Herries Anne - Siostry Horne 2. Wbrew zasadom

Anne Herries

Wbrew zasadom

1

Rozdział pierwszy - Wstydź się, Harry. - Lord Beverley poparł naganę surowym spojrzeniem. Mogłem przecież oczekiwać że teraz, po śmierci brata, zaczniesz dbać o majątek. Po opuszczeniu armii rzadko bawiłeś w domu. Żądam, żebyś poświęcał więcej czasu na poznawanie naszych spraw. Kiedy i mnie zabraknie, wszystko spadnie na twoje barki. Harry, zwany Halem, powstrzymał gorzkie słowa, które cisnęły się mu na usta. Chciałby wyjaśnić ojcu, dlaczego nie zajmuje się majątkiem, miał jednak świadomość, że jego zamierzenia nie znajdą uznania w oczach sędziwego lorda. Gdyby wiedział, że Hal szuka żony Matta, prawdopodobnie by mu tego zabronił. A on nie mógł zdradzić swoich podejrzeń, że Matt nie zginął w wypadku. Nie miał

RS

przecież dowodu, a tylko przeczucie. Tak świetny jeździec jak jego starszy brat straciłby życie, spadając z konia? Dochodziły do tego drobne nieścisłości w relacjach, które przekazano mu po tragicznym incydencie. Zdrowie lorda Beverleya pozostawiało wiele do życzenia i Hal za bardzo szanował ojca, by go narażać na zbyteczne cierpienia. - Co do twojego odejścia z tego świata, ojcze, nie sądzę, by nastąpiło szybko. Zostało mi więc dużo czasu na naukę. Poza tym zatrudniamy bardzo dobrego zarządcę i wielu ludzi, którzy znają się na swojej pracy. - Przywołał na twarz ujmujący uśmiech. - Gdybym zaczął ingerować, wkrótce byś mi tego zabronił. Poza tym umówiłem się ze znajomymi w Newmarket. Nie chcesz chyba, żebym złamał dane im słowo? Hal nie wybierał się do Newmarket, z dwojga złego wolał jednak, by ojciec sądził, że traci czas i pieniądze na konie. - Dla ciebie życie jest nieustającą zabawą - padła odpowiedź. - Będziesz sobie stroił żarty nawet z własnych grabarzy!

2

- Nauczyłem się tego w wojsku, ojcze. Musieliśmy się śmiać, żeby nie zwariować. - Nie powinieneś brać udziału w tej wojnie - zauważył lord Beverley. Wystarczyło, że twój brat wbrew mojej woli ożenił się z tą kobietą! - Pokręcił głową. - Mógł wybrać znacznie lepiej. Jej ojciec jest łajdakiem i głupcem! Przyrzeknij mi, że znajdziesz sobie porządną dziewczynę i weźmiecie ślub w ciągu pół roku. Potrzebujemy dziedzica. - Tak, ojcze. Znam twoje zapatrywania na tę kwestię. Mogę tylko obiecać, że uczynię co w mojej mocy, aby spełnić twoje życzenie. - Z pewnością zdołasz wybrać stosowną osobę - pouczył go ojciec, jawnie niezadowolony z braku stanowczości w głosie syna. - Twój brat mnie zawiódł, żeniąc się z panną, której nie mogłem zaakceptować jako członka rodziny. ciebie.

RS

Wydziedziczyłem go. Nie zmuszaj mnie, żebym postąpił tak samo w stosunku do - Nie pochwalam twojej postawy wobec Matta - oświadczył śmiało Hal. Skoro sumienie cię nie nęka, to świetnie, sądziłem jednak, że otrzymałeś bolesną nauczkę.

Pozostawiając ojca samego, odwrócił się i opuścił bibliotekę będącą często najcieplejszym pomieszczeniem w tym zimnym i ponurym domu. Hal miał własny majątek po babce, którą uwielbiał. Tamtejszy dość nowoczesny i wygodny dom najzupełniej mu odpowiadał. Nigdy nie oczekiwał, że odziedziczy Beverley House, gdyż cała posiadłość powinna przypaść starszemu synowi, to znaczy jego bratu Mattowi. Nie trafiłby do wojska, gdyby nie kłótnia z ojcem. Zakochał się w Ellen Rowley, córce bogatego kupca, to znaczy w osobie - zdaniem lorda Beverleya - zbyt niskiego stanu. Lord doradził synowi, żeby wziął ją do łóżka, a potem zapomniał albo uczynił kochanką, ożenił się zaś z dziewczyną ze stosownej rodziny. Matt go nie usłuchał. Poślubił kobietę, którą pokochał, i zabrał ją ze sobą do Hiszpanii.

3

Hal polubił Ellen. Gdyby był na miejscu, kiedy zginął Matt, zaopiekowałby się bratową. Zapewniłby jej życie na przyzwoitym poziomie. Kiedy jednak Matt zmarł po upadku z konia, Hal przebywał na urlopie w Anglii. Zanim wrócił do Hiszpanii, brata pogrzebano, a bratowa zniknęła. Od tego czasu Hal jej szukał. Odwiedził jej rodziców, ale ojciec wyrzekł się córki, kiedy uciekła z Mattem Beverleyem. Sprzeciwiał się ich związkowi równie mocno jak lord Beverley. Poinformował tylko Hala, że gdyby Ellen wróciła do domu, nie może liczyć na wybaczenie. Myśl, że żonie brata jest zapewne ciężko, spędzała mu sen z powiek. Miał świadomość, że poświęcając czas na poszukiwanie Ellen, ryzykuje wydziedziczenie, chwilowo jednak o to nie dbał. Postanowił poślubić odpowiednią młodą kobietę ze swojej sfery, żeby spłodzić dziedzica, którego ojciec tak bardzo pragnął, czuł

RS

jednak, że powinien najpierw ustalić, jakie życie wiedzie Ellen. Niepokoiła go też kwestia śmierci brata. Dręczyło go podejrzenie, że Matt nie zginął w wypadku. Ze słów jednego z przyjaciół Matta wynikało, że Ellen mogła zamieszkać w Bath. Gdyby to się potwierdziło, upiekłby dwie pieczenie przy jednym ogniu, ponieważ Chloe Marsham zjechała właśnie do Bath. Nie kochał jej, ale lubił. Sprawiała wrażenie dobrej dziewczyny, miała miły uśmiech i chętnie jeździła konno. Ponieważ Hal zamierzał w przyszłości hodować wyścigowe wierzchowce w posiadłości swojej albo ojca - żona lubiąca pojeździć i nie utyskująca na to, że mąż śmierdzi stajnią, miała swoje zalety. Matt był w Ellen po uszy zakochany. Hal zapytał go kiedyś, dlaczego dla miłości poświęcił dziedzictwo. - Jeśli będziesz miał takie szczęście, Hal, i spotkasz właściwą dziewczynę, sam zrozumiesz. Miłości się nie wybiera, spada na człowieka nagle i pozostajesz wobec niej bezsilny. Ten ponury dom, który napawa taką dumą ojca, dla mnie jest pustą skorupą. Wiem, że należy do naszej rodziny od wieków, gdyby to jednak

4

zależało ode mnie, zburzyłbym go i wybudował nowy. Bez Ellen nic nie miałoby sensu. To ona jest moim życiem. A teraz brat spoczywał w grobie i Ellen straciła wszystko, co kochała - chyba że nosiła pod sercem dziecko Matta. Hal rozmyślał nad tym w drodze do powozu. Jeśli to chłopiec, byłby prawowitym dziedzicem, a Hal zadbałby o jego prawa. Lord Beverley musiałby uznać dziecko za swojego spadkobiercę. Piekliłby się, to pewne, z tym Hal musiałby sobie jakoś poradzić. Najpierw jednak należało odnaleźć Ellen i zapewnić jej godziwą egzystencję. Jo Horne pocałowała matkę w policzek i uściskała swoją siostrę Lucy. Mama odpowiedziała uśmiechem i upomniała ją, żeby była dobrą dziewczyną, Lucy jednak miała łzy w oczach i nie chciała jej puścić. - Będę za tobą tęskniła. - Wytarła nos w chustkę, którą podała jej matka. -

RS

Mam nadzieję, że spędzisz w Bath wspaniałe chwile. Pisz do mnie często, także o tym, co nowego w twojej powieści, dobrze?

- Dobrze - potwierdziła Jo - a kiedy wrócę, przeczytam ci wszystkie nowe rozdziały. - Zerknęła przez ramię, wiedząc, że siedząca w powozie ciotka Wainwright się niecierpliwi. - Do widzenia, ciociu Bertho. Dziękuję za wszystko. Dbaj, proszę, o mamę i Lucy. - Oczywiście, Jo - zapewniła lady Edgeworthy, choć doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że pani Horne potrafi sama o siebie zadbać. Włożyła w dłoń Jo portmonetkę z pieniędzmi i mimo protestów zacisnęła na niej jej palce. - Pisz do nas wszystkich jak najczęściej. Życzę ci cudownej zabawy. - Dziękuję. - Jo pocałowała ją w policzek. - Jesteś wspaniała, musimy już jechać. Ciocia Wainwright mnie woła. Przy dużym podróżnym powozie Jo się odwróciła, żeby jeszcze raz pozdrowić zgromadzoną przed domem rodzinę, i wsiadła. Lady Wainwright zerknęła na nią z ukosa, nie kryjąc irytacji.

5

- Zatem w końcu możemy wyruszyć, Josephine! Mam nadzieję, że nie dałaś właśnie próbki tego, czego można się po tobie spodziewać w Bath. Uważam, że należy mi się z twojej strony nieco szacunku! - Tak, oczywiście, ciociu - odparła Jo. - Przepraszam, że kazałam ci czekać, ale Lucy nie chciała mnie puścić. - Pozwolę sobie zauważyć, że przecież wrócisz za kilka tygodni - odparła z nutą potępienia w głosie lady Wainwright. - Dobrze jej zrobi, jeśli nauczy się obywać choć przez krótki czas bez towarzystwa. Nie jest już dzieckiem i powinna spędzać czas pożytecznie. Jo chciała zaprotestować, gdyż nie spodobały się jej uwagi lady Wainwright o Lucy. Przypomniała sobie jednak, co starsza siostra powiedziała jej na temat kłótni z ich ciotką, i powściągnęła język. Swego czasu Marianne miała wyjechać z lady

RS

Wainwright do Bath, gdyż to ona była w rodzinie pięknością. Zamiast tego musiała się udać do Kornwalii, do ciotecznej babki, lady Berthy Edgeworthy. Ocaliła ją tam przed oszustem, który usiłował podstępem zdobyć majątek lady Berthy a nawet nastawał na jej życie. W Kornwalii Marianne poznała markiza Marlbecka i wyszła za niego za mąż.

- No co, zapomniałaś języka w gębie? Jo zerknęła na ciotkę. - Zastanawiałam się właśnie, gdzie są teraz Marianne i lord Marlbeck. Sądzę, że dotarli już do portu i weszli na pokład statku. - Tak - potwierdziła lady Wainwright i dodała z przekąsem: - Za moich czasów nie zawracaliśmy sobie głowy dalekimi podróżami poślubnymi. Twój wuj zabrał mnie na krótko do Devon, a potem od razu wróciliśmy do jego majątku. Nie uważam, żeby wytrząsanie się na wybojach za granicą miało wielki sens. - Chciałabym zwiedzić Włochy. Zobaczyć na własne oczy, na przykład, Wenecję. To musi być cudowne! - Pozwolę sobie zauważyć, że Marianne mogła wyjść za markiza, ale nie jest prawdopodobne, by to przydarzyło się tobie, Josephine. Weźmy twoje włosy; są 6

zbyt niesforne, żeby mogły się podobać. Musisz je czymś przykryć albo związać w kok. - Wiem, że są okropne - zgodziła się Jo. Jedynie w sprawie włosów przyznawała ciotce rację. Ciemne, zwijały się uparcie w ciasne pukle. Bez względu na to, jak usilnie zaczesywała je do tyłu albo spinała, zawsze uciekały. Chciałaby mieć złociste włosy Marianne albo platynowe loki Lucy. - Postaram się, ciociu dodała - ale naprawdę trudno nad nimi zapanować. - No cóż, i tak nie weźmiesz Bath szturmem. Jeśli zamierzasz wyjść za mąż, musisz się zadowolić jakimś godnym szacunku dżentelmenem o skromnym majątku. - Ponieważ nie szukam męża - odpowiedziała Jo z całą godnością, na jaką mogła się zdobyć - mój wygląd rzeczywiście nie ma większego znaczenia. Zostanę w domu, będę wykonywać pożyteczne zajęcia, pomagać mamie i babci Bercie.

RS

Lady Wainwright spiorunowała ją wzrokiem. Jo zdawała sobie sprawę, że znów wzbudziła w ciotce gniew, działo się tak jednak za każdym razem, kiedy się odezwała, nieważne na jaki temat. Odwróciła się do okna. Podróż do Bath zapowiadała się okropnie.

- Tutaj przenocujemy - obwieściła lady Wainwright, rozglądając się po wygodnej sali gospody pełniącej funkcję zarówno salonu, jak i jadalni. - Jak wiesz, nie planowałyśmy noclegu, ale ten nieszczęsny koń okulał. Równie dobrze możemy kontynuować podróż jutro. - Tak, ciociu, oczywiście. - Także znużona, Jo przyjęła decyzję ciotki z ulgą. Mam nadzieję, że są wolne pokoje? - Będziesz musiała przyjąć do siebie Millicent - stwierdziła lady Wainwright. W publicznym miejscu, takim jak tutaj, i tak jest lepiej, gdy młoda dziewczyna nie śpi sama. Jo ukradkiem westchnęła, wiedziała jednak, że nie może odmówić wpuszczenia osobistej pokojówki ciotki do swojego pokoju. Wprawdzie Millicent chrapała, ale Jo, wobec głośnych wybuchów śmiechu na drugim końcu sali, uznała, 7

że może to i lepiej. Grupka młodych dżentelmenów spożywała kolację i, sądząc z hałasów, raczyła się zbyt obficie winem. Jeden z nich wpatrywał się w nią przez cały wieczór, aż musiała odwrócić wzrok. Kiedy zdjęła kapelusz, włosy się rozsypały i okalały jej twarz w niesfornych lokach. Lady Wainwright aż dwukrotnie znacząco na nie spojrzała i dała gestem do zrozumienia, że jej siostrzenica powinna coś z nimi zrobić. Po pewnym czasie wrzawa przy stoliku młodych mężczyzn jeszcze się wzmogła i Jo powitała z zadowoleniem słowa ciotki, że udadzą się na górę. Nie była śpiąca, mogła jednak przed snem z godzinkę popisać. Jeden z hałaśliwych kompanów opuścił na jakiś czas salę, wrócił jednak właśnie wtedy, gdy wraz z ciotką zmierzały do drzwi. Z kpiącym spojrzeniem stanął na drodze, tak żeby wyjść, Jo musiałaby się koło niego przecisnąć.

RS

- Czy zechciałby pan się usunąć z przejścia, sir? - Mógłbym. - Zmierzył ją lubieżnym spojrzeniem. - Ale z drugiej strony... - Bardzo proszę. Muszę dogonić ciotkę.

Lady Wainwright zdała sobie sprawę z jej kłopotliwego położenia i przystanęła.

- Zechce pan przepuścić moją siostrzenicę albo wezwę gospodarza i poproszę go o pomoc! - zażądała. Nieznajomy zmarszczył brwi, lecz odstąpił na bok. Jo czuła, że odprowadza ją wzrokiem aż do schodów. W tym momencie cieszyła się, że będzie z nią spać pokojówka. Była pewna, że ten dżentelmen wcale nie jest miły. Kiedy wrócił do przyjaciół, usłyszała wybuch śmiechu i zaczerwieniła się, mając świadomość, że o niej opowiada. Z dumnie uniesioną głową wspięła się po schodach. Nieznajomy zupełnie się jej nie spodobał i miała nadzieję, że więcej go nie spotka. Nadawał się natomiast znakomicie jako wzór czarnego charakteru - nikczemnego hrabiego - w powieści, którą zaczynała pisać. 8

- Co o niej myślisz? Ralph Carstairs, pociągając łyk wina, zadał to pytanie towarzyszowi zajmującemu miejsce z jego prawej strony. - Jest atrakcyjna, przyznaję - odparł Hal Beverley - ale ciotka nie dopuści nikogo. Zapewniam cię, że się do niej nawet nie zbliżysz, drogi przyjacielu. Carstairs się zaśmiał. - Racja co do ciotki. Znam Wainwrighta i wiem, że ma z nią krzyż pański. Nic dziwnego, że musi się zabawiać w mieście! - No cóż, wszyscy zabawiamy się w mieście - zauważył Hal, choć od powrotu z Hiszpanii nie był z kobietą. - Lubisz to, co zakazane, Carstairs, a ja mogę ci powiedzieć, że ona nie jest dla ciebie ani nikogo w twoim rodzaju. W wypadku tej normalne, przyznasz.

RS

młodej damy w grę wchodzi albo małżeństwo, albo nic, co jest zresztą dość - Nie zgrywaj świętoszka. Madeline była piękna i namiętna. Wszyscy zazdrościliśmy ci jej względów.

- I korzystaliście z nich, kiedy tylko odwracałem się plecami - odpowiedział Hal, ponieważ zdawał sobie sprawę, że hiszpańska piękność brała sobie kochanków wedle woli. - Dla mnie była za ostra. Mężczyzna musiałby wyzionąć ducha, żeby zaspokoić jej potrzeby. - Ta mała ma coś w spojrzeniu, nie sądzisz? - Nie zauważyłem. Pewnie dlatego, że nie wpatrywałem się w nią przez cały wieczór jak ty, Carstairs. - Uśmiechnął się leniwie. - Ośmielę się twierdzić, że przez ciebie będzie dziś chyba śniła koszmary. A teraz wybacz, przyjacielu. Przed snem dobrze mi zrobi spacer. Hal z ulgą opuścił hałaśliwe towarzystwo i wyszedł zaczerpnąć chłodnego nocnego powietrza. Nie bawiła go ich kompania i miał nadzieję, że rzeczywiście, jak powiedzieli, nie jadą do Bath. Carstairs prosił, żeby się do nich przyłączył, on jednak wymówił się interesami. Istotnie, miał w Bath sprawę do załatwienia, ale 9

sprawę osobistą. Hal wolał na razie zachować swoje zamierzenia w tajemnicy. Jeśli znajdzie Ellen, pomoże jej, wiadomość jednak, że bratowa ma urodzić dziecko Matta, powinna zostać przekazana lordowi Beverleyowi dyplomatycznie, gdyż nagły wstrząs mógłby go zabić. Jo wyjrzała przez okno. Pokojówka ciotki powinna się zjawić lada moment. Na bezchmurnym niebie lśnił księżyc, spowijając dziedziniec gospody tajemniczym blaskiem. Zobaczyła człowieka stojącego samotnie pośrodku podwórza. Podziwiał księżyc albo po prostu oddychał przed snem świeżym powietrzem, na co sama miałaby ochotę, gdyby to było możliwe. Zorientowała się, że należał do hałaśliwego towarzystwa z sali jadalnej, lecz nie był tym, który ją zaczepił. Przypomniała sobie, że zachowywał się ciszej niż inni i że uciekł wzrokiem, gdy ich spojrzenia raz się przypadkiem spotkały.

RS

Na odgłos otwieranych drzwi odwróciła się i ujrzała Millicent. - Panienka jeszcze nie w łóżku? - zapytała służąca. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale nie mieli więcej wolnych pokojów. - Nic nie szkodzi - odpowiedziała z uśmiechem Jo. - Cieszę się, że tu jesteś. Niektórzy dżentelmeni na dole trochę przesadzili z piciem. - Ach, tak. No cóż, będę tu spać i na pewno nie zapomnimy zamknąć drzwi, panienko. - Na pewno. Jo jeszcze raz się uśmiechnęła i od razu położyła do łóżka, gdyż poczuła chłód. Na szczęście było szerokie i nie musiała się obawiać, że będzie im ciasno. Jo wstała rankiem. Nie spała dobrze, ponieważ przeszkadzało jej chrapanie Millicent i nadejście świtu przyjęła z ulgą. Od razu zeszła na dół. Na śniadanie było jeszcze za wcześnie, chciała jednak wyruszyć na krótki spacer, żeby się pozbyć bólu głowy.

10

Na podwórzu minęła krzątających się służących i ruszyła na tyły budynku, gdzie dostrzegła ładny niewielki ogród. Słońce nie ogrzało jeszcze powietrza, narzuciła więc na ramiona szal. W ogrodzie ujrzała mężczyznę, który wieczorem zastąpił jej drogę. Siedział na ławce i wyglądał, jakby przed chwilą zanurzył głowę w wodzie. Był rozebrany do pasa. - Och! - Zawahała się, kiedy uniósł głowę na odgłos jej kroków. - Proszę mi wybaczyć... Natychmiast się odwróciła, gdyż widok półnagiego dżentelmena wprawił ją w zakłopotanie. - Nie wywiniesz się tak łatwo, moja śliczna. Z tymi słowami mężczyzna wstał. Zanim Jo zdążyła się wycofać, prędko do

RS

niej podszedł i chwycił za ramię. Uśmiechał się przy tym znacząco. - Proszę mnie puścić - zaprotestowała. - Nie wiedziałam, że ktokolwiek tu jest. - Szukałaś mnie, prawda? - rzucił z krzywym uśmiechem Carstairs. - Nie uciekaj, czarodziejko. Widziałem wczoraj, jak na mnie patrzyłaś. Twojej opiekunki tu nie ma. Moglibyśmy się trochę zabawić...

- Nie! - Nagle Jo zdała sobie sprawę, że są zupełnie sami, i ogarnął ją strach. Nie życzę sobie pana poznawać, sir. Muszę wracać, ciotka będzie mnie szukać. - Zanim pozwolę ci odejść, musisz się wykupić. Za moje starania należy się co najmniej całus. - Zostaw ją, Carstairs! Jo nie zdawała sobie sprawy z nadejścia innego mężczyzny, jednak jego polecenie wywarło natychmiastowy skutek. Napastnik ją puścił i mogła się odwrócić. Ujrzała nieznajomego, który wieczorem podziwiał księżyc. - Dziękuję panu - powiedziała. - Muszę wracać, bo zaczną mnie szukać.

11

- Nie powinna pani opuszczać gospody - pouczył ją ostrym tonem Hal. Dziedziniec nie jest właściwym miejscem dla samotnej młodej damy, zwłaszcza rankiem, kiedy prawie nikogo tu nie ma. - Właśnie się przekonałam, że ma pan rację. Jo prędko się oddaliła. Nie obejrzała się za siebie, lecz usłyszała początek ostrej wymiany zdań. - Po diabła się wtrąciłeś?! Chciałem tylko dziewczynę pocałować! - Wiem, co zamierzałeś, a pocałunek to tylko wstęp. Jesteśmy teraz w Anglii. Tutaj nie ma wojny, a tym samym usprawiedliwienia dla tego rodzaju zachowań. Wiem, co się zdarzyło w Badajoz, i nie chcę, żeby coś takiego powtórzyło się tutaj. - Nie możesz mnie winić - zaprotestował Carstairs. - Nad ludźmi nie można było zapanować. Płonęli żądzą krwi i kobiet. To zwykły skutek długiej kampanii.

RS

- Nikogo nie obwiniam za to, co wydarzyło się tam - odpowiedział Hal. Wojna ma swoje prawa. A dziewczyna, którą tutaj zaczepiałeś, jest niewinna i zasługuje na szacunek.

- Dobrze, dobrze, nic się nie stało. - Carstairs spoglądał niespokojnie, gdyż wiedział, że Hal z łatwością zwaliłby go z nóg jednym uderzeniem pięści. - Uciekła do tej swojej ciotki i ja na pewno nie będę się z nią użerał. - Podajmy sobie ręce - zaproponował Hal. - Nie ma powodu, żeby to drobne nieporozumienie zepsuło naszą znajomość. - Pojedź z nami - powtórzył swoją propozycję Carstairs, ściskając Halowi rękę na znak przyjaźni, której nie odczuwał. - Mogę obiecać, że się zabawimy. - Dziękuję, ale mam inne sprawy na głowie. Może spotkamy się w mieście? - Tak, być może - odparł niechętnie Carstairs. Obserwował oddalającego się Hala. Arogancki cwaniak, pomyślał, i zarozumiały. Beverleyowie zadzierali nosa, a nie ustrzegło to Matta przed skręceniem karku przy upadku z konia. Upadku, w którym ktoś trochę mu pomógł.

12

Tak, może pewnego dnia spotka cię podobny los, kolego, zakończył rozmyślania Carstairs. Jo rozejrzała się po pijalni wód i westchnęła, ponieważ niemal wszyscy kuracjusze byli w wieku jej ciotki. Na szczęście wieczorem wybierały się na bal i liczyła na to, że spotka tam młodych ludzi. - Chyba wezmę kąpiel - oświadczyła nagle lady Wainwright, wyrywając Jo z zamyślenia. - Nie ma potrzeby, żebyś zostawała, Josephine. Możesz odwiedzić bibliotekę albo wybrać się na zakupy. Zjem obiad tutaj i spotkamy się w domu na herbacie. - Dziękuję, ciociu. - Jo ucieszyła się, że nie musi towarzyszyć ciotce w łaźni. Przyjemnej kąpieli. biorę dla zdrowia.

RS

- To nie jest kwestią przyjemności - sprostowała lady Wainwright. - Kąpiele - Tak, ciociu. Czy potrzebujesz czegoś ze sklepów? - Aha. Poproszę o pół funta czekoladek z nadzieniem miętowym z herbaciarni przy bibliotece. Upewnij się, że są świeże i nie leżały tygodniami na półce. - Tak, ciociu,

Jo oddaliła się szybko, żeby ciotka nie zdążyła zmienić zdania. Bardzo rzadko mogła się poruszać po mieście sama, choć zdołała przystąpić do kółka dyskusyjnego pań, co pozwalało jej raz w tygodniu uwalniać się na pewien czas od uciążliwej opieki. Ciotka wyraziła zgodę, ponieważ namówiła ją do tego przyjaciółka, która zabawiała lady Wainwright rozmową, podczas gdy Jo uczestniczyła w zebraniu o dwa domy dalej. Wolność przez niemal cały dzień to było prawdziwe święto. Josephine przystanęła przy witrynach paru sklepów z modnymi ubraniami, lecz nic jej tam nie kusiło. Ciotka zadbała o stosowną garderobę na wyjazd, a dwa kapelusze, które wymodelowały z Marianne, były jej zdaniem co najmniej tak stylowe jak te oferowane przez modystkę. Na wystawie jubilera przykuła jej uwagę mała srebrna szkatułka. Po uniesieniu wieczka z wnętrza wysuwał się srebrny 13

ptaszek i śpiewał melodyjkę. Jo widziała podobną pozytywkę w domu lady Eccles, która przebywała obecnie w Bath z przyczyn zdrowotnych, podobnie jak lady Wainwright. Gdyby było ją stać, kupiłaby tę zabawkę dla Lucy. Z portmonetki, którą lady Edgeworthy wcisnęła jej w dłoń przed wyjazdem, wydała na razie zaledwie kilka szylingów. Jeśli przed powrotem do Sawlebridge zostanie jej trochę pieniędzy, zapyta o cenę tego cacka. Kiedy odwróciła się od wystawy, omal nie zderzyła się z jakimś dżentelmenem. Chwycił ją za ramię, żeby pomóc odzyskać równowagę, i nagle, gdy odruchowo zaczęła dziękować, stwierdziła, że wpatruje się w ciemne, śmiejące się oczy, i słowa zamarły jej na ustach. To był mężczyzna, którego obserwowała w blasku księżyca i który ocalił ją w ogrodzie gospody. - Proszę mi wybaczyć. - Jo zarumieniła się jak piwonia, gdyż przypomniała

RS

sobie to żenujące zdarzenie, on jednak zdawał się w ogóle go nie pamiętać. Zachowywał się, jakby nigdy wcześniej się nie spotkali. - Przepraszam. - Trzeba uważać - upomniał ją. - Mogłem panią przewrócić i to ja powinienem przeprosić. Nigdy bym sobie nie wybaczył.

- Nie, to była moja wina, sir - zaprotestowała Jo. Cofnęła się o krok, a nieznajomy uwolnił jej ramię. - Myślałam o mojej siostrze Lucy i o tym, jak bardzo spodobałaby się jej ta szkatułka z wystawy. Nie zdawałam sobie sprawy, że ktoś za mną stoi. - Rzeczywiście, bardzo ładna - zgodził się, zerkając przez szybę. - Czy pani siostra lubi takie przedmioty? - Nigdy nie miała niczego podobnego - odparła Jo. - Sądzę, że byłaby zachwycona, obawiam się jednak, że to zbyt kosztowne. - A może wkrótce obchodzi urodziny? Czy mógłbym kupić jej tę szkatułkę w prezencie jako rekompensatę za to, że na panią wpadłem? - Och, nie! - zaprotestowała gwałtownie Jo. - Jak pan śmiał złożyć taką propozycję? Miałabym przyjąć prezent od obcego? 14

- Nie jestem przecież zupełnie obcy - zaprotestował z szelmowskim uśmiechem. - Już wiem, że ma pani uroczą siostrę Lucy, a ponadto jestem pewien, że możemy poznać się lepiej, jeśli pozwoli się pani zaprosić na gorącą czekoladę? - Sir! Chyba wziął mnie pan za... - W Jo zdumienie walczyło z gniewem. Jestem szanowaną osobą! Zapewniam pana, że tamto poranne zdarzenie przed gospodą nie wynikło z mojej winy! Hal przyjrzał się jej z namysłem. Nie poznał dziewczyny od razu, ponieważ w ostatnich dniach nabrała nieco miejskiego poloru, a jego myśli pochłaniały inne sprawy. Po prostu niezobowiązująco flirtował z ładną panną. - Och, tak, jestem tego pewien - powiedział. - Pani jest damą, choć nieco nierozważną, i zasługuje na szacunek. Tyle że nie można się pani oprzeć, kiedy pani spojrzenie nabiera ognia. Czuję się tak, jakbym zawsze panią znał, choć nie z

RS

imienia i nazwiska, bo tych mi pani nie zdradziła. Ja jestem Hal Beverley. Jo patrzyła mu prosto w oczy.

- Czy pan jest pijany, sir? Roześmiał się szczerze. - Często słyszę to pytanie - wyjaśnił. - Mój ojciec mawia, że jestem zuchwałym łobuzem, ale zapewniam panią, że swoją propozycję złożyłem w dobrej wierze. Pani ma siostrę, której spodobałaby się zabawka, a ja pieniądze w kieszeni. Proszę jednak o wybaczenie, jeśli obraziłem pani poczucie przyzwoitości. Być może pewnego dnia znów się spotkamy - zakończył rozmowę Hal i uchylił kapelusza. Muszę się pożegnać, gdyż już spóźniłem się na spotkanie. Niech pani na siebie uważa i patrzy pod nogi. Byłbym niepocieszony, gdyby przytrafiło się pani coś złego. - Tak, ja... Jo obserwowała go, gdy się oddalał. Miał jasne włosy i spojrzenie tak śmiałe jak nikczemny hrabia w powieści, nad którą pracowała. Pokręciła głową. Nie powinna puszczać wodzy wyobraźni. To dobre przy pisaniu, nie w życiu. Ruszyła naprzód. Musiała się pospieszyć, gdyż nie wiedziała, o 15

której zamykają bibliotekę. Przed celem wędrówki przystanęła, żeby przepuścić platformę ciągniętą przez cztery silne kasztany. Jakaś kobieta wyszła właśnie z biblioteki. Kiedy pojazd przejechał, na oczach Jo westchnęła i osunęła się na chodnik. Jo biegiem przecięła ulicę i przyklękła przy zemdlonej. Zbadała puls i stwierdziła, że jest mocny. Kiedy zastanawiała się, co dalej, nieznajoma jęknęła cicho i otworzyła oczy. - Och, musiałam zemdleć - powiedziała. - Proszę wybaczyć, ale czy pomogłaby mi pani wstać? - Tak, oczywiście. - Jo podała jej rękę. Kobieta ją chwyciła i z trudem dźwignęła się na nogi. Jej szal opadł i Jo zobaczyła, że jest w ciąży. Podniosła z zapytała.

RS

ziemi szal i okryła nim ramiona właścicielki. - Czy czuje się pani zupełnie dobrze? - Zupełnie nie, ale prawie. Gdybym mogła parę minut posiedzieć... - Wejdźmy zatem do herbaciarni. - Jo zaoferowała jej ramię. - Proszę się na mnie oprzeć, napijemy się herbaty. Ma pani ochotę na ciastko? - Tak, z przyjemnością. Rano bardzo się spieszyłam i nie zdążyłam zjeść śniadania. Może dlatego zemdlałam. - Tak, ja też tak sądzę - potwierdziła Jo. - W tym stanie powinna pani prawidłowo się odżywiać. - Dostrzegła na palcu kobiety obrączkę. - Może kogoś zawiadomię, na przykład pani męża? - Mój mąż nie żyje, a nikogo innego nie mam. Muszę sama o siebie dbać i właśnie dlatego rano tak się spieszyłam. Pracuję jako hafciarka i szwaczka w domu. Obiecałam dostarczyć dziś do sklepu zamówiony haft. Powinnam była potem od razu wrócić, ale chciałam jeszcze wypożyczyć książkę. Proszę pozwolić, że się przedstawię. Jestem Ellen Beverley.

16

- Bardzo mi przykro z powodu pani męża - powiedziała Jo. Wskazała stolik przy oknie i zajęły miejsca. - Musiała pani ogromnie przeżyć jego śmierć, zwłaszcza w pani stanie. Ellen dotknęła dłonią brzucha i się uśmiechnęła. - Och, nie. Dziecko Matta jest dla mnie radością. Gdyby nie ono, wpadłabym w rozpacz, a tak muszę żyć dla tego maleństwa. Mąż by tego przecież ode mnie oczekiwał. Był odważnym i dobrym człowiekiem. Kocham nasze dziecko tak, jak kochałam jego. - Tak, oczywiście - zgodziła się Jo. Zastanawiała się chwilę, czy kobieta nie jest krewną mężczyzny, z którym rozmawiała przed sklepem jubilera. On także nazywa się Beverley, jednak Ellen powiedziała, że nie ma nikogo bliskiego, a pomoc?

RS

nazwisko o niczym nie świadczy. - Czy naprawdę nie może pani liczyć na niczyją - Uciekłam z domu, żeby poślubić mężczyznę, którego kochałam. Moi rodzice nie wyrazili zgody na nasz związek, jego zresztą też. Przeżyliśmy w szczęściu niemal rok, a teraz... - Urwała i pokręciła głową.

Jo pomyślała, że jej rozmówczyni jest młoda i wrażliwa, a także wyjątkowo piękna, z tymi falistymi jasnymi włosami i zielonymi oczami. - Możemy się przyjaźnić, przynajmniej dopóki jestem w Bath - zaproponowała impulsywnie. - Wiem, że to krótko, lecz gdy wrócę do domu, mogłybyśmy do siebie pisać. Gdyby znalazła się pani kiedykolwiek w kłopotach, próbowałabym pomóc. - Och, jak to miło z pani strony. Przejdźmy na ty... chyba jeszcze mi się nie przedstawiłaś... - Rzeczywiście, co za gapa ze mnie. Jestem Jo Horne. Przyjechałam do Bath z ciotką, lady Wainwright. Mieszkałam w Huntingdonshire, ale stąd wrócę już gdzie indziej, do ciotecznej babki Berthy, do Kornwalii. Po śmierci ojca musiałyśmy z mamą i siostrami opuścić plebanię. Moje życie jest nudne w porównaniu z twoim. -

17

Urwała na widok kelnerki. Zamówiła herbatę i ciastka dla nich obu. Kiedy Ellen sięgnęła po pieniądze, powstrzymała ją uniesieniem ręki. - Nie, ja zapłacę. - Dobrze, dziękuję ci - odparła Ellen z uśmiechem, który rozjaśnił jej twarz. Tak się cieszę, że się poznałyśmy. Byłam bardzo samotna. Rzadko wychodzę z domu, odnoszę tylko pracę i oglądam wystawy. Nie mam przyjaciół, Wszyscy nasi znajomi zostali daleko, w Hiszpanii. - Twój mąż był żołnierzem? - Tak. Kapitan Matthew Beverley. Wszędzie, gdzie rzucił nas los, wynajmował dla nas mały domek. Przyjaciele często jadali u nas kolacje. Wszyscy byli tacy odważni... Płakałam, kiedy któryś z nich ginął na polu bitwy. Niewielu miało ze sobą żony, jeden czy dwóch... Kobiety podróżowały za wojskiem tak jak ja, zatrzymując się w bezpiecznych miejscach, poza obszarami walk. bez prawdziwego domu.

RS

- To musiało być ekscytujące - skomentowała Jo - chociaż zapewne ciężko żyć - Wystarczał mi nawet nocleg pod gwiazdami - zapewniła Ellen. - Nieraz tak się zdarzyło. Nie wiem, co byśmy zrobili, gdyby Matt nadal żył. Z uwagi na dziecko musiałabym zamieszkać sama w jakimś spokojniejszym miejscu. Chociaż może sprzedałby patent oficerski i został cywilem jak niektórzy jego koledzy... - Z kącika oka spłynęła jej łza. Starła ją szybkim ruchem ręki. - Czy możesz się utrzymać z tego, czym się teraz zajmujesz? - zapytała Jo, żeby zmienić bolesny dla nowej przyjaciółki temat. - Potrafię haftować i wyszywać - odpowiedziała Ellen. - Ta robota wymaga poświęcenia, czasu i cierpliwości, a pani z Francji, dla której pracuję, jest jak dotąd hojna. Poza tym mam trochę pieniędzy ze sprzedaży rzeczy, które należały do męża. Na razie daję sobie radę, niepokoję się tylko o to, jak sobie poradzę, gdy dziecko przyjdzie na świat. - Tak, będzie ci trudniej. - Jo żałowała, że nie mieszkają na plebanii, ponieważ wiedziała, że jej mama polubiłaby Ellen i zajęła się nią choćby do czasu, kiedy po 18

urodzeniu dziecka mogłaby podjąć pracę. Tknięta nagłą myślą, dodała: - Musisz znaleźć kobietę, która pomoże ci przy porodzie. - Tak, popytam o kogoś takiego. Bardzo dobrze jest móc z kimś porozmawiać. To pomaga w uporządkowaniu własnych myśli. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy? - Och, tak. Jeśli się zgodzisz, kiedy dopijemy herbatę, odprowadzę cię i w ten sposób nauczę się, jak do ciebie trafić. - Naprawdę? - Policzki Ellen lekko poczerwieniały. - Wiem, że niektóre panie zastanawiają się, czy rzeczywiście byłam mężatką, ale przysięgam ci, że tak. - Nie wątpiłam w to ani przez sekundę - zapewniła ją Jo. Po chwili dodała śmiało: - Nawet gdybyś nie miała męża i tak zostałabym twoją przyjaciółką. - To znaczy, że prawdziwą - powiedziała Ellen. - Te ciastka są pyszne. uczyniłaś.

RS

Zaproszę cię tu któregoś dnia, żeby podziękować za wszystko, co dziś dla mnie - Nie potrzebuję podziękowań - zaprotestowała Jo - ale z przyjemnością się z tobą spotkam.

Kiedy opuszczały razem herbaciarnię, uśmiechała się, ponieważ miała już przyjaciółkę, kogoś, kogo mogła lubić i komu mogła zaufać.

19

Rozdział drugi Ellen wynajmowała mały pokój, w którym po przyjściu na świat dziecka będzie zdecydowanie ciasno. Długo rozmawiały. Ellen opowiedziała o swoim rodzinnym domu, zamożnej siedzibie w Hampshire. Jej ojciec był wykształconym synem bogatego kupca i pomnożył odziedziczone bogactwo. - Powtarzał, że powinnam otrzymać właściwe wychowanie, chciał, żebym została damą - opowiadała. - Kiedy jednak zapragnęłam wyjść za Matta, wściekł się, bo lord Beverley mnie nie zaakceptował. Ojciec krzyczał, że jest równy każdemu arystokracie i nie pozwoli mi na małżeństwo z synem bogatego durnia. Dlatego musiałam uciec. - Jesteś pewna, że nie przyjąłby cię z powrotem?

RS

- Wzięliśmy ślub w Gretna Green w Szkocji i ojciec uważał, że to nie jest prawdziwe małżeństwo. Jego zdaniem wybrałam życie w grzechu i nie chciał mnie widzieć na oczy. Gdyby dowiedział się o dziecku, mógłby zażądać, żebym je oddała. Jest bardzo pobożny i sądzę, że ukarałby mnie w ten sposób za nieposłuszeństwo.

- Rozumiem. A co z twoją matką? - Mama może by mi wybaczyła, ale ojciec nie dopuści do naszego spotkania. Chciałam do niej napisać, uspokoić, że u mnie wszystko w porządku, ale obawiam się, że pokazałaby mu list. - Na pewno nie - zaprotestowała Jo. - Poza tym nie musisz przecież pisać, że jesteś w Bath. Z pewnością matka się o ciebie martwi, nawet jeśli nie ośmiela się tego okazywać. - Tak sądzisz? Może rzeczywiście powinnam wysłać krótki list. Jeśli nie wspomnę, gdzie jestem, ojciec nie będzie mnie tu szukał. - To na pewno uspokoi i ją, i ciebie.

20

Jo pocałowała nową przyjaciółkę w policzek i wyruszyła w drogę powrotną na Queen Square. Blisko domu, w którym wynajmowały pokoje, ujrzała nadchodzącego z przeciwka dżentelmena. Nie mogła się mylić. - Znów się spotykamy - rzucił z błyskiem w oku Hal Beverley. - To mój szczęśliwy dzień. Jo się roześmiała. - Nie rozumiem dlaczego, sir, bo przecież ostatnim razem omal pana nie przewróciłam. - Zniósłbym takie męki tysiąckrotnie, byle tylko cieszyć się pani towarzystwem, słodka damo. Muszę panią tak nazywać, gdyż nadal nie znam pani imienia.

RS

- Pan chyba ze mną flirtuje, sir.

- Być może - przyznał z uśmiechem Hal. - Nie powinienem się z panią droczyć, ale ma pani w sobie coś, co do tego prowokuje. Nie będę dłużej zajmował pani czasu. Ośmielę się stwierdzić, że zapewne dokądś pani zmierza. - Ciotka na mnie czeka - wyjaśniła Jo. Nie zdradziła mu, jak się nazywa. Był kobieciarzem, to jasne, nie powinna dać się mu zwieść. - Proszę mi wybaczyć, sir. Być może spotkamy się kiedyś w towarzystwie. Teatralnym gestem zdjął kapelusz. Nie uczynił niczego, by zapobiec jej odejściu. Jo się uśmiechnęła, ponieważ to spotkanie podniosło ją na duchu. Radość rozproszyła smutek, jaki ogarnął ją po wysłuchaniu historii Ellen. Za drzwiami Jo zobaczyła na wieszaku kapelusz ciotki i zdała sobie sprawę, że już po czwartej. Kompletnie zapomniała zarówno o czasie, jak i, niestety, o czekoladkach z miętowym nadzieniem. - Josephine! - Lady Wainwright pojawiła się w holu. - Dlaczego tak późno? Specjalnie prosiłam, żebyś zdążyła na herbatę. Pani Marsham przyprowadziła swoją córkę Chloe specjalnie po to, żebyście się poznały. Tymczasem ciebie nie było! 21

- Przepraszam, ciociu. Spotkałam pewną osobę. Nie czuła się dobrze i odprowadziłam ją do domu. Wybacz mi, proszę. - Cóż to za osoba? Szanowana, mam nadzieję? - Och, tak, ciociu, jak najbardziej. Pani Ellen Beverley. - Nie słyszałam o niej. No cóż, możesz mi ją przedstawić. Zastanowię się, czy powinnaś ją znać. - Tak, ciociu, oczywiście - odpowiedziała Jo, choć wcale nie miała na to ochoty. - Kupiłaś mi czekoladki? - Nie mieli świeżych - skłamała Jo, krzyżując za plecami palce. Nie lubiła oszukiwać, uznała jednak, że to jedyne wyjście. - Kupię jutro, po nowej dostawie. - Doskonale. Maszeruj na górę, żeby się przebrać, Josephine. Jak wiesz,

RS

wybieramy się dziś na bal do resursy Spotkamy tam panią Marsham i Chloe. Jest bardzo ładną, świetnie wychowaną dziewczyną. Jeśli cię polubi, będziesz się obracać w jej kręgach i być może poznasz właściwego dżentelmena. Marshamowie są szanowani, choć nie posiadają tytułu szlacheckiego. Mają też syna, mniej więcej w twoim wieku, ale chyba szuka osoby utytułowanej, żeby podwyższyć swój status. - Skoro jest w moim wieku, to raczej jeszcze nie zamierza się ożenić zauważyła Jo. - Drew jest o kilka lat starszy od Marianne, a papa był o pięć lat starszy od mamy. - Nie wyobrażaj sobie, że każda kobieta wychodzi za mąż z miłości, Josephine. Większość wybiera po prostu właściwy związek i tak powinno być, bo jak inaczej miałyby żyć i funkcjonować? Musisz być gotowa do zaakceptowania kogoś mniej znacznego. Marianne jest bardzo ładna i doskonale wychowana. - A ja oczywiście nie - odparła z westchnieniem Jo. - Wiem, że brakuje mi urody, ciociu, ale trudno. Jeśli wyjdę za mąż, to za kogoś, kogo będę lubić i szanować, ponieważ zgadzam się z tobą, że trudno znaleźć miłość.

22

Jo ruszyła do swojego pokoju. Uwagi ciotki sprawiły jej przykrość, nie zamierzała jednak poddawać się przygnębieniu. Dotychczas pobyt w Bath nie miał dla niej żadnego uroku, teraz jednak zyskała przyjaciółkę i postanowiła spotykać się z Ellen tak często, jak to tylko możliwe. - Przedstawiam siostrzenicę, pannę Josephine Horne - powiedziała lady Wainwright. - Josephine, ukłoń się pani Marsham i pannie Chloe. Jo z szacunkiem dygnęła przed starszą damą noszącą suknię z ciemnozielonego aksamitu. Córka miała złociste włosy, chabrowe oczy i delikatnie różowe usta. Była ubrana na biało jak większość debiutujących tego wieczoru dziewcząt. Jej suknię zdobiły perły, wachlarz zwisał z przedramienia na różowej wstążce, włosy przytrzymywała różowa opaska. Na szyi pysznił się podwójny sznur pereł z brylantową zapinką.

RS

Jo miała na sobie również białą suknię i perły matki. Ciemne włosy spięła mocno w kok i wplotła w nie kwiaty z białego jedwabiu. - Przepraszam za to, że się spóźniłam po południu - powiedziała. - Nie wiedziałam, że na herbacie będziemy mieć gości.

- Och, nie szkodzi - odparła Chloe. - Cieszę się, że panią poznałam, panno Horne, gdyż miło mieć wielu znajomych, prawda? - Z pewnością - potwierdziła Jo. - Jestem tu po raz pierwszy. Jak dotąd spotkałam tylko paru znajomych lady Wainwright. Proszę mi mówić po imieniu, dobrze? - Tak jest znacznie lepiej - ucieszyła się Chloe. - Przejdziemy się razem, Jo? Teraz, kiedy tu jesteś, nie muszę przez cały czas być z mamą, a chciałabym się rozejrzeć. - Doskonale - zgodziła się Jo. Oddaliły się od dwóch starszych pań. Obszerna sala powoli się zapełniała. Drugie drzwi prowadziły do, jak wyjaśniła Chloe, pokoju z przekąskami, a następne tam, gdzie panie mogły się odświeżyć. Kręte schody łączyły salę z galerią, gdzie 23

ustawiono krzesła i stoliki, tak by przyzwoitki i osoby, które zamierzały tylko konwersować, mogły wygodnie usiąść. - Byłaś tu już kiedyś? - zapytała Jo. - Och, nie. Dotychczas uczestniczyłam tylko w prywatnych balach w domach naszych sąsiadów i przyjaciół. Mój własny bal odbędzie się w przyszłym miesiącu, gdyż kończę wtedy osiemnaście lat. A ty? Ile masz lat? - Osiemnaście skończyłam wiosną - poinformowała Jo. - Czy masz siostry? - Nie, tylko starszego o rok brata - odparła z żalem Chloe. - Uważam, że to wspaniale mieć siostrę. - Mam dwie. Marianne ma dziewiętnaście lat i niedawno wyszła za mąż. A druga, Lucy, jest jeszcze zbyt młoda, żeby bywać. - Och, tak, przypominam sobie. Lady Wainwright powiedziała mamie, że

RS

twoja starsza siostra wyszła za markiza Marlbecka. - Chloe wpatrywała się w Jo szeroko otwartymi oczami. - Musi być bardzo szczęśliwa, taka wspaniała partia... Mam nadzieję, że i mnie się poszczęści, choć to niełatwe... - Zmarszczyła brwi. Poznałam kogoś. Podoba mi się, ale nie wiem, czy ja mu się podobam. Mama mówi, że nie muszę się spieszyć. W przyszłym roku zamierza zabrać mnie na sezon do Londynu, ale... - Pokręciła głową. - Tak bym chciała się zakochać, a ty? - Nie jestem pewna, jak to jest - odpowiedziała szczerze Jo. - Oczywiście kocham swoją rodzinę, ale wyobrażam sobie, że kochać mężczyznę to coś zupełnie innego. - To musi być cudowne... - Chloe nagle się ożywiła. - Och, on tu jest! Jo powędrowała spojrzeniem w kierunku, w którym odwróciła głowę jej nowa przyjaciółka. Przez chwilę nie wiedziała, kogo Chloe ma na myśli, a potem dostrzegła dżentelmena, który właśnie wkroczył do sali balowej. Wysoki i szczupły, jasne włosy... Jo zdała sobie sprawę, że przecież go zna. To Hal Beverley. - Zobaczył mnie. - Chloe się uśmiechnęła. - Idzie tutaj.

24

Jo nie odpowiedziała. Obserwowała zmierzającego ku nim Beverleya z mocno bijącym sercem. W ostatniej chwili jej uwagę odwrócił młody człowiek. - Panno Horne, być może przypomina sobie pani, że zostaliśmy sobie przedstawieni w pijalni, kiedy towarzyszyła pani ciotce? - zagadnął. Jo wpatrywała się w młodzieńca, usiłując sobie przypomnieć, jak się nazywa. Miał nienaganne maniery, choć jego włosy w kolorze piasku i równie jasne rzęsy nie nadawały mu atrakcyjnego wyglądu. - Dobry wieczór, sir - odpowiedziała. - Miło znów pana spotkać. - Zatańczy pani, panno Horne? - Tak, dziękuję, panie... Tanner - Jo przyjęła jego dłoń, z ulgą przywołując w pamięci jego nazwisko. Kuzyn jednej z najstarszych przyjaciółek ciotki, przypomniała sobie, jeden z nielicznych młodych ludzi obracających się w jej

RS

towarzystwie. - Jakże miło, że...

Kątem oka dostrzegła Chloe, która tańczyła z Halem Beverleyem. Uśmiechała się do niego, a on zdawał się odwzajemniać te uśmiechy z równą przyjemnością. Stanowili ładną parę i najwidoczniej dobrze się razem czuli. Jo poczuła ukłucie zazdrości.

Kiedy muzyka ucichła, podziękowała panu Tannerowi i wróciła do ciotki, która tymczasem nawiązała rozmowę ze znajomą. Jo nie została poproszona do następnego tańca. Nie czuła się przygnębiona. Słuchała muzyki, obserwując dziewczęta, które cieszyły się większym powodzeniem. Przed kolejnym tańcem usłyszała jednak swoje imię i się odwróciła. - Pan Hal Beverley - przedstawiła towarzysza zarumieniona Chloe. - Nikogo więcej tu nie zna, a ponieważ nie wypada, żeby przez cały czas tańczył ze mną, zaproponowałam, żeby poprosił ciebie, Jo. - Panno Horne. - Hal się uśmiechnął, gdyż dostrzegł w oczach Jo szelmowski błysk. - Zlituje się pani nade mną? Jestem tu obcy, nie znam nikogo poza Chloe i panią Marsham. 25

- Och... Tak, oczywiście. To miło z pana strony, sir. Podała mu rękę i pozwoliła się zaprowadzić na parkiet. Chloe ruszyła za nimi z innym partnerem, dość szykownym młodym człowiekiem w szkarłatnym mundurze. - To dziwne, że prawie nikogo nie znam - odezwał się Hal. - Może chodzi o porę roku? Matki przyprowadzają najmłodsze córki, żeby popróbowały życia towarzyskiego przed pierwszym sezonem w Londynie. - Jest pan przyzwyczajony do bardziej wyrafinowanego towarzystwa, sir? - Być może - zgodził się z kpiącym błyskiem w oku. - Mam szczęście, że poznałem przyjaciółkę Chloe, bo inaczej przesiedziałbym ten taniec. - Och, z pewnością znalazłby pan kogoś, kto przedstawiłby pana wielu młodym damom, sir. panno Horne.

RS

- Tak, ale nie jestem pewien, czy miałbym ochotę na taniec z którąś z nich, - Nie rozumiem dlaczego, ponieważ jest tu wiele pięknych dziewcząt. - Istotnie. Ani przez chwilę w to nie wątpiłem. - Zatem dlaczego?

