J K Johansson Miasteczko Palokaski 01 Laura

1 Szkoła w Palokaski nadal sprawiała wrażenie nienaturalnie dużej, choć Miia oczekiwała, że zmaleje w jej oczach tak samo jak wszystko, co pamiętała z dzieciństwa. Rozpościerająca się przed budynkiem ogromna puszcza, w której bawili się w latach osiemdziesiątych, okazała się zaledwie niewielkim parkiem, jednak sama szkoła wydawała się trzydziestosiedmioletniej już kobiecie równie wielka i brzydka jak wówczas, kiedy Miia miała trzynaście lat, i nadal wzbudzała jej respekt. Dziedziniec był za to mniejszy, kosze na śmieci także. Czy naprawdę wyobrażali sobie, że nie było widać, gdy schowani za nimi palili fajki albo się całowali? Drzwi wejściowe skrzypnęły znajomo i Miia przypomniała sobie rwetes, gdy paruset uczniów w tej samej chwili wybiegało na przerwę. Ale teraz odgłos zamykanych drzwi odbił się głucho od ścian korytarzy. Słychać było jedynie dobiegający z zewnątrz odległy warkot śmigłowca. To był ostatni dzień wakacji. Nazajutrz szkoła miała się znów wypełnić niechętnie powracającymi do zwykłych zajęć uczniami. Miia pomaszerowała pewnym krokiem w stronę pokoju nauczycielskiego. Czy może miejsca, w którym pokój nauczycielski znajdował się dwadzieścia lat temu. Czy nadal tak się nazywał? Zamiast gimnastyki teraz były przecież zajęcia sportowe, a majsterkowanie zastąpiły przedmioty techniczne. Na korytarzach zaszły duże zmiany. Pod ścianami pojawiły się zamykane szafki w amerykańskim stylu, z blaszanymi drzwiczkami, takie jak w filmach o high school. Kiedy Miia chodziła do szkoły, książki przenosiło się z klasy do klasy w tornistrach. Nie było też takich designerskich foteli ani lamp. Siedziało się po prostu na podłodze albo na nielicznych drewnianych ławkach, na które maturzyści z samorządu przynieśli pewnego razu poduszki. Za co kupiono te meble, skoro brakowało pieniędzy nawet na podręczniki, nie wspominając już o takim luksusie jak szkolnictwo specjalne? Miia poczuła, że znowu się poci i zwolniła kroku. Rano dwa razy wchodziła pod prysznic, zaraz po przebudzeniu i ponownie po porannej kawie, ale niewiele to dało. Sierpień był koszmarnie duszny i gorący w całym kraju. Nagłówki gazet trąbiły o upałach stulecia, choć wydawało się, że te rekordowe temperatury występowały już od dobrych kilku lat. Miia świetnie się czuła w dżinsach, które miała na sobie, choć w czasie upałów wkładała zwykle szorty – im krótsze, tym lepiej. Tego samego zdania byliby niewątpliwie również chłopcy ze szkoły w Palokaski. Zresztą pewnie nie tylko oni, ponieważ Miia w swoich obszarpanych miniszortach, znakomicie eksponujących jej długie, zgrabne nogi, przyciągała spojrzenia nie tylko mężczyzn, ale i kobiet. Tego ranka stwierdziła jednak, że choć szorty są wygodne i leżą na niej jak ulał, to zarówno w oczach nauczycieli, jak i uczniów wyglądałaby w nich na godną pożałowania kurę domową z pobliskiego osiedla. Na kobietę w średnim wieku, której schlebia, jak mężczyźni siedzący w kawiarni przy drodze próbują zgadnąć, ile ma lat. Zmieniła więc szorty na długie dżinsy i założyła marynarkę z topem, choć mogło to grozić śmiercią na skutek udaru słonecznego. Pokój nauczycielski znajdował się w tym samym miejscu co niegdyś. Przed drzwiami z przyzwyczajenia podniosła rękę, żeby zapukać, i przygotowała się do dygnięcia, po chwili jednak zdała sobie sprawę z tego, że sama była teraz nauczycielką. Nacisnęła klamkę i drzwi do dawnej komnaty tajemnic rozwarły się. Uśmiechnęła się, spostrzegłszy, że nadal podświadomie spodziewała się zobaczyć tu coś nieodpowiedniego dla oczu dziecka. Ale pokój był pusty. Czyżby się spóźniła? Pomyliła dzień i pokój? Gdzie są wszyscy? Nikt na nią nie czekał. A może przyjście tutaj było pomyłką? Miia poczuła, jak pot z niej spływa jeszcze obficiej i zatęskniła za trzecim prysznicem. W ciągu ostatnich lat pracowała jako konsultantka w policji i brała udział w organizowaniu grupy do spraw mediów społecznościowych. Tak często występowała w debatach telewizyjnych i udzielała komentarzy dla gazet, że stała się rozpoznawalna, co miało swoje dobre i złe strony. Praca policjantki zajmującej się walką z przestępczością w Internecie na terenie całego kraju nie mogła się oczywiście wszystkim podobać. Na każde dziesięć wyrazów wdzięczności i przyjacielskich klepnięć po plecach przypadało zwykle parę gróźb śmierci lub przekleństw, i to właśnie one zostawały jej w pamięci. Trudno było oddzielić tę pracę od własnego życia. I choć miała w niej do czynienia z młodymi ludźmi, zauważyła, że tęskni za pracą nauczycielki i spotkaniami z młodzieżą twarzą w twarz. Kiedy usłyszała, że w Palokaski zwolniło się miejsce szkolnego pedagoga, od razu napisała podanie. Mając w ręku dwa dyplomy z doskonałymi ocenami,

mogła sobie wybrać taką pracę, jaką tylko chciała. W powietrzu unosił się zapach świeżo zaparzonej kawy. Miia spostrzegła na stole górę smakowicie wyglądających drożdżówek z waniliowym nadzieniem i przypomniała sobie, że nie jadła śniadania. – Halo, jest tu kto? Nikt nie odpowiadał. Miia wiedziała, że za pokojem nauczycielskim znajdowały się sala konferencyjna i gabinet dyrektora. Wahała się chwilę, czy wejść dalej i poszukać przyszłych kolegów z pracy, czy może zostać i poczęstować się kawą i ciastkiem. To ostatnie bardzo ją nęciło, ale słodycze mogły być przygotowane na jakąś inną okazję. Z drugiej strony drożdżówek było tak dużo, że z pewnością nic by się nie stało, gdyby wzięła sobie jedną. Miia chwyciła ciastko i dokładnie w tym samym momencie drzwi za nią otworzyły się z hukiem. – A, zdążyłaś dotrzeć już tutaj – wysapał mężczyzna, ściągając kask rowerowy. – Pozdrowienia od mamuśki. Coś ci tam wysłała, przyjdź do nas odebrać, jak będziesz miała czas. Miia odetchnęła z ulgą. To był tylko Nikke, jej młodszy braciszek, który pracował w Palokaski jako szkolny psycholog. – A właściwie to gdzie są wszyscy? – spytała. – Rzeczywiście powinni już tu być. Nikke ruszył w stronę pokoi na tyłach, a Miia pobiegła za nim z drożdżówką w dłoni, czując się jak totalna idiotka. Znajdująca się w głębi sala konferencyjna była wypełniona nauczycielami. Miia od razu wyczuła, że coś jest nie tak. Nauczyciele wyglądali wprawdzie na opalonych i wypoczętych, ale rozmowy prowadzono przyciszonym głosem i na pewno nie dotyczyły one wspomnień z wakacji. Dyrektorka, kobieta w wieku przedemerytalnym, wpatrywała się w okno, marszcząc czoło. – Dlaczego macie takie poważne miny? Nie udały się wam wakacje? – spytał Nikke. Niektórzy go pozdrowili, a jakaś młodsza nauczycielka wstała, żeby go uściskać. Miia wiedziała, że jej brat jest lubiany przez współpracowników. Drzwi do jego gabinetu były zawsze otwarte także dla nich, chociaż nie należało to do jego obowiązków. Była dumna, że brat cieszył się taką popularnością. – Znalazłem moją siostrę tam w pokoju. To jest Miia. Trochę się wstydziła wejść do środka. Nauczyciele spojrzeli w jej stronę. – Cześć wszystkim! – Miia schowała drożdżówkę za plecami i spróbowała się uśmiechnąć. – Miło was poznać, choć właściwie niektórych z was już nawet znam. – Miia! – Na twarzy dyrektorki pojawił się ciepły uśmiech. – Witaj w naszym gronie, kochana. – Kobieta mocno objęła Miię, która próbowała nie pobrudzić jej szarego żakietu ciastkiem. – No dobrze, teraz wszyscy są na miejscu – stwierdziła dyrektorka i wskazała nowo przybyłej wolne krzesło. – A więc Miia Pohjavirta zaczyna jutro pracę jako nasz nowy pedagog szkolny. Jest zresztą znana części z nas, ukończyła bowiem naszą szkołę. Miia spojrzała na nauczycieli. Większości z nich nie kojarzyła, ale rozpoznała Mattilę, a także nauczycieli od biologii, rosyjskiego, religii i robótek ręcznych. Co sobie o niej myśleli? Wszyscy uśmiechali się, kiwając głowami. Czy podobnie jak pani dyrektor byli dumni z byłej uczennicy? Czy też w wyrazie ich twarzy kryła się nuta goryczy, bo jej nagłe pojawienie się w tym miejscu mogło im przypomnieć, jak bardzo sami posunęli się w latach? A może był to wyraz lekceważenia i powątpiewania, czy w ogóle nadaje się do tej pracy? Czy nikt się nie zastanawiał, dlaczego wróciła? Dyrektorka zasiadła na honorowym miejscu przy stole. – Chociaż, jak przed chwilą powiedziałam – kontynuowała – cieszymy się, że Miia dołączyła do naszego grona, to niestety mam również bardzo smutne wieści. Dzisiaj rano zadzwonił ojciec Laury Anderson i poinformował, że w sobotę wieczorem jego córka zaginęła. Siedzący po lewej stronie Mii Nikke jakby zachłysnął się powietrzem. Znała ten odgłos. Jej brat wydawał go tylko w chwilach strachu. Na przykład wówczas, gdy został złapany na gorącym uczynku.

– W sobotę duża grupa uczniów tradycyjnie świętowała pożegnanie lata na plaży w Palokaski. Laura dotąd nie wróciła do domu. Nie wiadomo, czy w ogóle weszła do wody, żeby popływać, w każdym razie dno morza zostało... Dyrektorka nie była w stanie wypowiedzieć na głos właściwego słowa. „Przeczesane” brzmiało zbyt okropnie. Jak wyrok, jak ostateczność. – ...zbadane. Jednak bez rezultatu. Oczywiście wierzymy, że Laura zostanie odnaleziona cała i zdrowa, mamy taką nadzieję. Może po prostu została na noc u któregoś z kolegów. Miia zrozumiała teraz, dlaczego atmosfera w pokoju nauczycielskim była przygaszona. Informacja na pewno obiegła już całą okolicę i wiele osób pomagało w poszukiwaniach. Nadal trzymała w ręku ciastko. Słuchając wypowiedzi dyrektorki, szukała wzrokiem miejsca, w którym mogłaby je ukryć, aż wreszcie wepchnęła je ukradkiem do torebki.

2 Kiedy oficjalna część zebrania dobiegła końca, zaczęto rozmawiać o innych sprawach. Spekulowano na temat miejsca pobytu Laury, ale opowiadano również o wakacjach. Miia była zdumiona, słysząc, jak jej brat po mistrzowsku wymyśla dla kolegów z pracy całkiem wiarygodnie brzmiącą historyjkę o wyprawie na północ, chociaż o ile jej było wiadomo, od czasu śmierci taty nie był na rybach, nie mówiąc już o Laponii. Nauczyciele w Palokaski najwyraźniej jednak uważali jego letnie eskapady wędkarskie za coroczny, legendarny już rytuał. Nikke zerknął parę razy na Miię, jakby chciał powiedzieć, żeby lepiej trzymała buzię na kłódkę. Zresztą nawet nie przyszło jej do głowy, żeby się wtrącać, bo gadanina Nikkego skutecznie rozpraszała ponurą atmosferę, która zapanowała po ogłoszeniu wiadomości o zaginięciu Laury. – Chodź, Miia, pokażę ci twój pokój – zaproponowała dyrektorka. Miia pospiesznie wstała, szurając krzesłem. – Spokojnie, kochana siostrzyczko. Nikt cię nie wyśle do kozy, jeśli będziesz nieposłuszna – zakpił Nikke, ale on też wstał. Kiedy szli wzdłuż korytarza za dyrektorką, szturchnął Miię w bok. – Dasz sobie radę. Dyrektorka szybko oprowadziła nową pracownicę po budynku. Miia znała tu wszystkie zakamarki, nie potrzebowała więc żadnej szczególnej prezentacji. Gdy przemierzały korytarze, dyrektorka opowiadała jej o zwyczajach panujących w szkole. Miia raz po raz zerkała na Nikkego, który szedł za nimi. Był dziwnie cichy i patrzył pod nogi. – ...tych zasad tu przestrzegamy i każdy musi je sobie przyswoić tak, że nawet obudzony w samym środku nocy będzie wiedział, co ma robić – oznajmiła dyrektorka i spojrzała na Miię i Nikkego jak nauczyciel, który wie, że uczniowie go nie słuchali, w związku z czym na następnej lekcji będzie kartkówka. – Tutaj jest już twój pokój, Miio. Dyrektorka wskazała jej czysty, przeszklony gabinecik. – Możesz go sobie urządzić, jak tylko zechcesz. Twój brat ze swojego pokoju zrobił prawdziwy buduar – powiedziała i wskazała na sąsiednie pomieszczenie. – Tu są klucze. Ten do drzwi wejściowych, ten do twojego gabinetu, a to jest klucz uniwersalny. Podała Mii pęk kluczy i wygrzebała z kieszeni kartkę. – Czy mogłabyś pokwitować odbiór? Miia nabazgrała swoje nazwisko na skrawku papieru uciętym z jakiejś kserokopii. – Muszę wracać do siebie, żeby sprawdzić plan lekcji. W razie jakichkolwiek pytań z pewnością dowiesz się wszystkiego od Niklasa. Jeśli o mnie chodzi, jesteście wolni. Jeszcze raz witamy w naszym gronie! Dyrektorka posłała im chłodny uśmiech i ruszyła w stronę pokoju nauczycielskiego. Jej kroki odbijały się echem od ścian jak ciche wystrzały. Nikke otworzył drzwi do swojego pokoju i Miia zajrzała do środka. Rzeczywiście nie pożałował na urządzenie wnętrza. W oknach wisiały kolorowe zasłony Marimekko z kolekcji Kaivo, na podłodze leżał miękki wełniany dywan, a zamiast biurka Nikke używał do pracy kanapy, zawalonej teraz stosami papierów. Jedna ściana była pełna książek, na stelażu stały gitara akustyczna, gitara elektryczna oraz ukulele, w kącie leżała piłka do ćwiczeń, a naprzeciwko kanapy postawiono dwa wygodne fotele. Jedynym dysonansem stylistycznym były kwiatki na parapecie, które zwiędły przez lato. Na ścianach porozwieszano koneserskie dzieła sztuki, domagające się baczniejszej analizy. – Zostały zrobione przez uczniów – wyjaśnił Nikke. Włączył duży wiatrak i po chwili Miię owionęła fala cudownie chłodnego powietrza. – Wygląda to trochę inaczej niż u was w domu – stwierdziła Miia i padła na jeden z foteli. Strumień powietrza z wentylatora był tak przyjemny, że miała ochotę od razu zrzucić z siebie ubranie. – Chyba to właśnie tutaj, a nie w domu, wykorzystałeś całą swoją kreatywność. – A to niby dlaczego? Miia dobrze wiedziała dlaczego, ale nie chciała narzekać na Suski. – Wymienimy się pokojami? Dostaniesz pięć euro. – Patrzyła na brata, który rozgarniał papiery, żeby zrobić sobie miejsce do siedzenia na kanapie.

– Za dychę. – OK. – Ale zatrzymam wiatraczek. – Nie ma mowy! – To się nie zamienię. Miia podniosła się, niechętnie opuściła strefę chłodnego powietrza i skierowała się ku drzwiom. – O, masz tu też coś takiego! Rozsunęła i zsunęła żaluzje wiszące na przeszklonej ścianie od strony korytarza. – A chciałabyś, żeby wszyscy cię widzieli w trakcie wizyty u psychologa? Pewnie, że nie, pomyślała Miia. Nigdy nie była u psychologa, chociaż jej to zalecano. Nie dlatego, że miała pomieszane w głowie, ale z zupełnie innego powodu. Po wejściu do swojego nowego gabinetu zaczęła się zastanawiać, jak by tu go urządzić. Ale jedyną rzeczą, o której teraz marzyła, był mimo wszystko wentylator. Otworzyła okno i wpuściła do środka jeszcze więcej nagrzanego powietrza. Pokój wyglądał przeciętnie, jak każde inne miejsce pracy. Biurko i półki z płyty wiórowej, jedno okazałe, w zamyśle ergonomiczne krzesło obrotowe, drugie wygodne krzesło po przeciwległej stronie biurka i trzy stołki z metalowymi, pobrzękującymi nóżkami. Zasłonki były takie same jak we wszystkich innych biurach. Delikatne zielone łodyżki trzciny na beżowym tle. W pokoju nie było komputera. Miia pomyślała, że później mogłaby skombinować sobie jakiegoś laptopa. Poprzednim razem, kiedy zastępowała w szkole nauczyciela edukacji początkowej, miała do dyspozycji tylko komputer stacjonarny w pokoju nauczycielskim. Miała nadzieję, że tak samo będzie w szkole w Palokaski. Życie było dużo łatwiejsze, gdy nie trzeba było nieustannie opierać się pokusom. Tak czy inaczej znów trzeba będzie przyzwyczaić się do bliskości komputera, a zarazem zachować dystans. Miia usiadła na krześle obrotowym i poszukała po omacku rączki do regulacji, bo blat biurka znajdował się na wysokości jej brody. Ciągnęła i obracała rączką we wszystkich kierunkach, jednak krzesło ani drgnęło. W końcu się poddała, wstała i podeszła do okna. Miała niczym nieprzesłonięty widok na śmietnik. Postanowiła, że koniecznie musi kupić jakieś porządne zasłonki. Nikke wsadził głowę przez szparę w drzwiach. – Można wpaść w gości? Podał Mii jeden ze zwiędłych kwiatków. – Powodzenia w nowym miejscu pracy! – Zatrzymaj sobie tę swoją zdechłą wierzbówkę! – To jest taki gatunek, który zawsze latem wypoczywa i budzi się do życia dopiero jesienią, gdy tylko wystarczająco dobrze się go podleje. Nikke postawił kwiatek na parapecie i zabrał się za krzesło Mii. Paroma energicznymi ruchami wyciągnął siedzisko do góry. – Jak to zrobiłeś? – Magic touch. – Dobrze znasz tę zaginioną dziewczynę? Nikke wciągnął szybko powietrze, tak samo jak wcześniej w pokoju nauczycielskim. Był naprawdę zmartwiony. – Tak myślałam. – powiedziała. – To twoja pacjentka? – Klientka. Nie wolno ich teraz nazywać pacjentami. – A więc zgadłam. – Laura nie jest typem uciekinierki. – Myślisz, że coś jej się przytrafiło? Nikke przez chwilę milczał.

– Ta dziewczyna naprawdę dobrze sobie radzi w szkole. I jest utalentowaną pianistką. Raczej cicha, można nawet powiedzieć, że nieśmiała. Ale ze wszystkimi ma dobre stosunki. – Dlaczego przychodziła do ciebie na rozmowy? Nikke nie odpowiedział. – Powiedz tyle, ile możesz. Teraz nie jestem twoją siostrą, ale koleżanką z pracy, więc granice tajemnicy zawodowej przebiegają trochę inaczej. Z pewnością będziemy mieli wspólnych pacjentów. O, przepraszam! Klientów. – Chociaż Laura wydawała się całkiem spokojną dziewczyną, potrafiła uparcie dążyć do celu. Miała klasyczne wykształcenie muzyczne. Wiedziała, czego chce. Przynajmniej sprawiała takie wrażenie. Od czasu do czasu strasznie się zapalała. Nie jestem pewien, czy mówiła mi, co naprawdę myśli. Nikke znów zamilkł. Miia wpatrywała się w okno. Widziała, jak jakiś samochód wjechał na dziedziniec, słyszała, jak drzwi otworzyły się i zamknęły z trzaskiem, ale z tego miejsca nie zdołała dojrzeć nic więcej. – Przez ostatni rok bardzo się zmieniła. Jasne, wszyscy się zmieniają, jednak Laura naprawdę była jakaś inna. Miia spojrzała na brata. Nie zrozumiała. – Okres dojrzewania. Na pewno o tym słyszałaś. Każdy go przechodzi. Zrywa się z domem, z rodzicami, hormony buzują. – Nie, pierwszy raz o tym słyszę – odparła ironicznie Miia. – Laura była pod tym względem klasycznym przykładem. Obcięła warkocze i tak mocno malowała oczy czarną kredką, że chyba ledwo cokolwiek widziała. Podobno rodzice narzekali na jej zachowanie. Najbardziej ojciec. W odwecie dziewczyna przestała się uczyć i grać na pianinie. – Czy ucieczka z domu nie wpisuje się czasem w ten scenariusz? – Owszem, ale... to wszystko w jej wydaniu było zbyt świadome i oczywiste. Cały czas miała nad tym kontrolę. Wiedziała, że ten okres kiedyś minie. Że teraz trzeba się buntować, ale potem życie potoczy się inaczej. Miia obserwowała brata, który mówiąc, bawił się krzesłem obrotowym. Rozległo się pukanie do drzwi, poszła otworzyć. Na korytarzu stał mężczyzna w średnim wieku, z parodniowym zarostem i włosami w nieładzie, ubrany w wyblakły płaszcz z popeliny. Miał łagodny wzrok i szeroki uśmiech, i ktoś, kto go nie znał, mógłby pomyśleć, że jest to albo człowiek z marginesu społecznego, albo genialny naukowiec. – Korhonen! – wykrztusiła Miia i nie mogła wydobyć z siebie ani słowa więcej. Dobrze znała komisarza Kariego Korhonena, był oficerem śledczym w tym samym czasie, gdy pracowała w policji. – Witaj, Miia. A więc spotykamy się wcześniej, niż można było przypuszczać. – Niestety. Muszę przyznać, że jesteś ostatnią osobą, którą chciałam dzisiaj spotkać – odparła Miia i podała mu rękę. – Wierz mi lub nie, ale czuję dokładnie to samo. Miia spojrzała w jasne oczy Korhonena i zdała sobie sprawę, że już się za nim stęskniła. Był jednym z tych ludzi, jakich lubiła najbardziej. Jego niedbały wygląd mocno kontrastował z tym, że jako policjant należał do pierwszej ligi, a jako przyjaciel do superligi. Ostatnim razem ściśle współpracowali wiosną, udało im się wtedy wykryć krąg pedofilów od dłuższego czasu działających w Internecie. – Zgaduję, czemu się tu pojawiłeś. Przyszedłeś sam? – Lehtola jest na zwolnieniu lekarskim, a to przecież tylko rutynowe przesłuchanie. – To jest mój brat, Niklas Pohjavirta. Pracuje tutaj jako szkolny psycholog. Nikke wstał, żeby przywitać się z Korhonenem. – Kari Korhonen z policji. Właśnie ciebie szukałem. – Korhonen rzucił Mii przepraszające spojrzenie, zanim ponownie zwrócił się do Nikkego. – Czy moglibyśmy gdzieś spokojnie porozmawiać? O zniknięciu córki Andersonów...

3 – Podejrzewacie, że chodzi o przestępstwo? – spytała Miia, mimo że zrozumiała spojrzenie Korhonena. To nie była jej sprawa. – Nie. Ale już od dwóch dni nie ma wieści o tej dziewczynie i trzeba prześledzić wszystko od początku do końca – odparł Korhonen. – Chodźmy do mojego pokoju. – Miia złapała go za rękaw. Nikke zdążył już wyjść. – Podpytałam go trochę o Laurę – dodała. – Mogłem się tego spodziewać. Od razu wzięłaś sprawy w swoje ręce. A miałaś przyjść tutaj, żeby uczyć... – Może moglibyśmy w którymś momencie wymienić się informacjami. – Może. Ale ty naprawdę jesteś teraz pedagogiem i na tym powinnaś się skoncentrować. Sama zresztą wiesz, że statystycznie rzecz biorąc, przypadki zaginięcia młodych niemal zawsze kończą się dobrze. Tylko kilka procent ma inny finał. Korhonen popatrzył surowo na Miię, jednak nie odniosło to żadnego skutku. – Ale jeśli się okaże, że doszło do przestępstwa, to będę w doskonałym miejscu, żeby obserwować wszystkich znajomych Laury – oświadczyła Miia. Policjant spojrzał na nią łagodnie. – Ty już u nas nie pracujesz. Odpowiedź Korhonena nie zadowoliła Mii, ale też nie była dla niej żadnym zaskoczeniem. – Tak, mój drogi Korhonenie. Jestem teraz pedagogiem szkolnym. Policjant miał ochotę musnąć Miię w policzek na pocieszenie, ale nie zrobił tego. – To dobrze, że teraz pracujesz tutaj. – I nadal potrafię mieć oczy i uszy szeroko otwarte. – W to nie wątpię. – Korhonen uśmiechnął się i podszedł do drzwi. – Ale założę się, że ten przypadek wyjaśni się szybko i bez większych komplikacji. Prawdopodobnie dziewczyna sama wkrótce się zgłosi. Albo znajdziemy ją na brzegu. Miejmy jednak nadzieję, że wróci o własnych siłach. Miia została sama. Znów poczuła gorąco. Zupełnie jakby obecność kolegi z policji na chwilę ochłodziła pokój. To by wyjaśniało, jakim cudem Korhonen mógł w taki upał nosić popelinowy płaszcz. To było naprawdę cool. Ale Miia nie miała takich zdolności. Pomyślała, że musi jak najszybciej kupić wentylator, najlepiej od razu, żeby był już na jutro. Przez nieuwagę znów opuściła siedzisko fotela. Przyniosła wodę z łazienki na korytarzu i podlała zwiędnięty kwiatek, żeby dać mu szansę na cudowne ozdrowienie, które obiecał Nikke. W końcu wzięła torebkę, zgasiła światło i wyszła. W pokoju nauczycielskim nie było już nikogo. Gabinet dyrektorki też był pusty. Na dworze stał volkswagen Korhonena. Miia nieraz w nim siedziała i nawet nie zaglądając do środka, wiedziała, że samochód był pełen śmieci. Szła w stronę domu w pełnym słońcu, niebo było bezchmurne, a po drodze nie trafiło się ani jedno zacienione miejsce. Była cała spocona, więc zatrzymała się i podwinęła nogawki dżinsów. Wiele by dała, żeby teraz popływać. Przydałoby się jeszcze kilka dodatkowych dni wakacji. Czuła, że jest zupełnie nieprzygotowana do rozpoczynającego się jutro zwykłego dnia pracy. Poranne dobre samopoczucie gdzieś zniknęło. To ze zmęczenia, powtarzała sobie. Od wielu nocy nie mogła się porządnie wyspać. Było za gorąco. I na dodatek dzisiejszy dzień okazał się ciężki – zupełnie nie tak to wszystko sobie wyobrażała. Poranny pośpiech nie pozwolił jej zatrzymać się nad krajobrazami zapamiętanymi z dzieciństwa. Teraz też nie dała dojść do głosu nostalgii, a letnie Palokaski, pełne kwitnących kwiatów, było zbyt piękne, aby zacząć snuć poważne rozważania. Miia czuła, jak powoli się rozluźnia. Przechodząc obok kiosku z lodami, kupiła dwie gałki w wafelku i usiadła na ławce, żeby je zjeść. Palokaski było niegdyś podhelsińskim letniskiem. W latach sześćdziesiątych XX wieku na polach zaczęły wyrastać

bloki i centra handlowe, a na nabrzeżu wybudowano domki jednorodzinne. Dekadę później sprowadziły się tu łaknące przestrzeni i świeżego powietrza rodziny z dziećmi, w tym również rodzina Mii. Najpierw cały dobytek wniesiono do bloku, lecz później, wraz z awansem taty na kierownicze stanowisko, ich pięcioosobowa gromadka przeniosła się na nabrzeże do własnego domu. Działka nie była wprawdzie usytuowana nad samym morzem, ale z jednego rogu podwórka można było dojrzeć kawałek połyskującej tafli. Miia ciepło wspominała swoje dzieciństwo. Palokaski to był raj, nigdy nie brakowało tu kolegów, a okolica zamieniała się, w zależności od zabawy, a to w wioskę rybacką, a to w las, w którym mieszkała Ronja, córka zbójnika, a to w statek piracki. Zawsze było gdzie stawiać zamki ze śniegu, klecić chatki czy bawić się w kwiaciarnię, a skrytek było nawet więcej, niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. Dzieciaki traktowały domy sąsiadów jak własne, a jedyną rzeczą, której należało się bać, były potwory z wyobraźni. Miia skończyła jeść loda i ruszyła w stronę niewielkiego centrum handlowego. Dawniej każdy sklep w centrum miał swoją specjalizację. W jednym były zabawki, w drugim artykuły papiernicze, w innych porcelana, sprzęt wędkarski, pieczywo, słodycze czy kwiaty. Na początku lat dziewięćdziesiątych wskutek kryzysu wszystkie te sklepiki upadły niemal z dnia na dzień. W miejsce niektórych otwarto bary z piwem, w oknach pozostałych pojawiły się tablice z napisem „do wynajęcia”. Teraz w centrum znajdowały się zaledwie jeden dogorywający sklep spożywczy i oddział zakładu ubezpieczeń społecznych. Znaczenie tego miejsca spadło jeszcze bardziej, gdy bogatsi mieszkańcy zaczęli jeździć swoimi SUV-ami na zakupy do innych centrów handlowych. Sklep monopolowy jeszcze dałby sobie tutaj radę, ale najbliższy i tak znajdował się w olbrzymiej galerii handlowej przy autostradzie. Tylko sklepik z prasą i przekąskami został sztucznie reanimowany po przemianach. Zanim się spostrzegła, była przy sklepie. Chociaż nie zamierzała niczego kupować, weszła do środka – wewnątrz panował przyjemny chłód. Stojąc przed stoiskiem z gazetami, wypatrzyła na okładce „Glorii” nazwisko Tiiny Ojantaus. Kto ma czas i ochotę bez przerwy czytać o tej krezusce? Miia zauważyła jednak, że w magazynie omawiano również nowe metody leczenia niepłodności. Nikke i Suski od wielu lat bezskutecznie starali się o dziecko. Postanowiła kupić gazetę dla bratowej. Szeregowy domek, w którym mieściło się nowe dwupokojowe mieszkanie Mii, znajdował się w okolicy nazywanej wododziałem. Upodobali ją sobie przedstawiciele klasy średniej. Kiedy po kryzysie w latach dziewięćdziesiątych pogłębiły się różnice w dochodach, na nabrzeżu zaczęto stawiać coraz okazalsze pałace, otoczone murami i najeżone systemami zabezpieczeń. W tym samym czasie bloki czynszowe z lat siedemdziesiątych coraz bardziej podupadały. Krajobraz Palokaski w niezwykle jaskrawy sposób odzwierciedlał przepaść w poziomie życia mieszkańców Finlandii. Standard życia miał tu istotny wpływ na to, kto z kim się zadawał. Tak jakby istniały dwa Palokaski: bogate i biedne, a pomiędzy nimi rozciągała się strefa bezstronnych i niedbających o wpływy obserwatorów. Dotarłszy do domu, Miia pogratulowała sobie, że zostawiła okna otwarte na przestrzał na cały dzień. Szybko ściągnęła z siebie przepocone ubranie, po czym założyła szorty i bluzeczkę na ramiączkach. Jej nowe lokum wyglądało tak, jakby mieszkała w nim już od dłuższego czasu. Przeprowadzka z centrum Helsinek była dość łatwa, jako że Miia nie posiadała zbyt wielu sprzętów. Braki uzupełniła w Ikei – sprawnie dopasowała do siebie elementy szwedzkich układanek i urządziła sobie szybko przytulne mieszkanko. Kartony z książkami i torby z ubraniami wypakowała w jeden wieczór z pomocą Suski. Otworzyła lodówkę. W środku było pusto, półki drgały w takt buczenia agregatu, a światełka paliły się przepraszająco. Dlaczego kupiła pisemko dla kobiet zamiast jedzenia? Siegnęła po komórkę, chwilę przeglądała w sieci palokaskie pizzerie, aż w końcu zamówiła dwie duże pizze z tuńczykiem oraz dwie półlitrowe butelki coca-coli light. Wzięła na kolana laptopa, podwinęła nogi pod siebie i spokojnie, w skupieniu otworzyła komputer. Miała pozwolenie na to, by raz dziennie przejrzeć Facebooka i pozostałe portale społecznościowe. Tak to uzgodniła sama ze sobą. Strajk generalny byłby już przesadą, zresztą był zwyczajnie niemożliwy. Z drugiej strony ten raz dziennie w zupełności wystarczał. Najważniejsze, że przyznała się sama przed sobą, iż była uzależniona.

Szybko sprawdziła maile i zalogowała się na Facebooku. Przewinęła główną stronę, ale u nikogo nie wydarzyło się nic nowego. Zdjęcia z wakacji zaczynały się już robić nudne, nawet nie miała ochoty na nie klikać. Ten sam zachód słońca i pomost na wszystkich. Nie było co oglądać. W sumie to dobrze. Nic nie straciła, choć nie zaglądała co minutę do sieci w telefonie, jak dawniej. Czerwony kwadracik w lewym górnym rogu obwieszczał, że na Miię czekało sześć nowych zaproszeń do grona znajomych. Dwa od nauczycieli, reszta od nastolatków. Miia nie rozpoznała żadnego z nich z imienia, ale zaakceptowała wszystkich. Z racji swojego zawodu miała tysiące „przyjaciół”, których w ogóle nie znała. Często zastanawiała się, czy nie utworzyć pod przybranym imieniem profilu tylko dla osób, z którymi rzeczywiście była związana, ale nie zdążyła się jeszcze do tego zabrać. Wystukała szybko nowy status: Palokaski, mon amour! Back to work, back to school. Hope it’s going to be cool . W ciągu kilku sekund pod wpisem pojawiło się parę lajków. Teraz wiedziała, że czeka ją najcięższa próba: czy wytrzyma do jutra bez sprawdzania, czy pojawiły się inne komentarze i polubienia? Zaczęła czytać wiadomości. Było ich sporo – część od prawdziwych znajomych, inne od osób zupełnie nieznanych, a wszystkie w jakiś sposób wiązały się z jej pracą w policji. Pewnie jeszcze długo będzie je dostawać. Wprawnym okiem przeglądała skrzynkę odbiorczą. Czuła się zmęczona. Kiedy wreszcie przywiozą te pizze? Już miała wyłączyć komputer, gdy jedna z wiadomości obudziła jej czujność. Wysłała ją Johanna Malkamäki. Nazwisko nie brzmiało znajomo, jednak Johanna napisała krótko, że chciałaby porozmawiać o Laurze Anderson. Miia kliknęła na profil dziewczyny. Johanna Malkamäki była najwyraźniej uczennicą liceum w Palokaski. Ostatnio aktualizowała swoją stronę w sobotę, tego wieczoru, kiedy zaginęła Laura. Miia wyszukała na liście znajomych Johanny Laurę Anderson i spróbowała obejrzeć jej stronę na Facebooku, ale profil otwierał się tylko dla znajomych. Zaczęła właśnie odpisywać Johannie, kiedy usłyszała dzwonek u drzwi. Dostawca pizzy. Wreszcie przyjechało jedzenie. Pochłonięcie dwóch dużych porcji nie powinno zabrać jej wiele czasu. Kiedy Miia otworzyła drzwi, zza sąsiednich domów dobiegł ją ryk silnika. Nisko, niemal nad koronami drzew, nadlatywał ogromny, biały helikopter, na którym widniał pomarańczowy pas, znak rozpoznawczy straży granicznej. Kiedy helikopter znalazł się tuż nad jej głową, Miia poczuła łomot w piersiach. Maszyna przeleciała nad domami i skierowała się nad morze. Rumor ucichł, ale Miia nadal czuła ścisk w sercu.

4 – Znowu chrupiesz. Nikke zerknął na siedzącą naprzeciwko Suski, a potem na grzankę w swoim ręku. – Przepraszam. Suski prychnęła i przewróciła kolejną stronę „Gazety Helsińskiej”. Jeżeli szanowny pan Fazer przeznaczał co roku na badania i rozwój piekarnictwa tak dużo pieniędzy, jak przypuszczał Nikke, to nic dziwnego, że tosty były takie chrupiące. Albo wszyscy spiskowali przeciw niej i robili jej ukradkiem na złość. Czy nie można było pić soku pomarańczowego Valio inaczej, niż siorbiąc? Albo czy Paulig dodawał do swojej kawy odgłosy cmokania? Nikke odgryzł kolejny kawałek grzanki i starał się go przeżuć, nie wydając przy tym żadnego odgłosu. Potem wstał, zgarnął wierzchem dłoni okruchy ze stołu i strząsnął je na ręcznie zdobiony talerzyk, po czym ruszył w stronę zmywarki. Suski złożyła starannie gazetę i obtarła usta. – Kochanie, czy nie ustalaliśmy, że śniadanie jemy w ubraniach? Teraz, kiedy wakacje się już skończyły, musimy znowu zacząć żyć jak ludzie. Nikke odruchowo wcisnął rąbek starego T-shirtu z nadrukiem zespołu za gumkę bokserek. – Rozumiem, że trudno jest pani oglądać swego męża w takim poniżeniu. – Podkradł się do Suski od tyłu i pocałował ją w szyję. – Tego tylko by brakowało, żeby któryś z sąsiadów to zauważył i pomyślał, że żyjemy tu jak jakieś stare, dobre małżeństwo. – Hej, chyba wiesz, co mam na myśli. – Wiem. Jeżeli byłbym szczęśliwym posiadaczem trzyczęściowego garnituru, na sto procent nie zdejmowałbym go nawet do snu. Daję słowo honoru. – Nikke podniósł rękę do serca i z pełną powagą spojrzał żonie w oczy. Suski nie mogła powstrzymać uśmiechu. – Czy dama mego serca nie wzgardziłaby dolewką herbaty w ten piękny boży poranek? – Nikke uniósł czajniczek ze śniadaniowej kolekcji i rozlał herbatę na bieżnik. Odruchowo wzdrygnął się, ale potem zaczął spokojnie nalewać napój do filiżanki. Suski głęboko westchnęła, siląc się na uśmiech. – Dziękuję. – Wszystko, czego tylko pani sobie życzy. Nikke usiadł z powrotem przy stole i popatrzył na żonę. Suski wyglądała wciąż tak samo jak wtedy, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Wyszedł właśnie z wojska na przepustkę i wrócił do pustego domu. Matka była w pracy, a Miia licho wie gdzie. Krążył po rodzinnym domu jak po obcym budynku, dziwiły go puste pokoje oraz obcy zapach, który w nim zapanował, od kiedy mieszkały tu już tylko dwie kobiety. Sam co prawda bywał w swoim pokoju zaledwie co weekend, ale w domu były też pomieszczenia, które stały zupełnie nieużywane. Gabinet ojca. I ten drugi. Od lat nikt w nich niczego nie ruszał. Nikt nie dałby zresztą rady, nawet gdyby bardzo chciał. To byłoby zbyt bolesne dla wszystkich. Zmęczony i głodny żołnierz powędrował prosto do kuchni, przygotował sobie osiem grzanek z masłem, pasztetową i ogórkami konserwowymi oraz wymieszał w kuflu kakao na zimno. Jadł, stojąc przy zlewozmywaku, krusząc chleb na podłogę i rozsypując naokoło drobinki kakao. Z jakiegoś powodu pomaszerował następnie do pokoju Mii zamiast do swojego, wyciągnął się na jej nakrytym miękką różową narzutą łóżku i zasnął. Kiedy po kilku godzinach otworzył oczy, obok łóżka stała oszałamiająco atrakcyjna dziewczyna w wieku Mii i świdrowała go surowym spojrzeniem. Z niejaką pogardą patrzyła na żołnierskie ubranie Nikkego i zaschniętą na jego policzku strużkę śliny, której nieszczęsny brązowy kolor chłopak zidentyfikował później jako pozostałość po kakao. Poderwał się z łóżka, chcąc przygładzić ręką włosy, chociaż właściwie nie miał czego przygładzać. – Oooch... – Jestem Suski. Koleżanka Mii. Wróciłyśmy właśnie z treningu. Teraz, dobre dziesięć lat później, ta sama dziewczyna, a właściwie kobieta, siedziała naprzeciwko niego przy stole,

jedząc śniadanie, z tą samą gniewną miną. Miała może kilka zmarszczek więcej, ale grube, niemal kruczoczarne włosy związała w znajomy kucyk, a na policzkach gorzał ten sam, dobrze mu znany rumieniec. Wstała, opłukała dokładnie swoje naczynia i wstawiła je do zmywarki. Wyciągnęła z dolnej szafki rulon jednorazowych ściereczek, oderwała jedną i nasączyła ją dezynfekującym płynem do mycia. Zaczęła wycierać okolice uchwytów lśniących od czystości szafek kuchennych, a następnie zajęła się świecącym pustką blatem. – Napisała do mnie wczoraj Miia. Przeczytała jakiś artykuł o nowych sposobach leczenia i obiecała, że przyniesie mi dzisiaj tę gazetę do szkoły. Dla ciebie. – Jak myślisz, o której wrócisz? – Dziś pierwszy dzień lekcji, więc trudno powiedzieć. Ale powinniśmy skończyć zgodnie z planem. Pozostaje tylko sprawa Laury. – Laury. – Tak, Laury. Tej zaginionej dziewczyny. Suski przepłukała szmatkę, wyżęła ją do sucha, cisnęła do pojemnika z biodegradowalnymi odpadkami i podeszła do okna. Wkrótce jej kwiaty w ogrodzie przegrają walkę z upałem. – Znaleźli ją już? – Nie. – Nie rozumiem, dlaczego wokół tej historii powstało takie zamieszanie – powiedziała. – Tu nie chodzi o żadne zamieszanie – skwitował Nikke. – Trzeba to po prostu wyjaśnić, a ponieważ dziewczyna była moją klientką, muszę w tym pomóc. To wszystko. Suski przeniosła wzrok na dalie. Czy to możliwe, że zobaczyła jeden zwiędły listek? Przecież mimo upału powinny wytrzymać aż do października! – Czy ty w ogóle możesz im o niej opowiadać? Czy nie obowiązuje cię tajemnica zawodowa? – Odwróciła się do męża. – Nie będę przecież zdradzał żadnych poufnych szczegółów bez potrzeby. Ale dość dobrze znam krąg jej znajomych i panujące w nim układy. Wiem, co robili. – Nikke podniósł się nieco zbyt gwałtownie. – I nawet ty mogłabyś zrozumieć, że ludzie troszczą się i niepokoją, kiedy ktoś zaginie. Suski spojrzała na niego, teraz już wyraźnie wściekła. – Tylko nie zaczynaj mi teraz urządzać cyrku. Przecież pół lata spędziłam tu sama, podczas gdy ty całymi dniami na oczach ludzi uganiałeś się za tą dziewczyną! Nikke objął ją ramionami. – Suski, kochana. Przecież wiesz, że byłem w pracy. Laura to moja klientka i musiałem się nią zająć. Jestem psychologiem, a nie nauczycielem, i nie mam takich bajecznych wakacji jak moi koledzy. Zdarza się, że moi klienci potrzebują pomocy także latem. Suski rozluźniła się nieco i objęła Nikkego za szyję. – Przepraszam. To tylko takie gadanie, sam wiesz. Nastrój mi się zmienia jak chorągiewka. Nikke pocałował ją delikatnie w usta i potarł swoim nosem o jej nos. – Tak, wiem. Suski odchyliła nieco głowę do tyłu i spojrzała na swojego mężczyznę. Był taki cudowny, przystojny i dawał jej poczucie bezpieczeństwa. – Jednego tylko nie potrafię zrozumieć: ile pracy może przysporzyć psychologowi jedna nastolatka? Nikke oswobodził się z objęć żony, musnął lekko jej włosy i wymamrotał na odchodne: – Oj, żebyś tylko wiedziała ile.

5 – Dzień dobry. – Mężczyzna z pączkiem w jednej i filiżanką kawy w drugiej ręce wyszczerzył zęby w uśmiechu. Miia za żadne skarby nie mogła sobie przypomnieć jego imienia. Nie pamiętała też, jakiego przedmiotu uczył. – Aaa, dzień dobry – uśmiechnęła się. Może matematyki albo fizyki? Żeby uniknąć rozmowy, wzięła ze stołu pączek z nadzieniem jabłkowym, wepchnęła sobie spory kawałek do ust i odwróciła się, żeby odejść. Nagle na wprost niej wyrósł Nikke, który właśnie wszedł do pokoju nauczycielskiego, i porwał jej resztę pączka z dłoni. – Powinnaś chyba trochę bardziej dbać o linię, co, mała? Matematyk-fizyk spojrzał na szczupłą sylwetkę Mii i zaczął rechotać. – To było dobre, ha, ha, ha! – Dzień dobry. – W drzwiach pojawiła się dyrektorka, zacierając ręce. – Nadszedł już czas spotkać się z tymi, dla których tutaj jesteśmy. Z przyszłością naszej ojczyzny. Miia razem z pozostałymi nauczycielami siedziała na podwyższeniu w auli i słuchała mowy dyrektorki. Publika licząca paręset głów była wyraźnie znudzona – dyrektorka nie mówiła niczego, czego nie słyszeliby już wcześniej. „Nowy początek”, „przyszłość”, „dla samych siebie”. Czy przyswajanie utartych frazesów na mowy okolicznościowe było częścią jej wykształcenia? Miia skoncentrowała się na obserwacji swojego nowego stadka. Dziewięćdziesiąt procent ubierało się, z punktu widzenia dorosłego, niemal identycznie. Te same marki biły po oczach swoimi logo, a wśród szkolnych plecaków powtarzały się wciąż te same modele i podróbki. Fryzury też były takie same. Lakier do paznokci w trzech kolorach. Tylko spojrzenia nieco się od siebie różniły. Dalej byli ci „inni”. Nerdzi w okularach, niewyposażeni w żadne markowe gadżety. Mieli z pewnością jakieś dziwne, mało seksowne hobby, jak jazda na nartach na orientację albo korespondencyjna gra w szachy. Ich życie raczej nie było łatwe, ale na dłuższą metę była to strategia zwycięzcy, o ile tylko potrafili zachować poczucie własnej wartości. Miia pomyślała o Laurze, która całe dzieciństwo poświęciła grze na pianinie. Sprawiała wrażenie całkiem zwykłej dziewczyny, ale czuło się, że w głębi duszy była „inna”, bo tak intensywnie oddawała się swojej pasji. Rozmyślania Mii zostały przerwane w niemiły sposób, gdy wywołano jej nazwisko. – Być może część z was zna już z Internetu naszą nową nauczycielkę. Miia Pohjavirta zaczyna u nas pracę jako szkolny pedagog i w razie potrzeby będzie wam służyć pomocą. Wiele ją łączy z naszą placówką. Jest starszą siostrą Niklasa Pohjavirty, jak pewnie niektórzy z was zdążyli już zgadnąć po nazwisku. Uczęszczała również do naszej szkoły, tak więc zna wszystkie sztuczki i nie da się łatwo wywieść w pole, prawda, Miia? – Dyrektorka zwróciła ku niej swą uśmiechniętą, jakby wykutą z żelaza twarz. – Tak. – Miia wstała, poprawiła dżinsy i podeszła do mikrofonu. – Dzień dobry wszystkim, mam na imię Miia i mój pokój jest tam, na dole, obok pokoju Nikkego. Możecie umówić się ze mną wcześniej albo po prostu wpaść, jeśli coś leży wam na sercu. Chciałabym tej jesieni poznać jak najwięcej uczniów, więc nie musicie się niepokoić, jeśli zaproszę kogoś z was na spotkanie. Mam adres mailowy, ale wolałabym, żebyście przychodzili do mnie porozmawiać osobiście. Można mnie zaczepić choćby na korytarzu. Tłum nastolatków wpatrywał się w Miię w nienaturalnej ciszy. Miia była przyzwyczajona do tego, że spoczywały na niej setki spojrzeń. Przypuszczała też, że młodzi ludzie siedzący bez przerwy w Internecie zdążyli już ją poznać, choćby ze zdjęć. Teraz jednak mogłaby przysiąc, że prześwitywała jej bluzka lub zapomniała założyć spodni. Odchrząknęła i starała się kontynuować rozluźnionym i bezpośrednim tonem. – Naprawdę bardzo chętnie was poznam. Czy macie może jakieś pytania? – Złapała się niezawodnego koła ratunkowego. Z pewnością nikt o nic nie zapyta i będzie mogła zakończyć swoje wystąpienie. – Zostałaś tutaj podstawiona? – Usłyszała dźwięczny chłopięcy głos. Spróbowała namierzyć pytającego wzrokiem, ale jej się nie udało.

