął swojej twarzy i koniuszki jego palców pozostały usmarowane krwią. Mógł poczuć Marguarita w jego ramionach, czuć ją w środku siebie, dookoła siebie. Bicie jej serca było szybkie, a jej oddech urywany. Była zapłakana, i poczuł jej ból jakby to był jego własny. Zaskoczony spuścił wzrok na swoje ramię. Jej bluzka miała kropelki szkarłatu plamiące materiał. Jego gardło wydawało się zablokowane i obolałe. Wstrząśnięty, odepchnął ją od siebie, wyrzucając ją z jego wspomnień, odrzucając ją, odrzucając wspomnienia, odrzucając mękę tych chwil. Adrenalina i absolutne zaprzeczenie wspomnieniom — uczuć — dało mu dużo więcej Siły, niż planował i Marguarita runęła lecąc, potykając się do tyłu z dala od niego, padając na ziemię kilka stóp dalej na podłogę. Popatrzyła w górę na niego z rezygnacją, nie robiąc żadnej próby by wstać. Zacarias zrobił głęboki wdech i odsunął smak strachu z ust — z jego umysłu. On był Zacariasem De La Cruz i on był... sam. Całkowicie, zupełnie sam. Bez niej w jego umyśle, napełniając te rozdarte, zacienione miejsca, które nigdy nie będą takie same. Mógł to poczuć, tę ziejącą pustkę jak wielka niekończąca się dziura grożąca, że połknąć go całego. Cofnął się jeszcze dalej od czarownicy, która przewróciła jego życie do góry nogami. Męka wspomnień była nieznośna. Obiegło go drżenie. Podjął kolejny krok z dala od niej, kładąc kawałek pokoju między nimi. W środku było beznadziejne szarpanie, jakby rozerwał na strzępy jego własne ciało aby rozdzielać ich. Nie mógł sobie na nią pozwolić. Był czystym drapieżnikiem, urodzony w ten sposób, zacieniony od urodzenia, pokryty lodem. Roztapiała każdą z jego tarcz, niszcząc jego umiejętność funkcjonowania jak należy. Pojawił się wolny syk ostrzeżenia. Strach wpadł w poślizg i uderzyć w jej wyrażenie i zamiast zadowolenia jakie powinien poczuć, jego żołądek skoczył i coś bezwzględnego ścisnęło jego serce. Poprosiłeś mnie by ci pokazać. Poczuł jej apel, mimo że tym razem nie był pewny, że to robi. Podała mu chwiejną rękę. Zacarias studiował ją, jego oczy były płaskie i zimne, jego wyrażenie rozmyślnie odległe. „Jaki jest z tego pożytek dla mnie? Te

Tłumaczy: franekM

wspomnienia nigdy nie powinny wypłynąć na światło dzienne a jednak wyciągasz coś, co zostało pochowane przed tysiąca lat. W jakim cel? " Ale wspomnienia są wciąż w twoim środku, tak sam jak ból. Zamykasz to zamiast wypuścić. „Jeśli tego nie czuję, to tego nie ma. " Potrząsnęła swoją głową, opuszczając rękę. Gdyby odeszły, nie mogłabym znaleźć tego albo poczuć mękę którą czułeś. Gardził jej logiką. Wykryła długo-chowane tajemnice jednego z karpackiego świata, nie mówiąc już o świecie ludzi, wiedział. Zrobił krok wobec niej, jego zęby złączyły się razem w podłym ostrzeżeniu. „Powinienem złamać twoją szyję za taki braku rozwagi. Ośmielasz się na zbyt wiele." Faktycznie skręcił swoje ręce razem jakby miał jej szyję między swoimi dłońmi. Przechyliła swoją brodę ku niemu. Mam dosyć bania się ciebie. Zrób to więc. Miejmy to już za sobą. Był na niej tak szybko że nie miała czasu zrobić coś, prócz mrugnięcia w górę na niego. Jego palce zawinęły się wokół jej gardła, pociągając ją na nogi. Jej tętno biło w jego dłoni. Wiedział że w momencie, gdy dotknął jej był zgubiony. Nie będzie żadnego zabijania tej kobiety, żadnego krzywdzenia jej w jakiś sposób. Szybko zgubiła swój strach przed nim a miała wszelkie podstawy się go obawiać. Za każdym razem gdy stał obok niej, wdychał ją, patrząc na nią, jego ciało reagowało, pełne i twarde, zarazem bolące z potrzeby co dorównywało pulsującemu głodowi w jego żyłach dla niej. „ Słońce spali cię, kobieto," szepnął, opuszczając jego ręce. „Nikt nie panuje nade mną. Nikt." Skierował się plecami w jej stronę, wychodząc z pokoju. Zacarias rozpuścił się zanim doszedł do głównych drzwi. Musiał być na dworze, gdzie mógł odetchnąć. Nie należał do jakimkolwiek zabudowanego miejsca. Świat już dawno temu posuną się do przodu bez niego. Był drapieżnikiem długo przeżywającym jego czas i nie rozumiał niczego we współczesnym świecie — ani nie chciał zrozumieć. Nowoczesne domy i wygody nic dla niego nie znaczyły. Miał las deszczowy i jaskinie, ziemia sama była jego domem. Musiał być sam. Urodził się dla innego życia i nie miał żadnego miejsca w świecie z domami zaludnionymi przez ludzi. Marguarita była dla niego pełna tajemnicą. Była jak jakiś piękny powab któremu nie mógł się sprzeciwiać, zaciągając go głębiej i bardziej w głąb niej, gdzie miałby ... zatrzasnął swój umysł, zamykając go, odmawiając zabrania jej z nim z jej mieszkania. Zostałaby tam gdzie ją wysłał i wróciłby gdy to mu odpowiadało. W tym czasie, miał inny dużo bardziej naciskając problemy niż kobieta, która odmówiła zostawienia go w spokoju, co nigdy nie powinno się przynieść do światła — coś takiego jak Zacarias De La Cruz. Prześliznął się przez pęknięcie pod drzwiami i płynął na zewnątrz w noc, na zewnątrz do świata który zrozumiał, gdzie trzeba było zabijać albo zostanie się zabitym. Przybrał formę harpii i wzrósł w niebo, okrążając ranczo kilkakrotnie,

Tłumaczy: franekM

zanim wycofał się do lasu. Nie było wątpliwości w jego umyśle, że zło było na zewnątrz i rozprzestrzeniało się przez wielki las i w dół wijącej się Amazonki i jej wszystkich dopływach szukając go. Rusłan Malinov, najstarszy z braci Malinov i ich zauważalny przywódca, nie przyjmie potulnie jego porażki. Potrzebował zemsty i nie byłby w stanie przekazać innemu zadania, nawet jednemu z jego braci. Pomniejsze wampiry patrzyliby, czekając by zobaczyć czy wyegzekwował swoją zemstę. Musiał przyjść po Zacariasa albo straci kontrolę nad wszystkim, co zbudował. Przyszedłby ale nie przyjdzie otwarcie. Harpia wzrosła do najwyżej położonego punkt nad ranczem i usadowiła się na odgałęzieniach wysokiego drzewa kapok. Miał niezwykły wzrok, mógł zobaczyć coś maleńkiego, nawet mniejszego niż cal, z dobrych dwustu jardów. Z reguły, harpia miała małą zdolność widzenia w ciemnościach, ale Zacarias urodził się dla nocy i jego zdolność widzenia w ciemnościach połączyły się z harpią kierując się ku doskonałemu wzrokowi. Rusłan wysłał skażone ptaki, i to nie byłaby jedyna rzecz, którą wysłał szukając śladów przejazdu Zacariasa. Wychodząc z pola bitwy w Brazylii, został poważnie zraniony. Zostawił tropowi krwi prowadzący prosto do tego rancza. Szpiedzy Ruslana nie mieliby żadnego problemu podążając za zapachem. To nie miało znaczenia ponieważ miał zamiar położyć kres jego istnieniu i skierować Rusłana z dala od jego braci. Mistrzowski wampir byłby zadowolony, że znalazł Zacarias w końcu zmarłego. Ale teraz, ponieważ żył, Rusłan przyszedłby i przyniósłby każdą obrzydliwą rzecz z nim, co mógł wyczarować w krótkim czasie. W głębi serca harpia, Zacarias uśmiechnął się, ponurym, powitalnym uśmiechem. Niszczenie nieumarłych było znajomym terenem, jedynym gdzie był bardzo odprężony. Zauważył że z zadowoleniem przyjął nadchodzące noce. Gra dowcipów. Rusłan zawsze był inteligentny i arogancki i to spowodowało jego nieunikniony upadek. Uważał się za lepszego od rodu Dubrinskych i sądzić, że przez zabijanie księcia zostanie przywódcą karpackich ludzi. Był czas dawno temu gdy Rusłan i Zacarias byli najlepszymi przyjaciółmi. Walczyli razem, tuż obok siebie, chroniąc swoje plecy tak blisko jak rodzeni bracia, ale Rusłan przekroczył linię niemożliwą do wycofania się. Rusłan ani razu nie przyznał się do popełniania błędu, i jego arogancja urosła na przestrzeni wieków. Dotychczas, uniknął bezpośredniej konfrontacji z Zacariasem, ale przyjdzie. Zacarias rzucił okiem w kierunku domu. Przyciąganie kobiety mężniało przez moment. Skradała się do jego myśli i odmówiła odejścia. Nie zamierzał uciec, nawet w ciele orła. Była tam w jego umyśle, owijając go w jej jedwabiste sieci. Chciał ją zobaczyć, wiedzieć, że była bezpieczna, i jego umysł trzymał się próbujac dostroić się do niej. Marguarita Fernandez była jego prawdziwą życiową partnerką. Teraz nie mógł zaprzeczyć temu faktowi. Znalazł ją i niebezpieczeństwo podniosło się tysiąc razy. Jego ojciec urodził się z taką samą masą zmazy cienia co Zacarias. Znalazł

Tłumaczy: franekM

swoja życiową partnerkę, żył wiele wieków, ale w końcu, żaden z nich się nie liczył. Z jego życiowa partnerką rozdartą i krwawiącą przed nim, zmienił się... Zatrzasnął swój umysł zamykając go na tę potworności. Słońce przypal Marguarita Fernandez. Otworzyła puszkę Pandory i teraz nie mógł jej zamknąć. Był zgubiony bez względu na wszystko. Gdyby zgłosił pretensje do niej, gdyby nie zgłosił pretensje do niej, i jak mógł nie? Nie mógł rozstać się z nią nieodwołalnie i siła tych więzów rosła z każdą mijającą godziną. Musiał chronić ją za wszelką cenę, a w momencie gdy Rusłan dowie się, o niej użyje każdej broni w swoim arsenale by dojść do niej. Wiedziałby o niebezpieczeństwie dla duszy Zacariasa. Zacarias był już tak blisko obrócenia, że utrata Marguarita wytrąciłyby go z równowagi tak niechybnie jak miało to miejsce z jego ojcem. Rusłan zrobiłby wszystko co w jego władzy by spowodować całkowicie upadek życiowej partnerki Zacariasa. Księżyc zaczął maleć mimo, że światło rozlewało się w dół, kąpiąc ziemię w srebrzystym promieniami. Gwiazdy błysnęły jasno i kilka chmur płynęło wolniutko po niebie, bardziej kosmyki niż rzeczywiste. Zajęło mu chwili, gdy rozejrzał się nad ranczem, zanim zdał sobie sprawę, że pewne z nijakich szarych traw i ogrodzeń pogłębiły się do innych barw. Orły, jak większość ptaków, widziały w kolorze, i harpia nie była żadnym wyjątkiem, ale nawet wewnątrz drapieżcy, Zacarias nigdy nie mógł rozpoznać jakiegokolwiek koloru. Niemal spadł z gałęzi drzewa spoglądającej w dół na trawę na polu. Szary nabrał zarówno zielonego jak i żółtego koloru na pastelowych. Dość by w świetle księżyca czuł, trochę oślepienia wzroku. Korrale i ogrodzenia wyglądały na szare drewno, ale z pewnością brązowy kontrastował z szarym do którego był przyzwyczajony. Wcześniej, widział w kolorze jedynie Marguarita. Teraz świat, w którym żyła ożywiał dla niego. Sforsował swoje spojrzenie z dala od hacjendy z powrotem w kierunku pól. Szpiedzy przyszli we wszystkich formach i to było dobrze przygotowane. Jedyne Cesaro, Julio i Marguarita faktycznie go widzieli i wszyscy wiedzieli by zabrać się do ich codziennych zajęć z dodatkową czujnością. Każdy robotnik na ranczu od urodzenia został wyposażony w ochronę dla ich umysłów. Żaden wampir nie mógł dokonać penetracji tych tarcz. Również byli wytrenowani od czasu gdy byli brzdącami w walce z nieumarłymi. Gry uczące dzieci były faktycznie umiejętnościami których potrzebowali by zabić wampira. Każdy mężczyzna i kobieta pracująca na którymkolwiek z rancz wiedzieli że jeśli De La Cruz był w rezydencji, niebezpieczeństwo było bardzo wysokie i przedsięwzięli środki ostrożności. Zwierzęta zostały przeniesione do chronionych obszarów i wszyscy jeźdźcy nosili zarówno nowoczesną jak i starożytną broń, zazwyczaj ukrytą tak by jakiekolwiek szpieg spoglądający nie zdawał sobie sprawę, że ich uzbrojenie to coś więcej niż zwykłe narzędzia ranczera. Las deszczowy miał sposób by ciągle pełzać z powrotem, by odzyskać swój własny teren i już, mimo że robotnicy rancza walczyli by hamować jego rozwój,

Tłumaczy: franekM

pnącza wiły ich droga wzdłuż podstawy, by podkraść się pod ogrodzeniami i wypuścić korzenie w pole. Pewne ze zdrewniałych lian pokonywały ich drogę w górę słupków i wokół płotów. W rogu dalekiego pola, gdzie wędrowało bydło, kilka roślin o grubych łodygach przedarło się miejscami przez ziemię. Harpia wzniosła się w powietrze i kołowała nad polem, jego ostre spojrzenie skupiło się na roślinach. Liany były poskręcanymi, gęstymi warkoczami drzewa, ciemne i biegnące z gęstymi sokami. Wydawały się rosnąć w szybkim tempie, pochłaniając wszystko na ich drodze. Właśnie wtedy gdy orzeł popatrzył, ciekawa mysz pognała przez trawę i zaryzykowała podejść zbyt blisko. Soki przesączyły się wzdłuż liany i skapywały na ziemię. Mysz obwąchała dziwną substancję. Soki wydawały się sięgnąć dociekliwego gryzonia, chlapiąc z góry, otaczając myszkę, przykrywając ją ciemną, oleistą substancją. Mysz krzyknęła, podnoszenie jej głowy za powietrzem gdy soki ją przykryły, gryząc nieszczęsną istotę, przez futro, przez ściany skóry i tkanki, zżerając maleńkie kości. Te soki mogły pożreć woła, konia albo człowieka — tak łatwo. Zacarias zauważył każde miejsce gdzie wyrosły liany i posuwały się w kierunku niewielkiego domu gdzie mieszkał Cesaro i jego rodzina. Ludzie musieli rozpoznać roślinę i zaznaczyć ją bez zbliżania się do niej, jak również zapewnić by wszystkie zwierzęta zostały z dala od nich. Cesaro odpowiedział na jego wołanie natychmiast, wychodząc na werandę, wciąż zapinając guziki jego koszuli i zamykając pośpiesznie drzwi za warczącym, kulącym się za nim psem. „Czy coś jest nie tak senior? " Wyglądał na tak niespokojnego jak jego pies. Zacarias zszedł z ganku przedstawiać trochę odległości między nim, a psem teraz przy oknie, warczał i niemal tocząc pianę z pyska. Bez wątpienia zwierzęta zostały zakłócone przez jego obecność. „Niestety znalazłem dowód zła skradania się do rancza. Chcę byś poszedł ze mną, byś mógł zidentyfikować roślinę dla wszystkich pracujący pod tobą zanim ją zniszczę. To zabija, nie tylko rośliny i zwierzęta, ale też ludzi. " Cesaro natychmiast pokiwał głową. „Czy potrzebujesz mojego syna? " Zacarias najpierw pomyślał by potrząsnąć głową. Z reguły unikał kontaktu z robotnikami, Wiedząc, że sprawiał że byli tak niespokojni jak żywy inwentarz, ale może musiał spędzić trochę czasu z Julio. Zacarias wiedział, że jest w nim zbyt wiele z drapieżnika by pozwolił swojej kobiecie przebywać z mężczyzną, do którego czuła prawdziwą sympatię, aby więc chronić syna Cesaro najlepiej było ustalić jego zamiary w stosunku do Marguarita. „Tak. Chce się upewnić, że nie ma żadnego miejsca na ranczu, gdzie ta roślina rośnie. Twój syn wydaje się spędzać dużą ilość czasu w siodle i pokonuje duży teren. " „Wrócę za chwilę" Cesaro zniknął w domu. Pies denerwował się. Zacarias znosił drażniące warczenie przez parę minut, a następnie machnął jego ręką i hałas nagle się skończył. Pies kontynuował

Tłumaczy: franekM

wpatrywanie się w okno, gdy jednak otworzył swój pysk by wydać warknięcia, żaden dźwięk się nie pojawił. Cesaro wyszedł pośpiesznie podążając za Julio. Chłopak wyglądał młodziej niż Zacarias zapamiętał. W istocie rzeczy, ledwie rzucił okiem na dziecko gdy szarpnął go przez okno, mając zamiar zabić, za to że śmiał położyć jego ręce na Marguaricie. Julio dotknął swojej szyi a następnie wyprostował jego ramiona. „Nie weźmiemy koni" powiedziało Cesaro swojemu synowi, posyłając szybkie spojrzenie w kierunku Zacariasa. „Nie do czasu gdy zobaczymy wszystko, co Senior De La Cruz ma nam do pokazania. " Zacarias prowadził w kierunku tyłu pola. Już, liany okrążyły słupek i stały się grube wzdłuż tyłu kąta. Machnął swoją ręką w kierunku rośliny. „ To jest śmiertelne dla czegokolwiek co żyje, co się do tego zbliży. Spalę to ale musicie być bardzo czujni. Wszyscy z was. To będzie kontynuować powracanie do czasu aż będę przebywał w rezydencji. " „ Jak długo planujesz zostać?" zapytał Cesaro. Zacarias przyszpilił go chłodnym spojrzeniem. „Jeszcze niewiem." Mężczyzna zbladł pod jego brązową cerą, w końcu Zacarias zlitował się nad nim. Czy to musi być dokładnie określone. „Wystąpiły nieokreślone komplikacje. " Cesaro rzuciło okiem na Julio. Zacarias westchnął. „Nie lubię tego bardziej niż ty. Tak jak tobie przeszkadza moja obecność, mi przeszkadza twoja. " „Źle mnie zrozumiałeś, senior. To jest twój dom i na pewno powinieneś zostać jak długo pragniesz," Cesaro poprawił się pośpiesznie. „Chodzi tylko o to że Marguarita jest potrzebna przy zwierzętach i ma znaczenie na utrzymanie naszego regularnego ustalonego porządku. Mamy kilka klaczy gotowych by urodzić lada dzień i z twoją obecnością, bydło musi być ciągle doglądanie. Ona jest dobra w uspokajaniu wszystkich zwierząt. " „Obawiam się, że będziecie musieli radzić sobie bez niej. " Julio rzucił mu ostre spojrzenie. Spuścił swój kapelusz bliżej na jego oczy. „Czy z nią wszystko w porządku? " „Dlaczego miałoby być inaczej" wyzwał Zacarias. „Ona zawsze przebywa z końmi" wyjaśnił Cesaro. „To budzi niepokój że nie poszła do stajni i przynajmniej nie sprawdziła co z klaczami. " „ Ona ma się dobrze." To nie była całkiem prawda. Rzucił ją w poprzek pokoju i nawet nie sprawdził. Zawsze zapominał jak słabi byli ludzie. „ Miałbym ochotę ją zobaczyć," powiedział Julio. Zacarias zatrzymał się nagle. Poczuł znajome przetaczające się przez jego ciało. Jego spojrzenie zatrzymało się na młodszym mężczyźnie, bezpośrednie, grabieżcze spojrzenie. Czuł rosnącą potrzebę zabicia, to surowe pragnienie by usunąć każdą przeszkodę z jego drogi. ”Dlaczego? "

Tłumaczy: franekM

Cesaro powoli zbliżano się do swojego syna, ale Zacarias zatrzymał go pstryknięciem jego spojrzenia. Napięcie rozciągnęło się. Julio odmówił zostania zastraszonym, ignorując hamującą rękę jego ojca. „ Marguarita jest dla mnie jak siostra. Kocham ją i muszę wiedzieć, że jest bezpieczna i ma się dobrze i że jest szczęśliwa. Nigdy nie chciała opuścić doglądania koni. Konie są jej namiętnością i fakt, że nie wyszła do stajni nie jest dobrym znakiem. " „Marguarita jest moją życiową partnerką. " Cesaro wciągnął swój oddech, potrząsają jego głową w zaprzeczeniu, zszokowany. Julio zmarszczył brwi i spojrzał na jego ojca za wyjaśnieniami. „To nie może być, senior," zaprotestował Cesaro. „ Ona jest jedną z nas, nie jest Karpatianką. To jakaś pomyłka. " „ Co to oznacza?" domagał się Julio. Nie rozumiem co to oznacza." „ To oznacza, że ona należy do mnie. Ona jest moją kobietą. Moją żoną. I to naraża ją na więcej niebezpieczeństw niż możesz sobie wyobrazić. Jeśli stanie się wiadome, że ona jest moją życiową partnerką, każdy wampir i jego marionetka na całym świecie będą jej szukać by ją zabić. Jest dużo bezpieczniej dla niej przebywać wewnątrz domu do czasu gdy będę mógł usunąć bezpośrednie niebezpieczeństwo dla niej. " Julio potrząsnął swoją głową. „Nie możesz tak po prostu tu przyjść i postanawiać, że Marguarita jest twoją kobietą. Ona może pracować dla ciebie, ale ma prawa. Co ona o tym mówi? " „Julio," Cesaro wysyczało w ostrzeżeniu. „ Ona nie ma nic do powiedzenia w tej sprawie" powiedział Zacarias, zniżając jego głos — aksamitne ostrzeżenie. „W naszym świecie, mężczyzna zgłasza pretensje do swojej kobiety i ona jest z nim związana. Nie ma powrotu dla żadnego z nas. " „To jest pomyłka. " „Nie ma pomyłki" powiedział Zacarias. „Ona jest moja." „Nie brzmisz na uradowanego tym, senior," powiedziało szybko Cesaro, przerywając jego synowi zanim Julio mógł mówić. „Może w tym przypadku, można coś zrobić by ją uwolnić. Oczywiście nie chcesz zostać obciążonym ludzką kobietą — która nie może mówić. " Nastała krótka cisza podczas, gdy Zacarias rozważał pomysł w kółko w swoim umyśle. Wszystko razem, o czym myślał, że wszystko dokładnie przemyślał — nie chciał zostać obciążonym ludzką kobietą — jakikolwiek kobietą — ale szczególnie taką która nie wie nic o posłuszeństwie. Zastanawiał się nad odejściem od niej, po prostu zostawiając ją bez słowa. Pomyślał by zostać kilka dni tylko by dostrzec kolor i poczuć trochę, zanim zakończy jego dni. Słysząc słowa Cesaro wyrażające jego własne myśli zmieniać postać rzeczy. Poczuł, jak jego bebech się zaciskają, jego ciało reagować fizycznie na myśli o utracie jej. Jego usta stały się suche, coś jak imadło zacisnęło się mocno na jego sercu w jego klatce piersiowej. Wszystko, czym był zbuntowało się na pomysł

Tłumaczy: franekM

rozbicia więzi między nimi. Marguarita była jego kobietą. Nie chodziło o to by znaleźć sposób by uwolnić się od jej. Nie sądził, że istnieje sposób, ale mimo wszystko, należała do niego i nigdy nie oddałby jej chętnie. Nie ludziom, nie wampirom i na pewno nie do innemu mężczyźnie. Więc to powiedział. Miał życiową partnerkę, tak szaloną jak była kobieta, należała do niego i on ją zatrzyma. Błysnął swoimi zębami przed Cesaro, pozwalając błyskowi absolutnego drapieżnika ukazać się jego oczom ku przestrodze. „Nie oddam jej. Nie ma żadnej dyskusji. Jeśli obydwaj opiekujecie się nią jak mówić to, to zostanie między nami. Nikt inny nie może wiedzieć, nawet pozostali członkowie waszej rodziny. To jest jedyny sposób by ją chronić. " „Czy ona jest więźniem?" odważył się zapytać Julio. Zacarias dotknął jego umysłu. Bariera człowieka była nietknięta, ale Zacarias wziął jego krew i nacisnął mocniej by uzyskać dostęp. Julio przycisnął swoje palce do swoich skroni, potrząsając jego głową. „Powiedz mi co chcesz wiedzieć. " Zacarias już odniósł wrażenia, którego potrzebował. Julio kochał Marguarita jak siostrę. Ulżyło mu że wiedział, że nie musi zabijać syna Cesaro. „Kim jest tym mężczyzna którego nie lubisz, który kręci się odwiedzając Marguarita? " Julio wyglądał na zaskoczonego. „Czy myślałem o nim? " „Nie podoba ci się pomysł że Marguarita jest moją życiową partnerką, ale jeszcze mniej podoba ci się pomysł że przebywa z tym obcym mężczyzną," powiedział Zacarias. „Opowiedz mi o nim." Zbliżali się do roślinności i Zacarias machnął do obu mężczyzna by się zatrzymali, nie chcą by znaleźli się zbyt blisko podstępnych soków. „W czasie który spędziłem z wami, liany były zajęte. " „Nigdy nie widziałem czegoś takiego jak to" powiedziało Cesaro. „Roślina wygląda jak żywa, zjada wszystko na jej drodze. " Zacarias kiwnął głową. „Wampir nagina wszystko do swojego złego celu. On wie, że jestem w rezydencji i będzie szczypał mnie w pięty w nadziejach na osłabianie mnie, zanim się pokaże. Nie próbujcie sami zabić tej rośliny. Jeśli ktoś to dostrzeże, powiadomcie mnie natychmiast. " Obaj mężczyźni cofnęli się, gdy Zacarias machnął by trzymali się z dala od niszczących lian. Nad ich głowami, zebrały się chmury, wzburzone i zagotowane, srebrne żyły zamigotały wewnątrz burzliwych łat. Piorun skoczył wzdłuż ziemi, widelce energii rozżarzonej do białości odnalazł drogę do bujnych winorośli, spalając drzewo, liście i gęste soki wszędzie gdzie dotknął. Obrzydliwy zapach całkiem jak gnicie jajka przeniknęły powietrze. „ Nie wciągajcie tego do płuc," ostrzegł Zacarias. Szlak spalonego popiołu stał się długi i szeroki, ścigając nad ziemią i poniżej tego, postępując drogą winorośli z powrotem do pierwotnego nadawcy — skraju

Tłumaczy: franekM

lasu deszczowego. Było jasne, widząc okopcony popiół, że roślinność poruszała się w kierunku hacjendy, szukając miejsca spoczynku Zacarias. „Powiedz mi, o tym mężczyźnie którego nie lubisz, o tym o którym sądzisz że zaleca się do mojej kobiety, " Zacarias rozkazał gdy odwrócili się w kierunku hacjendy. Światło zaczynania przemykać przez nocne niebo, przygaszając gwiazdy i księżyc. Zacarias wzmógł jego tempo. Teraz zabezpieczenia byłyby konieczne na ranczu. „Esteban i jego siostra, Lea, przenieśli się tu kilka miesięcy temu," powiedziało Cesaro, rzucając okiem na jego syna dla potwierdzenia. Julio kiwnął głową z lekkim zmarszczeniem brwi. „Bardzo bogaty i bardzo arogancki. To nie jest rodzaj człowieka, który się tu osiedla. On nie ma żadnego rzeczywistego interesu w prowadzeniu farmy albo hodowli koni. Zastanawiam się, dlaczego ten typ człowieka przybył tu do tej niewielkiej części kraju gdy jest tak oczywiste że jest człowiekiem miasta? " „To dobre pytanie," stwierdził Zacarias. „ Czy masz odpowiedź?" Julio westchnął i potrząsnął głową. „Przedyskutowaliśmy to kilkakrotnie. Oni też się tu ukrywają, albo uciekają od czegoś albo... " przerwał i patrzał na ojca. „Albo mają nadzieję dostać się do De La Cruz," przyznał Cesaro. „Nie jest żadną tajemnicą, kto posiada tą ziemię. To jest dużo większa dzierżawa niż jakakolwiek inna w naszym kraju, i pomimo że zarejestrowana jakby każdy z twoich braci kupili ją i złączyli, jedna rodzina mająca tak dużo powierzchni jest niezwykła. Twoja rodzina ma pewną reputację i wielu ludzi chciałoby, by wiedziano że jesteście zaprzyjaźnieni. I ten człowiek, Esteban, często wymienia nazwisko De La Cruz, rzucając pytania na które nie odpowiadamy. " „Może oni wiedzą że nie powinien," dodał niechętnie Julio. „Czy wyraziłeś swój niepokój Marguarita?" zapytał Zacarias. „Marguarita jest całkowicie lojalna wobec rodziny De La Cruz," warknął Julio. „Ona nigdy by cię nie zdradziła, na pewno nie przez obcym. " „Nie o to pytałem” powiedział Zacarias. Julio zwiesił swoją głowę gdy jego ojciec posłał mu gniewny grymas niezadowolenia. „Nie. Marguarita uznała Estebana i jego siostrę jako przyjaciół, nic więcej," powiedział Cesaro. „Wiedziała, że zaleca się do niej, ale przecież tak jak wielu mężczyzn. Nie wykazała żadnego rzeczywistego zainteresowania więc myśleliśmy że najlepiej po prosty nie mówić jej, że jest outsiderem i tu nie należy. Tak daleko to doszło." Zacarias kiwnął głową. „Czy naprawdę potrzebujesz jej przy zwierzętach? koniach? " Cesaro kiwnęło głową. „Zwłaszcza teraz. One są... niespokojne " Zacarias odłączył się od dwóch ludzi, będąc na czele z powrotem do głównego parterowego domu. „W takim razie jutro wieczorem, ona ci pomoże. "

Tłumaczy: franekM

Nie poczekał na ich odpowiedź. To było mało ważne dla niego co chcieli powiedzieć. Margarita była jego kobietą, i do czasu gdy postanowił pozostać na ziemi, nikt inny będzie kierować nią albo nim. Ochronił dom, zwracanie szczególną uwagę na fundament i ziemię pod domem zanim dodał ochronę do drzwi i okna. Dopiero gdy był całkowicie pewny, że szpiedzy Ruslana nie mogą przenikać przez jego strażników pozwolił swojemu umysłowi poszukać Marguarita. Nie ruszyła się z podłogi w kuchni. Znalazł ją siedzącą z kolanami podciągniętymi w górę i brodą opartą na nich. Wyglądała na małą i opuszczoną. Jego serce zająknęło się, gdy jej oczy napotkały jego wzrok. Nie było żadnego potępienia w jej wyrażeniu albo jej umyśle. Po prostu patrzała na niego swoimi ciemnobrązowymi oczami, jej wpatrywać się dryfowało po jego twarzy, jakby próbując odczytać jego nastrój. Czy wszystko w porządku? Znalazł jej ciepło napełniające jego umysł. Nie wlała go w niego jak robiła wcześniej, ale unosiło się tak jak jej spojrzenie poruszało się wolno nad jego twarzą. Jego serce przestrzegało jej rytmu, spowalniając jej rozpaczliwy rytm, tak by biły w jednym rytmie. Były ślady łzy na jej twarzy i ich widok poraził go. Podszedł do niej i wyciągnął rękę, żeby włożyć ją w jego ramiona, układając ją ostrożnie na jego klatce piersiowej. Nie wystosowała żadnego protestu, ale zwinęła się przy nim, dając odpocząć jej głowie na jego ramieniu. Jej włosy rozlały się wokół jej twarzy, ukrywając wyraz jej twarzy, ale nie mogła ukryć swojego umysłu przed nim. Przepraszam. Nie powinnam wtrącić się w rzeczy których nie rozumiem. Naprawdę, Zacarias, jest mi bardzo, bardzo przykro. Martwiła się o niego. Nie myślała o sobie albo o jego reakcji, o rzeczach które powiedział i zrobił jej, martwiła się o wspomnienia dotyczyły go. „ Ludzie nie martwią się o mnie, Marguarita. " Ktoś powinien. Była aluzja uśmiechu w jej głosie i to go ogrzało. Rozważył swoją odpowiedź i odpowiedział ciągle w jego umyśle. „Jeśli wyślę cię do twojego łóżka zostaniesz tam? " Tym razem nie było żadnego opacznego zrozumienia jej śmiechu. Prawdopodobnie nie, ale spróbuję. Położył ją na łóżku i spojrzał w dół na nią przez dłuższy czas. Jej czarne włosy rozlały się w poprzek poduszki, jak motki jedwabiu. Jej rzęsy wyglądały na grubsze i ciemniejsze niż kiedykolwiek. Kolor dodał tyle do świata, nawet nieefektowne kolory które widział. Chciał pochylić się i poczuć smak tych doskonałych warg ale wiedział, że to się tam nie skończy. Wołanie jej krwi pulsowało w żyłach i już wystarczająco ją wystraszył jak na jeden dzień. Nie gdy tak oczywiście martwiła się o niego. „ Śpij dobrze, Marguarita. " Prawie opuściłam te dziwne imię jakimi mnie nazywasz.

Tłumaczy: franekM

Dotknął jej włosów, dotykając zmiany w jego sercu, jednej której bał się że zmieni jego życie. Cofnąć się z dala od niej bez słowa, niezdolny by zdecydować co miał zamiar z nią zrobić. Nie mógł przypomnieć sobie czasu, gdy nie wiedział co miał zamiar zrobić. Nagle opuścił jej pokój, zostawiając jej pachnący zapach i straszną potrzebę rzucającą się z pazurami na jego żyły. Nadal nad sobą panował, ale na jak dużo, mógł tylko zgadywać.

Rozdział 9 Marguarita przewróciła się i wpatrywała się w okno. Ciężkie zasłony zostały zaciągnięte, ale odprysk światła powiedzieć jej, że jest środek dnia. Deszcz kamyków uderzył w szybę i z westchnieniem usiadła. Jej ciało wydało się ołowiane, nie chcąc współpracować, ale stanowczo wyśliznęła się z łóżka i pełzała w poprzek podłogi do okna odpychającego zasłony właśnie, gdy Julio rzucił kolejny niewielkim odłamkiem kamyka w szybę. Próbując się nie śmiać, Marguarita uniosła okno w górę. Światło słoneczne wlało się do jej pokoju, paląc jej oczy. Pośpiesznie je przykryła, wstrząśnięta tym jak była przyzwyczajona do tego by nie spać przez całą noc. Wzięła pióro i notatnik z nocnego stolika. Zwariowałeś? On może cię zabijać jeśli cię tu ponownie znajdzie. „On śpi. Upewniłem się by cię zbudzić zanim zajdzie słońce. Musiałem się upewnić że wszystko z tobą w porządku. " Osłoniła swoje oczy i obejrzała go ostrożnie. Miał gruby krwawy szal wokół jego przedramienia i miał zmartwioną minę. Co ci się stało? „Pies oszalał około godzinę temu. Mój pies. Nagle zaczął pomrukiwać i warczeć. Do tej pory nie wydawał dźwięku... " Narysowała znak zapytania. „De La Cruz przyszedł do nas wczoraj wieczorem. Max wpadło w furię. Wszystkie zwierzęta tak robią gdy on jest w pobliżu, wiesz. Warczał i warczał na okno, a następnie nagle stał się cichy. Nie piszczał do czasu aż przed chwilą jakby oszalał. Zaczął chwytać zębami za pięty moich koni i jeden go kopnął. Zsiadłem by go uspokoić i mnie zaatakował. " Marguarita wspięła się na parapet okienny, siadając z wiszącymi nogami, i wskazała Julio by się zbliżył tak by mogła zbadać szarpane rany.

Tłumaczy: franekM

Julio zdjął swoją koszulę by pokazać Marguarita zadrapania na jego klatkę piersiową. Pies poszedł do jego gardła i powstrzymał go samą siłą. Jej serce zatonęło. Julio przepchał jego przedramię do pyska psa, składając w ofierze jego ramię, by nie dopuścić do ataku na jego gardło. Musiałeś go postrzelić? Znała odpowiedź zanim odpowiedział. Julio kochał swojego psa. „Ricco go zastrzelił. Nie miał wyboru, Marguarita. Myślę, że De La Cruz zrobił coś mojemu psu. " Potrząsnęła swoją głową odrzucającą ten pomysł, jak oszalała pisząc w notatniku. Nie zrobiłby tego, Julio. Wszystko na ranczu jest pod jego ochroną, w tym zwierzęta. „Zwierzęta są przerażone nim i dobrze o tym wiesz. Im dłużej on tu zostaje, tym będzie gorzej. Nawet konie są zdenerwowane, Marguarita. Są trudne do kontrolowania gdy ich dosiadamy by patrolować. Myślę, że on zostaje tu z twojej przyczyny. On musi odejść. " Spiorunowała go wzrokiem. To jest jego dom, Julio. To coś mówi. Julio potrząsnął swoją głową, zgniatając jej notatkę. „To jest nasz dom. Ich nie ma tu nigdy, szczególnie jego. On jest najgorszy z nich. On nie może po prostu tu przyjść i powiedzieć nam że należysz do niego. Pracujemy dla niego, ale nie jesteś jego niewolnikiem. On musi odejść, a ty musisz się stamtąd wydostać. Teraz. Zanim on zrobi coś co uniemożliwi ci ucieczkę od niego. " On mnie potrzebuje, Julio. Julio popatrzał na nią gniewnie. „On nie jest jednym z twoich rannych zwierząt którego musisz uratować, Marguarita. On jest niebezpieczny dla ciebie. Nie możesz traktować go jak dzikie zwierzę. " Tym dokładnie jest. On jest sam, i on mnie potrzebuje. Nie zamierzam go opuścić w sposób w jaki wszyscy go opuścili. On odpycha każdego i oni odchodzą. Zostaję. „A co jeśli on chce od ciebie więcej niż chcesz mu dać?" domagał się Julio. „Bo on myśli, że jesteś jego kobietą. Masz jakikolwiek pojęcie, czego może od ciebie zażądać? Igrasz z ogniem, Marguarita. Jeśli on jest dzikim zwierzęciem, w takim razie jest najniebezpieczniejszym jakiego kiedykolwiek spotkałaś i nie zamierzam go przytrzymywać. Odejdź stąd dopóki jeszcze możesz. Pomogę ci. Wszyscy pomożemy. On cię nie posiada. On nie posiada kogokolwiek z nas. Mamy wybór, i ty też. " Moim wyborem jest przeprowadzić go przez to. Nie masz pojęcia o jego życiu, Julio. Przyszedł tu położyć kres jego życiu z honorem, a ja to mu zrujnowałam. On jest teraz zagubiony i muszę mu pomóc. Chcę mu pomóc. Wiem, że mogę. Julio przeklął pod nosem. ”Zawsze tak było, Marguarita, jesteś tak uparta, że nikt nie mógł przemówić ci do rozsądku." Zaczął zakładać swoją koszulę, ale zatrzymał się gdy potrząsnęła głową.

Tłumaczy: franekM

Marguarita wsunęła się z powrotem do swojego pokoju i grzebała w nim do czasu gdy nie znalazła podręcznej apteczki, którą skompletowała lata wcześniej dla robotników. Z czasem stała się jak pielęgniarka ze wszystkimi ranami szarpanymi i wypadkami, które się zdarzyły na ranczu. Rozsmarowała maść z antybiotykiem nad głębokimi zadrapaniami i podała mu jakieś tabletki. Julio posłusznie zabrał je i wlókł koszulę z powrotem przez głowę. „ Mówiąc ci, kochanie, De La Cruz nie jest zwykłym człowiekiem. Musisz od niego odejść. " Odwinęła krwawiącą szmatę i sapnęła gdy zobaczyła ranę na jego ramieniu. Podążyła za szyciem, spoglądając na niego z marsową miną. Julio wzruszył ramionami i potrząsnął głową. „ To się wyleczy. Tylko zrób co masz zrobić, tak bym nie dostał zakażenia. " Marguarita musiała mrugnąć kilkakrotnie. Słońce wyglądało na wyjątkowo jasne i jej oczy łzawiły. Potrząsnęła swoją głową i wskazała, że musi umieścić paski materiału w poprzek rany, by spróbować ją zamknąć. „Zajmij się więc tym. Muszę wracać do pracy. Musisz pójść do stajni dziś wieczorem i uspokoić zwierzęta. Coś naprawdę je skrzywdzi jeśli tego nie zrobisz, Marguarita. " Kiwnęła głową, gdy starannie posmarowała antybiotykiem a następnie zaczęła drobiazgowo, skrupulatnie zamykać ranę. „On nie może cię zatrzymać" stale powtarzał Julio. „Nie zawdzięczasz mu swojego życia, kochanie. Poważnie, pomyśl o odejściu z tego miejsca. " Znalazłby mnie. W każdym razie chcę zostać, Julio. Wiem, że mogę mu pomóc. Prawie napisała ocalić go. Zacarias potrzebował ocalenia dla siebie. Może to nie może być zrobione. Nie była nawet pewna, czy chce go oszczędzić, ale ktoś musiał troszczyć się o tego mężczyznę. Nie wydawał się troszczyć się wiele o sobie. Był arogancki i miał pełne zaufanie do siebie, ale również sądził, że jest skażony złem. Przykro mi z powodu twojego psa, Julio, ale cokolwiek się zdarzyło, Zacarias nie miał z tym nic wspólnego. Uważaj dziś. Wyjdę dziś wieczorem. Miała nadzieję, że Zacarias będzie współpracował. Wiedział że praca na ranczu musiała zostać skończona. Jeśli musiała pójścia do stajni uspokoić zwierzęta, była pewna, że Zacarias zgodzi się na to. Pomachała do Julio i stanowczo zamknęła okno i zaciągnęła zasłony. Była zmęczona, ale kilka godzin dla siebie brzmiało nieźle, więc zdecydowała się nie położyć. w wannie, położyła się z zamkniętymi oczami i pozwoliła sobie myśleć o Zacariasie. Był taki tajemniczy — był mężczyzną, który nie miał żadnego rzeczywistego pojęcia kim był. Jej serce wychodziło do niego, mężczyzny tak całkowicie samotnego. Nikt nie powinien być tak samotny. I nie miał żadnego rzeczywistego pojęcia o jego własnych uczuciach. Pochował w niepamięć wspomnień o sobie tak głęboko, nigdy nie wybaczając sobie, nie zauważając nawet przypomnienia sobie tak beznadziejnej tragedii jego życia. Marguarita westchnęła gdy zatonęła w dół do gorącej, perfumowanej wody, mocząc długi, gruby sznur włosów. Poczuła się wyczerpana, i to było trudne by

Tłumaczy: franekM

utrzymać swój umysł z dala od Zacariasa. Przez krótką chwilę jaką znajdowała się wokół niego, przeważnie się bała, więc to nie miało sens dla niej, że tak chciała mu pomóc. Nie cierpiała tego że był tak samotny. Nikt nie powinien być sam, nie tak jak on, odcięty od wszystkiego co miękkie i łagodnego. Pozostało w nim tak mało ludzkości że już nie sądził, że może pokonać drapieżnika w nim. Zajrzała do jego wnętrza, ale za każdym razem gdy próbowała mu pokazać, że był inny w środku, odrzucał ją. To było prawie jakby bał się tej swojej łagodniejszej wersji. To uczyniło go podatny a Zacarias De La Cruz nigdy naprawdę taki nie był — albo nawet jeśli był — na pewno nie pamiętał tego. Ani nie chciał pamiętać. Zacarias żył tak długo jako niebezpieczny myśliwy, zawsze w pojedynkę i zawsze osobno, tak że naprawdę nie miał żadnego sposobu by dopasować się do nowoczesnego społeczeństwa, z ludźmi albo nawet z jego własnymi ludźmi. Miał najwyższe zaufanie do siebie jako myśliwego — zabójczy — ale nie jako mężczyzny. I był w błędzie. Tak arogancki i tak niebezpieczny jak był — tam był kimś łagodnym i kochającym w głębi serca. Jego wspaniała lojalność i poczucie obowiązku były godne podziwu. Nie zobaczył tego w ten sposób. Wszystko dla niego było tak czarno-białe. Wytarła się powoli, poświęcając czas, ciesząc się uczuciem, że miała swój dom dla siebie i mogła mieć wrażenie, że należał do niej. Była panią hacjendy przez kawał czasu i teraz, z Zacariasem w domu, dyktującym jej co mogła albo czego nie mogła robić, gdzie mogła pójść i co powinna nosić, zapomniała za jak spokojny uznawała dom. To była jej wyłączna dziedzina. Utrzymywała go w czystości, dekorowała w sposób jaki chciała i w sumie odpowiadała za własnego życia. Miała konkurentów zalecających się do niej, którzy byli miłym czynnikiem pobudzającym jej ego, ale wiedziała, że nie będzie chcieć któregokolwiek z nich na męża. Zacarias. Jego myślenie sprawiło, że czułą się żywa. Kochała konie pod siodłem, wolność przelatywania nad ziemią, z jednym z jej koni. Zacarias dał jej ten sam dreszcz, tyle że większy. Nie był spokojny w jakikolwiek sposób ale bycie w jego towarzystwie wprawiało w radosny nastrój. Usiadła przy swojej toaletce i szczotkowała jej długie włosy, co dawało uczucie ulgi, gdy pomyślała o nim. Był przystojny w surowy, brutalny sposób. Jego ciało było wysportowane, jak u wojownika. Fizycznie bez wątpienia była nim zainteresowana, ale to nie było przyciąganie. Wyobraziła sobie, że większość kobiet nie będzie w stanie sprzeciwić się jego wyglądowi. Hipnotyzował i miał zwierzęcą atrakcyjność. Ale jednak... Było dużo więcej w nim, tam pod powierzchnią, i całkiem szczerze, zaintrygował ją. Ubrała się w jej zwykłe ubranie do noszenia po domu, bluzkę i długą spódnicę, marszcząc trochę brwi, że dopasowała się do tego co lubił Zacarias. To byłoby dziecinne chodzić w dżinsach tylko dlatego że stwierdził, że powinna nosić

Tłumaczy: franekM

kobiece ubranie. Lubiła swoje spódnice. Nie zamierzała zmieniać się dla niego — tak czy inaczej. Nikt jej nie dyktował, nawet jej ojciec, i Zacarias mówiący takich władczych tonem przez cały czas, był trochę humorystyczny. Ktoś wszedł po schodach na ganek i zapukał do głównych drzwi. To było płochliwe pukanie, wcale nie tak jak Julio albo jednego z pozostałych chłopców. Jej żołądek skoczył i rzuciła okiem w kierunku głównej sypialni. Wzięła nabity pistolet ze skrzyni w przedpokoju i wepchnęła go do kieszeni jej spódnicy. Nie mieli wielu gości, i z Zacariasem podatnym w ciągu dnia, została ustalona by go chronić. Spojrzała na zewnątrz i była trochę wstrząśnięta gdy zobaczyła Lea Eldridge, czekającą na nią samą na ganek. Lea ani razu nie przyszła na ranczo bez swojego brata. Była wysoką, jasnowłosą kobietą, bardzo elegancką. Jej włosy nigdy nie były nie na miejscu, jej makeup był doskonały, a jej ubranie oczywiście pochodziło od projektanta. Gdy Esteban rozmawiał z robotnikami z poczuciem wyższości, Lea zawsze wyglądała na otwartą i przyjazną. Była piękną kobietą, i Marguarita lubiły ją bardziej niż kobiety z którymi dorastała. Lea wydawała się prawdziwa, dającą osobą. Zawsze miała czas porozmawiać ze starszymi robotnikami i dziećmi, nie tylko przystojnymi kawalerami. Marguarita lubiła to w niej. Otworzyła drzwi i zmarszczyła brwi, gdy dostrzegła twarz Lei. Było nikłe stłuczenie na jej kość policzkowa i oczywiste znaki łez. Skóra Lei była nieskazitelna, tak porcelanowa, jak brzoskwinie i śmietanka, i nawet z jej starannym makeupem, nie można było ukryć fioletu. Odeszła do tyłu pozwalając Lei wejście. Lea rozejrzała się za nią, ukradkiem przeglądając okolice i drogi, zanim zrobiła zanurkowała do środka i pośpiesznie zamknęła drzwi. „Mój brat nie wie, że tu jestem. Nikt nie wie. " Będę parzyć herbatę. Cieszę się, że przyszłaś mnie odwiedzić. Marguarita podała jej notatkę i powadziła do kuchni, dając znak Lei by usiadła przy stole podczas gdy przygotowała herbatę. To było oczywiste że Lea była bardzo zdenerwowana. To był czasy gdy Margarita była szczególnie zirytowana, że nie mogła mówić. Zapisywanie rzeczy zajęło całe wieki. Podczas gdy woda się gotowała, zatonęła w dół na krześle naprzeciw Lei, sięgając po jej rękę i kładąc papier przed nią. Co się zdarzyło? Jesteś tu bezpieczna, Lea. Lea mrugnęła powstrzymując łzy i potrząsając głową. „Nie rozumiesz. Przyjaciel mojego brata, Dan, nazywamy go DS, znalazł nas tu. On jest... okropny. Wszędzie gdzie idziemy, on nas znajduje, i Esteban robi cokolwiek, co on mówi. Myślałam że gdy tu przyjdziemy, nigdy nas nie znajdzie, ale on jest tu i zamierza robić coś strasznego. On zawsze to robi. " Kto cię uderzył? Lea pochyliła swoją głowę, dotykając jej policzka koniuszkami palca. „Prawda jest, że Esteban robi cokolwiek co DS każe mu zrobić. Pomyślałam, że

Tłumaczy: franekM

uciekając do tego miejsca uciekniemy od niego, ale to on poinstruować Estebana by tu przyjść i zaprzyjaźnić się z ludźmi na tym ranczu" Podniosła smutne oczy do Marguarita. „ Przysięgam, że nie wiedziałem. Naprawdę myślałam, że mamy okazję uciec tu od niego. On jest diabłem, Marguarita. Esteban robi straszne rzeczy przy nim. I jeśli on planuje coś zrobić z tym ranczem, to nie będzie legalne ani dobre" przyznała. „ Tak mi przykro. " Marguarita postukała w notatkę jeszcze raz i przedstawiła zarys zapytania w powietrzu między nimi. Lea potarła swoje skronie. „DS dał mi kartę ponieważ odmówiłem zrobienia czego chciał." Szloch podszedł w górę. „ Esteban po prostu stanął tam podczas gdy DS powalił mnie" „Czego DS chcą od cię i Estebana? „ On chce spotkać członka rodziny De La Cruz. On jest opętany tym pomysłem. On chce bym uwiodła jednego z nich. On mówi że jeśli tego nie zrobię, że on zabije Estebana. Próbowałem rozmawiać z Estebanem, ale tylko się śmiał i powiedział, że lepiej niech to zrobię." Lea wytarła łzy i potrząsnęła głową. „ Nie mam gdzie pójść i z kim porozmawiać. Nie mogę ufać nikomu. I nie chciałam zdradzić naszej przyjaźń, ale nie wiem co robić. " Czajnik się zagotował, więc Marguarita wstała wlać wrzątek do dzbanka na herbatę. Ona pośpiesznie nagryzmolić kilka słów gdy to zrobiła i popchnęła je tuż pod nosem Lei. Rodzina De La Cruz rzadko odwiedza to rancho. Dlaczego ten człowiek pomyślał, że mogłabyś mogła uwodzić jednego z nich, gdy oni nigdy nie zostają dłużej niż na dobę lub dwie i odchodzą na lata? To nie ma sensu. O czym on myślał, że uzyska przez uwodzenie go? Lea popchnęła obie ręce przez swoje włosy i wzruszyła ramiona. „Bogactwo, może. Zadrżała. Nie wiem. DS przeciąga jednak lekami i bronią. Esteban utknął w tym wszystkim. On lubi pomysł że jest pewnego rodzaju gangsterem. DS opowiada o jakimś tajnym stowarzyszeniu do którego on należy — że wszyscy członkowie wiedzą, co w trawie piszczy, i tego rodzaju apelami zwraca się do Estebana. " Twoi rodzice? „Oni obydwoje nie żyją. Mamy fundusze finansować pod kontrolą naszego wuja. Esteban nigdy nie jest zadowolony. Ja wciąż myślę, że on będzie łagodny, ale on poszukuje następnego dreszczu emocji. Odkąd spotkał DS, nasze życia były obłąkane. DS przebywa z jakimiś bardzo przerażającymi ludźmi. " Dlaczego oni wierzy, że De La Cruz tu przyjdzie? „Ty." Lea przyjęła filiżankę i talerzyk herbatników. „Twój wypadek. Coś złego zostało zobowiązany by skłonić jednego z właścicieli rancza by sprawdzić te rzeczy. Esteban prawdopodobnie posłał po DS." Wypiła łyk herbaty i spojrzała na Marguarita nad brzegiem parującej filiżanki. „Pomyślałam, że będę mieć

Tłumaczy: franekM

okazję na prawdziwe życiu tu. Podoba mi się tu. I jest... Julio." Popatrzyła ostrożnie na twarz Marguarita. „Czy jesteście związani? On jest bardzo troskliwy wobec ciebie. " Zostaliśmy wychowani jak rodzeństwo. „On nas nie lubi, prawda?" zapytała Lea. „On nawet nie patrzy na mnie." Zabrzmiała na tak smutną, że to rzuciło się na serce Marguarita. Julio miał słuszność co do niej, dała się nabrać każdemu rannemu stworzeniu, człowiekowi albo zwierzęciu. Westchnęła i wzruszyła lekko ramionami gdy napisała. Julio powiedział, że to dziwne, że ty i Esteban przychodzicie tu. Masz majątek i jesteś przyzwyczajona do życia w mieście. Żadne z was nie wydaje się tu pasować. Ale on patrzy na ciebie, Lea. Jesteś piękna. Jak mógłby nie? „Chcę zostać. Nawet jeśli Esteban wyruszy, chcę tu zostać. Lubię nasz dom i zaczynam kochać konie. Wiem, że mogłabym tu żyć. I Esteban wyruszy. On szybko się nudzi. Zrobiłem, ile w mojej mocy próbując ratować go przed samym sobą, ale wiem że nie mogę. On nie będzie już mnie słuchał. Jeśli jeden z braci De La Cruz nie pokaże się tu niedługo, DS będzie chciał pójść do innego z rancz, gdzie może mieć lepszą szansę na spotykanie jednego z nich i Esteban zrobi cokolwiek, co on mu powie." Bracia trzymają się siebie. Nawet gdy któryś pokarze się na ranczu, oni rzadko rozmawiają z kimś prócz Cesaro. Oni zostają noc albo dwie i ponownie wyjeżdżają. „Spotkałaś ich? " Kilku z nich, raz czy dwa, ale naprawdę ich nie znam. Lea, cokolwiek ten człowiek, DS, chce od rodziny De La Cruz, on ich tu nie znajdzie. On chce robić z nimi jakiś rodzaj interesów? Lea skubnęła herbatnik, lekko marszcząc brwi na jej twarzy. „Szczerze nie wiem. Esteban nie będzie rozmawiać ze mną o tym. On po prostu każe mi robić cokolwiek, co mówi mu DS" Marguarita pozwoliła herbacie zjechać w dół swojego gardła. To było gorące i słodkie i jej żołądek zbuntować się trochę, ale uspokoiła się po chwili albo dwóch. Miała ostatnio trudności z jedzeniem. Nic nie było smaczne, i często, miała wrażenie, że może się rozchorować gdy umieściła stałe jedzenie w żołądku. Zapach mięsa szczególnie ją raził. Obawiała się, że to ma coś wspólnego z atakiem wampira na ją i jej rozdartym gardłem. Oczywiście Lea pomyślała, że zaatakował ją duży kot, jak większość ludzi sądziła. Dotknęła swojego gardła i natychmiast poczuła bicie znaku który pozostawił jej Zacarias. Niewiele myśląc, koniuszki jej palca musnął pieszczotliwie nad tym miejscem. „ Czy to boli?" zapytała Lea. „Twoje gardło?" Marguarita potrząsnęła swoją głową. To już nie bolało, ale wciąż było trudne do przyjęcia, że nie może mówić. Lea została jej przyjaciółką. Esteban zawsze zachowywał się jakby się zalecał — do wypadku. Kontynuował wpadanie, ale uważał by nie flirtować zbyt wiele z nią. Zdała sobie sprawę, że nie chce by

Tłumaczy: franekM

miała złych myśli. Bez głosu, nie spełniała jego standardów. Może osądzała go surowo, ale zawsze wiedziała, że na poważnie nie zaleca się do niej. Lea pochopnie sięgnąć przez stół i podała jej rękę Marguarita. „Jesteśmy taka parą. Ja nie mając gdzie pójść i ty z rozdartym gardłem. " Marguarita uśmiechnęła się do niej. Podniosła swoją filiżankę i zmierzyła kolejny łyk. „Nie przypuszczam, że Julio zjadłby podwieczorek z nami?" zaryzykowała Lea, próbując poprawić nastrój. „Może mogłabyś znaleźć tajemny napój miłosny i mogłabyś podsunąć mu go. " Marguarita uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Poproś go by pokazać ci konie. Przekonaj go rozmawiając z nim. On kocha konie. Nigdy nie widziałam jak jeździsz. Potrafisz? „Zatrudniłam tego człowieka by nauczyć mnie, ale on nigdy się nie pokazuje. Uwielbiam przyglądać się jak jeździsz, kiedy jestem na koniu czuję się tak wolna. Kocham wiatr na mojej twarzy i ruchy konia, sunąc płynnie po ziemi. Wiem, że mogłabym tu żyć, nawet bez mojego brata. Nie wydaję dużo ze swojego funduszu powierniczego, Esteban wydaje jego część co miesiąc, ale mogłaby kupić tu własność i cieszyć się. " Nie ma tu żadnego życia jak w mieście, Lea. To może być samotne dla kobiety. Lea westchnęła i pogłaskała palcem w dół jej posiniaczonego policzka. „Można być samotnym pośrodku tłum, Marguarita. Ja właśnie tak się czuję, nie mieściłam się nigdzie. Nie do czasu gdy tu przyszłam. Wiem, że wydaję się trochę nadęta dla ciebie, ale jestem pracowita. Mogę się uczyć. Chcę tylko znaleźć spokój. " Dlaczego podróżujesz z Estebanem gdy wiesz, że on bierze udział w nielegalnym działaniach? „On jest wszystkim, co mam. Mamy interes rodzinny i mogłam wrócić i mogłabym pracować tam, ale mój wuj jest jedynym żyjącym członkiem rodziny poza Estebanem. Nawet nie znałam go wcześniej, zanim moi rodzice zostali zabici w małej katastrofie lotniczej. On jest starszy i bardzo sztywny. Esteban nie może tolerować jego wzroku i niestety, mój wuj daje mu do zrozumienia przy każdej okazji że jest rozpieszczonym bogatym dzieckiem. To właśnie wydaje się podjudzać Estebana. Miałam nadzieję że jeśli będę z nim, przestanie robić takie niebezpieczne rzeczy. " On jest uzależniony od leków? Lea przygryzła dolną wargę. „On zażywa kokainę. Początkowo to było rekreacyjne, i próbowałam się tym nie denerwować. Naprawdę każdy kogo znaliśmy używał tego. Ale Esteban nie może wytrzymać bez tego ani dnia teraz. Próbowałam rozmawiać z nim o tym, ale on mówi że nie wiem jak dobrze się bawić. On myśli, że jestem pracoholikiem. Kiedyś zwykłam pracować dla moich rodziców. Esteban był raczej rozpieszczony przez mojego ojca i tata zachęcał go by bycia playboyem. " Musiał bardzo mocno przeżyć śmierć waszych rodziców.

Tłumaczy: franekM

Lea kiwnęła głową. „Myśleć, że to uczyniło go tak podatnym na DS. Zaczął brać więcej leków i mocno imprezował. On wyskakuje z samolotów, zjeżdża na nartach z najwyższych gór. Wszystko co jest niebezpieczne, on to robi. Choćby nie wiem co mu mówię, nie mogę go zatrzymać." Potarła swoje skronie jakby miała ból głowy. „Nie mogę kontynuować jeżdżenia z nim po całym świecie próbując utrzymywać go przy życiu. On nie będzie mnie słuchał. " Przepraszam, Lea. Chcę by było coś, co mogłabym zrobić by ci pomóc. Lea posłała jej mały uśmiech. „Doceniam to że mnie wysłuchałaś. Minęło kawałem czasu odkąd miałam przyjaciółką której mogłam się zwierzyć. Nie mam żadnego pomysłu co zrobię by wyciągnąć siebie i Estebana z tych tarapatów, ale uspokoiłaś mnie. " Czy jest bezpiecznie dla ciebie wrócić do domu? Marguarita chciała zaprosić ją by została, ale z Zacariasem w rezydencji i wiedząc że Esteban i DS szukaliby spotkania z De La Cruz, czuła, że musi chronić Zacariasa. Ale jednak, odczuwała obawę o Leię. Lea wzruszyła ramionami. „Esteban mnie kocha. On nie sądzi, że DS naprawdę sprawiłyby ból któremuś z nas, gdyby jednak doszło do tego, sądzę, żeby mnie chronił. I zamierzam unikać DS. Po prostu chciałam byś wiedziała by im nie ufać gdy oni tu przyjdą. A przyjdą. Ja po prostu nie wiem o co im chodzi. Jak tylko wrócę do domu, mogę spróbować namówić Estebana by mi powiedzieć. " Marguarita potrząsnęła szybko głową. Nie ma potrzeby, naprawdę, Lea. Nawet jeśli oni przyjdą tu, co zobaczą? Chłopców w pracy. Mnie. Nie widać nigdzie De La Cruz, prawda? Oni też nie zobaczą. Oni rozejrzą się a następnie wrócą do domu. Lea kiwnęła głową. „Zgaduję że nie powinnam się martwić. Rodzina De La Cruz jest bardzo potężna. Oni prawdopodobnie maja ludzi jak DS namierzających ich przez cały czas " Syrena ostrzegawcza rozbrzmiała powiadamiając Margarita, że coś zdarzyło się na ranczu. Marguarita skoczyła na nogi, ścigając się w kierunku głównych drzwi. Mogła usłyszeć, walenie kopyt gdy jeźdźcy zbliża się do domu przy wściekłym galopie. Marguarita otworzyła gwałtownie drzwi. Julio stał z jego pięścią podniesiony, twarzą miał białą pod jego opalenizną, jego ubranie pokrywała krew. „Potrzebujemy pilota helikoptera, Marguarita. Ricco został ubodzony. Jego koń rzucił nim, a bydło pędziło w popłochu. Jest źle. Naprawdę źle. " Ścigała się z powrotem do łazienki i złapała apteczkę podręczną, podczas gdy Julio skierował się do telefonu by wezwać pilota. Julio przeklął gdy podeszła do jego boku. Kreśląc znak zapytania. „Charli znowu pije. Niema go gdy najbardziej go potrzebujemy." Julio popchnął swoją rękę przez włosy. „Nie przeżyje tego jeśli nie zawieziemy go do szpitala."

Tłumaczy: franekM

„Mogę latać helikopterem" powiedziała Lea. „ Mam pozwolenie. Mogę pilotować też małe samoloty. Mój ojciec posiadać serwis czarterowy, i my wszyscy nauczyliśmy się lecieć. " Julio obrócił się gwałtownie z grymasem niezadowolenia do kobiety, jakby urosły jej dwie głowy. „Lepiej żebyś wiedziała o czym mówisz. Ricco umrzeć jeśli nie przewieziemy go do lekarza. " Kolor skradał się w górę szyi Lei do jej twarzy. „Mogę polecieć z nim do szpitala. Wylatałam sto godzin w helikopterze i więcej w małych samolotach. Mogę lecieć czymkolwiek. To jest to co robiła moja rodzina. " „W takim razie jesteś pilotem" powiedział Julio. „Chodźmy. Choć, Marguarita, musisz spróbować utrzymywać go przy życiu, go do czasu gdy zdążymy pomoc." Pobiegli w kierunku dużego hangaru mieszczącego samolot. Jedyna rzecz za jaka zawsze była wdzięczna rodzinie De La Cruz to pierwszej klasy wyposażenie, które zawsze dostarczali. Ranczo było tak odległe, że używali samolotu do pomocy lekarskiej, jak również by zatrzymać bydło i konie na wzgórzach i polach. „Czy wasz helikopterem utrzymanym jest w dobrym stanie?" zapytała Lea, biegnąc by dotrzymać kroku dłuższym krokom Julio. „Tak. Zawsze robimy przegląd po każdym locie. Ale lepiej dokładnie sprawdzić. Nie mam pojęcia jak długo Charliego pił tym razem," odpowiedział ponuro Julio. Kilku ludzi popędziło w kierunku hangaru, niosąc Ricco na noszach. Marguarita biegła by ich zatrzymać, próbując zbadać ranę, gdy zbliżali się do helikoptera. Wół uderzył Ricco w brzuch i to wyglądało źle. Bardzo źle. Nie pomyślała, że nawet z chirurgiem stojącym obok miał duże szanse. Rzuciła okiem na niebo i spojrzała przez nosze na Julio, z pytaniem w oczach. Julio wyglądał na tak ponurego jak się czuła. Nie był głupi. Widział co wcześniej doprowadzało bydło do szału. Słońce wciąż znajdowało się na niebie, ale powoli zachodziło. Niebo było czyste z kilkoma chmurami. Mieli dobrą godzinę przed zachodem słońca. Ricco nie miał tyle czasu. Widziała co słońce robiło Zacariasowi. Potrząsnęła swoją głową. Julio spiorunował ją wzrokiem, gdy ludzie ostrożnie włożyli Ricco do helikoptera. Marguarita wspięła się przy nim i rozerwał jego koszulę. Sapnęła i nacisnęła na ranę. Nie było żadnego sposobu by mogli zdążyć, nie ważne jak szybko wzbiją helikopter w powietrze. Zacarias. Nie chciała zmuszać go do powiedzenia jej, że nie mógł pomóc ale rana była koszmarna i żadnym sposobem nie sprawi by Ricco przeżył drogę do szpitala. Potrzebuję cię. Nie miała pojęcia czy odpowie na jej wołanie albo czy się tym przejmie, ale musiała spróbować. Zamieszanie w jej umyśle było natychmiastowe, jakby od samego początku był obudzony i znajdował się poza domem. Jesteś ranna? Jego głos został napełniony troska o nią i dziwnie to ją odgrzało.

Tłumaczy: franekM

Nie ja. Ricco, jeden z robotników. Zamierzamy zabrać go do szpitala, ale on nie przeżyje jeśli nam nie pomożesz. Chcesz bym zrobił to dla ciebie? Jej serce skoczyło, wyjąkało a następnie zaczęło uderzać. Jego głos był tak rzeczowy i prawdziwy, nie była całkowicie pewna o co go prosi — ale poradził sobie z uratowaniem jej a nigdy nie powinna żyć. Czy to jest dla ciebie ryzykiem? Musiała wiedzieć. Przygryzła dolnej wardze, nagle przerażona o co go prosiła. Nic nie może ci się zdarzać. Był moment że wyczuła go w swoim umyśle, dotykając każdej jej części, muskając w pieszczocie całkowicie w niezgodzie z jego śmiertelną obecnością. Pokaż mi ranę. Patrz wprost na nią. Marguarita przygotowywała się. Róg przebił głęboko i była pewna, że wszystko skończy się łzami, ale zabił Ricco. Na szczęście był nieprzytomny ponieważ nie miała niczego by zatrzymać ból. Zmusiła się do wpatrywania się w rozdarty brzuch Ricco, próbując wysłać jej własne wrażenia Zacariasowi. Połóż twoje ręce na ranie i naciskaj. Sięgaj głęboko, Marguarita. Zajęła się ranami szarpanymi, ale nigdy cokolwiek takie jak te. Nie była żadną pielęgniarką ale była wszystkim co miał Ricco. Zamknęła swoje oczy i zrobiła jak powiedział Zacarias. Jej ręce osunęły się na krew i przebicie z okropnym dźwiękiem. Cichy śmiech dokuczał jej umysłowi. Muszę zobaczyć, kislány kuηenak minan — mój mały szaleńcze. Trzymaj swoje oczy otwarte. Przełykając ślinę i zrobiła tak. Poczuła, jak gorąco ruszyło przez jej ciało. Jej ręce drżały i stały się gorące. Jej palce zgięły się z ich własnej woli i jakoś, przez jeden momentu, nie była już wewnątrz jej własnego ciała, ale powiązana z Zacarias i poruszała się przez ciało Ricco. To były dziwne szarpiące uczucie zostawić za sobą jej fizyczne ciało i przepływać przez innego człowieka. Jej żołądek zbuntował się ale walczyła mocno by zostać pod kontrolą, oddychając głęboko. Tak samo nagle była z powrotem, trochę cierpiąc na zawroty głowy i czując się słabą. Mogła powiedzieć, że Zacarias jest jeszcze słabszy niż ona. To powinno utrzymać go do czasu gdy dotrze do chirurga, ale stracił zbyt dużo krwi, Marguarita. Będę musiał dać mu moją albo wszystko pójdzie na marne. Chcesz byśmy przywieźli go do domu? Możesz to zrobić o tej porze dnia? Nie ryzykujcie przywożąc go ponownie. Przyjdę do ciebie. Ale ty nie możesz. On nie może. Słońce go spali. Co zrobiła? Proszę nie poświęcaj twoje życie. Ponownie poczuła, jak ta pieszczota muska jej umysł, jakby podążył tropem koniuszków palca nad wewnątrz jej czaszki. Lea znajdowała się na miejscu pilota, już przechodząc przez listę kontrolną, przygotowując się do lotu. Marguarita podniosła swoją rękę przyciągnąć uwagę Julio. Jak oszalała wytarła swoje ręce i nagryzmoliła kilka słów do Julio.

