Gerard Cindy Bohater z powiesci

Gerard Cindy

Dynastia z Bostonu 08

Bohater z powieści

ROZDZIAŁ PIERWSZY

sc

an

da

lo

us

Daniel Barone nie wiedział, dlaczego zwrócił uwagę na tę kobietę. Jej postać stanowiła burą plamę na tle jaskrawych barw targu Faneuil w centrum Bostonu. W parny sierpniowy wieczór bazar mienił się kolorami, był pełen zapachów i dźwięków. Ona zaś wydawała się wręcz nijaka. A jednak nie mógł oderwać od niej wzroku, gdy stali razem w kolejce po lody obok budynków Quincy Market. W przeciwieństwie do innych ludzi, którzy przesuwali się dostojnie jak krowy do wodopoju, ona kręciła się niecierpliwie jak dzieciak. Wspinała się na palce i podskakiwała w miejscu, jakby już samo czekanie na rożek z lodami sprawiało jej dziką przyjemność. Daniel uśmiechnął się mimowolnie, oczarowany jej żywotnością, i przyjrzał uważniej nieznajomej. Była średniego wzrostu, a może nawet niska. Włosy miała ni to blond, ni to kasztanowe, a krótką fryzurkę chochlika trudno było uznać za seksowną. Spłowiałe szorty i szarobura bluzka okrywały skromnie jej drobne i prawdopodobnie dość kształtne ciało. Jedynym kolorowym akcentem był jaskrawoczerwony lakier na paznokciach palców stóp. Gdy odwróciła się, dzierżąc w ręku długo wyczekiwaną nagrodę, ujrzał jej skryte za sowimi okularami w czarnej oprawce oczy bursztynowe, inteligentne, roziskrzone humorem. A gdy polizała lody po raz pierwszy, promienny uśmiech wyrażający czystą, dekadencką rozkosz, przemienił jej zwykłą na pozór twarz w zjawisko. - Warto było czekać - mruknęła pod nosem i ruszyła przed siebie. Na to wygląda, pomyślał Daniel, uśmiechając się pod nosem, gdy odprowadzał wzrokiem dziewczynę i podziwiał wdzięczne kołysanie jej bioder. Zastanawiał się, dlaczego kobieta, która ma tyle wdzięku i naturalności, ukrywa się za nieatrakcyjnymi okularami i w workowatych ciuchach koloru papieru pakowego, a w dodatku tak nieciekawie

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ostrzygła sobie włosy. Z zamyślenia wyrwało go niecierpliwe pytanie sprzedawcy: - Słucham? Daniel powoli odwrócił się do lady. - Tak, przepraszam. Poproszę o podwójną porcję tych samych lodów, które wzięła pani przede mną. Od miesiąca marzył o lodach i te bardzo mu smakowały, ale był pewien, że nie sprawiają mu takiej frajdy jak pewnej nieznajomej. Rozejrzał się za nią, choć nie spodziewał się, że dojrzy dziewczynę w gęstym tłumie, ani nie wiedział, co by zrobił, gdyby ją odszukał. To zresztą nie miało żadnego znaczenia, nieznajoma rozpłynęła się w kolorowej ciżbie. Daniel ruszył w kierunku miejsca, w którym zostawił samochód. Teraz przede wszystkim potrzebował snu, a nie rozrywek. Westchnął z rozkoszą na myśl o prawdziwym łóżku z czystą pościelą i miękkim materacem. Do tego jeszcze spuszczone żaluzje, klimatyzacja i dwanaście godzin kamiennego snu. Proste przyjemności. A ostataimi czasy dość egzotyczne. Miesiąc spędzony na czerwonych piaskach pustyni Kalahari może zaostrzyć apetyt na wiele zwykłych doznań. Na przykład na słodkie, sycące lody. Albo łóżko, w którym nie trzeba szukać pająków czy węży i które jest bardziej miękkie niż ubita ziemia. Albo naturalny uśmiech ładnej, zadowolonej kobiety. Daniel znów się uśmiechnął, tym razem strofując się w myślach za to, że wyobraźnia podsunęła mu usłużnie obraz nieznajomej towarzyszącej mu w łóżku, do którego tak przed chwilą wzdychał. Phoebe Richards przechadzała się po targowisku w tłumie turystów i bostończyków, którzy wylegli z domów, by nacieszyć się gorącym sierpniowym wieczorem. Zjadła swoje lody waniliowe - nagrodę za sześciodniową lodową abstynencję i pół kilo mniej na wadze, powstrzymując się od obliczania kalorii. Obejrzała sobie wystawy butików z ciuchami, na które i tak nie było jej stać, a potem ze śmiechem oklaskiwała darmowe występy ulicznych artystów. Parę razy pomyślała też o pewnym przystojnym nieznajomym, jego niesamowitych niebieskich oczach i interesującym uśmiechu.

Anula & polgara

W jej życiu nie pojawiali się raczej przystojni nieznajomi, lecz bynajmniej nie rozpaczała z tego powodu. A przecież przyjemnie było wyobrazić sobie, że coś mogłoby się wydarzyć, gdyby tylko ośmieliła się wykonać jakiś zachęcający gest. Śmiałość i swoboda nie leżały jednak w jej charakterze. Zresztą takie niespodziewane przygody miłosne zdarzają się tylko w romansach, które pożerała z częstotliwością dwa do trzech na tydzień. Jej własne życie uczuciowe odbiegało od romansowych fabuł tak dalece, jak to możliwe. Ostatnio przypominało raczej horror. Postanowiła nie rozpamiętywać nieprzyjemnych perypetii z byłym chłopakiem i zajęła się mniej dokuczliwą kwestią - mianowicie tym, że była zbyt nieśmiała, by rozniecić iskierkę zainteresowania, która błysnęła w niezwykłych niebieskich oczach. - I tak nic by z tego nie wyszło - mruknęła do siebie, gdy posągowa blondynka w markowych ciuchach i ż nieskazitelnym makijażem trąciła ją niechcący w ramię. - Przepraszam - powiedziała odruchowo Phoebe, chociaż to nie ona byłą winowajczynią. Jej reakcja nie wynikała ze zwykłej uprzejmości, bardziej przypominała odruch, jak podskakiwanie nogi po uderzeniu w kolano przy badaniu neurologicznym. Na próżno starała się zwalczyć te nawyki i być asertywna w różnych sytuacjach. - Dlaczego zawsze tak robisz? - złościła się jej przyjaciółka, Carol, gdy jadły ostatnio lunch i Phoebe przepraszała kelnera za to, że jej zupa jest zimna jak jesienny staw, a sałata ruda jak zardzewiały samochód. Nie masz obowiązku przepraszania całej populacji za jej niedociągnięcia; Masz również swoje prawa. Tak. Miała na przykład prawo być nieśmiała. Bo nic nie mogła na to poradzić. Bez przerwy kogoś za coś przepraszała. Była żałosna, beznadziejna. Po prostu łatwiej uchylić się, niż odparować cios, łatwiej ustąpić, niż obstawać przy swoim. Dość wcześnie dostała od życia taką lekcję. - Słuchaj - zwierzyła się raz Carol, a nie zdarzało się jej to często. Jak jesteś dwunastoletnim brzydkim kaczątkiem, ważysz dziesięć kilo za dużo i jesteś wciąż poniżana i lekceważona przez matkę alkoholiczkę, która uważa cię za zakałę swego życia, uczysz się potulności. Starałam

sc

an

da

lo

us

się też zawsze wtapiać w tło i doszłam do takiej wprawy, że nauczyłam się być niezauważalna. W ten sposób po prostu łatwiej jest żyć. Nadal tak uważała, zresztą trudno wyplenić stare przyzwyczajenia. Zwłaszcza gdy ma się już trzydzieści trzy lata. - Poza tym - wyjaśniała dalej Phoebe, żałując, że zaczęła zwierzenia, gdy irytację na twarzy przyjaciółki zastąpiło współczucie - podczas konfrontacji serce wali mi jak szalone. I pocą mi się dłonie. Do tego jeszcze czuję ściskanie w żołądku, więc w sumie gra niewarta jest świeczki. Czując pot spływający z czoła, Phoebe otarła je chusteczką. Po upalnym dniu gorąco biło z chodników, czuła je przez podeszwy sandałów. - Sierpień - powiedziała na głos i pochłonęła resztkę swych lodów. Trzeba go pokochać. Dochodziła jedenasta, a miasto było parne jak dżungla. Ponieważ miała rano dyżur w bibliotece, postanowiła wrócić do domu i położyć się spać. Sama. Jak zwykle. Jeszcze jeden fascynujący piątkowy wieczór Phoebe Richards. Westchnęła tęsknie, schodząc z drogi mijającej ją właśnie zakochanej parze. Byli tacy zatopieni w sobie, tak uroczy, że nie mogła powstrzymać uśmiechu. Jednak zrobiło jej się też troszkę przykro. Pragnienie wypełnienia pustki w sercu z każdym rokiem było bardziej dojmujące. Tę pustkę szczególnie trudno było znieść, gdy wokół rozkwitała miłość. Phoebe parsknęła z pogardą, udzielając sobie w duchu reprymendy. Jesteś żałosna, pomyślała. I nawet nie jesteś poetką. Rozejrzała się i przecięła ulicę w niedozwolonym miejscu, a minąwszy trzy przecznice, dotarła do swego samochodu, teraz z kolei pocieszając się w duchu. Jeden nieudany związek jeszcze niczego nie przesądza. Ale dwa mogą już sygnalizować, że nie ma dużych szans w miłości, pomyślała, przygryzając dolną wargę. No a trzy albo cztery prorokują beznadziejną klęskę. No dobra, jej życie uczuciowe to klęska. Jak mawiała Carol, ze smutkiem kręcąc głową: „Dziewczyno, ty masz talent do wynajdowania niezłych typków". No właśnie, pomyślała, wzdychając na wspomnienie

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Jasona Collinsa. Ale za to potrafisz wyczaić dobre miejsce do parkowania, dodała w myślach, bo zawsze umiała znaleźć coś na pocieszenie. Może powinnaś wykorzystać ten talent, jeśli kiedykolwiek ktoś cię zaprosi na randkę?, pomyślała, uśmiechając się sarkastycznie i tworząc w wyobraźni następującą scenę: - Nie jest pani materiałem na dziewczynę z kalendarza, panno Richards - oświadczył obcesowo mężczyzna jej marzeń, zerkając w notatnik, w którym zamieścił szczegółową listę swoich oczekiwań względem wybranki. - Co uznałaby pani za swój największy atut? Tylko proszę nie mówić, że inteligencję, bo, szczerze mówiąc, to akurat najbardziej mnie zniechęca. - Cóż, mam nieprawdopodobny talent do wynajdywania świetnych miejsc parkingowych - odparła, uśmiechając się z nieśmiałą nadzieją. Otworzył szeroko oczy ze zdumienia. A potem się uśmiechnął. Promień słońca zaigrał na jego perfekcyjnie białych zębach. Wyrzucił notes za siebie i rozwarł ramiona, a w tle rozległy się dźwięki skrzypiec. - Kochanie, to świetnie - powiedział. - Pobierzmy się. - Ty naprawdę masz świra - mruknęła do siebie pod nosem, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Ale za to, dziewczyno, rzeczywiście umiesz dobrze zaparkować. Tym razem udało jej się stanąć w odległości zaledwie trzech przecznic od targu. Jednak przyjemniej byłoby koło jakiejś latarni, pomyślała teraz i natychmiast zgasła nikła iskierka dobrego humoru. Nagle zrobiło jej się nieswojo, przeszedł ją dreszcz. Uspokój się, Phoebe, szepnęła do siebie i zaczęła grzebać w torbie w poszukiwaniu kluczyków. Czas na zmianę gatunku - ostatnio czytałaś za dużo książek sensacyjnych. Nie bała się wychodzić sama wieczorem. To znaczy: nieprzesadnie, pomyślała, wyciągając kluczyki. Od urodzenia mieszkała w Bostonie i po prostu zachowywała ostrożność. Jednak nie uskakiwała, widząc cień, ani nie szukała potworów ukrytych pod łóżkiem, chyba że Carol z dziewczynami zaciągnęły ją na jakiś horror. Ostatnio wszystko nieco się zmieniło, bo od czasu gdy przed dwoma miesiącami zerwała z Jasonem, zaczął wydzwaniać do niej w środku nocy i nachodzić ją w pracy. Na samą myśl o Jasonie przeszedł ją dreszcz; Starając się opanować

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

przypływ paniki, pomyślała, że Jason był po prostu pomyłką. Naprawiła ją, ą przynajmniej tak jej się wydawało do chwili, gdy usłyszała jego głos. - Szwendasz się w poszukiwaniu wrażeń, co, Mysza? Podskoczyła i odwróciła się tak szybko, że aż upuściła kluczyki. - Jason! - pisnęła, czując, że serce mocno jej wali. - Jason! - powtórzył, przedrzeźniając złośliwie jej ton, a potem błyskawicznie podniósł kluczyki z chodnika, na który spadły z głośnym brzękiem. - Tylko tyle? Mogłabyś przynajmniej udawać, że cieszysz się na mój widok. Szukałem cię przez cały wieczór. Phoebe zmusiła się, by spojrzeć w jego nabiegłe krwią brązowe oczy, i natychmiast poczuła złość na siebie, bo nie mogła wytrzymać jego spojrzenia. Jeszcze gorzej poczuła się, gdy uświadomiła sobie, że drży. Miał za długie włosy, brudną koszulę. Był pijany, i to bardzo. Poczuła zatęchły zapach alkoholu z jego ust, gdy podszedł bliżej. Zrobiło jej się niedobrze, bo zalała ją fala wspomnień z dzieciństwa i wspomnienie tego pierwszego - i jedynego - razu, gdy Jason ją uderzył. Potem przez cały dzień dzwoniło jej w uszach. Siniak na policzku miała o wiele dłużej. Ale nigdy o tym nie zapomni, chociaż w tej samej chwili wykreśliła go ze swego życia. Obrzucił ją lekceważącym spojrzeniem, obleśnie się uśmiechając. Jak mogła kiedykolwiek myśleć, że on ma ładny uśmiech? - Oddaj kluczyki, Jason - powiedziała, siląc się na stanowczy ton. Niestety, jej żądanie zabrzmiało raczej błagalnie. Pokręcił z politowaniem głową i podniósł kluczyki w górę, trzymając je poza zasięgiem Phoebe. - Wiesz, twój problem polega na tym, że nie potrafisz okazywać mężczyźnie szacunku. Powinnaś mi dziękować, a nie wydawać rozkazy. Zamknęła oczy i przełknęła ślinę. - Dziękuję, że podniosłeś moje kluczyki - wydukała, podczas gdy on nacierał na nią swym ciałem, aż oparła się o drzwi po stronie kierownicy. - Czy... mógłbyś mi je zwrócić? Proszę. Wykrzywił się w triumfalnym uśmiechu. - Już lepiej. Ale jeszcze niewystarczająco dobrze. Ja też nie byłem wystarczająco dobry dla ciebie, co?! Z trudem zmusiła się do opanowania, gdy przycisnął swoją gębę do

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

jej twarzy. - Jak to możliwe? Wciąż się nad tym zastanawiam - bełkotał z wściekłością. - Jak myszowata bibliotekarka, jakaś tam stara panna może mieć się za lepszą ode mnie? Co ci przyszło z tego, że mnie olałaś, co? Wierzchem dłoni otarł ślinę z kącików ust. - Masz się za świetną laskę? - parsknął pogardliwie. - Jesteś żałosne byle co. Byle co! - Wbił boleśnie palce w jej ramię, aż się skrzywiła. Byłem dla ciebie dobry! Nie znajdziesz lepszego! Jak zwierzę wyczuwa zbliżające się trzęsienie ziemi, zanim zapowie je specjalistyczna aparatura, Phoebe przeczuła grożący jej cios. Nagłym szarpnięciem wyrwała się z uścisku i uchyliła przed ciosem pięści Jaso-na, który trafił w drzwi samochodu. Głośne przekleństwo zabrzmiało w ciemności, gdy rzuciła się do ucieczki, mając nadzieję, że z powodu bólu Jason zrezygnuje z pościgu. Niestety, ciężki tupot, który słyszała za plecami, odebrał jej tę nadzieję. Czując mdłości ze strachu, pędziła przed siebie, nie po raz pierwszy w życiu żałując, że zabrakło jej odwagi do podjęcia walki. Tłum wyraźnie się przerzedził, więc Daniel od razu zauważył nieznajomą wielbicielkę lodów, która nagle pojawiła się na chodniku przed nim. Tak się ucieszył, że natychmiast zapomniał o potrzebie snu i niepożądanych rozrywkach. Natychmiast ruszył w jej kierunku. Był już blisko, gdy spostrzegł, że nie jest sama - nie wiedział, czy z konieczności, czy z wyboru. Podążał za nią jakiś potężny, wysoki mężczyzna. Daniel przyjrzał mu się swym wprawnym okiem i nie spodobało mu się to, co zobaczył. Facet wyglądał na bydlaka, który lubi komuś przyłożyć. Daniel pochwycił strzępki rozmowy, gdy para zatrzymała się przy jakimś starym szarym samochodzie. Usłyszał wystarczająco dużo, by uznać, że facet jest nieprzyjemny, chamski, a kobieta na próżno usiłuje się go pozbyć. Zauważył też, że ona się go boi. Poczuł wściekłość, gdy gość złapał kobietę za ramię i ścisnął tak mocno, że aż się skrzywiła. Nie zamierzał dłużej tego tolerować.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ DRUGI

sc

an

da

lo

us

Daniel przyspieszył kroku, ale na chwilę stracił nieznajomą z oczu, gdy otoczyła go grupka hałaśliwych nastolatek. Gdy wreszcie je wyminął, zauważył, że nieznajoma idzie szybkim krokiem, a typek depcze jej po piętach. Daniel błyskawicznie ją dogonił. - Cześć, kotku - powiedział i władczo otoczył ją ramieniem. Zwolnij trochę, dobrze? Prawie cię zgubiłem w tym tłumie - dodał. Zatrzymała się tak raptownie, że musiał ją podtrzymać, by się nie przewróciła. Zza okularów spojrzały na niego wielkie, przerażone oczy. Po chwili zmieniły wyraz, bo rozpoznała w nim nieznajomego z kolejki. Uśmiechnął się i spojrzał znacząco, jakby mówił: „Odstawimy scenkę. Wyciągnę cię z tego". - Jak ci smakowały lody? - spytał i skłonił ją gestem, by zaczęła iść. - B-bardzo - wyjąkała, usiłując swobodnie dotrzymywać mu kroku. - A tyś co za jeden? - odezwał się agresywny głos za ich plecami. - Idź dalej - powiedział Daniel, schylając się do ucha kobiety. Ze względu na nią nie chciał urządzać scen na ulicy. Nagle poczuł wielką łapę na swoim ramieniu. - Pytałem, coś za jeden, koleś? Daniel odwrócił się z neutralnym uśmiechem na twarzy. - Odprowadzam tę panią do domu. Proszę nas zostawić w spokoju. - Rzuciłaś mnie dla tego pięknisia? - ryknął natręt, zionąc alkoholem. - Wiedziałem, że pieprzysz się, z kim popadnie! - Jason - odezwała się cicho, piskliwie. Jej blade policzki zalał rumieniec wstydu. - Z nami koniec. Już od dwóch miesięcy. Co mam powiedzieć, żeby to wreszcie do ciebie dotarło? - No właśnie, Jason - odezwał się Daniel z fałszywą uprzejmością. Co ma powiedzieć?

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Nie wtrącaj się - warknął Jason i znów zwrócił się do Phoebe: Żaden koniec, Mysza. Koniec będzie dopiero, jak ja zadecyduję. Łapy wielkości kowadeł zacisnęły się w pięści. Wyraźnie miały ochotę w coś, a raczej w kogoś uderzyć. Gdy Daniel uświadomił sobie, w kogo, natychmiast stanął pomiędzy kobietą a natrętem. - Nawet o tym nie myśl - powiedział - dla własnego dobra wynoś się, do diabła! Jason, który ważył co najmniej dziesięć kilo więcej od niego, parsknął pogardliwie pod nosem. - Chcesz mieć ze mną do czynienia, pięknisiu? - Wręcz o tym marzę, twardzielu - uśmiechnął się Daniel. - Ale szkoda mi czasu. Zostaw tę panią w spokoju. Właśnie idzie do nas jakiś miły policjant. Mam oskarżyć cię o napastowanie w stanie upojenia alkoholowego? - Jakieś problemy? - odezwał się funkcjonariusz, który w tej chwili do nich podszedł. - Sam nie wiem. - Daniel wbił wzrok w Jasona. - Mamy jakiś problem? Jason spiorunował go wzrokiem i zaprzeczył ruchem głowy. - Mamy problem? - powtórzył Daniel, patrząc w sarnie oczy Phoebe, a jego spojrzenie mówiło, że jedno jej słowo wystarczy, by pogrążyć natręta. - Nie - odparła po chwili wahania. Daniel przez chwilę wpatrywał się w jej twarz, starając się odgadnąć, co myśleć o całej tej sprawie. Został w nią przypadkowo zamieszany i nie zamierzał wyciągać pochopnych wniosków. - Wygląda na to, że nie mamy żadnego problemu - posłał policjantowi uprzejmy uśmiech. - W każdym razie dziękuję za interwencję. Daniel spojrzał znacząco na Jasona i poczekał, aż tamten zrozumie, czego od niego się oczekuje, i odejdzie. Gdy to zrobił, Daniel ponownie otoczył Phoebe ramieniem. - Chodźmy stąd - powiedział. Próbowała się uśmiechnąć - z ulgą czy wdzięcznością, sam nie

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

wiedział. Zresztą próba niezbyt się powiodła. Cała drżała z nerwów, ale gdy ruszył przed siebie, wzięła głęboki oddech i po chwili się odprężyła. Spojrzał na czubek głowy nieznajomej, odczuwając przyjemność z powodu jej ufności, ale zrobiło mu się nieswojo, gdy uświadomił sobie, że ma wielką chęć otoczyć ją opieką. Nie pierwszy raz jakaś kobieta wzbudziła jego zainteresowanie, jednak zazwyczaj wiedział o niej o wiele więcej niż tym razem. Przynajmniej znałem imię, pomyślał, uśmiechając się pod nosem. Phoebe doszła do wniosku, że jest w szoku. W przeciwnym razie nie pozwoliłaby przecież zupełnie obcemu facetowi, by objął ją na ulicy i prowadził w niewiadomym kierunku, coraz dalej od jej samochodu. Najwyraźniej Jason tak ją wystraszył, że zupełnie straciła głowę. Chodziło też pewnie o to, że nieznajomy był chyba najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. - Dobrze się czujesz? - spytał, a jego zaniepokojony ton wskazywał, że zrobił to nie po raz pierwszy. Gdy znów nic nie odpowiedziała, zatrzymał się i odwrócił ją ku sobie, trzymając za ramiona. Troskliwie wpatrywał się w jej twarz, ucieszyła się więc, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. Wpatrywała się weń z niemym zachwytem. Nie był szczególnie wysoki - miał około metra osiemdziesiąt, ale przy jej niskim wzroście musiała zadzierać głowę, by na niego spojrzeć. Nie był też zbytnio muskularny. Miał zwinne ciało biegacza albo pływaka. Czarna koszulka i szorty odsłaniały opalone, silne ręce i smukłe nogi. Nie wyglądał na człowieka, który musi na siebie zarabiać, otaczała go niewidzialna aura pieniędzy. Na pozór niedbale przycięte, spłowiałe gdzieniegdzie od słońca kasztanowe włosy, ubranie w dobrym gatunku, niewymuszona swoboda potwierdzały te przypuszczenia. Niebieskie oczy wpatrujące się badawczo w jej twarz były ocienione ciemnymi rzęsami, nieco rozmarzone. W połączeniu z zabójczo przystojną twarzą powalały z nóg obiekt, na który patrzyły. Nieznajomy policzki miał ogorzałe od słońca, pokryte jednodniowym zarostem. Jednak jego klasyczna męska uroda była okraszona też pewną surowością, dzięki czemu nie był zbyt mydłkowaty. Maleńka blizna w kształcie półksiężyca znaczyła kącik pełnej górnej wargi, koło jednej z

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ciemnych brwi widniało świeże draśnięcie. Miał w sobie wszystko, czego można oczekiwać po bohaterze romansu - był odważny, oszałamiająco przystojny, zamożny. Ta myśl ponuro ją otrzeźwiła. Ona przecież na bohaterkę romansu się nie nadawała. - Słyszysz mnie? - spytał rozbawiony. - Ja... Roześmiał się, przysunął rękę do jej twarzy i spytał ze śmiertelną powagą: - Ile palców widzisz? Zamrugała, skupiła się i jakimś cudem odzyskała mowę. - Pięć. Przynajmniej tak mi się wydaje. - A potem bez namysłu dodała: - Nie uderzył mnie. Znów się uśmiechnął, tym razem łagodnie, ukazując delikatne bruzdy na szczupłych policzkach i zmarszczki w kącikach oczu. - Ale chciał to zrobić - powiedział. - A to już jest przemoc. Miał bardzo zmysłowe usta, na których wciąż błąkał się cień uśmiechu. Gdy Phoebe uświadomiła sobie, że się na nie gapi, szybko podniosła wzrok i napotkała jego błękitne oczy. Wyczytała w nich litość i zrobiło jej się głupio. - O nie, to nie tak. Nie jestem jedną z tych kobiet, które nałogowo wchodzą w rolę ofiary przemocy - chociaż był całkiem obcy, nie chciała, by tak ją zaklasyfikował. - Zerwałam z nim dwa miesiące temu, ale on nie przyjmuje tego do wiadomości. - I pewnie nie przyjmie, chyba że odczuje konsekwencje swej niewiedzy. Konsekwencje. Jak dotąd to ona, a nie Jason, ponosiła konsekwencje jego niepojętej obsesji. Nagle puściły jej nerwy. Odczuła ponownie przeżyty przed chwilą lęk, obezwładniające poczucie bezradności wobec przemocy, zażenowanie z powodu ulicznej sceny. I zależność od obcego mężczyzny, który przyszedł jej z pomocą. Jason podstępnie ją podszedł. Nienawidziła go za to. I za przemoc. Poczuła się bezsilna jak w dzieciństwie. I tak samo jak wówczas, zamarła ze strachu. Leslie Griffin, jej sześćdziesięcioletnia przyjaciółka z pracy, zawsze

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

przekonywała Phoebe, że jest bardzo dzielna, bo pomimo koszmarnego dzieciństwa zdobyła wykształcenie i niezależność. Jednak Phoebe wiedziała, że w głębi duszy jest tchórzem. Nienawidziła siebie za to, że nie potrafiła przeciwstawić się Jasonowi, a jego nienawidziła za to, że zafundował jej to uczucie. - No cóż, to mój problem. Zastanowię się, jak go rozwiązać powiedziała, prostując się i próbując ratować resztki godności. - Najlepiej pięścią między oczy - poradził ponuro. - Czy wy wszyscy jedziecie na testosteronie? - wybuchnęła, ale natychmiast zrobiło jej się głupio. Zamknęła oczy i przycisnęła dłonie do skroni. Źle, źle, znowu źle. Nie wiedziała, jak się zachowywać w obecności tego mężczyzny. Albo gapiła się z bezmyślnym podziwem na jego przystojną twarz, albo wygadywała niestworzone rzeczy. - Przepraszam. Uchroniłeś mnie przed straszną draką, a ja atakuję cię za to, że... - przerwała i wykonała nieokreślony ruch ręką. - Za to, że proponuję ci stosowanie przemocy wobec przemocy? podpowiedział, a w jego głosie dało się słyszeć przepraszającą nutkę. Niestety czasami to jedyne wyjście z sytuacji. Po raz pierwszy jego rysy stwardniały, z twarzy zniknął lekki uśmiech rozbawienia. Wyczuła i dostrzegła jego gniew, ale pomyślała, że jest zarezerwowany dla Jasona. Uznała też, że nieznajomy nie ocenia jej tak surowo jak ona ocenia samą siebie. Gdy zauważyła, że znów przygląda jej się z troską i łagodnym uśmiechem, wzięła głęboki oddech i po chwili oświadczyła: - Cóż, poradzę sobie. Wcześniej czy później się odczepi. W każdym razie serdecznie dziękuję za pomoc. Większość ludzi by nie zareagowała, nie lubią się mieszać w cudze awantury. - Ja nie należę do większości. Tyle już sama zdążyła zauważyć. Nie przypominał nikogo ze znanych jej osób. Nie był też podobny do niej samej. Ona walczyła, by nie wypaść z klasy średniej, a on... No cóż. - I co teraz? - Co teraz? - powtórzyła głupawo. - A, tak... Chyba wrócę do mojego samochodu i pojadę do domu -oświadczyła, ale natychmiast

