Hobb Robin Statek Przeznaczenia tom 2

Robin Hobb

STATEK PRZEZNACZENIA CZĘŚĆ 2: ZIMA, WIOSNA Kupcy i ich żywostatki tom 3

Tłumaczenie Agnieszka Sylwanowicz

Wydawnictwo MAG Warszawa 2007

Rozdział 19

STRATEGIE Mgła i opary nie ustępowały. Nawet w dni, kiedy nie padało, wszystko ociekało wodą. Ubrania, rozwieszone w kambuzie do wyschnięcia, pozostawały wilgotne. Rzeczy w jej worku marynarskim były tak samo wilgotne, jak wełniany koc, który zdjęła z koi. Wszystko kwaśno pachniało zielenią. Niemal się spodziewała, że rano wyczesze z włosów mech. Przynajmniej będą teraz mieli trochę więcej miejsca. Wyniosła rzeczy Lawona z kajuty pierwszego oficera i dzisiaj sama się tam wprowadzała. Taki awans był tradycyjny i miała do niego prawo. Na stanowisko drugiego oficera Arogant mianował Hafa, który sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego ze swojej nowej pozycji, a jeszcze lepszą oznaką było to, że załoga ogólnie popierała jego awans. - Czy na tych nieszczęsnych wyspach zawsze pada i są mgły? - zapytała Amber, wchodząc do maleńkiej kajuty. Na włosach i rzęsach cieśli skropliła się wilgoć, a z mankietów koszuli skapywała woda. - W lecie nie - odparła Althea. - Teraz taka jest tu pogoda. Chyba że spadnie na tyle rzęsisty deszcz, że oczyści powietrze. - Chybabym go wolała od tego ciągłego kapania. Wspięłam się na maszt, żeby się rozejrzeć. Zobaczyłabym tyle samo, gdybym wsadziła głowę do mojego worka marynarskiego. Jak w takie dni poruszają się piraci? Nie ma ani słońca, ani gwiazd, według których można by sterować. - Miejmy nadzieję, że się nie poruszają w ogóle. Nie chciałabym, żeby któryś z nich wytropił nas we mgle. Staraj się o niej myśleć jako o zasłonie kryjącej nas przed wzrokiem wroga. - Ale ona kryje ich przed nami równie skutecznie. Skąd będziemy wiedzieli, kiedy Bystry wróci do Łupigrodu, jeśli nawet nie widzimy wyspy? Przez ostatni dzień i noc kotwiczyli w niewielkiej, osłoniętej zatoczce. Althea wiedziała o czymś, o czym nie wiedzieli inni. Zakotwiczyli tu nie w oczekiwaniu na Bystrego, ale by spróbować uratować coś w rodzaju planu. Zeszłego wieczoru zamknęli się w kajucie Aroganta i zastanawiali się nad różnymi możliwościami. Arogant nie tryskał optymizmem. - Wszystko poszło na dno - powiedział wtedy ponuro. Patrzył w sufit nad koją. - Powinienem był przewidzieć, że Lawon zrobi coś takiego. Zniszczył całą naszą nadzieję na zaskoczenie. Ktoś zawiadomi Bystrego, który zaatakuje, gdy tylko nas dostrzeże. Niech licho Lawona. Powinienem przeciągnąć go pod kilem, kiedy tylko zacząłem go podejrzewać o podżeganie do buntu. - To byłoby dobre dla morale - mruknęła Althea z zacisza jego ramienia. Leżała obok Aroganta na jego koi. Czuła ciepło jego nagiego ciała obok swojego. Łagodne światło latarni tworzyło ruchome cienie na ścianie, kusząc Altheę, by po prostu przytuliła się mocno do Aroganta i zasnęła. Powiodła leniwie palcami po długiej bliźnie wzdłuż jego żeber, jaką mu zostawiła piracka szabla. - Przestań - mruknął z irytacją, odsuwając się od niej. - Przestań mnie rozpraszać i pomóż mi myśleć. Odetchnęła głęboko. - Powinieneś to powiedzieć, zanim się ze mną przespałeś. Wiem, że powinnam wszystkie myśli skupić na odzyskaniu „Vivacii" od Bystrego, ale jakoś, tu z tobą... Przeciągnęła dłonią po jego torsie do brzucha i pozwoliła, by jego myśli podążyły za jej dłonią. Odwrócił się do Althei. - A więc chcesz ze wszystkiego zrezygnować? Wrócić do Miasta Wolnego Handlu i niczego nie zmieniać? - Myślałam o tym - przyznała. -Ale nie mogę. Zawsze sądziłam, że „Vivacia" będzie naszym głównym sprzymierzeńcem w odebraniu jej Bystremu. Liczyłam, że statek mu się przeciwstawi i zmieni wynik bitwy na naszą korzyść. Teraz, skoro wiemy, że Prawy żyje i ma się dobrze na jej pokładzie i że oboje wydają się zadowoleni z Bystrego, nie wiem, co myśleć. Ale nie mogę tak jej po prostu zostawić, Aro. To moja rodzina. „Vivacia" jest moim statkiem w sposób, w jaki nigdy nie będzie należeć do nikogo innego. Oddanie jej Bystremu byłoby jak oddanie mu dziecka. Być może jest teraz z niego zadowolona, ale w końcu będzie chciała wrócić do Miasta Wolnego Handlu. Podobnie jak Prawy. I kim wtedy będą? Wyrzutkami i piratami. Będą mieli zniszczone życie. - Skąd możesz to wiedzieć? - zapytał Arogant. - Czy Keffria powiedziałaby, że to jest twoje miejsce? - dodał z uśmiechem, unosząc brwi. - Nie mówiłaby tego samego, że w końcu zechcesz wrócić do domu i że ja cię niszczę? Czy chciałabyś, żeby cię przede mną ratowała? Pocałowała go w kącik ust. - Może to ja niszczę ciebie. Nie zamierzam cię wypuścić z rąk, nawet kiedy wrócimy do domu. Ale oboje jesteśmy dorośli i świadomi, ile może nas kosztować taka decyzja. - Dodała już nieco ciszej: - Oboje jesteśmy gotowi zapłacić tę cenę i nadal uważać to za dobry interes. Ale Prawy ledwie przestał być chłopcem, a kiedy statek wypłynął z Miasta Wolnego Handlu, ledwie przebudził się do życia. Nie mogę ich opuścić. Muszę się przynajmniej z nimi zobaczyć, porozmawiać, dowiedzieć, jak się mają. - Tak, jestem pewien, że kapitan Bystry znajdzie czas, by umożliwić nam odwiedziny - odparł oschle Arogant. - Może powinniśmy wrócić do Łupigrodu, zostawić wizytówki i zapytać, kiedy będzie w domu? - Wiem, że to brzmi idiotycznie. -A gdybyśmy rzeczywiście wrócili do Miasta Wolnego Handlu? - zapytał Arogant, poważniejąc. - Mamy „Niezrównanego", a to dobry statek. Vestritowie nadal mieliby żywostatek, i to spłacony. Ty i ja stanęlibyśmy ramię w ramię i nie dalibyśmy się rozdzielić. Wzięlibyśmy porządny ślub w Kupieckiej Sali Zgromadzeń. A jeśli Kupcy nie chcieliby

się na to zgodzić, to na dno z nimi, a my popłynęlibyśmy do Królestwa Sześciu Księstw i złożyli nasze obietnice któremuś z ich czarnych kamieni. Musiała się uśmiechnąć. Pocałował ją i mówił dalej: - Razem żeglowalibyśmy na „Niezrównanym", i po Rzece Deszczowej, i daleko na południe za Jamaillię do wysp, które tak dobrze znał twój ojciec, i handlowalibyśmy tam, gdzie on. Szłoby nam dobrze, zarobilibyśmy mnóstwo pieniędzy i spłacilibyśmy dług twojej rodziny wobec Kupców z Deszczowych Ostępów. Słodka nie musiałaby wychodzić za mąż za kogoś, kto byłby jej niemiły. Wiemy, że Kaj nie żyje, więc nie możemy go uratować. Prawy i „Vivacia" chyba nie chcą dać się uratować. Nie rozumiesz, Altheo? Moglibyśmy po prostu prowadzić własne życie. Nie potrzebujemy wiele, a już to mamy. Dobry statek i dobrą załogę. Ty obok mnie. Więcej od życia nie chcę. Los mi to wszystko dał i niech mnie, chcę to zatrzymać. - Objął ją nagle. - Tylko powiedz „tak" - poprosił słodko, chuchając ciepłem na jej ucho i szyję. - Tylko powiedz „tak", a ja cię nigdy nie puszczę. Strzaskane szkło w jej sercu. - Nie - powiedziała cicho. - Muszę spróbować, Arogancie. Muszę. - Wiedziałem, że tak powiesz - jęknął. Rozluźnił uścisk, odsunął się od Althei i uśmiechnął do niej ze znużeniem. - A więc, moja ukochana, co proponujesz? Mamy podpłynąć do Bystrego i zaproponować mu rozejm? Podkraść się do niego w nocy? Rzucić mu wyzwanie na otwartym morzu? A może po prostu wrócić do Łupigrodu i tam czekać na niego? - Nie wiem - przyznała. - Wszystkie te propozycje są samobójcze. Wszystkie oprócz próby rozejmu. Nie, nie patrz tak na mnie. Nie oszalałam. Posłuchaj. Pomyśl o wszystkim, co usłyszeliśmy w Łupigrodzie. Ludzie nie mówią o nim jak o tyranie, którego się boją. Jest ukochanym władcą, który przede wszystkim ma na względzie dobro swojego ludu. Uwalnia niewolników, których równie dobrze mógłby sprzedać. Hojnie dzieli się łupami. Sprawia wrażenie inteligentnego, rozsądnego człowieka. Gdybyśmy się udali do niego z propozycją rozejmu, wiedziałby, że najrozsądniejszym wyjściem jest nas wysłuchać. Co mógłby osiągnąć, atakując nas przed podjęciem rozmów? Moglibyśmy zaproponować mu okup, a, co więcej, moglibyśmy zaproponować mu przychylność przynajmniej jednej kupieckiej rodziny z Miasta Wolnego Handlu. Jeśli naprawdę chce uczynić z Wysp Pirackich królestwo, to w końcu będzie musiał prowadzić uczciwy handel. Dlaczego nie z Miastem Wolnego Handlu? Dlaczego nie z Vestritami? Arogant ułożył się wygodniej. - Żeby to było przekonujące, będziesz musiała to wszystko spisać. To nie ma być żadna słowna umowa, lecz wiążący kontrakt. Ten niewielki okup, który mu teraz proponujemy, byłby tylko początkiem. Prawdziwą przynętę stanowiłyby umowy handlowe. - Przekręcił głowę na poduszce, by spojrzeć Althei w oczy. - Wiesz, że niektórzy ludzie w Mieście Wolnego Handlu nazwą cię zdrajczynią. Czy możesz wiązać swoją rodzinę umową z takimi banitami? Milczała przez chwilę. - Staram się myśleć tak, jak ojciec - powiedziała w końcu cicho. - Mówił, że cechą dobrego kupca jest zdolność wybiegania wzrokiem w przyszłość. Kładzenia podwalin pod handel jutra przez podpisywanie umów dziś. Mówił, że wyciskanie z handlu zysku do ostatka jest krótkowzroczne. Mądry kupiec nigdy nie pozwala temu drugiemu odejść z kwaśną miną. Myślę, że ten Bystry odniesie sukces. A kiedy tak się stanie, Wyspy Pirackie będą albo barierą między Miastem Wolnego Handlu i całym handlem na południu, albo kolejnym przystankiem handlowym. Myślę, że drogi Miasta Wolnego Handlu i Jamaillii wkrótce się rozejdą. Bystry mógłby się stać potężnym sprzymierzeńcem Miasta Wolnego Handlu oraz cennym partnerem handlowym. Westchnęła. Nie ze smutkiem, lecz z poczuciem nieodwracalności. - Chyba chciałabym zaryzykować. Złożę mu propozycję, ale wyraźnie powiem, że nie występuję w imieniu całego Miasta Wolnego Handlu. Dam mu jednak do zrozumienia, że gdzie się pojawia jeden Kupiec, tam wkrótce podążają jego śladem inni. Powiem mu, że występuję w imieniu rodziny Vestritów. Muszę dokładnie przemyśleć, co mu mogę uczciwie zaproponować. To mi się może udać, Arogancie. Wiem o tym. - Zaśmiała się smutno. - Matka i Keffria będą wściekłe, kiedy im powiem. Z początku. Ale muszę zrobić to, co uważam za najlepsze. Arogant leniwie zatoczył palcami krąg wokół piersi Althei; jego ogorzała dłoń kontrastowała z bladą. Pochylił głowę, by ją pocałować, i zapytał z powagą: - Mogę nadal działać, póki będziesz myślała? - Arogancie, ja mówię poważnie - zaprotestowała. - Ja też - zapewnił ją wtedy i przesunął rękami w dół jej ciała. - Bardzo poważnie. - Dlaczego się uśmiechasz? - Amber przerwała jej zadumę z figlarnym uśmiechem. Althea wzdrygnęła się. - Bez powodu. - Bez powodu - zgodziła się cierpko Yek ze swojej koi. Rękę miała przerzuconą przez twarz i Althea założyła, że ich towarzyszka śpi. Teraz się wyprostowała. - Bez powodu poza tym, że dostaje nieco więcej niż my. Amber spoważniała. Althea przygryzła język, by nic nie powiedzieć. Najlepiej żeby rozmowa skończyła się w tym miejscu. Popatrzyła Yek prosto w oczy. Yek miała inne zdanie. - No, przynajmniej nie zaprzeczasz - zauważyła z goryczą i usiadła. - Oczywiście byłoby to dość trudne, skoro przychodzisz późno, mrucząc jak kocię, które dorwało się do śmietanki, albo siedzisz i uśmiechasz się do siebie z policzkami różowymi jak u panny młodej. - Spojrzała na Altheę i przekrzywiła głowę. - Powinnaś kazać mu się golić, żeby nie drapał cię tak szczeciną po szyi. Althea mimowolnie uniosła rękę z poczuciem winy, ale zaraz ją opuściła i spojrzała w beznamiętnie patrzące oczy Yek. Nie da się tego uniknąć. - Co cię to obchodzi? - zapytała cicho. - Poza tym, że jest to całkowicie niesprawiedliwe? - odpowiedziała pytaniem Yek. - Poza tym, że awansujesz na stanowisko pierwszego oficera w tym samym czasie, kiedy wpadasz kapitanowi do łóżka? - Yek wstała z koi, stanęła przed Althea i spojrzała na nią z góry. - Niektórzy ludzie mogliby sobie pomyśleć, że nie zasługujesz ani na jedno, ani na drugie.

Jej usta tworzyły płaską linię. Althea zaczerpnęła tchu i przygotowała się. Yek pochodzi z Królestwa Sześciu Księstw. Na tamtejszym statku spór o awans rozstrzyga się na pokładzie za pomocą pięści. Czy Yek spodziewa się czegoś takiego tutaj? Że jeśli zdoła pobić Altheę na pokładzie, to będzie mogła zostać pierwszym oficerem? Wtedy Yek odsłoniła zęby w znajomym uśmiechu i dała Althei przyjaznego kuksańca w ramię. - Ale ja uważam, że zasługujesz i na jedno, i na drugie, i życzę ci wszystkiego najlepszego. - Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i, unosząc brew, zapytała: - No to jak, nadaje się do czegokolwiek? Altheę zalała fala otępiającej ulgi. Mina Amber pocieszyła ją, że nie tylko ona dała się nabrać. - Jest dość dobry - mruknęła, zmieszana. - No to się cieszę. Ale nie daj mu tego poznać. Najlepiej, żeby mężczyzna myślał, że jeszcze się od niego czegoś chce. To pobudza ich wyobraźnię. Teraz ja zajmuję górną koję. Yek spojrzała na Amber, jakby się spodziewała sprzeciwu. - Proszę cię bardzo - odparła cieśla. - Wezmę narzędzia i rozmontuję tamtą koję. Jak myślisz, co wolimy, Yek? Składany stolik czy trochę wolnego miejsca? - Czy do pustej koi nie wprowadza się Haf? - zapytała niewinnie Yek. - Zajmuje stanowisko Althei jako drugi oficer. Powinien razem ze stanowiskiem otrzymać tę koję. - Przykro mi cię rozczarować. - Althea uśmiechnęła się, pokazując zęby. - Zostaje w dziobówce z resztą załogi. Uważa, że trzeba tam zaprowadzić porządek. Lawon i jego dezerterzy trochę go naruszyli. Haf twierdzi, że ci, którzy odeszli razem z nim, zrobili to ze strachu; Lawon przekonał go, że powinni stanąć po jego stronie przeciwko Arogantowi, ponieważ walka z Bystrym to samobójstwo. Yek parsknęła śmiechem. - Jakbyśmy wszyscy tego nie wiedzieli. - Na widok miny Althei spoważniała. - Przepraszam. Ale jeśli od początku nie wiedzieli, że mamy małe szanse, to byli idiotami, i dobrze, żeśmy się ich pozbyli. - Z łatwością podciągnęła się na koję zwolnioną przez Altheę i ułożyła się wygodnie. - Przytulnie. I o wiele wyżej. Lubię spać wysoko. -Westchnęła z zadowoleniem. - Dobrze. Więc jaki sekret ukrywa Arogant? - W związku z czym? - zapytała Althea. - W związku z Bystrym. Jaki ma wobec niego plan. Założę się, że jest dobry. - Och. O to chodzi. Tak. Jest dobry. Althea zarzuciła worek na ramię. Próbowała się nie zastanawiać, jaki wyrok przewiduje Sa dla tych, którzy prowadzą innych na śmierć. *** Chciwus zacisnął usta i ostrożnie odstawił wyszczerbioną filiżankę na spodek nie od kompletu. W filiżance była cienka herbata z zimowej mięty z kuchennego ogrodu. Dobra czarna jamailliańska herbata poszła z dymem razem ze wszystkim, co najeźdźcy z Krainy Miedzi zgromadzili w magazynach. Chciwus odchrząknął. - No tak. Co dla nas załatwiłaś? Serilla popatrzyła na niego beznamiętnie. Podjęła już decyzję w jednej sprawie. Skoro Roed Caern przestał ją nękać, nigdy więcej nie da się zastraszyć żadnemu mężczyźnie. Zwłaszcza takiemu, który sądzi, że ma nad nią władzę. Czy wczorajszy wieczór niczego go nie nauczył? Zgodnie z danym słowem, Tintaglia wyruszyła na poszukiwanie „Pojętnego" oraz innych żywostatków, jakie mogłaby znaleźć. Pod jej nieobecność ludzie usiedli razem do stołu, by ułożyć wiążącą umowę. Już na samym początku, mówiąc w jej imieniu lecz bez porozumienia z nią, Chciwus uparł się, by Serilla miała ostatnie słowo w sprawie tego dokumentu. - Reprezentuje Jamaillię - zaczął głośno. - Wszyscy jesteśmy poddanymi satrapii. Powinniśmy nie tylko zlecić jej negocjacje ze smoczycą w naszym imieniu, ale i przypisanie nam właściwych ról w nowym Mieście Wolnego Handlu. Na to wstał rybak Rzadki Krasnorost. - Z całym szacunkiem dla tej damy, ale odrzucam jej władzę. Jeśli zechce, może usiąść z nami i mówić jako przedstawicielka Jamaillii. Ale to są sprawy Miasta Wolnego Handlu, które muszą rozwiązać jego mieszkańcy. - Jeśli nie przyznacie należnej jej władzy, to nie widzę żadnego powodu, by Nowi Kupcy mieli pozostać przy stole! – wrzasnął wściekle Chciwus. - Dobrze wiadomo, że Pierwsi Kupcy nie zamierzają uznać naszych praw do naszej ziemi i... - Och, wyjdź - powiedziała Tatuowana i westchnęła. - Albo zamknij się i bądź świadkiem. Nie wystarczy nam dnia, żeby omówić wszystko co trzeba, a co dopiero zajmować się twoim pozerstwem. Pozostali wpatrywali się w niego, milczeniem wyrażając zgodę. Chciwus wstał z groźną miną. - Ja wiem o pewnych sprawach! - zaczął. - O sprawach, które wy też chcielibyście poznać, i będziecie żałować, że nie zostałem, żeby wam o nich opowiedzieć. O sprawach, które uczynią bezużytecznym wszystko, co tu ustalicie. O sprawach, które... Lecz reszta jego „spraw" przepadła, jako że dwóch krzepkich młodzieńców reprezentujących imigrantów z Trzech Statków dosłownie go podniosło i wystawiło za drzwi pomieszczenia. Jego ostatnie pełne zdumienia spojrzenie na Serillę wyraźnie świadczyło, że spodziewał się z jej strony poparcia. Nie spełniła jego nadziei. Nie próbowała też przejąć przewodnictwa nad spotkaniem, lecz zgodnie z wcześniejszą sugestią brała w nim udział jako świadek ze strony Jamaillii. Świadek przypadkiem doskonale znający pierwotne zasady Karty Praw Miasta Wolnego Handlu. Wiele jej warunków Serilla znała lepiej niż Kupcy i zyskała za swoją erudycję ich pełen zaskoczenia szacunek. Być może zaczynali dostrzegać, że jej dokładna wiedza na temat prawnych stosunków między Miastem Wolnego Handlu i Jamaillią może jednak wyjść im na dobre. Nowi Kupcy nie byli równie zadowoleni. Teraz Serilla patrzyła na ich przedstawiciela, czekając, by ośmielił się posunąć konfrontację dalej. Chciwus wziął jej długie milczenie za objaw zmieszania. - Powiem ci jedno. Dwukrotnie nas zawiodłaś, i to bardzo. Musisz pamiętać, kto jest twoim przyjacielem. Nie możesz na poważnie wspierać starej karty. Ona nam nic nie daje. Chyba mogłabyś się nam przysłużyć lepiej. - Przesunął filiżankę

po spodku. - Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy - przypomniał jej przebiegle. Serilla powoli upiła łyk herbaty. Siedzieli w salonie domu Davada. Najeźdźcy z Krainy Miedzi spalili wschodnie skrzydło, lecz ta część dworu wciąż się nadawała do zamieszkania. Serilla uśmiechnęła się lekko. Jej filiżanka nie była pęknięta. Drobiazg, lecz zadowalający drobiazg. Przestała się bać, że obrazi Chciwusa. Spojrzała na niego beznamiętnym wzrokiem. Czas wytyczyć granicę. - Rzeczywiście zamierzam wprowadzić w życie starą kartę. Co więcej, zamierzam zaproponować ją jako podstawę do utworzenia nowego Miasta Wolnego Handlu. - Uśmiechnęła się promiennie do niego, jakby właśnie przyszedł jej do głowy wspaniały pomysł. - Może, gdybyście chcieli się udać w górę rzeki, Kupcy z Deszczowych Ostępów mogliby zaproponować wam taki sam status, jaki zaproponowali Tatuowanym. Oczywiście musielibyście spełnić takie same wymagania. Musielibyście sprowadzić ze sobą wasze rodowite córki i synów. Po wejściu poprzez małżeństwa do kupieckich rodzin sami staliby się Kupcami. Chciwus odsunął się gwałtownie od stołu i wyszarpnął z kieszeni chustkę, którą pośpiesznie osuszył usta. - Cóż za wstrętny pomysł. Czy ty ze mnie szydzisz, Towarzyszko? - Wcale nie. Mówię tylko, że tak zwani Nowi Kupcy powinni zasiąść ze wszystkimi innymi przy stole rokowań. I że muszą zrozumieć, że, jak wszyscy inni, będą musieli spełnić pewne warunki, by ich tu zaakceptowano. Oczy mu zapłonęły. - Zaakceptowano! Mamy prawo tu być. Mamy nadania ziemi od samego Cosga i... - Nadania, które od niego kupiliście za skandaliczne łapówki i podarunki. Ponieważ wiedzieliście, że możecie je od niego otrzymać tylko na drodze przekupstwa. To, czego nie mógł wam prawnie nadać, kupiliście od niego. Te nadania wywodzą się z nieuczciwości i złamanych obietnic. - Znów upiła łyk herbaty. - Gdyby tak nie było, nie zgodzilibyście się tyle za nie zapłacić. Kupiliście kłamstwa, „Nowy Kupcze" Chciwusie. Teraz do Miasta Wolnego Handlu dotarła prawda. Brzmi ona tak, że imigranci z Trzech Statków mają prawo tutaj być. Wynegocjowali je z Kupcami z Miasta Wolnego Handlu, kiedy tu przybyli. Zeszłej nocy posunęli negocjacje dalej. W uznaniu tego, co uczynili przeciwko inwazji z Krainy Miedzi, otrzymają prawo do ziemi oraz głosu w Radzie. Oczywiście nigdy nie zostaną Kupcami z Miasta Wolnego Handlu. Chyba że wejdą do odpowiednich rodzin poprzez małżeństwa. Co prawda sądzę, że Kupcy staną się czymś w rodzaju arystokracji i nie będą już prawdziwą klasą rządzącą. Ponadto rodziny z Trzech Statków cenią sobie swój status jako imigrantów z Trzech Statków. Ci spośród Tatuowanych, którzy będą woleli zostać w Mieście Wolnego Handlu niż udać się do Deszczowych Ostępów, otrzymają możliwość zarobienia na własną ziemię poprzez pomoc w odbudowie Miasta Wolnego Handlu. Wtedy wraz z ziemią otrzymają przywilej głosowania i będą mieli taką samą pozycję, jak wszyscy inni właściciele ziemscy. - No tak. - Chciwus odchylił się na oparcie krzesła i z zadowoleniem splótł dłonie na brzuchu. - Powinnaś mi o tym powiedzieć na samym początku. Jeśli głosowanie i kontrola nad miastem mają się opierać na własności ziemi, to my, Nowi Kupcy, nie mamy się czego bać. - To na pewno prawda. Kiedy legalnie zdobędziecie ziemię, wy też będziecie mogli głosować w Radzie. Poczerwieniał, a potem twarz mu tak sfioletowiała, że Serilla się przestraszyła, że Chciwus zemdleje. Kiedy się odezwał, słowa wystrzeliły zeń niczym para z czajnika. - Zdradziłaś nas! - A czego się spodziewałeś? Wy raz zdradziliście satrapię, namawiając Cosga do wystawienia wam nadań, o których wiedzieliście, że są nielegalne. Potem przybyliście tutaj i zdradziliście Miasto Wolnego Handlu, plamiąc jego brzegi niewolnictwem oraz podcinając jego gospodarkę i styl życia. Ale to wam nie wystarczyło. Chcieliście dostać wszystko, nie tylko ziemie Miasta Wolnego Handlu, ale i tajny tutejszy handel. Przerwała, by napić się herbaty i uśmiechnąć do Chciwusa. - Dla tego chcieliście zdradzić satrapę i sprowadzić na niego śmierć. Chcieliście posłużyć się jego zamordowaniem jako pretekstem do zabicia Kupców z Miasta Wolnego Handlu przez najeźdźców z Krainy Miedzi, pod warunkiem, że zachowacie swoje bogactwa. Cóż, zdradzili was. Jakże to was zdumiało! Lecz niczego się nie nauczyliście. Chcieliście nakłonić mnie tak, jak nakłoniliście satrapę, tyle że nie bogactwem, a groźbami. Cóż. Teraz ja was zdradzam. Jeśli zdradą chcesz nazwać to, że bronię zasad, w które zawsze wierzyłam. Nowi Kupcy, którzy będą pracować wraz z ludźmi z Trzech Statków oraz niewolnikami przy odbudowie Miasta Wolnego Handlu, otrzymają ziemię. To ustalili sami Kupcy, bez zachęty z mojej strony. Lepszej propozycji nie dostaniecie. Lecz wy jej nie przyjmiecie, bo wasze serca są gdzie indziej. Zawsze były. Wasze żony i spadkobiercy są gdzie indziej. Miasto Wolnego Handlu było dla was miejscem do ograbienia, a nigdy domem, nigdy nową szansą. - A co będzie, kiedy przypłynie tu jamailliańska flota? - zapytał Chciwus. - Ptaki wysłane do Jamaillii uprzedziły wielmożów o możliwości zdrady satrapy przez Pierwszych Kupców. I oto mieliśmy rację! Satrapę na śmierć posłali twoi przyjaciele wywodzący się z Kupców z Miasta Wolnego Handlu. - Jesteś na tyle zuchwały, że najpierw przyznajesz się do spiskowania przeciwko satrapie Cosgowi, a potem grozisz mi konsekwencjami spisku? - zapytała chłodno i pokręciła głową z protekcjonalnym niedowierzaniem. - Gdyby Jamaillia zamierzała zebrać przeciwko nam flotę, już by to uczyniła. Jeśli się nie mylę, ci, którzy mieli nadzieję popłynąć na północ i splądrować Miasto Wolnego Handlu, stwierdzili, że muszą zostać w domu i strzec tego, co mają. Jeśli ta jamailliańska flota w ogóle przybędzie, wątpię, czy będzie duża. Zapewniam cię, za dobrze znam stan jamailliańskiego skarbca. Śmierć satrapy i groźba wojny domowej sprawią, że większość wielmożów zechce trzymać swoje bogactwa i siły blisko domu. Wiem, na co mieli nadzieję spiskowcy. Wierzyliście, że wasi jamailliańscy partnerzy przybędą ze statkami i oddadzą wam Miasto Wolnego Handlu. Niewątpliwie uznaliście, że mądrze będzie dysponować taką zapasową obroną, gdyby najeźdźcy z Krainy Miedzi stali się zbyt chciwi. Co się zresztą stało, tyle że o wiele wcześniej, niż się spodziewaliście. Westchnęła cicho i dolała sobie herbaty. Z uprzejmym uśmiechem wyciągnęła czajniczek w stronę filiżanki Chciwusa, lecz jego pełne oburzenia milczenie uznała za odmowę. - Jeśli ta flota kiedykolwiek tu przybędzie - podjęła wykład - spotka się z dyplomacją, serdecznym przyjęciem oraz dobrze ufortyfikowanym portem. Zastanie miasto odbudowujące się po bezpodstawnym ataku Krainy Miedzi. Proponuję,

byś rozważył pozycję Nowych Kupców w Mieście Wolnego Handlu z całkowicie odmiennego punktu widzenia. Co zrobicie, jeśli satrapa żyje? Bo jeśli smoczyca mówi prawdę, że Słodka Vestrit żyje, to może razem z nią przeżył i satrapa? Jak bardzo niewygodne byłoby to dla was? Zwłaszcza że, jak mam to od ciebie na piśmie, istniał spisek Nowych Kupców przeciwko niemu. Oczywiście nie byłeś w ten spisek osobiście zamieszany. - Powoli dodała do miętowej herbaty miodu i zamieszała. - W każdym razie, jeśli flota nie zetknie się ani z demonstracją siły, ani z niepokojami społecznymi, lecz z uprzejmym i dyplomatycznym powitaniem... Cóż. Serilla przechyliła głowę i uśmiechnęła się ujmująco. - Zobaczymy. Ach. Czy wspomniałam, byś pamiętał, że ta jamailliańska flota musi najpierw przepłynąć nie tylko przez Wyspy Pirackie, ale i przez statki „patrolowe" z Krainy Miedzi? Myślę, że byłoby to raczej jak przemykanie obok roju rozwścieczonych pszczół. Jeśli, i kiedy, flota do nas dotrze, to być może ucieszy ją spokojny port i smoczy opiekun. - Znów zamieszała herbatę i zapytała niedbale: - A może zapomniałeś o Tintaglii? - Pożałujesz tego! - oznajmił Chciwus. Wstał gwałtownie przy akompaniamencie stukotu porcelany i sztućców. Razem z nami doszłabyś do władzy! Mogłabyś wrócić do Jamaillii jako bogata kobieta i do końca swoich dni żyć w cywilizacji i kulturze. Zamiast tego skazałaś się na to zaściankowe miasteczko i jego wiejskich mieszkańców. Nikt tutaj nie żywi szacunku wobec satrapii. Będziesz tu tylko kolejną samotną kobietą! Wypadł z pokoju, trzaskając drzwiami. „Tylko kolejna samotna kobieta". Chciwus nigdy się nie dowiedział, że rzucając Serilli przekleństwo, obdarzył ją błogosławieństwem. *** „Pojętny" wszedł do zatoki pod żaglami, i choć miał zmniejszoną załogę, trasę pokonał szybko. Na szkielecie dachu na wpół zniszczonego magazynu siedział Bras Khuprus i obserwował żywostatek. Wysoko na niebie krążyła Tintaglia, błyskając srebrem. Przelatując nad Brasem, na chwilę dotknęła jego umysłu. Wy ją nazywacie „Ofelią". Ona też płynie. Patrzył, jak marynarze podprowadzają „Pojętnego" do jednego ze strzaskanych nabrzeży i cumują. Żywostatek się zmienił. Życzliwy chłopięcy galion nie machał już na powitanie ani nie klaskał i nie krzyczał z radości, że bezpiecznie wrócił. Ręce skrzyżował na piersiach i miał zaciętą twarz. Bras się domyślał, co mogło się stać. Tintaglia powiedziała „Pojętnemu", kim i czym naprawdę jest. Przez ostatnie kilka razy, kiedy pływał na „Pojętnym", Bras miał nieprzyjemną świadomość, że pod powierzchniową osobowością statku drzemie smok. Teraz te wspomnienia zostały zapewne w pełni obudzone. Bras powoli zdał sobie sprawę z czegoś strasznego. Jest skazany na obserwowanie tej zmiany w każdym żywostatku. Zawsze, gdy ujrzy wstrząśniętą lub zaciętą twarz galionu, będzie musiał stawić czoło temu, co uczynili jego przodkowie. Świadomie czy nie, odbierali smokom życie, a potem skazywali ich duchy na bezpłciową, bezskrzydłą wieczność jako statki. Powinien się cieszyć, że żywostatek „Ofelia" zwyciężył w utarczce z mieszkańcami Krainy Miedzi. Wcale jednak nie chciał być świadkiem, jak Grag Tenira przyjdzie powitać statek, który kochał całe życie, a zamiast niego natknie się na patrzącego spode łba smoka. Skrzywdził nie tylko smoczy ród; wkrótce zacznie widzieć w oczach przyjaciela krzywdy wyrządzone rodzinom będącym właścicielami żywostatków. Zbyt wiele zmian, zbyt wiele ryzyka, powiedział sobie w duchu Bras. Już nie potrafił powiedzieć, co czuje. Powinien się cieszyć. Słodka żyje. Miasto Wolnego Handlu zawarło mocny sojusz i przygotowało traktat, na którym ma postawić swój znak smoczy-ca. Mieszkańcy Krainy Miedzi zostali pokonani, przynajmniej na jakiś czas. A kiedyś w przyszłości, jeśli wszystko dobrze pójdzie, będzie mógł odkrywać jeszcze jedno miasto Najstarszych. Tym razem on będzie kierował badaniami i nie dopuści do żadnego plądrowania czy pośpiesznego rabowania skarbów. Ze Słodką u swego boku. Wszystko będzie dobrze. Wszystko zostanie uzdrowione. Jakoś nie potrafił uwierzyć, że tak się stanie. Krótkie doznanie Słodkiej, które odebrał poprzez Tintaglię, było niczym zapach gorącego jedzenia dla umierającego z głodu. Możliwość nie wystarczała do zaspokojenia tęsknoty w jego sercu. Usłyszawszy hałas w budynku poniżej, zerknął w dół, spodziewając się ujrzeć zabłąkanego psa albo kota. Zobaczył Seldena, który ostrożnie szedł wśród gruzów. - Odejdź stąd! - zawołał z irytacją. - Nie widzisz, że ten dach może na ciebie spaść? - I oczywiście dlatego na nim siedzisz! - odkrzyknął Selden, nieporuszony. - Potrzebowałem miejsca, skąd mógłbym widzieć zatokę i wypatrywać powrotu Tintaglii. Już schodzę. - Dobrze. Tintaglia odeszła, by oporządzić się, ale wkrótce wróci, by postawić swój znak na zwoju sporządzonym przez Radę. - Zaczerpnął tchu. - Chce, żeby „Pojętny" został natychmiast załadowany materiałami i żeby inżynierowie popłynęli nim w górę rzeki i zaczęli pracę. - Materiałami skąd? - zapytał z sarkazmem Bras. - Niewiele ją to obchodzi. Zasugerowałem, że najpierw „Pojętny" powinien zabrać budowniczych, zatrzymać się w Trehaug, żeby wziąć na pokład ludzi znających rzekę, a potem popłynąć do miejsca, które ma być pogłębione. Inżynierowie muszą zobaczyć, co trzeba zrobić, a dopiero potem sporządzić plany. Bras nie pytał, skąd Selden tyle wie. Wstał i ostrożnie podszedł do okapu. Zimowe słońce wzbudzało błyski na łuskach pokrywających czoło i wargi Seldena. - Posłała cię po mnie, prawda? - zapytał Bras, zeskakując na ziemię. - Żebym na pewno tam był? - Gdyby chciała, żebyś tam był, mogłaby ci to sama powiedzieć. Nie. Przyszedłem, bo sam chciałem mieć pewność, że tam będziesz. Żebyś mógł dopilnować, żeby wywiązała się z obietnicy. Zostawiona sama sobie, najpierw będzie się martwiła o swoje węże i o to, że w kokonach mogły przeżyć jakieś inne smoki. Jeśli zdamy się na nią, wyruszy na poszukiwanie Słodkiej nie za kilka dni, a za kilka miesięcy. - Miesięcy! - Bras poczuł przypływ wściekłości. - Powinniśmy wyruszyć dzisiaj! - Poczuł mdlącą pewność. To potrwa wiele dni. Samo podpisanie kontraktu zajmie na pewno cały dzień. A potem wybór ludzi, którzy udadzą się w górę rzeki,

oraz załadunek „Pojętnego". - Można by pomyśleć, że po tym wszystkim, co zrobiła Słodka, żeby ją uwolnić, Tintaglia odczuwa chociaż odrobinę wdzięczności wobec niej. Chłopiec zmarszczył brwi. - Nie chodzi o to, że nie lubi Słodkiej. Albo ciebie. Ona wcale nie myśli w taki sposób. Smoki i węże są dla niej o tyle ważniejsze niż ludzie, że prosić ją o wybranie między ratowaniem własnego gatunku i ratowaniem Słodkiej to jakby poprosić ciebie, żebyś wybrał między Słodką i gołębiem. - Selden przerwał na chwilę. -Tintaglii większość ludzi wydaje się bardzo podobna, a nasze sprawy są dla niej bardzo trywialne. To od nas zależy, czy uczynimy je ważnymi dla niej. Jeśli zrealizuje swoje plany, świat będą dzielić z nami inne smoki. Mój dziadek mawiał: „Od początku postępuj z człowiekiem tak, jak zamierzasz postępować z nim w przyszłości". Myślę, że to samo może dotyczyć smoków. Myślę, że teraz musimy określić, czego się spodziewamy po niej i jej pobratymcach. - Ale czekać kilka dni... - Czekać kilka dni to lepiej niż czekać wieczność - zauważył Selden. - Wiemy, że Słodka żyje. Czy czułeś, że zagraża jej jakieś niebezpieczeństwo? Bras westchnął. - Nie potrafię powiedzieć - przyznał. - Wyczuwałem Słodką. Ale ona jakby nie chciała na mnie zwracać uwagi. Obaj zamilkli. Zimowy dzień był chłodny, lecz niebo wciąż pozostawało błękitne. W całym mieście niosły się głosy ludzi i stukanie młotków. Kiedy tak szli razem ulicami Miasta Wolnego Handlu, Bras już czuł w powietrzu zmianę. Wszędzie widoczna krzątanina wyraźnie świadczyła o nadziejach na przyszłość i o wierze w nią. Tatuowani i przybysze z Trzech Statków pracowali ramię w ramię z Pierwszymi i Nowymi Kupcami. Tylko nieliczne warsztaty były otwarte, ale na rogach ulic młodzi chłopcy i dziewczęta już sprzedawali skorupiaki i dzikie warzywa. Wydawało się też, że w mieście jest więcej ludzi. Bras podejrzewał, że strumień uchodźców odwrócił bieg i że wracają ci, którzy uciekli z Miasta Wolnego Handlu. Los się odwrócił. Miasto Wolnego Handlu powstanie z popiołów. - Wygląda na to, że wiele wiesz o smokach - zauważył Bras. - Skąd pochodzi cała ta nagła wiedza? Zamiast odpowiedzieć, Selden sam zadał pytanie: - Zmieniam się w mieszkańca Deszczowych Ostępów, prawda? Bras nie spojrzał na niego. Nie był pewien, czy Selden chciałby w tej chwili oglądać jego twarz. Zmiany w wyglądzie Brasa następowały jakby coraz szybciej. Nawet paznokcie rosły mu grubsze i bardziej zrogowaciałe. Zwykle takie zmiany pojawiały się u mieszkańca Deszczowych Ostępów, kiedy osiągał wiek średni. - Na to wygląda. Czy to cię martwi? - Nie bardzo. Mojej matce chyba się to nie podoba. Teraz mam sny jak mieszkaniec Deszczowych Ostępów. Zaczęły się tej nocy, kiedy zasnąłem w mieście. Kiedy mnie znalazłeś, obudziłeś mnie z takiego snu. Nie słyszałem wtedy muzyki tak jak Słodka, ale sądzę, że gdybym teraz tam wrócił, to bym ją słyszał. Ta wiedza rośnie we mnie, a ja nie wiem, skąd pochodzi. - Zmarszczył łuskowate brwi. - Należała do kogoś innego, ale jakimś sposobem przechodzi teraz na mnie. Czy to się nazywa „tonięciem we wspomnieniach", Brasie? Płynie przeze mnie strumień wspomnień. Czy ja oszaleję? Bras uścisnął ramię chłopca. Takie chude, wąskie ramię i taki ciężar do udźwignięcia. - Niekoniecznie. Nie wszyscy z nas tracą zmysły. Niektórzy uczą się płynąć z prądem.

Rozdział 20

WIĘŹNIOWIE Jesteś pewien, że będzie ci wystarczająco ciepło? - zapytała go po raz kolejny Yani Khuprus. Selden przewrócił współczująco oczyma i Bras się uśmiechnął. - Nie wiem - odpowiedział uczciwie. - Ale jeśli włożę jeszcze jakąś warstwę ubrania, to obawiam się, że kiedy smoczyca będzie mnie niosła, mogę się z niego wyśliznąć. To ją uciszyło. - Nic mi nie będzie, mamo - zapewnił ją. - Nie będzie gorzej niż podczas żeglowania w złą pogodę. Stali na pośpiesznie oczyszczonym terenie za Kupiecką Salą Zgromadzeń. Tintaglia zażądała, by odtąd w każdym mieście znajdującym się pod kontrolą Kupców znajdowała się otwarta przestrzeń na tyle duża, by mógł na niej wygodnie wylądować smok. I w każdym mieście, w którym postanowi wylądować smok, mieszkańcy muszą mu zapewnić serdeczne powitanie i odpowiedni posiłek. Negocjowanie terminu „odpowiedni posiłek" trwało kilka godzin. Mięso musiało być żywe i wielkością dorównywać przynajmniej „dobrze wypasionemu rocznemu byczkowi". Usłyszawszy, że raczej będzie dostawała drób, jako że Miasto Wolnego Handlu nie ma pastwisk dla bydła, Tintaglia nadąsała się, aż ktoś zaproponował jej podgrzaną oliwę i pomoc w czyszczeniu łusek, kiedy tylko sobie tego zażyczy. To ją chyba ułagodziło. Takie spory o szczegóły zajmowały całe dnie, aż Bras pomyślał, że oszaleje. Kilkanaście ocalałych gołębi, które służyły Miastu Wolnego Handlu i Trehaug, wypuszczano tak często, że znalazły się na skraju wyczerpania. Wysyłane i otrzymywane za pośrednictwem ptaków zwięzłe wiadomości najwyraźniej nie wystarczały, by wyjaśnić wszystko, co się działo w obu miastach. Bras z ulgą przyjął zajmującą jedną linijkę wiadomość, że jego ojczym i przyrodnia siostra wrócili do miasta w dobrym zdrowiu. Bendir wyruszył z Trehaug w górę rzeki, by zlokalizować miejsce, które wskazała Tintaglia na przysłanej z Trehaug maleńkiej mapie rzeki. Miał zacząć się zastanawiać nad pogłębieniem jej koryta oraz szukać śladów zasypanego miasta. Zadowolona z postępów prac nad wyznaczonymi przez nią zadaniami, smoczyca w końcu zgodziła się wyruszyć na poszukiwanie Słodkiej. Bras zdumiał się liczbą ludzi, którzy przyszli go pożegnać, zapewne kierowani bardziej ciekawością niż troską o powodzenie jego misji. Życie czy śmierć Słodkiej niewiele dla nich znaczyły. - Jesteś gotów? - zapytała go z irytacją Tintaglia. Odzywała się w jego umyśle poprzez łączącą ich więź, Bras czuł więc rozdrażnienie smoczycy. Oddzielił jej uczucia od swoich; niestety, zostało mu wtedy tylko zdenerwowanie i strach. - Jestem gotów. - Dobrze więc - odparła i powiodła wzrokiem po odprowadzających. - Kiedy wrócę, spodziewam się postępów. Dużych postępów. Selden oderwał się od matki i wcisnął Brasowi w ręce woreczek z materiału. Coś w nim grzechotało. - Weź je. Należały do Słodkiej. Może ci pomogą w drodze. Bras zajrzał z powagą do woreczka, spodziewając się czegoś z biżuterii. Zamiast niej znalazł garść barwionych cukierków miodowych i podniósł ze zdziwieniem wzrok. Selden wzruszył ramionami. - Byłem wczoraj w naszym starym domu i sprawdzałem, co w nim zostało. Niemal wszystko zostało skradzione albo zniszczone. Więc zajrzałem do kilku mniej oczywistych miejsc. - Selden wyszczerzył zęby w uśmiechu, zmieniając się nagle w młodszego braciszka. - Zawsze wiedziałem, gdzie Słodka chowała swoje cukierki. - Jego uśmiech zmiękł. - Uwielbia cukierki miodowe. Ale mogą pomóc ci przetrwać na zimnie. Chyba nie miałaby nic przeciwko temu, żebyś je zjadł. To było takie podobne do Słodkiej. Słodycze nagromadzone na niepewne jutro. Bras włożył woreczek do swojej sakiewki. - Dziękuję - powiedział. Zsunął na twarz wełnianą zasłonę i wsadził jej dolną krawędź pod kołnierz kurtki. Osłoni twarz, ale będzie gorzej widział. - Mądrze robisz - zauważył z aprobatą w głosie Selden. - Bardzo się zmieniasz. Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, pomyślałem, że Słodka nie będzie tak bardzo ci przeciwna. Ale teraz masz o wiele więcej guzów. - Chłopiec bez skrępowania uniósł dłoń do swojej twarzy i powiódł palcami po brwiach. - Umrze ze śmiechu, kiedy mnie zobaczy oznajmił wesoło. Smoczyca wspięła się na tylne łapy. - Pośpiesz się - poleciła Brasowi. - Odsuń się na bok, mały minstrelu, i odwróć wzrok - zwróciła się łagodniej do Seldena. - Nie chciałabym cię oślepić kurzem wzbitym przez moje skrzydła. - Dziękuję ci, o wielka. Chociaż utrata wzroku mogłaby nie okazać się tak straszna, gdybym potem już na zawsze miał pod powiekami twój obraz, jak wznosisz się w niebo, lśniąc srebrem i błękitem. Takie wspomnienie mogłoby mnie krzepić do końca moich dni. - Pochlebca! Smoczyca zbyła jego słowa, lecz nie ukrywała zadowolenia. Kiedy tylko Selden się oddalił, chwyciła Brasa jak zabawkę, obejmując go w klatce piersiowej; nogi zwisały mu swobodnie. Wstrząsnęła skrzydłami i przysiadła na potężnych tylnych łapach. Kilka razy machnęła skrzydłami na próbę. Bras chciał krzyknąć coś na pożegnanie, ale nie mógł nabrać dość powietrza. Tintaglia skoczyła w górę tak raptownie, że poczuł szarpnięcie w karku. Pożegnalne okrzyki zginęły w miarowym grzmocie jej skrzydeł. Bras zamknął oczy, chroniąc je przed zimnym wiatrem. Kiedy znów zmusił się do uniesienia powiek, patrzył w dół na migocący dywan błękitów i szarości, po którym powoli przesuwał się falujący wzór. Uświadomił sobie, że morze jest bardzo, bardzo daleko pod nim. I nie ma tam nic prócz głębokiej, zimnej wody. Przełknął, usiłując stłumić narastający strach.

- No tak. Dokąd chciałeś się udać? - Dokąd chcę się udać? Oczywiście tam, gdzie jest Słodka. - Mówiłam ci, że potrafię wyczuć, że ona żyje. To nie znaczy, że wiem, gdzie jest. Brasa zalała fala przygnębienia. Smoczyca nagle się nad nim zlitowała. - Zobacz, co ci się uda zrobić - zaproponowała. Poprzez nią znów wyczuł Słodką. Zamknął oczy i osunął się w to czucie, które nie było ani słuchem, ani wzrokiem, ani węchem, lecz przedziwnym cieniem ich wszystkich. Bras przekonał się, że otworzył usta i głęboko oddycha, jakby mógł wyczuć jej zapach w zimnym powietrzu. Był pewien, że coś z niego samego wypływa na jej spotkanie. Stopili się w ciepłej, sennej ospałości. Tak jak wtedy, gdy posłużyli się szkatułką snów, doświadczał jej widzenia świata. Ciepło. Powolne kołysanie. Razem z nią odetchnął głęboko i poczuł charakterystyczny zapach statku. Uwolnił swą świadomość od ciała i sięgnął ku niej śmielej. Poczuł ciepłą pościel. Wychwycił głęboki rytm jej oddechu i zrównał z nim swój. Spała z dłonią pod policzkiem. Bras stał się tą dłonią, tulącą ciepłą miękkość policzka Słodkiej. Pieścił go. Uśmiechnęła się we śnie. - Bras - powitała go, nie rozpoznając jego prawdziwej obecności. - Słodka, miłości moja - powiedział łagodnie. - Gdzie jesteś? - W łóżku - westchnęła. W jej głosie zabrzmiało zainteresowanie. - Gdzie? - nie ustępował, z żalem ignorując jej zaproszenie. - Na statku. Statku z Krainy Miedzi. - Dokąd płyniecie? - zapytał z rozpaczą. Czuł, że kontakt z nią słabnie, bo jego drażniące pytania kolidowały z jej snem. Przywarł do niej, lecz umysł Słodkiej wybijał się ze snu, zaniepokojony natarczywością pytań. - Dokąd? - pytał nieustępliwie. - DOKĄD? *** - Do Jamaillii! - Słodka ocknęła się, siedząc wyprostowana w pościeli. - Do Jamaillii - powtórzyła, ale nie umiała sobie przypomnieć, co kazało jej wypowiedzieć te słowa. Wydawało jej się, że właśnie miała interesujący sen, ale nie potrafiła go sobie przypomnieć. Właściwie przyjęła to z ulgą. Za dnia mogła panować nad swoimi myślami. Nocą jej zdradziecki umysł przynosił sny o Brasie, sny boleśnie słodkie. Lepiej się budzić i nic nie pamiętać, niż budzić się z twarzą mokrą od łez. Dotknęła policzków. Jedna dłoń dziwnie ja mrowiła. Słodka przeciągnęła się i uznała, że jest nieodwołalnie rozbudzona. Odrzuciła przykrycie i wstała, ziewając. Teraz już się niemal przyzwyczaiła do bogatego wystroju pomieszczenia, ale nadal sprawiało jej ono przyjemność. Kapitan przydzielił jej dwóch marynarzy pokładowych i pozwolił poszukać w ładowni wszystkiego, co mogłoby uczynić pobyt satrapy na statku wygodniejszym. Słodka odrzuciła wszelki umiar. Pomieszczenie ocieplał gruby dywan z miękkiej wełny i gobeliny z barwnymi postaciami. Dymiącą latarnię zastąpił świecznik. Posłanie zrobiła sobie ze sterty koców i futer. Łóżko satrapy wymościła grubymi futrami z niedźwiedzi i owiec. Obok niego stała wymyślna fajka wodna, a zasłony z adamaszku chroniły satrapę przed przeciągami. Zza zasłony dochodziło jego przerywane chrapanie. Dobrze. Słodka miała czas, żeby się ubrać, zanim satrapa się obudzi. Podeszła cicho do dużej skrzyni, otworzyła ją i zanurzyła ręce w kilku warstwach ubrań o wszystkich barwach i fakturach. Wyciągnęła coś ciepłego, miękkiego i niebieskiego. Przyłożyła suknię do siebie. Była za duża, ale Słodka będzie musiała ją włożyć. Zerknęła ze skrępowaniem w stronę zasłon skrywających łóżko satrapy, po czym włożyła niebieską suknię przez głowę, zrzuciła nocną koszulę i włożyła ręce w długie niebieskie rękawy. Suknia pachniała delikatnie perfumami, którymi skropiła się jej właścicielka, kiedy włożyła ją ostatni raz. Słodka nie chciała się zastanawiać, w jaki sposób mieszkańcy Krainy Miedzi weszli w posiadanie tej skrzyni ze ślicznymi strojami. Chodząc w łachmanach, nie przywróciłaby życia jej prawowitej właścicielce, a jedynie utrudniłaby przeżycie samej sobie. W wieku skrzyni znajdowało się lustro, lecz Słodka unikała przeglądania się. Kiedy po raz pierwszy radośnie otworzyła skrzynię, pierwszym, co zobaczyła, było własne odbicie. Blizna wyglądała o wiele gorzej, niż sobie wyobrażała. Sterczała podwójnym grzbietem bladego, falującego ciała, który sięgał niemal nosa i znikał we włosach. Słodka z niedowierzaniem dotknęła guzowatej tkanki, a potem z przerażeniem odskoczyła od skrzyni. Satrapa się wtedy roześmiał. - Widzisz - powiedział szyderczym tonem. - Mówiłem ci. Twoja krótka chwila urody przeminęła, Słodka. Postąpiłabyś mądrze, gdybyś się nauczyła być pożyteczną i uczynną. Tylko to teraz ci zostało. Wszelka duma, jaka ci pozostała, nic już nie znaczy. Nie potrafiła odpowiedzieć na jego pełne nienawiści słowa. Straciła mowę, a jej wzrok uwiązł w odbiciu jej twarzy. Przez jakiś czas wpatrywała się w nie w milczeniu, niezdolna do ruchu, niezdolna do myślenia. Szturchając Słodką stopą, satrapa sprawił, że czar prysł. - Wstań i do roboty. Dziś wieczorem jem kolację z kapitanem, a ty nie przygotowałaś moich ubrań. I, na Sa, zakryj to pęknięcie na głowie. Jest dla mnie wystarczająco upokarzające, że cała załoga wie, jak jesteś oszpecona, a ty się jeszcze z tym obnosisz. W odrętwiałym milczeniu posłuchała go. Tamtego wieczoru siedziała na podłodze obok jego krzesła jak pies. Przypominała sobie o Kekki, służalczej, lecz czujnej. Z wyjątkiem kilku jamailliańskich słów rozmowa przy stole była dla niej niezrozumiała. Od czasu do czasu satrapa podawał jej coś do jedzenia. Po pewnym czasie uświadomiła sobie, że działo się tak wtedy, kiedy spróbował czegoś, co mu nie smakowało. Milczała, uśmiechając się sztywno, nawet gdy niedbale wytarł palce o jej suknię. Raz mężczyźni mówili o niej. Satrapa coś powiedział, kapitan odpowiedział i rozległ się ogólny śmiech. Cosgo szturchnął ją ze wstrętem stopą, jakby Słodka siedziała zbyt blisko niego. Była zdumiona, jak bardzo ją to zraniło. Z uśmiechem przylepionym do warg patrzyła w przestrzeń. Na kolację podano

cenne wina i wykwintne dania ze składników zrabowanych innym statkom. Po jedzeniu ucztujący zapalili rzadkie zioła z tajnych zapasów kapitana Deiariego, które trzymał w pudełku z laki. Później satrapa powiedział Słodkiej z pogardą, że ten statek nie jest statkiem pirackim, lecz jednym z jego statków patrolowych i że wszystkie łupy to ładunek skonfiskowany przemytnikom i prawdziwym piratom. W gruncie rzeczy, ciągnął wyniośle, w wyposażeniu tego statku miał spory udział jeden z jego najbardziej ulubionych wielmożów w Jarnaillii, który jest oczywiście zainteresowany łupami. Słodkiej udało się utrzymać niewzruszony wyraz twarzy przez cały wieczór. Zachowywała pewność siebie nawet kiedy posłusznie szła za satrapą do ich kajuty, pomagała mu się rozebrać do snu i opierała się jego niefrasobliwym umizgom. Dopiero gdy nabrała pewności, że zasnął, pojawiły się łzy. Uczynna i pożyteczna. Czy naprawdę tylko to jej zostało w życiu? Z narastającym niepokojem stwierdziła, że pasuje to do jej matki. Uczynna i pożyteczna dla jej ojca z Krainy Miedzi. Co by powiedział, gdyby ją teraz zobaczył? Byłby przerażony czy pomyślałby, że w końcu nauczyła się zachowywać jak pełna wdzięku kobieta? Zadawanie takich pytań o kogoś, kogo się kocha, było bolesne. Słodka zawsze wierzyła, że ojciec kocha ją najbardziej ze swoich dzieci. Ale jak on ją kochał? Jako niezależną młodą kobietę, córkę Kupca? Czy bardziej by mu się podobała rola, którą grała teraz? Ta myśl nękała ją, gdy zaciągała tasiemki przy gorsecie błękitnej sukni i mocno ją ściągała pasem, by się o nią nie potknąć. Zwinęła włosy i przypięła je na karku. Schowała bliznę pod szalem. Kiedy skończyła, przyjrzała się swojej twarzy w lustrze. Życie na pokładzie statku nie służyło jej cerze. Była o wiele za blada, a usta miała spierzchnięte od wiatru. - Wyglądam ordynarnie - powiedziała cicho. - Jak przepracowana służąca. Zdecydowanym ruchem zamknęła wieko skrzyni. Szacunek kapitana i załogi zdobyła postawą, a nie wyglądem. Gdyby teraz go straciła, straciłaby zdolność radzenia sobie z nimi. Nie bardzo wierzyła, że Cosgo kontynuowałby tę farsę bez niej. Tylko jej nieustanna służalczość wobec niego pozwalała mu w ogóle zachowywać się jak satrapa. To, że zużywała tyle swojej siły, by podbudowywać wiarę Cosga w jego wyższość, było obrzydliwe. Co gorsza, im bardziej mu pochlebiała, tym bardziej mu się wydawała atrakcyjna, lecz Słodka była silniejsza od satrapy. Z łatwością odpierała jego nieliczne próby fizycznej poufałości, odsuwając jego nachalne dłonie i przypominając mu, że jest niegodna jego zainteresowania. Włożyła miękkie skórzane pantofle i była gotowa. Podeszła do łóżka satrapy, głośno odchrząknęła i odsłoniła zasłonę. Nie chciała zaskoczyć go niczym nieprzyjemnym. - O wielki, nie chciałabym zakłócać ci spoczynku, ale proszę, byś pozwolił mi przynieść sobie śniadanie. Otworzył jedno oko. - Możesz. Dopilnuj, by dotarło do mnie gorące, a nie letnie, jak wczoraj. - Dopilnuję, panie mój - obiecała pokornie Słodka. Nie mogła mu przypomnieć, że kiedy wczoraj przyniosła mu jego tacę, długo leżał w łóżku i palił. Nic nigdy nie było jego winą. Narzuciła na ramiona płaszcz i cicho wyszła. To był jej kradziony czas. Poza zasięgiem wzroku satrapy poruszała się energicznie i cieszyła się pewną dozą wolności, nie zaczepiana przez nikogo. Kiedy natykała się na któregoś z marynarzy, wpatrywali się w jej zasłonięte czoło i robili uwagi za jej plecami, ale ją przepuszczali. Piecyk znajdował się w pokładówce na śródokręciu. Kiedy Słodka do niej dotarła, przesuwane drzwi stały otworem. Kuk, mężczyzna blady i smutny, skinął jej na powitanie głową. Umieścił na tacy dwie miski i sztućce, a potem zamieszał chochlą gęstą owsiankę, którą rano dostawali wszyscy. Pewnych rzeczy nie mogły zmienić nawet narzekania satrapy. Raptem rozległ się okrzyk na oku i kuk pośpieszył do drzwi. Chwilę później na pokładzie zapanowała dzika wrzawa. Stosunkowy spokój panujący na szybko płynącym statku zakłócił grzmot biegnących stóp i wykrzykiwane rozkazy. Słodka nie musiała się uciekać do swej ograniczonej znajomości języka Krainy Miedzi, by zrozumieć, że wśród wykrzykiwanych słów jest mnóstwo przekleństw. Stojący przy drzwiach kuk dodał kilka własnych niewybrednych sformułowań i surowo nakazał Słodkiej coś zrobić, po czym wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami. Słodka natychmiast je uchyliła i wyjrzała. Na pokładzie wrzała dobrze zorganizowana krzątanina. Czyżby zbliżał się sztorm? Słodka patrzyła z podziwem, jak marynarze luzują liny, rozwijają żagle i ponownie wybierają i mocują liny. Na jej oczach na masztach, już białych od żagli, zakwitło jeszcze więcej bieli. Poczuła, że pokład się przechyla i statek nabiera większej prędkości. Marynarze posłani na topy masztów wykrzykiwali w dół swoje raporty. Słodka odważyła się oddalić o dwa kroki od pokładówki i uniosła głowę. Zauważyła wyciągniętą rękę i podążyła wzrokiem we wskazywanym przez nią kierunku. Żagle. Szybko się zbliżający statek. Drugi okrzyk z góry sprawił, że Słodka wróciła do kambuza i wyjrzała przez okno z przeciwnej strony. Drugi statek z wydętymi żaglami też ich szybko doganiał. Oba nosiły dziwne flagi z naszytym krukiem w locie. Umysł Słodkiej pracował gorączkowo. Statek z Krainy Miedzi uciekał przed tymi dwoma statkami. Czy to znaczy, że są one z Miasta Wolnego Handlu? A może to piraci? Czy piraci polują na innych piratów? Nie wiedziała, czy ma mieć nadzieję, że jej żaglowiec im ucieknie, czy że zostanie schwytany. Jeśli zostaną schwytani, a te dwa inne statki są statkami pirackimi, to co się stanie z nią i z satrapą? Zaczęła układać pośpieszny plan. Czekała na odpowiedni moment, a potem rzuciła się z pokładówki do luku jak mysz do dziury. Pokrywa luku zamknęła się za nią, pogrążając Słodką w ciemności. Przebiegła przez statek i dotarła do pustego pomieszczenia dla załogi. Przy nikłym świetle latarni wybrała sobie kilka ubrań, po czym pośpieszyła do kajuty satrapy. Kiedy wpadła do środka, satrapa otworzył leniwie oko i spojrzał na nią z irytacją. - Zachowujesz się nieodpowiednio - poinformował ją. - Gdzie moje śniadanie? Nawet podczas takiej kryzysowej sytuacji musiała odgrywać swoją rolę. - Błagam o wybaczenie, o wielki. Nasz statek ucieka przed dwoma innymi statkami. Jeśli nas złapią, wywiąże się walka. Jeśli wywiąże się walka, obawiam się, że zostaniemy pokonani. Boję się, że to piraci z Wysp Pirackich, którzy nie darzą satrapy Jamaillii zbytnią miłością czy szacunkiem. Pożyczyłam więc ubrania dla ciebie, byś się mógł przebrać. Jako zwykły marynarz być może ujdziesz ich uwagi. Ja także. Mówiąc to, zaczęła pośpiesznie przeglądać ubrania. Dla siebie wybrała koszulę i spodnie z szorstkiego materiału i marynarską czapeczkę do zakrycia czoła. Dzięki grubemu swetrowi, o wiele na nią za dużemu, mogłaby uchodzić za chłopca. Dla satrapy wybrała czystsze rzeczy i podeszła z nimi do łóżka. Satrapa zmarszczył brwi i mocniej chwycił skraj koca. - Wstań, o wspaniały, a ja ci pomogę ubrać się pierwszemu - zaproponowała.

Chciała to krzyknąć niczym rozkaz dla krnąbrnego dziecka, ale wiedziała, że to by tylko zwiększyło upór satrapy. - Nie. Odłóż te obrzydliwe łachy i przygotuj strój odpowiedni dla mnie. Jeśli muszę wstać i się ubrać przed zjedzeniem śniadania ubiorę się w rzeczy stosowne do mojej pozycji. Jesteś wielce niesprawiedliwa wobec naszych żeglarzy, skoro wyobrażasz sobie, że zostaną tak łatwo schwytani i pobici. Nie ma żadnej potrzeby, bym ukrywał się w pospolitym przebraniu. - Usiadł na łóżku, lecz stanowczym ruchem skrzyżował ręce na piersi. - Przynieś mi przyzwoite ubranie i buty. Wyjdę na pokład i będę patrzył, jak mój statek patrolowy rozprasza tych zwykłych piratów. Słodka westchnęła. Cóż, jeśli satrapa nie chce się ukryć, to uczyni z niego kogoś wartego wielkiego okupu. Czy piraci nie będą się obchodzić łagodniej z cennymi jeńcami? Skłoniła się nisko. - Oczywiście masz rację, o łaskawy. Błagam o wybaczenie prostej kobiecie jej głupoty. Cisnęła odrzucony strój marynarza do zejściówki i wróciwszy do kajuty, wybrała najbardziej olśniewające szaty, jakie mogła znaleźć. Nagły wstrząs rzucił nią o łóżko. Wstrzymała oddech, nasłuchując. Odgłosy dochodzące z góry, z pokładu, zmieniły się. Kroki, gniewne okrzyki, dzikie wrzaski. Czy zostali staranowani? Czy piraci dokonują abordażu? Odetchnęła. - O wielki, sądzę, że mądrze byłoby się pośpieszyć. - Doskonale. - Z cierpiętniczym westchnieniem zepchnął z siebie koce i rozłożył ręce. - Możesz mnie odziać. *** Tintaglia potrząsnęła nim. Bras otworzył oczy i zobaczył daleko pod sobą błyski ciemnej wody. Krzyknął z przerażenia i konwulsyjnie ścisnął przytrzymujące go szpony. - Tak lepiej - oznajmiła bezlitośnie smoczyca. - Myślałam, że nie żyjesz. Zapomniałam, że ludzie nie są tak dobrze związani ze swoim ciałem, jak smoki. Kiedy oddalacie się od nich za daleko, możecie zgubić drogę powrotną. Bras przywarł do jej szponów z uczuciem mdłości. Był oszołomiony, zmarznięty i czuł się bardzo mały, ale nie sądził, że na skutek lotu. Domyślał się, że stracił przytomność. Spróbował przywołać ostatnie wspomnienie. Umykało mu. Popatrzył w dół i nagle zrozumiał, co widzi. - Czy te galery na dole pochodzą z Krainy Miedzi? Co one robią, dokąd płyną? Było ich siedem i przemieszczały się na południe w szyku podobnym do klucza lecących gęsi. - Jak możesz oczekiwać, że wiem coś takiego? Albo że mnie to cokolwiek obchodzi? - Zerknęła w dół niemal niedbale. - Widziałam na tych wodach wiele takich statków płynących na południe. Zgodnie z umową odganiałam je od Miasta Wolnego Handlu. Ale jest ich o wiele za dużo, by wszystkie mógł rozgonić jeden smok. -Sprawiała wrażenie urażonej, że Bras zmusił ją do tego wyznania. Zmieniła temat. - Sądziłam, że troskasz się jedynie o Słodką? - Owszem - odparł słabym głosem. - Ale te statki... Nie dokończył. Zrozumiał coś, co powinien był dostrzec już dawno. Kraina Miedzi nie występowała tylko przeciwko Deszczowym Ostępom i Miastu Wolnego Handlu. Kraina Miedzi poważnie zaangażowała się w spisek z Nowymi Kupcami przeciwko satrapie. To, że zwróciła się przeciwko Nowym Kupcom, znaczyło tylko tyle, że traktuje swoich sprzymierzeńców tak jak zawsze. Teraz wyruszyła przeciwko Jamaillii. Miasto Wolnego Handlu było tylko przystankiem po drodze, miejscem, które należało unieszkodliwić i zająć, żeby atakując większą ofiarę, Kraina Miedzi nie miała za plecami wroga. Bras popatrzył na statki. Tintaglia powiedziała, że widziała wiele im podobnych. Morska potęga Jamaillii niemal od dziesięciu lat chyliła się ku upadkowi. Bras nie wiedział, czy Jamaillia jest w stanie prowadzić wojnę przeciwko Krainie Miedzi, nie mówiąc już o jej wygraniu. Czy Miasto Wolnego Handlu mogłoby przetrwać zakłócenia w handlu, wywołane przez taką wojnę? Brasowi wirowało w głowie od implikacji wszystkiego, co widział. - No dobrze. Znalazłeś swoją samicę? - zapytała z irytacją Tintaglia. - Dowiedziałeś się, gdzie jest? Przełknął ślinę. - Mniej więcej. - Wyczuł jej zniecierpliwienie, wywołane taką odpowiedzią. - Chwileczkę - poprosił. Kilka razy odetchnął zimnym powietrzem w nadziei, że przywróci mu to jasność umysłu, starając się zarazem zrozumieć coś z fragmentów zapamiętanego snu. - Była na statku - powiedział w końcu. - Sądząc po jego ruchu na statku o dużym zanurzeniu, nie na galerze. Mówiła jednak, że to statek z Krainy Miedzi. - Zmarszczył brwi. - Ty tego nie wyczułaś? - Nie uważałam aż tak bardzo - odparła beztrosko smoczyca. - A więc statek z Krainy Miedzi. Duży. Jest takich wiele. Gdzie? - Zdąża do Jamaillii. - O, to bardzo przydatne. - Na południe. Poleć na południe od Kanału Wewnętrznego. - A kiedy będziemy przelatywać nad statkiem, na którym się znajduje, ty po prostu będziesz o tym wiedział dokończyła za niego sceptycznym tonem Tintaglia. - I co wtedy? Patrzył na wodę pod stopami. - Wtedy w jakiś sposób pomożesz mi ją uratować. I we trójkę wrócimy do domu. Smoczyca mruknęła z niezadowoleniem. - Głupie i niemożliwe do wykonania zadanie. Marnujemy czas, Brasie. Powinniśmy wracać. - Nie. Nie bez Słodkiej - odparł kategorycznie. Wyczuwając kipiący gniew smoczycy, dodał: - To, o co ty mnie prosisz, jest równie głupie i niemożliwe do wykonania. Żądasz, bym brnął przez bagna Deszczowych Ostępów i w jakiś sposób zlokalizował miasto zalane Sa jeden wie jak dawno temu, a potem, żebym w jakiś sposób uratował zagrzebane w nim smoki w kokonach. - Chcesz teraz powiedzieć, że nie potrafisz tego zrobić? - Smoczyca była oburzona. Parsknął śmiechem. - Jedna niemożliwa misja na raz. Ty pierwsza. - Dotrzymam słowa - obiecała chmurnie.

Bras żałował, że obraził Tintaglię. To nie był sposób, by ją skłonić do szczerego wysiłku. - Wiem o tym - zapewnił ją. Odetchnął. - Dotknąłem twojej duszy, Tintaglio. Masz zbyt wielkie serce, by złamać obietnicę. Nie odpowiedziała, ale wyczuł, że dała się udobruchać. Nie miał Pojęcia, dlaczego pochwały sprawiają jej taką przyjemność, ale była to niewielka cena. Niosła go dalej, miarowo bijąc wielkim skrzydłami. Bras zdał sobie sprawę z bicia potężnego serca w jej piersi. Tam, gdzie go przyciskała do siebie, było mu ciepło. Poczuł przypływ zaufania do nich obojga. Znajdą Słodką i sprowadzą ją bezpiecznie do domu. Chwycił dłońmi smocze szpony i nie zwracał uwagi na ból w zwisających nogach. *** Słodka wygładziła trzęsącymi się dłońmi kaftan satrapy. Przez pokład przetoczył się głęboki krzyk bólu. Zacisnęła zęby i usiłowała wierzyć, że marynarze z Krainy Miedzi wygrywają. Nagle odkryła, że woli znane niebezpieczeństwo od nieznanego. Delikatnie wyprostowała kołnierzyk satrapy. Proszę. Satrapa całej Jamaillii, Dziedzic Perłowego Tronu, magnadon satrapa Cosgo, wyglądał teraz porządnie. Przejrzał się w lusterku, które Słodka uniosła na odpowiednią wysokość. Nieporuszony stłumionymi odgłosami walki, przygładził cienki wąsik. Coś upadło z hukiem na pokład nad nimi. - Chcę wyjść - oznajmił satrapa. - To chyba nie jest rozsądne. Nie słyszysz, że na górze toczy się walka? Niepotrzebnie odezwała się tak szybko. Satrapa zacisnął z uporem zęby. - Nie jestem tchórzem! - stwierdził. Nie. Tylko idiotą. - O wielki, nie wolno ci ryzykować życia! - powiedziała błagalnie Słodka. - Wiem, że nie boisz się o siebie, ale pomyśl o Jamaillii, osamotnionej i zagubionej niczym statek pozbawiony steru, gdyby coś ci się przytrafiło. - Jesteś głupia - powiedział jej pobłażliwym tonem satrapa. -Któż ośmieliłby się zaatakować fizycznie satrapę całej Jamaillii? Te pirackie psy mogą kwestionować moje rządy, lecz tylko z bezpiecznej odległości. Kiedy spojrzą mi w twarz, skulą się ze wstydu. On w to naprawdę wierzył. Słodka patrzyła w pełnym oszołomienia milczeniu, jak satrapa podchodzi do drzwi. Zatrzymał się, czekając, aż Słodka mu je otworzy. Może to jest rozwiązanie? Może jeśli nie otworzy mu drzwi, to po prostu zostanie w kajucie. Niestety, po długiej chwili Cosgo zmarszczył brwi i oznajmił: - Zapewne wszystko muszę robić sam. - I otworzył drzwi. Słodka ruszyła za nim, wręcz chorobliwie zafascynowana. Kiedy zatrzymał się u stóp drabinki prowadzącej na pokład, Słodka pomyślała, że satrapę może uratować pokrywa luku. Zawsze trudno się ją podnosiło i przesuwało; może Cosgo temu nie podoła. Lecz kiedy znajdował się w połowie drabinki, pokrywa się otworzyła i padł na nich kwadrat słonecznego blasku. Ujrzeli patrzącego na nich złowrogo półnagiego mężczyznę. Kruk z rozpostartymi skrzydłami wytatuowany na jego piersiach był zbryzgany świeżą krwią. Z jego twarzy spływały aż na szyję niewolnicze tatuaże. W ręce trzymał nóż ociekający czerwienią. I wtedy jego zaskoczone spojrzenie zmieniło się w ryk zachwytu. - Ha, kapitanie! Chodź zobacz, jakie ładne ptaszki znalazłem na dole! - A do satrapy i Słodkiej warknął: - Wyłazić! Ale już! Kiedy satrapa wyłonił się z luku, pirat chwycił go za ramię i wyciągnął na pokład. Satrapa zaklął i zamachnął się na niego, lecz pirat rozciągnął go na pokładzie niedbałym pchnięciem. Potem chwycił Słodką. Zacisnęła zęby, żeby nie krzyknąć, ale zgromiła go wzrokiem, kiedy za jedną rękę wyciągał ją z luku. Znalazła się obok satrapy. Nie spuszczając wzroku z tryumfalnie uśmiechniętego pirata, pochyliła się, ujęła satrapę pod łokieć i pomogła mu wstać. Wokół nich panował chaos. W jednym końcu pokładu trzech strażników szydziło z pilnowanej przez siebie grupki rozbrojonych marynarzy z Krainy Miedzi. Tuż za podstawą masztu Słodka widziała wyciągnięte ludzkie nogi. Nie poruszały się. Piraci wskakiwali do ładowni, żeby zobaczyć, jaki zdobyli ładunek. Usłyszawszy plusk, Słodka odwróciła się i zdążyła zobaczyć, jak kilku piratów wyrzuca za burtę ciało. To mógł być pierwszy oficer. - Umrzecie za to! Umrzecie! - Satrapa sapał z wściekłości. Na blade policzki wystąpiły mu czerwone plamy, miał rozczochrane włosy i toczył złowrogim wzrokiem. - Gdzie jest kapitan? Żądam rozmowy z kapitanem! - Proszę cię, bądź cicho - powiedziała półgłosem Słodka. Nie słuchał. Pchnął ją, jakby to ona była winna jego upadku. - Zamilcz! - parsknął z gniewem. - Głupia kobieta. Nie sądź, że możesz mi mówić, co mam robić! - Oczy błyszczały mu z gniewu, ale zdradzał go piskliwy głos. Podparł się pod boki dłońmi zwiniętymi w pięści. - Żądam, żeby przyprowadzono do mnie kapitana. - Co znalazłeś, Sucharze? - zapytał ich z uśmiechem niski, krzepki mężczyzna. Spod zawiązanej na głowie chusty z krukiem wymykały mu się kręcone rude włosy. W lewej ręce ściskał szablę; jej czubkiem uniósł haftowany skraj kaftana satrapy. - To ptaszek o pięknych piórkach. Powiedziałbym, że bogaty kupiec albo szlachcic. Urażony Cosgo wydął pierś. - Jestem magnadon satrapa Cosgo, władca Jamaillii i dziedzic Perłowego Tronu! I żądam rozmowy z kapitanem. Słodka straciła wszelką nadzieję. Po piegowatej twarzy mężczyzny rozlał się uśmiech. - Rozmawiasz z kapitanem. Kapitanem Rudym. - Ukłonił się zamaszyście i dodał miękko: - Do usług, wielki satrapo. Mężczyzna, który ich znalazł, śmiał się tak bardzo, że dostał czkawki. Twarz Cosga zrobiła się szkarłatna z wściekłości. - Mówię o prawdziwym kapitanie. Kapitanie Deiarim. Uśmiech kapitana Rudego jeszcze się poszerzył. Ośmielił się mrugnąć do Słodkiej. - Przykro mi, magnadonie satrapo Cosgo. Kapitan Deiari dostarcza w tej chwili rozrywki rybom. - I zaraz wyjaśnił Słodkiej teatralnym szeptem: - To się dzieje z ludźmi, którzy nie wiedzą, kiedy odłożyć szablę. Oraz z ludźmi, którzy mnie

okłamują. Czekał. Za jego plecami dwóch marynarzy chwyciło mężczyznę leżącego za masztem i odciągnęło go dalej. Słodka patrzyła, zafascynowana i przerażona. Pozbawione życia ciało zostawiało za sobą pas krwi. Marynarze podnieśli je i kiedy przerzucali przez reling, usta trupa otworzyły się w pozbawionym wesołości uśmiechu, a jego martwe oczy patrzyły na Słodką. Zabrakło jej tchu. - Mówię ci, że jestem magnadon satrapa Cosgo, władca całej Jamaillii. Piegowaty kapitan rozłożył szeroko ręce, wciąż trzymając w jednej z nich szablę, i uśmiechnął się szeroko. - A tutaj są zgromadzeni wszyscy twoi lojalni służący i wielmoże, towarzyszący ci w tej niezwykłej podróży z... skąd? Z Krainy Miedzi? Satrapa podróżuje z Krainy Miedzi do Jamaillii? Nozdrza Cosga pobielały z oburzenia. - Nie jest to sprawą złodzieja, mordercy i rzezimieszka, ale wracam z Miasta Wolnego Handlu. Udałem się tam, by rozstrzygnąć spór między Pierwszymi i Nowymi Kupcami, lecz zostałem porwany przez Kupców z Miasta Wolnego Handlu i przewieziony w górę Rzeki Deszczowej. Kupcy z Deszczowych Ostępów, rasa ludzi tak straszliwie zdeformowanych, że muszą ukrywać twarze pod zasłonami, więzili mnie w podziemnym mieście. Uciekłem podczas trzęsienia ziemi i udałem się w dół Rzeki Deszczowej, kiedy to zostałem uratowany przez... Kiedy satrapa mówił, kapitan patrzył kolejno na swoich ludzi, cały czas strojąc miny, przesadnie wyrażające jego zachwyt i zdumienie opowieścią satrapy; marynarze zanosili się śmiechem, a kapitan w pewnej chwili pochylił się znienacka i przytknął czubek szabli satrapie do gardła. Cosgo wybałuszył oczy, zbladł i zamilkł. - Przestań już! - poprosił wesołym tonem Rudy. - Moi ludzie i ja mamy tu robotę. Przestań żartować i powiedz prawdę. Im prędzej wyjawisz nam swoje imię i pochodzenie, tym prędzej rodzina będzie mogła cię wykupić. Chyba chcesz wrócić do domu? A może wyobrażasz sobie, że byłbyś dobrym nabytkiem dla mojej załogi? Cosgo rozejrzał się dzikim wzrokiem po kręgu piratów. Kiedy w końcu spojrzał na Słodką, jego oczy napełniły się łzami. - Przestańcie - powiedziała cicho. - Dajcie mu spokój. To magnadon satrapa Cosgo i będzie on dla was o wiele cenniejszy jako zakładnik, jeśli nie będzie miał poderżniętego gardła. Czubek szabli oddalił się od szyi satrapy i dotknął miejsca między piersiami Słodkiej. Spojrzała na zakrwawione ostrze, sparaliżowana. Kapitan Rudy wsunął czubek szabli pod tasiemki stanika sukni. - A ty oczywiście jesteś śliczną i uczoną Towarzyszką jego Serca. Także w drodze powrotnej do Jamaillii. Powoli obrzucił ją wzrokiem. Szyderstwo w jego głosie przełamało strach Słodkiej. Z wściekłością spojrzała mu w oczy. - Nie. Bądź. Głupi - wycedziła i uniosła podbródek. - Jestem Słodka Vestrit, córka Kupca z Miasta Wolnego Handlu. Chociaż jego opowieść brzmi nieprawdopodobnie, to jest właśnie magnadon satrapa Cosgo. - Zaczerpnęła tchu. - Zabij go, a będziesz odtąd znany jako najgłupszy kapitan w historii, który odrzucił okup za satrapę. Kapitan ryknął śmiechem, a jego załoga mu zawtórowała. Słodka poczuła, że płoną jej policzki, lecz dopóki czuła nacisk szabli, nie śmiała się poruszyć. - Nie rozwścieczaj go, dziewko - szepnął gniewnie stojący za nią satrapa. - Kapitanie Rudy, statek jest w naszych rękach - odezwał się jeden z marynarzy, niemal jeszcze chłopiec w o wiele za dużej haftowanej kamizelce. Słodka pamiętała, że nosił ją kapitan Deiari. Łupem chłopca okrętowego padły ubrania martwego człowieka. - Doskonale, Oti. Ilu więźniów? - Poza tą dwójką? Tylko pięciu. - Stan statku? - Może płynąć, sir. Ma też pełne ładownie. To dobry towar. - Doprawdy? Cudownie. Sądzę, że tak tłusta zdobycz pozwala nam pożeglować prosto do portu, prawda? Daleko się tym razem wypuściliśmy i dobrze będzie zobaczyć Łupigród, co? - Bardzo dobrze, sir - odparł z entuzjazmem chłopiec do wtóru potakiwań reszty załogi. Kapitan się rozejrzał. - Umieścić tamtych pięciu bezpiecznie pod pokładem. Wypytać ich o imiona i czy mają rodziny, które ich wykupią. Dobrze walczyli. Jeśli któryś z nich wyrazi chęć przejścia na naszą stronę, przyprowadzić mi go. Jatek! Dobierz sobie załogę. Poprowadzicie ten statek do domu. Jatek, mężczyzna, który znalazł satrapę i Słodką, uśmiechnął się szeroko. - Tak jest, sir. Dobra, wy dwoje, marsz z powrotem! Kapitan pokręcił głową. - Nie. Tych dwoje nie. Zabiorę ich ze sobą na „Pstrokacza". Nawet jeśli to nie jest satrapa Jamaillii, to założę się, że dostanę za niego duży okup. - Zręcznym ruchem szabli rozciął tasiemki stanika. Słodka chwyciła luźny materiał i przycisnęła do piersi, z oburzenia nie mogąc złapać tchu. Kapitan tylko się uśmiechnął, ukazując zęby. - A jeśli chodzi o tę damę, to zje kolację z kapitanem Głupim i opowie mi co nieco. Zabierzcie ją.

Rozdział 21

"NIEZRÓWNANY" OD SZCZĘSNYCH Kiedy pojawiły się żagle „Vivacii", Althea tkwiła na oku na topie masztu. Widziała tylko żagle, białe na tle groźnych chmur. „Niezrównany" czaił się w zatoczce, z której był dobry widok na kanał prowadzący bezpośrednio do Łupigrodu, lecz „Vivacia" nie minęła jeszcze wejścia do zatoczki. Arogant przestudiował swoje skrawki map i zaryzykował twierdzenie, że „Vivacia" właśnie tędy będzie wracać do Łupigrodu, zakładając, że Bystry przypłynie od strony Wyspy Innego Ludu. Arogant dobrze się domyślił. Jeszcze zanim Althea mogła zobaczyć kadłub czy galion żywostatku, rozpoznała jego maszt i żagle. Na chwilę ten długo wyczekiwany widok odebrał Althei mowę. W ciągu ostatnich siedmiu dni kilkanaście razy wydawało się jej, że dostrzeżony statek może być „Vivacią". Dwa razy nawet zawołała Aroganta na top masztu, żeby się z nim naradzić. W obu przypadkach się myliła. Teraz, widząc znajomy takielunek, miała pewność: to był jej statek i Althea była tego tak samo pewna, jakby ujrzała twarz swojej matki. Nie wykrzyczała tego wszystkim, lecz ześliznęła się z masztu i od razu ruszyła biegiem. Bez pukania wpadła do kajuty Aroganta. Kapitan spał po nocnej wachcie. - To ona. Na południowym zachodzie, tam, skąd myślałeś, że nadpłynie. Tym razem się nie mylę, Arogancie. To „Vivacia". Nie zadawał pytań. Odetchnął głęboko. - A zatem nadszedł czas. Miejmy nadzieję, że Bystry naprawdę jest tak inteligentny i rozsądny, za jakiego go masz. Bo inaczej podstawiamy gardła pod rzeźnicki nóż. Przez chwilę patrzyła na niego bez słowa. - Przepraszam - powiedział chrapliwie. - Nie musiałem tego mówić. Oboje się zdecydowaliśmy na ten plan. Oboje przekonaliśmy załogę, że się uda. Nie miej wrażenia, że obarczam tym wszystkim ciebie. Pokręciła głową. - Wypowiedziałeś tylko na głos to, o czym myślę od wielu dni. Tak czy owak, to wszystko i tak obarcza mnie. Gdyby nie ja, to tego statku i tej załogi nawet by tu nie było, nie mówiąc już o wprowadzaniu w życie naszego szalonego planu. Arogant wziął ją w ramiona. Przez chwilę czuła zapach jego nagiej skóry, na policzku czuła dotyk jego rozpuszczonych włosów. Otarła się twarzą o ciepły tors. Zadała sobie pytanie, dlaczego w ogóle chce ryzykować? Dlaczego stawia życie tego mężczyzny i swoje własne w tak szalonym przedsięwzięciu? A potem Arogant ją wypuścił i chwycił koszulę z krzesła. Kiedy ją włożył, znów stał się kapitanem. - Strzepnij naszą flagę rozejmu i ją wywieś. Załoga ma mieć broń w pogotowiu, ale nie w rękach. Przypomnij im, że najpierw proponujemy Bystremu rozmowę; nie zapraszamy go do abordażu. Jednakże na pierwszą oznakę agresji z jego strony odpowiemy tym samym. Ugryzła się w język, by nie powiedzieć mu, że załodze niczego nie trzeba przypominać. Została drobiazgowo przeszkolona. Nie mając już kłopotu z niesubordynacją Lawona, Althea miała o wiele większe zaufanie do swoich ludzi. Będą jej słuchać. Może za kilka godzin znów stanie na pokładzie „Vivacii". Może. Rzuciła się wykonać rozkazy Aroganta. *** - Tam, sir. Widzisz teraz? - Gankis pokazywał ręką i mrużył oczy, jakby to miało wspomóc wzrok kapitana. - Statek stoi na kotwicy tuż obok plaży. Zapewne jego kapitan ufa, że linia brzegowa i drzewa utrudnią dostrzeżenie go, ale zauważyłem... - Widzę go - przerwał mu Bystry. - Zajmij się swoimi obowiązkami! Patrzył na maszty i olinowanie. Duszę wypełniła mu dziwna pewność. Stary obserwator odszedł od Bystrego, czując się skarcony jego tonem. Chłodny wiatr owiewał Bystrego, statek ciął fale, lecz on sam nagle się od tego wszystkiego odizolował. Ten statek to „Niezrównany". Oto na kotwicy w zatoczce kołysała się druga połowa jego duszy. - Czy potrafię go rozpoznać z tak daleka?- zapytał cicho sam siebie. - W jaki sposób? Czy to jest coś, co unosi się w powietrzu? Zapach niesiony wiatrem? - Krew woła do krwi - szepnął amulet przy nadgarstku. - Wiesz, że to on. Wrócił do ciebie. Wrócił po tych wszystkich latach. Bystry usiłował oddychać, lecz miał wrażenie, że jego płuca są ciężkie i nasiąknięte wodą. Zmagały się w nim strach i oczekiwanie. Znów przemówić do statku i jeszcze raz stąpać po jego pokładzie oznaczałoby zatoczyć pełen krąg. Ten tryumf przeważyłby wszystkie minione porażki i ból. Statek ucieszyłby się z tego, jak Bystry prosperuje i dorósł i... Nie. Nie byłoby tak; doszłoby do konfrontacji i oskarżenia, upokorzenia i wstydu. To byłoby jak otworzenie drzwi wszystkim minionym smutkom i wpuszczenie ich, by zatruły teraźniejszość. To byłoby spojrzeniem w twarz zdradzonej miłości. Byłoby przyznaniem się do tego, co zrobił, by samemu samolubnie przeżyć. Co gorsza, odbyłoby się to publicznie. Wszyscy na jego statku dowiedzieliby się, kim był i co mu zrobiono. Dowiedziałaby się załoga „Niezrównanego". Dowiedzieliby się Etta i Prawy. Dowiedziałaby się Błyskawica. I żadne z nich nigdy by go już nie szanowało. Przepadłoby wszystko, co tak skrupulatnie budował przez wiele lat. Nie mógł do tego dopuścić. Mimo krzyków w zakamarkach umysłu, nie mógł do tego dopuścić. Przeszłości nie da się

zmienić, Trzeba będzie jeszcze raz uciszyć zbitego, błagającego chłopca. Bystry będzie musiał po raz ostatni wymazać z pamięci świata płaszczącego się, tchórzliwego młodzieńca. Podbiegł do niego Yol. - Sir, ten statek rozwinął dużą, białą flagę. Flagę rozejmu. Podnosi kotwicę i rusza w naszą stronę. - Złowrogie spojrzenie Bystrego zmroziło jego podniecenie. - Co mamy robić? - zapytał cicho. - Podejrzewam podstęp - powiedział kapitan. - Ostrzegł mnie przed nim Faldin. Nie dam uśpić swojej czujności. Jeśli będzie trzeba, zrobię z tego statku i jego załogi przykład. Jeśli to podstęp, to statek pójdzie na dno z całą załogą. - Zmusił się do spojrzenia Yolowi w oczy. - Przygotuj się na wiele kłamstw. Ten szczególny kapitan jest bardzo sprytny. Usiłuje posłużyć się żywostatkiem do zagarnięcia żywostatku. Oczywiście nie możemy do tego dopuścić. Gardło raptownie ścisnęło mu się z bólu. Zalała go fala przerażenia, że Yol mógłby się w tej chwili do niego odwrócić i zobaczyć, jak oczy napełniają mu się nagle łzami. Uczucia się zmieniają, napomniał się surowo. To dławi się chłopiec, to są łzy chłopca, który już nie istnieje. Przestałem to czuć dawno temu. Nie czuję tego. Odkaszlnął, by ukryć moment słabości. - Przygotuj ludzi - rozkazał cicho. - Zrób zwrot i rzuć kotwicę. Podnieś naszą własną flagę rozejmu, by przywabić ich bliżej. Będziemy udawać, że złapaliśmy się na jego podstęp. Każę statkowi wysłać węże. - Pokazał zęby w parodii uśmiechu. - Wątpię, czy Treli wie o naszych wężach. Niech negocjuje swój rozejm z nimi. - Sir. - Yol potwierdził przyjęcie rozkazów i odszedł. Bystry poszedł w stronę dziobu. Stukanie jego drewnianej nogi wydawało mu się głośne. Mijali go ludzie, śpieszący na swoje stanowiska. Nikt tak naprawdę się nie zatrzymywał, by na niego spojrzeć. Nikt tak naprawdę go już nie widział. Widzieli tylko Bystrego, króla Wysp Pirackich. Czyż nie tego zawsze chciał? Być widzianym jako człowiek, jakiego z siebie zrobił? A mimo to wciąż potrafił sobie wyobrazić, jak „Niezrównany" ryknie na widok jego brakującej nogi albo krzyknie z zachwytu nad pięknym krojem brokatowego kaftana. Nagle zrozumiał, że tryumf nie jest tak pełny, jeśli dzieli się go tylko z tymi, którzy zawsze oczekiwali sukcesu. Na wszystkich morzach całego świata tylko jedna istota naprawdę wiedziała, przez co przeszedł Bystry, by osiągnąć te wyżyny, tylko jedna istota potrafiła zrozumieć, jak wielki odniósł tryumf i z jakich otchłani nieszczęść się wydobył. Tylko jedna istota mogła całkowicie zdradzić jego przeszłość. „Niezrównany" musi umrzeć. Nie ma innego wyjścia. I tym razem Bystry musi być tego pewien. Kiedy wspiął się po krótkiej drabince na fordek, zobaczył z niezadowoleniem, że są już tam Etta i Prawy. Chłopak opierał się o reling najwyraźniej pogrążony w rozmowie z galionem. Etta patrzyła z dziwną miną na „Niezrównanego". Jej ciemne włosy drażniły się ze wzmagającym się wiatrem. Bystry osłonił oczy i podążył wzrokiem za jej spojrzeniem. „Niezrównany" systematycznie się zbliżał. Serce Bystrego zamarło na widok okrutnie porąbanej twarzy Zapłonął w nim wstyd, poprzedzający falę wściekłości. Nikt nie mógł go za to winić. Nie mógł go winić nikt, nawet „Niezrównany". To wina Igrota, tylko Igrota. Zimna groza wionęła przez wodę i sparzyła Bystrego. Do twarzy napłynęła mu krew. Przerażenie go oszołomiło i Bystry uniósł drżącą dłoń do czoła. - Pozwoliłeś mu wziąć na siebie cały twój ból - szepnął mu do ucha amulet. - Powiedział, że może to zrobić, a ty mu na to pozwoliłeś. - Amulet się uśmiechnął. - On tam ciągle jest i czeka na ciebie. Razem z nim. - Zamknij się - wychrypiał Bystry. Drżącymi palcami spróbował odwiązać przeklętą rzeźbę od nadgarstka. Chciał ją wyrzucić za burtę, by utonęła i na zawsze zniknęła ze wszystkim, co wie. Lecz palce miał dziwnie niezdarne, niemal zdrętwiałe. Nie mógł rozplatać mocnych węzłów na rzemieniu. Pociągnął za sam amulet, lecz rzemienie trzymały. - Bystry, Bystry! Dobrze się czujesz? Głupia dziwka, zawsze zadająca niewłaściwe pytania w niewłaściwym czasie. Z trudem zapanował nad emocjami. Wyjął chusteczkę i osuszył chłodne czoło z potu. Odzyskał głos. - Oczywiście, że czuję się zupełnie dobrze. A ty? -Wyglądałeś tak... przez moment się bałam, że zemdlejesz. Etta uważnie mu się przyglądała, usiłując wyczytać coś z jego twarzy. Spróbowała ująć go za ręce. Nic z tego. Uśmiechnął się, by odwrócić jej uwagę. - Chłopak? - zapytał cicho i wskazał Prawego ruchem głowy. -To może być dla niego trudne. Jak on się ma? - Jest rozdarty - odpowiedziała natychmiast Etta. Pośledniejszy człowiek mógłby się poczuć urażony tym, jak łatwo udało mu się skierować jej troskę z siebie na Prawego. Ale Etta to przecież tylko dziwka. - Wciąż usiłuje wydobyć od statku jakąś odpowiedź. - Westchnęła. - Żąda, by reagowała na niego jako „Vivacia". Ona oczywiście tego nie robi. W tej chwili domaga się reakcji na obecność Althei. Nic nie wskórał. Kiedy przypomniał galionowi, że obiecałeś, że Althei nie spotka żadna krzywda, roześmiał się i odparł, że to twoja obietnica, nie jego. Słowa, że umowa z tobą nie stanowi obietnicy dla niego, ugodziły go prosto w serce. - Zniżyła głos. - Gdybyś uspokoił Prawego, że dotrzymasz słowa, miałoby to dla niego wielkie znaczenie. Bystry bezradnie wzruszył ramieniem. - Dotrzymam, jeśli tylko będę mógł. Jest tak, jak mu już mówiłem. Czasami ludzie postanawiają walczyć do śmierci co wtedy mogę zrobić? Chyba nie spodziewa się, że dam się jej zabić, żeby dotrzymać danego mu słowa? Etta przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu. Dwa razy zdawało się, że chce coś powiedzieć, ale nie rzekła ani słowa. W końcu zapytała cicho: - Podnieśli flagę rozejmu. To mógłby być postęp. Ale... ale postarasz się dotrzymać słowa? Przekrzywił głowę. - Jakie dziwne pytanie. Oczywiście, że się postaram. - Uśmiechnął się cieplej i podał Ettcie ramię; razem podeszli do relingu. -Jeśli sprawa przybierze zły obrót - sama to oceń - ale jeśli zaczniesz podejrzewać, że sytuacja może się nie rozwinąć zgodnie z pragnieniem Prawego, sprowadź go pod pokład - rzekł cicho. - Znajdź jakiś pretekst, cokolwiek. Odwróć jego uwagę. Etta zerknęła na niego. - To nie jest dziecko, które zapomina o zabawce w chwili, kiedy pokazuje mu się jakąś inną.

- Nie zrozum mnie źle. Ja mówię tylko to, o czym oboje wiemy. Jesteś kobietą zdolną do odwrócenia uwagi każdego mężczyzny. Nie będę ci miał za złe niczego, co będziesz musiała zrobić. Niczego. Nie spodziewam się, że potrafisz sprawić, by zapomniał, że jest w to zamieszana jego rodzina, ale nie musi być tego świadkiem. Dobrze. Nie mógł już niczego sugerować wyraźniej, nie wydając jej rozkazu, by po prostu uwiodła Prawego. Sa jeden wiedział, że tej kobiecie wystarczy apetytu na dwóch mężczyzn. Ostatnio była nienasycona. Powinna być w stanie zająć Prawego tak długo, by kapitan Bystry zdołał się uporać z tym problemem. Kiedy podeszli do chłopaka, Etta sprawiała wrażenie zatopionej w myślach. Prawy przemawiał cicho do statku: - Althea właściwie wyrosła na tym pokładzie. Spodziewała się, że będziesz należeć do niej. Gdyby wybór zależał od niej, nigdy by cię nie opuściła. Przekonasz się. Kiedy znów stanie na tym pokładzie, twoje uczucia do niej wrócą. Ona przywróci ci twoją osobowość, Vivacio", i wiem, że się z tego ucieszysz. Skoro tylko Althea się tu znajdzie, będziesz musiała pozbyć się gniewu, który wywołało coś, do czego zostałaś zmuszona. - Uśmiechnął się uspokajająco. -Znów będziesz sobą. Błyskawica miała ręce skrzyżowane na piersiach. Wszędzie wokół niej woda kipiała od węży. - Nie jestem zła, Prawy. Jestem znudzona. Znudzona całą tą twoją wyliczanką. Często słyszałam o kapłanach, że potrafią argumentować tak długo, aż człowiek się z nimi zgodzi po prostu po to, by przestali mówić. Zapytam cię więc o rzecz następującą: jeśli udam, że coś do niej czuję, zamkniesz się i odejdziesz? Przez moment Prawy stał ze spuszczoną głową. Bystry pomyślał, że Błyskawica go pokonała. Po chwili jednak chłopak podniósł wzrok na zbliżającego się „Niezrównanego". - Nie - odparł cicho. - Nie odejdę. Zostanę tu, gdzie jestem, obok ciebie. Kiedy Althea wejdzie na pokład, powinien tutaj być ktoś, kto jej wyjaśni, co się z tobą stało. Do tego Bystry nie mógł dopuścić. Szybko podjął decyzję. Odchrząknął. -Właściwie, Prawy, mam dla ciebie niewielkie zadanie. Weź ze sobą Ettę. Kiedy tylko rzucimy kotwicę, chciałbym, żebyście popłynęli szalupą do „Marietty". Niektórzy ludzie Sorcora są nieco porywczy, a ostatnio przyzwyczaili się postępować samowolnie. Powiedz Sorcorowi, oczywiście dyplomatycznie, że ja jestem w pełni odpowiedzialny za przejęcie tego statku. Ma się trzymać z „Mariettą" dobrze z tyłu; najbardziej by mi odpowiadało, gdyby jego załoga nawet się nie gromadziła przy relingach. Ten statek przybywa do nas pod flagą rozejmu; nie chcę, by jego załoga czuła się zagrożona. To mogłoby doprowadzić do niepotrzebnej przemocy. - Nie mógłbyś wysłać... - zaczął błagalnym tonem Prawy. Bystry poklepał dłoń Etty, która zrozumiała sygnał. - Nie jęcz, Prawy - skarciła go. - Nic nie zyskasz, jeśli tu zostaniesz i dasz się dręczyć Błyskawicy. Ona się bawi tobą jak kot myszą, a ty nie masz dość rozsądku, by się usunąć z jej sąsiedztwa. Więc Bystry robi to za ciebie. Chodź. Masz dar gładkiego wysławiania się i będziesz umiał przekazać Sorcorowi ten rozkaz w taki sposób, że kapitan nie poczuje się urażony. Bystry słuchał z podziwem. Etta tak wspaniale umiała sprawić, żeby Prawemu sprzeciw wydał się i niemądry, i samolubny. To pewnie jakiś kobiecy talent. Kiedyś mówiła tak do niego jego matka, nutą zniecierpliwienia w głosie sprawiając, że Bystry uznawał, że się myli. Odsunął od siebie to wspomnienie. Im szybciej „Niezrównany" zniknie, tym lepiej. Już od dawna nie nękało go tyle zagrzebanych wspomnień. Prawy wodził niepewnie wzrokiem od Etty do Bystrego. - Ale miałem nadzieję, że tu będę, kiedy Bystry pozna... - Wyglądałoby to tak, jakbyśmy pokazywali cię jako zakładnika. Chcę, by wiedzieli, ze jesteś zadowolonym członkiem mojej załogi i że nikt cię do niczego nie zmusza. Chyba że... - Bystry przerwał i posłał Prawemu dziwne spojrzenie. Chciałeś opuścić statek? Masz nadzieję odpłynąć z nimi? Bo jeśli takie jest twoje życzenie, wystarczy, że je wypowiesz. Mogliby cię zabrać z powrotem do Miasta Wolnego Handlu albo do twojego klasztoru... - Nie. - Nawet Etta była zaskoczona, jak szybko Prawy odpowiedział. - Moje miejsce jest tutaj. Teraz to wiem. Nie chcę odchodzić. Pragnę pozostać u twego boku, sir, i być świadkiem tworzenia na Wyspach Pirackich uznanego królestwa. Czuję... czuję, że Sa właśnie tu zamierzał mnie umieścić. - Przez chwilę patrzył w milczeniu na pokład, a potem spojrzał w poważne oczy Bystrego. - Udam się do Sorcora, sir. W tej chwili? - Tak. Chciałbym, żeby został tam, gdzie jest. Upewnij się, czy dobrze mnie zrozumiał. Bez względu na to, co zobaczy, ma mi pozwolić rozwiązać problem samemu. Patrzył za odchodzącymi pośpiesznie Ettą i Prawym, a potem zajął jego miejsce przy relingu. - Dlaczego z taką lubością dręczysz tego chłopca? - zapytał tonem rozbawionej pobłażliwości. - A dlaczego on się upiera, by mnie nękać tym swoim przywiązaniem do "Vivacii"? - mruknął w odpowiedzi statek. Galion obrócił głowę, by popatrzeć na zbliżającego się „Niezrównanego". - Co w niej było takiego cudownego? Dlaczego on nie może zaakceptować mnie? Zazdrość? Gdyby Bystry miał więcej czasu, mógłby zbadać tę interesującą możliwość. Zbył pytania Błyskawicy stwierdzeniem: - Chłopcy zawsze się starają zachować wszystko tak, jak było. Daj mu czas, a zmieni zdanie. - A potem zadał pytanie, na które jeszcze nigdy się nie odważył: - Czy węże potrafią zatopić statek? Nie mam na myśli takiego uszkodzenia, żeby nie mógł żeglować; mam na myśli posłanie go na samo dno. - Odetchnął. - Najlepiej w kawałkach. - Nie wiem - odparła leniwie. Odwróciła głowę profilem do Bystrego i zerkając nań kątem oka, spytała: - Chciałbyś, żebyśmy spróbowali? Przez chwilę nie był w stanie wykrztusić słowa. - Tak - przyznał w końcu. - Jeśli się to okaże konieczne - dodał nieprzekonująco. - Zastanów się, o co prosisz - rzekła chrapliwym głosem. -„Niezrównany" to żywostatek, jak ja. - Spojrzała na zbliżający się statek. - W tych drewnianych kościach śpi smok, mój krewniak. Prosisz mnie, bym się dla ciebie zwróciła przeciwko własnemu gatunkowi. Sądzisz, że mogłabym to zrobić?

Ta nagła potężna luka w jego planach niemal je zniweczyła. „Niezrównany" znajdował się tuż za zasięgiem strzału z łuku; robił zwrot i rzucał kotwicę. Nie byli kompletnymi idiotami. Bystry musiał przekonać Błyskawicę, i to szybko. - Ja cię stawiam nad wszystkimi innymi. Gdybyś ty mnie poprosiła o podobną ofiarę, nie zawahałbym się - przyrzekł poważnym tonem. - Naprawdę? - zapytała szorstko. - Nawet gdyby chodziło o Ettę? - Bez zastanowienia - stwierdził, nie pozwalając sobie nawet na chwilę namysłu. - Albo o Prawego? - drążyła miękkim, znaczącym tonem. Jak przekręcenie noża w ranie. Jak wiele Błyskawica naprawdę potrafi wyczytać z jego serca? Odetchnął głęboko. - Gdybyś tego zażądała. - A zażądałaby? Mogłaby kazać mu się pozbyć chłopca? Odepchnął od siebie tę myśl. Wyperswaduje jej to. - Mam nadzieję, że jestem ci równie drogi. - Usiłował znaleźć jakieś inne piękne stówka, ale ponieważ mu się to nie udało, zapytał: - Zrobisz to dla mnie? - Myślę, że pora wyjawić ci moją cenę - odparła. „Marietta" podjęła szalupę Prawego. Statek Sorcora zmieniał kurs. Wkrótce rzuci kotwicę w dyskretnej odległości. Bystry obserwował rutynowe czynności załogi Sorcora i czekał. - Kiedy tu skończymy, zbierzesz wszystkie swoje statki, wszystkie, które noszą kruczą flagę. Będziecie nam służyć za eskortę. Węże muszą się udać na północ, daleko na północ, do ujścia rzeki, które ledwie pamiętają, do którego ja jednak wchodziłam wiele razy jako „Vivacia". Zdążając na północ, postaramy się zebrać inne węże. Będziecie je chronić przed atakami ludzi. Kiedy dotrzemy do rzeki, zawiozę cię w górę jej biegu, a twoje pozostałe statki będą strzegły jej ujścia. Doskonale wiem, że żaden zwykły drewniany statek nie może towarzyszyć wężom w tej wędrówce. Oddasz mi, Bystry Szczęsny, całą resztę tej zimy, cała wiosnę, wszystkie swoje dni aż do środka lata i pełnej mocy słońca, pomagając wężom w tym, co muszą zrobić, i strzegąc ich, kiedy będą bezradne. Oto moja cena. Chcesz ją zapłacić? Wymieniając jego nazwisko, związała go. Skąd wiedziała? Domyśliła się? A potem zerknął na swój nadgarstek, na amulecik, szczerzący w uśmiechu zęby. Patrząc na swe bliźniacze rysy, wiedział, kto go zdradził. Amulet mrugnął do niego. - Ja też byłem kiedyś smokiem - powiedział cicho. Miał tak mało czasu do namysłu. Jeśli teraz zniknie z wężami na tyle miesięcy, może przepaść wszystko, co zbudował. Jednakże nie śmiał jej odmówić. Może, pomyślał ponuro, to tylko wzmocni jego legendę. „Niezrównany" spuszczał na wodę szalupę. Na pewno jest na niej Althea Vestrit. Nie może na to pozwolić. Nie śmiał wpuścić jej na pokład „Vivacii". Co prawda Błyskawica wypierała się jakiejkolwiek z nią więzi, ale Bystry nie zamierzał ryzykować. Trzeba ją zawrócić i powstrzymać w tej chwili. Odebrał "Vivacię" Prawemu. Nie chciał ryzykować, że straci ją na rzecz kogoś innego. - Jeśli to zrobię, zatopisz „Niezrównanego ? Teraz trudniej mu było o to prosić, ponieważ wiedział, że Błyskawica zna wszystkie powody, dla których pragnął końca „Niezrównanego". - Powiedz mi, dlaczego chcesz, by zniknął. Wypowiedz to. Nabrał tchu i spojrzał jej w oczy. - Sadzę, że moje motywy są takie same, jak twoje – odparł chłodno. - Nie chcesz, by Althea weszła na pokład, bo się boisz, że przywróci cię do dawnej postaci. - Podniósł wzrok i popatrzył na Niezrównanego". - Tam unosi się na wodzie fragment mnie, bez którego mogę się obejść. - A zatem wydaje się to najmądrzejsze dla nas obojga - zgodziła się zimnym tonem. - On jest szalony. Nie mogę liczyć, że nam pomoże; co gorsza, jako żywostatek mógłby popłynąć za nami w górę rzeki i się nam przeciwstawić. Nigdy nie będzie mógł się wzbić w powietrze jako smok. Zakończmy więc jego mękę. A także twoją mękę, jednocześnie wiążąc cię ze mną. Tylko ze mną. Zazdrość. Tym razem nie miał cienia wątpliwości. Błyskawica nie zamierzała tolerować nikogo, kto by odciągał od niej uwagę Bystrego, a co dopiero tak silnego rywala, jak „Niezrównanego". W rym też byli sobie podobni. Wtuliła podbródek w piersi i przyzwała węże. Dźwięk, który wydała, Bystry raczej wyczuł niż usłyszał. Ich wężowa eskorta została w tyle, by polować i się pożywić, lecz szybko przybyła na wołanie Błyskawicy. Bystry wyczuł ich odpowiedź, a potem woda wokół dziobu statku zakipiała od węży. Chwilę później wyrósł z niej las głów na wdzięcznie wygiętych szyjach. Na czoło tłumu wysunęła się zielono-złocista wężyca z Wyspy Innego Ludu. Kiedy Błyskawica na chwilę zamilkła, wężyca rozwarła szczęki i ryknęła coś w odpowiedzi. Błyskawica odrzuciła głowę w tył i zaśpiewała. Jej głos walczył z wiatrem, który zapowiadał zbliżający się sztorm. Nastąpiła wymiana jęków, ryków i wysokich pisków. Swoje głosy dodały też dwa inne węże. Bystry zaczął się niepokoić. To musiała być dyskusja nad rozkazami Błyskawicy. Czegoś takiego jeszcze nie było. Bystry nie sądził, że to dobry początek, ale nie śmiał się wtrącać z pytaniem. Jego załoga słuchała i patrzyła z ciekawością. Zerknął na swoje dłonie zaciśnięte na relingu i zobaczył, że twarzyczka przy nadgarstku patrzy na niego. Zbliżył amulet do twarzy. - Sprzeciwiają się jej? - zapytał. - Kwestionują konieczność. Ta, Która Pamięta sądzi, że „Nie-zrównany" mógłby być użyteczny żywy. Błyskawica twierdzi, że jest i szalony, i uległy wobec ludzi na jego pokładzie. Szarpią pyta, czy mogą go zjeść i zyskać jego wspomnienia. Błyskawica się temu sprzeciwia. Ta, Która Pamięta chce wiedzieć, dlaczego. Teraz Kieresz pyta, czy statek posiada wiedzę, którą Błyskawica chce ukryć przed wężami. Błyskawica była już wyraźnie zła. Bystry miał świadomość, że zgromadzona za nim załoga wszystko uważnie obserwuje. Do tej pory węże wykonywały rozkazy Błyskawicy bez wahania. - Ludzie na stanowiska - wydał rozkaz Yolowi, nie odwracając głowy Pierwszy oficer posłuchał; rozległ się tupot nóg. - Co one mówią? - Bystry znów zapytał amuletu. - Popatrz sam - odparła szeptem rzeźba. - Zamierzają jej posłuchać. ***

Arogant został na pokładzie „Niezrównanego". Nie wydawało się rozsądne, by oboje opuścili statek, a Althea nie mogłaby znieść, że jest tak blisko „Vivacii" i nie może z nią porozmawiać. Haf i Yek wiosłowali. Krzywul siedział w dziobie i ściskał cumę, patrząc ponuro przed siebie. Althea siedziała sztywno na ławce na rufie. Umyła się i włożyła ubranie, które miała na sobie, kiedy „Niezrównany" wypływał z Miasta Wolnego Handlu. Przeszkadzał jej ciężar spódnicy-spodni, lecz sytuacja wymagała niejakiej odświętności, a to był najlepszy strój Althei. Rzeczywiście, spośród jej wszystkich ubrań tylko to wyglądało w miarę porządnie. Chłodny wiatr szarpał z nadzieją jej splecionymi i upiętymi włosami. Althea liczyła, że Bystry nie uzna jej próby zadośćuczynienia wymogom chwili za ukrywanie się za kobiecymi fatałaszkami. Musi traktować ją poważnie. Obracała w rękach zwój i patrzyła na cel podróży. Na fordeku jej ukochanej Vivacii" tkwiła samotna postać. Granatowy płaszcz mężczyzny powiewał na wietrze; on sam stał lekko przekrzywiony w pasie, cały ciężar ciała opierając na jednej nodze. To musiał być Bystry. Zanim Althea zeszła z pokładu, obok niego był ktoś jeszcze. Pomyślała, że jeden młodzieniec to mógł być Prawy. Nie mogła powiedzieć, że go rozpoznała, ale jego ciemne włosy i postawa przypominały jej Ephrona Vestrita. Czy to mógł być Prawy? Jeśli tak, to gdzie zniknął? Dlaczego czeka na nią tylko Bystry? Obejrzała się odruchowo na „Niezrównanego". Widziała Aroganta, niespokojnie przestępującego z nogi na nogę na fordeku. Obok niego stał Świstak, trzymając się pod boki i w ten sposób nieświadomie naśladując kapitana. Włosy Amber powiewały na wietrze jak włókna jedwabiu, a jej zacięta twarz upodabniała ją do drugiego galionu. „Niezrównany" skrzyżował ramiona na piersi, zacisnął zęby i skierował twarz ku „Vivacii". W napięciu jego mięśni była straszliwa nieodwracalność. Od kiedy „Vivacia" pojawiła się w zasięgu wzroku, nie przemówił do nikogo ani słowem. Althea ośmieliła się dotknąć jego muskularnego ramienia i przekonała się, że jest spoiste i twarde jak drewno. Zupełnie jakby dotykała napiętego grzbietu warczącego psa. - Nie bój się - powiedziała wtedy do niego cicho, lecz on milczał. Amber, która spokojnie siedziała obok niej na relingu, pokręciła głową. - On się nie boi. Płonący w nim gniew niszczy wszelkie inne uczucia. - Wiatr unosił lekko jej włosy; mówiła głuchym głosem. -Niebezpieczeństwo rozpościera nad nami swą dłoń, a my możemy jedynie patrzeć, jak obraca się świat. Tutaj stąpamy po linie rozciągniętej między dwiema przyszłościami. Ludzkość zawsze wierzy, ze to ona decyduje o losie całego świata, i tak jest, lecz nigdy w tej chwili, kiedy jej się wydaje, że podejmuje decyzję. Przyszłość tysięcy ludzi faluje niczym wąż sunący przez wodę, a przeznaczenie statku staje się przeznaczeniem świata. Odwróciła się i spojrzała na Altheę oczyma barwy winiaku widzianego na tle płonącego ognia. - Nie czujesz tego? - zapytała szeptem. - Rozejrzyj się. Znajdujemy się w przełomowej chwili. Jesteśmy monetą wirującą po rzucie, kartą trzepoczącą w powietrzu, deseczką z wypisanymi na niej runami, wrzuconą do wody. Możliwości roją się jak pszczoły. Tego dnia, za chwilę, za jeden oddech przyszłość świata zmieni bieg o jedną działkę. Tak czy owak, moneta upadnie z brzękiem, karta osiądzie na stole, deseczka wypłynie na powierzchnię. Strona, która ukaże się na wierzchu, ułoży nam dni, a dzieci, które potem się pojawią, powiedzą: „Tak właśnie zawsze było". Jej głos cichł, lecz Althea miała poczucie, że wiatr roznosi te słowa po świecie. Czuła mrowienie skóry na głowie. - Amber? Przerażasz mnie. Amber obdarzyła ją błogim uśmiechem. - Tak? A zatem nabierasz mądrości. Althea myślała, że nie zniesie spokojnego spojrzenia tych oczu. Wtedy Amber zamrugała, zeskoczyła z relingu na pokład, otrzepała zakurzone dłonie o siedzenie spodni i włożyła rękawiczki. - Czas na ciebie - stwierdziła. - Chodź, pomogę ci ułożyć włosy. - Pilnuj „Niezrównanego" - poprosiła cicho Althea. - Chciałabym - rzekła Amber, pieszcząc długimi palcami reling. - Ale dzisiejszy dzień jest dniem, któremu musimy stawić czoło samotnie. Teraz Althea oglądała się na statek i żałowała, że Amber nie popłynęła z nią. Mocniej zacisnęła palce na zwoju i po raz kolejny zadała sobie pytanie, czy Bystry przyjmie starannie sformułowaną propozycję. Musi! Wszystko, co słyszała o tym człowieku, świadczyło o jego nieugiętej inteligencji, wspartej wielką dalekowzrocznością. Sam też wywiesił flagę rozejmu, a więc był otwarty na negocjacje. Przynajmniej jej wysłucha. Nawet jeśli kocha „Vivacię", a może właśnie dlatego, że kocha „Vivacię", zrozumie, że zwrócenie jej rodzinie w zamian za ogromnie korzystne umowy handlowe leży w najlepszym interesie wszystkich zainteresowanych. Nagle Amber uniosła palec i pokazała coś przed Althea. W tej samej chwili Krzywul i Haf niemal równocześnie wrzasnęli dziko; ten drugi upuścił wiosło i zaczął wstawać. Althea odwróciła głowę, by popatrzeć na to, co pokazuje Amber, i zastygła w bezruchu. Morze wokół dziobu „Vivacii" kotłowało się od węży. Z głębin unosiła się głowa za głową, aż między łódką i statkiem urósł nagle gadzi las. Althei serce niemal wyskoczyło z piersi. Haf kulił się i coś mamrotał, a Yek pytała: - Zawracamy? Krzywul przeczołgał się po dnie szalupy i z nadzieją wziął wiosło Hafa. Althea nie mogła wykrztusić słowa. Musiała coś zrobić. Przebyć tak daleką drogę tylko po to, by zobaczyć, jak „Vivacia" ginie na jej oczach. Jednakże to, co zdarzyło się potem, było jeszcze gorsze. „Vivacia" odrzuciła głowę w tył i zaśpiewała do stworów. Wydęła gardło i szeroko otworzyła usta, z których wydobyły się nieludzkie jęki, ryki i tryle. Węże kołysały głowami, zauroczone pieśnią. Po pewnym czasie same odpowiedziały śpiewem, jakby zaczarowane przez „Vivacię". Althea uświadomiła sobie, że stoi na wpół wyprostowana i wpatruje się w galion. Poczuła mdlący niepokój. „Vivacia" coś do nich mówiła, to było jasne, a one jej odpowiadały. Rysy twarzy galionu, naciągnięte przy wydawaniu wężowych dźwięków, były obce, podobnie jak nienaturalne wicie się jego włosów. Przypominało to Althei coś, czego nie widywała często, lecz nie mogła tego zapomnieć. Przypominało jej to wstającą i sztywniejącą wężową grzywę tuż przed strząśnięciem z niej jadu. Dlaczego „Vivacia" udaje zachowanie węża? Czy stara się je przekonać, by nie robiły jej krzywdy? Kiedy Althea patrzyła tak na nią z uniesioną głową i szeroko rozwartymi oczyma, zaczęła w niej kiełkować straszliwa, mrożąca krew w żyłach wiedza. Odepchnęła ją, jak odrzuca się resztki przerażenia po obudzeniu się z koszmaru, nie chcąc

go poznać. Moja, upierała się Althea wobec siebie. „Vivacia" jest moja, to moja rodzina, moja krew. A mimo to usłyszała własny cichy głos: - Krzywulu, Yek, wracamy na statek. Hafie, jeśli nie potrafisz się na nic przydać, siadaj i się zamknij. Nie musiała tego powtarzać. Usiadła pośpiesznie, bo Yek i Krzywul przyłożyli się do wioseł. ,,Vivacia" uniosła wielką dłoń. Nawet nie rzuciła okiem na Altheę i troje pozostałych ludzi w łódce, lecz rozkazującym gestem pokazała na „Niezrównanego". Z jej gardła wydobyło się wysokie „ki-ii-ii" jak u atakującego jastrzębia. Niczym zawracające stado ptaków, wszystkie węże zwróciły głowy w stronę niewidomego żywostatku. W następnej chwili cały las węży ruszył ku niemu falującym dywanem migocących kolorów. Ich głowy rozcinały wodę, a lśniące grzbiety przeplatały się z błyszczącą powierzchnią fal. Althea nigdy nie widziała czegoś tak pięknego albo tak przerażającego. Węże miały rozwarte czerwone paszcze, w których bielały zęby. Niczym kwiaty zwracające się ku słońcu, wokół ich gardeł zaczęły się rozprostowywać ich wielobarwne grzywy, stercząc niczym śmiercionośne płatki. Na pokładzie „Niezrównanego" Arogant wrzasnął, by zawracali by natychmiast wrócili na statek, jakby jego rozkaz mógł w jakiś sposób zwiększyć szybkość szalupy. Althea oglądała się na zbliżające się węże i wiedziała, że jest za późno. Krzywul i Yek wiosłowali z krzyża długimi pociągnięciami, od których szalupa niemal frunęła po wodzie, lecz dwoje wioślarzy nie mogło zostawić w tyle tych morskich stworzeń. Biedny Haf, ofiara wspomnień ze swego ostatniego spotkania z wężem, kulił się na dnie łódki, dysząc w panice. Althea nie miała mu tego za złe. Patrzyła, jak węże ich doganiają, sparaliżowana niebezpieczeństwem. A potem nad łódką wzniósł się olbrzymi błękitny wąż, którego wyprostowana grzywa tworzyła wielki parasol macek. Wszyscy krzyknęli ze strachu, lecz ogromny stwór tylko odepchnął łódkę z drogi. Zakołysała się szaleńczo na wodzie wzburzonej przez węża, a następnie zawirowała, uderzona przez następnego przepływającego stwora. Kolejny wytrącił Yek wiosło i wyrwał dulkę. Mogli się tylko skulić na dnie i mieć nadzieję, że szalupa się nie przewróci. Althea przywarła do ławki, ściskając ją tak mocno, że aż pobielały jej kłykcie, i zastanawiała się, czy przeżyją. Kiedy łódka przestała się dziko kołysać, patrzyła z przerażeniem na krąg węży zamykający się wokół „Niezrównanego". Nic nie mogła zrobić dla statku ani dla załogi. Zmusiła się do myślenia tylko o tym, jakie może podjąć kroki. Decyzję podjął za nią pierwszy oficer. - Wiosłuj z rufy i płyń do „Vivacii". Ona jest teraz naszą jedyną nadzieją. Nie przedrzemy się do „Niezrównanego" przez te wszystkie węże. *** Arogant patrzył bezradnie, jak szalupa Althei kołysze się na falach wzbudzonych przez przepływające stwory. W myślach przerzucał i odrzucał kolejne możliwości. Spuszczenie na wodę następnej szalupy im nie pomoże; naraziłoby to tylko na ryzyko kolejnych członków załogi Jeśli łódka Althei się przewróci, nic nie będzie mógł zrobić. Oderwał od niej wzrok i odetchnął głęboko. Kiedy znów ją odnalazł wzrokiem, patrzył na nią jak kapitan. W tej chwili nie mógł w niej widzieć swojej kochanki. Jeśli w ogóle w nią wierzył, to musiał jej zaufać, że zajmie się szalupą i załogą. Ona spodziewałaby się po nim tego samego. Najpierw musiał zadbać o statek. Nie mógł zrobić zbyt wiele, ale i tak wydał rozkazy. - Podnieść kotwicę. Chcę móc wykonywać manewry, jeśli będziemy do tego zmuszeni. Zadał sobie pytanie, czy powiedział to tylko dlatego, by dać ludziom zajęcie, żeby się nie wpatrywali w zbliżającą się falę węży. Zerknął na Amber. Cieśla mocno trzymała się relingu i, wychylona do przodu, cicho przekazywała „Niezrównanemu" wszystko, co widzi. Arogant wrócił pamięcią do swych innych spotkań z wężami. Przypomniawszy sobie węża Hafa, zwięzłymi rozkazami ustawił przy relingach swoich najlepszych łuczników. - Nie róbcie nic, dopóki wam nie powiem - polecił chrapliwie. -A wtedy strzelajcie tylko wtedy, gdy będziecie mogli trafić jaskrawe miejsce tuż za spojeniem szczęk. Nie wybierajcie żadnego innego celu! Jeśli nie dacie rady w niego trafić, wstrzymajcie się, aż będzie to możliwe. Każdy strzał musi być celny. - Obejrzał się na Amber i zapytał: - Uzbroić statek? - On tego nie chce - odparła cicho. - Twoich łuczników też nie chcę - odezwał się chrapliwie „Niezrównany". - Posłuchaj mnie, Arogancie Trellu. Powiedz swoim ludziom, żeby odłożyli łuki i wszelką inną broń. Niech ją mają pod ręką, ale niech nią nie wymachują. Nie chcę śmierci tych istot. Podejrzewam, że nie stanowią dla mnie zagrożenia. Jeśli w ogóle masz dla mnie jakiś szacunek... „Niezrównany" nie dokończył. Szeroko rozłożył ręce i nagle zawołał: - Znam was. ZNAM WAS! - Jego potężny ryk przebiegł drżeniem przez cały statek. Powoli opuścił ręce. - A wy znacie mnie. Arogant patrzył na niego, nie do końca wiedząc o co chodzi „Niezrównanemu", ale gestem kazał załodze posłuchać galionu. Co statek miał na myśli? I kiedy „Niezrównany" odrzucił głowę w tył i nabrał powietrza w płuca, Arogant nagle zrozumiał, że statek mówił do zbliżających się węży, a nie do załogi. „Niezrównany" otworzył szeroko usta. Dźwięk, który się z nich wydobył, wprawił w drgania deski pod nogami Aroganta, a potem przeszedł w wysokie zawodzenie. Kolejny głęboki oddech i kolejne wołanie głosem, który nie przypominał głosu ludzkiego. W ciszy, jaka zapanowała, Arogant usłyszał zdyszany szept Amber. - Słyszą cię. Zwalniają i patrzą po sobie. Nie, zbliżają się, ale już wolniej i wszystkie patrzą na ciebie. Zatrzymują się i tworzą wokół ciebie wielki krąg. Teraz jeden wysuwa się do przodu. Jest zielony, ale kiedy obraca się w słońcu, jego łuski błyszczą złotem... - To ona - poprawił ją cicho „Niezrównany". - Ta, Która Pamięta. Czuję jej zapach w wietrze, moje deski czują jej obecność w wodzie. Czy patrzy na mnie? - Tak. Wszystkie patrzą. - Dobrze. Galion kolejny raz zaczerpnął tchu i spomiędzy jego warg znów wydobyły się dudniące dźwięki mowy węży morskich.