Tłumaczy: franekM

Powiedz jej, że musimy ustabilizować go zanim ona będzie mogła go stad zabrać. Zacarias zrobił co mógł przeze mnie, ale on mówi, że musi dać mu swojej krwi by przeżył podróż. On wychodzi a Lea nie może go widzieć. Ona nie może wiedzieć, że on przebywa w rezydencji. Wyjaśnię to gdy tylko będę mogła. Julio kiwnął głową. Dziękowała Bogu, że zrozumiał dramatyzm sytuacji i nie marnował czasu sprzeczający się z nią. Na zewnątrz niebo pociemniało i złowieszcze chmury zebrały się i zakręciły jakby złe. „Musimy lecieć," wykrzyknęła Lea. „ Jeszcze nie," zaprotestował Julio. „Marguarita musi go ustabilizować albo on nie przeżyje." „Pogoda zmienia się na brzydką," powiedziała Lea. „Jeśli nie ruszać nie doprowadzimy go do szpitala. " „Burza minie szybko" zapewnił Julio. „Zaufaj mi." Wyjdę za kilka minut. Głos Zacarias rozbrzmiał w głowie Marguarita. Powiem ci kiedy będzie bezpieczne dla ciebie. Jest tu ktoś kto nie powinien cię widzieć. Ona nie jest jedną z nas i myślę, że jej brat jest niebezpieczeństwem dla ciebie. Ona mnie nie zobaczy. Marguarita poczuła się bliska paniki. Ona może nie chcieć zdradzić ich przyjaźń, ale Margarita nie znała jej dość dobrze by liczyć na to, że nie odezwie się gdyby jej brat upierał się przy powiedzeniu prawdy. Podała Julio notatkę. Zabierz Leę gdzieś na kilka minut. Julio pochylił się i szepnął do ucha Lei. Kiwnęła głową i odrzuciła słuchawki, Wyślizgując się z helikoptera. Obydwoje pobiegli w kierunku domu. Niebo przesłoniło się jeszcze bardziej, burzliwe chmury rzucały ciemne cienie na ziemię. Konie zaczęły zachowywać być niespokojne, na wpół dzikie i drapały ziemię, rzucając ich głowami i obracając nimi wokół. Marguarita machnięciem pokazała by ludzie odsunęli się z dala od obszaru, wysyłając uspokajające dotknięcie do koni. Pośrodku burzowej chmury, dostrzegła strumień pary poruszającej się w całkowity cieniu, zostając pod baldachimem drzew i różnymi zadaszeniami. Zacarias pokonał swoje przejście przez jard do dużego hangaru. Ruszał się szybko do dużego budynku, zostając w ciemniejszych kątach gdy zbliżył się Do helikoptera. Marguarita przesunęła się pozwalając mu wejść do środka. Nie było dużo miejsca z Ricco leżącym tak cichy a mimo to, zabierającym dużo przestrzeni. On ledwie oddycha, wskazała. Zacarias przyjął jego ludzką formę, jego szerokie ramiona i większy szkielet tłoczył się na Marguarita gdy pochylił się nad rannym. „Jego płuca doznały szwanku." Użył jego zębów, by otworzył żyłę w swoim nadgarstku i przyparł ja do ust Ricco. „Będziesz pić co jest ci oferowane i przeżyjesz. Słyszysz mnie? "

Tłumaczy: franekM

Usta Ricco poruszyły się naprzeciw nadgarstka Zacariasa. Marguarita nie mogła odwrócić wzroku. To było odpychające i pasjonujące jednocześnie. Wiedziała, że krew Zacarias płynie w jej żyłach; to tylko dzięki niemu przeżyła wściekły atak wampira. Jeśli Ricco przeżyje, będzie zawdzięczał swoje życie Zacariasowi. Nie, emnim — moja kobieto, on będzie zawdzięczać tobie swoje życie. Zrobiłem to ponieważ mnie poprosiła o to. Ja nie wtrącam się w sprawy ludzi. Dziękuję. On ma dla mnie duże znaczenie. Ricco służył twoją rodzinę odkąd był dzieckiem i zawsze był lojalny. „Wystarczy że mnie poprosiłaś, Marguarita." Szepnął jeszcze raz do Ricco i wziął jego nadgarstek od ust człowieka, zamykając szarpana ranę. Przebiegł swoją rękę w dół długości włosów Marguarity. „Wróć do domu i pozwól im zabrać go do szpitala. Jeśli on będzie walczyć, i będą mieć dobrego chirurga, on będzie żyć. " Nie możesz być tu zobaczony. Przyjdę gdy tylko Julio wróci. Zależało jej by został poza zasięgiem wzroku. Zacarias posłał jej niefrasobliwy uśmiech i jej serce zająkało się w jej klatce piersiowej. Wyglądał tak męsko, tak silnie, że było trudne pomyśleć że za dnia był podatny i nawet słaby. „Myślisz, że nie mogę poradzę sobie ze śmiertelnikiem? Przy tym kobietą? " Zrobiła do niego minę. Jego ego wpakuje go w kłopoty. Drzwi domu otworzyły się i wiedziała, że Julio ostrzega ich, że jest w drodze z Leą. Oni wracają. Idź teraz. Pośpiesz się. Znikaj. Poczuła się zrozpaczona. Nie zaufała Lei, albo komukolwiek innemu jeśli o to chodzi, nie na tyle by rozmawiać zobaczenie go. Był zbyt hipnotyzujący, zbyt inny. Zbyt niebezpieczny. Musisz iść. Uśmiech Zacarias sięgnął jego oczu. Zawinął pasmo jej włosów wokół jego ręki. „Lubię gdy twoje włosy są w bałaganie. Wyglądasz jakbyśmy godzinami bawiąc się w sypialni. " Nigdy nie powiedział niczego takiego do niej. Nikt nie mówił. Poczuła, jak rumieniec napływa i oblewa ją całą do palców u nogi. Niepokój przelał się przez nią. Pchnęła ścianę jego klatki piersiowej. Musisz iść. Nie żartuję. Uchwycił jej ręce, naciskając jej dłonie ciasny do jego klatki piersiowej. Jej serce przyspieszyło do czasu gdy pomyślała, że może wyskakiwać przez jej skórę. Śmiał się łagodnie. „Znowu, dotykasz mnie bez pozwolenia. Jak powinienem cię ukarać? Zastanawiam się... " Zaglądała mu przez ramię na Julio i Lei. Lea niosła stos koców. Proszę. Po prostu idź. Proszę pośpiesz się. Możesz zrobić cokolwiek gdy będziesz bezpieczny. „ Mogę zrobić cokolwiek?" Jego brew uniosła się. „To daje mi dużo miejsca." Julio spiorunował ją wzrokiem, dając znaki jak oszalały. Zacarias!

Tłumaczy: franekM

Rozpuścił się tuż przed nią. W jednej chwili był stały, jego ciężkie mięśnie pod jej dłonią, a następny odszedł i była sama. Wyszła szybko z helikoptera, dając Julio miejsce obok Ricco. „Czy pomógł?" szepnął Julio. Lea złożyła koce i wspięła się na miejsca pilota. Chmury już rozproszyły się tak szybko jak napłynęły. Marguarita kiwnęła głową i pośpieszyła z powrotem do domu, podczas gdy helikopter wzniósł się w niebo.

Rozdział 10 Zacarias stanął w łazience Marguarity, wdychając jej niepowtarzalny aromat. Podrapana wanna była głęboka i zapach brzoskwiń i śmietanki rozchodził się nad porcelaną. Jego sen był zakłócony przez kamyki trafiające do jej okna. Tak był na nią teraz nastawiony, tak bardzo był częścią jej umysłu, że nawet w jego śnie, zdawał sobie z niej sprawę. Był lekko ogłuszony przez rozszerzające się radosne podniecenie, jego zakończenia nerwowe ożyły i skwierczały z przebywania w jej towarzystwie. Nie mógł się doczekać sprzeczki z nią. Nawet dokuczał jej trochę o dotykaniu go bez pozwolenia i za jak wstrząsające to uważał stwierdził, że to — lubił. Był na całym świecie, wspięty się na najwyższe góry, schodził do najgłębszych z jaskiń, żył w lasach deszczowych, które przemierzał wolny i ani razu przez ten cały czas, we wszystkich wiekach, nie poczuł się żywy — aż do teraz. Stojąc w małym pokoju wciągając zapach Marguarita w głąb jego płuca sprawiło, że poczuł więcej niż kiedykolwiek — albo kiedy mógł kiedykolwiek sobie przypomnieć. Nie mógł się doczekać zobaczenia jej, dotknięcia jej. Głód rozwijał się w jego żyłach, surowa, szaleńcza potrzeba która rozbrzmiewała echem przez każdą komórkę w jego ciele. Jego fizyczne ciało podjęło to wezwanie, naglące żądanie smaku i jej dotyku. Marguarita, jego piękny szaleniec. Jego kobieta. Pozwolił by myśli przesączyły się do jego kości i osiadły w jego duszy. Nie mógł przypomnieć sobie czasu gdy nazwał coś jego. Wojownicy nigdy nie zostawali przywiązani do czegokolwiek albo kogokolwiek. Ale Marguarita jakoś znalazła jej drogę do jego wnętrza — stając się jego częścią. Nawet nie wiedział jak to się stało. Po prostu tam była, w jego umyśle, napełniając wszystkie te ocienione miejsca i łącząc porozrywane nici o których nie wiedział — albo nie przejmował sobie czy — istniały. Znał moment, w którym weszła do domu. Umyła ręce w kuchni a następnie poszła do jej sypialni. Słyszał szelest ubrania i ruszał cicho do jej pokoju by

Tłumaczy: franekM

stanąć za nią, tylko obserwując. Stanęła przed lustrem sięgającym do podłogi, i gdy stanął za nią upewnił się że jego odbicie nie ujawni się w lustrze. Było coś pięknego w kobiecie wykonującej proste czynności rozbierania się. Spódnica opadła u jej stóp i wyszła wolno z materiału, uwalniając jej szczupłe, zgrabne nogi, i jej zaokrąglone pośladki przykryte bardzo niewielkim skrawkiem koronki. Jego oddech uwiązł w jego gardle gdy wolno odpięła guziki swojej bluzki i cal po wolnym calu wyjawiła, kremową krągłość jej piersi okrytych kolejną koronkową sztukę bielizny. Jej skóra była nieskazitelna, tak miękka że było trudne by nie wyciągnąć ręki i nie przebiec w dół jej pleców. Lubił jej dzikie włosy, czarną chmurę opadającą kaskadą jedwabiu jak wodospad aż do jej pasa. Zacarias podszedł blisko niej, jego ręce ześliznęły się wokół niej, łącząc się tuż pod jej piersiami. Odetchnęła w pewnego rodzaju wstrząsie radości, jej oczy skoczyły do lustra. Pozwolił jego własnej formie pojawić się za nią. Był od niej wyższy o dobrą głowę, jego ramiona były znacznie szerszy niż jej. Przykrył miękką wagę jej piersi w jego dłoniach i pochylił się by ukryć jego twarz w chmurze jej włosów. „Kocham to jak pachniesz" szepnął do tego całego jedwabiu. Kochał to jak go dotykała, jak jej włosy dotykały jego skóry. Jak wyglądali razem, jej kobiece ciało było tak całkowicie pochłonięte przez jego męskie. Proste sprawy. Przyjemne gdy nigdy nie było przyjemności. Nie naprężyła się albo nie odepchnęła go jak oczekiwał. Pozwoliłby jej się uwolnić, ale odchyliła się do tyłu do niego i zamknęła jej oczy, odprężając się naprzeciw niego. Taka mała rzecz, ale dla niego intensywna. Trącił nosem jej szyję, jego palce przesuwały się po jej piersi, uczucie było zadziwiające. Poczuł miękkość pod opuszkami jego palców i każde dotknięcie napędzało więcej gorąca w jego ciele, podnosząc jego temperaturę. Nic nie zrobił by regulować pośpiech, pozwalając temu rozprzestrzeniać się przez jego ciało, zachwycając się cudem kobiety. Pogłaskał pieszczotliwie nad całą tą miękką skórą. Jego penis się powiększył, stał się pełny i ciężki, i naciskał bliższy do jej wiotkiego ciała. „Chcę wymienić z tobą krew. Tym razem to nie zaboli. Upewnię się, że to ci się spodoba. Zaufasz mi?" wyszeptał słowa, jawne uwodząc. Chciał by się zgodziła, poświęcając mu siebie. By była częścią tego czego chciał. Pozostała nieruchoma, ale nie było żadnego odrzucenia, nie w jej ciele, albo w jej umyśle. Wsunęła swoje ramię do tyłu nad głową, wieszając jej rękę wokół jego szyi gdy przechyliła swoją głowę do tyłu. Działanie podniosło te miękkie, pełne piersi, jej mocno napięte sutki napierające na koronkę. Pocałuj mnie. Miękki szept gorąca zawinął się w jego umyśle. Czyste kuszenie. Jego penis skoczył. Pulsował. Była zmysłowa nawet tego nie wiedząc, kusząc go kiedy on już nie miał woli stawić jej oporu. Wiedział kiedy odpowiedział na jej wezwanie, że zobowiąże się do niej. Nie wziął pod uwagę, że uczyni ją w

Tłumaczy: franekM

pełni jego. Nigdy nie była w tak wielkim niebezpieczeństwa, a jednak nie wydawała się mieć jakiegokolwiek instynktu. „Jeśli cię pocałuję, kislány kuηenak minan — mój mały szaleńcze — nie wiem czy się zatrzymam. " Był tam ból. Potrzeba. Głód drapiący głębiej niż kiedykolwiek. Trąciła nosem jego szyję. Zatrzymałbyś się gdybym cię poprosiła. Było pełne zaufanie w jej głosie. Powinna się go bać. Dał jej powód by się go bała — rozmyślnie zrobił tak, mimo to był świadomy jej przeświadczenia. Oddawała sobie w jego opiekę i nie zrozumiał dlaczego. Naprawdę nie wierzył sobie jeżeli chodziło o nią — więc jak mogła ona? Była jeszcze bardziej szalona, niż ją nazywał, ale teraz, to było czułe słowo. Teraz, myślał o niej jak o pięknej i dzielnej. Pomyślał o niej — jego. Pocałuj mnie, szepnęła ponownie do jego umysłu. Pokusa. Uwiedzenie. Koniuszki jej palca odnalazły jego małżowinę uszną i jego ciało zacisnęło się. Poczuł, jak oddech zostawił jego płuca. Nie było żadnego sprzeciwu w tak miękkim powabie. Obrócił swoją głowę znalazł jej usta jego. Otarł się o jej wargi łagodnie, prawie z czcią. Poczuł impuls płynący wprost w dół do jego palców u nogi. Energia przepłynęła wzdłuż jego zakończeń nerwowych. Poświęcił swój czas, odnajdując jej wargi, zapamiętując kształt i dotyk w pamięci. Odmawiał sobie tak długo zachować coś we wspomnieniu o sobie, czego nie dodawał do swoich umiejętności walecznych, ale teraz, uczenie się wszystkiego o niej było konieczne jak oddychanie. Nie chciał zadać jej bólu. Nie ponownie. Spędził dużo czasu na myśleniu jak mogła czuć jego uczucia kiedy on nie mógł. Jak zobaczyła jego wnętrze, kiedy on nie był w stanie tego zrobić. Jej paznokcie odnalazły górną krągłości jego uszu. Przechyliła głowę trochę bardziej i znalazła jego małżowinę uszną swoimi ustami, gryząc łagodnie, a następnie ssąc, jej język był aksamitnym pociągnięciem, wysyłając wzrastające w szybkim tempie gorąco do jego bolącej pachwiny. Jej palce znalazły, jego gęste włosy w erotycznym masażu, który zwiększył uczucia pokrywało smugami jego erekcję. Fizyczne uczucia były teraz intensywne, zbierając się jak kula ognia w dole jego brzucha i rozchodząc się przez jego ciało jak ogień. Nie poczuł niczego przez tyle wieków a teraz przyniosła jego lodowate ciało do wulkanu, płonącego życiem. I wiedziała co robi. Chciała by czuł. To nie zaboli że poczujesz. Jej głos prześliznął się uwodzicielsko do jego umysłu, udowadniając, że była głęboko zanurzona w jego istnieniu — udowadniającego, że znała jego myśli. Poczuj mnie, Zacarias. Poczuj co czuję gdy mnie dotykasz. „To jest niebezpieczne" szepnął, wiedzenie, że już był zgubiony. Jego ręce, z ich własnej woli, odepchnęły cienki skrawek koronki przykrywając miękką wagę jej piersi. Szarpnął za jej sutek, jego umysł już był stanowczo zakopany w jej. Mógł dokładnie poczuć co każde szarpnięcie i potarcie jej

Tłumaczy: franekM

zrobiło, skwierczące promienie ognia przedzierały się do jej rdzenia. Mógł zostać po prostu uzależniony do czucia jej przyjemności tak szybko jak uczył się jego własnej. „Jesteś niebezpieczny. " Nie skrzywdzę cię. Słowa muskały jego umysł jak jedwab naprzeciw jego skóry. Poczuł jej uśmiech, ten miękki, skandalicznie, zdumiewający dar uśmiechu. „ Boję się sprawiania ci ból. Nie masz pojęcia do czego jestem zdolny." Walczył dla niej, już nie mógł powstrzymać swoich rąk przed badaniem tego całego kremowego ciała. Była tak miękka i ciepła i piękna. Mocny zapach jej pobudzenia okrył go i podsycił ognie palące się i rzucające się z pazurami na jego brzuch. Jej palce kontynuowały wolny, erotyczny masaż wzdłuż jego skóry głowy. Jej wargi szepnęły nad jego uchem, jego szyją, jej język wyczuł smak jego tętna. Była kuszeniem i był zbyt słaby, by się sprzeciwić. Widzę cię. Jestem wewnątrz twojego umysłu tak jak ty jesteś wewnątrz mojego umysłu. Widzę twoje wnętrze, Zacarias. Nigdy nie zadałbyś mi bólu. Nigdy. To nie jest w tobie. Zadałem ci ból. Kilkakrotnie. Jej cichy śmiech pomarszczył powierzchnię jego pachwiny, tak że poczuł że powiększył się jeszcze bardziej. Poczuł pierwsze krople potrzeby dla niej. Atakowałeś siebie, Zacarias, nie mnie. Wiesz że to co mówię jest prawdą. Miał nadzieję, że miała rację, ponieważ nie było żadnej drogi by mógł się powstrzymać od degustacji nieba. Nie teraz. Nie z jej miękkim poruszaniem ciała naprzeciwko jego i jej burzą włosów jak aksamitne motki nad jego skórą. Nie z jej piersiami w jego rękach, jego palcach toczących i dokuczających i szarpaniu za jej wrażliwe sutki. Każde drżenie, które przedostawało się przez jej ciało, każda iskra, czuł jak jego własną. Usłyszał, siebie jak jęknął gdy ugryzła w dół jego szyję, to urocze wrażliwe miejsce gdzie jego ramię łączyło się. Zabijała go powoli. Głód uderzył w niego, surowy i zrozpaczony. Dźwięk jej tętna pulsował w jego własnych żyłach. Nie ukrył swojej potrzeby przed nią. Chciał by zobaczyła kim był — czym był. Musiała zaakceptować prawdę, nie jakąś dziewczęcą fantazją. Był czystym drapieżnikiem. Nie miał żadnej łagodnej strony, albo słabości. Budziła diabła, i gdy ja weźmie, nigdy jej nie puści. „Potrzebuję twojej krwi." Powiedział to rozmyślnie, jego usta znajdowały się nad tym słodkim tętnem, które wzywało tak głęboko do niego. Poczekał na jej panikę, odsunięcie się od niego, by się uratować. Zamiast tego, jej wargi poruszyły się z powrotem do jego ucha, szarpiąc za jego małżowinę uszną i wysyłając kolejne promienie ognia prosto do jego pachwiny. Pocałuj mnie. Nie będę tak się bała brania mojej krwi jeśli mnie pocałujesz. Nie możesz kłamać kiedy kogoś całujesz.

Tłumaczy: franekM

Czy pomyślała, że jej skłamie? Nie wiedział nic o związkach. Dawno temu pochował jego matkę i ojca w jego życiu, odmawiając kiedykolwiek pozwolić im dostać się do jego umysłu — albo serca. Odeszli wraz z każdym skrawkiem ludzkości, która kiedykolwiek była w nim. Na jakimś poziomie, zdał sobie sprawę, że ta kobieta, ta ludzka kobieta, która nie miała żadnego powodu aby nawet go lubić, walczyła by go uratować. To było w jej umyśle, w jej sercu. Pocałuj mnie, Zacarias. Jego serce wydawało się kruche. Obawiał się, że roztrzaska się w jego klatce piersiowej. Ponownie pocałowanie jej byłoby zgłaszaniem pretensji do niej. Sprawiając że nieodwołalnie będzie jego. Jej ciało zdumiewało, zmysłowy powab sprawiał że wątpił czy niewielu kiedykolwiek mogło się sprzeciwiać, ale to było zdecydowanie nieustępliwe, jej determinacja, że będzie ciągnąć go do światła, które przyciągał go jak magnes. Zahipnotyzowała go. Nie myślała o siebie, i odmówiła zrzeczenia się go na rzecz losu wszystkich drapieżnych Karpatian. Jak miał z tym walczyć? Jak miał znaleźć dość siły by odejść od kogoś tak odważnego? Zagubił się po raz pierwszy w swoim życiu. I po raz pierwszy, chciał walczyć o swoje istnienie — dla niej. Dopasować się do jej odwagi. Przyciągnął ją blisko, jego oddech nad nią się uspokoił, dla niej. Jego serce dopasowało się do jej szaleńczego rytmu i automatycznie wziął sprawę w swoje ręce, dopasowując się do bicia jej tętna. Przyjrzał się, jak jej rzęsy opadały w dół zasłaniając pragnienie w jej ciemnych oczach. Jej wargi rozdzieliły się. Wziął jej oddech do swoich płuc. Była tak ciepła i miękka, ogrzewając go od wewnątrz na zewnątrz. Pozwolił swoim ustom opanować jej bez pośpiechu. Część jego rozpaczliwie jej potrzebowała, tak głodna że ledwie móc myśleć, ale chciał poświęcić swój czas, poczuć jej każde bicie serca, poczuć smak jej każdego oddechu, poznać jej usta, aksamitne głębokości, i sprawić, że jej oddech uwięźnie i sprawić, że jej ciało będzie łaknęło jego. Pocałował ją lekko, w wolnych poszukiwaniach, wchłaniając każde odrębne uczucie aż potrzeba pokonała go i po prostu pogrążył się w swoim ogniu. Całował ją w kółko, kradnąc oddech z jej płuc, oddychając dla niej, jego język obejmował w posiadanie ten zachęcający, bardzo gorący aksamitny raj. Jego kciuki odnalazły jej sutki gdy brał jej usta w kółko. Wtopiła się w niego, cały ten ogień, spalając go, spalając go do samego serca. Co się zdarzy gdy ogień spotka lód? Obawiał się, że zaprzestanie istnieć, mimo to nie było dla niego innej drogi. Jego ciało płonęło. Jego głód bił w nim jak grzmiące bębny. Potrzeba napełniła jego pachwinę i zjechała do jego duszy. Marguarita. Jego. Musiał wziaść ją teraz. Musiał uczynić ją jego. Musieć napełnić jego żyły, jego ciało ... nią. Jego usta podryfował ponad jej kącikiem. Pocałunek zszedł w dół krągłości jej twarzy do niewielkiej zatoczki wcinająca się w jej brodzie. Zamiótł do tyłu chmurę włosów z jej szyi swoja ręką, jego umysł stanowczo pozostał w jej.

Tłumaczy: franekM

Pozwolił sobie doświadczyć to co czuła i była świadoma jego każdej potrzeby — każdego naglącego żądania jego ciała. Jego rosnącego głodu. Mimo to, nie odsunęła się od niego, ale mógł poczuć, jak trzymała się bardzo spokojnie. „ Nie bój się tego, Marguarita. Jest wielka odwaga w tobie." Wyszeptał słowa naprzeciw jej obojczyka gdy wycałował swoją drogę wzdłuż jej niewielkiej postaci. Odwrócił ją w swoich ramionach, jego usta kontynuujące podążanie wzdłuż krągłości jej piersi. Trudno jest się obawiać gdy sprawiasz, że czuję się tak żywa, powierzyła. Ale jest trochę obawy po ostatnim razie. Upewni się, że wymiana krwi będzie erotyczna, nie bolesna. Urodziła się z barierą, produktem ewolucji, tyle generacji jej rodziny która służyła rodzinie De La Cruz. Bariera w jej umyśle została zwiększona więc panowanie nad nią w najlepszym wypadku będzie trudne. A nie chciał jej kontrolować. Chciał by sama tego chciała. Chcę, szepnęła w jego umyśle. Jestem tylko trochę zdenerwowana, ale nigdy nie byłam z mężczyzną, więc to wszystko jest dla mnie nowe. Wiedział, został zamknięty w jej umyśle z nią. Znał jej każdy brak pewności siebie, i teraz, trzymała się dla niego. Ponieważ tego potrzebował, a ona mu tego dostarczyła. To był karpacki sposób, ale była ludzka a jednak instynktownie, wiedziała czego potrzebował. Przyparł swoje czoło o miękkiego kuszenia jej piersi. Bywał w świecie przez przeszło tysiąc lat, miał ogromny kapitał wiedzy, mimo to nie wiedział nic na temat ludzi — albo kobiet. A ta kobieta była wszystkim — będzie jego wszystkim od tego momentu do wieczności. Nie zobaczyła go w sposób w jaki widziała go reszta świata. Nawet nie widziała go w sposób w jaki sam siebie widział. Widzę czym i kim jesteś. Dostrzegam twoje serce i duszę. Przeraziła go. Jej odwaga pasowała do każdego wojownika którego znał. Nie był normalnym mężczyzną. Twarde brzegi wewnątrz niego, ciągła potrzeba polowania i zabijania, powinna sprawić że jej delikatna natura ucieknie z krzykiem od niego. Te ciemne cienie, które plamią go od urodzenia, straszny spadek przekazany po jego ojcu okaleczył jego duszę. Błysk jej światła tak jasny, gdy powinien być osłabiony, powinna stronić od niego, a jednak stanęła naprzeciw niego, przez jej własnymi strachami — ratując go. Oddając mu życie. Wiedziała co robi. Wiedziała, że planuje pozwolić słońcu go zabrać — ale stanęła przed nim, rozmyślnie uwodząc go, jej miękkim, szczodrym ciałem i jej zdumiewającą odwagą. „Trzeba by cudy by mnie uratować, Marguarita. " Była cudem dla niego. Dawno odszedł z tego świata. Nigdy nigdzie nie należał, a teraz nowoczesne społeczeństwo minęło człowieka takiego jak on, już wieki temu. Cud albo i nie, odwaga albo i nie, jak mogłaby żyć z kimś tak zacofanym? Jego światem było zabić albo zostać zabitym.

Tłumaczy: franekM

Mechanizm doboru naturalnego. Kobiety nie były częścią takich rzeczy, a gdyby były, zostałyby wykorzystane i szybko zapomniane, albo trzymane w niewoli, blisko gdzie wojownik zawsze mógł ją chronić. „Widzisz kim naprawdę jestem, albo kim pragniesz bym był?" Ponieważ, Boże pomóż nam, on będzie nią rządził. Trzymałby ją zbyt blisko. Zniszczyłby ich oboje. Doprowadziłby ich oboje do piekła, ale to nie wydawało się mieć znaczenia. Nie mógł uwolnić się od niej, nawet oszczędzać jego honor. Płonął jak ogień. Musiał. Pożądanie rządziło nim. Łaknienie. Zadające ból. Niczym niezmącona potrzeba. Niczym niezmącony głód. Był drapieżnikiem, a ona ofiarą. Został zamknięty z nią, skupił jego całą uwagę na niej. Ona Będzie wiecznie nieść krzyż jego wstydu, jego niezdolności do powstrzymania się od wzięcia tego co teraz chciał mieć. Chcę być twoja, Zacarias. Potrzebuję cię byś został ze mną. Proszę zostań. Proszę wybierz mnie. Cokolwiek to jest — to nie jest karygodne. Oddaje ci się swobodnie. Słyszał jego własny jęk. Nie byłoby żadnej ucieczki dla niej. Jak mógłby odmówić jej apelu? Jej darowi? Nie mógł sprzeciwić się jej wiotkim piersiom, jej śniadym sutkom dokuczającym jego wargom. Zamknął swoje usta nad kuszeniem i wessał pierś. Chciał by to było rzeczywiste. Więcej niż czegokolwiek, chciał by to co oferowała było rzeczywiste. Było wszystkim co było święte, niech doświadczy cudu. Jej ciało wygięło się w łuk do niego. Jej ramiona skradały się wokół jego głowy, układając ostrożnie go przy niej. Widzę cię. Całego ciebie. Nie mógł powstrzymać zdumiewającego uczucia przemykającego przez nich oboje. Cechy które zobaczyła w nim, nie był pewny, czy są tam naprawdę, ale nie zamierzał zatrzymać tego co robił, używając jego głosu by to powiedzieć. Szarpnął za jej sutek swoimi zębami, usłyszał jej gwałtowny wdech, ale ogień przemknął przez nią — przez niego, napędzana krwi docierała do ich rdzeni, jakby miała drogę do nich obydwojga, prowadząc prosto z jej sutków. Wiesz czym jestem. Mimo to się nie obawiasz? Szarpnął jeszcze raz, trochę ostrzej, jego ręce masowały wiotkie ciało, tocząc te naprężone szczytu, używając bezlitośnie języka i zęby. Potrzebował by zrozumiałą, że był brutalnym, niebezpiecznym człowiekiem, cały z twardymi brzegami i stalą. To nie wydawało się być ważne jak jej dotykał, napięła swoje ramiona wokół jego głowy, jej oddech napiął się, jej pobudzenie przenikało powietrze między nimi. Oddaje ci siebie, Zacarias. Swobodnie. Bez ograniczeń. Nie wiem co robią wasze kobiety, ale mogę tylko być mną. Nie wiem o żadnym innym sposobie. Nie chcę byś odszedł. Myśl o tobie w pojedynkę, walczącym ze złym wrogiem, noc po nocy bez kogoś trzymającego cię w ramionach, jest dla mnie wstrętna.

Tłumaczy: franekM

Jeśli wejdę w słońce, nie będę walczyć z wrogiem. Nie, ale zawsze będziesz sam i to jest nie do przyjęcia dla mnie. Nie mogę znajdować wrażeń aby pokazywać ci dlaczego, więc tak, oddaje ci siebie z mojej własnej wolnej woli, by nakłonić cię byś został. Chcę byś został ze mną. To co robisz ze mną wzrasta całkowicie do ciebie. Ale nie pójdziesz w pojedynkę jeśli postanawiasz odejść. Jego usta zostały napełnione nią, jego ręce prześliznęły się zaborczo nad jej krzywiznami i wgłębieniami. Jak mógłby ją zostawić? A jednak, nie byłby żadnym człowiekiem honoru, gdyby tego nie zrobił. Nie odpowiedziałaś ma moje pytanie. Nie boisz się? Tak. Była całkowicie szczera. Oczywiście mam obawę przed nieznanym ale ten strach jest niewielki w porównaniu z moją potrzebą by cię chronić. Jego serce zacisnęło się. W pełni rozumiesz co mi oferujesz, Marguarita? Jej ciało wzywało do niego. Jej krew. Jej smak wybuchu przez jego ustach, przez każdą komórkę w jego ciele. Jego pachwina spuchła do czasu gdy był tak pełny i obolały że ból był nieznośny. Myśl o tej kobiecie oddającej siebie tak całkowicie dla niego, odurzała. Pod jego dowodzenie. Jego każde pragnienie spełniło się. Marguarita z jej miękką skórą i jej oczami łani. Jego. Podniósł swoją głowę zajrzał w jej oczy. Wpatrywali się w siebie przez kawał czasu. Poczuł jak spada, tonąc w tych ciemnych basenach odwagi. Bądź bardzo pewna. Będziesz myśleć tylko o mnie. Twoje życie będzie moim życiem. Moje szczęście będzie twoim szczęściem. Nie znam żadnej innej drogi. Jeśli będziesz moja, jeśli będziesz chcieć bym kontynuował to życie, w takim razie zwiążesz się ze mną na wieki. Wiecznie. Westchnął, jego głos osuwający się na szept sarkazmu. Nie tak długo, wiecznie. Marguarita, lata będą niekończące się jeśli będziesz niezadowolna. Wiem o co cię proszę, powiedziała. Wiem, że jesteś znużony i boisz się tego kim i czym jesteś. Ale chcę byś został — ze mną. Chcę byś żył. Zaznał szczęścia przez jakikolwiek czas jaki będziemy mieli razem. Teraz więcej oporu było w nim. Zamierzała być jego światem, i walczył z każdym oddechem w jego ciele by ją zatrzymać. „Więc mi się oddaj. " Jego szept był naprzeciw miękkiej krągłości jej piersi, tuż ponad jej sercem. Poczuł jak jej serce podskoczyło a następnie zaczęło uderzać. Jego ręka zjechała w dół jej ciała prześlizgując się między jej nogami. Była wilgotna dla niego, jej pobudzenie było oczywiste, ale gdy jego palce wśliznęły się w jej majtki, jej serce przyspieszyło i poczuł, jak zmusza się do stać spokojnie dla niego. Zawahał się, jego zęby już się przedłużyły, jej smak wybuchł w jego ustach. Nie pragnął jej wystraszonej. I musiała być pewna. Gdy nas zwiążę nie będzie odwrotu. Wciągnęła oddech. Poczuł to w jego własnych płucach. Złapała jego twarz w swoje ręce i popatrzała mu prosto w oczy. Zostań ze mną.

Tłumaczy: franekM

Obawiała się, ale była zdeterminowana. Nie był świętym i nie odwróci się od tego co oferowała. Życie. Uczucie. Kolor. Coś dla siebie. Coś całkowicie jego. Schylił swoją głowę i przeciągnął po niej językiem po jej bijącym jak oszalałe tętnie. Poczuł echo tego bicia, które brzmiało w głębi jego własnych żył, pulsując przez jego grubego penisa. Jego zęby pocierały tam i z powrotem nad jej skórą, jego język łagodził małe ukłucia. Za każdym razem gdy jego zęby gryzły łagodnie, czuł, jak ciekłe gorąco zwilżało jej majtki w powitaniu. „Wypowiem słowa — potężne słowa, które nas zjednoczą. Nasze dusze staną się jednym. Wezmę twoją krew i dam ci moją w pełnej wymianie. To nie zabierze cię w pełni do mojego świata, ale to jest nasza druga wymiana i będziesz więcej w nim niż w połowie. Będą — reperkusje. " Nie rozumiem. „W odróżnieniu od ludzkich małżeństw, nasze są nieodwracalne. Jak tylko słowa zostaną wypowiedziane, nie można ich cofając." Jego usta dokuczały jej tętnu i przeniosły się do jej sutka, ssąc trochę gwałtownie, szarpiąc zębami, jeszcze raz jego język poruszył się w aksamitnym łagodzeniu bólu. „Zawsze będzie potrzebować mnie obok ciebie. Zawsze będę potrzebować ciebie blisko mnie. Nasze umysły na wieczność będą starać się pozostać zamknięte, jeden wewnątrz drugiego. Nigdy nie będę mógł pozwolić ci być wolną. Ani nie będę wolny. Nie będzie żadnego Zacarias bez Marguarita. Żadnej Marguarita bez Zacariasa. " Wzięła kolejny głęboki wdech, jej palce zagrzebały się w gęstej masie jego włosów. Ona zamknęła kosmyki w swoich pięściach i trzymała je mocno. Wziął to za jej zgodę. Nie byłoby żadnej drogi powrotnej dla żadnego z nich. Dawała mu życie, gdy oddawała siebie w jego opiekę. Pociągnął mocno jej piersi, pozwalając sobie zatracić się w uczuciach niczym niezmąconej przyjemności. “Te avio päläfertiilam,” szepnął naprzeciw jej tętna. „Jesteś moją życiową partnerką." Jego ciało zadrżało, ogniste smugi potrzeby zmieniły jego pachwinę w piekło. Zrzucił swoje ubranie myślą i przyciągnął ją bliżej, usuwając koronkowe skrawki ochraniające jej ciało przed nim w ten sam sposób. “Éntölam kuulua, avio päläfertiilam.” Co to oznacza? Jego zęby trąciły jej bijące tętno. „Twierdzę, że jesteś moja życiową partnerką." Pocałował jej miękką skórę wzdłuż krągłości jej piersi i ugryzł głęboko. Przeszył ją ból. Wsunął jego rękę między jej nogami, pieszcząc ją jego knykciami, wysyłając przez nią drżenia radosnego podniecenia. Ból ustąpił miejsca erotycznemu pośpiechowi. Odrzuciła do tyłu swoją głowę i trzymała go przy swojej piersi, jej pięść ciągnęły za jego włosy. Istota jej życia wlała się do niego, żywiąc jego uzależnienie. Łaknął tego wyjątkowego, erotycznego smaku, który cały był Marguaritą. Cała jego. Tylko jego. Stworzona dla niego.

Tłumaczy: franekM

Przeniósł się na bardziej osobistą formę komunikacji, podczas gdy pił. Ted kuuluak, kacad, koje — należę do ciebie. Zawsze należał do niej. Zawsze. Élidamet andam — oferuję ci moje życie. Pesämet andam — zapewniam ci moją ochronę. Uskolfertiilamet andam — daję ci moją lojalność. Jej krew wpłynęła do niego, odmładzając każdą komórkę. Napełniając go — nią. Mógł poczuć moc działania słów rytuału, łącząc ich razem milionami maleńkich, nierozerwalnych nici. Sívamet andam — i przeszczepiam ci moje serce. Oddał jej swoje serce, takie jakie był. Ocienione. Uszkodzone. Ale było jej na wieki. Sielamet andam — oddaję ci moją duszę. Jego dusza była w strzępach. Tyle dziur ją dziurawiło. Wszystkie te zabicia na przestrzeni wieków. Żył dla nich i każde wyryło swoje piętno na duszy którą jej dawał. Ainamet andam — oddaję ci moje ciało. Jego ciało łaknęło każdego calu jej, i mógł poczuć to samo łaknienie pędzące w pośpiechu w niej dla niego. Czuł w niej, z zadowoleniem tą powitalną wilgoć, gdy wepchnął w nią jeden palec, czując, jak jej mięśnie się zaciskały na nim, zdesperowana by wciągać go do jej środka. Zacarias podniósł swoją głowę i przyjrzał się, jak rubinowe koraliki zbiegły ze zbocza jej piersi zanim zanurzy jego głowę i poszedł szlakiem jego języka. Użył swojej śliny by zamknąć ranki, zanim przeniósł ją w swoje ramiona, podnosząc ją i układając ostrożnie blisko niego. Bardzo łagodnie niósł ją do łóżka, gdzie usiadł trzymając jej nagie ciało na jego kolanach. Była piękna. Jej zaokrąglone piersi zostały pokryte smugami znaków jego rąk i ust. Jego. Jego umysł nie mógł uwierzyć, że ktoś, tak pełen światłem może spoglądać na niego z takim tlącym się pożądaniem. Z taką potrzebą palącą w niej, by być z nim. Dar. Jego cud. „Napijesz się, Marguarita. Wiem, że to wydaje ci się złe, ale to jest nasz sposób. Oddałaś siebie pod moją opiekę." Narysował linię nad tętnem bijącym na jego pierś i przyciągnął jej usta do siebie. „Zaufaj mi teraz. " Marguarita próbowała. Poruszyła swoimi wargami nad szarpaną raną, jej język wstępnie poczuł jego smak. Jęknął, jego erekcja naciskała mocno naprzeciw jej nagim pośladkom. Nie spodziewał się strasznych surowych wymogów swojego ciała, sposobu w jaki mogła dostać się do niego, całego gorąca i ognia, roztapiającego lodu w jego żyłach, przywracając fale wspomnień, dobrych i złych, zabierając go w pełni do życia. Przynosząc jego ciało do gorączkowego szczytu czystej potrzeby. Wypowiedział polecenie by uczynić dla niej łatwiejszym do przyjęcia dar jego nieśmiertelności. Wyszeptał następną część słów oprawy rytualnych do chmury jej włosów. „ Sívamet kuuluak kaik Että a ted. Biorę w moje utrzymanie to samo co jest twoje."

Tłumaczy: franekM

Jej ciało zawsze będzie pod jego opieką i spędzi swoje noce czcząc ją w każdy sposób jaki mógł. Napełnił jej umysł erotycznymi obrazami. Jego ręce przemierzały nad nią, masując jej zaokrąglone pośladki, prześlizgując się w górę czystej linii jej pleców do łuku jej bioder i jej wąskiego pasa. Jedna ręka szarpnęła i potarła jej sutek zatrzymując jej pobudzenie, podczas gdy wyciągnęła istotę jego życie do swojego ciała — podczas gdy krew Karpatian przywiązała ją do niego, jako jego własną. „Ainaak olenszal sívambin — twoje życie będzie hołubione przeze mnie przez cały czas." Żywione. Teraz znał znaczenie słowa, gdzie wcześniej tego nie rozumiał. Będzie ją hołubił. Chronił. Zatrzyma. Marguarita była sensem jego życia, jego świętym graalem pod koniec wielowiekowej bitwy między dobrem a złem. Była powodem. Była tym co szukał przez całe życie i ani razu tego nie rozpoznał. „Te élidet ainaak pide minan — twoje życie zostanie umieszczone wyżej mojego na wieki." Poznał moment w którym wypowiedział słowa, że naprawdę to myślał. Jej życie zawsze będzie stawiane wyżej jego własnego. Jego kobieta. Jego osobisty cud. Ludzka kobieta, która miała znalazła tonącego mężczyznę i podała siebie jako łódź ratunkowa. “Te avio päläfertiilam — jesteś moja życiową partnerką." Kolory mieniły się przed jego oczami, błyszczące i jasne. Żywe, oszałamiające kolory. Na moment jego świat przechylił się a następnie odzyskał równowagę. Te kolory biły i pulsowały w jego ciężką erekcje, wysyłając spirale prądów pędzących przez jego ciało. „Ainaak sívamet jutta oleny — jesteś związana ze mną na całą wieczność." Próbował z ją ocalić, ale było daleko za późno teraz. Zostali związani dusza do duszy na wieki. Zostanie z nim na dobre i złe i bał się, że dla niej, to będzie o wiele za trudne niż mogła sobie kiedykolwiek wyobrazić jej współczesnym umysłem. Nie mogła wymyślić tego rodzaju potwora jakim naprawdę był. „Ainaak terád vigyázak — jesteś zawsze pod mój opieką." To była jedna rzecz jaką mógł jej dać. Mógł jej to obiecać. Nigdy nie cofnąłby swojego słowa. Byli absolutna lojalność wobec ich kobiet i zawsze, zawsze będzie się o nią troszczyć. Łagodnie wsunął swoją rękę między jej usta, a jego klatką piersiową. Jej język potarł jeden ostatni raz nad raną i jego ciało się zacisnęło, zadrżało, uczucie było tak erotyczne że wiedział, że będzie chcieć doświadczać go na okrągło. Zamknął ranę i wziął jej usta, jego ręka opadła na jej kark, trzymając ją nieruchomo podczas gdy zachłannie się żywił. Gorąco wlewało się przez niego. Przeniósł ją, obracając się, kładąc ją na łóżko przed nim jak prezent. Jej oczy były trochę zaszklone, lśniącymi diamentami szampana, błyszczącymi od żądzy i potrzeby. Umieścił tam ten wygląd. To wszystko było dal niego. Cała była jego. Uklęknął nad nią, jego ręce znalazły siei między jej udami, rozchylając jej nogi tak by była otwarta dla niego, więc mógł cieszyć się widokiem lśniących

Tłumaczy: franekM

dowodów tego że go potrzebowała. Jego ręce podeszły do jej piersi, w mocnym gnieceniu, tocząc i szarpiąc za jej wrażliwe sutki. Każdy promień ognia, który schodził do jej rdzenia uderzał przez jego penisa. Wziął ją w usta, ssąc mocno piersi, jego zęby dokuczały temu naprężonemu szczytowi, szarpiąc i gryząc podczas gdy zwinęła się i sapała pod nim. Jej biodra rzucały się z każdym żądłem jego zębów, z każdym omyciem jego języka. Ssał mocno, upajając się jej ciałem, w miękkiej, giętkiej ofercie. Jego. Wszystko dla niego. Jej ramiona poszły w górę okrążając jego głowę, wygięła się w łuk do jego ust, popychając głębiej, jej biodra podnosiły się trąc o jego ciało. Jego ciężka erekcja dociskała się o V u skrzyżowania między jej nogami i rozchyliła je jeszcze bardziej, próbując zbliżyć się do niego. Jej gładkie uda potarły o jego ciało, wioząc go za granice zdrowia psychicznego. Zdobył jej sutek i szarpnął tylko by poczuć cudowne uczucie smug ognia, napełniając jego pachwiny, drgając przez niego. Jego usta wzięły ponownie jej, trochę brutalnie tym razem, biorąc jej odpowiedź, wymagając by dała mu wszystko, czym była. Nie chciał mniej, tylko wszystko od niej, ni mniej ni więcej, tylko całkowitą kapitulację. Marguarita nigdy tak bardzo nie odciągnęła się od niego w jej umyśle. Jego ręce stały się szorstkie gdy nadawały kształt jej ciału, zgłaszając pretensje do niej, chcąc by wiedziała i akceptowała go takim jaki był. Dałby jej wszystko, czym był, wlewając się w nią, dając jej wszystko czym był — to było wszystko, co miał. Była niewiarygodnie wrażliwa na niego, jej ciało zwijało się i rzucało, gdy pogłaskał pieszczotliwie nad jej brzuchem i udami. Wdychał, chcąc na wieczność zapamiętać ten moment, chcąc oddzielnie smakować każde nowe doświadczenie i uczucie. Nigdy nie miał takiego zmysłowego, dotykowego doświadczenia. Czyste uczucie. Niczym niezmącona przyjemność. Żądza była głęboka i zaciekła w jego krwi, bijąca potrzebą, drapiąc i grabiąc, ale w tym samym czasie, rozchodząc się jak ogień przez niego — do jej ciała. Jednocześnie uczucia były przytłaczające i nieodparte. Całkowicie pozwolił sobie, badając każdy cal jej wiotkiego, krągłego ciała. Każda smuga ognia, która przeszła przez nią, przedostała się przez niego. Poczuł się pijany od rosnącego głodu, tym razem jej ciała, dla tej rozpalonej pochwy, która żebrała i płakała za nim. Był tak uzależniony do pośpiechu smug prądu przepływającego przez jego ciało i napełniającego jego ciężkie przyrodzenie, jak był w smaku jej krwi. Nie miał pojęcia o upływie czasu, tylko jej ciała, jej smaku i tekstury. Poznanie jej daru było prawdziwe. Ani razu nie zaprotestowała, nawet jeśli zabrał ją zbyt wysoko i sapała i błagała go o uwolnienie. Została połączona, chcąc jego przyjemności, poświęcając mu siebie bez zastrzeżeń, dotrzymując jej słowa. I stwierdził, że jej przyjemność jest tak samo ważna dla niego, jeśli nie więcej niż jego własna. Każdy gwałtowny wdech, każdy apel w jego umyśle, ślady jej paznokci grabiących w dół jego pleców, jej pięść w jego włosach — wszystko to

Tłumaczy: franekM

zwiększało jego przyjemność. Uwielbiał widzenie jej potrzebę go, widzieć jej ogłuszone oczy, jej otwarte usta, ciche krzyki w jego umyśle. Bezmyślny monotonny śpiew jego imienia. Był szorstki, tak, ale upewnił się, że czuje tylko przyjemność. Chciał by chciała być z nim pod każdym względem jaki mógł wymyślić, i sprawianie jej bólu albo ignorowanie jej potrzeb wydawało się odrażające i złe dla niego. Po raz pierwszy w swoim życiu pozwolił sobie, wziąć coś dla siebie — dla niej. Teraz ich dwoje było jednym, dusza do duszy, i jak długo pozostawał w jej umyśle, czuł. Widział w kolorze. Jego świat był bogaty i emocjonalny. Nie było żadnego lodu w jego żyłach, żadnego cienia w jego sercu. Jej jaskrawe światełko rozświetliło go od środka i miał wrażenie, że mógł wzrosnąć do nieb albo wolny biec przez ziemię. Uczyniła go wolnym. Gdy wiedział, że jest więcej niż gotową dla niego, śliska i gorąca i płonęła, uklęknął między jej nogami i podnieść jej biodra, wpychając się do tej ciasnej gorącej przestrzeni utworzonej właśnie dla niego, łącząc ich ciała w ten sam sposób co ich umysły. Uważał, czując jej odpowiedź. Był nabrzmiały i długi a ona ciasna. Mógł poczuć palenie i rozciąganie jego inwazją tak jak ona mogła poczuć, skwierczącą przyjemność ścigająca się przez jego ciało, gdy jej pochwa chwyta go w płonącej przyjemności. Musiał stoczyć bitwę by się kontrolować. Musiał zagłębiać się w niej, pochować siebie głęboko, i nie był w jej umyśle, czując to co czuła, nie miał żadnych wątpliwości, że jest samolubny robiąc to, ale płomienie graniczyły z bólem dla niej. Zmusił swoje ciało do wolnego działania, szepcząc jej w jego mowie ojczystej, łagodne słowa zachęty. Znalazł siebie nazywając ją sívamet — moja miłości, albo bardziej dosłownie, jego sercem. Nie wiedział do tego momentu, czystego ujawnienia, jakie było dla jego serca. Dała mu tak wiele, to niewielkie chuchro ludzkiej kobiety z większą odwagą niż rozumem i ona jakoś wsunęła się do jego środka i owinęła się mocno wokół jego serca. Był ostrożniejszy niż kiedykolwiek, wsuwając się w nią, cal po wolnym calu do czasu gdy poczuł, wąską barierę. „Nabierz tchu, kislány kuηenak minan." Rozmyślnie opadł bliżej niej, naciskając na miejsce, które przyniosło jej najwięcej przyjemności i tłumacząc co stało się pieszczotą, „Mój mały szaleńcze, poświęciłaś mi siebie, i przyjmuję cię pod moją popiekę. " Wziął ją wtedy, czyniąc ją w pełni jego, chowając siebie wewnątrz tego szalejącego kotła gorąca, zgłaszając pretensje do jego domu, jego azylu. Lód odszedł z ciała i umysłu, zostając zastąpionym przez Marguarita. Znalazł dom i nigdy nie chcą odejść. Poświęcił swój czas, ostrożnie pozwalając jej go dogonić, początkowo umieszczając wolny, rozdzierający rytm, a następnie, gdy jej ciało stało się chłonniejsze na jego inwazję, gdy przyjemność zaskwierczała w niej, podniósł tępo i zagłębiał się w nią jak musiał robić, twardo i szybko, jego ręce trzymały

Tłumaczy: franekM

jej biodra, jego ciało pogrążało się w domu na okrągło, rozpalając w nim światło. Odrzucił do tyłu swoją głowę w pewnego rodzaju ekstazie, ogień przepalał go całkowicie na drugą stronę, prowadząc go wyżej i wyżej. Przez cały czas, zdawał sobie z niej sprawę, każdej pieszczoty, jej palców w jego włosach, jej cichych małych gwałtownych wdechach, jej bioder brykających poniżej jego, tej ciasnej pochwy, chwytającej i wysysającej go, tak potrzebującej go jak on jej. Mógł usłyszeć swój cichy gwałtowny wdech w jego umyśle i znał dokładny moment gdy napięcie wzrosło w jej ciele, uderzając w ten wstrząsający punkt gdzie został rozciągnięty na stelażu intensywnej przyjemności, która dotykała bólu. Doprowadził ją do ostateczności, jej ciało brało jego, jej mięśnie masowały, osuszając i chwytając tak mocno, że płonął dla niej. Leżał kawał czasu nad nią — w niej, umysł w umyśle, połączony, zawsze chcąc tam pozostać. — wiedząc że w momencie gdy się cofnie, będzie köd, varolind hän ku piwtä — mrocznym, niebezpiecznym drapieżnikiem, pełnym cieni i splamiony złem. Błyskotliwe kolory przeminą i jego żywe, intensywne uczucia przeminą. Miał nadzieję że do cholery jego opieka nad nią nie będzie taka sama. Byli teraz związani, na dobre albo złe. Nie mógł cofnąć tego co zrobił a nie mogła przeżyć bez niego — albo on bez niej.

Rozdział 11 Nie było dla nich powrotu. Marguarita wiedziała to, gdy zaoferowała mu siebie i nie chciała cofnąć swojej oferty. Zabrał ją do raju, ale jednak wciąż, mogła użyć chwili wytchnienia od jego przytłaczającej, wielkiej osobowości. Zacarias wydawał się kochać zapach jej wanny. Upierał się by wlać jej pachnący olejek do wody, i teraz usiadł na brzegu zlewu, patrząc na nią tym działającym na nerwy, ostrym spojrzeniem. Wiedział, że sprawia że czuje się niekomfortowo, ale nie złożył żadnych przeprosin, ani nie przestał wpatrywać się w nią tak zaborczo. Zamierzasz wpatrywać się we mnie przez wieczność? Dotknęła świadomie włosów. Były zawinięte na czubku jej głowy, by utrzymać je z dala od oleistej wody, i wiedziała, że wygląda nieporządnie. Pokój został oświetlony świecami, więc światło było miękkie i migotliwe, ale jednak, nie wyglądała najlepiej. Nagle uśmiechnął się, okradając ją z całego oddechu. „Będziesz musiała przywyknąć do mnie wpatrującego się w ciebie. Przyglądanie się, jak bierzesz kąpiel sprawia mi przyjemność." Złożył swoje ramiona na swojej klatce piersiowej, nigdy nie zabierając od niej swojego spojrzenia. „I wyglądasz

Tłumaczy: franekM

ponętnie z twoimi włosami w nieładzie. Najbardziej lubię gdy są opuszczone wszystkie razem, ale teraz wydają się blisko drugiego miejsca. Lubię gdy masz wszystkie te loki opadające wokół twojej twarzy i w dół twoich pleców gdy próbujesz wyglądać bardzo poważnie, plącząc je do góry. Są dzikie jak ty. Bardzo zmysłowe i przyjemne. " Poczuła, jak rumieniec skrada się w górę jej szyi, do jej twarzy. Szybko sprawić ci przyjemność. Jego brew uniosła się.” I zapewniam cię, że absolutnie nie jestem niewybredny. I ponownie się przykrywasz. Proszę zabierz ręce z twoich piersi. Lubię patrzeć na ciebie. Twoje ciało jest piękne i jestem pewny, że to będzie wieczne źródło przyjemności" Nie zdawała sobie sprawę, że ponownie się przykrywa. Już raz prosił by przestała. Poczuła, jak rumieniec się pogłębił. No nie, próbowała robić co chciał, ale jego spojrzenie było tak zaborcze i intensywne, że poczuła się trochę jakby była pod mikroskopem. Niechętnie położyła swoje ręce pod wodę, wdzięczna za powstanie pary. To nie dokładnie zapewniało ochronę, ale przynajmniej dawało jej złudzenie. Znaki jego posiadania na jej ciele, i między jej nogami, zdecydowanie była obolała, ale woda łagodziła to, i był niewiarygodnie łagodny, przenosząc ją do łazienki i napełniając dla niej wannę zanim usadził ją w ciepłej wodzie. Jej serce waliło tak mocno, że musiała walczyć by nie przycisnąć ręki do klatki piersiowej. Ogrom tego co zrobiła uderzyło ją mocno po tym jak zatonęła w dół. Zastanowiła się długo i mocno co zamierzała zrobić by ocalić Zacariasa De La Cruz. Był tak daleko po drugiej stronie, że już stał jedną stopą poza światem który znała. Jeśli nie zrobi czegoś drastycznego, straci go. Gdziekolwiek jedno szło po śmierci, nie pragnęła zostawić go samego na jeszcze jeden moment. Skłaniała swój umysł by kusić go do pozostania z nią — ale teraz było jasne że należy uważać czego sobie życzy. „ Masz każde prawo by bać się twojego nowego życia, Marguarita. " Zamknęła swoje oczy. Jego głos tak hipnotyzujący, tak zmysłowy że poczuła to jak palce muskające nad jej ciałem. „Ale nie próbuj ukrywać swojego strachy przede mną. Nie zawsze będę robił rzeczy, na które będziesz mieć ochotę i popełnię wiele błędów, jestem pewny, ale będziesz musiała mnie zrozumieć. Mówić mi kiedy jesteś zraniona przez rzeczy które mówię albo robię. Tylko raz popełniam błąd. Nie proszę cię o to, więc nie popełniaj błędu, traktując to co mówię lekko. Rozkazuję to. To wymaga dużej odwagi by stanąć ze mną twarzą w twarz, i nawet więcej,by żyć ze mną, ale nie oczekuję niczego mniej od ciebie. " Przechodziła od bycia zdenerwowaną do rozbawienia jego poleceniami. Spędził wieki rozkazując i oczekujące — i otrzymujące — posłuszeństwo, i oczywiście wiedziała że nadal będzie to robił. Czasami to sprawiało, że chciało jej się śmiać. Naprawdę oczekiwał, że wykona każdą małą rzecz którą powiedział.

Tłumaczy: franekM

Jakby to było nawet dopuszczalne. Nie trzeba wykonywać wszystkich poleceń, Zacarias. „Może inni, ale ty ignorujesz logikę i rozsądek. Nigdy nie znałem któregokolwiek innego kto nie przestrzega bezpośrednich poleceń, jak ty to robisz. Nawet dziś usiadłaś na swoim parapecie okiennym, opatrując twojego przyjaciela Julio. Pomyślałaś, że nie będę wiedzieć co zrobiłaś? " Jej rzęsy uniosły się i wpatrywała się wprost w jego oczy. Nie będzie zrozumiana przez niego. Zobaczyła jego wnętrze — nawet lepiej niż on som,— i była bezpieczna. Musiała mieć tylko odwagę by stanąć przed nim gdy był nierozsądny. Wiem, że nie masz zamiaru sprawić, bym czuła się jak więzień, Zacarias, ale tak się troszkę czuję, gdy mówisz coś w ten sposób. Mam obowiązki na tym ranczu... Uniósł swoją rękę. „Już nie. Twoim jedynym, obowiązkiem jest dbanie o moje potrzeby. Myślę, że wyraziłem się wystarczająco jasno, jeśli o to chodzi. " Tak, cóż, wciąż muszę zobaczyć co z ranami Julio. To nie byłoby dobrze gdyby doszło do zakażenia. Czy zrobiłeś coś jego psu? Jego pies nagle oszalał, atakując konie, a następnie atakując Julio. „Powstrzymałem zwierzę przed warczeniem na mnie, ale to nie wyjaśnia jego zachowania. Gdzie jest teraz pies? " Nie mieli innego wyboru, jak tylko go zastrzelić. Julio poprosił mnie by zaglądnęła do koni i bydła. Coś jest nie takt. Potarła małe wgłębienia w swojej brodzie, marszcząc lekko brwi, nie cierpiąc tego że każdy na ranczu sądzić, że zachowanie psa ma coś wspólnego z obecnością Zacariasa. „Twoje oczy są smutne. Nie odczuwaj dla mnie smutku, mój piękny szaleńcze." Wzruszył ramionami. „Sądzisz, że oni wszyscy sądzą, że wywołuję tę reakcję w zwierzętach. To jest prawdopodobnie prawda. Zwierzęta wyczuwają cienie we mnie. Nawet moi właśni ludzie nazywają mnie köd, varolind, hän ku piwtä, co oznacza mroczny, niebezpieczny drapieżnik, i nawet najbardziej doświadczeni myśliwi nazywają mnie hän ku tappa — co oznacza agresywny, albo więcej. Jestem przyzwyczajony że inni bojąc się mnie. To mnie nie martwi. Oczekuję tego. " To martwi mnie, przyznała Marguarita, drżąc. Woda ochładza się i muszę wyjść. To nie była zimna woda, ale bardziej uświadomienie ogromu jej decyzji. Zdecydowała się ocalić tego mężczyznę — kochać tego mężczyznę — w pełni nie rozumiejąc jak inny i niebezpieczny naprawdę był. Nie żałowała decyzji, ale czuła swoje przejście przez pole minowe. Sięgnął prawie leniwie po ręcznik i trzymał go, najwyraźniej oczekując, że wyjdzie z wanny przed nim. Poprosiła o to, przypomniała siebie. Chciała należeć do niego i powiedziała mu, że zrobi cokolwiek, co sprawi że go ocali. Stanie nago przed nim, nie wydawało się zbyt wiele, nie po tym jak uprawiali

Tłumaczy: franekM

dziki, szalony seks, mimo to czuła że oblała się rumieńcem od stóp do głów, gdy wyszła z wanny i pozwoliła mu owinąć ją w duży ręcznik. „Dlaczego to cię martwi, Marguarita?" zapytał, jego głos opadł o oktawę. „Ci ludzie są dla mnie nieistotni. To nie ma znaczenia że oni myślą że jestem diabłem? " To moi ludzie, Zacarias, wyjaśniła ostrożnie. Stanęła bardzo nieruchomo, gdy łagodnie ścierał koraliki wody z jej ciała. Kocham ich i nie chcę by myśleli o tobie nieprawdziwe rzeczy. Chcę by akceptowali cię jako mój wybór. Jego ręce znieruchomiały. „Dlaczego sądzisz, że oni myślą nieprawdziwe rzeczy o mnie? Zwierzęta są niespokojne w mojej obecności. Żaden koń kiedykolwiek nie tolerował mnie obok siebie. Jestem pewny że to co oni mówią jest prawdą — bydło i konie są podenerwowane moją przedłużająca się obecnością. Rzadko zostaję obok ludzi albo zwierząt. Dawno temu zauważyłem tę reakcję. " Jego głos był pozbawiony wyrazu. Spokojny. Oparty na faktach. Ale poczuła małe ukłucie w jego sercu, kiedy wspomniał o tym że konie nie tolerowały jego obecności. Nie zwracał uwagę na ludzi stroniących od niego, ale martwiło go to, że konie to robią. Wciągnęła swój oddech. Kolejna tajemnica pochowana w głębi jego podświadomości, do której nie przyznał się, ale zobaczyła to tak wyraźnie. Kochała konie. Tylko inny audsaider rozumiał jej wielką konieczność do przebywania z dumnymi, pięknymi zwierzętami. I zrozumiała, niedopowiedziany, nieuzasadniony głód w Zacariasie. Chciała położyć swoje ramiona wokół niego i go pocieszyć— ale jak na ironię — on nie wiedział, że potrzebował pocieszania. Był Zacariasem De La Cruz. Nie odczuwał bólu. Żadnych uczuć. Był jedyną w swoim rodzaju maszyną do zabijania, ocieniony i splamiony złem i zaakceptował to bez rozczulania się nad sobą w swoim sercu. Po prostu tak było. Jak ktoś mógł pozostać nie zdenerwowany z takim człowiekiem? Nie było tego w niej, nie zależnie jak wiele głupich rozkazów wyda, albo jak wypaczone były jego myśli. Odwróciła się przodem do niego i okrążyła jego szyję swoimi ramionami, łącząc jej palce na jego karku. Oparła swoje ciało o jego, jej piersi pocierały mocno o ręcznik, gdy zakopała swoją twarz w jego gardle i pocałowała go. Jej serce zdawało się roztapiać się w jej ciele, gdy po prostu stał tam przez długi moment, tak jednak zaszokowany przez jej działanie. Następnie jego ramiona owinęły się wokół niej, zamykając ją naprzeciw niego i poczuł się jak w domu. Wiem, że nie poprosiłam o pozwolenie by cię dotknąć, ale nie mogłam się powstrzymać. Rozmyślnie wepchnęła przekorną notatkę wprost do jego umysłu. Wiem jak ważne są dla ciebie zasady, ale akurat ta jedna jest dla mnie bardzo trudna i może zająć mi trochę czasu zanim się do niej przyzwyczaję. Proszę o twoją cierpliwość. Jego ręce natychmiast przesunęły się w dół jej pleców do jej nagich pośladków, nadając im kształt i masując jej twarde mięśnie tam. Podniósł ją trochę, przechylając jej biodra aby potarła o jego grubą pachwinę.

Tłumaczy: franekM

„Może będę musiał nie dostrzegać twojej potrzeby by mnie dotknąć. " Motyle odlatywały w jej żołądku, na cichą nutę szczęścia przesuwającego się w jego głosie. Dziękuj ci, Zacarias. Mam wielką potrzebę by często cię dotkać. Wiem, że zawsze zapominałabym wpierw zapytać. Doceniam że złagodziłeś swoje zasady. „ Tylko tę jedną," wskazał, oznaka śmiechu wzrosła powoli do jego oczu. Jej serce zająkało. Przez jedną krótką chwilę, tam w zaparowanym pokoju, z łagodnym światłem świec, jego oczy, zawsze tak czarne, wydawały się ciemnym szafirem. Gdy jego uśmiech przygasnął, tak samo zrobił głęboki, rzeczywisty kolor w jego oczach. Patrzała na prawdziwego Zacariasa jak powinna, zanim świat ukształtował go w maszynę do zabijania. Trzymała go ciasno w ramionach, dając odpocząć jej głowie naprzeciw niezachwianemu rytmowi jego serca. On nie wydawał się wcale zniecierpliwiony, po prostu ją obejmował. Poczekała do czasu gdy głupie uczucia odbierające jej język nie zostały stanowczo opanowane zanim podniosła swoją głowę. Lepiej się ubiorę. Muszę zajrzeć do zwierząt i zobaczyć co się dzieje. Ukrył swoją twarz w jej włosach, trąc nosem o szczyt jej głowy. „Przypuszczam, że zgodziłem się na to poprzedniego wieczoru, gdy rozmawiałem z Cesaro. Nie lubię, jak się narażasz. Jeśli zwierzęta są tak zdenerwowane jak twierdzą robotnicy, pozwolić ci pozostawać wokół nich samej jest niewyobrażalne. " Kocham swoje konie, Zacarias. Muszę jeździć codziennie. To oczyszcza moją głowę i sprawia, że czuję tak wolna. Będziesz musiał spróbować tego byś mógł zrozumieć. Jego ręka potarła o jej pośladki, zostając, tak że jej ciało zaczęło się rozpalać. Przytuliła go mocniej i wtedy się cofnęła. „Żaden koń kiedykolwiek nie tolerował mnie tak blisko a odmawiam użycia kontroli umysłu na nich. " Nie będziesz musiał, zapewniła z zaufaniem. Znam twój mały sekret, jednak gdy jeżdżę, wkładam dżinsy. Tak jest bezpieczniej. Jego uśmiech był niewielkim kaprysem jego warg, ale działanie wysłało przyspieszenie jej tętna. To również dało jego oczom ten ciemny szafirowy błysk, który pozbawił ją oddechu. Jego oczy były piękne w ich prawdziwym kolorze. Nie mogła powstrzymać się przed odnajdowaniem tego małego uśmiechu. Naprawdę jesteś piękny, Zacarias. Złapał jej nadgarstek i przycisnął jej palce do swoich ust. „Mężczyźni nie są piękni. Ty po prostu próbujesz odrywać mnie od faktu, że próbujesz złamać kolejną zasadę. " Wysłała mu wrażenie śmiechu do jego umysłu. Chcę, by to było prawdą. Chciałabym nie być tak tobą zachwycona, bym mogła szybko stanąć na nogach. Ubieranie się w spódnicę naprawdę będzie jedną z twoich zasad?