- Dlaczego? Chętnie to wyjaśnię. Zazwyczaj bardzo młode damy albo opowiadają nieustannie o sprawach zupełnie pozbawionych znaczenia, albo nie mówią w ogóle nic. Nawet nie wiem, które z tych zachowań jest bardziej nużące. - A do której grupy pan mnie zalicza? Może dzięki temu zdołam się poprawić. - Panią? Och, do żadnej. Doskonale o tym wiem, bo przecież dobrze się znamy - zapewnił z przekąsem. - Dlatego, że rano na pana wpadłam? A może chodzi o tę pana interwencję przed gospodą? - Z rozmysłem go prowokowała. - I oczywiście spotkaliśmy się dziś po południu. - Właśnie - zgodził się, nie kryjąc ironii. - Kto wie, panno Horne, może takie spotkania są nam pisane. Czy jest pani naprawdę panną Josephine Horne, czy zjawą, 26

duchem kuszącym mężczyzn i wiodącym ich na zatracenie? Sądzę, że to drugie, gdyż ma pani w sobie coś tajemniczego, co mnie intryguje. - Jest pan nieprawdopodobnym flirciarzem, sir, i wygaduje bzdury! - odrzekła Jo, ale z trudem tłumiła śmiech. - Rzeczywiście, mój ojciec by się z panią zgodził - przyznał Hal, udając śmiertelnie poważnego. - Uważam, że powinniśmy się spotkać z innego powodu, choć nie możemy o nim mówić dzisiejszego wieczoru. - Obawiam się, że nie rozumiem pana, sir. - A dlaczego miałaby pani rozumieć? - Taniec się skończył, a Hal uśmiechnął się enigmatycznie. - Niestety, dzisiaj nie mogę zdradzić nic więcej. Dziękuję za przyjemność, jaką sprawiło mi pani towarzystwo. Odprowadzę panią do ciotki, po - Tak wcześnie?

RS

czym opuszczę salę. Poczuła rozczarowanie, ponieważ Hal wniósł do tego nudnego wieczoru trochę magii.

- Muszę się z kimś zobaczyć. Mam jednak nadzieję, że wkrótce znów się spotkamy, panno Horne... jeśli jest pani panną Horne, a nie syreną wabiącą mój okręt do skał. Jo przechyliła głowę, nie wygłosiła jednak żadnej uwagi, gdy odprowadzał ją do lady Wainwright, która rozmawiała z panią Marsham i dwiema innymi damami. Jo podziękowała Halowi i odprowadziła go wzrokiem do drzwi. Chloe wróciła właśnie z parkietu. - Czy pan Beverley już wyszedł? - zapytała z rozczarowaniem w głosie. Przetańczyliśmy dwa pierwsze tańce i miałam nadzieję, że jeszcze zatańczymy. - Ma jakieś spotkanie - poinformowała ją Jo. - Na pewno przyszedł tu specjalnie po to, żeby z tobą zatańczyć. - Och... - Chloe się zaczerwieniła. Wyglądała na zadowoloną. - Tak, być może. 27

Jo domyślała się, że Chloe ma nadzieję, iż pan Beverley poprosi ją o rękę. Nie wiedziała o nim niczego poza tym, że ma poczucie humoru, które jej odpowiadało, i że jest niezwykle przystojny. Nie wypadało pytać, ale sprawiał też wrażenie osoby pochodzącej z dobrej rodziny. Przeszło jej przez myśl, że być może jest spokrewniony ze zmarłym mężem Ellen, naturalnie jednak o to nie zapytała. Mógłby uznać taką ciekawość za impertynencję, a ponadto przyjaciółka nie chciała przecież ujawniać, że mieszka w Bath. Kiedy jednak spotka się z Ellen, dowie się, czy pan Hal Beverley jest z nią spokrewniony, gdyż sądziła, że jeśli tak, to na pewno pomoże znajdującej się w trudnej sytuacji wdowie. Lady Wainwright uznała, że kąpiele świetnie jej robią, i łaskawie pozwoliła Jo na wizytę w bibliotece lub u przyjaciół.

RS

- Tylko pod żadnym pozorem nie spóźnij się na herbatę. Byłabym ogromnie niezadowolona, gdybyś mnie znowu zawiodła. Nie pomogę ci w zawieraniu znajomości, jeśli nadal będziesz tak lekkomyślna.

- Wiem, że źle postąpiłam - przyznała Jo. - Obiecuję, że to się nie powtórzy. Kiedy się rozstały, przede wszystkim kupiła czekoladki z miętowym nadzieniem, umieszczone w ładnym pudełku przewiązanym wstążką. Nabyła także mniejszą bombonierkę czekoladek z innym nadzieniem, miała więc co zanieść przyjaciółce. Kiedy dotarła w pobliże domu, w którym Ellen wynajmowała pokój, spostrzegła wychodzącego i skręcającego w przeciwnym kierunku dżentelmena. Jo nie miała pewności, mógł to jednak być Hal Beverley. Niewykluczone, że odkrył, iż Ellen mieszka w Bath. Przyjaciółka natychmiast zareagowała na dzwonek. Wyraz jej twarzy świadczył niezbicie o tym, że wydarzyło się coś doniosłego i radosnego.

28

- Och, tak się cieszę, że mnie odwiedziłaś - powitała w progu Jo. - Wiesz, właśnie odwiedził mnie Hal, brat mojego męża. Służył w Hiszpanii w tym samym czasie, co Matt, i wtedy się poznaliśmy. Szukał mnie, chce mi pomóc. - To wspaniała wiadomość. Dlaczego wcześniej się do niego nie zwróciłaś? - Czemu miałby pokrywać moje wydatki? Poprosiłabym o pomoc lorda Beverleya, gdyby nie oponował przeciwko naszemu małżeństwu. Powiedziałam Halowi, że chętnie przyjmę pomoc w sprawach praktycznych, natomiast chwilowo mam własne, wystarczające do życia środki. - Co odpowiedział? - spytała Jo. Jej zdaniem pan Beverley powinien zignorować skrupuły Ellen i dać jej sumę, dzięki której nie musiałaby tak ciężko pracować. - Zapewnił, że jest moim przyjacielem. Ubolewa, że jego ojciec nic dla mnie

RS

nie zrobił, ale uważa, że nie powinniśmy na razie ujawniać naszych spotkań, ponieważ rozzłościłoby to lub zmartwiło lorda Beverleya. Ojciec może go wydziedziczyć, tak jak Matta.

- Lord Beverley sprawia wrażenie bardzo trudnego człowieka. - Jo spochmurniała. - Nie powinien był wydziedziczyć syna i traktować cię wrogo. - Hal też tak uważa, jednak od kilku miesięcy jego ojciec jest bardzo chory i dlatego nie chce się z nim spierać. Ma własne środki i nie dba zbytnio o majątek. Przejmuje się tylko zdrowiem ojca. - Tak, rozumiem - mruknęła w zamyśleniu Jo. - Matt miał nadzieję, że kiedyś pojedna się z ojcem. Szukając mnie, Hal postąpił bardzo przyzwoicie, i na pewno zwrócę się do niego, jeśli będę potrzebowała pomocy, wolę jednak nie przyjmować jałmużny dopóty, dopóki nie muszę. Będę nadal używać nazwiska męża, mam do tego prawo, ale nie zażądam niczego od lorda Beverleya. - Uśmiechnęła się do Jo. - Zjesz ze mną obiad?

29

- Nie mogę się spóźnić na popołudniową herbatę. Ciotka wczoraj mnie zbeształa. Nie przejmuję się tym za bardzo, ale ona płaci za mój pobyt tutaj, kupiła mi ładne ubrania... - Zjemy coś małego - zaproponowała Ellen. - Chciałabym, żebyś spojrzała na hafty, nad którymi właśnie pracuję dla pewnej klientki. Zobaczyła moje wyroby w sklepie i zamówiła u mnie ozdoby do sukni balowej. W przyszłym miesiącu kończy osiemnaście lat i, jak usłyszałam, chce mieć coś nadzwyczajnego. Jo obejrzała pracę przyjaciółki. Zdumiało ją zarówno piękno, jak i misterność doskonale wykonanego wzoru. - Och, to jest cudowne - zachwyciła się. - Jesteś bardzo zdolna. Kto cię nauczył tak wspaniale haftować? - Sama się nauczyłam. - Najwyraźniej pochwała sprawiła Ellen przyjemność. -

RS

Poprosiłam ojca, żeby mi kupił podręcznik. Uczynił to z radością, gdyż haftowanie jest zajęciem dla dam. Nie byłby taki zadowolony, gdyby wiedział, że zarabiam w ten sposób na życie.

- Wielka szkoda, że rodzina się ciebie wyrzekła. Zdecydowałaś się napisać do mamy?

- Tak. W krótkim liście poinformowałam, że mój mąż nie żyje i że jestem w ciąży. Nie podałam swojego adresu. - Na pewno poczuje ulgę - orzekła Jo i zmieniając temat, dodała: - Nie potrafię wyhaftować niczego choćby w połowie tak efektownego jak to. - Uczyłam się latami, Jo. W domu nie byłam zbyt szczęśliwa, ponieważ ojciec jest oschły, a mama nieco się go obawia. Kiedy poznałam Matta, moje życie tak bardzo się zmieniło... Niczego nie żałuję, choć utraciłam go tak szybko... - Cieszę się, że byłaś szczęśliwa - zapewniła Jo. - Możesz uważać moją historię za tragiczną, wolałabym jednak przeżyć rok z Mattem niż wiele lat z mężczyzną, którego bym nie kochała.

30

Jo skinęła ze zrozumieniem głową. Dochodziła do przekonania, że prawdziwa miłość jednak się zdarza. - Ach, jesteś, moja droga. - Lady Wainwright powitała Jo i aprobująco skinęła głową, kiedy siostrzenica wmaszerowała do salonu punktualnie o wpół do trzeciej. Cieszę się, że znów cię widzę. Musisz się przebrać. Włóż którąś z najładniejszych sukien i uporządkuj włosy. - Tak, ciociu. - Jo położyła pudełko czekoladek na stoliku. - Zapewniono mnie, że są świeże. - Ale kupować je w pudełku... - Ciotka zmarszczyła brwi. - To ekstrawagancja! Wystarczyłyby zawinięcie w papier. - Kupiłam te czekoladki jako prezent dla ciebie, ciociu, żeby podziękować ci za opiekę. Pójdę się przebrać.

RS

- Tylko nie marudź. Mamy gościa, którego powinnaś poznać. Jo skinęła głową. Kiedy opuszczała salon, zauważyła, że ciotka spogląda dość obojętnie na bombonierkę. Przebierając się w jedwabną jasnozieloną suknię z falbaniastym dołem, Jo rozmyślała o tym, czego dowiedziała się od Ellen o Halu Beverleyu. Ze słów przyjaciółki wynikało, że jest niezwykle hojny, o czym właściwie wiedziała już wcześniej, gdyż wierzyła, że zaproponował kupno śpiewającego ptaszka spontanicznie, nie zaś z ukrytym zamiarem. Pomyślała, że w końcu jej nikczemny hrabia ujawnił prawdziwe oblicze i stał się dżentelmenem. Nie mogła już opisywać go tak jak poprzednio, musiała na nowo skonstruować jego postać. Pomysł radykalnego zwrotu akcji zajmował jej myśli do czasu, gdy zeszła na dół. Usłyszała głosy w salonie i serce zabiło jej szybciej, ponieważ przez chwilę wydawało się jej, że gościem jest właśnie pan Beverley. Kiedy jednak otworzyła drzwi, przykro się rozczarowała.

31

- Jo, jak pięknie wyglądasz - pochwaliła ciotka Wainwright. - Poznaj pana pastora Thomasa Browne'a. Sir, oto moja siostrzenica, panna Josephine Horne, o której panu opowiadałam. - Panie Browne. - Jo z uśmiechem wyciągnęła rękę, gdyż ceniła wszystkich duchownych. - Bardzo mi miło, sir. - Mnie również, panno Horne. Znam lady Wainwright i kiedy opowiedziałem jej o moim kłopocie, wspomniała, że pani może mi pomóc. - Jeśli jest to możliwe - odpowiedziała Jo. - Nie wiem jednak, co to za kłopot, sir. - W przyszłym tygodniu organizuję imprezę charytatywną, aby pozyskać fundusze, i potrzebuję pomocnicy. Pani, która miała wykonywać pewne zadania, takie jak przygotowanie transparentów, wypisywanie zawiadomień i dopilnowanie

RS

kiermaszu w sali parafialnej, nie czuje się dobrze.

- Och tak, oczywiście. Z przyjemnością ją zastąpię, panie Browne, jeśli ciocia wyrazi zgodę.

- Wspomniałam pastorowi, że możesz się udzielać przed południem poinformowała lady Wainwright. - Wiesz przecież, że biorę zdrowotne kąpiele. Nie potrzebuję cię aż do pory herbaty. Oczywiście możesz odwiedzać swoich znajomych, jestem jednak pewna, że wygospodarujesz w tym tygodniu trochę czasu. - Oczywiście - zgodziła się Jo. - Z tym że we wtorki uczestniczę w zebraniach kółka dyskusyjnego, a w czwartki odwiedzam przyjaciółkę. - Co to za przyjaciółka? - zapytała lady Wainwright. - Wiem, że nie Chloe. Dzisiaj towarzyszyła matce w pijalni i pytała o ciebie. - Panią Ellen Beverley, ciociu. Wspomniałam ci o niej. Jest wdową, pomogłam jej, kiedy zasłabła. Zaprzyjaźniłyśmy się. Jo wiedziała, że gdyby zdradziła ciotce, iż Ellen jest powinowatą lorda Beverleya, jej nastawienie całkowicie by się zmieniło, przyjaciółka jednak nie chciała się powoływać na rodzinę męża i Jo musiała zastosować się do jej życzenia. 32

- No cóż, dobrze. Obiecałyśmy ten wieczór pani Marsham i Chloe. Nie zapomniałaś, prawda? - Nie, nie zapomniałam, ciociu, wydają wieczorek karciany. - Jutro jest piątek - wtrącił pastor Browne. - Może spotkalibyśmy się na plebanii o dziesiątej, jeśli nie jest to dla pani zbyt wcześnie? - Nie, doskonale - odparła z uśmiechem Jo. Po dwóch czy trzech godzinach skończę i w drodze powrotnej zdążę odwiedzić Ellen, pomyślała. - Z przyjemnością popracuję. Proszę mi coś opowiedzieć o ludziach, którym pan pomaga. To miejscowi? - Jest wiele potrzebujących osób - odparł pastor, posyłając jej aprobujące spojrzenie. Nie każda młoda dama pomagałaby biednym, mając alternatywę w postaci uroków Bath. - Wspieram sierociniec w Bath i dwa podobne w Londynie. i łagodzić ich ignorancję.

RS

Wysyłam też pieniądze na misje zamorskie, panno Horne. Musimy edukować pogan - I ich ubóstwo, mam nadzieję. Ojciec mi opowiadał, że w niektórych krajach ludzie żyją w strasznych warunkach, gorszych niż w tutejszych slumsach. - Ach tak. Pani ojciec był również człowiekiem Kościoła, panno Horne? - Papa był wspaniały - odrzekła z zapałem Jo, a jej oczy zalśniły. - Powtarzał, że dbanie o bliźnich, a zwłaszcza uboższych, jest naszym obowiązkiem. - Rzadko spotykam młodą kobietę, która tak głęboko zastanawia się nad tymi kwestiami, panno Horne. Ogromnie się cieszę, że panią poznałem. - Och, proszę zbyt wysoko mnie nie oceniać - odpowiedziała. - Taka praca po prostu sprawia mi przyjemność. Mimo tych zapewnień zachwyt pastora nie zmalał. Duchowny zmienił jednak temat. Wypowiedział się z pewną znajomością rzeczy o sytuacji politycznej, dość kłopotliwej, gdyż kolejna wojna z Francją wydawała się nieuchronna. Po trzydziestu minutach wstał i się pożegnał. Kiedy Jo odprowadzała go do drzwi, dotknął na moment jej ręki i jeszcze raz podziękował za obietnicę pomocy. 33

- Cała przyjemność po mojej stronie - odrzekła Jo. Rzeczywiście tak uważała, gdyż lubiła tego rodzaju zajęcia, przyzwyczaiła się do nich, pomagając ojcu. Dziękuję za wizytę, sir - zakończyła. Kiedy wróciła do salonu, ciotka obdarzyła ją przyjaznym spojrzeniem. - Doskonale się spisałaś - pochwaliła. - Pokazałaś, że jesteś osobą, jaką mężczyzna na jego stanowisku chciałby poznać. Jeśli będziesz nadal tak postępować, być może złoży ci propozycję. Wiem z dobrego źródła, że on szuka żony. To jest coś akurat dla ciebie, Josephine. Trudno by ci było mierzyć wyżej. Sądzę, że rodzina wyposażyła go w pewne środki, a poza tym pobiera uposażenie. Stać go zatem na małżeństwo. Jo wpatrywała się w ciotkę z niedowierzaniem, ponieważ lady Wainwright zdawała się uważać, że stanowiliby z pastorem dobraną parę.

RS

- Prawie nie znam pana Browne'a, ciociu. Jest dość miły i potrafi rozmawiać na różne tematy, nie wiem jednak, czy byśmy do siebie pasowali. A poza tym zastanawiam się, czy chciałabym wyjść za mąż.

- Każda kobieta musi sobie znaleźć męża. Tego się oczekuje i tylko tak możesz sobie zapewnić przyszłość. Nie chcesz chyba do końca życia przesiadywać w domu? - Powinnam mieć pewność, że będę szczęśliwa, a nie sądzę, żeby takie małżeństwo, jakie sobie dla mnie wyobrażasz, dało mi szczęście, ciociu. Towarzystwo pana Browne'a stałoby się z czasem dość uciążliwe. - Skąd możesz wiedzieć? Sama przyznałaś, że prawie go nie znasz Jo zdała sobie sprawę, że popełniła błąd. Nie mogła poinformować ciotki, że nigdy nie wyjdzie za pastora Browne'a, nawet gdyby miała pozostać samotna do końca życia. Lady Wainwright po prostu by się zezłościła i tu, w Bath, uprzykrzyła Jo życie. Powinna grać na zwłokę.

34

- Rzeczywiście, ciociu, tego nie wiem. Dzisiaj widziałam go po raz pierwszy, a w takich sprawach trzeba zyskać pewność, bo zbyt pochopne zawarcie małżeństwa byłoby nie tylko niestosowne, lecz także głupie, nie uważasz? Ciotka zmierzyła ją podejrzliwym spojrzeniem. Odpowiedź siostrzenicy była zbyt wyważona, chyba że Jo nagle się zmieniła. - Nie wyobrażaj sobie, że możesz mnie zwodzić, Josephine. Ja tylko wskazuję ci pewną możliwość, którą powinnaś starannie rozważyć. Nie będziesz miała drugiej okazji w postaci wizyty takiej jak ta, a pozostawanie w domu może ci się w końcu znudzić. Kobiety pragną mieć własny dom i dzieci. Jak chcesz osiągnąć szczęście, nie mając dzieci? - A co z sympatią i szacunkiem, ciociu? Zwróć uwagę, że nie mówię o miłości, gdyż nie jestem pewna, czy istnieje, choć Marianne z pewnością jest sądzisz?

RS

zakochana. Powinno się przynajmniej lubić kogoś, za kogo wychodzi się za mąż, nie - Tak, oczywiście. Nigdy mi nawet nie zaświtała myśl, żeby zasugerować małżeństwo z człowiekiem niewartym twojej uwagi. Uważam natomiast, że pan Browne jest mężczyzną, którego wiele dziewcząt chciałoby poślubić. Zwłaszcza tych bez posagu. - Chyba masz rację, ciociu. Wybaczysz mi teraz? Powinnam się przebrać na wieczór. Jo wspięła się po schodach do swojego pokoju. Kiedy zmieniła strój, usiadła przy toaletce i przyjrzała się w lustrze włosom. Wzięła do ręki szczotkę i rozpoczęła walkę z niesfornymi lokami. Zdołała zebrać je w kok i spiąć z tyłu głowy. Kilka kosmyków uwolniło się i zdobiło jej twarz. Westchnęła, wiedząc, że jeśli chodzi o fryzurę, niczego więcej nie osiągnie. Założyła perły matki, roztarła po kropelce perfum na nadgarstkach i za uszami. Pachniały bardzo delikatnie. Przekonana, że w sprawie swojego wyglądu uczyniła już wszystko, zeszła na dół, żeby poczekać na ciotkę w salonie. 35

Postanowiła poczytać. Rzadko zdarzała się taka okazja, bo lady Wainwright nie popierała lektury. - Znów czytasz, Josephine? - Do salonu weszła lady Wainwright. - Mam nadzieję, że siedząc, nie wygniotłaś sukni. Nie znoszę widoku dziewcząt przybywających na wieczorek w pogniecionych sukienkach. Czekając na mnie, powinnaś chodzić po pokoju. - Nie sądzę, by siedzenie zaszkodziło sukni, ciociu. - Jesteś gotowa? Już po szóstej, mamy mało czasu. - Nagle rozejrzała się i westchnęła. - Zostawiłam na górze wachlarz. Przynieś mi go, proszę. Leży na łóżku. - Dobrze, ciociu. Jo wbiegła po schodach i po krótkich poszukiwaniach znalazła wachlarz na komodzie. Kiedy wróciła, ciotka spiorunowała ją wzrokiem. Przyjęła od niej

RS

wachlarz bez słowa podziękowania. Ruszyły do powozu i później, przez niedługą drogę, ani razu się do siebie nie odezwały. Jo dlatego, że nie miała nic do powiedzenia, lady Wainwright, bo najwyraźniej była niezadowolona. Pani Marsham zajmowała w Bath jeden z większych domów, a mimo to w udostępnionych gościom pokojach panował tłok. Jo spodziewała się kameralnego wieczorku przy kartach, wkrótce jednak odkryła, że karty stanowiły tylko jedną z licznych rozrywek. Grał kwartet, a Chloe poinformowała ją, że opróżniono z mebli jeden z salonów, żeby młodzi ludzie mogli tańczyć. - Jest tam miejsce dla najwyżej dziesięciu par, ale starsze damy nie tańczą. Wystarczają im karty i słuchanie muzyki. - Nie jestem pewna, czy mój strój się nadaje - powiedziała Jo, ponieważ miała na sobie bardzo prostą wieczorową suknię. - Nie spodziewałam się tańców. - Bardzo ładnie wyglądasz - pochwaliła Chloe. - Zresztą zawsze wyglądasz dobrze, chociaż szkoda, że tak ciasno związujesz włosy. Nie myślałaś o tym, żeby je rozpuścić? - Och, nie! Wyglądałabym jak czupiradło. 36

Chloe zachichotała. Z niecierpliwością czekała na przybycie Jo, aby uwolnić się od towarzystwa swojej matki. Dziewczęta weszły do dużej sali. Jo zauważyła kilku młodych mężczyzn, których poznała w resursie, w tym pana Tannera. Nie minęło wiele czasu, a obie tańczyły. Jo przekonała się ze zdziwieniem, że ma powodzenie niemal takie jak Chloe. Nie przesiedziała ani jednego tańca, być może dlatego, że pani Marsham zaprosiła więcej kawalerów niż młodych dam. Po pewnym czasie niespodziewanie ktoś dotknął ramienia Jo. Odwróciła się i ujrzała Hala Beverleya. Wcześniej go nie zauważyła, zajęta tańcem. - Dobry wieczór, panie Beverley - powitała go. - Chloe nie wspomniała, że oczekuje pana tego wieczoru. - Doprawdy, panno Horne? - Hal uniósł brwi. - Zastanawiam się dlaczego? Przecież cały świat interesuje się wyłącznie tym, czy zjawię się na karcianym moje przybycie.

RS

wieczorku, czyż nie? Gdybym pomyślał, wynająłbym trębaczy, żeby obwieścili - Jest pan niepoprawnym żartownisiem, sir. Doskonale pan wie, co miałam na myśli.

- Naprawdę? Błagam o następny taniec, panno Horne, chyba że jest przyrzeczony innemu? - Nie jest - odpowiedziała Jo. Zamierzała się wymknąć i napić czegoś zimnego, nie mogła jednak stracić okazji. - Niech pan posłucha, to chyba walc. - Tak, ja też tak sądzę - odparł Hal i podał jej rękę. - Ufam, że dotrzymuje pani słowa, panno Horne? Nie odmówi pani? Popatrzył na nią badawczo. - A może jest pani tylko złudzeniem i zamiast zatańczyć, zniknie w obłoczku dymu? - Ja... nie zniknę. - Czuła się niepewnie, ponieważ walca nie tańczono jeszcze powszechnie. Słyszała jednak, że coraz rzadziej spotyka się z naganą, a już na

37

pewno jest dopuszczalny na prywatnych przyjęciach. - Tak, panie Beverley, z przyjemnością zatańczę z panem walca - dodała. Serce zabiło jej szybciej, kiedy Hal objął ją w pasie. - Dlaczego pan tak na mnie patrzy, sir? - Ponieważ czekam - padła odpowiedź. - Większość młodych dam wyskoczyłaby z tym od razu, jak jednak zdążyłem już zauważyć, pani różni się od większości młodych dam, które poznałem. - Czy ma pan na myśli Ellen? - zapytała Jo. Nie wiedziała, że walc może sprawić taką przyjemność. Muzyka wypełniała jej duszę, kiedy lekko i naturalnie dawała się prowadzić Halowi. - Wiem od Ellen, że się panie zaprzyjaźniły. zaoferował jej pomoc.

RS

- Uważam, że jesteśmy przyjaciółkami - potwierdziła Jo. - A ja wiem, że pan - Uczyniłbym więcej, gdyby mi pozwoliła.

- Ellen jest dumna i nie chce litości. Pracuje bardzo ciężko, a ja nie jestem pewna, czy w swoim stanie powinna.

- Ma pani rację. Uczynię dla niej, co tylko zdołam. - Ona nie przyjmie niczego, co wyda się jej jałmużną. - Jałmużną? Żonie i dziecku mojego brata należą się przyzwoite warunki życia. Mam nadzieję, że pozwoli mi uczestniczyć w pokrywaniu kosztów. - Sądzę, że musi pan sprytnie przedstawić tę propozycję. - Z pewnością. Muszę coś wymyślić, gdyż na razie ona nie pozwala sobie pomóc. Muzyka ucichła. Jo nagle zdała sobie sprawę, że chciałaby, aby walc rozbrzmiewał bez końca, wiedziała jednak, że musi jej wystarczyć ten jeden taniec, gdyż nie było prawdopodobne, że pan Beverley zaprosi ją ponownie.

38

- Być może zwróci się do pana, kiedy będzie tego potrzebować - zauważyła. Wydaje mi się, że pora na kolację - zmieniła temat. - Tak, wszyscy udają się w tamtym kierunku. - Jest pani głodna? - zapytał Hal, a Jo w odpowiedzi pokręciła głową. - Wobec tego wyjdźmy na chwilę do oranżerii. Chciałbym jeszcze o czymś z panią porozmawiać. - Ja... - Zamierzała oświadczyć, że nie jest pewna, czy powinna, lecz właśnie w tym momencie dostrzegła zbliżającą się Chloe. - Może innym razem. Jutro po południu odwiedzę Ellen. - Och, tu jesteś, Jo - rzuciła Chloe, wpatrując się w Hala. - Czy przyłączy się pan do nas, sir? - Tak, oczywiście - odpowiedział. - Z przyjemnością zaopiekuję się wami

RS

obiema. Dwie najładniejsze dziewczyny... Ja to mam szczęście! Chloe ujęła pod rękę Jo, która wiedziała, że komplement był przeznaczony dla Chloe. Pan Beverley zachował się jednak dwornie, co ją cieszyło. To dzięki staraniom Chloe nie opuściła ani jednego tańca. Wprawdzie przyszło Jo do głowy, że Chloe wybrała sobie jej towarzystwo po to, żeby nie mieć groźnej konkurencji, zignorowała jednak tę myśl. - Jest pan niepoprawnym flirciarzem, panie Beverley - zganiła go żartobliwie Chloe. - Nie sądzę, by zasługiwał pan na nasze względy, może pan jednak przynieść kolację, by dowieść, że pan nie tylko z nas żartuje. - Jak może mi pani coś takiego zarzucić? - Hal przeniósł spojrzenie zdumionej niewinności na Jo. - Panna Horne wie, że zawsze jestem szczery, prawda? Proszę mi pomóc w rozmowie z tym tyranem, panno Horne. Jo tylko się uśmiechnęła i pokręciła głową, gdyż było oczywiste, że ta para czuje się dobrze w swoim towarzystwie. Nie byłaby zdziwiona, gdyby ich znajomość zaowocowała małżeństwem. Była niemal pewna, że Chloe przyjęłaby Hala, gdyby się jej oświadczył. Czy jednak on to uczyni? Nie miała pojęcia, co ten 39

człowiek naprawdę myśli. Był czarujący i go polubiła, nie znała jednak na tyle, by wyciągać wnioski co do jego charakteru. Nie śmiała nawet zgadywać, jakie ma zamiary. Zdziwiłaby się bardzo, wiedząc, że w jego głowie panuje zamęt, a plany na przyszłość zostały wywrócone do góry nogami. Wyjeżdżając do Bath, Hal kierował, się już mniej więcej przemyślaną koncepcją. Znajdzie Ellen, przeprowadzi ją do porządnego domu i zostawi dość pieniędzy, by, choć nie w luksusie, żyła dostatnio, następnie zaś poprosi Chloe Marsham, żeby za niego wyszła. Miał nadzieję, że kiedy dziecko jego brata przyjdzie na świat, lord Beverley uzna wnuka, a wtedy i Ellen zyska być może jego przychylność, na którą w pełni zasługuje. Zamiar ten legł nagle w gruzach, gdyż Ellen uparcie odmawiała przyjęcia finansowej pomocy, a on sam stracił pewność, czy chce się ożenić z Chloe.

RS

Nie mogło to przecież mieć nic wspólnego z tą przyjaciółką Chloe... a może? Rozwiązując fular, Hal zmarszczył brwi. Mimo późnej pory nie czuł zmęczenia. W Londynie po karcianym wieczorku udałby się prawdopodobnie do klubu, tutaj jednak brakowało przyjaciół, z którymi mógłby się spotkać. Przypomniał sobie Drew Marlbecka. Żałował, że nie odpowiedział na jego niedawną prośbę o pomoc w schwytaniu zdrajcy, który w Hiszpanii tak wielu ich przyjaciół wydał na pewną śmierć. Zastanawiał się, czy Drew wspomina dawne czasy. Tam, w Hiszpanii, mężczyzn łączyło coś specjalnego, więź, która mogła powstać tylko w obliczu czyhającej na każdym kroku śmierci. Hal westchnął. Nie miało sensu rozpamiętywanie przeszłości. Podjął decyzję w sytuacji przymusowej, kiedy zdrowie lorda Beverleya szczególnie szwankowało. Wiedział, że jego ojciec uważa, iż Matt go zawiódł. Chciał to naprawić, żeniąc się z właściwą kobietą i dając ojcu upragnionego dziedzica. Uważał to za swój obowiązek, teraz jednak nie wydawało się to tak łatwe, jak sobie wyobrażał. Dlaczego? Przecież nie z powodu panny Horne? Miała interesujące oczy, cenił jej bezpośredniość, ale nie była klasycznie piękna, choć wywierała wrażenie. 40

Instynkt podpowiadał mu, że ojcu nie odpowiadałaby jako synowa. Lord Beverley oczekiwał, że jego syn poślubi dziedziczkę z wysoko postawionej rodziny. A czy on sam tego chciał? Nad czym w ogóle, u diabła, się zastanawiam, pomyślał. Uśmiechnął się smutno. Właściwie nie zna Josephine Horne, podczas gdy Chloe widywał od lat, ponieważ jej rodzice byli spokrewnieni z ich najbliższymi sąsiadami w Beverley. Lubił Chloe i uważał, że byłaby właściwą żoną, z pewnością także piękną. Dlaczego zatem ogarnęły go wątpliwości? Wiedział, że jest ojcu winny wnuka i że nie może zbyt długo zwlekać, ponieważ Chloe jest dziedziczką i prawdopodobnie niebawem ktoś się jej oświadczy. Do diabła! Hal wiedział, że tej nocy nie zmruży oka. Musi się czegoś napić... Następnego dnia Jo spędziła bardzo miłe przedpołudnie, pomagając na

RS

plebanii. Poznała tam kilka bratnich dusz, młodych kobiet czerpiących przyjemność z niesienia pomocy innym i z przyjaźni, jakie można przy takich okazjach nawiązać. Malowały transparenty do wywieszenia w sali i wypisywały przywieszki z cenami, wybierając nadające się do sprzedania przedmioty ze stosów rzeczy nieużytecznych, jakie ludzie oddali na ten cel. Przygotowały też stoiska. - Czy mogłaby nam pani pomóc w sprzedaży, panno Horne? - zapytała pani Henderson. Była młodą matroną, chyba dwudziestopięcioletnią, z dwójką małych dzieci, które zostały w domu od opieką niani. - Potrzebujemy kogoś do straganu z ciastami. - Tak, oczywiście, jeśli tylko ciocia mi pozwoli - odparła Jo. - W jakich godzinach? - Zaczniemy przed dwunastą, skończmy być może o piątej. Ja oczywiście także tam będę, tyle że zwykle jest duży ruch i pomoc bardzo się przyda. - Zapytam ciocię i odpowiem pani... chyba w poniedziałek. - Tak, spotkamy się tu w poniedziałek - potwierdziła z uśmiechem pani Henderson. - Sądzę, że twoja ciocia się nie sprzeciwi, moja droga. 41

Jo odparła, że ma taką nadzieję, i opuściła plebanię. Ruszyła szybkim krokiem w kierunku mieszkania Ellen. Kiedy zbliżyła się do końca ulicy, zobaczyła nadchodzącego z przeciwka Hala Beverleya. Uśmiechnął się na jej widok i uchylił kapelusza. - Dzień dobry, panno Horne. Ufam, że ma się pani dobrze? - Tak, dziękuję panu. Spośród wszystkich dżentelmenów, których poznała w Bath, Jo najbardziej spodobał się Hal. Bez wątpienia często żartował i nie powinna traktować jego słów poważnie, bardzo go jednak polubiła. - Piękny dzień, prawda, panno Horne? - Tak, chociaż wiatr jest zbyt chłodny. - Cóż znaczy zimny wiatr w towarzystwie ślicznej młodej damy?

RS

- Sir, uważam, że lubi pan pokpiwać sobie z ludzi. - Istotnie, panno Horne, ale tylko z tak czarujących: - Jest pan niepoprawny, sir!

- Słusznie udziela mi pani reprymendy. - W jego oczach malowało się rozbawienie. - Nie robi pani dzisiaj zakupów?

- Jestem w drodze do przyjaciółki. Być może tej samej osoby, którą pan odwiedził? - Rzeczywiście, jeśli ma pani na myśli Ellen. Wspomniała, że chętnie by panią zobaczyła. Nie będę pani zatrzymywał, gdyż wiem, że ona oczekuje z niecierpliwością pani wizyty. Może spotkamy się dziś wieczorem? - Tak, być może. Kiedy się pożegnali, na twarzy Jo gościł uśmiech. Miała nadzieję, że wkrótce ujrzy Hala. Zadzwoniła i zaczekała, aż przyjaciółka otworzy jej drzwi. - Zastanawiałam się, czy dziś przyjdziesz - powitała ją rozpromieniona Ellen. Chciałam się pochwalić, że wysłałam list do mamy, by poinformować ją, że u mnie wszystko w porządku. 42

- Jestem pewna, że bardzo chciała to wiedzieć - zapewniła ją Jo. Przyjrzała się Ellen i dostrzegła, że przyjaciółka nie jest już taka blada. - Lepiej się czujesz? - Och, tak. Miło jest wiedzieć, że mam teraz co najmniej dwoje przyjaciół. Hal mnie właśnie odwiedził. - Spotkałam go. To dobrze, że jest tu brat twojego męża i może ci pomóc, gdybyś tego potrzebowała. Ellen odsunęła na bok niebieski jedwab, który zdobiła pięknym haftem, i zachęciła Jo do zajęcia miejsca na sofie. - W Hiszpanii Matt mawiał, że jego brat jest najbardziej zwariowanym dowcipnisiem z nich wszystkich - powiedziała. - Byli jednak dobrymi przyjaciółmi i cieszę się, że zadał sobie trud, żeby mnie odszukać i o mnie zadbać. Szukał mnie życiu układa, prawda?

RS

nawet w Amsterdamie, chociaż nigdy tam nie byłam. Dziwne, jak wszystko się w - Pan Beverley jest bardzo miły - potwierdziła Jo. - Wczoraj spotkaliśmy się w domu przyjaciół i poprosił mnie do walca. Bardzo dobrze tańczy. - Och, tak, wszyscy oficerowie Starego Hooky'ego świetnie tańczyli wspomniała z nostalgią Ellen. - Byli elitą. Młodzi i szykowni, odważni i mądrzy. Najlepsi angielscy arystokraci, klasa sama w sobie. Przeżyliśmy razem piękne czasy, także niedole. - Na pewno tęsknisz za przyjaciółmi? - Tak. Zanim cię spotkałam, byłam bardzo samotna, a potem, tego samego dnia, zjawił się Hal. - To jednak niesprawiedliwe, że musisz sama sobie radzić - rzuciła z gniewnym błyskiem w oku Jo. - Lord Beverley powinien się wstydzić. Jeśli twoje dziecko okaże się chłopcem, zostanie przecież jego dziedzicem. - Tak, takie jest prawo, ale ja się o to nie upomnę. Poza tym wiem od Hala, że jego ojciec jest słabego zdrowia i należy go oszczędzać. Nie powiadomił go, że mnie szuka, a teraz nie zdradzi, iż mnie znalazł, przynajmniej do czasu, gdy urodzę 43

dziecko. Uważa, że wnuk zmiękczy serce lorda Beverleya, a jeśli Hal ożeni się po myśli ojca... - Przypuszczam, że lord Beverley chce, żeby syn ożenił się z dziedziczką wywodzącą się z ziemiaństwa? - Tak to sobie wyobrażam. Mój dziadek jeszcze pracował, natomiast ojciec kupił ziemię i został ziemianinem, ale to dla lorda Beverleya było za mało. - Ellen posmutniała. - Matt ubolewał nad tym, że ojciec go wydziedziczył. - Tak, to przykre. Może z czasem ustąpi. Powinnaś mieć własny dom i środki do życia. - Hal mi to zaoferował. Odmówiłam jednak, przynajmniej na razie. Jeśli nie dam sobie rady, to poproszę go o wsparcie. Przy dziecku będzie mi trudniej pracować.

RS

- Tak, na pewno - zgodziła się Jo. Upiła łyk herbaty. - Spotkałam się z paniami ze wspólnoty kościelnej. W przyszłym tygodniu odbędzie się kiermasz. Poproszono mnie o pomoc w przygotowaniach i przy stoisku z ciastami. O pozwolenie muszę zapytać ciocię Wainwright.

Ellen skinęła głową na znak zrozumienia.

- Może uznać, że dla jej siostrzenicy to niestosowne. - Jeśli masz na myśli to, że pojawią się biedni i ich dzieci, to masz rację. Dla mnie to nic nowego. Ojciec uważał, że jego córki powinny zobaczyć, jak żyją inni ludzie. Mieliśmy szczęście, bo na naszym stole zawsze było jedzenie. Dawaliśmy je często żebrakom, którzy pukali do naszych drzwi. Papa mawiał, że moim obowiązkiem jest pomagać bliźnim, ale ciotka może mieć inne zdanie. - Czy ona wie, że mnie odwiedzasz? - Och, tak - zapewniła Jo, ponieważ nie chciała obrazić przyjaciółki, zdradzając, że większość wizyt utrzymuje w tajemnicy. - Powinnam się zbierać. Wpadnę znowu...

44

Usłyszały kołatkę i Ellen wstała, żeby otworzyć. Jo naciągnęła rękawiczki i chwyciła torebkę. Drzwi się otworzyły i Hal wkroczył za Ellen do środka. Obrzucił Jo tym swoim kpiącym spojrzeniem, a ona odpowiedziała uśmiechem. - Właśnie wychodziłam, sir. - Och, tak szybko? - zapytał Hal. - Mam nadzieję, że to nie z mojego powodu. Chciałem jeszcze coś powiedzieć Ellen, ale mogę wrócić później, jeśli nie skończyły panie omawianie najnowszych plotek. - My nie plotkujemy - obruszyła się Jo. - Rozmawiałyśmy o kościelnym kiermaszu, który pomagam przygotować. - Doprawdy? To ładnie z pani strony - pochwalił. - Większość młodych dam, jak mniemam, znalazłaby w Bath zabawniejsze zajęcia. - Wystarcza mi czasu na wszystko - broniła się Jo. - Zapewniam pana, że lubię

RS

robić coś pożytecznego, ale lubię też spotykać się z przyjaciółmi. - Tak - potwierdził z nutą rozbawienia w głosie. - Proszę mi zdradzić, panno Horne, lubi pani pracować dla dobra ogółu?

- Papa nauczył nas troski o innych ludzi. Marianne i ja szyłyśmy ubrania dla biednych dzieci. Zostają resztki materiałów, które można do czegoś wykorzystać, a siostra wycinała z nich wspaniałe wzory. U nas na plebanii nic się nie marnowało. - Pani ojciec był pastorem, jak sądzę. - Hal przyglądał się z namysłem Jo. Jej nazwisko od razu wydało się mu znajome. - Drew ożenił się z niejaką Marianne Horne, córką duchownego. - Spojrzał ciekawie na dziewczynę. - Przypominam sobie, że powiedziała mi pani, że pani starsza siostra niedawno wyszła za mąż. Przypadkiem nie za Drew Marlbecka? - Tak, rzeczywiście. Dlaczego pan pyta? - Drew jest moim przyjacielem. Wysłał mi zaproszenie i przyjechałbym na ślub, gdyby ojciec akurat wtedy nie zachorował. - Zamiast tego spotkaliśmy się w Bath. No cóż, podobno świat jest mały. Przykro mi z powodu choroby pana ojca. Czy już wyzdrowiał? 45

- Czuje się znacznie lepiej, ale zupełnie zdrowy już nie będzie. Sądzę, że to serce, choć on zbywa pytania wzruszeniem ramion. - Ma pan zatem poważne zmartwienie - zauważyła. - A może poprawiłaby mu nastrój wiadomość, że Ellen spodziewa się dziecka jego syna? - Niewykluczone - zgodził się Hal. - Gdyby przekazać mu ją delikatnie, zyskałby coś, dla czego warto żyć. Uważam jednak, że lepiej utrzymać rzecz w tajemnicy do chwili rozwiązania. - Nie rozumiem dlaczego. - Jo korzystała z okazji, by bronić praw Ellen. - Z pewnością każdy chciałby pomóc wdowie po swoim synu. Zresztą to przecież jego obowiązek, także wobec nienarodzonego dziecka, nie sądzi pan? - Proszę, przestań - zaprotestowała Ellen, posyłając błagalne spojrzenie Jo. Nie zamierzam o nic prosić lorda Beverleya. Doskonale poradzę sobie sama. Jeśli domu.

RS

jednak chciałby poznać wnuka albo wnuczkę, zawsze będzie mile widziany w moim - Uważam, że on może złagodnieć, kiedy zobaczy niemowlę - potwierdził Hal, lecz sprawiał wrażenie pogrążonego w niezbyt wesołych myślach. - Ellen rzeczywiście nie powinna w tym stanie pracować, ale przecież ja tu jestem i służę wsparciem. - Powinnam już iść - oznajmiła Jo. - Z pewnością macie do omówienia ważne sprawy. Nie odprowadzaj mnie do drzwi, Ellen. - Zatem ja panią odprowadzę, panno Horne. Później wrócę, żeby dokończyć rozmowę z Ellen. Jo posłała mu niepewne spojrzenie, wydawał się jednak zdecydowany. Wyruszyli i przez moment przemierzali drogę w milczeniu. - Zamierzam zajrzeć do biblioteki, sir. Nie sądzę, żeby to panu odpowiadało. - Nie uważa mnie pani za mola książkowego? Myli się pani, panno Horne. Potrafię spędzić z godzinę z dobrą książką. - Naprawdę? Aż godzinę? Zadziwia mnie pan! 46

- Teraz to pani sobie ze mnie dworuje, panno Horne. - Istotnie. Ma pan coś przeciwko temu? - Przeciwko? Sprawia mi to rozkosz, panno Horne. Jesteśmy już jednak przy bibliotece i tu panią na razie pożegnam. Jo podała mu rękę. Uniósł ją do ust i pocałował. Z płonącymi policzkami odwróciła się i weszła do biblioteki.

Rozdział trzeci Przez następne dni Jo była nieustannie zajęta, ponieważ okazało się nagle, że wszyscy pożądają jej towarzystwa. Zapoczątkowała to Chloe, a potem wiele matek uznało, że jest miłą dziewczyną, a jednocześnie nie stanowi zagrożenia dla ich

RS

córek. Jo zapraszano na spacery i zakupy albo na herbatę. Szczególną przyjemność sprawiał jej jednak udział w kółku dyskusyjnym i możliwość częstego odwiedzania biblioteki.

Dopiero w następny czwartek, kiedy otrzymała wiadomość od Ellen, zdołała znaleźć trochę czasu, żeby ją odwiedzić.

- Och, Jo! - krzyknęła Ellen, gdy tylko wpuściła ją do mieszkania. - Tak się cieszę, że wreszcie jesteś! Dostałam list od mamy. Pisze, że ojciec wynajął agentów, żeby mnie szukali. Najwidoczniej zdołał odkryć, że nadałam list w Bath, i ustalił mój adres. Mama pisze, że ojciec przyjmie mnie do domu pod warunkiem, że zobowiążę się postępować prawidłowo. - Jak odkrył, że list został wysłany z Bath? Chyba nie podałaś swojego adresu? - Oczywiście, że nie. Zaniosłam go na pocztę już ze znaczkiem. Prawdopodobnie urzędowa pieczęć zawierała słowo „Bath". Co począć? Jeśli odmówię, może tu przyjechać i zmusić mnie do powrotu. - Czy to nie wchodzi w rachubę?

47

- Nie, ponieważ ojciec jest bardzo surowy. Nie masz pojęcia, jaki potrafi być nieprzyjemny. Mama jest miła, ale nie ośmieli się mu sprzeciwić, a on twierdzi, że w oczach Boga nie byłam zamężna. Uważa, że z mężem żyłam w grzechu. Wiem, że nie pozwoli mi zatrzymać dziecka. Ukryje mnie, a kiedy maleństwo przyjdzie na świat, odda je na wychowanie. Po życiu, jakie wiodłam z Mattem, to będzie jak więzienie. Byłam taka szczęśliwa! Nie mogę wrócić do domu! - zawołała ze łzami w oczach Ellen. - Czy on jest aż tak nieczuły? - Tak. Właśnie dlatego nie wróciłam do domu po śmierci Matta. Wolałabym szorować podłogi, niż zamieszkać z ojcem. - Musisz wyjechać tam, gdzie cię nie znajdzie. Przykro mi, Ellen, nie odszuka.

RS

powinnam była cię namawiać do napisania listu. Nie sądziłam, że ojciec cię - Mogłyśmy się tego domyślić. - Ellen denerwowała się coraz bardziej. - Tak, powinnam się stąd wyprowadzić. Tylko dokąd? Wzięłam zlecenie, którego nie zdołam ukończyć przed poniedziałkiem, a muszę, bo potrzebuję pieniędzy na życie. Tutaj już mnie znają; nie wiem, czy w nowym miejscu otrzymam zamówienia. Przypuszczam, że Hal znalazłby mi schronienie. Mógłby też zabrać mnie swoim powozem. - Powinnaś z nim porozmawiać - poradziła Jo. - Niewykluczone, że spotkam go dziś wieczorem na przyjęciu. Chloe została zaproszona, a on uczestniczy w większości imprez, na których ona bywa. Dowiem się, co mógłby dla ciebie zrobić. - Posłała Ellen zawstydzone spojrzenie. - To jednak moja wina, bo zachęciłam cię do napisania listu. - Chciałam uspokoić mamę. Nie sądzę, by pokazała list ojcu. Najwidoczniej sam go odebrał i przeczytał. - Mężczyźni to bestie! - wykrzyknęła Jo. - Postanowiłam, że nie wyjdę za mąż, a teraz utwierdziłam się w tej decyzji. 48

- Trzeba bardzo starannie rozważyć, kogo się bierze za męża - zauważyła Ellen. - Przecież są też dobrzy i mili dżentelmeni. - Masz rację - zgodziła się Jo. - No cóż, muszę iść, umówiłam się po południu. Dziś wieczorem porozmawiam z panem Beverleyem i jeśli zdołam, odwiedzę cię jutro, a jeśli nie, to na pewno w sobotę, nawet gdybym musiała zawieść panią Henderson i wcześniej opuścić kiermasz. - Jesteś dobrą przyjaciółką. - Ellen ujęła dłoń Jo. - Dziękuję ci. Już rozmowa z kimś, kto rozumie moje problemy, bardzo mi pomaga. Jo opuściła mieszkanie przyjaciółki i szła w kierunku Queen s Square. Nie można pozwolić, żeby Ellen wróciła do rodzinnego domu, pomyślała. Przypuszczała, że Hal Beverley zechce zaopiekować się Ellen. Nagle wpadła na pewien pomysł; śmiały, a nawet szokujący, uznała jednak, że

RS

jej ojciec by go zaaprobował. Pogrążona w zadumie, nie zauważyła dżentelmena, który szedł po drugiej strony ulicy i pilnie ją obserwował. Carstairs z nieprzyjemnym uśmiechem na ustach patrzył, jak ciemnowłosa dziewczyna znika za drzwiami. Jeśli zazwyczaj opuszcza dom bez towarzystwa, prędzej czy później będzie mógł ją zaczepić. Wprawdzie nie jest pięknością, jednak ma w sobie coś takiego, co robi wrażenie. Zapewne pochodzi z szanowanej rodziny, lecz to w niczym nie przeszkodzi. Wraz z kompanami Carstairs uprowadził niejedną dziewczynę z dobrego domu. Oczywiście należy zachować ostrożność, nie wolno dopuścić do skandalu. Długi nieustannie rosły, ponieważ po sprzedaniu oficerskiego patentu beztrosko pił i oddawał się hazardowi. Gdyby ta dziewczyna miała pokaźny posag, mógłby się nawet z nią ożenić. Natomiast jeśli nie jest bogata... Uśmiechnął się obleśnie na myśl o przyjemności, jaką sprawiłoby mu wzięcie jej do łóżka, za jej zgodą albo bez. Potem może sobie iść do diabła. - Ach, jesteś - wycedziła lady Wainwright, gdy Jo wróciła do domu. Zmierzyła ją badawczym spojrzeniem. - Usłyszałam coś, co mnie zaniepokoiło, Josephine. 49

- Przykro mi, ciociu. Czy to mnie dotyczy? - A kogóż innego? Powiedziano mi, że odwiedzasz pewną kobietę, wdowę o wątpliwej reputacji. - Masz na myśli Ellen? Zapewniam cię, ciociu, że jest absolutnie godna szacunku. Jej mąż zginął na wojnie i musi się sama utrzymywać. - To ona twierdzi, że jest wdową - zauważyła kąśliwie lady Wainwright. Poza tym widziano wychodzących od niej dżentelmenów. Uważam, że ona nie jest przyzwoita i że nie powinnaś utrzymywać z nią znajomości. Zabraniam ci ją odwiedzać. - Nie możesz tego zrobić! - wykrzyknęła Jo. - Ellen jest moją przyjaciółką i prowadzi się nienagannie, niezależnie od tego, co ktoś ci powiedział. Jedynym dżentelmenem, który ją odwiedza, jest brat jej męża.

RS

- A skąd możesz to wiedzieć? Nie masz przecież pojęcia, co się dzieje w jej mieszkaniu. Skreśl tę kobietę z listy swoich znajomych, Josephine. Jeśli tego nie zrobisz, odeślę cię do domu jako osobę skompromitowaną. Wiem, że matka wiąże z tobą wielkie nadzieje. Chcesz ją rozczarować? - Nie, ciociu.

Jo nadal zamierzała bronić przyjaciółkę przed niegodziwymi pomówieniami, zdała sobie jednak sprawę, że nie może. Hal Beverley wyjaśnił jej, dlaczego powinni zachować tożsamość Ellen w tajemnicy do czasu urodzenia przez nią dziecka. Jo nie miała prawa postąpić wbrew życzeniu Hala. - Doskonale - ucieszyła się lady Wainwright. - Przyrzekasz więc, że więcej nie odwiedzisz tej mocno podejrzanej kobiety? - Obiecuję, że nie uczynię świadomie niczego, co zmartwiłoby mamę oznajmiła Jo. - Nie mogę dać słowa, że nigdy nie zobaczę się z Ellen. Jeśli natknę się na nią na ulicy, nie udam, że jej nie znam. - Możesz tę kobietę pozdrowić, jeśli się przypadkiem spotkacie zawyrokowała lady Wainwright - ale koniec z wizytami w jej domu. 50

- Jak sobie życzysz, ciociu. Jo udała się do swojego pokoju, żeby zmienić strój na wieczorowy. Postanowiła, że wyśle liścik, w którym poprosi Ellen o spotkanie w bibliotece. Uznała, że nie pozwoli się terroryzować ciotce. W drodze do domu, w którym tego wieczoru wydawano przyjęcie z tańcami, lady Wainwright zachowała milczenie. Stała się znacznie sympatyczniejsza, kiedy spotkały panią Marsham i jej córkę. Pozdrowiła je, rozpływając się w uśmiechach, i łaskawie zezwoliła, by Jo i Chloe się oddaliły. - Pięknie wyglądasz - pochwaliła Jo, podziwiając nową suknię Chloe, bladoniebieską, ozdobioną wspaniałym haftem z przodu, w którym rozpoznała dzieło Ellen. - Haft jest cudowny. - Tak, rzeczywiście - zgodziła się Chloe - chociaż niedokładnie taki, jaki

RS

zamówiłam. Chciałam mieć więcej koralików. Mama powiedziała, że powinnyśmy z tego powodu odmówić zapłaty, ale w końcu zapłaciła połowę. Może rzeczywiście nie wyglądałby dobrze, gdyby był dokładnie taki, jaki zamówiłam. - Jednak twoja mama nie zapłaciła całej ceny. Nie uważasz, że to nieuczciwe wobec szwaczki, która długo i ciężko pracowała?

