J Lynn 2 Badz ze mna

Korekta Renata Kuk Hanna Lachowska Zdjęcie na okładce © mediaphotos/iStockphoto Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Tytuł oryginału Be With Me BE WITH ME by Jennifer L. Armentrout writing as J. Lynn. Copyright © 2014 by Jennifer L. Armentrout. Published by arrangement with the Author. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2014 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5118-9 Warszawa 2014. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

Rozdział 1 Zanosiło się na to, że słodka herbata okaże się dla mnie zabójcza. Nie z powodu ilości cukru, który może wpędzić w cukrzycową śpiączkę po jednym łyku. Ani nie przez to, że mój brat o mało nie doprowadził do zderzenia trzech samochodów, zawracając o trzysta sześćdziesiąt stopni po przeczytaniu wiadomości złożonej z dwóch słów. Słodka. Herbata. Nie. Prośba o słodką herbatę postawiła mnie twarzą w twarz z Jase’em Winsteadem – uosobieniem fantazji każdej dziewczyny, moich też. Po raz pierwszy miałam zobaczyć go poza kampusem. W dodatku w obecności mojego brata. O, święta Mario, matko wszystkich niemowlaków, to będzie dziwne. Po co, no, po co, mój brat musiał napisać do Jase’a, wspominać, że jesteśmy w jego części miasta i pytać, czy czegoś potrzebuje? Cam miał mi pokazać okolicę. Ale to, co miałam za chwilę zobaczyć, było z pewnością o niebo lepsze niż to, co do tej pory zobaczyłam w tym hrabstwie. Kolejny klub ze striptizem, a zrobię komuś krzywdę. Cam obejrzał się na mnie przez ramię. Pędził dziewiątką, którą jechaliśmy wiele lat temu. Jego wzrok powędrował od mojej twarzy do kubka z herbatą, który ściskałam w dłoniach. Uniósł brew. – Wiesz, Teresa, istnieje coś takiego jak uchwyt na kubek. – To nic. – Pokręciłam głową. – Potrzymam. – Okej – przeciągnął słowo, skupiając się na drodze. Zachowywałam się jak idiotka, a musiałam dobrze to rozegrać. Ostatnią rzeczą, jakiej było trzeba to to, żeby Cam się dowiedział, dlaczego zachowuję się jak ćwok na kraku. – Myślałam, że Jase mieszka gdzieś przy uniwersytecie. To chyba zabrzmiało swobodnie? O Boże, byłam właściwie pewna, że w którymś momencie w tym nie-tak-niewinnym pytaniu zadrżał mi głos. – Zgadza się, ale większość czasu spędza na farmie rodzinnej. – Cam zwolnił i ostro skręcił w prawo. Herbata o mało nie wylała się przez okno, ale ścisnęłam ją w śmiertelnym uścisku. Nie miałam zamiaru jej wypuścić. – Pamiętasz, Jacka, prawda? Pewnie, że pamiętałam. Jase miał pięcioletniego brata, któremu na imię było Jack i który był dla niego całym światem. Pielęgnowałam w pamięci wszystko, czego dowiedziałam się o Jasie, zupełnie jakby był Justinem Bieberem, a ja jego fanką. Brzmiało to żałośnie, ale było prawdą. Jase, chociaż nie miał o tym pojęcia ani on, ani nikt inny, od trzech lat wiele dla mnie znaczył. Przyjaciel. Wybawca mojego brata. I przyczyna mojego rozbicia. Aż nagle rok temu, tuż po tym, jak zaczęłam ostatni rok nauki w liceum, kiedy Jase przyjechał z Camem do domu, sprawy bardzo się skomplikowały. Z jednej strony marzyłam tylko o tym, żeby o nim zapomnieć, ale z drugiej nie mogłam pozwolić, żeby zatarło się wspomnienie jego warg na moich i jego dłoni błądzących po moim ciele, ani tego, jak wyjęczał moje imię, jakbym przyprawiała go o potworny ból.

O Boże… Osłonięte okularami słonecznymi policzki zapłonęły na to żywe wspomnienie. Odwróciłam twarz do okna i kusiło mnie, żeby opuścić szybę i wystawić głowę na zewnątrz. Czułam, że muszę zrobić z tym wszystkim porządek. Gdyby Cam odkrył, że Jase mnie pocałował, zamordowałby go i ukrył jego ciało na polnej drodze, takiej jak ta. A to byłaby tragedia. Miałam pustkę w głowie i nie wiedziałam, co powiedzieć, dlatego musiałam skupić myśli na czymś innym. Para z herbaty i pot moich drżących dłoni sprawiały, że ciężko mi było utrzymać kubek. Mogłabym spytać Cama o Avery i pociągnąć go za język, bo uwielbiał o niej opowiadać. Mogłam zapytać o jego zajęcia albo o treningi do stanowych wyścigów na wiosnę, ale byłam w stanie myśleć tylko o tym, że w końcu zobaczę Jase’a w sytuacji, kiedy nie będzie mógł ode mnie uciec. Bo właśnie to robił przez cały pierwszy tydzień zajęć. Gęste drzewa po obu stronach drogi zaczęły się przerzedzać, a poza nimi widać było zielone pastwiska. Cam zjechał w wąską drogę. Samochód podskakiwał na dziurach, przyprawiając mnie o mdłości. Mina mi zrzedła, kiedy przejechaliśmy pomiędzy dwoma brązowymi słupkami. Na ziemi leżał łańcuch, a po lewej stronie stał mały drewniany znak, na którym widniał napis: „Winstead, teren prywatny”. Przywitało nas duże pole kukurydzy, ale kolby były żółte i suche, jakby za parę dni miały zwiędnąć i uschnąć. Za nimi, za drewnianym płotem, w którym brakowało wielu sztachet, pasło się kilka dużych koni. Po większej części posiadłości z lewej strony wałęsały się krowy, grube i wyraźnie szczęśliwe. Kiedy podjechaliśmy bliżej, naszym oczom ukazała się stara stodoła. Straszna stara stodoła, jak ta z Teksańskiej masakry piłą mechaniczną, jej dopełnieniem był koszmarny kompas w kształcie koguta, kołyszący się na dachu, a kilka metrów za stodołą stał piętrowy dom. Białe ściany były poszarzałe i nawet z samochodu widać było, że więcej farby odchodzi od ścian, niż się ich trzyma. Dach w kilku miejscach przykryty był niebieskim brezentem, a komin wyglądał tak, jakby miał się zawalić. Wzdłuż domu z boku ułożone były czerwone, zakurzone cegły, jakby ktoś zabrał się do naprawy komina, ale znudził się i zrezygnował. Za stodołą znajdowało się też cmentarzysko starych, zepsutych samochodów, morze zardzewiałych pick-upów i sedanów. Ogarnęło mnie przerażenie, wyprostowałam się w fotelu. To była farma Jase’a? Z jakiegoś powodu wyobrażałam sobie coś trochę bardziej… współczesnego? Cam zaparkował kilka metrów za stodołą i wyłączył samochód. Zerknął na mnie, a potem spojrzał tam, gdzie ja – na dom. Westchnął, rozpinając pas. – Jego rodzicom było bardzo ciężko kilka lat temu, dopiero teraz zaczynają stawać na nogi. Jase stara się pomagać przy farmie, ale jak widzisz… Zamrugałam. – Jest… urocza. – Miło z twojej strony. – Cam się roześmiał. – Naprawdę tak myślę. – Zacisnęłam mocniej palce wokół kubka. – Uhm. – Odwrócił czapkę bejsbolową, osłaniając oczy. Spod tylnego paska wysunęły się pasma brązowych włosów. Chciałam się odezwać, ale kątem oka zauważyłam, że coś się poruszyło. Ze stodoły wyjechał chłopiec na miniaturowym traktorze John Deer, rycząc i wrzeszcząc.

Prostował pulchne rączki, ściskając kierownicę. W jasnym sierpniowym słońcu lśniła czupryna kręconych brązowych włosów. Traktor od tyłu popychał Jase i chociaż ledwie go słyszałam, byłam pewna, że naśladuje odgłosy silnika. Traktor podskakiwał na nierównej piaszczystej drodze i żwirowym podłożu. – Szybciej! Jedź szybciej! – krzyknął chłopiec, a Jase się roześmiał. Uspokoił brata, pchając traktor tak, że zygzakiem podjechał do naszego samochodu i zatrzymał się, a Jack pisnął, ściskając kierownicę. W powietrze wzbiły się tumany kurzu. A potem Jase się wyprostował. O ludzie. Szczęka mi opadła. Nic na świecie nie zmusiłoby mnie, żebym odwróciła wzrok od cudu, który miałam przed sobą. Jase był bez koszuli, a jego skóra lśniła od potu. Nie byłam pewna, jakie korzenie miała jego rodzina. Na pewno hiszpańskie albo śródziemnomorskie, bo miał naturalnie śniadą karnację, która nie zmieniała się przez cały rok. Kiedy obchodził traktor, jego mięśnie robiły fascynujące rzeczy – falowały i napinały się. Piersi miał idealnie ukształtowane, szerokie barki. Miał takie mięśnie, jakie wyrabiają się od przerzucania snopów siana. Był niesamowity. Mięśnie brzucha napinały mu się przy każdym kroku. Widać było wyraźnie zarysowany kaloryfer. Którego aż chciało się dotknąć. Dżinsy wisiały mu nieprzyzwoicie nisko – na tyle nisko, że zastanawiałam się, czy ma coś pod wyblakłym dżinsem. Po raz pierwszy zobaczyłam jego tatuaż w całej okazałości. Odkąd go poznałam, widziałam ukradkiem jego fragmenty, wystające spod kołnierzyka z lewej strony i spod rękawa koszuli. Do tej pory jednak nie wiedziałam, co to jest. Tatuaż był imponujący – niekończący się węzeł w intensywnej czerni, zaczynający się na karku, wijący się i kręcący przez lewe ramię, do połowy ręki. Na dole dwie pętle naprzeciwko siebie przypominały wyciągające się w górę węże, patrzące na siebie. Idealnie do niego pasowały. Rumieniec zalał mi policzki aż po szyję, kiedy oderwałam wzrok i spojrzałam w górę. W ustach miałam sucho jak na pustyni. Jego muskularne ręce napięły się, kiedy wyciągał Jacka z siedzenia kierowcy i unosił go sobie nad głowę. Okręcił się, śmiejąc się głośno, a Jack piszczał i wymachiwał rękami. Rozbrajający widok. Postawił Jacka na ziemi, a Cam otworzył drzwi kierowcy i Jase krzyknął coś do niego, ale nie miałam pojęcia, co powiedział. Znów się wyprostował i opuścił ręce wzdłuż ciała. Zmrużył oczy, wpatrując się w samochód. Jase był wspaniały. O niewielu ludziach z prawdziwego życia można było tak powiedzieć. Może o celebrytach albo gwiazdach rocka, ale rzadko widziało się na żywo kogoś tak niewiarygodnie pięknego jak on. Intensywnie miedziane włosy opadały mu niepokornymi falami na twarz. Kości policzkowe miał szerokie i wyraźnie zarysowane. Wargi pełne, dość wymowne. Na brodzie widać było cień zarostu. Nie miał dołeczków w policzkach jak Cam czy ja, ale kiedy się uśmiechał, na jego twarzy pojawiał się najpiękniejszy, największy uśmiech, jaki widziałam u faceta. W tej chwili się nie uśmiechał. O nie, zaglądał do samochodu, przechylając głowę na bok. Miałam sucho w ustach, wypiłam

łyk słodkiej herbaty, patrząc przez przednią szybę, całkowicie urzeczona całą tą opiekuńczością, jakiej byłam świadkiem. Nie to, żebym starała się o dzieci, ale nie miałabym nic przeciwko temu, żeby popróbować. – Ej, to jego herbata. – Cam się skrzywił. – Sorry. – Zarumieniłam się i opuściłam kubek. Nie miało to znaczenia. Przecież Jase i ja wymienialiśmy się już śliną. Po drugiej stronie szyby Jase wymówił bezgłośnie słowo „cholera” i obrócił się. Czyżby uciekał? O nie, do diabła. Miałam jego słodką herbatę! Szybko rozpięłam pas i otworzyłam drzwiczki. Stopa wysunęła mi się z klapka i przez to, że Cam po prostu musiał mieć pick-up jak robotnicy, taki, który miał podwozie trzydzieści centymetrów nad ziemią, duża odległość dzieliła mnie od ziemi. Kiedyś byłam zwinna. Cholera, byłam tancerką – wytrenowaną, cholernie dobrą tancerką i miałam taką równowagę, że gimnastyczki mogłyby zzielenieć z zazdrości, ale to było przed zerwaniem ścięgna, zanim fatalny skok powstrzymał moje nadzieje na to, że zostanę zawodową tancerką. Wszystko – moje marzenia, moje cele i moja przyszłość zostały zawieszone, jakby Bóg wcisnął czerwony przycisk na pilocie życia. A ja za sekundę miałam mieć w ustach piach. Wyciągnęłam rękę do drzwiczek, ale okazała się za krótka. Stopa, która miała dotknąć ziemi pierwsza, należała do chorej nogi i nie była w stanie unieść mojego ciężaru. Wiedziałam, że zaraz się przewrócę na oczach Jase’a, a gorąca herbata wyleje mi się na głowę. Kiedy zaczęłam się przewracać, miałam nadzieję, że upadnę na twarz, bo wtedy przynajmniej nie musiałabym widzieć jego miny. Ni stąd, ni zowąd dwie ręce wyciągnęły się i dwie dłonie wylądowały mi na ramionach. W jednej sekundzie znajdowałam się w pozycji horyzontalnej, w połowie poza samochodem, a w następnej trzymałam się już prosto. Stopy dyndały mi przez chwilę w powietrzu, a zaraz potem stałam, przyciskając kubek z herbatą do piersi. – Święty Boże, złamiesz sobie kark – mruknął poza mną niski głos, przyprawiając mnie o gęsią skórkę. – Wszystko w porządku? Było bardziej niż w porządku. Przechyliłam głowę na bok. Znajdowałam się na wysokości, blisko, fizycznie przy najdoskonalszej piersi, jaką w życiu widziałam. Obserwowałam kroplę potu, cieknącą mu po torsie, a potem przecinającą mięśnie brzucha i znikającą wśród delikatnych włosków pnących się w górę brzucha. Te włoski tworzyły linię, która ciągnęła się dalej pod paskiem dżinsów. Cam podbiegł na przód samochodu. – Stało ci się coś w nogę, Teresa? Nie byłam tak blisko Jase’a od roku, pachniał cudownie – jak mężczyzna, z lekką nutą wody kolońskiej. Uniosłam wzrok i dotarło do mnie, że okulary słoneczne mi spadły. Gęste rzęsy okalały oczy w kolorze niepokojącej szarości. Kiedy zobaczyłam je po raz pierwszy, spytałam, czy są prawdziwe. Jase się wtedy roześmiał. Jase się roześmiał i zaproponował, żebym ich dotknęła, żeby się przekonać. Teraz się nie śmiał. Nasze spojrzenia się spotkały, a od jego intensywnego wzroku odebrało mi oddech. Czułam pieczenie na skórze, jakbym przez cały dzień była na słońcu.

– Mam twoją słodką herbatę. Jase uniósł brwi. – Uderzyłaś się w głowę? – spytał Cam, podchodząc do nas i stając obok. – Nie. Może. Nie wiem. – Gorący rumieniec zalał mi policzki. Wyciągnęłam rękę z herbatą i zmusiłam się do uśmiechu w nadziei, że nie wyjdzie żałosny. – Proszę. Jase zdjął dłonie z moich ramion i wziął herbatę, a ja od razu pożałowałam, że tak się spieszyłam, żeby mu ją dać, bo może inaczej nadal by mnie trzymał. – Dzięki. Na pewno nic ci nie jest? – Na pewno – wymruczałam, patrząc w ziemię. Okulary leżały przy kole. Westchnęłam, podniosłam je, oczyściłam i wsunęłam sobie na nos. – Dzięki, że… hm… mnie złapałeś. Przyglądał mi się przez chwilę, a potem odwrócił się, bo podbiegł do niego Jack, podając mu koszulę. – Mam! – powiedział, wymachując nią jak flagą. – Dzięki. – Jase wziął koszulę i podał mu herbatę. Zmierzwił włosy chłopca, a potem, ku mojemu rozczarowaniu, przełożył sobie koszulę przez głowę, zakrywając to swoje ciało. – Nie wiedziałem, że jest z tobą Teresa. Mimo gorąca przebiegł mnie zimny dreszcz. – Pokazywałem jej miasto, żeby trochę się rozeznała – wyjaśnił Cam, uśmiechając się do małego urwisa, który powoli się do mnie zakradał. – Nigdy wcześniej tu nie była. Jase skinął głową i wziął herbatę. Całkiem możliwe, że Jack przez tę krótką chwilę zdążył wypić połowę. Jase ruszył w stronę stajni. Zostałam olana. Tak po prostu. Paliło mnie w gardle, ale zignorowałam to, żałując, że nie zatrzymałam herbaty. – Przychodzisz dziś z Avery na imprezę, prawda? – spytał Jase, biorąc łyk herbaty. – Hawajskiej imprezy nie opuścimy. – Cam uśmiechnął się szeroko, ukazując dołek w lewym policzku. – Potrzebujecie pomocy? Jase pokręcił głową. – Zajmą się tym nowi. – Spojrzał na mnie, a ja przez sekundę myślałam, że spyta, czy przychodzę. – Muszę tu jeszcze zrobić parę rzeczy, a potem wracam do domu. Kłujące rozczarowanie narastało powoli, dołączając się do pieczenia w gardle. Otworzyłam usta, ale od razu je zamknęłam. Co mogłam powiedzieć w obecności brata? Mała dłoń pociągnęła mnie za rąbek spódnicy, a ja spojrzałam w dół, w szare oczy, które były młode, ale smutne. – Cześć – powiedział Jack. – Cześć. – Moje wargi rozciągnęły się w lekkim uśmiechu. – Jesteś ładna – powiedział, mrugając. – Dziękuję – zaśmiałam się łagodnie. To dopiero stwierdzenie. Lubiłam to dziecko. – Jesteś bardzo przystojny. – Wiem. – Jack się rozpromienił. Znowu się roześmiałam. Widać było od razu, że ten chłopak jest bratem Jase’a. – Dobra, wystarczy, casanovo. – Jase dokończył herbatę i wyrzucił kubek do stojącego nieopodal kosza na śmieci. – Przestań podrywać tę dziewczynę. Chłopiec zignorował Jase’a i wyciągnął rękę. – Jestem Jack.

Ujęłam jego małą dłoń. – Jestem Teresa. Cam to mój brat. Jack kiwnął na mnie pulchnym palcem. – Cam nie umie osiodłać konia – wyszeptał. Zerknęłam na chłopaków. Rozmawiali o imprezie, ale Jase nam się przyglądał. Nasze spojrzenia się spotkały i podobnie jak zawsze odkąd zaczęłam naukę w Shepherd, oderwał wzrok z przerażającą szybkością. Poczułam w piersiach nagły przypływ frustracji, ale skupiłam się znów na Jacku. – Chcesz poznać sekret? – Tak! – Jego uśmiech zrobił się wielki i szeroki. – Ja też nie umiem osiodłać konia. I nigdy nie jeździłam konno. Oczy zrobiły mu się wielkie jak dwa księżyce. – Jase! – wrzasnął, odwracając się do brata. – Ona nigdy nie jeździła na koniu! No i tyle było z mojej tajemnicy. Jase zerknął na mnie, a ja wzruszyłam ramionami. – To prawda. Boję się ich jak cholera. – Niepotrzebnie. To dość spokojne zwierzęta. Pewnie by ci się spodobało. – Powinieneś jej pokazać! – Jack podbiegł do Jase’a i praktycznie przykleił mu się do spodni. – Byś mógł ją naumieć, tak jak mnie! Serce podskoczyło mi w piersi, po trochu z powodu propozycji, że Jase miałby mnie czegoś uczyć, a po trochu z powodu potwornego strachu przed tymi dinozaurami. Niektórzy boją się węży albo pająków. Albo duchów czy zombie. A ja bałam się koni. Strach wydawał się całkiem zrozumiały, biorąc pod uwagę, że koń może zadeptać na śmierć. – Mówi się: nauczyć, a nie: naumieć. A poza tym Tess ma na pewno ciekawsze zajęcia niż jazda konna. Tess. Wstrzymałam oddech. To było jego zdrobnienie – był jedyną osobą, która mnie tak nazywała, ale nie miałam nic przeciwko temu. Nic a nic. Jack domagał się, żebym mu wyjaśniła, dlaczego powiedziałam, że na imię mi Teresa, ale Jase wytłumaczył mu, że Tess to zdrobnienie, a we mnie odżyło wspomnienie tego, kiedy ostatni raz tak do mnie powiedział. – Nie masz pojęcia, czego przez ciebie pragnę – powiedział, muskając mnie wargami w policzek, czym przyprawił mnie o dreszcze wzdłuż kręgosłupa. – Nie masz zielonego pojęcia, Tess. – Mogę skorzystać z toalety, zanim wyjedziemy? Musimy wracać – powiedział Cam. – Obiecałem Avery kolację przed imprezą. – Pokażę ci – oznajmił Jack, chwytając Cama za rękę. – Na pewno trafi sam. – Jase uniósł ciemną brew. – W porządku – uciszył go Cam. – Chodź, mały, prowadź. Ruszyli we dwóch w stronę domu na farmie, a my zostaliśmy sami. Miałam wrażenie, że serce w piersi zamieniło mi się w kolibra, trzepoczącego skrzydłami, żeby wyrwać się ze mnie, a ciepły powiew rozwiewał włosy, które wysunęły mi się z kitki. Jase patrzył, jak Cam i Jack biegną przez niejednolitą zieloną trawę niczym mężczyzna, obserwujący zajmowanie ostatniej szalupy na tonącym „Titanicu”. Cóż, było to dla mnie w pewnym sensie obraźliwie, jakby przebywanie ze mną sam na sam było porównywalne do tonięcia w szczękach rekina foremkowego.

Założyłam sobie ręce na piersiach i zacisnęłam wargi. Ze zdenerwowania piekła mnie skóra, ale jego widoczne zażenowanie bolało jak cholera. Nie zawsze tak było. Zdecydowanie bywało między nami lepiej, w każdym razie do tego wieczora, kiedy mnie pocałował. – Jak noga? Fakt, że się odezwał, przestraszył mnie. – Hm, nie tak źle – wybełkotałam. – Już prawie nie boli. – Cam mi powiedział, kiedy to się stało. Przykro mi. Poważnie. – Przerwał, zmrużył oczy, zaciskając wargi. – Kiedy będziesz mogła wrócić do tańczenia? – Nie wiem. – Przestąpiłam z nogi na nogę. – Mam nadzieję, że szybko, o ile lekarz mi pozwoli. Trzymam kciuki. – Ja też trzymam za ciebie. – Brwi Jase’a złączyły się. – Tak czy siak, do kitu. Wiem, ile znaczy dla ciebie taniec. Mogłam jedynie skinąć głową, poruszona bardziej niż powinnam szczerym współczuciem w jego głosie. Jego szare oczy w końcu znów spojrzały w moje, a ja wstrzymałam oddech. Jego oczy… Zawsze głupiałam na ich widok i chciałam robić chore rzeczy. W tej chwili jego oczy miały ciemnoszary odcień, jak chmury gradowe. Jase nie był szczęśliwy. Zanurzył dłoń w wilgotnych włosach i westchnął ciężko. Mięsień na twarzy znów zaczął mu drgać. Moja irytacja zamieniła się w coś nieokreślonego, co przyprawiło mnie o pieczenie w gardle, podchodzące w górę, do oczu. Musiałam sobie powtarzać, że on nie wie – że nie ma mowy, bo skąd niby miał wiedzieć, jak się czuję, zranienie i brutalna rana odrzucenia nie były jego winą. Byłam po prostu młodszą siostrą Cama, przyczyną ogromnych kłopotów Cama cztery lata temu i tego, że Jase zaczął do nas przyjeżdżać w każdy weekend. To był tylko ukradkowy pocałunek. Nic więcej. Chciałam się odwrócić, pójść poczekać na Cama w samochodzie, zanim zrobię coś zawstydzającego, na przykład wybuchnę płaczem. Ciężko było mi panować nad emocjami, odkąd nabawiłam się kontuzji, a Jase mi w tym nie pomagał. – Tess. Poczekaj. – Jase jednym krokiem pokonał dzielącą nas odległość. Stanął na tyle blisko, że jego zniszczone adidasy właściwie dotykały moich palców. Wyciągnął do mnie rękę, a jego dłoń zatrzymała się na moim policzku. Nie dotknął mnie, ale poczułam na twarzy ciepło jego dłoni. – Musimy porozmawiać.