– Podstawiona? – Tak. Z powodu Laury. Niech to jasny gwint. Zapowiada się wspaniała jesień. Miia siedziała przy stole. Przed sobą miała dość cienką teczkę, na której drukowanymi literami napisano wyraźnie: „Lauri Ojantaus”. Jej pierwszy klient. W środku luźne notatki: problemy z nauką, wagary, komentarze nie na temat na lekcjach, nieumiejętność pracy w grupie, izolowanie się od reszty uczniów. Miia przeczytała raport i zerknęła na zegarek. Miała jeszcze kwadrans. Zdąży przejrzeć stronę Lauriego na Facebooku. Choć nie, to bez sensu. Chłopak występuje tam pewnie pod jakimś wymyślonym imieniem. Dałoby się go oczywiście namierzyć, ale trzeba by przeszukać listy znajomych innych uczniów. W rzeczywistości Miię bardziej interesowały teraz ewentualne komentarze i polubienia odnoszące się do jej wczorajszego statusu. Mimo że tak naprawdę nie miały żadnego znaczenia – powinna to sobie wreszcie uświadomić. Wyciągała już laptopa z torby, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Przybrała oficjalną pozę przy stole, odchrząknęła i zaprosiła gościa do środka. Do pokoju wszedł mizerny chłopiec, taki, któremu chciałoby się jak najprędzej dać kubek gorącego kakao, a potem położyć go do łóżka i nakryć kołderką. Wyglądał na zalęknionego, a z wyrazu jego twarzy można było od razu wyczytać, że nie przyszedł tu zbyt chętnie. Mii wydało się, że jego cera była poszarzała, jakby sporo czasu spędzał przed monitorem komputera. – Hej, fajnie, że przyszedłeś! Jesteś moim pierwszym uczniem, usiądź sobie! – Miia próbowała nadać swojemu głosowi energiczny ton, żeby choć na chwilę rozruszać chłopca. – Cze. – No tak. Ponieważ jest to nasze pierwsze spotkanie, może warto byłoby najpierw trochę porozmawiać. Pewnie poruszymy te same sprawy, o których mówiłeś tutaj już wcześniej, ale chciałabym cię trochę poznać, jeżeli nie masz nic przeciwko temu. – OK. – A więc, jeśli chodzi o... Mam tu napisane, że twoja mama także ma dziś przyjść na spotkanie. – Noo, tak... Zawsze się spóźnia. – Lauri mówił, wpatrując się we własne dłonie. Miia nie mogła nawet dojrzeć jego oczu, ukrytych za rozczochranymi, tłustymi włosami. Miał na sobie T-shirt z obrazkiem imitującym piksele, ale siedział tak zgarbiony, że Miia nie mogła się zorientować, co dokładnie na nim było. – Tak bywa – odparła przyjaźnie. – Ludzie nieraz nie mogą się wyrwać z pracy, a tu na dodatek trzeba dojechać spory kawał. Lauri spojrzał na Miię, uśmiechając się krzywo. – Pracuje w chacie. „Lauri 1, Miia 0”. – OK. No to zaczekamy. Jak minęły wakacje? Była jakaś wycieczka czy coś w tym stylu? – Tak. Cisza. Wyglądało na to, że Lauri nie ma zamiaru kontynuować, Miia uniosła więc pytająco brwi. – Cannes. – Możesz mówić do mnie całymi zdaniami? – Tak, miałem wakacje. Byliśmy w Cannes. Było OK. – Lauri zrobił taką minę, jakby podobną rozmowę rzeczywiście prowadził już dziesiątki razy i obchodziła go tyle, co zeszłoroczny śnieg. Miia zerknęła na zegar ścienny. Wspaniale, upłynęło dopiero cztery i pół minuty. Jeżeli jego matka rzeczywiście zawsze się spóźniała, równie dobrze mogła przyjść dopiero za godzinę. Choć decydując się na powrót do pracy nauczycielki, Miia zdawała sobie sprawę, że oto wstępuje znowu w całkiem inny świat, to zapomniała o jednym. O tym, że w sieci wszystko było dużo łatwiejsze: nie było zmian tonu głosu ani rozmaitych wyrazów twarzy, języka ciała ani odburknięć – były tylko słowa. I emotikony. Nigdy nie denerwowała się, rozmawiając z młodymi na czacie, ale podczas konfrontacji twarzą w twarz było to całkiem realne. W sieci mogła być sobą. Mogła słuchać w tym samym czasie muzyki,

siedząc w podziurawionym dresie. Ale teraz musiała być autorytetem, kimś dorosłym. I mieć rzeczowe podejście. I mimo to sama, z własnej nieprzymuszonej woli, chciała tu przyjść! O, biedna Miio! Nie było słychać pukania, ale nagle drzwi rozwarły się, z hukiem uderzając o ścianę. Lauri w ogóle nie zareagował, podczas gdy Miia odskoczyła o parę centymetrów w lewo. – O, widzę, że zaczęliście beze mnie. Miia spojrzała zaskoczona na Tiinę Ojantaus. Kobieta była ubrana adekwatnie do pogody, ale nieadekwatnie do miejsca. Miała srebrne sandały na koturnach, wąską dżinsową spódnicę do kolan i obcisły wydekoltowany top z dżinsu. Na jej szyi wisiał chyba z kilogram srebrnych naszyjników, a jej krótkie włosy, jaśniejsze niż najjaśniejszy blond, były równo przycięte na kształt rzeźby. Najwyraźniej nie poskąpiła na to wszystko pieniędzy, gorzej było z dobrym smakiem. Miia wstała i uśmiechając się, wyciągnęła do kobiety rękę. – Dzień dobry, jestem Miia. Cieszę się ze spotkania po tak długim czasie. Tiina Ojantaus niechętnie podała jej rękę na powitanie, najwyraźniej nadal nie kojarząc, że oto miała przed sobą koleżankę z dawnych szkolnych lat. – Przecież mówiłam, że chcę uczestniczyć w spotkaniach. Nie życzę sobie, żebyście wciskali mojemu dziecku do głowy jakieś brednie. Ojantaus zdawała się czekać, aż Miia przyniesie jej krzesło, ale w końcu sięgnęła po stojący z boku stołek. – Przecież wszyscy chcemy, żeby uczniom powodziło się jak najlepiej, prawda? – odpowiedziała Miia, uśmiechając się pojednawczo. Ojantaus odwzajemniła się zaskakująco szerokim uśmiechem. – Tak, chcecie pomagać tym młodym ludziom. To jedna z niewielu rzeczy, na które z przyjemnością płaciłabym nawet wyższe podatki. To samo robię zresztą z dorosłymi w mojej firmie: staram się zapewniać im dobrobyt. Miia zrobiła w myślach głęboki wdech i spróbowała skierować rozmowę na bardziej konkretne tematy. Kiedy matka z synem wreszcie podnieśli się do wyjścia, Miia dostrzegła obrazek na T-shircie Lauriego. Czarnoksiężnik zrobiony z pikseli ciskał kulą ognistą, bolidem. Kiedy chłopiec odwrócił się i skierował do drzwi, Miia odczytała napis na plecach koszulki: „Guns don’t kill people, Magic Missiles do!”. – Czy nie należałoby czasem poszukać problemów gdzie indziej, a nie tylko w moim Laurim? – rzuciła Tiina Ojantaus na odchodne, z pełnym politowania wyrazem na twarzy. – Szkoda, że nie pilnowałaś wcześniej tej Laury. Ktoś powinien był się zająć tą szopką, którą odstawiała również w naszym domu. Od razu można było zgadnąć, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Drzwi zatrzasnęły się tak samo gwałtownie, jak wcześniej się otworzyły. Miia usiadła z powrotem na krześle i obracała się, wpatrując w stojący na parapecie zwiędły kwiatek. Jej pierwsze spotkanie z klientem trwało w sumie trzynaście minut i nagle zrozumiała powód, dla którego zmieniła się terminologia. „Uczniowie” mieli się uczyć, „przypadki” i „pacjenci” byli pod kontrolą, za to „klienci” mogli domagać się wykonania usługi i mieli prawo sami stawiać wymagania. Myśli Mii mimowolnie pobiegły w stronę Laury. Czego też mogła chcieć jako klientka od Nikkego i co Nikke jej zaproponował? Chociaż Miia znała swojego brata, na myśl o tym wszystkim przeszywał ją dreszcz. Opis Laury przedstawiony przez Nikkego miał się nijak do nagłego wybuchu Tiiny Ojantaus, mimo że Miia nie traktowała tej diwy jako wiarygodnego źródła informacji. Rozmowa, której była świadkiem w pokoju nauczycielskim, też potwierdzałaby raczej to, co mówił Nikke. Dlaczego zatem Laura chodziła do niego na wizyty? Młodzieńczy bunt nie mógł być chyba wystarczającym powodem. Miia była wściekła, że nie miała już dostępu do policyjnych baz danych. Nikkego obowiązywała tajemnica zawodowa i to chroniło Laurę, a od Korhonena nie wyciągnie ani słowa, jeżeli nie będzie mogła mu zaoferować niczego w zamian. Uświadomiła sobie, co robi, dopiero wówczas, gdy laptop leżał już na stole, a okno Facebooka było otwarte. Ale to jest sprawa służbowa. A przynajmniej ważna sprawa, powiedziała sobie i odszukała wiadomość od Johanny, tę, którą dostała poprzedniego wieczoru. Powinna była zareagować od razu, jak tylko ją otrzymała. Znalazła list i kliknęła na

ikonkę „odpowiedz”. Cześć, Johanna, cieszę się, że nawiązałaś kontakt. Jestem w szkole codziennie, więc po prostu przyjdź do mnie, porozmawiamy! „Cieszę się, że nawiązałaś kontakt”? Czyżby tak szybko zaczęła przyswajać sobie nauczycielski żargon? Miia nie wiedziała już, jaka będzie jej rola, ale mimo to wysłała wiadomość. Może usłyszy od Johanny coś, co popchnie sprawę Laury do przodu. Możliwe też, że ta dziewczyna po prostu potrzebuje z kimś pogadać. Ale mniejsza o to. Miia czuła, że jest w mało komfortowej sytuacji, ale wkrótce wszystko znowu zacznie się układać.

6 Miia szybko rozprawiła się z dwoma hamburgerami z podwójnym serem i dużą porcją frytek. Zgniotła papierową torebkę z McDonalda, wyrzuciła ją do kosza i spojrzała na dziedziniec, dopijając resztki coca-coli light. Uczniowie, początkowo rozproszeni jak kule na stole bilardowym, uformowali wreszcie osobne grupki. Emo, goci, banany, lolity, dziunie i skejci. Grupy były inne niż kiedyś, ale za śmietnikami panowała ta sama atmosfera, co w szkolnych czasach Mii. Uczniowie palili skręty, spluwali na ziemię, niektórzy się całowali. Skorzystanie ze szkolnej stołówki byłoby na pewno zdrowsze i bardziej solidarne niż chowanie się w swoim pokoju. Może nawet stanowiło coś w rodzaju zawodowego obowiązku, ale spotkanie z seniorką i juniorem rodziny Ojantaus zakończyło się tak kompromitującą porażką, że Miia nie miała najmniejszej ochoty dzielić się wrażeniami ze swojego pierwszego dnia pracy z innymi. Bezpośrednie spotkania z ludźmi rzeczywiście były nadzwyczaj trudne. Miia odczuwała też palącą potrzebę, by nie wylogowywać się z Facebooka – na wypadek gdyby Johanna jej odpowiedziała. Z trudem powstrzymywała się przed klikaniem na powiadomienia, na których można było zobaczyć lajki. Nad małym białym globem ziemskim wyświetlała się cyferka trzy. Niech się wyświetla. Zauważyła, że kilkoro uczniów spoglądało uważnie zza śmietników w stronę jej okna. Czy była wśród nich Johanna? Czy głowili się nad jej rolą jako „podstawionego” nauczyciela? Przez chwilę Miia w myślach przeklinała całą tę Laurę – że też nie mogła sobie wybrać jakiegoś innego momentu na zaginięcie! Teraz w oczach wszystkich była policyjnym kablem, co wykluczało zdobycie czyjegokolwiek zaufania. Pogłoska o jej tajnej misji była oczywiście bez sensu, ale to i tak niewiele zmieniało. Parę lat temu w Internecie został rozpowszechniony film pornograficzny, w którym rzekomo miała występować Miia. Kobieta z klipu nawet jej nie przypominała, a specjalistom wystarczył kwadrans, żeby potwierdzić, że to podróbka, ale mimo to wideo nadal krążyło w sieci i w niektórych kręgach kojarzono ją jako policjantkę, która miała przygodę z domowym porno. Miia starała się cały ten epizod potraktować jako komplement, ale nie było to wcale takie łatwe. Wyjrzała na korytarz tylko po to, żeby stwierdzić, że rolety u Nikkego nadal były zasunięte. Zasłaniały pokój od rana i Miia nie miała odwagi podejść do drzwi, żeby zapukać. To była nowa sytuacja w ich relacjach – dawniej Miia nie szanowała specjalnie prywatności brata, ani on jej. Na darmo oboje wywieszali na drzwiach tabliczki z napisem „KEEP OUT”. Teraz jednak Miia miała w pamięci słowa Nikkego o tym, że rolety chronią jego klientów, wobec czego oparła się przemożnej chęci, by pójść do gabinetu brata i dostać rozgrzeszenie w związku z Ojantausami. Chciała usłyszeć od niego, że inni nauczyciele mają gdzieś tę wariatkę, a ona, Miia, wywiązała się ze swojego zadania znakomicie. Reszta spotkań tego dnia przebiegła jednak tak dobrze, że kiedy zadźwięczał dzwonek, obwieszczając koniec zajęć, Miia była już zupełnie spokojna. Nawet dla niej było sporym zaskoczeniem, że udało jej się nakłonić paru uczniów do przemyślenia swojej motywacji do nauki. Kliknęła znów na stronę Facebooka, ale wiadomości od Johanny wciąż nie było. Dostała natomiast wiadomość od swojej bratowej. W typowym dla siebie, energicznym stylu Suski przypominała przyjaciółkom o wieczornym spotkaniu i o podziale obowiązków związanych z przyniesieniem jedzenia i picia oraz zapewnieniem innych rozrywek. Co by zrobiły, gdyby Suski nie angażowała się tak w organizację i planowanie ich czasu wolnego? Bez jej niespożytej energii, z jaką szukała odpowiednich połączeń kolejowych, autobusowych i samolotowych, dostępnych noclegów, najgorętszych barów i dyskotek, najlepszych restauracji i godzin otwarcia sklepów? Co by zrobiły, gdyby nie sprawdziła prognozy pogody i adresów szpitali? Pewnie ominęłoby je wiele niezapomnianych chwil. Niechybnie chodziłyby zziębnięte i głodne, a może nawet pomarłyby w wyniku niespodziewanych obrażeń. Tego wieczoru pierwszy raz po długiej przerwie miały się spotkać we cztery na plaży w Palokaski na babskie pogaduchy i Suski swoim starym zwyczajem przesłała im w wiadomościach, do złudzenia przypominających instruktaże, numer do korporacji taksówkarskiej i przypomnienia, jakie która z nich miała alergie i dolegliwości pokarmowe. Isabella najwyraźniej była teraz wegetarianką. Ciekawe. Suski nie omieszkała im także donieść, że nad morzem były prowadzone działania ratownicze, i jeżeli nadal by trwały, prawdopodobnie będą musiały zmienić miejsce spotkania. Kiedy jakiś czas

temu zaczęły planować ten wieczór, nic jeszcze nie było wiadomo o zaginięciu Laury, a plaża nad morzem była oczywistym wyborem. Wciąż było to jedno z tych nielicznych miejsc w Palokaski, gdzie zapominano nawet o różnicach klasowych. Od lat sześćdziesiątych mieszkańcy dzielnicy właśnie tam bawili się i świętowali różne uroczystości. I zupełnie tak jak Laura ostatniej soboty, także Miia w młodości pociągała nad brzegiem morza piwo w niezliczone letnie noce. Nagle Miię zmroziło. Przypomniała sobie ciała topielców z filmów i seriali telewizyjnych. Suski nie robiła wielkiej sprawy ze swojego wkładu w organizację wspólnych spotkań. Nie oczekiwała wdzięczności, nie wybuchała złością ani nie wzdychała jak męczennica – robiła to z czystej miłości do samej idei i do nich. Oczywiście można było podejrzewać, że całymi nocami modliła się, żeby wszyscy zrobili dokładnie tak, jak poleciła, i na pewno miała zawsze w zapasie jakiś plan awaryjny albo może nawet kilka. Nigdy nie przydzielała jednak nikomu zadań, które mogłyby się okazać dla niego zbyt trudne. Na barkach Mii po raz kolejny spoczywał więc zakup napojów. Suski dobrze wiedziała, że Miia miała dość ograniczone pojęcie o jedzeniu, wobec czego nie było sensu wysyłać jej do stoiska z serami czy wędliną, bo tylko by tam stanęła jak wryta. Miia wyszła na korytarz i zamknęła drzwi na klucz. Rolety u Nikkego nadal były zasunięte. Spojrzała na zegarek. Minęła już czwarta. Czyżby u jej brata ktoś jeszcze był? Stała przez chwilę pod drzwiami, wytężając słuch, i wreszcie zapukała. Nikt nie odpowiedział. Ostrożnie nacisnęła klamkę. Drzwi nie były zamknięte, pokój był pusty. Czy Nikke w ogóle poszedł dzisiaj do pracy? Miia szybko zamknęła drzwi i niemal wybiegła z budynku. Nieprzyjemna, absurdalna i niepohamowana myśl, że jej brat miał coś wspólnego ze zniknięciem Laury, prześladowała ją aż do chwili, gdy dotarła do sklepu monopolowego. – Gdzie tak długo byłaś? – zapytała Suski. Siedziała na zewnątrz na schodach domu Mii. – Nie wiedziałam, że tu będziesz. – Przecież napisałam, że wpadnę do ciebie zrobić sałatki. Stąd jest bliżej na plażę i wszystko będzie świeższe. Ależ oczywiście. – Chyba nie zdążyłam dokładnie przeczytać twojej wiadomości. – Miia otworzyła drzwi do domu i pomogła Suski wnieść do środka torby z jedzeniem. – Trzeba się szybko wziąć do roboty. Liczyłam, że wrócisz do domu już pół godziny temu. Suski wyciągnęła z toreb składniki na sałatki, otworzyła szafki i znalazła deski do krojenia oraz noże, zanim Miia zdążyła w ogóle zdjąć buty. Przyglądając się przez chwilę krzątaninie przyjaciółki, Miia doszła do wniosku, że coś jest nie tak. Suski przecież zawsze ją obejmowała na przywitanie i pytała, co słychać, nim zabrała się do pracy. Zawsze. – Zorientowałaś się, że ja, Isabella i Aikku mamy wolne? Jesteś jedyną, która musi wytrzeźwieć na jutro do pracy. – Czyli wy bawicie się do upadłego, a ja będę potem musiała targać was wszystkie do domu? – Coś w tym stylu. Ale wcześniej mogłabyś pokroić te marchewki. – Suski rzuciła Mii paczuszkę. – Na zapałkę. – Na zapałkę? – Do dipu. Czyli na wąskie paseczki. – To chyba jakiś nowy termin kulinarny. Szkoda, że nie na kłody – zaśmiała się Miia. Spojrzała na marchewki, które według niej były cienkie jak zapałki nawet bez krojenia. Suski czytała w jej myślach. – Pokrój je jak chcesz. Nie mamy zbyt wiele czasu. Miia ledwo zdążyła otworzyć opakowanie marchewek, gdy Suski już je jej wyrwała i sama zaczęła kroić. – Coś przecież mogę zrobić, skoro nie mamy czasu. – To otwórz wino musujące i wlej mi prosto do gardła. Suski ciachała marchewki pasywno-agresywnym ruchem i Miia pospieszyła otworzyć butelkę. Zrobiła tak, jak poleciła przyjaciółka: wlała jej wino wprost do ust, aż z nosa poszły jej bąbelki. Miia wybuchnęła śmiechem i sprawiła, że Suski też w końcu zaczęła się śmiać. I, na co Miia miała nadzieję, wreszcie przestała się spieszyć. – Usiądź na chwilę i złap oddech. – Miia nalała wino do kieliszków, posadziła Suski przy stole i dopiero wtedy podała jej kieliszek. – Szalejesz tu jak tornado i nawet nie powiesz „cześć”.

– Cześć w takim razie! – Suski uśmiechnęła się z rezygnacją. W jej uśmiechu kryła się jednak wdzięczność. – Co się dzieje? Miia i Suski nigdy nie miały przed sobą żadnych tajemnic. Kiedy Suski i Nikke zaczęli ze sobą chodzić, Miia przygotowywała się na to, że straci najlepszą przyjaciółkę. Złościła się po cichu na nich oboje przez wiele tygodni, ale było to zupełnie niepotrzebne, bo Suski na pierwszym miejscu postawiła przyjaźń. Powiedziała nawet, że zostawi Nikkego, jeśli Miia nie będzie mogła ścierpieć tego, że są razem. Miia oczywiście nie zgodziła się na to, a ich przyjaźń jeszcze się umocniła. Naturalnie nigdy nie powiedziała Nikkemu ani o tej propozycji Suski, ani o innych głupotach, które opowiadała o nim przyjaciółka. Tak samo działało to zresztą też w drugą stronę – nie wyjawiała nigdy bratowej zwierzeń Nikkego na jej temat. Lawirowanie między dwoma lądami odpowiadało jej, była do tego przyzwyczajona od małego jako średnia z trójki rodzeństwa. Zawsze chciała mieć pełną orientację, co się wkoło dzieje, a ziemia niczyja była idealnym miejscem do obserwacji otoczenia. Ostatnio sytuacja się jednak skomplikowała z powodu problemów Suski z zajściem w ciążę. Bratowa zasypywała Miię bardzo szczegółowymi informacjami na temat pożycia z Nikkem i potencji męża, a Miia wciąż nie wiedziała, jak się do tego ustosunkować. Z jednej strony ciekawiło ją to, lecz z drugiej – wiedzieć o swoim bracie takie rzeczy to była perwersja. – Kochaliśmy się znowu całą noc, ale nie zaskoczyło. A więc znowu o to chodzi, Miia powinna była się domyślić. Wiedziała, że nie będzie można już zmienić tematu, przecież sama namówiła Suski na zwierzenia. – Skąd możesz to wiedzieć? Przecież nie od razu widać, czy jesteś w ciąży, czy nie. – Ale ja wiem. Znajome uczucie. – Ale... – Nikke nie daje z siebie wszystkiego. Wcześniej, zanim postanowiliśmy mieć dziecko, chodził dwadzieścia cztery godziny na dobę ze stojącym fiutem. Bez problemu mogliśmy się kochać trzy razy dziennie. Miia pomyślała o tym samym, co zawsze podczas takich rozmów. O trzech małpach, z których jedna trzymała ręce na oczach, druga na uszach, a trzecia zakrywała sobie buzię. – Może powinniście zrobić sobie przerwę. Dobrze wiesz, że w stresie... – Nie mamy czasu na żadne przerwy! Chyba zdajesz sobie sprawę, że w tym wieku krzywa nieubłaganie spada w dół. – Jaka krzywa? – Stopnia płodności. Mii bezwiednie przemknęło przez głowę pytanie, czy to właśnie takimi słowami jej bratowa próbuje pobudzać Nikkego, bo termin nie wydawał się szczególnie stymulujący erotycznie. Suski też długo nic nie mówiła. – Nikke wymiotował przez cały ranek – powiedziała w końcu. – Twierdził, że ma tak puste worki, że aż go boli brzuch. Ja jednak podejrzewam, że dręczy go coś zupełnie innego. – Tak przy okazji, nie widziałam go dzisiaj w szkole. – Powiedział dyrektorce, że jest chory. Ale mimo to poszedł gdzieś na miasto na cały dzień. – Dokąd? – Skąd mam wiedzieć? Powiedział tylko, że musi załatwić jakąś sprawę. Tyle że ktoś ze szkoły może zobaczyć, jak na chorobowym załatwia prywatne interesy. Dlaczego Miia miała wrażenie, że zwolnienie ze szkoły i sprawy Nikkego miały jakiś związek z zaginioną dziewczyną? – À propos, znałaś tę Laurę? Wiesz coś o niej? – zapytała. – Przecież trzeba w końcu zrobić te sałatki. – Suski wstała od stołu, nawet nie patrząc na przyjaciółkę. Miia zastygła na chwilę w bezruchu. Zdaje się, że Suski też podejrzewała, iż jej mąż wie o zniknięciu Laury więcej, niż mówi. Sama zresztą też mogła coś wiedzieć. Może nawet więcej niż Nikke? I żadne z nich nie chciało jej powiedzieć ani słowa. Zaufanie Mii do brata i przyjaciółki uleciało szybciej niż bąbelki w winie musującym w ich kieliszkach.

7 Pomimo całego zamieszania z sałatką i winem Miia i Suski dotarły na miejsce spotkania przed innymi. Na brzegu nie działo się nic szczególnego. Laury nie było jednak już trzeci dzień, więc pewnie nadal prowadzono poszukiwania. W letnim żarze plaża w Palokaski przypominała raczej wybrzeże nad Morzem Śródziemnym niż w Finlandii. Miia przystanęła, żeby popatrzeć na krajobraz znany z czasów dzieciństwa i pooddychać nostalgią. Miała ochotę wyciągnąć ręce, zamknąć oczy i pobiec w stronę słońca. Razem z Suski opróżniły w kuchni całą butelkę wina i w tej chwili temat Nikkego wydawał jej się zupełnie daleki i nieistotny. – Idzie Aikku. Miia spojrzała w stronę, którą wskazała jej Suski. Ostatnio widziała Aikku trzy lata temu, kiedy Suski zgromadziła je wszystkie na wspólnym wieczorze w saunie. Aikku pomachała im, ale nagle zmieniła kierunek, a po chwili przysiadła na ręczniku, na którym opalał się mężczyzna w kąpielówkach. Zdezorientowana Miia spojrzała na Suski. – To ojciec jej średniego dziecka. Jak ma na imię... – Czy nie Iisa? – Nie chodzi mi o dziecko, tylko o faceta. Jak mu było... Mara. Albo Masa. Miia przez chwilę badawczo przyglądała się siedzącej parze, wyraźnie pochłoniętej rozmową. – A więc utrzymują ze sobą kontakty? – Aikku nie ma wyboru, facet ma kasę. Dwóm pozostałym załatwiła zakaz zbliżania się do dzieci. – Jak to? Obaj są agresywni? – Nie, ale biedni. Aikku nie chciała od nich niczego poza spermą. Ich przyjaciółka urodziła pierwsze dziecko zaraz po ukończeniu liceum, kiedy one zaczynały studia. Zajście w ciążę było najlepszym sposobem, żeby uniknąć tłumaczenia wszystkim dookoła, dlaczego nie chciało jej się studiować. Wybrała dziecku ojca na podstawie kształtu czaszki i już po paru tygodniach chodzenia oczekiwała swojego pierworodnego – Olliego. Faceta wywaliła za drzwi, kiedy tylko na teście ciążowym pojawił się drugi pasek. Stwierdziła też, że przedszkola to diabelski wynalazek, wobec czego sama wychowa dziecko. Aikku nie musiała się więc zastanawiać, kim zostanie, jak już będzie dorosła. Kiedy Olli poszedł do pierwszej klasy, wykorzystała sprawdzoną metodę, czyli poszukała następnego faceta o odpowiednim kształcie czaszki, żeby spłodził Iisę, a potem zajmowała się córką przez siedem lat. Później urodziły się bliźniaczki Matilda i Johanna. Początkowo Miia, Suski i Isabella chciały wyleczyć Aikku z jej trybu życia. Mimo najlepszych chęci trudno było pochwalać coś takiego. Aikku nigdy nie pracowała i nikt nie wiedział, z czego żyła. Spekulowano niemal o wszystkim, od szantażowania dziadków po handel narkotykami i prostytucję. Również przyjaciele Aikku, będący rodzicami chrzestnymi jej potomstwa, byli zaniepokojeni, jakie będą wyobrażenia tych dzieci o świecie. W końcu cała spłodzona przez Aikku czwórka była na utrzymaniu państwa. Miia obserwowała, jak ręka Aikku błądziła między karkiem mężczyzny a jego kąpielówkami. Mara-Masa wyglądał, jakby szukał portfela. Długie, naturalnie kręcone włosy Aikku w kolorze platyny powiewały na wietrze. Jednak przytyła. Wiadomo, że urodzenie czwórki dzieci zostawiłoby ślad na każdej kobiecie, ale Aikku była teraz grubsza niż wtedy, kiedy oczekiwała bliźniaków. Z pewnością nie czuła się najlepiej w tym upale. – Może mogłybyśmy schować się w cieniu? Miia odwróciła się, usłyszawszy za sobą głos Isabelli. Przez chwilę myślała, że patrzy w oczy Tiinie Ojantaus. – No, wreszcie cię widzę! Witamy z powrotem w naszym gronie! – Isabella uściskała mocno Miię. Spryskała się tymi samymi perfumami, co Tiina, choć najwyraźniej mocniej, bo zapach tak podrażnił nozdrza Mii, że aż kichnęła. – Jesteś chora? – spytała Isabella i spojrzała na nią z matczyną troską, robiąc krok do tyłu. – Mamy w Wellness+Spirit naprawdę dobre tabletki, witamina B i cynk, w stu procentach naturalne. Wykończą każdą chorobę. – Dziś wieczorem nie będziesz nam tu sprzedawała żadnej trucizny. – Suski objęła Isabellę, choć miała raczej surowy wyraz twarzy. – Nie zniosę dłużej odmieniania słów „organiczny” i „ekologiczny” przez wszystkie przypadki. – Najwyraźniej jej też zdążyła już zaoferować swoje produkty.

– W porządku, ale chyba mogę się zatroszczyć o przyjaciółkę? Lepiej brać naturalne preparaty niż antybiotyki, które wytrącają organizm z równowagi i na długo pozostawiają ciało w opłakanym stanie. – Nie mam kataru, po prostu coś mnie połaskotało w nosie. Miia nie mogła przestać wpatrywać się w Isabellę. Taka sama blond fryzura jak u Ojantaus. Szyja i nadgarstki obwieszone biżuterią. Sukienka wyglądała na znajomą, sandały też były srebrne. Jeśli Tiina Ojantaus kłuła w oczy szmalem i złym gustem, to Isabella raziła wyłącznie tym drugim. Jej wersja tego stylu była o dobrych parę tysięcy tańsza. Isabella dołączyła do sieci sprzedaży produktów Wellness+Spirit Tiiny Ojantaus około roku temu. Jednak takiej przemiany Miia w żadnym wypadku się nie spodziewała, i wcale jej się to nie podobało. Przede wszystkim myśl, że Ojantaus wraz ze swoją firmą mydlarską potrafiła tak radykalnie zmienić człowieka, była dla Mii naprawdę przerażająca. Po drugie, Isabella była prawdziwą pięknością, kilka razy proponowano jej nawet pracę modelki. Jej ambicje ograniczały się jednak do ukończenia szkoły handlowej i podjęcia pracy w banku spółdzielczym w Palokaski na stanowisku kasjerki. Teraz zaś, z tego co słyszała od Suski, Isabella rzuciła posadę w banku. „Dobry sprzedawca musi się całkowicie skoncentrować na swojej pracy, inaczej nic nie zarobi”, miała powiedzieć Ojantaus. Isabella, mimo że całkowicie oddała się swemu nowemu zajęciu, najwyraźniej niczego się jeszcze nie dorobiła. To zresztą wcale nie było takie łatwe, bo zgodnie ze strukturą sprzedaży piramidalnej największe zyski spływały do kieszeni Ojantaus. – Sorry, że poszłam pogadać do Mauriego, ale muszę kupić Iisie nowe kalosze. – Aikku usiadła na kocu, wymachując pięcioma setkami euro. – Cześć, Miia. – Cześć. Fajnie cię widzieć. – Za to kupisz chyba nawet coś więcej niż kalosze. – Suski podała Aikku butelkę z cydrem. – Jak choćby niezbędnik do domu ode mnie, na który nie było cię ostatnio stać – zaproponowała Isabella. – Dziękuję, ale jestem całkiem zadowolona z oferty w supermarkecie. – Czy ty w ogóle masz pojęcie, jakie paskudztwo wcierasz w siebie i dzieci? – Paskudztwo? – zaśmiała się Suski. – Gówno. Powiedz lepiej gówno. – My w Wellness+Spirit przywiązujemy wagę do tego, żeby nie używać takiej retoryki. – Przecież obiecałaś, że dzisiejszego wieczoru nie będziesz handlować tym gównem. – Naprawdę obiecałam? – Isabella uśmiechnęła się do Suski. – No to dajmy temu spokój. Powiedz lepiej, Miia, co u ciebie słychać. Po kilku drinkach znów poczuły się tak, jakby nigdy się nie rozstawały. Każda przyjęła na powrót swoją starą rolę. Aikku była znana jako nonstop-standup-comedienne, Suski jako cyniczka, Isabella jako współczująca bratnia dusza, a Miia jako obserwatorka, która śledziła którąś z nich w zależności od rozwoju sytuacji. Z powodu swojej małomówności Miia była przez przyjaciółki uważana za najmądrzejszą. Traktowały ją jak wyrocznię, która najwięcej wiedziała i do której zwracano się zawsze wtedy, gdy pojawiały się problemy. Miia znów spostrzegła, że w tym gronie najłatwiej było jej wycofać się właśnie na pozycję obserwatorki, bo Aikku wysysała z otoczenia całą energię i nie dawała nikomu dojść do słowa. W towarzystwie innych osób Miia potrafiła jednak zachowywać się zupełnie inaczej i wcale nie musiała być uważana za tę najmądrzejszą. Po dziesiątej opadł na nie gorący sierpniowy zmierzch. Plaża opustoszała, została już tylko grupka młodzieży, a także kilku mężczyzn, którzy chyba przyszli tu w tym samym celu, co Miia z przyjaciółkami. Jeden z nich pobrzękiwał na gitarze, dzięki czemu również ich spotkanie stało się bardziej nastrojowe. Kompletnie pijana Suski ogłosiła, że idzie na chwilę odpocząć. Wszystkie doskonale znały ten jej rytuał. Miała słabą głowę i najczęściej przysypiała, ale zawsze wybudzała się w odpowiednim momencie, aby doprowadzić imprezę do końca. – Zobaczcie, ta jej kuracja hormonami jest po prostu zabójcza – podsumowała Isabella i przesunęła pudełko z truskawkami spod głowy Suski w bezpieczne miejsce. – Chciałam jej zaoferować jeden z naszych ziołowych produktów, którego wpływ na wzrost płodności został udowodniony, ale ona ma to zupełnie gdzieś. – Suski już nie przychodzi nas odwiedzać, nie jest w stanie znieść widoku dzieciaków – powiedziała Aikku. – Nie

można jej nawet powiedzieć, że opieka nad dziećmi jest męcząca, a nieraz wręcz doprowadza mnie do szału, bo od razu odpowiada: „Powinnaś być szczęśliwa, że masz dzieci”. Pewnie, ja to rozumiem, ale czasami jednak żałuję, że je mam. – Nie rozmawiałam o tym ostatnio z Nikkem, ale na pewno muszą być zestresowani z tego powodu. – Kiedy zaginęła ta Laura, dziękowałam Bogu, że nie mam dzieci. – Isabella szybko spojrzała na Aikku. – Nie obraź się, Aikku. Ale ja nie wytrzymałabym takiej udręki. Pomyślcie tylko o jej rodzicach. – Nie zamierzam się obrażać. Po prostu moje dzieciaki nie muszą się buntować, nie mają porąbanych starych. – Jacy w takim razie są ci rodzice Laury? – Miia zerknęła na pochrapującą Suski, szczęśliwa, że przyjaciółka śpi i można w spokoju pomówić o Laurze. – Na forach piszą, że jej ojciec nie tolerował żadnych chłopaków. Dziewczyna miała zajmować się tylko grą na pianinie i pozostać dziewicą do grobowej deski. – Na jakich forach? – No na wszystkich. Miia przypomniała sobie słowa Suski o tym, że Aikku spędzała teraz każdą wolną chwilę, siedząc na forach internetowych. – Ja z kolei z tego, co mówiła Tiina, zrozumiałam, że Laura lubiła starszych facetów, a jej ojciec tego nie akceptował. I nie bez powodu, jeśli wolno mi wyrazić swoje zdanie. – Isabella obróciła się w stronę Mii. – Tiina ma przecież dwóch absolutnie fantastycznych chłopaczków, Lauriego i Toniego. Podobno Laura była zakochana w Tonim, ale on za żadne skarby nie wziąłby tej dziwki. – Dziwki? – No, przecież taka właśnie była. – Na jakimś forum napisali, że podobno była w ciąży i uciekła, bo ojciec nie pozwoliłby jej urodzić dziecka. – W ciąży z kim? – spytała Miia. – Z kimkolwiek. Słyszałam, że była dość aktywna – parsknęła Isabella. – Pewnie według Tiiny, ale mnie bardziej interesuje to, co piszą na forach – ciągnęła Miia i z minuty na minutę czuła coraz większe obrzydzenie do Tiiny Ojantaus. – Toni jest jednym z tych, których się wymienia w Internecie jako podejrzanych – powiedziała Aikku. – Na pewno nie Toni! Stronniczość Isabelli zaczynała już przyprawiać Miię o mdłości. – Mówiono też o jakichś „wujkach”, starszych facetach, którzy mieli już rodziny. A potem o jakimś muzyku z kapeli, ale nie pamiętam, jak się nazywał. Toni? „Wujkowie”? Muzycy? Miia pomyślała, że musi zadzwonić do Korhonena. Powinni jak najszybciej zrobić wstępne rozeznanie, spisać listę wszystkich możliwych scenariuszy i bardzo dokładnie przeczesać Internet. Jej grzebieniem. Korhonen z pewnością zatrudnił już kogoś na jej miejsce, ale teraz potrzebowali prawdziwego specjalisty, kogoś, kto naprawdę wiedziałby, co robić. Do diabła z realnym światem i prawdziwymi kontaktami, do diabła z uzależnieniem od sieci, tu przecież chodziło o ludzkie życie! Miia poczuła nagły przypływ energii – jak wcześniej, gdy była pod wpływem alkoholu, jednak teraz była to adrenalina. Tylko ona mogłaby uzyskać całościowy obraz sytuacji. Na skutek zrządzenia losu trafiła do Palokaski właśnie teraz i myśl o tym, że mogłaby uratować Laurę, wywołała u niej dreszcze. Równocześnie ogarnęło ją okropne uczucie, że stracono tak wiele czasu – poszukiwania trwały już trzeci dzień. Ale gdyby teraz Korhonen włączył Miię do śledztwa, mogłaby mu dostarczyć podejrzanych. Zdążyła już wygrzebać telefon, gdy nagle uprzytomniła sobie, że Aikku mówiła o pociągu Laury do starszych facetów. Takich jak Nikke. Wepchnęła telefon z powrotem do torebki. Oczywiście jej brat nie może w tym brać udziału. Nie po tym, co się stało z Venlą. Nigdy w życiu. – Chyba nie jesteś w to zamieszana? – Aikku wyrwała Miię z zamyślenia. – Sądziłam, że nie masz już nic wspólnego z glinami.

– Tak, to znaczy nie. Nie pracuję przy tej sprawie. Nie jestem już w policji. Nagle zapragnęła zmienić temat. Wymyślić cokolwiek, byleby już więcej o tym nie rozmawiać. – Na golasa do wody! – wykrzyknęła. – Ściągać ciuchy! – wrzasnęła na cały głos, po czym zrzuciła z siebie ubranie na piasek, biegnąc ku morzu. Woda wydała jej się zarazem ciepła i zimna. Miia chciała już zapomnieć o Nikkem, Laurze i innych i tylko cieszyć się letnią nocą i towarzystwem przyjaciółek. Ale unosząc się w wodzie na plecach, nie mogła przestać myśleć o Laurze. Dziewczyna prawdopodobnie pływała w tych samych wodach już trzecią noc z rzędu. Jak wygląda ciało po trzech dniach w ciepłej wodzie? Miia spróbowała pomyśleć o syrenkach i ich pięknych zamkach z wodorostów, ale bała się, że zaraz trafi na dryfującego trupa. Zaczęło ją pomału ogarniać przerażenie, lecz na szczęście podpłynęły do niej Aikku z Isabellą, a wraz z nimi wróciło jej poczucie bezpieczeństwa. – No tak, tamci też tu idą. Wiedziałam, że nie oprą się pokusie pływania na golasa – zaśmiała się Aikku i wskazała na brzeg. Wyglądało na to, że siedzący po drugiej stronie plaży mężczyźni nagle zaczęli się rozbierać i biec do morza. Aikku i Isabella zaczęły płynąć w ich stronę, ale Miia nadal dryfowała, patrząc na gwiazdy na sierpniowym niebie. Drastyczne myśli znowu powróciły i nie miała już siły z nimi walczyć, więc postanowiła wrócić na brzeg. Nagle poczuła, że ktoś lub coś dotyka jej nóg. Tak bardzo się przestraszyła, że nie była w stanie nawet krzyknąć, tylko w panice rzuciła się do ucieczki. Nie mogła jednak upłynąć ani metra. Coś okręciło się wokół jej kostek. Teraz z jej ust wydobył się krzyk, który zamarł, kiedy znalazła się pod wodą. Stopy nie mogły dotknąć dna, a brak tlenu ściskał jej płuca. Zaraz jednak poczuła, że coś wypycha ją na powierzchnię. Zrozumiała, że trzyma ją drugi człowiek. To było rzeczywiście bardzo niemądre zagranie, żeby iść popływać nago na oczach podchmielonych mężczyzn – zupełnie jak zaproszenie do gwałtu. Teraz szamotała się w mocnym uścisku silnej męskiej dłoni, a druga ręka mężczyzny zagarniała pod sobą wodę w stronę brzegu. Kiedy Miia wreszcie poczuła, że wykrztusiła już całą słoną wodę, która nagromadziła się w jej płucach, uwolniła się z uścisku i rzuciła z pięściami na prześladowcę. – Szaleniec! Mężczyzna pozwolił, żeby Miia chwilę go okładała, a w jego jasnych oczach pojawił się błysk rozbawienia. – Jestem Antti. – Czego ode mnie chcesz? Omal mnie nie zabiłeś! – Wręcz przeciwnie. Uratowałem ci życie. Aż tam sobie podryfowałaś. Pokazał ręką daleko na morze. – Byłaś naprawdę blisko miejsca, w którym jest wir wodny. Wiele razy próbowaliśmy do ciebie krzyczeć, ale nie słyszałaś, więc w końcu musiałem ruszyć ci na ratunek. Miia wiedziała, że spory kawał od brzegu faktycznie był wir. – Nie mogłam popłynąć aż tak daleko. – Skąd wiesz? Unosiłaś się na wodzie, niczego nieświadoma. Antti wyszedł na brzeg. – Cała przyjemność po mojej stronie. Daj znać, jak znów będziesz potrzebować pomocy – uśmiechnął się do Mii, a jej zrobiło się nieprzyjemnie. Przyjrzała się dokładniej swojemu wybawcy. Był wysoki i łysy. Nieźle umięśniony w odpowiednich miejscach. Gdyby spotkała go w jakimś barze, z pewnością zabrałaby go ze sobą do domu. Czym ten wieczór różnił się od wieczoru w knajpie? Miia zauważyła, że jej wzburzenie wywołane strachem powoli zaczyna przeradzać się w podniecenie. Kiedy drzwi mieszkania Mii zamknęły się za nimi, Antti był już niemal wewnątrz niej. Mała akcja ratownicza świetnie posłużyła za grę wstępną, a smak soli morskiej na ich skórze był bardzo pobudzający. To, co działo się później na łóżku Mii, rozpaliło ich niemal do czerwoności. Trudno było oddawać honory wodzie morskiej, kiedy wyraźnie należały się one Anttiemu. Mężczyzna uplasował się w pierwszej trójce w seksrankingu Mii. A może nawet ścigał się o palmę

pierwszeństwa. Udało im się jakoś uciec z plaży. Suski zdążyła się obudzić podczas ich zabaw w wodzie i najwyraźniej wytrzeźwiała na tyle, że dała radę zebrać całe obozowisko i wrócić taksówką do domu. Aikku i Isabella przeniosły się na koc do facetów, żeby piać wiecznie młode szlagiery przy dźwięku gitary. Mii ulżyło, że nie musi się tłumaczyć z randki z Anttim przed przyjaciółkami, chociaż te z pewnością zgadły, jak spędzili resztę wieczoru. Nie był pierwszym nieznajomym, którego Miia zaciągnęła do domu na zakończenie imprezy. Życie miłosne Mii było dla przyjaciółek tak samo częstym powodem do snucia domysłów jak dochody Aikku. Przez jej łóżko przewinęło się wielu mężczyzn. Niektórym udawało się zabawić nieco dłużej, innych spławiała szybciej. Ostatni raz była w poważniejszym związku dobre dziesięć lat temu. Przyjaciółki spędzały długie godziny na uprawianiu kuchennej psychologii i analizowaniu zachowań Mii, ale nie udało im się wymyślić żadnej traumy, która wyjaśniłaby jej postępowanie. Nawet sama Miia nie umiała wytłumaczyć, dlaczego nie interesowały jej dłuższe związki. Może po prostu nie spotkała jeszcze tego jedynego. Gdy Antti zasnął, Miia wyciągnęła komórkę. Była piąta. Czekały ją jeszcze dwie godziny błogiego snu. Kusiło ją, żeby zajrzeć na Facebooka i zobaczyć, czy nikt nie opublikował jakichś żenujących zdjęć z ubiegłego wieczoru, chociaż zdrowy rozsądek podpowiadał, że raczej nikt nie zdążyłby tego jeszcze zrobić. Mogła więc trwać twardo przy swoim postanowieniu i sprawdzić to dopiero jutro, po pracy. Ale oczyma wyobraźni widziała już zdjęcia, na których biegnie nago po plaży. I komentarze, które na pewno by się pojawiły, gdyby trafiły do szerszego obiegu. Ze względu na pracę nie mogła sobie na coś takiego pozwolić. Nacisnęła białą literkę „f” na niebieskim tle. Zdjęć nie było. Otworzyła od razu jedyną nową wiadomość i wiedziała już, że nie ma co liczyć na sen. Wiadomość była od Johanny i była krótka. Laura nie żyje.