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

uświadomiła sobie, że to nie będzie takie proste. Miała ochotę się roześmiać, ale wcale nie było jej do śmiechu. - To znaczy... pojechałabym, gdybym mogła... - dodała. - To znaczy? - Zabrał moje kluczyki - odparła, przygryzając dolną wargę i wzruszając bezradnie ramionami. Uniósł ze zdziwieniem jedną ze swych pięknych brwi, tę ze skaleczeniem. - To rzeczywiście problem. Phoebe odrzuciła włosy, które łaskotały ją w szyję. Nieznajomy wciąż przyglądał jej się z lekkim rozbawieniem. - Wygląda na to, że jesteś w tarapatach - powiedział, uśmiechając się szeroko. Miał rację. Więc dlaczego odwzajemniła ten wesoły uśmiech? To było niedorzeczne. Ktoś, kto niedawno jeszcze wiele dla niej znaczył, komu ufała i chciała związać z nim życie, właśnie próbował ją uderzyć. W dodatku uciekł z kluczykami od jej samochodu. A jednak ból z powodu tego pierwszego i złość z powodu drugiego zniknęły pod wpływem promiennego uśmiechu nieznajomego. - Po prostu wezwę taksówkę - powiedziała. - Mam w domu zapasowe kluczyki, jutro wrócę po samochód. - A może ja cię podwiozę - zaproponował, wkładając ręce do kieszeni szortów. - O nie, dość już zrobiłeś, nie mogę cię tak wykorzystywać powiedziała bez przekonania, choć przeświadczona, że słusznie postępuje. - Nawet mnie nie znasz. Ja ciebie zresztą też nie. - To fakt - zgodził się z tym swoim obezwładniającym uśmiechem. Ale mam pomysł: ty powiesz mi, jak się nazywasz, a ja zrobię to samo. I będziemy się już znali. - Jego uśmiech był naprawdę zaraźliwy. Spodobał jej się ten pomysł. Była oszołomiona, że mężczyzna z jego aparycją ma ochotę nawiązać znajomość z kobietą taką jak ona, ale i to jej się podobało. Właściwie to wszystko w nim jej się podobało. Choćby te usta. Miękkie, zmysłowe. - I co ty na to? - nalegał. - Może ty pierwsza. - Phoebe - powiedziała cicho, z trudem odwracając wzrok od jego

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ust. - Phoebe Richards. - Phoebe - powtórzył z namysłem. - Podoba mi się. O wiele bardziej pasuje do ciebie niż Mysza. Zamrugała oczami, znów tracąc rezon i głos. - Jestem Daniel - wyciągnął rękę. - Daniel Barone. Wolno podała mu dłoń. Jego ręka była duża i silna, przyjemnie było czuć jej mocny uścisk. Bezwiednie wyobraziła sobie, jak przyjemnie byłoby poddać się pieszczocie tej dłoni. Pomyślała z ulgą, że jest ciemno, ,więc on nie dostrzeże rumieńców, które zalały jej policzki. Miała nadzieję, że nie zauważy również lekkiego drżenia jej dłoni, którą uwolniła z ociąganiem z jego ręki i zaczęła nią nerwowo poprawiać włosy. - Czy mogę odwieźć cię do domu, Phoebe Richards? - spytał szarmancko. - Zastanów się, zanim odmówisz. Pomyśl tylko, jak bym się czuł, gdyby teraz znów cię ktoś napadł czy coś takiego. Okazałoby się, że na próżno ryzykowałem życie. Jego swoboda i pewność siebie przypomniały jej, jak bardzo jej samej tych cech brakuje. Pomyślała, że nie powinna odrzucać jego propozycji, bo odwiezienie jej do domu tak naprawdę niewiele dla niego znaczy, a ona traktuje to jak nie wiadomo jak istotne wydarzenie. Nagle uświadomiła sobie, że wie, kim on jest. Jak mogła go nie rozpoznać? Ale czy to możliwe, pytała siebie, wpatrując się uważnie w jego twarz. Czyżby wygłupiła się przed mężczyzną, którego „Boston Globe Magazine" nazwał kilka miesięcy wcześniej „najseksowniej-szym milionerem w Bostonie"? - Daniel Barone - pisnęła jak prawdziwa mysz. - Ten Daniel Barone? W odpowiedzi skrzyżował ręce na piersi i uśmiechnął się, a ona przyłożyła z niedowierzaniem dłoń do czoła. - Daniel Barone, o którym pisał „Boston Globe"? Ten od Baronessy? Każdy bostończyk słyszał o tym sławnym rodzie z włoskimi korzeniami, zresztą malownicza dynastia była otoczona legendą nie tylko na Wschodnim Wybrzeżu. Wzruszył ramionami i wyglądał na nieco zakłopotanego, co jeszcze bardziej dodawało mu uroku. - Odnoszę wrażenie, że uważasz to odkrycie za niekorzystne.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- O, nie, tylko że... - To tylko nazwisko - wtrącił szybko. - A ja jestem po prostu facetem, który chce, żebyś bezpiecznie dotarła do domu. W porządku? Mimo oszołomienia, odwzajemniła jego kolejny uśmiech. Gdy wyciągnął rękę, zawahała się tylko na moment, zanim ją ujęła. To tylko nazwisko. To tylko ręka. A on jest po prostu uprzejmy, przekonywała siebie w myślach. A jednak, gdy prowadził ją do samochodu, czuła się jak we śnie. Ale czyż piękny sen nie mógłby się choć raz ziścić? Gdy otworzył drzwi samochodu, wsiadła i usadowiła się wygodnie na miękkim, obitym skórą fotelu. Postanowiła wyobrażać sobie, że doskonale tu pasuje. Z głośników stereo popłynęła klasyczna muzyka i przeniosła ją w inny świat. Jego świat. Po chwili jednak Phoebe oprzytomniała na tyle, by przypomnieć sobie, że jednak nie należy do świata sławnych i bogatych. I nie pasuje do takiego mężczyzny jak on. A jednak siedziała w jego samochodzie, w ciemności - z mężczyzną swych marzeń, z mężczyzną, o jakim marzy każda kobieta. Daniel Barone był prawdziwym rycerzem w srebrnej zbroi, który wyratował ją z opresji. Bo srebrzysty porche kwalifikował się jako zbroja. A on z pewnością mógł grać rolę Lancelota. Phoebe Richards chciała przeżyć chociaż jedną bajkową przygodę, nawet jeśli o północy kareta miałaby się zamienić w dynię. Przestała więc zastanawiać się, czy pasuje do tej bajki, i wygodniej usadowiła w komfortowym fotelu. Niebieskie oczy spojrzały na nią, gdy położył opaloną dłoń na kierownicy. Uliczne światła muskały jego przystojną twarz. Uśmiechnął się w ten swój niepowtarzalny sposób. - Dokąd mam jechać? - spytał. - Do pałacu - odparła i odpowiedział jej wesoły śmiech.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ TRZECI

sc

an

da

lo

us

Euforia Phoebe trwała krótko. Adrenalina, która buzowała w niej po sprzeczce z Jasonem, szybko się ulotniła. Phoebe zbyt twardo stała na ziemi, by na długo ulegać mrzonkom. Daniel jechał zgodnie z jej wskazówkami i nawet jeśli uznał, że jej okolica rażąco różni się od otoczenia jego ekskluzywnej rezydencji w Beacon Hill, nie dał tego po sobie poznać. Był prawdziwym dżentelmenem. Tylko jechał zbyt szybko. Nawet gdyby nie czytała artykułu o nim w „Boston Globe", mogłaby się domyślić, że jest to część jego filozofii życiowej. Prędkość. Silne bodźce. Wyzwania. Robienie tego, czego boi się większość śmiertelników. Jego wyczyny były otoczone legendą. Mknąc przez noc w srebrzystym aucie-pocisku, Phoebe myślała o tym, jaka jest beznadziejna. Mylił się co do jej imienia. „Mysza" świetnie do niej pasowało. Westchnęła. Nie pasowała do tego srebrzystego porsche. Nie pasowała do tego mężczyzny, nawet jeśli bardzo się starał nie dać jej tego odczuć. Był naprawdę miły. Jednak ku jej rozpaczy w ciągu półgodzinnej jazdy do domu ich konwersacja składała się głównie z jej niezręcznych przeprosin za to, że wciągnęła go w przykrą sytuację, i jego kpinek na temat jej pobielałych palców wczepionych w deskę rozdzielczą. Powinna odczuć ulgę, gdy wreszcie podjechał pod jej dom i wyłączył silnik. Zamiast tego ogarnął ją jednak smutek i żal. Przesunęła ręką po miękkim skórzanym obiciu, westchnęła z rezygnacją i ujęła klamkę. Tak więc skończył się jej romans z romansem. - Zaczekaj - powiedział. - Ja otworzę. Ponieważ nie była aż tak zrezygnowana, jak sądziła, zaczekała, aż Daniel wysiądzie z samochodu, obejdzie maskę i otworzy jej drzwi z

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

galanterią średniowiecznego rycerza. Zamek okazał się skromnym białym domkiem z czarną stolarką wybudowanym mniej więcej w latach sześćdziesiątych. Znajdował się pomiędzy dwiema przecznicami w spokojnej i dobrze utrzymanej okolicy. Wewnątrz domu paliło się światło, było więc widać wielkiego pręgowanego kocura, który leżał na parapecie i gapił się leniwie żółtymi ślepiami. Daniel był bardzo spostrzegawczy, więc od razu zauważył, że trawnik jest skoszony, a po obu stronach chodnika prowadzącego do drzwi frontowych rosną kwiaty. Ganek był mały, ozdobiony purpurowymi petuniami w wiszącym koszyku i otoczony białymi słupkami, z których obłaziła farba. Daniel sam nie wiedział, co bardziej go poruszyło: czy to, że Phoebe była kobietą, która hodowała kwiaty i prawdopodobnie sama kosiła trawnik, czy ta łuszcząca się farba, która wskazywała, że brakowało jej pieniędzy albo czasu. Jednak chyba największe wrażenie wywarła na nim paskudna gipsowa żaba siedząca na schodku. - Jeszcze raz dziękuję - powiedziała Phoebe, unikając jego wzroku i po raz nie wiadomo który nerwowo poprawiając włosy.. - Nie musiałeś odprowadzać mnie do samych drzwi... Przez pół drogi przepraszała go za sprawianie kłopotu i najwyraźniej zbierała się w sobie, by zrobić to po raz kolejny. - Nie waż się tego mówić - uprzedził ją. - Ustaliliśmy coś, prawda? Nie będziesz więcej przepraszać. - Racja. Przep... - przerwała i uśmiechnęła się z zakłopotaniem. Uroczo zarumieniona schyliła się po ohydną żabę. Daniel stał w milczeniu, wdychając śliczny zapach wanilii i lata, który emanował z tej kobiety, wpatrywał się w niesforny kosmyk włosów, który sterczał zabawnie na czubku jej głowy, i z trudem opanował chęć dotknięcia niesfornych włosów, które wyglądały na miękkie jak u dziecka. Nie miał pojęcia, dlaczego był nią tak zafascynowany. Powinien odczuwać ulgę po dobrze spełnionym dżentelmeńskim obowiązku, pożegnać się i zająć swymi sprawami. A jednak, gdy odwróciła tę głupią żabę i wyjęła klucz ukryty w jej brzuchu, poczuł przypływ czułości i ostrzegawcze dzwonki, które rozległy się w tej części jego mózgu, która

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

odpowiadała za rozsądek. Przecież jego fascynacja nie mogła wynikać z tego, że Phoebe była prześladowana przez byłego chłopaka, który miał wobec mej złe zamiary. Nie miało znaczenia i to, że chowała klucz w żabie, zapewne uważając ją za świetny schowek. Nie chodziło też o to, że z początku uznał ją za dość pospolitą. A jednak ta kobieta była niepospolita jak rzadka orchidea, którą miał przyjemność oglądać w dzikich górskich ostępach w czasie jednej ze swych ostatnich podróży. Nie była za to wyrafinowana, elegancka, światowa. Raczej zagubiona, wymagająca opieki. Powinien natychmiast brać nogi za pas, zanim przyjdzie mu do głowy, by zgłosić się do roli opiekuna. Zamiast jednak szybko się pożegnać, pokręcił głową i głęboko westchnął. Potem wyjął klucz ź jej zesztywniałych palców, włożył do zamka i otworzył drzwi. Chłodne powietrze wypłynęło z domu w rozgrzaną noc, zapraszając przybyszy do środka. Właśnie miała wyjąkać kolejne podziękowania, gdy oparł rękę o framugę nad jej głową i spojrzał w twarz, która skojarzyła mu się z małą, puszystą sówką. - Jak bardzo cię peszę, Phoebe? - spytał, z trudem pohamowując uśmiech. Westchnęła z rezygnacją. - W skali od jednego do dziesięciu? - spytała, odwróciła wzrok, po czym znowu spojrzała na niego. - Około pięćdziesięciu pięciu. Nagle przyszło mu do głowy coś przykrego i cień uśmiechu znikł z jego twarzy. - Czy to z powodu tego Jasona? Myślisz, że jestem do niego podobny? - Ależ skąd! Nie przypominasz w najmniejszym stopniu Jasona Collinsa - zapewniła tak gorliwie, że od razu się uśmiechnął. - Nie o to chodzi. - A więc o co? O to, że mnie nie znasz? - Wręcz przeciwnie. Dlatego, że cię znam. To znaczy... wiem, kim jesteś. - Smukłe palce znów powędrowały do włosów. Chwycił jej rękę w powietrzu i przytrzymał w swojej. Była miękka,

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

delikatna i lekko drżała. Gdy poczuł lekkie szarpnięcie, puścił ją niechętnie. - Wiem, że brzmi to niezbyt mądrze, ale nie mam pojęcia, jak się zachowywać w obecności takiego faceta jak ty - powiedziała, wyraźnie speszona jego dotykiem. - Nie wiem, co powiedzieć. Co robić z oczami i rękami... - bąknęła, błądząc oczami po bokach. Pomyślał cynicznie, że większość kobiet nie ma takich problemów. A przynajmniej te, z którymi on ma do czynienia. Może dlatego właśnie Phoebe wydaje mu się tak intrygująca. Różniła się od pań, które starał się omijać szerokim łukiem, gdy tylko wracał do Bostonu. Zabiegały o niego, ponieważ był bogaty albo równie bogaty jak one. Niektóre chciały go „złapać", inne „oswoić". Skrzywił się, przypominając sobie brednie, jakie napisano o nim w ostatnim artykule w „Boston Globe". Niektórym zależało tylko na tym, by się z nim pokazać publicznie, a zdarzały się i takie, które z jakichś chorych powodów chciały, by je wykorzystał i porzucił. Najwyraźniej uosabiał dla nich przygodę. Na Phoebe działał jak widać paraliżująco, choć wcale nie miał takich intencji. Im dłużej stał na jej ganku, tym bardziej doskwierała mu ta świadomość. Wolałby działać na nią zupełnie inaczej. I osiągnąć większą bliskość niż trzymanie jej za rękę. - Kiedy byłem mały, noga zaklinowała mi się w sedesie powiedział. Ukryte za okularami jasnobrązowe oczy zamrugały, a potem rozszerzyły się z niedowierzania. - Akurat! - parsknęła. - Naprawdę - zapewnił z uśmiechem. - Uciekałem przed moim bratem, który chciał odebrać mi ostatnie ciastko. Wbiegłem do łazienki i wskoczyłem na muszlę sedesową, trzymając ciastko poza jego zasięgiem. Ponieważ bardzo je chciał zjeść, ja oczywiście robiłem wszystko, żeby go nie dostał. Krótko mówiąc, on wyciągnął rękę, ja odchyliłem się, poślizgnąłem i noga wpadła mi do środka muszli. Uniosła dłoń, by zakryć nią usta, ale zdążył zauważyć na nich nikły uśmieszek. - To była bardzo poważna sprawa. I niebezpieczna. - O, domyślam się - pokiwała głową.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Naprawdę ciężkie przeżycie. Musieli wymontować muszlę klozetową, ale gdy to zrobili, okazało się, że nadal tkwię w kanalizacji jak nurek w gumowym kombinezonie. No więc stoję sobie... - ciągnął, zachęcony wesołym błyskiem w jej oczach - a przy mnie trzech sanitariuszy, czterech strażaków i hydraulik -wszyscy główkują, jak mnie wyciągnąć z tej dziury. Ojciec tak się wściekł, że zagroził, iż zrobi mi specjalną uprząż, na której będę dźwigał rurę na nodze do końca życia. - Zmyślasz - powiedziała z uśmiechem, opierając się o framugę drzwi, z rękami założonymi do tyłu. - Słowo skauta - zapewnił, bijąc się w piersi. - Miałem dziesięć łat i zanim mnie ostatecznie uwolniono, postanowiłem zostać miotaczem, choć przewidywałem, że bieganie między bazami z pięćdziesięcioma funtami porcelany na nodze może być trudne. Jej usta znowu drgnęły, a ramiona straciły sztywność. - Zdradzę ci jeszcze jeden sekret. - Pochylił się i zniżył głos. — Zawsze spałem z zapaloną lampką nocną. Tym wyznaniem zdobył jej szczery uśmiech. - Naprawdę? - spytała po chwili sceptycznie. - Tak, ale ostatnio jej nie włączam. Tym razem parsknęła śmiechem. Była teraz zrelaksowana, rozbawiona, cudowna. - Myślę, panie Barone, że nieźle pan zmyśla - oświadczyła. - Daniel. Wiesz, naprawdę niewiele się różnimy, oczywiście poza tym, że ty jesteś kobietą, a ja mężczyzną - znowu się uśmiechnął. Wygląda na to, że trochę się odprężyłaś. - Tak, dziękuję. W porządku. Misja spełniona. Może teraz odejść. Rozsądny mężczyzna tak by zrobił. Widocznie nie należał do tych rozsądnych. Czy rzeczywiście to zrobił? - zastanawiał się później. Czy naprawdę powiedział: „A może w ramach podziękowania poczęstujesz mnie czymś na ochłodę, zanim wyruszę w drogę powrotną?". Najwyraźniej tak było, bo zaczerwieniła się po uszy i wybąkała: - Oczywiście, przepr... - zająknęła się. - Powinnam sama o tym pomyśleć. Mam herbatę albo... herbatę - dokończyła.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Mrożoną? Skinęła głową. - Bardzo chętnie. Zaprosiła go gestem do środka i zapaliła światło. Nadal nie wiedział, dlaczego się z tego cieszy. Zwykle tak się nie zachowywał. A ona nie była w jego typie. A jednak stał oto w salonie Phoebe, podczas gdy ona znikła w kuchni, jak się domyślał. Stał w chłodnym, cichym pomieszczeniu oświetlonym przez lampę, która najwyraźniej była zapalona ze względu na kota. Daniel podszedł do okna i spojrzał w złote oczy, które pilnie śledziły jego każdy gest. - Miły kotek? - spytał pieszczotliwie. Kocisko wprawiło w ruch ogon i zaczęło nim niecierpliwie tłuc w parapet. Chyba nie, uznał Daniel, któremu przypomniał się gepard zachowujący się podobnie przed atakiem. Postanowił zostawić zwierzaka w spokoju i obejrzeć gniazdko swojej sówki. Swojej sówki? Z niedowierzaniem pokręcił głową, zdziwiony, że coś takiego przyszło mu na myśl. Salon był mały, ale ładnie urządzony. Dominowała w nim morska zieleń, srebrzysta szarość i kolor, który jego siostra określiła ostatnio jako lilaróż. Obicia były z jakiegoś miękkiego, połyskliwego materiału. Może to był perkal? W każdym razie nie brokat. Ten zawsze potrafił rozpoznać, bo obito nim wszystkie meble w domu matki. Gdy Daniel był już na tyle duży, by do nich dosięgnąć, usłyszał, że nie wolno dotykać brokatu lepkimi palcami, a potem powtarzano mu to wielokrotnie. Ściany w salonie Phoebe pomalowano na kremowy kolor, wyfroterowany parkiet przykrywał dywan w róże, którego kolorystyka korespondowała z obiciem mebli i zasłonami. Mleczne klosze lamp, białe świece, delikatna ceramika dopełniały obraz tego kobiecego, przytulnego wnętrza. Daniel ze zdziwieniem stwierdził, że wystrój bardzo mu się podoba. Pokój był w dodatku romantyczny. Tak jak ona? Czyżby Phoebe Richards skrywała za swymi praktycznymi ubraniami i nijaką fryzurą romantyczną duszę? To by tłumaczyło rozmarzone spojrzenie, które pochwycił, gdy uliczne latarnie oświetliły jej twarz w

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

samochodzie. „Do pałacu!" - uśmiechnął się na wspomnienie jej słów. Teraz rozumiał, co miała na myśli. Słowa te wydały mu się jeszcze bardziej na miejscu, kiedy podszedł do półki wypełnionej książkami. Gdy wziął do ręki jedną z nich, ponownie się uśmiechnął. Sądząc po okładce, był to romans jakiejś cudnej dziewicy i młodzieńca, rozgrywający się w pięknej scenerii, bo za zakochaną parą w tle widać było wieżyczki zamku i arystokratyczny herb. Odłożył książkę na miejsce i zobaczył wiele innych w tym gatunku, a oprócz tego wielki zbiór współczesnych powieści sensacyjnych i klasykę. „Wichrowe wzgórza", „Tristan i Izolda", „Romeo i Julia". Poczuł kolejny przypływ czułości do kobiety, która je samotnie waniliowe lody w piątkowy wieczór, tradycyjny wieczór randkowy w Bostonie. A przynajmniej tak było osiem lat temu, gdy wrzucił parę drobiazgów do torby i wyruszył zwiedzać świat. Poczuł złość na wspomnienie Jasona Collinsa. Ten facet był nędznym bydlakiem. Nie wyobrażał sobie, że Phoebe Richards mogło coś łączyć z tym draniem, a jednak tak właśnie było. Chmurny wyraz twarzy zniknął z twarzy Daniela, gdy w drzwiach ukazała się Phoebe z dwiema wysokimi szklankami mrożonej herbaty w rękach. - Dziękuję, bardzo dobra - powiedział, wypiwszy połowę szklanki. Ładnie tu - dodał, zataczając ręką po pokoju. - Jeszcze tylko dwadzieścia pięć lat spłacania comiesięcznego kredytu i wszystko będzie moje: zardzewiałe rury, obłażąca farba, cały ten cud - rzuciła żartobliwie, starając się ukryć wyraźne zadowolenie, jakie jej sprawiła pochwała. Nagle zrozumiał, co mu się tak w niej podoba, oprócz tego, że jest ładna, świeża i kusząca jak pyszne lody, na które oboje czekali w kolejce. Phoebe Richards była po prostu autentyczna. Jej wcześniejsze onieśmielenie i uśmiechy, którymi go obdarzyła przed chwilą, były całkowicie szczere. To była rzadkość w jego świecie, gdzie kobiety za pomocą przemyślnych sztuczek walczyły o swoją pozycję albo ciągle czegoś od niego żądały. Phoebe nie domagała się nawet podwiezienia do domu. Podeszła do wykuszowego okna skąd czujnie obserwował ją kocur.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Przywitała się z nim, delikatnie głaszcząc zwierzaka po główce, a potem czule przesunęła smukłą dłoń po jego grzbiecie. Gdy kot wyprężył się z rozkoszy, Daniel pozazdrościł mu tej pieszczoty. Ruchy dłoni Phoebe były urocze i nieświadomie zmysłowe. No tak, jeszcze tylko tego brakowało, żeby był zazdrosny o jakiegoś cholernego kota! Jak się dobrze nad tym zastanowić, to dość idiotyczne. Daniel postanowił więc się nie zastanawiać. - Kot obronny? - spytał, opanowując emocje. - Strażnik królestwa - odparła z uśmiechem. Uśmiechy przychodziły jej teraz łatwo, a on poczuł, że jak w przypadku chipsów ziemniaczanych, trudno mu będzie zadowolić się kilkoma. - Rządzi też w alkowie. Arthur ustalił zasady, a ja się do nich stosuję, od kiedy przybył do mnie przed trzema laty. - Szczęściarz z niego - powiedział Daniel, a podniósłszy na nią wzrok, zauważył, że widziała, jak obserwuje jej rękę. Odchrząknął z zakłopotaniem, a ona przestała głaskać kota i lekko się zaczerwieniła. - Proszę, rozgość się - powiedziała, a sama przycupnęła na fotelu koło kanapy. - Zazwyczaj nie popełniam tylu gaf. A on zazwyczaj nie tracił głowy z powodu uwodzicielsko pięknych oczu i twarzyczki, która ładniała z każdą chwilą. Nadszedł czas, by odwołać się do swych władz umysłowych. - Właściwie muszę już iść - wykrztusił, ale natychmiast poczuł się podle, bo na jej buzi odmalowało się rozczarowanie. Phoebe, Phoebe, Phoebe - powtarzał w myślach, bezbronny wobec kolejnej fali czułości, jaką odczuł do tej kobiety. Jesteś zbyt otwarta, zbyt łatwo cię zranić. Nic dziwnego, że padłaś łupem tego drania. - Zrób coś dla mnie, dobrze? - poprosił, gdy udało mu się zamaskować wzruszenie wytrwałym piciem herbaty aż do dna szklanki. Znajdź jakieś inne miejsce do chowania klucza. I załóż sobie porządne zamki. - Wstał i zdecydowanie ruszył do wyjścia. - A najlepiej załóż sobie system alarmowy. Odstawiła nietkniętą herbatę na stolik ze szklanym blatem i wstała, wycierając dłonie o szorty.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Nie ma takiej potrzeby. Ale dziękuję za życzliwe rady. Jakże oficjalnie. Jak chłodno. Odprowadziła go do drzwi. - Ten facet zwiastuje kłopoty, Phoebe. On tak łatwo się nie odczepi, znam ten typ. Zraniłaś jego dumę, zadałaś cios w samo ego. Nie pierwszy raz cię napastował, prawda? Widział, że ma wielką chęć zaprzeczyć, ale nie pozwoliła jej na to uczciwość. - Parę razy dzwonił w nocy i nachodził mnie w pracy - przyznała z ociąganiem. - Ale nigdy nie zaczepiał mnie tak jak dziś wieczór. - Co tylko potwierdza, że jest coraz bardziej nabuzowany. Uczyłaś się kiedykolwiek jakichś chwytów samoobrony? Zaprzeczyła, a po jej minie było widać, że uważa takie przypuszczenie za zabawne. - Dlaczego śmieszy cię to pytanie? - żachnął się nieco. - Bo w moim fachu samoobrona raczej nie jest konieczna. Jestem bibliotekarką - wyjaśniła. Oczywiście. Śliczna, nieśmiała Phoebe jest bibliotekarką. To było zbyt piękne. - Bibliotekarką - powtórzył z uśmiechem, a na jej twarzy odmalowała się niepewność, jakby zastanawiała się, czy on kpi z tego zawodu. Miał nadzieję, że nie miała do zastawienia jakiejś farmy rodzinnej, bo gdyby chciała spróbować szczęścia w pokerze, na pewno by ją straciła. - W bostońskiej bibliotece publicznej - dodała z cieniem urazy w głosie. Gdy zauważyła, że to mu się całkiem podoba, dodała: - W dziale książek dla dzieci. - Dlaczego nigdy nie spotkałem takiej bibliotekarki jak ty, gdy ślęczałem nad „National Geographic" w ósmej klasie? - Oczywiście czytałeś poważne artykuły? - W jej oczach pojawił się ciepły błysk. - Oczywiście. - Sam nie wiedział, kiedy zbliżył się nieco do niej. Za to ona od razu to zauważyła, bo jej twarz przybrała ostrożny wyraz, a oczy się rozszerzyły. - Nie miałem pojęcia - ciągnął, redukując jeszcze bardziej dzielący ich dystans - że pomiędzy mądrymi artykułami są tam zdjęcia kobiet z

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

nagimi piersiami. Wyobraź sobie mój szok, gdy znajdowałem je w każdym numerze. - Wyobrażam sobie - powiedziała z uśmieszkiem. Chyba znów ją speszył, ale tym razem był to inny rodzaj skrępowania, który zabarwił jej policzki na różowo. Bardzo mu się to spodobało - może nawet za bardzo. - Czy właśnie te wszystkie ciekawe artykuły zachęciły cię do podróży, z których jesteś znany? - spytała, z trudem chwytając oddech jak długodystansowiec po biegu. Położył ręce na jej ramionach, które były szczupłe i kruche. Nie zrobił tego celowo, nie wiedział również, kiedy przyciągnął ją ku sobie. Za to bardzo świadomie obserwował jej oczy, które złagodniały i wpatrywały się w niego uważnie, z niepokojem i pożądaniem, co było bardzo intrygujące. - Oczywiście, szukałem w nich różnych informacji i... - Popatrzył na jej usta, a potem przesunął wzrok na piersi, które falowały pod bawełnianą koszulką. - I inspiracji? - podpowiedziała szeptem. - Tak, właśnie. - Podniósł rękę, przejechał wierzchem palców po jej policzku. - Teraz też czuję się bardzo zainspirowany. - Ach tak... - Spuściła oczy, długie rzęsy musnęły jej policzki. Uwodzicielsko, zapraszająco. To był błąd. Jednak nie wydawało mu się, że go popełnia, gdy opuścił głowę, choć dudniły w niej ponure ostrzeżenia. Czuł raczej, że zbliżył się do nieba, będąc tak blisko Phoebe, oczekując pocałunku, o którym fantazjował od chwili, gdy odwróciła się w kolejce po lody i oślepiła go swym uśmiechem. Dotknął ustami najpierw jednego, a potem drugiego kącika jej ust, oznajmiając swoje zamiary i dając swej sówce szansę ucieczki. Ale nie odleciała, nawet nie zamachała skrzydełkiem. Zanim zdążyła zmienić zdanie, spełnił swe pragnienie. Pocałunek był taki jak ona - szczery, niewinny, cudowny. Jej usta miały smak wanilii, jej wargi były miękkie jak płatki letnich róż. Czułość Daniela zmieniła się w o wiele silniejsze doznanie. Nigdy jeszcze nie poczuł tak silnego pożądania. Tego już za wiele, ostrzegła racjonalna część jego istoty. To o wiele za mało - wołała ta druga część,