Tłumaczy: franekM

„Wolę kobiecą odzież. Masz sprawiać mi przyjemność we wszystkim, co robisz. Więc ubieranie się w spódnice jest z natury lepszy niż odzież męska. " Stanęła na swoich palcach u nóg i musnęła pocałunkiem w poprzek jego ust. Kochała jego zmysłowe usta. Obawiała się, że może wpatrywać się w nie całymi godzinami i po prostu fantazjować. Nawet nie troszczyła się że był w jej umyśle czytając w jej myślach. Wiem że możesz, poznawać fantazje całymi godzinami. Ale myślę, że odzież męska też może być całkiem seksowna. Niech spróbuję. „ Nie będę mieć dostępu do ciebie. " Uśmiechnęła się do niego, pocierając jego ocienioną szczękę. Na szczęście możesz zrobić to swoimi umysłem. „Co zrobić? " Sprawić, że moje ubranie znikną. Ja raczej nie mam takich korzyści. „To jest uwiedzenie, Marguarita. Czyste uwiedzenie z twojej strony." Kolejny raz jego ręka ukształtować ją pośladki. „I przypuszczać, że będę musieć przyzwyczaić się do tego, że od czasu do czasu będziesz to robić. Męskie spodnie są praktyczniejsze do jazdy konnej, mimo że spódnico-spodnie będą wygodne. " Oddaliła się od niego i rozmyślnie podeszła do jej garderoby, jej biodra kołysały się. Sprawiedliwy oceniając sytuację. Wzięła parę koronkowych fig, najbardziej erotycznych jakie miała, z jej szuflady. Torebka z lawendy wypełniła wonią majtki. Zacarias podszedł blisko za nią i wyciągnął rękę badając mały skrawek czarnej koronki. Wąski pasek ledwie przykryje twoje krocze, koronkowy pas zniknąłby między swoimi pośladkami i cztery czarne sznurki otulą krągłość jej pośladków. „To jest bielizna? " Kiwnęła głową. „ Zobaczę cię w męskim ubraniu i będę wiedzieć, że to jest to co nosisz pod nimi? " Kiwnęła ponownie głową. Rosnące pożądanie w jego oczach wysłało gorąco przepływające w pośpiechu przez jej ciało. Jego spojrzenie usadowiony się na jej wysokich, zaokrąglonych piersiach a następnie opadło do trójkąta czarnych loków pilnujących jego osobistego skarbu. „To co będziesz nosić przykryć twoje piersi przed oczami innych ludzi? " Jego głos potarł nad nią i natychmiast jej sutki stwardniały. Jej oddech wyszedł zniszczony, ale posłusznie wyciągnęła pasujący czarny stanik z szuflady. Nie miała niczego całkowicie tak śmiałego jak ten szczególny komplet który kupiła ni z tego ni z owego. Sama czarna koronka rozciągnięta na jej pełnych piersiach, obramowana czarnym atłasem. Jej sutki ukazały się przez całą tą koronkę, zerkając na niego przez cienki materiał. Fiszbiny podpierały, a zarazem wypchnął jej piersi w górę i na zewnątrz. Zaakceptował stanik i obracał kruchy materiał w kółko w jego ręce, zanim podniósł jego spojrzenie do jej piersi.

Tłumaczy: franekM

„Podejdź tu. " Polecenie w jego głosie niemal powaliło ją na kolana. Kochała sposób w jaki zabrzmiał tak męsko. Kochała tę chropowatą nutę, która powiedziała jej, że należy do niej w tym momencie. Nie było nikogo innego w jego świecie. Wszystko i wszyscy inni zniknęli z jej świata, gdy jego głos nabrał tego tonu. Były tylko Zacarias i narastający głód w jego spojrzeniu. Kochała pomysł że mógł chcieć ją po tym jak właśnie wziął ją chwilę wcześniej. „To zadowala mnie gdy jesteś podniecona" powiedział Zacarias, gdy podeszła do niego. Jego ręce poszły do jej piersi, toczenia i szarpania za jej sutki. Pochylił się i masa jego długich włosów prześliznęła się nad jej nagą skórą, wysyłając prądy elektryczne prosto do jej rdzenia. Mogła poczuć, jak jej ciało zwilgotniało, stając się wilgotne dla niego. Została podniecona, tylko patrząc na go, myśląc o nim, słysząc jego erotyczny głos. To nie było ważne dla niego że nie miała głosu, był w jej umyśle, odczytywał jej myśli, i intymności tej komunikacji była całkowicie tak zmysłowa jak sposób, w jaki jego palce dokuczały jej sutki. Brzeg szorstkości tylko zwiększył jej pożądanie, jego twarde ciało było takim kontrastem dla jej miękkiego. Zacarias nie pozwolił jej ukryć się przed nim, nie w jej umyśle i nie seksualnie. Ona nie wiedziała, że była zdolna do takich erotycznych myśli, ale wszystko co kiedykolwiek przeczytała, albo słyszała, albo wyobrażała sobie, przedostawało się przez jej głowę, gdy była z nim. Chciała by jego ciało należało tylko do niej, jak wiedziała że jej należy tylko do niego. Pomysł że inny mężczyzna jej dotyka, w sposób jaki robi to Zacarias naprawdę napawał ją odrazą. „Nie mogę uwierzyć że te skrawki materiału są bielizny, ale cieszy nie to że wiem, że nosisz je dla mnie. " Z pewnością wychwycił fakt, że nigdy wcześniej nie nosiła czarnych koronek. Pragniesz mnie ponownie. Było zaproszenie w jej umyśle. „Tak. Zawsze będę cię potrzebował, Marguarita, ale przed moimi potrzebami i zachciankami, muszę kłaść twoje zdrowie. Jesteś bardzo wrażliwa. " Nie możesz czegoś z tym zrobić? Natchnęła pomysł wydał jej się jawnym kuszeniem. „Do czasu gdy bardziej poznam jak twoje ciało reaguje, chcę zobaczyć jak odpowiadasz naturalnie. Jesteś bardzo mała i ciasna. Zdaję sobie sprawę, że to był twój pierwszy raz i rozciągałem cię wraz z zabraniem twojego dziewictwa. Krwawiłaś. " Walczyła z rumieńcem podchodzącym w górę jej ciała. To normalne gdy kobieta jest dziewicą. Nie przeszkadzało mu omawianie z nią seksu, albo o reakcji jej ciała, za co była mu wdzięczna. To umożliwiało szczerą komunikację, ale jednak, nigdy wcześniej z nikim tego nie robiła, a tym bardziej z mężczyzną który bardzo szybko stawał się jej obsesją. Ale wciąż ogrzewało ją to że wiedziała, że odmówiłby sobie tylko by upewnić się, że jest w pełni leczona. „Mogę złagodzić ból jeśli to będzie zbyt wielki" zaoferował.

Tłumaczy: franekM

Potrząsnęła swoją głową. Lubiła uczucie jego posiadania, ale nie była pewna jak dać Mu to wrażenie. Wydawał się rozumieć. Łagodnie dotknął zagłębienia w jej brodzie swoim palcem. „Ubierz się w swoje męskie ubranie i pozwól mi zobaczyć jak uwodzicielski może być takie ubranie. " Przekorna nuta w jego głosie wprowadziła zamęt w jej zmysłach. Każde zakończenie nerwowe było już i tak podrażnione i w stanie pogotowia, zupełnie dostrojone do niego, całkowicie go świadome. Gdy oddychała, miała wrażenie, że był samym powietrzem, którym oddychała. Jak to się mogło zdarzyć bez jej świadomości, że wolno skradał się do jej głowy i do jej serca? Początkowo była tak wystraszona, myląc go ze wspomnieniami o wampirze. Jego zachowanie nie pomagało — do czasu gdy nie podjęła tego kroku i nie pozwoliła jej umysłowi połączyć się w pełni z jego. Zmiękczył najtwardsze serce, gdyby mogli zajrzeć do jego wnętrza. Był szlachetnym, lojalnym, człowiekiem honoru. Zasłużył na miłość. „Sívamet." Wyszeptał po karpacku czułe słowo na głos i popchnął słowo w głąb jej umysł. „Widzisz coś co nie istnieje. Chcę by istniało. Dałbym wszystko by być tym człowiekiem któremu dałaś taki dar. Jestem wojownikiem. Nikim więcej. " Marguarita włożyła czarne koronkowe majtki, tak prowokacyjnie jak potrafiła. Podchodzący w górę protest w jej umyśle — przelał się do niego. Jesteś więcej niż tego wart— dla mnie jesteś warty wszystkiego. Potrząsnął swoją głową, ale najwyraźniej widok tego skrawka koronki prześlizgującej się między jej jędrnymi, kształtnymi pośladkami rozproszył go. Odchrząknął i uśmiechnęła się gdy sięgnęła po parę swoich ulubionych dżinsów. Były znoszone i spłowiałe i stały się jasnoniebieskie, materiał był miękki i przetarty na jej udach i jednym kolanem, ale leżały jak ulał, i kiedy jeździła, były najwygodniejszą parą jeansów jaką posiadała. Poczuła jego reakcję bardziej niż zobaczyła. Jego twarz była tak pozbawiona wyrazu jak zwykle, mimo że jego oczy ożyły gorącem i pożądaniem. Od niechcenia zapięła stanik, pozwalając objąć jej piersi. Ślady jego ust i rąk były widoczne przez ażurowe koronki. Podszedł blisko niej i schylił jego głowę muskając po raz pierwszy jej lewa pierś, a następnie prawą w miękkim pocałunkiem. „Czy cię zraniłem? " Wiesz że nie. Uczyniłeś wszystko idealnym dla mnie. Tak zrobił. Był niemiły, tak, ale miał więcej niż pewność, że czuła tylko przyjemność. Marguarita zatonęła w dół na krawędź łóżka i wciągnęła cienkie skarpety a następnie buty do konnej jazdy. Uniosła każdą stopę w powietrze by wciągnąć buty z garbowanej skóry, poświęcając czas, ciesząc się głodem w jego spojrzeniu. Zgodnie z prawdą, sam akt ubierania się przed nim, jego całkowite skupienie na niej, był seksowny poza jej wyobrażaniem.

Tłumaczy: franekM

Uśmiechnęła się w górę do niego, zauważając, że jego oczy były czarne jak noc. Wyglądał na większego niż w rzeczywistości, jego ciało było mocne i okaleczone, bardzo muskularne. Sunął płynnie po pokoju, jego ramiona wypełniały przestrzeń, jego oczy były przenikliwe, jego usta zmysłowe. Lubię patrzeć na ciebie. Wyznała nieśmiało. Chciała by wiedział, że jest w jego świecie, jakkolwiek jej chciał — nie był w tym sam i dlatego musiała wybrać z własnej woli czy chce być z nim. „To dobra rzecz, mój piękny szaleńcze, ponieważ będziesz to robić przez bardzo długi czas. " Zauważyła zmarszczki wokół jego ust. Początkowo myślała że to linie, ale były czymś więcej i uśmiechnęła się do siebie. Jej nieustępliwy mężczyzna miał miększą stronę mimo wszystko. Nie przeszkadzało jej że będzie jego szaleńcem. Całkiem możliwe, że była. Nie patrzała na każdy aspekt swojej decyzji zanim ją podjęła. Wskoczyła w to obiema stopami i do cholery z konsekwencjami, ale teraz gdy skierował tę myśl do jej głowy, jej żołądek zahamował. Faktycznie pochyliła się by uśmierzyć ból. Natychmiast ręka Zacarias poszła do jej pleców i poczuła, jak porusza się w niej. Zrobił to tak szybko, tak łatwo, że Marguarita była trochę wstrząśnięta. Uniosła brew w zapytaniu. Potarł jej plecy łagodnie. „ Mieliśmy dwie wymiany krwi, Marguarita. Z reguły, to nie ma znaczenia jak dużo krew ci dałem, tak jak dałem Ricco, jeśli jednak zrobimy wymianę, to zacznie działać na twoje organy i wnętrze twojego ciała, zmieniając cię na sposób karpackich ludzi. " Wolno wyprostowała się i spojrzała mu w oczy. Wiedziałeś o tym? Wzruszył ramionami. „ Oczywiście. To jest sposób życiowych partnerów. " Słyszała jej własne bicie serca, jego rytm walił. Brzęczenie głosów poza domem. Stąpania koni i cichy szmer bydła. Owady zagłuszyły wszystko, głośność hałasu była straszna. Marguarita przycisnęła ręce do swoich uszu, jej spojrzenie skoczyło do jego po wyjaśnienia. „Uważałem by utrzymać przyciszenie głośności dla ciebie, ponieważ byliśmy zajęci czym innym, ale możesz sama to robić. Pomyśl o tym. Myśl jak miękki chcesz szum tła. Ludzie robią to automatycznie. Twoje lodówki działają i już ich nie słyszysz, ale hałas jest obecny. Twój wzrok i słuch będą dużo ostrzejsze. Musisz kontrolować to świadomie i ostatecznie to stanie się podświadome. " Marguarita sięgnęła za siebie by znaleźć coś by się złapać. Nie przyszło jej do głowy że jej świat zmieni się tak drastycznie. Oddała się pod opiekę Zacariasa, ale jej ciało fizyczne było ludzkie. Zacarias zawinął swoje ramię wokół jej pasa. Stały. Kotwica. „Oddychaj, sívamet, tak jak przerażająco to wszystko brzmi, jestem z tobą zawsze. Nie pozwolę niczemu cię skrzywdzić " Zrobiła głęboki wdech. Powiedz mi co to dla mnie znaczy. Nie żałowała swojej decyzji.

Tłumaczy: franekM

Wiedziała od samego początku, że to wymaga poświęcenia. Fizyczne poświęcenia nie przyszły jej do głowy, ale poradzi sobie z tym. „Będziesz musiała pić wodę i sok, Marguarita," poinstruował. Jej żołądek przechylił się na myśl o włożeniu czegoś do żołądka. Popchnęła swoją rękę do jej brzucha i potrząsnęła głową. Nie mogę. Sama myśl o tym sprawia, że jest mi niedobrze. „Niemniej, to będzie niezbędne. Żadnego mięsa, oczywiście. Myśl o jedzenia mięsa jest odrażający dla nas. " A jednak posiadasz ranczo bydła. Posłała mu słaby uśmiech, rozpaczliwie próbując znaleźć równowaga. Zaakceptowała odpowiedzialność za to co zrobiła, i wiedzę że będą konsekwencje. Mogła obchodzić się bez mięsa. Miliony ludzi zrobi tak codziennie, ale myśl o braniu krwi jako pożywienie była dla niej odrzucająca. „ Pomogę ci gdy będziesz musiała jeść albo coś pić. " Nie mogła wyobrazić sobie w tym momencie by to robić, więc po prostu kiwnęła głową. Zwilżyła wargi, pocierając lekko ramiona. Co jeszcze posiadanie jego krwi w żyłach oznaczało dla niej? Musiała móc wyjść na słońce, ale jej skóra czuła się nieswojo na samą myśl o tym. Była pewna, że to jest jej wyobraźnia, ale wcześniejszy, z Julio, jej skóra była wrażliwa a jej oczy naprawdę bolały. Z drugą wymianą krwi, to stałoby się gorsze? Co miał na myśli gdy powiedział, że stanie się taka jak on? Panika zaczęła skradać się do jej myśli. Zmieniam się wewnątrz swojego ciała? Stając się taka jak ty? Potarła swoimi rękoma o jej ramiona energiczniej jakby mogła zmienić swoją skórę całkowicie. Jeśli jestem taka jak ty, słońce będzie mnie ranić? Kiwnął powoli głową. „Słońce cię spali. Nie tak jak mnie, ale nie możesz wychodzić bez zagrożenia oparzeniom słonecznym. Pokryłabyś się pęcherzami, i oparzenie byłoby poważne. To cię nie zabije jak zrobiłoby ze mną. Będziesz musiała przykrywać swoją skórę i oczy przez cały czas. " Jej serce niemal przestało bić. Faktycznie poczuła się słabo. Kochała konie. Kochała Peruwiańską rasę Paso. Były jej obsesją, zanim Zacarias i ona mogli sobie wyobrazić że nigdy nie będzie mogła przelatywać nad ziemią, przeskakiwać ogrodzenia i czuć się jednością z końmi. Cieszyła się ich osobowościami, ich dziwactwami i łagodnymi temperamentami. Kochała je wszystkie bez wyjątku. Samo patrzenie na nie napełniło ją radością. Nie mogła wyobrazić sobie nie kochać ich, jeździć na nich, spędzając czas z nimi. Paso zachowały swój naturalny, dziedziczny chód, gdy tyle innych ras zostało osłabionych. Były trzymane wiernie ich rodowodowi. Z jej doświadczeniem, jej konie przekazywały swój chód w stu procent swojemu potomstwu. Środek ciężkości tej rasy pozostał niemal nieruchomy. Paso Ilano, łamał chód, który był rytmiczny i harmonijnym stukaniem, był bardzo łagodny, miły i niezwykle

Tłumaczy: franekM

wygodne. Mogła jeździć na swoim koniu całymi godzinami, poruszając się harmonijnie po ziemi, nigdy się nie męcząc ani nie odczuwając bólu. Nie wzięła pod uwagę, że może stawać się wrażliwa na słońce. Jej oddech wydawał się jak uwięziony w potrzasku w jej płuca. Jej gardło napełniło się łzami. Nigdy ponownie nie jeździć. Nigdy nie poczuć, tego zdumiewającego doświadczenia, dzielonego między koniem i jeźdźcem. Paso posiadał również unikalne tempo, trafnie nazwane termino. Dla Marguarita, nic nie miało pełniejszej gracji. Ruch był płynny, przednie nogi posuwały się od ramienia w kierunku zewnętrznym gdy koń szedł do przodu. Była częścią koni a one były olbrzymią częścią jej. Zacarias studiował jej pobladłą twarz. W głębi jej umysł pozostała nagle cicha a następnie całkowicie wycofała się z niego. Świat wokół niego natychmiast zmatowiał aby ledwie był tam kolor, blady i bury. Lód wlał się do jego żył, do jego serca. Jej nagłe wyjście zostawiło go bardziej samotnym niż kiedykolwiek — niż kiedykolwiek pomyślał. Napełniła jego ciało ciepłem i światłem, kolorem i uczuciami i w momencie gdy się wycofała, tak samo stało się z jej ciepłym promieniowaniem. Kiedyś był zdolny dostrzec intensywne kolory i doświadczyć rzeczywistych uczuć, ciepła i blasku którym wypełniania każdy rozbitą, poszarpaną, ocienioną, przestrzeń, odrzucony do tego brzydkiego, surowego, ponurego istnienia, uczyniło to całkowicie nieznośne. Zdał sobie sprawę z czym żył jego ojciec. Jego matka zapełniała te rozbite przestrzenie jej ciepłem i jaskrawym światełkiem. Bez niej zawsze przebywającej wewnątrz, kolor i uczucie w jego ojcu przeminęły tak jak to stało się z Zacariasem. Kontrast był ostry i brzydki i niemożliwy do zniesienie — nie po tak dużej radości. Przeszedł wobec niej, niezdolny do sprzeciwienia się tej błyszczącej latarni, gdy jego świat stał się tak zimny. Jego dusza faktycznie zadrżała. „Nie staraj się mnie zostawić." Powiedział to ostro, dużo surowiej niż planował. Jego palce zacisnęły się jak imadło na jej nadgarstku, przykuwając ją do niego. Szarpnął jej ciało blisko jego. Zapach drapieżnika skradającego się do ofiary przeniknął pokój. Naprężyła się, wyglądając jakby ją uderzył. Nie wiem dlaczego we mnie zwątpiłeś. Dostosowuję się do tego co mi wyjawiłeś i przyznam, że to mnie odstrasza, ale jestem kobietą swojego słowa. Poświęciłam ci siebie swobodnie i zrobiłam to świadomie. Cokolwiek przyszłość dla mnie zgotuje, znajdę sposób by się z tym pogodzić i cieszyć się. Poczuł jej determinację, ale jednak, był sam. Słońce spal kobietę, nie zrozumiała tego. Nie miał zamiaru jej błagać, albo wziąć to czego mu odmówiła. Czy upadł tak nisko? On szarpnąć ją jeszcze bliżej, powodując wzrost jej brody aby jej oczy dotknęły jego. „Nie zostawisz mnie ponownie." Potrząsną nią lekko. Pozwalając jej zobaczyć zabójcę w nim, tę ciemną siłę, która była większą częścią jego duszy, niż jakakolwiek inna jego część. „Rozumiesz mnie? "

Tłumaczy: franekM

Marguarita wyglądała na zdezorientowaną. Musiał ją docenić; była odważna kiedy większość ludzi opadała na kolana. Spotkała jego spojrzenie z kamienną twarzą. Poczuł to pierwsze, prawie niepewne sięgnięcie do niego i ulga była przytłaczająca, prawie powalająca go na kolana. Jej ciepło wsunęło się do jego umysłu, szukając odpowiedzi. Czuł, gorący przepływ który go napełnia, przerzucając most nad tymi rozbitymi obwodami, przywracając intensywne kolory. Uczucia wlały się do środka. Strach równoznaczny z przerażeniem. Jej? To musiał być jej strach przed nim. Nie znał strachu. Smak przerażenia był w jego ustach. Przerażające uczucie walnęło w do jego serca, i najechał jego płuca, tak że jego oddech został zatrzymany. „Wszystko w porządku. Nabierz tchu." Ledwie mógł wydusić słowa. Marguarita potrząsnęła swoją głową, nigdy nie zabierając jej spojrzenia od niego. Nie boję się ciebie, Zacarias. Boję się ciebie zawieść, ale nigdy że mnie skrzywdzisz. Jej oczy nigdy nie zawahały się, wpatrując się w niego, wmuszając prawdę do jego umysłu. Bał się utracenia jej. Bał się obrócenia się w wampira. On — się bał. Zacarias jęknął głośno. Słońce spala ją. Naprawdę zamierzała powalić go na kolana. Zredukowała go do tego. Nie znał strachu, a teraz to go wyniszczało. Nigdy nie miał niczego interesującego do stracenia. Na pewno nie jego własne życie. Ale Marguarita z jej wiotkim ciałem i jej jaskrawym światłem i jej umysłem napełnianiem jego umysł życiem było warte dla niego wszystkiego. Skarb którego nie mógł — nie chciał stracić. Wiedział, że będzie trzymać ją zbyt mocno. Zdusi ją. Nie należał na świata, gdzie kobiety podejmowały decyzje dla siebie, nosiły męską odzież i ośmielały się patrzeć na drapieżnika takiego jak on z taką przerażającą odwagą. Wolny uśmiech zapalił jej zdumiewające oczy. Ten musujący szampan zmienił się w ciepłą, kuszącą czekoladę. Nie jesteś zacofany, głuptasie. Tak jak ja muszę dowiedzieć się o twoim świecie, ty musisz dowiedzieć się o moim. To jest przygoda którą przeżywamy razem i nie mogę się jej doczekać. Uczyniła wszystko tak prostym, gdy wiedział, że nie jest. Wiedział czym był, a nawet jeśli znalazła łagodną stronę w nim, będzie rządził nią żelazną ręką. Ludzka kobieta nie mogła mieć pojęcia o niebezpieczeństwach na świecie, w którym żyje. Każdy wampir na całym świecie będzie starał się nacelować ją w nacisku Ruslana. Rusłan wiedział o cieniach w nim. Może nie wiedzieć jak to na niego działa ale wiedziałby, że Marguarita uczyniła Zacarias niewiarygodnie podatnym. Jego ręka wsunęła się na jej kark, jego palce zakręciły się wokół tej kruchej łodygi. Mógł słyszeć jej bicie serca. Powietrze w jej płucach. Wdychał jej kobiecy zapach, a ona jego. Schylił swoją głowę wolno w jej kierunku. Nie odwróciła wzroku. Nie wzdrygnęła się. Jego kobieta, z większym sercem i odwagą niż rozsądkiem. Jego palce ześliznęły się wokół do przodu jej gardła. Mógł poczuć, jak jej tętno biło pod jego ręką.

Tłumaczy: franekM

Mógł zmiażdżyć ją po prostu przez dociśnięcie jego palce, ale oparła się o niego, ufając mu w ten rozbrajający sposób, że zmieniła jego roztapianie się sercowe do kałuży u jej stóp. Jego oddech wysyczał na zewnątrz w irytacji, a mimo to nie odsunęła się od niego. Schylił swoją głowę ku niej. Wpatrywała się bezpośrednio w jego oczy i to on zapadał się w nią, nie odwrotnie. Mógł poczuć teraz, że to znajome ciepło stało się skwierczące, paląc przez jego żyły, rozprzestrzeniając się jak ogień, rycząc w jego żołądku i uspokajając się do ognistej kuli w jego pachwinie. Jego usta wzięły jej. Nie było żadnej łagodności, był zbyt daleko od tego, złapany w plątaninie emocji musiał to uporządkować. Karmić swoje uzależnienie nią, łaknąc jej smaku, potrzebując jej uległości, jej kapitulacji, potrzebował jej poświęcenia się dla niego, bez zastrzeżeń. Przekręciła jego świat do góry nogami. Przywracając wspomnienia pochowane najgłębiej na powierzchnię. Postawiła go w nieznośnym położeniu jako myśliwego. Chciałabym móc powiedzieć, że jest mi przykro, że chcę byś został ze mną, byś powstrzymał się przed szukaniem świtu. Powinno mi być przykro i powinno mi być wstyd, że nie mogę cię puścić. Potrzebuję cię byś został ze mną. Jej głos był cichy i trochę smutny, przekazując jego serce. Jej smukłe ramiona skradały się wokół jego szyi i oparła się jej całym ciałem, chroniąc się w jego. To była forma raju dla kogoś kto nigdy nie zaznał szczęścia. Albo radość. Była radość tylko przez trzymanie jej w ramionach. Jego język tańczył z jej, badał, szukał i zgłaszał pretensje do niej. Jego zęby szarpały jej pełną dolną wargę, gryząc łagodnie, na tyle by poczuć jak jej oddech zostaje złapany, zanim ponownie ja pocałuje. Poświęcił swój czas pożerając ją. Wycałował swoją drogę w dół jej szyi, zostawianie tuziny małych śladów po ugryzieniach, maleńkie ślady użądleń złagodził swoim językiem i pół tuzina malinek pozostawił dlatego że mógł. Uniósł swoją głowę i poczekał aż jej rzęs uniosą się więc mógł zajrzeć w jej oczy. Tak by wiedziała, co miał na myśli. „Nie przegapię bycia z tobą na Boga. Cokolwiek stanie się w nocy która nadejdzie, Marguarita, nigdy nie myśl, że kiedykolwiek żałowałem, chwil spędzonych z tobą. Przy odrobinie szczęścia będą to setki lat, jeśli jednak nie, nie żałuję, że utrzymałaś mnie przy życiu." Dziękuję ci za to. Uśmiechnęła się do go, jej warg powiększyły się od jego pocałunków, jej szyja i gardło zaczerwieniło się od jego znaków posiadania, i szczęścia błyszczącego w jej oczach. Chwyciła go za rękę. Chodź spotkać konie. Nie miał serca powiedzieć jej, że nie będzie żadnego spotykania z jej ukochanymi zwierzętami. On przejrzał ranczo upewniając się, że nie było żadnego wampira w pobliżu i wyszedł z nią w noc. Gwiazdy błyszczały nad głową, a księżyc rozsypał swoje srebrzyste światła na trawę. Zacarias niechętnie ruszył za nią w kierunku stajni. To były długie, solidne budynki. Jednak gdy się zbliżał, mógł słyszeć, jak konie stąpały i parskały, tańcząc w ich boksach, świadome że drapieżnik był blisko. Przy wejściu, nie

Tłumaczy: franekM

było wątpliwości, że siał spustoszenie wśród zrównoważonych zwierząt. Kilka rzucało zadami, grabiąc powietrze ich przednimi kopytami, rzucając głowami i przewracając oczami. Zacarias chwycił jej ramię. „Nie zbliżaj się dalej. Nie wejdziesz tam z tymi zwierzętami. " Poczuł, jak jej umysł rozciąga się, sięga i łączy się z końmi. To było dziwne uczucie, Inne od tego którego doświadczył gdy przybrał formę innej istoty, ale bardziej, jakby był z nimi połączony nie tylko w głowie, ale w duchu. Masz zapach drapieżnika dla nich. Nie jesteś dla nich zły. Albo skażony. Ponownie znalazła w nim strach i próbował nie przeciwstawiać się ze złością. Nawet nie wyglądały na bliskie tego by zwierzęta go zaakceptowały. Nie robiły tego. To był fakt. Wszystko inne po prostu odepchnął. Co za różnica dlaczego? Nie wiedział, czy to było prawdziwe że się obawiał, że uważała go za złego i skażonego, jeśli jednak zobaczyła to w nim — to najprawdopodobniej tam było. Wykrywała tajemnice które ukrywał nawet przed sobą. Im więcej ich znajdowała, tym niechętniej chciał by je odkrywała, ale nie mógł żyć bez jej umysłu łączącego się całkowicie z jego i to dawało jej dostęp do wszystkiego, czym był — wszystko czym był. „To nie jest ważne dlaczego one nie akceptują mnie, tylko że nie chcą" wskazał. Zacisnęła swoje palce z jego. One zaakceptują cię tak jak robią ze mnę. Przecież, jesteśmy jednym, prawda? Jego serce wzrosło gwałtownie i w duchu przeklął siebie, za to że był takim głupcem. To było niemożliwe. Wiedział, że konie nie pozwolą mu dojść blisko, a jednak gdzieś do środka — uwierzył w nią.

Rozdział 12 Zacarias szarpnął Marguarita by nagle się zatrzymała, w prostym akcie zaprzestawania działania. Stali razem w otwartych drzwiach stajni. Konie toczyły oczami i rzucały głowami, patrząc na drzwi w przerażeniu. Pachniesz groźnie. Uważam to za całkiem seksowne, ale zwierzęta się obawiają. Daj mi moment bym je uspokoiła, tak by mogły połączyć się z tobą w ten sam sposób co ja. Miękkie rozbawienie, pieszczota „Uważam to za całkiem seksowne" wsunęło się do jego umysłu jak masujące palce nad jego ciałem, ale odmówił ulegnięcia

Tłumaczy: franekM

jej. Niebezpieczeństwo było niebezpieczeństwem, choćby nie wiadomo gdzie albo od kogo zagrożenie pochodziło. Zamknął ją przy swoim boku. „Nie pozwolę ci wejść do tego budynku ze zdenerwowanymi końmi. Widziałaś co stało się z twoim przyjacielem Ricco. " Potarła swój policzek o jego ramię, całkiem jak kot. Byłoby łatwiej mi je uspokoić wewnątrz, blisko nich. To zajmie tylko moment. „Powiedziałem nie." W jego głosie była stal, w jego sercu. Dałby jej księżyc gdyby poprosiła. Przeszedłby przez ogień, ale to — to — nigdy. Mogła go błagać, patrzeć na niego jej niesamowitymi oczami, ale to tylko służyło by umocnić jego determinację. Jej bezpieczeństwo miało największe znaczenie. W tej chwili, chciał przerzucić ją przez swoje ramię i wyciągnąć ją do środka, gdzie nie mogła spotkać ją żadna krzywda. Rozbawienie dokuczało jego zmysłom. Poczuł, jak jego penis się poruszył i jego zakończenia nerwowe ożyły. Ten lekki szelest śmiechu, którego nie usłyszał, ale poczuł, nigdy nie mógł go podniecić. Gdzie żyłeś za czasów jaskiniowców? Mogę zobaczyć cię, ubranego w zwierzęce futro, ciągnącego twoją kobietę do jaskini za jej włosy. Jej przekomarzanie się zawsze było erotyczne dla niego. Gdy człowiek nigdy nie miał takich rzeczy, one stał się skarbami gdy je odnalazł. Śmiech nigdy nie był częścią jego świata, na pewno nie przekorny. Nie walczyła z jego poleceniami. Nie wydęła wargi albo rozzłościła się. Śmiała się łagodnie i potarła wzdłuż jego ciała swoim, po prostu jak gdyby poczuła te kłapiące elektryczne iskry w ten sam sposób co on. „Nie kusić mnie, mój piękny szaleńcze. Zaciągnę cię do twojego łóżka za twoje włosy nie jest wyjściem od pytań." Jego głos wyszedł szorstki, nawet chropowaty, wcale nie tak zagrażający jak zamierzał. Jej cichy śmiech dokuczał jego pachwinie do napęcznienia. Słodki ból przeniknął jego ciało, jego temperatura poszła do góry o kilka stopni. Był Karpatianinem i zawsze był pod kontrolą, ale to co zrobiła z jego ciałem był tak piękne, że pozwolił uczuciom przelewać się przez niego, delektując się każdym bólem, każdym stopniem wzrastającego pożądania. Chcę byś został w moim umyśle spokojny. Poczuj w jaki sposób, wlewam się w konie. Robię to powolutku, miękkim ciepłem, w ten sposób... Jego całe ciało zadrżało gdy weszła do jago wnętrza. Nie tylko jego umysłu, ale najechała jego duszę. Jej obecność była dużo bardziej intymny niż planowała, ale już, ten sam głód i potrzeba rzucała się z pazurami na nią, właśnie tak jak to grabiło jego. Jej obecność była lekka, prawie delikatna, ale z nim, bardzo seksualna. „Wolałbym żebym tylko ja czuł to połączenie z tobą — tak naprawdę domagam się tego. " Ciemny wirujący cień wynurzył się. Jego zęby wydłużyły się i coś śmiertelnego wzrosło z cieniem. Nie zrobił żadnej próby ukrycia tego przed nią. Musiała

Tłumaczy: franekM

wiedzieć do czego się przywiązała. Życie było pełne niespodziewanych momentów, i ten był niespodzianką dla nich obojga, ale nie mniej śmiertelny. Wszystko w nim się uciszyło. Po raz pierwszy mógł sobie przypomnieć, gdy poczuł unoszącego się drapieżnika. Poczuł, jak śmiertelna groźba ozprzestrzenia się i rośnie i lód wzrastał by ukryć jego uczucia, wymazać z pamięci całe uczucie, sprawiając że był dużo bardziej sprawnym zabójcą. Oczywiście że nie czuję, tego w ten sposób z nikim — albo niczym innym. Jedyne seksualne uczucia jakie kiedykolwiek miałam, były z wobec ciebie. Nie wiem co mi zrobiłeś, ale uczucia są bardzo silne i trudne do kontrolowania wokół ciebie. Gdy jestem w tobie, nie mogę powstrzymać tego że chcę być z tobą w jakiś sposób. Przepraszam jeśli to cię zdenerwowało. Obiecuję spróbować robić to lepiej. Walczyła by dać mu odpowiednie wrażenia w jej umyśle i sercu. Była bardzo szczera, i bardzo zaangażowana z nim. Co więcej, nie było żadnego strachu, żadnego wycofania się. Nie wzdrygnęła się albo nie patrzała na niego z pogardą albo gniewem. Jej dłoń przeniosła się do jego klatki piersiowej. Spojrzała mu prosto w oczy. Czegokolwiek potrzebujesz, Zacarias, dostarczę ci tego. Jeśli to oznacza, że będziemy czekać by to z robić, do czasu gdy rozumiesz, że jesteś tylko mój, w takim razie to właśnie zrobimy. Tylko mi powiedz. Mógł poczuć jej wielką potrzebę by pokazać mu prawdę, chociaż to wprawiło ją w lekkie zakłopotanie. Czysta odwaga w niej, sposób w jaki dotrzymała swojego słowa, poświęcając mu siebie w pełni i bez rezerwy w każdej sytuacji, bez wzglądu na koszty dla niej, wprawiła go w osłupienie. Zacarias wiedział jak bardzo kocha konie. Mógł poczuć radość w niej, gdy mówiła o nich albo o nich myślała, ale chciała odwrócić się i wrócić na piechotę z nim do domu, gdyby to było to czego potrzebował. Nauczyła go pokory swoim darem. Jej spokojem. Z jej wysiłkach by stawiać go na pierwszym miejscu. Po prostu stanęła przed nim, spokojnie czekając na jego decyzję. Zacarias zaciągnął ją w swoje ramiona i ukrył jego twarz w gęstej masie jej włosów — włosów które pozostawiła niezwiązane i potargane właśnie dla niego. Jak małą rzeczą było dla niego pozwolić jej uspokoić zwierzęta, zwłaszcza jeżeli był tym który wywoływał ich podenerwowanie i może nawet niebezpieczne? „Zawstydzasz mnie, Marguarita. " Nie! Potrząsnęła silnie głową i cofnęła się patrzeć mu jeszcze raz w oczach. Nie zrób tego. Nigdy tego nie rób. Jesteś moim wyborem, taki jaki jesteś. Nie proszę o zmiany. Zrobię cokolwiek, co sobie życzysz. Nie prosiła go o nic dla siebie, jak mógł zobaczyć. W istocie rzeczy, poprosiła o życie przyjaciela. Ocalił mężczyznę ponieważ poprosiła go, ale jej motywy nie były samolubne.

Tłumaczy: franekM

Wyraził gestem w kierunku stajni. „ Kontynuuj. I nie troszcz się o to jak się czujesz. Zadowala mnie że kiedy jesteśmy razem jesteś przeze mnie podniecona." Uśmiechnęła się do niego. Jestem podniecona samą myślą o tobie, Zacarias. Nie muszę przebywać w twojej obecność. Tak żałosna i obsesyjna się stałam. Spojrzał na nią z marsową miną. „Nie żałosna. Jestem zadowolony. " Marguarita studiowała jego twarz jakby szukając czegoś — może gwarancji. Był pewny że nie chciała by wpadał w furię i zabijał jej koni w szale zazdrości. Ponowne to słodkie rozbawienie prześliznęło się do jego umysłu. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że zrobisz taką rzecz. I proszę. Jej naiwność, jej niewinność nie pozwoliła jej wyobraźnia sobie by zobaczyć prawdziwą głębię potwora, do którego przywiązała się na wieki. Odmówił jej okłamania. Odwrócił od niej wzrok. „Jestem całkowicie zdolny do takiego działania jeśli zostanę sprowokowany. " Zmarszczyła brwi. Co to by było? Potarł swoje ramiona. Miała odwagę i zasłużyła na prawdę. „Zazdrość. Groźba dla mnie — dla ciebie. Dla nas. " Więc. Zostało to wypowiedziane między nimi. Prawda o tym czym był. Pozwolił jej spróbować udać, że nie była przerażona, nawet wzbudzona odrazą, chcąc by mogła unikać go jak reszta świata zrobiła — i powinna. Popatrzył na jej pełną wyrazu i przejrzystą twarz z bliska. Jednocześnie, trzymał się nieruchomo w jej wnętrzu, chcąc znać każdą myśl w jej głowie. Marguarita westchnęła i przyniosła jego rękę do swoich ust, całując jego okaleczone knykcie. Masz bardzo wypaczoną wizję tego kim jesteś i do czego jesteś zdolny, Zacarias. To jest dobra rzecz, że mogę zajrzeć do twojego środka. Myślę, że rozmyślnie próbujesz mnie odstraszyć. Czy widzę, że jesteś zdolny do wielkiej przemocy? Oczywiście. Mam dostęp do twoich wspomnień — wszyscy — nawet tych których odmawiasz ponownego odwiedzenia. Potrafisz mordować? Zabić dla samego zabójstwa? Nie. zdecydowanie nie. Stanowczo nie. Argumenty całego świata nie zmienią tego co wiem że jest prawdą. Usłyszał, jak sam jęknął. Oparł swoje czoło mocno o jej. „Nie mam pojęcia co mam z tobą zrobić, Marguarita. " Ponownie jej miękkie rozbawienie napełniło jego umysł, przynosząc tam to rosnące i rozprzestrzeniające się gorąco, wypędzając cienie i wymieniając je na światło. Na szczęście dla ciebie, mam wszystkie rodzaje pomysłów. Pozwól zabrać mi się do stajni, Zacarias. Chcę dzielić to z tobą. To jest jedno, co mogę ci dać — prezent. Mój prezent dla ciebie. Sprawiła, że miał wrażenie, że mógł zrobić wszystko. Czy to była miłość? Czy to było to czego szukał na całym świecie, przez wieki, nigdy nie wiedząc czy takiej rzeczy naprawdę istnieją? Czuł, że może znosić ciepło słońca pod warunkiem, że będzie ją miał. Przyniosła kolory do prawdziwego, realnego

Tłumaczy: franekM

życia. Może nie było niczego, czego nie mogła zrobić, żadnego cudu który mogła stworzyć. Może konie zaakceptowałyby go stabilnym pod warunkiem, że miał ją u swojego boku. „Jeśli to oznacza tak wiele dla ciebie, sívamet, spróbujemy. " Jej twarz rozbłysła i poczuł jak wszystko w nim, ponownie się uspokoiło. Chwyciła go za rękę, zaplątując jej palce całkowicie z jego. Pozwól sobie dryfować we mnie. Pozostań we mnie. Poczujesz co ostatecznie musisz zrobić. Kolejny raz poczuł, jak wlewała się w niego, całe to gorąco i ogień, całe to pasjonujące światło rozpraszające się przez niego jak milion świec. Ogień zmienił się w roztopiony, rozprzestrzeniający się powoli i gęstniejący przez jego umysł i ciało, do czasu gdy poczuł ten związek głęboko. Duch. Często opuszczał swój własny organizm i stawał się tylko duchem aby leczyć przyjaciela wojownika. Robił tę samą rzecz by ocalić Margaritę, gdy wampir rozerwał jej gardło miesiąc wcześniej. Powinien to podejrzewać, mimo to przyszło to jako niespodzianka. Marguarita była całkowicie ludzka, mimo to miała silną paranormalną umiejętność. Jej związek ze zwierzętami — i jej pierwsze połączenia z nim — było duchem do ducha. Pozbyła się swojego ego, tego czym i kim była, i stała się bytem powitalnego światła. Nawet dla Karpatian, odrzucając tego czym byli, zrzucając jego fizyczne ciało, był trudnym zadaniem, ale robiła to tak płynnie i łatwo, że nie zdawała sobie sprawy z tego, jaką tworzy z nim silną więź. Jego duch. Był bardzo świadomy tego jak nigdy nie był. Poczuł, jak kąpała go w upalnym gorącu, rozpraszając głębsze cienie, które panowały. Umknęły przednią jakby chciała zniszcz je jej blaskiem. Poczuł się oświetlony. Inny. Oszczędzony. Ale wiedział, że jego ocalenie będzie trwać tylko pod warunkiem, że zostanie z nim połączona. Zamknął swoje oczy, rozumiejąc teraz co znosił jego ojciec przez stulecia, próbując znaleźć równowagę by utrzymać jego życiową partnerkę blisko niego, ale bezpieczną od niebezpieczeństwa. W końcu, ją zabił, narażając jej życie na niebezpieczeństwo przez zabieranie jej z nim na polowaniu na mistrza. Wiedział lepiej. Zacarias błagał swojego ojca, walczył z nim. Zaproponował że pójdzie, ale by zostawić jego matkę. Za jej śmierć obarczył winą swojego ojca. On był odpowiedzialny. Powinni ją chronić. To było ich prawo; ich obowiązek wobec ich życiowych partnerek. Jego ojciec zabrał ją i został wymanewrowany. Jego matka zapłaciła cenę i, ostatecznie, jego ojciec również. I ty, Zacarias. „Rozumiesz teraz?" szepnął, chcąc ją ratować. Nie całkowicie, ale sięgam tam. „Stanę przed cieniami i chłodem zanim kiedykolwiek pozwolę niebezpieczeństwu dojść do ciebie." To była obietnica. Groźba. Deklaracja, która rzuciła jej wyzwanie, by spróbować ignorować jego polecenia.

Tłumaczy: franekM

Nie dała mu współczucia, nie dokładnie, to bardziej było silne połączenie, jakby wlewała więcej z siebie do niego. Poczuł, jak jej ciepło najechało jego serce i złapał jej ramiona i potrząsną nią lekko. „Kochała go za bardzo. Nigdy nie powinna z nim pójść. " Nie ma czegoś takiego jak kochać kogoś za bardzo, Zacarias. Cokolwiek się zdarzyło, wiem że nie dlatego że kochali się za bardzo. Powiedziałam ci, że będę ci posłuszny, ale nie mogę powstrzymać swojego serca przed kochaniem cię. Nie możesz prosić mnie o to. Wypuścił swój oddech, nieświadomy że trzyma powietrze w płucach. Złapał jej twarz w ręce i objął w posiadanie jej usta. Nie było niczego do powiedzenia. Już był zagubiony. Jeśli to była miłość, był zbyt pogrążony by pójść inną drogą. Umieścił ją wyżej siebie i jego własne potrzeby. Nigdy nie została postawiona w niebezpieczeństwie tylko dlatego że nie mógł dopuścić do siebie chłodu, widzieć w kolorze i czuć emocje. Mógł znieść bycie całkowicie sam, gdyby to oznaczało, że jest w bezpieczeństwie. Ślubował sobie że zawsze będzie mieć dostatecznie dużo mocno by wysłać ją poza wszelkie bezpieczeństwo. Pocałował ją długo i twardo, robiąc to gruntownie. Nie miał jej nic do powiedzenia, nie w sposób który by ją uspokoił. Nie oczekiwał ich związku. Nie oczekiwał, że uczucie będzie tak intensywne, i na pewno nie miał zamiar czuć, do niej coś bliskiego miłości a obawiał się, że to jest dokładnie to co się zdarzyło. Gdy podniósł swoją głowę, jego spojrzenie płonęły nad nią. Jej oczy były szerokie i trochę szkliste, ale oddała mu pocałunek bez zastrzeżeń. „Zrobię to z tobą, jeśli jednak powiem, że wychodzimy, przesłuchasz mnie. " Kiwnęła mu głowa i zrobił krok przez otwarte drzwi. Konie popatrzyły dziwnie, od czasu do czasu przestępując z nogi na nogę, ale dotknęła ich kilkakrotnie, duchem do ducha i znały ją, były przyzwyczajone do tego silnego związku. Ufały jej. Ponieważ poczuły połączenie ducha Zacariasa z jej, konie były bardziej ciekawe niż zaniepokojone. Hodujemy najlepszy, konie ze stabilnym temperamentem jak werwą, ta ulotna jakość ukazuje arogancję i entuzjazm w każdym ich ruchu. Patrz na nie. Sposób w jaki one się poruszają, kroki, które biorą, rzucają głowami. One mają stałe oczy i piękny chód. One są lojalnymi i twardymi towarzyszami. Umieszczą swoje ciało między wściekłym wołem a powalonym jeźdźcem. Mają wielką odwagę, Zacarias. Wciągnęła Zacariasa dalej do stajni. Nigdy nie był tak blisko konia, nie bez ich wyszkolenia i połączenia, rzucały swojego jeźdźca i uciekały w pełnej prędkości z dala od niego. Ludzie źle je osądzały ponieważ one nie były naprawdę dużymi końmi. Sięgały czternaści lub niewiele ponad pięćdziesiąt dłoni wysokości, co oznacza że nie są szalenie wysokie, ale nigdy ich nie, nie doceniaj. Mają takie szlachetne głowy.

Tłumaczy: franekM

Zaczynał rozumieć co miała na myśli, mówiąc o duchu albo werwie peruwiańskiego Paso. Marguarita zbliżyła się do boksu gdzie piękna klacz w kolorze kasztana patrzyła na nich ostrożnie. Nie zabrała swoich oczu od Zacariasa, te zdumiewające duże, wypełnione inteligencją oczy. Ona ma oficjalnie długą nazwę, ale ja po prostu nazywam ją Blaskiem. Czy nie jest zachwycająca? Zacarias nie mógł odwrócić wzroku od klaczy. Był na wyciągnięcie dłoni a koń nie obwieszczał protestu i nie kopał drzwi do swojego boksu, tocząc oczami w przerażeniu. Stwierdził, że jego ręka drży. Nigdy nie zrozumiał dlaczego tak był przyciągany do tego gatunku, koni. Często obserwował, jak płynęły wolne nad ziemią, powiewające na wietrze grzywami, ich mięśnie płynęły, wyciągając szyje, i kopytami grzmiąc nad ziemią i to była jedna z niewielu rzeczy, które przynosiły mu wrażenie spokoju. Spuścił wzrok na Marguaritę. Czy przez wszystkie te minione wieki była tam, szepcząc do jego duszy powstrzymująca go przed wpadnięciem w tę ciemną przepaści? Nie zrozumiał jak to mogło być możliwe, ale to wniebowzięte spojrzenie radości na jej twarzy, gdy zauważyła konie, rozbrzmiewało echem w jego własnym sercu. Konie. Proste istoty, ale skomplikowane jednocześnie. Każdy miał jego własną osobowość. Większość miało dzikiego ducha, którego zrozumiał i teraz, z jego duchem połączonym z końmi w stajni, zdał sobie sprawę, że mimo wszystko nie są od niego tak oddalone. „Dziękuję, sívamet. Dałaś mi kolejny nieoceniony prezent. " Jesteśmy dalecy od końca. Jest tak dużo więcej. Chodź ze mną. Nie chciał rujnować tego doskonałego momentu. Stanął tuż za Marguarita, jego ramię zawinęło się wokół jej pasa od tyłu, jego duch unosił się z jej w stajni i mieszał się z duchami koni. Jazda była upajająca, i ponieważ był tak mocno połączony z duchem Marguarity, nawet zmysłowa. Jego każdy zmysł był bystry i żywy. Poczuł zapach który czuły konie. Czuł co one czuły. Dziką wolność, i sympatię wylewającą się od nich dla Marguarita — i teraz dla niego. Był mocno spleciony z nią, dwoje stanowili jedno i konie zaakceptowały jego obecność. „ Zrobiłaś dla mnie więcej niż kiedykolwiek myślałem że to jest możliwe," szepnął do jej ucha, pocierając ją nosem, jego zęby szarpnęły za jej wrażliwą małżowinę uszną. „Jesteś moim cudem. " Jej miękkie rozbawienie muskało jak pieszczota. Jestem twoim szaleńcem, pamiętaj, i jest tego jeszcze więcej. I chcę o wiele więcej dla ciebie. Pozwól mi sobie to dać, Zacarias. Zaufaj mi. Położę swoje ręce na twoich, wejdź we mnie. Jego ramię zacisnęło się wokół niej. Była już dla niego tak ważna że nie mógł wyobrazić sobie co się zdarzy gdyby dała mu więcej. Życie było niezwykłe. Czucie radości było niezmierzone. Jego świat był nijaki szary. Kolory koni świeciły jasno, prawie jak błyszczenie

Tłumaczy: franekM

diamenty. Zapach siana i znaki kopyt zostały wytrawione w jego duszy na wieki. On zawsze będzie pamiętał ten moment który dała mu Marguarita. Gdyby coś poszły nie tak, nic nie mogło popsuć tej doskonałości. Musnął swoimi ustami jej ucho, tchnąć ciepło w tę doskonałą małą powłokę. „Więc kontynuuj. Pójdę gdziekolwiek zechcesz. " Kolejny raz przeszukał ranczo szukając wampirów, oznak ciemności, albo nawet pustych miejsca, gdzie nieumarli próbowali ukryć ich ślady, jeśli jednak Rusłan był blisko, albo gdyby wysłał swoje pomniejsze pionki przed nim, nie było ich nigdzie w pobliżu rancza. Marguarita otworzyła drzwi do boksu i weszła tuż obok klaczy. Zacarias stwierdził, że ponownie wstrzymuje swój oddech. Wyglądała na całkiem małą obok konia. Miała rację, zwierzę nie było szczególnie wysokie, ale emanowało mocą i trzymała się ze szlachetnością. Trąciła Marguarita nosem i jeśli Zacarias nie wkroczyłby, tuż za nią, delikatne dotknięcie mogło odepchnąć ją o krok. Jego ramiona poszły wokół jej pasa od tyłu przytrzymywać ją jego wyższą, silniejszą posturą. Jej ręce uniosły się do góry pieszcząc dociekliwy nos. Zauważył jak, z każdym jej pociągnięciem palców, to samo robiła w swoim umyśle, muskając jej ducha swoim z taką samą miłością. Marguarita chyliła się w dół, obejmując jego rękę, i przeniosła ją do sklepienia szyi klaczy. Jego ciało pozostało nieruchome, gdy poczuł, jak przyparła swoją dłoń do tej ciepłej, gładkiej szyi. Po raz pierwszy w jego niekończącym się istnieniu, faktycznie dotykał konia. Niezłomnie przez stulecia odmawiał panowania nad zwierzętami. Jeśli odmawiały dania mu ich lojalności, w takim razie on raczej do nich nie podchodził. Jego ręka zadrżała. Jego żołądek naprężył się. Tysiąc motyli ulatywało. Był na całym świecie, przepłynął morza, ścigał się przez łąki i pola kwiatów i przebywał w ogromnych, pięknych jaskiniach, mimo to nigdy nie zrobił tak prostej rzeczy jak dotknięcie koni. Ogrom tego co dała mu Margarita wstrząsnął nim. Co on zrobił dla niej? Wystraszył ją niemal na śmierć i naraził na niebezpieczeństwo jej życie przez związywanie ich. Przestań, głupi. Marguarita potarła głową o jego klatkę piersiową, podczas gdy wolno pogłaskała jego rękę nad szyją konia. Sam powiedziałeś, że nie słucham zbyt dobrze. Myślisz, że zrobiłabym coś tak zmieniającego życie, gdybym nie była w pełni emu oddana? Gdyby to nie było tym czego bym chciała? Zostań ze mną, właśnie tu. Bądź w tym momencie ze mną i odsuń wszystko inne. Trącił nosem jej szyję a następnie ugryzł łagodnie. „ Czy właśnie nazwałaś mnie głupim? Nie sądzę bym kiedykolwiek, w całej mojej egzystencji, został nazwany z takim brakiem szacunku słowem. "

Tłumaczy: franekM

Naprawdę? posłała mu uwodzicielskie spojrzenie nad ramieniem, z jedną brwią uniesioną do góry i psotą skrzącą się w jej oczach. Może inni nie znają cię tak dobrze jak ja. Ugryzł ją jeszcze raz, tym razem z trochę mocniej, następnie mógł polizać jej tętno swoim językiem. Chcesz pojechać na przejażdżkę? Jego serce skoczyło. ”Na koniu? Myślisz, że któryś będzie mnie tolerował? " Czy czujesz teraz strach od któregokolwiek z nich? One znają cię w sposób w jaki ja cię znam, duch do ducha, i akceptują cię tak jak akceptują mnie. Bardziej martwił się teraz o Marguarita, nie o zrujnowaniu momentu — Marguarita na grzbiecie konia, przelatującej nad ogrodzeniami wieczorem. Mała dziura w ziemi mogła spowodować niepowodzenie i mogła złamać nogę konia, posyłając ją na ziemię. Tysiąc możliwości cisnęło mu się do głowy. Stała się tak niezbędna dla niego jak żyzna ziemia, która go odmładzała. Odchyliła do tyłu swoją głowę przeciwko jego klatce piersiowej, przytulając się do niego. Muszę jechać. Jego pierwszą myślą było to, że nie troszczy się o to. Potrzeba była słowem, którego naprawdę nie zrozumiała; on wiedział co to oznaczało i to nie był sen o jechaniu na koniu. Potrzeba była elementarna. Potrzeba była umiejętnością czucia emocji i czucia się żywym. To była Marguarita wiecznie w jego umyśle, oświetlająca każdy cień, łącząc te rozbite drogi tak by mógł poczuć, jak życie obiega jego ciało, czuć to z każdym oddechem który brał. Na wieki został zepchnięty do pewnego rodzaju piekła na ziemi. Wyciągnęła go i, przez to wszystko co było święte, nie mógł — nie chciał — tam wrócić. To była potrzeba. Prawdziwa potrzeba. Zacarias poczół jej rosnące znieruchomienie. Nie cofnęła się — albo zaprotestowała. Usłyszał, jak jej serce przyspieszyło. Oddała się pod jego opiekę, zgodnie z rozkazem dyktatora. Wiedział lepiej niż ona jakim był dyktatorem. Nie zrobiła nic by wpłynąć na niego; po prostu czekała na jego decyzję. Jego część chciała obejrzeć jej reakcję, gdyby zaprzeczył. Dąsałaby się? Sprzeczała? Byłaby zła na niego i próbowałaby wziąć odwet. Zaglądnij do mojego umysłu, Zacarias, zaoferowała. Nie cofam swojego słowa. Wiem że to nie będzie łatwe dla żadnego z nas. Prosiłam o wielkie poświęcenie z twojej strony. Czy oczekiwałabym mniej od siebie? Słońce spal kobietę, z pewnością powali go na kolana. Zawinął swoje ramiona ciaśniej wokół niej, grożąc, że zmiażdżyć jej kruche, kobiece, ludzkie kości. „Jesteś niemożliwa. I nie masz rozumu. Jeśli chcesz pojeździć, w takim razie pojeździmy. Ale Marguarita, jeśli twoje życie będzie zagrożone w jakiś sposób, zabiję cokolwiek ci zagrozi. Nie będziesz mieć mi tego za złe. Rozumiemy się?" Jej rzęsy dygotały. Wiedziała co miał na myśli; mógł zobaczyć to w jej oczach. Odwróciła się by stanąć przodem do niego, jej palce musnęły nad jego twarzą z

Tłumaczy: franekM

najlżejsza z pieszczot, ale poczuł, jak to dotknęło go aż do jego samych kości, jakby napiętnowała go swoim imieniem, Jej duchem. Kiwnęła powoli głową. Nie będzie żadnej potrzeby, Zacarias. Wzruszył ramionami. Jeśli jeden z jej ukochany konie zagroziły jej, nie byłoby żadnego pytania o to co zrobi. Tak jakby jeden z jej ukochanych koni mógł jej zagrozić. Człowiek albo bestia, rozgromiłby każdego wroga. To było to w czym był dobry. To — znajdowanie równowagi z kobietą było całkiem inną propozycją. Ale przyjemne, wskazała. „Przyjemne," powtórzył. „Bardziej niż się spodziewałem." Mimo że inna kobieta może sprawić ze będzie to pole minowe dla człowieka takiego jak Zacarias, powracając do czasów średniowiecza. Współczesny, mój mężczyzno, znacznie współcześniejszy. Spróbuj jaskiniowcu, dokuczała gdy otworzyła boks obok klacz. To jest Grzmot. On porusza się jakby miał skrzydła. Nie ma żadnego lepszego konia na ranczu do jazdy. Mógł poczuć dumę w niej. Oferowała mu jednego ze jej najlepszych pojemności. Jej oczy ponownie rozbłysły jak musujący szampan. Gdyby nigdy nie chciał jeździć na koniu, zrobiłby to, właśnie dla tego spojrzenia. Odsunął swój niepokój o jej bezpieczeństwo ze swojego umysłu. Był potężny i mógł dobrze przyjrzeć się, niewielkiej cenę jaką będzie musiał zapłacić by dać im obydwojgu ten szczególny moment. Używasz swojego związku z Grzmotem by pokierować nim by zrobił to czego chcesz. Nie potrzebujesz siodła albo uzdy. Po prostu jadę na oklep i zastanawiam się gdzie chcę pojechać i on mnie zabiera. Jeśli jeżdżę dla samej przyjemności jeżdżenia konno, puszczam je do ich ulubionych miejsc na ranczu. One lubią dzielić kontrolę. Zacarias nie lubił dzielić kontroli z nikim albo niczym. Kiwnął głową i położył jego ręka na szyi Grzmota. Natychmiast poczuł muśnięcie ducha konia o jego. Wiedział, że nic nie może zrobić by ukryć jego naturę przed zwierzęciem. Urodził się by prowadzić, a gdyby koń nie pogodził się z jego dominacją, byłoby to rozczarowanie dla Marguarita. Jej miękkie rozbawienie prześliznęło się do jego umysłu. I znowu to samo. Lekceważysz twoje własne uczucia. Rozczarowanie będzie twoje. Chcesz to zrobić. Grzmot to wie i zrobi jak sobie życzysz. Chcę tego dla ciebie ponieważ ty tego chcesz, nie dla siebie. Wszystko będzie dobrze jeśli chcesz tylko popatrzeć jak jeżdżę. „ Nie na szansy. Będę u twój boku w każdym momencie gdy jesteś na zewnętrz i narażasz się na niebezpieczeństwo. " Nie mógł powstrzymać twardego tonu w swoim głosie — który powinien powiedzieć jej, że nie da rady tej stronie jego osobowości. Marguarita uśmiechnęła się do niego, złapała szyję konia i wskoczyć na niego jednym gładkim, doświadczonym ruchem. Mógł zobaczyć jak jej męskie dżinsy były zaletą. Moment gdy ta myśl przyszła mu do głowy, tak samo zrobiło

Tłumaczy: franekM

wspomnienie jej ciała przykrytego tylko czarnymi koronkami. Nie sądził by nabrzmiałe przyrodzenie będzie wygodne na plecach konia i chciał by erotyczne obrazy odeszły z jego umysłu. Łatwo było wśliznąć się na plecy Grzmota — mimo wszystko, był Karpatianinem i mógł lewitować — ale nie było tak łatwo pozbyć się obrazu ciała Marguarita, nagiego gdyby nie te małe kosmyki koronki, chmury głębokiej czerni jej włosów, jak wodospad spływającej w dół do jej pasa. Podniósł swoją głowę i patrzał na nią. Jej oczy spotkały jego, pełne psot, erotyczne, z mrocznym pożądaniem przemykającym na ich dnie. Była kuszeniem. I była zabawna. Jej miękkie rozbawienie pogłaskało go jak palce, i przepływ jej ducha do jego był dwuznaczny, zmysłowy, erotyczny, jej umysł okrążający jego pęczniejącego penisa jak pięść i głaskała. Jej oczy zmieniły się do ciemnej, rozbrajającej czekolady, pełne żądzy — dla niego. Jej koń rzucił się nagle i opuścił stajnie. Koń i jeździec sunęli płynnie nad ziemią, nie w równym szybkim tempie, ale na ziemi odgłos poczwórnego stukotu, zapierał dech. Nakłonił Grzmota by ruszył, i koń natychmiast odpowiedział, zabierając ich ze stajni. Zacarias poczuł się prawie jakby unosiły się w powietrzu. Poczuł każdy mięsień potężnego zwierzęcia pod nim, czuł, radość w koniu gdy kłusował nad ziemią, zebrał się w sobie i poszybował tuż nad ogrodzeniem za klaczą. Tak połączony jak był z Grzmotem, duch do ducha, poczuł, sposób w jaki, ziemia wydawała się wzrostach na spotykanie tańczących kopyt, czuł dzikość,, gdy wiatr smagał przez pysk konia gdy kłusował. Polecieli przez pole i następne, jadąc brzegiem lasu deszczowego gdzie plątanina paproci, drzewa i zwieszających się dzikich kwiatów z pni zwiększyło piękno tego momentu. Zalecił Grzmot by doszedł do boku Blasku, aby konie poruszały się w doskonałej synchronizacji. Margarita posłała mu uśmiech i jego penis ponownie się naprężył. Księżyc rozlał w dół srebrną poświatą nad nią, spychając promienie księżyca do jej włosów. Jej skóra była wyborna, a jej duch żył w jego, cała ta gorąca płynąca magma, powoli działał na jego umysł i głębiej na jego duszę. Napełniła te puste, poszarpane dziury jej blaskiem. Poszukał jej uśmiechu. Przyjrzał się dobrze jej pożądaniu wzbierającemu w jej oczach. Czekał na światło księżyca by oświetliło jedwabne kosmyki jej włosów. Momenty piękna. Czystej radość. Nigdy nie znał takich rzeczy a teraz, w niej, wszystko, na co miał ochotę było tam, w tej obcej ludzkiej kobiecie. Zaczynał zdawać sobie sprawę, że życie z kimś innym było życiem momentami. Bicia serca, i to było jedno z nich. Doskonały moment. Te ostatnie wieki, przechowane w jego umyśle, zostały wyciągane znowu i znowu jakby to były zupełnie nowe. Wyciągnęła do niego rękę i połączył swoją rękę z jej. Prowadzili konie wzdłuż linii ogrodzenia i stwierdził, że czuje kompletny spokoju. Dźwięk kopyt uderzających o skały i ziemię zwiększył rytmiczne piękno koni 'łatwy chód. Wiatr powiał łagodnie i gwiazdy ubiegały się o przestrzeń na niebie.

Tłumaczy: franekM

„Ciągle dajesz mi niezrównane dary, Marguarita. Co ci dałem? " Milczała moment, jej ciemne oczy przesuwały się po jego twarz. Ciebie. Twoje życie. Zostałeś ze mną mimo że wszystkiego w tobie co mówiło ci że czas odejść. Zostałeś gdy prosiłam. Znasz lepiej niż ja, przyszłość przed którą stoimy. Byłeś znużony walką, a jednak, gdy poprosiłam, zostałeś. Dziękuję. „Naprawę miałem na myśli, każde słowo oprawy rytualnej którą ślubowałem. Będę hołubić cię i stawiał nade wszystko inne. Jestem dominujący, nie mogę zmieniać tego co jest we mnie zasadnicze, Marguarita, ilekolwiek którykolwiek z nas będzie chciało tego, ale zapewnię ci szczęście" Widzę do w twoim sercu, Zacarias. Wiem, że tego chcesz. „Rzeczy, które od ciebie wymagam nie zawsze będą łatwe," ostrzegł. Byłam tego świadoma od moment gdy zdałam sobie sprawę, że nie jesteś wampirem i sprowadziłam cię kolejny raz do tego świata. Poświęciłam czas na zobaczenie kim jesteś. Wiem, że nie jesteś mężczyzną nowoczesnym i martwi cię to, że pewnego dnia zbuntuje sioe przeciwko łańcuchom które na mnie nałożysz. Jej palce zacisnęły się wokół jego i ich spojrzenia spotkały się. Jeśli to jest to czego potrzebujesz — naprawdę potrzebujesz — moje posłuszeństwo wobec twojej woli będzie natychmiastowe, będzie dla mnie najważniejszą rzeczą na świecie. Nieważne jak będzie to trudne. Naprawdę to myślałam, gdy prosiłam cię byś został. Poddaję ci się z wyboru. Chcę twojego szczęścia. Znał prawdę jej słów. Była przygotowana na jego dominację, ale również zdawała sobie sprawę z rzeczy których on sobie nie zdawał. Brała pod uwagę jego wrażliwości na nią. Nie rozpoznał tych uczuć w dziewięćdziesiąt procentach przypadków, albo ich nie zauważał, mimo to wiedziała, że tam są i te uczucia rosły z każdym momentem w jej towarzystwie. Spróbował jeszcze raz pozwolić jej zobaczyć jak to będzie być z nim. „Naprawdę będę żył w twoim umyśle, Marguarita. Nigdy nie będziesz sama, nigdy nie będziesz mieć myśli, których nie poznam. Poczuję każdy oddech w twoim ciele. Będę wiedział gdzie jesteś, z kim rozmawiasz. Nie będzie nigdzie miejsca gdzie będziesz mogła pójść beze mnie. " Uśmiechnęła się do niego i pozwoliła opaść jego ręce pochylając się do przodu i klepiąc szyję jej konia. Przyzwyczajam się do czucia twoich oczu na mnie i staje się samotna, gdy jestem bez ciebie w swoim umyśle. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jak naprawdę można być samotnym do czasu gdy nie poczułam cię we mnie. Zacarias przejął kontrolę nad końmi, zawracając je w kierunku stajni. Chciał być wewnątrz bardziej niż w jej umyśle. Chciał zobaczyć, jak jej ciało bez dżinsów opinających jej skórę z taką miłością. Musiał poczuć jej rąk na sobie, rozgrzany jedwab jej ust nad nim. Patrzał na nią, wiedząc, że mogła zobaczyć głód w jego tlącym się spojrzeniu. Jej odpowiedź była tak lekka, tajemnicza, zbyt zmysłowy uśmiech, który drażnił jego penisa do twardość. Zalecił Grzmowi by jechał do przodu, potrzebując Marguarity. Dała mu tę noc, dar, i chciał więcej. Może zawsze będzie chciał więcej.

Tłumaczy: franekM

Marguarita rozważyła myśli Zacarias, gdy szybko wytarła konie i zaprowadziła je do ich boksów z małą mieszanką siana i obroku, dziękując im zanim odwróciła się przodem do jej mężczyzny. Radosne podniecenie narastało w niej odkąd włożyła koronkową bieliznę tuż przed nim. To była śmiała rzecz do robienia i sprawiła że zwilgotniała na sama myśląc o tym. Erotyczne obrazy w głowie Zacarias sprawiły, że ta wilgoć zmieniała się w wyraźną wilgotności. Nie mógł zaprzeczyć że wyczuł jej wilgotne zaproszenie dla niego, ale poświęciła czas, pozwalając seksualnemu napięciu przeciągać się tam w stajni, podczas gdy umyła swoje ręce i wytarła je ostrożnie zanim odwróciła się do niego. Jak mogę się sprawić przyjemność? Kochała brzmienie zapytania, to miękkie uległe pytanie. Nie potrzebowała głosu albo słów by wskazać, że potrzebowała jej rąk i ust na nim, że potrzebowała jego wszelkiego pożądania — dla niej. „Chcę byś mnie dotknęła. Badała moje ciało jak ja badałem twoje. " Jego głos hipnotyzował, polecenie wydane jego tonem było tak męskie. Nie zrozumiała dlaczego czuła potrzebę zmniejszenia jego ciężarów w sposób w jaki to robiła, ale było przyciąganie w niej by spotkać jego każdą potrzebę. Ten mężczyzna walczył w pojedynkę przez wieki. Całkowicie, zupełnie samotny. Został zraniony w miejsca gdzie nikt nie mógł tego zobaczyć i w całym jego samotnym życiu, pozwolił tylko jednej osobie podejść wystarczająco blisko, by zobaczyła jego wnętrze — jej. Jej serce jąkało się z przyjemności, wiedząc, że znajdował pociechę w jej ciele, że odnalazł spokój. Zrobiłaby wszystko by przynosić mu to i znalazła swoją własną przyjemność w każdym akcie, każdej zgodzie. W taki sposób w jaki zniknęły jego ubrania, zachłysnęła się w odpowiedzi na wielkość i kształt jego ciężkiego przyrodzenia. Był tak gruby i długi, dużo bardziej niż sądziła że to możliwe w człowieku. Uważała to za niemożliwe by go nie dotknąć. Jej ręce ożyły ich własną wolą i przecież, dał jej swoje pozwolenie. Rozbawienie prześliznęło się do jej umysłu. „Więcej niż pozwolenie, mój piękny szaleńcze, polecenie. Poproś mnie. " Nie mogła odmówić tej przekornej nucie, albo brzegu głodu który poczuła przepychający się do jej umysłu. Jej palce prześliznęły się w górę jego uda, przez cały czas patrzyła na jego twarz i zachowała jej umysł stanowczo w jego. Chciała czuć jego każdą reakcję. Musiała również go obserwować. Oddech opuszczający jego płuca w pośpiechu był afrodyzjakiem. Dotknęła rozpalonej główki, grubej, okrągłej gałki z jedną perłową wyciekającą kroplą. Użyła czubka swojego palca by rozsmarować ją na główce do czasu gdy lśniła. Jego oczy płonęły gorącem wraz ze wzrostem temperatury.