Rozdział 2 Kosmyk włosów, po który wyciągnął rękę Jase, przesunął mi się na policzku nietknięty, a słowa zawisły pomiędzy nami. Ścisnęło mnie w żołądku tak jak na kilka sekund przed wyjściem na scenę. Strach zawsze tworzył kulę lodu w moich piersiach, kiedy stałam przed jury w pozie, czekając, aż rozlegnie się muzyka. Bez względu na to, w jak wielu zawodach wzięłam udział i w jak wielu recitalach wystąpiłam, zawsze była ta sekunda, kiedy myślałam tylko o tym, żeby uciec ze sceny. Ale nigdy nie uciekłam, podobnie było z Jase’em. Nie miałam zamiaru uciec przed tą rozmową. Dawno temu byłam tchórzem. Za bardzo się bałam powiedzieć prawdę o tym, co robił Jeremy – mój były chłopak z piekła rodem. Nie byłam już tamtą dziewczyną. Nie byłam już tchórzem. Wzięłam głęboki oddech. – Masz rację. Musimy porozmawiać. Jase opuścił rękę i obejrzał się przez ramię na dom. Bez słowa położył mi dłoń na plecach, między łopatkami. Nie spodziewałam się tego, podskoczyłam i zarumieniłam się. – Przejdziesz się ze mną? – Przechylił głowę na bok. – Pewnie. – Koliber w piersiach znowu szalał, usiłując wydostać się na zewnątrz. Nie poszliśmy za daleko, bo ciągle wyraźnie widzieliśmy dom. Na tak ogromnym obszarze na pewno były miejsca, które zapewniały większą prywatność, ale on poprowadził mnie do najbliższego płotka, odgradzającego leżące obok pastwisko, na którym pasły się konie. – Usiądziesz? – spytał i zanim zdążyłam odpowiedzieć, że postoję, jego duże dłonie spoczęły na moich biodrach. Westchnęłam, a on uniósł mnie, jakbym ważyła niewiele więcej od jego młodszego brata i posadził mnie na poręczy. – Tak będzie lepiej dla twojego kolana. – Kolano… – Nie powinnaś tak długo stać. – Założył sobie ręce na piersiach. Ścisnęłam twarde drewno, ustępując tylko dlatego, że ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, była rozmowa na temat mojego kolana. Nie odzywał się, patrząc na mnie, a ja chciałam tak siedzieć w milczeniu, zmuszając go do tego, żeby to on podjął temat. Wytrwałam w milczeniu przez całe pięć sekund, aż wypaliłam pierwsze, co przyszło mi do głowy. – To głupie. – Co takiego? – Zmarszczył brwi. – Nazwa miasta. Uniósł brew i odgarnął sobie z twarzy dłuższe kosmyki brązowych włosów. – Przeszkadza ci nazwa miasta? – Czy Spring Mills to w ogóle miasto? Ty chyba mieszkasz w Spring Mills? – Widząc dezorientację w oczach Jase’a, wzruszyłam ramionami. – To znaczy, nie nazywa się tak naprawdę Hedgesville albo Falling Waters? Samo postawienie Wal-Martu nie robi z niego miasta. Jase przyglądał mi się chwilę dłużej, aż w końcu roześmiał się nisko – głębokim, rozkosznym dźwiękiem. Boże, miej mnie w swojej opiece, uwielbiałam, kiedy tak się śmiał. Bez względu na

to, jak wściekła na niego byłam i jak strasznie chciałam go kopnąć między nogi, kiedy się śmiał, czułam się tak, jakby słońce świeciło mi w oczy. Oparł się o płot, a był na tyle wysoki, że znajdowaliśmy się na poziomie wzroku, kiedy pochylił się, obejmując mnie ramieniem. Przytulił mnie – na tyle mocno, że gdybym uniosła głowę, nasze wargi dzieliłoby zaledwie kilka centymetrów. Serce dosłownie podskoczyło mi w piersiach kilka razy. Skoro rozmowa o pseudomiastach i Wal-Martach wyzwalała w nim czułość, zaczęłam myśleć o innych miejscach, jak Darksville i Shanghai i… – Czasami nie wiem, czy masz dobrze w głowie. – Ścisnął mnie, opierając brodę na mojej głowie, a mnie oddech uwiązł w gardle. – Ale lubię to. Lubię ciebie. Naprawdę. Nie wiem, jak to o mnie świadczy. Podskoki? Moje serce zamieniło się teraz w ninja. Może ta rozmowa nie doprowadzi mnie do tego, że będę chciała wypłakać się w kącie. – Że jesteś niesamowity? Zachichotał, a jego dłoń przesunęła się po moim kręgosłupie i znikła. Podciągnął się i usiadł obok mnie. – Tak, chyba tak. – Zapadła cisza, a potem jego wzrok znów spoczął na mnie. Jego oczy miały ciemnoszary kolor, jak chmury burzowe w zimie. – Naprawdę cię lubię – powtórzył łagodniejszym głosem. – I przez to tak trudno mi się z tym uporać. Właściwie nie wiem, od czego zacząć, Tess. Serce mi zamarło. Ale miałam pomysł, od czego mógłby zacząć. Może od tego, dlaczego nie odpowiedział na ani jeden mejl czy SMS od tamtego wieczora przed rokiem? Albo dlaczego przestał przyjeżdżać do domu z Camem? Nie zdążyłam zdać tych pytań. – Przepraszam – powiedział, a ja zamrugałam, bo całe powietrze uszło mi z płuc. – Za to, co się między nami stało. Nie powinno było do tego dojść i cholernie tego żałuję. Otworzyłam usta, ale nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Żałował? Poczułam się tak, jakbym dostała cios w pierś, słysząc, że żałuje tego, co zrobił. Ja nie żałowałam, ani trochę. Tamten pocałunek… Tym, jak mnie pocałował, udowodnił mi, że naprawdę istnieje coś takiego jak nieopanowane pożądanie, że pragnienie czegoś więcej może być bolesne w najbardziej rozkoszny sposób i że naprawdę istnieje coś takiego jak latające iskry, kiedy wargi się dotykają. Żałować? Ja żyłam tym pocałunkiem, rozpamiętywałam go i porównywałam wszystkich z przeszłości, których nie było wielu, i wszystkich po nim, a było ich jeszcze mniej, z tym pocałunkiem, którego on żałował. – Piłem tamtego wieczoru – ciągnął, a mięsień na jego twarzy drgał w rytm bicia mojego serca. – Byłem pijany. Zacisnęłam wargi, kiedy dotarły do mnie te słowa. – Byłeś pijany? Odwrócił wzrok, znów zanurzył dłoń we włosach i zmrużył oczy. – Nie wiedziałem, co robię. Potworne podstępne uczucie zaczęło świdrować mnie w brzuchu. To samo czułam, kiedy źle skoczyłam. Przerażające, obezwładniające uczucie, które było ostrzeżeniem przed falą bólu, przychodzącą później. – Wypiłeś wtedy ze dwa piwa. – Dwa? – Nie patrzył na mnie. – Oj, wiem, że musiałem wypić więcej.

– Musiałeś? – Głos miałam piskliwy, a we mnie zaczęły się wzmagać sprzeczne uczucia. – Doskonale pamiętam ten wieczór, Jase. Wypiłeś ledwie dwa piwa. Nie byłeś pijany. Jase się nie odezwał, ale szczęka mu się poruszała, jakby zaraz miał połamać sobie zęby trzonowe. Przyglądałam mu się. Złe było już samo to, że przepraszał, ale twierdzenie, że był pijany? To było najgorsze z możliwych odrzucenie. – Mam rozumieć, że chcesz powiedzieć, że nie pocałowałbyś mnie, gdybyś nie był pijany? – Zsunęłam się z płotu i stanęłam twarzą do niego, opierając się nagłemu pragnieniu, żeby wbić mu pięści w brzuch. Otworzył usta, ale nie dałam mu dojść do słowa. – Naprawdę było to dla ciebie aż tak odrażające? Jego głowa przysunęła się do mnie gwałtownie i coś rozbłysło w jego szarych oczach, które pociemniały o ton. – Nie to miałem na myśli. Nie był pożądliwy. Był… – Akurat nie był pożądliwy! – Cam powiedziałby mi, że nie mam dość rozsądku, żeby siedzieć cicho. Zanosiło się, że to właśnie jedna z tych okazji. – Pocałowałeś mnie. Dotykałeś mnie. Powiedziałeś, że nie mam pojęcia, czego przeze mnie chcesz… – Wiem, co powiedziałem. – Jego oczy błyskały teraz gniewnie. Spojrzał mi prosto w oczy i zeskoczył z płotu z gracją niemal drapieżnika. – Nie mam pojęcia, dlaczego to powiedziałem. Na pewno przez piwo, bo inaczej nie zrobiłbym ani nie powiedział nic takiego! Ból zamienił się w przeraźliwe pieczenie. Dłonie zacisnęły mi się w pięści. Nie… niemożliwe, żeby dwa piwa tak na niego podziałały. – Nie masz słabej głowy. Doskonale wiedziałeś, co robisz. I musiałeś coś czuć, kiedy mnie pocałowałeś, bo nie mogłeś tak całować i nic nie czuć. – Jak tylko te słowa wyszły z moich ust, poczułam ukłucie w sercu. Pomyśleć coś to jedno, ale wypowiadając to na głos, widzimy jak… jak naiwnie brzmią te słowa. – Jak długo jesteś we mnie zakochana? Pewnie myślisz, że to oznaczało coś niezwykłego. Jezu Chryste, Tess, jak myślisz, dlaczego nie odzywałem się do ciebie przez cały ten czas? Wiedziałem, że pomyślisz, że kryje się za tym coś więcej – powiedział, a mnie zaczęły palić policzki. – To był błąd. Nie pociągasz mnie, nie w ten sposób. Odskoczyłam, jakbym dostała w twarz. A Bóg mi świadkiem, że wiem, jak to jest dostać w twarz. W pewnym sensie wolałabym tamto pierwsze. Powinnam była uciekać, kiedy powiedział, że musimy porozmawiać. A przynajmniej pokuśtykać do samochodu. W dupie z odwagą i konfrontacją. Ból i zakłopotanie podeszły mi do gardła, łzy napłynęły do oczu. Wszystko miałam wypisane na twarzy, więc cieszyłam się, że okulary słoneczne ukrywają moje emocje, ale on musiał dostrzec coś w mojej minie, bo na chwilę zamknął oczy. – Cholera – zaklął cicho, a skóra wokół warg lekko mu zbladła. – Nie chciałem, żeby tak wyszło. Ja… – Myślę, że chciałeś – warknęłam, robiąc kolejny krok w tył. Jase miał rację. Tamten wieczór był pomyłką – głupi pocałunek, do którego przypisałam uczucia i rozdmuchałam go sobie w głowie w czasie jego nieobecności. Chyba nigdy nie czułam się większą idiotką niż w tej chwili. – Nie mogłeś powiedzieć tego dosadniej. Zaklął znowu, pokonując dzielącą nas odległość, spuszczając głowę tak, że kilka kosmyków opadło mu na twarz.

– Tess, nie rozumiesz… Roześmiałam się krótko, bo zalało mnie upokorzenie jakby pękła tama. – Oj, jestem pewna, że doskonale rozumiem. Żałujesz tego. Rozumiem. To był błąd. Pewnie nie chcesz, żeby ci o tym przypominać. Mam pecha. I to nic nie znaczy. Nieważne. – Bredziłam, ale nie mogłam się powstrzymać i za wszelką cenę próbowałam uratować twarz w najgorszy możliwy sposób, a ciągnąc przemowę, nie patrzyłam na niego. Nie mogłam, więc skupiłam wzrok na jego poplamionych trawą adidasach. – Ale nie będę tu długo. Jak tylko kolano mi wyzdrowieje, wyjeżdżam. A to stanie się raczej wkrótce. Więc nie będziesz musiał długo martwić się tym, że na mnie wpadniesz albo że znowu podejmę ten temat. Nie ty jeden… – Cię pocałowałem? Słysząc jego szorstki ton, uniosłam wzrok. Oczy miał zmrużone, widać było tylko srebrne szparki. – Z iloma chłopakami się całowałaś, Tereso? Z niewieloma. Mogłabym zliczyć na palcach jednej ręki, a dwa palce wystarczyłyby mi, żeby wskazać, ilu posunęło się dalej, ale duma wbiła we mnie swoje szpony. – Z wystarczającą liczbą – powiedziałam, zakładając sobie ręce na piersiach. – Więcej niż wystarczającą. – Naprawdę? – Coś przemknęło mu przez twarz. – Twój brat o tym wie? Prychnęłam. – Z bratem akurat nie rozmawiam na te tematy. Zresztą, co on ma do powiedzenia na temat tego, na kim czy na czym kładę usta? – Na czym? – powtórzył, przechylając głowę na bok, jakby musiał przetrawić to jedno zdanie. W chwili, kiedy dotarło do niego, co to może oznaczać, jego szerokie ramiona zesztywniały. – A gdzie kładziesz usta? – Nie twoja sprawa. – Owszem, jak najbardziej moja. – Jego spojrzenie stało się ostrzejsze. Czyżby żył w świecie równoległym? – Nie sądzę. – Tess… – Nie mów tak do mnie – warknęłam, wstrzymując oddech. Jase wyciągnął do mnie rękę, ale ja bez trudu uchyliłam się przed jego uściskiem. Jego dotyk był ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam. Na jego zaciętej twarzy pojawił się wyraz determinacji. – Gdzie kładziesz…? Trzaśnięcie drzwi wejściowych do domu za nami uratowało mnie. Jase się cofnął, wziął głęboki oddech, a jego młodszy brat pędził przez trawę i żwir. Z odległości metra chłopiec rzucił się na Jase’a z krzykiem. – Peleryna Supermana! Peleryna Supermana! Chwycił Jacka i okręcił go, zarzucając sobie ręce młodszego brata na szyję. Jack zawisł ma na plecach jak żywa peleryna. – Przepraszam, że tak długo to trwało. – Cam uśmiechnął się szeroko, nieświadomy napięcia, które mnie wydawało się nie do wytrzymania. – Twoja mama miała lemoniadę. I szarlotkę. Musiałem spróbować.

Jase się uśmiechnął, pochylając głowę. – Wiadomo. Stałam jak posąg. Ptak mógłby mi narobić na głowę, a ja bym się nie ruszyła. Palce miałam bez czucia, tak mocno zaciskałam pięści. Jase się odwrócił, a Jack uśmiechnął się do mnie. – Będziesz się uczyć jeździć? W pierwszej chwili nie dotarło do mnie, o czym mówi, ale kiedy w końcu zrozumiałam, nie wiedziałam, co powiedzieć. Wątpiłam, żeby Jase chciał mnie znów widzieć na farmie, nawet gdybym miała dość odwagi, żeby spróbować. Cam przypatrywał mi się, unosząc brwi, Jase wpatrywał się w ziemię, zaciskając zęby, a Jack czekał na moją odpowiedź. – Nie wiem – powiedziałam w końcu szorstkim głosem. Nie chciałam już dłużej robić z siebie idiotki, zmusiłam się do uśmiechu. – Ale gdybym się odważyła, pomożesz mi się nauczyć, prawda? – Tak! – Jack się rozpromienił. – Mogę cię nauczyłem! – Nauczyć – wymruczał Jase, obejmując Jacka za nogi. – Mówiłem już, mały, że ona ma pewnie ciekawsze zajęcia. – Nie ma nic lepszego niż jeżdżenie na koniu – kłócił się Jack. Przytrzymując brata, Jase się wyprostował i zerknął na mnie. Minę miał zaciętą, a ja żałowałam, że wspomniałam o jeździe konnej. Jase pewnie myślał, że mówię poważnie i staram się znaleźć sposób, żeby go zobaczyć. Po tym, szczerze nigdy więcej nie chciałam go widzieć. Bolała świadomość, że tak czuję. Przed pocałunkiem staliśmy się przyjaciółmi, dobrymi przyjaciółmi. Pisaliśmy do siebie SMS-y, mejle. Rozmawialiśmy zawsze, kiedy przyjeżdżał z Camem. A teraz to było zniszczone. Nie będę płakać. Nie będę płakać. To była moja osobista mantra, kiedy człapałam do samochodu i wsiadałam do środka, wspierając się na zdrowej nodze. Nie będę płakać przez tego dupka. Przykazałam też sobie, żeby przestać się gapić na Jase’a, a jednak przyglądałam mu się, trzymającemu brata na ramionach, dopóki mój nie przyszedł. – Możemy wracać? – spytał Cam, zamykając drzwi kierowcy. – Tak. – Głos miałam nienaturalnie niski. Zerknął na mnie, uruchamiając stacyjkę. Zmarszczył czoło. – Nic ci nie jest? – Nie. – Odkaszlnęłam. – To alergia. Można było się spodziewać powątpiewania na jego twarzy. Nie miałam alergii. Mój brat o tym wiedział. Cam wysadził mnie przed West Woods Hall. Powiedziałam, żeby pozdrowił Avery, ostrożnie wysiadłam z samochodu i ruszyłam wąskim chodnikiem w stronę budynku Yost, szukając karty wejściowej. Udało mi się z akademikiem. Ponieważ późno się zapisałam, wszystkie pokoje w Kenamond i Gardiner Hall, akademikach zwykle zarezerwowanych dla nowych studentów, były pełne. Dzień przed rozpoczęciem zajęć zjawiłam się w wydziale spraw mieszkaniowych, modląc się,

żeby udało im się mnie gdzieś wcisnąć, gdziekolwiek. Jedyną opcją było mieszkanie z Camem, ale chociaż kochałam brata, mieszkanie z nim było ostatnią rzeczą, jakiej chciałam. Popłynęły łzy. Pociągnięto za odpowiednie sznurki i wylądowałam w West Woods, które było o niebo lepsze niż pokoje wielkości pudełka zapałek w innych skrzydłach. Posługując się kartą, wślizgnęłam się w chłodne powietrze i skierowałam w stronę schodów. Mogłam wjechać windą na drugie piętro, ale pomyślałam, że chodzenie i wchodzenie po schodach jest dobre dla mojej nogi, bo nie pozwolono mi na żadną większą aktywność. Ale niedługo powinno się to zmienić. Musiało tak być, bo jeżeli miałam zamiar wrócić do studia wiosną, musiałam szybko zbierać tyłek w troki. Dyszałam, kiedy w końcu dotarłam do drzwi prowadzących do mojego pokoju. W głowie mi się nie mieściło, jak ciało w tak krótkim czasie mogło zmienić się z Terminatora w Sponge Boba. Westchnęłam, przesunęłam kartą i weszłam do salonu. Chciałam tylko wejść do łóżka, schować głowę pod poduszkę i udawać, że dzisiejszy dzień nigdy się nie wydarzył. Ale to byłoby zbyt piękne. Westchnęłam, kiedy zobaczyłam jaskraworóżową apaszkę wiszącą na klamce sypialni. Zamknęłam oczy i jęknęłam. Różowe apaszki były zaszyfrowanym sygnałem, że wchodzisz na własne ryzyko. Inaczej mówiąc, moja współlokatorka zażywała słodkich, słodkich miłosnych rozkoszy. A może w środku po cichu się kłócili, a jeżeli kłócili się po cichu, to oznaczało, że zaraz zaczną kłócić się głośno. Przynajmniej nadal miałam dostęp do łazienki. Pokuśtykałam do wysłużonej brązowej kanapy i opadłam na nią z gracją ciężarnej górskiej owcy, rzucając obok siebie torebkę. Chorą nogę położyłam na ławie, wyciągnęłam się w nadziei, że ból w kolanie złagodnieje. Podskoczyłam, słysząc huk w sąsiednim pokoju. Obejrzałam się przez ramię na ścianę, marszcząc czoło. Niecałą sekundę później stłumiony jęk przyprawił mnie o ciarki na karku. Nie brzmiał jak jęk szczęścia o krok przed wielką ekstazą. Chociaż co prawda nie wiedziałam, jak brzmi taki jęk. Tych parę razy, kiedy uprawiałam seks, skończyło się tym, że przeklinałam wszystkie książki o miłości, przez które uwierzyłam, że będę unosić się nad ziemią. Ale nie brzmiało to dobrze. Trzymając nogę na ławie, wyprostowałam się i nastawiłam ucha, żeby usłyszeć, co się dzieje w pokoju. Debbie Lamb, moja współlokatorka, była na drugim roku i sprawiała wrażenie sympatycznej. Nie wyżywała się na mnie za to, że zniszczyłam jej coś, co pewnie byłoby semestrem samodzielnego mieszkania w pokoju, dopóki się nie pojawiłam; była bystra i spokojna. Ale jej chłopak to zupełnie inna bajka. Minęło kilka sekund i usłyszałam specyficzny męski jęk. Z wypiekami na twarzy odwróciłam się tak szybko, że mało się nie uderzyłam. Chwyciłam poduszkę i przycisnęłam ją sobie do twarzy. Zdecydowanie uprawiali seks. A ja siedziałam i podsłuchiwałam ich jak zboczeniec. – O Boże. – Mój głos był stłumiony. – Co ja robię na studiach? Tępy ból w kolanie szybko mi o tym przypomniał. Powoli opuściłam poduszkę. Drzwi przede mną, prowadzące do drugiej sypialni, która

znajdowała się w apartamencie, były zamknięte. Nie widziałam naszych współlokatorek ani razu od rozpoczęcia roku. Właściwie byłam przekonana, że są niewidzialne albo biorą udział w programie relokacji, zmuszone ukrywać się w pokoju. Wiedziałam, że nie są martwe, bo słyszałam je czasami, kiedy byłam w salonie. Zawsze milkły, kiedy słyszały, że kręcę się po mieszkaniu. Dziwne. Przyciskając beżową poduszkę do piersi, sięgnęłam do torebki i wyjęłam komórkę. Przez chwilę zastanawiałam się, czy napisać do Sadi, ale nie rozmawiałam z nią, odkąd odeszłam ze studia tańca w lipcu. Z większością moich przyjaciół nie rozmawiałam od tamtej pory. Większość z nich była w Nowym Jorku. Sadi zaczynała naukę w The Joffrey School of Ballet, tej samej, która przyznała mi pełne stypendium. One przeżywały moje życie – moje marzenie. Ale stypendium nie cofnięto. Nauczyciele odroczyli je, obiecując mi miejsce następnej jesieni, jeżeli moja noga wyzdrowieje. Wrzuciłam telefon z powrotem do torebki i oparłam się, przyciskając do siebie poduszkę. Doktor Morgan, specjalista z Uniwersytetu Wschodniej Wirginii, który robił mi operację, był przekonany, że mam dziewięćdziesiąt procent szans na całkowite wyleczenie, o ile nie przytrafi mi się kolejna kontuzja. Większość ludzi uznałaby te rokowania za całkiem dobre, ale to dziesięć procent mnie przerażało i nie chciałam nawet brać ich pod uwagę. Minęło czterdzieści kilka minut, zanim drzwi sypialni się otworzyły i do salonu weszła Debbie, przeczesując dłonią brązowe włosy do ramion, żeby wygładzić końce. Kiedy mnie zobaczyła, zaczerwieniła się. – Och! – skrzywiła się. – Nie jesteś tu długo? – Nie. Parę minut… – zawiesiłam głos, przyglądając się uważniej Debbie, która poprawiała brzeg bluzki w kwiaty. Oczy miała czerwone i podpuchnięte. Kłócili się. Znowu. Musieli się pogodzić, ale kłócili się tak bardzo, że zastanawiałam się, jak mieli czas na cokolwiek innego niż kłótnia i pośpieszny seks. Pojawił się Erik, przesuwający palcami po ekranie komórki. Krótkie ciemne włosy miał postawione. Był przystojny. Musiałam mu to przyznać, ale nie rozumiałam jego postępowania. W ogóle. Był ważny w organizacji, do której należał też Jase, był w pewnym sensie miejscową gwiazdą koszykówki w szkole średniej, ale miał osobowość rozjuszonej hieny. Wsunął telefon do kieszeni dżinsów, uśmiechnął się do mnie, ale był to nerwowy uśmiech, przez który poczułam się nieswojo. – Nic ci nie jest? – spytałam Debbie. – Oczywiście, że nie – odpowiedział Erik, śmiejąc się. Wpatrywałam się w nią wymownie, ignorując go, ale ona szybko skinęła głową. – Wszystko w porządku. Idziemy coś zjeść, a potem na imprezę. Chcesz iść z nami? Otworzyłam usta, ale Erik odpowiedział za mnie. – Widać, że kolano nie daje jej spokoju, więc pewnie wolałaby zostać. Zamknęłam usta. Debbie wyglądała na zakłopotaną, kiedy Erik zaczął popychać ją w stronę drzwi. – Idziesz na imprezę? Właściwie nie zostałam zaproszona, ale wiedziałam, że gdybym się pojawiła, nikt by nic nie powiedział – nikt, z wyjątkiem Jase’a, a poza tym nie chciałam go widzieć. Wzruszyłam ramionami.