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

gdy drobne dłonie Phoebe objęły go delikatnie w talii, a potem powoli, zmysłowo, przesunęły po plecach. Zmusił się do tego, by się od niej oderwać, ale gdy ujrzał jej rozmarzone bursztynowe oczy i nabrzmiałe usta, znów pochylił się ku niej. Wreszcie siłą woli udało mu się przestać ją całować. Trzymając ją wciąż za ramiona, wzniósł oczy do sufitu i wziął głęboki oddech. Minęła długa chwila, nim zdołał wydobyć z siebie głos. - No cóż - powiedział, wyczarowując uśmiech, którym mógłby z powodzeniem uraczyć własną ciocię. - Dziękuję za inspirację. - Uhm - mruknęła. Miała zamknięte oczy i chwiała się lekko na nogach. - Słuchaj, Phoebe... - Zaczekaj... - Otworzyła oczy, lekko potrząsając głową. - Chyba wiem, jak to leci. Jest późno. Musisz już iść. A ja idę jutro do pracy, więc czas się pożegnać. Nie ma sprawy. Naprawdę. Ułatwiała mu sytuację. Dlaczego więc czuł się tak kiepsko? Bo jej usta były kusicieiskie, a oczy łagodne i patrzyły tak uważnie. Migotały w nich różne uczucia, a jednym z nich był żal. - Dasz sobie radę, prawda? Skinęła gorliwie głową. - I... - Założę nowe zamki - uśmiechnęła się blado. - Miło było cię poznać - powiedział, kładąc rękę na klamce. Pokiwała głową. - Tak... To znaczy, mnie też było miło... poznać ciebie - szepnęła. Popatrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem otworzył drzwi i wyszedł. Gdy był na końcu chodnika prowadzącego na ulicę, obejrzał się, by po raz ostatni spojrzeć na jej twarz, której miał więcej już nie zobaczyć. - Dobranoc, Phoebe - powiedział, przełykając ślinę i czując ucisk w żołądku. Przycisnęła policzek do framugi drzwi i uśmiechnęła się lekko. - Dobranoc - szepnęła. - Uważaj na siebie, dobrze? - Tak. Jeszcze raz dziękuję za pomoc. I zamknęła drzwi. Nareszcie koniec, powiedział sobie, idąc do samochodu. Jednak

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

jeszcze z minutę przesiedział w aucie, nim wreszcie uruchomił silnik i wycofał się z podjazdu. Towarzyszyło mu przykre uczucie, że popełnia błąd, odjeżdżając z jej życia. Niewątpliwie postąpił słusznie ze względu na nią. Oprócz Collinsa, w jej życiu najwyraźniej wszystko układało się pomyślnie. Nie potrzebowała jego, żeby robił w nim wyrwy. A na pewno by tak było. Kiedy odszedłby od niej - a zawsze odchodził - zostawiłby ją w gorszym stanie, niż ten, w jakim ją znalazł. Nie chciał więc zaczynać czegoś, czego nie mógłby zakończyć, nie raniąc jej. Nie był zadufany w sobie, ale nie był też ślepy. Widział, a przede wszystkim czuł, jak na niego reagowała. Bez trudu zaciągnąłby ją do łóżka. Ale Phoebe była zbyt słodka, zbyt autentyczna i dobra, by po miłosnej nocy tak po prostu opuścić ją rankiem na zawsze. Ze względu na nią postąpił więc słusznie. Jednak po raz pierwszy w życiu zastanawiał się, czy rezygnacja z kobiety - tej właśnie kobiety - była słuszna ze względu na niego samego.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ CZWARTY

sc

an

da

lo

us

- Na pewno nie było aż tak źle, kochanie - pocieszała nazajutrz rano Leslie Griffin, stylowo ubrana sześćdziesięciolatka o kasztanowych włosach i smukłej figurze, gdy Phoebe z rezygnacją oparta czoło o blat biurka w bibliotece. - Było gorzej niż źle - jęknęła Phoebe, kładąc policzek na egzemplarzu „Boston Globe", który leżał rozłożony na biurku. Westchnęła ciężko. - Bełkotałam coś bez sensu i ciągle powtarzałam, że mi przykro i bardzo przepraszam. Jestem kompletną idiotką. Ze znużeniem podniosła głowę, wzięła okulary z biurka, nałożyła je i opadła na oparcie krzesła. - Jakimś cudem udało mi się spotkać najfajniejszego faceta w Bostonie, albo i na świecie, a zachowywałam się przy nim jak Kretynka Stulecia. Co jest ze mną nie tak? - Wszystko z tobą w porządku. Scenka z Jasonem każdego wytrąciłaby z równowagi. Bydlak. W głowie mi się nie mieści, że wciąż cię prześladuje. Phoebe oparła łokcie na biurku i z kolejnym ciężkim westchnieniem wbiła wzrok w artykuł o Danielu Barone. - A co mi tam, i tak go więcej nie zobaczę, więc co za różnica. Zresztą nie jestem z jego sfery. - Wiesz, że nie lubię, jak tak siebie deprecjonujesz. - Wcale nie. Fakty pozostają przecież faktami. Takie kobiety jak ja nie wychodzą za książąt ani rycerzy w srebrnych zbrojach - zapewniła przyjaciółkę smętnym tonem. Mogła sobie pozwolić wobec niej na takie wynurzenia bez poczucia, że się nad sobą użala. - Kobiety takie jak ja brzydkie, nudne, bojące się własnego cienia - dostają w życiu same ochłapy, a nie desery, do których zalicza się niewątpliwie Daniel Barone.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Taka jest prawda i dobrze o tym wiesz. Jest taki, jak piszą w tym artykule, a nawet jeszcze wspanialszy: niesamowicie przystojny, charyzmatyczny, czarujący. To milioner i podróżnik, który miał pewnie tabuny wyrafinowanych i egzotycznych kochanek. Pogładziła kciukiem zdjęcie Daniela, który, smagany wiatrem, uśmiechał się u stóp Mount Everestu przed swoją drugą i zakończoną sukcesem próbą zdobycia najwyższej góry świata. - Porównaj go teraz z hołubiącą kota bibliotekarką, która, jak wynika z tego artykułu, jest trzy lata od niego starsza, a w dodatku wciąż napastowana przez byłego chłopaka. Wniosek jest taki, że nasze światy nie mogą się spotkać. Niezrażona długą i pełną argumentów przemową, Leslie zauważyła spokojnie: - Ale przecież pocałował cię na dobranoc. - O, tak... - Phoebe przymknęła oczy, by przywołać cudowne wspomnienie i rozkoszować się podniecającym dreszczykiem, który przeszedł jej ciało. - To chyba coś znaczy - odrzekła Leslie, chichocząc na widok reakcji Phoebe. - To był pocałunek z litości - zapewniła Phoebe, otrząsając się z marzeń i wracając do bolesnej rzeczywistości. - Coś mi się nie wydaje, żeby tak było. Oczywiście musiałabym poznać więcej szczegółów, żeby mieć pewność... - Przecież ci wszystko opowiedziałam - burknęła Phoebe. Leslie oparła biodro o bok biurka. - Tak, ale ponieważ od czterdziestu lat jestem mężatką, zresztą bardzo szczęśliwą, mogę przeżywać niewyszukane podniety tylko za pośrednictwem takich młódek jak ty. Więc mi nie żałuj, opowiedz jeszcze raz. Phoebe wreszcie się rozchmurzyła i obdarzyła przyjaciółkę uśmiechem. Dorosłe dzieci Leslie mieszkały w innych miastach, więc starsza przyjaciółka jak gdyby zastępowała Phoebe matkę, której opieki ta nigdy tak naprawdę nie zaznała. Od kiedy sięgała pamięcią, to raczej ona musiała wchodzić w rolę opiekunki matki, która wychowywała ją sama, a Phoebe brakowało poczucia bezpieczeństwa i boleśnie

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

odczuwała samotność. Była to zresztą typowa sytuacja dziecka alkoholiczki. Wiedziała o tym z licznych lektur i spotkań AA, które pomogły jej poradzić sobie z problemem choroby matki. Jednak odkrycie, że jej sytuacja była typowa, nie zmniejszyło dawnych cierpień. Z alkoholizmem Jasona nadal trudno było jej się pogodzić. Gdy poznała go przed czterema miesiącami, wydawał jej się księciem z bajki. Wkrótce okazało się, że jest potworem. Phoebe nadal nie pojmowała, jak mogła przeoczyć wszelkie ostrzegawcze oznaki. Przecież miała doświadczenie z tą chorobą. Prawdopodobnie, tak samo jak w przypadku matki, była zbyt zaabsorbowana negowaniem prawdy, by uznać, że to Jason ma problem, a nie ona, nawet po tym, jak pokazał swoje prawdziwe oblicze. Możliwe, że oszukiwała siebie, bo wiązała z nim nadzieje na małżeństwo. Nie chodziło o to, że bez mężczyzny czuła się niepełna czy niepełnowartościowa. Była zadowolona ze swego życia. Chodziło o dzieci. Marzyła o posiadaniu dzieci. By je kochać, poznawać do głębi, dawać to, czego nigdy sama nie otrzymała jako dziecko. Patrzeć, jak rosną silne, bezpieczne i kochane. - Halo, halo! - zawołała jej Leslie nad głową, a Phoebe uświadomiła sobie, że znów zapadła w psychiczne odrętwienie, które często ją ogarniało, gdy rozmyślała o matce i Jasonie. - Gdzie bujasz myślami? - Przepraszam. Krótka wycieczka w krainę koszmarów. Słuchaj, najlepiej będzie, jak się wezmę do pracy. Mam tysiąc rzeczy do zrobienia i muszę się przygotować na spotkanie z dziećmi za... spojrzała na zegarek - o rany, dwadzieścia minut! A ty też musisz się przebrać. - Wiem o tym, ponieważ mam dzisiaj dyżur. Nie wiem natomiast, co ty tu robisz, skoro masz dzień wolny? - spytała oskarżycielskim tonem Leslie. - Allison poprosiła mnie o zastępstwo - odparła Phoebe, unosząc brodę. - Zawsze idziesz jej na rękę - gderała Leslie. - Jesteś zbyt uczynna, Phoebe. Powinnaś czasem pomyśleć o sobie. Wzruszeniem ramion odrzuciła rękę przyjaciółki.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- To niewielka przysługa - powiedziała. - Poza tym pieniądze przydadzą mi się na zmianę zamków, co powinnam zrobić zdaniem pana Barone. - Naprawdę? - spytała zaintrygowana Leslie. - Ten facet martwi się o ciebie. - Raczej był mną przerażony. A to nie wzbudza zainteresowania wyjaśniła szybko. - Gdybym zachowywała się przy tobie tak jak wczoraj przy nim, doszłabyś do wniosku, że nie potrafię nawet samodzielnie umyć zębów. Znowu pokręciła z rozpaczą głową, przygnębiona tym, że tak kiepsko wypadła poprzedniego wieczoru. - Zachowałby się tak samo wobec każdej ofiary losu, która stanęłaby mu na drodze. Jest po prostu miłym facetem. - Mili faceci nie całują namiętnie wszystkich napotkanych na swej drodze ofiar losu. Opowiedz jeszcze raz, jak było. Phoebe parsknęła pod nosem, odsunęła szufladę biurka i wyjęła stamtąd najnowszą książkę swojej ulubionej autorki romansów. Przez chwilę szukała odpowiedniej strony, a potem postukała w nią, podając książkę Leslie. - Czytaj - powiedziała. - Tak właśnie było. Czytaj i szlochaj za nas obie, bo prawdopodobnie nigdy już czegoś takiego nie przeżyjemy. Phoebe naprawdę nie przeżyła wcześniej takiego pocałunku. I wcale nie wydawało jej się, że Daniel Barone całuje ją z litości. Ten pocałunek był namiętny, uwodzicielski i obiecujący. Jakby była dla Daniela kimś wyjątkowym, fascynującym. Jakby nie mógł się nią do woli nasycić. A jednak się szybko nasycił, pomyślała trzeźwo, zamknęła czasopismo i wstała, by przebrać się w kostium. Przecież sobie poszedł, czyż nie? Stojąc na czworaka i pocąc się w lekkim, lecz dość niewygodnym kostiumie żółwia, Phoebe zniżyła głos, udając Tomcia Żółwika. Dwudziestu paru przedszkolaków siedziało w kółeczku wokół niej na podłodze, wytrzeszczając oczy, podczas gdy ona wraz z Leslie w roli Królika Roberta opowiadały bajkę. - Ale to przecież mój domek - powiedział Tomcio, przeciągając każde słowo i z niedowierzaniem patrząc na Roberta, który złożył mu

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

absurdalną propozycję. -'Nie mogę ci sprzedać mojej skorupki. Gdzie bym spał? W czym bym chodził? Żółwik Tomcio był bez wątpienia jednym z powodów, dla których Allison błagała Phoebe, żeby zastąpiła ją na dyżurze. W przeciwieństwie do Allison, Phoebe nie miała nic przeciwko temu, by przebrać się w idiotyczny kostium i chodzić przez pół godziny na czworakach. Uwielbiała tę część swojej pracy. Błyszczące oczy dzieci, niepohamowane wybuchy śmiechu i okrzyki otuchy zawsze poprawiały jej humor. - Nie mogę sprzedać swojej skorupy, prawda, dzieciaki? - zwróciła się do swej publiczności. - Nie! - zapiszczały głośno. - Nie sprzedawaj! - Widzisz? - zwrócił się Tomcio Żółwik do Królika Roberta. Mówią, że nie mogę tego zrobić. Musisz sobie znaleźć jakiś inny domek. Ja nie mogę ci pomóc, choć bardzo bym chciał. Phoebe uśmiechnęła się ciepło do ciemnowłosej dziewczynki z wielkimi brązowymi oczami, która się spóźniła i stała za wianuszkiem dzieci. - Cześć - powiedziała Phoebe głosem Tomcia. -Jak masz na imię, dziewczynko? - Kayla - wyszeptała nieśmiało dziewczynka. - Cześć, Kayla. Ja jestem Tomcio. Przywitajcie się z Kaylą, dzieciaki. - Cześć, Kayla! - zabrzmiał dziecięcy chórek w bibliotecznej świetlicy. - A ze mną się nie przywitacie? Phoebe zamarła. Ten głęboki, rozbawiony głos mógł należeć tylko do jednego mężczyzny. Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech, którego nie powstydziłby się Darth Vader. Nie dość, że wczorajszego wieczoru odegrała przed nim rolę myszy, to dziś rano musi Oglądać ją w roli żółwia? Powoli uniosła głowę. Gdyby nie była już na kolanach, na pewno by na nie padła na jego widok. Był ubrany w czarny, przylegający do ciała T-shirt i obcisłe, wypłowiałe dżinsy, które podkreślały jego zgrabną sylwetkę. Stał oparty o regał z opalonymi rękami skrzyżowanymi na piersi, a na jego ustach

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

widniał uśmiech szeroki jak Texas. Co on tu robił? I dlaczego wyglądał jak bohater z okładki intrygującego romansu, podczas gdy ona wyglądała jak coś, co je martwe muchy i właśnie wypełzło z pudełka z piaskiem? Życie jest niesprawiedliwe. - Powiedzcie „dzień dobry" panu Barone, dzieciaki - wydusiła, zmuszając się, by spojrzeć mu w oczy, podczas gdy dzieci wykrzyczały kolejne powitanie. Przeniósł uśmiech i spojrzenie z jej twarzy na dzieci i pomachał im wesoło. Pomimo znaczących uśmieszków Leslie i rozbawionego uśmiechu Daniela, Phoebe udało się dobrnąć do zakończenia bajeczki. Gdy dzieci rozeszły się po bibliotece w poszukiwaniu ulubionych książek, Phoebe próbowała szybko się wycofać. Chociaż zastanawiała się, co on tu robi, nie zamierzała się dowiadywać. Jednak Daniel miał inne plany. Wyciągnął do niej rękę, by pomóc jej wstać. Gdy kucnęła, ignorując go, zrobił to samo. - Słyszałaś ten kawał o wężu, którego napadły dwa żółwie? - spytał bez wstępów, a ona poczuła, że jest czerwona jak burak. - Nie - burknęła, wzdychając ze znużeniem. - Więc co z tym wężem? - Gdy policja poprosiła węża, by opisał napastników, powiedział: „Nie potrafię, wszystko działo się zbyt szybko". - Beznadziejne - prychnęła. - Wiem, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby ci go nie opowiedzieć. - Najwyraźniej nie mógł też się powstrzymać przed kpinkami. - Zresztą na pewno uważasz, że to śmieszne. Owszem, tak myślała, ale nie zamierzała się do tego przyznać. I nie chciała przedłużać tego spotkania, w przeciwieństwie do Daniela. - Do twarzy ci w tym kolorze - powiedział z uśmiechem. - Jasne, zieleń mchu i brąz o odcieniu błota to główne kolory w mojej garderobie. Odważyła się spojrzeć mu w oczy i trochę się rozluźniła, widząc ciepło i humor w jego spojrzeniu. - Miałem na myśli różowy. - Pogładził ją lekko po policzku. Bezsilna wobec jego uśmiechu, speszona jego bliskością, wykorzystała jedyną kryjówkę, jaka była dostępna, to znaczy podniosła

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ramiona, przyciągnęła brodę do mostka i schowała się w skorupę Tomcia Żółwika. - Czy nie za bardzo utożsamiłaś się z rolą? - roześmiał się, a gdy nie odpowiedziała, popukał lekko w skorupkę. - Puk, puk, jest tam kto? Dlaczego po prostu nie odejdzie i nie pozwoli jej cierpieć ze wstydu w męczeńskim milczeniu? Z ponurą miną wysunęła się ze skorupy. - Masz niesamowity talent do zaskakiwania mnie w sytuacjach, w których wypadam nadzwyczaj korzystnie - burknęła. - Mam kolejną propozycję. Jestem umówiona u kosmetyczki na maseczkę błotną o siódmej, może przyjdziesz popatrzeć? Ach, te oczy. I ten uśmiech. Wstał, złapał ją za ręce i pomógł wstać. - Prawdę mówiąc, myślałem o kolacji. - Kolacji? - spytała z niedowierzaniem, myśląc, że może się przesłyszała. - Nawet żółwie czasem jadają, prawda? O której kończysz pracę? - O piątej. Kończy o piątej - poinformowała ochoczo Leslie, która obserwowała w pełnym napięcia milczeniu rozwój wydarzeń. Zdjęła królicze uszy i wyciągnęła rękę do Daniela. - Leslie Griffin przedstawiła się z uśmiechem. - Daniel Barone. - Uścisnął jej dłoń i odwzajemnił uśmiech, po czym znów zwrócił się do Phoebe: - Może być siódma trzydzieści? Chyba że masz inne plany? - Tylko maseczkę błotną - mruknęła, patrząc ostrzegawczo na rozpromienioną Leslie. - Świetnie, przyjadę po ciebie. - Jak ma się ubrać? - spytała przytomnie Leslie, podczas gdy otumaniona Phoebe stała jak zamurowana; - Zwyczajnie - powiedział, odwracając się od drzwi. - Za gorąco na strój wieczorowy. - Posłał kolejny uśmiech, od którego temperatura w pokoju podniosła się o kilka stopni. - Do zobaczenia. - Rzeczywiście, gorąco... - Leslie teatralnie powachlowała się króliczymi uszami, gdy Daniel zniknął "za drzwiami. - Rany, Phoebe, on jest niesamowity! - Nie mam siły z tobą teraz o tym rozmawiać - bąknęła Phoebe. - Poczekam - zapewniła Leslie z wszystkowiedzącym uśmiechem. -

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Ale w poniedziałek żądam szczegółów - dodała ze śmiechem, który ścigał Phoebe, aż zamknęła z hukiem drzwi swego pokoju. Gdy tylko została sama, zrzuciła wypukłą żółwią skorupę i oparła się ciężko o ścianę. Odgarnęła włosy z twarzy i wpatrzyła się w sufit, zastanawiając, czy jej serce kiedykolwiek biło tak szybko i mocno. Przycisnęła rękę do piersi i wzięła głęboki oddech. Daniel Barone ją odszukał. I to w sobotę, kiedy mógłby robić wiele innych rzeczy. Spotkać wiele innych kobiet. Ale on przyszedł, żeby zobaczyć się właśnie z nią. Flirtował z nią, uśmiechał się do niej. Zaprosił ją na kolację. Właśnie ją. - Może coś z nim nie tak - powiedziała z powątpiewaniem, gdy po chwili spotkała się z Leslie w czytelni. - Może jest społecznie nieprzystosowany, ma grzybicę stóp, nieświeży oddech albo małe... - No, no - przerwała Leslie, grożąc jej palcem. - Chciałam powiedzieć: „małe ego". - Jego ego nic nie brakuje, jak zresztą całej reszcie. Phoebe, czy ani razu nie przeszło ci przez myśl, że po prostu mu się podobasz? - spytała serdecznie, przypatrując się uważnie przyjaciółce. - Czy nie przyjdzie ci do głowy, że on ma po prostu dobrą intuicję, jest inteligentny i od razu potrafi docenić to, co dobre? Nie, Phoebe coś takiego nigdy by nie przyszło do głowy. Pozwoliła sobie na rozkoszną chwilę rozważania takiej możliwości. I tyle wyszło z postanowienia, by trzymać się z dala od Phoebe Richards, myślał Daniel, odjeżdżając z parkingu pod biblioteką i kierując się do domu rodziców. Wyglądało na to, że będzie to dzień pełen przemyśleń typu: powinienem, nie powinienem. Nie powinien był tak długo spać. Powinien za to od razu się zorientować, gdy tylko zjechał w Boylston Street, że jego na pozór bezcelowa jazda prowadzi w określone miejsce, to znaczy do bostońskiej biblioteki publicznej. Powinien był tylko sprawdzić, czy u Phoebe wszystko w porządku. Przecież pod takim pretekstem zdecydował się zaparkować na chwilę samochód pod budynkiem z czerwonej cegły. Miał tylko zapytać, czy Phoebe dobrze się czuje, a zaprosił ją na kolację. Wcale tego nie planował. Samo jakoś tak wyszło, a nie powinno. Bo przede wszystkim nie powinien jej całować poprzedniego wieczoru. I tyle o tym rozmyślać.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Powinien najpierw odwiedzić matkę, dodał w poczuciu winy, gdy otworzył drzwi frontowe kamienicy, a po chwili ujrzał rozpromienioną na jego widok twarz. - Daniel, kochanie, jak dobrze cię widzieć! - powiedziała, obejmując go czule. - Dobrze być znowu w domu. Mamo, wyglądasz fantastycznie dodał, przyglądając się jej z serdecznym uśmiechem. Sandra Barone nie wyglądała na swoje pięćdziesiąt dziewięć lat. Miała smukłą, wysportowaną sylwetkę, krótko, stylowo ostrzyżone blond włosy i szare oczy o żywym, pełnym intuicji spojrzeniu. - Jak zwykle mi kadzisz. - Machnęła lekceważąco ręką. - Tacie będzie przykro, że go nie zastałeś. Musiał na chwilę zajrzeć do biura. - Nie szkodzi, wpadnę później - obiecał. - Kiedy wróciłeś? I, przede wszystkim, jak długo zamierzasz zostać? - Od ośmiu lat zawsze witała go tymi słowami. A on zwykle odpowiadał: - Wczoraj, pewnie niedługo. - Och, Danielu - westchnęła, ująwszy go pod ramię i poprowadziła do salonu. - Wiem, że masz już dość słuchania tego, ale my z ojcem marzymy, byś osiadł na stałe w Bostonie i dokończył studia prawnicze. Firma Baronessa mogłaby wykorzystać twój błyskotliwy umysł w swojej kancelarii prawniczej. Zresztą, martwię się o ciebie. Tak samo jak ojciec. - Przerwała i z niezadowoleniem pokręciła głową. - No i znowu marudzę, choć przyrzekłam sobie tego nie robić. To wszystko dlatego, że tak rzadko się widujemy. - Wiem, nie przejmuj się - powiedział, i jak to miał w zwyczaju w takich chwilach, zmienił temat. - Jakieś wieści? - spytał. - Czy coś się wydarzyło w czasie tego miesiąca, gdy mnie nie było? Ktoś wziął ślub albo doczekał się potomka? - Pytanie było całkiem uzasadnione. Wielu jego kuzynów i nawet młodsza siostra, Emily, obecnie zaręczona, przenosiło się w zastraszającym tempie do bajkowej krainy. I żyli długo i szczęśliwie". - Zabawne, że pytasz. Lepiej usiądź. Mam wieści, które mogłyby zwalić cię z nóg. I rzeczywiście. To było właściwe określenie, myślał później, gdy udał się na poszukiwanie siostry. Jak przewidziała matka, zastał Claudię w

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Ritzu, gdzie organizowała fundusze na jeden ze swoich szczytnych celów. Musiał poczekać chwilę na omówienie szokujących wieści z siostrą. Siedząc przy barze i sącząc wodę sodową, obserwował Claudię, która z właściwym sobie wdziękiem namawiała jakichś ważniaków, by zainwestowali w dom opieki w biednym rejonie miasta. Jak zwykle żywo gestykulowała, potrząsając blond grzywą i rzucając bystre spojrzenia. I rzeczywiście trudno się było oprzeć jej niebieskim oczom i dołeczkom, które ukazywały się na policzkach przy każdym uśmiechu. Daniel przypatrywał jej się z dumą. Podszedł do siostry, kiedy sponsorzy odeszli, zapewne z odchudzonymi portfelami. Wkładała papiery do teczki, więc zauważyła go dopiero wtedy, gdy do niej podszedł. - Daniel! - pisnęła i rzuciła mu się na szyję. - Skąd się tu wziąłeś? Boże, jak się cieszę, że cię widzę! Siadaj, siadaj i opowiadaj. - No dobrze - powiedział, gdy omówili już parę podstawowych spraw. - Wiem już, nad czym pracujesz. Teraz powiedz, czym, a raczej kim się zajmujesz w czasie wolnym? - Nie mam pojęcia, o co ci chodzi - odparła Claudia, patrząc na niego wyniośle. Najwyraźniej nie miała ochoty opowiadać mu, z kim chodzi na randki i czy w ogóle to robi. Uznał więc, że poruszył niepopularny temat. Ostatnio Claudia przejawiała tendencję do angażowania się w związki z mężczyznami, którzy mieli poważne problemy życiowe. Daniel martwił się, że siostra nie może dojść do siebie po zerwaniu z Jonathanem Normanem, choć minęły już dwa lata, woli po prostu zajmować się cudzymi problemami, zamiast swoimi. - Widziałeś się z rodzicami? - spytała, ucinając ewentualną rozmowę na temat swego życia miłosnego. Przeszli do sensacyjnych wieści przekazanych przez matkę. - Okazuje się więc, że mamy kuzynkę, o której istnieniu nie mieliśmy pojęcia - skonstatował z niedowierzaniem. - Tak, niejaką Karen Rawlins. - Claudia pokiwała głową. - A przynajmniej tak się nazywa zgodnie z dokumentami. Ale tak naprawdę jej ojciec, który występował pod nazwiskiem Timothy Rawlins, był

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

bratem bliźniakiem naszego ojca. - I naszym wujem, który miał naprawdę na imię Luke - ciągnął powoli Daniel, by niczego nie poplątać. - Wiesz, to takie stare dzieje, że prawie zapomniałem o jego istnieniu. - Brat ich ojca został porwany ze szpitala tuż po urodzeniu. Od tej pory słuch o nim zaginął. - Ponieważ nigdy go nie poznaliśmy, zawsze wydawał mi się jedną z tych postaci literackich, o których lubi rozmawiać ojciec, gdy opada go melancholia. - A jednak istniał naprawdę - powiedziała Claudia. - Ludzie, którzy go porwali, wychowywali go pod nazwiskiem Rawlins. Wuj Luke, to znaczy Timothy Rawlins, ożenił się i urodziła się Karen. Gdy oboje rodzice zginęli przed rokiem w wypadku samochodowym, Karen zaczęła szukać prawdy o pochodzeniu swego ojca. Daniel opadł na oparcie krzesła i przerzucił przez nie nonszalancko rękę. - Mama powiedziała, że Karen znalazła pamiętnik swojej babki i to wzbudziło jej podejrzenia. Claudia odgarnęła włosy z twarzy. - Od tego się wszystko zaczęło, ale ponieważ dziadkowie Karen też nie żyją, nie miała od kogo się dowiedzieć prawdy. Sprawa stanęła w miejscu, ale potem... Pamiętasz to zdjęcie, które zrobiliśmy sobie na zjeździe rodzinnym w ostatnim miesiącu? Tuż przed meczem siatkówki, w którym babki pokonały facetów - przypomniała z triumfalnym uśmiechem. - Ktoś opublikował to zdjęcie, a Karen je zobaczyła i rozpoznała ojca. - No tak, zapomniałem, że byli identyczni - powiedział Daniel, myśląc o swoim bracie bliźniaku. Derrick różnił się od niego jak dzień od nocy. Claudia pokiwała głową. - Karen zaczęła na nowo poszukiwania. Idąc tropem pamiętnika i wycinków prasowych, dotarła do informacji o porwaniu Luke'a i wszystko stało się jasne. - Zwariowana historia. - Niesamowita. Jak zobaczysz Karen, od razu poznasz, że należy do