Tłumaczy: franekM

Mam nadzieję, że nikt się nie zbliży. Nawet gdy wyraziła obawę, przestrzegała nacisku jego rąk na jej ramionach, zjeżdżając w dół do jej kolan. Mogła poczuć, jego przyjemność na sam widok jej klęczącej przed nim, z rozsypanymi dziko włosami w dół jej pleców, jej oczy były jasne, jej wargi nieznacznie rozchylone. „Jesteś piękna, Marguarita. Chcę zobaczyć, jak te skrawki koronki oplatając twoje ciało. Myślałem o nich podczas naszej przejażdżki i o tym jak twoje ciało wygląda przykryte tymi małymi skrawkami." Wiedziała i pomogła podsycić te fantazje paroma własnymi. Z półuśmiechem, jej uwaga skupiła się na ciężkim penisie tak blisko jej twarzy. Zawinęła swoją rękę wokół grubości i pochyliła głowę wobec niego. Jak to jest dopuszczalne że mieścisz się we mnie? Jak mogłaby wziąć go całego do ust, jak zobaczyła w jego umyśle? Jej blezer zniknął jakby go nigdy nie było i chłodne nocne powietrze dokuczało jej sutkom przez całkowicie czarne podwójne koronki. Znalazła się klęcząc na czymś miękkim i powietrze dokuczało jej nagim pośladkom gdy jej dżinsy i buty odeszły w taki sam sposób co jej blezer. Nigdy nie czuła się bardziej seksowna. Był tak piękny dla niej, jego męskie ciało całe twardy, określone mięśniami. „Tylko ja. Zostałem stworzony dla ciebie. " Jego ręka ześliznęła się do tyłu jej głowy. Czuła, że oddech uwiązł w jej płucach gdy pociągnął ją do przodu. Nie sprzeciwiła się, ale jej ręka bez pośpiechu zgłębiła jego wielkość i formę, ciesząc się teksturą i gorącem. Pochyliła się do przodu i wzięła doświadczalne liźnięcie językiem. Smakował jak jej ulubiona herbata. Musiał posmakować jej gdy pocałował ją w kuchni i zapamiętał. Zadowolona i wstrząśnięta tym że zadał sobie trud by zwiększyć jej przyjemności, była tak uczciwa jak to tylko możliwe. Nigdy tego nie robiłam, Zacarias. Nie chcę byś został rozczarowany. Drżała gdy polizała wokół tej barczystej jedwabistej głowy. W momencie gdy poczuła, jak zadrżał, przyjemność która wybuchłą w nim, to ją uspokoiło. Jego pięść zrobiła wiązankę z jej włosów, i z jej umysłem stanowczo w jego, mogła zobaczyć czego potrzebował. Liżąc kolistymi ruchami od podstawy do główki zmoczyła go. Szybko smakowała go i egzotyczną mieszankę bogatej herbaty i Zacariasa. Jej usta sunęły nad szeroką główką, jej język wirował, ciasne i gorące. Niespodziewanie nagle szarpnął ją z dala od niego za włosy. Zabolało, skóra na głowie, ale bardziej zmartwiło ją, że odrzucił jej obsługę. Jego twarz była pozbawioną wyrazu maską, jego oczy błyszczały prawie na czerwono. Wlał się lód, lodowiec nieprzeniknionej bariery zamykający ją na zewnątrz. Została odrzucona zarówno fizycznie jak i psychicznie. Praktycznie odrzucił ją od niego bez mówienia jej czym wyrządzała mu krzywdę. Wstrząśnięta i upokorzona, zatonęła z powrotem na swoich piętach, walcząc by się nie rozpłakać.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 13 Zacarias pociągnął Marguarita na nogi, ubrał ją szybko w części garderoby które wolał, długą spódnicę i bluzkę przykrywającą jej kuszące ciało. Jego palce zamknęły się nad jej ramionami jak bliźniacze imadła i zmusił ją do zajrzenia w jego oczy. „Zrobisz dokładnie co ci powiem, Marguarita. Jesteś moją największą wrażliwością, największą odpowiedzialnością dla mnie. Nie może być niczego z ciebie we mnie. Żadnego śladu. Żadnego zapachu. Nic. Kiedy się wycofam, nie możesz mnie sięgać, nie ważne jak długo, albo co nastąpi." Potrząsnął nią lekko. „Rozumiesz mnie? " Potrząsnęła swoją głową, łzy płynęły. To nie mogło mieć dla niego znaczenia. Nie mógł patrzeć na jej łzy i wewnętrzny ból. Mógł być tylko lód i kamień, żadnego śladu tej kobiety, która miała potencjał tysięcy ludzi, zarówno Karpatian jak i ludzki, zabójcy. Nie mógł mieć żadnego jej śladu w nim albo na nim. Musiał też pozbyć się zapachu jej ukochanych koni. Marguarita mrugnęła kilkakrotnie, ze wstrząsem i bólem w jej oczach. Położył to tam, ale nie mógł jej pocieszyć. Nie mógł być jej częścią. Nie była jeszcze Karpatianką i nie zrozumiała jak działa jego świat. Rozejrzała się po sobie, jakby wychodząc ze snu, ogłuszona i zmieszana. Nie mógł jej objąć, jego całe ciało zdawało się stawać w płomieniach. Był bardzo szczęśliwy, że był tak dostrojony do niebezpieczeństwa. Konie podrzucały zady i wyrzucały tylnie nogi w powietrze, zamachując się na drzwi stajni i obwieszczając protest. Marguarita obróciła się w kierunku koni, jej twarz pobladła. Jej oddech uwiązł w gardle. Czujesz, to? One są wystraszone — ale nie tobą. Jest coś innego, Zacarias, coś głębszego. Jest nić, pnącze... Zareagował natychmiast, szarpiąc Margarita by stanęła twarzą do niego, w połowie nią potrząsając, jego palce zacisnęły się na jej ramieniu jak imadło. „Nie próbuj za tym sięgać. To jest wampir. Nieumarły rozkładający jego macki i sięgający ciebie, nawet teraz przez zwierzęta, które kochasz. " Uderzę na alarm i chłopcy pomogą w walce. „Uruchomisz alarm, który każe im poszukiwać schronienia. Stanęliby mi na drodze a będąc świadkami mojej bitwy tylko sprawi, że będą bardziej się mnie bali. " Łzy popłynęły z jej oczu i strach mienił się w jej ogromnych oczach. Nic nie może ci się stać. Oni mogą pomóc. Ja mogę pomóc. Potrząsnął nią lekko. „Zrobisz to co mówię bez pytania. Zabiorę cię szybko do domu." Zawinął swoje ramię wokół jej pasa i podniósł jej stopy z ziemi. „Zostaniesz tam do czasu aż przyjdę po ciebie, jakkolwiek długo to będzie

Tłumaczy: franekM

trwało. Nie rozmawiaj ze mną. Nie łącz się ze mną. Oczekuję twojego posłuszeństwa w tym. " Poczuł, jak pilna potrzeba wyniszczała go, ta która powiedziała mu, że bitwa jest blisko. Musiał spleść ochronne zabezpieczenia na domach i w stajniach by nie dopuścić do zniszczenia życia i własności, do której wampiry miały skłonność, robiąc to po prostu dla żartu. Przede wszystkim musiał wyrzucić każdy ślad Marguarita z jego umysłu i ciała, z jego serca i duszy. Nie mogło być żadnego jej śladu, gdzie wróg mógł złapać nawet najsłabszy z zapachów. Poleciał z oszałamiającą prędkością, maskując ich gdy zabrał ją do domu. Szedł wprost do głównej sypialni; gdzie ściany były najgrubsze i rzucił ją do ciasnej małej niszy w ścianie. „Nie ruszaj się. Jeśli to zrobisz, Marguarita, jeśli to zrobisz będą poważne konsekwencje. " Podciągnęła swoje kolana, kiwając głową, zawijając ramiona wokół kolan, trzymając je mocno. Jej twarz była pokryta smugami łez, ale strach w jej oczach był cały dla niego, nie dla tego co może postanawiać by ją ukarać gdyby nie posłuchała. Zacarias nie mógł pomyśleć o smaku jej oddechu, albo jaka się wydawała wlewając się do jego umysłu, musiał zamknąć się całkowicie i stać się pustym, samotnym wojownikiem który nie miał nic do stracenia. Skierował swoje plecy w jej stronę i pośpieszył na zewnątrz, by tkać jego najsilniejsze zabezpieczenia nad każdym budynkiem w posiadłości. To zabrało siłę i wytrzymałość by utrzymać takie silne sploty w obliczu zbliżających się wampirów. Wdychał noc. Trzech. Rusłan nie wysłałby jego z najlepszych na pierwszy pełny atak, ale wysłałby doświadczone wampiry. Przychodzące z trzech kierunków, próbując go okrążyć i wybrać pole bitwy. Zacarias pragnął ich z dala od jego kobiety i wszystkiego, co kochała. Wzniósł się w powietrze, pokrywając smugami w kierunku dalekiego końca rancza De La Cruz, gdzie las deszczowy spotkał polanę, gdzie Rusłan próbował przeniknąć jego trującą rośliną i ustawić pułapce, by pomóc jego wampirom robić postępy. Gra na czas. Rusłan był mistrzem strategii i zrobiłby, ile w jego mocy aby wmanewrować Zacariasa w pułapkę. Ten atak byłby pierwszym ruchem by wystawić na próbę jego siłę i determinację. Został zbyt długo w jednym miejscu więc Rusłan przypuszczał, że jeśli do tej pory nie wyruszył, to Zacarias został śmiertelnie ranny w bitwie w Brazylii. Został poinformowany, że były kropelki krwi w powietrzu. Psy gończe Ruslana poszły tym szlakiem krwi do Peru, do hacjendy De La Cruz. Rusłan myślałby, że jego powrót do zdrowia był rozwlekły i dlatego był podatny. Zacarias był podatny ale nie z powodów o jakich myślał Rusłan. Upewnił się, że usunął wszelki zapach z jego ciała, i wszystkie jej śladów z jego umysłu. Samotność uderzyła mocno, niemal nieznośnie, teraz gdy wiedział jak to było mieć ją wewnątrz jego, wypełniającą go. Bez jej połączenia z nim, świat poszarzał i stał się nudny. Wszędzie gdzie patrzał, intensywne kolor odeszły.

Tłumaczy: franekM

Jasna żywa zieleń lasu deszczowego, wybuchające jaskrawymi kolorami kwiaty zwisające z pni drzew, nawet barwy koronkowych paprociach, wszystkie zniknęły, zostając zastąpione przez ponurą szarość. Stanowczo, odprawił swój umysł z Marguaritay. To wymagało dużo dyscypliny, by to zrobić. Życiowi partnerzy potrzebował siebie. Jak tylko te nici zostały utkane, były nierozerwalne, i jego umysł wiecznie starałby się jej dotknąć. Zwiększała to potrzeba by zobaczyć w kolorze, umiejętność czucia, tylko gdy zostawała z nim połączona, i poczuł ogromną potrzebę. Na szczęście, był wiekowym wojownikiem, i jego priorytetem nade wszystko było bezpieczeństwo Marguarity. Skierował swoje plecy w stronę ludzkich struktur, domów, które oznaczały tak wiele dla nich. Nigdy wcześniej tego nie rozumiał. Był koczownikiem, ciągle przenoszącym się zgodnie z instynktem samozachowawczym, nawet nie pozwalał swoim braciom znać jego miejsca spoczynku albo jego tajemnego legowiska. Miał ich tuziny w Ameryce Południowej, miejsca gdzie mógł się wycofać i odpocząć w razie potrzeba, ale teraz, zrozumiał czym był dom. Nie strukturą. Nie miejscem. Kobietą. Wzbił się w niebo, wąskim strumieniem pary, unosząc się słabym podmuchem wiatru, podążając za wpływem, czując jego drogi, szukając dokładnej lokalizacji jego wroga. W dali, mógł zobaczyć, jak jedna czarna chmura kłębiła się szaleńczo, kierując się na pastwisko, gdzie stado ułożyło się do snu na noc. Złe czerwone smugi błyskawicy zapaliły krawędzie wściekłego, burzliwego kotła. Zaznaczył chmurę, ale pozostał w odległości od niej. Rusłan wytrenował swoje wampiry. Przestrzegł ich przed osobowością Zacariasa. Był wojownikiem i w przeciwieństwie do Rusłana, nie zawaha się stanąć naprzeciw swojego wroga. Mistrzowski wampir powiedziałby swoim pionkom, że Zacarias nie ucieknie, że przeciwnie skieruje się wprost do kłopotów. Olbrzymia sztormowa chmura, wydawała się na tak bardzo złą na tle tak innego bezchmurnego nieba, co było jedynie wizytówką która go ośmieliła — i raczej było to słabe. Wysłał złudzenia smug w kierunku chmury, jego zwykła replika która bardziej była powietrzem niż substancją, ale zakorzenił się w tym niejasnym kształcie, tak jak mistrz był we wszystkich złudzeniach. Poczuł, jak jego kukiełka uderzyła coś niewidzialnego, coś stałego i ostrego. Jego złudzenie zostało zniszczone. Natychmiast urósł jeden długi paznokieć i rozdarł ranę w jego nadgarstku. Wezwał łagodną bryzę i strząsnął kropelki krwi na wiatr, wysyłając to nad polem bitwy, które wybrał, to gładkie pole gdzie Rusłan tak ostrożnie ustawił pułapkę z jego obrzydliwą rośliną. Jego krew była potężna. Był wiekowym Karpatianinem, niewątpliwie jednym z najpotężniejszych żyjących myśliwych. Zapach jego krwi przyciągnie wampiry jak psy gończe. Wywąchaliby te kropelki i moc zawartą w jednej kropli krwi dla której będą walczyć o nagrodę.

Tłumaczy: franekM

Również przekazaliby z triumfem swojemu mistrzowi, że Zacarias rzeczywiście został zraniony i że zdobyli pierwszy punkt zamachu stanu ich prostą pułapką. Rusłan sądziłby, że Zacarias wciąż jest ranny, ale wiedziałby, że podstęp z burzową chmurą go nie ośmieli. Wisiał powietrze nad polem, pozwalając bryzie podejmować więcej kropelek krwi w powietrze i rozrzucić je szeroko. To było wołanie, które było nieodparte. Nowopowstały wampir już wylazł z krzaków próbując znaleźć cenny koralik i wychłeptać go szybko, zanim zostanie mu odebrany. Fakt, że nie było żadnego natychmiastowego zamieszania powiedział Zacariasowi, że Rusłan wysłał za nim doświadczonego wojownika. Instynkty wezbrały. Prymitywne pragnienie walki. Żył tym. Znał ten pośpiech tak dobrze jak zabijanie. Czekał z niewyczerpaną cierpliwością zrodzoną z tysiąca takich bitew. Zajęło siedem minut i pierwszy z trzech wampirów zaprezentował się. Krzak rosnący pośrodku lasu deszczowego, najbliższy ogrodzeniu uschły, zbrązowiał i skurczył się z dala od nienaturalności nieumarłego, gdy rozdzielił długie pierzaste liście i spojrzał na pole. Zacarias widział go wcześniej, tylko kilka lat wcześniejszy, albo może to było więcej — teraz czas mijał i nie znaczył nic — a nawet kiedyś, zanim Karpatianin się przemienił, Zacarias wiedział, że już utracił honor. Zacarias unikał go jak robili wszyscy Karpatianie. Był myśliwym, żadnym przyjacielem dla któregokolwiek z nich. Nie chciał ich znać zanim ich zabijał. Ten miał niewiele więcej niż pięćset albo sześćset lat i ktoś kto przemieniał się w takim wieku, był nawet poniżej pogardy. Co może prowadzić Karpatianina który nie cierpiał z powodu pełnego spustoszenia czasu, by odwrócić się od honoru? Wampir podniósł swój nos i wciągnął powietrze, wciągając mocny zapach starożytnej karpackiej krwi do jego płuc. Jego język wysunął się gwałtownie łaknąc, jego nozdrza rozszerzyły się. Skrzywił się, pokazując gnijące, spiczaste zęby, już uczernione i ostre. Jego imię było związane z lasem — Forester, albo co bliskiego. To nie miało znaczenia. Wcześniej, Zacarias uważał go za człowieka małego honoru; teraz to był człowiek bez żadnego honoru. Zacarias pozwolił bryzie się zatrzymać, tak że powietrze stało się nieruchome, moc zapachu jego krwi wzrastała. Mężczyzna bez żadnego honoru cofnął się do usychających paproci, jego głowa obracająca się z jednej strony na drugą, i ponownie, ostrożnym, zwierzęcym gestem, zanim jeszcze raz zebrał odwagę by unieść jego głowę na otwartą przestrzeń. Zacarias studiował pole bitwy. Nic innego się nie poruszyło. Ani jedno źdźbło trawy, albo liście na drzewach. Dwa pionki Ruslana miały dość dyscypliny by sprzeciwić się wołaniu tak silnie działającej krwi. Uwierzyli że jest ranny, ale jednak, byli wystarczająco cierpliwi, aby nie zaprezentować się mu, i wystarczająco inteligentni, by użyć jako przynęty ich bardziej zniecierpliwionego partnera. Zacarias zdał sobie sprawę, że jego pułapka łatwo mogła stać się pułapką dla niego. Lód stawał się mroźniejszy, niebieski lodowiec dodający warstwy, gdy

Tłumaczy: franekM

jego gra posuwała się do przodu. To był jego świat. Rozumiał to. Popatrzył na człowieka bez żadnego honoru, który schronił się w gęstych krzakach, ledwie cień prześliznął się przez pole. W jego kierunku, wielobarwna trawa zmieniał się do mrocznego nudnego brązu, tworząc pokos zniszczenia których nie zauważył wampir. Tak był pochłonięty zbieraniem kropli krwi jego językiem, że zapomniał jak natura buntowała się przeciwko tak nienaturalnej istocie, tworząc ścieżkę, która kierowała prosto do nieumarłego. Cień rozciągnął się, gdy wampir ślizgał się na swoim brzuchu, chlupocząc źdźbła trawy, spragniony potężnego pośpiechu dającego mu niebezpiecznie wysoki przypływ adrenaliny. Ostrożny by utrzymać wszelki ruch, tak mały by dwaj ukryci wampiry nie wykryli poruszenia mocy, Zacarias wysłał nagły masywny wiatru uderzający przez pole trawy. Jednocześnie, naostrzył pojedyncze źdźbła w ostrza, zmieniając je tak, by zły zobaczył trawę. Wampir krzyczał i przewrócił się, trzymając jego krwawiące usta gdy tysiąc cięć pokryło smugami jego usmolony język i wargi. Zacarias nie kłopot się patrząc na jego dzieło, studiował ziemię i drzewa, a nawet niebo. Cień poruszył się w ciemnych korzeniach drzewa kapok, tylko niewielkim z ruchów, ale to wystarczyło. Zacarias zamknął ranę szarpaną na swoim nadgarstku i usunął cały zapach krwi. Pozwolił zmienić się kierunkowi wiatru, by zabrał go w kierunku lasu deszczowego, wprost do tego wysokiego, imponującego, górującego drzewa, tak jak wartownik nad baldachimem pojawiającym się nad nocnym niebem. Żadne nietoperze nie czepiły się korzeni. Żadne ptaki nie tkwiły w gałęziach. Liście zwisały i drżały. Nie było żadnych znamiennych soków zbiegających z pnia, żadnej aluzji raka na drzewie, po prostu tak niejasny ruch który spostrzegł kątem swojego oka. Wiatr uspokoił się do łagodnej bryzy i pozwolił sobie dryfować wprost do tej dużej pierwotnej klatki. Obrzydliwy smród powiedział mu, że jest blisko swojej ofiary. Gdy znalazł się pod osłoną rozległej zagrody, był skrupulatnie ostrożny, pozostając bardzo nieruchomo. Klepisko pokryte było odchodami nietoperzy i małych owoców rozrzuconych na ziemi. Zbadał system korzeniowy. Mógł zobaczyć gdzie wszedł nieumarły. Tak ostrożny jak był nie dotykając samego drzewa, otarł się o jeden z grubych odgałęzień sięgających poszycia, nieznacznie go czerniąc. Śnieć na korzeniu była nikła, wskazując, że wampir był przebiegły i dużo bardziej ostrożny niż większość. Zacarias wiedział, że znajduje się w niewielkiej ograniczonej przestrzeni z innym drapieżnikiem, złym i przebiegłym, takim który jest skłonny poświęcić w ofierze swojego towarzysza, polując aby zabić Karpatianina. Jeden niewłaściwy ruch i będzie martwy, mimo to nie było żadnego strachu, żadnego lęku. Był w całości nastawiony na walkę. Zrozumiał że albo zabije albo zostanie zabity — i nie popełniał błędów. Miał niewyczerpaną cierpliwość. Prędzej czy później, ten wampir poruszy się, by sprawdzić co się stało na polu. Przyjrzy się jego pełzającemu towarzyszowi

Tłumaczy: franekM

zobaczy trawę, która pocięła jego nogi i brzuch. W tej chwili, mężczyzna bez żadnego honoru kosztował potężnej krwi Zacariasa i subtelny przymus pracowałby nad nim, wzmagając jego uzależnienie do czasu, gdy nic prócz smaku tej krwi nie będzie miało znaczenia. Zacarias czekał tam w ciemnościach, próbując nie wciągnąć w płuca smrodu gnijącego ciała nieumarłego. Drzewo jęknęło, jedynym dźwiękiem ciągłego płaczu, gdy człowiekiem bez honoru kontynuował przeszukiwanie ziemi, dostrzegając nieuchwytne kropelki krwi. Zobaczył, jak trawa pocięła jego ręce, jego ramiona i brzuch, nawet jego twarz i język, ale teraz znajdował się pod przymusem, strasznej potrzebie zdobycia więcej tej cennej krwi. Ostrożnie poruszył się odrobinę w lewo od Zacariasa oddając pozycję wrogowi. Kreatura poruszyła się cicho do przodu aby dostawać lepsze spojrzenie na pole. Zaczynał miał dosyć czekania. Zacarias wiedział, że zaczyna kwestionować to, czy Zacarias naprawdę tam był, czy nie było go tam wcale. Nie popędził do burzowej chmury jak powiedział Rusłan. Nie pojawił się. Poszli szlakiem i zapachem świeżej krwi. Zacarias mógł umknąć, znajdując inne miejsce by wyleczyć to co było najprawdopodobniej śmiertelną raną. Jako Karpacki myśliwy, Zacarias widział to wszystko, znał sposób rozumowania jego przeciwników. Cierpliwość nie była nigdy silną stroną nosferatu, mimo że, do tej pory, trzeci spiskowiec się nie zdradził. Ruszył do pozycji za cuchnącym wampirem, uważając by nie poruszyć powietrza znajdującego się teraz w klatce korzeni. Powietrze było tak nieruchome, że najlżejszy ślad mógł ostrzec jego wroga. Kiedy znalazł się w doskonałej pozycji, ustawił swoją pięść na niewielkim calu na plecach nieumarłego i uderzył przez kość i ścięgna, prosto do serca. Jednocześnie, zatkał gardło wampira, uniemożliwiając mu krzyczenie. Kerw jak kwas, gęsta i czarna, wylała się na jego rękę i ramię gdy wolno wydobył pulsujący, zwiędły, organ. Pale jego drugiej ręki wbiły się w gardło, wydzierając krtań, tak by nie mógł pojawić się żaden dźwięk się i ujawnić jego obecność. W górze, na niebie, bicz pioruna zaczął uderzać w pole, uderzając w otwartą łąkę gdzie czołgał się mężczyzna bez żadnego honoru. Sto uderzeń wywołało wstrząsy w terenie, deszcz piorunów uderzał z nieba, poszarpane miecze uderzały na okrągło, oszałamiający atak, który był wszędzie. Nie można było zobaczyć gdzie trafiały poszczególne uderzenie, zasięg był tak szeroki, ale mimo to żaden nie powalił drzewa, tyle że uderzał obok nich. Jeden z piorunów uderzył w serce tuż przy klatce korzeni, gdzie cisnął go Zacarias. Serce spłonęło natychmiast. Bezlitośnie, Zacarias rzucił padlinę wampira przez grube drzewiaste żebra, pozwalając piorunowi też je spalić. Opłukał jego ręce i ramiona w oczyszczającej energii, rozżarzonej do białości, pozwalając piorunowi uderzać bez ostrzeżenia, kontynuując parę chwil na polu, tak aby nie zdradzić jego lokalizacji.

Tłumaczy: franekM

Wszystko ponownie się zatrzymało. Niebo przejaśniło się, gwiazdy świeciły powyżej, i tylko jedna masa turbulencji wskazała, na kłopoty. Trawa pojawiła się uczerniona miejscami i było kilka niewielkich palących się ostrzy, które wysyłały iskry wraz ze wzrastającym w powietrze w szybkim tempie czarnym dymem. Ogień skoczyć i zatańczył, mnożąc się szybko, tylko niewielkie wybuchy wysyłające ten strzępiasty czarny dym w powietrze. Kilka ogni zaczęło płonąć wokół mężczyzny bez żadnego honoru. Zacarias pozwolił bryzie prześliznąć się nad baldachimem aby liście na drzewach zaszeleściły i poruszyły się wzdłuż linii ogrodzenia sto stóp z dala od niego. Natychmiast ziemia otworzyła się gwałtownie obok drzewa o błyszczących liściach, wypluwając ziemi jak gejzer, splątane liany wybuchły w górę, owijając się wokół drzewa, dusząc pień i wzrastając wyżej, w kierunku baldachimu, dusząc wszystko, czego sięgnęły, wszędzie gdzie dotarły. To wiło się mocniej i mocniej, dusząc drzewo tak że kora opadała w pasach i z niepokojącą siłą, strzelając z drzewa. Gałęzie załamały się pod ciężarem, ostatecznie rozpryskując się na kawałki i spadając na poszycie. Wampir uderzył szybko i dokładnie, ale nie zdradził swojej pozycji. Imponujące. Rusłan wysłał jednego który mógł być godnym przeciwnikiem. Zacarias pozwolił bryzie rozwiać się i powiać nad polem aby smugi dymu zaczęły rozciągać się na obszar i połączyć się razem, częściowo przesłaniając wizję. Podryfował do dymu, jego kolor był identyczny z dymem, tylko szaroczarna, niemal przejrzysta para, która połączyła się coraz bardziej z małymi płomieniami aż dym stał się pełnym welonem, niemal nieprzenikniony, przesłaniając całą wizję. Pod nim, człowiek bez żadnego honoru płakał, jego łzy paliły źdźbła trawy, ale nadal kontynuował, teraz rozpaczliwie, ślizgając się jak najmniejszy robak, zdesperowany by znaleźć więcej potężnej krwi. Nie mógł teraz się bez tego obejść, i nic innego nie miało dla niego znaczenia, na pewno nie Rusłan i jego groźby i obiecanki. Tylko krew. Potrzebował krwi. Zajęczał i się ślinił, obojętny teraz na tysiące cięć na jego twarzy i ciele, pozornie nieświadomy że trawa ma ostre ząbkowane brzegi, które tną głębiej i głębiej. Tylko krew liczyła się, tylko następna kropla. Człowiek bez honoru nie zauważył płomieni na ziemi ani dymu wzrastającego głęboko nad jego głowa. Zwietrzył skarb — ten cudowny, niezwykły, potężny skarb, który tylko on mógł mieć. Nigdy się nie dzielił i to uczyni go niezwyciężonym, niemożliwym do zabicia, potężniejszym nawet niż Ruslan — ponadto ten cały samotny myśliwy był jedynie Karpatianinem i Rusłan bał się go nad wszystko. Byłby władcą wampirów i ostatecznie Karpatian. Ludzie byliby tylko kukiełkami i bydłem dla niego. Wciągnął powietrze. To była kropelka nad jego głową? Przekręcił się, jego język jak oszalały próbując znaleźć ją w zadymionym powietrzu. Jeśli Karpatianin zaprezentuje się, wydrze mu serce i zeżre je, a następnie skonsumuje każdą kroplę krwi jaką myśliwy ma w sobie. Potrzebował tej krwi.

Tłumaczy: franekM

Jego język nie znalazł nic, tylko jego nos zwietrzył więcej. Bogate. Kuszące. Kropelki spadły bezpośrednio do ran w jego klatce piersiowej i brzuchu. Karpatianin musiał być blisko i musiał krwawić. Jego ostre pazury wydłużyły się do szponów ostrych jak brzytwa i zaczął szarpać jego własne ciało, rozdzierając i obierając, by dostać się do tych cennych kropel krwi. Dźwięki były straszne, wrzeszczące okrzyki męki, rozpaczliwe kwilenie z głodu i potrzeby, która rozbrzmiewała w nocy. Konie w stajniach zareagowały, kopiąc i głośno tupiąc, w desperackiej próbie uciszenia dźwięku. Bydło na dalekich polach uniosło się na nogi, prawie wszystek w tym samym czasie, jakby ładunek elektryczny obiegł stado. W dali, Zacarias słyszał uderzenia łopat helikoptera. Przeklinając w jego ojczystym języku uderzył mocno i szybko, wydobywając serce mężczyzny bez honoru i cisnął je daleko na pole. Ruszył pod pozorem dymu, ostrożnie płynąc z bryzą i nie zdradzając jego pozycję próbując się spieszyć. Wiedział, że kolejny wampir zaatakuje swojego krzyczącego partnera, pewny, że Zacarias będzie gdzieś w dymie obok niego. Co więcej, błyskawica zapaliła niebo, pokrywając je smugami, co wyglądało jakby cały świata stał się współczesną strefą działań wojennych, dzidy rozżarzonej do białości energii uderzyły w ziemię. Jedna błyskawica uderzyła w serce, spalając je, a następnie skoczyła nieomylnie do ciała wampira, też je niszcząc. Bydło zamierzało ruszyć w popłochu. Wampir zdał sobie natychmiast sprawę, że ludzie w helikopter pracowali dla rodziny De La Cruz. Ranczerzy wybiegło z domów, mimo rozkazu pozostania w środku, ich instynkty oszczędzenia stada był ważniejszy od polecenia. Więcej przynęt dla wampira — oczekiwał, że Zacarias będzie ich chronił. Zacarias sięgnął burzliwej chmury, którą wampir zmienił używając jako pułapka, tocząc i kręcąc na niebie. Była ciężka od wilgoci, była cięższa i rosłą do wieży, mrocznego wściekłego lejka wirującej furii. Zacarias otworzył wrota, pozwalając na swobodny wypływ kropli, pozwalając im wylać się nad polem i ugasić wszystkie płomienie. Czarny dym połączył się z szarą parą, stając się gęsty i kłębiący z gwałtownym wiatrem, do czasu gdy w powietrzu było gęsto od dymu, kurzu i szczątków. Przemknął przez opary w kierunku helikoptera, przeklinając gdy to robił. Wampir na pewno zaatakuje helikopter jako pierwszy. To było daleko łatwiejsze jako karpacki wojownik nie dbać o nic, aby zabić swojego wroga. Chronienie ludzi dodawał, olbrzymi czynnik ryzyka i jego umysł kontynuował obracanie się stanowczo w kierunku powodu. Zamknął to szybko i mocno, ale węzeł zaczął zaciskać się bole w jego brzuchu. Wsunął się do helikoptera za Julio. Odejdźcie stąd szybko. Wampir tu jest. Gdy tylko wepchnął ostrzeżenie do umysłu Julio, odszedł, rzucając ochronny pierścień wokół helikoptera. Atak przyszedł zgodnie z przewidywaniami, smugą pocisków w powietrzu, zostawiając szlak pary. Pocisk trafiły ochronny pierścień

Tłumaczy: franekM

i wybuchły. Lea, pilot helikoptera, wykrzyknęła i zahamowała ostro. Nie zobaczyła Zacariasa, ani nie była świadoma ostrzeżenia. Patrząc poniżej, nie mogła nie zauważyć gęsty dym. „Zabierz nas stąd, Lea," domagał się Julio. „ Próbuję" odkrzyknęła mimo że obydwoje mieli mikrofony. Helikopter przechylił się, gdy coś wybuchło bliziutko nich. „Ktoś do nas strzela," zapłakała. „Nie, to jest wybuch ognia. Widzisz?" zapytał Julio. „ Dym jest tak gęsty" odpowiedziała Lea. „Jak może być tak gęsty wszędzie?" Zacarias mógł usłyszeć 'rozpaczliwą dyskusją ludzi gdy podążył trajektorią pocisku z powrotem do jego wystrzelenia. Wampir poruszy się tak szybko jak rozpoczął atak, mając nadzieję zestrzelić helikopter, ale jego poruszenie pozostawia ślady. I Zacarias mógł śledzić wszelkie ślady nie zależnie od tego jak były słabe. Przemknął przez dokładny szlak pary zostawiony przez pocisk, używając linii trajektorii by zejść poniżej. Wyżej, złapany w dymie, helikopter wydawał się znajdować w tarapatach. Wampir żywił dym, wlewając go więcej w niebo i pole aby był gęściejszy, niemal nieprzenikniony. Zacarias ścigał go. Gdyby został i spróbował pomóc dwojgu w helikopterze, ludzie pognaliby z ich domów by dojść do bydła, znaleźliby się w niebezpieczeństwie. Musiał zatrzymać nieumarłego. Wampir był bardzo mądry, prawie ukrywając się na otwartej przestrzeni. Gdy znalazł się tuż nad kryjówką, Zacarias mógł zobaczyć gdzie wykorzystał naturalnie ukształtowany teren, który zanurzał się pod opadającą linią ogrodzenia. Krzaki były tam rzadkie, ale udało mu się ukryć siebie w skąpej roślinności bez dotykania jednego liścia. Trawa gdzie stanął była skurczona i nijaka brązowa, niektóre źdźbła drżały, co świadczyło o tym że niedawno nieumarły opuścił kryjówkę. Wampir przeniósł się pod osłoną gęstego dymu, pośpiesznie zmieniając jego położenie, mijając blisko pokrytego lianami słupka zewnętrznego ogrodzenia. Liście i plątanina krzewów odsunęły się subtelnie. Zacarias przestrzegał tej słabej drogi. W dali, mógł słyszeć, przerażone wrzaski bydła i dźwięki ludzi pędzących do koni. Nieumarły miał cel. Wywołując popłoch wśród stada, wywołując wiele potencjalnych ofiar, by dać mu korzyść. Nad Zacariasem helikopter przechylił się niezgrabnie, gdy kolejny pocisk wybuchł ochronnym pierścieniem. Uspokoił gwałtowny wiatr, wysyłając go na zewnątrz i daleko od ścieżki do rozproszonego obłoku dymu, dając pilotowi helikoptera sposób by zobaczył otwarte miejsce by opuścić bezpiecznie na ziemię metalowego ptaka. Mężczyźni wylali się z domów, skacząc na grzbiety koni, ścigając się lekkomyślnie w kierunku dalekiego pola, gdzie bydło znajdowało się w ukryciu pod łagodnie wznoszonymi się stokami i cienie wysokich drzew. Zacarias przeniósł się tuż przed wampira, wyrzucając barierę tak by nieumarły uderzył w nią mocno i odsunął się, odnajdując się pośrodku spalonego pola.

Tłumaczy: franekM

Zacarias urzeczywistnił się niedaleko niego. „Znam cię. Powinieneś być mądrzejszy niż polować na mnie. " Wampir podniósł się wolno po upadku, otrzepując jego ubranie z drobiazgową starannością. On nisko się pokłonił, a następnie staną wyprostowany i wysoki. „Kto mógłby powstrzymać się od konkurowania z wielkim i potężnym Zacariasem De La Cruz? Jesteś legendą. Którykolwiek cię zwycięży, będzie znany na wieki. " „ I ty jesteście właśnie tym człowiekiem," Zacarias powiedział łagodnie. Trzymał swój głos nisko, melodyjny nawet, rażący kontrast dla wampira, który musiał pracować by modulować swój głos. Przez cały czas słuchał dźwięków oszalałych ludzi próbujących uspokoić niespokojne stado. Nagromadzenie elektryczności w powietrzu powiedzieć mu, że wampir spróbuje użyć pioruna by pognać bydło wywołując popłoch. Zacarias machnął swobodnie ręką w kierunku nieba odpierającego ładunek elektryczny. Powietrze uciszyło się, wszystkie chmury zniknęły. „ Stary podstęp," powiedział wampir. „Ale nie możesz ochronić ich wszystkich przede mną." Owady wyskakiwały z ziemi, tysiące, plaga wygłodniałych pluskiew, zdesperowanych za jedzeniem. Wzbiły się w powietrze, lecąc prosto na Zacariasa, udając się w kierunku bydła, koni i ludzi za nim. Wydawał się małą przeszkodą w ich drodze. Zacarias wzruszył ramionami. Stał spokojnie, nie ruszając się gdy owady podeszło do niego. „Co to może mnie obchodzić? Mam jeden cel. Jeden. " Uśmiechnął się gdy jego wiatr zmienił kierunek, podnosząc się, ruszając od niego prosto do wampira. Ostrza ząbkowanych źdźbeł trawy wzbiły się w powietrze jak tysiące noży. Owady próbowały pożreć je w powietrzu, siła wiatru wysadziła je do tyłu wraz z trawą. Ostrza uderzyły wampira z taką siłą że przedostały się przez jego ciało zanim nawet zdał sobie sprawę, że są ukryte w masie owadów. Sto trawiastych dzid przebiło go od głowy do stóp. Od razu owady przykryły go, zdesperowane by żywić się ranami. Zacarias zmaterializował się tuż przy wampirze, trzaskając jego pięść przez kość i mięśnie, przez kwaśną krew. Owady padać na ziemię, umierając gdy dotknęły okropnej nienaturalnej krwi nieumarłego. „Niszczę wampiry" szepnął Zacarias, spoglądając mu prosto w oczy, jego beznamiętne spojrzenie mówiło wszystko, ‘ To jest mój jedyny cel." Wydobył uczernione, pomarszczone serce i rzucił je do masy poruszających się, umierających owadów. Piorun rozwidlał się na niebie i uderzył w górę ciał, spalając serce jak również owady. Zacarias cofnął się spokojnie i pozwolił ciału spaść by piorun rozżarzony do białości energii mógł spalić szczątki. Stanął na chwilę, pozwalając chłodnemu nocnemu powietrzu zabrać smrodu nieumarłego od niego nozdrzy, zanim się odwrócił by upewnić się, że helikopter

Tłumaczy: franekM

wylądował bezpiecznie. Julio wpadł w biegu na otwartą przestrzenią tuż przed hangarem, ręka Lei znajdowała się w jego, obydwoje biegli w kierunku stajni, by przypuszczalnie pomóc przy stadzie. Mimo sposobu w jaki ziemia zadrżała pod kopytami, gdy bydło zaczęło biec bezmyślnie, spojrzenie Zacarias zostało nieomylne, nawet kompulsywnie skierowane do hacjendy. Była tam. Marguarita. Skulona w środku. Sama. Bezlitośnie ją porzucił, i zrobi to znowu i znowu. Przebiegł swoimi palcami przez masę gęstych włosów. Nie było żadnych świateł w domu — jedyna struktura pozostająca w ciemności w posiadłości. Tak szybko jak wyszedł alarm, że ci którzy pilnują bydła potrzebują pomocy, każdy dom w posiadłości ożył — z wyjątkiem domu Marguarity. Mógł dotknąć jej swoim umysłem — na pewno każda komórka w jego ciele potrzebowała jej, potrzebując tak głębokiego połączenia — ale odmówił. W momencie gdy jej dotknął, będzie czuł. Strach, wzrastał do przerażenia pełzający przez jego ciało, że pożałowała swojego wyboru, obawę, że zechce zerwać więzi między nimi. Stojąc samotnie pośrodku pustki, spalonego pola, nie musiał czuć niczego. Za nim słyszał krzyk Cesaro. Masywne stado zabrzmiało jak grzmot zbliżając się. Cesaro, Julio i dwaj inni próbowali przekierować biegnące zwierzęta. Woły były dużymi, mocno umięśnionymi zwierzętami, z pochylonymi głowami, tocząc oczami, gdy podążały w kierunku ogrodzenia oddzielającego Zacariasa od niebezpieczeństwa. Cesaro wystrzeliło ze swojej strzelby w powietrze w ostatnim wysiłku by przekierować bydło. Zderzyły się z ogrodzeniem ich szerokimi piersiami, łamiąc drewno jak gałązki. Bydło ryczało i wrzeszczało, pył unosił się do chmur gdy przedarły się przez ogrodzenie. Zacarias mógł słyszeć okrzyki Cesaro i jego syna, ostrzegając go by uciekał. Odwrócił się by stać przodem do olbrzymiego wołu, z jedną ręką w powietrzu. Pozwalając drapieżnikowi wzbić się w powietrze, wysyczeć ostrzeżenie w powietrze między nimi, popychając zapach niebezpiecznego drapieżnika z nim. Wysłał tę budzącą grozę groźbę wprost, tylko kilka metrów od niego, długą ścianę środka odstraszającego. Głowy zwierząt nagle rzuciły się, obracając się gwałtownie półkoliście, nagle bardziej bojąc się tego co znajdowało się przed nimi niż zwierząt uderzających w nich. Więcej zwierząt popędziło wobec niego, ale zapach niebezpieczeństwa był nieodparty. Nie zabrało bydłu wiele czasu, by stało się zdezorientowane, mucząc i powoli, obracając się, pozwalając kowbojom przejąć kontrolę. Julio podjechał bliżej. Koń zatańczył w bok, próbując wyrwać się od Zacariasa. „Pilot, Lea Eldridge, nie jest jedną z nas. Widziała coś czego nie mogę jej wyjaśnić. "

Tłumaczy: franekM

Zacarias kiwnął mu głową. Julio pozostał nieruchomy, panując nad jego koniem jego kolanami i rękami. Zacarias uniósł brew w zapytaniu. „Chodzi o to że właśnie uratowała życie Ricco i jest przyjaciółką Marguarita. " Głos Julio powiedział Zacariasowi dużo więcej niż Julio był gotów przyznać. On może mówić że kobieta nie należała do ich części świata, ale potajemnie, chciał by należała. „Będę uważać, które wspomnienia usuwam kiedy nadejdzie czas," powiedział Zacarias. „Czy wszystko w porządku?" „Dlaczego pytasz? " Julio zawahał się. „Twoje oczy, senor, one płoną. Masz potrzebę k... " Zacarias potrząsnął swoją głową. Niszcząc nieumarłego wziął wystarczająco od każdego myśliwego. Odbieranie życia nie odbywa się lekko albo bez konsekwencji. Julio już się go bał — nawet Cesaro. Nie mógł wyjaśnić niebezpieczeństwa, przed którym stał za każdym razem gdy odbierał życie — nawet wampirowi. Branie krwi było kuszeniem, bardzo niebezpiecznym po odebraniu życia. Pochylił swoją głowę w podziękowaniach, a następnie odwrócił się od człowieka. W istocie rzeczy, odwrócił się od wzroku zdenerwowanego konia. Marguarita zwróciła uwagę, że peruwiańskie Paso, przynajmniej te wychowane na jego ranczu, były hodowany dla temperamentu, jak również umiejętności. Były znani z ich niezachwianych natur w obliczu przeciwności losu. W końcu był zdolny do jazdy, płynięcia nad ziemią, jego duch połączony ze zwierzętami, ale teraz, koń nawet nie zdawał sobie sprawy, że jest tą samą osobą. Zabójca był zbyt blisko powierzchnię. Zacarias odwrócił się od pola bitwy, długotrwałego dymu i unoszącego się zapachu śmierci, i zawrócił w kierunku głównego domu — z powrotem do niej. Marguarit. Susu — nie jego miejsce urodzenia, ale dom był kobietą, którą nazywał päläfertiil — życiową partnerką. Jedyne miejsce gdzie mógł poczuć spokój jest w niej. Jedyny czas gdy naprawdę ożywał był z nią. Jedynym sposobem by mógł zostawić połowiczny świat cieni było wypełnianie jego pustych przestrzeni jej jaskrawym światełkiem. Marguarita była sívam és sielam — jego sercem i duszą. Nie dało uniknąć się faktu, że bez jej ducha muskającego jego, nie miał żadnego serca ni duszy, tylko miejsca, które były teraz sitami, wypełnione milionami dziur nie połączonym z czymś co było warte oszczędzenia. Nie chciał tego. Był zbyt daleko i, mimo że poszukiwał nieumarłych, samotnym myśliwym, życie w surowej izolacji, w świecie który dawno go minął. Nie rozumiał nowoczesnych zwyczajów. Tyle wieków chodzenia po ziemi polując na ofiary, zatrzymało go w separacji od zwyczajów innych gatunków. Nie wiedział nic na temat ludzi i na pewno nic o kobietach, ale po czuciu jej w środku siebie, po przebywaniu wewnątrz niej, nie było odwrotu. Szedł przetartą ścieżką do przodu, zauważając kwiaty i krzewy. Wszystkie były nijakie szare,

Tłumaczy: franekM

żadne w jaskrawych kolorach do czasu gdy wszedł do środka i połączył się z swój umysł z Marguaritą. Jego część sprzeciwiła się tej nowej ścieżce, ale była już lekiem w jego ciele, uzależnieniem któremu nie mógł się sprzeciwić. Potrzebował intensywnych kolorów, przypływ uczucia, niczym niezmąconej przyjemność której nigdy nie doświadczył. Marguarita była śmiechem i frustracją. Była intrygującą układanką, której nie mógł rozwiązać. Wchodził po schodach, prosta rzecz, ale coś w nim, coś twardego i podenerwowanego wydawać się uspokoić. Poczuł ją blisko. Wciąż została zamknięta dla niego i nie pozwolił swojemu umysłowi jej szukać. Musiał dostrzec jej twarz — wiedzieć, że mogła zaakceptować tę jego część. Był drapieżnikiem, którego zwierzęta rozpoznały. Wiedział, że jego twarz jest udoskonalana w bitwie, szorstka i wytrawiona znakami zabójcy. Jego oczy wciąż się jarzyły, jego kły byłyby spiczaste i trochę wydłużone. Musiała zobaczyć go takim jaki był. To było trudne do zaakceptowania dla Karpatian, ale myśliwi byli przerażający. Nie miał pojęcia co by zrobił gdyby go odrzuciła. Zabrać ją do jego legowiska i spróbować znaleźć sposób by ją uszczęśliwić, może? Niemożliwe. Potrząsnął swoją głową, jego dłoń opierała się o drzwi, tuż nad jej głową. To była niemożliwa sytuacja. Przez wszystkie świętości, co on sobie myśli? Karpacka kobieta, starożytna, miałaby z nim trudności. Ale ludzka? Kobieta bez żadnego doświadczenia z szorstkim, dominującym mężczyzną, który rządziłby nią bez czułości których potrzebują kobiety? Jak mogła sobie z nim poradzić? Uważał by usunąć wszystkie zabezpieczenia. Karpaccy ludzie mogli wyjść ze swoich domów, ale wracanie do środka byłoby trudne — bolesne — i niebezpieczne. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Zwykle, wewnątrz struktury, miał trudności z oddychaniem. Na zewnątrz, wiatr zatrzymał go powiadomiony o niebezpieczeństwie. Wewnątrz, zapachy ludzi i sposobów w jaki żyli były dla niego ważniejszy od wszystkiego wartościowego dla niego. Teraz, gdy oddychał, wciągał — Marguaritę. Jej zapach był całkowicie kobiecy. Miękki i subtelny. Miała zapach cudu. Czysty, świeży i należąc do lasu deszczowego — do niego. Wyścielił wyciszając holl, nie chcąc dać jej czasu na przygotowanie się. Musiała zobaczyć go takim jakim był i musiał dostrzec jej twarz, jej prawdziwe wyrażenie. Dotykając jej umysłu powiedziałoby mu wszystko ale gdy jej umysł znajdzie się w jego, więź życiowych partnerów zamaskuje strachy przed nim i jej początkową prawdziwą reakcję na niego. Wszedł do jej sypialni. Pokój był całkowicie ciemny. Zasłony pozostały zamknięte, zasłaniając księżyc. Marguarita skuliła się w kącie, na podłodze. Jej twarz została pokryta smugami łez, jej ręce przyciśnięte mocno nad jej uszami. Oczywiście słyszała odgłosy bitwy, krzyki jej ukochanych koni i wrzaski bydła. Nie mogła nie wiedzieć, że stado wpadło w popłoch, nie z bijącymi dziko kopytami bijącymi w ziemię. Jego krew zwiększyła jej wszystkie zmysły.

Tłumaczy: franekM

Jej długie włosy opadł w dół, wszystkie te jedwabne kosmyki i nawet teraz, w jego najgorszym drapieżnym stanie, mógł zobaczyć, że gęsta masa jest prawdziwie czarna, lśniąc nawet bez światła, ukazując ukryte refleksy. Popatrzył na nią przez dłuższy moment, w przedłużonym oczekiwaniu, nie chcąc znieść prawdy, ale potrzebując jej jednocześnie. Nabrał tchu, zaciągnął ją do swoich płuc i zmusić ją siłą woli by spojrzała w górę.

Rozdział 14 Teraz. Zobacz mnie teraz. Wlał przymus do pokoju i wstrzymał swój oddech, gdy Marguarita podniosła swoją głowę. Jej oczy zostały przemoczone łzami. Ogromne, piękne, czekoladowe oczy. Jej spojrzenie spoczywało na nim, i zobaczył, jak złapała swój oddech. Jej piersi uniosły się i opadły w miękkim, kobiecym ruchu. Przełknęła jakby coś utknęło w jej gardle. Jej palce były skręcone tak mocno razem że pobielały. Ale to była jej twarz na której się skupił. Wpatrywała się w niego przez czas który wydaje się wiecznością. Wolniutko wstała, przytrzymując się ściany, jej oczy są szeroko otwarte, przenosząc się nad nim cal po calu, szukając uszkodzeń. Ostrożnie go badając. Kiedy jej spojrzenie zwróciło się do jego twarzy, zrobiła parę kroków stając przed nim. Jej ręce ujęły jego twarz, a następnie prześliznęły się nad nim, dotykając lekko jak piórko, ale oczywista pieszczota wysłała szarpnięcie przez jego ciało. Mieszanina uczuć przecięła jej twarz, tak łatwych do odczytania. Nie mogła mówić, ale jej uczucia były przejrzyste. Ulga. Radość. Strach. To wszystko tam było, ale jego serce podjęło rytmiczne bicie gdy nawet nie zdawał sobie z tego sprawy, wraz z jego nierównym oddechem. Zawinął swoją rękę wokół jej szyi i przyciągnął jej ciało blisko jego, trzymając jej głowę naprzeciw jego klatki piersiowej, owijając jego ramię wokół niej by poczuć jej ciało naprzeciw swojego. Wtopiła się w niego, jej ramiona okrążyły jego pas. Trzymała go w ramionach jakby go pocieszała, albo pocieszała siebie. A może oboje potrzebowali zapewnienia. Dał odpocząć swojej głowie na czubku jej i pozwolił jej spokojowi przedostać się do jego umysłu i serca. Nie patrzała na niego jakby był potworem. Bała się, ale o niego, nie jego. Może posiadanie pięknego szaleńca za życiową partnerkę było idealnym rozwiązaniem dla straconego człowieka takiego jak on. Nie wiedziała dość by się go bać. Trzymanie jej w ramionach nie wystarczyło. Potrzebował jej w środku niego. „Chodź do mnie, sívamet. Potrzebuję cię we mnie." Wyszeptał zaproszenie do chmury czarnych włosów.

Tłumaczy: franekM

Podniosła swoją głowę i zajrzała w jego oczy. Poczuł, że spada. Ziemia poniżej jego stopy przesunęła się. Wchodziła do niego wolno, jak ciepła melasa, gęsta i doskonała, napełniając go jej blaskiem, wypełniając dziury w jego sercu i duszy, łącząc rozbite połączenia i odpędzając cieni. Napełniła go — sobą. Jej duch ruszył naprzeciw jego. Jego dusza rozpoznała jej. Stała się rytmem jego serca. Zacarias nigdy nie potrzebował niczego ani nikogo. Teraz nie mógł poradzić sobie bez niej. Sprawiła że był tak podatny jak nowonarodzone dziecko. Znal wieczność. Żył wieczność, ale teraz, z nią, z Marguaritą, wszystko się różniło. Wieczność nawet nie była bliska wieczności z nią. Mrugnął kilkakrotnie, kolory w zaciemnionym pokoju były tak jaskrawe i jasne że zadawały ból jego oczom. Marguarita była kolorem, wszystkie te wielkie, piękne barwy, które kłuły jego oczy gdy była w nim. Używając ręki zawiniętej wokół jej gardła, przechylił jej głowę tak by jej ciemne oczy były zmuszony spotkać jego. Jego serce zająkało w jego klatce piersiowej. Jego ciało zadrżało. Miał wrażenie, że został uderzony przez tsunami i został porwany, tonął. Może tonął od samego początku i nigdy nie zauważył uczuć, do czasu gdy jej umysł nie połączył wszystkich kropek, ale teraz, wiedział, że woda zamknęła się nad jego głową i znalazł się pod powierzchnią. Była tylko Marguarita w jego świecie. Marguarita z jej miękką skórą i światłem które wlewała do jego ponurej duszy. To była dziwna rzecz dla człowieka, który spędził życie całkowicie osamotniony od potrzeb. To było niewygodne i nieznane ale potrzeba była większa niż cokolwiek innego w jego świecie. Była tak krucha, tak podatna. Mógł zmiażdżyć ją tak łatwo, mimo to miała całą moc. Utonął w jej oczach, podmuch ognia przetoczył się nad nim. Potrzeba stała się fizyczna, skacząc z jego umysł do jego ciała, niebezpieczny płomień, tak gorący i zarazem surowy, tak że każdy mięsień się napiął, gdy gorąca krew pognała z ogniem w jego ciele, by napełnić jego pachwinę strasznym, drapiącym żądaniem. Żądza paliła głęboko i szarpała wnętrzności. Gdzie wcześniej, jego potrzeba była za głodem, teraz była dla Marguarity. Cała ona, jej krew, jej ciało, umysł, serce i dusza. Potrzebował. Przyniosła mu życie. Sprawiła, że doświadczał czegoś czego nie mógł. Bólu. Przyjemności. Smutku. Śmiechu. Wściekłości. Radości. Była życiem. Była teraz jego życiem. Jego wszystkim. Nie mógł obejść się bez uczuć i kolorów które mu przyniosła, albo jej miękkiego wślizgiwania się umysłu do jego, ciepło, które roztapiało cały ten lód w jego żyłach. Potrzebował. Popieściła jego ocienioną szczękę koniuszkami palców i tym niewielkim dotknięciem, tym muśnięciem płonącej pieszczoty, rozpaliła coś surowego i pierwotnego w głębi niego. Żądza i głód spotkały się z brutalnym ciosem pięścią, bezwzględnym drapaniem potrzeby w jego żołądku, napełniając jego pachwinę do czasu gdy czół ból bez powodu.

Tłumaczy: franekM

Podniósł swoją brodę i wziął jej usta bez wstępu. Żaden miękki pocałunek. Żadna łagodna czułość. Wziął co był jego, zgłaszając pretensje do jej ust jako jego własnych. „Potrzebują by znaleźć się głęboko w tobie. W głębi ciebie. Rozumiesz, Marguarita? " To było pytanie niemożliwe do spełnienia. Jak mogła zrozumieć? Świat w którym żył i ten który mu oferowała były w kompletnym kontraście do siebie. Rozumiał jeden i potrzebował drugiego. Dla karpackiego myśliwego, potrzeba była najgorszą możliwą obsesją. Jego pocałunek stał się szorstki gdy ukryte uczucia wezbrały, wulkan, długo powstrzymywany, rosnący i rosnący w jego środku. Gniew na nią za posiadanie takiej kontroli nad nim. Twierdziła, że nie jest żadną czarownicą, ale zaklęcie było silniejsze niż inne jakie kiedykolwiek napotkał, sieć piękniejszy ale nie mniej śmiertelna niż jakakolwiek pułapka jaką kiedykolwiek zastawiono na niego. Został złapany. Przez to. Przez nią. Marguaritę. Jego palce zakopały się w głąb jej ramiona i potrząsną nią lekko, gniew rósł przez moment. Odciągnęła go od wiecznego spoczynku, zmusiła go do stawienia czoła jego przeszłości, wspomnień które dawno zakopał — i zapomniał. Umieścił te rzeczy w skarbcu i zamknął je mocno by nigdy ponownie ich nie odwiedzić. Otworzyła wrota i, słońce przypal ją, był uzależniony od niej i tych żywych intensywnych uczuć które pozwoliła mu czuć. Zdał sobie sprawę kilka chwil po zabiciu wampirów, gdy konie go odrzuciły, gdy bydło odwróciło się, stroniąc od niego, woląc nieznany zbliżające się do niego, został porwany przez terror. Nie połączył tych uczuć do czasu gdy nie wlała się w niego, ale zredukowała go do tego. Wojownik ponad miarę, i niemal został powalony na kolana na myśl, że ona może odwracać się od niego. Jego usta brały jej w kółko, w długich gorących, ciężkich pocałunkach. Nie dał jej szansy aby odetchnęła, by się odsunęła, by była czymś prócz tego czym chciał by była. Jego. Tylko jego. Cała jego. Ona oparła się o niego, dając siebie, ale to mu nie wystarczyło. Mógł słyszeć warkot dudniący w jego gardle, ale nie mógł się zatrzymać. Siła w nim wymagała by dała mu wszystko. Użył swoich rąk by uwolnić ją z jej odzieży, jego ogromna siła, brutalnie zdarł jej bluzkę i zerwał jej spódnicy zmierzając do jej miękkiej skóry. Stał się szalejącym wariatem, zdesperowany by usunąć każdą barierę między nim, a jej ciałem. Nie posłuchała go, ale stała spokojnie pod jego szorstkimi rękami, do czasu gdy ją rozebrał. Zrobił przerwę na jeden moment spuszczający wzrok na jej nagie ciało, wszystkie miękkie i kobiece gorąco. Ta kobieta była jego jedynym ocaleniem, jego jedynym sposobem by żyć dalej i zostać przy zdrowiu psychicznym. Była jego zdrowiem psychicznym, jego życiem, i domagał się od niej niemożliwych rzeczy, ale nie mógł dać jej odejść, nie zależnie od tego jaka to może być honorowa rzecz do zrobienia. Za daleko zaszedł. Z cichym jękiem i falą jego ręki zdjąć jego własne ubranie, wziął jej usta ponownie.

Tłumaczy: franekM

Pogrążył się w całym tym gorącu i jedwabistej obietnicy. Jego język prześliznął się wzdłuż jej. Napełnił jej usta w sposób jaki chciał napełnić jej ciało, twardo i głęboko, trzymając ją nieruchomo atakując jej zmysły. Wycałował swoją drogę w dół jej twarzy do jej gardła, jego język przejechał po ugryzieniach, które zostawiał wzdłuż jej skóry, śladach jego własności. Jego ręka znalazła miękki ciężar jej piersi i ukryła raj w jego dłoni, jego zęby i język i wargi znalazły drogę do kremowej krągłości. Dotarł do jej szaleńczego tętna. Jej odczucia ciągle rosły, jej ciało drżało. Polizał jej sutek i ugryzł łagodnie zębami, następnie mocno, szarpiąc, podniecił ją, wysyłanie piorun przemykający przez jej ciało. Czuł, jej reakcję, i podniósł ją, warcząc, rozpaczliwie jej chcąc. „Zawiń swoje nogi wokół mojego pasa i złącz swoje kostki. Owiń ręce wokół mojej szyi. " Jego szorstki rozkaz był ledwie słyszalny. Wessała swój oddech, wiedząc jak będzie otwarta dla niego, ale posłuchała bez wahania. Zamknął swoje oczy, czując jej ciepłe, śliskie gorąco na jego brzuchu. Pulsowała naprzeciw niego i poczuł odpowiadające szarpnięcie w swoim penisie. Bardzo pragnął być wewnątrz jej schronienia, pochować się i zamknąć się tam, daleko od reszty świata. Z dala od krwi i śmierci. Wybrał życie i wybrał Marguaritę. Jego palce zacisnęły się na jej biodrach, jej jedyne ostrzeżenie, i opuścił ją w dół nad tą wzbierającą erekcję. Był tak gruby i twardy, przebił się przez jej zaciśnięte fałdy. Uczucia wybuch przez niego, księżyc wschodzący na drugim brzegu rzeki, rozprzestrzeniał się przez niego przez jego każdą komórkę. Jej pochwa była rozpalona, przepalająca go do jego duszy, odpędzając każdy cień, wlewając ogromną przyjemności przez jego żyły. Trzymał ja w ramionach ją, jego ręce obniżały ją nad nim bezlitośnie, jego biodra wzrastały spotykając ten aksamitny miękki płomienny raj. Zagubił się na jakiś czas, zatracał w ekstazie, uderzał w nią, obracając się więc mógł oprzeć jej plecy o ścianę i kontynuował poruszanie się jak młot pneumatyczny, czując każdy ruch przez jego ciało, jej każdy skurcz. Jej oddech zamienił się w postrzępiony gwałtowny wdechów, jej piersi odbijały się o niego, sutki tarły o jego klatkę piersiową. Jej włosy były wszędzie, muskając nad jego skórą w upadku działającym na zmysły. Puścił się, pozwalając opanować go przez gigantyczne uczucie, dające mu moc. Brał ją brutalnie, biorąc wszystko dla siebie, jego przyjemność, jego potrzeba prowadziła go. Trącił nosem jej szyję, chcąc więcej, ale nie mógł dojść do niej z jej głową leżącą na jego ramieniu. Odchyl swoją głowę, rozkazał. Zastosowała się natychmiast, odrzucając do tyłu jej głowę. Jej piersi sterczały ku niemu, piękny widok, podskakując z każdym twardym nagłym przypływem i pchnięciem. Nie miała innego wyboru, jak tylko jechać na nim, odmówił zezwolenia na jej wytchnienie, nawet gdy jej ciało zacisnęło się i kurczyło

Tłumaczy: franekM

wokół jego, na okrągło. Po prostu zawiódł ją wyżej. Zabierając ją bez zahamowań. Potrzebując tego. Potrzebując — wszystkiego, chcąc czuć jej orgazm na okrągło, chcąc by przyjemność wybuchała za jego oczami i pędziła w górę jego nóg do centrum w jego pachwinie. Więcej. Daj mi więcej. Jeszcze raz, Marguarita. Jeszcze raz. Jego głowa została wypełniona erotyczną żądzą, potrzeba ciągała potrzebę. Udało mu się pamiętać o pociągnięciu jego językiem nad jej szyją zanim ugryzł głęboko. Jej smak wybuchł w jego ustach, jego umysł, gonił jak kula ognista do jego pachwiny. Jej ciało przeszło do kolejnego orgazmu, jeden zaraz po drugim, jej pochwa trzymała tak mocno że go dusiła. Mógł słyszeć jej gwałtowne wdechy, i apele o łaskę w swoim umyśle, ale to nie wystarczyło. Potrzebował więcej. Nie mógł wyjść z tego piekła czystej, niezmąconej przyjemności. Jego schronienia. Zagubił się tam. Bezmyślnie. Chciał ją pożreć, być jej częścią, żyć wewnątrz jej skóry. Poczuj to. To doskonałe miejsce, doskonały moment, z jej apelami o łaskę i jego ciałem rozkoszującym się nią, sprawiając jej więcej przyjemności niż kiedykolwiek śniła albo sobie wyobrażała. Zawsze będzie wiedzieć że jest jego. Nikt inny kiedykolwiek nie mógł zrobić tej rzeczy z jej ciałem. Sprawić, że poczuje się tak jak on to robi. Mógł zwrócić całą moc z powrotem, zostawiać ją tak odkrytą i tak podatną jak on. To była jego obsesja. To był jego znak własności. To była — miłość. Świadomość tego co robił ogarnęła go. Wstrząsnęła nim. Całkowicie nim wstrząsnęła. Kochał ją. Próbując powiedzieć jej bez słów o intensywność tego co do niej czół. Jak mógł o tym mówić gdy nie dostrzegał uczuć? To było tylko tu, w głębi jej ciała, gdzie wiedział całkowicie surowa, naturalistyczna prawdę. To nie była kara za poświęcanie mu życia. To nie była własność albo posiadanie albo obsesja. To była miłość. Jego miłość, tak szorstka i surowa i dzika. Wściekłość wewnątrz niego, podchodziła w górę jak wulkan, grożąc, że wybuchnie, niszcząc ich oboje — taka była jego miłość do niej. Mówił swoim ciałem to czego nie wiedział jak powiedzieć słowami. Czuł ją. Poświęcając jej siebie, płonąc w jej ogniu. Zamiótł swój język przez malinkę na jej szyi i podniósł głowę patrząc w jej oczy gdy poczuł, jak wulkan go porywa, zmiatając go w erupcji która nagłe się pojawiła, zabijając go gwałtowną, gorącą przyjemnością aby się odrodził. Powstający z popiołów jak feniks. I słońce spal go, powinien być z nią ostrożniejszy. Jej łagodne jęki wśliznęły się do jego umysłu. Kochaj mnie w sposób jaki chcesz, Zacarias. Czuję twoja miłość we wszystkim, co mi robisz. Nie potrzebuję słów. Nie potrzebuję łagodności. Tak, czasami trochę się boję ale wiem, że nigdy nie zadasz ból mi. Oparła swoją głowę o jego ramię, jej ciało otaczało jego, prawie wtapiając się w niego, tak ze mieli wrażenie, że mieli taką samą skórę. Jej włosy były wilgotne. Tak jak była jego skóra.