Jo nie mogła przestać myśleć o Ellen, która się zaharowywała, a mimo to duma nie pozwalała jej przyjąć pieniędzy od Hala. - Czasami zabawnie się zachowujesz, Jo - zauważyła Chloe. - Nikt nie przejmuje się losem ubogich. Ona powinna zrobić tak, jak prosiłam, i to jej wina, że nie otrzymała tyle, na ile się umówiłyśmy. Jo ogarnął gniew, nie odpowiedziała jednak, gdyż nie miało sensu omawianie tej sprawy podczas przyjęcia. Poza tym i ją, i Chloe poproszono do tańca. Kiedy muzyka ucichła, Jo przystanęła przy otwartych drzwiach na taras, za którym rozciągał się ogród. Na zewnątrz panowały ciemności, gdyż księżyc skrył się za chmurami, nie padało jednak, a chłód zbytnio nie dokuczał. Postanowiła opuścić zatłoczoną salę choćby na kilka minut; rozbolała ją głowa. 51

- Skąd ta zaduma? - usłyszała. Odwróciła się i ujrzała Hala. - Czy coś panią gnębi? - Dostał pan wiadomość od Ellen? - zapytała w odpowiedzi. - Być może w domu czekają na mnie listy, ale nie miałem czasu sprawdzić. Wróciłem tak późno, że ledwie zdążyłem się przebrać. - Ojciec Ellen wie, gdzie ona jest - poinformowała Jo, wychodząc na taras. Było tam jednak chłodniej, niż się podziewała. Zadrżała i narzuciła na ramiona jedwabny szal. - Żąda, aby Ellen natychmiast wróciła do domu. - Poznałem jej ojca. To zwolennik surowej dyscypliny. Zmieni jej życie w pasmo udręki. Uwięzi ją i będzie karał za to, że go nie usłuchała. - Ellen tak to przedstawiła - potwierdziła Jo. - Napisała do pana z prośbą o zlecenie i wtedy...

RS

pomoc. Nie może długo pozostawać tam, gdzie teraz mieszka. W poniedziałek odda - Powinna się stamtąd niepostrzeżenie wynieść - dokończył Hal. - Ale dokąd? Na tym polega problem, czyż nie?

- Nie mógłby pan jej zabrać do domu pańskiego ojca? - Już pani tłumaczyłem. Na razie nie ośmielę się go informować o stanie synowej. - Dość tchórzliwa postawa. - Jo przemówiła ostro, gdyż nękał ją niepokój o przyjaciółkę. - Pana ojciec powinien wiedzieć, że zostanie dziadkiem. - Tak, jest jednak chory. Rano otrzymałem list, w którym prosi, żebym go odwiedził. Jestem pewien, że to kolejny kryzys. - Och, panie Beverley! - wykrzyknęła Jo, gdyż zdenerwowanie wzięło górę nad dobrym wychowaniem. - Boi się pan wyjawić mu prawdę? - Czy uważa mnie pani za tchórza? - zapytał ze złością Hal. - Od mężczyzny zażądałbym za taką uwagę satysfakcji! - Nie, oczywiście nie miałam na myśli, że... To nie tak. Nie uważam pana za tchórza, proszę mi wybaczyć. Powinnam staranniej dobierać słowa. 52

Hal zerknął z ukosa na Jo, niespodziewanie przyciągnął do siebie i pocałował. Po chwili cofnął się i powiedział: - Teraz ja postąpiłem nikczemnie, prawda? Proszę mi wybaczyć, panno Horne. Nie miałem do tego prawa, ale dałem się ponieść uczuciu, którego lepiej nie nazywać. Jo wyczuła, że niechcący zmusiła Hala do przekroczenia niewidzialnej linii. - Nie powinnam się zwracać do pana w taki sposób. Bardzo żałuję swojego zachowania. - Działała pani z troski o Ellen i za to panią podziwiam. Naprawdę jeszcze nie mogę wtajemniczyć ojca. Taki szok mógłby go zabić. Na kilka dni pojadę do domu, wrócę we wtorek lub we środę. Niech pani uprzedzi Ellen, żeby była gotowa. Znam odpowiednie miejsce i zapewnię jej towarzystwo, ponieważ dom leży nieco na

RS

uboczu. Proszę jej przekazać, że ktoś zabierze ją z mieszkania we wtorek po południu. Gdybym nie wrócił na czas, zajmie się tym mój stangret. - Oczywiście, że powtórzę Ellen - potwierdziła Jo. Niepewnie się uśmiechnęła. - Dziękuję za wszystko, co pan dla niej robi.

- Moja bratowa ma w pani oddaną przyjaciółkę. Muszę już przeprosić, panno Horne. Wpadłem tylko po to, żeby się pożegnać z Chloe i jej matką... oraz z panią. Jo podała mu rękę. - Być może już się nie zobaczymy, panie Beverley. Niebawem wracam z ciocią do domu. Było mi bardzo miło pana poznać. - Szczerze bym żałował - odparł Hal. Zawahał się, po czym dodał: - Żegnam. Stojąc w drzwiach prowadzących na taras, Jo obserwowała jego oddalającą się postać - nie rozglądając się, przeciął tłum i znikł za drzwiami. Jo wróciła na salę. Przyglądała się tańczącym parom i w pewnym momencie zdała sobie sprawę, że ktoś się w nią wpatruje. Odwróciła się i ujrzała Chloe, która podeszła do niej z twarzą wykrzywioną gniewem.

53

- Widziałam was - powiedziała cicho. - Jak śmiałaś wyjść z nim na taras? Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką, i poprosiłam Hala, by z tobą zatańczył. Wszystkich moich partnerów prosiłam, żeby z tobą tańczyli, a tak mi się odpłacasz! Pocałowałaś go! - Chloe, jesteś w błędzie. To on mnie pocałował. Zapewniam, że nie uczyniłam niczego, by go do tego zachęcić. Nawet przeciwnie, pokłóciliśmy się i on chciał mnie w ten sposób ukarać. - Myślisz że nie zauważyłam, jak na ciebie patrzy? Mężczyzna nie całuje dziewczyny po to, by ją ukarać. Nie uderzyłaś go w twarz ani nie odepchnęłaś. Zachowujesz się skandalicznie i nie chcę cię znać! Jo patrzyła na oddalającą się Chloe. Czuła się winna i trochę zawstydzona swoim zachowaniem, bo choć nie zachęciła Hala Beverleya do pocałunku, to

RS

sprowokowała go ostrymi słowami.

- Panno Horne - usłyszała męski głos. - Zatańczy pani? Jo odwróciła głowę i napotkała spojrzenie pastora Browne'a. - Dziękuję, to bardzo miło z pana strony - odpowiedziała, przyjmując jego rękę.

Jo przez okno obserwowała bezchmurne niebo, księżyc rzucał magiczne światło na mokre chodniki. Wcześniej padało, teraz jednak deszcz ustał, co Jo cieszyło, gdyż musiała się wymknąć z domu wczesnym rankiem. Poprzednio planowała, że spotka się z Ellen w bibliotece, jednak sytuacja uległa zmianie. Musiała przekazać przyjaciółce wiadomość od Hala Beverleya, i to jak najszybciej. Skoro Ellen ma się przygotować do wyjazdu we wtorek, powinna już teraz zacząć się pakować. Pan Beverley wspomniał o towarzystwie dla bratowej. Jo zastanawiała się, czy nie zaoferować własnego, przynajmniej na razie. Począwszy od wtorku, pozostanie niewiele czasu do końca pobytu w Bath i ciotka zbytnio nie ucierpi, jeśli siostrzenica ją opuści. Poza tym wyślę list do matki, pomyślała Jo, i wyjaśnię jej sytuację na tyle, 54

by wiedziała, że jej córka jest z przyjaciółką i że nie ma się czym martwić. Uspokojona położyła się do łóżka i wkrótce głęboko zasnęła. Ralph Carstairs wpatrywał się markotnie w kieliszek z winem. Tkwił przy stoliku w kącie obskurnej gospody, w której śmierdziało potem i rozlanym piwem, gdyż tylko na taki lokal było go stać. Widział tę małą wiedźmę w ramionach Beverleya. Cholerny świętoszek! Żadne z nich go nie zauważyło. Wyszedł do ogrodu, żeby zapalić cygaro, i zaraz potem opuścił przyjęcie. Chciał się z dziewczyną zabawić, teraz jednak sytuacja diametralnie się odmieniła. Nie mógł podsłuchać ich rozmowy, jednak nietrudno było odgadnąć, że coś ich łączy, i warto było się nad tym zastanowić. Porwać i zniewolić kobietę dla samej przyjemności to jedno, jeśli jednak mógłby jednocześnie ukarać Hala Beverleya, to zmienia postać rzeczy.

RS

Z kapitanem Matthew Beverleyem pokłócił się przy grze w karty. Starszy brat Hala oskarżył go o szulerkę, przestępstwo, które mogło zaprowadzić przed sąd wojenny. Nie mógł do tego dopuścić. Przyłożył rękę do wypadku Matta Beverleya. Efekt przerósł jego oczekiwania. Przełożony poradził mu prywatnie, żeby sprzedał patent oficerski i wystąpił z wojska, co Ralph uczynił. Od tego czasu wiodło się mu coraz gorzej i z trudem umykał przed wierzycielami. Może odegra się na Halu i jednocześnie wyciągnie z tego korzyść. Na razie zamierzał tylko obserwować i czekać na dogodną sposobność. Wczesnym rankiem Jo wyruszyła na spotkanie z przyjaciółką. Po drodze spostrzegła elegancki zaprzęg, pędzący w kierunku opactwa. Kiedy się zbliżył, dostrzegła że powozi nim Hal Beverley. Pozdrowił ją uniesieniem bata, nie zatrzymał jednak koni. Jo zrobiło się przykro, że Hal opuszcza Bath, i po raz kolejny zaczęła się zastanawiać, czy poprzedniego wieczoru go nie obraziła. Przecież oskarżyła go o tchórzostwo, i to niesłusznie, ponieważ dbając o zdrowie ojca, postępował

55

rozsądnie. Mimo to ją pocałował. Byłaby jednak bardzo naiwna, gdyby opierała na tym nadzieję na bliższą znajomość. Przestała rozmyślać o przystojnym Halu, gdy zapukała do drzwi Ellen. - Och, dziękuję, że przyszłaś tak wcześnie - powitała ją przyjaciółka. - Bardzo ciężko pracowałam nad tym haftem, bo zamówiła go specjalna klientka i właścicielka pracowni zapowiedziała, że musi być doskonały. Ostatnim razem klientce coś się nie podobało i nie chciałam znów zawieść. Odniosę pracę dzisiaj i mam nadzieję, że otrzymam od razu zapłatę. Wczoraj wieczorem odwiedził mnie Hal, który zapewnił, że chętnie mi pomoże, ale nie zgadzam się, by płacił za moje utrzymanie. Jo zauważyła, że jej przyjaciółka jest blada i ma cienie pod oczami. - Coś się stało? - zapytała.

RS

- Och, nic takiego - odparła z westchnieniem Ellen, ale zaraz dodała: - Powiem ci prawdę. Jestem zdenerwowana, bo ktoś mnie obserwuje, i to mnie przeraża. Tkwi przed domem, śledzi mnie, kiedy wychodzę. Obawiam się, że ojciec przysłał tego osobnika.

- Czy jest tu teraz? - Jo pospieszyła do okna i dyskretnie wyjrzała, nikogo jednak nie zobaczyła. Odwróciła się do Ellen. - Musisz bardzo na siebie uważać, najdroższa. Pan Beverley wkrótce wróci i zabierze cię stąd. - Z przyjemnością opuszczę Bath, tylko będzie mi brakowało ciebie, Jo. Czasami boję się, że umrę przy porodzie. - Nie wolno ci tak myśleć! - Jo się zawahała, gdyż w jasnym świetle poranka zdała sobie nagle sprawę, jak bardzo ryzykuje. Jednak nie mogła zostawić przyjaciółki w potrzebie. - Załóżmy, że z tobą wyjadę, by ci towarzyszyć przynajmniej do czasu porodu. Co ty na to? - Jo, ale przecież... Ellen wpatrywała się w nią z nadzieją w oczach. Jo wiedziała już, że warto poświęcić ewentualną utratę reputacji i narazić się na kłopoty. 56

- Musimy zaczekać na Hala - powiedziała. Drogę do domu pokonała biegiem. Bała się, że ciotka odkryje jej nieobecność. Na szczęście jednak tak się nie stało. Kiedy lady Wainwright zeszła do salonu, zastała Jo przy śniadaniu. - Jakie masz plany, Josephine? - Po południu pomagam przy kiermaszu, ciociu, ale przedtem jestem wolna. Czy chcesz, żebym coś dla ciebie zrobiła? - Pamiętasz, że w środę wyjeżdżamy? Trzeba zwrócić kilka książek do biblioteki. Poza tym w aptece czekają na mnie przygotowane leki; mogłabyś je odebrać. - Oczywiście. Ja także mam wypożyczoną książkę. Przyniosę ją z góry i od razu wyruszę.

RS

- Liczyłam na to, że jakiś mężczyzna zacznie się o ciebie ubiegać powiedziała z westchnieniem lady Wainwright. - Miałaś pecha, akurat teraz w Bath przebywa bardzo dużo ładnych dziewcząt. Może pan Browne się odezwie? Powiedział mi, że cię podziwia, a to pozwala żywić nadzieję. - Tak, ciociu - odparła Jo, uznając, że w tej sytuacji nie będzie rozpoczynać kłótni. - Naprawdę przykro mi, że cię rozczarowałam. - Mogło być inaczej, ale trudno. Pani Marsham spodziewa się, że niebawem Chloe się zaręczy, ale to zupełnie inna sprawa. - Tak, ona jest piękna - przytaknęła Jo. - Przepraszam, ciociu, muszę iść, żeby zdążyć załatwić wszystko przed kiermaszem. W bibliotece Jo zwróciła książki i niechętnie zrezygnowała z wypożyczenia następnej, lecz mogłaby nie zdążyć jej oddać. W drodze do domu wydało się jej, że ktoś ją śledzi. Przystanęła i zaczęła się dyskretnie rozglądać. Rzeczywiście spostrzegła jakiegoś dżentelmena. Początkowo nie mogła sobie przypomnieć, gdzie go spotkała, a potem doznała olśnienia: mężczyzna z gospody, człowiek o nazwisku Carstairs! Obrzuciła go wyniosłym spojrzeniem i ruszyła, celowo nie przyspieszając 57

kroku, by nie zdradzić, że się boi. Nie napadnie jej przecież na ruchliwej ulicy! Gdy dotarła do domu przy Queens Square, w salonie zastała lady Wainwright oraz pana Tannera. Ciotka posłała jej wymowne spojrzenie i uniosła się z fotela. - Zostawię cię samą, Josephine. Pan Tanner pragnie z tobą porozmawiać. - Przepraszam, że musiał pan na mnie czekać, ale nie przypominam sobie, żebyśmy się umówili. - Miałem nadzieję, że panią zastanę. Wiem, że jesteśmy zaledwie dalekimi znajomymi, panno Horne, ale... no cóż, bardzo panią polubiłem, a wiem od panny Marsham, że niebawem opuści pani Bath. Chciałbym zapytać, czy wolno mi będzie panią odwiedzić, kiedy wróci pani do domu? - Jeśli zawita pan w nasze okolice, to mama chętnie pana przyjmie - odparła Jo.

RS

- Och, nie, miałem na myśli... - Urwał. - To znaczy chciałem zapytać... czy mam szansę...? Tak bardzo panią podziwiam. Prosił o jej rękę!

- Jeśli chce mi pan dać do zrozumienia, panie Tanner, że darzy mnie uczuciem, muszę panu podziękować. Jestem zaszczycona. Nie, nie zaszczycona, lecz ujęta pańską grzecznością, gdyż wiem, że jest pan szczery. Z radością pana poznałam i pańska przyjaźń wiele dla mnie znaczy. Obecnie nie myślę o małżeństwie, jeśli jednak pewnego dnia... Nie mogę powiedzieć nic więcej, gdyż wprowadziłabym pana w błąd. Bardzo dziękuję za pańską propozycję. Postąpił do przodu, ośmielony uśmiechem Jo. Ujął jej dłoń, uniósł do ust i pocałował. Patrząc jej w oczy, przemówił: - Powiedziała pani kiedyś, że nie jest ładna, panno Horne. Natomiast ja uważam, że jest pani piękna, zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie. Wiem, że nie jest prawdopodobne, by darzyła mnie pani uczuciem, chciałem jednak pomimo to złożyć propozycję przed pani wyjazdem z Bath. Odmówiła pani w tak miły sposób...

58

Gdyby kiedykolwiek zmieniła pani zdanie, proszę dać mi znać, a natychmiast się zjawię. - Wyjął z kieszeni wizytówkę i jej wręczył. - Nigdy pani nie zapomnę. - Do widzenia, panie Tanner. Bardzo dziękuję za wizytę. Jo zaczekała, aż zniknie za drzwiami, i pobiegła na górę, żeby przyczesać włosy. Kiedy opuszczała dom, ciotka ją zawołała, ona jednak nawet nie przystanęła. Musiała się spieszyć! Podczas kiermaszu Jo bardzo miło spędziła czas. Usługiwanie klientom sprawiało jej przyjemność i wkrótce sprzedała całą zawartość stoiska, co zdaniem pani Henderson było nie lada osiągnięciem. Jo przekazała jej pieniądze i wyruszyła na poszukiwanie czegoś do zjedzenia. W tym momencie zjawiła się Ellen. - Spóźniłam się i niczego już od ciebie nie kupię? - zapytała. - Byłabym domem. Bałam się wyjść.

RS

wcześniej, ale rano śledził mnie jakiś mężczyzna, a potem wystawał pod moim - Czy to ten sam co poprzednio? Nadal uważasz, że przysłał go twój ojciec? - Tak. Wiem, że za trzy dni wyjedziemy, bardzo się jednak denerwuję. Co zrobię, jeśli do Bath przybędzie ojciec i zażąda, żebym wróciła do domu? - To możliwe - zgodziła się Jo i po chwili namysłu zapytała: - Chciałabyś wyjechać wcześniej? - A mogłybyśmy? Mam trochę pieniędzy. - Ja także. Poza tym sądzę, że pan Beverley zapłaciłby za naszą podróż. Rzeczywiście powinnyśmy wyjechać wcześniej. Przyjdę po ciebie w poniedziałek wczesnym rankiem. Zarezerwuję miejsca w dyliżansie pocztowym. Nie sądzę, żeby było nas stać na wynajęcie kabrioletu. - Ale dokąd się udamy? Może lepiej zaczekać na Hala? - Jeśli tego człowieka rzeczywiście przysłał twój ojciec to nie. - Jo zmarszczyła brwi. - Wyślij do pana Hala wiadomość, gdyż na pewno po powrocie zajrzy do swojej kwatery. Napisz, że jesteśmy w gospodzie „Pod Białym Dzikiem".

59

Zatrzymałyśmy się tam z ciotką w drodze do Bath. W gospodzie zaczekamy na pana Beverleya. - A jeśli się nie zjawi? - To wymyślę coś innego, ale on na pewno nie zawiedzie. - Tak, ja też tak sądzę. A ten mężczyzna... Chyba niepotrzebnie się przestraszyłam, przecież on nie może mnie do niczego zmusić, prawda? - On nie, ale jeśli przyjedzie twój ojciec, to już tak. Prawo byłoby po jego stronie. - Otóż to. Wyjedźmy w poniedziałek. - Odprowadzę cię teraz do domu. - Jo zawahała się gdyż podszedł do nich pastor Browne. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. - Czy jest pan zadowolony z kiermaszu?

RS

- Tak, bardzo, panno Horne. Sprzedała pani wszystkie ciasta. - Na pewno były pyszne. Sama kupiłam kawałek i spróbowałam. Czy mogę pana przedstawić pani Beverley? Jest moją przyjaciółką i właśnie wychodzimy. Proszę nam wybaczyć.

- Tak, oczywiście. Odwiedzę panią w poniedziałek! - zawołał, gdy obie młode kobiety trochę się oddaliły. - I mnie pan nie zastanie - powiedziała cicho Jo. - Ciotka nie będzie zadowolona, bo wbiła sobie do głowy, że pan Browne jest jedynym kandydatem do mojej ręki - wyjaśniła przyjaciółce. - Dlaczego tak uważa? Jestem pewna, Jo, że spotkasz kogoś, kogo polubisz, a ten ktoś ci się oświadczy. - Pan Tanner oświadczył mi się dziś rano - wyjaśniła Jo. - To bardzo miło z jego strony. Uważam, że jest sympatycznym młodym człowiekiem. Nie mogłam jednak go przyjąć. - Z powodu naszego wyjazdu? Jeśli chcesz za niego wyjść... Jo ze śmiechem pokręciła głową. 60

- Oczywiście, że nie! Jest sympatyczny i dobrze przyjął moją odmowę. Nie zamierzam go poślubić. Zresztą, gdybym znalazła sposób zarabiania na życie, z przyjemnością zostałabym starą panną. - Rozumiem, że nie chcesz wyjść akurat za pastora Browne'a, ale w twoim życiu może się zjawić ktoś, kogo polubisz. - Och, jest wielu dżentelmenów, których lubię albo których bym polubiła, gdybym ich poznała. Małżeństwo to jednak zupełnie co innego. Sądzę, że raczej nie dla mnie. Nie myślę o tym, przynajmniej na razie. Jo odprowadziła Ellen do jej mieszkania. Na szczęście ani nikt ich nie śledził, ani nie czekał pod domem przyjaciółki. Pomyślała, że prawdopodobnie tajemniczy mężczyzna zebrał potrzebne informacje i pojechał złożyć sprawozdanie ojcu Ellen. na pocztę, idąc do domu.

RS

- Napisz list do pana Beverleya - przypomniała przyjaciółce Jo. - Zaniosę go Ellen skreśliła kilka słów i powiedziała:

- Poinformowałam go, że ktoś mnie śledził, a ty mnie ratujesz. - Tak, to wyjaśni, dlaczego nie zaczekałyśmy. - Jo wzięła przesyłkę. Wieczorem wybieramy się do resursy i nie mogę się spóźnić. Poza tym muszę jeszcze znaleźć czas. żeby napisać do ciotki. Ellen sprawiała wrażenie zdenerwowanej i Jo ścisnęła jej dłoń. - Nie martw się, jutrzejszy dzień szybko minie i wyjedziemy z Bath. Obiecuję ci, że wszystko skończy się dobrze. Będę się tobą opiekowała. - Poznałam cię w szczęśliwy dzień, Jo. Pożegnały się i Jo ruszyła szybkim krokiem do domu. Zamierzała od razu wbiec na górę, żeby się przebrać kiedy jednak znalazła się w holu, z salonu wyłoniła się ciotka. - A więc wróciłaś. Myślałam, że dotrzesz do domu wcześniej. - Wybacz mi, ciociu, byłam bardzo zajęta. - Chciałabym z tobą porozmawiać. Jestem z ciebie bardzo niezadowolona. 61

- Przepraszam, ciociu. Czy zrobiłam coś, co cię zdenerwowało? - Zdenerwowało Chloe i oczywiście jej matkę. - Czy pani Marsham wyjaśniła, co takiego się stało? - Dała do zrozumienia, że zachowałaś się w nieodpowiedni sposób, Josephine. Podobno wyszłaś sama na taras z pewnym młodym człowiekiem. - To nieprawda. Chciałam zaczerpnąć świeżego powietrza, a pan Beverley wyszedł za mną. To nie było umówione spotkanie. - Pan Beverley najwyraźniej zamierza oświadczyć się Chloe, nie jest więc prawdopodobne, żeby umawiał się z tobą. Odpowiedziałam pani Marsham, że na pewno się pomyliła. Niech ci to jednak posłuży za nauczkę, Josephine. Nie jest mądrze postępować tak, by ludzie mogli pomyśleć coś złego. Dziś wieczorem musisz przeprosić Chloe i wytłumaczyć, że do twojego spotkania z panem

RS

Beverleyem doszło przypadkowo.

- Już jej to wyjaśniłam, ale nie chciała mnie słuchać. Przykro mi, że się martwi, lecz zapewniam cię, że niepotrzebnie, ponieważ nie zrobiłam niczego niestosownego, ciociu.

- Doskonale. Idź się przebrać. Ja też zmienię suknię. Nie każ mi na siebie czekać.

62

Rozdział czwarty Tego wieczoru Jo była adorowana. Choć nie była tak klasycznie piękna jak Chloe, roztaczała szczególny urok, który doceniło wielu dżentelmenów. Przesiedziała tylko trzy tańce. Raz zatańczyła z panem Tannerem, który nie okazywał żalu z powodu jej odmowy. Oszczędziło to obu stronom zakłopotania. W pewnej chwili Jo odniosła wrażenie, że ktoś się w nią wpatruje. Zadrżała, gdy dostrzegła, że jest to pan Carstairs. Nie spodziewała się go spotkać, choć jako dobrze urodzony mógł bywać na tego typu imprezach. Prędko się odwróciła i wtedy ktoś zaprosił ją na parkiet. Kiedy później powędrowała wzrokiem w tę samą część sali, Carstairsa już nie było. Ponieważ panowie nadal prosili Jo do tańca, bawiła się dość dobrze, mimo że pani Marsham powitała ją tylko zdawkowym skinieniem

RS

głowy, a Chloe przez cały wieczór rzucała jej złe spojrzenia. W końcu jednak przyjęła z ulgą słowa lady Wainwright, że czas wracać do domu. Jo wybrała rzeczy potrzebne w podróży. Zanim położyła się spać, napisała list do lady Wainwright.

Przepraszam, że Cię zostawiam, ciociu, i wiem, że będziesz zła, ale Ellen przeżywa poważne trudności i zamierzam jej towarzyszyć do czasu załatwienia pewnych spraw. Napiszę do mamy i ją także przeproszę za swoją niewdzięczność, za to, że się oddaliłam w taki sposób. Byłaś wspaniała i nie zasłużyłaś na to. Przebacz mi, proszę. Jo Klamka zapadła! Ukryła list w ozdobnym puzderku i spakowała część rzeczy, choć większość musiała zaczekać do niedzieli, gdyż pokojówki mogłyby spostrzec, że coś jest nie tak.

63

W niedzielę rano poszły z ciotką do kościoła. Przed wejściem zagadnął je pastor Browne. Rozmawiali przez kilka minut. Pastor jeszcze raz podziękował Jo za pomoc przy kiermaszu i wyraził nadzieję, że wkrótce ją zobaczy. Po południu lady Wainwright postanowiła się zdrzemnąć, a Jo udała się do swojego pokoju, aby kontynuować przygotowania do podróży. Mogła ze sobą zabrać tylko dwie małe torby, ponieważ więcej by nie uniosła. Wezwała pokojówkę i poprosiła o zniesienie na dół kufra, wyjaśniając, że nie chce zostawiać pakowania na ostatnią chwilę. Najbardziej eleganckie ubrania umieściła w kufrze, który zostanie odesłany do Kornwalii. Zdecydowała się zabrać ze sobą dwie praktyczne spódnice i kilka bluzek. Na siebie włoży jedną z ulubionych sukienek. Jeszcze zapas bielizny... Wszystko inne musi zostać. Niechętnie dorzuciła do kufra nieukończoną powieść. Nie bardzo zresztą wiedziała, co dalej pisać. Nikczemny hrabia nie chciał

RS

już dłużej być nikczemnym. Zaczął się zachowywać jak bohater i nie wiedziała, jak z tego wybrnąć, więc od kilku dni nie skreśliła ani jednej linijki. Postanowiła, że kiedy wyjadą z Ellen, zacznie tworzyć zupełnie nową historię. Tego dnia wydawały kameralną kolację, ponieważ lady Wainwright chciała podziękować przyjaciołom za ich gościnność w Bath. Jo cieszyła się, że nie są same, gdyż czuła się winna. Kiedy ciotka uśmiechnęła się do niej po wyjściu gości, wyrzuty sumienia dały o sobie znać. - Przyjmujemy znajomych po raz ostatni przed opuszczeniem Bath powiedziała lady Wainwright. - Pastor Browne zawiadomił mnie, że odwiedzi nas jutro o jedenastej, Josephine. Nie wychodź więc nigdzie, proszę. Przyrzekłam pani Russell, że przyjdziemy jutro na jej wieczorek karciany. Na wtorek zostałyśmy zaproszone na koncert, a następnego dnia wyjeżdżamy. Chyba wyślę cię do domu pocztowym dyliżansem, bo nie bardzo mi się chce wlec aż do Kornwalii. Mam nadzieję, że jesteś zadowolona z pobytu? - Och, tak, ciociu, doskonale się bawiłam. Jestem ci bardzo wdzięczna.

64

- Rzeczywiście było miło, może poza tym małym problemem z Chloe. Sądzę, że poniosły ją nerwy, bo pan Beverley opuścił Bath bez poproszenia jej o rękę. Pani Marsham jest pewna, że on zamierza wrócić, ale Chloe boi się naturalnie, że się jej nie oświadczy, i cierpi z tego powodu. - Chyba tak - zgodziła się Jo. Zawahała się, lecz pocałowała ciotkę w policzek. - Dobranoc, ciociu. - Dobranoc, Josephine. Zastanawiam się, dlaczego pan Browne tak bardzo chce się z tobą zobaczyć? - zapytała ze znaczącym uśmieszkiem. Jo poszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi na klucz. Zdjęła suknię i na siłę wepchnęła ją do torby, uznając, że powinna zabrać przynajmniej jeden wieczorowy strój. Wygniecie się, ale po rozpakowaniu spróbuje coś z tym zrobić. Przygotowała postanowiła.

RS

ubranie, które zamierzała włożyć rano. Wymknie się z domu o pierwszym brzasku, - Jesteś, moja droga przyjaciółko! - zawołała na powitanie Jo Ellen. Przyszłaś wcześnie, ale jestem gotowa. Przez całą noc nie zmrużyłam oka. - Czy ten tajemniczy mężczyzna jeszcze się pojawił? - Na szczęście nie. Jestem pewna, że nie jadłaś śniadania, a i tak nie możemy wyruszyć, zanim nie oddam pracy i nie dostanę pieniędzy. - Rzeczywiście nic nie zjadłam - odparła Jo. - Spakowałam się i zostawiłam list. Poprosiłam ciocię, żeby odesłała mój kufer do mamy. Do mamy napiszę jeszcze raz, kiedy dotrzemy na miejsce, mimo że list do niej umieściłam w kufrze. Ellen spojrzała jej w oczy. - Jesteś pewna, że chcesz mi towarzyszyć? - Jestem zdecydowana. Ciotka będzie się złościć, ale mama zrozumie. Ellen usmażyła boczek, który podała z chlebem i korniszonami. Zjadły posiłek podekscytowane czekającą je podróżą, po czym Ellen włożyła peliskę i kapelusz.

65

- Zaczekaj na mnie, Jo - powiedziała. - Wrócę najszybciej, jak zdołam. Mam nadzieję, że pan Beverley załatwi przesłanie mojego kufra. Na razie jadę z dwiema torbami, tak jak ty. - Dyliżans odjeżdża punktualnie o jedenastej. Musimy być wcześniej, jeśli chcemy siedzieć w środku. - Nie spóźnię się - obiecała Ellen i pocałowała Jo w policzek. - Nie wiem, jak mam ci dziękować. - Nie myśl o tym. Nie byłabym prawdziwą przyjaciółką, gdybym cię opuściła właśnie wtedy, gdy mnie potrzebujesz. - Mam nadzieję, że kiedyś będę mogła zrobić coś dla ciebie. Nie denerwuj się. Będę z powrotem najpóźniej za pół godziny. Ellen wróciła o wpół do jedenastej i poinformowała:

RS

- Odebrałam wszystko, co mi się należało.

- Świetnie - odparła Jo. - Musimy wyruszać, droga do postoju zabierze nam kilka minut... - Przerwało jej stukanie do drzwi. - Ciekawe, kto to? - Otwórz, Jo. Jeśli to starszy mężczyzna, którego nie znasz, powiedz mu, proszę, że mnie nie ma.

- Nie martw się. Jesteśmy razem. Z mocno bijącym sercem podeszła do drzwi. Wzięła głęboki oddech i je otworzyła. Na widok Hala odetchnęła z ulgą. - Dzięki Bogu to pan - powitała go. - Właśnie wychodzimy. Dyliżans odjeżdża za dwadzieścia pięć minut. Bałyśmy się, że to ojciec Ellen. - Zamierzałyście skorzystać z dyliżansu? - Hal zmarszczył brwi. - Czy bratowa prosiła, żeby pani jej towarzyszyła? - Och, wspaniale, że jesteś, Hal - ucieszyła się Ellen. - Miałyśmy wyjechać, bo nie spodziewałyśmy się, że tak szybko wrócisz. Zostawiłyśmy dla ciebie list. - Uciekacie ode mnie?

66

- Skądże - odparła z nerwowym śmiechem Ellen. - Przez kilka ostatnich dni ktoś mnie obserwował. Bałam się, że jeśli zostanę zbyt długo, ojciec zjawi się i mnie zabierze. - Nic dziwnego - zauważył Hal. - Niepotrzebnie wysłałaś list do rodziców. Zaryzykowałaś. Zresztą nieważne. Równie dobrze możemy wyruszać natychmiast. Ellen, co z twoim kufrem? - Poprosiłabym, żebyś się nim zajął - odparła. - Dobrze, załatwię, żeby go przesłali, chociaż nie na samo miejsce. Dostarczą kufer do gospody i stamtąd go zabierzemy. - Przeniósł spojrzenie na Jo. - A co z pani kufrem, panno Horne? - Później się tym zajmę. Na razie wystarczą mi torby. - Rozumiem. Prawdziwa niespodzianka. Nie wiedziałem, że będę się

RS

zajmować dwiema paniami.

- Nie wyjadę bez Jo - oświadczyła Ellen. - Nawet mnie o to nie proś, Hal. Jest mi potrzebna. Termin porodu się zbliża i boję się zostać sama. - Nie zostaniesz sama. Ponieważ wszystko już załatwione, panna Horne jedzie z nami. Proponuję wyruszyć natychmiast. Nie chcemy przecież, żeby ktoś nas śledził. Lady Wainwright zeszła na dół parę minut po dziewiątej. Była zadowolona, ponieważ czuła, że pastor Thomas Browne zamierza poprosić Jo o rękę, i uważała, że to jej zasługa. Na początku duchowny się wahał, ona jednak go zachęciła i miała nadzieję, że sprawa osiągnie szczęśliwy finał. - Jest kilka listów do pani. - Dziękuję, Benson. Lady Wainwright położyła listy na stoliku w salonie i usadowiła się w fotelu, żeby się z nimi zapoznać. Były to zwyczajowe podziękowania za kolację, którą wydała poprzedniego wieczoru, oraz dwa zaproszenia, których już nie mogła przyjąć. Czy to możliwe, żeby ostatni list napisała Josephine? 67

Złamała pieczęć i przeczytała krótką notkę, nad którą Jo tak długo myślała. Zdumiona, wpatrywała się w kartkę papieru, nie wierząc własnym oczom. O czym ta dziewczyna pisze?! Jak śmiała tak postąpić? Zadzwoniła na Bensona. - Czy widziałeś moją siostrzenicę? - spytała - Nie, proszę pani, dzisiaj jeszcze nie. Uważam, że mogła wcześnie wyjść. - Co to znaczy? Widziałeś to? - Nie, proszę pani. Pokojówka widziała. Panna Josephine niosła dwie torby, a wczoraj poprosiła Maisie o zniesienie na dół spakowanego kufra. - Naprawdę? Lady Wainwright postanowiła porozmawiać z pokojówką. W tym momencie rozległ się dzwonek u drzwi wejściowych.

RS

- Czy mogę otworzyć, proszę pani? Czy jest pani w domu? - Tylko jeśli to pastor Browne. - Tak, proszę pani.

Lady Wainwright wstała, nie wypuszczając z dłoni listu Jo. Była zła i zakłopotana. Co miała powiedzieć pastorowi? Dała mu do zrozumienia, że jego propozycja spotka się z pozytywną reakcją, a teraz? - Lady Wainwright... - pan Browne wkroczył do salonu - to niezwykłe... Właśnie widziałem pannę Horne opuszczającą Bath w powozie jakiegoś dżentelmena. - Co pan powiedział?! - Wpatrywała się w niego z osłupieniem. - Niech pan lepiej z tym się zapozna, sir. - Wręczyła mu list Jo. - Pisze, że ona i... ta kobieta, z którą się zaprzyjaźniła, wyjadą pocztowym dyliżansem. - Jestem pewien, że widziałem ją w eleganckim powozie zaledwie kilka minut temu - obstawał przy swoim pastor. - Sprawiali wrażenie, jakby opuszczali miasto. Była tam druga dama... może właśnie ta przyjaciółka. Tak, przypomniałem sobie, że panna Horne przedstawiła nas sobie w niedzielę po kiermaszu. 68

- Nic z tego nie rozumiem! - obruszyła się lady Wainwright. - Skoro nie pojechały dyliżansem, to list zawiera kłamstwa. Czy pan wie, co to za dżentelmen? - Nie jestem pewien, ale to mógł być pan Hal Beverley. Nie znam go dobrze, ale tak, to mógł być on. Lady Wainwright wydała okrzyk przerażenia. - Ona z nim uciekła! Pani Marsham twierdziła, że Jo zastawiła na niego sidła, że całowali się na tarasie, ale jej nie uwierzyłam. To straszne! Co pocznie jej biedna matka? Taki skandal! - Położyła rękę na falującej z oburzenia piersi. - On się z nią nie ożeni! Jest skończona! Całkiem skończona! - Ale z pewnością... - Pastor zerknął na list Jo. - Pisze, że wyjeżdża z przyjaciółką. To przecież może być prawdą. - To zła dziewczyna! Taka niewdzięczność! Muszę natychmiast wyjechać z

RS

Bath i poinformować jej matkę. Okryła nas wstydem. To niegodziwe! - Nie zaczeka pani, żeby się przekonać, czy napisała prawdę? - Pan Browne nie chciał myśleć źle o kobiecie, którą polubił. - Może tylko postanowiła pomóc przyjaciółce. To nawet do niej podobne.

- Tak, ale jeśli wyjechała powozem dżentelmena, a napisała, że dyliżansem... Nie rozumie pan? Przecież to jasne! Chciała wprowadzić mnie w błąd. Prawdopodobnie zaoferował jej carte blanche, a ona była na tyle naiwna, żeby się na to zgodzić. - Czy jest pani pewna? Panna Horne nie wydaje się osobą o takich skłonnościach. Uważam, że na razie nie powinniśmy rozstrzygać wątpliwości na jej niekorzyść. - Jest pan głupcem! - wykrzyknęła lady Wainwright, zbyt zdenerwowana, żeby zważać na słowa. - Zdradziła mnie i sama wykluczyła się z towarzystwa. Nigdy się do niej nie odezwę.

69

- Jak dobrze się złożyło, że wróciłeś, zanim wyjechałyśmy - powiedziała Ellen do Hala, kiedy pomagał jej wysiąść z powozu przy gospodzie, w której zamierzali odpocząć. - Spodziewałyśmy się ciebie najwcześniej we wtorek. - Istotnie. Gdybym później się zjawił, musiałbym was szukać. Jesteś pewna, że nie planujesz ponownego zniknięcia? - Och, nie - odparła z uśmiechem Ellen. - Nie zrobiłabym ci tego, Hal. Po prostu się bałam, a Jo powiedziała, że ze mną pojedzie. - Tak. - Hal podał rękę Jo. Ruszyli razem za Ellen w kierunku drzwi gospody. - Panno Horne, możemy porozmawiać? - Tak? - Odwróciła się do niego zaniepokojona, gdyż najwidoczniej nie zachwycała go myśl o tym, że będzie towarzyszyła Ellen, mimo że otwarcie się temu nie sprzeciwił. - Czy coś się stało?

RS

- Trochę się martwię - odrzekł Hal. - Czy lady Wainwright wie, że zgodziła się pani wyjechać z Ellen z Bath i mieszkać z nią przez kilka tygodni albo nawet miesięcy? A pani matka?

Jo lekko się zarumieniła.

- Zostawiłam ciotce list, w którym napisałam, że jestem z panią Ellen Beverley i że napiszę do mamy, gdy przybędziemy na miejsce. Popatrzył na nią z niedowierzaniem. - To znaczy, że w istocie rzeczy uciekła pani bez wiedzy i pozwolenia rodziny, panno Horne. Jest pani niepełnoletnia. Czy zdaje sobie pani sprawę, że mogę zostać oskarżony o porwanie albo udzielenie nieletniej pomocy w ucieczce? - Przecież wyjechałam z Ellen z własnej woli, a ona jest szanowaną mężatką... - Umilkła na widok spojrzenia Hala. Miał rację. Postąpiła lekkomyślnie, choć kierowała się szlachetnymi pobudkami. - Ellen bardzo się bała, a nie wiedziałyśmy, że pan wcześniej wróci. A kiedy pan przyjechał, było już za późno, żeby się wycofać. Ponadto Ellen nie czuje się najlepiej i potrzebuje pomocy przyjaciółki.

70

- Nie wątpię w pani dobre chęci, zastanawiam się tylko nad konsekwencjami. Hal westchnął. - Musi pani wiedzieć, że Ellen nie cieszyła się w Bath najlepszą opinią. Kiedy ludzie nie znają czyjejś historii, sami ją wymyślają. Poza tym widziano mnie, jak ją odwiedzałem... mieszkającą samotnie wdowę. Naturalnie wiele osób pomyślało o najgorszym. - Jest pan szwagrem Ellen. Jak można pana winić za to, że ją odwiedza! - Zgoda, ale nie poinformowałem nikogo, że Ellen jest moją bratową, gdyż chciałem zachować jej tożsamość w tajemnicy. Jeśli z tego powodu wybuchnie skandal, może też dotknąć pani, panno Horne. - Nie uczyniłam nic złego! Policzki ją paliły, ponieważ doskonale wiedziała, co ludzie mogą o niej pomyśleć. Nawet Hal, który zna prawdę, uważa, że jest skompromitowana.

RS

- Moja droga dziewczyno, jeśli pani wierzy, że to wystarczy, musi pani być niemądra. A wiem, że tak nie jest, co oznacza, że postąpiła pani lekkomyślnie, nie zastanawiając się nad własną reputacją. Ani moją.

- Przepraszam, jeśli postawiłam pana w niezręcznym położeniu. - Jo wiedziała, że popełniła błąd, duma jednak nie pozwalała jej się do tego przyznać. Nie dbam o to, co ktoś o mnie pomyśli, bo moja mama i siostry mi uwierzą, a tylko ich zdanie jest dla mnie ważne. Zresztą nie zamierzam udzielać się w towarzystwie ani wyjść za mąż. - Nie o tym rozmawiamy. - Jeśli ktokolwiek źle o mnie pomyśli, to niech tak będzie - rzuciła zapalczywie. - Wcale mnie to nie obchodzi! Wystarczy mi, że mama zrozumie. A jestem pewna, że zrozumie, gdy otrzyma mój list! Nie mówiła szczerze. Zdała sobie nagle sprawę z tego, że straciła, nikłą bo nikłą, ale jednak szansę, że Hal się z nią ożeni. Ogarnął ją smutek. - Oczywiście musi pani natychmiast do niej napisać - powiedział Hal. Najlepiej już tu, w tej gospodzie, a ja od razu wyślę list. Proszę tylko nie zdradzać, 71

gdzie jesteśmy. Do czasu gdy Ellen urodzi, nie chcę, by ktokolwiek wiedział, gdzie mieszka. - Tak, rozumiem - potwierdziła Jo. - Pospieszmy się, bo Ellen pomyśli, że coś się nam przydarzyło. - Oczywiście. Hal uznał, że najgorsze już się stało i niewiele można było w tej sprawie zrobić. Ellen zarzeka się, że nie pojedzie nigdzie bez przyjaciółki, i w tej sytuacji musi je obie ze sobą zabrać. Jest bezsilny. Może tylko czekać, co przyniesie przyszłość. Jo poczuła się głupio, a reakcji matki obawiała się bardziej, niż byłaby gotowa przyznać. Wiedziała na pewno, że ojciec by ją pochwalił, matki jednak są na ogół wrażliwsze na kwestie dobrego imienia córek. Jo miała nadzieję, że jej zachowanie

RS

nie zaszkodzi zbytnio Lucy. Gdyby nawet wybuchł skandal, przycichnie przecież do czasu towarzyskiego debiutu jej siostry. Poza tym sprawa nie musi wyjść poza rodzinę, jeśli tylko ciotka postąpi rozsądnie i nie zdradzi nikomu, że Jo wyjechała bez jej pozwolenia. Jo liczyła na to, lady Wainwright zachowa dyskrecję także z uwagi na siebie.

- Moja droga lady Wainwright - rozpoczęła pani Marsham - musiałam panią odwiedzić. Jestem pewna, że krążące plotki nie mogą odpowiadać prawdzie, ale chciałabym dowiedzieć się u źródła. To bez wątpienia kłamstwo, że pani siostrzenica uciekła z panem Halem Beverleyem? - Ma pani prawo poznać prawdę. Jo utrzymuje, że wyjechała z przyjaciółką, wdową o imieniu Ellen. - Twarz lady Wainwright przybrała surowy wyraz. Powiedziano mi, że był z nimi pan Hal Beverley. No cóż, jeśli o mnie chodzi, nie chcę mieć nic wspólnego z Josephine! - Pan Beverley z nimi wyjechał?! - Na twarzy pani Marsham pojawił się grymas gniewu. - Dobrze, że nie oświadczył się Chloe, bo w tej sytuacji na pewno

72

nie pozwoliłabym na zawarcie tego małżeństwa. Jak on mógł porywać pani siostrzenicę? To haniebne! - Pani oburzenie jest zrozumiałe - odparła lady Wainwright. - Z tego, co wiem, może się jednak okazać, że nie zaszło nic złego... - Zdała sobie nagle sprawę, że zbyt lekkomyślnie się wypowiedziała i tym samym przyczyniła do powstania plotek. Choć była zła na Jo, nie chciała wywołać skandalu ze względu na siebie. - Mam nadzieję, że mogę ufać, iż zachowa to pani w tajemnicy, pani Marsham. Moja siostrzenica jest lekkomyślna, nie chcę jednak, by jej rodzina martwiła się bardziej, niż jest to konieczne. - Oczywiście. Mnie plotki nie interesują, lady Wainwright - zapewniła pani Marsham, wstała z krzesła i założyła rękawiczki. Postanowiła natychmiast wyjść, aby jak najszybciej podzielić się nowinami z przyjaciółkami.

RS

Po wyjściu gościa lady Wainwright uznała, że nie będzie znosić trudów podróży do Kornwalii tylko po to, żeby zawieźć pani Horne przykre wieści. Napiszę list, zdecydowała, i wrócę do domu. To nie jej wina, że sprawy przybrały taki obrót. Carstairs z uwagą słuchał rozmowy prowadzonej przez dwie damy w pijalni. Przyszedł tu w nadziei, że zastanie pannę Horne. Odkrył, że tak się nazywa. Chciał zawrzeć z nią znajomość, aby zrealizować najnowszy plan. Sądził, że go nie pamięta, ponieważ przy dwóch kolejnych okazjach potraktowała go jak powietrze. Nie pochlebiała mu myśl, że tak łatwo go zapomnieć, ta okoliczność jednak ułatwiała sprawę, przynajmniej tak uważał. Z rozmowy, którą właśnie podsłuchał, wynikało, że dziewczyna wywołała skandal, uciekając z Halem Beverleyem. Niezupełnie w jego stylu, pomyślał. Człowiek, którego przecież dobrze znał, nie był lekkomyślny i nie ryzykowałby wywołania skandalu. Chyba że się zakochał, a z jakichś przyczyn małżeństwo nie wchodziło w rachubę. Któż jednak sprzeciwiłby się takiemu związkowi? Z pewnością nie jej rodzice, a to oznaczało, że lord Beverley nie wyraził aprobaty. A może dziewczyna zgodziła się zostać kochanką Hala, co mogło się zdarzyć, jeśli ojciec Beverleya nie zezwolił synowi na ożenek. 73

Interesujący rozwój sytuacji, doszedł do wniosku Carstairs. Powinien się dowiedzieć, dokąd wyjechali. Zastanawiał się nad tym przez chwilę, a potem się uśmiechnął. Odpowiedź była tak prosta, że dziwił się, iż nie wpadła mu do głowy od razu. Znał drogę wystarczająco dobrze, aby bez kłopotu dotrzeć na miejsce. Pozostawało zaplanować zemstę. Chciał mieć pewność, że sprawi Halowi Beverleyowi możliwie największy ból. Czuł, że nie wierzy on, iż śmierć brata to nieszczęśliwy wypadek. Bezpieczniej byłoby jego także się pozbyć, na razie jednak należało się zastanowić, jaką korzyść wyciągnąć z powstałej sytuacji. - Och, jaki piękny dom! - wykrzyknęła Ellen, kiedy powóz zatrzymał się przy niewielkiej budowli. Po jednej ze ścian pięły się róże, a w otaczającym dom ładnym ogrodzie widać było jesienne kwiaty. - Czy naprawdę tu zamieszkamy?

RS

- Spodobał ci się? - zapytał z uśmiechem Hal. - Należy do majątku. Ostatni najemca wyprowadził się dwa miesiące temu. Przewietrzyłem wnętrze i dostosowałem do waszych potrzeb. Zatrudniłem kobietę, żeby się tobą opiekowała i panną Horne, skoro ci towarzyszy.

- Jestem przekonana, że będzie nam tu wspaniale - odparła zachwycona Ellen i zwróciła się do przyjaciółki, która stała o dwa kroki za nimi. - Nie sądzisz, Jo? - Tak, z pewnością. Pan tu nie mieszka? - odezwała się do Hala. - Nie, moja posiadłość znajduje się za tamtymi drzewami - wyjaśnił, wskazując ręką kierunek. - Mam nadzieję, że będziecie wpadać do mnie na herbatę, a może nawet na obiad. - Bardzo chętnie cię odwiedzimy - odrzekła Ellen. - Dlaczego nie zaczniesz mówić do Jo po imieniu, Hal, skoro będziemy często ze sobą przebywać? - Nie jestem pewien, czy panna Horne na to pozwoli. Chyba jest na mnie trochę zła, prawda?

74

- Dlaczego miałabym być zła? - odparła Jo pytaniem, patrząc Halowi w oczy. Perspektywa częstego widywania go napawała ją radością. - Proszę zwracać się do mnie tak, jak pan sobie życzy. - Zatem jesteśmy na ty - podsumował Hal. - Zechcesz pójść pierwsza, Ellen? Pani Stowe czeka, żeby cię powitać w twoim nowym domu. - Domu... Od dawna nie przebywałam w miejscu, które mogłabym nazwać domem. Ruszyła przodem i weszła do holu, w którym pachniało różami i lawendą. Podłoga z desek miała delikatny połysk, dębowe meble pochodziły z poprzedniego stulecia. W porcelanowych wazach umieszczono suszone kwiaty, ściany zdobiły obrazy przedstawiające sceny z życia ziemiaństwa. Następnie wszyscy troje znaleźli się w przytulnym salonie, w którym na kominku płonął ogień, mahoniowe meble w

RS

stylu Chippendale bardzo pasowały do wnętrza.

Przybyłych powitała gospodyni, pani Stowe.

- Byłam zachwycona, kiedy pan Beverley poprosił, żebym się panią zajęła. Byłam nianią kapitana i pamiętam go jako niezwykle miłego chłopca. Bardzo zmartwiłam się na wieść o jego śmierci. Ogromnie pani współczuję. - Dziękuję. - W oczach Ellen pojawiły się łzy, zaraz jednak się uśmiechnęła. Miło mi panią poznać. Chciałabym przedstawić moją przyjaciółkę, pannę Horne. - Witam panienkę - powiedziała gospodyni. - Wprawdzie pan Beverley nie wspomniał, że przyjedzie pani z przyjaciółką, ale to jeszcze lepiej. To nieco odludne miejsce. Pokoje są i tak zawsze przygotowane, więc panna Horne zamieszka w sąsiednim. - Dziękuję - odparła Ellen. - Czy możemy pójść na górę, Jo? Jestem trochę zmęczona. Chyba z godzinkę poleżę. - Oczywiście, że powinnaś odpocząć. Odprowadzę cię, a potem zwiedzę dom i ogród. - Spojrzała na Hala. - Czy spotkamy się wieczorem?

75

- Może wpadnę później. Teraz nie jestem wam potrzebny. Rozgośćcie się tymczasem. Nie zapominajcie, że jestem niedaleko. - Nie wiem, jak mam ci dziękować, Hal - powiedziała Ellen. - Tutaj będę bezpieczna. - Znajdujesz się na terenie mojej posiadłości. Poleciłem ludziom wypatrywać obcych, możesz więc bez obaw spacerować. Hal skinął głową Jo i opuścił salon, a przyjaciółki ruszyły w kierunku schodów. Przez chwilę słyszał ich głosy. Ellen wydawała się podekscytowana i zachwycona domem. Jo odpowiadała jej tonem bardziej wyważonym. Zdał sobie sprawę, że ją niechcący obraził. Nie ulegało jednak wątpliwości, że postąpiła lekkomyślnie. Hal miał nadzieję, że nie dojdzie do skandalu.

RS

Po dopilnowaniu, żeby Ellen w miękkim łóżku niczego nie brakowało, Jo ruszyła do przeznaczonego dla niej pokoju. Rozłożyła swoje przybory toaletowe na toaletce przy oknie i rozpakowała te nieliczne stroje, które ze sobą zabrała. Wzięła ze sobą resztę pieniędzy, więc jeśli w okolicy jest jakiś sklep, może dokupić trochę bielizny, a nawet sukienkę.