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

naszego klanu, widać, że ma te same geny. Jest bardzo miła. I chyba dość zagubiona. Widać, że szuka jakiegoś punktu zaczepienia. Tata mocno to wszystko przeżył. - Mama mi mówiła. Chociaż zmartwił się wiadomością o śmierci Luke'a, ucieszył się, że choć po części odzyska brata w osobie jego córki. - Słyszałeś o tym przyjęciu z okazji przyjęcia Karen do rodziny? - Tak. Mama dała jasno do zrozumienia, że mam być na nim obecny. Nie przejmuj się, nie nawalę. Przyjęcie miało się odbyć za dwa tygodnie. Nie planował wcześniej, że zabawi tu tak długo. Nie brał wtedy jednak pod uwagę małego żółwika o różowych policzkach. - A propos bliźniaków, widziałeś się już z Derrickiem? Nie, Daniel jeszcze się z nim nie widział, dlatego też, pożegnawszy się z Claudią, pojechał wprost do siedziby firmy Baronenessa. Zawsze po powrocie z podróży objeżdżał całą najbliższą rodzinę, a ponieważ siostra Emily i Derrick pracowali w dziale kontroli jakości - Derrick jako zastępca dyrektora, a Emily jako jego sekretarka - Daniel zamierzał ustrzelić dwa ptaszki za jednym strzałem. - Że też Derrick każe ci pracować w sobotę! - zawołał na widok siostry, która podniosła na niego oczy znad biurka. Powtórzyła się scena, która odbyła się wcześniej ze starszą siostrą. Emily zerwała się z miejsca i z piskiem radości rzuciła bratu na szyję. - A co na to twój strażak? - Shane wziął dyżur na weekend, więc jest okej. Daniel zajrzał w jej brązowe oczy i spodobało mu się to, co z nich wyczytał. - A życie ze strażakiem? Też okej? - spytał. - Tak! - Rozpromieniła się, a potem zalała rumieńcem. - Za pięć miesięcy będę panią Cummings, a wtedy będzie jeszcze lepiej. Daniel pogłaskał ją po policzku, ciesząc się, że jest tak szczęśliwie zakochana. - Będę na pewno - odpowiedział na pytanie, którego nie zadała. - Nie opuściłbym przecież twego ślubu. - Znów ją uścisnął i pocałował w czubek głowy. - Jest tu gdzieś Derrick? - Derrick jest tu zawsze - odezwał się za nim szorstki głos. - W przeciwieństwie do ciebie.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Daniel odwrócił się. Brat stał w otwartych drzwiach swego gabinetu, jak zwykle w markowym garniturze i z ponurą miną. Danielowi trudno było czasem uwierzyć, że mieli wspólne geny, a co dopiero że byli bliźniakami. Wydawało mu się, że mają jedynie to samo nazwisko i takie same kasztanowe włosy. Brązowooki Derrick był okropnie gburowaty, w przeciwieństwie do niebieskookiego, pełnego wdzięku Daniela. - No cóż, ktoś w rodzinie musi być wałkoniem. - Ja tego nie powiedziałem - odparł kwaśno Derrick. - Też się cieszę, że cię widzę, braciszku - uśmiechnął się Daniel, obejmując Emily. - To takie budujące, wiesz? - Ech, wy - przerwała Emily, ściskając Daniela w talii i patrząc karcąco na Derricka. - Gdyby ktoś was nie znał i zobaczył w trakcie takiej wymiany zdań, pomyślałby, że się nienawidzicie. Emily ma rację, myślał Daniel, wycofując samochód z parkingu i odtwarzając pełną napięcia rozmowę z Derrickiem. Sprawiali wrażenie, jakby się nienawidzili, chociaż starali się nie okazywać sobie wrogości ze względu na Emily. Zawsze mieli taką właśnie relację - napiętą, na granicy wrogości. Ostatnio jeszcze się pogorszyła, bo Derrick zrobił się napastliwy, złośliwy i nie przebierał w słowach. Złe stosunki z bratem były jednym z powodów, dla których Daniel nigdy nie pozostawał długo w Bostonie. Być może właśnie z jego powodu zaczął kiedyś podróżować. Teraz zaś frustracja wywołana spotkaniem z bratem sprawiła, że jeszcze bardziej cieszył się ze wspólnej kolacji z pewną bibliotekarką. Właściwie nie mógł przestać o niej myśleć, choć sam nie wiedział dlaczego. Być może, rozważał, jadąc w kierunku zachodnim wzdłuż rzeki Charles, miało to związek z tym, że wywoływała u niego uśmiech bez żadnych wyraźnych przyczyn, poza tą jedną, że istniała.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ PIĄTY

sc

an

da

lo

us

Było już późne popołudnie, gdy Daniel wracał do domu po spotkaniu z ojcem i dwoma żonatymi kolegami. Wziął szybki prysznic, ogolił się, włożył czysty czarny T-shirt i jasne bawełniane spodnie. Wsunął bose stopy w wygodne mokasyny, wziął kluczyki i ruszył do Phoebe, wciąż starając się zrozumieć, co go tak w niej urzekło. Nagle go olśniło. - Bingo! - zawołał sam do siebie, walnąwszy rozpłaszczoną dłonią w kierownicę. W ciągu ostatnich kilku lat pijał wino, chodził na kolacje i do łóżka z wieloma pięknymi, eleganckimi, mającymi wielkie powodzenie kobietami. Była wśród nich szwedzka modelka, amerykańska aktorka i austriacka księżniczka. Wszystkie były wyrafinowane, pewne siebie, dowcipne i smukłe. Gwarantowały mu dreszczyk emocji, namiętne noce i spore wydatki. Nie potrafiły jednak zapewnić dobrego samopoczucia, dodawać otuchy. To właśnie robiła nieświadomie Phoebe. Była jak domowe jedzenie, ulubione smakołyki z dzieciństwa. Szarlotka dla duszy. Uśmiechnął się do tego porównania. W czasie dwóch krótkich spotkań spędził z nią niewiele ponad godzinę. Prawie jej nie znał, a jednak czuł się z nią swobodniej niż z jakąkolwiek kobietą, odczuwał przy niej cudowny spokój, miał poczucie pełni. Nie czuł się tak dobrze nawet z własną rodziną. Matka była wiecznie zaabsorbowana swoją działalnością charytatywną i maratonami brydża. Ojciec był poślubiony pracy. Oboje chcieli, by był kimś, kim w rzeczywistości nie był, by robił to, czego robić nie chciał. Claudia z kolei zdobywała samotnie mistrzostwo w każdej dziedzinie wartej zachodu. Emily nie widziała świata poza swoim

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

strażakiem, co zresztą wydawało się całkiem naturalne. No i był jeszcze Derrick. Poczucie pustki i wyobcowania, jakiego doznawał w towarzystwie brata, pogłębiało się z biegiem lat i dzieląca ich przepaść była coraz większa. Danielowi doskwierała świadomość, że nie łączy ich nic poza pokrewieństwem, że wcale nie są sobie bliscy. I nagle w jego życiu nie wiadomo skąd zjawiła się Phoebe. Zapomniał o swoich zgryzotach, zaczął się uśmiechać bez powodu. - Domowe jedzenie - powiedział cicho, zajeżdżając pod jej dom. Dokładnie o siódmej trzydzieści zastukał do drzwi. Gdy je otworzyła, wszelkie skojarzenia z domowym rosołkiem i szarlotką wyparowały. Mowę mu odebrało. Wyglądała niesamowicie. - Cześć - powiedziała, gdy gapił się na nią bez słowa. Nieświadom tego, że się głupawo uśmiecha, wpatrywał się w jej zwiewną cytrynowożółtą sukienkę. Była miękka, kobieca i urokliwie prześwitująca, jak niepewność migocząca w jej oczach. Phoebe nie miała pojęcia, jaka jest seksowna, Sukienka była bez rękawów, miała niewielki dekolt i sięgała do pół łydki, a mimo to nadawała jej niezwykle kusicielski wygląd. Miała w sobie coś niezwykle romantycznego. Nie koniec na tym. Phoebe dokonała wielkiego poświęcenia, a mianowicie zakręciła włosy. Miękkie jedwabiste pasma wiły się delikatnie wokół jej twarzy. Subtelny makijaż podkreślał naturalny brzoskwiniowy odcień skóry i miękkość pełnych ust, które kojarzyły mu się nieodmiennie z płatkami róż i gorącymi pocałunkami. - Nie masz okularów - powiedział, gdy dotarło do niego, że tu także tkwi zmiana. - Szkła kontaktowe. - Wzruszyła lekko ramionami i spojrzała na niego wielkimi bursztynowymi oczami ocienionymi przez gęste, długie rzęsy. Jest taka nieśmiała, pomyślał, gdy szybko odwróciła wzrok i cofnęła się do środka. - Wezmę torebkę - powiedziała cicho. Włożył ręce do kieszeni, próbując się opanować i pozbierać myśli. Wpatrywał się przy tym w głupią gipsową żabę siedzącą na stopniu,

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

podczas gdy Phoebe wyszła z domu i zamknęła drzwi. Wtedy zwrócił uwagę na jej palce u stóp. Z płaskich białych sandałów na sznurkowej podeszwie wystawały paznokcie pomalowane jaskrawoczerwonym lakierem. Patrząc na ten lakier, pomyślał, że Phoebe jest kobietą, która się kontroluje, nie obnosi się ze swą seksualnością. Manifestuje ją dyskretnie, tajemniczo. To wywołało kolejną falę skojarzeń i fantazji, którym folgował, gdy szli do samochodu. - Wszystko w porządku? - spytał, gdy usadowiła się już na miejscu obok kierowcy. Skinęła głową. - Ślicznie wyglądasz, Phoebe - powiedział (trochę poniewczasie), bo rzeczywiście tak było, a jemu nagle zaczęło bardzo zależeć na tym, by ona o tym wiedziała. - Maseczka błotna działa cuda - rzuciła z uśmieszkiem. Zaśmiał się bez słowa, by pokryć podniecenie, jakie odczuwał z powodu jej bliskości. I co teraz, panie Barone? - zapytywał siebie w myślach. Wiedział, że będzie musiał bardzo się starać, by trzymać ręce z dala od niej. I to nie dlatego, że przebywał zbyt długo na pustyni Kalahari, ale dlatego, że właśnie Phoebe w tej chwili pragnął. Jednak nie chciał jej zranić, nie mógł więc folgować swym pragnieniom. Wjechał na jezdnię, a po chwili zorientował się, że przedłużające się milczenie jest trochę niezręczne. Musiał je przerwać, skoro mieli spędzić razem normalny miły wieczór. - Na jaką kuchnię masz ochotę? - spytał. - Ty coś wybierz - odparła, uporczywie gapiąc się W okno. Mknąc przez ulice, Daniel stukał palcami w kierownicę i myślał o tym, że Phoebe wciąż jest z nim skrępowana. Gdy odnalazł ją w bibliotece, na jej twarzy malowało się pytanie: dlaczego tu jesteś? Nie wiedział, ale zdawał już sobie sprawę, że nie może być mowy o przelotnym romansie z Phoebe. Była kobietą stworzoną do długiego związku, małżeństwa, kobietą, z którą można założyć prawdziwy dom, mieć rodzinę. Po prostu na to zasługiwała. A on przecież się do tego wszystkiego nie nadawał. Ale cholernie lubił z nią być. Chciał z nią być. „Nie ma sprawy" - powiedziała poprzedniego wieczoru na pożegnanie, dając do zrozumienia, że nie liczy na żaden romans. Nie

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

będzie więc rozczarowana, jeśli do niczego nie dojdzie. Mogą pozostawać w przyjacielskich stosunkach. Potrafił zachowywać odpowiedni dystans, zadbać o to, by relacja nie była zbyt zobowiązująca. A nad swoim libido też umiał zapanować. Zawsze mu się to udawało, więc i teraz się uda. Nie zamierza jej skrzywdzić. Dlatego ta znajomość musi pozostać platoniczna. Po prostu będzie się cieszył jej przyjaźnią przez ten krótki czas, gdy przebywa w Bostonie. Przy okazji może jej pomóc rozwiązać problem Jasona Collinsa. Od razu poczuł się lepiej. To ma sens. Przecież naprawdę się o nią martwił. Może jej pomóc rozprawić się z tym draniem i nie mieć poczucia, że spotyka się z nią wyłącznie dla własnej przyjemności. Rzucił okiem na Phoebe, a potem znów skierował wzrok na jezdnię. Aby uniknąć wszelkich komplikacji, musiał przestać myśleć o tym, jak ona pięknie wygląda w tej sukience, i wyobrażać sobie, jak wyglądałaby bez niej. Musi więc przede wszystkim zapomnieć o tym pocałunku, pocałunku, którego być nie powinno. Pocałunku, który okazał się tak rozkoszny, namiętny i niewiarygodnie przyjemny, że Daniel był skłonny uznać go za halucynację wywołaną gwałtowną zmianą strefy czasowej i brakiem snu. - Co myślisz o pizzy? - usłyszała Phoebe, która z trudem panowała nad swoim zażenowaniem. Co myśli? To samo co o surowej wątrobie i pewnej starej pannie, bibliotekarce, która próbuje być kimś, kim nie jest. Robiło jej się na myśl o tym niedobrze. - Może być - wydusiła, wciąż myśląc o upokorzeniu, jakie odczuła, gdy otworzyła drzwi, a Daniel gapił się na nią bez słowa, bo wystroiła się w swoje najlepsze ciuchy, jakby to była prawdziwa randka. Jakby mogła się łudzić, że on doceni żałosne starania, których dołożyła, by ładnie wyglądać. Jakby miało sens to, że ogoliła nogi i włożyła jeden z dwóch posiadanych kompletów seksownej bielizny. - Kiedy jestem długo poza Stanami, oprócz lodów najbardziej brakuje mi pizzy - powiedział, zerkając w lusterko przed zmianą pasa. Byłaś kiedyś w Bella Luna? Ścisnęła torebkę trzymaną na kolanach, czując, że policzki zalewa jej

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

znowu rumieniec z powodu kolejnej fali upokorzenia, jaką odczuła z powodu mylnej interpretacji jego intencji. Miała przecież trzydzieści trzy lata, nie była szesnastolatką, która po raz pierwszy umówiła się z chłopakiem. - Bella Luna? W Jamaica Plain? Pokiwał głową. - Tak, na Center Street. - Słyszałam o niej - wydusiła. - Ale nigdy tam nie byłam. - To trzeba wypróbować. Wyglądało na to, że cały ten wieczór będzie dla niej niezłą próbą. Z trudem zdusiła jęk. Cóż ona sobie wyobrażała? I co on myśli teraz o niej? Sądząc po niezręcznym milczeniu, jakie panowało w samochodzie, nic specjalnie obiecującego. Przeżyła już wiele takich sytuacji i wiedziała, do czego to prowadzi. Wyglądając przez boczne okno, mrugała ze złością oczami, usiłując się jakoś opanować. Niestety przychodziło jej to z trudem, bo od chwili gdy spotkała Daniela, a potem ją pocałował, zdążyła już się w nim nieźle zadurzyć. Postanowiła jednak uporać się z tą świadomością nieco później. Gdy będzie sama. W ciemności. Pomiędzy chłodnymi prześcieradłami. W swoim wielkim pustym łóżku. Podczas gdy jej koronkowe majteczki i stanik będą leżały grzecznie w schowku na bieliznę, a nie walały się na podłodze, gdyż on zerwał je z niej w pośpiechu. Na szczęście po kilku minutach znaleźli się już w Bella Luna. Pizzernia była zatłoczona i gwarna, więc nowo przybyli nie musieli podejmować rozpaczliwych wysiłków konwersacyjnych. Żółto-niebieski wystrój, wielka otwarta kuchnia i ręcznie malowane talerze nadawały temu miejscu swojski wygląd. Gdyby Phoebe nie była taka przybita, pewnie by jej się tu spodobało. Gdy usadowili się przy małym stoliku nakrytym serwetką w czerwoną kratkę, oświetlonym przez świeczkę wetkniętą w butelkę, Daniel skinął głową w kierunku obrazów wiszących na ścianach. - Co tydzień jest inna wystawa - powiedział. - A w niedzielne wieczory można skorzystać z porad jasnowidza. - Pewnie po to, by wiedzieć, co zamówić - powiedziała, gapiąc się w menu, gdzie były miliony kombinacji dodatków do pizzy, od szparagów

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

po cukinię. - Może ja coś wybiorę? - zaproponował. - Proszę - odparła i z wdzięcznością odłożyła menu. Gdy zjawił się kelner, rozejrzała się szybko po lokalu, a Daniel zamówił pizzę dla nich obojga i piwo dla siebie. - Dla mnie woda - odparła, widząc jego pytające spojrzenie. - To jak się dziś czujesz? - spytał, gdy kelner odszedł. - Otrząsnęłaś się już po tej awanturze? A więc o to chodzi; Zasada numer jeden dzielnego ratownika: spotkać się z wyratowaną i sprawdzić, czy wszystko w porządku, a bohaterski czyn nie poszedł na marne. - Tak, wszystko dobrze - bąknęła, splatając palce i kładąc dłonie na blacie stolika. Potem przeniosła ręce na kolana i znów położyła je na blacie, cały czas błądząc wzrokiem pomiędzy obrazami, blatem stolika a ścianą za głową Daniela. - Odzyskałaś samochód? Tak jakby to było coś nadzwyczajnego. - Leslie zajechała po mnie rano w drodze do pracy i podwiozła tam, gdzie był zaparkowany - odparła, nie wspominając o tym, że na drzwiach kierowcy było wydrapane słowo „dziwka". Oczywiście nie miała żadnych dowodów, ale przypuszczała, że zrobił to Jason jej własnymi kluczykami. Kelner przyniósł napoje, więc Phoebe oderwała na chwilę wzrok od jakiegoś ohydnego bohomazu na pobliskiej ścianie. Rysując palcem esy-floresy na zapotniałej szklance, zauważyła, że Daniel też błądzi wzrokiem po sali. Poczuła się trochę lepiej, gdy zauważyła, że on także jest trochę speszony tą całą sytuacją. Jak mogłoby być inaczej? Chciał dodać litościwą kolację do litościwego pocałunku, a ona nie wiadomo po co zakręciła włosy, nałożyła szkła kontaktowe i wystroiła się jak na bal. Nawet jeśli nie był nią zainteresowany, nie był przecież głupi. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, by domyślić się, co ona sobie wyobrażała... „Ślicznie wyglądasz, Phoebe". Równie dobrze mógłby powiedzieć: „O, uczesałaś się". Albo: „O, zgubiłaś skorupę żółwia". A najbardziej

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

odpowiednie byłoby: „Tylko sobie Bóg wie czego nie wyobrażaj". - Moja babcia Barone miała takie jedno powiedzenie - rozległ się jego ciepły głos, wyrywając Phoebe z kokonu udręki, który motała wokół siebie. Odważyła się spojrzeć mu w oczy. Były takie niebieskie. - Quello che ci mette, ci trova. Śpiewne słowa zabrzmiały w jego ustach, jakby zawsze mówił tym pięknym językiem. - Co to znaczy? - wydusiła. - W wolnym tłumaczeniu, mniej więcej: „Co włożysz na talerz, to znajdziesz". - Nie bardzo rozumiem? Co to właściwie znaczy? - spytała, marszcząc brwi. - Nie mam pojęcia - powiedział z udawanym zakłopotaniem. - Ale często to powtarzała i jest to jedno z dwóch zdań włoskich, które umiem wymówić bez zająknięcia. Uśmiechnęła się, rozbrojona. W końcu to nie jego wina, że ona coś tam sobie ubzdurała. Nie jego wina, że był taki cudowny, a ona tak bardzo kogoś potrzebowała. - A jakie jest to drugie zdanie? - spytała z pokerową twarzą. Uniósł szklankę z piwem i zatrzymał w powietrzu. Wolno uniosła swoją i szklanki spotkały się ponad blatem z cichym, uroczystym brzękiem. - Questa festa e solamente per te. Choć myślała, że już w pełni nad sobą panuje, jedno spojrzenie w jego twarz wystarczyło, by zabrakło jej tchu. - A to co znaczy? - wyszeptała. - „To przyjęcie na twoją cześć". Patrząc na jego piękną, uśmiechniętą twarz, zapewniała siebie w duchu, że to, co w niej dostrzegła - zainteresowanie, ciepło, intensywność spojrzenia - to jedynie przejawy osobowości Daniela. Był po prostu czarującym, uprzejmym, nieświadomie zmysłowym mężczyzną. To nic nie znaczyło. Nie miało z nią nic wspólnego. Westchnęła. Miała szczęście, że jest taki cudowny. Że jest takim miłym facetem. Szkoda tylko, że wcale nie jest nią zainteresowany.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Postanowiła się z tym pogodzić i cieszyć się wspólnym wieczorem, na ile to możliwe. Mogła to zrobić, jedynie godząc się z tym, że nie ma mowy o romansie z Danielem Barone. Uniosła szklankę na toast i zmuszając się do uśmiechu, powiedziała: - Ubi-dubi-ła. Posłał jej jeden z tych swoich obezwładniających uśmiechów i spytał: - A to co znaczy? - Bawmy się więc. - Proszę, proszę, ona zna różne dziwne narzecza - zaśmiał się. - I czasem dziwnie się zachowuje - dodała konfidencjonalnym szeptem. - Ale nie mówmy o tym, to mogłoby nam odebrać apetyt. To wywołało kolejną salwę śmiechu. Phoebe postanowiła trzymać emocje na wodzy i dobrze się bawić. Pomogła jej w tym świadomość, że wszystkie damskie oczy w lokalu rzucały w jej stronę zazdrosne spojrzenia. Tamte kobiety nie musiały przecież wiedzieć, że to nie jest prawdziwa randka. Nie musiały wiedzieć, że ona przeżywa katusze, myśląc co chwila, że ten wspaniały mężczyzna może być najwyżej miłym znajomym. Opuścili Bella Luna około wpół do dziewiątej. Daniel był trochę zakłopotany własnym zachowaniem, gdy odprowadził ją pod same drzwi i tym samym niejako wymusił, by zaprosiła go do środka. Przeprosiła „na chwilę", a gdy wróciła do salonu, miała na nosie okulary, a w rękach dwie wysokie szklanki z mrożoną herbatą. - Długo nie wytrzymuję w kontaktach, szczypią mnie oczy wyjaśniła pojawienie się okularów, stawiając szklankę na stoliku obok miejsca na sofie, gdzie usiadł. Sama zajęła fotel po przeciwnej stronie stołu. Daniel wygodnie zatopił się w sofę, poddając się z przyjemnością dźwiękom saksofonu, które dobiegały z głośników. Łagodny szum klimatyzacji i waniliowy zapach świecy działały na niego kojąco. Uśmiechnął się, patrząc na Phoebe siedzącą w fotelu z mruczącym kotem na kolanach. Tego wieczoru często się uśmiechał, przymykając oczy i poddając się zadowoleniu, którego od tak dawna nie odczuwał. Nieśmiała, cicha Phoebe Richards okazała się bardzo zabawna i dowcipna, gdy wreszcie

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

się odprężyła. To nastąpiło tak nagle, że nie wiedział, dlaczego tak się stało. Tak jakby nagle zdecydowała: a co mi tam, jestem, jaka jestem, czy ci się to podoba, czy też nie. A jemu bardzo się podobało. Śmiała się, dowcipkowała, pytała go o różne rzeczy, zajadała się pizzą. Podobała mu się ta jej nowo nabyta swoboda, ale jednocześnie poczuł lekkie rozczarowanie, uświadomiwszy sobie, że zaczęła nieco inaczej się do niego odnosić. Jej policzki nie oblekały się już uroczym rumieńcem, gdy spotykała jego spojrzenie nad blatem stołu. Z oczu zniknął marzycielski wyraz. Tak jakby podjęła świadomą decyzję o unikaniu wszelkich zmysłowych, erotycznych gestów. Wiedział, że jej się podoba - nie miał co do tego żadnych wątpliwości - a jednak świadomie rezygnowała z możliwości okazania mu tego. To chyba dobrze, prawda? Przecież tego właśnie chciał. Tylko przyjaźń. Nawet nie musiał sam wytyczać granic. Ona zrobiła to wcześniej. - Śpisz? - spytała cicho, jakby bała się go zbudzić, jeśli rzeczywiście tak było. - Mam nadzieję, że się nie obrazisz, ale prawie - odparł, nie otwierając oczu i nie podnosząc głowy wygodnie wspartej o poduchę sofy. - To pewnie zasługa ożywionej konwersacji prowadzonej z dowcipną osobą. Uśmiechnął się leniwie. - Osoba naprawdę była dowcipna, ale pizza, muzyka i spóźnione skutki zmiany strefy czasowej dają o sobie znać. - Zmusił się do tego, by usiąść prosto, i potrząsnął parę razy głową. - Chociaż dużo podróżuję, za każdym razem mnie to dopada. Okropne uczucie. - Nigdy nie byłam dalej niż w stanie Nowy Jork, więc muszę wierzyć ci na słowo. W trakcie kolacji Phoebe skąpo udzielała informacji na własny temat, ale umiała sprawić, że stawał się bardzo gadatliwy. Jej ciepłe uśmiechy i pytania świadczące o autentycznym zainteresowaniu zachęcały go do opowieści o miejscach, które zwiedził, i o przygodach, które tam przeżył. Nie pamiętał, by kiedykolwiek z kimkolwiek był tak wylewny. - Jak to możliwe, że ja opowiedziałem ci miesiąc po miesiącu, co

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

robiłem przez ostatnie osiem lat, a nadal nic nie wiem o tym, co ty robiłaś? Pogłaskała grzbiet Arthura. - Po prostu: ty wiedziesz fascynujące, niezwykłe życie, a o moim nie ma co opowiadać. Ich oczy na chwilę się spotkały, ale Phoebe szybko zwróciła swoje na kota. Nie lubiła koncentrować na sobie uwagi. Od razu czuła się nieswojo, dlatego też przez cały wieczór usuwała się w jego cień. Postanowił jednak nie dawać za wygraną. Od dwudziestu czterech godzin dręczyło go pewne pytanie i postanowił, że musi je zadać. - Słuchaj, Phoebe, chcę cię o coś spytać. Ty i ten cały Collins... jak... - zawiesił głos, nie wiedząc, jak to delikatnie ująć w słowa. Zrobiła to za niego. - Jak taka miła dziewczyna jak ja mogła zadawać się z takim typkiem? - Tak, chyba to właśnie chciałem powiedzieć - odparł, sięgając po szklankę. Wzięła głęboki oddech i odgarnęła niesforny kosmyk włosów z czoła. - Zapoznał nas ze sobą znajomy znajomych. Collins wydawał się miły. Troskliwy, opiekuńczy - przerwała, wzruszając ramionami. Było widać, że trudno jej o tym mówić. - Potem nagle wszystko się zmieniło. Stawał się coraz bardziej wymagający. Opiekuńczość przerodziła się w zaborczość, a zaborczość... Sam widziałeś, do czego doprowadziła. - Owszem - wycedził, zły na samo wspomnienie napaści na nią. Pochylił się do przodu, oparł łokcie na rozszerzonych kolanach i trzymając szklankę oburącz, wbił wzrok w jej zawartość. Serce zaczęło mu nagle mocno walić. Podniósł oczy na Phoebe. - Bił cię? - spytał cicho. Zesztywniała, przełknęła ślinę i przez chwilę zmagała się z czymś, zanim odpowiedziała. - Raz mnie uderzył. Daniel przymknął oczy, czując, jak buzuje w nim wściekłość. - Drań! - wyrzucił z siebie. - Jest chory - powiedziała szybko, w formie wyjaśnienia. - I to wszystko usprawiedliwia?