*** Szarpia płynęła za Kiereszem z ciężkimi sercami. Jej lojalność wobec niego pozostawała niezachwiana; wężyca popłynęłaby za nim pod lód. Szarpia zaakceptowała jego decyzję oddania przywództwa Tej, Która Pamięta. Instynktownie ufała zniekształconej wężycy; jej zaufanie było związane z czymś więcej niż jej niepowtarzalny zapach. Zaufanie wzbudzała sama wężyca. Szarpia była pewna, że te dwa węże potrafią ocalić ich rasę. Lecz ostatnio wydawało się jej, że tych dwoje przywódców oddało władzę srebrzystemu statkowi, który nazywał sam siebie Błyskawicą. Szarpia nie umiała jej zaufać. Chociaż srebrzysta pachniała jak Ta, Która Pamięta, nie miała ani kształtu, ani charakteru węża. Rozkazy, które wydawała wężowisku, często nie miały sensu, a jej obietnice bezpiecznego doprowadzenia ich do miejsca przędzenia kokonów zawsze zaczynały się od „wkrótce". „Wkrótce" i „jutro" były pojęciami, na wprowadzenie których w życie węże nie bardzo mogły sobie pozwolić. Zimowy chłód docierał i do wody, znikały ławice wędrownych ryb. Węże już chudły. Jeśli wkrótce nie uprzędą kokonów, to nie będą miały sił przetrwać zimy, nie mówiąc już o metamorfozie. Lecz Ta, Która Pamięta słuchała srebrzystej, a Kieresz słuchał Tej Która Pamięta. Więc Szarpia płynęła za nim, podobnie jak Sessurea i reszta kłębowiska. Nawet jeśli ten ostatni rozkaz nie miał żadnego sensu. Zniszczyć ten drugi srebrzysty statek. Szarpia chciała wiedzieć dlaczego. Statek nie stanowił dla nich zagrożenia ani w żaden sposób nie wszedł im w drogę. Pachniał wężem, co prawda w stłumiony, dezorientujący sposób, i nie tak mocno jak Błyskawica, ale wydzielał zapach. Dlaczego więc mieli go zniszczyć? Szczególnie zaś, dlaczego mieli go zniszczyć, a nie pożreć jego kadłuba? Dlaczego nie mieliby ściągnąć go aż do dna, zgnieść na kawałki i podzielić się jego ciałem? Sądząc po jego zapachu, byłoby bogate we wspomnienia. Tamten inny srebrzysty, którego ściągnęli w dół, dobrowolnie oddał im i ciało, i wspomnienia. Dlaczego ten miałby być inny? Lecz Błyskawica wyłożyła im swoją strategię. Mają spryskać statek jadem, by osłabić jego strukturę. Potem większe, dłuższe samce mają uderzać o statek i przewrócić go na bok. Kiedy jego skrzydła znajdą się w wodzie, swoją wagę i siły mogą dołożyć mniejsze węże i wciągnąć go pod wodę. Tam muszą rozbić go na kawałki i pozwolić im osiąść na dnie. Mogą zjeść tylko dwunogi. Marnotrawstwo. Nierozsądne, celowe marnotrawstwo energii, życia i żywności. Czy w tym statku jest coś, czego Błyskawica się boi? Jakieś wspomnienie ukryte w srebrzystym statku, którym nie chce się z nimi podzielić? Wtedy srebrzysty statek przemówił. Miał głęboki, potężny głos, lśniący poprzez wodę. Otarł się rozkazująco o łuski Szarpii. Poczuła, że zwalnia, a jej grzywa opada w zdumieniu. - Dlaczego mnie atakujecie? - zapytał statek i dodał bardziej chrapliwie: - Czy on wam każe to robić? Zatem boi się stanąć ze mną twarzą w twarz i wysyła innych, by za niego wykonali zadanie? Kiedyś nie był taki przebiegły w kwestiach zdrady. Myślałem, że was znam. Chciałem was nazwać dziedzicami Trzech Królestw. Ale to był lud, który służył swoim własnym celom. Jego przedstawiciele nie pełzali na rozkaz człowieka. Jego głos ociekał pogardą niczym jadem. Zdezorientowane węże zaczęły się nagle tłoczyć. Nie zostały przygotowane na to, że ich ofiara się do nich odezwie, nie mówiąc już o wypytywaniu ich i oskarżaniu. - Kim jesteś? Czym jesteś? - zapytała w imieniu ich wszystkich Ta, Która Pamięta. - Kim jestem? Czym jestem? Na te pytania jest tyle odpowiedzi, że straciły swoje znaczenie. Zastanawiałem się nad nimi przez dziesięciolecia i nie znalazłem żadnej odpowiedzi. A nawet gdybym ją znał, to dlaczego miałbym jej wam udzielić, skoro nie odpowiedzieliście na moje pytanie? Dlaczego mnie atakujecie? Służycie Bystremu? Nikt mu nie odpowiedział, ale żaden wąż go nie zaatakował. Szarpia zerknęła na milczące dwunogi, które skupiły się na bokach statku i wczepiły w jego górne kończyny. Dwunogi się nie ruszały, w milczeniu obserwując rozwój wydarzeń. Wiedziały, że nie mają tu nic do powiedzenia: to była sprawa dla Władców Trzech Królestw. Co znaczyły jego oskarżenia? W umyśle Szarpii powoli zrodziło się podejrzenie. Czy rozkaz zabicia statku rzeczywiście wydała Błyskawica, czy może mówiła w imieniu ludzi przebywających na jej pokładzie? Szarpia patrzyła z uwagą na Tę, Która Pamięta i Kieresza, czekających, by odpowiedziało to drugie. Ale odezwał się bezimienny biały wąż. Nie wszedł do kłębowiska, zawsze trzymał się na jego obrzeżach, słuchając i szydząc. - Chcą cię zabić nie na rozkaz człowieka, ale dlatego że ten drugi statek obiecał im w zamian poprowadzić ich do domu. Jako istoty szlachetne i wspaniałomyślne natychmiast zgodziły się na morderstwo, będące niewielką zapłatą za uratowanie siebie. Nawet morderstwo pobratymca. Stworzenie, stanowiące cześć statku, szeroko rozłożyło kończyny. - Pobratymca? A zatem prawdziwie się do mnie przyznajecie? Jakie to dziwne. Bo chociaż od razu was poznałem, wciąż nie znam siebie. Nawet ja się do siebie nie przyznaję. Jak to się dzieje, że robicie to wy? - Jest szalony - zatrąbił pokryty bliznami szkarłatny wąż. Jego miedziane oczy wirowały z niecierpliwości. - Zróbmy to, co musimy zrobić. Zabijmy go. Wtedy ona poprowadzi nas na północ. Zwlekaliśmy już wystarczająco długo. - O tak! - Biały wąż zarechotał. - Zabijmy go, zabijmy go szybko, zanim zmusi nas do uświadomienia sobie, kim się staliśmy. Zabijmy go, zanim zmusi nas do zastanowienia się nad tym, czym jest ten drugi statek i dlaczego powinniśmy mu wierzyć. - Przeplótł się obraźliwie przez węzeł, jakby zalecał się do własnego ogona. - Może to coś, czego się nauczył w trakcie obcowania z ludźmi. Jak pamiętamy, oni z lubością zabijają się nawzajem. Czyż nie pomagaliśmy im w tym, a wszystko na życzenie Błyskawicy? Jeśli te rozkazy rzeczywiście pochodziły od niej. Może stała się dobrowolną służącą człowieka? Może tego nas uczy? Pokażmy jej, jakimi jesteśmy pojętnymi uczniami. Zabijmy go. - Nie będzie żadnego zabijania - odezwała się powoli Ta, Która Pamięta. - To nie jest słuszne i wszyscy o tym wiemy. Zabicie tej istoty, nie po to, by się pożywić czy bronić, lecz tylko dlatego, że taki wydano nam rozkaz, nie jest nas godne. Jesteśmy dziedzicami Trzech Królestw. Kiedy zabijamy, zabijamy dla siebie. Nie w taki sposób. Szarpia odczuła ulgę. Jej obawy sięgały o wiele głębiej, niż przyznawała się samą przed sobą. Wtedy odezwał się nagle Tellur, szczupły zielony minstrel:

- A co z naszą umową z Błyskawicą? Miała nas zaprowadzić do domu, jeśli to dla niej zrobimy. Czy mamy zostać opuszczeni jak przedtem? - Może lepiej być takimi jak przedtem, nim ją poznaliśmy, niż takimi, jakimi nas niemal uczyniła - odparł ponuro Kieresz. - Nie wiem, jakie pokrewieństwo łączy nas z tym statkiem - rzekła Ta, Która Pamięta. - Z tego, co słyszeliśmy, to rozmawiając z nimi, rozmawiamy ze śmiercią. Kiedyś jednak byli jednymi z nas i z tego powodu jesteśmy im winni chociaż odrobinę szacunku. Tego nie zabijemy. Wrócę do Błyskawicy i zobaczę, co powie. Jeśli ten rozkaz pochodzi nie od niej, lecz od ludzi znajdujących się na jej pokładzie, to niech sami toczą swoje nieistotne bitwy. Nie jesteśmy służącymi. Jeśli nie zechce poprowadzić nas do domu, odejdę. Ci, którzy zechcą, mogą popłynąć za mną. Może to, co pamiętam wystarczy, bym mogła nas poprowadzić. Może nie. Pozostaniemy jednak dziedzicami Trzech Królestw. Razem odbędziemy tę ostatnią migrację. Jeśli nie doprowadzi do naszego odrodzenia, to doprowadzi do śmierci. Lepsze to, niż stać się takimi jak ludzie i zabijać pobratymców dla własnego przeżycia. - Łatwo powiedzieć! - zatrąbiła gniewnie pomarańczowa wężyca. - Ale trudniej tak żyć. Nadeszła zima, prorokini, może ostatnia zima, jaką przeżyjemy. Nie potrafisz nas poprowadzić; świat za bardzo się zmienił. Po raz kolejny udać się na północ bez pewnego przewodnika znaczy zginąć. Jaki mamy prawdziwy wybór prócz ucieczki do ciepłych krajów? Kiedy wrócimy następnym razem, będzie nas o wiele mniej. I co będziemy pamiętać? - Pomarańczowa odwróciła głowę, by popatrzeć chłodno na statek. - Zabijmy go. To niewielka cena za nasze ocalenie. - Niewielka cena! - zgodził się z pomarańczowym długi szkarłatny wąż. -Ten statek, który nie może nam dać żadnych odpowiedzi, który nawet nie przyznaje się do miejsca wśród nas, to niewielka cena za przeżycie całego naszego gatunku. Powiedziała tak sama Ta, Która Pamięta. Kiedy zabijamy, zabijamy, bo taką podjęliśmy decyzję. Zabijamy dla siebie. To rzeczywiście będzie dla nas, jeśli jego śmierć kupi nam wszystkim przetrwanie. - Czy kupujemy życie od ludzi, płacąc krwią naszych pobratymców? Chyba nie! - Plamisty szafranowy wąż, który przeciwstawił się tym słowom, najeżył grzywę i zbliżył się do długiego czerwonego węża. - Co będzie potem? Czy ludzie rozkażą nam zaatakować się nawzajem? W geście pogardy strząsnął z grzywy na czerwonego toksyny. Długi czerwony wąż odpowiedział rykiem i potrząsaniem łba, spryskując na oślep sąsiadów jadem. Niemal natychmiast oba węże splotły się w walce, strzykając raz po raz trucizną. Inni też włączyli się do walki. Chmura toksyn trafiła jednego z błękitnych olbrzymów, który odruchowo zareagował własną parzącą mgłą-Zaatakował go rozwścieczony bólem zielony wąż. Ich szamotanina wzburzyła wodę aż do białej piany, odrzucając pomniejsze węże na inne, które z kolei reagowały chmurą jadu albo gryzieniem. Wśród kłębowiska nastał chaos. Ponad tym wszystkim Szarpia usłyszała ryk srebrzystego statku: - Przestańcie! Robicie sobie krzywdę! Przestańcie! Zabijcie mnie, jeśli musicie, ale nie kończcie życia w tym niepotrzebnym sporze! Czy jeden z węży wziął go za słowo? Czy chmura jadu, która wyrwała mu z gardła chrapliwe krzyki, była przypadkowa? Czy była przeznaczona dla innego węża? Zbyt późno na zastanawianie się, a i tak byłaby to bezużyteczna wiedza. Srebrzysty statek ryczał z bólu ludzkim głosem, na próżno usiłując rozgonić rękami parzącą mgłę. Z jego krzykami mieszały się krzyki ludzi, dzikie, żałosne zawodzenie. Wtedy wystrzelona z pokładu statku strzała przeleciała tuż nad Szarpią i odbiła się od Kieresza, nie czyniąc mu krzywdy. Daremny atak na przywódcę wystarczył, by rozwścieczyć już wzburzone węże. Dwadzieścia z nich zbliżyło się do nieszczęsnego statku. Kobaltowy olbrzym staranował go jak orkę, a kilka mniejszych węży trysnęło nań jadem. Nie były przyzwyczajone do walki nad Krainą Obfitości. Kapryśne wiatry górnego świata znosiły większość kropelek jadu z powrotem na węże, co tylko powiększyło szaleństwo ataku. - Powstrzymaj ich! - ryczał Kieresz; dołączyła do niego swój głos także Ta, Która Pamięta. - Przerwijcie to szaleństwo! Walczymy sami ze sobą i nie przyniesie to nam nic dobrego. Ponad wrzawę wybił się głos białego węża. - Jeśli Błyskawica pragnie śmierci tego statku, to niech sama go zabije! Niech nam udowodni, że jest godna, byśmy za nią podążali. Rzućmy jej wyzwanie! Wydawało się, że gorączkę uśmierzyły raczej jego słowa niż wezwania przywódców. Sessurea owinął się wokół dwóch walczących i ściągnął ich w dół, z dala od statku. Szarpia i inni poszli za jego przykładem, ściągając walczących w dół, w uspokajające wody Krainy Obfitości, aż zdołali nad sobą zapanować. Szaleństwo, które ogarnęło ich wszystkich, zaczęło przygasać. *** Atak ustał tak raptownie, jak się zaczął. - Nie rozumiem. - Arogant podszedł chwiejnie do relingu i patrzył z niedowierzaniem na węże oddalające się od statku. - Co to znaczy? Świstak uśmiechnął się do niego z ulgą malującą się na pobladłej twarzy. Trzymał się za oparzoną rękę, ale mimo to się uśmiechał. - Znaczy, że jeszcze nie umrzemy? Wszędzie na statku ludzie krzyczeli i się słaniali, pocierając piekące miejsca na ciele. Tylko dwóch łuczników zostało bezpośrednio trafionych jadem, lecz jego chmura dała się we znaki wielu innym. Wili się teraz na pokładzie, na próżno usiłując zedrzeć z siebie żrący śluz. - Nie trzyjcie ran! Tylko rozprzestrzenicie truciznę. Morska woda! - Wrzasnął Arogant, przekrzykując hałas. Uruchomić pompy! Wszyscy, którzy mogą nosić wiadra! Opłukać galion, ciała towarzyszy i pokład. Rozcieńczyć to paskudztwo. Biegiem! Arogant szybko omiótł wzrokiem wodę w nadziei, że zobaczy łódkę Althei. Widział, jak dziewczyna ponownie objęła komendę i podczas gdy węże otaczały „Niezrównanego", jeszcze raz zawróciła w stronę „Vivacii". Rozbłyski słońca na

falach i poruszające się lśniące grzbiety węży nie pozwalały mu wiele dostrzec. Gdzie ona jest? Czy dotarła w bezpieczne miejsce? Tak trudno mu było przestać o niej myśleć. Odwrócenie się plecami do wody stanowiło fizyczny wysiłek. Nic nie mógł zrobić dla Althei; ważniejsze były jego bezpośrednie obowiązki. Reling i pokład dymiły w kilku miejscach, palone zimnym jadem węży. Arogant chwycił wiadro z morską wodą od przechodzącego marynarza i zaniósł je do galionu. Amber dotarła tam już wcześniej. Chlusnęła wiadrem wody na dymiące ramię „Niezrównanego". Kiedy morska woda spłukała galaretowatą warstewkę jadu, przez cały statek przebiegło drżenie ulgi. Zawodzenie „Niezrównanego przeszło w urywany jęk. Amber odwróciła się do Aroganta i spróbowała wziąć od niego wiadro. Zabrakło mu tchu. - Stój spokojnie - rozkazał jej szorstko i wylał wiadro na głowę. Razem z wodą spłynęły całe kępy włosów Amber. Ubranie po lewej stronie zwisało w dymiących strzępach. Jedną stronę twarzy miała pokrytą pęcherzami. - Rozbierz się i dokładnie umyj skórę - powiedział. Amber się zachwiała. - Jestem potrzebna „Niezrównanemu" - odparła słabym głosem. - Wszyscy się zwrócili przeciwko niemu. Cała rodzina, wszyscy krewni, do których się kiedykolwiek przyznawał, zwrócili się przeciwko niemu. On ma tylko nas, Arogancie. Tylko nas. "Niezrównany" zwrócił nagle ku nim pobliźnioną, dymiącą twarz. - Jesteś mi potrzebna - przyznał się chrapliwym głosem. - Naprawdę. I dlatego powinnaś zejść pod pokład i zdjąć to ubranie, zanim jad przeżre cię na wylot. Nagle Świstak wrzasnął z przerażenia. Pokazywał coś drżącą ręką. - Szalupa, sir! Wąż uderzył w nią ogonem i wszyscy wylecieli z niej jak lalki! W sam środek wężów! I teraz już ich nie widzę. Arogant znalazł się przy nim w mgnieniu oka. - Gdzie? - zapytał, potrząsając chłopca za ramię, ale Świstak tylko pokazywał pustkę. Tam, gdzie przedtem na wodzie unosiła się łódka, teraz wynurzały się i z powrotem zanurzały kolorowe grzbiety węży i lśniły fale. Arogant wątpił, by Althea umiała pływać; bardzo nielicznym marynarzom chciało się tego uczyć, ponieważ wszyscy twierdzili, że jak się wypadnie za burtę, to nie ma sensu przedłużać umierania. Arogant pomyślał o ciężkiej długiej spódnicy-spodniach, wciągającej Altheę pod wodę i jęknął. Nie może pozwolić, by tak odeszła. Spuszczenie na to morze węży kolejnej szalupy byłoby po prostu morderstwem dokonanym na wysłanym w niej ludziach. - Podnieść kotwicę! - krzyknął. Chciał podprowadzić „Niezrównanego" bliżej „Vivacii" i przeszukać połać wody, na której Świstak widział ich po raz ostatni. Istniała maleńka szansa, że jeszcze żyją, uczepieni przewróconej łodzi. Pomimo piratów i węży znajdzie ją. Musi znaleźć. *** Widząc zbliżającą się falę głów i rozwartych paszczy, Bystry usiłował zachować rezon. Odległe krzyki jego statku ślizgały mu się po nerwach i szarpały duszę, budząc wspomnienia pewnej ciemnej, pełnej dymu nocy sprzed lat. Odepchnął je od siebie. - Dlaczego wracają? Nie wykończyły go. - Odetchnął z trudem. - Sądziłem, że potrafią szybko się z tym uporać. Chciałbym to szybko zakończyć. - Nie wiem - odparła gniewnie Błyskawica. Odrzuciła głowę w tył i zatrąbiła do zbliżających się węży. Kilka z nich odpowiedziało niezrozumiałą fanfarą. - Myślę, że sam będziesz musiał pokonać swoje koszmary - poinformował go cicho amulet. - Patrz. „Niezrównany" płynie po ciebie. W chwili wielkiej jasności myśli Bystry patrzył, jak statek ociężale obraca się na wietrze i rusza w jego stronę. No tak. A jednak dojdzie do bitwy. Może tak jest lepiej. Po walce jeszcze raz stanie na pokładzie „Niezrównanego". To będzie coś w rodzaju ostatecznego pożegnania. - Yolu! - Cieszył się, że, choć serce tłucze mu się w piersi, jego głos brzmi czysto i mocno. - Węże wykonały swoje zadanie. Osłabiły i zdemoralizowały naszego przeciwnika. Przygotuj ludzi do walki. Ja poprowadzę oddział abordażowy. *** Arogant powinien był zauważyć, że mimo ryków i miotania się, węże nie atakują „Vivacii". Powinien był zauważyć, jak sprawnie piraci gromadzą się przy relingach, kiedy „Niezrównany" ustawił się obok „Vivacii". Powinien był nie spuszczać oka ze statku Bystrego, zamiast szukać na wodzie ciała Althei. Powinien był wiedzieć, że flaga rozejmu jest dla pirackiego króla zaledwie kawałkiem białego materiału... Pierwsze haki uderzyły o pokład, kiedy Arogant sądził, że znajduje się jeszcze poza zasięgiem takich przedmiotów. W chwili, gdy ze złością rozkazał je odrzucić, przy relingu „Vivacii" wyrósł szereg łuczników. Pofrunęły strzały, część ludzi Aroganta upadła. Ludzie, którzy przeżyli wężowy jad, umierali całkowicie zaskoczeni, a Arogant zataczał się z przerażenia własną nieudolnością. Za pierwszą falą haków pojawiła się następna, statki zostały przyciągnięte do siebie i piraci przeskoczyli z jednego takielunku na drugi. Nagle wszędzie zrobiło się ich pełno; przelewali się przez reling na pokład niekończącą się falą. Obrońcy zostali odepchnięci, a potem ich linia się załamała i zmieniła w oddzielne grupki ludzi walczących wbrew wszelkim szansom o przeżycie. „Niezrównany" ryczał, zadawał ciosy i blokował uderzenia kijem, którym trafiał tylko powietrze. Od chwili przerzucenia pierwszych haków zwycięstwo było niewyśnionym snem. Krew umierających wsiąkała w pokład „Niezrównanego" i statek ryczał z bólu spowodowanego stratami. Gorszy był dźwięk, który dosięgał uszu Aroganta wraz z niesłabnącym świstem wiatru w olinowaniu. Był to głos "Vivacii", zagrzewającej piratów do walki słowami z języka ludzi i jakiegoś innego. Niemal się cieszył, że Althea zginęła i nie słyszy, jak jej własny statek zwraca się przeciwko nim.

Załoga Aroganta walczyła odważnie i na próżno. Była mniej liczna niedoświadczona i poraniona. Świstak trwał u jego boku przez całą przeraźliwie krótką walkę, trzymając w zdrowej ręce krótką szablę. Kiedy zalała ich fala piratów, Arogant zabił jednego z nich, a potem jeszcze jednego, a Świstak wyeliminował trzeciego, przecinając mu ścięgno pod kolanem, ale otrzymał za swoją odwagę paskudne cięcie przez żebra. Przez ciała towarzyszy przestępowali po prostu kolejni piraci z bronią gotową do użycia. Arogant chwycił wolną ręką za kołnierz chłopca i pociągnął go za siebie. Razem cofali się w chaosie walki, broniąc się jedynie przed śmiercią, i udało im się dotrzeć na fordek. Arogant spojrzał w dół na pokład zaścielony ciałami. Piraci wyraźnie panowali nad masakrą; ludzie Aroganta tylko się bronili albo pomykali wśród takielunku jak ścigane szczury, wyłapywani przez roześmianych morskich rozbójników. Arogant chciał zdobyć lepszy widok na toczącą się walkę i wydać rozkazy zmierzające do przegrupowania załogi, lecz wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdził, że może ich uratować tylko jedno posunięcie. To nie była bitwa, lecz rzeź. - Przepraszam - powiedział do krwawiącego chłopca u swego boku. - Nie powinienem był pozwolić ci iść ze mną. Podniósł głos. - Przepraszam cię, „Niezrównany". Przyprowadzić cię tak daleko i wzbudzić nadzieje u nas obu tylko po to, by tak skończyć. Zawiodłem was obu. Zawiodłem nas wszystkich. Zaczerpnął tchu i wykrzyczał nienawistne słowa: - Poddaję się! I błagam o litość dla mojej załogi. Kapitan Arogant Treli z żywostatku „Niezrównany" poddaje się i oddaje wam statek. W panującej wrzawie jego słowa dotarły do wszystkich dopiero po chwili. Szczęk szabel stopniowo ustał, lecz jęki rannych nie cichły. Przez chaos zbliżał się do Aroganta jednonogi mężczyzna z elegancko zakręconymi wąsami, nieskalany krwią czy potem Mógł być tylko kapitanem Bystrym. -Już? - zapytał oschle. Wskazał na swoją broń, tkwiącą w pochwie. -Ależ, łaskawy panie, ja dopiero wszedłem na pokład. Jesteś pewien, że pragniesz się poddać? - Rozejrzał się po grupkach marynarzy z bronią porzuconą u nóg, otoczonych piratami z dobytymi szablami. - Jestem pewien, że moi chłopcy chętnie pozwoliliby im podnieść broń i spróbować jeszcze raz - zaproponował, ukazując w uśmiechu białe zęby. - Szkoda tak zawieść przy pierwszej próbie. Bo to była twoja pierwsza, prawda? Śmiech towarzyszący każdej z tych ciętych uwag ogarniał Aroganta niczym języki ognia. Spuścił wzrok, by nie widzieć rozpaczliwych spojrzeń swojej załogi. Gdy napotkał wbity w siebie wzrok Świstaka, zobaczył, że jego oczy są pełne łez. - Ja bym się nie poddał, sir. Zginąłbym za ciebie - zaprotestował. Arogant upuścił szablę i położył dłoń na płowej głowie chłopca. - Wiem. Tego właśnie się bałem. *** A jednak zgrabne zakończenie. O wiele zgrabniejsze, niż się spodziewał, biorąc pod uwagę wszystkie przeszkody, jakie napotykał jego pierwotny plan. Bystry nawet nie zadał sobie trudu, by przyjąć broń kapitana. Ten gbur i tak upuścił ją na pokład. Czyżby nie miał pojęcia, jak należy załatwiać takie sprawy? Nie chodziło o to, że Bystry bał się wejść na fordek. Załoga sprawiła się dobrze. Zbyt długo nie brała udziału w prawdziwej walce. Ta ledwie zaostrzyła pirackie apetyty, a już się skończyła. Będzie musiał wytropić kilka statków niewolniczych i pozwolić ludziom się zabawić. Na razie rozkazał ocalałych zamknąć w ładowni. Udali się tam dość potulnie, spodziewając się, że wkrótce wezwie ich kapitan i rozpocznie negocjacje w sprawie okupu. Kiedy zniknęli mu z oczu, Bystry kazał swoim ludziom wyrzucić ciała za burtę. Węże, co zauważył z pogardą, szybko się pojawiły po łatwą zdobycz. Dobrze, nich będzie, niech sobie myślą, że to dar Błyskawicy. Może zatrzymanie kilku statków niewolniczych i utuczenie węży znów uczyni je posłusznymi. Sprawę Althei dało się załatwić dość szybko. Na pokładzie nie było żadnych kobiet, ani wśród żywych, ani wśród martwych. Na udręczone pytanie kapitana Trella, czy „Vivacia" podjęła jakichś rozbitków z jego szalupy, umiał tylko odpowiedzieć wzruszeniem ramion. Jeśli znajdowała się na tej niefortunnej łodzi, to nie udało jej się wrócić na statek. Westchnął cicho, z ulgą. Tak bardzo nie lubił okłamywać Prawego. Mógł z czystym sumieniem wzruszyć ramionami i powiedzieć, że cokolwiek się z nią stało, on nie miał z tym nic wspólnego. Kiedy Bystry rozkazał Trellowi zejść pod pokład, pokonany kapitan zmrużył oczy, ale posłuchał. Nie miał wielkiego wyboru, zagrożony trzema klingami. Pokrywa luku zagłuszyła jego gniewne okrzyki. Bystry rozkazał swoim ludziom wrócić na statek, a trzech na chwilę zatrzymał i cicho kazał im przynieść baryłki z oliwą do lamp. Popatrzyli na niego nierozumiejącym wzrokiem, ale nie zadawali pytań. Czekając na nich, spokojnie obszedł pokład. Jego własny statek mruczał, uradowany zwycięstwem, lecz ten rozbrzmiewał stłumionymi krzykami z ładowni. Niektórzy marynarze, których tam umieszczono, byli poważnie ranni. Cóż, nie będą cierpieć długo. Na pokładzie rysowały się krwawe sylwetki poległych, znacząc wyszorowane deski czerwienią. Szkoda. Ten kapitan Treli utrzymywał czystość na statku. Bystry nie pamiętał, by „Niezrównany" był taki czysty. Igrot trzymał wszystko żelazną ręką, ale nie przywiązywał zbyt wielkiej wagi do szczotki i wody. Statek ojca był tak samo zagracony, jak jego dom. Bystry zatrzymał się przed drzwiami do kajuty kapitana. Serce zaczęło mu dziwnie kołatać. Na szczęście amulet milczał. Jeszcze raz obszedł pokład. Ludzie w ładowni uspokajali się. To dobrze. Wrócili jego trzej marynarze z baryłkami oliwy. - Rozlejcie ją, chłopcy, na takielunek, pokładówkę i pokład. A potem wracajcie na statek. - Spojrzał na nich poważnie, pilnując, by każdy był świadom wagi jego słów. - Ja zejdę z tego statku ostatni. Zróbcie, co do was należy, i opuśćcie pokład. Odcumujcie go, zostawiając tylko cumę rufową, a potem wszyscy na naszym statku też mają zejść pod pokład. Rozumiecie? Wszyscy. Mam tu jeszcze coś do zrobienia. Odeszli, kiwając głowami. Bystry stał w oddaleniu i obserwował ich działania. Kiedy po pokładzie potoczyła się ostatnia pusta baryłka, odesłał marynarzy ruchem ręki. W końcu po raz pierwszy od ponad trzydziestu lat ruszył w ostrych podmuchach wiatru w stronę dziobu i stanął na pokładzie, patrząc w dół na pochyloną głowę „Niezrównanego". Gdyby statek na niego patrzył, gdyby musiał spojrzeć w oczy w których byłoby widać gniew, sprzeciw, smutek albo radość na jego widok, to nie potrafiłby się odezwać. Cóż za niemądra myśl! „Niezrównany" nie mógł spojrzeć na niego

żadnym wzrokiem. Zadbał o to przed wielu laty Igrot. Toporek trzymał Bystry, stojąc na wielkich dłoniach „Niezrównanego", by dosięgnąć twarzy swego statku. Znieśli to razem, bo Igrot obiecał im obu, że jeśli tego nie zrobią, Bystry umrze. Igrot stał w tym samym miejscu, w którym teraz przystanął Bystry, patrzył na Bystrego z góry i śmiał się z chłopca, wykonującego tę brudną robotę. „Niezrównany" zabił już dwóch dobrych marynarzy, wysłanych przez Igrota, by go oślepili. Ale chłopcu nie zrobiłby krzywdy, o nie. Wytrzymał ból i nawet podniósł Bystrego na tyle wysoko, by dosięgnął jego twarzy, żeby tylko Igrot nie zabił chłopca. I kiedy Bystry po raz ostatni zajrzał głęboko w jego ciemne oczy, a potem zniszczył je ciosami toporka, wiedział, że nikt nie powinien nikogo ani niczego kochać tak głęboką miłością. Nikt nie powinien mieć tak szczerego serca." Wiedział wtedy, że nigdy, nigdy, nigdy nie pokocha nikogo ani niczego tak, jak kochał go „Niezrównany". Obiecał to sobie, a potem podniósł błyszczące ostrze i wbił je w ciemne oczy tak pełne miłości do niego. Pod nimi nie znalazł nic, ani krwi, ani ciała, tylko srebrzyste szare drewno, które łatwo się łupało pod uderzeniami toporka. Mówiono mu, że czarodrzew to jeden z najtwardszych gatunków drewna, z jakich można zbudować statek, lecz on je odłupywał jakby to była topola; drzazgi i większe kawałki wpadały do zimnego morza, falującego pod jego drobnymi, zimnymi stopami, wspartymi na ciepłej dłoni statku. Wspólne wspomnienie przeszyło go z podwójną siłą. Bystry pamiętał, jak tracił wzrok fragment po fragmencie, zupełnie inaczej, niż traciłby wzrok człowiek. Było to raczej tak, jakby ktoś odcinał kawałki obrazu tkwiącego przed jego oczami, zostawiając go w ciemności. Zadrżał i dostał zawrotów głowy. Kiedy się ocknął, ściskał reling dziobowy. Błąd. Nie zamierzał dotykać żadnej części statku gołymi rękami, a tu proszę. Znów połączeni. Związani przez krew i wspomnienia. . - "Niezrównany" - powiedział cicho. Statek drgnął, ale nie uniósł głowy. Obaj długo milczeli. - Bystry. Bystry, mój chłopcze - odezwał się wreszcie. Jego głęboki łagodny głos był zduszony. „Niezrównany" rozpoznał Bystrego i wszelkie inne uczucia przesłoniło niedowierzanie. - Byłem na ciebie taki zły - mówił ze zdumieniem w głosie statek. - Mimo to stoisz tu ze mną, a ja nie potrafię nawet sobie wyobrazić, że kiedykolwiek czułem wobec ciebie gniew. Bystry odchrząknął. Nie od razu mógł się odezwać. - Nigdy nie sądziłem, że jeszcze kiedyś tu stanę. Nigdy się nie spodziewałem, że jeszcze kiedyś będę z tobą rozmawiał. - Ze statku unosiła się fala miłości niby przypływ. Bystry starał się oddzielić swoją tożsamość od „Niezrównanego". - Nie tak się umawialiśmy, statku. Zupełnie nie tak. -Wiem. - „Niezrównany" mówił do wnętrza dłoni, którymi zakrył twarz. Ogarnął go wstyd, który dotknął także Bystrego. -Wiem. Starałem się. Naprawdę. - Co się stało? Wbrew sobie Bystry mówił łagodnym tonem. Nie chciał wiedzieć. Głęboki głos „Niezrównanego" przywodził mu na myśl gęsty syrop z melasy na racuchach, ciepłe letnie dni, kiedy biegał boso po jego pokładzie, a matka błagała ojca, by kazał chłopcu bardziej uważać. Wspomnienia, wszystkie te wspomnienia, wsiąkły w drewno statku i wsączały się teraz w niego. - Poszedłem na dno i zostałem tam. Naprawdę. A przynajmniej się starałem. Bez względu na to, ile wpuściłem do środka wody, nie mogłem całkiem zatonąć. Ale trzymałem się pod wodą i w ukryciu. Pojawiły się ryby i kraby. Objadły kości do cna. Poczułem się oczyszczony. Wszystko było ciche, zimne i mokre. Ale potem pojawiły się węże. Przemawiały do mnie. Wiedziałem, że ich nie rozumiem, ale one się upierały, że rozumiem. Nękały mnie i naciskały, zadawały pytania, wysuwały różne żądania. Chciały wspomnień, prosiły mnie o wspomnienia, ale dotrzymałem danego ci słowa. Zachowałem wszystkie nasze wspomnienia w tajemnicy. To rozzłościło węże. Przeklinały mnie, drażniły się ze mną, szydziły i... musiałem, nie rozumiesz? Wiedziałem, że muszę być martwy i zapomniany przez wszystkich, ale one nie pozwoliły mi być martwym i zapomnianym. Zmuszały mnie do pamiętania. Jedynym sposobem spełnienia danej ci obietnicy było wypłynięcie na powierzchnię. I... potem jakoś znów się znalazłem w Mieście Wolnego Handlu. Postawiono mnie na wodzie i bałem się, że znów będę żeglować, ale nie, wyciągnięto mnie na brzeg i przykuto łańcuchem. Więc nie mogłem być martwy. Ale ze wszystkich sił starałem się zapomnieć. I być zapomnianym. Statek odetchnął chrapliwie. - A mimo to jesteś tutaj - zauważył Bystry. - I nie tylko tutaj, ale sprowadzasz też na moje wody ludzi, którzy chcą mnie zabić. Dlaczego, statku? Dlaczego tak mnie zdradziłeś? - I zadał jeszcze jedno pytanie z prawdziwym bólem w głosie: - Dlaczego zmuszasz nas obu do przeżycia tego wszystkiego jeszcze raz od początku? „Niezrównany" chwycił się za brodę i zaczął ją szarpać. - Przepraszam, przepraszam! - zawołał. Głos skruszonego chłopca wydobywający się z ust okolonych brodą brzmiał dziwnie. - Nie chciałem. Oni nie przybyli, żeby cię zabić. Mówili, że chcą tylko odzyskać statek Althei. Zamierzali złożyć ci propozycję odkupienia „Vivacii". Wiedziałem, że nie mają na to dość pieniędzy, ale w pewnej chwili miałem nadzieję, że kiedy mnie zobaczysz, zechcesz mnie odzyskać. Że może wymienisz ją na mnie. Jego głos zaczynał wznosić się gniewnie. Wstrząs spowodowany obecnością Bystrego mijał. - Myślałem, że może kiedy mnie zobaczysz, czystego, dobrze otaklowanego i na równej stępce, to zechcesz mnie odzyskać. Myślałem, że członek rodu Szczęsnych może chcieć mieć prawowity statek swojej rodziny zamiast skradzionego! Potem usłyszałem z ust pirata, że zawsze chciałeś mieć taki statek, jak „Vivacia", własny żywostatek. Ale ty już go miałeś. Mnie! I odrzuciłeś mnie, kazałeś mi być martwym i zapomnianym. A ja się na to zgodziłem, obiecałem umrzeć i zabrać wspomnienia ze sobą. Pamiętasz tamtą noc? Noc, kiedy powiedziałeś, że nie możesz z takimi wspomnieniami żyć, że musisz się zabić, bo nie możesz tego wytrzymać? I to ja o tym pomyślałem, ja powiedziałem, że zabiorę ze sobą wszystkie wspomnienia, wspomnienia bólu, złe wspomnienia, nawet dobre wspomnienia z czasów, które nie mogą już wrócić. I że zabiorę je i umrę, żebyś ty mógł żyć i być od nich wolny. I to ja wymyśliłem, jak możemy je wszystkie zakończyć. Zabrałem ich ze sobą, zabrałem wszystkich, którzy wiedzieli, co ci robiono. Pamiętasz? Oczyściłem ci życie, żebyś mógł je zacząć od nowa. A ty powiedziałeś, że nigdy nie pokochasz innego statku tak, jak kochałeś mnie, że nigdy nie będziesz chciał kochać innego statku tak, jak my się kochaliśmy. Nie pamiętasz tego? Wspomnienie popłynęło gorącą falą od zaciśniętych dłoni Bystrego do jego duszy i tam się zagnieździło. Zapomniał,

jak bolesne mogą być takie wspomnienia. - Obiecałeś - ciągnął „Niezrównany" drżącym głosem. - Obiecałeś i złamałeś tę obietnicę, tak jak ja złamałem swoją. Więc jesteśmy kwita. Kwita. Chłopięcy pomysł. Lecz dusza „Niezrównanego" zawsze była duszą chłopca, porzuconego i zapomnianego chłopca. Może tylko jakiś inny chłopiec mógł zdobyć jego miłość i przyjaźń, tak jak Bystry. Może tylko chłopiec, który był tak samo maltretowany i zaniedbywany, jak „Niezrównany", mógł stać u boku Bystrego przez długi czas panowania nad nim Igrota. Lecz „Niezrównany" pozostał chłopcem i posługiwał się chłopięcą logiką, podczas gdy Bystry wyrósł na mężczyznę. Mężczyzna potrafi uświadomić sobie trudne prawdy i uznać, że życie rzadko jest sprawiedliwe albo że można być z nim kwita. Oraz uznać jeszcze jedną trudną prawdę: że najkrótszą drogą między mężczyzną a jego celem często jest kłamstwo. - Myślisz, że ją kocham? - zapytał Bystry z niedowierzaniem. -Jak mógłbym? „Niezrównany", ona nie jest krwią z mojej krwi. Co moglibyśmy dzielić? Wspomnienia? Ja nie mogę. Powierzyłem je wszystkie tobie. Ty trzymasz moje serce, statku, jak zawsze. Kocham cię, „Niezrównany". Tylko ciebie. Ja jestem tobą, statku, a ty mną. Wszystko, czym jestem albo czym byłem, jest zamknięte w tobie. Bezpieczne i schowane... chyba że komuś to wyjawiłeś? Bystry zadał to pytanie ostrożnie. - Nigdy - oznajmił żarliwie statek. - No tak. To dobrze. Na razie. Ale obaj wiemy, że istnieje tylko, jeden sposób, by moje wspomnienia naprawdę były bezpieczne na zawsze. Tylko jeden sposób na ukrycie naszych tajemnic. Po jego słowach zapadła cisza. Bystry jej nie przerywał. Narastał w nim spokój, pewność. Nigdy nie powinien był zwątpić w „Niezrównanego". Jego statek był mu wierny, tak jak zawsze. Chwycił się tej myśli i pozwolił jej się rozrastać w swoim sercu. Pławił się w jej cieple i podzielił się tym poczuciem z „Niezrównanym". Tylko ten jeden raz pozwolił sobie kochać ten statek tak jak niegdyś. Kochał go z pełnym zaufaniem, że „Niezrównany" postanowi zrobić to, co jest najlepsze dla Bystrego. - A co z moją załogą? - zapytał ze znużeniem „Niezrównany". - Zabierz ją ze sobą - zaproponował łagodnie Bystry. - Służyła ci najlepiej, jak umiała. Zachowaj ją na zawsze wewnątrz siebie. Nie rozstawaj się z nią. „Niezrównany" nabrał tchu. - Nie spodoba im się umieranie. Żaden z nich nie chce umrzeć. - Cóż. Ale obaj wiemy, że umieranie zajmuje ludziom tylko chwilę. Jakoś się z tym pogodzą. Tym razem jego wahanie było jeszcze dłuższe. - Właściwie to nie wiem, czy potrafię naprawdę umrzeć. - Jeden oddech. - Ostatnim razem nie mogłem się nawet utrzymać na dnie. Drewno chce pływać. - Dłuższa przerwa. - I na dole jest też zamknięty Arogant. Złożyłem mu drobną obietnicę, Bystry. Obiecałem, że go nie zabiję. Bystry zmarszczył brwi i dał „Niezrównanemu" odczuć, że się nad tym zastanawia. - Chcesz, żebym ci pomógł? - zaproponował w końcu życzliwie. - Wtedy nie złamałbyś obietnicy. To wszystko nie powinno być twoją winą. Tym razem statek obrócił ogromną głowę do Bystrego. Porąbane miejsce, gdzie miał kiedyś oczy, było skierowane ku kapitanowi, jakby statek mu się przyglądał. Pirat patrzył na rysy, które znał równie dobrze, jak swoje. Kudłata głowa, wysokie czoło, silny nos nad pięknymi ustami i brodatym podbródkiem. „Niezrównany", jego „Niezrównany", najlepszy ze wszystkich statków. Serce wezbrało mu boleśnie miłością do jego statku. W oczach zapiekły łzy. - Mógłbyś? - poprosił cicho „Niezrównany". - Oczywiście, że mógłbym. Oczywiście - pocieszył go Bystry. *** Kiedy Bystry zszedł z jego pokładu, „Niezrównanego" napełniła cisza. Nie była to cisza zalewająca uszy, lecz serce. Wokół rozlegały się inne dźwięki: pytania, krzyki załogi w zamkniętej ładowni, trąbienie węży, wzmagający się wiatr, cichy odgłos rzucanej cumy rufowej, trzask rozmawiających ze sobą płomieni. Odwrócił go nagły podmuch wiatru. Nikt nie stał za sterem, by zatrzymać jego ruch; zbliżał się sztorm i wiatr napierał na żagle postrzępione przez jad. Z nagłym szumem i uderzeniem gorąca ogień ogarnął olinowanie. Poruszając się pewniej niż jakikolwiek marynarz, płomienie rozbiegły się po takielunku, pożerając płótno i liżąc drewno. Będzie musiał przez jakiś czas zachować cierpliwość. Pożar będzie się rozprzestrzeniał powoli. Czarodrzew nie pali się łatwo, ale kiedy już się zapali, to takiego ognia prawie nie można ugasić. Inne drewno z pokładówki i takielunku zajmie się najpierw, ale w końcu i czarodrzew się zapali. Cierpliwości. Nauczył się cierpliwości. Może zaczekać. Tylko że jego załoga nie pozwalała mu zachować cierpliwości. Ludzie zamknięci w ładowni uderzali w pokrywy luków. Niewątpliwie wyczuli, że dryfuje; może poczuli dym. Z rozmysłem zwrócił myśli ku ważniejszym sprawom. Jego chłopiec był teraz mężczyzną. Bystry ładnie wyrósł. Był wysoki, sądząc z kierunku, z którego dochodził jego głos. I silny. Uścisk jego dłoni na relingu był uściskiem mężczyzny. „Niezrównany" pokręcił głową, z dumą i miłością. Udało mu się. Ofiara nie poszła na marne. Bystry wyrósł na mężczyznę, o jakim obaj zawsze marzyli. Zdumiewające, jak brzmienie jego głosu i dotyk ręki, a nawet jego zapach niesiony wiatrem, przywołały wspomnienia. Bystry zwrócił mu to wszystko, co „Niezrównany" stracił z oczu. A brzmienie jego głosu, kiedy mówił „Niezrównany", wymazało wszelkie urazy i nagromadzone wykroczenia, które pozwalały statkowi się na niego gniewać. Gniewać się na niego? Teraz już sama ta myśl wydawała się niemądra. Gniewać się na jedyną osobę, która jako jedyna kochała go całym sercem? To nie miało sensu. Tak, „Niezrównany" poświęcił się dla niego, ale cóż innego mógłby zrobić? Ktoś musiał uwolnić Bystrego. I on to zrobił. Udało mu się i jego chłopiec będzie panował jako król Wysp Pirackich. I pewnego dnia, tak jak to sobie razem z Bystrym zaplanowali, urodzi mu się syn, któremu nada imię „Niezrównany". Będzie kiedyś istniał kochany i zadbany „Niezrównany" Szczęsny. Może już istnieje! „Niezrównany" bardzo teraz żałował, że nie zapytał Bystrego, czy ma już syna. Dobrze byłoby wiedzieć, że dziecko, które sobie wyobrażali,

jest, istnieje naprawdę. Gdzieś w jego wnętrzu załoga coś wyrwała i używała jako taran do wyważenia pokrywy luku. Zdaje się, że ludzie nie poruszali się zbyt energicznie. Może ładownia wypełnia się dymem? To by było dobrze. Wszyscy mogliby po prostu zasnąć i umrzeć. „Niezrównany" westchnął i lekko się przechylił, jak zawsze to robił, kiedy o tym nie myślał. To nie była jego wina. To była wada konstrukcyjna. Musiało dojść do czegoś takiego, jeśli statek był budowany z dwóch różnych kłód czarodrzewu. Jeden ze smoków zawsze usiłował zdominować drugiego. Walczyły ze sobą nieustannie, aż „Niezrównany" miał serdecznie dość prób zrozumienia tych innych osobowości. Zepchnął je w głąb siebie i postanowił być po prostu „Niezrównanym". „Niezrównanym" Szczęsnym. Wypowiedział to nazwisko na głos, ale cicho. Zamknął usta. Przestał oddychać. Tak naprawdę nie musiał oddychać, to po prostu należało do kształtu, jaki mu nadano. Był to kształt, który potrafił zmienić, gdyby uważnie o tym pomyślał. Każda starannie dopasowana deska z czarodrzewu mogła się odrobinę przesunąć. Przez chwilę nic nie czuł. A potem zauważył wewnątrz siebie połysk przeciekającej wody, powolny chłód wody powoli spływającej po wewnętrznej stronie jego desek. Powoli, bardzo powoli robił się coraz cięższy. Pozwolił sobie na większy przechył. Załoga zaczęła zdawać sobie z tego sprawę. Rozległy się krzyki i łomot stóp - ludzie pobiegli sprawdzić, gdzie jest przeciek. Woda ciekła teraz z każdego połączenia. Pozostawało już tylko jedno pytanie: co go pochłonie prędzej - ogień czy morze? Zapewne po trosze i jedno, i drugie, pomyślał spokojnie „Niezrównany". Ale to nie będzie jego wina. Skrzyżował ręce na piersiach, obrócił się ku nadciągającemu sztormowi i przygotował na śmierć. *** - Pomyślałem, że sam pan zechce podjąć tę decyzję, sir. Yol stał sztywno wyprostowany. Wiedział, że zapuścił się na niebezpieczny teren, ale miał dość rozumu, by zdawać sobie sprawę, że nieodłożenie tej decyzji do powrotu Bystrego byłoby jeszcze bardziej niebezpieczne. Mimo to Bystry wolałby, żeby pierwszy oficer po prostu pozwolił im utonąć. Byłoby z tym o wiele mniej zachodu. Przechylił się przez reling i spojrzał w dół na unoszącą się na wodzie kobietę. Falujące wokół jej głowy włosy wyglądały jak płaszcz wodorostów. Zimna woda dawała się jej we znaki, podobnie jak coraz wyższe fale. Wkrótce będzie po wszystkim. Na jego oczach zalała ją fala. O dziwo, kiedy przeszła, głowa znów się pojawiła na powierzchni wody. Kobieta uparcie przebierała nogami. Gdyby puściła towarzysza, miałaby większe szanse na przetrwanie. Młodzieniec w jej ramionach i tak wyglądał na martwego. To dziwne, jak uparta może być umierająca osoba. Blada kobieta w wodzie odchyliła głowę do tyłu i zakaszlała. - Proszę. Bystry nie usłyszał tego słowa. Była za słaba, żeby krzyczeć, ale wyczytał je z ruchu warg. Proszę. Bystry z namysłem poskrobał się po brodzie. - Ona jest z „Niezrównanego" - powiedział do Yola. - Niewątpliwie - wycedził przez zaciśnięte zęby pierwszy oficer. Kto by się spodziewał, że obserwowanie tonącej kobiety będzie tak przygnębiające? Bystry nie mógł się nadziwić zdumiewającym słabościom, mogącym wypaczyć człowiekowi charakter. - Sądzisz, że powinniśmy ją zabrać? - Z tonu Bystrego wyraźnie wynikało, że nie proponuje oficerowi podjęcia decyzji, tylko pyta go o opinię. - Spieszy się nam. Węże już odpłynęły. W rzeczywistości nakazała im to Błyskawica. Bystry z ulgą zobaczył, że statek wciąż ma nad nimi pewną kontrolę. To, że nie udało im się zatopić „Niezrównanego", wstrząsnęło nim. Jej rozkazom sprzeciwił się tylko biały wąż. Nadal krążył wokół statku, patrząc dziwnie oskarżycielskim wzrokiem. Bystry stwierdził, że mu się to nie podoba. Złościło go, że wąż nie pożarł tych dwóch rozbitków. Zaoszczędziłby mu tego całego kłopotu. Ale nie, wąż po prostu unosił się w wodzie, obserwując ich z ciekawością. Dlaczego nie posłuchał statku? Kapitan oderwał od niego wzrok, zmuszając się do zajęcia się tym ważniejszym problemem. Sama Błyskawica dała mu do zrozumienia, że nie życzy sobie oglądać płonącego żywostatku. Bystry zerknął na coraz groźniejsze chmury burzowe. Dobrze, że stąd odpływali. - Czy też tego pragniesz? - zapytał przymilnie pierwszy oficer. Wiele stracił w oczach Bystrego. Sorcor, chociaż był głupi, miałby dość odwagi, by wyrazić swoje zdanie. Yol nie wykazał się nawet czymś takim. Kapitan jeszcze raz zerknął za rufę. „Niezrównany" palił się. Podmuch zmiennego wiatru przyniósł dym i smród. Czas odpływać. Bystry chciał się znaleźć z dala od tamtego statku. Nie chodziło tylko o to, że spodziewał się, że przed samym końcem galion trochę pokrzyczy; istniało prawdziwe niebezpieczeństwo, że wiatr mógłby przenieść płonące skrawki płótna na takielunek „Vivacii". - Szkoda, że tak nam się śpieszy - zauważył i wtedy rozkaz podniesienia kotwicy zamarł mu w gardle. Jasnowłosa odchyliła się w wodzie, odsłaniając rysy młodzieńca, którego głowę podtrzymywała tuż nad falami. - Prawy! - zawołał z niedowierzaniem Bystry. Jakim cudem Prawy wpadł do morza? - Natychmiast ich podjąć! rozkazał Yolowi. Ale kiedy pierwszy oficer rzucił się wykonać rozkaz, fala uniosła rozbitków nieco wyżej. To nie był Prawy. To nawet nie był mężczyzna. A mimo to niezwykłe podobieństwo kobiety w wodzie do chłopaka zafascynowała Bystrego; nie odwołał rozkazu. Yol już krzyczał, żeby rzucić linę. - Wiesz, że to musi być ona - szepnął amulecik przy nadgarstku Bystrego. - Althea Vestrit. Kto inny mógłby być tak podobny do niego? Błyskawicy się to nie spodoba. Realizujesz swoje cele, lecz nie jej. Sprowadzasz na pokład osobę, którą przede wszystkim powinieneś zabić. Bystry zakrył amulet, nie zważając na grymasy twarzyczki przyciśniętej dłonią. Z rosnącą ciekawością patrzył, jak jasnowłosa chwyta rzuconą linę. Miała tak zdrętwiałe ręce, że nie mogła jej utrzymać. Do zimnej wody musiał wskoczyć jeden z marynarzy. Owinął linę wokół kobiet i pośpiesznie zawiązał węzeł.

- Ciągnijcie - krzyknął i wszyscy powędrowali w górę; kobiety zwisały bezwładnie jak wodorosty. Bystry czekał, aż znajdą się na pokładzie. Podobieństwo było niesamowite. Pożerał jej rysy wzrokiem. Kobieta z twarzą Prawego. Vestritka. Zdał sobie sprawę, że wbija w nią wzrok, uświadomił sobie także zdumienie marynarzy zgromadzonych wokół kobiety rozciągniętej na pokładzie. - Dalej, zanieść je pod pokład! Czy muszę wydawać oczywiste rozkazy? Yolu, wyznacz kurs na Łupigród. Daj sygnał „Marietcie", żeby płynęła za nami. Zbliża się szkwał. Chcę być w drodze, zanim uderzy. - Sir. Czy z podniesieniem kotwicy mamy zaczekać na Prawego i Ettę? Bystry zerknął na ciemnowłosą kobietę, która zaczynała kaszleć i się poruszać. - Nie - odparł z roztargnieniem. - Nie w tej chwili. Na razie niech zostaną tam, gdzie są.

Rozdział 22

POŁĄCZENIE RODZINY Prawy zamrugał w ulewnym deszczu i wytężył wzrok. - Nie rozumiem - powtórzył cicho. Myślał, że mówi do siebie, i był zaskoczony, kiedy Etta odpowiedziała. Nie słyszał jej cichych kroków. - Przestań próbować się domyślać, co się tam wydarzyło. Bystry wszystko wyjaśni, kiedy się z nim zobaczymy. - Ja tylko chcę wiedzieć, co się stało - odparł uparcie. Patrzył z rozpaczą na plamkę ognia, która niegdyś była „Niezrównanym". Obserwował bitwę, ale wciąż nie pojmował, co tam zaszło. Dlaczego „Niezrównany" tak głupio rzucił wyzwanie i wężom, i „Vivacii"? Jak wybuchł pożar i dlaczego Bystry porzucił tak cenną zdobycz? Czy wziął jakichś jeńców? Prawemu wydawało mu się, że pożre go pustka spowodowana niewiedzą. Sztorm grożący im cały dzień wreszcie nadszedł. Ulewa stanowiła powiewającą szarą materię między nimi i płonącym „Niezrównanym". Zmarznięty i przemoczony Prawy stał na pokładzie i patrzył na przysłany przez jego rodzinę tonący statek. Zabierał ze sobą na dno nadzieję na okup i ratunek. Deszcz przynosił ulgę. Prawy nie umiał znaleźć łez. - Wejdź do środka - zaproponowała Etta, kładąc mu ciepłą dłoń na ramieniu. Odwrócił się do niej. Jeśli w tej nieszczęsnej chwili zostawała mu w życiu jakaś pociecha, stanowiła ją Etta. Włożyła ubranie sztormowe Sorcora; wisiało na jej szczupłej postaci jak worek. Kilka kropli deszczu odszukało jej twarz i zawisło klejnotami na rzęsach. Zamrugała i krople spłynęły po policzkach, udając łzy. Prawy patrzył na nią, otępiały z pożądania i konieczności trzymania go w ryzach. Znów pociągnęła go za rękę i Prawy dał się jej poprowadzić. Sorcor oddał jej swoją kapitańską kajutę. Parujący dzbanek na stole i dwa przygotowane kubki wzruszyły Prawego. Etta zaparzyła herbatę i przyprowadziła go, by ją z nim wypić. Wskazała mu krzesło; usiadł w ociekającym ubraniu, a ona powiesiła sztormiak na kołku. Kiedyś kajuta należała do Bystrego i pozostało w niej kilka jego rzeczy, chociaż upodobanie Sorcora do tego, co jaskrawe i pretensjonalne, pokonało prostszy gust Bystrego. Haftowany obrus z chwastami skrywał elegancką prostotę stołu, który przykrywał. Etta strząsnęła z włosów krople deszczu i usiadła na drugim krześle. - Wyglądasz jak bezpański pies - zauważyła, nalewając herbatę, i podsunąwszy mu kubek, dodała tonem nagany: - Nie rozumiem, dlaczego muszę ci przypominać, byś ufał Bystremu. Cokolwiek się stało, powinniśmy zawierzyć jego osądowi. Dawno temu powiedziałeś mi, że jest wybrany przez Sa. Już w to nie wierzysz? Sączył herbatę i smakował ciepło cynamonu. Sprawiało mu to przyjemność mimo głębokiej melancholii, w jakiej się pogrążył. Etta chyba dobrze wiedziała, że drobne przyjemności ciała są czasami najsilniejszym lekiem na głęboki ból duszy. - Już nie wiem, w co wierzę - przyznał ze znużeniem Prawy. - Widziałem dobro, które wszędzie czynił. Stanowi potężną siłę w walce o wolność i poprawę życia ludzi. Mógłby wybudować sobie wspaniały dom pełen bogactw i służby, a ludzie i tak by go uwielbiali, ale on nadal żegluje, by walczyć z handlarzami niewolników i uwalniać uwięzionych. Biorąc to wszystko pod uwagę, jak mogę wątpić w wielkość jego duszy? - Ale wątpisz, prawda? Prawy westchnął. - Tak. Czasami, w nocy, kiedy próbuję medytować, kiedy próbuję znaleźć swoje miejsce w jego świecie, nie mogę tego wszystkiego dopasować. - Odgarnął wilgotne włosy z twarzy i spojrzał na nią otwarcie. - Bystremu czegoś brak. Czuję to, lecz nie potrafię nazwać. Po twarzy Etty przebiegł cień gniewu. - Może tego czegoś brakuje nie jemu, lecz tobie? Może tracisz wiarę, ilekroć ścieżka wyznaczona ci przez Sa prowadzi cię tam, dokąd nie chcesz iść? Jej słowa oszołomiły go. Nigdy się nie spodziewał usłyszeć od niej takiej nagany, nie mówiąc już o tym, że zabrzmiała tak wiarygodnie. Etta mówiła dalej. - Bystry ma swoje wady. Powinniśmy jednak patrzeć na wszystko, co osiągnął mimo własnych wątpliwości i bólu. Spojrzała na niego oskarżycielsko. - A może myślisz, że aby czynić dobro, człowiek musi najpierw stać się doskonały? - Dłoń Sa pasuje do każdego narzędzia - mruknął. I po chwili wybuchnął: - Ale dlaczego musi mi odbierać mój statek?! Nie tylko go zabrać, ale zmienić w istotę, której nawet nie poznaję? Dlaczego musi zabijać tych, którzy przybyli tylko po to, by zabrać nas do domu? Nie rozumiem tego, Etto, i nigdy nie zrozumiem. - Może dlatego, że już postanowiłeś, że tego nie pojmiesz? -Spokojnie wytrzymała jego wzrok. - W książce, którą mi dałeś, przeczytałam, że naszą rzeczywistość kształtują nasze słowa. Spójrz, co twoje słowa właśnie zrobiły z tym, co istnieje. Przekształciłeś to w dowód niechęci wobec ciebie. Twój statek, powiadasz. A jest nim? Czy kiedykolwiek był to czyjś statek? A może to była żyjąca istota, uwięziona w obcym ciele, a potem zawłaszczona jak przedmiot? Czy to Bystry go zmienił, czy może po prostu uwolnił go, by mógł zostać tym, czym naprawdę jest? Skąd wiesz, że zabił tych, którzy przybyli cię uwolnić, jeśli naprawdę mieli taki zamiar? Na razie nie wiemy nic. A mimo to już uznałeś, że jest to zło wyrządzone tobie, żebyś mógł podsycać swój gniew i czuć się usprawiedliwiony. To wcale nie lepsze od nurzania się w żalu nad samym sobą. -W jej głosie brzmiało coraz więcej gniewu. Teraz zacisnęła usta i odwróciła się od Prawego. - Chciałam się z tobą czymś podzielić, czymś co musi pozostać między nami. Teraz się zastanawiam, czy mogę się na to ważyć, czy może uczynisz z tego coś, czym nie jest. Mógł tylko na nią patrzeć. Mimo że miał swój wkład w jej przeobrażenie, wciąż go zdumiewały zmiany, jakie w niej zaszły. Już się nie rzucała na niego z pięściami, kiedy się jej sprzeciwiał. Nie musiała; język miała ostry jak brzytwa. Prawy dostrzegał jej inteligencję i szanował jej spryt oraz odwagę od pierwszego dnia ich znajomości. Teraz pod intelektem Etty

kryło się wykształcenie, a pod odwagą etyka. Dodawało to jej urody. Na znak kapitulacji odwrócił swoją leżącą na stole dłoń grzbietem do dołu. Ku jego zaskoczeniu, Etta pochyliła się i umieściła w niej swoją dłoń. Kiedy zamykał na niej palce, uśmiechnęła się. Nie sądził, że może być jeszcze piękniejsza, lecz w jej twarzy zapłonęło nagle światło. Pochyliła się bliżej i wyszeptała: - Jestem w ciąży. Noszę dziecko Bystrego. Słowa te zamknęły między nimi drzwi, odcięły Prawego od jej życia i jej światła. Należała do Bystrego, zawsze do niego należała, i zawsze będzie do niego należeć. Prawy zawsze będzie sam. - Z początku nie miałam pewności. A jednak od pewnej nocy miałam przeczucie, że tak jest. I dzisiaj, kiedy mnie odesłał, czego nie robił nigdy przedtem, pomyślałam, że może istnieje jakiś powód. Więc usiadłam i zbadałam się igłą zawieszoną na nitce nad dłonią. Huśtała się tak gwałtownie, że nie może być wątpliwości. Wszystko wskazuje na to, że noszę syna, mężczyznę, który pójdzie w jego ślady. Wyjęła dłoń z ręki Prawego i z dumą położyła ją na swoim płaskim brzuchu. Przygnębienie wręcz przygniotło Prawego. - Zapewne jesteś bardzo szczęśliwa - wykrztusił mimo bólu, który ściskał mu gardło. Jej uśmiech odrobinę przygasł. - I tylko tyle masz mi do powiedzenia? - zapytała. Tylko tyle śmiał jej powiedzieć. Lepiej, żeby wszystkie inne myśli pozostały niewypowiedziane. Prawy przygryzł język i patrzył na Ettę w bezradnym milczeniu. Westchnęła cicho i odwróciła wzrok. - Miałam nadzieję na więcej. To chyba było głupie. Ale Bystry tak często nazywa cię swoim prorokiem, że - tylko się nie śmiej - wyobrażałam sobie, że kiedy ci powiem, że noszę w łonie syna króla piratów, to, sama nie wiem, przepowiesz mu wielką przyszłość albo... Zamilkła, a na policzki wystąpił jej delikatny rumieniec. - Jak w starych bajkach - udało się powiedzieć Prawemu. - Przepowiednia przyszłych cudów. Odwróciła się od niego, nagle zawstydzona, że marzyła o tak wielkich rzeczach dla swego dziecka. Prawy podjął dzielną próbę zignorowania w sobie skrzywdzonego chłopca i odezwał się jak mężczyzna i kapłan zarazem. - Nie mam dla ciebie żadnych przepowiedni, Etto. Żadnej wizji zesłanej przez Sa, żadnego natchnionego proroctwa. Wierzę, że jeśli temu dziecku jest przeznaczona wielkość, to będzie ona pochodziła tak od jego matki, jak i ojca. Widzę teraz w tobie, że bez względu na to, co inni ludzie będą widzieć w twoim dziecku, ono zawsze będzie królować w twoim sercu. Ty ujrzysz jego wartość na długo przed innymi i będziesz wiedziała, że największą jego zaletą będzie po prostu to, że jest sobą. Dziecko czerpie siłę z akceptacji rodziców. Twoje dziecko ma już ten dar od ciebie. Słowa Prawego poruszyły ją tak, jakby wygłosił proroctwo. Rozpromieniła się. - Nie mogę się doczekać widoku twarzy Bystrego, kiedy mu powiem. Prawy zaczerpnął tchu. Wypełniła go pewność i jeśli Sa natchnął go kiedykolwiek, to chłopak wiedział, że stało się to właśnie wtedy. - Radzę ci, byś jeszcze przez jakiś czas zachowała tę wiadomość w tajemnicy. Bystry jest teraz zajęty tyloma sprawami. Zaczekaj na chwilę, kiedy naprawdę będzie chciał to usłyszeć. - Może masz rację - powiedziała z żalem Etta. Prawy wątpił, by go posłuchała. *** Szkwał, który zagrażał im cały dzień, wreszcie ich odnalazł. „Niezrównany" uniósł głowę i poczuł na twarzy ostatni deszcz w życiu. Uderzały weń fale, ale nie mogły go rozkołysać, jako że obciążony kadłub zanurzał się coraz głębiej. Uderzenia w pokrywę luku osłabły. Ogień, który rozpalił Bystry za pomocą oliwy, dymił i śmierdział, ale nie gasł. Od czasu do czasu rozlegał się trzask - to spadały na pokład wypalone kawałki takielunku. „Niezrównany" nie zwracał na to wszystko uwagi. Zapadał się wewnątrz siebie do miejsca leżącego głębiej niż dno oceanu. Amber szlochała w ładowni. To było trudne do zniesienia. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo ją polubił. I Świstaka. I Aroganta, tak dumnego, że był jego kapitanem. Zdecydowanie porzucił takie myśli. Nie wolno mu im teraz ulec. Cieśla podpełzła pod pokładem tak daleko w stronę dziobu, jak tylko się dało. Mimo bólu spowodowanego oparzeniami, przebrnęła przez zimną wodę wypełniającą ładownie. „Niezrównany" wolałby, żeby zasnęła w odbierającej czucie wodzie; to byłaby łagodniejsza śmierć. Lecz ona żyła, przywarła do jego stewy dziobowej i mówiła słabym głosem. Nie słuchał jej. Szturchnął go wąż. - Hej. Głupi. Zamierzasz pozwolić, by ci to zrobili? - Stwór mówił z pogardą. - Obudź się. Masz takie samo prawo do życia, jak ona. - Mam też takie samo prawo do śmierci - odparł „Niezrównany". A potem pożałował, że w ogóle się odezwał, bo teraz miał też świadomość przepełnionych bólem słów Amber. - „Niezrównany". „Niezrównany", ja nie chcę umierać. Nie tak. Nie, kiedy moja praca nie została jeszcze skończona. Proszę cię, statku. Proszę cię, nie rób tego. Szlochała, a jej łzy parzyły go równie dotkliwie, jak wężowy jad. - Nikt nie ma prawa umierać bezużytecznie - oznajmił wąż. „Niezrównany" rozpoznał jego głos. To on krzyczał drwiąco na węże, które go atakowały. Znów szturchnął „Niezrównanego". To było denerwujące. - Śmierć to najużyteczniejsza rzecz, jaką mogę zrobić dla Bystrego - przypomniał samemu sobie „Niezrównany". Z trudem się uspokoił. Wąż przycisnął łeb do przechylonego kadłuba „Niezrównanego" i mocno pchnął. - Nie mówię o jakimś "bystrym". Mówię o użyteczności dla twego własnego gatunku. Błyskawica się przechwala, że tylko ona może nas zaprowadzić do domu i ochronić. Ja jej nie wierzę. Moje wspomnienia mówią o wielu przewodnikach i

obrońcach. Z pewnością to, co może zrobić dobrze jeden, dwóch może zrobić lepiej. Dlaczego tak bardzo chce cię zabić, żeby sprawić przyjemność temu „bystremu"? Dlaczego wam obojgu w ogóle na nim zależy? - Chce, żebym umarł, żeby sprawić przyjemność Bystremu? „Niezrównany" wymawiał powoli słowa. Nie potrafił nadać im sensu. Przecież to było pełne smutku życzenie Bystrego. Nie miało nic wspólnego z „Vivacią" czy też Błyskawicą, jak się teraz tytułowała. Chyba że chciała mieć Bystrego dla siebie. Chyba że chciała się pozbyć „Niezrównanego", by nie mieć rywali. Może Bystry go oszukał? Może Bystry pragnął jego śmieci, żeby mógł być z „Vivacią"? Ta zdradziecka myśl nim wstrząsnęła. - Odejdź! To moja decyzja. - A kimże jesteś, by decydować? - naciskał wąż. - „Niezrównanym". Jestem „Niezrównanym" od Szczęsnych. To imię i nazwisko było talizmanem, ujarzmiającym inne tożsamości. Wąż otarł się o niego. - I kim jeszcze jesteś? - zapytał. Wewnątrz poczuł nagły nacisk dłoni Amber. - Nie! - wrzasnął na nich oboje. - Nie! Jestem „Niezrównanym" od Szczęsnych. Tylko tym. Lecz wewnątrz niego, z ciemności głębszej niż ludzka dusza, przemówiły inne głosy, i Amber ich słuchała. *** Althea otworzyła oczy i czekała, aż rozwieje się zły sen. Trudno jej było uwierzyć, że znajduje się na pokładzie „Vivacii", w swojej dawnej kajucie. Pomieszczenie wyglądało normalnie, ale Althea miała irracjonalne wrażenie, że coś jest nie tak. Powróciło wspomnienie ze „Żniwiarza". Tak było na tamtym statku. Martwe drewno. Althea w ogóle nie wyczuwała żywostatku. Sięgnęła, ale poczuła tylko kołysanie. Czy odzyskali statek? Czy za sterem stał Arogant i prowadził ich do domu? Usiadła zbyt gwałtownie. Wstrząsnął nią atak kaszlu. Jakby ze snu, wyłoniło się wspomnienie: leżała na pokładzie „Vivacii , bardzo zmarznięta, i wykrztuszała morską wodę. W ustach wciąż miała jej smak, piekło ją w nosie. To było prawdziwe. Pokład, na którym leżała, był bardzo twardy, i to nie tylko tak, jak twarde jest drewno. Czuła niechęć desek pod jej dłońmi. Była z nią wtedy Yek, ale teraz gdzieś zniknęła. Althea miała jeszcze wilgotne włosy, więc nie minęło zbyt wiele czasu. Do okna zaglądał zmierzch wczesnego zimowego wieczoru, jeszcze ciemniejszy z powodu szalejącego sztormu. Z haka zwieszała się latarnia z przykręconym knotem. Althea siedziała nieruchomo, usiłując uporządkować wydarzenia. Węże otoczyły szalupę, a jeden z nich uderzył ją bokiem; odbiła się od wygiętego grzbietu. Althea pamiętała plusk wody, kiedy w nią wpadła. Szamotała się pod wodą, zrzucając kopnięciami buty, ale zimne morze ciągnęło ciężki materiał jej ubrania w dół i każda kolejna fala zatrzymywała ją pod wodą dłużej. Althea nie pamiętała, jak Yek ją chwyciła, ale była pewna, że wysoka kobieta przyszła jej z pomocą. Zostały wyłowione z wody i wciągnięte na pokład „Vivacii". A teraz znajdowała się tutaj. Ktoś ją przebrał w męską nocną koszulę z bardzo delikatnego lnu, a nogi przykrył ciepłymi wełnianymi kocami. Ktoś życzliwie się nią zajął. Chwyciła się kurczowo tej myśli; negocjacje zatem potoczyły się dobrze. Arogant znajduje się prawdopodobnie na pokładzie i rozmawia z kapitanem Bystrym. To by wyjaśniało, dlaczego nie została przewieziona na „Niezrównanego". Ubierze się i ich poszuka, ale najpierw pójdzie na dziób zobaczyć się z galionem. O wiele za długo była rozdzielona ze swoim statkiem. Kiedy porozmawia z „Vivacią", na pewno uda się jej zażegnać dzielące je różnice. Rozejrzała się po kajucie, ale nie dostrzegła ani śladu własnego ubrania. Na kołkach wisiały jakieś koszule i spodnie; wyglądało na to, że mogą na nią pasować. Nie było czasu na nieśmiałość; potem podziękuje osobie, która oddała jej swoją kajutę i ubrania. Zapewne był to pierwszy oficer. Książki na półce świadczyły, że jest to człowiek o niejakim wykształceniu. Szacunek Althei wobec Bystrego wzrósł. Klasa załogi wiele mówiła o kapitanie. Spodziewała się, że nawiąże z piratem dobre stosunki. Znajomym ruchem, wywodzącym się jeszcze z dzieciństwa spędzonego na pokładzie statku, sięgnęła w górę i przyłożyła dłonie do odsłoniętej belki z czarodrzewu nad głową. - „Vivacio" - powitała ją ciepło. - Wróciłam. Zaprowadzę cię do domu. Uderzenie powaliło ją z powrotem na materac. Oszołomiona, leżała na wznak, patrząc na sufit nad głową. Czyżby się uderzyła w głowę? To nie miało sensu. Nic jej nie uderzyło, ale była ogłuszona. Spojrzała na dłonie, niemal się spodziewając, że będą zaczerwienione. - „Vivacio"? - zapytała ostrożnie. Znów spróbowała wyczuć statek, lecz nie czuła nic. Zebrała się na odwagę i ponownie sięgnęła do belki. Zatrzymała rękę na długość palca od niej. Z drewna promieniowała wrogość jak gorąco z ognia. Althea naparła na nią. Zupełnie jakby wciskała dłoń w ubity śnieg. Poczuła zimno i gorąco, a potem palce zaczęły jej drętwieć. Zacisnęła zęby i nie ustawała w wysiłkach. - „Vivacio" - powtórzyła przez zęby. - Statku, to ja. Althea Vestrit. Przypłynęłam po ciebie. Sprzeciw wobec jej dotyku tylko wzrósł. Usłyszała zgrzyt przekręcanego klucza. Drzwi się otworzyły. Althea zerknęła na stojącego w nich mężczyznę. Był wysoki, przystojny i dobrze ubrany. Wraz z nim do kajuty wniknął zapach drzewa sandałowego. Niósł tacę z parującą miseczką. Jego czarne gładkie włosy lśniły, a wąsy były dokładnie podkręcone. U szyi i mankietów miał białą koronkę, a w jego uchu lśnił brylant, którego mógłby mu pozazdrościć każdy dandys, lecz szerokie ramiona dobrze skrojonego niebieskiego kaftana świadczyły, że mężczyzna nie jest zniewieściały. Opierał się na kuli z mosiądzu i wypolerowanego drewna, stanowiącej raczej starannie dobraną ozdobę niż narzędzie dla kaleki. To musiał być Bystry. - Nie rób tego! - ostrzegł ją. Zamknął za sobą drzwi, postawił tacę na stole i przeciął pomieszczenie dwoma nierównymi krokami. - Powiedziałem, żebyś tego nie robiła. Ona cię tylko skrzywdzi. Chwycił ją za nadgarstki silnymi dłońmi i odciągnął ręce od belki. Althea nagle poczuła, że z wysiłku kręci jej się w

głowie. Wiedziała, co jej zrobiła „Vivacia". Statek delikatnie poruszył wszelkie wątpliwości, jakie kiedykolwiek żywiła Althea, i obudził w jej pamięci wszystkie wspomnienia złej oceny, egoizmu i głupoty, jakich był kiedykolwiek świadkiem. Althea płonęła za wstydu, że jest taką mało wartościową osobą, chociaż logika usiłowała jej mówić co innego. - Ona cię tylko skrzywdzi - powtórzył Bystry. Nie puszczał Althei. Po jednej próbie oswobodzenia rąk poddała się. Był silny. Lepiej zachowywać się z godnością niż reagować jak rozkapryszone dziecko. Spojrzała w jego jasnoniebieskie oczy. Uśmiechnął się uspokajająco i czekał. - Dlaczego? - zapytała. - Dlaczego miałaby spróbować mnie skrzywdzić? To mój statek. Uśmiechnął się szerzej. - I mnie też jest miło cię poznać, Altheo Vestrit. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej. - Obrzucił ją spojrzeniem. Wyglądasz o wiele lepiej, niż kiedy cię wyłowiłem. Zwymiotowałaś na mój czysty pokład sporo morskiej wody. Była to mieszanina cierpko-wytwornych uwag, która przypomniała jej o dobrym wychowaniu, sytuacji i jej długu wobec Bystrego. Althea rozluźniła ręce i kapitan natychmiast je puścił, klepiąc ją uspokajająco po dłoni. Policzki ją paliły. - Wybacz mi - powiedziała szczerze. - Zakładam, że jesteś kapitanem Bystrym. Z całą pewnością ocaliłeś mi życie, za co ci dziękuję. Ale to, że własny statek tak mnie odrzuca, jest... - Zabrakło jej właściwego słowa. - Bardziej niż smutne dokończyła nieprzekonująco. - O, jestem pewien, że to druzgocące. - Sięgnął niedbale w górę i delikatnie przyłożył dłoń do srebrzystego drewna. Dla was obu. Musicie dać sobie nawzajem czas. Jestem pewien, że nie jesteś tą osobą, którą byłaś, kiedy ostatni raz stałaś na tym pokładzie. I na pewno taki sam nie jest statek. - Opuścił rękę i dodał cicho: - Żadne stworzenie obdarzone choć odrobiną wrażliwości nie mogłoby znieść tego, co ona, i pozostać niezmienionym. - Pochylił się i szepnął: - Daj jej czas. Nie idź do niej od razu i przyjmij ją taką, jaka jest. I bądź pobłażliwa dla jej gniewu. Jest dobrze zakorzeniony i uzasadniony. -Jego ciepły oddech pachniał goździkami. Usiadł na rożku obok Althei. - Na razie powiedz mi, czy lepiej się czujesz? - O wiele lepiej, dziękuję. Gdzie jest Yek, kobieta, która była ze mną? Czy na pokładzie jest Arogant? Czy węże bardzo uszkodziły "Niezrównanego"? Jak je odpędziłeś? Czy mój siostrzeniec Prawy żyje i czy ma się dobrze? Po każdym zadanym pytaniu wyrastało następne, aż Bystry pochylił się do przodu i przytknął jej do ust dwa palce, Wzdrygnęła się na ten dotyk, lecz go wytrzymała, zmusiwszy się do przyznania, że zapewne nic on nie znaczy. - Ćśśś - powiedział łagodnie. - Ćśśś. Po kolei, chociaż nie powinnaś się kłopotać takimi sprawami. Sporo przeszłaś jak na jeden dzień. Yek bardzo mocno śpi. Chyba otarł się o nią wąż; ma poparzoną nogę i żebra, ale jestem pewien, że szybko się wygoją. Dałem jej syrop makowy, by uśmierzyć ból. Na razie proponuję, żebyśmy jej nie przeszkadzali. Przyszło jej do głowy nagłe, niepokojące pytanie. - Więc kto się mną zajął? Położył mnie tu do łóżka? Odruchowo sięgnęła ręką do zapiętego na guzik kołnierzyka koszuli. - Ja - odparł cicho, nie patrząc na nią. W kąciku ust igrał mu uśmiech, lecz Bystry go opanował. - To raczej nie było zadanie, które powierzyłbym moim marynarzom, a na pokładzie nie ma kobiet. Twarz Althei płonęła. - Przyniosłem ci coś. Mówiąc to, wstał i umieścił kulę pod pachą. Podszedł do stołu i przyniósł do łóżka tacę. Mimo braku nogi poruszał się z rozkołysaną zręcznością prawdziwego marynarza. Althea przesunęła nogi, by zrobić miejsce na tacę. Bystry ją postawił, a potem usiadł obok niej. - To jest wino i winiak, podgrzane z przyprawami, wedle starego przepisu z Łupigrodu. Bardzo rozgrzewające, bardzo wzmacniające i znakomite na ból. Spróbuj, a ja będę mówił. Najlepsze jest gorące. Uniosła miseczkę w obu dłoniach. Już sam zapach przynosił ulgę. Na dnie bursztynowego płynu wirowały ciemne przyprawy. Pociągnęła niewielki łyk. Poczuła rozlewające się w jej wnętrzu ciepło, likwidujące napięcie, a potem przeszył ją nagły dreszcz, wywołując na rękach gęsią skórkę. Zupełnie jakby ciało zatrzymało w sobie zimno morza i dopiero teraz je oddawało. - Tak lepiej - powiedział Bystry zachęcająco. - Zobaczmy. Prawego nie ma w tej chwili na pokładzie. Służy na „Marietcie pod Sorcorem, moim zastępcą. Przekonałem się, że przenoszenie obiecującego człowieka ze statku na statek i dawanie mu rozmaitych obowiązków pomaga mu doskonalić sztukę żeglarską i zdolność samodzielnego myślenia. Niewątpliwie zdajesz sobie sprawę, że zajmujesz jego kajutę i jego łóżko. Nie przejmuj się tym. Tam, gdzie przebywa, jest mu bardzo dobrze, a wiem, że niczego by ci nie żałował. - Dziękuję - powiedziała ostrożnie. Usiłowała uporządkować myśli- Bystry wyraźnie uważał Prawego za swego człowieka, za kogoś, kogo należy przygotować do większej odpowiedzialności, jak syna w rodzinnej firmie. Nigdy nie wyobrażała sobie takiej sytuacji i nie wiedziała, jak na nią zareagować. - To ładnie z twojej strony, że dajesz mu takie możliwości - usłyszała własne słowa. Jakaś jej część była tymi słowami wstrząśnięta. Ładnie z jego strony, że daje Prawemu możliwość zostania lepszym piratem? Stwierdziła, że powinna uporządkować myśli. - Muszę cię o to zapytać. Jak reaguje „Vivacia" na nieobecność Prawego? Nie jest dobrze dla żywostatku, żeby zostawał długo bez członka rodziny na pokładzie. - Proszę cię. Wypij, dopóki jest ciepłe - zachęcił ją Bystry. Kiedy go posłuchała, zetknął na łóżko między nimi, jakby się bał, że jego następne słowa się jej nie spodobają. - „Vivacia" czuje się dobrze. Nie tęskni zbytnio za Prawym. Bo, widzisz, ona ma mnie. - Znów sięgnął nad głowę, by popieścić srebrzystoszarą belkę. - Odkryłem, że „rodzina" nie jest tak ważna dla żywostatku, jak bratni duch. Mamy z „Vivacią" wiele takich samych cech: umiłowanie przygody, nienawiść do handlu niewolnikami, pragnienie... - Myślę, że znam własny statek - przerwała mu Althea, lecz Bystry skarcił ją łagodnie spojrzeniem niebieskich oczu. Uniosła miseczkę i napiła się, by ukryć konsternację. Poczuła rozlewające się po całym ciele, odprężające ciepło alkoholu. Kiedy zakręciło jej się w głowie, dłonie Bystrego podtrzymały miseczkę. - Jesteś bardziej znużona, niż sądzisz - powiedział ze współczuciem. - Dość długo przebywałaś w lodowatej wodzie. A teraz zdenerwowały cię moje nierozważne słowa. To na pewno bardzo dla ciebie trudne. Być może sądziłaś, że przybywasz na ratunek swojemu statkowi i siostrzeńcowi. Zamiast tego odkryłaś, że wyrwałabyś ich ze świata, który kochają. Proszę cię.

Odpocznij, zanim znów porozmawiamy. Wyczerpanie sprawia, że widzisz wszystko z najgorszej strony. Prawy jest silny, zadowolony i przekonany, że odkrył, co Sa zamierza wobec niego. Statek z zapałem ściga handlarzy niewolników i cieszy się z pełnego przygód życia, które prowadzimy. Powinnaś się cieszyć. A i ty jesteś bezpieczna na pokładzie swego rodzinnego statku. Od tej chwili twoja sytuacja może się tylko polepszać. Piła, aż poczuła na wargach przyprawy z dna miseczki. Bystry wyjął ją z ręki Althei i podtrzymał dziewczynę, gdy się zachwiała Drzewo sandałowe. Goździki. Oparła głowę na ramieniu mężczyzny w pięknym niebieskim kaftanie. Koronka przy jego szyi łaskotała ją w twarz. Koronka ładnie by wyglądała na Arogancie. I taki kaftan. - Podobają mi się koronki u mężczyzny - zauważyła. Bystry odchrząknął. - Althea poczuła, że się rumieni. - Kręci mi się w głowie - przeprosiła, usiłując się wyprostować. - Nie powinnam tego pić tak szybko. Od razu uderzyło mi do głowy. - Nie, nie, nic nie szkodzi. Zbyt wiele od siebie wymagasz. Połóż się. Będąc dżentelmenem do szpiku kości, nie zwrócił uwagi na jej skrępowanie. Zeskoczył z koi na jednej nodze i poprawił poduszkę. Althea posłusznie się położyła. Kajuta kołysała się wokół niej. - Czy sztorm się wzmaga? - zapytała z niepokojem. - Tu, na Wyspach Pirackich, coś takiego uważamy tylko za szkwał. Wkrótce się z niego wydostaniemy. Rzucimy kotwicę w osłoniętej zatoczce i przeczekamy. Nie martw się. „Vivacia" potrafi sobie dać radę ze znacznie silniejszym wiatrem. - Wiem. Pamiętam. Spodziewała się, że Bystry wyjdzie, on jednak wrócił do niej. W jej głowie wirowały wspomnienia innego wysokiego ciemnowłosego mężczyzny stojącego przy jej koi. Ojciec Althei przeprowadził „Vivacię" przez liczne sztormy, mając na pokładzie swą córkę. Kiedy była mała, ten statek był najbezpieczniejszym miejscem na świecie. „Vivacia" stanowiła świat ojca, gdzie nad wszystkim panował i nigdy nie dopuścił, by stała się jej jakaś krzywda. Wszystko będzie dobrze. Statkiem dowodził silny mężczyzna, a ster trzymała pewna ręka. Zamknęła ciężkie powieki. Już dawno nie czuła się tak bezpieczna. *** Bystry patrzył na nią z góry. Na poduszce leżały jej splątane włosy, kręcące się od wilgoci. Rzęs nie miała tak długich jak Prawy, ale i tak podobieństwo było niesamowite. Podciągnął koce i otulił nimi Altheę. Nie poruszyła się. Nie zdziwiło go to. Wypróbował już mieszankę maku i mandragory w winiaku na Yek. Będzie głęboko spała, a on zyska czas na zastanowienie się nad swoją rolą i nad odpowiedziami na jej pytania. „Niezrównany" zginął z całą załogą. Jakież to smutne. Węże zaatakowały w odwecie na strzały Aroganta. To mogłoby się powieść, jeśli tylko nie będzie rozmawiała z załogą. Czy uda mu się trzymać ją w takiej izolacji, bez wzbudzania jej podejrzeń? Trudno będzie obmyślić odpowiednie kłamstwa, ale coś mu do głowy przyjdzie. Stał jeszcze przez chwilę, patrząc na nią. To był Prawy w postaci kobiety. Powiódł palcem po krzywiźnie jej policzka, łuku brwi, kielichu nozdrzy. Krew Kupców z Miasta Wolnego Handlu, kobieta dobrze urodzona i dobrze wychowana. Nie można się pomylić w kwestii kogoś o takim samym pochodzeniu. Kiedy się nad nią pochylił i ją pocałował, usta miała wiotkie i ciepłe. Drażniły jego wargi smakiem przypraw i winiaku. Gdyby zechciał, mógłby ją wziąć w tej chwili. Nikt by się nie dowiedział; nawet ona sama mogłaby się nie zorientować, że to zrobił. Taka zabawna myśl sprawiła, że naprawdę się uśmiechnął. Zaczął rozpinać górny guzik nocnej koszuli. Jego własnej koszuli, pomyślał, zupełnie jakby sam się rozbierał. Oddychała głęboko i równo. - Pragniesz jej tylko dlatego, że przypomina ci tego chłopca - odezwał się drwiąco amulet. Paskudny cichy głosik zniszczył spokój kajuty. Bystry zamarł. Zerknął na zaniepokojoną rzeźbę. Jej małe oczka lśniły. Czy w drewnie naprawdę dostrzegł błękitne iskierki, czy tylko je sobie wyobraził? Usta amuletu wykrzywiły się w grymasie odrazy. - A chłopca chcesz tylko dlatego, że tak bardzo przypomina ci ciebie samego, kiedy miałeś tyle lat, co on. Tylko że w rzeczywistości byłeś o wiele młodszy, kiedy Igrot zaciągnął cię do swego łóżka. - Zamknij się! - syknął Bystry. Te wspomnienia były zakazane. Wszystkie poszły na dno razem z „Niezrównanym". Po co to wszystko było, jeśli nie po to, by zniszczyć właśnie te wspomnienia? Wypowiedzenie tych słów przez amulet narażało wszystkie dokonania i zamiary Bystrego na niebezpieczeństwo. Wszystkie. Teraz wiedział, że będzie musiał go zniszczyć. - To ci nie pomoże - rzekł drwiąco amulet. - Jeśli mnie zniszczysz, Błyskawica będzie wiedziała, dlaczego to zrobiłeś. Ale powiem ci coś. Weź tę kobietę wbrew jej woli, a cały statek się dowie, dlaczego jej pragnąłeś. Ja o to zadbam. I zadbam, żeby pierwszy dowiedział się Prawy. - Dlaczego? Czego ty ode mnie chcesz? - zapytał Bystry wściekłym szeptem. - Chcę, żeby na statek wróciła Etta. I Prawy. Z moich własnych powodów. Ostrzegam cię. I Błyskawica, i ja uznalibyśmy gwałt za coś nadzwyczaj niesmacznego. Wśród smoków tego się nie robi. - Mały amulecik, nie większy od orzecha, twierdzi, że jest smokiem! - Nie trzeba być wielkości smoka, by mieć jego serce. Zabierz z niej łapy. Bystry posłuchał. - Nie boję się ciebie - powiedział, wyprostowując się i biorąc kulę. - A jeśli chodzi o Altheę, to będę ją miał. Z jej zgodą. Zobaczysz. - Odetchnął powoli. - Statek, kobieta i chłopiec. Wszyscy będą należeć do mnie. *** Skąd wiedziała? - zastanawiał się „Niezrównany". Skąd Amber wiedziała, gdzie przyłożyć dłonie, by dotknąć każdego z nich, ich obu, całego „Niezrównanego" naraz? Jej nagie palce napierały na drewno; była na niego otwarta. Gdyby chciał, mógłby w nią sięgnąć i zgłębić wszystkie jej tajemnice. Nie chciał jednak wiedzieć o niej nic ponad to, co już wiedział. Pragnął tylko się poddać i spokojnie umrzeć. Dlaczego nie chciała tego dla niego zrobić? Zawsze był dla niej przyjacielem.

Teraz jednak nie zwracała na niego uwagi i sięgała poza niego, by rozmawiać z innymi, którzy dzielili z nim jego drewno. Mówiła do niego, ale oni słuchali, a to, co usłyszeli, odzywało się echem w jego duszy. - Muszę żyć - błagała. - Tylko wy możecie mi pomóc. Muszę jeszcze tyle dokonać w życiu. Proszę. Jeśli jest jakaś umowa, którą możemy zawrzeć, to mi powiedzcie. Poproście mnie o cokolwiek, i jeśli to tylko w mojej mocy, sprawię, że będzie wasze. Ale pomóżcie nam żyć. Zewrzyjcie poszycie i przerwijcie napływ tej zimnej wody. Pozwólcie mi żyć. - Amber. Amber. - Przemówił do niej wbrew wszelkiemu rozsądkowi. - Proszę cię. Przestań. Uspokój się. Zamilcz. Umrzemy razem. - Statku. „Niezrównany". Dlaczego? Dlaczego musimy umrzeć? Co się zmieniło, dlaczego to robisz? Dlaczego nie możemy żyć? Nigdy nie zrozumie. Wiedział, że to niemądre, ale i tak spróbował. - Muszą umrzeć wspomnienia. Kiedy one znikną, Bystry będzie mógł wreszcie żyć spokojnie. Dlatego oddał wspomnienia mnie, a ja miałem umrzeć wraz z nimi. Żeby jeden z nas mógł żyć wolny. Słuchali w bezruchu, obaj. Nagle odezwał się Większy; jego myślami rozbrzmiewała połowa kadłuba. - To tak nie działa. Uciszanie wspomnień nie przerywa ich istnienia. Wydarzeń nie można wymazać przez zapomnienie ich. Poczuł szok Amber. Dzielnie usiłowała go przezwyciężyć. - Dlaczego Bystry ci to robi? - zapytała, jakby nie wyczuwała Większego. - Jak on może? Kim on jest dla ciebie? - To moja rodzina. - „Niezrównany" nie potrafił ukryć miłości do pirata. - Jest Szczęsnym, tak jak ja. Ostatnim z rodu, urodzonym na Wyspach Pirackich. Syn Kupca z Miasta Wolnego Handlu pojął za żonę kobietę z Wysp Pirackich. Bystry był ich dzieckiem, jego synem, jego księciem. I moim towarzyszem zabaw. Kimś, kto w końcu kochał mnie dla mnie samego. - Nie jesteś Szczęsnym - przerwał mu Większy. - Jesteśmy smokami. - Tak, jesteśmy smokami, i chcemy żyć - udało się wtrącić własną myśl Mniejszemu. - Cisza! - zgromił go Większy. „Niezrównany" przechylił się bardziej - to Większy z powrotem przejął kontrolę. - Kim jesteście? - zapytała zdezorientowana Amber. - „Niezrównany", dlaczego w tobie są jakieś smoki? Większy się roześmiał. „Niezrównany" wiedział, że lepiej nie odpowiadać. - Proszę - rzekła błagalnym tonem Amber. - Proszę, pomóżcie nam żyć. - A zasługujesz na życie? - zapytał ją Większy. Posługiwał się ustami „Niezrównanego" i jego głębokim głosem, opanowawszy galion. Nie miało dla niego znaczenia, że Amber słyszy jego myśli poprzez dłonie. „Niezrównany" wiedział, że Większy mówi w ten sposób, by udowodnić statkowi, jak bardzo urósł w siłę. - Gdybyś zasługiwała, dostrzegłabyś, że ocalenie nas wszystkich spoczywa teraz w twoich rękach. Ale jeżeli jesteś zbyt głupia, by to zrozumieć, to chyba wszyscy powinniśmy tu umrzeć razem. - Powiedz jej - poprosił Mniejszy. - Znów nadszedł nasz czas, a ty pozwolisz nam umrzeć z powodu głupoty jakiegoś człowieka? Nie! Powiedz jej. Niech nas ocali, żebyśmy mogli dalej... - Cicho, słabeuszu! Zbyt długo przebywałeś w towarzystwie ludzi. Przeżyć mogą tylko silni. Chociaż jesteśmy uwięzieni w tym ciele, to lepiej umrzeć, skoro ludzie na naszym pokładzie są głupi- Więc niech nam pokaże, że potrafi uczynić nasze życie wartościowym- Jeśli potrafi zgłębić problem, jak żyć, pozwolimy jej znów dać nam oczy Będziemy „Niezrównanym", ale nie „Niezrównanym" od Szczęsnych. „Niezrównanym" od Smoków. Z dwóch uczyniony jeden. - A co ze mną? - zawołał dzikim głosem „Niezrównany". Po jego oślepionej twarzy i piersi spływały kaskady wody. Chwycił się za brodę i mocno ją szarpał. - Ale co ze mną? - Bądź z nami - powiedział Większy. -Albo nie bądź. To jedyny wybór, jaki ci pozostał. Wąż mówił prawdę. Mamy obowiązek wobec naszych pobratymców i żaden smok ani smok przekształcony w statek nie ma prawa go nam odebrać. Możemy być tylko jedynym. Bądź jednym z nami albo nie bądź. - My umieramy! - krzyknęła Amber; głos miała słaby i chrapliwy od dymu, którym oddychała. - Nad nami płonie ogień, a woda zalewa ładownię. Jak mogę uratować was albo siebie? - Pomyśl - rozkazał jej "Większy. - Udowodnij, że jesteś tego warta. Amber zebrała wszystkie siły. Sięgnęła ku Większemu, jakby chciała mu wykraść to, co powinna wiedzieć. Wtem wstrząsnął nią atak kaszlu. Każdy paroksyzm powodował wrzask jej poparzonego ciała. Kiedy atak minął, Amber zniknęła ze świadomości „Niezrównanego". Czuł, jak najpierw staje się przezroczysta, a potem rozpłynęła się w nicość. Kiedy umarła, ogarnął go żal i ulga. Ciągnął go w dół ciężar zimnej wody. Fale stawały się coraz wyższe. Wkrótce przeleją się przez pokład. Kiedy zepchną go pod wodę, pożar zgaśnie, ale to nic. Ogień i dym już dokonały swego dzieła. Wtedy, niczym strzała trafiająca do celu, znalazła się w nim Amber. Chwytając oddech, zanurzyła się głęboko w smocze wspomnienia. „Niezrównany" poczuł, że cieśla traci równowagę, przytłoczona niekończącym się łańcuchem wspomnień, wędrujących od smoków do węży i dalej do smoków, i znów do węży, wstecz aż do pierwszego jaja. Nie umiała tego utrzymać. Poczuł, jak Amber topi się we wspomnieniach. Walczyła dzielnie, szukając w jego wspomnieniach tego, co ukrywał przed nią Większy. - To nie jest ukryte w mojej pamięci, lecz w twojej, mały błaźnie - powiedział. Patrzył na jej szamotaninę tak, jak patrzy się na żywicę zalewającą unieruchomioną mrówkę. Wyrwała się z jego jaźni. „Niezrównany" poczuł, że upadła, i że raz po raz wciąga do płuc haust dymu, walcząc o świeże powietrze, którego tam nie było. Znów zaczęła zanikać, wślizgiwać się pod granice świadomości. A potem powoli uniosła głowę. - Wiem, co to jest - oznajmiła. - Wiem, jak nas uratować. Ale nie kupię życia kosztem „Niezrównanego". Ocalę nas, jeśli obiecasz mi, że będziesz nie dwoma zlanymi w jedno, lecz trzema. „Niezrównany" musi być w tobie zachowany. Czuł jej strach. Wysączał się z niej wraz z potem, wydychała go z każdym oddechem. „Niezrównany" zaniemówił, uderzony myślą, że ktoś wolałby raczej umrzeć, niż go zdradzić. - Zgoda! - oznajmił Większy. W jego słowach brzmiały leciutkie nuty podziwu. - Ona ma serce warte zostania

partnerem smoczego statku. Teraz niech udowodni, że ma też i rozum. „Niezrównany" poczuł, że Amber usiłuje wstać, lecz zużyła już resztki sił. Oparła się o niego. Dla niej spróbował zewrzeć poszycie. Nie potrafił. Nie pozwalały mu na to smoki. Więc przekazał jej tyle siły, ile mógł, przelewając ją ze swego drewna do słabego ciała Amber uniosła głowę. - Świstak! - zawołała. Jej ogromny wysiłek złożył się na taki słaby krzyk. - Świstak! *** - Przyłóżcie się! Dalej! - ryknął Arogant, po czym się rozkaszlał. Odłożył prowizoryczny taran. Marynarze, którzy pomagali mu uderzać od spodu w pokrywę luku, osunęli się wokół niego. Pokrywa nie ustępowała, a czas uciekał. Arogant stłumił panikę. Czarodrzew z trudem się palił. Mają jeszcze trochę czasu, jest jeszcze szansa na przeżycie, ale tylko wtedy, kiedy będzie próbował. - Nie zwalniajcie z tą pompą! Utonięcie wcale nie jest lepsze od spłonięcia. Rozkaz pomógł; obsada pompy wróciła do pracy, choć bez zapału. Zbyt wielu członków załogi zginęło, zbyt wielu było rannych. Statek rozbrzmiewał złowieszczymi dźwiękami: odgłosami pracy pomp zęzowych, jękami rannych, dobiegającym z góry słabym trzaskiem płomieni. Poziom wody w zęzie się podnosił, a wraz z nim jej smród. Im więcej wody nabierał „Niezrównany", tym bardziej się przechylał. Dym przenikający do ładowni też stawał się gęstszy. Czas się kończył. - Wszyscy do tarana. Trzej mężczyźni wstali chwiejnie i mocniej chwycili belkę. W tej chwili uwagę Aroganta odwróciło pociągnięcie za rękaw. Spojrzał w dół i zobaczył świstaka. Chłopiec przyciskał zranioną rękę do brzucha. - Chodzi o Amber, sir. W niepewnym świetle latarni twarz chłopca była blada z bólu i strachu. Arogant pokręcił głową, potarł piekące, łzawiące oczy. - Zrób dla niej, co potrafisz. Nie mogę teraz pójść z tobą. Muszę pracować tutaj. - Nie, to wiadomość, sir. Kazała panu powiedzieć, żeby pan spróbował przy drugim luku. Tym w pańskiej kajucie. Słowa chłopca dotarły do niego dopiero po chwili i wtedy Arogant krzyknął: - Chodźcie! Weźcie taran! Zdjął latarnię z haka i ruszył w głąb statku, nie czekając, czy ktoś pójdzie za nim. Przeklinał własną głupotę. Kiedy Amber mieszkała na wyciągniętym na brzeg „Niezrównanym", jako sypialni używała kajuty kapitana, lecz swoje narzędzia trzymała poniżej, w ładowni. Dla wygody wycięła w podłodze kajuty otwór. I Althea, i Arogant byli przerażeni, kiedy to odkryli. Amber naprawiła podłogę, podparłszy ją z dołu kołkami. Lecz wszystkie podpory znajdowały się pod spodem i były dostępne z tego poziomu. Pokrywy luków „Niezrównanego" zostały zaprojektowane tak, by wytrzymały uderzenia fal z zewnątrz, lecz łata w podłodze kajuty kapitańskiej została tylko zabita gwoździami i podparta. Arogant stracił nieco pewności siebie, kiedy podniósł wzrok na załatany pokład. Amber była dobrym i dokładnym cieślą. Przechył statku utrudniał pracę w tym miejscu. Kiedy załoga dogoniła Aroganta i Świstaka, kapitan bezskutecznie napierał na jedną ze skrzyń. Wszyscy razem ustawili piramidę ze skrzyń i beczek, na którą wspiął się Arogant, by przyjrzeć się załatanej podłodze nad głową. Świstak podawał mu narzędzia. Za pomocą młotka i łomu Arogant usunął podpory. Tak blisko sufitu dym był gęstszy. W świetle lampy widział szare macki, sięgające w dół przez szpary w pokładzie. Jeśli uda mu się przebić na górę, może zastać nad sobą ogień. Mimo to nie wahał się. - Teraz taranem, chłopcy - polecił i usunął się z drogi. Przy czwartym uderzeniu Arogant zobaczył, że deski nieco się poddają. Machnięciem ręki odesłał ludzi na bok; odsunęli się, kaszląc i ciężko dysząc. Arogant znów wspiął się na swoją piramidę i zaczął walić młotkiem w drewno, odgradzające go od życia. Kiedy nagle ustąpiło, deski tworzące łatę posypały się wokół niego na dół. Żółty blask ognia oświetlił brudne twarze patrzących w górę ludzi. Arogant podskoczył, chwycił się krawędzi otworu i podciągnął do góry. Ściana kajuty płonęła, lecz ogień nie wtargnął jeszcze do środka. - Chodźcie tu! - krzyknął Arogant najgłośniej, jak potrafił. - Dopóki jeszcze możecie! W otworze już się pokazał Świstak. Arogant chwycił go za zdrową rękę i wyciągnął. Chłopiec wypadł za nim na pokład. Przemoczył go zimny deszcz. Szybki rzut oka wystarczył, by się przekonać, że „Niezrównany" jest sam na wodzie. Wokół niego krążył pojedynczy biały wąż. Ulewa była sprzymierzeńcem w gaszeniu ognia, lecz ona sama nie wystarczy. Płomienie wciąż lizały grotmaszt i pomykały wzdłuż ścian pokładówki. Zwalony takielunek tworzył niewielkie ogniska płonącego drewna i płótna. Arogant odciągnął tlące się resztki z klapy głównego luku, odryglował ją i otworzył. - Wychodźcie tędy! - krzyknął.- Wszyscy na pokład oprócz obsady pompy. Wyrzucić ... - Musiał przerwać, by kaszlem oczyścić płuca. Na pokład zaczęli wychodzić powoli ludzie. Białka oczu tworzyły niesamowity kontrast z ich usmolonymi twarzami. Z dołu dochodziły jęki i kaszel. - Wyrzucić wszystko, co się pali. Pomóżcie wyjść rannym na pokład, żeby mogli oddychać. Odwrócił się i ruszył ku dziobowi przez zwęglone resztki takielunku. Wyrzucił za burtę wesoło płonącą splątaną linę i kawałek drzewca. Zimna ulewa była równie oślepiająca, jak poprzednio dym, ale przynajmniej można było oddychać. Każdy haust powietrza oczyszczał mu płuca. Dotarł na dziób. - „Niezrównany", zamknij szczeliny! Dlaczego usiłujesz nas zabić? Dlaczego? Galion nie odpowiedział. Tańczyło po nim pełgające światło płomieni. „Niezrównany" patrzył na wprost siebie, w sztorm, obejmując się rękoma. Naprężone mięśnie grzbietu świadczyły o jego napięciu. Kiedy Arogant tak na niego patrzył, z wody przed nimi wychynął biały wąż. Przekrzywił grzywiasty łeb i wpatrzył się lśniącymi, czerwonymi ślepiami w galion. Odezwał się do statku, lecz nie otrzymał odpowiedzi.

- Wróciłem po Amber - powiedział nagle za plecami Aroganta Świstak. - Jest bezpieczna. Nikt nie był jeszcze bezpieczny. - "Niezrównany"! Zamknij szczeliny! - ryknął Arogant. Świstak pociągnął go za rękaw. Kapitan spojrzał na zdziwioną, uniesioną twarz chłopca. - Już to zrobił. Nie czułeś? - Nie. Nie czułem. - Arogant chwycił się relingu, usiłując nawiązać kontakt z galionem. Nic nie czuł. - W ogóle go nie czuję. - Ja tak. Czuję ich oboje - powiedział zagadkowo Świstak. I zaraz krzyknął ostrzegawczo: - Niech się pan trzyma, sir! Statek wyprostował się gwałtownie. Przelewanie się wody w zęzie rozkołysało pokład. Kiedy ustało, Arogant usłyszał dobiegające z tyłu dzikie okrzyki zdumienia. Uśmiechnął się. Mieli duże zanurzenie, ale byli na równej stępce. Jeśli statek zamknął szpary, jeśli uda im się nadal pompować, jeśli nie wzrośnie już siła sztormu, to przeżyją. - Statku, mój statku, wiedziałem, że nie pozwolisz nam umrzeć. - On go ostrzegł. To znaczy niedokładnie. - Głos chłopca, ścichł do mamrotania. - Chodzi o nich i o niego. O smoki. Arogant chwycił chłopca osuwającego się na pokład. - Śniły mi się od pewnego czasu. Myślałem, że to tylko sen. *** - Podjąć ich na pokład - rzucił Bystry Yolowi. Patrzył z irytacją, jak Prawy i Etta wracają na pokład; niemal zżerało go poczucie niespełnienia. Zakotwiczył w tej zatoczce, by przeczekać szkwał i zdecydować, co chce zrobić. Być może początkowy plan powrotu do Łupigrodu będzie musiał zostać zmieniony. bystry miał nadzieję na więcej czasu sam na sam z Altheą, nie mówiąc już o Błyskawicy. - Nie wzywałem cię - przywitał chłodno Ettę, kiedy weszła na pokład. Wydawała się niezrażona naganą. - Wiem. Pomyślałam, że wykorzystam przerwę w sztormie i wrócę. - Bez względu na to, czy wydałem ci taki rozkaz, czy nie – zauważył kwaśno Bystry. Zatrzymała się, wyraźnie zdumiona. - Nie przyszło mi do głowy, że mógłbyś nie chcieć, żebym wróciła - powiedziała z urazą w głosie. Yol popatrzył na niego dziwnie. Bystry dobrze zdawał sobie sprawę, że załoga lubi Ettę i idealizuje jego związek z tą dziwką. W tak niepewnej sytuacji nie było sensu nikogo denerwować. - Bez względu na ryzyko dla ciebie? - dodał ostro. - Idź do kajuty. Jesteś przemoczona. Prawy, ty też. Mam ci coś do powiedzenia. Bystry odwrócił się i poszedł przodem. Niech ich oboje za wyciągnięcie go na pokład na ten zimny deszcz! Ból w kikucie wzmagał się i coraz bardziej dokuczał Bystremu. Kiedy dotarł do swojej kajuty, padł na krzesło, upuszczając kulę na podłogę. Ociekająca wodą, Etta podniosła ją odruchowo i postawiła na miejscu w kącie. Bystry patrzył w pełnym dezaprobaty milczeniu, jak oboje zrzucają mokre ubrania. - A więc jesteście tu. Dlaczego? - zaczął ostro, zanim którekolwiek zdołało się odezwać. Dał im dość czasu, by zebrali myśli, a kiedy Prawy nabrał tchu, nie pozwolił mu dojść do słowa. - Nie zawracajcie sobie głowy odpowiedzią. Widzę to w waszych twarzach. Po tym wszystkim, co przeszliśmy, nadal mi nie ufacie. - Bystry! - zawołała szczerze przestraszona Etta. Zignorował ją. - Co widzicie u mnie takiego niepewnego? Zdolność oceny? Honor? - Przywołał na twarz wyraz gorzkiego wyrzutu. Obawiam się, że macie rację. Wykazałem się słabą zdolnością oceny, dając obietnicę Prawemu, i kiepskim honorem wobec załogi, ryzykując jej życie w próbie dotrzymania tej obietnicy. - Przeszył Prawego wzrokiem. - Twoja ciotka żyje i znajduje się na pokładzie. A dokładnie, śpi w twojej kajucie. Stój! - powstrzymał Prawego, gdy ten pośpiesznie wstał. - Nie możesz teraz do niej iść. Była przemarznięta i wycieńczona przebywaniem w morzu. Zażyła maku, by się uspokoić. Niezakłócanie jej odpoczynku to prosta uprzejmość. Mimo wrogości, z jaką przyjął nas „Niezrównany", przynajmniej ja dochowam wierności temu, co znaczy flaga rozejmu. - Spojrzał na Ettę. - A ty, pani, masz się trzymać z dala i od Althei Vestrit, i wojowniczki z Królestwa Sześciu Księstw, która jej towarzyszyła. Boję się, że może ci z ich strony grozić niebezpieczeństwo. Ta Vestritka pięknie mówi, ale kto wie, jakie ma prawdziwe zamiary? - Podpłynęli na warunkach rozejmu, a potem zaatakowali? - zapytał z niedowierzaniem Prawy. - Ach, a więc obserwowałeś? Sprowokowali nasze węże do ataku, strzelając do nich z łuków, a następnie pomylili wycofanie się węży z ucieczką. Ośmieleni, podpłynęli, by stawić nam czoło bezpośrednio. W ostatecznej bitwie zwyciężyliśmy. Niestety, w jej trakcie zginęła cenna zdobycz. - Pokręcił głową. - Statek musiał zginąć. Było to wystarczająco niejasne, by w razie konieczności mógł później zmienić szczegóły, gdyby Prawy w cokolwiek wątpił. Na razie chłopak zbladł i zesztywniał. - Nie miałem pojęcia - zaczął niezręcznie, lecz Bystry przerwał mu ostrym machnięciem ręki. - Oczywiście, że nie. Bo wbrew wszelkim moim wysiłkom, by cię czegoś nauczyć, nic na tym nie skorzystałeś. Uległem moim uczuciom wobec ciebie i poczyniłem kosztowne obietnice. Cóż, dotrzymałem ich. Statek nie jest zadowolony, załoga poniosła ryzyko i przepadła rzadka zdobycz. Ale dotrzymałem danego ci słowa, Prawy. Tak, jak błagała mnie o to Etta. Obawiam się, że żadnemu z was nie przyniesie to radości - zakończył ze znużeniem. Przeniósł wzrok z jednego na drugie i z niesmakiem pokręcił głową. - Chyba głupio robię, mając nadzieję, że zastosujecie się do mojej prośby dotyczącej Althei Vestrit. Dopóki nie ustalę, czy stanowi dla nas zagrożenie, chciałbym trzymać ją w zamknięciu. W wygodnym zamknięciu, odizolowaną i od statku, i od załogi. Nie chcę jej zabić, Prawy. Ale nie mogę też ryzykować, że odkryje tajemną drogę do Łupigrodu albo poderwie mój autorytet wobec statku. Wydaje się, że sama jej obecność na tych wodach wystarczyła, by zwrócić cię przeciwko mnie. - Znów ze znużeniem pokręcił głową. - Nigdy nie sądziłem, że tak szybko mógłbyś we mnie zwątpić. Nigdy. Posunął się do tego, że ukrył twarz w dłoniach. Oparł łokcie na kolanach i pochylił się w udawanej zgryzocie. Słyszał lekkie kroki Etty, ale i tak udał zaskoczenie, kiedy oparła mu ręce na ramionach.

- Bystry, ja w ciebie nigdy nie wątpiłam. Nigdy. A jeśli uważasz, że tak będzie najlepiej, wrócę na „Mariettę". Chociaż nie znoszę być z dala od ciebie... - Nie, nie. - Zmusił się, by poklepać ją po dłoni. - Skoro już tu jesteś, równie dobrze możesz zostać. Jeśli tylko będziesz się trzymać z dala od Althei i jej towarzyszki. - Jeśli taka jest twoja wola, nie będę jej kwestionować. We wszystkich innych dotyczących mnie sprawach zawsze miałeś rację. - Przerwała na chwilę. - I jestem pewna, że Prawy zgadza się ze mną. - Chciałbym się zobaczyć z Altheą - odparł żałośnie Prawy. Bystry wiedział, ile wysiłku go to kosztowało, i nawet odrobinę podziwiał nieustępliwość chłopca. Etta jej nie podziwiała. - Ale zrobisz to, co każe ci Bystry - powiedziała. Prawy pochylił głowę, pokonany. - Jestem pewien, że ma ważne powody, by tego ode mnie żądać - zgodził się w końcu. Etta masowała Bystremu kark i ramiona. Odprężył się pod jej dotykiem i pozbył się ostatniego zmartwienia. Udało mu się. „Niezrównany" zniknął, a Althea Vestrit należała do niego. - Płyniemy do Łupigrodu - oznajmił cicho. Tam znajdzie dobre uzasadnienie dla zostawienia Etty na lądzie. Zerknął na posępnego Prawego. Z głębokim żalem zastanawiał się, czy chłopca też będzie się musiał pozbyć. Powinien zaproponować Błyskawicy coś na zgodę. Być może wystarczy jej odesłanie Prawego do służby kapłańskiej.

Rozdział 23

LOTY Bras nie wierzył, że mógłby zasnąć w uścisku smoczych szponów, ale tak się stało. Wzdrygnął się, obudził i niemal wrzasnął na widok swoich stóp wiszących nad pustką. Poczuł w odpowiedzi śmiech smoczycy. Zaczynali się dobrze poznawać. W rytmie uderzeń skrzydeł wyczuwał jej zmęczenie. Wkrótce będzie potrzebowała odpoczynku. Powiedziała mu, że gdyby nie on, mogłaby wylądować na płyciźnie w pobliżu jakiejś wyspy, gdzie woda przyjęłaby uderzenie. Ponieważ przednie łapy miała zajęte, szukała na tyle szerokiej plaży, by mogła na niej wylądować, hamując skrzydłami. Na Wyspach Pirackich znalezienie takiej plaży nie było łatwe. Wysepki, nad którymi przelatywali, miały strome brzegi i ostre szczyty, niczym góry wystające z morza. Kilka miało łagodne, piaszczyste plaże. Kiedy nadchodziła pora odpoczynku, Tintaglia wybierała odpowiednie miejsce i schodziła ku niemu wywołującą mdłości spiralą. Kiedy zbliżała się do ziemi, tak mocno uderzała wielkimi skórzastymi skrzydłami, że ich ruch wydzierał Brasowi powietrze z płuc i wzbijał tumany pyłu i piasku. Po wylądowaniu niedbale zostawiała go na plaży i prosiła go, by się odsunął, a następnie, nie zwracając uwagi, czy jej posłuchał, znów zrywała się do lotu. Podmuch powietrza rzucał Brasa na ziemię. Smoczyca znikała na kilka godzin albo pół dnia; polowała, jadła, spała, a czasami znów jadła. Bras wykorzystywał te samotne godziny na rozpalenie ogniska i posilenie się prowiantem ze zmniejszających się zapasów, a potem zawijał się w płaszcz i zasypiał; jeśli mu się to nie udawało, dręczył się rozmyślaniami o Słodkiej albo zastanawianiem się, co go czeka, gdyby smoczyca nie wróciła. W gasnącym świetle zimowego popołudnia Bras dostrzegł wśród sterczących czarnych skał czarną plażę. Tintaglia nachyliła skrzydła i skręciła w tamtą stronę. Kiedy krążyli, kilka czarnych głazów porozrzucanych po plaży się poruszyło. Drzemiące morskie ssaki unosiły ciężkie głowy i na widok smoka rzucały się w fale. Tintaglia zaklęła. - Gdybym cię nie niosła, już miałabym w szponach piękny, tłusty posiłek. O tej porze roku rzadko się napotyka krowy morskie tak daleko na północy. Nie przytrafi mi się już druga taka okazja! Warstwa czarnego piasku na czarnym podłożu skał okazała się cieńsza, niż się wydawała. Tintaglia wylądowała, lecz bez godności, a jej wielkie szpony zazgrzytały na plaży jak psie pazury na podłodze wyłożonej kamiennymi płytami. Wymachując szaleńczo ogonem, by nie stracić równowagi, niemal przygniotła Brasa, zanim udało się jej zatrzymać. Kiedy upuściła go na ziemię, natychmiast od niej odbiegł, lecz tym razem nie wzbiła się natychmiast w powietrze. Wciąż mamrotała ze smutkiem o pięknych, tłustych krowach morskich. - Chude, ciemnoczerwone mięso, cale warstwy tłuszczu i, och, ta pożywność wątroby, nic się z nią nie równa, taka jest miękka i gorąca w pysku - narzekała. Bras obejrzał się na gęsto zalesioną wyspę. - Nie wątpię, że znajdziesz tu inną zwierzynę - zapewnił ją. Ale Tintaglia była niepocieszona. - Och, z pewnością. Mnóstwo chudych królików albo wychudzoną łanię. Nie za tym tęsknię, Brasie. Takie mięso utrzyma mnie przy życiu, ale moje ciało chce rosnąć. Gdybym wykluła się wiosną, tak, jak powinnam, miałabym na polowanie cale lato. Stałabym się silna, potem tłusta, potem znowu silna i jeszcze tłustsza, aż z nadejściem zimy nagromadziłabym zapasy, które pozwoliłyby mi z łatwością przetrwać, mimo że żywiłabym się takimi chudymi i kościstymi stworzeniami. Tak się jednak nie stało. - Potrząsnęła skrzydłami i przyjrzała się sobie ze smutkiem. - Cały czas jestem głodna, Brasie. A kiedy na krótko zaspokajam głód, moje ciało domaga się snu, by mogło rosnąć. Wiem jednak, że nie mogę spać ani polować i jeść tyle, ile powinnam. Bo jeśli mam uratować ostatnich członków mego gatunku, muszę dotrzymać danego ci słowa. Stał w milczeniu, widząc zupełnie inną istotę niż kilka chwil wcześniej. Mimo że przeżyła setki lat, była młoda i wciąż rosła. Jak by to było wkroczyć w życie po niekończącym się oczekiwaniu tylko po to, by dostać się w tryby bezinteresowności? Nagle zrobiło mu się jej żal. Zapewne wyczuła emocje Brasa, bo jej oczy zawirowały chłodno. Złożyła skrzydła. - Z drogi - ostrzegła, ale nie dała mu dość czasu. Kłująca chmura piasku uderzyła w poobijane ciało Brasa. Kiedy ośmielił się znów otworzyć oczy, smoczyca stanowiła błękitną plamkę, lśniącą jak koliber, wciąż wznoszącą się w niebo. Przez moment serce mu śpiewało z zachwytu nad czystym pięknem takiej istoty. Jakie on ma prawo wstrzymywać ją w misji zapewnienia ciągłości swojego gatunku? Ale potem pomyślał o Słodkiej i jego postanowienie się umocniło. Kiedy tylko będzie bezpieczna, on chętnie podejmie wszelkie wysiłki, by pomóc Tintaglii. Za kilkoma głazami znalazł miejsce osłonięte od wiatru. Zimowy dzień był pogodny, a słabe promienie słońca niemal grzały. Bras posilił się i napił wody z bukłaka. Usiłował zasnąć, lecz bolały go sińce od szponów, a słońce zbyt mocno przeświecało przez powieki. Wyglądał na niebie powracającej smoczycy, lecz widział tylko krążące mewy. Pogodzony z długim wyczekiwaniem, udał się do lasu poszukać świeżej wody. Dziwnie było chodzić pod drzewami po stabilnej ziemi. Jedynym lasem, jaki kiedykolwiek znał, był bujny gąszcz rozpościerający się nad bagnami Deszczowych Ostępów. Tutaj gałęzie drzew pochylały się jeszcze niżej, a podszycie było gęstsze. Pod nogami leżała gruba warstwa martwych liści. Słyszał ptaki, ale widział niewiele śladów bytności małych zwierząt, a już zupełnie żadnych śladów jeleni czy dzików. Może na tej wyspie nie było dużych zwierząt. Jeśli taki to Tintaglia może wrócić równie głodna, jak odleciała. Teren zaczął się wznosić i Bras wkrótce zaczął wątpić, czy znajdzie jakiś strumień. Niechętnie zawrócił ku plaży. Zbliżając się do miejsca, gdzie ciemność lasu była przetykana światłem z leżącej dalej plaży, usłyszał dziwny dźwięk.