Z okna rozpościerał się ładny widok na łąkę i na rozpościerający się za nią las. Ponad drzewami można było dojrzeć dach domu Hala. Gdy zeszła na dół, przekonała się że jest tam duża jadalnia, mniejszy salonik z tyłu, kuchnia i główny salon od frontu. Pani Stowe zdziwiła się, widząc Jo w kuchni, powitała ją jednak z uśmiechem. - Rozgląda się panienka po domu? - Tak. Kiedy mieszkaliśmy na plebanii, często jadaliśmy w kuchni. Zamierzam pani pomagać, pani Stowe. Niech pani nie sądzi, że oczekuję, iż będzie mi pani usługiwała. Z przyjemnością wykonam drobne prace domowe, proszę mną dysponować.

76

- To się nazywa postawa - pochwaliła gospodyni. - Już samo utrzymywanie porządku w panienki pokoju byłoby wielką pomocą. Może jeszcze odkurzanie głównego salonu... - Z przyjemnością się tego podejmę. Chcę też później pomagać przy dziecku. Na razie mam trochę ubrań do uprania. Czy mogłabym to zrobić tutaj? - Nie ma potrzeby, panienko. Raz w tygodniu Bessie robi pranie dla nas i dla dużego domu. - To może nie wystarczyć, ponieważ zabrałam ze sobą bardzo mało rzeczy. Gdybym mogła tylko przeprać parę lekkich sztuk... - Oczywiście, ale główne pranie proszę zostawić Bessie - odparła gospodyni, a po chwili wahania dodała: - Zastanawiam się, czy nie zainteresowałyby panienki ubrania, które trzymamy na strychu. Proszę się nie obrażać, ale babcia pana

RS

Beverleya, jeszcze kiedy żyła, przysłała tu przed laty kufer na przechowanie. Nie wiem, czy coś się dla panienki nada, ale można to sprawdzić. - Czy jest pani pewna, że rodzina nie zechce tych rzeczy? - zapytała Jo, zastanawiając się, czy pani Stowe ma prawo rozporządzać cudzą własnością. - Śmiem stwierdzić, że w ogóle zapomnieli o ich istnieniu. Jutro poproszę George'a, żeby zniósł kufer na dół. - To bardzo uprzejmie z pani strony. - Jo nie miała pojęcia, kiedy będzie mogła posłać po swoją garderobę, ponieważ na razie musiała utrzymywać w tajemnicy miejsce ich pobytu. - Bardzo pani dziękuję. - Proszę sprawdzić, może coś się przyda, panno Horne. Właśnie zamierzałam przygotować sobie herbatę. Napije się pani? - Chętnie - odrzekła Jo, sadowiąc się przy kuchennym stole. Następnego ranka Jo obudził śpiew ptaków. Ubrała się, po czym uporządkowała pokój. Schodząc do kuchni, zabrała ze sobą bieliznę z poprzedniego dnia. Uprała ją i właśnie zamierzała rozwiesić, kiedy zjawiła się pani Stowe.

77

- Wcześnie panienka wstała - powitała ją. - Zamierzałam przygotować śniadanie i posłać je na górę. - Mogę zanieść jedzenie Ellen - zaoferowała się Jo. - Ja jednak wrócę na śniadanie do kuchni, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. - Nie zadziera panienka nosa jak większość młodych dam. Pracowałam w paru domach i wiem, co mówię. - Ojciec, który był pastorem, wychował nas tak, że jesteśmy z siostrami przyzwyczajone do pracy, a także do niesienia pomocy biednym. - No cóż, niech panienka teraz skończy to, co zaczęła. Jo rozwiesiła bieliznę, a gdy skończyła, poczuła na sobie czyjś wzrok. Odwróciła się i ujrzała Hala Beverleya. - Co robisz? - zapytał. - Pani Stowe nie poinformowała cię, że co tydzień

RS

pokojówka zabiera rzeczy do prania?

- Owszem, ale korona mi z głowy nie spadnie, jeśli sama coś przepiorę. Poza tym raz w tygodniu to dla mnie za rzadko, bo wzięłam niewiele ubrań. - Chyba nie możesz teraz sprowadzić swojego kufra. Poradzisz sobie na razie? W okolicy mieszka szwaczka...

- Dziękuję, ale to zbyteczne - odparła Jo. - Nie muszę przecież nosić wytwornych sukni, prawda? - Jednak jesteś przyzwyczajona do eleganckich strojów. Poza tym powinnaś mieć coś na wieczór. - Spakowałam jedną wieczorową suknię. Zresztą lubię szyć, w domu często to robiłam. Poradzę sobie, jeśli tylko dostanę materiał. - Jak sobie życzysz. Pamiętaj jednak, że jesteś przyjaciółką Ellen, a nie jej służącą. - Uprałam tylko swoje rzeczy. - Jo nie dodała, że istotnie zamierzała po południu przeprać także trochę ubrań Ellen.

78

- Zniszczysz sobie dłonie - ostrzegł Hal. Ujął jej rękę i przypatrywał się jej, jakby badał, czy nie jest zaczerwieniona. - Jesteś damą, Jo, i pozostajesz pod moją opieką. Pozwól, żebym o ciebie zadbał. - Lubię być zajęta. Nie znoszę bezczynności - odrzekła Jo i dodała: - Jestem panu wdzięczna za udostępnienie Ellen tego pięknego domu. Tu jest tak spokojnie. - Rozumiem, ale przecież Bessie może codziennie zabierać brudne rzeczy. To zaledwie pół godziny drogi w obie strony. Nie zapominaj, że jesteś moim gościem. - Musi mi jednak pan pozwolić zapracować na własne utrzymanie. Ellen jest pańską bratową, lecz ja obcą osobą. - Powtarzam: jesteś moim gościem. Ellen potrzebuje towarzystwa, a ciebie darzy przyjaźnią. Jedyne, czego od ciebie oczekuję, to nie pozwalać jej się martwić, zwłaszcza w miarę zbliżania się rozwiązania.

RS

- Zdaję sobie sprawę z tego, że Ellen jest bardzo zadowolona z możliwości schronienia się w tym domu, lecz nadal obawia się, iż ojciec nie przestanie jej szukać.

- Nic jej nie zrobi. Przepraszam, że w gospodzie zwróciłem się do ciebie szorstko. Gdyby jednak w Bath się wydało, że uciekłaś z Ellen i ze mną, straciłabyś reputację. - Być może - zgodziła się Jo - ale nie będę z tego powodu się zamartwiać. - Ellen cię potrzebuje, to nie ulega wątpliwości. Przypuszczam, że urodzi najpóźniej za miesiąc. - Może nawet nieco wcześniej. Nie mam dużego doświadczenia w tych sprawach, ale pani Stowe uważa, że do porodu może dojść szybciej, niż się spodziewamy. Z tego, co wiem, pomagała damom w takich sytuacjach. - Chyba tak. - Hala zdziwiła łatwość, z jaką Jo rozmawiała o porodzie Ellen. Niezamężna kobieta byłaby skrępowana, gdyby taki temat w rozmowie poruszył dżentelmen. - Wspomniałaś, że nie masz doświadczenia w kwestii ciąży i porodu. Szczerze mówiąc, jestem zdumiony, że w ogóle coś o tym wiesz. 79

- Chyba panu opowiadałam, że towarzyszyłam ojcu wtedy, gdy odwiedzał potrzebujących? - zapytała Jo, a gdy Hal potwierdził skinieniem głowy, dodała: - Po śmierci papy kontynuowałam jego działalność i zaglądałam do biednych ludzi z naszej miejscowości. Dwukrotnie asystowałam przy porodzie, a raz jako jedyna osoba poza rodzącą. Ta kobieta miała już siedmioro dzieci i poinstruowała mnie, co mam robić. - Lekko się zaczerwieniła. - Zapewne uzna pan, że powinnam wtedy pobiec po pomoc, ale błagała, żeby jej nie opuszczać, i tak postąpiłam. - Chyba miałaś rację. - Uśmiech Hala był ciepły, niemal czuły. - Jestem pewien, że przydasz się Ellen i pani Stowe. Teraz jednak chcę ci powiedzieć, po co przyszedłem. Muszę wyjechać na tydzień. Ojciec mnie wzywa. Znów mu się pogorszyło, a przy tym pragnie mi coś zakomunikować. W tym czasie bez skrępowania zwracaj się do pani Stowe o wszystko, czego ty lub Ellen będziecie

RS

potrzebować. Otrzymała pieniądze na prowadzenie domu, gdyby jednak były konieczne nadzwyczajne wydatki, udaj się do pana Benta. Jest moim agentem i wypłaci ci tyle, ile zażądasz.

- Ellen zamierza później powrócić do haftu, a ja będę pisać opowiadania i artykuły i mam nadzieję trochę na tym zarobić. Wiem, że nie nastąpi to szybko, lecz na razie będę pomagać Ellen i pani Stowe. - Po raz trzeci przypominam, że jesteś moim gościem - rzucił z lekkim rozdrażnieniem Hal. - Jeśli jednak chcesz pisać, oczywiście nie mogę ci tego zabronić. Z przyjemnością wyślę twoje teksty do wydawcy magazynu o modzie lub miesięcznika dla pań. - Ostatnio postanowiłam skupić się na innej tematyce, ale na tym etapie niczego nie zdradzę. - Dlaczego nie zwracasz się do mnie po imieniu? - zapytał niespodziewanie. Przeszliśmy na ty, ale tego unikasz. Znamy się coraz lepiej i uważam, że powinniśmy zostać przyjaciółmi - dodał z uśmiechem. - Była taka chwila, kiedy się do siebie zbliżyliśmy. 80

Jo się zarumieniła, rozumiejąc, że Hal zrobił aluzję do pocałunku. Nie odpowiedziała wprost, gdyż nie miała pewności, o co Halowi chodzi. - Mam nadzieję, że pozostaniemy przyjaciółmi. Gdyby tak się nie stało, wpadlibyśmy w tarapaty. - Istotnie. - Ujął jej dłoń i pocałował. - Chroń ręce, Jo, żeby pozostały gładkie. Dla mnie, nie dla siebie. Muszę iść, do zobaczenia. - Z tymi słowami się oddalił. Jo nie rozumiała, dlaczego czuje się podekscytowana. Przecież niczego szczególnego Hal nie powiedział. Wiedziała też, że nie był zadowolony z decyzji, którą z Ellen podjęły bez porozumienia z nim. W Bath prawdopodobnie tylko z nią flirtował, tak jak z innymi pannami. Byłaby niemądra, gdyby robiła sobie nadzieję na coś więcej. Po powrocie do kuchni zauważyła, że gospodyni patrzy na nią z przyganą.

RS

Czy pani Stowe uważa, że Jo poluje na Hala, aby zmusić go do zawarcia małżeństwa, a tym samym popełnienia mezaliansu?

- Pan Beverley zaproponował, żeby Bessie częściej zabierała pranie poinformowała Jo. - Poza tym powiadomił, że wyjeżdża na tydzień do swojego ojca. Pani Stowe skinęła głową.

- Tak będzie lepiej dla wszystkich - zauważyła z przekąsem. Jo nie była pewna, czy gospodyni miała na myśli częstsze wizyty Bessie, czy wyjazd Hala. Uznała, że nie będzie zaprzątać sobie głowy szukaniem odpowiedzi i zaniesie Ellen śniadanie, a potem wróci do pani Stowe.

81

Rozdział piąty Jo niecierpliwie otworzyła kufer, ciekawa zawartości. Poczuła przyjemny, lekki zapach róż. Kiedy odchyliła wierzchnią tkaninę, ujrzała niebieską aksamitną suknię. Uniosła ją ostrożnie, obawiając się, że suknia rozpadnie się jej w rękach. Była jednak w dobrym stanie. Dlaczego takie piękne stroje trzymano na strychu? - zadała sobie w duchu pytanie Jo, wyciągając kolejne sztuki garderoby z kufra. Tylko pelerynę mogłaby nosić bez przeróbek. Reszta strojów wymagała licznych poprawek, jednak użyte do ich uszycia wspaniałe materiały i koronki stwarzały duże możliwości. Jo umieściła wszystkie rzeczy na powrót w kufrze, pozostawiając sobie pelerynę. Wystarczyło ją wyczyścić i wyprasować Co do reszty, uznała, że zapyta o pozwolenie Hala.

RS

Stęskniła się za nim; nie było go od ponad tygodnia. Na pewno sprawiały mu przyjemność wyjazdy do Londynu i Bath czy Brighton i do majątku ojca. Własny dom odwiedzał prawdopodobnie dość rzadko.

Wstała i podeszła do okna. Niewykluczone, że gdy Hal się zjawi, to z narzeczoną. Jo wiedziała, że Chloe Marsham oczekiwała jego oświadczyn, a sprawa opóźniła się tylko ze względu na Ellen. Teraz, kiedy bratowa jest bezpieczna, przypuszczalnie Hal nie będzie dłużej zwlekał. - Czy masz dla mnie jakieś wieści, synu? - zapytał lord Beverley, przyglądając się uważnie Halowi. - Spotkałeś odpowiednią kandydatkę na żonę? - Nie oświadczyłem się jeszcze - odparł z wahaniem Hal. - Wybacz mi, ojcze. Byłem bardzo zajęty. - Do Bożego Narodzenia nie zostało dużo czasu - przypomniał lord Beverley. Liczyłem na ślub lub przynajmniej na zaręczyny. Jeżeli nadal będziesz zwlekał, mogę się nie doczekać wnuka.

82

- Nie musisz mi przypominać o moim obowiązku, ojcze. Powinieneś jednak wykazać nieco cierpliwości. Już wkrótce mogę mieć dla ciebie dobrą wiadomość, być może przy następnych odwiedzinach. - A dokąd udajesz się tym razem? Do Londynu czy z powrotem do Bath? - Do mojego majątku. Czekają tam na mnie pewne sprawy. - Znów wybierasz się na wyścigi? Nie zamierzam ci niczego narzucać w sprawie małżeństwa, ale nie staję się coraz młodszy i moje zdrowie pozostawia wiele do życzenia. Chciałbym ujrzeć wnuka przed śmiercią, zyskać pewność, że nasz ród przetrwa jeszcze co najmniej jedno pokolenie. - Tak, ja to rozumiem. Być może ujrzysz go, ojcze, nawet wcześniej, niż się spodziewasz. - Co to znaczy? - Lord Beverley obrzucił syna bacznym spojrzeniem. - Nie

RS

masz chyba nieślubnego dziecka? Bardzo by mnie to zmartwiło. Kiedy twój brat... No cóż, niestety, nie żyje... Oczekuję od ciebie zadbania o przedłużenie rodu. - Uczynię wszystko, żeby cię zadowolić - odparł Hal, zastanawiając się nad tym, czy powinien poinformować teraz ojca, że Ellen spodziewa się dziecka, czy może wywołałby tym zbyt wielki wstrząs? Czy ojciec zaakceptuje synową, jeśli się dowie, że da mu wnuka, którego tak pragnie? - Wobec tego uczyń to - powiedział lord Beverley. - Nie mogę ci tego rozkazać, chłopcze, ale jeśli mnie kochasz, ożeń się, i to szybko. - Tak, ojcze. - Hal odwrócił się i wyjrzał przez wysokie okno, za którym roztaczał się widok na ogród, staw i stare drzewa. Rozumiał upór ojca dążącego do przedłużenia rodu, mimo że go nie podzielał. - Chciałbym znaleźć żonę, która będzie odpowiadała również mnie, ojcze. - Jest ładnie jak na listopad - zauważyła Ellen, gdy kilka dni później spacerowały z Jo po ogrodzie. - Wieje zimny wiatr, ale słońce mocno grzeje, prawda?

83

- Tak, w tym zacisznym miejscu jest bardzo sympatycznie - potwierdziła Jo i zmierzyła zatroskanym spojrzeniem Ellen, ponieważ przyjaciółka skrzywiła się, kładąc rękę na brzuchu. - Jesteś zmęczona? - Tak, dzisiaj jest gorzej, boli mnie kręgosłup. Chciałabym, żeby już było po wszystkim. - Pani Stowe utrzymuje, że lada dzień, a sądzę, że ona wie, co mówi. Mamy szczęście, że jest z nami. - Tak, zapewne. A ja mam szczęście, że ty tu jesteś. Wspaniale się mną opiekujesz: rozweselasz mnie, usługujesz mi, dbasz o to, żebym się nie przemęczała. Martwię się tylko, że sprawiam ci kłopot. - Pomaganie ci to dla mnie przyjemność - zapewniła przyjaciółkę Jo. - Tak mi tu dobrze... znacznie lepiej niż z ciotką w Bath.

RS

- Lady Wainwright musi być nieszczęśliwa - zauważyła Ellen. - Wiem z doświadczenia, że ludzie stają się zgorzkniali, kiedy życie nie przynosi im radości i satysfakcji.

Jo wiedziała, że myśli o swoich rodzicach. - W domu było ci tak bardzo źle?

- Sądzę, że mama mnie lubiła, tylko bała się przy ojcu okazywać uczucia. A on mnie nie kochał. Nie byłam synem, którego pragnął, i nie mógł mi tego wybaczyć. Żałuję mamy. Ja uciekłam, a ona nie. - Może na swój sposób darzy go uczuciem? Ellen pokręciła głową. - Nie sądzę - odrzekła. Gwałtownie wciągnęła powietrze i zbladła. - Och... chyba się zaczęło... Prędzej, niż się spodziewałam. - Wracajmy do domu - zakomenderowała Jo. - Szybki marsz ci nie zaszkodzi. Może nawet przyspieszyć poród. Ellen skinęła głową. Krzyknęła, kiedy znów przeszył ją ból. Za chwilę skurcz się powtórzył. Coraz mocniej ściskała ramię Jo.

84

- To boli - wycedziła przez zaciśnięte usta. - Chciałabym, żeby Matt tu był. Tak bardzo go potrzebuję... - Po policzkach spływały jej łzy. - Tak, oczywiście. Każda kobieta chciałaby w takiej chwili być z mężem. Musiałaś go bardzo kochać. - Tak bardzo, że myślałam, iż nie zechcę żyć dłużej niż on. Ale teraz chcę żyć z uwagi na dziecko. Muszę się nim zaopiekować. Nie mogę umrzeć. - Nie umrzesz - zapewniła przyjaciółkę Jo. - Jestem tu po to, żeby ci pomóc, jest też pani Stowe. Poślemy po doktora, chociaż bez wątpienia same też byśmy sobie poradziły. Jesteś młoda i silna, Ellen, i chociaż to twoje pierwsze dziecko, dasz sobie radę. Jesteś bardzo dzielna. - Tak, chyba tak. - Ellen uśmiechnęła się, gdyż ból nieco zelżał. - Obiecaj, że później też mnie nie opuścisz. Wiem, że tęsknisz za rodziną, ale...

RS

- Cii - upomniała ją Jo. - Nie myśl o tym teraz. Napiszę do mamy i Lucy. One nie będą miały nic przeciwko temu, wiedząc, że czuję się dobrze i jestem szczęśliwa.

- Jesteś ze mną szczęśliwa?

- Tak, oczywiście. Nie martw się o mnie. Pomyśl o dziecku, Ellen. Wkrótce je ujrzymy. - Powinno już się urodzić - orzekła pani Stowe. - Poród trwał całą noc i pani Beverley jest coraz słabsza. Chyba powinnyśmy znów posłać po doktora, panienko. Powiedział wczoraj, że przez kilka godzin nie będzie potrzebny, ale boję się, że jeśli dziecko wkrótce się nie urodzi, pani Beverley może umrzeć. - Nie! - Jo poczuła ściskanie w gardle. - Ona nie może umrzeć! Nie wolno do tego dopuścić! Niech pani pośle po doktora. - Z sypialni Ellen dobiegł je krzyk. Potem niech pani wraca. Zrobię, co w mojej mocy, ale ona potrzebuje pani pomocy. - Tak, oczywiście, niech panienka do niej idzie. Panienki głos ją uspokaja. W takich momentach nie można nic zrobić, tylko czekać. Dopilnuję, żeby przygotowano gorącą wodę. 85

Jo pobiegła do Ellen. Na jej czole perlił się pot. Wiła się z bólu, ściskając sznur, który pani Stowe przywiązała do nogi łóżka. - Najdroższa... - Jo nachyliła się i wilgotną chusteczką otarła czoło przyjaciółce. - Wiem, że bardzo cię boli, ale nie możesz się poddawać. Spróbuj jeszcze raz przeć, kochana. Pani Stowe posłała po doktora, to już długo nie potrwa. - Ja chyba umieram. - Po policzkach Ellen pociekły łzy. - Połączę się z Mattem, ale moje dziecko zostanie samo. Obiecaj, że nie pozwolisz mu umrzeć, Jo. Przyrzeknij, że zajmiesz się moim biednym maleństwem... Nowa fala bólu sprawiła, że Ellen ścisnęła mocno dłoń przyjaciółki. - Nie umrzesz - zapewniła Jo, czule się uśmiechając. - Nie pozwolę ci, ale i tak twoje dziecko nie zostanie samo, cokolwiek się

RS

zdarzy. Przysięgam, że nigdy go nie opuszczę.

- Och! - wykrzyknęła Ellen, wyginając z bólu plecy w łuk. - Matt... proszę, pomóż mi. Matt, tak bardzo cię potrzebuję...

- Co się dzieje? - W drzwiach stanął Hal. - Czy ona umiera? Wiem od pani Stowe, że jest bardzo słaba.

- Jest słaba - potwierdziła Jo - ale walczy ze wszystkich sił. Czy pani Stowe posłała po doktora? - Tak, stajenny już wyruszył. - Hal przybliżył się do łóżka. Na widok cierpienia bratowej na jego twarzy odmalowała się rozpacz. - Czy nie możemy nic zrobić? - Ellen boi się o dziecko. Pomogłoby, gdybyś zapewnił, że będziesz o nie dbał, jeśli... Hal skinął głową i nachylił się nad bratową, którą znów przeszył spazm bólu. - Jestem tutaj - powiedział. - W razie czego zajmę się dzieckiem, ale musisz próbować z uwagi na Matta. On by chciał, żebyś przeżyła. Zrób to dla niego. - Matt? - Ellen otworzyła szeroko oczy. - Matt... jesteś tu. Mój kochany... 86

- To ja, Hal. - Ujął jej dłonie. - Daj mi dziecko Matta. Spróbuj jeszcze raz, moja najdroższa siostro. Spróbuj dla Matta... on by tego od ciebie oczekiwał. Chciałby, żebyś była silna dla siebie i dla dziecka. Najwyraźniej Hal zmobilizował Ellen do kolejnego wysiłku. Pojawił się promyk nadziei. Jo spojrzała na Hala i zrozumiała, że to dojrzały i wspaniały mężczyzna. Ellen otworzyła oczy i spojrzała na dziecko, które Jo położyła w jej ramionach. Miała twarz mokrą od łez, ponieważ bardzo cierpiała, w końcu jednak obyło się bez kleszczy i wydała na świat piękne maleństwo. - Jest śliczna, czyż nie? - szepnęła resztką sił. - Ona jest wspaniała. - Tak - potwierdziła Jo. - A ty jesteś bardzo dzielna. Ellen popatrzyła na przyjaciółkę.

RS

- Podziękuj Halowi za to, co dla mnie zrobił - poprosiła. - Przypomniał mi, jak silny i odważny był Matt. Zrozumiałam, że też muszę wykazać się hartem i przeżyć, aby wychować nasze dziecko.

- Dobrze, podziękuję. Zejdę teraz na dół - powiedziała Jo, ponieważ pani Stowe dawała jej znaki, że powinna pozwolić Ellen zasnąć. Opuściła sypialnię i zstąpiła po schodach. Była zmęczona, gdyż w nocy nie zmrużyła oka. Hala zastała w salonie. Siedział w fotelu, trzymając w dłoni kieliszek sherry. - Ellen zasypia - poinformowała go. - Prosiła, żeby ci podziękować, Hal. Pomogłeś jej się wziąć się w garść. - Bardzo mnie to cieszy. - Wstał i odstawił kieliszek z ledwie napoczętą zawartością. - Niewiele zdziałałem. To ty z nią byłaś przez cały czas. Dzięki tobie się nie poddała. Nie mam słów, żeby wyrazić ci wdzięczność za to, co uczyniłaś tej nocy, Jo. - Zrobiłabym to dla każdej kobiety, a Ellen jest moją przyjaciółką i... cierpiałabym, gdyby umarła. 87

- Doktor mi powiedział, że niewiele brakowało. Dobrze, że Ellen rodziła tu, z nami, a nie w jakimś brudnym zaułku w Londynie. Bez pomocy na pewno by nie przeżyła! - Tak. Szkoda, że nie ma męża ani rodziny... - Jo urwała, bo łzy nie pozwoliły jej mówić. Nagle zdała sobie sprawę, że Hal trzyma ją w ramionach. Nie próbował jej pocałować, jedynie ją przytulał. - Tak bardzo się o nią bałam... - Już po wszystkim, droga Jo. - Hal pocałował ją w czubek głowy. - Doktor zapewnił mnie, że Ellen odzyska siły, choć musi długo odpoczywać. Uważa, że nie powinna więcej rodzić. Jo wyswobodziła się z ramion Hala i wierzchem dłoni otarła spływające po policzkach łzy. - Przepraszam, że płaczę - powiedziała - ale to z ulgi, że wszystko szczęśliwie

RS

się zakończyło. To smutne, że Ellen nie może mieć więcej dzieci, ale ona kochała Matta tak bardzo, że nie sądzę, by ponownie wyszła za mąż. - Chyba tak. - Hal się zamyślił, po czym dodał: - Mieli szczęście, bo taka miłość nie jest dana wszystkim.

- Tak, istotnie. - Jo uniosła głowę i spojrzała mu głęboko w oczy. - Jestem bardzo zmęczona. Chyba trochę odpocznę na górze. Może wrócisz do siebie? Przecież odbyłeś długą podróż i przyjechałeś tu prosto z drogi. - Istotnie... - Hal się zawahał, a potem skinął głową. - Tak, wrócę do domu. Jutro zajrzę, żeby sprawdzić, jak się czuje Ellen, dobrze? - Oczywiście. Zawsze jest nam miło, kiedy nas odwiedzasz, Hal. Jo, ogromnie znużona, odwróciła się, zanim zdołał odpowiedzieć, i poszła do swojego pokoju. Nie rozebrawszy się, wyciągnęła się na łóżku. Pomagając Ellen, wytężała wszystkie siły i teraz, gdy napięcie opadło, zmęczenie dało o sobie znać. Zapadła w sen. Śniła o domu i czasach dzieciństwa. W gorący letni dzień bawiła się z siostrami na łące. W pewnym momencie zbliżył się do nich ojciec. - Papo... - powiedziała - tak bardzo go kocham... 88

- Jak Agatha może wypisywać takie rzeczy? - Pani Horne zmięła list lady Wainwright. - Używa okropnego języka! Jeśli Jo nie mogła z nią wytrzymać, to nic dziwnego, że postanowiła uciec z przyjaciółką. Nie powinnam była wysyłać Jo do Bath. Przecież wiedziałam, że moja siostra nie przepada za Jo i jej nie ceni. Lady Edgeworthy sięgnęła po list, wygładziła go i przeczytała. - Zgadzam się z tobą, że to szczególnie niegrzeczne. - Zmarszczyła brwi. Niektóre jej oskarżenia są zupełnie nieuzasadnione, zwłaszcza w świetle listu Jo, w którym wyjaśniła, co się wydarzyło. Siedziały w salonie w Sawlebridge House przy herbacie, którą niedawno podano. Lucy została na górze w swoim pokoju i dlatego mogły otwarcie rozmawiać. - To dobrze, że najpierw przeczytałam list Jo - potwierdziła pani Horne - gdyż

RS

w przeciwnym razie bardzo bym się zmartwiła. Lady Edgeworthy pokręciła głową.

- Na twoim miejscu, Cynthio, puściłabym te jej uwagi mimo uszu. Moim zdaniem nie zasługują na odpowiedź.

- Och, przeciwnie. Dostałaby to, o co sama się prosi, gdyby nie wzgląd na lorda Wainwrighta. Prawdę mówiąc, Bertho, już dawno powinnam była stanowczo rozmówić się z siostrą. Nie zrobiłam tego jedynie za względu na jej męża. Za nic w świecie nie chciałabym sprawić mu przykrości. Zawsze go lubiłam i sądzę, że moja siostra uprzykrza mu życie. - No cóż, chyba masz rację. - Lady Edgeworthy uniosła wzrok znad listu. - Nie martwisz się o Jo, prawda? - Może to niemądre, a jednak się niepokoję. Ostatniej nocy źle spałam. Myślałam o niej... - To naturalne, że troszczysz się o córkę. Jo jest rozsądna i zaradna, moja droga. Nie sądzę, żeby stało się coś złego, choć w Bath rozchodzą się na jej temat plotki. Nie trzeba przywiązywać do nich wagi, jestem pewna, że z czasem ucichną. 89

- Mam nadzieję - odparła z westchnieniem pani Horne. - Jo jest uparta i niekiedy lekkomyślna. Twierdzi, że nie chce wyjść za mąż. Sądzę, iż nie do końca zdaje sobie sprawę z konsekwencji takiej postawy, bo przecież kocha dzieci. Byłoby bardzo źle, gdyby nie miała własnych. - Och, tym się nie przejmuj - odrzekła z uśmiechem lady Edgeworthy. - Jo jest młoda i śliczna we własnym niepowtarzalnym stylu. Jestem przekonana, że pewnego dnia znajdzie męża, Cynthio, choćby nie należał do socjety. Powiedziałabym nawet, że mogłaby, na przykład, wyjść za pastora. - Tak. - zgodziła się lady Horne. - Być może znajdzie w końcu szczęście. - Jestem o tym przekonana - potwierdziła lady Edgeworthy. - Tylko popatrz na swoją piękną córkę - rzekła Jo, przysuwając niemowlę do łóżka tak, żeby Ellen mogła je od niej wziąć. - Warta całego tego zamieszania, czyż

RS

nie?

Wyraziła się lekko o cierpieniach przyjaciółki, chociaż obie wiedziały, że mogły doprowadzić do tragicznego finału. Lekarz przybył w ostatniej chwili, kiedy Ellen opadła z sił, ale w końcu, z jego pomocą, dziecko się urodziło. Po przespaniu całej nocy Ellen czuła się lepiej, choć nadal była słaba. - Tak, jest piękna - przyznała Ellen. Przystawiła je do piersi i uśmiechnęła się czule, kiedy zaczęło łapczywie ssać. - Och, jaka głodna, biedne maleństwo. Jest silna i bystra, prawda, Jo? - Bardzo bystra - potwierdziła Jo i się zaśmiała, ponieważ dziecko ssało z niemal komiczną energią. - Doskonale wie, co robić. Nie potrzebuje instrukcji. Ellen pogłaskała ciemną główkę córeczki. - Myślałam o nazwaniu jej Matilda. Co o tym sądzisz, Jo? - Bardzo ładnie. Albo daj jej imię po swojej mamie. Jak ona się nazywa? - Rosemary. Mała będzie się nazywać Matilda Rose Beverley. Pierwsze imię po jej ojcu, drugie po babci.

90

Matilda uznała, że zaspokoiła głód, i przymknęła oczki. Jo nachyliła się, żeby ją przenieść do kołyski stojącej przy łóżku matki. Dziewczynka, zanim zasnęła, obdarzyła je uśmiechem. - Jest dobrym i spokojnym dzieckiem - pochwaliła Jo. - Och tak. - Ellen usiadła w pościeli. - Będziemy ją nazywać Mattie, bo jest prawdziwą córeczką tatusia. Ma jego oczy i nos, moje chyba tylko usta. Szkoda, że Matt nie może jej zobaczyć... - Ellen opadła na poduszkę. - Byłby z niej dumny. Kiedy zginął, nawet nie wiedziałam, że jestem w ciąży. - To bardzo smutne. - Jo przysiadła na krawędzi łóżka i ujęła dłoń przyjaciółki. - Z pewnością jest w niebie i może ją widzieć. Spróbuj tak o nim myśleć... i uwierz, że nadal kocha ciebie i waszą córeczkę. - Jeśli to prawda, że nadal się mną opiekuje, to może przysłał mi ciebie, Jo.

RS

Twoja przyjaźń jest dla mnie ogromnie ważna. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak mi było ciężko, zanim cię poznałam. Gdyby nie ty, zapewne umarłabym ubiegłej nocy. - Ja właściwie nic takiego nie zrobiłam - zaprotestowała Jo. - To pani Stowe i lekarz czynili wszystko, co niezbędne, abyście obie przeżyły. - Byłaś przy mnie i nie pozwoliłaś mi się poddać. Kocham cię jak siostrę, której nie mam, Jo. - A ja cię kocham jak moją kolejną siostrę. - Jo pocałowała Ellen w policzek. Nie męcz się teraz, najdroższa. Doktor kazał ci wypoczywać. - Tak... Rzeczywiście jestem bardzo zmęczona... Jo po cichu opuściła pokój. Miała nadzieję, że dziecko pośpi i pozwoli się zdrzemnąć matce. Naprawdę tego potrzebowała. Lekarz ostrzegł, że mogą ją stracić nawet później, po urodzeniu dziecka. Zalecił, żeby przez trzy tygodnie w ogóle nie wstawała z łóżka. Można było żywić nadzieję, że potem stopniowo odzyska siły. Jo nie zamierzała bezczynnie przesiadywać w domu. Na dworze panował chłód, ale przecież mogła włożyć pelerynę. Po wydobyciu z kufra starannie ją

91

odprasowała. Nigdy nie miała tak wytwornego stroju. Poczuła się atrakcyjną i pełną życia kobietą, która potrafi sięgnąć po wszystko, czego zapragnie. Zeszła na dół i opuściła dom tylnymi drzwiami, od strony ogrodu. Ruszyła w kierunku bramy, ponieważ już dawno nie odbyła porządnego spaceru. Ellen nadal była słaba, a Jo nie chciała zostawiać przyjaciółki samej. Teraz mogła iść energicznym krokiem i zapuścić się dalej, tak jak lubiła. Wystarczyło, że wróci na herbatę. Obrała kierunek na las i poszukała drogi prowadzącej do domu Hala. Gdy dotarła na miejsce, przystanęła i przez kilka minut podziwiała piękny stary budynek. Wiedziała, że dawniej należał do babki Hala. Miała ochotę zapukać i zapytać o gospodarza, jednak się pohamowała. Choć Hal powiedział, że Jo i Ellen będą u niego mile widziane, nie chciała go nachodzić. Zaczeka na zaproszenie albo

RS

odwiedzi Hala razem z Ellen, gdy przyjaciółka odzyska siły. Nie miała pojęcia, że jest obserwowana, ponieważ rozmyślała o domu, który miała przed oczami, i życiu, jakie mogłaby w nim prowadzić, gdyby za sprawą cudownego zrządzenia losu Hal jej się oświadczył.

Dopiero gdy wyruszyła w drogę powrotną, zaczęła się zastanawiać, czy ktoś za nią nie podąża. Początkowo usłyszała tylko trzaśnięcie gałązki, po chwili jednak, kiedy szybko się odwróciła, zyskała niemal pewność, że dostrzegła sylwetkę mężczyzny, chowającego się pospiesznie za drzewem. - Czy ktoś tam jest?! - zawołała. - Kim pan jest? Proszę się pokazać i powiedzieć, jak się pan nazywa! Żadnej reakcji. Jo przez chwilę nasłuchiwała, panowała jednak cisza, uznała więc, że poniosła ją wyobraźnia. Kto miałby ją śledzić? I dlaczego? Mężczyzna patrzył, jak Jo znika we wnętrzu domu. Nieznacznie się uśmiechnął. Nie omylił się, mieszkała na terenie majątku Hala Beverleya. Zastanawiał się, dlaczego właśnie tutaj i jak można wykorzystać uzyskaną infor-

92

mację? Lord Beverley mógłby za nią dobrze zapłacić, ale może Hal zaoferowałby więcej za milczenie? Gdyby chciał, zdołałby z łatwością wciągnąć dziewczynę do lasu, mógłby jednak w ten sposób stracić dodatkowe korzyści. Zaczeka i spróbuje odkryć, co się tu dzieje. Hal spostrzegł Jo w ogrodzie. Miała na sobie granatową aksamitną pelerynę z odrzuconym kapturem. Luźno puszczone włosy zwichrzył wiatr. Trzymała w ręku koszyk, do którego zbierała kwiaty. Nigdy przedtem nie wyglądała tak pięknie. Zwykle ściągała włosy w kok, natomiast teraz lśniące, gęste loki opadały na ramiona. - Jo? Odwróciła się przestraszona, ale na widok Hala się rozpogodziła.

RS

- Zaskoczyłeś mnie. Spodziewałyśmy się ciebie wczoraj, ale się nie zjawiłeś. - Miałem gościa. Odwiedził mnie niespodziewanie, wyjaśnił, że wpadł, bo był w okolicy. Musiałem go zaprosić na kolację, nie wypadało odmówić. Potem został na noc, a dziś z ulgą się z nim pożegnałem. - Nie lubisz go?

- Nie. Jesteśmy znajomymi, lecz nie przyjaciółmi. Kiedyś go spotkałaś przy gospodzie koło Bath. - Och, tak, pamiętam. Nie myślałam o nim, ale mi go przypomniałeś. Mnie też nie przypadł do gustu. Na pewno go nie zaprosiłeś? - Skądże. Mógł nas zdradzić, gdyż zna Ellen. - Czy nie byłoby lepiej, gdybyś teraz, skoro dziecko przyszło na świat, zapoznał ojca z sytuacją? Nie sądzisz, że ucieszyłaby go wiadomość, że ma wnuczkę? - Ojciec przyjąłby Ellen z otwartymi ramionami, gdyby dała mu dziedzica. Czuje się trochę lepiej, a ja chciałbym jak najszybciej załatwić tę ważną dla rodziny sprawę, muszę jednak mieć pewność, że ojcu nowiny nie zaszkodzą. 93

- Nie mogę nic doradzić, bo nie znam twojego ojca. - To dobry człowiek, tylko zapalczywy. - Nie lubisz go? - Podobno odziedziczyłem charakter po matce. W gniewie była nieustępliwa, rzadko się jednak złościła dzięki temu, że miała poczucie humoru, które ja także mam. To Matt przypominał naszego ojca. Pewnie dlatego często się ze sobą spierali - odparł Hal i zapytał, obrzucając Jo bacznym spojrzeniem: - Czy coś cię gnębi? - Nie jestem pewna, ale być może ostatnio ktoś za mną chodzi. - W jakim sensie? Jo wyjaśniła, że poprzedniego dnia po południu wybrała się na dłuższy spacer i dotarła do domu Hala. Gdy wracała, wydało się jej, śledzi ją jakiś człowiek - Dzisiaj rano, kiedy odwiedziłam wioskę, odniosłam podobne wrażenie, ale

RS

znów nie jestem pewna. Wcześniej, wyglądając przez oko mojego pokoju, spostrzegłam koło domu jakiegoś mężczyznę. Wysoki, sprawiał wrażenie dżentelmena. Spojrzał na mnie, potem odwrócił się i szybko odszedł. To nie był George.

- George jest moim głównym stajennym. Zajmuje się stajniami i odbiera dla nas listy, ale w majątku pracują też inni ludzie. - Zmarszczył brwi. - O której godzinie zauważyłaś tego nieznajomego? - Och, chyba niewiele po siódmej, byłam ubrana, ale jeszcze nie zeszłam na dół. - Nie sądzę, żeby to był Carstairs, bo opuścił swój pokój dopiero o dziewiątej. - Dlaczego nie? Śledzenie byłoby chyba w jego stylu. - Tak, tylko że był ze mną od mniej więcej piątej po południu do późna w nocy, a potem, jak powiedziałem, nie wyszedł przed dziewiątą. Na pewno widziałaś któregoś z pracowników majątku. - Dlaczego więc się schował? Dlaczego wczoraj po południu nie odpowiedział na moje wołanie? 94

- Ten człowiek... nie próbował cię skrzywdzić? - Nie, bo on chyba nie mnie tu szuka, jeśli został wysłany przez ojca Ellen. - Skąd jej ojciec miałby wiedzieć, że Ellen tu jest? Upewniłem się, że nikt za nami nie jechał. Sądzę, że widziałaś po prostu pracownika majątku - orzekł Hal i zapytał: - Jak dziś czuje się Ellen? - Jest trochę mniej zmęczona, choć nadal brakuje jej energii. Postanowiła nazwać córeczkę Matilda, w skrócie Mattie. - Wspaniały pomysł - pochwalił Hal. - Tak się cieszę, że Ellen jest szczęśliwa. Ostatnie miesiące musiały być dla niej bardzo trudne. - Sądzę, że cierpiała bardziej, niż się do tego przyznaje - zgodziła się Jo. Zwykle jest spokojna i byle czym się nie przejmuje, kiedy jednak uświadomiła sobie, że poród wkrótce nastąpi, wyznała, jak bardzo brakuje jej Matta. Bardzo go

RS

kochała i nadal za nim tęskni.

- Tak, oczywiście. Ja również ogromnie żałuję, że nie ma go między nami. Mnie, jako młodszego syna, czekała kariera wojskowa albo duchownego, przy czym ojciec miał nadzieję, że wybiorę Kościół. Kiedy Matt wbrew jego woli poślubił Ellen, także został żołnierzem. Ojciec go wydziedziczył, ale sądzę, że ma wyrzuty sumienia. Niedawno rozmawialiśmy, omal nie wyjawiłem mu, że odnalazłem Ellen, która niebawem urodzi dziecko Matta. Sprawiał jednak wrażenie tak słabego, że się nie odważyłem. - Przykro mi z powodu choroby twojego ojca. - Jo miała ochotę pogłaskać Hala po policzku, wiedziała jednak, że jej nie wolno. - Wejdź do środka. Ellen leży w łóżku, zgodnie z zaleceniami lekarza, ale na pewno ucieszy się z twoich odwiedzin. - Tak, oczywiście. Chciałbym zobaczyć i ją, i dziecko. Uśmiechnęła się do niego. - Może później zjadłbyś ze mną obiad?

95

- Dlaczego nie? Zostanę tu przez co najmniej tydzień. Potem pojadę do Londynu, wrócę jednak najszybciej, jak zdołam. - Nie czuj się w obowiązku nas pilnować. Doskonale dajemy sobie radę same. Och, coś sobie przypomniałam. Mógłbyś oddać mi przysługę? - Oczywiście. - Napisałam listy do mamy, Lucy oraz do cioci Berthy. Gdybyś był tak miły i kupił znaczki, zaoszczędziłabym kilka sześciopensówek na nasze potrzeby. - Z przyjemnością wyślę listy. Jeśli potrzebujesz pieniędzy, wystarczy mi o tym powiedzieć. - Doskonale wiesz, że tego nie zrobię dopóty, dopóki mam własne. Nie zaprosiłeś mnie tutaj i nie chcę być dla ciebie ciężarem, Hal. Wziąłeś pod swoje skrzydła Ellen i to całkowicie wystarczy.

RS

- Nonsens! Mam własne środki. Babka zostawiła mi dość pokaźny majątek. Mawiała, że skoro Matt odziedziczy schedę po ojcu, to będę jej spadkobiercą. - Na krótką chwilę smutek znów zagościł w jego oczach. - Pewnego dnia Ellen otrzyma to, co się jej prawnie należy jako wdowie po moim bracie. - Czy nie sądzisz, że twój ojciec mógłby zechcieć zmienić testament? zapytała Jo. - Wiem, że wydziedziczył Matta, ale na pewno tego żałuje. Nie może być złym człowiekiem, inaczej tak byś o niego nie dbał. - Jesteś mądra jak na tak młodą osobę i piękna z tymi włosami. Powinnaś je częściej rozpuszczać. - Hal wziął w palce lśniące pasmo. - Podobają mi się twoje loki. Nie powinnaś się ich wstydzić. - Wejdźmy do środka - ucięła Jo. - Ellen mogła usłyszeć głosy i pewnie na nas czeka. Pobiegła przodem, żeby Hal nie zauważył jej rumieńców. Jak on może mówić takie rzeczy! Jo zaprowadziła Hala do Ellen i zeszła na dół. Znalazła panią Stowe w kuchni i poprosiła o podanie lekkiego obiadu dla dwóch osób. 96

- Pan Beverley zostaje na obiad, panienko? - zapytała zdziwiona gospodyni. - Wyraził takie życzenie. - Jo nieznacznie uniosła podbródek. - Nie ma w tym niczego niestosownego, pani Stowe. Jesteśmy przyjaciółmi. - Skoro tak, panienko... Młode damy nie podejmują same dżentelmenów na obiedzie. - Nie będziemy sami. Ellen jest na górze, a pani tutaj, pani Stowe. Zapewniam panią, że nie stanie się nic, czego by pani nie pochwalała. - Doskonale - odparła gospodyni, było jednak oczywiste, że nie akceptuje tego pomysłu. - Pozostanę tam, żeby państwu usługiwać, chyba że mnie odprawicie. - Jak pani sobie życzy. Jo oddaliła się, żeby wstawić do wody zerwane przez siebie kwiaty. Kończyła milczeniu.

RS

kwiatową kompozycję w małym salonie, kiedy zjawił się Hal. Obserwował ją w - Widzę, że lubisz układać kwiaty - odezwał się po chwili. - Bardzo dobrze ci to wychodzi.

- Dziękuję. To jeden z drobnych obowiązków, których się podjęłam, żeby odciążyć panią Stowe.

- Jesteś moim gościem. Jeśli pani Stowe nie daje sobie rady, przyślę do pomocy pokojówkę. - Proszę, żebyś tego nie zrobił z uwagi na mnie. Jak zauważyłeś, lubię zajmować się kwiatami, podobnie jak wykonywać wiele innych zajęć. Na przykład jesienią lubiłabym zrywać owoce i robić przetwory. - Byłabyś niezłą żoną dla jakiegoś szczęśliwego dżentelmena - rzucił w zamyśleniu Hal. Jo oblała się rumieńcem i odwróciła, żeby go ukryć. - Przejdźmy do jadalni - zaproponowała. - Pani Stowe poda obiad, jak tylko zajmiemy miejsca.

97

- Tak, oczywiście, ale chyba nie musi nas obsługiwać. Niech wniesie zupę, a potem sami sobie poradzimy. - Czy mógłbyś jej to powiedzieć? Jo zapytała w taki sposób, że spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Och, rozumiem. Ona myśli, że zamierzam cię uwieść? - Chyba raczej, że ja ciebie. Podejrzewa, że zastawiam na ciebie matrymonialną pułapkę. Hal się roześmiał. - Och, nie, naprawdę? Biedna pani Stowe. - Co chcesz jej powiedzieć? - Zostaw to mnie i nie kwestionuj moich słów. W milczeniu ruszyli do jadalni. Pani Stowe z szacunkiem skłoniła głowę,

RS

witając Hala po jego dłuższej nieobecności.

- Jestem pewna, że pani Beverley ucieszyła się na pana widok, sir. - Istotnie - odparł Hal. - Ja także ucieszyłem się, widząc ją i moją bratanicę. Może pani podać zupę od razu, pani Stowe, ale panna Horne i ja będziemy się sami obsługiwać!, dziękuję pani.

- Tak, sir... skoro tak pan sobie życzy - odparła, przyglądając się podejrzliwie Jo. - Och, zanim nas pani opuści, pani Stowe, chciałbym, żeby życzyła mi pani szczęścia. Zamierzam się wkrótce ożenić, być może przed Bożym Narodzeniem, jeśli dama przyjmie moje oświadczyny. - Och... panie Beverley! To wspaniała nowina, sir, jestem pewna. - Na razie jednak musi pani zachować tę wiadomość dla siebie - ostrzegł Hal. Nie rozmawiałem jeszcze z tą damą, wolałbym więc niczego nie ujawniać. Chcę tylko, by znała pani moje intencje. - To dla mnie zaszczyt, sir. - Gospodyni posłała Jo uśmiech satysfakcji. - Czyż to nie dobra wiadomość, panno Horne? 98

- Tak, bardzo dobra - odparła Jo, choć poczuła się ogromnie zawiedziona. Pani Stowe skinęła głową i opuściła jadalnię. Teraz, kiedy pan Beverley ogłosił zamiar ożenku, mogła ich zostawić bez obaw. - No cóż... - Hal wziął do ręki łyżkę i spojrzał ponad stołem na Jo - to chyba rozwieje jej podejrzenia, przynajmniej chwilowo. - Tak, z pewnością. Pochlebiło jej, że zdradziłeś tę informację w zaufaniu. Powinnam się przyłączyć do życzeń. - Życzeń? A niby dlaczego? Ja tylko chciałem ją uspokoić. W tym momencie kwestia mojego ewentualnego ożenku pozostaje nierozstrzygnięta. Myślałem... - Hal pokręcił głową. - Zresztą porozmawiajmy o czymś innym. - Tak, chętnie - zgodziła się skwapliwie Jo. - Czy po powrocie otrzymałeś wiadomość od ojca?

RS

- Nie, jeszcze nie. Jutro wybieram się do Lavenham, żeby załatwić pewne sprawy. Pojechałabyś ze mną? Sprawdzimy, czy nie przyszły listy. A może zrobiłabyś zakupy?

- Tak, przydałoby się. Jestem pewna, że Ellen sobie poradzi. Przed wyjazdem dopilnuję, żeby miała pod ręką to, czego potrzebuje. Z wielką przyjemnością będę ci towarzyszyć - dodała z uśmiechem Jo.

99

Rozdział szósty - Na pewno spodoba ci się w Lavenham - zauważyła Ellen, kiedy Jo uprzedziła, że wybiera się na wycieczkę z Halem. - Ojciec kiedyś mnie tam zabrał. Przepiękne stare domy i dobrze zaopatrzone sklepy. - Potrzebujesz czegoś? - Tak, kup mi jedwab do haftowania i niebieskie koraliki oraz, jeśli dostaniesz, gagaty. Trochę lepiej się czuję i mogłabym zacząć coś robić. Później, kiedy wstanę z łóżka, zawiozę moje prace do Lavenham. Może znajdę sklep, który weźmie je do sprzedaży. - Świetny pomysł. Poza tym w mieście powinien być zakład krawiecki. Spróbuję go poszukać.

RS

Dobrze było widzieć Ellen mniej zmęczoną i zaczynającą myśleć o przyszłości. Jo wyjęła małą Mattie z kołyski i podała matce. Dziewczynka zaczęła kwilić, ucichła jednak od razu, gdy Ellen przystawiła ją do piersi. Na ich widok Jo poczuła, że oczy jej wilgotnieją. Pomyślała, że to musi być cudowne uczucie trzymać w ramionach i karmić własne dziecko. - Poradzisz sobie beze mnie? - zapytała. - Oczywiście, jest przecież pani Stowe. Nie martw się o mnie. Nieczęsto trafi ci się taka okazja z uwagi na to, że Hal nie będzie siedział murem w domu. - Wasz rację - przyznała Jo. W tym momencie zjawiła się w pokoju pani Stowe, niosąc tacę z herbatą. Stawiając ją, obrzuciła Jo uważnym spojrzeniem, jednak nic nie powiedziała. Nachyliła się nad kołyską i uśmiechnęła do niemowlęcia. - Czy coś jeszcze pani podać? - zwróciła się do Ellen. - Dziękuję, na razie to wszystko. Jutro poproszę panią o pomoc przy małej. Jo wyjeżdża do Lavenham z panem Beverleyem, żeby zrobić zakupy. Nie potrzebuje pani czegoś do domu? Jestem pewna, że Jo z przyjemnością załatwi sprawunki. 100

- Naturalnie - potwierdziła Jo. - Proszę tylko dać mi listę zakupów, pani Stowe. - To dobrze, że pan Beverley zabiera ze sobą panienkę. Na pewno ma do załatwienia masę spraw związanych ze ślubem. - Z jakim ślubem? - zdumiała się Ellen. - Hal zamierza się oświadczyć swojej wybrance, nie wie jednak, czy zostanie przyjęty - odparła Jo. - Och, na pewno, przecież to czarujący mężczyzna. Nie miałam pojęcia, że Hal planuje ożenek. - Przed Bożym Narodzeniem, jeśli zostanie przyjęty. - Gospodyni znów bacznie popatrzyła na Jo. - Tak powiedział, myślałam, że pani wie. - Dziękuję, pani Stowe, Jo naleje herbatę. - Kiedy za gospodynią zamknęły się

RS

drzwi, Ellen zwróciła się do przyjaciółki. - Wiedziałaś o tym? - W Bath Chloe Marsham liczyła na to, że Hal jej się oświadczy. Nie uczynił tego, ponieważ był bardzo zajęty ważnymi sprawami, ale zapewne wkrótce złoży jej propozycję małżeńską.