Tłumaczy: franekM

Trzymał ją blisko, aż ich serca zwolniły z niebezpiecznie wysokiego do bardziej kontrolowanego bicia. Pocałował to urocze miejsce, skrzyżowanie między jej szyją i ramieniem, w kółko a następnie opuścił jej gardło znajdując usta. Nigdy w swoim życiu nikogo nie przepraszał. Przepraszam, powinienem być ostrożniejszy z tobą. Łatwiej było wepchnąć słowa do jej umysłu, niż wypowiedzieć je nagłos. Poczuł się tak bardzo jej częścią, jego penis wciąż znajdował się głębi w niej, wciąż pulsujący podczas gdy jej ciało pulsowało wokół jego z ciągłymi wstrząsami wtórnymi. Jej ręce popieściły jego uszy, i podniosła swoją głowę patrząc na niego zanim rozpoczęła kolejny pocałunek. Jej wargi prześliznęły się wzdłuż jego, jej język znalazł szew jego ust, przekomarzanie się u wejścia. Pozwolił jej przejąć kontrolę, by zbada jego usta, kochając sposób w jaki bezwarunkowo mu się oddała. Będzie obolała. Był dzikusem, jego penis był jak wiertarka udarowa. Spędził długi, bezmyślny czas zatracając się w niej. Kocham każdą sekundę tego. Uczucie wolność w każdej chwili. Mogę być jutro obolała ale powydaje się wspaniałe wiedzieć że to było po kochaniu się z tobą. Dokładnie mnie kochałeś. Dał jej wszystko, czym był. Nie mniej wymagał od niej. I to wydawało się łatwiejsze by odnieść się do ich ciał niż ich serc. Jej zęby szarpnęły za jego dolną wargę. Poczuł jej rozbawienie gdy wolno pozwolił swojemu ciału oddzielić się od jej. Bardzo łagodnie spuścił jej stopy na ziemię, trzymając ją w ramionach do czasu gdy był pewny, że jej nogi są wystarczająco stabilne, by ją utrzymać. W dali, poza domem usłyszał kroki. „Mamy gości" powiedział Zacarias. „Twój przyjaciel Julio i kobieta, która poleciała helikopterem." Przykrył jej piersi, niechętny by odpuścić nawet kilku momentów z nią. Chciał dzisiejszej nocy dla siebie. Lea Eldridge. Ręce Marguarita poszła do jego nagiej klatki piersiowej i popchnęły. Zmuszę ich do wyjścia tak szybko jak to możliwie. Ona nie może cię zobaczyć. Jej brat i jego przyjaciel interesują się również tobą. Idź. Pośpiesz się, Zacarias, podczas gdy się ubiorę. Uśmiechnął się, jego dłoń nadawała kształt jej gardłu, przechylając jej głowę w kierunku jego. „Jestem twoim opiekunem. Zostanę i spotkam się z tą kobietą. " Jej twarz zbledła, jej oczy spochmurniały i stały się szerokie ze wstrząsu. Nie mógł powstrzymać się od pochylenia jego głowa i muśnięcia jej rozchylonych ust jego. Zamrugała na niego, a następnie potrząsnęła głową jak oszalała. To zbyt niebezpiecznie pozwolić jej ciebie zobaczyć. Jeśli ona się wymknie i da znać jej bratu że przebywasz w rezydencji, on powie, o tym jego okropnemu przyjacielowi. Poważnie, nie stój tak uśmiechając się do mnie, musisz iść. Rozejrzała się za swoim ubraniem, przyciskanie obie ręce do jej ust, gdy rumieniec oblał jej całe ciało. Jej ubranie leżało w ruinie, zniszczone wcześniej przez jego pilne ręce. Kochał to jak wyglądała, bezsilna i podatna. Była całą miękką skórą i dużymi krzywymi, jej dzikie włosy rozsypywały się na wszystkie strony wokół jej ciała, aksamitne kosmyki obejmowały zmysłowo jej sutki i opadały w falach do krzywej jej bardzo erotycznego tyłeczka. Ślady jego

Tłumaczy: franekM

posiadania były wszędzie, wszędzie na jej skórze, czerwone znaki, ciemne plamy, jego odciski palców, jego ślady po ugryzieniu. Była piękna dla niego. Nie mógł powstrzymać się od przesuwania ręką ponad jej kremowymi piersiami, oglądając powstrzymywany oddech w jej płucach. Kochał sposób w jaki jej mięśnie brzucha napinały się pod jego dłonią i gdy zjechał niżej, sposób w jaki rozsunęła swoje nogi by pomieścić jego badawczą rękę, wskazując że zaakceptowała jego posiadanie swojego ciała. Była gorąca i śliska z ich kochania się i pachniała nim. Teraz był głęboko w niej odznaczony, i ta wiedza zadowoliła go. Nie miało znaczenia że żył we współczesnych czasach, był zacofany i sposoby jego świata zawsze były jego częścią. Chciał by inni mężczyźni wiedzieli, że należy do niego, że ją chronili i wziął. Jego palce kopały trochę głębiej, do tego gorącego, wilgotnego przejścia i jej biodra brykały w odpowiedź. Jej ciało zadrżało. Uwielbiał czuć drżące ruchy potrzeby przez jej umysł i ciało. Schylił swoją głowę do kuszenia jej sutka, poświęcając czas, pozwalając jej wiedzieć, że należała do niego i to było mało ważne co reszta świata robiła, podczas gdy brał swoją przyjemność. A to sprawiło mu przyjemność, gdy dostrzegł jej małe gwałtowne wdechy, rozlewający się rumieniec i ogłuszony wyraz jej oczu. Kochał pożądanie tlące się tam, potrzebę i tęsknotę za nim. Wcisnął dwa palce w głąb tego skwaru. Pomyślał o tej ciasnej płomiennej gorącej pochwie jako o swojej. Wszystko dla niego. Całe to intensywne pragnienie i potrzeba zgromadzona w jej oczach były dla niego. Jej na wpół rozchylone usta. To szkliste spojrzenie podziwu. Jej zniszczony oddech. Jego kciuk znalazł jej najwrażliwsze miejsce, pstrykając i dokuczając podczas gdy jego palce zagłębiały się głęboko. Zostawiając mokre ślady jego zębami i językiem i warg w dół jej szyi i klatki piersiowej do jego krańcowego punktu podróży. Nie mógł powstrzymać się od wessania jej piersi do jego ust i gryzienia jej sutka z nieskazitelną precyzją. Jej całe ciało podskoczyło i zadrżało. Poruszył się tam i z powrotem między jej piersiami, poświęcając czas, obojętny na pukanie do drzwi, zagubiony w świecie przyjemności, jego usta szły od szczytu do szczytu. Jego palce nacisnęły głęboko i wycofywały się, następnie pochował się głęboko jeszcze raz podczas gdy jego kciuk stuknął i szarpnął za ten rozpalony teraz guzik. Rozpadła się, jej oddech wysyczał na zewnątrz, jej ciało rzucało się, marszcząc powierzchnię, mięśnie chwytały mocno gdy rzucił ją do kolejnego orgazmu. Pukanie na drzwiach był uprzejmy ale wytrwałe. Rzucił okiem w ich kierunku, podtrzymując jej wagę gdy jej kolana się ugięły. Uśmiechnął się do niej, zadowolony z jej pogłębionego rumieńca i niesfornych włosów. Wyglądała jak kobieta która przed chwilą się kochała. Podniosła rękę do swoich włosów i złapał jej nadgarstek i pociągnął ja w dół. „ Zostawiać to. Lubię to jak wyglądasz. Zajmę się drzwiami podczas gdy pójdziesz do kuchni i przygotujesz napoje dla naszych gości. "

Tłumaczy: franekM

Zmarszczyła brwi, wciąż walcząc by odetchnąć, myśleć logicznie. Jestem naga. I Lea nie może cię zobaczyć. Proszę, Zacarias. Ledwie mogę logicznie rozumować. „ Nie trzeba myśleć. Po prostu zrób co mówię. " Muszę się umyć. Popatrzał na mieszankę jego nasion i jej wilgoci lśniącej na jej udach i intrygującą kępkę loków w kształcie V przy skrzyżowaniu jej nóg. „Poprosiłem cię byś poszła do kuchni i przygotowała jedzenie dla naszych gości, nie sprzeczać się ze mną. To jest stosunkowo prosta prośba, Marguarita. Jak zwykle wydajesz się mieć trudności z postępowaniem według instrukcji. " Zaciskając swoje wargi razem. Zobaczył blask ognia w jej oczach. Jej broda poszła pod góry. Bez słowa obróciła się do niego plecami i odeszła, naga, bosa, jej długie włosy pieściły krzywiznę jej pośladków. Poczuł skok swojego serca. Miała odwagę — i ogień. I dotrzymała swojego słowa jakkolwiek to było trudne. „Marguarita." Wypowiedział jej imię łagodnie. Ona obróciła się, jej lewa pierś, czerwona i pokryta jego znakami, sutek wciąż był twardy i naprężony, wyzierał przez welon długich włosów. „Zapomniałaś swojego ubrania. " Zmarszczyła brwi, zdziwiona, patrząc na zniszczone paski materiału na podłodze. Błysnął uśmiechem i machnął swoją ręką. Jej stopy pozostały bose ale długa spódnica opadła z gracją do jej kostek i miękka chłopska bluzka czepiła się jej piersi, luźny dekolt niemal opadał z jej ramion. Szeroki pasek przypasał jej pas. Złoto błysnęło przy jej małżowinach usznych i wokół jednego nadgarstka. Dotknęła bransoletki. To jest piękne. Dziękuję. Jej ręce wygładziły szeroką spódnicę na jej biodra. Umm. Zacarias. Jakby zapomniałeś o mojej bieliźnie. Błysnął jej swoimi zębami. Wilczym uśmiechem. Nie zapominam — niczego. " Rumieniec skradał się w górę jej szyi do jej twarzy. Potrząsnęła swoją głową, jej spojrzenie nie opuszczało jego. Poszła do kuchni bez kolejnego protestu. Lubił jej dokuczać. Cieszył się gdy złapał przebłysk gniewu w jej oczach — w jej umyśle. Jakby kiedykolwiek pozwolił innemu mężczyźnie spojrzeć na jej ciało. To się nie zdarzy i powinna to wiedzieć. Ciepło go zalało, cichy śmiech. Wiedziałam. W momencie gdy się obróciłam i zaczęłam iść w kierunku kuchni i poczułam twój śmiech i twoje zadowolone z siebie, aroganckie męskie zadowolenie. Wiedziałam, że mi dokuczasz. Mała szaleńcza kobieto. Jestem zbyt zaborczy wobec ciebie by pozwolić innemu mężczyźnie zobaczyć co jest moje. Powinieneś wiedzieć to od razu. Lubię patrzeć jak odchodzisz ode mnie naga. To daje mi wielką przyjemność. Wysłał silny podmuch Świerzego powietrza przez cały dom, i dodał zapachowe świece.

Tłumaczy: franekM

Zostawiłby zniszczoną odzież Marguarita na podłodze, ale to wprawiłoby ja w zakłopotanie. Żaden gość nie zauważy, że kochał się z Marguaritą. Dowody znajdowały się na jej ciele. Zresztą, to nie zabrałoby ich dużo czasu by zdali sobie sprawę, że należała do niego, ponieważ zamierzał jasno to pokazać. Otworzył drzwi bardzo szeroko i Julio wysapał i zrobił krok do tyłu, kładąc jego ciało między Leą Eldridge, a Zacariasem. Nie wiedziałem, że tu jesteś, senor," powiedział, jego ton był przepraszający. „Wejdźcie. Marguarita robi herbatę i jakieś wspaniale pachnące ciastka," Zacarias przywitany się, cofając się by pozwolić im wejście. Julio wyglądał na bardziej zdezorientowanego niż kiedykolwiek i krótko w milczeniu pokręcił głową, nieznacznie szarpiąc jego broda wobec Lei. Jego ochronne instynkty w kierunku rodziny De La Cruz zaczęły działać. Przyszedł na świat w rodzinie, która pilnowała ich symbiotycznych stosunków przed wszystkimi obcymi. Lea zerknęła wokół ramion Julio, jej oczy stały się szerokie. Zacarias mógł przeczytać radosne podniecenie w jej oczach, uznanie i surowy, surowy strach. Umieściła swoje palce na tylnych kieszeniach Julio, w geście o którym Zacarias był pewny, że nawet nie wie, że go zrobiła. To powiedziało mu kilka rzeczy bez przenikania jej umysłu. Wiedziała, że jest De La Cruz i była bardzo zainteresowana Julio Santosem. Zacarias zamiótł swoją rękę wobec wnętrza, i Julio poszedł za nim i wziął Leię rękę, zanim wszedł do środka. “Senor De La Cruz, to jest Lea Eldridge. Zrobiła nam wielką przysługę dziś wieczorem lecąc z Rico Cayo do szpitala. Nie miałem pojęcia, że tu jesteś. Kiedy przybyłeś? " Julio łowił od Zacariasa informacje co powiedzieć i jak działać. Zacarias ukłonił się, stylizowanym, uprzejmym gestem, który wywołał u Leę rumieniec. Błysnął czymś co jak miał nadzieję było uśmiechem, gdy zamknął za nimi drzwi. „Nie mogę trzymać się zbyt długo od mojej kobiety..." zmarszczył brwi i potrząsnął głową. „Päläfertiilam." Ponownie potrząsnął swoją głową i ruszył brwiami ku Julio. „Jak to mówicie? Esposa. Żona. Moja żona. " Był bardzo zadowolony na wstrząs w spojrzeniu Julio. Zacarias ją poślubił, na sposób Karpackich ludzie, i to było dużo bardziej wiążące niż u jakiegokolwiek gatunku. Nie mogli teraz żyć, nie jedno bez drugiego. Marguarita była jego żoną w pełnym tego słowa znaczeniu. Lea sapnęła. „Nie możesz mówić o Marguaritie. " „ Oczywiście że o Marguaritie," powiedział płynnie Zacarias. „Ona jest tu panią." „Ale — ” Lea przycisnęła swoje palce do ust jakby próbowała powstrzymać jej pytanie. Wyrzuciła je i tak. „Dlaczego mi nie powiedziała „Jestem jej przyjaciółką. Dlaczego nie powiedziała nikomu tu wokół? Nie możesz być jej mężem. "

Tłumaczy: franekM

„ Zapewniam cię, Ms. Eldridge, ona jest moja." Zacarias mówił cicho ale jego ton nie tolerował sprzeciwu. Lea wyglądała dla Julio, skrzywdzona, urażona, i podekscytowana zarazem. Julio wzruszył ramionami, w wysiłku by wyglądać swobodny. ”Możesz zrozumieć jaka to może być nie dobrą rzeczą mówić o tym. Marguarita musi być chroniona. Rodzina De La Cruz ma dużo pieniędzy i ma miejsce wiele porwań. Lepiej jeśli nikt o tym nie wie. " Lea posłała mu spojrzenie czystej irytacji, ale oczywiście została onieśmielona przez Zacariasa i nie wypowiedziała kolejnego słowa do czasu gdy znaleźli się w kuchni. Zacarias wszedł pierwszy i zatrzymał spojrzenie na Marguaritie. Stała obok kuchenki, lejąc wodę do dzbanka na herbatę, który zrobiła jej matka. Dla niego, nie było większego piękna na świecie. Kolory jej spódnicy były żywe i jaskrawe, jej skóra świeciła a jej włosy były błyszczącym wodospadem kruczoczarnego jedwabiu. Jej ruchy były pełne gracji i płynne. Wiedział, że jego krew zwiększyła jej piękno gdy ludzie patrzeli na nią z takim respektem, jakby widzieli ją po raz pierwszy. Mógł zobaczyć uznanie w oczach Julio. Musiałby nauczyć ja jak osłabić jej urok. Jego krew również uwydatniła jej zmysły. Nie mogło nie udać się jej nie usłyszeć ich rozmowy, nie z karpacką krwią płynącą w jej żyłach, i jej twarzy była wciąż bardzo nieruchoma gdy patrzyła na niego, nie na ich gości. Poszedł do jej boku i podniósł jej lewę ręka, pamiętając ludzką tradycję noszenia obrączki. Podniósł jej palce i pocałował pierścionek który wymodelował dla niej. Zacisnęła swoje wargi razem i zmarszczyła lekko brwi, patrząc na towarzystwo. Co robisz, Zacarias? Jaką grę rozegrasz? Wykrył ból w jej głosie. Zrobił coś co sprawiało jej ból. Jego palce zacisnęły się wokół jej i szarpnął, wciągając ją do schronienia jego większego ciała, obojętny na top co ich goście mogą myśleć. Zawinął swoje ramiona wokół niej od tyłu i trzymał ją w ramionach zamkniętą przy nim. „ Czy herbata już jest gotowa dla gości? " Upewnił się, że czajnik się zagotował tak że nie będą czekać. Musnął ustami muskając czubek jej głowy. Kontrast między jej blaskiem a sposobem w jaki widział Julio i Lea zadziwiał. Lea była atrakcyjną kobietą i mógł zobaczyć ją w kolorze, ale te kolory były nieefektowne w porównaniu. Kolory Julio były tam, ale ponownie nie bogate i żywe, i mógł dostrzec jego bijące serce, tętnice biegnące jak mapa samochodowa przez jego ciało. Serce Lei i tętnice też tam były, ale znacznie słabsze. Miękkie rozbawienie wlało się do jego umysłu. Cele, mój mężczyzno. Określasz cele. On jest przyjacielem, nie celem. Tak zawsze widzisz każdego. Nawet początkowo mnie. Nie widzisz ich jako ludzi, oni wszyscy są potencjalnymi wrogami.

Tłumaczy: franekM

Zdał sobie sprawę, że to prawda. Nie pomyślał o nikim jako o ludziach albo Karpatianach od wieków. Żył w świecie, gdzie zabijasz albo zostaniesz zabity. Skóra i rysy Julio były najbardziej nieefektowne ponieważ był największym potencjalnym zagrożeniem. To były te rozbite połączenia które łączyła Marguarita, cienie, tyle, tak dużo, w jego umyśle, że zapewniła mosty które pozwalały mu zdawać sobie sprawę, że Julio był kimś więcej niż potencjalnym wrogiem. Był człowiekiem. Może kimś, kto nie byłby przyjacielem, Zacarias miał ich niewielu na świecie, ale kimś kogo mógł szanować. Zacarias zdał sobie sprawę jak widzi świat bez Marguarity. Nawet nie wiedział o identyfikowaniu innych jako cele, to było tak zakorzenione w nim. Znał każdy punkt uciskowy na ciele, każde miejsce gdzie mógł wymierzyć śmiertelny cios. Był tym odłączony od cywilizacji. Ręce Marguarita nagle skrzyżowały się mocno z jego, jakby go trzymała. Wyczytała uczucia w nim z których nie zdawał sobie sprawy. Szukał tego. Wstydził się. Wstydził się, że ludzie tacy jak Julio, dobrzy, odważni ludzie walczyli o jego rodzinę, niektórzy umierali dla jego rodziny, a on nigdy ich nie zauważył. Ani razu. Nie sam. Proszę usiądźcie i powiedzcie nam jak czuje się Ricco, napisała i zachęcała Marguarita. Spojrzenie Julio wzrosło gwałtownie do twarzy Zacariasa i zrobił kolejny krok do tyłu, w kierunku drzwi jakby mógł umykać, jego uchwyt na Ley się zacieśnił. Zacarias zabrał kolejny głęboki wdech wciągając zapach Marguarita do jego płuc. Nie potrzebował kogokolwiek innego w jego życiu, ale ona tak. Postarał się poczuć jej uczucia wobec Julio i Lei. Mieli dla jej duże znaczenie — więc byli też ważni dla niego. „Tak, proszę usiądźcie." Wskazał krzesło, patrząc wprost na Julio. To było jasne polecenie, sformułowane w uprzejmych słowach. Julio natychmiast podtrzymał krzesło dla Lei i zatonął na jednym obok niej. Próbuj nie brzmieć tak zastraszając, poradziła Marguarita. Słońce spal ich obie, kobiety. Oni zabierają mój czas z tobą, powiedział, ale była drażniąca nuta w jego głosie, która zaskoczyła ich obydwoje. Obrócił krzesło i usiadł na nim okrakiem, gdy Marguarita podała herbatę i ciasteczka. Zaczęła siadać naprzeciw niego, ale Zacarias złapał jej nadgarstek i szarpnął ją w dół przy nim. Zarumieniła się na uniesioną brew Julio. Co robisz? To nie jest dobry pomysł. Poważnie, Zacarias, nie powinieneś tu być i nie powinieneś pozwolić nikomu dowiedzieć się że jesteśmy... To nie jest bezpieczne dla ciebie. Masz szczęście że nie pociągnąłem cię na swoje kolana gdzie mógłbym poczuć twoje wiotkie ciało na moim, dokuczał po szelmowsku. Raczej cieszył się tą częścią towarzystwa. Jego kobieta nie była speszona przy nim, ale była nieśmiała w stosunkach do innymi. To nie miało sensu dla niego, ale lubił jej zakłopotanie nim.

Tłumaczy: franekM

„Dlaczego nie powiedziałaś mi, że jesteś mężatką, Marguarita?" zapytała Lea, z rana w głosie. „Myślałam, że jesteśmy wystarczająco dobrymi przyjaciółkami, że możesz powierzyć mi swoje sekrety. I pozwoliłaś Estebanowi myśleć, że jesteś dostępna. " Marguarita wyciągnęła blok listowy do niej i zaczęła pisać. Zacarias położył swoją rękę nad podkładką w momencie gdy zobaczył przeprosiny. „Wiem, że nie pragniesz by Marguarita przeprosiła za coś co jest kwestię bezpieczeństwa. Twój brat nie brał nigdy na poważnie zaangażowany w pomysł zalecania się do niej, i ona to wiedziała. Jestem bardzo bogatym człowiekiem i mam wielu wrogów. Margarita powiedziałaby ci gdyby mogła. Jeśli musisz być zła, to proszę gniewaj się na mnie. To ja sprawiłem że miała sekret. I na pewno, Julio też nie jest temu winny. Wiedział, że przebywam w rezydencji, ale nie był wtajemniczony w nasze małżeństwo. " Nie jesteśmy małżeństwem. Zacarias posłał jej jedno spojrzenie, rzucając jej wyzwanie by mu zaprzeczyła. Była obietnica odwetu w tym spojrzeniu. Jeśli nie przyzna się do tego kim był dla mniej... Nie stanęliśmy przed kapłanem. Nie rozumiem. Jesteśmy małżeństwem. Wymówiłem słowa rytualne które nas połączyły. „ pozwól mi zobaczyć swój pierścionek," powiedziała Lea, jako sposób by jej przebaczyła. Zacarias zmarszczył brwi. Marguarita nie zrobiła nic złego, i wielkoduszny ton Lei go zmartwił. Zanim mógł się przeciwstawiać, Marguarita bardzo łagodnie oparła swoją rękę na jego nadgarstku w ostrzeżeniu. To jest ludzka rzecz. Proszę przemilcz to. W pełni tego nie zrozumiał, ale to nie miało znaczenia, nie gdy mógł zrobić coś tak prostego dla niej. Zażądał od niej wiele i tak niewielka rzecz, która znaczyła dla niej tak wiele — jak było to oczywistym — było wystarczająco łatwa, by jej to dać. Marguarita przesunęła swoją ręką po stole pokazując Lei jej pierścionek. To było złoto faktycznie splecione w warkocz, renesansowy antyk, kilka warkoczy zwiniętych i skutych razem. Zawiłe, gdy popatrzyło się z bliska, można było dostrzec starożytne słowa w pięknym zwoju złota. Marguarita potarła swoim palcem nad słowami. Sívamet andam. Sielamet andam. „Co to znaczy?" zapytał Julio, marszcząc brwi z powodu nieznanych słów. „Oddaję ci swoje serce. Daję ci swoją duszę" przetłumaczył Zacarias. „Zrobiłem to, a kiedy De La Cruz da słowo, nigdy go nie odbiera. Oba należą do Marguarity i na wieczność znajduje się pod moją opieką. " Lea wydała pewien odgłos potwierdzenia, uśmiechając się promiennie do niego. „Gratulacje, senor." Julio postarał się spojrzeć Zacariasowi prosto w oczy, ale nie mógł wytrzymać jego spojrzenia, zamiast tego patrząc na pierścień.

Tłumaczy: franekM

„Marguarita bardzo kocha ranczo. Zamierzasz zabierać ją od nas?" domagał się Julio. Zacarias poczuł wstrząs rozprzestrzeniający się przez Marguaritę. Nie wzięła tego pod uwagę. O czym ona myślała? Że przyjdzie i odejdzie jak robił zawsze? To nie miało znaczenia. Gdzie odejdzie, Marguarita będzie z nim. Oddała się pod jego opiekę — opiekę jak chciał. Marguarita mocno zaciskała swoje wargi razem, ale poczuł, jak jej strach mienił się w jego umyśle. To był jej dom, jej świat. Ci ludzie. Konie. Ranczo. Nie został przywiązany do nikogo albo czegokolwiek ani nie mógłby wyobrazić sobie kiedykolwiek tych uczuć, w ten sposób. Jego spojrzenie wracało na okrągło do Marguarity. Była dla niego domem i jego część nie chciała rywalizować z ludźmi, zwierzętami i miejscami o nią. Chciał zabrać ją daleko od nich wszystkich, tak by zawsze zwracała się do niego z jej potrzebami. Byłby wszystkimi dla niej. Jesteś dla mnie wszystkim. Był w niej spokój. Akceptacja. Jej duch ruszył ku jego, miękka pieszcząca, która go osłabiła. Jeśli będziesz chciał bym odeszła z tego miejsca, nie skłamię ci, Zacarias, to będzie dla mnie trudne i bolesne, ale wybrałabym cię nad to miejsce w jednej chwili i nie pożałowałabym swojej decyzji. Jego serce biło w jego klatce piersiowej przez kilka uderzeń zanim się uspokoiło do niezachwianego rytmu. Tam była prawdą w jej cichej deklaracji. Był człowiekiem bez zaufania — i wielowiekowym kodem honoru, który utrzymywał go przy życiu, ale był sam. Zmieniała to wszystko. Jej prawda stawała się dla niego wystarczająca. Dlaczego? Dlaczego jesteś tak pewna, Marguarita? Mogę być bardzo ciężki we współżyciu. Sięgnęła go, tam przy innymi, z sercem w jej oczach. Potrzebujesz mnie, Zacarias. Widzę ciebie rzeczywistego, jednego którego kocham całym swoim sercem. Nie możesz zobaczyć go beze mnie. Więc wiedziała. Powinien zdawać sobie sprawę, że nie może ukrywać przed nią prawdy tak jak nie może ukryć wspomnień o nim. Jej palce przesunęły się po jego twarzy i złapał je, trzymając jej rękę przy swoim sercu. Lea pochyliła swoją głowę, rzucając okiem na Julio. To nie było tak trudne by odczytać tęsknotę na jej twarz. Zacarias zmusił się do uśmiechu, mając nadzieję, że wyglądał na przyjaznego, nie jak wilk. „Zamierzasz zostać w naszym małym kącie świata, Leo? Marguarita lubi towarzystwo i mamy zamiar robić z tego rancza naszą bazę, mimo że będziemy musieli czasami podróżować." Mógł dać tyle Marguaritie. Lea położyła swoją filiżankę na spodek i kiwnęła głową. „Mam taką nadzieję. Mój brat planuje wkrótce wyruszyć, ale poczyniłam przygotowania by zostać. Podoba mi się tu." „Nie możesz zostawać sama" zaprotestował Julio. „Twój brat nie zostawi cię w spokoju, prawda? Kto cię ochroni? "

Tłumaczy: franekM

Lea zrobiła minę. „Nie potrzebuję ochrony. Jestem dużą dziewczyną." Posłała Marguaritie mały, przepraszający uśmiech. „Nie poślubiłam jednego z najbogatszych i najbardziej nieuchwytnych ludzi na świecie. " „Jesteś kobietą” mamrotał Julio, jego twarz pociemniała. „ Co to za brat który cię zostawia byś radziła sobie sama? " Broda Lei szła do góry. Wpatrywała się spokojnie w Julio nad swoją filiżanką gdy podniosła ja do swoich ust. Zacarias wyczuł lekkie drżenie. To było tak subtelne że wątpił czy Julio je zauważył, ale Lea Eldridge była trochę bardziej zdenerwowana przebywając sama w obcym miejscu, niż dawała po sobie poznać. „Mojemu bratu się tu nie podoba, to jest zbyt odległe dla niego. Ale mi się tu podoba, i kto wie, jeśli twój pilot helikoptera się nie pokarze, może będę mogła dostać jego pracę. Już odbyłem rozmowę kwalifikacyjną w tej sprawie. " „Gdzie jest pilot helikoptera?" zapytał Zacarias, zanim Julio mógł złożyć kolejną ripostę. Julio westchnął. Przeciągnął swoją ręką po twarzy i rzucił okiem z niepokojem na Marguaritę. Ona wyciągnęła przed siebie notatnik, ale kolejny raz Zacarias oparł swoją rękę powstrzymując ja. „Pytam ciebie, nie Marguaritę," powiedział cicho, po raz kolejny z poleceniem w jego głosie. „Charlie Diaz ma problem z alkoholem, senor. On trzyma się przez miesiąc, a następnie ponownie się upija, i pozostaje pijany przez trzy albo cztery miesiące, zanim powróci. " Zacarias zwęził swoje oczy. „Wiedząc to, Cesaro go trzyma? On jest niebezpieczny dla wszystkich którzy tu przebywają. Ricco Cayo umarłoby bez opieki lekarskiej. Gdyby nie było tu Ms. Eldridge która poleciała z nim do szpitala, stracilibyśmy go." Potępienie w jego cichym głosie było tak niepokojące jak jego lodowate oczy.

Rozdział 15 Marguarita poczuła wzrost napięcia w kuchni. Zacarias wyglądał na bardziej przerażającego niż kiedykolwiek. Lea przysunęła się lekko do Julio i wyglądała jakby mogła się rozpłakać. Powietrze w pokoju stało się bardzo ciężkie. Połączyła swoje palce całkowicie z Zacariasem i uśmiechnąć się do Julio w próbie rozładowania nagłej atmosfery. Co jest nie tak? Skupione spojrzenie Zacarias kontynuowało przeszywanie wzrokiem Julio, domagając się odpowiedzi.

Tłumaczy: franekM

Twarz Julio spochmurniała. „Mój ojciec i ja mieliśmy wiele rozmów o Charliem i jak najlepiej rozwiązać jego sytuacją. Pomyśleliśmy, że tym razem da radę." Przebiegł rękę przez swoje włosy. „ Nikt nie widział go od wielu dni." „I ani ty, ani twój ojciec nie pomyśleliście, że to jest coś o czy powinienem wiedzieć? " Głos Zacarias był cichutki. Nie przy Lei. Nie rób tego, Zacarias, broniła Marguarita. Julio będzie bardziej speszony niż kiedykolwiek, przywołany do porządku przez swojego szefa, odnośnie czegoś o czym wiedział że jest złe, zarówno przed Leą jak i Marguaritą. Julio jest dumnym człowiekiem i bardzo lojalnym wobec ciebie... On jest lojalny wobec jego kolegi z pracy. I stanowi zagrożenie dla nas obojga. Zacarias nigdy nie zabrał swojego grabieżczego spojrzenia z twarzy Julio, wpatrując się bezpośrednio w jego oczy, zablokowany, skupiony i bardzo przerażający. Marguarita poczuła jak jej żołądek zaczyna się kłębić. Nie zdawała sobie sprawy jak była napięta. „Tak, senor, powinieneś powiedzieć. Charlie ma rodzinę, dzieci. Mieliśmy nadzieję że tym razem przestanie pić. " „On jest odpowiedzialnością dla każdego na tym ranczu. Cesaro powinien to wiedzieć. " Twarz Julio stała się niemal szkarłatna. „On jest tego świadomy. " „Chcę by odnaleziono tego mężczyznę i przyprowadzono do mnie. " Lea odchrząknęła. „Mój brat rozmawiał o człowieku który nazywa się Charlie, którego spotkał w barze. " Chłód zszedł w dół kręgosłupa Marguarity. Jej spojrzenie wzrosło gwałtownie do Julio. Jeśli Charlie dużo pił i rozmawiał z bratem Lei w barze, przyjaciel Estebana też tam był — tak zainteresowany rodziną De La Cruz? Połączona tak głęboko z Zacariasem, nie mogła udać że nie przeczytał jej niepokój. Jego umysł prześliznął się naprzeciw jej w pieszczocie co nią wstrząsnęło. Nie często okazywał czułość i tak czułe gesty — czułości i opieki. „Powiedz mi o tej rozmowie," rozkazał Zacarias, jego głos był niskim aksamitem perswazji. Marguarita dostrzegła przymus. Karpacka krew płynąca w jej żyłach co zwiększało każdy zmysł i natychmiast wiedziała, że Lea nie będzie w stanie sprzeciwić się temu delikatnemu pchnięciu Zacariasa. Nie była pewna jak wyczuła manipulację, ale nade wszystko, chciała by Zacarias był bezpieczny, więc zaciskała swoje wargi razem by powstrzymać protesty. Lea potarła swoje skronie jakby odczuwała początki bólu głowy. Marguarita faktycznie poczuła wolno nacisk jaki wywarł na nią. Zacarias próbował być łagodnym, co było dla niego nowym pojęciem. Zwykle wyrwałby informacje z głowy Lei i nigdy by się nie obejrzał. Jego delikatne dotknięcie było ze względu na Marguaritę. Rzuciła na niego okiem. Wydawał się tak niewiarygodnie przystojny i niebezpieczny. Nic dziwnego że zarówno Julio jak i Lea zostali zastraszeni

Tłumaczy: franekM

przez niego. Nawet próbując żyć w przyjaźni, Zacarias wyglądał na takiego jakim był i całkowicie rozkazująco. Nikt nigdy go nie zauważał. Wysłał jej falę gwarancji, ale trzymał jego spojrzenie na Lei, chcąc by przypomniała sobie szczegóły o których prawdopodobnie nie pomyślała, że były ważne. „Esteban przyszedł bardzo późno, około trzeciej nad ranem, i był bardziej pijany niż kiedykolwiek wcześniej. On po prostu tego nie robi. Musiałam pomóc mu wejść do domu. Nie mógł wejść po schodach na ganek. DS po prostu wypchał go z samochodu. " „Czekałaś na swojego brata?" zapytał Zacarias. Lea kiwnęła głową. Martwiłam się. " Jeszcze raz potarła swoje skronie, a następnie skręciła swoje palce razem z niepokojem. Julio sięgnął do góry i przykrył jej ręce swoimi, by poczuła się lepiej. Jego oczy dotknęły Marguarity. Wiedział dokładnie co Zacarias robił i wstydził się, że postawił Leę w takiej sytuacji. Cesaro i Julio odpowiadali za ranczo. Ludzie i ich zachowanie było ich odpowiedzialnością. Charlie był odpowiedzialnością przez dłuższy czas, ale ze względu na jego rodzinę, nie zwolnili go. „Siedziałam na zewnątrz na schody ganku czekając na niego. Dan — DS — śmiał się gdy się zatrzymał i zobaczył, jak tam siedzę. Wstałam i zaczęłam iść do samochodu i DS sięgnął przez siedzenie, pchnął drzwi samochodu i pchnął Estebana na ziemię. Mogłam usłyszeć, jak się śmiał i patrzył wprost na mnie ..." przerwała, drżąc. Więcej. powiedz mi wszystko, Zacarias popchnął bez przerwy. Marguarita nie mogła powstrzymać spoglądania na niego z marsową miną. Lea oczywiście bała się przyjaciela Estebana. Każdy mógł to zobaczyć. Zaczęła sięgać po notatnik, sfrustrowana, że nie mogła znaleźć sposobu by pocieszyć przyjaciółkę. Bardzo swobodnie, ręka Zacarias znalazła się tam przed jej. Włożył notatnik do kieszeni zostawiając Margaritę z uczuciem odcięcia od innych w pokoju i trochę urażoną. Notatnik był jej środkiem przekazywania informacji i Zacarias właśnie uczynił go niedostępnym dla niej. Lea odchrząknęła i przekręciła swoje palce by spotkać Julio, jakby dla dodania siły. „DS złapał się za krocze i wykrzyknął do mnie „ później”. Wysunął język i wykonał kilka dwuznacznych gestów. Zawahałam się, nie chcąc odejść zbyt daleko od domu, gdybym musiałem uciec, ale on się roześmiał. " Wyraźnie czuje się upokorzona tym co musiała nam powiedzieć, zatrzymaj się. Zacarias rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie. Jego oczy skupiły się na moment na niej. Nie było w nich rubinowego odcienia, gdy przejmował drapieżnik. Nie było żadnego nocnego szafiru jak przy ich kochaniu, tylko twarde czarne diamenty błyszczały na nią. Chłód zszedł w dół jej kręgosłupa. Nie rozumiała palącej konieczności w nim by przesłuchać Leę, ale nic nie miało go zatrzymać, na pewno nie Marguarita.

Tłumaczy: franekM

Próbowała nie poczuć się urażona. Nie rozumiała go już. Nigdy nie odpowiedział przed nikim i sądził, że powinna mu ufać i powinna podążać za nim pod każdym względem, ale nie rozumiał rządów kulturalnego społeczeństwa i że to co robił może sprawić ból Lei i Julio. Obawiała się, że nigdy nie będą czuli się swobodnie, jeśli dalej będzie kontynuował zmuszając Leję do tego. W końcu, Julio zawsze będzie zdenerwowany i nie będzie ufał Zacariasowi, a to zabarwi jej stosunki z nim. Marguarita zajrzała do swojej filiżanki. Naprawdę nie miała ochotę pić herbatę, kiedy zawsze to kochała. W ostatnich dniach nic jej nie skusiło, poza wodą. Traciła swój świat i wchodziła do jego, stopniowo. Zrobiła ten wybór, ale nie była gotowa oddać wszystko, co kochała tak szybki. „Mój brat był na ziemi, pokryty błotem. Słyszałam jak się śmiał i to naprawdę mnie zmartwiło. Jestem całkowicie pewna, że nie widział DS, i prawdopodobnie go nie słyszał, ale nie podobał mi się jego śmiech, nie gdy byłam tak wystraszona," przyznała się Lea. Julio przesunął swoje ciało wobec niej. „Oczywiście że się bałaś. Kim jest ten człowiek, DS?" Lea potrząsnęła swoją głową. „Nie podchodź do niego, Julio. On jest jak zła wiadomość. Od czasu gdy mój brat go spotkał, mieliśmy tylko kłopoty. On przekonuje Estebana by robił rzeczy, które są złe." Pochyliła swoją głowę, unikając czyjegokolwiek spojrzenia. ”Niejednokrotnie ledwie dawałam sobie radę z trzymaniem Estebana z dala od więzienia." „Ta noc, " dopominał się Zacarias, zatrzymując ją na wątku. Jego głos został utrzymany bardzo nisko, aksamitna perswazja, której nikt nie mógł się sprzeciwić. „Pomogłam Estebanowi wejść do domu. Był naprawdę pijany i nie przestawał mówić o Charliem i jak DS go rekrutował. Kupował mu drinki przez całą noc. Esteban przechwalał się jak dotrzymał kroku Charliemu, który im odmawiał. Nie przerywał mówić jak szalony, nie mając wcale sensu. Grali w jakąś szaloną grę. Strzał dla prawdy czy wyzwania. " „Co masz na myśli, że mówił jak szalony? " Usta Marguarita stały się suche. Nagle jej serce zaczęło bić. Była bardzo, bardzo wystraszona. To było mruczenie głosu Zacariasa, wmieszanie się niebezpiecznego drapieżnika, który najwyraźniej pochwycić ślad ofiary i został zamknięty na niej. Pij twoją herbatę, mića emni ku?enak minan — mój piękny szaleńcze. Pozwól twojemu sercu dopasować się do mojego rytmu. Zacarias przesunął się nieznacznie, ruch był subtelny i prawdopodobnie niemożliwy do zobaczenia dla kogokolwiek innego, ale jego ciało było bliższe jej, jego gorąco przedostawało się do chłodu jej skóry. Nie musisz się obawiać. Twoja przyjaciółka jest bezpieczna przy mnie. Nie ma żadnego zła w niej.

Tłumaczy: franekM

„Szalone rzeczy." Lea potarła swoje skronie jeszcze raz. „Dotyczące wampirów. Wciąż nazywał siebie Van Helsing. To jest imię z książki o Draculi. Powiedział, że idzie na polowaniu. Że potrzebuje kołka i czosnku. A następnie śmiał się jak szaleniec i kazał mi zrobić naszyjniki z czosnku." Przykryła swoją twarz rękami, potrząsając głową. „Następnego ranka zachował się jakby nie pamiętał czegokolwiek, ale potem zabronił mi powiedzieć DS, że powiedział coś o wampirach i czosnku i kołkach, więc wiedziałam, że znowu mnie okłamał." Patrzała na Julio trochę błagalnie. „Szczerze mówiąc, obłędu nie ma w naszej rodzinie. Był pijany. Nie mam pojęcia czym on się interesuje, ale Esteban lubi idee tajnych stowarzyszeń i gangsterów. On bardzo łatwo ulega złym wpływom. " „Co Charlie im powiedział?" nie ustawał Zacarias. Marguarita poczuła jak łzy palą za jej oczami. Karą za zdradę była śmiercią. Każdy to wiedział. Można poprosić o pozwolenie na wyjazd i usunięcie wspomnień, jeśli jednak byłeś częścią rodzin która służyła De La Cruz od pokoleń, bariera w umyśle, chroniąca przed inwazji znajdowała się w mózgu od urodzenia i usunięcie jej było trudną rzeczą do zniesienia. Charlie rozmawiał w stanie upojenia alkoholowego z Estebanem i jego przyjacielem DS. Lea zmarszczyła brwi i tym razem potarła małe linie na czole, jakby to miało pomóc jej sobie przypomnieć. Moc wypełniła pokój. To było tak silne, że Marguarita została wstrząśnięta że ani Julio ani Lea nie wydawali się widzieć trzasków energii w powietrzu. „Esteban powiedział, że Charlie narysował mapy do komór sypialnych i łatwo będzie przebić wampiry w ciągu dnia, gdy nie będą w stanie się ruszyć." Mrugnęła szybko rozejrzała się po stole, speszona. „On był naprawdę pijane i nie mówił z sensemł." Marguarita jeszcze raz poczuła jak Zacarias bada Lea, by upewnić się, że była niewinna i nie dociekliwa w celu uzyskania dodatkowych informacji. Nie wierzyła w wampiry i myślała, że DS i jej brat musieli prawdopodobne wziąć leki i się upić. Była pewna, że Charlie ma pijackie halucynacje. Była bardzo upokorzona i nie zrozumiała dlaczego nie mogła porzucić rozmowy na temat tak bardzo bolesnym dla niej. Chciała pójść do domu i wyciągnąć na głowę kołdrę. „Dziękuję, Lea," powiedział cicho Zacarias. „Wiem, że to było trudne. Charlie jest odpowiedzialny za żyć jego współpracowników i musieliśmy wiedzieć jak bardzo jest chory " Marguarita wciągnęła swój oddech. Usłyszała miękką nutę wypowiedzianego zdania. Charcie był sympatyczny gdy nie pił, ale jak powiedzieć to człowiekowi takiemu jak Zacarias? Zacarias żył wieki w surowym, samotnym nieznośnym istnieniu, ale z honorem, nigdy go nie łamiąc. Nie zrozumiał słabości. W jego świecie, słaby nie przeżywał.

Tłumaczy: franekM

Zacarias nagle sięgnął i zawinął jego ramię wokół niej, zabierając ją do niego, pod ochronę jego ramienia. Jego krzesło było obok jej tak szybko, że nikt nie zauważył że poruszył się zmniejszając krótki dystans między nimi. Mój świat jest trudny dla ciebie. Przepraszam, Marguarita. Nie powinnaś musieć wiedzieć tych rzeczy. Nie mogę powstrzymywać ich przed tobą. Charlie wydał moją rodzinę temu człowiekowi. Powiedział o naszych komorach sypialnych i wskazał lokalizację na kilku ranczach. Upewnię się zanim go zniszczę, ale naraził całą moją rodzinę — i ciebie — na niebezpieczeństwo. Nie pozwolę na to. Nie może mu ufać. Wiedziała to. Wiedziała, że paru członków głównych rodzin — Chevez, Santos, Fernandez i Diaz — wiedziało o sypialnych salach, leżących pod różnymi pokojami na ranczach. Były używane tylko kiedy rodzina De La Cruz zachowywała pozory bycia ludźmi i życia w ludzkim społeczeństwie. Zacarias był jedynym członkiem rodziny, który rzadko pokazywał się na którymkolwiek z rancz, ale jeśli Charlie wydał jakiekolwiek zakazane szczegóły— a to zabrzmiało podejrzliwie jakby miał — Zacarias znajdzie się w niebezpieczeństwie przez nią. Zatrzymywał się w hacjendzie tylko dlatego że ona tam byłą. Musisz odejść, Zacarias. Tak będzie dla ciebie bezpieczniej. Mogła poczuć, jak jej oczy płonęły. Nie posłucha jej. Wiedziała, że nie odejdzie. On poszuka jego wrogów. Spróbowała jeszcze raz. Już masz wampiry które cię szukają. Teraz bardzo łagodnie, wiedząc, że Lea znajdująca się pod presją, blisko swojej wytrzymałości, Zacarias mruczał łagodnie do jej umysł. Powiedz mi o czym jeszcze dyskutowali twój brat i DS. Lea przycisnęła swoje palce do swoich ust, strzegąc tajemnicy. Patrzała na Marguarita z miną winowajcy. Zawstydzona. Marguarita mogła poczuć, jak tryumf wzrastał w Zacariasie. Nie poczuł tego, tylko kontynuował naciskanie na Leię, przekopując się przez warstwy, do czasu gdy znalazł tajemnicę, której tak ostrożnie pilnowała. „Przepraszam, Marguarita. Esteban sprawił, że przychodziliśmy tu ze względu na ciebie. Nie chodziło tylko o to, że hacjenda należała do rodziny De La Cruz. Czuję się taka oszustka. Według mojego brata, istnieje ogólnoświatowa agencja nazywana Agęcją Morrisona, albo jakoś tak... " Serce Marguarita wzrosło gwałtownie. Zacisnęła swoją rękę mocno nad swoimi ustami. Mój ojciec słyszał o takim miejscu kilka miesięcy temu. Oni poddają testom na paranormalne umiejętność. Pomyślał, że mój dar z końmi jest paranormalnym talentem. Miał rację. Czy cię badali? Wypełniłam ich kwestionariusz, ale nigdy nie wykonałam ich dalszej części, ponieważ mój ojciec umarł a ja... Marguarita dotknęła swojego okaleczonego gardła. Straciłam swój głos a poza tym jak mogłabym to wyjaśnić? Musisz czuć związek. Nie ma żadnej innej drogi.

Tłumaczy: franekM

„Znam tę agencję" powiedział Zacarias. „Marguarita rozpoczęła proces, ale nie poszła dalej niż wypełnianie kwestionariusza. Co było istotne dla twojego brata?" Marguarita zdała sobie sprawę, że Zacarias odpowiada za nich oboje, wydawał się wiedzieć wszystko na jej temat, jakby dzieliła z nim wszystkie szczegóły jej życia. Lea wyglądała na zdezorientowaną. „Nie jestem całkiem pewna, ale to jest powód, dla którego wybraliśmy ten oddalonego obszar. Esteban omijał prawo, ale ja nigdy nie słyszałam o tym miejscu. Przypadkiem usłyszałam przez telefon, jak rozmawiał o Marguarita i tej Agencji Morrisona i on zgodzili się z kimś, z kim rozmawiał... " „Czy to był ten DS?" domagał się Julio. Kiwnęła głową. ”Tak sądzę. Sądzili że prawdopodobny jeśli Marguarita ma talent paranormalny, więc szansa że De La Cruz pokażą się jest znacznie wyższa niż na którejkolwiek z ich innych posiadłości. Esteban miał przyjechać pierwszy i zaprzyjaźnić się z nią. " „Więc naprawdę nie przyjaźniłaś się z nią." Głos Julio zamienił się mocno. Spiorunował wzrokiem Leę. Łzy natychmiast napłynęły do jej oczu. „To nie prawda." Lea sięgnęła błagalnie do Margarity „ Przysięgam ci, przyjaźń między nami jest rzeczywista. Czułam się tu jak u siebie. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu, byłam szczęśliwa." Marguarita wzięła ją za ręce, jej spojrzenie poszło do Zacariasa. Nie mam swojego notatnika. Proszę zapewniać ją, że rozumiem i jestem jej przyjaciółką. Zacarias uśmiechnął się do Lei, zaledwie obnażania swoje zęby co powinno oczywiście wydawać się uśmiechem. „ Marguarita wie, że twoja przyjaźń jest rzeczywista. Nie miej żadnych wyrzutów" Pchnął mały przymus do kobiety. Nie rozumiem czego Esteban chciał ode mnie, tylko dlatego że wypełniłam kwestionariusz. Co to oznacza? Wyjaśnię później. „To brzmiało tak głupio dla mnie," ciągnęła Lea. „Wiedział, że dobrze sobie radzisz z końmi, ale naprawdę, osoba mająca zdolności parapsychologiczne? Nie obchodzi mnie dlaczego przyjechaliśmy, tylko że to zrobiliśmy. Nawet Esteban wyglądał na szczęśliwego przez chwilę — do czasu gdy nie pokazał się DS. To nie potrwa długo zanim wszystko zrujnuje. Teraz nasz dom jest po prostu przerażający. " „Nie powinnaś wracać do tego domu" powiedział Julio Lei. Rzucił znaczące spojrzenie na Margaritę, skłaniając ją by zaprosiła Leę by została. „Możesz zostać, Lea," Zacarias powiedział za nich oboje, zadziwiająca Marguaritę. On podniósł jej dłoń do ust i musnął wargi lekko nad jej knykciami. Ona tu nie zostanie. Ona wciąż sądzi, że może ocalić brata. Ale nie sadzisz, że może? Przepraszam, sívamet. On jest zbyt daleko.

Tłumaczy: franekM

Nie wiesz tego. Ale wiedział. Zacarias przebywał na świecie zbyt długo. Zobaczył zbyt wielu przyjaciół, członków rodziny, ludzi którzy polegli. Zobaczyła to wszystko w jego umyśle. Poczuła, jego straszny smutek jak ciężar przygniata mu klatkę piersiową, jego serce — ale odmówił przyznania się do tego. Zamknęła oczy, pozwalając sobie to przyjąć, ten ciężar, który nigdy go nie zostawiła. Jak to jest spędzać dni polujące na ludzi, którzy kiedyś znaczyli coś dla niego? Musieć zabić ludzi, którzy mieli znaczenie? Wiedzieć, że nigdy nie możesz mieć przyjaciela, zaufać komuś, kochać, albo być kochanym? Chciała go zrozumieć i to tu było, w tym smutku, we wspomnieniach do których odmówił przyznania się, musiała znaleźć odwagę by stać przy tym człowieku. „Zabierz mnie do domu, Julio," powiedziała Lea. „Jest bardzo późno i muszę się położyć. Cieszę się, że z Ricco wszystko będzie w porządku. " Marguarita napisała dziękuję i posłała jej całusa. Julio wstał z nią. „Dziękuję za herbaty, Marguarita. " Zacarias trzymał swoją rękę na ramieniu Margarita, gdy również wstał. „Odprowadzę was do drzwi." Muszę usunąć jej wspomnienia o rozmowie z nami o Diazie. To mogłoby narazić ją na niebezpieczeństwo. Była zaskoczona że po krótkim wahaniu dodał ostatnie. W jego wspomnieniach, nigdy nie znalazła przypadku gdzie tłumaczył się przed kimkolwiek. Szybko się uczę. Potrzebujesz gwarancji że z twoją przyjaciółką wszystko będzie w porządku. Miała wrażenie, że owinął ją w ochronną pelerynę ciepła — więcej niż ciepła — on otoczył ją ochroną i napełnił jej umysł miłością. Objęła się, próbując się nie uśmiechać. Nie była nawet pewna czy wiedział co czuje wobec niej, ale wiedziała i, teraz gdy wydostała się trochę ze swojego zagubienia, potrzebowała go właśnie takiego jakim był. Marguarita pozbierała filiżanki i talerzyki deserowe i zaniosła je do zlewu. Patrzenie na okruchy przywołało jej myśli do głodu, ale nie czuła go. Myśl o jedzeniu czegokolwiek była niepokojąca. Piła wodę, mając nadzieję, że zaspokoi to jej rosnące pragnienie. Było dziwne bicie w jej żyłach, bicie, które odmówiło odejścia, miękkie uparte wołanie, które stale mężniało. Potrzeba. Tęsknota. Głód. Cały czas spędzony z Leą i Julio, była niespokojna i przekonała siebie, że to przez Zacariasa, że bała się tego co mógł powiedzieć albo zrobić. Ale tu, sama w kuchni, bez świadków, mogła przyznać się sobie, że to było wołanie ich serc, ciągłe odpływy i krążenie krwi w ich żyłach. Mogła to usłyszeć, i mimo że przyciszyła to, pomógł jej się nauczyć Zacarias, okazało się że pokusa pulsowała w jej własnych żyłach — pulsowała w żyłach Zacariasa, w jego umyśle i sercu. To nigdy się nie zatrzyma, nie do czasu gdy jej umysł zostanie zanurzony w Zacariasie — tak długo jak on będzie czul ją w sposób w jaki ona czuła jego.

Tłumaczy: franekM

Głód nie zatrzyma Zacariasa, nie gdy mógł słyszeć przywołujące uderzania tętna, nie gdy mógł poczuć zapach bogatego zapachu świeżej krwi. To był jego świat i do jakiego musiała przywyknąć. Gdy była sama, próbując analizować przyjmowanie krwi, człowiek w niej bał się, a nawet całkowicie to odrzucał. O dziwo, po raz pierwszy gdy była przerażona, Zacarias jakoś zamienił akt dawania albo otrzymywania krwi w coś naturalnego, a nawet pięknego, dzielenie tej samej istoty życia, tak długo jak był z nią. Marguarita znała dokładny moment gdy Zacarias wszedł do pomieszczenia. Poruszał się w zupełnej ciszy, ale natychmiast była go świadoma, każdy z jej zmysłów ożył. Jej ciało zaśpiewało. Jej serce biło nierówno i milion motyli ulatywało z jej żołądka. Stanął za nią, tak blisko że poczuła jego gorąco, ciepło jego oddechu na swoim karku, gdzie zaczesał jej włosy na bok i schylił się muskając wargami jej skórę. Szept pieszczoty, a jednak zadrżała w reakcji, jej krew ogrzała się — jej ciało witało. „Wiem, że to było trudne dla ciebie, tak jak dla twojego przyjaciela, i jest mi naprawdę przykro. " Odwróciła się. Nie cofnął się. Została obezwładniona między zlewem a jego ciałem. Przechylając jej głowę, jej spojrzenie znalazło jego. Uśmiechnęła się do niego. Wiedziałeś, że gdy jesteśmy sami i patrzysz na mnie w ten sposób, twoje oczy są głębokim, ciemnym szafirem, jak granat nocnego nieba? Pocałował czubek jej nosa. „Jeśli to prawda, jesteś jedyną, która widzi moje oczy w kolorze. Ja widzę je tylko ciemne, jak cień śmierci. " Obeszła dokoła objęła jego szyję swoimi ramionami, łącząc jej palce na jego karku, gdy oparła się o niego. Zapewniam cię, one są w pięknym niebieskim kolorze gdy patrzysz na mnie w ten sposób. „Jaki to sposób? " Z opieką. Nie mogła zmusić się do powiedzenia o miłości, ale to wydawało się miłością. Złapał jej brodę, więc nie mogła odwrócić wzrok od niego. „ Czy to wydaje się miłością, gdy zbieram cię od wszystkiego co znasz? Każdego kogo kochasz? " To nie była nigdy twoja decyzja, Zacarias. To była moja. Nalegałam byś żył. Poprosiłam cię byś został dla mnie. Wybrałam cię. Zawsze będę cię wybierać. Jego oczy wpatrywały się w jej. Całe ciemnogranatowe. Tak piękne, że jej serce biło nierówno. „Uczysz mnie pokory. " Ponieważ jestem człowiekiem i kobietą to nie czyni mnie głupią. Dobrze się zastanowiłam nad tym pod każdym kątem. Nie wskoczyłam w to obiema stopami. Miałam całą noc by o tym pomyśleć. Wiem, że to będzie trudne dla nas by połączyć nasze dwa światy. Wiem że czasami, to będzie szarpać. Ale

Tłumaczy: franekM

Zacarias, powiedziałeś mi, że mnie uszczęśliwisz. Ślubowałeś, i ja ci wierzę. Wiem z całą pewnością że cię chcesz. „Będę tobą rządzić" Powiedział to wyraźnie, cień przesłoniła błękit jego oczu. Przy odrobinie szczęścia wybierzesz robienie tego z miłością. Nie mogę wyobrażać sobie bycia szczęśliwą i czucia się pielęgnowana jeśli nie myślisz o tym co mnie zadowala. Życie jest pełne wyborów, Zacarias. Wybieram ciebie i postanawiam być szczęśliwa. Gdy ziemia drży i jestem przerażona, zamierzam czekać bardzo spokojnie. Wolny uśmiech zmiękczył twarde kontury jego ust. „Oczekuję że dotrzymasz swojego słowa. Nie ukrywaj swojego strachu albo złości przede mną. Chcę wszystkiego z ciebie. " Śmiech wlał się do jego umysłu. Spytaj Julio i Cesaro zanim o to poprosisz. Mam bardzo Brzydki charakter. To nie zdarza się często, ale nie jestem rozsądna gdy ktoś jest wystarczająco głupi, by doprowadzać mnie do ostateczności. Zacarias spuścił wzrok do tych oczu roztopionej czekolady i wiedział, że jest zgubiony. Nie był człowiekiem, który ufał, ale zaufał jej słowu. Stanęłaby z nim. Chwycił ją za rękę i szarpnął, prowadząc ją przez główny pokoju w domu. „Pragnę byś poszła ze mną, Marguarita. Chcę pokazać ci nasz świat." Uśmiechnął się do niej, jego oczy były bardziej niebieskie niż kiedykolwiek. „Z tobą, będę to widzieć po raz pierwszy. " Narysowała znak zapytania. „W kolorze. Dostarczysz mi kolory i uczucia. Nigdy nie widziałem nocy i księżyca i lasu deszczowego w żywym kolorze." To wydawało się cudem, że mogła mu to zapewnić. Już samo bycie z nią dawało mu zupełnie inny świat. Żył w pewnego rodzaju próżni. Piekle, które było surowe i jałowe i bardzo brzydkie. Bogate kolory a nawet uczucia — zarówno złe jak i dobre — sprawiając, że wszystko było cudem. Dała mu taki prezent, pozwalając pojechać na z sobą na koniu, objeździć ranczo, płynąc nad ziemią, jako jedno ze zwierzęciem, i móc dać jej to. Miał nadzieję trochę zabiegać o jej względy, jej ocenę, pokazywać jej, że też miał coś do dania. Jest blisko świtu, Zacarias, przypomniała mu łagodnie. To co chcę ci pokazać wymaga świtu. Noc była jego, choć niewiele z niej zostało. Jego świat. Jego obszar. To było mało ważne, że przez wieki to było piekło. Była z nim teraz. Marguarita. Druga strona piekła była rajem i zabrałby ją tam, znajdując to z nią, doświadczając tego z nią. Dzięki niej. Marguarita nie zawahała się. Zacisnęła swoje palce z jego i przypomniała mu łagodnie. Nie mam żadnej bielizny. Będę potrzebować innej odzieży? Jęknął. Stale ignorował pokusy jej ciała. Chciał spędzić z nią czas, dawać jej coś oprócz jego ciągłego głodu.

Tłumaczy: franekM

„Zapewnię cię ciepły." Jego spojrzenie przeniosło się zaborczo w dół jej ciała. Kochał jej sylwetkę w kształcie klepsydry, wszystek ten bujny kształt tylko dla niego. „Jesteś piękną kobietą. " Zarumieniła się, błyszczała. Jej uśmiech był jak powstający księżyc i przyłączające się do niego gwiazdy. Wyszedł za drzwi zanim stracił swoją kontrolę i nie zdążyliby wyjść z domu. Wydawała się wywoływać w nim ten efekt. Zawinął swoje ramię wokół jej pasa i zabrał w niebo. Sapnęła i mocno się złapała. Zaśmiał się delikatnie i ukryć twarz we wszystkich tych włosach. Jedwabne kosmyki były wszędzie. Próbowała poskromić je ramieniem, trzymając się go, a drugą ręką ostrożnie zwinąć ich masę w pęk grubego skręconego węzła przy swoim karku. „Musisz otworzyć oczy, by to docenić," szepnął. Radość przedarła się przez niego. Fajerwerki. Żywe kolory. Przekraczając prędkość światła śmigały przez niebo. Skrząca się kraina jak z bajki rozprzestrzeniała się pod nimi i Marguarita była w jego umyśle, dzieląc to wszystko z nim. Była więcej niż cudem, była jak kawałek nieba. Jakie to miałoby znaczenie gdyby zobaczył to bez niej? To nic by nie znaczyło. Teraz... jego las deszczowy... jego kraj — było wszystkim, ponieważ tam była. Poczuł, jak jej palce wbijały się w jego ramię. Schylił swoją głowę przykładając jego usta do jej ucha, mimo że nie użył słów. Chciał bardziej osobistej formy komunikacji. Poczuł każdy oddech który wzięła. Poczuć każde bicie jej gorąca. Okaż mi swoje zaufanie, mića emni kuηenak minan. Jej oddech wysyczał na zewnątrz, mimo że poczuł śmiech, nerwowe i radosne podniecenie w tym samym czasie, napełniające jego umysł. Właśnie nazwałeś mnie ponownie szaleńcem, prawda? Cóż, dokuczał, lecisz w powietrzu nad koroną drzew lasu deszczowego ze mną. Musisz być trochę szalona, by to robić. Nazwałem cię jednak piękną. I moją. Czy to coś rekompensuje? Otworzyła swoje oczy. Pod nią znajdował się każdy odcień zieleni w spektrum koloru, z jaskrawym srebrnym światłem księżyca rozlewającym się nad baldachimem. Zamiast patrzeć na to z poszycia lasu, patrzyła na to z góry. Westchnienie zachwytu wypełniło jego umysł. Opadał szybko, zabierając ją przez gałęzie, pokazując jej wielkie widowisko, które znalazł lata wcześniej. Niewielu ludzi, jeśli w ogóle, kiedykolwiek dostrzegło te widok. Przychodził tu raz na rok, by zobaczyć ary. We wczesny poranek gromadzą się w stada na ich poranne spotkania, podrywając się nad ranem. Znalazłem małą jaskinię koło tego miejsca i wydrążyłem komorę, tak bym mógł widzieć, jak wzbijają się do lotu. Czuł cud tego widoku tak dawno temu, i wiedział teraz dlaczego powracał rok po roku by upewnić się, że stado wciąż tam było. Nie czuł wtedy pośpiechu, ale

Tłumaczy: franekM

teraz czuł, piękno i majestatyczność dużych ptaków, wszystkie nocują we wgłębieniach zagajnika drzew. Było tak wiele, imponujących ptaków. Zawsze w lesie deszczowym czuł się jak u siebie i czuł więcej pokrewieństwa ze zwierzętami niż z ludźmi zaludniającymi świat. Tak jak ja, potwierdziła Marguarita. Dlatego połączyliśmy się tak szybko i głęboko, Zacarias, obydwoje mamy pokrewieństwo ze zwierzętami. Wrażenie jej cichego śmiechu dokuczało jego umysłowi. Oczywiście że jesteś bardziej jak wielki kot, ze wszystkimi zębami i pazurami, a ja jestem bardziej jak koliber latający wokół kwiatów. Popatrzyła w górę na niego, jej oczy jasny radością, emocjami tego co a z nią dzielił. Rozmyślnie ukazał swoje zęby, obnażając je całkiem jak dzikie zwierzę. Więcej śmiechu rozlało się w jego umyśle. Cała ta ciepła miodopłynna melasa wlewała się przez niego, jak roztopione złoto, wypełniając pęknięcia i przestrzenie i odsuwając więcej cieni. Jego ramię zacisnęło się wokół niej. Jak przeszedł z bycia zupełnie osamotnionym do będącego całkowicie napełnionym przez kobietę ? A przy tym ludzka kobietą? Więcej śmiechu rozlało blask przez niego. Szaloną kobietą. Mojego szaleńca, zgodził się, uśmiechnął się. Zmieniła kształt świata. Ożywiła go. Ożywiła świat wokół niego. Nie mógł powstrzymać się od dokuczania jej. Wiesz, że kolibry walczą przez cały czas. One są bezwzględnymi stworzonkami. Może dlaczego mam taką sympatię do ciebie. Zaśmiał się głośno. Dźwięk wystraszył go — zadowolił go. Słyszał słowo zabawa, ale naprawdę nie zrozumiał tego pojęcia do tego momentu. Dzieląc się z Marguaritą było zabawne. Jest ci zimno? Wykrył lekkie drżenie? Utrzymujesz mnie w doskonałym cieple, dziękuję. Jestem po prostu podekscytowana. To jest takie piękne, Zacarias. Widziałam ary, ale nie aż tyle wysuwało głowy z dziupli w drzewach. Wszędzie gdzie popatrzała, ciekawe głowy parami spoglądały na nią z wydrążonych dziupli gdzie nocowały. Normalne stada ar, w zależności od gatunku liczą około trzydziestu lub coś koło tego. One wszystkie wystają rano razem. Rozpiętość ich skrzydeł ma dobre trzy stopy, nic takiego jak harpia, gdy jednak wszyscy wznoszą się w powietrze, to jest widok niepodobny do czegokolwiek innego. W ciągu kilku chwil będziesz świadkiem ich lotu. Poczuł jej radosne podniecenie, które ogarniało jego, ogarniało ją. Zbudziła go po wiekach ciemności. Jego część zawsze będzie się martwiła tym co udało je się zbudzić. Jego wrażliwości na nią była zbyt wielka i zbyt zróżnicowana, by wyjść i badać.

Tłumaczy: franekM

Więc tego nie rób. Niech tak będzie, Zacarias. Tego wczesnego poranka gdy las deszczowy jest cudowny. Księżyc rozsypuje swoje światło na nas, ary budzą się i rozkładają ich skrzydła, całe niebieskie, złote i szkarłatne. To wprost niewiarygodne i dałeś mi to. Kocham to. Spuścił wzrok na bogactwo kolorów, wszystkie połyskujące pióra, gdy ary wolno je rozciągały i czyściły, przygotowując się do ich wczesne poranne spotkanie gdy księżyc zejdzie a słońce wzejdzie. Jak stałaś się tak rozsądna? Kobiety są bardzo rozsądne, Zacarias. Powinieneś częściej je słuchać. Wydał drwiące prychnięcie i poczuł, jak jej śmiech wlał się do jego umysłu. Zasypała go szczęściem. Zacisnęła swoje palce wokół jego nadgarstka, jej ciało drgało z radosnego podniecenia gdy ptaki zatrzepotały skrzydłami i, prawie jak jedno ciało, wzniósł się w powietrze. Snopy światła rozlały się przez drzewa, uderzając żywymi mieniącymi się kolorami piór. Kolory niemal go oślepiły, tak żywe i intensywne, że wywołały u niego lekkie zawroty głowy. Widział to wcześniej, ale nie w żywym kolorze. Nie w ten sposób. I nie z nią. Marguarita. Wdychał jej imię, cichy szept wiatru, niesiony przez deszcz ar. Duże ptaki kołowały w powietrzu, w eleganckim pokazie żywych fajerwerków, wielkie widowisko prezentujące naturę w jej największym pięknie. Zacarias ledwie mógł odetchnąć z emocjami wzbierającymi jak fala pływowa. Dla niej. Dla Marguarity. Przywiózł ją do tego szczególnego miejsca, by dzielić ten sam moment. Prezent dla niej, ale w końcu, prezent był od niej. Kolory. Intensywność. Czyste uczucie. Muszę znaleźć się w tobie. Natychmiast. Ty. W powietrzu, w lesie deszczowym, na otwartej przestrzeni, gdzie należał — tak jak ten moment, gdy noc zmieniła się w dzień i jego serce uderza w obu miejscach. Teraz wiem dlaczego zapomniałeś o mojej bieliźnie. Pogłaskała go z miłością, w głębi jego umysł, miękkie pieszczoty, które paliły przez skórę i kość, znacząc go gdzieś myślał że już dawno tego nie ma. Otworzyła go i wlała się w niego, napełniając go jej światłem. Obróciła się, tam w jego ramionach, a on pozbył się ich ubrań, tak że jej skóra muskała o jego skórę, całe ciepłe, miękkie i bujne jej ciało już dojrzało dla niego. Schylił swoją głowę znajdując jej usta, podczas gdy okręciła jedną nogę wokół swojego pasa, przyciskając jej przytulne wejście mocno ku niemu. Smakowała niewinnością i grzechem. Zrobił wiązankę z jej włosów w swojej ręce i powstrzymał jej głowę więc mógł całować ją na okrągło, jego język zgłębiał się w całe to seksowne gorąco. Jej biodra kołysały się zachęcająco naprzeciw jego. Dziwił się, że się nie waha, że nie odmówiła mu niczego, nawet gdy została uniesiona trzydzieści stóp w powietrzu z dywanem ar rozciągającym, się pod nimi i gałęziami wokół nich napełniając się małpami. Oddała mu pocałunek, pozornie nieświadoma niczego prócz niego. Ufała mu, poświęcając mu siebie bez zastrzeżeń.