Był głęboki i dźwięczny, i przywiódł mu na myśl duży skórzany bęben uderzony czymś miękkim. Zwolnił kroku i zanim wyszedł na otwarty teren, wyjrzał poprzez krzaki. Wróciły krowy morskie. Na piasku wylegiwało się kilka sztuk Jedno zwierzę uniosło pysk; jego potężne gardło poruszało się jak miech, wydając dziwny dźwięk. Bras patrzył, zafascynowany. Nigdy nie widział z bliska tak ogromnych stworów. Zwierzę opuściło potężną głowę i głośno powąchało piasek, najwyraźniej zdumione nieznanym zapachem smoka. Obnażyło grube żółte kły, potrząsnęło głową, a potem znów ułożyło się na piasku. Drzemiący pobratymcy nie zwracali na niego uwagi. Jeden przewrócił się na grzbiet i leniwie wachlował sobie pysk płetwami. Odwrócił głowę w stronę Brasa i rozdął nozdrza. Bras pomyślał, że stwór zaraz przetoczy się na brzuch i poczłapie do morza, ale zwierz tylko zamknął oczy i z powrotem zasnął. W głowie Brasa zakiełkował plan. Kupiec cicho wycofał się z plaży. Pod drzewami leżało mnóstwo patyków; wybrał sobie prosty, mocny i długi, a potem mocno przywiązał do jednego końca swój nóż. Nie polował nigdy w życiu, nie mówiąc już o zabijaniu dla zdobycia mięsa, ale to go nie zniechęcało. Jak trudno może być się podkraść do jednego z tych tłustych, potulnych zwierząt i je zabić? Jedna włócznia wbita w kark dostarczyłaby mięsa dla nich obojga. Na wszelki wypadek Bras zaostrzył jeszcze jeden patyk i obszedł lasem całą plażę. Wyszedł spomiędzy drzew na piasek, pochylił się nisko i ruszył biegiem, by odciąć zwierzętom drogę do wody. Spodziewał się, że zaniepokoi je jego widok. Kilka morskich krów odwróciło głowy, żeby na niego popatrzeć, ale główna część stada dalej drzemała i się wygrzewała. Nie zwracał na niego uwagi nawet nerwowy osobniki który poprzednio ryczał, czując zapach smoka Ośmielony Bras wybrał cel na skraju rozrzuconego stada: piękne go, tłustego osobnika, z bliznami na ciele, co świadczyło o długim życiu. Mięso nie będzie delikatne, ale za to będzie go dużo i Bras domyślał się, że dla Tintaglii to jest ważniejsze. Przemieszczanie się w przygiętej pozycji było głupim marnowaniem czasu. Kiedy Bras zbliżył się do morskiej krowy na długość włóczni, zwierzę nawet nie otworzyło oka. Czując niemal wstyd, że zabija taką niemrawą ofiarę, Bras się zamachnął. Pomarszczona skóra stwora wyglądała na grubą. Chciał zadać szybką śmierć. Odetchnął głęboko i z całej siły pchnął włócznią. Na moment przedtem, nim ostrze dotknęło jej ciała, morska krowa z rykiem przetoczyła się na brzuch. Bras natychmiast zrozumiał że źle ocenił temperament tych zwierząt. Włócznia, którą mierzył w kark, wbiła się głęboko za łopatką. Z nozdrzy krowy morskiej trysnęła krew. Bras przebił jej płuco. Nie wypuszczał włóczni z ręki i usiłował wbić ją głębiej; całe stado nagle się poderwało. Ofiara Brasa odwróciła się z rykiem, by zaatakować, wlokąc go po piasku. Ledwo udało mu się utrzymać w ręce zaostrzony kij. Sprawiał teraz wrażenie równie skutecznego, co bukiecik stokrotek, ale była to jedyna broń Brasa. Udało mu się podciągnąć nogi na tyle, że zrobił jeden krok i pchnął włócznię głębiej. Zwierzę znów ryknęło i teraz krew buchała mu też z pyska. Bras był przekonany, że wygra. Poprzez drzewce włóczni czuł, że zwierzę traci siły. Wtem inna morska krowa chwyciła pyskiem płaszcz Brasa i szarpnięciem zwaliła go z nóg. Wypuścił włócznię z ręki, a kiedy padał na ziemię, ranne zwierzę go zaatakowało. Gdy rzuciło się na niego z szeroko rozwartym pyskiem, duże żółte kły nagle wydały się ostre i potężne. Bras odtoczył się na boki zawijając się we własny płaszcz. Wyrwał zaostrzony patyk ze zwojów materiału, a potem błyskawicznym ruchem odsunął nogi spoza zasięgu klapiących szczęk. Spróbował wstać, ale drugie zwierzę wciąż trzymało róg płaszcza; potrząsnęło głową i Bras padł na kolana. Pozostałe morskie krowy zbliżały się szybko. Bras usiłował oswobodzić się z płaszcza, ale nie pozwalały mu na to węzły. Zgubił zaostrzony patyk. Któreś ze zwierząt szturchnęło go, ciskając nim o krowę wciąż trzymającą jego płaszcz. Przez chwilę widział swoją ofiarę leżącą martwą na piasku. Dużo mu teraz z tego przyjdzie. Zimowe niebo rozdarł przenikliwy krzyk Tintaglii. Nie puszczając płaszcza, krowa morska odwróciła głowę, by spojrzeć w niebo. Chwilę później całe stado pędziło kołyszącym się galopem do wody. Jedno ze zwierząt wlokło za sobą Brasa, zahaczywszy kłami jego płaszcz. Kiedy smoczyca uderzyła w morską krowę, Bras pomyślał, że pęknie mu kręgosłup. Razem szorowali po piasku; Tintaglia zwarła szczęki na karku ofiary, która przeraźliwie kwiczała, i jednym ruchem niemal odgryzła jej głowę z płaszczem Brasa we wciąż zaciśniętych szczękach. Ciało zwierzęcia przez chwilę drżało pod tylnymi łapami Tintaglii. Oszołomiony Bras podpełzł do głowy i wyplątał płaszcz z kłów. - Moje! - ryknęła smoczyca, groźnie rzucając łbem w jego stronę. - Moja zdobycz! Moje jedzenie! Odejdź od niego. Oddalił się spiesznie, a Tintaglia zbliżyła szczęki do brzucha zwierzęcia. Odgryzła kęs, podrzuciła łeb i przełknęła kiść wnętrzności. Brasa doszedł ich smród. - Moje mięso! - ostrzegła go znów smoczyca. - Tam jest jeszcze jeden. Jego też możesz zjeść - powiedział Bras i machnął ręką w stronę morskiej krowy z wbitą w ciało włócznią. Padł na piasek i wreszcie udało mu się rozplątać troczki płaszcza. Zerwał go z siebie i odrzucił z obrzydzeniem. Co też mu przyszło do głowy, że potrafi polować? Jest archeologiem, myślicielem, badaczem. Nie myśliwym. Tintaglia zamarła z porcją ociekających wnętrzności zwisających jej z pyska. Wpatrzyła się w Brasa oczyma błyszczącymi srebrem. A potem podrzuciła głowę, przełknęła i zapytała: - Mogę zjeść twoją zdobycz? To właśnie powiedziałeś? - Zabiłem tę morską krowę dla ciebie. Chyba nie myślisz, że mógłbym zjeść zwierzę takiej wielkości? Odwróciła głowę, jakby Bras był czymś, czego jeszcze nie widziała. - Szczerze mówiąc, byłam zdumiona, że udało ci się ją zabić. Pomyślałam, że musiałeś być bardzo głodny, skoro tego spróbowałeś. - Nie. Jest dla ciebie. Powiedziałaś, że jesteś głodna. Chociaż może mógłbym wziąć ze sobą trochę mięsa na jutro. Może wtedy widok jej ucztowania i zapach krwi nie będą się wydawać tak obrzydliwe. Przekręciła głowę na bok, żeby oderwać większą część grzbietu krowy morskiej. Poruszyła szczękami dwa razy i przełknęła. - Przeznaczyłeś ją dla mnie? Kiedy ją zabijałeś?

- Tak. - A co chcesz ode mnie w zamian? - zapytała z rezerwą. - Nic ponad to, co do czego już się umówiliśmy: pomóż mi znaleźć Słodką. Wiedziałem, że nie znajdziesz tu dużo zwierzyny. Lepiej nam się podróżuje, kiedy jesteś najedzona. Myślałem tylko o tym. - Istotnie. Nie potrafił odczytać jej dziwnej intonacji. Pokuśtykał do zabitego przez siebie zwierzęcia i za trzecim razem udało mu się wyszarpnąć włócznię. Odwiązał nóż, wyczyścił go i schował do pochwy. Tintaglia pożarła swoją zdobycz, zostawiając z niej kupkę kości i zabrała się do morskiej krowy Brasa. Patrzył na to z niejakim podziwem. Nie przypuszczał, że w jej brzuchu może się tyle zmieścić. W połowie pożerania drugiej krowy zwolniła tempo. Chwyciła szczękami i szponami to, co zostało ze ścierwa, i powlokła je w głąb plaży, gdzie nie mógł go dosięgnąć zbliżający się przypływ, w pobliże ogniska Brasa. Bez słowa zwinęła się wokół ścierwa i zapadła w głęboki sen. Bras obudził się w ciemności, drżąc z zimna. Chłód i wilgoć nocy przeniknęły jego sponiewierany płaszcz, a ogień przygasł do żaru. Podsycił go i nagle stwierdził, że jest głodny. Obszedł na palcach zakrzywiony ogon Tintaglii i przykucnął w mroku nad pogryzionym ścierwem. Kiedy starał się znaleźć kawałek mięsa nietknięty przez zęby smoczycy i jej ślinę, Tintaglia otworzyła jedno ogromne oko i popatrzyła na Brasa. - Zostawiłam ci obie przednie płetwy - powiedziała i zamknęła oczy. Podejrzewał, że przydzieliła mu najmniej apetyczne części zwierzęcia, ale odciął obie kończyny wielkości talerzy. Tłuste, różowe, bezwłose płetwy ze stępionymi czarnymi pazurami nie bardzo pobudzały jego apetyt, ale nadział jedną na patyk i umieścił nad ogniem. Po niedługim czasie noc napełniła się aromatycznym zapachem piekącego się tłustego mięsa. Zanim się upiekło, Brasowi burczało z głodu w brzuchu. Tłuszcz był chrupiący i ładnie się topił, a mięso zredukowanych palców było smaczniejsze niż wszystko, co jadł do tej pory. Umieścił drugą płetwę nad ogniem, zanim jeszcze skończył jeść pierwszą. Tintaglia obudziła się, węsząc, w chwili gdy zdejmował pieczyste z ognia. - Chcesz trochę? - zapytał z ociąganiem Bras. - Raczej nie! - odparła z niejakim rozbawieniem. Podczas kiedy Bras przeżuwał drugą płetwę, smoczyca skończyła resztę upolowanej morskiej krowy. Teraz jadła wolniej i było wyraźnie widać, że się delektuje. Bras obgryzł kości i wrzucił je do żaru, a potem umył ręce z tłuszczu w lodowatej wodzie fal wpływających, na plażę. Kiedy wrócił, podsycił ogień, bo robiło się coraz zimniej. Tintaglia westchnęła z zadowoleniem i ułożyła się brzuchem do ogniska. Usadowionemu między smoczyca i ogniem Brasowi zrobiło się błogo i ciepło. Położył się na płaszczu i zamknął oczy. -Jesteś inny, niż się spodziewałam po człowieku - zauważyła Tintaglia. - Nie jesteś taka, jak sobie wyobrażałem smoka - odparł. - Polecimy o brzasku? - Oczywiście. Chociaż gdybym miała wybór, zostałabym tu i złapałabym jeszcze kilka tych morskich krów. - Nie możesz być jeszcze głodna. - Teraz nie. Ale zawsze trzeba myśleć o jutrze. Po dłuższej chwili ciszy, Bras zapytał: - Urośniesz jeszcze większa? - Oczywiście. Dlaczego nie? - Po prostu pomyślałem... cóż, już wydajesz się bardzo duża. Jak duże mogą być smoki? - Rośniemy dopóki żyjemy. Tak więc zależy to od tego, jak długo się żyje. - Jak długo spodziewasz się żyć? Prychnęła z rozbawieniem. - Tak długo, jak się da. A jak długo ty spodziewasz się żyć? - Cóż... osiemdziesiąt lat złożyłoby się na długie, dobre życie. Ale niewielu mieszkańców Deszczowych Ostępów żyje tak długo. Mój ojciec umarł w wieku czterdziestu trzech lat. Jeśli dopisze mi szczęście, mam nadzieję na dwadzieścia lat dłużej. To wystarczy, by spłodzić dzieci i widzieć, jak dorastają. - Kichnięcie czasu.- Tintaglia przeciągnęła się niedbale. - Sądzę, że skoro podróżowałeś ze smokiem, będziesz żył o wiele dłużej. - Chcesz powiedzieć, że tak mi się będzie wydawać? - zapytał Bras, usiłując zareagować beztroską na jej niejasne słowa. - Nie. Wcale nie. Czy ty nic nie wiesz? Czy myślisz, że kilka łusek czy miedziane oczy to wszystko, czym smoczyca może się podzielić ze swoim towarzyszem? W miarę, jak będziesz przejmował więcej moich cech, wydłuży się także twoje życie. Nie zdziwiłabym się, gdybyś przekroczył setkę i wciąż władał kończynami. Przynajmniej tak było z Najstarszymi. Niektórzy dożyli trzech albo czterech wieków. Ale oczywiście oni mieli za sobą całe pokolenia smoczego dotyku. Ty może nie będziesz żył tak długo, ale twoje dzieci zapewne tak. Bras usiadł prosto, nagle całkowicie rozbudzony. - Droczysz się ze mną? - Oczywiście, że nie. Dlaczego miałabym to robić? - Już nic. Tylko... nie wiem, czy chcę żyć aż tak długo. Przez dłuższą chwilę milczał. Wyobrażał sobie, jak patrzy na śmierć matki i starszego brata. To było do zniesienia; człowiek spodziewa się dożyć śmierci rodziców. Ale gdyby miał patrzeć, jak starzeje się i umiera Słodka? A gdyby mieli dzieci i musiałby patrzeć, jak one też stają się słabe i niedołężne, podczas gdy on pozostawałby sprawny fizycznie i umysłowo? Przedłużone życie wydawało mu się podejrzaną nagrodą za wątpliwy zaszczyt bycia towarzyszem smoczycy. Następną myśl wypowiedział na głos: - Oddałbym wszystkie lata, które mam nadzieję przeżyć, za pewną obietnicę jednego roku spędzonego ze Słodką. Wypowiedzenie jej imienia zadziałało jak magiczne wezwanie. Ujrzał ją oczyma duszy, lśnienie jej czarnych włosów i błysk w oczach, kiedy patrzyła na niego. Zdradziecka pamięć cofnęła go do balu dożynkowego i tego, jak ją trzymał w ramionach, kiedy wirowali po parkiecie. Jej pierwszy Letni Bal, a on dał jej tylko jeden taniec, bo potem popędził ratować

świat. Efekt był taki, że stracił wszystko, łącznie ze Słodką. Jego dłoń pamiętała, jak małe były jej palce. Głową sięgała mu do podbródka. Gwałtownie odepchnął myśl o Słodkiej na galerze z Krainy Miedzi. Wszyscy dobrze wiedzieli, jak tamtejsi mężczyźni odnosili się do kobiet pozbawionych opieki. Przeszył go straszliwy lęk i wrzący gniew. Kiedy minęły, poczuł się słaby. To, że znalazła się w takim niebezpieczeństwie, było całkowicie jego winą. Na pewno mu nie wybaczy. Nawet nie ośmieli się jej o to poprosić. Nawet gdyby ją uratował i bezpiecznie sprowadził do domu, wątpił, by mogła jeszcze kiedykolwiek znieść jego obecność. Kłębiła się w nim rozpacz. - Jaką burzę emocji potrafią wywołać ludzie tylko na podstawie wyobraźni - zauważyła pobłażliwie smoczyca. Po chwili dodała z namysłem: - Robicie tak, bo krótko żyjecie? Opowiadacie sobie szalone opowieści o tym, co mogłoby się zdarzyć jutro, i przeżywacie uczucia związane z wydarzeniami, które nigdy nie nastąpią? Może po to, by nadrobić przeszłość, której nie potraficie sobie przypomnieć, wymyślacie przyszłość, która nie zaistnieje. - Może - zgodził się niechętnie Bras. Rozbawienie smoczycy ubodło go. - Przypuszczam, że smoki nie muszą sobie wyobrażać przyszłości, skoro mają tyle wspomnień z przeszłości. Z jej gardła wydobył się dziwny dźwięk. Bras nie miał pewności, czy jego szpila rozbawiła, czy zirytowała Tintaglię. - Nie muszę sobie wyobrażać przyszłości. Wiem, jaka ona będzie. Smoki zostaną przywrócone na należne im miejsce jako Władcy Trzech Królestw. Znów będziemy władać niebem, morzem i lądem. Zamknęła oczy. Bras zastanowił się nad jej słowami. - A gdzie jest ten Ląd Smoków? W górę rzeki od Trehaug, za Deszczowymi Ostępami? Spod półprzymkniętej powieki błysnęło oko. Tym razem Bras był pewien, że w srebrnym lśnieniu dostrzegł rozbawienie, - Ląd Smoków? Jakby był tylko jeden, przestrzeń określona granicami? Taką przyszłość mógłby sobie wyobrazić tylko człowiek. My rządzimy niebem. Rządzimy morzem. Oraz rządzimy lądem. Całym lądem, wszędzie. Oko zaczęło się zamykać. - Ale co z nami? Co z naszymi miastami, gospodarstwami, polami i winnicami? Oko znów się otwarło. - A co ma być? Ludzie nadal będą się sprzeczać z innymi ludźmi o to, kto może gdzie zbierać żniwo i która krowa należy do kogo. Tak się zachowuje ludzkość. Smoki są mądrzejsze. Co się znajduje na ziemi, należy do tego, kto zje to pierwszy. Moja zdobycz to moje pożywienie. Twoja zdobycz to twoje pożywienie. To bardzo proste. Wcześniej, w ciągu dnia, niemal poczuł do niej miłość. Zachwycał się tą błękitną iskrą lśniącą na niebie. Przyszła mu na ratunek, gdy morskie krowy chciały go zabić i uwolnić ją od danego słowa. W tej chwili spoczywał pod osłoną jej ciała. Ilekroć jednak nawiązywali prawdziwą nić porozumienia, mówiła coś tak aroganckiego i obcego, że jedynym uczuciem, jakiego doznawał wobec niej, była rezerwa. Zamknął oczy, ale nie mógł zasnąć, ponieważ się zastanawiał, co wypuścił na świat. Jeśli smoczyca dotrzyma słowa i uratuje Słodką, to on będzie musiał dotrzymać swojego. Wyobraził sobie węże wykluwające się jako smoki oraz inne smoki wychodzące z zasypanego miasta. Czy dla jednej kobiety sprzedaje ludzkość w niewolę? Chociaż bardzo się starał, nie potrafił uznać tego za wygórowaną cenę. *** Słodka zastukała do drzwi, po czym pośpiesznie weszła do środka, nie czekając na zaproszenie. Krzyknęła ze zdenerwowania, gdy ogarnęły ją ciemności. Przemierzyła pomieszczenie dwoma krokami i rozsunęła zasłonę w oknie. - Nie powinieneś leżeć w ciemności i użalać się nad sobą - powiedziała surowo do Cosga. Spojrzał na nią ze swego posłania zmrużonymi oczyma. - Umieram - poskarżył się chrapliwie. - I nikogo to nie obchodzi. On specjalnie kołysze statkiem, wiem, że tak jest. Żeby mógł ze mnie szydzić przed załogą. - Nie, nie kołysze. „Pstrokacz" po prostu tak się porusza. Pokazał mi zeszłego wieczoru przy kolacji. To ma związek z projektem kadłuba. Gdybyś wyszedł na pokład, pooddychał chłodnym powietrzem i popatrzył na wodę, ruch ten nie dawałby ci się tak bardzo we znaki. - Tylko tak mówisz. Wiem, co by mi pomogło. Zapaliłbym. To pewny lek na morską chorobę. - Mówię prawdę. Chorowałam przez pierwsze dwa dni na pokładzie. Kapitan Rudy powiedział, żebym spróbowała, a ja byłam tak zdesperowana, że go posłuchałam. Pomogło. Powiedział, że to ma jakiś związek z obserwowaniem ruchu statku w stosunku do wody. Kiedy tak tu siedzisz i oglądasz ściany albo kulisz się w ciemności, twój żołądek nie potrafi zrozumieć tego, co czuje twoja głowa. - Może mój żołądek nie potrafi zrozumieć tego, co wie moja głowa - odparł Cosgo. - Jestem magnadonem satrapą całej Jamaillii. Mimo to rozwydrzona banda piratów więzi mnie w okropnych warunkach. Zasiadam na Perłowym Tronie, jestem Umiłowanym przez Sa. Jestem potomkiem tysiąca mądrych władców, wywodzących się z początków świata. A mimo to mówisz do mnie, jakbym był dzieckiem, i nawet nie jesteś na tyle uprzejma, by zwracać się do mnie w oficjalnej formie. Odwrócił się twarzą do ściany. - Lepsza jest śmierć. Daj mi umrzeć, a potem świat powstanie w gniewie i ukarze was wszystkich za to, co zrobiliście. Pod tą falą użalania się nad sobą zniknęły wszelkie resztki współczucia, jakie Słodka czuła wobec niego. Rzeczywiście, okropne warunki. Miał na myśli to, że jego kajuta jest mała i że usługuje mu tylko Słodka. Najbardziej go złościło, że dostała własną kajutę. „Pstrokacz" nie był przestronnym statkiem, lecz ci akurat piraci przywiązywali dużą wagę do wygody. Słodka zamierzała namówić satrapę do przyjścia do kapitańskiego stołu. Choć porzuciła ten pomysł, podjęła jeszcze jedną próbę. - Lepiej byś zrobił, gdybyś okazał nieco charakteru, a nie dąsał się jak dziecko i wyobrażał sobie jakąś przyszłą zemstę w imieniu swego martwego ciała. W tej chwili jesteś dla nich cenny jedynie ze względu na swój tytuł. Postaw się, pokaż, że pod nim kryje się mężczyzna. Wtedy może obdarzą cię szacunkiem.

- Szacunek piratów, morderców i złodziei! Oto wzniosły cel dla mnie. - Przekręcił się z powrotem twarzą do Słodkiej. Był blady i wychudły. Obrzucił dziewczynę zdegustowanym spojrzeniem. -A czy darzą cię szacunkiem za to, że tak szybko zwróciłaś się przeciwko mnie? Czy darzą cię szacunkiem za to, że tak prędko stałaś się ich dziwką w zamian za darowanie ci życia? Dawna Słodka spoliczkowałaby tego bezczelnie gapiącego się chłystka. Lecz nowa Słodka umiała nie zwracać uwagi na obelgi, przełykać afronty i dostosować się do każdej sytuacji. Ta Słodka przeżyje. Strzepnęła kolorowe spódnice czerwoną włożyła na żółtą i niebieską. Włożyła bardzo ciepłe pończochy w czerwone i białe prążki, a na białą koszulę żółtoczerwoną, ciasno zapiętą kamizelkę. Sama to wszystko sobie dobrała w nocy. Z resztek ubrań, które przerobiła na ten strój, zrobiła sobie nakrycie głowy. - Wrócę późno - powiedziała chłodno. - Potem przyniosę ci coś do jedzenia. - Nie będę miał wielkiego apetytu na twoje ochłapy i resztki - poinformował cierpkim tonem. Kiedy sięgała do klamki, dodał: -Twój „kapelusz" nie jest dobrze dopasowany. Nie zakrywa ci blizny. - Nie miał jej zakrywać. Nie obejrzała się. - Przynieś mi zioła do palenia! - wrzasnął nagle. - Wiem, że są na pokładzie. Muszą być! Kłamiesz, że nie ma. Tylko one pomagają mi na żołądek, a ty mi ich specjalnie nie przynosisz. Ty bezmyślna dziwko! Ty głupia kobieto! Znalazłszy się na zewnątrz, starannie zamknęła za sobą drzwi, oparła się o ścianę i głęboko odetchnęła. Następnie uniosła spódnice i ruszyła biegiem. Kapitan Rudy nie lubił spóźnialskich przy stole. Zatrzymała się przy drzwiach, by złapać oddech. Wracając do nawyków z innego świata, uszczypnęła się kilka razy w policzki, by nabrały kolorów, przygładziła włosy, pośpiesznie poprawiła spódnice i weszła. Wszyscy już siedzieli przy stole. Kapitan Rudy przygwoździł ją poważnym spojrzeniem. Słodka dygnęła nisko. - Proszę o wybaczenie, panowie. Zatrzymano mnie. - Doprawdy. To pojedyncze słowo było jego jedyną odpowiedzią. Słodka pośpiesznie usiadła po jego lewej ręce. Po prawej siedział pierwszy oficer, człowiek misternie wytatuowany od brwi po szyję. Mały tatuaż kapitana Rudego był delikatniejszy, zrobiony żółtym atramentem, i prawie go nie było widać, chyba że się wiedziało, gdzie trzeba patrzeć. Niewolni aktorzy i muzycy byli bardzo cenieni jako własność, lecz ich właściciele zwykle powstrzymywali się przed zbyt wyraźnym tatuowaniem takich niewolników, ponieważ mogłyby one zaszkodzić ich występom. Załoga „Pstrokacza" składała się w dużej mierze z trupy aktorskiej, uwolnionej przez kapitana Bystrego. Na znak dany przez kapitana ożywił się chłopiec okrętowy, który podawał do stołu. Śnieżnobiały obrus, gruba porcelana i lśniące kryształy przeczyły skromności posiłku. Słodka uznała, że jedzenie na poszczególnych statkach bardzo niewiele różni się od siebie. Chleb był twardy, mięso słone, a z warzyw jadło się tylko korzeniowe. Przynajmniej na „Pstrokaczu" nie jadła resztek po kimś i siedziała przy stole ze sztućcami. Wino, niedawny łup ze statku z Krainy Miedzi, znacznie przewyższało jakością jedzenie, do którego je podano. Przy stole toczyła się też rozmowa i jeśli tematy nie zawsze były wzniosłe, to dzięki składowi załogi przynajmniej była kulturalna i elegancka. Ani niewolnictwo, ani pirackie rzemiosło nie zniszczyły u tych ludzi inteligencji czy chęci przechwalania się. Pozbawieni teatru, traktowali stół jak scenę, a za publiczność mieli Słodką. Współzawodniczyli w rozśmieszaniu jej albo szokowaniu. Przy stole obowiązywał żywy dowcip i nienaganne maniery. Słodka nigdy by się nie domyśliła, że ci sami mężczyźni, którzy żartowali i pojedynkowali się na słowa, są zarazem piratami o skrwawionych rękach, zdolnymi wybić załogę statku do nogi. Czuła, że jedząc z nimi kolację, stąpa po cienkim lodzie. Przyjęli ją uprzejmie do swego towarzystwa, lecz nie pozwoliła sobie zapomnieć, że jest też ich jeńcem. Słodka nigdy nie przypuszczała, że wyrobienie towarzyskie, jakiego nabyła jako córka Kupca z Miasta Wolnego Handlu, tak dobrze jej się przyda. Kiedy jednak oni wykorzystywali swój cięty dowcip w rozmowie o prawdziwym znaczeniu wdowiego syna w komediach Redoja czy też dyskutowali o mistrzostwie językowym Saldona w zestawieniu z jego żałosnym brakiem wyczucia dramatycznego tempa, Słodka marzyła o skierowaniu rozmowy na bardziej pouczające tematy. Okazja nadarzyła się dopiero pod koniec posiłku. Kiedy biesiadnicy dziękowali i wstawali od stołu, kapitan zwrócił się do Słodkiej: - A więc nasz magnadon satrapa Cosgo znów uznał za stosowne nie przyłączyć się do nas? Słodka osuszyła usta i chwilę się zastanawiała. - Obawiam się, panie kapitanie, że nadal źle się czuje. Lękam się, że jego wychowanie nie przygotowało go do trudów morski podróży. - Jego wychowanie nie przygotowało go do żadnych trudów. Powiedz raczej, że gardzi naszym towarzystwem. - Jest delikatnego zdrowia, a okoliczności, w jakich się znalazł, przygnębiają go - odparła swobodnie Słodka, postanowiwszy nie krytykować satrapy. Gdyby zwróciła się przeciwko niemu, nie byłaby już postrzegana jako jego lojalna i może cenna służąca. Odchrząknęła. - Znów prosił o zioła do palenia, na uśmierzenie choroby morskiej. - Bzdura. Nie pomagają na nią, tylko oszałamiają człowieka na tyle, że na nią nie zważa. Powiedziałem ci, że nie tolerujemy na pokładzie takich ziół. To przez długi za nie i za podobne rozrywki nasza trupa została wytatuowana. - Mówiłam mu, panie kapitanie. Obawiam się, że mi nie wierzy. - Pragnie ich, więc nie wyobraża sobie, że się bez nich obywamy - stwierdził drwiąco kapitan. Odchrząknął i zmienił ton. - Dobrze by było, gdyby się jutro do nas przyłączył. Chcielibyśmy z nim w wytworny sposób omówić zasady okupu. Dołóż starań, by tu jutro przyszedł. - Dobrze - odparła z powagą Słodka. - Boję się jednak, że nie przekonam go, że polepszyłoby to warunki jego niewoli. Może pozwoliłbyś mi pełnić rolę pośrednika? Jestem przyzwyczajona do jego usposobienia. - Lepiej powiedz, że jesteś przyzwyczajona do jego humorów, do jego dąsów, arogancji i dziecięcej złośliwości. A jeśli chodzi o zwierzenie się z moich zamiarów, cóż, wszyscy się zgodziliśmy, że satrapa całej Jamaillii będzie pięknym darem dla Bystrego, króla Wysp Pirackich. Wielu z nas uznałoby za rzecz zabawną, gdyby nasz mały satrapa dokonał swoich dni z krukiem wytatuowanym obok nosa i kajdanami na nogach. Może dałoby się go przyuczyć do podawania do stołu Bystremu.

Ale Bystry jest zwolennikiem większego pragmatyzmu. Podejrzewam, że król Bystry odda pana wielce Zepsutego każdemu, kto go zechce wykupić. Dobrze by było, żeby Cosgo pomyślał, kto to mógłby być. Chciałbym podarować go Bystremu wraz z listą nazwisk osób, które można by zaprosić o ubieganie się o tę zdobycz. Bystry. Imię człowieka, który pojmał jej ojca i zagarnął jego statek. Co to może oznaczać? Czy mogłaby sama przed nim stanąć i jakoś wynegocjować zwolnienie ojca? Satrapa Cosgo nagle nabrał w jej oczach nowej wartości. Zaczerpnęła tchu i zmusiła się do uśmiechu. - Namówię go, by sporządził taką listę - zapewniła. Odprowadziła wzrokiem pierwszego oficera, który jako ostatni wyszedł z pomieszczenia. - Jeśli pozwolisz, zobaczę, czy uda mi się zacząć już dziś. Drzwi zamknęły się za wychodzącym. Słodka przeklęła szybsze bicie swego serca, ponieważ wiedziała, że jednocześnie do twarzy napłynęła jej zdradziecko krew. Uśmiechnęła się i zaczęła wycofywać ku drzwiom. - Tak ci się śpieszy, by mnie opuścić? - zapytał kapitan Rudy z udawanym smutkiem. Wstał i obszedł stół, zbliżając się do Słodkiej. - Spieszę się wykonać twoje polecenie - odparła. Uśmiechnęła się i pozwoliła sobie na odrobinę kokieterii w spojrzeniu. Z tym człowiekiem znajdowała się na niebezpiecznym gruncie. Miał on bardzo wysokie mniemanie o sobie, i to działało na jej korzyść. Lubił myśleć, że Słodka go pożąda, i bawił się swoją pogonią za nią oraz dramatycznymi możliwościami, jakie ta pogoń mu stwarzała. Obnosił się ze swoimi zalotami przed resztą załogi. Nie odstraszała go też jej blizna. Może, pomyślała Słodka, kiedy ma się twarz naznaczoną wbrew swojej woli, to nie zwraca się już takiej uwagi na naznaczenie innych. - Gdybyś tu została, też byś wykonała moje polecenie? - powiedział z ciepłym uśmiechem. Był bardzo przystojny i bardzo dobrze wychowany. Zimna, twarda część osobowości Słodkiej podpowiadała, że gdyby została kochanką tego człowieka, mogłaby go wykorzystać przeciw Bystremu. Ale nie. Nie chodziło o nagłe wspomnienie szerokich ramion Brasa czy też jej ręki spoczywającej w jego mocnej dłoni podczas tańca. Wcale nie. Wszystkie myśli o Kupcu z Deszczowych Ostępów odsunęła na bok jako myśli o przyszłości, której nigdy nie ujrzy. Już nie wchodziła w rachubę jako przyszła żona takiego mężczyzny. Ale możliwe, że jeśli okaże się wystarczająco bezwzględna, będzie mogła ocalić ojca. Mimo wszystkiego, co jej się przydarzyło, wciąż ją będzie kochał szczerą ojcowską miłością. Zanadto się rozproszyła. Kapitan Rudy chwycił ją za ręce i rozbawiony patrzył na nią z góry. - Naprawdę muszę iść - mruknęła, udając, że się ociąga. - Nie zaniosłam satrapie kolacji. Jeśli się spóźnię, wpadnie w paskudny nastrój i zdobycie dla ciebie tych nazwisk może się okazać... - Niech umrze z głodu - zaproponował szorstko kapitan Rudy, obrzucając spojrzeniem jej twarz. - Mogę się założyć, że nikt jeszcze nie wypróbował na nim takiej taktyki: być może właśnie tego mu trzeba, by nabrał trochę rozumu. Udało jej się delikatnie wyswobodzić jedną rękę. - Gdyby nie był tak słabego zdrowia, na pewno taka taktyka by mnie skusiła. Ale jest satrapą i władcą całej Jamaillii. Taki ważny człowiek musi być zdrowy. Czy się z tym nie zgadzasz? W odpowiedzi objął ją w opasie wolną ręką. Przyciągnął Słodką bliżej i pochylił się, by ją pocałować. Zamknęła oczy i wstrzymała oddech. Usiłowała poruszać ustami, jakby jego zamiar był jej miły, ale umiała jedynie wyobrazić sobie, jak to się skończy. Nagle zmienił się w marynarza z Krainy Miedzi z kolanem między jej nogami. Wyrwała się. - Nie! Proszę, proszę, nie! - wydyszała. Przestał natychmiast. W jego rozbawieniu była widoczna odrobina żalu. - Tego się spodziewałem. Jesteś doskonałą aktoreczką. Gdybyśmy oboje byli w Jamaillii, ja jako wolny człowiek, a ty bez tej blizny, zrobilibyśmy z ciebie sławę. Ale znajdujemy się tu, moja droga, na pokładzie „Pstrokacza". Załoga, która cię przetrzymywała, musiała cię źle traktować. Było bardzo źle? Nie pojmowała, jak mężczyzna może jej zadawać takie pytanie. - Groziło mi niebezpieczeństwo, ale tylko groziło - udało jej się powiedzieć. Odwróciła wzrok. Nie uwierzył. - Nie będę cię zmuszał. O to bądź spokojna. Nie muszę brać żadnej kobiety siłą. Ale nie miałbym nic przeciwko udzieleniu ci pomocy w pozbyciu się tego strachu. I nie będę cię popędzał. - Powiódł palcem po linii jej szczęki. - Twoje maniery świadczą, że zostałaś dobrze wychowana. Ale oboje jesteśmy tym, czym uczyniło nas życie. Nie można wrócić do niewinnej przeszłości. To może ci się wydać surową radą, lecz pochodzi z mojego własnego doświadczenia. Już nie jesteś nietkniętą córeczką swego tatusia, oszczędzającą się dla dobrze wynegocjowanego małżonka. To już minęło. Przyjmij więc całym sercem nowe życie. Ciesz się przyjemnościami i wolnością, jakie ci ono daje w zamian za twoje dawne marzenia o odpowiednim małżeństwie i miejscu w tradycyjnym społeczeństwie. Słodka, córka Kupca z Miasta Wolnego Handlu, zniknęła. Stań się Słodką z Wysp Pirackich. Być może uznasz, że to lepsze życie od tego dawnego. Delikatnym ruchem przesunął palce z jej szczęki do zagłębienia na szyi. Zmusiła się do spokoju i dobyła ostatniej broni. - Kuk mi powiedział, że w Byczej Zatoczce masz żonę i troje dzieci. Obawiam się, że ludzie będą gadać. Twoja żona mogłaby się poczuć dotknięta. - Ludzie zawsze gadają - zapewnił. Bawił się jej kołnierzykiem. -Moja żona nie zwraca na to uwagi. Mówi, że to cena, jaką płaci za przystojnego, sprytnego męża. Nie myśl o niej, tak jak ja. Ona nie ma nic wspólnego z tym, co się dzieje na tym statku. - Naprawdę? - zapytała cicho. - A gdyby twoją córkę porwali najeźdźcy z Krainy Miedzi, dałbyś jej taka samą radę? Żeby całym sercem pogodziła się z tym, czym ją uczynili? Powiedziałbyś jej, że ojciec nie przyjąłby jej z powrotem, ponieważ nie jest już jego „nietkniętą córeczką"? Nie miałoby już dla ciebie znaczenia, ile razy została wzięta i przez kogo? Uniosła podbródek. - A niech cię - zaklął z wyraźnym podziwem. W jego oczach odmalował się zawód, ale ją puścił. Cofnęła się z ulgą. - Zdobędę te nazwiska od satrapy - obiecała. - Postaram się, by zrozumiał, że jego życie zależy od tego, ile uda mu się wydusić ze swoich wielmożów. Bardzo sobie ceni własne życie. Jestem pewna, że będzie hojnie dysponował ich pieniędzmi.

- Lepiej, żeby tak było. - Kapitan Rudy odzyskał nieco rezonu. - Zrekompensuje w ten sposób twoje skąpstwo w kwestii kobiecych wdzięków. Słodka uśmiechnęła się do niego szczerze i pozwoliła sobie wyjść z kajuty zamaszystym krokiem.

Rozdział 24

KUPCOWA RODZINY VESTRITÓW Na kominku płonęło drewno znalezione na plaży, niemal ogrzewając pusty pokój. Wypędzanie zimowego chłodu z dużego domu zajmie sporo czasu. Od wielu tygodni nikt w nim nie mieszkał; to zdumiewające, jak szybko mogą zmienić dom zimno i pustka. Prace domowe przynosiły pociechę. Sprzątając i przystosowując pokój do zamieszkania, można było odzyskać kontrolę. Można było nawet przez krótką chwilę udawać, że w taki sam sposób da się uporządkować życie. Keffria wstała powoli i wrzuciła ścierkę do wiadra. No. Rozejrzała się po swojej sypialni, masując bolącą dłoń. Ściany zostały przetarte wodą ziołową, a podłoga wyszorowana. Wilgotny kurz i zapach stęchlizny zniknęły... Podobnie jak wszelkie ślady jej dawnego życia. Kiedy wróciła do domu, Keffria odkryła, że nie ma łóżka, które dzieliła z Kajem, ich kufrów na ubrania ani jej szafy. Zasłony i draperie też zniknęły albo wisiały w strzępach. Zamknęła drzwi i odłożyła martwienie się tym do czasu, kiedy główne pomieszczenia będą się już nadawały do zamieszkania. Wtedy przyszła tu sama, by zaatakować bałagan. Nie miała pojęcia, jak zdobędzie sprzęty domowe. Podczas monotonnego szorowania myśli miała zajęte innymi, ważniejszymi sprawami. Usiadła na podłodze przed kominkiem i rozejrzała się po pokoju. Pusty, czysty i trochę chłodny. Jak jej życie. Oparła się plecami o kamień ograniczający palenisko. Odbudowywanie pokoju i życia nagle wydało jej się stratą czasu. Może najlepiej zachować je w obecnym stanie. Niezagracone. Proste. Do pokoju Keffrii wsunęła głowę jej matka. - Jesteś! - zawołała Ronika. - Wiesz, co robi Selden? - Pakuje się - odparła Keffria. - Nie zajmie mu to dużo czasu. Nie ma wiele do pakowania. Ronika zmarszczyła brwi. - Puszczasz go? Ot, tak? - On tego chce - odparła. - A Yani Khuprus powiedziała, że będzie mile widziany i że może zamieszkać z jej rodziną. - A co z zamieszkaniem z własną rodziną? - zapytała cierpko Ronika. Keffria ze znużeniem przewróciła oczyma. - Rozmawiałaś z nim? Bo ja tak. Jestem pewna, że słyszałaś to samo. Teraz bardziej już należy do Deszczowych Ostępów niż do Miasta Wolnego Handlu i z każdym dniem zmienia się coraz bardziej. Musi popłynąć do Trehaug. Serce wzywa go do pomocy smoczycy w ocaleniu węży. Ronika weszła do pokoju, podnosząc skraj sukni nad jeszcze wilgotną podłogą. Dawny odruch. Jej znoszone ubranie nie zasługiwało na taką dbałość. - On jest jeszcze dzieckiem, Keffrio. Jest o wiele za mały, żeby samodzielnie podejmować takie decyzje. - Przestań, mamo. Ja mu pozwalam płynąć. Wystarczająco trudno było podjąć tę decyzję bez twojego sprzeciwu powtórzyła cicho Keffria. - Bo uważasz, że to najlepsze, co może zrobić? - zapytała z niedowierzaniem Ronika. - Bo nie mam mu do zaproponowania nic lepszego. - Keffria wstała i westchnęła. - Co może go zatrzymać w Mieście Wolnego Handlu? - Rozejrzała się po pustym pokoju. - Zejdźmy do kuchni. Tam jest cieplej. - Ale nie tak prywatnie - sprzeciwiła się matka. - Ekke czyści złowione dzisiaj ryby. Na kolację. - Jaka niespodzianka - udała radość Keffria, zadowolona, że może zmienić temat. - To monotonne, ale o wiele lepsze niż nic - odparowała matka i pokręciła głową. - Wolałabym porozmawiać tutaj. Chociaż dom jest duży, na myśl o dzieleniu go z obcymi nadal czuję się niezręcznie. Nigdy nie sądziłam, że dożyję dnia, kiedy będziemy musieli wynajmować pokoje w zamian za żywność. - Nasi lokatorzy są na pewno tak samo skrępowani - powiedziała Keffria. - Rada Miasta Wolnego Handlu musi szybko przyznać ziemię rodzinom z Trzech Statków. Gdyby Ekke i Rzadki dostali na własność kawałek ziemi, mogliby zacząć budować choćby jutro. - Wciąż chodzi o Nowych Kupców - rzekła Ronika, kręcąc głową. - Spowalniają wszelkie uzdrawianie. Pozbawieni niewolniczej pracy, nie są w stanie uprawiać tych ogromnych nadań ziemi, ale upierają się, by je zachować. - Moim zdaniem oni tylko usiłują uczynić z tych nadań punkt, od którego mogliby zacząć swoje targi - odparła z namysłem Keffria. - Nikt inny nie uznaje ich roszczeń. Towarzyszka Serilla pokazała im, że sformułowania karty praw Miasta Wolnego Handlu zakazują takich nadań, jakie uzyskali od satrapy Cosga. Teraz głośno żądają, żeby Jamaillia zwróciła im pieniądze za utraconą ziemię, ale że te nadania zostały zapisane jako „dary", Towarzyszka Serilla mówi, że nic im się nie należy. Kiedy usiłowali nad tym dyskutować, Łakomy stracił panowanie nad sobą; krzyczał, że jeśli uważają, że Jamaillia jest im winna jakieś pieniądze, to powinni wrócić do Jamaillii i tam dochodzić swego. Ale i tak na każdym zebraniu Rady Nowi Kupcy narzekają i wysuwają żądania. Będą wkrótce musieli się opanować. W końcu nadejdzie wiosna. Bez niewolników nie mogą orać ani siać. Wiele z tej ziemi, którą zajęli, nie nadaje się do uprawy. Odkrywają to, o czym im cały czas mówiliśmy. Ziemi wokół Miasta Wolnego Handlu nie da się uprawiać tak, jak w Jamaillii czy Krainie Miedzi. Przez kilka lat daje dobre plony, ale kiedy porozrywa się pługami warstwę gliny, z każdym rokiem robi się bardziej bagnista. Nie można uprawiać zboża na mokradłach. Ronika kiwnęła głową. - Niektórzy Nowi Kupcy to rozumieją. Słyszałam, że wielu z nich zamierza wrócić do Jamaillii, kiedy podróże staną się już mniej niebezpieczne. Sądzę, że tak byłoby dla nich najlepiej. Tak naprawdę nigdy nie oddali swych serc Miastu Wolnego Handlu Ich domy, ich tytuły i rodowe ziemie, ich żony i prawowite dzieci pozostały w Jamaillii. Zwabiło ich tu bogactwo.

Teraz, kiedy się przekonali, że go tutaj nie znajdą, wrócą do domu. Myślę, że upierają się przy swoich roszczeniach tylko dlatego, że mają nadzieję na sprzedanie tej ziemi przed wyjazdem. - I zostawią nam bałagan - zauważyła cierpko Keffria. - Żal mi kochanek i bękartów Nowych Kupców. Prawdopodobnie będą musieli zostać w Mieście Wolnego Handlu. Albo udać się na północ. Słyszałam, że niektórzy z Tatuowanych mówią o popłynięciu statkiem do Królestwa Sześciu Księstw. To surowy, niemal barbarzyński kraj, ale oni mają wrażenie, że mogliby tam zacząć od nowa, bez podpisywania żadnych umów. Uważają, że warunki Yani, na jakich mogliby się stać Kupcami z Deszczowych Ostępów, są zbyt restrykcyjne. - Kiedy odejdą wszyscy, którzy chcą odejść, to ci, co zostaną, będą bliżsi duchem pierwszym Kupcom z Miasta Wolnego Handlu - zauważyła Ronika. Podeszła do pozbawionego zasłon okna i wyjrzała w wieczorny mrok. - Będę zadowolona, kiedy to wszystko się unormuje. Myślę, że będziemy uzdrowieni, kiedy ci, którzy tu pozostaną, zechcą stanowić część Miasta Wolnego Handlu. Ale to może trochę potrwać. Podróże nie są bezpieczne, ani na północ, ani na południe. - Przekrzywiła głowę i spojrzała na Keffrię. - Wydajesz się bardzo dobrze poinformowana, jeśli chodzi o plotki i wieści dotyczące Miasta Wolnego Handlu. Keffria przyjęła to jako niewypowiedzianą, lecz zasłużoną naganę. Niegdyś jej zainteresowania skupiały się wyłącznie na domu i dzieciach. - Na posiedzeniach Rady plotkuje się bez końca. Wychodzę częściej, niż miałam to w zwyczaju. Teraz mam mniej zajęć w domu. Poza tym rozmawiam z Ekke, gdy przygotowujemy kolację. Chyba tylko wtedy wydaje się całkowicie nieskrępowana moim towarzystwem. - Na chwilę przerwała, a potem zapytała ze zdumieniem w głosie: - Wiedziałaś, że się podkochuje w Gragu Tenirze? I chyba wyobraża sobie, że on też jest nią zainteresowany. Nie wiedziałam, co na to powiedzieć. Jej matka uśmiechnęła się pobłażliwie. - Jeśli Grag jest nią zainteresowany, to życzę im wszystkiego najlepszego. To dobry człowiek i zasługuje na dobrą partnerkę. Ekke mogłaby nią być. To solidna osoba, bezpośrednia, ale o dobrym sercu, i zna się na morzu i na żeglarzach. Grag mógłby trafić gorzej niż z Ekke Krasnorost. - Osobiście miałam nadzieję, że trafi lepiej. - Keffria poprawiła drewno na kominku. - Miałam nadzieję, że Althea wróci do domu, nabierze rozsądku i poślubi Graga. Twarz Roniki spoważniała. - W tej chwili mam tylko nadzieję, że w ogóle wróci do domu. - Podeszła do kominka i raptownie usiadła na kamieniach ograniczających palenisko. - Modlę się o to dla nich wszystkich. Wróćcie do domu obojętnie w jaki sposób. Tylko wróćcie. Na dłuższą chwilę w pokoju zapadło milczenie. - Nawet Kaj, mamo? - odezwała się wreszcie Keffria. - Masz nadzieję, że wróci do domu? Ronika nieznacznie odwróciła głowę i z namysłem popatrzyła córce w oczy. - Jeśli ty masz na to nadzieję - powiedziała z głębi serca - to ja też. Keffria na chwilę zamknęła oczy: - Ale uważasz, że powinnam oznajmić, że jestem morską wdową, odbyć żałobę, a potem żyć dalej - powiedziała cicho. - Mogłabyś, gdybyś chciała - stwierdziła beznamiętnym tonem Ronika. - Nie ma go wystarczająco długo. Nikt by cię za to nie winił. Keffria zwalczyła narastającą falę przygnębienia. Bała się mu poddać, bo chybaby oszalała. - Nie wiem, na co mam nadzieję, mamo. Po prostu chciałabym coś wiedzieć. Czy którekolwiek z nich żyje, czy zginęli? Wiadomość o śmierci Kaja sprawiłaby mi niemal ulgę. Wtedy mogłabym żałować tych wszystkich dobrych rzeczy, których zaznaliśmy, i zapomnieć o złych. Jeśli wróci do domu... to nie wiem, co będzie. Czuję zbyt wiele. Wyszłam za niego, bo był taki władczy. Byłam taka pewna, że się mną zaopiekuje. Widziałam, jak ciężko musiałaś pracować, kiedy ojciec był na morzu. Nie chciałam takiego życia dla siebie. - Spojrzała na matkę i pokręciła głową. - Przepraszam jeśli to rani twoje uczucia. - Nie rani - odparła krótko Ronika, lecz Keffria wiedziała matka kłamie. - Ale kiedy ojciec umarł i wszystko się zmieniło, jakoś się okazało, że mimo wszystko żyję tak jak ty. - Keffria uśmiechnęła się ponuro. - Tyle szczegółów, tyle prac do wykonania, aż miałam DO-czucie, że nie mam czasu dla siebie. A dziwne jest to, że skoro już wzięłam do ręki wodze, to chyba nie zdołam ich wypuścić. Nawet gdyby jutro stanął na progu Kaj i powiedział: „Nie martw się, kochanie, zajmę się tym wszystkim", chyba nie mogłabym mu na to pozwolić. Bo teraz za dużo wiem. Pokręciła głową. - Jedną z rzeczy, które teraz wiem, jest to, że jestem w tym lepsza od niego. Zaczęłam to odkrywać, kiedy sama musiałam dawać sobie radę z naszymi wierzycielami. Widziałam, dlaczego poustawiałaś pewne sprawy tak, a nie inaczej, i wydało mi się to sensowne. Ale wiedziałam też, że Kajowi nie podobałoby się cierpliwe wyciąganie rodziny z długów. I... Spojrzała matce w oczy. - Słyszysz mnie? Nie chcę dźwigać tych ciężarów. Ale nie umiałabym też przekazać ich nikomu innemu. Ponieważ mimo tych obowiązków lubię mieć kontrolę nad własnym życiem. - Z odpowiednim mężczyzną mogłabyś się dzielić tą kontrolą. Keffria poczuła, że jej uśmiech zmienia się w grymas. - Ale Kaj nie jest odpowiednim mężczyzną. I obie już o tyra wiemy. - Odetchnęła głęboko. - Gdyby teraz wrócił, nie pozwoliłabym mu głosować w Radzie Kupców. Bo wiem więcej o Mieście Wolnego Handlu i umiem głosować mądrzej. Ale Kaj by tego nie zniósł. Myślę, że samo to mogłoby sprawić, że wyniósłby się stąd. - Kaj nie zniósłby, że miałaś prawo głosu? Że musiałaś zająć się sobą pod jego nieobecność? Keffria odpowiedziała dopiero po chwili. Zmusiła się do wyjawienia prawdy. - Nie zniósłby, że jestem w tym dobra, mamo. A jestem. I podoba mi się to. To jeden z powodów, dla których uważam, ze powinnam pozwolić Seldenowi odejść. Ponieważ podczas swego krótkiego życia pokazał mi, że potrafi zadbać o siebie lepiej ode mnie. Mogłabym go tu zatrzymać; byłby ze mną bezpieczny. Ale to bardzo by przypominało trzymanie mnie w

garści przez Kaja. Obie się wzdrygnęły na ciche stukanie do drzwi. Do pokoju zajrzała Rache. - Jest tu Yani Khuprus. Mówi, że przyszła po Seldena. Od czasu niepokojów w Mieście Wolnego Handlu Rache trochę się zmieniła. Nadal z nimi mieszkała i podjęła obowiązki służącej, ale zarazem otwarcie mówiła o tym, gdzie ma nadzieję dostać swój kawałek ziemi i jaki dom wybuduje, kiedy zostanie podpisana ostateczna umowa. Teraz, kiedy mówiła o Yani, która przyszła po Seldena, dezaprobata w jej głosie była wyraźniejsza, niż mogłaby być przed paroma miesiącami. Keffria nie miała nic przeciwko temu. Rache zajmowała się jej dziećmi i dzięki temu szczerze je polubiła. Ogromnie się ucieszyła, kiedy Selden wrócił z Deszczowych Ostępów. Nie chciała znów się z nim rozstawać. - Zejdę - odparła natychmiast Keffria. -Ty też powinnaś przyjść, jeśli się chcesz z nim pożegnać. *** Czekając nerwowo na Keffrię, Yani przyglądała się pokojowi. Zmienił się od radosnych czasów, kiedy Bras przyjechał tu w konkury do Słodkiej. Pokój był czysty, lecz meble najwyraźniej zostały zebrane z całego domu. Stały tu krzesła i nieco chwiejny stół, ale nie było żadnych książek czy gobelinów, żadnych dywanów ani drobiazgów, stanowiących wykończenie wystroju. Serce Yani krwawiło; Vestritowie zostali pozbawieni domu. Zostały tylko ściany. To prawda, sama widziała zawalenie się zasypanego miasta, które stanowiło źródło bogactwa Deszczowych Ostępów i, pośrednio, Miasta Wolnego Handlu. Trehaug czekały chude lata. Lecz jej dom przetrwał burzę. Miała zasoby, z których mogła czerpać. Jej obrazy, haftowana pościel, biżuteria i szafa z ubraniami czekały na nią bezpiecznie w domu. Nie została bez środków do życia jak Vestritowie. Przez to, że przyszła po ostatnie resztki prawdziwego bogactwa rodziny, czuła się jeszcze bardziej samolubna. Tego wieczoru odejdzie z nią ich ostatni syn. Nie zostało to ujęte w słowa, lecz prawda była wyraźnie wypisana na pokrytej łuskami twarzy Seldena. Należał już do Deszczowych Ostępów. Nie stało się to za sprawą Yani; nigdy nie próbowałaby ukraść syna, a co dopiero ostatniego z rodu. Czuła się tym bardziej zachłanna, że cieszyła ją myśl o zabraniu chłopca. Jeszcze jedno dziecko w jej domu stanowiło ogromny skarb. Żałowała, że zyskuje je kosztem swojej przyjaciółki. Najpierw usłyszała szelest sandałów. Do pokoju weszła najpierw Keffria, potem Ronika, a na końcu Rache. Nie było z nimi Seldena. To dobrze. Yani wolała złożyć swoją propozycję Keffrii przed jej pożegnaniem z synem. Nie przypominałoby to wtedy tak bardzo wymiany handlowej. Kiedy się witały, Yani zauważyła, że dłoń Roniki wydaje się słabsza, i że Keffria jest poważniejsza i zachowuje się z większą rezerwą. Cóż, to naturalne. - Zechcesz się napić herbaty? - zapytała Keffria. A potem zwróciła się do Rache z nerwowym śmiechem: - To znaczy, jeśli mamy jakąś herbatę lub cokolwiek do niej zbliżonego? Służąca uśmiechnęła się. - Na pewno znajdę jakieś liście do zaparzenia. - Z przyjemnością napiłabym się filiżanki czegoś ciepłego - powiedziała Yani. - Na dworze jest przenikliwie zimno. Dlaczego taka ostra zima musiała nastać w najtrudniejszy dla nas czas? Poużalały się przez chwilę nad tym, a kiedy Rache się pojawiła z herbatą, Ronika uwolniła je od wymiany bezcelowych uprzejmości. - Cóż, przestańmy się denerwować, jakbyśmy nie wiedziały, po co Yani tu przyszła. Zabierze ze sobą Seldena do Deszczowych Ostępów na pokładzie „Pojętnego", który odpływa jeszcze dziś. Wiem, że Keffria się na to zgodziła, i że pragnie tego Selden. Ale... Tu Ronice zabrakło odwagi. Na ostatnich słowach głos się jej załamał. - Ale tak bardzo nie chcę stracić Seldena... - Żałuję, że tak to odbierasz - rzekła Yani. - Nie chcę, byś uważała, że go tracisz. Odpływa ze mną na jakiś czas, ponieważ szczerze wierzy, że jego obowiązkiem jest pomóc nam przy wstępnych pracach. To prawda, że Deszczowe Ostępy naznaczyły go jako swego. Nie znaczy to jednak, że nie jest już Vestritem. I mam nadzieję, w przyszłości Deszczowe Ostępy i Miasto Wolnego Handlu będą się łączyć chętnie i często. Nie doczekała się reakcji. - Jestem tu nie tylko z powodu Seldena - dodała ostrym tonem. - Przynoszę także dwie propozycje. Jedną od Rady Kupców z Deszczowych Ostępów. Drugą ode mnie. Nim zdążyła powiedzieć coś jeszcze, drzwi otworzył Selden. - Jestem gotowy - oznajmił z nieukrywanym zadowoleniem. Wszedł do pokoju, ciągnąc za sobą wypchany płócienny worek i popatrzył po zgromadzonych kobietach. - Dlaczego wszyscy milczą? - zapytał. Na jego pokrytych łuskami policzkach tańczył odblask ognia. Nikt mu nie odpowiedział. Yani usiadła na krześle i przyjęła od Rache filiżankę herbaty. Pociągnęła łyk, wykorzystując tę chwilę dla uporządkowania myśli. Herbata smakowała zimową miętą z posmakiem ognikorzenia. - To jest właściwie wyśmienite - pochwaliła szczerze napój, odstawiając filiżankę. Powiodła wzrokiem po wyczekujących twarzach. Keffria trzymała swoją filiżankę, lecz nie piła. Ronika nawet nie wzięła filiżanki do ręki. Yani nagle się zorientowała, czego brakuje. Odchrząknęła. - Ja, Yani Khuprus z kupieckiej rodziny Khuprusów z Deszczowych Ostępów, przyjmuję gościnność waszego domu i stołu. Pamiętam wszystkie nasze najdawniejsze wzajemne zobowiązania, zobowiązania Deszczowych Ostępów wobec Miasta Wolnego Handlu. Kiedy wypowiadała tę starą, oficjalną formułkę, poczuła, jak do oczu napływają jej łzy. Zaskoczyło ją to, ale dostrzegła takie same emocje na twarzach kobiet z Miasta Wolnego Handlu. Tak. Tak powinno być. Jakby to przećwiczyły, Ronika i Keffria odezwały się razem. - My, Ronika i Keffria Vestrit z kupieckiej rodziny Vestritów z Miasta Wolnego Handlu, witamy cię przy naszym stole

i w naszym domu. Pamiętamy wszystkie nasze najdawniejsze wzajemne zobowiązania, zobowiązania Miasta Wolnego Handlu wobec Deszczowych Ostępów. Następnie Keffria zaskoczyła wszystkie, mówiąc dalej: - A także naszą prywatną umowę dotyczącą żywostatku „Vivacia", dzieła obu naszych rodzin, oraz nadziei, że te rodziny połączą się poprzez małżeństwo Słodkiej Vestrit z Brasem Khuprusem. -Odetchnęła głęboko. Głos drżał jej tylko nieznacznie. - Na znak związku między naszymi rodzinami oddaję ci mojego najmłodszego syna, Seldena Vestrita, na wychowanie w rodzinie Khuprusów z Deszczowych Ostępów. Zobowiązuję cię, byś go dobrze nauczyła waszego stylu życia. Tak. Tak należało zrobić. Niech to zostanie sformalizowane. Selden puścił swój worek i postąpił do przodu. Ujął matkę za rękę i podniósł na nią wzrok. - Czy mam coś powiedzieć? - zapytał poważnie. Yani wyciągnęła rękę. - Ja, Yani Khuprus z rodziny Khuprusów z Deszczowych Ostępów, przyjmuję Seldena Vestrita na wychowanie w naszej rodzinie i naukę naszego stylu życia. Będzie hołubiony jak jeden z nas. Jeśli tego zechce. Selden nie puszczał matczynej ręki. Jaki on już był mądry! Wolną rękę włożył w dłoń Yani i odchrząknął. - Ja, Selden Vestrit z rodziny Vestritów, wyrażam chęć pójścia na wychowanie do rodziny Khuprusów z Deszczowych Ostępów. -Spojrzał na matkę i dodał: - Postaram się z całych sił przyswoić sobie wszystko, czego będą mnie uczyć. - Na zakończenie dodał: -A więc załatwione. - Załatwione - zgodziła się cicho Keffria. Yani zerknęła na szorstką małą dłoń w swojej dłoni. Już zaczęła się pokrywać łuskami wokół paznokci. Chłopiec będzie się szybko zmieniał. Naprawdę dobrze się stało, że wybiera się w Deszczowe Ostępy, gdzie jest to akceptowane. Przez chwilę się zastanawiała, co pomyśli o nim jej mała córeczka Kys. Był od niej starszy zaledwie o kilka lat. Taki związek nie byłby nieprawdopodobny. Odsunęła jednak od siebie tę samolubną myśl. Podniosła wzrok i napotkała ponure spojrzenie Keffrii. - Ty też możesz przybyć, jeśli zechcesz. I ty, Roniko. To moja propozycja dla was. Przypłyńcie rzeką do Trehaug. Nie obiecam, że będzie tam łatwiej, ale byłybyście mile widziane w moim domu. Wiem, że czekacie na wieści o Słodkiej. Ja też czekam na powrót smoczycy. Mogłybyśmy czekać razem. Keffria pokręciła głową. - Zbyt wiele życia spędziłam na czekaniu, Yani. Nie będę już tego robić. Radę Miasta Wolnego Handlu trzeba pchnąć do działania, a ja jestem jedną z osób, które muszą to robić. Nie mogę czekać, aż „oni" uśmierzą niepokoje w mieście. Codziennie muszę nalegać, by rozważano wszystkie skargi. - Spojrzała na syna. - Przykro mi, Seldenie. Spojrzał na nią ze zdumieniem. - Przykro ci, że chcesz robić to, co musisz? Mamo, ja idę za twoim przykładem. Płynę do Trehaug z tego samego powodu. - Udało mu się do niej uśmiechnąć. - Pozwalasz mi odejść. I ja ci pozwalam odejść. Ponieważ jesteśmy Kupcami. Twarz Keffrii nagle złagodniała, jakby z jej duszy został wymazany niewybaczalny grzech. Westchnęła głęboko. - Dziękuję ci, Seldenie. - Ja też muszę zostać - odezwała się Ronika. - Bo podczas gdy Keffria jest Kupcową rodziny Vestritów, ja muszę zajmować się resztą naszych spraw. Nie tylko nasz dom został napadnięty i zdewastowany. Mamy też inne posiadłości, które borykają się z podobnymi problemami. Jeśli nie chcemy ich wszystkich stracić, muszę teraz działać i wynająć robotników, którzy zechcą pracować za część przyszłorocznych plonów. Znów przyjdzie wiosna. W winnicach i sadach pojawią się młode liście. Mimo wszystkich naszych kłopotów trzeba się na to przygotować. Yani uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową. - Spodziewałam się takiej odpowiedzi. W gruncie rzeczy Rada Kupców z Deszczowych Ostępów powiedziała mi, że to usłyszę. Keffria zmarszczyła brwi. - Dlaczego Rada Kupców z Deszczowych Ostępów miałaby się interesować naszymi odpowiedziami? Yani wolała zachować dla siebie fakt, że Rada chciała pozyskać dla siebie Seldena Vestrita równie gorąco, jak ona sama. Zamiast tego wyjawiła resztę prawdy. - Bardzo chcieli skorzystać z twoich usług, Keffrio Vestrit, ale żeby były skuteczne, musiałabyś zostać tu, w Mieście Wolnego Handlu. - Z moich usług? - zapytała wyraźnie zdumiona Keffria. - Jakież usługi mogę im świadczyć? - Być może zapomniałaś lub zlekceważyłaś swoje ostatnie wystąpienie przed Radą Deszczowych Ostępów. Jej członkowie tego nie zrobili. Twoja propozycja poniesienia ryzyka w służbie Kupców była porywająca. Sytuacja zmieniła się jednak tak szybko, że twoja ofiara okazała się niepotrzebna. Rada była jednak pod ogromnym wrażeniem twojej propozycji oraz znajomości sytuacji. Przy nadchodzących obecnie zmianach Rada Deszczowych Ostępów potrzebuje oficjalnego głosu w Mieście Wolnego Handlu. Kiedy tacy Kupcy, jak Pols, Kewin i Lorec zgadzają się, że jesteś najlepszą osobą, jaka mogłaby nas reprezentować, to musisz zdać sobie sprawę że zrobiłaś bardzo dobre wrażenie. Policzki Keffrii zaróżowiły się lekko. - Ale Kupcy z Deszczowych Ostępów zawsze mogli przemawiać na posiedzeniach Rady Miasta Wolnego Handlu, tak jak każdy Kupiec z Miasta Wolnego Handlu ma prawo przemawiać w Deszczowych Ostępach. Nie potrzebujecie mnie jako swojej przedstawicielki. - Nie zgadzamy się. Zmiany następują szybko jedna po drugiej; nasze społeczności będą musiały współpracować jeszcze ściślej niż w przeszłości. Ptaki mogą nosić wiadomości z określoną szybkością. Ruch żywostatków na Rzece Deszczowej zmniejszył się w tych niebezpiecznych czasach, jako że wszystkie nasze statki patrolują okoliczne wody w poszukiwaniu jednostek z Krainy Miedzi. Lecz bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy tu, w Mieście Wolnego Handlu, głosu wyczulonego na potrzeby Deszczowych Ostępów. W tobie widzimy idealną kandydatkę. Twoja rodzina ma już silne powiązania z Deszczowymi Ostępami. Chcielibyśmy cię prosić, żebyś w razie konieczności pytała nas o radę, ale też byś od

razu zajmowała głos, gdyby wymagała tego sytuacja. - Ale dlaczego nie miałby to być ktoś z was, mieszkający w Mieście Wolnego Handlu? - zapytała z wahaniem Keffria. - Bo, jak właśnie powiedziałyście mi, ty i twoja matka, w tych niespokojnych czasach tacy ludzie muszą zostać ze swoimi rodzinami. Poza tym, pod wieloma względami ty już jesteś jedną z nas. - To byłoby idealne wyjście, mamo - wtrącił się nagle Selden. -Bo twojego głosu będzie tu potrzebowała też smoczyca. Mogłabyś się przyczynić do tego, że Miasto Wolnego Handlu dostrzegłoby konieczność przyjścia jej z pomocą bez względu na jakąkolwiek podpisaną „umowę". Yani spojrzała na niego z zaskoczeniem. Nawet w dobrze oświetlonym pokoju widziała, jak w jego oczach dosłownie płonie entuzjazm. - Ależ, Seldenie, czasami interesy smoczycy mogą się różnić od interesów Deszczowych Ostępów czy Miasta Wolnego Handlu -napomniała go łagodnie. - O, nie - zapewnił ją. - Zdaję sobie sprawę, że trudno wam uwierzyć, że wiem takie rzeczy. Lecz to, co wiem, wykracza poza to, kim jestem, i pochodzi z innego czasu. Wyśniłem miasto, o którym mówiła Tintaglia, i przekracza ono wszelkie granice wyobraźni. W porównaniu z Cassarickiem, Frengong był skromny. - Cassarick, Frengong? - zapytała Yani, zdezorientowana. - Frengong to nazwa, jaką Najstarsi nadali zasypanemu miastu pod Trehaug. Cassarick to miasto, które odkopiecie dla Tintaglii. Tam znajdziecie sale zbudowane na miarę wielkości smoka. W Gwiaździstej Komnacie odkryjecie posadzkę wykładaną tym, co nazywacie płomiennymi klejnotami, stanowiącą odbicie mocnego nieba podczas równonocy wiosennej. Jest tam labirynt o kryształowych ścianach, odbijających marzenia tego, kto odważy się weń zapuścić; chodzić w nim, to stanąć wobec własnej duszy. Pomiędzy sobą nazywali ten labirynt Tęczą Czasu, ponieważ każdy, kto go przeszedł, miał za sobą inną trasę. Są tam zakopane cuda, które można z powrotem wydobyć na światło dnia... Głos Seldena ścichł w zachwycie. Stał, oddychając głęboko, patrząc gdzieś w dal. Kobiety wymieniły spojrzenia nad jego głową. - Bogactwo, jakie przyniosą nam wszystkim smoki, wykroczy poza pieniądze - odezwał się nagle. -To będzie ponowne obudzenie świata. Ludzkość stała się samotną rasą, niebezpiecznie arogancką w swej samotności. Powrót smoków przywróci równowagę naszemu intelektowi i ambicjom. - Roześmiał się raptownie. - Co prawda nie są one doskonałymi istotami, o, nie. W tym leży nasza wartość dla siebie. Każda rasa stanowi dla drugiej lustro tupetu i próżności widząc pochopne pozerstwo innego stworzenia, przekonanego, że panuje nad światem i jest od niego lepsze, uświadomimy sobie, jak idiotyczne są nasze własne roszczenia. Po tych słowach zapadła cisza. Myśli, które tak niedbale rzucił odbijały się echem w umyśle Yani. Nie mówił z intonacją dziecka ani nie używał dziecięcego słownictwa. Czy to sprawka smoczycy? Co oni wypuścili z powrotem na świat? - Teraz masz wątpliwości - odpowiedział Selden na jej milczące zastrzeżenia - ale się przekonasz. Dobrobyt smoka leży też w najlepszych interesach Deszczowych Ostępów. - Cóż - odezwała się w końcu Yani. Co do tego będziemy musieli zaufać ocenie twojej matki, jako że to ona nas reprezentuje. - To wielka odpowiedzialność - rzekła z wahaniem Keffria. - Doskonale zdajemy sobie z tego sprawę - odparła gładko Yani. - Nie powinno się też podejmować takiego zadania bez wynagrodzenia. - Zawahała się. - Na początku bardzo trudno byłoby nam płacić ci pieniędzmi. Dopóki nie zostanie przywrócony handel ze światem zewnętrznym, obawiam się, że musimy wrócić do wymiany. - Rozejrzała się po pokoju. Sprzętów domowych mamy pod dostatkiem. Sądzisz, że mogłybyśmy wypracować odpowiednie zasady wymiany? W oczach Roniki zapłonęła iskierka nadziei. - Jestem pewna, że tak - odparła niemal natychmiast Keffria. I dodała ze smutnym uśmiechem: - Nie wiem, jaki sprzęt domowy nie mógłby się nam przydać. Yani uśmiechnęła się z zadowoleniem. Bała się, że będzie to wyglądało tak, jakby kupowała Seldena od rodziny. W gruncie rzeczy miała wrażenie, że zawarła najlepszą umowę, taką, w której każdy Kupiec uważa, że zdobył to co najlepsze. - Zróbmy listę rzeczy, których potrzebujecie najbardziej - zaproponowała. Położyła dłoń na ramieniu Seldena, uważając, by gest ten nie wydał się zbyt zaborczy. - Kiedy dotrzemy do Trehaug, Selden będzie mógł pomóc mi wybrać to, co według niego przyda się wam najbardziej.

Rozdział 25

REMONT No tak. A zatem znów jestem na plaży - stwierdził „Niezrównany". - Nie na długo - zapewniła go Amber. Przyłożyła do jego pokładu dłoń w rękawiczce. Był to gest uprzejmości, ale tylko gest. Długo spała głębokim snem i statek z niecierpliwością czekał na jej obudzenie się, na poczucie więzi, którą wtedy przez chwilę dzielili. Lecz się zawiódł. Nie mógł sięgnąć do Amber i ledwie ją wyczuwał. Nigdy jeszcze nie był taki samotny. Arogant już mu nie wierzył. „Niezrównany" usiłował mu powiedzieć, że nie ma uszkodzeń poniżej linii wodnej, lecz Arogant uparł się, by wyciągnąć go na plażę. Kapitan przeprosił sztywno, ale powiedział, że zrobiły to samo z każdym tak uszkodzonym statkiem. A potem wbił osmalone ciało „Niezrównanego" w piaszczystą plażę. Po odpływie znaczna część kadłuba została odsłonięta. Przynajmniej znalazł się poza zasięgiem nieustannie krążącego wokół niego węża. Niekończące się naleganie stwora, by „Niezrównany" się zemścił, było nie do wytrzymania. Tym, którzy pozostali z załogi, Arogant zwięźle nakazał naprawić statek. Chodził sztywnym krokiem po pokładzie, egzekwując wykonanie rozkazu samą swoją obecnością, ale prawie się nie odzywał; praca postępowała, nawet jeśli ludzie się do niej nie przykładali. Wynieśli i wstawili maszt. Odzyskali szekle i okucia, spletli nieuszkodzone fragmenty lin, wyciągnęli na pokład zapasowe żagle i inne materiały. Wyrzucili zepsutą żywność. Rozbite okna kapitańskiej kajuty zabili deskami. Na ląd została wysłana grupka marynarzy, by ścięli drzewa potrzebne na drzewca. Świeże drewno ledwie się nadawało, ale nie mieli alternatywy. Nie było słychać pogwarek, szant, żartów. Nawet Świstak zamknął się w sobie i zamilkł. Nikt nie usiłował wyszorować pokładu z plam krwi; wszyscy je obchodzili albo przechodzili nad nimi. Smoczy jad wyżarł w czarodrzewie dziurki i wgłębienia. Poznaczył twarz „Niezrównanego" tak, że stała się chropowata, i zostawił nacieki na jego torsie. Kolejne blizny. Amber, odziana w luźną szatę zrobioną z prześcieradła, na początku pracowała razem z innymi, ale Arogant rozkazał jej szorstkim tonem odpocząć. Przez jakiś czas leżała w milczeniu na swojej koi, potem jednak wstała, jakby nie mogła znieść bezruchu. Teraz siedziała na fordeku i przygotowywała narzędzia do kolejnego zadania. Poruszała się niezdarnie, oszczędzając poparzoną stronę ciała. „Niezrównany" przyzwyczaił się, że zawsze mu opisywała, co robi, lecz teraz Amber milczała. Czuł, że jest pogrążona w myślach, lecz nie umiał ich zgłębić. Bystry i „Vivacia" zniknęli, jakby nigdy ich tu nie było. Z hordy, która zaatakowała „Niezrównanego", pozostał tylko jeden wąż. Pogodne dni, jakie nastały po sztormie, sprawiły, że wszystko to wydawało się snem. Nie było nim jednak. Tuż pod powierzchnią czaiły się smoki. Pokład znaczyła nowa krew. Niektórzy marynarze wciąż byli na niego źli. Albo się go bali. Czasami u ludzi trudno było rozróżnić te uczucia. Najbardziej drażniło go to, że Amber trzymała się na dystans. - Nic nie mogłem na to poradzić - znów się pożalił. - Naprawdę? - zapytała chłodno Amber. Zachowywała się tak całe popołudnie. Nie oskarżała go, ale i nie przyjmowała niczego, co mówił. Puściły mu nerwy. - Naprawdę! A skoro grzebałaś w mojej pamięci, powinnaś to zrozumieć. Bystry jest moją rodziną. Teraz to wiesz. Teraz wiesz wszystko. Ukradłaś wszystkie tajemnice, które mu obiecałem zachować. Zamilkł, ogarnięty poczuciem winy. Nie mógł dotrzymać słowa Gdyby tak zrobił, byłby nielojalny wobec i Amber, i swoich smoczych osobowości. Bystry był jego rodziną, a on znów nie dotrzymał danego mu słowa. Był nielojalny i niegodziwy. Co gorsza, odczuwał ulgę. Jego uczucia wirowały niczym kurek na dachu. Tak naprawdę nie chciał umierać ani zabijać wszystkich swoich ludzi. Amber powinna to wiedzieć. Teraz wszystko wiedziała. Czerpał żenującą pociechę z podzielenia się tą straszną wiedzą, bo cieszył się, że w końcu posiadł ją ktoś inny. Tkwiące w nim dziecko miało nadzieję, że teraz Amber powie mu, co ma robić. Zbyt długo zmagał się z tymi sekretami, nie wiedząc, co począć z tymi przerażającymi i żenującymi wspomnieniami. Ukrywanie ich przez tak długi czas powinno je zniweczyć, odebrać im znaczenie. Zamiast tego nabrzmiewały jak wrzód i kiedy rozpoczął nowe życie, stara rana otworzyła się i wszystko zatruła. Niemal ich to wszystkich zabiło. - Powinieneś był nam powiedzieć. - Mówiła sztywno, jakby nie chciała wypowiedzieć tych słów. - Cały czas wiedziałeś o tylu sprawach, które mogłyby się okazać nam pomocne, i wszystko zachowywałeś dla siebie. Dlaczego, „Niezrównany"? Dlaczego? Chwilę milczał. Czuł, co robi Amber. Knagowała linę. Spróbowała, czy ją utrzyma. A potem podeszła do relingu i sztywno przez niego przeszła. Opuściła się nad dziób, zakołysała przed galionem i bez słowa ostrzeżenia dotknęła lekko stopami jego torsu. „Niezrównany" uniósł odruchowo dłonie, by ją złapać. Zamarła w jego uścisku, a potem powiedziała z rezygnacją: - Wiem. Gdybyś zechciał, mógłbyś mnie w tej chwili zabić. Ale od początku nie mieliśmy innego wyboru, jak powierzyć ci nasze życie. Miałam nadzieję, że to zaufanie jest wzajemne, ale najwyraźniej nie było. Pokazałeś, że jesteś zdolny do zabicia nas wszystkich. W tej sytuacji strach przed tobą nie ma już sensu. Albo nas zabijesz, albo nie. Pokazałeś mi, że nie mam nad tym kontroli. Mogę jedynie prowadzić własne życie w sposób uporządkowany i robić to, co jest mi przeznaczone. - Może ja też mogę robić tylko to - odparł. Zrobił ze swoich dłoni pomost dla niej, tak jak przed wielu laty dla małego Bystrego. Sprawiała wrażenie, że nie zwraca uwagi na jego słowa. Przesuwała lekko po jego twarzy dłońmi w rękawiczkach, dotykając jego blizn, policzków, nosa i brody. Nie mógł tak zostawić tej ciszy.

- Tamtej nocy kochałaś mnie. Chciałaś stracić życie, by ocalić moje. Jak możesz być teraz na mnie taka zła? - Nie jestem zła. Nie mogę się powstrzymać od myśli, że wszystko to mogło się potoczyć inaczej, jestem... urażona. Nie. Wstrząśnięta. Tym wszystkim, czego nie zrobiłeś, kiedy my zrobiliśmy dla ciebie wszystko. Tym, co przed nami ukrywałeś. Zapewne głębia tego uczucia ma wiele wspólnego z tym, jak bardzo cię kocham. Dlaczego nie mogłeś nam zaufać, „Niezrównany"? Gdybyś wyjawił swoje tajemnice, wszystko mogłoby się potoczyć inaczej. Przez jakiś czas zastanawiał się nad jej słowami, a ona badała dłońmi jego szyję i szczękę. - Sama jesteś pełna tajemnic - oskarżył ją nagle. - Nie podzieliłaś się z nami wieloma sprawami. Jak możesz gardzić mną za to samo? -Tajemnice, które przechowuję, należą do mnie - odparła oficjalnym tonem. - Dochowywanie ich nikomu nie szkodzi. „Niezrównany" wyczuł jej wątpliwości. - Nie jesteś tego pewna. Podzielenie się moimi tajemnicami było równie niebezpieczne, jak zachowanie ich. Ale, jak powiedziałaś, moje tajemnice należały do mnie. Może to jedyne na całym świecie, co naprawdę należało do mnie. Amber długo milczała. - Gdzie są smoki? - zapytała wreszcie. - Gdzie są smoki i dlaczego smoki są w tobie? I dlaczego śnią mi się węże i smoki? Czy moje powołania prowadziły mnie do ciebie? Zastanawiał się chwilę. - Co mi dasz w zamian za odpowiedź? Jakąś swoją tajemnicę? Żeby mi okazać, że ufasz mi tak bardzo, jak ja tobie. - Nie wiem, czy mogę - odparła powoli. Przestała dotykać jego twarzy. - Moje tajemnice to moja zbroja. Bez nich będę bardzo narażona na wszelkie krzywdy. Nawet na niezamierzone. - Widzisz. Jednak rozumiesz - odparł szybko. Poczuł, że zdobył przewagę. Zaczerpnęła tchu i zaczęła szybko mówić, jakby się rzucała do zimnej wody. - To trudno wyjaśnić. Kiedy byłam o wiele młodsza i mówiłam o tym, ludzie myśleli, że jestem zarozumiała. Usiłowali mi wmówić, że nie mogę być tym, kim wiedziałam, że jestem. W końcu od nich uciekłam. I kiedy to zrobiłam, obiecałam sobie, że nie będę już się bać, co myślą o mnie inni. Przyszłość, o której wiedziałam, że leży przede mną, postanowiłam zachować dla siebie. Podzieliłam się moimi marzeniami i ambicjami z bardzo nielicznymi ludźmi. - W wielu słowach mówisz mi o niczym - zauważył niecierpliwie „Niezrównany". - Kim właściwie jesteś? Zaśmiała się cicho bez wesołości. - Jednym słowem nie wiem, jak ci to powiedzieć. Równie często, jak prorokiem, nazywano mnie błaznem. Zawsze wiedziałam, że są rzeczy, które muszę uczynić dla świata, rzeczy, których nie może zrobić nikt inny. Cóż. Nie wątpię, że to samo można powiedzieć o każdym człowieku. Mimo to podążam ścieżką, której nie widzę wyraźnie. Są po drodze przewodnicy, lecz nie zawsze potrafię ich odnaleźć. Wyruszyłam na poszukiwanie niewolnego chłopca o dziewięciu palcach. Pokręciła głową. Wyczuł to. - Zamiast niego znalazłam Altheę i mimo że nie była ani chłopcem, ani niewolnikiem i miała wszystkie dziesięć palców, poczułam z nią więź. Więc jej pomogłam. Niech mi bogowie wybaczą, pomogłam jej znaleźć śmierć. Potem spotkałam Słodką i zadałam sobie pytanie, czy to jej powinnam była pomagać. Sięgam przed siebie, „Niezrównany", poprzez mgły czasu, do symboli, które stają się ludźmi, i do ludzi, którzy stoją na krawędzi stania się legendą. Mam tu do wykonania jakieś zadanie, ale wciąż pozostaje ukryte przede mną, co to takiego. Mogę jedynie ku temu zadaniu zdążać i mieć nadzieję, że w odpowiedniej chwili je rozpoznam i podejmę odpowiednie działanie. Chociaż teraz nadzieja na to jest niewielka. - Zaczerpnęła tchu. - Dlaczego są w tobie smoki? - zapytała. Poczuł, że rozmyślnie zmieniła temat, ale i tak jej odpowiedział. - Bo miałem być smokami. To, co nazywasz czarodrzewem, jest ochronną skorupą, którą tworzą wokół siebie węże morskie, nim zaczną się zmieniać w smoki. Kupcy z Deszczowych Ostępów natknęli się na smocze skorupy w ruinach starodawnego miasta. Zabili smoki, lecz wykorzystali skorupy, bogate w smocze wspomnienia, do budowy statków. Nazywają nas żywostatkami, ale tak naprawdę jesteśmy martwe. Mimo to, dopóki żyje pamięć, jesteśmy skazane na nibyżycie, uwięzione w niezdarnym ciele, które nie może się poruszać bez pomocy ludzi. Ja jestem bardziej pechowy niż inni, ponieważ do zbudowania mnie użyto dwóch kokonów. Od chwili, kiedy zostałem stworzony, smoki we mnie walczą o dominację nad sobą. - Pokręcił głową. - Bo widzisz, obudziłem się za wcześnie. Nie wchłonąłem wystarczającej ilości ludzkich wspomnień, by się mocno w nich zakotwiczyć. Jestem rozdarty od chwili, gdy otworzyłem oczy. - Nie rozumiem. Dlaczego więc jesteś „Niezrównanym", a nie smokiem? Roześmiał się z goryczą. - A czym według ciebie jest „Niezrównany" oprócz ludzkiego nalotu wspomnień na walczących smokach? Kłócąc się o pierwszeństwo, pozwoliły mi zdobyć przewagę. Kiedy mówię „ja", prawie nie wiem, co mówię. - Westchnął nagle. - To właśnie dał mi Bystry i tego będzie mi najbardziej brak. Poczucie tożsamości. Poczucie więzi. Kiedy przebywał na moim pokładzie, nie miałem wątpliwości co do mojej tożsamości. Ty go widzisz jako przelewającego krew pirata. Ja go przede wszystkim pamiętam jako rozhukanego, żywego chłopca, czerpiącego radość z fal i wiatru. Śmiał się głośno, śmigał w olinowaniu i nie dawał mi spokoju. Nie chciał się mnie bać. Urodził się na moim pokładzie. Potrafisz to sobie wyobrazić? Jedyne narodziny, jakich zaznałem, mogły wymazać wszystkie zgony, do jakich tu przedtem doszło. Jego ojciec ofiarował mi go, jeszcze uwalanego krwią narodzin. „Nigdy nie byłeś moim statkiem, »Niezrównany«. Nie w głębi serca. Lecz może potrafisz należeć do niego, tak jak on należy do ciebie." I był. Trzymał smoki na dystans. Ty je uwolniłaś i teraz wszyscy musimy ponosić tego konsekwencje. - Wydają się spokojne. Uśpione - powiedziała ostrożnie Amber. - Ty wydajesz się sobą, tylko jesteś bardziej... otwarty. - Właśnie. Rozłupany i niemogący już chronić tajemnic. Co robisz? Myślał, że Amber ogląda zniszczenia spowodowane przez ogień. Spodziewał się, że popełznie wzdłuż kadłuba, a nie będzie chodzić po całym jego ciele. - Dotrzymuję słowa danego tobie i smokom. Wyrzeźbię ci oczy Usiłuję zdecydować, gdzie mam zacząć naprawę.

- Nie rób tego. - Jesteś pewien? - zapytała cicho Amber. Wyczuł jej zdenerwowanie. A ona obiecała to smokom. Co by zrobiła, gdyby „Niezrównany" jej tego zakazał? - Nie. To znaczy nie naprawiaj mi twarzy. Daj mi nową. Taką, która będzie cała moja. Na szczęście nie zapytała, co miał przez to na myśli. - Jesteś pewien? Zastanawiał się przez chwilę. - Chyba... chyba nie chcę być smokiem. To znaczy chcę, ale jeśli już muszę, to chcę być nimi oboma. I mimo to być też „Niezrównanym". Być, jak powiedziałaś, trzema zlanymi w jedno. Chcę... - Zawahał się. Gdyby to wypowiedział, a ona się roześmiała, byłoby to gorsze od śmierci, jako że życie zawsze jest boleśniejsze i trudniejsze od śmierci. - Daj mi twarz, którą mogłabyś pokochać - poprosił ją cicho. Znieruchomiała i zmiękła w jego dłoniach. Napięcie, którego wibrowanie wyczuwał w jej mięśniach, zniknęło. Poczuł, że coś zrobiła, a potem jej obnażone dłonie zatańczyły lekko na jego twarzy. Poprzez dotyk mierzyła go i jednocześnie się otworzyła. Dotykała jego skóry nieosłoniętymi dłońmi i już się przed nim nie ukrywała. Dzięki dotykowi wiedział, że to najodważniejszy czyn, jakiego kiedykolwiek dokonała. Pohamował ciekawość i spróbował odwzajemnić jej zaufanie. Nie sięgnął w głąb Amber i nie obrabował jej z sekretów. Chciał zaczekać i wziąć tylko co, co mu zaproponuje. Czuł, jak wodzi dłońmi po jego twarzy, mierząc jej proporcje, w końcu dotknęła otwartą dłonią jego policzka. - Mogłabym to zrobić. W gruncie rzeczy to będzie łatwe. - Odchrząknęła. - Czeka mnie sporo pracy, ale kiedy wpłyniemy do Miasta Wolnego Handlu, będziesz miał nową twarz. - Do Miasta Wolnego Handlu? - Był zdumiony. - Wracamy do domu? - A gdzieżby indziej? Jaki jest sens znów rzucić wyzwanie Bystremu? „Vivacia" sprawia wrażenie zadowolonej, że jest w jego rękach. A nawet gdyby tak nie było, to co możemy zrobić? - Ale co z Altheą? - sprzeciwił się. Amber przerwała swoje czynności. Oparła się czołem o policzek galionu i podzieliła z nim całą głębią swej niedoli. - We wszystkim tym chodziło o Altheę, statku. Bez niej zadanie, jakie miałam wykonać, staje się bezsensowne. Arogant nie ma serca prowadzić tego dalej, a w załodze nie drzemie duch zemsty. Althea nie żyje, a ja zawiodłam. - Althea? Althea żyje. Bystry ją podjął z wody. - Co? - Amber zesztywniała i przyłożyła dłonie płasko do jego twarzy. „Niezrównany" był zdumiony. Jak ona mogła tego nie wiedzieć? - Bystry ją podjął z wody. Tak mi powiedział wąż. Chyba starał się mnie rozzłościć. Powiedział, że Bystry ukradł dwóch moich ludzi, dwie kobiety. Przerwał. Poczuł, że Amber promienieje. Zupełnie jakby pękła otaczająca ją skorupa; z cieśli emanowało ciepło i radość. - Yek też! - Odetchnęła spazmatycznie, jakby przez długi czas była pozbawiona powietrza. - Zawsze, zawsze zbyt łatwo tracę wiarę - powiedziała do siebie. - Powinnam już być mądrzejsza. Śmierć nie zwycięża. Grozi, ale nie może podporządkować sobie przyszłości. Co musi być, będzie. - Pocałowała galion w policzek, wprawiając go tym w osłupienie, a potem pociągnęła go za brodę. - Do góry! Do góry! Postaw mnie na pokładzie! Arogancie! Świstaku! Althea żyje. Bystry ją podjął z wody. Tak mówi „Niezrównany"! Arogancie! Arogancie! *** Przybiegł na wołanie Amber, przestraszony, że „Niezrównany" zrobił jej krzywdę, ujrzał jednak, że galion stawia ją delikatnie na nadpalonym fordeku. Amber postąpiła chwiejnie ku niemu, mówiąc coś z podnieceniem o Althei, a potem padła na kolana. - Kazałem ci odpocząć! - skarcił ją gniewnie Arogant. Obrażenia, jakich doznała od wężowego jadu, były bardzo wyraźne. Z łuszczącej się, czerwonej skóry na głowie zwisały pasma płowych włosów. Lewą stronę twarzy i szyi miała szkarłatną. Arogant nie wiedział, jak daleko wzdłuż ciała sięgają obrażenia. Amber wyraźnie kulała i przyciskała lewą rękę do boku. Za każdym razem, kiedy ją widział, był wstrząśnięty, że w ogóle wstała z łóżka. Podszedł do niej pośpiesznie i podtrzymał, ujmując ją pod prawe ramię. Oparła się o niego. - O co chodzi? Dobrze się czujesz? - Althea żyje. Jakiś wąż powiedział „Niezrównanemu", że Bystry podjął na pokład obie kobiety z naszego statku. Ma Altheę i Yek. Możemy je odzyskać. Słowa wylewały się z niej potokiem. Do Aroganta i Amber podbiegł zdezorientowany Świstak. Kapitan usiłował wydobyć jakiś sens z tego, co usłyszał. Althea żyje. Nie. Nie mogła mieć tego na myśli. Poczucie żalu i straty przejmowało go do kości. Nadzieja radości ukłuła zbyt mocno. Nie mógł jej zawierzyć. - Nie wierzę - wypowiedział szorstkie słowa. - A ja tak - stwierdziła Amber. - Sposób, w jaki mi to oznajmił, nie pozwala mi wątpić w jego słowa. Powiedział mu to biały wąż. Widział, jak Bystry podejmuje na pokład dwie kobiety z naszego statku. Altheę i Yek. - Słowa węża, przekazane przez szalony statek - zakpił Arogant, lecz mimo to zapłonęła w nim bolesnym płomieniem nadzieja. -Czy możemy mieć pewność, że wąż wie, o czym mówi? Czy żyły, kiedy Bystry je podejmował? Czy wciąż żyją? A nawet jeśli tak, to jakie mamy szanse na wyratowanie ich? Amber się roześmiała. Zdrową ręką chwyciła go za ramię i spróbowała nim potrząsnąć. - One żyją, Arogancie! Podelektuj się tym chwilę! Kiedy tylko odetchniesz i powiesz sobie, że Althea żyje, wszystkie inne przeszkody staną się zaledwie niedogodnościami. Powiedz to. Jej złotobrązowe oczy były zniewalające. Jakoś nie potrafił jej odmówić. - Althea żyje. - Wypróbował te słowa na głos. Amber uśmiechnęła się do niego, a Świstak puścił się w niezdarny tan wokół nich.

- Althea żyje! - powtórzył chłopiec. - Uwierz w to - wtrącił się „Niezrównany". - Wąż nie ma powodów kłamać. Coś martwego w sercu Aroganta obudziło się do życia. Może mimo jego klęski ona jeszcze żyje? Przyjął ciężar jej śmierci, spowodowanej jego niezaradnością. Nie wiedział, jak ma żyć z tą pustką. To ułaskawienie go obezwładniło. Wstrząsnęło nim coś podobnego do szlochu i mimo zdumionego spojrzenia Świstaka łzy, którym nie pozwolił popłynąć po śmierci Althei, teraz nagle znalazły ujście. Strząsnął je z powiek, ale nie potrafił opanować dygotu. Świstak był na tyle zuchwały, że chwycił go za przeguby rąk i pociągnął. - Nie rozumie pan, kapitanie? Ona żyje. Nie trzeba teraz płakać. Arogant zaśmiał się raptownie przez łzy. - Wiem. Wiem. Tylko że... Zabrakło mu słów. Jak mógł wyjaśnić chłopcu zalew uczuć, towarzyszący przywróceniu jego świata? Amber sprecyzowała jego inne myśli. - Bystry nie zadawałby sobie trudu wyławiana jej tylko po to, by ją zabić. Na pewno zamierza wziąć za nią okup. To jedyna logiczna odpowiedź. Możemy nie mieć dość pieniędzy, by wykupić „Vivacię", ani sił czy umiejętności, by ją odebrać siłą, ale wystarczy nam na wysunięcie porządnej ofertę za Altheę i Yek. - Będziemy musieli popłynąć do Łupigrodu. - Arogant myślał gorączkowo. - Bystry jest przekonany, że zatopił „Niezrównanego. Jeśli się tam pojawimy... - Pokręcił głową. - Nie da się przewidzieć, z jakim się spotkamy powitaniem. - Nie widział Amber ani mnie. Moglibyśmy przepłynąć szalupą przez bagna, kiedy będzie przypływ, złożyć propozycję i... Arogant pokręcił z uśmiechem głową, słysząc odważną propozycję chłopca. - To śmiały pomysł, chłopcze, aleby się nie powiódł. Nic by ich nie powstrzymało przed wzięciem okupu i zatrzymaniu was obojga. Nie. Obawiam się, że będzie musiało dojść do walki. - Nie odzyskasz jej w walce - wtrącił się nagle „Niezrównany". -Ani nie wykupisz jej za pieniądze. Kiedy spotkałeś się z nim ostatnim razem, nie dbał o twoje złoto. Nie. On jej nie sprzeda. Galion obrócił ku nim swoją twarz. - Skąd wiesz? - zapytał ostrym tonem Arogant. - Bo wiem, co ja bym zrobił - powiedział głębszym głosem „Niezrównany". - Bałbym się, że poznała moje tajemnice. Taka wiedza jest zbyt niebezpieczna dla Bystrego, by pozwolił żyć komuś, kto nią dysponuje. Raczej ją zabije, niż pozwoli sobie odebrać. A mimo to nie rozumiem, dlaczego w ogóle ją podjął na pokład. Byłoby dla niego o wiele bezpieczniej, gdyby pozwolił jej utonąć. A zatem istnieje kawałek układanki, którego nie mam. Arogant wstrzymał oddech. Statek nigdy przedtem się tak przed nim nie otworzył. Zupełnie jakby głosem „Niezrównanego" mówił ktoś obcy. - Jeśli ją zatrzyma, to tylko dla siebie jako skarb, którego nie da się wykupić za złoto - zastanawiał się dalej na głos galion. - A jest tylko jedno miejsce, gdzie Bystry przechowuje takie skarby. W końcu ją tam ukryje. Tylko jedno miejsce jest dość bezpieczne, by schować w nim to, co jest zbyt cenne, by je zabić. - Mógłbyś tam z nami popłynąć? Moglibyśmy się tam na niego zaczaić? - zapytał Arogant. Statek odwrócił się od nich i zwiesił głowę na piersi. Na jego plecach nagle zaznaczyły się mięśnie, jakby toczył ze sobą jakąś straszliwą walkę. - Sir? - zaczął Świstak, ale Arogant gestem dłoni nakazał chłopcu milczenie. Wszyscy czekali. - Ruszamy z następnym przypływem - oznajmił nagle „Niezrównany" swoim ludzkim głosem. - Zrobię to. To, czego nie da się kupić za złoto, może da się kupić za krew. Zawiozę was do klucza, który otworzy serce Bystrego.

Rozdział 26

ZALOTY Chcę stąd wyjść. Bystry zamknął za sobą drzwi, postawił tacę i z wyszukanym spokojem odwrócił się do Althei. - Potrzebujesz czegoś, czego tu nie masz? - zapytał z wystudiowaną uprzejmością. - Świeżego powietrza i swobody ruchów - odparła natychmiast. Siedziała na krawędzi koi. Kiedy wstała, musiała złapać równowagę na łagodnie kołyszącym się pokładzie i oparła się dłonią o wręgę. Zmarszczył brwi. - Czujesz się źle traktowana? O to chodzi? - Nie całkiem. Czuję się jak więzień i... - Och, nigdy. Jesteś moim wielce szacownym gościem i ranisz mnie, myśląc, że jest inaczej. Pomyśl. Bądź wobec siebie uczciwa. Czy coś w moim zachowaniu cię obraża? Czy mój wygląd budzi w tobie strach? Jeśli tak, to zapewniam cię, że nie mam takiego zamiaru. - Nie, nie. Patrzył, jak Althea stara się sformułować odpowiedź. - Jesteś dżentelmenem i wcale mnie nie przerażasz. Okazujesz mi wyłącznie uprzejmość i grzeczność. Kiedy jednak spróbowałam otworzyć drzwi, były zamknięte na klucz i... - Usiądź i zjedz coś, a potem to omówimy. Uśmiechnął się do niej i udało mu się powstrzymać przed obrzuceniem jej wzrokiem. Włożyła ubranie Prawego i ze związanymi włosami była do niego jeszcze bardziej podobna. Miała jego ciemne oczy i jego kości policzkowe, lecz jej twarz nigdy nie została oszpecona tatuażem. Ubrała się w rzeczy Prawego zapewne dlatego, że uznała je za mniej prowokujące od jego nocnej koszuli. Było zupełnie odwrotnie. Krągłość jej piersi pod koszulą Prawego burzyła Bystremu krew. Żarliwość, z jaką mówiła, zabarwiła jej policzki różem, lecz nienaturalny błysk w oczach świadczył, że środek nasenny, który jej podawał, jeszcze nie przestał całkowicie działać. Ustawił dania na stole, tak jak niegdyś chłopiec okrętowy Bystry usługiwał piratowi Igrotowi. Pomyślał, że pełno tu dziwnych podobieństw. Odsunął tę myśl i zmusił się do zachowania gawędziarskiego tonu. - Wyjaśniłem ci już moje obawy. Obawiam się, że moja załoga to nie członkowie wytwornego społeczeństwa, w jakim się wychowałaś. Pozwolić ci na swobodne poruszanie się po statku oznaczałoby narażenie cię na afronty czy nawet atak. Wielu członków załogi to niegdysiejsi niewolnicy; niektórzy byli niewolnikami tu, na tym statku. Spędzili sporo czasu w jego ładowniach, skuci kajdanami, zmarznięci i brudni. Umieściła ich tam twoja rodzina. Nie darzą krewnych Kaja Kotwicy zbytnią sympatią. Mówisz, że nie byłaś odpowiedzialna za to, jak ich traktował ani jak traktował twój rodzinny statek. Obawiam się jednak, że trudno będzie sprawić, by załoga to zaakceptowała. Albo sam statek. Wiem, że tak naprawdę pociąga cię „Vivacia". - Uśmiechnął się pobłażliwie. - Gdybyś mogła wyjść z tej kajuty, pobiegłabyś prosto do galionu. Bo wiem, że mi nie wierzysz, że „Vivacia" odeszła. - Kątem oka widział, jak Althea zaciska usta, tak samo, jak Prawy, kiedy coś szło nie po jego myśli. Niemal się uśmiechnął. Pokręcił głową. - Ale tak jest, a Błyskawica nie byłaby dla ciebie miła. Czy posunęłaby się do grożenia ci przemocą fizyczną? Szczerze mówiąc, nie wiem. I wolałbym się nie dowiedzieć. Odpowiedział na jej twarde spojrzenie swym najcieplejszym uśmiechem. Jakie ona ma czarne oczy. - No, dalej. Zjedz coś. Zaczniesz rozsądnie myśleć. Po twarzy Althei przebiegł cień niepewności. Bystry pamiętał to uczucie. Igrot, uosobienie ordynarności, po całych dniach surowości i okrucieństwa nagle wracał do udawanej dystynkcji. Przez cały tydzień potrafił łagodnie do niego przemawiać, uczyć etykiety i patrzeć na niego z ojcowską czułością. Chwalił go za dobrze wykonaną ciężką pracę i przepowiadał mu jasną przyszłość. A potem, bez ostrzeżenia, nagły, ostry chwyt za nadgarstek, szarpnięcie i szorstkość zarośniętego męskiego policzka ocierającego się o twarz Bystrego, który wyrywał się z uścisku. Poczuł się nagle bezbronny. Czy naraża się na niebezpieczeństwo z tą kobietą? Znów spróbował swego szczerego uśmiechu, lecz udało mu się jedynie spojrzeć na nią uspokajająco. Odpowiedziała mu tym samym. - Nie chcę nic jeść - powiedziała beznamiętnie. - Dodajesz mi do jedzenia coś, co mnie usypia. Nie podoba mi się to. Nie podobają mi się sugestywne sny ani to, jak się czuję, kiedy usiłuję się obudzić, a nie mogę tego zrobić. Udał, że jest wstrząśnięty. - Pani, obawiam się, że byłaś bardziej zmęczona, niż ci się wydawało. Myślę, że odsypiasz nie tylko skutki przebywania w lodowatej wodzie, ale całe miesiące wątpliwości i strachu. To naturalne, że skoro jesteś na pokładzie swego rodzinnego statku, twoje ciało się rozluźnia i pozwala ci odpocząć. Ale... chwileczkę. Uspokoję cię. Ostrożnie usiadł na jej krześle i z pedantyczną dokładnością zjadł po kęsie wszystkiego, co się znajdowało na talerzu, i udał, że upija łyk wina. Z rozmysłem osuszył usta jej serwetką, po czym odwrócił się do Althei z uśmiechem. - Proszę. Zadowolona? Nie ma trucizny. - Przekrzywił głowę i uniósł brew. - Ale dlaczego sądzisz, że chciałbym cię otruć? Za jakiego potwora mnie uważasz? Tak bardzo się mnie boisz i mnie nienawidzisz? - Nie. Nie, to znaczy... wiem, że jesteś dla mnie uprzejmy Ale... - Zaczerpnęła tchu. Bystry widział, że Althea żałuje swego niemądrego oskarżenia. - Nie mówiłam, że to trucizna, Wiem tylko, że śpię zbyt głęboko i budzę się wciąż oszołomiona. Zawsze mam ciężką głowę; nigdy nie czuję się w pełni rozbudzona. Głowa lekko jej się chwiała, lecz mocno wparła stopy w pokład.

Bystry zmarszczył brwi, z wyrazem troski na twarzy. - Czy wypadając za burtę, uderzyłaś o coś głową? Masz jakieś wrażliwe miejsce? - Nie, to znaczy chyba nie... Przycisnęła dłonie do głowy. - Pozwól - powiedział. Odsunął krzesło i gestem zaprosił Altheę, by na nim usiadła. Podeszła sztywno i usiadła wyprostowana. Stanął przed nią, by mogła widzieć jego twarz, kiedy delikatnie badał jej głowę czubkami palców. Z udawaną niedbałością rozwiązał jej włosy i obmacał czaszkę. Zmarszczył czoło. - Czasami uderzenie w kark albo w kręgosłup... - mruknął z namysłem. Stanął za nią i odsunął lśniącą falę czarnych włosów. Pochylił się nisko i powiódł palcem po linii kręgosłupa w dół, do kołnierza. Siedziała posłusznie przed nim z pochyloną głową, lecz mimo to Bystry czuł, że Althea ma napięte mięśnie. Strach? Obawa? Może oczekiwanie? Na jej włosach pozostał siad jakiegoś zapachu, lecz koszula pachniała Prawym. Odurzająca mieszanina. Powiódł powoli palcami w dół kręgosłupa. - Boli? - zapytał z troską. Zatrzymał palce przy pasku spodni, lecz nie zabrał dłoni. - Trochę - przyznała. Uśmiechnął się, zadowolony, że dopisało mu szczęście. - Pośrodku pleców - dodała. - Tutaj? - Przesuwał palcami delikatnie w górę, aż skinęła głową. - A więc tak. To może być twój problem. Masz zawroty głowy? Nieostro widzisz? - Troszeczkę - przyznała z niechęcią. Uniosła głowę. - Ale nadal uważam, że moja senność nie bierze się tylko z tego. - Chyba nie masz racji - sprzeciwił się łagodnie. Jego dłoń wciąż spoczywała na plecach Althei. - Chyba że... Przerwał, aż nabrał pewności, że Althea chłonie każde jego słowo. - Wspominam o tym z wielka przykrością. Na pewno wiesz, co mam na myśli, kiedy mówię o więzi z żywostatkiem. On wyczuwa moje nastroje i dzieli się swoimi ze mną. Może, jeśli statek jest na ciebie zły albo odczuwa wobec ciebie wrogość, jeśli życzy ci źle... przepraszam, że choćby tylko wspomniałem o takiej możliwości. Celowo zwiększył jej niepokój, lecz twarz Althei pobladła bardziej, niż się spodziewał. Będzie musiał bardziej uważać; nie chciał, żeby się całkiem poddała. Trochę walki mogłoby dodać zwycięstwu pikanterii. Uśmiechnął się uspokajająco. - Zjedz coś. Odzyskaj siłę. - Może masz rację - zgodziła się chropawym głosem. Bystry wskazał na jedzenie i Althea odwróciła się do stołu. Kiedy wzięła kęs z łyżki, którą niedawno miał w swoich ustach, poczuł tak ostre ukłucie pożądania, jakiego nie zaznał jeszcze nigdy w życiu. Jego intensywność zdumiała go i Bystry z trudem odzyskał oddech. *** Posiłek był doskonały, lecz pirat tak bacznie obserwował Altheę, że nie umiała się rozluźnić. Nie mogła się też całkowicie obudzić. Napiła się wina i niemal natychmiast zaczęła widzieć podwójnie. Wrażenie zniknęło, kiedy zamrugała, ale nagle zrobiła się zbyt zmęczona, żeby jeszcze coś zjeść. Odłożyła łyżkę. Tak trudno było jej utrzymać myśli w głowie. Wystarczyło jedno słowo Bystrego, by się rozwiały. Było jednak coś ważnego, czegoś brakowało... - Proszę cię - powiedział z troską w głosie. - Spróbuj zjeść wszystko. Wiem, że nie czujesz się dobrze, ale musisz jeść, żeby wyzdrowieć. Udało jej się uprzejmie uśmiechnąć. - Nie mogę. - Odchrząknęła i spróbowała skupić myśli. Słowa Bystrego je rozpraszały. Kiedy wszedł, chciała go zapytać o coś bardzo ważnego... równie ważnego, jak jej chęć wyjścia z kajuty i porozmawiania ze statkiem. Arogant! Przywołanie go z powrotem jakby uspokoiło jej myśli. - Arogant - powiedziała na głos i poczuła że od samego wypowiedzenia tego imienia odzyskała siłę. - Kapitan Trell. Dlaczego mnie nie odwiedził albo nie zabrał z powrotem na pokład „Niezrównanego"? - Cóż. Nie wiem, co mam powiedzieć. W głosie Bystrego brzmiała głęboka troska. Althea musiała odwrócić głowę, by na niego popatrzeć, i od tego ruchu zakołysała się kajuta. Wróciły zawroty głowy. Nabrzmiał jej język. - Jak to? Zaczerpnął haust powietrza i powoli je wypuścił. - Sądziłem, że widziałaś to z wody. Tak przykro mi to mówić, moja droga. Węże poważnie uszkodziły „Niezrównanego". Obawiam się, że poszedł na dno. Staraliśmy się ratować, kogo się dało, ale węże są bardzo żarłoczne... Kapitan Treli poszedł na dno ze swoim statkiem. Nic nie mogliśmy zrobić. To cud, że udało się nam uratować ciebie. Poklepał ją po ramieniu. - Obawiam się, że ten statek znów musi się stać twoim domem. Ale nie bój się. Zajmę się tobą. Słowa omywały ją wartkim strumieniem. Kiedy zrozumiała, co powiedział, zerwała się na nogi. A przynajmniej tak się jej wydawało. Stała, oparta dłońmi o stół, żeby nie upaść. Nienawidziła tych zawrotów głowy, ponieważ odciągały jej uwagę od bólu tak wielkiego, że mogła nim być tylko śmierć. Nie rozumiała jego źródła, a potem pojęła, że jej świat się skończył. Żyła dalej bez niego albo to on zostawił ją w tyle. Arogant. Amber. Świstak. Haf. Biedny stary Krzywul. „Niezrównany", kochany, szalony „Niezrównany". Wszyscy zginęli podczas jej głupiej wyprawy. Na wszystkich sprowadziła śmierć. Otworzyła usta, lecz ból był tak wielki, że nie mogła nawet szlochać. - No, już, już - mówił Bystry, starając się jej pomóc wrócić na koję. Althea zapomniała, jak się zgina kolana, a potem nagle niemal upadła, uderzając żebrami o krawędź koi. Wśliznęła się do łóżka, które tak często bywało jej schronieniem. - Arogant. Arogant. Arogant. Nie mogła przestać powtarzać jego imienia, lecz gardło miała tak ściśnięte, że nie wydobywał się z niego żaden dźwięk. Kajuta kołysała się wokół niej, a ona krztusiła się tym słowem. Może uda jej się umrzeć z jego imieniem tkwiącym jej w

gardle. Bystry nagle usiadł obok niej i podciągnął ją do pozycji siedzącej. Oparła się o jego pierś, a on ją objął. - Jestem przy tobie. No, już, już. To straszny wstrząs, wiem. Ale ze mnie niezdara, że powiedziałem ci o tym w taki sposób. Jakże musisz się czuć samotna. Ale jestem tu. No, już. Napij się wina. Łyknęła z kubka, który przytknął jej do ust. Nie chciała upić aż tyle ale kubek nie chciał się oddalić, a jej już najwyraźniej zabrakło zdecydowania. Przechylając kubek, Bystry cały czas mówił. Kiedy nie było już wina, odstawił kubek i podtrzymał Altheę. Twarzą dotykała delikatnej koronki gorsu jego koszuli. Głaskał Altheę po włosach i kołysał ją, jakby była dzieckiem, mówiąc jakieś niedorzeczności, że się nią teraz zajmie, że za jakiś czas wyzdrowieje, tylko żeby mu zaufała i pozwoliła sprawić, że się poczuje lepiej. Delikatnie pocałował ją w czoło. Robił coś z jej szyją. Sięgnęła ręką i przekonała się, że rozpina jej koszulę. Naparła na jego dłonie, żeby przestał, wiedząc niejasno, że coś jest nie w porządku. Bystry delikatnie odsunął jej ręce i uśmiechnął się ze współczuciem. - Wiem, wiem. Ale nie musisz się mnie bać. Bądź rozsądna. Nie możesz spać w ubraniu. Pomyśl, jakie to byłoby niewygodne. Tak jak poprzednio, jego słowa rozproszyły jej myśli. Ostrożnie rozpiął małe guziki i rozchylił jej koszulę. - Połóż się - szepnął, a Althea posłuchała bez zastanowienia. Pochylił twarz nad jej piersiami i pocałował je delikatnie. Usta miał ciepłe, a język wprawny. Przez moment pochylona nad nią ciemna głowa była głową Aroganta i to dłonie Aroganta rozpinały jej spodnie. Ale nie, Arogant zginął, utonął w zimnym, ciemnym morzu, i to nie było w porządku, nie mogła tu znaleźć pociechy. Mimo że miał ciepłe i delikatne usta, nie tego chciała. - Nie! - jęknęła nagle i odepchnęła Bystrego. Udało jej się usiąść. Padające zza niego światło latarni było oślepiające. Popatrzyła na jego podwójną twarz zmrużonymi oczyma. - To tylko sen - powiedział jej uspokajająco. - To tylko zły sen. Nie martw się. To tylko sen. Nic, co się teraz stanie, nie będzie miało znaczenia. Nikt się nie dowie. Przez chwilę widziała tego mężczyznę. Jego bladoniebieskie oczy były jej obce. Nie potrafiła z nich nic wyczytać. Jego słowa zachwiały jej pewnością. Sen? Jej się to śni? Zamknęła oczy, oślepiona zbyt jasnym światłem. Coś ją trąciło w ramię i Althea bezwładnie padła na wznak. Gdzieś ktoś szarpał jej ciałem. Poczuła ruch materiału wzdłuż nóg. Nie. Z wysiłkiem rozwarła powieki i usiłowała coś dojrzeć. Jego twarz znajdowała się zaledwie o parę centymetrów od jej twarz lecz Althea nie potrafiła zmusić oczu, by zobaczyły wyraźnie jego rysy. A potem poczuła, jak jego dłoń przesuwa się wzdłuż jej uda. Krzyknęła w proteście przeciwko sondującym palcom, i dłoń się wycofała. - To tylko sen - powiedział znów głos. Bystry podciągnął koc i ją otulił. - Jesteś teraz bezpieczna. - Dziękuję - powiedziała, zdezorientowana. Lecz wtedy pochylił się i pocałował ją, mocno przyciskając wargi do jej ust i przygniatając ja swoim ciałem. Kiedy ją puścił, Althea stwierdziła, że płacze. Z czyjego powodu? Aroganta? Wszystko było tak mylące. - Proszę cię - powiedziała błagalnie, lecz mężczyzna zniknął. Nagle zrobiło się ciemno. Czy zgasło światło? Czy naprawdę odszedł? Czekała, ale wokół panowała cisza. To był sen... Teraz już nie spała i była bezpieczna na swoim statku. Czuła delikatne kołysanie „Vivacii" pewnie rozcinającej fale. Poruszała się jak w walcu, ruchem uspokajającym jak ruch kołyski. Althea nigdy nie zatańczyła z Arogantem, a teraz go już nie ma. Wstrząsnął nią szloch, ale nie przyniósł ulgi. Płacz tylko jeszcze bardziej ją oszołomił i zamroczył. Wszystko było bardzo nie takie jak powinno, a ona czuła się tak źle, że nic z tego nie rozumiała. Arogant chciał, żeby była silna, ale go zawiodła. On nie żył. Nie żył i odszedł na zawsze, tak jak nie żył i odszedł na zawsze jej ojciec. Znów klęczała przy ciele ojca na pokładzie i znów czuła, że został jej odebrany cały jej świat. - Dlaczego? - zapytała ciszę. - Dlaczego? Ciężar, który nagle ją przygniótł, pozbawił ją tchu. Czyjaś dłoń zamknęła jej usta. - Cicho bądź. Cicho - ostrzegł ją szorstko mroczny głos przy jej uchu. - Najlepiej bądź cicho, to nikt się nie dowie. Nigdy, jeśli będziesz mądra. Stary koszmar wrócił z ogromną siła i Althei zrobiło się niedobrze. Usiłowała zepchnąć mężczyznę, myślała, że jej się udało, ale kiedy się przetoczyła, by odpełznąć, usłyszała cichy śmiech. A potem mężczyzna znalazł się na jej plecach i ściągał z niej koc. Była naga. Kiedy się rozebrała? Nie miała sił. Im bardziej starała się uciec, tym bardziej jej ciało odmawiało posłuszeństwa. Wydała jakiś dźwięk i dłoń zakrywająca usta zakryła także nos Althei, po czym odchyliła jej głowę do tyłu. Zabolało. Nie mogła oddychać i nie wiedziała już, gdzie jest ani co się dzieje. Potrzeba oddychania wzięła górę nad wszystkim innym. Chwyciła za przegub ręki i bezskutecznie usiłowała ją odciągnąć. Mężczyzna kolanem rozepchnął jej nogi; zobaczyła pod powiekami iskierki. Zadawał jej ból, odchylając jej głowę tak bardzo do tyłu, lecz ból nie był tak ważny, jak potrzeba oddychania. Obsunął dłoń, aż zakrywała tylko usta Althei. Zaczęła oddychać przez nos i wtedy nagle mężczyzna pchnął głęboko. Krzyknęła bezgłośnie i szarpnęła się pod nim, lecz nie mogła mu się wymknąć. Tak samo trzymał ją Devon, przyciskając ją tak mocno, że nie mogła oddychać. Zalało ją niechciane wspomnienie tamtego pierwszego razu. Koszmary się zlały w jedno i Althea walczyła samotnie, bojąc się krzyknąć ze strachu, że ktoś zobaczy, co się z nią dzieje. Będzie zhańbiona, jej ojciec się dowie, a to wszystko była jej wina To zawsze była jej wina. Stała z płaczem przed Keffrią i błagała ją, by zrozumiała: - Bałam się, myślałam, że chcę, żeby to zrobił, a potem zrozumiałam, że nie chcę, ale nie wiedziałam, jak mam sprawić, żeby przestał. - To twoja wina - syknęła Keffria, zbyt przerażona, by współczuć swej krnąbrnej siostrze. - Sprowokowałaś go, a to czyni cię winną. Słowa siostry przypisały ten czyn Althei, uczyniły z niego jej własne działanie, a nie coś, co ktoś robił jej, i to wszystko teraz do niej wróciło, wyraźne jak krew, przeszywające uderzenia szorstkiego męskiego ciała i gorączkowa potrzeba oddechu, i rozpaczliwa konieczność utrzymania tego w tajemnicy. Nikt nie może się dowiedzieć. Zacisnęła zęby i nie zwracała uwagi na twardą dłoń zaciskającą się na jej piersi. Usiłowała się obudzić z koszmaru, usiłowała odpełznąć od mężczyzny, ale nie było ucieczki od jego silnych rąk i rytmicznych ruchów. Uderzyła mocno głową o drewno, na wpół się

ogłuszając. Znów zaczęła płakać, pokonana. Arogancie, starała się powiedzieć, Arogancie, bo obiecała sobie, że nigdy już nie będzie innego mężczyzny, ale na jej ustach wciąż mocno zaciskała się dłoń, a brutalne pchnięcia nie ustawały ani na chwilę. Tak trudno było oddychać. Ból nie był tak przerażający, jak brak powietrza. Zanim to się skończyło, nadciągnęła ciemność, by ją pociągnąć w dół, ale Althea rzuciła się w nią ochoczo, zanurkowała z nadzieją, że to przyszła po nią śmierć. *** Bystry odwrócił się i starannie zamknął drzwi na klucz. Trzęsły mu się ręce. Wciąż szybko oddychał i nie bardzo umiał sobie z tym poradzić. To było takie intensywne. Nigdy sobie nie wyobrażał, że jakakolwiek przyjemność może być tak szaleńcza. Nie śmiał się nad tym zastanawiać, bo znów musiałby wrócić do tej kajuty. Starał się pomyśleć, dokąd ma iść. Nie mógł iść do siebie. Będzie tam ta dziwka i, być może, Prawy. Mogliby coś zauważyć i zacząć się zastanawiać. Potrzebował samotności. Chciał rozmyślać o tym, co zrobił, tak, napawać się tym. I zrozumieć to. Nie bardzo mógł uwierzyć, że tak sobie uległ. Nie mógł pójść na fordek. Jeszcze nie. Będzie tam Błyskawica, a ona mogłaby wiedzieć, co zrobił. Jako że była połączona z nim i z Altheą, mogła to z nimi dzielić. Ta myśl nadała temu przeżyciu nowe zabarwienie. Czy ona to z nimi dzieliła? Czy chciała, by to zrobił? Czy dlatego nie mógł przestać? Czy dlatego to przeżycie było takie potężne? Pokuśtykał na rufę. Sternik spojrzał na niego, po czym zajął się swoją pracą. Była piękna, pogodna zimowa noc. Niebo pokrywały gwiazdy. Statek unosił się na spotkanie każdej fali i gładko opadał. Z obu jego stron płynęła eskorta wężów dywan ruchu i barw falujący w świetle gwiazd. Bystry oparł się o reling i popatrzył na rozszerzający się kilwater. - Przekroczyłeś granicę - zauważył chłodno cienki głosik u jego nadgarstka. - Czemu to zrobiłeś, Bystry? Czy to był jedyny sposób na ostateczne odegnanie wspomnień? Danie ich komuś innemu? Wyszeptane pytania wisiały w nocnym powietrzu i przez jakiś czas Bystry na nie nie odpowiadał. Nie znał odpowiedzi. Wiedział tylko, że przyniosło mu to ulgę jeszcze większą, niż posłanie „Niezrównanego" i wspomnień na dno. Był wolny. - Zrobiłem to, bo mogłem - powiedział zimnym tonem. - Teraz mogę robić, co chcę. - Czy dlatego, że jesteś królem piratów? Igrot czasami nazywał tak samego siebie, prawda? Kiedy robił to, co chciał? Na jego ustach zamknęła się szorstka dłoń. Ból. Upokorzenie Bystry odepchnął gniewnie to wspomnienie. Ono nie powinno istnieć. Miał je zabrać ze sobą „Niezrównany". - To co innego - powiedział, słysząc w swoim głosie nutę usprawiedliwienia. - Nie zrobiłem niczego takiego. Ja się jej podobam Ona jest kobietą. - I dlatego jest to dopuszczalne? - Oczywiście. To naturalne. Zupełnie inne od tego, co stało się ze mną! - Sir? - zapytał sternik. Bystry odwrócił się do niego, zirytowany. - O co chodzi? - Proszę o wybaczenie, sir. Myślałem, że mówił pan do mnie. Światło gwiazd odbijało się w białkach jego oczu. Wyglądał na przestraszonego. - Nie mówiłem. Zajmij się swoimi obowiązkami i daj mi spokój. Jak dużo podsłuchał ten głupek? Nieważne. Jeśli stanie się problemem, Bystry sprawi, że zniknie. Może odesłać go pod jakimś pretekstem pod burtę. Uderzenie w głowę, przechylenie nad relingiem i nikt nigdy niczego się nie dowie. Bystry nie miał się kogo bać. I nie będzie się nikogo bać. Tej nocy został wypędzony ostatni z jego demonów. Amulet na nadgarstku milczał; przedłużająca się cisza stała się bardziej oskarżycielska od słów. - To kobieta - wyszeptał w końcu Bystry. - To się ciągle zdarza kobietom. Są do tego przyzwyczajone. - Zgwałciłeś ją. Roześmiał się głośno. - Bynajmniej. Podobam się jej. Powiedziała, że jestem uprzejmy i że jestem dżentelmenem. - Zaczerpnął tchu. Opierała się tylko dlatego, że nie jest dziwką. - Dlaczego naprawdę to zrobiłeś, Bystry? Pytanie było bezlitosne. Czy amulet wiedział, że to samo pytanie bez końca kołacze mu się w głowie? Myślał, że przestanie. Przestał, ale ona się rozpłakała w ciemności. Gdyby tego nie zrobiła, umiałby wyjść. A więc to była w takim samym stopniu jej wina. Może. Bystry szukał jakiejś odpowiedzi. - Może, żebym mógł w końcu zrozumieć, dlaczego on mi to robił - powiedział bardzo cicho. - Jak mógł mi to robić, jak mógł oscylować między uprzejmością i okrucieństwem, między lekcjami etykiety i napadami wściekłości... Zamilkł. - Biedny, żałosny draniu. - Amulet wycedził powolne, oskarżycielskie słowa. - Stałeś się Igrotem. Wiesz o tym? Aby pokonać potwora, sam się stałeś potworem. - Głosik ścichł. - Teraz możesz się bać tylko siebie samego. *** Etta odrzuciła robótkę. Prawy podniósł wzrok znad książki i westchnąwszy, odłożył ją na stół. Czekał. - Ja go kocham. Ale to nie znaczy, że zgłupiałam na jego punkcie. - Przeszyła Prawego spojrzeniem ciemnych oczu. Znów jest z nią, tak? - Zaniósł jej tacę z jedzeniem - odparł Prawy. W ciągu ostatnich czterech dni od ich powrotu na „Vivacię" nastrój Etty stał się jeszcze bardziej niepewny. Prawy przypuszczał, że może to mieć związek z ciążą, lecz kiedy jego matka była w ciąży, była zadowolona jak tłusty, mruczący kot. O ile pamiętał. Sądził, że jednak pamięta niewiele. Może tu nie chodziło o ciążę. Może sprawiało to dziwne, pełne roztargnienia zachowanie Bystrego. Może była to oznaka zwykłej zazdrości z powodu czasu, jaki Bystry poświęcał Althei.