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Nie, ale łatwiej mi się z tym pogodzić. Po jej oczach widać było, jak wiele kosztowało ją to przeżycie. - Jason jest alkoholikiem - ciągnęła. - Powinnam była to od razu zauważyć. I jakoś mu pomóc. - Coś mi się zdaje, że to on sam powinien sobie pomóc. - Chyba masz rację. Patrzył na jej spuszczoną głowę i czuł, że Phoebe nie chce kontynuować tego tematu, ale nie mógł się powstrzymać. - Zależało ci na nim? - spytał, siląc się na obojętność. Jej ręka gładząca grzbiet kota zatrzymała się na chwilę. - To teraz bez znaczenia, prawda? Dla niego to miało znaczenie. Jednak ona wyraźnie nie zamierzała o tym mówić. A on nie chciał się zastanawiać, skąd to nagłe napięcie, które czuł, wyobrażając sobie tych dwoje razem. - Mówiłem poważnie o tej zmianie zamków - powiedział. - Wiem. - I o kursie samoobrony. Kobieta powinna umieć się bronić. Zdjęła kocura z kolan i położyła go na fotelu, z którego wstała. Podeszła do odtwarzacza, by zmienić płytę. - Raz nawet zapisałam się na taki kurs - powiedziała, spoglądając przez ramię. - Ale po pierwszej godzinie zrezygnowałam. Nie radzę sobie z przemocą. - Samoobrona ma zapobiegać przemocy - zauważył słusznie. - Tak, ale żeby się bronić, trzeba użyć przemocy. Nie potrafię tego robić. Na samą myśl robi mi się słabo. - Odwróciła się do niego i stanęła z rękami skrzyżowanymi na piersi, jakby chroniła się przed chłodem. -Można by na osłodę powiedzieć, że unikam konfrontacji, ale prawda jest taka, że jestem strasznym tchórzem. - Wstręt do przemocy to oznaka człowieczeństwa, a nie tchórzostwa - powiedział z przekonaniem. - Jednak może cię to czynić bezbronną. Jak zeszłej nocy. Wolę sobie nie wyobrażać, co by było, gdybym się tam przypadkiem nie znalazł. - Ja też - szepnęła, uśmiechając się blado. Jednak oboje wiedzieli, że Phoebe musi potraktować tamten wieczór jako ostrzeżenie, bo Jason Collins nie zamierza tak szybko się odczepić. Z tego powodu Daniel bez

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

trudu przekonał samego siebie, że nie może zostawić Phoebe na jego pastwę. Przez chwilę wpatrywał się w swoją szklankę, dochodząc jednocześnie do wniosku, że to, co miał do zaproponowania, nie jest zbyt rozsądne. Po spędzeniu wieczoru z Phoebe zrozumiał, że nie może od niej przyjąć tego, czego tak naprawdę pragnie. Nie wiedział, czy może samemu sobie zaufać w kwestii zachowania platonicznej relacji z tą kobietą. Ponieważ jednak zależało mu na niej, postanowił zaryzykować, choć wiedział, że będzie go to wiele kosztować. - Phoebe, usiądź na chwilę - powiedział poważnie. - Mam dla ciebie propozycję.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ SZÓSTY

sc

an

da

lo

us

- Propozycję? - spytała nieufnie, lecz gdy wziął ją za rękę i pociągnął ku sobie, usiadła obok niego na sofie. - Co ty na to, żebyśmy wspólnie zwalczyli twoją niechęć do konfrontacji? Parsknęła ironicznie i wyswobodziła rękę z jego uścisku. - Masz na myśli lobotomię? - Możemy zostawić sobie tę możliwość na później, ale na razie chciałbym zaproponować metodę daleką od eksperymentów doktora Frankensteina. - Mianowicie? - Podkuliła nogi, układając bose stopy na kanapie, a tym samym odgradzając się od niego. Nie wiedział, czy robi to naumyślnie, czy całkiem odruchowo. W każdym razie, dobrze, że choć jedno z nich budowało bariery. - Co powiesz na to, żebym udzielił ci paru lekcji samoobrony? - Ale to oznacza. - Konfrontację. Wiem, przerażające, co? Ale zastanów się: to ja bym cię uczył, a nie ktoś obcy. Przechyliła głowę i zrobiła zabawną minę, która jeszcze dodała jej uroku. - Chciałam przypomnieć, że jeszcze wczoraj w ogóle się nie znaliśmy. - Wiem - odparł i, obróciwszy się bokiem, kładąc zgiętą nogę na sofie, usiadł tak, by siedzieć z nią twarzą w twarz. - Ale czy rzeczywiście czujesz, jakbym był obcy? Nie czujesz tego, co ja? - Zgagi? Tak, to pewnie ta pizza. Westchnął niby jakiś męczennik. - Mówię o porozumieniu. Mamy świetny kontakt ze sobą. - Naprawdę?

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Tak. A przynajmniej od chwili, gdy minął ci ten „syndrom Barone". - Zrobiła zdziwioną minę, a on wyjaśniał dalej: - Nawet nie wiesz, jak cudownie jest siedzieć i rozmawiać - po prostu rozmawiać - z kobietą, która nie ma względem mnie żadnych ukrytych zamiarów. Przygryzła dolną wargę, a po chwili spytała: - Czy powinnam teraz powiedzieć: Och, biedaku, one wszystkie pewnie chcą cię wykorzystywać seksualnie? - Widzisz? Właśnie to mam na myśli. Z żadną inną kobietą nie mógłbym tak rozmawiać. - Z powodu tej ich chętki? Uśmiechnął się szeroko. - Ponieważ ty jesteś naturalna, jesteś po prostu sobą i niczego ode mnie nie chcesz. Czuję się z tobą swojsko. Spuściła oczy i wzbiła wzrok w zwiewny materiał swojej sukienki. - Swojsko i wygodnie jak w starych butach, co? Omiótł wzrokiem te wszystkie kuszące guziczki na jej sukience, starając się myśleć o starych butach, a nie o tym, co skrywa cytrynowa zasłona. - Jak z przyjacielem, kumplem - powiedział, a gdy jego wzrok spoczął na ślicznych czerwonych paznokciach, które wystawały spod rąbka sukni, pomyślał, że Phoebe może poczuć się urażona. - Kumplem? - spytała raptownie, podnosząc na niego wzrok. - Tylko nie mów, że znamy się zbyt krótko. Liczy się jakość relacji, jaką się nawiązuje z drugim człowiekiem - wyłuszczał. - Więc... chcesz spotykać się ze mną? - Tak. Pójść czasem do kina albo na bilard. Albo tak jak dzisiaj: iść na pizzę, a potem siedzieć na twojej sofie, słuchać jazzu i po prostu... - Być sobą? - podpowiedziała cicho. - Tak, czy to takie dziwne? - Nie, skądże - mruknęła, a po chwili zauważył w jej oczach figlarny błysk, który zwykle poprzedzał jakąś dowcipną uwagę. - To co, stary, może walniemy po piwku i obejrzymy pornosa? - rzuciła nonszalancko. Pokręcił głową i parsknął szczerym śmiechem. - Jesteś bardzo zabawna, wiesz? - A jakże. Beczka śmiechu ze mnie. - Naprawdę. Przypominasz mi, dlaczego lubię życie, dlaczego lubię

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

to, co robię. Moja rodzina marzy wyłącznie o tym, żebym się tu osiedlił, pracował w rodzinnej kancelarii prawniczej, żebym się ustatkował. Zaczynają o tym mówić, kiedy tylko przekroczę próg domu, i nie przestają do chwili, kiedy znów nawieję z tego miasta - wyjaśniał, patrząc, jak zmarszczki na jej inteligentnym czole stopniowo się wygładzają. - Ty nie masz względem mnie żadnych oczekiwań. Nie masz żadnych zakusów związanych ze mną. Nie chcesz, żebym się zmienił, ustatkował. I to mi się właśnie w tobie podoba - dodał z uśmiechem. - Nie podoba mi się tylko, że jesteś zupełnie bezbronna i narażona na ataki tego Collinsa - zakończył, a gdy to mówił, uśmiech od razu znikł z jego twarzy. Nie odezwała się, ale jemu to widać nie przeszkadzało, bo miał wiele do powiedzenia na ten temat. - Więc co powiesz na moją propozycję? Pozwól mi, jako swojemu przyjacielowi, coś dobrego dla ciebie zrobić. Nauczę cię, jak sobie dawać radę. Tylko kilka lekcji, proste chwyty. I przyrzekam, że nie pozwolę sobie zrobić krzywdy. - No, skoro zamierzasz przy tym pozbawić mnie całej frajdy... Znowu się roześmiał i ujął ją za rękę. - Proszę, Phoebe, zgódź się. Pozwól mi to dla siebie zrobić. - „Proszę, Phoebe, zgódź się. Pozwól mi to dla siebie zrobić" przedrzeźniała głośno Phoebe następnego dnia po południu, siedząc przy kole garncarskim w pracowni w swojej suterenie. - Dlaczego nie powiedział raczej: pozwól mi rozciągnąć się na stole i kochać z tobą jak jakiś dzikus. Ale przecież mogłaś powiedzieć „nie" - argumentowała, sięgając po mokrą bryłę gliny. Z trudem przychodziło jej wycentrowanie na płaszczyźnie koła, bo nie mogła się skupić. A to kluczowy moment w robieniu na kole - najpierw trzeba porządnie wyśrodkować bryłę, a dopiero później można zacząć coś z niej formować - w tym wypadku wazon dla Leslie. - Albo mogłabyś powiedzieć... - przemawiała do siebie Phoebe. Słuchaj, Danielu, miły z ciebie facet i dobrze rozumiem, że nie chcesz przywiązywać się do żadnego miejsca, a tym bardziej do żadnej kobiety. Ja wcale nie pragnę od ciebie ciosów karate i pokazu stosowania pieprzu w sprayu, wolę blokadę ust i horyzontalne tango.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Odchyliła się na stołku i głęboko westchnęła. Ale ją wzięło! Nigdy nie uważała siebie za specjalnie rozerotyzowaną osobę, a już na pewno nie za kobietę agresywną w łóżku. Tymczasem, gdy tylko pomyślała o panu Barone, widziała go od razu nago i w różnych interesujących pozycjach, we własnym towarzystwie. Właściwie pragnęła go od chwili, gdy ujrzała jego twarz, niebieskie oczy, usłyszała ten zmysłowy głos. Teraz było jeszcze gorzej. Teraz go znała. Wiedziała, że jest miły, ma poczucie humoru i rycerskie zapędy. I pragnęła go jeszcze bardziej, bo wiedziała, że jest nie tylko pociągający zewnętrznie, ale i „wewnętrznie". A on chciał, by została jego kumplem. Tere-fere. Zeszłej nocy powinna wysłać go do diabła. - Masz chyba ukryte skłonności masochistyczne - mruknęła do siebie. Na pewno tak było, bo odparła na propozycję Daniela: - Dobra, naucz mnie łamać golenie i rozkwaszać nosy. Naucz mnie, jak być złą dziewczynką, Barone. Jestem gotowa. Oczywiście się roześmiał i wyznaczył pierwszą lekcję na godzinę trzecią następnego dnia. Nie wie, jak spał Daniel, ale ona spędziła większość nocy na wymyślaniu koszmarnych scenariuszy z Danielem Barone w roli przyjaciela. - Tak, życie musi mieć swoje centrum, zanim przejdzie się do tworzenia w nim bardziej wyrafinowanych form - mruknęła, gapiąc się w glinę. Dzięki Danielowi miała taką szansę wycentrować naczynie, jak zezowaty łucznik strzelić w środek tarczy. - Nie chcę być jego kumpelką! - jęknęła, zatrzymując koło. Opłukała ręce w zimnej wodzie i na nowo pochyliła się nad pracą. Uruchomiła ponownie koło i zaczęła wyrównywać podstawę i brzeg naczynia. On miał przyjść za niecałą godzinę. Po niedzielnej mszy i rodzinnym obiadku. I zapozna ją wtedy ze sztuką samoobrony. - Akurat! - prychnęła i wykonała fałszywy ruch. Ścianka z jednej strony zrobiła się zbyt cienka i czubek naczynia odpadł na koło z mokrym plaśnięciem. Patrząc na gliniane pobojowisko, Phoebe z westchnieniem zatrzymała urządzenie i zrezygnowana opadła na krzesło.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Miał przyjść uczyć ją, jak ma się bronić przed napastnikami, a ona czuła się całkiem bezbronna przede wszystkim wobec niego. Gdy odezwał się dzwonek u drzwi, Phoebe wytarła ręce w ścierkę i poszła otworzyć w swoim białym fartuchu upapranym gliną. Daniel zauważył, że dziwna maź przypominająca błoto widoczna jest też na jej brodzie, policzku, a nawet rękawie białego podkoszulka, który pamiętał lepsze czasy. Phoebe zdołała wysmarować tym czymś nawet ramkę okularów. - Przyszedłeś za wcześnie - oznajmiła z pretensją w głosie, a jej twarz zalała się uroczym rumieńcem. - Przepraszam, chyba tak. - Spojrzał na zegarek. - Trochę. Właściwie to w czym ci przeszkodziłem? -roześmiał się, patrząc na dziwne plamy. Niech zgadnę, maseczka błotna? - Chodź, to ci pokażę. - Wzruszyła ramionami. - Umiesz robić na kole! - powiedział z niedowierzaniem, gdy zaprowadziła go do sutereny, gdzie wzdłuż ścian stały metalowe półki zastawione naczyniami. Niektóre z nich dopiero schły, inne były wypalone na biskwit, a jeszcze inne pokryte różnobarwnymi szkliwami. Pośrodku pomieszczenia stało koło garncarskie, a pod ścianą ceramiczny piec elektryczny. Na przeciwległej ścianie na najwyższej półce ustawiono stary sprzęt stereofoniczny, a niższe były zawalone dziwnymi narzędziami, gąbkami, skrzynkami z gliną i innymi niezidentyfikowanymi przedmiotami. - To ty zrobiłaś te wszystkie naczynia, które stoją w salonie? - Tak. - Jesteś dobra! - Podszedł do półki z gotowymi przedmiotami i podziwiał subtelnie wymodelowany dzbanek. - Naprawdę. - To tylko hobby, jestem amatorką - zapewniła. -Ale idzie mi coraz lepiej - dodała bez nuty fałszywej skromności w głosie. - Kobieta z ukrytymi talentami - powiedział, odwracając się do niej z uśmiechem. Unikając jego wzroku, rozwiązała fartuch i zdjęła go przez głowę. - Kobieta z błotem za paznokciami - oznajmiła, rzucając okiem na swoje dłonie. - I na twarzy - dodał i zanim się zastanowił, co zamierza zrobić, starł

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

delikatnie plamkę zaschniętej gliny z policzka Phoebe. Jej skóra była bardzo miękka i gorąca. Przeniósł spojrzenie na jej usta i przypomniał sobie, że i one są takie. - Słuchaj - powiedziała, odsuwając się i przypominając mu o granicach, które sam ustalił. - Obejrzyj tu sobie wszystko, a ja wezmę szybki prysznic i będę gotowa do nauki odstraszających wrzasków czy innych sztuczek samoobrony... Chyba że to wiąże się z poceniem, to może... - Żadnego pocenia. Możesz śmiało wziąć prysznic. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale zrezygnowała i ruszyła w stronę schodów. Został sam i gapił się na naczynia, myśląc o zgrabnym tyłeczku Phoebe odzianym w stare, spłowiałe dżinsy. Przypomniał skwapliwie samemu sobie, że to tyłeczek jego kumpelki, więc nie ma sensu o nim dłużej rozmyślać. Skoro nie będzie dotykać Phoebe, postanowił dotknąć przynajmniej jej naczyń. Widać było, że wyszły spod jej ręki. Były takie delikatne, a jednocześnie solidne, pełne fantazji i eleganckie, romantyczne. Westchnął, przejechał palcami przez włosy, zadając sobie w duchu pytanie, po co pakuje się w jej życie. Wtedy przypomniał sobie o Jasonie Collinsie i miał już gotową odpowiedź. - Dobra, zaczynamy - powiedział rześko Daniel, gdy znaleźli się w innym pomieszczeniu w suterenie, o którym Phoebe lubiła myśleć jako o przyszłym saloniku. Pokój był niewykończony, na razie Phoebe stać było tylko na skromną wykładzinę i gipsowanie ścian. Sufit był jeszcze niegotowy. Zniszczone biurko, na którym stał komputer starego typu, i kilka składanych krzeseł stanowiły jedyne umeblowanie tego pomieszczenia. - Chcę, żebyś pomyślała o paru rzeczach, zanim przejdziemy do różnych pozycji. Owszem, Phoebe już myślała o różnych rzeczach i pozycjach, bynajmniej niezwiązanych z samoobroną... Daniel stał przed nią w jednym ze swych nieskazitelnych czarnych podkoszulków, który opinał kusząco jego tors i szerokie ramiona, i w spodenkach do joggingu, a jej przychodziły do głowy doprawdy różne dziwne rzeczy. - Przede wszystkim musisz zachowywać ostrożność - wyjaśniał. -

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Trzeba przewidywać, co może się zdarzyć, to podstawowa zasada samoobrony. Nigdy nie wolno zachowywać się ani wyglądać na łatwy cel ataku. - Ale ja jestem łatwym celem - zauważyła trzeźwo. - Wcale nie. Już nie jesteś. - Masz na myśli to, że pomyślnie przeszłam jakiś test, nawet nie zdając sobie z tego sprawy? - spytała, mrugając z teatralnym zdumieniem. - Mam na myśli to, że począwszy od dzisiaj wszystko się zmieni. Phoebe, kobieta może być przygotowana na różne rodzaje zagrożeń dzięki temu, że choćby zwykłe przedmioty użytku codziennego postrzega jako ewentualną broń. Na przykład, gdy jesteś w mieszkaniu, w grę wchodzą krzesła, popielniczki, butelki, nawet zwykłe kuchenne przyrządy. Czemu się uśmiechasz? - spytał. - Nic, nic, wyobraziłam sobie tylko wyganianie napastnika trzepaczką do piany - powiedziała, ale natychmiast zrobiła poważną minę, widząc, że Daniel ze zniecierpliwieniem oparł ręce na biodrach i łypnął na nią groźnie. - Na zewnątrz - ciągnął surowym tonem - dobre są cegły, piasek, kije. Można dziabnąć napastnika kluczami, rzucić w niego komórką. Zawsze zastanów się, co masz w torebce. Długopis albo grzebień z długą rączką mogą sprawić mocny ból i dać ci czas do ucieczki. Lakier do włosów może oślepić napastnika. No i jest jeszcze to... - Włożył ręce do kieszeni i wyjął mały pojemniczek. - Pieprz w sprayu. - Och, doprawdy niepotrzebnie... - powiedziała, przyjmując spray z taką miną, jakby był to jakiś klejnot. Znów spojrzał na nią spode łba. - Czy możesz potraktować to serio? - spytał poważnie. Przewróciła oczami i pokręciła głową. - Dobra - odparła stanowczo. - Wiem, o co ci chodzi. Podśmiewasz się z tego, bo tak naprawdę się boisz. Możesz przezwyciężyć strach, Phoebe, jeśli nabierzesz pewności siebie i przekonania, że potrafisz dać sobie radę. - Dobra. Przepraszam, nie będę się już wygłupiać - zapewniła Phoebe po takiej reprymendzie.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Nie było to łatwe, ale zdołała przez kolejną godzinę słuchać jego wykładu na temat sposobów zachowań, których sama nigdy by nie zaliczyła do taktyk obronnych. Większość z rad była bardzo prosta i Phoebe dziwiła się, że wcześniej nie przyszłoby jej do głowy, że coś takiego można zrobić w razie zagrożenia. - No dobrze - powiedział Daniel, gdy uznał, że wystarczająco dużo opowiedział i zademonstrował. - Powiedz, co o tym wszystkim myślisz? - Świetne rady, od razu czuję się pewniej - powiedziała i była to prawda. - Dzięki. - Kolejna lekcja kiedy indziej. - Zaraz. Jaka kolejna lekcja? - spytała, czując, jak przerażenie niby stado motylków podlatuje z jej żołądka do gardła. Okazało się, że w nadchodzącym tygodniu odbyło się nawet kilka „kolejnych lekcji". Daniel wpadał do Phoebe po jej powrocie z pracy w poniedziałek, środę i piątek. Trudno byłoby zliczyć, ile razy serce Phoebe zamierało albo łomotało jak szalone, ponieważ następne lekcje uwzględniały pocenie się i bezpośredni kontakt z nauczycielem. - Jak się tego wszystkiego nauczyłeś? - spytała, obawiając się, że koszmar się nigdy nie skończy. - Słucham, uczę się, chodziłem na kursy - odparł, dając tonem do zrozumienia, że każdy powinien tak robić. - Dobra, pokażę ci teraz cios kung fu - powiedział Daniel w piątkowy wieczór, stojąc przed nią w czarnych sportowych szortach i oczywiście w jednym z czarnych T-shirtów. Był boso. Nigdy nie sądziła, że męskie stopy mogą być seksowne. Ale wcześniej nie widziała stóp Daniela, które w dodatku łączyły się z bardzo zgrabnymi, opalonymi nogami. - Phoebe? - Tak? - Podniosła wzrok, udając, że wcale nie odleciała myślami w wiadomym kierunku. Wzięła głęboki oddech i z bardzo zainteresowaną miną zapewniła: - Tak, słucham. Gdyby Daniel zauważył jej małe wyprawy do seksolandii, może poszedłby po rozum do głowy. Ale on był skoncentrowany wyłącznie na swojej misji. Z uporem przerabiał cały repertuar środków samoobrony z determinacją sierżanta szkolącego rekruta żółtodzioba.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Cała ta zabawa w świetnych kumpli była ciężką próbą dla ego i uczuć Phoebe. - To świetna technika obrony przed atakiem z tyłu - zaczął Daniel. Z trudem się powstrzymała przed chęcią spiorunowania go wzrokiem. Czy on nic nie czuł, nic nie widział? - Wyobraźmy sobie, że stoisz na przystanku autobusowym. .. - Dlaczego miałabym stać na przystanku? - spytała ot, tak sobie, by zyskać na czasie, i zrobiła krok do tyłu. Byle trochę zwiększyć dystans pomiędzy nimi, nie czuć jego zapachu, ciepła jego ciała, dotyku. W tym tygodniu dotykał jej wiele razy. Na samo wspomnienie tych lekcji serce biło jej szybciej. - Mówię przykładowo - ciągnął. - No więc stoisz na przystanku. Jest ciemno, jesteś sama i nagle ktoś zachodzi cię od tyłu. Dobra, ty grasz napastnika, a ja ci pokażę, co masz robić. - Odwrócił się do niej plecami. - Złap mnie szybko za ramię. Dobrze, o tak. Phoebe przymknęła oczy i zastygła w żądanej pozie. - Ja się wtedy odwracam i walę wewnętrzną stroną dłoni w twoją twarz. - Zademonstrował powoli, co ma na myśli. - Widzisz, jak trzymam ramię? Chodzi o to, by uderzyć go jak pocisk. Jeszcze raz zademonstrował cios, uważając, by jej nie uderzyć. - On wtedy się przechyli, a ty walisz go kolanem w klatkę piersiową - instruował, demonstrując w zwolnionym tempie, o co mu chodzi. Wtedy napastnik traci równowagę, a ty go popychasz. - Podtrzymując ją, by nie upadła, pokazał, jak to się odbędzie. - I wtedy kopiesz go w przeponę. Wszystko jasne? - Tak - bąknęła. Na tym etapie demonstracji powiedziałaby wszystko, byleby szybciej ją zakończyć. - Dobra, to próbujemy. Nie było rady. Na wszystkich lekcjach następowała część praktyczna. Najgorsza. Phoebe odwróciła się i czekała na „atak" Daniela. Poczuła dotknięcie jego ręki na ramieniu. Z szybkością napędzaną przez kilkudniową frustrację, odwróciła się i wystrzeliła jak kamień z procy. Trzasnęła go w twarz wewnętrzną stroną dłoni, kopnęła kolanem w tors, a potem stopą w przeponę. Daniel z głuchym stęknięciem wylądował na wznak na podłodze.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Leżał bez ruchu, a Phoebe stała nad nim, czekając, aż się podniesie. - Daniel? - spytała ostrożnie i dużym palcem trąciła podeszwę jego stopy. Klatka piersiowa leżącego zaczęła drgać spazmatycznie. - O Boże! - rzuciła się ku niemu z przerażeniem. - Zrobiłam ci krzywdę! - Nie - wydusił, a ona dopiero wtedy się zorientowała, że on nie walczy z dusznościami, ale z atakiem śmiechu. - A niech cię, Phoebe! W jego niebieskich oczach pełgały wesołe błyski. - Jak się wreszcie przyłożysz, to potrafisz walnąć. - Naprawdę cię przewróciłam? To nie było udawane? - Załatwiłaś mnie, dziewczyno. - Usiadł, opierając łokcie na kolanach i szeroko się uśmiechnął. - Gratuluję. Myślę, że zaliczyłaś kurs. Poczuła, jak krew odpływa jej z głowy, a żołądek gwałtownie się kurczy na myśl, że ona, bierna Phoebe Richards, użyła przemocy wobec drugiego człowieka. - Phoebe? - zapytał z niepokojem w głosie. Zdążył jeszcze ją podtrzymać, gdy nogi ugięły się pod nią i opadła ciężko na podłogę. - Niedobrze mi - szepnęła. - Już w porządku? - spytał Daniel kilka minut później. Zawstydzona Phoebe wstała i by zapewnić go, że naprawdę wszystko w porządku, uśmiechnęła się i powiedziała: - W porządku. Dzięki. Mówiłam ci, że nie znoszę przemocy. - Po prostu silnie zareagowałaś, uświadomiwszy sobie, że możesz rozłożyć faceta na łopatki. I jaka z tego satysfakcja, skoro nie znalazłam się przy okazji na nim, zastanawiała się Phoebe. Dobrze, że przynajmniej nie zblamowała się ostatecznie wymiotami, choć mało brakowało. Daniel kazał jej spuścić głowę między kolana i głęboko oddychać, dopóki jej twarz nie zmieniła się z zielonkawej w różowawą. - Wiesz co? - odezwał się rześko, upewniwszy się, że z Phoebe wszystko w porządku. Myślę, że trzeba to uczcić. - Spojrzał na zegarek. Jak się pospieszymy, zdążymy jeszcze do kina. A przedtem może nawet uda nam się coś przekąsić. Phoebe nie miała ochoty torturować się, siedząc naprzeciw Daniela na

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

kolejnej przekąsko-pogawędce, po której będzie jeszcze bardziej sfrustrowana i rozeroty-zowana, bo będzie ją wciąż bombardował swoimi feromonami. Nie zachwycała też jej perspektywa siedzenia obok Daniela w ciemnej sali kinowej, przypadkowego stykania się z nim ramionami albo nadziewania się na jego palce w torbie z popcornem. Przeleciało jej przez myśl tysiąc wymówek. Musi zrobić pranie. Wyszorować kafelki w łazience szczoteczką do zębów. Wyczyścić lodówkę i wysłać znalezioną w niej pleśń do analizy. Już otworzyła usta, by wymówić się od kolacyjki i kina, ale ku jej zdziwieniu z jej własnych ust wydobyło się zamiast tego słowo „okej". - Świetnie. Zabrałem ubranie na zmianę. Mogę wziąć prysznic? Zanim zdążyła wydusić odpowiedź, był już na schodach prowadzących z sutereny na górę. Siedząc bez ruchu na podłodze, usłyszała szum prysznica dobiegający z góry. Daniel był teraz nagi. I mokry. Tej nocy będzie chyba spała owinięta ręcznikiem, którym on zaraz się wytrze. Z jękiem opuściła znów głowę między kolana i zaczęła miarowo oddychać.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ SIÓDMY

sc

an

da

lo

us

Phoebe przeżyła jakoś kolację, ale tylko dlatego, że restauracja była zatłoczona, a ona uniknęła sam na sam z Danielem, entuzjastycznie zgadzając się na to, by przysiadła się do ich stolika para w średnim wieku pochodząca z jakiejś zapadłej dziury w Idaho. Dzięki temu wiedziała teraz o kartoflach więcej, niż zdawałoby się możliwe. Wytrzymała również w kinie, ale tylko dlatego, że uparła się na film akcji z dużą dawką przemocy, kul i krwi. Daniel śmiał się z niej, bo większość scen oglądała przez szparę pomiędzy palcami ręki przyłożonej na stałe do twarzy. No i nie jadła popcornu, chociaż kilkakrotnie ją częstował. Z ulgą powitała chwilę, gdy pojawiły się napisy końcowe i zapalono światło. Teraz musiała jeszcze tylko wytrzymać drogę do domu, a potem pożegnać się jak kumpelka z kumplem i zniknąć samotnie w domu. - Naprawdę ci się podobało? - spytał Daniel, gdy wyszli z kina i owionęło ich gorące powietrze sierpniowej nocy. - Jasne. Roześmiał się. - Czy wszystkie bibliotekarki tak kiepsko kłamią, czy to twoja specjalność? - Chyba moja - odparła, patrząc w jego pełne czułości niebieskie oczy. Nonszalancko otoczył ją ramieniem, przyciągnął ze śmiechem do siebie i szepnął do ucha: - Dam ci więc dobrą radę: nie kombinuj z podatkami, bo sprawa się rypnie na przesłuchaniu. Jego oddech poruszył łaskotliwe pasemko włosów nad jej uchem, czuła ciepło jego ciała przyciśniętego do boku, ale nie dotarło do niej ani