– Jeszcze nie wiem. – Okej, no to… – wahała się. – Kochanie, dalej, zdycham z głodu. – Erik chwycił ją za ramię, wpijając się palcami w jej ciało. – Robi się późno. Zaczęło mnie palić w brzuchu, kiedy, mrużąc oczy, wpatrywałam się w jego uścisk. Ileż to razy Jeremy mnie tak chwytał? Nie byłabym w stanie zliczyć. Ten widok przyprawił mnie o mdłości. Przywołał wspomnienia tego, o czym najlepiej zapomnieć. – Napisz do mnie, gdybyś chciała… albo czegoś potrzebowała. – Niepewny uśmiech Debbie zadrżał. Erik mruknął coś pod nosem i wyszli. A ja zostałam, z nogą na ławie, wpatrując się w drzwi. Myślami cofnęłam się o kilka lat. – Wiesz, że zdycham z głodu – powiedział Jeremy, pochylając się i chwytając mnie za rękę. Ścisnął mnie tak mocno, że krzyknęłam. Samochód nagle zrobił się o wiele za mały. Brakowało powietrza. – Co tak długo robiłaś? Gadałaś przez telefon? – Nie! – Wiedziałam, że lepiej się nie ruszać, nie szarpać, bo to jeszcze bardziej go rozwścieczy. – Rozmawiałam z Camem. – Jest w domu? – Uspokoił się, jego palce rozluźniły uścisk. Pokręciłam głową. – Rozmawiałam z nim… – Przez telefon? – Zmrużył oczy i na sekundę jego twarz zmieniła się z przystojnej w odrażającą. Skrzywiłam się, kiedy jego palce wbiły się w mój sweter. – Podobno nie rozmawiałaś przez telefon? Otrząsnęłam się z tego wspomnienia, szczęśliwa, że czuję jedynie resztki złości. Przez długi czas robiło mi się niedobrze na samą myśl o nim, ale te dni dawno minęły. Jeremy stosował przemoc, ale ja nie byłam już ofiarą. Poradziłam sobie z tym, co mi zrobił. Dawno. Dawno. Dawno. Oderwałam wzrok od drzwi i ścisnęłam poduszkę tak mocno, że rozbolały mnie ręce. Nie miałam dowodu na to, że Erik znęca się nad Debbie, podpowiadał mi to szósty zmysł i wiedziałam, że większości siniaków nie widać. O ile Erik był tak sprytny jak Jeremy. Resztę wieczoru spędziłam, wyjadając produkty z automatu na dole w holu i przeglądając historię wiadomości w telefonie, a potem wcześnie się położyłam. Kiedy tak leżałam, coraz bardziej oddalając się w krainę snu, poczułam się żałośnie. Za kilka miesięcy miałam skończyć dziewiętnaście lat, był sobotni wieczór, a ja prawie spałam przed dziesiątą. Słowo „żałośnie” nie oddawało nawet sytuacji. Odwróciłam się na bok, do ściany i zasnęłam, zastanawiając się, czy odrzucenie przez Jase’a bolałoby mnie tak strasznie, gdyby nie kontuzja. Dzwonek komórki z oddali obudził mnie jakiś czas później. Zamrugałam, żeby otworzyć oczy, zdezorientowana. Zielone światło na zegarku nocnej szafki pokazywało kwadrans po pierwszej w nocy. Dzwonek rozległ się znowu. Po omacku szukałam telefonu, w końcu wzięłam go i zmrużyłam oczy, widząc wiadomość. Przeczytałam ją raz. Myślałam, że nadal śpię. Przeczytałam drugi raz. Myślałam, że zapomniałam, jak się czyta. Potem usiadłam i zamrugałam, żeby oprzytomnieć. Ciemny pokój stał się na tyle wyraźny, że zobaczyłam, że łóżko po drugiej stronie jest ciągle puste. Znów

spojrzałam na telefon. „Muszę z tobą porozmawiać”. Jase. W drugiej wiadomości przeczytałam: „Jestem na zewnątrz”. Serce zaczęło mi szybciej bić. Jase tu był.

Rozdział 3 Musiało mi się to śnić. W każdym razie tak się czułam, kiedy znalazłam klapki, wsunęłam je na nogi, a potem chwyciłam kartę wejściową. Przez krótką chwilę zastanawiałam się, czy nie zignorować wiadomości, ale moje ciało najwyraźniej samo podejmowało decyzje. Byłam pewna, że rano sama będę chciała dać sobie za to prawy sierpowy. Wychodząc z pokoju, zaczęłam się bać, że to jakiś żart, bo skąd Jase miałby wiedzieć, w którym akademiku mieszkam? A nawet jeżeli wiedział, że w West Woods, akademik składał się z sześciu budynków. Wątpiłam, że spytał Cama. Żołądek się we mnie zapadał i skręcał się w skomplikowane pętle, kiedy schodziłam po schodach, mocno trzymając się poręczy. Przez okna półpiętra wpadała ciemność. Może naprawdę wszystko to mi się śni i okaże się koszmarem? Poręcz zamieni się w węża – Boże, jak ja nienawidziłam węży! – w stylu Soku z żuka. Krzywiąc się, oderwałam dłoń od gładkiego metalu poręczy i pokuśtykałam na parter. W holu panowała cisza, nie licząc cichego mruczenia i wirowania suszarki w pralni. Kiedy wyszłam na zewnątrz, dostałam gęsiej skórki. Żałowałam, że nie pomyślałam, żeby wziąć sweter. W nocy było zaskakująco zimno. Przystanęłam w przedsionku, ściskając kartę, która zostawiła w mojej dłoni małe wgłębienia. Przemierzałam wzrokiem chodnik i drzewa rosnące po obu stronach. Wszystkie ławki były puste. Nie było nikogo. Poza cykaniem świerszczy jedynym dźwiękiem był śmiech w oddali i ledwie słyszalna muzyka, co kilka sekund podkreślana krzykami szczęścia. Serce mi łomotało, kiedy wychodziłam z przedsionka, wolną ręką odgarniając sobie włosy z twarzy. To był żart. A może chciał napisać do kogoś innego i czekał pod jej akademikiem. Dostałam gęsiej skórki na myśl, że pisze do innej dziewczyny o pierwszej w nocy, co było głupie. Przeszłam kilka kroków chodnikiem, zerkając pomiędzy drzewa i w gęsty żywopłot. Policzki zaczęły mnie palić, kiedy stanęłam na środku ścieżki. Przeniosłam ciężar ciała z bolącej nogi na zdrową. Co ja tu robię? Nie wzięłam nawet ze sobą telefonu. To na pewno była pomyłka albo żart, albo… Spod drzew wyłonił się duży cień, który zaczął się przesuwać pomiędzy krzakami. Postać była wysoka i masywna, a kiedy weszła w strugę światła padającego od latarni, szczęka mi opadła. To był Jase, ale co on tam robił? Odwrócił się do mnie z dłońmi na rozporku dżinsów. O mój Boże. – Jase? – syknęłam, podchodząc szybko do niego. Uniósł głowę, słysząc mój głos. – No, jesteś – powiedział, jakby czekał na mnie całą wieczność i jeden dzień dłużej. Jeden kącik jego warg uniósł się. – Jesteś. Serce w piersiach zatrzepotało mi na widok jego półuśmiechu. Przypomniałam sobie to, co powiedział mi wcześniej i łatwiej mi było zignorować głupie bicie serca. – Ty sikałeś? Półuśmiech zrobił się szerszy.

– Musiałem skorzystać z toalety. – W krzakach? – Ktoś musi je podlewać. Wykrzywiam usta, wpatrując się w niego. Nieokiełznana czupryna opadała mu na czoło, tak że włosy wpadały mu do oczu. Stara koszulka w stylu vintage, którą miał na sobie, opinała mu szerokie barki i pierś. Unosząc dłoń, żeby odgarnąć włosy, ukazał kawałek skóry pomiędzy dżinsami i koszulką. Zobaczyłam twarde jak skała mięśnie brzucha. Odwróciłam wzrok, bo była to ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę patrzeć. – Jesteś pijany. – Aj… – Przechylił się w lewą stronę, jakby przyciągała go jakaś niewidzialna grawitacja, której ja nie byłam świadoma. – Nie posunąłbym się do stwierdzenia, że jestem pijany. Może lekko wstawiony. Uniosłam brew, kiedy przechylił się w prawo. Wtedy zauważyłam małe różowe pudełko na ławce. – To twoje? Podążył wzrokiem za moim i się uśmiechnął. – Cholera. Zapomniałem. Przyniosłem ci prezent. Uniosłam brwi, kiedy się pochylił, mało nie upadając na twarz, ale przytrzymał się w ostatniej chwili i wziął pudełko. – Co to jest? Podał mi je. – Coś równie smacznego jak ja. Roześmiałam się, patrząc w dół. Przez przezroczyste wieczko widziałam wielką, ponadwymiarową babeczkę. Zerknęłam na Jase’a. – Babeczki są dobre. – Uniósł jedno ramię. – Pomyślałem, że będę dobry i się z tobą podzielę. – Dziękuję. – Otworzyłam szybko pudełko i zanurzyłam palec z polewie. Spróbowałam i mało nie jęknęłam z rozkoszy, taka była pyszna. Jase przełknął ślinę i odwrócił wzrok. – Chyba usiądę. Ty też powinnaś… no wiesz, przez nogę. Chyba jakoś o niej zapomniałam. Jase przyglądał mi się, kiedy siadałam. Kolano miałam sztywniejsze niż zwykle. Przechylił głowę na bok. – Boli cię noga? Otworzyłam usta, ale nie dał mi dojść do słowa. – Nie pomyślałem o tym. Pewnie nie powinnaś tak dużo stać i… – Nic mi nie jest. – Ugryzłam babeczkę. Moje usta przeżyły słodki orgazm. – Chcesz trochę? – Pewnie. Kąciki moich warg się uniosły, kiedy dzieliłam babeczkę na pół. Pożarł swoją połowę w pięć sekund. Ja zjadłam swoją dość szybko i wyrzuciłam pudełko do stojącego obok kosza. Wzięłam głęboki oddech. – Nie przyszedłeś tu chyba po to, żeby dać mi babeczkę? – No… nie. – Co… Co tu robisz, Jase?

Nie odpowiedział od razu, ale kiedy spojrzał na mnie szarymi oczami, wzrok miał zadziwiająco ostry. – Chcę z tobą porozmawiać. – Tyle się domyśliłam, ale wydawało mi się, że powiedziałeś już wszystko, co chciałeś powiedzieć i nie spodziewałam się ciebie tutaj. – Poczułam się jak suka, rzucając to tak bezpośrednio, ale była to prawda. W pewnym sensie zasługiwał na to. Nie byłam niczyją wycieraczką. Jase odwrócił wzrok, wyprostował się, a potem pochylił i usiadł obok mnie. Poczułam lekki zapach alkoholu, kiedy na mnie spojrzał. Bez słowa wyciągnął rękę i chwycił moją. Otworzyłam szeroko oczy, kiedy uniósł moją dłoń, odwrócił ją i złożył na niej pocałunek. Tak. Był pijany. Skóra mnie zapiekła w miejscu, którego dotknęły jego wargi, jak porażona prądem. Nie mogłam wydusić z siebie słowa, przyglądałam się, jak opuszcza moją dłoń na kolana. – Jestem dupkiem – oznajmił. Zamrugałam powoli. – Nie powinienem był mówić tych bzdur, które powiedziałem ci wcześniej. To było nie w porządku, a poza tym kłamałem. – Wziął głęboki oddech i przeniósł wzrok na pustą ławkę naprzeciwko nas. – Tamtego wieczoru nie byłem pijany. Byłem zupełnie trzeźwy. Serce zaczęło mi dudnić w chwili, kiedy pocałował mnie w rękę, a gdy mówił, jeszcze bardziej przyspieszyło. – Wiem. – Mój głos był ledwie słyszalnym szeptem. – I wcale nie myślałem, że miało to dla ciebie jakieś znaczenie dlatego, że jesteś we mnie zakochana ani nic takiego. – Jeden kącik jego warg znów się uniósł, ale w tej kwestii akurat miał rację. Ten pocałunek znaczył dla mnie wszystko. – Po prostu… Nie powinienem był cię całować tamtego wieczoru ani cię dotykać. Nie dlatego, że to było beznadziejne ani nic takiego, ale dlatego, że jesteś młodszą siostrą Cama. Jesteś nietykalna. Wpatrywałam się w niego, a trzepotanie, które czułam w środku, przeniosło się z piersi do żołądka. Czy to był problem Jase’a? Czuł się źle, bo Cam był jego przyjacielem. Poważnie? Miałam ochotę walnąć go w łeb. I miałam ochotę wsunąć mu się na kolana, bo skoro to był jego wielki problem, moglibyśmy sobie z tym poradzić. Prawda? Czy jednak miało to jakieś znaczenie? Ale siedziałam tak, wpatrując się w niego, jak za każdym razem, kiedy przyjeżdżał do Cama. Gdybym zaczęła chichotać, sama dałabym sobie w twarz. – Tamta chwila… wymknęła mi się wtedy, Tess. Jesteś… jesteś piękną dziewczyną. Zawsze byłaś i, cholera, to się nie zmieniło. Uważał, że jestem piękna. Zaraz, zaraz. Tamta chwila mu się wymknęła? Pokręciłam głową, bo nie wiedziałam do końca, czy zostałam skomplementowana, czy obrażona. – W każdym razie chciałem cię tylko przeprosić. – Zerknął na mnie, połowa jego twarzy była w ciemności. – A jeżeli masz mnie za skończonego dupka, doskonale cię rozumiem. To, co powiedział wcześniej, dalej lekko kłuło, jakbym wdepnęła w gniazdo os, ale to, co mówił teraz, łagodziło pieczenie. – Nie myślę tak. Jase zamarł na chwilę, a potem odwrócił się do mnie, znów przechylając głowę na bok. Nasze

spojrzenia się spotkały, a ja zorientowałam się, że nie jestem w stanie oderwać od niego wzroku. – Jesteś taka… słodka. Słodka? Powstrzymałam się, żeby nie splunąć. Wszystko jasne, Jase miał mnie za słodką, miłą, niewinną i uroczą jak stary, puszysty miś. Niezupełnie chciałam, żeby tak mnie widział. On pierwszy oderwał wzrok, a mnie uszło powietrze z płuc. Oblizałam wargi i przesunęłam krawędzią karty po miękkiej flaneli moich spodni od piżamy. – I postanowiłeś przyjść w środku nocy, żeby mi to powiedzieć? – Przecież nie jest środek nocy – powiedział, uśmiechając się lekko. – Raczej wczesna noc. – Niewiele to zmienia. – Uniosłam brwi. – Gdybyś wypiła połowę osiemnastoraka, może by zmieniło. Zagryzłam wargi, bo przypomniało mi się, że nie jest po prostu lekko wstawiony. – Dlaczego nie poczekałeś z tą rozmową, aż, nie wiem, wytrzeźwiejesz i wzejdzie słońce? – Nie mogłem czekać – odpowiedział bez chwili zawahania, tak szybko, że nie miałam wątpliwości, jakie to dla niego ważne. – A impreza była do dupy. – Tak? – Z jakiegoś powodu nie mogłam sobie wyobrazić, żeby taka impreza aż tak się nie udała. Jase skinął głową i ściągnął brwi. – To… Cały czas tłukło mi się po głowie. Próbowałem to zapić. Nie zadziałało. Stwierdziłem, że muszę ci o tym powiedzieć, zanim rozwiną się u mnie paskudne objawy zatrucia alkoholowego. Więc to nie impreza była taka do dupy, ale raczej on czuł się na tyle winny, żeby mnie odnaleźć. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. Miałam na jego punkcie obsesję, a w pewnej chwili wydawało mi się nawet, że jestem w nim szaleńczo, głęboko zakochana. I tamtej nocy, kiedy mnie pocałował… cóż, pomyślałam sobie wiele głupich rzeczy. Że obudzi się następnego ranka i wyzna mi dozgonną miłość i oddanie w obecności Dzieciątka Jezus i całej mojej rodziny. I że wszyscy będą tym faktem zachwyceni, z Camem włącznie. Że czasami związki pomiędzy maturzystką a studentem się udają. Że Jase będzie co weekend odwiedzał mnie, a nie mojego brata i że będzie przyjeżdżał na moje recitale taneczne i odwiedzał mnie w Nowym Jorku, kiedy wyjadę do szkoły baletowej i… I nic takiego się nie stało. Jase i Cam wyjechali następnego ranka, zanim się obudziłam i nie widziałam go aż do rozpoczęcia nauki w Shepherd. W pewnym momencie w zeszłym roku wydawało mi się, że wybiłam sobie Jase’a z głowy, przypisałam wszystko głupim, naiwnym fantazjom i nawet umówiłam się z kimś raz czy dwa, ale tak naprawdę uciekałam przed tym wszystkim. Wcale się nie otrząsnęłam. Najwyraźniej. I widząc Jase’a, będąc obok niego, przypomniałam sobie wszystko, co mnie do niego przyciągało – jego dobroć, poczucie humoru, inteligencję. I chociaż niektóre z tych cech nie rzucały się teraz w oczy, wiedziałam, że nadal są. Fakt, że odnalazł mnie o pierwszej w nocy, żeby mnie przeprosić, był tego najlepszym dowodem. Odchylił się, wyprostował długie nogi. – Tess… Tess… Tess… – Co? – Zmusiłam się, żeby znowu na niego spojrzeć, bo już za długo wpatrywałam się w żywopłot.

Jase znowu mi się przyglądał, z zupełnie nieodgadnioną miną. Oczy miał teraz bardzo jasne, niemal srebrne, a spojrzenie głębokie. Wydał gardłowy dźwięk, w połowie klnąc, w połowie jęcząc. Nie rozumiałam tego. Podążyłam wzrokiem za jego spojrzeniem i wzięłam drżący oddech. Dotarło do mnie, że nie mam stanika, a chłodne nocne powietrze i cienki top nie ukrywały tego, co się we mnie dzieje. A w tej właśnie chwili działo się we mnie strasznie dużo. Sutki miałam twarde, widoczne przez materiał. Poczułam, że policzki robią mi się gorące i zaczęłam rozcierać ręce, ale wtedy dotarło do mnie, że Jase patrzy, naprawdę patrzy. A jak na kogoś, kto twierdził, że „ta chwila mu się wymknęła”… Chwileczkę. Teraz faktycznie był pijany. – Co? – spytałam znowu, zakładając sobie ręce na piersiach. Uniósł palące spojrzenie, a ja mogłam przysiąc, że zawisło na moich wargach. – Dlaczego tu przyjechałaś? W to miejsce? Pytanie mnie zaskoczyło równie mocno, jak sposób, w jaki je zadał, jakby nigdy w życiu się mnie tu nie spodziewał, na tym samym uniwersytecie, na którym studiował on. – Ja… moja noga… – Nie potrafiłam mówić pełnymi zdaniami? Delikatny powiew wiatru zmierzwił mi włosy. – Nie wiedziałam, co innego mogę robić. – Nie brałaś pod uwagę studiów, prawda? – Nie. Nie takich. – Więc co… – Jase przerwał i chwycił kosmyk moich włosów. Odgarnął je, palcami muskając mój policzek, przyprawiając mnie o delikatny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Jego dłoń zatrzymała się może na sekundę, a potem opadła w miejsce pomiędzy nami, w miejsce, które nagle wydało mi się o wiele mniejsze. – Co studiujesz? – Nauczanie początkowe. Kącik jego warg uniósł się jeszcze raz, a on położył prawą rękę na oparciu ławki, cały czas patrząc mi w oczy. – Do tego potrzeba szczególnego charakteru. – Niby czemu? – Decyzja została podjęta właściwie w ostatniej chwili, bo nie zamierzałam podejmować normalnej pracy. Otworzyłam wykaz kierunków i wybrałam jeden praktycznie na chybił trafił. Uczenie wydawało się dobrą, stabilną perspektywą. Planem B, z którego nie miałam zamiaru robić użytku. – Dzieci są trudne, Tess, zwłaszcza w tym wieku. – Ty coś o tym wiesz – uśmiechnęłam się, przypominając sobie, jaki jest dla swojego młodszego brata. – Ale lubię dzieci. Przez jego twarz nagle przemknął cień. – Słuchaj, lepiej już pójdę. Jest późno, ty pewnie chciałabyś dalej spać. – Zaczął się pochylać, ale się zatrzymał. – Jesteśmy przyjaciółmi, prawda? Ty i ja? Jak… jak wcześniej? Jak przed pocałunkiem. Przygotowałam się na nagłe łomotanie serca. No właśnie. Nawet jeżeli Jase myślał, że jestem piękna i czuł, że go pociągam, nie miał zamiaru w to brnąć. Czy to przez Cama, czy coś innego, to, co do mnie czuł, nie było wystarczające. I nie miało to znaczenia. Mogłam się z nim przyjaźnić. Nie zamierzałam długo tu tkwić. Jak tylko się wyleczę, po zakończeniu semestru wrócę do studia.