Prawy patrzył nieufnie na Ettę i zastanawiał się, czy rzuci czymś jeszcze. - Zaproponowałam, by zjadła kolację z nami. Powiedział, że wciąż czuje się słabo. Kiedy jednak zaoferowałam się, że pójdę do niej z tacą, powiedział, że boi się, że zrobi mi krzywdę. Czy to według ciebie ma jakiś sens? - Wygląda na sprzeczność - przyznał ostrożnie Prawy. Takie rozmowy były niebezpieczne. Etta mogła krytykować, a nawet oskarżać Bystrego, lecz jakiekolwiek dyskredytujące go słowo wypowiedziane przez Prawego spotykało się zwykle z tyradą na temat niesprawiedliwości. - Rozmawiałeś z nią? - zapytała Etta. - Nie. Nie rozmawiałem. Nie chciał się przyznać, że próbował. Drzwi były zamknięte. Przedtem w jego drzwiach nie było zamka. Bystry zapewne kazał go założyć zaraz po umieszczeniu Althei w kajucie. Ciotka nie odpowiedziała na jego ciche wołanie. Etta patrzyła na Prawego w milczeniu, lecz on nic nie mówił. Nie znosił, kiedy była tak roztrzęsiona i zarazem urażona. Wbrew sobie zapytał: - Powiedziałaś już Bystremu? Wlepiła w niego spojrzenie, jakby powiedział coś nieprzyzwoitego. Skrzyżowała ręce na brzuchu niemal obronnym gestem. - Pora nie jest odpowiednia - odparła sztywno. Czy to oznacza, że Bystry nie dzieli już z nią łoża? Jeśli tak, to gdzie on śpi? Prawy sam sobie radził, jak mógł. Bystry w ogóle się nie przejmował, że oddał Althei kajutę Prawego. Chłopak musiał go dwa razy prosić, żeby przyniósł mu jakieś ubranie. Kapitan ostatnio nie był sobą. Zauważyła to nawet załoga, chociaż nikt jeszcze się nie odważył o tym plotkować. - A ta Yek? - zapytała cierpko Etta. Zastanawiał się, czyby może nie skłamać, ale Etta zapewne wiedziała, że do niej zszedł. - Nie chce ze mną rozmawiać. Bystry rozkazał trzymać Yek w jednej z komór łańcuchowych. Prawemu udało się ją raz odwiedzić. Zarzuciła go pytaniami o Altheę. Kiedy nie umiał odpowiedzieć, splunęła na niego, a potem nie chciała odpowiedzieć na żadne z jego pytań. Była zakuta w kajdany, lecz nie mocno. Mogła siedzieć, stać i chodzić. Tak naprawdę Prawy nie miał tego Bystremu za złe. Yek była dużą i silną kobietą. Miała koc i dostawała regularne posiłki, a jej oparzenia od wężowego jadu się goiły. Prawy pomyślał, że los Yek nie jest o wiele gorszy od losu, jaki przypadł jemu, kiedy został sprowadzony na statek. Miała nawet tę samą komorę łańcuchową. Złościło go, że nie chciała z nim rozmawiać. Chciał od niej usłyszeć, co się stało z „Niezrównanym"; to, co usłyszał od załogi, niezupełnie się zgadzało z tym co powiedział mu Bystry. Statek w ogóle nie chciał z nim o tym rozmawiać. Błyskawica tylko z niego drwiła, kiedy usiłował coś do niej powiedzieć. - Próbowałem porozmawiać o niej z galionem - zaczął. Etta zrobiła niezadowoloną, ale zarazem zaciekawioną minę. Błyskawica była, wobec mnie jeszcze bardziej nieuprzejma niż zwykle. Bez ogródek mówi, że nie chce Althei na swoim pokładzie. Mówi o niej, jakby oszalała, z przekleństwami i groźbami, jakby... Przerwał i pokręcił głową, mając nadzieję, że Etta nie zażąda, by mówił dalej. Statek mówił o Althei tak, jakby była ona jego znienawidzoną rywalką. Oczywiście nie wobec Prawego. Nim się już nie interesowała. Westchnął. - Znów marzysz o statku - powiedziała oskarżycielskim tonem Etta. - Owszem - przyznał. - Tęsknię za nim. Rozmowa z Błyskawicą jest bardziej obowiązkiem niż przyjemnością. A ty ostatnio jesteś zajęta czymś innym. Często czuję się samotny. - Czymś innym? To ty przestałeś ze mną rozmawiać. Sądził, że Etta zachowuje gniew dla Bystrego. Teraz i on go zaznał. - Nie chciałem - powiedział ostrożnie. - Nie chciałem się wtrącać. Pomyślałem, że będziesz, no... Przerwał. Wszystko, co o niej myślał, nagle wydało mu się niemądre. - Pomyślałeś, że tak będę zajęta swoją ciążą, że nie zdołam już myśleć ani mówić - dokończyła za niego. Wypięła brzuch i poklepała się po nim z bezmyślnym, kokieteryjnym uśmiechem. A potem spojrzała na Prawego spod zmarszczonych brwi. - Coś w tym stylu - przyznał. Z żalem potarł podbródek i przygotował się na wybuch wściekłości Etty. Roześmiała się. - Och, Prawy, jaki z ciebie chłopiec! - zawołała. Zrobiła to z taką czułością, że podniósł wzrok z zaskoczeniem. - Tak, ty - ciągnęła. - Od czasu, kiedy ci o tym powiedziałam, jesteś prawie zielony z zazdrości, zupełnie jakbym była twoją matką, mającą cię porzucić dla nowego dziecka. - Pokręciła głową. Prawy nagle zadał sobie pytanie, czy jego zazdrość sprawia jej przyjemność. - Czasami razem z Bystrym wyczerpujecie głupotę wszystkich mężczyzn - ciągnęła. - On swoją sztywnością, chłodem i męską niechęcią do przyznania się, że czegoś potrzebuje, a ty swoimi wielkimi szczenięcymi oczyma, błagającymi o choćby chwilę uwagi. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mi to pochlebia, dopóki nie przestałeś tak na mnie patrzeć. Przekrzywiła głowę. - Mów do mnie tak, jak dawniej. Ja się nie zmieniłam, naprawdę. Rośnie we mnie dziecko. To nie choroba ani szaleństwo. Dlaczego tak cię to niepokoi? Odpowiedział szybciej, niż pomyślał. - Bystry będzie miał wszystko: statek, ciebie, syna. A ja nie będę miał nic. Wy będziecie wszyscy razem, a ja zawsze będę na zewnątrz. Wyglądała na oszołomioną. - I ty tego wszystkiego chcesz? Statek? Syna? Mnie? Coś w jej głosie sprawiło, że serce zaczęło mu walić jak młotem. Czy chce, by jej pożądał? Czy odczuwa wobec niego choć odrobinę ciepła? Powie i niech wszystko przepadnie. Jeśli ma wszystko stracić, to niech przynajmniej zostanie to wypowiedziane. Nawet jeśli nie będzie chciała go widzieć, to będzie wiedziała. - Tak. Chcę tego. Statek, ponieważ należał do mnie. A ciebie i syna, ponieważ... - Zabrakło mu odwagi. - Bo chcę -

dokończył nieprzekonująco i spojrzał na nią. Prawdopodobnie szczenięcymi oczyma, pomyślał ze złością. - Och, Prawy. - Pokręciła głową i odwróciła wzrok. - Jesteś taki młody. - Między nami jest mniejsza różnica wieku niż między wami! -odparł, dotknięty. - Nie w ważnych kwestiach - powiedziała nieustępliwie. - Jestem młody tylko dlatego, że upiera się przy tym Bystry - odpalił. - I ty też w to uparcie wierzysz. Nie jestem dzieckiem, Etto, ani akolitą trzymanym pod kloszem. Już nie. Rok na tym statku każdego chłopca zmieniłby w mężczyznę. Jak jednak mam być mężczyzną, skoro nikt mi na to nie pozwala? - Męskość to nie jest coś, na co ktoś może człowiekowi pozwolić - pouczyła go Etta. - Męskość to coś, co mężczyzna sam sobie bierze. Wtedy uznają ją inni. Pochyliła się, by podnieść robótkę. Prawy wstał. Jego zdesperowanie graniczyło z gniewem. Dlaczego ona go zbywa frazesami? - Męskość trzeba sobie brać. Rozumiem. Kiedy się wyprostowała na krześle, ujął ją pod brodę dwoma palcami i odwrócił ku sobie jej pełną zaskoczenia twarz. Nie chciał myśleć. Był zmęczony myśleniem. Pochylił się i pocałował ją, mając rozpaczliwą nadzieję, że robi to właściwie. A potem, kiedy poczuł pod swoimi ustami jej wargi, zapomniał o wszystkim prócz tego zuchwałego wrażenia. Odsunęła się od niego i zakryła usta dłonią. Odetchnęła szybko. Oczy miała szeroko rozwarte. Chwilę później zapłonęły w nich iskierki gniewu. - To tak chcesz zacząć okazywać, że jesteś mężczyzną? Zdradzając Bystrego, człowieka, który okazał ci przyjaźń? - Tu nie chodziło o zdradę, Etto. To nie miało nic wspólnego z Bystrym. Tu chodziło o to, co mi się marzyło, lecz co nie istnieje. - Odetchnął. - Powinienem wyjść. - Tak - zgodziła się drżącym głosem. - Powinieneś. Zatrzymał się przy drzwiach. - Gdybyś się spodziewała mojego syna - powiedział chropawym głosem - to pierwszy bym się o tym dowiedział. Nie musiałabyś się zwierzać innemu mężczyźnie. Byłabyś pewna mojej radości i akceptacji. Byłbym... - Wyjdź! - rozkazała mu szorstko. Posłuchał. *** Altheo. Słabe echo z ukochanej przeszłości. Przybyłaś do mnie. - Nie. Wiedziała, że jej wargi poruszyły się, by wymówić to słowo, lecz nie słyszała własnego głosu. Nie chciała się obudzić. Na jawie nie zostało już nic dobrego. Siłą woli pogrążyła się głębiej, poza sen, poza bezprzytomność, chcąc dotrzeć do miejsca, gdzie nie była już połączona ze swoim zbrukanym ciałem. Sięgnęła po sen, w którym żył Arogant, gdzie się kochali i byli wolni. Cofnęła się do najlepszych czasów, kiedy go kochała i nawet o tym nie wiedziała, kiedy oboje pracowali na pokładzie pięknego statku, a jej ojciec czuwał nad nią. I jeszcze dalej, do małej dziewczynki figlującej boso w olinowaniu albo rozciągniętej na zalanym słońcem fordeku, gdzie drzemała i śniła razem z galionem. Altheo! Głos rozbrzmiewał radością. Znalazłaś mnie. Nigdy nie powinnam byłam w ciebie zwątpić. „Vivacia"? Jej obecność otaczała Altheę, silniejsza od zapachu, bardziej wszechobecna niż ciepło, a jej rzeczywistość była wspanialsza od wszelkich wspomnień. Otuliła ją istota statku. Splątane razem powitanie i pożegnanie; teraz może umierać w spokoju. Althea chciała się oddalić, lecz „Vivacia" zalała ją miłością i pragnieniem. Althea nie mogła znieść takiej czułości, która przyzywała ją niczym światło i groziła zachwianiem jej postanowienia. Odwróciła się od niej. Pozwól mi odejść, moja droga. Chcę umrzeć. A ja z tobą. Jestem bowiem uczyniona ze śmierci, jestem karykaturą, ohydą i taka już jestem zmęczona przebywaniem tu w ciemności. Nie przybyłaś, by mnie uwolnić, nie pojawiłaś się tak głęboko, by zaprowadzić mnie w śmierć? Zdziwienie i powitanie „Vivacii" przeraziło Altheę. Ucieczka od własnego życia to jedno; jednoczesne zakończenie życia jej statku to coś zupełnie innego. Decyzja tak jeszcze przed chwilą jasna zaczęła budzić wątpliwości. Althea podjęła próbę wyplątania swojej świadomości ze świadomości „Vivacii". Jej zmaltretowane ciało przenikał chłód, lecz im bardziej oddalała się od życia, tym głębiej wchodziła w statek. Jestem zepchnięta tak głęboko, że wydaje się to śmiercią, potwierdził statek. Gdybym wiedziała, jak się wyswobodzić, zrobiłabym to. Ona zabrała mi wszystko, Altheo. Żadnego morza, żadnego nieba, żadnego wiatru na twarzy. Jeśli sięgam ku Prawemu, ona grozi, że go zabije. Bystry w ogóle mnie nie słyszy. Zabrała mi całą świadomość i kpi ze mnie, że tęsknię za moimi ludźmi. Usiłuję umrzeć, ale nie wiem, jak to się robi. Uratuj mnie. Zabierz mnie ze sobą, kiedy będziesz umierać. Nie, sprzeciwiła się stanowczo Althea. Muszę to zrobić sama. Ty musisz żyć dalej. Odwróciła się od swego statku, lecz nie bez bólu. Przecięła wszelkie więzy. A zatem tak to się robi. Serce zwalnia, oddech staje się coraz płytszy. W twoim ciele rozchodzi się trucizna, która cię zabierze. Ale ja nie mam takiego wytchnienia od niej. Nie mam prawdziwego serca, a brak tchu mnie nie zabije. Ona mnie tu trzyma, bo potrzebuje mojej wiedzy. Nie mogę jej uciec. Nie zostawiaj mnie tu, samotnej w ciemności. Zabierz mnie z sobą. Althea czuła, jak jej statek oplata ją i przywiera do niej. Przywiodło jej to na myśl dziecko czepiające się matczynej spódnicy. Spróbowała zerwać więź. „Vivacia" się opierała, lecz Althea była stanowcza. Wysiłek odseparowania się od statku pobudził jej siły życiowe. Jej ciało odkaszlnęło. Poczuła w gardle gorzki smak. Wciągnęła haust powietrza i poczuła bardziej uparty wysiłek serca. Nie. Nie tego chciała. Chciała się poddać, a nie walczyć. „Vivacia" to utrudniała. Pozwól mi umrzeć. Pozwól mi umrzeć i stać się częścią ciebie, razem z moim ojcem i tymi, którzy odeszli przed nim. Pozwól mi trwać dalej tylko w tobie. Nie ma już dla mnie w życiu radości. Nie. Nie chcesz się ze mną połączyć. Nie warto dzielić tego, czym teraz jestem. Jeśli chcesz rozstać się z życiem, musisz to zrobić całkowicie, a nie zostać uwięziona tu ze mną w ciemności. Proszę cię. Odejdźmy razem.

Otoczyło ją zimno. Postanowienie statku było niezłomne: pragnął śmierci. Althea była przerażona. Wbrew samej sobie, czepiała się własnego życia i świadomości. Powietrze wpływało do jej płuc i wypływało z nich z cichym szumem. Nie mogła pozwolić, by „Vivacia" podążyła za nią w śmierć. Musi ją od tego odwieść. Statku, moja piękna „Vivacio", dlaczego? Dlaczego? Wiesz dlaczego. Bo nie ma już dla mnie życia. W żadnej przyszłości nie spotka mnie nic dobrego. Zalała ją fala cierpienia statku. Świadomość jego pochodzenia i katusze jego wątpliwości szarpały Altheą i niemal wyrwały ją z jej ciała. Teraz uparcie trzymała się życia. Nie chciała pozwolić, by jej statek skończył w taki sposób. „Vivacia" przywarła do woli Althei i usiłowała pociągnąć je obie w dół. - Powstałam ze śmierci! - zawodziła w duszy Althei. Nie! Nieprawda! - stwierdziła żarliwie Althea. Przeciwstawiała się spadaniu statku w nicość, mimo że przez to niweczyła własne pragnienie pogrążenia się w niepamięci. Powstałaś z życia i piękna, i marzeń mojej rodziny snutych przez sto lat. Powstałaś z wiatru, wody i błękitnych dni. Moja piękna, moja dumna, nie wolno ci umrzeć. Jeśli wszystko zawiedzie, jeśli ciemność pożre wszystko, czym byłam, ty przynajmniej musisz trwać. Althea otworzyła serce i umysł na swój statek i zalała go wspomnieniami: grzmiącego śmiechu ojca i tej przepełnionej dumą chwili, kiedy po raz pierwszy ujęła dłońmi koło sterowe. Zalanego słonecznym blaskiem widoku z bocianiego gniazda, przerażającą poezją sztormowych fal. Nie możesz zakończyć życia ze mną, mówiła żarliwie Althea. Bo jeśli to zrobisz, wraz z tobą umrze to wszystko. Całe to piękno, całe to życie. Jak możesz twierdzić, że powstałaś ze śmierci? Mój ojciec nie wlał w ciebie swej śmierci, lecz całość swego życia. Jak możesz twierdzić, że powstałaś ze śmierci, skoro do życia obudziło cię odziedziczenie życia mojego ojca? Ogarnął je obie bezruch wykraczający poza ciszę. Althea miała świadomość, że jej ciało przestaje funkcjonować. Jej myśli pogrążały się w chłodzie i mroku, lecz Althea czepiała się świadomości, czekając, by statek się poddał i obiecał, że będzie trwać. A ty? - zapytała ją nagle „Vivacia". Ja umieram, moja droga. Dla mnie jest już za późno. Moje ciało jest zatrute, podobnie jak duch. Nie zostało mi już nic dobrego. Nawet ja? Och, serce moje, ty zawsze jesteś w moim życiu dobra. Althea odkryła prawdę, której istnienia nie podejrzewała. Gdybym, zachowując życie, mogła przywrócić życiu ciebie, zrobiłabym to. Ale obawiam się, że jest już o wiele za późno na zmianę decyzji. Kiedy Althea sięgnęła ku swemu ciału, zastała tylko bezwład i zimno. A zatem skazujesz mnie na tę ciemność. Bo bez ciebie nie mam ani siły, ani chęci przebić się przez nią i wrócić do mojego życia. Chcesz mnie tu zostawić, na zawsze samotną w ciemności? Na jakiś czas wszystkie myśli zamarły. Masz odwagę, by podążyć za mną w śmierć, statku? Tak. Althea zawładnęło przemożne wrażenie, że tak nie powinno być. Poddanie się temu zapomnieniu, oddanie świata tym, którzy je skrzywdzili, nie było odwagą. Althea poczuła nagły wstyd, że tak tchórzliwie ucieka od życia. Śmierć może przerwać pewne działania, lecz nie może ich naprawić. Althea nagle zaczęła gardzić sobą za to, że poddaje się śmierci, podczas gdy ten, który zniszczył jej życie, żyje dalej, i za to, że przyjmuje śmierć, jeśli oznacza to pozostawienie jej statku w ciemności. To zbierz swoją odwagę, statku, i wróć za mną do życia. Sięgnęła ku swemu ciału, lecz przypomniała sobie o czasie spędzonym pod wodą. O tym, jak wtedy walczyła, usiłując przedrzeć się przez lodowatą wodę. Teraz było gorzej. Fale śmierci nie dawały oparcia jej rozpaczliwym wysiłkom. Własne ciało zaprzeczało jej obecności. Oddech zanikł. Nierówne bicie serca sprawiało wrażenie czegoś nie na miejscu. W bezczasowej ciemności sięgnęła ku świadomości, lecz nie mogła jej znaleźć. Althea miała coraz mniej pewne poczucie własnego ciała, jej osobowość się rozmyła, a wola życia słabła. Jej świadomość rozlała się szeroko i zaczęła znikać w tej samej bezkresnej ciemności, która uwięziła „Vivacię". Althea szukała siły, lecz nie znalazła jej już w sobie. „Vivacio", odezwała się błagalnie. Pomóż mi, statku! Cisza. Lecz po chwili dobiegło do niej: Weź wszystko, co mi zostało. Mam nadzieję, że to wystarczy. Statku, nie, zaczekaj! Altheo! Padnij na pokład! W jej umyśle zagrzmiała znajoma komenda ojca. Ciało zareagowało odruchowo, szarpnęło się, i Althea zaczęła spadać. Uderzyła w drewniany pokład, ciałem o deski. Od siły uderzenia otworzyły się jej usta i oczy. Światełka. Gwiazdy schwytane w koło iluminatora. Leżała na plecach, chwytając powietrze niczym ryba. Przetoczyła się na bok i zwymiotowała. Gorzka treść żołądka zatkała jej usta, wylewała się nosem. Zadziałały odruchy. Althea kichnęła i zaczerpnęła tchu. Oddychać. Oddychać. Oddychać. Drewno i ciało, odległy głos podawał rytm, „Vivacia" uspokoiła bicie jej serca. Statek pozostawał z nią połączony, lecz więź była słaba i szybko zanikała. Mimo to „Vivacia" mozolnie uzdrawiała nie tylko jej ciało, ale i serce. Och, moja droga, moja droga. Nigdy nie sądziłam, że zrobi ci coś takiego. Źle go oceniłam. Źle oceniłam ciebie. Nawet siebie samą oceniłam źle. Myśl zanikła. Althea zamrugała. Czuła się okropnie. Żółć podrażniła jej gardło i usta. Gdzieś głęboko bardzo ją bolało. Znów kichnęła. Ciało funkcjonowało. Odetchnęła głęboko i przycisnęła dłonie płasko do pokładu. Ból. Jak cudownie było znów czuć ból, czuć cokolwiek. - A więc, „Vivacio" - wychrypiała - będziemy żyć? Nie otrzymała odpowiedzi, a pod dłońmi miała tylko drewno.

Rozdział 27

WYSPA KLUCZA Zgodnie z własnym rozkazem, „Niezrównany" wyruszył z przypływem. Nie elegancko, nie gładko, ale kiedy podnosząca się woda zniosła go z piasku, ludzie przyłożyli się do posplatanych lin i postawili załatane żagle na drzewcach z surowego drewna. Połowa uszczuplonej załogi odniosła większe lub mniejsze obrażenia, a wielu marynarzy było zniechęconych, lecz pożeglowali. „Niezrównany" prowadził nawigację. Amber nie wyrzeźbiła mu jeszcze nowej twarzy, nie mówiąc już o oczach. W przypływie entuzjazmu do pracy nakreśliła zarys swoich ambicji, stawiając znaki i robiąc pomiary. Na prośbę statku odłożyła te zajęcia do zakończenia ważniejszych zadań. Statek żeglował na oślep, a jednak nie był ślepy bo miał oczy Amber. Z rozwianymi włosami opierała się o reling i mówiła o wszystkim, co widzi. Obnażonymi dłońmi przekazywała „Niezrównanemu" wrażenie, jakie robiły na niej mijane wyspy. Dzieliła z nim nie wzrok, lecz swoje wyczucie oceanu i porozrzucanych wysp. W zamian on dzielił z nią swoje wrażenia. Biały wąż dotrzymywał im kroku i popędzał statek na swój własny, szalony sposób. „Niezrównany" podejrzewał, że wąż usiłuje obudzić w nim smoki, ale one już nie spały i z każdym dniem ożywiały się coraz bardziej. Ich myśli mieszały się z jego myślami. Smoki sięgały poprzez niego do Amber i w trakcie tego zmieniały jego samego. Stawały się nim, a on się stawał nimi. - Lecimy - mruknęła Amber. Kłujące krople deszczu rozbijały się o jej twarz i moczyły rosnące kępkami włosy. Patrzyła przed siebie szeroko otwartymi oczyma i razem z „Niezrównanym" śniła o tych wyspach tak, jak niegdyś on je widział. - Kiedyś latałem. Ale wtedy to nie były wyspy, lecz szczyty gór. Ten pierwszy łańcuch nazywaliśmy Wielkim Murem Wewnętrznym. Za nim leżały Niziny, a dalej Góry Morskie, niespokojne i dudniące. Z niektórych unosił się dym i wylewał płynny kamień, zmieniając lato w zimę i dzień w zmierzch. Teraz są zatopione. Szczyty Gór Morskich to teraz dla was Wyspa Ochronna, Wyspa Starej Kobiety i tak dalej. Wyspy, które po kolei mijamy, to zatopione górne partie Wielkiego Muru Wewnętrznego. - Kiedy o nich tak mówisz, widzę je w myślach. - Mhm. Teraz musimy je zobaczyć tak, jak widział je Igrot i Szczękacz Szczęsny. Był synem Trzciny Szczęsnego. Wszyscy na Wyspach Pirackich nazywali go Szczęściarzem Szczęsnym. A synem Szczęściarza był Bystry. Uczepił się tego imienia. - „Niezrównany" zamilkł na chwilę; przebiegał myślami długie lata. - Szczęście. Zawsze było dla niego tak ważne. - Kiedy Althea opowiedziała mi twoją historię, powiedziała, że wypłynąłeś z Miasta Wolnego Handlu z Trzciną Szczęsnym - powiedziała ostrożnie Amber. - Szczękacz był jego najstarszym synem. Żeglował z ojcem, lecz panowało między nimi nieustanne napięcie. Trzcina miał wyobraźnię kamienia. Kupował tanio i sprzedawał drogo. To była jedyna etyka, jaką kierował się w życiu, etyka Szczęsnych. Płacił swoim ludziom jak najmniej i często zmieniał załogę, bo był grubiański wobec marynarzy. Ich życie zawsze było dla niego mniej warte od ładunku. Nigdy się nie zastanawiał, czy życie mogłoby być inne. Nie bał się mnie, bo brakło mu wyobraźni, żeby zrozumieć, co potrafię zrobić. Szczękacz, jego syn, różnił się od niego. To był marzyciel, młodzieniec, który rozkoszował się przyjemnościami życia. Dusił się wśród obyczajów, wychowania i tradycji Miasta Wolnego Handlu. To Szczękacz namówił Trzcinę na drobny handelek na Wyspach Pirackich. Potrafił postępować z wyjętymi spod prawa. Rozluźniał się wśród nich, a oni go za to lubili. Pomógł doprowadzić do świetności rodzinny interes. Ojciec był zadowolony i w nagrodę zaaranżował dla chłopca dobre małżeństwo z młodszą córką bardzo porządnego Kupca. Lecz Szczękacz miał serce, a ono już należało do dziewczyny z Wysp Pirackich. Kiedy jego ojciec padł trupem podczas targowania się w Łupigrodzie, miał jakieś dwadzieścia dwa lata. Opłakiwał ojca, lecz nie na tyle, by wrócić do Miasta Wolnego Handlu i podjąć zaplanowane dla niego monotonne życie. Pochował ojca na brzegu i nie wrócił już do domu. Załoga słuchała go, bo lubił whisky tak samo, jak oni, i wydzielał ją hojną ręką. Był szczodrym młodzieńcem, lecz nie tak ostrożnym, jak mógłby być. Poślubił swoją dziewczynę z Wysp Pirackich i przysiągł, że będzie w swoim małym świecie żył jak król. - „Niezrównany" pokręcił głową. - Dobrze handlował i szumnie żył. Wybudował dla siebie i swoich ludzi tajne schronienie. Bezpieczeństwo swego świata zawierzył dobrej woli załogi. Lecz zawsze są chciwi ludzie, ludzie, którym nie wystarczy udział w tym co dobre. I taki człowiek sprowadził do świata Szczęściarza Igrota. Igrot już miał reputację pirata, który robi to, czego inni nawet sobie nie wyobrażają. Przyszedł do Szczęściarza z bajeczką, że będą partnerami w handlu i piractwie. Szczękacz mu uwierzył. Lecz podczas świętowania ich przymierza Igrot go zaatakował. Uwięził mojego ojca, żeby mnie poskromić, a Bystrego wziął jako zakładnika, żeby mieć nade mną kontrolę, i wszyscy musieliśmy go słuchać ze strachu, że zrobi krzywdę pozostałym. Obciął mojej matce język... - „Niezrównany", „Niezrównany". - Głos Amber był łagodny, lecz naglący. - Nie twojego ojca. Ojca Bystrego. Nie twojej matce. Matce Bystrego. Statek uśmiechnął się z goryczą w deszcz. - Kreślisz linie, które nie istnieją. Tego właśnie nie rozumiesz, Amber. Kiedy mówisz do „Niezrównanego", mówisz do zgromadzonych we mnie ludzkich wspomnień. Kiedy Bystry i ja zabiliśmy się, to było nasze samobójstwo. - To jest coś, czego nigdy nie zrozumiem - zauważyła cicho Amber. - Jak można nienawidzić siebie samego tak bardzo, że chce się siebie zamordować? Statek potrząsnął głową, aż z jego loków rozprysnęła się woda. - To jest twój błąd. Nikt nie chce zabić siebie. Ja tylko chciałem, żeby cała reszta przestała istnieć. Jedynym sposobem

osiągnięcia tego było postawienie śmierci między światem i mną. Nagle odwrócił oślepioną twarz w stronę jednej z wysp. - Tam. Ta. - To jest Wyspa Klucza? - zapytała z niedowierzaniem. - „Niezrównany", tam nie ma gdzie przybić. Wyspa wyrasta prosto z wody, niczym forteca z drzewami. - Nie, to nie jest Wyspa Klucza. To Dziurka od Klucza. Od strony głównego kanału wygląda jak każda inna wyspa. Jeśli jednak opuści się główny kanał i ją opłynie, znajdzie się w tym murze wejście. Wyspa ma kształt niemal zamkniętego półksiężyca. Dopóki się do niego nie wpłynie, wejście wygląda jak nieciekawa zatoczka. Lecz wewnątrz Dziurki od Klucza znajduje się zatoka. I w tej zatoce leży mniejsza wyspa. Klucz w Dziurce od Klucza. Z drugiej strony wyspy Klucza jest zatoczka z dobrym miejscem do kotwiczenia. Kiedyś było tam nabrzeże i pomost, ale chyba dawno już ich nie ma. Tam zmierzamy. *** Za kołem sterowym stał Arogant. Zobaczył szeroki zamach ramienia Amber i ruchem głowy potwierdził, że widzi wskazaną wyspę. Ten obszar Wysp Pirackich był usiany wysepkami sterczącymi z fal; ta niczym się nie wyróżniała. „Niezrównany" bardzo powściągliwie mówił o tym, dlaczego była taka szczególna. Cyniczna część duszy Aroganta śmiała się z niego, ale mimo to wydał rozkaz załodze i kiedy ludzie zmieniali ustawienie mokrych żagli, pokręcił kołem, by obrócić statek. Dotąd stały wiatr im sprzyjał. Teraz czekało ich długie i męczące halsowanie, zanim znajdą się tam, gdzie pokazywała Amber. Pomniejszona załoga była pełna złych obaw. Kiedy woda zalała ładownie, zepsuło się dużo żywności. Wystarczająco demoralizujące byłyby już bolesne obrażenia, uboga i monotonna dieta oraz wyczerpujące zadanie prowadzenia statku przy zbyt małej załodze. Marynarze wiedzieli jednak, że Arogant zamierza raz jeszcze stawić czoło Bystremu w walce, i nie śpieszyło im się na spotkanie z klęską. Pracowali niechętnie i niedbale. Gdyby sam statek tak chętnie nie żeglował, to chyba nigdy nie dotarłby do celu. Do kapitana pośpieszył Świstak, mrużąc niebieskie oczy w strugach deszczu. Wyglądało na to, że rany chłopca w dużej mierze się zagoiły, chociaż wciąż oszczędzał poparzoną rękę. - Sir! Amber mówi, że statek mówi, że mamy wypatrywać wejścia po zawietrznej wyspy. Wejście otwiera się na zatokę wewnątrz wyspy i wyspę leżącą w zatoce. Przy tej wyspie z kolei, po jej nawietrznej, jest dobre miejsce do kotwiczenia. „Niezrównany" mówi, żeby tam rzucić kotwicę. - Rozumiem. I co potem? Pytanie było retoryczne. Nie spodziewał się od Świstaka odpowiedzi. - Mówi, że jeśli dopisze nam szczęście, to stara kobieta, która tam kiedyś mieszkała, będzie jeszcze żyła. Musimy wziąć ją jako zakładniczkę, sir. Jest kluczem do samego Bystrego. Odda wszystko, by ją odzyskać. Nawet Altheę. - Chłopiec nabrał powietrza, a potem wyrzucił z siebie jednym tchem: - To matka Bystrego. Tak mówi statek. Arogant uniósł brew. Po chwili przyszedł do siebie. - A tę informację najlepiej zachować dla siebie, chłopcze. Idź do Cyprosa i powiedz mu, żeby na jakiś czas przejął ster. Sam chcę wysłuchać wszystkiego, co Amber ma mi do powiedzenia. *** Deszcz ustał, kiedy Arogant odkrył miejsce kotwiczenia przy Wyspie Klucza, lecz nawet słońce przebijające się przez chmury, które przez cały dzień zakrywały niebo, nie zdołało go pocieszyć. Jak przewidział „Niezrównany", w zatoczkę wychodził zapadający się pomost, lecz czas rozchwiał jego belki i przerzedził deski. Zdawało się ze klekot łańcucha rzucanej kotwicy niweczy zimowy spokój wyspy. Kiedy jednak Arogant popatrzył na milczące zalesione wzgórze, górujące nad przystanią, pomyślał, że prawdopodobnie nie musi się tym martwić. Jeśli kiedyś ktoś tu mieszkał, to rozpadające się nabrzeże jest jedynym śladem, jaki po nim pozostał. Nie widział żadnych zabudowań. Na końcu nabrzeża pod drzewami zaczynała się zarośnięta ścieżka. - Jakoś niespecjalnie tu wygląda - wyraził myśli kapitana Świstak. - Nie. Ale skoro tu jesteśmy, rozejrzymy się. Popłyniemy na brzeg szalupami; nie ufam temu pomostowi. - My? - zapytał z szerokim uśmiechem Świstak. - My. Zostawiam na pokładzie Amber i garstkę ludzi. Resztę załogi zabieram ze sobą. Zejście ze statku na jakiś czas dobrze im zrobi. Może uda nam się znaleźć jakąś zwierzynę i naczerpać wody. Jeśli mieszkali tutaj kiedyś ludzie, to wyspa musiała zaspokajać niektóre z ich potrzeb. Nie powiedział Świstakowi, że zabiera ze sobą większość załogi, żeby nie mogła pod jego nieobecność uciec ze statkiem. Załoga zebrała się niechętnie, lecz rozpogodziła na wieść o zejściu na ląd. Arogant kazał im ciągnąć losy, kto zostanie na pokładzie, a potem kazał pozostałym wsiąść do szalup. Część miała polować i szukać pożywienia, a wybrana garstka miała pójść z nim ścieżką. Kiedy marynarze przygotowywali łodzie, kapitan podszedł z udawaną nonszalancją do „Niezrównanego". - Chciałbyś mi powiedzieć, czego mam się spodziewać? - Na początek pieszej wycieczki. Szczękacz nie chciał, żeby jego małe królestwo łatwo było zobaczyć z wody. Mam wspomnienia Bystrego ze ścieżki. Pójdziecie pod górę, ale kiedy miniecie szczyt i zaczniecie schodzić, bądźcie czujni. Ścieżka najpierw przecina przez sad, a potem wychodzi na osadę. Był duży dom i rząd mniejszych chat. Szczękacz dbał o swoich marynarzy; w szczęśliwszych czasach mieszkały tu ich żony i dzieci; potem Igrot zabił większość z nich. Resztę zabrał stąd jako niewolników. „Niezrównany" przerwał i skierował twarz ku wyspie. Arogant czekał.

- Kiedy odpływałem stąd ostatnim razem, matka Bystrego jeszcze żyła. Szczękacz nie żył. Igrot posunął się w swoich zabawach za daleko i ojciec zmarł. Kiedy odpływaliśmy, matka została sama. To chyba bawiło Igrota. Ale Bystry przysiągł, że do niej wróci. Sądzę, że dotrzymał obietnicy. To była nieustraszona kobieta. Mimo okaleczenia na pewno wybrała życie. Być może wciąż tu mieszka. Jeśli ją znajdziesz... kiedy ją znajdziesz, opowiedz jej o sobie. Bądź wobec niej szczery. Zasługuje na to. Powiedz, dlaczego przypłynąłeś, żeby ją zabrać. - Chłopięcy głos statku nagle się załamał. - Nie strasz ani jej nie krzywdź. Miała już tego w życiu dosyć. Poproś ją, by popłynęła z nami. Myślę, że może się zgodzić. Arogant odetchnął głęboko i uświadomił sobie nikczemny aspekt planu statku. Wstydził się go. - Postaram się jak najlepiej - obiecał „Niezrównanemu". Jak najlepiej. Czy do tego zadania, do porwania starszej kobiety i handlowania nią w ogóle można zastosować słowo „najlepiej"? Nie sądził, ale był gotów to zrobić, by odzyskać Altheę. Usiłował się jakoś pocieszyć. Dopilnuje, by nic się jej nie stało. Chyba własna matka Bystrego nie musi się niczego bać ze strony pirata. Wspomniał o największej luce w planie: - A jeśli matka Bystrego już... tu nie mieszka? - Wtedy zaczekamy - stwierdził statek. - Prędzej czy później Bystry tu przybędzie. To dopiero była pocieszająca myśl. *** Arogant prowadził oddział uzbrojonych ludzi pod górę zarośniętą ścieżką. Pod stopami mieli grubą warstwę opadłych liści. Z nagich i ulistnionych gałęzi kapały krople porannego deszczu. Pas Aroganta z jednej strony obciążała szabla, a dwóch marynarzy niosło gotowe do strzału łuki. Te środki ostrożności przedsięwzięli raczej ze względu na zdziczałe świnie, których tropów i odchodów wszędzie było pełno, niż ze względu na wyimaginowany opór ludzi. Z tego, co mówił „Niezrównany", to jeśli ta kobieta jeszcze żyła, prawdopodobnie mieszkała tu samotnie. Arogant zastanawiał się, czy okaże się szalona. Jak długo można żyć w całkowitej izolacji i pozostać przy zdrowych zmysłach? Weszli na szczyt wzgórza i ruszyli w dół. Drzewa po drugiej jego stronie rosły równie gęsto, chociaż spore pniaki świadczyły, że kiedyś na tym zboczu prowadzono wyrąb. Od tamtego czasu las odzyskał teren. U stóp wzgórza weszli do sadu. Wysoka, mokra trawa zmoczyła spodnie Aroganta aż do ud. Jego ludzie szli za nim między pozbawionymi liści drzewami owocowymi. Niektóre były przewrócone, inne znów splatały się wysoko mokrymi, czarnymi gałęziami. W połowie sadu rozrośnięte drzewa nosiły ślady przycinania. Trawa była zdeptana, a Arogant wyczuł w powietrzu słaby zapach dymu. Teraz już widział, co skrywały splątane gałęzie. W dolinie od razu rzucał się w oczy duży dom z bielonymi ścianami, a obok niego rząd chat stojących wzdłuż uprawnej ziemi. Arogant się zatrzymał, a wraz z nim jego ludzie. Obora świadczyła o inwentarzu żywym; Arogant podniósł wzrok na pojedyncze owce i kozy pasące się na przeciwległym stoku. Za dużo tego było jak na dzieło jednej pary rąk. Tu mieszkali ludzie. Aroganta najwyraźniej czekała utarczka. Obejrzał się na towarzyszy. - Róbcie to, co ja. Jeśli się uda, wolę dopiąć swego rozmową. Statek powiedział, że kobieta zechce pójść z nami. Miejmy nadzieję, że tak będzie. Kiedy to mówił, do jednej z chat uciekła kobieta z dzieckiem na ręku i zatrzasnęła za sobą drzwi. Chwilę później znów się otworzyły. Na próg wyszedł rosły mężczyzna, zauważył ich i cofnął się do środka. Kiedy pojawił się ponownie, ważył w ręce siekierę, patrząc na przybyszów. Jeden z łuczników Aroganta uniósł łuk. - Opuść go - rozkazał kapitan cicho i rozłożył szeroko ręce, pokazując, że ma pokojowe zamiary. Na mężczyźnie stojącym przed chatą nie zrobiło to wrażenia. Podobnie jak na kobiecie, która stanęła za nim. Teraz zamiast dziecka trzymała duży nóż. Arogant podjął trudną decyzję. - Nie podnoście łuków. Idźcie za mną, ale w odległości dwudziestu kroków. Nikomu nie wolno strzelić, chyba że wydam odpowiedni rozkaz. Zrozumiano? - Tak jest - odparł jeden z mężczyzn. Pozostali wymruczeli coś w odpowiedzi. Wciąż dobrze pamiętali ostatnią próbę Aroganta przeprowadzenia pokojowych negocjacji. Kapitan uniósł ręce z dala od szabli schowanej w pochwie i zawołał do pary stojącej przy chacie: - Schodzę! Nie chcę wam zrobić krzywdy! Chcę z wami tylko porozmawiać! Ruszył przed siebie. - Zatrzymaj się! - zawołała kobieta. - Rozmawiaj z nami stamtąd! Arogant postąpił jeszcze parę kroków, chcąc się przekonać, co zrobią mieszkańcy wyspy. Mężczyzna ruszył mu na spotkanie z siekierą w pogotowiu. Był rosły, a policzki miał wytatuowane aż do uszu. Arogant znał takich ludzi z bójek: nie będzie walczył szczególnie dobrze, ale trudno go będzie zabić. Wiedział z całą pewnością, że nie ma do tego serca. Nie zamierzał zabijać nikogo, kto miał w chacie płaczące dziecko. Sama Althea nie prosiłaby go o coś takiego. Musi być jakieś inne wyjście. - Kobieta Szczęsnego! - zawołał. Żałował, że „Niezrównany" nie podał mu jej imienia. - Wdowa po Szczęściarzu. Chcę z nią porozmawiać. Po to przybyliśmy. Mężczyzna zatrzymał się i obejrzał na kobietę. Uniosła podbródek. - Jesteśmy tu sami. Odejdźcie i zapomnijcie o tym miejscu. A więc wiedziała, że mają niewielkie szanse. Gdyby ludzie Aroganta rozsypali się wachlarzem po dolinie, mogliby uwięzić kobietę i jej towarzysza w chacie. Arogant postanowił wykorzystać swoją przewagę. - Schodzę. Chcę się tylko przekonać, czy mówicie prawdę. Jeśli jej tu nie ma, odejdziemy. Nie chcemy rozlewu krwi. Muszę tylko porozmawiać z kobietą Szczęsnego. Mężczyzna obejrzał się na swoją towarzyszkę. Arogant dostrzegł w jej postawie niepewność i miał nadzieję, że się nie myli. Trzymając ręce z dala od szabli, ruszył powoli w stronę domu. Im bardziej się do niego zbliżał, tym więcej miał

wątpliwości, że są jedynymi ludźmi na wyspie. Przynajmniej do jeszcze jednej chaty prowadziła wydeptana ścieżka, a z jej komina unosił się rozedrgany welon dymu. Ostrzegł go drobny ruch głowy kobiety. Odwrócił się w chwili, gdy z drzewa skoczyła szczupła dziewczyna. Była bosa i nieuzbrojona, lecz jej bronią była wściekłość. - Rabusie! Rabusie! Wstrętni rabusie! - zawyła, rzucając się na Aroganta z pięściami. Uniósł rękę, by osłonić twarz przed jej paznokciami. - Kostko! Nie! Nie, przestań, uciekaj! - krzyczała kobieta stojąc, obok chaty. Ruszyła ku nim ociężałym biegiem, trzymając uniesiony nóż; mężczyzna podążał ledwie o krok za nią. - Nie jesteśmy handlarzami niewolników! - powiedział Arogant, lecz Kostka zaatakowała go jeszcze zajadlej. Cofnął się, a potem zawirował w miejscu i chwycił ją w pasie. Udało mu się złapać ją za nadgarstek. Szarpała go za włosy drugą ręką, dopóki nie unieruchomił i jej. Zupełnie jakby trzymał rozzłoszczonego kota. Bosymi stopami waliła go po piszczelach; ugryzła go w ramię. Miał bardzo grubą kamizelkę, lecz nie zmniejszyła ona gwałtowności ataku. -Przestań! - krzyknął do dziewczyny. - Nie jesteśmy handlarzami niewolników. Muszę tylko porozmawiać z matką Bystrego Szczęsnego. To wszystko. Na dźwięk tego imienia dziewczyna zwiotczała w ramionach Aroganta. Wykorzystał to i pchnął ją w stronę kobiety z nożem, która chwyciła ją jedną ręką i pociągnęła za siebie, po czym uniosła dłoń, by powstrzymać szaleńczy atak „drwala". - Bystry? - zapytała. - Przysłał was tu Bystry? Nie wydawało się, że jest to odpowiednia pora, by ją poprawiać. - Mam wiadomość dla jego matki. - Kłamca. Kłamca. Kłamca! - dziewczyna podskakiwała z wściekłości, szczerząc zęby. - Zabij go, Sajlo. Zabij go. Zabij go. Arogant dopiero teraz uświadomił sobie, że coś jest nie w porządku z jej głową. Mężczyzna z siekierą położył dziewczynie rękę na ramieniu, by ją uspokoić. W tym geście było coś ojcowskiego. Uspokoiła się, ale nadal wykrzywiała się do Aroganta. Para nie wymieniła spojrzeń. Kobieta nad czymś się zastanawiała i Arogant już wiedział, kto tu rządzi. - Chodź - powiedziała w końcu Sajla, pokazując na chatę. - Kostko, pobiegnij po matkę. Tylko jej nie przestrasz. Powiedz, że jest tu ktoś z wiadomością od Bystrego. Idź. - Odwróciła się do Aroganta. - Mój mężczyzna, Czerpak, będzie tu stał i pilnował twoich ludzi. Jeśli poruszy się choć jeden z nich, zabijemy was. Rozumiesz? - Oczywiście. - Odwrócił się do marynarzy. - Zostańcie tu. Nic nie róbcie. Ja wrócę. Kilku z nich kiwnęło głowami. Żaden nie wyglądał na zadowolonego z obrotu sytuacji. Kostka pobiegła. Kiedy przecinała ogród, jej stopy wzbijały grudki ziemi. Czerpak skrzyżował ręce na piersiach i wbił srogie spojrzenie w ludzi Aroganta. Arogant poszedł z kobietą. Ciszę szarego popołudnia przerwało pianie koguta. Arogant drgnął i zadał sobie pytanie, czy przypadkiem się nie pomylił. Zaorana ziemia, kurczęta, owce, kozy, świnie... na tej wyspie mogłaby istnieć spora osada. - Pośpiesz się - warknęła Sajla. Weszła do chaty pierwsza, podniosła rozwrzeszczane niemowlę i przytuliła je, wciąż trzymając nóż w pogotowiu. - Siadaj - rozkazała. Posłuchał i rozejrzał się po izbie. Sprzęty świadczyły, że jej mieszkańcy mają więcej czasu niż umiejętności. Stół, krzesła i łóżko stojące w kącie wyglądały na dzieła ich rąk; nie były eleganckie, lecz solidne. Pomieszczenie było na swój sposób przytulne. Na kominku płonął niewielki ogień i Arogant ucieszył się z ciepła, jakie dawał. Kołysane przez kobietę dziecko się uciszyło. - Masz ładny dom - odezwał się idiotycznie Arogant. Rozwarła szeroko oczy, zdezorientowana. - Niezły - przyznała niechętnie. - I jestem pewien, że lepszy od niejednego miejsca, które znamy. - To prawda - zgodziła się. Przywołał swoje najlepsze maniery z Miasta Wolnego Handlu. Uprzejma rozmowa podczas oczekiwania na panią domu. Starał się siedzieć tak, jakby nie wątpił w jej gościnność. - To dobre miejsce do wychowywania chłopca. Mnóstwo miejsca do biegania, mnóstwo rzeczy do odkrywania. Zdrowo wygląda i niedługo będzie biegał po całej wyspie. - Prawdopodobnie - powiedziała, rzucając okiem na twarz dziecka. - Ile on ma, rok? - zaryzykował domysł Arogant. Uśmiechnęła się. - Prawie. - Sajla poklepała niemowlę z czułością. - Ale myślę, że jest duży jak na swój wiek. Jakiś dźwięk dochodzący zza drzwi wzbudził jej czujność, lecz Arogant miał nadzieję, że choć trochę rozproszył jej obawy. Kiedy Kostka wetknęła głowę do pomieszczenia, starał się zachować swobodną postawę. Dziewczyna zgromiła go wzrokiem i pokazała palcem. - Rabuś. Kłamca - stwierdziła wściekle. - Wyjdź, Kostko - poleciła Sajla. Dziewczyna cofnęła się, a zza drzwi dobiegło mamrotanie. Kiedy do pomieszczenia weszła starsza kobieta, rzut oka na nią wystarczył, by Arogant poznał, że to jej szuka. Bystry miał oczy swej matki. Przekrzywiła głowę pytająco w stronę przybysza. Przez jedną rękę miała przewieszony kosz, w którym lśniły grzyby o szerokich, brązowych kapeluszach. Wydała pytający dźwięk i Sajla dźgnęła nożem w kierunku Aroganta. - Przyszedł od strony zatoczki z sześcioma ludźmi. Mówi, że przynosi wiadomość od Bystrego. Ale pytał o ciebie jako o wdowę po Szczęściarzu, kobietę Szczęsnego. Starsza pani spojrzała na Aroganta z niedowierzaniem. Uniosła brwi w przesadnym geście zaskoczenia i coś wymruczała. Brak języka nie ułatwiał porozumienia. Arogant zerknął na Sajlę, zastanawiając się, jaki będzie najlepszy tok postępowania. „Niezrównany" kazał mu mówić szczerze, ale czy przy świadkach? Zaczerpnął tchu.

- Przypłynąłem tutaj na „Niezrównanym" - powiedział cicho. Powinien być przygotowany na jej reakcję. Matka Bystrego zachwiała się i chwyciła krawędzi stołu. Sajla krzyknęła i podtrzymała staruszkę. - Potrzebujemy twojej pomocy. „Niezrównany" chce, żebyś popłynęła z nami na spotkanie z Bystrym. - Nie możesz jej zabrać z wyspy! Nie ją samą! - zawołała z gniewem Sajla. - Może wziąć ze sobą kogokolwiek zechce - powiedział beztrosko Arogant. - Nie chcemy jej zrobić krzywdy. Wciąż ci to powtarzam. Przybyłem tu po to, by zawieźć ją do Bystrego. Matka pirata uniosła twarz i przeszyła Aroganta spojrzeniem łagodnych niebieskich oczu. Wiedziała, że nikt, kto wspomina „Niezrównanego", nie przybywa od Bystrego. Wiedziała, że bez względu to, czy chce ją skrzywdzić, czy nie, narazi ją na niebezpieczeństwo. Miała stare oczy męczennicy, lecz spokojnie i długo patrzyła Arogantowi w twarz. Skinęła głową. - Mówi, że pójdzie z tobą - poinformowała go niepotrzebnie Sajla. Matka Bystrego zrobiła jeszcze jakiś znak. Wytatuowana kobieta wyglądała na oszołomioną. - Jego? Nie możesz go wziąć ze sobą. Matka Bystrego wyprostowała się i tupnęła. Znów zrobiła ten dziwny znak, jakby obrót dłoni. Sajla spojrzała surowo na Aroganta. - Jesteś pewien, że może wziąć ze sobą, kogo chce? To jest część tej wiadomości? Arogant skinął głową, zastanawiając się, w co się wplątuje. Odwoływanie swoich słów byłoby teraz zbyt niebezpiecznie. Spojrzał staruszce w oczy. - „Niezrównany" powiedział, że mam ci ufać - rzekł. Zamknęła na chwilę oczy. Kiedy je otworzyła, były pełne łez. Potrząsnęła głową i odwróciła się do Sajli. Bełkotała coś do niej, podkreślając niektóre dźwięki ruchami dłoni. Sajla tłumaczyła ze zmarszczonymi brwiami. - Musi zabrać kilka rzeczy. Mówi, że powinieneś wrócić do zatoczki, a my sami tam przyjdziemy. Czy to mogło być takie łatwe? Jeszcze raz zajrzał w bladoniebieskie oczy. Kobieta energicznie skinęła głową. Chciała to zrobić po swojemu. Dobrze. - Zaczekam tam na ciebie - powiedział. Wstał i skłonił się. - Chwileczkę - ostrzegła go Sajla. Wyjrzała za drzwi. - Kostko! Odłóż to! Matka mówi, że mamy mu pozwolić wrócić do zatoczki. Jeśli go tym uderzysz, oberwiesz ode mnie pasem. Mówię poważnie! Tuż za drzwiami uderzyła o ziemię ciężka gałąź. Wytatuowana kobieta wydawała kolejne polecenia. - Pobiegnij do Czerpaka i powiedz mu, że matka kazała go przepuścić. Powiedz, że wszystko jest w porządku. Idź już. Arogant patrzył za biegnącą dziewczyną. Gdyby wyszedł wtedy za próg, rozbiłaby mu głowę. Po kręgosłupie przebiegł mu zimny dreszcz. - Źle się czuje, od kiedy ją zakuli, ale polepsza się jej. Nic nie może na to poradzić! Ostatnie słowa wypowiedziała zaczepnym tonem, jakby Arogant ją skrytykował. - Nie winię jej - rzekł cicho i poczuł, że naprawdę tak jest. Patrzył za biegnącą dziewczyną. Nie mogła mieć więcej niż szesnaście lat. Wyraźnie kulała. Kiedy przekazała wiadomość Czerpakowi, mężczyzna skinął głową. Arogant ukłonił się i wyszedł z chaty. Kostka stroiła do niego miny i robiła obsceniczne gesty. Kiedy ich mijał, Czerpak nie odezwał się słowem, lecz nie spuszczał z niego wzroku. Arogant skinął mu poważnie głową, lecz mężczyzna zachował kamienną twarz. Arogant zastanawiał się, co powie albo zrobi Czerpak na wieść, że matka Bystrego zamierza zabrać go ze sobą. *** - To jak długo mamy czekać? - zapytała Amber. Arogant wzruszył ramionami. Natychmiast wrócił na statek i wszystko jej opowiedział. Zastał swoich ludzi radośnie patroszących dwie włochate świnie, które zabili włóczniami. Chcieli polować dłużej, ale kazał całej załodze wrócić na pokład. Nie chciał ryzykować, że padną ofiarą jakiegoś podstępu. „Niezrównany" wysłuchał sprawozdania Aroganta w milczeniu. Amber była zamyślona. - Nie ma obawy. Ona przyjdzie - powiedział statek. - Odwrócił twarz, jakby się wstydził tego, co mogą z niej odczytać. - Kocha Bystrego tak samo, jak niegdyś ja go kochałem. Jakby wezwały ją jego słowa, Arogant dostrzegł na zacienionej ścieżce ruch. Chwilę później na plażę wyszła matka Bystrego. Spojrzała na „Niezrównanego" i zakryła usta rękami. Nie spuszczała z niego wzroku. Za nią pojawił się Czerpak. Na ramieniu niósł worek, a w wolnej dłoni trzymał łańcuch. Na jego końcu wlókł się długowłosy, blady i chudy jak patyk wrak człowieka. Odwracał oczy od światła, krzywiąc się, jakby go raniło. - Co to jest? - zapytała z przerażeniem Amber. - Sądzę, że się wkrótce dowiemy - odparł Arogant. Za nimi szła Sajla, pchając przed sobą taczkę z ziemniakami i rzepą, Na warzywach leżało kilka związanych i głośno gdaczących kogutów. Amber natychmiast pojęła, o co chodzi. Zerwała się na nogi. - Zobaczę, co możemy poświęcić na wymianę. Jesteśmy hojni czy oszczędni? Arogant wzruszył ramionami. - Zdecyduj sama. Wątpię, czy mamy wiele, ale prawdopodobnie ucieszy ich wszystko, czego sami nie mogą sobie zrobić. Jak się okazało, wymiana przebiegła sprawnie. Matka Bystrego została przyjęta na pokład; natychmiast poszła na

fordek. Miała przy sobie płócienne zawiniątko. Trudniej poszło ze skutym mężczyzną. Nie mógł wejść po drabince; w końcu trzeba było go wciągnąć jak skrzynię. Kiedy tylko znalazł się na pokładzie, skulił się i zaczął cicho jęczeć. Pobliźnionymi rękoma osłaniał głowę, jakby lada moment spodziewał się uderzenia. Arogant domyślał się, że pokonanie tej drogi wyczerpało wszystkie jego siły. Amber prowadziła wymianę z przesadną hojnością, dając wyspiarzom igły i wszelkie narzędzia, których mogła się według siebie pozbyć ze skrzyni z narzędziami, oraz ubrania i materiały z kuferków martwych członków załogi. Arogant usiłował nie myśleć o kupowaniu żywności dla żywych za własność zmarłych, lecz załoga nie sprawiała wrażenia, żeby jej to przeszkadzało, a Sajla była zachwycona. Hojność Amber znacznie rozproszyła jej wrogość i podejrzenia. - Dobrze się zaopiekujecie matką? - zapytała na odchodnym. - Bardzo dobrze - obiecał szczerze Arogant. Sajla i Czerpak patrzyli z brzegu, jak „Niezrównany" odpływa. Kiedy podnosili kotwicę, Arogant stał na fordeku obok matki Bystrego. Zastanawiał się w duchu, jak Bystry potraktuje mieszkańców wyspy, kiedy się dowie, z jaką łatwością oddali jego matkę. Zerknął na staruszkę. Sprawiała wrażenie spokojnej osoby o czystym sumieniu. Może mógłby wziąć z niej przykład? Zwrócił się do Amber: - Przenieś rzeczy Althei z kajuty pierwszego oficera do mojej. Umieścimy tam matkę Bystrego. I zdejmij łańcuchy z tego biedaka i nakarm go. Sa jeden wie, dlaczego przywlokła go ze sobą, ale jestem pewien, że miała po temu jakiś powód. - Na pewno - powiedziała Amber tak dziwnym tonem, że Arogant się ucieszył, kiedy poszła wykonać jego polecenia. Podnosili kotwicę, Arogant wydawał rozkazy, a matka Bystrego nie ruszała się z pokładu dziobowego. Widząc załogę przy pracy, kiwała z zadowoleniem głową, co świadczyło, że zna się na pracy marynarzy. Kiedy „Niezrównany" ruszył z miejsca, uniosła głowę i z dumą poklepała reling żylastymi dłońmi, jakby to były ramiona syna. „Niezrównany" chwycił wiatr w żagle i zaczął ciąć fale, wychodząc z zatoczki. Wtedy staruszka rozwinęła paczuszkę. Arogant dołączył do niej na fordeku i zobaczył, jak z pożółkłego płótna wyłaniają się zniszczone książki. Zmarszczył brwi. - Dzienniki pokładowe! - wykrzyknął. - „Dzienniki pokładowe »Niezrównanego«, kupieckiego żywostatku z Miasta Wolnego Handlu na Przeklętych Brzegach". „Niezrównany", to twoje dzienniki pokładowe! - Wiem - odparł z powagą statek. - Wiem. Za jego plecami zaskrzeczał chrapliwy głos. - Trell. Arogancie Trell. Arogant odwrócił się, skonsternowany. Wychudłego więźnia z Wyspy Klucza podtrzymywała Amber. - Koniecznie chciał z tobą porozmawiać - powiedziała cicho cieśla. Więzień jej nie słuchał. Wbił w Aroganta smętny wzrok i jego niebieskie oczy wypełniły się łzami. Głowa kiwała mu się niespokojnie i drżały mu ręce. - Jestem Kaj Kotwica - wychrypiał. - I chcę wrócić do domu. Chcę tylko wrócić do domu.

Rozdział 28

SMOCZE SNY Tintaglia gorączkowo biła skrzydłami. Bras zacisnął powieki, by nie widzieć plaży pędzącej mu na spotkanie. Szarpały nim mocne podmuchy wiatru; sytuacja wyglądała źle. Kiedy smoczyca zaszurała po piasku szponiastymi tylnymi łapami, całe jej ciało pochyliło się raptownie do przodu. Tym razem mocno trzymała Brasa, powiększając zaciśniętymi szponami sińce na jego torsie. Kiedy go wypuściła, udało mu się utrzymać na nogach i odbiec chwiejnie kilkanaście kroków, zanim Tintaglia opadła na przednie łapy. Przeszedł jeszcze parę kroków i osunął się na wilgotny piasek, żałośnie zadowolony. - Smoki nigdy nie miały lądować w taki sposób - poskarżyła się Tintaglia. - Ludzie nigdy nie mieli być upuszczani w taki sposób - odpowiedział ze znużeniem Bras. Nawet oddychanie sprawiało mu ból. - Jak usiłowałam ci powiedzieć, zanim zaczęliśmy tę głupotę. - Idź polować - powiedział Bras. Kiedy była głodna, rozmowa z nią nie miała sensu. Bez względu na to, o czym mówili, winę zawsze ponosił on. - Jest mało prawdopodobne, żebym znalazła coś w tym świetle - prychnęła. Zbierając się do lotu, dodała: - Spróbuję ci przynieść trochę świeżego mięsa. Zawsze tak mówiła. Czasami nawet pamiętała, żeby dotrzymać słowa. Poczekał, aż smoczyca wystartuje, i dopiero wtedy zmusił się do wstania. Ruszył w poprzek plaży do granicy lasu. Stało się to już nużącym rytuałem. Drewno. Ogień. Słodka woda, jeśli dało się ją znaleźć, a jeśli nie, woda z bukłaków. Oszczędny posiłek z zapasów, teraz już żałośnie skurczonych. Potem skulił się przy ogniu i zapadł w sen. Tintaglia miała rację co do polowania. Krótki zimowy dzień minął szybko i na niebie zaczynały już się pokazywać gwiazdy. Noc zapowiadała się pogodna i zimna. Przynajmniej nie zmoczy go deszcz. Tylko zamarznie. Zastanawiał się, jak jego pobratymcom idzie praca, którą wytyczyła im Tintaglia. Pogłębianie Rzeki Deszczowej było niebezpieczne, nie tylko ze względu na nieprzewidywalny zimowy spływ wód, ale i na ich kwaśność. Ci Tatuowani, którzy kupią sobie status Kupca z Deszczowych Ostępów pracą, uczciwie za niego zapłacą. Zastanawiał się, czy Miastu Wolnego Handlu udało się zachować jedność i czy Kraina Miedzi znów go nie zaatakowała. Tintaglia bezlitośnie niszczyła statki najeźdźców. Może sama obecność smoczycy wystarczy, by utrzymać je z dala od miasta. Przelatując nad Kanałem Wewnętrznym, widzieli wiele statków z Krainy Miedzi, zarówno wiosłowych, jak i żaglowych. Wywnioskowali z ich liczby, że mają w planach coś ważniejszego niż pokonanie Miasta Wolnego Handlu. Wszystkie statki zdążały na południe. Poruszały się tak, jak klany wojenne mieszkańców Krainy Miedzi: jeden duży żaglowiec wiózł zapasy, a kilka galer atakowało i walczyło. Kiedyś przelatywali nad dymiącą wioską, zapewne piracką osadą, napadniętą przez zdążające na południe statki z Krainy Miedzi. Tintaglia często naprzykrzała się mijanym statkom i galerom, czerpiąc wyraźną radość z wywoływanej przez siebie paniki. Kiedy jej cień przepływał nad pokładem, miarowe uderzenia wioseł gubiły rytm i ustawały. Ludzie na pokładzie kulili się ze strachu, a ci pracujący nad pokładem uciekali ze swych podniebnych posterunków Raz Bras widział człowieka, który runął z masztu do morza. Każdy statek, nad którym przelatywali, przyprawiał go o katusze wątpliwości. Czy Słodka jest więziona na tej galerze? Tintaglia zapewniła go wyniośle, że gdyby aż tak się zbliżyli do Słodkiej, na pewno by ją wyczuła. - To zmysł, którego nie posiadasz, więc nie mogę ci tego wyjaśnić - dodała pobłażliwie. - Wyobraź sobie, że próbujesz wyjaśnić zmysł powonienia komuś, kto nie ma węchu. To, co wydaje się przypadkową, niemal mistyczną umiejętnością, nie różni się od wyczuwania zapachu kwiatów jabłoni w ciemności. Serce Brasa niemal pękało od wypełniającej je nadziei i codziennie szarpał nim niepokój. Każdy mijający dzień był kolejnym dniem rozłąki ze Słodką, ale, co gorsza, był kolejnym dniem jej niewoli. Bras przeklinał swoją wyobraźnię za męki, jakie mu sprawiała podsuwaniem obrazów Słodkiej w ordynarnych rękach mieszkańców Krainy Miedzi. Kiedy się układał do snu przy ognisku, miał nadzieję, że tej nocy nic mu się nie przyśni. Zbyt często jego sny o Słodkiej zmieniały się w koszmary. Lecz próbować nie myśleć o niej, kiedy zasypiał, było jak próbować nie oddychać. Przypomniał sobie ostatni raz, kiedy ją widział. Nie zważając na żadne nakazy przyzwoitości, znaleźli się razem sami i Bras trzymał ją w ramionach. Poprosiła, by odsłonił twarz, lecz się nie zgodził. „Będziesz mogła mnie zobaczyć, kiedy powiesz, że za mnie wyjdziesz", powiedział wtedy. Czasami, w snach, kiedy w końcu trzymał ją w ramionach, niemądrze pozwalał jej unieść swoją zasłonę. Zawsze wtedy wzdrygała się z przerażenia i wyrywała z jego objęć. To na nic. Nigdy nie zaśnie, mając takie myśli. Zamiast tego przywołał obraz Słodkiej przy oknie. Patrzyła na Trehaug, a on przeciągał szczotką po jej gęstych, czarnych włosach. Były jak pachnący, ciężki jedwab w jego palcach skrytych w rękawiczkach. Byli razem; Słodkiej nic nie groziło. Wsunął do ust jeden z jej miodowych cukierków i uśmiechnął się, czując jego słodycz. Kiedy wróciła Tintaglia, zapadał już w sen. Jak zawsze obudziła go, dokładając zbyt dużo do ognia. Stało się już zwyczajem, że układała się obok niego, między nim i nocą. Krzywizna ciała smoczycy utrzymywała wokół niego ciepło ogniska. Kiedy kłody, które upuściła do ognia, ogrzały się i zapłonęły, Bras pogrążył się w głębokim śnie. Znów przeciągnął szczotką po lśniących włosach Słodkiej, lecz tym razem patrzyła w dal z dziobu statku. Noc była pogodna i zimna. Nad głową dziewczyny świeciły ostrym światłem gwiazdy, przebijając zimową noc. Bras słyszał łopot płótna na wietrze. Na horyzoncie gwiazdy były przysłonięte czarnymi kształtami wysp, Kiedy Słodka podniosła wzrok, ich blask zaczął falować i Bras zrozumiał, że oczy nabiegły jej łzami. „Jak to się stało, że jestem taka samotna?" - zapytała nocy. Opuściła głowę i poczuła na policzkach ciepłe krople. Brasowi krajało się serce, lecz w następnej chwili przepełniła go duma, ponieważ Słodka znów uniosła głowę, zaciskając szczęki. Poczuł, że głęboko odetchnęła, i kiedy wyprostowała

ramiona, nie poddając się rozpaczy, stanął obok niej. W tym momencie nie pragnął niczego więcej, jak stanąć u jej boku. To nie była gruchająca gołąbeczka, którą trzeba osłaniać i chronić. To była tygrysica, silna jak owiewający ją wiatr, partnerka, na której mężczyzna z Deszczowych Ostępów mógł polegać. Siła jego uczucia otuliła ją jak płaszcz. - Słodka, moja ukochana, moja siła dla ciebie - szepnął. - Jesteś bowiem moją siłą i nadzieją. Na jego słowa odwróciła szybko głowę. - Bras? - zadała pytanie nocy. - Brasie? Usłyszawszy nadzieję w jej głosie, obudził się. Za jego plecami szeleścił piasek i kamienie pod poruszającym się ciałem Tintaglii. - No, no - odezwała się sennym głosem. - Jestem zaskoczona. Sądziłam, że tylko Najstarszy może wędrować we śnie o własnych siłach. Bras odetchnął głęboko. - To było jak dzielenie z nią szkatułki snów. To była rzeczywistość, prawda? Byłem z nią, jakby tu stała. - To było dzielenie, i zdecydowanie rzeczywiste. Nie wiem jednak, co rozumiesz przez szkatułkę snów. - To przedmiot używany przez moich pobratymców, coś, czym czasami posługują się kochankowie, kiedy muszą przebywać z dala od siebie. - Zamilkł. Nie chciał wspomnieć, że takie skrzynki działały dzięki zawartości odrobiny sproszkowanego czarodrzewu zmieszanego z silnymi ziołami wywołującymi sny. - Kiedy kochankowie spotykają się w takich snach, dzielą zwykle to, co sobie wyobrażają. Ale teraz czułem się, jakby Słodka nie spała, ale ja byłem z nią, w jej umyśle. - Byłeś - potwierdziła z zadowoleniem smoczyca. - Szkoda, że nie jesteś bardziej doświadczony w takim podróżowaniu w snach Bo wtedy mógłbyś uświadomić jej swoją obecność, a ona powiedziałaby ci, gdzie jest. Bras uśmiechnął się szeroko. - Widziałem gwiazdy. Wiem, jakim kursem płynie jej statek. I wiem, że nie cierpiała bólu ani w żaden sposób nie miała ograniczonych ruchów. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, smoczyco, jakie to dla mnie pokrzepiające. - Nie zdaję sobie sprawy? - Roześmiała się cicho. - Im dłużej będziemy przebywać blisko siebie, tym cieńsze będą nas dzielić bariery, Brasie. Wszyscy Najstarsi, którzy potrafili wędrować we śnie, byli przyjaciółmi smoków. Podejrzewam, że twoja nowo odkryta umiejętność ma to samo źródło. Przyjrzyj się sobie. Z każdym dniem przejmujesz więcej moich cech. Urodziłeś się z miedzianymi oczyma? Wątpię, a jeszcze bardziej wątpię, że kiedykolwiek świeciły tak jak teraz. Od narośli bolą cię plecy. Spójrz na swoje dłonie, na coraz grubsze paznokcie, upodabniające się do moich szponów. Blask ognia tańczy na warstewce łusek na twoim czole. Nawet zamknięte w kokonach, smoki odcisnęły na tobie swoje piętno. A teraz, skoro smoki się obudziły i znów chodzą po świecie, ci, którzy się przyznają do przyjaźni z nami, będą nosić oznaki tego związku. Jeśli znajdziesz samicę, Brasie, i jeśli będziesz mógł spłodzić dzieci, to stworzycie następne pokolenie Najstarszych. Jej słowa zaparły mu dech w piersiach. Usiadł, wpatrując się w Tintaglię. Rozwarła z rozbawieniem straszliwą paszczę i odezwała się w jego umyśle: Otwórz przede mną swoje myśli. Pokaż mi gwiazdy i wyspy, które zauważyłeś. Może uda mi się coś rozpoznać. Jutro wznowimy poszukiwania kobiety godnej zostać matką Najstarszych. *** Słodka postąpiła z wahaniem kilka kroków w ciemność. - Bras? - szepnęła z bijącym sercem. Wiedziała, że zachowuje się głupio, ale to się wydawało takie rzeczywiste. Czuła jego dotyk na włosach, jego zapach w powietrzu... To niemożliwe. To tylko jej dziecinne serce, tęskniące za utraconą przeszłością. Nawet gdyby mogła powrócić do Miasta Wolnego Handlu, nie mogłaby już być tym, kim była. Gruzłowata blizna ciągnąca się przez jej czoło była wystarczającym piętnem, lecz doszłyby do niego pogłoski i plotki. Sam Bras mógłby jeszcze ją chcieć, lecz jego rodzina nie dopuściłaby do ich małżeństwa. Reputacja Słodkiej była zrujnowana. Jedynym możliwym dla niej wyjściem w Mieście Wolnego Handlu było proste życie na osobności. Zagryzła wargi i zaczerpnęła siłę z gniewu. Nigdy nie wróci do czegoś takiego. Będzie uparcie kroczyła do przodu wbrew zalewającej ją fali niepowodzeń i stworzy sobie nowe życie. Marzenie o przeszłości i tęsknota mogą ją tylko osłabić. Stanowczo odsunęła od siebie myśli o Brasie. Zimno oceniła jedyne narzędzia, jakie jej pozostały. Ma ciało i rozum, i je wykorzysta. Wyśliznęła się nocą na pokład, by znaleźć się z dala od dwóch mężczyzn, którzy zatruwali jej życie. Każdy uparcie ponawiał wysiłki, by posiąść jej ciało. Kapitan Rudy uważał się za jej nauczyciela cielesnych przyjemności; satrapa postrzegał jej ciało tak, jak niemowlę mogłoby postrzegać chleb rozmoczony w syropie, jako fizyczne pocieszenie w ciężkich czasach. Namiętna galanteria tego pierwszego i namolne obłapianie przez tego drugiego sprawiały, że czuła się zbrukana i zblazowana. Każdego trzeba było zniechęcać, ale nie wolno im było całkowicie odbierać nadziei. Mężczyznami, jak odkryła, rządziła w tym względzie wyobraźnia. Jak długo kapitan Rudy i satrapa będą myśleć, że Słodka może się w końcu podda, tak długo obaj będą się starali wywrzeć na niej wrażenie. Na kapitanie Rudym umiała wymóc drobne swobody, dzięki którym życie było znośne: mogła samotnie chodzić po pokładzie, jeść kolację przy kapitańskim stole i niemal szczerze się wypowiadać. Z przechwałek satrapy o świetności jego dworu wydzielała informacje, które miała nadzieję wykorzystać do kupienia wolności od Bystrego. Postanowiła bowiem wykupić i siebie, i Cosga. W jakiś sposób podczas wspólnej niewoli stał się jej własnością. Chociaż był irytujący, czuła się poniekąd jego właścicielką. Zachowała go w stanie nienaruszonym przy życiu. Jeśli ktokolwiek miałby skorzystać z jego wartości jako zakładnika, to tym kimś była Słodka Vestrit. Satrapa Cosgo miał być jej kluczem do przeżycia w Jamaillii. Kiedy zostanie wydany jamailliańskim oswobodzicielom, ona zamierzała udać się tam razem z nim. Wtedy będzie mu już niezbędna. Po raz kolejny zebrała się na odwagę. Bała się tych rozmów z Cosgiem. Rozpuściła długie włosy, ostatni atrybut swej

urody, jakby wciąż była dziewczynką, i zapukała do drzwi jego kajuty. - Po co zawracasz sobie głowę?! - zawołał z goryczą. - Wejdziesz bez względu na to, czy życzę sobie twojego towarzystwa, czy nie. - To prawda, o wielki - zgodziła się, wchodząc do środka. Ciemne pomieszczenie oświetlała tylko migocąca lampa. Słodka podkręciła knot i usiadła w nogach łóżka satrapy. Cosgo siedział zgarbiony na poduszce, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Wiedziała, że nie będzie spał. Spał za dnia, a nocą rozmyślał. O ile była w stanie to określić, od znalezienia się na pokładzie statku nie opuszczał swojej kajuty. Wyglądał bardzo młodo. I ponuro. Przywołała na swoje usta uśmiech. - Jak się dzisiaj czujesz, magnadonie satrapo? - Tak samo jak zeszłego wieczoru. I tak samo, jak będę się czuł jutro wieczorem. Paskudnie. Mdli mnie. Nudzi mi się. Zostałem zdradzony. Przy tym ostatnim słowie spojrzał na nią oskarżycielsko. Nie zwróciła na to uwagi. - Właściwie wyglądasz znacznie lepiej. Ale w tym małym pomieszczeniu jest duszno. Na dworze wieje chłodny wiatr. Pomyślałam, że może zechcesz przejść się ze mną po pokładzie. Satrapie wreszcie minęła choroba morska. Przez ostatnie dwa dni miał większy apetyt. Proste jedzenie, które mu przynosiła, nie zmieniło się, lecz Cosgo wreszcie przestał na nie narzekać. Tego wieczoru po raz pierwszy, od kiedy go poznała, miał czysty wzrok. - A po co? - Chociażby dla rozrywki - zaproponowała. - Może wielkiemu sprawi przyjemność... - Przestań - mruknął tonem, jakiego nigdy u niego nie słyszała. - Magnadonie satrapo? - Przestań ze mnie drwić. Wielki to, potężny tamto. Już nie jestem ani wielki, ani potężny. A ty mną gardzisz. Przestań więc udawać, że jest inaczej. To uwłacza nam obojgu. - Mówisz jak mężczyzna! - zawołała. Zgromił ją wzrokiem. - A jak inaczej miałbym mówić? - Odezwałam się bezmyślnie, panie mój - skłamała. - Często to robisz. Ja też. To jedna z nielicznych rzeczy, które mi się w tobie podobają - odparł. Udało się jej nadal uśmiechać tylko dlatego, że napomniała się, że satrapa należy do niej. Przesunął się na łóżku i spuścił nogi na podłogę. Wstał niepewnie. - Dobrze więc - oznajmił raptem. - Wyjdę. Ukryła zaskoczenie pod uśmiechem przyklejonym do warg. Znalazła płaszcz i narzuciła go satrapie na ramiona; wisiał na jego wychudłym ciele. Otworzyła drzwi. Satrapa wyszedł pierwszy, trzymając się jedną ręką ściany, i zaskoczył Słodką, biorąc ją pod rękę. Szedł jak inwalida, drobnymi, niepewnymi kroczkami, lecz Słodka zwalczyła chęć popędzania go. Kiedy otworzyła przed nim zewnętrzne drzwi, owiał ich rześki zimowy wiatr. Satrapa wstrzymał oddech i się zatrzymał. Pomyślała, że zechce wrócić, ale uparcie ruszył dalej. Na otwartym pokładzie mocno owinął się płaszczem. Zanim wyszedł z pokładówki, rozejrzał się dookoła i spojrzał też w górę. Szurając jak starzec, dotarł do relingu i zapatrzył się na bezkres wody i nocne niebo. Słodka stała w milczeniu obok niego. Dyszał, jakby właśnie ukończył wyścig. - Świat jest rozległy i bezlitosny - stwierdził po dłuższej chwili. - Nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie wyruszyłem z Jamaillii. - Magnadonie satrapo, jestem pewna, że twoi wielmoże i twój ojciec odczuwali potrzebę chronienia dziedzica Perłowego Tronu. - Był taki czas - zaczął z wahaniem. Na jego czole pojawiła się zmarszczka. - To jakbym przypominał sobie inne życie. Kiedy byłem chłopcem, jeździłem konno i polowałem z sokołem. Raz, kiedy miałem osiem lat, wywołałem poruszenie, biorąc udział w Letnich Wyścigach. Ścigałem się z innymi chłopcami i młodzieńcami Jamaillii. Nie wygrałem. Ale ojciec i tak mnie wychwalał. Ja natomiast byłem zdruzgotany. Bo widzisz, nie wiedziałem, że mogę przegrać... - Głos Cosga ścichł, lecz Słodka niemal widziała intensywność jego myśli. - Bo widzisz, nie nauczono mnie tego. Mogłem się tego nauczyć, kiedy byłem młodszy. Ale bagatelizowano to, co mi się nie udawało, a każdy mój sukces chwalono, jakby to był cud. Wszyscy moi nauczyciele i doradcy zapewniali mnie, że jestem cudowny, a ja im wierzyłem. Tyle że już wtedy dostrzegałem rozczarowanie w oczach ojca. Kiedy skończyłem jedenaście lat, zacząłem poznawać męskie przyjemności. Wielmoże i zagraniczni dygnitarze obdarowywali mnie znakomitymi winami, zmyślnie zmieszanymi ziołami do palenia i wprawnymi kobietami, a ja próbowałem wszystkiego. Jakież odnosiłem w tym sukcesy! Odpowiednie zioła, odpowiednie wino, odpowiednia kobieta mogą z każdego zrobić znakomitość. Wiedziałaś o tym? Ja nie. Myślałem, że taki jestem. Że błyszczę jak największy klejnot całej Jamaillii. - Odwrócił się gwałtownie plecami do morza. - Zaprowadź mnie z powrotem. Myliłaś się. Tu jest zimno i okropnie. - Oczywiście, magnadonie satrapo - mruknęła Słodka. Podała mu ramię, które przyjął, drżąc z zimna; wspierał się na niej przez całą drogę powrotną do kajuty. Kiedy znalazł się w środku, zrzucił płaszcz na podłogę, położył się do łóżka i naciągnął koce pod brodę. - Szkoda, że nie ma tu Kekki. - Zadrżał. - Zawsze potrafiła mnie rozgrzać. Potrafiła mnie rozbudzić, kiedy nie umiała tego zrobić żadna inna kobieta. - Wyjdę, żebyś mógł odpocząć, magnadonie satrapo - pośpiesznie pożegnała się Słodka. Przy drzwiach zatrzymał ją jego płaczliwy głos. - Może wiesz, co się ze mną stanie, Słodka? - Nie wiem, panie mój - wyznała z pokorą. - Wiesz więcej ode mnie. Chyba po raz pierwszy od kiedy zostałem satrapą, rozumiem, co mają robić Towarzyszki Serca... Niewiele moich to robiło. Mają znać szczegóły tego, czego nie miałem czasu ani sposobności się dowiedzieć. I mają być szczere. Nie mają mi schlebiać, nie mają być taktowne. Szczere. Powiedz mi więc, jaka jest moja sytuacja? I co mi

radzisz? - Nie jestem Towarzyszką twego Serca, satrapo Cosgo. - To absolutna prawda. I nigdy nią nie będziesz. Niemniej na razie będziesz musiała mi za nią służyć. Powiedz mi, jaka jest moja sytuacja. Słodka odetchnęła głęboko. - Masz być podarunkiem dla króla Bystrego z Wysp Pirackich. Kapitan Rudy sądzi, że Bystry sprzeda cię najwyżej licytującemu, lecz nawet to nie jest pewne. Jeśli Bystry tak zrobi - a jedyne, czego możesz mu przysporzyć, to pieniądze nie będzie miało dla niego znaczenia, czy kupi cię twój wróg, czy sprzymierzeniec. Kapitan Rudy zachęca mnie, żebym się dowiedziała, kto spośród twoich wielmożów zaproponowałby za ciebie najwięcej. Satrapa uśmiechnął się z goryczą. - Przypuszczam, że już wiedzą, kto spośród moich wrogów chce mnie kupić. - Nie wiem. - Słodka myślała intensywnie. - Sądzę, że powinieneś się zastanowić, którzy z twoich sprzymierzeńców mogliby zaproponować pokaźną nagrodę za twoje życie. W odpowiednim czasie powinieneś napisać do nich list z prośbą o zapłacenie okupu. - Niemądre dziecko. Nie tak to się odbędzie. Sam wynegocjuję okup za mnie z Bystrym, wydam mu listy kredytowe i zażądam odwiezienia mnie do Jamaillii. Przecież jestem satrapą. - Mój satrapo - zaczęła z wahaniem. Wzmocniła głos. Prosił o szczerość, więc Słodka zobaczy, co z nią zrobi. - Inni widzą twoją sytuację w odmiennym świetle. Bystry nie zechce przyjąć listów kredytowych ani od ciebie, ani od kogokolwiek innego. Będzie chciał otrzymać okup za ciebie w brzęczącej monecie i zechce go zobaczyć, zanim cię wypuści. I nie będzie go obchodziło, kto go zapłaci: wielmoże lojalni wobec ciebie czy też ci, którzy nie chcą byś powrócił do Jamaillii, Nowi Kupcy, mieszkańcy Krainy Miedzi którzy mogliby cię użyć jako zakładnika - nie będzie go to obchodziło. Dlatego musisz myśleć o tym sam, i to dobrze myśleć. Czyja wierność jest wątpliwa? Kto jest i lojalny wobec ciebie, i na tyle bogaty, by kupić twoją wolność? Satrapa się roześmiał. - Odpowiedź na to jest szalenie prosta. Nikt. Nie ma wielmoży o niekwestionowanej lojalności. A jeśli chodzi o bogactwo, to na moim zaginięciu zyskają najwięcej ci najbogatsi. Jeśli zginę, ktoś będzie musiał zostać satrapą. Po co wykorzystywać bogactwo na wykupienie zasiadającego na tronie, skoro można zyskać sam tron? Słodka milczała. - A więc nikt nie zechce cię wykupić? - zapytała cicho. Znów się roześmiał, a głos łamał mu się jeszcze bardziej. - Och, na pewno zostanę wykupiony, a ty wraz ze mną. Wykupią nas ci, którym najbardziej jest na rękę moje zniknięcie, i to bez świadków. - Odwrócił się twarzą do ściany. - Wykupią nas ci, którzy wiwatowali najgłośniej, kiedy mój statek wypływał z Jamaillii. Ci, którzy spiskowali, by wysłać mnie na tę niefortunną przygodę. Nie jestem głupi, Słodka. Kupcy z Miasta Wolnego Handlu mieli rację: istniał spisek, i musieli do niego należeć wielmoże oraz dyplomaci z Krainy Miedzi, a nawet Nowi Kupcy. Ukąsili rękę, która ich karmiła, bo wszyscy myśleli, że kiedy ręka zostanie usunięta, otrzymają lwią część mięsa. - A więc pewnie już się kłócą o ten podział - zaryzykowała domysł Słodka. - Wszystko się sprowadza do targów. Babcia zawsze mówiła: „Patrz, kto skorzysta najwięcej". - Zmarszczyła brwi, nie zwracając uwagi na opór skóry wokół blizny. - Powiedziała mi, że kiedy chce się przystąpić do targu, który ubijają inni, trzeba szukać tego, kto zyskuje najmniej, i podtrzymać jego zainteresowanie, żeby wziął nas sobie za partnera. Dobrze. Kto skorzysta najmniej na usunięciu cię z tronu? - Och, daj spokój! - Powiedział z niesmakiem, z powrotem odwracając się do niej. - To upokarzające! Chcesz sprowadzić moje życie i los tronu do kupieckich sprzeczek. - Prychnął pogardliwie. -Ale czegóż innego miałbym się spodziewać po córce Kupca? Całe twoje życie to sprzedawanie i kupowanie. Niewątpliwie twoja matka i babka widziały twą krótkotrwałą urodę jako przedmiot handlu. W każdym razie tak ją widział Kupiec Nowel. Słodka się wyprostowała. Odezwała się dopiero wtedy, gdy miała pewność, że potrafi się opanować. Postanowiła, że jej zbroją będzie obojętność na takie drwiny. - Kupcy handlują towarami. Satrapowie i wielmoże kupczą władzą. Ty, wielmożo magnadonie, oszukujesz się, jeśli sądzisz, że te machinacje bardzo się od siebie różnią. Wyglądał na nieprzekonanego, ale nie kwestionował jej wniosku. - A zatem, by odpowiedzieć na twoje pytanie, na mojej nieobecności korzystają wszyscy. A w każdym razie wszyscy wielmoże, mający pieniądze albo wpływy. - Zatem to jest odpowiedź. Zastanów się nad tymi bez pieniędzy albo wpływów. To są twoi sprzymierzeńcy. - Ach, jacy cudowni sprzymierzeńcy. Czym zapłacą za moją wolność? Muszelkami? Prochem i pyłem? - Zanim dojdziesz do tego, w jaki sposób kupią ci wolność, musisz się zastanowić, dlaczego by na tym zyskali. Uświadom im, że uwolnienie cię przyniesie im korzyści, a oni znajdą środki. - Rozluźniła płaszcz i usiadła w nogach łóżka. Satrapa usiadł, by lepiej ją widzieć. - Więc myśl. Satrapa całej Jamaillii oparł głowę o ścianę. Jego blada skóra i podkrążone oczy sprawiały, że wyglądał raczej jak poważnie chore dziecko niż stroskany władca. - To na nic - powiedział z rozpaczą. - To wszystko jest zbyt odległe. Nikt w Jamaillii nie stanie po mojej stronie. Mam zbyt wielu wrogów. Zostanę sprzedany i zarżnięty jak świąteczne jagnię. - Wywrócił oczyma i spojrzał na Słodką. Widzisz, nie wszystko da się rozwiązać dzięki twojej kupieckiej etyce kupowania i sprzedawania. W jej głowie rozkwitł nagle pomysł. - A gdyby jednak się dało, magnadonie satrapo? - Pochyliła się ku niemu. - Gdybym dzięki mojej kupieckiej etyce mogła uratować ciebie i twój tron, to ile byłoby to dla ciebie warte? - Nie mogłabyś, więc po co się nad tym w ogóle zastanawiać? -Machnął w jej stronę niedbale ręką. - Odejdź. Twój idiotyczny pomysł spaceru po zimnym pokładzie znużył mnie. Teraz będę spać. - Nie będziesz - odparła. - Będziesz leżał i użalał się nad sobą. Więc lepiej podnieś rękawicę, którą ci rzuciłam.

Mówisz, że nie mogę cię uratować. Ja sądzę, że mogę. Proponuję ci zakład. - Uniosła podbródek. - Jeśli cię ocalę, zostanę ocalona wraz z tobą. Wyznaczysz mnie... - Och, nie proś o zostanie Towarzyszką mego Serca. To by było zbyt upokarzające. Równie dobrze możesz prosić, żebym cię poślubił. Poczuła ukłucie gniewu. - Zapewniam cię, że tak bym się nie poniżyła. Nie. Wyznaczysz mnie i moją rodzinę na swoich przedstawicieli w Mieście Wolnego Handlu i w Deszczowych Ostępach. Uznasz Miasto Wolnego Handlu i jego Kupców za niezależną jednostkę. Moja rodzina, Vestritowie, otrzyma wyłączne prawo reprezentowania w nim interesów Jamaillii. Pomysł rozbłysnął w jej głowie pełnym blaskiem i Słodka uśmiechnęła się. Dokonawszy czegoś takiego, będzie mogła wrócić do Miasta Wolnego Handlu. Wobec takiego wyczynu nikt nie będzie pamiętał o jej bliźnie czy hańbie. To będzie szczyt umiejętności handlowych, najlepszy targ, jaki w ogóle został ubity. Nawet jej babka będzie musiała być z niej dumna. Nawet rodzina Brasa mogła... - Chcesz dla siebie całe Miasto Wolnego Handlu! To idiotyczny zakład! - Doprawdy? W zamian za to proponuję ci i tron, i życie. - Przekrzywiła głowę. - Niezależność Miasta Wolnego Handlu i tak jest już właściwie przesądzona. Tylko byś potwierdził to, co istnieje, i umożliwił Jamaillii i Miastu Wolnego Handlu zachowanie przyjaznych stosunków. Przegranie tego zakładu oznaczałoby tylko, że i tak musisz podjąć mądre działanie. Patrzył na nią przez chwilę. - Już to przedtem słyszałem. Nie jestem pewien, czy się z tym zgadzam. Jak jednak zamierzasz odzyskać dla mnie wolność i tron. - Pokaż mi mój zysk, a ja znajdę środki. - Uśmiechnęła się. -Zgoda? - Och, zgoda - rzucił niecierpliwie satrapa. - To i tak idiotyczny zakład, i na pewno go nie wygrasz. Równie dobrze mogę się na niego zgodzić. - I będziesz ze mną współpracował, żeby mi pomóc go wygrać - naciskała. Zmarszczył brwi. - A jak mam tego dokonać? - Starając się przedstawić naszym porywaczom tak, jak ci polecę, i zgadzając się z tym, co im powiem. Narastało w niej podniecenie. Fatalistyczne poczucie klęski, które ogarnęło ją wcześniej tego wieczoru, zniknęło. A więc z całej jej fortuny został jej tylko własny rozsądek. Może nigdy nie potrzebowała niczego więcej. - Co zamierzasz im powiedzieć? - Jeszcze nie jestem pewna. Ale mówiąc, że w Jamaillii nikt nie skorzysta na twoim powrocie do władzy, naprowadziłeś mnie na pewien trop. - Przygryzła w zamyśleniu wargę. - Myślę, że musimy znaleźć sposób, w jaki sami piraci najbardziej skorzystają na przywróceniu cię do władzy.

Rozdział 29

KOBIETY BYSTREGO Ta, Która Pamięta i Kieresz nie sprzeczali się. Szarpia niemal tego żałowała. To by oznaczało, że przynajmniej jedno z nich powzięło decyzję. Zamiast tego dyskutowali bez końca o tym, co się stało, co mogło się stać i co to mogło znaczyć. Od czasu, kiedy Kłębowisko Kieresza odmówiło zabicia tego innego statku, węże płynęły za Błyskawicą i czekały, co się wydarzy dalej. Sama Błyskawica ledwie się do nich odzywała, mimo że Ta, Która Pamięta nękała ją pytaniami. Srebrzysta istota sprawiała wrażenie że ma jakiś dylemat. Zniecierpliwiona brakiem zdecydowania Szarpia stawała się coraz bardziej rozdrażniona. Z każdym odpływem i przypływem doznawała poczucia straty. Czas płynął i zostawiał węże w tyle. Traciła siły i chudła. Co gorsza, nie myślała jasno. - Słabnę - powiedziała do Sessurei, kołysząc się z ruchem wody. Przytwierdzili się na noc do dna tuż obok siebie. Płynął tamtędy paskudny prąd; stale burzył muł, od czego mętniała woda. - Przypływ za przypływem podążamy za tym statkiem. Po co? Kieresz i Ta, Która Pamięta zawsze płyną w jego cieniu i rozmawiają tylko ze sobą. Toksyny, które marnują na kadłub statku, dziwnie smakują i nie przynoszą nam żadnego pożywienia. Wciąż powtarzają, że musimy być cierpliwi. Ja mam cierpliwość, ale straciłam wytrzymałość. Zanim podejmą jakąś decyzję, będę za słaba, by podróżować z kłębowiskiem. Na co czeka Kieresz? Sessurea milczał jakiś czas. Kiedy się w końcu odezwał, w jego głosie brzmiało więcej zdumienia niż nagany. - Nigdy nie sądziłem, że usłyszę, jak krytykujesz Kieresza. - Podążamy za nim od dawna i nigdy nie kwestionowałam jego mądrości - odparła. Zamknęła na chwilę oczy, chroniąc je przed chmurą mułu. - Chciałabym, żeby znowu nas prowadził. Za nim płynęłabym, aż moje ciało nie mogłoby już utrzymać kości na miejscu. Teraz jednak on zdaje się i na Tę, Która Pamięta, i na statek. Przyjmuję mądrość Tej, Która Pamięta. Kimże jednak jest ta srebrzysta istota, że mielibyśmy zwlekać, by wykonać jej polecenia, podczas gdy kończy się nasza pora przędzenia kokonów? - Nie kim jest ta srebrzysta istota, tylko czym? Nagle obok nich pojawił się Kieresz. Jego fałszywe oczy lśniły słabo w mętnej wodzie. Przytwierdził się, a potem owinął wokół nich obojga. Szarpia z wdzięcznością rozluźniła chwyt na skale. Skoro podtrzymywał ją Kieresz, będzie mogła lepiej odpocząć. - Jestem zmęczona - przeprosiła. - Nie wątpię w ciebie, Kiereszu. - Nie wątpiłaś we mnie nawet kiedy się wahałem - powiedział do niej łagodnie przywódca. - Wiem, że zapłaciłaś za tę lojalność. Obawiam się, że cena, którą wszyscy płacimy za mój brak zdecydowania, jest za wysoka. Ta, Która Pamięta już mi to wytknęła. Nasze kłębowisko składa się w większości z samców. Niewiele nam pomoże sporządzenie kokonów i wyklucie się, jeśli odwlekaliśmy to tak długo, że nie wylęgną się żadne królowe. - Odwlekaliśmy? - zapytała cicho Szarpia. - Nad tym dyskutujemy. Słabniemy z każdym przeczekanym przypływem. Lecz bez przewodnika nie ma sensu przeć do przodu, ponieważ ten świat nie pasuje do naszych wspomnień. Nawet Ta, Która Pamięta nie jest pewna drogi. Potrzebujemy wskazówek Błyskawicy, więc musimy na nią czekać. A ponieważ słabniemy, będziemy też potrzebować jej ochrony. - Dlaczego każe nam czekać? - Sessurea, jak zawsze bezpośredni, przegryzł się od razu do kręgosłupa. Kieresz wydał dźwięk pełen niesmaku, a z jego grzywy uniosła się smuga toksyn. - Dała nam na to dziesiątki odpowiedzi i zarazem ani jednej. Ta, Która Pamięta uważa, że srebrzysty statek jest bardziej zależny od kapryśnej ludzkiej pomocy, niż chce się do tego przyznać. Jak wam mówiłem, sprowadza się to do tego, czym on jest. Upiera się, że smokiem. My wiemy, że nim nie jest. - Nie jest? - zagrzmiał z irytacją Sessurea. - Czym zatem jest? - Dlaczego ma to jakieś znaczenie? - jęknęła Szarpią. - Dlaczego nie może nam po prostu pomóc, jak obiecała? Kieresz mówił uspokajającym tonem, lecz jego słowa były niepokojące. - Aby nam pomóc, Błyskawica będzie musiała błagać o pomoc ludzi. Twierdzi, że jest smokiem, i chyba nie potrafi się ukorzyć, by to zrobić. - Mówił powoli. - Zanim będzie mogła nam pomóc, musi zaakceptować, czym jest. Ta, Która Pamięta zachęca ją do tego. Ta, Która Pamięta dużo wie o jednym dwunogu znajdującym się na pokładzie statku. Prawy pomógł jej uciec przed Innymi. Dotknąwszy go, poznała go. Był przepełniony wiedzą o statku, myślami, które Ta, Która Pamięta wówczas nie w pełni pojęła. Teraz zaczyna to wszystko składać. Chcemy obudzić drugą część statku, dać jej siłę, by znów się wyłoniła. Obudzenie takiej istoty to powolny proces. Jest i słaba, i oporna. Lecz ostatnio zaczęła się poruszać. Być może jeszcze zwyciężymy. *** Bystry jedną ręką podtrzymywał tacę, a drugą przekręcił klucz w zamku. Nie było to łatwe, ponieważ delikatne drżenie dłoni niweczyło jego zręczność. Odkąd po raz ostatni wszedł do tego pomieszczenia, minęła noc i dzień. Przez ten czas nie spał i prawie nie jadł. Unikał fordeku i galionu, unikał Etty i Prawego. Nie potrafił sobie dokładnie przypomnieć, jak mu minęły te godziny. Niektóre spędził na górze. Sorcor sprezentował mu niedawno protezę z wyciętym na dole rowkiem. Teraz Bystry po raz pierwszy ją dokładnie wypróbował i był zachwycony. Z bocianiego gniazda widział całą swoją

dziedzinę. Węże dokazywały w grzywaczach wokół statku, a wiatr gnał go naprzód. Czując jego podmuchy na twarzy, Bystry marzył, po wielokroć smakując czas spędzony sam na sam z Altheą Vestrit. Nie tylko zdyscyplinowanie i wyrozumiałość trzymały go z dala od niej. Wyczekiwanie było przyjemnością samą w sobie. Czekał, aż jego namiętność znów znajdzie się w szczytowym punkcie. Teraz stał przed drzwiami Althei, drżąc z tęsknoty. Czy znów ją weźmie? Jeszcze się nie zdecydował. Jeśli będzie na tyle przytomna, by go oskarżyć, zamierzał wszystkiemu zaprzeczyć. Będzie bardzo uprzejmy i bardzo zatroskany z powodu jej obaw. W kontrolowaniu rzeczywistości drugiego człowieka drzemie ogromna moc. Nigdy przedtem nie zdawał sobie z tego sprawy. - Jaki straszny koszmar - szepnął z udawanym współczuciem i poczuł, że na twarz wkrada mu się niepowstrzymany uśmiech. Wygładził rysy i spróbował się uspokoić. Po kilku głębokich oddechach otworzył drzwi i wszedł w półmrok. Kajutę rozświetlało nikłe światło kończącego się zimowego popołudnia. Althea mocno spała, skulona pod kocami na koi. W niewielkim pomieszczeniu unosił się kwaśny smród wymiocin. Zamknąwszy drzwi, Bystry oparł się o kulę i zmarszczył nos. To nie do przyjęcia; taki zapach jest bardzo niepociągający i wszystko zniszczył. Bystry pomyślał, że będzie musiał dać jej dodatkową dawkę środka uspokajającego z maku i mandragory, i kiedy będzie spała, przysłać tu chłopca okrętowego, żeby dobrze wyszorował kajutę. Gorzko rozczarowany, postawił tacę na stole. Uderzyła go całym ciężarem między łopatki. Przewrócił się z łoskotem na ziemię, razem z tacą, kulą, jedzeniem, uderzając głową o krawędź stołu. Jej dłonie zacisnęły mu się na gardle. Odwrócił się, mocno przyciskając podbródek do piersi, żeby nie mogła go lepiej chwycić. Wbiła mu kolano w krzyż, ale kiedy się przetoczył, upadła razem z nim. Reagowała powoli, otępiała od mikstur. Gdyby nie stracił nogi, Althea nie miałaby szans. Co prawda udało mu się chwycić ją na chwilę za nadgarstek, ale zaraz mu się wyszarpnęła. Zerwała się chwiejnie i cofnęła się, ciężko dysząc, a Bystry wsparł się na rękach i nodze. Althea miała szeroko rozwarte czarne oczy. Kula Bystrego leżała poza jego zasięgiem, więc zaczął się przesuwać w jej stronę. - Ty draniu - wydyszała chrapliwie Althea. - Ty bezduszny potworze! Udał zdumienie. - Altheo, co cię naszło? - Zgwałciłeś mnie! - wychrypiała. A potem wrzasnęła, nie zważając, kto mógłby ją usłyszeć: - Zgwałciłeś mnie. Zabiłeś moją załogę i spaliłeś mój statek. Zabiłeś Aroganta! Uwięziłeś „Vivacię"! To wszystko twoje dzieło! - Mówisz bez sensu. Pomieszało ci się w głowie, moja droga. Uspokój się! Chyba nie chcesz narobić sobie wstydu przed całą załogą, co? Zobaczył, że Althea rozgląda się za jakąś bronią. Nie docenił jej. Była bardzo niebezpieczna. Mimo resztek narkotyku, z którymi walczył jej organizm, prężyła mięśnie. Bystry znał to mordercze spojrzenie; widział je wystarczająco często w lustrze. Rzucił się w stronę kuli, lecz w następnej chwili Althea skoczyła nie ku niemu, lecz ku drzwiom. Niezdarnie mocowała się z zasuwką, a potem szarpnięciem otworzyła drzwi i wytoczyła się na zewnątrz, zderzając się po drodze z futryną. Zobaczył, jak wpada na przeciwległą ścianę, chwyta równowagę, a potem wspina się chwiejnie po schodkach. Galion. Usiłuje dostać się do galionu. Bystry wetknął kulę pod pachę, chwycił się krawędzi stołu i z trudem wstał. Jeśli Althea dotrze aż na fordek, spotka ją niespodzianka. Nie będzie żadnej „Vivacii", którą mogłaby błagać o pomoc. Kusiło go, by jej nie powstrzymywać, ale nie mógł pozwolić, by piekliła się i majaczyła przy załodze. A gdyby ją usłyszał Prawy albo Etta? Dotarł do drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Althea zwolniła. Parła uparcie do przodu, trzymając się ściany. Ciemne włosy spadały jej prostymi pasmami na twarz. Miała na sobie ubranie Prawego, zabrudzone jedzeniem i wymiocinami. Zapewne obudziła się, ubrała i skuliła pod kocami, czekając na niego. Zupełnie niezły plan, biorąc pod uwagę ilość maku, jaką jej zaaplikował. Prawie ją podziwiał. Będzie musiał zwiększyć dawkę. W drzwiach na końcu korytarza pojawiła się sylwetka marynarza. - Zatrzymaj ją - powiedział rozkazującym tonem Bystry. - I zaprowadź z powrotem do kajuty. Źle się czuje. Zaatakowała mnie. Postać postąpiła dwa kroki w głąb pociemniałego korytarza i Bystry nagle dostrzegł swój błąd. To był Prawy. - Ciotka Althea? - zapytał z niedowierzaniem. Podsunął jej ramię, ale nim wzgardziła. Bystry wątpił, czy rozpoznała Prawego. Uniosła za to rękę i wycelowała drżącą dłoń w Bystrego. - On mnie zgwałcił! - Odrzuciła głowę do tyłu, by spojrzeć na młodzieńca zza rozczochranych włosów. - A mój statek jest zamknięty głęboko w ciemności. Jestem oszołomiona. Niedobrze mi. Pomóż mi. Pomóż „Vivacii". Zamilkła, tracąc siły. Oparła się o ścianę i osunęła po niej, a Prawy stał skamieniały z przerażenia. Głowa chwiała się jej jak oszołomionemu kotu. Ku niezadowoleniu Bystrego, pojawił się drugi marynarz. A co najgorsze, zza jego pleców rozległ się głos Etty. - Co powiedziała ta głupia suka? - zapytała z wściekłością. Bystry odwrócił się szybko do niej. - Jest chora. Mówi bez sensu. Zaatakowała mnie. - Pokręcił głową. - Utrata towarzyszy chyba przyprawiła ją o utratę zmysłów. Oczy Etty nagle szeroko się rozwarły. - Bystry, ty krwawisz! - zawołała z przerażeniem. Dotknął czoła i zobaczył na palcach krew. Uderzył się mocniej, niż sądził. - To nic, nic mi nie będzie. - Uspokoił się i przemówił tonem rozkazującym i jednocześnie zatroskanym: - Prawy. Zachowuj się ostrożnie i łagodnie. Ona nie wie, co mówi. Widok płonącego „Niezrównanego" rozstroił jej umysł. - Mój umysł funkcjonuje jak należy, ty gwałcicielu i morderco! - wybełkotała Althea. Szamotała się, usiłując wstać. - Ciociu! - Prawy był wstrząśnięty. Bystry widział przerażenie, malujące się na twarzy chłopca. Przykucnął i pomógł Althei wstać. - Musisz odpocząć - powiedział ze współczuciem. - Doznałaś sporego wstrząsu. Trzymała się jego ramion i patrzyła na Prawego, jakby był jakimś owadem. On wpatrywał się w nią z konsternacją. Gdyby nie wyraz ich twarzy, wyglądaliby bardzo podobnie. Przypominali Bystremu dawne wizerunki Sa, mężczyznę i kobietę wpatrzonych w siebie na starych monetach. I wtedy Althea popatrzyła z obrzydzeniem na Bystrego. Pojął, że podjęła

decyzję, i przygotował się na jej niezdarny atak. Pomyślał, że mógłby się uchylić, ale nie musiał próbować. Ze wściekłym wrzaskiem wyskoczyła przed niego Etta. Dziwka była roślejsza od Althei, silna i bardziej doświadczona w bójkach. Bez wysiłku ją przewróciła i usiadła na niej okrakiem, przygważdżając do ziemi. Althea ryczała z wściekłości i szarpała się ale Etta z łatwością ją przytrzymywała. - Zamknij się! - wrzasnęła. - Zamknij kłamliwą gębę! Nie wiem, po co Bystry zadał sobie trud uratowania twojego bezwartościowego życia. Zamknij się albo wybiję ci zęby. Bystry patrzył z pełną przerażenia fascynacją. Widział już walczące kobiety; w Łupigrodzie był to tak częsty widok, że już nie wywoływał niczyjego zainteresowania, ale on zawsze uważał to za jarmarczne przedstawienie, które w pewien sposób go upokarzało. - Etto, wstań. Prawy - zaprowadź Altheę do jej kajuty - rozkazał - Ja jestem głupią suką? - wydyszała Althea spod przygniatającej ją Etty. - On mnie zgwałcił. Tutaj, na moim własnym rodzinnym statku! I ty, kobieta, go bronisz? - Przekręciła głowę i spojrzała dzikim wzrokiem na Prawego. - On pogrzebał nasz statek! Jak możesz na niego patrzeć i nie wiedzieć, kim jest? Jak możesz być taki głupi? - Zamknij się! Zamknij się! Głos Etty wznosił się coraz wyżej, granicząc z histerią. Uderzyła Altheę otwartą dłonią w twarz. - Etto! Powiedziałem, że masz przestać! - zawołał z przerażeniem Bystry. Chwycił uniesioną rękę dziwki za nadgarstek i spróbował ściągnąć ją z Althei. Etta uderzyła ją drugą ręką, a potem, ku całkowitemu zdumieniu Bystrego, wybuchnęła płaczem. Bystry podniósł wzrok i zobaczył kilku marynarzy, tłoczących się na końcu korytarza i zapatrzonych na widowisko z otwartymi ustami. - Rozdzielcie je - warknął. W końcu mężczyźni się ruszyli, by wykonać rozkaz. Prawy ujął Ettę za ramię i odciągnął ją od Althei. O dziwo, nie wyrywała się mu. - Zaprowadź Ettę do mojej kabiny i niech tam zostanie, dopóki się nie uspokoi - polecił Prawemu. - Reszta ma zaprowadzić Altheę do jej kajuty i zamknąć drzwi na klucz. Zajmę się nią później. Krótka walka Althei z Ettą wyczerpała jej siły. Miała otwarte oczy, ale kiedy dwaj marynarze stawiali ją na nogi, chwiała jej się głowa. - Za... za...zabiję cię - obiecała Bystremu, mijając go. Mówiła poważnie. Wyjął z kieszeni chusteczkę i osuszył nią czoło. Krew była już ciemniejsza; zaczynała krzepnąć. Zapewne nieźle wyglądał. Perspektywa rozmowy z Ettą nie była najprzyjemniejsza, lecz nie mógł tego uniknąć. Nie chciał też chodzić z krwią spływającą mu po twarzy i jedzeniem rozbryźniętym na ubraniu. Wyprostował się. Kiedy marynarze wrócili po zamknięciu Althei w kajucie, Bystremu udało się do nich cierpko uśmiechnąć. - Ach, te kobiety. Pokład statku to nie miejsce dla nich. Jeden z marynarzy odpowiedział mu szerokim uśmiechem, lecz pozostali mieli niepewne miny. Niedobrze. Czy załoga aż tak bardzo lubi Ettę? Będzie musiał coś z tym zrobić. Będzie musiał coś zrobić z całą tą sytuacją. Jak mógł powstać taki nieporządek? Wygładził zgnieciony kaftan i strząsnął z rękawa resztki jedzenia. - Panie kapitanie? Podniósł wzrok na jeszcze jednego zdenerwowanego marynarza. - Co znowu? - warknął. Marynarz oblizał usta. - Chodzi o statek, sir. O galion. Mówi, że chce się z panem widzieć, sir. - Marynarz przełknął ślinę i mówił dalej: Powiedział: „Powiedz mu, że w tej chwili. Natychmiast!". Z całym szacunkiem, sir, ale tak właśnie powiedział, sir. - Ach tak? - Bystremu udało się zachować ton chłodnego rozbawienia. - Cóż, możesz mu powiedzieć, z całym szacunkiem, że kapitan ma coś innego na głowie, ale że zaraz przyjdzie. Jak tylko będzie mógł. - Sir! - marynarz chciał rozpaczliwie zaprotestować, ale Bystry przeszył go zimnym spojrzeniem. -Tak jest! - zgodził się i odszedł, powłócząc nogami. Bystry nie zazdrościł mu jego zadania, ale nie mógł pozwolić, by statek zobaczył go w takim stanie, nie mówiąc już o tym, by zwykły marynarz widział, jak kapitan pędzi na wezwanie statku. Przygładził wąsy. - Powoli. Spokojnie. Bez nerwów. Opanuj się - poradził sam sobie. Lecz z jego nadgarstka odezwał się szyderczo cichy głosik: - Szybko. Bałaganiarsko. Wszystko się rozpada na kawałki. W końcu, drogi panie, nie będziesz panował nawet nad sobą. Tak samo, jak Igrot, kiedy przyjął swój los z twoich rąk. Bo kiedy stałeś się potworem, mały Bystry, skazałeś się na dzielenie losu potwora. *** - Etto. Etto, proszę cię - błagał ją beznadziejnie rozdarty Prawy. Powinien się zająć Altheą. Wyglądała i na chorą, i na obłąkaną, ale jak mógł zostawić Ettę w takim stanie? Nie zwracała na niego uwagi. Szlochała w poduszki, jakby nie mogła przestać. Nigdy nie widział, by ktoś tak płakał. Jej szloch miał w sobie coś straszliwie gwałtownego, jakby jej ciało usiłowało się pozbyć smutku, lecz był on zbyt głęboko zakorzeniony, by ukoiły go łzy. - Etto, proszę cię, Etto - spróbował znowu. Chyba nawet go nie słyszała. Nieśmiało poklepał ją po plecach. Niejasno pamiętał, że kiedyś matka poklepywała tak jego siostrę, kiedy Słodka dostała takiego napadu złości, że nie mogła się uspokoić. - No już, już - powiedział pocieszająco. - Już po wszystkim. Już po wszystkim. Zataczał dłonią małe, uspokajające kręgi. Etta odetchnęła głęboko. - Już po wszystkim - potwierdziła i znów się rozpłakała. Było to do niej tak niepodobne, że Prawy czuł się, jakby uspokajał kogoś obcego. Jej zachowanie było równie niezrozumiałe, jak zachowanie Althei.

Scena z Altheą była straszna; z jego ciotką działo się coś bardzo złego i musiał z nią porozmawiać bez względu na rozkazy Bystrego. Jej szaleńcze oskarżenia o gwałt i dziwne słowa o pogrzebanym statku budziły głębokie obawy Prawego o jej zdrowie psychiczne. Nie powinien był pozwolić Bystremu na zakaz odwiedzin u niej. Izolacja nie dała jej wytchnienia, lecz sprawiła, że była sama ze swoim żalem. Jak mógł być taki głupi? Lecz Etta nie przestawała szlochać i nie mógł jej zostawić. Dlaczego szaleńcze słowa Althei tak bardzo dotknęły Ettę? I wtedy znalazł odpowiedź: jest w ciąży. Kobiety w ciąży zawsze zachowują się dziwnie. Niemal zakręciło mu się w głowie z poczucia ulgi. Objął kobietę ramieniem i powiedział jej do ucha: - Wszystko w porządku, Etto. Wypłacz się. W twoim stanie należy się spodziewać takich burz emocjonalnych. Usiadła gwałtownie na łóżku; jej bladą twarz pokrywały czerwone plamy, a na policzkach lśniły rozmazane łzy. Zamachnęła się. Prawy spostrzegł zbliżającą się pięść i prawie udało mu się uniknąć ciosu. Pięść zawadziła o czubek jego podbródka, od czego zadzwoniły mu zęby, a w oczach stanęły mu gwiazdy. Rzucił się w tył, chwytając się za szczękę. - Za co to? - zapytał, wstrząśnięty. - Za głupotę. Za ślepotę, do jakiej podobno są zdolne tylko kobiety. Jesteś idiotą, Prawy Vestricie! Nie wiem, dlaczego w ogóle marnowałam na ciebie swój czas. Tyle wiesz, ale niczego się nie uczysz. Niczego! - Nagle jej twarz znów się wykrzywiła; przycisnęła ją do kolan i zaczęła się kiwać jak niepocieszone dziecko. - Jak mogłam być taka głupia? - Jęknęła. Wyprostowała się i wyciągnęła do niego rękę. Usiadł z wahaniem obok niej. Kiedy spróbował poklepać ją po ramieniu, znalazła się w jego objęciach. Przytuliła twarz do jego ramienia i się rozpłakała. Obejmował ją z początku ostrożnie, a potem mocniej. Nigdy jeszcze nie miał w ramionach kobiety. - Etto - powiedział cicho. - Etto, moja droga. Odważył się pogłaskać ją po lśniących włosach. Otworzyły się drzwi. Prawy drgnął, lecz jej nie wypuścił. Nie miał się czego wstydzić, nie ponosił za nic winy. - Etta nie jest sobą - powiedział pośpiesznie do Bystrego. - W rzeczy samej. To może stanowić pociechę, jeśli kimkolwiek jest, może się zachowywać lepiej od prawdziwej Etty odparł grubiańsko. - Wyczyniać burdy w korytarzu jak jakaś ulicznica. - Ponieważ Etta nie unosiła głowy z ramienia Prawego, ciągnął sarkastycznie: - Mam nadzieję, że wam nie przeszkadzam. Taka drobnostka, jak moja krwawiąca twarz albo brudne ubranie nie powinno zakłócać spokoju żadnego z was. Ku zdumieniu Prawego Etta powoli uniosła głowę. Popatrzyła na Bystrego, jakby nie widziała go nigdy przedtem. Coś przebiegło między nimi w tym spojrzeniu, coś, w co Prawy nie był wtajemniczony. Wydawało się, że załamało to kobietę, ale już nie szlochała. - Już skończyłam - powiedziała łamiącym się głosem. - Pójdę poszukać... - Nie zawracaj sobie głowy - warknął Bystry, kiedy wstała. -Sam potrafię się zając swoimi potrzebami. Idź do Yola. Powiedz mu, żeby wysłał sygnał do kapitana Sorcora. Ma przysłać po ciebie łódź Chyba będzie lepiej, jeśli jakiś czas spędzisz na „Marietcie". Prawy spodziewał się wybuchu, lecz Etta stała w milczeniu. Wyglądała inaczej. Powoli uświadomił sobie, jaka zaszła w niej zmiana. Zwykle kiedy patrzyła na Bystrego, lśniły jej oczy i cała promieniała miłością. Teraz patrzyła na niego tak, jakby wyciekało z niej życie. Kiedy się odezwała, Prawy zrozumiał, że się całkowicie poddała. - Masz rację. Tak. Tak będzie najlepiej. Przetarła dłońmi twarz, jakby się budziła z długiego snu. A potem, bez słowa czy nawet spojrzenia, wyszła z kajuty. Prawy odprowadził ją wzrokiem. To nie mogło się dziać. Nic z tego nie rozumiał. - I cóż? - zapytał lodowatym tonem Bystry i obrzucił Prawego od stóp do głów zimnym wzrokiem. Prawy wstał. Miał sucho w ustach. - Sir, uważam, że nie powinieneś odsyłać Etty, nawet dla jej własnego bezpieczeństwa. Natomiast jak najszybciej powinniśmy usunąć ze statku Altheę. Pomieszało jej się w głowie. Proszę cię, zlituj się nad ta biedną kobietą i pozwól mi odesłać ją do domu. Znajdujemy się zaledwie o kilka dni żeglugi od Łupigrodu. Mogę opłacić jej podróż do domu na jednym ze statków handlowych, które teraz zawijają do Łupigrodu. Im szybciej zniknie z pokładu, tym lepiej dla nas wszystkich. - Doprawdy? - zapytał oschle Bystry. - A dlaczego sądzisz, że w ogóle masz coś do powiedzenia w kwestii tego, co zrobię z Altheą? Prawy stał w milczeniu, oszołomiony słowami Bystrego. - Ona należy do mnie, Prawy. I mogę z nią robić, co chcę. - Bystry odwrócił się i zaczął się rozbierać. - Dobrze. Przynieś mi koszulę. Na razie nie wymagam od ciebie niczego więcej. Żadnego myślenia, żadnego decydowania, nawet błagania. Przynieś czystą koszulę i przygotuj mi spodnie. I przynieś coś do oczyszczenia tego rozcięcia. Mówiąc to, rozpinał zabrudzoną koszulę. Kaftan już zrzucił na podłogę. Niewiele myśląc, Prawy wykonał polecenie. Przepełniający go gniew unicestwił wszelkie myśli. Wyłożył czyste ubranie, a potem znalazł szmatkę i chłodną wodę dla Bystrego. Rozcięcie było niewielkie i już się zasklepiło. Bystry starł krew z czoła i z pogardą cisnął wilgotną szmatkę na podłogę. Prawy podniósł ją w milczeniu. Kiedy wkładał ją do miski, opanował się na tyle, by się odezwać. - Sir. To nie najlepsza pora na odesłanie Etty. Powinna być tutaj. Z tobą. - Chyba nie - rzekł leniwie Bystry. Wyciągnął do Prawego nadgarstki, by chłopak zapiął mu mankiety. - Wolę Altheę. Zamierzam ją zatrzymać, Prawy. Lepiej się przyzwyczaj do tego pomysłu. Prawy był przerażony. - Chcesz zatrzymać Altheę tutaj, wbrew jej woli, i wygnać Ettę na statek Sorcora? - To nie będzie wbrew jej woli, jeśli to cię niepokoi. Twoja ciotka już mi dała do zrozumienia, że uważa mnie za urodziwego mężczyznę. Z czasem zaakceptuje swoją rolę u mego boku. Dzisiejszy drobny... incydent był czymś wyjątkowym. Ona po prostu potrzebuje więcej czasu na odpoczynek i przywyknięcie do zmian w jej życiu. Nie musisz się nią niepokoić. - Chcę się z nią zobaczyć. Chcę porozmawiać... Co to było? - zapytał Prawy, unosząc głowę.

- Nic nie słyszałem - odparł Bystry. - Może powinieneś dołączyć do Etty na pokładzie „Marietty" do czasu... Teraz on przerwał w połowie zdania. Miał szeroko rozwarte oczy. - Też to poczułeś - powiedział oskarżycielskim tonem Prawy. -Walkę. Wewnątrz samego statku. - Nie czułem niczego takiego! - odparł z żarem Bystry. - Coś się dzieje - stwierdził Prawy. Błyskawica nauczyła go bać się więzi ze statkiem. Czuł, że więź ta jest rozedrgana i napięta, lecz obawiał się sięgnąć do statku. - Nic nie czuję - oznajmił z pogardą pirat. - Coś sobie wyobrażasz. - Bystry! Bystryyy! Wołanie było przeciągłe, groźne w swej intensywności. Prawemu zjeżyły się włoski na karku. Bystry włożył pośpiesznie świeży kaftan, a potem wyprostował kołnierzyk i mankiety. - Chyba powinienem zobaczyć, o co chodzi - powiedział, ale Prawy widział, że jego nonszalancja jest udawana. Pewnie ta drobna awantura w korytarzu zdenerwowała statek. Prawy nie odpowiedział i otworzył Bystremu drzwi. Pirat wypadł na zewnątrz, a chłopak poszedł za nim wolniej. Mijając drzwi Althei, usłyszał jakiś cichy głos. Zatrzymał się, by posłuchać z uchem przyciśniętym do framugi. Biedaczka mówiła do siebie, ale tak cicho i tak szybko, że nic nie rozumiał. - Altheo? Spróbował otworzyć drzwi, ale zamek trzymał mocno; stał tam jeszcze chwilę, niezdecydowany, a potem pośpieszył za Bystrym. Niemal dotarł do drzwi, kiedy do zejściówki weszła Etta. Szła sztywno wyprostowana, z obojętną twarzą. Podniósł na nią wzrok. - Dobrze się czujesz? - zapytał. - Oczywiście, że nie - odpowiedziała cicho beznamiętnym tonem. - Sorcor wysłał łódź. Muszę zabrać kilka rzeczy. - Rozmawiałem z Bystrym, Etto. Poprosiłem go, żeby cię nie odsyłał. Znieruchomiała. - Przypuszczam, że miałeś dobre intencje - powiedziała głosem, który dochodził z bardzo daleka. - Etto, powinnaś mu powiedzieć, że jesteś w ciąży. To mogłoby wszystko zmienić. - Wszystko zmienić? - Uśmiechnęła się słabo. - Och, Bystry już wszystko zmienił, Prawy. Nie muszę zmieniać sytuacji bardziej. Chciała odejść, ale Prawy ośmielił się i ujął ją za rękę. - Etto, proszę cię. Powiedz mu. Zacisnął szczęki, by nie powiedzieć więcej. Może gdyby Bystry wiedział o ciąży Etty, nie odsunąłby jej od siebie? Na pewno by się rozmyślił. Jakiego mężczyzny nie poruszy taka wiadomość? Etta powoli pokręciła głową, prawie jakby słyszała jego myśli. - Prawy, Prawy. Ty nadal nie rozumiesz, prawda? Jak myślisz, dlaczego byłam tak wstrząśnięta? Bo jestem w ciąży? Bo Althea tak uderzyła Bystrego, że krwawił? Prawy wzruszył ramionami. Etta przybliżyła do niego głowę. - Chciałam ją zabić. Chciałam zrobić wszystko, by zamilkła. Ponieważ mówiła prawdę, a ja nie mogłam jej znieść. Twoja ciotka nie jest szalona, Prawy. A przynajmniej nie bardziej niż każda zgwałcona kobieta. Mówiła prawdę. - Nie możesz tego wiedzieć. Tak mu zaschło w ustach, że ledwie mógł mówić. Etta na moment zamknęła oczy. - Jest takie oburzenie, którego nie można u kobiety wywołać w żaden inny sposób. Patrzyłam na Altheę Vestrit i je rozpoznałam. Widziałam je zbyt często. Często sama coś takiego czułam. Prawy zerknął na zamknięte drzwi. Zdrada Bystrego otępiła go. Dawanie wiary Etcie sprawiało zbyt wielki ból. Kurczowo trzymał się wątpliwości. - Ale dlaczego nie kazałaś mu tego wyjaśnić? Zajrzała mu głęboko w oczy, jakby chciała zrozumieć, jak może być taki niemądry. - Prawy. Już ci mówiłam. Już usłyszenie prawdy było niemiłe. Nie chcę w tym brać udziału. Bystry ma rację. Najlepiej będzie, jeśli spędzę jakiś czas na „Marietcie". - Do kiedy? - zapytał Prawy. Wzruszyła sztywno jednym ramieniem. W jej oczach znów zalśniły łzy. - Być może się nią zmęczy - powiedziała bardzo cicho zduszonym głosem. - Może zechce, żebym wróciła. - Odwróciła się. - Muszę zabrać swoje rzeczy - szepnęła chrapliwie. Tym razem jej nie zatrzymywał. *** Wszyscy patrzyli na niego. Bystry czuł, że cała załoga śledzi jego drogę na fordek. Nie śmiał się śpieszyć. Sprzeczka między kobietami była wystarczająco fatalna. Nie zobaczą, jak śpieszy na wezwanie statku, choćby było nie wiadomo jak naglące. - Bystry! - wyryczał galion, odrzuciwszy głowę do tyłu. Węże ukazywały wygięte w łuk grzbiety w ciemnej wodzie i nurkowały, bijąc ogonami. Morze wokół statku kipiało od jego niepokoju. Bystry zacisnął zęby, chcąc zachować obojętny wyraz twarzy, i kuśtykał dalej. Althea zostawiła mu kilka sińców, które zaczynały boleć. Drabinka prowadząca na pokład dziobowy była jak zwykle denerwująca i przez cały czas, kiedy się z nią zmagał, statek wykrzykiwał jego imię. Kiedy dotarł do galionu, był zlany potem. Zaczerpnął tchu, by uspokoić głos.