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

jedno słowo. - Co mówisz? - spytała, gdy przystanął na chwilę w tłumku wysypującym się z kina. - Pytałem, czy masz ochotę na lody. - Lody? - powtórzyła nieprzytomnie. - Tak. No wiesz. Takie coś, co jest zimne, słodkie, czasem podają to z ciastkiem - przerwał nagle, dostrzegając coś po drugiej stronie ulicy. Jego twarz nagle stwardniała. - Skurczybyk - syknął i przyciągnął Phoebe opiekuńczym gestem bliżej siebie. Phoebe podążyła za jego wzrokiem i ku swemu przerażeniu zauważyła samochód Jasona Collinsa zaparkowany po drugiej stronie ulicy. Odkręcił szybę i wyglądał przez okno, manifestując wyraźnie swoją obecność. - Ten bydlak cię śledzi. Daniel przeniósł spojrzenie z intruza na Phoebe. Oczy mu złagodniały i pogładził ją po policzku. - Spróbujmy skierować jego gniew na kogoś innego - powiedział, ciągnąc ją w kierunku kina. Zanim zdążyła się połapać, o co mu chodzi, stała oparta plecami o ścianę, a Daniel stał tuż przed nią. - Chce na kimś wyładować złość, niech więc to będę ja - szepnął. Postaramy się, żeby to wyglądało przekonywająco. Phoebe już otworzyła usta, by spytać, co ma wyglądać przekonywająco, ale nie zdążyła nic powiedzieć. Nie pomogło i to, że podniosła ręce i dotknęła jego torsu, ale nie zdążyła go już odepchnąć. Jego usta dotknęły jej ust, ciało przywarło do jej ciała. Całował ją długo, słodko, a ona zamknęła oczy i poddała mu się, zapominając o całym świecie i o tym, że to ma być tylko na pokaz. Nikt jej nigdy tak nie całował. Mocno i czule, namiętnie. Uniosła ręce, otoczyła jego szyję i z westchnieniem, które wynikało z zaskoczenia i nagłego przypływu podniecenia, pozwoliła mu rozszerzyć kolanem swoje nogi. Gdy duże ręce Daniela przesunęły się po jej plecach, zatrzymały na biodrach i przycisnęły ją do jego ciała, wspięła się lekko na palce, by zintensyfikować doznanie. Oderwał się od niej z westchnieniem i przylgnął czołem do jej czoła.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Przełknęła ślinę i zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy - pociemniałe, pełne pożądania. - Może powinniśmy dać jeszcze jeden pokaz - powiedział schrypniętym głosem, lekko przyciskając ją do ściany. - Żeby upewnić się, że zrozumiał, co chcemy mu przekazać. - To znaczy? - spytała cicho Phoebe, nie odważając się myśleć, że ten namiętny pocałunek jest czymś więcej niż tylko elementem strategii mającej na celu zogniskowanie złości Jasona na Danielu. Odpowiedział jej badawczym spojrzeniem, a potem znów pochylił głowę i zaczaj ją całować. Serce waliło jej tak mocno, że słyszała prawie jego łomot, czuła pulsowanie we wszystkich miejscach ciała, które stykały się z jego ciałem, i wyobrażała sobie, co mogliby robić, gdyby znaleźli się w jakimś intymnym odosobnieniu. Nagle usłyszała pisk opon, a Daniel raptownie uniósł głowę. Wyjrzała zza jego ramienia. Przez chwilę patrzyli na tylne światła samochodu ginące za zakrętem uliczki. - Myślę, że to powinno podziałać - odezwał się Daniel z lekką zadyszką. No cóż, na nią podziałało. - Dobrze się czujesz? - spytał, powoli się od niej odsuwając. Spojrzała mu w oczy i szybko pokiwała głową. Nawet jeśli widział po jej oczach, że kłamie, nie dał tego po sobie poznać. - Chodź, odwiozę cię do domu - powiedział. Phoebe pozwoliła mu ująć się za rękę i poprowadzić do samochodu. Tak więc przekazali Jasonowi jakąś wiadomość. Nadal nie miała pojęcia jaką. I czy Daniel Barone odebrał sygnał, jaki otrzymał przy tej okazji od niej. A może jednak trochę mu na niej zależy? Może nawet bardzo? Gdy dojechali do domu Phoebe po długiej, milczącej jeździe bez zatrzymywania się na lody, bezwzględna rzeczywistość rozwiała te mrzonki. Daniel Barone, cudowny facet, nie mógł przecież zabujać się w zaniedbanej, nieciekawej bibliotekarce, która nie dość że była trzy lata od niego starsza, to jeszcze całe lata świetlne dzieliły ją od typu kobiety, która naprawdę mogłaby go podniecać, zawrócić mu w głowie i z którą

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

żyłby długo i szczęśliwie. Ale za to, myślała, leżąc samotnie w łóżku tej nocy, jak ten facet umie całować „na niby"! Następnego ranka Daniel wpatrzył się w swoje odbicie w lustrze łazienki. Wyglądał koszmarnie. Przeciągnął dłonią po twarzy. Takie są skutki bezsennej nocy. A nawet kilku. Takie są skutki jedzenia lodów, paradowania w skorupie żółwia, robienia garnków, malowania paznokci na czerwono i wierzenia kłamczuchom bibliotekarkom. Myślał, że Phoebe jest uczciwa. A ona okłamywała go przez cały tydzień. Kłamała oczami. Uśmieszkami. Wmawiała mu, że ich bliskość, dotykanie się podczas ćwiczeń samoobrony w ogóle na nią nie działają. Że nie pragnie go tak, jak on jej pożądał. Kłamczucha. Obmył twarz zimną wodą, a potem oparł się obiema rękami o umywalkę i zwiesił głowę. Musiał się przyznać sam przed sobą, że też kłamał. Oszukiwał Phoebe i samego siebie. To nie może trwać dłużej. Nie może przychodzić do jej domu, udawać, że chce być jej kumplem, a potem wymyślać różne powody, dla których może jej dotykać albo całować. Nie może tak postępować, gdyż ona topnieje w jego ramionach, jej usta łapczywie odpowiadają na jego pocałunki, a oczy błagają, by poszedł z nią do łóżka. A on przecież pragnął tego samego. - I co teraz, mądralo? - spytał swojego odbicia w lustrze. Rozległ się dzwonek telefonu. W pierwszej chwili Daniel zamierzał nie odbierać i odsłuchać później nagrania na sekretarce, ale po namyśle wszedł do sypialni i podniósł słuchawkę. - Barone - przedstawił się surowym tonem. - Daniel? - Ash? Czy to ty? - Nie, jeżeli jesteś w tak podłym nastroju, na jaki wskazuje twój głos. - Cholera. Przykro mi. Akurat byłem... bardzo zajęty. Skąd dzwonisz? - Poważnie?

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Przecież bym sobie z tego nie żartował. Daniel się uśmiechnął. Istotnie, szejk Ashraf Saalem, książę Zhamyru, nie żartowałby w ten sposób. Poznali się wiele lat wcześniej w kurorcie narciarskim Soldeu w Andorze w Pirenejach. Ash spędzał tam wakacje, Daniel wpadł po drodze dokądś, fundując sobie miły przystanek w podróży. Od razu przypadli sobie do gustu z Ashem, który był niezależnym doradcą finansowym. Popijając koniak w hotelowym barze, nawiązali znajomość, która z czasem przerodziła się w przyjaźń, a bardzo szybko zaowocowała udaną współpracą. Po sprawdzeniu, że Ash jest rzeczywiście tym, za kogo się podaje, i odnosi sukcesy w swoim fachu, Daniel powierzył mu część spadku odziedziczonego po dziadku. Ash bardzo korzystnie inwestował pieniądze i w ciągu ostatnich pięciu lat Daniel stopniowo przekazał mu pieczę nad całym swoim majątkiem. - Co cię sprowadza do Stanów? - Różne sprawy. Głównie interesy. A poza tym dawno się nie widzieliśmy, przyjacielu. - Cholernie długo. - Masz czas w tym tygodniu? - Wyznacz termin i miejsce. - Może jutro? Na lunch? Ustalili szczegóły i Ash się rozłączył. Daniel myślał o przyjacielu przez cały dzień. Przynajmniej w tych rzadkich chwilach, gdy nie myślał o Phoebe. Jak to się stało, że sytuacja tak się skomplikowała? Jak mógł nie zauważyć, że ona patrzy na niego głodnym wzrokiem, który mówi o pragnieniu równym jego pożądaniu? Następnego ranka, biorąc prysznic, zastanawiał się, czy istotnie stałoby się coś strasznego, gdyby pozwolił sobie na romans z Phoebe. Była przecież dorosła. I pewnie rozumiałaby, że nie mogą stworzyć związku w tradycyjnym sensie tego słowa, choć na pewno byłby to związek niezwykły i wyjątkowy. Ale na pewno nie stały. Czyż nie mogliby nim się po prostu cieszyć, dopóki będzie trwał? Wiedział, że on potrafiłby to zrobić. Syciłby się szczęściem aż do chwili, gdy musiałby odejść.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Zakręcił kurki i wyszedł spod prysznica. Właśnie ten moment napawał go niepokojem. Mógłby odejść. Nie ma sprawy. Czy by mu jej brakowało? Na pewno. Była taka urocza i zabawna, seksowna i łagodna. Czasem, gdy patrzył w jej oczy, myślał sobie, że chciałby patrzeć w nie zawsze. Wziął ręcznik z wieszaka i ze złością wytarł włosy i całe ciało. Zawsze. Właśnie o to słówko chodziło. Rzucił ręcznik na łóżko i podszedł do komody, z której wyjął bieliznę. Włożył bokserki, a potem usiadł na brzegu łóżka, by wciągnąć skarpetki. Zawsze. O to właśnie chodziło. Zasługiwała na to, a on nie potrafił jej tego dać. Gdyby się związał z Phoebe, czego przecież oboje pragnęli, zraniłby ją później, gdyby od niej odszedł. Wrócił w swych rozważaniach do punktu wyjścia. Nie może mieć romansu z tą kobietą, bez względu na to, jak byłby gorący i niezwykły. Ale czy może tak po prostu zerwać teraz tę znajomość? Zostawić ją na pastwę Jasona Collinsa? Wciąż myślał o tym, gdy czekał na Asha w Ritzu. Kiedy patrzył na szejka, który szedł przez salę w kierunku jego stolika, a wszystkie damskie głowy obracały się w jego stronę, przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Gdy po raz ostatni rozmawiał z Ashem, przyjaciel wyznał mu, że chciałby się ustatkować. Pragnął tego wszystkiego, przed czym Daniel uciekał. Chciał się ożenić, założyć rodzinę. Chciał być z kobietą, dla której będzie najważniejszym mężczyzną na świecie. Phoebe patrzyła na Daniela tak, jakby widziała w nim takiego właśnie mężczyznę. A jemu sprawiało to ból, bo sądził, że powinna gdzie indziej ulokować swoje uczucia. Podczas lunchu, gdy rozmawiali o interesach i sprawach prywatnych, w głowie Daniela skrystalizował się konkretny plan. On nie był odpowiednim mężczyzną dla Phoebe, ale może był nim Ash. Przystojny, z ciekawą osobowością, bogaty i chciał się ożenić. Byłby spełnieniem romantycznych fantazji Phoebe. - Wiesz - odezwał się, kładąc nonszalancko kostkę zgiętej nogi na kolanie drugiej. - W tę środę jest przyjęcie w domu moich rodziców. Opowiedział pokrótce historię odnalezionej kuzynki i wyjaśnił, że to przyjęcie wydane na jej cześć.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Może wpadniesz? - zaproponował. - Znasz moich rodziców, brata i siostry, ale chciałbym, żebyś poznał też dalszą rodzinę. Poza tym chciałbym cię przedstawić mojej przyjaciółce. - Przyjaciółce? - Ash ze zdziwieniem uniósł brew. - Phoebe - wyjaśnił Daniel z wymuszonym uśmiechem i poczuł jakiś dziwny niepokój, ale skoro kości zostały rzucone, brnął dalej. - Phoebe Richards. Spodoba ci się. I to bardzo. I zaczął opowiadać o Phoebe. O jej uśmiechu i absurdalnym poczuciu humoru. O tym, że nie zdaje sobie sprawy ze swej urody i powabu. O tym, jak jej oczy błyszczą, gdy jest czymś rozbawiona, jak potrafi słuchać, naprawdę słuchać, a nie udawać. Jednym słowem, odmalował Phoebe jako idealną kandydatkę na żonę. Ash był wyraźnie zainteresowany. Bardzo dobrze, myślał Daniel, gdy z ponurą miną wykręcał nazajutrz numer Phoebe. Po piątkowej „randce na niby" Phoebe spędziła bardzo smutny weekend. Wiedziała, że to głupie i beznadziejne, ale przez cały czas czekała na telefon od Daniela. Snuła się po domu, pogrążając w coraz smutniejszych myślach, a potem usiłowała rozładować frustrację przy kole garncarskim. W całym Bostonie zabrakłoby kwiatów do wazonów, które udało jej się wtedy wytoczyć. Leslie zauważyła w poniedziałek jej ponury nastrój, ale o nic nie wypytywała, czekając, aż Phoebe sama nabierze ochoty do zwierzeń. Podnosząc słuchawkę w poniedziałkowy wieczór, Phoebe nie miała już nadziei, że to może być Daniel Barone. Jego zaproszenie wprawiło ją w lekki szok. Gdy się z niego nieco otrząsnęła, natychmiast wykręciła numer Carol. - Pomocy! — pisnęła, gdy przyjaciółka odebrała telefon. - Phoebe? - Tu Kopciuszek. Właśnie mnie zaproszono na bal... - No, no - mruknęła Carol, gdy Phoebe opowiedziała jej o planowanym przyjęciu. - A ja nie mam dyni. - Nie potrzebuję dyni, tylko jakiś fajny ciuch! Niech ktoś mnie uszczypnie!, myślała Phoebe, stojąc w środowy wieczór koło Daniela w ogromnym, zatłoczonym salonie jego rodziców. Była oszołomiona tym, że Daniel ją tu zaprosił i przedstawił rodzinie.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Czyż grube, nieśmiałe, brzydkie kaczątko, wychowane w niezamożnej dzielnicy Bostonu, marzyło w wieku dwunastu lat, że kiedykolwiek będzie sączyć drinki z bostońską elitą? Teraz Phoebe nie była już wprawdzie gruba, ale" wciąż miała bzika na punkcie swojej wagi i zawsze starała się schudnąć. Była za to tak samo nieśmiała jak w wieku dwunastu łat, zwłaszcza gdy znajdowała się w nieznanym towarzystwie. Tak samo jak w wieku dwunastu lat było jej daleko do księżniczki - zarówno jeśli chodzi o sposób bycia, jak strój. Księżniczki ubierają się przecież na biało, uśmiechają i noszą diamenty. Jednak Phoebe była zadowolona, że za radą Carol zdecydowała się na czerń. Znalazła tę suknię podczas gorączkowych poszukiwań w sklepie „Powtórka z elegancji", gdzie bostońska elita pań pozbywała się swoich designerskich ciuchów po jednym użyciu, by zrobić w szafach miejsce na nowe. Mała czarna bez rękawów, która sięgała tuż nad kolano, choć „używana", jak głosiła etykieta, poważnie nadszarpnęła budżet Phoebe, a na nową na pewno nie byłoby jej stać. Jednak była warta swojej ceny. Przynajmniej wyglądem Phoebe niczym nie różniła się od przedstawicieli słynnego z elegancji klanu Barone. Wszyscy byli piękni i zachowywali się bardzo swobodnie. No, może wszyscy poza Karen Rawlins, która jaśniała taką samą urodą jak pozostali, ale była wyraźnie skrępowana. Daniel przedstawił ją Karen zaraz po przyjściu. Phoebe poczuła przypływ sympatii do ładnej kobiety o wielkich orzechowych oczach i falujących ciemnych włosach. Widać było, że jest onieśmielona sytuacją. Phoebe ucieszyła się, widząc, że kuzynka Daniela Maria nawiązała z nią dobry kontakt. Słyszała, jak Maria proponuje jej zamieszkanie w swoim starym mieszkaniu i pracę w firmie Baronessa. Rodzina Barone sprawiała wrażenie bardzo zżytej. Jedynym wyjątkiem był chyba brat bliźniak Daniela, Derrick, który, ku rozczarowaniu matki, nie zjawił się na przyjęciu. W trakcie rozmowy Daniel z wyraźnym oddaniem i uczuciem mówił o siostrze Emily, którą poznała kilka minut wcześniej, i Claudii, której jeszcze nie miała okazji spotkać. Jednak, gdy padało imię brata, od razu się zasępiał i niechętnie o nim mówił. Z zasłyszanych wokół strzępków

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

rozmów wynikało, że nieobecność Derricka na przyjęciu, jego wyniosłość i nieprzyjazne zachowanie budzą ogólną niechęć. Phoebe spojrzała na mężczyznę stojącego u jej boku, podczas gdy gromadka kuzynów zebrała się wokół, rozmawiając o dzieciach, interesach i rozrywkach. Phoebe starała się nie przejmować tym, że Daniel był tego wieczoru nieco wyniosły i niezbyt rozmowny. Tak jakby nie był sobą, tym Danielem, którego znała. Zachowywał się tak, jakby starał się budować dystans między nimi. - Jaka klątwa? - spytała w trakcie rozmowy, zaintrygowana tym, co powiedział kuzyn Daniela, Nicholas. Choć byli tylko kuzynami, a nie braćmi, Daniel zdawał się młodszą kopią Nicholasa. - Daniel nie opowiadał ci o strasznej walentynkowej klątwie? spytała urocza Gail Barone, żona Nicholasa, z uśmiechem i teatralnym dreszczem grozy. - Wiesz, że nieładnie się wyśmiewać z klątwy -zbeształ ją żartobliwie mąż, obejmując ramieniem. - Ale co to za klątwa? - dopytywała się Phoebe, teraz już naprawdę zaciekawiona. - To taka stara rodzinna legenda. - Daniel wzruszył ramionami. - A zaczyna się następująco... - zachęcała Gail, która objąwszy Nicholasa w talii i przytulając się mocno do niego, spojrzała znacząco na Daniela. Rad nierad, zaczął opowiadać. - Kiedy nasz dziadek Marco był młodzieńcem, pracował jako kelner w restauracji Antonia Contiego na Prince Street. Antonio miał nadzieję, że Marco ożeni się z jego córką Lucią. - Ale stało się inaczej - wtrącił Nicholas. - Marco zakochał się w Angelice Salvo, która robiła lody w restauracji i była dziewczyną syna Contiego, Vincenta - podjęła Gail. - Och, już sobie wyobrażam, co będzie dalej - zaśmiała się Phoebe. - Krótko mówiąc, Marco i Angelica uciekli - powiedział Daniel. - W dzień Świętego Walentego - uzupełniła Gail. - W walentynki. - Daniel pokiwał głową. - To złamało serce Lucii, a Vincent, który traktował Marca jak brata, poczuł się zdradzony. - Cała rodzina Contich poczuła się zdradzona - dodał Nicholas. -

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Wtedy właśnie Lucia, kierowana gniewem, rzuciła klątwę na Marca i Angelice. Gail, opowiesz dalej? - Nie wiem, czy dokładnie pamiętam... „Pobraliście się w dzień Świętego Walentego i niechaj każda rocznica będzie przeklętym dniem, który przynosi nieszczęście". Dobrze? - Doskonale, kochanie. - Nicholas pocałował ją w nadstawiony policzek. - Czy coś złego stało się z waszymi dziadkami? - spytała Phoebe, oczarowana historią. Kuzyni wymienili spojrzenia, a Daniel, wzruszając ramionami, odparł: - Założyli fabrykę lodów Baronessa, a w tym raczej nie ma nic złego. - Jednak Angelica w pierwszą rocznicę ślubu poroniła i odtąd zaczęli traktować klątwę poważnie - dodał Nicholas. - Potem zdarzały się w walentynki różne małe nieszczęścia, aż do roku, w którym urodził się ojciec Daniela... - Czy brat bliźniak twojego ojca... - zaczęła Phoebe, domyślając się, o co chodzi. - Tak, został porwany w dzień Świętego Walentego - skinął głową Daniel. - Jakie to smutne. - Tak, a rodziny Contich i Barone od dnia, gdy została rzucona klątwa, pozostają w niezgodzie. - A co stało się z Lucią i Vincentem? - Vincent w końcu się ożenił i przejął restaurację Contich. Lucia nigdy nie wyszła za mąż. Słyszałem, że zamieniła się we wredną staruchę. - Przepraszam, ale właśnie zobaczyłam kogoś, z kim chcę się przywitać - powiedziała Gail z uśmiechem. - Przepraszam cię, Danielu. Phoebe, miło było cię poznać. Daniel musi cię przyprowadzić kiedyś do nas na kolację. - Z przyjemnością - odparła, zająknąwszy się Phoebe, a jej uśmiech zbladł natychmiast, gdy zauważyła, że Daniel zesztywniał, słysząc to zaproszenie.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Skończył ci się szampan - powiedział, spojrzawszy na jej kieliszek. - Zaraz ci przyniosę następny. No cóż, myślała Phoebe, patrząc za odchodzącym. Widać nie chciał wybiegać myślą poza dzisiejszy wieczór. Może żałował, że przedstawił ją rodzinie. A ona niepotrzebnie wyobrażała sobie, że być może nie występuje tu w roli kumpelki Daniela. Ale to, że ją zaprosił, musiało coś przecież znaczyć. Miało jej coś powiedzieć. Może to, że on chce czegoś więcej niż przyjaźni. Bardzo chciała w to wierzyć, gdy patrzyła, jak Daniel wraca w towarzystwie jakiegoś mężczyzny, niosąc dwa kieliszki szampana. Prezentował się wspaniale w czarnym krawacie i smokingu. - Przepraszam, że to trwało tak długo - powiedział, wyjmując z jej ręki pusty kieliszek i dając jej pełny. - Phoebe, poznaj mego przyjaciela dodał, odstawiając pusty kieliszek na obmurowanie kominka. - Oto szejk Ashraf Saalem, książę Zhamyru. Ash, to przyjaciółka, o której ci opowiadałem, Phoebe Richards. Phoebe spojrzała na księcia, który wyglądał jak bohater „Tysiąca i jednej nocy". Nigdy nie widziała mężczyzny o tak egzotyczniej urodzie. Oczy miał prawie tak czarne jak włosy, ciepły uśmiech. Był wyższy od Daniela i nawet smoking nie mógł ukryć wspaniałej muskulatury jego ciała. - Panno Richards - odezwał się książę i ucałował jej dłoń. - Jestem szczęśliwy, mogąc panią poznać. - Cała przyjemność po mojej stronie - odparła Phoebe, zadowolona, że udało się jej wyrecytować formułkę bez zająknięcia. - Zostawię was na chwilę, byście mogli lepiej się poznać powiedział z wymuszonym uśmiechem Daniel, po czym szybko się odwrócił i odszedł. Phoebe zamrugała ze zdziwienia, otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale sama nie wiedziała co. Poczuła ucisk w żołądku, gdy uświadomiła sobie, co się stało. Daniel zostawił ją sam na sam z szejkiem. Jego intencje były oczywiste. Chciał ich ze sobą skojarzyć. Phoebe zalała się rumieńcem. Z zażenowania opuściła głowę i wbiła wzrok w podłogę. Nie chciała, by szejk zauważył przerażenie i bolesne rozczarowanie, które miała

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

wymalowane na twarzy. Wspaniale, myślała. Daniel nie przyprowadził mnie tutaj, by przedstawić rodzinie, lecz swojemu przyjacielowi. Bo tak naprawdę, myślała z goryczą, gdy oprócz rozczarowania zaczęła odczuwać też upokorzenie, była dla Daniela wyłącznie „kumpelką". Poczuła, że musi natychmiast stąd wyjść.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ ÓSMY

sc

an

da

lo

us

- Phoebe? - słowa Ashrafa dotarły do niej przez ogłuszającą zasłonę emocji, wśród których dominował teraz gniew na samą siebie i Daniela. - Dobrze się czujesz? - spytał szejk, dotykając jej ramienia. Wzięła głęboki oddech i uniosła głowę, zmuszając się przy tym do promiennego uśmiechu. - Dobrze. Po prostu mnie zatkało, gdy sobie uświadomiłam, że rozmawiam z prawdziwym księciem. Jak powinnam się do ciebie zwracać? - Po prostu Ash. I zapewniam, że to mnie zatkało na twój widok. Daniel mówił, że jesteś piękna, ale opis nie dorównuje rzeczywistości. Wcale nie jest piękna. I nigdy nie była. Nie potrzebowała dyplomu z psychologii, by wiedzieć, że Ashraf Saalem umie lać miód na serce kobiety. A ona została właśnie wystawiona do wiatru na randce, która tak naprawdę wcale nie była randką. - Jesteś bardzo miły - powiedziała z wymuszonym uśmiechem. - A ty jesteś bardzo zakochana w moim przyjacielu. Nie zdziwiłby jej bardziej, gdyby odleciał na drugi koniec salonu na zaczarowanym dywanie. A więc to aż tak rzucało się w oczy! Phoebe westchnęła, nie mając nawet siły zaprzeczać. - I sądzę, że on jest tak samo mocno zakochany w tobie - dodał Ash. - Obawiam się, że się mylisz. - Phoebe parsknęła sarkastycznym śmiechem. - Jesteśmy tylko przyjaciółmi i Daniel jasno daje to do zrozumienia. On chce, żeby tak było. - Być może chce, ale tak nie jest - uśmiechnął się Ash. - Dobrze znam mojego przyjaciela. Jest bardzo zaangażowany. Jeszcze nie wie, że jest na straconej pozycji, walcząc ze swoimi uczuciami. Phoebe zastanawiała się w milczeniu nad słowami Asha, gdy podeszła

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

do nich śliczna blondynka i ujęła księcia pod ramię. - Ash, ty diabelski przystojniaku. Nie wiem, co tu wyprawiasz z tą kobietą, ale mój biedny brat zaciska szczęki i łypie na ciebie, jakby zamierzał cię zaraz udusić. Pocałowała go w policzek, nim zdążył odpowiedzieć, a potem z uśmiechem zwróciła się do Phoebe: - Jestem Claudia, siostra Daniela. A ty jesteś pierwszą kobietą, którą przyprowadził do domu, i jedyną, na jaką patrzy tak, jakby chciał wywlec cię stąd za włosy i spędzić razem urocze sam na sam. Doprawdy fascynujące! - Claudio - Ash zwrócił się do siostry Daniela z rozbawionym uśmiechem. - To jest Phoebe Richards. Daniel właśnie usiłował nas ze sobą wyswatać. Claudia uśmiechnęła się jeszcze radośniej, uważnie się przyglądając Phoebe. - Coraz lepiej - powiedziała, wyraźnie zaintrygowana zachowaniem brata. - To może być poważna sprawa. Ash, kochany, bądź tak miły i zostaw nas same. Musimy sobie uciąć damską pogawędkę z panną Richards. Phoebe patrzyła w osłupieniu, jak szejk się uśmiecha. - Dobrze, ale na odchodnym dam Danielowi do myślenia powiedział z łobuzerskim uśmiechem, po czym szybko się pochylił i pocałował Phoebe w same usta. - Och, udało ci się - ucieszyła się Claudia. - Chyba jeszcze nigdy nie widziałam, żeby Daniel tak poczerwieniał. - A ja, oprócz was dwóch, nigdy nie widziałem tak pięknej kobiety wymamrotał Ash, wbijając wzrok w kogoś za plecami Phoebe. - Kto to jest? Claudia podążyła za jego wzrokiem. - To właśnie Karen. Nasz gość honorowy. Szejk ruszył w kierunku Karen, którą otaczało kółeczko nowo poznanych kuzynek i kuzynów. Przedstawiali jej się kolejno i całowali w policzki. Widać Ash nie uznawał tak powściągliwej formy powitania, gdyż przedarł się przez szpaler gości, objął Karen i przyciągnął ku sobie.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Wyszeptał coś, co wywołało pełen niedowierzania uśmiech na jej twarzy, a potem pocałował ją w usta. - Uwielbiam mężczyzn, którzy wiedzą, czego chcą i jak to zdobyć powiedziała Claudia, zwracając się z uśmiechem do Phoebe. - A mój braciszek, niby taki mądrala, a najwidoczniej nie wie ani jednego, ani drugiego. Mniej więcej dwie godziny później Phoebe siedziała obok Daniela w jego porsche, gdy odwoził ją do domu po przyjęciu. Nie był zbyt rozmowny. Ona zresztą też. Trudno się dziwić, skoro w ciągu jednego wieczoru przeżyła kolejno radość, ból, a w końcu totalne zdumienie. Phoebe zerknęła w półmroku auta na piękny profil Daniela, który mknął szybko przez miasto. Czy to możliwe? Czy Daniel coś do niej czuje? - Przywołaj go do rozsądku, dziewczyno. A najlepiej rzuć na kolana - poradziła Claudia. Jedyna odpowiedzią Phoebe było nieartykułowane chrząknięcie. - Na kolana - powtórzyła Claudia z uśmiechem. - Po prostu go uwiedź, Phoebe. Jemu honor na to nie pozwala. O ile znam Daniela, wbił sobie do głowy, że nie może mieć z tobą romansu, a potem cię opuścić. Po prostu jeszcze nie wie, że wcale od ciebie nie odejdzie. Nie tym razem. Rozumiesz, co mam na myśli? Sęk w tym, ze Phoebe nie do końca to rozumiała. Wydawało się to zbyt nierealne, wręcz niemożliwe. - Daniel był zawsze złotym młodzieńcem - ciągnęła Claudia, widząc osłupienie Phoebe. - Był inteligentniejszym z bliźniaków. Przystojniejszym, dobrze wysportowanym. Mężczyźni go podziwiali i próbowali naśladować, kobiety za nim biegały. Wszystko w życiu przychodziło mu łatwo. Ale ponieważ tak było, oczekiwano po nim zawsze, że będzie najlepszy i wszystko będzie robił najlepiej. Wciąż towarzyszyło mu też poczucie, że brat żyje w jego cieniu. Phoebe słuchała uważnie Claudii, która mówiła o bracie z przejęciem i troską. - Zwierzył mi się kiedyś, że wolałby, aby to Derrick odziedziczył jego urodę i inteligencję, łatwość radzenia sobie w życiu. Ma swoiste poczucie winy z tego powodu, że jemu zawsze wszystko idzie jak po

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

maśle, a Derrickowi jak po grudzie. Myślę, że właśnie dlatego zaczął podróżować zaraz po ukończeniu college'u. Nigdy się do tego nie przyznał, ale chyba nabrał błędnego przekonania, że jeśli sprawi zawód rodzicom, Derrick będzie miał szansę zabłysnąć. A wtedy może ich relacje się poprawią. Zawsze bolała go niechęć, którą czuł do niego brat. Phoebe była oszołomiona tym, co usłyszała. Nagle poczuła się samolubna i niedojrzała, bo nigdy nie brała pod uwagę, że skory do uśmiechu, miły Daniel też ma swoje demony, które nie dają mu spokoju. Jej własne były bardziej widoczne - Jason, maltretująca ją matka alkoholiczka - ale jego też utrudniały życie. - Znam swojego brata. I wiem, że za tobą szaleje - powiedziała na koniec Claudia. - Pomóż mu. Proszę cię, pomóż temu durniowi. Słowa Claudii dały Phoebe do myślenia. Może powinna pójść za jej radą. Ale czy potrafi? , zastanawiała się, gdy samochód skręcił w jej uliczkę. Czy zdoła uwieść Daniela? Czy wystarczy jej odwagi, by wałczyć o mężczyznę swoich marzeń? Wzięła głęboki oddech i podjęła decyzję. Przyrzekła sobie, że zmusi Daniela, by wszedł do środka. A potem - na kolana, przyjacielu. Jestem kobietą i potrafię cię do tego zmusić! - Co, u licha? - Daniel pochylił się i, mrużąc oczy, patrzył przez szybę, gdy podjechali do domu. Phoebe podążyła za jego wzrokiem. Na podjeździe domu zaparkował samochód policyjny. Drugi stał na rogu, błyskały światła. - Arthur! - zawołała, gdy Daniel zaparkował koło wozu policyjnego, a ona zauważyła, że jej drzwi frontowe są na oścież otwarte. - Żeby tylko nic mu się nie stało! - Zostań tu - powiedział Daniel, wysiadając. Ale Phoebe wyskoczyła z samochodu i ruszyła biegiem w stronę domu. Daniel dogonił ją, objął w talii i przyciągnął do siebie. - Państwo w jakiej sprawie? - Umundurowany policjant zastąpił im drogę do drzwi. - Ja tu mieszkam! - zawołała Phoebe. - Muszę sprawdzić, co z Arthurem! - To jej kot - wyjaśnił Daniel. - Duży pręgowany?