8 Praca na nocną zmianę była odrętwiająca. Choć dobrze znał ludzi naokoło i otwartą przestrzeń biura, palące się tu i ówdzie halogenowe lampy, puste rzędy biurek i rozpościerające się za oknami nocne Helsinki sprawiały, że Pasi Tikka stawał się dziwnie flegmatyczny. Za to w Internecie po prostu wrzało. Tikka pomyślał, że dziennikarze, nie wyłączając jego samego, żyli z cudzego nieszczęścia. Nic tak nie podnosiło adrenaliny jak terroryści, szkolne strzelaniny lub katastrofy naturalne – wtedy redakcja „Przeglądu Dnia” wypełniała się po brzegi nawet o północy, ludzie biegali, krzyczeli, i w kilka godzin robiono gazetę od nowa. Wówczas można było znowu się zakochać w swojej pracy i odzyskać poczucie, że jest się częścią większej całości, kimś ważnym, w samym centrum wydarzeń. W takich sytuacjach nie zostawało jednak wiele czasu, żeby pomyśleć o tym, co kryło się za nagłówkiem – o rodzicach, którzy stracili dziecko, o starszych ludziach, którzy zginęli, czy choćby o najbliższych. Już po wszystkim, tuż przed snem, czasami do głowy wkradała się myśl: „Jakie to szczęście, że moja chrześniaczka nie była w tym centrum handlowym właśnie w tamtej chwili!”. Tikka miał już za sobą wiele spokojnych nocy w pracy. Zbierał materiały na następne dni, pisał artykuły, surfował w sieci i rozmawiał z Lindą z redakcji internetowej o rowerach. Dziś przed rozpoczęciem nocnej zmiany poszedł wreszcie do sklepu na ulicę Kalevankatu i kupił rower Pelago, o którym marzył od dawna. Mała jazda próbna potwierdziła wszystko to, co mówiono o sprzęcie tej marki, i Tikka, w pełni zadowolony, zaparkował swój nowy nabytek przed redakcją, za innymi rowerami opatrzonymi logo z gwiazdą na kole. To był dobry tydzień, pomyślał. Pojutrze miał mieć już wolne i akredytował się jako dziennikarz na Flow Festival, choć nikt nie zamówił u niego żadnego artykułu na ten temat. Jego praca niewątpliwie miała swoje dobre strony, grzechem byłoby tego nie wykorzystać. W piątek skoczy na kilka piw do dzielnicy Kallio, a potem wtopi się w tłum idący na festiwal, wypije parę kufli absurdalnie drogiego piwa z przyjaciółmi, pogada o ręcznie robionych butach i skończy na after party w jakimś mieszkaniu wynajmowanym przez dwudziestoparoletnich studentów. A w sobotę powtórka. Zastanawiał się, czy nie zarezerwować gdzieś stołu na niedzielny brunch. Mógłby w ten sposób z łatwością zgromadzić zaginionych podczas nocy przyjaciół i przyzwoicie zacząć dzień od lampki musującego wina. Z tych rozważań wyrwały go kroki Töttermana. – No, jak tam mija nocka? – Na tle Tikki, siedzącego na źle wyregulowanym krześle, Tötterman wyglądał na prawie dwumetrowego olbrzyma. Tikka wstał, jakby potrzebował gimnastyki. – Całkiem nieźle – odparł, wyciągając ręce za siebie. – Kilka całkiem interesujących tematów na artykuły, na przykład o budżecie na stołówki szkolne w Vantaa. Chora sprawa, chyba wysyłałem ci już o tym maila? Uczniowie prowadzą w Internecie dziennik, w którym piszą o jedzeniu, prawdziwa kopalnia złota. Przyrównali to do obrazków z pobliskiego chlewu. Autentyczny diamencik. Tötterman usiadł na brzegu jego biurka, nawet się nie fatygując, aby odsunąć papiery. Tikka lekko się skrzywił. – Jesteś z Palokaski, prawda? – Tak. A skąd o tym wiesz? – Masz tam jeszcze jakieś kontakty? Chodzi mi głównie o szkołę. – Nie mam bladego pojęcia, kto tam teraz pracuje. Może znajdzie się ktoś znajomy, a może nie. Czemu pytasz? – Na pewno znasz sprawę zaginięcia tej nastolatki, Laury jakiejś tam? – No tak, coś tam czytałem na ten temat. Przez parę dni krążyły o tym zdarzeniu krótkie wiadomości w stylu Gdzie jest Laura?, W Palokaski zaginęła nastolatka i oczywiście kilka głupich Kliknij tutaj, jak choćby Jeśli widziałeś tę dziewczynę, skontaktuj się od razu z policją. – Bo widzisz, to zaczyna się robić ciekawe. Janne przypomniał sobie dzisiaj taki stary przypadek sprzed około dwudziestu lat. Poszedł pokopać trochę w archiwach i znalazł. Dziewczyna w tym samym wieku, Venla jakaś tam. Tikka aż podskoczył. Jego wspomnienia szkolne z Palokaski nie należały do najmilszych, a na dźwięk imienia Venli

oblał go zimny pot. Poczuł, że ma sucho w ustach, ale postarał się zachować normalny ton głosu. – Tak, coś tam sobie przypominam. – No zobacz. Tej Laury nigdzie nie znaleziono, a sam wiesz, jak zazwyczaj toczą się takie sprawy: najpierw rodzice dzwonią do nas, wstawiamy ładne zdjęcie dziewczyny do gazety, a następnego dnia niezadowolona ze zdjęcia nastolatka dzwoni do nas lub do rodziców. Ale tym razem nic. Cisza. – Aha. No tak. Oczy Töttermana zaczęły błyszczeć, a jego głos przybrał dramatyczny i zagadkowy ton. Tikka tylko czekał, aż jego przełożony całkiem się podnieci i pierwsza, legendarna kropla śliny wyląduje na twarzy nieszczęsnego słuchacza tyrady. – No właśnie. A więc wczoraj wieczorem rodzice tej Laury wpadli na zupełnie genialny pomysł. Zobacz tylko, jacy jesteśmy nowocześni! Założyli stronę na Facebooku i poprosili o zamieszczanie na niej wszelkich informacji dotyczących zaginionej córki. I napłynęły. O Boże święty, napłynęły! I to jakie! Kropla numer jeden dotarła teraz na koniuszek nosa Tikki. Wytarł ją niepostrzeżenie i westchnął. – Wyobrażam sobie. – Tak, strona dopiero co ruszyła, ale ta Laura już okazała się prawdziwą kapłanką grzechu. Tak samo było z tą Venlą. Co prawda wtedy nie było jeszcze Internetu, ale telefony od informatorów tak się rozdzwoniły, że linie rozgrzały się do czerwoności. Na policzku Tikki wylądowały teraz trzy bryzgi śliny, a na wzmiankę Töttermana o Venli chłopak aż zacisnął szczęki. – Trudno, żeby jakaś nastolatka rzeczywiście była kapłanką grzechu. – Daj spokój. To nie ma dla nas żadnego znaczenia, ale będzie z tego rewelacyjny artykuł. Sam pomyśl! – Tötterman przymknął oczy w rozmarzeniu. – Klątwa Palokaski! Teraz twarz Tikki została porządnie opryskana, co nazywano w redakcji mokrą szmatą: gdy coś takiego wyleciało z ust Töttermana, wszyscy wiedzieli, że decyzja została już podjęta i ktoś będzie musiał spełnić jego mokry sen bez słowa sprzeciwu. Szef otworzył oczy i obficie gestykulując, wyrecytował początek artykułu. – Ciąg dalszy koszmaru dręczącego od wielu lat idylliczną dzielnicę Palokaski: kolejne tajemnicze zaginięcie nastolatki. Historia zaginionej w zeszły weekend Laury jakiejś tam niepokojąco przypomina zaginięcie nastolatki sprzed wielu lat. – Tötterman uśmiechnął się zadowolony z siebie. – Po prostu rewelacja! – Moim zdaniem to trochę zbyt odważne porównanie, ale powiedz, czego chcesz. Tötterman spojrzał zaskoczony na Tikkę. – No ja oczywiście chcę, żebyś ty, jako miejscowy, został naszym korespondentem z Palokaski! Rzuć tę stołówkę w cholerę, każę jakiemuś praktykantowi, żeby to dokończył. Przez noc przejrzyj Facebooka, a rano pojedziesz do szkoły tej Laury. Zrobimy z tego artykuł na pierwszą stronę weekendowego wydania. – Chyba wcześniej kończy mi się zmiana. Tötterman przerwał mu, jak to miał w zwyczaju. – Bla, bla, bla. Teraz właśnie masz mieć dyżur. Walnął go po kumpelsku w plecy i skierował się do biura po drugiej stronie korytarza. Tikka mógł sobie tylko wyobrazić, jak idąc, wycina w myślach chaplinowskiego hołubca. Włączył monitor komputera, przesłał Töttermanowi materiały o stołówce w Vantaa i dołączył linki ze zdjęciami z załadunkiem jedzenia dla świń. Potem wszedł na internetowe konto swojej firmy ubezpieczeniowej i dodał do pakietu nowy rower. Pobieżnie przejrzał strony internetowe innych gazet i posprzątał biurko, wkładając wydruki z materiałami do odpowiednich brzydkich, brązowych segregatorów. Gdyby tylko miał ołówki, zacząłby je teraz temperować. Była czwarta trzydzieści rano, a pierwsze lekcje w szkole rozpoczynały się najprawdopodobniej o ósmej. Jeszcze trzy i pół godziny. Tikka niechętnie otworzył Facebooka i wpisał wyrazy „zaginiona” i „Laura” w okienku wyszukiwarki. Natychmiast wyskoczyło zdjęcie, na którym jasnowłosa dziewczyna niby niewinnie uśmiechała się do aparatu, ale w wyrazie jej twarzy można było wyczytać też jakąś chytrość. Jej niebieskie oczy były chłodne jak lód, a zarazem gorzały

jakimś dziwnym blaskiem. Jaśniutkie brwi nadawały jej twarzy równocześnie poważny i żartobliwy wyraz. Dziewczyna wyglądała na tak porządną, jak to tylko możliwe, ale pokazywała to w taki sposób, w jaki zwykle robią to najpopularniejsze dziewczyny w szkole. Skrywają w sobie taką siłę, odwagę i tajemniczość, że ich ujawnienie skazałoby je na społeczną banicję. Jednak pod maską porządnej dziewczynki są nie do pokonania. Pasi Tikka znał dobrze ten typ. Znał go boleśnie dobrze. Taka właśnie była Venla.

9 – Usuń to. – Dyrektorka wpatrywała się w Miię. – Umiesz to zrobić? Miia nie mogła wydobyć z siebie ani słowa, tylko wpatrywała się, nic nie rozumiejąc, w stronę na Facebooku, którą pokazała jej dyrektorka. Przyszła do niej, by zapytać, jak mogłaby znaleźć Johannę Malkamäki, jakie lekcje dziewczyna miała dzisiaj w szkole. Dyrektorka była jednak szybsza. Strona na Facebooku opisująca ostatnie chwile, kiedy widziano Laurę, mieniła się w oczach Mii swoją rzeczywistością, jakby należała do jakiejś innej galaktyki. Aktywowano ją dopiero poprzedniego wieczoru, a już zapełniła się dziesiątkami wskazówek dotyczących zaginięcia Laury. Ktoś słyszał krzyki w czasie, kiedy zniknęła. Ktoś inny widział, jak tamtego wieczoru na plaży jakiś nieznajomy mężczyzna przyglądał się jej uważnie. Nieznajomego widziano także na dziedzińcu szkolnym. Inni znowu byli pewni, że tamtego wieczoru Laury w ogóle nie było na plaży. Widziano ją, jak jechała na skuterze w kilku różnych miejscach w tym samym czasie, jak wsiadała do czerwonej furgonetki i do niebieskiego volvo. Sugerowano, że kupowała i sprzedawała narkotyki, miękkie i twarde. Laurę namierzono już w Sztokholmie, Berlinie i Rovaniemi. Satanizm i sadomasochizm. Wielu miało pewne informacje na temat mężczyzn, z którymi łączyły ją głębsze kontakty. Przed oczami Mii przesuwały się znane i obce nazwiska, a wśród nich imię Nikkego, który plasował się dostojnie na samym szczycie. – Te komputery to... – Dyrektorka szukała odpowiednio ciężkich słów i wymachiwała w stronę monitora. – Potrafisz to zniszczyć? Albo inaczej: do kogo trzeba zadzwonić, żeby coś z tym zrobić? – Tylko administrator strony może to usunąć – odpowiedziała Miia, choć myślała o czymś zupełnie innym. Myślała o rodzicach Laury, którzy z pewnością także przeglądali teraz tę stronę i marzyli tylko o tym, żeby ktoś podał im środki uspokajające. – Chociaż w sumie usunięcie tego nic nie zmieni – oznajmiła dyrektorka. – Jak w tej sytuacji w ogóle można się teraz uczyć i uczyć kogokolwiek? Tak tylko pytam. No i rodzice Laury... Czy policja w ogóle robi cokolwiek, żeby znaleźć ich córkę? Miia zobaczyła już i usłyszała wystarczająco dużo. Czuła mdłości, poranna kawa zaparzona przez Anttiego paliła jej przełyk. O piątej rano, po przeczytaniu wiadomości od Johanny, Miia od razu zadzwoniła do Nikkego. Odebrał dopiero po piątym sygnale. Myślał, że siostra chce się dowiedzieć, jak Suski dotarła do domu. – Czy między tobą a Laurą coś było? – spytała Miia. – Co?! – Powiedz mi, było? – Miia, zaraz... – Pieprzyłeś ją? Do cholery, odpowiedz mi! Jeżeli nie z innych powodów, to choćby przez wzgląd na Venlę! Jej już nie odzyskamy, ale jeżeli miałeś coś wspólnego z tym, co przydarzyło się Laurze... – Miia zaczęła płakać w słuchawkę. A przecież nigdy nie płakała, jej brat dobrze o tym wiedział. – Między nami nic nie było. – Nikke długo milczał, czekając na odpowiedź Mii. W końcu odezwał się pierwszy: – Przespałem się tylko z jedną naszą wspólną znajomą, taką bardzo neurotyczną, która najwyraźniej ma jakieś zaburzenia hormonalne lub wadę genetyczną. Jej owulacja trwa już trzy tygodnie i nikt nie może tego wytrzymać. Miia uwierzyła Nikkemu, choć jakiś głos w jej głowie krzyczał, żeby wątpiła. Głos brata brzmiał tak znajomo i bezpiecznie, aż sama w końcu histerycznie się zaśmiała. Poczucie ulgi przelała na zbudzonego rozmową Anttiego. Seks w godzinach porannych, jeśli to w ogóle możliwe, był jeszcze lepszy niż nocą. Zaspokojony do granic szczęścia mężczyzna z euforią zrobił jej kawę do łóżka, a po kąpieli napisał szminką na lustrze w łazience swój numer telefonu. – Skontaktuję się zaraz z Korhonenem i wyjaśnię to. – Miia zamknęła stronę na Facebooku i patrzyła dyrektorce prosto w oczy tak długo, aż ta się uspokoiła. – Chcę tylko, żeby nasi uczniowie mogli w spokoju chodzić do szkoły, uczyć się i rozwijać. Przecież są jeszcze dziećmi, choć świat bez ustanku każe im być kimś innym. – Wrócę do sprawy, jak tylko wyjaśnię, co na ten temat mówi policja. Z pewnością sama już pomyślałaś

o zorganizowaniu spotkania dla całej szkoły. Za jednym zamachem ucięlibyśmy definitywnie wszystkie plotki. Tym bardziej że istnieje ryzyko, iż nie uda się tak od razu zamknąć tej strony i sytuacja wymknie się spod kontroli. Dyrektorka przytaknęła i spuściła oczy. Miia była pewna, że cierpi z tego samego powodu, co Korhonen. Świat za bardzo się zmienił. Nie był już we władaniu ich pokolenia, i oboje czuli żal, gdy ich szlachetne dążenia cały czas spalały na panewce. – Przecież Nikke nie ponosi tu żadnej winy. Dyrektorka wzdrygnęła się i podniosła wzrok na Miię. – Ależ oczywiście – powiedziała i spojrzała na nią pytająco. – Miałam tylko na myśli, że... bo jego imię pojawia się tu dosyć często. – Z tego, co wiem, Nikke wykonał wręcz nadzwyczajną pracę z Laurą. Ale oczywiście jego nazwisko łączą teraz z dziewczyną, bo ten świat już kompletnie zwariował. A ta sieć komputerowa to najbardziej chore miejsce, jakie widziałam. I można tam wygadywać jeszcze bardziej chore rzeczy! Miia spiesznie ruszyła korytarzem do swojego gabinetu. Wystukała już w komórce numer do Korhonena, ale czekała z połączeniem, bo chciała z nim porozmawiać w spokoju za zamkniętymi drzwiami. – Znasz Biblię? – zapytała, zaraz gdy tylko usłyszała jego głos. Kiedyś Miia i Venla zadawały sobie to pytanie dla zabawy. Było jak tajemny kod ukradziony od świadków Jehowy, oznaczający, że teraz chodziło o coś na serio. I to samo znaczenie przybrało w rozmowach Mii i Korhonena w trakcie ich wspólnej pracy. – Kiedyś, owszem, przeglądałem, ale teraz nie mam na to czasu – odpowiedział, co oznaczało, że jego zdaniem sytuacja była poważna. – Potrzebujesz mnie. – Pewnie, że cię potrzebuję, codziennie, ale co zrobić, skoro cię tu nie ma. – Co u was? – Co? Ot, taka puszka Pandory, która przyszła pocztą. – Już ją widziałam. – A przecież zabroniłem rodzicom zakładania tej strony. Wytłumaczyłem im całe związane z tym ryzyko, przekazałem wszystko, czego dowiedziałem się od ciebie. – Dobry chłopiec. – Ale po co mają słuchać takiego starego dziadka jak ja? No i teraz mamy to, co mamy. Matka od początku zachowywała się dość histerycznie, właściwie nie mogłem z niej niczego wydobyć. Z ojcem było jeszcze gorzej. On jest wściekły, i nie do końca wiem, czy po prostu się martwi, czy też jest zły na dziewczynę. A czas ucieka, zaraz wszystko podchwyci prasa. – Wpadnę do ciebie po pracy. – Masz coś? – Nic takiego, co by od razu pomogło, ale jakbyśmy nad tym razem posiedzieli... – Miia, oddałbym całą moją pensję, żebyś przyszła i żebyśmy to obgadali, ale... – Ale co? Już raz użyłeś tej wymówki: „pracujesz w szkole, a nie w policji”, więc pewnie myślisz teraz oczywiście o Nikkem? Mój brat nie ma z tym wszystkim nic wspólnego, nie podlegam więc wyłączeniu ze sprawy. – Nie o to chodzi. Po prostu mocno tu obstajemy przy tym, że nie popełniono przestępstwa przeciwko życiu. – Na jakiej podstawie? – Tego właśnie nie mogę ci powiedzieć. – Moim zdaniem na stronie dotyczącej zaginięcia Laury jest wystarczająco dużo poważnych przesłanek, żeby przeanalizować tę sprawę dokładniej, a przynajmniej wiele informacji, które powinny zostać zbadane. – A moim zdaniem to świadczy tylko o tym, że dziewczyna uciekła. W rzeczy samej, i mówię to teraz całkowicie off the record , najprawdopodobniej jest teraz w Amsterdamie. Interpol właśnie to sprawdza. I nie byłby to pierwszy raz,

kiedy zarzucamy tam lasso na szyję jakiejś zbłąkanej owieczce. Miia usłyszała, jak na biurku Korhonena zadzwonił telefon. – Ilu telefonów właściwie potrzebuje jeden komisarz? Po rozmowie Miia miała ochotę rzucić komórką o ścianę. Była pewna, że Sundsberg, przełożony Korhonena, znów ograniczył środki na śledztwo, a potem starał się uciąć negatywne komentarze, chwytając się podrzuconej liny ratunkowej: jasnowłosą Finkę widziano, jak popalała fajki w amsterdamskich knajpach. Korhonen nie miał siły, żeby walczyć z Sundsbergiem. Miia wręcz przeciwnie, toteż Sundsberg nie oponował, kiedy powiedziała, że odchodzi. Miia pomyślała, czy nie zadzwonić znowu do Korhonena i nie powiedzieć mu o wiadomościach od Johanny. Nagle dotarło do niej, że całkowicie zapomniała spytać o nią dyrektorkę. Na dodatek rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu wszedł pierwszy klient. Spotkania tego dnia biły na głowę wszystkie sceny z niemych filmów w historii kina. Nastolatki jeden po drugim siadały przed Miią i tkwiły w ciszy, skryte za nieprzeniknionym murem. Pod koniec dnia Miia poznała przyczynę. Na stronie poświęconej zaginięciu Laury prowadzono zaciekłą kampanię przeciwko niej. Z tą policyjną donosicielką w ogóle nie warto było gadać, bo można było przez to wpaść w niezłe tarapaty. Miia przez chwilę rozważała, czy nie wziąć udziału w dyskusji na stronie, ale odrzuciła tę myśl. Sprowokowałoby to tylko młodych jeszcze bardziej. Wstała, żeby pójść pogadać z Nikkem, ale wyjrzawszy z pokoju, zmieniła zdanie. Przysunęła się bliżej okna. Pierwszy raz od wielu tygodni padał deszcz, ale to nie było to, co ją zainteresowało. Na skraju dziedzińca stał mężczyzna z rękoma w kieszeniach, przypatrując się uczniom. Miia wybiegła, ale facet zniknął. Zdążyła jednak zobaczyć jego twarz. Było w niej coś znajomego. Coś, co w jakiś sposób łączyło się z Venlą.

10 Miia stała pod gorącym prysznicem znacznie dłużej, niż nakazywałyby to względy oszczędności wody. Próbowała ogrzać swe drżące z zimna ciało, ale chłód, który przenikał ją na wskroś, miał inne źródło niż przemoczone do suchej nitki w drodze do domu ubranie. Zakręciła kran dopiero wtedy, gdy z rur zaczęły wydobywać się dziwne odgłosy. Odsunęła zasłonkę. Na zaparowanej tafli lustra widniał numer telefonu zostawiony przez Anttiego. Miia poczuła podniecenie na sam ten widok. Poszła szybko po telefon i zadzwoniła. Antti. To było dokładnie to, czego potrzebowała. Ogrzałby ją. Właściwie nie on, tylko seks z nim. Głos w słuchawce zakomunikował, że Antti prowadził właśnie inną rozmowę, i kazał zaczekać, jednak Miia przerwała połączenie. Antti rozmawiał nieznośnie długo. Kiedy Miia przypominała sobie doznania z poprzedniej nocy, czuła przemożną potrzebę powtórzenia tego wszystkiego, i dzwoniła raz po raz. Za piątym razem nikt długo nie odbierał, aż wreszcie usłyszała odległe burknięcie przypominające „halo”. – Antti? – Miia nagle nie mogła sobie przypomnieć brzmienia głosu mężczyzny, z którym spędziła noc. – Kto mówi? – Miia. – Jaka Miia? – Czy jest tam Antti? – Antti nie może podejść do telefonu. – Aha, więc kim ty jesteś? – Nie dzwoń więcej pod ten numer – uciął rozmówca, po czym się rozłączył. Miia wpatrywała się zaskoczona w swoją komórkę. Czy Antti dał jej zły numer? Ale tamten mężczyzna najwyraźniej go znał. W tym samym momencie rozległ się dzwonek komórki. Na ekranie wyświetlił się ten sam numer, pod który przed chwilą zabroniono jej dzwonić. – Halo? – Znasz Biblię? – Teraz wyraźnie usłyszała głos Anttiego, tego była pewna, ale mimo to odsunęła telefon od ucha, żeby sprawdzić, czy to nie Korhonen. – Co? – To tylko taki żart. – Znasz Korhonena? – Jakiego Korhonena? Kosonena owszem. – Gdzie słyszałeś ten żart? – Gdzieś kiedyś od jednego znajomego. Chcesz, żebym przyszedł? Jestem całkiem blisko. Mogę być za mniej niż kwadrans. – Przyjdź. – OK. Pożądanie było silniejsze niż strach. Ale Miia znów zatrzęsła się z zimna.

11 – Umówimy się na przyszły tydzień, dobrze? Pomyśl jeszcze o sprawach, o których dziś rozmawialiśmy, i zrób znowu listę: trzy plusy, trzy minusy. Pomówimy o nich, zgoda? Postaraj się wymyślić jakieś inne punkty niż te, które zapisałaś już wcześniej. – Nikke zamknął już skoroszyt z notatkami ze spotkania i odłożył go do stojącej koło biurka szafki z dokumentacją. – Przecież nawet nie zdążyliśmy porozmawiać... – Mała, zawsze promienna Jenna spojrzała teraz na niego z przestrachem. – Posłuchaj, bardzo mi przykro, ale dzisiaj musimy skończyć trochę wcześniej. Ale gdybyś rzeczywiście przemyślała jeszcze te sprawy i przyszła na przykład... – Nikke przejrzał duży kalendarz stojący na biurku – powiedzmy, o trzeciej w środę? – Ale będę miała owulację teraz, w ten weekend! – Jenna, naprawdę, zróbmy tak, że pomyślisz nad tymi plusami i minusami, zapomnisz o owulacji w ten weekend i porozmawiamy o tym znowu za miesiąc, dobrze? Czy możesz mi obiecać, że tak zrobisz? Rozpatrzysz naprawdę porządnie te minusy? – OK. W sumie mogę obiecać. Nikke nie był zbytnio zmartwiony, prowadził z Jenną takie same rozmowy już drugi rok. W szkole w Palokaski parę lat temu wybuchł prawdziwy baby boom. Z jakiegoś powodu nastolatki wbiły sobie do głów, że chcą zacząć rodzić dzieci. Nie wszystkie oczywiście, ale nawet tych kilka to było o wiele za dużo. Nikke właściwie nie umiał wyjaśnić, skąd wziął się ten szał i dlaczego to wszystko tak wyglądało, ale większość tropów prowadziła zwykle do Internetu. Może chodziło o wyróżnienie się w tłumie, a może o to, że rodząc dziecko, można było wejść wreszcie w dorosły świat? Kiedy w Palokaski zaczęła się ciążowa gorączka, na wizyty do niego przychodziło wiele dziewczyn ze szkoły. To było trochę jak ubóstwianie idola – w piątek wraca się ze szkoły do domu, a w poniedziałek jest już nowy zespół, który kocha się nad życie, i członek tego zespołu, którego zdjęcia przykleja się na ścianach w sypialni, a imię kaligrafuje na rogach kartek z zeszytu podczas lekcji matematyki. Aż któregoś dnia, bez żadnego wytłumaczenia, zdziera się wszystkie plakaty ze ścian lub zapełnia je nowymi gwiazdami. Tak było również z baby boomem – jedna uczennica urodziła dziecko i większość szybko poszła po rozum do głowy, choć było też kilka takich jak Jenna, które głównie żebrały o uwagę i czas Nikkego. Nikke wstał na znak, że spotkanie skończone. Dziewczyna powoli zebrała swoje rzeczy i powlokła się do drzwi. Patrząc na nią, Nikke poczuł przemożną chęć chronienia jej. Jenna nie miała nawet stu sześćdziesięciu centymetrów wzrostu i ważyła może tyle, co beczka piwa. W ciemne włosy wpięła za pomocą wsuwek kolorowe ozdoby i fizycznie była tak krucha, że Nikkemu zrobiło się niedobrze na samą myśl o tym, że w tej drobinie mogłoby rozwijać się nowe życie. Niemowlę wyssałoby z dziewczynki wszystkie siły. Poklepał ją po ramieniu i życzył jej udanego weekendu. Był niespokojny przez cały dzień. W trakcie niekończącego się monologu Jenny o tym, że nawet kotki potrafią być matkami zaraz po urodzeniu młodych, Nikke wpadł na pomysł, jak może uspokoić swój umysł. Po wyjściu dziewczyny schował notatki do szuflady, wyjął czystą kartkę papieru z drukarki i napisał grubym flamastrem: „Reszta wizyt przełożona na następny tydzień z powodu nagłej choroby. Z pozdrowieniami, Nikke”. Potem zarzucił swoją płócienną torbę na ramię i przytwierdził kartkę do drzwi srebrną taśmą klejącą. Suski wróci dopiero około piątej, będzie miał więc przynajmniej trzy godziny, i choć Suski mogła zdążyć przygotować kolację na wieczór już wczoraj, to i tak czasu byłoby wystarczająco dużo. Wymknął się na zewnątrz przez portiernię i wskoczył na siodełko swojego roweru Jopo. Po dotarciu do domu otworzył drzwi wejściowe i wystukał, jakby chcąc spotęgować jeszcze napięcie, w spowolnionym tempie kod alarmu, który zainstalowali w domu, choć Nikke właściwie nie rozumiał po co. Zdjął buty i włożył je do szafki w przedpokoju, a potem poszedł do lodówki zbadać sytuację. Na górnej półce znalazł kolację, ładnie

zapakowaną w pojemniki Tupperware. Były tam zupa ogonowa, purée z kalafiora i filety jagnięce w marynacie. Wszystko dokładnie oznaczone wczorajszą datą. Nie miał pojęcia, jakim cudem było ich stać co wieczór na takie menu. Ale kim właściwie był, żeby krytykować te wykwintne wieczerze? W czasie lunchu chodził ukradkiem napchać się do pełna kodami E, tak więc wieczorami i w weekendy z lubością sprawiał żonie przyjemność i przestrzegał jej filozofii żywieniowej. Dziwna kobieta, pomyślał, czytając etykietki z datami. Kochana, neurotyczna dziwaczka. W nocy zdał sobie sprawę, że wpadł w poważne tarapaty. Po telefonie Mii nie mógł już zasnąć, ale nie śmiał też wstać, bojąc się, że zbudzi Suski. Leżał więc na swoim miejscu bez ruchu, słuchając cichego chrapania żony (którego pod żadnym pozorem nie można było przy niej nazywać chrapaniem) i myślał z przerażeniem o piekielnej sytuacji, w jakiej się znalazł. Co rusz powracał do rozmów i spotkań z Laurą, na próżno usiłując przypomnieć sobie coś, co by go naprowadziło na jakiś trop. Kiedy sytuacja w środę zaczęła robić się coraz bardziej nieciekawa, niewiele myśląc, przyniósł teczki dotyczące Laury do domu na wypadek, gdyby jakiemuś zbyt ciekawskiemu funkcjonariuszowi przyszło do głowy, żeby przekopać archiwum w poszukiwaniu jakichś wskazówek. W domu stały sobie nietknięte w szafce na narzędzia i Nikke nie czuł żadnej potrzeby, żeby je przeglądać, dopóki nie zadzwoniła do niego nocą Miia. Teraz niechętnie wyciągnął teczki z szafki i usiadł obok nich na podłodze. Otwierając pierwszy segregator, musiał przyznać sam przed sobą, że ukrycie teczek miało też drugą przyczynę, a mianowicie kryła się za tym świadomość, że wkrótce znajdzie się w trudnym położeniu, a teczki tylko utwierdzą innych w ich podejrzeniach. Nikke zaniósł segregatory do gabinetu, wygrzebał z szafy niszczarkę zakupioną przez Suski w Internecie i wprawił ją w ruch. Maszyna z pewnością będzie pracować jeszcze drugą godzinę, a potem będzie musiał zanieść ścinki papieru w jakieś bezpieczne miejsce. Może do sauny na podpałkę?

12 Nikke przyniósł z kuchni foliowe worki złożone w schludne trójkąty i wypełnił je aż po brzegi skrawkami papieru. Jak to możliwe, żeby z paru segregatorów powstały trzy pełne torby ścinków? Gdyby miał więcej czasu, wygrzebałby skądś worki próżniowe, do których Suski zawsze pakowała ich letnie ubrania. Czy trzeba było podłączać do nich odkurzacz? Nikke już nie pamiętał, ale dzięki nim wszystko zajmowało zadziwiająco mało miejsca. Nagle, bez żadnych ostrzegawczych odgłosów z podwórza, coś załomotało przy drzwiach wejściowych i przerażony Nikke poderwał się na równe nogi. Zaczął szybko upychać worki ze ścinkami do szafy w gabinecie, zanim zdał sobie sprawę, że to nie komandosi z oddziału specjalnego, tylko roznosiciel ulotek. Z pewnością jakiś nowy, bo tabliczka z ładnie wykaligrafowanym napisem już parę lat temu skutecznie przepędziła od drzwi wszystkich smarkaczy roznoszących za parę groszy różne świstki. „Smarkacze” – tak właśnie określała ich Suski. Wciąż jeszcze dygocząc, zdał sobie sprawę, jaki się zrobił przewrażliwiony, i zaniósł się nerwowym śmiechem, aż musiał się oprzeć o drzwi szafy. Po chwili znów jednak podskoczył ze strachu. Z lustra w przedpokoju wpatrywał się w niego ubrany w stary podkoszulek z nadrukiem zespołu i fabrycznie zdarte dżinsy mężczyzna w średnim wieku. Jego włosy sterczały w nieładzie do góry, a twarz była wykrzywiona w grymasie i czerwona od paniki. Na podłodze piętrzyły się ścinki papieru. Nikke spojrzał sobie w oczy w lustrze. Co ty wyprawiasz? Co ty, do jasnej cholery, wyprawiasz? Odetchnął głęboko, przeczesał palcami włosy i pochylił się, żeby zebrać kawałki papieru, które wypadły z worków. Ktoś mógłby kiedyś uznać jego zapiski za podejrzane, ale teraz, właśnie w tej chwili, wyglądał tak, jakby własnymi rękami udusił każdą nastolatkę zaginioną w Finlandii po 1985 roku. A może nawet jeszcze kilka w Szwecji. Na dworze było niemal chłodno, po raz pierwszy od lipca. Niebo przykryły ciemne chmury, spychane przez podmuchy wiatru na południe. Nikke miał na sobie wojskową kurtkę moro, a na bagażniku roweru wiózł przyczepione linkami jaskrawożółte pękate torby foliowe z supermarketu. Pedałując, nucił pod nosem, żeby nie myśleć. Jeżeli, jeżeli, jeżeli... Po przejechaniu kilometra przez las skręcił na rozkopaną działkę starego Bengtsona. Ciągnące się przez całe lato roboty leśne dobiegały właśnie końca i zamiast zagajnika na działce pełno było dołów i stert suchych gałęzi. Przy sporych rozmiarów ognisku stał, jak zawsze, Bengtson. – Czołem. Co tam, chłopie? – Ubrany w strój roboczy, żółtą pelerynę i czerwoną czapkę Bengtson podniósł powoli rękę znad płonącego stosu, wbił w ziemię kij, na którym się opierał, i przywitał się z Nikkem. – Aaa, nic takiego. Zebrało mi się na jesienne porządki – stwierdził Nikke, wskazując w stronę toreb zwisających z bagażnika. – Nazbierało się tyle tej makulatury, że nie mieści się już w koszu na śmieci. – Trzeba było gospodarkę w domu powierzyć mężczyźnie. – No tak, można by tak powiedzieć. A co tam u Bengtsona? – A po staremu. Działka już pięknieje jak na jakie święto, prawda? – zaśmiał się, najwyraźniej zadowolony z chaosu, którego był sprawcą. – Prawda, prawda. Zaprosisz mnie później na grilla, jak już będą sadzonki. Może w przyszłym tygodniu? – Nikke uśmiechnął się do starego i zmusił się do przybrania zamyślonego wyrazu twarzy. – Posłuchaj, tak mi wpadło do głowy... Skoro jest tu ogień, czy mógłbym wrzucić do niego te śmieci, żebym nie musiał jechać aż na wysypisko? Bengtson patrzył na niego z niezmienioną miną, tak jakby przez jego głowę nie przebiegła ani jedna myśl. – Czemu nie. Tam przecież tak samo to spalą. Napijesz się piwa? Nikke przytaknął z ulgą i odpiął ponaciągane na torbach linki. Bengtson podał mu pilznera ze skrzynki i razem wpatrywali się, jak torby z supermarketu, jedna po drugiej, najpierw roztapiały się, a potem wybuchały jasnym płomieniem, gdy ścinki papieru zajmowały się ogniem. Nikke czuł, jak balast z jego głowy spływa w dół wzdłuż kręgosłupa i wsiąka w działkę Bengtsona. Po jego historii z Laurą został tylko swąd spalonego plastiku. Mimo to wkrótce poczuł, że kamień na sercu zaczyna mu ciążyć jeszcze bardziej. – Dziękuję. Chyba powinienem już wracać do żony. – Nikke przełknął ostatni łyk piwa i odstawił pustą butelkę

z powrotem do skrzynki. – Nie ma za co – wymamrotał Bengtson, wpatrując się nadal w połyskujący czerwienią płomieni krąg ogniska. – Nie zapomnij mnie znowu odwiedzić. Upieczemy sobie sieję na ruszcie. Nikke przytaknął i wskoczył na rower. Do powrotu Suski do domu została jeszcze przynajmniej godzina. Na szerokim kawałku piaszczystej drogi wyszła mu naprzeciw grupa młodych ludzi w szerokich, nisko opuszczonych spodniach. Nikke odruchowo naciągnął mocniej kaptur na głowę. – Hej, Psycho! Przecież jesteś chory! Ugodziło go to jak szpila i Nikke stracił panowanie nad rowerem, który zaczął wykręcać zygzaki. Rozpoznał w wołającym Ripę, klienta, z którym był umówiony na popołudnie. Ripa najprawdopodobniej skorzystał z uciechą z jego nagłej choroby i ruszył z uczniami z młodszych klas na wagary. Nikke odzyskał panowanie nad kierownicą i wrócił na pobocze. – Nie ma mi kto leków do łóżka przynosić, tak jak wam, maminsynkom, w domu! – krzyknął, udając wesołość, i wyminął chłopaków w swoim przekonaniu całkiem elegancko. – Pamiętajcie odrobić lekcje, to może i wy kiedyś będziecie mieli dom, w którym można chorować! – OK, OK. Nara, widzimy się w przyszłym tygodniu, Psycho! Nikke spokojnie kontynuował jazdę. Na rogu Morskiej pierwsze krople deszczu spadły mu na kurtkę. Zaraz porządnie się rozpada. Przyspieszył i wkrótce z oparów mgły zaczęło się przed nim wyłaniać wybrzeże. Dom Ojantausów był ciemny, ale jego wielkie szklane ściany odbijały szary blask morza. Za to palące się na zboczu skały za domem światła z sauny świeciły zachęcająco. Dźwięki muzyki niosły się aż do samej plaży i Nikke przystanął, żeby zastanowić się, co byłoby najrozsądniejsze. Długie drewniane schody wiodące na pomost to była najprostsza droga, żeby zbliżyć się do miejsca prób zespołu Trigger Happy, ale tym razem coś kazało mu zrezygnować z tej ogólnodostępnej ścieżki. Oparł rower o rosnącą na skalistym nabrzeżu karłowatą sosenkę i zaczął wspinać się dróżką okrążającą skałę. Dobywająca się ze środka muzyka ucichła i usłyszał szyderczy chłopięcy śmiech, który poniósł się daleko. Wkrótce był już na podwórzu przed budynkiem sauny, jeżeli w ogóle można było tak to nazwać. Budynek miał bowiem dwie kondygnacje i pewnie ze sto metrów kwadratowych. Oprócz sauny były w nim sala prób, miejsca do spania i salon z kominkiem, urządzony w stylu rodziny Ojantaus: kupa szmalu, zero gustu. Nikke bywał tu wiele razy przy różnych okazjach i wiedział, że najlepiej było zawsze najpierw zerknąć, kto jest w środku i na jakim etapie jest impreza. A teraz stał tak – on, autorytet młodzieży – z kapturem naciągniętym na głowę, przeczekując letnią burzę i szpiegując młodych. Poczuł frustrację, zsunął kaptur i wytarł ręce o dżinsy. W środku dojrzał około pięciu osób, więc nie było mowy, aby choć przez chwilę pomówić na osobności. Ale gdyby teraz odwrócił się, by odejść, i ktoś by zobaczył, jak schodzi na nabrzeże, uznano by go za strasznego dziwaka. Postanowił wejść na ganek domu i zapukać do drzwi. – To Psychoooo! – Toni Ojantaus otworzył drzwi wyraźnie pijany. Jego oczy były tak rozbiegane, że z pewnością w grę wchodziło nie tylko samo odurzenie muzyką. – Cześć. Mogę wejść? – Nikke spróbował wymyślić naprędce jakiś powód, choć zdarzało mu się bywać tu już wcześniej bez żadnej przyczyny. – Usłyszałem przed chwilą wasze granie, brzmiało bardzo interesująco. To jakiś nowy kawałek? Wieszając płaszcz, postanowił jednak uczciwie przejść do sedna sprawy. – Właściwie to chciałbym porozmawiać z wami o Laurze. – Nikke stwierdził, że sytuacja miała zarówno pozytywne, jak i negatywne strony, w grupie chłopcy byli bowiem bardziej na luzie. – Aaa... – Wyraz twarzy Toniego się zmienił i chłopak przyjął rolę rozdrażnionego małego pana domu. – Będzie pan tak łaskawy i powie, o co chodzi. – Martwię się o nią i chciałbym, żebyście mi powiedzieli, jeżeli cokolwiek wiecie o jej zniknięciu. Nie jestem z policji, obowiązuje mnie tajemnica zawodowa i nikomu nie zdradzę, o czy rozmawialiśmy. Chodzi teraz przede wszystkim o to, żeby odkryć miejsce pobytu Laury i żeby jej rodzice, ale i my wszyscy, mogli doprowadzić tę sprawę do końca. – W głosie Nikkego brzmiała taka pewność, że aż sam był zaskoczony, a chłopcy umilkli.

Toni przez chwilę wyglądał na niepewnego, nawet jak na chłopca w swoim wieku. – Powiedzieliśmy już wszystko. Właściwie nic nie wiemy. Grupa chłopaków za nim przytaknęła mu z przesadną gorliwością. – Powiem to jeszcze raz: wiecie, że można mi zaufać i że zawsze trzymałem waszą stronę. Powiedzcie mi wszystko teraz, w przeciwnym razie nie będę mógł wam później pomóc, kiedy cały ten motek zacznie się rozwijać. Toni spojrzał na Nikkego z niewzruszoną miną. – Posłuchaj, Psycho. Jesteś teraz w mojej chacie i powiem tylko to, na co będę miał ochotę. A jeśli chodzi o Laurę, to zdaje się, że gliny będą bardziej zainteresowane tobą i twoim związkiem z Laurą. Więc spadaj do siebie. Nikke założył kurtkę. Nie oczekiwał niczego więcej. Ot, nastolatki i ich nastawienie. Zresztą kiedy człowiek wypatruje tylko własnego interesu, łatwo zapomina, że inni także go mają. – Możecie się tu spokojnie popisywać dalej, ale moje drzwi i tak zawsze pozostaną dla was otwarte. I jeśli wiecie coś o Laurze, to może warto przemyśleć, który z was co o kim powie, nie tylko na spotkaniach w cztery oczy ze mną, ale też na policji, kiedy naprawdę zaczną się przesłuchania. Nikke odwrócił się w stronę drzwi i wtedy zwrócił uwagę na włączony ekran komputera. Z monitora uśmiechała się do niego Laura i był to najwyraźniej zatrzymany obraz z wideoklipu. Dziewczyna miała odsłonięte ramiona i wyglądała na senną. Pasek na dole pokazywał, że do końca klipu pozostało jeszcze ponad dziesięć minut.

13 21.08 KLĄTWA PALOKASKI W spokojnej dzielnicy Palokaski tydzień temu zaginęła piętnastoletnia Laura Anderson. Jej przypadek przypomina nierozwikłaną tragedię sprzed dwudziestu lat. Los zaginionej wówczas dziewczyny nadal pozostaje nieznany. Policja bezradnie rozkłada ręce. W spokojnym centrum Palokaski w czasie sierpniowych upałów życie toczy się zwykłym trybem, tak jak na każdym innym fińskim osiedlu. Jednak nastrój panuje grobowy. – To jest po prostu straszne. Nigdzie nie można już w spokoju wychowywać dzieci – komentuje Oili Sipponen, 57 lat. Całe życie mieszkał w Palokaski, jego dzieci poszły już na swoje. – Dobrze mi się tu żyło, ale teraz wygląda na to, że ta wcześniejsza tragedia to nie tylko pojedynczy wypadek. Oili ma na myśli zaginięcie młodej dziewczyny w 1988 roku. Osiemnastoletnia Venla Pohjavirta zaginęła wówczas w tajemniczych okolicznościach, nie zostawiając po sobie żadnego śladu. Nigdy jej nie odnaleziono ani nigdy nie poznano jej dalszego losu. Nowy przypadek zaginięcia wygląda na powtórkę tamtej tragedii. Laura zaginęła w ostatnią sobotę podczas obchodzonej tradycyjnie przez uczniów zabawy na zakończenie wakacji, odbywającej się co roku na plaży niedaleko szkoły. Uczniowie mają różne zdania na temat tego, co Laura robiła tamtego wieczoru. – Tak, byliśmy tam, pływaliśmy sobie, wypiliśmy też trochę piwa i tak dalej. Ale nie przypominam sobie, żebym widział tam Laurę – mówi spotkany na dziedzińcu szkoły w Palokaski uczeń, który nie chciał ujawniać swojego nazwiska. Jednak wielu przyjaciół Laury pamięta, że ją widziało. Według ich relacji dziewczyna ubrana była w obcisłe jasne dżinsy, różową koszulkę w kratkę i adidasy. Ostatni raz widzieli ją o dziesiątej wieczorem, kiedy wróciła z wody na plażę. Zdaniem rodziców Laury ich córka zawsze była bardzo punktualna, tym razem jednak nie wróciła o wyznaczonej godzinie do domu – miała być przed północą. Rano rodzice zgłosili zaginięcie na policji. Komenda rejonowa nie chce komentować sprawy. Na założoną przez rodziców Laury stronę na Facebooku dotyczącą zaginięcia ich córki napłynęło mnóstwo wskazówek co do obecnego miejsca pobytu dziewczyny. Padają nazwy miejscowości od Rovaniemi aż po Tokio. Zaczęto również prowadzić ożywioną dyskusję o prowokacjach i niesmacznym poczuciu humoru niektórych komentujących. Takie komentarze zostały szybko usunięte przez administrujących stroną rodziców Laury. Facebook pomógł uzyskać mnóstwo cennych informacji w wielu sprawach kryminalnych, ale strona taka jak ta może również zaszkodzić i utrudnić śledztwo. A jeśli nawet nie, to może po prostu zasmucić wielu bliskich Laury. Powagę sytuacji podkreśla fakt, że żadna z poszlak nie naprowadziła dotąd na trop zaginionej dziewczyny. Również uczennice spotkane w czasie przerwy na lunch przy kiosku w Palokaski nie potrafiły nic powiedzieć o możliwych losach swojej koleżanki. – Raczej nie znała nikogo spoza szkoły. Wiedziałybyśmy o tym. To mała miejscowość, wszyscy wszystko wiedzą o innych. Chciałabym życzyć rodzicom Laury dużo siły – mówi nieśmiało jedna ze wstrząśniętych nastolatek. Nastrój przygnębienia można wyczuć w całej okolicy z pewnością także dlatego, że starsi mieszkańcy pamiętają jeszcze zaginioną wiele lat temu Venlę. Laura i Venla były podobne z wyglądu, obie jasnowłose, zgrabne, o pięknych rysach. Obie były także lubiane, miały dobre oceny w szkole i na dodatek zaginęły w podobnych okolicznościach. Czy to całkowity przypadek? Teraz najważniejsze jest to, by Laura jak najszybciej wróciła do domu, do swoich rodziców. Osoby dysponujące jakimikolwiek informacjami proszone są o kontakt telefoniczny z policjantem bezpośrednio prowadzącym sprawę pod numerem 071–583 4819.

14 To prawda. Kiedy Venla zaginęła, rzeczywiście taka była: zgrabna i piękna, pomyślała Miia. Czy jej życie inaczej by się potoczyło, gdyby nie zmieniła się tak bardzo tamtego jednego lata? Miia podniosła oczy znad artykułu, kiedy zadźwięczał telefon. Korhonen. – Ta amsterdamska perła to jednak nie była Laura – obwieścił jej przez słuchawkę. – Tylko jakaś podobna do niej Szwedka, która ukrywała się już od paru tygodni i została zwrócona właścicielom. Sprawę udało się domknąć dzięki nam, ale to Szwedzi odbierają teraz gratulacje. – I co teraz? – Czytałaś gazetę? Miia mruknęła na potwierdzenie. – Telefony już się urywają? – No zgadnij. – Co macie? Korhonen długo milczał. Miia mogła sobie wyobrazić, jak przeciera czoło, mruży oczy, prawie już wie, jak to powiedzieć, ale potem postanawia jednak inaczej ubrać to w słowa. Widziała to wiele razy. Miał złe wiadomości, których nie chciał zdradzić. – Zrobiłam listę wszystkich, których łączy się z Laurą na forach internetowych – oświadczyła Miia. – Mogę sprawdzić, kim są i jaki jest ich związek ze sprawą. Nieoficjalnie, oczywiście. – Brzmi całkiem nieźle, tylko... – Korhonen znowu zamilkł. – Jestem także w kontakcie z najlepszą przyjaciółką Laury, niejaką Johanną. Ona coś wie, muszę tylko zyskać jej zaufanie. – Zamierzamy w poniedziałek przesłuchać Nikkego. A więc to tak. Korhonen postanowił nie lukrować sprawy. Teraz to Miia zamilkła, a on kontynuował. – Być może trzeba będzie przekwalifikować sprawę z poszukiwania zaginionej na popełnienie przestępstwa. A tutaj nie ma już zbyt wielu innych wątków przewodnich poza Nikkem... Na razie nie postawimy mu żadnych zarzutów, ale... Ktoś zapukał do drzwi pokoju Mii. Tiia-Lotta Mikkelson była umówiona na spotkanie na dziesiątą. Przyszła o minutę przed czasem. – Mam klienta. – Klienta? Gdzie ty w końcu pracujesz? Miia skończyła rozmowę i poprosiła Tiię-Lottę do środka. Teraz musi skoncentrować się wyłącznie na niej. Miia bezwiednie wzdrygnęła się, bo Tiia-Lotta Mikkelson okazała się dziewczyną o dość pokaźnej tuszy. Twarz Venli uporczywie stawała jej przed oczami i Miia zupełnie nie wiedziała, od czego zacząć. Przeszła więc od razu do sedna sprawy – nieobecności. – Oj tam. A co niby miałabym tu robić? – Dziewczyna zapytała Miię z tak niewinną szczerością, jakby nigdy nie słyszała o obowiązku szkolnym. – Może mam coś lepszego do roboty. W raporcie dotyczącym dziewiątoklasistki informowano o siedemdziesięcioprocentowej absencji na zajęciach. Miia postanowiła przyjąć taktykę na luzie. – No właśnie, co też można tu robić... Też zawsze się dziwiłam, czemu dzieci, będące przecież w najlepszym wieku do zabawy, zapędza się do szkolnych ławek, żeby się uczyły czegoś tak zbytecznego jak czytanie, pisanie czy liczenie. Przecież żeby zagrać na PlayStation, nie trzeba czytać żadnych instrukcji. Mówiąc to, wyczuła bezsensowność swojego stwierdzenia. Zatopione w fałdach policzków usta Tii-Lotty nawet nie drgnęły, żeby się uśmiechnąć, chociaż Miia spróbowała się roześmiać, żeby dać jej przykład. – Ja już to potrafię. Jak pewnie widać w tych papierach, dostaję z testów same najlepsze oceny.