- Jak sądzisz, czy będzie miała coś przeciwko temu, żebyśmy tu mieszkały? - To przecież zależy od Hala, czyż nie? - Tak, ale dużo się zmieni. Nie sądzę, żeby po jego ślubie wszystko zostało po staremu. - Ja także nie - przyznała ze smutkiem Jo. - Zapowiada się piękny dzień - zauważył Hal, pomagając Jo zająć miejsce w powozie. - Pojedzie z nami George. Pomyślałem, że mógłby ci towarzyszyć podczas zakupów. Muszę załatwić pewne sprawy, a George z przyjemnością cię oprowadzi i będzie za tobą nosił sprawunki. Spotkamy się potem w gospodzie i zjemy solidny posiłek przed wyruszeniem w powrotną drogę. - Doskonale. Mam sporo zamówień od Ellen i pani Stowe. - Jo uśmiechnęła się do stajennego, który przytrzymywał konie. - Sądzę, że się napracujesz, George. 101

- Z przyjemnością, panienko. Znam Lavenham jak własną kieszeń. Hal chwycił lejce, George zajął miejsce z tyłu powozu. Przemierzali w żwawym tempie ładną okolicę. Jo oglądała z zainteresowaniem parkowy teren. Pomyślała, że majątek jest większy, niż zapamiętała po przyjeździe. W końcu jednak wyjechali na publiczną drogę. Początkowo ruch nie był duży; zauważyli dżentelmena podróżującego konno, chłopską furmankę oraz chłopaka prowadzącego stado gęsi. W miarę zbliżania się do miasta spotykali na drodze coraz liczniejsze powozy i jeźdźców, a także wieśniaków idących pieszo lub usadowionych na wozach. - Zapomniałem, że to dziś dzień targowy - powiedział Hal. - Jednak nie ma się czym martwić, to chyba nawet lepiej. Gdy znaleźli się w obrębie miejskich murów, minęli gospodę, w której mieli

RS

się później spotkać. Hal zatrzymał powóz w spokojniejszej części miasta. Pomógł Jo przy wysiadaniu, trzymając ją za rękę dłużej, niż wymagała tego sytuacja. - Masz wszystko, czego potrzebujesz? - zapytał. - Gdyby zabrakło ci pieniędzy, poproś George'a, a on ci je przekaże.

- Dziękuję, ale moje mi wystarczą. Do zobaczenia po południu. Hal skinął głową, wspiął się na kozioł i ruszył. - Od czego chce panienka zacząć? - zapytał George. - Obejdziemy stragany czy sklepy? - Chyba najpierw zajdziemy na rynek. Pani Stowe dała mi spis rzeczy, których potrzebuje do domu. Pomożesz mi je znaleźć? - Nie wiem, dlaczego gospodyni poprosiła o to panienkę, przecież zazwyczaj ja się tym zajmuję. Niech panienka sobie pospaceruje, a ja zrobię zakupy. Spotkamy się koło piekarni. - To dobry pomysł. Wiesz, gdzie jest zakład krawiecki? - Chyba tak, ale jeszcze się upewnię.

102

Jo z przyjemnością przechadzała się wzdłuż straganów, nikt jej nie popędzał, jak to zwykle czyniła w Bath ciotka Wainwright. Oferowano wszelkiego rodzaju towary. Można było dostać warzywa i owoce, ryby, mięsa i inne produkty spożywcze, a także wyroby żelazne, narzędzia, gwoździe i balie. Poza tym świecidełka, rzeczy ze skóry, w tym buty i trzewiki. Najbardziej jednak zainteresował Jo stragan usytuowany pośrodku rynku. Prowadzący go mężczyzna zgromadził bogaty wybór tkanin, jedwabi i płócien oraz wełen i barchanów. Po dłuższym zastanowieniu Jo zdecydowała się na ciemnozielony, miękki wełniany materiał, z którego można by uszyć ciepłą suknię na zimne dni. Z jedwabnym szamerowaniem i koronką taki strój byłby elegancki, a zarazem skromny, stosowny do życia, jakie teraz prowadziła. Nie miało sensu kupowanie jedwabiu, skoro brakowało okazji do prezentowania kosztownych strojów.

RS

Po dokonaniu zakupu wsunęła pod pachę tkaninę zapakowaną w brązowy papier i wyruszyła na poszukiwanie materiału dla Ellen. Choć na jednym ze straganów dostrzegła jedwab, po obejrzeniu go uznała, że nie jest wystarczająco dobrej jakości, i postanowiła zajrzeć do sklepu.

Kiedy się odwróciła od straganu, żeby opuścić rynek, omal nie wpadła na mężczyznę, który stał za jej plecami. Przeprosiła i uniosła wzrok. Zadrżała na widok złowieszczego wyrazu jego twarzy. Wydawało się jej, że go zna. Oświeciło ją jednak dopiero wtedy, gdy znalazła się przy piekarni i ujrzała czekającego na nią George'a. Oczywiście! Agresywny mężczyzna z gospody! Pan Carstairs! Pewnego razu spostrzegła go na ulicy w Bath. Jakie to dziwne, że przebywał tu, w Lavenham, i stał tak blisko niej! Posłał jej zimne spojrzenie i nie odezwał się słowem. Uznała, że to najprawdopodobniej przypadkowe spotkanie. Może on mieszka w okolicy? Postanowiła, że jednak przy pierwszej okazji wspomni o tym incydencie Halowi.

103

- Proszę mi to dać. - George wziął od niej pakunek. - Dokąd teraz, panienko? Pracownia krawiecka znajduje się tuż za rogiem. Właścicielka sprzedaje kapelusze, ma też trochę gotowych sukien, choć większość strojów szyje na zamówienie. - Chciałabym ją odwiedzić. Muszę także zajrzeć do pasmanterii - powiedziała Jo i dodała: - Pójdziesz ze mną, George? Proszę! - Tak, panienko - odparł i zmarszczył brwi. - Czy coś się stało? - Nic takiego, w każdym razie nie jestem pewna. Pewien człowiek stał za mną, a kiedy się odwróciłam, omal na niego nie wpadłam. - Czy ma panienka nadal portmonetkę? - Tak, na nadgarstku. Nie sądzę, by chciał mnie okraść. Może tylko mi się wydaje, ale on był... niebezpieczny. - Proszę mi go wskazać, a się nim zajmę.

RS

- Nie teraz. Chodźmy do pasmanterii, a potem do krawcowej. Później kupię ciastka dla Ellen i spotkamy się z panem Beverleyem. Po niecałej godzinie przekroczyli próg gospody. Zaprowadzono ich do osobnej salki, w której Jo miała czekać na Hala. George odłożył jej paczki i oddalił się, żeby zrobić zakupy dla siebie.

Jo ogrzewała dłonie przy kominku. Była zadowolona z wyprawy, ponieważ krawcowa, madame Susanne, obiecała obejrzeć prace Ellen, a co więcej, pochwaliła kapelusz Jo. Kiedy się dowiedziała, że Jo zrobiła go sama, zaproponowała, że kupi od niej podobny. - W mieście nie mamy teraz kapelusznika - poinformowała. - Czy gdybym uzyskała zamówienia, zdołałaby pani wykonać, powiedzmy, trzy, cztery sztuki tygodniowo? - Tak, chyba dałabym radę - odparła Jo. - Wrócę do pasmanterii i kupię potrzebne rzeczy. Tyle że nie jestem pewna, kiedy mogłabym je pani przywieźć. - Z pewnością jakiś przewoźnik pokonuje tę trasę raz w tygodniu odpowiedziała madame Susanne. - Niech pani popyta znajomych. 104

Okazało się, że George bywa w mieście co parę dni i chętnie załatwi dla niej wszystkie sprawy. Jo pożyczyła więc także dwie książki z biblioteki. - Zamyślona? Słysząc znajomy głos, Jo odwróciła się od ognia. Uśmiech rozjaśnił jej twarz, dodając urody. Hal przyglądał się jej przez chwilę tak intensywnie, że serce zabiło jej szybciej. - Coś nie w porządku? - Nie, skądże - odparł, odzyskując z trudem panowanie nad sobą. - Miłe przedpołudnie? - Tak. Niestety, nie dotarłam na pocztę. Wiem od George'a, że to daleko, a czas naglił. Jo. - Oba do ciebie.

RS

- A ja zdążyłem. - Hal z uśmiechem wydobył z kieszeni dwa listy i wręczył je - Och, dziękuję! - ucieszyła się. - Od Lucy i od mamy. Schowała listy w torebce. Nie chciała sobie psuć przyjemności, czytając je pospiesznie. - Kupiłaś wszystko, czego potrzebujesz?

- Tak, dziękuję. Wydałam więcej, niż zamierzałam, ale to inwestycja. Chyba odkryłam sposób, w jaki Ellen i ja możemy zarobić trochę pieniędzy. - Powiedziałem ci przecież, że żadna z was nie musi pracować. Właściwie należy ci się nawet wynagrodzenie za opiekę nad Ellen. Chciałem wynająć dla niej osobę do towarzystwa. - To nie wchodzi w rachubę. Jestem jej przyjaciółką i nie chcę pieniędzy. Poza tym uwielbiam modelować kapelusze. Na pewno uda mi się sprzedać jeden czy dwa. Ellen ma nadzieję zarobić na hafcie, a madame Susanne zadeklarowała, że chętnie wystawi nasze prace i będzie zbierać na nie zamówienia. - Myślałem, że zamierzasz pisać? - Och, tak, kiedy nadejdzie pora. Nie jestem jednak tak naiwna, by uważać, że jako początkująca autorka zarobię krocie. Muszę na razie znaleźć sobie inne zajęcie. 105

Wiem, że mogę cię o wszystko poprosić, ale wolałabym tego nie robić. Chociaż chętnie użyłabym materiałów z kufra twojej babki. Nie miałbyś nic przeciwko temu? - Już ci mówiłem, że z tego, co znajdziesz na strychu, możesz brać, co chcesz. Poza tym sądzę, że jest jeszcze wiele różnych ubrań u mnie, w głównym domu. Babka niczego nie wyrzucała. Poproszę ochmistrzynię, żeby sprawdziła, i wszystko, co wartościowe, przysłała do ciebie. - Wspaniale! - ucieszyła się Jo. - Ellen też na pewno coś sobie wybierze. Nie masz pojęcia, co można wyczarować, jeśli potrafi się posługiwać igłą. - Zatem postanowione - podsumował Hal. Bardzo go to rozbawiło. Pomyślał o swojej hiszpańskiej kochance, która lubowała się w drogiej biżuterii. - Jesteś głodna? Lavenham?

RS

- Tak, bardzo. Aha, jeszcze jedno... Wiedziałeś, że pan Carstairs jest w - Carstairs? Nie, nie wiedziałem. Jesteś pewna? - Tak. Omal na niego nie wpadłam, a on bardzo dziwnie na mnie spojrzał. Trochę się przestraszyłam.

- Powiedział coś? Zaczepił cię? - Oczywiście, że nie, niby dlaczego? - To dziwne. Kiedyś coś o nim usłyszałem. Wtedy nie zwróciłem na to uwagi, ale napiszę do przyjaciela i zapytam, co o tym wie. - Uśmiechnął się. - Chodź, zapomnijmy o nim i coś zjedzmy. - Świetnie, właśnie takich koralików potrzebowałam - ucieszyła się po rozpakowaniu zakupów Ellen. - Gagat też się nada. Wyhaftuję ciekawy wzór. Uśmiechnęła się do Jo. - Co kupiłaś dla siebie? - Dobrą wełnę na ciepłą suknię i materiały na kapelusze. Madame Susanne podobał się ten, który miałam na głowie. Powiedziała, że może uzyskać

106

zamówienia, postanowiłam więc spróbować. Wykazała duże zainteresowanie haftami, choć zastrzegła, że najpierw musi któryś z nich zobaczyć. - Zapakowałam do kufra ciężki jedwab na wieczorową suknię. Wykorzystam cię jako modelkę, Jo, bo masz znakomitą figurę. Wiele młodych dam mogłoby ci jej pozazdrościć. W przyszłości zajmę się głównie haftem. Przecież madame Susanne sama szyje stroje. - Tak - potwierdziła Jo. - Brakuje jej tylko specjalistki od haftu i naszywania koralików. - Zatem świetnie się składa - podsumowała Ellen. - Czekały na ciebie jakieś listy? - Dostałam dwa. Mama pisze, że nie jest na mnie zła, błaga tylko, bym jak miło z jej strony?

RS

najczęściej pisała oraz je odwiedziła, kiedy to będzie możliwe. Nie sądzisz, że to - Tak, przecież mogłaby mieć pretensję, że wyjechałaś bez pozwolenia. Cieszę się, iż cię nie złajała. To oznacza, że bardzo cię kocha - powiedziała Ellen i dodała: Miło jest mieć kochających rodziców.

- Jestem pewna, że twoja mama odezwałaby się do ciebie, gdyby mogła to uczynić. Nie pisz jednak do niej, żeby znów się nie wydało, gdzie jesteś. - Tak, wiem. - Ellen posmutniała. - Staram się tym nie przejmować. Mam ciebie, Hala, i moją kochaną Mattie. To bardzo dużo. - Naturalnie. Być może pewnego dnia... - Być może. Dość o tym. Nie użalam się nad sobą. Zaplanujmy nasze zajęcia, bo obie będziemy bardzo zajęte. - Istotnie. Przez następne dwa tygodnie Jo przygotowywała trzy kapelusze. Jeden wymodelowała z niebieskiego aksamitu, który znalazła w kufrze, drugi z ciemnozielonej jedwabnej sukni, z której ponadto wykroiła dla siebie spódnicę, trzeci zaś z kawałka ciężkiego żółtego jedwabiu także pochodzącego z przepastnego 107

kufra lady Heleny Beverley. Usztywniła je specjalną taśmą, którą kupiła w Lavenham, i ozdobiła wstążkami oraz sztucznymi kwiatami. Szykowała też nową wieczorową suknię dla siebie. Kiedy pewnego popołudnia siedziała w małym salonie otoczona materiałami i przyborami, lokaj zapowiedział Hala. Najwyraźniej się zdziwił, ale z zainteresowaniem obejrzał kapelusze. - Są bardzo stylowe - pochwalił. - Naprawdę sama je zrobiłaś? - Tak. Wykorzystałam materiały z kufra twojej babki. Cieszę się, że ci się podobają. - Masz doskonały gust. - Hal uśmiechnął się na widok Ellen, która właśnie weszła do salonu. - Jak się masz? Świetnie wyglądasz. - Dobrze się czuję. Przed chwilą nakarmiłam Mattie. Zasnęła, ale jeśli chcesz,

RS

możesz przyjść ją zobaczyć.

- Może następnym razem. Wpadłem, aby zapytać, czy jutro zjecie ze mną kolację. Kazałem znieść ze strychu kilka kufrów. Sprawdzicie przy okazji ich zawartość. - Hal zerknął na kapelusze. - Masz doskonały gust, Jo - powtórzył. Mogłabyś mi doradzić, jak poprawić wygląd domu.

- Z zewnątrz twój dom prezentuje się okazale. Nie byłam w środku, chociaż bardzo bym chciała, ale wyobrażam sobie, że wnętrza są stylowe. Mam nadzieję, że nie zamierzasz go sprzedać? - Zdecydowanie nie. Chyba już ci wspomniałem, że babcia niczego nie wyrzucała, prawda? - Owszem - potwierdziła Jo, patrząc pytająco na Hala. - W związku z tym dom jest trochę zagracony. Rozejrzałabyś się i doradziła mi, co zmienić? - Oczywiście, skoro sobie tego życzysz. Mogłabym jutro wpaść na godzinę. Czy to ci odpowiada?

108

- Zdaję sobie sprawę, że jesteś bardzo zajęta, ale byłbym wdzięczny za pomoc. Jak na wiejski dom nie jest nazbyt obszerny. Dom ojca jest znacznie większy, ja jednak wolę mój Bellingham Park od Beverley House. Jako dziecko odwiedzałem często babkę i pokochałem to miejsce. - Och, to nie kłopot, a przyjemność. - Jo przeniosła wzrok na Ellen. - Nie masz nic przeciwko temu? - Skądże, i tak przed dwunastą nie schodzę na dół. Aha, bardzo chętnie zjemy jutro z tobą kolację, Hal. - Świetnie, zatem postanowione. Bardzo się cieszę, ponieważ potem nie zobaczymy się przez mniej więcej tydzień. Wyjadę do Londynu, choć nie zamierzam długo tam zabawić. - A teraz zostałbyś na herbacie? - spytała Ellen. zostaniecie dłużej.

RS

- Z przyjemnością. Mam nadzieję, że dobrze się tu czujecie i w związku z tym - Jak wiesz, z różnych względów nie chcę, by ojciec mnie odszukał - odparła Ellen. - Jeśli odkryje, gdzie jestem, będę musiała się wyprowadzić, choć bardzo niechętnie. Czuję się tu z Mattie jak u siebie w domu, za co jestem ci ogromnie wdzięczna. - Gdyby twój ojciec jednak cię odszukał, porozmawiam z nim - oświadczył stanowczo Hal. Nie wyjawił, że wyjeżdża do Londynu między innymi po to, aby sprawdzić, czy mógłby zostać prawnym opiekunem Ellen i jej córeczki. - Uważam, że dał sobie spokój po twoim ponownym zniknięciu. - Ja też tak sądzę. - Jo przyłączyła się do zapewnień Hala, mając świadomość, że Ellen nadal obawia się ingerencji ojca. - Jesteś tu zupełnie bezpieczna, moja droga, bo skąd miałby wiedzieć, gdzie cię szukać? Następnego ranka Jo wstała wcześnie, ponieważ zamierzała wykończyć suknię, żeby pokazać się w niej wieczorem. Do domu Hala wyruszyła nieco po

109

dziewiątej, narzuciwszy na ramiona granatową pelerynę wyciągniętą z kufra lady Heleny Beverley, bo chłód dawał się we znaki. Kiedy dotarła na miejsce, zastała Hala przed domem, pogrążonego w rozmowie z jednym ze stajennych. Przerwał ją na widok Jo, patrząc na nią ze szczerym zachwytem. Ciemne, lśniące loki otaczały twarz o regularnych rysach i nieskazitelnej cerze. Po raz pierwszy pomyślał, że Jo jest skończoną pięknością, czego wcześniej nie zauważył. Ruszył jej na spotkanie, szeroko się uśmiechając. - Dotrzymałaś słowa mimo nie najlepszej pogody. Jest zimno, zapraszam więc na kieliszek sherry na rozgrzewkę. - Dziękuję. Jo przeszedł dreszcz, gdy Hal pocałował ją w policzek. Pozwoliła, by wziął ją za rękę. Zbliżyli się do domu.

RS

- Jest wspaniały! - zawołała, nie kryjąc podziwu. - Tak jakby zapraszał w swoje progi. Co za bzdury wygaduję - dodała ze śmiechem, wyraźnie speszona. - Nic podobnego. Czuję to samo za każdym razem, gdy wracam. Chodźmy do małego salonu. Ochmistrzyni kazała tam umieścić kufry. Powiedziała mi, że wszystko jest zawinięte i doskonale zabezpieczone lawendą i rumiankiem, tak więc na pewno zachowało się w dobrym stanie. - Tak jak w kufrze, który już przejrzałam. Z pewnością twoja babka była przewidująca. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że porządne materiały i wytworne kreacje można ponownie wykorzystać, choćby w dalekiej przyszłości. W salonie stały trzy duże kufry. Hal uniósł wieko jednego z nich, odsłaniając bogactwo jedwabnych sukien chronionych bibułką i ziołami. Drugi kufer zawierał wszelkiego rodzaju ozdoby, od piór i koronki po wstążki, a także bele najprzedniejszych materiałów. W trzecim Jo odkryła wieczorowe peleryny, pończochy i wiele potrzebnych do uzupełnienia garderoby drobiazgów. Zachwyciła się ich jakością, orientując się, że zawartość kufrów jest wprost bezcenna.

110

- Czy te rzeczy naprawdę do czegoś się przydadzą? - zapytał Hal. - A może odesłać je z powrotem na strych? - W żadnym wypadku! Skroimy sobie nowe suknie. Koronki są wspaniałe, także jedwab i wstążki, wcale nieużywane. Sądzę, że lady Beverley zachowywała wszystkie ścinki ze swoich kosztownych kreacji na wypadek, gdyby ich potrzebowała. Chętnie je wykorzystam na lamówki do moich kapeluszy. W tym momencie Hal podał Jo kieliszek sherry i powiedział z uśmiechem: - Zrób, jak uważasz. To dziwne, ale nie daje mi spokoju myśl, jak bardzo ci do twarzy w granatowej pelerynie. Nie pamiętam, czy babka kiedykolwiek miała ją na sobie w mojej obecności. - Musiała być bardzo elegancką damą - zauważyła Jo. - Jej stroje są niezwykle gustowne i znakomite gatunkowo. Upływ czasu im nie zaszkodził.

RS

- Tak, podziwiano ją, nawet w zaawansowanym wieku. Była piękna i wytworna - przyznał Hal. - Wyjawię ci rodzinną tajemnicę. Była kurtyzaną, zanim mój dziadek się z nią ożenił. Ubrania w kufrach pochodzą z tych czasów i gdyby potrafiły, mogłyby niejedno opowiedzieć. Miała wielu kochanków lub protektorów, jednak od pierwszego wejrzenia zakochała się w dziadku. Z tego, co wiem, pozostała mu wierna do śmierci, choć nadal nie brakowało jej adoratorów. Innego mężczyznę zżerałyby podejrzenia i zazdrość, ale sądzę, że dziadek, pewny wierności żony, odczuwał z tego powodu tylko przewrotną przyjemność. - Coś podobnego! Twój dziadek musiał bardzo ją kochać, skoro nie zważał na jej reputację. - To prawda, dziadek ją uwielbiał. Mój ojciec ożenił się z kobietą porządną i majętną i chyba nawet byli szczęśliwi. Słabo pamiętam mamę, osierociła mnie, gdy miałem zaledwie siedem lat. Może dlatego tak bardzo pokochałem babkę. - To okropne stracić matkę, a w dodatku będąc dzieckiem. Rok temu mój ojciec zmarł na chorobę, którą, jak przypuszczałyśmy, mógł się zarazić od któregoś z parafian. Był takim dobrym człowiekiem! Szkoda, że nie możesz go poznać. 111

- Tak, bardzo tego żałuję. Masz jednak jeszcze matkę i siostry. Będę zaszczycony, jeśli któregoś dnia przedstawisz mnie, jeśli rzecz jasna się zgodzą. - Och, z pewnością. - Jo stłumiła westchnienie. - Chyba najbardziej brakuje mi Marianne, bo byłyśmy ze sobą bardzo blisko. Przyjaźń z Ellen łagodzi tę tęsknotę, ale... - Chciałabyś się z nimi spotkać? - I to bardzo. Choć to nie oznacza, że zamierzam wrócić do domu. Lubię mieszkać z Ellen i uwielbiam małą Mattie. Jest takim kochanym dzieckiem. W nocy przeważnie śpi, choć oczywiście zdarza się, że się budzi. Staram się nią zająć, żeby Ellen mogła wypoczywać. - Moja bratowa ogromnie cię lubi i ceni. Jeśli jednak chciałabyś odwiedzić rodzinę, szepnij tylko słówko, a zorganizuję podróż.

RS

- Na razie wystarczy nam korespondencja.

- Podczas mojej nieobecności George będzie nadawał i odbierał listy. - Wspaniale. - Jo się uśmiechnęła. - To bardzo szlachetnie z twojej strony, że o wszystkim myślisz i o niczym nie zapominasz, Hal. Zdaję sobie sprawę z tego, że zaskoczyłam cię, przyjeżdżając tutaj.

- Planowałem zatrudnić damę do towarzystwa dla Ellen, ale życie zmienia ludzkie zamiary, czy się tego chce czy nie. Jestem bardzo zadowolony z twojej obecności, naprawdę. Dziękuję za to losowi z całego serca, gdyż w przeciwnym wypadku popełniłbym poważny błąd. - A cóż to takiego? - spytała Jo. Hal pokręcił głową. - W tej chwili nie mogę niczego zdradzić. Moje pomysły nie są jeszcze w pełni skrystalizowane. Wybacz mi. Napijesz się jeszcze sherry? Jo zerknęła na nadal pełny kieliszek. Upiła tylko mały łyk. Ewidentnie Hal chciał zmienić temat.

112

- Może mogłabym teraz obejrzeć dom w towarzystwie ochmistrzyni? Potem przedstawię ci moją opinię. Na razie mogę powiedzieć, że salon jest bardzo przytulny. Hal zadzwonił i zjawiła się ochmistrzyni. Uśmiechnęła się do Jo i zabrała ją ze sobą na wędrówkę po domu. Patrzył, jak opuszczały salon. Towarzystwo Jo okazały się zbawienne dla Ellen. Jeszcze nie odzyskała pełni sił i potrzebowała przyjaciółki. Oznaczało to jednak, że Jo tylko korespondencyjnie utrzymuje kontakt z rodziną, z którą, jak mu powiedziała, jest bardzo zżyta. Hal zauważył, że ojciec powoli oswajał się ze śmiercią starszego syna oraz z faktem, że dziedzicem został Hal Nawet zwrócił się do niego z prośbą, aby znalazł sobie żonę i założył rodzinę. Czy lord Beverley senior zaakceptuje córkę pastora, na

RS

której temat krążyły plotki? Hal zorientował się, że pani Stowe posądza go o romans z Jo. Każdy kto wiedziałby, że dziewczyna przebywa w jego majątku mógłby powziąć takie podejrzenie. Powinienem bardziej uważać, przestrzegł się w duchu, zarówno ze względu na Jo, jak i na siebie samego. Na razie wyjadę na kilka dni między innymi po to, by przemyśleć spokojnie kwestię przyszłości. Ochmistrzyni, pani Baker, oprowadzała Jo po domu przez niemal dwie godziny. Okazała się osobą przyjazną i rozmowną. Chętnie opowiedziała historię domu i jego dawnej właścicielki. - Znać ją to była prawdziwa przyjemność, panienko - zaczęła pani Baker. Byłam wtedy dziewczynką, a moja matka kucharką i niekiedy wpadałam do niej. Lady Helena Beverley była cudowna. Często schodziła do kuchni, żeby porozmawiać z moją matką. Brała mnie czasem na kolana, bo zawsze chciała mieć córkę, a urodziła tylko syna. Podarowała mi kiedyś na urodziny złoty pierścionek. Mam go do dziś. - Musiała być wspaniała - przyznała Jo. - Brakuje jej pani?

113

- Tak, panienko, nam wszystkim. Kiedy wyszła za mąż, zamieszkała w Beverley House, odwiedzała nas jednak, bo ten dom lubiła bardziej. - Spojrzała z zainteresowaniem na Jo. - Czy panienka wie, że jest trochę do niej podobna? Gdzieś w domu jest niewielki portret z czasów, gdy była mniej więcej w wieku panienki. - Koniecznie muszę zobaczyć ten obraz! - Nie pamiętam, gdzie go schowaliśmy, ale obiecuję, że poszukam. - To bardzo piękny dom - pochwaliła Jo po zwiedzeniu czterech salonów. Jest tu dziesięć sypialni? - Tak, panienko. Jest główna część mieszkalna, także pokój dziecięcy i pokoje dla służby nad i pod schodami. - Czy obejrzałyśmy już wszystko? - Tak, panienko, poza pokojami służby.

RS

- Czy są w dobrym stanie, tak jak te pomieszczenia, które widziałyśmy? - No cóż, prawie, chociaż niektórym przydałoby się odnowienie. - Nie sądzę, żeby pozostała część wymagała przeprowadzenia większych robót. Wystarczy trochę odświeżyć dekoracje pomieszczeń i wyprać firanki w nieużywanych sypialniach. Także w największym salonie można by wymienić zasłony i obicia mebli. To chyba wszystko. Może jeszcze w niektórych pokojach jest za dużo mebli, ale wystarczy przenieść je gdzie indziej. - Tak, panienko, sama o tym myślałam. Zdziwiłam się, kiedy pan Hal powiedział, że rozważa wprowadzenie zmian. To takie do niego niepodobne... No i byłoby szkoda. - Może tak wiele nie zmieni, chociaż... To nie ja decyduję. Ja tylko zostałam poproszona o radę. Nie mogła sobie wyobrazić Chloe w tym otoczeniu, chyba że wystrój domu uległby całkowitemu przeobrażeniu. - Pan Hal jest w bibliotece. Wie panienka, jak tam trafić? - Tak, dziękuję za oprowadzenie, pani Baker. 114

- To była dla mnie przyjemność. Mam nadzieję, że dobrze się panience mieszka w małym domu? - Tak, dziękuję. Jo ruszyła w kierunku biblioteki, która znajdowała się na tyłach budynku. Zapukała i pchnęła drzwi, gdyż Hal zawołał, żeby weszła. Zastała go przy oknie, wpatrzonego w przepiękny różany ogród. - Nie przeszkadzam? - Nie, skądże - zapewnił, odwracając się do Jo. Początkowo zamierzał sam oprowadzić Jo po domu, później jednak uznał, że lepiej powierzyć to zadanie ochmistrzyni. - Jaka jest twoja opinia o tym, co zobaczyłaś? - Piękny dom, bardzo jasny i przestronny. Nic dziwnego, że twoja babka tak bardzo go lubiła. Rzeczywiście miała wspaniały gust. Niezbędne są pewne zmiany

RS

wystroju, gdyż zaniedbywano tego przez kilka lat, ale tylko niewielkie. Warto powiesić nowe zasłony w pokojach gościnnych, choć zostawiłabym mniej więcej te same kolory. Także główny salon domaga się nowych zasłon i obić. Być może niektóre meble należy poprzesuwać, żeby uzyskać wrażenie jeszcze większej przestronności. To wszystko.

- Powiedz uczciwie, Jo - poprosił Hal - czy gdybyś miała tu mieszkać, naprawdę nic więcej byś nie zmieniła? - Tylko to, o czym już wspomniałam. Jestem pewna, że twoja babka, gdyby żyła, postąpiłaby tak samo. - Ja też odniosłem podobne wrażenie - odparł Hal, najwyraźniej usatysfakcjonowany oceną Jo. - Przypuszczałem, że młodej damie dom wyda się zbyt staroświecki, i zamierzałem, jeśli miałoby to sprawić jej przyjemność, wprowadzić nowości. - Och, nie! - Jo przeraziła się na myśl, że bezmyślna żona Hala mogłaby zniszczyć tak piękne wnętrza. - No cóż, nie mogę się wypowiadać za pannę

115

Marsham, ale uważam, że dom jest cudowny. Ma specyficzny urok i szkoda byłoby go utracić. - Zaraz, co Chloe Marsham ma wspólnego z moim domem? - zapytał Hal. - Wybacz. Wiem... Myślałam, że może... - Zaczerwieniła się. - Nie powinnam tego mówić... - Nie zamierzam się ożenić z Chloe - oznajmił Hal. - Rzeczywiście, myślałem o tym, nie przeczę. Ojciec na pewno by ją zaakceptował, ale ja nie widzę jej w roli mojej żony. - Rozumiem... - Jo się odwróciła, żeby z wyrazu jej twarzy Hal nie zorientował się, jak bardzo ucieszyła ją ta nowina. - Stąd jest wspaniały widok powiedziała, zmieniając temat. - Tak, istotnie. - Położył jej rękę na ramieniu i zmusił, żeby na niego spojrzała.

RS

- Być może się zorientowałaś, co do ciebie czuję. Jednak na razie nie mogę o tym mówić, potrzebuję czasu i dystansu. Mam nadzieję, że to rozumiesz, bo nie chciałbym cię zranić.

- Uważasz, że twój ojciec by mnie nie zaakceptował? - Tak. - Hal musnął opuszkami palców policzek Jo. Wiedział, że poruszyła w nim czułą nutę, bał się jednak zastanowić głębiej nad własnymi uczuciami. - Wybory Matta, starszego syna, w kwestii małżeństwa i kariery wojskowej, bardzo ojca zraniły. Jest stary i chory. Nie mogę mu zadać kolejnego ciosu, gdyż jego serce tego nie wytrzyma. Nie chcę wziąć na swoje sumienie jego śmierci. - Naturalnie. Żadne z nas nie zaznałoby szczęścia, gdyby tak się stało. - Sama więc widzisz... - Powinnam się zbierać. Jeśli zostałabym zbyt długo u ciebie, pani Stowe zaczęłaby... - Urwała. Była na granicy łez. Musiała odejść, zanim się załamie. Niespodziewanie Hal przyciągnął ją do siebie. Nachylił się i wziął w posiadanie jej usta. Pocałunek był namiętny, a zarazem słodki i czuły. Pozostawił Jo słabą i bezradną. Wpatrywała się w Hala całkiem oszołomiona. 116

- Nie powinienem był tego robić. Lepiej idź. Jeśli zostaniesz, nie będę miał dość siły, żeby cię puścić. Jo wybiegła z pokoju. O czym on mówi? Nie może zaoferować jej małżeństwa, ale może uczynić z niej swoją kochankę, odpowiedziała sobie. Prawdopodobnie lord Beverley aż tak bardzo by nie protestował. Zwłaszcza gdyby zachowali dyskrecję, tak że ich romans nie stanąłby na przeszkodzie małżeństwu syna z właściwą kobietą. Hal ją pocałował, lecz uczciwie uprzedził, że małżeństwo nie wchodzi w rachubę. Jeśli nie straciła do końca nadziei, to tylko z własnej winy.

Rozdział siódmy Po powrocie Jo zaszyła się w swoim pokoju. Zamierzała się umyć i uspokoić

RS

przed spotkaniem z Ellen albo, co gorsza, z gospodynią, która za dużo dostrzegała. Ochlapała twarz zimną wodą i wyszczotkowała włosy. Zaczesała je i zebrała ciasno w kok. Gładkie nadawały surowy wygląd. Potem zeszła na dół, zachowując się tak, jakby poświęciła cały ranek porządkom w pokoju.

Jo zastała przyjaciółkę w małym salonie od frontu. - No i co? - zapytała Ellen. - Dom jest tak piękny, jak się spodziewałaś? - Tak, chociaż nie tak okazały jak dom Marlbecków. Nie kipi bogactwem, lecz ma swoje skarby, i to bardzo stylowe i gustowne. Jest nieco staroświecki i bardzo przytulny - odparła Jo. - Mówisz tak, jakbyś się w nim zakochała - zażartowała Ellen. - A może we właścicielu? - Jak możesz mnie o to posądzać? Oczywiście, że nie zakochałam się w Halu. Kto jak kto, ale ty powinnaś najlepiej wiedzieć, że to by było bardzo niemądre. Ellen spoważniała. - Masz rację, wybacz mi, Jo. Widzę, że bardzo go lubisz, i sądzę, że on ciebie także lubi. 117

- Tak, lubię go - przyznała łamiącym się głosem Jo. - Nawet gdyby w grę wchodziło coś więcej, nasz związek jest z założenia wykluczony. Przecież musisz zdawać sobie sprawę z tego, że jego ojciec by mnie nie zaakceptował. Po śmierci Matta został mu tylko Hal. Gdyby twoje dziecko było chłopcem, to ono by dziedziczyło. - Nawet gdybym miała syna, lord Beverley nie pozwoliłby, żeby on przejął schedę, mimo że prawo jest po naszej stronie - powiedziała z goryczą w głosie Ellen. - Cieszę się, że urodziłam dziewczynkę. Przynajmniej wiem, że nikt mi jej nie odbierze. Nawet gdyby lord Beverley uznał wnuka, mnie by nie przyjął do rodziny. - Na pewno nie odebrałby ci dziecka - zaprotestowała Jo. - Sądzę, że nie jest złym człowiekiem. Hal bardzo go kocha, a nie byłby tak do niego przywiązany, gdyby ojciec miał zimne serce. Wiem, jak potraktował Matta i ciebie, uważam jed-

RS

nak, że gdyby twój mąż żył, lord Beverley zmieniłby zdanie. - Być może. Nawet mnie nie zna. Matt przysiągł, że nigdy nie wróci do domu ojca.

- Uważam, że lord z czasem by złagodniał. Hal nie jest bezwzględny i nie sądzę, żeby jego ojciec i brat tak bardzo się od niego różnili. - Być może - powtórzyła Ellen. - Na szczęście dziewczynka jest dla lorda Beverleya bezużyteczna. On chce wnuka, właśnie dlatego Hal musi się ożenić, niewykluczone, że z tą dziewczyną, o której mi wspomniałaś, Chloe... - ...Marsham - dopowiedziała Jo. - Hal powiedział mi że nie zamierza się jej oświadczyć, a jednak poinformował panią Stowe, że wkrótce się ożeni. Niewykluczone, że w grę wchodzi inna kobieta. Jutro wyjeżdża. Może powiadomi nas o swojej decyzji po powrocie? - Przekonamy się, jak wróci. Zdradź mi teraz, Jo, co zamierzasz włożyć na wieczór? - Nową suknię. Jest chłodno i będzie odpowiednia. Skończyłam ją rano, przed wyjściem. Wydaje mi się, że dobrze wypadła. 118

- Już podczas przymiarki wyglądała elegancko. Chciałam włożyć tę z zielonego jedwabiu, ale jest trochę za luźna. Chyba straciłam sporo na wadze. Jo z ulgą skonstatowała, że uspokaja ją prowadzenie rozmowy na zwykły temat. Nie potrafiła jednak zapomnieć pocałunku Hala i słów, które zniweczyły jej nadzieję. Niebieska suknia była arcydziełem powściągliwej elegancji. Jo wiedziała, że nie miała wspanialszej kreacji, mimo że przed wyjazdem do Bath ciotka Wainwright wydała sporo pieniędzy na jej stroje. Założyła perły matki i przez chwilę przyglądała się sobie w lustrze. Zaczesała włosy wysoko, pozwalając jednak wymknąć się kilku lokom by, okalały twarz. Spodobała się sobie, a kiedy narzuciła na wierzch granatową pelerynę, poczuła, że jest kimś zupełnie innym. Była podekscytowana, jakby wybierała się na spotkanie z kochankiem. Skąd ta myśl? moment widziała kobietę...

RS

Nagle usłyszała śmiech. Głos był niski, zniewalający. Kiedy się odwróciła, przez - Kim jesteś? - szepnęła z bijącym mocno sercem. Wizja ustąpiła i Jo cicho się zaśmiała. Dotknęła jedwabnej róży, która zdobiła suknię. Pochodziła z kufra lady Beverley i nadawała nowemu strojowi szczególny wyraz. Przeglądając się znów w lustrze, Jo uśmiechnęła się do siebie. Ach, wyobraźnia... Dobrze zapamiętała opowieści o lady Beverley. Zapach starych róż przenikał wiele jej rzeczy starannie ułożonych w kufrach i Jo wydawało się, że czuje go w swoim pokoju. Nic zresztą dziwnego. Przecież trzymała u siebie wiele materiałów i wstążek, które wyjęła z kufrów lady Beverley. Zeszła na dół, gdzie czekała na nią Ellen. Wyglądała bardzo szykownie w zielonej sukni i aksamitnej pelerynie, o której Jo wiedziała, że też pochodzi z przepastnych kufrów lady Heleny. O dziwo, nie pachniała różami jak peleryna Jo. - Uznałam, że pasuje do mojej sukni - wyjaśniła nieśmiało Ellen. - Nie chcesz jej dla siebie? 119

- Och nie, mam tę. Bardzo ci w niej do twarzy, moja droga. Każda z nas znalazła coś stosownego dla siebie. Nie przyjęłybyśmy od Hala w prezencie nowych ubrań, lecz z tych mamy pożytek. Uśmiechając się, wsiadły do powozu, który Hal po nie przysłał. Później Jo myślała, że był to jeden z najprzyjemniejszych a zarazem najsmutniejszych wieczorów w jej dotychczasowym życiu. Hal wspaniale wypełniał obowiązki gospodarza, a kolacja była pyszna. Prowadzili przy stole ożywioną rozmowę. Hal nie przesiadywał nad swoim porto, lecz przyniósł kieliszek do salonu, do którego przeszli po zakończonym posiłku. Przy oknie stał fortepian i Hal zapytał Ellen, czy nie zechciałaby zasiąść do klawiatury. kilka tygodni temu.

RS

- Wiem, że pięknie grasz - powiedział. - To dobry instrument, kupiłem go Ellen zajęła miejsce przy fortepianie, przebiegła palcami po klawiszach i zagrała z pamięci.

- Och, jak cudownie. Nie miałam pojęcia, że z ciebie prawdziwy wirtuoz zachwyciła się Jo.

- Powinnaś wpadać, żeby pograć - zaprosił Hal. - Nawet wtedy, gdy mnie nie będzie. A ty, Jo, mogłabyś zajrzeć do biblioteki i wybrać sobie lekturę. - Dziękuję. Jo napotkała spojrzenie Hala i szybko odwróciła wzrok, chociaż najchętniej by tego nie robiła. Zdawała sobie jednak sprawę, że nie wolno jej słuchać podszeptów serca. Takie impulsywne postępowanie zaprowadziłoby ją w ślepą uliczkę. Nie powinna się łudzić, że ich wzajemna skłonność rokuje na przyszłość. Nawet jeśli Hal lubi ją na tyle, że mógłby uczynić ją żoną, ze względu na chorego ojca nie zdecyduje się na taki krok.

120

- Przed moim wyjazdem już się nie zobaczymy - zwrócił się cicho do Jo, gdy Ellen zakończyła utwór. - Muszę przemyśleć pewne sprawy. - Kiedy Ellen odsunęła stołek i wstała, nagrodzili ją brawami, a Hal dodał głośniej: - A ty grasz, Jo? - Słabo. Obawiam się, że nawet nie w połowie tak dobrze jak Ellen. Trochę też śpiewam. - Zatem ja zagram, a ty zaśpiewasz. - Hal podszedł do instrumentu. - Co znasz? Może „Kochanek i jego dziewczyna"? - Tak, znam to - potwierdziła Jo. - Stara melodia, lecz wpadająca w ucho. Zaczekała, aż Hal weźmie akord, i się przyłączyła. Miała głos pasujący do tej wesołej piosenki; niezbyt silny, lecz melodyjny. Kiedy melodia wybrzmiała, Ellen entuzjastycznie zaklaskała i poprosiła o bis, oni jednak odmówili i z kolei poprosili ją o zagranie jeszcze jednego utworu. Po

RS

chwili wahania wyraziła zgodę. Jej palce uderzały szybko i pewnie w klawisze. - Ellen jest niezwykle utalentowana - zauważyła Jo. - Tak, istotnie - przyznał Hal. - Oczarowałaby gości każdego salonu. Słuchali w milczeniu, a kiedy utwór dobiegł końca, nadszedł czas, by się pożegnać.

- Mam nadzieję, że nie wyjeżdżasz na zbyt długo - zwróciła się Ellen do Hala. - Będzie nam ciebie brakować. - A mnie was obu - odparł z uśmiechem. - Obiecuję, że wkrótce wrócę i wtedy od razu się spotkamy. W powozie Jo musiała wziąć się w garść, żeby pohamować łzy. Wieczór z Halem uświadomił jej, jakiej urody nabiera życie u boku kochanego mężczyzny. Jo długo nie mogła zasnąć. Biła się z myślami. Serce podpowiadało jedno, rozum nakazywał drugie. Hal wyjeżdża na kilka dni. A może byłoby lepiej, gdyby nie zastał jej po powrocie? Cała sprawa umarłaby śmiercią naturalną, a ona nie miałaby złamanego serca. Mieszkać tuż obok i być świadkiem, jak Hal i jego żona

121

wiodą szczęśliwe życie? Nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Czy jednak wolno jej opuścić Ellen? Miała w głowie gonitwę myśli. Wreszcie nad ranem wstała z łóżka i pospiesznie się ubrała. Narzuciła granatową pelerynę i kuchennymi drzwiami wyszła z domu. Było zimno, pod okapem utworzyły się sople. Ruszyła w kierunku lasu, choć bez żadnego konkretnego zamiaru. Łzy spływały jej po policzkach. Wiedziała, że raczej wcześniej niż później musi wyjechać. A jeśli Ellen zdecyduje się jej towarzyszyć? Mogłyby odwiedzić rodzinę Jo, a potem znaleźć mieszkanie w Truro albo gdzieś bliżej jej matki, gdzie łatwiej o pracę. Pogrążona w zadumie Jo nie zauważyła, że ktoś za nią idzie, aż nagle usłyszała trzask złamanej butem gałązki i się odwróciła. Wciągnęła gwałtownie

RS

powietrze, gdyż ujrzała mężczyznę, którego po raz pierwszy zobaczyła w przydrożnej gospodzie, a potem natknęła się na niego na rynku w Lavenham. - Pan... - Urwała przestraszona. - Co pan tu robi? - Obserwowałem cię - przyznał Carstairs. - Nie byłem pewien, co się tu dzieje, ale teraz rozumiem. Jesteś jego kochanką. Wielki pan Hal Beverley trzyma kochankę w małym miłosnym gniazdku blisko domu. Cóż za wspaniały skandal wywołałaby ta informacja! Zastanawiam się, ile by za nią zapłacił jego ojciec. - Nie! To nieprawda! - wykrzyknęła Jo. Nie mogła wyjaśnić sytuacji, gdyż musiałaby zdradzić, że towarzyszy przyjaciółce i jej dziecku. Tym samym Ellen znalazłaby się w niebezpieczeństwie. A gdyby ojciec Hala dowiedział się w taki sposób o dziecku Ellen, możliwe, że szok by go zabił. - Nie ma pan prawa być tutaj ani okłamywać lorda Beverleya. Nie jestem kochanką Hala i... Nie dokończyła, ponieważ skoczył ku niej i pochwycił w ramiona. Zagarnął chciwie jej usta w brutalnym pocałunku. Wykręciła głowę i ze wstrętem otarła wargi wierzchem dłoni. - Jak pan śmie! 122

Uśmiechnął się szyderczo. - Straciłaś szansę uczciwego zamążpójścia, bo każdy wie, że jesteś jego ladacznicą. - Chwycił ją za ramię. - Jesteś zepsutym towarem, ale nie szkodzi. W łóżku będziesz wystarczająco słodka. Zabiorę cię ze sobą i zobaczymy, co z tego wyniknie. Być może on zapłaci, żeby cię dostać z powrotem. - Nie! - wykrzyknęła Jo. Przerażenie dodało jej sił. Próbował ją za sobą pociągnąć, ale walczyła. Kopała i wykręcała się, kiedy ciągnął ją ku gęstwinie. - Wkrótce nauczę cię dobrych manier, suko - odezwał się nieprzyjemnym tonem. - Na Boga, zapłacisz mi za to - dodał, kiedy rozorała mu paznokciami twarz. Uniósł rękę do ciosu, jednak ponownie kopnęła go w piszczel. - Niech cię... - Dotkniesz jej jeszcze raz, a będziesz martwy, Carstairs - usłyszeli. - Jeżeli jej nie zostawisz, strzelę ci w łeb i położę trupem na miejscu. Wiesz, że trafię między do mnie, Jo.

RS

oczy, więc pozwól jej odejść. - Hal wyszedł zza drzew i postąpił do przodu. - Chodź Pobiegła do Hala. Schował ją za siebie, uważnie obserwując Carstairsa. - Pożałujesz tego - zagroził Carstairs. - Dobrze się rozglądaj, Beverley, bo nie będziesz bezpieczny. Odpłaciłem twojemu bratu za jego zniewagi i mogę odpłacić tobie. - Zabiłeś Matta?! Wiedziałem, że coś się za tym kryje. On był zbyt dobrym jeźdźcem. Hal odrzucił pistolet i skoczył na Carstairsa, obalając go na ziemię. Walczyli przez kilka minut, aż wreszcie Hal znalazł się na górze. Jego pięści opadały rytmicznie na twarz pokonanego wroga. - Ty diable! Zabiję cię! Chwycił Carstairsa za gardło i ścisnął. Jego twarz wykrzywił okrutny grymas. Jo się przeraziła. - Hal, nie zabijaj go! Nie jest tego wart. Jeśli zamordował twojego brata, powinien zostać osądzony i powieszony. Błagam cię! Jego krew pozostanie na 123

zawsze na twoich rękach! Hal, posłuchaj mnie... Błagam cię... Nie pozwól, żeby on zrujnował ci życie. Carstairs stracił przytomność i leżał nieruchomo na ziemi. Hal nadal siedział na nim okrakiem, ze spuszczoną głową, jakby nagle energia opuściła go wraz z gniewem. Wstał i powiedział: - Oszalałem. Niech Bóg mi wybaczy. Gdyby nie ty, udusiłbym go. - Po policzkach spłynęły mu łzy. - Nie wiem, co się ze mną stało... Zupełnie, jakbym znów tam był... Krew, śmierć... Jo zbliżyła się do Hala i pocałowała go w usta. Zareagował natychmiast. Przygarnął ją do siebie tak mocno, jakby chciał, żeby zmienili się w jedno ciało. Poddała się temu, wiedziała, że on czuje potrzebę, której ona nie powinna rozumieć. - Jo... - zaczął łamiącym się głosem, kiedy ją w końcu puścił. - Wybacz mi.

RS

Nie powinienem... Wiesz, że nie mogę... Dotknęła palcami jego policzka.

- Cicho, najdroższy - szepnęła. - Nie będziemy teraz o tym rozmawiać. Musisz coś zrobić... On się poruszył.

- I znów masz rację - przyznał z westchnieniem Hal. Wrócił do Carstairsa, postawił go na nogi i przytrzymał, gdy ten się zatoczył. - Zabiorę cię gdzieś, gdzie opatrzą ci rany, a potem oddam w ręce przedstawicieli prawa. Przyznałeś się do morderstwa i musisz zapłacić za swoje zbrodnie. Carstairs ledwo trzymał się na nogach i Hal właściwie go wlókł. Jo schyliła się, żeby podnieść pistolet Hala. Ruszyła za nimi, czujnie ich obserwując. Uznała, że w razie potrzeby użyje pistoletu, choć postara się nie zabić napastnika, a tylko go zranić. To heroiczne postanowienie okazało się jednak zbędne, gdyż kiedy wyłonili się z lasu, stajenni spostrzegli, że dzieje się coś niezwykłego, i ruszyli biegiem w ich kierunku. Hal wyjaśnił im sytuację i przekazał więźnia. Odwrócił się do niej, przejął pistolet i ponuro się uśmiechnął. 124

- Zamierzałaś tego użyć? - Tak, gdyby próbował cię skrzywdzić. Chociaż nie wiem, czy umiałabym strzelić. - Chyba powinienem cię nauczyć. Może się przydać, gdybyś ponownie znalazła się w opałach. - Nie sądzę, żeby coś takiego znów nastąpiło. Jak myślisz? - Mogę się tylko modlić, żebyś miała rację. - Hal przybliżył się do niej o krok. - To, co widziałaś... co się wydarzyło... Pokręciła głową. - Nie musisz się tłumaczyć. Wiem, że w twoim życiu musiało być coś, o czym lepiej nie rozmawiać. I niech tak zostanie. - Chodziło o sposób, w jaki to powiedział... - Hal pokręcił głową. - Przestałem musiałaś to oglądać.

RS

nad sobą panować. Przez moment byłem właściwie niepoczytalny. Przykro mi, że - Nieważne - zapewniła go. - Zdajesz sobie sprawę, że ja... że nie jesteś mi obojętny?

- Jo... Musisz wiedzieć, że ja... cię pragnę, ale nie mogę niczego obiecać. Pewnego dnia to może się zmienić, a do tego czasu mogę tylko... ale nie chcę cię obrazić. - Hal - szepnęła - zniosę wszystko, jeśli tylko naprawdę ci na mnie zależy. - Czy możesz w to wątpić? - Przyciągnął ją do siebie i spojrzał w oczy. - Jesteś cudowna. Te twoje włosy i oczy niczym górskie jeziora, w których mężczyzna może utonąć. Tak bardzo cię potrzebuję, a jednak... Obiecałem ojcu, że ożenię się z dziewczyną, którą on uzna za odpowiednią, i dam mu dziedzica. To najtrudniejszy obowiązek, jaki można sobie wyobrazić. Oczy Jo pociemniały z emocji. - Jeśli to oznacza, że muszę albo cię opuścić, albo zostać twoją koch... Uciszył ją, przyciskając palce do ust.

125

- Uważaj, Jo. Mógłbym się nie oprzeć takiej pokusie. Bóg mi świadkiem, że myślę o tobie nieustannie we dnie i w nocy. Nie wiem, co czynić. Może się zdarzyć, że będę musiał wysłać ciebie i Ellen w jakieś inne miejsce. Trzeba spokojnie nad wszystkim się zastanowić. Obiecaj mi, że będziesz tu, kiedy wrócę, że nie znikniesz. - Przyrzekam, że zaczekam do twojego powrotu - odparła, choć głos wiązł jej w gardle. - Teraz muszę iść. - Zamierzałem dziś rano z tobą porozmawiać, poprosić o cierpliwość wyjaśnił. - Wymyślę jakiś sposób, żeby ani nie okryć cię hańbą, ani nie zawieść. Zaufasz mi choć trochę? Dasz wiarę, że nigdy umyślnie nie wyrządzę ci krzywdy? - Tak, wierzę ci. Idź już, zanim zacznę cię błagać, byś został i nigdy mnie nie opuścił. Przez pozostałą część dnia Jo była przygnębiona. Zdawała sobie sprawę z

RS

tego, że wraz z Halem przekroczyli pewną granicę. Jo już wiedziała, że ukochany jej pragnie. Gdyby mógł, z pewnością poprosiłby ją o rękę, był jednak rozdarty pomiędzy uczuciem do niej a powinnością wobec ojca i rodziny. Gdyby Jo nie miała poczucia obowiązku, mogłaby obwiniać Hala za stawianie ojca na pierwszym miejscu. Zdawała sobie sprawę, że nie pozostawiono mu wyboru. - Ale ja tak bardzo go kocham - szepnęła. - Co robić? Zostać jego kochanką, jeśli żywiona przez ciebie miłość jest wystarczająco silna, podpowiedział jakiś głos. Gdyby wierzyła w duchy, pomyślałaby, że to lady Helena Beverley przemawia do niej zza grobu. Poznała ją dobrze poprzez jej wspaniałe stroje, piękny dom, zmysłowy zapach perfum, przenikający wszystkie należące do niej rzeczy. Jako trzeźwo myśląca dziewczyna Jo uznała, że ten głos rozbrzmiewał w jej głowie. Jakie to ma znaczenie, że nie będzie przyjmowana w towarzystwie? Wszystko, czego pragnęła w życiu, to być z człowiekiem, którego kocha, zaznać szczęścia. Czy może tak egoistycznie postąpić, narażając całą rodzinę na ostracyzm towarzyski? - zadała sobie w duchu pytanie Jo. Marianne nawet jako żona markiza 126

Marlbecka odczułaby skutki kompromitacji siostry. Biedna Lucy nie wyszłaby za mąż, bo któż by chciał pojąć za żonę dziewczynę, której niezamężna siostra wiedzie żywot kochanki? A co z młodą kobietą, której Hal w końcu się oświadczy, i czy po ślubie nadal spotykałby się z Jo? A jeśli tak, to czy ona zniosłaby taką sytuację? Te bolesne rozważania nie dawały jej spokoju przez kilka pierwszych dni nieobecności Hala. Oddałaby wszystko za jego miłość, mimo to przewidywała, że z czasem co najmniej jedno z nich odczułoby dyskomfort dwuznacznej sytuacji i prędzej czy później ich związek by się rozpadł. A to by oznaczało, że pozostanie samotna do końca życia. Przy tym nie mogła znieść myśli, że miałaby już nigdy nie ujrzeć Hala. Wiedziała, że jej serce do niego należy, że nie pokocha innego mężczyzny. Liczne zajęcia od czasu do czasu pomagały zapomnieć o miłosnych rozterkach

RS

i chroniły przed rozpaczą. Z uwagi na Ellen Jo niczego nie dała po sobie znać, a kiedy przyjaciółka zapytała, czy nie wybrałaby się do Lavenham, chętnie przystała na tę propozycję.