- Statku. Jestem tu. Czego chcesz? Galion obrócił się, i Bystry wstrzymał oddech. Oczy rzeźby stały się zielone, lecz nie jak u węża, tylko jak u człowieka, a jej rysy straciły gadzi charakter, jaki ostatnio przybrały. Nie wyglądała zupełnie jak „Vivacia", lecz zdecydowanie nie była to Błyskawica. Cofnął się o krok. - Ja też tu jestem. Czego chcę? Chcę, żeby na fordeku zjawiła się Althea Vestrit. I chcę też jej towarzyszki, Yek. I chcę, żeby znalazły się tu natychmiast. Bystry myślał intensywnie. - Obawiam się, że to niewykonalne, Błyskawico - spróbował. Specjalnie użył tego imienia i czekał na reakcję statku. Galion spojrzał na niego z taką pogardą, jakiej jeszcze nigdy nie okazała mu żadna kobieta. - Wiesz, że nie jestem Błyskawicą - odparła. - Jesteś zatem „Vivacią"? - zapytał trzeźwo. - Jestem sobą, całą sobą - powiedziała. - Jeśli musisz mieć dla mnie jakieś imię, to zwracaj się do mnie jako do „Vivacii", ta bowiem moja część jest tak ze mną nierozerwalna, jak drewno, z którego zostałam zbudowana. Nie wezwałam cię jednak, by omawiać moje imię czy tożsamość. Chcę, by przyprowadzono tu Altheę i Yek. Natychmiast. - Dlaczego? - zapytał głosem równie opanowanym, jak głos galionu. - Żebym sama je mogła zobaczyć. Żebym mogła się przekonać że nie są źle traktowane. - Żadna z nich nie była źle traktowana! - oznajmił z oburzeniem. Galion zacisnął usta. - Wiem, co zrobiłeś - stwierdził bez ogródek. Przez chwilę Bystry stał pośrodku wielkiego bezruchu. Każdy ruch groził katastrofą. Czy w końcu opuściło go jego szczęście? Czy w końcu popełnił ten jeden błąd, którego nie da się naprawić? Odetchnął głęboko. - Czy tak szybko potrafisz uwierzyć, że jestem zdolny do takiego zła? „Vivacia" zgromiła go wzrokiem. - Jak możesz mnie pytać o coś takiego? Nie miała całkowitej pewności. Wyczytał to z jej reakcji. Kiedyś go lubiła i przejawiało się to u niej w łagodniejszy sposób niż u Błyskawicy. Czy uda mu się to w niej znów obudzić? Przesunął uspokajająco dłonią po relingu. - Bo widzisz nie oczyma, lecz sercem. Althea jest przekonana, że przeżyła coś okropnego. A ty jej wierzysz. - Przerwał dramatycznie i zniżył głos. - Znasz mnie, statku. Byłaś w moim umyśle. Znasz mnie jak nikt inny. - Zaryzykował. Wierzysz, że jestem zdolny do czegoś takiego? Nie odpowiedziała mu bezpośrednio. - To największe zło, jakie można wyrządzić kobiecie albo smoczycy. To mnie obraża i napawa odrazą na wszystkich poziomach. Jeśli to zrobiłeś, Bystry, to jest to nie do naprawienia. Nie mógłbyś tego okupić nawet swoją śmiercią. W jej głosie było słychać coś więcej niż ludzką wściekłość; brzmiała w nim zimna gadzia nieustępliwość, wykraczająca poza zemstę i odwet, aż do unicestwienia. Przebiegły mu od niej zimne ciarki po plecach. Chwycił się relingu, by odzyskać spokój. - Zapewniam cię, że nie zamierzam wyrządzić Althei Vestrit żadnej krzywdy - odezwał się zduszonym głosem. Sprawienie jej bólu, obrażenie jej, byłoby sprzeczne z wszelkimi nadziejami, jakie z nią wiążę. - Odetchnął głęboko i zwierzył się statkowi: - Prawda jest taka, że przez te kilka dni, od kiedy znalazła się na pokładzie, ogromnie ją polubiłem. Moje uczucia wobec niej zadziwiają mnie i wprawiają w zakłopotanie. Nie wiem, jak mam sobie z nimi poradzić. Przynajmniej w tych słowach brzmiała szczerość. Zapadło po nich długie milczenie. - A co z Ettą? - odezwał się wreszcie statek. Kto był w nim silniejszy, Błyskawica czy „Vivacia"? Wydawało się, że Błyskawica lubi Ettę, a „Vivacia" nigdy nie ukrywała swojej zazdrości wobec niej. - Jestem rozdarty - przyznał Bystry. - Etta jest u mego boku od dawna. Widziałem, jak zaczyna znacznie przerastać pospolitą dziwkę, którą wyratowałem z burdelu Bettel. Podniosła swój poziom pod wieloma względami, ale nie można jej porównywać z Altheą. - Przerwał i westchnął. - Althea to całkowicie inny rodzaj kobiety. W jej każdym ruchu widać pochodzenie i wychowanie. Mimo to posiada umiejętności, które bardzo mnie pociągają. Jest bardziej podobna do... ciebie. I wyznaję, że częściowo jest dla mnie pociągająca dlatego, że w tak wielkim stopniu jest częścią ciebie. Stworzyła ją ta sama rodzina, która ukształtowała ciebie. Przebywanie z nią to w pewnym sensie przebywanie z tobą. Miał nadzieję, że to jej pochlebia. Wstrzymał oddech i czekał. Wokół nich gęstniała noc. Węże stały się bezcielesnymi odgłosami; ich dziwaczny śpiew mieszał się z pluskiem burzonej przez nie wody. Kiedy zapadła zupełna ciemność, wodę wokół statku rozjaśniały krótkie błyski ich lśniących, łuskowatych ciał. - Zabiłeś „Niezrównanego" - powiedziała cicho. - Wiem o tym. Widziała to Błyskawica. Mam jej wspomnienia. Pokręcił głową. - Pomogłem mu umrzeć. Sam tego chciał. Tak wiele razy usiłował sam tego dokonać. Ja tylko mu to ułatwiłem. - Arogant był mi drogi - powiedział statek zduszonym głosem. - Przykro mi. Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Tak czy owak, był on do końca prawdziwym kapitanem. Nie chciał opuścić statku. - W głosie Bystrego brzmiał pełen żalu podziw. - Masz wspomnienia Błyskawicy - ciągnął ciszej. - A zatem pamiętasz, że chciała uśmiercić Altheę. Ja się na to nie zgodziłem. Co ona pamięta z „gwałtu" na Althei? Prawie nie dotknął tego słowa ustami. - Nic - przyznał statek. - Nie chciała zetknąć umysłu z umysłem Althei. Ale ja wiem, co pamięta Althea. Ulga przepełniła jego głos łagodnością. - Ona pamięta koszmar, sen sprowadzony przez mak, nie rzeczywistość. Takie sny są szczególnie żywe. Nie winię jej ani ciebie za to, że uważacie jej koszmar za rzeczywistość. Winię za to siebie. Nie powinienem był jej dawać syropu makowego. Nie chciałem źle, pragnąłem tylko jej pomóc odpocząć i dać czas na oswojenie się z tragedią, która odmieniła jej życie.

- Bystry, Bystry! - wybuchnął statek zbolałym głosem. - Stałeś mi się bardzo drogi. Nawet próba uwierzenia, że jesteś zdolny do CZegoś takiego, sprawia mi ból. Przyznanie, że popełniłeś taki potworny czyn, oznacza dla mnie także przyznanie, że dałam się nabrać i oszukać co do tego, kim jesteś. Jeśli to prawda, wszystkie prawdy, jakie dzieliliśmy, staną się kłamstwami. - Zniżyła głos do szeptu. - Proszę, proszę, powiedz, że Althea się myli. Powiedz, że nie mógłbyś zrobić czegoś tak ohydnego. To, w co bardzo chce się wierzyć, staje się prawdziwe. - Pokażę ci dowód. Każę przyprowadzić do ciebie Altheę i Yek. Sama zobaczysz, że nie doznały pod moją opieką żadnej krzywdy. Althea może mieć kilka sińców, ale - tu parsknął wymuszonym śmiechem - zapewne mniej, niż spowodowała ich u mnie. Nie jest rosłą kobietą, ale kipi energią. Na twarzy statku pojawił się delikatny uśmiech. - To prawda. Zawsze taka była. Przyprowadzisz ją tu? - Natychmiast - obiecał. Na fordeku pojawił się Prawy. Bystry odwrócił głowę i obserwował jego reakcję na odmieniony galion. Ciemne oczy chłopaka, jeszcze przed chwilą zatroskane, rozbłysły. Do jego twarzy wracało życie i wyglądało to tak, jakby budziła się rzeźba. Ruszył energicznie do przodu, ale Bystry zastąpił mu chwiejnie drogę. Nie mógł na to pozwolić; statek należy do niego i nie można dopuścić, by Prawy znów zgłosił do niego roszczenia. Szybko wyjął z kieszeni pęk kluczy na kółku. - Trzymaj, chłopcze! - zawołał i rzucił je w stronę Prawego. Błysnęły w świetle latarni, zanim chłopak je złapał. Kiedy spotkały się ich spojrzenia, blask radości w jego oczach przygasł. Obrzucił Bystrego dziwnie taksującym wzrokiem. Kapitan dobrze go zrozumiał - Prawy zastanawia się, komu wierzyć. Pirat to zlekceważył. Zastanawiać się znaczy nie wiedzieć. Szczęście nadal mu dopisywało. Przyglądał się chłopcu. Zadał sobie bolesne pytanie, czy gdyby musiał, zdołałby się z nim rozstać. Zdenerwowała go ta myśl. Jeśli jednak Prawy go do tego zmusi, trzeba będzie to zrobić tak, by nie narazić na szwank szczęścia i nie zrazić załogi. Może będzie mógł zginąć w bezinteresownej służbie Bystremu. Być może da się to ukartować. Oglądanie takiego poświęcenia mogłoby rozpalić nowego ducha w załodze. Spojrzał na Prawego, już go opłakując, a potem przygotował się na surowość życia. - Prawy - zawołał serdecznie. - Jak widzisz, wróciła do nas „Vivacia". Pragnie ujrzeć twoją ciotkę Altheę. Przyprowadź ją i Yek na fordek, proszę. Niech się poczują swobodnie. Sam dopilnuję, by lepiej urządzono dla nich dawną kajutę Althei. Odwrócił się do statku, lecz jego słowa były także przeznaczone dla Prawego. - Zrobię wszystko co w mojej mocy, by było im wygodnie. Zobaczysz w najbliższych dniach, że są moimi cenionymi gośćmi, a nie więźniarkami. *** Pomyślał, że to oznaka tchórzostwa, ale najpierw uwolnił z łańcuchów Yek. - „Vivacia" chce, żebyście obie z Altheą przyszły na pokład dziobowy - zaczął, ale zanim zdołał wyjaśnić coś więcej, blondynka wyrwała mu klucze z ręki i zajęła się zamkiem. Gdy tylko się uwolniła, zerwała się na nogi i spojrzała na Prawego z góry chłodnym wzrokiem. Smoczy jad przeżarł jej ubranie i odsłonił poparzoną skórę. Mimo obrażeń była onieśmielającą, silną kobietą. - Gdzie Althea? - zapytała surowo. Ruszyła za nim, a kiedy doszli do drzwi kajuty, odepchnęła chłopaka na bok. Gdy tylko otworzyła drzwi, została zaatakowana; Althea uderzyła ją ramieniem w mostek. - Altheo! - zawołała Yek i oplotła drobniejszą kobietę ramionami, unieruchamiając jej ręce. - To ja, Yek, uspokój się! Po chwili Althea przestała się szamotać. Odrzuciła głowę do tylu i spojrzała na Yek. Włosy miała w nieładzie, a jej rozszerzone źrenice przywodziły na myśl czarne studnie. Oddech Althei śmierdział wymiocinami. - Muszę go zabić - wychrypiała. Głowa jej się chwiała. Chwyciła przyjaciółkę za ramię. - Obiecaj, że pomożesz mi go zabić. - Altheo, co ci jest? - Yek zwróciła wściekłe spojrzenie na Prawego. - Coście jej zrobili? - Zgwałcił mnie - powiedziała zadyszanym głosem Althea. - Bystry mnie zgwałcił. Przychodził do mojej kajuty, udawał uprzejmość i całował mnie, a potem... A mój statek, on trzyma mój statek w otchłani, gdzie nie widzi ani nie czuje wiatru... Yek spojrzała na Prawego nad pochyloną głową Althei, przerażona stanem przyjaciółki. - Teraz już nic ci nie grozi - powiedziała słabym głosem. W jej oczach rysowała się niepewność. - „Vivacia" prosi was - powiedział pośpiesznie Prawy. To były najbardziej pocieszające słowa, jakie mu przyszły do głowy. - Chce, żebyście natychmiast do niej przyszły. - Mój statek - na wpół załkała Althea. Wyrwała się z uścisku Yek i ruszyła chwiejnie korytarzem. - Co jej jest? - zapytała Yek Prawego. W jej oczach płonęła zimna wściekłość. - Za dużo maku - wyjaśnił i stwierdził, że mówi do powietrza. Yek pośpieszyła za Altheą. *** Fordek nigdy nie był tak odległy. Althea poruszała się jak we śnie. Powietrze stawiało jej opór, ale jeśli się o nie opierała, bardzo łatwo ustępowało. Szła z wysiłkiem, wspierając się ramieniem o ścianę korytarzyka. Kiedy wyszła na pokład, ciągnął się przed nią aż po horyzont. Zmusiła się do stawienia mu czoła. A potem u jej boku pojawiła się Yek i wzięła ją pod rękę. Althea wsparła się na niej bez słowa i zaczęła pokonywać przestrzeń. Oczy ją piekły od łez. Czuła, że porusza się nie tylko w przestrzeni, ale i w czasie. Wreszcie oddalała się od niemądrych decyzji i zdążała ku przeznaczonemu sobie miejscu. Straciła Aroganta i biednego „Niezrównanego", i całą załogę, która dotarła z nimi tak daleko. Bystry potraktował brutalnie jej ciało i jej statek wciąż znajdował się w jego rękach, ale jeśli tylko uda jej się dotrzeć na fordek i jeszcze raz spojrzeć w oczy „Vivacii", to jakoś sobie z tym wszystkim poradzi. Nie zmniejszy

to bólu, nie złagodzi żalu, lecz w jej życiu będzie jeszcze coś warte wysiłku życia. Ten psi syn Bystry wciąż stał na pokładzie dziobowym. Miał czelność patrzeć na nią z góry i uśmiechać się serdecznie. Kiedy zbliżyła się do drabinki, cofnął się. Zapewne wiedział, że jeśli będzie stał zbyt blisko niej, Althea spróbuje go ściągnąć z fordeku i złamać mu kark. - Teraz przestaw drugą stopę - powiedziała cicho Yek. - Podnieś ją na następny szczebel. - Co? O czym ona mówi? - Proszę - powiedziała i Althea nagle poczuła, że ktoś ją podnosi. Próbowała uchwycić się drabinki, wreszcie się jej to udało i wtedy Yek bezceremonialnie popchnęła ją w górę. Wpełzła na fordek na czworakach, mając świadomość, że jest w tym coś niewłaściwego, lecz nie umiała wymyślić, jak inaczej ma się tam znaleźć. A potem obok niej znalazła się Yek i postawiła ją na nogi. - Puść mnie - powiedziała jej po prostu Althea.- Chcę iść sama. - Nie czujesz się dobrze - odezwał się współczująco Bystry. - Nie mam ci twego wybuchu za złe. - Drań - syknęła i wydało się jej, że Bystry się przybliżył. Zamachnęła się na niego, a wtedy nagle znalazł się tam, gdzie stał cały czas, tchórz jeden. - Wciąż zamierzam cię zabić - obiecała mu - ale nie tam, gdzie zakrwawisz mój pokład. - Altheo! Ukochany głos był przepełniony troską, lecz brzmiało w nim coś jeszcze, coś czego nie umiała nazwać. Odwróciła się i po chwili dezorientacji spostrzegła, że „Vivacia" patrzy na nią. Powinna mieć radosną, a nie zatroskaną minę. - Wszystko będzie dobrze - zapewniła ją Althea. - Już tu jestem. - Spróbowała do niej podbiec, ale się zataczała. U jej boku znów pojawiła się Yek i pomogła jej dojść do relingu. - jestem tu, statku - powiedziała wreszcie, po tylu miesiącach. Co on ci zrobił? Co on ci zrobił? To była „Vivacia", a jednak nie „Vivacia". Wszystkie jej rysy przeszły subtelną zmianę. Oczy miała zbyt zielone, a łuki brwi zanadto wygięte. Jej włosy przypominały grzywę, otaczającą jej twarz dziką plątaniną. Lecz mimo to różnicę stanowiło to, co Althea czuła, ściskając reling. Kiedyś pasowały do siebie jak uzupełniające się elementy układanki i dopełniały się nawzajem. Teraz było tak, jakby ściskała dłonie Yek albo reling „Niezrównanego". To była „Vivacia", ale kompletna bez Althei. A Althea nie była kompletna bez niej. Miejsca, które zgodnie z jej oczekiwaniami miał wypełnić statek, wciąż pozostawały puste i bolały jeszcze bardziej, niż przedtem. - Jestem teraz jednością - potwierdził cicho statek. - Wspomnienia twojej rodziny zlały się ze smoczycą. Tak musiało się stać, Altheo. Nie można już było powrócić do zaprzeczania jej obecności, tak jak ona nie mogła prawdziwie istnieć beze mnie. Chyba nie masz mi tego za złe? Że stanowię teraz całość? - Ale ja cię potrzebuję! - Słowa wyrwały się jej, zanim się zastanowiła, co one znaczą. Straszne jest zdradzić wszystkim prawdę, której nie rozpoznawało się samemu. - Jak mogę być sobą bez ciebie? - Tak jak jesteś - odparł statek i Althea usłyszała w tych słowach mądrość swego ojca, a także jakąś inną, starszą. - Ale to mnie rani - usłyszała własny głos. Słowa wypływały z niej niczym krew z rany. - Wyzdrowiejesz - zapewniła ją „Vivacia". - Nie potrzebujesz mnie... Zachwiała się, uświadomiwszy sobie ren fakt. Przebyć całą tę drogę, starać się tak bardzo i tyle stracić tylko po to, by odkryć coś takiego. - Miłość może istnieć bez potrzeby - zauważyła łagodnie „Vivacia". Przed dziobem uniosło się nad powierzchnię morza kilka węży i przyglądało im się z powagą. Albo wciąż mamił ją wzrok, albo ten żółto-zielony był ułomny. Pojawił się skądś Prawy i chwycił reling obok niej. - Och, statku, czuję, że jesteś piękny! - zawołał. Althea spostrzegła, że opuszcza go dziwne napięcie. - Teraz... teraz cię rozumiem. Jesteś kompletny. - Odejdź - powiedziała Althea. - Musisz odpocząć - odparł łagodnie. Nieszczera, pusta uprzejmość, zupełnie jak Bystrego, Zamachnęła się na niego, lecz odchylił głowę. - Odejdź! - krzyknęła. Po twarzy zaczęły jej płynąć łzy, bezużyteczne łzy. Gdzie się podziała jej siła? Zachwiała się, uświadomiwszy sobie, że statek nie sięgnął do niej i nie pomógł w potrzebie. - Teraz musisz to robić sama, Altheo - odezwała się cicho „Vivacia". - Każda z nas musi to robić. Poczuła się tak, jakby odepchnęła ją własna matka. - Ale przecież byłaś ze mną. Wiesz, co mi zrobił, jak mnie skrzywdził... - Niezupełnie - odparł łagodnie statek i wraz z tymi słowami dopełniło się rozdzielenie. Teraz statek był oddzielną istotą, która mogła jej nie rozumieć tak samo jak wszyscy ludzie. I tak samo mogła jej nie wierzyć. - Wiem, jak prawdziwy jest i był twój ból - rzekła „Vivacia". -Tylko że... może znam cię zbyt dobrze, Altheo. Przez te wszystkie lata, kiedy mieszkałaś na moim pokładzie, dzieliłam z tobą sny, zanim się przebudziłam. I nie pierwszy raz dręczy cię taki koszmar. - Zapadło niezręczne milczenie. - Devon wyrządził ci wielką krzywdę, Altheo. I to nie była twoja wina. To nigdy nie była twoja wina. Podobnie jak śmierć Aroganta. - Zniżyła głos do szeptu. - Nie zasługujesz na karę. „Vivacia" zanadto zbliżyła się do prawdy, której Althea nie chciała usłyszeć. Była to prawda, której w tej chwili nie umiała znieść. Nagle wokół niej zawirowały szaleńczo, wszystkie związki między bólem i winą, między jej haniebnym uporem i śmiercią tych, których kochała, oraz złem, które jej się przytrafiło, ponieważ na nie zasłużyła, przyczyny i skutki. Gdyby nie przeciwstawiła się matce i nie popłynęła na statku z ojcem, matka kochałaby ją bardziej i nie oddałaby statku Keffrii, a gdyby Devon nie pozbawił jej dziewictwa, nie powiedziałaby o tym Keffrii i Keffria nie gardziłaby nią przez te wszystkie lata, i nic by się nigdy nie zaczęło, „Niezrównany" by nie zatonął i Arogant by nie zginął, i Amber, i mały

Świstak, jak w ogóle mogła o nim myśleć... - Muszę wrócić do mojej kajuty - powiedziała błagalnie chrapliwym głosem. - Zaprowadzę cię - zaproponowała Yek. *** Prawy ostrożnie zastukał do drzwi kajuty, po czym raptownie podskoczył, kiedy Yek otworzyła je szarpnięciem. Przez chwilę stał w milczeniu, patrząc na kobietę z północy. - Bystry pomyślał, że może potrzebujecie damskich ubrań - powiedział, kiedy odzyskał mowę. Skrzywiła się, jakby Prawy ją obraził, ale cofnęła się i zaprosiła go gestem do środka. Althea siedziała na koi, z kolanami przyciągniętymi do piersi. Na podłodze leżało posłanie dla Yek. Althea wyglądała lepiej; była wymizerowana, ale ożywiona. Napięcie panujące w pomieszczeniu świadczyło, że przerwał jakąś sprzeczkę. Ciotka zetknęła pogardliwie na jego naręcze śliskich materiałów. - Zabierz to. Nic od niego nie przyjmę. - Zaczekaj - wtrąciła się Yek. Spojrzała na Altheę przepraszająco. - Noszę to ubranie od czasu, kiedy wypadłyśmy za burtę. Mam dość wąchania samej siebie. - Skrzywiła się i dodała niechętnie: - I ciebie też. Twoje śmierdzi wymiocinami. - Nie widzisz, czym są te suknie? - wybuchnęła Althea. - To łapówka. I jeśli włożę którąś z nich, zostanę uznana za dziwkę, którą można kupić za ubranie. Nikt nigdy nie uwierzy w to, co on mi zrobił. - On chyba tego tak nie widzi - powiedział cicho Prawy. Podejrzewał, że ten prezent miał raczej zyskać aprobatę statku niż Althei, ale uciszyło go spojrzenie, jakie posłała mu ciotka. Nie wiedział, jak ma z nią rozmawiać. Powiedział sobie, że powinien dać jej czas. Niech ona odezwie się do niego. Zamknął drzwi i położył stertę ubrań w nogach koi. Do sukien dołączył szkatułkę z biżuterią i kilka buteleczek perfum. Na widok tych skarbów Yek uniosła brew, a potem zetknęła na Altheę. - Będziesz miała coś przeciwko, jeśli to przejrzę? - Jest mi to obojętne - skłamała Althea. - Już mi dałaś do zrozumienia, że wątpisz w moją opowieść. Yek otworzyła szkatułkę. Przeglądała jej błyszczącą zawartość i jednocześnie mówiła. - Ty nie kłamiesz, Altheo. - Odetchnęła głęboko i dodała niechętnie: - Moje... wątpliwości wzbudzają okoliczności. To wszystko po prostu nie ma sensu. Dlaczego miałby cię gwałcić? Ma swoją kobietę, zakazał na tym statku gwałcenia i cieszy się reputacją dżentelmena. W Łupigrodzie nikt nie mówił o nim źle. Przychodził do mnie dwa razy dziennie i mimo łańcuchów traktował mnie uprzejmie. Nawet sam statek jest wstrząśnięty myślą, że Bystry mógłby zrobić coś takiego. Pogrzebała w ubraniach, wyciągnęła miękką niebieską spódnicę i przyłożyła ją do siebie. - Nie będę się w tym wspinała na maszt - zauważyła półgłosem. Althea nie dała się odwieść od tematu. - A więc uważasz, że to wszystko to był sen sprowadzony przez mak? - zapytała napastliwie. Yek wzruszyła ramionami. - Dawał mi na oparzenia syrop makowy w winiaku. Pomogło. Ale sprowadzało też sugestywne sny. - Zmarszczyła brwi. - Nie cierpię tego człowieka, Altheo. Gdyby nie on, moi przyjaciele by żyli. Mimo to ma poczucie honoru, które... - To nie był sen. - Althea zwróciła oskarżycielskie spojrzenie na Prawego. - Nie wierzysz mi, prawda? Stałeś się jego potulnym poplecznikiem, tak? Oddałeś mu nasz rodzinny statek bez walki. Zanim Prawy zdołał powiedzieć coś na swoją obronę, odezwała się Yek. - Postaw się na moim miejscu, Altheo. Co by było, gdybym ci powiedziała, że zaatakował mnie Arogant? Pomyśl, jak trudno byłoby ci to zaakceptować. Przeżyłaś straszne doświadczenie. Niemal utonęłaś, a kiedy przyszłaś do siebie, dowiedziałaś się, że statek zatonął z całą załogą i Arogantem. Opłakujesz ich. To naturalne, że nienawidzisz Bystrego i uważasz, że jest zdolny do wszelkiego zła. Coś takiego mogłoby każdemu pomieszać w głowie. - Nie pomieszało tobie. Yek milczała. - Opłakuję ich na mój sposób - powiedziała po chwili i już nieco ciszej. - Amber nie była przypadkową znajomą. Na znak żałoby po niej obcięłam pukiel włosów, chociaż się nie spodziewam, że to zrozumiesz. Ale ja straciłam przyjaciółkę, nie kochanka. Ty straciłaś Aroganta. To oczywiste, że ma to na ciebie większy wpływ. Znaczenie słów Yek dotarło do Prawego i go oszołomiło. Wpatrywał się w ciotkę, nie potrafiąc sobie wyobrazić czegoś takiego. Spojrzała wrogo na jego zgorszoną minę. - Tak, spałam z Trellem. Sądzę, że podzielasz zdanie twojej matki na ten temat. Nie można zgwałcić dziwki, prawda, Prawy? Niesprawiedliwość jej słów wzbudziła w nim gniew. Nie wycofał się. Znoszenie wybuchów Etty nauczyło go przynajmniej nieco odwagi. - Nie potępiłem cię - rzekł na swoją obronę. - Byłem tylko zaskoczony. Mam prawo być wstrząśnięty. Nie tego można się spodziewać po córce Kupca. Ale to nie znaczy, że... - Pieprz się, Prawy - przerwała mu bezlitośnie. - Bo zachowujesz się dokładnie tak, jak się spodziewam po synu Kaja Kotwicy. Te słowa ubodły go bardziej, niż powinny. Z trudem zachował spokojny ton głosu. - To było nieuczciwe. Chcesz się złościć na wszystkich, więc nadajesz moim słowom znaczenie, jakiego nie mają. Nie dałaś mi szansy, żebym w ogóle coś powiedział. Ale przecież nie powiedziałem, że ci nie wierzę. - Nie musisz tego mówić. O tym, w co wierzysz, świadczy wsparcie, jakie dajesz Bystremu. Wyjdź. I zabierz to ze sobą. Wyciągnęła nogę i pogardliwym ruchem zrzuciła szkatułkę na podłogę. Prawy podszedł do drzwi. - Może nie wspieram Bystrego. Może wspieram mój statek. - Zamknij się! - ryknęła. - Nie chcę słuchać twoich usprawiedliwień. Usłyszałam już dosyć.

- Jeśli nadal będziesz się zachowywać jak wariatka, ludzie będą cię traktować jak wariatkę - ostrzegł ją szorstko. Zamknął drzwi. Usłyszał brzęk rozbijającej się o nie buteleczki perfum. Stojąc w słabo oświetlonym korytarzu, na moment zamknął oczy. Zmusił się do przyznania, że niektóre z jej oskarżeń były uzasadnione. Nie uwierzyłby jej. Jej opowieść była nielogiczna i nieprzekonująca. Wątpił, by ktokolwiek na pokładzie wierzył w to co mówiła o Bystrym. Oprócz niego. I to nie jej słowo zmusiło go do uwierzenia. Sprawiło to słowo Etty.

Rozdział 30

ZBIEŻNOŚĆ Skończyłam. Będę musiała przewiercić ci ucho. Będziesz miał coś przeciwko? - Po tym wszystkim, co zrobiłaś, nawet tego nie zauważę. Mogę go najpierw dotknąć? Amber położyła na dłoni „Niezrównanego" duży kolczyk. - Proszę. Ale wiesz, mógłbyś po prostu otworzyć oczy i spojrzeć. Nie musisz już wszystkiego robić na dotyk. - Jeszcze nie - powiedział „Niezrównany". Wolałby, żeby o tym nie mówiła. Nie mógł jej wyjaśnić, dlaczego nie mógł jeszcze otworzyć oczu. Będzie to wiedział, kiedy nadejdzie właściwa pora. Zważył kolczyk na dłoni i uśmiechnął się, delektując się nowością mimiki. - To jak sieć wyrzeźbiona z drewnianych ogniw. Z jakąś grudką uwięzioną w środku. - Jakże pochlebny to opis - zauważyła Amber cierpko. - To ma być srebrna siatka z błękitnym klejnotem w środku. Pasuje do kolczyka, który noszę. Stoję na relingu. Przytrzymaj mnie, żebym mogła dosięgnąć twojego ucha. Kiedy podsunął jej dłoń jako pomost, Amber weszła na nią bez wahania. Przytrzymał ją przy uchu i nie skrzywił się, kiedy przyłożyła mu do małżowiny świder. Odtworzenie twarzy „Niezrównanego" nie było bolesne w takim znaczeniu, w jakim rozumieją ból ludzie. Amber wsparła się o jego policzek, zabezpieczając się w ten sposób przed wstrząsami, kiedy „Niezrównany" wspinał się na grzbiety fal. Wiertło przebiło się przez małżowinę z dziwnym drganiem. Wiórki czarodrzewu spadały delikatnym deszczem, który Amber łapała do płóciennej płachty. „Niezrównany" łykał je pod koniec każdego dnia. Nie zaginęło żadne z jego wspomnień. Nie ukrywał się już przed nimi. Matka Bystrego codziennie przychodziła na fordek z jego dziennikami pokładowymi. Kiedy było wilgotno, chroniła siebie i księgi pod kawałkiem płótna. „Niezrównany" nie rozumiał jej bełkotu, ale to nie miało znaczenia. Czytając, siedziała na jego pokładzie, oparta o reling. Za jej pośrednictwem wracały do niego stopniowo dawne wspomnienia. W tych księgach były zapisane skąpe obserwacje poczynione na przestrzeni lat przez jego kapitanów. To też nie miało znaczenia. Były to probierze jego własnych wspomnień. Wiertło przeszyło ucho na wylot; Amber wyciągnęła je i po chwili manewrowania przy małżowinie zawiesiła kolczyk. Zatrzasnęła zameczek z tyłu, a potem się cofnęła. „Niezrównany" przyjął drewno z powrotem w siebie. Pociągnął za kolczyk na próbę i potrząsnął głową, by przyzwyczaić się do zwisającego przedmiotu. - Podoba mi się. Jest taki jak trzeba? - Och, mnie też. - Amber westchnęła z zadowoleniem. - I jest dokładnie taki jak trzeba. Z szarego stał się różowy, a teraz lśni tak srebrzyście, że ledwo mogę na niego patrzeć. Klejnot migoce spomiędzy ogniw i błyska błękitem i srebrem, jak morze w słoneczny dzień. Chciałabym, żebyś na niego spojrzał. - W swoim czasie. - Cóż, jesteś kompletny, zostało tylko kilka drobiazgów. Nie będę się z tym śpieszyć. Jeszcze raz przesunęła gołymi dłońmi po jego twarzy. Był to dziwny gest, częściowo czuły, a częściowo mający wykryć drobne niedociągnięcia w rzeźbie. Natychmiast po opuszczeniu Wyspy Klucza Amber przyszła na fordek i z klekotem położyła na deskach torbę z narzędziami. A potem bez zbędnych ceregieli przywiązała się relingu i opuściła się po burcie. Zmierzyła twarz „Niezrównanego", stawiając znaki węglem i cały czas nucąc. Do relingu podeszła matka, bełkocąc pytającym tonem. - Naprawiam mu oczy. I zmieniam twarz, na jego własną prośbę. Tu, pod pobijakiem, jest szkic. Obejrzyj go sobie, jeśli chcesz. Mówiąc to, Amber przemieściła się w poprzek piersi galionu. Chroniła oparzoną stronę ciała. „Niezrównany" na wszelki wypadek rozpostarł pod nią dłonie. Kiedy stara kobieta wróciła do relingu, bełkotała z zadowoleniem. Od tamtej pory obserwowała większość prac. Wymagało to poświęcenia, bo Amber rzeźbiła niemal dniem i nocą. Zaczęła od piły i dłuta, którymi usunęła wielkie fragmenty twarzy, nie tylko brodę „Niezrównanego", ale też kawałki czoła i nosa. Potem zaatakowała jego pierś i ramiona. - Żeby zachować proporcje - wyjaśniła. Palcami wyczuwał jedynie zarysy twarzy. To się szybko zmieniło, ponieważ Amber pracowała nad nim z zapałem, jakiego „Niezrównany" jeszcze nie doświadczył. Nie przeszkadzał jej ani deszcz, ani wiatr. Kiedy się ściemniało, wieszała latarnie i pracowała dalej, bardziej dzięki dotykowi niż wzrokowi, jak mu się wydawało. Raz, kiedy Arogant przestrzegł ją przed tak wytężoną pracą, powiedziała, że dla uleczenia jej duszy ta praca jest lepsza od snu. Gojące się obrażenia nie spowalniały jej tempa. Jego oblicza dotykały nie tylko jej narzędzia; potrafiła też używać palców. „Niezrównany" nigdy nie czuł podobnego dotyku. Pod naciskiem ich opuszków wypełniały się nacięcia, a muśnięcia palców wygładzały szorstkie miejsca. Właśnie w tej chwili natknęła się na takie; przytknęła do niego czubki palców i czarodrzew wyrównał się pod ich mrowiącym dotykiem. - Kochałaś go, prawda? - Oczywiście. Przestań o to pytać. Czasami, kiedy pracowała nad jego twarzą, czuł jej tkliwość dla rzeźbionego oblicza. Teraz jego twarz nie miała brody i była młodzieńcza. Bardziej pasowała do jego głosu i tego, kim się czuł, a mimo to był niezwykle podekscytowany, że ma twarz kogoś, kogo kochała Amber. Nie chciała o nim mówić, ale czasami poprzez muśnięcie jej palców docierał do niego obraz mężczyzny, którego widziała w myślach. - Teraz składam się z kilku warstw - zauważył, podnosząc ją do relingu. - Smok i smok pod „Niezrównanym" Szczęsnym pod... ktokolwiek to jest. Powiesz mi, jak się nazywa?

- „Niezrównany" pasuje do ciebie lepiej, niż jakiekolwiek inne imię. Smok i smok? - zapytała cicho. - Bardzo dobrze, dziękuję, a ty? Powiedział to, szczerząc zęby w uśmiechu. Zdawkowa uprzejma formułka przekazała jego intencję. Jego smoki to jego sprawa, tak jak tożsamość mężczyzny, którego twarz zyskał, była jej sprawą. Na fordek przyszedł Arogant. Kiedy Amber schodziła z relingu, przypomniał jej surowo: - Nie lubię, jak wychodzisz tam bez liny. Zanim byśmy odkryli, że zniknęłaś, to przy naszej prędkości byłoby już za późno. - Wciąż się boisz, że pozwoliłbym jej spaść niezauważonej, Arogancie? - zapytał z powagą „Niezrównany". *** Arogant spojrzał na zamknięte oczy statku. Jego chłopięce czoło było pozbawione zmarszczek, spokojne; czekał na odpowiedź kapitana. Po krótkim niezręcznym milczeniu Arogant znalazł odpowiednie słowa. - Obowiązkiem kapitana jest martwić się o wszystkie możliwości, statku. - Zmienił temat, zwracając się do Amber: No tak. Ładny kolczyk. Czy to znaczy, że prawie skończyłaś? - Skończyłam. Muszę jeszcze tylko nieco wygładzić mu twarz. - Zacisnęła z namysłem usta. - I może trochę przyozdobię mu ekwipunek. Arogant wychylił się za reling i omiótł krytycznym spojrzeniem cały galion. Amber w bardzo krótkim czasie dokonała zdumiewającej pracy. Po jej niezliczonych szkicach domyślał się, że planowała to od chwili wypłynięcia z Miasta Wolnego Handlu. Oprócz kolczyka, dodatkowe kawałki drewna uzyskane z twarzy „Niezrównanego" posłużyły jej do wyrzeźbienia miedzianej bransolety i skórzanej uprzęży bojowej, przymocowanej kołkami do jego piersi. Zwieszał się z niej topór bojowy o krótkiej rękojeści. - Przystojny - zauważył Arogant. - Naprawisz mu nos? - zapytał ciszej. - Jego nosowi nic nie brakuje - odparła ostrzegawczym tonem. - Mhm. -Arogant przyjrzał się jego krzywej linii. - No cóż, marynarz powinien chyba mieć na twarzy kilka blizn. A złamany nos nadaje mu bardzo stanowczy wygląd. Po co mu ten topór? - Miałam drewno, które musiałam zużyć - odparła Amber wymijająco. - Służy tylko do ozdoby. Nadał jej barwy prawdziwej broni, ale to tylko czarodrzew. Matka Bystrego wybełkotała coś na zgodę. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na pokładzie, z otwartym dziennikiem pokładowym na kolanach. Wydawało się, że zawsze tam jest i mamrocze coś nad księgami. Czytała dzienniki tak nabożnie, jak niektórzy ludzie czytają Edykty Sa. - To go czyni kompletnym - stwierdziła Amber z wielkim zadowoleniem. Włożyła z powrotem porzucone rękawiczki i zaczęła zbierać narzędzia. - Poczułam się nagle zmęczona. - Nic dziwnego. Prześpij się, a potem przyjdź do mojej kajuty. Z każdym podmuchem tego wiatru zbliżamy się do Łupigrodu. Chcę omówić naszą strategię. Amber uśmiechnęła się cierpko. - Sądziłam, że się zgodziliśmy co do tego, że nie mamy żadnej prócz udania się do Łupigrodu i rozpuszczenia wieści, że chcemy wymienić matkę Bystrego na Altheę. Staruszka śledziła rozmowę z błyszczącym wzrokiem. Kiwnęła głową. - I nie widzisz w tym planie żadnych wad? Takich na przykład, że mogłoby nas zaatakować całe miasto i nam ją odebrać, żeby zyskać przychylność Bystrego? Matka pokręciła głową; dawała do zrozumienia, że sprzeciwiłaby się czemuś takiemu. - Ach, o to chodzi. Cóż, cały plan jest tak najeżony wadami, że taka wielka wydawała się zbyt oczywista, by o niej wspominać -odparła lekkim tonem Amber. Arogant zmarszczył brwi. - Gramy o życie Althei. To nie jest dla mnie temat do żartów, Amber. - Ani dla mnie - odparła szybko cieśla. - Wiem, że się zamartwiasz i masz po temu powody. Lecz roztrząsanie z tobą tego niepokoju nie zmniejszy go. Musimy się za to skupić na naszych nadziejach. Jeśli nie będziemy umieli znaleźć siły w przekonaniu, że nam się uda, to już przegraliśmy. - Wstała, zarzuciła narzędzia na ramię, a potem przekrzywiła głowę i spojrzała współczująco na Aroganta. - Nie wiem, w jakim stopniu to do ciebie przemówi, ale jestem o czymś głęboko przekonana. Jeszcze zobaczę Altheę. Nadejdzie czas, kiedy wszyscy staniemy obok siebie. Poza ten moment mój wzrok nie sięga. Ale przynajmniej tego jestem pewna. Spojrzenie cieśli zamgliło się, jakby była senna. Wydawało się, że barwa jej dziwnych oczu zmienia się od ciemnego złota do jasnego brązu. Aroganta przeszły na ten widok ciarki, lecz mimo to zaznał dziwnej pociechy. Nie mógł podzielać spokoju Amber, ale nie mógł też wątpić w jej słowa. - No widzisz. Twoja wiara jest silniejsza od wątpliwości. - Uśmiechnęła się do niego. I mniej mistycznym głosem zapytała: -Czy Kaj powiedział ci coś użytecznego? Arogant pokręcił głową z kwaśną miną. - Słuchanie go jest męczące. Sto razy opisał ze szczegółami, jak został zdradzony i przez „Vivacię", i przez Prawego. To jedyne, o czym chętnie mówi. Chyba musiał to przeżywać raz po raz przez cały czas uwięzienia w tamtej celi. Mówi o nich obojgu tylko źle. Trudniej mi zachować spokój, kiedy twierdzi, że Althea sama sprowadziła na siebie kłopoty i powinno się ją zostawić, by sama im stawiła czoło. Namawia nas, byśmy natychmiast wrócili do Miasta Wolnego Handlu i żebyśmy zapomnieli o Althei, o jego synu, o rodzinnym statku, o wszystkim. A kiedy mówię, że tego nie zrobimy, przeklina mnie. Kiedy rozmawiałem z nim ostatnio, zapytał mnie chytrze, czy Althea i ja od początku nie byliśmy w zmowie z Prawym. Daje do zrozumienia, że wie, że wszyscy spiskowaliśmy przeciwko niemu. - Arogant pokręcił głową z goryczą. - Słyszałaś jego opowieść o tym, jak Prawy odebrał mu statek tylko po to, by dać go Bystremu. Czy cokolwiek z tego wydaje ci się możliwe?

Amber wzruszyła ramionami. - Nie znam Prawego. Ale wiem jedno. W odpowiednich okolicznościach ludzie robią nadzwyczajne rzeczy. Kiedy stoi za nimi ciężar świata, wydarzenia i sam czas układają się w niewiarygodną konfigurację. Rozejrzyj się, Arogancie. Krążysz wokół centrum wiru, tak blisko, że nie dostrzegasz, jak cudowne otaczają nas okoliczności. Jesteśmy niesieni ku momentowi kulminacyjnemu w czasie, ku punktowi krytycznego wyboru, w którym cała przyszłość musi pójść albo jedną, albo druga drogą. Żywostatki budzą się do swojej prawdziwej przeszłości. Węże, uważane za mity kiedy byłeś chłopcem, są teraz przyjmowane jako coś naturalnego. Arogancie, węże mówią, do „Niezrównanego", a „Niezrównany" mówi do nas. Kiedy ostatnio ludzkość uznała inteligencję innej rasy istot? Co to oznacza dla twoich dzieci i wnuków? Ogarnia cię wielka fala wydarzeń, której kulminacją będzie zmiana biegu świata. - Zniżyła głos, a jej usta wygięły się w lekkim uśmiechu. - A ty tylko widzisz to, że zostałeś rozdzielony z Altheą. Dla mężczyzny utrata partnerki może się stać zasadniczym czynnikiem, określającym odtąd wszystkie wydarzenia. Nie widzisz, jakie to dziwne i cudowne? Że cała historia zależy od spraw sercowych? Popatrzył na tę dziwną kobietę i pokręcił głową. - Ja tego tak nie widzę, Amber. Zupełnie nie. To po prostu moje życie, a skoro już w końcu odkryłem, co muszę mieć, żeby być szczęśliwym, chętnie oddam za to życie. To wszystko. Uśmiechnęła się. - To rzeczywiście wszystko. Masz rację. I to wszystko, czym wszystko jest. Arogant zaczerpnął tchu. Jej słowa tchnęły tajemnicą i były znaczące. Pokręcił głową. - Jestem tylko prostym marynarzem. Matka Bystrego uważnie przysłuchiwała się ich rozmowie. Teraz się uśmiechnęła; jej uśmiech był błogi w swoim spokoju i jednocześnie przerażający w swojej akceptacji. Jej mina była niczym potwierdzenie wszystkiego, co mówiła Amber. Arogant poczuł się nagle zapędzony w kozi róg przez te kobiety, popychany w stronę jakiejś niewiadomej. Utkwił spojrzenie w matce. - Znasz swojego syna. Myślisz, że mamy jakąś szansę na powodzenie? Tym razem w uśmiechu staruszki pojawiła się odrobina smutku. Wzruszyła ramionami. - Myśli, że wam się powiedzie - odezwał się „Niezrównany". -Ale czy będziecie wiedzieli, że się wam powiodło, albo czy sukces będzie taki, jaki sami byście sobie wybrali, cóż, tego teraz nie można przewidzieć. Wie jednak, że powiedzie się wam w tym, co jest wam pisane dokonać. Przez chwilę Arogant starał się rozwikłać słowa statku. Westchnął. - Nie zaczynaj ze mną jeszcze i ty - ostrzegł „Niezrównanego". *** Słodka siedziała przy stole kapitana, trzymając przed sobą dłonie zetknięte palcami. - To uczciwa propozycja, korzystna dla nas wszystkich. Nie widzę powodu, dla którego miałbyś ją odrzucić. Posłała kapitanowi Rudemu czarujący uśmiech. Obok niej siedział obojętnie milczący satrapa. Kapitan Rudy wyglądał na wstrząśniętego. Pozostali mężczyźni siedzący przy stole byli równie oszołomieni. Słodka dobrze wybrała czas. Najtrudniejszym zadaniem było namówienie satrapy, by zrobili to tak, jak chciała. Starannie ubrała go i przyszykowała, i dzięki nieustannym namowom i błaganiom przekonała, by siadł do kolacji przy kapitańskim stole. Powiedziała mu też, jak ma się zachowywać, i satrapa jej posłuchał; był uprzejmy, lecz nie życzliwy, i bardziej milczący niż rozmowny. Dopiero po skończeniu posiłku odchrząknął i zwrócił się do kapitana: - Kapitanie Rudy, proszę wysłuchać Słodkiej, rozpoczynającej negocjacje w moim imieniu. Zaskoczony kapitan Rudy skinął głową. Wtedy w przemowie, którą ćwiczyła bez końca przed lusterkiem w swojej kajucie, Słodka przedstawiła ofertę satrapy. Zauważyła, że esencją satrapii nie są pieniądze, lecz władza. Satrapa nie chce proponować za swoje uwolnienie pieniędzy ani nie zwróci się o nie do swoich wielmożów. Zamiast tego osobiście chce wynegocjować warunki. Pokrótce nakreśliła jego propozycję: uznaje Bystrego za króla Wysp Pirackich, położenie kresu wyprawom po niewolników na wyspy i usunięcie statków patrolowych z Krainy Miedzi. Szczegóły tej oferty będą musiały zostać dokładniej wynegocjowane z królem Bystrym. Może obejmą one umowy handlowe; może obejmą ułaskawienie wygnańców, którzy pragną wrócić do Jamaillii. Słodka rozmyślnie przedstawiła tę ofertę, dopóki przy stole zostało jeszcze sporo osób. Podczas rozmów z załogą poznała jej największe troski. Zebrała ich obawy, że mogą wrócić do Łupigrodu czy Byczej Zatoczki i zastać tam spalone domy, z pragnieniem zobaczenia się z przyjaciółmi i rodzinami w Jamaillii czy ponownych występów we wspaniałych teatrach stolicy. Przelała ich pragnienia do swojej propozycji. Milczenie kapitana było wymowne. Potarł podbródek, rozejrzał się wokół stołu i pochylił w stronę satrapy. - Masz rację. Myślałem tylko o pieniądzach. Ale to... - Popatrzył na niego niemal podejrzliwie. - Naprawdę jesteś gotów zaproponować nam takie warunki? - Byłbym głupcem, gdybym pozwolił Słodkiej mówić takie rzeczy, dobrze się nad nimi nie zastanowiwszy - odparł z godnością. - Dlaczego? Dlaczego teraz? Nie było to jedno z pytań, na które przygotowała go Słodka. Nie przestawała się uśmiechać. Zgodzili się, że takie pytania będzie przekazywał jej. Mimo to nie zdziwiła się, kiedy spokojnie złamał tę umowę. - Bo jestem człowiekiem, który potrafi się uczyć na błędach -oznajmił. Już same te słowa odebrały jej mowę, lecz następne niemal sprawiły, że otworzyła usta. - Wyjazd z Jamaillii i podróżowanie po mojej dziedzinie otworzyło mi oczy i uszy na fakty, które moi doradcy albo przede mną ukrywali, albo których sami nie znali. Moja zuchwała podróż zrodziła owoce. Moja „głupota", jaką był wyjazd ze stolicy, zalśni teraz jako szczera mądrość. - Uśmiechnął się łaskawie do wszystkich siedzących przy stole. - Doradcy i wielmoże często nie doceniali mojej inteligencji. Był to z ich strony poważny

błąd. Jedli mu z ręki. Wszyscy czekali na jego następne słowa. Satrapa pochylił się nieznacznie. Każdą uwagę akcentował stuknięciem palca w stół. Słodka była urzeczona. Nigdy nie widziała tego człowieka. - Jestem w towarzystwie piratów, mężczyzn i kobiet naznaczonych wstydliwym piętnem niewolnictwa. Nie jesteście jednak tacy jakimi mi was przedstawiano. Nie znajduję wśród was niewiedzy czy głupoty ani barbarzyństwa i okrucieństwa. Widziałem statki patrolowe, których obecność przewiduje traktat wynegocjowany z Krainą Miedzi. Jednakże widzę ich zbyt wiele na moich wodach. Pławią się w zagarniętym bogactwie. Najwyraźniej zawierzyłem niewłaściwym sprzymierzeńcom. Stolica Jamaillii jest narażona na atak statków z Krainy Miedzi. Byłoby mądrzej, gdybym poszukał sobie uczciwszych sojuszników. A kto jest lepszy od tych, którzy już się nauczyli walczyć z mieszkańcami Krainy Miedzi? - Rzeczywiście, kto jest lepszy? - zapytał kapitan Rudy obecnych przy stole. Uśmiechnął się szeroko, ale zaraz się opanował i dodał: - Oczywiście wszystkie ostateczne decyzje podejmie król Bystry. Podejrzewam jednak, że wieziemy mu zdobycz o wiele cenniejszą niż całe złoto, jakim się kiedykolwiek z nim dzieliliśmy. Znajdujemy się zaledwie o kilka dni drogi od Łupigrodu. Zaraz wyślemy ptaka z wiadomością do Bystrego. - Uniósł kieliszek w toaście. - Za okup wypłacony w czymś lepszym od pieniędzy czy krwi! Kiedy wszyscy unieśli kieliszki, Słodka usłyszała okrzyk marynarza na oku: - Żagiel! Mężczyźni przy stole wymienili spojrzenia. Teraz, kiedy „Pstrokacz" miał pełne ładownie, należało unikać statków z Krainy Miedzi. Rozległo się stukanie do drzwi. - Wejść! - zawołał ze zniecierpliwieniem kapitan Rudy. Nie znosił wszystkiego, co przeszkadzało mu w posiłkach, nie mówiąc już o psuciu dramatycznej chwili. Otworzyły się drzwi. Stał w nich chłopiec okrętowy z policzkami zaróżowionymi z podniecenia. - Sir, dostrzegliśmy „Vivacię" i „Mariettę", sir. *** Bystry patrzył na zbliżającą się szalupę „Pstrokacza" z mieszanymi uczuciami. Na tę okazję przybył z „Marietty" Sorcor. Był odziany w kilka hektarów szkarłatnej materii. Zajął miejsce tuż za prawym ramieniem swego kapitana. Kapitan Rudy, stojący w jaskrawym stroju z drugiej strony Bystrego, sprawiał wrażenie zbyt przejętego swoim własnym tryumfem, by zdawać sobie sprawę z osobistych zastrzeżeń swego przywódcy. Dostarczał królowi Bystremu zdobycz, której nigdy nie zdoła przebić żaden z jego kapitanów. Dla kogoś z jego teatralnym doświadczeniem było to osiągnięcie życia. Już zawsze będzie znany jako piracki kapitan, który dał w prezencie królowi Bystremu satrapę całej Jamaillii. Kapitan Rudy przybył na „Vivacię" pierwszy, by podzielić się tą wiadomością. Teraz, dramatycznie upozowany, trwał przy boku Bystrego i razem z nim obserwował dostarczanie łupów. Bystry był zarazem uszczęśliwiony i poirytowany. Schwytanie satrapy było nadzwyczajnym wyczynem, a możliwości zysków czerpanych z uzyskanego zań okupu - ogromne. Lecz ten dar niebios pojawił się w czasie, kiedy Bystry miał umysł zajęty czymś innym. Zerknął z ukosa na Altheę Vestrit, która wsparta o reling też obserwowała zbliżającą się szalupę. Stała przy niej Yek. Yek zawsze była przy niej. Zimowy wiatr rozwiewał im włosy i jaskrawą spódnicę Yek, malował rumieńce na ich twarzach. Yek była oszałamiającą kobietą, wysoką, piękną, jasnowłosą. Lecz Althea urzekała Bystrego jak żadna inna. Od czasu, kiedy wyszła ze swojej kajuty i otrzymała pozwolenie swobodnego poruszania się po statku, Bystry postępował z nią bardzo ostrożnie. Wobec wszystkich utrzymywał, że jej straszny sen został wywołany przez syrop z maku, podawany jej na ból pleców. Publicznie ją za to przeprosił, przypominając jednocześnie, że przecież narzekała na bolące plecy. Czyżby nie pamiętała, że piła syrop. Kiedy zaprzeczyła wściekle, wzruszył bezradnie ramionami. - To było wtedy, kiedy powiedziałaś, że podobają ci się koronki u mężczyzny - przypomniał jej łagodnie, bawiąc się koronką przy szyi. Uśmiechnął się do Althei czule. - Nie próbuj nadawać temu jakiegoś znaczenia - ostrzegła. Przybrał urażoną i zrezygnowaną minę. - Niewątpliwie jesteś bardziej wrażliwa na mak, niż sądziłaś -zasugerował uprzejmie. Dzięki dopisującemu mu szczęściu zyskał władzę przystrojenia jej tak, jak chciał. Ponieważ nie miała ubrań, była zmuszona przyjąć to, co wybrał dla niej spośród swoich łupów i posłał do jej kajuty. Posłał jej też biżuterię, perfumy i kolorowe szale. Yek otwarcie korzystała z tych darów, lecz Althea opierała się im od wielu dni. Nawet teraz starała się wyglądać tak skromnie, jak tylko się dało w jedwabnych spodniach i kamizelce z adamaszku. Bystremu sprawiało przyjemność, że to on wybrał kolory, w które się ubrała, że dotykał ubrań, które teraz opinały jej ciało. Jak długo może pozostawać nieczuła na taką hojność? Jak ptak w klatce, musi przecież w końcu przyfrunąć do jego ręki. Unikała go, jak tylko mogła, ale „Vivacia" nie była dużym statkiem. Groźby morderstwa i wyzwiska Althea zamieniła na kipiącą nienawiść i mordercze spojrzenia. Bystry reagował na nie z pełną żalu troską i uprzejmością. W głębi serca odczuwał dziwaczną radość z jej położenia. Miał nad nią władzę, jakiej nigdy nie byłby w stanie przewidzieć, nawet gdyby rozmyślnie stworzył tę sytuację. Uważała, że jest skrzywdzoną ofiarą, lecz była traktowana jak histeryczka, oskarżająca niewinnego człowieka. Jeśli mówiła o gwałcie, jej słowa przyjmowano raczej z litością niż dzielonym oburzeniem. Nawet Yek, która darzyła Bystrego bezosobową nienawiścią za zatopienie „Niezrównanego", miała zastrzeżenia co do oskarżeń Althei. Brak wsparcia dla jej sprawy niewątpliwie źle działał na jej pragnienie zabicia kapitana. Większość załogi nie była zainteresowana tym, co Bystry zrobił lub czego nie zrobił Althei. Był przecież kapitanem, a piraci z jego załogi nigdy nie cierpieli na nadmiar moralności. Niektórzy, ci którzy najbardziej lubili Ettę, bardziej się przejmowali jej nieobecnością niż obecnością Althei. Paru wyraźnie sądziło, że Bystry w jakiś sposób skrzywdził Ettę. Podejrzewał, że to najbardziej gnębiło Prawego. Chłopak nigdy nie mówił o tym bezpośrednio, ale od czasu do czasu Bystry łapał go na tym, jak przygląda mu się z namysłem. Na szczęście dla Prawego, nie robił tego często. Większość czasu chłopak spędzał na daremnych próbach zbudowania więzi z ciotką.

Althea stanowczo ignorowała siostrzeńca. Prawy znosił jej niechęć z pokorą, ale większość wolnego czasu udawało mu się spędzać w jej pobliżu. Wyraźnie miał nadzieję na pojednanie. Aby go czymś zająć, Bystry przekazał mu większość codziennych obowiązków związanych z dowodzeniem statkiem. Chłopak był o wiele bystrzejszy od Yola. W innych okolicznościach Bystry mianowałby go na stanowisko pierwszego oficera. Prawy miał wrodzoną zdolność do dowodzenia. Bystrego drażniło, że nie spędził ani jednej chwili sam na sam z Altheą. O ile potrafił to stwierdzić, kiedy Althea nie znajdowała się w kajucie, którą dzieliła z Yek, przebywała na fordeku z galionem. Bawiło to kapitana, bo wiedział, że statek poświęca wiele czasu na próby przekonania jej, że Bystry nie skrzywdziłby jej tak, jak twierdziła. Wydawało się, że postawa „Vivacii" najbardziej podkopuje świadectwo zmysłów Althei. Kiedy on sam co wieczór przychodził na fordek, by porozmawiać z „Vivacią", Althea już nie odchodziła wściekła z Yek usiłującą dotrzymać jej kroku, lecz cofała się nieco i podsłuchiwała. Obserwowała każdy ruch Bystrego, usiłując dostrzec potwora, jakiego chciała z niego zrobić. Jego fasada dobrze się trzymała. Kiedy szalupa podpłynęła bliżej, Bystry zobaczył, że siedzi w niej nie tylko satrapa, teatralnie olśniewający w pożyczonym stroju, ale i jego młoda Towarzyszka. Satrapa patrzył prosto przed siebie, nie zwracając uwagi na eskortujące ich węże, lecz młoda kobieta spoglądała z pobladłą twarzą na statek. Nawet z tej odległości jej ciemne oczy wydawały się ogromne. Turban dziwacznie zawinięty na jej głowie niewątpliwie był ostatnim krzykiem mody w Jamaillii. Bystry zaczął się zastanawiać, jak w takim nakryciu głowy wyglądałaby Althea. *** Althea zerknęła na Prawego, który patrzył w dół na szalupę „Pstrokacza", zmagającą się z falami. Dojrzał od czasu wypłynięcia z portu Miasta Wolnego Handlu. Niesamowicie było patrzeć na niego z profilu; byli tak do siebie podobni, że zdawało jej się, że patrzy na siebie zmienioną w mężczyznę. To, że tak bardzo ją przypominał, czyniło jego zdradę tym nieznośniejszą. Nigdy nie będzie umiała mu wybaczyć. Od relingu, który ściskała, poniósł się przez nią powiew nagany. - Wiem, wiem. Mam to stłumić - mruknęła w odpowiedzi. Statek wiele razy zachęcał ją do pozbycia się gniewu. Lecz gdyby się go pozbyła, zostałyby jej tylko rozpacz i ból. Gniew był łatwiejszy. Gniew można było skierować na zewnątrz. Rozpacz niszczyła od środka. Nie mogła tak zostawić tej sprawy. Ten gwałt nie miał sensu, nie służył żadnej logice. Temu nie mogła zaprzeczyć. To był czyn szaleńca, lecz uprzejmy i przenikliwy kapitan Bystry z pewnością nie był szalony. Zatem co się stało? Z jej wspomnieniami ataku mieszały się obrazy Devona i Keffrii. Czy Bystry mógł mieć rację, że to był pokręcony sen sprowadzony przez wywar z maku? Statek starał się ją ugłaskać, sugerując, że może to był jakiś inny marynarz. Althea to odrzuciła. Trzymała się prawdy tak, jak trzymała się swego rozsądku, odrzucenie bowiem jednego oznaczało zaprzeczenie drugiemu. Pod pewnymi względami, pomyślała ze złością, nie miało znaczenia, czy Bystry ją zgwałcił, czy nie. Zabił Aroganta i zatopił „Niezrównanego". To były wystarczające powody, by go nienawidzić. Ukradziono jej nawet ukochaną „Vivacię" i zmieniono tak dogłębnie, że niektóre z jej myśli i poglądów były Althei całkowicie obce. Wszystkie jej oceny wynikały z głębszej, smoczej natury. Kiedyś Althea była pewna, że zna statek na wskroś. Teraz często widziała w nim kogoś obcego. Wartości i troski osoby, która nie była człowiekiem, często ją zbijały z tropu. „Vivacia" zadręczała się z powodu ciężkiego losu węży. Oddanie, z jakim traktowała rodzinę Vestritów, przeszło teraz na te pokryte łuskami stworzenia. Poprzez odnowioną więź Althea wyczuła myśl galionu, jakby wypowiedział ją na głos. Żałujesz, że jestem tym, kim naprawdę jestem? Czy, żeby ci sprawić przyjemność, powinnam udawać, że jest inaczej? Gdybym to zrobiła, byłoby to kłamstwo. Wolałabyś kochać kłamstwo czy znać mnie taką, jaka naprawdę jestem? Oczywiście, że nie. Oczywiście, że nie. Mimo wszystko czuła się zagubiona i osamotniona. Trzymała się paskudnej rzeczywistości, którą inni uważali za sen. Jak może ją odrzucić, skoro wciąż się powtarza jako koszmar? Straciła już rachubę, ile razy Yek budziła ją z tego snu. Jej zdradziecki umysł przenosił ją do fałszywych wspomnień tonięcia z Arogantem do przerażającej walki o oddech na ciemnej koi. Brak snu rzutował na jej ocenę sytuacji. Czuła się słabo i niepewnie. Tęskniła za „Vivacią" z przeszłości, kiedy była lustrem dla osobowości Althei i jej wsparciem. Tęskniła za Arogantem, mężczyzną, który znał ją jak nikt inny. Unosiła się w swojej tożsamości, nie mając pokrewnego ducha, który mógłby stanowić dla niej oparcie. - W tej młodej kobiecie w szalupie coś jest - mruknęła „Vivacia". - Nie czujesz tego? - Nie czuję niczego - odparła Althea, żałując, że tak nie jest. *** Z sercem w gardle Słodka patrzyła w górę na reling statku. Przerażały ją groźne fale, zimne rozbryzgi wody, wiatr szarpiący łódką i, przede wszystkim, beztrosko baraszkujące węże. Bladzi mężczyźni przy wiosłach dzielili jej strach przed wężami. Widziała to w ich nieruchomym wzroku i napiętych mięśniach. Kiedy stwory wynurzały się z wody obok łódki, patrzyły na Słodką złocistymi, srebrzystymi lub brązowymi oczyma. Mijając szalupę, po kolei podrzucały głowami, a z ich pełnych zębów szkarłatnych paszczy wydobywało się głośne wołanie. Od czasu, kiedy miała do czynienia z Tintaglią, nie czuła takiej nawały inteligencji ze strony jakiegoś innego stworzenia. Ich spojrzenia, utkwione nieruchomo w niej, były zbyt znaczące, jakby chciały sięgnąć do jej duszy i uznać Słodką za jedną z nich. Przerażona, wbiła wzrok w „Vivacię", by nie patrzeć na pokryte łuskami potwory. Skupiła się na ukazaniu spokojnej twarzy czekającemu na nich pirackiemu królowi. Pomagała jej się przygotować cała trupa „Pstrokacza". Chcąc pokazać Bystremu przepych swego daru, wykąpali, wyfiokowali i ubrali satrapę tak, że wyglądał lepiej niż wtedy, gdy zobaczyła go po raz pierwszy na balu w Mieście Wolnego Handlu. Poświęcona mu uwaga zwiększyła jego wysokie mniemanie o sobie do niemal nieznośnego poziomu. Pamiętali też o Słodkiej. Krzepki marynarz pokładowy z jasnym wężem wytatuowanym obok nosa uparł się, że wymaluje jej twarz. Nigdy nie widziała takich kosmetyków i

przyborów, jakie przyniósł do jej kajuty. Inny marynarz zrobił jej turban, a jeszcze inny dobrał dla niej z ich łupów biżuterię, perfumy i strój. Serce Słodkiej śpiewało z radości, że wszyscy pomagają jej odegrać tę rolę przez uczynienie ich daru jak najbardziej ekstrawaganckim. Nie chciała zmarnować ich wysiłków. Wpatrywała się w „Vivacię" i starała się nie zastanawiać, czy jej ojciec żyje albo co by pomyślał o jej przemianie. Wtedy zobaczyła Prawego, stojącego przy relingu. Podniosła się z niedowierzaniem. - Prawy! - zawołała do brata. Popatrzył na nią z głupią miną. Błysk złocistych włosów u wysokiej postaci sprawił, że serce zabiło jej nadzieją, lecz patrzył na nią w dół nie jej ojciec, a jakaś kobieta. Widząc u Słodkiej taki brak godności, satrapa zmarszczył brwi, lecz ona nie zwracała na niego uwagi. Z niepokojem przyglądała się oczekującym, mając mimo wszystko nadzieję, że postąpi do przodu i zawoła ją Kaj Kotwica. Zamiast tego okazało się, że osobą, która nagle uniosła rękę i pokazała na Słodką, jest niewątpliwie ciotka Althea. *** Althea przechyliła się niebezpiecznie przez reling, chwyciła Yek za rękę i pokazała na dziewczynę w szalupie. - Na oddech Sa! To Słodka! - zawołała. - Niemożliwe! - Prawy podszedł do ciotki i spojrzał w dół na dziewczynę. - Ale rzeczywiście, jest bardzo do niej podobna - powiedział łamiącym się głosem. - Kto to jest ta Słodka? - zapytał wbrew sobie Bystry. - Moja mała siostrzyczka - zauważył słabym głosem Prawy. Z każdym pociągnięciem wioseł znajdowała się coraz bliżej. - Jest do niej podobna. Ale to niemożliwe. - Cóż, byłby to nadzwyczajny zbieg okoliczności. Ale wkrótce się przekonamy - odparł niefrasobliwie Bystry. Wydawało się, że wiatr powtarza szeptem jego słowa. Bystrego ścisnęło w żołądku; uniósł rękę, udając, że przygładza włosy. Amulet odezwał się tuż przy jego uchu. - Nie ma czegoś takiego, jak nadzwyczajny zbieg okoliczności. Jest tylko przeznaczenie. Tak mówią wyznawcy Sa. - I dodał cicho niczym oddech: - Nie jest to oznaka twojego szczęścia, lecz zapowiedź śmierci. Sa ukarze cię za porzucenie Etty. Bystry prychnął i założył ręce za plecy. Nie porzucił tej dziwki; po prostu odłożył ją na później. Sa go za to nie ukarze. Nikt go za to nie ukarze. Bystry nie zadrży też z powodu ogromu przedstawianych mu możliwości. Największe zdobycze trafiają do ludzi o najbardziej zuchwałych rękach. Uśmiechnął się pod nosem i zacisnął dłoń na nadgarstku drugiej ręki, zasłaniając oczy i usta amuletu powodzią koronek. Wtedy odezwał się Prawy i Bystremu przebiegł po plecach dreszcz przerażenia. Chłopak patrzył na zbliżającą się łódź oraz uniesioną twarz dziewczyny i powiedział niemal sennie: - U Sa nie ma nadzwyczajnych zbiegów okoliczności. Jest tylko przeznaczenie. *** Słodka wpatrywała się w nich, kompletnie osłupiała. Co to mogło znaczyć? Czy zamiast ratować rodzinny żywostatek, Althea przystała do pirackiej załogi Bystrego? Nie mogła być taka fałszywa. A może jednak? W takim razie co z Prawym? Kiedy przybili do burty statku, na pokład został najpierw podniesiony satrapa. Zachęcana przez marynarzy, Słodka chwyciła sznurową drabinkę, którą im zrzucono. Kiedy wspinała się po paskudnie rozkołysanej plecionce z wilgotnej, szorstkiej liny, towarzyszył jej jeden z członków załogi „Pstrokacza". Usiłowała udawać, że wspinaczka przychodzi jej z łatwością. Wilgotne szczebelki przecierały cienkie rękawiczki, które włożyła dla ukrycia spierzchniętych dłoni. O mozolnej wspinaczce zapomniała w chwili, gdy chwyciła się relingu i z pomocą jednego z marynarzy znalazła się na pokładzie. Przepłynęła przez nią jakby jakaś dziwna energia. Szukała wzrokiem ojca, zapomniawszy o królu Bystrym. Nagle znalazł się przy niej Prawy i porwał ją w o wiele bardziej męski uścisk, niż mogłaby się tego spodziewać po swoim patykowatym bracie. Wyrósł i zmężniał, a kiedy zawołał: „Słodka! Sam Sa sprowadził cię bezpiecznie do nas!", jego głos okazał się głęboki i podobny do głosu ich ojca. Łzy, które napłynęły jej do oczu, wstrząsnęły nią, podobnie jak siła, z jaką do niego przywarła, zachwycona energią i serdecznością brata. Po długiej chwili zorientowała się, że obejmuje ją też Althea. - Ale jak? Jakim sposobem się tu znalazłaś? - zapytała ją ciotka. Słodka jednak nie chciała odpowiadać na pytania, dopóki nie padło to najważniejsze. Odchyliła się od Prawego i zdumiała się, jak jej brat wyrósł. - A tata? - zapytała bez tchu. Ból w jego spojrzeniu powiedział jej wszystko. - Nie ma go tu - odparł łagodnie Prawy, a Słodka wiedziała, że nie należy pytać, gdzie zatem jest. Odszedł, odszedł na zawsze, a ona znosiła to wszystko, zaryzykowała wszystko na próżno. Jej ojciec nie żył. Wtedy odezwał się statek; w głosie „Vivacii" brzmiał ton, który Słodka już słyszała, kiedy przemawiała do niej Tintaglia za pośrednictwem szkatułki snów. - Witaj, przyjacielu smoków - przywitał ją statek, a Słodką ogarnęła straszliwa świadomość pokrewieństwa.

Rozdział 31

KARTY PRZETARGOWE Oczy wszystkich zwróciły się na galion. Słodka wysunęła się z objęć Prawego. Chyba tylko ona się zorientowała, że statek mówił do niej. Ludzie przenosili wzrok z satrapy na galion. Satrapa wpatrywał się ze zdumieniem w poruszający się, mówiący galion, lecz Słodka nie patrzyła na niego. Obok satrapy stał wysoki, ciemnowłosy mężczyzna z drewnianą nogą. Na jego przystojnej, opanowanej twarzy malowało się niezadowolenie. Zadowolonemu z siebie kapitanowi Rudemu też rzedła mina. Nie lubił, kiedy ktoś go przyćmiewał. Zerknął na wysokiego mężczyznę i Słodka nagle zrozumiała, kto to jest. Kapitan Bystry, król Wysp Pirackich. Wykorzystała ogólną chwilę nieuwagi, by go oszacować. Wzbudził u niej natychmiast i zainteresowanie, i nieufność. Podobnie jak Roed Caern z Miasta Wolnego Handlu, rozsiewał wokół siebie atmosferę niebezpieczeństwa. Kiedyś uznałaby go za tajemniczego i pociągającego. Zmądrzała już. Niebezpieczni mężczyźni nie byli ani romantyczni, ani egzotyczni; byli to ludzie, którzy mogli wyrządzić krzywdę. Tym człowiekiem nie będzie tak łatwo manipulować, jak kapitanem Rudym. - Czy to nieśmiałość nie pozwala ci się do mnie odezwać? -zagadnął ciepło Słodką statek. Posłała galionowi zrozpaczone, błagalne spojrzenie. Nie chciała, żeby jednonogi uznał ją za szczególnie ważną osobę. Musi być jedynie doradczynią satrapy. Czy w oczach „Vivacii" błysnęła iskierka zrozumienia? Satrapa sprawiał wrażenie obrażonego łagodnymi słowami statku. Sądził, że były skierowane do niego. - Witaj, żywostatku - powiedział łaskawie. Krótka chwila zadziwienia minęła. Słodka uznała, że świadczy to o życiu spędzonym na otrzymywaniu nowych i zaskakujących prezentów. Żaden cud nie zdumiewał satrapy długo. Podobnie krótkotrwała była jego wdzięczność. Przynajmniej przypomniał sobie jej radę, by nie zachowywał się jak jeniec ani petent. Odwrócił się do Bystrego. Nie ukłonił się mu i w żaden sposób nie pozdrowił. - Kapitanie Bystry - powiedział. Oficjalnie uznanie go za króla Wysp Pirackich stanowiło jeden z punktów do negocjacji. Bystry przyjrzał się mu z chłodnym rozbawieniem. - Satrapo Cosgo - zwrócił się do niego poufale, już stawiając się na równi z nim. Spojrzenie satrapy stało się lodowate. Tędy. - Bystry wskazał drogę, po czym spojrzał ze zmarszczonymi brwiami na Vestritów. - Prawy, chodź. Słodkiej wydało się, że mówił do jej brata, jakby chłopak był psem albo służącym. - Słodka! Chłodny głos satrapy przypomniał surowo o jej obowiązkach. Musiała zachowywać pozory. Nie mogła teraz być siostrą Prawego ani siostrzenicą Althei. - Nie pytaj mnie o nic - powiedziała cicho. - Musimy porozmawiać później. Proszę. Zaufaj mi. Nie wtrącaj się do tego, co robię. Cofnęła się; Althea miała kamienną twarz. Prawy pośpieszył wykonać rozkaz swego kapitana. *** Kiedy fordek opustoszał, Althea zapytała głośno: - Skąd ona się tu wzięła? Co to znaczy? - Jest twoją siostrzenicą - odpowiedziała Yek, patrząc za nimi szeroko rozwartymi oczyma. -Jakby to stanowiło jakąś odpowiedź. Powstrzymam się z pytaniami i nie będę się wtrącać, nie dlatego, że Słodka jest taką skarbnicą mądrości, ale dlatego, że nie mogę zrobić nic innego. Mam nadzieję, że zda sobie sprawę, jakim zdradzieckim wężem jest Bystry. - Altheo - powiedział statek ostrzegawczo i ze znużeniem. Odwróciła się do galionu. - Dlaczego przywitałaś go jako przyjaciela smoków? Satrapa jest przyjacielem smoków? - Nie satrapa - odparł wymijająco statek. - Wolałabym teraz o tym nie mówić. - Dlaczego? - Althea nie dawała za wygraną. - Niepokoją mnie inne sprawy - odparła „Vivacia". Althea westchnęła. - Twoje węże. Potrzeba zaprowadzenia ich z powrotem do rzeki, gdzie mają się wykluć, i towarzyszenie im w górę jej biegu. Mimo wszystko trudno mi o tobie myśleć jako o smoczycy. A jeszcze trudniej było jej pogodzić się z faktem, że nowa lojalność „Vivacii" zepchnęła w kąt wszystkie inne. Lecz jeśli w jej sercu węże wiodły prym przed Vestritami, to może były też ważniejsze i od Bystrego. Althea dostrzegła po dziecinnemu możliwość wbicia klina. - Zażądaj tego po prostu od Bystrego. - Znasz kogoś, kto pozytywnie reaguje na żądanie? - zapytała retorycznie „Vivacia". - Boisz się, że ci odmówi. „Vivacia" milczała i to milczenie wyrwało Altheę z kolein jej własnych trosk. Zupełnie jakby uniosła ją fala, odsłaniając szerszy horyzont. Dostrzegła uwięzienie „Vivacii", ducha smoka zawartego w drewnianym ciele, zależnego od ludzi, którzy ustawiali żagle, i od wiatru, który w nie dmuchał. Nagle pojęła, że jest wiele sposobów gwałcenia. To odkrycie złamało jej serce, a mimo to słowa, które wypowiedziała, zabrzmiały dziecinnie. - Gdybyś znów do mnie należała, popłynęlibyśmy tam dziś, w tej chwili. - Mówisz poważnie. Dziękuję ci za to, Althea niemal zapomniała o obecności Yek, dopóki ta się nie odezwała. - Mogłabyś go zmusić. Zagrozić, że rozsuniesz poszycie.

„Vivacia" uśmiechnęła się gorzko. - Nie jestem szalonym „Niezrównanym", żebym lekkomyślnie groziła załodze nieprzemyślanymi aktami oporu. Nie. Althea poczuła westchnienie statku. - Bystry nie ulegnie pod naciskiem gróźb czy żądań. Nawet gdybym chciała to zrobić, duma kazałaby mu się opierać. W tej sprawie muszę powrócić do mądrości twojej rodziny, Altheo. Muszę się targować, nie mając nic do zaproponowania. Althea spróbowała rozważyć to na chłodno. - Przede wszystkim czego od niego chcesz? Po drugie, co możemy mu zaproponować? - Czego chcę? Żeby pożeglował mną jak najszybciej z powrotem do Rzeki Deszczowej, a potem w górę jej biegu do terenów, gdzie można uprząść kokony. A ja chcę tam zostać całą zimę przy wężach, robiąc wszystko co w naszej mocy, by je chronić do czasu wyklucia. - Roześmiała się gorzko. - Jeszcze lepsza byłaby eskorta jego statków, które strzegłyby moje biedne, zmęczone węże podczas długiej podróży. Lecz wszystko to jest sprzeczne z interesami Bystrego. Althea poczuła się głupio, że nie spostrzegła tego wcześniej. -Jeśli pomoże wężom, stracą dla niego przydatność. Znikną i staną się smokami. Straci potężne narzędzie w walce z Jamaillią. - Błyskawica zbyt chętnie popisywała się przed nim swoją siłą. Nie przewidziała tego. - Pokręciła głową. A jeśli chodzi o twoje drugie pytanie, nie mam mu do zaoferowania nic, czego już nie posiada. - Smoki mogłyby obiecać, że po wykluciu wrócą i mu pomogą - powiedziała z namysłem Yek. „Vivacia" pokręciła głową. - Nie mogę ich wiązać w taki sposób. Nie zrobiłabym tego, nawet gdybym mogła. Wystarczy, że muszę służyć ludziom tak długo, jak będzie się trzymał czarodrzew. Nie chcę wiązać umową następnego pokolenia. Yek niespokojnie poruszyła ramionami. - To na nic. Nie istnieje nic, czego chce, a czego już nie ma. - Uśmiechnęła się niewesoło. - Oprócz Althei. Po jej słowach zapadła straszna cisza. *** Bystry pomyślał z irytacją, że właśnie wtedy, kiedy Etta mogłaby się przydać, nie ma jej na pokładzie. Wszystko musiał urządzić sam, ponieważ Prawy sprawiał wrażenie całkowicie otumanionego obecnością siostry. - Ustaw krzesła i stół w kajucie nawigacyjnej. I przynieś coś do jedzenia i picia - polecił mu pośpiesznie. - Pomogę mu - zaproponował dobrodusznie Sorcor i wyszedł ciężkim krokiem za Prawym. I dobrze. Sorcor i jego rodzina wiele wycierpieli z rąk poborców podatkowych satrapy i jego właścicieli niewolników. Na początku ich wspólnego żeglowania podpity Sorcor często się rozwodził nad tym, co by zrobił, gdyby kiedyś dostał w swoje ręce satrapę. Lepiej nie dawać mu teraz zbyt wielu okazji do rozpamiętywania przeszłości. Bystry poszedł za nimi powoli, by dać Prawemu i Sorcorowi czas na przygotowanie kajuty. Zobaczył, że młoda kobieta przygląda się jego kikutowi i protezie. Słodka Vestrit była podobna do ojca. W jej starannie ułożonych ustach i zmrużonych oczach kryła się arogancja Kaja Kotwicy. Zatrzymał się raptownie i machnął w jej stronę kikutem. - Wąż mi ją odgryzł - poinformował ją niedbale. - Ryzyko życia na morzu. Satrapa się wzdrygnął, sprawiając wrażenie bardziej zaniepokojonego od swej młodej Towarzyszki. Bystry stłumił uśmiech. Ach. Zapomniał, że ułomność fizyczna budzi w szlachetnie urodzonych Jamaillianach niesmak. Czy mógłby to wykorzystać? Kapitan Rudy nakreślił szczegóły propozycji satrapy. Bystry pomyślał radośnie, że to oszałamiająca oferta, a do tego dopiero pierwsza. Zaprowadził ich do kajuty nawigacyjnej. Był zadowolony z przygotowań. Prawy rozłożył gruby obrus i postawił srebrne świeczniki. Na trzymanej przez niego srebrnej tacy stała kolekcja świeżo zrabowanych butelek i kilka glazurowanych dzbanków z alkoholem z Wyspy Przypołudniowej. Były tam też kieliszki i szklaneczki do rozmaitych napojów. Stanowiło to odpowiednią demonstrację bogactwa bez ekstrawagancji. Bystry był zadowolony. Wskazał ręką stół. - Proszę, proszę, wejdźcie. Prawy, bądź tak dobry i czyń honory domu. Słodka Vestrit rozglądała się po kajucie. Bystry nie mógł się powstrzymać. - Niewątpliwie ta kajuta zmieniła się od czasu, kiedy ostatnio ją widziałaś, Towarzyszko. Ale czuj się tak swobodnie, jakby wciąż zajmował ją twój ojciec. To wywołało nieoczekiwaną reakcję. - Słodka Vestrit nie jest moją Towarzyszką. Możesz się do niej zwracać per Doradczyni - poinformował go wyniośle satrapa. Lecz jeszcze bardziej interesująca była bladość Słodkiej. Z trudem ukryła ból, który nagle pojawił się w jej oczach. Słabość jest po to, by ją wykorzystywać. Kapitan Rudy ostrzegł go, że ta młoda kobieta jest szczwaną negocjatorką. Jak nią trochę potrząsnąć, to może straci nieco rezonu. Bystry przekrzywił głowę i nieznacznie wzruszył ramionami. - Szkoda, że kapitan Kotwica zaangażował się w handel niewolnikami. Gdyby nie dokonał takiego wyboru, statek wciąż mógłby należeć do niego. Zapewne jesteś świadoma obietnicy, jaką złożyłem mojemu ludowi. Oczyszczę Wyspy Pirackie z handlarzy niewolników. Przejęcie „Vivacii" było jednym z moich pierwszych posunięć. Uśmiechnął się do niej. Poruszyła ustami, lecz jej pełne udręki pytania pozostały niewypowiedziane. - Znajdujemy się tu, by wynegocjować mój powrót do stolicy -zauważył pełnym napięcia głosem satrapa Siedział już przy stole. Pozostali wybrali sobie miejsca, lecz nie siadali, czekając na Bystrego. To przestrzeganie protokołu nie uszło uwagi pirata. - Oczywiście. - Uśmiechnął się szeroko i pokuśtykał do szczytu stołu - Prawy - powiedział, a chłopak posłusznie odsunął krzesło, a kiedy kapitan usiadł, przyjął od niego kulę. - Proszę. Usiądźcie wygodnie - zaprosił ich Bystry. Sorcor usiadł z jego prawej strony, a dalej kapitan Rudy. Prawy zajął miejsce po lewej stronie Bystrego. Satrapa i Słodka usadowili się naprzeciw Bystrego; Słodka odzyskała już zimną krew. Oparła dłonie na stole, zetknęła je pakami i

czekała. Bystry rozsiadł się wygodnie na swoim krześle. - Twój ojciec oczywiście żyje i jest pod moją opieką. O, bynajmniej nie na tym statku. Zbyt wielu marynarzy żywiło do niego urazę. Ale tam, gdzie jest, pilnują go zupełnie dobrze. Jeśli dojdziemy dzisiaj do porozumienia, może dorzucę go jako dowód mojej dobrej woli i wyraz pokornej wdzięczności dla Doradczyni Słodkiej Vestrit za pomoc w negocjacjach. Chłopięca twarz satrapy poczerwieniała z gniewu. Otóż to. To jest kość niezgody między nimi. W oczach Słodkiej rozbłysła nadzieja, lecz dziewczyna natychmiast ją stłumiła. Teraz w jej interesie leżało bardziej zadowolenie Bystrego, niż obrona satrapy. Zaczerpnęła tchu i odezwała się niemal spokojnym głosem: - To bardzo uprzejmie z twojej strony, kapitanie Bystry, lecz dzisiaj moje interesy nie pokrywają się z interesami mojej rodziny. -Usiłowała złowić spojrzeniem wzrok satrapy, lecz ten wpatrywał się z kamienną twarzą w Bystrego. - Jestem tu jako lojalna poddana satrapy - zakończyła. Próbowała nadać swemu głosowi brzmienie szczerości, ale Bystry wychwycił w nim nutę zwątpienia. - Oczywiście, moja droga. Oczywiście - powiedział miękko, a ton jego głosu przywodził na myśl zadowolonego kota. Teraz był gotów negocjować. *** Arogant drzemał na swojej koi. Do Łupigrodu zostało niewiele ponad dobę podróży. Obrócił się na posłaniu, usiłując spać. Owinął się kocem Althei. Wciąż nią pachniał, ale zamiast ukojenia przyniósł dojmującą tęsknotę. Arogant bał się o ukochaną. A jeśli ich plany zawiodą? Przypomniał samemu sobie, że przez ostatnie kilka dni wszystko szło dobrze. Morale załogi znacznie wzrosło. Jeden dzień na lądzie, świeże mięso i warzywa oraz sukces „wykradzenia" matki Bystrego przywróciły marynarzom wiarę w siebie. Wydawało się, że otuchy im dodaje sama matka. Kiedy pogoda wygoniła ją z fordeku, poszła do kambuza, gdzie ujawniła talent do przemieniania sucharów w coś w rodzaju ciastowatego puddingu, bardzo lubianego przez załogę. Ogromnie pocieszające dla Aroganta były zapewnienia Świstaka, że ludzie wkładają setce w odzyskanie Althei. Jedni odczuwali wobec niej lojalność, inni chcieli odzyskać dumę, utraconą podczas pirackiego ataku. Do myśli Aroganta przeniknął głęboki, powtarzający się dźwięk. Sen odpłynął. Arogant wstał z koi, przetarł piekące oczy i wsunął stopy do butów. Wyszedł na pokład zalany bladym zimowym słońcem i chłostany silnym wiatrem. „Niezrównany" bez wysiłku ciął fale. Załoga podjęła nagły refren i kiedy Arogant uniósł wzrok, zobaczył kolejne żagle rozkwitające na masztach. W tej chwili uwiadomił sobie, co go obudziło. Pokład wibrował szantą śpiewaną głębokim głosem przez „Niezrównanego", nadającą tempo załodze, która stawiała żagle. Arogantowi przebiegły po kręgosłupie ciarki, a zaraz potem serce zabiło mu żywiej. Chociaż wiedział, jak nastrój żywostatku może wpłynąć na załogę, nie był przygotowany na coś takiego. Ludzie pracowali wśród takielunku energicznie i z radością. Arogant pośpieszył do przodu i natknął się na Semoya. - Zbyt dobry wiatr, by go marnować, sir! - Oficer powitał swego kapitana uśmiechem, w którym brakło kilku zębów. Jeśli uda nam się go nie wypuszczać z żagli, to chyba zobaczylibyśmy Łupigród jutro przed południem! - I zmrużywszy oczy, dodał stanowczo: - Odzyskamy naszą Altheę, sir. Zobaczy pan. Arogant kiwnął głową i uśmiechnął się niepewnie. Kiedy dotarł na fordek, zastał tam Amber i matkę Bystrego. Ktoś związał długie ciemne włosy „Niezrównanego" w warkocz wojownika. Co się tu dzieje? - zapytał z niedowierzaniem Arogant. „Niezrównany" odwrócił głowę; usta miał szeroko otwarte na końcowej nucie szanty, którą raptownie urwał. - Dzień dobry, kapitanie Trellu - powiedział swym głębokim głosem. Amber roześmiała się głośno. - Nie jestem pewna, ale dziś nikt nie może się oprzeć jego nastrojowi. Może to dlatego, że matka Bystrego skończyła mu czytać jego dzienniki pokładowe, a może po prostu... - Podjąłem decyzję - oznajmił nagle „Niezrównany". – Dotyczącą mnie samego, Arogancie. Po raz pierwszy w życiu. Postanowiłem włożyć serce w nasze działania. Nie ze względu na ciebie, ale na mnie. Wierzę teraz, że możemy zwyciężyć. Matka też w to wierzy. Jest pewna że obaj możemy przemówić Bystremu do rozsądku. Staruszka uśmiechnęła się łagodnie. Chłodny wiatr zaróżowił jej policzki. Sprawiała wrażenie, że jest słabsza, a zarazem bardziej ożywiona niż dotychczas. Skinieniem głowy pochwaliła występ „Niezrównanego". - Dzienniki pokładowe miały w tym swój udział, Arogancie, lecz nie największy. Największy udział miałem ja. Dobrze mi zrobiło cofnięcie się pamięcią i spojrzenie na moje podróże oczyma mojego kapitana. Miejsca, w których byłem, i rzeczy, które widziałem, będąc statkiem - one wszystkie są moje. - Odwrócił się od Aroganta. Oczy miał wciąż zamknięte, ale wyglądał, jakby patrzył daleko przed siebie. - Ból stanowił tylko cząstkę tego wszystkiego - ciągnął cicho. - Miałem przedtem inne żywoty i one są tak samo moje, jak ten. Mogę zebrać wszystkie moje przeszłości, zachować je i określić moją przyszłość. Nie muszę być tym, czym mnie ktoś stworzył, Arogancie. Mogę być „Niezrównanym". Arogant oderwał dłonie od relingu. Czy inni usłyszeli rozpacz w pełnych nadziei słowach statku? Arogant podejrzewał, że gdyby „Niezrównanemu" nie udała się ta ostatnia próba scalenia jego osobowości, to statek stoczyłby się w szaleństwo. - Wiem, że możesz - powiedział ciepło. Jeden z czarnych zakamarków jego duszy poczuł się przy tym kłamstwie paskudnie i staro. Arogant nie śmiał zawierzyć nagłej euforii żywostatku. Sprawiała ona wrażenie lustrzanego zniekształcenia jego poprzednich ponurych nastrojów. Czyż nie mogłaby zniknąć równie szybko i arbitralnie? - Żagiel! - odezwał się z wysoka czysty tenor Świstaka. - Żagle. -poprawił się po chwili chłopiec. - Dużo żagli. Statki z Jamaillii. - To nie ma sensu - zauważył Arogant. - Mam wejść na maszt i się rozejrzeć? - zaproponowała Amber. - Sam to zrobię. Arogant chciał zdobyć chwilę czasu dla siebie, by przemyśleć sytuację. Nie wchodził na maszt od czasu remontu.

Nadarzała się dobra sposobność sprawdzenia, w jakim stanie są naprawione elementy. Zaczął się wspinać. Niedługo skupiał uwagę na naprawionym takielunku. Świstak miał rację. Odległe statki pochodziły z Jamaillii. Zbieranina tworząca flotę nosiła nie tylko bandery Jamaillii, ale i satrapii. Na pokładach kilku większych jednostek tłoczyły się balisty i inne machiny oblężnicze. To nie była flota kupiecka. Popychał ją ten sam wiatr, który niósł „Niezrównanego" na północ w stronę Łupigrodu. Arogant wątpił, by statki kierowały się do tej pirackiej osady. Tak czy owak, nie miał ochoty ściągać na siebie ich uwagi. Kiedy tylko stanął na pokładzie, rozkazał Semoyowi zmniejszyć prędkość. -Tylko stopniowo. Jeśli nas obserwują, chcę, żeby wyglądało na to, że po prostu zostajemy w tyle, ponieważ one tak szybko płyną, a nie, że my zwalniamy, by się z nimi nie spotkać. Na razie nie mają powodu, żeby się nami interesować. Nie dajmy im go. - Althea mówiła coś o plotkach krążących po Łupigrodzie - odezwała się Amber. - Myślała, że to tylko niedorzeczna gadanina. Coś o tym, że Kupcy z Miasta Wolnego Handlu obrazili czy skrzywdzili satrapę, a Jamaillia wysłała flotę, mającą ukarać miasto. Zapewne satrapa w końcu miał dość i prawdziwych piratów, i piratów udających załogi statków patrolowych z Krainy Miedzi. - To może okażą się naszymi sprzymierzeńcami w starciu z Bystrym? - wyraziła przypuszczenie Amber. Arogant pokręcił głową i roześmiał się chrapliwie. - Będą chcieli nie tylko oczyścić szlaki wodne z piratów, ale zdobyć łupy i niewolników. Zatrzymają dla siebie każdy schwytany statek i jego załogę. Nie. Módl się do Sa, by „Vivacia" nie znalazła się w zasięgu ich wzroku, bo jeśli ją schwytają, to nasze szanse na odzyskanie Althei zmniejszą się do kupienia jej na targu niewolników. *** - Więcej światła, Prawy - polecił radośnie Bystry. Chłopak zdusił westchnienie i wstał. Satrapa wyglądał jak duch o pustych oczach, a na bladej twarzy Słodkiej wyraźnie było widać makijaż. Nawet kapitan Rudy i Sorcor zaczynali wykazywać oznaki zmęczenia. Jedynie Bystry wciąż tryskał energią. Słodka usiadła do stołu z godnością i spokojem Kupcowej. Prawy był dumny z młodszej siostry. Przedstawiła swoją propozycję w starannie sformułowanych zdaniach i przy każdym punkcie wyliczała korzyści, jakie przyniesie ona i Bystremu, i satrapie. Uznanie Bystrego za króla Wysp Pirackich, niepodległego państwa. Koniec napadów na Wyspy Pirackie jamailliańskich handlarzy niewolników. Koniec pojawiania się na Wyspach Pirackich statków „patrolowych" z Krainy Miedzi. Kapitan Rudy i Sorcor wyszczerzyli na to w uśmiechu zęby. Mniej radości okazywali, kiedy Słodka przeszła do wyliczania tego, co satrapa chciał otrzymać w zamian: bezpieczny powrót do stolicy pod eskortą floty Bystrego oraz zapewnienie, że Wyspy Pirackie uznają go za satrapę Jamaillii i udzielą mu poparcia. W przyszłości Bystry zobowiąże się do zagwarantowania statkom płynącym pod jamailliańską banderą bezpiecznej drogi przez Kanał Wewnętrzny oraz sam będzie tępił wszelkich „niezależnych" piratów, niehonorujących tej umowy. Początkowo Bystry pałał wielkim entuzjazmem. Wysłał Prawego po pergamin, pióro i atrament, i polecił mu to wszystko spisać. Zadanie okazało się proste, oprócz kwestii właściwych określeń satrapy. „Jego Przechwalebna i Przewspaniała Cześć" i tym podobne sformułowania zajęły niemal pół strony. Bystry przejął ich ducha i zażądał, by dokument określał go jako „śmiałego i niepokonanego kapitana Bystrego, króla Wysp Pirackich z racji jego zuchwałości i sprytu". Zapisując te wspaniałe tytuły, Prawy widział iskierki wesołości w oczach kapitana Rudego i głęboką dumę w spojrzeniu Sorcora. Sądził, że doprowadzi to do szybkiego zakończenia negocjacji, lecz Bystry dopiero je rozpoczął. Szybko i z pewnością siebie zaczął dodawać do paktu kolejne warunki. Bajecznie potężny satrapa Jamaillii nie może się spodziewać, że on, król rozrzuconych osiedli zamieszkanych przez wyrzutków, będzie patrolował te wody i chronił je przed niegodziwymi piratami bez wynagrodzenia. Umowę, jaką zawarła Jamaillia z jednostkami patrolowymi z Krainy Miedzi, przejdzie na Bystrego i jego statki „patrolowe". Jakże satrapa mógłby się temu sprzeciwić? Nie oznaczałoby to żadnych dodatkowych wydatków z jego skarbca; po prostu pójdą na inne statki. I, oczywiście, odpłacając podobną uprzejmością, Jamaillia będzie bez przeszkód przepuszczać przez swoje wody zdążające na południe statki niosące banderę Bystrego. Jeśli chodzi o wybiórcze ułaskawienie zbrodniarzy, którzy zbiegli na Wyspy Pirackie, to jest ono zbyt skomplikowane. O wiele łatwiej byłoby ułaskawić bez wyjątku wszystkich poddanych Bystrego. Kiedy satrapa zaoponował, że tych „Tatuowanych" nie da się odróżnić od legalnych niewolników z Jamaillii, Bystry sprawiał wrażenie, że traktuje jego zastrzeżenia serio. Z powagą zaproponował, by satrapa wydał edykt, wedle którego wszyscy wolni ludzie z Jamailli mieliby nosić specjalny tatuaż, świadczący, że są wolnymi poddanymi satrapy. Kapitan Rudy pokrył śmiech atakiem kaszlu, ale satrapa spurpurowiał na twarzy. Wstał i oznajmił, że został nieodwołalnie obrażony, po czym sztywnym krokiem wyszedł z kajuty. Za nim podążyła z nieszczęśliwą miną Słodka. Upokorzenie w jej oczach świadczyło, że zdaje sobie sprawę z tego, co umknęło uwagi satrapy. Nie miał dokąd pójść. Te negocjacje miały się stać zaledwie udokumentowanym rabunkiem. Czekając, aż satrapie przejdzie atak złości, Bystry rozkazał Prawemu nalać swoim przybocznym najlepszy alkohol, po czym wysłał go po sery i przetwory z egzotycznych owoców, zdobyte podczas ostatniego wypadu. Kiedy satrapa wrócił w towarzystwie zrezygnowanej Słodkiej, byli odprężeni i swobodni. Na powrót zajęto miejsca przy stole. Satrapa zaproponował chłodno Bystremu sto podpisanych aktów ułaskawienia, które pirat mógłby rozdzielić wedle swojej woli. - Tysiąc - odparował z równym chłodem Bystry. Odchylił się na oparcie krzesła. - I dasz mi upoważnienie do wydawania następnych w miarę potrzeb. - Zgoda - warknął chmurnie satrapa, nie zważając na Słodką, która otworzyła usta, chcąc gniewnie zaprotestować, po czym zgromił ją wzrokiem. - Nic mnie to nie kosztuje. Dlaczego nie miałbym mu tego dać? To nadało ton dalszym negocjacjom. Wysiłki Słodkiej zmierzające do niechętnego ustępowania podkopywała wyraźna desperacja satrapy i jego znudzenie całą sprawą. Jamailliańskie statki cumujące na Wyspach Pirackich dla nabrania wody,

uzupełnienia zapasów czy handlowania będą za to Bystremu płacić. Jamaillia nie będzie się wtrącać do jego prawa ingerencji w handel i ruch statków na obszarze Wysp Pirackich. Sorcorowi udało się uzyskać gwarancje, że osoby skazane na sprzedaż za długi otrzymają możliwość wygnania na Wyspy Pirackie. Kapitan Rudy dodał zapis, że pojedynczy aktorzy nie będą już odpowiadali za długi trupy. Potem polityczne znaczenie żądań Bystrego zmieniło się w zwykłe żądania przywilejów. Gdyby pirat kiedykolwiek postanowił odwiedzić stolicę, w pałacu satrapy będzie na niego czekać apartament przeznaczony wyłącznie dla Bystrego. Wszystkie węże dostrzeżone w Kanale Wewnętrznym mają zostać uznane za własność Bystrego i pozostawione w spokoju. Bystrego zawsze będzie się nazywać łaskawym i sprawiedliwym królem Bystrym Wysp Pirackich. Negocjacje zaczęły zamierać dopiero wtedy, gdy Bystrego zaczęła zawodzić pomysłowość. Kiedy Prawy wstał, by przynieść nowe świece, pomyślał, że wkrótce nie będą już potrzebne. Rozmowy trwały całą noc i nad wodą wstawał późny zimowy świt. Umieszczając świece w ciężkich srebrnych lichtarzach, Prawy stał obok Słodkiej i żałował, że nie może sięgnąć do niej skupiwszy myśli, tak jak robił to, porozumiewając się ze statkiem. Chciał, by wiedziała, że chociaż siedział z jej przeciwnikami, jest z niej dumny. Targowała się jak prawdziwa Kupcowa. Jeśli gnębiła ją myśl o propozycji Bystrego, że zwróci jej ojca, nie dała tego po sobie poznać. Nie było wielkiej nadziei, że pirat podtrzyma tę propozycję. To, w jaki sposób Słodka znalazła się w towarzystwie satrapy, wciąż pozostawało tajemnicą, lecz twarz dziewczyny nosiła ślady trudów tej podróży. Co się stanie, jeśli negocjacje zakończą się pomyślnie? Czy odejdzie z satrapą? Chciał, żeby się to już skończyło, żeby mógł z nią porozmawiać. Głód wieści z domu był silniejszy od potrzeby jedzenia i snu. Prawy zapalił ostatnią świecę i wrócił na swoje miejsce. Bystry zaskoczył go przyjaznym klepnięciem po ramieniu. - Zmęczony, synu? Już niemal skończyliśmy. Pozostało nam już tylko wynegocjowanie wysokości samego okupu. Niektórzy wolą pieniądze, ale ja jestem w tych sprawach bardziej wyrozumiały Drogocenne kamienie, perły, futra, gobeliny, nawet... - To oburzające! Mimo zmęczenia satrapa dźwignął się na nogi. Usta miał zaciśnięte w pobladłą kreskę. Pięści drgały mu z wściekłości. Przez przerażającą chwilę Prawy się bał, że satrapa wybuchnie gniewnym płaczem. Słodka wyciągnęła ku niemu rękę, lecz go nie dotknęła. Posłała Bystremu zabójcze spojrzenie. - Wielki magnadonie satrapo, pojmuję logikę takiego postępowania - odezwała się spokojnym tonem. - Twoi wielmoże będą cię mniej cenić, jeśli nie zostaną zmuszeni nic zapłacić, by cię odzyskać. Zastanów się nad tym. Pozwoli ci to ocenić, kto tak naprawdę jest lojalny wobec ciebie. Później nagrodzisz tych, którzy pragną przyczynić się do twego powrotu. Pozostali zaznają twego wspaniałego gniewu. Przecież, panie mój, król Bystry wciąż jest piratem. - Obdarzyła Bystrego sztywnym uśmiechem, jakby chciała się upewnić, że jej przytyk osiągnął cel. - Żaden z wielmożów nie dowierzałby traktatowi, w którym oprócz korzyści dla swych poddanych nie żądałby czegoś wyłącznie dla siebie. To było żałosne. Widziała, że satrapa nie jest w stanie odmówić Bystremu niczego. Chciała ocalić dumę chłopca. Przez chwilę poruszał bezdźwięcznie ustami, a potem posłał Słodkiej jadowite spojrzenie. - Z pewnością - wysyczał. - To nie ma nic wspólnego z twoim płaszczeniem się, by odzyskać ojca, prawda? - Przeniósł wzrok na Bystrego. - Ile? - warknął z goryczą. - Żagle! - Wszyscy odwrócili głowy na okrzyk marynarza na oku, lecz Bystry wyglądał jedynie na zirytowanego. - Zajmij się tym, dobrze, Sorcorze? - poprosił leniwym tonem. Odwrócił się ponownie do satrapy z uśmiechem wielkiego czarnego kota bawiącego się z myszą. Zanim jednak Sorcor dotarł do drzwi, Prawy usłyszał za nimi tupot. Yol nie zastukał; walił w drzwi. Sorcor otworzył je szarpnięciem. - Jamailliańskie statki, sir! - wybuchnął Yol. - Cała flota zdąża z południa w naszym kierunku. Oko mówi, że na ich pokładach widzi machiny wojenne. - Zaczerpnął tchu. - Jeśli podniesiemy teraz kotwicę, uda nam się uciec. W oczach satrapy zapłonęła nadzieja. - Teraz się przekonamy! - oznajmił. - Zaiste - zgodził się życzliwie Bystry i odwrócił się do swego pierwszego oficera. - Yolu, dlaczego mielibyśmy uciekać, skoro los dał mi taką przewagę? Znajdujemy się na znanych wodach, otaczają nas nasze węże, a na pokładzie mamy jako... gościa najwyższego magnadona satrapę. Czas na niewielką demonstrację siły. – Zwrócił się do satrapy: Twoja flota może się okazać bardziej skłonna do honorowania naszej umowy, jeśli najpierw zapozna się z kilkoma wężami. A potem się przekonamy, jak dobrze negocjuje o twoje uwolnienie. - Uśmiechnął się zimno do satrapy i podał mu traktat. – Z przyjemnością go sfinalizuję. Twój podpis, sir. Potem złożę swój. Jeśli stawią nam czoło, przekonamy się, jak szanują słowo swego satrapy. Oraz jego życie. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu do Sorcora. - Chyba wśród naszych łupów mamy kilka jamailliańskich flag. Jako że wielki magnadon satrapa całej Jamaillii jest naszym gościem, powinniśmy je wciągnąć na maszty na jego cześć. Bystry wstał od stołu, zmieniwszy się raptownie w kapitana. Spojrzał z pogardą na swego pierwszego oficera. - Uspokój, się, Yolu. Dołącz flagę satrapy do naszej, a potem każ ludziom przygotować się do walki. Sorcorze, Rudy, wracajcie na swoje statki i zróbcie to samo. Muszę porozmawiać z moim statkiem i z wężami. Ach, tak. Nasi goście. Prawy, zapewnij im wygody i bezpieczeństwo w kajucie Althei, dobrze? Dopóki się to wszystko nie skończy, dołączy do nich razem z Yek. Nie wydał wyraźnego polecenia zamknięcia kajuty na klucz. Prawy zachował to spostrzeżenie dla siebie. Będzie miał kilka chwil na rozmowę z siostrą.

Rozdział 32

ULTIMATUM Althea nie była zadowolona, że musi zejść z fordeku. Dostrzegła zbliżające się żagle i strach o „Vivacię" walczył u niej o lepsze z nadzieją na klęskę Bystrego. Nie zważała na natarczywe prośby Prawego, aż odwróciła się do niej sama „Vivacia". - Proszę cię, Altheo, zejdź pod pokład. To może być dla mnie szansa dobicia targu z Bystrym. Łatwiej mi to przyjdzie, gdy nie będzie cię w pobliżu. Althea zmarszczyła brwi, lecz zeszła z fordeku, a Yek poszła w jej ślady. Prawy zboczył pośpiesznie do kambuza, gdzie na dużą tacę zgarnął coś do jedzenia i picia. Kiedy dotarł do kajuty, Althea i Słodka już patrzyły na siebie przez szerokość pomieszczenia. Satrapa rzucił się na koję i wlepiał wzrok w ścianę. Yek siedziała z ponurą miną w kącie. Słodka była wściekła. - Nie rozumiem, jak możecie trzymać jego stronę. Porwał nasz żywostatek, zabił jego załogę i trzyma mojego ojca w niewoli. - Nie słuchasz - rzekła chłodno Althea. - Gardzę Bystrym. Wszystkie twoje założenia są fałszywe. Prawy postawił tacę z trzaskiem na stoliku. - Zjedzcie coś i wypijcie. Wszyscy. A potem mówcie, po kolei. Satrapa obrócił się, by spojrzeć na stolik czerwonymi oczyma. Prawy zadał sobie pytanie, czy dostojnik nie płakał w milczeniu. Głos miał ściśnięty, być może z oburzenia. - Czy to kolejne upokorzenie ze strony Bystrego? Mam jeść tutaj, w tej ciasnocie, w towarzystwie zwykłych ludzi? - Magnadonie satrapo, to nie gorsze od dzielenia stołu z piratami. Albo jedzenia samotnie w twojej kajucie. Musisz jeść, jeśli masz zostać przy siłach. Słysząc troskliwy ton Słodkiej, Prawy i Althea wymienili spojrzenia pełne niedowierzania. Chłopak poczuł się nagle nieswojo. Czy oni są kochankami? Wyznanie ciotki sprawiło, że wszystko, co dotąd było nie do pomyślenia, stało się możliwe. - Wychodzę na pokład zobaczyć, co się dzieje. Spróbuję przynieść wam jakieś wiadomości - powiedział i pośpiesznie wyszedł z kajuty. Jamailliańskie statki zbliżały się, ustawiając się jednocześnie w wachlarz. Wyraźnie zamierzały zagrodzić Bystremu drogę na południe i otoczyć go. Statki znajdujące się na skraju formacji przyśpieszyły. Jeśli zamierzał uciekać, musi to zrobić wkrótce, zanim Jamaillianie zamkną sieć. Nie była to pora na rozmowy, ale żywostatek i tak się odezwał. - Bystry. Nie możesz kwestionować mojej lojalności wobec ciebie. Lecz moje węże są znużone. Potrzebują jedzenia i odpoczynku. A nade wszystko potrzebują mnie. Bym jak najszybciej zaprowadziła je do domu. - Oczywiście. - Bystry usłyszał pośpiech w swoim głosie i spróbował zmienić ton. - Uwierz mi, moja słodka morska pani, że twoje troski są moimi troskami. Ty i ja zaprowadzimy węże bezpiecznie do domu. Dam ci czas, o który mnie prosiłaś, byś mogła nad nimi czuwać. Zaraz po tym wszystkim. Od floty oddzielił się jeden z mniejszych statków i zaczął się zbliżać. Niewątpliwie wkrótce zechce ich zatrzymać. Bystry musi być do tego gotów, a nie pogrążony w rozmowie. Możliwość odniesienia całkowitego zwycięstwa dorównywała wielkością niebezpieczeństwu poniesienia całkowitej klęski. Jeśli węże mu nie pomogą, jego trzy statki nie miały prawie żadnych szans w starciu z taką flotą. - O co nas prosisz? - zapytała ze znużeniem „Vivacia". Bystremu nie podobało się brzmienie tych słów. Usiłował je zmienić. - Poprosimy węże, by podporządkowały nam tę flotę. Nie będzie je to kosztowało wiele wysiłku. Być może sama ich obecność skłoni statki do poddania się. Podejrzewam, że kiedy pokażemy Jamaillianom, że mamy satrapę, zyskamy ich pełną współpracę. Wtedy węże odprowadzą nas do miasta Jamaillia, co zarazem będzie demonstracją naszej siły. Gdy tylko satrapa i jego wielmoże zgodzą się na warunki traktatu, to będziemy mogli pójść za wezwaniem naszych serc. Wezwę wszystkie jednostki, będące pod moimi rozkazami. Będziemy strzec i prowadzić węże podczas ich podróży do domu. W miarę, jak mówił, twarz „Vivacii" stawała się coraz poważniejsza. Powoli pokręciła głową, a w jej oczach zagościła rozpacz. - Błyskawica złożyła ci pochopnie propozycje, których nie możemy podtrzymać, Bystry. Wybacz mi, ale tak jest. Węże nie mają tyle czasu. Życie zaczyna w nich przygasać. Musimy wyruszyć wkrótce. Jutro, jeśli się da. - Jutro? - Bystry nagle poczuł się tak, jakby pokład wymykał mu się spod nóg. - To niemożliwe. Musiałbym wypuścić satrapę, oddać go jego statkom, a potem uciec jak pies z podkulonym ogonem. „Vivacio", to by zniszczyło wszystko, na co pracowaliśmy, i to wtedy, gdy mamy cel w zasięgu ręki. - Mogłabym po raz ostatni poprosić węże, by ci pomogły. Kiedy flota uzna twoje racje, mógłbyś przenieść satrapę na „Mariertę". Każ „Pstrokaczowi" zanieść do Łupigrodu i stamtąd rozpowszechnić wiadomość, że wszystkie twoje statki mają ci towarzyszyć w podróży na południe. To zrobiłoby takie samo wrażenie, jak znużone i umierające węże. - Stłumiła sarkazm, który wkradł się do jej głosu. - Niech Prawy i Althea skierują mnie na północ razem z moimi wężami. Mogliby zostać ze mną, kiedy będę pilnować kokonów, pozwalając ci wzmocnić twoją królewską władzę. Przyrzekam, że wróciłabym do ciebie przed końcem lata, Bystry. Głośno przyznała się do zdrady wobec niego. W chwili, kiedy najbardziej jej potrzebował, chciała go opuścić, by wrócić do swej rodziny z Miasta Wolnego Handlu. Przeklął się w duchu za to, że nie posłuchał Błyskawicy. Nie powinien był zabierać Althei na pokład. Ścisnął kulę i zmusił się do zachowania spokoju. Dusiło go przerażające wrażenie upadku z wysokości rodzącego się tryumfu w otchłań nadciągającej katastrofy. - Rozumiem - udało mu się powiedzieć.

Na pokładzie za nim panował radosny nastrój. Nieświadoma zdrady i z niecierpliwością wyglądająca starcia załoga wymieniała się nieokrzesanym żartami. Pretensjonalny kapitan Rudy chętnie dzielił się wieściami o negocjacjach Bystrego. Wszyscy spodziewali się sukcesu. Publiczne niepowodzenie było nie do pomyślenia. - Pomóż mi dzisiaj w stopniu, w jakim możesz - zaproponował Bystry. Nie chciał myśleć, że błaga. - A jutro będzie musiało zająć się sobą samo. Przez twarz „Vivacii" przebiegł dziwny skurcz, jakby się spodziewała bólu. Na chwilę zamknęła ogromne zielone oczy. Kiedy je otworzyła, miała nieobecne spojrzenie. - Nie, Bystry - odparła cicho. - Chyba że dasz mi słowo, że jutro wyruszymy z wężami na północ. To cena ich dzisiejszej pomocy. - Oczywiście. - Nie myślał o kłamstwie. Znała go zbyt dobrze. Gdyby zaczął się nad tym zastanawiać, wykryłaby fałsz. - Masz moje słowo, „Vivacio". Jeśli to dla ciebie takie ważne, jest ważne także dla mnie. Jutro, tak jak jej powiedział, będzie musiało zająć się sobą samo. Wtedy Bystry stawi czoło konsekwencjom. Patrzył na samotny statek, który odłączył się od jamailliańskiej floty i zbliżał się do „Vivacii". Wkrótce znajdzie się w zasięgu głosu. *** - Widzisz coś? - zapytała Yek. Althea, która przyciskała czoło do bulaja, nie odpowiedziała. To maleńkie, drogie okienko stanowiło dowód wielkiej pobłażliwości jej ojca. Reszta jej kajuty została zmieniona, lecz Althea nie mogła dotykać bulaja, nie myśląc o ojcu. Co by teraz o niej pomyślał? Płonęła ze wstydu. To był jej rodzinny żywostatek, a ona ukrywa się pod pokładem, podczas gdy na górze negocjacje prowadzi jakiś pirat. - Co się tam dzieje? - zadała sobie pytanie. - Co on do nich mówi? Otworzyły się drzwi i do kajuty wszedł Prawy z zaczerwienionymi od wiatru policzkami. Od razu zaczął mówić. - Jamaillianie zagrodzili nam drogę. Bystry nazwał się królem Wysp Pirackich i zażądał, by nas przepuścili. Odmówili. Odparł, że ma na pokładzie satrapę i że satrapia uznała go za prawowitego króla Wysp Pirackich. Wykpili go, mówiąc, że satrapa nie żyje. Bystry odpowiedział, że satrapa jest jak najbardziej żywy i że wiezie go do Jamaillii, by przywrócić go na tron. Zażądali dowodu. Odkrzyknął, że nie spodoba im się dowód, jaki dostaną. Wtedy zaproponowali, że pozwolą mu odpłynąć, jeśli przedtem odda im satrapę. Odparł, że nie jest głupi. Teraz jamailliański statek się wycofał. Bystry powiedział, że mogą się namyślić, ale ostrzega, by nie ruszali się z miejsca. Wszyscy czekają na tego, kto wykona następny ruch. - Czekanie. Wciąż czekanie - wycedziła przez zęby Althea. - Przecież nie będzie tkwił w bezruchu i czekał, aż nas otoczą. Jedynym logicznym wyjściem jest ucieczka. - Spojrzała na satrapę. - To prawda, co mówi Bystry? Uznałeś go za króla? Jak mogłeś być taki głupi? - To skomplikowana sprawa - odparowała Słodka, a satrapa wbił w Altheę wściekłe spojrzenie. - Byłby bardziej głupi, gdyby odmówił. To była nasza jedyna szansa ocalenia życia - dodała ciszej. - Ale nie spodziewam się, że to zrozumiesz. - Jak mogłabym to pojąć? Wciąż nawet nie wiem, jak się tu znalazłaś, nie mówiąc już o satrapie Jamaillii. - Zaczerpnęła tchu i uspokoiła głos. - Skoro tu tkwimy i musimy czekać, to może opowiesz mi, skąd się tu wzięłaś. Jak w ogóle wyjechałaś z Miasta Wolnego Handlu? *** Słodka nie chciała mówić pierwsza. O swej niechęci dała znać Prawemu nieznacznym spojrzeniem w stronę satrapy. Althea go nie zauważyła. Nigdy nie była subtelną osobą. Na powściągliwość siostrzenicy zareagowała zmarszczeniem brwi. Słodka z ulgą przyjęła słowa Prawego. - To ja pierwszy opuściłem Miasto Wolnego Handlu. Althea trochę wie, co przeszedłem, ale Słodka nie wie nic. Althea ma rację. Skoro musimy czekać, mądrze spożytkujmy ten czas. Najpierw ja opowiem o moich podróżach. Wiem, że czekasz na wieści o naszym ojcu - dodał ze współczuciem i jednocześnie wstydem. - Żałuję, że nie mam nic więcej do powiedzenia. Rozpoczął uczciwą, lecz krótką opowieść o wszystkim, co zaszło. Kiedy mówił o tym, jak na rozkaz ojca został naznaczony niewolniczym tatuażem, Słodka nie chciała mu uwierzyć. Co się w takim razie stało z tym tatuażem? Ugryzła się w język, by nie nazwać brata kłamcą. Jego opowieść o zniknięciu ojca była równie nieprawdopodobna jak ta o uratowaniu węża. Kiedy powiedział, jak statek go wyleczył i zlikwidował tatuaż, przyjęła to sceptycznie, ale milczała. Twarz Althei świadczyła, że nie słyszała dotąd pełnej opowieści o podróży Prawego. Ona przynajmniej sprawiała wrażenie, że potrafi uwierzyć, że Kaj Kotwica jest zdolny do wszystkiego. Kiedy Prawy opowiedział o zniknięciu ojca za sprawą Bystrego, tylko pokręciła głową. Yek, rosła kobieta z Królestwa Sześciu Księstw, słuchała uważnie. Tymczasem siedzący obok Słodkiej satrapa jadł i pił, nie zwracając uwagi na pozostałych. Zanim Prawy skończył mówić, Cosgo wrócił na koję i odwrócił się twarzą do ściany. Kiedy Prawy skończył, Althea spojrzała wyczekująco na siostrzenicę, lecz ta zaproponowała: - Opowiadajmy o sobie po kolei. Ty opuściłaś Miasto Wolnego Handlu jako druga. *** Althea odchrząknęła. Prosta opowieść Prawego poruszyła ją bardziej, niż Althea chciała okazać. Wyjaśnił decyzje, które miała mu za złe. Rzeczywiście powinna była pozwolić mu powiedzieć o tym wcześniej. Była mu winna przeprosiny. Później. Biorąc pod uwagę to, przez co przeszedł z Bystrym, nie było nic dziwnego w tym, że wziął jego stronę. To zrozumiałe, choć nie wybaczalne. Uświadomiła sobie, że wpatruje się w niego w milczeniu. Poczerwieniał. Odwróciła wzrok i spróbowała uporządkować myśli. Istniało tyle spraw, którymi nie chciała się dzielić z tymi dziećmi. Czy jest winna Słodkiej prawdę o swoim związku z Arogantem? Postanowiła przedstawić im fakty, nie własne uczucia. One należą wyłącznie do niej.