Zwrot w tył i rzeczowo. – Ale jako mądra dziewczyna dobrze wiesz, że obecności składają się na drugą połowę oceny. – Wiem. I wolę dostać połówkę, niż przyjść do szkoły. Także jej głos przypominał Mii Venlę, tę starą Venlę. Miia odziedziczyła metabolizm po matce i mogła jeść, co tylko chciała. Natomiast Venla była podobna do ojca i mocno przytyła, wchodząc w wiek dojrzewania. Miia wstydziła się grubej siostry, choć nigdy nie powiedziała tego na głos. Venla natomiast nigdy nie ukrywała, jak bardzo nienawidzi swojej szczupłej i powszechnie lubianej siostrzyczki. Przez parę lat dokuczano jej z powodu tuszy, aż pewnego lata dziewczyna w zaskakujący sposób schudła tak, że stała się nawet smuklejsza od Mii. Wszyscy bali się, że to anoreksja, ale to nie było to. Venla rozpoczęła nowe życie, podbudowane wartością swojego zgrabnego ciała, i znalazła sobie w Helsinkach nowych przyjaciół, którzy nic nie wiedzieli o tym, jaka była dawniej. To nowe i zadziwiające życie sprawiło, że Venla jeszcze bardziej odsunęła się od Mii. Aż w końcu straciły ze sobą kontakt całkowicie. Miia patrzyła na siedzącą przed sobą uczennicę i próbowała ukryć swój żal. Czy powinna spytać ją o to wprost, czy zaczekać, aż dziewczyna sama zacznie mówić? W dokumentach na jej temat nie było ani słowa o dokuczaniu, ale to tylko wzmocniło jej podejrzenie, że właśnie o to tutaj chodziło. Tiia-Lotta nie umiała nikomu powiedzieć, że jej dokuczano. Zupełnie tak samo jak Venla, która też nie chciała o tym mówić. – Nikt mi nie dokucza, jeśli to o tym pani myślała. Mimo że jestem taka gruba. I jeszcze umiała czytać w myślach. – Nie odważyliby się. Mój brat należy do gangu motocyklowego. Miia nie mogła nie zauważyć, że to ostrzeżenie było skierowane również do niej. – Czemu w takim razie nie chodzisz do szkoły? Nie dostaniesz się do liceum, jak tak dalej pójdzie. – Nie muszę iść do liceum. Zostanę pianistką. Ćwiczę w domu całymi dniami. – Aha, rozumiem. To wspaniałe marzenie zostać pianistką. Ale mimo to musisz jednak skończyć szkołę... – To nie żadne marzenie. Marzenia to takie tam nieokreślone pierdoły, duperele. A to jest mój cel. – Jasne – powiedziała Miia. Trzeba było przeznaczyć na spotkanie więcej czasu. – A gdzie się uczysz grać? – Olli Kilpinen mnie uczy. Miia musiała pomyśleć kilka sekund, zanim przypomniała sobie, skąd zna to nazwisko. Ze strony Laury na Facebooku. I z listy podejrzanych. – Czy czasem Laura też nie jest jego uczennicą? – Jest. A raczej była. – Skończyła naukę? – Twierdziła, że tak. Może i skończyła. Do not know. Chociaż teraz to już na pewno – powiedziała Tiia-Lotta i przybrała tajemniczą minę, w której mógł kryć się uśmiech. Trudno to było wyczytać z twarzy tej dziewczyny. Może z powodu jej tuszy. – A skąd to wiesz? – No jak to skąd? Nie można chyba grać na pianinie, jak się nie żyje. – Nie żyje? – Tak. Przecież wszyscy to wiedzą. – OK. Jesteście koleżankami? – Nie mam czasu na koleżanki, kiedy muszę tyle ćwiczyć. Ale znałam ją, chodziłyśmy zawsze na te same koncerty i tak dalej. – Ta Laura to musi całkiem dobrze grać – powiedziała Miia, niewiele myśląc, ale spostrzegła, że trafiła w sedno, bo oczy dziewczyny zabłysły. – No, niczego sobie – powiedziała po chwili Tiia-Lotta. – Grała trochę mechanicznie. Zręczna w palcach. No, ale już skończyła. Co prawda wtedy na plaży, tego ostatniego dnia, powiedziała mi, że chciałaby, żeby wszystko było jak dawniej.

– Ty też tam wtedy byłaś? – Krótko. To znaczy byłam na przejażdżce z moim bratem i zatrzymaliśmy się na chwilę. – I rozmawiałaś z Laurą. Mówiła coś jeszcze? – Jakieś zwykłe rzeczy. Nie byliśmy tam długo. – Musiałaś iść ćwiczyć? – Tak. I mojemu bratu zawsze język się plącze, kiedy Laura jest obok. – Czemu? – Miia zinterpretowała nagły ruch klientki jako wzruszenie ramion, choć dziewczyna była tak gruba, że właściwie całe jej ciało zafalowało przez chwilę na zbyt małym krześle. – Podobała mu się? – A jak. Brat z gangu motocyklistów, który przepadał za Laurą. Teraz trzeba było kontynuować bardzo ostrożnie. – Widywali się wcześniej? Twój brat i Laura? – Brat kiedyś przyjechał po mnie po lekcjach pianina i Laura też tam wtedy była. Zostali, żeby pogadać, choć strasznie chciało mi się jeść. – A tamtego wieczoru? Co robiliście później, jak wróciliście z plaży? Brat zabrał cię do domu? – Tak, musiałam przecież ćwiczyć. – On też został w domu? Miia nie potrafiła spojrzeć dziewczynie w oczy. Sytuacja była podejrzana i pod każdym względem niemoralna. Podejrzewała teraz brata swojej uczennicy o przestępstwo i przesłuchiwała ją, mimo że nie miała do tego żadnych uprawnień. Ale chciała uwolnić Nikkego od podejrzeń. Podobnie jak wcześniej, także i tym razem Tiia-Lotta odczytała jej myśli. – On nie zabił Laury ani nic takiego. Dostał na wieczór przepustkę z więzienia. Musiał wracać na dziewiątą do Sörnäinen. Sama sprawdź. Mii zrobiło się głupio. Zdała sobie sprawę, że dziewczyna miała wystarczająco dużo kłopotów zarówno w domu, jak i w szkole, a ona zamiast jej pomóc, tylko przyciskała ją do muru. Szybko poszukała wyjścia z całej sytuacji. – Niesamowita sprawa to twoje granie i ten cel, jaki sobie wyznaczyłaś. Jak to wymyśliłaś, skąd miałaś pewność, że to właśnie to? – Bo jak będę już występować na wielkich scenach, to ludzie będą na mnie patrzyli z powodu muzyki. A nie dlatego, że jestem taka gruba. – Dlaczego chcesz się spotkać z Johanną Malkamäki? Ona nigdy nie miała żadnych problemów w nauce ani nic takiego. – Dyrektorka najwyraźniej się spieszyła. Usiłowała wpakować do torebki więcej kartek i teczek, niż mogło się w niej pomieścić. – Ileż może być tych papierów! Już od lat dziewięćdziesiątych władze miasta mówią o rewolucji, że teraz nadchodzą czasy oszczędzania papieru, ale wszystkie informacje na ten temat wysyłają mi na piśmie! Prezydent miasta chwali się w wywiadach, że ma biuro bez papieru, ale nic nie piszą o tym, jak wygląda biuro jego sekretarki! Powinnam już dawno być na nadzwyczajnym zebraniu komisji do spraw szkolnictwa. Chcą usłyszeć ode mnie o tej „klątwie Palokaski”. – Czy mogę pójść do klasy Johanny i poprosić, żeby przyszła do mnie po lekcjach? – Czy to oznacza, że ma jakieś problemy? Miia nie chciała martwić dyrektorki, ale nie chciała też kłamać. – Szczerze mówiąc... – Bogu niech będą dzięki! Kiedy całymi dniami słucha się czczej paplaniny polityków i uczniów, miło jest wreszcie usłyszeć jakieś szczere słowa. – Chciałabym z nią porozmawiać o Laurze. Dyrektorka założyła torbę na ramię i skierowała się ku drzwiom. – Aha. Chyba byłoby jednak lepiej, gdybyś mi skłamała. Czy Johanna też jest w to jakoś zamieszana? Albo nic nie

mów. Nawet nie chcę wiedzieć. Ale zaufam ci. – To znaczy, że mogę po nią pójść? – Spróbuj jednak najpierw zadzwonić do niej na komórkę i jeśli nie odpowie nawet na przerwie, zobacz w tym pliku, jakie mają następne lekcje. – Torebka ciężko zwisała na ramieniu dyrektorki i Miia zauważyła, że pasek trzymał się zaledwie na jednym szwie. – Nie chcemy zakłócać spokojnej nauki naszym uczniom. Szew puścił i cała zawartość torebki wysypała się na ziemię. – Niech będzie. Zgodnie z życzeniem: bez ani jednego papierka! – fuknęła dyrektorka i wyszła. Miia została, żeby posprzątać bałagan z podłogi.

15 W Kasken Poltto, osiedlowym pubie w centrum handlowym, była właśnie zmiana dyżuru. Zawodowcy z dniówki ustępowali miejsca amatorom piątkowych wieczorów. Mężczyzna patrzył w stronę Mii, nie kryjąc zainteresowania. Żeglarz, pomyślała Miia. Równa, głęboka opalenizna, jasny wachlarz zmarszczek od śmiechu naokoło błyszczących oczu. Przystojny, ale zdecydowanie za szczupły jak na gust Mii. Siedział w loży dla grubych ryb, więc najpewniej posiadał jacht, a nie jakąś tam żaglóweczkę. Miia niby uważnie zaczęła przeglądać komórkę, aby ostrzec Żeglarza przed polem minowym, bo mężczyzna niewątpliwie obmyślał już strategię podboju. Jeszcze pięć minut i powinny nadejść dziewczyny. Tym razem spotkanie zwołała Isabella, która chciała uczcić przejście na nowy, najwyraźniej wyższy poziom na dworze Tiiny Ojantaus. Miia wyczuła Isabellę, zanim jeszcze ją zobaczyła. Znajomy zapach wypełnił każdy kąt pubu. – Cudownie, już tu jesteś! – Isabella objęła Miię i Miia kichnęła. – Nie jestem przeziębiona. – Czy aby na pewno? Może w takim razie masz na coś uczulenie albo zatkany nos. Mamy na to idealny produkt... – Aaa, gratulacje z okazji tego... awansu czy jak wy to tam nazywacie. – Tiina nazywa to development move. Z angielskiego. To znaczy „krok do przodu”. Ona jest naprawdę taka obyta i... – Tak, tak, wiem. Miia poczuła, że ten wieczór niekoniecznie będzie należał do przyjemnych. – Dziękuję za gratulacje. Tak, ciężko na to pracowałam. Ale, jak mówi Tiina, jeśli się jest uczciwym i posiada się znajomość rzeczy, to można zmienić cały świat i ludzi. Pozyskałam trzech nowych sprzedawców właśnie dzięki jej nauce. I pojadę teraz z Tiiną na Florydę na zakupy. – No, no. Tak bardzo wzrosły twoje dochody? – Nie, to taka nagroda. Zarobki wzrosną przy następnym development move. Ale zaczekaj, pójdę po coś do picia! Nawet była nagroda, nie ma co. Czy takiego człowieka można jeszcze w ogóle uratować? – pomyślała Miia. Isabella skierowała się do baru i wzrok Mii powędrował mimowolnie w stronę Żeglarza. Mężczyzna uśmiechał się z rozbawieniem, kiwając głową w stronę Isabelli. Miia rzuciła mu groźne spojrzenie: nie będziesz sobie kpił z mojej przyjaciółki. – Suski nie przyjdzie. – Isabella wróciła z butelką najtańszego wina musującego z lodem. – Ojej, dlaczego? – Napisała mi SMS-a, że nie może, nie da rady. Biedna, cały czas spada jej forma. A przecież jej mówiłam, że te jej hormony to samo paskudztwo. – Mnie powiedziała, że już ich nie bierze. Podobno zastanawia się nad innymi opcjami. – Te hormony zostają w organizmie na lata. Mogły być dwa powody, dla których Suski nie przyszła. Jeden: bo przygnębiał ją fakt, że to nie ona zorganizowała spotkanie. Drugi: bo podejrzenia o udział Nikkego w zaginięciu Laury przestały być tajemnicą policji. To skłoniłoby nawet najbardziej harmonijne małżeństwo do kłótni o podział rodowych sreber. Miia jednak nie chciała wierzyć w tę drugą opcję, bo to by znaczyło, że przyjaciółka znów ją okłamała. Wczoraj rozmawiała z nią krótko przez telefon i starała się wybadać jej nastrój. Suski nie powiedziała nic bezpośrednio o Laurze, ale złorzeczyła na chorą wyobraźnię dzisiejszej młodzieży i skwitowała sytuację w ten sposób, że wszystkie chciały Nikkego, ale on należał tylko do niej. I właśnie dlatego zrobiono z niego kozła ofiarnego. – Za to Aikku przyjdzie. Ma zostawić dzieci pod opieką sąsiadki. – Isabella podała Mii kieliszek i podniosła swój, by wznieść toast. – Za moje zdrowie! – Za twoje zdrowie! Isabella skosztowała wina. – Nie mieli ekologicznego, ale niech już będzie.

– Umiesz to rozpoznać? – Oczywiście. Tiina mnie nauczyła. Ale powiedz lepiej, co u ciebie słychać, dobrze ci w nowej pracy? – Całkiem fajnie. – To takie straszne, to zaginięcie Laury. Co prawda Tiina mówi... – Isabella ściszyła głos – że z pewnością znajdą ją u boku jakiegoś starego dziada i że to dobrze, że już się tam u nich nie szwenda. Ale ja nie mogę przestać myśleć o jej rodzicach. To musi być dla nich prawdziwy koszmar, nawet jeśli nie była najlepszą córką na świecie. – Oczywiście. Powiedziałaś to Tiinie? – Zdaje się, że zmieniłyśmy już wtedy temat rozmowy. – Isabella ponownie napełniła kieliszek i zaczęła grzebać w torebce. – Posłuchaj, przyniosłam ci mały prezent. – Podała Mii papierową torebkę, na której widniało logo Wellness+Spirit. – Szampon podróżny i odżywka. I mała próbka naszego nowego serum na bazie rumianku, bazylii, nasion wierzbownicy i żurawiny. Anti-aging. W stu procentach naturalny. – Dziękuję. Isabella otworzyła buteleczki i podetknęła Mii pod nos do powąchania. Miia próbowała pochwalić prezenty, ale czuła się jak oszustka. I jak idiotka, zerkając na Żeglarza, który śledził całą sytuację, jakby również czekał z zainteresowaniem na reakcję Mii na kolejne zapachy. Na szczęście przyszła Aikku i, jak to ona, przejęła pałeczkę dyrygenta. – Jimbo jest w trzeciej klasie liceum. Coś zaszło między nim a Laurą. Gra w tym samym zespole, co Toni Ojantaus i ci jacyś Hyzio, Dyzio i Zyzio – wyjaśniła Mii Aikku. – Hyzio, Dyzio i Zyzio? – Albo jacyś Mordek i Ferdek czy Bill i Bull. Kapela nazywa się Trigger Happy, totalna beznadzieja, weszłam na YouTube obejrzeć jakiś ich naprędce sklecony kawałek. A potem ten Olli Kilpinen, o którym wspominają na kilku forach, uczył Laurę gry na pianinie. Stary pianista koncertowy, przeprowadził się do Palokaski jakieś dziesięć lat temu. Dziwny przypadek. – Dlaczego dziwny? – Nie wiem. Wszyscy go mają za dziwaka. Dlatego. Aikku przez ostatnią godzinę referowała Mii wyniki swojego tajnego dochodzenia prowadzonego na różnych stronach internetowych. Isabella znudziła się już pół godziny wcześniej i poszła do domu zrobić sobie kąpiel stóp i wykorzystać sen dla urody. Dzięki pomocy Aikku w googlowaniu i jej zapasowi wolnego czasu Miia znowu dostała nową porcję wiedzy o przemykających na Facebooku nazwiskach i imionach. – To całkiem pewne, że panna brała. – Całkiem pewne? Można by pomyśleć, że kto jak kto, ale ty potrafisz już z pewnym dystansem podchodzić do informacji krążących w Internecie. – Na pewno coś brała. Właściwie to myślę, że w waszej szkole ktoś handluje i Laura należała do klienteli. Nie potrafię jeszcze powiedzieć, kto jest tym dealerem, ale się dowiem. – Może zostawisz trochę pracy policjantom? Oczywiście Miia była wdzięczna, że Aikku zbadała sprawę, ale sama też by to potrafiła. Zrobiłaby to nawet lepiej niż Aikku. Kto powiedział, że musi się trzymać swojego postanowienia i wchodzić do Internetu tylko raz dziennie? Teraz sytuacja była wyjątkowa. – Nie powinnam tego mówić, ale z punktu widzenia takiej znudzonej kury domowej jak ja badanie sprawy Laury to najlepsza rozrywka od lat. Fora internetowe o niemowlakach zostają daleko w tyle. – Ty chora wariatko! Byłaś jeszcze smarkulą ciamkającą popcorn i lemoniadę, gdy Venla zaginęła! Aikku dotknęła ramienia Mii. – Przepraszam, znowu nie pomyślałam. Przecież dobrze wiesz, jaka jestem. Miia wiedziała. Niezdająca sobie sprawy z powagi sytuacji, kochana Aikku.

– Bardzo cię przepraszam. Pamiętam, jakie to było straszne, kiedy Venla... – Aikku zamilkła i długo siedziały w ciszy. – Przepraszam bardzo, ale zauważyłem tu spadek nastroju. Może to go trochę podniesie? – Żeglarz postawił na stole butelkę. Teraz nie było żadnej taniochy, tylko prawdziwy szampan. – Mamy do omówienia jeszcze jedną ważną sprawę – spróbowała Miia, ale Aikku, z filuternym błyskiem w oku, wskazała mężczyźnie krzesło. – To na ciebie ma ochotę. – Ale ty go dostaniesz. – Miia podciągnęła spodnie i spuściła wodę. Słychać było, jak Aikku robi to samo w toalecie obok. – Nie jestem aż tak zdesperowana. To na ciebie gapił się przez cały ten czas, chociaż próbowałam wszystkich sztuczek. Nawet gdybym mu usiadła na kolanach, on by tego nie zauważył. Aikku miała rację. Żeglarz wpatrywał się w Miię przez cały wieczór i mimo wszelkich oporów Miia zorientowała się, że wyobraża go sobie w swoim łóżku. Ale nie mokrego od potu po dzikim seksie, tylko budzącego się do płaczącego niemowlęcia i obiecującego, że to on się nim zajmie. Miia mogła sobie spać dalej. Żeglarz był podręcznikowym przykładem typu „ojciec rodziny”, a Miia z reguły za takimi nie przepadała. – Chyba tego nie przepuścisz – ciągnęła Aikku. – Czy ty w ogóle wiesz, kto to jest? – Przedstawił się jako Mikael. – Ten Mikael. Milioner. – Niech sobie będzie nawet miliarderem. – I może jest. Facet wymyślił jakąś małą, maluteńką część do komputerów i teraz ma porsche, mercedesa, jacht albo i trzy, i największy szklany pałac na wybrzeżu. Plus kilka innych apartamentów w różnych częściach świata. Wymarzona partia w Palokaski. Wszyscy się dziwią, jaki z niego zakonnik, bo nigdy nie widziano go z kobietą. A on czekał właśnie na ciebie! Jakie to obrzydliwie romantyczne! Aikku pokazała Mii język w lustrze i dalej poprawiała usta błyszczykiem. – Masz w ogóle ochotę? – Przecież zawsze mam, ale... – Kurde, gdyby tak można było samemu sobie wybierać uzależnienia. Wybrałabym uzależnienie od seksu zamiast od papierosów. – Nie jestem uzależniona od seksu, ale... Pamiętasz tamtego faceta? Tego na plaży, który podpłynął do mnie, kiedy dryfowałam? – Jak przez mgłę. – Wiesz, kto to jest? – Na pewno nie miejscowy. – Ale mówił, że jest z Palokaski. Antti. – Na pewno nie jest stąd. Rozpoznałabym go przecież od razu. Zrobiłam dokładny przegląd kształtów czaszek wszystkich tutejszych mężczyzn i on nie jest stąd. Antti powiedział, że mieszka na wybrzeżu. Co za piekielną grę prowadził? A może to Aikku się myliła? – Było coś między wami? Miia zamruczała na potwierdzenie. – W sumie, co za różnica. Dla Aikku pewnie żadna, ale Miia czuła się trochę rozdarta. Nie obiecywała niczego Anttiemu, ba, nie wiedziała nawet, czy go jeszcze spotka, ale mimo to nie była pewna, czy poderwanie Mikaela na noc, żeby ją ogrzał, to był dobry pomysł. Mimo że miała mnóstwo facetów, to nigdy dwóch naraz. Mikael rozwiązał problem za nią. Nawet nie chciał jej odprowadzać do domu, tylko uczciwie zaproponował randkę. Teatr i kolację. Miia nie oczekiwała niczego podobnego i z początku zaniemówiła, a potem wybąkała, że to przemyśli.

Mikael dał jej swoją wizytówkę i wsiadł do taksówki. W blasku tylnych świateł samochodu Aikku wydała natychmiastowy wyrok. – Właściwie co za eunuch! Miał jak na tacy i nie wziął. Ślepy eunuch. O Boże, mówię ci. Zapomnij o tym gościu. Miia posłuchała rady Aikku zaskakująco szybko, bo otworzywszy drzwi do domu, poczuła, że ktoś był w mieszkaniu. Czy to w powietrzu unosił się jakiś obcy zapach, czy może chustka na stole w przedpokoju była inaczej rzucona, tego nie wiedziała. Ale to odczucie było przemożne. Była tego pewna. Już kiedyś czuła to samo. Razem z Korhonenem rozpracowywali sklep internetowy pewnego dealera narkotyków, i gdy wróciła do domu po długim dniu pracy, to samo wrażenie ogarnęło ją od razu w przedpokoju. Wtedy znalazła na łóżku list, w którym grożono jej śmiercią. Teraz jej ciało błyskawicznie uruchomiło uśpione zapasy adrenaliny. Miia pochwyciła parasol z wieszaka w charakterze broni i ruszyła sprawdzić dokładnie całe mieszkanie. Wszystko było tak, jak trzeba – żadnych liścików ani uchylonych okien, przedmioty i meble stały na swoich miejscach. Miia skończyła obchód w łazience i uchyliła zasłonkę od prysznica. Nikt nie czekał tam na nią z siekierą. Oparła się o brzeg umywalki i zaczęła sobie wszystko spokojnie tłumaczyć. Tę paranoję wywołał alkohol. Poziom stresu był wysoki z powodu nowej pracy, no i oczywiście Laury. Mikael zamieszał jej w głowie. A Antti jeszcze bardziej. Najbardziej jednak Nikke. Wreszcie jej oddech się wyrównał i pochyliła się, żeby opłukać twarz. Numer telefonu do Anttiego nadal był na tafli lustra. Ale czy na jego końcu było wcześniej narysowane serce? Miia wpatrywała się w rysunek i wcale nie była tego pewna.

16 Miia obudziła się w sobotni poranek w irytująco rześkim nastroju. Żałowała, że poprzedniego wieczoru nie wypiła więcej, bo miałaby teraz dobry pretekst, żeby spędzić cały dzień na kacu w łóżku. Ale czuła się wyśmienicie, a na dodatek słońce kończącego się lata świeciło jej prosto w twarz przez żaluzje. Nie miała żadnych planów na weekend i choć przez cały tydzień marzyła o choćby jednej chwili spokoju, teraz myśl o dwóch wolnych dniach napawała ją przerażeniem. Spróbowała jeszcze zasnąć, ale sen nie nadszedł. Słońce tak mocno nagrzało pokój, że wreszcie musiała wstać, żeby otworzyć okno. Popijając poranną kawę, przejrzała wczorajsze wydanie „Przeglądu Dnia” i przeczytała jeszcze raz artykuł Klątwa Palokaski. Na dole strony było nazwisko i zdjęcie dziennikarza. Pasi Tikka. Nazwisko wydawało jej się znajome, ale to nie mógł być dziennikarz od spraw kryminalnych, bo Miia znała ich wszystkich. Zdjęcie Pasiego Tikki było małe i niewyraźne. Miia wstała i odszukała w kuchni w szufladzie z niepotrzebnymi rzeczami lupę. Prezent na mikołajki od Korhonena i jego wydziału. Wręczając jej podarunek, Korhonen wygłosił mowę i nazwał ją uroczyście Sherlockiem Internetu, któremu brakowało już tylko lupy. Prezent był, zdaniem wszystkich, fajnym żartem, dobrodusznym skwitowaniem tego, że według Mii tradycyjne dochodzenie na miejscu popełnienia przestępstwa należało już do przeszłości, a przyszłością było śledztwo prowadzone w Internecie. Ale oto teraz sama wytężała oczy, jak jakiś prawdziwy Sherlock Holmes, przypatrując się zdjęciu Pasiego Tikki przez lupę. I nie na darmo, bo wreszcie go rozpoznała. To był ten sam mężczyzna, którego widziała na dziedzińcu szkoły. A więc wcale nie wypatrywał tam nowych dziewcząt na swoje ofiary, tylko układał swój pożałowania godny artykuł z pierwszej strony. O jednego potencjalnego podejrzanego mniej. Zaczynając śledztwo, Miia postanowiła gruntownie przeorać Internet i najpierw sporządzić listę wszystkich osób związanych z Laurą. JIMBO – chłopak Laury? a przynajmniej sympatia? – wokalista zespołu Trigger Happy – w klasie maturalnej liceum w Palokaski – był na plaży w wieczór zaginięcia Laury – Laura chodziła na próby zespołu – notowany na policji? narkotyki? TONI OJANTAUS – bogaty, syn Tiiny Ojantaus – gitarzysta w Trigger Happy – chłopak Laury? według Tiiny Laura była w nim zakochana – narkotyki? dealer? BILL & BULL – perkusista i basista Trigger Happy – prawdopodobnie obaj popalają trawkę – według portalu morderstwo.info robili filmy porno do Internetu – czy w ogóle chodzą do szkoły? OLLI KILPINEN – nauczyciel gry na pianinie Laury; dziwny? – obiecujący pianista koncertowy; co się stało? dlaczego przeprowadził się do Palokaski?

– dwa razy żonaty, obie żony przynajmniej dziesięć lat młodsze od niego – czy łączyło go z Laurą coś więcej? JOHANNA MALKAMÄKI – najlepsza przyjaciółka Laury – coś wie, ale się boi? – gdzie jest? RODZICE LAURY – wymagający ojciec? – dużo kłótni? – kazirodztwo? LAURI OJANTAUS? TIINA? O umieszczeniu na liście Nikkego Miia nawet nie pomyślała. Gdy z tym skończyła, zaczęła w roztargnieniu wystukiwać literki x na ekranie komputera, tak że utworzyły piramidę, a potem imię Anttiego. Ocknęła się, gdy zauważyła, że imię było w zupełnie niewłaściwym miejscu, i usunęła je. Dlaczego tak dużo o nim myślała? Przed chwilą, myjąc zęby, patrzyła na serce dołączone do numeru telefonu na tafli lustra i upewniła się, że było tutaj przez cały czas. Pamiętała wprawne ręce mężczyzny i jego wargi. Krople potu i ich słony smak na języku. O Mikaelu nawet nie pomyślała, dopóki nie dostała SMS-a od Aikku. Powiedz, że do niego zadzwonisz! Zapowiada się rewelacyjna randka! Miia odpowiedziała krótko: Może, i zaraz zapomniała o całej sprawie. Tego dnia Miia zastosowała się do narzuconego sobie ograniczenia, bo tylko raz weszła do Internetu. Ale ten jeden raz trwał cały dzień. Artykuł w prasie wywołał jeszcze brutalniejsze dyskusje w sieci i Miia miała nadzieję, że dostawca usług internetowych, z czystej litości, odetnie rodzicom Laury dostęp do sieci. Chociaż Miia zdążyła już do tego przywyknąć, to jednak wszystkie te osądy, spekulacje, przewidywania, podejrzenia, informacje i domysły, zarzuty i cały ból świata wypluwane pod osłoną anonimowości były trudne do strawienia. Kiedy zaszło słońce, poczuła, że cała drży. Ale nie dlatego, że była wstrząśnięta, tylko dlatego, że bardzo zgłodniała. Zamknęła laptopa i zadzwoniła do wypróbowanej już pizzerii. Gdy już zjadła dwie duże pizze, jeszcze raz przejrzała swoje notatki, ale nie posunęła się ani o krok do przodu. Nie chciało jej się wierzyć, żeby chłopcy z Trigger Happy mieli jakiś związek ze zniknięciem Laury. Chociaż atmosfera była gorąca, a hormony buzowały, nastoletni chłopcy z reguły nie popełniali przestępstw przeciwko życiu, nawet po pijanemu. Nauczyciel gry na pianinie nadal był zagadką, chociaż po wpisach w Internecie można było sądzić, że jest nieszkodliwy. Nie był też notowany. Potem, oczywiście, byli jeszcze rodzice, zwłaszcza ojciec, któremu trudno było pogodzić się z tym, że jego mała córeczka przeobrażała się w kobietę. Ale Miia czuła, że tego też nie można było traktować jako solidnego motywu popełnienia przestępstwa. I wreszcie byli ci „wujkowie”, starsi faceci, na których wskazywało ponad siedemdziesiąt procent uczestników dyskusji w Internecie. Gdyby Miia była na miejscu Korhonena, też przesłuchałaby Nikkego. Zasnęła z tą myślą i przez całą noc dręczył ją stary koszmar. Widziała swoją siostrę, żywą, na dworcu kolejowym w Helsinkach, na peronie, czekającą na pociąg. W tym samym czasie przyszedł policjant i powiedział, że znaleziono ciało Venli. Miia nie śniła tego koszmaru już od wielu lat, ale teraz powrócił na stałe. Nie miała co do tego wątpliwości. Niedzielny poranek był równie irytujący jak poprzedni. Mimo złych snów Miia znów obudziła się pełna energii i miała ochotę wydostać się z mieszkania na świeże powietrze. Nigdy nie uprawiała joggingu, ale zaczęła już desperacko

myśleć, czyby nie zacząć, kiedy zadzwoniła Suski. – Idę na jagody. Pójdziesz ze mną? – Super pomysł! – Wszystko w porządku? Sądziłam, że będę cię musiała namawiać. – Miałam koszmar o Venli. – A, ten sam, co kiedyś. – Co mam zabrać? – Mam wszystko, zbieraczki i wiadra. Przygotuję też prowiant. Jedzenie w stylu gourmet w lesie, w słoneczną sierpniową niedzielę. Zdaniem Mii to był doskonały pomysł. Przygotowane przez Suski zbieraczki to było prawdziwe mistrzostwo świata, jeśli chodzi o projektowanie produktu, połączone z noszącym wyraźne znamiona szaleństwa neurotycznym geniuszem. Miia patrzyła ze zdumieniem na trzymany w ręku przyrząd, podczas gdy Suski robiła jej krótki wykład na temat sposobu jego użycia. Miia szybko zrezygnowała jednak ze spożytkowania nowej technologii i zadowoliła się zbieraniem jagód w tradycyjny sposób, ręcznie. Tymczasem Suski, używając zbieraczki, napełniała wiadra w rekordowym czasie, i to bez żadnego listka czy gałązki. Opłukały jagody wodą ze zraszacza do kwiatów. Po powrocie do domu dokładniej oczyszczą owoce na płycie kuchennej. Las był dokładnie taki, jaki miał być. Miia nie podzielała właściwego Finom fanatycznego romantyzmu spod szyldu „las to nasza świątynia”, ale nie mogła nie poddać się temu spokojowi, jakim zawsze napawała ją leśna cisza. Nigdzie nie trzeba było się spieszyć. Miia zerknęła na przyjaciółkę i uśmiechnęła się do siebie. To było potajemne miejsce Suski na jagody, lecz mimo to bratowa nie zawiązała jej po drodze chustki na oczach, choć Miia zdążyła już sobie to wyobrazić. – Masz więcej śmieci niż jagód. – Suski zbadała zawartość wiadra Mii i wyrzuciła zbędne listki i gałązki. – Podobno miałaś jakiś prowiant? Suski nakładała jedzenie z pojemników Tupperware na papierowe talerzyki. – Większość to resztki z tego tygodnia. Nikke z reguły doszczętnie opróżnia lodówkę, ale tym razem zostało niemal wszystko. – À propos, gdzie on teraz jest? – Nikke? Został w domu, obściskując swoją ukochaną konsolę do gry. Miia wahała się przez chwilę z zadaniem kolejnego pytania. Czy Suski wiedziała o tym, że jutro Nikke będzie zeznawał na policji? Postanowiła jednak nie psuć nastroju. – Czy mówiłam ci już, że skończyłam terapię hormonalną? – Tak. I przypomniałam sobie... – Miia wygrzebała z torebki „Glorię”, w której był artykuł o leczeniu niepłodności. – Pamiętałam! – No wreszcie! – Suski przebiegła oczami artykuł i oddała magazyn z powrotem. – Już tego próbowałam. – Wszystkiego? – Wiedziałaś, że można kupić komórki jajowe? Jeżeli twoja własna komórka nie lubi plemników lub na odwrót, to kupuje się taką, która będzie odpowiednia. – Od kogo? – A od kogo się zwykle kupuje? Od sprzedawcy. – Chcesz kupić czyjeś komórki jajowe? Poważnie? – Rozważam wszystkie możliwości. Zupełnie serio. No może z wyjątkiem tych produktów naturalnych Isabelli. – Rzeczywiście chwilami jest dość męcząca. Czy dlatego nie przyszłaś na jej wieczór? – Skąd, miałam już po prostu inne plany. O takiej imprezie trzeba powiadomić z co najmniej tygodniowym wyprzedzeniem. – To z pewnością też jest nielegalne. To znaczy kupowanie komórek. Czy nie dostaje się ich gratis, jak się idzie na leczenie?

Suski westchnęła tak, jak się wzdycha, słysząc głupie pytania. – Po pierwsze, chyba wiesz, jakie są kolejki na to leczenie. Ponad pół roku. – Nawet prywatnie? Ale to nie jest aż tak długo... – Po drugie, pomyśl, czyje jajeczka oni tam mogą sprzedawać. Chciałabyś takich potomków? – Czyje? – Za oddanie komórek można dostać niewielkie wynagrodzenie. Kto by się fatygował za takie pieniądze? Z pewnością nie wykształcone, mądre i piękne kobiety. One mają pieniądze z innych źródeł. – Na czym w takim razie opiera się biznesowa sprzedaż jajeczek? – Tam płacą oczywiście na tyle dużo, że nawet osobie dobrze sytuowanej opłaca się je sprzedać, żeby na przykład spłacić kredyt na mieszkanie. Albo pożyczkę na studia w Stanach. – W Stanach coś takiego pewnie jest OK, ale nie sądzę, żeby w Finlandii to było zgodne z prawem. – Pomyśl, samemu można sobie wybrać, jakie się chce mieć dziecko. Oczywiście chodzi o to, żeby było możliwie jak najbardziej podobne do ciebie, ale dodatkowo można dobrać takie cechy, które ci odpowiadają. – Jakbym słyszała Isabellę... To brzmi strasznie. – Kliknęłabym od razu na jakieś uzdolnione muzycznie, piękne i inteligentne jajeczko. Pomyśl, co by było, gdyby je połączyć z wysportowanymi, empatycznymi, bystrymi i obdarzonymi poczuciem humoru plemnikami Nikkego. Miia nie wiedziała, czy Suski żartowała, czy mówiła serio. Znały się całą wieczność i zwykle bawiły je te same rzeczy, ale czasami jej bratowa potrafiła śmiać się do rozpuku z czegoś zupełnie dziwnego albo zachować powagę w sytuacji, w której Miia nie mogła się powstrzymać od śmiechu. Miia postanowiła zrobić test. – A może do surowych skandynawskich genów Nikkego pasowałoby nieco więcej temperamentu? Latino albo gęsta krew z Europy Południowej, samba lub coś w tym stylu. Suski w ciszy nabierała jedzenie na widelec i przełykała je bez gryzienia. W kąciku jej oka pojawiła się łza. Wynik testu był negatywny. Jednak nie żartowała. – Miałam tylko na myśli, że moim zdaniem takie kupowanie komórek czy handlowanie nimi jest dość nienaturalne – powiedziała Miia. – Wiesz, co jest nienaturalne? To, że dwoje kochających się ludzi, którzy mogliby zostać dobrymi rodzicami i którzy o niczym innym nie marzą, nie jest w stanie spłodzić dziecka! Długo milczały. – Ale oczywiście nie mam zamiaru niczego kupować. Nikke zresztą nigdy by się na to nie zgodził. Jest takim samym świętoszkiem jak ty. Suski zaśmiała się, wstała z ziemi i dotknęła ramienia Mii. Potem ruszyła znowu w stronę gęstwiny, by kontynuować zbieranie jagód. W drodze do domu Miia dostała wiadomość od Anttiego. Czy mogę przyjść? Sama myśl o jego dotyku powodowała, że Miię oblała fala gorąca. Za pół godziny w domu, odpisała.

17 Nikke próbował w miarę wygodnie usadowić się w fotelu w swoim gabinecie, ale jakoś mu się to nie udawało. A to czuł, że drętwieje mu noga, a to, że spodnie go uciskają i uwierają. Teraz chyba nie umiałby się wyluzować nawet na łóżku wodnym i przy dźwiękach fletni Pana. Podobno byli tacy, których muzyka fletu relaksowała. – Tutaj, przeczytaj tutaj. – Korhonen podał mu zadrukowaną kartkę, najwyraźniej zrzut ekranu ze strony internetowej. Nikke przeniósł wzrok na kartkę i zaczął czytać. Pracz bimbrownik Timonen Czemu nikt nie ściga tego psychologa Nikkego? Czy może autorytet to w Finlandii zawsze autorytet i kropka? Cholerne prawicowe gówno. Winni do więzienia! 21 sierpnia o 23:21 • Lubię to! • 17 Sanni Lukkarinen co podburzasz? jak coś masz, to powiedz wprost 21 sierpnia o 23:22 • Lubię to! • 2 Pracz bimbrownik Timonen Dziwię się po prostu, że gliny jeszcze się za niego nie wzięły. Wałęsał się przecież z Laurą przez całe lato. Po prostu dobrze byłoby wiedzieć. W końcu mamy do tego prawo! 21 sierpnia o 23:27 • Lubię to! • 4 Antti Mäkinen Racja. Też wiele razy widziałem ich w różnych miejscach. Według mnie to dziwne, że dorosły mężczyzna zadaje się z takim dzieckiem. 21 sierpnia o 23:41 • Lubię to! • 1 Pracz bimbrownik Timonen Psycholog jest dziwny! 21 sierpnia o 23:48 • Lubię to! • 7 Hanski Jutunen Jakieś granice, hej! Nikke jest w porządku i wykonywał po prostu swoją pracę. A poza tym ma taką słodką niunię, że po co miałby latać za niemowlakami. 22 sierpnia o 00:14 • Lubię to! • 0 Anneli Riitta Raekenttä Widziałam ich kiedyś późno wieczorem. Siedzieli przy grillu i gadali. Do obowiązków psychologa chyba nie należy praca na urlopie w środku nocy, jeżeli nie chodzi o jakąś dziwną grę. 22 sierpnia o 00:36 • Lubię to! • 2 Wujek Ha W biurze Nikkego nie ma ani jednej kartki na temat Laury. 22 sierpnia o 03:16 • Lubię to! • 1 Pracz bimbrownik Timonen Aj, to może teraz będzie się twierdzić, że nie była jego klientką?!!!?

22 sierpnia o 10:06 • Lubię to! • 3 Ripa Isomies Manchester United is the Beeeest!!!! 22 sierpnia o 10:33 • Lubię to! • 19 Korhonen obserwował Nikkego, gdy ten czytał. – Taki sposób prowadzenia sprawy jest dziwny również dla nas. Ale skoro już na stronie dotyczącej zaginięcia Laury rozwinęła się taka dyskusja, to kilka kwestii rzuciło się nam w oczy. Nikkego ścisnęło w gardle, lecz mimo to starał się wyglądać na zrelaksowanego. Opuścił kartkę na oparcie krzesła. – To przecież wygląda na zwykłe brednie w Internecie. Oczywiście, że młodzi lubią o mnie plotkować. Moja praca jest przecież dość specyficzna. – To prawda. Rzecz jasna nie uważamy tych, jak to powiedziałeś, bredni w Internecie za żadne fakty. – Musielibyście wówczas mieć naprawdę duży wydział mespo, żeby móc to wszystko prześledzić. – Mespo? – No, mediów społecznościowych. – Aha. No, na tym to ja już się nie znam, ale mamy takich, co się znają. No i jak już mówiłem, parę spraw rzuciło się nam w oczy. – Tak? – To, co gadają tam o tobie i Laurze, nie odpowiada za bardzo temu, co mi mówiłeś, kiedy ostatnio się widzieliśmy. Czy spotykałeś się z Laurą także poza szkołą? Nikke poprawił się w fotelu i spróbował dobrze przemyśleć swoją odpowiedź. Kłamstwo z pewnością nie pomoże, ale nie pomogą też wyjaśnienia. Okoliczności łagodzące nikogo nie interesowały, gdy chodziło o zaginione dziecko i naruszenie etyki zawodowej przez szkolnego psychologa. – Szczerze mówiąc, tak. Spotykaliśmy się z Laurą również poza szkołą. – Rozumiem, że nie spotykaliście się przez przypadek, ale uzgadnialiście spotkania? W jakim celu? – Korhonen grał jeszcze rolę niewiniątka, ale coś w jego zachowaniu zdradzało, że pod spodem lada chwila może się zbudzić drapieżnik. – Tylko po to, żeby porozmawiać. O tych samych sprawach, o których rozmawialiśmy tu, w moim gabinecie. – Masz jakieś okoliczności łagodzące? – Przepraszam? – Co cię napadło, żeby spotykać się na mieście z nastolatką, która jest twoją podopieczną? – Laura miała w sobie coś, co mnie do niej przyciągało. – Nikke pożałował tych słów natychmiast, gdy tylko je wymówił. – Nie jako mężczyznę, w żadnym razie, ale jako pedagoga i człowieka. A ponieważ były wakacje, wydawało mi się, że lepiej będzie czasami spotkać się w, powiedzmy, mniej oficjalnym otoczeniu. Potrzebowała pomocy i ja chciałem jej pomóc. – Myślałeś wtedy o Venli? Czy zrobiłbyś to samo, gdyby Laura była inna i nie przypominała ci siostry? Nikke nie był w stanie wykrztusić ani słowa. Jego wzrok błądził wzdłuż ściany i zasłonek Marimekko. – Oj, głupie rodzeństwo! – westchnął Korhonen. – Nie potraficie przemyśleć wszystkiego do samego końca. Nawet jeżeli ja ci wierzę, to, do diabła, jak myślisz, co sądzą moi koledzy z pracy? Że szkolny psycholog zabierał nocą dziewczynkę na spacer, bo miał takie dobre serce? Na litość boską! Nikke nadal milczał. Korhonen oczywiście miał rację. Strapiony policjant przetarł oczy i położył ręce z powrotem na oparciu krzesła. – No dobrze. Przejdźmy do następnej kwestii, na którą, miejmy nadzieję, masz lepsze wytłumaczenie. – Miejmy nadzieję. – Czyli papierów Laury nie ma?

– Bo co, bo ktoś tak twierdzi w Internecie? – Nie, bo zrobiłeś się właśnie cały czerwony na twarzy. Pokaż mi segregatory lub teczki dotyczące Laury. Nikkego zmroziło. Już drugi raz dzisiaj miał ochotę wyskoczyć przez okno na dziedziniec. Nie chciał, żeby ktoś czytał o ich nocnych spotkaniach, o jego własnych myślach dotyczących Laury ani o jej podobieństwie do Venli. A zwłaszcza jego słów o tym, jaka cudowna, inteligentna i czarująca była Laura. Nikt, kto by czytał takie rzeczy, nie mógłby powstrzymać się od myśli, że Nikke coś do niej czuł. I faktycznie coś czuł, ale to było niewinne jak miłość brata do siostry. Pragnął ją ochronić – dziewczynę, która całkowicie zagubiła się w życiu. Chciał ją uratować przed grożącym jej niebezpieczeństwem, cokolwiek by to było. Ale jak przekonać innych, że nigdy, ale to przenigdy, nie dotknął jej w niestosowny sposób? Laura była jak jego siostra, jak Venla – niewinna i potrzebująca pomocy. Oczywiście. Tylko jak siostra. Ale zniszczenie dokumentów nie było zbyt rozsądne. – Informacje dotyczące pacjentów są poufne – odpowiedział. – Na razie chcę tylko zobaczyć segregator. Nikke wstał, otworzył drzwi szafki i szukał przez chwilę. – Teraz to ja nie rozumiem – powiedział. – Czego? – Rzeczywiście ich nie ma! A przecież miałem je tutaj porządnie poukładane! Niech to szlag! Korhonen nie spuszczał go z oka. – Ale jeśli ten, kto pisał te brednie w Internecie, mógł się tu dostać, żeby sprawdzić, czy są, to jasne jest, że mógł je stąd również wynieść – kontynuował Nikke. – Nie ma tu przecież żadnych alarmów, choć drzwi są zawsze zamknięte na klucz. – To prawda. Na razie zadowolę się tą odpowiedzią. – Kto wie, czy nie zaginęły też teczki innych uczniów. Muszę zaraz przejrzeć całe archiwum. Nikke był tak przekonujący, że sam już zaczął wierzyć w swoją historyjkę, a nawet poprosiłby Korhonena o sprawdzenie, czy szafa nie nosi śladów włamania, gdyby policjant sam na to nie wpadł. Po wyjściu Korhonena Nikke siedział przez chwilę i myślał. Albo wsiądzie teraz na prom do Szwecji i tam zaczeka, aż cały skandal ucichnie, albo jak mężczyzna stawi czoło temu, co miało nadejść. Miał silne przeczucie, że sprawa na tym się nie skończy. Niewątpliwie ktoś chciał szybko znaleźć winnego i zamknąć dochodzenie. W czasie przerwy na lunch Nikke odpiął swój rower i postanowił znów pojechać na wybrzeże. Wokół domu i budynku sauny Ojantausów panowała cisza. Mimo to Nikke znów postanowił podejść pod saunę okrężną drogą, ścieżką przez las. Dopuścił się wielu czynów, na które nikt by nie spojrzał łaskawym okiem. Wśród owych grzechów były na przykład sporadyczne wizyty na próbach Trigger Happy. Widywał na nich uczniów, którzy pili, tańczyli, całowali się i kłócili, jednym słowem, zachowywali się tak, jak młodzi zachowują się na imprezach w domu. Do tej pory myślał, że to był jego sposób, aby lepiej poznać klientów, których miał pod swoją opieką, teraz jednak zrozumiał, że można to było zinterpretować zupełnie inaczej. Miało to jednak swoje plusy – wiedział mianowicie, gdzie są wszystkie alarmy i klucze, znał układ pokoi i w pewnym stopniu także rozkład dnia chłopców. Otworzył drzwi do budynku sauny kluczem przyklejonym taśmą od spodu klamki i wystukał kod od alarmu na klawiaturce umieszczonej w pudełku na ścianie. Maszyna zaczęła wydawać głośne dźwięki i zorientował się, że zamiast wyłączyć alarm, włączył go. Cały spocony wprowadził kod jeszcze raz. Zadziałało. Nienawidził tych wszystkich urządzeń, które sprzedawano ludziom z powodu ich strachu. Niby iluż to włamań dokonywano rocznie w Finlandii? Na pewno nie aż tylu, jak można by wnioskować po liczbie tych wszystkich zabezpieczeń. Podszedł od razu do komputera i ku swojej radości przekonał się, że nie musi podawać żadnego hasła. Nie należał do specjalnie uporządkowanych osób i nie mógł zrozumieć, jak ludzie byli w stanie zapamiętać tyle kodów i haseł niezbędnych w codziennym funkcjonowaniu. Kod do drzwi, do telefonu, PIN, hasła do skrzynki pocztowej i do konta bankowego, Facebook, komputer, systemy w pracy, alarmy w pracy i w domu, portale internetowe, fora... A potem jeszcze

ludzie narzekają, że odkąd telefon sam podaje wszystkie dane kontaktowe, nie trzeba już zapamiętywać żadnych numerów ani gimnastykować mózgu. Nikke szukał w komputerze filmiku, na którym widział Laurę, jednak nie miał szczęścia. Sprawdził historię przeglądania, ale została wyczyszczona. Na pulpicie były jedynie prace domowe, kilka esejów i prezentacja. Jakby zgrano je tam specjalnie po to, żeby z niego zadrwić. Wszyscy wiedzieli, że tych chłopców nie interesowała nauka, jednak zawartość pulpitu wyraźnie sugerowała, jakoby do późna w nocy nie zajmowali się niczym innym, jak tylko opracowywaniem analiz dotyczących historii muzyki wykonywanej na dudach. Przeglądając pliki, Nikke upewnił się, że te wszystkie starannie przygotowane wypracowania zostały zakupione od jakichś nerdów w szkole lub przekopiowane bezpośrednio z Internetu. Ale gdzieś na dysku musiało kryć się wideo, na którym występowała Laura, i Nikke wiedział, że dzięki niemu dowie się, gdzie jest dziewczyna.