- Mogłabyś zabrać suknię, którą uszyłam - powiedziała Ellen. - Mam gotowe dwie wyszywane tkaniny, które nadają się na przody. To powinno wystarczyć, aby madame Susanne oceniła moje umiejętności. Powinnaś też pokazać swoje kapelusze. - To prawda. Nie ma sensu robić dalszych, jeśli te się nie spodobają. Nie chciałabyś mi towarzyszyć? - Może następnym razem. Mattie nie czuje się najlepiej. To chyba tylko lekka gorączka, ale wezwę doktora. Spotkaj się z madame Susanne. Przywieź mi różne koraliki, te, które uznasz za ładne. Może białe i różowe, a także zielone, jeśli znajdziesz. - Oczywiście. Ja również potrzebuję dodatków do wykończenia kapeluszy. - W takim razie jedź jutro. Przecież George nie wybierze koralików, taśmy i wstążek, prawda? 127

- Rzeczywiście, nie sądzę, by się na tym znał. Pożyczę kilka książek. George chętnie je oddaje, ale prosił, by nie żądać od niego wybierania nowych, bo nie odróżnia jednej od drugiej. Wieczorem Jo długo tkwiła przy oknie, wpatrując się w nocne niebo, na którym pojawił się księżyc. Hal wróci za dwa dni. Ciekawe, co będzie miał jej do powiedzenia. Przypuszczała, że w imię miłości nie zrezygnuje z wypełnienia obowiązku wobec rodziny. Zresztą nawet gdyby dokonał innego wyboru, ona nie powinna z niego korzystać. Zatem pozostawało jej wyprowadzić się albo zostać jego kochanką. Hal niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w kieliszek z winem. Załatwił prawie wszystkie sprawy w mieście, nie przybliżył się jednak do rozwiązania problemu, który zaprzątał jego myśli. Umówił się na spotkanie z Jackiem Mantonem

RS

w jego klubie. Uznał, że przyjaciel powinien dowiedzieć się o aresztowaniu Carstairsa, który przyznał się do zamordowania Matta Beverleya. - O, tu jesteś - powitał go Jack. - Zaintrygowała mnie twoja wiadomość, Hal. Jaką to tajemnicę odsłoniłeś?

- Po śmierci Matta powiedziałeś mi, że konia ktoś mógł spłoszyć. - Tak, odkryłem ślad na grzbiecie - potwierdził z namysłem Jack. - Nie zdołaliśmy nikomu niczego dowieść. - To był Carstairs. Jest teraz w więzieniu niedaleko Lavenham. Przechwalał się, że przyczynił się do śmierci Matta. Wpadłem w szał i omal go nie zabiłem. Zabiłbym, gdyby nie.. W tej sprawie występuje pewna dama, którą on napadł. - No cóż, od początku mu nie ufałem. Dotarły do mnie relacje o czynach niegodnych dżentelmena i oficera. Między innymi dlatego poproszono go o złożenie rezygnacji. Matt oskarżył go o oszustwo w kartach. - Nie wiedziałem. - W oczach Hala błysnął gniew. - Mój brat nie żyje z powodu kart! Chciałbym ujrzeć Carstairsa smażącego się w piekle!

128

- Bez wątpienia tam jest jego miejsce - zgodził się Jack. - Rozumiem, że chcesz, żebym dalej zgłębiał tę sprawę? - Gdybyś mógł... Mam w tej chwili sporo kłopotów na głowie. Nie chcę, żeby Carstairs się wywinął i uniknął sprawiedliwości. Na razie władze mają tylko jego własne wyznanie. Jeśli zdoła je zbagatelizować, obrócić na swoją korzyść, zostanie zwolniony z aresztu. - Uczynię, co w mojej mocy, ale nie mogę niczego obiecać. W takich sprawach sprawiedliwość nie zawsze triumfuje, przyjacielu. - Powinienem był go zabić i załatwić to raz na zawsze. - Wtedy sam znalazłbyś się w więzieniu - zauważył Jack. - Dasz mi słowo, że nie popełnisz żadnego głupstwa, gdyby Carstairs wyszedł na wolność? - Dobrze, skoro o to prosisz. Prawdę powiedziawszy, jestem w trudnej sytuacji

RS

i nie bardzo wiem, jak z niej wybrnąć. - Czy mogę ci pomóc?

- Nie, to kwestia mojego sumienia. Kierować się sercem czy wypełnić obowiązek? - oto mój dylemat.

- Trudny wybór. Twój brat nie żywił wątpliwości. Czy nie masz takiej samej wolnej woli? - Nie, a częściowo właśnie dlatego, że on miał. Zjedz ze mną kolację. Miło cię znów widzieć. Chciałbym coś usłyszeć o starych przyjaciołach. George przyrzekł Jo, że dopilnuje sprawunków dla pani Stowe. Nie był to dzień targowy i ulice miasteczka świeciły pustką z powodu dokuczliwego zimna. Udała się najpierw do pracowni madame Susanne. Krawcowa ucieszyła się na jej widok, a kapelusze, które Jo zaprezentowała, wprost ją zachwyciły. - Są eleganckie, a zarazem nie nazbyt modne, akurat w guście naszych pań pochwaliła z uśmiechem. - Na pewno je sprzedam za żądaną przez panią cenę i sama na nich zarobię.

129

Następnie madame Susanne rozłożyła uszytą przez Ellen suknię i przez kilka minut studiowała krój i haft. - Nie podoba się pani? - spytała zaniepokojona Jo. - Naprawdę rzadko widuje się ciekawsze i bardziej starannie wykonane hafty odrzekła madame Susanne. - Chciałabym złożyć zamówienie u pani Beverley, tylko nie jestem pewna, czy moim klientkom spodoba się użycie koralików. Uważam, że pani przyjaciółka mogłaby z powodzeniem prezentować i sprzedawać swoje prace w Londynie. Zresztą obie panie bardziej by tam pasowały niż tu, na prowincji. Rozważały panie otwarcie własnego magazynu? - Własnego? - Jo spojrzała z niedowierzaniem na madame Susanne. - Czy takie przedsięwzięcie nie wymaga pieniędzy? Nie sądzę, żeby było nas stać. - Szkoda. Oczywiście sprzedam to, co pani przywiozła, ale doradzałabym pożyczkę?

RS

poszukać pomocy. Nie mają panie kogoś, do kogo mogłybyście się zwrócić o - Raczej nie - odparła Jo, gdyż duma nie pozwoliłaby jej prosić Hala o pieniądze. - A może pani mogłaby zostać naszą wspólniczką? - Bardzo bym chciała, ale od lat prowadzę tę pracownię i nie mam wolnych środków, takich, które pozwoliłyby otworzyć firmę w Londynie. Znajdźcie panie pieniądze i załóżcie własny magazyn. Może to trochę potrwać, ale jestem pewna, że się uda. - Dziękuję za radę. Po opuszczeniu zakładu Jo rozważała słowa madame Susanne. Gdyby wraz z Ellen wynajęły niewielką pracownię z pokojami na górze, podobną do tej, lecz w jakimś modnym mieście, Bath albo Londynie, rozwiązałoby to ich kłopoty. Nie zaoszczędzą jednak sumy wystarczającej na uruchomienie działalności. Wysłała trzy opowiadania dla dzieci do różnych wydawnictw, lecz nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Prawdę mówiąc, było mało prawdopodobne, że dostanie, gdyż dotych-

130

czas niczego nie opublikowała, a wydawcy są zasypywani rękopisami. No cóż, ona i Ellen muszą na razie pracować dla innych. Wstąpiła do pasmanterii, gdzie zrealizowała zamówienie Ellen. Żałowała, że nie ma dla przyjaciółki lepszych wieści. Madame Susanne wątpiła w możliwość sprzedania sukni, nad którą Ellen pracowała z taką pasją. George czekał na Jo w gospodzie. Kupiła kilka bułeczek na powrotną drogę, bo wolała nie tracić czasu na posiłek. Chciała jak najszybciej przekazać Ellen, czego się dowiedziała. Wiedziała, że przyjaciółka będzie rozczarowana. Miała nadzieję utrzymywać się z haftów, a tu się okazało, że jej prace są zbyt wytworne jak na potrzeby pań z małego miasteczka. George pomógł Jo wysiąść z powozu i podał jej paczki. - Da sobie panienka radę?

RS

- Tak, dziękuję. Cieszę się, że mnie ze sobą zabrałeś. George uchylił czapkę. - To przyjemność móc cokolwiek dla pani zrobić, panno Horne, wystarczy poprosić.

- Dziękuję. Sądzę, że następnym razem wybiorę się do miasta dopiero za kilka tygodni.

To znaczy, że być może nigdy, dodała w duchu Jo. Wkrótce jej życie się zmieni w taki czy inny sposób. Albo wyjadą razem z Ellen, albo ona wróci do rodziny. Spodziewała się, że po przyjeździe Hal ogłosi zaręczyny. Drgnęła, gdy ujrzała stojący przed domem kosztowny pojazd z herbem na drzwiczkach. Poszukała wzrokiem pomocy u George'a, ten jednak zdążył się oddalić. Kto mógł przyjechać w takim powozie? Raczej nie ojciec Ellen, a to oznaczało... W sieni wybiegła jej naprzeciw pani Stowe. - Od ponad godziny jest w małym salonie z panią Beverley, panienko szepnęła wyraźnie przejęta. - Pani mnie nie zawołała, a sama nie śmiałam wejść, bo kiedy przyjechał, był bardzo zły. 131

- Czy to lord Beverley? - zapytała Jo. Poczuła lekkie mdłości, kiedy gospodyni potwierdziła skinieniem głowy. - Skąd się tu wziął? Hal bardzo pilnie utrzymywał nasz pobyt w tajemnicy. - Nie wiem, panienko. Poza domem nikomu nie mówiłam, ale wieści się rozchodzą. Ludzie plotkują, ktoś coś komuś szepnął, wie panienka, jak to jest. - Tak, chyba prędzej czy później można się było tego spodziewać. Od początku Jo radziła Halowi, żeby wyjawił ojcu prawdę, ale on zawsze znajdował jakąś wymówkę. Wyglądało na to, że lord Beverley sam wykrył ich sekret. Wzięła głęboki oddech i powiedziała: - Zajrzę tam. - Sądzi panienka, że powinna? Jeśli jego lordowska mość usłyszał jedną plotkę, mógł poznać także inne.

RS

- Nie jestem kochanką pana Beverleya, niezależnie od tego, co pani albo inni ludzie sobie wyobrażają, pani Stowe. Nie będę się ukrywać, skoro przyjaciółka potrzebuje mojego wsparcia.

Ruszyła wyprostowana, z uniesioną wysoko głową. Z uwagi na Hala muszę uważać na słowa, przestrzegła się w duchu. Nie wolno mi stracić panowania nad sobą i przybrać oskarżycielskiego tonu. Nie będzie jednak stała z boku i przypatrywała się biernie, jak lord Beverley atakuje Ellen. Zapukała i weszła do salonu. Jej oczom ukazała się rodzinna scena. Dość wysoki mężczyzna o siwych włosach siedział w fotelu przy kominku, trzymając na rękach Mattie. Ellen stała u jego boku i uśmiechała się czule do ukochanej córeczki. Jo postąpiła parę kroków i zapytała: - Czy wszystko w porządku? Przyjaciółka odwróciła głowę. - Odwiedził nas dziadek Mattie - odparła. - Była trochę rozdrażniona, ale doktor powiedział, że to nic złego, tylko lekkie przeziębienie. Leżała w kołysce przy

132

ogniu, a ja coś szyłam, kiedy przybył lord Beverley. Zapłakała, kiedy ją wzięłam na ręce, ale ucichła u dziadka. Czy to nie zadziwiające? - Tak, rzeczywiście - przyznała Jo. - Musi pan mieć wprawę, sir. Wiem, że mój ojciec potrafił uspokajać płaczące dzieci wtedy, gdy odwiedzaliśmy parafian, ale nie każdy ma ten dar. Lord Beverley uniósł głowę i zmrużył oczy. - A pani, młoda damo, jest... Jo wzięła głęboki oddech. - Panna Josephine Horne, przyjaciółka Ellen - przedstawiła się. - Aha, to panienka właśnie pomagała przy porodzie mojej wnuczki. - Lord Beverley skinął głową. - Jestem ci zatem winien wdzięczność. Ellen zapewniła, że gdyby nie ty, mogłaby umrzeć.

RS

- Niewiele uczyniłam...

- Jo, przecież to nieprawda - wtrąciła Ellen. - Nie wiem, co bym bez ciebie poczęła. Powiedziałam lordowi Beverleyowi, że przebywamy tu, ponieważ się bałam, że ojciec zmusi mnie do powrotu do domu i oddania dziecka, uważając, iż jest owocem grzechu.

- Bzdura i nonsens - rzucił lord Beverley. - Nie pochwalam tego zwyczaju, ale ślub udzielony w Szkocji przez kowala jest legalny, a wiem od Ellen, że później zostali jeszcze dodatkowo pobłogosławieni przez duchownego w Hiszpanii. Mattie jest moją wnuczką - oznajmił stanowczo lord Beverley i dodał, zwracając się do Jo: Poprosiłem Ellen, żeby zamieszkała ze mną. Dostanie wszystko, do czego jest uprawniona jako wdowa po Matcie. Ponadto nie sądzę, by Hal miał coś przeciwko temu, żeby Ellen wraz z małą przeniosły się do rodzinnego majątku. On zresztą nie dba o posiadłość tak jak powinien, choć jest dziedzicem. - Sądzę, że to nie tak - zaprotestowała Jo. - Wiem, że troszczy się o pana, sir. - Istotnie? - Lord spiorunował ją wzrokiem. - A skąd wiesz, panienko, co myśli mój syn? 133

Przez chwilę Jo odczuwała pokusę ujawnienia prawdy, powstrzymała jednak gniewne słowa. - Powiedział mi, że bardzo martwi się o pańskie zdrowie, sir. - Bzdura i nonsens - skwitował starszy pan, zapominając że sam skutecznie wpływał na syna, twierdząc, że bardzo źle się czuje. - Nie wybieram się jeszcze na tamten świat, a Hal powinien mnie poinformować, że odnalazł Ellen i że urodziła ona śliczną córeczkę. Wynająłem agentów, którzy poszukiwali jej miesiącami. Kiedy wreszcie w Bath natrafili na jej ślad, zniknęła. Doszły mnie słuchy, że tutaj zamieszkała, postanowiłem więc przyjechać. Hal mógł przywieźć Ellen do mnie i tym samym oszczędzić mi podróży. - Pański człowiek obserwował dom i śledził Ellen? - Od niedawna znam miejsce waszego pobytu. Gdyby mój bezmyślny syn

RS

zdradził mi je od razu, uniknąłbym straty czasu.

- Z pewnością tak by uczynił, gdyby uważał, że chce ją pan zobaczyć - odparła zdecydowanie Jo, biorąc w obronę Hala. Napotkała spłoszone spojrzenie starszego pana. - Bał się, że szok może pana zabić, sir. Właśnie ze względu na pana, milordzie, nie wyjawił tajemnicy.

- Bóg mi świadkiem, że ze względu na ciągłość rodu pragnąłem wnuka, ale ta słodka dziewuszka rozjaśni moje stare lata. - Przeniósł spojrzenie na Ellen. - Masz mi to za złe, moja droga? Wiem, że źle postąpiłem, ale cię nie znałem. Doniesiono mi, że twój ojciec jest handlarzem, więc pomyślałem... - Że ja jestem awanturnicą? - dopowiedziała Ellen. - Przypuszczam, że gdybyśmy byli odważniejsi, zaakceptowałby nas pan wcześniej. Zresztą także mój ojciec równie zdecydowanie jak pan sprzeciwiał się temu małżeństwu, sir. Uznaliśmy, że nie mamy wyboru, i postanowiliśmy razem uciec. - Zapomnijmy o tym - rzucił niecierpliwie lord Beverley. - Nie martw się swoim ojcem, droga synowo. Kiedy zamieszkasz ze mną, nie wpuszczę go do domu, chyba że mi przyrzeknie, iż będzie działać w dobrej wierze. 134

- Jest pan bardzo uprzejmy - odrzekła Ellen. - Czy mogłabym przemyśleć pańską propozycję? Muszę porozmawiać z Jo, miałyśmy własne plany. Zamierzałam zarobkować i stać się niezależna. - Moja synowa nie musi pracować - zaprotestował lord Beverley. - Weź dziecko, Ellen. Wrócę do siebie i zaczekam na Hala. Mamy co omawiać. - Przeniósł spojrzenie na Jo. - Podasz mi rękę, panienko, i pomożesz dotrzeć do powozu? - Tak, skoro pan sobie tego życzy. Rzeczywiście potrzebował pomocy. - Zbyt długo siedziałem - wyjaśnił, kiedy zbliżali się do frontowych drzwi. Pani Stowe wyrosła jak spod ziemi i natychmiast je przed nim otworzyła. - Nie jestem już tak sprawny jak dawniej, ale kilka lat pożyję. - Zerknął z ukosa na Jo. Słyszałem o tobie, panienko. Mam nadzieję, że w tych opowieściach nie ma ani krzty prawdy?

RS

- Nie jestem kochanką Hala, a jedynie jego przyjaciółką. - Wymagam od syna, by obdarzył nas dziedzicem, i życzę sobie, żeby jego żona pochodziła z dobrej rodziny. - Tak, wiem o tym od Hala.

- Powiedział ci? - Lord Beverley posłał jej srogie spojrzenie. - Uważasz się za właściwą dziewczynę dla mojego syna? Jo spojrzała mu w oczy. - To nie jest kwestia tego, co ja uważam. - Życzę miłego dnia, panienko. Wiele mogłoby za tobą przemawiać. Jo przyglądała się, jak służący pomaga starszemu panu zająć miejsce w powozie. Zaczekała, aż zamknie drzwiczki i pojazd ruszy, a potem odwróciła się, żeby wejść do domu.

135

Rozdział ósmy - No cóż - zaczęła z westchnieniem Ellen, gdy Jo wróciła do salonu - kiedy się zjawił, przeżyłam wstrząs. Obawiałam się awantury, ale on jest chyba bardziej zły na Hala niż na mnie. Zapytał, dlaczego się do niego nie zwróciłam, a ja odparłam, że spodziewałam się braku akceptacji z jego strony. Wyobraź sobie, że mnie przeprosił! Miał łzy w oczach! Naprawdę chce, żebym zamieszkała w rodowej siedzibie. - Uważam, że to najlepsze rozwiązanie twoich problemów - odparła Jo. Przestałabyś się lękać interwencji ojca, gdyż lord Beverley nie pozwoli zrobić krzywdy ani tobie, ani małej. Jestem o tym przekonana. - Tak, najwyraźniej pokochał Mattie - przyznała Ellen. - Jestem tak

RS

skołowana, że nie mam pewności, jak postąpić.

- Powinnaś przyjąć propozycję lorda Beverleya - poradziła Jo. - Nasz pobyt tutaj nie może trwać wiecznie. Kiedy lord Beverley uzna cię jako synową, a Mattie jako wnuczkę, co najwyraźniej zamierza, wasz byt będzie zabezpieczony. Z pewnością przedstawi cię swoim przyjaciołom. Będziesz wyjeżdżała do Londynu i bywała w towarzystwie, co ci się słusznie należy. - Nie jestem do końca pewna, czy odpowiada mi taka perspektywa. A co z tobą? - Nie mogę zamieszkać u lorda Beverleya, to oczywiste. Zresztą po co? Już nie będziesz mnie potrzebować, a poza tym mam rodzinę. Mama i siostry zrozumiały, że nie chciałam zostawić cię w trudnej sytuacji, ale ona się zmieni na lepsze. - Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Będzie mi ciebie brakowało, Jo. - Mnie ciebie też. Przecież będę cię odwiedzać, jeśli lord Beverley nie będzie miał nic przeciwko temu. Ellen, to zdecydowanie najlepsze wyjście dla ciebie i Mattie. - Miałyśmy plany... 136

- Z których zapewne niewiele by wynikło - przerwała jej Jo. - Madame Susanne powiedziała, że mogłaby sprzedawać moje kapelusze, ale uważa, że twoje prace są zbyt wyrafinowane dla prowincjonalnej klienteli. - Rozumiem. - Ellen sprawiała wrażenie rozczarowanej. - Nie chciałabym przez całe życie pozostawać na garnuszku Hala. Jeśli należą mi się pieniądze po mężu... - Oczywiście, że ci się należą, zawsze były twoje. Poza tym Mattie powinna poznać swoją rodzinę, a także wzrastać w odpowiednich warunkach, nie sądzisz? Pomyśl o jej przyszłości, o tym, co jest najlepsze dla twojej córeczki. Może być córką szwaczki albo wnuczką lorda. Chcesz przecież dla niej wszystkiego, co najlepsze, czyż nie? ani dziedzictwa.

RS

- Naturalnie - potwierdziła Ellen. - Istotnie nie mogę jej pozbawić ani rodziny, - Jedź do siedziby lorda Beverleya. Ja wrócę do mamy i Lucy. Wiem, że bardzo za mną tęsknią. - Jo uśmiechnęła się do Ellen, chcąc dodać jej otuchy i tłumiąc własny żal związany z rozstaniem. Przyjaciółka powinna dostać to, co się jej należy. - Od razu zacznę się pakować. Jestem pewna, że Hal pozwoli mi zabrać tutejszy kufer. Jego zawartość może mi się przydać. - Zatem zgoda - odparła Ellen. - Jutro powiadomię lorda Beverleya o mojej decyzji. Czy nie powinnaś zaczekać na Hala, żeby z nim porozmawiać? Przecież wkrótce wróci. - Nie, wyjadę, jak się spakuję. Zapytam George'a, czy zawiezie mnie do Lavenham, i poproszę, żeby załatwił wysłanie kufra. - Wystarczy ci pieniędzy na przejazd? - Na pocztowy dyliżans z pewnością. Madame Susanne zapłaciła mi za dwa kapelusze. - Jo... - Ellen objęła przyjaciółkę. - Miałam nadzieję, że sprawy ułożą się inaczej, że ty i Hal... 137

- Proszę, nie wracajmy do tego. Lord Beverley nie uważa mnie za odpowiednią żonę dla syna. Zanim odjechał, wyraźnie mi to powiedział. Chyba właśnie w tym celu poprosił, żebym go odprowadziła do powozu. Nie chcę stawiać Hala wobec konieczności wyboru pomiędzy mną a ojcem. - Och, Jo... - w oczach Ellen lśniły łzy - jestem ogromnie zadowolona z obrotu spraw, ale tak bardzo będzie mi ciebie brakować! - Nie wolno ci płakać. Masz zapewnioną przyszłość, Ellen, ja zresztą także. Mama bardzo się ucieszy z mojego powrotu, zajmę się serio pisaniem. - Skoro tego chcesz... - Ellen nie sprawiała wrażenia przekonanej. - Moim zdaniem powinnaś zaczekać na Hala. - Uważam, że tak powinnam postąpić, jak zaplanowałam. Mój ojciec by to pochwalił. jej powstrzymać.

RS

Ellen skinęła głową. Wiedziała, że kiedy Jo się na coś zdecyduje, nie sposób - Zatem... - Urwała, gdyż z holu dobiegły ich podniesione głosy, a po chwili drzwi salonu stanęły otworem. - Ojcze...

- Więc tutaj jesteś! Długo musiałem cię szukać! - rzucił gniewnie nowo przybyły. - Wszystkie te kłamstwa i fałszywe doniesienia... W końcu jedno okazało się prawdziwe. Znalazłem cię i zabieram do domu. - Nie pojadę z tobą! Czy przyjechałeś zobaczyć wnuczkę, ojcze? Jest piękna i... - Nie jest moją krewną! - wykrzyknął. - To bękart! A co do ciebie, od tej pory nie wyjdziesz z domu bez towarzystwa matki. - Właśnie dzisiaj odwiedził mnie lord Beverley, mój teść. Poprosił, żebym zamieszkała w jego majątku. Uzna moją córkę za swoją wnuczkę, którą zresztą jest, a ja będę korzystać z wszystkich honorów należnych wdowie po jego synu oznajmiła stanowczo Ellen. - On jest dobrym człowiekiem, pokochał Mattie. Dlaczego miałabym pojechać z tobą do domu, w którym nigdy nie zaznałam 138

rodzicielskiej miłości? W domu lorda Beverleya będę kochana i szanowana. Nie możesz mnie do niczego zmusić, a ja już się ciebie nie boję Lord Beverley ma potężnych przyjaciół i oświadczył, że będzie mnie chronił. Jeśli mnie skrzywdzisz, nie zawaha się doprowadzić cię do ruiny. - Jestem tego świadom, bo niedawno z nim rozmawiałem. Nie wrócisz do domu, do matki? - Zapraszam ją do siebie. A gdyby zechciała, mój dom stanie się także jej domem. - Twoja matka postąpi tak, jak ja rozkażę. A zatem to twoja ostateczna odpowiedź? - Tak. Jeśli o mnie chodzi, nie mam już ojca. Przypatrywał się jej przez bezsilnie opadła na fotel.

RS

dłuższą chwilę, a potem odwrócił się i wypadł z salonu, trzaskając drzwiami. Ellen - Doskonała przemowa - pochwaliła przyjaciółkę Jo. Jesteś bardzo dzielna. - Nauczyłam się tego od ciebie. Kto wie, czy bym się odważyła, gdyby ciebie tutaj nie było... i gdybym nie czuła oparcia w lordzie Beverleyu. - Nerwowo wciągnęła powietrze. - Ojciec musiał najpierw trafić do niego... - Aż boję się pomyśleć, co usłyszał. - Jo zaśmiała się rozbawiona. - Odpocznij. Stało się to, czego najbardziej się obawiałaś, a mimo to zwyciężyłaś. - Tak. - Ellen sprawiała wrażenie dość zadowolonej z siebie. - Jeszcze niedawno nie śmiałabym się sprzeciwić ojcu. Pomogło mi to, że się zezłościłam, bo nawet nie chciał zobaczyć wnuczki. - Za to lord Beverley ją kocha - zapewniła Jo. - Przekonałaś się, że dokonałaś właściwego wyboru. Jo zdołała pomieścić wszystkie swoje rzeczy w kufrze lady Beverley, a ponadto przygotowała małą torbę podróżną. Pakowała się ze łzami w oczach. - Wybacz mi, mój kochany Halu - szepnęła, domykając wieko kufra. - Możesz mnie uznać za tchórza, skoro od ciebie uciekam, ale to najlepsze rozwiązanie. Nie 139

mogę zostać twoją kochanką, a twój ojciec nigdy mnie nie zaakceptuje w charakterze synowej. Tak bardzo cię kocham... Wydawało się Jo, że czuje zapach róż i czyjąś obecność. „Pewnego dnia zaznasz szczęścia..." Kto to powiedział? Oczywiście nikt, odpowiedziała sobie w duchu Jo. Po prostu tak pomyślałam. - Tak, pewnego dnia będę szczęśliwa - potwierdziła na głos, choć wiedziała, że mówi do siebie. - Nauczę się żyć, jakby nic się nie stało. Być może opiszę twoją historię - dodała, mając na myśli lady Helen Beverley, dawną mieszkankę domu. Wydało się jej, że słyszy chrapliwy śmiech, i to ją podniosło na duchu, chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że wszystko dzieje się tylko w jej głowie. A jednak pomogła jej myśl o damie dość występnej w młodości, która stała się wierną i kochającą żoną.

RS

- Ciekawe, dlaczego zostałaś czyjąś kochanką - ciągnęła Jo. - Kochałaś niemądrze lub zbyt mocno?

Jo przebrała się na wieczór w swoją ulubioną suknię i zeszła na dół, by dołączyć w salonie do Ellen. Chciała wykorzystać jak najlepiej ostatnie chwile w tym domu. Czekają ją puste dni i noce, zdąży się napłakać. Dziś będzie się uśmiechać i udawać, że wszystko jest takie, jak być powinno. - Pisz do mnie - poprosiła Ellen następnego ranka, kiedy Jo zbierała się do wyjścia. - Pozostaniemy w kontakcie? - Oczywiście. Zresztą masz mój adres. Wyślij list, kiedy tylko się tam zadomowisz, a ja ci odpowiem. - Nigdy ci wystarczająco nie podziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłaś powiedziała Ellen. Nieco zawstydzona wręczyła Jo paczuszkę. - To dla ciebie. Właśnie teraz nad tym pracowałam. Pomyślałam, że pewnego dnia może ci się przydać.

140

- A ja dla ciebie niczego nie mam. Chciałam ci zrobić kapelusz, ale nie zdążyłam. - Jo odwinęła papier, odsłaniając kawałek jedwabiu ozdobiony różowymi i perłowymi koralikami. - To takie piękne... - Znalazłam jedwab w jednym z kufrów na strychu - wyjaśniła Ellen. Pomyślałam, żeby zrobić wstawkę do... sukni wieczorowej. Zamierzała wykonać ozdobę do ślubnej sukni Jo, powstrzymała się jednak przed ujawnieniem tego zamiaru. Do niedawna żywiła nadzieję, że Hal ożeni się z jej przyjaciółką i że będą się nawzajem często odwiedzać. - Wzór jest cudowny - zachwycała się Jo. - Kiedy już będę renomowaną pisarką, naszyję ten materiał na najwspanialszą kreacją balową. - Koniecznie. - Ellen ją uściskała. - Będę za tobą tęskniła. - A ja za tobą i za kochaną małą Mattie. Codziennie ją ode mnie pocałuj -

RS

powiedziała łamiącym się głosem Jo. Szybko jednak zapanowała nad sobą i przywołała uśmiech na twarz. - Zadedykuję jej książkę z moimi baśniami, kiedy tylko ktoś ją wyda.

- Tak, zrób to, proszę. I odwiedzaj mnie, nie zapomnij. Uściskały się i Jo wyszła przed dom, gdzie czekał zaprzężony powóz. George miał ją zawieźć do Lavenham, skąd mogła wyruszyć dyliżansem do Kornwalii. George umieścił kufer z tyłu powozu, żeby go od razu wysłać. - Przykro mi, że pani wyjeżdża, panienko - odezwał się. - Nie wiem, co powie pan Hal. - Och, nie sądzę, żeby go to zbytnio obeszło - odparła Jo, nadal się uśmiechając. - Jestem tylko przyjaciółką pani Beverley. - Nie tak ja to widziałem. Będzie tu panienki brakować, i to jest nie tylko moje zdanie. Jo skinęła głową i zamilkła. Nie mogła się powstrzymać, musiała jeszcze raz popatrzeć na dom, zanim zniknął z pola widzenia. Miała złamane serce, musiała jed-

141

nak być dzielna. Przecież nie pokaże się mamie zapłakana. Spakowała drobne podarunki dla matki i Lucy, przygotowała je dawno. Nie zobaczy już Hala, nie ucieszy jej szelmowski błysk w jego oczach, kiedy z niej żartował. Nie poczuje cudownego, namiętnego, a zarazem czułego pocałunku, jak również poczucia bezpieczeństwa, którego zaznała w jego ramionach. Może tylko pielęgnować wspomnienia. Hal cieszył się na spotkanie z Jo. Postanowił oznajmić ojcu, że na razie nie chce się żenić, a potem znaleźć sposób, aby ich sobie przedstawić. Z pewnością ojciec się zorientuje, jaką Jo jest atrakcyjną, bystrą i uroczą dziewczyną. Hal był świadom spoczywającego na jego barkach obowiązku przedłużenia rodu, lecz nie wyobrażał sobie, że mógłby poślubić inną kobietę. Zeskoczył na ziemię, przywiązał konie i biegiem pokonał ostatnie jardy.

RS

Pragnął jak najszybciej ujrzeć Jo. Otworzyła mu pani Stowe.

- To pan, sir. Obawiam się, że nie ma nikogo w domu. - Co się stało?

- Wyjechały, sir. Panna Horne dwa dni temu, a pani Beverley dziś rano. - Wyjechały? Dokąd? Gdzie się udała Jo? - zapytał całkiem zaskoczony. - Jak mogła wyjechać, nie uprzedzając mnie? - Panienka nie powiedziała mi, dokąd jedzie, tylko podziękowała za opiekę. Panią Beverley i Mattie zabrał pański ojciec. Nie wiem, co mam teraz zrobić z domem. - Do diabła z domem! - zawołał Hal, tracąc zwykłe opanowanie. - Ojciec zmusił Ellen czy pojechała z nim z własnej woli? Na Boga, proszę mi wyjaśnić, co tu się stało! - Może wejdzie pan do środka, sir? Nie najlepiej pan wygląda. - Chcę wiedzieć, dokąd pojechały Ellen i Jo! - wykrzyknął Hal.

142

- Pani Beverley i Mattie zamieszkają z pańskim ojcem w rodowej siedzibie wyjaśniła pani Stowe. - Cieszyła się na tę myśl, choć z drugiej strony, martwiła rozstaniem z panną Horne. - Jo się z nimi nie zabrała? Pani Stowe przecząco pokręciła głową i odparła: - Nie, przypuszczam, że pański ojciec sobie tego nie życzył. - W takim razie dokąd się udała? Ma pani jakiś pomysł? - George zawiózł ją do Lavenham, do dyliżansu pocztowego. Może on coś wie. - Ładnie się spisał! Mógł przynajmniej zapłacić za pocztową dwukółkę! Wściekły Hal zaczął się oddalać szybkim krokiem. niechętnym spojrzeniem.

RS

- A co z domem?! - zawołała za nim pani Stowe. Odwrócił się i zmierzył ją - Proszę go utrzymywać w czystości. - No cóż, ja nigdy...

Pani Stowe patrzyła, jak młody lord Beverley kieruje się w stronę stajni. Wróciła do środka i zamknęła drzwi. Wyglądało na to, że przynajmniej na razie będzie miała cały dom dla siebie, co bardzo jej odpowiadało. Wiedział, że nie zazna spokoju dopóty, dopóki nie porozmawia z Jo. Dlaczego nagle wyjechała? Czy ojciec wyrzucił ją z jego domu? - pytania nie dawały mu spokoju. To prawdopodobne, odpowiedział sobie Hal. Usłyszał plotki o kochance i naturalnie w nie uwierzył. Czy zachował się wobec Jo niegrzecznie? Obraził ją i nakazał opuścić majątek? Nie wybaczy ojcu, jeśli coś złego się stanie Jo. - Co robisz? - zapytał Hal chłopaka wymieniającego w stajni ściółkę. Dlaczego George'a nie ma? - Musiał odwiedzić swoją siostrę w Devon, proszę pana. Wróci za kilka dni. Ona zachorowała, rozumie pan, i napisała do George'a, żeby przyjechał. Wziął 143

dwukółkę, proszę pana, powiedział, że na pewno nie będzie pan miał nic przeciwko temu. - Nie o to chodzi. Chciałem wiedzieć dokąd... Nieważne. Wrócił do domu nękany złymi myślami. Dlaczego Jo uciekła bez słowa? Przecież musiała wiedzieć, że przynajmniej by ją odwiózł. Dlaczego nie zaczekała na jego powrót? Nękały go kolejne pytania. Oczywiście znał na nie odpowiedź. Sądziła, że on zamierza się ożenić z dziewczyną odpowiadającą wymogom stawianym przez ojca. Pozwolił jej w to wierzyć, ponieważ wierzył w to sam. Teraz już wiedział, że to niemożliwe. Nie mógł spędzić reszty życia z niekochaną żoną tylko po to, żeby zadowolić ojca, który nie powinien tego od niego wymagać, powinien raczej pragnąć szczęścia syna. Poza wszystkim żeniąc się z niekochaną kobietą, postąpiłby nieuczciwe wobec

RS

tej osoby i samego siebie. Przede wszystkim jednak wobec Jo! Sprawił, że się w nim zakochała, a potem oświadczył, że nie może się z nią ożenić. Dziwne, że nie posłała go do diabła. Okazał się głupcem.

Gdyby Jo nie chciała mieć z nim do czynienia, mógłby mieć pretensję tylko do siebie.

Znajdzie ją, przedtem jednak porozmawia z ojcem. Delikatnie, mając na względzie jego zdrowie, lecz jednocześnie zdecydowanie, ponieważ nie może stracić Jo. Wiedział już teraz, że bez niej jego życie będzie puste. Długie, nieznośne lata bez nadziei na miłość i szczęście. - Mamo, zajechał powóz - obwieściła Lucy. Tkwiła w oknie, obserwując szarugę i się nudziła. - To Jo! - Jesteś pewna? Pani Horne odłożyła robótkę i wstała, żeby dołączyć do córki. Ujrzała młodą kobietę w bardzo eleganckiej granatowej pelerynie wykończonej futrem. Ponieważ jej twarz zasłaniał kaptur, początkowo nie była pewna, czy to rzeczywiście jej córka.

144

W pewnym momencie kobieta zaśmiała się i powiedziała coś do człowieka, który pomógł jej wysiąść, i pani Horne przekonała się, że to rzeczywiście jej ukochana Jo. - Masz rację. Biegnij się z nią przywitać. Nie musiała tego dwa razy powtarzać. Lucy popędziła przez hol do drzwi wejściowych, które otworzył lokaj lady Berthy Edgeworthy. - Jo! - krzyknęła Lucy i rzuciła się siostrze na szyję. Uściskała ją, a Jo zaśmiała się i ją pocałowała. - Dlaczego nas nie uprzedziłaś? - Postanowiłam zrobić wam niespodziankę. Miałam przyjechać wczoraj, ale spóźniłam się na dyliżans i George przywiózł mnie na samo miejsce. Po drodze musieliśmy przenocować u jego siostry w Devon. Lucy spojrzała na mężczyznę, który wnosił kufer. - Kim on jest? - szepnęła do Jo, kiedy przecinały hol.

RS

- Stajennym pana Beverleya - wyjaśniła Jo. - Bardzo miłym. Gdyby nie on, musiałabym czekać dwa dni na następny dyliżans.

- Czy to wygodnie podróżować tak daleko gigiem*? - zainteresowała się Lucy. * Gig - jednokonny, odkryty pojazd dwukołowy o wysokich kołach, używany w XIX i XX wieku, głównie w Wielkiej Brytanii (przyp. red). - Raczej nie, ale na szczęście nie było zimno. Zresztą ja już zakończyłam podróż, a biedny George musi jeszcze wrócić. Może zatrzyma się na dzień lub dwa u siostry. - Jo, moja kochana! - przerwała im pani Horne. - Tak się cieszę, że przyjechałaś. Dlaczego nas nie uprzedziłaś? - To niespodzianka - wyjaśniła jej Lucy. - Och, zresztą nieważne, dobrze, że wreszcie wróciłaś. Bardzo za tobą tęskniłyśmy.

145

- I ja za wami, także za ciocią Berthą - dodała Jo, gdyż do salonu wkroczyła lady Edgeworthy. - Tak dawno was wszystkich nie widziałam. Pani Horne zauważyła u córki zmianę. Kiedy wyjeżdżała do Bath z ciotką Wainwright, była dziewczyną, a teraz stała przed nią kobieta. Coś musiało się wydarzyć, niekoniecznie dobrego. Pani Horne postanowiła jednak na razie nie pytać. Jo opowie jej wszystko w dogodnym dla niej czasie. - Powiem kucharce, żeby porządnie nakarmiła tego stajennego - powiedziała lady Bertha. - Namęczył się, powożąc taki kawał drogi. Twój przyjaciel zrobiłby lepiej, wysyłając cię pocztową dwukółką. Wiesz przecież, Jo, że pokryłabym koszty. Zapewne przemarzłaś do szpiku kości. - Nie, bo mam bardzo ciepłą pelerynę. - Jo zdjęła okrycie i położyła na krześle. Lucy zachwyciła się jakością materiału. - Biedny George zmarzł. Byłabym

RS

wdzięczna, ciociu, gdyby mógł tu przenocować, wygląda na to, że spadnie śnieg. - Poproszę ochmistrzynię, żeby to zorganizowała - oznajmiła lady Edgeworthy, po czym się oddaliła, żeby wydać odpowiednie dyspozycje. - Twoja ciotka ma rację - dodała pani Horne. - Mogli cię wysłać pocztową dwukółką.

- Zamierzałam pojechać dyliżansem, ale się spóźniliśmy. Wtedy George zaproponował, że mnie zawiezie. Bardzo miło się zachował, mamo. Musieliśmy kilkakrotnie zmieniać konie, za co zapłacił z własnej kieszeni. Upierałam się, że pokryję koszt, ale nie chciał o tym słyszeć. - Przynajmniej on jest dżentelmenem - stwierdziła z przekąsem pani Horne, niezadowolona ze sposobu, w jaki została potraktowana jej córka. Podejrzewała, że Jo wycierpiała znacznie więcej, niż się przyznawała. - Skąd masz tę pelerynę? Wygląda na bardzo drogą. Wątpię, by kupiła ją moja siostra... - Rzeczywiście nie - odparła z uśmiechem Jo. - Dotknij jej tylko, mamo. Czyż nie jest wspaniała? Należała do babki pana Beverleya. Jak wiesz, wysłałam swój kufer tutaj i brakowało mi ubrań. Hal... pan Beverley powiedział, że mogę korzystać 146

z rzeczy przechowywanych na strychu w kufrach jego babki. Peleryna szczególnie przypadła mi do gustu. Pięknie się prezentuje. - Istotnie - przyznała pani Horne. - Usiądź, kochanie. Jesteś głodna? - Nie, siostra George'a, Maudie, przygotowała nam na drogę kosz jedzenia. Wczoraj u niej przenocowaliśmy i zaszło zabawne nieporozumienie. Myślała, że George chce mnie jej przedstawić jako swoją narzeczoną. Okazała się równie miła, kiedy poznała prawdę. - Prawdę, czyli... - ...że on mnie tylko odwozi do rodziny. - Chyba nagle się zdecydowałaś? - Nie mam żadnych kłopotów - zapewniła matkę Jo. - Niespodziewanie przyjechał lord Beverley i ubłagał Ellen, żeby wraz z dzieckiem zamieszkała w jego

RS

majątku. Pokochał wnuczkę i poprosił Ellen o przebaczenie. Uznała, że takie rozwiązanie jest najlepsze dla jej córeczki. Nie chciała pozostawać na utrzymaniu Hala, była zdecydowana zacząć zarabiać. Lord Beverley wyjaśnił, że należy się jej majątek po mężu, i to dość znaczny. To zmieniło całą sytuację. Ellen zapytała, czy z nią pojadę, ale wolałam wrócić do was. Towarzyszyłam i pomagałam Ellen, bo mnie potrzebowała. Była samotna, przerażona, obawiała się swojego ojca. Wiem, że nie powinnam była opuszczać ciotki Wainwright, ale... - O tym już ani słowa, moja kochana - przerwała jej pani Horne. - Agatha napisała do mnie bardzo niemiły list. Musi minąć sporo czasu, zanim będę w stanie jej wybaczyć. Nie powinnam była wysyłać cię z nią do Bath. - Tak się cieszę, że jesteś po mojej stronie. - Jo pocałowała matkę w policzek. - Zdaję sobie sprawę z tego, że postąpiłam lekkomyślnie. Wprawdzie z najlepszych pobudek, ale to mnie do końca nie usprawiedliwia. Mam tylko nadzieję, że nie uczyniłam niczego, co zaszkodziłoby Lucy w związku z jej towarzyskim debiutem. - Jeśli nawet ktoś pomyślał o tobie coś złego, na pewno do tego czasu zapomni - uspokoiła ją pani Horne. - Jestem bardzo ciekawa, co robiłaś przez cały ten czas? 147

- Wspierałam Ellen, pomagałam, jak mała się urodziła, i modelowałam kapelusze - odparła Jo i opowiedziała o madame Susanne. - Ona uważa - zakończyła - że Ellen i ja powinnyśmy założyć własną pracownię, ale oczywiście moja przyjaciółka nie będzie musiała pracować. - A co z twoim pisaniem? - zainteresowała się Lucy. - Przeczytałam to, co włożyłaś do kufra. Spodobał mi się nikczemny hrabia, od kiedy przestał być nikczemny. Jo się roześmiała. - Porzuciłam tę postać, bo nie chciała się zachowywać tak, jak jej kazałam. Napisałam kilka bajek i opowiadań dla dzieci, dam ci do przeczytania. Może wyślę je do jakiegoś wydawnictwa. Teraz mam pomysł na romans. - Romans? - Pani Horne uważnie spojrzała na córkę. Do niedawna Jo

RS

konsekwentnie głosiła, że nie wierzy w romantyczną miłość. - Tak - potwierdziła Jo. - Usłyszałam wiele opowieści o babce Hala Beverleya i stopniowo w głowie zaczęła mi się układać fabuła. Jeszcze nie napisałam ani linijki, ale mam takie plany... Choć oczywiście tę historię trzeba będzie trochę przekształcić.

- Jednego nie rozumiem. Gdzie był pan Beverley, kiedy wyjechałaś? - zapytała pani Horne. - Pisałaś, że jest miły dla Ellen i ciebie, a tymczasem wyprawił cię w podróż w gigu. - Hal... pan Beverley wyjechał - odparła Jo i się zarumieniła, widząc zdziwioną minę matki. - Czy mogłabym pójść na górę? Chciałabym odpocząć po podróży. - Tak, oczywiście. Pani Horne patrzyła, jak córka wychodzi z pokoju. Fakt, że opuściła posiadłość pana Beverleya podczas nieobecności gospodarza, skłaniał do zastanowienia. Pani Horne wolała jednak nie naciskać. Jo się zwierzy wtedy, gdy będzie gotowa, uznała. 148

W swoim pokoju Jo usiadła na łóżku. Nagle poczuła się nieszczęśliwa. Dotychczas, żeby nie dać po sobie niczego poznać, zmuszała się do myślenia o praktycznych kwestiach związanych z podróżą, teraz jednak, w samotności, emocje wzięły górę. Bardzo kochała Hala, a wiedziała, że już go nie spotka. Kiedy pozna jej decyzję, początkowo będzie zły, ale później się przekona, że tak jeśli najlepiej i spróbuje o niej zapomnieć - tak jak ona musi zapomnieć o nim. Hal zeskoczył na ziemię, rzucił lejce stajennemu i energicznie ruszył w kierunku domu ojca. Po drodze zatrzymał się tylko raz, żeby zmienić konie. Był zagniewany i zdesperowany. Nastroju nie poprawiała mu świadomość, że to on ponosi winę za ucieczkę Jo. Gdyby jej nie zwodził, nie opuściłaby go bez słowa. - Paniczu Hal. - Kamerdyner Jenkins powitał go w imponującym holu posłać.

RS

wyłożonym marmurem. - Cieszę się, że pana widzę, sir. Mieliśmy właśnie po pana - Po mnie? To znaczy... ojciec?

- Lord Beverley gorzej się poczuł - poinformował Jenkins. - Wezwaliśmy doktora. Orzekł, że nie ma powodu do paniki, ale jego lordowska mość musi wypocząć i nie może się denerwować. To ta podróż, jak sądzę. - Jest w sypialni? - Tak przypuszczam, sir. Nie chciał się położyć, ale pani Beverley nalegała. Cieszę się, że w końcu tu przyjechała, sir. - Tak, już najwyższy czas, żeby zajęła należne jej miejsce - potwierdził Hal. Odwiedzę ojca. Wszedł na górę, przystanął przy drzwiach i wziął głęboki oddech, żeby się uspokoić. Zastał Ellen w osobistym gabinecie ojca. Stała przed biblioteczką. Z książką w ręku odwróciła się do niego i uśmiechnęła. - Hal, cieszę się, że jesteś. Wiesz już o chorobie ojca? Nic strasznego, nawet nie chciał odpocząć, ale go przekonałam. Miałam mu właśnie poczytać, skoro jednak jesteś, zostawię was na razie samych. 149

- Wszystko w porządku, Ellen? Nie zostałaś do niczego przymuszona? - Lord Beverley poprosił mnie, żebym tu zamieszkała, i przyjęłam tę propozycję. Nie otrzymałeś listu? Stajenny zaniósł go do twojego domu. - Kiedy się dowiedziałem, co zaszło, przyjechałem prosto tutaj. Co z Jo? - Postanowiła wrócić do rodziny, do Kornwalii. Zapytałam, czy nie przyjechałaby tutaj, choćby z krótką wizytą, ale odparła, że tęskni za bliskimi, a ja jej już nie potrzebuję. - Tak... Czy ojciec czegoś jej przypadkiem nie nagadał? - O ile wiem, nie. Sądzę, że to była jej decyzja, Hal. Z ponurym wyrazem twarzy skinął głową. Potwierdzało to domysł, że właśnie z jego winy Jo wyjechała. - Zajrzę teraz do niego, Ellen. myślałam.

RS

- Postępuj łagodnie. On nie jest złym człowiekiem, chociaż kiedyś tak - Wiem... na tym właśnie polega problem - odparł z westchnieniem. Lord Beverley spoczywał w łóżku i miał zamknięte oczy, otworzył je jednak i powitał syna słowami:

- Zatem jesteś. Co masz na swoje usprawiedliwienie? Nie wydaje mi się, żebym zasługiwał na takie traktowanie. - Jeśli chodzi o to, że powinienem wcześniej poinformować cię o Ellen i dziecku, to przyznaję, że rzeczywiście. Jo uważała, iż warto ci zaufać, ale ja się bałem, że się rozzłościsz i dostaniesz ataku. - Zatem to moja wina? - Lord spiorunował syna wzrokiem, lecz po chwili jego spojrzenie złagodniało. - Być może masz rację. Nie potraktowałem Ellen dobrze. Gdybym ją wcześniej poznał, wiedziałbym, że jest damą. - Jej matka pochodzi ze zubożałej wiejskiej szlachty, a ojciec nie zajmuje się już handlem i jest bogaty.

150

- Co dał mi niegrzecznie do zrozumienia. Zapewnił mnie też, że córka nie dostanie od niego ani pensa. Obawiam się, że odpowiedziałem mu niezbyt uprzejmie. Nie będę ci powtarzał naszej rozmowy, ale on chyba zrozumiał, że Ellen nie potrzebuje jego pieniędzy. Próbował ją mimo wszystko zmusić, by z nim pojechała, ale oświadczyła, że jej noga w ich domu już nie postanie. Najwidoczniej ta dziewczyna... Jo, prawda? Ellen mi wyjawiła, że to od niej nauczyła się stanowczości. Z ikrą dziewczyna, ta Jo. Szkoda, że tak nagle wyjechała, chętnie bym z nią porozmawiał. - Jo jest wspaniała. Naprawdę uważam, że bez niej Ellen mogłaby umrzeć przy porodzie. Także dzięki Jo odzyskała później siły. - Tak, no cóż... Mogłem się mylić w paru sprawach, ale nie jestem głupcem, Hal.

RS

- Wiem, że nie jesteś. Jeśli usłyszałeś plotkę, powinieneś ją zignorować, bo to nieprawda. Przysięgam, że Jo nie uczyniła niczego nagannego. - Jak powiedziałem, nie jestem głupcem - powtórzył lord Beverley. - A teraz chciałbym odpocząć. Uważam, że powinniśmy odbyć poważną i szczerą rozmowę, ale na razie jestem na to zbyt słaby. Zostaniesz przynajmniej parę dni? - Tak - potwierdził niechętnie Hal, ponieważ nie miał innego wyjścia. - Z pewnością zostanę do czasu, gdy znów staniesz na nogi. - Porozmawiaj z Greavesem, wprowadzi cię w pewne sprawy. Zadbanie o majątek jest twoim obowiązkiem, Hal. Chyba nadszedł czas, żebym przekazał ci stery, bo jeśli będę się z tym nadal szarpał, umrę i nie zobaczę, jak rosną moje wnuki. - Tak, rozumiem. Lord Beverley zamknął oczy. Hal opuścił sypialnię z ciężkim sercem. Przez chwilę myślał, że zdoła porozmawiać z ojcem, wyznać, co czuje do Jo. Wytłumaczyć, że mógłby się ożenić

151

tylko z nią. Zdawał sobie sprawę, że mimo choroby lord Beverley jest silnym człowiekiem. Przy prawidłowej opiece odzyska siły i będzie żył jeszcze wiele lat. Nie zrezygnuje z Jo! Na razie zaczeka, zajmie się majątkiem, gdyż wie, że ukochana jest bezpieczna w gronie rodziny. Mógłby wysłać list, ale co by napisał? Dopóki nie wyzna ojcu prawdy i nie wyjaśni sytuacji, dopóty nie ma nic do zakomunikowania dziewczynie, którą kocha nad życie.

Rozdział dziewiąty - Bardzo mi się podobały wszystkie twoje opowiadania - pochwaliła Lucy, kiedy rankiem usadowiła się w nogach łóżka Jo. - Zwłaszcza to o tajemniczej grocie i księciu. Podobało mi się, jak ta zła wiedźma zamieniała go w różne stwory, a dobra atrakcyjną.