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Tak! Co z nim? - Wszystko w porządku. Schował się pod łóżko. Phoebe odetchnęła z ulgą. - Co tu się dzieje? - spytał Daniel, przyciągając Phoebe do siebie opiekuńczym gestem. - Nie bardzo wiadomo. Wezwała nas sąsiadka. Powiedziała, że jakiś podejrzany osobnik kręci się wokół domu. Wtargnęliśmy do środka. Nikogo tam nie ma. Czy mogłaby pani wejść do domu i sprawdzić, czy czegoś nie brakuje? - Na pewno nie - wtrącił ostrym tonem Daniel. -Ten sukinsyn chciał ją tylko nastraszyć. - Pan wie, o kogo chodzi? - spytał zdziwiony policjant. - Jasne - wycedził Daniel. - Nazywa się Jason Collins. A pani Richards chce złożyć wniosek o sądowy zakaz zbliżania się do niej tego typa. Minęło jeszcze półtorej godziny, nim policja odjechała, bez wniosku Phoebe. Tuląc Arthura, zamknęła drzwi za funkcjonariuszami i oparła o nie czoło. - Myślisz, że coś znajdą? - spytała znużonym głosem. - Szczerze? Nie. Zatarł ślady. Sądzę, że nie zostawił odcisków palców. I pewnie nic nie zginęło. A on osiągnął, co chciał - udowodnił, że może przyjść tutaj, kiedy mu się spodoba. Daniel stał z rozluźnionym krawatem, rękami w kieszeniach. Nie ufał sobie na tyle, by móc teraz podejść do niej i jej dotknąć. Rozpierała go wściekłość na Collinsa i na ograniczenia prawne, które uniemożliwiały aresztowanie go. Gdyby objął Phoebe, chyba ścisnąłby ją tak mocno, że byłaby cała w siniakach. Mimo gniewu i frustrującego poczucia bezsilności rozumiał, dlaczego Phoebe nie jest upoważniona do złożenia wniosku. Nie było dowodów, że to właśnie Collins się włamał do domu. Phoebe nigdy nie składała na niego doniesień, gdy ją nachodził, ani wtedy, gdy ją uderzył, nie było więc żadnych podstaw prawnych. - Idziemy - odezwał się. - Zanocujesz dziś u mnie. Podniosła na niego wzrok. Zastanawiała się przez chwilę, a potem na jej twarzy pojawił się wyraz, jakiego wcześniej nie widział. Złość. Bunt. Powoli

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

pokręciła głową. - Nie - powiedziała zdecydowanie. - Mam tego dość. Nie pozwolę mu się osaczyć. Nie wykurzy mnie z mojego własnego domu. Nie pozwolę mu na to. Zafascynowany Daniel wpatrywał się w Phoebe. Miała rozchylone usta, podkrążone oczy zdradzały zmęczenie i stres, ale błyszczała w nich determinacja. Stała prosto, z podniesioną wysoko głową. Na jego oczach mała sówka przeobraziła się w orlicę. Był z niej naprawdę dumny. - W takim razie przenocuję na twojej sofie - powiedział, nie wiedząc wprawdzie, jak zapanuje nad swoim libido. - Bo nie pozwolę ci tu zostać samej. Zdecydowanym ruchem zdjął smoking, siadł na kanapie i rozsznurował buty. - Wystarczy mi koc - powiedział, zdejmując skarpetki, a gdy wciąż nie odpowiadała, podniósł na nią wzrok. Położyła Arthura na krześle i podeszła do Daniela zdecydowanym krokiem. - Nie będziesz spał na sofie - oświadczyła. - Ale ze mną. Nie było wątpliwości co do jej zamiarów. Stłumiony głos i zapraszający wyraz oczu mówiły wszystko. Zmusił się do tego, by wstać i przemówić głosem rozsądku. Ale nagle stanęła tuż przed nim, spojrzała na niego swymi bursztynowymi oczyma. Poczuł jej zapach, patrzył na jasną skórę odsłoniętą przez dekolt sukienki i łagodny zarys piersi pod czarnym materiałem. Przełknął ślinę, pokręcił głową, z całych sił starając się zapanować nad zmysłami. - Nie - wydusił. - To nie może się stać. Nie powinno do tego dojść, więc on nie może do tego dopuścić. - Słuchaj, Phoebe, mówi przez ciebie adrenalina. Przysunęła się tak blisko, że poczuł na policzku łaskotanie jej ciepłego oddechu, a na torsie jędrną miękkość jej piersi. - Adrenalina, tak? Z trudem przełknął ślinę i kiwnął głową, nie mogąc wydobyć słowa. - Powiedz mi - szepnęła, kładąc ręce na jego torsie, z szeroko

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

rozsuniętymi palcami. - Co ona właściwie mówi? - Phoebe... - Niewzruszony jak skała, objął rękami jej nadgarstki. Nie... - Ciii... - wyszeptała tuż przy jego szyi, a potem pieszczotliwie przesunęła nosem po jego szczęce. Motyli trzepot rzęs musnął kącik jego ust. - Posłuchaj, co ona mówi... Nic nie słyszał, ogłuszony dudnieniem krwi w żyłach, ale wiedział, co chce mu powiedzieć. Pragnęła tego samego co on. Nawet nie próbował dłużej się z nią spierać. - Powiedz, że nie będziesz tego żałować - szepnął, puszczając jej nadgarstki i obejmując mocno w talli. - Chwileczkę - powiedziała z przekornym uśmiechem. - Muszę skonsultować się z moją adrenaliną. Przesuwając dłonie po jego torsie, a potem szyi, ujęła jego twarz w dłonie i przysunęła do swojej. - Mam dobre wieści. Ja i moja adrenalina mamy takie samo zdanie niczego nie będziemy żałować -szepnęła, przesuwając koniuszkiem języka po jego uchu. - Jak nie przestaniesz, to nie stanie się w łóżku. - A co w tym złego? - spytała, gryząc go leciutko w koniuszek ucha. - Ponieważ gdy cię rozbiorę, będziesz bardzo długo naga. A wtedy będzie ci wygodniej, kiedy zamiast ściany będziesz miała pod plecami materac... - wyjaśnił, po czym wziął ją na ręce i skierował się w stronę drzwi do sypialni. Nigdy wcześniej nie widział tego pokoju, ale i teraz nie przyjrzał się zbyt dokładnie. Widział jedynie Phoebe. Tylko jej pragnął. Wydawało mu się, jakby marzył o niej od zawsze. Postawił ją przy łóżku i zapalił lampkę nocną. - Chcesz... żeby było zapalone? - spytała. - Oczywiście. - Siadając na brzegu łóżka, wziął ją za rękę. Zauważył, że znowu ogarnęła ją nieśmiałość. Przyciągnął ją ku sobie tak, by stanęła pomiędzy jego nogami. - Chcę cię zobaczyć. Marzyłem o tym przez cały czas. - Nawet wtedy, gdy próbowałeś wyswatać mnie z Ashem? Przejechał pieszczotliwie dłońmi od jej bioder do góry, odnalazł

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

zapięcie i gładko odpiął suwak. - Zwłaszcza wtedy. Gdy cię pocałował, o mało nie rzuciłem się na niego z pięściami. Przycisnął twarz do jej brzucha, czuł przez materiał ciepło ciała i leciutkie drżenie mięśni. Podniósł dłonie do jej ramion. - A jeśli... rozczarujesz się tym, co zobaczysz? Odrzucił głowę do tyłu i spojrzał w jej twarz. - Czyżbyś miała długi, puszysty ogonek? - Nie - odparła, chichocząc. - A może rybie łuski na pupie? - Też nie - roześmiała się - przynajmniej dziś rano jeszcze ich tam nie było. - Tak więc nie będę rozczarowany. Kolejny dreszcz rozkoszy przebiegł jej ciało, gdy chwycił palcami materiał przy szyi i powoli zsunął sukienkę, a potem rozpiął koronkowy staniczek. - Jesteś taka piękna... - szepnął.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

sc

an

da

lo

us

Jego zachwycona twarz potwierdzała te słowa. Uważał ją za piękną, nie dostrzegł żadnych niedoskonałości. Nie przejmował się, że ma nieco za szerokie biodra, a piersi trochę za ciężkie i nigdy nie mówiono o nich, że ładnie sterczą. Według niego była piękna. Wciąż zakrawało dla niej na cud, że wzbudziła pożądanie takiego inteligentnego, interesującego, niesamowicie seksownego faceta. Był namiętny, miły i elegancki. On naprawdę był cudem. Ucieleśnieniem marzeń romantycznej bibliotekarki, która przeczytała setki romansów i nigdy nie marzyła, że może być z kimś takim. Choćby przez jedną noc. Jego pożądanie dawało jej siłę, śmiałość, jakiej się po sobie nie spodziewała. Kochała się z nim na różne sposoby, nie myśląc o tym, że rankiem pewnie będzie się tego wstydzić. Ale nie tej nocy. Tej nocy - w jego ramionach - była kusicielką. Była lubieżną, nienasyconą syreną. - Uspokój się, przecież nie pierwszy raz nocuje u ciebie facet mruknęła do siebie Phoebe, lustrując lodówkę następnego ranka w poszukiwaniu składników na omlet. Ostatnio był to wprawdzie sześcioletni wnuczek Leslie, który spał na sofie w swojej piżamce w Power Rangers. Uśmiechnęła się do siebie. Daniel nie spał wprawdzie w piżamce, ale można go było śmiało zaliczyć do kategorii Power Rangers. Zachichotała nerwowo na wspomnienie tego, co wyprawiali w łóżku. - Dosyć tego - powiedziała do siebie i zaczęła rozbijać jajka. Była już przecież dużą dziewczynką. I oto miała kochanka. Kochanka. Znowu uśmiechnęła się do siebie. Już dawno straciła dziewictwo, ale jeszcze nigdy nie przeżyła takiej nocy jak z Danielem. Do tej pory sądziła, że namiętne sceny miłosne, które czytała w

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

romansach, są wytworami bujnej wyobraźni autorów. Tymczasem Daniel Barone dorównywał umiejętnościami owym fikcyjnym kochankom, którzy wiedzą, gdzie i jak dotykać kobiety, by dać jej niewymowną rozkosz. Wiele, wiele razy. Zrobiło jej się gorąco na samo wspomnienie. Nie wiedziała, że jest zdolna przeżywać to tyle razy w ciągu jednej nocy. Postawiła patelnię na kuchence, włączyła podgrzewacz, zastanawiając się, czy kobieta może w ciągu jednej nocy zostać nimfomanką. A może po prostu mi odbija, myślała, gdy spostrzegła, że skorupki wrzuciła do miski, a jajka do śmieci. Przymknęła oczy i powiedziała głośno: - Weź się w garść. Spojrzała na zegarek. Była ósma trzydzieści. Zdążyła już wziąć krótki prysznic, sprawdzić, czy Daniel jeszcze śpi, nałożyć świeże szkła kontaktowe, znów sprawdzić, co z Danielem, ułożyć włosy, znów zajrzeć do Daniela, zdecydować, co na siebie włożyć, a potem siedem razy zmienić zdanie, ostatni raz sprawdzić, czy Daniel już się obudził, a potem przeżyć załamanie nerwowe w kuchni. Krótko mówiąc, ranek miała bardzo zajęty i pełen wrażeń. A załamanie nerwowe już za sobą. Spojrzała na swoje różowe szorty i różowy top bez ramiączek, pod który w chwili szaleństwa nie włożyła stanika, a teraz bała się wrócić do sypialni i ryzykować, że Daniel przyłapie ją na przebieraniu. Wyglądała zresztą bardzo ponętnie, choć było widać, o czym rozmyśla i marzy od chwili, gdy się obudziła z pięknym nagim mężczyzną u boku. - Pomocy! - szepnęła, wznosząc oczy do nieba, a potem zabrała się do omletów. Gdy wszystkie białka i żółtka wylądowały tym razem w misce, uznała to za dobry znak. Jednak kiedy usłyszała trzask otwieranych, a potem zamykanych drzwi od łazienki, miała ochotę prysnąć z domu przez okno. Zbliżała się koszmarna scena „rankiem po". Przemyślała ją sobie pod prysznicem. Będzie zachowywała się jak gdyby nigdy nic. Przecież on może żałować tego, co zaszło. Nie miała zamiaru przyklejać się do niego i skomleć. Po prostu poda mu śniadanie, podziękuje za cudowną noc i z uśmiechem pomacha na pożegnanie. Potrafi to zrobić. Jednak gdy usłyszała jego kroki zbliżające się do kuchni, nie potrafiła

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

się odwrócić. Więc tego nie zrobiła. Drżącymi rękami wylała masę jajeczną na patelnię. - Ładnie pachnie - rozległ się jego przytłumiony głos. Z trudem panując nad przyspieszonym oddechem i starając się imitować bohaterki seriali rodzinnych, rzuciła przez ramię: - Mam nadzieję, że lubisz omlety. - Bardzo. Ale nie jestem pewien, czy jestem odpowiednio ubrany na tak wykwintne śniadanie. Odwróciła się, by ujrzeć Daniela w samych bokserkach. - Może być - bąknęła pod nosem. Wyglądał wspaniale. Pod opaloną skórą rysowały się prężne mięśnie smukłych kończyn, szerokiego torsu. Jednodniowy, seksowny zarost, błękit oczu - Daniel był chodzącą fantazją erotyczną. W tym momencie był jej fantazją. Zabrakło jej słów. Nie mogła się ruszyć z miejsca. Patrzyła tylko, jak okrąża stół, niby prężny kocur na polowaniu, i podchodzi do niej. - Wyłącz to, Phoebe. Wpatrując się bezwstydnie w jego usta, pozwoliła mu wyłączyć kuchenkę. Potem wyjął jej z ręki drewnianą łopatkę. - Idziesz dziś do pracy? - spytał. Chciała odpowiedzieć, ale wydobyła z siebie tylko jakiś nieartykułowany odgłos. Z uśmiechem ujął ją za rękę i idąc tyłem, wyprowadził z kuchni na korytarz. - Jedno skinięcie głową oznacza „tak", dwa „nie" - poinstruował, jakby była idiotką. Bo chyba rzeczywiście była. - Możesz mi odpowiedzieć? Skinęła głową. - To znaczy „tak"? Idziesz do pracy? - upewnił się, gdy przekraczali próg sypialni. - O której masz tam być? - O dziesiątej... - oblizała usta i przełknęła ślinę - trzydzieści. Gdy dotknął tyłem kolan łóżka, upadł na nie i pociągnął ją za sobą. Potem powędrował ręką pod jej bluzkę. - Będziesz gadacz! - Około południa tego samego dnia Leslie pochyliła się nad biurkiem Phoebe, robiąc groźną minę maniaka

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

znęcającego się nad przesłuchiwanymi. - Wyszpiewasz wszyszko, jeszli chcesz jeszcze zobaczyć swoja ojczizna! Czi udało czi się to zrobicz tej nocy? - Tak! - zawołała Phoebe z udawanym przerażeniem i przyłączając się do zwariowanej zabawy, którą Leslie zamęczała ją od chwili, gdy wkroczyła rano do biblioteki, jeszcze oszołomiona z niedowierzania po przeżytej właśnie rozkoszy. - Przyznaję się! Czy to właśnie chciałaś usłyszeć? Robiliśmy bardzo brzydkie rzeczy! Zadowolona? Na twarzy Leslie zjawił się szeroki uśmiech. - Pytanie brzmi: czy ty jesteś zadowolona - po czym roześmiała się serdecznie, widząc jej błazeńską minę. - Dobra, a teraz opowiadaj. Muszę znać szczegóły - zapaliła się Leslie. Phoebe opadła na oparcie krzesła i z błogim westchnieniem skrzyżowała ręce na piersi. - Nie ma mowy. To zbyt piękne, żebym mogła o tym opowiadać. - Ho-ho. - Nagle spoważniała Leslie oparła się biodrem o bok biurka. - Wiesz, w co się pakujesz, kochanie? - spytała miękko. Słysząc w jej tonie nutę niepokoju, Phoebe oprzytomniała i wyprostowała się na krześle. - Tak, wszystko będzie dobrze. - Zakochałaś się w nim - powiedziała z łagodnym uśmiechem Leslie. Nie było sensu zaprzeczać. - Tak. Zakochałam się. I zamierzam cieszyć się każdą chwilą, dopóki to będzie trwać. Wstała zza biurka, obeszła je i szarpnięciem wyjęła z górnej półki jakieś opasłe tomiszcze. - Bez względu na to, czy będę mogła cieszyć się tylko dzisiaj, czy przez tydzień, czy tak długo, jak zechce Daniel. Milczenie Leslie wskazywało na to, że naprawdę się martwi. - Słuchaj, Les, nie jestem na tyle głupia, by sądzić, że on mnie kocha. On mnie lubi. I to bardzo. I lubi się ze mną kochać. Ale nie łudzę się, że będzie z tego coś więcej. Bez względu na to, co Claudia i Ash powiedzieli zeszłego wieczoru a może właśnie z tego powodu - Phoebe nabrała przekonania, że Daniel

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

nie chciał się w niej zakochać. Obeszła biurko, usiadła na swoim miejscu i przycisnęła książkę do piersi. - Podoba mu się jego życie - takie jakie jest. Lubi mnie dlatego, że w przeciwieństwie do jego rodziny, nie próbuję go zmieniać. Ze mną może być sobą, co oznacza, że może mnie opuścić, gdy zatęskni za podróżami albo będzie potrzebował większej dawki adrenaliny, którą zapewni mu wspinaczka na jakąś górę albo skok z urwiska. Pociągnęła nosem i przejechała palcem po grzbiecie książki. - Ale mnie to odpowiada. Zamierzam przyjąć tyle, ile zamierza mi dać. Czy jestem żałosna? - spytała, wzruszając ramionami, a potem odpowiedziała na swoje pytanie: - Nie sądzę. Myślę, że po raz pierwszy w życiu postępuję odważnie. - Spojrzała przyjaciółce prosto w oczy. Jestem zmęczona życiem na obrzeżach świata. Chcę żyć w jego centrum. Chcę go doświadczać. Przyjmę z radością każde doświadczenie z Danielem Barone, jakie tylko będzie chciał ze mną dzielić. - Jeśli cię zostawi, to znaczy, że jest głupcem - oświadczyła stanowczo Leslie. - Nie. Jest miły, zabawny, seksowny i uczciwy. Pójście na kompromis ze sobą nie byłoby z jego strony uczciwe. I byłoby nie fair, gdybym ja go o to prosiła. - Postaraj się więc przynajmniej - powiedziała Leslie, siląc się na uśmiech - żeby, gdy odejdzie - jeśli istotnie to zrobi - wiedział, że stracił najlepsze, co go w życiu spotkało. - Taki mam właśnie zamiar - odpowiedziała Phoebe, bo już obmyślała scenariusz, którym miała na długo zapisać się w pamięci Daniela Barone. Daniel leżał w ciemnościach, wiedząc, że Phoebe, która jest obok, też nie śpi. Było po północy, w piątek. Tym razem byli w jego łóżku. Jego olbrzymie rozmiary pozwoliły im na większe urozmaicenie niż zwykłe podwójne łóżko Phoebe. Pomocna okazała się również lektura - ona wyczytała różne interesujące rzeczy w jednym z numerów „National Geographic", a on w jednym z jej romansów, które zawsze nosiła ze sobą w torebce. Cóż było robić? Musieli skonfrontować opisy z rzeczywistością.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Teraz leżeli obok siebie, wycieńczeni miłością, nie wiedział więc, dlaczego nie zapadła w sen. Jemu nie pozwalała na to gonitwa myśli. Nadszedł czas, by wyruszyć w podróż. Nic nie trzymało go w Bostonie. Dlaczego tak trudno było ją opuścić? Najpierw miał dla siebie wymówkę, że się o nią martwi. Ale wynajął ślusarza i teraz jej dom był zabezpieczony jak twierdza. Był też na posterunku i wymógł na policjantach, żeby odbyli nieoficjalną rozmowę z Jasonem Collinsem. Nauczył ją różnych sposobów samoobrony. Kolejnym powodem, dla którego został, było przyjęcie na cześć Karen, ale miało miejsce tydzień temu, tuż przed tym, jak stracił głowę i skończył w łóżku Phoebe. Teraz nie mógł się nią nasycić. I tym właśnie się martwił. Wciąż wynajdywał nowe powody, aby zostać. Najpierw wszedł na ekrany nowy film, który chciała obejrzeć. Potem okazało się, że jeszcze nigdy nie widziała baseballu na żywo, więc uznał za swój obowiązek zabranie jej na mecz. A potem Claudia zadzwoniła i powiedziała, że ma dwa wolne bilety na koncert w parku. Phoebe uwielbiała koncerty w parku, więc oczywiście musiał ją tam zabrać. Tak, mógł robić z nią wiele rzeczy. Bardzo dużo rozmawiali, uwielbiał z nią rozmawiać. I kochać się. Była niesamowita. Taka otwarta i czuła w łóżku, nie-wymagająca poza nim. Nie pytała go o przyszłość. Ale przecież on nie spodziewał się usłyszeć takich pytań. Nie od Phoebe. Ona nie poprosiłaby o to, czego nie mógł jej ofiarować. A on nie mógł dać jej tego, czego potrzebowała. Powinien jak najszybciej wrzucić parę rzeczy do torby i wyruszyć w drogę, by żyć dalej tak, jak do tej pory, zamiast leżeć bezsennie i wymyślać powody do zostania tutaj. Gdy usłyszał głębokie westchnienie Phoebe, pomyślał, że może ma mu do powiedzenia coś ważnego, co zmieni jego decyzję. Da mu powód, by jeszcze nie wyjeżdżać.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

sc

an

da

lo

us

- O czym tak rozmyślasz? - spytał. Obróciła głowę na poduszce i uśmiechnęła się do niego sennymi oczyma. - Właśnie podjęłam pewną decyzję - oświadczyła. Tylko spokojnie, mówił do siebie w myślach Daniel, kładąc dłoń na jej nagim brzuchu. - Zdecydowałaś, że jednak lubisz seks? - Chyba tak - odparła, marszcząc zabawnie nos, a potem pisnęła, gdy uszczypnął ją w biodro. - Tak, uwielbiam. Z tobą. - Ja też. - Jak ty potrafisz wszystko pięknie wyrazić - zażartowała, odwracając się na bok i uśmiechając do niego. Przesunął koniuszkiem palca po jej uchu. - Co to za wielka decyzja? - spytał. - Doszłam do wniosku, że życie to nie jest sport, w którym można być tylko widzem. Spuściła wzrok na jego szyję, zastanawiając się, jak ująć w słowa to, co ma do powiedzenia. Wzięła oddech i znów spojrzała mu w oczy. - Moja matka jest alkoholiczką. Czasami, gdy byłam mała, zachowywała się okropnie - przerwała i znowu odwróciła wzrok. Czasem była bardzo serdeczna i kochająca, ale przeważnie wygadywała okropne rzeczy i była okrutna. - Nie rób takiej miny - powiedziała, dotykając jego policzka, gdyż na jego twarzy odmalował się gniew i żal. - Nie mówię tego po to, by wzbudzić twoje współczucie. Po prostu chcę, byś zrozumiał, że dość szybko nauczyłam się wtapiać w tło. To była dobra technika samoobrony, ale ta dyspozycja pozostała mi na całe życie. Dlatego zawsze tkwię w cieniu i obserwuję stamtąd życie, zamiast brać w nim aktywny udział. Pozwól mi skończyć. - Położyła mu palce na

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ustach, widząc, że chce jej przerwać. - Byłam widzem. Och, jak bym chciała być bardziej podobna do ciebie! Ucałował jej palce i ujął je w swoją dłoń. - Mnie się podobasz taka, jaka jesteś. - Cieszę się, ale naprawę zazdroszczę ci tego, jak sobie radzisz z życiem. Nie boisz się mierzyć ze swymi największymi lękami i je pokonywać. Nie wiedział, co ma powiedzieć. Nigdy nie myślał o sobie jako o kimś odważnym. Raczej uważał się za samolubnego. Robił to, co robił, ponieważ sprawiało mu to frajdę, i nie miał żadnych zobowiązań, które by mu w tym przeszkadzały. - A ja... no cóż. Najbardziej ekscytującą i niebezpieczną przygodą w moim życiu było obserwowanie paczki popcornu eksplodującej w kuchence mikrofalowej. - Oparła się na łokciu i ciągnęła coraz bardziej zdecydowanie: - Jestem znużona sobą, swoim życiem, które jest jak nudny serial o niczym. Chcę zrobić coś, żeby to zmienić. Coś dzikiego, przerażającego. Coś... - ...Co przekona cię o tym, o czym ja już wiem? Że jesteś inna, niż sądziłaś, niż pozwalałaś sobie być? - dokończył cicho. - Tak. Właśnie tak. Położyła się na plecach, skrzyżowała ręce na piersi i wpatrzyła w sufit. Wyglądała tak uroczo i zabawnie z tą swoją zdecydowaną minką, ale wiedział, że należy traktować jej słowa poważnie. Właśnie podjęła bardzo ważną decyzję. - Czy masz jakiś konkretny plan? Wymyśliłaś już coś? Odwróciła się do niego z błyszczącymi oczami. - Tak, coś, czego śmiertelnie się boję. - Co to takiego? Może ten wielki roller coaster...? - Skakanie ze spadochronem, który otwiera się z opóźnieniem szepnęła, jakby bała się powiedzieć o tym głośno. - Jesteś tego pewna? - spytał zdziwiony, unosząc brew. - Chyba żartujesz! Oczywiście, że nie! Ale to właśnie powinnam zrobić. Nie przychodzi mi na myśl nic innego, co budziłoby we mnie aż taki lęk. Spojrzał na nią zaintrygowany, rozumiejąc, jak wiele to dla niej