18 – Czy twoja mama w ogóle dzisiaj przyjdzie? Lauri Ojantaus wyglądał tak, jakby nie spał już od dłuższego czasu. – Nie wiem, nie było jej w domu od tygodnia. Miia w myślach nawet się ucieszyła, że wypowiedział pełne zdanie, ale zaraz potem przypomniała sobie powody, które wystarczały, aby złożyć wniosek o naruszenie praw dziecka. – Może mimo to jednak zaczniemy? Jeśli twoja mama ma przyjść, to przyjdzie. – Na twoją odpowiedzialność. – Tak. Co u ciebie ostatnio słychać? – Dobrze. – Powiedziano mi, że codziennie spóźniasz się do szkoły na dwie pierwsze lekcje. – Toni nie budzi mnie na czas. – Czy to Toni jest u was w domu szefem, jak mamy nie ma? – Toni to prawdziwa świnia. Relacja rodzeństwa oparta na przemian na nienawiści i miłości była Mii dobrze znana, jednak w tonie głosu Lauriego było zaskakująco dużo goryczy. – Nie dogadujecie się? Czy ma to jakąś konkretną przyczynę, czy po prostu nigdy nie byliście sobie szczególnie bliscy? Lauri mocno zacisnął usta i spojrzał przez okno, nie zwracając uwagi na Miię. Nietrudno było odgadnąć, że przekroczył już swoją dzienną dawkę konwersacji i przeszedł teraz na stronę widowni. – Jeżeli Toni cię nie budzi, to może mógłbyś sobie nastawić alarm w komórce, żeby cię budził co rano? Z tego co wiem, tak poza tym idzie ci naprawdę nieźle, ale nie można cały czas chodzić do szkoły w kratkę. – Co ta Johanna tak tutaj podgląda? Miia szybko odwróciła wzrok w stronę okna i zobaczyła dziewczynę zaglądającą do środka. Rozpoznała, że to ta sama Johanna, której profil na Facebooku oglądała już wielokrotnie, modląc się, by dziewczyna odpowiedziała na jej wiadomości. Johanna zniknęła z pola widzenia, gdy tylko Miia wstała, żeby otworzyć okno. – Johanna też uważa, że Toni to świnia. Pokłóciły się nawet o to z Laurą – dodał Lauri. Miia bezwiednie weszła w rolę policjantki. – Jak to się pokłóciły? Lauri podniósł zmięty plecak z podłogi i odepchnął krzesło, na którym siedział. – Mama zabroniła mi z tobą rozmawiać, jak jej nie ma. Nawet wczoraj wysłała mi o tym SMS-a. Zapomniałem. Do widzenia. I już go nie było. Po południu Miia co rusz zerkała na komórkę i szukała wzrokiem Johanny, ale nadaremnie. Wreszcie wybiła czwarta i budynek szkoły opustoszał. Miia zebrała swoje rzeczy, bez przekonania wyciągnęła znowu komórkę i idąc, przeglądała Facebooka, mając nadzieję, że znajdzie tam Johannę. O mało co nie wpadła na kolumnę w auli, gdy nagle dostała wiadomość. Nawet nie próbuj się ze mną kontaktować. Miia zatrzymała się, żeby szybko wystukać odpowiedź, zupełnie jakby nie zrozumiała treści. – Spotkamy się zaraz? Na przykład gdzieś w kawiarni? – Zostaw mnie w spokoju albo coś może się przydarzyć. – Co się może przydarzyć? Musimy porozmawiać. W tym samym momencie Johanna się wylogowała. – Cholera! – przeklęła cicho Miia.

Olli Kilpinen zagrał własną kompozycję zatytułowaną Rezultat. Usadowił Miię koło okna, w zapadającym się zielonym fotelu i kazał jej delektować się dźwiękami muzyki. Zdaniem Kilpinena była świadkiem pierwszego publicznego wykonania tego utworu. Nie było to dokładnie to, czego oczekiwała Miia, przychodząc tutaj. W McDonaldzie, między jednym a drugim hamburgerem z podwójnym serem, Miia pomyślała, że najwyższy czas na rozmowę z Kilpinenem. Jeżeli Laura została porwana, był jednym z potencjalnych podejrzanych. Mieszkańcy uważali go za dziwaka, który przechadzał się po okolicy z dłońmi splecionymi za plecami i nieprzytomnym wzrokiem, mrucząc coś albo przynajmniej podśpiewując sobie pod nosem. Miia z pewnością nie była jedyną osobą, która uważała, że należałoby sprawdzić, co ekscentryczny muzyk trzyma w swojej zamrażarce. Szybko upolowała adres pianisty i skierowała się w stronę wybrzeża. Po drodze minęła szklany pałac Ojantausów. W oknach było ciemno i wyglądało na to, że dom jest pusty. Zamierzała spytać, czy Kilpinen dałby jej kilka lekcji gry na pianinie, od zawsze było to bowiem jej marzeniem, choć rodzice nigdy nie chcieli wydawać pieniędzy na takie rzeczy. Naciskając dzwonek u drzwi, uprzytomniła sobie jednak, że ten pomysł był po prostu żałosny. Już miała ochotę uciec, kiedy nagle drzwi się otworzyły. Za progiem stał chudy mężczyzna w okularach o grubych szkłach, w koszuli z kołnierzem i aksamitnych spodniach. Łysinę miał już na tyle dużą, że nie warto było przeczesywać włosów na drugą stronę głowy. Olli Kilpinen, bez cienia wątpliwości. Ku zaskoczeniu Mii mężczyzna przyjął ją tak, jakby czekał na nią przez cały dzień. Usadowił ją w fotelu i zaczął grać. Niewątpliwie był utalentowany. Miia poczuła, jak muzyka przechodzi jej przez skórę aż do mięśni, rozluźnia je i wciska ją jeszcze głębiej w środek wygodnego fotela. Trzeba koniecznie częściej chodzić na koncerty, a tak właściwie to trzeba w ogóle zacząć na nie chodzić. Miia nigdy nie była na koncercie muzyki klasycznej. Patrzyła oczarowana, jak Kilpinen przebiegał palcami po klawiszach, z białych na czarne, w bok i na krzyż, szybko i powoli. Od czasu do czasu prawa ręka nabierała większej prędkości, zataczając pętlę w powietrzu, a głowa Kilpinena kołysała się, jakby była oderwana od ciała. Po zakończeniu gry między nimi zapadła cisza, w której wciąż drgała muzyka, a w niej nieznane uczucia i nadzieje. Miia musiała zadrwić sama z siebie, bo w głowie chyba jeszcze nigdy nie miała tylu wytartych frazesów. – No i co? – Kilpinen odwrócił się, by spojrzeć na Miię. – Prawie się rozpłakałam. Kilpinen zaklaskał sam sobie. – Dokładnie tak. Dokładnie tak. Podać herbatę? Przytaknęła, więc gospodarz zniknął w kuchni. Miia siedziała nadal w salonie i miała nadzieję, że znowu usłyszy muzykę. Może rzeczywiście powinna zacząć uczyć się grać na pianinie, jeżeli tak dobrze to na nią wpływało? Cały salon Kilpinena jakby ożył. Panele z ciemnego drewna sięgały od podłogi do połowy ściany, a reszta powierzchni aż do sufitu pokryta była oprawionymi w ramki zdjęciami. Większość fotografii upamiętniała koncerty, na których ktoś grał na pianinie, było też kilka portretów i przypadkowych scenek rodzajowych. Niemal na wszystkich zdjęciach figurował Kilpinen w czasach swojej młodości. – Kiedy wyjąłem z szafki dwa kubki, zamiast starym zwyczajem tylko jeden, przyszło mi na myśl, by zapytać, kim pani jest... – Kilpinen wrócił z dwoma kubkami parującej herbaty. – Rooibos. Mam nadzieję, że będzie smakowała. – Miia Pohjavirta – podała mu rękę w tym samym momencie, kiedy on podawał jej kubek. Przez chwilę nie wiedzieli, czy powinni uścisnąć sobie dłonie, czy przekazać kubek z jednej ręki do drugiej, i oboje zaczęli się śmiać. Może Kilpinen wcale nie był taki szalony, jak myśleli ludzie. – Ta policjantka od Internetu? Wiedziałem, że jest w pani coś znajomego. – Teraz pracuję w szkole w Palokaski jako szkolny pedagog. Kilpinen nie zareagował, tylko zmierzył Miię wzrokiem od stóp do głów.

– Widziałem pani cycuszki – powiedział spokojnie i zachichotał jak mały chłopiec. – W Internecie. To była przykra sprawa. Miia była tak zaskoczona, że omal nie wypuściła kubka z dłoni. Może Kilpinen był jeszcze bardziej szalony, niż wszyscy myśleli. Był ostatnią osobą, od której spodziewała się usłyszeć coś o tym przeklętym filmie porno. – To przecież nie byłam ja – próbowała się wytłumaczyć, ale lubieżne spojrzenie Kilpinena utwierdziło ją w przekonaniu, że nie to było jego zdaniem najistotniejsze. – Chce pani nauczyć się grać czy też zawdzięczam tę wizytę czemuś innemu? – Chciałabym porozmawiać o Laurze Anderson. – Miia nie uważała już za konieczne sięgać do swego pierwotnego planu, czy to z powodu niebiańskiej muzyki, czy może bezwstydnego spojrzenia Kilpinena. – „Oj, Laura, Laura, tęsknię za tobą. Tak bardzo tęsknię za tobą” – zanucił Kilpinen i usiadł, wskazując królewskim gestem, by Miia również ponownie zasiadła. – Pomagam policji wyjaśnić sprawę zaginięcia Laury. Kłamstwo numer jeden. – Lubi pan piosenki Hectora? – spytała znienacka Miia. – Tak, owszem, lubię. Kłamstwo numer dwa. Skąd to pytanie? – Według mnie jest obrzydliwy. Najbardziej przeszacowane w Finlandii zero. Miia wzdrygnęła się i gorączkowo się zastanawiała, co teraz powiedzieć. – Ale to chyba o Laurze mówiliśmy...? – spytał Kilpinen. – Tak. Był pan przecież jej nauczycielem. – Laura miała szczególny talent. Taki talent nie zdarza się często. – Ale zrezygnowała z lekcji gry na pianinie, prawda? – Utalentowani i wielcy artyści często przechodzą egzystencjalne kryzysy, zamykają z hukiem wieko fortepianu i twierdzą, że z tym skończyli. Tak to już jest. Potem wracają, jeszcze wspanialsi, kiedy już zrozumieją, że nie potrafią żyć bez muzyki. – A dlaczego pan skończył karierę? – Miia zauważyła, że zwraca się do niego z szacunkiem per pan. Może tak było lepiej. – Potrafi pani grać? – Kilpinen zrobił niezgrabny unik. – Tylko na gitarze. Kłamstwo numer trzy. Czemu? Może Miia postanowiła przypochlebić się trochę mężczyźnie, żeby jak najwięcej z niego wyciągnąć. – Kiedy Laura powiedziała mi, że chce skończyć lekcje, zapewniła mnie także, że wróci. Miała jakąś pilną sprawę, którą musiała się zająć. – Jaką sprawę? – Na miłość boską, jak miałem ją o to spytać, skoro sam byłem jeszcze w szoku? – Czy wcześniej wydarzyło się coś, co mogło mieć wpływ na jej decyzję? – Sugeruje pani, że się do niej dobierałem? – Nie, oczywiście że nie. Kłamstwo numer cztery. Chodzi mi raczej o to, czy skoro byliście w tak zażyłych stosunkach, to Laura opowiadała panu na przykład o szkole? Albo o rodzicach? Chłopakach? Czy miała jakieś problemy? – Pół wieku przesiedziałem w szafie. Tam, wciśnięty w kąt, przekuwałem wszystkie moje zakazane namiętności w muzykę. A teraz, gdy wreszcie znalazłem światło i miłość, przychodzi pani tutaj i oskarża mnie, że dotykałem mojej uczennicy! – Źle mnie pan zrozumiał. Przepraszam, jeśli wyraziłam się niejasno. Kilpinen skinął głową – ten specjalista od dramatycznych zwrotów akcji tylko czekał na przeprosiny. – Jedyne, co wiem, i co Laura wyznała mi w zaufaniu, to to, że miała dostać jakieś pieniądze. Najwyraźniej sporo, to znaczy sumę zupełnie na miarę dorosłych. Nie powiedziała mi, skąd ani za co, ale pomyślałem, że musiało z pewnością chodzić o jakiś spadek albo akcje giełdowe. I że to zmieniłoby wszystko w jej życiu. Powiedziała mi o tym, gdy spytałem, czy rezygnuje z lekcji z powodów natury ekonomicznej. Akurat ją byłbym gotów uczyć nawet za darmo.

– A więc nie powiedziała panu, skąd miała dostać te pieniądze? Co zamierzała z nimi zrobić? – Ja zaproponowałem oczywiście, żeby ruszyła w świat studiować muzykę. – A jaki był plan samej Laury? – Skąd miałbym to wiedzieć? Ale, ale... Czy nie zechciałaby pani posłuchać drugiej części mojej nowej kompozycji? Rezultat, part two? Ostatecznie Miia wysłuchała czterech różnych wersji Rezultatu i postanowiła znienawidzić po wsze czasy muzykę fortepianową, przynajmniej w wykonaniu Olliego Kilpinena, ponieważ mężczyzna nie chciał wypuścić jej z mieszkania, zamienionego nagle w salę koncertową. Zegar wskazywał prawie północ, gdy Mii wreszcie udało się uciec. W międzyczasie najwyraźniej padał deszcz i mokra ulica odbijała światła nocy. Dom Ojantausów nadal był pogrążony w ciemności. Choć Miia czuła w sobie mnóstwo niewytłumaczalnej agresji w stosunku do matki Lauriego, to jednak miała nadzieję, że ta wróciła już do domu i jutro rano obudzi chłopca do szkoły. Co do Kilpinena, to mimo aluzji czynionych do własnego homoseksualizmu nadal pozostawał na liście podejrzanych. Ten pianista o lubieżnym spojrzeniu z całą pewnością mógł bez trudu pokawałkować jedną dziewczynę. Ale najlepsze w całej tej wizycie było to, że Miia wreszcie dysponowała jakimiś konkretnymi informacjami dla Korhonena. Pieniądze. Nie wiedziała jeszcze tylko, od kogo Laura miała je dostać i dlaczego.

19 – Tikka! Tikka! Puk, puk, puk! – Tötterman pędził przez redakcję. – Czołem. – Tikka przerwał pakowanie torby i uśmiechnął się do szefa. – Rewelacja! Tylko posłuchaj! Właśnie dostałem wyniki naszej analizy i Klątwa Palokaski już drugi dzień z rzędu jest najczęściej klikanym tekstem na naszej stronie! – Rzeczywiście, prawdziwa rewelacja – powtórzył Tikka bez entuzjazmu. – Ta sprawa jest jak marzenie, idealnie wpisuje się w charakter naszej fińskiej duszy. Lato, nastolatka piękna jak obrazek, wielkie, nieznane zagrożenie i najzwyklejsza pod słońcem okolica. – Akcent, z jakim mówił Tötterman, zaczął przypominać opowiadanie bajki w teatrze. – Drukujemy teraz, gdy atmosfera jest jeszcze gorąca! Mamy już zapewnioną sprzedaż reklam w Internecie dla dalszego ciągu. – Late, posłuchaj, jeśli mam być całkiem szczery, ta historia nie jest dla mnie zbyt przyjemna – stwierdził poirytowany Tikka. Tötterman podniósł jedną brew, próbując przybrać wyraz twarzy szefa, choć nadal nie mógł powstrzymać się od emocji. – Tikka. Twoje przekonania to twoje przekonania, ale gazeta ma swój profil. Chciałbym ci też przypomnieć, że w przyszłym miesiącu zwalnia się u nas jeden etat. O ile dobrze pamiętam, byłeś nim zainteresowany. Ale co, do cholery, miałbym robić z gościem, który chce sobie wybierać historyjki? A poza tym wreszcie masz możliwość wpływania na treść artykułu. Możesz poszukać prawdy i zająć w pewnym stopniu własne stanowisko. Pomyśl, co chciałbyś powiedzieć przez tę historię, a kto wie, może nawet rozwiążesz zagadkę! Ostatnio w roku... – Ostatnio w roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym szóstym Sihvonen wyjaśnił wydarzenia w swojej gminie z chytrością starego lisa. Chodził, zdawał relacje, publikował, i naprowadził śledczych na trop. Wiemy, wiemy. Pod jakim kątem miałbym to napisać? Tötterman uśmiechnął się zadowolony. – Pod takim, żeby się dobrze sprzedawało. Chociaż Tikka nie palił, zakaz palenia tytoniu irytował go zawsze, gdy tylko wchodził do baru. Kiedyś już od drzwi pieszczotliwie buchał zatęchły, estetycznie wijący się dym papierosowy, który czepiał się ubrań jak rzep, ale pachniał swojsko, a nawet tajemniczo. Teraz w irlandzkim pubie na dole redakcji śmierdziało przede wszystkim zwietrzałym piwem i niedawnymi pierdnięciami. Nie zmieniały tego ani odświeżacze powietrza, ani zapach perfum przy stoliku obok. Z knajp zniknął również ten jego ulubiony nastrój degrengolady, przez który zawsze trzeba było się w nich zasiedzieć. Co prawda częstotliwość wizyt Tikki w knajpach nie spadła z tego powodu, jednak nadal odczuwał przemożną tęsknotę za tym, co było dawniej. Zamówił jak zwykle jednego małego guinnessa i jeden kieliszek fińskiej brandy Jaloviina i po chwili zastanowienia stwierdził, że zostawi swoją kartę płatniczą przy barze i zapłaci za wszystko przy wyjściu. Jego ulubiony stolik był wolny, więc Tikka usiadł przy nim i wyciągnął z torby iPada. Przez cały dzień nie miał czasu otworzyć Facebooka, a poza tym ostatnimi czasy rzadziej z niego korzystał, bo przerzucił się na Twittera. Kiedy przejrzał zaproszenia na rozmaite wydarzenia i usunął tagi z kilku mało chwalebnych zdjęć z weekendowego festiwalu, na dole ekranu w okienku chatu pojawiła się wiadomość. Wujek Ha: Czy to ty jesteś ten Tikka, który napisał artykuł o Laurze do gazety? Tikka przywykł już do takich pytań. Zwłaszcza wówczas, gdy artykuły dotyczyły tak osobistego tematu, nie było dla niego żadnym zaskoczeniem, że czytelnicy kontaktowali się z nim inną drogą niż tylko przez redakcyjny adres mailowy. Czasami odpowiadał, czasami nie. Teraz nie miał nic innego do roboty. Jego kumpel z redakcji online machał wprawdzie do niego znad stołu bilardowego, zachęcając, by przyszedł zagrać, ale Tikka potrząsnął odmownie głową. Z tego, co pamiętał, Jarno był dzisiaj na chorobowym, i Tikka nie był ani trochę zainteresowany wysłuchiwaniem jego opowieści

o cudownym wyzdrowieniu, dzięki któremu kolega znalazł się w barze na dole redakcji, popijając koskenkorvę z wodą mineralną. Tikka z powrotem opuścił wzrok na ekran iPada i zaczął wystukiwać odpowiedź. – Tak. A ty kim jesteś? Musiał przez chwilę zaczekać na odpowiedź, ale potem na ekranie pojawił się kursor, co oznaczało, że jego rozmówca znów coś pisał. – Jestem jednym z mieszkańców Palokaski. Jak myślisz, co się wydarzyło? – To właśnie próbujemy ustalić. Tikka przez chwilę się wahał, ale postanowił kontynuować. – A ty jak myślisz, co się wydarzyło? – Czytałeś tę stronę o zaginięciu Laury? – Tak, stale ją śledzę. – To z pewnością zauważyłeś, czyje imię non stop się tam powtarza. – Całkiem wiele jest tam takich imion. Masz na myśli podejrzanych czy piszących? Tikka czekał znów przez chwilę, ale nic się nie wydarzyło. Wpisał do okienka wyszukiwarki imię Wujek Ha i ukazała mu się najwyraźniej naprędce założona strona, której właściciel nie miał żadnego znajomego ani żadnych zainteresowań, a jako datę urodzenia podał rok 1927. Tikka zabębnił w stół i wystukał wreszcie przypominajkę. – Hej, hej, jesteś tam? Zero odpowiedzi. Ciekawość dziennikarza została bezwarunkowo pobudzona. Prawdopodobnie droczył się z nim jakiś znudzony nastolatek, ale co tam. Miał czas. Tikka poszedł do baru, zamówił olbrzymiego tosta z szynką i tuńczykiem, ale bez cebuli, i drugiego małego guinnessa. Kiedy wrócił do stołu, by poczekać, aż kanapka będzie gotowa, na ekranie iPada zamigała nowa wiadomość. – Podejrzanych. Jeżeli zgadniesz, kogo mam na myśli, będę miał coś dla ciebie. Tikka utwierdził się w podejrzeniu, że miał do czynienia z nastolatkiem, ale postanowił, że w to wchodzi. W każdym razie będzie musiał znowu przejrzeć stronę dotyczącą zaginięcia Laury, bo ostatnio przestał tam zaglądać. Szczególnie, że była tak beznadziejną i głupią próbą nadania jakiegokolwiek sensu całej tej zawikłanej historii, że Tikka nie mógł zrozumieć, dlaczego nie została jeszcze zamknięta. Wątków były setki, większość z nich prowadzona przez użytkowników kryjących się pod doraźnie w tym celu stworzonymi nickami. Wśród piszących było wielu strapionych mieszkańców à la „dobra ciocia”, ale także pokręceni surferzy internetowi, którzy uważali za swój obowiązek wetknąć nos w każdą sprawę. Wkład tych besserwisserów w dyskusję był najczęściej taki, że o każde nieszczęście obwiniano albo ofiarę, albo jej rodzinę. Nawet teraz można było znaleźć mnóstwo porad dotyczących wychowania dzieci skierowanych do rodziców Laury – od pory powrotu do domu aż po farbowanie włosów. Ta ostatnia kwestia w rzeczy samej intrygowała Tikkę. Rodzice wybrali na zdjęcie profilowe fotografię jasnowłosej, grzecznej dziewczyny, ale rozmowy, które przeprowadził Tikka w Palokaski, ujawniły, że Laura nosiła teraz grubą warstwę makijażu, włosy przefarbowała na czarno, a jedną stronę głowy niemal zupełnie ogoliła. Czy rodzice nie mieli bardziej aktualnego zdjęcia? Czy też tak bardzo wstydzili się skutków burzliwego okresu dojrzewania córki, że uznali za stosowniejsze umieszczenie w mediach starego, ładnego zdjęcia, które nie pomogłoby w rozpoznaniu dziewczyny, nawet gdyby ta wpadła na ulicy na kogoś, kto śledził jej historię na stronie Facebooka? Czy może rodzice chronili się już na wypadek, gdyby znaleziono ją martwą? Wówczas wszyscy musieliby zapamiętać Laurę jako słodką, grzeczną pyzę. Tikka widział takie rzeczy już wcześniej i mimo wieloletniego doświadczenia nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Osób najwyraźniej postronnych lub podpisanych pseudonimem było na stronie Laury zaskakująco dużo. Oko Tikki po latach pracy w tym zawodzie było już wprawione w analizie podobnych stron. Twierdził, że potrafi odróżnić kilku wszechobecnych anonimowych komentatorów na podstawie ich stylu i treści wypowiedzi, bez względu na to, czy pisali o kryzysie euro, czy o pracy w szpitalach psychiatrycznych, czy o zbieraniu psich kupek. Te same typki zawsze zapychały miejsce na komentarze pod artykułami i ogólnodostępne fora dyskusyjne. Wydawało im się, że wystarczało trochę zmienić

styl i ksywę, ale doświadczony czytelnik umiał ich rozpoznać. Olbrzymi tost dotarł na stół Tikki. Dziennikarz owinął ociekającą od żółtego sera trójkątną kromkę w serwetkę i ugryzł. Drugą ręką przewijał stronę dotyczącą Laury do góry i w dół. Postanowił skoncentrować się na ostatnich dniach. Pisano z pewnością o każdym, kto tylko przechodził obok szkoły, ale uwagę dziennikarza przykuły przede wszystkim dwa imiona. Psycho i Nikke. I była to ta sama osoba. Psycho-Nikke. Tikka czuł już niemal krople śliny na swojej twarzy, kiedy wyobraził sobie, jak przedstawia Töttermanowi podejrzanego, którego ksywka brzmiała Psycho. – Psycho-Nikke. – Zainteresowany ekstra dodatkiem? – A co miałbyś do zaoferowania? – A ile zapłacisz za zdjęcia?

20 – Pieniądze? Pieniądze skąd? I na co? I dlaczego? – Przy każdym kolejnym pytaniu Korhonen pochylał się nad Miią coraz bardziej. Jego oddech śmierdział. To był zatęchły, specyficzny zapach starego mężczyzny. Miia oparła się pokusie, żeby trochę się odsunąć i spróbowała oddychać przez usta. – Kilpinen nie wiedział. – I co mam zrobić z tą informacją? Podziękować i mnie pochwalić. Wziąć mnie do grupy zajmującej się tą sprawą i kazać rzucić pracę pedagoga w Palokaski, pomyślała Miia. – Lepsze to niż nic – powiedziała tylko i uśmiechnęła się z przekonaniem. Korhonen zrobił kilka kroków w tył, więc Miia mogła wreszcie głęboko odetchnąć. – Pieniądze to przecież najstarszy i najpopularniejszy motyw popełnienia zbrodni na świecie. Może Laura zaczęła się stawiać, zażądała więcej, a ten ktoś nie chciał jej zapłacić, i wtedy... – Miia zdawała sobie sprawę, że jej teoria była dość mglista, ale mimo to kontynuowała. – Mogłabym się założyć, że sprawa dotyczy narkotyków, i myślę... – Cholera! Czy naprawdę jest już tak późno? – przerwał jej Korhonen, zerkając na wiszący na brudnej ścianie zegar. Późno? – pomyślała Miia. Było dopiero po ósmej. – Masz jakieś zebranie? Korhonen włączył stojący w kącie telewizor. Ekran był zupełnie niebieski, a cały pokój wypełnił ostry pisk. Poprzedni użytkownik nastawił głośność na full. – Jak mam to wyłączyć? – Korhonen starał się przekrzyczeć hałas. Sprawdzał i naciskał guziki trzech różnych pilotów, aż wreszcie właściwy sygnał dotarł do celu i szum ustał. – Przecież wczoraj mówiłeś, że masz rano czas. Miia właściwie nie dała mu wyboru, tylko zakomunikowała, że przychodzi następnego dnia około ósmej rano, i poradziła Korhonenowi, żeby lepiej był na miejscu. – Uff, no to zdążyliśmy. – Policjantowi udało się wyregulować obraz i ekran przestał śnieżyć. Przez chwilę Mii wydawało się, że widzi źle przypudrowanego premiera Jyrkiego Katainena, który zapomniał o najważniejszej lekcji w kontaktach z mediami: nie patrz do kamery. Ale to był tylko szef Korhonena, Miro Sundsberg, który wpatrywał się w kamerę tak uważnie, jakby pokazywano tam bezpośrednią relację z finałowego meczu hokeja Finlandia – Szwecja na mistrzostwach świata. Sundsberg przypominał króliczka z reklamy Duracella – był ambitnym czterdziestolatkiem, który poza pracą w policji wyedukował się na prawnika i szybko awansował na kierownicze stanowisko. Jego podobieństwo do premiera nie ograniczało się jedynie do fryzury, okularów i dobrze leżącego garnituru – nawet spojrzenie miał to samo; było w nim więcej żądzy przygody niż doświadczenia. W trudnych momentach musiał prosić o pomoc kogoś z większym stażem. Miia nie wiedziała, czy premier też miał takiego pomocnika, tymczasem u Sundsberga tym kimś niewątpliwie był Korhonen. W przytulnym jak klinika studiu telewizji śniadaniowej Sundsberg próbował wyglądać na wyluzowanego, siedział więc z nogą zarzuconą na nogę, ale cały wyraźnie się trząsł, a pot spływał mu po twarzy, przedwcześnie zmywając makijaż. – Pierwsze publiczne show Szczawika. Cholernie się stresował. – Przezwisko nadane Sundsbergowi przez Korhonena było w powszechnym użyciu w wydziale i akceptował je nawet sam zainteresowany. Szczawik darzył bowiem Korhonena niemal dziecięcym podziwem. – Chyba dałeś mu jakieś wskazówki? – Poleciłem mu relanium forte, ale głuptas nie wziął. – Spróbuj jakoś podkręcić głos – zakomenderowała Miia. Strojąca niemo miny na ekranie dziennikarka najwyraźniej ostrzyła już sobie zęby do ataku, toteż Miia nie chciała stracić ani słowa. Nigdy wcześniej nie widziała tej dziennikarki.

Debiutanci bywali często naprawdę niebezpieczni. – Daj mi to! – Miia wyrwała Korhonenowi jeden z pilotów, który szczęśliwym trafem okazał się tym właściwym. Kiedy głos wreszcie dołączył do wizji, dziennikarka już rozszarpywała Szczawika żywcem na kawałki. – ...otrzymaliśmy już tysiące informacji dotyczących Laury Anderson i jedyne pytanie, jakie pojawia się na ustach całego narodu, brzmi: dlaczego nikt nic nie robi? Kto jest za to odpowiedzialny, jeśli nie policja? – Oczywiście robimy wszystko, co tylko możliwe, w ramach środków, którymi dysponujemy, ale biorąc pod uwagę... Dziennikarka nie miała zamiaru tracić cennego czasu antenowego na takie banały. – Czy wierzy pan, że Laurę można jeszcze odnaleźć żywą? – Na razie wszystkie opcje są jeszcze możliwe. – Ale nie robicie nic, żeby ją odnaleźć. – Jak to? Policja robi wszystko, co jest w jej mocy, w ramach dostępnych środków, ale przecież nie możemy tu, w aglomeracji, zaprząc wszystkich patroli do badania tylko tej jednej sprawy. – Ten głuptas zaczyna tracić panowanie nad sobą. Zaraz poleje się krew – westchnął Korhonen i wrócił za biurko. Dziennikarka rzeczywiście wyczuła krew. Pochyliła się jeszcze bardziej w stronę Sundsberga i wyglądała tak, jakby za chwilę miała spaść z kanapy. – No to co w takim razie robicie „w ramach dostępnych środków”? Tylko proszę o konkrety. To teraz najbardziej interesuje naszych widzów. Miia miała nadzieję, że Sundsberg zdoła się jeszcze jakoś uratować. Odparcie ataku atakiem było klasycznym błędem nowicjusza. Miia sama wpadła w tę pułapkę w swoim pierwszym wywiadzie w telewizji. Jeżeli Sundsberg miał choćby minimalne rozeznanie w sytuacji, mógł sobie z powrotem zaskarbić sympatię widzów autoironią lub przez przyjęcie nudnej, ale rzeczowej linii obrony. – Szukamy – wydusił zamiast tego. Miia i Korhonen wydali z siebie zgodny jęk. Gra była skończona. W tej odpowiedzi zabrakło autorytetu i profesjonalizmu i Sundsberg sam zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Odkaszlnął i zmienił pozycję na kanapie. – Przesłuchaliśmy dziesiątki osób, przeprowadziliśmy poszukiwania w terenie i zbadaliśmy liczne poszlaki. – Ale nie zrobiliście ani kroku naprzód? – Drwiący ton w głosie dziennikarki stawał się coraz wyraźniejszy. – Jak to ani kroku?! – Sundsberg znowu odparł jej atak atakiem i Miia zerknęła na Korhonena. Ten nie miał już siły oglądać Sundsberga, tylko wyładowywał swoją frustrację na niczemu niewinnym bloczku kolorowych karteczek samoprzylepnych, wyrywając je z niego i układając w równe rzędy na brązowej podkładce do pisania. – Analizujemy ten przypadek jako poszukiwanie zaginionej, i w takich sytuacjach policja działa według ściśle ustalonego schematu. – No tak, policja traktuje przypadek Laury Anderson jako poszukiwanie zaginionej, choć o dziewczynie nie ma wieści już od wielu dni i jest niemal pewne, że chodzi o coś poważniejszego – wycedziła z naciskiem dziennikarka. – Czy to prawda, że w tej sprawie możemy wkrótce oczekiwać tak zwanego przełomu? – Owszem, robimy wszystko, na co tylko pozwalają środki... Sundsberg kontynuowałby w tym stylu, ale dziennikarka odwróciła się już w stronę kamery. – Tak, i możemy mieć tylko pobożne życzenie, że to wystarczy. A teraz czas na wiadomości. Sundsberg próbował jeszcze coś powiedzieć, ale jego głos został zagłuszony przez sygnał porannego wydania dziennika informacyjnego. Korhonen, siedzący z nogami na stole i założonymi rękoma, odgiął się do tyłu na krześle. Miał zamknięte oczy. – Modlisz się, żeby nikt tego nie widział? – Modlę się, żeby ta cholerna dziennikarka weszła tu teraz przez te oto drzwi. – Zupełnie jakby miała do Sundsberga osobistą urazę. – Chce tylko utrzymać się w tej pracy. Tak jak oni wszyscy. Gładzenie rozmówców po głowie ze zrozumieniem już nie wystarcza. To się nie sprzedaje, to nikogo nie interesuje. Musi być katastrofa, coś się musi dziać. Podsycanie poczucia

lęku i bicie piany przyciągają publiczność. Nikogo nie zainteresowałby zaginiony alkoholik, narkoman, imigrant, staruszek chory na alzheimera czy uciekinier z poprawczaka. Ale gdy tylko zaginie ładna dziewczyna z dobrego domu, zaczyna się szum medialny. W tym kraju raczej się nie zabija zwykłych, praworządnych obywateli. Trzeba wpakować się w jakąś aferę, żeby ktoś chciał cię zamordować. Ale media pragną, żeby świat wyglądał tak, jakby za każdym krzakiem czaił się pedofil albo seryjny zabójca. I tego zażądała ta dziennikarka: żebyśmy ogłosili, że podejrzewamy o to jakiegoś szaleńca, czy byłyby po temu jakiekolwiek podstawy, czy też nie. – A według mnie wyglądało to tak, jakby ta laska była jakąś eks Szczawika, która miała wreszcie dobrą okazję, żeby się na nim zemścić. Korhonen uśmiechnął się i otworzył oczy. – Chodźmy na kawę pogadać o Biblii. Miia skinęła głową. To już nie były przelewki. Miia spieszyła się z powrotem do pracy, więc wypili jednym haustem kawę z papierowych kubków, stojąc w przedsionku przy drzwiach wejściowych, po czym uzgodnili, co robić dalej. Wywiad Sundsberga w telewizji zrobił swoje. Korhonen nie pamiętał, że Miia nie była już w jego szeregach, ona zaś zapomniała, że kiedykolwiek odeszła z policji. Korhonen miał nawiązać kontakt ze swoimi informatorami, a Miia ponownie pociągnąć za język Olliego Kilpinena i nadal starać się zbliżyć do Johanny. Najważniejsze było wyjaśnienie, czy Laura rzeczywiście prowadziła jakąś grę, w której chodziłoby o pieniądze, a jeśli tak, to z kim. Dokładnie w tym samym momencie, gdy Miia zbierała się do wyjścia, do środka wszedł zaczerwieniony po uszy Sundsberg. To czerwień wstydu czy wściekłości? – zdążyła pomyśleć Miia. – Nie przejmuj się, Szczawiu. – Korhonen skierował się w stronę Sundsberga. – Nikt z nas nie jest doskonały. Przez mózg człowieka dziennie potrafi przebiec około pięćdziesięciu tysięcy myśli, jutro nikt już nie będzie nawet pamiętał tego poranka. Sundsberg obrócił się na pięcie w stronę Korhonena i wysyczał przez zęby: – Przypadek Laury Anderson stał się właśnie przestępstwem przeciwko życiu. Zaczniesz to badać jako przestępstwo. Teraz. Natychmiast. Korhonen zerknął na Miię, jakby szukając wsparcia do kontrargumentu, na co ona dodała mu odwagi skinięciem głowy. Tymczasem Sundsberg był już daleko na korytarzu komendy policji. Miia i Korhonen pospieszyli za nim. – Nie mamy ciała – powiedział Korhonen. – To nie spełnia kryteriów przestępstwa przeciwko życiu. Sundsberg usiadł za swoim biurkiem i zaczął pisać na klawiaturze komputera. Stukał jak zawodowa maszynistka. – Mam to gdzieś. Do pracy, i to ASAP! – Z całym szacunkiem, ale nie możemy z powodu jednego nieudanego wywiadu w telewizji „zamordować” tej dziewczyny tylko po to, żeby uspokoić naród i zyskać sympatię mediów. – Możemy robić to, na co mamy ochotę. – Nie możemy. Będziemy oczywiście kontynuować śledztwo, ale... Sundsberg skończył wystukiwać swój epos, wstał i przerwał Korhonenowi. – Potrzebuję podejrzanego, i to szybko. Właśnie wysłałem do mediów informację, że zwołujemy jutro konferencję prasową w tej sprawie, o czternastej zero zero. Do tego czasu masz mi dostarczyć podejrzanego. Z dobrym rokowaniem na areszt tymczasowy. A najlepiej winnego. – Chwilę, chwilę, trochę zdrowego rozsądku! Tak się tego nie robi! – Korhonen jeszcze nigdy nie mówił do Szczawika tak ostrym tonem. – Wiem, że poranek nie należał do najprzyjemniejszych, ale nie warto brać tego tak osobiście – kontynuował już nieco łagodniejszym tonem. Z reguły uczeń słuchał swojego mistrza bez cienia sprzeciwu, ale tym razem głos Korhonena nie dotarł do wieży z kości słoniowej, w której skrył się Sundsberg.

– Z tego, co wiem, masz tak mało czasu, że na twoim miejscu skupiłbym się od razu na pracy, a nie na stawianiu oporu. Masz dobę, może trochę więcej. Zacznij od Niklasa Pohjavirty. Mówiąc to, Sundsberg ulotnił się z pokoju, nawet nie zerkając na Miię. Miia czekała, aż Korhonen coś powie. Ten jednak stał w milczeniu z zamkniętymi oczami i kołysał się na piętach do przodu i do tyłu. Próbował się uspokoić i pomyśleć o nadchodzącej emeryturze. Ostatnio robił to coraz częściej. Jego córka właśnie urodziła drugie dziecko i marzenie o zajmowaniu się przez cały dzień dwójką malutkich wnuków zwykle przynosiło mu ulgę nawet w najgorszych momentach, pomagało przetrwać dni takie jak ten. Ale dzisiaj Korhonen nie zdołał wygrzebać ze swojego podręcznego archiwum pamięci obrazu wnucząt, nie zaznał więc spokoju. – Porozmawiaj jak najszybciej z tą Johanną! – rozkazał i zniknął z pokoju tak szybko jak Szczawik. I tak samo nawet nie spojrzał na Miię.

21 Miia dotarła do szkoły mocno spóźniona. Miała dziś w planie zajęcia dodatkowe z odrabiania prac domowych i jak można było zgadnąć, kiedy weszła do klasy, sala była już pusta. Jeśli nauczyciel wspomagający spóźniał się choćby o minutę, w optymistycznym myśleniu spragnionej wolności młodzieży oznaczało to okienko i czas wolny. Właściwie Miia ucieszyła się z niezawodnej logiki swoich uczniów, ponieważ chciała teraz pomyśleć w spokoju. Usiadła w najbliższej ławce i otworzyła Facebooka. Wkrótce zadzwonił Korhonen, ale nie przekazał jej żadnych innych wiadomości poza tą, że Miia miała następnego dnia wystąpić w porannej audycji konkurencyjnej stacji telewizyjnej, żeby naprawić szkody wyrządzone przez Sundsberga. Miia była tak zaskoczona, że nie zdążyła nawet spytać o szczegóły, a Korhonen powiedział tylko, że później napisze jej maila w tej sprawie. Po rozmowie Miia wróciła do Facebooka. Strona dotycząca zaginięcia Laury jeszcze wczoraj była otwarta, ale teraz najwyraźniej została zablokowana. Miia pomyślała o rodzicach Laury. Miała nadzieję, że nadal kochali swoją córkę bez żadnych zastrzeżeń, mimo tych wszystkich okropieństw, które przeczytali na jej temat. Potem znów chciała wysłać wiadomość do Johanny Malkamäki, ale Facebook zakomunikował, że nie ma użytkownika o takim imieniu i nazwisku. Miia zmarszczyła brwi i spróbowała ponownie, jednak na próżno. – Mama Johanny dzwoniła dziś rano i powiedziała, że córka źle się czuje – oświadczyła dyrektorka, zmęczonym wzrokiem badając Miię. – Nie ma sensu wzywać jej przez radiowęzeł. – Ale wszystko z nią w porządku, tak? To znaczy z Johanną? Jest bezpieczna w domu? – Tak. Co ty tak o tej Johannie? – Nic, chciałabym tylko z nią porozmawiać. – Czy to ma jakiś związek z Laurą? Miia wahała się zbyt długo. – Nie ma takich słów, które mogłyby wyrazić, jak straszne jest zaginięcie Laury, i doskonale rozumiem, że próbujesz wyjaśnić, co się wydarzyło... – Dyrektorka zamilkła i przeniosła wzrok na zniszczony blat swojego biurka. Miia zgadła, co zaraz nastąpi. – A potem Venla. I ten ból. Ale... – Podniosła wzrok z powrotem na Miię, która nagle poczuła to samo co wówczas, gdy jako piętnastolatka jedyny raz w swoim życiu została oficjalnie zbesztana za przezywanie koleżanki z klasy. – Ale ty jesteś u nas nauczycielką. To jest twoja praca i najważniejsze zadanie: wspieranie tych młodych, którzy jeszcze zostali, w chodzeniu do szkoły i ogólnie, w życiu. Policja na pewno znajdzie Laurę. Rozumiesz? Miia przytaknęła. Po naganie dyrektorki wróciła do swojego pokoju i walczyła z tym samym wstydem, z którym miała już do czynienia jako mała dziewczynka. Jak to zazwyczaj bywa, kontrargumenty i uzasadnienie swojego postępowania przyszły jej do głowy dopiero teraz, kiedy było już za późno. Zapukała do drzwi Nikkego, ale po chwili zauważyła kartkę z wykaligrafowaną pismem jej brata informacją o tym, że jest na szkoleniu. Zerknęła na zegarek. Za pół godziny miała zacząć dyżur na drugich zajęciach dodatkowych. Postanowiła skoncentrować się teraz tylko i wyłącznie na pracy, choćby po to, żeby pokazać dyrektorce, że nie przyszła tu pracować przez przypadek. Okienko poświęciła na czytanie raportów dotyczących kilku uczniów – pochłonęły ją tak bardzo, że idąc na lekcję, aż kipiała od poczucia misji wychowawczej. Miała niemal nadzieję, że spotka po drodze dyrektorkę, żeby móc pochwalić się postępami paru swoich podopiecznych. Niezłomne postanowienie niesienia kaganka oświaty towarzyszyło jej jednak tylko do drzwi klasy, kiedy to komórka Mii zabrzęczała na znak, że dostała wiadomość. Od Korhonena. Kable nic ni wiedza. Sczaw chce udpic twojego bratz. Mas cos? Miia zatrzymała się na progu i wpatrywała w SMS-a. Mimo błędów w pisowni od razu zrozumiała, o co chodzi. Aż za dobrze. Jeśli nie będzie innego podejrzanego, Sundsberg weźmie się za Nikkego. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Wchodzący do klasy uczniowie patrzyli na nią podejrzliwie. Dyrektorka, przytwierdzająca właśnie jakąś kartkę na tablicy ogłoszeń na końcu korytarza, wbiła surowy wzrok w Miię.