- Słodka zapewne pamięta dzień, w którym wypłynęliśmy z Miasta wolnego Handlu na „Niezrównanym". Statek zachowywał się dobrze i przez kilka pierwszych dni żeglował przyzwoicie, ale... - Zaczekaj - ośmielił się przerwać ciotce Prawy. - Cofnij się do ostatniego razu, kiedy cię widziałem. Chcę usłyszeć wszystko. *** - Proszę bardzo - zgodziła się szorstko Althea. Przez pewien czas patrzyła na niebo widoczne przez bulaj. Prawy widział, że podejmuje decyzję, ile może mu powiedzieć. Kiedy się odezwała, relacjonowała nagie fakty, a kiedy doszła do ostatnich wydarzeń, jej głos stał się beznamiętny. Być może tylko tak mogła o nich mówić. Nie patrzyła na Prawego, lecz mówiąc o zatopieniu „Niezrównanego" z całą załogą, łącznie z Arogantem Trellem, zwracała się bezpośrednio do Słodkiej. Zimnym, obojętnym tonem opowiedziała o gwałcie. Prawy spuścił wzrok, wstrząśnięty błyskiem zrozumienia i nienawiści w oczach siostry. Nie przerywał ciotce. Zachowywał spokój do chwili, kiedy powiedziała: - Oczywiście, nikt na pokładzie mi nie wierzy. Bystry na wszystkich zrobił wrażenie swoim dżentelmeńskim zachowaniem. Nie wierzy mi nawet mój własny statek. Prawemu zaschło w gardle i w ustach. - Altheo. Ja ci wierzę. To były jedne z najboleśniejszych słów, jakie kiedykolwiek wypowiedział. Spojrzenie, jakie mu rzuciła, niemal złamało mu serce. - Ani razu nie przemówiłeś w mojej obronie - oskarżyła go. - To by się na nic nie zdało. - Słowa te zabrzmiały tchórzliwie, nawet w jego uszach. Spuścił wzrok i powiedział szczerze: - Wierzę ci ponieważ Etta mi powiedziała, że ci wierzy. Dlatego opuściła statek Nie mogła żyć jako świadek tego, co zrobił Bystry. Niech Sa ma mnie w swojej opiece, ja zostałem ale zachowywałem milczenie. - Dlaczego? Beznamiętne pytanie padło nie z ust jego ciotki, lecz siostry. Zmusił się, by spojrzeć jej w oczy. - Znam Bystrego - usłyszał własny głos. Prawda, do której się przyznawał, raniła go. - Dokonywał dobrych, a nawet wielkich czynów. Lecz jednym z powodów, dla których mógł ich dokonywać, było to, że nie wiąże się żadnymi zasadami. Przeniósł wzrok z pełnej powątpiewania twarzy Słodkiej na zastygłą twarz Althei. - Sprawił wiele dobra - powiedział cicho. - Chciałem brać w tym udział. Podążałem więc za nim. I odwracałem oczy od zła, które wyrządzał. Nabrałem dużej wprawy w nie zwracaniu uwagi na to, na co nie mogłem dać przyzwolenia. Aż w końcu, kiedy zło zostało wyrządzone komuś z mojej rodziny, nadal łatwiej mi było milczeć. - Ściszył głos do szeptu. - Nawet teraz przyznanie tego czyni mnie... współuczestnikiem. To jest najtrudniejsze. Chciałem dzielić z nim chwałę, jaką zyskiwał, czyniąc dobro. Jeśli jednak przyznaję się do tego, to... - Nie można się bawić w gnoju i się nim nie ubrudzić - zauważyła zwięźle Yek ze swego kąta. Położyła dłoń na kolanie Althei. - Przepraszam - powiedziała z prostotą. Prawego palił wstyd. - Ja też cię przepraszam, Altheo. Tak mi przykro. Nie tylko dlatego, że ci to zrobił, ale że znosiłaś moje milczenie. - Musimy go zabić - ciągnęła Yek. - Nie widzę innego wyjścia. Przez pełną grozy chwilę Prawy myślał, że kobieta mówi o nim. Althea powoli pokręciła głową. W jej oczach pojawiły się łzy, ale nie skapnęły na policzki. - Myślałam o tym. Początkowo nie myślałam o niczym innym. Zrobiłabym to natychmiast, gdybym tylko mogła tego dokonać, nie krzywdząc statku. Zanim jednak podejmę ten krok, „Vivacia" musi zobaczyć, jaki on jest naprawdę. Prawy, chcesz mi w tym pomóc? Sprawić, by „Vivacia" zobaczyła go takim, jaki jest naprawdę? Prawy uniósł podbródek. - Muszę ci pomóc. Nie ze względu na ciebie ani na statek. Ze względu na mnie. Jestem sobie to winien. - A co z ojcem? - zapytała Słodka cichym, przepełnionym bólem głosem. - Błagam cię, Altheo, zastanów się nad tym. Jeśli nie ze względu na jego dzieci, to na Keffrię, twoją siostrę. Cokolwiek myślisz o Kaju, proszę cię, żebyś nie stawała na przeszkodzie jego powrotowi do nas. Powstrzymaj się od zabicia Bystrego, przynajmniej tak długo... *** Przez statek przebiegł nagle długi, niski dźwięk. Althea usłyszała go, ale oprócz tego wibrowały jej od niego kości. Niemal zdołała uchwycić jego znaczenie; dostała od tego gęsiej skórki. Usiłując zrozumieć ten dźwięk, zapomniała o wszystkim innym. - To „Vivacia" - powiedział Prawy. Słodka zapatrzyła się w przestrzeń. - Woła węże - stwierdziła cicho. Althea, podobnie jak Prawy, popatrzyła na nią uważnie. Dziewczyna miała szeroko rozwarte, ciemne oczy. W ciszy, jaka potem zapadła, z koi satrapy rozległo się przeciągłe chrapanie. Słodka wzdrygnęła się, a potem roześmiała kwaśno. - Wygląda na to, że mogę mówić swobodnie, bez przerywania, poprawek i oskarżeń o zdradę. Ku zaskoczeniu Althei Słodka nagłym ruchem otarła łzy, rozmazując sobie makijaż. Odetchnęła spazmatycznie, a potem zsunęła rękawiczki, ukazując czerwone, poparzone dłonie. Raptownym ruchem zdjęła nakrycie głowy i cisnęła je na podłogę. Wysoko na jej czole zaczynała się jasnoczerwona, gruba blizna, która kończyła się daleko za linią włosów. - Napatrzcie się do woli - rozkazała chrapliwie - a potem wszystko wam opowiem... - Nagle jej głos się załamał. - Tyle tego... To, co mi się przytrafiło, jest najmniej ważne. Miasto Wolnego Handlu zostało zniszczone; kiedy widziałam je po raz

ostatni, dogasały pożary i wszędzie toczyły się walki. Althea pilnie przyglądała się siostrzenicy. Słodka nie oszczędziła im niczego. Jej opowieść zasadzała się na szczegółach, lecz dziewczyna mówiła szybko, połykając słowa. Na wieść o śmierci Davada Nowela Althea poczuła łzy płynące po policzkach; zaskoczyła ją siła własnej reakcji, lecz to, co nastąpiło potem, sparaliżowało ją i oszołomiło. Pogłoski o niepokojach w Mieście Wolnego Handlu stały się nagle osobistą katastrofą. Kiedy sobie uświadomiła, że Słodka nie ma pojęcia, czy babka i Selden żyją, była zdruzgotana. Słodka mówiła o Mieście Wolnego Handlu i Trehaug beznamiętnie, jakby była staruszką, opowiadającą jakieś historyjki z dawno minionej młodości. Z obojętnością powiedziała bratu o swoim zaaranżowanym małżeństwie z Brasem Khuprusem, o ucieczce do jego rodziny w Trehaug, kiedy padło Miasto Wolnego Handlu, o ciekawości, która zaprowadziła ją do zasypanego miasta, i o trzęsieniu ziemi, w którym niemal straciła życie. Niegdyś Słodka uczyniłaby z tego fantastyczną opowieść, lecz teraz po prostu składała sprawozdanie. Kiedy mówiła o Brasie, Althea podejrzewała, że młody Kupiec z Deszczowych Ostępów zdobył serce jej siostrzenicy. Osobiście uważała, że Słodka jest za młoda, by podejmować takie decyzje. Kiedy jednak Słodka mówiła dalej ściszonym głosem, pośpiesznie relacjonując czas spędzony z satrapą, Althea zdała sobie sprawę, że dziewczyna staje w obliczu świata jako kobieta. Jej doświadczenia z pokładu galery przejęły Altheę dreszczem. Słodka strasznym śmiechem skwitowała fakt, że jej oszpecenie uchroniło ją przed gorszym traktowaniem. Zanim skończyła, Althea znienawidziła satrapę, lecz rozumiała wartość, jaką miał dla jej siostrzenicy. Wątpiła, by dotrzymał danych jej obietnic, ale zaimponowało jej, że nawet znajdując się w niebezpieczeństwie, Słodka myślała o domu i rodzinie i robiła dla niej wszystko, co się dało. Dziewczyna rzeczywiście dorosła. Althea przypomniała sobie ze wstydem swoją niegdysiejszą myśl, że Słodkiej wyszłoby na dobre przejście jakiejś ciężkiej próby. Niewątpliwie tak się stało, lecz koszt tego był wysoki. Skóra na jej dłoniach przypominała szorstkością nogi kurczęcia. Blizna na głowie była monstrualna, szokująca tak kolorem, jak i rozmiarami. Lecz za tą fizyczną skazą Althea wyczuwała przygaszenie niesfornego ducha dziewczyny. Dziewczęce rozbudowane marzenia o romantycznej przyszłości zastąpiła kobieca determinacja, by przeżyć kolejny dzień. Althea odczuwała to jak stratę. - Przynajmniej jesteś teraz z nami - powiedziała, kiedy Słodka skończyła. Chciała powiedzieć „bezpieczna z nami", ale Słodka nie była już małą dziewczynką, którą można by pocieszyć kłamstwami. - Zastanawiam się, na jak długo - odparła żałosnym tonem Słodka. - Bo muszę podążać za nim, aż nabiorę pewności, że został bezpiecznie przywrócony do władzy i że dotrzyma danego mi słowa. Inaczej wszystko pójdzie na marne. Ale jeśli was opuszczę, to czy jeszcze kiedykolwiek was zobaczę? Przynajmniej Althea musi naleźć jakiś sposób, by znaleźć się jak najdalej od Bystrego. Althea ze smutnym uśmiechem pokręciła głową. - Nie mogę zostawić z nim mojego statku, Słodka - powiedziała cicho. - Bez względu na okoliczności. Słodka odwróciła się od niej; zadrgał jej podbródek, ale po chwili odezwała się chrapliwym głosem: - Statek. Zawsze ten statek, który wypacza naszą rodzinę i wymaga każdej ofiary. Czy kiedykolwiek wyobrażałaś sobie, jak odmienne byłoby nasze życie, gdyby praprababka nie przehandlowała go za to pływające przekleństwo? - Nie - odparła chłodno ciotka. Nic nie mogła na to poradzić. -Mimo wszystko niczego nie żałuję. - Uczyniła z ciebie niewolnicę - zauważyła gorzko Słodka. - Ślepą na wszystko inne. -O, nie. Bynajmniej. - Althea usiłowała znaleźć odpowiednie słowa. - Moja prawdziwa wolność tkwi w „Vivacii". Czy rzeczywiście? Te słowa były kiedyś prawdą, lecz „Vivacia" się zmieniła. Althea i statek już się nie dopełniali. Przez myśli przebiegło jej zdradzieckie wspomnienie skradzionego dnia spędzonego z Arogantem w Łupigrodzie. Czy umiałaby wypowiedzieć takie słowa, gdyby żył? Czy trzymała się kurczowo „Vivacii", ponieważ tylko ona jej została? Raptem cały statek zawibrował trąbieniem węży. - Zbliżają się - wyszeptała Słodka. - Najbezpieczniej dla was wszystkich byłoby tu zostać – oznajmił Prawy. - Dowiem się, co się dzieje. *** Przepełniony ulgą Bystry stał na pokładzie dziobowym. Nadpływały węże. Zuchwale przemawiał do wysłańca floty, cały czas się zastanawiając, czy węże mu pomogą. Kiedy dawał Jamaillianom czas na naradę, kradł w tajemnicy czas dla „Vivacii", by mogła przekonać węże. Kiedy wezwała je po raz pierwszy, woda wokół statku zakotłowała się od nich, lecz nagle się rozproszyły i przez pewien czas Bystry się bał, że go porzuciły. Jamailliański statek dołączył do floty; przypłynęły do niego łodzie z innych statków. Bystremu dłużył się czas. Wrogowie dyskutują nad najlepszym sposobem zmiażdżenia go, podczas gdy on potulnie czeka na swoim fordeku, szarpany zimnym wiatrem. Po pewnym czasie jamailliańskie łodzie wróciły do swoich jednostek. Bystry nie śmiał zapytać „Vivacii", co się dzieje. Jego załoga czekała w pogotowiu. Atmosfera wyczekiwania na pokładzie statku była namacalna. Bystry wiedział, że wszyscy piraci czekają na nagły atak węży na flotę. Chciałby dostrzec w dali kłębienie się węży i usłyszeć ich stłumione nawoływania. Nic takiego się jednak nie stało. Wkrótce będzie musiał podjąć decyzję: zostać i stawić czoło jamailliańskiej flocie lub uciekać. Gdyby uciekł, flota z pewnością rzuciłaby się w pościg. Nawet gdyby jej dowódcy nie wierzyli, że ma satrapę, szanse na wygraną mieli zbyt wielkie, by się im oprzeć. Pirackie wyczyny Bystrego i zniszczenie handlu niewolnikami na pewno bolały ich wszystkich. Wtem wokół „Vivacii" uniósł się las wężowych głów na giętkich szyjach, co spowodowało okrzyki radości wśród załogi. Węże mówiły coś do statku, a on im odpowiadał w ich języku. Po chwili galion zerknął na Bystrego. Kapitan przysunął się bliżej, by usłyszeć jego ciche słowa. - Są podzielone - ostrzegła „Vivacia". - Niektóre mówią, że są zbyt znużone. Chcą zachować siły dla siebie. Inne obiecują, że jeszcze tym razem ci pomogą. Jeśli jednak nie wyruszymy z nimi jutro na północ, wszystkie udadzą się tam bez nas. Jeśli nie dotrzymam słowa... - Przerwała, ale zaraz podjęła chłodnym tonem: - Niektóre mówią o zabiciu mnie.

Mogłoby im pomóc rozczłonkowanie mnie i pożarcie części z czarodrzewu dla uzyskania moich wspomnień. Bystremu nigdy nie przyszło do głowy, że węże mogłyby się zwrócić przeciwko „Vivacii". Gdyby tak się stało, nie mógłby jej uratować. Musiałby uciekać na „Marietcie" i mieć nadzieję, że węże nie będą jej ścigać. - Jutro wyruszymy z nimi na północ - potwierdził. Mruknęła coś, co mogło oznaczać zgodę. Bystry zastanawiał się tylko przez chwilę. Nazajutrz być może nie będzie już dysponował tą bronią. Teraz użyje jej po raz ostatni, w sposób, który przejdzie do legendy. Złamie morską potęgę Jamaillii, dopóki ma do tego siły. - Zaatakujcie ich - rozkazał beznamiętnie. - Nie okazujcie litości, chyba że wydam inny rozkaz. Wyczuł u „Vivacii" chwilowe wahanie. Następnie galion uniósł ręce i zaśpiewał coś nieziemskim głosem do zgromadzonych węży. Grzywiaste głowy zwróciły się w stronę floty. Kiedy zapadła cisza, węże rzuciły się do przodu niczym żywe strzały pędzące do celu. Węże błyskały i lśniły, płynąc na spotkanie nadpływającej floty. Ruszyła tylko jedna trzecia z nich. Bystry mówił sobie, że te, które pozostały, robią imponujące wrażenie, otaczając jego statek niczym warta honorowa. Uświadomił sobie, że za jego plecami pojawił się Prawy. - Tym razem nie wysłałem ich aż tyle - powiedział do niego pośpiesznie. - Nie ma sensu ryzykować zatopienia statków, jak to zrobiły z „Niezrównanym". - I jest to też bezpieczniejsze dla węży - zauważył Prawy. – Będą bardziej rozproszone i trudniejsze do trafienia. To nie przyszło Bystremu do głowy. Patrzył na falę węży. Może żadne inne ludzkie oko nie umiałoby dostrzec, że nie poruszają się tak szybko jak niegdyś ani nie płyną z taką mocą. Nawet ich kolory nie były już tak intensywne. Rzeczywiście, węże słabły. Te, które otaczały statek Bystrego, potwierdzały jego obawy. Niegdyś lśniące oczy i łuski zmatowiały. Z szyi rdzawoczerwonego węża zwisały strzępy skóry, jakby gad usiłował zrzucić skórę, lecz mu się to nie udało. Nieważne, powiedział sobie Bystry. Nieważne. Jeśli zwyciężą dla niego w tej ostatniej bitwie, nie będzie ich już potrzebował. Uprawiał z powodzeniem piractwo, zanim się z nim sprzymierzyły. Znów może to robić. Na pokładach zbliżających się jamailliańskich statków wrzały przygotowania; ustawiano machiny wojenne, by zaatakować zbliżające się stwory. Ludzkie okrzyki zmieszały się nagle z nawoływaniem węży. Mniejsze statki wypuściły deszcz strzał. Nad lśniącą wodą poszybowały łukiem kamienie, wystrzelone z katapult znajdujących się na pokładach kilku dużych jednostek. Wpadły do morza w srebrzystych rozbryzgach. Przypadkiem trafiły jednego węża. Z jamailliańskiego statku poderwały się chrapliwe okrzyki tryumfu. Raniony chudy zielony wąż trąbił przenikliwie z bólu. Pośpieszyły do niego inne węże. Jego długie ciało miotało się na powierzchni wody, posyłając w powietrze srebrne fontanny. - Ma przetrącony grzbiet - szepnął chrapliwie Prawy. Zmrużył oczy w przepełnionym bólem współczuciu. - To moja wina - szepnął galion i ukrył twarz w dłoniach. - Żył tak długo i odbył tak daleką podróż, by zginąć w taki sposób? Moja wina. Och, Tellurze, tak mi przykro. Zanim zielony wąż zniknął w głębinie, pozostałe stwory odpłynęły od „Vivacii". Pruły powierzchnię morza nieustępliwą falą, zostawiając za sobą koronkę kilwaterów. Na pokładach zagrożonych statków załogi gorączkowo ładowały i nakręcały katapulty. Węże już nie ryczały. Nad wodą niosły się wyraźnie krzyki przestraszonych ludzi. Bystry usłyszał, jak stojący obok niego Prawy głośno oddycha. Za nim narastał głęboki pomruk. Bystry zerknął przez ramię. Załoga przerwała pracę. Zamarła w oczekiwaniu na masakrę. Nie miała się rozczarować. Węże otoczyły statek, który wystrzelił zabójczy kamień. Ich długie szyje przypominały Bystremu zwierające się macki ukwiału. Pochłonęły statek, rycząc i tryskając jadem. Żagle odpadły od masztów, a potem takielunek runął na pokład niczym naręcze chrustu. Rykom węży przez chwilę akompaniowały przeraźliwe wrzaski załogi. Potem największe węże przerzuciły się przez pokład jak cumy; ich ogromny ciężar i miotające się zwoje wciągnęły statek pod wodę, gdzie szybko się rozpadł na kawałki. Zza pleców Bystrego dobiegały stłumione okrzyki zdumienia i przerażenia. Bystry sam potrafił sobie wyobrazić, jak „Vivacia" mogłaby się rozpaść w wężowych uściskach. Reszta jamailliańskich statków odpływała od ofiary, wciąż sypiąc gradem kamieni. Węże chwytały tonących i pożerały ich, a następnie zwróciły uwagę na inne statki. Niektóre chciały uciekać, lecz było już na to za późno. Węże rozproszyły się wśród floty, plastyczne niczym wyspa krasnorostów, lecz równie chwytliwe. Stwory były teraz rozproszone i efekty ich działania nie były tak spektakularne. Węże okrążały statki, spryskując je jadem. Co większe stwory uciekały się do taranowania. Jeden statek stracił żagle. Któryś z węży został trafiony. Wrzasnął wściekle i rzucił się na statek, lecz zaraz znieruchomiał. Statek ten stał się celem skoncentrowanej wściekłości pozostałych węży. - Odwołaj je - poprosił cicho Prawy. - Dlaczego? - zapytał swobodnym tonem Bystry. - Gdybyśmy ginęli z ich rąk, to sądzisz, że naszłaby ich nagła litość wobec nas? - Proszę cię, „Vivacio"! Odwołaj je! - zawołał Prawy. „Vivacia" powoli pokręciła wielką głową. Na widok takiej lojalności Bystremu żywiej zabiło serce, lecz mruknięciem przeznaczonym tylko dla niego i dla chłopaka, „Vivacia" zdruzgotała marzenie pirata. - Nie mogę. Są teraz poza wszelką kontrolą. Wpadły w szał, powodowane nie tylko rozpaczą, ale i zemstą. Obawiam się, że kiedy skończą, zaatakują mnie. Prawy pobladł. - Powinniśmy uciekać? Uda nam się to? Bystry wiedział, że nie. Postanowił robić dobrą minę do złej gry. Cóż, przynajmniej nikt go nie przeżyje, by cokolwiek opowiedzieć. Klepnął Prawego w ramię. - Zaufaj szczęściu, Prawy. Zaufaj szczęściu. Wszystko będzie dobrze. Sa nie przeprowadził mnie przez to wszystko, bym skończył jako karma dla węży. - Przyszła mu do głowy pewna myśl. - Przekaż sygnał na „Mariettę". Niech Sorcor przyśle mi z powrotem Ettę. -Teraz? W środku tego całego zamieszania? - zapytał z przerażeniem Prawy.

Bystry się roześmiał. - Nic cię nie zadowoli, co? Powiedziałeś mi, że miejsce Etty jest u mego boku. Uznałem, że masz rację. Powinna znaleźć się przy mnie, zwłaszcza w takim dniu. Przekaż sygnał Sorcorowi. *** Na znajdującym się pod nimi morzu galery z Krainy Miedzi otaczały żaglowiec. - Rozruszamy ich trochę? - mruknęła Tintaglia. - Proszę cię, nie - jęknął Bras. Rozległe sińce na jego piersi sprawiały, że czuł ból nawet przy oddychaniu. Ostatnią rzeczą, której pragnął, to wstrząsy, jakich doznałby w jej szponach, gdyby zaczęła nurkować ku statkom. Poczuł przebiegający ją dreszcz emocji i znów jęknął, lecz smoczyca nic rzuciła się w dół. - Słyszałeś? - zapytała. - Nie. Co takiego? - odpowiedział pytaniem, ale jedyną reakcją Tintaglii były mocniejsze uderzenia skrzydeł. Ocean i znajdujące się na jego powierzchni statki oddaliły się od Brasa. Zamknął oczy, a kiedy ośmielił się je znów otworzyć, ocean stał się falującą materią, a wyspy porozrzucanymi zabawkami. Nie mógł oddychać. - Proszę cię - powiedział błagalnie. Nie odpowiedziała. Znalazła zimny prąd powietrza i zawisła w nim. Bras zamknął oczy i czekał. - Tam! - zawołała raptem smoczyca. Bras nie miał w płucach dość powietrza, by zapytać, o co chodzi. Przechylili się i zaczęli zsuwać z nieba. Zimny wiatr przenikał do kości. W chwili, kiedy pomyślał, że gorzej już być nie może, Tintaglia wrzasnęła tak, że Brasowi o mały włos nie popękały bębenki. Dzwoniło mu w uszach, a jego małą ludzką duszę pochłonął niemy okrzyk tryumfu smoczycy. - Widzisz! Tam są! *** - Coś się stało - powiedziała Althea. - Węże przerywają atak. Wszystkie odwracają głowy. Patrzyła przez bulaj. Widziała niewielki fragment bitwy, lecz wedle niego oceniała całość. Zostały uszkodzone wszystkie z pięciu statków, które widziała. Na jednym żagle zwisały w strzępach, a na pokładzie prawie nie było widać ruchu. Nie wpłynie już do żadnego portu. Węże rozbiły szyk floty i ją rozproszyły, zmuszając każdy statek do samotnej walki. Teraz nagle przerwały ataki i wielkimi, lśniącymi oczyma patrzyły w niebo. - Co? - zapytała z niepokojem Słodka, siadając prosto. Yek przerwała wartę przy drzwiach. - Daj popatrzeć - zażądała, podchodząc do bulaja. Althea ustąpiła jej miejsca, stanęła na środku kajuty i sięgnęła nad głowę, przykładając dłonie do pokładnika. - Szkoda, że nie jestem silniej związana z „Vivacią". Chciałabym widzieć jej oczyma, jak kiedyś. - Co ona czuje? Zaczekaj! Dokąd płyną te wszystkie węże? - zapytała Yek. - Czuje zbyt wiele. Strach, niepokój i smutek. Czy węże odpływają? - Dokądś zmierzają - odparła Yek. Odwróciła się od bulaja z pełnym zniecierpliwienia prychnięciem. - Dlaczego tu siedzimy? Wyjdźmy na pokład i zobaczmy sami. - Dobry pomysł - powiedziała ponuro Althea. - Prawy powiedział, że tu będziemy bezpieczniejsi - przypomniała im Słodka. Uniosła nagle ręce ku głowie, jakby sama myśl o wyjściu na pokład sprawiała jej ból. - Chyba się nie spodziewał, że sprawy przybiorą taki obrót - odparła pocieszająco Althea. - Powinniśmy sprawdzić, co się dzieje. - Żądam, byście wszystkie tu pozostały! - krzyknął raptem satrapa. Usiadł z twarzą wykrzywioną gniewem. - Nie chcę zostać sam! Jako moje poddane jesteście mi winne lojalność. Macie tu zostać, by mnie w razie konieczności chronić. Yek uśmiechnęła się krzywo. - Przykro mi, mały. Nie jestem twoją poddaną, a nawet gdybym nią była, i tak wyszłabym na pokład. Ale jeśli chcesz iść z nami, będę cię strzec. Słodka oderwała dłonie od twarzy. Zaczerpnęła tchu i oznajmiła: - Musimy wyjść na pokład. W tej chwili! Przybywa Tintaglia! Smoczyca nawołuje węże. - Co? Smoczyca? - zapytała z niedowierzaniem Althea. - Czuję ją. - W głosie Słodkiej brzmiało zdumienie. Zerwała się na nogi, a jej ciemne oczy zrobiły się jeszcze większe. Czuję smoczycę. I słyszę ją! Tak jak ty wiesz rozmaite rzeczy za pośrednictwem statku. Nie wątp w to, co mówię, Altheo. To prawda. - Wtem zbladła, a jej zdumienie zmieniło się w rozpacz. - I jest z nią Bras. Przybywa z tak daleka, szukając mnie. Mnie! Zakryła ręką usta i skrzywiła się. - Nie bój się - powiedziała łagodnie Althea. Dziewczyna skuliła się na krześle i pomacała pofałdowaną bliznę na czole. Opuściła dłonie, jakby się oparzyła, a potem zapatrzyła się na szponiaste palce. - Nie - szepnęła. - Nie, to nie w porządku. - Co z nią jest? - zapytał pogardliwym tonem satrapa. - Rozchorowała się? Jeśli jest chora, ma stąd wyjść. Althea uklękła przy siostrzenicy. - Słodka? - Co dolega tej dziewczynie? - Przestań. Słowo to było na równi prośbą, jak rozkazem. Słodka dźwignęła się na nogi. Poruszała się, jakby składała się z oddzielnych, niedopasowanych części. Oczy miała bez wyrazu. Wzięła ze stołu nakrycie głowy, popatrzyła na zawój i

wypuściła go z ręki. - To nie ma znaczenia. - Mówiła odległym, bezosobowym głosem. - Taka teraz jestem. Ale... - Nie dokończyła myśli. Podeszła do drzwi, jakby była zupełnie sama. Yek szeroko je przed nią otworzyła i spojrzała z lekkim zdziwieniem na Altheę. - Idziesz? - Oczywiście - mruknęła Althea. Nagle zrozumiała, co przez te wszystkie lata musiała czuć jej matka, pragnąc dla swoich córek samego dobra, lecz nie mając żadnej mocy sprawczej. Było to mdlące uczucie. - Stać! A co ze mną? Nie możecie mnie tu zostawić bez służących - zaprotestował gniewnie satrapa. - No to się pośpiesz, mały, albo zostaniesz sam - powiedziała Yek. Althea zauważyła jednak, że nie przytrzymała mu drzwi. *** Bystry patrzył w górę, świadom, że ma otwarte usta, lecz nie był w stanie nic na to poradzić. Miał niejasną świadomość, że „Vivacia" też patrzy w górę z dłońmi złożonymi przed sobą, jakby się modliła. Stojący obok niego Prawy modlił się rzeczywiście, nie o łaskę, jak mógłby się spodziewać Bystry, lecz radosnym potokiem słów, sławiących cudowność Sa. Brzmiało to tak, jakby chłopak śpiewał w transie. - Twoja jest cudowność i chwała, stwórco Sa... Bystry nie wiedział, czy Prawy wypowiada znane sobie słowa, czy też majestat istoty unoszącej się nad nimi zachęcił go do spontanicznego wielbienia. Smok zatoczył kolejny krąg; zimowe słońce musnęło jego boki i błękitne łuski zalśniły srebrem. Zawołał jeszcze raz. Kiedy smok się odezwał, Bystry poczuł, że „Vivacia" mu odpowiada. Przez statek przebiegła straszliwa, dogłębna tęsknota, która udzieliła się i jemu. „Vivacia" pragnęła poruszać się po niebie z równą swobodą, wznosić się, nurkować i krążyć dla przyjemności. Przypomniało to statkowi wszystko, czym nie jest i nigdy nie będzie. Zaczęła się przezeń sączyć rozpacz niczym trucizna. Węże zaprzestały ataków na jamailliańskie statki i zaroiły się na otwartym morzu. Niektóre się nie poruszały, wzniosły tylko głowy i patrzyły w górę wielkimi, wirującymi oczyma. Inne igrały i pluskały się w wodzie, jakby ich figle mogły ściągnąć uwagę smoczycy. Jamailliańska flota wykorzystała okazję, uciekając od pewnej śmierci. Jeden mniejszy statek tonął, a jego załoga przesiadała się na inną jednostkę. Na pokładach pozostałych statków ludzie usiłowali wprowadzić porządek do panującego tam chaosu. Odcinali zerwany takielunek i wyrzucali za burtę zniszczone żagle. Jednakże nawet na wycofujących się statkach, mimo tego, co przeszli, ludzie krzyczeli i pokazywali na smoczycę. Etta kuliła się w łódce wysłanej przez Sorcora. Rzucała spojrzenia to na dokazujące węże, to na krążącego stwora. Twarz miała bladą, a wzrok utkwiony w Bystrym. Marynarze wiosłowali długimi pociągnięciami, z głowami wtulonymi w ramiona. Za każdym okrążeniem smok obniżał lot, a „Vivacia" znajdowała się wyraźnie w środku tej spirali. Bystry zauważył, że smok ściska coś w przednich łapach. Może to jakaś ofiara, ale nie widział, co to takiego. Czy przygląda się statkowi przed atakiem? Czy wyląduje na wodzie jak mewa? Znów przeleciał obok, tym razem tak blisko, że podmuch powietrza spowodowany biciem jego skrzydeł załopotał żaglami i zakołysał statkiem. Węże morskie wydawały nieludzki lament, który w miarę, jak smok schodził coraz niżej, stawał się głośniejszy i wyższy. Wtem, przelatując tuż nad łódką Etty, smoczyca upuściła trzymany ciężar. Cokolwiek to było, o mały włos nie trafiło w łódkę; wylądowało obok niej, wzbijając słup wody. Stwór wzniósł się wyżej, bijąc ociężale skrzydłami. Zaryczał, a węże głośno mu odpowiedziały. A potem odleciał, o wiele wolniej, niż się zbliżał. Węże podążyły za nim. Trzymały się smoczycy niczym jesienne liście porwane podmuchem wiatru. Prowadziły te szybsze, podczas gdy pozostałe z trudem cięły spienione przez nie fale, wyginając grzbiety. Ale odpływały wszystkie. Odlatujący smok wydał ostatnie, przeciągłe wołanie, zabierając ze sobą tryumf Bystrego. *** To był człowiek, i to żywy. Kiedy spadał do wody, Etta zdążyła tylko ze zdumieniem rzucić nań okiem. Wymachiwał szaleńczo nogami, a potem zniknął w fontannie wody. Smoczyca upuściła go tak blisko łodzi, że niemal ją zatopił. Etta mogłaby przysiąc, że zrobiła to celowo. Łódka kołysała się dziko na fali wywołanej upadkiem człowieka. Mimo to kobieta chwyciła się burty i wychyliła się, szukając go wzrokiem. Czyżby utonął? Wypłynie na powierzchnię? - Gdzie on jest?! - zawołała. - Wypatrujcie go! Lecz wioślarze nie zwracali na nią uwagi. Za oddalającym się smokiem odpływały węże, więc mężczyźni wykorzystali okazję, by jak najszybciej popłynąć do „Vivacii". Wśród pokazujących rękami i rozgadanych marynarzy stali na pokładzie Bystry i Prawy, wpatrzeni w smoka. Tylko galion podzielał troskę Etty. „Vivacia" po raz ostatni spojrzała z bólem na smoczycę, a potem też zaczęła przeszukiwać wzrokiem wodę wokół łódki. Mimo to Etta pierwsza dostrzegła poruszający się kształt; pokazała tam ręką. - Tam, tam jest! - zawołała. Lecz stwór, który wynurzył się na powierzchnię, chwytając ustami powietrze, nie był człowiekiem. Miał ludzką postać, lecz jego wytrzeszczone oczy lśniły miedzią. Ciemne, ociekające wodą loki przypominały splątane wodorosty. Spostrzegł łódź i wyciągi ku niej rękę, lecz Etta zauważyła, że ta ręka lśni nie tylko od wody. Była pokryta łuskami. Stwór z bulgotem zanurzył się z powrotem pod wodę. Wioślarze, którzy go widzieli, wrzasnęli i przyłożyli się do wioseł. Etta, jak skamieniała, wpatrywała się w miejsce, gdzie zniknął topielec. - Podejmijcie go! Proszę! - rozległ się przenikliwy dziewczęcy głos. Etta podniosła wzrok na elegancko ubraną dziewczynę, stojącą na pokładzie. Przecież ta Towarzyszka satrapy nie

wyglądała na starszą od Prawego! Wtedy „Vivacia" pokazała rozkazująco wielkim palcem na wodę. -Tam! Tam, głupcy, znów się wynurza! Szybko, szybko, podejmijcie go! Spanikowani wioślarze nie zwrócili uwagi na prośbę Etty, lecz rozkaz galionu to co innego. Pobledli i zwolnili tempo, a kiedy człowiek znów się wynurzył, zawrócili łódkę w jego stronę. Zobaczył ich i rozpaczliwie sięgnął ręką. Usiłował podpłynąć do łódki, ale poszedł pod wodę. - To koniec - zawyrokował jeden z wioślarzy, lecz chwilę później nad powierzchnią morza pojawiły się rozczapierzone dłonie, a zaraz potem blada twarz. Etta usłyszała, jak mężczyzna chwyta powietrze. Jeden z marynarzy wysunął w jego stronę wiosło, które mężczyzna chwycił tak mocno, że niemal mu je wyrwał z ręki. Przyciągnęli go do łódki i udało mu się uchwycić burty. Nie był w stanie zrobić nic więcej. Na pokład musiało go wciągać dwóch ludzi. Leżał na dnie, ociekając wodą i krztusząc się. Kiedy pozbył się z nosa morskiej wody, popłynęła za nią krew. Zamrugał nieludzkimi oczyma, patrząc na Ettę. Początkowo chyba jej nie widział, lecz potem poruszył bezgłośnie ustami. - Dziękuję. Głowa opadła mu na bok i zamknął oczy.

Rozdział 33

STATEK PRZEZNACZENIA Załoga się rozstąpiła, robiąc przejście Bystremu, który spojrzał na postać rozciągniętą twarzą do dołu na pokładzie. Ubranie wyłowionego ociekało wodą, a mokre włosy zakrywały mu twarz. - Interesujący rozbitek, Etto - zauważył cierpko. Kimkolwiek był albo, poprawił się w duchu Bystry przyjrzawszy się jego dłoniom, czymkolwiek był ten człowiek, stanowił niemiły dodatek do już nazbyt skomplikowanej sytuacji. Bystry nie miał na to czasu. - Ty go wyłowiłaś. Możesz go sobie zatrzymać - oznajmił, a potem się zachwiał, potrącony przez doradczynię satrapy. Zgromił ją wzrokiem, lecz tego nie zauważyła. Zaczął coś mówić, ale słowa zamarły mu na wargach. Co ona ma na głowie? Tuż za nią przepchnęła się Althea, trącając go lekko, lecz zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Yek trzymała się na skraju tłumu wraz z nadąsanym satrapą. - Czy on oddycha? Czy Bras żyje? - pytała Słodka. Pochyliła się nad mężczyzną, ale go nie dotykała. Obok niej uklękła Althea. Delikatnie przyłożyła palce z boku szyi wyłowionego. Przez chwilę miała nieruchomą twarz, a potem uśmiechnęła się do siostrzenicy. - Bras żyje, Słodka. Dołączył do nich Prawy. Wzdrygnął się na słowa Althei, lecz zaraz obdarzył siostrę uśmiechem pełnym niedowierzania. Kiedy chłopak się do niej uśmiechał, przez twarz Etty przebiegł cień zazdrości, lecz natychmiast zniknął. Spojrzała na Bystrego. - Posłałeś po mnie? - zapytała niemal z urazą. - Owszem. - Uświadomił sobie, że zebrany tłumek pilnie śledzi tę rozmowę. Zmienił ton na łagodniejszy. - A ty przybyłaś. Jak zawsze. - Uśmiechnął się do niej. Dobrze. Ona i załoga mogą to rozumieć, jak chcą. Pokazał na mężczyznę leżącego u jego stóp. - Co to jest? - Upuścił go smok - wyjaśniła Etta. -Więc ty go oczywiście podjęłaś - zauważył kwaśno Bystry. - „Vivacia" powiedziała, że powinniśmy to zrobić - dorzucił nerwowo jeden z wioślarzy Sorcora. - To Bras Khuprus z Deszczowych Ostępów, narzeczony mojej siostry. - Prawy wypowiedział te zdumiewające słowa zupełnie spokojnie. - Sa jeden wie, jak mu się udało ją tu znaleźć, ale tego dokonał. Pomóżcie mi go odwrócić - dodał. Chwycił leżącego za ramię. Kiedy go pociągnął, Bras jęknął i słabo poruszył dłońmi. Obok Prawego przykucnęła Althea. - Zaczekaj. Daj mu czas na oczyszczenie płuc - powiedziała, gdy Bras się rozkaszlał. Oddychając chrapliwie, uniósł lekko głowę, a potem znów ją opuścił na pokład. - Słodka? - zapytał zduszonym głosem. Wstrzymała oddech, odskoczyła od Brasa i zakryła twarz dłońmi. - Nie! - krzyknęła, a potem się odwróciła i przepchnęła przez tłum. Etta patrzyła za nią ze zdumieniem. - O co tu chodzi? - zapytała. Zanim ktokolwiek zdołał odpowiedzieć, rozległ się krzyk marynarza na oku. - Sir! Wracają jamailliańskie statki! Z kolei Bystry odwrócił się na pięcie i pośpiesznie odszedł. Nie powinien był pozwolić, by cokolwiek odwróciło jego uwagę od przeciwników, bez względu na to, jak bardzo mogli się wydawać uszkodzeni i rozrzuceni. Dotarł na fordek tak szybko, jak umiał, i ze zdumieniem patrzył na zbliżające się jednostki. Usiłowały otoczyć jego trzy statki. Czy one zwariowały? Niektóre miały wyraźny przechył, lecz dwie będące w dobrym stanie wysunęły się na czoło i prowadziły resztę. Na ich pokładach Bystry widział charakterystyczną krzątaninę ludzi przygotowujących machiny wojenne. Przyglądał im się z namysłem. Wspierały go „Marietta" i „Pstrokacz" z doświadczonymi załogami. Marynarze z Jamailli w najlepszym wypadku będą zmęczeni, i prawdopodobnie zużyli sporą część amunicji. Technicznie jamailliańska flota wciąż miała przewagę liczebną, lecz większość jej statków została poważnie uszkodzona. Dwa już tonęły, a ich załogi szukały schronienia w łódkach. Bystry miał jako kartę przetargową satrapę. To była najlepsza pora na rzucenie wyzwania flocie z Jamaillii. - Yolu! - zawołał rozkazująco. - Poślij ludzi z powrotem na stanowiska i każ się im przygotować. „Vivacia" razem z nim obserwowała zbliżające się statki, lecz jej myśli krążyły gdzie indziej. - Jak się czuje człowiek z Deszczowych Ostępów? - Żyje - odparł zwięźle Bystry. - Przyniosła go smoczyca. Tutaj, do mnie. - Prawy sądzi, że zrzuciła go dla jego siostry - odparł cierpko Bystry. - To miałoby sens - powiedział statek z namysłem. - Oni do siebie pasują. - Taki sam sens, jak wszystko, co się dzisiaj wydarzyło. Jakie są szanse zajścia takiego zdarzenia, „Vivacio"? Smoczyca zrzuca ukochanego Słodkiej obok akurat tego statku, który powinien go wyłowić. - Nie było w tym nic przypadkowego. Smoczyca przybyła w poszukiwaniu Słodkiej i ją znalazła. Ale... - Galion przyjrzał się zbliżającym się statkom i powiedział miękko: - Coś tu się szykuje, Bystry. Coś jeszcze potężniejszego od szczęścia, któremu oddajesz cześć. -Uśmiechnęła się, lecz w tym uśmiechu był smutek. - Przeznaczenie nie oblicza szans -

dodała tajemniczo. Nie miał na to odpowiedzi. Denerwował go już sam ten pomysł. Przeznaczenie było w porządku, kiedy oznaczało jego sukces. Tego dnia jednak zdawało się, że los przechyla szale na niekorzyść Bystrego. Usłyszał za sobą kroki Etty i odwrócił się do niej. - Przyprowadź tu satrapę. I Słodką. Nie odpowiedziała. - Co jest? - zapytał w końcu. Miała dziwną minę. Co się z nią dzieje? Sprowadził ją z powrotem na statek. Czegóż jeszcze mogła od niego chcieć? Dlaczego musi tego chcieć akurat teraz? - Mam ci coś do powiedzenia. Coś ważnego. - Ważniejszego od naszego przeżycia? - Zerknął na zbliżające się statki. Czy najpierw się zatrzymają i będą negocjować, czy po prostu zaatakują? Lepiej nie ryzykować. - Przyślij do mnie też Yola i Prawego - polecił. - Dobrze - obiecała. Zaczerpnęła tchu i dodała: - Jestem w ciąży. Noszę twoje dziecko. A potem się odwróciła i odeszła. Jej słowa zamroziły czas. Bystry nagle poczuł, że stoi nie na pokładzie, lecz jest zawieszony w chwili. Rozchodziło się od niej tyle ścieżek w tylu kierunkach. Niemowlę. Dziecko. Zalążek rodziny. Mógł być ojcem, tak jak był nim jego ojciec. Nie. Lepiej. Mógł chronić swego syna. Jego ojciec próbował go chronić, lecz zawiódł. On mógł być królem, a jego syn księciem. Albo mógł się pozbyć Etty, dokądś ją zawieźć i tam zostawić, a potem żyć dalej, nie mając nikogo, kto by na nim polegał, kogo mógłby zawieść. Jego myśli nie wirowały; obijały mu się w mózgu jak kamienie. Może Etta kłamie? Może się myli? Czy on chce dziecka? A jeśli to będzie dziewczynka? - Czy i tak nazwałbyś ją „Niezrównanym"? - szepnął złośliwie amulet na jego nadgarstku i roześmiał się cicho. Przeznaczenie już się nie czai. Jakaś jego część odleciała ze smoczycą. Mówi ono, że władcy Trzech Królestw znów wzniosą się w niebo. Reszta dzisiejszego przeznaczenia zwaliła ci się na głowę. Jest trochę cięższa od korony, co? - Daj mi spokój - szepnął Bystry. Mówił nie do amuletu, lecz do przeszłości, która sięgnęła w przód i znów go ogarnęła. Napłynęły do niego inne wspomnienia, wspomnienia, które zagrzebał bardzo głęboko. Bystry w okręgu ojcowskich ramion, wyciągający w górę małe dłonie, by położyć je na wewnętrznych szprychach koła sterowego „Niezrównanego", prowadzonego pewną ręką ojca. Przypomniał sobie, jak szli przez Łupigród; on siedział wysoko na ramionach ojca, a matka śmiała się do niego i odgarniała jaskrawy szal, trzepoczący w jej ciemnych włosach. Te wspomnienia, jasne i radosne, były bardziej nieznośne niż jakikolwiek zapamiętany ból. Były szyderstwem, kłamstwem, ponieważ pewnej ciemnej, krwawej nocy wymazano całą czułość i poczucie bezpieczeństwa. Teraz Etta chciała to wszystko zacząć od początku. Czy ona oszalała? Czyżby nie wiedziała, co musi nadejść? W końcu, oczywiście, będzie musiał skrzywdzić to dziecko. Nie dlatego, że chciał to zrobić, lecz dlatego, że było to nieuniknione. Ten moment stanowił krańcowe wychylenie wahadła. Muszą ulec temu ruchowi, aż dotrze do drugiej skrajności, do miejsca, gdzie on sam był Igrotem, a Igrot nim. Wtedy dziecko będzie musiało odegrać rolę, którą niegdyś grał Bystry. - Biedny, żałosny drań - szepnął z przerażeniem amulet. Lecz litość nie mogła powstrzymać przeznaczenia. Nic nie mogło uratować Bystrego ani dziecka. Wydarzenia muszą rozwijać się wedle swego wzoru. Nic nie może przerwać kręgu czasu. Zdarzenia będą następować ponownie, tak jak zawsze następowały. I jak zawsze będą następować. *** - Sir? - odezwał się tuż obok Yol. Jak długo tu stał? Myśli Bystrego rozwiały się jak nasiona dmuchawca, zdmuchnięte przez dziecko. Co on sobie myślał? Kiedy zaczęło padać? Przeklęta kobieta! Dlaczego postanowiła rozproszyć jego uwagę właśnie teraz? - Jamailliański statek chce rozmawiać - powiedział pierwszy oficer, przełknąwszy ślinę. - Gdzie jest satrapa?- zapytał gniewnie Bystry. Ciaśniej owinął się płaszczem i starł wodę z twarzy Deszcz był zimny. Yol sprawiał wrażenie przestraszonego. - Za panem, sir. Bystry zerknął do tyłu. Obok satrapy stała Słodka z zakrytą głową Wokół siostry krążył Prawy. Kiedy oni wszyscy weszli na fordek? Jak długo tu stał, oszołomiony wiadomością Etty? - To oczywiste! - Nie tłumił gniewu, lecz zmienił jego cel. - Dokładnie tu, gdzie powinien. Odpowiedz im. Powiedz, że król Bystry radzi im się dobrze namyślić. Przypomnij, że w każdej chwili mogę przywołać węże. Powiedz, że moim zamiarem nie jest zniszczenie floty, lecz po prostu wyegzekwowanie legalnego traktatu. Mogą przysłać jeden statek ze swoimi przedstawicielami. Pozwolimy im wejść na pokład. Usłyszą od samego satrapy, że moje roszczenia są prawdziwe. Yol odczuł ulgę. -A więc węże nas nie opuściły? Wróciłyby, gdybyś je przywołał, kapitanie? Gdyby w pobliżu znajdował się jakiś wąż, Bystry rzuciłby mu Yola na pożarcie. - Przekaż moją wiadomość! - warknął i odwrócił się od oficera, by znów popatrzeć na zagrażającą mu flotę. Poznał, co to za flota. Każdy statek należał do jakiegoś wielmoży, z których każdy żywił nadzieję, że wróci obładowany łupami i opromieniony chwałą. Zapewne będą rywalizować o to, kto będzie się układał o zwolnienie satrapy; wszyscy wielmoże zechcą brać udział w negocjacjach. Czy będą na tyle głupi, by przysłać mu zakładnika z każdego statku? Bystry miał na to nadzieję, a mimo to wiedział, że tego dnia może się jeszcze rozegrać krwawa bitwa. ***

Po tym jak Słodka uciekła, Yek i Althea zniosły Brasa do kajuty Althei. Kiedy znalazł się na jej koi, odzyskał przytomność. - Gdzie jest Słodka? - zapytał bełkotliwie. - Czy jej nie odnalazłem? Z jednego nozdrza sączyła mu się leniwie krew, a z włosów kapała woda. - Odnalazłeś - zapewniła go Althea. - Ale wezwał ją kapitan Bystry. Bras nagle przycisnął dłonie do swej obnażonej twarzy. - Widziała mnie? - zapytał z przerażeniem. Takie pytanie w takiej chwili wymagało szczerej odpowiedzi. - Tak. Widziała - odparła cicho Althea. Nie było sensu kłamać ani próbować oszczędzić mu przykrości. Trudno było odczytać wyraz jego miedzianych oczu, lecz zdradziły go zaciśnięte usta. - Ona jest bardzo młoda, Brasie - usprawiedliwiła siostrzenicę Althea. -Wiedziałeś o tym, kiedy zacząłeś się do niej zalecać. - Usiłowała nadać słowom łagodne, a zarazem stanowcze brzmienie. - Nie możesz oczekiwać... - Zostawcie mnie samego na jakiś czas. Proszę - powiedział cicho. Yek wyszła, wpatrując się w niego. Podchodząc do drzwi, Althea powiedziała przez ramię: - Na tych kołkach wiszą ubrania Prawego. Gdybyś chciał zmienić ubranie na suche. Nie miała wielkiej nadziej, że cokolwiek będzie na niego pasować, był bowiem dobrze zbudowanym, wysokim i muskularnym mężczyzną. Yek najwyraźniej dzieliła jej myśli. - Nawet z tymi łuskami nieźle wygląda - zauważyła cicho. Althea oparła się obok Yek o ścianę na korytarzu. - Powinnam być na fordeku, a nie tu - stwierdziła gderliwie. - Dlaczego? Przecież nie masz wpływu na nic, co się tam dzieje - odparła Yek. - Przyznaj się, Altheo - dodała nagle ściszonym głosem. - Kiedy patrzysz na łuski na jego twarzy, musisz się zastanawiać nad resztą jego ciała. - Nie, nie zastanawiam się - odparła lodowatym tonem Althea. Nie chciała o tym myśleć. Ten człowiek pochodził z Deszczowych Ostępów i był krewnym Kupców z Miasta Wolnego Handlu; była mu winna lojalność, a nie jałowe rozmyślania o jego ciele. Widziała już wcześniej mieszkańców Deszczowych Ostępów i nie była wstrząśnięta. Nic nie mogli poradzić na to, co z nimi robiły Deszczowe Ostępy. Rodzina Khuprusów słynęła i ze swego bogactwa, i z honoru. Bras Khuprus, pokryty łuskami czy nie, był dobrą partią; to, że wybrał się tak daleko i w taki sposób na poszukiwanie swej narzeczonej, stanowiło niezaprzeczalny dowód odważnego serca. Ale Althea nie winiła Słodkiej za ucieczkę. Dziewczyna zapewne wyobrażała sobie pod jego zasłoną przystojną twarz. Ujrzenie łuskowatego narzeczonego musiało nią wstrząsnąć. *** Bras zdjął wilgotną koszulę. Upadła na podłogę na stertę jego ubrania. Odetchnął głęboko przez ściśnięte gardło i spojrzał w lusterko, zmuszając się do ujrzenia tego, co zobaczyła Słodka. Tintaglia go nie okłamała. Jego kontakt z nią przyśpieszył powstawanie zmian charakterystycznych dla mieszkańców Deszczowych Ostępów. Dotknął delikatnych smoczych łusek na twarzy, zamknął i otworzył patrzące na niego z lusterka miedziane, gadzie oczy. Pokryty łuskami nagi tors lśnił brązem. Skóra pod spodem wydawała się niebieskawa - czy to sińce, czy zmiana barwy? Bras widział pięćdziesięcioletnich „staruszków" z Deszczowych Ostępów, którzy nie wykazywali tyłu zmian, ile miał już on. Co się z nim stanie z biegiem lat? Czy wyrosną mu smocze szpony, czy jego zęby przybiorą spiczasty kształt, a język stanie się pofałdowany? Powiedział sobie, że to nie ma wielkiego znaczenia. Teraz zestarzeje się samotnie, przez większość czasu przebywając pod ziemią, szukając smoków. Jego wygląd nie będzie miał dla nikogo znaczenia. Tintaglia dotrzymała umowy. On też jej dotrzyma. Zauważył tkwiącą w niej ironię. Postawił resztę swego życia na nadzieję, że uda mu się uratować Słodką. Teraz nie będzie się wypierał swoich szaleńczych fantazji. Marzył, że ją uratuje, nietkniętą mimo straszliwych niebezpieczeństw, na jakie była narażona, a ona padnie mu w ramiona i obieca, że zawsze będzie u jego boku. Marzył, że kiedy odsłoni przed nią twarz, Słodka się uśmiechnie, dotknie jej i powie mu, że to nie ma znaczenia, że kocha jego, nie jego twarz. Lecz rzeczywistość okazała się okrutniejsza. Tintaglia upuściła go i odleciała ze swoimi cennymi wężami. Po wielu dniach maltretowania w smoczych szponach i spędzania zimnych nocy na odludnych plażach niemal utonął. Musiała go ratować rodzina Słodkiej. Zapewne uważają go za kompletnego głupca. Jego misja nie miała sensu, bo Słodkiej nic już nie groziło. Nie miał pojęcia, dlaczego „Vivacia" nosi jamailliańską banderę, lecz najwyraźniej Althei Vestrit udało się odzyskać statek i uratować siostrzenicę. Nie tylko nie potrzebowały żałosnych wysiłków Brasa, ale musiały ratować jego samego. Zdjął z kołka koszulę Prawego i uniósł ją, po czym z westchnieniem odwiesił z powrotem. Wziął z podłogi własną i przyglądał się, jak ścieka z niej woda. Zaplątała się w nią jego zasłona. Patrzył na nią przez chwilę, a potem wyplątał ją i wyżął. To była pierwsza rzecz, jaką na siebie włożył. *** Słodka stała w ulewnym deszczu, nic nie widząc. Delikatne łuski na twarzy Brasa przypominały jedwabistą kolczugę, a ciepły blask jego miedzianych oczu był jak promień latarni morskiej. Kiedyś ucałowała te usta przez cienki materiał zasłony. Poczuła na spierzchniętych wargach szorstkie palce i gwałtownie odsunęła dłoń. To było teraz nieosiągalne. Uniosła twarz na strugi zimnego deszczu, z przyjemnością chłonąc jego lodowaty dotyk. Znieczul mnie, poprosiła. Zabierz ten ból. - Zimno mi - wyjęczał satrapa. - I jestem zmęczony staniem tutaj. Bystry posłał mu ostrzegawcze spojrzenie.

Satrapa objął się mocno rękoma, ale i tak trząsł się z zimna. - Chyba nie przybędą. Dlaczego muszę tu stać na wietrze i deszczu? - Bo tak mi się podoba - warknął Bystry. Prawy postanowił się wtrącić. - Mogę ci dać mój płaszcz, jeśli chcesz - zaproponował. Satrapa zmarszczył brwi. - Ocieka wodą! Na co mi się przyda? - Mógłbyś być bardziej mokry - stwierdził Bystry. Słodka głęboko odetchnęła. Pirat i satrapa najwyraźniej nie bardzo się od siebie różnili. Jeśli umie sobie poradzić z jednym, będzie umiała sobie poradzić i z drugim. To nie odwaga kazała jej przeciąć pokład i stanąć ze skrzyżowanymi rękoma przed Bystrym, lecz głęboka rozpacz. Był niebezpiecznym, gwałtownym człowiekiem, ale ona się go nie bała. Cóż mógłby jej zrobić? Zniszczyć jej życie? Na tę myśl niemal się uśmiechnęła. Jej słowa wypowiedziane cichym, beznamiętnym głosem, były przeznaczone tylko dla Bystrego, lecz słuchała ich także stojąca za jego ramieniem wysoka kobieta. - Pozwól mi, proszę, królu Bystry, przynieść satrapie grubszy płaszcz i krzesło, jeśli nie chcesz pozwolić mu się schronić w środku. Poczuła na głowie jego spojrzenie, szukające blizny. - Jest głupi - odpowiedział bezdusznie. - Trochę deszczu mu nie zaszkodzi. Nie rozumiem, czemu się tym troskasz. - Ty, panie, jesteś głupszy od niego. - Mówiła zuchwale, już się nie przejmując, czy go obraża. - Zapomnij o mojej trosce. Weź pod uwagę swoją. Przyjemność, jaką czerpiesz z dręczenia go, nie jest warta tego, co stracisz. Jeśli chcesz, by kapitanowie tej floty uważali go za kogoś cennego, to powinieneś traktować go jak wysokiego magnadona, satrapę całej Jamaillii. Jeśli chcesz przehandlować go za bogactwa, to musisz przetrzymywać właśnie jego. A nie zmokłego, marudnego, przygnębionego chłopca. Raz przeniosła wzrok z bladoniebieskich oczu Bystrego na oczy jego kobiety. Ku jej zaskoczeniu sprawiała ona wrażenie lekko rozbawionej, niemal zadowolonej. Czy Bystry to wyczuł? Spojrzał na Słodką, lecz odezwał się do swej kobiety. - Etto. Zobacz, co się da dla niego zrobić. Chcę, żeby był bardzo widoczny. - Mogę to spełnić. Kobieta mówiła miękkim kontraltem, wytworniejszym, niż Słodka spodziewała się usłyszeć u kobiety pirata. W jej wzroku czaiła się inteligencja. Słodka spojrzała jej szczerze w oczy i dygnęła, mówiąc: - Jestem ci wdzięczna, pani. Zeszła za Ettą z fordeku i dotrzymała jej kroku. Wiatr wzbudził paskudne krótkie fale i wilgotny pokład się kołysał, ale podczas dni spędzonych na „Pstrokaczu" Słodka się do tego przyzwyczaiła. Zdumiała samą siebie. Mimo wszystkiego, co tak źle poszło w jej życiu, była dumna, że potrafi się swobodnie poruszać na statku ojca. Jej ojciec. Z rozmysłem odsunęła wszystkie myśli o nim. Nie chciała też myśleć o Brasie, znajdującym się tak blisko, że czuła jego obecność. W końcu będzie musiała przed nim stanąć, pobliźniona i ze zrujnowaną reputacją, i stawić czoło rozczarowaniu w tych wyjątkowych miedzianych oczach. Czując pieczenie łez pod powiekami, pokręciła głową i zacisnęła zęby. Nie teraz. W tej chwili nie chciała mieć osobistych uczuć. Wszystkie jej myśli i wysiłki muszą zmierzać do przywrócenia satrapy na tron. Idąc za Ettą do kajuty ojca, starała się myśleć jasno. Kajuta wyglądała tak, jak Słodka zapamiętała ją z czasów, kiedy kapitanem „Vivacii" był jej dziadek. Z bólem patrzyła na znajome sprzęty. Etta szerokim gestem otworzyła bogato rzeźbioną cedrową skrzynię. Była pełna ubrań z bogatych, kolorowych materiałów. Kiedy indziej Słodką ogarnęłaby zazdrość i ciekawość. Teraz stała i patrzyła bez wyrazu na Ettę przebierającą w strojach. - Proszę. To będzie odpowiednie. Trochę za duży, ale jeśli posadzimy go na krześle, nikt nie zauważy. - Wyciągnęła ciężki szkarłatny płaszcz wykończony czarnymi koralikami. - Bystry powiedział, że jest zbyt krzykliwy, ale ja nadal uważam, że wyglądałby w nim bardzo dobrze. - Niewątpliwie - zgodziła się obojętnie Słodka. Osobiście uważała, że nie ma znaczenia, jak się ubiera gwałciciel. Etta stała z bogatym płaszczem udrapowanym na ramieniu. - Kaptur jest oblamowany futrem - podkreśliła. - O czym myślisz? - zapytała raptem. Nie było sensu obrzucać tej kobiety ostrymi słowami. Prawy powiedział, że Etta wie, kim jest Bystry. W jakiś sposób się z tym pogodziła. Kimże jest ona, by krytykować lojalność Etty? Zapewne uważa Słodką za równie podłą, skoro służy satrapie. - Zastanawiałam się, czy Bystry to wszystko przemyślał. Uważam że sprzymierzeni ze sobą jamailliańscy wielmoże chcieli sprowadzić na satrapę śmierć w Mieście Wolnego Handlu, żeby mogli winą za to obarczyć Kupców i splądrować nasze miasto. Czy wielmoże obecni na pokładach tych statków są lojalni wobec satrapy i chcą go uwolnić? Czy są to może zdrajcy, mający nadzieję na dokończenie tego, co zostało rozpoczęte w Mieście Wolnego Handlu? Równie dobrze winą można obarczyć Wyspy Pirackie. Albo i je, i Miasto Wolnego Handlu. - Zmarszczyła brwi w zamyśleniu. - Być może są bardziej zainteresowani sprowokowaniem Bystrego do zabicia satrapy niż uratowaniem go. - Jestem pewna, że Bystry rozważył wszystkie możliwości - odparła sztywno Etta. - On nie jest jak inni. Jest dalekowzroczny, a w razie wielkiego niebezpieczeństwa ujawnia wielkie moce. Wiem, że mi nie dowierzasz, ale wystarczy, że zapytasz swego brata. Widział, jak Bystry uspokaja sztorm i rozkazuje wężom, by mu służyły. Sam Prawy został wyleczony przez Bystrego z oparzenia wężowym jadem, tak, i jego kapitan zlikwidował tatuaż, który jego własny ojciec umieścił mu na policzku. - Etta spokojnie wytrzymała sceptyczne spojrzenie Słodkiej. - Może ktoś taki nie musi się trzymać zwykłych zasad? - ciągnęła. - Może jego własna wizja każe mu robić to, co jest zakazane dla innych ludzi? Słodka przekrzywiła głowę.

- Czy nadal mówimy o negocjacjach mających na celu przywrócenie satrapy na tron? - zapytała. - Czy może chcesz usprawiedliwić to, co zrobił mojemu ojcu? Oraz mojej ciotce, dodała w duchu. - Zachowanie twojego ojca wymaga więcej usprawiedliwień niż zachowanie Bystrego - odparła chłodno Etta. - Zapytaj Prawego, jak to jest być skutym niewolniczymi łańcuchami i mieć tatuaż. Twój ojciec dostał to, na co zasłużył. - Może wszyscy dostajemy to, na co zasłużyliśmy - rzekła ostrym tonem Słodka. Obrzuciła spojrzeniem Ettę i zobaczyła, że kobieta rumieni się z gniewu. Kiedy dostrzegła w jej oczach nagły, nieskrywany ból, poczuła wyrzuty sumienia. - Może tak - powiedziała zimnym tonem kobieta. - Weź to krzesło. To była małostkowa zemsta, pomyślała Słodka, dźwigając ciężki mebel. Niosła go niezdarnie, obijając sobie piszczele o jego grube nogi. *** Bras Khuprus stał z dala od fordeku, skąd mógł obserwować rozwój sytuacji, samemu nie będąc widzianym. Patrzył na Słodką. Zasłona mu to utrudniała, lecz i tak wpatrywał się w nią zachłannie. To, co widział, sprawiało mu ból, ale nie mógł odwrócić wzroku. Ustawiając krzesło dla satrapy, uśmiechnęła się do niego. Odwróciła się do wysokiej kobiety i z przyjemnością pokazała na szkarłatny płaszcz, który ta trzymała w ręku. Satrapa zachowywał dumny wyraz twarzy; uniósł podbródek. To, co nastąpiło potem, było dla Brasa niczym cios noża. Słodka rozpięła przemoczony płaszcz satrapy, cały czas ciepło się uśmiechając. Bras nie słyszał słów, lecz na jej twarzy było widać czułość i troskę. Odrzuciła niedbale mokry płaszcz i pośpiesznie owinęła satrapę wspaniałą czerwoną szatą Starannie nałożyła mu kaptur i go zapięła. Delikatnymi ruchami dłoni odgarnęła z czoła i policzków satrapy wilgotne włosy. Kiedy usiadł, ułożyła poły płaszcza, i nawet przyklękła przy tym na jedno kolano. W każdym ruchu Słodkiej było widać czułość. Bras nie miał jej tego za złe. Satrapa, ze swoją bladą, arystokratyczną twarzą i pańskim zachowaniem, był o wiele odpowiedniejszą partią dla Słodkiej Vestrit niż pokryty łuską i poobijany mieszkaniec Deszczowych Ostępów. Z ukłuciem zazdrości przypomniał sobie, że podczas jej Letniego Balu ten człowiek poprosił ją do pierwszego tańca. Czy już wtedy serce Słodkiej zaczęło się zwracać ku niemu? Stanęła za krzesłem satrapy i swobodnie położyła ręce na oparciu. Ciężkie próby, jakie razem przeszli, niewątpliwie ich zbliżyły. Jaki mężczyzna mógł się długo opierać urokowi i urodzie Słodkiej? Satrapa na pewno odczuwał też wielką wdzięczność; nie mógłby przeżyć samodzielnie. Bras czuł się tak, jakby serce wyskoczyło mu z piersi, zostawiając po sobie ziejącą dziurę. Nic dziwnego, że uciekła na jego widok. Przełknął ślinę. Nie miała dla niego nawet słowa powitania, nawet jako przyjaciółka. Bała się, że będzie ją trzymał za słowo? Bała się że upokorzy ją przed satrapą? Bras pławił się w bólu, jaki sprawiało mu patrzenie na nich. Słodka już nigdy nie będzie jego. *** Althea pomogła siostrzenicy wnieść ciężkie krzesło na pokład dziobowy. Sama uznała to za niemądrą demonstrację, ale nic z obecnej sytuacji nie miało dla niej sensu. Wszyscy zostali uwięzieni w idiotycznej i niebezpiecznej demonstracji siły Bystrego. Patrzyła, jak Słodka zdejmuje z ramion satrapy mokry płaszcz i otula go suchą i ciepłą szatą. Naciągnęła mu kaptur na głowę, jakby to był mały chłopiec. Kiedy satrapa usadowił się na swoim prowizorycznym tronie, otuliła mu płaszczem nawet nogi i stopy. Bolał ją widok Słodkiej wykonującej takie posługi. Jeszcze mocniej ją bolało to, że Bystry obserwował całe przedstawienie z drwiącym uśmieszkiem. Zalała ją fala takiej nienawiści, że zabarwiła czerwienią jej wzrok. Wbiła sobie paznokcie w dłonie i głośno chwytała powietrze. Oparła się o reling i skupiła się na pozbyciu się tego uczucia. - Tak bardzo chcesz go zabić - powiedział cicho galion. Uwaga była chyba skierowana tylko do niej, lecz Althea spostrzegła, że Bystry odwraca się nieznacznie na dźwięk tych słów, unosząc ironicznie brew. - Tak. Chcę. Pozwoliła, by odczytał to z ruchu jej warg. *** Bystry pokręcił ze smutkiem głową, a potem na powrót skupił uwagę na niewielkim statku, który powoli coraz bardziej się zbliżał. Popołudnie chyliło się ku zmierzchowi. Bystry się zastanawiał, czy statek został uszkodzony podczas ataku wężów. Na jego pokładzie stała grupa imponująco odzianych ludzi i patrzyła w stronę „Vivacii". Wielu wyglądało na korpulentnych. Marynarze byli gotowi pomóc im przejść na statek Bystrego. Wargi wykrzywił mu uśmiech. Byłoby zabawne, gdyby statek zaczął tonąć, stojąc burta w burtę z „Vivacią". - Może powinienem był się lepiej ubrać na tę okazję? – powiedział do Etty. - Dobrze, że tak po królewsku wystroiliśmy naszego satrapę. Może oni potrafią rozpoznać tylko strój. - Skrzyżował ręce na piersiach i uśmiechnął się wyczekująco. Rzuć kilka cum, Yolu. Zobaczmy, co się na nie złapie. *** - Są - ciągnęła półgłosem Słodka. - Siedź prosto i po królewsku. Rozpoznajesz któregoś z nich? Sądzisz, że są wobec ciebie lojalni? Satrapa patrzył na swoich wielmożów ponurym wzrokiem. - Znam barwy starego pana Kiriata. To on podchodził z największym entuzjazmem do mojej podróży na północ, a

jednak nie chciał wziąć w niej udziału, bo na morzu bolą go stawy. Mimo to spójrz, z jaką łatwością przechodzi na nasz pokład i jak prosto stoi. Właściwie nie potrzebuje pomocy tego marynarza. Piąty człowiek, ten który teraz wchodzi na pokład, ma barwy rodu Ferdio, ale pan Ferdio jest niski i drobny. To musi być jego syn. Pozostali... nie wiem. Są tak dobrze osłonięci kapturami i kapeluszami, mają tak wysoko postawione kołnierze, że ledwie widzę ich twarze... Słodka zaczęła coś podejrzewać na moment przed wszystkimi innymi. Zerknęła za plecy ludzi wchodzących na pokład „Vivacii". Na ich statku marynarze pomagali swoim przywódcom. Wielu gburowatych, patrzących spode łba marynarzy, okutanych w ciepłe płaszcze. Zbyt wielu? - Strzeżcie się zdrady! - zawołała nagle. Jej okrzyk zmusił ich do działania, być może wcześniej, niż planowali. Niektórzy pięknie ubrani ludzie pozostawali na swoim statku, lecz na krzyk Słodkiej wszyscy - marynarze i fałszywi wielmoże - odrzucili płaszcze. Pojawiła się ich broń oraz ubrania zwykłych zabijaków. Marynarze, którzy „pomagali" współspiskowcom, rzucili się przez przerwę między statkami. Spod pokładu wychynęli kolejni; „Vivacię" zalała fala wojowników z szablami w dłoniach. Ludzie Bystrego skoczyli im na spotkanie. W jednej chwili na głównym pokładzie „Vivacii" zawrzała walka. Wszędzie, gdzie Słodka spojrzała, panował chaos, błyskały klingi. Bystry stał z dobytą szablą i rzucał rozkazy, by przecinać liny i odpływać, a Etta strzegła go od tyłu z szablą i długim nożem. Nawet Prawy, łagodny brat Słodkiej, dzierżył nóż i stał gotów do zaatakowania każdego, kto usiłowałby się wspiąć na fordek. Yek i Althea, chociaż bez broni, rzuciły się mu na pomoc. A wszystko to rozegrało się w mgnieniu oka. Satrapa zamarł z przerażenia. Skulił się na swoim krześle, a nawet podciągnął nogi. Słodka stała bezsilnie obok niego. - Chroń mnie! - wrzasnął przeraźliwie satrapa. - Chroń mnie, oni chcą mnie zabić, wiem, że chcą mnie zabić. - Ze zdumiewającą siłą chwycił Słodką za rękę, zerwał się na nogi, potknął o za długi płaszcz i zasłonił się dziewczyną jak tarczą. - Strzeż mnie, strzeż mnie - powtarzał błagalnie. Odciągnął ją od krzesła na sam dziób i skulił się, nie puszczając jej ręki. Słodka rozpaczliwie mu się wyrywała. Chciała zobaczyć, co się dzieje na pokładzie głównym. - Puść mnie! - krzyknęła, lecz satrapa był zbyt przestraszony, by jej posłuchać. Z jamailliańskiego statku przeskakiwało coraz więcej atakujących. Rozległ się trzask - to Yek chwyciła krzesło satrapy i rozbiła je o pokład. Porwała jedną rzeźbioną nogę, a drugą rzuciła Althei. Szczerzyła zęby w szaleńczym uśmiechu. - Słodka! - krzyknęła; dziewczyna uchyliła się przed ciśniętą ku niej ciężką poprzeczką. - Weź to! Po czym Yek rzuciła się z powrotem do drabinki, rozdając dzikie ciosy wśród ludzi, którzy próbowali się dostać na fordek. Dołączyła do niej Althea. Prawy stanął obok Bystrego, wykrzykującego rozkazy do swej załogi. Słodka odrzuciła w tył głowę i błyskawicznie się rozejrzała. Pozostałe statki z jamailliańskiej floty zbliżały się coraz bardziej. Kątem oka zauważyła atakującą je „Mariettę". Nie widziała „Pstrokacza", ale wątpiła, by uciekł. Dostrzegła jakiś inny, szybko zbliżający się statek, nieniosący jamailliańskiej bandery. Czy na bitwę natknął się jeszcze jeden piracki statek? I wtedy spostrzegła, że galion nadpływającego statku się porusza. - Nadpływa żywostatek! Płynie nam na pomoc statek z Miasta Wolnego Handlu! - wykrzyczała wiadomość Słodka, lecz nikt nie zwrócił na nią uwagi. Satrapa ściskał jej ramię, a teraz zaczął nią gorączkowo potrząsać. - Sprowadź mnie na dół, w jakieś bezpieczne miejsce. Musisz mnie chronić. - Puść mnie! - krzyknęła rozpaczliwie. - Nie mogę cię chronić, kiedy się tak we mnie wczepiasz. Napięła mięśnie i udało jej się sięgnąć do poprzeczki, którą rzuciła jej Yek. Zważyła kawałek drewna w dłoni, lecz nie poczuła się ani trochę bezpieczniej. *** - Nie mamy pojęcia, w co się pakujemy! - krzyknęła Amber. - Wiemy, że na tamtym statku jest Althea! - wrzasnął ze złością Arogant, zsuwając się z masztu. - Nie możemy trzymać się na uboczu i patrzeć bezczynnie, jak Jamaillianie przejmują „Vivacię". Nie ufam im ani na jotę bardziej niż Bystremu. Mogliby zabić albo pojmać Altheę. Nie chcę zobaczyć na jej policzku niewolniczego tatuażu. Spróbujmy więc obrócić to na naszą korzyść. - Zeskoczył na pokład. - Semoyu! Wydaj broń! Semoy podbiegł do niego. - Natychmiast, panie kapitanie. Ale powinieneś powiedzieć ludziom, z kim walczymy. Arogant pokazał zęby w szaleńczym, beztroskim uśmiechu. - Z każdym, kto stanie między nami i Altheą! - Ale Bystrego zachowajcie dla mnie! - ryknął nagle „Niezrównany". *** Walka, ograniczona do głównego pokładu „Vivacii", raptem zmieniła bieg pod samym naciskiem marynarzy przelewających się z jamailliańskiego statku. Słodka zobaczyła z przerażeniem, że Yek została powalona. Althea rzuciła się za nią. Kiedy zniknęła w tłumie, pokład zalała fala wrogów. Słodka przez chwilę widziała, jak zbici w ciasną grupkę Prawy, Etta i Bystry walczą o życie. - Tu jest! - ryknął jamailliański wojownik, rzucając się ku niej. Zamachnęła się na niego poprzeczką od krzesła, trafiając go w rękę, w której trzymał szablę, ale marynarz zrobił unik i uderzenie ledwie go musnęło. Wolną ręką wyrwał Słodkiej broń z taką łatwością, jakby odbierał dziecku zabawkę, ryknął śmiechem i odepchnął dziewczynę. Upadła, wciąż kurczowo trzymana przez satrapę. Mężczyzna chwycił go za kołnierz i oderwał od Słodkiej. Kiedy chciała go złapać, wojownik odsunął go na odległość ręki i zamachnął się szablą, by przebić nią dziewczynę, a potem z nagłym niedowierzaniem spojrzał na czubek szabli wystający mu z piersi. Wysoki mężczyzna za jego plecami ryknął z wściekłości i szarpnął

swoją ofiarę do tyłu. Pchnął trupa na jego towarzyszy, wyrywając jednocześnie szablę z jego ciała. - Padnij! Skul się! - wrzasnął wściekle Bras i odwrócił się do Słodkiej plecami. Przez postrzępioną zasłonę błysnęły jego miedziane oczy. Słodka dostrzegła kątem oka jego lewy rękaw, przesiąknięty krwią. A potem rzuciło się na niego trzech ludzi i na oczach narzeczonej Bras runął na pokład. - Bras! Nie! - krzyknęła i spróbowała skoczyć do przodu, lecz nie pozwolił na to wczepiony w nią, wrzeszczący satrapa. Przywarł do jej ramion jak rzep; bełkotał przy tym i szlochał. Jakiś człowiek chwycił Słodką za włosy i cisnął ją na bok. Rzucił się na satrapę z szaleńczym śmiechem, jak dziecko chwytające szczeniaka zapędzonego w kąt. - Mam go! - ryknął. - Mam go! Słodka szarpnęła głową, by uniknąć kopnięcia; but musnął tylko jej czaszkę, oszołamiając ją na moment. To nie było celowe. Skoro mieli już satrapę, nikt się nią nie interesował. Zobaczyła, jak jakiś mężczyzna podnosi go niczym worek z mąką, zarzuca sobie na ramię i odchodzi, wrzeszcząc tryumfalnie. Walczący rozstępowali się przed nim i cofali. Napastnicy zdobyli to, po co przybyli, i teraz się wycofywali. Słodkiej mignęła biała twarz satrapy z ustami i oczyma szeroko otwartymi z przerażenia. Nigdzie nie widziała Brasa. Podniosła się na kolana i rozejrzała gorączkowo. Pokład był zaścielony przez trupy i wijących się z bólu, jęczących rannych. Piraci, którzy jeszcze walczyli, tylko się rozpaczliwie bronili i nie mogli przyjść satrapie z pomocą. Był denerwujący i bezużyteczny, lecz Słodka zajmowała się nim jak dzieckiem. Spędziła u jego boku wiele dni i nocy. Z rozdartym sercem patrzyła, jak jest niesiony na śmierć. - Słodka! - zawołał i wyciągnął ku niej wolną rękę. - Satrapa! - krzyknęła na próżno. - Zabrali go! Uratujcie go, uratujcie! Nikt nie odpowiedział na jej wołanie o pomoc. Otoczyli go inni jamailliańscy wojownicy, uśmiechając się i wrzeszcząc tryumfalnie. Słodka dostrzegła Altheę, jej ciotka odebrała komuś szablę. Spróbowała wyrwać się grupce walczących z nią marynarzy, lecz Yek pociągnęła ją do tyłu. - Nie jest wart twojego życia! - krzyknęła do niej. Z jej jasnego warkocza kapała krew. Wtem ze splątanych na pokładzie ciał podniósł się Bras. Słodka krzyknęła z radości na jego widok; kiedy upadł, była przekonana że nie żyje. - Bras! - zawołała, a kiedy chwycił jakąś szablę i ruszył chwiejnie za porywaczami satrapy, wrzasnęła: - Nie! Nie, wracaj, nierób tego, Bras! Nie zaszedł daleko. Chwycił go jakiś ranny i Kupiec runął na pokład. Słodka wstała. Widziała tylko Brasa. Szamotał się z mężczyzną, który go powalił. Marynarz miał nóż, już czerwony od krwi. Nie bacząc na nic, Słodka rzuciła się ku walczącym. *** - Puść mnie! Althea usiłowała wyrwać się Yek, lecz jej przyjaciółka była nieugięta. - Nie! To ty go sobie odpuść. Przenieśli go na swój pokład. Chcesz tam przenieść walkę, gdzie szanse będą jeszcze mniejsze? Straciliśmy go, Altheo, przynajmniej na razie! Althea wiedziała, że Yek ma rację. Mężczyzna niosący satrapę chwycił zwisającą linę i przeskoczył na pokład jamailliańskiego statku. Pozostali marynarze wycofywali się radośnie, przecinając liny, którymi podczas krótkiej, gwałtownej walki były związane statki. Odeszli tak szybko, jak się pojawili, i zabrali ze sobą satrapę. Althea widziała przerwany atak Brasa. Myślała, że młodzieniec wstanie, lecz zanim zdołał się zerwać z powrotem, na ratunek satrapie ruszył nieoczekiwany wybawca. Z dzikim okrzykiem wściekłości Bystry skoczył do walki spomiędzy Etty i Prawego. - Nie pozwólcie im go zabrać! - ryknął gniewnie. W jednej ręce trzymał krótką szablę, a pod drugą pachą ściskał kulę. Althea nie sądziła, by udało mu się zrobić więcej niż kilka kroków, lecz kapitan przeciął pokład ze zdumiewającym wdziękiem opierając się to na nodze, to na kuli. - Do mnie! - wrzasnął w biegu. Ruszyli za nim oddani mu piraci. Etta i Prawy skoczyli do niego, lecz zostali od niego odcięci. Kiedy Bystry dotarł do relingu, nie zatrzymał się. Drewnianą nogą uderzył o pokład, stopą o reling i skoczył za oddalającym się statkiem niczym tygrys. Althea spodziewała się, że wpadnie do wody, lecz on upadł na pokład i się przetoczył. Za nim rzuciła się garstka jego ludzi. Jeden nie doskoczył i z krzykiem wpadł do morza. Potem Althea już nie widziała, co się stało z Bystrym. Na pirackiego króla i jego marynarzy rzuciło się zbyt wielu napastników. Etta wrzasnęła z wściekłości i sprężyła się do skoku, ale Prawy mocno ją przytrzymał. Odległości między statkami nie dałoby się już pokonać skokiem. Jamailliański statek oddalał się od „Vivacii", a z jego pokładu podniósł się szyderczy śmiech i tryumfalne okrzyki. Dwóch mężczyzn uniosło satrapę i potrząsnęło nim kpiąco. Etta wyrwała się ze złością Prawemu; w rozpaczy i gniewie zwróciła się przeciwko niemu. - Ty głupcze! Nie możemy pozwolić, by go zabrali. Zabiją go. Wiesz o tym. - Nie zamierzam im pozwolić go zatrzymać, ale twoje utonięcie nie na wiele by mu się zdało - odparł gniewnie. - Yolu! Mają Bystrego! „Vivacio"! Za nimi, mają Bystrego, musimy ruszyć w pościg! - rozkazał. „Vivacia" podjęła okrzyk. - Podnieść kotwicę! Stawiać żagle! Musimy płynąć za nimi, mają Bystrego. - Nie - jęknęła cicho Althea. - Niech go sobie zatrzymają. Wiedziała jednak, że statek na to nie pozwoli. Czuła niepokój „Vivacii", przenikający drewno. Statek go kochał i chciał odzyskać bez względu na koszta. Althea spojrzała na jamailliańską flotę rozciągniętą na morzu. Gdyby „Vivacia" rzuciła jej wyzwanie, nie miała szans, nawet, gdyby otrzymała wsparcie od „Marietty" i„Pstrokacza". Walka nie byłaby krótka, za to

krwawa i jeszcze więcej ludzi zginęłoby na pokładzie „Vivacii", a w końcu statek znalazłby się w jamailliańskich rękach. Sprawa już była przegrana, ale Althea wiedziała, że statek podejmie pościg. Althea miała wziąć w nim udział i zginąć gwałtowną śmiercią. Wtem dobiegł ją grzmiący głos, płynący nad wodą i jeżący jej włoski na karku. - Ahoj, „Vivacio"! Kto ma Bystrego? Althea odwróciła się powoli, przeniknięta chłodem. To był głos z grobu. Głos „Niezrównanego" niósł się po wodzie jak żaden inny. Spojrzała na niego, odwróciła wzrok, spojrzała ponownie. To nie był „Niezrównany". Sfatygowany statek z prowizorycznym takielunkiem miał tabliczkę z jego imieniem, lecz galion był młodzieńcem o otwartej twarzy, bez zarostu, z włosami związanymi w kucyk wojownika. A potem Althea spostrzegła złotowłosą kobietę stojącą na pokładzie tuż za galionem, szaleńczo wymachującą rękami. Przez moment wszystkie inne myśli i obawy były nieważne; zbliżał się „Niezrównany". Nie widziała Aroganta; nie miała też żadnej możliwości przekonać się, czy żyje, ale nagle poczuła, że tak musi być. „Niezrównany" miał zamknięte oczy i płynął z rękoma wyciągniętymi do przodu. Zakłuło ją w sercu. Nastąpiło to, czego się bali. Amber dała mu nową twarz, lecz to nie przywróciło mu wzroku Tuż przed dziobem statku fale ciął biały wąż. - Żyją! Nagle obok Althei pojawiła się Yek; podskakiwała i tłukła ją po plecach zakrwawioną pięścią, po czym porwała ją w powietrze i zawirowała z Altheą w objęciach, krzycząc z radości. Było to irytujące, a zarazem cudowne. - Ahoj, „Niezrównany"! - zawołała z rozpaczą „Vivacia". - Tam, na tamtym statku. Zabiją go, „Niezrównany", zabiją go! „Vivacia" pokazała gorączkowo i niepotrzebnie ręką. Jej kotwica właśnie podnosiła się z błota. Okrzyk „Vivacii" usłyszano też na „Marietcie" i „Pstrokaczu". Althea zobaczyła, jak zmieniają kurs w stronę „Vivacii", by ruszyć w pościg za statkiem uciekającym pod opiekę jamailliańskiej floty. Lecz „Niezrównany" już płynął, i napędzał go nie tylko wiatr w żaglach, ale i wola żywostatku. Przyśpieszał nienaturalnie. Nawet załoga „Vivacii", obeznana z żywostatkami, krzyknęła ze zdumienia, kiedy ją mijał. Althei mignął Arogant, biegnący po pokładzie „Niezrównanego" ze Świstakiem depczącym mu po piętach. Na jego widok serce zabiło jej mocno. A potem „Niezrównany" ich wyprzedził, pokazując „Vivacii" swoją rufę. Althea stała z wytrzeszczonym wzrokiem, oszołomiona radością. Na wieść, że kapitan został pojmany, zrezygnowana załoga „Vivacii" ruszyła do działania. Wszyscy, którzy mogli się ruszać, rzucili się do podnoszenia kotwicy i stawiania żagli. Na razie nie zwracali uwagi na ciała rozrzucone na pokładzie. Ci ranni, którzy czuli się na siłach, wstali chwiejnie i włączyli się do obsługi statku. Słodka, cała i zdrowa, lecz wyraźnie wstrząśnięta, krążyła wśród splątanych ciał. Prawy przejął komendę od roztrzęsionego Yola. Etta była wszędzie naraz, pomagając i wszystkich popędzając. - Altheo! - zawołała Yek, wyrywając ją z transu. - Rusz się! Sama już przyłączyła się do marynarzy obracających kabestanem. - Za nim! - zaczęła razem z nią wołać do Prawego Althea. -„Niezrównany" nie może stawić im czoła samotnie! „Vivacia" nabierała pędu zanim jeszcze kotwica została całkowicie wyciągnięta z wody.

Rozdział 34

WYBAWIENIA Nie obchodzi mnie Bystry! - ryknął Arogant. - Wracaj po Altheę! - Tam, gdzie teraz jest, na razie nic jej nie grozi! - odkrzyknął hardo „Niezrównany". - Muszę odzyskać Bystrego. Potrzebuję go. Arogant zacisnął zęby. Przez chwilę byli tak blisko... A potem ją minęli. Paliła go potrzeba ujrzenia Althei i przekonania się, że jest bezpieczna, lecz uparty statek był najwyraźniej pochłonięty zamiarem zaniesienia ich ku śmierci. Za każdym razem, kiedy Arogant zaczynał ufać „Niezrównanemu", statek niweczył jego nadzieje. Sprzeciwił się i sterowi, i rozkazom, pędząc za uciekającym jamailliańskim statkiem. Biały wąż ślizgał się na fali dziobowej jak delfin. Matka Bystrego stała na fordeku i napierała na reling, jakby w ten sposób mogła sprawić, by statek płynął szybciej. Włosy Amber rozwiewał wiatr. Oczy miała szeroko rozwarte, jakby słuchała jakiejś odległej muzyki. - Przynajmniej zwolnij - poprosił Arogant. - Niech pozostałe statki zrównają się z nami. Nie musimy samotnie stawiać czoła całej jamailliańskiej flocie. Lecz „Niezrównany" pędził na oślep przed siebie. Arogant przypuszczał, że w jakiś sposób kieruje nim biały wąż. - Nie mogę zwlekać. Oni go zabiją, Arogancie. Być może zabijają go w tej chwili. On nie może umrzeć beze mnie. To brzmiało złowieszczo. Arogant nagle poczuł na nadgarstku lekki dotyk. Zerknął w dół i zobaczył obok siebie matkę Bystrego. Zajrzała swoimi bladymi oczyma w jego ciemne i wypowiedziała słowa, których jej język nie mógł już formułować. Nie można było zignorować tej żarliwości. Arogant pokręcił głową, nie nad staruszką, lecz nad swoją głupotą. - Płyń więc! - krzyknął nagle do statku. - Rzuć się na oślep. Raz na zawsze zaspokój to szaleństwo, które cię gna. - Muszę to zrobić! - odkrzyknął „Niezrównany". - Wszyscy musimy - zgodziła się cicho Amber. Arogant natarł na nią, zadowolony z nowego przeciwnika. - Zapewne to jest to przeznaczenie, o którym mówiłaś - rzucił ze złością. Uśmiechnęła się do niego ulotnie. - O, tak - stwierdziła. - I nie tylko „Niezrównanego". Moje. Oraz twoje. - Zakreśliła szeroki łuk ręką. - I całego świata. *** To było najgorsze miejsce, w jakim Bystry kiedykolwiek się znalazł. Pozbawiony kuli i broni siedział na pokładzie, a dookoła krzątali się marynarze, nie zwracając na niego uwagi. Nieliczni członkowie jego załogi, którzy przeskoczyli za nim na statek, byli teraz zakrwawionymi trupami. Nie miało sensu myślenie z zadowoleniem o Jamaillianach, których zabrali ze sobą w śmierć. Satrapa leżał skulony za nim; nic mu się nie stało, lecz zemdlał. Sam Bystry był posiniaczony, lecz jeszcze nie poraniony. Siedział na pokładzie w pobliżu pokładówki. Żeby spojrzeć na swoich strażników, musiał podnieść wzrok. Nie chciał tego robić. Dość miał ich kpiących min i szyderczych uśmiechów. Wielką przyjemność sprawiło im wyrwanie mu kuli, żeby upadł. Od ich kopnięć bolały go żebra. Nagła odmiana losu oszołomiła go tak samo, jak obrażenia, które odniósł. Gdzie się podziało jego szczęście? Jak to się mogło przytrafić jemu, królowi Bystremu z Wysp Pirackich? Ledwie przed chwilą więził satrapę całej Jamaillii i podpisał traktat, uznający go za króla Wysp Pirackich. Poczuł swoje przeznaczenie, na krótko go dotknął. A teraz to. Nie był tak bezradny i pokonany od czasów dzieciństwa. Odsunął tę myśl. Nie doszłoby do tego, gdyby Prawy i Etta podążali za nim, jak powinni. Ich odwaga i wiara w jego szczęście powinna dorównywać jego odwadze i wierze. Powie im to, kiedy go uratują. Poczuł, że satrapa zaczyna odzyskiwać przytomność. Młodzieniec jęknął słabo; Bystry szturchnął go dyskretnie łokciem. - Cicho - upomniał go półgłosem. - Zamknij się. Staraj się wyglądać kompetentnie. Im więcej okażesz słabości, tym bardziej cię skrzywdzą. Jesteś mi potrzebny w jednym kawałku. Satrapa całej Jamaillii usiadł prosto, pociągnął nosem i rozejrzał się z przestrachem. Marynarze biegali po pokładzie, starając się wycisnąć ze statku większą szybkość. Pilnowało ich dwóch ludzi, jeden z długim nożem, drugi z paskudną pałką. Po ostatnim z nią kontakcie Bystry niemal stracił czucie w lewej ręce. - Jestem zgubiony. Wszystko przepadło - jęknął satrapa, kołysząc się w przód i w tył. - Przestań! - syknął Bystry. - Kiedy zawodzisz i jęczysz, nie myślisz - ciągnął cicho. - Rozejrzyj się. Teraz bardziej niż kiedykolwiek musisz być satrapą całej Jamaillii. Jeśli chcesz być traktowany jak król, wyglądaj na króla. Usiądź prosto. Bądź czujny i oburzony. Zachowuj się tak, jakbyś miał władzę zadania im wszystkim śmierci. Bystry sam już się zastosował do własnej rady. Doszedł do wniosku, że gdyby Jamaillianie pojmali satrapę, by się go pozbyć, zabiliby go na miejscu. To, że obaj jeszcze żyją, oznaczało, że satrapa ma jeszcze dla nich jakąś wartość. A jeśli tak jest i jeśli satrapa odczuwa niejaką wdzięczność wobec Bystrego, to może mógłby też ocalić życie pirata. Bystry wlał w swój szept siłę i pewność siebie. - Nie wyjdą z tego zamachu na nas bez szwanku. Już ich ściga mój statek. Patrz na naszych porywaczy i myśl tylko o tym, w jaki sposób ich zabijesz. - Powoli - odparł satrapa wciąż lekko drżącym głosem. - Będą umierać powoli - dodał pewniejszym tonem - mając mnóstwo czasu, by żałować swej głupoty. - Udało mu się usiąść prosto. Owinął się ciaśniej szkarłatnym płaszczem i wbił gniewny wzrok w strażników. Bystry pomyślał, że do twarzy mu z gniewem. Wypierał z niej strach i infantylność. Zaatakowali mnie moi wielmoże. Zapłacą za swoją zdradę. Oni oraz ich rodziny. Zburzę ich rezydencje, wytnę ich lasy, spalę ich pola. Będą za to cierpieć do dziesiątego pokolenia. Znam ich imiona. Satrapę usłyszał jeden ze strażników i

szturchnął go pogardliwie nogą. - Zamknij się. Zanim dzień się skończy, będziesz martwy. Słyszałem ich. Po prostu chcą to zrobić w miejscu, gdzie wszyscy będą mogli to widzieć. Nazywają to związaniem przez krew. - Uśmiechnął się, ukazując zęby. - Ty też, „królu" Bystry. Może pozwolą to zrobić mnie. Przez te twoje przeklęte węże straciłem dwóch towarzyszy. - BYSTRY! Ryk był głosem samego wiatru, okrzykiem rozwścieczonego boga. Drwiący strażnik obrócił się na pięcie. Bystrego przebiegł straszliwy dreszcz. Nie musiał patrzeć. To był głos jego martwego statku, przyzywający go do siebie w śmierć. Usiłował wstać, lecz bez kuli było to trudne. - Pomóż mi! - rozkazał satrapie. Kiedy indziej władczy młodzieniec zapewne zlekceważyłby podobny rozkaz, lecz wszyscy wciąż mieli w uszach brzmienie imienia pirata. Satrapa wstał szybko i wyciągnął do niego rękę. Nawet marynarze uwijający się po pokładzie zwolnili tempo, by popatrzeć. Na twarzach niektórych zagościło przerażenie. Bystry wstał, podciągając się na wątłym ramieniu satrapy, i rozejrzał się dziko w poszukiwaniu widmowego statku. Dostrzegł go, zbliżającego się szybko od sterburty. Choć to niemożliwe, był to „Niezrównany", przemieniony w młodzieńca. Przed statkiem dokazywał w wodzie upiorny biały wąż. Szybszy od wiatru, nienaturalnie zwinny, żywostatek zrównał się z jamailliańskim żaglowcem. Koszmaru dopełniał widok stojącej na fordeku matki Bystrego z siwymi włosami rozwianymi na wietrze. Zobaczyła go. Wyciągnęła ku niemu błagalnie rękę. Obok niej stała złocista bogini, a załogą dowodził martwy człowiek. Przez moment język przywarł Bystremu do podniebienia. Zbliżały się duchy przeszłości, niemożliwie szybko, zrównały się z jamailliańskim statkiem, a potem ku niemu skręciły. - Bystry! - znów zagrzmiał ten głos. - Przybywam po ciebie! -„Niezrównany" zabarwił głos zimną wściekłością. Oddajcie mi Bystrego! Rozkazuję wam! On jest mój! - Poddajcie się! - Niebo rozciął głos „Vivacii", dochodzący od bakburty. Bystry miał zasłonięty widok na nią, lecz wiedział, że żywostatek jest blisko. Serce zabiło mu boleśnie. Ona mogła go uratować. - Poddaj się, statku z Jamaillii, albo poślemy cię na dno! Jamailliański statek nie miał dokąd uciec. Mimo gorączkowych rozkazów jego kapitana, by luzować żagle, nie mógł zwolnić dostatecznie szybko. „Niezrównany" skręcił brawurowo ku jego dziobowi; żaglowiec zmienił kurs, lecz to nie wystarczyło; ze straszliwym trzaskiem i jękiem naprężonego drewna uderzył pod kątem w „Niezrównanego". Jego czarodrzew przyjął siłę uderzenia, lecz z jamailliańskiego statku posypały się drzazgi. Żaglowiec obrócił się, nie słuchając już steru, łopocząc szaleńczo żaglami. Nagle nastąpił drugi wstrząs i trzask - to „Vivacia" naparła na statek z drugiej strony. To był ryzykowny manewr, mogący się skończyć zatonięciem wszystkich trzech statków, które, wytrącone z biegu, zataczały teraz powoli krąg. Załogi na wszystkich pokładach wrzeszczały z przerażenia. Istniało zagrożenie splątania takielunku. Z obu stron przemknęły „Marietta" i „Pstrokacz", które zamierzały powstrzymać zbliżające się jamailliańskie jednostki. Pokład pod nogą Bystrego jeszcze drżał od siły uderzeń, a już z obu żywostatków spadły nań haki. Nad relingami z obu stron przeskoczyli marynarze. Wywiązała się walka, podsycana dzikimi okrzykami samych żywostatków. Nawet wąż dołączył swoje trąbienie. Porywacze Bystrego i satrapy musieli nagle bronić własnego życia. - Satrapo! Musimy się postarać dotrzeć na „Vivacię". - Bystry mocno ściskał satrapę za ramię i krzyczał mu do ucha. Zaprowadzę cię tam - obiecał na wypadek, gdyby jego żywa kula usiłowała tego dokonać na własną rękę. - Zabić ich! - Nad zgiełk walki wybił się ryk jamailliańskiego kapitana. Był to wściekły okrzyk desperata. - Z rozkazu pana Kiriata nie można ich oddać żywych. Zabić satrapę i pirackiego króla. Nie pozwólcie im uciec! *** Ciała wciąż zaścielały pokład „Vivacii", krew zbierała się w krople i ciekła po mocno zwartym drewnie. Było ślisko. Drogę Słodkiej do miejsca, w którym padł Bras, zamieniały w koszmar gorączkowo miotający się marynarze, wyciągnięte błagalnie ręce rannych i kołysanie się pokładu. Miała wrażenie, że porusza się niemrawo, samotna, poprzez chaos i szaleństwo, ku końcowi świata. Wokół niej przebiegali marynarze, wykonujący rozkazy Prawego. Nawet ich nie słyszała. Bras przebył całą tę drogę, by ją znaleźć, a ona była zbyt wielkim tchórzem, by przemówić do niego choćby jednym słowem. Tak bardzo się bała bólu odrzucenia, że nie miała odwagi podziękować Brasowi. Teraz się bała, że szuka martwego. Leżał twarzą do dołu. Musiała zdjąć z niego jakieś ciało. Mężczyzna był ciężki. Ciągnęła go rozpaczliwie, a wokół niej świat kontynuował szaleńczą misję ratowania Bystrego. Nikt nie pomagał Słodkiej, ani jej brat, ani ciotka. Szlochała, przerażona. Słyszała, jak żywostatki krzyczą do siebie. Marynarze omijali ją w biegu, nie zwracając uwagi na jej wysiłki. Padła na kolana w kałużę krwi, wparła się w martwego ramieniem i zepchnęła go z Brasa. To, co ujrzała, zaparło jej dech w piersiach. Ubranie miał przesiąknięte krwią, która zebrała się też wokół jego ciała. Leżał w niej, straszliwie nieruchomy. - Och, Brasie. Och, moja miłości - wypowiedziała chrapliwie słowa, które, nieuświadomione, leżały w jej sercu od pierwszego ich spotkania za pośrednictwem szkatułki snów. Nie zważając na krew, pochyliła się, by go objąć. Był jeszcze ciepły. - Nigdy się nie ziści - jęknęła, kołysząc się. - Nigdy się nie ziści. Zupełnie jakby jeszcze raz straciła dom i rodzinę. Nagle zdała sobie sprawę, że tylko w jego ramionach mogłaby znów być Słodką. Razem z nim umarła jej młodość, jej uroda, jej marzenia. Odwróciła go delikatnie, jakby mógł jeszcze czuć ból. Chciała po raz ostatni ujrzeć jego twarz i zajrzeć w miedziane oczy, nawet jeśli on nie mógł już odwzajemnić jej spojrzenia. To wszystko, co mogłaby jeszcze kiedykolwiek od niego uzyskać. Lepkimi od krwi dłońmi wyjęła zasłonę zza kołnierza jego koszuli i uniosła ją z twarzy Brasa. Materiał zostawił na niej koronkowy wzór z krwi. Słodka wytarła ją czule rąbkiem swego płaszcza, a następnie pochyliła się i ucałowała nieruchome

wargi narzeczonego. Między ich ustami nie było już snu ani zasłony. Niejasno zdawała sobie sprawę z toczącej się wokół walki. Nie obchodziło jej to. Życie Słodkiej kończyło się w tym miejscu. Powiodła palcem po pokrytej łuskami linii jego brwi; gruzłowata skóra była w dotyku jak delikatny łańcuszek. - Brasie - powiedziała cicho. - Och, mój Brasie. Rozchylił powieki. Zalśniły miedziane błyski. Znieruchomiała Słodka patrzyła, jak mrugnął dwa razy, a potem otworzył oczy Zmrużył je i spojrzał na nią. Syknął z bólu i przytknął prawą dłoń do wilgotnego lewego rękawa. - Jestem ranny - powiedział, oszołomiony. Słodka pochyliła się niżej. W jej uszach pulsowała krew. Ledwie słyszała własne słowa. - Brasie. Leż spokojnie. Bardzo krwawisz. Zajmę się tobą. Zaczęła rozpinać mu koszulę z pewnością siebie, której nie czuła. Nie śmiała mieć nadziei, nie miała nadziei na nic, nie, nie śmiała się nawet modlić o to, by żył, by ją kochał. Takie nadzieje były zbyt wielkie. Nie potrafiła rozpiąć guzików trzęsącymi się dłońmi. Rozdarła koszulę i rozłożyła szeroko jej poły, spodziewając się ujrzeć straszliwą jatkę. - Jesteś cały! - wykrzyknęła. - Chwała Sa za życie! Powiodła ze zdumieniem dłonią po jego gładkiej, złotawobrązowej piersi. Pokrywające ją łuski falowały pod jej dotykiem i lśniły w bladym zimowym słońcu. - Słodka? Bras zmrużył oczy, jakby w końcu mógł dojrzeć, kto nad nim klęczy. Zakrwawioną prawą ręką ujął obie jej dłonie i odsunął od swego ciała, zapatrzony w czoło Słodkiej. Rozwarł szerzej oczy i puścił ją. Przeszył ją wstyd i ból, lecz nie odwróciła wzroku. Jak gdyby nie mógł się powstrzymać, Bras uniósł rękę, nie dotknął jednak jej policzka, na co miała nadzieję. Jego palce powędrowały prosto do wypukłej blizny i przesunęły się po niej daleko za linię włosów. Słodką zapiekły oczy, gdy wezbrały w nich łzy. - Ukoronowana - mruknął. - Ale jak to możliwe? Zwieńczona grzebieniem jak pradawna królowa Najstarszych na starych gobelinach. Łuski dopiero zaczynają nabierać szkarłatnego odcienia. Och, moja piękna, moja pani, moja królowo, Tintaglia miała rację. Tylko ty możesz zostać matką takich dzieci, jakie będziemy mieli. Słowa Brasa nie miały sensu, lecz Słodka na to nie zważała. Na jego twarzy malowała się akceptacja i podziw. Bez końca ze zdumieniem i zachwytem wodził oczyma po jej twarzy. - Twoje brwi też, nawet usta. Zaczynasz się pokrywać łuskami, pomóż mi wstać - zażądał. - Muszę zobaczyć cię całą. Żeby na pewno wiedzieć, że to prawda, muszę cię objąć. Przebyłem tak długą drogę i tak często o tobie śniłem. - Jesteś ranny - zaprotestowała. - Jest tyle krwi, Brasie... - Chyba niewiele z niej jest mojej. - Uniósł rękę do głowy. -Zostałem ogłuszony. I dostałem cięcie szablą w lewą rękę. Jednak poza tym... - Poruszał się powoli, pojękując. - Tylko cały jestem obolały. Podciągnął stopy, klęknął i powoli udało mu się wstać. Słodka podniosła się razem z nim, podtrzymując go. Uniósł rękę, chcąc przetrzeć oczy. - Moja zasłona! - wykrzyknął nagle. A potem spojrzał w dół na Słodką. Nie sądziła, by ludzka twarz mogła lśnić taką radością. - A zatem mnie poślubisz? - zapytał z pełnym zachwytu niedowierzaniem. - Jeśli zechcesz mnie taką, jaka jestem. - Wyprostowała się, wybrała prawdę. Nie mogła pozwolić, by skoczył w to na oślep, nie wiedząc, co później inni mogliby szeptać o jego wybrance. - Brasie, jest wiele spraw, których powinieneś się najpierw o mnie dowiedzieć. W tej chwili „Vivacia" zawołała coś o poddaniu się. Chwilę później potężne uderzenie cisnęło ich oboje na pokład. Bras krzyknął z bólu, ale przetoczył się, by osłonić Słodką własnym ciałem. Kiedy ją obejmował, statek zadrżał. Bras leżał obok Słodkiej, mocno ją obejmując zdrową ręką, chroniąc przed ciosami świata. Marynarze krzyczeli i bitwa rozgorzała od nowa, a on krzyknął ukochanej do ucha: - Jedyną sprawą, o której chcę wiedzieć, to to, że cię mam! *** Prawy umiał dowodzić. Wykonując pośpiesznie jego rozkazy Althea dostrzegała ich logikę. Dostrzegła też coś jeszcze, coś nawet ważniejszego od jej aprobaty dla jego prowadzenia statku. Załoga mu ufała. Yol, pierwszy oficer, nie kwestionował jego kompetencji czy prawa do przejęcia dowództwa po Bystrym. Podobnie Etta. „Vivacia" oddała się bez zastrzeżeń w jego ręce. Althea z zazdrością wyczuwała więź łączącą „Vivacię" i Prawego. Więź ta pomijała Altheę, opływając ją z łatwością niczym woda. Zagrzewali się nawzajem do walki i wymieniali informacje w sposób naturalny, bez wysiłku, Nie wyłączali jej; po prostu omijało ją to tak, jak rozmowa dorosłych toczy się nad głową dziecka. Chłopiec-kapłan, drobny i patykowaty jak dziecko, stał się tym niedużym, lecz energicznym młodzieńcem, który wykrzykiwał rozkazy głosem mężczyzny. Z nagłym poczuciem winy Althea zrozumiała, że jej ojciec nie dostrzegł u Prawego tych możliwości W przeciwnym wypadku Ephron Vestrit nie pozwoliłby, żeby Keffria posłała go do klasztoru. Nawet jego własny ojciec zamierzał wykorzystać go jako kogoś w rodzaju zastępcy do czasu, kiedy dorośnie Selden, jego młodszy, bardziej zuchwały syn. Zdolności te dostrzegł tylko Bystry i podsycał je w chłopcu. Gwałciciel Bystry w jakiś sposób stał się również przywódcą, którego Prawy darzył niemal czcią, oraz mentorem, który pozwolił mu zająć jego miejsce na statku i nim dowodzić. Myśli te przebiegły przez jej głowę tak szybko, jak wiatr wypełniający żagle, depcząc po jej emocjach tak, jak bosi marynarze deptali pokład „Vivacii". Pełną gniewu siłę Althea skierowała na ciągnięcie liny. Nie znosiła Bystrego i nienawidziła go. Pragnęła go zabić, ale jeszcze bardziej chciała ujawnić jego postępek. Chciała odrzeć go z miłości i oddania jego zwolenników, tak jak on odarł jej ciało z godności i prywatności. Chciała zrobić mu to, co on zrobił jej, odebrać mu coś, czego nigdy nie mógłby odzyskać. Uczynić go na zawsze okaleczonym w sposób, który nie poddawał się logice. Nie chciała skrzywdzić tej dwójki, jej siostrzeńca i statku. Bez względu jednak na to, jak bardzo jej na nich zależało, nie mogła zignorować tego, co zrobił jej Bystry. Teraz, kiedy wiedziała, że Arogant żyje, bolało ją to bardziej. Za każdym razem, kiedy migał jej na pokładzie

„Niezrównanego", jej szaloną radość plamiło przerażenie. Myśl o powiedzeniu mu o gwałcie kładła się cieniem na myśli o ich spotkaniu. Czy Arogant pojmie to wszystko? Nie była pewna, czego boi się bardziej: czy tego, że wpadnie we wściekłość, jakby Bystry mu coś ukradł, czy tego, że mógłby nią wzgardzić jako osobą zbrukaną, czy może tego, że mógłby to zlekceważyć jako przykre doświadczenie, po którym Althea przyjdzie kiedyś do siebie. Zastanawiając się nad jego możliwą reakcją, nagle przestraszyła się, że wcale go nie zna. Otwarta miłość i zaufanie między nimi były pod pewnymi względami wciąż nowe i świeże. Czy Arogant zniesie ciężar tej prawdy? Zastanawiała się, czy i one ulegną zniszczeniu przez Bystrego, i aż kipiała z gniewu. A potem nie było już czasu na myślenie. Znaleźli się obok jamailliańskiego statku. Althea usłyszała straszliwy dźwięk, kiedy z czymś się zderzył. Zapewne z „Niezrównanym", pomyślała z nagłym bólem. Jej biedny szalony statek rzucił się do tej walki z powodu Bystrego. Jamailliański statek rósł w oczach, przybliżał się coraz bardziej i... - Trzymajcie się! - rozległ się czyjś okrzyk. Chwilę później zorientowała się, że miało to być ostrzeżenie, ale wtedy już sunęła po pokładzie. Toczyła się i ślizgała, płonąc gniewem. Jak Prawy śmie w ten sposób narażać jej statek na ryzyko? Wtedy jednak poczuła poprzez ciało stykające się z czarodrzewem, jak bardzo statkowi zależy na tym pościgu. To „Vivacia" wybrała niebezpieczeństwo. Althea zatrzymała się na jednym z ciał leżących na pokładzie; zadrżała i podniosła się na nogi. Burta jamailliańskiego statku znajdowała się tak blisko, jakby to był pomost. Zobaczyła, że Etta z bronią w ręku przeskakuje z pokładu na pokład. Czy Prawy skoczył pierwszy? Nigdzie go nie widziała. Rzuciła się po szablę, którą wciąż ściskał martwy marynarz. Chwilę później zeskoczyła na jamailliański pokład. Wokół niej toczyła się walka, zbyt chaotyczna, by można się było w niej rozeznać. Gdzie jest jej siostrzeniec? Jakiś jamailliański marynarz rzucił się na spotkanie jej chwiejącej się broni. Althea niezdarnie sparowała dwie pierwsze próby zabicia jej, a potem nie wiadomo skąd pojawiła się jeszcze jedna klinga i cięła marynarza przez pierś. Odwrócił się z wrzaskiem i odskoczył chwiejnie. Nagle u ramienia Althei pojawiła się Yek z obłąkańczym uśmiechem na twarzy, jaki zawsze wywoływało u niej niebezpieczeństwo. - Myślisz, że jeśli uratuję satrapę, to się ze mną ożeni? Podobałoby mi się bycie satrapiną czy jak tam ona się nazywa. Zanim Althea zdołała odpowiedzieć, pokład zakołysał się gwałtownie, a walczący się zatoczyli. Uchwyciła się Yek. - Co to było? - zapytała, zastanawiając się, czy jamailliańska flota użyła przeciwko sczepionym statkom katapult. Odpowiedź uzyskała od jednego z marynarzy, krzyczącego desperacko: - Panie kapitanie, ten przeklęty wąż urwał nam ster. Szybko nabieramy wody! - Lepiej weźmy to, po co przyszłyśmy, i zejdźmy z tej balii - zaproponowała wesoło Yek. Rzuciła się do walki, wycinając sobie drogę w tłumie walczących. Althea deptała jej po piętach, pilnując, by nikt ich nie zaszedł od tyłu. - Chyba widziałam Ettę... o, proszę! -zawołała Yek. - Na oddech Sa i jaja Ela! - zaklęła po chwili. - Obaj leżą zakrwawieni! *** Jamailliański kapitan nauczył swoich ludzi słuchać rozkazów bez wahania. Było to godne podziwu, dopóki nie obracało się przeciwko podziwiającemu. Kiedy otaczali Bystrego, ich oczy wyrażały całkowite posłuszeństwo rozkazom. Bez wahania zabiliby i pirata, i satrapę. Najwyraźniej satrapa musiał być albo pod ich kontrolą, albo martwy. Wartość Cosga w oczach Bystrego znacznie wzrosła. Chciał go utrzymać przy życiu i pod własną kontrolą. To właśnie stanowiło największe zagrożenie dla Jamaillian i dlatego było najcenniejsze. Żeby go schwytać, otrząsnęli się po ataku węży i zaryzykowali wszystko. Bystry chciał odzyskać satrapę, a potem Jamaillianie zapłaciliby za niego więcej, niż byli sobie w stanie wyobrazić. „Vivacia" znajdowała się burta w burtę; wystarczyło, by przez chwilę odpierał ataki, dopóki nie przybędą po niego Etta i Prawy. - Stań za mną! - rozkazał satrapie i odepchnął go szorstko. Oparł się ręką o ścianę pokładówki, żeby nie upaść. Zasłaniał skulonego magnadona własnym ciałem. Wolną ręką zdarł z siebie płaszcz. Atakujący rzucili się na nich. Cios pierwszego napastnika zablokował zarzucając na jego klingę płaszcz i odciągając ją w bok. Usiłował ją chwycić i wyrwać marynarzowi z ręki, lecz wyśliznęła się spomiędzy fałd ciężkiego materiału. Drugi z atakujących był rosły i muskularny, bardziej podobny do kowala niż szermierza. Bez najmniejszej finezji zrobił krok do przodu i przebił ciężką klingą Bystrego, nadziewając na nią też satrapę. - Załatwiłem obu! - zawołał. Bystry zauważył z zaskoczeniem, że pasiasta koszula jego zabójcy jest poplamiona tłuszczem. Marynarz wyrwał szarpnięciem szablę z obu ciał i odwrócił się do atakujących, przeskakujących z żywostatków. Bystry i satrapa upadli razem. Nawet padając, Bystry w to nie wierzył. To nie mogło się przydarzyć, nie jemu. Tuż za nim wzniósł się przenikliwy krzyk, przywodzący na myśl osaczonego królika. Krzyk ustał i zamienił się w ból. Pękł w nim i rozprzestrzenił się po całym ciele. Ból był biały, nieznośnie biały, i tak intensywny, że nie było potrzeby krzyczeć. Wydawało się, że po bardzo długim czasie pokład zatrzymał upadek Bystrego. Pirat ściskał obiema rękami brzuch. Spomiędzy palców wypływała krew. Po chwili poczuł w ustach smak krwi - własnej krwi, słonej i słodkiej zarazem. Znał już ten smak; Igrot uwielbiał go bić wierzchem dłoni. Smak krwi w ustach zawsze zapowiadał większy ból. - „Niezrównany" - usłyszał własne bezgłośne wołanie, tak jak zawsze wołał, kiedy ból stawał się nie do wytrzymania. Jestem ranny, statku. Jestem ranny. - Oddychaj, Bystry. - Głosik dobywający się z okolic nadgarstka był napięty, niemal przerażony. - Trzymaj się. Już tu prawie są. Oddychaj. Głupi amulet. Przecież Bystry oddychał. Prawda? Zmartwiony, spuścił wzrok. Z każdym ciężkim oddechem spomiędzy warg wyzbywała się krew. Jego piękna biała koszula była zniszczona. Etta uszyje mu nową. Czuł smak i zapach krwi. Gdzie jest „Niezrównany ? Dlaczego nie przejmuje jego bólu? Spróbował go przywołać, wypowiadając dawne słowa jego statku, przeznaczone dla niego. - Nie ruszaj się, chłopcze - szepnął do siebie, tak, jak zawsze robił to „Niezrównany". - Nie ruszaj się. Przejmę go.

Oddaj mi go w całości. Martw się tylko o siebie. - On żyje! - rozległ się czyjś głos. Bystry poniósł wzrok, modląc się o wybawienie. Lecz patrzyła na niego jamailliańska twarz. - Fladzie, ty cymbale! Nawet go nie zabiłeś. - Mężczyzna sprawnie wbił wąską klingę w pierś Bystrego, po czym ją wyciągnął. - Tym razem go załatwiłem! Zadowolenie w jego głosie towarzyszyło Bystremu, gdy zapadał się w ciemność. *** Spóźnili się. Prawy wykrzyczał swój ból i zabił człowieka, który właśnie pozbawił życia jego kapitana. Zrobił to bez zastanowienia, nie mówiąc już o skrusze. Marynarze, którzy przeszli za nim z „Vivacii", wycięli wokół nich na zatłoczonym pokładzie wolną przestrzeń. Etta padła na kolana przy Bystrym. Dotknęła jego twarzy, jego piersi. - On oddycha, on oddycha! - zawołała z rozpaczliwą radością. -Pomóż mi, Prawy, pomóż mi! Musimy go przenieść na „Vivacię"! Możemy go jeszcze uratować. Wiedział, że Etta się myli. Było o wiele za dużo krwi, gęstej, ciemnej krwi, która cały czas wylewała się z Bystrego. Nie mogli go uratować. Mogli jedynie zabrać do domu, by tam umarł, ale musieli się pośpieszyć. Prawy pochylił się i położył sobie rękę kapitana na ramionach. Etta znalazł się z drugiej strony Bystrego, cały czas czule do niego przemawiając. To, że kiedy go podnosili, nie krzyknął z bólu, przekonało Prawego, że Bystry jest na granicy śmierci. Naprawdę musieli się śpieszyć. Jamaillianie zostali odparci, lecz nie na długo. Pod Bystrym leżał satrapa. Kiedy po podnieśli, drgnął, zaczął wrzeszczeć i zwinął się w kłębek. - Nie, nie, nie, nie zabijajcie mnie, nie zabijajcie mnie! - bełkotał. Pod obszernym szkarłatnym płaszczem wyglądał jak dziecko chowające się pod kocami. - Co za utrapienie - mruknął Prawy i ugryzł się w język, ledwie wierząc, że wypowiedział takie słowa. - Niech ktoś weźmie satrapę! - krzyknął do swojej załogi, ruszając z powrotem na „Vivacię". Od grupy oderwała się Yek, pochyliła się, porwała satrapę na ręce, a potem przerzuciła go sobie przez plecy. - Chodźmy! - zarządziła, nie zwracając uwagi na krzyki młodzieńca. Trzymająca się niej Althea groziła szablą zacieśniającym krąg jamailliańskim wojownikom. Prawy dostrzegł błysk jej ciemnych, gniewnych oczu. Starał się nie zwracać na to uwagi. Musiał sprowadzić Bystrego na jego własny pokład. Chciał, by Althea zrozumiała, że mimo tego, co jej zrobił, wciąż łączy go z Prawym więź. Sam chciał to zrozumieć. Niemal biegiem przecięli pokład. Noga i proteza Bystrego ciągnęła się za nimi, zostawiając krwawy ślad. - Odcumowuj! - rzucił Prawy Yolowi, gdy tylko Althea i pozostali znaleźli się na pokładzie „Vivacii", odpierając ataki Jamaillian, którzy też chcieli się przedostać na żywostatek i odzyskać satrapę lub przynajmniej jego ciało. Statki zaczęły się oddalać od siebie. Któryś z Jamaillian skoczył i wpadł do coraz szerszego pasa wody między nimi. Ich statek miał już duży przechył. Woda wlewająca się przez uszkodzoną przez węża rufę zalewała ładownie. Sam wąż obserwował pilnie statek, tkwiąc tuż pod szalupą, którą załoga usiłowała spuścić na wodę. - Prawy! Przynieś mi Bystrego! - krzyknęła „Vivacia", a potem dodała jeszcze głośniej: - „Niezrównany", „Niezrównany", mamy go! Bystry jest tutaj! Prawy wymienił spojrzenia z Ettą. Pirat zwisł między nimi. Krew skapująca z jego piersi zbierała się w kałuże na pokładzie. Etta szeroko rozwarła pociemniałe oczy. - Na fordek - powiedział cicho Prawy. - Odpłyńmy od jamailliańskiego statku! - zawołał do załogi. - On tonie. Yolu! Zabierz nas stąd, zanim flota odetnie nam drogę. - Na to jest już trochę za późno! - oznajmiła wesoło Yek, stawiając przed nim satrapę. Althea schwyciła go za rękę, by się nie przewrócił. Zatchnęło go z oburzenia, ale nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ Yek chwyciła go za koszulę i ją rozdarła. Zbadała ciemną ranę, z której powoli sączyła się krew. - Chyba nie został uszkodzony żaden ważny organ. Bystry wziął na siebie twoją śmierć. Najlepiej zejdź na dół, połóż się i zaczekaj, aż ktoś będzie miał czas się tobą zająć. - Oddarła nonszalancko kawałek jego koszuli i mu go podała. - Proszę. Przyciśnij. W ten sposób zatamujesz trochę krew. Satrapa spojrzał na kawałek materiału, który Yek wcisnęła mu do ręki, a następnie na swoją ranę. Upuścił szmatkę i zachwiał się na nogach. Althea wciąż mocno go trzymała; Yek wzięła go za drugą rękę, kręcąc głową i przewracając oczyma. Althea patrzyła na Prawego, który wlókł pirata w stronę galionu. Przez ramiona miał przerzuconą rękę Bystrego, a wolną ręką obejmował go w pasie. Althea zacisnęła zęby. Ten człowiek ją zgwałcił, a mimo to Prawy ryzykował dla niego życie. Satrapa zaczerpnął tchu. - Słodka! - zawył tak, jak dziecko wołałoby swoją matkę. - Ja krwawię. Umieram. Gdzie jesteś? Dobre pytanie, pomyślała Althea. Gdzie jest jej mała siostrzenica? Rozejrzała się po pokładzie i zatrzymała ze zdumieniem wzrok na Słodkiej i Brasie, sprowadzających pod pokład rannego pirata. Lewa ręka Brasa była owinięta grubym białym bandażem. Nie miał zasłony, a Słodka nie zakryła głowy. Jej blizna lśniła czerwienią w słońcu. Althea zobaczyła, jak Słodka się odwraca i mówi coś do Brasa, a ten bez wahania kiwa głową. Objął w pasie mężczyznę, któremu pomagali, i sprowadził go po schodkach, a Słodka pośpieszyła do satrapy. Pierwsze słowa skierowała jednak do Althei. - Bras sądzi, że jestem piękna. Dasz wiarę? Wiesz, co powiedział o moich rękach? Że najprawdopodobniej pokryją się łuskami aż do łokci. Mówi, że jeśli zetrę martwy naskórek, zobaczę przebijające się szkarłatne łuski. Sądzi, że jestem piękna. Słodka wyrzuciła to z siebie z oczyma płonącymi radością. I może czymś jeszcze? Althea pochyliła się z niedowierzaniem. Bras miał rację. Oczy Słodkiej lśniły już blaskiem Deszczowych Ostępów. Wstrząśnięta Althea zakryła dłonią usta. Słodka chyba tego nie zauważyła. Objęła satrapę, nagle zatroskana. - Jesteś ranny! - zawołała z zaskoczeniem. - Myślałam, że jesteś tylko... ojej, cóż, chodź, zejdźmy na dół i zajmijmy się tym. Brasie! Brasie, jesteś mi potrzebny! Słodka odprowadziła satrapę całej Jamaillii, zachęcając go i namawiając.

Althea odwróciła się od nieprawdopodobnego widoku niezamaskowanego mieszkańca Deszczowych Ostępów, śpieszącego na władcze wezwanie jej siostrzenicy. Szturchnęła zapatrzoną Yek. - Chodź - powiedziała do niej. Pośpieszyły na fordek, idąc po krwawym śladzie Bystrego. Kropelki i kałuże krwi wyglądały dziwnie. I wtedy zrozumiała. Czarodrzew jej nie przyjmował. Krew Bystrego zostawała na jego powierzchni, tak jak inna przelana tego dnia. Althea usiłowała zgadnąć, co to może znaczyć. Czy „Vivacia" odrzuca umierającego pirata? Poczuła nagły przypływ nadziei. Chwilę później, kiedy zbryzgała ją fontanna wody, nadzieja zmieniła się w strach. - Ale blisko! - krzyknęła Yek. Następny kamień balastowy trafił w kadłub „Vivacii". Twarde drewno zadźwięczało od uderzenia, statek zadrżał. Althea odwróciła się, szukając luki w kręgu otaczających ich statków. Nie znalazła jej. „Marietta" i „Pstrokacz" też były uwięzione, chociaż usiłowały się wyrwać. Kolejna katapulta wystrzeliła w ich stronę olbrzymi głaz. Zza dziobu jamailliańskiego statku wyłonił się „Niezrównany". *** - Etto, Etto. Jego zadyszany szept ledwie docierał do jej uszu. -Tak, najdroższy, jestem tu, cicho już, cicho. - Kolejny plusk zakołysał statkiem. - Zaprowadzimy cię do „Vivacii". Wyzdrowiejesz. Mocniej chwyciła Bystrego, nie przestając ciągnąc go z Prawym na fordek. Chciała być delikatna, ale musiała go tam zaprowadzić. „Vivacia" mogła dać mu siłę; Etta to wiedziała mimo rozpaczy zamarłej na twarzy Prawego. Bystry wyzdrowieje, musiał wyzdrowieć. Groźba utraty go wyparła z jej myśli i serca wszelkie wątpliwości. Jakie znaczenie może mieć dla niej to, co zrobił komuś innemu? Kochał ją, kochał ją tak, jak nikt inny. - Nie wyzdrowieję, moja droga. - Głowa zwisała mu na piersi, a lśniące czarne loki zasłaniały mu twarz. Zakaszlał, rozpryskując krew. Etta nie wiedziała, skąd jej ukochany bierze siły, by mówić. Mówił zadyszanym, rozpaczliwym szeptem. - Moja kochana. Zdejmij z mojego nadgarstka amulet z czarodrzewu. Noś go cały czas, aż do dnia, kiedy go przekażesz naszemu synowi. Niezrównanemu. Nazwiesz go Niezrównanym? Będziesz nosiła amulet? - Oczywiście, oczywiście, ale ty nie umrzesz. Ćśśś. Oszczędzaj siły. Tu jest drabinka, to ostatni trudny odcinek, mój ukochany Oddychaj. „Vivacio"! „Vivacio", on tu jest, pomóż mu, pomóż! Wydawało jej się, że Prawy i marynarze, którzy wciągali Bystrego na fordek, robią to bardzo nieostrożnie. Etta skoczyła do drabinki i znalazła się na pokładzie dziobowym przed nimi, zdarła z siebie płaszcz i rozpostarła go na deskach. - Tutaj - zawołała. - Połóżcie go tutaj. - Nie! - zagrzmiała „Vivacia". Rzeźbiona figura obróciła się nienaturalnie, najbardziej jak mogła. Wyciągnęła po Bystrego ręce. - Możesz mu pomóc - powiedziała Etta, szukając u niej pociechy. - On nie umrze. „Vivacia" nie odpowiedziała. Popatrzyła Etcie w oczy. W jej spojrzeniu czaiła się nieuchronność oceanu. - Podajcie mi go - powtórzyła cicho. W sercu Etty odbił się echem niewydany krzyk. Powietrze nie chciało przeniknąć do jej płuc. Poczuła dziwne mrowienie w całym ciele, a potem straciła czucie. - Podajcie go jej - zgodziła się. Nie czuła, że porusza ustami, ale usłyszała swoje słowa. Prawy i Yol podnieśli ciało Bystrego i podali je „Vivacii", która wzięła go delikatnie na ręce. Etta przez cały czas ściskała jego dłoń. - Och, moja miłości - powiedziała z żalem, kiedy przejęła go „Vivacia". Wtedy galion się odwrócił i Etta musiała puścić zwisającą rękę Bystrego. „Vivacia" uniosła jego bezwładne ciało i przytuliła do piersi. Pochyliła się nad nim. Czy żywostatek może szlochać? A potem uniosła głowę, odrzucając do tyłu kruczoczarne włosy. W jej kadłub trafił jeszcze jeden kamień. Od uderzenia zadźwięczał cały statek. - „Niezrównany" - zawołała „Vivacia". - Pośpiesz się, pośpiesz. Bystry jest twój. Weź go! - Nie! - jęknęła Etta, nic nie rozumiejąc. - Chcesz go oddać jego wrogowi? Nie, nie, oddaj go mnie! - Cicho. Tak musi być - odparła łagodnie, lecz stanowczo „Vivacia" - „Niezrównany" nie jest jego wrogiem. Oddaję go jego rodzinie, Etto. Powinnaś iść z nim - dodała. „Niezrównany" rósł w oczach, wyciągając na oślep ręce w stronę „Vivacii" - Tutaj, tu jestem! - zawołała, naprowadzając go głosem. Takie zbliżenie do siebie dwóch statków dziobami, i to pod gradem kamieni, było szalonym manewrem. Jeden z pocisków upadł blisko, obryzgując wodą oba statki. Nie zwróciły na to uwagi. „Niezrównany" chwycił „Vivacię" i powędrował dłońmi do Bystrego, którego tuliła w ramionach. Przez długą chwilę oba żywostatki kołysały się w dziwnym uścisku, mając między sobą pirata. A potem „Vivacia" umieściła bezwładne ciało Bystrego w wyciągniętych ramionach „Niezrównanego". Etta stała przy relingu i obserwowała zmianę, jaka zaszła w młodej twarzy statku. Przygryzł dolną wargę, może chcąc ją powstrzymać od drżenia. A potem uniósł ciało Bystrego. „Niezrównany" wreszcie otworzył bladoniebieskie oczy. Długo patrzył w twarz pirata, zaspokajając wieloletni głód. A potem powoli go przytulił. W objęciach galionu Bystry wyglądał niemal jak lalka. Poruszył ustami, lecz Etta nic nie dosłyszała. Krew z jego ran natychmiast wsiąkała w drewno „Niezrównanego", nie zostawiając ani śladu. Galion pochylił się nad Bystrym i ucałował go w czubek głowy z nieprawdopodobną czułością. W końcu „Niezrównany" podniósł wzrok. Popatrzył na Ettę oczyma Bystrego i uśmiechnął się nieznośnie smutnym uśmiechem, w którym był jednak spokój i poczucie spełnienia.