Jase… Jase jeszcze raz stanie się wspomnieniem. – Tak. – Zdobyłam się na uśmiech. – Jesteśmy przyjaciółmi. – Dobrze. Świetnie. – Uśmiech na jego twarzy się rozciągnął i był to znów ten wielki uśmiech, ten, który nie ujmował mu piękna, ale na widok którego pewnie w całym kraju spadały majtki. Wstał, a ja patrzyłam, jak przechyla się na lewo. Wyciągnął ręce, żeby złapać równowagę. – Au. Kiedy wyciągnął z kieszeni kluczyki samochodu, poderwałam się na równe nogi. Tym razem nie poczułam bólu w kolanie. – Nie pojedziesz. – Nic mi nie jest. – Spojrzał na mnie i się roześmiał. – Owszem, jest, nie możesz nawet ustać prosto. – Całe szczęście, że prowadząc, nie trzeba stać prosto. – Jase… – zmrużyłam oczy. Zrobił kolejny chwiejny krok, a ja chwyciłam go za rękę, obejmując dłonią przedramię. Nie było mowy, żeby udało mi się zacisnąć dłoń. Zaskoczył go ten kontakt i jego wzrok powędrował w moją stronę. Ja też byłam zaskoczona. Ciepło jego skóry naznaczyło moją, ale wykorzystałam sytuację. Wyrwałam mu kluczyki z dłoni i cofnęłam się. – Nie pojedziesz. Jase nie próbował odebrać mi kluczyków. – Więc co mam według ciebie zrobić? Spać na ławce? Mogłam mu poradzić, żeby zadzwonił po któregoś ze swoich kolegów, ale powiedziałam coś innego. – Możesz zostać u mnie. Jego oczy otworzyły się szeroko. Zaśmiał się krótko. – Zostać u ciebie? – Tak, co w tym takiego śmiesznego? – Spojrzałam na niego gniewnie. Chciał odpowiedzieć, ale najwyraźniej zastanowił się nad tym, co chciał powiedzieć. Na kilka sekund zapadła między nami cisza. – Cam mnie zabije. – Cam zabije mnie, jeżeli pozwolę ci odjechać. Poza tym w mieszkaniu jest kanapa. Nie będziesz spał ze mną w łóżku. W świetle latarni oczy mu zalśniły. Spojrzenie, jakie nagle pojawiło się w jego oczach, sprawiło, że zaczęły mnie piec uszy. – Co za różnica, kanapa czy twoje łóżko – powiedział w końcu. – Twój brat i tak mnie zabije. Był cień szansy, że Cam mógłby to zrobić, ale byłby bardziej wkurzony, gdybym pozwoliła mu odjechać. Poza tym, żadne z nas nie mogło zadzwonić po Cama, żeby przyjechał zabrać jego pijany tyłek. Jak wytłumaczylibyśmy obecność Jase’a? – Nie musi wiedzieć. Jase nie wyglądał na przekonanego, ale kiedy odwróciłam się w stronę wejścia, poczłapał i mnie dogonił. W milczeniu szedł ze mną do akademika i wszedł do pokoju. – Debbie jeszcze nie wróciła. – Włączyłam lampę podłogową. – Może spędzi noc z… – Erikiem – przerwał Jase, rozglądając się po małym pokoju. Nie mogłam uwierzyć, że po raz pierwszy był w takim mieszkaniu. – Są jeszcze na imprezie. Kto mieszka w drugim pokoju?

– Nie wiem. – Podniosłam poduszkę z podłogi i położyłam ją na kanapie, przy poręczy. – Nigdy ich nie widziałam. Chyba wampiry czy coś takiego. Zachichotał, przechodząc obok mnie i usiadł na kanapie. Sekundę później leżał na plecach z zamkniętymi oczami, a jego pierś unosiła się i opadała miarowo. Nieźle. Niesamowicie musiało się tak szybko zasypiać. Westchnęłam, poszłam do sypialni i z nóg łóżka wzięłam narzutę, którą uszyła mama i wróciłam z nią do pokoju. Nie poruszył się przez ten czas, kiedy podeszłam i stanęłam pomiędzy ławą i jego długimi nogami, ale jego srebrzyste oczy otworzyły się, tworząc wąskie szparki. – Przyjaciele? – wymruczał. Cień rozczarowania znikł, kiedy serce mi podskoczyło na widok jego uśmiechu. Byłam taką idiotką. Przykryłam go kocem i odwróciłam się, żeby się cofnąć. Ruchem tak szybkim, o jaki nie podejrzewałabym pijanego chłopaka, chwycił mnie za nadgarstek i przytrzymał zaskakująco delikatnym uściskiem. – Tess? – Ledwie mógł utrzymać powieki. – Jesteśmy przyjaciółmi? Zabrakło mi tchu, kiedy jego kciuk zataczał powolne, leniwe kręgi na mojej dłoni. Delikatny dotyk wyprawiał niesamowite rzeczy z moim mózgiem, zupełnie odbierając mi rozum. – Tak. Jesteśmy przyjaciółmi. – To dobrze – powiedział, powtarzając to, co powiedział na dworze. – Super. Nie wypuścił mnie, ale pociągnął mnie, aż moje biodro znalazło się na kanapie tuż obok niego. Tyle myśli wirowało mi w głowie, a ja nie mam pojęcia, dlaczego powiedziałam akurat to, co powiedziałam po chwili. – Skąd wiedziałeś, w którym akademiku mieszkam? – Mam swoje sposoby. – Jego dłoń przesunęła się po mojej ręce i zatrzymała tuż pod łokciem, gdzie jego kciuk poruszał się po wrażliwej skórze. Co on wyrabia? Byłam raczej pewna, że nie mieści się to w granicach przyjaźni. Ja z całą pewnością nie robiłam takich rzeczy z moimi przyjaciółmi. Ale, prawdę mówiąc, nie miałam wielu przyjaciół facetów, tylko tych kilku ze studia. A Jase nigdy wcześniej nie dotykał mnie w ten sposób. Nawet kilka sekund przed tym, zanim mnie pocałował. Rozmawialiśmy, uściskałam go na dobranoc, ale kiedy chciałam się odsunąć, przytrzymał mnie i… chwila mu się wymsknęła. Czy tym razem znowu chwila wymsknie nam się spod kontroli? Był pijany. To było całkiem możliwe, choć ja wiedziałam, że powinnam się od niego odsunąć z tysiąca różnych powodów, ale nie zrobiłam tego. I właśnie dlatego byłam głupia. Ale się nie odsunęłam. Delikatne kółka, które zataczał jego kciuk, przyprawiały mnie o lekkie dreszcze. Ból wypełnił moje piersi i przesuwał się w dół ciała. Moje wargi rozchyliły się bezwiednie. Boże, doskonale wiedziałam. Naprawdę widziałam, ale nigdy, przenigdy nie reagowałam w ten sposób na zwykły dotyk. Nie wiedziałam nawet, że to możliwe, żeby moje wnętrzności skręcały się w tak rozkosznym bólu pod wpływem czyjegoś kciuka pod moim łokciem. – Przyjaciele – wymruczał znowu i pociągnął mnie w dół. Z łomoczącym tętnem nie cofnęłam się. Nie przeszła mi nawet przez głowę taka myśl, kiedy jego głowa się uniosła i ciepły oddech zatańczył na moich wargach, a potem na policzku. Zadrżałam, kiedy uniósł pierś, ocierając się o moją.

W mojej piersi rozpaliło się dziwne uczucie, które miało posmak paniki. Nie wiem, jak odzyskałam samokontrolę. Znalazłam w sobie siłę, która mnie zaskoczyła i odsunęłam się, zanim naprawdę zamieniłabym się w wycieraczkę z napisem „Witamy”. Jase trzymał mnie, kiedy starałam się podnieść i usiąść. Mnie brakowało równowagi, on był pijany, do tego lekko mnie ściskał, a narzuta, którą tak ładnie go przykryłam, utrudniła sprawę. Jakimś cudem nogi mu się w nią zaplątały. Cofnęłam się i wpadłam na ławę. On przesuwał się, kładąc mnie, w połowie leżąc, w połowie siedząc. Stoczyliśmy się z kanapy. Upadłam na plecy, a Jase na mnie, pozbawiając mnie powietrza. Po chwili zamrugałam i otworzyłam oczy. Leżałam przyciśnięta do dywanu, nie byłam w stanie poruszyć ręką ani nogą. – O mój Boże – pisnęłam. – Żyjesz? Roześmiał się nisko, położył mi dłonie na ramionach i podniósł się. Powietrze napłynęło mi do płuc. – Tak. Nieźle… nic ci nie jest? – Nie. A tobie? – Nie wiem. – Jego gęste ciemne rzęsy opuściły się, a on się uśmiechnął. – Chyba cię połamałem. – Pytałam, czy tobie nic nie jest – wyjaśniłam tonem, który nawet dla mnie brzmiał dziwnie. Jego ciężar i bliskość sprawiły, że krew wrzała mi w żyłach. – Moje połamanie nie ma tu nic do rzeczy. – Bardziej martwię się o ciebie, złagodziłaś mój upadek. Jakie to słodkie, Tess – zachichotał i, dobry Boże, wiedziałam, że jest nieźle wstawiony, ale, cholera, czy on musiał być słodkim, chociaż niezdarnym pijanym? Wierciłam się, żeby wyswobodzić ręce, on się poruszył i nasze ciała przylgnęły do siebie na wszystkie możliwe sposoby. Zamarłam, kiedy z jego piersi wydobył się szorstki, seksowny dźwięk. Uniosłam wzrok i spojrzałam mu w oczy, Żadne z nas się nie poruszyło. Żadne z nas się nie odezwało. Jego wargi rozchyliły się, biorąc szybki, płytki oddech. Moja pierś uniosła się na jego piersi pod wpływem głębokiego, niepewnego oddechu. Czułam go przez cienkie spodnie, tam, gdzie twardniał między moimi udami. Nie można było się nie zorientować, nie dało się ukryć jego długości i grubości. Słodki, gwałtowny płomień obejmował moje ciało, które w kilku miejscach ostro pulsowało, kiedy wpatrywał się we mnie. Wniebowzięta obserwowałam, jak jego oczy zamieniają się w płynne srebro. Dreszcz przebiegł mi kilka razy po kręgosłupie. Pulsowanie wzmagało się od środka, rozlewając się w stronę kończyn. Wzrok miał lekko nieobecny i powiedziałam sobie, że jest pijany, ale ta świadomość w najmniejszym stopniu nie złagodziła mojego pożądania ani żaru w jego oczach. – To… to niespodziewane – powiedział głosem, który pobudził końcówki moich nerwów. – Tess… ja… – Zamknął oczy i odetchnął ciężko. – Tak mi się miło na tobie leży, za miło. Serce zatrzymało mi się na chwilę, a potem przyspieszyło. Jego słowa wzbudziły pragnienie, o którym miałam niewielkie pojęcie. Wiedziałam tylko, że chcę się mocno do niego przytulić i mocno trzymać. – Miło to niewłaściwe słowo. Może: idealnie? – Mówił właściwie tak, jakby mówił do siebie. – Cholera – jęknął, a potem jego biodra opuściły się powoli, przyciskając się do miejsca, w którym czułam największy ból. Zadarłam palce u nóg i westchnęłam. Jego duże ciało przebiegł dreszcz. – Wierzysz w przeznaczenie?

Pytanie było niespodziewane, ale nie zdołało się przedrzeć przez mgłę w mojej głowie. – Nie wiem – wyszeptałam. – A ty? – To znaczy, wierzysz, że niektóre rzeczy są nam po prostu pisane? – wymruczał, opuszczając głowę. Jego wargi musnęły moją szyję. Kolejne stłumione westchnienie wydobyło się z moich ust. – Że choćbyś nie wiem, co robiła, co sobie mówiła, coś, co ma się wydarzyć, i tak się wydarzy? Niektórych rzeczy chyba nie można powstrzymać. Moje ciało wzięło górę nad rozumem, nie docierało do mnie, co mówił i nie byłam pewna, czy on sam wie, co mówi. Prawą rękę miałam wolną, poruszyłam powoli dłonią i dotknęłam palcami jego chłodnych, jedwabistych kosmyków. Jego wargi znów musnęły moją skórę, a koniuszek jego języka dotknął miejsca, gdzie bił puls. Odskoczyłam, sprawiając, że dolne połowy naszych ciał przywarły do siebie. Pocałował mnie w to samo miejsce, delikatnie przygryzając skórę tak, żeby nie zostawić śladu, ale wrażenie wywołało we mnie burzę. – Nie wiedziałaś. – Przeniósł ciężar ciała na jedną rękę, a jego dłoń błądziła po moim policzku, przechylając mi głowę do tyłu. W żyłach czułam wrzenie, niebezpieczne jak letnia burza. – Czego nie wiedziałam? Jase pokręcił głową, szorstkim opuszkiem kciuka gładząc moją dolną wargę. – Ja nie zawsze… przyjeżdżałem zobaczyć się z Camem. Nie był jedynym powodem moich cotygodniowych przyjazdów. Jestem bydlakiem, naprawdę. Ile ty miałaś wtedy lat? Szesnaście? Ja pierdolę. Te słowa w połączeniu z jego bliskością podziałały jak eksplozja, ale miałam niewiele czasu, żeby je roztrząsać i szaleć z ich powodu czy nawet kwestionować. Jego głowa się opuściła, a moje ciało zesztywniało. Miał zamiar mnie pocałować, a ja nie miałam zamiaru go odepchnąć. Nie teraz. Nie po tym, co przed chwilą wyznał. Nie przy tym, jak nabrzmiewała mi pierś, wymazując potworne, paskudne wcześniejsze wrażenie. Jego wargi musnęły krawędź mojego nosa, a potem złożył pocałunek na moim czole i zsunął się ze mnie na bok. Dłoń, którą obejmował mój policzek, przesunęła się niżej, pomiędzy moje piersi i zatrzymała się tuż nad pępkiem. Ten słodki pocałunek chwycił mnie za serce, ale czekałam, aż te wargi przesunął się bardziej w dół. Ale tego nie zrobiły. Odwróciłam głowę w jego stronę i otworzyłam oczy. Szczęka mi opadła, kiedy do mnie dotarło. Jase obok mnie na podłodze spał jak zabity.

Rozdział 4 W

mojej głowie zamieszkał Forrest Gump. Ciągle tłukły mi się po głowie słowa: „poznasz głupiego po czynach jego”. Powinnam była zignorować wiadomość od Jase’a. Powinnam była mu przytaknąć, kiedy nazwał siebie dupkiem. Powinnam była zadzwonić po kogoś, żeby zabrał jego pijany tyłek. Nie powinnam była wzdychać do czegoś więcej niż pocałunek w czoło. I zdecydowanie nie powinnam była dać się omamić niczemu, co powiedział zeszłej nocy, bez względu na to, jak strasznie chciałam mu wierzyć, bo był pijany. Pijany mówi, co trzeźwy myśli. Tak mawiał tata, ale nie sądzę, że miał rację. Nie w świetle dnia. Nie udało mi się wczoraj wciągnąć Jase’a na kanapę. Więc wsunęłam mu poduszkę pod głowę i przykryłam go narzutą. Usiadłam później na kanapie, zamierzając wstać i pójść do łóżka, ale trochę się zapatrzyłam na śpiącego Jase’a. Jak powiedziałam, poznać głupiego po czynach jego. Przyglądając się jego łagodnym rysom, których nie było widać, kiedy nie spał, sama zasnęłam. Kiedy się obudziłam w niedzielny poranek, byłam owinięta narzutą, którą go przykryłam. A pod głową zamiast poręczy miałam poduszkę. Jase’a nie było. Ogromnie chciałam wierzyć, że zeszłej nocy powiedział prawdę i że to coś znaczyło, bo ten pocałunek… był taki słodki. Ale był pijany, a teraz go nie było. Doceniałam to, że mnie przeprosił. To był dobry punkt wyjścia do przyjaźni, ale miałam ochotę kopnąć się w tyłek za to, że wybiegłam w środku nocy z nim porozmawiać jak desperatka i że miałam nadzieję na to, że mnie pocałuje. W każde inne miejsce oprócz czoła, ale pocałunek był taki… taki słodki. – Ech. – Ukryłam twarz w dłoniach. Tak mnie zaskoczył swoją wiadomością. Cholera, myślałam, że celowo zgubił mój numer i… cóż, byłam dziewczyną. To miałam na swoje usprawiedliwienie. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Powtarzałam to sobie bez przerwy. Musiałam wbić to sobie do opornej głowy. – Nie wyglądasz na wyspaną. Uniosłam głowę na dźwięk głosu Debbie. Stała w progu z dwoma kubkami kawy w rękach. – Aaach… Brązowe włosy spięte miała jaskrawofioletową klamrą. Podała mi ciepły kubek. – Mam pytanie. – Okej. – Usiadłam na łóżku, krzyżując nogi. – A ja mogę mieć odpowiedź. Zsunęła sandałki, posłała mi przelotny uśmiech, a potem usiadła na łóżku naprzeciwko mnie. – Więc wróciłam do domu nad ranem… hm… powiedzmy, około czwartej i pomyślałam, że wzrok mnie myli, bo na podłodze spał Jase Winstead, a ty na kanapie, skulona jak dziecko. Rumieniec powoli zakradał mi się na policzki. – Hm… tak… no… Debbie zachichotała, kiedy ja się jąkałam. – Kiedy widzę Jase’a w zaskakujących miejscach, spodziewam się go w łóżku, a nie na podłodze. Tak tylko mówię, ale dalej, wyduś to z siebie. Co on tu robił? Widziałam go na imprezie, ale nie widać było po nim, żeby się dobrze bawił. Ach! Teraz rozumiem! – uśmiechnęła się mocniej. – Chciał być gdzie indziej, tutaj, z tobą! To był duży przeskok logiczny.

– To nie tak. – Widząc jej pełne niedowierzania spojrzenie, wypiłam łyk słodkiej kawy i powstrzymałam się, żeby nie spytać, w jakich to „zaskakujących miejscach” widziała Jase’a. – Poważnie mówię. Znamy się już jakiś czas. Mój brat się z nim przyjaźni. – Wiem, kto jest twoim bratem. Wszyscy wiedzą. – Wygładziła dłonią grzywkę. – Ale nie wiedziałam, że ty też przyjaźnisz się z Jase’em. – Był pijany. – Wzruszyłam ramionami. – Nie mogłam pozwolić mu jechać do domu. Spadł z kanapy. To wszystko. Nie ma co opowiadać. – A co robił tutaj pijany? – Jedna jej ciemna brew się uniosła. Choleeeera. Dobre pytanie. Grałam na zwłokę, wypijając spory łyk kawy. – Widział się z kimś czy coś takiego. Był pijany, napisał mi wiadomość z pozdrowieniami. – Faktycznie, nudna historia. – Zmarszczyła nos. – Przykro mi – roześmiałam się. – Cholera, miałam nadzieję, że usłyszę parę pikantnych szczegółów i będę miała co przeżywać – zaśmiała się, a ja otworzyłam szeroko oczy. – No, Jase ma w sobie tę… Nie wiem… intensywność. Jak facet, który się z tobą pieprzy i odmienia twoje życie. – Pieprzy i odmienia życie? – powtórzyłam głupio. Tych parę razy, kiedy uprawiałam seks, nie zrobiło na mnie większego wrażenia. – To znaczy, ma penis o wielkich możliwościach. Debbie się roześmiała, rzucając się na plecy i przytrzymując styropianowy kubek tak, że kawa się nie wylała. – Penis o wielkich możliwościach? O mój Boże… Uśmiechnęłam się lekko, trzymając kubek przy twarzy. – Erika z tobą nie było? – Nie. Napięcie ustąpiło z szyi. Gdyby był tu Erik, na pewno wróciłby do Cama albo kogoś innego z bractwa. – Mogę cię o coś poprosić? Możesz nie mówić Erikowi, że Jase tu był? Nie chcę, żeby ktoś sobie coś pomyślał… – A na pewno by pomyślał – droczyła się. – Właśnie. I nie chcę, żeby Cam się wściekał bez powodu. Obróciła się na bok i odstawiła kubek na nocną szafkę. – Cam jest nadopiekuńczym bratem? – Nawet nie wiesz jak – prychnęłam. – Ale miło mieć kogoś, kto się o ciebie troszczy. – Wyciągnęła nogi. – Domyślam się, że masz z nim trzy światy, kiedy chodzi o twoich chłopaków. Uniosłam brwi, wypijając kolejny łyk i pomyślałam, że najwyższa pora zmienić temat. – Skoro mowa o chłopakach, jestem zdziwiona, że Erik z tobą nie wrócił. Zagryzła dolną wargę. – Chciał wrócić na imprezę, więc… Więc zawsze dostawał to, co chciał. Jak Jeremy. Spojrzałam na mój kubek i chciałam coś powiedzieć, ale miałam wrażenie, że przekroczyłabym pewną granicę. Jednak milczenie mogło być zabójcze. Nikt w szkole nie zadawał pytań, kiedy widział, jak Jeremy chwyta mnie za ramię albo krzyczy na mnie, bo uznawali to za nieistotne wykroczenia. Wszyscy przymykali oko. Tak było łatwiej.

Zacisnęłam powieki i poczucie bezradności powróciło jak stary przyjaciel w potrzebie, którego nie można się pozbyć. Nie byłam już tamtą dziewczyną. Nie byłam ofiarą. Kiedy telefon Debbie zaczął dzwonić, otworzyłam oczy i zobaczyłam, że szybko wyciąga go z kieszeni. – Cześć, skarbie byłam… – Nagle przerwała, a ja zesztywniałam. – Wiem, tak. Tak! Wyszłam tylko po kawę. Ty… – Obróciła się i opuściła stopy na podłogę. Kiedy stanęła, nasze spojrzenia się spotkały. Na jej policzkach pojawiły się purpurowe plamy. Szybko odwróciła wzrok i wybiegła z pokoju. – Erik, skarbie, przepraszam. Nie wiedziałam… Przystanęła przy drzwiach, pochyliła się, żeby podnieść sandałki, które wcześniej zrzuciła. Bawełniane spodenki podciągnęły jej się na udzie, odsłaniając skórę tuż pod biodrem. Westchnęłam, ale odgłos musiał utonąć w morzu słów, które mówił do niej Erik. Na jej skórze widać było pas żółtawo-niebieskich siniaków. Niektóre stare, niektóre tak świeże, tak intensywnie fioletowe, że wiedziałam, że musiały powstać w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Debbie się wyprostowała, sandałki dyndały jej na czubkach palców. – Już jadę. Muszę tylko zatankować, wiem, że kazałeś mi zatankować wczoraj w nocy, ale było późno… – Wstrzymała oddech. – Przepraszam. Ścisnęło mnie w piersiach, kiedy patrzyłam, jak drzwi się za nią zamykają. Zamknęłam oczy, ale nie mogłam wymazać tego, co zobaczyłam i tego, co to znaczyło. Wszystkie te siniaki, duże skupisko śladów, znajdowały się w miejscu, gdzie nie można było ich zobaczyć. Były ukryte. Koszula już zaczęła przyklejać mi się do pleców, a prawe kolano bolało. Spacer z zajęć historii w Whitehall na zajęcia muzyki w zachodniej części kampusu był naprawdę nie do zniesienia w tym upale. Jeszcze gorsze było to, że gdybym chciała coś zjeść, musiałabym przemieścić mój szczęśliwy tyłek z powrotem do kampusu wschodniego. – Powinnaś była podjechać autobusem – powiedziała Calla Fritz, przekładając torbę listonoszkę na drugie ramię. – Niepotrzebnie chodzisz tak daleko. – Nic mi nie jest. – Mój radar kłamstw właśnie się uruchomił. – Calla wyciągnęła długą złotą kitkę spod paska torby. Poznałam ją zaledwie tydzień temu, kiedy zaczęłam zajęcia. Miałyśmy razem historię i muzykę, ale w tym krótkim czasie zdążyłam się przekonać, że potrafi być dość ostra, kiedy chce. Poza Debbie była chyba moją jedyną koleżanką. Nie licząc Avery, która była dziewczyną mojego brata i musiała mnie lubić. Mama powiedziała mi tuż przed wyjazdem na studia, że niektóre z jej najdłużej trwających przyjaźni zrodziły się na pierwszym roku studiów. Nie sądziłam, że ze mną będzie tak samo. Nawet moja przyjaźń z Sadi, a tańczyłyśmy razem, odkąd miałyśmy po pięć lat, nie przetrwała. – Zaczęłaś utykać, zanim doszłyśmy do boiska – dodała. Pot sprawił, że okulary słoneczne zaczęły mi się zsuwać z nosa. Poprawiłam je i uśmiechnęłam się do niej. Calla Fritz, niska i pulchna, przypominała mi dziewczynę pinup z lat pięćdziesiątych. Taką, która tańczy w burlesce i zarabia na tym krocie. Ale, podobnie jak ja, Calla była daleka od ideału.