Ta pospiesznie weszła do klasy, myśląc o czymś zupełnie innym niż lekcje i uczniowie. Olli Kilpinen otworzył drzwi w rozsuniętym szlafroku i spojrzał na Miię tak, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu. – Niczego nie kupię. – A ja niczego nie sprzedaję. Pamięta mnie pan? Pianista rzucił Mii badawcze spojrzenie. W jego oczach pojawił się wkrótce znany jej już z poprzedniego spotkania pożądliwy wyraz, ale nadal nie dawał żadnego sygnału świadczącego o tym, że ją rozpoznawał. – Miia Pohjavirta. Byłam u pana dwa dni temu. Kilpinen nie zaskoczył, jego wzrok krążył między podwórzem a framugą drzwi, a na ustach błąkał się przymilny uśmieszek. Miia próbowała uchwycić spojrzenie jego dziwnie błyszczących oczu, ale na próżno. Czy maestro był pijany? – Niczego nie kupię. Mam okropną migrenę. – Kilpinen już zamykał drzwi. Miia nie mogła sobie pozwolić na to, żeby ją teraz spławił. – Czy mogę tylko szybciutko skorzystać z toalety? Pomysł był żałosny, ale nie wymyśliła niczego lepszego. Przynajmniej raz bogowie stali po jej stronie, bo Kilpinen wzruszył ramionami i otworzył drzwi na tyle, że Miia dostała się do środka. – Toaleta jest tam, po lewej – Kilpinen machnął ręką, wskazując korytarz, i zniknął w salonie. Miia popatrzyła za nim i wyczuła od razu słodki zapach. Gospodarz nie był pijany ani nawet nie cierpiał z powodu migreny. Był na haju. Miia zerknęła głębiej do mieszkania i zobaczyła Kilpinena w fotelu, ze słuchawkami na uszach i skrętem między palcami, kołyszącego się w takt muzyki. Wszystkie klocki zaczęły się w jej głowie układać w spójną całość, jak na najłatwiejszym poziomie gry Tetris. Czy to tutaj kryło się rozwiązanie zagadki? Kilpinen był dealerem w szkole w Palokaski, a Laura jego klientką. Albo to ona sprzedawała towar Kilpinenowi. Albo handlowała narkotykami w imieniu Kilpinena w szkole. Pokłócili się o pieniądze, a może nawet o sposób zapłaty, jeżeli to Laura była stroną płacącą. Kilpinenowi z pewnością, oprócz szeleszczących papierków, odpowiadały też inne usługi. Miia przypomniała sobie wzrok tego jegomościa, przewiercający jej ubranie w strategicznych miejscach. Laura przerwała naukę gry na pianinie i zagroziła, że wyda Kilpinena za handel narkotykami lub molestowanie seksualne, albo może w związku z jednym i drugim. Kilpinen postanowił uciszyć Laurę raz na zawsze. Miia zdawała sobie sprawę z banalności tej teorii, ale była pod jej wrażeniem i z każdą minutą czuła się coraz bardziej przekonana co do jej prawdziwości. To wcale nie była byle jaka teoryjka, której się uczepiła tylko po to, żeby uratować brata. Teraz natomiast potrzebne były dowody. – Trafiła pani? – Tak! – Miia otworzyła pierwsze drzwi na lewo i szybko zamknęła je za sobą. Spostrzegła, że jest w sypialni Kilpinena, która wypełniona była fotografiami maestro tak samo jak salon. Zamierzała się już wycofać, gdy jej uwagę przykuło jedno ze zdjęć na ścianie. Była na nim Laura. Leżała na fortepianie na brzuchu, z różowym boa na szyi i palcem wskazującym wsuniętym uwodzicielsko między wargi. Minę miała niewinną jak Marilyn Monroe, ale ujęcie kipiało od seksapilu. Miia szybko wyjęła z kieszeni komórkę i zrobiła zdjęcie. Potem weszła do łazienki drugimi drzwiami, spuściła wodę w toalecie i pospiesznie poszła do salonu. Kilpinen zasnął w fotelu. Między jego palcami nadal tlił się skręt. Miia wyjęła go i zgasiła w popielniczce. Wymykając się z mieszkania, zadzwoniła do Korhonena, jednak ten nie odbierał. Spróbowała ponownie, ale znów odezwała się automatyczna sekretarka. W końcu Miia nagrała mu się z prośbą, by zadzwonił do niej od razu, jak tylko będzie mógł, choćby w środku nocy. Ruszyła na piechotę do domu. Pałac Ojantausów tym razem mienił się całą feerią świateł. Na podwórzu stało około dziesięciu samochodów, wśród których Miia rozpoznała starego zielonego golfa Isabelli. U Ojantausów musiało się odbywać ekstatyczne nabożeństwo wyznawców Wellness+Spirit. Miię kusiło, by wejść na imprezę w charakterze niespodziewanego gościa. Mimo niepohamowanego wstrętu do guru sekty ciekawiło ją, co działo się w tych tajemnych

kręgach. Dźwięk komórki skierował jednak jej myśli na inne tory. Miia założyła, że dzwonił Korhonen i przeszła od razu do sedna sprawy, nawet nie patrząc na imię na wyświetlaczu. – Myślę, że to Kilpinen. Ten nauczyciel Laury od fortepianu. – Aha, dobrze wiedzieć – zaśmiał się Antti. – A, to ty... – Miia nie umiała ukryć zawodu w swoim głosie. – O, przepraszam. – Nie, nie, czekałam po prostu na drugi telefon. – Czy to nieodpowiednia pora? Miia zerknęła jeszcze na dom Ojantausów i poszła dalej. – Wcale nie. Przyjdziesz? Antti doszedł, jęknął znajomo i opadł na Miię. Przytuliła jego spocone ciało jeszcze mocniej i przebiegła palcami wzdłuż jego kręgosłupa. Wylizawszy płatek ucha Mii Antti obrócił się sennie na plecy. – Ajajaj, ależ ty jesteś, mówię ci. – No powiedz. – Miia wcisnęła mu się pod pachę i głaskała leżącego luźno na udzie mężczyzny członka. – A dostanę więcej? – zaśmiał się Antti i Miia poczuła, jak ciało pod jej palcami twardnieje. – Kim był ten mężczyzna, który wtedy odebrał twój telefon? – Pytanie wymknęło się z ust Mii, mimo iż go nie planowała, choć wiele razy oczywiście chciała je zadać Anttiemu. – Jaki mężczyzna? – Ktoś odebrał twój telefon, kiedy zadzwoniłam do ciebie pierwszy raz, i zabronił mi dzwonić ponownie. Brzmiał całkiem groźnie. Antti wgramolił się z powrotem na Miię i chwycił w usta jej prawy sutek. – Jeden kolega, tylko się z tobą droczył. – Gdzie tak poza tym usłyszałeś ten kawał o Biblii? Aj! Antti boleśnie ugryzł Miię w pierś. – Co ty właściwie robisz? – A ty? Prowadzisz przesłuchanie trzeciego stopnia, choć mieliśmy robić zupełnie inne rzeczy. – Na potwierdzenie tych słów Antti wszedł w Miię i kiedy błogie uczucie ogarniało ją aż po koniuszki palców, zapomniała o pytaniach pozostawionych bez odpowiedzi. Antti zasnął zaraz po seksie i Miia wymknęła się do kuchni. Na szczęście w lodówce były jeszcze pozostałości pizzy z poprzedniego dnia. Podmuchy wiatru dochodzące z otwartego okna obwieszczały już jesień i Miia dostała gęsiej skórki. Nie trzeba już było znosić tych piekielnych upałów. Z reguły lubiła jesień, której chłód wprawiał znowu w ruch zastałe od gorąca mózg i ciało. W tym roku jednak pogoda zmieniła się trochę zbyt gwałtownie. Miia zamknęła okno, włączyła komputer i sprawdziła komórkę. Korhonen jeszcze nie oddzwonił. Całe szczęście, że Antti przyszedł do niej na noc, inaczej bombardowałaby Korhonena telefonami tak często, że ten pewnie już nigdy więcej nie chciałby z nią rozmawiać. Na Facebooku czekało na nią zaproszenie od Mikaela i liścik, w którym mężczyzna wyraził zdziwienie, że Miia jeszcze do niego nie zadzwoniła. Mimo lekkiego tonu wiadomości nie można było jednak mieć wątpliwości co do powagi tego pytania. Mikael najwyraźniej czekał na jakiś ruch z jej strony. Miia zerknęła w kierunku sypialni, jakby chciała sprawdzić, czy Antti nie patrzy, zanim przyjęła Mikaela do kręgu swoich znajomych, a potem zaśmiała się sama do siebie. Do diabła, czemu wyobrażała sobie, że jest cokolwiek winna Anttiemu? Facebook sprawił, że poznawanie ludzi stało się niemal nałogiem, ale mimo to Miia kliknęła na profil Mikaela, żeby sprawdzić, co to za facet. Jak mało kto wiedziała, że absolutnie nic z tego, co oglądała w Internecie, nie musiało odpowiadać rzeczywistości ani mówić czegokolwiek o człowieku, lecz mimo to ona też pierwszych informacji szukała właśnie tutaj. Żenujące. Ale, jak mówią, szewc bez butów chodzi. Na zdjęciu profilowym Mikaela w tle widniał duży

połyskujący jacht. Nie jakaś tam łajba, ale ekskluzywny jacht. Pierwsze wrażenie Mii było właśnie takie: że żegluje. Ale sama równie dobrze mogła wstawić jacht w tle na swoim zdjęciu profilowym, choć nigdy na żadnym jachcie nie postawiła nawet nogi. Nie mieli wspólnych znajomych, co zdaniem Mii było plusem. Na liście znajomych Mikaela znalazła za to wiele znanych nazwisk, głównie sportowców i wszelkiej maści celebrytów. Było wśród nich też sporo piękności słynących jako sekretne kochanki bądź gwiazdy różnych programów telewizyjnych typu reality show, ze sztucznie przedłużanymi włosami, tipsami, nienaturalnymi biustami i rzęsami. Miia spostrzegła, że ją to irytuje, choć zaraz wytłumaczyła sama sobie, że nie można przecież oceniać mężczyzny tylko na tej podstawie. Oczywiście, że bogaty i przystojny kawaler jak magnes przyciągał panienki, które chciały szybko zrobić karierę. Ale czy musiał je od razu akceptować jako swoje znajome? Czy może świadczyło to o preferencjach Mikaela, a jeśli tak, to czemu ponownie zaproponował jej randkę? Chciał zabrać Miię do teatru w Helsinkach, a potem na kolację do otwartej niedawno restauracji przyjaciela. Pojutrze. Przynajmniej to była prawda. Miia nie wiedziała, co odpowiedzieć, na szczęście nie musiała się nad tym zbyt długo zastanawiać, bo w tym samym momencie przyszła wiadomość od Johanny. – Cześć. Miia mocno się zdziwiła. Profil Johanny powrócił do wirtualnej rzeczywistości tak samo szybko, jak wcześniej z niej zniknął. Teraz trzeba było iść dalej jak po cienkim lodzie. – Cześć. – Znowu mnie szukałaś, chociaż ci zabroniłam. – Chcę z tobą porozmawiać. – Czy chcesz, żeby coś mi się przytrafiło? – Co może ci się przytrafić? – Przecież powiedziałam, że jestem w niebezpieczeństwie. – W jakim niebezpieczeństwie? Odpowiedź od Johanny nie nadchodziła przez kilka minut. Miia wpatrywała się w zieloną kropkę widoczną przy imieniu Johanny i bała się, czy nie zniknie, a komputer nie zakomunikuje, że dziewczyna jest już niedostępna. Czy znów zawaliła całą sprawę? – Przyjdę jutro do szkoły, ale nie szukaj ze mną żadnego kontaktu. Nie przychodź do mojej klasy ani nie wzywaj mnie przez radiowęzeł. Nawet nie pokazuj, że mnie znasz. Miia odetchnęła z ulgą – dziewczyna nadal była online. – OK. Ale czy mogłybyśmy się spotkać gdzieś indziej? W takim miejscu, żeby nikt nie widział? – Boję się. – Mogę ci pomóc, jeśli tylko mi na to pozwolisz. Facebook zakomunikował, że Johanna się wylogowała, i Miia przeklęła na głos. Zaczęła pisać wiadomość do skrzynki odbiorczej, kiedy dziewczyna nagle znów się pojawiła. – Cześć. – Czego się boisz? Czy może ci się przytrafić to samo, co Laurze? Mii nie starczało już cierpliwości na ten taniec na lodzie. Chciała dostać odpowiedź, ale Johanna znów zamilkła. Zielona kropka była jednak nadal widoczna, więc Miia postanowiła przejść do ataku. – Napisałaś, że Laura nie żyje. Na jakiej podstawie tak sądzisz? Albo skąd to wiesz? Johanna pozostała zalogowana, ale nie odpowiadała. Albo rozmawiała z kimś innym na czacie w tym samym czasie, albo naprawdę się bała. – Johanna? Brak odpowiedzi. Miia nie mogła zrobić nic innego, jak tylko sięgnąć po najcięższą broń. – Chyba rozumiesz, że jeśli mi nie powiesz, policja weźmie cię na przesłuchanie i im będziesz musiała powiedzieć. Zastraszenie, przekupstwo i groźba. To zawsze działało w wypadku dzieci i nastolatków, choć napisano wiele książek,

żeby wyplenić tę haniebną metodę. Miia znowu przekroczyła wszystkie swoje uprawnienia i Korhonen skręciłby jej własnoręcznie kark swymi owłosionymi rękami, gdyby tylko się o tym dowiedział. – Trigger Happy. Wyglądało jednak na to, że metoda działała. – Zespół Toniego Ojantausa i Jimbo. Co z nimi? – Laura. – A więc Trigger Happy ma związek ze zniknięciem Laury? – :-) – Jaki? Johanna znów się wylogowała. Miia zerknęła na zegarek. Wpół do trzeciej. Czekała jeszcze kwadrans, ale dziewczyna najprawdopodobniej poszła już spać. Jako pedagog szkolny nie powinna była irytować się, że uczeń starszej klasy nie chce spędzić połowy nocy, siedząc w Internecie, ale teraz nie była nauczycielką. Ani policjantką. Była tylko siostrą Nikkego. No, w każdym razie miała teraz nawet paru podejrzanych: Kilpinena i chłopaków z Trigger Happy. Zanim wróciła do łóżka, wysłała jeszcze wiadomość do Mikaela. I zgodziła się na randkę.

22 Kobieta miała na sobie obcisłą różową bluzkę, opaleniznę natryskową, a w długości sztucznych rzęs wyraźnie wolała nadmiar niż niedomiar. Włosy razem ze wszystkimi ozdobami związała w na pozór swobodny kok, a błyszczykiem, który miała na ustach, można było nawoskować całą podłogę w studiu. Mii to nie przeszkadzało – w końcu każdy ma jakiś styl – jednak nieprzerwana paplanina dziewczyny doprowadzała ją niemal do szału. Ten olejek jest odpowiedni do włosów Mii, tu są kremy dokładnie na jej typ cery, a tu najnowsze pudry. Dlaczego charakteryzatorki zawsze zakładały, że każda kobieta musi interesować się kosmetykami? Kiedy Miia pracowała w policji, była niemal stałym gościem w wielu debatach telewizyjnych i niestety doskonale znała ten typ wizażystki. Rzuciła dziewczynie jeszcze jedno twarde spojrzenie, którym próbowała zakomunikować, że pragnie chwili spokoju, a potem zamknęła oczy. Powróciła w myślach do chwili sprzed zaledwie kilku godzin, kiedy obudzona przez promienie słońca, przeniosła rękę na lewą stronę łóżka. Dotknęła najpierw kolana, a później przesunęła rękę dalej, w stronę uda. Skóra była szorstka i gorąca i Miia poczuła w głębi ciała znane pulsowanie. Jej palce okrążyły krytyczne miejsca i powędrowały wyżej, do bioder. Dotarłszy tam, zerknęła na oskarżycielsko wpatrujące się w nią cyferki budzika na stoliku nocnym. Do pobudki zostało jeszcze dwadzieścia minut. Miia powoli odwróciła się na bok i wślizgnęła pod prześcieradło. Chwyciła w usta penisa śpiącego mężczyzny i zaczęła go ssać powoli, ale zdecydowanie. Uzyskawszy pożądaną reakcję, wspięła się na mężczyznę i włożyła sobie jego członek do środka, miarowo kołysząc ciałem. Niczego nie słyszała ani nie widziała, dopóki nie wytrącił jej z tego stanu jej własny krzyk, gdy doszedłszy, opadła ciężko na mężczyznę. – Hej, ty pewnie jesteś Miia? Miia powróciła z krainy marzeń na ziemię i otworzyła oczy. W odbiciu lustra zobaczyła, że do stanowiska charakteryzatora podeszła młoda, lekko zestresowana kobieta. – Tak, zgadza się, jestem Miia. – Wyczarowała na ustach przyjazny i skromny uśmiech. – Cieszę się, mam na imię Raija, jestem asystentką producenta i przyszłam przejrzeć z tobą scenariusz dzisiejszego programu. Chociaż Korhonen znów wyłączył Miię ze śledztwa, nadal była sztandarową dziewczyną policji. Świetnie nadawała się do tego, by naprawić szkody wyrządzone przez Sundsberga. Była sympatyczna, konkretna i pewna siebie. Doceniano jej niezliczone porady dotyczące wychowania, których przez lata udzielała setkom tysięcy Finów – jak bezpiecznie przeprowadzić dzieci i młodzież po otchłaniach Internetu. Jeśli teraz publicznie opowie się po stronie policji, pył wzniecony przez skandal będzie mógł spokojnie opaść. I Miia chętnie zgodziła się pomóc, ale nie z powodu Sundsberga. Po prostu żal jej było Korhonena. Poczuła głód. Rano miała czas tylko na pospieszny prysznic i założenie ubrania, ale na szczęście w studiu czekały croissanty, piętrowe kanapki i drożdżówki z cynamonem. Jadła w tym samym czasie, kiedy ją malowano, co pewnie mocno drażniło charakteryzatorkę. Być może w ramach odwetu kobieta postanowiła umyć Mii włosy i nawinąć je na wałki. Raija omawiała scenariusz programu, zerkając na notatki. Przed Miią miała wystąpić debiutująca pisarka Maisa Kittinen, potem miały być wiadomości, i zaraz po wiadomościach, o godzinie ósmej zero siedem, była kolej na Miię. Dziennikarka, z którą Miia miała do czynienia już wcześniej, chciała porozmawiać na temat środków stosowanych przez policję w takich sytuacjach, jak zaginięcie, i o tym, jak obecnie Internet wpływa na zachowania młodzieży i rozwiązywanie spraw kryminalnych. Na całą rozmowę przeznaczono najwyżej osiem minut, a dziennikarka mogła jej też zadać kilka pytań przysłanych przez widzów. Miia była już przyzwyczajona do tego wszystkiego i zachowywała spokój. Była pewna, że do automatu do kawy nasypano mocniejszej, ciemno palonej kawy, i bardzo jej to odpowiadało. Drożdżówki wciąż były cieplutkie, zjadła dwie. Jej ciało było odprężone po porannych ćwiczeniach, czuła się sennie rozluźniona i atrakcyjna. Była gotowa. – I powracamy po przerwie, sześć, pięć, cztery... – Reżyser w studiu pokazał na palcach resztę cyfr i przy jedynce

wskazał prezenterkę. Oblana jaskrawym światłem dziennikarka profesjonalnie uśmiechnęła się i odwróciła wzrok do jednej z trzech kamer. – Będący ostatnio na ustach wszystkich przypadek Laury Anderson wywołał pytania o środki stosowane przez policję, ale i o Internet jako narzędzie śledzenia zbrodni. Jest ze mną w studiu Miia Pohjavirta, która znana jest wielu widzom jako funkcjonariuszka wydziału do spraw zwalczania przestępczości w Internecie. Od niedawna pracuje jako pedagog w szkole w Palokaski, do której chodziła Laura. Dzień dobry, Miia. – Dzień dobry. – Jesteś teraz bezpośrednio na miejscu zdarzeń, obserwując najgłośniejsze w tej chwili śledztwo policyjne. Masz doświadczenie w pracy zarówno w policji, jak i w szkole. Jak wygląda sytuacja w oczach profesjonalnego wychowawcy? – Sytuacja jest oczywiście wyjątkowo poważna, ponieważ w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęła młoda dziewczyna. To dramat przede wszystkim dla rodziców Laury, ale również dla jej bliskich oraz tych, którzy ją znają. Jednak wciąż istnieje nadzieja na odnalezienie Laury zdrowej i w pełni sił. W Finlandii każdego roku znikają tysiące ludzi i większość z nich zostaje znaleziona, a zatem wszystko dobrze się kończy. Choć w ostatnich dniach wiele spekulowano na ten temat, prawdopodobnie nie ma tu wątku kryminalnego, chociaż sprawa jest oczywiście poważna. Dziennikarka potakiwała głową z uśmiechem, ale jej udawana empatia wcale nie współgrała ze słowami Mii. – Tak. Rzeczywiście od spekulacji aż huczy i zaginięciu Laury przypisuje się, przynajmniej sądząc po tym, co dzieje się w Internecie, całkiem konkretne powody. Co powiedziałabyś na temat wiarygodności Internetu w takiej sytuacji? – Internet to niestety bagno bez dna. Każdy może tam znaleźć na wszystkie swoje pytania taką odpowiedź, jakiej oczekuje. Jeżeli w wyszukiwarce Google wpisze się, powiedzmy, hasło „ból głowy”, można pod spodem znaleźć wszystkie rodzaje raka. Także na forach dyskusyjnych krąży mnóstwo przeróżnych informacji, często zupełnie niepotwierdzonych. Łatwo jest napisać, co tylko komuś przyjdzie do głowy, kiedy robi się to pod pseudonimem ani nie trzeba ponosić odpowiedzialności za swoje słowa. Już choćby z tej przyczyny, że przedstawianych teorii jest na ogół bardzo dużo i są tak różne, można wyciągnąć wniosek, że większość z nich musi być błędna. Czyli nie należy uznawać za prawdę wszystkiego, co jest napisane w Internecie. – Miia, ubrana w wąskie dżinsy, wygodnie oparła się na krześle, zakładając nogę na nogę. – W tym wszystkim najbardziej problematyczne jest jednak to, że w Internecie pojawiają się także poważne informacje, których policja nie bierze pod uwagę. Miia uśmiechnęła się do dziennikarki. – O jakich konkretnie poważnych informacjach mówisz? – No, w ciągu tych paru tygodni zarówno Facebook, jak i fora internetowe wprost kipiały od informacji, jednak policja nie zweryfikowała ani jednej. Pojawiły się także głosy, że to prasa wykonuje pracę policji. Teraz Miia zaczęła się nieco pocić. Czego od niej oczekiwano? Zaproszono ją tutaj jako specjalistkę, a nie jako policjantkę prowadzącą śledztwo w tej sprawie. Miia spojrzała pytająco na dziennikarkę. – Na przykład dzisiejsza poranna wiadomość... Cholera, cholera, cholera, pomyślała Miia, kiedy dziennikarka nachyliła się, żeby wziąć ze stołu „Express Poranny”. Popełniła niewybaczalny błąd amatora. Rano zbyt się spieszyła, by zdążyć przejrzeć nagłówki artykułów, a tu od razu zaciągnięto ją na makijaż, mycie włosów i zapchano buzię drożdżówką. Krzątanina charakteryzatorki zaczęła teraz wydawać się jej zaplanowanym działaniem, służącym temu, by zapędzić ją w kozi róg. Na wszelki wypadek wyłączyła telefon, gdy tylko weszła do foyer. Oszołomiona przez ten cholerny seks, zbyt pewna siebie, kokietująca idiotka! Miia podniosła wzrok i uśmiechnęła się szeroko do dziennikarki. – Tak? Dziennikarka rozpostarła przed nią pierwszą stronę gazety. Szokujący zwrot akcji: Czy szkolnego psychologa łączyło coś z Laurą? Pod ogromnym nagłówkiem widniało zrobione nocą zdjęcie Nikkego. Wyglądał na nim, jakby rozglądał się naokoło, wpychając do swojego samochodu Laurę Anderson. – Czy Niklas Pohjavirta to czasami nie twój brat?

23 Mięsień po prawej stronie karku drgał i piekł. Jeżeli Nikke zaraz nie odwróci głowy w drugą stronę, kark zesztywnieje mu w tej pozycji i już zawsze będzie mógł patrzeć tylko w lewo. Siedząca obok niego w autobusie, wylewająca się o kilka centymetrów za dużo na jego siedzenie, śmierdząca czosnkiem dama oglądała pierwszą stronę „Expressu Porannego” tak dokładnie, że nie było możliwości, by go nie rozpoznała. Nikke próbował odwrócić głowę jeszcze bardziej w stronę okna, ale żeby mu się to rzeczywiście udało, musiałby się całkowicie odwrócić plecami do kobiety. Czytała artykuł dotyczący Nikkego i, pojękując, pomstowała na to, co się teraz wyprawiało na świecie, w nadziei, że ktoś przyłączy się do dyskusji. Za każdym razem, gdy wydawała z siebie westchnienie, Nikke czuł, że się dusi, zupełnie jakby ktoś zaciskał mu foliowy worek na głowie. Kiedy już myślał, że zaraz zemdleje, zobaczył wjazd do tunelu wiodącego do terminalu autobusowego pod centrum handlowym Kamppi i zdał sobie sprawę, że da radę dotrzeć na miejsce, nawet jeśli miałby w tej chwili przestać oddychać. W ciemnościach tunelu trochę się uspokoił, choć nadal nie ośmielił się odwrócić głowy. Wpatrywał się w swoje odbicie w szybie i miał tylko nadzieję, że kobiecie nie przyjdzie do głowy też podziwiać ciemnej ściany tunelu za oknem. Dopiero kiedy autobus był już pusty, odważył się wstać i wymknąć na zewnątrz. W centrum handlowym Kamppi panował typowy o piątej ruch i tłok, Nikkemu więc trochę ulżyło. Ludzie spieszyli się do domów po długim dniu w pracy i nikt nie miał potrzeby ani siły, żeby zwracać na niego uwagę. Mimo to Nikke wcisnął czapkę z daszkiem głębiej na głowę i podniósł wyżej kołnierz płaszcza. Założyłby także okulary przeciwsłoneczne, ale wychodząc z domu, nie mógł ich nigdzie znaleźć. Suski była tak wściekła, że nie chciała mu pomóc w poszukiwaniach, a już tym bardziej pożyczyć swoich. Jedyne, co wreszcie udało mu się znaleźć, to były okulary w plastikowych czerwonych oprawkach kupione za jedno euro na stacji paliw na obchody pierwszego maja. Chwilę macał je ręką w kieszeni i w końcu założył na nos. Niechronione oczy były bardziej podatne na zranienie niż osłonięte. Dotarł bez przeszkód do kawiarni w Lasipalatsi, chociaż nagłówek „Expressu Porannego” nieustannie z niego szydził i atakował go z każdej strony: w rękach ludzi, na stoiskach w kioskach, na ziemi i w koszach na śmieci. Mii jeszcze nie było. Uzgodnili, że spotkają się w centrum Helsinek, bo w Palokaski pod spojrzeniami wszystkich wystawiliby się niemal na publiczne ukamienowanie. Dopiero teraz Nikke zdał sobie sprawę, jak głupi był to pomysł – powinni się byli po prostu spotkać w domu Mii. Usiadł przy pierwszym wolnym stoliku, żeby zaczekać na siostrę. Próbował sobie przypomnieć, jak to było przesiadywać w kawiarni, zanim pojawiły się dzisiejsze poranne wiadomości. Czy życie kiedykolwiek mogło jeszcze powrócić do tego stanu? Dlaczego dotąd nie czerpał z niego więcej? Czego nie zdążył zrobić? Powiedzieć? Czy można było jeszcze to wszystko naprawić? Jakby w odpowiedzi przy stoliku naprzeciw usiadł mężczyzna z latte i rozłożył przed sobą gazetę. Nikke przez chwilę patrzył na swoje zdjęcie i wreszcie zupełnie zamknął oczy. Po policzku spłynęła mu łza. Próbował powstrzymać płacz podnoszącymi na duchu myślami, ale wszystkie kończyły się w ślepej uliczce. A na końcu tej uliczki stała Suski. Ranek w ich domu pod każdym względem różnił się od wszystkich poprzednich. W lodówce nie było nawet kropli mleka do porannej kawy. Coś takiego nie wydarzyło się ani razu od czasu, kiedy Suski zaczęła notować w tabelce Excela zapasy produktów spożywczych w kuchni. Kiedy po chwili jego żona wreszcie doszła do siebie i złapała w płuca powietrze, najpierw oskarżyła komputer o niespotykany dotąd błąd, potem jednak sama musiała się przyznać do jego popełnienia: przez pomyłkę wpisała własnoręcznie zakupiony karton soku w miejsce kartonu mleka. Nikke obiecał pójść po mleko do najbliższego kiosku, ale targana wyrzutami sumienia Suski wymogła na nim, że sama naprawi swoje przewinienie. Reszta to już zupełnie inna historia. Wróciwszy do domu, Suski waliła w Nikkego gazetą tak długo, aż ta całkiem się rozpadła na nieczytelne kawałki. Potem kazała mu posprzątać cały ten bałagan. Próbował złożyć puzzle w całość, ale nic z tego wszystkiego nie rozumiał. Może i by mu się udało, gdyby wiedział, czego szukać, ale od Suski nie usłyszał ani słowa wyjaśnienia. Dopiero kiedy po chwili zadzwoniła ze studia telewizyjnego Miia, Nikke dowiedział się, o co chodzi. Wstrząsnął nim płacz, a tandetne okulary okazały się całkiem nieprzydatne. Ludzie patrzyli na niego i szeptali. Nikke

szybko wstał od stolika i przebiegł do drzwi wychodzących na ulicę Mannerheimintie. Niemal zderzył się z kimś wchodzącym do środka, ale nawet się nie zatrzymał, żeby spojrzeć, tylko popędził na złamanie karku w stronę parlamentu. Nie dbał o czerwone światła, trąbiące samochody, kłucie w boku ani smak krwi w ustach i zatrzymał się dopiero w momencie, kiedy ziemia uciekła mu spod nóg. Dosłownie. Nie zauważył, że wbiegł na schody przy Finlandia Talo, prowadzące w dół do zatoki Töölönlahti. Upadł, stoczył się w dół i pozostał już w pozycji leżącej. Delektował się każdym ukłuciem bólu. Teraz dobrze byłoby zasnąć i obudzić się dopiero w jakimś innym świecie, w innym wymiarze czasu albo... Nikke coraz bardziej zbliżał się do kuszącego stanu błogiej nieświadomości. – Nikke! Dobry Boże, Nikke! Wstawaj, i to już! – Zdyszany głos Mii kazał mu wrócić z powrotem do świata żywych. Poczuł, że jest podnoszony do pozycji siedzącej, a ciepła dłoń klepie go w policzek. Jeszcze nie bolało, ale wiedział, że następny i kolejny raz go zabolą i wybudzą, spowodują, że znów poczuje się ciężki, brzydki i zły. Równie dobrze mógł od razu unieść powieki. Spojrzał na Miię. Jej oczy były przesłonięte przez rozwichrzone włosy, a ręka gotowa do kolejnego uderzenia. – Nie bij już. – Jesteś cały? Boli cię gdzieś? – Miia sprawdzała dotykiem jego ramiona i nogi. – Nic sobie nie złamałeś? Nic nie bolało go na tyle, żeby ból mógł go zabrać gdzieś daleko od tego miejsca i tej chwili. Dźwignął się z trudem do góry. – Nie. – A głowa? Nie boli cię? Nie uderzyłeś nią czasem w ziemię? – Nie. Wszystko jest w porządku – powiedział Nikke i zdał sobie sprawę, że właśnie wypowiedział oczywiste kłamstwo. Rano jeszcze świeciło słońce, ale teraz mżawka otoczyła ich jak kapsuła ochronna. Powłócząc powoli nogami i nie mówiąc ani słowa, dotarli do kawiarni w Błękitnej Willi nad zatoką. Była niemal pusta. Rana na głowie Nikkego obficie krwawiła i znalezione w kieszeni Mii zużyte chusteczki nie wystarczały, żeby zatrzymać krwotok. W kawiarni dostali bandaże i gorący sok z czarnych jagód. Wypili go do dna w całkowitej ciszy, patrząc na zatokę. Opary utworzyły nad wodą mglistą soczewkę, przez którą świat wyglądał jak wata cukrowa. Ktoś postronny, patrząc na nich, mógłby im pozazdrościć tego spokoju i braku pośpiechu. Nikke zerkał na siostrę i wiedział, że chciała od niego usłyszeć odpowiedzi na wiele trudnych pytań. Wiedział też, że w myślach strasznie pomstowała i okładała go zupełnie tak samo jak Suski rano. I pewnie naprawdę by to zrobiła, gdyby się nie bała, że Nikke się pogniewa i odejdzie, może już nawet na zawsze. Nikke chciał jej powiedzieć, że tak nie wolno. Nigdy. Potrzebowali siebie nawzajem. Oboje stracili Venlę i to łączyło ich w zupełnie inny sposób niż same tylko więzy rodzinne. – Tak, spędzałem z Laurą czas także poza pracą. Chciałem jej pomóc. Zapobiec właśnie temu, co się wydarzyło. – Nikke znów zaczął płakać. Nawet nie wiedział, że ma w sobie aż tyle łez. – Ale nie byłem w stanie temu zapobiec. – Co takiego wiesz o Laurze, że się o nią bałeś? – Głos Mii był ostry, dokładnie taki, jakiego potrzebował Nikke. Zawsze mógł się oprzeć na swojej silnej siostrze, żeby samemu móc się wyprostować. – O co pytałaś? – Co Laura ci opowiadała? Dlaczego musiałeś widywać się z nią także po pracy? Miia zmieniła rolę. Nikke po raz pierwszy zobaczył w niej policjantkę. – Ale chyba wierzysz, że nic jej nie zrobiłem? – Jeżeli tak mówisz, to wierzę. – Nie zrobiłem. – Dobrze. Zacznijmy w takim razie od tego, co przedstawia to zdjęcie w gazecie. – Wszyscy myślą, że mam coś wspólnego z zaginięciem Laury. Czy mogą mnie aresztować w związku z tym artykułem? – Skup się teraz i odpowiedz na moje pytanie. Nikke nie wiedział, co powiedzieć. Siostra stała się niecierpliwa, wyczuwał to, choć z wyrazu jej twarzy nie można

było niczego wyczytać. Nie mógł teraz uciec się nawet do argumentu o tajemnicy zawodowej. – W porządku. Z ręką na sercu. – Nie zgrywaj się teraz. – Odebrałem ją tylko z jednej imprezy. – Z jakiej imprezy? – Od braci Ojantaus. Takiej zwykłej, w domu. – I ty pojechałeś ją odebrać. Dlaczego? – Bo zadzwoniła i poprosiła mnie o to. – I ty tak po prostu pojechałeś ją odebrać. – Tak. – Chyba nie rozumiem. Zdarzało ci się częściej ją odbierać? – Nie, to był jedyny raz. – Dlaczego do ciebie zadzwoniła? Przecież nie miałaby daleko do domu, nawet na piechotę. Mówiła, że źle się czuje, że ma problemy czy coś takiego? Skąd wiedziałeś, że rzeczywiście tam była, że nie dzwoniła dla żartu? – Bo... Byłem na tej samej imprezie pół godziny wcześniej. – Po co? – Zabawić się. Wiedziałem, jaka tam była atmosfera, więc od razu uwierzyłem, kiedy Laura do mnie zadzwoniła i powiedziała, że chce się stamtąd wydostać. – Jaka atmosfera tam była w takim razie? Jeżeli Miia była zaskoczona tym, co słyszała, potrafiła to dobrze ukryć. Nikke oczekiwał, że złaja go za imprezę, ale ona nawet nie okazała zdziwienia. – A jaka może być na takich imprezach? – odpowiedział pytaniem. – No powiedz mi. Ja na takie nie chodzę. – Wszyscy byli mniej lub bardziej na haju. Kolesie zaczęli być agresywni i napaleni. – A ty? Chwila prawdy, pomyślał Nikke. – Wypaliłem trochę marihuany. Na twarzy Mii nie drgnął ani jeden mięsień. – A Laura? – Laura była zupełnie nawalona. Wciągnęła dużo więcej niż trawkę. – Ale jednak była na tyle przytomna, by do ciebie zadzwonić. – Właśnie dlatego zadzwoniła. Chciała się stamtąd wydostać, bo wszystko już jej się plątało. Zabrałem ją do domu, żeby nic jej się tam nie stało. Sama wiesz. Miia przytaknęła. – Czy powinienem zadzwonić do konkurencyjnej gazety i im to sprzedać? – kontynuował Nikke. – Czy wiedziałeś coś o pieniądzach, które miała dostać Laura? Całkiem dużą sumę? Nikke aż się wzdrygnął. – Laura też miała dostać jakieś pieniądze? Teraz Miia się wzdrygnęła. – Ktoś inny też? – Tak. To znaczy niektóre dziewczyny chwaliły się wiosną, że wkrótce będą miały pieniądze, i to dużo. – Skąd? Czy raczej od kogo? – Nie powiedziały, a ja nie pytałem o szczegóły. Szczerze mówiąc, nie wierzyłem im. Z drugiej strony wiele z tych dzieciaków ma bogatych dziadków, którzy przenosząc się na tamten świat, mogą zostawić po sobie całkiem sporą sumę lub jakieś oszczędności z funduszy, które młodzi dostaną do ręki, jak tylko osiągną odpowiedni wiek i tak dalej. Więc

któraś mogła rzeczywiście mówić prawdę, a reszta tylko małpowała. – Ile było tych dziewczyn, które czekały na jakieś pieniądze? – Nie pamiętam. Może z dziesięć, może kilkanaście. Przechwalanie się grubszą kasą to była trochę taka moda w pewnym okresie, zupełnie tak samo jak baby boom. – Czyli można pomyśleć, że ktoś zaoferował całkiem pokaźnej grupie dziewczyn pieniądze? – Niby za co? – No właśnie, za co? Nic ci nie mówiły? Nic, co by mogło nas na coś naprowadzić, choć pół słówka? Potrząsnął głową. Miia wydawała się zadowolona i Nikke postanowił, że nie powie więcej, jeśli siostra już o nic go nie zapyta. Miał wyrzuty sumienia, ale nie wiedział, jak to wszystko wytłumaczyć. Może przyjdzie jeszcze na to właściwy czas. Złapali taksówkę i w całkowitym milczeniu pojechali w stronę Palokaski. Nikke chciał wytłumaczyć się Mii z imprez i palenia trawki, ale zauważył, że kierowca mierzy go wzrokiem w lusterku. Raz napiętnowany, nie mógł już powiedzieć niczego publicznie, żeby jego słowa nie trafiły do gazety lub Internetu. Naciągnął znowu mocniej czapkę z daszkiem i zauważył, że zgubił czerwone okulary. Pewnie zleciały mu z nosa, kiedy przewrócił się na schodach. Miia zerkała na komórkę. – Czekasz na telefon? – Nie, patrzę na zegarek. Nikke spojrzał na cyfrowy zegar w taksówce. Zaraz dwunasta. – Na szczęście zdążyłem odwołać wszystkie przedpołudniowe spotkania z klientami. Miałem iść do biura spraw socjalnych, ale w końcu nie zdążyłem – powiedział Nikke, nie potrafiąc wymyślić nic lepszego. – Spieszysz się gdzieś? – Tak jakby. O drugiej mam coś ważnego. Muszę zdążyć przedtem... – Miia zamilkła i spojrzała na brata. Nikke podniósł czapkę na tyle, żeby móc odpowiedzieć na jej spojrzenie. – Zdążyć z czym? – Zdążyć znaleźć jakiegoś winnego na twoje miejsce – wyszeptała tak, żeby taksówkarz nie usłyszał. – Czy Laura kiedykolwiek mówiła ci coś o tym Kilpinenie? A może miała z nim jakieś... interesy? Nikke zdążył potrząsnąć głową, gdy tymczasem taksówka wjechała na dziedziniec szkoły w Palokaski. Miia głośno westchnęła. Nikke podniósł wzrok i wiedział, że wszystko już skończone. Na dziedzińcu stały dwa radiowozy, jedna furgonetka policyjna i jeden cywilny volkswagen. Ponad dwudziestu spacerowiczów w ortalionowych dresach zebrało się na skraju dziedzińca, czekając na początek emocjonującego widowiska, ale uczniów nie było widać. Można było sobie jednak wyobrazić, że w środku budynku trwała zacięta walka o miejsca przy oknach i świeżo umyte szyby pokrywały się tłustymi śladami palców. Mii przyszedł na myśl zasłyszany od patrolu policyjnego kawał: gdy przybywa patrol, ciało zaczyna się kleić do szyby. – Nie zatrzymujmy się! – poprosił Nikke. Miia wyciągnęła portfel i podała taksówkarzowi kartę płatniczą. – Nie. – To na mnie tam czekają? – Tego jeszcze nie możemy wiedzieć – powiedziała Miia, ale sama w to nie wierzyła. – Chodźmy już. Nic ci się nie stanie. Nikke złapał ją za rękę. – Obiecujesz? Że nic mi się nie stanie? – Obiecuję. Gdy tylko Nikke wysiadł z taksówki, z grupy ludzi w dresach stojącej na skraju lasu wybiegł pokaźnych rozmiarów mężczyzna i uderzył go pięścią prosto w twarz. Nikke oczekiwał raczej, że będzie miał do czynienia z kimś z policji, więc cios całkowicie go zaskoczył. W oczach zobaczył gwiazdy jak na rysunkach w komiksach i zachwiał się, jakby miał we

krwi kilka promili alkoholu. Kolejne uderzenia nastąpiły, zanim Nikke zdążył nabrać powietrza do płuc. Chociaż przez nabiegłe krwią i opuchnięte powieki niewiele widział, rozpoznał w napastniku ojca Laury. Nie chciał odpowiadać na ciosy, choć w sytuacji zagrożenia mózg zaczął już mobilizować mięśnie do działania i obrony przed atakiem. Ojciec Laury nie przestał dopóty, dopóki czterech umundurowanych policjantów nie podbiegło, żeby ich rozdzielić. Miia nadal siedziała w taksówce, z terminalem płatniczym w ręku, i zupełnie nie mogła sobie przypomnieć kodu PIN. Patrzyła tylko przez szybę, jak jej brat był bity niemal na śmierć na szkolnym dziedzińcu. Wreszcie Korhonen otworzył drzwi samochodu od strony Mii i nachylił się, żeby zobaczyć kwotę na terminalu. Wyciągnął odpowiednią liczbę banknotów z portfela i podał je taksówkarzowi, zapewniając, że sytuacja jest pod kontrolą policji. Kierowca wymamrotał, że Nikke dostał to, na co zasłużył, i Korhonen musiał przytrzymać Miię, żeby nie doszło do kolejnej bójki. Policjantom w końcu udało się zaciągnąć ojca Laury do drugiego radiowozu i usadzić go w środku. Nikke padł na kolana, by zaczerpnąć powietrza. Nieznośny ból rozsadzał go od środka i czuł, że po twarzy spływa mu ciepła krew. Miał nadzieję, że ojciec Laury będzie go bił tak długo, aż nie będzie już nikomu nic winien, a najmniej sobie samemu. Aż będzie mógł się uwolnić. Widział, jak siostra próbowała się do niego dostać, ale policjanci odciągnęli ją na bok. Miia krzyczała coś, czego nie słyszał. Nagle zdał sobie sprawę, że nie słyszał też żadnych innych dźwięków. Czy ojciec Laury zupełnie go ogłuszył? Nikke potrząsnął głową i wydał z siebie głos. Nie usłyszał go jednak, a jedynie poczuł. Przewrócił się na plecy i spojrzał w niebo. Znów było błękitne, a głuchota odizolowała go od reszty świata i pozwoliła mu zanurzyć się w nieskończonym nieboskłonie. Zbyt rzadko spoglądałem na niebo, zdążył jeszcze pomyśleć, kiedy w polu widzenia zamigotały mu kajdanki. Obrócono go na brzuch i skrępowano ręce. Miia stała daleko, odwrócona do niego plecami, i rozmawiała z Korhonenem. Nikke próbował coś do niej krzyczeć, ale Miia się nie odwróciła, a policja zaciągnęła go do wozu. Z okien szkoły dobiegały gwizdy. Nikke wrzeszczał do siostry resztką sił.

24 Mimo ogłuszających gwizdów Miia usłyszała swoje imię i odwróciła się, by spojrzeć na Nikkego. Jej brat, cały we krwi, został dźwignięty z ziemi przez czterech policjantów i zawleczony w kajdankach do policyjnej suki. Widok zniekształcił się w jej oczach, był jak spowolniony film, a potem wszystko zaszło mgłą. – Co tu się, kurwa, dzieje?! Do tego niepotrzebne były kajdanki! Miia pobiegła w stronę brata, a Korhonen pospieszył za nią. – Nikke został aresztowany – powiedział. – Przecież wiedziałaś, że tak będzie. – Nikke! Wypuście go! W taki sposób nie będziecie go zabierać! – Daj spokój, Miia. – Korhonen próbował dotrzymać jej kroku. Miia zdążyła dobiec do radiowozu, zanim Nikke zniknął w jego wnętrzu i, niewiele myśląc, rzuciła się do środka za nim. – Miia, na Boga! – przeklął Korhonen. – Wygońcie ją stąd, do cholery! Miia chwyciła Nikkego, trzymała jego głowę na kolanach i powtarzała mu do ucha, że dopilnuje, aby wszystko dobrze się ułożyło. Nikke wytężył głos. – Miia, uspokój się! Ja niczego nie słyszę, ale ty posłuchaj. Zamilkła, trochę zawstydzona swoim zachowaniem. – W miejscu, gdzie chłopcy mają próby zespołu, jest wideo. O Laurze. Poszukaj go! To wszystko wyjaśni. – A teraz, Miia, proszę wyjść! – zakomenderował stojący w drzwiach radiowozu Korhonen, a towarzyszący mu funkcjonariusz, na oko zupełnie od niedawna na służbie, najwyraźniej rozważał, czy nie należałoby wynieść byłej policjantki ze środka pojazdu. Miia jednak sama wyszła. Kiedy furgonetka skręcała z dziedzińca szkoły na ulicę, Miia zobaczyła tłoczących się w oknach uczniów. Wszyscy trzymali w rękach komórki, którymi przed chwilą nagrywali całe wydarzenie. Za kilka minut będą się tym dzielić w Internecie. Miia nie chciała nawet myśleć, co będzie potem. – Chodź tu! – Tym razem to Miia wydała polecenie Korhonenowi i podeszła do jego volkswagena. Usiadła na siedzeniu pasażera i zrobiła sobie miejsce na nogi wśród sterty jednorazowych kubeczków po kawie. Korhonen usiadł obok. – A więc już masz podejrzanego. – Miia spojrzała na zegarek. Było wpół do pierwszej. – Dokładnie na czas. Gratulacje. Teraz macie co przedstawiać na konferencji prasowej ze Szczawikiem. – Powinienem był od razu przesłuchać Nikkego. Wziąć na poważnie te wszystkie wskazówki w Internecie i inne. – Korhonen włączył silnik i wyjechał z dziedzińca. – Nikke nie zrobił nic złego. Tylko się zbłaźnisz. – Już to zrobiłem. Na etapie, na którym popełniłem ten błąd, że z prywatnych względów postanowiłem nie wliczać Nikkego do kręgu podejrzanych. – W takim razie na jakiej podstawie dokonałeś tego aresztowania? Masz jakieś dowody? Korhonen głęboko westchnął. – Dokąd mam cię zawieźć? – Do domu – odpowiedziała oschle. Nie wyjawi Korhonenowi informacji o wideo dotyczącym Laury. Ani nie da mu żadnych innych wskazówek. Od teraz znów działa na własną rękę. A Korhonen właśnie przeszedł do przeciwnego obozu.

25 Tötterman uderzył konkurencyjną gazetą w stół Pasiego Tikki z taką wściekłością, że porządnie ułożone w równe stosy kartki poleciały w powietrze i cały pieczołowicie przygotowywany przez Tikkę materiał dotyczący łamania praw pracowników teatrów legł na podłodze w sporym nieładzie. – Co to jest, do cholery?! Co to, do jasnej cholery, jest?! – Lecące z ust Töttermana kropelki śliny pokryły nie tylko twarz Tikki, lecz także całą pierwszą stronę „Expressu Porannego”, i zostawiły na nich ślad w postaci szarych plamek. – Wygląda trochę na gazetę – odpowiedział spokojnie Tikka i popatrzył Töttermanowi w oczy. – Nie próbuj mi tu mędrkować, przecież, do jasnej cholery, wiem, że to gazeta! Ale to, czego nie wiem, to czemu u nich na pierwszej stronie jest artykuł o wydarzeniach z twoich lat młodzieńczych w Palokaski? Musiałeś przecież cały czas dobrze wiedzieć, że ten szkolny psycholog to brat zaginionej niegdyś dziewczyny! Nie zdziwiłbym się teraz, nawet gdyby się okazało, że sam jesteś zamieszany w tę sprawę. Tikka podniósł róg gazety i przesylabizował nagłówek tylko po to, by zapewnić Töttermana o swoim zainteresowaniu. W gruncie rzeczy był bardzo zadowolony, że ktoś inny napisał ten artykuł za niego. A mimo to tytuł nim wstrząsnął: Ukryta przeszłość szkolnego psychologa – udział w zaginięciu już dwóch nastolatek! Tikka otworzył gazetę. – No, może się na to składać parę przyczyn. Może nie chciałem pisać z tego punktu widzenia. Załóżmy na przykład, że tamten poprzedni wypadek był dla mnie zbyt osobisty i znam rodzinę, o której mowa. Druga możliwość jest taka, że nie zorientowałem się, o kogo chodzi, mimo że chodziłem do tej samej szkoły z sześciuset innymi dzieciakami. No i jest oczywiście jeszcze ta trzecia opcja, że to ja jestem ukrytym za tymi obydwiema historiami Hannibalem Lecterem i dlatego zachowuję milczenie. Wybierz sobie wariant, który najbardziej ci odpowiada. – Słuchaj, nie interesują mnie twoje warianty. Żebyś uniknął zwolnienia, wybiorę wariant drugi. Ale niech to będzie ostatni raz, kiedy ta cholerna packa na muchy sprzedaje więcej egzemplarzy niż my tylko dlatego, że ktoś tutaj ma zbyt delikatną duszyczkę, żeby dać cynk własnym kolegom z pracy. A tak poza tym będę musiał zdać z tego raport dalej. Dział online klnie, na czym świat stoi. Piekielnie głupio podawać jako źródło artykułu taki szmatławiec. Jeżeli ktoś od nich wyleci z pracy, to obiecuję, że mu powiem, żeby osobiście podziękował za to właśnie tobie. Boże drogi, Tikka! Tötterman obrócił się na pięcie i demonstracyjnie zepchnął na podłogę stos pozostałych na biurku ulotek reklamujących produkty zdrowotne sprzedawane przez pewną piramidę finansową. Tikka zaczął je gromadzić, szykując się do napisania następnego demaskatorskiego artykułu, i teraz ułożył je od nowa z właściwym sobie pietyzmem. Powiódł przy okazji wzrokiem za szefem idącym pewnym krokiem wzdłuż korytarza. Przy drzwiach działu online Tötterman zatrzymał się na chwilę. – Pozdrowienia od Tikki! Jak będzie wykop, to padnie na ciebie, Jarno! – rzucił, po czym poszedł dalej i zniknął za rogiem. Głowa Jarno wychyliła się zza drzwi i mężczyzna spojrzał pytająco na Tikkę. Ten zadowolił się jednak wzruszeniem ramion i powrócił do czytania konkurencyjnej gazety. A więc to tak? Nikke odpowiedzialny za dwie zaginione nastolatki? Tytuł był tak mylący, że na pewno sprzedaż gazety wzrosła z tego powodu o kilka tysięcy egzemplarzy. Sam artykuł składał się z tajemniczego raportu na temat młodości Nikkego i Venli. Venli, pięknej Venli, jego zaginionej siostry. Dziewczyny, która pewnego dnia wyszła z domu i już nigdy nie wróciła. Tekst opatrzony był fotografią samej Venli, a także zdjęciem klasowym, na którym dziewczyna dostąpiła zaszczytu trzymania tabliczki z wypisaną nieco krzywymi literkami nazwą szkoły oraz numerem klasy i datą. Tikka nic nie mógł na to poradzić, że łzy napłynęły mu do oczu. Venla w błękitnym sweterku i z delikatnie nałożonym na powieki cieniem w tym samym kolorze uśmiechała się na fotografii, pokazując rząd lśniących białych zębów. Nie było widać łańcuszka, który nosiła na szyi, ale Tikka wiedział, co na nim było: malutki aniołek, którego Venla zawsze miała przy sobie. Na wydrukowanym obok zdjęciu tak samo nieśmiały uśmiech miała Laura, zupełnie jakby była uwspółcześnioną wersją Venli. Żaden czytelnik nie mógłby się powstrzymać od myśli, że te dziewczyny miały ze sobą coś wspólnego. Zręczny skład i nagłówek od razu dawały do zrozumienia, że Nikke był seryjnym mordercą, który wybierał na swoje ofiary nastolatki o określonym wyglądzie. Wkrótce zaczną wygrzebywać

z zakurzonych segregatorów wszystkie zaginione w ostatnich latach blondynki, układać ich zdjęcia w kawalkady, wytykać palcem Nikkego i pytać, gdzie one teraz są. Czytelnik nie zwróci uwagi na to, że w czasie gdy zaginęła jego siostra, Nikke miał zaledwie dziesięć lat, ani na to, że przez ostatnią dekadę wykonał wśród tych dzieciaków kawał świetnej roboty. Przeciwnie, zawód psychologa szkolnego zdawał się sprzyjać oskarżeniom. Nikke był winny, i nic nie można było na to poradzić, nawet gdyby ktoś dowiódł czegoś wręcz przeciwnego. Tikka zbyt dobrze pamiętał, co czuł, kiedy zaginęła Venla. Słodka, kochana przez wszystkich, cudowna Venla. Wszyscy ją uwielbiali, nawet inne dziewczyny nie mogły jej nie lubić. Zdaniem nauczycieli była chodzącym wzorem do naśladowania, zdaniem chłopaków – marzeniem nie do zdobycia, a w wyobraźni dziewczyn – najlepszą możliwą przyjaciółką. A jednak to właśnie Pasi Tikka ją zdobył. Dane mu było całować te miękkie usta, trzymać publicznie dziewczynę za rękę, a nawet wkładać dłoń pod jej bluzkę. Tikka dowiedział się wtedy, i nadal miał tę świadomość, że stanowili zupełnie niedobraną parę. Jak Królewna Śnieżka i krasnoludek. Venla mogła już wówczas chodzić z jakimś dorosłym sportowcem, aktorem albo muzykiem. I jeśli nadal by żyła, z pewnością wymyśliłaby już lekarstwo na raka lub skomponowała symfonię i mieszkałaby z siedmiorgiem dzieci i mężem noblistą w zamku na francuskiej prowincji. A mimo to gdyby dziś spotkali się na ulicy, pozdrowiłaby go ciepło i spytała, co słychać, w taki sposób, w jaki mówi się do ludzi, na których naprawdę nam zależy. Pasiemu udało się ją zdobyć. Wprawdzie tylko na kilka miesięcy, ale teraz wydawało mu się, że to było jedno z największych osiągnięć w jego życiu. A potem nagle pewnego dnia dziewczyny po prostu już nie było. Zaginięcie Venli wstrząsnęło mieszkańcami Palokaski jak trzęsienie ziemi. Nikt nie rozumiał, co mogło się jej przydarzyć. Ciała nigdy nie znaleziono, nikt nie słyszał, żeby miała jakieś problemy, nie było też żadnych motywów, które tłumaczyłyby tę tragedię. Nastolatka po prostu zniknęła. W latach osiemdziesiątych nie było Internetu, nie wywlekano też tak okrutnie prywatnych spraw w prasie. Nie było komórek, za pomocą których można było śledzić czyjeś miejsce pobytu lub wytropić adresatów SMS-ów. Była sobie dziewczyna, której potem nagle już nie było. Pasi Tikka czuł, że jest bardzo malutki, kiedy myślał o tym wszystkim, ale ta sprawa nigdy nie przestała go dręczyć. Potrafił sobie wyobrazić, co działo się w sercach Mii, Nikkego i ich matki. A teraz to on miałby zrobić z tego nagłówki do gazet, rozebrać tę historię na części pierwsze, przedstawić oczyma kogoś z zewnątrz, wygrzebać brudne szczegóły ku uciesze tłumu. Gdyby ktoś spytał Tikkę o zdanie, Tötterman mógł zwinąć wszystkie te swoje raporty o kliknięciach w Internecie w ciasny rulonik i wsadzić sobie w dupę. Miia odpowiedziała na telefon Tikki dopiero za trzecim razem. Tikka próbował ułożyć sobie jakieś dobre zdanie na początek rozmowy, ale zupełnie wyleciało mu ono z głowy, gdy tylko usłyszał głos Mii. Powinien był się tego spodziewać i przygotować się na to już zawczasu, choć podobieństwo głosów obu sióstr i tak pewnie by sprawiło, że Pasi Tikka tak czy inaczej znów przeistoczyłby się w nastolatka. – Miia. – Tak... Nie bardzo wiem, jak mam zacząć. Więc... Z tej strony Pasi Tikka, dzień dobry. – Tak? – Jestem dziennikarzem i... – Nie będę teraz udzielać żadnych komentarzy ani wywiadów... – Nie, to znaczy jestem Pasi, Pasi Tikka. Znałem Venlę. Chodziliśmy do tej samej klasy. – A więc to ty napisałeś ten pierwszy artykuł o Palokaski? Chyba żartujesz? Teraz wydzwaniasz do mnie i próbujesz wydobyć nowe plotki? Żenujące. Głos Mii był pełen nienawiści. Tikka zrozumiał, że jeśli nie wyłoży wszystkich kart na stół, gra będzie skończona. – Już nic więcej nie napiszę. Mnie też wysłano to zdjęcie opublikowane przez „Express Poranny”, ale nie napisałem o tym artykułu. Ale mógłbym ci o czymś powiedzieć.