RS

wróżka przywracała poprzednią postać, tylko że za każdym razem bardziej - No cóż, zaczął z krostami i krzywym nosem i księżniczka myślała, że jest brzydki, ale po każdym dobrym uczynku wyglądał lepiej. - Tak, w końcu się w nim zakochała, ale on wybrał ubogą dziewczynę, która od początku była dla niego miła. - To bardzo umoralniająca opowieść. - Jo ze śmiechem pouczyła siostrę. Sądzę, że podobałaby się ojcu, nie uważasz? - Na pewno. - Lucy zachichotała. - Cudownie mieć cię znów w domu. Wolałabym, żeby Marianne z nami mieszkała, ale ona na pewno jest szczęśliwa z Drew, prawda? - Tak, bardzo szczęśliwa - potwierdziła Jo. - Mama dostała od niej długi list, zawierający także pozdrowienia dla nas. - Wiesz co? Przeczytałam wszystkie twoje listy, bo mama pozwalała mi czytać te, które do niej adresowałaś. Pomyślałam sobie, że bardzo polubiłaś Hala, skoro często o nim wspominałaś. Nie odezwał się, odkąd wróciłaś do nas? A Ellen? 152

- Też nie, ale minęło dopiero kilka dni. Ellen musi się przyzwyczaić do nowego domu i otoczenia. Zapewne ma obowiązki jako pani domu lorda Beverleya. - Jak myślisz, czy oni urządzają bale? - zapytała tęsknie Lucy. - Czy lord Beverley jest bardzo bogaty? Taki bogaty jak Drew? - Chyba nie, ponieważ Drew jest niesłychanie bogaty, ale ojciec Hala jest z pewnością zamożny i wpływowy. - Nie wiadomo tylko, czy jest miły. Nie traktował Ellen dobrze, prawda? Nie chciał jej nawet poznać, a syna wydziedziczył. - Miał powody. Ojciec Ellen nie należy do jego sfery i naprawdę jest bardzo nieprzyjemny. Lord Beverley wyobraził więc sobie, że pochodząca z takiego domu młoda kobieta nie może być damą. Ostatnio się przekonał, jak bardzo się mylił. Polubiłabyś ją, Lucy.

RS

- Jeśli nie będzie do ciebie pisać, wcale jej nie polubię. - Och, ty urwisie. Idź już, bo muszę wstać. Postanowiłam się wybrać do Sawlebridge do sklepu z pasmanterią i materiałami. Chcę sprezentować mamie nowy kapelusz, może tobie też, jeśli mi pomożesz przy pracy. Chcesz mi towarzyszyć?

- Bardzo bym chciała, ale odwiedzają nas dzisiaj dwie moje przyjaciółki, Sarah i Jane Henley. Mieszkają w Truro i ojciec specjalnie je przywozi, muszę więc zostać w domu. - Tak, oczywiście - zgodziła się Jo. - Możemy zrobić zakupy kiedy indziej. Mamy teraz masę czasu. Westchnęła, kiedy siostra uścisnęła ją i wybiegła z sypialni. Po chwili opuściła nogi na podłogę. W tym doskonale prowadzonym domu właściwie nie miała się czym zająć. Codziennie pisała, skończyła już dwa rozdziały nowej powieści o pięknej dziewczynie, która zakochała się w przystojnym draniu. On porzuca ją z dzieckiem, a ona zostaje kurtyzaną. Potem zakochuje się i wychodzi za mąż za mężczyznę, który ją uwielbia. 153

Myjąc się i ubierając, Jo wspominała dni spędzone w domu Hala. Doszła do wniosku, że podjęła właściwą decyzję, ponieważ gdyby Hal chciał się z nią zobaczyć, już dawno by przyjechał albo przynajmniej napisał. A listu nie otrzymała ani od niego, ani od Ellen. To bolało. Umyta i ubrana, przejrzała się w lustrze. Chwyciła szczotkę, żeby zaczesać niesforne włosy, ale nagle zmieniła zdanie. Związała je wstążką i pozwoliła im swobodnie opadać na ramiona. Uśmiechnęła się do siebie, chwyciła pelerynę i zbiegła po schodach. W łóżku wypiła razem z Lucy czekoladę i nie potrzebowała śniadania. Postanowiła od razu wyprawić się po zakupy, a przez resztę dnia zająć się kapeluszami dla mamy i siostry. Przez godzinę z zapałem przebierała w jedwabiach, bawełnach, koralikach i wstążkach. Kupiła też sztuczne wiśnie jako ozdobę kapelusza dla mamy. Dla Lucy

RS

wybrała żółte pierwiosnki z połyskliwego aksamitu, ponieważ pasowały do żółtego brokatu, który postanowiła użyć.

Opuściła sklep, obładowana paczkami. Ruszyła w kierunku klifu, ponieważ zamierzała wrócić do domu dłuższą drogą. Cieszyło ją rześkie powietrze, a poza tym potrzebowała ruchu.

- Panno Horne! Czy to naprawdę pani? Jo okręciła się na pięcie i wydała cichy okrzyk zdumienia na widok znajomego dżentelmena. - Pan Browne! Jak miło znów pana zobaczyć. Nie spodziewałam się... Kiedy opuścił pan Bath, sir? - Wkrótce po pani, panno Horne. Moja rodzina pochodzi z Truro, ta ze strony matki nadal tam mieszka. Przyjechałem do nich z wizytą i dowiedziałem się o problemach górników. Postanowiłem to sprawdzić i przekonać się samemu, co można zrobić. Zamierzam otworzyć szkołę dla dzieci górników i marynarzy, którzy stracili pracę. Szukam stosownego budynku.

154

- Och, to bardzo ważna sprawa. - Jo zabłysły oczy. - Czy mogę panu pomóc? Moja ciotka, lady Edgeworthy, zna tu wszystkich i może pana skontaktować z użytecznymi ludźmi. Jestem pewna, że byłaby zachwycona, gdyby wypił pan z nami herbatę w Sawlebridge House. Każdy panu powie, jak tam trafić. - Jest tu pani z ciotką? - zapytał. - Z mamą i siostrą Lucy. Mieszkamy u lady Edgeworthy. Do Bath wyjechałam z siostrą mamy, ale obawiam się, że niezbyt do siebie pasujemy. Może to moja wina, bo jestem trochę zbyt szczera... i ona nigdy mi nie wybaczy nagłego wyjazdu. - Wyjechała pani z przyjaciółką? - Z panią Ellen Beverley. Jest synową lorda Beverleya i niedawno u niego zamieszkała. Kiedy ją poznałam, z powodu kłótni w rodzinie była samotna, teraz jednak wszystko wróciło do normy. Jej mąż zginął w Hiszpanii.

RS

- Po pani wyjeździe krążyły różne dziwne opowieści, ale mnie pani uspokoiła. Zapytała pani, czy może mi pomóc. Z radością odpowiadam, że tak. Za kilka dni organizuję w sali parafialnej spotkanie. Chcę zainteresować mieszkańców losem biednych rodzin. Mogłaby pani wziąć w nim udział. Będziemy potrzebować pomysłów, jak uzyskać fundusze od dobrych ludzi z tej okolicy. Budynek nabędę z istniejącego już funduszu, potrzebujemy jednak pieniędzy na remont i prowadzenie szkoły. - Tak, z przyjemnością - zgodziła się entuzjastycznie Jo. - Z całą pewnością odwiedzę pani matkę i ciotkę, panno Horne. Bardzo się cieszę, że znów panią spotkałem. Jo skinęła głową i wyruszyła w dalszą drogę w znacznie weselszym nastroju. Pomoże panu Browne'owi w jego różnych przedsięwzięciach, bo to dobry człowiek i przypomina jej ojca. Przy okazji pozna ludzi, co pomoże jej odnaleźć się w nowym miejscu. Ellen uniosła głowę, gdy w pokoju dziecinnym pojawił się Hal. Uspokajała właśnie płaczącą Mattie. 155

- Chyba czuje się tu nieswojo - zauważyła. - W twoim domu widziała mnie częściej. Tutaj mam tyle zajęć. Ludzie zachodzą zapytać o zdrowie twojego ojca, nim także chcę się jak najlepiej opiekować. Chyba trochę mu się poprawiło, prawda? - Tak, wygląda lepiej - odparł Hal. - Teraz siedzi w fotelu, wspomniał, że zszedłby na dół, nadal jednak brakuje mu sił. - Rzeczywiście, bardziej, niż byśmy sobie tego życzyli - przyznała Ellen. Po chwili wahania dodała: - Nie jesteś sobą, Hal. Czy coś cię nęka? - Nie... - odparł z westchnieniem i nachylił się nad łóżeczkiem bratanicy. Czasem dostrzegam w niej podobieństwo do Matta. Ojciec ma bzika na jej punkcie. Już planuje, że kupimy Mattie kucyka. wolałby chłopca.

RS

- Nie tak prędko. - Ellen się uśmiechnęła. - Bardzo ją kocha, chociaż wiem, że - Tak, rzeczywiście. Chce dziedzica. Będę musiał coś w tej sprawie zrobić. - Dlaczego mu nie powiesz? Wiem, że to nie moja sprawa, Hal, ale Jo cię kocha i sądzę, że ty też ją kochasz. - Czy to takie oczywiste?

- Dla mnie tak, bo ja pokochałam was oboje. Daliście mi opiekę i siłę. Twój ojciec mnie uszczęśliwił. Nie możliwością mieszkania we wspaniałej rezydencji czy pieniędzmi lub pozycją społeczną, ale dlatego, że kocha Mattie. Stał się dla mnie ojcem, którego tak naprawdę nigdy nie miałam. Wiem, że nie chcesz go zdenerwować, ale uważam, że powinieneś wyznać prawdę. Nie zaznasz szczęścia w małżeństwie z rozsądku, a Jo na pewno wypłakuje za tobą oczy. - Naprawdę tak uważasz? Zastanawiałem się, czy ona nie uznała tego wszystkiego za błąd. - Rzeczywiście? Czy tylko szukasz usprawiedliwienia, bo nie możesz się zdobyć na rozmowę z ojcem?

156

- W każdej chwili z uśmiechem na ustach stawiłbym czoło Francuzom, ale kiedy mam powiedzieć ojcu, że chcę poślubić dziewczynę, której nie zaakceptuje, czuję się jak mały chłopczyk. Nie chcę go rozczarować. - Idź tam od razu, Hal. Jest wystarczająco silny, żeby cię wysłuchać. Nie zwlekaj. To nie jest uczciwe wobec nikogo. - Masz rację. Muszę wreszcie zdobyć się na odwagę. Postaram się postępować delikatnie. Opuścił pokój dziecięcy i ruszył do głównego skrzydła domu, w którym mieściły się apartamenty lorda. Nadszedł czas, by wyznać, co jest naprawdę cenne w życiu. Niezależnie od przebiegu rozmowy nie będzie się kłócił, ale tę sprawę musi załatwić raz na zawsze. - Bardzo miło pana poznać, panie Browne - powiedziała lady Edgeworthy. - Jo

RS

zdradziła nam pańskie plany, słuchałam o nich z przyjemnością. Przygotowałam listę osób, które powinien pan poznać. Zwłaszcza doktora Thompsona i jego żonę Jane. Doktor Thompson już od dawna myślał o pomocy biednym, zwłaszcza o mleku dla dzieci i porządnych posiłkach w szkole. Uważam, że to świetny pomysł. Będą nakarmione, a nikt nie potraktuje tego jak jałmużny. - Tak, właśnie tak to zamierzam zorganizować - potwierdził pastor. Z uśmiechem przyjął od Jo filiżankę herbaty. - Bardzo dziękuję za zaproszenie do poznania pani ciotki, panno Horne. Właśnie tego potrzebujemy, wpływowych ludzi, których zainteresuje nasze przedsięwzięcie. - Cieszę się, że jest pan zadowolony. Wiem, że Jane i doktor Thompson uczynią co tylko w ich mocy. Górnicy są bardzo dumni, ich rodziny także. Nie przyjmą pieniędzy, Lucy i ja zaniosłyśmy więc do kościoła trochę ubrań. Nie wzięliby ich od nas, ale od pastora tak. Ojciec mnie tego nauczył. - Pan Horne był z pewnością wspaniałym człowiekiem - zauważył z uśmiechem pastor. - Żałuję, że nie mogłem go poznać. - Mój mąż kochał ludzi - oznajmiła pani Horne. 157

Nie wiedziała dlaczego, ale coś w pastorze ją niepokoiło. - Tak, oczywiście. - Panu Browne'owi nie spodobało się jej spojrzenie. Niestety, muszę już iść. Zaszczyci pani obecnością jutrzejsze spotkanie, panno Horne? - Tak, na pewno. Z zainteresowaniem wysłucham pańskiego wprowadzenia i oczywiście postaram się być pomocna. - Tak się cieszę, że panie poznałem. Do widzenia. - Musi pan znów nas odwiedzić - powiedziała lady Edgeworthy i zdziwiła się, dostrzegając wyraz niechęci na twarzy pani Horne. - Z przyjemnością udzielimy wszelkiej pomocy. Jo, odprowadź, proszę, pana Browne'a do drzwi. Zaczekała, aż gość i Jo się oddalą, po czym zapytała: - Cynthio, dlaczego pastor ci się nie spodobał?

RS

- Miałam nadzieję, że to nie rzucało się w oczy - odparła pani Horne. - Wiem, że sprawia wrażenie bardzo wartościowego człowieka, ale jest coś... - Westchnęła i pokręciła głową. - Nie wiem, ale on nie przypomina mojego drogiego męża. - Być może jest bardziej dumny ze swoich dobrych uczynków - podsunęła lady Edgeworthy. - Niewielu ludzi mogłoby się równać z panem Horne'em, moja droga. Nie możesz mierzyć wszystkich jego miarką. - Masz rację. Drew tak bardzo pokochał Marianne, że wiedziałam, iż da jej szczęście. Chciałabym tego samego dla Jo. - Chyba nie myślisz... - Lady Edgeworthy była oszołomiona. - Moja droga, nie sądzę... To porządny człowiek, ale jako mąż dla Jo... wykluczone! Ona ma zbyt silny charakter! - Ma także poczucie obowiązku - zauważyła pani Horne. - Obawiam się, że mogłaby... - Urwała na widok wracającej Jo. - Wyszedł? - Tak. Jane i doktor Thompson uważają, że takie działanie jest konieczne. Niektórzy ludzie są tak ubodzy, że nie stać ich na kształcenie dzieci, a to oznacza, że

158

ich ubóstwo będzie dziedziczne. Byłoby wspaniale, gdyby dzieciaki nauczyły się czytać i pisać i zdobyły zawód, nie sądzisz? - Tak, kochanie, oczywiście. Podziwiam zamierzenia pana Browne'a. Nie jestem tylko pewna jego motywów. - Jak to? - Jo się zdumiała, gdyż wydawały się jej oczywiste. - Po prostu działa dla innych. Tego właśnie nauczył nas papa. - Tak, istotnie. Jestem z ciebie dumna. Rezygnujesz z własnych przyjemności, żeby przyczynić się do osiągnięcia czegoś dobrego. Tobie jednak chodzi o te dzieci, a nie jestem pewna, czy panu Browne'owi także. Odniosłam wrażenie, że zależy mu bardziej na opinii szlachetnego człowieka. - Być może niekiedy wydaje się nieco napuszony, ale wierzę, że ma dobre chęci. wyjściu za niego za mąż?

RS

- To nie jest zresztą takie ważne u znajomego, ale... chyba nie myślisz o - Za pana Browne'a? - Jo się zaśmiała. - Skąd ten pomysł? Lubię go, ale nie ma mowy, żebym za niego wyszła, chociaż ciotka Wainwright była przekonana, że to najlepsza oferta, jakiej mogę w życiu oczekiwać. Powiedziała, że jeśli go nie przyjmę, to w ogóle nie wyjdę za mąż. - Naprawdę? - Pani Horne ogarnął gniew. - Kim ona jest, żeby wygłaszać takie nonsensy! Gdybyś tego pragnęła, może bym z czasem uległa, ale to nie jest dobry kandydat i cieszę się, że też tak uważasz. - Moje serce z pewnością nie należy do pana Browne'a. - Jo... - zaczęła pani Horne, córka jednak wybiegła z salonu, żeby nie wybuchnąć płaczem. - Och, jaki piękny! - zawołała Lucy, przymierzając kapelusz wykonany dla niej przez siostrę. - Cieszę się, że ci się podoba. Jest z materiału, który znalazłam w kufrze lady Beverley. Został chyba jako resztka sztuki, z której uszyto dla niej suknię. 159

Lucy zdjęła kapelusz i zbliżyła go do nosa. - Wspaniale pachnie... chyba starymi różami. - Tak, to róże. Wielokrotnie się nad tym zastanawiałam, ponieważ ten zapach przenika wszystkie jej rzeczy. Chciałabym mieć podobne perfumy. - Ale ty tak pachniesz. Myślałam, że to jakieś nowe pachnidło. - Nie, nie mam perfum. To chyba z peleryny. - Jest bardzo elegancka i bardzo do ciebie pasuje, Jo. Kiedy masz ją na sobie, wyglądasz zupełnie inaczej, zwłaszcza z rozpuszczonymi włosami. Znacznie bardziej mi się tak podobają. Zawsze mówiłaś, że są okropne, ale to nieprawda. Moje są przy twoich nijakie. - Och, nie, Lucy. - Jo pocałowała siostrę. - Masz piękne włosy. Wybieram się na spotkanie z panem Browne'em. Chcesz mi towarzyszyć?

RS

- Nie obrazisz się, jeśli odmówię? Mam nową książkę do przeczytania... i nie przepadam za tym człowiekiem. Wiem, że nie powinnam, ale uważam, że jest fałszywy. Uśmiecha się, ale jego oczy pozostają chłodne. - Nie rób takiej żałosnej miny. Mama też go nie lubi. Ja jednak chcę mu pomóc.

- Tak, oczywiście. Później także pomogę, ale na razie nie chcę słuchać jego przemówień. Nie masz mi tego za złe? - Nie. Rób, jak uważasz, ale ja pójdę. Pan Browne na mnie liczy. Panował przenikliwy chłód i dlatego Jo włożyła pelerynę. Długą drogę pokonała szybkim krokiem i dotarła na miejsce przed czasem. Spotkanie się jeszcze nie zaczęło, choć przybyło co najmniej dziesięć osób, które zajęły miejsca w pierwszym rzędzie. Czarny żelazny piec wydzielał miłe ciepło, na stole z tyłu czekały kanapki i ciastka. Ciastka upiekła Jo, ale kanapki dostarczył ktoś inny. Zajęła miejsce w ostatnim, piątym rzędzie. Te przed nią powoli się zapełniały, aż zgromadziło się około trzydziestu dam i dżentelmenów, co przy tej pogodzie świadczyło o dużym zainteresowaniu. 160

Czekała cierpliwie na przybycie pana Browne'a. Po powitaniu zebranych przedstawił los dzieci mieszkających w ruderach i niedożywionych. Wspomniał o potrzebie edukacji i apelował do uczuć zgromadzonych, Jo jednak wyczuła, że z upływem czasu słuchacze tracili zainteresowanie. Wystąpienie było nudne, pozbawione pasji. Jo spodziewała się czegoś żywszego, co chwytałoby ludzi za serce. Kiedy pan Browne skończył, nagrodzono go jednak oklaskami. Otoczył go wianuszek kobiet. Najwyraźniej bardziej je interesował niż temat spotkania. Jo obserwowała, jak się do nich uśmiechał, i zdała sobie sprawę, że matka i ciotka właściwie go oceniły. Początkowo przypominał jej ojca, okazał się jednak zupełnie innym człowiekiem. Wolałaby od razu wyruszyć w drogę powrotną, pastor jednak opuścił grupę

RS

wielbicielek, żeby do niej podejść.

- Doskonałe ciastka, panno Horne. Podobno sama je pani upiekła? - Tak, cieszę się, że panu smakują.

- Nie tylko mnie. Sądzę, że całe spotkanie dobrze wypadło. Zyskaliśmy wielu zwolenników.

- Na pewno. Proszę mi teraz wybaczyć, muszę już iść. - Wkrótce panią odwiedzę - oświadczył. - Mamy sprawy do omówienia, panno Horne. Jo skinęła głową, a pastor wrócił do swoich wielbicielek. Zatopiona w myślach, opuściła salę. Obserwując niebo, zastanawiała się, czy spadnie śnieg. Nagle zapragnęła znaleźć się jak najprędzej w domu ciotki i ogrzać przy kominku. - Ktoś nas odwiedził - powiedziała lady Edgeworthy do pani Horne mniej więcej godzinę po wyjściu Jo. - Chyba jakiś dżentelmen, choć nie znam tego powozu. - Przerwała, nasłuchując słów ochmistrzyni, która otworzyła drzwi, i odpowiedzi mężczyzny. - Głosu też nie znam. Zajęła miejsce przy kominku i zaczekała, aż gość zostanie zaanonsowany. 161

- Pan Beverley do pani Horne, milady - powiedziała gospodyni. - Proszę wejść, sir. Czy mam coś podać, milady? Na dworze jest zimno, a ten dżentelmen przebył długą drogę. - Tak, proszę - odparła lady Edgeworthy. - Gorącą czekoladę dla nas i... chyba brandy albo maderę dla naszego gościa. - Brandy byłaby mile widziana w taki dzień - stwierdził Hal i wszedł do pokoju, gdzie przywitały go zdziwione spojrzenia dwóch dam. Uśmiechnął się i nieco do nich zbliżył. - Lady Edgeworthy, jak sądzę? I pani Horne? Poznałbym panią wszędzie, córka ma pani oczy. Pani Horne wstała i podała mu rękę. Skłonił głowę i z szacunkiem ucałował jej dłoń. - Bardzo miło pana widzieć - powiedziała z uśmiechem, gdyż w tym

RS

momencie zrozumiała, skąd się wziął smutek córki. - Jestem przekonana, że mówię to w imieniu nas wszystkich.

- To bardzo uprzejmie z pani strony - podziękował Hal. - Powinienem uprzedzić o swojej wizycie, nie byłem jednak pewien, gdzie jestem, pytałem o drogę. Ponieważ znalazłem się niespodziewanie bliżej tego domu niż gospody, którą mi polecono, postanowiłem zacząć od złożenia paniom wizyty. - Rozejrzał się z zainteresowaniem po salonie. Zauważył, że jest bardziej wygodny niż elegancki, choć meble były doskonałej jakości. - Nie ma Jo? - Uczestniczy w spotkaniu w sprawie pomocy dla dzieci z ubogich rodzin poinformowała Lucy, która stanęła właśnie w progu. Przyglądała się uważnie gościowi. - Och, pan jest na pewno tym nikczemnym hrabią, tym, który staje się coraz milszy, a mimo to Jo z niego zrezygnowała. - Przepraszam? - Hal spojrzał na dziewczynę. Za rok czy dwa będzie wodziła za nos wszystkich kawalerów w mieście, pomyślał. - Nie jestem pewien, czy dobrze rozumiem? Lucy się zaczerwieniła. 162

- Nie wiedział pan, że Jo pisze książkę? Była o nikczemnym hrabim, który wyrządził wiele zła Mirandzie, ale Jo powiedziała, że przestała nad tą postacią panować. Uratował bohaterkę, a to nie pasowało do intrygi. - Ach tak, na przykład znalazł ją w śniegu i ogrzał, zamiast pozwolić, żeby zamarzła na śmierć. - Coś w tym rodzaju. - Lucy zachichotała, gdyż poczucie humoru Hala przypadło jej do gustu. - Jo pisze teraz znacznie lepszą książkę o młodej kobiecie zdradzonej przez ukochanego, która omal nie umiera. Ratuje ją przyjaciółka, a bogaty lord proponuje, by została jego kochanką. - Lucy! - interweniowała pani Horne. - Jesteś pewna, że Jo coś takiego pisze? - Tak, mamo, daje mi do przeczytania każdy rozdział. To jest dobre, znacznie lepsze od powieści o hrabim. Tak dobre jak jej baśnie.

RS

- Mam nadzieję, że mnie również pozwoli przeczytać - powiedział Hal. Lady Edgeworthy wskazała mu miejsce, więc je zajął, jednak nie oderwał wzroku od twarzy Lucy.

- Jo prosiła, żebym je wysłał do wydawnictwa, ale nagle wyjechała. - Sądzę, że powinny się ukazać, choćby nawet własnym sumptem autorki zawyrokowała Lucy. - Są takie zabawne. Podoba mi się zwłaszcza ta o brzydkim księciu, który staje się przystojniejszy za każdym razem, kiedy dobra wróżka odczarowuje go z postaci ropuchy, węża i tak dalej. - Ponownie się zaczerwieniła i zerknęła na panią Horne. - Och, nie powinnam tyle mówić. - Ależ przeciwnie - zaoponował z uśmiechem Hal. - Zależy mi, by poznać lepiej książki Jo, a panienka wspaniale o nich opowiada. - Przyjechał pan do Jo? - Tak - potwierdził Hal. - Jak sądzisz, czy się ucieszy? - Nie wiem. Do domu wróciła smutna i mnie się wydawało, że to pana wina. Ale już jest wesoła.

163

- Nie chciałem, żeby była przeze mnie smutna. - Włożył rękę do kieszeni surduta. - Przywiozłem dla panienki prezent. - Dla mnie? Na pewno? - Tak. Jo zobaczyła to na wystawie w Bath. Powiedziała, że siostrze by się to spodobało, ale nie wie, czy ją stać, więc ja kupiłem. Lucy rozbłysły oczy na widok woreczka z aksamitu. Ze zdumieniem wydobyła z niego śliczne srebrne puzderko i otworzyła. Kiedy ptaszek wyskoczył i zaczął śpiewać, krzyknęła z radości: - Jakie piękne! Popatrz, mamo! Mogę to przyjąć? Powiedz, proszę, że tak! - Zostało kupione specjalnie dla ciebie. Byłoby niegrzecznie odmówić przyjęcia prezentu - orzekła pani Horne i zwróciła się do Hala: - Bardzo miło, że pan o tym pomyślał, sir.

RS

- Przyznaję, że miałem w tym swój cel - powiedział szczerze Hal z szelmowskim uśmiechem. - Chciałem się wkraść w łaski Lucy, aby przez nią dotrzeć do Jo. Wiem, jak Jo kocha siostrę i całą rodzinę. - Potrzebuje pan naszej pomocy, żeby zdobyć Jo? - Tak, mogłaby się przydać - potwierdził. - Być może głęboko ją zraniłem, choć bez złej woli. - Rozumiem. - Pani Horne uniosła rękę. - Proszę mi tego nie tłumaczyć, sir. Niech pan zachowa wyjaśnienia dla córki. Rzeczywiście ją pan zranił, dostrzegłam to, choć próbowała nie dać niczego po sobie poznać. Chyba po raz drugi do tego nie dojdzie? - Na pewno nie. Mam nadzieję, że ucieszy się tym, co pragnę jej zakomunikować.... Urwał, gdyż z holu dobiegły ich głosy. Po chwili w progu stanęła Jo. Zdjęła już pelerynę, miała na sobie ciemnozieloną suknię. Włosy związała tylko wstążką, zimne powietrze zaróżowiło jej policzki. Hal uznał, że jego ukochana wygląda prześlicznie. 164

- Straszny ziąb, na pewno spadnie śnieg... - Umilkła na widok Hala, który podniósł się ze swego miejsca. - Hal... pan Beverley. Nie wiedziałam, że pan tu jest... - Nic dziwnego, nie uprzedziłem o wizycie. Doszedłem do wniosku, że dotrę prędzej niż list. Jo zbliżyła się do kominka i udała, że ogrzewa dłonie. Była wstrząśnięta, kompletnie zaskoczona. Nie miała pojęcia, jak zdołała nie rzucić się Halowi w ramiona. - Jak się czuje Ellen? - zapytała, nadal odwrócona do niego tyłem. - A lord Beverley i Mattie? - Teraz wszyscy dobrze. Na początku ojciec chorował, a Mattie się Mam ze sobą jej list.

RS

przeziębiła. Ellen poprosiła mnie, bym przeprosił za to, że wcześniej nie napisała. Jo wzięła głęboki oddech i się odwróciła.

- Przykro mi z powodu choroby lorda Beverleya. Przypuszczam, że podróż okazała się dla niego zbyt męcząca.

- Tak, lepiej by było, gdybym wcześniej zapoznał go z prawdą, tak jak radziłaś, Jo. Może powinienem najpierw do ciebie napisać? - zapytał, dostrzegając jej zmieszanie. - Tak, być może... - Zauważyła szkatułkę w rękach Lucy. - Co tam masz? - Czyż to nie piękne? - wykrzyknęła Lucy. - Pan Beverley kupił to dla mnie. Opowiedziałam mu o twoich baśniach. Chciałby sam je przeczytać. Mogę mu pożyczyć, Jo? - No cóż... tak... skoro chce... - Chyba już pójdę i odwiedzę panie jutro. - Hal zdawał sobie sprawę, że Jo jest zaskoczona i zdenerwowana. - Zresztą i tak muszę poszukać noclegu. - Nawet nie chcę o tym słyszeć - oznajmiła lady Edgeworthy. - Zostanie pan w moim domu. Mamy masę miejsca, a poza tym rzeczywiście zaraz spadnie śnieg. 165

Służący pokaże pana woźnicy, gdzie są stajnie, a ochmistrzyni przygotuje dla pana pokój. - Z tymi słowami lady Bertha opuściła salon, żeby wydać służbie odpowiednie dyspozycje. Pani Horne przeniosła wzrok na Jo, a potem na Lucy. Wstała i wyciągnęła rękę do najmłodszej córki. - Chodź, Lucy. Chcę ci coś pokazać. - Ale, mamo... - sprzeciwiła się Lucy, ale widząc spojrzenie matki, zreflektowała się. - Tak, już idę. Po ich odejściu zapadła cisza. Jo wyglądała przez okno, obserwując płatki śniegu. Nie była pewna, co czuje. Marzyła o tym, żeby zobaczyć Hala, ale spotkanie w domu, przy całej rodzinie, wytrąciło ją z równowagi. - Przepraszam, jeśli zjawiłem się w nieodpowiedniej chwili...

RS

- Nie, skądże - zaprzeczyła Jo, odwracając się do Hala. - Jesteś tu bardzo mile widziany. Byłeś dla mnie bardzo hojny. Nadal korzystam z materiałów z kufra lady Beverley.

- To przecież drobnostki. Niczego ci jeszcze nie dałem - zaprotestował Hal. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, że chcę ci podarować wszystko? - Skąd miałabym to wiedzieć? Nie powiedziałeś mi niczego poza tym, że nie jestem dla ciebie stosowną żoną. - Postąpiłem bardzo głupio, przyznaję. Powinienem najpierw porozmawiać z ojcem. - Doprawdy? I co? Odbyłeś tę rozmowę? Powiesz mi, jak się zakończyła? - Powiedział, że byłby zadowolony, gdybyś przyjechała odwiedzić Ellen... - Zamierza mi się przyjrzeć i ocenić, czy się nadaję? - zapytała rozgniewana Jo. Poczuła się jak klacz, którą ktoś chce obejrzeć, zanim ją kupi. - Podziękuj lordowi Beverleyowi za miłe zaproszenie, ale właśnie wróciłam do rodziny i na razie nigdzie się nie wybieram.

166

Nie pozostawiając Halowi czasu na odpowiedź, wymaszerowała z salonu, w holu chwyciła pelerynę i wybiegła na dwór. Pani Horne, która schodziła właśnie na dół, zawołała córkę, ta jednak albo jej nie usłyszała, albo zignorowała. - Jo dość nagle nas opuściła - poinformowała Hala pani Horne, kiedy stanęła w progu salonu i zobaczyła, że gość tkwi bezradnie pośrodku. - Proszę wybaczyć, że pytam, ale czy się pokłóciliście? - Jo jest na mnie zła. To moja wina, pani Horne. - Warto, by pan wiedział, że moja córka jest dumna, a także porywcza. Jeśli da jej pan trochę czasu, odzyska spokój i zacznie się zachowywać racjonalnie. - Uważa pani, że nie powinienem za nią biec? - Skąd mogę wiedzieć? Nie znam przecież pańskich zamiarów wobec Jo, sir. - Ogromnie ją kocham, lecz z głupoty wielokrotnie ją zraniłem.

RS

- Zatem niech pan pozwoli, żeby wszystko przemyślała, panie Beverley. Jeśli pana kocha, na pewno chętnie pana wysłucha, gdy tylko odzyska panowanie nad sobą.

- Tak, może tak będzie najlepiej - zgodził się Hal. Mam do załatwienia pewne sprawy dla ojca. Przyszedłem najpierw tutaj, ale w tych okolicznościach nie zostanę na noc. Nie chciałbym jeszcze bardziej zdenerwować Jo. Mój ojciec do niej napisał i byłbym wdzięczny, gdyby przekazała jej pani ten list. Wrócę za dwa, trzy dni i być może Jo będzie wtedy bardziej skłonna do rozmowy. - Sądzę, że to rozsądna decyzja. - Pani Horne się uśmiechnęła. - Na pewno jednak pan nie przenocuje? Wiem, że nastroje córki nie trwają długo. - Nie poddaję się łatwo - oświadczył Hal. - Wahałem się, ponieważ nie chciałem zmartwić ojca, jednak nie dopuściłbym do tego, żeby nas rozłączył. On lubi Jo. Chciał, żeby nas odwiedziła, jeszcze zanim się dowiedział, że pragnę się z nią ożenić. - Czy Jo to rozumie? 167

- Chyba zacząłem od niewłaściwego końca. Proszę powtórzyć córce, że wkrótce wrócę. Jeśli lady Edgeworthy wyrazi zgodę, zostawię tu woźnicę. Nie będzie mi potrzebny. Jo oddalała się szybkim krokiem, aż straciła dom z oczu. Łzy spływały jej po policzkach. Poniżające było usłyszeć, że Hal poprosił ojca o zgodę na ślub, a ten postanowił najpierw się jej przyjrzeć. Gdyby Hal kochał ją tak mocno jak ona jego, ożeniłby się wbrew woli ojca, jak uczynił jego brat, zawierając małżeństwo z Ellen! A jednak... Hal troszczył się o zdrowie ojca tak, jak ona troszczyłaby się o matkę, gdyby sytuacja się odwróciła. Szkoda tylko, myślała, że miłość Hala nie jest wystarczająco silna, by pokonać wszystkie przeszkody. Głęboko zamyślona Jo dotarła do ścieżki prowadzącej do klifu i tam spostrzegła pana Browne'a. Gdyby mogła go ominąć, natychmiast by to zrobiła, bo

RS

nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Jednak szybko ruszył w jej kierunku. - Panno Horne, jaki szczęśliwy przypadek! - powitał ją z uśmiechem pastor. Właśnie zamierzałem złożyć pani wizytę.

- A ja chciałam zawrócić, bo zmarzłam. Może odprowadzi mnie pan kawałek? Czy chciał pan porozmawiać o kiermaszu?

- Otrzymałem wiele ofert pomocy - oświadczył z samozadowoleniem, które ją z jakichś przyczyn zirytowało. - Nie, chodzi o coś ważniejszego... bardziej osobistego. Jo zmierzyła go spojrzeniem. Coś jej mówiło, że wolałaby uniknąć tej rozmowy, nie mogła jednak tak po prostu odejść. - Chyba nie mamy żadnych osobistych spraw, sir. - Może pani tak uważać, bo jest pani skromną dziewczyną i zapewne nie wpadło pani do głowy, że zasługuje pani na to, by zostać moją żoną. Jo wzięła głęboki oddech. - Bardzo mi miło, ale rzeczywiście nie wpadło mi to do głowy. Posłał jej aprobujące spojrzenie. 168

- Tak jak myślałem, jest pani zbyt skromna, ale zapewniam, że naprawdę pani zasługuje. Często wspominałem ludziom o pani bezinteresowności i trosce o innych. Starannie rozważyłem tę kwestię, bo przecież opuściła pani Bath w aurze skandalu. Postanowiłem zignorować plotki. Mam zatem zaszczyt prosić, by została pani moją żoną i towarzyszyła mi w pracy, która, wiem to na pewno, jest dla pani równie ważna jak dla mnie. - To dla mnie zaszczyt, sir. - Jo postanowiła nie okazać, że forma oświadczyn jest dla niej obraźliwa, aby uniknąć nieprzyjemnej sytuacji. - Przykro mi, muszę mimo to odmówić. - Przepraszam? - Pastor wpatrywał się w nią z takim zdumieniem, że rozbawienie Jo zmieniło się w gniew. - Czy jest pani pewna, że zrozumiała moje nadszarpnięta.

RS

słowa, panno Horne? Oferuję pani coś wyjątkowego, gdyż pani reputacja jest silnie - Proszę wybaczyć, ale nie uczyniłam niczego, za co ktokolwiek obdarzony rozsądkiem mógłby mnie zganić. - Zdała sobie sprawę, że posunęła się za daleko, dodała więc: - Przepraszam, byłam niegrzeczna. Nie powinien pan wierzyć plotkom. - Widziałem, jak opuszczała pani Bath w towarzystwie dżentelmena, a lady Wainwright poinformowała mnie, że uciekła pani od niej bez słowa. - Skoro pan w to wierzy, zadaję sobie pytanie, dlaczego uznał mnie pan za osobę, która mogłaby zostać pańską żoną. Zostawiłam ciotce list, o czym na pewno pan wie, a skoro widział mnie pan opuszczającą Bath, musiał pan też zauważyć panią Beverley. Jest synową lorda Beverleya. Nie sądzę, by w fakcie, że pan Hal Beverley towarzyszył bratowej i jej przyjaciółce, było coś niestosownego. - Synowa lorda Beverleya, ach, tak... Mimo to okoliczności, w jakich opuściła pani miasto, wywołały plotki. Pojmowałem to wtedy zupełnie inaczej, zresztą tak jak inni ludzie, w tym pani ciotka.

169

- Nie mam pojęcia, co ciocia panu nagadała ani jak pan zrozumiał jej słowa. Była na mnie zła, ale i tak miałyśmy się wkrótce rozstać. Nie powinien pan pochopnie osądzać bliźnich. - Jeśli powiedziałem za dużo, to przepraszam. Niezależnie jednak od tego, jak było naprawdę, pani reputacja ucierpiała. - Sądzę, że powinniśmy zakończyć tę rozmowę. - Jo dumnie uniosła głowę. Proszę wybaczyć, ale muszę wracać do Sawlebridge House. Mocno zirytowana, ruszyła energicznie w kierunku domu. Denerwujące były słowa Hala, lecz propozycja pastora Browne'a graniczyła z obrazą! Zrozumiała teraz, że Hal przywiózł dobrą wiadomość. Przecież jego ojciec mógł z góry wykluczyć ich związek. Zwłaszcza że chodziło o kobietę spoza jego sfery i, jeśli wierzyć panu Browne'owi, z nieco nadszarpniętą reputacją.

RS

Panował dotkliwy chłód, śnieg rozpadał się na dobre. Jo pragnęła jak najszybciej znaleźć się w domu i wysłuchać Hala. Skierowała się od razu do salonu. Poczuła rozczarowanie, zastając tylko matkę i ciocię Berthę. - Czy pan Beverley jest na górze? - zapytała, starając się, by zabrzmiało to obojętnie. - Mam mu coś do powiedzenia.

- Obawiał się, że wyrządził ci przykrość, Jo. Wyjechał załatwiać jakieś sprawy dla ojca, ale wróci za dwa dni. Zostawił list od lorda Beverleya. Jest na stoliku w holu. - Wyjechał? - powtórzyła z niedowierzaniem Jo. - Przecież dopiero przybył, a do tego pada śnieg. - Uznaliśmy, że potrzebujesz trochę czasu na uporządkowanie myśli. - Matka zganiła ją wzrokiem. - Niemądrze było tak nagle wybiec i niegrzecznie, moja droga. Niezależnie od tego, co czujesz do pana Beverleya, powinnaś wysłuchać, co ma do powiedzenia.

170

- Nie zamierzałam... - Urwała, nie mogła bowiem wyjaśnić wszystkich swoich wątpliwości i obaw z ostatnich tygodni. - Potrzebowałam kilku minut samotności. Teraz mogłabym z nim porozmawiać. - Niestety, poradziłam mu, żeby dał ci trochę czasu - poinformowała pani Horne. - Gdybyś mi wyjawiła, co czujesz, wiedziałabym, czy naprawdę chcesz go widzieć, czy nie. - Bardzo go lubię... Prawdę mówiąc, kocham go, mamo. Nie jestem tylko pewna, czy on wystarczająco mnie kocha. - Dlaczego nie otworzysz listu, żeby sprawdzić, co ma do powiedzenia jego ojciec? Jo wyszła do holu i sięgnęła po list. Złamała pieczęć i przeczytała linie

RS

skreślone schludnym, zdecydowanym pismem. Moja droga panno Horne!

Syn mi wyznał, że jest pani jedyna młodą damą, z którą chciałby się ożenić. Żałuję, że nie uznał za stosowne poinformować mnie o tym wcześniej. Jak pani wie, nie znamy się zbyt dobrze, mam jednak nadzieję naprawić jak najszybciej ten błąd. Ellen wiele mi o pani opowiadała i nie mogę się doczekać pani wizyty. Cokolwiek może sobie pani o mnie myśleć, nie jestem potworem i chciałem tylko tego, co najlepsze dla syna. Proszę wyświadczyć mi zaszczyt i odwiedzić mnie w najbliższej przyszłości. Wiem, że Ellen marzy o spotkaniu z panią. Z wyrazami szacunku Beverley Jo zaniosła list do salonu i wręczyła go matce. Pani Horne w milczeniu go przeczytała, po czym uniosła wzrok na córkę. - To bardzo miły list, moja droga. Nie może dziwić, że człowiek pokroju lorda Beverleya nie podskakuje z radości z powodu wyboru syna. Sądzę, że mógł

171

oczekiwać bardziej prestiżowego związku. Nie mamy majątku i nie jesteśmy arystokracją, choć pochodzimy z ziemiaństwa. - Jesteście moją rodziną i lord Beverley nie ma powodu, żeby patrzeć z góry na Jo - wtrąciła ciotka Bertha. - Nie omieszkam go o tym pouczyć, kiedy go spotkam. - Spokojnie, Bertho - powiedziała z łagodnym uśmiechem pani Horne. - Nigdy nie oczekiwałam, że moje córki wyjdą za mąż ponad swój stan. W tym liście nie ma nic obraźliwego. Oczywiście to zależy od Jo, czy odwiedzi lorda. Jeśli jednak kocha Hala... - Spojrzała uważnie na córkę. - Gdyby on zignorował życzenia ojca i spowodował kolejny atak, chyba nie byłabyś zadowolona, prawda? - Rzeczywiście. Kiedy opuściłam Bath z Ellen i Halem, rozeszła się plotka. Gdyby dotarła do uszu lorda Beverleya...

RS

- Ośmielę się zauważyć, że gdyby znał prawdę, w ogóle by się nią nie przejął. Na mnie, sądząc z listu, sprawia wrażenie rozsądnego człowieka. Przecież nie wydarzyło się nic niestosownego.

- Nie. - Policzki Jo nieco się zaróżowiły, gdyż przypomniała sobie pocałunek Hala i własną reakcję. - Pocałowaliśmy się...

- Jak wszyscy młodzi i zakochani - orzekła beztrosko pani Horne. - Znam cię i wiem, że jesteś niewinna, Jo. Musisz sama podjąć decyzję. Bądź jednak pewna tego, co dyktuje ci serce, zanim spotkasz się z Halem. - Tak, mamo. Jo wzięła list i ruszyła na górę. W swoim pokoju przeczytała go ponownie i jeszcze raz, usiłując w pełni zrozumieć słowa lorda Beverleya. Chciał tego, co najlepsze dla syna... Czy to oznacza, że Jo nie jest warta Hala? Czy starszy pan zamierza podjąć decyzję dopiero wtedy, gdy znów się spotkają? Odłożyła list. Żałowała, że wybiegła z domu i przerwała rozmowę z Halem. Wszystko przez tę jej porywczość. Podeszła do okna. Sypał gęsty śnieg, miejscami

172

utworzyły się zaspy. Jo pomyślała, że gdyby zachowała się rozsądnie, Hal byłby bezpieczny, nocując w domu lady Edgeworthy.

Rozdział dziesiąty Zziębnięty Hal przygarbił się i nacisnął kapelusz na czoło, chroniąc twarz przed gęstym śniegiem. Zastanawiał się, czy zawrócić i jednak przenocować w gospodzie. Żałował, że wyruszył w drogę, gdyż tej nocy pogoda zdecydowanie nie sprzyjała podróży. Opuścił Sawlebridge House, ponieważ nie chciał denerwować Jo. Przeklinał w duchu własną nieporadność, nie wyraził się dostatecznie jasno. Powinien był zacząć od tego, że niezależnie od postawy ojca na pewno ożeni się z Jo.

RS

Nie mógł jej winić, że się rozzłościła. Co on sam czułby, gdyby znalazł się na jej miejscu? Oczekiwałby, że Jo poświęci wszystko dla ich miłości, i ona rzeczywiście by poświęciła. Jest odważna i gotowa dać z siebie bardzo dużo. Za to ją kochał.

Pogrążony w zadumie Hal nie zauważył, że od gospody ktoś za nim podąża. Kiedy kula świsnęła mu koło głowy, odruchowo szarpnął lejcami. Przestraszone zwierzęta poniosły, wywracając powóz. Hal upadł, uderzając głową w coś twardego. Leżał nieruchomo, nieświadomy, że napastnik, który się nad nim pochylił, zdjął mu z palca złoty sygnet, zabrał zegarek z dewizką i gwinee z kieszeni. Następnie się oddalił, zostawiając nieprzytomnego Hala na poboczu drogi podczas szalejącej śnieżycy. - List od Marianne - obwieściła pani Horne, gdy dwa dni później Jo weszła do salonu. - Pisze, że jest bardzo szczęśliwa. Zwiedzili Paryż, a teraz jadą do Wenecji. - Nie wspomniała, kiedy wracają? - Nie - odparła pani Horne i zmieniła temat: - Czy zastanowiłaś się nad listem lorda Beverleya? 173

- Tak, chyba pojadę, jeśli pozwolisz, mamo? - Oczywiście. Musisz zrozumieć, że pan Beverley zachował się może niezbyt romantycznie, ale prawidłowo. - Chciałabym z nim porozmawiać. - Obiecał, że niebawem wróci. Musisz się nauczyć poskramiać niecierpliwość, Jo. Gdybyś wtedy nie wybiegła z domu, już bylibyście po słowie. - Wiem... - Jo zamilkła, gdyż usłyszała męski głos, choć nienależący do Hala. W progu stanęła pokojówka i powiedziała: - Jest tu pewien dżentelmen. Mówi, że ma pilną wiadomość dla pana Beverleya. - Szuka Hala? - zapytała z bijącym szybko sercem Jo. - Poproś go - zadysponowała pani Horne. - Oby wiadomość nie była zła. -

RS

Przeniosła wzrok na wysokiego, przystojnego mężczyznę, który wszedł do salonu. Sir, mam nadzieję, że nie sprowadza tu pana kwestia zdrowia lorda Beverleya? - Nie, kiedy go ostatnio widziałem, to znaczy trzy dni temu, czuł się dobrze odparł Jack Manton i wyciągnął rękę. - Kapitan Manton, proszę pani. Jestem przyjacielem pana Hala Beverleya. Mam mu coś pilnego do przekazania, a wiem od jego ojca, że tutaj przebywa. - Obawiam się, że jednak nie - odparła pani Horne. - Złożył nam krótką wizytę dwa dni temu, ale powiedział, że musi załatwić jakieś sprawy dla ojca, i obiecał, iż wróci za parę dni. - Do diabła! - Kapitan Manton zmarszczył brwi. - Proszę mi wybaczyć zmitygował się - ale byłem przekonany, że go tu zastanę. Może napiszę do niego list, proszę pani? Jednocześnie spróbuję go znaleźć w Truro. Jest coś, co koniecznie powinien wiedzieć. Być może grozi mu poważne niebezpieczeństwo. Jo ogarnął niepokój. - Czy to ma coś wspólnego z niejakim Ralphem Carstairsem? - zapytała. Wiem, że Hal zamierzał porozmawiać z przyjacielem o mordercy swojego brata. 174

- Zna pani tę sprawę? - zapytał zdumiony kapitan Manton. - Byłam przy tym, kiedy Carstairs przyznał się do zbrodni. Próbował... zaczepił mnie, a kiedy Hal go ostrzegł, zaczął się chełpić spowodowaniem wypadku, w którym zginął Matt. - Zatem to pani jest Jo. - Kapitan Manton się uśmiechnął. - Hal mi o pani opowiadał. Tak, to dotyczy tego obwiesia. Powinien pozostawać pod kluczem, ale stanął przed sędzią, zanim przesłuchano mnie lub Hala, i go wypuszczono. Przypuszczam, że znalazł jakiś sposób przekupienia idioty, który zajmował się tą sprawą. Carstairs jest na wolności i sądzę, że spróbuje się zemścić na Halu. - Nie! - krzyknęła Jo. - Musi go pan ostrzec, sir! Niech pan go znajdzie i uprzedzi o niebezpieczeństwie! - Zamierzam. Zostawię list na wypadek, gdyby Hal tu wrócił. Sądzę, że te

RS

sprawy miał załatwić w Truro, tam więc rozpocznę poszukiwania. - Jeśli go pan znajdzie... Jeśli coś się stało... da nam pan znać? - Jo pobladła. - Natychmiast wyślę wiadomość. Proszę się nie zamartwiać, panno Horne. Hal potrafi o siebie zadbać.

- Bardzo proszę, sir, może pan napisać list tutaj. - Pani Horne wskazała małe biurko przy oknie. - W szufladzie jest papier, pióro i kałamarz. - Dziękuję. - Kapitan skreślił krótką wiadomość, osuszył kartkę, lecz jej nie zapieczętował i zostawił na biurku. - Proszę mi wybaczyć - powiedział, wstając - ale panie opuszczę. Im szybciej znajdę Hala, tym lepiej. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Jo przeniosła wzrok na matkę. - Jeśli coś mu się przydarzyło, mamo, nigdy sobie nie wybaczę. Gdyby nie ja, byłby teraz z nami. - Natychmiast przestań - ucięła ostro pani Horne. - Jestem pewna, że pan Beverley świetnie się czuje i nic mu nie grozi. W końcu... dlaczego miałoby się coś stać? Skąd przypuszczenie, że ten człowiek przebywa w okolicy?

175

- Nie wiesz, co się wydarzyło. Hal go pobił i... byłby go zabił, gdybym nie zawołała, żeby przestał. Ten człowiek z całą pewnością się zemści, jeśli tylko będzie miał szansę. Jo stała przy oknie w sypialni. Ogarnął ją strach. Czuła, że stało się coś złego. Nie miała powodu, by tak myśleć, jednak od wizyty kapitana Mantona upłynęła już noc i dzień, a on nawet nie przysłał wiadomości. - Proszę, ukochany, wróć do mnie, błagam - szepnęła z oczami pełnymi łez. Nie chcę żyć bez ciebie. - Mamo! Chyba ten dżentelmen się budzi! - zawołała stojąca u szczytu schodów dziewczyna. Sally Reed podeszła bliżej, wycierając ręce w fartuch. Przerwała pieczenie chleba, bo głos córki brzmiał alarmująco.

RS

- Czy coś powiedział? - spytała.

- Chyba zaklął. - Dziewczyna się uśmiechnęła. - Lepiej sama go obejrzyj, mamo, bo zapewne potrzebuje pomocy.

- Dobrze, zerknę na tego biedaka. Bałam się, że nie przetrzyma, ale gorączka spadła i chyba wraca do zdrowia.

Pani Reed weszła do sypialni przed córką. Pacjent akurat chciał się podnieść i opadł bezsilnie, znów szpetnie przeklinając. - Proszę przestać, sir. - Poprawiła mu poduszkę. - Doktor powiedział, że musi pan przez kilka dni pozostać w łóżku. Miał pan szczęście, że pan Reed tamtędy przejeżdżał. Do rana zamarzłby pan w tym śniegu. Halowi dokuczał silny ból głowy. Gdzie, u diabła, się znalazł? Ktoś ewidentnie się nim zaopiekował, chyba ta dobra kobieta. - Bardzo dziękuję pani, panu Reedowi, kimkolwiek jest, za wszystko. - Pan Reed jest moim mężem, sir, i przewoźnikiem. Zaprowadził pańskie konie do stajni, ale uważa, że powozu nie da się naprawić, roztrzaskał się na kawałki. 176

- No cóż, kupię nowy. Koniom nic się nie stało? One bardziej mnie obchodzą. - Tak, pan Reed mówi, że są lekko pokiereszowane, ale on zna się na koniach, zadba o nie. - Miałem szczęście - powiedział Hal. Wiedział już, że gdyby nie ten dobry człowiek, zamarzłby na śmierć. - Bardzo dziękuję za opiekę, wynagrodzę to pani. Przy sobie mam tylko trochę pieniędzy, więc... - Zorientował się, że jego złoty sygnet zniknął. - A niech to! Przepraszam, chciałem dać pani sygnet, ale zawieruszył się gdzieś podczas wypadku. - Pan Reed twierdzi, że został pan obrabowany, sir. Przeszukaliśmy pańskie kieszenie, żeby się dowiedzieć, kim pan jest, ale nic pan nie miał. Żadnych pieniędzy, nawet zegarka. Hal się zamyślił.

RS

- Teraz, gdy o tym myślę... Tak, padł strzał. To dlatego straciłem panowanie nad końmi. A niech to! Pani mąż ma rację. Czy przyjąłby konie jako wynagrodzenie za wszystko, co państwo dla mnie zrobili?