Starsza kobieta, stojąca na pokładzie „Niezrównanego", wychyliła się ku ciału Bystrego. Po jej twarzy płynęły łzy; krzyczała głośno, lecz bez słów, wydając straszny, bełkotliwy jęk. Za nią stał wysoki czarnowłosy mężczyzna z rękoma ciasno skrzyżowanymi na piersi. Miał zaciśnięte szczęki i zmrużone oczy, lecz nie usiłował się wtrącać. Kiedy „Niezrównany" składał ciało Bystrego w wyciągnięte ramiona kobiety, mężczyzna ów postąpił krok do przodu i je podtrzymał. Razem delikatnie położyli ciało na pokładzie żywostatku. - Teraz ty - odezwała się nagle „Vivacia". Wyciągnęła rękę do Etty, a ta pozwoliła się objąć. *** Gdzieś w ciemności ktoś bił w bęben. Rytm był nierówny, głośno - cicho, głośno - cicho, i zwalniał, nieubłaganie zwalniał do wyciszenia. Były też inne dźwięki, wrzaski i gniewne okrzyki, lecz nie miały już one znaczenia. Bliżej jego uszu rozlegały się znajome głosy. - Niech to licho, przepraszam, przepraszam, Bystry - mruczał Prawy. - Uważaj, dobrze, kiedy go uniosę, podtrzymaj mu nogi... Z drugiej strony mówiła coś Etta. - ...Ćśśś. Oszczędzaj siły. Tu jest drabinka, to ostatni trudny odcinek, mój ukochany. Oddychaj... Gdyby zechciał, mógłby nie zwracać uwagi na te głosy. Gdyby tak zrobił, na czym mógłby się skupić? Co jest teraz ważne? Czuł, jak podniosła go „Vivacia". O, tak, tak byłoby najlepiej, najłatwiej. Rozluźnił się i spróbował nie przejmować. Czuł, jak z jego ciała wycieka życie, czekał więc w bezruchu. Lecz „Vivacia" wciąż go trzymała, zebrawszy go w dłoniach jak wodę, nie chcąc go przyjąć. - Zaczekaj - szepnęła do niego. - Trzymaj się jeszcze przez kilka chwil. Musisz wrócić do domu, Bystry. Nie jesteś mój. Nigdy nie byłeś mój i zawsze o tym wiedzieliśmy. Musisz na powrót stać się jednością. Zaczekaj jeszcze chwilkę. Zaczekaj. - A potem zawołała głośno: - „Niezrównany"! Pośpiesz się, pośpiesz. Bystry jest twój. Weź go! „Niezrównany"? Poczuł przeszywający strach. Stracił „Niezrównanego", który był już tylko duchem z czasów dzieciństwa. Zabił go. Jego własny statek już nigdy nie przyjmie go do siebie. Nigdy nie wróci do domu. „Niezrównany" go odrzuci, zostawi, by utonął w morzu, tak jak on... Poznał dotyk wielkich dłoni, które go przyjęły. Zapłakałby, lecz nie miał już łez. Spróbował poruszyć ustami, powiedzieć na głos, jak bardzo jest mu przykro. - Już, już - powiedział ktoś uspokajająco. „Niezrównany"? Ojciec? Ktoś, kto go kochał, powiedział: - Nie bój się. Mam cię. I nie puszczę. Już nikt cię nie skrzywdzi. - A potem poczuł pocałunek, który uniewinnił go bez osądu. - Wróć do mnie powiedział. - Wróć do domu. Ciemność nie była już czarna. Zrobiła się srebrzysta, a potem, kiedy „Niezrównany" uścisnął go i zabrał do domu, rozpłynęła się w biel.

Rozdział 35

TRUDNE DECYZJE Zejdź na dół, żebym mogła to zabandażować - nalegała Słodka. - Nie wolno ci tak ryzykować, o wielki. Wzdrygnęła się, ponieważ za rufą wylądował w wodzie głaz. Zerknęła do tyłu; Bras poszedł za jej przykładem. Jamaillianie celowali coraz lepiej, a ich statki zbliżały się coraz bardziej. - Nie. Jeszcze nie. Satrapa uczepił się relingu i upajał widokiem w dole. Obok niego stała Słodka, przyciskając mu do rany szmatkę. Sam satrapa nie chciał jej dotykać. Tylko Słodka nadawała się do tej czynności, lecz Bras postanowił nie być zazdrosny. Satrapa przywarł do niej, jakby stanowiła kotwicę dla jego świata, a zarazem nie chciał się przyznać do swego uzależnienia od niej. Brasa zdumiewało, że satrapa nie słyszy fałszu w czułości, z jaką traktowała go Słodka. Władca Jamaillii pochylił się nagle i przyłożył do ust złożone dłonie, by ludzie na tonącym jamailliańskim statku dobrze usłyszeli zadowolenie w słowach, które wykrzykiwał. - Żegnaj, panie Kiriacie. Teraz możesz dawać dobre rady mojemu białemu wężowi. Dopilnuję, by twoja rodzina w stolicy Jamaillii dowiedziała się o twoich zuchwałych wrzaskach o łaskę. Co, Ferdio? Nie umiesz pływać? Nie martw się tym. Nie będziesz w wodzie długo, a w brzuchu węża nie trzeba pływać. Widzę cię, panie Kreio. Twoi synowie nie ujrzą spadku. Stracą wszystko, nie tylko moje nadania dla ciebie w Mieście Wolnego Handlu, ale i twoje jamailliańskie posiadłości. A ty, Pitonie z Szerokiego Wzgórza, o, najlepszy z partnerów do palenia fajki! Twoje lasy i sady spłoną na twoją cześć! Ach szlachetny Vessecie, chcesz ukryć twarz w dłoniach? Nie bój się, nie zostaniesz przeoczony! Zostawiasz po sobie córkę, nieprawdaż? Konspiratorzy patrzyli na niego. Niektórzy błagali, inni stali nieruchomo, a jeszcze inni miotali przekleństwa. Wszystkich spotka taki sam koniec. Kiedy nie chcieli wejść do szalup, bo w pobliżu krążył wąż, załoga ich opuściła. Okazało się, że brak zaufania wielmożów wobec łodzi jest uzasadniony. Teraz zamieniły się w pływające szczątki. Bras nie widział, by przeżył choć jeden marynarz. Tego było za wiele dla Kupca z Deszczowych Ostępów. - Szydzisz z umierających - napomniał satrapę. - Szydzę ze zdrajców! - poprawił go z żarem w głosie satrapa. -A moja zemsta będzie słodka! - krzyknął. Zachłannie obserwował jamailliańskich wielmożów, stojących na fordeku tonącego statku. Już zalewała go woda. Mamrotał imiona, wyraźnie je zapamiętując, by później móc wziąć odwet na rodzinach. Bras i Słodka wymienili spojrzenia pełne niedowierzania. Ten brutalny, bezlitosny chłopiec jest wysokim magnadonem satrapą całej Jamaillii? Cosgo znów otworzył usta do krzyku. - Och, wężu, nie odpływaj, masz tu delikatny... Ach! Nagle się zachłysnął i pochylił nad raną. Słodka z niewinną miną przycisnęła do niej szmatkę i oznajmiła: - Och, wielki satrapo, musisz przestać krzyczeć. Popatrz, znów od tego zaczęła krwawić. Chodź, musimy zejść na dół. Zostaw ich sprawiedliwości Sa. - Znów krwawi... ach, ci zdradzieccy tchórze zasługują na powolniejszą śmierć. Bystry miał rację. On mnie uratował. – Prowadzony chwiejnym krokiem w stronę pokładówki, chwycił Brasa za ramię i wsparł się na nim, nie pytając o pozwolenie. - W końcu Bystry zrozumiał, że moje życie jest ważniejsze od jego życia. Dzielna dusza! Przeciwstawiałem się tym zdrajcom, ale kiedy zadali zabójczy cios, dzielny Bystry wziął moją śmierć na siebie. Jego imię będzie pamiętane z szacunkiem. Król Bystry z Wysp Pirackich. Tak to satrapa chciał się uwieńczyć czynami i reputacją Bystrego. Bras ubarwił jeszcze jego zarozumiałe złudzenia. - Na pewno minstrele będą śpiewać wspaniałe pieśni o twej wielkiej przygodzie. Do Miasta Wolnego Handlu i Deszczowych Ostępów podróżował zuchwały młody satrapa, a w końcu uratował go bezinteresowny piracki król, który poniewczasie uznał, że jedynym odpowiednim zakończeniem takiej pieśni jest ostateczne znaczenie satrapy całej Jamaillii. Bras przeciągał słowa, rozkoszując się myślą, że Słodka musi się powstrzymywać od uśmiechu. Twarz satrapy promieniała z zachwytu. - Tak, tak. Doskonały pomysł. I cała zwrotka poświęcona imionom tych, którzy mnie zdradzili, i temu, jak zginęli, rozdarci na strzępy przez węże, którym Bystry rozkazał mnie strzec. To sprawi, że przyszli zdrajcy się zastanowią, nim zaczną spiskować przeciwko mnie. - Niewątpliwie - zgodziła się Słodka. - Teraz jednak musimy zejść pod pokład. Poprowadziła go stanowczo. Spojrzała z niepokojem w oczy Brasowi, dzieląc się z nim obawą, że nie dożyją końca tego dnia, Mimo mroczności samej obawy Bras bardzo sobie cenił, że może wychwycić, co czuje Słodka, tylko dzięki fizycznej bliskości. Zebrał siły i posłał ku niej spokój. Przecież król Bystry bywał w gorszych sytuacjach. Jego załoga na pewno wie, jak ich wydostać z tej. *** - Wyjmę płótno żaglowe na całun - zaproponowała Amber. - Dobrze - zgodził się otępiały Arogant. Patrzył na ciało Bystrego. Pirat, który niemal zabił ich wszystkich, umarł na jego pokładzie. Kołysała go teraz jego matka, szlochając w milczeniu, z drżącym uśmiechem na ustach. Oddawszy Bystrego matce, „Niezrównany" zamilkł. Arogant bał się do niego odezwać, żeby nie odpowiedziało mu milczenie. Czuł, że coś się dzieje we wnętrzu jego statku. Cokolwiek to było, „Niezrównany pilnie tego strzegł. Arogant się bał, co to może być.

- Odpływamy stąd? - zapytał go pragmatycznie Świstak. Arogant podniósł wzrok na stojącego obok chłopca. - Nie wiem - odparł krótko. - Spróbujemy. Świstak obrzucił wrogie statki krytycznym spojrzeniem. - Dlaczego nie atakują? - Podejrzewam, że boją się żywostatków. Po co mają ryzykować życie, skoro wystarczą kamienie? Jamailliański statek tonął. Kilku zdesperowanych ludzi uciekło w olinowanie, bo biały wąż udowodnił, że nie uciekną w szalupach statku. Pozostałe dwa statki Bystrego zaatakowały najbliższe jamailliańskie jednostki, usiłując zrobić wyrwę w pierścieniu floty. Kolejny pocisk wylądował niebezpiecznie blisko i „Niezrównany" lekko się zakołysał. Kiedy tylko oddalą się od jamailliańskiego statku, reszta floty będzie ich bombardować śmielej. - Gdybyśmy mogli jakoś sprawić, żeby biały wąż pomógł tym dwóm pirackim statkom, to być może udałoby się nam wyrwać. Ale wtedy i tak musielibyśmy umknąć flocie. - To nie wygląda dobrze - uznał Świstak. - Nie wygląda - zgodził się ponuro Arogant, a potem się uśmiechnął. - Ale też nie jesteśmy jeszcze martwi. Z dłoni „Niezrównanego" schodziła na reling jakaś obca kobieta. Nawet nie zerknęła na Aroganta i w milczeniu usiadła przy martwym piracie. Jej czarne oczy zmętniały od niewyrażalnego żalu. Uniosła rękę Bystrego i przytknęła ją sobie do policzka. Matka sięgnęła nad jego ciałem i położyła kobiecie na ramieniu pomarszczoną dłoń. Ich oczy się spotkały. Ciemnowłosa kobieta przyglądała się przez chwilę twarzy matki. - Kochałam go - odezwała się cicho. - Myślę, że on kochał mnie. Noszę jego dziecko. Kobieta odgarnęła mu loki z nieruchomej twarzy. Czując się jak intruz, Arogant przeniósł spojrzenie na oddalającą się „Vivacię". Prawy i Althea stali na fordeku, nad czymś się naradzając. Na widok Althei serce Aroganta zabiło żywiej. Wyzywając się od głupców, wskoczył na reling. Jeśli jedna kobieta mogła przejść ze statku na statek, mogła też to zrobić i druga. - Altheo! - ryknął, lecz statki zbytnio się już oddaliły od siebie. Mimo to Althea zawirowała w miejscu na jego okrzyk i rzuciła się biegiem ku dziobowi. Serce mu zamarło, kiedy wskoczyła galionowi na ramię. Na twarzy „Vivacii" odmalował się szok. Chwyciła Altheę w locie. To, co Althea powiedziała do statku, poniosło się wyraźnie po wodzie. Arogant niemal pofrunął na jej słowach. - Proszę cię, „Vivacio". Nie potrzebujesz mnie. Chce pójść do niego. „Vivacia" obejrzała się na „Niezrównanego", a potem nad wodą poniósł się jej czysty głos. - „Niezrównany"! Ją też ci oddaję! Tak, jak rodzic mógłby unieść w zabawie dziecko, „Vivacia" rozkołysała Altheę wysoko, nisko i znów wysoko, a potem posłała ją w stronę niewidomego statku. Jej ciało zakreśliło łuk w powietrzu - Nie! - wrzasnął z przerażeniem Arogant, ściskając dłońmi reling. - Mam ją! - zawołał uspokajająco „Niezrównany" i, o cudzie, tak rzeczywiście było. Schwycił Altheę i zakręcił nią, a potem nagle przekazał w wyciągnięte ramiona Aroganta. Althea niemal spadła z relingu i wślizgnęła się w objęcia mężczyzny. Przycisnął ją do siebie. Nawet nie usiłował mówić. Nie miał już tchu. Kiedy podniósł wzrok na „Niezrównanego", statek oddał mu spojrzenie. Jego bladoniebieskie oczy otoczyła siateczka zmarszczek uśmiechał się. Arogant zamarł. - Witaj na pokładzie i zmykajmy stąd, najszybciej jak się da! -przywitał ją Świstak. - Och, Arogancie - powiedziała drżącym głosem Althea w jego pierś, co sprawiło, że się otrząsnął. Uniosła ku niemu twarz, lecz nadal mocno go obejmowała. Nabrała tchu. - Plan Prawego. Jeśli uda się nam wyrwać, uciekajmy na północ do Łupigrodu. Tego portu da się teraz bronić. Możemy się tam trzymać tak długo, jak trzeba, aż ptaki sprowadzą nam na pomoc inne statki Bystrego. Nagle przerwała potok słów. Patrzyła na nieruchome ciało Bystrego. Staruszka i Etta nie zwracały uwagi na nikogo innego. - Nie żyje - szepnął Arogant w jej włosy. - Umarł w ramionach „Niezrównanego". Althea przywarła do niego jeszcze mocniej. Tulił ją, żałując, że nie mają więcej czasu. Wszędzie wokół czaiła się śmierć. - Wyrwać się - mruknął sceptycznie. - Jak? Nagle odezwał się „Niezrównany", patrząc na Aroganta nad pochyloną głową Althei. - Kiedyś obiecałem, że cię nie zabiję - powiedział, jakby byli zupełnie sami. - Byłem szalony, a ty o tym wiedziałeś i mimo wszystko we mnie wierzyłeś. - Statek się rozejrzał, badając sytuację chłodnym spojrzeniem niebieskich oczu. - Teraz jestem cały. Teraz składam wam obojgu nową obietnicę. Zrobię wszystko co w mojej mocy, by was zachować przy życiu. *** - Podjąć ich! Rozkaz dobiegł zza pleców Słodkiej, Brasa i satrapy. Odwrócili się. Prawy, w koszuli czerwonej od krwi Bystrego, pokazywał ręką na zdesperowanych wielmożów na tonącym statku. Yol pośpieszył do jego boku. - Spuścić szalupę? - zapytał z niedowierzaniem. - Nie. Nie chcę ryzykować dla nich nikogo z naszych. Rzucimy wam linę! - krzyknął do Jamaillian. - Wystarczająco odważni być może przeżyją. Wybór należy do was. Wasza flota nie daje nam czasu, by was uratować. Yolu, zajmij się tym. Poszedł na fordek. Wśród wielmożów powstał zamęt. Skupili się przy burcie przechylonego statku. Jakiś starzec uniósł ręce i błagał Sa o miłosierdzie. Wytworny młodzieniec, osoba bardziej pragmatyczna, pobiegł na drugą burtę, gdzie zaczął wymachiwać płaszczem i wołać do swoich statków, by przerwały atak. Nikt go nie słuchał. Fale przelewały się już przez relingi. Yol przygotował linę i ją rzucił. Wszyscy usiłowali ją chwycić, a jeden z mężczyzn próbował się po niej wspiąć.

- Nie w ten sposób, głupcze! - ryknął pierwszy oficer. – Przywiążcie do czegoś koniec i przesuwajcie się na rękach. Lecz wśród zdrajców byli siwobrodzi starcy i próżniacy. Niewielu mogłoby się wspiąć po linie o własnych siłach. W końcu trzeba było ich szybko wciągnąć na pokład, posługując się kilkoma linami. Kiedy już się na nim znaleźli, ich eleganckie stroje były w strzępach. - Dziękujcie żywostatkowi - powiedział im szorstko Yol. – Pąkle nie przywierają do nich tak, jak do zwykłego drewna. Mieliście gładszą podróż, niż większość ludzi. Stali przed satrapą - kilkunastu ludzi, których znał z imienia z którymi siadał do stołu, którym ufał. Słodka doceniła go za odwagę. Stał z nimi twarzą w twarz. Niektórzy patrzyli mu prosto w oczy, lecz większość wpatrywała się w swoje stopy albo w horyzont. Kiedy się odezwał, całkowicie zaskoczył Słodką. - Dlaczego? - zapytał. Popatrzył na każdego po kolei. Słodka, która wciąż przyciskała mu szmatkę do brzucha, czuła, że satrapa lekko drży. Zerknęła na jego twarz i dostrzegła w niej prawdę, której być może nie widział nikt inny. Ich zdrada go zraniła. - Nienawidziliście mnie tak bardzo, że poprzez zdradę pragnęliście mej śmierci? Ten, którego nazwał panem Kiriatem, spojrzał na niego szarymi oczyma. - Przyjrzyj się sobie - mruknął. - Jesteś słaby i głupi. Myślisz tylko o sobie. Obrabowałeś skarbiec i doprowadziłeś do zniszczenia miasta. Cóż innego mogliśmy zrobić? Nigdy nie byłeś prawdziwym satrapą. Satrapa Cosgo patrzył mu prosto w oczy. - Jesteś moim zaufanym doradcą od kiedy skończyłem piętnaście lat - odparł poważnie. - Słuchałem ciebie, Kiriacie. Ferdio, ty byłeś ministrem skarbu. Pitonie, Kreio, czy wy też nie służyliście mi radami? Radami, których zawsze słuchałem mimo zastrzeżeń niektórych moich Towarzyszek, bo chciałem, byście mieli o mnie dobre zdanie. - Powiódł po nich wzrokiem. - Widzę, że to był mój błąd. Mierzyłem siebie wedle waszych słodkich komplementów. Jestem taki, jakim nauczyliście mnie być, panowie. Albo byłem. -Wysunął szczękę do przodu. - Czas spędzony w szerokim świecie wśród prawdziwych ludzi był ogromnie pouczający. Nie jestem już chłopcem, którym manipulowaliście i którego zdradziliście, moi panowie. Jak się o tym przekonacie. - I polecił Yolowi, jakby miał nad nim władzę: - Zamknij ich na dole. Nie musi im być zbyt wygodnie. - Nie. - To wrócił Prawy i bez słowa przeprosin odwołał rozkaz. - Przywiąż ich dookoła pokładówki, Yolu. Chcę, żeby byli widoczni dla swojej floty. Być może zniechęcą niektóre z nadlatujących strzał czy głazów, kiedy się z tego wyrwiemy. Zerknął na siostrę, lecz ona ledwie go poznała. Żal wyostrzył mu rysy i zmroził oczy. Spróbował złagodzić ton, ale jego słowa wciąż brzmiały jak rozkaz. - Słodka, będziesz bezpieczniejsza w kajucie kapitańskiej. Brasie, zaprowadzisz ją tam? I oczywiście satrapę. Ostatni raz spojrzała na tonący jamailliański statek. Nie czekała, aż wielmoże zostaną przywiązani do pokładówki jako żywa tarcza. To jest wojna, powiedziała sobie surowo. Prawy robi to, co robi, starając się ich wszystkich uratować. Jeśli wielmoże zginą, to dlatego że strzelali do nich swoi. Spiskując przeciwko satrapie, podjęli ryzyko śmierci. To nie oznaczało, że choć trochę ją to cieszyło. Pomyślała z goryczą, że za ich ambicje zginęły dziesiątki mieszkańców Miasta Wolnego Handlu, niewolników i prostych sprzedawców oraz Kupców. Gdyby spisek się powiódł, upadłoby samo Miasto Wolnego Handlu, a w końcu Deszczowe Ostępy. Może nadszedł czas, by poczuli, jak to jest stanąć w obliczu niebezpieczeństwa, którego nie można uniknąć. *** Ze szczytu masztu „Niezrównanego" Althea miała rozległy widok na bitwę. Powiedziała Arogantowi, że wejdzie na maszt, by spróbować znaleźć jakieś wyjście z sytuacji. Uwierzył jej, nie wiedząc, że uciekała przed spojrzeniem niebieskich oczu „Niezrównanego" i jego własnym władczym dotykiem. To połączenie napełniło Altheę nagłym niepokojem. Arogant niczego nie zauważył. Nakazał Semoyowi sklecić obronę ze zmniejszonej załogi „Niezrównanego", a sam stanął za sterem. Altheę bolało serce na widok tak wielu zabitych i rannych marynarzy. Poparzona twarz i spalone włosy Amber oraz wciąż łuszczące się pęcherze Świstaka ją przerażały. Czuła się dziwnie zawstydzona, że nie dzieliła z nimi niebezpieczeństw. Spojrzała w dół. Widziała załogi opuszczające statki uszkodzone przez węże i zmagające się z pozrywanym olinowaniem i rannymi. Te jednak z jamailliańskich statków, które wciąż były sprawne, sprawiały wrażenie zdecydowanych kontynuować bitwę. Według obserwacji Althei nie istniała łatwa droga ucieczki. „Pstrokacz" staranował statek, który usiłował przeciąć mu drogę. Teraz oba były szczepione, ich takielunek splątany, a na pokładach wrzała krwawa walka. Althea podejrzewała, że bez względu na jej wynik, los jednostek jest przesądzony. „Marietta" mogłaby się wymknąć i uciec, ale Sorcor trzymał ją w odwodzie, usiłując pomóc „Pstrokaczowi". Z jej pokładu raz po raz spadał deszcz strzał, trafiających w jamailliańskich marynarzy, a jej własna niewielka katapulta ostrzeliwała otaczające statki kamieniami w próżnym wysiłku utrzymania ich z daleka. Była to coraz bardziej nierówna walka. Skoro „Vivacia" i „Niezrównany" były w ruchu, jamailliańskie statki przed całkowitym otoczeniem ich powstrzymywało jedynie pragnienie utrzymania żywostatków w zasięgu katapult. Biały wąż, co pewien czas wynurzający się z wody obok „Niezrównanego", trzymał niektóre ze statków w szachu, a skutki wcześniejszego ataku węży opóźniały inne. Althea zobaczyła, jak na jednym z nich nagle spada grot i domyśliła się, że płótno w końcu przeżarła wężowa ślina. Jedyną nadzieją było wyrwanie się z kręgu i ucieczka do Łupigrodu. Prawy powiedział, że miasto nadaje się do obrony, lecz nie oznaczało to, że może wytrzymać długie oblężenie. Althea podejrzewała, że jamailliańska flota nie podda się tak długo, jak długo będzie żył satrapa. A kiedy już umrze, pozbędą się wszystkich świadków. Czy powstrzymają się przed zmieceniem z powierzchni ziemi całej pirackiej osady? Chyba nie. Na pokładzie marynarze przenosili ciało Bystrego. Staruszka podążyła za nim, lecz Etta została na fordeku; ściskała dłońmi reling i patrzyła nad ramieniem galionu, nie zważając na toczącą się wokół bitwę. Może ona też wyczuwała, że więcej z Bystrego pozostało w galionie niż w bezwładnym ciele. Bystry stanowił teraz część „Niezrównanego". Umarł na jego pokładzie, a statek go przyjął. Althea wciąż nie pojmowała dlaczego. Raptem odezwała się stojąca poniżej Amber.

- Lepiej zejdź. Arogant jest pewien, że nadleci jakiś kamień i zabierze cię ze sobą. „Niezrównanego" już trafił jeden pocisk, który zniszczył część relingu i zarysował pokład. - Ja też lepiej zejdę - ciągnęła Amber. - Zdaje się, że Kaj robi awanturę o ciało Bystrego. - Kaj?! - krzyknęła Althea. - Arogant ci nie mówił? Matka Bystrego sprowadziła go ze sobą na pokład. Najwyraźniej Bystry ukrył go na Wyspie Klucza. - Nie. Nie mówił. Nie mieliśmy wiele czasu na rozmowę. - To akurat było niedomówienie. Matka Bystrego? Wyspa Klucza? Althea ześliznęła się z masztu, mijając po drodze Amber. Myślała, że już nic nie zdoła bardziej skomplikować tego dnia. Myliła się. W drzwiach pokładówki „Niezrównanego" stał Kaj Kotwica, zaginiony mąż Keffrii, blokując przejście. Althea rozpoznała jego głos. - Wyrzućcie je za burtę! - żądał chrapliwie. - Morderca! Złodziej i rz... rz... rzezimieszek! - Jąkał się w wściekłości. Zasługiwał na śmierć! Nakarmcie nim węże, tak jak on nakarmił węże moją załogą. Dwaj mężczyźni niosący ciało wyglądali na zdegustowanych, ale staruszka, zapewne marka Bystrego, była wstrząśnięta. Wciąż ściskała dłoń martwego syna. Althea zeskoczyła lekko na pokład i podeszła do szwagra. - Daj jej przejść, Kaju. Dręczenie jej nie zmieni niczego, co zrobił Bystry. Wypowiadając te słowa, nagle pojęła ich prawdziwość. Spojrzała beznamiętnie na martwą twarz Bystrego. Znajdował się już poza zasięgiem jej zemsty, a nie chciała wyładowywać swojej goryczy na tej pogrążonej w żalu staruszce. Kaj jednak nie znajdował się poza jej zasięgiem. Długo czekała na to spotkanie. Jego arogancja i egoizm niemal zniszczyły jej życie. Mimo to, kiedy się odwrócił, by na nią spojrzeć, jej nienawiść zmieniła się w przerażenie. Pełna złości pewność siebie Kaja zniknęła w chwili, gdy Althea mu się przeciwstawiła. Patrzył na nią nierozumiejącym wzrokiem, a dłonie drgały mu spazmatycznie. - Co? - zapytał gderliwie. - Kto? - Althea Vestrit - powiedziała cicho, przewiercając go spojrzeniem. Miał na ciele ślady wielokrotnego bicia. Brakowało mu zębów, a twarz znaczyły blizny. Rozczochrane jasne włosy Kaja przetykała siwizna. Uderzenia w głowę sprawiły, że mu się trzęsła, podobnie jak dłonie. Poruszał się z drżeniem i niepewnie, jak ktoś bardzo stary. Tuż za Altheą stała Amber. Odezwała się łagodnie, takim samym tonem, jakiego używała, kiedy „Niezrównany" wpadał w zły humor: - Daj spokój, Kaju. On nie żyje. To już nie ma znaczenia. Już nic ci nie grozi. - Nie ma znaczenia! - prychnął z oburzeniem. - Ma znaczenie! Spójrz na mnie. Cały pokiereszowany. Twoja wina! oznajmił raptem, pokazując na Altheę drżącym, zakrzywionym palcem. Na widok jego powykręcanych dłoni zrobiło jej się słabo. Nosiły ślady systematycznego łamania. - Twoja wina... twojej nienaturalnej chęci bycia mężczyzną. Przynosiłaś wstyd rodzinie. Przez ciebie statek mnie znienawidził. Twoja wina. Twoja wina. Althea ledwie go słyszała. Zamiast tego widziała, z jakim trudem wyszukiwał słowa i je wymawiał. Kaj odetchnął głęboko, a twarz pokryła mu się czerwonymi plamami. - Przeklinam cię! Giń na tym szalonym statku! Obyś miała pecha. Trup na pokładzie. Umrzesz tu. Zważ moje słowa! Przeklinam cię! Wszystkich! Przeklinam was! Rozpostarł trzęsące się ręce, z ust pryskała mu ślina. Althea patrzyła na niego bez słowa. Prawdziwe przekleństwo polegało na tym, że był on mężem Keffrii, ojcem Prawego, Słodkiej i Seldena. Obowiązkiem Althei było go im przywrócić. Na samą tę myśl zrobiło jej się zimno. Czy Słodka nie wycierpiała już wystarczająco wiele? Wyidealizowała tego człowieka. Czy Althea musi zwrócić siostrze ten rozgoryczony wrak? Kiedy jego słowa nie wywarły na niej żadnego wrażenia, twarz wykrzywiła mu się z wściekłości. Splunął jej pod nogi, zamierzając ją obrazić, lecz ślina pociekła mu po brodzie i Althea poczuła tylko przerażenie. - Kaju. Daj mu spokój, ze względu na żałobę jego matki - powiedziała spokojnie, odzyskawszy głos. - Daj im przejść. Kiedy patrzył na nią z powoli budzącym się zrozumieniem, mężczyźni niosący ciało Bystrego prześliznęli się obok Kaja. Matka przeszła następna, oglądając się na niego z wyrzutem. Miała obok siebie Ettę. Przez chwilę patrzyła Althei w oczy. Tego, co sobie przekazały, nie dałoby się opisać żadnymi słowami. - Dziękuję - powiedziała sztywno i z niechęcią Etta. W jej oczach wciąż płonęła nienawiść, lecz nie była przeznaczona dla Althei, a dla wstydliwej prawdy, dręczącej je obie. Althea odwróciła się od tej przeszywającej wiedzy. Bystry ją zgwałcił. Etta o tym wiedziała, co stanowiło nóż wbity w jej wspomnienia o nim. Żadna z nich nie mogła uciec od tego, co im zrobił. Althea odwróciła wzrok, lecz spoczął on na Kaju. Wciąż mamrotał i wymachiwał w gniewie pięściami, ale odszedł, powłócząc nogami. Lewą stopę miał wykrzywioną na zewnątrz. - Nocą, w naszej kajucie, mawiałaś, że chcesz się z nim spotkać tylko jeden raz - odezwała się cicho Amber. - Żebyś mogła mu rzucić w twarz to, co zrobił. - Ukradł mi mój statek. Zniszczył moje marzenia - wypowiedziała dawne oskarżenie Althea. Teraz brzmiało nieprawdopodobnie. Nie mogła oderwać wzroku od zataczającej się postaci. - Niech Sa ma nas wszystkich w opiece. - To spotkanie trwało tylko kilka chwil, lecz ona czuła się starsza o wiele lat. Oderwała spojrzenie od Kaja i spojrzała na przyjaciółkę. - Zostałam obrabowana z zemsty dwa razy w ciągu jednego dnia - zauważyła drżącym głosem. Amber spojrzała na nią z zaskoczeniem. - Czy naprawdę tak to odbierasz? - Nie. Wcale nie. - Althea poradziła się swego serca i zdumiała tym, co czuła. - Jestem wdzięczna. Za moje życie, za nienaruszone ciało. Za mężczyznę takiego jak Arogant w moim życiu. Na oddech Sa, Amber, nie mam się na co skarżyć. Podniosła nagle wzrok, jakby się budziła z koszmaru. - Musimy to przetrwać, Amber. Musimy. Ja mam życie.

- Każdy z nas je ma - odparła Amber. Spojrzała ponad wodą na ludzi walczących na pokładach sczepionych statków. Oraz śmierć - dodała ciszej. *** - Co teraz zrobiłby Bystry? - mruknął Prawy, patrząc na zamykający się krąg statków. Podjął ludzi z jamailliańskiej jednostki, ponieważ nie miał serca zostawić ich, by utonęli lub zostali pożarci. „Słabość", powiedziałby Bystry. Zmarnowany cenny czas, kiedy Prawy powinien uciekać. Yol, posłuszny jego rozkazom, zakuwał ich w łańcuchy. Mdło mu się robiło na samą myśl. Nie miał jednak czasu na wątpliwości. Był w tym sam. Bystry nie żył, a Ettę odesłał, by go opłakiwała. Althea przeszła na „Niezrównanego". On sam objął dowodzenie „Vivacią" bo nie mógł znieść Yola jako jej kapitana. Skoro miał już ten żywostatek, bał się, że straci go wraz z całą załogą. Wrócił myślami do ostatniego razu, kiedy prowadził statek. Wtedy zastępował ojca w czasie sztormu. Teraz zajął miejsce Bystrego, i to w środku bitwy. Mimo czasu, jaki upłynął od tamtej pory, wciąż się czuł tak samo niepewnie. - Co zrobiłby Bystry? - powtórzył pytanie. Jego umysł nie chciał pracować. - Bystry nie żyje. - „Vivacia" miękko wypowiedziała te ostre słowa. - Ty żyjesz. Wszystko zależy od ciebie, Prawy Vestricie. Uratuj nas oboje. - Jak? Nie wiem jak. Znów się rozejrzał. Musi działać szybko. Załoga w niego wierzy. Chętnie wypełniała wszystkie rozkazy, a teraz on stoi sparaliżowany w obliczu zbliżającej się śmierci. Bystry wiedziałby co robić. - Przestań. - Odezwała się i w jego sercu, i na głos. - Nie jesteś Bystrym. Nie możesz dowodzić tak jak on. Musisz dowodzić jak Prawy Vestrit. Mówisz, że boisz się porażki. Co mówiłeś Etcie, i to tak często, że dźwięczy mi to we wręgach? Kiedy boisz się porażki, boisz się czegoś, co się jeszcze nie wydarzyło. Przewidujesz własną klęskę i nie podejmując działania, sprowadzasz ją na siebie. Czy nie to jej mówiłeś? - Sto razy - odpowiedział niemal z uśmiechem. - W czasach, kiedy nawet nie chciała spróbować czytać. I kiedy indziej. - I? Zaczerpnął tchu i się skupił. Jeszcze raz przyjrzał się bitwie. Nagle przypomniał sobie najdawniejsze nauki. Jeszcze raz głęboko odetchnął; wraz z wydychanym powietrzem pozbył się wątpliwości. Zobaczył bitwę tak, jakby była jedną z gier planszowych Etty. - W konflikcie istnieje słabość. Tam się przebijemy. Pokazał ręką na „Mariettę" i „Pstrokacza", już walczące z jamailliańskimi statkami. Kilka następnych kierowało się w ich stronę, by włączyć się do walki. - Tam? - zapytała „Vivacia", nagle niezdecydowana. - Tam. I zrobimy wszystko co w naszej mocy, by wyrwać je razem z nami. - Podniósł głos: - Yolu! Zawróć. Niech łucznicy będą w pogotowiu. Odpływamy! Nie tego się spodziewali, ale kiedy Prawy uświadomił sobie, że nie może porzucić towarzyszy, decyzja była prosta. „Vivacia" chętnie zareagowała na ster i na szczęście wiatr im sprzyjał. „Niezrównany" ruszył za nimi bez wahania. Prawemu mignęła sylwetka Trella za sterem żywostatku. Ten prosty dowód zaufania przywrócił chłopcu wiarę w siebie. - Nie wahaj się! - zachęcił „Vivacię". - Zmusimy ich do ustąpienia nam z drogi. Jeden z jamailliańskich statków skręcił w ich stronę; był niewielki, szybki i zwinny, a wzdłuż jego relingu stali łucznicy. Zawahali się, usłyszawszy krzyki zakładników, lecz w następnej chwili wypuścili strzały. Prawy rzucił się na pokład, by uniknąć dwóch z nich. Inna trafiła „Vivacię" w ramię, lecz odbiła się, nie wyrządzając żadnej szkody. „Vivacia" wrzasnęła z oburzenia przenikliwie jak wąż. Czarodrzew nie musi się obawiać zwykłych strzał. Co innego, gdyby chodziło o naczynia ze smołą i płomienie, ale Prawy słusznie osądził, że Jamaillianie będą się bali użyć ich w takim tłoku. Silny wiatr zaraz przeniósłby kawałki płonącego płótna z jednego statku na drugi. Łucznicy „Vivacii" odpowiedzieli o wiele celniejszą salwą. Mniejszy statek zmienił kurs. Prawy miał nadzieję, że wiadomość o zakładnikach się rozniesie. Właśnie kiedy uznał, że wymknęli się bez szwanku, z takielunku spadł marynarz. Strzała przebiła mu gardło; Gankis umarł bezgłośnie. Starzec należał do pierwotnej załogi Bystrego. Kiedy jego ciało uderzyło o pokład, „Vivacia" wrzasnęła. Nie był to krzyk kobiety, lecz wznoszące się wycie rozwścieczonego smoka. Wrzący w niej gniew zalał także Prawego. „Niezrównany" ryknął w odpowiedzi; przenikliwym trąbieniem wtórował mu biały wąż. Jakiś duży statek płynął kursem zbieżnym. Jego kapitan najwyraźniej zamierzał zepchnąć „Vivacię" w środek floty. Prawy ocenił ich szanse. - Utrzymaj kurs do ostatniej chwili, moja pani - poprosił ją. -Wydawaj sternikowi polecenia, jakie uznasz za stosowne. Chwycił się relingu dziobowego z nadzieją, że nie poprowadzi ich wszystkich na śmierć. Oba statki płynęły pod pełnymi żaglami; był to wyścig nerwów. W ostatnim możliwym momencie jamailliański kapitan polecił wyluzować żagle i skręcił. „Vivacia" przepłynęła właściwie pod jego dziobem. Prawy uświadomił sobie, że towarzyszy im biały wąż, kiedy gad zaryczał i spryskał mijany statek jadem. Teraz walczący „Pstrokacz" znajdował się tuż przed nimi. Jeden z jego jaskrawych żagli zwisał bezużytecznie. Załoga oczyściła z napastników większość pokładu, lecz oba statki wciąż były połączone abordażowymi linami i takielunkiem. „Vivacia" pędziła na nie, wrzeszcząc jak smok i mając łuczników w pogotowiu. „Marietta" zrobiła im miejsce. Zapewne Sorcorowi prawie się skończył zapas strzał. - Popatrzcie! - zawołał raptem Prawy. Biały wąż wynurzył się przy jamailliańskim statku szczepionym z „Pstrokaczem". Jakby znał ich plany, zaryczał, a potem rozwarł szczęki i spryskał pokład jadem. Rozległy się krzyki. Wąż znajdował się zbyt blisko, by można było przeciwko niemu użyć katapulty. Deszcz strzał odbijał się od niego, nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Zniknął pod falami, po czym pojawił się znów przy dziobie statku. Ponownie bryznął jadem, a potem pochylił ogromną głowę i przycisnął ją do kadłuba statku; pchał wściekle, młócąc morze ogonem, aż pokryło się bielą spienionej wody. Prawy usłyszał jęk drewna.

Ogromne belki, dymiące od wężowego jadu, zaczęły ustępować pod naciskiem. Załoga „Pstrokacza" usiłowała uwolnić statek. Splątany takielunek opierał się jej wysiłkom, lecz na maszcie już się pojawili marynarze z toporami i z zapamiętaniem rąbali drzewca i liny. Oba statki nagle się zakołysały i oderwały od siebie. Kiedy piraci z „Pstrokacza" krzyknęli z radości, wąż uniósł się raz jeszcze, by spryskać wrogi statek jadem. Samotny łucznik, poparzony i krzyczący z bólu, wypuścił pojedynczą strzałę. Trafiła białego węża tuż za żuchwą. Drzewce zniknęło w ciele węża, a on sam ryknął z bólu i zaczął szaleńczo rzucać głową, jakby chciał wytrząsnąć strzałę. Prawy zobaczył z przerażeniem, jak na jego szyi otwiera się nagle rana, z której zaczyna wyciekać krew i parujące białe toksyny. Własny jad węża zaczął wypalać mu ciało. „Vivacia" wrzasnęła z wściekłości i przerażenia. Nagle minął ich "Niezrównany". Nie zważając na galion, uderzył w jamailliański statek. Trafił go dziobem w śródokręcie, krzycząc z wściekłości. „Niezrównany" chwycił za reling i go oderwał. Prawemu nigdy nie przyszło do głowy ocenić siły galionu żywostatku. Na jego oczach rozwścieczony „Niezrównany" tłukł relingiem w nieszczęsny statek. Po każdym uderzeniu fruwały drzazgi. Ludzie kryli się przed spadającymi kawałkami drewna. Kiedy reling się rozpadł, „Niezrównany" wyrwał zza pasa topór bojowy i chwycił go obiema rękami. Przy każdym miażdżącym ciosie ryczał. Kiedy pękły deski pokładu, sięgnął do żagli i lin. Na oczach Prawego zamienił statek we wrak za pomocą topora i rąk. Własna załoga „Niezrównanego" rozbiegła się w poszukiwaniu jakiegoś schronienia, krzycząc z przerażenia. *** Pozostałe jamailliańskie statki przezornie się cofnęły. „Niezrównany" wciąż ciskał w nie kawałkami wraku. W takielunek jednego wpadła kotwica, wlokąc za sobą łańcuch. Rzucona z niewiarygodną siłą szalupa oczyściła pół pokładu innego statku. Uciekając z zasięgu pocisków, kolejny statek staranował jednostkę, która nie zdążyła usunąć mu się z drogi. Teraz dryfowały w kółko, splątane takielunkiem. Dziki atak „Niezrównanego" otworzył im drogę ucieczki. Nie na wiele im się to przyda, ale Althea patrzyła, jak przez powstałą lukę wymyka się „Marietta", a za nią przechylony „Pstrokacz". Przynajmniej one uciekną. - „Niezrównany"! „Niezrównany"! - krzyczał chrapliwie od steru Arogant. Na próżno. W żywostatku płonęła wściekłość smoka, której dawał upust rykiem przy każdym ciosie. Przez wyrwę w kręgu jamailliańskich statków przepłynęła „Vivacia". - Za mną, za mną! - krzyczała do „Niezrównanego", lecz on najwyraźniej jej nie słyszał. Jego żagle pchały go do przodu, lecz on schwycił jamailliański statek jedną ręką, a drugą wymierzał mu bezlitośnie ciosy. Oba statki ocierały się o siebie ze zgrzytem. W rufę żywostatku trafił głaz, przypominając w ten sposób Althei, że jamailliańskie statki wciąż atakują. Następny głaz uderzył w pokład rufowy i oderwał fragment relingu. Jeśli zmiażdżą ster „Niezrównanego", nic ich nie uratuje. Uderzył jeszcze jeden kamień. Wyciągała ku nim swoje szpony śmierć. Z ukrycia wyszedł Kaj Kotwica i na głównym pokładzie odtańczył pośród chaosu szaleńczą gigę. - Umierajcie tu, umierajcie! - śpiewał piskliwie. - Umierajcie, jak na to zasługujecie, wszyscy co do jednego! Przynieśliście na pokład jego ciało! Zabierzemy je z nami na dno. Etta była do tej pory zamknięta z matką; teraz pojawiła się na pokładzie i ruszyła biegiem. Właśnie wtedy przepływał obok niewielki statek, ten sam, który wcześniej nękał „Vivacię". - Padnij! - krzyknęła Althea na widok łuczników, wypuszczających strzały. Etta jej posłuchała. Kaj nie. Upadł, drgając, z dwiema strzałami tkwiącymi w ciele. Etta nawet na niego nie zerknęła. Wstała i rzuciła się biegiem. Kiedy dotarła na fordek, zaczęła krzyczeć z siłą nagłego, zimnego wiatru. - Wiarołomny statku! Zabierz nas stąd! Albo dziecko Bystrego umrze nienarodzone, dziecko, któremu nakazał mi dać imię „Niezrównany". Galion obrócił się, by na nią spojrzeć. W jego szerokich błękitnych oczach lśniło szaleństwo. Zapatrzył się na nią i nagle zapadła cisza. W jednej ręce trzymał kawałek drewna ze strzaskanego statku. Uniósł go wysoko nad głowę, a potem cisnął w takielunek zbliżającej się jamailliańskiej jednostki. Zatknął topór z powrotem za pas, a na koniec chwycił obiema rękami zniszczony kadłub i mocno się od niego odepchnął. Dzięki temu skierował się ku zamykającej się wyrwie, a wrak posłał w stronę dwóch innych statków. Wypełnione żagle nagle mogły go z całą siłą pchnąć do przodu. Z szybkością, na jaką było stać tylko żywostatek, „Niezrównany" przemknął przed dziobem jamailliańskiej jednostki i wydostał się na otwartą przestrzeń. Niczym błogosławieństwo Sa, nagle otworzył się przed nimi czysty ocean. „Niezrównany" pędził po wodzie, uciekając za „Vivacią". Na jego pokładzie stały kałuże krwi Kaja Kotwicy.

Rozdział 36

TAJEMNICE Trasa ucieczki zepchnęła ich na północ, w kierunku nieodpowiednim dla szukających schronienia w Łupigrodzie. Kiedy „Niezrównany" dogonił pozostałych, dzień chylił się ku końcowi. „Vivacia" szybko i pewnie wysunęła się na czoło grupki statków. Dowodzenie nad małą piracką flotą najwyraźniej przejął Prawy. Althea była z niego dumna. Szkoda, że jego ojciec nigdy go nie widział tak jak Bystry, pomyślała. Nikt, kto kiedykolwiek kochał Kaja Kotwicę, nie będzie musiał patrzeć na to, co z nim zrobiono. Amber w milczeniu pomogła jej zepchnąć jego ciało w morze. Althea własnoręcznie wytarła pokład „Niezrównanego" z krwi, której nie chciał wchłonąć czarodrzew. Nadal nie wiedziała, co powie Słodkiej albo Keffrii. Wiedziała, czego im nie powie. Było jej niedobrze i czuła się rozdęta od tych paskudnych tajemnic. Podniosła wzrok i krytycznie przyjrzała się statkom. „Vivacia" prowadziła, żeglując tak, jak potrafił to robić tylko żywostatek. „Marietta", mała zadbana jednostka Sorcora, usiłowała utrzymać jej tempo. Poobijany „Pstrokacz" zostawał znacznie w tyle. Ostatni był „Niezrównany". Althea czuła, że żywostatek wciąż opłakuje węża. Bystry był teraz częścią statku, a mimo to nie potrafiła się wyprzeć więzi z nim. Przeszyło ją drżenie, na wpół dreszcz. Althea przeszła na rufę w poszukiwaniu Aroganta. Nie była jeszcze gotowa, by zbliżać się do galionu. Usprawiedliwiała się, że na pokładzie dziobowym stoi teraz Etta i niewątpliwie chce być sama. Gdy szła po pokładzie, z włazu wynurzyła się Amber, niosąc rondelek z potrawką. Od zapachu jedzenia zrobiło się Althei niedobrze. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jadła. Za sterem stał Semoy. Powitał ją szerokim uśmiechem i mrugnięciem. - Wiedziałem, że cię odzyskamy - oznajmił. Przechodząc, klepnęła go w ramię, zaskoczona, że jego powitanie tak ją poruszyło. Amber bez słowa podała mu jedzenie. Przekazał jej ster i stanął przy Althei. Pochłaniając kopiaste łyżki potrawki, skinął głową w stronę rufy. - Wciąż się nie poddają, co? Za nimi jamailliańskie statki już się rozdzieliły po szaleńczym ataku „Niezrównanego" i niektóre ruszyły za nimi w pościg. - Chyba się nie ośmielą - odparła Althea. - Dopóki mamy satrapę, i to żywego, nie mogą się poddać. Dopóki żyje, cały ich plan zda się na nic. Stracą wszystko. - Krytycznie przyglądała się wrogim statkom. - Dobrze robimy, uciekając. Niektóre z tych statków nie przetrwają nocy. Widziałam skutki działania jadu węża. To, co wygląda na solidne płótno, wkrótce się rozejdzie i postrzępi. Jeśli będziemy uciekać, zostawimy przynajmniej kilka w tyle. A potem, kiedy zostaniemy zmuszeni do walki, zmierzymy się z uszczuplonymi siłami. - A jeszcze większa nadzieja w tym, że w nocy możemy ich zgubić - odezwał się zza ich pleców Arogant. - A nawet jeśli nie, to Prawy ma teraz zakładników. - Po twarzy przemknął mu cień. - Nie sądzę, by się zawahał ich wykorzystać. - Zakładników? - zapytała Althea, gdy Arogant dołączył do nich przy relingu rufowym. Miał poszarzałą twarz; wyglądał jakby się przez ten dzień postarzał o rok. Mimo to otoczył Altheę ramieniem i przyciągnął ją do siebie. Objęła go w pasie. Z tonu Aroganta trudno było wywnioskować, czy jest zadowolony, czy też przerażony. - W ostatniej chwili Prawy ściągnął około dwunastu ludzi z jamailliańskiego statku. Wielmożów, sądząc z ich strojów. Powinni być coś warci jako zakładnicy. Ale słusznie zrobiliśmy, uciekając, dopóki nie znajdziemy się w sytuacji sprzyjającej targowaniu. Na wyspach można się ukryć w wielu miejscach, a płyniemy za trzema statkami, które dobrze znają te wody. Być może wymkniemy się dziś śmierci. Semoy skończył jeść. Podziękował Amber i oddał jej naczynie, przejmując na powrót ster. Wydawało się dziwne, że w taki dzień może nastąpić taka zwyczajna wymiana. Spokój wydawał się teraz Althei czymś obcym, Nagle odezwał się Arogant, zwracając się do Amber. - Ozdobny? - zapytał tonem oskarżenia. Wzruszyła ramionami, a w jej dziwnych oczach pojawił się wyraz zdumienia. - Przymocowałam topór kołkami. Nigdy nie sądziłam, że będzie potrafił go dobyć i użyć. - Pokręciła głową. - Im więcej o nim wiem, tym czarodrzew jest dziwniejszy. Na szczęście dla nas potrafił - zauważył Semoy z aprobatą. -Ależ fruwały drzazgi! Najwyraźniej nikt nie był skłonny odpowiedzieć na tę uwagę. Althea oparła się o Aroganta i patrzyła, jak zwiększa się odległość między nimi a ścigającymi. Tyle miała mu do powiedzenia, lecz nie było to nic, czego nie mogłaby wyrazić lepiej niż tym zwykłym dotykiem. Nagle pojawił się Świstak. Stanął przed Altheą i Arogantem i z naganą pokręcił głową. - Tak na oczach całej załogi i w ogóle - stwierdził z pozbawionym szacunku uśmiechem. Althea zamachnęła się na niego żartobliwie. Ku jej zaskoczeniu, Świstak chwycił jej śmigającą dłoń i przyłożył sobie mocno do policzka. - Dobrze, że wróciłaś - powiedział. - Jak dobrze, że nie kipnęłaś. - Tak szybko, jak złapał jej rękę, puścił ją. - Dlaczego nie odezwałaś się jeszcze do „Niezrównanego"? Ma nową twarz, wiesz? I topór. I niebieskie oczy, jak ja. - Niebieskie oczy? - wybuchnęła Amber z niedowierzaniem. - Mają być ciemnobrązowe, prawie czarne. Zawirowała na pięcie i pośpieszyła naprzód. - Czarodrzew jest dziwny - przypomniał jej zadowolony z siebie Arogant. - Trochę za późno, żeby je zmienić - zauważył wesoło Świstak. - Poza tym mnie się one podobają. Są miłe. Jak oczy matki - powiedział i pobiegł za cieślą. Byli teraz prawie sami, jeśli nie liczyć Semoya. Kiedy Arogant ją całował, stary żeglarz taktownie wpatrywał się w dal. Tylko na moment pojawiło się wspomnienie napaści Bystrego. Potem Althea chwyciła Aroganta i pocałowała mocno, nie godząc się na żadne porównania między tym a atakiem pirata. Nie pozwoli, by to stanęło między nimi.

A jednak, gdy go puściła, w oczach Aroganta krył się cień. Był zbyt spostrzegawczy. Spojrzał na nią pytająco. Lekko wzruszyła ramionami. Nie była to odpowiednia pora, by mu o tym mówić. Zadała sobie pytanie, czy pora kiedykolwiek będzie odpowiednia, by mu wszystko opowiedzieć. Zapewne sądził, że to on zmienia temat. - A zatem, może pójdziemy do „Niezrównanego" i zapewnimy go, że jesteś na pokładzie, cała i zdrowa? - Wie o tym. Gdyby nie on, byłoby inaczej - odpowiedziała. Jeszcze nie otrząsnęła się z szoku, w jaki wprawił ją widok jego oczu, kiedy ją chwycił. Oczu Bystrego. Niewiele brakowało, a przyniosłaby sobie wstyd krzykiem, gdy wokół niej zamknęły się wielkie dłonie statku. Wiedziała, że „Niezrównany" to wyczuł. Niczego nie dał po sobie poznać, lecz postawił ją prędko w zasięg rąk Aroganta. Teraz, w odpowiedzi na pełne zdumienia milczenie Aroganta, powiedziała: - Zobaczę się z nim i porozmawiam w spokojnej chwili, Arogancie. Jeszcze nie teraz. - Podjęła pierwsze kroki. - Bystry jest teraz jego częścią, prawda? Spróbował jej to wyjaśnić. - Bystry był Szczęsnym. Nie domyśliłaś się? - Nie - odparła powoli. Bystry pochodził z rodziny Kupców z Miasta Wolnego Handlu? Przeraziło ją to. Arogant dał jej chwilę, by się z tym oswoiła, a potem dodał: - Od Łupigrodu podejrzewaliśmy, że „Niezrównany" był legendarnym statkiem Igrota. Miasto Wolnego Handlu zawsze przeczyło, by ten pirat mógł mieć żywostatek. Ale go miał - „Niezrównanego". A Bystry był jego zakładnikiem, by mógł trzymać statek w ryzach. - Na oddech Sa. - Wszystkie kawałki układanki teraz do siebie pasowały. Usiłowała to wszystko ogarnąć. - A więc Bystry wrócił do domu, by umrzeć na jego pokładzie. By się zjednoczyć ze swoim statkiem. Wzdłuż kręgosłupa przemknął jej dreszcz grozy. Arogant skinął głową, obserwując jej twarz. - Zawsze był z nim zjednoczony, Altheo. Nie sądzę, by jego śmierć na statku zmieniła „Niezrównanego", poza tym, że zyskał on spokój. W końcu stał się całością, pełnią siebie. Smoki, Szczęśni, mężczyźni i chłopiec, i Bystry, wszyscy stopili się w jedno. – Odwróciła się, słysząc to, lecz on podłożył pod jej podbródek dwa palce i uniósł jej twarz ku sobie. - I my powiedział niemal z pasją. - Ty i ja. Amber i Yek. Świstak. Wszystko, co mu daliśmy, też się stało jego częścią. Proszę, nie odwracaj się teraz od niego. Nie przestawaj go kochać. Ledwie mogła się skoncentrować na jego słowach. Bała się powiedzieć Arogantowi o gwałcie, lecz postanowiła, że musi to zrobić. A jednak, jak mogła mu powiedzieć, nie podważając jego uczuć do statku? Oszałamiał ją bieg własnych myśli. -Altheo? - zapytał Arogant niespokojnie. - Spróbuję - powiedziała słabo. Nagle przestało ją obchodzić, kto patrzy. Objęła go i wsunęła się w jego ramiona. Przytul mnie. - Powiedziała gwałtownie. - Przytul mnie bardzo, bardzo mocno. *** Powiedziała, że spróbuje. Arogant z trudem powstrzymał się przed dalszym naciskaniem jej. Na pokładzie „Vivacii" coś się stało, coś co ją teraz od niego oddzielało. Oparł podbródek na jej ciemnej głowie i objął. Pomyślał, że wie, co to takiego. Althea jakby wyczuła jego myśli, bo zmieniła temat. - Kołysanie staje się coraz silniejsze. Poruszyła się nieznacznie. Udawał, że nie widzi, jak ociera łzy o przód jego koszuli. - Owszem. Podejrzewam, że czeka nas trochę wiatru. Ale żeglowaliśmy już podczas burzy. „Niezrównany" to dobry statek na burzową pogodę. -Tym lepiej dla nas, ukryjemy się. - Chyba się oddalamy od Jamaillian. - Wygasili światła. Mają nadzieję, że się do nas podkradną w ciemnościach. - Najpierw będą musieli nas znaleźć. - „Marietcie" i „Pstrokaczowi" trudniej będzie dotrzymać kroku żywostatkom w ciemności. - Oni też wygasili światła. - „Vivacia" ich nie zostawi. Będzie ich osłaniać, nie zważając na własne ryzyko. Zwykła rozmowa, omawianie oczywistych spraw. Była zbyt jasna dla Aroganta. Althea wróciła na „Vivacię" i tam odnalazła swe serce. Nie mógł jej za to winić. „Vivacia" była rodzinnym statkiem Althei. Po śmierci Bystrego miała znacznie większe szanse na odzyskanie jej. I w przeciwieństwie do „Niezrównanego", „Vivacia" nie wchłonęła duszy piratamordercy, który wyrządził rodzinie Althei tyle krzywd. Kiedy wróciła z „Vivacii", oszukiwał się, że wróciła do niego. Ona natomiast powróciła, by podzielić się planami bitwy. Obserwując jej zmarszczone czoło i nieobecny wyraz twarzy, wiedział, gdzie błądzi myślami. Kochała go, na swój sposób. Dała mu tyle, ile mogła, nie wyrzekając się swego statku i rodziny. Nie miał prawa prosić o więcej. Gdyby nadal miał rodzinę, która mogłaby się o niego upomnieć, być może byłby równie rozdarty. Przez jedną krótką chwilę zastanawiał się nad opuszczeniem „Niezrównanego" i podążeniem za nią. Nie mógł jednak tego zrobić. Nikt nie znał tego statku tak jak on. Nikt z nim tyle nie przeszedł. Nie mógł zostawić wrażliwego „Niezrównanego" na łasce innego kapitana, który być może nie tolerowałby jego zmiennych nastrojów. I co ze Świstakiem? Miałby oderwać chłopca od statku, który go pokochał? Czy zostawić na „Niezrównanym", by szkolił go kapitan, który być może nie będzie miał na względzie jego dobra? A Semoy nie byłby pierwszym oficerem pod żadnym innym kapitanem. Na powrót stałby się wyrzuconym na brzeg pijakiem i dla butelki straciłby te lata, które mu jeszcze zostały. Nie. Bardzo kocha Altheę, ale ma tu

obowiązki. Ona nie będzie szanować człowieka, który porzucił własny statek, by się za nią uganiać. Arogant Trell skończył już z porzucaniem obowiązków. Musi tu zostać, a jeśli zajdzie taka potrzeba, będzie kochać Altheę na odległość i wtedy, gdy im to będzie dane. I powziąwszy to postanowienie, nagle poczuł, że znów ma rodzinę. *** Etta oparła się o reling, patrząc w ciemność. „Niezrównany" czuł, że tam jest, choć jej obecność ograniczała się jedynie do ciepłego nacisku przedramion na reling z czarodrzewu. Nie mając z nią więzi, w ogóle nie potrafił wyłowić jej uczuć. Nagle przerwała ciszę. - Wiem coś niecoś o żywostatkach. Od „Vivacii". Nic na to nie odpowiedział. Czekał. - Jakoś, nie rozumiem jak, Bystry był twoją rodziną. Kiedy umarł, wcielił się w ciebie? Głos się jej łamał na niezdarnych słowach. „Niezrównany" czuł, że Etta drży. - W pewnym sensie. - Jego słowa brzmiały zbyt zimno; spróbował dodać coś łagodniejszego. - Zawsze był częścią mnie, a ja jego. Z wielu powodów byliśmy ze sobą związani mocniej, niż zwykle się to dzieje. Było bardzo ważne dla nas obu, by powrócił w chwili śmierci. Wiedziałem o tym. Bystry zdał sobie z tego sprawę chyba dopiero wtedy, kiedy się to zdarzyło. Odetchnęła głęboko. - Więc jesteś teraz Bystrym? - zapytała zduszonym głosem. - Nie. Przykro mi. Bystry jest częścią mnie. Dopełnia mnie. Lecz ja jestem, nieodwołalnie, „Niezrównanym". Dobrze było móc złożyć taką deklarację. Podejrzewał, że Etcie mogła sprawić ból. Ku swojemu zaskoczeniu czuł prawdziwy smutek, że musiał ją zranić. Spróbował sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz czuł coś podobnego, ale nie potrafił. Czy to kolejna właściwość bycia całym - zdolność do współczucia? Minie trochę czasu, zanim się dostosuje do odczuwania czegoś takiego. - A więc już go nie ma - rzekła Etta ciężko. Usłyszał, jak z trudem nabiera tchu. - Dlaczego nie mogłeś go uzdrowić, tak jak „Vivacia" uzdrowiła Prawego? Przemyślał to w ciszy. - Mówisz, że go uzdrowiła? Nic mi o tym nie wiadomo. Mogę się jedynie domyślać, co zrobiła. Tak robią smoki, jeśli muszą. Spalają zasoby ciała, by przyśpieszyć zdrowienie. Jeśli „Vivacia" zrobiła to Prawemu, to miał szczęście, że przeżył. Niewielu ludzi ma takie zasoby. Bystry z pewnością ich nie miał. Długo milczała. Wokół nich zapadała noc, choć nie była prawdziwie czarna. Nawet mrok sprawiał przyjemność jego świeżo przywróconemu wzrokowi. Zwrócił go ku niebu nad nim, ku chmurom które to zasłaniały, to odsłaniały księżyc i gwiazdy. Fosforescencja obrysowywała fale. Ostry wzrok „Niezrównanego", część smoczego dziedzictwa, wyławiał zarysy statków, za którymi podążał. - Czy wiedziałbyś coś o nim, o Bystrym? Gdybym cię o coś spytała, powiedziałbyś mi prawdę? - Być może - powiedział wymijająco galion. Obejrzał się na nią. Uniosła dłonie z relingu i obracała nerwowo bransoletkę. - Kochał mnie? - wyrwało się jej pytanie, bolesne w swej intensywności. - Czy mnie naprawdę kochał? Muszę to wiedzieć. - Bystry jest częścią mnie. Lecz ja nie jestem Bystrym. „Niezrównany" naradzał się gorączkowo ze sobą. Nosiła w sobie dziecko, dziecko tak dawno mu obiecane. „Niezrównanego" Szczęsnego. Dziecko potrzebuje miłości, miłości bez ograniczeń. - Jeśli masz jego wspomnienia, to znasz prawdę - nalegała Etta. - Kochał mnie? - Tak. Kochał cię. - Bez skrupułów dał jej to, co chciała usłyszeć. Mam wspomnienia Bystrego, ale nie jestem Bystrym. A jednak potrafię kłamać równie dobrze, jak on. I dla lepszej sprawy. - Kochał cię tak, jak tylko mogło kochać jego serce. To przynajmniej było prawdą. Dziękuję. Dosięgła go myśl tak krótka i czysta, jak spadająca kropla deszczu. Poszukał jej źródła, lecz nic nie znalazł. Barwa głosu była dziwnie znajoma, zupełnie jakby należał do Bystrego, ale przecież pochodził z zewnątrz. - Dziękuję - rzekła Etta. - Bardziej niż się domyślasz. W imieniu nas obojga. Szybko zeszła z fordeku, pozostawiając mu tajemnicę do przemyślenia. Przed nim, na pokładzie „Pstrokacza", niespodziewanie rozbłysła latarnia. Ktoś trzykrotnie uniósł ją w górę i raz machnął w bok, a potem zakrył ją ponownie. Wciąż niemal go zaskakiwał fakt, że ma dostęp do wspomnień Bystrego. Stare pirackie sygnały rozszyfrował bez problemu. Na „Vivacię" wzywano Aroganta. *** - Lepiej, żeby to było ważne - burknął Arogant do Althei, gdy pochylali się nad wiosłami. Etta i Amber obsadziły drugą parę. Porywisty wiatr zwiewał postrzępione włosy Amber z jej pokrytej plamami twarzy. Etta patrzyła prosto przed siebie. - Na pewno jest - mruknęła Althea. Zmagali się z wiatrem, wodą i ciemnością, by dogonić prowadzący statek. Cztery statki zmniejszyły odstęp między sobą, ale się nie zatrzymały, nawet dla tego spotkania. Przez labirynt wysepek prowadziła ich „Vivacia". Niektóre wznosiły się z wody stromymi skałami, a inne ukazywały się jedynie jako rozbijające się fale, przelewające się przez poszarpaną powierzchnię. Statki płynęły między nimi krętą drogą. Arogant się domyślał, że przy większym odpływie trasa ta byłaby nie do przebycia. Modlił się, by Prawy i „Vivacia" znali szlak tak dobrze, jak na to wyglądało.

Arogant przystał na to, by jak najbardziej się oddalić od jamailliańskiej floty, wciąż jednak miał zastrzeżenia co do opuszczenia statku i udania się na „Vivacię". Althea zapewniła go, że Prawemu można ufać, on jednak przypomniał sobie, że niewiele wiedzą o załodze „Vivacii" czy o kapitanach i załogach pozostałych dwóch jednostek. Los uwikłał ich w nieprawdopodobne przymierze z piratami. Arogant wciąż pamiętał, jak został uwięziony pod pokładem na tonącym statku. „Vivacia" podjęła ich w chwili, gdy zaczął się ulewny deszcz. Zostali wciągnięci na pokład przy świetle przygaszonej latarni. „Vivacia" już holowała łodzie z „Marietty" i „Pstrokacza". Oni przybyli jako ostatni. Ostrożność Aroganta wzrosła jeszcze bardziej. Etta wspięła się pierwsza. Gdy Althea zamierzała podążyć za nią, powstrzymał ją dotknięciem. - Ja idę następny - mruknął. - Na pierwszy znak zdrady wracaj do „Niezrównanego". - Chyba nie musisz się bać - zaczęła Althea, ale on potrząsnął głową. - Już raz cię straciłem. Nie chcę ryzykować znowu - powiedział. - Mądry człowiek - zauważyła cicho Amber, gdy chwycił mokrą drabinkę i zaczął się wspinać. Kiedy położył ręce na relingu „Vivacii", przeszyły go niewiarygodne emocje. Przez moment był niezdolny do działania. W oczach zapiekły go łzy. Przepłynęła przez niego fala ciepłego powitania. Radość z tego, że jest bezpieczny. Postawił stopę na pokładzie, po którym nie stąpał od przebudzenia statku. - Arogancie Trellu! - zawołał do niego galion niskim kontraltem. - Kontakt z „Niezrównanym" ci służy. Jesteś na nas bardziej wrażliwy, niż kiedy tu pracowałeś. Po raz pierwszy w mym świadomym życiu witam cię na pokładzie. - Dziękuję - zdołał odpowiedzieć. Etty nie było nigdzie widać. Prawy stał na pokładzie w ulewnym deszczu i podawał dłoń do uściśnięcia. Ten skromny chłopak, którego Arogant poznał na pogrzebie Ephrona, teraz stał wyprostowany i patrzył mu w oczy. Jego twarz postarzył wielki ból. Nigdy nie będzie rosłym mężczyzną, ale mężczyzną z pewnością już się stał. - Na pewno pamiętasz drogę do kajuty nawigacyjnej - powiedział, a Arogant zorientował się, że odpowiada uśmiechem na znajomy uśmiech. Podobieństwo Prawego do Althei było naprawdę niesamowite. Obserwował twarz Althei, gdy ta wchodziła na statek. Kiedy położyła dłonie na relingu, ujrzał, jak się nagle rozpromieniła. Podeszła do niej Słodka i obie natychmiast pogrążyły się w rozmowie, wchodząc śpiesznie do środka. Amber wydawała się mniej przejęta swym pierwszym kontaktem z żywostatkiem. Dopiero gdy jej wzrok spoczął na Prawym, jej twarz znieruchomiała z zaskoczenia. - Dziewięciopalcy chłopiec-niewolnik - wymamrotała. Prawy szybkim ruchem uniósł dłoń do policzka, a potem opuścił ją, zmieszany. Rzucił Arogantowi niespokojne spojrzenie, a Amber wciąż się w niego wpatrywała. Przestała dopiero wtedy, gdy z cieni wypadła Yek i mocno chwyciła ją w objęcia. - Uch, wyglądasz gorzej niż ja! - powitała ją, a Prawy szybko się odwrócił Stąpając po dobrze sobie niegdyś znanym pokładzie, Arogant doznawał mieszanych uczuć. Zauważył, że Bystry wszędzie utrzymywał porządek; był dobrym kapitanem. A potem pokręcił głową, zdumiony, że coś takiego w ogóle mogło przyjść mu na myśl. W kajucie nawigacyjnej było tłoczno. Była tam Etta, podobnie jak ten mieszkaniec Deszczowych Ostępów, z którym zaręczyła się Słodka. Bras sprawiał wrażenie, że nie chce wiedzieć, jaką ściąga na siebie uwagę. Satrapa był dramatycznie świadom własnej ważności. Dwaj mężczyźni, jeden barczysty i krępy, drugi krzykliwie odziany, zapewne byli pirackimi kapitanami. Krępy miał oczy zaczerwienione od płaczu. Jego rudowłosy kamrat zachowywał powagę. A więc wiedzieli już o śmierci Bystrego. Schwytani jamailliańscy wielmoże stali pod ścianami, tworząc przemoczoną i zmęczoną grupę. Niektórzy wyglądali, jakby lada chwila mieli zasłabnąć. Prawy zamknął za sobą drzwi i dał nowo przybyłym chwilę, by pozbyli się mokrych płaszczy. Gestem wskazał krzesła, stojące wokół stołu, lecz sam nie siadał. Krzepki piracki kapitan nalewał wszystkim winiaku. Arogant ucieszył się na widok rozgrzewającego trunku. Rozpoznał kieliszek. Ephron Vestrit trzymał go na specjalne okazje. Althea pośpiesznie usiadła obok Aroganta. Pochyliła się blisko ku niemu i wyszeptała szybko: - Najlepsza wiadomość! Kiedy Bras i smoczyca odlatywali z Miasta Wolnego Handlu, była tam moja matka, Keffria i Selden, wszyscy w dobrym zdrowiu. - Zaczerpnęła tchu. - Boję się jednak, że to jedyna dobra wieść. Moja rodzina popadła w nędzę, mój dom to zdewastowana skorupa, a nasze dobra splądrowano. Teraz bardziej niż kiedykolwiek żywostatek mógłby... powiem ci później - rzuciła pośpiesznie, zorientowawszy się, że rozmowy przy stole ucichły. Wszyscy zwrócili się ku Prawemu, zajmującemu miejsce u szczytu stołu. Gospodarz nabrał tchu i przemówił stanowczym tonem: - Wiem, że żadnemu z was się nie podoba, że zostaliście odwołani z waszych statków. To było konieczne. Śmierć Bystrego wymusiła na nas kilka decyzji. Zamierzam wam powiedzieć, co postanowiłem, i pozwolę, by każdy zrobił, co uzna za stosowne. No proszę, słychać w jego głosie, że przejął dowództwo i władzę pomyślał Arogant. Na wpół oczekiwał, że ktoś zaprotestuje, lecz wszyscy milczeli. Pozostali piraccy kapitanowie już się na niego zdali. Wszyscy czekali z szacunkiem. Jedynie pełen satysfakcji uśmiech satrapy dawał pozostałym do zrozumienia, że on już wie, na co się zanosi. Prawy zaczerpnął tchu. - Traktat, tak drobiazgowo wypracowany przez króla Bystrego z Wysp Pirackich i wysokiego magnadona satrapę Cosga z Jamaillii, został zaakceptowany i uznany przez tych wielmożów. Po tych słowach zaległa cisza. A potem i kapitan Rudy, i Sorcor zerwali się na nogi z okrzykami triumfu. Etta podniosła wzrok ku twarzy Prawego. -Ty tego dokonałeś? - spytała ze zdumieniem. - Skończyłeś to, co nam obiecał? - Dopiero zacząłem - odparł Prawy ponuro. - Niebagatelną rolę odegrała moja siostra Słodka, namawiając ich do tego mądrego czynu. Ale pozostaje jeszcze wiele do zrobienia. Na jedno jego spojrzenie obaj kapitanowie z powrotem usiedli na swoich krzesłach. Ciszę przerwał głęboki głos Sorcora. Pobrzmiewało w nim niepohamowane zadowolenie. - Kiedy mi powiedziałeś, że Bystry nie żyje, pomyślałem, że wraz z nim umarły nasze marzenia. Powinienem mieć więcej wiary, Prawy. Bystry słusznie cię wybrał.

- Dobrze znamy te wody - powiedział Prawy z powagą, lecz po jego twarzy błąkał się cień uśmiechu. - Zostawiliśmy jamailliańską flotę w ciemnościach za nami. Proponuję, by kiedy tylko Sorcor i Rudy wrócą na swoje statki, oddzielili się, zrobili pętlę między wysepkami i wrócili do Łupigrodu. Wyślijcie ptaki z rozkazem zgromadzenia pirackiej floty. Potem przyczajcie się na jakiś czas, dopóki nie przybędą pozostałe statki. - A pan, sir? - zapytał Sorcor. - Popłynę z tobą, Sorcorze, na „Marietcie". Tak samo Etta i wysoki magnadon satrapa Cosgo. Nasi jeńcy... wielmożni goście też - poprawił się gładko. Podniósł głos, by uprzedzić pytania. - Satrapa wymaga naszej ochrony i wsparcia. Zgromadzimy flotę w Łupigrodzie. Potem postaramy się odwieźć satrapę do miasta Jamaillia, gdzie będzie mógł przedstawić reszcie swoich wielmożów zatwierdzony pakt, który łączy go sojuszem z królestwem Wysp Pirackich. Nasi goście pozostaną pod dobrą opieką w Łupigrodzie, dopóki nasze roszczenia nie zostaną uznane. Etta... - Przerwał, a potem mówił dalej: - Królowa Etta, wybrana przez Bystrego, by żeglować u jego boku, matka jego nienarodzonego syna, popłynie z nami, by dopilnować uznania roszczeń Wysp Pirackich. Będzie panować w imieniu swego dziecka, dopóki nie osiągnie ono pełnoletniości. - Dziecko? Nosisz jego dziecko? - Sorcor zerwał się na nogi, a potem rzucił się do niej i porwał ją w ramiona. Po twarzy płynęły mu niepohamowanie łzy. - Żadnej szermierki aż do narodzin dziecka - ostrzegł, trzymając ją na długość ramienia, a potem zrobił urażoną minę, kiedy Rudy głośno się roześmiał. Etta wyglądała na wstrząśniętą, a potem zdumioną. Nawet kiedy Sorcor usiadł ponownie na swoim miejscu, wciąż trzymał swą wielką dłoń na jej nadgarstku, jakby chciał ją mieć blisko siebie i czuwać nad jej bezpieczeństwem. - Bystry zostawił nam syna - potwierdził Prawy, kiedy umilkł gwar głosów. Mówiąc to, patrzył Etcie w oczy. Dziedzica, który będzie po nim panował, kiedy sam osiągnie odpowiedni wiek. Do tego czasu szerzenie idei Bystrego i dotrzymywanie jego słowa spoczywa na nas. Arogant czuł, jak Althea napina mięśnie za każdym razem, kiedy pada imię pirata. Wpatrywała się w siostrzeńca czarnymi oczyma. Pod stołem dłoń Aroganta poszukała jej ręki. Chwyciła ją mocno. Nagle wstał satrapa. - Dotrzymam słowa - oznajmił, jakby to był zaskakujący dar dla nich. - Przez te parę ostatnich dni przekonałem się, dlaczego Wyspy Pirackie powinny rządzić się własnymi prawami. Muszę liczyć na wasze wsparcie przy odzyskiwaniu mego tronu, lecz kiedy tylko wrócę do Jamaillii... - Dobrze, a co z „Vivacią"? Dlaczego wszyscy przechodzą na „Mariettę"? Sorcor najwyraźniej nie był świadom, że przerwał wysokiemu magnadonowi satrapie całej Jamaillii. Prawy bez trudu przejął kontrolę. - „Vivacia" dotrzyma jednej z obietnic Bystrego. Wszyscy mamy dług wdzięczności wobec węży. Popłynęły za smoczycą na północ. „Vivacia" twierdzi jednak uparcie, że podczas swej wędrówki będą potrzebować jej pomocy. Czuje, że musi podążyć za nimi. Co więcej, obiecał jej to Bystry. - Przerwał, a potem mówił dalej z wyraźnym trudem: - Nie mogę z nią płynąć. Pragnę tego, ponieważ pragnę znów się zobaczyć z moją rodziną. Lecz mam tu jeszcze do spełnienia obowiązek. - W końcu zatrzymał wzrok na Althei. - Proszę Altheę Vestrit, by popłynęła „Vivacią" na północ. Yol wypowiedział się w imieniu załogi. Będą jej słuchać, jako że taka była wola kapitana Bystrego. Jednakże, ostrzegam cię, Altheo. „Vivacia" obiecała Bystremu, że gdy skończy się jej służba wężom, wróci. I to też jest pragnienie statku. Zaprowadź węże do domu. Zanieś wieści o nas do Miasta Wolnego Handlu. Lecz potem obie musicie do nas wrócić. Althea chciała coś powiedzieć, lecz Prawy uniósł dłoń, a ona, o dziwo, posłuchała i zmilczała. Przeniósł spojrzenie na Aroganta. Ten patrzył na niego z otępieniem. Podejrzewał, że to się zbliża, ale mimo to rzeczywistość go ogłuszyła. Prawy właśnie odebrał mu Altheę. Po raz kolejny zagarnął ją obowiązek wobec rodziny i statku. Spełni swe marzenie: będzie dowodziła „Vivacią", zwycięsko wpłynie do Miasta Wolnego Handlu. A potem będzie musiała odprowadzić „Vivacię" do Łupigrodu. Czy wtedy zostawi swój statek i wróci do niego? Wątpił w to. Trzymał ją mocno za rękę, ale wiedział, że Althea już odeszła. Trudno mu się było skupić na następnych słowach Prawego. - Ty i „Niezrównany" możecie robić, co się wam podoba, Arogancie Trellu. Proszę jednak, by „Niezrównany" towarzyszył „Vivacii" i wężom do Rzeki Deszczowej. „Vivacia" mówi, że dwa żywostatki będą mogły lepiej niż jeden ich strzec i pokazywać im drogę. Niewątpliwie Słodka i Bras także zechcą się udać w tę podróż. - Przeciwko tym wszystkim Miedzianom, którzy zmierzają w tę stronę - odezwał się Bras, zaskakując ich wszystkich będziemy potrzebować dwóch statków. Jednego, by strzegł węży, i drugiego, by walczył. - Słyszeliśmy pogłoski - przytaknął Prawy z niepokojem. - Ale tylko pogłoski. - Wierzcie im - powiedział Bras. Odwrócił się na krześle, by zwrócić się do jamailliańskich wielmożów, którzy siedzieli pod ścianą. Powiódł po nich miedzianymi oczyma. - Kiedy Tintaglia i ja lecieliśmy na południe, widzieliśmy okręty z Krainy Miedzi, którym towarzyszyły galery. Jak wiecie, w takim szyku ustawiają się przy poważnych zamiarach wojennych. Podejrzewam, że ich celem jest miasto Jamaillia. Moim zdaniem uznali, że ta odrobina łupów pozostawiona w Mieście Wolnego Handlu nie jest warta walki ze smokiem. Z kolei odezwała się Słodka. - Widzę po waszych twarzach, że nam nie wierzycie. Ale ja widziałam ich pierwszy atak na Miasto Wolnego Handlu. Bras był obecny podczas ostatniego. Wasi współspiskowcy z Krainy Miedzi nie widzieli powodu, by na was czekać. Spodziewali się zagarnąć najlepsze łupy przed waszym przybyciem. Nie uważam też, by kiedykolwiek zamierzali przekazać Miasto Wolnego Handlu synom i braciom waszych Nowych Kupców. Oszukani co do łatwego łupu, jaki im przyrzekliście zdobyć w Mieście Wolnego Handlu, wypędzeni przez Tintaglię, zmierzają teraz na południe. Oto sprzymierzeńcy, jakich sobie wybraliście. Wasz satrapa był mądrzejszy. Podpisaliście traktat pod przymusem. Potrafię czytać w waszych sercach. Gdybyście tylko mieli do tego sposobność, wycofalibyście waszą zgodę. To by było głupie. Powinniście przyśpieszyć sojusz waszego satrapy z Wyspami Pirackimi, bo kiedy przybędą okręty z Krainy Miedzi i ich galery, będziecie potrzebowali wszystkich przyjaciół, jakich będziecie mogli wezwać. - Omiotła ich wzrokiem. - Zważcie na moje słowa. Oni nie znają litości. Niespełna rok temu Słodka próbowała swoich sztuczek na Arogancie. Usłyszał w jej słowach, jak dziewczęca

przebiegłość dojrzała w prawdziwą dyplomację. Niektórzy wielmoże, znalazłszy się pod wrażeniem jej słów, wymienili spojrzenia. Wydawało się, że jest z niej zadowolony nawet satrapa; kiwał głową, jakby Słodka wypowiadała na głos jego własne myśli. *** Słodka poderwała dłonie do uszu, zanim Bras usłyszał dźwięk. Kiedy wdarł się on w zasięg słuchu Kupca, skulił się razem z nią. Inni rozglądali się na boki w popłochu, a jeden jamailliański pan zaczął jęczeć: - Wracają węże! - Nie. To Tintaglia - odrzekł Bras. Ogarnął go niepokój. Nadlatująca smoczyca wołała o pomoc. Ruszył w stronę drzwi, a wszyscy siedzący za stołem podnieśli się i podążyli za nim. Wychodząc na pokład, Słodka chwyciła go za rękę. Razem wpatrywali się w ulewę. Tintaglia przemknęła nad nimi, stanowiąc nikły błysk srebra i błękitu na tle zachmurzonego nocnego nieba. Ciężko uderzała skrzydłami. Zatoczyła szeroki krąg i ponownie zawołała. Ku zdumieniu Brasa, otrzymała odpowiedź. Pokład zawibrował od siły głosu „Vivacii". Zawtórował jej echem głębszy głos „Niezrównanego". Słodka znieruchomiała, spoglądając w górę w nabożnym podziwie. Kiedy tylko dźwięk zamilkł, spojrzała Brasowi w oczy i zapytała: - Ona prosi o pomoc? Bras prychnął. - Nie. Ona żąda naszej pomocy. Tintaglia rzadko o cokolwiek „prosi". Mimo tych szorstkich słów serce w nim zamarło. Za bardzo zbliżyli się do siebie, by mogła przed nim ukryć strach. Czuł zarówno jej zmęczenie, jak i głęboki smutek duszy. - Nie zrozumiałam wszystkiego - powiedziała Słodka i po chwili dodała: - Jestem wstrząśnięta, że w ogóle zdołałam coś zrozumieć. - Im dłużej jest się przy niej, tym wyraźniej dociera to do umysłu - odpowiedział cicho Bras. - Myślę, że nasze uszy mają z tym niewiele wspólnego. Głos smoczycy ponownie zatrząsł niebem. Wszędzie dookoła nich marynarze albo wykręcali szyje, by przyjrzeć się zwierzowi, albo kulili się w ukryciu. Bras patrzył w górę, nie zważając na deszcz, który zalewał mu twarz. Odezwał się głośno, by usłyszano go pośród wołania statków. - Smoczyca jest wyczerpana. Leci za szybko, by węże mogły za nią nadążyć. Musiała bez przerwy krążyć, by dostosować swoje tempo do nich. Nie polowała ani nie jadła, bo bała się zostawić swoje węże. Kiedy napotkali okręt z Krainy Miedzi, zaatakował ją. Nie odniosła poważnych obrażeń, ale węże zwróciły się przeciw okrętowi. - Nabrał tchu. Wiedzieli, jak je zabijać. Łucznicy zastrzelili sześć spośród kłębowiska, nim okręt zatonął. - Słuchających przeszyło oburzenie i smutek żywostatku. - Kłębowisko teraz odpoczywa, a ona wróciła, by prosić nas o pomoc. - Odwrócił się błagalnie do kapitanów. - Ciemność zaskoczyła ją w locie. Potrzebuje do wylądowania piaszczystej plaży - albo jakiejkolwiek plaży z pokazującym jej drogę ogniskiem. Nagle odezwał się Sorcor. - Czy błocko się nada? Jest śliskie, ale bardziej miękkie niż skała. - Wyspa Śmierdząca - potwierdziła Etta. - To niedaleko - dodał Rudy. - Pewnie przelatuje nad nią przy każdym nawrocie. Ale to niedobre miejsce dla statku. Płytko. - Ale można popłynąć na plażę łódką. - Etta zbyła ten problem. - I jest tam dużo drewna wyrzuconego na brzeg, które da się podpalić. - Musimy się tam dostać. Natychmiast. - Bras zerknął z niepokojem w niebo. - Jeśli się nie pośpieszymy, zagarnie ją ocean. Ona jest u kresu sił.

Rozdział 37

SMOCZA WOLA Wilgotne drewno wyrzucone na brzeg nie chciało się palić. Podczas gdy Bras zmagał się z podpałką, którą wciąż porywał wiatr, Słodka zdjęła płaszcz i wepchnęła go w stertę gałęzi. Bras podniósł wzrok, usłyszawszy nagły trzask - to Słodka rozbiła ich latarnię na stercie. Chwilę później płomienie liznęły skraj płaszcza. Bras się obawiał, że ogień zagaśnie, lecz zaraz usłyszał miły trzask rozpalającego się drewna. Wtedy Słodka znalazła już schronienie pod płaszczem Brasa. Kiedy jej brat spojrzał na nich dziwnie, uniosła podbródek, i patrząc na niego wyzywająco, zmusiła do opuszczenia wzroku. Zmoknięta i drżąca, mocno przytuliła się do Brasa. Obejmował ją w ciemności, wdychając zapach jej włosów. Zuchwale pocałował ją w czubek głowy. Delikatne łuski na jej grzebieniu otarły się o jego policzek i Słodka mimowolnie zadrżała. Poczuł, jak jej ciało zalewa nagła fala ciepła. Podniosła na niego wzrok; zaskoczenie sprawiło, że jej oczy, już lśniące bladym blaskiem charakterystycznym dla mieszkańca Deszczowych Ostępów, rozjaśniły się jeszcze bardziej. - Brasie - szepnęła, zawieszona między zachwytem i zgorszeniem. - Nie powinieneś tego robić - skarciła go sztywno. - Jesteś pewna? - szepnął jej do ucha. - Nie wtedy, kiedy patrzy mój brat - poprawiła się bez tchu. Ognisko paliło się już dobrze. Bras spojrzał z niepokojem w niebo. Od pewnego czasu nie słyszał przelatującej nad nimi Tintaglii, ale wyraźnie odczuwał jej niepokój. Wciąż krążyła gdzieś w górze. Zerknął na ludzi, którzy przybyli na plażę wraz z nimi. Wyspa Śmierdząca została tak nazwana słusznie. Wszyscy byli umazani do kolan, a Rudy upadł w błoto - co napełniło go wielkim obrzydzeniem - i zapewne żałował, że chciał z bliska zobaczyć smoka. Od pierwszego ogniska rozpalono drugie. Statki stojące na kotwicy nagle krzyknęły, a z daleka odpowiedziała im smoczyca. - Zejdźcie jej z drogi! - ostrzegł wszystkich Bras. Tintaglia zniżyła lot, ciężko bijąc skrzydłami i walcząc z deszczem i podmuchami wiatru. Bras się spodziewał, że, pozbawiona obciążenia, wyląduje z wdziękiem. Jednakże zgodnie z przewidywaniami Sorcora błoto było śliskie. Smoczycy rozjechały się łapy i spod jej miotającego się ogona i bijących skrzydeł bryznęła maź. Tintaglia zatrzymała się niemal w ognisku. Potrząsnęła mokrymi skrzydłami, ochlapując ludzi kolejną porcją błota. - Co za idiota wybrał tę plażę? - zapytała z wściekłością. - Nie ma jedzenia? - dodała jednym tchem. Pochłonęła dwie beczki solonej wieprzowiny, cały czas narzekając. - Lepkie paskudztwo, za małe, żeby je porządnie ugryźć - oznajmiła pod koniec posiłku i odeszła do pobliskiego źródełka. - Jest olbrzymia! - krzyknął oszołomiony Sorcor. Bras uświadomił sobie, że przyzwyczaił się do jej wspaniałości. Słodka miała wspomnienia ze szkatułki snów, ale inni po raz pierwszy ujrzeli smoka nie na niebie. - Jest pełna piękna, w postaci i w ruchu - szepnęła Amber. - Teraz rozumiem, co miał na myśli „Niezrównany". Tylko prawdziwie urodzony smok jest smokiem prawdziwym. Wszystkie inne to tylko niezdarne imitacje. Yek spojrzała na Amber z pogardą. - Smoki z Królestwa Sześciu Księstw mi odpowiadały. Tobie też by odpowiadały, gdybyś żyła w strachu przez zarażeniem kuźnicą. -Ale - dodała niechętnie - ona jest zdumiewająca. Bras nie słuchał ich. - Zastanawiam się, jak by wyglądała „Vivacia" - powiedziała cicho Althea. Patrzyła na niewyraźny kształt smoczycy oczyma, w których tańczył odblask ognia. - Albo smoki „Niezrównanego" - wtrącił lojalnie Arogant. Słysząc to, Bras poczuł ukłucie winy. Jego rodzina zmieniała smoki w statki. Czy pewnego dnia będzie się musiała z tego rozliczyć? Odsunął tę myśl. Kiedy Tintaglia wróciła od źródełka, większą część skrzydeł i brzucha miała już wolne od błota. Swymi wirującymi srebrzystym oczyma spojrzała złowrogo na Brasa. - Powiedziałam: „piasek" - skarciła go. Obróciła wielką głowę, by spojrzeć na zgromadzonych ludzi. - Dobrze skwitowała ich wysiłki i gładko przeszła od narzekań do żądań. - Będziecie musieli rozpalić jeszcze jedno ognisko, dalej od fal, tam gdzie błoto ustępuje skałom. Kamień nie jest najlepszym legowiskiem, ale wolę go od błota, a muszę odpocząć. Wtedy dostrzegła Słodką; jej oczy zawirowały szybciej, lśniąc niczym księżyce w pełni. - Wyjdź na światło, siostrzyczko. Niech ci się przyjrzę. Bras bał się, że Słodka obrazi smoczycę wahaniem, lecz dziewczyna odważnie wystąpiła do przodu. Tintaglia obrzuciła ją wzrokiem od stóp do grzebienia na głowie. - Widzę, że zostałaś należycie nagrodzona za swój udział w oswobodzeniu mnie, młoda królowo - oznajmiła ciepłym głosem. - Szkarłatny grzebień. Sprawi ci wiele przyjemności. - Widząc zdumienie Słodkiej i jej rumieniec, smoczyca zachichotała. - Co, jeszcze tego nie odkryłaś? Wszystko przed tobą. Przed tobą długie życie, w trakcie którego będziesz mogła się tym delektować. Spojrzała na Brasa. - Dobrze wybrałeś. Nadaje się na królową Najstarszych i rzeczniczkę smoków. Selden będzie zachwycony, że ona też się zmieniła. Trochę się martwił, że może nie być zadowolona z jego zmian. Bras uśmiechnął się ze skrępowaniem. Nie powiedział jeszcze Vestritom o zmianach Seldena. Tintaglia przerwała im wymianę zdumionych spojrzeń. - Prześpię noc i zanim odlecę rano, będę potrzebowała więcej jedzenia. Kłębowisko odpoczywa na północ stąd. Przynajmniej w nocy będzie bezpieczne. - Zamrugała; jej wielkie oczy zawirowały zimnym srebrem. - Pozbyłam się tych,

którzy ośmielali się mu zagrażać. Lecz moje węże są znużone. Węże, nawet w najlepszej kondycji, nie potrafią dotrzymać kroku smokowi w locie. W dawnych czasach prowadziło je kilkoro z nas, a i wśród nich było kilka węży z odpowiednią pamięcią, by je prowadzić. One mają tylko mnie, a wśród siebie jednego przewodnika. Uniosła głowę. W tym ruchu było widać determinację, lecz Bras wyczuł pod zuchwałością smoczycy rozpacz. Mimo arogancji Tintaglii bardzo jej współczuł. - Rozmawiałam z żywostatkami. W drodze na północ będzie towarzyszył moim wężom „Niezrównany". Załoga statku pomoże mi je chronić i co noc, kiedy ja będę musiała się pożywić i odpocząć na lądzie, będzie kotwiczyć blisko nich. - Oba żywostatki popłyną na północ - odezwał się zuchwale Prawy. - Już podjęliśmy decyzje... - To mnie w najmniejszym stopniu nie interesuje! - przerwała mu szorstko smoczyca. - A może myślisz, że żywostatki nadal są waszą „własnością"? „Vivacia" uda się na południe, do waszego wielkiego miasta. Udadzą się z nią moi Najstarsi. Przemówią w moim imieniu, zorganizują dostawy ziarna i żywności dla robotników, wynajmą inżynierów wedle uznania Brasa, poinformują mieszkańców tego miasta, czego odtąd będą od nich wymagać smoki, zorganizują... -Wymagać? - przerwał jej chłodno Prawy, zesztywniały z oburzenia. Smoczyca odwróciła się ze złością do Brasa. - Nic im nie mówiłeś? Miałeś cały dzień! - Może nie przypominasz sobie, że upuściłaś mnie w środku bitwy morskiej? - powiedział z irytacją w głosie Bras. Większość tego dnia spędziliśmy na próbach utrzymania się przy życiu. - Przypominam sobie dość dobrze, że moje węże zostały narażone na niebezpieczeństwo dla czysto ludzkich celów. Ludzie zawsze się ze sobą sprzeczają i wzajemnie zabijają. - Powiodła po nich złym wzrokiem. - Nadszedł tego kres. Do czasu wykonania moich poleceń odłożycie wszystkie takie sprawy na bok, bo inaczej narazicie się na mój gniew. - Odrzuciła głowę i uniosła lekko skrzydła. - I to też rozgłoszą moi Najstarsi. Żadnemu statkowi nie wolno przeszkadzać wężom! Nie będzie tolerancji dla żadnych potyczek, jeśli zagrożą one dostawom do Deszczowych Ostępów. Nie wolno wam... Prawy był oburzony. - Jaką jesteś istotą, skoro chcesz siłą rządzić naszym życiem? Czy nasze marzenia, nasze plany i ambicje wcale się nie liczą w twoich wielkich planach? Smoczyca zamilkła i odwróciła głowę, jakby się poważnie zastanawiała nad tymi pytaniami. A potem tak bardzo przybliżyła do niego swój wielki łeb, że jej oddech poruszał ubraniem Prawego. - Jestem smoczycą, człowieku. W moich wielkich planach wasze marzenia, plany i ambicje znaczą tyle co nic. Po prostu nie żyjecie dość długo, by mieć jakieś znaczenie. - Zamilkła na chwilę, a kiedy znów się odezwała, Bras spostrzegł, że usiłuje mówić uprzejmiej. - Oczywiście poza waszą pomocą smokom. Kiedy wykonacie swoje zadanie, mój gatunek będzie pamiętał o waszej służbie przez wiele pokoleń. Czy ludzie mogliby mieć nadzieję na jakiś większy zaszczyt? - Może mamy nadzieję na prowadzenie naszego nic nieznaczącego życia tak, jak uznajemy to za stosowne - odparł Prawy. Nie cofnął się przed smoczycą, której się przeciwstawiał. Bras rozpoznał układ jego ramion i ust. Brat Słodkiej był równie uparty, co ona. Pierś Tintaglii zaczęła się wydymać. Słodka pośpiesznie stanęła między bratem i smoczycą. Patrzyła bez strachu to na jedno, to na drugie. - Wszyscy jesteśmy znużeni, zbyt znużeni, by się teraz dobrze targować. - Targować! - prychnęła pogardliwie smoczyca. - Och, dosyć już! Ci ludzie i ich targi. - To o wiele prostsze niż zabijanie każdego, kto ma odmienne zdanie - podsunął cierpko Prawy. Słodka powstrzymała brata, położywszy mu rękę na ramieniu. - Wszyscy musimy się przespać - powiedziała stanowczo. - Nawet tobie, Tintaglio, trzeba odpoczynku. Rano będziemy wypoczęci i każdy określi swoje potrzeby. Tylko w ten sposób da się to rozwiązać. *** Althea pomyślała, że tylko smoczyca trochę się przespała. Ludzie zebrali się jeszcze raz, tym razem na pokładzie „Pstrokacza", ponieważ kapitan Rudy się przechwalał, że ma kawę i nieco większą kajutę nawigacyjną. Zaczynała żywić niechętny podziw dla zdolności negocjacyjnych Słodkiej. Siostrzenica Althei odziedziczyła trochę umiejętności handlowych Roniki, lecz wiele zależało od wrodzonego wdzięku Słodkiej. Jej pierwszym osiągnięciem było doprowadzenie do tego, że wraz z nimi do stołu usiedli jamailliańscy wielmoże. Althea wychwyciła kilka słów z jej przeprowadzonej szeptem sprzeczki z urażonym satrapą. -...Zwiążesz ich ze sobą za pośrednictwem ich własnych interesów. Jeśli za mocno ich złamiesz, zawsze już będą jak zdradziecki kundel przy twojej nodze. To da gwarancję, że później nie wyprą się tego traktatu - argumentowała z żarem. O dziwo, satrapa przychylił się do jej żądań. Jej drugim genialnym posunięciem było naleganie, by przed negocjacjami wszyscy coś zjedli. Kiedy w końcu się zebrali wokół stołu kapitana Rudego, panował pogodny nastrój. Słodka i Bras najwyraźniej odbyli też prywatną naradę, ponieważ dziewczyna wstała i oznajmiła, że nie będą mogli nic zrobić, dopóki nie poinformuje wszystkich o wydarzeniach, jakie zaszły w Mieście Wolnego Handlu. Mimo zainteresowania jej opowieścią, Althea obserwowała twarze zgromadzonych. Kiedy Jamaillianie ostatecznie uświadomili sobie ogrom zdrady sprzymierzeńców z Krainy Miedzi, wyglądali na wstrząśniętych. Etta słuchała w milczeniu, lecz uważnie. Amber wpatrywała się obsesyjnie w Prawego z niemal tragiczną miną. Siedzący obok Althei Arogant był nienaturalnie milczący, lecz pod stołem trzymał jej rękę w ciepłej dłoni. Odezwał się tylko raz, kiedy Bras zaczął omawiać zniszczenia w Trehaug, spowodowane trzęsieniem ziemi. Arogant pochylił się i zwrócił na siebie uwagę lekkim uderzeniem dłonią w stół. - Czy sprawy Kupców z Deszczowych Ostępów ma się omawiać tak otwarcie w obecności ludzi z zewnątrz? Bras się nie obraził. W reakcji na zainteresowanie Aroganta z powagą pochylił głowę i odparł: - Odkryliśmy, że musimy się stać częścią szerszego świata, bo inaczej zginiemy. Nie mówię o niczym, co nie zostało już otwarcie omówione na spotkaniu mieszkańców Miasta Wolnego Handlu. Nadszedł czas, by albo się podzielić naszymi tajemnicami, albo zginąć wraz z nimi.

- Rozumiem - powiedział z powagą Arogant i odchylił się na oparcie krzesła. Kiedy Bras skończył mówić, wstał Prawy, żądając w ten sposób głosu dla siebie. Althei wydawało się, że jest zbyt zmęczony, by długo stać. Zaskoczyła ją nuta zabarwionego rezygnacją rozbawienia w jego głosie. - Biorąc pod uwagę to, co powiedział nam Bras, oraz naturę żywostatków, uważam, że powinniśmy spełnić życzenia Tintaglii. - Jeśli żywostatki się z nią zgadzają, to chyba nie mamy wyboru - zgodziła się Althea. - Wolałabyś się udać prosto do domu, do Miasta Wolnego Handlu, niż do Jamaillii? - zwrócił się Bras do Słodkiej. Zerknęła na brata i ciotkę. Spojrzała narzeczonemu w oczy i odparła, nie ściszając głosu: - Udam się tam, dokąd ty się udasz. Po jej słowach zapadła chwila ciszy. Odważnie ją zakłóciła, zwracając się do pana Kiriata: - Dobrze. Jak słyszałeś, smoczyca pragnie, byśmy wynegocjowali dostawę żywności do Deszczowych Ostępów. Pozostaje się przekonać, którzy z wielmożów lojalnych satrapie zdobędą przywilej zaspokajania naszych potrzeb. Kiriat zmarszczył ze zdumieniem brwi. Słodka patrzyła mu prosto w oczy, czekając, aż Jamaillianin sobie uświadomi, co mu proponuje. Po chwili pan Kiriat odchrząknął. Kiedy się odezwał, skinął głową, patrząc po swoich towarzyszach i szukając u nich wsparcia. - Magnadonie satrapo Cosgo. Sądzę, że nie jako jedyny przyjmuję mądrość przymierza z tobą. W gruncie rzeczy - tu się uśmiechnął do Słodkiej - chciałbym zaproponować przedstawicielom smoczycy swoją pomoc. W skład moich posiadłości w Jamaillii wchodzą pola uprawne i bydło. Wzajemnie korzystny handel z mieszkańcami Deszczowych Ostępów mógłby w znacznym stopniu pomóc mi nadrobić straty, z którymi muszę się pogodzić w związku ze zrzeczeniem się moich nadań w Mieście Wolnego Handlu. Większa część nocy minęła im na targach. Althea milczała, oszołomiona świadomością, że jest świadkiem reorganizacji jej świata. Tintaglia mądrze postąpiła, wysyłając do Jamailli „swoich Najstarszych", by występowali w jej imieniu. Nie tylko otworzą szlaki handlowe między Jamaillią i Deszczowymi Ostępami. W pokrytej łuskami twarzy Brasa Jamaillianie zobaczą miedzianooką przyszłość świata. Althea czuła, że się unosi na swoim wyczerpaniu, oderwana od otaczającej ją sceny. Ujrzała pozostawiony z tyłu ogromny splot okoliczności, a przed sobą szybki nurt wydarzeń. Tym nowym światem ludzi i smoków miały rządzić raczej negocjacje niż wojny. Tutaj, w tym pomieszczeniu ustalali precedens. Nagle wszystko zrozumiała i spróbowała złowić spojrzenie Amber, by dać jej to do zrozumienia, lecz cieśla z żalem przyglądała się Prawemu. Jamailliańscy wielmoże węszyli tylko zysk i władzę. Wkrótce zażarcie współzawodniczyli między sobą o ustalenie cen ziarna i ponowne uzyskanie jakichkolwiek praw do Miasta Wolnego Handlu. I Bras, i Słodka stanowczo wyznaczyli granicę. Althea z ulgą zobaczyła, że nadal negocjują w imieniu własnego gatunku z taką samą mądrością, z jaką robili to w imieniu smoczycy. Wraz z upływem nocy ciężar negocjacji przejęli wielmoże, ustalając umowy pośrednie z innymi wielmożami; satrapa, ustalając procent zysków, jaki miał trafić do jego skarbca; kapitanowie, wspierając Prawego i Ettę, którzy przypomnieli pozostałym, że na towary przewożone przez terytorium Wysp Pirackich będzie nałożone cło... Althea ocknęła się raptownie, szturchnięta łokciem przez Aroganta. - Skończyli - szepnął. Negocjatorzy podpisywali dokumenty, a Prawy podawał ramię Etcie. Nie zwróciła na to uwagi; wstała i poruszyła ramionami. Althea spróbowała niepostrzeżenie się przeciągnąć. Jak długo miała zamknięte oczy? - Czy cokolwiek z tego dotyczyło nas? - zapytała cicho. - Nie bój się. I Bras, i Słodka dobrze reprezentowali Miasto Wolnego Handlu, a kiedy przyszło do przecierania nowych dróg, Miasto Wolnego Handlu i Wyspy Pirackie wzajemnie się wspierały. - Parsknął śmiechem. - Ciekawe, co by na to powiedział twój ojciec. Na pewno byłby cholernie dumny ze Słodkiej. Ta kobieta to najsprytniejsza Kupcowa, jaką kiedykolwiek widziałem. Althea poczuła ukłucie zazdrości, że Arogant tak podziwia jej siostrzenicę. - I co teraz? - zapytała. Wszyscy już stali. Zaspany chłopiec pokładowy ustawiał na srebrnej tacy kubki po kawie. - A teraz, zanim się pożegnamy i postawimy żagle, możemy się kilka godzin przespać. Mówiąc to, nie patrzył na nią. Wyszła za nim na pokład. Chłodne nocne powietrze stanowiło przyjemną odmianę po dusznej kajucie nawigacyjnej. Deszcz przestał padać. - Myślisz, że smoczyca przyjmie nasze warunki? Arogant potarł ostrożnie oczy. - Prosimy ją tylko o pomoc przy tym, co już nam kazała zrobić Zakończyć walki o terytorium w Kanale Wewnętrznym. Najlepszym na to sposobem jest przepędzenie stąd Miedzian. Sądzę, że po tym, co wczoraj zrobili „jej" wężom, z radością nam w tym pomoże. Cała reszta negocjacji sprowadziła się do sporów między ich uczestnikami. - Pokręcił głową. - Myślę, że to już koniec, poza tym, że ma nam powiedzieć, czego od nas chce. - Też się tym martwię - zgodziła się Althea. - Pokonaliśmy tyle trudności i zaszliśmy tak daleko, cały czas niepewni wyniku, tylko po to, by jakaś smoczyca nagle oznajmiła, że odtąd nasze życie będzie się toczyć tak i tak. Nie podoba mi się, że dyktuje nam, co mamy robić, dokąd kto ma się udać. A mimo to - wzruszyła ramionami i niemal się roześmiała - w jakiś dziwny sposób przyjęłabym odebranie nam tych decyzji prawie z ulgą. Jakbym pozbyła się ciężaru. - Niektórzy mogą to tak widzieć - odparł cierpko Arogant. - Ahoj, Miasto Wolnego Handlu! - Tok jej myśli przerwał okrzyk Sorcora. - Uważajcie na prąd - ostrzegł ich piracki kapitan, schodząc do swojej szalupy. - Przy zmianie pływu robi się nieprzewidywalny. Lepiej sprawdźcie kotwice i zostawcie na wachcie kogoś doświadczonego. - Dziękujemy - odpowiedziała za wszystkich Althea. Polubiła starego, przysadzistego pirata. Obserwowała teraz, jak denerwuje Ettę, pilnując, by bezpiecznie wsiadła do szalupy „Vivacii". Wsparta na ramieniu Brasa Słodka wraz z nim czekała na Prawego. Althea zmarszczyła brwi, lecz jej

uwagę przyciągnęło coś dziwniejszego. Ku jej zaskoczeniu w szalupie „Vivacii" znalazła się także Amber. - Podsłuchałam, jak mówiła do Prawego, że musi z nim omówić ważną sprawę. Przyjął to z niechęcią, lecz ona nalegała. Wiesz, jak potrafi wytrącić człowieka z równowagi, kiedy przybierze tę swoją minę - powiedziała Yek, stanąwszy obok Althei. - A zatem tylko my troje wracamy na noc na „Niezrównanego"? - Dwoje - poprawiła ją z szerokim uśmiechem Yek. - Zostałam zaproszona do pozostania na pokładzie „Pstrokacza". Althea się rozejrzała i spostrzegła opartego o maszt przystojnego pirata. Czekał. - Dwoje - zgodziła się i odwróciła, by wymienić spojrzenie z Arogantem. Kapitan gdzieś zniknął. Zerknęła za burtę i zobaczyła, że wkłada wiosła do dulek w szalupie „Niezrównanego". - Hej! -krzyknęła ze złością. Bardziej się zsunęła po drabince, niż po niej zeszła, i celowo tak zeskoczyła do łódki, by ją rozkołysać. - Mogłeś powiedzieć, że chcesz odpływać poinformowała Aroganta kwaśno. Spojrzał na nią, a potem na szalupę „Vivacii". - Kiedy Amber zeszła z pokładu, założyłem, że obie tam płyniecie. Popatrzyła za szalupą, a potem tam, gdzie, jak wiedziała, stała na kotwicy „Vivacia". Było zbyt ciemno, by dostrzec choćby jej profil. Ostatnia noc na jej statku, zanim się z nim pożegna? Może powinna tak zrobić? Nagle zaznała dziwnego echa w pamięci, jakby już tę decyzję kiedyś podjęła. W dniu, kiedy obudziła się „Vivacia", pokłóciła się z Kajem i jak burza zeszła ze statku, by spędzić wieczór na piciu z Arogantem. Nie pożegnała się wtedy ze swoim statkiem. Żałowała tego cały czas. Czy gdyby tę pierwszą noc spędziła z „Vivacią", to wszystko, co się potem stało, potoczyłoby się inaczej? Obejrzała się na Aroganta, siedzącego z wiosłami uniesionymi nad wodą. Czy cofnęłaby się i zmieniła bieg wydarzeń, gdyby to miało oznaczać, że nie znajdzie się tutaj razem z nim? Ale to była przeszłość. „Vivacia" nie należała już do Althei. Obie to sobie uświadamiały. Co miałaby jej do powiedzenia poza słowami pożegnania? Oddała cumę, a potem usiadła obok Aroganta. - Daj mi wiosło. W milczeniu spełnił jej prośbę; razem zaczęli wiosłować w stronę „Niezrównanego". Sorcor słusznie ich ostrzegał. Prąd był nieprzewidywalny i utrzymywanie łódki na kursie pochłaniało resztki energii, jaka jeszcze została Althei. Arogant najwyraźniej czuł się podobnie, ponieważ przez całą drogę powrotną nie odezwał się ani słowem. Zaspany Świstak złapał ich cumę, a Semoy powitał szorstko na pokładzie. Arogant przekazał mu ostrzeżenie Sorcora o prądzie przy zmianie pływu i kazał postawić dwóch ludzi na wachcie kotwicznej, a samemu trochę się przespać. - Wyruszamy na północ - natychmiast stwierdził „Niezrównany". - Najprawdopodobniej - zgodził się ostrożnie Arogant. - Będziemy eskortować węże morskie. To ostatnie, czego bym się spodziewał w życiu. No, ale ostatnio niewiele zdarzeń toczyło się zgodnie z moimi oczekiwaniami. - Nie zamierzasz nic powiedzieć o smoczycy?! - wybuchnął „Niezrównany". - Pierwszy raz widziałeś z bliska smoczycę i nic o niej nie mówisz? Na twarzy Aroganta powoli rozlał się uśmiech. Althea uświadomiła sobie, że jak zwykle, kiedy mówił do galionu, zacisnął dłonie na relingu. - Statku, tego nie da się opisać słowami - powiedział z żarem. -Podobnie jak nie da się opisać słowami żywostatku, i to z bardzo podobnego powodu. Serce Althei przepełniła duma. Mimo że Arogant był zmęczony, miał na tyle mądrości, by uznać związek między smoczycą i żywostatkiem, lecz celowo nie powiedział niczego, co mogłoby dobitniej uświadomić „Niezrównanemu" utratę jego prawdziwej postaci. - A ty, Altheo? Nie Bystry. Nie Bystry. „Niezrównany". „Niezrównany", na którym się bawiła jako dziecko, „Niezrównany", który przywiózł ją tak daleko i tyle zniósł w imię jej szalonej misji. Znalazła słowa dla tego „Niezrównanego". - Jest niewiarygodnie piękna - jej łuski są jak mieniące się klejnoty, a oczy jak księżyc w pełni odbijający się w morzu. A jednak, szczerze mówiąc, jej arogancja była nieznośna. Trudno się pogodzić ze spokojnym założeniem smoczycy, że może do woli wtrącać się w nasze życie. „Niezrównany" się roześmiał. - Mądrze ćwiczysz język w pochlebstwach, bo królowe takie, jak Tintaglia, bardziej żywią się pochwałami niż mięsem. A jeśli chodzi o jej arogancję, to czas, by ludzie przypomnieli sobie, jak to jest przyjmować rozkazy, a nie tylko je wydawać. -To uczciwe, statku - odparł z uśmiechem Arogant. - To uczciwe. Miej dzisiejszej nocy oko na kotwicę, dobrze? - Oczywiście. Spijcie dobrze. Czy w tym życzeniu krył się cień ironii? Althea zerknęła na niego przez ramię. Obserwował ją swymi bladoniebieskimi oczyma i mrugnął do niej. Powiedziała sobie, że zrobienie i powiedzenie czegoś takiego jest podobne do „Niezrównanego". On nie jest Bystrym. Znalazłszy wszystkie swoje rzeczy zrzucone na stertę w kącie kajuty Aroganta, uniosła brew. - W twojej musiałem umieścić matkę Bystrego - usprawiedliwił się niemal przepraszającym tonem. Nastąpiła niezręczna chwila. A porem Althea zobaczyła kapitańskie łóżko z grubszym materacem i grubą warstwą koców i owładnęło nią pragnienie zapadnięcia się w długi, głęboki sen. Wydawało się, że wraz z przybyciem smoczycy nie musi już podejmować decyzji. Równie dobrze mogłaby spać, dopóki ktoś by jej nie powiedział, co się stanie dalej. Usiadła z westchnieniem na koi i zdjęła buty. Pot wysechł na jej skórze, a błoto przesiąkło przez ubranie. Czuła się lepka. Nie dbała o to. - Nie myję się - ostrzegła Aroganta. - Jestem zbyt zmęczona. - To zrozumiałe. Mówił bardzo niskim głosem. Usiadł obok niej. Delikatnie rozplótł jej włosy, które dla wygody związała w węzeł. Siedziała bez ruchu pod jego dotykiem, aż sobie uświadomiła, że zaciska zęby. Odetchnęła. Może to przemóc. Z czasem. Delikatnie chwyciła jego dłonie. - Jestem taka zmęczona. Mogę dziś po prostu przy tobie spać?

Przez chwilę sprawiał wrażenie wstrząśniętego, a potem oswobodził dłonie. - Jeśli tego chcesz. - Wstał nagle. - Albo jeśli wolisz, możesz mieć całe łóżko dla siebie. Zabolało ją jego raptowne wycofanie się i szorstki ton. - Nie - warknęła. - Nie wolę. To głupie. - Usłyszała samą siebie i spróbowała naprawić sytuację. - Tak samo głupie, jak zaczynanie kłótni, kiedy oboje jesteśmy zbyt zmęczeni, by myśleć. - Przesunęła się na łóżku. - Arogancie. Proszę cię. Jestem taka zmęczona. Przez moment po prostu patrzył na nią bez słowa. Podszedł do łóżka i usiadł na jego krawędzi. Na zewnątrz deszcz raptem znów zmienił się w ulewę. Uderzał w ścianę i wpadał przez pęknięte okno. Będą musieli jutro to załatwić. Może wszystko da się jutro załatwić. Pochować pirata. Pożegnać się z żywostatkiem. Zostawić wszystko za sobą. - Może nie zostało mi już ani trochę dumy - zauważył ponuro Arogant, zrzucając buty. - Jeżeli tej ostatniej nocy możesz mi zaproponować tylko spanie przy mnie, to przyjmę to. Zaczął rozpinać koszulę. Nie chciał patrzeć na Altheę. - Mówisz bez sensu - rzekła gderliwie. Musiał być co najmniej tak zmęczony, jak ona. - Chodźmy po prostu spać. Zbyt wiele przydarzyło się dzisiaj każdemu z nas, byśmy potrafili sobie z tym należycie dać radę. Jutro będzie lepiej, a jutrzejszej nocy jeszcze lepiej. Taką miała nadzieję. Spojrzał na nią bezbrzeżnie zranionym wzrokiem. Jego ciemne oczy jeszcze nigdy nie wyglądały tak bezbronnie. Ręce zamarły mu na guzikach koszuli. - Arogancie. Proszę cię. Odsunęła jego dłonie i sama rozpięła mu trzy ostatnie guziki. Potem przesunęła się na łóżku, kładąc się od ściany, chociaż nie znosiła być ograniczana. Pociągnęła go za ramię, by się położył obok niej. Spróbował się odwrócić, ale Althea pchnęła go na plecy i położyła mu głowę na ramieniu. - A teraz zaśnij - mruknęła. Milczał. Czuła, że patrzy na pociemniały sufit. Zamknęła oczy. Ładnie pachniał. Nagle wszystko było bezpieczne i znajome, i dobrze było tu leżeć. Między nią i resztą świata spoczywało jego silne ciało. Mogła się rozluźnić. Westchnęła głęboko i położyła mu dłoń na piersi. Wtedy Arogant odwróci się do niej i ją objął. Znów się obudziły wszystkie jej obawy. To było głupie. To był Arogant. Zmusiła się, by go pocałować, myśląc, że to należy do niej, że to jest Arogant. Przyciągnął ją i pocałował mocniej. Lecz ciężar jego ramienia i szmer oddechu okazały się nagle nie do zniesienia. Był od niej większy i silniejszy. Gdyby zechciał, mógłby ją przymusić, mógłby ją przytrzymać. Znów znalazłaby się w pułapce. Położyła mu dłoń na piersi i lekko się od niego odepchnęła. - Jestem taka zmęczona, miłości moja. Znieruchomiał. - Miłości moja - powtórzył cicho. Powoli odwrócił się na plecy. Odsunęła się odrobinę. Nie ruszał się, a ona patrzyła w ciemność. Zamknęła oczy, lecz sen nie nadchodził. Czuła, jakie szkody wyrządza jej ten sekret. Z każdą chwilą nieporozumienie robiło się coraz większe. Jedna noc, pomyślała. Wystarczy mi jedna noc. Jutro będzie lepiej. Popatrzę, jak Bystry ześliźnie się za burtę, i będę wiedziała, że zniknął na zawsze. Jedna noc to nie tak dużo, usprawiedliwiała się. Nie pomogło. Czuła urazę promieniującą z Aroganta. Odwróciła się nieznacznie od niego z westchnieniem. Jutro naprawi sytuację. Może to przezwyciężyć, wiedziała, że może. *** Ta kobieta była osobliwa. Nie była nawet ładna, chociaż Etta przyznałaby, że w tajemniczy sposób jest fascynująca. Wężowy jad oszpecił jej twarz i sprawił, że jej włosy zwisały nierównymi pasmami. Delikatny puszek na jej czaszce zapowiadał, że w końcu odrosną, lecz na razie na pewno nie była pięknością. A mimo to Prawy zerkał na nią spod oka przez cały wieczór. Chociaż podejmował najważniejsze decyzje w życiu, potrafiła odwrócić jego uwagę. Nikt nie mówił, kim jest ani dlaczego została włączona do rozmów. Etta położyła się na łóżku Bystrego, oparła głowę na poduszkach pachnących jego lawendą, otuliła się jego kocami. Nie mogła zasnąć. Im bardziej się zanurzała w jego rzeczy, tym bardziej czuła się odizolowana. Rozmyślanie o Amber niemal przynosiło jej ulgę. Nie miało to dla niej wielkiego znaczenia, ale jakieś miało. Jak Prawy mógł w takim czasie poświęcać uwagę kobiecie? Czy nie zdawał sobie sprawy z wagi zadań, jakie pozostawił mu do wykonania Bystry? Jeszcze bardziej niepokojące od tego, jak Prawy spoglądał na Amber, była jej niepohamowana fascynacja jego osobą. Kobieta przyglądała mu się swoimi szczególnymi oczyma. Nie było to uczciwe pożądanie, jakie przez całą noc okazywała ta jasnowłosa wojowniczka. Amber obserwowała Prawego tak, jak kot przygląda się ptakowi. Albo matka swojemu dziecku. Nie zapytała, czy może z nimi wrócić na „Vivacię". Po prostu czekała w szalupie. - Muszę porozmawiać z Prawym Vestritem. Na osobności. Żadnych przeprosin, żadnego wyjaśnienia. A Prawy, mimo wyraźnego wyczerpania, skwitował jej prośbę skinieniem głowy. Więc dlaczego tak ją to gnębi? Czy po śmierci jednego mężczyzny tak szybko szuka następnego? Nie może od Prawego niczego żądać. Nie może żądać niczego od nikogo. Ale, co sobie z niepokojem uświadomiła, liczyła na niego. W jej nieśmiało snutych marzeniach związanych z dzieckiem Bystrego to zawsze Prawy uczył chłopca czytać i pisać, to Prawy był u jego boku i łagodził wyniosłość Bystrego oraz jej własną niepewność. Prawy nazwał ją tej nocy królową i nikt nie ośmielił się mu sprzeciwić. To jednak nie znaczyło, że zostanie przy niej. Tej nocy spojrzała na niego inna kobieta i Etta zrozumiała, że Prawy może po prostu od niej odejść ku własnemu życiu. Przeciągnęła grzebieniem po ciemnych włosach. Dostrzegła swoje odbicie w lusterku Bystrego i nagle zadała sobie pytanie: po co? Po co ma sobie zawracać głowę czesaniem włosów, spaniem czy oddychaniem? Od tych myśli rozbolała ją

głowa. Po co zawracać sobie głowę myśleniem? Znów ukryła twarz w dłoniach. Wypłakała już wszystkie łzy. Oczy miała pełne piasku, gardło ochrypłe z rozpaczy, lecz nie odczuwała ulgi. Tego bólu nie mogły złagodzić ani łzy, ani krzyki. Bystry nie żyje. Znów przeszył ją ból. Ale żyje jego dziecko. Myśl ta dotarła do niej z taką wyrazistością, jakby te słowa wyszeptał sam Bystry. Etta wyprostowała się i odetchnęła. Dla uspokojenia postanowiła przejść się po pokładzie. A potem się położy i przynajmniej odpocznie. Jutro będzie potrzebowała przytomności umysłu, by zadbać o interesy Wysp Pirackich. Tego oczekiwałby od niej Bystry. *** - Przepraszam. Będziesz musiała porozmawiać ze mną tutaj. W tej chwili nie mam własnej kajuty. - Nie ma znaczenia, gdzie będziemy rozmawiać, bylebyśmy porozmawiali. - Amber przyglądała mu się, jakby był rzadką księgą. - A czasami miejsce publiczne jest o wiele bardziej prywatne niż miejsce odosobnione. - Słucham? - Ta kobieta miała skomplikowany i nieprzewidywalny sposób mówienia. Prawy miał wrażenie, że powinien uważać na to, co do niej mówi, a jeszcze bardziej uważać na to, co ona mówi do niego. - Jestem bardzo zmęczony - usprawiedliwił się. - Wszyscy jesteśmy zmęczeni. Zbyt wiele się wydarzyło w ciągu jednego dnia. Kto mógłby uwierzyć, że w jednym miejscu może się zbiec tyle nici? Ale czasami tak się zdarza. A zanim wszystko zostanie rozplątane, koniec nici musi przejść przez kłębowisko wiele razy. Uśmiechnęła się do niego. Stali w ciemności na achterdeku. Jedyne światło pochodziło z odległych ognisk na wyspie. Prawy nie widział dokładnie rysów jej twarzy, a jedynie poruszające się na niej cienie. Wiedział jednak, że się uśmiecha, bawiąc się rękawiczkami. - Przepraszam. Chciałaś ze mną porozmawiać? Miał nadzieję, że kobieta przejdzie do sedna. - Tak. Żeby ci powiedzieć to, co ty powiedziałeś do mnie dwa razy. Przepraszam. Przepraszam cię, Prawy Vestricie. Nie wiem, jak mogłam cię nie zauważyć. Szukałam cię przez ponad dwa i pół roku. W Mieście Wolnego Handlu musieliśmy chodzić po tych samych ulicach. Czułam cię przez pewien czas tak blisko, a potem zniknąłeś. Zamiast ciebie znalazłam twoją ciotkę. A później twoją siostrę. Jakoś jednak nie zauważyłam ciebie. A to ciebie miałam znaleźć. Stojąc teraz przy tobie, wiem to bez najmniejszych wątpliwości. - Westchnęła nagle i z jej głosu zniknęła zagadkowość i beztroska. Pokręciła głową i przyznała: - Nie wiem, czy zrobiłam to, co miałam zrobić. Nie wiem, czy odegrałeś swoją rolę, czy dopiero zacząłeś ją odgrywać. Tak jestem zmęczona brakiem wiedzy, Prawy Vestricie. Tak zmęczona zgadywaniem, żywieniem nadziei i robieniem wszystkiego co w mojej mocy. Chociaż raz chciałabym wiedzieć, że coś zrobiłam dobrze. Ciało pulsowało mu znużeniem. Jej słowa niemal miały sens. On jednak nie miał dla niej żadnych myśli, a jedynie uprzejmość. - Myślę, że potrzebujesz snu. Wiem, że ja go potrzebuje. Nie mogę ci zaproponować łóżka, ale mogę ci znaleźć kilka czystych koców. Nie widział jej oczu, lecz wciąż czuł na swoich jej wzrok. - Nic tu nie ma dla ciebie? - zapytała niemal z rozpaczą. - Kiedy patrzysz na mnie, nic nie iskrzy? Nie masz poczucia więzi, echa niewykorzystanej szansy? Żadnego żalu za niewybraną ścieżką? Niemal się roześmiał na jej pokrętne słowa. Jaką odpowiedź miała nadzieję wydobyć od niego? - W tej chwili żałuję tylko łóżka, w którym nikt nie śpi - powiedział znużonym głosem. Kiedyś, jeszcze w klasztorze, schronił się podczas burzy w drewnianej szopie. Kiedy obserwował błyskawice, ściskając wilgotną framugę drzwi, w pobliskie drzewo uderzył piorun. Dąb się rozszczepił, a przez Prawego przebiegła fala mocy, powalając go na ziemię w deszczu. Teraz wstrząsnęło nim podobne uczucie. Kobieta się wzdrygnęła, jakby ją dźgnął łokciem. Przez moment w jej oczach tańczyły odległe płomienie ognisk. - Łóżko, w którym nikt nie śpi, i kobieta, z którą nikt nie śpi. Łóżko jest twoje, ale kobieta, chociaż z czasem może do ciebie przyjdzie, nigdy nie będzie całkowicie należeć do ciebie. A mimo to dziecko jest twoje, dziecko to bowiem należy nie do tego, kto je spłodził, lecz do tego, kto je weźmie. Znaczenia tańczyły wokół niego jak krople zaczynającego padać deszczu. Były z nim zmieszane kuleczki gradu, które odbijały się od pokładu i ramion Prawego. - Mówisz o dziecku Etty, prawda? -Tak? - Przekrzywiła głowę. - Zapewne wiesz to lepiej ode mnie. Te słowa przyszły do mnie, lecz ich sens należy do kogoś innego. Zauważ jednak, jak je nazywasz. Dziecko Etty, podczas gdy wszyscy mówią o nim jako o dziecku Bystrego. Jej słowa go rozzłościły. - Dlaczego nie miałbym go nazywać jej dzieckiem? Do spłodzenia dziecka trzeba dwojga ludzi. Jego wartość nie tkwi jedynie w tym, że ojcem jest Bystry. Kiedy tak się o nim mówi, pomija się Ettę. Powiem ci coś, nieznajoma. Pod wieloma względami ona bardziej się nadaje na matkę króla niż Bystry na jego ojca. - Powinieneś zostać blisko niego, bo będziesz jednym z nielicznych którzy o tym wiedzą. - Kim jesteś? Czym jesteś? - zapytał Prawy. Deszcz zmienił się raptem z rykiem w ulewę, zagłuszając słowa, a grad był coraz większy. - Do środka! - krzyknął Prawy i biegiem ruszył przodem. Przytrzymał drzwi i zaczekał na kobietę. Lecz odziana w płaszcz postać, która spiesznie schroniła się przed ulewą, to nie była Amber, lecz Etta. Spojrzał za nią, ale nikogo nie zobaczył. Etta zdjęła kaptur. Ciemne włosy przywarły jej do głowy, oczy miała szeroko otwarte. Zaczerpnęła tchu. - Prawy. Muszę ci coś powiedzieć - oznajmiła głosem pochodzącym z głębi duszy. Odetchnęła głęboko. Skrzywiła się nagle i po jej twarzy wraz z kroplami deszczu popłynęły łzy. - Nie chcę wychowywać tego dziecka sama. Nie wziął jej w ramiona. Wiedział, że nie powinien tego robić. Ale słowa wypowiedział z łatwością.