26 Miia nie mogła zasnąć. Serce tak mocno waliło jej w piersi, że aż bolało. Zaraz się przegrzeje, przepali skórę i wybuchnie. Próbowała oddychać, ale myśli brzęczały w jej głowie jak chmara os, a od ich ukłuć nie można się było nijak uchronić. Zamiast snu drugą najlepszą opcją byłoby wstać, zapalić światło i zająć się czymś. Odkurzyć mieszkanie albo zrobić porządek w szafach. Ale Miia nie miała na to siły, jej mięśnie były tak ciężkie, że odciskały wgłębienia w materacu. Gdyby to była zwykła bezsenna noc, Miia spędziłaby ją w Internecie. Tam nie byłaby sama ze swoją bezsennością. Tej nocy Internet jej jednak nie pociągał. Potrafiła sobie wyobrazić, jak filmiki o tym, co stało się na dziedzińcu szkoły, rozprzestrzeniały się naokoło świata i zbierały więcej widzów niż najchętniej oglądany co roku przez Finów bal z okazji święta niepodległości. I to, jak na forach dyskusyjnych odprawiano dzikie orgie i jęczano w zbiorowym orgazmie. Strony Facebooka i skrzynki mailowe jej, Nikkego oraz Suski były już prawdopodobnie zapchane od obelg, a redaktorzy internetowych wydań dzienników walczyli o to, kto wymyśli najokrutniejszy nagłówek. Gdzieś na jakimś forum z pewnością już zresztą obmyślano, jak ich wszystkich zabić. Wcześniej wieczorem Miia rozmawiała najpierw z Suski, a potem z mamą. Suski była małomówna i Miia, mimo podejmowanych prób, nie potrafiła wybadać, co przyjaciółka myśli o aresztowaniu Nikkego, o oskarżeniach i w ogóle o tym wszystkim. Suski także nie zapytała, jak Miia się czuje ani co myśli. Miia poprosiła, żeby Suski przyszła do niej na noc, ale ta odmówiła. Przed domem podobno roiło się od dziennikarzy i nie zamierzała już nigdy w życiu wychodzić na zewnątrz. Niepokojąc się zarówno o Suski, jak i o siebie samą, Miia przeciągała rozmowę w nieskończoność – przecież żadna z nich nie powinna być teraz sama. W końcu Suski sama przerwała, nie zrobiła tego jednak złośliwie, ale ukradkiem. Przez chwilę Miia rozważała, czy do niej nie pójść, ale również nie miała najmniejszej ochoty na to, by okrążyli ją reporterzy. Mama natomiast już pakowała walizki i groziła, że pomaszeruje pod komendę policji uwolnić z aresztu swojego jedynego syna, i że jeżeli zajdzie taka potrzeba, to własnymi pazurami matki lwicy rozszarpie Korhonena i całą tę jego cholerną brygadę. Kiedy Mii udało się wreszcie odwieść ją od tego pomysłu, mama resztkami lwiego impetu wymyśliła, że córka na pewno potrzebuje jej jako podpory i Miia nagle musiała skłamać, że u niej wszystko w porządku. Gdyby mama przybyła do niej narobić rozgardiaszu, Mii zabrakłoby już jedynie opieki hospicyjnej. Wreszcie niespodziewanie nadszedł ranek. Miia była skłonna uwierzyć, że ciemności zostaną już na zawsze i noc nigdy się nie skończy. Poranna zorza przebiła się jednak przez deszcz, wspięła po przeciwległej ścianie i zaczęła rozpraszać cienie. Wkrótce trzeba będzie wstać i wziąć się do roboty. Mama była przerażona myślą, że Miia miałaby iść do pracy. Bała się, że koledzy będą ją traktować jak trędowatą albo tak jak się traktuje siostrę perwersa, który porwał pupilkę całej szkoły. Córka powinna była jej zdaniem wziąć zwolnienie lekarskie. Ale Mii było obojętne, co o niej myślano w szkole. Niestawienie się w pracy byłoby z jej strony znakiem, że ona także uważa Nikkego za winnego. Poza tym trudno było dochodzić prawdy, chowając głowę w piasek. A dzisiaj miała zacząć od spotkania z Pasim Tikką. Po wyjściu z łóżka Miia wypiła cały dzbanek kawy i w drodze do szkoły kupiła naprędce w sklepiku coś do zjedzenia na wynos. Kofeina robiła już swoje i w głowie Mii wszystko zaczęło się stopniowo układać i porządkować. Lista zadań wyglądała następująco: – Pasi Tikka! Jaki materiał zdjęciowy posiada? Czy chodzi o to samo wideo, o którym wspomniał Nikke? O jakie wideo w ogóle chodzi? – Idź na miejsce prób Trigger Happy po pracy! – Johanna! – Pokaż się w oczach dyrektorki jako pedagog. – Kilpinen? Co to za facet? Prawdziwe zagrożenie czy niegroźny wariat?

– A więc: Najpierw wykonaj swoją pracę, a śledztwo zostaw na wieczór. Cała sprawa przybierze jeszcze dobry obrót. Wszystko się wyjaśni. Nikke wyjdzie na wolność, Nikke wyjdzie na wolność, Nikke wyjdzie na wolność, powtarzała sobie jak mantrę. Zmęczenie szybko przekształciło się w stan uniesienia i Miia pomknęła przed siebie tak, że jej nogi ledwo dotykały ziemi. Dotarła już niemal do szkoły, gdy zauważyła, że na pustym przystanku autobusowym siedzi Johanna Malkamäki, popalając papierosa. – Johanna! Dziewczyna nie zareagowała. Miia zobaczyła słuchawki na jej uszach, ukryte pod bujną czupryną. Johanna wpatrywała się przed siebie, nic nie widząc, i nie zauważyła Mii, dopóki ta nie usiadła obok niej i nie złapała jej za rękaw. Dziewczyna wystraszyła się. – Cześć – powiedziała ostrożnie Miia. – Cześć. Nie jestem wcale na wagarach. Zaczynam lekcje dopiero za godzinę. – OK. Ja nie dlatego. – No to dlaczego? – Johanna podniosła torbę z ziemi i w głowie Mii zadźwięczał alarm. – Jeżeli uciekniesz, pobiegnę za tobą. Złapię cię. Gwarantuję. Johanna wyjęła z torby paczkę papierosów i położyła torbę z powrotem na ziemi. – Wrzuć na luz. Dżizas! Miia zaczerpnęła głęboko powietrza. A więc na luz. – Próbowałam się z tobą skontaktować. – Aa? – Johannie udało się przybrać taki ton głosu, jakby to była dla niej zupełna nowość. – Chciałabyś pójść do jakiejś kawiarni? – Niby po co? – Bo chcę z tobą porozmawiać w spokoju. – O czym to niby chcesz ze mną „porozmawiać”? – Johanna przewróciła oczami i Mii zrobiło się głupio. Jak to możliwe, że wszyscy młodzi ludzie, niezależnie od pokolenia, potrafili naśladować ten ton głosu dorosłych, który wszystko obracał w proch? Czy byli wyposażeni w tym celu w jakiś specjalny gen, który zanikał wraz z upływem lat? – O Laurze i o jej zaginięciu – powiedziała Miia i zamilkła. Miia aż wrzała w środku od gotowych pytań i chętnie by ją ponagliła, ale teraz trzeba było dać dziewczynie czas i przestrzeń, tak długo i tak dużo, żeby ta ośmieliła się jej zaufać. Nieważne, że Miia spóźni się przez to do szkoły, nic nie mogła już na to poradzić. Wreszcie znalazła Johannę i nic innego nie miało znaczenia. Johanna wprawnym ruchem wyciągnęła papierosa z paczki. Czerwonego marlboro. Miia ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć czegoś o zdrowiu. Modliła się też, żeby Johanna jej nie poczęstowała. Musiałaby wziąć od niej fajkę. Inaczej straciłaby jej zaufanie od razu na początku – ale straciłaby je także, gdyby nagle zaczęła kaszleć i wymiotować. Na szczęście dziewczyna wsadziła paczkę do kieszeni i zapaliła papierosa. Wypaliła go spokojnie do końca i rzuciła niedopałek łukiem do kałuży. – Wszyscy myślą, że ja i Laura byłyśmy jakimiś BFF już od podstawówki. Nie byłyśmy. W rzeczywistości dokuczałam jej, od trzeciej klasy podstawówki do szóstej. Johanna znów wyciągnęła paczkę z kieszeni. Miia czekała i starała się jej nie ponaglać, żeby dziewczyna sama mogła opowiedzieć swoją historię. – To nie było jakieś totalne znęcanie się, moczenie głowy w sedesie czy coś takiego. Tylko krzyczeliśmy za nią i wyśmiewaliśmy ją, nie dopuszczaliśmy jej do naszego grona. – Johanna wydmuchiwała kółka srebrnego dymu. – To było naprawdę głupie. Nawet nie wiem, dlaczego to robiliśmy. Nie było jakiegoś szczególnego powodu. No OK, grała na pianinie. To przynajmniej był jakiś dobry powód. To znaczy był wtedy. My wszyscy chodziliśmy na zajęcia z tańca czy coś w tym stylu, a ona jedna grała na pianinie i to całkiem na serio. Trochę jak ta Tiia-Lotta z naszej klasy. Ale jej nikt nie dokucza. Na szczęście.

Kiedy dziewczyna mówiła, Miia patrzyła na nią i myślała, że mocny makijaż, palenie jednego papierosa za drugim, cięta analiza własnego zachowania z czasów podstawówki i traktowanie dorosłych z góry tylko podkreślały fakt, że Johanna była jeszcze dzieckiem. – Tego lata, zanim poszłyśmy do ósmej klasy, rodzina Laury przeprowadziła się w nasze okolice, a moja ówczesna BFF właśnie odbiła mi chłopaka, tak więc nie miałam już ani BFF, ani chłopaka. Inni znajomi byli na wakacjach w domkach nad jeziorem lub w Londynie, a moi rodzice siedzieli cały czas w pracy, więc strasznie mi się nudziło. I wtedy postanowiłam, że zostanę koleżanką Laury. Johanna wrzuciła peta do tej samej kałuży, co przed chwilą. – Byłyśmy BFF przez całą ósmą klasę. Właściwie była naprawdę fajna. To znaczy Laura, a nie ten freak, którym później się stała. Ale potem przestała grać na pianinie. I w ogóle zrobiła się strasznie dziwna. Johanna przełknęła głośno ślinę i zerknęła na Miię. Pierwszy raz podczas całej tej rozmowy. Teraz jej kolej, żeby coś powiedzieć. – Jak to dziwna? – Obcięła włosy. Zrobiła się naprawdę brzydka. I oczywiście chciała, żebym ja też obcięła swoje. – Johanna dotknęła jasnych, grubych kędziorów. – Ale ja nie chciałam takich, nie chciałam wyglądać jak jakiś Skrillex. Po pijaku sama przyznała, że wygląda brzydko, ale fryzura tak bardzo wkurwiła jej ojca, że mimo to Laura uznała, że jest super. Johanna zaśmiała się i papieros numer cztery powędrował między jej palce. – No, anyway, potem mówiła cały czas tylko o seksie. I wciągała strasznie dużo koksu. – Johanna zerknęła na Miię i zdała sobie sprawę, do kogo to mówi. – Ale wszyscy wciągają – obroniła się. Miia przytaknęła. – Powiedz po prostu wszystko. Nic nikomu nie powiem o narkotykach. – Ja już po prostu nie mogłam wytrzymać, jak ona cały czas jęczała do kogoś i płakała, jak ktoś jej nie chciał. Johanna zamilkła. Miia zgadywała w myślach, że być może nie chodziło tylko o to, że systemy wartości obu dziewczyn się różniły. Prawdopodobnie obie były też na całkiem innych etapach rozwoju seksualnego. Być może Johanna była dziewicą. – Byłam z nią na plaży tamtego wieczoru. – I co zapamiętałaś? – Ten sam klimat co zawsze. Laura była strasznie pijana i flirtowała niemal z każdym. Ale nikt z nią nie zaczął, przynajmniej ja niczego nie zauważyłam. – Miała jakichś starszych facetów? – Nie widziałam, ale nie zdziwiłabym się, gdyby miała. – Czy sama masz jakieś podejrzenia, co się mogło stać albo gdzie Laura może teraz być? – Gdziekolwiek. Nie zdziwiłabym się, nawet gdyby była teraz gdzieś na Bali. Czwarty pet poleciał do tej samej kałuży. – Ja też, kurwa, chciałabym być gdzieś na Bali, a nie tutaj, w tym zasranym deszczu. – Czego w takim razie dotyczyły twoje wiadomości? – Miia spróbowała wrócić do tematu rozmowy. Johanna odwróciła się do Mii z pytającym spojrzeniem. – Jakie wiadomości? – Te, które mi wysłałaś na Facebooku. – Miia odpowiedziała słabym głosem, bo już wiedziała, jaka będzie odpowiedź. – Nie wysyłałam ci żadnych wiadomości na fejsie. Po co miałabym to robić? Miia obserwowała Pasiego Tikkę, który rozłożył laptopa na jej biurku i właśnie czytał jej korespondencję z Johanną na Facebooku. Na żywo wyglądał zupełnie inaczej niż na małym zdjęciu umieszczonym w „Przeglądzie Dnia” i inaczej niż wtedy, kiedy Miia zobaczyła go stojącego na skraju lasu. Nie przypominała sobie również Tikki z lat szkolnych, co samo w sobie nie było niczym dziwnym, bo między nimi było parę lat różnicy, a to w tamtym czasie miało nie lada znaczenie.

A już szczególnie nie przypominała go sobie jako chłopaka Venli, jak jej się Tikka przedstawił. Twierdził, że chodził z Venlą bezpośrednio przed tym, jak dziewczyna zaginęła, a potem zmienił liceum, bo nie mógł wytrzymać dłużej w Palokaski pośród tych wszystkich wspomnień. Venla jednak nigdy nie mówiła Mii o chłopaku o imieniu Pasi. Co prawda, ogólnie rzecz biorąc, niedużo ze sobą rozmawiały, zwłaszcza po tym, jak Venla przeprowadziła swój projekt nagłej zmiany wizerunku. Nigdy nie były szczególnie blisko, a na dodatek Venla ruszyła wówczas w zupełnie inną stronę. Gdzieś, gdzie najwyraźniej był też Pasi Tikka. Ku swojemu zaskoczeniu Miia zorientowała się, że ufała mężczyźnie, którego w ogóle nie znała. Skąd się to brało? Tikka miał rzeczywiście uczciwe spojrzenie i wyglądał, jakby umiał się śmiać sam z siebie. Cecha, którą Miia zawsze doceniała. Nie napisał artykułu porównującego zaginięcie Venli i Laury, chociaż mógł to zrobić. Za to należał mu się szacunek. I mówił o Venli z taką czułością, że Mii przez chwilę wydawało się, jakby jej siostra tu z nimi była. Ale może Miia tylko chciała komuś zaufać, potrzebowała kogoś, kto wymyśliłby nowy nagłówek do gazety, taki, który oczyściłby honor Nikkego? Powiedziała więc Tikce wszystko, co wiedziała o zaginięciu Laury, i wyjawiła mu swoje podejrzenia. Tikka chciał zobaczyć wiadomości, które miały niby pochodzić od Johanny. Obiecał też pójść z nią na miejsce prób Trigger Happy, żeby poszukać filmiku, o którym wspomniał Nikke. Miał jednak wątpliwości co do możliwości udziału Kilpinena w całej sprawie. Twierdził, że spotkał się z nim kilka razy przy okazji pisania jakichś artykułów i uważał go za nieco zdziwaczałego, ale nieszkodliwego typa. W dodatku geja, który nawet jego próbował poderwać. Tikka podniósł wzrok znad komputera. – Podejrzewam, że ten gość podający się za Johannę to Wujek Ha. – Oddał Mii laptopa. – Używa tych samych słów i konstrukcji zdaniowych. – Kto? – Taki jeden, dość przemądrzały. Wysłał do mnie i z pewnością także do „Expressu Porannego” to zdjęcie Laury i twojego brata. Komentował zaginięcie Laury niemal na każdym forum. – Też widziałam te komentarze. Ale czy to znaczy, że wiesz, kto to jest? Masz coś więcej poza jego pseudonimem? – Założę się, że to jakiś nastolatek. Na pewno któryś z twoich podopiecznych – odpowiedział Tikka. – Oni są teraz moimi klientami. – A ty kim jesteś? Usługodawcą? – Najwyraźniej. Ale na jakiej podstawie sądzisz, że to nastolatek? Tikka zalogował się do swojej skrzynki pocztowej. – Na podstawie języka. Przeczytaj naszą wymianę maili, to sama zobaczysz. A potem zagwizdał. – Oho! Mamy nową wiadomość od naszego kochanego wujka. Wideo. Miia gwałtownie wstała z krzesła i jednym susem znalazła się za plecami Tikki. – Czy to nie to samo wideo, o którym mówił Nikke? Tikka nie odpowiedział, tylko kliknął przycisk „start”. Żadne z nich nie było gotowe, żeby zobaczyć to, co zobaczyło. Na filmie można było rozpoznać wrzeszczącą i szamoczącą się Laurę, ale przytrzymujących ją chłopaków ani twarzy chłopaka lub mężczyzny, który dyszał na niej, nie było widać. Chichot kręcącego film splatał się z brutalną ścieżką dźwiękową. Klip nie trwał dłużej niż dwadzieścia sekund, ale każda z tych sekund to było o jedną za dużo. Mimo to Tikka puścił film jeszcze raz od początku. Palce zarówno Mii, jak i Tikki podniosły się w tym samym momencie, żeby wskazać miejsce za Laurą i chłopakami. Na tle jasno oświetlonego pokoju widać było otwartego laptopa z ciemnym monitorem i Miia rozpoznała twarz odbijającą się w ekranie.

27 Lauri Ojantaus siedział przy biurku Korhonena i wpatrywał się w leżący na blacie pilniczek do paznokci. Ten zgred nie za bardzo wyglądał na biurwę, która spędzałaby całe dnie na piłowaniu paznokci. Korhonen zauważył, na co patrzy Lauri, i uśmiechnął się. – To jest dobre do nadawania kształtu zębom. Do ich ostrzenia. – Na dowód błysnął na chwilę zębami. Kły wyglądały jak część maski wampira i obudziły w Laurim nieprzyjemne skojarzenia. – No dobrze, chłopcze, przejdźmy do rzeczy. – Tak. Korhonen miał sprzeczne odczucia. Gwałty po prostu nie mieściły mu się w głowie. Tym bardziej że jedynym złapanym bohaterem całej tej historii był ten tu oto zasmarkany mały nerd. Nie podobało mu się również to, jak bardzo zmienił się świat. Owszem, nastolatki gwałcono też wcześniej, ale nie w taki sposób. Żeby najzwyklej w świecie nagrać całe wydarzenie i podzielić się nim w kilka sekund z milionami osób w sieci? To wszystko sprawiło, że Korhonen poczuł się nie tylko diabelnie stary, ale też nadzwyczajnie wściekły. – A więc udostępniłeś pewien materiał filmowy przedstawiający pewną młodą panienkę i wielu dżentelmenów. – Nie. To znaczy tak. – Tak. Powiedz po prostu, że tak. Zobaczysz, to ulży całemu twojemu jestestwu. A jeszcze bardziej ulżyłoby mu, gdybyś od razu, na samym początku, przyniósł cały ten materiał tutaj na policję, zamiast wysyłać go anonimowo do jakiejś piekielnej gazety. – Tak? – Tak. Wspaniale. To już prawdziwy postęp. Korhonen wstał z krzesła i obszedł stół od tyłu, podchodząc do okna. Zobaczył zbliżającego się do drzwi elegancko ubranego mężczyznę. – Myślę, że twój adwokat łaskawie raczył już przybyć na miejsce. Chciał wycisnąć z chłopaka nazwiska sprawców, chociaż siedzący w kącie pokoju w charakterze świadka młodszy aspirant ostrożnie mu podszeptywał, żeby zaczekać na przyjście prawnika. Teraz było już za późno. Korhonen chciał się przewiercić do głowy chłopca, patrząc mu prosto w oczy, jednak nie potrafił wyczytać w nich nic, co informowałoby o stanie emocjonalnym nastolatka. Widział przed sobą tylko małego, biednego, kopniętego w głowę dzieciaka, który zrobiłby cokolwiek, byleby tylko zwrócić uwagę swojego starszego brata. W oczach chłopca był ułamek zdziwienia i nieco więcej strachu. Ale nie było właściwego zrozumienia tego, co się wydarzyło. Drzwi otworzyły się na oścież. Korhonen wyciągnął rękę. – Dzień dobry. Korhonen. – Nevanen. – Przedstawiając się, mężczyzna podał rękę również Lauriemu, Korhonen wywnioskował więc, że prawnik Ojantausów jeszcze nigdy nie spotkał się z rodziną. – Czyli można założyć, że nikt więcej już nie przyjdzie? Nevanen zerknął na Korhonena, przy okazji wygrzebując coś z teczki. – Nie. Jesteśmy w komplecie. – Rozumiem. To może powiem, jak wygląda sytuacja. Znaleźliśmy w posiadaniu Lauriego Ojantausa fragment filmu, na którym wyraźnie widać, jak gwałcona jest zaginiona dziewczyna. Lauri jest podejrzany nie tylko o posiadanie rzeczonego wideo, ale również o udział w tych wydarzeniach, ponieważ jego twarz jest widoczna w tle. Czy ma pan jakieś pytania? – O ile wiem, na filmie nie widać, żeby Lauri dopuszczał się przestępstwa. Wygląda na to, że schwytaliście nie tego chłopca, co trzeba. – Być może. To się okaże później, a teraz chcemy się dowiedzieć, kto jeszcze był na miejscu popełnienia

przestępstwa. I byłoby dobrze, gdyby Lauri mógł pomóc w nazwaniu tych osób po imieniu. Chociaż na taśmie nie widać twarzy innych, nietrudno odgadnąć, kto jeszcze w tym uczestniczył. Zwłaszcza że cały zespół Trigger Happy właśnie zniknął, jakby zapadł się pod ziemię. Lauri spojrzał pytająco na Nevanena, a potem patrząc w stronę Korhonena, potrząsnął przecząco głową. – A zatem to chyba byłoby już wszystko? – Nevanen spojrzał na Korhonena z udawanym uśmiechem na twarzy. – Niech pan posłucha. To się na tym nie skończy. Lauri zauważył już z daleka, że ktoś siedział na schodkach prowadzących do budynku sauny. Było na tyle ciemno, że nie mógł odróżnić rysów twarzy, ale miał dobre przeczucie. Kiedy dotarł do stopni, mężczyzna wstał i podał mu rękę. – Wujek Ha, zapewne? – spytał Pasi Tikka. Lauri spojrzał gdzieś ponad jego lewe ramię. – No... tak. – Tak właśnie myślałem. Jestem Tikka. Wpuścisz mnie do środka? To pogadamy. Lauri wahał się przez chwilę, ale potem wygrzebał klucz z kieszeni. – Wchodź. Tikka rozejrzał się po tym istnym placu zabaw. Było tam wszystko, czego tylko mogli potrzebować kilkunastoletni chłopcy. Budynek był też odpowiednio daleko od domu, żeby nie było słychać żadnych odgłosów ani hałasu. To było takie własne małe królestwo, w którym panował mały władca. – Puścili cię? – Nic nie zrobiłem. – Wiem. A ty wiesz więcej, niż mówisz. Lauri wzruszył ramionami, podszedł do lodówki i podał Tikce napój energetyczny. – Co kraj, to obyczaj – mruknął Tikka i otworzył puszkę, pozwalając, żeby uszły z niej bąbelki. – Po co tu przyszedłeś? – Bo myślę, że oprócz tego zdjęcia i filmu masz coś jeszcze. Próbujesz powoli przesączać informacje, ale teraz nie ma już na to czasu. – Ale ja niczego nie zrobiłem. – No nie wiem, czy można tak powiedzieć. Jeżeli jesteś na miejscu i filmujesz zbiorowy gwałt, to tak zupełnie na sucho ci to nie ujdzie. Lauri patrzył przez okno i zupełnie inaczej niż tego oczekiwał Tikka, wcale nie wyglądał, jakby się kurczył od jego szorstkich słów. – Chyba że to nie był gwałt. – Co przez to rozumiesz? Masz jakieś dowody, żeby to potwierdzić? – A tak właściwie to co cię to wszystko obchodzi? Jesteś tylko jakimś tam dziennikarzem. Jakim prawem mnie przepytujesz? – To wcale nie jest takie proste. To dla mnie osobista sprawa. – Ton głosu Tikki uległ zmianie. Lauri spojrzał na niego zaciekawiony. – Jeśli dasz radę posłuchać, to ci wytłumaczę – kontynuował Tikka. – To dawaj, wujaszku. – Mieszkałem w Palokaski, jak byłem młody. Miałem tu jedną dziewczynę. Trochę jak Laura. – Venlę? – OK, zrobiłeś już rozeznanie. Tak, Venlę. Była moją wielką miłością. Zaginęła w takich samych dziwnych okolicznościach i nigdy nie udało mi się o tym zapomnieć. Nie mogłem jej wtedy pomóc, więc... – Chcesz teraz pomóc Laurze? Odbiło ci? Pasi uśmiechnął się. – Może.

– OK. Będę coś jeszcze dla ciebie miał. Ale nie wolno ci ujawnić, że to ode mnie. Ani nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Tikka dziwnie się ożywił. – W porządku. Co to? Lauri Ojantaus zgniótł swoją puszkę i wrzucił ją celnie do kosza. – Pamiętnik.

28 Początkowo Miia zamierzała wejść do środka, ale przed budynkiem komendy roiło się od dziennikarzy. Postanowiła zaczekać w samochodzie i wysłać Nikkemu SMS-a, żeby go ostrzec przed sępami. Kiedy pisała, jej komórka najpierw zaczęła wibrować, a potem dzwonić. Korhonen. Miia odrzuciła rozmowę, nawet nie mrugnąwszy okiem. Dzwonił już kilka razy wcześniej i pozwoliła mu tylko usłyszeć sygnał odrzucanego połączenia. Dobrze wiedziała, że jej zachowanie było dziecinne, ale Korhonen na to zasłużył. Jedną z najlepszych chwil w jej życiu było podsunięcie Korhonenowi i Sundsbergowi pod nos pamiętnika Laury Anderson. Wyraźną fińszczyzną było tam napisane, jak Nikke w noc skandalicznej imprezy zabrał Laurę prosto do domu, i jakie to było cudowne, że na świecie istniał przynajmniej jeden człowiek, który ją rozumiał i chciał jej pomóc. Wszystkie wzmianki o Nikkem w pamiętniku dotyczyły codziennego życia, wsparcia psychicznego, które brat Mii dawał dziewczynie, oraz wspólnego imprezowania z innymi, i nie było tam niczego, co można by było uznać za niestosowne. Może poza uwagami Laury o nieziemsko przystojnym Psycho. Ale ani Korhonen, ani Sundsberg nie poczuwali się szczególnie do winy, ani tym bardziej nie prosili o wybaczenie. Mieli aż nazbyt praktyczne podejście do rozstrzygających dowodów. Korhonen stwierdził tylko lakonicznie: „Dobrze, dobrze”. Sundsberg natomiast przeklinał i od razu zaczął obmyślać taktykę, dzięki której można by było wyjaśnić opinii publicznej uwięzienie niewinnego człowieka. Miia znała tylko jeden sposób, żeby Korhonen mógł zyskać jej przebaczenie i powrócić na listę przyjaciół: przywrócenie jej bratu dobrego imienia. Nikke wciąż się nie pokazywał i dziennikarze pomału stawali się niespokojni. Miia zaczęła nerwowo przełączać kanały radiowe, nie mogła jednak znaleźć niczego, czego warto by było posłuchać. Nagle drzwi samochodu z drugiej strony gwałtownie się otworzyły. Przybyszem był jednak nie Nikke, a Korhonen. Miia aż zakipiała ze złości. – Tylko mi nie mów, że nie wypuścicie go na wolność. – Nie, ależ skąd. Nikke wyszedł już kwadrans temu tylnymi drzwiami i pojechał taksówką do domu, żeby uniknąć spotkania z tymi tam. – Korhonen wskazał na dziennikarzy. – Kilka razy próbował dzwonić do ciebie z mojej komórki, bo w jego telefonie wysiadła bateria. Do diabła. – Aha, rozumiem. W takim razie jadę za nim. – Miia włączyła silnik, żeby pokazać Korhonenowi, że uważa tę rozmowę za skończoną. Korhonen przełożył sobie jednak pas bezpieczeństwa przez pierś i usadowił się wygodniej. – Jadę z tobą. – Niby dokąd? – Dokądkolwiek. – Spieprzaj, Korhonen! Spieprzaj stąd, i to już! Chcę jechać i spotkać się z bratem! Korhonen przytaknął i odpiął pasy, ale nie otworzył drzwi. – Myślę, że to było tak: ci goście z zespołu zgwałcili Laurę, całą grupą, niemal na śmierć. Dziewczyna zagroziła, że powie policji. Wiedziała, że wszystko zostało nagrane i rozprzestrzenione w sieci, to miał być dowód. A te półgłówki później wymyśliły, jak się jej pozbyć. Może zrzucili ją ze skały do morza. Upadek był mocny, a prąd silny, i morze zabrało ciało, a wraz z nim dowody zbrodni. To takie proste. Miia nie dała się łatwo zmiękczyć. – Było jak było, ale Nikke przez całe życie będzie dźwigał konsekwencje tej kaszany narobionej przez waszych półgłówków! Czy kiedykolwiek będzie mógł jeszcze wykonywać swój zawód, skoro jego podstawą jest społeczne zaufanie? – Nikke ma u nas czyste konto. Może i stosuje dość kontrowersyjne metody pracy, ale nam nic do tego. – Ale musicie oczyścić go jeszcze w oczach opinii publicznej. Ty musisz go oczyścić. Korhonen podniósł do góry ręce na znak, że się poddaje. – I właśnie teraz to robię. Co myślisz o mojej teorii?

Miia w nią nie wierzyła. Przeczytała pamiętnik Laury kilka razy i poznała tragiczną drogę dziewczyny ku akceptacji. Laura opisała w swoim pamiętniku ze szczegółami, jak współżyła z licznymi mężczyznami i chłopcami oznaczonymi literami alfabetu. Seks grupowy i zabawy erotyczne pełne przemocy były jej dobrze znane, przynajmniej sądząc z jej zapisków. Nie można było być pewnym, czy na filmie rzeczywiście miał miejsce gwałt, czy może chodziło o chorą zabawę młodych. I Korhonen też musiałby to zrozumieć, nawet gdyby nie przeczytał całego pamiętnika. Spojrzał jej prosto w oczy. – Jest mi naprawdę przykro. To był rozkaz Szczawika. Musiał złapać kogoś do kamery i nie chciał słuchać żadnych głosów sprzeciwu. Zbłaźnił się w telewizji przed całym narodem. Miia nacisnęła na gaz i wyjechała na drogę. – Przejedźmy się – powiedziała i zaczęła streszczać Korhonenowi swoją interpretację pamiętnika Laury. Zaparkowała samochód przed domem Nikkego i wysiorbała resztę coca-coli light z dna butelki. Była bardzo zmęczona, ale chciała zobaczyć brata. Razem z Korhonenem pojechali kilkakrotnie do Lahti i z powrotem, zbijając nawzajem swoje teorie. W końcu doszli do wniosku, że wersja Korhonena była możliwa, mimo wyznań zawartych w pamiętniku Laury. W rachubę mogło wchodzić jednak także inne rozwiązanie. Zarówno Laura, jak i kilka innych nastolatek z Palokaski miało dostać pieniądze, a mogło to oznaczać zaproszenie do odgrywania głównych ról w takich właśnie filmowych produkcjach jak ta, którą widzieli. Obie teorie zaś tłumaczyły, dlaczego członkowie zespołu nagle zniknęli z horyzontu. Kiedy utknęli w martwym punkcie i nie mogli już wymyślić niczego nowego, Miia podrzuciła Korhonena z powrotem pod komendę, a sama pojechała do najbliższego sklepu monopolowego, żeby kupić coś na wypadek, gdyby w domu nie było niczego, czym można by było uczcić powrót brata. U Nikkego i Suski impreza trwała już jednak w najlepsze, a atmosfera sięgała zenitu. Przez trzy godziny, które Miia spędziła z Korhonenem, kursując do Lahti i z powrotem, goście w Espoo zdążyli już opróżnić do cna wszystkie zapasy i przyniesione przez Miię butelki z winem wzbudziły większe zainteresowanie niż ona sama. Tylko Nikke przyszedł uściskać siostrę. – Dość szczególne towarzystwo świętuje twój powrót – stwierdziła Miia. Na miejscu były tylko przyjaciółki Suski. Isabella odkorkowywała butelkę z winem, a Aikku wkładała nową płytę CD do odtwarzacza, podgłaśniając muzykę na maksa. – Suski twierdzi, że dziewczyny wpadły z niespodziewaną wizytą – Nikke starał się przekrzyczeć hałas. Miia uniosła brwi. Wyrazy „Suski” i „niespodziewana wizyta” nie mieściły się w jednym zdaniu. A już tym bardziej ani ona sama, ani Isabella czy nawet Aikku nie odważyły się od wielu lat zaskoczyć Suski, obawiając się zemsty z jej strony. – Prawdopodobnie bała się, biedaczka, że mnie nie wypuszczą, i zaprosiła baby, żeby ją pocieszyły. – Baby? – Szacowne damy. – Do mnie nie zadzwoniła. – Pewnie myślała, że już ci powiedziałem. Przecież wiedziała, że po mnie przyjedziesz. À propos, zgadnij, co Suski wymyśliła, kiedy byłem w ciupie. – Nie mam bladego pojęcia, bo nie chciała, żebym do niej przyszła. Dobrze, że chociaż zgodziła się porozmawiać ze mną przez telefon. – A ze mną chciała rozmawiać i powiedziała, że postanowiła zainwestować nasze oszczędności w komórkę jajową z najwyższej klasy, elity. Od kobiety do niej podobnej. I będę mógł wybrać, czy będzie bardziej ukierunkowana na sztukę, czy na naukę – zaśmiał się Nikke. – No to którą w takim razie wybierzesz? – spytała Miia, mając nadzieję, że to był tylko żart. – Chyba naukę. Dziecku będzie łatwiej o dobre zarobki, jak dorośnie. A więc Nikke wcale nie żartował. Nie przejął się też wyrazem twarzy siostry.

– Chciałbym po prostu, żeby Suski była szczęśliwa – podsumował. W tym samym momencie Suski podeszła do nich chwiejnym krokiem i uczepiła się ramienia męża. – Straszliwie za tobą tęsknię – wybełkotała i zaczęła pocierać nosem o jego koszulę. – Hej, didżej, wrzuć jakiegoś przytulańca! – Pijany krzyk Suski boleśnie przeszył uszy Mii. Zachowanie przyjaciółki w ogóle nie współgrało z uczuciami, jakich w ostatnim czasie doznawała Miia. Ale Nikke uśmiechnął się i pocałował Suski w policzek, po czym poszli zatańczyć. Isabella kołysała się obok nich, z zamkniętymi oczami, przyciskając do piersi butelkę wina. Miia napełniła swój kieliszek i rzuciła się obok Aikku na kanapę, żeby popatrzeć na ostatnie wolne tańce na tej dziwacznej imprezie domowej. Bez wątpienia właśnie takie były, bo Suski z trudem utrzymywała pion. – Byłaś już na randce z tym milionerem-eunuchem? Miia zakrztusiła się winem i dziękowała Bogu, że było białe, bo gdyby popryskała czerwonym białą kanapę Suski, musiałaby ją odkupić zaraz następnego dnia. Cholera, zapomniała o randce. Pobiegła poszukać torebki i w pośpiechu wygrzebała telefon. Pięć połączeń od Mikaela i jedna wiadomość multimedialna. Miia ją otworzyła – na fotografii widniał Mikael z dużym bukietem róż przed drzwiami teatru, uśmiechając się smutno. Tekstu nie było. Miia zaczęła wystukiwać wyjaśnienia i przeprosiny. Zaczynała wiele razy od początku, ale nic nie brzmiało wystarczająco dobrze. Co mogła mu napisać? „Przepraszam, zapomniałam, mój brat trafił do więzienia, a później z niego wyszedł”? Wiarygodna wymówka, nie ma co. Po paru głębszych doszła do wniosku, że umawianie się na tę randkę od samego początku było kiepskim pomysłem. Wszystko poszło więc tak, jak miało pójść, i mogła już zapomnieć o Mikaelu. Koniec końców nie wysłała mu nawet krótkich przeprosin. Wieczór wkrótce się zakończył według dobrze znanego scenariusza. Suski zasnęła i Nikke poszedł położyć ją do łóżka. Aikku pojechała taksówką do jakiegoś mężczyzny, który, nawet o tym nie wiedząc, przeszedł pozytywnie test na kształt czaszki i został wybrany na ojca jej kolejnego dziecka. Isabella emocjonowała się nadchodzącą podróżą na Florydę, lecz mimo podniecenia nie zapomniała, żeby przed wyjściem wręczyć Mii i Nikkemu ulotkę z ofertą Wellness+Spirit. Była nawet gotowa od razu przyjąć zamówienia. Miia pomyślała, że w którymś momencie rzeczywiście będzie musiała coś kupić. W imię przyjaźni. Miia i Nikke wreszcie zostali we dwójkę i siedzieli razem niemal do białego rana. On puszczał stare płyty winylowe, ona czytała na głos pamiętnik Laury, z którego zrobiła sobie kopię, zanim oddała go policji. Dziewczyna miała talent do pisania. Pamiętnik zawierał różnorakie teksty, od zwykłych zwierzeń nastolatki typu „co dziś robiłam” i „co czuję, gdy...”, po rozważania poetyckie i filozoficzne. Czytając je, można było odnieść wrażenie, że Laura była inteligentną dziewczyną, która lubiła poezję. Ale co jakieś dziesięć stron przytaczała tak hardcorowe opisy pornograficzne, że jeśli na tej podstawie nakręcono by film, żaden hotel nie zgodziłby się na jego pokazanie na swoich płatnych kanałach. Opisy kompulsywnego, obrzydliwego, chorego seksu nadal wstrząsały Miią, ale na Nikkem zdawały się nie robić większego wrażenia. Chociaż nie wszystkie doświadczenia seksualne Mii mogłyby ujrzeć światło dzienne, nawet nie umiała sobie wyobrazić tego, o czym pisała Laura. W pewnym momencie Miia przysnęła na kanapie, ale wkrótce się obudziła, gdy Nikke zaczął nią mocno potrząsać. – Obudź się! Miia! – Co jest? – Miia próbowała obrócić się na drugi bok, ale Nikke potrząsnął nią znowu i zmusił wreszcie, by usiadła. – Posłuchaj! – Nikke trzymał w ręku pamiętnik i wodził palcem wzdłuż wersów. – „Powinnam teraz wydrzeć temu facetowi ze starych albumów jakieś zdjęcia, gdy byłam niemowlęciem i małym dzieckiem. Stary od razu zauważy, jak ich będzie brakować, lubi sobie oglądać fotografie i wspominać dawne czasy. Ale ten facet chce zobaczyć, jak wyglądałam, kiedy byłam mała, a ponadto kilka zdjęć z podstawówki na dowód, że rzeczywiście mam blond włosy. Nie mam teraz nawet odrostów, bo w zeszłym tygodniu znów je przefarbowałam. No, nie ma rady, wezmę te zdjęcia i zaniosę mu je w przyszłym tygodniu, zrobię też ksero świadectw. Mówił o wielu kaflach. Zamierzam zażądać od niego przynajmniej dziesięciu, z takim hajsem będę mogła sobie pojechać, gdzie tylko mi się zamarzy. I zapewniał, że to nie boli... No, jeżeli wtedy jest się nieprzytomnym...”

Nikke spojrzał na Miię, czekając na jej komentarz. – Tak? No i co takiego? Nieprzytomna uprawiała za pieniądze seks, czym miałoby się to różnić od tych innych chorych historii? – Co takiego?! Co ty pleciesz?! – A ty co pleciesz? Jakiś facet zapłacił jej za seks, chciał blondynkę. I walił sobie konia przed jej zdjęciami z dzieciństwa. Fuj, co za perwers. – Miia z powrotem się położyła i zamknęła oczy. Nikke ponownie nią potrząsnął. – Chyba nie jesteś tak szalona, żeby myśleć, że te opisane seksualne ekscesy wydarzyły się naprawdę? Że Laura robiła to wszystko, o czym pisała? Miia otworzyła oczy i spojrzała pytająco na Nikkego. – Obudź się, Miia! Ona była dziewicą! To były tylko jej fantazje. Nawet nie przyszło mi do głowy, że trzeba ci to tłumaczyć! Może miała trochę wybujałe te swoje wyobrażenia, ale zbierała je z Internetu i zupełnie się zaplątała, próbując zrozumieć, jak to powinno wyglądać. – Zaplątała się? – Dzisiaj to bardzo częste. Tym dzieciakom mogą wpaść teraz w ręce takie rzeczy, o istnieniu których dorośli nawet nie mieli pojęcia, kiedy my byliśmy mali. I sprawa wtedy może łatwo wymknąć się spod kontroli. Nie można o to obwiniać tylko Internetu, przecież sama chyba pamiętasz, jak nastolatki jeszcze dziesięć lat temu uczyły się niemal na pamięć tej niby biograficznej powieści porno o pewnej piętnastoletniej Włoszce. To właśnie próbowaliśmy wyjaśnić na terapii z Laurą: skąd się u niej brały takie fantazje i jak mogłaby się nauczyć podchodzić do seksu normalnie. Miia poczuła bezgraniczną ulgę, ale wkrótce ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie. Jeżeli to była prawda, na wideo rzeczywiście był pokazany gwałt zbiorowy. – To o co w takim razie chodzi z tą stroną? – Miia wzięła pamiętnik i przeczytała fragment wskazany przez Nikkego jeszcze raz. – O to, że tym razem to nie było wyobrażenie, ale prawda. Laura spytała mnie, czy mógłbym skopiować jej świadectwa szkolne, począwszy od pierwszej klasy. I pokazała mi te zdjęcia z dzieciństwa, o których tu pisze. O tym facecie nic nie wspominała. Ani o tym, do czego potrzebuje świadectw. – To ja już zupełnie nic z tego nie rozumiem. – Ja też nie.

29 Mokra od potu, przyklejona do prześcieradła Miia wpatrywała się w sufit i słuchała przyspieszonego oddechu Anttiego. – Zdążymy jeszcze? – spytał Antti. Miia odwróciła się do niego i położyła mu rękę na torsie. – Nie przy takim pulsie. Nie mam najmniejszej ochoty odstawiać staruszków do szpitala po nocy. Antti chwycił ją za ramię tak mocno, że Miia nie mogła mu się wyrwać. – Ach tak? Staruszków, powiadasz? Do szpitala? Ja ci tu zaraz pokażę staruszków! Miia zaczęła przeczesywać palcami jego krótkie włosy. – Co ty tu masz? – Wyciągnęła mu z włosów parę sosnowych igieł. – Prezenty dla ciebie – Antti szybkim ruchem ściągnął prześcieradło z brzucha Mii i zaczął wędrować ustami w dół. Miia próbowała mu się opierać dla zabawy, ale dobrze wiedziała, do czego to wszystko zmierzało. Kiedy usta Anttiego wreszcie dotarły do jej krocza, uniosła nogi do góry na znak posłuszeństwa, złapała za oparcie łóżka i zaczęła falować w rytm ruchów Anttiego. Potem Antti zniknął pod prysznicem. Miia postanowiła jeszcze poleżeć w łóżku i pomyśleć, co by tu zjeść. Miała już dosyć pizzy, a w zamrażalniku były tylko przytargane przez Suski solone grzyby. Dlaczego właściwie Suski je do niej przyniosła? Solone grzyby, też mi coś! Na jej nocnym stoliku zawibrował iPhone. Antti położył go tam, żeby go naładować, i teraz telefon wydawał nieprzerwany hałas. Miia wahała się przez chwilę. Sprawy Anttiego były jego sprawami i nic do nich nie miała. Ale gdyby tak tylko zerknęła? Podciągnęła się bliżej do stolika, wsłuchując się zarazem w odgłosy dochodzące z łazienki. Tylko jedno zerknięcie. Wzięła ostrożnie telefon do ręki i zobaczyła na monitorze pierwsze linijki czterech powiadomień z Facebooka. Jedna wiadomość od jakiegoś Marttiego, jedno zaproszenie na wydarzenie, jedno polubienie statusu, który Antti wstawił w ciągu dnia, i jedna wiadomość od Toniego Ojantausa. Toniego Ojantausa? Dlaczego dorosły mężczyzna dostawał wiadomości od nastolatka? I dlaczego właśnie od tego nastolatka? Miia zdążyła zobaczyć tylko pierwsze słowa wiadomości, kiedy monitor zgasł. Co jest? Przecież obiecałeś... Wpatrywała się przez chwilę w ciemny ekran i spróbowała potem włączyć telefon. Trzeba było podać kod. Odgłos prysznica w łazience ucichł i Miia poszukała palcami przycisku, żeby zgasić ponownie monitor. Kiedy Antti przestąpił próg sypialni, leżała już przesadnie zrelaksowana pod kołdrą, a iPhone leżał ekranem do dołu. – Co, muffinku? – Co mam w środku? – Miia zamrugała oczami i Antti zaczął muskać jej łydkę, głęboko rozmyślając. – Czarne jagody i białą czekoladę. Co najmniej. Nagle zadzwonił telefon Mii. Szybko złapała go do ręki, odpychając Anttiego na bok. – Halo, tu Miia. – Miia? Tu Bengtson. Mam tu dla ciebie jedną zagubioną owieczkę. Potrzebuje pasterza.