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

znaczy. Postanowił jej pomóc udowodnić sobie, jak jest odważna. - Dobra - powiedział, przyrzekając sobie, że nie pozwoli jej się teraz wycofać. - Mam kolegę w okolicach Bostonu. Prowadzi tam szkółkę spadochroniarstwa. Tam zdobyłem licencję. Wszystko załatwię. Może być w ten weekend? - W ten weekend?!! - pisnęła. - Pierwszy raz skoczymy razem. Będę z tobą przez cały czas. Gdy czteroosobowa cesna ruszyła hałaśliwie i zaczęła sunąć po pasie startowym, Phoebe usiadła na podłodze, skąd usunięto siedzenia pasażerskie, i próbowała sobie wyobrażać błękit nieba nad głową. Nie patrzyła na wielki otwór w bocznej ścianie samolotu, który zakrywał przyczepiony na rzepy brezent z plastikowymi okienkami. Za chwilę ten brezent zostanie zrolowany do góry, a ona... bała się o tym myśleć. - Odpręż się - powiedział Daniel, ściskając ją za kolano. Był w czarnym kombinezonie, hełmie i goglach. - Zobaczysz, spodoba ci się dodał, sprawdzając pasy, którymi mięli być spięci. Z całych sił spróbowała się uśmiechnąć, ale sądząc po jego parsknięciu, wynik był żałosny. Na razie wcale jej się ta zabawa nie podobała. Mieli skoczyć w przestrzeń z wysokości trzech tysięcy metrów. Przymknęła oczy, by nie patrzeć na umykającą ziemię oraz opanować paniczne skurcze żołądka. Obejrzała wprawdzie instruktażowy film na wideo i pokrzepiała ją świadomość, że Daniel ma już za sobą ponad dwieście skoków oraz certyfikat instruktora, ale nie wyobrażała sobie, że zdobędzie się na skok. - Dobra, Phoebe, już czas - odezwał się nagle Daniel. Każdy nieco inaczej reaguje pod wpływem strachu. Phoebe stawała się podatna jak bryła gliny. Siedziała biernie, gdy Daniel zrolował brezent, a potem odwrócił ją w stronę otworu, po czym usiadł za nią, obejmując ją nogami w biodrach. Widziała wszystko jak przez mgłę. Daniel sprawdził łączącą ich uprząż, a pilot zawołał za ich plecami: - Gotowi? - Tak! - odkrzyknął Daniel. Po chwili serce skoczyło Phoebe do gardła, bo lecieli razem przez

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

przerażające, oszałamiające sześćdziesiąt sekund, wokół świszczało powietrze, miała zamazany obraz i z trudem łapała oddech. Gdy byli jakieś tysiąc metrów nad ziemią, Daniel pociągnął linkę wyzwalającą spadochron. Nagle nastała cisza, wszystko się uspokoiło. Phoebe miała wrażenie, jakby wszystko działo się teraz w zwolnionym tempie. Powoli zbliżali się do ziemi i nie czuła już strachu, tylko radość z tego, że żyje, a potem usłyszała własny głos mówiący: „To jest niesamowite!" i po chwili już dotykała nogami ziemi. Daniel porozpinał karabinki uprzęży i zaczął zwijać spadochron, a gdy odwrócił się do niej, rzuciła mu się na szyję, obsypując pocałunkami i dziękując ze łzami w oczach. Śmiał się uradowany, a Phoebe odsunęła się od niego i ocierając oczy, spytała rozentuzjazmowana: - Kiedy powtórzymy? Myślisz, że tym razem mogę już spróbować sama? Następnego ranka Phoebe nadal była nabuzowana adrenaliną. Zostawiła Daniela w łóżku i wskoczyła pod prysznic. Włączyła ekspres do kawy, włożyła bluzkę bez pleców, szorty z obciętych dżinsów i zeszła do pracowni w suterenie. Wczorajszy dzień był szalony, a noc, która po nim nastąpiła - upojna. Po pierwszym skoku Phoebe musiała wykonać kolejny, a potem jeszcze jeden. Nigdy w życiu nie przeżyła tak radosnego uniesienia, nie doznała takiego poczucia spełnienia. Rozsadzała ją radość, gdy wrócili wieczorem do Bostonu i do jej łóżka. A tam czekały ją kolejne uniesienia. Jej życie przypominało teraz fabuły romansów, a ona wyciskała maksimum radości z każdej chwili. Ledwie zdążyła wycentrować bryłę gliny na kole, gdy usłyszała kroki Daniela na schodach za plecami. Przeszedł ją dreszczyk miłego oczekiwania. Jak mogła być tak nienasycona i znów go pragnąć po takiej namiętnej nocy? Wszystko dlatego, że była już inną osobą, od kiedy w jej życiu pojawił się Daniel. Uratował ją nie tylko przed Jasonem, ale przede wszystkim przed nijakością. - Dzień dobry - powiedział cicho, a ton jego głosu wskazywał na to,

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

że błądzi myślami w tych samych rejonach co ona. - Widziałaś film „Duch" z Demi Moore? - spytał. Poczuła, jak siada za nią, otaczając ją w talii nagimi ramionami. Przywarł twardymi, ciepłymi udami do jej obnażonych ud, przyciągnął ją do siebie i zaczął delikatnie całować jej szyję. Tak, widziała ten film, oczywiście. Właściwie wkrótce po obejrzeniu „Ducha" kupiła swoje koło garncarskie. - Nie - skłamała i oparła się wygodnie o niego, rozkoszując dotykiem nagiego torsu na plecach. - A powinnam? Poczuła, jak się uśmiecha, badając ustami miejsce, w którym szyja styka się z ramieniem. Oczywiście wiedział, że ona kłamie. - Jest tam taka jedna scena... Zawsze marzyłem, żeby coś takiego przeżyć. - Chyba nie mogę niszczyć twoich marzeń... - szepnęła. Potem zużyli pod prysznicem wiele mydła, by pozbyć się śladów swej wyuzdanej zabawy. Pożegnawszy Daniela w poniedziałkowy ranek długim pocałunkiem przy drzwiach, Phoebe pomyślała, że nie pamięta już, jak wyglądało jej życie, zanim się w nim pojawił. I że nie wyobrażała już sobie życia bez niego. Daniel właśnie się golił, gdy zadźwięczał dzwonek u drzwi. Szybko wciągnął dżinsy i zarzuciwszy ręcznik na ramię, poszedł otworzyć. - O, cześć! Wchodźcie - powiedział z uśmiechem, wpuszczając do środka swą siostrę Emily i jej narzeczonego, Shane'a Cummingsa. Przeprosił niespodziewanych gości, a po chwili wrócił ubrany w koszulę. - Chcecie kawy? - Nie, dziękujemy, wpadliśmy tylko na chwilkę - powiedziała Emily. - Chcemy cię o coś poprosić. Na przyjęciu było takie zamieszanie, że nie mieliśmy okazji spokojnie porozmawiać. - A potem nie mogliśmy cię zastać - uśmiechnął się Shane. - Jesteś widać bardzo zajęty. - O co chodzi? - spytał Daniel, ignorując ich aluzyjny ton. - Chcemy cię prosić, byś został świadkiem na naszym ślubie powiedziała Emily, zerkając z uśmiechem na narzeczonego. - Z przyjemnością. Prawdę mówiąc, byłbym rozczarowany,

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

gdybyście mnie o to nie poprosili. - Wspaniale. Dziękuję - powiedział Shane, wyciągając dłoń do Daniela. - Być może Shane będzie mógł wkrótce ci się odwzajemnić? spytała Emily ze znaczącym uśmiechem, który zmroził Daniela. - Odwzajemnić? - Mam na myśli ciebie i Phoebe. Cudownie wyglądaliście razem na przyjęciu. Ona mi się bardzo podoba, Danielu. Zresztą wszystkim się podoba. - Zaraz, zaraz. - Podniósł rękę, jakby chcąc powstrzymać ciężar, który chce go przymusić. - Przecież mnie znasz. Phoebe jest oczywiście wyjątkowa, ale małżeństwo? Nie. - Dlaczego nie?— spytała siostra, chwytając go za ręce. - Dlaczego nie z Phoebe? Bo nie chcę się z nikim wiązać, pomyślał. Po prostu dlatego. Bo nie ma na świecie takiej kobiety, która zniosłaby jego styl życia. I nie ma kobiety, dla której by go poświęcił. Nawet dla Phoebe. Poczuł przypływ paniki. A więc wszyscy myślą, że on zamierza się ustatkować? Związać z kobietą na stałe? Mieć z nią dzieci, okrywać je wieczorem kołderką i być przy nich rano, gdy będą się budzić? Czy i Phoebe tak myśli? Oczywiście, że tak. Poczuł nieprzyjemny ucisk w żołądku. - Chyba musimy już iść, Em - powiedział Shane, a Daniel zorientował się, że jego milczenie trwało chyba dość długo. Odprowadził ich do drzwi, wciąż pogrążony w niepokojących myślach. Potrzebował dopiero kogoś z zewnątrz, by zrozumieć, że sprawy wymknęły mu się spod kontroli. Potarł ręką policzek. To będzie trudne. Naprawdę trudne. Ale wiedział, co musi zrobić. Jeszcze dzisiaj. Im dłużej zostanie, tym dotkliwiej ją zrani. A Phoebe była ostatnią osobą na świecie, której chciałby sprawić ból. Phoebe uniosła głowę znad biurka w bibliotece, gdy rozległo się ciche pukanie do drzwi. - Otwarte - rzuciła. - Daniel! - dodała z uśmiechem, gdy włożył głowę w szparę w drzwiach. - Cześć - powiedział i wszedł do środka.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Wtedy zobaczyła dużą podróżną torbę zarzuconą na ramię. Powoli podniosła się z miejsca, zdziwiona, że może utrzymać się na nogach. - Ty... wyjeżdżasz... Westchnął głęboko i odwrócił wzrok. - Tak. Chodzi o nurkowanie u wybrzeży Haiti. Czekałem na to od kilku lat. Gdy wreszcie odważył się spojrzeć jej w oczy, zrozumiała, że on nie wyjeżdża, lecz ucieka. Od niej. Od nich. Przyglądała mu się w milczeniu. Podszedł do półki i gładził skórzane grzbiety książek. Poczuła się zraniona, zażenowana, a potem po prostu zła. Zadała pytanie, którego nie powinna była zadawać. - Kiedy wrócisz? Odwrócił się powoli i spojrzał na nią. Wtedy zrozumiała. Nie zamierzał wrócić. Nie do niej. - Phoebe... nigdy nie zapomnę tego, co razem przeżyliśmy. Jesteś niezwykłą kobietą. Każdy mężczyzna, który może cię mieć, jest szczęściarzem. Ale ja nigdy nie powinienem był się z tobą wiązać. To było samolubne z mojej strony. Wiedziałem, że to krótkotrwała sprawa. Chyba miałem nadzieję, że oboje to wiemy... - Przerwał i zaklął pod nosem. - Powiedz mi, żebym się zamknął. Wszystko psuję, gadając jak dupek, który... - .. .Rzuca kogoś? - zakończyła, a widząc poczucie winy w jego oczach, odgadła, że właśnie tego słowa starał się nie używać. - Phoebe, tak mi przykro. Nie chciałem cię zranić. Zrozum mnie, proszę. - Nie sądzę, abyś prosił o zrozumienie, Danielu - powiedziała, przezwyciężając dławiący ból. - Myślę, że prosisz o przebaczenie. Zabawne, ale jeszcze tydzień temu mógłbyś oczekiwać ode mnie obu tych rzeczy. Tydzień temu byłam skłonna przyjąć cokolwiek, co ofiarujesz mi, zanim odejdziesz. Ale teraz nie jestem już tą samą kobietą, co przed tygodniem. Wtedy nie byłam przez ciebie kochana. A ty nie byłeś kochany przeze mnie. Sama dziwiła się własnemu spokojowi, swojej pewności. - Kiedyś bałam się doświadczać życia, a ty nauczyłeś mnie, jak przezwyciężyć ten lęk. Zabawne, jak role się odwróciły. Teraz to ty się

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

boisz. Daniel poruszył nerwowo szczęką, patrzył gdzieś w bok. Widziała, że boi się prawdy, a ona nie może nic zrobić, by się z nią zmierzył. Gdy powtórzył: „Nie chciałem cię zranić", wiedziała, że go straciła. - Nie chciałeś też zakochać się we mnie - powiedziała ze smutkiem. - Ale się zakochałeś. - Była tego pewna. Niczego nie była jeszcze tak pewna. - A teraz uciekasz, bo się przestraszyłeś. - Zmusiła się do uśmiechu. Zamknęła oczy, gdy podszedł do niej, chwycił delikatnie pasemko jej włosów, a potem powoli je wypuścił. - Uważaj na siebie, Phoebe. Pamiętaj, czego cię uczyłem. - O, tak... - Nie ujrzał ani jednej łzy na jej policzku. Gdy był już za drzwiami, dodała szeptem: - Zawsze będę pamiętała. Łatwo się zakochać, odkochać trudno. W następnym tygodniu Phoebe odczuła to na własnej skórze. Była zła na Daniela, że tak nagle się wycofał i nie potrafił przyznać się do uczuć, które miał dla niej. Zrozumiała, że nie tylko ona się czasem boi. Czy wybaczyła mu, że ją porzucił? Nie. Ale bardzo starała się go zrozumieć. Claudia Barone nie rozumiała. Zjawiła się w bibliotece w piątek, po wyjeździe Daniela, właśnie w momencie, gdy Leslie i Carol ciągnęły Phoebe do baru, żeby poszła „zalać robaka". To było przed pięcioma godzinami, a teraz Phoebe miała naprawdę dość. - Nie idź jeszcze, Phoebe. Dopiero zaczęłyśmy. Przekrzykując wibrujące dźwięki gitary basowej i łomot perkusji, Claudia i Leslie entuzjastycznie podchwyciły protest Carol. - Dajcie spokój, idę rano do pracy - powiedziała Phoebe, uciszając je gestem dłoni. I chcę jak najszybciej stąd wyjść, bo mam wszystkiego dość, dodała w myślach. Nie miała dziś specjalnej ochoty iść do żadnego baru, ale jej towarzyszki bardzo nalegały. Chciały dobrze, a Phoebe było głupio odmówić. Posiedziała z nimi aż nadto długo i nie zamierzała dłużej się męczyć. - Ale to damski wieczorek - przypomniała Carol, ruchem głowy wskazując bar pełen mężczyzn, którzy przyszli się rozerwać w piątkowy

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

wieczór. - Kto wie, może ci się poszczęści. - To bardzo względne pojęcie - parsknęła Phoebe. - Nie wszyscy są tacy jak Jason - przekonywała Carol. - Albo Daniel. Przepraszam, Claudio, wiem, że to twój brat, ale... - Nie szkodzi, masz rację - przyznała Claudia. Phoebe znalazła w torebce drobne na napiwek dla kelnerki, a potem ruchem głowy wskazała tłumek przy barze. - Są wasi, moje panie - rzuciła z ironicznym uśmiechem. - Jeśli spotkacie jakiegoś księcia, ucałujcie go ode mnie, bo ostatnio natykałam się na same żaby. - Nie musi być od razu książę - powiedziała Leslie. - Wystarczy rycerz w srebrnej zbroi na białym koniu - dodała Carol. Rycerz w srebrnej zbroi... No cóż, ci raczej też się nie sprawdzają na dłuższą metę, pomyślała Phoebe, machając koleżankom na pożegnanie. Gęste od dymu powietrze i łomot muzyki towarzyszyły jej jeszcze przez chwilę po wyjściu z baru. Gdy dotarła do samochodu, który zaparkowała dwie przecznice dalej pod latarnią, która, jak się okazało, była zepsuta, zorientowała się, że nie jest sama. Odwróciła się szybko i zobaczyła Jasona. Wyglądał na wściekłego i bardziej niż trochę pijanego. Gdy zaczął się do niej zbliżać, poczuła, jakby miała jakieś upiorne deja vu. - Szukałem cię, Mysza. Ze zdziwieniem skonstatowała, że wcale się nie boi. Czuła tylko gniew. Zrozumiała, że już nie czuje się jego ofiarą. - Odejdź, Jason - rzuciła lekceważąco i zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu kluczy. - Nie odwracaj się do mnie plecami. Gdy jego łapsko wylądowało na jej ramieniu, nie zastanawiała się nad tym, co robi. Po prostu zareagowała. Błyskawicznie się odwróciła, walnęła go dłonią w twarz i kopnęła kolanem w klatkę piersiową. Sapnął ze zdziwienia i stracił równowagę, a wtedy ona kopnęła go stopą w przeponę i przewróciła na plecy. Nim zdążył się połapać, że leży plackiem na ziemi, miała spray z pieprzem w ręku i postawiła stopę na jego gardle. - Co, u licha... Ej, Mysza... - jęknął.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Dla ciebie Mocarna Mysza - rzuciła sarkastycznie, dumna ze swego zwycięstwa nad Jasonem. - Więcej za mną nie łaź. - Ale ja za tobą tęsknię. Potrzebuję cię. - Potrzebujesz pomocy, Jason. - Znów zanurzyła rękę w torebce, szukając telefonu, z którego zamierzała zadzwonić na policję. Potrzebujesz profesjonalnej pomocy - dodała łagodniej, krzywiąc się, bo nie mogła znaleźć telefonu. - Tego szukasz? - usłyszała za plecami. Wszędzie i zawsze rozpoznałaby ten głos, który na wysokości trzech tysięcy metrów szeptał jej słowa otuchy. Powoli obejrzała się i zobaczyła swój telefon w ręku Daniela Barone. - Wyleciał ci z torebki, gdy go nokautowałaś. Przez chwilę wpatrywała się głupio w jego rękę, nie mogąc się zdobyć na to, by spojrzeć mu w oczy. - Chyba już mnie nie potrzebujesz do obrony - powiedział. Spojrzała mu w oczy, w których odbijała się nadzieja, tęsknota i niepewność. - Chyba nie - odparła. - Ale pewnie mogę się przydać do innych rzeczy. Wpatrywał się w nią swymi niebieskimi oczami, o których marzyła co noc od chwili, gdy go spotkała. - Na przykład? - Na przykład mogę zjawiać się we właściwym miejscu o właściwej porze i wykręcać numer policji.

Anula & polgara

ROZDZIAŁ JEDENASTY

sc

an

da

lo

us

Phoebe musiała pojechać na policję, złożyć skargę na Jasona. Ponieważ miała teraz wymagane podstawy, mogła wystąpić o sądowy zakaz zbliżania się do siebie. Zanim wyszła z komisariatu, chciała się z nim widzieć. Poczuła się lepiej, gdy wymogła na nim obietnicę, że podejmie jakąś próbę leczenia. Daniel nie odstępował jej na krok, a ona nie wiedziała, jak ma to rozumieć. Nie wiedziała też, co myśleć o tym, że pojechał za nią do domu oraz twierdził, że właśnie przejeżdżał, gdy zauważył ją na ulicy z Jasonem. - A jak było na Haiti? - spytała, gdy czas zaczął im się dłużyć, a mruczenie Arthura na jej kolanach było jedynym dźwiękiem, który zakłócał niezręczną ciszę, jaka zapadła w salonie. Wzruszył ramionami i spojrzał jej w oczy. - Wcale tam nie pojechałem. Z bijącym sercem zastanawiała się, czy on widzi, jak silne targają nią uczucia. Resztki dumy powstrzymywały ją, by rzucić się na kolana i błagać, by ją kochał. - Jeśli chodzi o te inne rzeczy... które mógłbym robić, nawet jeśli nie potrzebujesz mnie już do obrony. - A, tak. - Chyba zbyt mocno podrapała Arthura, bo zeskoczył z jej kolan, z oburzeniem machając ogonem. - Chcesz coś dodać? Usiadł pochylony do przodu i wpatrzył się w swoje dłonie. - Mógłbym być twoim przyjacielem. Gdy podniósł wzrok na nią, z trudem powstrzymała łzy napływające jej do oczu. Już to przecież przerabiali. Nie może znowu udawać jego kumpelki. Bolało ją bardzo, że zjawił się i dał jej nadzieję, a teraz okazuje się, że oczekiwał czegoś takiego.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Tęskniłem za tobą, Phoebe - powiedział zdławionym głosem, którego szczerość wywołała z trudem powstrzymywane łzy Phoebe. Zamgliły jej oczy, a ona próbowała pozbyć się ich, rozpaczliwie mrugając. -Tęskniłem za moją przyjaciółką. Wiem, że nie minął nawet tydzień, ale ja tęskniłem za tobą codziennie. O każdej porze. Tęskniłem za kobietą, z którą mogę rozmawiać, z którą mogę się śmiać i która nigdy nie prosiła mnie, żebym był kimś, kim być nie chcę. Phoebe westchnęła. Zwierzał jej się, ponieważ chciał, żeby odgrywała rolę, na którą nie było jej stać, i tym samym łamał jej serce. - Tęskniłem za kobietą, z którą się kochałem. Kobietą, w której się zakochałem. Zakryła dłonią usta, a potem powiedziała błagalnym szeptem: - Proszę, nie rób tego. Nie mów mi takich rzeczy, jeżeli nie zamierzasz zostać... Przez zamglone łzami oczy zobaczyła, że Daniel pada przed nią na kolana. Chwycił jej dłonie w swoje i przycisnął usta do jej lodowatych palców. - Kocham cię, Phoebe. Od pierwszej chwili, gdy cię ujrzałem. Phoebe nie mogła się powstrzymać przed szlochem, który wyrwał jej się, gdy patrzyła na ciemną głowę Daniela pochyloną nad swoimi dłońmi. - Sam nie wiem, jak to się stało. Nie chciałem, żeby do tego doszło. Ale chyba byłem trafiony w chwili, gdy ujrzałem czerwony lakier na twoich paznokciach, a przede wszystkim radosny uśmiech wywołany przez lody waniliowe. Przestała walczyć ze sobą i wmawiać sobie, że źle go zrozumiała, że zaraz się obudzi z pięknego snu. Gdy podniósł głowę i spojrzała w jego oczy, nie miała wątpliwości, że to wszystko jest prawdziwe. On ją kochał. Rzuciła mu się w ramiona. - Cicho, kochanie, nie płacz. Przepraszam, że zachowywałem się tak głupio. Najpierw przekonywałem siebie, że spotykam się z tobą, by cię chronić, a potem wymyślałem sobie inne preteksty, by się z tobą nie rozstawać. Przeraziłem się, gdy odkryłem, że wciąż sam siebie oszukuję. - A teraz już się nie boisz? Roześmiał się i ujął jej twarz w swoje dłonie, a potem kciukami otarł

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

łzy z jej oczu. - Boję się i to potwornie. Nie wiem, czy się sprawdzę w stałym związku. Ale zamierzam spróbować i starać się, jak tylko potrafię. Ostatnio dostałem ważną lekcję. Pewna piękna, mądrzejsza i starsza ode mnie kobieta nauczyła mnie, że jeśli zmierzę się ze swymi lękami, moje życie będzie o wiele ciekawsze. - Przycisnął usta do jej rąk i powiedział błagalnie: - Wyjdź za mnie, Phoebe. Jeszcze dziś. - Dziś wieczór? - parsknęła śmiechem. - No dobrze, to jutro. Ale nie czekajmy ani chwili dłużej. Jest tyle rzeczy, które chciałbym ci pokazać. Zaczniemy od domu rodzinnego w Harwichport. Chcę spędzić tam z tobą miodowy miesiąc. Być razem w łóżku, łazience, kuchni. Wszędzie. Chcę się z tobą kochać pod gwiazdami na plaży. Przerwał na chwilę i roześmiał się. - Powiedz „tak", Phoebe, a potem będziemy już tylko my dwoje i wiele dni przed nami. Codziennie będę cię przekonywał, jak bardzo mi przykro, że cię zraniłem i jak bardzo cię kocham. - Tak, tak, tak, tak! Przyciągnął ją do siebie i mocno pocałował. - Jesteś najlepszą przygodą, jaką kiedykolwiek przeżyłem, Phoebe Richards - powiedział, chwytając ją w ramiona i niosąc do sypialni. - I jedyną, jakiej potrzebuję. Zaśmiała się swobodnie i wesoło. - A jeśli ja będę chciała przeżyć jakąś przygodę i na przykład pojechać na Borneo? Oparł kolano na łóżku, a potem ułożył ją na plecach i zaczął ściągać koszulę. - To cię tam zabiorę. Nawet lepiej. Zabiorę cię na Galapagos uśmiechnął się i zaczął rozpinać jej spodnie. - Spodoba ci się. Są tam żółwie. - Nie dość, że nie wyjechałem na Haiti - zwierzał się Daniel, gdy leżeli później objęci ramionami - to nie opuściłem nawet Bostonu. Miałem taki zamiar - czy też tak sobie wmawiałem - ale nic z tego nie wyszło. - Co sobie wmawiałeś? - spytała, wodząc palcami po jego torsie.

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Po wyjściu z biblioteki pojechałem do swojego mieszkania, bo wydawało mi się, że czegoś zapomniałem. Wcale tak nie było, ale szukałem widać pretekstu, by zostać dłużej. Tymczasem wpadł do mnie Ash, a gdy zobaczył, że wyjeżdżam, powiedział, że musi ze mną omówić coś ważnego. Teraz wiem, że chciał dać mi trochę czasu na przemyślenie decyzji, którą podjąłem pod wpływem paniki. A potem przyszła Claudia. Phoebe uniosła się na łokciu, by widzieć jego twarz. - Claudia? - spytała ze zdziwieniem. - Tak, specjalistka od ostatniej deski ratunku. -Włożył Phoebe kosmyk włosów za ucho. - Wcale nie znalazłem się przypadkiem w okolicy baru. Caludia była moją wtyką. -Wtyka? - Nie złość się - powiedział, przyciągając ją do siebie - ale wysłałem ją dziś do biblioteki na przeszpiegi. Gdy przyjaciółki zaciągnęły cię do baru, ona też się wprosiła. Nie zauważyłaś, że parę razy odchodziła od stolika? - Aha, dzwoniła do ciebie i zdawała relacje na bieżąco! To dlatego byłeś przed barem. Pokiwał głową i przytulił ją, opierając brodę na jej głowie. - Byłem taki z ciebie dumny, gdy powaliłaś tego drania. - Ja też byłam z siebie dumna! - Czy przebaczysz mi, że zachowywałem się jak dureń? - Myślę, że następująca opowieść wszystko ci wyjaśni - odparła, dziwiąc się, że w ogóle ją o to pyta. - Dawno, dawno temu - zaczęła tonem, jakim opowiada się dzieciom bajki - był sobie piękny, nieustraszony rycerz. Zabił wiele smoków i innych złych bestii i był znany wszędzie ze swojej odwagi i dzielności. Bał się tylko jednego powierzyć swoje serce pewnej księżniczce. Położył się na boku i z uśmiechem pogładził ją po twarzy. - Chyba znam tego gościa. Był jeszcze większym głupcem ode mnie. - Nie, on był bardzo mądry. Pewnego dnia - ciągnęła, przesuwając ustami po jego szyi - piękny rycerz spadł z konia w czasie bitwy i uderzył się tak mocno, że wypadło mu serce. Gdy tak leżał, patrząc, jak jego serce bije, bezbronne i wystawione na ciosy, jak myślisz, kto podszedł i oddał mu je?

Anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Przesunął rękę po jej plecach, aż zadrżała z rozkoszy. - Ta księżniczka? - Nie. Żółwik. Ale rycerzowi było wszystko jedno. Szczęśliwy, że ktoś zwrócił mu jego serce, ucałował żółwika... - Który miał śliczne różowe policzki - wtrącił z czułym uśmiechem. - I tak naprawdę był śliczną królewną przemienioną przez złą czarownicę w żółwika. - Znowu źle - powiedziała cierpliwie i podniosła głowę, by widzieć jego twarz. - Miał rację, że nie ufał księżniczce, bo jego prawdziwą miłością był żółwik, który rzeczywiście był zaczarowany. Kiedy książę pocałował żółwika, ten przemienił się w bibliotekarkę, która już przestała czekać na księcia mającego uratować ją od pustego, samotnego życia. - Czy ją uratował, Phoebe? Ujęła jego twarz w obie dłonie, rozkoszując się dotykiem nieogolonych policzków. - Pozwoliła mu się ocalić, bo było to istotne dla jego ego. - Chyba wiem, jak kończy się ta bajeczka - szepnął, przysuwając się do niej. - Rycerz i piękna bibliotekarka spędzili resztę życia w zaczarowanym królestwie z kotem Arthurem, gdzie wszyscy troje żyli długo i szczęśliwie. Uśmiechnęła się do niego i powiedziała: - Bardzo szczęśliwie.

Anula & polgara