Tłumaczy: franekM

Musiał puścić jej włosy, podnosić jej drugą nogę wokół niego. Uniosła się, wykorzystując jej ręce na jego ramionach, przesuwając jej skwarne ciało nad jego żołądkiem do pozycji gdy znalazła się tuż nad gładką głową jego penisa. Zamknął swoje oczy, rozkoszując się niekłamanym uczuciem gdy wolno nadziała się, zjeżdżając w dół w nieznośnie miękkim ruchu, biorąc jego oddech z jej małymi kółkami i sposobem, w jaki jej ciasne ciało niechętnie się poddawało, rozciągając się wokół jego grubej długości. Odrzuciła do tyłu swoją głowę i zaczęła wolną jazdę zaprojektowaną by doprowadzać go do obłędu. Jej mięśnie chwytały i głaskały, tarcie wzrastało jak wolny ogień, gdy oblegało go straszliwym gorącem. Wydawała się aksamitnie miękka, wilgotna i ciasna. Zbyt mocno. Dusząc go. Wysyłając błyskawice przemykające przez jego ciało. Jego każde zakończenie nerwowe odczuwało nawet najmniejszy ruch jaki robiła, jej ciało prześlizgiwało się po jego ciele, pasując jak rękawiczka, druga skóra, a następnie zatapiając się z powrotem nad nim, zabierając go w głąb siebie. Jej włosy rozsypały się wokół nich, skrywając ich na jeden moment i odsuwając się ujawniając ich splecione ciała. Pozwolił jej nadawać tempo, patrząc na każde wyrażenie na jej twarzy, jej oczach, szczęście, przyjemność, żądzę, ale głównie, zrozumiał że szuka miłości. To było tam w jej zamglonych oczach. W sposobie w jaki go dotykała. W sposobie w jaki się ruszyła, tak wolno, wzrastając w szybkim tempie, w leniwej jeździe, jakby chciała cieszyć się każdą ostatnią chwilę z nim, wyciskając go na wieczność. Rozkoszowała się nim. Zdał sobie sprawę, że otworzyła tamę swoich uczuć, i dla niej, każde uczucie było bardziej intensywne, bardziej wszystko. Jego świat skupiał się wokół niej. Ten świat. Ten z kolorem. Z uczuciami. Z miłością. Ze mną. To jest realny świat, Zacarias. Gdy jesteś ze mną. Żyj tu ze mną. Kiedy idziesz do tego drugiego, oszukujesz się. Ale żyj tu ze mną. Jej ręce pogładziły jego skórę, jej wargi nagle musnęły jego ramię i wycofały się jeszcze raz gdy pozwoliła swojej głowie się cofać a jej oczy dotknęły jego. Zawsze, avio päläfertiilam — moja życiowa partnerko. Zawsze będę żyć z tobą. Nie ma żadnej innej drogi. Wrócił pod kontrolę, wzbierając w niej w kółko, każdy cios był głęboki i długi i każdy mówił jej czym była dla niego. Zawiódł ją wysoko i tak wytrącił ją z równowagi, że zabrała go z sobą. Wzrośli w niebo, w oszałamiającej jeździe, sczepieni, ścigając się ze słońcem, gdy pokonywali drogę do domu.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 16 Głuche odgłosy były uporczywymi, irytującymi uderzeniami, które zakłócały jej sen. Niezależnie od tego ile razy Marguarita przyciągała poduszkę do głowy, przyciskając ją do uszu, walenie nie tylko było kontynuowane, ale stało się głośniejsze i dużo bardziej wymagające. Rozpaczliwie chciała spać. Była tak zmęczona, że nie mogła znaleźć energię by się ruszyć. Jej ramiona i nogi wydawały się jak z ołowiu. Nawet jej powieki nie chciały współpracować. Leżała przez dłuższy moment słuchając bicia swojego serca. Dźwięk był głośny, rozbrzmiewał echem w jej głowie. Mogła słyszeć strumień krwi w jej żyłach, i dźwięki owadów poza domem w polu. Przez to wszystko słychać było uporczywe pukanie. Ktokolwiek był przy drzwiach głównych nie zniknie w najbliższym czasie — chyba że miała dziwny koszmar. Myśl o koszmarze nie alarmowała jej, ale pomysł, że hałasy które usłyszała tak łatwo, dochodził spoza ścian domu. Zacarias wyjaśnił jej, że jeśli będzie słuchała, może usłyszeć, pomruki bydła i to że znajdują się więcej niż milę od domu. Pochodzące ze stajni należały do koni, a nawet rozmowę dwóch ludzi pracujących tam. Jeden był bardzo zaniepokojony o Ricca. Dziwny okrzyk i więcej walenia w drzwi przekonały ją, że musi wstać. Przeprowadzając doświadczenia, próbując podnieść jedno ramię. Udało jej się na cal, zanim wzdychając, opuściła je na materac. Zajęło jej to trochę wysiłku, ale przewróciła się wpatrywać się w wentylator sufitowy, wolno obracający się nad jej głową. Więcej kołatania do drzwi i jej niemrawy umysł zaczął funkcjonować szybciej. A co jeśli coś zdarzyło się Ricco? Może to był powód, dla którego robotnicy mówili o nim. Powinna podsłuchać zamiast wycofywać się jak wystraszone dziecko. Co mi zrobiłeś? Zacarias był w głębi ziemi daleko poza codziennym rytmem życia rancza, podczas gdy ona była na zawołanie każdego. Dobrze było wymagać i rozkazywać by została w domu, próbując zmusić ją do spania w ciągu dnia, ale była praca do wykonania i rancho w dużej część —wymagało jej udziału. Zdeterminowana teraz, Marguarita zmusiła swoje niechętne ciało do przybrania pozycji siedzącej. Światło rozlało się przez szczelinkę w zasłony w oknie uderzając w jej twarz jak policzek. Jej oczy kuły, natychmiast boleśnie piekąc, co sprawiło że jej żołądek natychmiast się zacisnął i przyniósł łzy płynące w dół jej twarz. Rzucając swoje ramienia by ochronić oczy, wysunęła się z łóżka, jej nóg i ciało drżało z wysiłku by znaleźć kości. Chciała ześliznąć się na ziemię. To wymagało więcej wysiłku by ochlapać twarz i szyję , płucząc oczy, ale poczuła się po tym dużo lepiej. Wciąż powolne, ale jej mózg i ciało dostroiły się do

Tłumaczy: franekM

innego świata, ale przynajmniej mogła wciągnąć swoje ubranie, bez opadania na twarz. Jej włosy były w dzikim bałaganie i zrobiła ile w jej mocy by poskromić je, gdy pośpieszyła na bosaka przez dom by dojść do głównych drzwi. Problem z dokładnymi instrukcjami Zacariasa w związku z zabezpieczeniami domu polegał na tym, że nie mając żadnego głosu, nie mogła zawołać na zewnątrz by zapytać kto był na zewnętrz, dlatego musiała otworzyć drzwi by zobaczyć kto tam był. Próbowała zerknąć przez okno, ale słońce niemal ją oślepiło. Niech przypali cię słońce, mój mężczyzno, oświadczyła zajadle w swojej głowie, w rodzaju ponurego rozbawienia. Gdzie podziewał się mężczyzna gdy musiała radzić sobie z problemem, który on stworzył? Zamierzała spytać go o to, gdy tylko śpiąca królewna się obudzi. Ostrożnie otworzyła drzwi. Lea stałą na zewnątrz, jej twarz była spuchnięta, jedno oko miała zamknięte, drugie opadało, jej warga była popękana i krwawiła. Łzy płynęły w dół jej twarzy. Potrząsnęła swoją głową, gdy Marguarita szarpnęła drzwi i otworzyła je i sięgnęła do niej. Przyciskając ręce do ust, zaszlochała. Marguarita chwyciła jej ramię. Światło było tak oślepiające, że jej wrażliwe oczy zaczerwieniły się jak u Ley, momentalnie piekąc i łzawiąc, gdy słońce je uderzyło. Nawet jej skóra była podrażniona, jakby kurcząc się z dala od światła. Cofnęła się instynktownie, zaciągając Leę za sobą. Lea wydała dźwięk, pomiędzy jękiem, a szlochającym krzykiem. Za nią wyłonił się mężczyzna, jego twarz miała tryumfujący uśmieszek, i uderzył jego ręką mocno w plecy Lei, zmuszanie ją do ruszenia do przodu, do domu, wpychanie ją na Marguaritę. Dwie kobiety poleciały na ziemię, w plątaninie ramion i nóg, Lea przyciskająca Marguarita do podłogi. Nieznajomy skoczył przez drzwi. „Pośpiesz się, pośpiesz," zawołał do Estebana. Jego twarz była przemieniona do demonicznej maski, oczy rzucał wokół niego w pewnego rodzaju przerażeniu, nawet gdy przeskoczył dwie kobiety leżące na podłodze i obrócił się by od razu zobaczenia całe wnętrze. Esteban pośpieszył za nim, zatrzaskując drzwi i zamykając je na klucz. Obrzydliwa woń przeniknęła w momencie gdy dwóch mężczyzn weszło. Mieszanka ciężkiego czosnku, strachu i leków sączyły się z ich porów, niemal kneblując Marguaritę. Nieznajomy sięgnął w dół i złapał Lei za jej blond włosy i szarpnął. Lea złapała go za nadgarstek by przełamać nacisk na skórę jej głowy, walcząc by wstać, piorunując wzrokiem brata, gniew połączyły się ze strachem. „Wstawaj, suko," warczał nieznajomy. Marguarita zrozumiała, że to ona jest suką, biorąc pod uwagę że Lei już znajdowała się na nogach. Zapanował w niej spokój. Mógł być tylko jeden powód dla którego ci mężczyźni tu byli. Esteban niósł torbę na ramieniu, i była ciężka. Charlie Diaz, w jego stanie upojenia alkoholowego, zdradzić rodzinę De La Cruz, i przez głupiego naszyjnika z czosnku zawiniętego wokół szyi

Tłumaczy: franekM

Estebana i obrzydliwą woń czosnku oblegający nieznajomego, wiedziała że planowali zabić Zacariasa. To do niej należał uniemożliwić tym ludziom dotarcie do miejsca jego spoczynku. Poświęciła czas, udając ból, gdy walczyła by wstać. Guzik alarmowy znajdował się parę stóp od niej, usytuowany obok drzwi. Gdyby go uderzyła, jej ludzie nadbiegliby, uzbrojeni po zęby, ale nie mogli wejść jeśli nie otworzy im drzwi. Przełykając ciężko — i nie było aż tak trudne sprawić, że wyglądała na przerażoną — wstała, kołysząc się lekko, z jedną ręką idąca do jej okaleczonego gardła, drugą poszukując ściany, jakby dla podtrzymania. Zacarias. Czy mnie słyszysz? Jesteśmy w tarapatach. Musisz się obudzić się i mnie wysłuchać. Guzik alarmowy znajdował się kilka stóp od niej, ale przynajmniej miała swoją rękę na ścianie i wszyscy kupili jej strach. Ponieważ znajdowali się w domu, byli trochę mniej wzburzeni i trochę bardziej pewni siebie. DS rzucił Leą o ścianę obok Marguarity i kroczył dumnie stają z przodu przed nimi, tak blisko że jego czosnkowy oddech sprawiał że ich twarze stanęły w gorących, cuchnących podmuchach, gdy mówił. Rozmyślnie najechał ich przestrzeń jako taktykę terrorystyczną. Marguarita zrozumiała, po stawieniu czoła wampirowi i Zacariasowi, że DS nie przerażał jej tak jak myślała, że powinien. Uświadomiła sobie że ci ludzie nie umywają się do niebezpiecznych istot z którymi miała do czynienia i poradziła sobie z pokonaniem swojego strachu, pozwalając sobie nawet utrzymać swój oddech płytki i stały. Jej serce przestało walić a jej umysłu pogrążył się w cichej pracy logicznej maszyny, pracując nad znalezieniem rozwiązania i planu wyjścia z jej obecnego kłopotliwego położenia. Zacarias. Próbowała jeszcze raz, tym razem pozwalając by jej część, wysłała jej ducha wzrastającego wolno, by go znaleźć. Przyszedł do niej szybko, łącząc ich duchy, siły i odwagę. Nie było w nim żadnej paniki, żadnej myśl, prócz zniszczenia niebezpieczeństwa które jej zagraża. Nie myślał o sobie — tylko o niej. Marguarita przytuliła tę wiedzę do siebie i to wzmocniło jej odwagę jeszcze bardziej. Nie była sama próbując kontrolować niemożliwą sytuację. Potrzebuję byś pozbył się zabezpieczeń przy drzwiach albo oknach tak by Cesaro i inni Mogli wejść do środka. Czy to jest możliwe? Próbowała nie reagować zbyt mocno, gdy rzuciła swoją rękę do kieszeni i wyciągnęła jej notatnik i pióro. Pośpiesznie, i jak miała nadzieję z drżącą ręką, nabazgrała swoje pytanie. Kim jesteś? Czego chcesz? „Wiesz" kłapnęło DS. „Ukrywasz go. Wiemy, że on tu jest. " Lea zwilżyła swoje spuchnięte wargi. „ DS myśli, że Zacarias jest wampirem. On planuje go zabić. "

Tłumaczy: franekM

Marguarita zmarszczyła brwi, jej brwi ściągnęły się w zdziwieniu. Bazgrała więcej w notesie, zajmując czas, pozwalając Zacariasowi ocenić jego wrogów, przez nią. On wyjechał. Wyjechał późno wczoraj wieczorem. Oni nigdy nie zostają długo. DS uderzył ją mocno, tak że tył jej głowy uderzył o ścianę. Prędkość była tak wstrząsająca a uderzenie tak niespodziewane, że Marguarita przez moment była zdezorientowana. Pod jej stopami, fala podniosła podłogę. Ściany zadrżały. „Nie kłam mi, ty suko. Jesteś jego strażnikiem. Wiem, że on tu jest i zaprowadzisz nas do miejsca jego spoczynku. " Wezwij Julio, Zacarias, i pozwól ludziom wejście. Marguarita zrobiła co mogło by przekazać mu błaganie. Została wstrząśnięta przy okrucieństwie reakcji DS i jego pozorny fanatyzm. Esteban zachichotał, wysokim, prawie histerycznym dźwiękiem. On nie musiał wierzyć w wampiry, co było dla niej oczywiste, ale DS dostarczał mu jego narkotyki i niezwykły, wypełniony adrenaliną styl życia. Łaknął władzy jaką posiadał DS, i potrzebował stowarzyszenia, poczucia że znajdował się w wąskim gronie. Marguarita nie była całkiem pewna, czy ocena była jest czy Zacariasa. Jestem bardzo słaby, sívamet. Uderzę gdy będę mógł ich zabić. Mógłbym powiadomić Julio i Cesaro, ale oni będą musieć spruć zabezpieczenia, a to jest bardzo niebezpieczne. Jeśli im pomogę, nie będę miał dość siły by uderzyć kiedy będzie to potrzebne. Jestem bliziutko ciemności, bardziej niż większość z mojego rodzaju i słońca ma na mnie katastrofalny wpływ, który nie jest taki sam jak na innych. Nie mogła usłyszeć jakiejkolwiek nuty niepokoju w jego głosie, po prostu taki sam rzeczowy sposób w jaki mówił o wszystkim, ale została zamknięta z nim mocno, czując jego uczucia których nawet on nie mógł, i jego niepokój cały był dla niej. Karpatinin tak blisko ciemność jak Zacarias cierpiał z powodu ołowianej ociężałości z powodu słońca dużo bardziej niż inni. Słońce znajdowało się w jego najwyższym punkcie. DS bobrze wybrał jego czas. Musiał studiować — i musiał uwierzyć — we wszystkie legendy o wampirach. Wypuściła swój oddech powoli. Zacarias obawiał się, że będzie mieć tylko jedną okazję by uderzyć przez nią. Jeśli tak było, to ona trzymała połączenie między nimi, nie on. Nie marnował swojej energii, jeśli ona potrafiła to i to powiedziało jej jak naprawdę tragiczne konsekwencje miało dla niego popołudniowego słońca. Marguarita zrobiła widowisko przyciskając ponownie pióro do papieru, poświęcając czas pozwalając jej ręce drżeć, podczas gdy jej umysł się ścigał. Nie było możliwe by uspokoić tych mężczyzn do zachodu słońca. Byli tak samo świadomi jak ona pozycji słońca. Zamierzała trzymać ich na odległość od Zacariasa. Charlie zdradził go, ale widocznie nie znali dokładnej lokalizacji

Tłumaczy: franekM

Zacariasa. Mogła sobie wyobrazić. Tylko ci służący w domu wiedział gdzie znajdują się sypialne komory. Mówię prawdę. Senor De La Cruz wyruszył wczoraj późnym wieczorem do jednej z jego innych rezydencji. On nie zostaje długo. Wiedziała, że to ma ziarno prawdy. Charlie musiał powiedzieć im, i dlatego nie czekali. Było oczywiste że Lea została brutalnie pobita, a jednak nie wydała Marguarity. Pamiętając, o pierścieniu i słowach wygrawerowanych w starożytnym języku w zabytkowym złocie, zagłębiła swoją lewę ręka w kieszeni spódnicy. Musiała usunąć pierścionek, ale Zacarias, będąc tym kim i czym był, wykonał dokładny rozmiar, pasujący ciasno do jej pala. Zajęło jej kilka szarpnięć by się go pozbyć. Możesz robić to dla mnie? Była świadoma swojego wahania. Nie chciał marnować energię. Mogę zwodzić ich przez pewien czas, dając ci czas na odzyskanie sił. To da mi drobną szansę aby przekonać ich, że cię tu nie ma. Już wiedziała, że nie zamierzają uwierzyć jej na słowo i ostatecznie, po pokazie z biciem, będzie musiała wydać im jakąś lokalizację do kopania. Gdyby mieli jakikolwiek rozum, popatrzeliby na jej gardło i wiedzieliby, że nigdy nie wydałaby jego lokalizacji, choćby nie wiem co jej zrobili. Tak, zrobisz to. Nie pozwolę im położyć ich rękę na tobie. Powiedz im. Jak cholera, że powiem im. Jego serce drgnęło. Poczuła to. Ta spokojna tląca się wściekłość, która rosła jak wulkan pod ziemią. Będziesz mi w tym posłuszna. Tak właściwie to nie, nie sądzę. Mogę sobie z nimi poradzić. Jeśli wytrwamy tak długo, możesz ich zniszczyć, ale mam broń w całym domu. Tylko muszę mieć okazję. Zakazuję tego. Zakazuj dalej. Naprawdę myślał, że go wyda tym obłąkanym fanatykom? Podała kartkę DS. przeczytał ją, przeklął, zmiął i rzucił nią w jej twarzy. Jego pięść uderzyła w ścianę przy jej głowie. Poczuła, jak pierścionek poluzował się na jej palcu i ześliznął się dalej do jej kieszeni. Ulga była natychmiastowy. Zacarias może być zły na nią, ale wciąż sięgał ją chroniąc jak najlepiej mógł. Nawet to małe pchnięcie energii wyczerpało go. Mogła poczuć jego niemoc — i jego frustrację. Pozostał w stanie pogotowia, ale już się z nią nie sprzeczał, odczytując jej determinację tak łatwo jak ona mogła odczytać jego gniew i cichą obietnicę odwetu. Dziwnie, to wywołało jej drżenie, przerażając ją bardziej niż DS i Esteban. Ale nie dość by pozwolić im dojść do Zacariasa. Poniesie konsekwencje pod warunkiem, że uratuje jego życie. „Myślisz, że sobie tu żartuję? Mogę zadawać ci ból o jakim nigdy nie pomyślałaś. " Lea sięgnęła i wzięła rękę Marguarita w cichym geście przyjaźni. “Tak mi przykro. Nie miałam możliwości cię ostrzec. "

Tłumaczy: franekM

"Zamknął się" kłapnęło DS. Pchnął Leę w kierunku dużego pokoju dziennego. ”Właźcie tu obie." Esteban pochwycił torbę na ramię i poszedł za nimi. Jego twarz zmoczył pot, zapach przenikający pokoju zatykał Marguaritę. Obaj mężczyźni byli przerażeni, ale tak nakręceni i upojeni myślą o przebiciu kołkiem serca Zacarias, że nie mogli ustać w miejscu. „ Pilnuj ich," kłapnął DS. Przeszukiwał dom, badając każdy kąt i szczelinę, zwracając uwagę na podłogi i szafy wnękowe, otworzył każde drzwi. Marguarita utrzymała dom w idealnym stanie. Nie było żadnych śladów na którymkolwiek z pięter wskazujących, że meble były przeniesione, albo że zostały zainstalowane drzwi. Deski podłogowe pojawiły się bez szwów, nawet gdy DS odrzucał chodniki. Próbowała się nie krzywić gdy usłyszała, że ceramika rozbija się na podłodze, albo gdy jej potrawy zostały rozrzucane, gdy jego frustracja i gniew na nią rósł. Jej serce wydało trochę głuchy odgłos protestu gdy ruszył z powrotem do pokoju, z furia na jego twarzy. Jego oczy zamknęły się na niej, gdy kroczył zdecydowany wobec niej. Lea wydała cichy kwik strachu i przysunęła się do Marguarity jakby mogła ja ochronić. Marguarita wycofała się natychmiast od Zacarias, nie chcąc by był świadkiem albo poczuł to co nadejdzie. Słyszała ostre echo jego protestu, ale w każdym razie zerwała kontakt. Już był zły nią za nie ujawniania jego lokalizacji, więc jakie to miało naprawdę znaczenie, że mogła mu tego oszczędzić? Jego twarz była wykręcaną maską. „Powiesz mi co chcę wiedzieć, ty mała dziwko demona." Ślina wyciekła z jego ust. Jego oczy były maniakalne. DS bez litości posłał Marguaritie grad ciosów, na jej twarz, jej brzuch, każdą niechronioną część jej ciała, do czasu gdy opadła na podłogę i kopnął ją nadal. Marguarita dziękowała Bogu, że nie mogła krzyczeć. Ilekroć krzyknęła z bólu, żaden dźwięk się nie pojawił. Robiła najlepiej, przykrywać twarz i ciało, podczas gdy trwały ciosy, zwijając się do pozycji embrionalnej. Atak wydawał się trwać wiecznie. Straciła poczucie czasu, jej umysł był mgiełką bólu. „Zabijesz ją" krzyknął Esteban, odciągają DS. „Dobrze. Suka zasługuje na to." DS szarpnęło jego ramię z dala od Estebana i posłał kolejny mocny kopniak na jej biodro. „Ona nie wie albo by ci powiedziała." „Ona wie. Oni chronią swoich mistrzów. Oni są jak psy, chroniąc ich, bez myślenia o sobie." Kontynuował zrzucenie ciosów pięścią i kopniaków, uderzając wszędzie gdzie mógł na nogi, biodra, ramiona i z powrotem, nawet na jej głowę. Esteban ponownie złapał DS, odciągając go od niej. „Ona nie będzie mogła zaprowadzić nas do miejsca spoczynku, a nikt inny nie wie. Do czasu gdy zerwiemy podłogę, słońce zajdzie. " DS odepchnął Estebana od siebie z wystarczającą siłą by odepchnąć go oszołomionego. DS potarł ręką po swojej twarzą jakby oczyszczając swój

Tłumaczy: franekM

umysł. Dziki wyraz jego oczu oddalił się. Prychnął na Marguaritę i przeszedł w poprzek podłogi. Słychać było tylko dźwięk jego urywanego oddechu, gdy próbował się opanować. Ostatecznie wyciągnął srebrną fiolkę i wysypał biały proszek na stoliczek w kącie pokoju. Oczy Estebana zapłonęły. Ruszył, ale DS odepchnął go. „Patrz na nie. " „One nigdzie nie idą" zajęczał Esteban. Liżąc swoje wargi. Lea zjechała w dół ściany, jej ruchy były bardzo ostrożne, gdy usadowiła się obok Marguarity. Pochyliła się w jej kierunku, umieszczając jej wargi przy jej uchu i szepnęłą tak łagodnie jak mogła, „Czy wszystko dobrze? " Marguarita nie mogła złapać tchu. Było tyle miejsc w jej ciele, które bolały a jej żebra piekły, okradając ją z całego powietrza. Łzy pływały w jej oczach, przesłaniając jej wizję, albo może to była krew. Mogła czuć jej smak w swoich ustach. Jej warga była spuchnięta i obolała. Zwinęła się trochę mocniej w odpowiedzi, modląc się by DS został z dala od niej. Lea położyła swoją rękę na ramieniu Marguarita na znak pocieszenia, łzy płynęły w dół jej twarz. Spojrzała błagalnie na swojego brata. Jego oczy były zamknięte na białym proszku, który DS ostrożnie kroiło w proste linie na stole. Skradał się bliższy, liżąc ciągle jego wargi, jego ręce drżące w radosnym podnieceniu i potrzebie. Lea zamknęła swoje oczy ze wstrętem. „DS, potrzebuję tego, no daj spokój" błagał Esteban, jego głos drżał. DS obróciło się gwałtownie, przeklinają. „Zachowujesz się jak suka w rui, tak bardzo tego chcesz, że podpełźniesz do mnie na twoich rękach i kolanach. Pokazując twojej napuszonej siostrze jaką jesteś suką. " „Nie, Esteban," błagała szeptem Lea. „Zobacz co on z tobą robi." Esteban nie odwrócił się. Miał oczy utkwione tylko na białym proszku. Rozmyślnie, DS wziął jego srebrną słomkę i wciągnął całą linię do nosa. Odrzucił do tyłu swoją głowę i zawył jakby był wilkiem wyjącym do księżycu. „Damn, to dobre gówno. " Esteban potknął się do przodu, i natychmiast wyraz twarzy DS zmienił się z zachwytu do czystej pogardy. Trzepnął Estebana i go popchnął. „Odejdź ode mnie, ty suko. Chcesz tego, musisz na to zarobić. Pełzaj przez pokój na swoich kolanach przed twoją pieprzoną 'siostrą." Szloch uciekł Lei, gdy Esteban wolno osunął się na jego ręce i kolana i pełzał przed DS, który patrzył z tryumfującymi, świecącymi się oczami, jego wykręcona twarz napełniła się wesołością. Śmiejąc się, splunął na Estebana, ślina uderzyła go w policzek i wolno spłynęła w dół do jego brody. DS zamierzył się na niego, gdy Esteban próbował wytrzeć swoją twarz. „Zostaw to. To może przypominać cię kto tu rządzi. Nie wtrącaj się ponownie." Obrócił się i wciągnął kolejną kreskę proszku. Esteban przykucnął na podłodze u jego stóp, patrząc na niego z rozpaczą. Wydał jeden dźwięk błagania w głębi jego gardła i próbując podnosić się do DS. „Odsuń się . Nie błagałeś jeszcze jak należy. Siedź i żebrz. No, mały psino. Siedź i machaj swoim ogonem, jak dobry mały psiak. "

Tłumaczy: franekM

Marguarita przesunęła się, w najsubtelniejszy z ruchów. Gdy spadła, dopilnowała by spaść koło niskiego stolika, gdzie trzymała nóż podklejony pod niewielką szufladą. Pozwoliła swojej ręce bardzo wolno pełzać w górę drzewa, nie chcąc zwrócić uwagi DS. Został skupiony na dręczeniu Estebana i wydawał się chwilowo zapomnieć o niej. Bolało gdy się ruszyła. Wszystko szkodziło, samo podniesienie ramienia był przykry, jakby były drobne pęknięcia na jej kości. Była pewna, że uszkodzeniami są poważne stłuczenia, ale te nieliczne, subtelny ruch wciąż wysłały biały piorun przemykający przez jej ciało. Rzęsy Lei dygotały. Zmarszczyła brwi na Marguaritę i wolno potrząsnął głową, bojąc się reperkusje, ale mimo że najwyraźniej nie zrozumiała co robi ręka Margarity przesuwając się ukradkiem w górę nogi niskiego stolika, dzielnie przesunęła ciało, aby zablokować DS. widok gdy spojrzy. Jej oczy rozszerzyły się gdy pięść Marguarita odsunęła się spod stołu z nożem. Ostrze miało cztery cale długości i brzegi ostre jak brzytwa, włożony wewnątrz gładkiej skórzanej pochwy. Marguarita wrzuciła nóż jak najgłębiej mogła do kieszeń swojej spódnicy. Jej oczy napotkały wzrok Lei. Przypuszczała, że wygląda tak źle jak jej przyjaciółka. Mogła powiedzieć że jej oko było opuchnięte, i jej ustami pokaleczone. Dotknęła językiem do swojej popękanej wargi i się skrzywiła. Celowo sprowokowała Ds. Byłby podejrzliwy gdyby nagle wydała Zacarias bez walki. Musiała dostarczyć mu wiarygodny powód, by się obawiać. Domyśliła się że jeżeli Lea mogła przetrwać jego bicie, ona też mogła. Był trochę bardziej entuzjastyczny niż na to liczyła. Poczuła nagłe zamieszanie w swoim umyśle, wlewanie się lodu do jej ciała. Zadrżała, ale pośpiesznie sięgnęła by spotykać Zacariasa w połowie drogi, próbując przejąć od niego energię. Co robisz? Jego głos był bardzo spokojny — zbyt spokojny. Poczuła że jest na skraju, nawet gdy nie mogła tego usłyszeć. Dios. Nie oczekiwała, że połączy się z nią tak szybko. Nie mogła przed nim ukryć bólu stłuczeń. Musiał czuć każdy cios na jej ciele. Widzieć wewnątrz niego i czuć jego emocje, wiedząc że są daleko gorsze dla niego, gdy leżał bezsilny pod ziemią, podczas gdy ona była w niebezpieczeństwie. To była najgorsza z możliwych sytuacja dla dominującego, ochronnego mężczyzny jakim był Zacarias. Znalazł się w potrzasku. Ich wrogowie wybrali doskonały czas do ataku, gdy jego ciało było ołowiane i nie był w stanie zrobić niczego, ale pobyć się połączenia między nim a Margaritą, gdy DS i Esteban robił z nią co chcieli. Myślę że im dłużej mogę ich przytrzymać, tym dojdziemy bliżej zachodu słońca a to sprawi że będziesz dużo silniejszy. To był logiczny plan, najlepszy jaki miała. Opóźniać i opóźniać. Wykorzystując wszystko o czym mogła pomyśleć. Nastaw ich przeciwko sobie. Nieważnie ile to będzie ją kosztowało.

Tłumaczy: franekM

Mówiłem że tego zakazuję. Nie pozwolę ci postawić siebie na drogi krzywdy. Zaprowadź ich natychmiast do mnie. Marguarita westchnęła. Wiesz, że nie mogę tego zrobić, powiedziała tak łagodnie jak to możliwie. Zacarias nie odpowiedział. Poczuła jego tlącą się wściekłość, pochowany głęboko, grożąc, że wybuchnie, ale nie kłopotał się sprzeczaniem się z nią. Tak jak ona, był mocno zakorzeniony w jej umyśle, i mógł odczytać jej determinację. Nie musiał rozumieć. Marguarita westchnęła ponownie i spróbowała nie dopuścić by jego dezaprobat sprawiła jej ból. To była jej decyzja by to zrobić — nie jego — ryzykowała jej życie. Nie było wątpliwości w jej umyśle, że naraziłby swoje życie dla niej, nawet nie uwzględniając jakiejkolwiek innej możliwości. To co innego. To jest moje prawo i obowiązek, by cię chronić. Prawie mogła zobaczyć, jak kłapie zębami jak głodny wilk, zniecierpliwiony tym co uważał za jej nieposłuszeństwo. Nie było żadnego porozumienia z nim. Został umieszczony na swojej drodze, pewny że nie zrobi tego — nie sprzeciwi się mu. Niepokoiła ją ta cicha obietnica odwetu, którą wyczuła, ta absolutną żelazna siła charakteru, o której wiedziała że jej nie obejdzie, ale stanie wobec tego jej punktu widzenia, na który była tak ustalona i tak pewna, że jest uzasadniony. Zacarias, mogłeś przesłonić niebo i pojawić się przed zachodem słońca, by ocalić Ricco. Było blisko, ale wciąż wcześniej niż powinieneś móc to zrobić. A kiedy znalazłam cię tamtego poranka.... Nie cierpiała wspominać o tamtym poranku. Wybrał honorową śmierć i wmieszała się. Miał powody by być na nią zły. Nie powinieneś już żyć, całkowicie spalony, słońce świeciło przez chwilę na niebie. Sądzę, że jesteś bardziej oporny na nie niż sądzisz. Jeśli spowolnię ich na jakiś czas i mój plan się nie uda, i oni dojdą do twojego miejsca spoczynku, będziesz o wiele silniejszy. Zabroniłem ci narażać się na niebezpieczeństwo. Westchnęła. Nie można było przebić się przez mur. Będziemy musieć zgodzić się na niezgodę. Pod warunkiem, że rozumiesz, że wszystkie konsekwencje są również twoim wyborem. Zadrżała, mrugając by powstrzymać łzy, gdy uczyniła błąd gryząc swoją spuchniętą wargę. Czynisz to bardziej niezdrowym dla mnie. Potrzebowała go by się wycofał, by pozwolił jej skoncentrować się na myleniu o DS i Estebanie. To wymagało odwagi a Zacarias mógł osłabić jej odwagę, szybciej niż ktokolwiek inny. Marguarita poczuła natychmiast jak Zacarias odrzuca jej ocenę. Lea chwyciła jej nadgarstek, rozpraszając ją. Jej spojrzenie wzrosło gwałtownie do Estebana gdy wspiął się na jego kolana, jego ramiona zwinęły się w klasycznej żebrzącej pozycji.

Tłumaczy: franekM

„Z językiem na zewnątrz, wierni Fido," śmiał się DS. Odwrócił się po raz trzeci, biorąc większość proszku. Esteban krzyknął i rzucił się do przodu, popychając jego twarz na stół w rozpaczy. Jeden dźwięk uciekł Lei, cichy lament jęku. Ukryła swoją twarz w dłoniach, niezdolna do przyglądania się, jak jej brat upokorzył się dla narkotyku. Marguarita wyciągnęła swój notatnik ze swojej drugiej kieszeni i ostrożnie nabazgrała wiadomość do Lei. To nie mogło dostać się w ręce DS albo Estebana. Jest guzik alarmowy na szczycie schody pod obrazem mojego ojca. Jeśli zdołasz otworzyć drzwi główne, wciśnij guzik. Wszyscy mężczyźni nadbiegną. Ale oni nie mogą wejść do domu, jeśli drzwi będą zamknięte. Marguarita rzuciła szybko okiem na DS, które śmiał się histerycznie z Estebana. Ona kontynuowała, pisząc tak szybko jak mogła, jej ciało ukrywało ruchy. Nie możesz wcisnąć guzika alarmu jeśli nie możesz otwierać dla nich drzwi. To zbyt niebezpieczne. Przesunęła papierem po podłodze pod rękę Lei, tak by mogła go przeczytać. Lea spojrzała przez jej palce na notatkę. Jej oczy się rozszerzyły i kiwnęła głową. Zanim Marguarita mogła przyjąć z powrotem papier, zmięła go w swojej pięści i podniosła do ust. Marguarita uśmiechnęła się do niej. Zostały zamknięte w tej chwili kompletnej przyjaźni i rozumieniu. Mogła liczyć na Leę. Były w tym razem. Będą żyć albo umrą. Maniakalny śmiech DS nagle się zatrzymał. Marguarita poczuła każdy ruch mięśniowy, gdy jego spojrzenie zamknęło się na dwóch kobietach. „Czego szukasz na podłodze? Usiądź na swoje dupie. Jeśli chcesz by ta suka przeżyła kolejne pięć minut, powiesz mi gdzie on jest." Szedł w poprzek pokoju i pociągnął Leę na jej nogi, pchając jego broń w jej lewe oko. Marguarita walczyła by się unieść, robiąc widowisko opierając się o ścianę, sapiąc i trzymając się kurczowo za jej żebra. Rozejrzała się dookoła szukając oparcia, a następnie opadła gdy przycisnął wylot lufy mocno do oka Lei. Marguarita wskazała swoją brodą kuchnię, jej spojrzenie uciekło do niego. DS podszedł blisko niej, chwycił jej ramienia, szarpiąc ją blisko niego. Zapach narkotyku sączył się z jego porów sprawiających, że nie mogła oddychać. Cofnęła się ze strachu przed nim, wyrzucając jej drugie ramię jak tarczę, jakby bronić jej posiniaczonej twarzy. Chwycił ją mocniej, jego palce wbijały się w jej skórę, chcąc pozostawić sińce, chcąc by poczuła jego siłę. Zrozumiała jak łagodnie Zacarias jej dotknął przyciągając ją, przynosząc jej ciepło, które przytuliła do siebie. Siła Zacariasa była dziesięciokrotnie większa od tego człowieka, ale gdy dowiedział się, że ludzie rzeczywiście różnią się od Karpatian, troska o nią zawsze była na pierwszym miejscu w jego umyśle. Nawet gdy był trochę niedelikatny podczas seksu, pozostawiając znaki na jej ciele, poświęcił czas na łagodzenie jakiejkolwiek znaków po tym, gdy poznał odpowiedzi jej ciała.

Tłumaczy: franekM

DS było człowiekiem, który lubił wymierzać innym ból i upokarzać. DS było potworem za którego uważał się Zacarias. Zacarias nigdy nie przedłużyłby cierpienia na rzecz oglądania go. Wymierzał sprawiedliwość. Wytrzebiał zło, ale nie lubił swojej pracy. Po prostu robił to najlepiej, jak potrafi. „Esteban, zabieraj swoją dupę z podłogi. " Po raz pierwszy, Marguarita pozwoliła sobie popatrzeć na brata Lei. DS wysypał pozostały proszek ze stołu na podłogę. Esteban skrzętnie postarał się zdobyć każdą drobinę. Jego twarz, gdy popatrzył w górę, była biała. Jej serce wyrywało się do Lei, która wydała delikatny odgłos cierpienia. DS usłyszał ją i się zaśmiał się, bawiąc się jeszcze bardziej. „Tak, Lea, patrzeć na niego. Twój duży brat, tylko to liczy się dla niego. Nie ty. Jeździsz za nim wszędzie po całym świecie. Wiesz co on robi? On przemyca dla mnie broń. Handluje kobietami. Dziećmi. O cokolwiek poproszę. Sprzedałby swoją duszę za ten narkotyk. A ona... " potrząsnął Marguaritą jak szmaciana lalką. „Ona służy diabłu. Naprawdę musisz lepiej oceniać ludzi. " Słuchaj jego głosu. On jest bardzo zły na nią. On oczywiście jest członkiem społeczeństwa, które wierzy w wampiry i ma na celowniku moją rodziną, ale jest dużo więcej tego. Serce Marguarita wzrosło gwałtownie. Nie wiedziała, że Zacarias jest wciąż w jej umyśle, cichy i ostrożny, obserwując, ale powinna wiedzieć. Czy znajdowała się w niebezpieczeństwie czy trzymała most między nimi czy nie, nie zostawił jej w spokoju. Był tym rodzajem człowieka. Jej umysł pracował szybko, by pojął co mówi. Lea była w kłopotach, może bardziej niż Marguarita. DS było fanatykiem wampirów, ale nie chodziło o Zacariasa. DS odszukał Estebana z ważnej przyczyny, zapanował nad nim z gniewu. Chodziło o Leję. Musiał próbować wykonać na niej pierwszy ruch, przed tym wszystkim. Ona ma wrodzoną umiejętność rozpoznawania zła. Ona prawdopodobnie nie jest tego świadoma, ale z pewnością stawiłaby opór jakiemukolwiek podstępom, ponieważ jej podświadomość broniła jej. On jest przyciągany do światła, niewinności i potrzebuje ją skorumpować i zniszczyć. On jej pragnie. Możesz tego użyć. On nie będzie chciał jej zabić. Sprawi jej ból — tak — ale nie zabije jej. Marguarita była przerażona. Nie zamierzam narazić jej na niebezpieczeństwo. Był krótki moment gdy ciepło prześliźnięto się przez lód w jej umyśle. Głupia kobieto. Chcesz by podbiegła do drzwi i otwórz je dla Cesaro i jego ludzi. Mówię ci, że on jej nie zabije. To powinno cię uspokoić, nie sprawi, że poczujesz się winna. Naprawdę jesteś małym szaleńcem. Wiedziała, że próbuje oderwać ją od strachu. Strach sparaliżował każdego, a z DS wciągającym ją do kuchni, jej serce waliło, odsuwając ją spod kontroli. Mogła czuć w ustach miedziany smak jej własnej krwi. Ten plan musiał się

Tłumaczy: franekM

udać. Zacarias sprawił, że czuła się trochę lepiej. Przynajmniej nie wściekał się na nią, czyniąc wszystko gorszym. Potknęła się kilkakrotnie, każde maleńkie opóźnienie drugi dawało przewagę Zacariasowi. Bardzo niechętnie wskazała drżącą ręką na drzwi do piwnicy. W momencie gdy DS opuściło jej ramię, pośpiesznie wyciągnęła swój notatnik. On mnie zabije za taką zdradę. DS wyszarpnęło torbę z rąk Estebana. „On nie będzie żył, gdy przebije kołkiem jego serce, odetnę jego głowę i napełnię jego usta czosnkiem. " „Nie możesz sądzić, że Zacarias De La Cruz śpi pod ziemią" wybuchła Lea. „Jesteś chorymi jeśli tak myślisz. " Marguarita dotknęła swojego nadgarstka i pilnie potrząsnął jej głową, ale Lea kontynuowała, jej głos napełnił się pogardą. „On jest człowiekiem, ciałem i krewią, tak jak my. Widziałam go. On jest zbyt elegancki by kiedykolwiek mógł spać w ziemi. Nie miał kłów i siedziałam z nim przy stole pijąc herbatę i jedząc ciasto. " DS zareagował natychmiast, dziko kołysząc się od ciężkiej torby na ramię, uderzając torbą w brzuch Lei, składając ją w pół. Lea wpadła na ścianę, uderzając mocno tyłem głowy. Ześliznęła się na podłogę. DS kopnęło jej biodro i splunął. Złapał Marguarita za jej długie włosy i zaciągnął ją do drzwiczek piwnicy. „ Ty pierwsza, suko, na wszelki wypadek jeśli to jest pułapka. " Czy ona żyje? Możesz powiedzieć? Jak oszalała krzyknęła do Zacariasa, gdy otworzyła drzwi piwnicy. Powinna spróbować mocniej powstrzymać Leę przed szyderstwami z DS. Lea nie wydawała się zdawać sobie sprawę, że jest zapłonem. Obróć swoją głowę. Poczuła, jak Zacarias porusza się w niej i na moment jej wizja była dziwna. Wstrzymała swój oddech, gdy DS szarpnął ją do tyłu i niemal zepchnąć ją ze schodów. Złapała się ściany, włączając światło. Schody były wąskie i strome. Tylko jedna osoba na raz mogła po nich zejść. Ona żyje. Zobaczyłem, jak jej klatka piersiowa się porusza. Omiotła ją ulga. Wypuściła swój oddech i zaczęła schodzić do piwnicy. Pokonywała każdy stopień ostrożnie, próbując odliczyć dziesięć sekund między każdym stopniem, świadoma pozycji słońca, czego wcześniej nie potrafiła. Było wciąż zbyt wiele czasu, zanim zajdzie i pozwoli Zacariasowi na jego wolność. „Esteban, zabierz twoją siostrę tu na dole. Jeśli ona odmówi zejścia, ściągnij ja na dół za nogi." Esteban zaśmiał się. „Jesteś jedynym myślącym sukinsynem, Dan. " „ Mówiłem ci nigdy mnie tak nie nazywaj" kłapnął DS. Wściekły, pchnął Marguaritę między łopatki, wytrącając ja z równowagi. Wylądowała mocno, twarzą w dół na ziemi, wiatr ją zablokował. DS przeszedł przez nią i rozejrzał się z zadowoleniem. Podłoga była cała z ziemi. Miejsce

Tłumaczy: franekM

było chłodne i ciemne, doskonałe środowisko dla wampirów. Rzucił okiem na swój zegarek zanim szarpnął Marguaritę. „Idź tam, pod ścianę, z dala od schodów. " Rzuciła się by wyjść z jego zasięgu, krzywiąc się, gdy Lea krzyczała. Była dumna z jej Przyjaciółki, że nie błagała Estebana. To było oczywiste że był dla niej zgubiony, w uchwycie narkotyków i głęboko pod wpływem DS. Lea zatonęła w dół przy niej i trzymały się za ręce, fałdy spódnicy Marguarita zakrywały ten mały akt przyjaźni. „Co się stanie gdy niczego nie znajdą," szepnęła bojaźliwie Lea. Marguarita wzruszyła ramionami, trochę bezradnie. Czuła smak strachu w swoich ustach. Musiała działać by ocalić Zacariasa. Nigdy go nie wyda. Nie zdradziła go wampirowi i nie dla tak nikczemnej istoty jako DS. Obaj mężczyźni zaczęli kopać ziemię tak szybko jak mogli. Gleba była raczej luźna na górze i łatwa początkowo do kopania, ale gdy szli głębiej stawała się twardsza, mocna, prawie tak jak spoiwo. „Widzisz, Esteban? To jest jego miejsce spoczynku albo nie byłaby taka." Radosne podniecenie przenikało głos DS. „Jest cholernie twarda," poskarżył się Esteban. „Po prostu kontynuuj kopanie. " Marguarita nigdy nie uważała któregokolwiek z ich gleb za twardą i mogła się tylko domyślać, że Zacarias użył swojej energii by ją przerobić. Nie. Będziesz potrzebować swojej siły na wszelki wypadek, jeśli doznam niepowodzenia, udzieliła mu nagany. Jestem z ziemi i Matka Ziemia sama chroni siebie jak najlepiej potrafi. Potajemna odpowiedź nie wiele pomogła na jej niepokojowi. Kopiąc przez półtorej godziny. Obaj mężczyźni dawno temu zrzucić ich koszule, pocąc się i przysięgając. Ziemia zionęła otworem jak zapraszający potwór, ziejącą dziurą na dobre sześć stóp głębokości. DS starł pot z jego twarzy i spiorunowało wzrokiem Marguaritę, jego twarz kolejny raz była maską furii. „Okłamałaś mnie. " Esteban krzyczał, piskliwym dźwiękiem, przerażony. Wskazując w kierunku dziury, cofając się.

Rozdział 17 Szczury. Małe szczury wbijające się w ziemię. Głęboko pod żyzną glebą, Zacarias mógł słyszeć dwóch ludzi zatapiających ich szpadle w ziemię. Szuranie. Cięcie. Rozrywając grunt, kopiąc jak robiły szczury. Dźwięk odbił się echem przez warstwy gleby, rozprzestrzeniając się jak choroba, niekończące się

Tłumaczy: franekM

rozdzieranie i darcie. Matka Ziemia drżała na wściekły atak i poczuł, jak sięgała do niego, oblegając go bezpiecznymi ramionami. Jego ciało było ołowiane, ale jego umysł ścigał się, próbując znaleźć sposób by pokonać przekleństwo jego gatunku. Nigdy w swoim życiu nie czuł się tak całkowicie bezsilny. Tak poirytowany. Zawsze akceptował słabość, która była ceną za cała moc i zdolności. Noc należała do jego rodzaju a dzień należał do ludzi. To był sposób jego świata i to była większą częścią tego jak życie na krwi. Wszystkie te wieki i ani razu nie pomstowali na to prawo, ale był jedynym który ryzykował. Tylko on. Jego życie było jedynie obowiązkiem i akceptacją. Jeśli znaleźliby go wcześniej, to miałoby małe znaczenie. Ale nie chodziło o niego. To było co innego. Wszystko się zmieniło. Jego kobieta — jego życiowa partnerka — znajdowała się w niebezpieczeństwie i nie mógł nic zrobić. Nie miał żadnej kontroli nad sytuacją. Żadnej kontroli nad Marguaritą. Żadnych umiejętność zniszczenia ludzi, którzy jej zagrozili. Był zmuszony do leżenia bezsilnie podczas gdy cierpiała i to było dużo bardziej trudne do zniesienia, niż gdyby ktoś wbijał mu kołek w serce. DS położyło jego ręce na niej — przestępstwo karane śmiercią — a jednak zrobił nawet coś gorszego. Uderzył ją. Zacarias poczuł każde lądowanie uderzenia na jej wiotkim ciele. Pozwolił sobie czuć, wchłonąć ból, którego doświadczyła. Uderzenia wydawały się trwać i trwać, uderzenia sypały się na jej twarz, jej piersi, a następnie na jej żebra. Kopniaki uderzały w jej biodra, nogi i ramiona. Oddech opuścił jej płuca w gwałtownym wybuchu, zostawiając płuca desperacko płonące za powietrzem. Furia przetoczyła się przez niego. Głębsza niż cokolwiek innego, co kiedykolwiek znał. Zabronił jej stawiania siebie w takim niebezpieczeństwie, a jednak nie posłuchała go. Rozmyślnie zaprowadziła jego wrogów z dala od jego miejsca spoczynku. Kopali długo i poznał po spowolnieniu ruchów szufli, że ich wiara zaczynała maleć. Wyleją swój gniew na Marguaritię i nie będzie w stanie ich zatrzymać. Wzywając każdą uncję siły jaką posiadał, wysłał swoją wolę wzrastającą przez ziemię. „Gdzie do cholery on jest?" domagał się DS, rzucając ze wstrętem swoją szuflę w dół. Spiorunował Marguaritę wzrokiem. „Lepiej mi powiedz albo przysięgam, pogrzebię cię tu w dole żywcem. " Wolno uniosła się na swoje stopy i nabazgrała w jej notatniku. Mówiłam ci że on nigdy nie zostaje długo. To jest jedyne miejsce o jakim wiem, że przebywa. DS wytrącił papier z ręki Marguarity, szarpnąć ją wokół i ciągnąć w kierunku otwartego grobu.

Tłumaczy: franekM

Marguarita rzuciła się z dala od ziejącej dziury i wskazała w górę jak oszalała. ”Zabierz mnie tam tym razem, albo kiedy indziej, rozumiesz? " Był wystarczająco zły, by pogrzebać ją żywcem, mogła to zobaczyć. Kiwnęła głową jak oszalała. W głębi jej umysłu mogła usłyszeć siebie jak krzyczy przeciwko temu co właśnie miała zrobić. Teraz albo nigdy. Musiała to skończyć, albo umrzeć próbując. Nie. Marguarita, przyprowadź go do mnie. Nie rób tego. Po raz pierwszy, faktycznie poczuła panikę w Zacariasie. Nigdy nie zrozumie, ale czuła że nie ma wyboru. Kocham cię. Przepraszam, ale nigdy cię nie wydam. Nigdy. Nic nie skłoni mnie, by to zrobić. Proszę nie zostawaj ze mną przez to. „Przestań! Zatrzymaj to natychmiast." Lea skoczyła na nogi i pośpiesznie ruszyła do DS. „Jesteś szalony. Całkowicie w swoim umyśle" Rzuciła się na DS, bijąc go w plecach. Esteban zachichotał, odwracając się z dala, by oprzeć się na łopatkach. „Wygląda na to że masz kłopoty z kobietą, DS. Czy kiedykolwiek wziąłeś pod uwagę, że niema nic takiego jak wampiry? " DS rzucił Marguarita twardo i pociągać Leę. „Ty pieprzona dziwko. Mogłeś mieć wszystko." Chwycił przód jej koszuli i rozdarł jej przód, obnażając jej piersi. Marguarita sapnęła i wsunęła jej rękę do kieszeni, znajdując dodającą otuchy obecność noża. Nie miała teraz wyboru. DS tak zły jak był, zgwałci Lea na ich oczach. DS rzucił Leą na ziemię, wchodząc między jej rozsuniętymi nogami, jego ręce opadły do zamka błyskawicznego jego dżinsów. Esteban wytarł swoje usta i odwrócił się do dołu, jego spojrzenie uciekło z dala od widoku jego siostry na ziemi pod człowiekiem, który na pewno ją zgwałci. Chwycił swoją szuflę i zatopił ją głęboko. Od razu grób wybuchnął małymi poruszającymi się ciałami, tysiącami, wylewając się z dna i z czterech stron. Z krzykiem, odskoczył do tyłu i rzucił swój szpadel. DS obrócił się gdy Esteban potknął się do tyłu, krzycząc z dala od pustego grobu. Esteban pobiegł w kierunku schodów. DS wysyczało prymitywne ostrzeżenie, jego kontrola nad Estebanem była dostatecznie mocna, by go zatrzymać, ale nie dość by przywołać go do brzegu głębokiej dziury. Marguarita zatonęła w dół przy Lei i chwyciła jej rękę. Obie kobiety przesunęły się do tyłu tak daleko jak mogły, próbując nie zwracać uwagi DS. Cichy płacz Lei był w jej uchu, ale z jej dobrym słuchem, słyszała coś innego, szelest dźwięku jak tysiące nóg muskających ziemię. Nie popełniła błąd, prawda? Oczywiście Zacarias powiedziałby jej gdyby zmienił jego miejsce spoczynku. Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczny.

Tłumaczy: franekM

Przez moment była cisza, i przycisnęła swoją pięść do swoich ust powstrzymując szloch. Jej oczy piekły. Lea położyła swoją głowę na ramieniu Marguarita, próbując utrzymywać krawędzie jej rozdartej bluzki razem. Tak jak ja muszę wiedzieć, czy jesteś bezpieczna a nie jesteś. Ugryzienie jego głosu wywołało jej grymas, ale przynajmniej nie miała uczucia nieuchronnego niebezpieczeństwa. Cokolwiek było w tej dziurze, nie był to Zacariasem. DS zbliżyło się ostrożnie i spojrzało w dół. Gdzie wcześniej ziemia pojawiła się w brązowawym kolorze , teraz była pokryta czarnymi kropkami. Pająki pełzały z boków dziury, z dna, i zaczął napełniać grób gdy popatrzył w przerażeniu. Ciała przemieszczały się hipnotyzując, małe nogi pełzały nad sobą aby dostać się na szczyt stosu, wzrastając coraz wyżej gdy przyłączało się więcej pająków. „On tu jest" wykrzyknęło radośnie DS. „Jesteśmy blisko niego. Używa owadów by się chronić. " „Nie zbliżę się do nich" oświadczył Esteban. Zatonął w dół na najniższym stopniu, popychając jego drżące ręce przez włosy. „Wyglądają na głodne, a jeśli one wydostaną się z tej dziury, ja stąd wychodzę. " „ Zrobisz co mówię." DS studiowało masę ciał. Pająki wyszły z maleńkich dziur w boków grobu, i zaczął pełzać w górę jakby go szukały. Zadrżał i obrócił się gwałtownie patrząc na Marguarita i Leę. Marguarita wiedziała że jej twarz jest blada. Mogła zobaczyć, okropną kryptę owadów i jej całe ciało odsunęło się. Zacisnęła mocno swoje wargi, próbując nie pokazać, że w każdej sekundzie może wstawać i uciec. Była bardziej przerażona pająkami niż DS. Próbowała dziękować Bogu, że Zacarias je wysłał. DS sądził, że to jest jego miejsce spoczynku. Jako gra na zwłokę, to było błyskotliwe. Ale panicznie bała się pająków. Zamknęła swoje oczy i modliła się by odeszły. DS złapało jej nadgarstek i szarpnął ją w górę. „Teraz wiemy gdzie on jest, już cię nie potrzebujemy, prawda?" zaczął ciągać ją na krawędź otwartego grobu. Walczyła jak dziki kot, kopiąc i zadając ciosy pięścią, ignorując jego pięści, które posypały się na nią. Poradził sobie z zaprowadzeniem jej do boku zionącej dziury, ale wyrwała się, teraz rozhisteryzowana, niezdolna by zmusić jej umysł do działania. Nie mogła zejść do tego dołu pająków. Nie przeżyje tego. Jej serce biło bez kontroli do czasu gdy obawiała się, że dostanie ataku serca. Bądź spokojna. One nie zadadzą ci bólu. Ja nie mogę. Nie mogę tego zrobić. Spraw, że one odejdą. DS szarpnęło ją wokoło i uderzył mocno w twarz, na tyle by ją ogłuszyć. „Wejdziesz tam. Musimy dowiedzieć się czy one są trujące, i mam zamiary wobec małej Lei." Podniósł ją i wrzucił do dołu, właśnie wtedy gdy Lea się rzuciła, łapiąc go za nogi, pociągając go na skraj głębokiej dziury wraz z Marguaritą. Wszyscy troje

Tłumaczy: franekM

spadli ciężko na ziemię, gniotąc pająki, DS i Lea zepchnęli Marguaritę na sam środek ruszającego się roju pająków pod ciężarem dwóch ciał. Marguarita poczuła okropne nogi pająków, ich tysiące, pełzały po jej skórą, w niej włosach, w jej ustach. Otworzyła je by wydać bezszelestny krzyk i pająki wyroiły się nad nią jakby była świeżym mięsem. Nie mogła oddychać, bała się przełykać. Zamknęła oczy tak mocno jak to możliwie, modląc się by zemdleć. Dzwonienie w jej uszach było głośne, krzyk w jej umyśle głośny i długi, zawodzenie czystego przerażenia. Sívamet. Oddychaj ze mną. Pająki nigdy cię nie skrzywdzą. Zaufaj mi. Wejdź do mnie a ja będę trzymał cię bezpieczna w ramionach. Szaleńczo, oddała się w jego ręce, podążając ścieżką w jego umyśle, jej duch zostawił jej ciało pająkom i chaosowi, oddając się pod opiekę Zacariasa. Natychmiast poczuła spokój, równowagę. Nawet ciepło. Nawet nie wiedziała, że była zimna jak lód. Otoczył ją jego istotą, trzymając ja blisko, dając jej schronienie przed strasznym koszmarem, w którym znalazła się złapana w pułapkę. To był krzyk Lei, który ją otrzeźwił. Jej oczy otworzyły się z trzaskiem, gdy jej duch wpływał do jej własnego ciała. Esteban jak oszalały wrzucił ziemię do dołu na nich wszystkich, z zamiarem pochowania pająków, obojętny że jego siostra, Marguarita i DS zostali uwięzieni w dole. Zepchnął dużą kupę gleby z brzegu dziury tak szybko jak mógł. Lea krzyczała i zaczęła strzepywać ziemię z jej włosów. DS wyklinał Estebana i wykonał skok, próbując złapać brzegi dołu. Esteban zmiażdżył jego palce szuflą i kontynuował histerycznie spychanie ziemi na nich wszystkich. DS, we wściekłości, złapał Leę za szyję i zaczął ją dusić, przerywając jej krzyki, potrząsanie nią gdy zacisnął swój uchwyt. Marguarita podciągnęła swoje nogi, zagłębiając swoją rękę w kieszeni spódnicy, wyciągając nóż. Wyrzuciła pochwę, próbując nie zobaczyć, jak pająki pełzały wszędzie, przebiegając wzdłuż jej ramienia i czepiają się jej włosów. Pochyliła się w kierunku DS, czując, jak pająki chrupały pod jej stopami. Jej żołądek przechylił się. Ziemia posypała się na jej głowę i ramiona. Musiała wytrzeć swoje oczy by wyjąć piasek. Była całkowicie skupiona na DS, nakierowując swój wzrok, wiedząc, że miała chwilę zanim zabije Leę. Zrobiła trzy kroki, zmniejszając odległość, niepewna gdzie zagłębić ostrze. Jego plecy był skierowane w jej stronę i nigdy nie uważała, że będzie musiała zabić innego człowieka. On jest zły. Głos był spokojny. Jak cieknące sople. Podeszła bliżej. Oczy Lei wybrzuszyły się. Jej twarz była szkarłatna. Palce zatonęły głęboko, odcinając powietrze. Kolejny deszcz ziemi wlał się do środka na nich, tuż nad ich głowami i ramiona. DS nie przerwał jego uchwytu ani na moment.

Tłumaczy: franekM

Marguarita zrobiła głęboki wdech. Siła wlała się w nią. Zagłębiła nóż tak mocno jak mogła, używając każdej uncji strachu, jaką miała, by przebić przez skórę i mięsień, w głąb nerki DS. Przekręć ostrze. Rozkaz został wydany spokojnym głosem. Zaciskając wargi razem, zrobiła to co rozkazał Zacarias. To było znacznie trudniejsze niż sądziła, nawet z tą siłą biegnącą przez jej ciało. Teraz go wycofaj. Wiedziała, że krew wypłynie po usunięciu ostrza. Zabijała tego człowieka. Przełykając ślinę, przestrzegała tego co powiedział. Uczucie ostrza tnącego ciało było strasznym uczuciem — jedno co wiedziała to, to że nigdy tego nie zapomni — ale przekręcenie go, a następnie wycofanie było dużo gorsze. Cofnęła się, nie mogąc wydobyć głosu. DS zesztywniał. Jego oczy rozszerzyły się gdy obrócił swoją głowę wpatrywać się w nią. Jego ręce odpadły z gardła Lei. Lea przesunęła się do pokrytym pająkami dnie dziury, kaszląc, starając się złapać powietrze. DS zatoczył się do tyłu, na wpół pochylając się w kierunku Marguarity. Sięgnął jedną rękę wobec niej, właśnie wtedy gdy Esteban rzucił kolejną szuflę ziemi na nich. Marguarita przeszła około DS, i szarpnęła Leę za ramię. Musiała ją podnieść. Wiedziała że musi postawić Leę na nogi albo nigdy nie wydostana się z grobu. Nie mogły zaryzykować że ziemia zamknie ich w więzieniu. Lea wspięła się na nogi dokładnie w tym samym momencie gdy DS nagle usiadł. Popatrzył w górę na nie obie ze wstrząsem na twarzy. Marguarita zdała sobie sprawę, że wciąż trzyma nóż i niemal otworzyła rękę upuszczając go. Trzymaj go. Możesz go potrzebować. Gdy Esteban zagłębi szufle w ziemi, podchodząc. Możecie pomóc sobie wzajemnie wyjść z dziury. Chciała rozpaczliwie wyjść. DS było umierający przed nią. Pająki wspinały się grupami w górę jego ciała, przykrywając każdy jego cal, do czasu gdy nie mogła dostrzec jego twarzy. To było jak scena z horroru. Nie mogła patrzeć ani na niego — ani na pająki. Popatrzyła w górę na Estebana. Może Lea mogła dotrzeć do niego. Esteban wydawał się mieć zamiar pogrzebać ich żywcem, grzebiąc pająki. Popatrz w górę na niego, ona nie sądzi, że istnieje dużo nadziei. Miał dziwny wyraz zdumienia i jego ruchy stały się machinalne. Lea otworzyła swoje usta w krzyku, kasłając i łapiąc się za gardło. Marguarita potrząsnęła swoją głową, ostrzegając ją by zachowała milczenie. Z Estebanem coś było nie w porządku. Nie wyglądał jakby dłużej wiedział co robi. Jeśli dłużej będzie osuwał ziemię do dołu, zrozumiała że gdy będą stały z boku i pozwolą ziemi opadać w wyższą stertę, stworzy dla nich wyjście. Bała się że jeśli Lea go rozproszy, może spróbować znaleźć inny sposób by ich zabić. Ostatecznie niektóre z pająków pokonają ich drogę na powierzchnię. Zamiast się rozpraszać, one pełzały ku Estebanowi. Nie wydawał się nawet tego zauważyć. Napełniał szuflę i rzucał ziemię i wracał po więcej jak robot. Pająki wchodziły na jego buty i w górę jego nóg, ich stały strumień, cichy i ukradkowy, rósł w

Tłumaczy: franekM

liczbie. Przy niej, Lea wstrzymała swój oddech i trzymała się ramienia Marguarita. „ Muszę go ostrzec" szepnęła, słowa były ledwo słyszalne. Zabrzmiała na zachrypniętą i natychmiast dostała kolejnego ataku kaszlu. Marguarita potrząsnęła głową, obawiając się, że Esteban spróbuje wbić im w głowę jego łopatę. Nie mogła wyobrazić sobie by spróbować pchnąć go nożem. Cało DS opadło, w wolnym ruchu, który zwrócił jej uwagę, mimo że starała się nie patrzeć. Pająki wydały się być ruszającym się kocem z drugim strumieniem stale wspinając się z dołu wyrajając się w górę Estebana. Jej żołądek przechylił się i odwróciła się od szkaradnego widoku. Esteban nagle zmarszczył brwi i spuścił wzrok na siebie. Pająki już przesuwały się po jego szyi i twarz. Każda część jego ciała została przykryta, obciążona samą masą małych ciał. Setki zmieniły się w tysiące. Porzucił szuflę i krzyczał. W momencie gdy otworzył swoje usta, pająki wlały się do środka, pędząc w głąb jego gardła, wpychając się do środka, napełniając jego oczy i nos. Esteban opadł do tyłu, obcasy jego butów uderzyły z dudnieniem w ziemię. Zatrzymaj to. Musisz się zatrzymać. Zabijasz go. Oczywiście że to zrobię. Zacarias był wciąż tak spokojny. Myślałaś, że kiedykolwiek pozwolę takiemu człowiekowi żyć? On jest bratem Lei. Będzie jej lepiej bez niego. Muszę odpocząć. Zawiadom Cesaro. Już wyrzucił Estebana ze swojego umysłu. Wiedziała, że nie ma żadnego sensu się spierać, ale w każdym razie spróbowała. Nie mamy prawo zabierać jego życie. To jest morderstwo. Próbował zabić was obie. Pozwoliłby swojemu przyjacielowi zbić zarówno ciebie jak i jego siostrę i stałby z boku i pozwoliłby, by jego siostra — i prawdopodobnie ty — zostałyście zgwałcone zanim by was zamordował. Nie będę się z tobą kłócił. Odszedł. Poczuła natychmiast stratę. Po zostaniu napełnioną przez niego, izolacja, kompletne poczucie osamotnienia było dojmujące. Na szczęście Esteban przewrócił się poza zasięgiem wzroku i kontynuował stukanie butami w milczeniu. Pająki porzuciły zarówno Leę jak i Marguaritę dla dwóch mężczyzn, porzucając kobiety, które były lekko oszołomione i lekko chore. „Musimy stąd wyjść" powiedziała Lea swoim zachrypniętym głosem. Łzy płynęły w dół jej spuchniętej twarzy. „ Musimy mu pomóc. " Marguarita wytarła krew DS z ostrza i wsunęła go z powrotem do pochwy, wkładając go do jej kieszeni na wszelki wypadek. Splunęła by się upewnić, że żadne pająki nie znajdował się w jej ustach i rzuciła swoją głowę w dół i potrząsnęła nią, przebiegając rękami przez gęstą masę by się upewnić, że odeszły też z jej włosów. Wspięła się na stos ziemi który usypał Esteban. Był korzeń który zrobił pętlę tuż powyżej jej głowy i szarpnęła go dla pewności. Wydawał się trzymać. Chwyciła go i pociągnęła mocno. Lea przesunęła się i złączyła swoje palce by dać

Tłumaczy: franekM

Marguarita punkt oparcia. Marguarita podniosła swoją głowę ostrożnie nad brzegiem. Ciało Estebana, tak jak DS, pokrywał ruszający się nad nim koc. Połknęła wzrastającą żółć i znalazła miejsce przy brzegu dziury, by się chwycić. To wymagało wysiłku by się podciągnąć. Nie zdawała sobie sprawy jak była słaba po tym jak odeszła adrenalina. Poczuła się wyczerpana, jej ciało było prawie zbyt ciężkie by się ruszyć. Opadła na brzuch i pełzała z dala od brzegu, walcząc by nie płakać. Ona i Lea miały długi dzień przed sobą i wiele pytań na które będą musiały odpowiedzieć. Zabiła człowieka. Wszystko co chciała zrobić to płakać. Pełzając z powrotem do brzegu, pochyliła się by pomóc wyjść Lei. Ponownie to było walką. Lea była tak słaba jak ona. W momencie gdy Lea doszła do powierzchni, poczołgała się do brata, próbując zdjąć pająki z jego twarzy. To było oczywiste że nie oddychał, ale Marguarita nie zatrzymała jej. Usiadła na najniższym stopniu i pozwoliła łzom płynąć w dół jej brudnej twarzy. Lea w końcu zatonęła z powrotem na swoich piętach, podnosząc jej twarz do sufitu i krzyczała, bezsilnym, beznadziejnym dźwiękiem. Ukryła swoją twarz w dłoniach i zaszlochała. Marguarita dołączyła do niej, ale nie było żadnego dźwięku i w głębi serca, dodała jej własny bezsilny krzyk. Żadna nie miała jakiegokolwiek pojęcia jak długo płakały w słabo oświetlonym pomieszczeniu, ale ostatecznie, to Lea była tą, która zmusiła się i podeszła do Marguarity. Stały, trzymając siebie nawzajem, próbując się pocieszyć, zanim Lea odsunęła się i wytarta swoja pobrudzoną twarz. „Musimy zawiadomić władze. " Marguarita wyciągnęła swój notatnik. Zacarias jest tu władzą. On niedługo wróci. Za godzinę lub coś koło tego. Musimy zawołać Cesaro. Lea kiwnęła głową. Obie kobiety wspięły się po schodach, żadna nie patrzyła do tyłu, obie wciąż ze łzami spływającymi po ich twarzach. Marguarita wcisnęła alarm by wezwać ludzi i otworzyła drzwi na oścież. Świeże powietrze płynęło w wraz ze światłem słonecznym. Mimo że to szkodziło jej oczom i wydawało się palić jej skórę, podniosła swoją twarz w kierunku nieba i podniosłą swoje ramiona. Nie była pewna, czy jeszcze kiedyś będzie mogła wejść do środka. Zabiła człowieka. Konie wjechały na podwórze ze stałą prędkością. Julio pobił Cesaro o kilka cali, zeskoczył z swojego konia, biorąc strzelbę, oglądając obie kobiety. Łzy i brud pokrywający smugami ich twarze. Były posiniaczone, miały opuchnięte oczy, popękane wargi i stłuczenia oszpecające skórę. Bluzka Lei była rozdarta prawem do dołu. Było stłuczenie nad jej lewą piersią. Julio zrzucił swoją marynarkę, gdy pokonywał po dwa schody na raz, by dojść do ganku, jego ciało blokowało widok jej ciała przed innymi mężczyznami wjeżdżającymi na podwórze. „Marguarita, czy wszystko w porządku?" domagał się, gdy owinął Leę w swoją marynarkę.