Na lewym policzku miała bliznę, która ciągnęła się od kącika ust do ucha. Pod makijażem prawie nie było jej widać. Nie wiedziałam, po czym jej została i nie spytałam. Pomyślałam, że sama powie, jak będzie miała ochotę. – Zawsze kuleję – powiedziałam. Nie byłam w stanie ukrywać kontuzjowanej nogi przy jasnoróżowym cięciu przebiegającym przez rzepkę. Wolałabym je ukryć, ale nie mogłam znieść późnosierpniowego upału. – I muszę ćwiczyć. Prychnęła. – Widzisz mój tyłek? Powszechnie wiadomo, że hamburger poprawia nastrój. Najlepiej z frytkami. – Rozumiem. Na mnie działa shake mleczny. Roześmiałam się, a potem westchnęłam, kiedy wchodziłyśmy do tunelu, który łączył dwie strony kampusu. Przebiegał pod ziemią i oświetlony był punktowo, więc było w nim dobre dziesięć stopni chłodniej. – Ciekawe, czy ktoś by zauważył, gdybym położyła się tu na środku – zagadnęła Calla. – Pewnie tak, ale byłabym przy tobie ja. Przez resztę drogi Calla narzekała na to, że ona, z dyplomem pielęgniarki, musi chodzić na zajęcia z muzyki. Nie winiłam jej. Był to dość łatwy przedmiot, ale niezbyt interesujący. Nasz wykładowca nie bardzo się starał. Prawie wszyscy brali w zajęciach udział z obowiązku. Uczelnia była dziwna. Przypominała szkołę średnią z mniejszą lub żadną ingerencją rodziców. Nadal musieliśmy chodzić na zajęcia, których nie chcieliśmy, tyle że trzeba było za nie płacić, co naprawdę dawało podstawy do złości. Sala była wypełniona do połowy, zajęłyśmy miejsca z tyłu. Kiedy usiadłam w połowie przejścia, stłumiłam jęk ulgi. Kolano od razu mi podziękowało. Wsunęłam okulary słoneczne na głowę i skrzywiłam się, czując na czole pot. Nie ma to jak być spoconym na zajęciach. Marzyłam o jesieni. – Obudź mnie piętnaście minut przed końcem – powiedziała Calla, osuwając się na krześle. Ona nie zdjęła okularów słonecznych. – Bo wtedy będę miała ochotę próbować się skupić. – Dobrze – uśmiechnęłam się. Sala się zapełniała, a ja zaczęłam przeglądać zeszyt, szukając miejsca, gdzie robiłam notatki w zeszłym tygodniu. Nie zorientowałam się, że ktoś idzie do wolnego miejsca po mojej lewej stronie, aż usłyszałam, jak krzesło skrzypi. Obejrzałam się i opadła mi szczęka. Na krześle obok mnie wyciągał się arogancko Jase Winstead, zginając długie nogi i obie ręce zarzucając leniwie na oparcia krzeseł. W wypłowiałych dżinsach i koszuli wyglądał, jakby miał pełne prawo tu być, zwłaszcza że przy nodze leżał jego plecak. Nie mogłam dociec, co tu robi. Jeden kącik jego warg unosił się w zabawnym lekkim półuśmiechu. – Cześć. Rozejrzałam się, żeby się upewnić, czy jestem na właściwych zajęciach. Calla obok mnie wpatrywała się w Jase’a, zdejmując okulary. Byłam we właściwym miejscu. – Cześć. – Wyglądasz na zaskoczoną. – Uśmiech rozciągnął się o centymetr. – Bo jestem zaskoczona – powiedziałam, ocierając pot. – Co ty tu robisz? – W zeszłym tygodniu miałem spotkanie z opiekunem, żeby się upewnić, czy mam wszystkie

zaliczenia i okazało się, że muszę zaliczyć muzykę, a to były jedyne zajęcia, na których nie ma kompletu. – Uderzył długim palcem w notes. – Więc się zgłosiłem. – Jase przerwał, a jego wzrok powoli powędrował w stronę mojej twarzy. Jego ciało było uosobieniem rozluźnienia, ale w jego spojrzeniu był cień niepokojącej cichej intensywności. – Siedziałem przed tobą. Ty mnie nie widziałaś, ale ja widziałem ciebie. Nie było mowy, żeby Jase znał plan moich zajęć, a jego obecność tutaj nie miała nic wspólnego ze mną ani z jego ostatnią sobotnią wizytą. Doskonale o tym wiedziałam, ale ta świadomość w żaden sposób nie powstrzymała rodzącej się nadziei i podniecenia. – Hm… to… hm… fajnie. Drugi kącik warg Jase’a się uniósł. Policzki mnie piekły, pośpiesznie odwróciłam wzrok. Okej. Poradzę sobie z tym. Jase i ja wszystko omówiliśmy. Jest między nami fajnie. Wszystko jest fajne. Jesteśmy przyjaciółmi. A to, co powiedział i jak się czułam, kiedy leżał na mnie w sobotę w nocy, nie ma znaczenia. Był pijany. Kolejna pomyłka. Chwyciłam się tego, bo rozważając coś innego, na pewno ściągnęłabym na siebie kolejne niepotrzebne zranienie. Zerknęłam na niego ukradkiem. Jego wzrok nadal spoczywał na mojej twarzy, ale powoli zaczął się przesuwać w stronę kolan. Lewą nogę miałam wyciągniętą, a notes trzymałam tak, że doskonale widać było długość blizny ciągnącej się przez kolano. Poczułam, że coraz bardziej pali mnie twarz, przesunęłam notes na prawe kolano. – Te zajęcia są strasznie nudne – oznajmiła Calla, wyciągając rękę i odwracając jego uwagę. – Jestem Calla, tak w ogóle. On sięgnął do niej lewą ręką, uścisnął jej dłoń i jego wzrok zatrzymał się na jej twarzy. Nie wbił spojrzenia w jej bliznę, w kwestii współczucia należały mu się punkty dodatkowe. – Jestem… – Jase Winstead – powiedziała, opierając się. – Znam cię. To znaczy, nie znam cię, słyszałam o tobie. Jego brwi się uniosły, a na jego szerokich policzkach pojawiły się delikatne różowe plamy. Czyżby się rumienił? – Tak? – spytał. Skinęła głową, a na jej wargach pojawił się poufały, niemal porozumiewawczy uśmiech. – Chyba każda dziewczyna w tym kampusie o tobie słyszała. Przewróciłam oczami. – Ach, rozumiem – zachichotał. – Tak? – Uniosłam brew. Skupił się na przedniej części sali, kiedy do środka wszedł profesor, i zagryzł dolną wargę. W jego zachowaniu było coś chłopięcego, ale w dziwnym sensie, również zmysłowego. Mięśnie brzucha mi się ścisnęły pod wpływem nagłego obrazu jego przygryzającego moją dolną wargę tak, jak przygryzał szyję. Poczułam mrowienie w tamtym miejscu, kiedy sobie przypomniałam. Miałam wrażenie, że przez żyły przebiegł mi prąd na wspomnienie tego, jak kołysał biodrami. Boże, Boże, chyba powinnam się z kimś przespać czy coś takiego. – Można by powiedzieć, że jestem dość popularny… – zauważył w końcu. – U kobiet? – rzuciłam, wyciągając z torby długopis. – Może. – Gęste rzęsy opadły, a on spojrzał na mnie ukradkiem.

– Na pewno – wymruczała Calla pod nosem. Uśmiechnęłam się, kiedy Jase poruszył się na krześle. Czyżby czuł się niezręcznie, słuchając o swojej gwiazdorskiej reputacji? Coś podobnego. – Więc – zaczęłam, bo nie mogłam się powstrzymać i musiałam się z nim droczyć. Mówiłam cicho, bo wykładowca zaczął omawiać sześć elementów muzyki. – Czy te kobiety mają do powiedzenia o tobie dobre, czy złe rzeczy? Milczał, zapisując słowa: „rytm i melodia”. Nie sądziłam, że odpowie. – Zależy, kogo spytasz. – A od czego zależy? Jego uśmiech znów rozciągnął się z jednej strony. – Od kilku czynników, ale mogę cię zapewnić, że większość miałaby do powiedzenia wiele dobrych rzeczy. – Jego jasnoszare oczy znów odszukały moje, a on pochylił się, aż poczułam, jak jego ciepły oddech tańczy mi na policzku. – Właściwie, cudownych rzeczy. Serce mi zamarło. Czyżby on ze mną flirtował? Przełknęłam z trudem ślinę. – Na przykład jakie? Nie odpowiedział, więc zmusiłam się, żeby się skupić na wykładzie. Czułam, że Calla się na mnie gapi. Nie miała pojęcia, skąd znałam Jase’a i pewnie myślała, że jestem jedną z tych dziewczyn, które mają wiele, wiele dobrych rzeczy do powiedzenia na jego temat. Chciałabym móc powiedzieć, że jego uwaga wynikała z zarozumiałości i niczego więcej, ale wiedząc, jak cholernie dobrze całował, byłam pewna, że w innych kwestiach przejawiał podobne zdolności. Dziewczyny pewnie zachwalały jego talent na portalach społecznościowych. Jase poruszył się na krześle, a ja zesztywniałam, kiedy poczułam na szyi jego oddech, tuż pod uchem, drażniący to wrażliwe miejsce, przez co chciałam się odwrócić, to samo miejsce, które wcześniej przygryzał, lizał, a potem pocałował. – Chyba doskonale wiesz, o jakich rzeczach tak dobrze mówią – powiedział ledwie słyszalnym szeptem. Nie miałam pojęcia, o czym była mowa na zajęciach wychowania muzycznego. Świadomość bliskości Jase’a zupełnie mnie rozkojarzyła. Za każdym razem, kiedy jego noga albo ręka ocierały się o moje, przepadałam na dobre. A miałam przed sobą cały taki semestr. Jakaś część mnie chciała z tego powodu narzekać, ale okłamywałabym siebie. Wiedza, że będę widywać Jase’a trzy razy w tygodniu, rozpaliła we mnie prawdziwe pragnienie uczestniczenia w tych zajęciach. Bo właściwie, co złego w tym, że ma się ochotę nacieszyć oko? Jase wyszedł z Callą i ze mną i miałam wrażenie, że temperatura wzrosła o dziesięć stopni, a słońce świeciło o wiele mocniej. – Gdzie teraz idziecie? – spytał, przeczesując dłonią zmierzwione fale. – Ja idę do akademika – odpowiedziała Calla, poprawiając okulary. Zerknęła na mnie. – A ty chyba wracasz do wschodniej części? Pomyślałam o morderczym spacerze, jaki mnie czeka i skinęłam głową.

– Tak, w końcu. Mam o pierwszej zajęcia w Knutti. Więc mam godzinę, żeby tam dotrzeć. – Mogę cię podwieźć – zaproponował, stając przed pawilonem, otaczającym wydział sztuki. Jego wzrok na chwilę powędrował w dół, ale nie na tyle szybko, żebym nie wiedziała, że sprawdza, co z moją nogą. Zesztywniałam. – Mogę zostać twoim osobistym kierowcą – dodał z szelmowskim uśmiechem. Na chwilę lekko zatraciłam się w tym uśmiechu i ścisnęło mnie w żołądku, ale udało mi się pokręcić głową. – Dzięki, ale nie musisz sobie robić kłopotu. Jase kiwnął komuś, kto go zawołał, ale nie spuszczał ze mnie wzroku. – Podwiozę cię. I tak tu zaparkowałem, z tyłu. – Ale… – To nic wielkiego. – Skrzywił się na widok mocnych świateł przejeżdżającego samochodu. – I tak tam jadę. – Bardzo miło z twojej strony – powiedziała Calla, posyłając mi spojrzenie, którym mówiła, żebym się, do cholery, zamknęła. – Kolano jej mocno dokucza. Zarumieniłam się, zawstydzona. – Noga wcale mi tak bardzo nie dokucza. I muszę ćwiczyć. Chodzenie jest dobre… – pisnęłam, kiedy Jase chwycił mnie w pasie, objął i przerzucił sobie przez ramię, jakbym ważyła niewiele więcej niż worek cukru. Torba zsunęła mi się z ramienia i upadła na chodnik. – Co ty wyrabiasz? – Stoję i rozprawiam o tym, czy możesz iść do wschodniej części, a w tym upale brakuje mi cierpliwości. Chwyciłam go za koszulę na plecach, bo przez włosy nic nie widziałam. – Więc idź! Do cholery, co to ma wspólnego z tym, że łapiesz mnie jak jaskiniowiec? – Bo tam nie pójdziesz. – Zacisnął rękę na moich udach, niebezpiecznie blisko tego, żeby położyć mi dłonie na tyłku. – Tyle ma wspólnego. – No to jest metoda. – Calla się roześmiała. – Nie pomagasz mi. – Uniosłam głowę i spojrzałam na nią gniewnie przez włosy. Uśmiechnęła się do mnie, podniosła moją torbę i podała ją Jase’owi, który wyciągał po nią rękę. – Do zobaczenia. – Zdrajczyni – mruknęłam. – Dzięki. – Jase się obrócił, a ja trzymałam się z całych sił. Ruszył chodnikiem. – Jak ci tam, do góry? – A jak myślisz? – warknęłam. Kiedy mijaliśmy grupę studentów, wybuchnęli śmiechem na nasz widok. – Tak właśnie Jase zarywa laski! – krzyknął jeden z chłopaków. Całe moje ciało zesztywniało. Odwrócił się nagle, a ja pisnęłam. Szedł tyłem i chichotał. – Niektóre wymagają bardziej bezpośredniego podejścia. – Ja jestem chętna na bezpośrednie podejście – rozległ się łagodny, kobiecy głos. – Kiedy nie będziesz tak zajęty. Zaklęłam.

– Język, Tess, język. Trzymając się go jedną ręką, drugą walnęłam go w nerkę. – Auć! Moje wargi rozciągnęły się w uśmiechu. – Gdybym drugą rękę miał wolną… Doskonale widziałam, co mu chodzi po głowie. – Jeżeli w ogóle przeszło ci przez myśl, że możesz… Aj! – Westchnęłam przy nagłym podskoku. – Ty dupku. – Chyba zasługujesz na lanie. Otworzyłam usta i chciałam odpowiedzieć ostro, ale zdążył dojść do samochodu, a mnie, z jakiegoś powodu, lanie przestało się wydawać czymś aż tak strasznym. Ale na pewno się tylko droczył, bo mowy nie było, żeby dotknął tyłka młodszej siostry Cama. Opuścił moją torbę i otworzył drzwi. Poruszył dłonią i szorstkie wnętrze dłoni przesunęło się po tylnej stronie moich ud. Zadrżałam mimo upału i w myślach zaklęłam na to, jak moje ciało na niego reaguje. Sięgnął do góry i chwycił mnie za biodra. – Możesz już puścić moją koszulę. – Och. – Wypuściłam go. Jego ramiona zatrzęsły się od śmiechu, a potem moje ciało ześlizgnęło się przodem po jego ciele. Powietrze stanęło mi w gardle przy tym niespodziewanym kontakcie. Pewne części mojego ciała obudziły się do życia. Stopy miałam na chodniku, ale jego dłonie pozostały na moich biodrach. – Już – powiedział głosem niższym niż wcześniej, cofając dłonie. – Dasz radę wsiąść, prawda? Odgarnęłam sobie włosy z twarzy i wzięłam głęboki oddech. – Nie jestem inwalidką. – Tego nie powiedziałem. – Umiem chodzić i umiem wsiadać do samochodów. Podniósł moją torbę i rzucił ją na tylne siedzenie. – Nie wątpię. Uniósł brew, a do mnie dotarło, że będzie stał, dopóki ja nie wsiądę. Westchnęłam, odwróciłam się i wsiadłam. Posłał mu uśmiech, zamknął drzwi, a potem okrążył przód. Odpalił jeepa i z kratek wentylacyjnych dmuchnęło ciepłe powietrze, rozwiewając mi włosy wokół twarzy. Oczy miał jasne, stalowoszare, kiedy na mnie spojrzał. – Okej. Dlaczego nie chciałaś, żebym się podwiózł? – To nie tak, że nie chciałam, żebyś mnie podwiózł. – Poczułam się zakłopotana, kiedy dotarło do mnie, że cały humor znikł. – Naprawdę? – Wyciągnął rękę i zdjął okulary słoneczne z osłony. Wsunął je sobie na nos i oparł się w fotelu. Loki opadły mu na czoło, dotykając krawędzi awiatorów. Święty Boże, w okularach wyglądał nieziemsko. Chociaż oczy miał przesłonięte, nie byłam w stanie uciec przed jego spojrzeniem. Nikt nie patrzył na człowieka tak jak Jase Winstead. Miałam wrażenie, że prześwietla mnie wzrokiem na wylot, warstwa po warstwie.

– Przez sobotnią noc? Byłem nieźle wstawiony. Cholera, nie pamiętam nic, odkąd przekroczyłem próg twojego akademika. – Nic? – Poczułam mrowienie na karku. Pokręcił głową. – Więc Bóg jeden wie, co wygadywałem i robiłem, widocznie musiałem coś powiedzieć, skoro nie chciałaś wsiąść ze mną do jeepa. Miałam ochotę walnąć go w jaja, chociaż nie miałam najmniejszych wątpliwości, że rzeczywiście był pijany – na tyle pijany, żeby nie mieć oporów i powiedzieć mi, że to z mojego powodu tak często odwiedzał Cama, i przed naszym małym interludium na podłodze. Z trudem się powstrzymałam, żeby nie wypomnieć mu tego w twarz, ale czemu miałoby to służyć? Był pijany, a ja wyszłam do niego, a potem przyprowadziłam go do mieszkania. Wszystko to było ulotne i nie mogłam dopuścić do tego, żeby zepsuć tym i tak już trudną sytuację. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam go powoli. – Nie zrobiłeś ani nie powiedziałeś niczego, czym mógłbyś mnie wkurzyć. Przez chwilę milczał. – Ale spałem na podłodze, a ty na kanapie? – Tak… hm… właściwie spadłeś i tak już zostałeś. – Wzruszyłam ramieniem. – Ja zasnęłam na kanapie. – Nieźle – zaśmiał się krótko. Minęło kilka sekund, a ja rozważałam możliwość szaleńczej ucieczki z auta. – Jesteśmy przyjaciółmi? Serce mi stanęło, chociaż wiedziałam, na jakim jesteśmy etapie. – Tak. – Popraw mnie, jeżeli się mylę, przyjaciele się czasem podwożą, prawda? Skinęłam głową, wiedząc, dokąd zmierza rozmowa. – Więc co za problem? Odwróciłam wzrok i odetchnęłam przeciągle. Spędzanie choćby najmniejszej ilości czasu w jego obecności nie pomagało mi w moim postanowieniu, żeby wyzwolić się z tego głupiego zauroczenia, ale był też inny powód. – Nie chcę, żeby ludzie myśleli… – Chwyciłam rąbek spodenek i pokręciłam głową. – Wielu rzeczy nie mogę w tej chwili robić: tańczyć, ćwiczyć, biegać ani nawet iść szybszym krokiem. Mogę spacerować. To właściwie jedyna rzecz, którą mogę. Czułam się trochę głupio po tym, co powiedziałam i wątpiłam, że zrozumie, jak mi ciężko z osoby aktywnej stać się leniem. I to wcale nie słodkim leniem. – Oj, a ja myślałem, że po cichu masz nadzieję na to, że cię podwiozę. – Włączył wsteczny. – Przykro mi, że cię rozczarowałam – roześmiałam się. – Nie jesteś w stanie mnie rozczarować. – Obejrzał się przez ramię, cofając, a ja zastanawiałam się, czy widzi pulsującą żyłę na mojej szyi na te słowa. – Rozumiem, co powiedziałaś. Ciężko człowiekowi, kiedy przyzwyczai się do czegoś jak do oddychania. – To prawda. – Pociągnęłam nitkę, która wystawała ze spodenek. – Tęsknię za tańcem i bieganiem. Wiesz? Za energią. Jest uspokajająca i taka moja… – Nie byłam pewna, czy cokolwiek z tego, co mówię, ma sens. – I już tego nie mam. Zmienił bieg i ruszył do przodu, rozluźniając uścisk na kierownicy. Milczał, jadąc przez parking.

– Wiesz, są też inne rzeczy, którymi możesz się zająć. Na przykład seks? Na pewno jest bardzo relaksujący. – Wiesz, jaka jest jedna z najbardziej uspokajających rzeczy, jaką odkryłem? – spytał, nie mając pojęcia, że moje myśli szczęśliwie grzeszą. – Jazda konna. – Ach… – zamrugałam. – Właściwie nic nie może się z nią równać – uśmiechnął się szeroko. – Mówię ci, Tess. Miałaś kiedyś wrażenie, że fruniesz podczas tańca? – Tak – wyszeptałam, lekko zdumiona. Tego najbardziej mi brakowało. – Tak właśnie się człowiek czuje na końskim grzbiecie. – Skinął głową. – Powinnaś spróbować. Na pewno by ci się spodobało. Poruszyłam się, nie mając pojęcia, co powiedzieć. Czyżby to było zaproszenie na farmę jego rodziców? Co to miało za znaczenie? Wsiadanie na siodło równało się dla mnie zabawie w berka z rozwścieczonym tyranozaurem. – Głodna? – spytał, zmieniając temat, zanim zdążyłam odpowiedzieć. – Jadę do Den. Jest tam Cam i Avery. Jedzenie chyba mają lepsze niż wystrój. To prawda. Wzruszyłam ramionami. – No, dalej. – Wyciągnął rękę i trącił mnie w ramię. – Chodź, zjedz z nami. Moje wargi się uniosły, a ja zerknęłam na niego. To… to był ten Jase, jakiego zapamiętałam. Droczący się. Otwarty. Zabawny. Ktoś, z kim można szczerze porozmawiać. Chociaż było to głupie, złapałam się na tym, że marzę, żeby pamiętał, co się stało po tym, jak wszedł do mnie do akademika. Ale chyba lepiej, że nie pamiętał. – Nie chcę być młodszą siostrą, którą się wszędzie ciąga. – Nie jesteś. Posłałam mu oschłe spojrzenie. – Włóczyłam się za nim pół życia. Poszłam za nim na studia. – Nie poszłaś za nim, Tess. – Przerwał i zwolnił przed znakiem „stop”, zerkając na mnie. Znów miał na twarzy półuśmiech. – I wiesz, co? – Co? – Moje wargi zareagowały, unosząc się w kącikach. – Jemu nie przeszkadza to, że za nim tu przyszłaś. Jest szczęśliwy, że tu jesteś – powiedział. – I mnie też nie przeszkadza to, że tu za nim przyszłaś. I cieszę się, że to zrobiłaś.