30 Z wszystkich stron otaczał ją tylko mokry las. Nasiąknięty wodą mech, po którym stąpała Miia, przemoczył najpierw jej conversy, a potem także skarpetki. Rzeczywiście źle się ubrała, ale nie miała też początkowo zamiaru trafić w te chaszcze. Nie mogła wziąć samochodu, bo wypiła z Anttim kilka kieliszków wina. Zgodnie ze wskazówkami na mapie w komórce droga na działkę Bengtsona była na skróty przez las tak króciutka, że czekanie na taksówkę wydawało się stratą czasu. Ale już po chwili marszu Miia zgubiła zarówno drogę, jak i mapę, bo komórka straciła zasięg. Spojrzała w niebo i spróbowała przypomnieć sobie, jak z położenia słońca albo gwiazd można było określić kierunek na linii północ – południe. W głowie czuła taką pustkę, że aż było jej wstyd. Nie dlatego, że na niebie niczego nie było widać, ale dlatego, że powinna była przecież pamiętać, jak się orientować w terenie. Wreszcie obrała sobie za punkt odniesienia wielki stary pień i mając go w swoim polu widzenia, próbowała iść w różnych kierunkach, starając się wyśledzić drogę lub jakąś polanę. Na darmo. Antti pytał ją wiele razy, dlaczego musi iść. Teraz Miia też o tym pomyślała – to jej błądzenie po lesie chyba nikomu jakoś specjalnie nie mogło pomóc. Ale nadal nie rozumiała, dlaczego Antti był taki wściekły. Najpierw próbował skusić ją seksem, żeby została. Kiedy Miia okazała się jednak wystarczająco zdecydowana, żeby go odtrącić, zagroził, że ją zostawi, jeżeli pójdzie teraz do jakiegoś Bengtsona z powodu nieznajomego smarkacza. Miia przez chwilę miała nadzieję, że tylko żartował, ale najwyraźniej powiedział to całkiem na serio. Kiedy mimo wszystko zamierzała wyjść, pokazał swoją drugą, ciemniejszą stronę, rzucając obelgami, po czym sam wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi. Dlaczego tak się zezłościł? Coś gdzieś trzasnęło. Jakby ktoś nastąpił na gałąź i złamał ją. Miia przeczesywała wzrokiem gęstwinę drzew. Widziała tylko ciemność, która spowijała las grubą zasłoną. Musi znaleźć stąd wyjście. Nowy trzask. Miia wytężyła słuch i zmrużyła oczy. Na pewno rozległ się po jej prawej stronie. – Kto tam?! – Usłyszała z bliska ostry męski głos. Skamieniała. Nie tylko dlatego, że w lesie był jakiś mężczyzna, ale także dlatego, że jego głos zabrzmiał jakoś znajomo. Nikogo jednak nie było widać. Miia chciała móc przetrzeć ciemność jak brudną szybę, ale ta tylko gęstniała jej przed oczami i pochłaniała wszystkie kontury. – Kto tam? – odpowiedziała pytaniem na pytanie i wzrokiem poszukała na ziemi kija, którego w razie potrzeby mogłaby użyć jako broni. – Miia? Czy to ty tutaj jesteś? Miia niczego nie rozumiała. To znaczy zrozumiała, że nie będzie musiała spędzić nocy w lesie, ale jakim cudem jej rycerzem w lśniącej zbroi i wybawcą mógł się okazać Mikael? Żeglarz? W tym samym momencie mężczyzna stanął jakiś metr od Mii. Był ubrany adekwatnie do sytuacji w maskujący strój, a przez ramię miał przewieszoną torbę ze strzelbą. Uśmiechał się i mimo panującej ciemności Miia mogła odróżnić zmarszczki od śmiechu wokół jego oczu. – Co to ma znaczyć, do diabła? – Czekaliśmy na ciebie z Bengtsonem. Nie było cię słychać, więc zgadliśmy, że pewnie wybrałaś drogę na skróty. – Ale co ty tu robisz? – To ja znalazłem tego chłopaka w lesie. Chodź! Mikael poprowadził Miię na rozkopaną działkę Bengtsona, która znajdowała się zaledwie kilkaset metrów od pnia, który wybrała sobie za punkt odniesienia. Na podwórzu stał potężny mężczyzna w żółtym płaszczu przeciwdeszczowym i czerwonej czapce na głowie i grzebał kijem w ognisku. Miia pamiętała ten widok jeszcze z dzieciństwa. Bengtson stał na swoim podwórku i palił ognisko. Niczego więcej właściwie o nim nie wiedziano. Kiedy byli dziećmi, trochę się go bali. Często szpiegowali go z leśnych kryjówek i wierzyli, że palił na swoim stosie ciała. Lauriego nie było widać. Bo chyba ta płonąca w ognisku gruda to nie był on.

– Gdzie jest Lauri? Mężczyźni odwrócili wzrok w stronę huśtawki Bengtsona, która cicho się kołysała. Lauri leżał zwinięty w kłębek w pozycji embrionalnej i ujrzawszy go, Miia poczuła, jak zbiera jej się na wymioty. Jego twarz i spora część ubrania były całe we krwi. Jedno oko miał tak zapuchnięte, że prawie nie było go widać. Na skórze ciemniały siniaki. Włosy były mokre i brudne, pełne leśnego listowia i błota. – Nie pozwala się dotknąć. Inaczej już spróbowalibyśmy mu pomóc – powiedział Mikael. – Co się stało? – Byłem na morzu polować na kaczki i w drodze do domu znalazłem tego chłopca leżącego na ziemi. Rozładowała mi się bateria w telefonie, a chłopiec w ogóle nie miał przy sobie komórki, więc przyniosłem go tu, do Bengtsona, bo było najbliżej. Chcieliśmy wezwać karetkę, ale mały zaczął krzyczeć i kazał zadzwonić po ciebie. – Po mnie? Lauri kazał po mnie zadzwonić? Mężczyźni przytaknęli. Miia przyklękła koło chłopca. – Lauri. To ja, Miia. Trzeba ci udzielić pierwszej pomocy. Dzieciak nic nie odpowiedział. Miia pochyliła się bliżej i nacisnęła na brzeg grubego materaca w kwiatki, na którym leżał, żeby móc spojrzeć mu w oczy. Były szeroko rozwarte i pełne przerażenia. – Kto ci to zrobił? – wyszeptała Miia i odgarnęła mu delikatnie włosy z twarzy. Lauri nie zareagował. Ogromne źrenice zakotwiczyły się w chwili, w której został pobity, i Miia przeraziła się ich niezgłębioną czernią. Podniosła ostrożnie rąbek jego gotyckiego płaszcza i koszulki. Chudy bok był ciemniejszy niż noc. – Musimy zadzwonić po karetkę – Miia spojrzała na mężczyzn. – Po źrenicach widać, że jest w szoku. Może mieć także krwotok wewnętrzny albo coś podobnego. – Ale jeszcze przed chwilą krzyczał jak szalony, kiedy chcieliśmy to zrobić. – Nie zachowujcie się jak idioci! – Miia zauważyła, że powieki Lauriego opadły do połowy i zaczęły drgać. – Natychmiast! Zaraz straci przytomność! Lauri! – Miia zaczęła go cucić. – Nie odchodź teraz! Zaraz przybędzie pomoc! Ciało Lauriego drgnęło, po czym chłopiec opadł i stał się jeszcze mniejszym kłębkiem na materacu. Zupełnie jakby wypompowano z niego całe powietrze. Zanim Miia zdążyła cokolwiek zrobić, Mikael wziął już chłopca w ramiona, zaniósł go na ganek i ułożył zgodnie z zasadami pierwszej pomocy w bezpiecznej pozycji na boku. Miia przyniosła z huśtawki koc, by go okryć. – Oddycha? – wyszeptała z przerażeniem. – Tak. Bengtson kiwał w ręku swoją starą nokią. – Na pogotowiu powiedzieli, że karetka jest już w drodze. – Kto po nią zadzwonił? – spytał Mikael. Bengtson wzruszył ramionami. Zaraz za karetką na podwórze brawurowo wjechało ognistoczerwone audi Tiiny Ojantaus. Kobieta wysiadła z kabrioletu i pobiegła do syna na swoich piętnastocentymetrowych szpilkach, ale upadła, kiedy jeden obcas ugrzązł w błocie. Ratownicy wzięli już Lauriego pod swoją opiekę i położyli go na noszach. Bengtson ustawił się z powrotem przy swoim ognisku, a Mikael podszedł z wyciągniętą ręką, aby pomóc wstać ubłoconej Ojantaus. – Czy to ty zadzwoniłaś po karetkę? – zapytała Miia. – Oczywiście, że ja. – Skąd wiedziałaś, że ma tu przyjechać? Ojantaus nie odpowiedziała, tylko ściągnęła buty, wzięła je do ręki i pobiegła do syna leżącego na noszach. Dotarłszy do niego, skupiła się jednak nie na nim, lecz na swoich butach i zaczęła przecierać ich skórzaną powierzchnię chusteczką do nosa. Ratownicy wnieśli Lauriego do karetki i zamknęli drzwi. Dopiero kiedy wóz na sygnale skręcił już na drogę,

Ojantaus się ocknęła. Nie pojechała jednak za nim, tylko pomaszerowała na rozmowę do Bengtsona. – Ajajaj, to trzeba usłyszeć. – Miia pociagnęła za sobą Mikaela. – Czy wiesz, ile kosztują louboutiny? – Ojantaus wymachiwała szpilkami przed nosem Bengtsona, a ich czerwone spody połyskiwały na dowód, że chodziło o prawdziwe buty tej marki. – Jakoś nie swędzi mnie o to dupa – uśmiechnął się spokojnie Bengtson i grzebał dalej kijem w ognisku. – To może zacznie swędzieć, bo mi się zniszczyły przez to twoje zaśmiecone podwórko! Wyślę ci za nie rachunek i... Nie dokończyła zdania, bo Bengtson, nawet nie mrugnąwszy okiem, wyjął jej buty z dłoni i wrzucił do ognia. – No, wyślij już ten rachunek. Zobaczymy, dokąd dotrze. Po czym skierował się spokojnie do domu, a Ojantaus zaczęła podskakiwać za nim w samych rajstopach, wyzywając go tymi wszystkimi słowami, których zdaniem Isabelli nigdy nie używała. – Czemu nie pojedzie za synem? – zdziwił się Mikael. Miia wyciągnęła komórkę z kieszeni. – Zadzwonię po taksówkę i pojadę zobaczyć, co z Laurim. – Mogę cię zawieźć. – Nie musisz. Zrobiłeś już wystarczająco dużo. Ale Mikael i tak gestem zaprosił Miię, po czym wielkimi krokami zbliżył się do swojej czarnej miejskiej terenówki i wsiadł do środka. Poszła za nim. – No, już jedzie – stwierdził Mikael, zerkając do wstecznego lusterka. Miia odwróciła się, żeby spojrzeć do tyłu, i zobaczyła, że dogania ich czerwone audi. Ojantaus nawet nie zerknęła, gdy ich wyprzedzała, ale Miia była pewna, że matka Lauriego odgadła, dokąd zmierzają, i chciała tam zdążyć przed nimi. – To może jednak dam sobie spokój z tym szpitalem? Jeżeli matka będzie tam przy nim dla bezpieczeństwa. Mii wcale nie uśmiechała się myśl o spotkaniu z Ojantaus na wąskich korytarzach szpitala. – Nie jestem wcale taki pewien, czy od tej kobiety można oczekiwać, że zapewni komukolwiek jakkolwiek pojęte bezpieczeństwo. Biedny chłopiec. Coś ciepłego rozlało się w ciele Mii. Było to znów to samo uczucie, że z tym mężczyzną można by przeżyć długie i dobre życie. Mikael nie zawiódłby w trudnej sytuacji i nie wściekałby się, gdyby coś nie szło zgodnie z planem. Bez szemrania woziłby dzieci na treningi w różne miejsca miasta, a wracając do domu, przynosiłby kwiaty. Uznawałby pranie za zajęcie równie odpowiednie dla mężczyzny, jak dla kobiety, i kochałby się ze swoją żoną jeszcze dziesiątki lat po ślubie z tą samą namiętnością, co za pierwszym razem. Miia poczuła, jak to ciepło zaczęło pulsować teraz niżej. Spojrzała na ręce Mikaela, które spoczywały na kierownicy zupełnie nieświadome, że miały właśnie coś do zrobienia wewnątrz spodni Mii. – Bardzo mi przykro za ostatni raz. Kiedy moglibyśmy zatem pójść do tego teatru? Mikael był zaskoczony. – Kiedykolwiek. – Na przykład jutro? – Zarezerwuję bilety. – Można je dostać w tak krótkim czasie? Mikael spojrzał pytająco i Miia od razu pożałowała swojego pytania. Teraz pewnie myślał, że znowu dawała drapaka. – To znaczy zastanawiałam się tylko, czy przedstawienia nie mają zwykle kompletu. Ale jeśli dostaniesz bilety, to tym lepiej. – Zawsze dostaję bilety, jeśli tylko zechcę. Kilka telefonów i właściwie wszystko załatwione. Jutro jest też koncert Bossa na stadionie, jeśli miałabyś ochotę. Z reguły Miię mdliło, kiedy ktoś sugerował, że ma tak dużo pieniędzy, że może nimi otworzyć każde drzwi. Ale tym razem z jakiegoś powodu słowa Mikaela przyniosły jej tylko spokój i zbudowały bezpieczną sieć, w którą mogła wpaść,

kiedy tylko chciała, nie robiąc sobie przy tym żadnej krzywdy. – Cudownie by było zobaczyć Bossa chociaż raz w życiu! – W takim razie idziemy! Mikael podrzucił Miię do domu i obiecał przyjechać po nią następnego wieczoru na jakieś dwie godziny przed rozpoczęciem koncertu. Zaraz po wejściu do środka Miia zniknęła pod prysznicem. Wieczór był tak wypełniony różnymi emocjami, że dopiero zdjąwszy mokre buty i skarpetki, zdała sobie sprawę, jak bardzo zmarzła. Jej nogi były jak sople lodu, trzęsła się z zimna. Odkręciwszy kurek, kichnęła trzy razy z rzędu. Wspaniale, brakowało jeszcze tylko przeziębienia. Nastawiła wodę na najwyższą temperaturę, ale mimo to długo musiała stać pod prysznicem, żeby odzyskać czucie w palcach u nóg. Spędziła tak niemal pół godziny i kiedy wreszcie krew zaczęła w niej żywiej krążyć, wzięła do ręki rączkę prysznica, żeby zrobić to, co miała nadzieję, zrobiłyby ręce Mikaela. Przez ostatnie dni wyobrażała sobie w tych sytuacjach Anttiego, ale teraz był ostatnią osobą, którą chciałaby mieć obok siebie. Oprócz dziwnego zachowania Anttiego Miię dręczyło coś jeszcze. Nie chodziło nawet o tę wiadomość od Toniego w jego komórce. Palokaski było w końcu małe i wszyscy się znali, albo przynajmniej znali tych należących do tej samej kasty, a sądząc po tym, że Antti posiadał podobno willę nad morzem, musiał należeć do tego samego środowiska, co Ojantausowie. Miia zakręciła kurek i stała pod prysznicem, ociekając wodą. Próbowała zebrać myśli. O co w tym wszystkim chodziło? Co z tym Anttim było nie tak? Co go łączyło z całą tą historią? Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi i w końcu się poddała. Antti nie miał z tym wszystkim nic wspólnego. Z powodu śledztwa i nowej pracy stała się po prostu przewrażliwiona i nie umiała już oddzielać jednych spraw od drugich. Za dużo stresu. Znowu kichnęła i zakręciło jej się w głowie. Może nawet przydałoby się teraz jakieś lekkie przeziębienie? Pozwoliłoby jej przynajmniej z czystym sumieniem odpocząć przez kilka dni. Spojrzała w lustro i zamarła. Noga poślizgnęła jej się na mokrej podłodze i Miia z całej siły pacnęła na siedząco. Ogarnęły ją dreszcze i chłód, mimo że gorąca para nadal wypełniała wszystkie kąty łazienki. Podniosła się do góry, wpatrując w lustro. Widniał na nim napis pomadką: „DZIWKA”. I w tym samym momencie Miia uchwyciła swoją poprzednią myśl. Tiina Ojantaus przybyła na działkę Bengtsona razem z wezwaną przez siebie karetką. Oprócz niej, Mikaela i Bengtsona o Laurim wiedział tylko Antti. Ponieważ Lauri sam nie dałby rady zadzwonić po pomoc, Antti był jedyną osobą, od której Ojantaus mogła usłyszeć, że jej syn leży pobity w lesie. Antti, który nie chciał wypuścić Mii z domu. Antti, który miał igły sosnowe we włosach. Skąd i dlaczego Antti i Tiina się znali? Miia chwyciła ręcznik i owinęła się nim, idąc pospiesznie do sypialni. Zadzwoni do Anttiego i zażąda wyjaśnień. Albo nie, zadzwoni do Korhonena. Nie zdążyła nawet przekroczyć progu, gdy stanęła jak wryta. Antti siedział nago na jej łóżku. – Byłeś tu przez cały czas? – Kto to był? Ten mężczyzna, który cię odwiózł? – Czy możesz sobie pójść? – Miia ciaśniej owinęła się ręcznikiem i zaczęła powoli wycofywać się w kierunku drzwi. Antti uśmiechnął się w znajomy sposób, ale jego spojrzenie należało już do innego mężczyzny. Nie do tego, z którym Miia spędzała całe godziny w łóżku. – Czemu? – Wstał i zbliżył się do niej. – Myślałem, że pobaraszkujemy sobie jeszcze trochę. – To nie jest zabawne. Zatrzymał się. Miia przygotowywała się do ucieczki. Nigdy w życiu tak się nie bała. – Uspokój się, króliczku. – Antti potrząsnął głową i kiedy ponownie popatrzył na Miię, było to znów stare, znane jej spojrzenie. Podniósł spodnie z podłogi i zaczął je zakładać. – Chciałem się tylko pogodzić, bo rozstaliśmy się w tak kiepskich nastrojach. Mówią, że jestem zazdrosny. – Antti się zaśmiał. – Sorry za ten tekst na lustrze. Straciłem trochę panowanie nad sobą.

– Tak. A teraz mógłbyś już pójść. Antti wziął koszulę i przechodząc obok Mii, musnął ją w policzek. – Jeszcze się spotkamy, kochanie. Prawda? Drzwi zamknęły się z trzaskiem i Miia wyjrzała przez okno, żeby się upewnić, że naprawdę odszedł. Drżącymi rękoma poszukała komórki w kieszeni płaszcza. Samo trzymanie w ręku telefonu już ją uspokajało. Jakkolwiek było to żałośnie śmieszne, odnalazła teraz w tym kawałku plastiku wsparcie i poczucie bezpieczeństwa. Trzeba było tylko zdecydować, do kogo zadzwonić. Chyba do Korhonena, bo rozmowa na czacie lub Skypie z przyjaciółką raczej dziś nie wystarczy. Decyzję podjął jednak za nią sam Korhonen, kiedy na wyświetlaczu pojawił się komunikat, że dzwonił do niej już ponad dziesięć razy. Miia odsłuchała wiadomość pozostawioną przez niego na poczcie głosowej. – Czy znasz Biblię? Znaleźli ciało dziewczyny. Zadzwoń.

31 Reakcja Korhonena zdziwiła Miię. Stał zupełnie bez życia w sali przy prosektorium i wpatrywał się w ścianę. Wyglądał, jakby był zagubionym starcem cierpiącym na demencję, który miał już na końcu języka jakieś zdanie zapamiętane z poprzedniego dnia, ale w końcu go nie powiedział. Miia podeszła spokojnie do kolegi i położyła mu ostrożnie rękę na plecach. – Hej. Co u ciebie słychać? Korhonen obrócił się w jej stronę, uśmiechając się sennie. – Nic. Przyszedłem tu od razu. – Wyglądasz na, jakby to powiedzieć, trochę osłabionego. – Jestem tylko, no... Jestem zaskoczony. – Czym? – No, że tak to wszystko się kończy. Nie tak powinno było się stać. Korhonen opadł na obitą skajem ławę. Wzrok miał nieobecny, oddech spokojny, a na jego twarzy pojawił się mały wymuszony uśmiech. Miia widziała takie reakcje już wcześniej, ale nigdy u Korhonena. Jej koledzy czekali i mieli nadzieję, że sprawa przybierze jeszcze dobry obrót, zaczynali już nawet w to wierzyć i oczekiwać spełnienia swych rojeń, choć takie zachowanie nie było stosowne dla policjanta. Wyglądało to tak, jakby Korhonen stracił swoją córkę i czekał teraz, żeby zobaczyć jej ciało w tym sterylnym betonowym bunkrze. Miia usiadła obok niego, nie wiedząc, co powiedzieć. – Wypłynęła, rozumiesz, na powierzchnię w okolicach zatoki Kahvanlahti. Znalazł ją jakiś biedny rybak zarzucający sieci. Najpierw myślał, że to kłoda drewna. – No, czyli w takim razie sprawdza się twoja wersja zdarzeń, prawda? – Miia położyła mu ręce na kolanach i lekko ścisnęła. – Nie. Wydarzyło się to, co myślałem, że się nie wydarzy. Zresztą może to wcale nie jest Laura. Może to ktoś inny, a Laura jest daleko, w podróży. Z jakąś koleżanką. Tym razem Miia spojrzała na Korhonena już nieco podejrzliwie. Co on do diabła wygadywał? Przecież nawet nie znał Laury. Jego zachowanie było zupełnie nieprofesjonalne. Żadnych analiz ani spostrzeżeń, tylko własna, prywatna nadzieja i wiara. – Co ci jest? Czy nie powinieneś czasami po kogoś zadzwonić, żeby cię zmienił, a samemu pójść odpocząć? Może ta sprawa kosztowała cię trochę zbyt dużo sił? W oczach Korhonena zapaliły się iskierki. Ta mała dziewczynka zaraz zacznie mu tu paplać jak matka. O mój Boże! – Zupełnie dobrze się czuję. Jestem zawodowcem. Nie traktuję tego osobiście. Nie... – Po policzku dużego mężczyzny spłynęła łza. Oparł głowę o ramię Mii, a ona przytuliła go do siebie i zaczęła głaskać po włosach. – Ciii... ciii... Nikt tu nie podważa twoich umiejętności zawodowych. Korhonen nadal wtulał się w ramię Mii, a jego urywany oddech stopniowo przechodził w miarowe sapanie. Miia patrzyła na swojego kolegę i ku swojemu zdumieniu zobaczyła w nim własnego ojca. Co tata czuł, kiedy Venla nie wróciła? Czy byłby szczęśliwszy, gdyby doszedł chociaż do tego momentu? A tak nigdy się nie dowiedział, co się stało z jego córką! Korhonen zasnął, więc Miia ułożyła go na boku na ławie i wstała, by rozprostować zdrętwiałe kończyny. Teraz, kiedy upalne lato już minęło, chętnie zakładała dżinsy i luźne bawełnianie bluzy – czuła się w nich dużo bardziej profesjonalnie niż na początku pracy w szkole. Co prawda jeżeli człowiek od razu nie zdobędzie sobie autorytetu, później przychodzi mu to znacznie trudniej. Przed Korhonenem na szczęście nie musiała niczego udawać i najwyraźniej on też mógł być przy niej sobą. Leżał w wyblakłych dżinsach i swoim popelinowym płaszczu na ławie przy prosektorium zupełnie tak, jakby był u siebie w domu. Wreszcie otworzyły się podwójne drzwi i na korytarz wyszła niziutka kobieta, z fryzurą równo obciętą na bombkę i szerokim uśmiechem na twarzy.

– Państwo z policji? Miia zerknęła na śpiącego Korhonena i przytaknęła. – W porządku, zapraszam do środka – rzekła kobieta. Miia ostrożnie wyciągnęła swoją torebkę spod policzka mężczyzny i weszła do chłodnego pomieszczenia wypełnionego metalowymi sprzętami. – To niezwykle interesujący przypadek! – Oczy kobiety lśniły od emocji. Miia spojrzała na nią pytająco. – Rzeczywiście chodzi o dziewczynę, której szukacie. – Kobieta wprowadziła Miię głębiej. Laura leżała na metalowym stole i była tak lśniąco biała, że Miia aż się wzdrygnęła. Już wcześniej widywała zwłoki, w wielu różnych sytuacjach. Brudne, skręcone, poturbowane. Ale w Laurze było coś tak niewinnego, że dziewczyna w ogóle tutaj nie pasowała. Miia nie mogła oderwać wzroku od jej twarzy. – Co jest w tym takiego szczególnego? – zapytała. – Wypadek sam w sobie jest oczywisty: pęknięta czaszka, obrażenia na całym ciele, zwichnięcia kończyn i tak dalej. – Czyli można założyć, że dziewczyna spadła do morza na przykład z wysokiej skały? – No, nie mam uprawnień, żeby stawiać aż tak daleko posunięte wnioski, ale to całkiem możliwy wariant. Jednak to nie przyczyna śmierci jest tutaj interesująca. – A co takiego? – Miia oparła dłoń o metalowy stół, ale poczuła bijące od niego zimno i szybko cofnęła rękę. – Wartości hormonów dziewczyny zupełnie oszalały. Wszystkie krzywe sięgają maksimum, to się wydaje wręcz niemożliwe. Nadzwyczaj interesujący przypadek! – Kobieta uśmiechnęła się do Mii jak dziecko dumne z poczynionego odkrycia. Korhonen obudził się, kiedy Miia wyszła na korytarz. Nie miała serca zostawić go samego, więc poszła z nim jeszcze raz do prosektorium. Sen chyba dobrze mu zrobił, bo znów zachowywał się jak profesjonalista, zadawał pytania i nie wydawał się przestraszony widokiem ciała Laury, przynajmniej nie w takim stopniu jak Miia. Patolożka była szczęśliwa, mogąc jeszcze raz podzielić się swoim odkryciem. – Takie wyniki poziomu hormonów spotyka się przede wszystkim u dawczyń komórek jajowych, ale o tym nie może być tu mowy, dziewczyna jest na to zbyt młoda. Naprawdę interesujący przypadek. Kiedy wychodzili na zewnątrz, Korhonen był zamyślony. Miia nie mogła z niego nic wydobyć i wreszcie poszła do pracy. Chociaż raz będzie na miejscu sporo przed czasem. Przed spotkaniem z Mikaelem i czekającym ją koncertem Miia chciała całkowicie opróżnić swoją głowę z wszystkiego, co niedawno widziała. Po pracy skierowała się w stronę domu Nikkego i Suski. Jadąc, zerkała na podłogę swojego samochodu. Jeśli chodzi o czystość, nie odbiegała teraz zbytnio od standardów Korhonena. Zgromadziła całkiem pokaźny zbiór papierków po hamburgerach, trójkątnych opakowań po kanapkach i pudełek po donutach. Może nareszcie pierwszy raz od wielu dni zje dzisiaj coś porządnego. Suski otworzyła drzwi w pełnym makijażu i starannej fryzurze – jak zwykle. Miia lata temu przestała pytać przyjaciółkę, czy się gdzieś wybiera i czy jej aby nie przeszkadza. Nie przeszkadzała, wiedziała to. Suski miała w zwyczaju stroić się tak również na kolację w domu. – Cześć, Miia, przyszłaś w sam raz na kolację! – Taką też miałam nadzieję – wymamrotała Miia, zdejmując buty. Stół był pięknie nakryty, Suski poszła po talerz i kieliszek dla Mii. Nikke siedział u szczytu stołu i wyglądał na przygnębionego, a nawet godnego pożałowania. Miia dała mu buziaka w policzek. – Co u ciebie? – A co ma być? Gówno. – Aha. Suski przyniosła pieczeń po burgundzku, zachowując na twarzy uśmiech idealnej pani domu. – Nie teraz, Nikke, spróbuj być miły! Mieliśmy jakieś durne telefony, o to chodzi.

– Jakieś? Mój Boże, kobieto, mamy wyłączone komórki, bo nie dajemy już rady na nie odpowiadać! Grozili, że mnie zabiją! – Nikke trochę za poważnie to traktuje. Miia zerknęła na małomównego brata. – Trochę za poważnie? Traktuję to bardzo poważnie. Wznieśmy za to toast. Na zdrowie! – Nikke żachnął się i podniósł kieliszek do góry. – Jeżeli tych pogróżek przyszło aż tak dużo, prawdopodobnie to rzeczywiście tylko żarty małolatów. Czy mimo wszystko zgłosiliście to na policję? – Miia postanowiła skierować to pytanie do Suski. – Jeszcze nie. Sytuacja na pewno sama z czasem się uspokoi. Nikke spojrzał na żonę ze złością, zabrał kieliszek z winem i zniknął w głębi mieszkania. – Na pewno mu przejdzie za parę dni. To tylko taki etap, pokonamy go – wyszeptała Suski. Miia przytaknęła, żeby pokazać, że jej wierzy. – No, to co tam jeszcze nowego w waszej rodzinnej sielance? – Ach, znalazłam w Internecie nowy rewelacyjny blog z przepisami, mogę ci podesłać link. Są tam uniwersalne i bardzo łatwe przepisy. Miia wpatrywała się w przyjaciółkę, która mówiła i zachowywała się niczym najprawdziwsza żona ze Stepford. – Posłuchaj, Suski, a czy u ciebie wszystko w porządku? Mówiąc wprost, wyglądasz, jakbyś była mocno pobudzona. Suski zareagowała na te słowa szerokim uśmiechem. – U mnie, wyobraź sobie, wszystko doskonale! Biorę nowe hormony. Czuję się strasznie dobrze, chociaż miewam też bardzo zmienny nastrój. Ale teraz wszystko dobrze. Naprawdę dobrze. Miia nie miała już trudności z odgadnięciem, co dręczyło jej brata. Wcale się nie bał, że jest w niebezpieczeństwie, ani się zbytnio nie dręczył ciągłymi telefonami. Żarty nastolatków były dla niego tylko pretekstem, żeby się naburmuszyć i trzymać z daleka od żony. Nie mógł już po prostu znieść jej maniakalnej aktywności.

32 Z taśm można było zbudować całkiem stabilne piramidy i dżdżownice, które nie traciły fasonu. Pasi Tikka nie umiał się skoncentrować, jeśli nie miał zajętych palców. W trakcie studiów doszedł do wniosku, że najbardziej odstresowującą zabawką była dla niego masa plastyczna Blu Tack. Można ją było łatwo zawinąć w jakikolwiek papierek i z tego samego małego kawałka lepić co rusz nowe kształty. Tikkę zawsze najbardziej nęciła kostka do gry – niby prosta do wykonania, ale równe uformowanie wszystkich ścianek było naprawdę trudne. Nigdy niekończące się zadanie, które mogło się udać tylko kilka razy w życiu. Widząc, że zbliża się Tötterman, szybko schował budowlę z taśmy do szuflady w biurku. – Oto i nasz bohater, Pasi Tikka! Tikka oparł się wygodnie plecami o krzesło i założył swobodnie ręce za głowę. – No, nie przesadzajmy. Zrobiłem tylko to, co zrobiłby każdy w tych okolicznościach. Tötterman pochylił się niebezpiecznie blisko i ujął twarz Tikki w swe dłonie. – Oj, Tikka, nawet nie wiesz, jak bardzo mnie uszczęśliwiasz! – Szef uszczypnął go w policzek. – Gdybym był inny, to dałbym ci tu zaraz wielkiego, mokrego buziaka. – Darujmy to sobie. – Darujmy – uśmiechnął się Tötterman. – Posłuchaj, sprawy tak się mają, że jutro powinieneś zobaczyć tu przed sobą papier z kontraktem na stałe zatrudnienie, na którym będziesz mógł skrobnąć to swoje wdzięcznie brzmiące nazwisko. I co ty na to? Na twarzy Pasiego Tikki pojawił się zasłużony uśmiech ulgi. – No, nie mogę powiedzieć nic innego, jak tylko to, że dziękuję. I że w podzięce za to dobro, które mnie spotyka, chętnie postawię ci piwo. Tikka wreszcie oddał do druku ostatni artykuł dotyczący zaginięcia Laury. Po odnalezieniu ciała wszystkie kawałki puzzli ułożyły się w jedną całość, a zapiski z pamiętnika rzuciły na sprawę całkiem nowe światło. Dzięki Lauriemu Ojantausowi Tikka miał w rękach mnóstwo takich materiałów, których nie miały inne gazety, i konkurenci musieli zadowolić się samymi ochłapami. W czterostronicowym artykule pojawiła się piękna historia o tym, że policji nadal można było ufać, że znieważony szkolny psycholog okazał się pełnym poświęcenia bohaterem i że młodych nie należało puszczać na imprezy bez nadzoru. Były zdjęcia zrobione przez Lauriego na jakiejś balandze. Było skierowane do dorosłych pouczenie o tym, jak ważne były otwarte rozmowy w domu o seksualności, aby nastolatki nie musiały kształtować swojej wiedzy na ten temat z pozbieranych z Internetu, nieraz bardzo kontrowersyjnych przykładów. Na łamach artykułów wypowiedzieli się specjaliści od psychologii młodzieży, kilka znanych nazwisk i Sundsberg. Również Miia przedstawiła swoje poglądy z perspektywy poprzednio wykonywanego zawodu policjantki do spraw walki z przestępczością w Internecie. Pasi Tikka z zadowoleniem otworzył drzwi do stałego baru redakcji i zerknął na okładki gazet. Za parę godzin krzykliwe nagłówki o grupowych zwolnieniach z pracy znikną, a ich miejsce zajmie piękne zdjęcie Laury. Tikka zamówił dwa guinnessy i dwa nalane po brzegi kieliszki jaloviiny, i wcisnął się za stół naprzeciwko Töttermana. – No to na zdrowie! – Tikka podniósł swój kieliszek. – Na zdrowie, Tikka! Wiedziałem, że się uda. Jak tam samopoczucie? – Chyba zyskaliśmy druzgocącą przewagę nad innymi gazetami. Mogą sobie tylko pomarzyć o takim materiale, jaki my jutro opublikujemy. – To czemu masz taką minę? – No bo tak naprawdę nie ma powodów do radości... – Nie mów mi teraz, na Boga, że naściemniałeś w tym artykule! – Przecież nie jestem głupi! Nie ma tam żadnej ściemy. – OK, spokojnie – powiedział Tötterman. – To co w takim razie jest nie tak?

– Nic. – I ja tak sądzę. Tötterman bez pytania poszedł zamówić drugą kolejkę i zaczął gadać, jeszcze zanim dotarł do stolika. Wcale mu nie przeszkadzało, że Tikka już nie słuchał. Tak, niby wszystko było w porządku. Artykuł był doskonały. Wszystkie fragmenty puzzli zostały złożone w całość, a smutna, tragiczna śmierć Laury spowodowała, że całe wydarzenie stało się bardzo wzruszające. Z jakiegoś powodu Tikka miał jednak poczucie, że brzegi klocków tej układanki zostały oszlifowane, a same klocki wciśnięte na planszę nieco na siłę.

33 Czekając na Korhonena, Miia chwyciła leżący na biurku pilnik, którego komisarz używał do otwierania szuflady. Szuflada była zepsuta, już kiedy się poznali, choć ten fajtłapa nieustannie wmawiał sobie, że popsuła się w zeszłym miesiącu. Miia zdążyła kilka razy przejechać pilnikiem po paznokciach, ale potem bardziej zainteresowała się samą szufladą. Przez lata pilnik zdążył zrobić wgłębienie w górnej krawędzi szuflady. Sam uchwyt dziwnie opadał. Miia uniosła go, a potem mocno chwyciła i pociągnęła. Szuflada płynnie wyślizgnęła się do przodu i ukazała w swoim wnętrzu kilka długopisów, stary kalendarz i zdjęcie kobiety o łagodnym spojrzeniu. Kobieta uśmiechała się, stojąc latem na tarasie z dużym bukietem róż w ręku. Z pewnością żona Korhonena. Czy to nie było zdjęcie z okazji jubileuszu pięćdziesiątej rocznicy ślubu? Miia nigdy nie spotkała się z Annikki, a Korhonen tak często ją wychwalał, że podejrzewała, iż w rzeczywistości musiała być okropnym babsztylem. Nikt przecież nie mógł mieć tak idealnego związku. Ale na zdjęciu Annikki patrzyła na Miię swoimi jasnymi oczami, jakby chciała jej powiedzieć, że któregoś dnia ona też spotka równie wielką miłość. Miia miała ochotę zaprzeczyć, ale drzwi się otworzyły i do środka wszedł Korhonen. – Aha. Kiedy kot jest na zebraniu, myszy harcują po biurkach. – Myszka ci tu tylko szufladę naprawiła. – Co za czorcik? – Korhonen dał susa za biurko. Miia zamknęła szufladę i pociągnęła za rozchwiany uchwyt. Szuflada otworzyła się znowu tak samo ładnie jak przed chwilą. – Tadam! – Co ty jej zrobiłaś? – Nic. Pociągnęłam tylko za to. Korhonen sam spróbował kilka razy i dziwił się jak dziecko, które właśnie nauczyło się otwierać drzwi. – Nie mam dużo czasu – przypomniała mu Miia. – Rzeczywiście, tak mówiłaś. – Korhonen zostawił szufladę w spokoju. – Rozmawialiśmy właśnie ze Szczawikiem i śledztwo jest oficjalnie zakończone. Śmierć nie ma znamion przestępstwa. Laura Anderson po pijanemu spadła ze skały do morza i utonęła. Korhonen spojrzał Mii prosto w oczy. – Nie jesteśmy w stanie znaleźć nic, co by wskazywało na przestępstwo. Ten film z gwałtem został nagrany już na początku lata. Technikom udało się dokopać do daty. A wraz z tym przepadła też teoria, że ci chłopcy zabili dziewczynę i wrzucili ciało do morza, żeby ukryć gwałt. – A sam gwałt? – Oczywiście jeszcze to badamy i muzycy z zespołu już zostali wezwani na przesłuchania – kontynuował Korhonen. – Sądząc po pamiętniku, na wideo niekoniecznie musi jednak chodzić o coś takiego. To, że dziewczyna miała tak niezwykle podniesiony poziom hormonów, potwierdza, że mogła być bardzo pobudzona i że mogło chodzić o dobrowolną rolę w filmie. Z wyrazu twarzy Mii można było wyczytać, o co zamierzała zapytać, więc Korhonen mówił dalej: – Przyczynę tych nienaturalnych wartości hormonów trzeba oczywiście jeszcze wyjaśnić, ale jak przecież sama pamiętasz, w pamiętniku są fragmenty, z których można wyraźnie wywnioskować, że dziewczyna z jakiegoś powodu przyjmowała je z własnej woli. Więc to też nie łączy się z przestępstwem. Na twarzy Korhonena pojawił się znowu wyraz, który Miia dobrze znała: czuł, że powinien powiedzieć coś jeszcze, ale nie wiedział jak. Potem jego twarz nagle uspokoiła się i najwyraźniej zmienił zdanie. – Raz jeszcze ogromnie ci za wszystko dziękuję. Absolutnie za wszystko. Odwaliłaś kawał dobrej roboty. – A ten facet, który był gotowy zrobić coś Laurze, gdy ta będzie nieprzytomna? – To już przeszłość, Miia. Życie toczy się dalej. I tym samym twoja służba w szeregach policji naprawdę dobiegła już

końca. Możesz teraz poważnie skoncentrować się na pracy w szkole. I od nowa zrobić sobie odwyk od Internetu. Będziemy w kontakcie, ale z zupełnie innych powodów. Słowa Korhonena były odpowiedzią na wszystkie jej ciche modlitwy o to, żeby życie powróciło do normalności. Mięśnie Mii rozluźniły się, powieki stały się lżejsze, a wszystko znów nabrało kolorów. Chciała wykonywać swoją nową pracę z całym zapałem, jaki czuła tamtego gorącego sierpniowego poranka, zanim otworzyła drzwi szkoły w Palokaski. Nie chciała już przesłuchiwać przyjaciół, pragnęła po prostu cieszyć się ich towarzystwem. Nikke znów sam będzie mógł troszczyć się o swoje sprawy. – A pobicie Lauriego? – zapytała jeszcze niemal wbrew sobie. – To też nie ma związku ze śmiercią Laury. Jest bardzo prawdopodobne, że to koledzy zbili go w zemście za donosicielstwo. Przecież ujawnił wideo, i cokolwiek to było, na pewno nie była to zabawa grzecznych chłopców. Miia przytaknęła i wstała. Chciała już wyjść. Chciała zapomnieć o tym wszystkim. Była naprawdę gotowa, żeby zostawić za sobą przeszłość, kiedy... – Może powinnaś już powoli pochować też Venlę – zdążył powiedzieć Korhonen. – Czasami wybierasz bardzo głupi moment, żeby mówić pewne rzeczy – usłyszała swoje słowa. Venla zaginęła i nadal była zaginiona. A Laura nie była Venlą. – I dziękuję też jeszcze raz za to – dorzucił Korhonen tylko po to, by zmienić temat rozmowy. Chwycił z pełnym zadowolenia uśmiechem za uchwyt szuflady i szarpnął takim ruchem, jakby był władcą świata. Ale szuflada się nie otworzyła. – Co jej się znowu stało? – Policjant zaczął ponawiać próby. Szuflada pozostała jednak zamknięta. Miia zaśmiała się i wyszła. – Spróbuj jakoś sobie poradzić, Korhonen. Kiedy Miia wyszła, uśmiech na twarzy Korhonena zgasł. Wyciągnął znowu dokumenty dotyczące śmierci Laury Anderson. Szczawik mógł sobie ogłosić zakończenie śledztwa, ale rumieniec wstydu w porannej transmisji był niczym w porównaniu z tym, jak mu będą płonąć uszy, gdy Korhonen doprowadzi tę sprawę do końca. Kiedy spiętrzy przed nim fakty, ten może w końcu nauczy się podejmować decyzje trochę rozważniej. Korhonen przejrzał ponownie swoje notatki. Lauri bredził w gorączce w szpitalu przez całą dobę i powtarzał przede wszystkim: „Nie, nie! Nie kop, już nie będę! Powiedz mamie, że już nie będę!”. To mogło oznaczać cokolwiek i najprawdopodobniej było tylko majaczeniem lub co najwyżej wspomnieniem z dzieciństwa, które w żaden sposób nie łączyło się z wypadkiem. Myśl, żeby matka mogła mieć cokolwiek wspólnego z pobiciem własnego syna, wydawała mu się zupełnie niemożliwa. Korhonen potrząsnął głową i zaczął czytać protokół z sekcji zwłok Laury. – Tylko dawczynie komórek jajowych... – wymamrotał. Potem wpisał w Google zwrot: „nielegalny handel organami”. Mikael pomachał Mii. Biedny, musiał czekać znacznie dłużej niż obiecane przez Miię pół godziny, ale na jego twarzy nie było śladu zniecierpliwienia. Dżentelmeńskim ruchem otworzył Mii drzwi i skierował samochód w stronę salonu Ikei. To była ich druga randka. Widzieli już koncert Bossa, a teraz mieli w planach coś bardziej zwyczajnego: Miia chciała urządzić swój gabinet w pracy. Niebo płonęło czerwienią jak nigdy dotąd. Miia złapała Mikaela za rękę i ścisnęła. On delikatnie pogłaskał ją po dłoni.

34 W powietrzu można było wyczuć oznaki zbliżającej się jesiennej burzy. Wiatr targał wściekle gałęziami lip otaczających szkolny dziedziniec i można było wywąchać deszcz, nawet patrząc przez okno. Szybko płynące chmury rzucały cienie na zakurzonym, piaszczystym boisku. Coś się kończyło. I zaczynało coś nowego. Jak można było oczekiwać, w pokoju nauczycielskim panowała posępna atmosfera. Dyrektorka jeszcze raz przedstawiła program dnia. Nauczyciele mieli iść do swoich klas, opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach związanych z Laurą i zaproponować pomoc w postaci rozmowy, gdyby ktoś tego potrzebował. Miia i Nikke mieli dyżurować przez cały dzień i oferować wsparcie. Po południu miała się odbyć uroczystość upamiętniająca Laurę, na którą byli zaproszeni także rodzice uczniów. Miia nie wiedziała, czy powinna była coś powiedzieć, czy milczeć. Informacja o odnalezieniu ciała Laury rozeszła się wśród uczniów w ciągu niespełna godziny, a poranny nagłówek w prasie tylko potwierdził, że to prawda. Zdążono już założyć w Internecie stronę upamiętniającą Laurę – nastolatkowie wypisywali tam fragmenty wierszy i wspólne wspomnienia. Miia podejrzewała, że najważniejsze rozmowy już się odbyły, choć oczywiście była gotowa służyć pomocą wszystkim, którzy tego potrzebowali. Ale dzisiaj nikt już nie był wstrząśnięty, to nie była nowa wiadomość. Publiczne mówienie o tej sprawie na pewno wywoła łzy. W auli będzie można poczuć prawdziwy smutek – ktoś stracił córkę, przyjaciółkę, ukochaną osobę, uczennicę, sąsiadkę. A przede wszystkim zacznie się ten ludzki cyrk, który zawsze powstaje w takich sytuacjach, i którego gwiazdą wcale nie będzie Laura, lecz wspaniałe uczucie zbiorowej żałoby, dzięki któremu każdy będzie mógł choćby przez jeden dzień stać się częścią wielkiego spektaklu. Trzy godziny później Miia zdążyła już zjeść pięć drożdżówek z serem i wysłuchać płaczu siedmiu uczennic. W rzeczywistości żadna z nich nie smuciła się jednak z powodu Laury. Chciały urwać się z lekcji albo pogadać o swoich sprawach. Ci, którymi śmierć Laury naprawdę wstrząsnęła, jeszcze nie zapukali do drzwi Mii, przynajmniej tego dnia. Noora z ósmej klasy była prawdziwą perełką. – Jak się czujesz, Noora? O czym chciałabyś porozmawiać? Dziewczyna wpatrywała się w Miię swoimi wielkimi oczami, które z powodu łez zmieszanych z rozmazaną kredką do powiek wyglądały jak namalowane akwarelą. – Boję się, że mnie następną zabiją. – Przecież śmierć Laury to był nieszczęśliwy wypadek. Dlaczego czujesz się tak, jakby ktoś miał cię zabić? – Bo jestem taka młoda i ładna, a zawsze giną właśnie najlepsi. Niespodziewanie Noora się ożywiła. – Bardzo dobrze idzie mi w szkole i, jak sama widzisz, mam dokładnie taką twarz, o jakiej na stronach z rasami mówi się, że jest doskonała. – Na stronach z rasami? – Nie pamiętam, jak się dokładnie nazywały. Takie, na których można sobie wybrać geny i dzięki temu uszlachetnić swoje potomstwo. Ale takiego piękna nikt nie akceptuje. Laura była właśnie taka. Jak marzenie. I ja jestem tak samo doskonała. Czemu w takim razie ten seryjny morderca nie miałby teraz wziąć na celownik mnie? Miia westchnęła. – Noora, spokojnie, weź głębszy oddech. Nie mamy tutaj seryjnego mordercy. Laura po prostu spadła ze stromej skały. Możesz zupełnie spokojnie nadal poruszać się po ulicach Palokaski. Dziewczyna wcale nie wyglądała na zadowoloną. – No, wierz sobie, w co tylko chcesz. Ale potem będziesz żałować, jak mnie znajdą na dnie jakiegoś rowu, a moja doskonała twarz zostanie zmasakrowana. Miia uśmiechnęła się do Noory. – A ty uwierz, że tak się nie stanie. Dobrze? Noora spojrzała zawiedziona na Miię i przytaknęła z wyższością, jaką może odczuwać tylko piękna nastolatka skazana

na śmierć. – Nic nie rozumiesz. Ale jeszcze zobaczysz. Tak w ogóle to słyszałam, że dziś będziemy śpiewać Hallelujah. Na mojej uroczystości możecie zaśpiewać Dryfujące obłoki. Aula była tak przeładowana, jak Miia to sobie wyobrażała. Wiązanki kwiatów zwieszały się z sufitów i wystawały z podłogi, a scenę udekorowano ogromną wstęgą, na której były wypisane daty urodzin i śmierci Laury. Na ścianie zawieszono olbrzymi wydruk jej zdjęcia. Poza dyrektorką miała przemawiać przewodnicząca samorządu szkolnego Merja. Potem uczniowie z kółka recytatorskiego mieli zadeklamować wiersze, a następnie wszyscy odśpiewaliby wspólnie Hallelujah Leonarda Cohena, pod przewodnictwem chóru szkolnego. Kwiaty były od Tiiny Ojantaus. Jako rozgoryczona matka, a zarazem miłosierna samarytanka, chciała pokazać, że nie ma już żalu o wciąż trwające przesłuchania chłopców. A być może chciała tymi kwiatami przykryć również fakt, że pozostający w szpitalu Lauri nie był jedynym członkiem zespołu, który świecił swoją nieobecnością. Żaden z chłopców nie miał odwagi, żeby się pokazać, a Toni jeszcze długo nie zamierzał chodzić do szkoły. Miia myślała, że ktoś z bliskich Laury będzie chciał powiedzieć kilka słów. Rozumiała, że rodzice pewnie nie będą w stanie tego zrobić, ale nikt z przyjaciół również się nie zgłosił. Z drugiej strony Miia nie miała jasności co do tego, kto naprawdę był bliski Laurze. Patrzyła na ogromne zdjęcie dziewczyny i poznała, że to ta sama fotografia, którą opublikowała gazeta w związku z artykułem Pasiego Tikki. Laura uśmiechała się delikatnie wprost do aparatu. Jej jasne włosy były przedzielone pośrodku, miała na sobie niebieski sweterek. Zdjęcie było idealne na tę uroczystość. Nie mówiło zbyt dużo ani nie dawało niczego do zrozumienia. Było to zdjęcie słodkiej, młodej dziewczyny, której życie było dokładnie takie, jak chciał to sobie wyobrażać oglądający. Na zdjęciu rzeczywiście było coś bardzo znajomego, to samo zresztą powiedział Tikka. Było na nim dużo z Venli. To samo nastawienie, ten sam wyraz twarzy. Miia patrzyła na włosy, sweterek z angory, delikatny błyszczyk na ustach. Może nawet jego odcień był ten sam. Wzrok Mii powędrował na szyję Laury, na której na długim łańcuszku wisiał mały, misterny wisiorek. Fotografię tak bardzo powiększono, że obraz nie był zbyt ostry i trudno było dostrzec detale wisiorka, ale Miia widziała podobny już wcześniej. Był na nim malutki aniołek o opuszczonej główce, trzymający się rączkami za łańcuszek. Miia poczuła nieprzyjemny dreszcz. Taki sam wisiorek miała Venla. To była jej ukochana ozdoba, anielski powiew. Powiew upadłego anioła. Anioła, który miał swoją ciemną stronę, a mimo to był niewinny. Venla dostała go może na rok przed tym, jak zaginęła, i zawsze nosiła na szyi, gdziekolwiek by poszła, nawet na saunę czy na basen. Mii zrobiło się gorąco. Odruchowo zaczęła podwijać rękawy koszuli, kiedy poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Postarała się zachować spokojny wyraz twarzy i podniosła wzrok prosto na Tiinę Ojantaus, która siedziała po przekątnej sali. Z jej twarzy nie schodził wyraz współczucia i dokładnie wtedy, kiedy dyrektorka zaczęła mówić o lepszym miejscu, do którego trafia się po śmierci, Miia spostrzegła ozdobę na szyi Tiiny. Zwisającego na końcu długiego łańcuszka malutkiego aniołka.