- Obiecuję ci, że nie będziesz musiała. *** Zaatakował ją w ciemności, przygniatając swoim ciałem. Sparaliżował ją strach. Althea chwytała ustami powietrze, usiłując krzyknąć. Nie mogła nawet pisnąć. Rzucała się, usiłując mu uciec, ale tylko uderzyła się głową o ścianę. Nie było powietrza. Nie mogła z nim walczyć. Z ogromnym wysiłkiem uwolniła rękę i go uderzyła. - Altheo! Obudził ją jego pełen oburzenia okrzyk. Otrzeźwiała. Przez pęknięte okno przeciekała szarość wczesnego świtu. Arogant siedział na łóżku, trzymając się za twarz. Althei udało się odetchnąć raz, a potem drugi. Objęła się mocno rękami, usiłując powstrzymać dygot. - Co? Dlaczego mnie obudziłeś? - spytała. Chciała schwytać sen, lecz znalazła tylko poszarpane krawędzie przerażenia. - Dlaczego ja obudziłem ciebie? - zapytał z niedowierzaniem Arogant. - Prawie złamałaś mi szczękę! Chciała przełknąć ślinę, ale miała sucho w ustach. - Przepraszam. Chyba śnił mi się koszmar. - Pewnie tak - zgodził się sarkastycznie. Spojrzał na nią, a Althei nie spodobało się, że jego wzrok zmiękł od współczucia. Nie chciała jego litości. - A teraz wszystko już w porządku? - zapytał łagodnie. - Cokolwiek to było, musiało być okropne. - To był tylko sen, Arogancie. - Zlekceważyła jego troskę. Odwrócił wzrok, ukrywając własne emocje. - No cóż. Chyba jest już ranek, albo prawie ranek. Równie dobrze mogę się ubrać - powiedział beznamiętnym tonem. Zmusiła się do uśmiechu. - To nowy dzień. Musi być lepszy od wczorajszego. - Usiadła i się przeciągnęła. Bolały ją wszystkie mięśnie, czuła pulsowanie głowy i zbierało jej się na wymioty. - Wciąż jestem zmęczona. Ale nie mogę się doczekać wyruszenia w drogę. To przynajmniej było prawdą. *** - Dobrze ci to zrobi - mruknął Arogant. Odwrócił się do niej plecami. Podszedł do skrzyni z ubraniami i zaczął w niej przewracać. Althea odzyska dzisiaj swój statek. Nic dziwnego, że niecierpliwie tego wygląda. Cieszył się ze względu na nią. Naprawdę się cieszył. Pamiętał, jak to jest obejmować dowództwo. Znalazł jakąś koszulę i wciągnął ją na siebie. Althea się cieszyła, kiedy przejmował „Niezrównanego". Teraz on się cieszył ze względu na nią. Naprawdę. Z powrotem odwrócił się do niej. Kucała na podłodze przy swoim worku marynarskim, otoczona porozrzucanymi częściami garderoby. Popatrzyła na niego z udręką w oczach. Wyglądała na tak zmęczoną, że Aroganta ogarnęły wyrzuty sumienia. - Przepraszam, że jestem taki opryskliwy - powiedział szorstko. - Po prostu jestem bardzo zmęczony. - Oboje jesteśmy zmęczeni. Nie musisz przepraszać. - Uśmiechnęła się i zaproponowała: - Mógłbyś wrócić do łóżka. Nie ma powodu, żebyśmy oboje wstawali tak wcześnie. Czy to miało mu poprawić nastrój? To, że była gotowa po prostu odejść, zostawić go śpiącego w koi? Za bardzo przypominało mu to ich szorstkie rozstanie w Świecznie. Może po prostu Althea Vestrit w ten sposób żegna się ze swoimi mężczyznami. - Musiałaś wczoraj w nocy to przespać. Prawy powiedział, że wszyscy będziemy musieli wcześnie wstać, żeby złapać przypływ, który nas stąd wyniesie. Semoy to dobry marynarz, ale sam chcę wyprowadzić „Niezrównanego" z tego labiryntu. - Myślę że potrafię sterować w trudnym przesmyku tak samo dobrze, jak ty. Zakołysała się lekko na piętach i spojrzała na niego z urazą. - Wiem - odwarknął. - Ale nie na wiele się to przyda „Niezrównanemu", jeśli będziesz stała za sterem „Vivacii" - dodał. Spojrzała na niego w osłupieniu, a potem na jej twarzy zaszła zmiana. Pojawiło się zrozumienie. - Och, Arogancie. - Wstała. - Myślałeś, że dzisiaj odpływam. Na „Vivacii". - A nie odpływasz? Przeklął lekką chrapliwość swego głosu. Patrzył na nią ponuro, nie chcąc sobie robić nadziei. Powoli pokręciła głową. W jej oczach ujrzał cień żalu. - Nie ma tam dla mnie miejsca, Arogancie. Zrozumiałam to wczoraj. Zawsze będę ją kochać. Ale to statek Prawego. Odebrać mu go byłoby... tym samym, co Kaj zrobił mnie. Czymś niesłusznym. Złożył razem słowa. - A zatem zostajesz na „Niezrównanym"? - Tak. - I ze mną? - Tak zakładałam. - Przekrzywiła głowę. - Sądziłam, że oboje tego chcemy. Być razem. - Opuściła wzrok. - Wiem, że tego chcę. Mimo że tracę mój żywostatek, wiem, że chcę być z tobą. - Altheo, tak mi przykro. - Usiłował opanować mimikę. - Naprawdę. Wiem, co znaczyła dla ciebie „Vivacia", co wciąż dla ciebie znaczy. W oczach Althei zalśniło rozbawienie i zarazem irytacja. - Sprawiałbyś bardziej uczciwe wrażenie, gdybyś przestał się szczerzyć. - Przestałbym, gdybym mógł - zapewnił ją szczerze. Zrobiła trzy kroki i znalazła się w jego ramionach. Przytulił ją. Zostawała z nim. Chciała z nim zostać. Wszystko będzie

dobrze. Przez jakiś czas tylko ją obejmował. A potem zapytał: - I wyjdziesz za mnie? W Mieście Wolnego Handlu, w Kupieckiej Sali Zgromadzeń? - Taki był plan - zgodziła się. -Aha. *** Spojrzała na jego twarz. Jego oczy i serce były przed nią otwarte. Ujrzała całą niepewność i ból, o jaki go bezwiednie przyprawiła. Nie chciała tego robić. Uśmiechnął się do niej, a jej udało się odpowiedzieć mu tym samym. Przytulił ją mocniej, a ona pohamowała chęć łagodnego uwolnienia się z jego objęć. Musi to przezwyciężyć. To jest Arogant. Ona go kocha. Odetchnęła. Nigdy sobie nie wyobrażała, że będzie się zmuszać do wytrzymywania jego dotyku. Ale tylko teraz, ten jeden raz, zrobi to dla nich obojga. Potrafi się rozluźnić i to znieść. On potrzebuje zapewnienia o jej miłości. A ona musi udowodnić samej sobie, że Bystry jej nie zniszczył. Tylko ten jeden raz będzie udawać pożądanie. Ze względu na Aroganta. Uniosła usta do jego warg i pozwoliła się pocałować.

WIOSNA Rozdział 38

MIASTO JAMAILLIA Komnaty Słodkiej przerastały wszystko, co sobie wyobrażała. Wszędzie, gdzie spojrzała, widziała przepych. Freski na ścianie przedstawiające lasy zlewały się z bladobłękitnym sufitem pełnym ptaków i motyli w locie. Grube dywany były zielone jak mech, a przez olbrzymią wannę, obstawioną marmurowymi rzeźbami wodnych ptaków i osłoniętą ścianą rosnącej w donicach trzciny oraz pałek wodnych, nieustannie płynęła z pluskiem parująca woda. A była to tylko garderoba Słodkiej. Lustro stojące obok toaletki było wyższe od niej. Nie wiedziała, co się znajduje w połowie słoiczków z kosmetykami i maściami. Nie musiała. To należało do trzech pokojówek, które umiejętnie nakłady je na skórę Słodkiej. - Czy łaskawa pani zechciałaby unieść brwi, bym pełniej mogła obwieść jej oczy? - zapytała jedna z nich łagodnym tonem. Słodka uniosła dłoń. - Wyglądają dobrze tak jak są, Elise. Wszystkie trzy spisujecie się cudownie. Nigdy nie myślała, że będzie zmęczona skakaniem innych wokół siebie; chętnie spędziłaby trochę czasu w samotności. Uśmiechnęła się z lustra do otaczających ją kobiet. Elise zgoliła część swoich ciemnych włosów; umieściła tam grzebień, ozdobiony czerwonymi szkiełkami, pomysłowo imitujący grzebień Słodkiej. Pozostałe dwie kobiety wyskubały sobie brwi i zastąpiły je lśniącą masą zrobioną z barwionych płatków masy perłowej. Jedna wybrała na cześć Słodkiej czerwień. Brwi drugiej połyskiwały błękitem. Słodka zastanawiała się, czy to próba przypochlebienia się Brasowi. Kolejne zerknięcie do lustra upewniło ją, że żadne kosmetyki nie mogą sprawić, by pokojówki wyglądały tak egzotycznie jak ona. Uśmiechnęła się do siebie, podziwiając grę światła na swoich łuskach. Powoli pokręciła głową z boku na bok. - Cudownie - powtórzyła. - Możecie odejść. - Ależ, pani, twoje pończochy i pantofelki... - Sama je włożę. Idźcie już. A może chcecie, bym uwierzyła że nie ma żadnego młodego mężczyzny, żywiącego nadzieję na nieco wcześniejsze zwolnienie was dzisiejszego wieczoru? Uśmiechy, które ujrzała w lustrze, świadczyły, że domyślała się słusznie. Taki wielki bal wywoływał podniecenie na wszystkich kondygnacjach pałacu satrapy. Tańce miały się odbywać aż w czterech oddzielnych salach balowych, dla każdego poziomu arystokracji, a Słodka wiedziała, że podniecenie i uroczysty nastrój dotrą też do sali dla służby. To, że była to trzecia taka gala na przestrzeni niecałego miesiąca, nie osłabiało entuzjazmu. Nikt nie chciał przepuścić okazji do jeszcze jednego zerknięcia na poważną i smukłą piękność, jaką była królowa Wysp Pirackich, nie mówiąc już o pominięciu okazji do ujrzenia Najstarszych w tańcu. Nowi doradcy i wielmoże, którzy świeżo zdobyli wpływy, chcieli się zebrać jeszcze raz, by wysławiać młodego satrapę, który tak odważnie wyruszył na spotkanie przygody w dzikim świecie i wrócił do domu z wyniosłymi sprzymierzeńcami. Tego wieczoru będą mieli ostatnią okazję przypochlebić się swemu władcy. Nazajutrz Słodka i Bras mieli wypłynąć „Vivacią" na północ z Prawym i królową Ettą. Nazajutrz mieli w końcu rozpocząć podróż do domu. Słodka naciągnęła pończochy, a potem włożyła białe satynowe pantofelki. Przymierzając drugi, przyjrzała mu się dokładnie. Spróbowała sobie przypomnieć, jaką tragedią był dla niej brak nowych pantofelków na jej pierwszy bal. Z całego serca współczuła dziewczynie, którą niegdyś była, chociaż wykazywała się tak wielką ignorancją. Wzięła z toaletki białe koronkowe rękawiczki. Sięgały do łokci i tak je uszyto, by można było dostrzec przez koronkę przebłyski szkarłatnych łusek. Poprzedniego dnia jedna z pokojówek powiedziała jej, że na bazarze sprzedaje się teraz rękawiczki z błyszczącymi wstawkami, imitującymi ten efekt. Słodka z niedowierzaniem spojrzała na siebie w lustrze. Wszyscy uważali ją za piękność. Jej suknia była kreacją w bieli z ukrytymi wstawkami ze szkarłatnego materiału, które przebłyskiwały tylko wtedy, kiedy Słodka wirowała z Brasem na parkiecie. Krawcowa, która stworzyła suknię, powiedziała, że zobaczyła ją we śnie o smokach. Słodka oparła dłonie na wąskich biodrach i zakręciła się przed lustrem; o mały włos nie upadła, wykręcając szyję, by dojrzeć błyski czerwieni. A potem, śmiejąc się z własnej głupoty, wyszła z garderoby. Chwilę później zastukała dwa razy do drzwi, a potem zuchwale przekroczyła próg. - Etto? - zapytała cicho w ciemności. - Tutaj - odparła królowa Wysp Pirackich. Słodka szybko przecięła pociemniałą komnatę i weszła do olbrzymiej garderoby Etty. Szafy stały otworem, na podłodze i krzesłach leżały porozrzucane suknie, a Etta siedziała w bieliźnie przed lustrem. - Gdzie są twoje pokojówki? - zapytała ostrożnie Słodka. Prawy ostrzegł ją przed napadami złego humoru Etty. Słodka nigdy dotąd nie zetknęła się z jej gniewem, a jedynie czarną głębią jej smutku. - Odesłałam je - odparła szorstko Etta. - Ich paplanina doprowadzała mnie do szału. „Wypróbuj te perfumy, pozwól sobie upiąć włosy w ten sposób, ubierzesz się na zielono, ubierzesz się na niebiesko, och, pani, nie znów na czarno". Jak skrzeczące mewy, chcące rozdziobać mojego trupa. Odesłałam je. - Rozumiem - powiedziała łagodnie Słodka. Otworzyły się inne drzwi i pojawiła się nagle matka Bystrego z tacą w rękach. Stał na niej parujący czajniczek i

filiżanki. Był to śliczny biały serwis w niebieskie kwiatki. Kobieta powitała Słodką cichym mamrotaniem i postawiła tacę na toaletce Etty. Z czułością zatrzymała na niej spojrzenie bladoniebieskich oczu. Nalewając herbatę, mruczała coś pod nosem; strumień nierozróżnialnych słów uspokajał niczym mruczenie kota. Etta najwyraźniej słuchała, chociaż dla Słodkiej były to niezrozumiałe dźwięki, westchnęła, ujęła filiżankę i napiła się herbaty. Mimo swego statusu na dworze, matka Bystrego odmówiła przyjęcia tytułu i własnych komnat. Zamieszkała z Ettą i usługiwała jej przy każdej okazji. Słodka pomyślała, że taka stała opieka doprowadziłaby ją do wściekłości, lecz dla Etty chyba stanowiła pociechę. Królowa Wysp Pirackich odstawiła filiżankę. - Znowu ubiorę się na czarno - oznajmiła, lecz w jej głosie nie było już gniewu czy goryczy, a tylko smutek. Z westchnieniem odwróciła się z powrotem do lustra. Słodka znalazła prostą czarną suknię i strzepnęła ją. Etta nosiła ją na znak żałoby po Bystrym, a jej jedyną biżuterią była jego miniaturka, przywiązana do nadgarstka, oraz kolczyki, które od niego dostała. Zdawała się nieświadoma faktu, że tragiczna prostota jej stroju i zachowania wywołała zainteresowanie wszystkich poetów w Jamaillii, łasych na wszelkie dramatyczne sytuacje. Siedziała przed lustrem, ale patrzyła na swoje dłonie; matka szczotkowała jej lśniące czarne włosy i upinała je szpilkami wysadzanymi klejnotami. Gdyby takie ozdoby proponował jej ktokolwiek inny, Etta by się sprzeciwiła, lecz matka nuciła jakąś uspokajającą melodyjkę. Kiedy skończyła, włosy Etty zmieniły się w nocne niebo usiane dziesiątkami lśniących gwiazd. Potem staruszka wzięła flakonik perfum i musnęła nimi szyję i nadgarstki Etty. - Lawenda - zauważyła cicho królowa łamiącym się głosem. -Bystry uwielbiał ten zapach. Nagle ukryła twarz w dłoniach. Matka Bystrego spojrzała na Słodką, po czym wycofała się w drugi koniec komnaty i zajęła się odwieszaniem sukien; Słodka pomagała jej z pokorą. Kiedy Etta uniosła głowę, na jej twarzy nie było śladu łez. Wyglądała na zmęczoną, lecz udało się jej uśmiechnąć. - Chyba muszę się ubrać - stwierdziła. - Chyba znów muszę być królową. - Prawy i Bras będą na nas czekać - zgodziła się z nią Słodka. - Czasami, kiedy jestem najbardziej zniechęcona - wyznała Etta, gdy Słodka zapinała niekończący się rząd guzików na jej plecach - i kiedy znajduję chwilę dla siebie, to przysięgam, że słyszę, jak do mnie mówi. Każe mi być silną dla syna, którego noszę. Matka przyniosła Etcie pantofelki i pończochy, mamrocząc coś z aprobatą. - Nocą, tuż przed zaśnięciem, często słyszę jego głos - ciągnęła cicho niemal sennie Etta.- Mówi do mnie o miłości, recytuje wiersze, daje rady i pociesza. Przysięgam, że tylko dzięki temu nie popadam w szaleństwo. Czuję, że w pewien sposób najlepsza część Bystrego wciąż jest ze mną. Że on zawsze będzie ze mną. - Jestem pewna, że tak jest - odparła Słodka. Zadała sobie w duchu pytanie, czy ona sama jest równie ślepa na wady Brasa. Bystry, którego pamiętała Etta, wcale nie pasował do wspomnień Słodkiej. Kiedy zobaczyła, jak owinięte w płótno ciało Bystrego opuszcza pokład „Vivacii" i wślizguje się w słoną wodę, poczuła jedynie dreszcz ulgi. Etta wstała. Wokół niej zaszeleścił czarny jedwab. Jeszcze nie było widać jej ciąży, lecz wszyscy o niej wiedzieli. Królowa nosiła dziedzica króla Bystrego. Nikt nie kwestionował jej prawa do rządzenia w jego zastępstwie, tak jak nikt nie kwestionował pozornej młodości człowieka, który dowodził jego flotą. Wedle pirackiej tradycji Prawy odziedziczył stanowisko Bystrego na mocy głosowania jego kapitanów. Słodka słyszała, że wybór był jednomyślny. Na dole schodów czekali na nie Prawy i Bras. Brat Słodkiej wypadał gorzej w porównaniu z Kupcem z Deszczowych Ostępów; dopasowany krój jego kaftana nie ukrywał drobnej budowy ciała Prawego. Ceremonialny charakter jamailliańskiego stroju sprawiał, że chłopak wyglądał na jeszcze młodszego, niż był w rzeczywistości - dopóki nie zajrzało się mu w oczy. Wtedy wydawał się odpowiednim partnerem dla Etty. Jak zwykle, za jej przykładem ubrał się na czarno. Słodka się zastanawiała, czy naprawdę na znak żałoby po Bystrym, czy też chciał tylko dopasować się do Etty i dać do zrozumienia, że są parą. Piracka królowa zatrzymała się na chwilę u dołu schodów i odetchnęła, jakby się przygotowywała do jakiejś ciężkiej próby. A potem położyła palce na nadstawionej ręce Prawego i uniosła podbródek. Widząc, jak sunie u jego boku, Słodka zacisnęła wargi i zmarszczyła brwi. - Coś cię trapi?- zapytał Bras. Ujął jej dłoń i położył ją stanowczo na swojej ręce. Ciepło jego uścisku dodało Słodkiej otuchy. - Mam nadzieję, że mój brat będzie wyższy - mruknęła. - Słodka! - skarcił ją, lecz zaraz się uśmiechnął. Musiała podnosić na niego wzrok i bardzo jej się to podobało. Brasowi naprawdę było do twarzy w jamailliańskich strojach. Dopasowany kaftan koloru indygo podkreślał szerokość jego ramion. Biel mankietów i kołnierza dobrze kontrastowała z ogorzałą od wiatru skórą. Ubioru dopełniały białe spodnie i czarne buty do kolan. W uszach miał niewielkie złote koła, które błyszczały na tle jego lśniących czarnych kędziorów. Słodka uśmiechnęła się ze współczuciem na myśl o osobie, która musiała je jakoś ułożyć. Bras nie miał cierpliwości do służących. Odwrócił głowę i na jego łuskach zagrało światło, dobywając z nich niebieskie tony. Chociaż oczy miał ciemne, w ich miedzianej głębi Słodka widziała tajemne błękitne błyski. - I cóż? - zapytał. Twarz miał lekko zaróżowioną i Słodka uświadomiła sobie, że przez dłuższą chwilę stała, po prostu mu się przypatrując. Kiwnęła głową i razem ruszyli przez hol. Otwierał się wokół nich, wsparty sklepieniem na marmurowych kolumnach. Przez łukowate drzwi weszli do wielkiej sali balowej. W jednym jej końcu cicho grali muzycy, przygotowując się do przygrywania do tańca. W drugim przewodził uroczystościom satrapa z ustawionego na podwyższeniu tronu. Na krzesłach ustawionych przed podwyższeniem siedziały trzy z jego Towarzyszek, a służący doglądał dwóch kadzielnic, umieszczonych z obu stron satrapy. Spowijał go żółty dym palących się ziół. Satrapa uśmiechał się i dobrotliwie kiwał głową do swoich gości. Na oddzielnym podwyższeniu stał nieco mniej ozdobny tron dla królowej Etty. Wchodziła na stopnie, jakby to był szafot. Na Prawego czekało niższe siedzisko obok jej tronu.

Ustawienie krzeseł dla Słodkiej i Brasa było bardziej kłopotliwe politycznie. Satrapa Cosgo niechętnie przyznał, że królowa Etta jako panująca monarchini oddzielnego królestwa ma być może pozycję równą jemu. Jednakże Słodka i Bras nie wysuwali żadnych królewskich roszczeń. Słodka wielokrotnie, lecz spokojnie zapewniała, że Miasto Wolnego Handlu jest niezależnym miastem-państwem, ale nie twierdziła, że jest jego przedstawicielką. Bras także nie chciał przyznać, by Jamaillia miała jakąkolwiek władzę w Deszczowych Ostępach, lecz nie był ich ambasadorem przy satrapie. Reprezentowali raczej interesy smoczycy Tintaglii i jej gatunku. Najwyraźniej nie byli królem i królową smoków ani przybyłymi z daleka wielmożami, więc nie należały im się żadne trony czy podwyższenia. To, że Cosgo przydzielił im krzesła na podwyższeniu ustrojonym girlandami, miało tyle samo wspólnego z pragnieniem uhonorowania tych egzotycznych nowych sprzymierzeńców, co z chęcią ich pokazania. To Brasa drażniło bardziej niż Słodką. Jej pragmatyzm zwyciężył jego wstręt do robienia z siebie widowiska. Dla Słodkiej nie miało znaczenia, dlaczego satrapa tak ją wyróżnił; liczyło się tylko to, że każdy wielmoża, który ich widział, dostrzegał ich wysoką pozycję. Mogła ona tylko zwiększyć ich szanse podczas targów. Słodka wykorzystywała to przy każdej okazji. Po złamaniu obezwładniającego monopolu satrapy na towary wywożone z Miasta Wolnego Handlu wielu handlarzy chciało nawiązać nowe kontakty z miastami Kupców. Obecna moda na egzotyczny wygląd wywołała nawet lawinę pytań o handel z Deszczowymi Ostępami i możliwość osiedlania się na ich terenie. Bras odpowiadał powściągliwie, przypominając wszystkim, że nie może się wypowiadać w imieniu Rady Deszczowych Ostępów. Kilku przedsiębiorców i poszukiwaczy przygód zaproponowało wysokie wynagrodzenie za wzięcie ich na pokład „Vivacii" w drodze powrotnej do domu. Zajął się tym Prawy, wyjaśniając, że „Vivacia" jest statkiem flagowym Wysp Pirackich, a nie Deszczowych Ostępów. Jako środek transportu dla powracających Najstarszych „Vivacia" nie była statkiem do wynajęcia. Prawy zasugerował zainteresowanym, by poszukali innych jednostek zmierzających do Miasta Wolnego Handlu. Skoro węże przestały już stanowić zagrożenie, a niebezpieczeństwo ze strony Krainy Miedzi zostało znacznie zmniejszone, wszyscy przewidywali zwiększony ruch handlowy i prywatny między oboma miastami. Słodka spędziła całe długie popołudnie, podliczając liczby z panem Ferdio. Otrzymany wynik przekonał oboje, że satrapa uzyska większe korzyści z tego nowego układu sił niż z poprzedniego dławiącego uścisku, jakim gnębił Miasto Wolnego Handlu. Zwiększony ruch statków w Kanale Wewnętrznym, wolny handel z Wyspami Pirackimi oraz zwiększona liczba jamailliańskich żaglowców, czerpiących zyski z handlu z Miastem Wolnego Handlu i miejscami leżącymi poza nim mogłyby wyrwać stolicę z marazmu, w który się staczała. Tak się przedstawiała sytuacja, zanim Ferdio zaczął obliczać możliwe zyski z wolnego handlu towarami z Wysp Południowych na rozmaitych rynkach północnych. Przedstawili swoje wyliczenia Cosgowi, który przez kilka chwil się uśmiechał i kiwał głową, a potem znów uległ nudzie. Satrapa się zmienił, myślała Słodka, zbliżając się z Brasem do tronu, lecz nie na tyle, by jej zaimponować szczerością zamiarów. Znów otoczony bogactwem i wygodami, kobietami oraz środkami odurzającymi, wrócił do nawyków zniewieściałego młodzieńca, którego poznała w Kupieckiej Sali Zgromadzeń. Owszem, wierzyła na słowo tym, którzy znali go od lat i twierdzili, że jego przemiana jest nadzwyczajna. Dygnęła, Bras się skłonił, a satrapa pozdrowił ich poważnym skinieniem głowy. - A zatem będzie to nasz ostatni wspólny wieczór, przyjaciele. - Ośmielamy się żywić nadzieję, że nie - odparła gładko Słodka. - Z pewnością będziemy wracać w przyszłości do cudów stolicy Jamaillii. A może sam wysoki magnadon satrapa zechce się kiedyś ponownie wyprawić do Miasta Wolnego Handlu lub Trehaug. - Ach, niech Sa broni! Jeśli jednak będą tego ode mnie wymagać obowiązki, przedsięwezmę taką wyprawę. Niech nikt nie mówi, że satrapa Cosgo boi się trudów podróży. - Pochylił się lekko. Nieznacznym gestem wyraził niezadowolenie wobec służącego, który natychmiast uzupełnił mieszankę tlącą się w mosiężnych misach. Uniosły się z nich grube pasma dymu. - Nadal jesteście zdecydowani wypłynąć jutro. - Zdecydowani? - odezwał się Bras. - Raczej zobowiązani, magnadonie satrapo. Jak dobrze wiesz, nasze uroczystości ślubne już raz zostały przełożone. Nie możemy ponownie rozczarować naszych rodzin. - Nie muszą przeżyć rozczarowania. Gdybyście zechcieli, moglibyście zawrzeć ślub jutro, w osobistej świątyni satrapy. Rozkażę, by uroczystościom przewodniczyło stu kapłanów, a przez ulice miasta przejdziecie w procesji. To mogę dla was przeprowadzić. W tej chwili, jeśli zechcecie. - To wielce łaskawa propozycja, wysoki magnadonie. Obawiam się jednak, że musimy ją odrzucić. Kupieckie zwyczaje wymagają, byśmy się pobrali wśród swoich, wedle naszych obyczajów. Ktoś o tak wielkim wykształceniu, kulturze i doświadczeniu podróżniczym, jak ty, niewątpliwie rozumie, że sprzeniewierzenie się takiej tradycji stanowi poważne ryzyko dla pozycji Kupca. Wielką wagę mają też liczne wiadomości, które mamy przekazać od ciebie Kupcom i w Mieście Wolnego Handlu, i w Trehaug. Trzeba je doręczyć bez dalszej zwłoki. Nie zapomnieliśmy też o dostarczonych przez ciebie ptakach, dzięki którym może się polepszyć komunikacja między miastami Kupców, Wyspami Pirackimi i miastem Jamaillia. Słodka przygryzła sobie policzek, by się nie uśmiechnąć. Dobrze, że satrapa nie znał zdania Prawego o „śmierdzących i brudzących paskudztwach", które niechętnie przyjął na pokład „Vivacii". Yol zaproponował pasztet z gołębi jako urozmaicenie zwykłego menu, lecz Słodka była przekonana, że ptaki sprawdzą się jako posłańcy. Po twarzy satrapy przemknął cień rozdrażnienia. - Zyskaliście to, czego pragnęliście: niezależność dla Miasta Wolnego Handlu oraz Deszczowych Ostępów. Ledwie podpisałem zwoje, a wy już zaplanowaliście podróż. - Oczywiście, wysoki magnadonie. Czy bowiem nie rozkazałeś także, by rodzina Vestritów reprezentowała tam interesy Jamaillii? Obowiązek ten traktuję bardzo poważnie. - Niewątpliwie będziesz też z niego czerpać bardzo wielkie zyski - zauważył zjadliwie satrapa. Przechylił głowę i zaciągnął się dymem. - Cóż, skoro musimy się rozstać, to mam nadzieję, że wszystkim nam przyniesie to korzyść. Satrapa przymknął powieki i odchylił się na oparcie tronu. Słodka uznała to z wdzięcznością za odprawienie. Wraz z Brasem zajęli własne miejsca. Słodka rozejrzała się po sali balowej i uświadomiła sobie, że nie będzie za nią tęskniła. A w każdym razie nie natychmiast. W końcu przejadły jej się przyjęcia, tańce i elegancja. Tęskniła za prostotą niezaplanowanych dni i prywatnością. Bras z kolei czym prędzej chciał się znaleźć w mieście Najstarszych.

Niedawno do portu miasta Jamaillii przybiła „Ofelia" z listami dla nich wszystkich. Wieści z Miasta Wolnego Handlu i podnosiły na duchu, i niepokoiły. Płynęło przez nie systematycznie w górę rzeki dość produktów żywnościowych. Młody kapłan, którego Prawy zaproponował jako inżyniera, miał niemal mistyczną umiejętność znajdowania prostych, a zarazem eleganckich rozwiązań. Kiedy tylko ukończono budowę tymczasowych śluz, które umożliwiły wężom przedostanie się w górę rzeki, brat Brasa skupił się na poszukiwaniu pozostałości miasta. Wielką pomocą służył mu w tym Selden. Na razie nie odkryli jeszcze żadnych nienaruszonych komnat, lecz Bras był pewien, że jest to spowodowane tylko jego nieobecnością. Słodką zdumiewał zapał, z jakim chciał zacząć poszukiwania. Wyczuwając jej nastrój, Bras westchnął. - Ja też tęsknię za domem - wyznał. Muzyka zaczęła wzbierać. Pierwszym tańcem był specjalny utwór przeznaczony tylko dla Towarzyszek satrapy. Tańczyły razem ku jego czci, z nim jako nieobecnym partnerem, a on im się przyglądał ze swego podwyższenia. Słodka obserwowała, jak wymyślnie ubrane kobiety wykonują stateczne figury. Co pewien czas satrapa skłaniał głowę, co symbolizowało ukłony składane Towarzyszkom. Uderzyło to Słodką jako szczególnie głupi obyczaj i marnowanie dobrej muzyki. Przestała stukać stopą w posadzkę. - Zatrudniłem jeszcze dwóch kamieniarzy - powiedział Bras, pochylając się ku niej, by go na pewno usłyszała. Popłyną za nami na „Ofelii". Prawy mówi, że wśród Wysp Pirackich jest kilka takich, które mogą nam dostarczyć kamienia za rozsądną cenę. Jeśli zastąpimy drewniane ściany śluz kamieniem, to robotnicy, którzy stale muszą wymieniać drewno zżerane przez rzekę, będą wolni i moglibyśmy zbudować tam port dla dużych statków. Potem można by przesunąć tych robotników do odkopywania miasta... - Przed czy po naszym ślubie? - zapytała poważnie Słodka. - Och, po - odparł z żarem w głosie. Ujął ją za rękę i pieszczotliwie pogłaskał kciukiem wnętrze dłoni. - Sądzisz, że nasze matki pozwoliłyby nam na cokolwiek innego? Ja osobiście wątpię, czy pozwolą nam jeść albo spać, dopóki nie przejdziemy ślubu. - Przejdziemy? - zapytała Słodka, unosząc brwi. - Zdecydowanie - odparł z westchnieniem. - Moje siostry szaleją z radości. Poznają królową Wysp Pirackich i twojego dziarskiego brata Prawego. Swoją obecność zapowiedziała Tintaglia, podobno żeby nas potem „przyjąć". Moje siostry upierają się, żebym podczas ślubu miał zasłoniętą twarz. Mówią, że nieważne, jak się pokazuję w Jamailli; podczas tradycyjnej uroczystości muszę wyglądać odpowiednio skromnie. - Twoja skromność nie ma nic wspólnego z tradycją – odparła Słodka. Nie mówił jej nic nowego. „Ofelia" przywiozła im wszystkim grube listy. List Keffrii podobnie był pełen ślubnych planów. – Ja też będę miała welon. Oni świętują naszą ślepą wzajemną akceptację. - Przyszło jej do głowy pytanie. - Długo przebywałeś z Gragiem Tenirą. Moja matka napisała, że zaleca się on do dziewczyny wywodzącej się z imigrantów z Trzech Statków. Czy to prawda? - On i córka Rzadkiego Krasnorosta zmierzają w tym kierunku. - O, szkoda. To chyba oznacza, że ciotka Althea spaliła za sobą mosty i będzie się musiała zadowolić Arogantem Trellem. - Kiedy ostatnio ich widziałem, wyglądali na bardziej niż zadowolonych. - Odpowiedniejszym partnerem dla niej byłby Grag Tenira. - Być może. Po sposobie, w jaki na mnie patrzyła, domyślam się, że według niej ty też mogłabyś lepiej trafić. - Ona patrzy tak na każdego - skwitowała zastrzeżenia ciotki Słodka. - Bardziej interesujące dla mnie były zmiany, jakie zaszły w „Ofelii". Albo raczej ich brak. Jest takim samym statkiem, jakim zawsze była. Grag twierdzi, że nie ma żadnych wspomnień ze smoczego życia. Że zaczęła życie jako „Ofelia". To samo dotyczy „Złotypucha". - Sądzisz, że przypomną sobie później? - Nie wiem. Podejrzewam, że niektóre ze smoków zginęły, zanim użyliśmy chroniących ich kłód czarodrzewu - dodał niechętnie. - Może „Ofelia" i „Złotypuch" nie mają smoczych wspomnień, ponieważ ukryte w nich istoty zginęły i zabrały swoje wspomnienia ze sobą. Może już zawsze zostaną takie, jakie były. - Przerwał. - W każdym razie Grag jest zadowolony. Mówi, że z „Pojętnym" prawie nie można sobie dać rady. Jest rozgoryczony i żegluje tylko na prośbę Tintaglii. Zamilkli. Słodka spróbowała zmienić bieg myśli narzeczonego. - Dostałam też karteczkę od Seldena. Ma straszny charakter pisma. Uwielbia Deszczowe Ostępy, choć Cassarick przyprawia go o katusze. Chce natychmiast zacząć wykopaliska, ale twój brat mu na to nie pozwala. Bras uśmiechnął się krzywo. - Pamiętam, że sam taki byłem. Wciąż miał smutną minę. - Wiele czasu spędza z Tintaglią, „strzegąc" kokonów. – Pokręciła głową. - Tintaglia twierdzi, że rozwijają się chyba zaledwie pięćdziesiąt trzy. Selden nie mówi, skąd ona to wie. Biedactwo. Tak bardzo się starała doprowadzić je do domu i tak wiele węży zginęło po drodze. Martwi się, że nie wszystkie pięćdziesiąt trzy się wyklują. Powinny były spędzić całą zimę w kokonach i wyląc się w środku lata. - Może wyklują się pod koniec lata, by nadrobić opóźnienie. - Może. Och. - Pociągnęła go za rękę. - Towarzyszki skończyły. Teraz zaczną się prawdziwe tańce. - Nie chcesz, żeby najpierw zaczęli grać? - zapytał żartobliwie, udając, że nie chce mu się wstać. Spojrzała na niego ostrzegawczo. Wstał. - Chcesz się tylko pochwalić swoją suknią - oskarżył ją z powagą. - Gorzej. Chcę się popisać przed tymi wszystkimi wielkimi paniami moim eleganckim partnerem, zanim porwę go i na zawsze zagrzebię ze sobą w dalekich Deszczowych Ostępach. Jak zawsze, jej przesadne komplementy zabarwiły mu policzki rumieńcem. Bez słowa zaprowadził ją na parkiet. Muzycy zaczęli grać; jamailliańskie kamienne bębny narzuciły rytm, do którego dostosowały się pozostałe instrumenty. Bras ujął Słodką za rękę, a drugą położył jej wedle jamailliańskiej mody na krzyżu. Wyjaśniła Prawemu, że to jedyny

odpowiedni sposób, by zatańczyć te kroki, lecz wiedziała, że będzie się zżymał na zuchwałość Brasa. Kroczyli statecznie w rytm bębnów, aż dołączyły do nich instrumenty dęte, nakazując tancerzom wspólne wirowanie. Zawrót głowy był cudowny, bo Bras chwycił ją na końcu i znów kroczyli w rytm coraz szybciej bijących bębnów. Zakręcił nią po raz drugi, szybciej i bliżej siebie. - Żałujesz, że czekałeś? - zapytała go śmiało pod osłoną prywatności tańca. - Bardziej żałowałbym utraty prawowitości mojego dziedzica -skarcił ją poważnie. Przewróciła oczyma, a on udał zgorszenie jej lubieżnością. - Czy głodny człowiek ma coś przeciwko przygotowaniom do uczty? - zapytał ją, kiedy znów zaczęli wirować blisko siebie. Słodka czuła jego oddech na swoim grzebieniu. Wywołało to już znajomą falę gorąca, przenikającą jej ciało. Uświadomiła sobie, że znów się to stało. Wokół nich powstała szeroka wolna przestrzeń, jako że inne pary przerwały taniec, by popatrzeć na wirujących Najstarszych. Zakręcił nią jeszcze raz, szybciej, i tak blisko, że jej piersi niemal muskały jego tors. - Podobno to głód sprawia, że posiłek smakuje tak dobrze - dodał tuż przy jej uchu. - Ostrzegam cię. Kiedy dotrzemy do Miasta Wolnego Handlu, będę umierał z głodu. Pomruk tłumu świadczył, że wirują tak szybko, że w jej sukni błyskają czerwone wstawki. Słodka zamknęła oczy, ufając Brasowi, że utrzyma ją na swej orbicie, i zastanawiała się, co może kiedykolwiek przewyższyć tę wspaniałą chwilę. A potem uśmiechnęła się, znalazłszy odpowiedź. Opowiedzenie o tym Delo. *** - Są piękni - mruknęła Etta. Prawy zaryzykował zerknięcie na nią spod oka. Obserwowała tancerzy z dziwnym głodem w spojrzeniu. Przypuszczał, że wyobraża sobie siebie w ramionach Bystrego, mknącą w tańcu z takim wdziękiem, jak Bras i Słodka. Lecz nie z takim zapamiętaniem. Nawet piraci mają więcej przyzwoitości niż jego krnąbrna siostra. - Dobrze, że wkrótce się pobierają - zauważył sztywno. - O, sądzisz, że to położy kres ich tańcom? - zapytała sarkastycznie Etta. Uśmiechnął się do niej z pokorą. Co pewien czas przebłyskiwała dawna Etta, jak węgle żarzące się w podgarniętym popiele. - Zapewne nie - zgodził się. - Słodka chyba urodziła się w tańcu. - A widząc uniesienie na jej twarzy, gdy Bras wirował z nią po Parkiecie, dodał: - Podejrzewam, że po tuzinie dzieci wciąż będzie okazywać swoje uczucia równie wyraźnie. - Jaka szkoda - pocieszyła go oschle Etta. Przez chwilę milczała. - Czy wszyscy w Mieście Wolnego Handlu gardzą tańcem tak jak ty? - Ja nie gardzę tańcem - odparł z zaskoczeniem. - Zanim zostałem wysłany do klasztoru, by zostać kapłanem, uczyłem się podstawowych kroków i byłem uznany za dość zwinnego. - Przez moment przyglądał się Brasowi i Słodkiej. - To, co robią, nie jest szczególnie godne podziwu. Tyle że potrafią to robić szybko i z wdziękiem. No i są dobraną parą. - Przez chwilę marszczył brwi. -I ta jej niezwykła suknia - dodał. - Myślisz, że umiałbyś tak zatańczyć? - Może dzięki ćwiczeniom. - Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. Połączył ją z odkryciem, jaki wciąż potrafi być głupi. Pochylił się ku niej. - Etto. Zechciałabyś zatańczyć? Wyciągnął ku niej otwartą dłoń. Patrzyła na nią przez chwilę, a potem odwróciła wzrok. - Nie umiem - odparła sztywno. - Mógłbym cię nauczyć. - Nie byłabym w tym dobra. Upokorzyłabym tylko siebie i mojego partnera. Odchylił się na oparcie krzesła i powiedział cicho, zmuszając ją, by go uważnie słuchała: - Kiedy boisz się porażki, boisz się czegoś, co się jeszcze nie zdarzyło. Taniec jest o wiele łatwiejszy od czytania, szczególnie dla kobiety, która umie biegać wśród takielunku i nigdy się nie potknąć. Czekał. - Nie teraz. Nie w publicznym miejscu. - Zbierała się na odwagę, by się do czegoś przyznać, jako że przyznawanie się do jakiegokolwiek pragnienia było dla niej trudne. - Ale kiedyś chciałabym się nauczyć tańczyć. Uśmiechnął się do niej. - Kiedy będziesz gotowa, będę zaszczycony, mogąc zostać twoim partnerem. - A ja będę miała suknię piękniejszą od tej - dodała bardzo cicho Etta. *** Na niebie lśniły zimno gwiazdy. W przeciwieństwie do nich, żółte światła Jamailli były cieple i bliskie. Ich odbicia ukazywały się na rozfalowanej wodzie portu niczym grzbiety wężów. W zimnym nocnym powietrzu rozlegały się przytłumione odległością odgłosy zabawy i muzyki. Po drugiej stronie doku „Ofelia" poruszyła się w ciemności. Była staromodnym żywostatkiem, niechlujną starą balią. Chwilę później potrząsnęła w stronę „Vivacii" dużym pudełkiem z kośćmi. - Grasz? - zapytała zachęcającym tonem. „Vivacia" uśmiechnęła się do korpulentnego galionu. Nie spodziewała się, że towarzystwo innego żywostatku okaże się tak przyjemne, a zwłaszcza żywostatku, który utrzymywał, że stracił wszystkie smocze wspomnienia. „Ofelia" była nie tylko dobrą towarzyszką, ale i prawdziwą skarbnicą plotek z Miasta Wolnego Handlu. Jeszcze ważniejsze dla „Vivacii" były jej szczegółowe opisy wszystkiego, co widziała i słyszała w Trehaug. Brzegi,

gdzie można było budować kokony, znajdowały się daleko w górę rzeki, poza zasięgiem statku o jej zanurzeniu, lecz „Ofelia" była wścibska i umiała słuchać. Jakimś sposobem poznała nie tylko wszystkie fakty, ale i wszystkie plotki na temat dalszych losów węży. Dzieliła się z „Vivacią" dobrymi i złymi wiadomościami, lecz wiedza ta sama w sobie stanowiła rodzaj spokoju. „Vivacia" najlepiej służyła swemu gatunkowi, pozostając na razie w Jamaillii, lecz trudno jej było znieść napięcie. „Ofelia" rozumiała głód informacji o wężach. Od jej przybycia do stolicy jej szczegółowe opowieści stanowiły dla „Vivacii" źródło wielkiej pociechy. Mimo to na widok pudełka z kośćmi pokręciła głową. - Althea najwyraźniej była przekonana, że kiedy z tobą grała, oszukiwałaś ją - zauważyła lekkim tonem. - Och, Althea. Miła dziewczyna, ale nieco podejrzliwa. Poza tym nie ma najlepszej na świecie umiejętności oceniania. No bo przecież wybrała tego renegata Trella, a mogła mieć mojego Graga. „Vivacia" roześmiała się cicho. - Twój Grag chyba nigdy nie miał zbyt wielkich szans. Podejrzewam raczej, że „tego renegata Trella" przed kilkoma laty wybrał dla niej Ephron Vestrit. - Widząc urażoną minę Ofelii, dodała uprzejmie: - Ale zdaje się, że Grag nie tęsknił za nią zbyt długo. „Ofelia" skinęła z zadowoleniem głową. - Ludzie muszą być w tych sprawach pragmatyczni. Przecież nie żyją aż tak długo. Ta jego Ekke to niezła dziewczyna, wie, jak chwytać życie i je wykorzystać. Przypomina mi mojego pierwszego kapitana. „Nie spodziewaj się, że zostanę na brzegu i będę ci rodzić dzieci", powiedziała mu tutaj, na moim fordeku. „Moje dzieci urodzą się na tym statku". I wiesz, co powiedział Grag? „Tak, kochanie". Cicho i potulnie. Chyba wie, że jeśli zamierza założyć rodzinę, to powinien się za to zabrać. Ludzie mają mało czasu. - Dlatego musimy w ciągu tych lat zmieścić tak dużo życia - zauważyła Yek. W wiosennym powietrzu unosił się zapach jej perfum. Mimo chłodu była bosa; wokół jej stóp układała się długa spódnica. Przysiadła zuchwale na relingu „Vivacii". - Dobry wieczór, moje panie - przywitała je. Odetchnęła głęboko, westchnęła z zadowoleniem i zaczęła machać nogami. - Byłaś na tańcach! - zachwyciła się „Ofelia". - Opowiedz nam o tym. Widziałaś pałac satrapy? - Z zewnątrz. Był oświecony jak zamtuz, ze wszystkich okien i drzwi wylewał się złocisty blask lamp i muzyka. Ulice były pełne pięknych powozów, a do środka wchodził niekończący się sznur ludzi, ubranych jak królowie, bez wyjątku. Niektórzy zadowalali się staniem i gapieniem na wyżej postawionych od siebie, ale nie ja. Dziedziniec był w porządku. Muzyka była wesoła, mężczyźni przystojni, a tańce żwawe. Na rożnach piekły się całe świnie i odszpuntowywano baryłkę za baryłką piwa. W żadnym mieście nie widziałam lepszej uczty. Mimo to chętnie jutro wypłynę. A chociaż jest tu tyle pięknych domów, Jamaillia to brudne miejsce. Ucieszę się, gdy znów wypłynę na wodę, a jeszcze bardziej się ucieszę, kiedy zobaczę Łupigród. Gdy tylko go ujrzałam po raz pierwszy, od razu wiedziałam, że to mój port macierzysty. - To pirackie miasteczko? Niech Sa ma nas wszystkich w opiece. Czy ktoś tam na ciebie czeka, kochana? - zapytała „Ofelia". Yek roześmiała się głośno. - Wszyscy tam na mnie czekają. Tylko że jeszcze o tym nie wiedzą. Jej sprośnemu chichotowi zawtórował sprośny chichot Ofelii, która jednak zauważyła milczenie „Vivacii". - Czemuś taka zamyślona, moja kochana? Tęsknisz za swoim Prawym? Niedługo wróci. „Vivacia" wyrwała się z zamyślenia. - Nie. Nie za Prawym. Jak mówisz, on niedługo wróci. Czasami przyjemnie jest snuć tylko własne myśli. Patrzyłam na niebo i wspominałam. Im wyżej się leci, tym więcej jest gwiazd. Tam w górze są gwiazdy, których już nigdy nie ujrzę. Kiedy niebo jeszcze należało do mnie, nie miały znaczenia, lecz teraz odczuwam to jako stratę. - Jesteś młoda. Znajdziesz w życiu wiele takich rzeczy - odparł stary żywostatek, zadowolony z siebie. - Nie ma sensu tego rozpamiętywać. - Moje życie - mruknęła „Vivacia". - Moje życie jako żywostatku. - Odwróciła się z westchnieniem do Ofelii. - Niemal ci zazdroszczę. Nic nie pamiętasz, więc za niczym nie tęsknisz. - Pamiętam wiele, moja droga. Nie lekceważ moich wspomnień tylko dlatego, że zamiast skrzydeł mają żagle. Pociągnęła nosem. -I mogłabym dodać, że nie powinnaś lekceważyć mojego życia. Ani swojego. Mogłabyś się czegoś nauczyć od mojego Graga. Nie marz o gwiazdach, skoro wokół siebie masz szerokie morze. To też swego rodzaju niebo. - I jest na nim tyle samo gwiazd - zauważyła Yek. Zeskoczyła na pokład i przeciągnęła się, aż zatrzeszczały jej stawy. Dobranoc, moje panie. Idę do mojej koi. Dla marynarzy dzień wstaje wcześnie. - I dla żywostatków. Słodkich snów, moja droga - powiedziała „Ofelia". Kiedy Yek odeszła cicho, galion pokręcił głową. - Zważ moje słowa. Jeśli szybko się nie ustatkuje, będzie tego żałować. - Jakoś w to wątpię - odparła z uśmiechem „Vivacia". Obejrzała się na światła miasta. W pałacu satrapy Bras i Słodka przygotowywali ludzi do pogodzenia się z powrotem jej gatunku. Nagle poczuła, że jest z nich dumna. Co zdumiewające, poczuła się też dumna z siebie. Uśmiechnęła się do Ofelii. - Yek jest zbyt zajęta życiem. Nie będzie tracić czasu na żale. Ja też nie.

Rozdział 39

MIASTO WOLNEGO HANDLU W salonie jest Towarzyszka Serilla. Ronika weszła do komnaty i rozejrzała się ciekawie. - Jesteś pewna? - Keffria spostrzegła głupotę swego pytania, gdy tylko je wypowiedziała. Zeszła ze stołka i obejrzała się krytycznie przez ramię. - Ojej - mruknęła. Stare zasłony z pokoju Seldena, ufarbowane, odwrócone i wyprasowane wciąż wyglądały jak stare zasłony z pokoju Seldena. Bez względu na to, co zrobi ze swoją sypialnią, wciąż będzie to pokój, który dzieliła z Kajem. Yani Khuprus przysłała jej z Deszczowych Ostępów meble, lecz te śliczne sprzęty były ażurowe i jasne, jak duchy ciężkiego łoża i masywnych kufrów, które niegdyś wypełniały pokój. Pomyślała, czy nie powinna się przeprowadzić do pokoju Słodkiej, a tej większej komnaty nie zatrzymać na okazje, kiedy będzie ją odwiedzać córka z Brasem. Ale może to by było okrutne? Czy ten pokój nie przypominałby Słodkiej ojca tak bardzo, jak przypominał Keffrii jej męża? Pokręciła głową nad bezlitosnym losem. Biedny Kaj, który umarł na pokładzie „Niezrównanego", walcząc z jamailliańskimi marynarzami. Za co? Zaledwie następnego dnia ci, którzy go zabili, stali się ich sprzymierzeńcami. Wieści te przyniosła Althea i kiedy znalazły się same, podzieliła się nimi z nietypową dla siebie wrażliwością. Nie mogła płakać. Dopiero po kilku godzinach powiedziała o tym matce. Na szczęście Ronika milczała, tylko pochylając głowę. Keffrii wciąż trudno było pojąć, że skończyło się długie zawieszenie jej życia. -Towarzyszka Serilla nie lubi czekać - napomniała ją matka. Keffria drgnęła, jakby się obudziła ze snu. Nie miała już dla siebie wiele czasu. Kiedy zajmowała się swoimi sprawami lub myślami, trudno jej się było od nich oderwać. - Co ją tu mogło sprowadzić? I to tak wcześnie? - Powiedziała, że ma dla ciebie wiadomość. Teraz dostrzegła w oczach matki niepokój. Bras, Słodka i Prawy byli w Jamaillii. To mogła być równie dobra, jak i zła wiadomość. Ścisnęło ją w żołądku. - Chyba jedynym sposobem na wysłuchanie wiadomości jest rozmowa z Towarzyszką. Pośpieszyła poprzez hol do salonu; matka szła za nią nieco wolniej. Powolny i łaskawy czas sprowadził wreszcie do Miasta Wolnego Handlu wiosnę. Stało się to przed kilkoma dniami. Ulewne zimowe deszcze zmieniały się w łagodniejsze kapuśniaczki, a rześkie powiewy zastąpiły przenikliwe wichry. Zeszłego dnia Keffria widziała nawet zbiegły dziecięcy latawiec, odbijający się czerwoną plamą na tle pogodnego błękitnego nieba. Stragany na targu znów były otwarte. Ludzie handlowali, śmiejąc się i rozmawiając. Sama wiosna nie mogła rozwiązać wszystkich problemów Miasta Wolnego Handlu, ale łagodniejsza pogoda przyśpieszyła wyjazd wielu niezadowolonych Nowych Kupców. Dzięki nieobecności węży oraz wzmocnionym patrolom statków Wysp Pirackich, stanowiącym ochronę przed jednostkami z Krainy Miedzi, podróżowanie wróciło do normy. Nowe nabrzeża i pomosty była prawie skończone. Statki z Królestwa Sześciu Księstw, pragnące jak najszybciej zbadać ten nowy rynek, przywoziły towary na południe do Miasta Wolnego Handlu, zmagając się z niebezpieczeństwami czyhającymi u miedziańskich wybrzeży. Odżywał handel i odżywało miasto. Przechodząc obok atrium, Keffria rzuciła nań okiem. W poustawianych donicach zaczynały kiełkować uratowane cebulki. Pnącza, które przycięła przy ziemi jako beznadziejnie martwe, wypuszczały nowe listki. Zielone guzki na suchych gałązkach klematisu świadczyły, że pozór śmierci nie jest śmiercią. Wszędzie wracało życie. Wiosna przyniosła też miłą zmianę w jadłospisie. W ogródku rosły nowalijki, które budziły język, a młoda cebulka dodawała smaku zupom rybnym. Kilka nędznych kur, które przetrwały kradzieże, burze i ubogą paszę, grzebało w ziemi w poszukiwaniu owadów oraz młodych roślinek, a także znosiło jajka. Jedno zazdrośnie strzeżone gniazdo zapowiadało powiększenie stada. Zmieniał się bieg roku, a wraz z nim losy rodziny Vestritów. Może. Wbrew słowom Roniki, Serilla siedziała w salonie cierpliwie. Nie patrzyła na nic, odwrócona plecami do jasnego, nieozdobionego zasłonami okna. Była ubrana statecznie, cieplej, niżby uzasadniała to pogoda, jakby wiosna Miasta Wolnego Handlu była jej jesienią. Na odgłos kroków powoli odwróciła głowę, a kiedy Keffria weszła do pokoju, wstała. - Kupcowo Vestrit - przywitała ją półgłosem. Nie czekając na pozdrowienie Keffrii, wyciągnęła ku niej maleńki zwój papieru. -Mam dla ciebie wiadomość. Ptak przyleciał dziś rano. - Dzień dobry, Towarzyszko Serillo. Jestem ci ogromnie wdzięczna za dzielenie się wieściami, przynoszonymi przez twoje ptaki. Lecz to, że sama do nas przyszłaś, jest niespotykanym dla nas zaszczytem. Serilla uśmiechnęła się chłodno, lecz nic nie odpowiedziała. Keffria wzięła zwój i podeszła do okna, gdzie było najlepsze światło. Gołębie nie mogły przenosić dużych ciężarów. Wiadomości były z konieczności krótkie i gęsto zapisane. W stawianiu małych liter celowali jamailliańscy skrybowie. Ściśnięty dopisek sporządzony ręką Graga Teniry był przeznaczony dla Keffrii jako skryby Rady Kupców Miasta Wolnego Handlu. Zmrużyła oczy, by odczytać wiadomość, a potem przekazała ją Ronice. - „Ofelia" przybyła bezpiecznie na miejsce. Listy doręczono. Wszyscy czują się dobrze. „Vivacia" wypłynie wkrótce. Podniosła wzrok na matkę i się uśmiechnęła. - Wiadomość dotyczy tylko naszych spraw osobistych. Jak ładnie ze strony Graga, że nas poinformował. - Oficjalne wieści też was dotyczą - powiedziała Serilla. - Przeczytaj je, proszę. Drobniutkie pismo skryby stanowiło nie lada wyzwanie dla jej oczu. Keffria przeczytała wiadomość raz, potem drugi. Popatrzyła ze zdumieniem na matkę i Serillę. W końcu powiedziała cicho:

- Towarzyszka Serilla została zwolniona ze służby u satrapy. Już jej tu nie potrzebuje, ponieważ Miasto Wolnego Handlu zostało uznane za niezależne państwo-miasto. Satrapa także wyraźnie odbiera jej wszelką władzę, jaką przejęła dla siebie. Sformułowania są... dość ostre. Ronika i Keffria popatrzyły na siebie z zakłopotaniem. Towarzyszka stała sztywno wyprostowana; na jej spokojnej twarzy malował się oficjalny uśmiech. - Nie rozumiem, w jaki sposób te oficjalne wieści miałyby dotyczyć rodziny Vestritów - powiedziała wreszcie cicho Ronika. Keffria nabrała tchu. - Najwyraźniej Słodka przeprowadziła negocjacje z satrapą. Rodzina Vestritów będzie reprezentować interesy satrapii w Jamaillii. Roczne wynagrodzenie za te usługi jest pokaźne. Dziesięć satrap miesięcznie. Suma była książęca. Skromne gospodarstwo można by dość dobrze utrzymać za jedną satrapę. Po jej słowach zapadła na chwilę cisza, a potem Keffria pokręciła głową. - Nie mogę tego przyjąć, choć to bardzo hojna oferta. Wysunięto moją kandydaturę na stanowisko przewodniczącej Rady Kupców Miasta Wolnego Handlu. Wystarczająco trudno jest prowadzić uczciwy handel w imieniu rodziny Vestritów i zachowywać bezstronność we wszystkich kwestiach, dotyczących Miasta Wolnego Handlu. Matko? - Ja mam ręce pełne roboty z mniejszymi posiadłościami. Nie jestem już młoda, Keffriio, a kilka ostatnich lat było dla mnie bardzo ciężkich. Wynagrodzenie brzmi cudownie. Ale jaki sens ma poświęcanie się cudzym interesom, by zarobić pieniądze, które trzeba będzie natychmiast wydać na naprawę zaniedbań, jakich się dopuściłam wobec naszych własnych posiadłości? Selden jest o wiele za młody i zbyt zajęty swoimi sprawami. Słodka wyjdzie za mąż niemal zaraz po powrocie. Poza tym jej usługi już sobie zapewniła smoczyca. Prawy znalazł sobie własną niszę. – Keffria szybko eliminowała swoje dzieci. Spojrzała pytająco na matkę. -Althea? - Och, proszę cię. - Ronika westchnęła. - Jeśli nie będzie mogła tego zrobić z pokładu „Niezrównanego", to nie da się tego zrobić w ogóle. Nie znalazła nawet dość czasu, by porządnie wyjść za mąż. - Problemem jest tu rodzina Trella. - Keffria stanęła w obronie siostry. - Arogant chce poprosić ją o rękę w Sali Zgromadzeń, ale rodzina kwestionuje jego prawo do tego. Jako wydziedziczony nie jest już Kupcem. A przynajmniej tak twierdzi jego rodzina. - Keffria pokręciła głową nad uporem jej członków. - Chodzi o jego ojca. Myślę, że z czasem matka mogłaby go przekonać. Młody Cerwin bardzo chciał przyjąć go z powrotem do rodziny. Krążą plotki, że ku wielkiemu niezadowoleniu rodziców sam się spotyka z Tatuowaną dziewczyną. Może z radością powitałby sprzymierzeńca w wyrwaniu się spod żelaznej ręki ojca. Arogant i Althea mieli tak mało czasu w porcie; może kiedy wrócą, Arogant przekona ojca. Jeśli jego duma pozwoli mu spróbować jeszcze raz. - Dosyć - rzekła cicho Ronika. Nie będą tego omawiać w obecności Towarzyszki. - Jestem pewna, że znajdą jakieś rozwiązanie - rzekła Serilla. -Muszę już iść, mam tyle... - Co będziesz robić? - zapytała ją cicho Keffria. Serilla nie odpowiedziała od razu. Potem wzruszyła ramionami. - I tak wkrótce się to rozniesie. Wszyscy się dowiedzą o tym, co Keffria zechciała łaskawie wypowiedzieć na głos. Cosgo zostawił mnie tu na wygnaniu. - Zaczerpnęła tchu. - Utrzymuje, że sprzeniewierzyłam się mojej przysiędze i być może brałam udział w spisku. - Zacisnęła szczęki, a potem powiedziała z wysiłkiem: - Znam Cosga. Ktoś musi wziąć winę na siebie. Ja jestem kozłem ofiarnym. On go musi mieć, a wszyscy inni wybłagali przebaczenie. - Ale ty przecież nie brałaś udziału w spisku! - zawołała Keffria z przerażeniem. - W polityce pozory mają o wiele większe znaczenie niż prawda. Zostały zagrożone władza i życie satrapy. Istnieją poważne dowody na to, że dla własnych celów zagroziłam jego władzy. - Po jej twarzy przemknął dziwny uśmiech. - W rzeczywistości ja mu się sprzeciwiłam. Nie może mnie zmusić, bym tego żałowała. I to jest mu trudno przełknąć. W ten sposób się mści. - Co teraz zrobisz? - zapytała Ronika. - Nie mam wyboru. Nie zostawia mi ani funduszy, ani władzy. Zostaję w Mieście Wolnego Handlu jako wygnanka bez środków do życia. W tej odpowiedzi błysnęła dawna Serilla. Ronika się uśmiechnęła. - Wszystkie najlepsze rodziny z Miasta Wolnego Handlu zaczynały właśnie w taki sposób - zauważyła. - Jesteś wykształconą kobietą. Miasto Wolnego Handlu się odradza. Jeśli nie będziesz umiała się odnaleźć w takiej sytuacji, to zasługujesz, by nie mieć środków do życia. - Siostrzenica Nowela wyrzuca mnie z jego domu - wyjawiła raptem Serilla. - Powinnaś się była stamtąd wyprowadzić dawno temu - odparła opryskliwie Ronika. - W ogóle nie miałaś prawa tam zamieszkać. - Z wysiłkiem porzuciła ten dawny zatarg. Nie miał już znaczenia. - Znalazłaś sobie jakieś miejsce? Jakby się zatrzasnęła pułapka. - Przyszłam do was. - Przeniosła wzrok z jednej kobiety na drugą. - Mogłabym wam pomóc w wielu sprawach. Ronika rozwarła szerzej oczy, a potem je zmrużyła podejrzliwie. - Na jakich warunkach? - spytała. Serillę opuściła jej sztywność i Keffria odniosła wrażenie, że po raz pierwszy widzi ją bez maski. Jej oczy płonęły wyzywająco. - Wymiana wiedzy i doświadczeń. Przybyłam tu, zakładając, że usłyszę to, co właśnie powiedziałaś. Że nie możesz uczciwie reprezentować interesów Jamaillii w Mieście Wolnego Handlu. - Oderwała wzrok od Keffrii i spojrzała na Ronikę. - Ja mogę - zapewniła spokojnie. - I mogę to robić uczciwie. A zarazem czerpać z tego zyski. Keffria skrzyżowała ręce na piersiach. Czy ta kobieta nią manipuluje? - Słucham - rzekła cicho. - Przekaż obowiązki - powiedziała Serilla. - Przekaż to zadanie mnie, bym je wykonywała w twoim imieniu. Przez

wiele lat studiowałam związek Miasta Wolnego Handlu z Jamaillią. Wiedza ta obejmuje oczywiście związek Jamaillii z Miastem Wolnego Handlu. Mogę uczciwie reprezentować w nim interesy Jamaillii. - Znów przeniosła wzrok na Ronikę i z powrotem. Czy usiłowała ocenić, gdzie spoczywa prawdziwa władza? - A za zaproponowane przez niego pieniądze możesz sobie pozwolić na wynajęcie moich usług. - Jakoś wątpię, czy taka umowa zadowoliłaby satrapę. - A czy jest to waszym głównym zmartwieniem jako Kupcowych Miasta Wolnego Handlu? Zadowalanie satrapy? zapytała cierpko Serilla. - W tych zmieniających się czasach utrzymywanie serdecznych stosunków będzie ważniejsze - odparła z namysłem Keffria. Myśli wirowały jej w głowie. Gdyby odmówiła, kogo innego wyznaczyłby satrapa? Czy to okazja dla niej do zachowania kontroli nad sytuacją? Jeśli chodzi o Serillę, to przynajmniej miały do czynienia z kimś znanym. I szanowanym, bez względu na to, jak niechętnie. Nie mogła odmówić tej kobiecie wiedzy. Serilla znała historię Miasta Wolnego Handlu lepiej niż większość jego mieszkańców. - Czy on musi o tym wiedzieć? - zapytała Serilla. Do jej głosu wkradła się nuta rozpaczy. Nagle się wyprostowała. Nie - oznajmiła, zanim zdążyła się odezwać Keffria czy Ronika. - To było tchórzliwe pytanie. Nie będę się przed nim ukrywać. Odprawił mnie jako swoją Towarzyszkę, porzucił mnie tak jak wszystkie inne kobiety, które lojalnie służyły jako Towarzyszki jego ojcu. To nie jest wstydliwe wyróżnienie. To, że tak uczynił, świadczy o nim, a nie o mnie. Odetchnęła głęboko i czekała. Keffria spojrzała na matkę. Ronika lekko pokręciła głową. - Ta decyzja nie należy do mnie - stwierdziła. - Obiecane dziesięć satrap miesięcznie to nie dziesięć satrap w ręku - powiedziała z namysłem Keffria. - Obawiam się, że pod tym względem wcale satrapie nie wierzę. Lecz czy z jego pieniędzmi, czy bez nich, sądzę, że Rada Miasta Wolnego Handlu może skorzystać na stałym doradztwie Serilli w kwestii Jamaillii. Jeśli satrapa nie podtrzyma swej oferty, ponieważ nie spodoba mu się moja doradczyni, będzie to oznaczało, że nie w pełni uznaje prawo Miasta Wolnego Handlu do regulowania własnych spraw. I mu to powiem. A potem doradzę Radzie Miasta Wolnego Handlu, by wynajęła Serillę. Po to, by nam doradzała, jak postępować z Jamaillią. - Spojrzała spokojnie na byłą Towarzyszkę. - Pokój Seldena jest pusty. Możesz w nim zamieszkać. Muszę cię jednak ostrzec, że musisz spełnić dwa warunki. - A są to? - zapytała Serilla. Keffria się roześmiała. - Wysoka odporność na ryby. Oraz nie zważanie na meble.

Rozdział 40

RZEKA DESZCZOWA Poranne powietrze przyjemnie chłodziło jej twarz. „Niezrównany" płynął spokojnie z prądem rzeki. Patrząc na nowy dzień, Althea wiedziała, że za sterem stoi Semoy. Znalazł się tam bardziej ze względu na to, że to lubił, niż dla swoich umiejętności. Ten odcinek rzeki by tak spokojny, jak pokład „Niezrównanego". Duża część załogi uciekła ze statku w Mieście Wolnego Handlu. Inni zostali aż do Trehaug, gdzie znaleźli nowe zajęcie jako robotnicy. Kiedy wypływali z Trehaug z załogą zredukowaną niemal do minimum, ani Arogant, ani Althea nie traktowali tego jako prawdziwą stratę. I tak było trudno zebrać wynagrodzenie dla tych, którzy zostali. Ich obecnym zadaniem był powrót do Miasta Wolnego Handlu, gdzie czekał na nich ładunek kamieni. Althea podejrzewała, że są to resztki zniszczonych posiadłości Nowych Kupców. Kamienie te zostaną użyte do umocnienia brzegów, na których w końcu miały się wykluć smoki. Tintaglia doskonale umiała znaleźć pracę dla żywostatków i zupełnie sobie nie radziła ze znajdowaniem pieniędzy dla ich załóg. Althea porzuciła te ponure myśli, przywołując swój optymizm. Jeśli tylko nie myślała zbyt intensywnie, była w stanie uwierzyć, że wszystko będzie dobrze. Przecięła główny pokład i wskoczyła na fordek. - Dzień dobry! - przywitała się z galionem, po czym rozejrzała się i przeciągnęła. - Codziennie myślę, że ta dżungla nie może być już bardziej zielona. Co rano się budzę i okazuje się, że nie miałam racji. „Niezrównany" nie odpowiedział. - Wiosna - odezwała się zza burty Amber. - Zdumiewająca pora roku. Althea podeszła do relingu, by spojrzeć na cieślę z góry. - Jeśli wpadniesz do rzeki, to będziesz tego żałować - ostrzegła ją - Bez względu na to, jak szybko cię wyłowimy, będzie piekło. Wszędzie. - Nie wpadnę - odparła Amber. Siedziała przed „Niezrównanym" na jego dłoni, z dłutem w ręku, i machała nogami. - Co robisz? - zapytała Althea. - Myślałam, że jest skończony. - Jest. To tylko ozdoby. Zawijasy i takie tam. Na rękojeści topora i bojowej uprzęży. - Co rzeźbisz? - Atakujące kozły - odparła nieśmiało Amber. Raptownym ruchem schowała narzędzia. - Podnieś mnie, proszę. Galion bez słowa postawił ją na pokładzie. Rzeka była szeroką, płynącą przed nimi szarą drogą. Od sterburty mieli bardzo blisko gęsty las Deszczowych Ostępów, natomiast od bakburty woda rozciągała się daleko do drugiej ściany roślin. Althea głęboko odetchnęła chłodnym powietrzem, pachnącym rzeczną wodą i bujnym życiem roślinnym. Wśród drzew nawoływały się niewidoczne ptaki. Na niektórych pnączach, oplatających gigantyczne drzewa, pojawiły się grube fioletowe pąki. Nieopodal drgała wysoka kolumna roztańczonych owadów; blask słońca odbijał się od ich niezliczonych maleńkich skrzydełek. Althea skrzywiła się na ten widok. - Przysięgam, że wszystkie one spędziły tę noc w naszej kajucie. - Co najmniej jeden z nich był w mojej - sprzeciwiła się Amber. - Brzęczał mi koło ucha przez większość nocy. - Chętnie znów bym zobaczyła słoną wodę - odparła Althea. - A ty, „Niezrównany"? - Już niedługo - powiedział statek z roztargnieniem. Althea uniosła brew i popatrzyła na Amber. Cieśla wzruszyła ramionami. Przez ostatnie dwa dni statek był czymś pochłonięty. Althea była gotowa mu dać tyle miejsca i czasu, ile potrzebował. Ten o całe dziesięciolecia opóźniony powrót do domu musiał być dla niego dziwnym, przejmującym doświadczeniem. Nie była ani wężem, ani smokiem, a jednak codzienne straty wśród prowadzonych na północ węży przerażały ją i niepokoiły. To, że węże żywiły się własnymi zmarłymi, chociaż praktyka ta miała na celu zachowanie żywności i odziedziczonych wspomnień, przerażało ją. Obecność krążącej nad nimi Tintaglii chroniła ich przed statkami z Krainy Miedzi. Bezpośrednio zagroziły im tylko dwa razy. Wywiązała się krótka walka, zakończona powrotem Tintaglii, która odpędziła Miedzian. Drugie starcie skończyło się, kiedy Ta, Która Pamięta wynurzyła się z głębin i spryskała statek z Krainy Miedzi jadem. Według Althei to jej śmierć „Niezrównany" zniósł najgorzej. Okaleczona wężyca stopniowo traciła siły, lecz dzielnie dotrzymywała im kroku. W przeciwieństwie do wielu innych węży, dotarła do ujścia Rzeki Deszczowej, lecz droga w górę jej biegu okazała się zbyt trudna. Pewnego ranka znaleźli ją nieruchomą, owiniętą wokół łańcucha kotwicznego „Niezrównanego". Wiele węży zginęło w kwaśnych wodach rzeki. Ponieważ były poturbowane i zmęczone, prąd szarej wody zmieniał ich drobne skaleczenia w ziejące rany. Ani statek, ani Tintaglia nie mogli im w żaden sposób ułatwić przebycia tego ostatniego długiego odcinka podróży. Wraz ze statkiem do ujścia rzeki wpłynęło sto dwadzieścia dziewięć węży. Kiedy kłębowisko dotarło do śluz skonstruowanych przez mieszkańców Deszczowych Ostępów, składało się z dziewięćdziesięciu trzech węży. Prowizoryczne wzajemnie połączone zagrody z grubych kłód zatrzymywały bieg płytkiej rzeki i zmieniały jej kierunek, gromadząc dość wody, by węże mogły przedrzeć się w górę nurtu. Umiejętności inżynierskie mieszkańców Deszczowych Ostępów połączone z silnymi grzbietami i Kupców, i Tatuowanych doprowadziły do zbudowania sztucznego kanału, prowadzącego do prastarych błotnistych brzegów. Tintaglia nadzorowała wydobywanie przetykanego srebrem błota, niemal tak gęstego jak glina. Zbudowano jeszcze jedną zagrodę i robotnicy pracowali przez długie godziny, starannie mieszając twardą substancję z zimną wodą, aż Tintaglia była wreszcie zadowolona z otrzymanej breji. Kiedy wyczerpanym wężom udało się wypełznąć na niski brzeg rzeki, robotnicy przywozili taczkami płynne błoto i wylewali je na węże. „Niezrównanego" dręczyła myśl, że nie mógł patrzeć, jak węże przędą kokony. Tak duży statek nie mógł przebyć płytkiej rzeki. W jego zastępstwie udała się tam Althea. Jej przypadło zadanie powiedzenia mu, że swoje kokony ukończyło tylko siedemdziesiąt dziewięć węży. Inne umarły, zbyt wycieńczone, by ich ciała mogły wyprodukować szczególne

wydzieliny, które wiązały błoto w długie nici kokonów. Tintaglia ryczała z żalu nad każdym martwym wężem, a potem rozdzielała ich wychudzone ciała jako pożywienie dla tych, które ocalały. Mimo niesmaku, jaki wywoływało u Althei takie zachowanie, aprobowała je. Sama smoczyca wyglądała niewiele lepiej od węży. Nie chciała polować, dopóki trwało przędzenie kokonów. W ciągu kilku dni jej lśniąca skóra obwisła, chociaż życzliwi robotnicy przynosili jej ptaki i nieduże zwierzęta. Takie dary utrzymywały ją przy życiu, lecz nie w dobrej formie. Po sporządzeniu kokonów czekała dalsza praca. Dopóki skorupa nie wyschła i nie stwardniała, węże okryte błotem trzeba było chronić przed ulewnymi deszczami podczas zimy. W końcu jednak Tintaglia oznajmiła, że jest zadowolona z kokonów. Teraz ogromne pakunki spoczywały na błotnistym brzegu rzeki niczym olbrzymie torebki nasienne ukryte pod stertami liści, gałązek i konarów. Tintaglia polowała codzienne i znów lśniła. W niektóre noce wracała na odpoczynek obok kokonów, lecz coraz bardziej ufała ludziom, którzy ich pilnowali ze swoich nadrzewnych domów. Zgodnie z daną obietnicą smoczyca patrolowała teraz rzekę aż do jej ujścia i latała nad Przeklętymi Brzegami. Wciąż z nadzieją mówiła o powrocie kolejnych węży. Althea podejrzewała, że to jest prawdziwy powód jej nadbrzeżnych lotów. Wspomniała nawet, że chętnie by wysłała żywostatki daleko na południe na poszukiwanie zagubionych niedobitków. Althea uznała to za miarę jej bólu spowodowanego stratami. Od Seldena dowiedziała się, że nie ze wszystkich kokonów wyklują się smoki. Na tym etapie smoczego rozwoju zawsze istniała niejaka śmiertelność, lecz w tej osłabionej grupie była o wiele większa. Selden najwyraźniej opłakiwał je tak samo, jak Tintaglia, chociaż nie umiał do końca wyjaśnić Althei, skąd wie, które z nich umarły nie wyklute. Nigdy nie znała dobrze swego siostrzeńca. W czasie tygodni spędzonych w Trehaug i w okolicy Cassaricku widziała, jak chłopiec robi się coraz dziwniejszy. Zauważała nie tylko zmiany fizyczne. Czasami już nie sprawiał wrażenia małego chłopca. Wydawało się, że kiedy przemawiał do smoczycy, jego intonacja i dobór słów pochodziły od jakiejś starszej, obcej osoby. Pamiętała tylko jeden raz, kiedy przypominał dawnego Seldena; wrócił wtedy brudny i zmęczony po całym dniu spędzonym na wyprawie z Bendirem. Obwiesili bagnistą dżunglę za plażą z kokonami jaskrawymi paskami materiału, przywiązanymi do tyczek albo gałęzi. Ich kolory stanowiły jakiś kod, niezrozumiały dla Althei, mający pomóc przy późniejszych wykopaliskach. W czasie posiłków Selden i Bendir omawiali je z zapałem i snuli plany poważnego kopania w lecie. Pomyślała, że nie zna już swego siostrzeńca, ale jednego była pewna - Selden Vestrit płonął entuzjazmem dla nowego życia, które znalazł. Cieszyła się z tego. Była zaskoczona, że Keffria pozwoliła mu tu przybyć. Może jej starsza siostra w końcu zaczynała sobie uświadamiać, że życie trzeba przeżywać, a nie oszczędzać na nieokreślone jutro. Althea odetchnęła głęboko wiosennym powietrzem, smakując jego zapach i swoją wolność. - Gdzie jest Arogant? - zapytała Amber. Althea jęknęła. - Torturuje Świstaka. Amber się uśmiechnęła. - Kiedyś Świstak mu podziękuje, że tak go naciskał, by się nauczył czytać i pisać. - Możliwe, ale tego ranka nie wydaje się to prawdopodobne. Musiałam ich zostawić samych, bo inaczej straciłabym cierpliwość do nich obu. Świstak więcej czasu spędza na wymyślaniu argumentów przeciwko nauce niż na samej nauce. Arogant mu nie ustępuje. Chłopak jest bystrym marynarzem. Powinien być w stanie nauczyć się czytać i pisać. - Nauczy się - zapewnił je Arogant. Odgarnął z twarzy włosy dłonią poplamioną atramentem. Wyglądał bardziej na zirytowanego nauczyciela niż na kapitana statku. - Zadałem mu do przepisania trzy strony i zostawiłem samego. Powiedziałem, że szybciej zasłuży na wolność dobrą niż niechlujną pracą. - Tam! - zagrzmiał głos „Niezrównanego". Na jego nagły okrzyk z górujących nad nimi drzew zerwało się w niebo stadko kolorowych ptaków. Uniósł wielką dłoń i pokazał nią do tyłu na drzewa. - Tam. To jest to. - Pochylił się, powodując lekki przechył całego statku. - Semoyu! Ster prawo na burt! - Wpadniesz na mieliznę! - zawołał zaniepokojony Arogant. Semoy nie kwestionował rozkazu. Statek zawrócił raptownie w stronę drzew. - Tu jest błotniste dno - odparł spokojnie „Niezrównany". - Jeśli będzie trzeba, łatwo mnie stąd wydostaniecie. Althea chwyciła się relingu, lecz zamiast wpaść na mieliznę, „Niezrównany" znalazł głęboki, choć wąski kanał niemal nieruchomej wody. Może w porze deszczowej był to jeden z licznych strumieni, które zasilały Rzekę Deszczową. Teraz zmniejszył się do pasma spokojnej wody, wijącego się pod drzewami. Opuścili główny nurt Rzeki Deszczowej. Wkrótce jednak takielunek „Niezrównanego" zaczął zawadzać o zwisające gałęzie. - Niszczysz takielunek - ostrzegł go Arogant, lecz statek z rozmysłem wcisnął się jeszcze dalej między plątaninę gałęzi. Althea wymieniła z Arogantem zaniepokojone spojrzenie. Kapitan pokręcił głową i nic nie powiedział. „Niezrównany" był niezależną istotą. Miał prawo rozkazywać swemu ciału. Nowym wyzwaniem związanym z prowadzeniem tego żywostatku było szanowanie jego woli i pozwalanie mu na własną ocenę sytuacji. Nawet jeśli oznaczało to zgodę na ugrzęźnięcie w lagunie pośrodku dżungli. Kilku marynarzy krzyknęło, pytając o coś, lecz Semoy dzierżył ster pewną ręką. Na pokład spadał deszcz liści i gałązek. Zaskoczone ptaki uciekały z wrzaskiem. Statek zwolnił i w końcu się zatrzymał. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił z przejęciem„Niezrównany". - Z całą pewnością - zgodził się kwaśno Arogant, wpatrując się w splątaną masę gałęzi nad głową. - Skarb Igrota - szepnęła Amber. Oboje odwrócili się do niej. Jej wzrok podążał za wyciągniętym palcem wskazującym „Niezrównanego". Althea widziała tylko coś ciemnego wysoko w gałęziach bardzo starych drzew. Galion odwrócił się do ludzi z tryumfalnym uśmiechem. - Domyśliła się pierwsza i domyśliła się prawidłowo - oznajmił, jakby grali w jakąś grę. Na pokładzie znajdowała się większość ich zredukowanej załogi; patrzyła na to, co pokazywał „Niezrównany". W korze pobliskiego drzewa była głęboko wypalona niesławna gwiazda Igrota. Czas ją powiększył. - Największy łup Igrot zdobył wtedy - zaczął wspominać „Niezrównany" - gdy przejął skarby przeznaczone dla satrapy

całej Jamaillii. Było to w czasach, kiedy satrapia raz do roku wysyłała statek który miał zbierać daninę z wysuniętych osiedli. Miasto Wolnego Handlu dostarczyło towary z Deszczowych Ostępów, bardzo dużo towarów. Lecz po drodze do Jamaillii zniknął cały statek. Nikt go już więcej nie widział. - To było, zanim się urodziłem, ale słyszałem o tym - wtrącił Arogant. - Ludzie mówili, że to był najbogatszy ładunek, jaki kiedykolwiek został wysłany z Trehaug. Odkryto wtedy kilka komnat ze skarbami. Wszystko zaginęło. - Zostało ukryte - poprawił go „Niezrównany". Znów spojrzał na wyniosłe drzewa. Althea zerknęła na wysoko umieszczoną ciemną masę, obwieszoną pnączami i lianami. Obejmowała żywe gałęzie kilku drzew. - Nigdy się nie zastanawiałeś, dlaczego Igrot chciał mieć żywostatek? - zapytał tryumfalnie galion. - Bo chciał mieć miejsce, gdzie mógłby przechowywać swoje skarby, miejsce do którego nie mogliby dotrzeć żadni zwykli piraci. Nawet gdyby któryś z członków jego załogi wypaplał, gdzie to jest, rabusie potrzebowaliby żywostatku. Przypłynął tu, a jego chłopcy przeszli z mojego takielunku na drzewa. Zbudowali na nich pomost i wciągnęli na niego skarb. Igrot sądził, że będzie tu bezpieczny na zawsze. - Oślepił cię przed wyborem tego miejsca czy potem? - zapytał Arogant cicho, z wyraźną furią. Galion nie wzdrygnął się na to pytanie. - Potem - odparł spokojnie. - Nigdy mi nie ufał. Miał powody. Straciłem rachubę, ile razy próbowałem go zabić. Oślepił mnie, żebym nigdy nie odnalazł drogi bez niego. - Odwrócił się do oniemiałej z wrażenia załogi i mrugnął do Amber. - Nie sądził, by ktokolwiek mógłby przywrócić mi twarz. Ja wtedy też nie sądziłem. A mimo to jestem tu. Jedyny ocalały z tamtej krwawej załogi. Skarb jest teraz mój. A zatem i wasz. Po jego słowach zapadła pełna oszołomienia cisza. Nikt się nie odezwał ani nie poruszył. Galion uniósł brwi. - Nikt nie chce go dla nas odzyskać? - zapytał cierpko. *** Dojrzenie skarbu było łatwe. Zbudowanie wśród drzew pomostów z lin oraz wyciągów, by przenieść wszystko z powrotem na pokład „Niezrównanego", było czasochłonne. Mimo ciężkiej pracy nikt się nie skarżył. - Jeśli chodzi o Świstaka, to można by pomyśleć, że „Niezrównany" zaplanował to specjalnie po to, by oderwać go od lekcji - zauważył Arogant. Jako najzręczniejszy członek załogi, chłopiec został zwolniony z lekcji do pomocy przy przenoszeniu zdobyczy. - Jeśli uśmiechnie się choć trochę szerzej, to może mu odpaść czubek głowy - zgodziła się z nim Althea. Wyciągnęła szyję, by dojrzeć Świstaka. Wracał do statku z ciężkim workiem obijającym mu plecy. Ani węże, ani rojące się owady nie przytłumiły entuzjazmu, z jakim chłopiec kursował po linach między statkiem i pomostem. - Wolałabym, żeby trochę bardziej uważał - powiedziała z troską. Althea, Arogant i kilku marynarzy stali na wielowarstwowym pomoście z bali. Przez te wszystkie lata starą konstrukcję wzmocniły wrastające w nią pnącza, które zarazem włączyły ją w swój własny system macek i napowietrznych korzeni. Skrzyniom i baryłkom zawierającym skarb I grota nie wiodło się tak dobrze. Na sporą część wykonanej owego dnia pracy składało się przepakowywanie rozsypanych skarbów do opróżnionych skrzynek na żywność i beczułek. Rozmaitość łupów była zdumiewająca. Znajdowali wśród nich jamailliańskie monety i wyroby ze srebra, co oznaczało, że Igrot schował tu nie tylko skarby z Deszczowych Ostępów. Niektóre nie przetrwały. Były tam dawno zbutwiałe pozostałości gobelinów i dywanów oraz sterty żelaznych kółek na zgniłej skórze, która niegdyś nadawała kształt kolczugom. Tego, co przetrwało, było znacznie więcej od tego, co uległo zniszczeniu. Arogant widział puchary ozdobione klejnotami, zdumiewające szable, które, wyciągnięte z ozdobionych filigranem pochew, wciąż lśniły, naszyjniki i diademy, posągi i wazony, plansze do gry z kości i marmuru i pionki z kryształu oraz inne przedmioty, których nawet nie potrafił rozpoznać. Były tam też skromniejsze zdobycze, od tac i delikatnych filiżanek po rzeźbione grzebienie i szpilki wysadzane klejnotami. Wśród towarów z Deszczowych Ostępów znajdował się komplet delikatnie wyrzeźbionych smoków z łuskami z płatków kamieni szlachetnych oraz rodzina lalek z twarzami pokrytymi łuskami Te ostatnie Arogant ostrożnie pakował do koszyka na cebulę z kambuza „Niezrównanego". - To są chyba instrumenty muzyczne albo ich pozostałości - zastanawiała się Althea. Odwrócił się, wyprostowując plecy, i popatrzył, co robi jego ukochana. Na klęczkach wyjmowała zawartość z dużej skrzyni, która popękała w spojeniach. Z uśmiechem uniosła połączone łańcuszkiem kryształy; uwalniane ze swego grobowca podzwaniały i dźwięczały słodko. Zapomniała, że na włosach ma siateczkę z łańcuszków wysadzanych drogimi kamieniami. Poruszone, zalśniły w słonecznym blasku. Althea olśniła Aroganta; serce wezbrało mu miłością. - Arogancie? - powiedziała z wyrzutem po paru chwilach. Uświadomił sobie, że się w nią wpatruje. Bez słowa wstał i podszedł do niej, postawił na nogi i pocałował, nie zważając na pobłażliwe uśmiechy dwóch marynarzy zbierających rozsypane monety do worków z grubego płótna. Trzymał Altheę w ramionach, wciąż na wpół zdumiony, że może to robić. Przytulił ją mocniej. - Nigdy ode mnie nie odchodź - powiedział zduszonym głosem w jej włosy. Uniosła głowę i uśmiechnęła się do niego. - Dlaczego miałabym opuszczać tak bogatego mężczyznę, jak ty? - zapytała kokieteryjnie i delikatnie odepchnęła się od niego rękami. - Wiedziałem, że polujesz na moje bogactwa - odparł, puszczając ją. Powstrzymał westchnienie. Zawsze chciała przerwać z nim kontakt, zanim był gotów ją puścić. Sądził, że sprawiała to jej niezależna natura. Nie chciał się martwić, że Althea zaczyna mieć go dość. jednakże nie sprawiała wrażenia nadmiernie zmartwionej, kiedy nie udało mu się zorganizować ich ślubu w Kupieckiej Sali Zgromadzeń. Może nie chciała się z nim wiązać aż tak nierozerwalnie. Skarcił się za takie wątpliwości i niezadowolenie. Althea wciąż była u jego boku. To więcej, niż miał kiedykolwiek w życiu; było to dla niego też więcej warte niż to bogactwo.

Rozejrzał się po pomoście, na którym stali, a potem spojrzał na podobne konstrukcje na dwóch sąsiednich drzewach. - Ten łup zapełni ładownie „Niezrównanego". Igrot przyprowadził go tu obładowanego skarbami i tak samo będzie, kiedy stąd odpłyniemy. Usiłuję sobie wyobrazić, w jaki sposób zmieni to naszą sytuację, i nie potrafię tego zrobić. Zachwycają mnie swą cudownością poszczególne przedmioty. Althea przytaknęła mu ruchem głowy. - Nie umiem odnieść tego do siebie. Myślę głównie o tym, jak to wpłynie na innych. Na moją rodzinę. Mogę pomóc matce w przywróceniu domu do poprzedniej postaci. Keffria nie musi się już tak martwić o rodzinne finanse. Arogant pokazał w uśmiechu zęby. - Moje plany w większości dotyczą „Niezrównanego". Nowe okna. Nowy takielunek. Usługi dobrego żaglomistrza. A potem coś dla nas. Wybierzmy się w podróż badawczą na południe, do Wysp Korzennych, bez żadnych planów i potrzeby wypracowania zysku. Chciałbym jeszcze raz odwiedzić porty, których nie widzieliśmy od czasów, kiedy twój ojciec był kapitanem „Vivacii". - I po chwili dodał, uważnie obserwując jej minę: - Może moglibyśmy się spotkać z Prawym i „Vivacią". Zobaczyć, jak im się wiedzie. Patrzył, jak Althea się nad tym zastanawia. Odwiedziny położonych najdalej na południe wysp byłyby dla niej powrotem do portów z podróży jej dzieciństwa. Może tam mogłaby się pozbyć choć odrobiny tego stałego żalu, który ją przygniatał. I może widok Prawego i „Vivacii" mógłby pomóc jej pozbyć się niektórych duchów przeszłości. Gdyby zobaczyła, że jej statek jest zadowolony i znajduje się w dobrych rękach, to czy byłoby jej lżej? Nie chciał się bać takiego spotkania. Chociaż przyznanie tego bardzo go bolało, to gdyby nie udało mu się szybko uleczyć Althei z melancholii, być może lepiej byłoby pozwolić jej odejść. Nie chodziło o to, że się nie uśmiechała czy nie śmiała. Nie. Zawsze jednak jej uśmiechy i śmiech zbyt szybko zamierały w milczenie, z którego był wyłączony. - Dobry pomysł - zgodziła się, przywołując go do chwili obecnej. - Gdyby „Niezrównany" dał się na to namówić. Moglibyśmy jednocześnie szukać wężów Tintaglii. - Dobrze - powiedział z udawaną serdecznością. - A zatem tak zrobimy. - Odetchnął głęboko i podniósł wzrok. Krótki wiosenny dzień chylił się ku końcowi. Przez splątane wierzchołki drzew było widać burzowe chmury. Tej nocy mogła na krótko wrócić zima. -Lepiej wszyscy wróćmy na noc na statek - postanowił. - Szybko się ściemnia, a nie widzę sensu w ryzykowaniu ludzi czy skarbów, by przenieść łup jeszcze tej nocy. Althea skinęła głową. - I tak będę chciała zobaczyć, jak go poukładali. - Zwróciła się do marynarzy: - Ostatni ładunek. Zdążymy skończyć jutro. *** Wyszła w ciemność z latarnią w ręku. „Niezrównany" się nie odwrócił, by sprawdzić kto to. Rozpoznał lekki krok bosonogiej Amber. Często przychodziła do niego w nocy. Odbyli wiele nocnych rozmów. Często też nic nie mówili, nie chcąc zakłócać odgłosów nocnych ptaków i płynącej wody. Zwykle poprzez dłonie położone na relingu obdarzała „Niezrównanego" spokojem. Tej nocy, zanim oparła się o reling, powiesiła latarnię na haku i położyła coś na pokładzie. - Piękna noc, prawda? - Tak. Ale nie długo będzie taka dla ciebie. Ta latarnia przyciągnie wszystkie latające owady. Najwięcej ich jest przed samą burzą. Zostań tu dłuższy czas, a cała będziesz pokąsana. - Będzie mi potrzebna tylko przez chwilę. - Nabrała tchu, a „Niezrównany" wyczuł jej niezwykłe podniecenie. Sprawiała wrażenie niemal zdenerwowanej. - „Niezrównany", zaproponowałeś, że podzielisz się z nami swoim skarbem. Znalazłam w nim coś, co rozpaczliwie pragnę mieć. Obejrzał się na nią. Miała na sobie nocną koszulę, długą, luźną szatę, sięgającą do ziemi. Nierówne włosy Amber spadały jej na ramiona. Wciąż było widać oparzenia od wężowego jadu, odcinające się od jej złocistej skóry martwą bielą. Być może czas zatrze te blizny, a przynajmniej „Niezrównany" chciał w to wierzyć. W świetle latarni oczy Amber się skrzyły. Oddał jej uśmiech. - A więc co to za skarb, który musisz mieć? Złoto? Srebro? Starożytna biżuteria Najstarszych? - To. Pochyliła się do leżącego u jej stóp worka z szorstkiego płótna, otworzyła go i sięgnęła do środka. Wyjęła rzeźbiony drewniany diadem. Obracała go w dłoniach z niemal nabożnym skupieniem. A potem śmiałym gestem włożyła tę drewnianą koronę na głowę i spojrzała „Niezrównanemu" w oczy. - Sięgnij do swych smoczych wspomnień, jeśli możesz. Dla mnie. Przypominasz to sobie? Patrzył na nią w milczeniu; nie odwracała wzroku. Czekała. Koronę zdobiły głowy ptaków. Nie. Kur. „Niezrównany" uniósł brew. Amber z żalem zdjęła koronę i podała mu. Ujął ją ostrożnie. Drewno. Rzeźbione drewno. Pokręcił głową. Złoto i srebro, klejnoty i sztuka. Zaproponował jej największe bogactwa Przeklętych Brzegów. I co wybrała cieśla? Drewno. Spróbowała wydobyć od niego odpowiedź. - Kiedyś była pozłacana. Spójrz. Jeszcze widać resztki złota uwięzione w detalach kogucich głów. I są tu miejsca na umieszczenie piór z ogona, ale pióra zgniły dawno temu. - Pamiętam ją - powiedział z wahaniem. - Ale to wszystko. Ktoś ją nosił. - Kto? - spytała z naciskiem Amber. „Niezrównany" podał jej koronę. Cieśla strząsnęła włosy z oczu i znów włożyła ją sobie na głowę. - Ktoś taki jak ja? - zapytała z nadzieją. - Ach, tak. - Usiłował ją sobie przypomnieć. - Przykro mi - powiedział w końcu, potrząsając głową. - Ona nie była Najstarszą. Tylko tyle o niej pamiętam. Kobieta, która nosiła niegdyś koronę, była blada jak mleko. Zupełnie niepodobna do Amber. - Nic nie szkodzi - zapewniła go pośpiesznie, lecz „Niezrównany" wyczuł jej rozczarowanie. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym ją zatrzymać.

- Oczywiście. Czy inni się sprzeciwiali? - Nie pytałam - odparła z zażenowaniem. - Nie dałam im okazji. Znów zdjęła koronę. Wzrokiem i palcami powiodła czule po rzeźbach. - Jest twoja - potwierdził „Niezrównany". - Zabierz ją z sobą gdy będziesz odchodzić. - O. A zatem domyśliłeś się, że odchodzę. - Tak. Nie chcesz ze mną zostać do końca lata? Wtedy tu wrócę żeby być w pobliżu wykluwających się smoków. Wodziła palcem po rzeźbionych kogucich głowach. - Kusi mnie to. Może zostanę. Ale w końcu chyba znów będę musiała się udać na północ. Mam tam przyjaciół. Od dawna ich nie widziałam. - Ściszyła głos. - Gnębi mnie pewne podejrzenie. Myślę, że powinnam jeszcze się trochę powtrącać w ich życie. - Roześmiała się z udawaną lekkością. - Mam nadzieję, że tam z nimi powiedzie mi się lepiej niż tutaj. - Na jej twarzy odmalowała się troska. Amber weszła raptem na reling i poprosiła cicho: - Podnieś mnie. „Niezrównany" sięgnął prawą ręką do tyłu. Amber weszła mu na dłoń, a galion wrócił do przyglądania się gęstwinie dżungli. Łatwiej było odwrócić wzrok od światła i skierować go w mrok. To było mniej męczące. Zmienił ostrożnie pozycję i powoli skrzyżował ręce na piersiach. Amber, ufna jak dziecko, siedziała na skrzyżowanych rękach „Niezrównanego" i wygodnie się opierała o jego tors, zwiesiwszy gołe nogi w dół. Wszędzie wokół brzęczały przenikliwie nocne owady. Amber zawsze ośmielała się zadawać pytania, które inni pozostawiali niewypowiedziane. Tej nocy zadała następne. - Jak oni wszyscy zginęli? Wiedział dokładnie, co cieśla ma na myśli. Nie było sensu udawać, że jest inaczej. I nie było już sensu trzymać tego w tajemnicy. Niemal się cieszył, że może to komuś wyjawić. - Czarodrzew. Bystry zachował kawałek z mojej twarzy. Jednym z jego obowiązków było pomaganie kukowi. Zagotował drewienko z zupą. Umarła od tego prawie cała załoga Igrota. Poczuł, jak Amber się wzdrygnęła. Spróbował jej wyjaśnić sytuację. - On tylko kończył to, co zaczął Igrot. Ludzie zaczęli umierać. Igrot przeciągnął pod kilem dwóch marynarzy za niesubordynację. Obaj utonęli. Dwaj inni wypadli za burtę podczas nocnej wachty w czasie sztormu. Zdarzył się głupi wypadek z olinowaniem. Zginęło trzech ludzi. Uznaliśmy, że stoi za tym Igrot. Zapewne chciał się pozbyć wszystkich, którzy znali miejsce ukrycia skarbu. Łącznie z Bystrym. - Zmusił się do rozluźnienia zaciśniętych dłoni. - Po prostu musieliśmy to zrobić. By ocalić Bystremu życie. Amber przełknęła ślinę. - A ci, którzy nie umarli po zjedzeniu zupy? „Niezrównany" zaczerpnął tchu. - Bystry wyrzucił ich za burtę. Większość była zbyt zatruta, by walczyć. Chyba trzem udało się spuścić szalupę i uciec. Wątpię, czy przeżyli. - A Igrot? Dżungla wyglądała na ciemne, spokojne miejsce. Za kręgiem światła padającego od latarni coś się w niej poruszało. Węże i nocne ptaki, małe nadrzewne zwierzątka - i te okryte futerkiem, i te okryte łuskami. W splątanej ciemności żyło i poruszało się wiele istot. - Bystry pobił go na śmierć. Pod pokładem. Widziałaś tam ślady. Odciski dłoni czołgającego się człowieka. Odetchnął. - To było słuszne, Amber. Słuszne. Westchnęła. - Zemsta za was obu. Za to, że on pobił Bystrego na śmierć. Skinął nad nią głową. - Zrobił to dwa razy. Raz chłopiec umarł na moim pokładzie. Ale nie mogłem pozwolić mu odejść. Nie mogłem. Miałem tylko jego. Innym razem, zwinięty pod pokładem w swojej kryjówce, umierał powoli. Krwawił do wewnątrz, robił się taki zimny, taki zimny. Wołał matkę. - „Niezrównany" westchnął. - Zatrzymałem go przy sobie. Pchnąłem w niego życie i zmusiłem jego ciało, by się naprawiło. A potem umieściłem go z powrotem w jego ciele. Nawet wtedy się zastanawiałem, czy zostało z niego dość, by stał się całą istotą. Ale zrobiłem to. Byłem samolubny. Nie zrobiłem tego dla Bystrego. Zrobiłem to dla siebie. Żebym znów nie był sam. - On naprawdę był w takim samym stopniu tobą, jak sobą. „Niezrównany" niemal parsknął śmiechem. - Między Bystrym i mną nie było żadnego rozgraniczenia. - I dlatego musiałeś go odzyskać? - Nie mógł umrzeć beze mnie. Tak jak ja nie mogłem naprawdę żyć bez niego. Musiałem go odzyskać. Dopóki znów nie stałem się cały, byłem bezbronny. Nie mogłem się zamknąć na innych. Każda kropla krwi przelanej na moim pokładzie była dla mnie torturą. - Och. Przez długi czas wydawało się, że Amber jest zadowolona z rozmowy. Oparła się wygodniej. Jej oddech stał się tak głęboki i regularny, że „Niezrównany" pomyślał, że zasnęła. Za nim, na pokładzie, owady rozbijały się o latarnię. Usłyszał, jak Semoy powoli obchodzi statek. Zatrzymał się przy latarni. - Wszystko dobrze? - zapytał cicho „Niezrównanego". - Wszystko dobrze - odpowiedział statek. Polubił Semoya. Marynarz wiedział, jak pilnować swego nosa. Jego kroki się oddaliły. - Czy czasami się zastanawiasz, jak bardzo zmieniłeś świat? - zapytała cicho Amber. - Nie tylko zachowując Bystrego przy życiu. Po prostu istniejąc. - Będąc statkiem zamiast smokiem? - To też. Niewielkim ruchem dłoni objęła wszystkie jego wcielenia.

- Żyłem - powiedział po prostu. - I przeżyłem. Chyba miałem do tego większe prawo niż inni. - Zdecydowanie. - Przesunęła się, a potem tak się ułożyła w jego ramionach, by mogła spojrzeć w górę. Poszedł za jej przykładem, ale widział tylko ciemność. Nad drzewami wisiały gęste chmury. -Każdy ma prawo do swego życia. Ale co się dzieje, kiedy z braku odpowiednich wskazówek wchodzimy na niewłaściwą ścieżkę? Weź na przykład Prawego. Co się stanie, jeśli było mu przeznaczone inne życie? Co się stanie, jeśli z powodu czegoś, czego nie udało mi się zrobić albo powiedzieć, zostanie królem Wysp Pirackich, chociaż miał prowadzić życie uczonego? Człowiek, którego przeznaczeniem było doświadczyć kontemplacyjnego, klasztornego życia, zamiast tego staje się królem. Jego głębokie medytacje duchowe nie następują i nie są oznajmione światu. „Niezrównany" pokręcił głową. - Za dużo się martwisz. - Powiódł wzrokiem za ćmą. Przeleciała obok niego, zdecydowana rozbić się o latarnię. Ludzie tak krótko żyją. Sądzę, że mają niewielki wpływ na losy świata. A więc Prawy nie zostanie kapłanem. Nie ma to zapewne większego znaczenia niż sytuacja, w której człowiek, który ma zostać królem, zostaje zamiast tego filozoficznie nastawionym samotnikiem. Poczuł, że cieślą wstrząsnął dreszcz. - Och, statku - skarciła go miękko. - Czy to miało być pocieszające? Poklepał ją ostrożnie tak, jak ojciec mógłby uspokajać niemowlę. - Znajdź w tym pociechę, Amber. Jesteś tylko małym, krótko żyjącym stworzeniem. Musiałabyś być błaznem, by sądzić, że możesz zmienić bieg całego świata. Po chwili milczenia roześmiała się niepewnie. - Och, „Niezrównany", masz w tym więcej racji, niż się domyślasz, mój przyjacielu. - Ciesz się swoim życiem, przyjaciółko, i żyj dobrze. Niech inni decydują za siebie, jaką pójdą ścieżką. Zmarszczyła brwi. - Nawet jeśli wyraźnie widać, że jest dla nich niewłaściwa? Że zrobią sobie krzywdę? - Może ludzie mają prawo do swego bólu? - powiedział z namysłem. I po chwili dodał niechętnie: - Może nawet go potrzebują. - Może - zgodziła się smutno Amber. - Podnieś mnie, proszę. Chyba się położę i prześpię z tym, co mi powiedziałeś. Zanim znajdzie mnie deszcz i komary. *** Altheę dusił koszmar. Nie pomagała jej świadomość, że śni. Nie mogła od tego koszmaru uciec. Nie mogła oddychać, a mężczyzna leżał na jej plecach, przyciskając ją i raniąc, raniąc. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Gdyby tylko mogła krzyknąć, obudziłaby się, ale nie potrafiła wydać z siebie dźwięku. Jej krzyki były w niej uwięzione. Sen się zmienił. Nagle stanął nad nią „Niezrównany". Był wysokim, ciemnowłosym, poważnym mężczyzną. Patrzył na nią oczyma podobnymi do oczu Bystrego. Skuliła się. - Altheo, dosyć tego - odezwał się z urazą w głosie. - Żadne z nas nie może już tego znieść. Chodź do mnie - rozkazał. Cicho. W tej chwili. - Nie. Poczuła, że ją ciągnie, ale się mu opierała. Jego znaczące spojrzenie sprawiało, że czuła się zagrożona. Nikt nie powinien tak w pełni rozumieć, co czuła. - Tak - powiedział, kiedy nadal się opierała. - Wiem, co robię. Chodź do mnie. Nie mogła oddychać. Nie mogła się poruszać. Był za duży i za silny. Ale nadal się szamotała. Skoro się szamocze i walczy, to jak może to być jej wina? - To nie była twoja wina. Odejdź od tego wspomnienia; to nie jest teraźniejszość. To już minęło, skończyło się. Pozwól i sobie z tym skończyć. Nie ruszaj się, Altheo, nie ruszaj się. Jeśli krzykniesz, obudzisz się. Gorzej, obudzisz całą załogę. Wtedy wszyscy poznają jej wstyd. - Nie, nie, nie. To nie tak. Chodź do mnie. Masz coś mojego. Ręka zniknęła z jej ust, a ciężar przestał ją przygniatać, lecz wciąż była uwięziona wewnątrz siebie. A potem raptem się uniosła, oswobodzona. Znajdowała się gdzieś indziej, gdzie było zimno, wietrznie i ciemno. Było to bardzo samotne miejsce. Każde towarzystwo było lepsze od tego odosobnienia. - Gdzie jesteś?! - zawołała, ale okazało się, że z jej ust wydobył się tylko szept. - Tutaj. Otwórz oczy. Stała na fordeku podczas nocnej burzy. Wzmagający się wiatr szarpał drzewami, a na pokład sypał się deszcz kawałków kory i liści. „Niezrównany" się odwrócił, by na nią spojrzeć. Nie widziała jego rysów, ale słyszała głos. - Tak lepiej - odezwał się uspokajająco. - Chciałem, żebyś przyszła tutaj, do mnie. Czekałem, myśląc, że w końcu przyjdziesz z własnej woli. Ale tak się nie stało. A to już trwa o wiele za długo dla nas wszystkich. Teraz wiem, co muszę zrobić. - Galion przerwał. Następne słowa było mu trudniej wypowiedzieć. - Masz coś mojego. Chcę dostać to z powrotem. - Nie mam niczego twojego. Wypowiedziała te słowa czy tylko je pomyślała? - Owszem, masz. To ostatni kawałek. Czy ci się to podoba, czy nie, muszę go mieć, by stać się całym. I żeby całą uczynić też ciebie. Myślisz, że to jest twoje. Mylisz się. - Odwrócił na chwilę wzrok. - Ten ból jest właściwie mój. Zaczął padać lodowaty deszcz. Najpierw usłyszała go wysoko wśród drzew. Potem krople znalazły drogę poprzez listowie. Z początku padały delikatnie. Potem wzmagający się wiatr zatrząsł koronami drzew, które pozbyły się swego zimnego ciężaru w formie potopu. Althea już była nieczuła na zimno. „Niezrównany" mówił cicho dalej: - Oddaj mi go, Altheo. Nie ma powodu, dla którego miałabyś go zatrzymać. Nigdy nawet nie należał do niego, żeby mógł ci go dać. Rozumiesz to? On ci go przekazał. Usiłował się pozbyć bólu, dając go komuś innemu, lecz on nie był jego własnością. Powinien był zostać ze mną. Teraz ci go odbieram. Musisz tylko go uwolnić. Zostawiam ci to wspomnienie, ponieważ, obawiam się, ono naprawdę jest twoje. Lecz krzywda jest starą krzywdą, przekazywaną niczym zaraza.

Postanowiłem położyć temu kres. Ból wraca teraz do mnie i ze mną pozostanie. Przez pewien czas opierała się, mocno się tego bólu trzymając. - Nie możesz mi go odebrać. To było takie straszne. To było takie złe. Nikt nie chciał tego zrozumieć; nikt nie chciał uwierzyć. Jeśli zabierzesz ten ból, uczynisz kłamstwo z tego, co wycierpiałam. - Nie. Nie, moja droga, ja uczynię z niego tylko wspomnienie, by nie był czymś, co nieustannie przeżywasz w myślach. Zostaw to w przeszłości. Już cię nie może zranić. Nie pozwolę na to. Wyciągnął ku niej szeroką dłoń. Bojąc się go, lecz nie mogąc się mu oprzeć, położyła na niej swoją małą dłoń. Westchnął głęboko. - Oddaj mi go - poprosił łagodnie. Jakby ktoś wyciągnął głęboko wbitą drzazgę. Był przeciągły ból wydobywania, a potem czyste pieczenie wypływającej krwi. Nagle rozluźniło się coś mocno w niej zaciśniętego. „Niezrównany" miał rację. Nie musiała ściskać swego bólu. Mogła go puścić. Wspomnienie pozostało. Nie zniknęło, lecz się zmieniło. To było wspomnienie, coś minionego. Ta rana mogła się zasklepić i wygoić. Wyrządzona jej krzywda ustała. Althea nie musiała jej zachowywać jako części samej siebie. Mogła dać się uleczyć. Jej łzy rozcieńczały się w deszczu spływającym po jej twarzy. *** - Altheo! Nawet się nie wzdrygnęła. Nieustający deszcz zmywał z nieba noc, rozjaśniając ją do szarego świtu, który ledwie przenikał osłonę drzew. Althea stała na fordeku z rękoma wyciągniętymi w mrok, zalewana deszczem. Ulewa przylepiła jej do ciała nocną koszulę. Wyzywając ją i siebie od głupców, Arogant rzucił się ku niej, chwycił za ramię i potrząsnął. - Zwariowałaś? Wracaj do środka. Uniosła dłoń do twarzy; powieki miała mocno zaciśnięte. Nagle przywarła do niego. - Gdzie ja jestem? - zapytała, oszołomiona. - Na pokładzie. Chyba lunatykujesz. Obudziłem się, a ciebie nie było. Wejdźmy do środka. Deszcz spływał mu po nagich plecach i przyklejał bawełniane spodnie do nóg. Sklejał delikatne włosy Althei i spływał strumieniami po jej twarzy. Trzymała się kurczowo Aroganta i choć dygotała, nie starała się uciec przed ulewą. - Śniło mi się coś - powiedziała, zdezorientowana. - Sen był bardzo żywy, a potem zaraz się skończył. Nic z niego nie pamiętam. - Sny takie są. Przychodzą i odchodzą. Nic nie znaczą. Burza z rykiem wzmogła swą wściekłość. Ulewny deszcz uderzał w wodę otwartej rzeki z sykiem, który docierał nawet do nich. Nie poruszyła się. Podniosła na niego wzrok, mrugając oczyma, by pozbyć się z nich wody. - Arogancie... - Ja tu tonę - oznajmił niecierpliwie i nagle chwycił ją na ręce. Althea oparła mu głowę na ramieniu i pozwoliła się nieść. Nie zaprotestowała nawet wtedy, gdy zawadził jej głową o ścianę w wąskim korytarzu. Znalazłszy się w swojej kajucie, kopniakiem zamknął drzwi i postawił Altheę na podłodze. Odgarnął włosy z twarzy i poczuł cieknący mu po plecach świeży strumyczek wody. Althea stała i mrugała. Mokry materiał nocnej koszuli kusząco przylegał do każdej krzywizny jej ciała. Wyglądała na tak oszołomioną, że Arogant chciał ją wziąć w ramiona i przytulić. Ona jednak by tego nie chciała. Odwrócił się od niej z trudem. - Jest prawie ranek. Przebiorę się w coś suchego - powiedział szorstko. Usłyszał wilgotne plaśnięcie, z jakim jej nocna koszula spadła na podłogę, i ciche odgłosy przeszukiwania skrzyni z ubraniami. Nie chciał się odwracać. Nie będzie się dręczył. Nauczył się powściągliwości. Właśnie znalazł w swojej szafie czystą koszulę, kiedy Althea objęła go z tyłu. W miejscach, w których przeciskała się do niego, jej skóra była jeszcze wilgotna. - Nie mogę znaleźć czystego ubrania - powiedziała mu przy uchu. Stał nieruchomo. Miała ciepły oddech. - Obawiam się, że będę musiała wziąć twoje. Pocałunek w szyję przyprawił go o dreszcz i zadał kłam jej słowom, jako że wyjęła mu koszulę z rąk i rzuciła na podłogę. Obrócił się powoli w jej ramionach i spojrzał w dół na jej uśmiech. Jej swawolność go zdumiała. Niemal zapomniał, że Althea potrafi się tak zachowywać. Zuchwałość jej pożądania sprawiła, że szybciej zabiło mu serce. Jej piersi musnęły jego tors. Położył jej na policzku dłoń, ale zobaczył w jej oczach cień niepewności i natychmiast ją cofnął. Przerażenie starło uśmiech z jej twarzy. W oczach Althei nagle wezbrały łzy. - O, nie, proszę, nie rezygnuj ze mnie - powiedziała błagalnie. Wyraźnie podjęła jakąś decyzję. Chwyciła dłoń Aroganta i przyłożyła ją sobie do policzka. Słowa wylewały jej się z ust. - On mnie zgwałcił, Arogancie. Bystry. Usiłowałam dać sobie z tym radę. Cały czas, kiedy... bardzo cię pragnęłam - powiedziała łamiącym się głosem. - Tylko ciebie. Och, Arogancie. - Nagle zabrakło jej słów. Przycisnęła się do niego, kryjąc twarz na jego piersi. - Proszę, powiedz mi, że między nami wszystko jeszcze może być dobrze. Wiedział. Na jakimś poziomie wiedział. - Powinnaś była mi powiedzieć. - To zabrzmiało jak oskarżenie. - Powinienem był się domyślić - oskarżył sam siebie. Pokręciła głową. - Możemy zacząć od nowa? - zapytała. - I tym razem działać powoli? Targało nim tysiąc uczuć naraz. Mordercza wściekłość na Bystrego. Gniew na siebie, że jej nie ochronił. Uraza, że nie powiedziała mu wcześniej. Jak ma sobie z tym wszystkim dać radę? A potem zrozumiał, co Althea miała na myśli. Przez zaczynanie od nowa. Odetchnął głęboko i z wysiłkiem odsunął to wszystko. - Myślę, że musimy - odparł poważnie. Pogodził się z koniecznością zachowania cierpliwości. Przyjrzał się twarzy Althei. - Chciałabyś na jakiś czas mieć tę kajutę dla siebie? Aż poczujesz się inaczej w związku z... wszystkim? Wiem, że

musimy działać powoli. Strząsnęła łzy z rzęs. Uśmiech, którym go obdarzyła, wydawał się teraz bardziej szczery. - Och, Arogancie, nie aż tak powoli - zaprotestowała. - Chciałam powiedzieć, że powinniśmy zacząć od nowa teraz. Od tego. - Uniosła wargi do jego ust. Pocałował ją bardzo delikatnie i doznał wstrząsu, kiedy poczuł błyskawiczne ruchy czubka jej języka. Zaczerpnęła tchu. - Powinieneś zdjąć te wilgotne spodnie - powiedziała karcąco. Palcami chłodnymi od deszczu zaczęła manewrować przy talii Aroganta. *** „Niezrównany" obrócił twarz ku niebu. Deszcz spłynął mu po zamkniętych oczach do ust. Zimowy chłód umykał przed coraz pewniejszym dotykiem słońca. Galion otworzył oczy i się uśmiechnął. Deszcz zmienił się nagle w zanikającą mżawkę i w oddali odezwał się jakiś ptak. Gdzieś bliżej odpowiedział mu inny. Życie jest piękne. Jakiś czas później poczuł, jak Amber kładzie na relingu rękę. Obok niej oparła kubek z jakąś gorącą zawartością. - Wcześnie wstałaś - powitał ją. Zerknął przez ramię i zobaczył, że cieśla mu się uważnie przygląda. Uśmiechała się. - Obudziłam się przejęta niezwykłym poczuciem zadowolenia. - Naprawdę? - Uśmiechnął się, zadowolony z siebie, i z powrotem popatrzył na dzień. - Chyba wiem, jak to jest. Amber, myślę, że odwraca się mój los. - A razem z nim los wszystkich innych. - Chyba tak. - Przez chwilę rozmyślał. - Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy w nocy? - Tak. Czekała. - Zmieniłem zdanie. Masz rację, że chcesz znów się udać na północ. - Spojrzał na cud wiosennego świata. - Dobrze jest pchnąć ludzi na właściwą ścieżkę. - Znów się do niej uśmiechnął. - Wybierz się na północ.

EPILOG

METAMORFOZA Szarpia odpoczywała. Skończyło się zmaganie, skończyła się walka. Nawet jej ból stępiał do natrętnego pulsowania. Unosiła się w ciemności, która nie była ani wężem, ani smokiem. W tej nieuchronności tkwił spokój. Kiedy nadejdzie lato, Tintaglia odgarnie chroniącą ich grubą warstwę liści. Kiedy jej powłoki dotknie gorące światło lata, wyłoni się z niej jako smoczyca. Męcząca podróż wreszcie się skończyła. Kiedy „Niezrównany" i Ta, Która Pamięta przywiedli ich do ujścia rzeki, węże nie mogły w to uwierzyć. Ani jeden nie rozpoznawał w tym dzikim, mlecznym nurcie dawnej Rzeki Wężowej. Płynęły za przewodnikami, żywiąc głębokie obawy. Wiele z nich umarło. Szarpią nie ustawała w wysiłkach tylko dzięki gorączkowym ponagleniom Tintaglii. Kiedy dotarły do dziwacznej drewnianej konstrukcji naprędce zbudowanej dla nich przez ludzi, wpadła w rozpacz. Woda była za płytka, zakręty zbyt ciasne, by można je wygodnie pokonać. Ludzie najwyraźniej nic nie wiedzieli o wężach, a ona nie mogła im zaufać. I właśnie wtedy, gdy się poddała, pojawił się młody Najstarszy. Nie zważając na rwącą wodę i toksyczną skórę miotających się węży, wszedł na konstrukcję i zachęcał Szarpię do dalszych wysiłków. Słowami słodkimi niczym pęd wiatru owiewającego skrzydła przypomniał im o wszystkim, co je czeka, kiedy wychyną z kokonów. Skierował jej myśli na przyszłość. Widziała, jak inni też nabierają otuchy i posuwają się przez labirynt śluz, nie zważając na ból. Wypełznięcie na brzeg było katuszą. Miało się to odbywać podczas łagodnej pogody, a nie w ostrym chłodzie zimy. Skóra Szarpii zaczęła wysychać zbyt szybko. Nie umiała zaufać ludziom, którzy pośpieszyli w jej stronę, a oni wyraźnie bali się jej grzywy. Swe ładunki przetykanego srebrnymi pasmami błota zrzucali obok niej. Usiłowała dokładnie się w nim wytarzać. Wszędzie wokół niej pozostali robili to samo. Tintaglia chodziła między nimi, zagrzewając ich do wysiłków. Niektórym brakło sił, by pożerać błoto i zwracać je, zmieszane z wydzielinami, które zmieniały je w długie pasma. Unosząc głowę na taką wysokość, by móc uprząść wokół siebie pełny kokon, Szarpia czuła, że zaraz pęknie jej grzbiet. Zanim udało jej się skończyć własną powłokę, ujrzała, że i Sessurea, i Kieresz znaleźli się w kokonach. Kiedy znieruchomieli, a wysychające skorupy przybrały kolor matowej szarości, poczuła się opuszczona, ale przepełniło ją zarazem poczucie ulgi. Cieszyła się, że są bezpieczni. Przynajmniej ci dwaj mieli szansę wyklucia się razem z nią. Smukły minstrel Tellur zginął podczas bitwy morskiej. Mieszkańcy Krainy Miedzi zabili szkarłatnego Sylika, lecz olbrzymi Kelaro miał swój kokon niedaleko od niej. Nie chciała rozmyślać o tych, którzy zginęli; będzie czekać na słońce i wyklucie się ocalałych przyjaciół. Jej znużony umysł pogrążył się w snach o pełni lata. W tych snach niebo roiło się od smoków. Władcy Trzech Królestw powrócili.

PRZEKLĘTE BRZEGI od Miasta Wolnego Handlu do Jamaillii