Rozdział 5 Dość

szybko przestałam się sprzeczać z Jase’em o to całe jeżdżenie i chodzenie piechotą, zwłaszcza że liście wielkich klonów rosnących na terenie całego kampusu zmieniły kolor z intensywnie zielonych na piękną gamę czerwieni, złota i brązu. Wrzesień przeszedł w październik, a z nim przyszły deszcze, które zdawały się nie mieć końca. Jesień była w pełni, a każdego ranka i nocy od Potomacu nadciągał chłód, ostrzegając, że ta zima może być bardzo mroźna i wilgotna. Przynajmniej raz w tygodniu woził w jeepie babeczkę, schowaną w małej chłodziarce na tylnym siedzeniu. Po drodze do wschodniej części kampusu dzieliliśmy się tym niebiańskim przysmakiem. Zanosiło się, że tym sposobem przytyję przez niego pięć kilo, ale jak na razie spróbowałam rozmaitych babeczek – twix, oreo, truskawkowej, białej czekolady, skittles – ta była niezbyt dobra – bananowo-czekoladowej i z ciemnej czekolady, która była taką rozpustą, że po zjedzeniu jej czułam, że powinnam pójść do kościoła. Dzisiaj zjedliśmy na pół czerwoną aksamitną babeczkę z polewą z serka śmietankowego. Była boska. Ten, kto je piekł, zasługiwał na złoty medal, były zajebiste. Niebo zasnuły gęste, niskie chmury, zanim skończyły się środowe zajęcia z muzyki. Zanosiło się na deszcz. Znowu. Z moim kolanem musiałam wyjątkowo uważać na śliskich chodnikach. Gdybym się przewróciła, nie tylko najadłabym się wstydu, ale naraziła się na komplikacje. Pomachałam Calli na pożegnanie i wsiadłam do jeepa. Jase przekręcił kluczyk w stacyjce i w tej samej chwili uruchomił się kanał Elvisa Presleya na XM. Ech. Kiedy cofał, pochyliłam się i przełączyłam na Octane. Jase się zatrzymał – po prostu zwyczajnie się zatrzymał na samym środku parkingu. – Czy ty zrobiłaś to, co mi się wydaje? – Co takiego? – spytałam niewinnie. Samochody wyjeżdżały za nami, ale jeep blokował im drogę. Mina Jase’a mówiła, że zupełnie się tym nie przejmuje. – Przełączyłaś Króla na… – Zerknął na radio, marszcząc brwi. – Na Godsmack? – Ej. Odwal się od Godsmack. – Nic do nich nie mam. – Rozległ się klakson. Zignorował go. – Dopóki nie kolidują z Elvisem. – Nie mogę słuchać Elvisa. Szczęka mu opadła, a brwi się uniosły. – Więc nie możemy się przyjaźnić. Zachichotałam. Jase zmrużył oczy i w końcu – dzięki Bogu – ruszył. – Dobrze by było, żebyś się zachowywała, bo inaczej wykopię cię z samochodu. Roześmiałam się w głos i oparłam w fotelu. – To samo mogę powiedzieć o tobie i twoim wątpliwym guście. – Na moich wargach pojawił się szeroki uśmiech, kiedy posłał mi pełne niezadowolenia spojrzenie. – Muzyka country musi umrzeć.

– Oj, nie wiesz, co to dobra muzyka. – Skręcił w lewo. – Będę musiał cię podszkolić. Zrobiło mi się ciepło w piersiach i walczyłam, żeby je zignorować. Sprzeczaliśmy się dalej o muzykę, kiedy szukał miejsca do zaparkowania. Trochę to trwało, bo minął kilka wolnych miejsc dalej od wejścia. Wiedziałam dlaczego. Nie chciał, żebym musiała iść, ale chociaż zwracanie uwagi na moją nogę zwykle mnie drażniło, nie odezwałam się słowem, kiedy parę razy okrążał główny parking, aż w końcu zwolniło się miejsce pomiędzy Sara Creed i Den. Było to miłe z jego strony, a nawet uprzejme, i nie mogłam sobie pozwolić na to, żeby doszukiwać się w tym czegoś więcej. – Jak tam Jack? – spytałam, kiedy zaczął mi prawić kazanie na temat Johnny’ego Casha. Oczy mu rozbłysły z dumy, a ja zaczęłam się rozpływać. – Świetnie. W tym roku poszedł do przedszkola. Jego nauczycielka, pani Higgins, powiedziała, że jest najbystrzejszym dzieckiem w grupie. Uśmiechnęłam się, zsuwając się z fotela. – Jesteś pewien, że to twój brat? – Co masz na myśli? – Pojawił się przede mną i wziął moją torbę z tylnego siedzenia, zanim zdążyłam się ruszyć. W jego szarych oczach było coś dziwnego. – Oczywiście, że jest moim bratem. – Żartowałam. – Chwyciłam torbę, ale on przewiesił ją sobie przez ramię. – Wiesz, skoro jest najbystrzejszy w grupie, nie byłam pewna, co może mieć wspólnego z tobą. Niepokój znikł z jego oczu, uśmiechnął się. – Ha. Inteligencję, wygląd i urok Jack ma po mnie. – Uhm. Zachichotał niskim głosem, trzymając moją torbę w jednej ręce, drugą objął mnie za ramiona. Ciężar był niespodziewany i zaskakujący, sprawił, że poczułam mrowienie na karku, a dreszcz schodził w dół po ręce. Dla Jase’a nie było to nic wielkiego. Nie zauważył też pewnie spojrzeń, kiedy wchodziliśmy po schodach do Den, mijając ludzi, którzy go znali – bo znali go wszyscy. Od razu przypomniał mi się ten pierwszy raz, kiedy zrobił coś takiego – wieczór, kiedy zjawił się bez uprzedzenia. Był to weekend po… zajściu z Camem. Mój brat zaszył się w piwnicy, po tym, jak zdążył wypić kolekcję szkockiej whisky, którą trzymał tata. Jase widocznie wymieniał się z Camem SMS-ami i się zmartwił. Rzucił wszystko i przejechał kilka godzin, żeby go zobaczyć. Zamurowało mnie, kiedy zobaczyłam Jase’a w holu, jak rozmawiał z mamą i tatą. Był najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego w życiu widziałam – włosy miał wtedy krótsze, ale nie mniej dzikie, oczy stalowoszare, które wędrowały i spojrzały w końcu tam, gdzie się ukrywałam, wyglądając zza drzwi salonu. Coś wtedy pojawiło się w jego oczach, a ja bałam się, że w tamtej chwili skupiony był tylko na problemie z Camem. Tamten wieczór był mroźny, jak zwykle wczesnogrudniowe wieczory, ale nagle zrobiło mi się w domu duszno i za gorąco. Znów się ukryłam, ale tym razem na zewnątrz, skuliłam się na jednym z wiklinowych foteli na patiu i obserwowałam mrugające gwiazdy, zastanawiając się, jak właściwie do tego wszystkiego doszło. I wtedy znalazł mnie Jase. Zamiast ochrzanić mnie zdrowo za to, co się stało z Jeremym i za wszystko, co zrobił Cam, kiedy się dowiedział, rozmawiał ze mną o Bożym Narodzeniu, o moim tańcu, pytał o ulubiony przedmiot i o wszystko inne, co nie miało nic wspólnego z tym, przez co o mały włos nie rozpadłaby się nasza rodzina. Do dzisiejszego dnia nigdy nie spytał

mnie o Jeremy’ego, nigdy nie podejmował tematu Cama. Ta sprawa po prostu dla nas nie istniała. Zanim palce zdążyły mi się zamienić w bloczki lodu, Jase objął mnie za ramiona i poprowadził do domu, do ciepła, i to właśnie chyba w tamtej właśnie sekundzie się w nim zakochałam. Więc ten prosty gest najprawdopodobniej nic dla niego nie znaczył. Ale mnie wszystkie wnętrzności poskręcały się w malutkie, skomplikowane supełki. Jeszcze gorzej zrobiło się, kiedy pod jego rękę dostał się koniec mojej kitki, przyprawiając mnie o gorący dreszcz na głowie. Wstrzymałam oddech, unosząc wzrok i niespodziewanie natrafiłam na jego spojrzenie, kiedy stanęliśmy przed niebiesko-złotymi podwójnymi drzwiami. Oczy miał srebrzyste, intensywnie, lśniąco szare, które mocno kontrastowały z ciemnymi źrenicami. Jego spojrzenie było dla mnie nieodgadnione, ale było w nim coś podniecającego, coś tak intensywnego, że powaliło mnie. Wargi mi się rozchyliły. Rzęsy Jase’a opadły. Jego wargi szykowały się, żeby wypowiedzieć słowa, ale drzwi się otworzyły i powiew chłodnego powietrza powstrzymał to, co miał powiedzieć. Ten dziwny, tajemniczy półuśmiech pojawił się na jego pełnych wargach, kiedy odwracał wzrok. Jego ręka zsunęła się ze mnie, kiedy weszliśmy do Den wejściem, przez które zamawiano potrawy. Dopiero wtedy powiesił mi torbę na ramieniu. Nasze palce musnęły się o siebie, kiedy chwytałam pasek, a moje policzki zalał rumieniec. Opuścił głowę, niebezpiecznie mało brakowało, żeby musnął wargami mój policzek, kiedy się odezwał. – Zauważyłem coś w tobie. Staliśmy tak blisko siebie, że puls mi dudnił z dwóch różnych powodów. Mój wzrok natychmiast odszukał stolik, przy którym zwykle siadał mój brat. Na szczęście znajdował się po drugiej stronie sali i widziałam czubek rudej głowy Avery. Siedzieli plecami do nas. – Co takiego? – spytałam, wstrzymując oddech. Jase nie odpowiedział od razu, a to, że ta tak intymna chwila wydarzyła się w miejscu publicznym, jeszcze bardziej wytrącało mnie z równowagi. – Teraz rumienisz się dużo bardziej. Moje policzki stały się jeszcze czerwieńsze. Koślawy uśmiech rozciągnął się. – Jestem bardzo ciekaw, o czym myślisz. Wolałabym umrzeć niż zdradzić którąś z tych myśli. – Nie myślę o niczym. – Aha. – Jeden palec przemierzył mój rozpalony policzek, a Jase się cofnął i wyprostował. Odwrócił się w stronę tworzącej się kolejki i przechylił głowę na bok. – Nie wiem, jak ty, ale ja umieram z głodu. Skinęłam powoli i poszłam za nim na koniec kolejki. Ja też umierałam z głodu, ale nie z powodu jedzenia, tylko jego. Tego, żeby znów mnie dotknął, pocałował, spojrzał na mnie z tym swoim półuśmiechem, który tak dziwnie na mnie działał. A nie powinnam. Zwłaszcza że minuty dzieliły nas od spotkania z moim bratem, który nie byłby zachwycony tym, że ślinię się do jego najlepszego przyjaciela. Czas spędzony w kolejce wykorzystałam na to, żeby doprowadzić się do porządku, zamówiłam sałatkę ze smażonym kurczakiem z przekonaniem, że zieleniną zrekompensuję

chrupiącą rozkosz. Jase zamówił pudełko frytek i takiego hamburgera, który mnie od razu poszedłby w biodra. Z talerzami w ręce podeszliśmy do stolika. Kobiece głowy odwracały się i przysuwały do siebie, szepcząc i chichocząc, kiedy przeciskaliśmy się w labiryncie białych kwadratowych stolików. Wątpiłam, że nie jest tego świadomy. Zwłaszcza kiedy jego wargi uniosły się w szelmowskim uśmiechu. Spojrzałam na niego, mrużąc oczy. – Hej! – Avery poklepała wolne miejsce po swojej lewej stronie. Jej twarz rozpromienił szeroki, serdeczny uśmiech. Była przepiękna, z tymi ognistymi włosami i wielkimi oczami. – Zastanawialiśmy się, gdzie jesteście. Zignorowałam szum w głowie na słowo „jesteście” rzucone tak, jakbyśmy byli parą. – Cześć. Cam uśmiechnął się do mnie i oparł się, zanurzając palce we włosach Avery. Zaczynałam nabierać przekonania, że nie może wytrzymać chwili bez dotykania jej w jakimś miejscu. – Co tam? – Twoje IQ chyba bez zmian. – Jase usiadł naprzeciwko miejsca, które zajęłam ja i posłał mojemu bratu przelotny uśmiech. – Błyskotliwe. – Przewrócił oczami. – Miło mi – odpowiedział Jase. Uśmiechając się promiennie, usiadłam przy Avery i kiwnęłam Brit i Jacobowi. Nie znałam ich za dobrze. Byli na ogół przy stoliku, kiedy tu zaglądałam, a zamiłowanie Brit do majonezu z frytkami przyprawiało mnie o ból żołądka. Dzisiaj, dzięki Bogu, jadła pizzę. Jacob, obok niej, ślęczał nad grubym podręcznikiem i krzywił się, zdezorientowany. – Zaczęło już padać? – spytała Avery. Pokręciłam głową i odwinęłam plastikowy widelec. – Ale chyba zaraz zacznie. – Lunie, jak będziemy musieli iść do wschodniego kampusu – westchnęła i obejrzała się na Brit. – Taki już nasz los. – Brit trąciła łokciem Jacoba. – Pożyczysz mi kapelusz, jak zacznie padać? Uniósł głowę i dotknął swojego melonika. Na mój gust wyglądał trochę jak Bruno Marz. – Nie, nie mogę pozwolić, żeby zmokły mi włosy. Współczuję ci pecha. – Nie zachowujesz się jak dżentelmen. – Brit wbiła mu palec w bok. – Całe szczęście, że nie twierdziłem, że nim jestem! – Jego ciemne oczy błyszczały z rozbawienia, kiedy skupił się na mnie. – Skarbie, mam nadzieję, że będziesz dobierać sobie przyjaciółki lepsze od tej tutaj, obok mnie. – Ej! – Brit opadła szczęka. – Jak to? Ja się idealnie nadaję na przyjaciółkę. Spytaj Avery! Skinęła głową, a jej prawa ręka zniknęła pod stołem. – To prawda. Uśmiechnęłam się, wbijając widelec w kawałek chrupiącego kurczaka. – Brit wygląda na porządnego człowieka. – Dziękuję – powiedziała, uśmiechając się tryumfalnie do Jacoba. Kiedy kończyłam wyjadać kurczaka z sałatki, przy stole zmieniały się tematy, od treningów Cama do wiosennych eliminacji piłki nożnej po zbliżającą się weekendową imprezę. – Nie wiem, czy to będzie coś wielkiego. – Jase pochłonął już hamburgera i zabierał się do

frytek. – Wiem, że mają ją prowadzić Erik i Brandon. Idziesz, prawda? – spytał Cama. Cam zerknął najpierw na Avery. Ale słodko. – Idziemy? Zagryzła dolną wargę i skinęła. – Chyba tak. Nie wiedziałam, skąd ten ton u Avery, ale wiedziałam, że wyjście na imprezę to wielka sprawa. Nie wyglądała na wielbicielkę takich klimatów. Brit i Jacob też się wybierali, a ja skupiłam się na sałatce i wydziobywałam ogórka. W średniej szkole niezbyt często chodziłam na imprezy z powodu tańca, więc właściwie nie bardzo wiedziałam, czego się spodziewać po studenckiej imprezie. I nie zanosiło się na to, żebym w najbliższym czasie miała się dowiedzieć. – Idziesz, prawda? – spytał Jase, a ja zaczęłam się zastanawiać, do kogo mówi. Nagle poczułam, że trąca mnie stopą pod stołem i uniosłam wzrok. – Tess, idziesz? Zamrugałam, mocno zaskoczona. – Tak – zaskrzeczałam i odkaszlnęłam. – Tak. Mogę iść. – Zaraz. Co takiego? – Cam wypuścił rękę Avery. Jasna dupa. Uwaga, uwaga. Nie dotykał jej. Pochylił się i zmierzył mnie błękitnymi oczami. – Masz osiemnaście lat… – Prawie dziewiętnaście – przerwałam, bo doszłam do wniosku, że to zasadnicza różnica. W końcu urodziny miałam drugiego listopada, czyli za niecały miesiąc. – Tak, ale pełnoletnia nie jesteś. – Cam zerknął na Jase’a. – Poważnie zaprosiłeś ją na imprezę? O mój Boże, zabiję mojego brata. – Dziwne – mruknął Jacob, zamykając podręcznik. – Ty zabierasz swoją dziewczynę na imprezę bractwa. – Jase włożył sobie frytkę do ust. – To co innego – odpowiedział Cam. – Cam, mógłbyś się zamknąć… – westchnęłam. – Nie podoba mi się, że miałabyś się kręcić w studenckim bractwie. Tam są faceci… – Tacy jak ja – przerwał Jase, puszczając do mnie oko. Policzki zaczęły mnie piec. – Właśnie. – Cam prawie warknął. – I więcej nie trzeba dodawać. Brit zachichotała. – Cam, pamiętasz kiedy ty zacząłeś chodzić na imprezy bractwa? – I nie mów, że to co innego – wtrąciłam, nabijając na widelec kawałek sałaty. – Bo imprezowałeś już, jak miałeś piętnaście lat. Cam oparł się i wtedy zauważyłam, że Avery przez cały czas trzymała dłoń na jego udzie. Fałszywy alarm. Nie przestali się dotykać. – To jest co innego – upierał się. – Jestem chłopakiem. – Jasna dupa, serio? – Jase otworzył szeroko oczy, a ja się uśmiechnęłam. – Byłbym się nabrał. – To nie mnie potrzebny fryzjer. – Cam chwycił swoją butelkę wody. – Kusi mnie, żeby zacząć ci pleść warkocze. – Ja też się piszę! – krzyknął Jacob z uśmiechem. – Warkocze naprawdę nieźle mi wychodzą. Jase zagryzł dolną wargę.

– Chyba sobie odpuszczę, ale dzięki – westchnął. – Taki mój urok. Avery zatknęła sobie kosmyk włosów za ucho. – Naprawdę powinnaś przyjść i trzymać się z nami. Cam… – Posłała mu spojrzenie, którym na chwilę zamknęła mu usta. – Cam się na to zgodzi. Podwieziemy cię. Mój brat znów otworzył usta, ale tym razem nie dopuścił go do słowa Jase. – A jeżeli Cam nie będzie chciał, podwiozę cię ja. Tak czy siak, idziesz. Postanowione. – Albo ja – zaproponowała Brit. – Co prawda nie jestem najlepszym kierowcą, więc… – Ja ją podwiozę. – Cam westchnął. – Trudno. Uśmiechnęłam się szeroko, bo Cam został przegadany. Wzbierało we mnie podniecenie. Poczułam się niepewnie, ale była to moja pierwsza studencka impreza. Mój wzrok powędrował na przeciwną stronę. Będę musiała znaleźć sobie coś fajnego do ubrania. Niezła byłaby nowa seksowna koszula. Może uda mi się namówić Avery, żeby wybrała się ze mną na zakupy. Jacob znów pokręcił głową, a jego wzrok skupił się na czymś za nami. – Ej, znowu idą. Brit się skrzywiła, opuściła głowę i zasłoniła sobie oczy. – Nie mogę nawet patrzeć. Serio. Czuję się zażenowana. Obróciłam się na krześle i od razu zorientowałam się, o czym mówią. Ścisnęło mnie w żołądku na widok Debbie i Erika, stojących na końcu stołów, przed bykiem namalowanym na ścianie. Wargi Erika poruszały się z prędkością kilometra na minutę, a ona miała blade policzki. – To chyba twoja współlokatorka? – spytał cicho Jase. Skinęłam głową, obserwując ich przez ramię. – Tak. Jej chłopak… jest… – Dupkiem – odpowiedział Jase, a ja odwróciłam się z powrotem, zaskoczona. Jase wziął frytkę. – Pierwszoligowy zgniły dupek. – To prawda. – Cam odwrócił się do Avery i objął ją w pasie. Oparł jej brodę na ramieniu i zamknął oczy. – To znaczy, potrafi być fajny, ale nie wie, jak należy się zachowywać. – Przerwał i pocałował Avery w szyję. – Ja za to wiem. Jase prychnął. – Nie nienawidź – mruknął Cam. Moje spojrzenie na chwilę spotkało się ze spojrzeniem Jase’a i nie mogłam się powstrzymać. Znów obejrzałam się przez ramię. Erik trzymał Debbie za ręce, a teraz jej wargi poruszały się szybko. To, co mówili, zwróciło uwagę ludzi przy stoliku przed nimi. Chciałam wstać i odciągnąć rękę Erika. Prawdę mówiąc, chciałam wstać i kopnąć go w jaja. Zmusiłam się, żeby odwrócić się do stolika, na końcu języka miałam słowa pełne podejrzeń. Jacob pokręcił głową, wyciągnął ręce, przeciągając się. – Dziewczyny są głupie. Bez urazy. – Oczywiście. – Brit się skrzywiła. – Możesz to wyjaśnić? – Avery wtuliła się w objęcia Cama. Tych dwoje było obrazem tego, jak powinna wyglądać para zakochanych. – Daj spokój, nie obchodzi mnie, co mu się mieści w dżinsach, jaki jest bystry i fajny. – Jacob oparł się i zerkał w miejsce, w które przesunęli się Debbie i Erik, tuż przed otwartymi drzwiami. Nadal się kłócili. Debbie wyglądała, jakby była bliska łez. – Każda dziewczyna, która zadaje się z tym gnojkiem, jest skończoną idiotką.

Zesztywniałam, a widelec zatrzymał mi się w połowie drogi do ust. Wisiał na nim kawałek sałaty. Brit, podobnie jak Jacobowi, to stwierdzenie wydawało się czymś zupełnie naturalnym. Żadne z nich nie miało pojęcia, że ja byłam jedną z tych skończonych idiotek. I chociaż już nigdy nie będę taką dziewczyną, czy już na zawsze nią pozostanę? Zimny dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. Opuściłam rękę. Zupełnie straciłam apetyt. Avery zamilkła, Jase i mój brat też. Oni, oczywiście, wiedzieli. Nie mówiłam Avery, ale wiedziałam, że na pewno powiedział jej Cam, bo pod wieloma względami spieprzyłam mu życie tych kilka lat temu. Ponieważ nie miałam odwagi, rozsądku czy tego czegoś, czego potrzeba, żeby powiedzieć prawdę albo po prostu odejść od Jeremy’ego, moje milczenie zapoczątkowało łańcuch wydarzeń, który mało nie zniszczył mojego brata. – Ja już pójdę powoli na zajęcia. – Wzięłam torbę, przerzuciłam ją sobie przez ramię i wstałam. – Nie chcę, żeby złapał mnie deszcz. – Teresa – powiedział Cam spokojnym głosem. – Ty… – Do zobaczenia później. – Nie spuszczałam wzroku z sałatki, podnosząc talerz, bo nie miałam odwagi spojrzeć na nikogo. Wyrzuciłam jedzenie i skierowałam się do drzwi, którymi weszliśmy, celowo unikając tych, w których widziałam Erika i Debbie. Gęste, złowrogie chmury zasnuły niebo i wyraźnie pachniało deszczem, który nie zaczął jeszcze padać. Poczułam gulę w gardle, kiedy wchodziłam na chodnik. Jacob nie miał nic złego na myśli. Wiedziałam o tym, a jednak jego prawdziwe słowa nadal bolały. Było to coś więcej niż zwykły wstyd. Nie chciałam myśleć o Jeremym, nigdy więcej. Tyle że pojawiał się znienacka, jak cholerne przeziębienie. Gdybym tylko mogła wymazać go z pamięci… Może nie do końca uporałaś się z tym, co zrobił, wyszeptał stłumiony, denerwujący wewnętrzny głos, któremu natychmiast kazałam zamilknąć. – Tess. – Zatrzymałam się w połowie drogi pod górę i odwróciłam, a moje serce zrobiło to samo, co zawsze na dźwięk jego głosu. Nie miało znaczenia to, że właśnie spędziłam z nim dobre dwie godziny, ani to, że moja mniej niż doskonała przeszłość eksplodowała przed chwilą przy stole w restauracji. Byłam beznadziejna. Na jego twarzy malował się łagodny uśmiech, kiedy do mnie podchodził. Delikatnie chwycił mnie pod rękę i odsunął z chodnika, z drogi przesuwającego się tłumu. Stanęliśmy pod drzewem, a ja mocniej ścisnęłam torbę. – Szybko się zmyłaś – powiedział. – Nie zdążyłem cię o coś spytać. Cały czas trzymał mnie za rękę, a jego skóra była ciepła i mocna. – O co? Jase patrzył na mnie tak, jakby Jacob nigdy nic nie powiedział i jakby ja nie wybiegła z podkulonym ogonem. Uśmiechnął się i przesunął dłonią po mojej ręce, obejmując ją długimi palcami w nadgarstku. Dobry Boże w niebie, jeżeli w tej chwili wyjdzie Cam i to zobaczy… – Co robisz jutro po zajęciach? – spytał. Otworzyłam szeroko oczy i, niech mnie, miałam wrażenie, że w jednej chwili tysiące zdań obległy mój umysł. Naprawdę? On? To mówi? Musiałam się opanować i zmusić głowę, żeby zaczęła pracować poprawnie. – Hm… Zajęcia kończę o pierwszej, ale nie mam żadnych planów.

– To dobrze. Czekałam na dalsze wyjaśnienia, ale ich nie było. – Dobrze? – Tak. – Zrobił krok do przodu, tak blisko, że jego buty dotykały moich palców. – Bo już masz plany.