- Teraz mówi pan głupio, sir - zauważyła bezceremonialnie Sally Reed. - Na pewno pan wie, że te konie są warte więcej, niż mógłby pan nam być winny. Wygląda pan na uczciwego człowieka i uważam, że dogadacie się z panem Reedem, kiedy wróci. Hal przypomniał sobie zdarzenia poprzedzające wypadek. - Dobry Boże! Jak długo tu jestem? - Trzy dni i cztery noce, sir. - Jo będzie się o mnie niepokoić. - To pana żona, sir? - Nie, ale wkrótce nią zostanie. Muszę do niej jechać. - Spróbował usiąść, lecz znów opadł na łóżko, przeklinając własną bezsilność. - Chyba ma pani rację, jeszcze jestem słaby. Czy mąż mógłby zawieźć wiadomość?

177

- Tak, zrobi to akuratnie. Przyślę do pana Rosie z piórem i atramentem. I przyniosę później rosół. Na pewno doda panu sił. Hal się do niej uśmiechnął. - Dziękuję Bogu za to, że pani mąż tamtędy przejeżdżał, a pani za starania. Zawdzięczam państwu życie. - Zrobiłam tylko to, co każdy porządny człowiek na moim miejscu, sir oznajmiła pani Reed i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Niemal cały czas Jo tkwiła przy oknie, od razu więc dostrzegła mężczyznę zsiadającego z ciężkiego wozu przeznaczonego do przewozu ładunku. Z niepewną miną stanął przed Sawlebridge House. Uniósł znoszony kapelusz, żeby podrapać się w głowę. Instynkt podpowiadał Jo, że każde zdarzenie może być ważne, ponieważ kapitan Manton milczał już od dwóch dni. Rzuciła się do drzwi wejściowych. wiadomość?

RS

- Czy mogę panu w czymś pomóc, sir? Może ma pan dla nas jakąś - A niech mnie, panienko - zaczął z szerokim uśmiechem mężczyzna. - Skąd pani wiedziała? Nie jest pani przypadkiem panną Josephine Horne? - Tak, to ja. Czy to wiadomość o panu Halu Beverleyu? - Kiepsko się czuje po wypadku, biedny chłopina. Błagał mnie, żebym zawiózł list. - Miał wypadek? Wiedziałam, że stało się coś złego. Co z nim? - Dochodzi do siebie, ale nadal ma zawroty głowy i najwyżej po minucie musi usiąść. Gdyby nie to, stałby tu teraz zamiast mnie. - Gdzie on jest?! - wykrzyknęła Jo. - Muszę go zobaczyć, muszę do niego pojechać! Zabierze mnie pan ze sobą, sir? - Nie wiem - odparł przewoźnik, drapiąc się niepewnie w głowę. - Mój stary wóz nie nadaje się dla damy, panienko. - Co się dzieje, Jo? - Pani Horne wyjrzała zza drzwi. - Coś nie w porządku?

178

- Hal miał wypadek i nadal nie może opuścić łóżka! Muszę do niego pojechać, mamo, muszę! - Jestem pewna, że ciotka użyczy ci powóz, Jo. Poza tym, skoro Hal czuje się źle, dobrze by było przywieźć go tutaj, jeśli tylko może podróżować. - Właśnie tak pomyślałem - potwierdził z uśmiechem przewoźnik. Wytłumaczę paniom woźnicy, jak do mnie trafić, bo ten dżentelmen leży u mnie, u Toma Reeda. Mój dom jest tylko o dwie mile od Truro. Rozumieją panie, znalazłem go przy drodze, na wpół zamarzniętego, biednego chłopinę, ale moja pani doprowadziła go do porządku. Na pewno można go już przewieźć. Proszę, tu jest list, panienko. Podjadę do stajni i pogadam z waszym woźnicą. - Och, dziękuję, bardzo dziękuję - powiedziała Jo. - Proszę zaczekać, muszę coś panu dać za fatygę. panem Beverleyem.

RS

- Żadna fatyga, panienko. I tak tędy przejeżdżałem, a rozliczymy się później z Pan Reed skinął głową i wdrapał się na wóz.

Jo rozerwała list Hala i szybko zapoznała się z treścią. - Pisze, że ktoś do niego strzelił. Nie trafił, ale konie się spłoszyły i wywróciły powóz. Hal odzyskał przytomność dopiero w domu pana Reeda. Zawdzięcza życie jemu i jego żonie. - Niewykluczone, że to był ten łajdak, przed którym ostrzegał przyjaciel pana Beverleya - zauważyła pani Horne. - Koniecznie należy tu przywieźć pana Hala. Weź ze sobą pieniądze, żeby uregulować dług wobec tych dobrych ludzi. - Muszę ostrzec Hala, bo jeśli ten łajdak, który zabił jego brata, gdzieś tam się czai, może uderzyć ponownie. Wreszcie Hal zdołał wstać, ogolić się i ubrać. Nadal odczuwał lekkie zawroty głowy, ogólnie jednak jego samopoczucie znacznie się poprawiło. Rosół z kurczaka

179

i świeżo upieczony chleb przywróciły mu częściowo siły. Zamierzał właśnie spróbować, czy pokona schody, gdy usłyszał głośne pukanie, a po chwili dziewczęcy głos. Kiedy wyszedł na podest, u stóp schodów pojawiła się Jo. - Hal! - wykrzyknęła i ruszyła biegiem na górę. - Hal, mój najdroższy, jak się czujesz? Tak się o ciebie martwiłyśmy! - Jo? - Wyciągnął ręce, żeby ją objąć. - Dlaczego przyjechałaś? Czy dostałaś mój list? Napisałem, że wkrótce was odwiedzę. - Musiałam. - Wpatrywała się w niego z miłością. - Mama też uważała, że, powinnam, zwłaszcza gdy usłyszałyśmy, co się stało. Dwa dni temu w Sawlebridge House zjawił się kapitan Manton, sądząc, że cię u nas zastanie. Chciał cię ostrzec przed Carstairsem. Sędzia go wypuścił, ponieważ w jego sprawie nie przedstawiono żadnego dowodu.

RS

- Coś podobnego! Nie wiem na pewno, czy to był on, bo nie widziałem, kto do mnie strzelił. Równie dobrze mógł to być zwykły rabuś. Dziesięć minut wcześniej minąłem jakąś obskurną gospodę. Ktoś mógł mnie zobaczyć i uznał, że nadarzyła się okazja łatwego zarobku. - Hal z troską popatrzył na Jo. - Nie powinnaś była tu przyjeżdżać, najdroższa. Słyszałaś, jak Carstairs przyznał się do zabicia mojego brata. Możliwe, że chciałby się ciebie pozbyć, tak samo jak mnie. - Musiałam - powtórzyła Jo. - Byłam taka głupia, Hal... Przepraszam cię za swoje zachowanie. Uciszył Jo czułym pocałunkiem, a gdy dobiegł końca, pogłaskał ją po policzku i popatrzył na nią tak czule, że ogarnęło ją silne wzruszenie. - To moja wina - odezwał się łagodnie. - Nie powinienem cię całować, a potem skazywać na domysły. Powiedziałem ci, że mój ojciec nie zaaprobuje naszego związku, bo tak myślałem. Żądał, bym znalazł dobrą partię, dziewczynę wysoko urodzoną i bogatą. Groził, że mnie wydziedziczy, jeśli nie postąpię zgodnie z jego wolą. Nie dbam o pieniądze, ale obchodzi mnie ojciec. Bardzo cierpiał po kłótni z Mattem i nie chciałem, żeby to się powtórzyło. Zamierzałem ożenić się z 180

rozsądku, ale już wiem, że to niemożliwe. Nie mógłbym żyć z nikim, poza tobą. Chciałem ci to wyznać, ale ojciec chorował i nie mogłem go zostawić. Nie mogłem też do ciebie napisać, zanim z nim nie porozmawiałem. I w końcu wybrałem niewłaściwy moment. - Rozumiem. - W oczach Jo błyszczały łzy. - Gdyby to mój ojciec sprzeciwiał się małżeństwu, byłabym rozdarta. Nie mogłabym go zranić, a jednak utracić ciebie... Hal się uśmiechnął. - Wiesz zatem, jak się czułem, kochanie. Oznajmiłem ojcu, że cię kocham i z nikim innym się nie ożenię, ale błagałem go, żeby cię poznał, zanim podejmie decyzję. Tymczasem on ocenił, że wreszcie odzyskałem rozsądek. Poprosił, żebym cię przywiózł, tak by mógł cię lepiej poznać.

RS

- Co to oznacza? - zapytała. - W liście do mnie napisał, że chce dla swojego syna wszystkiego, co najlepsze.

- Wygląda na to, że uważa cię za sensowną młodą kobietę. Aprobuje cię, Jo, i chce się z tobą spotkać. Nie żeby wyrazić zgodę, a po prostu ot tak, z przyjaźni. Poczuła, że po policzkach spływają jej łzy.

- Kiedy dałeś mi ten list, pomyślałam... - Zostaniesz moją żoną, Jo? Jo usłyszała chichot i spojrzała w dół. U podnóża schodów stała wpatrzona w nich młoda dziewczyna. - Chyba mamy publiczność - zauważyła z uśmiechem - ale nie dbam o to. Tak, kochanie, wyjdę za ciebie, bo życie bez ciebie nie ma dla mnie sensu. Tak bardzo cię kocham. - Jestem więc najszczęśliwszym człowiekiem na świecie - orzekł Hal i porwał Jo w ramiona. Pocałował ją ku uciesze obserwującej ich dziewczyny, którą po chwili zabrała matka. - Och, Hal. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby coś ci się stało. 181

- Cicho, kochanie, nie mówmy już o tym. - Jesteście wreszcie - powitała ich po powrocie pani Horne. - Proszę wejść, panie Beverley, i ogrzać się przy kominku. Jak się pan czuje? Żałuję, że jednak pana wtedy nie zatrzymałam. - To mogło się przydarzyć zawsze i każdemu - odparł Hal. - Na drodze napadł mnie jakiś rozbójnik i obrabował. Nie dokończył jednak dzieła, więc przeżyłem. To mimo wszystko szczęśliwe zakończenie. - Istotnie - zgodziła się pani Horne. - Kapitan Manton był tu dzisiaj po wyjeździe Jo. Zrelacjonowałam mu ostatnie wydarzenia. Obiecał, że odwiedzi pana rano. - To dobra wiadomość, ale na razie dość o tym. - Wyciągnął rękę do Jo. Ujęła ją i ufnie na niego spojrzała. - Muszę panią poinformować, że poprosiłem Jo, by

RS

została moją żoną, i ona się zgodziła. Jutro napiszę o tym do ojca i za pani pozwoleniem pojedziemy go odwiedzić.

- Jo, najdroższa. - Pani Horne uściskała córkę. - Jestem taka szczęśliwa. Nie znam zamierzeń lorda Beverleya, ale jestem pewna, że lady Edgeworthy chciałaby, żeby ceremonia odbyła się tutaj.

- To bardzo miła propozycja - odparła Jo - ale musimy chyba zapytać lorda Beverleya, czy takie rozwiązanie mu odpowiada, mamo. Nie wiadomo, czy wystarczyłoby mu sił na podróż. Gdyby wolał, żeby ślub odbył się bliżej jego domu, musielibyśmy to uszanować. - Rzeczywiście tak będzie najlepiej - zgodziła się pani Horne. - Sami podejmijcie decyzję. - Byłbym szczęśliwy, gdyby zwracała się pani do mnie po imieniu powiedział Hal. - Sądzę, że ojciec chętnie wyprawi wesele w Beverley House, gdyby jednak Jo chciała wziąć ślub tutaj, jakoś to zorganizujemy. - Dla mnie ważne jest tylko to, że będziemy małżeństwem - oświadczyła Jo. Jeśli twój ojciec zaproponuje, że urządzi wesele u siebie, zgodzimy się, Hal. Mama 182

może podróżować, podobnie jak Lucy i ciocia Bertha. Nie chcę narażać twojego ojca na zbędny wysiłek. Spojrzał na nią z miłością. - Nic dziwnego, że cię uwielbiam. Jesteś wspaniałomyślna i kochana. Jo przyjrzała się mu uważniej i dostrzegła zmęczenie, które usiłował ukryć. - Powinieneś odpocząć - stwierdziła. - Jeśli chcesz, ktoś ci zaniesie tacę z kolacją. - Dziękuję, najdroższa, ale przebiorę się tylko, a potem zjem z wami. - Pokażę ci twój pokój, specjalnie go przygotowałyśmy - poinformowała pani Horne. - Jo, wpadnę na chwilę do ciebie. Porozmawiamy, kiedy będziesz się przebierać. - Tak, mamo, oczywiście.

RS

- A zatem - powiedziała pani Horne, kiedy córka udała się na górę - wszystko ustalone. Zastanawiałam się, czy Josephine kiedykolwiek odda komuś serce. Widzę, że dokonała dobrego wyboru.

- Jest pani bardzo łaskawa. Nie wiem, czy zasługuję na ten komplement, ale może być pani pewna, że kocham Jo i uczynię wszystko, żeby była szczęśliwa. - To chyba należy do ciebie - zwrócił się do Hala Jack i położył na stole złoty sygnet. Prowadzili rozmowę w małym salonie w Sawlebridge House, rodzina zostawiła ich samych. - Pokazano mi go w gospodzie oddalonej o pięć mil od Truro. Wykupiłem sygnet od gospodarza. Dostał go jako zapłatę od człowieka, którego mi opisał. Nie ulega wątpliwości, że to Carstairs. Hal zmarszczył brwi. - Ciekawe, dlaczego mnie nie zabił? Może myślał, że już nie żyję? - A może ktoś mu przeszkodził? Nigdy się tego nie dowiemy. Jeśli znów nie uderzy, trudno go będzie wytropić.

183

- Przyznał się do morderstwa. - Oczy Hala pociemniały z gniewu. - Chełpił się spowodowaniem śmierci mojego brata. Jestem zdecydowany go schwytać i postawić przed sądem choćby tylko z tego powodu. - Twoje zeznanie może nie wystarczyć. Wiesz, że badałem sprawę wypadku w Hiszpanii, ale nie znalazłem żadnego rozstrzygającego dowodu. Ale może zawisnąć za to, że do ciebie strzelił. - Nie mógłbym przysiąc, że to on. Zabrał nie tylko sygnet. - Hal wsunął pierścień na palec. - Dziękuję, że go dla mnie odzyskałeś. To prezent od brata na osiemnaste urodziny. Oczywiście zwrócę ci wyłożoną sumę, gdy tylko odwiedzę mój bank. Na razie chciałbym cię o coś poprosić. - Hal opowiedział Jackowi o ludziach, którzy go uratowali, i o tym, że zamierza im wypłacić sto gwinei. Złodziej zabrał pieniądze, zegarek i łańcuszek z unikatowym breloczkiem w dowód.

RS

kształcie zamku. Jeśli ma go przy sobie, breloczek może posłużyć w sądzie jako - Zatem pozostaje tylko go wytropić - podsumował Jack. - Nie martw się, Hal. Przydzielę tę sprawę swoim najlepszym ludziom, ale jeśli on nie popełni jakiegoś błędu, będzie trudno.

- Miejmy nadzieję, że popełni. A na razie życz mi szczęścia, Jack, ponieważ się żenię. - Zaprosisz mnie na wesele? - Poproszę, żebyś został moim świadkiem. Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Jeśli znajdziesz na to czas, oczywiście. - Na pewno. Zajmuję się teraz tylko dochodzeniami. Bonaparte nadal jest groźny i wrócę do armii, kiedy będą mnie potrzebować, na razie jednak król powierzył mi inne zadania. - Drew wspomniał mi coś o francuskich szpiegach - zatroskał się Hal. Wierzę, że odniosłeś w tej sprawie sukces.

184

- Tak, przynajmniej częściowy. Ale szpiegów jest mnóstwo i są też inne kwestie bezpieczeństwa państwa, o których nie mogę rozmawiać nawet z tobą. - Tak, prowadzisz niebezpieczne życie, Jack. Jack tajemniczo się uśmiechnął. - Na pewno nie bardziej niż wtedy, kiedy byliśmy razem pod ogniem wroga. Muszę cię teraz opuścić, ale gdybyś mnie potrzebował, wyślij wiadomość do mojego domu w Londynie. I nie zapomnij o zaproszeniu na wesele. Uścisnęli sobie dłonie i Hal odprowadził Jacka do drzwi. Kiedy się odwrócił, zobaczył Lucy. Znosiła na dół jakieś duże pudło. - Będziemy robić dekoracje na Boże Narodzenie - poinformowała. - Pomoże mi pan zanieść to do salonu? - Naturalnie. Gdzie jest Jo? - Och, wyszła naciąć ostrokrzewu. Ma piękne czerwone jagody, rośnie z tyłu

RS

ogrodu. Na plebanii robiliśmy wieńce ze wstążkami i sreberkiem. Tutaj też zrobimy. - Jeśli mi wybaczysz, poszukam teraz Jo - powiedział Hal. - Potem możemy przygotować razem te dekoracje.

Wyszedł z domu, ominął zarośla i znalazł się na tyłach ogrodu, gdzie rósł ostrokrzew. Jo miała już kilka pęków związanych i gotowych do zaniesienia do domu. Hal zawołał i odwróciła się do niego. Wiatr rozwiewał jej włosy, zabarwił policzki na różowo. - Przyszedłem ci pomóc. - Uśmiechał się do niej. Nie zdradził, że się o nią niepokoi, bo Carstairs jest w okolicy i czeka na okazję, by uderzyć. - Pomogę ci to zanieść. - Zbliżył się, lecz zamiast podnieść z ziemi ostrokrzew, porwał Jo w ramiona i czule pocałował. - Jesteś taka piękna - powiedział. - Powinnaś zawsze rozpuszczać włosy, moja czarująca Cyganko. - Och, Hal! Nie... a zresztą możesz sobie ze mnie dworować, i tak jestem szczęśliwa! - Wolałabym, żebyś spędziła Boże Narodzenie z nami - szepnęła Lucy, ściskając Jo, która wyjeżdżała z Halem. - Bez ciebie to nie będzie to samo. 185

- Wkrótce się spotkamy. - Jo pocałowała siostrę w policzek. - Znajdziesz swój prezent razem z innymi, najdroższa Lucy... i może jeszcze coś specjalnego od Hala. W Truro, po wizycie w banku, zrobiliśmy zakupy. - Tak się bałam, że ten okropny zbój znów na was napadnie. Napiszesz do mnie z domu Hala? - Tak, oczywiście, najdroższa. Zresztą niebawem znów się spotkamy, a ty masz już tutaj wielu przyjaciół, Lucy. Będziesz zapraszana na przyjęcia... - Tak, ale to pierwsze Boże Narodzenie bez ciebie i Marianne. - Rozumiem, to trochę dziwne dla nas wszystkich, ale wiem, że Marianne coś dla ciebie przysłała, no i wiosną was odwiedzi. Jo jeszcze raz uściskała siostrę i wraz z Halem zajęli miejsce w powozie ciotki, którym zamierzali dotrzeć do miasteczka. Mieli podróżować pocztową wypadku.

RS

dwukółką, gdyż Hal nie kupił jeszcze nowego pojazdu w miejsce utraconego w - Jesteś smutna, najdroższa? Czy coś cię trapi? - Lucy miała nadzieję, że spędzimy tu święta. - No cóż, niedługo się zobaczycie.

- Tak. - Jo uśmiechnęła się niepewnie. - Gdzie zamieszkamy, Hal? W twoim domu, który tak bardzo lubię, czy u twojego ojca? - Ojciec być może zechce, żebyśmy mieszkali z nim. Nie wiem, musimy przynajmniej często go odwiedzać... Ja bym wolał swój majątek i mam nadzieję, że będziemy tam spędzać większość czasu. Jo skinęła głową. - To dziwne, ale od razu poczułam się w twoim domu jak u siebie. Jakby na mnie czekał. - Tak, miałem często takie samo uczucie. - Zerknął na pelerynę, którą miała na sobie, i się uśmiechnął. - Cieszę się, że nadal ją lubisz, mimo że masz już dostęp do własnych rzeczy. Bardzo ci w niej do twarzy, Jo. 186

- Za pierwszym razem kiedy ją włożyłam, poczułam się jak ktoś zupełnie inny - wyznała z uśmiechem. - Nie byłam już panną Josephine Horne, lecz kobietą, która potrafi kochać i być kochaną. Myślę, Hal, że duch twojej babki mieszka w jej rzeczach. - Zawsze czułem w domu jej obecność. Używała cudownych perfum... aromat róż i lawendy... ty też niekiedy tak pachniesz. - Tylko wtedy, gdy mam na sobie coś, co należało do niej. Podoba mi się ten zapach. Gdybym wiedziała, gdzie dostać takie perfumy, natychmiast bym je kupiła. - Spodoba ci się więc prezent, który wypatrzyłem dla ciebie w Truro. Parę rzeczy postanowiłem zachować do świąt. Obrzuciła wzrokiem pierścionek z szafirem i brylantem, także kupiony w Truro. Hal podarował go jej na znak miłości, nie jednak jako pierścionek

RS

zaręczynowy. Tym miał zostać pewien szczególny pierścień, własność jego babci. - Rozpuszczasz mnie, Hal - powiedziała. - Pamiętaj, ja nie potrzebuję prezentów, żeby być szczęśliwą.

- Nie, nie potrzebujesz - zgodził się. - Najlepszy jest kufer staroci, bo daje ci zajęcie, prawda? Będziesz miała masę pięknych nowych strojów na ślub i wesele, Jo. I wybierzesz sobie coś z rodzinnej biżuterii, po babci i mamie. Jesteś też uprawniona do biżuterii Beverleyów, ale myślę, że zostawimy ją Ellen. Nie mogła jej nosić jako narzeczona Matta... Poza tym sądzę, że ty wolisz coś bardziej osobistego, a moja babcia miała kilka wspaniałych kamieni chyba podarowanych przez kochanków. Hal wiedział, że cała niemal biżuteria babki to prezenty od dziadka. Skłamał, żeby historia nabrała rumieńców. Pamiętał, że Jo uwielbia barwne historie. - Och, jak dobrze mnie znasz. - Pocałowała go w policzek. - Nie chcę pozbawiać Ellen niczego, co należy się jej jako żonie Matta. - Spochmurniała. Powiesz Ellen i ojcu, że Matt padł ofiarą morderstwa?

187

- Nie, jeśli to nie będzie konieczne. Mam nadzieję, że Ellen nigdy się nie dowie, ale może będę musiał wyznać ojcu, jeśli... - Jeśli schwytają tego strasznego człowieka? - Jo spojrzała na niego z niepokojem. - Modlę się o to, Hal. On próbował cię zabić i może usiłować jeszcze raz. - Nie martw się. - Ujął jej dłoń. - Szukają go ludzie Jacka, a poza tym podejrzewam, że, chociaż Jack mi o tym nie wspomniał, ktoś z jego polecenia nad nami czuwa, moja kochana. Jo skinęła głową. - Cieszę się, że masz takiego przyjaciela, Hal. A jednak zupełnie spokojna będę dopiero wtedy, kiedy ten osobnik trafi za kraty. - Jeśli ktokolwiek potrafi go schwytać, to Jack. A teraz, kochanie, zapomnijmy cieszyć wraz z tobą.

RS

o nieprzyjemnych sprawach. Nadchodzi Boże Narodzenie i zamierzam się nim

Rozdział jedenasty - A więc znów się spotykamy, panienko - powitał Jo lord Beverley, uważnie się jej przyglądając. - Tak, poprzednim razem wzrok mnie nie mylił. Jest jakieś podobieństwo kształtu ust i spojrzenia... dumnego, powiedziałbym. Przypominasz mi portret mojej matki z czasów młodości. - Przeniósł spojrzenie na Hala. - Powinien wisieć gdzieś u ciebie, prawda? - Nie, chyba nie, ojcze - odparł Hal. Zasiedli w rodzinnym salonie używanym zwykle popołudniami, nigdy jednak do przyjmowania gości. Ellen jeszcze do nich nie dołączyła, bo przebywała w pokoju dziecięcym. - Nigdy nie myślałem o Jo inaczej niż jako o niej samej. Ponieważ jest cudna i z charakteru, i urody. - Istotnie? Ostatnim razem miałaś mi więcej do powiedzenia, panienko. Teraz milczysz? 188

- Cieszę się, że pana poznałam, sir. To interesujące, że dostrzega pan pewne podobieństwo do lady Heleny. Także ochmistrzyni Hala widziała ten portret i obiecała, że go poszuka. Nie wiem, czy znalazła. Mógł się gdzieś zapodziać. - Na portrecie miała na sobie pelerynę bardzo podobną do twojej - zauważył lord Beverley. - Zdejmij ją, dziewczyno. Chyba nie jest ci tu zimno? - Nie, sir, nie jest - potwierdziła Jo i pozbyła się okrycia. - Byłam tak ubrana, bo ten strój dodaje mi odwagi. Należał do pańskiej matki, sir, znalazłam go w kufrze na strychu. - Potrzebujesz odwagi, żeby ze mną rozmawiać? W jego oczach czaił się śmiech. - Uważałam, że tak - odpowiedziała szczerze, a potem się uśmiechnęła, gdyż zrozumiała, że jej obawy były zupełnie nieuzasadnione. - Niesłusznie, prawda? głęboko w tej dziewczynie.

RS

W tym momencie lord Beverley pojął, dlaczego jego syn zakochał się tak - Być może, choć muszę dodać, że kiedy zechcę, potrafię być tyranem, młoda damo.

- Powiedziałabym, że jest pan niekiedy zbyt zasadniczy - odparła Jo. - Mój ojciec potrafił okazać surowość, jeśli któraś z nas zaniedbała obowiązki, ale w głębi serca był najmilszym z ludzi. Być może pan też taki jest, sir, tylko to ukrywa? - Twoja młoda pani wiele dostrzega - rzucił Beverley do syna. - Chciałbym usłyszeć coś więcej o panu Horne, panienko. Ale może innym razem? Hal, usiądź tu bliżej, proszę, porozmawiamy. Pani Royston zaprowadzi Jo na górę... - Drzwi się otworzyły i zobaczyli Ellen. - Aha, nie ma potrzeby - dokończył. - Jo! - krzyknęła Ellen. - Jak wspaniale, że wreszcie jesteś, najdroższa! - Ellen, jak się masz? - Jo zerwała się na nogi, żeby uściskać przyjaciółkę. Wspaniale wyglądasz, służy ci życie tutaj. - Zupełnie mnie rozpuścili. - Ellen przeniosła spojrzenie na lorda. - Zabiorę Jo na górę, drogi ojcze. Możesz tymczasem porozmawiać z Halem. 189

Ujęła Jo pod rękę i wyprowadziła z salonu. Hol był ogromny i imponujący. Wszędzie zimne marmury, na podestach schodów ułożono jednak perskie kobierce. - Czy to nie jest trochę przytłaczające? - zapytała Jo. - Lubisz tu mieszkać, Ellen, naprawdę? - Tak. To prawda, że niektóre pomieszczenia są za wielkie, a w dużym salonie bez ustawicznego palenia panuje chłód, ale korzystamy z niego tylko przy najważniejszych okazjach, takich jak na przykład przyjęcie bożonarodzeniowe. Pokoje rodzinne są znacznie wygodniejsze, sama się zaraz przekonasz. - No cóż, z czasem chyba przywyknę. - Uśmiechnęła się do przyjaciółki. - Jak tam Mattie? Na dole w salonie lord Beverley zmierzył syna wzrokiem.

RS

- No cóż, oświadczyłeś się już pannie Horne?

- Tak, ojcze. Mam nadzieję, że to zaaprobujesz, ponieważ nie chciałbym cię rozczarować. Mogę być szczęśliwy tylko z Jo, gdyż ją kocham. - Hm. Dlaczego mi od razu nie powiedziałeś? Jest damą, to się rzuca w oczy. Jej rodzina nie znaczy wprawdzie wiele, ale przecież jest szanowana i ja niczego więcej nie żądam. Nie musisz się żenić dla pieniędzy. Chyba że wpadłeś w finansowe tarapaty? - Nie, ojcze, nie wpadłem. - Skrzywdziłem Matta, odmawiając poznania Ellen i nigdy nie przestanę tego żałować. Jej ojciec jest raczej nikczemnikiem, ale przecież nie będziemy mieć z nim do czynienia. A pani Horne i jej córki? Odwiedzą nas czasem? - Pani Horne napisała do ciebie list, ojcze. Sądzę, że ją polubisz. - Jeśli jest choć trochę podobna do Josephine, to cóż, chyba tak. Mam nadzieję, że nie planujecie długiego narzeczeństwa. Nigdy nie upatrywałem w tym wiele sensu. Ożeń się z nią i sprowadź ją tutaj... albo mieszkajcie ze mną

190

przynajmniej przez część roku, Hal. Majątek będzie twój i powinieneś wreszcie się nim zająć. - Z pewnością będziemy cię często odwiedzać, a ponadto zapewnię, by sprawy majątku były prowadzone prawidłowo. Naszym domem będzie moja posiadłość, bo Jo jest tam szczęśliwa. Poza tym mieszka z tobą Ellen i jej córka. Z nimi nie odczujesz samotności. - To prawda - zgodził się lord. - Wniosły do tego domu życie. Ale to ty jesteś moim dziedzicem, Hal. Lubię twoją Jo. Odwiedzajcie mnie, proszę, jak najczęściej. - Powinienem był wiedzieć, że cię polubi - powiedział Hal do Jo, kiedy wieczorem zostali sami. Po kolacji oprowadzał ją po domu i przystanęli w galerii obrazów. - To moja matka, Jo... a to babcia, kiedy skończyła siedemdziesiąt lat. Jo przyglądała się kobiecie, którą, jak się jej wydawało, tak dobrze znała. oczy ciepłe i radosne.

RS

Nawet w zaawansowanym wieku była piękna. Spojrzenie dumne, choć nie wyniosłe, - Tak, była prawdziwą pięknością - potwierdziła Jo. - Chciałabym jednak obejrzeć ten portret, o którym wspomniał twój ojciec, Hal. Uśmiechnął się i pocałował ją w usta. Zrazu miękko, potem mocniej i głębiej. Przyciągnął Jo mocno do siebie, czując, że reaguje na ich bliskość równie silnie jak on. - Sądzę, że powinniśmy się pobrać już wkrótce, kochanie. Nie jestem pewien, jak długo jeszcze zdołam czekać, zanim uczynię cię moją. - Weźmiemy ślub już niebawem. Ellen i ja możemy razem uszyć ślubną suknię i nie musimy czekać, aż jakaś krawcowa się z tym upora. Będziemy małżeństwem wkrótce po Bożym Narodzeniu. - Nie chcesz, żeby suknię uszyła jednak profesjonalistka? - Nie, ponieważ żadna nie jest lepsza od Ellen, no i lubimy razem pracować. - To oznacza, że Lucy i twoja mama mogą przyjechać od razu po Bożym Narodzeniu - podsumował Hal. - Niebawem to zorganizuję. Napisz od razu do 191

swojej rodziny... bo bez wątpienia Lucy będzie także potrzebowała nowej sukni. Wyślę twojej mamie pieniądze na materiał. - Rozpuszczasz nas, Hal. - Och, Jo! - wykrzyknęła Lucy, kiedy znalazły się same w sypialni siostry. To taki wielki dom. Można się w nim zgubić i jest chłodniej niż u cioci Berthy. Ale imponujący. Lord Beverley jest chyba bardzo bogaty. - Tak, raczej tak, ale ja o to nie dbam. Lubię go, ponieważ udaje ryczącego niedźwiedzia, a tak naprawdę jest bardzo miły. - Ja też chyba go lubię, ale jego domu już nie. Lucy krążyła po pokoju i oglądała z zainteresowaniem jej nowe rzeczy. Otworzyła flakon perfum i powąchała. - Och, cudowne!

RS

- Hal kupił mi je na Boże Narodzenie. - Jo zerknęła na wspaniały pierścionek zaręczynowy. - Podarował mi tak wiele, Lucy... a lord Beverley dał mi rodzinne szafiry. Ellen przypadły szmaragdy i brylanty, a mnie szafiry, bo on twierdzi, że to mój kolor.

- Są piękne - powiedziała Lucy, która już wcześniej je obejrzała. Zastanawiam się, co dostaniesz jutro od Hala jako prezent ślubny? - Och, nie wiem. Mam już tyle pięknych przedmiotów. Niczego więcej nie potrzebuję. - Ale Hal lubi cię rozpieszczać. I jest bardzo miły dla mnie. Widziałaś, co mi kupił na Boże Narodzenie? Coś wspaniałego! To się nazywa pozytywka, Jo. Małpy w modnych strojach grają muzykę. Przynajmniej tak się wydaje, a muzyka jest z pudełka pod spodem. - Cieszę się, że ci się podoba. Hal to wybrał, ale zapytał mnie o zdanie. Pogłaskała siostrę po policzku. - Wolałabym, żeby Marianne zdążyła na nasz ślub, ale trudno. Hal ich zaprosi, kiedy wrócą z podróży. My nie wyjedziemy za granicę,

192

tylko na dwa tygodnie do Szkocji. Potem wpadniemy na krótko do domu i wrócimy tutaj, bo Hal ma sprawy związane z prowadzeniem majątku ojca. Nieco później, sama w swoim pokoju, Jo uśmiechnęła się na myśl o następnym dniu. Wyjdzie za Hala i już zawsze będą szczęśliwi. Zbliżyła się do okna i wyjrzała. Pochwyciła spojrzenie kogoś ukrytego w krzewach. Po chwili nieznajomy odwrócił się i zniknął w zaroślach. Poczuła zimny dreszcz. Na jej przyszłe szczęście padł złowieszczy cień. Nie widziała dokładnie twarzy intruza, a jednak... poczuła, że zagrożone jest wszystko, co dla niej ważne. Musi ostrzec Hala. Usiadła, żeby napisać do niego list, poinformować, że spostrzegła mężczyznę obserwującego z ukrycia dom. Nie mogła rozmawiać z Halem do czasu ślubu, musiała więc poinformować go taką drogą.

RS

Zadzwoniła, podała list pokojówce i poprosiła o jak najszybsze doręczenie panu Beverleyowi. Nieco spokojniejsza, położyła się do łóżka i po niedługim czasie zapadła w sen.

Następnego ranka Jo obudziła pokojówka dźwigająca tacę z gorącą czekoladą i kruchymi ciasteczkami. Po chwili przybiegła Lucy, żeby się poczęstować tak, jak miała w zwyczaju w domu. Po piętnastu minutach zapukała pani Horne. Przyniosła podarunek przygotowany dla córki z okazji zawarcia małżeństwa. - Twój ojciec dał mi to po naszym ślubie - wyjaśniła. Wręczyła Jo pudełko zawierające ciężki złoty krzyż z wygrawerowanym wzorem. - Pomyślałam sobie, że to przyjmiesz, choć masz teraz masę cennej biżuterii. - Oczywiście. - Jo patrzyła na piękny krzyż na swojej dłoni. - Będę go nosić pod stanikiem sukni, przy sercu. Podczas ślubu pomyślę o tacie. - Byłby dzisiaj taki dumny. - W oczach pani Horne błyszczały łzy. - Tak jak ja jestem... ze wszystkich moich dziewczyn. - Uśmiechnęła się do Lucy. - Nie przeszkadzaj teraz siostrze, musi się ubrać, moja najdroższa. - Odprowadziła

193

młodszą córkę wzrokiem, po czym zwróciła się do Jo: - Czy chciałabyś mnie o coś zapytać? - Nie, mamo. Jestem bardzo szczęśliwa. Nie boję się, a przeciwnie. Nie mogę się doczekać zostania jego żoną. - Tak powinno być. - Matka pocałowała ją w policzek. - Zostawię cię teraz z twoją pokojówką, kochana. Nie mam wątpliwości, że będziesz bardzo szczęśliwa. Dokonałaś dobrego wyboru. Uśmiechnięta Jo wstała z łóżka i zaczęła się ubierać. Po chwili zapukała Ellen, która przyniosła uszytą przez nie obie suknię. Pomogła Jo ją włożyć i zapięła guziki na plecach. Z przodu pysznił się wzór z koralików, dekolt i rękawy obszyły piękną koronką. - Doskonale na tobie wygląda - ucieszyła się Ellen. - Bałam się, że wzór jest

RS

za ciężki na jedwab, ale okazał się akurat. - Jest piękna - potwierdziła Jo.

Pokojówka pomogła jej zapiąć szafiry Beverleyów, Jo odmówiła jednak przyjęcia pomocy przy włosach. Postanowiła je rozpuścić, tak jak podobało się Halowi, jako jedyną ozdobę wpinając białe kwiaty. - I jak? - zapytała. Podniosła bukiet różowych róż, który przysłał jej Hal razem z piękną bransoletką z szafirami i brylantami, którą miała teraz na lewym nadgarstku. W ostatniej chwili przypomniała sobie o krzyżu od matki i założyła go, wpuszczając pod stanik sukni. - To prezent ślubny od mojego taty dla mamy - wyjaśniła Ellen. - Szkoda, że nie dożył do mojego ślubu. Ponieważ Jo nie miała ojca, który zaprowadziłby ją do ołtarza, lord Beverley zobowiązał się go zastąpić. Czekał na dole wraz z jej matką i siostrą. Wszyscy inni udali się już do kościoła, poza służącymi potrzebnymi w domu, z których większość tłoczyła się przy frontowych drzwiach, żeby klaszcząc, obserwować jej wyjazd. 194

Ojciec Hala uśmiechnął się do Jo i pocałował ją w policzek. - Pięknie wyglądasz, młoda damo. Mam nadzieję, że mój syn wie, jakie spotkało go szczęście. - Och, z pewnością. - Jo uśmiechała się promienie. - Wyruszamy, sir? - Tak, nie każmy Halowi czekać. Podeszli do powozów. Panował chłód, dawał się we znaki przenikliwy wiatr. Lokaj otworzył przed nimi drzwiczki powozu. Lord Beverley zatrzymał się i obejrzał, żeby powiedzieć coś do pani Horne, i w tym momencie jakiś mężczyzna rzucił się naprzód. Lucy wrzasnęła, bo ona pierwsza dostrzegła nóż, kiedy wyprostował rękę, przebijając gruby wzór z koralików na piersi Jo. Nagle świadom niebezpieczeństwa, lord Beverley obrócił się na pięcie i zdzielił napastnika ciężką, obitą srebrem laską, zwalając go z nóg, zanim zdołał ponowić cios. Po chwili trzej

RS

służący przyciskali go już do ziemi. Po krótkiej szamotaninie podnieśli mężczyznę i przeklinającego i miotającego groźby odprowadzili na bok. Jo się zachwiała, na staniku jej sukni wykwitła niewielka szkarłatna plama. - Jo! - krzyknęła Lucy, puszczając się biegiem w kierunku siostry. - Kochana Jo! Jesteś ranna?

- Najdroższa... - Ellen i pani Horne doskoczyły z obu stron. Jo stała blada, oszołomiona tym, co się stało. Przez chwilę nie mogła wydobyć głosu. - Bardzo cię zranił, kochana? Jo wsunęła palec pod suknię. Wyczuła nacięcie skóry i masywny krzyż, który zmienił kierunek ciosu i ocalił jej życie. - To tylko draśnięcie - odpowiedziała, kiedy do końca zdała sobie z tego sprawę. - Nic mi nie jest, naprawdę. Krzyż taty... - Wydobyła go spod sukni i pokazała matce wgniecenie w miejscu, w którym złoto zatrzymało ostrze noża. - Ale lord Beverley? Nic mu nie jest? Jeden ze służących podtrzymywał lorda, ponieważ ten wyglądał dziwnie, jakby pożółkł. 195

- Czy jest pan chory, sir? Czy to kolejny atak pańskiej choroby? - zapytała niespokojnie Jo. - Nie, nie, moja droga - odparł lord, odtrącając dłoń stajennego. - Trochę się zdenerwowałem, ale czuję się dobrze. A co z tobą? Ten bandzior cię zranił! - To nic - zapewniła Jo. - Tylko draśnięcie, bo tata nade mną czuwał, a ponadto koraliki Ellen złagodziły trochę siłę ciosu. - Wyjęła z torebki białą chustkę i wsunęła pod suknię, opatrując rozcięcie. Dostrzegła plamkę krwi na powierzchni i zafrasowała się. - Och, moja sukienka... Co ja zrobię? - Chyba nie zamierzasz teraz brać ślubu? - Pani Horne wpatrywała się w córkę z przerażeniem. - Nie chcesz odłożyć ceremonii? - Nie, nie ma potrzeby. Wszystko w porządku, potrzebuję tylko czegoś do zdenerwował. - Ale Jo...

RS

zakrycia tej plamy. Nie chcę, żeby Hal się dowiedział przed ceremonią, bo by się

- Niech dziewczyna robi, jak chce - wtrącił lord Beverley. - Jeśli ma odwagę, nie zatrzymujmy jej. Proszę, moja droga... - Z kieszeni palta wydobył wielką brylantową broszę w kształcie gwiazdy. - Należała do mojej matki. Chciałem ci ją dać później. Zasłoń nią plamę, nikt nie zauważy. - Och, dziękuję. - Jo przyjęła broszkę i wpięła ją w suknię. - Mam nadzieję, że pańscy ludzie trzymają tego człowieka bezpiecznie pod kluczem? Hal później panu o nim opowie. - Doprawdy? On zna tego obwiesia? Nie będę ci, dziewczyno, prawił kazań, wystarczy zmartwień jak na jeden dzień. Ale potem powiem wreszcie synowi coś do słuchu! Jo przemierzyła nawę i stanęła u boku Hala. Nie dawała tego po sobie poznać, ale incydent z Carstairsem zupełnie ją rozstroił. Postanowiła jednak, że nie zepsuje ceremonii. Halowi opowie wszystko później.

196

Odczuwała lekki ból nad lewą piersią, ale znosiła go dzielnie. Zdawała sobie sprawę, że tylko krzyż ojca i, być może, koraliki Ellen, uratowały jej życie. Nie miała pojęcia, dlaczego Carstairs postanowił na nią napaść akurat w dzień ślubu. Domyślała się, że chciał w ten sposób uderzyć jak najboleśniej w Hala. A lord Beverley ocalił ją przed kolejnym ciosem, co świadczyło o jego szybkiej orientacji i odwadze. W kościele wydało się jej, że ma u boku swojego ukochanego ojca. Czuła jego obecność i aprobatę, kiedy mocnym, czystym głosem wypowiadała słowa przysięgi. Odczuwała też dumę z tego, że nie zadrżała jej ręka, gdy Hal wsuwał jej na palec obrączkę. Uśmiechnęła się do niego, gdy się do niej nachylał, żeby ją pocałować, a potem już biły dzwony i szczęśliwa Jo opuszczała kościół z Halem pod rękę, wprost pod deszcz suszonych płatków róż.

RS

Przyjęli życzenia od przyjaciół i mieszkańców wioski, nie zwlekali jednak, ponieważ zimny wiatr bardzo dokuczał. Hal ujął jej dłoń i pobiegli do oczekującego powozu, który miał ich zawieźć do domu.

- Wyglądasz tak pięknie, moja kochana... - Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Jo drgnęła, gdyż zabolała ją świeża rana. - Co się stało, kochanie? - Nic takiego, to tylko broszka. - Niech spojrzę. - Hal zamierzał poprawić broszkę, dostrzegł jednak krew i krzyknął: - Wybacz mi! Naprawdę to zrobiłem? - Nie. - Jo wyciągnęła chusteczkę i pokazała mu. - Krew już wyschła, Hal. To się stało przed domem... Carstairs. Nie martw się, twój ojciec uderzył go laską, a służący do końca obezwładnili. Tym razem się nie wywinie. Jest wielu świadków jego zbrodni. Hal odciągnął jej stanik i ujrzał niewielką zadaną nożem ranę. - Jo! Co się stało? On cię zaatakował?

197

- Krzyż mojego taty zatrzymał ostrze noża. A koraliki Ellen złagodziły cios. Twój ojciec posłał go na ziemię, zanim zdążył ponownie uderzyć. Nie, nie patrz tak, najdroższy. Jak widzisz, nic mi nie jest. - Powinnaś mnie uprzedzić, przełożylibyśmy ślub... Jo, moja kochana. - Hal przemawiał łamiącym się głosem. - Wolałbym, żeby ugodził mnie... moje biedne kochanie. To musi cię boleć... Jesteś taka odważna. - Boli tylko trochę - odpowiedziała łagodnie Jo. - W domu opatrzę sobie ranę. Nie chciałam odkładać naszego ślubu, Hal. Dlaczego zły człowiek miałby nam zepsuć ten dzień? - Och, moja najdroższa Jo, zawstydzasz mnie. Mam ochotę wrzeszczeć na samą myśl o tym, co on ci zrobił. A ty jesteś taka spokojna... - Nasi goście nie mogą się dowiedzieć - poleciła. - Na górze umyję się i założę

RS

opatrunek, a potem zejdę na dół i zapomnimy o tym wszystkim... aha, twój ojciec będzie jednak pytał, dlaczego on się na mnie rzucił z nożem. - Tak. I na pewno z pretensją, że wcześniej o niczym mu nie powiedziałem, a także że nie zapewniłem ci bezpieczeństwa. Rzeczywiście, nie wyobrażałem sobie nawet, że Carstairs ośmieli się zaatakować w naszym własnym majątku. - Wczoraj widziałam w ogrodzie człowieka ukrywającego się w krzakach. Napisałam ci o tym... To znaczy, że nie otrzymałeś mojego listu? - Nie. A zresztą, nawet gdybym otrzymał, nie sądziłbym, że jest na tyle zdesperowany, żeby uderzyć w taki sposób. - Któż może wiedzieć, co się u kogoś takiego dzieje w głowie? - Wybrał moment, kiedy nie było mnie w pobliżu - zauważył Hal. - Ale popełnił wielki błąd, Jo, bo za to na pewno zawiśnie, nie ma dwóch zdań. Zadrżała. - Rzeczywiście zasłużył sobie na karę, Hal, ale nie mówmy już dziś o tym. - Tak, nie mówmy.

198

Po kąpieli i opatrunku Jo wyraźnie poweselała. Witała gości i dziękowała im za wspaniałe ślubne prezenty. Jeśli nawet rana trochę bolała, uśmiechała się i nie dała nic po sobie poznać. Wesele urządzał lord Beverley. Hal postanowił, że przenocują w domu ojca i rano wyruszą w podróż poślubną. - Dobrze się czujesz, najdroższa? - zapytała matka, kiedy pomagała jej się przebrać na wieczór w inną suknię. - Nie jest ci niewygodnie? - Nie, mamo, teraz jest znacznie lepiej - odparła Jo. - Zapewniam cię, że to powierzchowna rana. Gdyby nie krzyż taty, mogło być gorzej. Przykro mi, że jest uszkodzony, ale to dla mnie nadal skarb. - Och... - Pani Horne miała w oczach łzy. - Zachowałaś tak wielki spokój, muszę ci za to podziękować. Lucy omal nie wpadła w histerię. Tylko twój przykład

RS

sprawił, że jakoś się opanowała.

- Nie chcę, żeby nękały ją koszmary. Nie ma się czym przejmować, już po wszystkim.

- Przed końcem wesela powie ci dobranoc. Może spróbuj ją jakoś uspokoić. - Oczywiście, mamo. A teraz musimy zejść na dół. Jo mogła tańczyć z mężem, ile tylko chciała. Gdy okrążała w walcu salę, wydawało się jej, że śni. Kiedyś uważała, że nie ma dla nich nadziei, a teraz byli mężem i żoną. Koło dziesiątej Jo zaprosiła siostrę do swojego pokoju i pocałowała ją na dobranoc. - Naprawdę nic ci się nie stało? - zapytała niespokojnie Lucy. - Tak, moja najukochańsza siostro, naprawdę. Zapewniam cię, że boli tylko troszeczkę. Połóż się teraz spać. Zobaczymy się rano, przed naszym wyjazdem. - Dobranoc - powiedziała Lucy. - Tak się cieszę, że wyszłaś za Hala. Bardzo go lubię. Podziękuj mu za naszyjnik z pereł, który mi dał. - Podziękuję. Dobranoc, moja droga. 199

Jo wróciła na dół i życzyła dobrej nocy Ellen, lordowi Beverleyowi i nielicznym gościom, którzy jeszcze ociągali się z odjazdem. - Jesteś bardzo odważną młodą damą - powiedział lord Beverley. - Jestem dumny z twojego dzisiejszego zachowania, Jo. To prawdziwy zaszczyt mieć taką synową. - Dziękuję, sir - odparła z przewrotnym uśmiechem. - Ja dziś zauważyłam, że to pan jest odważny. I bardzo silny. - Aha, widzę, że mnie zdemaskowałaś - odparł. - No cóż, w takiej sytuacji nie mogłem postąpić inaczej. Chyba do siebie pasujemy, panienko. Jo podeszła do męża. Szepnęła mu, że idzie na górę, a on potwierdził skinieniem głowy, że zrozumiał. Pokojówka już czekała, żeby pomóc jej się rozebrać. Jo odesłała ją od razu po zdjęciu sukni. Usiadła przy toaletce w halce.

RS

Szczotkując włosy, czekała na Hala.

Niedługo. Zanim wszedł, cicho zapukał. Zatrzymał się przy drzwiach i przez chwilę chciwie się jej przyglądał. Potem się zbliżył.

- Tak bardzo cię kocham - szepnął. - Czy czujesz się wystarczająco dobrze... nie boli cię? - Odsunął cienki materiał na bok, odsłaniając czerwony ślad. - Moje biedne kochanie... - Nie, już w ogóle nie - poinformowała, unosząc głowę do pocałunku. - Tak, oczywiście - odpowiedziała na jego nieme pytanie. - Jestem pewna. Marzyłam o tej chwili. Od tak dawna pragnęłam być twoją żoną. Znalazła się w jego ramionach. Całował ją, niosąc do łóżka, po czym ostrożnie ją położył. Jo poddała się radośnie pocałunkom, pieszczotom, odkrywaniu tajemnic ciała. Stali się jednością, ich miłość była słodka i czuła. Hal wziął ją powoli, z uwzględnieniem jej dziewiczej niewinności, kiedy jednak mu uległa, kochał ją żarliwie, aż unieśli się na falach rozkoszy. Jeśli nawet na początku trochę bolało, Jo ledwie zdała sobie z tego sprawę. Odkryła, że jest stworzona do miłości.

200

Jo obudziła się, a Hal jeszcze spał u jej boku. Wstała z łóżka i przeszła do garderoby. Ponieważ czuła chłód, chwyciła granatową pelerynę, okryła się nią i zatrzymała przy oknie, żeby popatrzeć na księżyc. - W końcu jesteś szczęśliwa. Jo usłyszała cichy głos, poczuła zapach róż i lawendy. Odwróciła się, lecz nie ujrzała nikogo. A jednak czuła, że spowija ją miłość, słyszała chrapliwy śmiech. Kiedy pobiegła do łóżka, zrzucając po drodze okrycie i przytuliła się do męża, byli już znów sami. Wiedziała, że słyszała ten głos po raz ostatni. - Jo, kochanie? - Hal się poruszył. - W porządku, najdroższa? - Tak, jestem bardzo szczęśliwa - odparła i pocałowała go. - Kocham cię, Hal. - Ja też cię kocham - szepnął, przyciągając ją do siebie. - Wspaniale pachniesz... naprawdę cudownie.

RS

- To perfumy, które mi podarowałeś - odparła i się uśmiechnęła.

201

Posłowie Lucy odprowadzała wzrokiem oddalający się zaprzęg. Uściskała siostrę i ucałowała szwagra, życząc im szczęścia. Hal, zanim wsiadł do powozu, wręczył jej jeszcze jedną paczkę. - Nie otwieraj od razu - poprosił. - To niespodzianka dla Jo, ale tobie też się chyba spodoba. Lucy tylko się uśmiechnęła. Lubiła niespodzianki, lecz domyślała się, co kryje paczka. Zaczekała, aż powóz zniknie z pola widzenia, odpakowała prezent i ujrzała księgę baśni autorstwa, jak głosiły wielkie złote litery, panny Josephine Horne. Lucy nie ucieszyłaby się bardziej z klejnotów koronnych. Książka miała piękną skórzaną okładkę, wartą baśni, które stworzyła jej siostra. Lucy pomyślała,

RS

że to szkoda, że Jo prawdopodobnie zabraknie teraz czasu na pisanie. Ona, Lucy, nie miała właściwie żadnego talentu, a jeśli nawet tak, to się nie rozwinął, być może dlatego, że jako marzycielka nad niczym nie pracowała usilnie. Mama powtarzała, że powinna się bardziej przykładać do szycia czy muzyki, ona jednak śniła na jawie i nie mogła się na niczym skupić.

Zarówno Jo, jak i Marianne się zakochały. Lucy też by chciała. Nie była tak bystra jak Jo ani tak piękna jak Marianne, ale miała nadzieję, że pewnego dnia pokocha, podobnie jak one. Poznała nawet kiedyś dżentelmena, który bardzo jej przypadł do gustu, był jednak starszy i nie sądziła, by w ogóle ją dostrzegł. Uśmiechnęła się, wspominając, jak spotkała go na weselu Marianne. Miała nadzieję, że mężczyzna zjawi się też na ślubie Jo, ale nie. Nie wiedziała dlaczego, przecież jego nazwisko widniało na liście osób, które przysłały prezenty. Zdała sobie sprawę, że znów śni na jawie. Odegnała myśli o swym sekretnym kawalerze i pobiegła do domu żeby zademonstrować mamie książkę. Jo ucieszy się na widok swojego nazwiska na okładce, pomyślała, i być może jednak jeszcze coś napisze. 202

Drogie Czytelniczki!

Miłosne perypetie sióstr Horne - Lucy i Marianne - opisała Anne Herries w

RS

powieściach Rodzinna tajemnica oraz Dom na urwisku.

203