Tłumaczy: franekM

Potrząsnęła swoją głową i weszła w jego ramiona, płacząc. Lea weszła pod drugie ramię, zawijając ramiona wokół jego pasa, ponownie szlochały jednym głosem z Marguaritą. Cesaro przecisnął się obok niego, wskazując jego ludziom by weszli do domu. Dotknął ramienia Marguarity. To była Lea, która odpowiedziała. „Na dole w pierwszej piwnicy." Wydusiła słowa. „ Nie żyją." Julio odsunął się badając jej spuchnięte, posiniaczone gardło. „Kto to zrobił? " Marguarita była bardzo zadowolona że nie mogła powiedzieć, zostawiając Leę opowiedzenie całej historię. Odzyskując swój spokój usiadła w cieniu na ganku, wdzięczna, za ciemne okulary które przyniósł jej Cesaro. Przyciągnęła swoje nogi i kołysała się, gdy Lea powiedziała ludziom o wszystko co się zdarzyło. Lea, oczywiście, myślała, że Zacarias był z dala od rancza i zarówno Cesaro jak i Julio kiwnęli głową z aprobatą na to, że uratowały siebie jaki i Zacariasa — chociaż Lea nie wiedziała, że to zrobiły. „Będziemy musieli sprowadzić tu władze z Seniorem De La Cruz. On zajmie się wszystkim," uspokoiło Leę Cesaro. „On zrobi wszystkie co jest niezbędne." Marguarita zadrżała. Nie mogła wyobrazić sobie Zacarias rozmawiającego z władzami. Więcej niż prawdopodobne że on będzie mówił, a oni zostaną zahipnotyzowani przez jego głos, by zrobić dokładnie to czego on zechce. Nie miałby skrupułów, jeśli chodzi o manipulowanie umysłami by uwierzyli w to co chciał by uwierzyli. W porządki, to nie miało dla niej znaczenia. Poczeka tam do czasu, aż słońce zajdzie, mężczyźni kręcili się wokół a dowódca sam dotarł do hacjendy De La Cruz po naglącej rozmowie telefonicznej. Znała dokładny moment gdy Zacarias wzrósł. Nie dotknął jej umysłu, nie wszedł w nią by przynieść ulgę od strasznej izolacji i strachu. Gdy go dotknęła ponieważ nie mogła się powstrzymać, umieścił między nimi lód. Jej ciepło nie wydawało się wystarczające by przeniknąć ten niebieski lód, gruby, twardy i nieprzenikniony. Marguarita zadrżała i potarła swoimi rękami po ramionach. Przychodził i był w lodowatej furii. Poczuła najbardziej niewielkie drżenie w ziemi. W stajni, konie zaczęły się niecierpliwić. Nad nimi, niebo wzrosło ciemnymi cieniami i chmury zebrały się od południa. Wiatr porwał liście i szczątki przez podwórze. Ludzie wymienili szybkie, niespokojne spojrzenia. Strach zebrał się w dole jej żołądka. Poczuła, jak jego gniew naładowuje powietrze aż chmury stały się ciemnymi olbrzymami, wyłaniającymi się nad ich głowami. Niewielki wiatr pochłodniał, przyspieszał, wyziębiając powietrze. Przetoczył się grzmot. Piorun rozwidlił się wewnątrz kłębiących się ciemnych chmur, wielkie smugi, strzelały na wszystkie strony, ale nigdy nie doszły do ziemi. Ale wciąż wszyscy czuli złowieszcze oskarżenia i przejmujący chłód wiatru. Jego oddech. Jego umysł. Był cały z lodu. Burzliwy i gwałtowny, ale trzymał to pod ścisłą kontrolą. Tak jak burza znajdowała się pod kontrolą, tak było i z Zacariasem, podchodził do domu, wysokimi i niebezpieczny, z szerokimi ramionami i grubą, umięśnioną klatką piersiową. Lodowate płomienie świeciły

Tłumaczy: franekM

w jego czarnych oczach. Był najbardziej przerażającym mężczyzną jakiego kiedykolwiek widziała, i policja i robotnicy rancza musieli czuć to samo. Zamilkli gdy się zbliżył, patrząc na siebie z trudem. Niósł z sobą niebezpieczeństwo w postawie jego ramion, w płynnym ruchu jego chodu, w wyrazie jego szczęki i lodzie w jego oczach. Wyglądał na tego kim był — niebezpiecznego drapieżnika — i tak jak uczynił zwierzęta niespokojnymi, to samo wywołał u ludzi. Przechodząc w kompletnej ciszy jego otoczenie, a jednak rozkazywał przestrzeni wokół niego, napełniając ją całkowicie jego mocą. Patrzał tylko na nią. Skupiony. Zablokowany. Te lodowate niebieskie płomienie skoczyć wyżej, błyszcząc jak ciemne szafiry czystego lodu. Ludzie zebrani z przodu domu rozeszli się bez słowa, zostawiając mu czystą drogę do ganek — do Marguarity. Jej usta stały się suche, a jej żołądek wykonał przewrót. Jej palce znalazły materiał jej spódnicy i zrobiły wiązankę z niego w jej pięści. Gdyby mogła krzyczeć, zrobiłby to. Zasłonił wszystko i każdego wyciągając jego rękę wobec niej. To wydawało się gestem zatroskania, ale wiedziała lepiej. Jej ręka zadrżała w jego, gdy wstała, stając naprzeciw niego. Chciała by wciągnął ją w swojej ramiona i trzymał ją. Pocieszył. Ale jego twarz była tak odległa jak jego oczy. Lód płynął w jego żyłach i utworzył lodowiec w jego umyśle, zbyt gruby by go przebić. Został całkowicie skupiony na niej; poczuła jak jego intensywna uwaga, jak dzida przedostaje się do jej serce. Dla Zacarias nikt inny nie istniał. Nie obchodzili go ludzie stojący jak posągi na jego podwórzu. Była tylko Marguarita — i jej nieposłuszeństwo. Jego ręka przesunęła się po jej twarz, koniuszki palca muskały każde stłuczenie, jej zapuchnięte oko i popękane wargi. Jego oddech wysyczał na zewnątrz, w długiej, wolnej groźbie, która wysłała kolejne drżenie schodzące powoli w dół jej kręgosłupa. Jej serce przyspieszyło i słyszał to, ale nie uspokoił jej. Ból w jej twarzy i głowie złagodziło jego dotknięcie — ale to delikatne muśnięcie palców było odległe, wcale nie osobiste. Słońce oparzyło twoją skórę. Jego dezaprobata dla jej czynów uderzyła jak ciężki cios na jej serce. Wiedziała, że zabronił robić jej tego i będzie zły, ale to było więcej niż gniew. Jego oddalenie zredukowało ją do absolutnego minimum. Nawet jej duszę i serce. Zajął się nią, ale nie było żadnego pocieszenia w jego czynach. Przełknęła ślinę i spróbowała dojść do niego. Nie mogłam zostać w środka z ciałami i pająki. To było zbyt wiele. Niebieskie płomienie skoczyły, i na moment jego oczy wydawały się błyszczeć dziwnym, przerażającym ogniem. Ciała zostały usunięte, a pająki zniknęły. Wejdź teraz do środka. Zobaczę się z dowódcą. Marguarita nie chciała płakać. Wiedziała od samego początku w co się pakuje a Zacarias oddalił się od emocji. Spędził tak długie wieki swojego istnienia. Skontaktowała go z uczuciami, pozwalając mu dopasować się do nich. Cierpiał,

Tłumaczy: franekM

leżał uwięziony pod ziemią podczas gdy była w niebezpieczeństwie. Wybierała jej własną ścieżkę, nie przestrzegając jego bezpośredniego polecenia, coś czego prawdopodobnie nikt nigdy nie zrobił. Powiedziała mu, że oddaje siebie pod jego opiekę, i duma i honor odmówiły pozwolenia jej na płacz. Kiwnęła mu głową i przeszła obok niego, wiedząc że myśleli, że Zacarias jest tak zatroskany o nią. Zacarias przeszedł obok Lei, dając jej takie samo delikatne muśniecie jego palców, i delikatnie szepnął, jego głos hipnotyzował, kojąc trochę jej żal, jak również ból z powodu uderzeń ręki DS. Marguarita mogła słyszeć, jak zapewniał dziewczynę, że zajmie się wszystkim i że Julio zabierze ją do domu i zatrzyma się tam na wszelki wypadek by ją strzec. Następnie przyszedł jego cichy głos przekonywający dowódcę do wszystkiego w co chciał by ten uwierzył. Oczywiście dowódca zgodził się ze wszystko, kłaniając się Zacariasowi w pas, nieuchwytnemu miliarderowi o którym tyle słyszał. Będzie miałby prawo chełpienia się; tym że spotkał go osobiście i legenda De La Cruz tylko urośnie. W końcu wszyscy wyszli i dom był ciemny i cichy. Marguarita pozostało stanąć z Zacariasem twarzą w twarz. Pragnęła go tam a jednak była bardzo wystraszona tym co zrobi. Ostrzegł ją wiele razy, jakie będą konsekwencje. Nie mogła sobie wyobrazić, jak bije kobietę. To po prostu nie było w jego stylu. Wziął ból z jej twarzy więc nie chciał by cierpiała fizycznie, prawda? Musiała mieć rację. Wykręciła swoje ręce razem. Czekając. Gdzie był? Gorzej było czekać na niego po ciemku aż się pojawi i wyda wyrok na nią, niż nie wiedzieć. Siedziała kilka minut, jej serce waliło i smak strachu rósł. Niezdolna do spokojnego siedzenia, poszła do otwartych drzwi i wyjrzała. Był tam, duży jak życie, wpatrując się w noc. Obrócił swoją głowę i popatrzał wprost na nią. Oczywiście wiedział, że tam jest. Jego oczy płonęły przez siatkę, płonąc jak znak na jej sercu. Cofnęła się, jej ręka poruszyły się defensywnie do jej gardła. Linie na jego twarzy były wyryte głębiej niż zwykle i jego szczęka była zaciśnięta. Nie było żadnej łaski w tym mrocznym wyrazie twarzy niezdradzającym żadnych emocji. Jego zmysłowe usta wydawały się trochę okrutny, a jego oczy utrzymywały tylko cały ten niebieski, płonący lód. Obrócił się gwałtownie w szybkim płynnym ruchu i był na niej w ciągu jednego bicia jej serca. Siatka nigdy się nie otworzyła i zamknęła. Stał przez chwilę, wytrzymując jej spojrzenie, chłonąc jej przerażenie, jego umysł był zamknięty dla niej, jego serce i dusza dalekie — tak dalekie że nie mogła dojść do nich. To nie był jej Zacarias. To był drapieżnik. Jestem obydwoma, i to jest czas byś odebrała tę nauczkę. Bez wstępu, chwycił jej ramiona, ciągnąc ją do siebie, jego zęby osunęły się na jej szyję. Przeszył ją ból, ból, który wolno ustąpił miejsca czystemu erotycznemu gorącu. Walczyła przez jeden moment, wciąż wystraszona,

Tłumaczy: franekM

wiedząc ze jego kontrola wyślizguje się niebezpiecznie. Nie mogła się połączyć, odmówił wpuszczenia jej, mimo to był tam w jej umyśle, rozkazując — wymagając — i oddała mu się. Tym razem, bała się tego o co pytał. Narastający strach nie minął, nawet gdy gorąco przeszywało jej ciało, a jej piersi bolały dla niego, jej rdzeń płonął i płakał za nim. Nie zwolnił. Znalazła sobie pogrążając się w tym miejscu, tego rodzaj przestrzeni umysłu, gdzie Zacarias stał się jej światem. Gdzie było tylko jego silne ciało i wyjątkowa siła, jego potrzeba i głód. To było pierwotne miejsce, oszukiwane przez jego wolę, starsze od czasu, gdzie rządziły prawa dżungli. Pośrodku tego całego zmysłowego gorąca, zaczęło się gdzieś drżenie i zaczęło wzrastać. Zachowywała się chłodno. Ochładzając się, jakby lód w jego żyłach wlewał się do jej żył i wolno rozprzestrzeniał się po jej ciele. Jej nogi zmieniły się do gumy, bardzo chwiejący się, jakby już nie mogła się utrzymać. Złapała się szyi Zacariasa zakotwiczyć siebie, ale jej ramiona były zbyt słabe, by się utrzymać. Właśnie wtedy gdy spadła, jego ramię zamknęło ją przy nim, podnosząc ją z jej stóp, ale nie zatrzymał się. Miała uczucie opuszczenia na wodę, ale jej oczy odmówiły otwarcia się. Przestraszona, spróbowała walczyć. Zatrzymaj się. To jest zbyt wiele. Musisz się zatrzymać. Powiem kiedy to będzie zbyt wiele. Marguarita słyszała cichy syk groźby, potrzebę dominacji i jego żelaznego charakteru, który był nieprzejednany. Nie miała żadnej szansy by się uratować. Życie albo śmierć. Żyj albo umrzyj. To zależało do niego. Poddała się całkowicie, już nie walcząc, nawet w jej umyśle. Wybieraj, wtedy. Nie miała już więcej siły by z nim walczyć. Brał jej krew, jak gdyby nie mógł zaspokoić jego głód. Był na skraju jego karmienia, zarówno seksualnego jak i bardziej niebezpiecznego, jakby podjął decyzję od której nie było odwrotu. Determinacja w nim zabrnęła tak głęboko, tak mroczna, że nie mogła znaleźć sposobu, by dojść do niego. Już to zrobiłem. Słowa powinny ja uspokoić, ale wysłały kolejne drżenie przez jej ciało. To był sposób w jaki je wypowiedział, czysty zimny lód, który przesączał się jak sople z jego głosu. Przeprowadził ją do głównej sypialni i położył ją na łóżku, jego ciało przykryło jej, przez cały czas pozbawiając ją jej cennej krwi. Poczuła, jak przygasa. Zostaniesz ze mną. Przyjdź do mnie, Marguarita. Teraz. Przejdź do mnie. Była zbyt zmęczona, zbyt słaba, by coś zrobić, ale przestrzegała tego. Jej duch sięgnął jego a on ja obległ, trzymając ją w ramionach przy sobie, gdy jej ciało chciało wymknąć się do innego świata, którego nie rozpoznała. Dopiero wtedy przesunął swoim językiem w poprzek ukłuć i rozpiął jego koszulę rozcinając jego klatkę piersiową. Pożyw się.

Tłumaczy: franekM

To był bezwzględny rozkaz. Przejął kontrolę, jej duch zablokował się z jego. Jego ręka złapała tył jej głowy, przyciągając ją do tej ciemnej bogatej karpackiej krwi. Jej usta poruszyły się przeciwko niemu. Tym razem, nie odciął jej od aktu. Krew wpłynęła do niej, jego sama istota, goniąc by wykonać swoją pracę, zgłosić pretensje do niej na wieki, czyniąc ją nieodwołalnie jego. Wiedziała, że to jest pierwsze w jego umyśle. To była konsekwencja jej czynów. Jego twierdzenie jej. Usiłowała zrozumieć. Związał ich na sposób jego ludzi. Dlaczego z takim zadowoleniem? Dlaczego ta szczególna demonstracja dominacji? Siła wracała, ale trzymał ją w niewoli swojego ducha do czasu gdy wzięła dość z jego krwi, którą uznał za zadowalającą. Jego ciało kontynuowało przykrywanie jej gdy podniósł swoją głowę i spojrzał w dół w jej oczy. Opuszczała coś. Coś ważnego. Wyglądał na pełnego wyczekiwania. Wciąż zimny i daleki, ale bystry i czujny. Dotknęła swoim językiem do swojej wargi. Rozdarcie i opuchlizna odeszły. Jej twarz nie bolała, ale było nowe, dziwne pulsowanie w jej głowie. Nie tylko mogła usłyszeć, jak bije jej serce, ale mogła poczuć to, każdy pojedynczy ruch, świst krwi, przypływ i odpływ. Zmarszczka bólu poruszyła się przez jej ciało a jej żołądek przechyliły się.

Rozdział 18 Marguarita wpatrywała się w Zacarias ogromnymi, przerażonymi, oskarżycielskimi oczami. Wyglądała na bardzo bladą, jej ciemne, jedwabiste włosy rozsypały się wszędzie dookoła nich. Co zrobiłeś? Zacarias przesunął swoją wagę. Wtedy to się zaczęło. Jej przemiana. Jego krew pracowała zgodnie by zmienić jej ciało, zmienić kształt jej organów, i zabrać ją w pełni do jego świata. Zadowolenie wytrawiło linie na jego twarzy. „Nigdy więcej nie zostanę zmuszony przez moja własną życiową partnerkę, by leżeć bezsilnym pod ziemią podczas gdy ona rozmyślnie stawia się w niebezpieczeństwie. Nie posłuchałaś mnie po raz ostatni, Marguarita. " Jego białe zęby warknęły na nią, wciąż nieznacznie wydłużone. Płomienie w jego oczach przemknęły, i ponownie ta gorąca śmiertelna masa wybuchu wściekłości, zagotowała się w jego wnętrznościach. Godziny, gdy leżał pod powierzchnią, pozbawiony całej mocy, podczas gdy ryzykowała swoje życie i jego duszę. Po co? Nie mogło być żadnego dobrego powodu dla takiej decyzji z jej strony.

Tłumaczy: franekM

Byłby na wieki zhańbiony. Nawet znając prawdę o nim. Zobaczyła jego najmroczniejszą tajemnicę, jedyną jaką chronił przez wieki — jego spadek ciemności. Jego własny ojciec przemienił się w wampira w moment po śmierci jego matki. To samo stanie się z nim. Gdyby DS zdołało ją zabijać, Zacarias powstałby jako wampir i wyrżnąłby całe rancho. „Słońce spali cię, kobieto." Miotał na nią przekleństwo, gdy furia pędziła przez jego żyły, przedzierając się przez lód, w wulkanicznym wybuchu. Nie mógł znieść jej dotyku. Nie mógł zostać blisko, by wdychać jej zapach. Jego kobieta. Jego życiowa partnerka. Zdrajca. Ryzykująca wszystko dla dziecięcego kaprysu udowodnić, że dorówna mu pod względem siły i mocy. Narażając go. Narażając ich. Narażając jego braci i jej rodzinę. Zsunął się z łóżka i przeszedł w poprzek pokoju, jak skradający się kot, śmiertelny i wciąż bardzo rozłoszczony. Napięcie w pokoju rozciągało się, ale nie mógł znaleźć sposobu by odtworzyć jego lodowatą kontrolę. Jego gniew wypalił swoje przejście przez masywny lodowiec i jego uczucia były burzą ognia, wymykającego się spod kontroli. Zawsze wiedział, że nie zrozumie nowoczesnej kobiety. Przyjął, że jego życiowa partnerka nigdy nie przejdzie do niego — nigdy nie zaakceptować go jakim był. Był więcej niż przygotować by odejść z honorem do następnego życia. Zmieniła to wszystko, zniszczyła jego każdy plan i powinna uświadomić sobie ogrom tego co zrobiła. Nie miała prawa ryzykować jego duszy — nigdy. Kiedykolwiek. Nie w bieżącym roku i nie za sto lat od teraz. Marguarita zwinęła się, jej oczy rozszerzyły się szeroko ze wstrząsu, ręce opadły do jej żołądka. Zmarszczka niepokoju zjechała w dół jego kręgosłupa. Jego spojrzenie wzrosło gwałtownie do niej. Cała uwaga skupiła się na niej. Wyraźnie, odczuwała ból. We wszystkich jego wiekach, nigdy nie widział jak przemienia się człowiek. Po prostu nie przebywał z nimi tak blisko. Jego bracia zrobili to, ale nigdy nie kłopotał się spytać się co się zdarzyło. Trzy wymiany krwi były niezbędne i to powinno wszystko załatwić — pod warunkiem, że była osobą mająca zdolności parapsychologiczne, które Marguarita najwyraźniej miała. Lęk stał się zaciśniętym węzłem w dole jego żołądka. Oczywiście nic nie mogło pójść nie tak. Miał w żyłach potężna krew, ale ciemność była głęboko zakorzeniona w nim. Cienie wrastały powoli do ciemnego pokoju, do jego umysłu, zakłócając, dręczącą możliwość której nie wziął pod uwagę. Czy popełnił błąd? „ Co jest nie w porządku?" domagał się. Podciągnęła swoje nogi, przewracając się do pozycji embrionalnej, jej twarz wykrzywiła się bólem. Zamknęła swoje oczy jakby jego widok był nieznośny. Niespodziewanie, ból przeszył jej serce. Czuł smak strachu w swoich ustach. „Co jest nie w porządku? Gdy cię pytam chcę odpowiedzi. "

Tłumaczy: franekM

Nie mógł czekać, nie gdy zaczęła skręcać się z bólu, łzy płynące w dół jej twarzy i jej ciało wykręcało się lekkomyślnie. Po raz pierwszy w swoim życiu, wezbrała w nim panika, przerażające uczucie. To nie powinno się zdarzyć. Sięgnął do jej umysł, potrzebując poczuć to co czuła, potrzebując dzielić z nią tę samą skórę, wiedzieć co się z nią dzieje. Sięgnął, ale stanął wobec ściany. Odmówiła mu. Odmówiła mu. Jego życiowa partnerka. Jego kobieta. Nie tylko go nie posłuchała, torując drogę totalnej katastrofie, ale teraz, odmawiała ich najintymniejszej, osobistej ścieżce. Zablokowała go, i sądząc po siłę tych drzwi, to wymagałoby tarana, by je otworzyć. Miała naturalną barierę, wiedział o tym, ale zawsze pozwalała mu przejść. Teraz, z jego krwią płynącą w jej żyłach, ta tarcza była jeszcze silniejsza. Bał się uszkadzania jej wcześniej; teraz, gdyby zniszczył tę barierę, nie miał pojęcia co mogło jej się stać. A jedyny sposobem by go wpuściła, było zerwanie jej. „Wpuścił mnie. " Nie odpowiedziała, uparcie przysuwając kolana do jej klatki piersiowej, kołysząc jej ciałem, jej włosy rozsypały się wokół jej twarzy, nie wpuszczając go do środka. Odczuwała ból — dużo większy niż widoczny. Przeszedł natychmiast przez pokoju, wyciągnąć rękę, żeby położyć ją na jej brzuchu. Był więcej niż jeden sposób by uzyskać informacje, których szukał. Wzięła głęboki drżący oddech jakby ból mijał, i odwróciła głowę, jej ciemne oczy piorunowały go wzrokiem. Kosmyki włosów odpadły przez jej policzek, mokre teraz od potu. Jej ciało zostało pokryte pięknym połyskiem. Gdy jego dłoń i palce nawiązały kontakt z jej skórą, zadrżała i próbowała strzepnąć jego rękę. Odejdź ode mnie. Mówię poważnie. Nie chce cię tu. Marguarita nie mogła uwierzyć, że jej to zrobił. Wszyscy, o tym wiedzieli — nawet konie — jakim potworem był, każdy, ale nie ona. Był nieczułym, mrocznym, niebezpiecznym drapieżnikiem bez żadnych rzeczywistych uczuć. Wszystko, w co wierzyła o nim, było fantazją. Roztrzaskał jej serce, i nie miała niczego co jej pozostało, prócz dumy. Nie mogła na niego patrzeć i nie zamierzała pozwolić mu wejść do swojego umysłu — nigdy więcej z chęcią nie będzie dzieliła się z nim. Będzie musiał wziąć to czego chciał od niej. Ból jej rozbitego serca był dużo gorszy niż fizyczny ból który ją przeszywał. Zacarias był wstrząśnięty. Nie oczekiwał absolutnego odrzucenia, ale powstrzymywała go od jej umysł, a teraz pomyślała, że może powstrzymywać go przed swoim ciałem. Zanim mógł jeszcze coś powiedzieć, zobaczył, jak rośnie następna fala, przeszywając jej ciała, każdy mięsień stał się sztywny, wyciskając oddech z jej płuc. Jej oczy otworzyły się szeroko, oszklone bólem. Jej plecy wygięły się, a następnie uniosły się w łuku, jej ciało dostało konwulsji, niemal zrzucając ją z łóżka.

Tłumaczy: franekM

Złapał ją, trzymał mocno w ramionach, wystraszony że zrani się bardziej. Jego ręce prześliznęły się nad jej skórą, teraz rozpaloną gorączką. Każdy organ się skręcał i groził że wybuchnie w jej wnętrzu. Jej skóra była tak rozgrzana że niemal odciągnął swoją rękę. Próbował wysłać lecznicze ciepło przez jej skórę, ale to wydawało się tylko pogarszać sprawę. Jej ciało drgnęło niemal do pozycja siedzącej, zęby zacisnęły się, jakby w pośmiertnym stężeniu zanim ponownie uderzyła plecami o materac. Jej oddech wypadł w cichym proteście, właśnie wtedy gdy poczuł, jak fala oddalała się. W momencie gdy jej spojrzenie zatrzymało się na nim, odsunęła się od niego, z łóżka, kładąc je między nimi. Próbowała czołgać się z dala od niego, jej ciało świeciło do potu, jej włosy zmierzwiły się na jej karku i w dół jej pleców. Słaba, opadła na jej brzuch. Zacarias był na niej w jednej chwili, jego serce waliło tak szybki jak jej, naprawdę bojąc się teraz o nią. Musiał dowiedzieć się co się stało i jak pomóc jej. „Pozwól mi sobie pomóc, Marguarita." Pomimo strachu o nią, trzymał swój głos łagodny. Jego ręka osiadła wokół jej kostki. Marguarita kopnęła go mocno swoją drugą stopą i wysiliła się by oprzeć się na jej rękach i kolanach, by uciec. „Przestań. Nie chcę musieć zmusić cię do posłuszeństwa." Naszedł go strach na myśl że może ją utracić. Coś było szalenie nie w porządku i musiał to ustalić. Czemu nie? Przewróciła się, jej twarz była wilgotna od potu i zmoczona maleńkimi czerwonymi punktami. Jej oczy okazywały zarówno oskarżenie jak i krzywdę. Tak bardzo myliłam się co do ciebie. Jesteś dokładnie taki jak powiedziałeś — potwór. I twoje wiążące słowa są kłamstwem. Skłamałeś. One nic nie znaczą. Marguarita ledwie mogła odetchnąć, złapana między bólem, a rozpadem. Kochała słowa której jej szeptał, związujące słowa - powiedział. Poślubił ją na sposób swoich ludzi, słowami takimi jak czczenie, serce i dusza. Rzeczy które powiedziały, takie jak: zawsze będziesz pod moją opieką. Skradł jej serce tymi mignięciami mężczyzny, który rozpaczliwie potrzebował oszczędzania, i tymi czułymi, zdumiewającymi słowami, które jakoś ich złączyły. Nie ma żadnej opieki. Na pewno nic takiego jak czczenie. Zabierz swoje czcze słowa i zatrzymaj je. Nie chce ich. Zacarias złapał swój oddech, jej oskarżenie szarpało go wraz z widokiem jej łez, pokrytych smugami różu. W tej chwili nic innego nie mogło mieć dla niego znaczenie, prócz jej stanu fizycznego. Musiał znaleźć sposób by jej pomóc. Skupił się na znalezieniu przejścia przez barierę w jej umyśle. „Marguarita," obniżył swój głos, aksamitny miękki, granicząc z hipnozą. „Możesz znaleźć się w kłopotach, sívamet. Musisz mnie wpuścić, bym zobaczył co się dzieje." Odejdź i zostaw mnie z tym w spokoju. Mogę przejść przez to sama. Nie chcę mieć niczego wspólnego z ...

Tłumaczy: franekM

Przerwała nagle. Jej oczy rozszerzyły się, a jej usta były rozchełstane w cichym krzyku. Przerażenie rozprzestrzeniło się przez jej twarz. Jej żołądek wyglądał na żywy, marszcząc powierzchnię, zaciskając się, jej mięśnie w jej ramionach i nogach zaciskały się. Zacarias sięgnął jej jeszcze raz, potrzeba w nim teraz graniczyła z obłędem. Co był nie tak? Co poszło nie tak? To nie miało dla niego sensu. Wyraźnie cierpiała katusze. Nie miała żadnej kontroli, jej ciało walczyło, by wydalić toksyny, walcząc by zmienić kształt organów i zmienić jej ciało z ludzkiego na karpatiańskie. Był pewny że jeśli będzie mógł dzielić jej umysł, wziąłby jej ból, ale nawet w wysokiej fali, jej bariera przeciwko niemu nigdy nie opadła. Potrzebował innego sposobu bez jej skrzywdzenia. Czekanie na przypływ bólu było dla nago męką. Oddychał przez to, próbując wziąć dość powietrza dla nich obojga. Zauważył, że każdy atak trwa dłużej i wyglądał na mocniejszy. Poczekać do czasu gdy mógł zobaczyć rozpoznanie w jej oczach, zanim spróbował jeszcze raz. „Marguarita. Nie możesz kontynuować w ten sposób. To się pogarsza. Wpuść mnie. Mogę zabrać ból. " Nastrój tlił się w jej oczach. Nie chcę twojej pomocy. Raczej będę cierpieć. Nigdy nie chce zapominać, nigdy nie zapomnę tej twojej lekcji. Potrzebował by nie przerywała mówienia. Telepatyczna komunikacja pochodziła wprost z jej umysłu do jego. Znalazł jej nić i użył bardzo delikatnego dotknięcia, tkając jego nić ku niej. „To nie miało być lekcją, Marguarita. Wiedziałaś, że zabiorę cię do swojego świata. To była przemiana. By chronić nas oboje. Chronić moich braci przed tym by musieli mnie poszukiwać. Chronić twoją rodzinę przed potworem niepodobnym do jakiegokolwiek innego. " Mogę zrobić to sama. Możesz mówić, że to nie jest kara, ale pomyślałeś o tym w ten sposób. Popchnął obie ręce przez swoje włosy. „Wiedziałaś, że zabiorę cię do swojego świata i zgodziłaś się" powtarzał stale, trzymając jego głos bardzo nisko, niemal wstrzymując jego oddech, gdy ostrożnie i bardzo łagodnie zawijał więcej z siebie wokół tej maleńkiej nici której użyła by mieć dostęp do jego umysłu. Myślałam, że przemienisz mnie z miłością i opieką, nie w tak chłodny, nieczułym sposób. Nie z takim bólem. Wysapała jeszcze raz, jej ręce poleciały do jej brzucha. Nie chce cię. Odejdź. Kolejny raz się przekręciła, podnosząc się na ręce i kolana. Wymioty były gwałtowne, strasznie szarpiąc, gdy wypuściła wszystkie toksyny ze swojego ciała. Jej ciało ponownie miało konwulsje, wykręcając się, przesuwając ją do przodu do czasu gdy uderzyła w ścianę, i potoczyła się ponownie, przysuwając jej nogi do brzucha.

Tłumaczy: franekM

Wstrząśnięty jej brakiem kontroli, ukryła swoją twarz w swoich dłoniach, gdy uświadomiła sobie bałagan który wszędzie zrobiła. Proszę odejdź. Jego mocno zaciśnięta kontrola nad nicią między nimi mężniała z każdym kontaktem. To była tylko kwestia czasu, zanim będzie mógł wsunąć się ostrożnie do jej umysłu i będzie mógł przejąć kontrolę bez jej zgody. „Zapomniałaś co się stanie gdybyś została zabita, Marguarita?" Zadał pytanie tym samym niskim głosem. „Wiesz o moim spadku. Wykryłeś tajemnicę, którą niewielu wiedziało, moją najmroczniejszą tajemnicę, a jednak jeszcze nie ustałaś w swoim nieposłuszeństwie. " Nie mógł powstrzymywać krzywdy, zdrady przed wzrastaniem. Zrobił każdy wysiłek by nie czuć tego, aby zdystansować się kolejny raz od całego tego dojmującego uczucia, ale ponieważ tama została przebita, nie był w stanie ruszać pod prąd. Nie troszczył się o resztę świata. Dla niego, wszystko i każdy wciąż był oddzielony od niego, stracony dla niego, chyba że będzie mógł poczuć dzięki niej. Ale Marguarita była inna. Zobaczył ją w całości, intensywny kolor. Poczuł ją i przez nią, jego uczucia, wszystkie utracone dla niego przez wszystkie te wieki — zarówno dobre jak i złe. Stała się jego światem i uwierzył w nią. Uwierzył w siebie przez nią — po raz pierwszy myśląc, że mógł faktycznie żyć z innym. Spędził wieki żyjąc tylko honorem, a jednak, jedną decyzją mogła zniszczyć i unieważnić mu wszystko, co kiedykolwiek zrobił — wszystko czym kiedykolwiek był. Nie zapamiętał, jego ojca jako człowiek, który podniósł i ukształtował jego życiu. Zapamiętał go tylko jako nieumarłego, gnijącego, pozbawiony charakteru wampira, który chciał zabijał jego własnych synów. Marguarita sprawiła że tak somo zapamiętają go jego bracia — ci sami którzy będą musieli polować na niego i go zabić. To było więcej niż możliwy że zamordowałby jego własnych braci. Jeden dźwięk rozpaczy uciekł mu z gardła. Potarł rękę po swojej twarz, jakby mógł usunąć wiedzę o swojej zdradzie tak łatwo. Po prostu zostaw mi to. Było znużenie w jej głosie. Osłabiała, walka między człowiekiem a karpatianinem zbierała żniwo. Ale nawet z jego wspomnieniami, nie wydawała się rozumieć czym była ta straszna zdrada. Nie mógł pozwolić sobie na myślenie o sobie w tej chwili. Była w tarapatach i chciał — nie potrzebowała — ulżyć jej przy przemianie. To straszne, traumatyczne wydarzenie nie mogło trwać. „Wiesz że nie mogę." Cicho zmusił ją do odpowiedzenia mu. Za każdym razem gdy to robiła, otwierała swój umysł właśnie trochę bardziej, dając mu silniejszą kontrolę nad nicią, która pozwoliłaby mu przejąć kontrolę bez jej bólem. Jestem zbyt zmęczona, by ci się sprzeczać. Rób co chcesz. To czego chcę oczywiście nie ma dla ciebie znaczenia.

Tłumaczy: franekM

Znużenie w jej głosie zaniepokoiło go. Jeśli wiedział coś o niej, to z całą pewnością to, że była wojownikiem. W tym momencie, wyczuł, że macha ręką, na swoje życie, jego, na to wszystko. Chciała pozwolić temu wszystko się skończyć. Tak został skupiony na niej że zobaczył, jak fala zbliżała się tuż przed tym nim nadeszła. Tym razem była jeszcze intensywniejsza. Niewidzialne ręce podniosły ją i rzuciły ją w dół jak szmacianą lalką. Upadła na plecy, jej ręce podeszły do gardła. Zacarias musiał chwycić jej zwijające się ciało i przewrócić ją powstrzymywać ją przed uduszeniem się. Zacarias nie mógł jej skłonić, ani błagać. Potrzebował by to się zakończyło, prawie tak samo jak ona. Machając jego rękami, usunął wszelkie ślady wymiocin i usunął toksyny z jej ciała i podłogi. Bryza opróżniła pokój z całego zapachu. Świece zerwały się do życia, wnosząc lekki zapach lawendy przez cały dom. W rozpaczy, przejął kontrolę, podążając tymi nićmi prosto z powrotem do jej umysłu. Panował tam całkowity chaos. Bój brał górę. Krzywda. Jej uczucie zawodu było tak silne jak jego. Jej motywy tego że go nie słuchania, nie miały nic wspólnego z równouprawnieniem, albo domaganiem się jej niezależności. Po części to były śluby odciśnięte w niej od urodzenia, więź życiowych partnerów i jej własny charakter odmawiający pozwolenia jej zaryzykować narażając na niebezpieczeństwo jego życie. Nie posłuchała z miłości do niego. Zacarias jęknął głośno, próbując pojąć ogrom tego co to oznaczało. On wciąż naprawdę nie zrozumiał uczuć. Czuł je dawno temu — tak dawno temu — ale uczucia do tej pory były tak daleko od niego, że już nie rozpoznawał co to było. Marguarita potrafiła kochać. Oddała siebie pod jego opiekę, ufając że zrobi dla niej co najlepsze. Jej miłość okryła go. Zalała go. Podniosła go. Kolejny raz, ciepło wlało się przez cały ten lód jego umysłu i ciała, znajdując cieni, obejmując luk gdzie powinny być połączenia. Poczuł ją w nim — gdzie należała — cementując ich razem jej miłością. Istotą tego kim była. Podjęła złą decyzję odmawiając bycia mu posłuszną, tak, ale nie zrozumiała potworność reperkusji. Mógł jej powiedzieć, ale jej wiedza nie była taka sama jak jego. Wiedział, że zło chodzi po świecie, wiedział co mogło i chciało zrobić, walczył z tym przez wieki. Została wychowana w kochającym środowisku, gdzie wampiry byli sprawą legend. Tak, stanęła przed jednym, i miała odwagę przeciwstawić mu się, ale nigdy naprawdę nie zobaczyła zniszczenia, które mógł spowodować na masową skali. Zacarias nie miał czasu zbadać ujawnienia w jej umyśle. Straszna opłata za jej ciało musiała zostać przerwana. Odepchnął wszystkie myśli o sobie i jego własne reakcje na sposób w jaki pracował jaj umysł, głębię jej umiejętności

Tłumaczy: franekM

dawania i czucia. To nie mogło się liczyć. Tylko zatrzymanie miażdżącego bólu. Zrzucił swoje ciało, płynął do niej jako niczym niezmącony duch, używając tej delikatnej nici by znaleźć jego drogę. Tak jak w jej umyśle, chaos zapanował w jej ciele. Mógł zobaczyć wyraźnie co się zdarzało, Przemianę jej ciała, zmiany mające miejsce na rozkaz jej przemiany, by stałą się karpatinką. Powinien zdać sobie sprawę, że to będzie ro doświadczenie bliskie śmierci; musiałaby umrzeć jako człowiek, by odrodzić się jak karpatianka. I walczyła z tym. Odmawiając. To też było niespodziewane. Nie przyszedł jej pocieszyć, gdy tego potrzebowała. Zwiększył traumę, zamiast wziąć ją w swoje ramiona i trzymając ją. Odrzuciła go i jego sposób tak stanowczo teraz, tak jak on uchwycił się ich. Zamknęła dostęp do swojego umysłu rozmyślnie, wiedząc, że będzie cierpiał, już nie chcąc jego pomocy przy przejściu. Nie pragnąc jego pocieszenia albo jego. Myślał o niej jak o szaleńcu za widzenie go jako czegoś innego niż niebezpieczny drapieżnik, przebywający za długo w cieniach, jego dusza już była uczerniona, przeszyta milionem maleńkimi dziur, której nie można było naprawić. A jednak, zobaczyła za ciemnymi cieniami człowieka uchwyconego życia, gdzieś na brzegach. Zagubionego. Był tak zagubiony. Nie znał niczego innego niż polowanie i zabijanie. Była tą która swobodnie oddała mu siebie, mając nadzieję że uhonoruje swoje śluby oprawy rytualnej. Zacarias wezwał swoją energię do czasu gdy nie stał się sama mocą i leczniczym światłem. Przekształcanie organów można było przyśpieszyć, ale jedynym sposobem zatrzymania bólu było przejąć go tyle ile mógł. Dzielić go z nią. Poczuć to z nią. Sprzeciwiła się temu. Wiedział, że tak będzie, ale była zbyt słaba, był silny i jego krew zważyła na jego wołanie. „Odpocznij ile możliwe między falami," powiedział łagodnie gdy ból odszedł z jej ciała. Trzymał tę nić, jego połączenie z nią. Westchnęła i odwróciła od niego swoją głowę z dala od niego, gdy włożył ją w swoje ramiona zabierając ja z podłogi. Pokój wydawał się i pachniał czystością, zapach lawendy i rumianku unosił się wokół nich. Łóżko miało świeże prześcieradła z zapachem unoszącym się z nich lekko. Położył ją w dokładnym centrum i poleżał się przy niej, jego ramiona złapały w pułapkę jej ciało by dać jej kotwicę. „Wiem, że nie chcesz bym pomógł ci przez to przejść, Marguarita," powiedział łagodnie, odgarniając wilgotne włosy z jej twarzy. Jej rzęsy leżały w dwóch grubymi półksiężycami, surowo czarne naprzeciw białej, prawie przejrzystej skóry. Drżała ciągle, spazmatycznie. Nawet jej zęby szczękały. „Ale muszę. Wiem ze w tym momencie nie możesz tego zrozumieć ale nie mam wyboru. " Myśl ledwie wyszła z jego ust, zanim nadeszło objawienia. Czy to było możliwe? Może Marguarita nie miała wyboru, żadnego. Ta miłość którą czuła, tak silna, tak głęboka, dzieląc jego część, nawet jeśli nie mógł jej zobaczyć albo dotknąć bez niej, mogła uczynić ich więź znacznie głębszą niż sądził.

Tłumaczy: franekM

Była w nim. Jego umysł, tak, ale doszła do jego duszy. Widziała rzeczy jakich on nie. I te cechy które powołała, musieć tam być albo nie mogłaby poczuć tak silnych emocji wobec niego. Obróciła głowie w jego kierunku. Jej rzęsy dygotały i patrzała wprost w jego oczy. Wpływ jej spojrzenia uderzył go jak cios pięścią. Mógł zobaczyć zmianę w jej oczach, kolor był głębszy i bogatszy. Zanim mogła mówić, jej oczy rozszerzyły się. Czuł falę gdy ją wyniszczała, szybsza i mocniejsza, wstrząs dla jego ciała gdy minęły wieki odkąd czuł rzeczywisty ból. Uczucie tysiąca noży kłujących przez wnętrzności jego ciała, rozcinające i tnące, jednocześnie paląc go. Jego wnętrzności wydawały się rozdarte i splątane, zwinięte w grube, twarde węzy. Oddech opuścił jego ciało i nadszedł cios, fala jak taran, uderzająca go. Jego czaszka nagle wydawała się zbyt mała dla jego mózgu, eksplozja szrapnera w jego głowie wysyłała wstrząsy przez jego ciało. Przy nim, ciało Marguarita stanęło w konwulsjach. Trzymał ją przy sobie, skóra do skóry, dzieląc mękę, podążając w tym z nią, jego ciało pociło się maleńkimi koralikami krwi, które pasowały do rozsianych kropelek na jej ciele. Nie wiedział. Jak mógł nawet nie zapytać swoich braci? Każdy z nich dzielił informacje, mówiąc sobie nawzajem jak zła może być konwersacja? „To przygasa, sívamet," szepnął. Przez dzielenie z nią bólu, przynajmniej zmniejszył gwałtowność fal. „Spróbuj oddychać równomiernie. Twoje serce bije zbyt szybko. Niech twoje ciało przestrzegać mojego rytmu. " Rozmyślnie odpowiedział szaleńczym, przyspieszonym biciem jej serca, sapiącym, zniszczonym oddechem jej ciała, i wolniutko, trzymając ją w ramionach, zaczął zwalniać rytm ich obojga. Jej spojrzenie uchwyciło jego. Jego serce zająknęło na moment. Wydawała się przygnębiona, wcale nie jak Marguarita, która poszła wieczorem w pojedynkę do lasu deszczowego z drapieżnikiem który ją śledził. Marguarita, która uśmiechnęłaby się do niego gdy był najgorszy. Marguarita. Tchnął jej imię, obejmując ją blisko siebie, wewnątrz jego umysłu. Nie walczyła z nim tym razem, zbyt słaba by zdawać sobie sprawę co się z nią dzieje. Leżał tam przy niej i słuchał deszczu padającego na dach, wzmacniając dźwięk wystarczająco, by mogła usłyszeć uspokajający dźwięk przez ryczenie w jej głowie. Rozmyślnie zwiększył małe wybuchy bryzy zmieniać wykrój dźwięku o okna i ściany. Przy nim, Marguarita wolno się rozluźniła, łagodząc napięcia z bólu, rozluźniając mięśnie na tyle, by pozwolić jej wciągnąć w płuca łagodzącą mieszankę lawendy i zapachu rumianku. Nie walczyła z nim ponownie i Zacarias zrozumiał, jak straszny węzeł w jego własnych wnętrznościach łagodnieje.

Tłumaczy: franekM

Pogłaskał jej włosy w delikatnej pieszczocie i mruczał nonsens w jego własnym języku. Albo może to nie był nonsens, może wykorzystał te uczucia które znajdowały się w głębi jego serca, te o których wiedział że nie może jej utracić, nie dla ciężaru jego duszy, gdyby nie dojmujące uczucie, które podeszło w górę jak tsunami, którego nie mógł zatrzymać. Być może mogła nie wiedzieć co mówił, on sam ledwie je rozumiał. Gdy jednak następna fala uderzenia, obróciła głowę i patrzała na niego, skupiona na nim, a nie odwróciła się. Jej oczy pozostały szerokie, szkliste, gdy uderzyły ból. Tym razem, Zacarias został przygotowany i dokładnie wiedział jak wziąć większą część z niego od niej. Jej ciało zostało oczyszczone ze wszystkich toksyn i stało na dobrej drodze do stania się w pełni karpackim. Gdy ból minął, wyczuł, że bezpiecznie będzie umieścić ją w leczniczej ziemi. „Mogę cię uśpić, Marguarita. Gdy się zbudzisz poczuje głód i potrzebę krwi, ale nie będziesz w takim bólu. " Jej spojrzenie wzrosło gwałtownie do niego, gdy jego dłoń starła te krople krwi z jej czoła. „Zbudzisz się w pełni Karpatianką. " Jej język dotknął jej suchej dolnej wargi w próbie zwilżenia jej. To nie ma znaczenia. Ja chcę mieć to po prostu to za sobą. Nie cierpiał porażki w niej. Marguarita była cała ogniem dla jego lodu, nie na zewnątrz, nie w sensie nastroju i wybierania walk, tak naprawdę, wprost przeciwnie. Ale była namiętna w tym w co wierzyła i kogo i co kochała. Wlała siebie całkowicie we wszystko co właśnie robiła kiedy całkowicie oddawała mu siebie. Była zużyta, jej ciało i umysł wyczerpane. Nie mógł jej winić. Poczuł się wymięty, a nie cierpiał tak jak ona. „Nie chcę byś myślała, że robię coś jeszcze bez twojej wiedzy." Czekał, ale nie odpowiedziała. „Rozkażę ci pierwszy sen, a po tym, twoje ciało przejmie obowiązki i będzie zasypiało na twój własny rozkaz. Masz moją krew płynącą w twoich żyłach. To jest starożytna krew, bardzo potężna, i nauczysz się szybko władać tą mocą." Musiał się pośpieszyć zanim nadejdzie następny ból. „Wiesz, że ziemia cię odmłodzi." Wydał to oświadczenie. Jej rzęsy dygotały i strach skradał się do jej oczu, ale kiwnęła głową. Co zrobię jeśli znajdę się złapana w pułapce pod ziemią? Musnął kolejną pieszczotę przez jej włosy, bardziej ponieważ musiał jej dotknąć niż dlatego że znajdowały się na jej twarzy. „Będziesz nią poruszać. Rozkazywać jej. Wyobraź sobie ziemią w twoim umyśle, zrobisz co zechcesz. To może zająć kilka razy, jeśli jednak nie wpadasz w panikę i nie będziesz myśleć jak człowiek, że zostałaś pogrzebana żywcem, będziesz mieć się dobrze. "

Tłumaczy: franekM

Jej serce przyspieszyło, gdy użył tego zwrotu, pogrzebana żywcem, ale kiwnęła głową. „Będę z tobą by ci pomóc" zapewnił. To nadchodzi. Nie błagała go by zabrał ją od tego. Nie było żadnego pytania, żadnego błagania. Marguarita dała to jasno do zrozumienia, nawet w jej wyeksploatowanym stanie, nie prosiła go o nic. Poczuł falowanie właśnie, kiedy to zrobiła i natychmiast objął dowództwo, wymagając by usnęła głęboko, leczniczym, odmładzającym snem jego ludzi. Karpatianie zamykali ich serca i płuca i leżeli jakby zmarli, podczas gdy Matka Ziemia używała jej bogatych składników odżywczych i minerałów by pomóc im w pełni odzyskać siły. Zatrzymał serce i płuca Margarity, tak łagodnie jak to możliwie. Włożył ją w jego ramionach, układając ją ostrożnie na jego klatce piersiowej, jego oczy płonęły a jego serce było w strzępach. Leżała bezwładnie, jej długie włosy opadły na jedną stronę, ujawniając krągłości jej policzka i jej długie rzęsy. Wyglądała tak młodo i niewinnie, piękna kobieta, spustoszona przez przemianę, rozczarowana przez mężczyznę który przysięgał żywić ja i chronić. Zacarias przeniósł ją przez dom, do głównej sypialni, machnięciem ręką poruszył łóżko by odsunąć je z drogi. Ręcznie tkany chodnik był następny i podłoga otworzyła się ujawniając komorę sypialną, głęboko pod strukturą. Kolejna fala jego ręki otworzyła kuszącą glebę, prawie czarny gliniasty piasek bogaty w minerały. Poczuł, jak ziemia sięgała jej gdy opuścił ich obydwoje w dół, do tego ciepłego kokonu natury. Położył ją bardzo łagodnie, uważając na jej włosy, schylił się muskając ustami nad nimi. Nie poczuje go — nie będzie wiedziała jak był głupi gdy spała głęboko, ale poczuł się wolny głaskając jego palcem w dół jej ramienia, do jej ręki. Połączył swoje palce całkowicie z jej, czułość wezbrać w nim niespodziewanie. Czy mógł ją stracić ? Odsunęła się od niego. Odmówić mu. To bolało. Zwykłe i proste, jej odrzucenie było tak pełne, gdy potrzebowała go najbardziej. Raczej cierpiałaby niż pozwoliła mu wejść do jej umysłu, połączyć ich duchy. Jego odmowa wejść do współczesnego świata mogła kosztować go wszystko. Zatonął w dół przy niej, jego oczy płonęły, jego klatka piersiowa bolała. Zatrzymał swoją rękę, jego palce pieściły jej. Miał wszystko w Marguaritie. Zaoferowała mu świat, który ledwie mógł sobie wyobrazić, nie mówiąc już o pozostawaniu w pojedynkę. Nie wiedział jak bardzo tego chciał. Nie ludzi, nie przyjaciół; znał siebie. Był samotnikiem, ale mógł tolerować innych przez wzgląd na nią. Powinien zwracać uwagę co znaczyły słowa oprawy rytualne. Jej szczęście. Opieka nad nią. Był mężczyzną, który był przekonany o wyższości przyczyn. Nie mógł zrzucić jego odpowiedzialności na Marguaritę. Gdyby oczekiwał, że pójdzie gdzie poprowadzi, musiałby szukać winy tam gdzie leżała.

Tłumaczy: franekM

Nic z tego by się nie zdarzyło, gdyby wziął krew Solange gdy została zaoferowana. Nie chciał niczego co wiązało się z nowoczesnym światem i jego nowoczesnymi zwyczajami. Chciał zostać tam gdzie był odprężony. Nie byłoby żadnego pytania o obejmowanie dowództwa sytuacji i chronienie jego życiowej partnerki. Nie miał narzędzi dostępnych dla niego z powodu czystego uporu. Jęknął i potrząsnął głową. Miał środki tuż przed sobą, aby zapewnić jego kobiecie ochronę i szczęście, ale był zbyt arogancki, zbyt pełen dumy i honoru, by skorzystać z darów które mu podawano. Nigdy więcej. Ale był wojownikiem. To było to kim był i Marguarita Fernandez była kobietą dla której warto było walczyć. Był jedynym który mógł iść u jej boku. Zacarias przeniósł jej palce do swoich ust i pocałował jej rękę, małe muśnięcie wargami, jego serce bolało dla nich obojga. Zostań ze mną, mića emni kuηenak minan — mój piękny szaleńcze. Zapewniam cię, że będę lepszym człowiekiem, lepszym życiowym partnerem dla ciebie. Oddałaś mi się raz. Zrób to ponownie. Nauczyłem się co to znaczy kochać. I hołubię cię. Pocałował jeszcze raz jej rękę i zrobił głęboki wdech, zamknąć ziemię nad nią i opuścił salę, by wyjść w noc. Jego świat. Należał tam. Po raz pierwszy poczuł swoją sympatię do tego, silne pokrewieństwo jego rodzaju przez sama noc. Chmury zamazały półksiężyc. Deszcz był miękką melodią, stały i łagodny, muzyka dla niego. Owady i żaby dostarczyły chórowi do symfonii. Sprawił że ten świat był też światem dla Marguarity. Ale także potrzebował — dla niej — postawić kilka kroków w świecie, który kochała. Za jego życia ani razu nie wezwał o pomoc do kogokolwiek. Ani jego braci, ani tych wystarczająco odważnych, by nazywać go swoim przyjacielem. Poproszenie o pomoc było sprzeczne z jego postępowanie, ale dla Marguarity, dla jego kobiety, wiedział że to musi zostać zrobione. Zszedł z ganku w deszczową noc, słuchając znajomych odgłosów nocnych zwierząt. Bez Marguarity w jego umyśle, obejmującej wszystkie te rozbitych połączenia i zapełniającej wszystkie mroczne cienie, już nie widział w kolorze, ale wspomnienia uczuć były w nim silne. Jak mogły nie być? Była w jego umyśle, w jego sercu, połączona z jego duszą, i poczuła jego miłość do niej, jeśli nie coś jeszcze. Zacarias wysłał swoje wołanie w noc. Mam wielką potrzebę, Dominicu. Przejdź do mnie. To jest najbardziej pilna potrzeba. Jego część została zawstydzona wołaniem, do jednego z Karpatian o który luźno myślał jak o przyjacielu. Ludzie tacy jak Dominic i on tak naprawdę nie mieli przyjaciół. Zacarias nie był nawet pewny co to słowo faktycznie znaczy. Umarłby chroniąc Dominica, ale to był jego tryb życia, nie przyjaźń. Muszę pójść do Karpat jak najszybciej. Mamy wiadomość, które musimy zanieść do Księcia.

Tłumaczy: franekM

Odpowiedź była słaba, jakby z dużej odległości. Ale przynajmniej była słyszana, a to oznaczało, że Dominic miał zasięg, że może się z nim spotykać i że pozostanie w zasięgu odległości nocy od Marguarity. Spotkam się z tobą. Daj mi kierunek. Mam potrzebę wymiany krwi. Jesteś ranny? Była część w nim, która nie chciała dzielić się tym, że miał życiową partnerkę. Marguarita była zbyt ważna i obawiał się, że każdy wróg będzie ją ścigał, gdyby słowa o tym się wymknęły. A miał wielu wrogów. Zamknął swoje oczy na krótko i zmuszał się do ufania. Moja życiowa partnerka zbudzi się w potrzebie za parę dni i będę musiał chronić ją przez cały czas. Już znalazła się w zagrożeniu przez moją odmowę daru Solange. Poczuł wstrząs Dominica, nawet przez dużą odległości i to prawie sprawiło, że się uśmiechnął. W tym momencie, mimo że przyjął, że zawsze będzie się różnił, bez obecności Marguarity, nigdy nie będzie się czuł jak inni, niemal poczuł prawdziwe rozbawienie na reakcję Dominica. Ta wiadomości jest — niespodziewana — ale mile widziana. Daj mi twoje współrzędne. Spotkam się z tobą i przy odrobinie szczęścia może zdążę wrócić z powrotem, zanim noc dobiegnie końca. Ona nie może zostać niestrzeżona. Już mieliśmy konfrontację z ludzkimi myśliwymi wampirów. Jeśli przyszedł jeden, istnieje możliwość że jest ich więcej. Zacarias był pewny, że Rusłan znajduje się na obszarze, ale się nie zaprezentował, i małe ataki na rancza, były właśnie śledztwami. To było możliwe, że Rusłan zaplanował zaatakować księcia nawet z jego zmniejszonym wojskiem, a ataki na ranczo były jedynie zmianą kierunku, ale nie zamierzał ryzykować. Dominic wysłał niezbędną informację, i Zacarias wzniósł się w powietrze. Spotkam cię, Dominic powiedział. Mój czas jest bardzo ograniczony, ponieważ moja wiadomość jest bardzo pilna, ale to nie powinno zając więcej niż kilka godzin z naszej drogi. Wiedz, że przeprowadziliśmy doświadczenia, Zacarias, i mimo że możemy chodzić we wczesnym porannym i wieczornym świetle słonecznym, to wszystko zależy od pozycji słońca. Nie jesteśmy bez naszych karpackich potrzeb. Twoje ciało wciąż staje się ołowiane gdy słońce dochodzi do swojego najwyższego zenitu. Tak będzie przez kilka godzin. Jesteśmy wciąż podatni i jest wielkie niebezpieczeństwo, gdy zostaniemy zaskoczeni na słońcu przeprowadzając doświadczenia. Myślę że im jesteśmy bliżej przemiany, gdy bierzemy krew, tym mniej to działa. Dominic ostrzegał go, ale Zacarias chciał podjąć ryzyko. Nie miał ochoty stanąć twarzą w twarz z dniem. Chciała tego Marguarita, i będzie u jej boku tak długo, jak to możliwe, przy odrobinie szczęścia ciesząc się jej szczęściem. W momencie gdy będzie wiedział, że trzeba wrócić do ziemi, będzie mu towarzyszyła. Nigdy nie byłby jak innymi Karpatianie, czując się dobrze w świecie ludzi albo Karpatian. Nigdy

Tłumaczy: franekM

nie współczułby innym jak oni. Jego światem będzie Margarita, tak jak światem jego ojca była jego matka. Będę uważał i uczył się moich ograniczeń, Dominic. Czy moi bracia czują się dobrze? Martwić się o ciebie. Może powinieneś rozważyć, zabranie twojej kobiety na spotkanie z nimi. Oni czekali długo na ten dzień. Zacarias wiedział, że musi to zrobić. Jego część nawet chciała tego spotkania, ale wiedział że nie tego oczekiwali jego bracia i naprawdę nie chciał ich zawieść. Stracił zbyt wiele w długich wiekach bycia samym. Marguarita napełniła go, pozwalając mu dotrzeć do jego uczuć, pozwalając mu dostrzec kolor, ale nawet teraz, gdy przelatywał nad lasem deszczowym, cały był szary i ponury. Kolory i uczucia nie pozostaną zbyt długo bez jej obecności. Jego ojciec nie był w stanie znieść ich braku po czasie, więc zabrał jego matkę na bitwę. Teraz, Zacarias wiedział nieco o tym, jakie to musi być trudne, szczególnie potem mając dzieci i nie współczuć im, chyba że jego życiowa partnerka była blisko łącząc się z nim. Zacarias posłał cichą modlitwę do jakiejkolwiek wyższej mocy, która mogły go wysłuchać, by miał dość siły by sprzeciwiał się zawsze zabrać Marguaritę do niebezpieczeństwa, że zawsze będzie trzymałby jej bezpieczeństwo nad jego własne potrzeby. Nigdy nie pozwól mi pomylić się na tyle by narażać ją dla mojej własnej słabości. Pokonał odległą podróż ku Dominikowi lecącemu wobec niego, w mniej niż dwie godziny, które oznaczały że ledwie zdąży z powrotem do Margarity, zanim nastanie świt. Przywitali się z sobą w formalny sposób karpackich wojowników, chwytając swoje przedramiona. “Bur tule ekämet kuntamak — dobrze cię spotkać bracie" przywitał się Zacarias. “Eläsz jeläbam ainaak — długo możesz przebywać za dnia" odpowiedział Dominic, te przeszywające oczy przypatrywały się ostrożnie Zacariasowi. Zacarias potrząsnął swoją głową. „Nie zobaczysz tego co chcesz zobaczyć. Marguarita umożliwia mi widzenie w kolorze i czucie emocje. Bez niej we mnie, jestem całkowicie sam w surowy, szarym świecie" Wiedział że gdzieś blisko, znajduje się waleczna kobieta Dominica, Solange, będąc gotową by obronić jej wybranka, życiowego partnera. Była siłą, z którą należy się liczyć, i mógł poczuć na odwrocie swojej szyi, jak włosy ostrzegają go przed niebezpieczeństwem. Dominic westchnął gdy opuścił jego ramiona i się cofnął. „Przepraszam mój przyjacielu. " Zacarias wzruszył ramionami. „Ona stała się centrum mojego wszechświata, akceptuję to i jestem wdzięczny za szansę, której nigdy nie oczekiwałem. Dla niej, to robię. " Dominic trzymał swoje oczy na Zacariasie. „Chcesz wymienić ze mną krew? "

Tłumaczy: franekM

Myśliwi oddawali krew kiedy tego potrzebowali, ale wymiana oznaczała, że myśliwy może tropić drugiego z łatwością. Pomysł był odrażający dla Zacariasa. Był samotnikiem. Człowiekiem żyjącym osobno i bezpieczeństwo miało najwyższe znaczenie. Samotny, nieuchwytny, pieczołowicie dbał by nie zostawiać żadnych śladów, gdy nie chciał być śledzony. Dla Marguarity musiał poszerzyć to zaufanie. Kiwnął głową. Dominic uśmiechnął się. „To nie jest niezbędne." Obrócił się i skinął na swoja życiową partnerkę. Wyszła spod ukrycia, niezwykle groźna kobieta, która nie zawahałaby się zabić jeśli będzie to konieczne. Wyglądała na szczęśliwa widząc Zacariasa. Już czuł dziwne pełzające uczucie w swoich wnętrznościach. Musiał wrócić — by być z nią — Marguaritą. Bycie zupełnie osamotnionym, było czymś czego nie mógł już znieść. Wziął wyciągnięty nadgarstek i kolejny raz pił z potężnej kobiety. Dominic, również mu się zaoferował, dając mu mieszankę potężnej krwi przekazanej swojej kobiecie. „Pożywiłem się od twojej kobiety wcześniej, Dominic, ale jednak słońce nadal mnie pali. Myślisz że to zadziała na mnie, nawet jeśli jestem taki? " Dominic wzruszył ramionami. ”Efekt nasila się za każdym razem gdy krew jest brana, ale jest granice i jedynym sposobem, by ją poznać są próby. Zacarias, masz zabezpieczenia dostępne dla ciebie. Bądź ostrożny. " Zacarias kiwnął głową. „Nie mogę przebywać zbyt długo bez niej. Dziękuję wam obojgu. Niech wiatr przyspieszy waszą podróż." Chwycił przedramiona Dominica mocno i pozdrowił Solange, zanim ponownie wzbił się w niebo. Jego serce wzrosło. Marguarita. Szybko będzie z nią.

Rozdział 19 Był niespokojny. Gdy myśliwy taki jak Zacarias De La Cruz był niespokojny, to była odpowiednia chwilą pójść poszukać kłopotów, ponieważ musiały być blisko — albo nadchodziły. Trzy noce. To musiało dość czasu Margaritie, aby w pełni się wyleczyć. Trzy samotne długie noce, gdy leżał przy niej, trzymając ją w swoich ramionach, a jednak nawet wtedy, świat był ponury, bez niej zapełniającej puste przestrzenie w nim. Był otępiały. Wyraźnie samotny. Gdy był przyzwyczajony do takiej rzeczy, gdy uczucia i kolor przeminęły wolno, to było łatwe do zniesienia, ale gubiąc to wszystko tak szybki, w jednym momencie, jej napełnianie go jej ciepłem, odpędzające cienie, a następnie, będąc zupełnie osamotnionym, było dużo bardziej trudne, niż kiedykolwiek oczekiwał.

Tłumaczy: franekM

Wciąż, Zacarias odnajdywał siebie wychodzącego na zewnątrz w nocy, gdzie mógł wdychać informacje nocy, zamiast czuwać ponownie nad Marguaritą. Noc odchodziła, ale jednak odmówił zabrania jej na powierzchnię. Coś było lekko normalne. Nie mógł tego znaleźć, nie z wiatrem i nie z owadami. Wszystko wydawało się normalne, ale nie było. Wiedział, że nie jest. Zszedł z ganku i przeniósł się na podwórze, jego wyostrzony wzrok polował teraz — szukając jednej niewielkiej rozbieżności, która ostrzegłaby go przed niebezpieczeństwem. Potrzebował jej. Zacarias De La Cruz, który nigdy nie potrzebował nikogo w swoim życiu, potrzebował Marguarity. I potrzebował jej szczęśliwej, oddającej się mu, jej śmiechu, jej ciepła, jej wiotkiego, słodkiego ciała. Czy wyobrażał sobie to, ponieważ bał się spojrzeć jej w twarz? Strach był uczuciem, a bez Marguarity nie miał takich problemów. Nie, to było coś tutaj, coś niewłaściwego. To była tylko kwestia czasu. Jego ciało przeszło do stanu pogotowia, gotowy by niszczyć. Jej konie grzebały nogami niespokojnie w stajniach. Tęskniąc za nią. Tak jak on tęsknił. Wyszedł z jardu w kierunku lasu deszczowego przylegającego do jego ziemi, przyciągany przez nieznany dreszcz ostrzeżenia, słuchając nocy. Owady mówiły chórem, żaby dopowiadały, bydło mruczało, a konie grzebały nogami. Wciąż — była ta nuta — albo jej brak. Może to był tylko on. Poczuł się wyłączony. Coś naprawdę było nie tak w dole jego żołądka. Troska o bezpieczeństwo Marguarita była na pierwszym miejscu w jego umyśle. Na ranczu było stosunkowo cicho od kiedy Esteban i DS umarli. Zarówno Cesaro starał trzymać się z dala od głównego domu. Oddawał krew za każdym razem gdy Zacarias poszedł do niego i nawet wydawał się trochę swobodniejszy przy nim, ale Zacarias nie szukał go dla towarzystwa, tylko aby się pożywić. Obszedł linię ogrodzenia z tyłu posiadłości, każdy zmysł był w pogotowiu. Zacarias przeczesał obszar szukając pustych miejsc, które mogą wskazywać, że wampir był blisko. Wszystko wydawało się całkowicie na miejscu, doskonałe, zbyt doskonałe. Nie wierzył w to. Atak był blisko, ale z którego kierunku? Czy była to kolejna próba, czy autentyk? Skrzydła dygotały w drzewach. Bez podnoszenia głowy, pozwolił swojemu spojrzeniu dryfował do gęstego rządu drzew chroniących las deszczowy. Oczy zaświeciły w odpowiedzi na niego. Spokój opadł na niego jak płaszcz. Rozciągał swoje zmysły. A więc rzeczywisty. Stały ruch w baldachimie zwiastował że zbierało się coraz więcej ptaków. Chciał by walka odbyła się jak najdalej od hacjendy jak to tylko możliwe, nie chcąc narażać Marguarita, robotników albo jej ukochanych koni. Dziękował Bogu, że była pod ziemią, że jeszcze nie zabrał jej na powierzchnię, gdzie wampir mógł wykryć jej obecność. Jak dotąd żaden z jego wrogów nie wiedział by miał życiową partnerkę. Nie czuł emocji jakie czuje większość karpackich myśliwi, gdy tylko znajdą drugą

Tłumaczy: franekM

połowę ich duszy, tak wiec w tym względzie, był zarówno szczęśliwy jak i nieszczęśliwy. Brak uczuć pomoże mu w jego bitwie. Utrzymał przemieszczanie się w takiej samej nieśpiesznym, bardzo płynnym kroku, czując, jak jego mięśnie rozluźniły się w przygotowaniu. Jego oddech był równomierny, jego serce stałe i silne. Wiatr się podniósł, najsubtelniejszym z ruchów. Czuby drzew zakołysały się tylko trochę bardziej, drżąc. Wzdłuż terenu trawa falowała w rozwlekłej fali. To był pierwszy ruch. Bitwa zawsze wydawała mu się rozgrywką szachów. Walka była jego światem i zrozumiał ją, każdy niuans. Zacarias kontynuował jego swobodny krok, zbliżając się do ogrodzenia i drzew. Las deszczowy pojawił się cichy i ciemny. Deszcz padł stale, miękkie krople, które przesunęły się trochę, gdy wiatr odfrunęły z drzew w kierunku hacjendy. Ziemia opadała tylko nieznacznie, trawa była trochę wyższa obok linii ogrodzenia. Zacarias szedł ogrodzeniem, przez cały czas patrząc na ptaki zbierające się w cieniu lasu deszczowego. Właśnie wtedy gdy szedł, jego ramiona kołysały się naturalnie przy jego bokach jego ręce utkały jednolity wzór. Ledwie zauważył deszcz. Chłodna woda stale opadała z nieba, z pofałdowanych chmur nad jego głową. Kropla uderzyła w jego szyję i paliła przez jego skórę. Zamknął ból instynktownie, przerzucając jego utkaną tarczę nad głowę, gdy pobiegł w kierunku ogrodzenia i lasu, by podjąć walkę i z dala od Marguarity. Nastąpił potop małych kropel kwasu opadających z nieba, właśnie wtedy gdy wiatr wzmógł się. Jego tarcza ochroniła jego głowę, ale wiatr dmuchnął rzucając oparzenia na jego plecy i ud gdy biegł sprintem, by ukryć się pod baldachimem. Kule ognia uderzyły w ziemię wszędzie dookoła niego, kilka uderzając w jego tarczę z niepokojącą siłą. W górze, strzelista ciemna chmura kłębiła się z ognistą masą czerwonych i pomarańczowych nici. Zacarias zdobył kolejny krok i ziemia się otworzyła, długa poszarpana szczelina, głęboka i rozdziawiając się. Spadł, jego tarcza spadała z dala od niego. Kwaśne deszcze i płonące strzały przecinały go. Ziemia zadrżała i poruszyła się, zamykając tę szeroka na sześć stóp lukę. Zacarias rozpuścił się do maleńkich cząsteczek, śpiesząc w kierunku parteru, próbując przebić się przez zamknięte szczelin. Trzask z dwóch stron kamieni i łączącej się ziemi, były straszne, rozbrzmiewając echem na kilometry. Ptaki wrzasnęły i wzniosły się w powietrze. Wielkie drapieżniki opadły gwałtownie w dół w amoku, szukając ofiary. Ziemia zadrżała, drżenie wstrząsało fundamentami stajni i hacjendy. Zacarias wzrósł w powietrze. Jednocześnie ptaki krzyknęły w uniesieniu, zaprogramowane oczy znalazły te maleńkie cząsteczki przez deszcz i wiatr, nurkując w poszukiwaniu ich, jakby ruszyły ku powierzchni wody zagłębiając się szukając ryby.

Tłumaczy: franekM

Zacarias nie miał wyboru, chyba że chciał zostać rozerwany i skonsumował przez ptaki. Ruszył wobec ich, spotykając atak, przemieniając się od cząsteczek do ognistego oddechu smoka, coś co rzadko robił, ale w tej chwili, musiał uwolnić niebo od drapieżnych ptaków. Strzelił przez nie gdy szarpały jego boki, dziobiąc jak szalone aby ciemnoczerwone kropelki skapywały z niego. Zapach krwi zwiększył gorączkę ptaków. Odwrócił się gwałtownie i pojawił się wyżej nich, wysyłając strumień ognia przetaczającego się nad masą. Smród spalenizny mięsa przeniknęło noc, gdy usmolone ciała spadły z nieba. Pozostałe ptaki kontynuowały przychodzenie, rzucając się na smoka, sto pomnażało się do tysięcy, dziobiąc i drapiąc szponami ostrymi jak brzytwa, zakopując je w twardej skórze, próbując dostać się do wnętrza. Sama waga ptaków wysłała smoka w turbulencjach ku ziemi. Rozdarty i krwawiący, Zacarias wybuch ze smoka zanim uderzył w ziemię, większość ptaków podążyła za wielką padliną na ziemię, szarpiąc ją w pewnego rodzaju furii. Wzywając do nieba, użył kłębiącej się chmury czerwono-pomarańczowych płomieni, opuszczając je na ptaki w potężnych kulach ognia. Krzycząc, bezwzględne stworzenia próbowały wzbić się w powietrze, ale długie włócznie i maleńkie strzałki płomieni skakały z jednego do drugiego do czasu gdy wszystkie ogarnął ogień. „Chcesz kontynuować tę głupią szaradę, Rusłan," zawołał Zacarias, gdy osiadł na niewielkiej polanie tuż po drugiej stronie ogrodzenia, w lesie deszczowym. Przenosząc się od brzegu głębiej pod baldachim drzew, zabierając walkę dalej od Marguarity. W odpowiedzi przetoczył się grzmot. Chmury kłębiły się i zagotowały. Czarna chmura wybuchła w górę, wieża ognia i siarki wzrastała gniewnie na niebie. Wiatr wpadł w pośpiechu w drzewa, ale nie ruszył chmur nad głową. Gałęzie się zakołysały, wielkie ramiona patyka dosięgały prawie do poszycia, jakby się kłaniał — albo skinął, by chwycić kogoś kościstymi palcami. Mroczna, zakapturzona postać objawiła się wolno z pnia dużego drzewa kapok. Poruszył się wolno, bez jakichkolwiek oznaka pośpiechu. To było świadectwo mocy mistrza, że drzewo i otaczający teren nie odrzuciły jego obecności. Natura nie mogła znieść odrazy nieumarłego, mimo to prawdziwy mistrz był mistrzem także w złudzeniu, przez krótkie okresy, nawet Matka Ziemia mogła dać się oszukać. Ani jeden liść albo źdźbło trawy nie uschło. Postać była wysoka, imponująca, ramiona miała szerokie i szła z pełnym zaufaniem. Wchodząc do zagajnika drzew, gdzie baldachim chronił poszycie, zrzucił swój kaptur. Długie opadające włosy były tak czarne jak noc, jego twarz była młoda i brutalnie przystojna. Uśmiechnął się i podał jego rękę Zacariasowi. „Synu. Znowu się spotykamy w ładniejszych okoliczności, mam nadzieję. " Zacarias zmarszczył brwi. W co bawił się Rusłan? Sprawdzał go by zobaczyć czy miał uczucia? Czy miał życiową partnerkę? Jeśli reszta braci De La Cruz znalazła swoje życiowe partnerki. Rusłan nienawidziłby ich tym bardziej.