Rozdział 6 Calla stała w progu z przechyloną na bok głową. – Więc nie masz pojęcia, co dziś robisz? – Nie. – Pociągnęłam brzeg bezrękawnika. – Jase powiedział tylko, żebym ubrała się tak, żeby móc być na dworze. To chyba dobrze, co? Zmierzyła wzrokiem moje dżinsy i adidasy. – Na dworze jest jeszcze w miarę ciepło. Może przemyślisz te dżinsy? Spojrzałam tęsknie na małą szafę i parę leżących w niej samotnych spodenek, ale nie chciałam, żeby czas z nim upłynął mi na przejmowaniu się tym, że patrzy na moją bliznę. Nie powinnam się tym przejmować, ale, jak widać, się przejmowałam. I nie było już wcale tak ciepło, nie tak jak jeszcze miesiąc temu. – Zostanę w dżinsach. Przyglądała mi się, kręcąc w palcach końcówką kitki. – Nie rzuca się tak mocno w oczy, wiesz? Tak tylko mówię. Nieważne. – Nie dała mi dojść do słowa. – Gdzie jest Debbie? Zerknęłam na puste, pościelone łóżko. – Nie wiem. – Nie widziałam jej od wczoraj, była w pokoju tylko kilka sekund, a potem wybiegła. – A inni współlokatorzy? – Dobre pytanie. – Oderwałam wzrok od łóżka. – Jeszcze ich nie widziałam. – Dziwne – wyszeptała, odwracając się. Podeszła na palcach do drzwi. – Zapukam. – Nie! – Ale… Telefon zabrzęczał i serce mi podskoczyło. Porwałam go z łóżka i szybko przeczytałam wiadomość. – Czeka na mnie przed akademikiem. – Och! – Calla się uśmiechnęła. – No to idziemy. Chwyciłam torebkę, wrzuciłam do niej telefon, z którego wysłałam mu najpierw krótką wiadomość. Wyszłyśmy z akademika i minęłyśmy otwarte drzwi pokoi, w których ludzie najwyraźniej mieli normalnych współlokatorów. – Więc to randka? – spytała Calla, kierując się w stronę windy i odciągając mnie od schodów. – Tak? – Nie. Uniosła brew, przyglądając mi się, kiedy drzwi windy się zasunęły. – Chyba cię lubi. Przez chwilę cieszyłam się myślą, że może to jest randka i że może on mnie lubi. „Cieszę się, że się zgodziłaś”. W piersiach wzbierał mi śmiech. No dobra, lepiej nie myśleć, że to randka. Pokręciłam głową. – Mówiłam ci. Znam go od dawna. To najlepszy przyjaciel… – Cama – przerwała mi. – Wiem. Ale nie jest z Camem. Jest z tobą. I wątpię, żeby wyciągał

cię na to spotkanie z powodu twojego brata. Otworzyłam usta, ale ponieważ nie wzięłam pod uwagę tego, że może faktycznie robi to z powodu przyjaźni z moim bratem, z powrotem ją zamknęłam. Jeżeli to jest prawdziwy powód? Położyłam sobie dłoń na brzuchu. Nie chciałam litości. Jeszcze gorzej, jeżeli robi to, bo traktuje mnie jak siostrę. No, siostrę raczej mogłam skreślić. – Masz lekko przestraszoną minę. Próbowałam się rozluźnić. Roześmiała się, kiedy winda się zatrzymała i drzwi się otworzyły. – Lepiej. – Naprawdę? Skinęła głową, a ja wygładziłam sobie włosy dłońmi i opuściłam ręce, kiedy wychodziłyśmy. Hol był zatłoczony. Połowa ludzi siedziała wygodnie na kanapach i krzesłach. Przystanęłam przy drzwiach, szukając wzrokiem jeepa w strefie z zakazem parkowania. – Mogę ci coś powiedzieć? – spytała, kiedy wyszłyśmy na zewnątrz. – Jasne. – Serce i tak już mi łomotało. Na jej ładnej twarzy powoli pojawił się uśmiech, przysłaniając lekko widoczną linię blizny. – Muszę to powiedzieć, dobra? Ten chłopak… – Co? – spytałam, stając kilka kroków od jeepa. Calla była stąd. Była młodsza od Jase’a o kilka lat jak ja, ale mogła wiedzieć o nim rzeczy, których ja nie wiedziałam. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie. Nie mogło mieć. Byliśmy przyjaciółmi. A ja zaczynałam brzmieć jak zdarta płyta. Calla westchnęła i zaczęła się ode mnie odsuwać. – Ten chłopak jest niewiarygodnie, diabelnie seksowny. To wszystko. Na moich ustach pojawił się uśmiech. Roześmiałam się. Mięśnie mi się napięły, a potem rozluźniły. – Tak, muszę się z tym zgodzić. Obejrzała się na jeepa i uśmiechnęła się promiennie i pokiwała palcami. – Miłej zabawy. Pomachałam jej na pożegnanie, wzięłam głęboki oddech i podeszłam do miejsca, w którym czekał. Pochylił się, otworzył drzwi pasażera od środka. Kilka ciemnobrązowych loków opadło mu na czoło, dotykając końców rzęs. W radiu zawodził Luke Bryan. – Cześć, ślicznotko. – Cześć. – Podciągnęłam się, wsiadłam i zamknęłam drzwi, uszczęśliwiona jego powitaniem. Wiedziałam, że to niezbyt zdrowe. Chwyciłam pas, zerknęłam znów na niego i ledwie się powstrzymałam, żeby nie krzyknąć. Był bez koszuli. Możliwe, że Jase – i byłabym gotowa postawić na to pieniądze, których nie miałam – miał najdoskonalej zbudowane ciało. Nawet kiedy siedział, miał wyraźnie zarysowane mięśnie brzucha, które wydawały się twarde jak skała. Mój wzrok powędrował do mięśnia jego przedramienia i podążył wzdłuż misternego wzoru tatuażu. – Masz? – spytał, posyłając mi krzywy uśmiech. Nie miałam pojęcia, o czym mówi, więc patrzyłam tylko na niego. Roześmiał się lekko, wyciągnął rękę i wziął ode mnie pas. Przeciągnął go przeze mnie, grzbietem dłoni muskając moją pierś. Powstrzymałam westchnienie, kiedy w żyłach zawrzała mi krew. Pas kliknął, zapinając się, a Jase uniósł głowę. Oczy lśniły mu srebrzyście.

– Dobrze? Skinęłam głową. Nie przestając się uśmiechać, usiadł z powrotem i wziął pudełko, które dopiero wtedy zauważyłam. Boże, marny ze mnie obserwator. Podał mi je. – Ja już zjadłem połowę. Nie mogłem wytrzymać. Uśmiechnęłam się, otworzyłam pudełko i ugryzłam ciastko. Cieszyłam się z tego babeczkowego zwyczaju. Było coś ekscytującego w tym, że nie wiedziałam, czego za chwilę spróbuję. Jeden kęs i jęknęłam. – O mój Boże, są w niej lentilki? – Tak. – Skinął głową. – Niezłe ciacho, co? – Chcę wziąć z nim ślub. Jase roześmiał się na cały głos, ruszając z krawężnika. Wolałam się nie odzywać, dopóki nie skończę babeczki i nie ochłonę po jego przelotnym, najprawdopodobniej przypadkowym dotyku, od którego krew miałam jeszcze wzburzoną, a byliśmy już na głównej drodze w kierunku Martinsburga. – Dokąd jedziemy? – spytałam. – To niespodzianka. – Posłał mi ukradkowe spojrzenie. – Ale możesz żałować, że włożyłaś dżinsy. Pogodynka mówiła, że temperatura po południu może dochodzić nawet do trzydziestu stopni. Było to nietypowo dużo jak na początek października, ale całkiem możliwe. – Nie szkodzi. Na jego twarzy znów pojawił się ten półuśmiech. – Fajna jesteś. Wpatrywałam się w niego i wybuchnęłam śmiechem. – Czy ty… To było naprawdę… – Niesamowite? Pokręciłam głową, uśmiechając się jak skończona idiotka. – Raczej kiepskie. Zachichotał, wyciągnął rękę i przełączył stację na kanał z muzyką bluesową. – Myślałem, że to było dosyć łagodne. Otworzyłam usta, żeby spytać, dlaczego stara się być łagodny, ale na szczęście się powstrzymałam. Tym pytaniem pewnie zrobiłabym z siebie idiotkę, zanim zdążyłby odpowiedzieć. Zmusiłam się, żeby skierować wzrok za okno i splotłam dłonie na kolanach. – Jak ci idzie na zajęciach? Skrzywiłam się, tak żałośnie zabrzmiało to pytanie, ale Jase nie zwrócił na to uwagi. – Dobrze. O ile dam radę zaliczyć resztę przedmiotów w przyszłym semestrze, na wiosnę będę się bronił. – To świetnie – uśmiechnęłam się szeroko, może trochę za bardzo. Nie miałam pojęcia, co planuje Jase po studiach, ale wątpiłam, żeby zamierzał tu zostać. To w ogóle nie powinien być mój problem. – Co będziesz robił po studiach? Jase poruszył się na fotelu kierowcy, jedną rękę trzymając na kierownicy, a drugą na udzie.

– No, po ekologii mógłbym robić wszystko, ale zostanę tutaj albo będę dojeżdżał do Waszyngtonu, jeżeli uda mi się dostać do Departamentu Zasobów Wewnętrznych albo na Uniwersytet Wirginii Zachodniej. Wiesz, że mają rolniczy ośrodek badawczy pod Kearneysville. – Nie wyjeżdżasz? – Moje pytanie padło szybko. – Nie mogę – powiedział. – Podoba mi się tutaj – dodał szybko. Nie umknęło mi to, że ramiona mu nagle zesztywniały. Przygryzłam dolną wargę i znów na niego zerknęłam. – Nie możesz? Nie powiedział nic, pochylił się i przełączył radio z powrotem na muzykę country. Ktoś zaczął śpiewać o łzach w piwie, ale prawie nie zwracałam na to uwagi. Co mógł mieć na myśli, mówiąc, że nie może wyjechać? Przecież absolutnie nic go tu nie trzymało. Rzeczywiście mógł podjąć pracę wszędzie, zwłaszcza jeżeli dostałby się do Departamentu Zasobów Wewnętrznych. – A ty? – Przeczesał dłonią rozwichrzoną czuprynę i zerknął na mnie. – Ja? – Próbowałam zmienić temat. – Tak. Ty. Masz zamiar tu zostać? – Drwina w jego głosie sprawiła, że zesztywniałam. – Uczyć? W jego tonie słychać było większą pogardę. – Co masz właściwie na myśli? Roześmiał się, ale z jakiegoś powodu ten śmiech zabrzmiał szorstko i szyderczo. – No, jak to, Tess, uczyć bandę dzieciaków z podstawówki. Poważnie? Odwróciłam się do niego i założyłam sobie ręce na piersiach. – Dobra. Nie rozumiem cię. Wydawało mi się, że uważasz, że uczenie to dobry pomysł i… – Pomysł jest dobry, ale nie… – Co takiego? – spytałam kategorycznie, gotowa się bronić. – Nie: co? – Nie dla ciebie. – Spojrzał na mnie, skręcając w prawo na Queen Street. – Nie dla ciebie. Wpatrywałam się w niego, aż w końcu wybuchnęłam śmiechem. – To głupie. Skąd wiesz, co jest dla mnie, a co nie? – Złość mi minęła, ale nie miałam odwagi zastanawiać się zbyt dokładnie dlaczego. – Prawie mnie nie znasz, Jase. – Znam cię. – Nie, nie znasz – fuknęłam. – Oj, Tess… – Znów pojawił się ten doprowadzający mnie do szału półuśmiech. – Żadne: oj, Tess. Chcę wiedzieć, dlaczego jesteś przekonany, że byłabym straszną nauczycielką. – Nie powiedziałem, że byłabyś straszną nauczycielką. – Na jego twarzy tańczyło rozbawienie, a ja chciałam się dowiedzieć, co, do cholery, tak go śmieszy. – Byłabyś wspaniałą nauczycielką. Dzieci pewnie by cię uwielbiały i może byłabyś szczęśliwa, ale nie tego chcesz. – Prawdę mówiąc, lubię przebywać z dziećmi. W studiu zgłosiłam się do pomocy w młodszych grupach. – Wyglądałam przez okno jak centra handlowe i bloki ustępują miejsca drzewom i łąkom. – Nieważne. – Okej. Nie rozumiesz, o co mi chodzi. – Jak widać, nie – odpowiedziałam obcesowo. – Byłabyś wspaniałą nauczycielką, Tess – westchnął. – Ale… ty jesteś stworzona do

występów. Tego zawsze chciałaś. Zacisnęłam mocno powieki, jakbym w ten sposób mogła odciąć się od prawdy. – Nie tego zawsze chciałam. – Nie? – Nie. – Nie wierzę ci – powiedział. – Wiesz dlaczego? Tańczyłaś, odkąd nauczyłaś się chodzić. Jesteś tu tylko do czasu, kiedy znów będziesz mogła tańczyć, prawda? To całe uczenie, to plan awaryjny, na wypadek gdybyś jednak nie mogła tańczyć. Nie tego tak naprawdę pragniesz. Sama zdążyłaś się do tego przyznać. Usta mi się otworzyły i chciałam powiedzieć mu, że się myli, ale, dobry Boże, wydobyło się z nich zupełnie co innego. – Rok temu nie myślałam, że będę tu siedzieć, że będę studentką. Nie przeszło mi to nawet przez myśl. I masz rację. Kiedy doktor Morgan powie mi za miesiąc, że za trzy miesiące czy za ileś mogę zacząć tańczyć, zrobię to, bo to kocham. Co w tym złego? Nie będę tkwić tutaj, gdzie mam wrażenie, że niczego nie rozumiem. – Nie ma w tym nic złego – powiedział w końcu Jase po kilku chwilach milczenia. Czułam się, jakbym rozebrała się do naga zupełnie bez powodu i sfrustrowana wyciągnęłam ręce. – Więc jaki sens ma ta rozmowa? – Nie wiem – uśmiechnął się i wzruszył ramieniem. – Ty ją zaczęłaś. – Nieprawda! – Prawda. – Jase uniósł brew. – Spytałaś, jakie mam plany. Ja tylko spytałem o to samo. – Mam ochotę cię uderzyć. – Przewróciłam oczami. Zachichotał. – Teraz jeszcze większą. – Posłałam mu spojrzenie. Zwolnił i wjechał w wąską drogę, która wyglądała jakoś znajomo. Przechylił głowę na bok. Przez chwilę milczeliśmy. – Gdyby jednak stanęło na tym, że tu zostaniesz i zdecydujesz się na uczenie, będziesz w tym wspaniała. A jeżeli nie, to też dobrze. Wiem, ile znaczy dla ciebie taniec. Nie wiedziałam, co powiedzieć, aż nagle dotarło do mnie, gdzie jesteśmy. Wyprostowałam się i zerknęłam na znak wiszący na łańcuchu. – Jesteśmy na farmie? – Tak. – Po co? – Ogarnął mnie niespodziewany niepokój. – Coś mi wpadło do głowy. – Puścił do mnie oko, a ja stłumiłam jęk, kiedy mój żołądek zareagował. – Zobaczysz. Z szeroko otwartymi oczami patrzyłam przed siebie, kiedy pokonywaliśmy wyboistą, nierówną drogę. Za polami kukurydzy i pastwiskiem, na której pasły się krowy, dostrzegłam coś, o czym pewnie pomyślał Jase. Dreszcz strachu przebiegł mi po kręgosłupie, kiedy przypomniałam sobie naszą rozmowę o tańcu i jeździe konnej. – O nie… Jase zachichotał, parkując przed stodołą. – Nie wiesz nawet, przed czym tak się wzbraniasz.

Puls miałam przyspieszony, wytarłam spocone dłonie w dżinsy i z trudem przełknęłam ślinę. Ostatniej rzeczy, jakiej chciałam, była potworna śmierć na oczach chłopaka, do którego czułam coś poważniejszego. – Jase, nie mam o tym pojęcia. Konie są wielkie i nigdy na koniu nie siedziałam. Pewnie spa… Położył mi na ustach szorstki opuszek palca. Poczułam zaskoczenie. – Przestań – powiedział cicho, patrząc na mnie przenikliwie swoimi szarymi oczami. – Nie musisz robić nic, czego nie będziesz chciała. Okej? Musisz mi zaufać. A przecież mi ufasz, prawda? Nim zdążyłam odpowiedzieć, przesunął dłoń, muskając palcem moją dolną wargę. Zadrżałam, kiedy dłoń powędrowała na moją brodę, po czym znikła. – Tess? Wzięłam płytki oddech i skinęłam głową, ale pewnie zgodziłabym się bawić się w rębaku do drewna, gdyby znów dotknął moich warg. – Ufam ci. – To dobrze. – Na jego ustach zagościł przelotny uśmiech, kiedy wyskakiwał z jeepa. Podążyłam za nim wzrokiem, lekko oszołomiona. To była prawda. Naprawdę mu ufałam, a było to dla mnie coś niezwykłego. Od czasów Jeremy’ego właściwie nie ufałam żadnemu chłopakowi oprócz mojego brata. Ale Jase’owi zaufałam w chwili, kiedy go poznałam.

Rozdział 7 Nie zanosiło się na to, żebym miała zginąć. W każdym razie to sobie powtarzałam, wysiadając na duszny upał. Lato nie miało najmniejszej ochoty odchodzić z tej okolicy. Ręce mi drżały, kiedy dołączył do mnie Jase. Niestety, włożył sobie przez głowę białą koszulę, zakrywając to, co było ucztą dla moich oczu. Wielka szkoda, bo jeżeli dzisiaj miałam skręcić sobie kark, przynajmniej podziwiałabym przy tym jego pierś i mięśnie brzucha. Drzwi stodoły zaskrzypiały i wyszedł z niej starszy mężczyzna. Nigdy wcześniej go nie widziałam, ale od razu zgadłam, że to ojciec Jase’a. Czułam się tak, jakbym patrzyła na Jase’a trzydzieści lat później. Włosy w tym samym głębokim odcieniu brązu, skóra ciemniejsza od życia na słońcu albo po dawno zapomnianych przodkach. Był wysoki i szczupły jak jego syn. Stalowoszare oczy spoglądały to na Jase’a, to na mnie, a potem szeroko otwarte skierowały się znów na syna. Odstawił metalowe wiadro, które trzymał, na żwir, i zmarszczył ciemne brwi. Na jego przystojnej twarzy pojawił się lekki uśmiech zaskoczenia. Jase uśmiechnął się szeroko i położył mi rękę na plecach. – Cześć, tato, to jest Teresa. Siostra Cama. – Młodsza siostra Cama? – Widać było, że zorientował się, kim jestem. – A, tancerka. Poczułam, że się rumienię. Skąd, do licha, mógł o tym wiedzieć? A jeżeli tę informację wyjawił mój brat, Bóg jeden wie, co jeszcze mu powiedział. – Tak, to ona – odpowiedział Jase, lekko przesuwając dłoń w górę na moich plecach. – Dzień dobry – powiedziałam, kiwając ręką dziwacznie, starając się zrobić to po ludzku. Ojciec Jase’a uśmiechnął się szerzej i podszedł do nas, przechylając głowę na bok tak, jak robił to Jase. – Niemożliwe, żebyś była spokrewniona z Camem. Nie ma mowy, żeby tak ładna dziewczyna jak ty miała to samo DNA co ten brzydal. Roześmiałam się niespodziewanie. Chyba polubiłam tego faceta. – I niemożliwe, żebyś była tu z tym chłopakiem. – Skinął głową w stronę Jase’a, który zmarszczył czoło. – Chyba się zgubiłaś. Okej. Naprawdę lubiłam tego faceta. – Ma pan rację. Nawet nie wiem, kim jest ten człowiek. Jase spojrzał na mnie gniewnie. – Co takiego, do cholery? Uśmiechnęłam się. Jego ojciec puścił do mnie oko i w tej chwili dotarło do mnie, że Jase odziedziczył po ojcu nie tylko wygląd, ale też charakter. – Co tu robicie? – Wyciągnął z tylnej kieszeni czerwoną chusteczkę i wytarł dłonie, patrząc na syna. – Jack jest z twoją mamą u Betty. – Wiem. Chodzi tam codziennie po szkole. – Jase opuścił rękę, a ja poczułam mrowienie na plecach. – Chcę pokazać Tess konie. – Będę z tyłu, gdybyście czegoś potrzebowali. – Pan Winstead znów przechylił głowę.

– Poradzimy sobie, tato. – Jase zaczął się odwracać. – Aha. – Zerknął na mnie figlarnie. – Gdyby ten chłopak zachowywał się wobec ciebie niestosownie, daj mi znać, a ja się nim zajmę. – O Boże – jęknął Jase, przesuwając dłonią po policzku. – To koleżanka, tato. – Uhm. – Ojciec Jase’a uniósł brew i wycofał się, podnosząc wiadro. – Skoro taka ładna dziewczyna jest tylko koleżanką, to znaczy, że robisz coś nie tak, synu. Uśmiech sięgnął mi do samych uszu, kiedy powoli odwracałam się do Jase’a. – Nawet o tym nie myśl – ostrzegł cicho. Wyglądał tak, jakby miał ochotę udusić ojca, kiedy wyciągnął rękę i chwycił moją dłoń. – Chodź, zanim zawstydzę ojca i spuszczę mu ciężki łomot. Ojciec Jase’a zachichotał, spoglądając wymownie na nasze złączone dłonie. – Koleżanka? – Tato. – Jase westchnął. Zachichotałam, kiedy ciągnął mnie w stronę płotu, a jego ojciec zniknął z powrotem w stajni. – Lubię twojego tatę. – Nie wątpię – prychnął. – Zachowywał się tak, jakbyś… nieczęsto przywoził tu dziewczyny. – Bo nie przywożę. – Przystanął, wypuścił moją dłoń, odwrócił się do mnie twarzą, wspinając się na niewysoki mur oporowy. – Ale właśnie poznałaś mojego tatę, więc na pewno zrozumiesz dlaczego. W pewnym sensie schlebiało mi to, że przywiózł mnie do swojego domu, do miejsca, do którego nie przyjeżdżała żadna inna dziewczyna. Ale ja byłam jego przyjaciółką, a inne dziewczyny pewnie nie. – Dalej – powiedział, kładąc dłonie na moich biodrach i przesadzając mnie przez mur, jakbym zupełnie nic nie ważyła. – Już. – Mogłam sama to zrobić – wymruczała, – Wiem. – Wzruszył ramionami. Znów chwycił mnie za rękę i ostrożnie poprowadził przez wysoką trawę w stronę drewnianego płotu. – Uważaj. Na tej farmie mieszka cholernie duży świstak albo cała rodzina. Wszędzie są dziury. – Dobrze. – Nie myślałam o farmach ani o świstakach. Skupiona byłam na jego dłoni mocno trzymającej moją, więc nie miałam głowy na to, żeby przejmować się jakimiś dziurami w ziemi. Milczał, kiedy prowadził mnie w stronę bramy w płocie. Wypuścił moją dłoń i otworzył bramę, wyjmując hak. Zawiasy zaskrzypiały, kiedy metalowa brama się otworzyła. – Nie mam o tym pojęcia. – Zawahałam się. Na jego twarzy pojawił się beztroski uśmiech, kiedy chwiejnym krokiem podszedł do miejsca, w którym stałam. – Daj spokój, Tess. Powiedziałaś, że mi ufasz. Przestąpiłam z nogi na nogę i obejrzałam się przez ramię. Po przeciwnej stronie wielkiego wybiegu pasły się dwa konie, machając leniwie czarnymi ogonami. – Bo ci ufam. – No to chodź ze mną. Jeden z koni, czarno-biały, zarzucił potężną głową. Odwróciła się tak, że nozdrza zwrócone były w naszą stronę. Oba konie były nieosiodłane. – Nie stratują cię. – Znów chwycił mnie za rękę. – Nawet nie zamierzam cię na nie wsadzać.