Tłumaczy: franekM

Wierzył że jest ponad nich wszystkich — więc dlaczego nie powinien mieć kobiet? Zacarias i jego rodzina nie zasługiwali na takie rzeczy. „Myślałem bardziej o tobie, Rusłan. To jest stary podstęp. PokaŻ się i skończmy z tym" Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że nie czucie uczuć bez Marguarita kotwiczącej go, może być bardziej przekleństwem. Rusłan nie mógł zagrozić czemuś o czym nie wiedział. Zacarias machnął swoją ręką z prawdziwą swobodą, jakby ten doskonały wizerunek jego ojca wcale go nie martwił — i w istocie rzeczy — nie poczuł zupełnie niczego na widok człowieka, który był jego bohater z dzieciństwa. Jego fala usunęła złudzenie i ujawniła prawdziwą postać Ruslana. Przez jedną sekundę stanął pozbawiony uprzejmości, jego ciało gniło tysiącami robaków pełzającymi przez niego. Jego twarz była poznaczona śladami dziur, jego oczy cofnęły się, a jego zęby poczerniły i wyostrzyły się, szpiczaste jak lód przebijający się przez jego dziąsła. Za czas który zabrało Zacariasowi mrugnięcie, ten obraz zmienił się jakby go nigdy nie było. Rusłan stał przed nim jak wieki temu. Młody. Męski. Jego twarz była pozbawiona zmarszczek, prawie piękna a nie przystojna. Zacarias wyglądał chropowato i na starszego w porównaniu z nim, linie wytrawiły jego twarzy i kilka blizn przecinało ją tu i tam. „Widzę, że twoja próżność nie zmieniła się wcale" przywitał się Zacarias. „Tak kochałeś twoją ładną twarz. Przypuszczam, że to jest pół powodu dla którego postanowiłeś zostać wampirem. " Rusłan zaczesał jego długie włosy. „Przynajmniej wciąż odróżniasz piękno od brzydoty. Długo miałem na ciebie oko, stary przyjacielu. Odmawiasz dołączenia do nas i odmawiasz umarcia. We wszystkich wieki nigdy nie usiedziałeś więcej niż jedną noc albo dwie w jednym miejscu. Ale tu pozostajesz." Zamiótł swoje ramię w kierunku hacjendy i wiatr zmienił kierunek, jadąc jego kierunkiem, biorąc z tym tuziny małych kul ognia, sypiących się przez pastwiska i struktury. Zacarias wysłał deszcz w szybkim potopie, gasząc małe ognie natychmiast. Napiął swoje ramiona, teraz płonące do kości tysiącami kropli kwaśnego deszczu i małe, wielkości kamyków kulki ognia, których Rusłan teraz używał przeciwko ranczu. „Możemy robić to przez całą noc, ale oczywiście nie pomyślałeś, że będę pod wrażeniem takiej dziecięcy zabawy? Bawię się nimi z twoimi kukiełkami, ale oni są niespecjalnie godni mojej uwagi. Myślałem, że nareszcie mogę mieć przeciwnika na jakiego zasługuję. " „Nie leczysz swoich ran. " Czy była krztyna zapału w tonie Ruslana? Zacarias wzruszył ponownie ramionami. „Nie czuje takich rzeczy, więc czy to jest naprawdę niezbędne?" Obserwował Rusłana dokładniej, obserwując, jak nozdrza wampira rozszerzały się, a jego język ciągle lizał jego wargi. „Czy zapach mojej krwi cię martwi?"

Tłumaczy: franekM

Rusłan potrząsnął swoją głową. Potrząsnął nią jeszcze raz. Całkiem jak tik którego nie mógł zatrzymać. Kontynuował lizanie swoich wargi w sposób nieopanowany. „ Nie ma znaczenia jak pachnie jakiejkolwiek krwi, którą konsumuję. Nie przeżyjesz dzisiejszej nocy. Oferuję ci moją krew. " „Jaki wielki z ciebie dżentelmen." Zacarias udzielił krótkiego, pozorowanego ukłonu. „ Czego chcesz, Rusłan? Staję się znużony twoimi gierkami. Przyszedłeś po wybawienie? Sprawiedliwość? Będę więcej niż szczęśliwy wysyłają cię z tej ziemi jeśli to jest to czego chcesz. " „Sprawiedliwość jest dobrym słowem do wykorzystania dla zdrajcy przyjaźni. Braterstwa. Odwróciłeś się od nas i zawarłeś przymierze z tym bachorem księcia. On jest gorszy niż jego ojciec przed nim." Rusłan wypluł kęs wijących się białych robaków. Zacarias wzruszył ramionami. „Więc o co chodzi? " „Długo myślałem by zmusić cię do dołączania do naszych szeregów, ale nigdy nie przyszedłeś. Potem wysłałeś mi taką zniewagę, niszcząc moje wojsko do ostatniej marionetki." „Były jedynie pionkami które wysłałeś by mnie sprawdzić. Oczekiwałeś, że ich zabiję. Mięso armatnie, Rusłan, nic więcej. Twoje głupie plany by zabić księcia nie zadziałają. Musiałeś wiedzieć, testując to na mnie, udowodnić że tak jest. " „Nie powinieneś nigdy tam być" Głos Ruslan wzrósł do wyższego tonu. Jego piękna maska ześliznęła się trochę. Drzewa zadrżały gdy wykrzyknął na zewnątrz jego wzrastający gniew. Ledwie mógł powstrzymać swoją wściekłość, jego palce zakręcały się i zaciskały w pięści. „Nigdy nie przebywałeś ze swoimi braćmi. Nigdy nie zostajesz. Dlaczego? Dlaczego zmieniłbyś swoje postępowanie po tylu wiekach? Zrobiłeś tak tylko by mnie drażnić? " „Pochlebiasz sobie, Rusłan. Nie poświęcam ci tak dużo myśli jakbyś chciał bym poświęcał. Jestem myśliwym — nic więcej i nic mniej. " Przez cały czas jaki mówił, Zacarias nie pozwolił sobie skupić się całkowicie na Rusłanie. Wampir miał pułapki tylko czekające by zostały przeskoczone. Zauważył każdy szczegół, w tym wzrastający wiatr. To było subtelne, ale trawa wygięła się trochę bardziej wobec niego. Liście poruszały się szybciej i zakręciły, dziwnie szare, gdy były nudnie, brudno zielonkawo-brązowe. Wiatr dokuczał ziemi koło jego stóp, poruszając liśćmi i roślinnością na leśnej podłodze. Liany zadrżały. Kwiaty zwisające z pni wystraszyły płatki. Dla Zacariasa wyglądały jak biało-szary popiół opadający na poszycie. „Nie powiedziałeś mi dlaczego tu zostałeś, stary przyjacielu," namawiał Rusłan. „To jest dziwne zachowanie dla ciebie. " Zacarias wzruszył ramionami, poluzowywać jego mięśnie. „Lekki uraz, ale nic o co musisz się martwić. Mnóstwo gotowego pożywienia i będę zdrowy. Nie miej żadnych niepokojów, teraz jadę na najwyższym biegu. "

Tłumaczy: franekM

Rusłan cmoknął jego język. „To nie było to o czym mnie poinformowano. Moi ludzie muszą mi na wiele odpowiedzieć. Powiedziano mi, że twoje urazy są wciąż całkiem poważne. " „Dałeś wiarę takim opowieściom. Nie chciałbym byś się martwił Rusłan, o swojego starego przyjaciela. Jestem całkowicie zdolny, by przynieść sprawiedliwość każdemu nieumarłemu który chodzi po tej ziemi. " Płomienie skoczyły do życia w oczach Ruslana. Skrzywił się i kolejny raz ta ładna maska osunęła się wyjawiając uczernione, ząbkowane zęby i ubrudzone błotem cofnięte dziąsła. Jego palce drgnęły, a następnie zamknęły się jeszcze raz w zaciśniętą pięść. Wiatr szarpnął mocniej szczątki na poszyciu. Zacarias poczuł ukłucie bólu, który natychmiast wniknął, gdy coś dużego przedostało się przez jego nogę. Rzucił okiem w dół i zobaczył, jak pnącza wspinają się i kłębią wokół jego nogi, zaczynając od jego stopy i kostki. Zbliżały się do siebie, i przez jego ciało, prowadząc jak dzidy balansujące na jego nodze, sprawiając że stawał się częścią rośliny. Liany zostały pokryte mchem podobnym do łusek z małymi haczykami. Każda łuska skwapliwie korzystała, gdy rzecz wiła się w górę i chwytała się jego ciała. Spróbował się przesunąć i stwierdził, że jego noga została szybko przytrzymana, gdy winorośle wzrastało przez jego nogę, zatrzymując go na miejscu. Jak tylko stwierdził że coś żywego zostało mu zaszczepiane, maleńkie ciała biegły pod jego skórę, wwiercając się w mięśnie i tkanki, kopiąc wciąć głębiej. Zignorował to uczucie. Całkiem możliwe że to miało go osłabić, by upuścić mu krew, do czasu gdy nie będzie zdolny aby skutecznie walczyć z Rusłanem, podczas gdy liany dosłownie przytrzymywały go w miejscu, robiąc z niego część jej struktury. Mistrz wampir miał doświadczenie by zaryzykować wyzywać go do bezpośredniej walki wręcz. Wymieniłby uderzenia z daleka i kontynuował jego plan bitwy lekko gryząc Zacariasa, wciąż go kąsając do czasu gdy będzie pewny, że myśliwy nie jest w stanie się obronić. Dopiero wtedy rusz by go zabić. Strategia miała jedną skazę. Zacarias był zdeterminowanym myśliwym. Jego ciało nic mu nie mówiło. Liczyło się tylko zabijanie i zabije Ruslana Malinov. Nic innego w tym moment nie mogło go dotyczyć. Ignorując liany powstrzymującą jego nogę, teraz prawie sięgające jego uda, podniósł jego własne ręce w kierunku lasu deszczowego i wywołał jego własną broń. Wiatr przesunął się z powrotem wobec Rusłana, szybko się zmieniając, nie dając mu żadnego czasu na chełpienie się. Niebo wokół wampira przyciemniało gdy tysiące maleńkich kąsających much wyroiły się i ruszyło ku Rusłanowi. Każda gnijąca dziura dostarczyła wejścia, jego usta, oczy i nozdrza. Złudzenia nie miało znaczenia, widziały tylko znajduje się gnijące ciało. Jak maleńkie pociski storpedowali w głąb ciała Ruslan, rozmnażając się gdy przechodziły, składając larwy i wykonując reprodukcję w szybkim tempie.

Tłumaczy: franekM

Muchy rozmnożyły się już wtedy gdy zaatakowały. Rusłan szarpał jego klatkę piersiową, ostre pazury rozcinały jego twarz, dając Zacariasowi niezbędny czasu, by przestudiować wzrastanie winogronowe przez jego nogę. To była wystarczająco prosta pułapka, wykorzystująca to co było już na miejscu. Rośliny nie żyły, jak liście i roślinność leżące na poszyciu. Aby tchnąć nowego ducha w nie, Rusłan musiał włożyć jakąś swoja cząstkę w te zwiędłe roślin. Liście na poszyciu kontynuowały podkarmienie winorośli aby przewiercić się przez skórę i przebić się przez mięśnie w głąb do czasu gdy pojawią się na drugiej stronie. Zacarias pozwolił odejść jego fizycznemu ja na rozkaz jego ducha, wchodząc do jego ciała. Liany zakręcały ich przejście przez jego ciało, kłując i tnąc przez ciało i kość, poruszoną się w kierunku jednej rzeczy — małego światła jego ducha w nim. Przyznał, że bez Marguarity, to światło było niewielkie, ale tam było, trzymając jego honor. Maleńkie pluskwy konsumujące jego wnętrzności, również były podtrzymywane przez to światło. Zacarias zrobił głęboki wdech i puścił życie. Całe życie. Zatrzymał na moment swoje serce, odmawiając pozwolenia by powietrze przechodziło przez jego płuca. Roślina natychmiast poluzowała, gdy jednak zmusił swoje ciało ponownie do pracy, pluskwy kontynuowały ucztę. Zacarias był przeważnie ciemnością. Cienie i plamy, splamiły go w sposób w jaki niewielu jeśli w ogóle byli inni myśliwi. Ta ciemność była tą rzeczą, która pozwoliła mu ignorować takie rany, taki rozdzierający ból. Był już częścią tego świata. Jego ojciec był legendą ze zdumiewającymi umiejętnościami bitwy, ale był jedynym Karpatianinem jakiego znał Zacarias, który nosił ciemność w jego duszy — do czasu gdy narodził się jego syn. Teraz, rozmyślnie, Zacarias sięgnął tego cienia — objął go — pozwolił sobie zagubić całe światło, wykorzystując ciemność, która wydawała się być tak wielką jego częścią, by mu pomogła. W momencie gdy całe światło w nim zostało zgaszone, pluskwy zaczęły zdychać. Ciemności była zbyt mroczna, by utrzymywać je przy życiu. Roślina stracił swoją umiejętność wzrostu, i już z poluzowaniem uchwytu na nim, Zacarias sam był zdolny pozbyć się zewnętrznych odgałęzień, zostawiając pnącza wciąż wewnątrz jego organizmu. Tam musi być źródło dla ożywiania zwiędłych liści i winorośli. Zacarias był myśliwym i zwietrzył natychmiast nieumarłego, mały kawałek Rusłana dający życie do jego utworzenia. Rusłan nie mógł podtrzymać bycia w dwóch miejscach jednocześnie, nie podczas gdy odpierał atak maleńkich much. Zajęło mu jedyne momenty by zabić tę mroczną siłę i przejąć kontrolę nad winoroślą w jego ciele. Ignorując krzyk furii Ruslana i obietnic odwetu, Zacarias wymienił cząstki pozostałej rośliny, zmieniając kształt, wchłaniając, wykorzystując gęste pnącza w nim by zastąpić utracone mięśnie i tkanki. Nic nie mógł zrobić z upływem krwi, ale wszystko co naturalne i pochodzące z ziemi było w zasięgu jego umiejętności manipulowania.

Tłumaczy: franekM

W momencie gdy jego ciało zostało wyleczone, zaatakował bez wahania, niewyraźna plama ruchu, przyśpieszając przez odległość między wampirem a sobą, zamykając ją szybko. Rusłan wrzasnął i popędził wobec niego. Grzmot wybuchł. Wstrząsną ziemia. Piorun zaskwierczał na niebie w świetnych batach, gdy obaj zderzyli się ze sobą. Zacarias prowadził głęboko swoją pięść, przedziurawiając zniszczoną klatkę piersiową. Kwaśna krew wlała się na niego, paląc przez skórę do kości. Dojechał do czegoś stałego, nagle powstrzymując jego atak, uniemożliwiając mu dojście do usmolonego serca. Szarpnięcie pojechało w górzę jego ramienia, i palące imadło zacisnęło się wokół jego ramienia odcinając przypływy bólu. Maleńkie kłujące muchy wzniosły się w powietrze w czarnym roju, zamykając się wokół zarówno wampira jak i myśliwego. Było trudne by nie wciągnąć je do płuc. Szpony szarpały jego klatkę piersiową, wyrywając wielkie kawałki skóry i mięśni. Zacarias rozpuścił się, pozwalając wiatrowi zabrać go od Rusłana, poświęcając sobie czas aby chwilowo uleczyć urazy i utrzymać tak dużo krwi jak to możliwie od przeciekania na ziemię. Rusłan polizał swoje palce, jego język był długi i nieprzyzwoicie gruby, rozwidlony tak jak u węża. Jego twarz już nie nosiła swojej maski piękna. Prawdziwy wampir został ukazany. Zacarias widział część jego gnijących zwłok, ale nic nie dorównało Ruslan Malinov. Ciało odkleiło się od niego. Robaki pełzały przez ziejące dziury w jego ciele. Jego usta były bardziej ziejąca dziurą, bez warg, jego oczy były zapadnięte. Każda żywa rzecz kurczyła się przed nim, trawa usychała, paprocie i mech przybrały kolor ubrudzonego błota. Nawet owady czmychnęły. Tylko czarne muchy nie ustawały, zajadając się gnijącym ciałem i składając tyle samo jajka ile to możliwie w usmolonych organach. „Naprawdę sobie odpuszczasz, stary przyjacielu," zauważył Zacarias. „Myślę, że twoje ramię odpada. " Rusłan wrzeszczał, dudniąc groźbą przez las, trzęsąc drzewami. Podniósł swoje ramiona, tam i z powrotem, dłońmi wskazując na niebo. Wszędzie dookoła Zacariasa liście zaszeleściły, ożywając, kręcąc się i lecąc w chaosie który stworzył Rusłan. Nie można było zobaczyć przez chłostające pozostałości gdy ułożyły się w stóg i ukształtowały jedną kreaturą za drugą. Wyciągnął swoje ramiona i zamknął oczy, usuwając rozproszone tysiące liści ożywiające wokół niego. Sięgnął swoimi innymi sensami aby znaleźć groźbę w ruchu szczątek. Postacie otoczyły cały obszar, zakładanie luźny pierścień i dodając kolejne wewnątrz koła do czasu gdy las zaludnił się wielkimi potworami, które wszystkie ruszyły wobec niego. Ciemności w nim wezwała do ciemności w nich. Rusłan nauczył się szybko. „ Obawiam się, że to jest mało ważne jak wyglądam dla ciebie, Zacarias. Moje małe wojsko też się tym nie przejmuje. Nie mam żadnej potrzeby by tracić energię dla twoich ostatnich chwil. Powinieneś dołączyć do mnie. W istocie

Tłumaczy: franekM

rzeczy, zawsze miałeś w sobie ciemność — dużo więcej niż ja będą mieć. To był twój spadek, największy dar twojego ojca ale odmówiłeś objęcia go." Była prawdziwa pogarda w głosie Ruslan. „Miałeś ogromne możliwości, przekazane ci przez ojca, ale postanowiłeś być męczennikiem, cierpiąc w pojedynkę podczas gdy ja mam cokolwiek, czego zechcę." Zacarias wolno otworzył swoje oczy, uśmiechając się, wiedząc, że jego białe zęby były rażącym kontrastem dla sczerniałe, ziejącej paszczy Ruslana i ten niewielki szczegół ukłuł próżność Ruslan jak nic innego nie mogło. „Nie mogę bać się ciebie, Rusłan. Nie mogę czuć tego co mi robisz. Nie troszczę się o nic poza zniszczeniem ciebie. Myślisz, że masz przewagę, ale tak naprawdę, to ja ją mam. Chcesz kontynuuj twoje żałosne istnienie. Szukasz mocy. Chcesz rządzić światem. Zniszczyć Księcia. Zabić mnie. " Uśmiech Zacarias obrócił się w zimny jak lód. „Tak wiele pragnień, gdy ja mam tylko jedno. Twoją śmierć. Jesteś kuly — niczym więcej, jelitowym robakiem, demonem, który pożera dusze. Naprawdę jesteś hän ku rywalizować elidet — złodziejem życia i ogłaszam wyrok na ciebie. " Martwe i gnijące rośliny, zebrane w setkach, może przez tysiące lat wpadły w szał, machnął ramionami i urosły im zęby gdy ruszyły wobec niego. Zacarias wysłał wiatr, ale wcale nie wpłynął na liściaste kreatury, trzymając się ich własnego podmuchu. Śmiech Ruslan drażnił każdego kto znalazł się w zasięgu jego głosu. Radośnie zatańczył wokół. „Nie sądzę, bym to był ja który umrze dziś w nocy, myśliwy. " Kreatury otoczyły, czyniąc powietrze nieruchomum, uciążliwym, pachnącym zapachem zmarłych, gnijących rzeczy. Potrzebował czegoś całkowicie przeciwnego by sprzeciwić się sile Ruslana, dając mu niezbędny czas by zabić wampira. Rozmyślnie Rusłan żerował na jego najgorszych tajemnicach, te cienie przecinające jego ciało, sięgające jego duszy. Teraz nie był czasem na dumę. Albo na strach. Był myśliwym i nie miał innego wyboru, jak tylko użyć każdego z możliwych sposobów. Rusłan Malinov był największą groźbą dla karpackich ludzi. Bez niego, armia wampirów rozpadnie się, dając Michailowi, Księciu, czas by złączyć jego ludzi i wzmocnić cała obronę. Zrobił coś nieprawdopodobnego. Marguarita. Musisz się obudzić. Nie mógł pozwolić sobie myśleć o niej i przez co musiała przejść by znaleźć się w stanie czuwania pod ziemią. Była człowiekiem i już poprosił ją o tyle. Ten wampir był odpowiedzialny za doprowadzenie karpackich ludzi na skraj wytępienia. Nie mógł uciec nie zależnie od tego ile będzie to kosztowało myśliwego — albo jego ukochaną życiową partnerkę. Głęboko pod hacjendą, Marguarita uświadomiła sobie dwie rzeczy: została pogrzebana żywcem, i Zacarias był w tarapatach. Natychmiast była obudzona,

Tłumaczy: franekM

wiedza zalewała jej ciało wraz ze strasznym głodem, który darł i grabił jej żołądek. Trzymała swoje oczy mocno zamknięte, zdecydowana by nie ulec panice. Wiedziała, że będzie się czuła jak gdyby po prostu zbudziła się pogrzebana żywcem, ale poczuła Zacariasa. Dziwnie, mogła usłyszeć swoje bicie serca, ale nie było chyba poruszania się powietrza przez jej płuca. Dźwięk odbił się niesamowitym echem przez jej głowę. Skoncentrowała się na Zacariasie, ignorując jej potrzebę aby bezmyślnie krzyczeć, zobaczyć, jak ciężka jest ziemia naciska na nią. Łagodnie, z wielką ostrożnością, znalazła drogę do jego umysłu. Ogarnął ją ból — dziki — przejmujący ból, męka, która przyjęła jej całe ciało, łatwo dorównując temu co przeszła przez konwersację. Wyśliznęła się z niego zanim mogła się zdradzić, albo omdleć z przerażenia i bólu tego co cierpiał. Co jej powiedział? Powiedział jej jak przenieść glebę z jej miejsca spoczynku. Wyobrażać to sobie, Marguarita, przypomniała siebie. Czy to się stanie. Jej pierwsza próba nie doprowadziła jej nigdzie, tylko przesączała się panika. Zdecydowanie, odepchnęła to. Wykorzystaj twoją wolę. Twój ojciec zawsze mówił, że jesteś wystarczająco uparta, by przenieść góry, gdybyś naprawdę chciała to zrobić, więc przenosić tę okruszynkę ziemi, rozkazała sobie. Jej umysł wykrzyknął w momencie gdy jej palce poruszyły się i była bardziej świadoma niż zawsze że była pod ziemią, ale trzymała swoje oczy mocno zamknięte i zmusiła swój umysł do wyobrażenia sobie ziemi nad sobą rozstępującej się jak Morze Czerwone, powodując wzrost w górę i po którejkolwiek ze stron. Gdy mogła zaczerpnąć powietrza i mogła popatrzyć w górę na sufit sali, starła krople potu ze swojej twarzy i usiadła. Jestem tu. Przejdź do mnie. We mnie — na twój sposób. Jeśli coś pójdzie nie tak, odjeżdżać natychmiast. Nie zawahała się. Jakkolwiek zła albo zraniona była, mężczyzna taki jak Zacarias De La Cruz nigdy nie poprosiłby o taką rzecz w czasie bitwy gdyby to nie było niezbędne. Odkryła w nim teraz - znajome prymitywne zwierzę i zyskała przejście, wśliznęła się tak łagodnie w niego. Ciemność zabrała jej oddech. Czyste okrucieństwo, zabić albo zostać zabitym. Każda jego część wyglądała na mroczną i ocienioną, ściany czystego lodu, napełniające jego umysł, lód w jego żyłach. Jego wnętrzności zostały spustoszone. Ból, straszliwy, mimo to jakoś mógł go blokować, coś czego nie rozumiała, ale za co była wdzięczna. Nie chciała wiedzieć jak całe to uszkodzenie nastąpiło, albo jak mógł utrzymać się na swoich nogach, jego całe skupienie skupiło się na zniszczeniu zła. Wlała w niego ciepło. Miłość. Wszystko czym była. Oddała się w jego ręce, napełniając go, zmuszając ciemności do oddalenia się, rozlewając jej blask przez każdy cień. Nie zrobił nic by połączyć się z nią, ale poczuła, jak skorzystał z tego przepływu ciepła — z empatii i zrozumienia. Wysłał wołanie do lasu deszczowego. Poczuła wezwanie. Nie, niezupełnie wzywanie, bardziej prośbę tak jak ona by

Tłumaczy: franekM

zrobiła. Żadne polecenie. Żadna arogancja. Żadna krztyna własnego ja. Tylko ta prośba o pomoc. Zmarły w lesie musi zostać zniszczony przez życie. To ją zdumiało, skąd wiedział takie rzeczy — jak jego umysł rozwiązał to tak szybko, otoczony przez stworzenia nastawione na rozerwanie go na strzępy. Potrzebował czystej drogi do Rusłana i to było dla niego wszystko co w tej chwili miało dla niego znaczenie. Marguarita zrobiła głęboki wdech gdy postacie z liścia zaatakowały, zamachując się na Zacarias, tnąc przez skórę i kość, gdy obrócił się w centrum między nimi, używając każdego dostępnego środka by utrzymać ich w ryzach. Ogień. Wiatr. Nic na nie działało i cały czas, Rusłan się śmiał, przenikliwie, zgrzytliwie, co działało na jej nerwy. Zmusiła się do spróbowania zostać odłączoną od tego co zdarzyło się Zacariasowi. Był bardzo spokojny, jego umysł pracował. Wszystko to było zakłóceniem. Nie widziała jak to w ogóle pomagało, ale nie mogła powstrzymać strachu, właśnie wtedy gdy tak bała się o niego. Nie próbował ukryć prawdę przed nią — że była w jego umyśle — ale nie w jego głowie. Była w nim tylko dlatego że potrzebował kolejnej broni, i nie przyznał, że była ciałem i krwią — jego kobietą. Nie obawiał się o siebie albo o nią. Czuł tylko potrzebę by zniszczyć zło. Baldachim lasu pomarszczył powierzchnię z życiem i małpami spadały z gałęzi drzewa na grzbiety kreatur, wywracając je, rozrywając i skacząc na następne. To zabrało moment lub dwa zanim Marguarita zdała sobie sprawę, że zabijane kreatur blokowały drogę do nie posiadającego się z radości Rusłana. Zacarias przyśpieszony przez otwór, który wyrzeźbiły dla niego małpy, jego cała koncentracja skupiała się tylko na jednej rzeczy. Dokładnie wiedział gdzie stał Rusłan i gdzie znajdowało się jego serce. Miał czas na ocenienie przeszkody, którą poznał w swoim wcześniejszym ataku i potrafił przebić tę ochronną warstwę zbroi, by dojść do zwiędłego serca. Był na Rusłana zanim wampir miał czas zdać sobie sprawę, że był odsłonięty. Zacarias jeszcze raz zmienił cząsteczki w jego ciele, zmieniając się w ostatniej chwili by przedostać się przez tę powłokę, używanie dokładnie wybranego czasu by otworzyć jego pięść i zdobyć serce. Jego palce zakopały się przez ścięgna i mięsień, rozdzierając je w celu dotarcia do organu. Rusłan wrzasnął, wybuchając Zacariasowi w twarz obrzydliwym smrodem rozkładu. Zatopił obydwie ręce w brzuchu Zacariasa, rozrywając go, przelewając krew na ziemię, szalony z wściekłości, zanurzył jego głowy do jej treści, próbują zjeść myśliwego jego brutalnymi, ząbkowanymi zębami. Zacarias wyrwał serce z klatki piersiowej, obracając w próbie zdjęcia wampira z siebie. Potężna karpacka krew polała się na twarz Ruslan i w dół jego brody podczas gdy jego własny czarny jad palił rękę i ramię Zacariasa do szpiku kości.

Tłumaczy: franekM

Zacarias cisnął serce od niego i zacisnął obie ręce nad głową Ruslan i szarpnął, łamiąc szyję i wyrzucając wampira od niego. Zacisnął obie ręce nad swoim otwartym brzuchem, jego nogi uginały się pod nim. Wylądował mocno na jego kolanach, oddychając głęboko, przetrawił bólu zanim mógł odepchnąć go od siebie. Rusłan wylądował na ziemi kilka stóp od niego i potoczył się, jego głowa obscenicznie wisiała po jednej stronie. Zacarias jęknął gdy zobaczył, że Rusłan przewrócił się do jego wydobytego serca. Wampir pokonał odległość do serca i wzbił się w powietrze, czarna krew opadała i skwierczała wzdłuż ziemię. Lizał swoje palce w powietrzu, próbując wydobyć całkowicie karpacka krew z jego ramienia i ręki zanim szybko oddalił się daleko. W momencie gdy Rusłan został zaatakowany, wyciągnął swoją energię z wojska zmarłych, tak że liście i gałęzie opadły z powrotem do poszycia. Małpy wchodziły z powrotem do drzew. Zacarias opuścił siebie, patrząc w górę na deszcz. Ponownie to była delikatna mżawka, uderzająca go w twarz. To wymagało wielki wysiłku by, wezwać w dół energię rozżarzona do białości by pozbyć się jadu wampira. Gdy tylko to odeszło z niego, opuścił swoje ramiona ze znużeniem do swoich boków. Podchodzę do ciebie. Oświadczyła Marguarita, nie pytając. Uśmiechnął się. Jego piękny szaleniec. Miała wszelkie prawo do gardzenia nim, każdy powód by się go bać, ale gdyby rozkazał jej zostać daleko, przeciwstawiła się mu i przeszłaby do niego i tak. Nie było sposobu, by zatrzymać taką spokojną siłę i był zbyt daleko by spróbować. Nigdy nie wydawała się przejmować jego sprzeczaniem się. Po prostu robiła co uwierzyła za słuszne. Jego krew wyciekała na ziemie i wyleczenie siebie było trudnym zadaniem. Nie zapomnij swojego ubrania. Cesaro będzie jechać tędy lada chwila. Musiałbym zabić Go, a nie jestem pewny, czy stanę na wysokości zadania. Próbowała się śmiać, musiał jej to dać. Jej rozbawienie przyszło przez łzy. Była go pewna i wiedział, że będzie to robić długie lata, które nadejdą. Powinienem nawrócić cię z miłością, Marguarita. Ostrożnie. Powinienem trzymać cię w ramionach, gdy tak się obawiałaś. Jestem tak daleko w ciemności, że może nie ma żadnego sposobu by mnie zawrócić. Nie chcę cię zawrócić. Chcę tylko cię ocalić. To jest różnica. Musisz sama wykonać ubranie. Nie mogę tego zrobić. Było zniecierpliwienie w jej głosie. I była znacznie bliżej niż powinna. Zacarias podniósł swoją głowę. Jej ukochana klacz ścigała się wobec niego z Marguaritą jadącą na jej grzbiecie, i dzięki dobremu Bogu koń miał spokojny chód. Była całkowicie naga. Potrząsnął swoją głową. Powoli napełniała go jej światłem, odpychając ciemność. Mógł zobaczyć, że jego krew jest czerwona, gromadząc się na ziemi wokół niego. Zeskoczyła z konia i pobiegła wobec niego gdy machnął swoją ręką by ja ubrać. Niemal przewróciła się o jej spódnicę, gdy ścigała się do niego. Używając obu

Tłumaczy: franekM

rąk, odsunęła miękką tkaninę, którą uniosła na jego brzuchu. Leż. Po prostu się odpręż na moment. I nie pozwól mi zbyt daleko wejść do twojego umysłu. Nie chcę byś to czuł. Pozwolił sobie zatonąć z powrotem w dół i tylko przyjrzeć się jej twarz — tej ukochanej twarz z tak dużym niepokojem wytrawionym na niej. Tyle miłości — miłości na którą nie zasłużył — Co masz na myśli gdy powiedziałaś, że nie chcesz przywrócić mnie z ciemności, że chcesz mnie tylko ocalić? To, to samo " Potrząsnęła swoją głową, kopiąc w ziemi by znaleźć najżyźniejszą, niezepsutą ziemię, którą mogła znaleźć. Użyła jej własnej śliny by wykonać masę. Tak naprawdę, to nie jest to samo. Ciemność w tobie którą tak bardzo pogardzasz jest cennym darem i z którą musisz się liczyć. To pozwala ci polować w sposób w jaki to robisz. To utrzymuje cię przy życiu gdy inni umierali. Skrzywiła się wyraźnie gdy obłożyła jego rany mocno mętną masą którą zrobiła. Dotknął jej warg łagodnymi palcami. „Myśleć, że to jest dar a nie porażka? Być tak blisko ciemności że każdy moment istnieję jest walka? " Tak. To jest ta ciemność, która pozwala ci aby instynktownie wiedzieć co zrobi twoja ofiara, wyprzedzać ją o krok. Znieść ten rodzaj śmiertelnych ran, które zabiłyby każdego innego. Już się leczysz, Zacarias. I już myślisz gdzie ten wampir będzie ukrywał się do jutra. Jest blisko świtu i wiesz, że on poszukuje miejsca na spoczynek. To właśnie to robią dla ciebie te cienie. One pozwalają ci żyć i robić to co robisz jak nikt inny nie może. Więc, nie, nie chcę zabrać ich od ciebie. „Ale ty obawiasz się, że nie wrócę do ciebie. " Wyciągnęła swój nadgarstek do niego. Głód uderzył w nią, ale było dużo ważniejsze by dać mu cokolwiek co mogło dostarczać mu energii i pomóc mu prędzej się wyleczyć. Jesteś tak dobry w odpychaniu swoich wspomnień, że mała część mnie myśli, że pewnego dnia zapomnisz o mnie po bitwie. Wziął jej nadgarstek i bardzo łagodnie wykonał cięcie, pozwalając jej życiodajnej krwi wpływać do niego. To była teraz krew starożytnych Karpatian. Potężna i silna gdy jego krew płynęła w jej żyłach. Poczuł, jak jego ciało sięgnęło jej, każdy organ, wszystkie mięśnie i tkanki, każda komórka. Zawsze będę wracać o tobie — zawsze, ale mogę być tylko tym kim jestem, Marguarita. Chcę być łagodny dla ciebie. Chcę dać ci wszystkie rzeczy, na które zasługujesz. Zawsze będę oczekiwać, że pójdziesz moim śladem... Jej brew uniosła się. Swoją wolna ręką odgarnęła mu włosy. Myślisz, że jestem nieświadoma tego w tobie? Chcę tego kim jesteś, Zacarias, ale oczekuję, że postąpisz zgodnie z przysięgą którą mi złożyłeś. Chcę być hołubiona. Chcę byś miał na myśli moje szczęście, gdy podejmujesz swoje decyzje. I musisz wiedzieć, że zawsze będę sobą. Będę podejmować moje własne myśli gdy będę czuła, że się mylisz. Rzucił okiem w górę na jej twarzy, z uśmiechem w jego oczach. Nie mogę wyobrażać sobie bycia w błędzie. Cóż — był jeden raz...

Tłumaczy: franekM

Jej śmiech rozlał się w jego umyśle. Jeden? Zamierzam to odpuścić, ponieważ po tej bitwie możesz być trochę ogłupiały. Przejechał swoim językiem przez cięcie na jej nadgarstku. „Cesaro przybył. On da ci krew i będziesz musiała to wziąć, Marguarita. Muszę odejść. " Jej oddech uwiązł w jej gardle. Odejść? Nie rozumiem. Iść gdzie? Musisz pójść do ziemi i się leczyć, to, to musisz zrobić i mogę być tam z tobą. „ Muszę poszukiwać Rusłana. " Potrząsnęła swoją głową stanowczo. Nie. nie możesz tego zrobić, nie dziś wieczorem. Prawie świta a ty możesz zostać zaskoczony na słońcu. „Widziałaś, wspomnienia o Dominicu i jego kobiecie, która podzieliła się ich krew ze mną. " Tak, ale również widziałam, jak cię ostrzegał, że musisz być ostrożnym, wystawić na próbę twoje granice. Nie zrobiłeś tego i powiedziałeś, że im silniejsza ciemność, tym krócej Karpatianin może przebywa na słońcu. Nie rób tego, Zacarias. Dla mnie. Nie rób tego. Sięgnął i bardzo łagodnie popieścić jej długie opadające włosy. „Ten wymagający wampir jest mistrzem w przeciwieństwie do któregokolwiek innego. Taka szansa nie spotka mnie ponownie przez kolejne dziesięć tysiąc lat. Proszę cię nie prosić mnie o to. W tym momencie, dałbym ci wszystko czego chcesz — nawet to, Marguarita. Ale potrzebuję cię byś nie składała tej prośbę. " Zamknęła mocno swoje oczy. Na moment czuła, że nie może oddychać. Musiała pozwolić mu pójdź. Nie mógł być nikim, prócz tego kim był — myśliwym. Prosiłaby go by był czymś, czym nie był. Upewnij się, że wrócisz do mnie w jednym kawałku. Zacarias wstał, jego odzież była w krwawiących łachmanach. Miał rany szarpane i cięte na jego ciało. Krwawiąca tkanina odpadła z jego brzucha, ale rana została zamknięta. Napiął swoje mięśnie. „Weźmie krew Cesaro z jego nadgarstka. On będzie cię chronić podczas gdy odejdę. " Obramowując jej twarz swoimi rękami, Zacarias pochylił się i pocałował jej zwrócone ku górze usta. Uparcie trwała przez moment, obojętna na to że Cesaro patrzyło na nich. Niechętnie, Zacarias odsunął ją i wzniósł się w powietrze. W momencie gdy był z dala od niej, zwolnił ją z jego umysłu, wypychając ją, wierząc że będzie trzymała się z daleka. Miał tylko jedna szansę. Rusłan Malinov był zbyt niebezpiecznym przeciwnikiem by pozwolić mu uciec. Zacarias pochwycił ślad obrzydliwego smrodu wampira i podążył za nim, używając kropelek jako przewodnika. Spędził wieki na patrolowaniu Amazonki przekraczającej granice i idąc od kraju do kraju. Znał każdą jaskinię, każde miejsce które wampir może wybierać jako miejsce spoczynku. Wiedział gdzie jego wróg chciał najprawdopodobniej pójść. Bardziej niż to, Marguarita miała rację mówiąc, że ciemność w nim pozwoliła mu myśleć tak jak nieumarły. Rusłan chciałby dostać się jak najdalej od Zacariasa jak to możliwie, ale chciałby również być zdolnym pożywić się tak łatwo jak to możliwie. Było

Tłumaczy: franekM

bardzo mało miast i rancza na obszarze obok jaskiń. Zacarias znał każdą z nich. Był przekonany, że Rusłan wybrałby najbardziej niedostępną, zwykłą szczelinę w kamieniu pozwalającą zmienić kształt, spłaszczyć jego ciało na tyle by prześliznął się do wewnątrz tego wąskiego, stromego tunelu do samych wnętrzności ziemi. Rusłan pilnowałby tego dobrze ponieważ tylko mistrz wampir mógł to zrobić, więc albo Zacarias przybędzie tam przed nim — przed świtem i ukryje się w środku czekając — albo potrwa godziny zanim spruje zabezpieczenia I zostanie złapany w słońcu. Rusłan miał przewagę nad Zacariasem, ale był przebiegły i wiedział że jego krew była na wietrze i myśliwy taki jak Zacarias zwietrzy ją, jak również jakiegokolwiek wilka. Użyłby błędnego szlaku, cofając się, używając każdego podstępu jakiego kiedykolwiek się nauczył by ukryć swój prawdziwy cel przed Karpatianinem, a to zajmie trochę czasu. Rusłan spróbowałby użyć słońca przeciwko myśliwemu, tyle że zapadanie się pod ziemię w ostatniej chwili tak wiec nie będzie żadnego ryzyka że myśliwy może złapać go w jego legowisku. Zacarias musiał podjąć decyzję — iść w parze z jego instynktownym — czy polegać na tej samej rzeczy, której nie cierpiał w sobie — albo iść szlakiem. Każde może kosztować go jego ofiarę. Marguarita powiedziała, że ciemność w nim jest darem. Zaufała temu ponieważ to było częścią jego. Uważał to za zło. Zapamiętał tylko swojego ojca jako zło, nigdy wcześniejszego. Było tak jakby ta jedna chwila zmarnowała całe życie jego ojca, wieki honoru i obowiązek. Jego ojciec nauczył go każdej biegłości jaką posiadał. Kołysał jego życiową partnerką w powietrzu i śmiał się chętnie z nią. Ucieszył się, gdy rodził się każdy z jego synów i opłakiwał żałobę, wykrzykując krwawoczerwone łzy otwarcie, kiedy jego córka przegrała swoją walkę o życie. Jego ojciec nie był zły przez całe życie. Tak więc, niech ciemność poprowadzi go. Porzucił szlak i wybrał jaskinię najgłębszą w ziemi, śpiesząc się teraz by dotrzeć tam przed jego ofiarą. Jeśli był w błędzie, straci swoją szansę, ale będzie bezpieczny z słońcu. Zacarias obszedł dookoła skalną półkę gdzie popękany głaz był jedynym znakiem wejścia do wąskiego tunelu. Użył ostrożności, pozwalając słabemu podmuchowi wiatru pozwolić mu unosić się, badając obszaru z każdej strony. Rusłan nie wydał się dojść do miejsca spoczynku przed nim. Przysunął się, ostrożny by nie zakłócić nawet kamyka, testując wejście. Nie było niczego co powstrzymałoby go przed wejście do środka. W zadymionej mgle, Zacarias prześliznął się do wnętrza góry, tkając jego drogę przez długie pęknięcie, do wąskiego, małego tunelu. Podążył nim głębiej i głębiej pod ziemią. Odgłos kapiącej wody w dużych ilościach wzrósł gdy zbliżył się do alkowy. Tunel zwęził się tak że tylko małe zwierzę mogło przedostać się do większej wydłubanej jaskini. Rusłana nie było tam przed nim. Była jakaś woń wampira, jednak tylko mistrz mógł ją zamaskować tak długo. Czy to oznaczało, że nigdy nie znalazłby tej szczególnej jaskini? Nie było już czasu by pójść zajrzeć. Musiał ufać swojemu

Tłumaczy: franekM

doświadczeniu. Poświęcił czas, badając alkowę, znajdując, kilka pęknięć biegnących do sufit i ściany. Woda przesiąkała stale z północnej ściany, ale południowa ściana była głównie kamieniem. Wybrał jedno z mniejszych pęknięć by się w nim ukryć. Jego ciało rozpaczliwie potrzebowało zapaść się pod ziemię. Przemiana wymagała energii, i nawet z krwią Marguarity, wiedział, że nie ma dużo czasu zanim leczenie w ziemi stanie się niezbędne albo będzie za późno. Niewielu Karpatian mogło przeżyć śmiertelne rany, które miał i kontynuować polowanie. Wiedział, że ciemność w nim umożliwia mu to aby nigdy nie przyznawać się do tego co dzieje się z jego ciałem. Walczył, leczył się i szedł dalej bez bólu albo wyczerpania. Ale ostatecznie jego ciało polegnie. Jeśli Rusłan wybierze tę jaskinię, Zacarias nie może myśleć o tym kiedy nadejdzie upadek. Minuty mijały. Znał precyzyjną pozycję słońca i że jest bliziutko wschodu. Mógł poczuć, jego obecność jak palącą lampę przyciśniętą blisko niego. Wiedział, że światło zawsze dochodziło do niego, nawet jeśli królewska krew Solange naprawdę pozwoli mu na jeszcze parę godzin przebywania w świetle dnia. Nigdy nie będzie odprężony, ale jeśli to uczyni Marguaritę szczęśliwszą, zniesie to tak samo jak zniesie jej ludzkich towarzyszy. Kamień potoczył się w ziemi. Coś drapało wzdłuż wąskiego tunelu ściany tuż na zewnątrz sali. Zacarias był zrelaksowany, nie poświęcając czegokolwiek z jego cennej energii. Był w złym stanie, i gdy zdradzi się zbyt szybko, a Rusłan będzie w stanie walczyć, obydwaj umrą dziś w nocy. Obrzydliwy smród gnijącego ciała uniósł się w sali. Natychmiast, znajomy spokój zamiótł przez Zacariasa. Nic innego teraz się nie liczyło, nie on, nie nic, prócz zniszczenia tego wampira, który miał sprawić karpackim ludziom tak wiele bólu i uszkodzeń. To był powód dla którego Zacarias się urodził i walczył. To dlaczego ciemność w nim biegła tak głęboko — broniący jego ludzi przed niewyobrażalnie nikczemnymi kreaturami. Został nieruchomy, cierpliwy, patrząc jako Rusłan przygotować jego zabezpieczenia i wpadł w osłupienie gdy ruszył do jego miejsca spoczynku. Jego głowa wciąż znajdowała się po jednej stronie, co powiedziało Zacariasowi, że wampir jest tak samo ranny jak on. Rusłan był zbyt próżny, by pozwolić czemuś takiemu pozostać, chyba że musiał oszczędzić swoją energię. Zacarias nie ruszył się, gdy Rusłan położył się i złożył jego ramiona przez jego klatce piersiowej, poddając się snom zmarłych. Nawet wtedy, Zacarias czekał do czasu gdy słońce nie zaczęło swojej wspinaczki. Chciał upewnić się, że Rusłan był w ołowianym stanie. Z nieskończoną ostrożnością wyrwał się z sufitu i pokonał jego drogę do miejsce spoczynku mistrzowskiego wampira. Natychmiast oczy Ruslan otworzyły się z trzaskiem. Wysyczał, cichy dźwięk nienawiści. Nie było żadnego ruchu, ale to nie oznaczało, że nie był w stanie nic zrobić. Zacarias był poza strefą ataku, tylko by być pewnym.

Tłumaczy: franekM

„Co to za zaszczyt? Przechodząc do mnie w mojej najsłabszej godzinę?" domagał się Rusłan. Brew Zacarias uniosła się. „W zagładzie szkodnika nie chodzi o honor. Żyjąc według kodu zachowujesz się honorowo, Rusłan. To jest to czego nigdy nie zdołałeś zrozumieć. Zabójstwo nie jest honorowe. To jest moja praca. Honor wymaga bym wykorzystywał jakiekolwiek możliwe narzędzie, jakąkolwiek broń, aby zniszczyć zło — a ty jesteś złem. Nie ma żadnego honoru w metodzie zabicia, tylko wypełnienie obowiązku, który jest niezbędny. " Gdakanie Ruslan napełniło jego umysł. „Możesz wydrzeć na zewnątrz moje serce tu w tej jaskini, ale nie możesz sprowadzić pioruna tak głęboko pod ziemią. Zobaczymy kto przeżyje gdy nadejdzie zmrok. " „Nie mam żadnego zamiaru wydzierać na zewnątrz twojego serca." Zacarias zbliżył się do ołowianej postaci z nadzwyczajną ostrożnością. Rusłan był potężnym wampirem i, jako myśliwy, uszanował tę moc, wiedząc że z mistrzem nie pójdzie tak łatwo, by zakończyć jego istnienie. Rusłan wyglądał na zdziwionego, jego oczy napełniły się nienawiścią i przebiegłością. Nietoperze spadły niespodziewanie, obejmując ciało Zacariasa, gryząc ostrymi zębami, próbując oderwać go od ich mistrza. Robaki przedzierają się przez ściany ziemi a pająki pełzły z każdej szczeliny, wszystko na wezwanie mistrza. Kilka szczurów wysunęło swoje głowy z tunelu, świdrujące oczy utkwiły w Zacariasie. Zacarias rozpuścił się pod ciężarem nietoperzy, przesuwając się szybko ustawiając się w poprzek pokoju. Zapalił ogień w poprzek pokoju, błysk był jasny i straszny, bardzo gorący, skoncentrowane słońce, które przypaliło nietoperze i odpędziło owady i szczury. Potrzebował tylko trochę czasu. „Nie możesz wiecznie tego trzymać" piał Rusłan, „a one są na moje polecenia." „To nie ma znaczenia." Zacarias był na nim natychmiast, zgarniając jego ciężar w jego ramiona. Cuchnący oddech wybuchł na jego twarz, dezorientując go przez moment. Była trucizna w tym zagęszczony oddech, ale przesunął się, przybierając gnijącą formę wampira z nim. Co robisz? domagał się Rusłan, przełączył się na karpacką wspólną ścieżkę komunikacji, po raz pierwszy naprawdę się zaniepokoił. Gdzie mnie zabierasz? Na powierzchnię. Twoje zabezpieczenia nie wpuszczają innych, ale one nie zatrzymają nas tu. Zacarias znał dokładny moment, gdy Rusłan zrozumiał co robi. Przez tunel i pęknięcie, przesunął się ponownie, zabierając ich obydwóch na światło słoneczne. Usta Ruslana otworzyły się w bezszelestnym krzyku męki. W nagłym wysiłku, napędzanym przez czystą wolę i rozpacz, pochował szpony w głąb skóry Zacariasa. Jeśli spłonę, to samo stanie się z tobą.

Tłumaczy: franekM

Zacarias osunął się ze swoim ciężarem na ziemię, jego siła niemal odeszła. Nie będzie zdolny wejść do jaskini i poznał po uczuciu słońca na jego skórze, że nie miał czasu na sprucie zabezpieczeń. Kocham cię, Marguarita. Naprawdę mi przykro, za błędy które popełniłem w stosunku do ciebie. Sięgnij moich braci, oni pomogą ci gdy odejdę. Zacarias nie mógł pozwolić sobie zastanawiać się nad tym co się z nią stanie albo o wszystkich rzeczach którymi wyrządził jaj krzywdę. Chciał by jego ostatnie wspomnienia o niej dotyczyły jej bliskości, to uczuciu kompletnej, niesamolubnej miłości jaką mu dała. Powiedz mi gdzie jesteś. Nie podejdę do ciebie, nie niepokój się, ale pokaż mnie. Była spokojna. Całkowicie, kompletnie spokojna. To była Marguarita, i po raz pierwszy uwierzył. Została wysłana do niego by uratować go przed samym sobą — jego własny osobisty cud. Jeśli ktokolwiek mógł go ocalić — to na mogła — ale nie wiedział jak. Nawet samochodem, nie było żadnego sposobu by dojść do niego na czas. Nie powiedział jej, jaki był tego sens? Był znużony, tak wyczerpany że ledwie mógł się ruszyć. Nie ośmielisz się machać ręką. Kochał to małe ugryzienie w jej głosie. Do czego się uśmiechasz? Rusłan domagał się. Umrzesz ze mną. Pośpiesz się. Pokażę ci jak spruć zabezpieczenia jeśli masz dość siły by zabrać mnie ze słońca. Zacarias potrząsnął swoją głową. „Umrzesz tego pięknego poranka, Rusłan. Bez względu na koszty dla mnie, twoje zło nigdy więcej nie będzie bywać na świecie. " Ciało Ruslan zwinęło się. Zmieniając się w ugotowanego homara. Ogrzewając się do czasu gdy przypalił skórę Zacariasa. Wciąż jego szpony pozostawały w jego boku, zamykając ich razem podczas gdy wampir zaczął skwierczeć, jego gnijąca skóra pokryła się pęcherzami. Dym uniósł się do góry. Smród spalonego mięsa napełnił powietrze. Rusłan krzyczał, rozdzierającym dźwiękiem przez jego klatkę piersiową i gardło wystraszając ptaki znajdujące się w pobliskich drzewach, do lotu. Zacarias popatrzył w górę. Sępy zaczęły kręcić koła. Jego własna skóra piekła tylko dlatego że ciało Ruszana dotykało jego. Nie próbował walczyć z tym. Jego ciało nie odwróciło się jeszcze w ołów, ale jego ramiona i twarz były podrażnione, chcąc uchylić się przed tą masą rozżarzonych nici. Dziury przedzierały się przez ciało Ruslana. Smród wzrósł do czasu gdy Zacarias chciał wymiotować. Szpony poluzowały, i bez grubej zatyczki tych haczykowatych pazurów ostrych jak brzytwa, krew zaczęła przeciekać na ziemię, tworząc mały basen wokół niego. Zostań ze mną, Zacarias, poleciła Marguarita. Jej spokój wprawił go w osłupienie. Ona powinna być w panice, mimo to jej umysł był znacznie jaśniejszy niż jego. Był zbyt zmęczony, by myśleć.

Tłumaczy: franekM

Poświęć mi siebie, szepnęła. Zaufaj mi, byś był bezpieczny. Nigdy nie zaufał nikomu. Jeśli zrobił o co go prosi i przekaże swojego ducha pod jej opiekę, nie byłoby niczego, czego nie wiedziałaby o nim. Jego niezdolność do czucia bez niej zawstydzała go. Nigdy nie zazna prawdziwej miłości swoich braci, gdyby nie została zakotwiczona w jego umyśle. Zawsze czułby się niewygodnie w obecności ludzi. Ledwie mógł tolerować ten świat i będzie to wiedziała. Zobaczy, że nie czuł niczego nawet do tych którzy mu służyli. Będzie wiedziała zbyt wiele. Jak dużo mogło przyjąć kobieta? Poświęć mi siebie. Swobodnie — jak ja poświęciłem siebie tobie. Utracenie jej na rzecz śmierci było może raczej aktem tchórzostwa, niż pozwalanie jej zobaczyć prawdziwego potwora, któremu się oddała. Zgłosił do niej pretensje. Związał ich razem. Przez to wszystko, była jedyną która na okrągło poświęciła mu siebie, spełniając jego każde żądanie. Rusłan wybuch w płomieniach, wrzeszcząc nienawiść do świata. Szpony spadły ze skóry Zacariasa, uwalnianie go, i Zacarias odciągnęły siebie od płonącego wampira. Czarny dym strzelił w niebo jak latarnia. Zacarias popatrzył do czasu gdy to gorąco rozżarzone do białości nie zniszczyło każdego cala mistrzowskiego wampira, do czasu gdy był pewny, że serce zniknęło i nawet nie pozostało jego odprysk. Dopiero wtedy się położył jego głowa opadła do tyłu i pozwolił jego ciału zmienić się w wiotką szmacianą lalkę. Nabrał tchu, a następnie zaryzykował, że nie będzie go chciała, tak mrocznego i ocienionego jak był. Wysłał swojego ducha poza swoim ciałem fizycznym, pod jej opiekę. Tuż zanim zamknął swoje oczy, usłyszał, odgłos helikoptera i uśmiechają się. Ten element wyposażenia pochodził ze współczesnego świata — jej świata. Może coś w tym było. Jego przedsiębiorcza życiowa partnerka oczywiście użyła jego więzów krwi z Julio albo Cesaro, i Leą Eldridge by polecieli mu na ratunek.

Rozdział 20 Ile zajmuje Karpatianinowi leczyć tak przerażających ran? Tydzień? Dwa? Miesiąc? Marguarita wolno przeszła przez ciemny dom, do jej własnej sypialni i wannie. Nauczyła się bać krew od Julio i Cesaro, trudne zadanie. Nauczyła się części o okropnej ziemi, wycierając jak oszalała jej włosach i ciało, przerażona pająkami pełzającymi po niej. Było tak wiele tego czego nie wiedziała, tak wiele czego musiała się nauczyć. Co wieczór szła do stajni do jej ukochanych konie, ale

Tłumaczy: franekM

nawet jeżdżąc na jej Peruwiańskich Paso, jednej z jej największych radości, już nie mogła zatrzymać nacisku smutku wzbierającego w niej. To nie miało znaczenia jak często mówiła sobie, że Zacarias jest bezpieczny, co było faktem, leżąc w ich sypialnej sali. Nie liczyło się ile dni leżała przy nim, trzymając go w ramionach, odsuwając od siebie jego długie włosy, studiując każdą linię wyrzeźbioną na jego twarzy, wciąż obawiała się, o niego — opłakując go. Chwilami obawiała się, że może wyzbywać się swojej ozumu. Niejednokrotnie, budziła się przy Zacariasie i pająkach pełzających po niej, dawała mu klapsa w przypływie złości, pamiętając masę pająków w jaką wpadła bez jego żadnego pocieszenia. Ale przeważnie, próbowała nie płakać za nim, próbować nie błagać go, by się obudził i był z nią. Rozpaczliwie go potrzebowała, ale odmówiła bycia słabą, gdy musiał się leczyć. Było tyle rzeczy do omówienia, by zająć jej czas. Ona wciąż niecałkiem mogła wytworzyć odpowiednią odzież. Zazwyczaj się kąpała i ubierała się w to co miała. Wolała się wykąpać bo bała się pająków. Spała w ziemi na litość boską, wiedziała, że czołgają się przez nią przez całą noc i myślała, że prawdopodobnie robią gniazdom w jej włosach. Podskoczyła gdy ramiona prześliznęły się wokół niej i usłyszała jak Zacarias delikatnie śmieje się jej do ucha. „ Bardzo wątpię, czy pająki zakładają gniazda w twoich włosach, mój piękny mały szaleńcze" Jej serce waliło, i na moment zamarła, bojąc się że to był on. Bojąc się że obudziła go z czystej rozpaczy. Wolniutko obróciła się i popatrzyła w górę na niego. Jego oczy, zawsze były jak czarna noc, miały ten fantastyczny szafirowy połysk w nich, jeden który się pojawiał kiedy patrzył na nią i został szczególnie pobudzony. Sam jego wzrok uczynił ją słabą. „Śniłem, że robisz mi wykład o pająkach i może faktycznie mnie uderzyłaś raz albo dwa w odwecie. Czy to może być prawda? " Uśmiechnęła się. Może. Skoro tak, na pewno zasłużyłeś na to. Jej ręka poszła do jego płaskiego, twardego brzucha. Przecinały go blizny, gdzie wcześniej jego skóra była gładka. Myślałam, że znikną. To była jedyna rzecz o jakiej mogła pomyśleć by powiedzieć, kiedy wszystko co chciała zrobić to pocałować go na zawsze, trzymać go w ramionach tak mocno, że żadne z nich nie mogło oddychać i zabrać go tak głęboki jak to możliwie do swojego ciała, by nigdy nie znalazłby wyjścia z niej. Dotknął jej gardła. „Miałem nadzieję, że będziesz mogła mówić jak bardzo tego chciałaś. Przypuszczam, że byliśmy obydwoje zbyt ranni, nawet dla potężnej karpackiej krwi, by wyleczyła nas całkowicie. " Napełnił pokój. Napełnić jej każdy zmysł, aby jej całe ciało sięgnęło do jego, tak go świadome. Wszedł do jej umysłu, delikatnie, łagodnym przepływem, który ją zaskoczył. Prawie nie dostrzegła tego lekkiego dotknięcia. Lodowce wydawał się tam być, ale zamiast znajomego lodowca wydawał się być w jej umyśle, podgrzewając się wolno.

Tłumaczy: franekM

Popatrzyła na zmianę w jego oczach, pożądanie i głód prześlizgujące się na rzez radość zobaczenia jej. Schylić głowę ku niej i uniosła swoje usta. Jego były gorące i dominujące, wszystko i więcej niż zapamiętała. Jej ciało należało do niego natychmiast, roztapiając się przy nim, giętkie i miękkie, składając swoje własne żądania. Poświęcił swój czas całujący ją, na okrągło. Zacarias podniósł swoją głowę powoli, niechętnie, jego ręce obramowały jej twarz, zaglądając do jej oczu jak szukając czegoś. Zadowolenie skradało się do jego spojrzenia; widocznie znalazł cokolwiek, czego szukał. Machnął swoją ręką w kierunku łazienki. Od razu zapach jej ulubionego olejku wpłynął do pokoju wraz z pływającą chmurą pary. „Zaprowadźmy cię do łazienki. " Wiesz, że nie musisz tego robić. To jest głupi rytuał, gdy możesz po prostu oczyścić się myślą. To nie sprawi, że poczuje się czysta, ani nie przezwycięży jej bezmyślny lęk przed pająkami pełzającymi przez jej włosy. „Twoja kąpiel jest pięknym rytuałem i mam nadzieję, że utrzymasz go przez wiele wieków." Sprostował łagodnie, „Ważny dla ciebie, a zarazem, to przynosi mi dużo przyjemności” Chwycił ją za rękę i pocałował jej dłoń. „Nie widziałem twojego strachu przed pająkami. To zostało pochowane zbyt głęboko w twoich wspomnieniach z dzieciństwa. Powinienem dać ci więcej troski, jak chcę teraz. Mam wszelki zamiar badać każdy twój cal każdego wieczoru by upewnić się, że te nieznośne kreatury nie przeszkodzą ci już nigdy więcej. " Zadrżała, czując muśnięcie tysięcy owłosionej nóg, pocierając jej ramiona, by pozbyć się tego uczucia. Zacarias przechylił jej brodę aby nie miała innego wyboru, jak tylko utonąć w jego oczach, w tych ciemnych, czarnych zasobach głębokiego ciekłego lodu — tak zimnych ze czasami palili głębokim ciemnym granatem. Mógł zabrać jej oddech jednym, jedynym uwodzicielskim spojrzeniem. Pomysł badania przez niego jej ciała tak blisko co wieczór wysłał milion motyli unoszących się. przez jej żołądek. Chwycił ją za rękę i szarpnął do czasu gdy nie podążyła za nim do teraz zaparowanej łazienki. Sam łagodnie podniósł ją, usadził w głębokiej wodzie w wannie z ozdobnymi nóżkami. Przechylił do tyłu jej głowę na półkę opadającej strony. „Zamknij oczy i pozwól mi to zrobić. Chcę byś wiedziała, że ani jeden pająk nie zostanie nigdzie obok ciebie, gdy skończę. Nie myśleć o niczym, sívamet. " Osunęła się w głębię, zauważając, że woda była laguną zieleni, i poczuła się jak niebo. Zamknęła oczy i pod naporem ręki zamoczyła jej długie gęste włosy. Pozwoliła gorącej wypełnionej wonne wodzie i hipnotyzującemu brzmieniu jego głosu dryfować na fali szczęścia. Zacarias żył i był z nią. Cokolwiek jeszcze się zdarzy, wiedziała teraz, że pragnie mężczyzny jakim był — prymitywnego i zawsze czujnego na kłopoty. Zdolnego wybuchać do przemocy, kiedy potrzebował. Wymagającego kochanka. Wymagającego partnera. Czy będzie łatwy we współżyciu? Nie próbowała łudzić się że będzie. Powierzył jej swojego ducha, jego samą istotę, i tak czyniąc, zobaczyła wszystko czym był,

Tłumaczy: franekM

dzielił wszystko z niego. Wiedziała że nie zawsze czuł jak normalny Karpatianin, chyba że był mocno w niej zakotwiczony — ale to czego on może nigdy nie zrozumieć to, to że przerażała ją myśleć o nim polując bez tej ciemności w nim, która daje mu tą dodatkowa korzyść. Chciała tego dla niego. Nigdy nie zaprzestanie swoich polowań, by wytrzebić zło. Nigdy. Ani kiedykolwiek nie chciałaby, by był czymś innym niż tym kim był. Z jej głową opartą na krzywiźnie wanny, jego ręce wmasowały szampon w skórę jej głowy, Marguarita płynęła jak we śnie. Mruczał łagodnie w jego własnym języku, mroczny monotonny śpiewny w jego aksamitnym głosie, i wyszła z tym odpływem, oddając siebie pod jego opiekę. Były tylko ten moment, Zacarias i przyjemność ciepłej wody na jej ciele. Nie miała pojęcia o upływie czasu. Woda została gorący podczas gdy spłukał jej włosy i wtedy zaczął wolne mycie jej ciała, najpierw jej twarz, a następnie drobiazgowo i niewiarygodnie łagodnie zajął się jej ciałem. Łzy piekły za jej oczami. Nigdy nie wyobraziła sobie go tak czułego. Wątpiła, czy uważał siebie za zdolny do takiej czułości. Jej ciało zaczęło wolne płonąć, gorąco wzrastało z tlącego się żaru, jego ręce ociągały się, ucząc się na pamięć, ubiegając się. Wytarł ją z taką samą troska, poświęcając swój czasu jej włosom, susząc je gdy je szczotkował. Dopiero wtedy włożył ją w swoje ramiona i przeniósł ją do jej łóżka. Zacarias położył Marguarita z nieskazitelną łagodnością. Tam w ciemnościach, z jego niezwykły wzrok, zbadał jej ciało, kolejny raz potrzebując nauczyć się jej każdego cala, samemu zobaczyć, że żadna oznaka przemiany, albo napaści na nią DS nie pozostała. Jego język pośliznął nad jej ustami, koniuszki palców popieściły jej piersi, zjeżdżając w dół do jej żeber, a następnie nad krągłością jej bioder. Chciał poczuć smak jej każdego cala, nagle jej zachłanny. Była jego, jedyna, która kiedykolwiek napełniła jego życie, napełniła jego serce i naprawiała jego duszę na tyle by oddać mu życie. Jego usta wróciły by ssać jej pierś by jego ręce ugniatały, a zęby szarpnęły, język omiótł i lizał. Jej ciało rozgrzało się i otworzył jej nogi rozsuwając je swoim kolanem. Chciał poświęcić swój czas, zawieść ją tak wysoko gdzie nie zeszła, ale rozpaczliwie musiał być w niej, połączyć ich, ciało i duszę, skórę do skóry. Musiał ponownie poczuć się kompletny. Ciemność musiała cofnąć się daleko, tak by jej powrót potrwał tygodnie. Wejść do mnie, poprosił łagodnie. Daj mi twoją miłość, Marguarita, całą. Wlej siebie we mnie i napełnij mnie tobą. Potrzebuję cię. Nigdy wcześnie nie przyznał że kogoś potrzebuje. Poczuł jej ruch w nim, tak niemożliwe światło, tak ciepłe, tak pełne uczuć że nigdy nie miał nadziei kiedykolwiek go zrozumieć. Uczucie obezwładnić go, i jak zawsze skłaniał się do odepchnięcia tego, ale nie teraz. Nie dziś w nocy. Wsunął swoją rękę między ich ciałami i poczuł, jej powitalny płyn. Był duży i wchodzenie w nią zawsze

Tłumaczy: franekM

było dla niej rozpalonym rozciąganiem. Nie chciał ryzykować że sprawi jej ból, mimo że tak bardzo chciał się w niej znaleźć. Spojrzał w dół na jej twarz, chcąc zobaczyć każde uczucie gdy wolno pchnął w jej ciało. Poczuł jej zaciśniętą pochwę, aksamitnie miękką, ustępującą dla niego, gdy się zagłębiał. Przez cały czas wlewała w niego ciepło. Miłość. Poczuł się obleczony nią. Dom. Naprawdę przyszedł do domu. Gdy pochował siebie aż do końca, dotknął jej szyjki macicy, kołysząc ich oboje, wyciszył się, jego ręce sięgnęły po jej, palce splotły się z jej. „Sprawię że czasami będziesz czuła się szalona, Marguarita, ale przysięgam, że spróbuję sprawić ci przyjemność. Obiecuję ci to całym moim sercem, daje ci moje słowo honoru, że zawsze zrobię, ile w mój mocy by uczynić cię szczęśliwą. Są takie rzeczy których nie jestem pewny, czy potrafię je zmienić. " Uśmiechnęła się w górę do niego. Nie prosiłam cię byś się zmienił. Tylko byś połączył moje życie z twoim. Są dobre rzeczy w moim świecie jeśli jesteś na nie otwarty. Cofnął się i osunął się nisko, przyglądając się, jak jej oczy błyszczą. Kochał to spojrzenie na jej twarzy, ten dziki szok przyjemności. Uwielbiał wiedzenie, że on to sprawił. Kolejny raz znieruchomiał. „Mam braci, wiesz to. Gdy będziemy z nimi, nie będę mógł być daleko od ciebie. Potrzebuję cię byś połączyła mnie z uczuciem bez których byłem od tak dawna. " Wolny uśmiech dokuczał jej ustom. Dokuczał jego umysłowi. Nie myślę, że to będzie problemem. Był całkowicie zgubiony i był wdzięczny za to uczucie. Zaczął powolną, zmysłową napaść na wszystkie jej zmysły, dzieląc jego umysł, dzieląc rosnące pożądanie, wyjątkową przyjemność. Ona zawsze będzie jego światem. Musiałby dzielić z nią ten świat w którym żyła — i kochała — ale dla niej, mógł to zrobić. Schylił swoją głowę i wessał jej pierś do swoich ust, opierał teraz swoją wagę na łokciach. To będzie nasza baza, ale będziemy musieli podróżować, Marguarita. Razem. Liczę na to. Raczej lubię rzeczy, które twoje ręce i usta i ciało mi robią. Jestem uzależniona od ciebie. Ale bardziej niż to, Zacarias, jestem bardzo w tobie zakochana. Chcę byś zabrał mnie z tobą. Poczuł jej miłość w swoim wnętrzu, obejmując wszystkie rozbite połączenia dla niego. Otaczając go. Sprawiając że to kim był było w porządku, uszkodzony i może lekko rozbity. Pocałował ją gdy jego ręce objęły w posiadanie jej biodra, podnosząc ją do niego w przygotowaniu do wściekłej jazdy. Jesteś jedyną osobą, którą kiedykolwiek będę kochać. I to była jego prawda. W końcu należał gdzieś — do kogoś. Marguarita była jego domem.

Koniec :D