– Nie? – Uniosłam głowę. Uśmiechnął się lekko, chwytając kosmyk włosów, który opadł mi na twarz i zatknął mi go za ucho. – Nie. To zapoznanie i powitanie z końmi. – Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z końmi. – Pokochasz je. – Pociągnął mnie za sobą, a ja się skrzywiłam. – Są naprawdę łagodne. Jack siedział na nich milion razy, a gdybym był przekonany, że są niebezpieczne, nie mógłby się nawet do nich zbliżyć. Celna uwaga. – Okej – powiedziałam, biorąc głęboki oddech. – Zróbmy to. Nie zostawił mi chwili do namysłu. Kilka sekund później byliśmy na wybiegu. Na ziemi stało inne stalowe wiadro, pełne zboża. – Zawołam je, dobra? Przylecą tu jak na skrzydłach. Zbliża się pora karmienia. Przygotuj się. Skinęłam ze ściśniętym gardłem. Mój strach wydawał się właściwie nieuzasadniony do chwili, kiedy Jase uniósł dwa palce do swoich idealnych warg i gwizdnął przeciągle. Konie szarpnęły głowami i ruszyły galopem, dudniąc kopytami po ubitej ziemi. Pędziły prosto na nas. Jasna dupa. Cofnęłam się o krok i wpadłam na niewzruszoną ścianę mięśni Jase’a, od której się odbiłam. Ręka objęła mnie w pasie od tyłu, kiedy zaczęłam się odsuwać, przytrzymując mnie w miejscu. Jase przywarł przodem do moich pleców. – Nic się nie bój. – Czułam jego oddech za uchem i nie wiem, czy większą panikę wywołały sunące na nas dinozaury, czy to, że znalazłam się w ramionach Jase’a. – Świetnie sobie radzisz. Ścisnęłam go za rękę i zamknęłam oczy. Serce pracowało mi na zwiększonych obrotach, podskakując w piersi, kiedy łomot kopyt się zbliżał, wstrząsając ziemią. W powietrzu uniósł się nagle tuman kurzu, a moją twarz owiała ciepła, wilgotna bryza. Wcisnęłam się w Jase’a, próbując się odsunąć. – Masz gościa, Tess. – Oparł brodę na mojej głowie, a mnie puls zaczął bić szybciej niż serce. – A dokładniej, dwóch. – Okej. Zapadła cisza. – Masz zamknięte oczy? – Nie. Zsunął brodę z mojej głowy, a w piersi zaczęło mu dudnić, kiedy się roześmiał. – Masz zamknięte oczy. – Znów się roześmiał. – Otwórz je. Zaklęłam pod nosem, otworzyłam jedno oko i podskoczyłam. Chwycił mnie mocniej. – Au. Czarno-biały koń stał bliżej, zaledwie krok ode mnie. Brązowy też niedaleko, zarzucał głową i lekko rżał. Moje szeroko otwarte oczy spoglądały to na jedno, to na drugi stworzenie. – Nie są drapieżnikami, prawda? Bo z ich wzrostem mogłyby mnie zjeść. Jase roześmiał się na cały głos, a jego ręka przesunęła się wyżej i spoczęła na środku mojego brzucha, tuż pod piersiami. – Konie nie jedzą ludzi, mała wariatko.

– Zawsze musi być pierwszy raz. – Poruszyłam się, mrużąc oczy. Czarno-biały koń uniósł wargi, jakby się do mnie uśmiechał. – Ten tutaj to Pan Przyjacielski. Jack nazywa go Bubbą Pierwszym – powiedział cichym, spokojnym głosem. Powietrze stanęło mi w gardle, kiedy jego kciuk zaczął kreślić powolne koła na cienkim materiale mojej koszulki, dotykając fiszbiny mojego stanika. – A brązowy to Bubba Drugi. Oblizałam suche wargi. – Takie imiona łatwo zapamiętać. Zachichotał, a jego różowy palec zaczął przesuwać się w górę i w dół, dosięgając pępka, a potem wędrując z powrotem w górę. Miałam wrażenie, że nie jest świadomy tego, co robi, ani elektryzującej reakcji, jaką jego delikatne ruchy wywoływały w moim ciele. – Ja też tak uważam, ale tak naprawdę ma na imię Błyskawica. Koń pokręcił głową, zarzucając gęstą grzywą. – Błyskawica to chyba lepsze imię – przyznałam, rozluźniając się z upływem kolejnych sekund. Może taki był jego zamysł. Odwrócić moją uwagę delikatnymi, niemal niewinnymi dotykami. Podziałało. – A Bubba Drugi? – A, ten, który wpatruje się w wiadro jak w święty przybytek? – Musnął mnie policzkiem, śmiejąc się. – To Piorun. Nakarmimy je. Razem. Jego palce otarły się o moją koszulę, przyprawiając mnie o dreszcz wzdłuż kręgosłupa. – Z ręki? – Tak. – Zareagował śmiechem, od którego uniosły się kąciki moich warg. – Z ręki. – Jak dam tym smokom rękę, to nie wiem, co z niej zostanie. – Nic ci nie będzie. – Zsunął dłoń z mojego brzucha i chwycił mnie za nadgarstek. Powoli wyciągnął moją rękę przede mnie. – Nie ruszaj się. – Jase… – Serce mi podskoczyło. Błyskawica podbiegła do przodu i przycisnęła mokry nos do mojej dłoni. Skrzywiłam się, czekając, aż zje moje biedne palce. Ale nic takiego się nie stało. Nie. Koń trącał nosem moją dłoń i cicho rżał. Jase uniósł moją rękę do pyska Błyskawicy, aż do ostro zakończonych, poruszających się niespokojnie uszu. – Widzisz? – wymruczał. – Nie jest tak źle, co? Pokręciłam głową, zanurzając palce w miękkiej sierści. Błyskawica najwyraźniej wyczuwał nadchodzące pieszczoty, bo wciskał mi w dłoń dużą głowę, kiedy moje palce zanurzyły się w jego grzywie. Wcale nie było tak źle. Jase poruszył się za mną i w jednej chwili zupełnie przestałam myśleć o koniach. Przycisnął biodra do mojej pupy, a ja zagryzłam dolną wargę, skupiając się na białej plamie na pysku Błyskawicy. Czułam go, czułam Jase’a. I nie miałam najmniejszych wątpliwości, że robi na nim wrażenie to, jak blisko siebie stoimy. Ta świadomość i jego sztywność przyprawiły mnie o zawrót głowy, tak jak w tamtą sobotnią noc. Ciepło zalało mi szyję. Próbowałam sobie racjonalnie tłumaczyć fizyczną reakcję jego ciała. Był facetem. Nasze ciała do siebie przylegały. Facetom sztywniała intymna część ciała nawet od zwykłego powiewu wiatru. Więc powinnam to po prostu zignorować, ale moje ciało nie za bardzo słuchało głowy. Ciało funkcjonowało w zupełnie innej

rzeczywistości. Nisko w brzuchu zrodził się ból. Ostre i słodkie pragnienie zaczęło płynąć w moich żyłach. – Nie tak strasznie, co? – Jego głos był niższy, wyraźniejszy. – Są jak psy. No, jak pies, który jest w stanie udźwignąć sto kilo, jak nie więcej. – Zsunął dłoń z mojej, cofnął się, a nagły brak jego ciała podziałał na mnie jak zimny prysznic. – Zaufaj mi. Nagle dał mi klapsa w pupę. Krzyknęłam, otwierając szeroko oczy i zaczęłam się do niego odwracać, ale Błyskawica, któremu najwyraźniej nie spodobał się brak uwagi, trącił mnie nosem w rękę. – Hm… – Nic się nie bój. Głaskałaś go. I nie odgryzł ci ręki. Zastanawiałam się nad tym, a Błyskawica patrzył na mnie ciemnymi oczami. Drapałam go za uchem, ale dalej bałam się jak cholera. Wielkie konie stały nieprawdopodobnie blisko, a ja nawet nie mogłam sobie wyobrazić, że miałabym na któregoś wsiąść, zwłaszcza na tego o imieniu Błyskawica. Jase stanął obok mnie i postawił między nami wiadro. Dołączył do nas Piorun, machając niespokojnie ogonem. Jase uklęknął, nabrał owsa w dłonie i wstał. Brązowy pysk natychmiast skierował się do jego ręki, a Jase spojrzał na mnie. – To proste. Chociaż nie wyobrażałam sobie siebie karmiącej konia z ręki, nie sprzeciwiałam się, kiedy Jase nasypał mi w dłonie owsa. Krzywiąc się, podsunęłam dłonie Błyskawicy. – Szkoda, że się teraz nie widzisz. – Jase zaśmiewał się, kręcąc głową. – Fajny widok. I pewnie zabawny. Policzki mi się rozpaliły, kiedy Błyskawica zanurzał nos w owsie. – Wybredny jesteś? Jase się uśmiechnął, wolną ręką głaszcząc Pioruna po szyi. – Chyba się ociąga, bo cię lubi. – Tak? – uśmiechnęłam się i powoli wyciągnęłam drugą rękę, którą zaczęłam głaskać ładny pysk. Przez kilka chwil rozmyślałam nad tym, co się tutaj stało. To było coś więcej niż zwyczajne zapoznanie z koniem bez powodu. Zrozumiałam, co próbował osiągnąć Jase. Wszystko zaczęło się od rozmowy w jeepie. Przypływ adrenaliny i przyjemność, jaką sprawiał mi taniec, zastąpił czymś innym. Wzruszyło mnie to, że zależało mu na mnie na tyle, żeby to zrobić, żeby poświęcić czas. Bardziej niż ukradkowy pocałunek rok temu czy przelotny dotyk teraz. Wzruszenie ściskało mnie za gardło, kiedy Błyskawica przebierał nosem w owsie, trącając mnie w rękę. Nie wiedziałam, dlaczego to dla mnie robi. Owszem, byliśmy przyjaciółmi, od niedawna. Kiedy odwiedzał Cama, odwiedzał też mnie, ale to było bardziej przyjacielskie. Ale nie byłam specjalistką od przyjaźni. Kiedy tak stałam, lekka bryza nie robiła nic, żeby zetrzeć ze mnie cienką warstwę wilgoci, uświadomiłam sobie nagle bardzo wyraźnie, że właściwie… nie miałam przyjaciół. Bo gdyby Sadi czy ktokolwiek inny ze znajomych ze studia, był prawdziwym przyjacielem, utrzymywalibyśmy kontakt, mimo że nie łączył nas już wspólny cel. Nie chodziło o to, że rozdzieliła nas zazdrość czy gorycz. Po prostu kiedy zabrakło tańca, okazało się, że nie ma nic innego.

Przełknęłam ślinę, żeby złagodzić pieczenie w gardle. – On naprawdę mknie jak błyskawica? – Tak. – Jase obejrzał się na mnie i skinął głową. Odsunęłam od siebie te myśli i skupiłam się znów na Błyskawicy. Nabrałam owsa, kiedy zjadł to, co miałam w ręce. Było w tym wszystkim coś kojącego – w ciszy farmy, w tej prostej czynności. – Nie jest tak źle – przyznałam po cichu. – Wiem. Będzie jeszcze lepiej, kiedy zrozumiesz, czym jest dla ciebie to miejsce. Zagryzłam wargę, przypominając sobie to, co powiedziałam w jeepie. – Odkąd to jesteś takim mędrcem? – Zawsze byłem wyjątkowo mądry. Na tyle, że uważam to za przekleństwo. Roześmiałam się cicho. – Tak naprawdę liczy się doświadczenie. Przez cały czas dzieją się rzeczy, których człowiek się nie spodziewa, Tess. Wierz mi. Takie, które zupełnie mogą odmienić twoje życie: twoje myśli o tym, czego pragniesz, o tym, kim jesteś. Rzeczy, które sprawiają, że musisz na nowo wszystko przemyśleć i chociaż czasami wydaje się z początku, że to wcale nic dobrego… – Wzruszył ramionami i wbił wzrok w Pioruna. – … okazuje się, że to coś lepszego niż można by sobie wyobrazić. Mówił te słowa z takim przekonaniem, że nie miałam wątpliwości, że na własnej skórze doświadczył takiej niespodzianki. – Wiesz, co? – spytał po paru minutach. – To, co powiedział wczoraj w Den Jacob, to nieprawda. Zaskoczyła mnie nagła zmiana tematu. Błyskawica jadł mi z ręki, a ja spojrzałam na Jase’a. – Co takiego? Piorun zdążył się najeść, odwrócił się i odbiegł truchtem, a Jase wytarł sobie ręce w dżinsy. Podszedł do mnie i leniwie podrapał Błyskawicę za uchem, a ja opuściłam wolną rękę. – Wiesz, o czym mówię, Tess. I wiesz, dlaczego tak szybko wyszłaś. W pierwszym odruchu chciałam zaprzeczyć, bo o wiele łatwiej było zaprzeczać niż spojrzeć prawdzie w oczy. Uwłacza, kiedy ta prawda była tak upokarzająca, ale doskonale o wszystkim wiedział. Gdybym w tej chwili zaprzeczyła, zrobiłabym z siebie idiotkę. – Nie chcę o tym rozmawiać. – Tess… – Mogłabym żyć długo i szczęśliwie, gdybym nigdy więcej nie usłyszała jego imienia ani nie musiała myśleć o tym, jaki był czy jak to było, kiedy byłam z nim i myśleć… – Głos niespodziewanie mi się załamał i zmusiłam się, żeby wziąć głęboki, oczyszczający oddech. – Nie chcę o tym wszystkim pamiętać. Zapadła chwila ciszy. – Ale wiesz, że nigdy nie zapomnisz i musisz zrozumieć, że to, co powiedział Jacob, nie jest prawdą. Westchnęłam, przyglądając się, jak Błyskawica wyjada resztki owsa. – To jest prawdą. – Nie… – To prawda. Byłam jedną z tych skończonych idiotek, które pozwalają, żeby facet je bił –

roześmiałam się, ale dźwięk zazgrzytał mi w uszach. – I mało nie zniszczyłam bratu życia przez to, że pozwoliłam, żeby sprawy zabrnęły tak daleko. Wierz mi, ja to wiem. – Widać, że gówno wiesz. – Jase chwycił mnie za rękę i strząsnął z dłoni resztki owsa. – Nie zniszczyłaś bratu życia. To on podjął decyzję, żeby dokopać temu sukinsynowi. Nie ty. I nie winię go za to. Na jego miejscu wbiłbym tego gnoja w ziemię. Uniosłam gwałtownie wzrok i spojrzałam na niego, i zobaczyłam tylko szczerość w jego metalicznych oczach. – Nie. Nie zrobiłbyś tego, Jase. – Oj, tak, zrobiłbym. – Uniósł brwi. – I wiesz co, to coś strasznie złego, ale to byłaby moja decyzja. Podobnie jak Cama. Nigdy niczemu nie byłaś winna. Bez względu na to, co się wydarzyło pomiędzy tobą i tym dupkiem – wycedził to słowo. – Ani to, co się stało w Święto Dziękczynienia nie było twoją winą. Wpatrywałam się w jego oczy i, o Boże, chciałam mu wierzyć. To potworne poczucie winy ciążyło mi bardziej niż marzenia o przyszłości, które legły w gruzach. Jednak trochę mi ulżyło. To była prawda. Uciekłam wzrokiem, patrząc, jak Błyskawica się oddala. Koń pozbawiony uwagi pobiegł za Piorunem. Jase cały czas trzymał mnie za rękę, ściskając ją w nadgarstku. – I nie była głupia. Roześmiałam się, unosząc wzrok. – Dobra. Po co mi to wszystko mówisz? Dlaczego starasz się, żebym poczuła się lepiej? – Bo to prawda. – Zagryzł wargi, a na jego twarzy pojawiło się zakłopotanie. – Ile miałaś lat, kiedy zaczęłaś się spotykać z tym kolesiem? Wzruszyłam ramionami. – Ile, Tess? – Ton jego głosu był kategoryczny. Pokręciłam głową, usiłując wyswobodzić rękę, ale jej nie wypuszczał. Ta rozmowa sprawiała, że miałam ochotę wczołgać się pod gruby stos siana za nami. – Czternaście, kiedy zaczęliśmy się umawiać, latem przed pierwszą klasą. Zadowolony? Nie wyglądał na zadowolonego. – Byłaś młoda. – To prawda, ale on… – Bezradnie skuliłam palce do środka dłoni. – Wtedy cię nie bił? – Jase powiedział to tak dosadnie, że się skrzywiłam. Linie wokół ust mu złagodniały, a nasze spojrzenia się spotkały. – Kiedy uderzył cię pierwszy raz? Bez problemu sobie przypomniałam. Wspomnienie było zupełnie świeże. – Kiedy skończyłam szesnaście lat. Przypadkiem nadepnęłam jego nowe nike’i. Jase odwrócił wzrok. Mięsień na twarzy mu pulsował. Pomiędzy tym pierwszym uderzeniem a ostatnim minęło dziesięć miesięcy. Dziesięć miesięcy trzymania tego w tajemnicy, ukrywania siniaków, zastanawiania się, co takiego zrobiłam, że sobie na to zasłużyłam. Dziesięć miesięcy, których nigdy, przenigdy, nie chciałabym przeżyć jeszcze raz. – Nawet jeżeli miałaś szesnaście lat, byłaś młoda. Nadal jesteś młoda – powiedział w końcu pewnym, ale ściśniętym głosem. – Nie mogę sobie nawet wyobrazić tego, przez co przeszłaś, Tess, ale byłaś dzieckiem. Nie byłaś głupia. Bałaś się. Nie wiem skąd, poczułam w gardle gulę. – Byłam przekonana, że to moja wina – powiedziałam szorstkim głosem.

– To nie była twoja wina. – Jego intensywnie srebrne oczy lśniły. – Proszę, powiedz mi, że wiesz, że to nie twoja wina. – Wiem. – Zamrugałam szybko i odkaszlnęłam. – Nie byłam winna temu, co robił Jeremy, ale milczenie wcale mi nie pomogło. – Tess… – Rozumiem twoje zdanie, ale powinnam była komuś powiedzieć. Nie możesz temu zaprzeczyć. Milczenie nie jest żadną wartością. To choroba; rak, który cię trawi i miesza ci w głowie. Teraz to wiem. Ale wtedy nie wiedziałam i… – Zawiesiłam głos, pokręciłam głową i wzięłam płytki oddech. Pomyślałam w tej chwili o Debbie. – Teraz wszystko wygląda zupełnie inaczej. – Owszem, ale nie byłaś głupia i to nie była twoja wina. A skoro tak mówię, to tak jest. Koniec dyskusji. – Koniec dyskusji? – Uniosłam brew. Skinął głową, a jego wargi uniosły się z jednej strony. – Tak. Ja mam zawsze rację. – Tak, jasne. Uśmiech rozciągnął mu się na twarzy. Pociągnął mnie lekko za rękę. Oczy mu pojaśniały i stały się jasnoszare. – Nie podważaj mojego autorytetu. Roześmiałam się, zaskoczona, że jestem do tego zdolna po tak poważnej i smutnej rozmowie. – Ty nie masz żadnego autorytetu. – Och, mam – uśmiechnął się szelmowsko. – Cały czas. Ale to jest ukryty autorytet. Ty nawet nie jesteś go świadoma. Przewróciłam oczami, ale kiedy ból, który czułam na początku tej rozmowy, zniknął, musiałam przyznać mu rację. Chociaż ciężko mi było przyznać, że nie ponosiłam winy za całe zamieszanie, wiedziałam, że Jase święcie wierzył w to, co powiedział. A to coś znaczyło. Cholera, znaczyło bardzo wiele. – Jak ci się podobało zapoznanie z końmi? – spytał, a ja poczułam się tak, jakby czarna chmura znikła. Wróciliśmy na bezpieczny grunt. – Nie tak źle? – Nie – uśmiechnęłam się do niego. – Wcale nie tak źle. – Więc może następnym razem się na którymś przejedziesz? Na Błyskawicy? Ścisnęło mnie lekko w żołądku. – Aj… – Będę przy tobie – dodał, pochylając głowę. – Przez cały czas. Uniosłam brwi, kiedy wyobraziłam sobie, jak prawie siedziałam mu na kolanach, jak on obejmował mnie w pasie, przytulał i… Zrobiło mi się gorąco. Musiałam zahamować ten seksualny pociąg, zanim mój umysł zboczy w rejony potrójnie zakazane. Zachichotał nisko, seksownie i przysunął się do mnie. Jego adidasy otarły się o moje, a ja musiałam wykręcić szyję, żeby spojrzeć mu w oczy. – Widzę, że pomysł ci się podoba. – Co takiego? – Spojrzałam gniewnie, mając nadzieję, że wypadło to groźnie, a nie głupio. – Nie. Myślałam o jutrzejszych zajęciach z muzyki. Omawiamy chyba barok? Fascynujące

tematy. Jestem podniecona. Na jego ustach pojawił się uśmieszek. – Chyba nie z tego powodu jesteś podniecona i nie to cię podnieca. – Na pewno nie ty. – Zmrużyłam oczy. – Nieważne. – W jego oczach pojawił się błysk przekory. – Myślałaś o mnie. Prychnęłam. Jak świnia. – Akurat, zdaje ci się. Nie myślałam o tobie wcale. – Straszna z ciebie kłamczucha. – Przechylił głowę na bok. – A z ciebie straszny zarozumialec. Gorszy niż mój brat, a to o czymś świadczy. – Możesz mówić, co chcesz, a ja wiem swoje. – Pochylił głowę, a jego wargi musnęły mój policzek, wzniecając na nim lekki ogień. – Widzisz? Rumienisz się, a ja nic nie zrobiłem. – To przez słońce – odpowiedziałam i wyprostowałam się, żeby nie zrobić jakiejś głupoty. Na przykład nie chwycić go z całej siły za twarz i nie zacząć go molestować. – Dostaję udaru. – Przecież nie ma słońca. – Stłumił śmiech. – Co za różnica. – Sapnęłam. – Wiesz co? Przechyliłam głowę i czekałam. – Fajne to. – Co? – Miałam nadzieję, że nie myśli tak o mnie, bo wolałabym, żeby uważał mnie za więcej niż fajną. – Ty. – Chwycił kosmyk moich włosów drugą ręką i połaskotał mnie końcami po szyi, a ja walczyłam ze sobą, żeby nie wystawić języka. – Ta cała gra, to udawanie, że nie siedzisz i nie myślisz o mnie przez cały czas. Pewnie siedzisz w pokoju i wypisujesz moje imię na ścieralnej tablicy. – O mój Boże – roześmiałam się. – A potem o mnie śnisz, prawda? Budzisz się i… Mój śmiech mu przerwał, a ja odwróciłam się i zamierzyłam się na niego wolną ręką, celując w pierś. To, co mówił, było niedorzeczne. No, może z wyjątkiem tych snów. Faktycznie, parę razy był ich bohaterem. Moja ręka nie wylądowała jednak na jego piersi, Chwycił ją w powietrzu w obie dłonie, wykazując się porażającym refleksem, i jednym szybkim, płynnym ruchem przyciągnął mnie do siebie. Imponujące. – Nieładnie bić – powiedział, uśmiechając się. – Zwodzić się też nie jest ładnie. Piersi wymknęły mi się spod kontroli, bo ta rozmowa przez niego stawała się coraz trudniejsza. Poczułam lekkie mrowienie w brodawkach. – Powinieneś się posłuchać. Powiedziałeś, że żałujesz, że mnie pocałowałeś, więc dlaczego miałabym o tobie rozmyślać? Życie toczy się dalej, chłopie. Jak tylko te słowa wyszły z moich ust, a moje spojrzenie spotkało się z jego spojrzeniem, dotarło do mnie, że popełniłam błąd. Nie wiem, o czym myślał, ale intensywne spojrzenie jego srebrzystych oczu pożerało mnie. Od niegroźnego kuszenia i gadania głupot – bo większość rzeczy, jakie mu wmawiałam, była zupełnymi kłamstwami, jakoś przeszliśmy do tego… A ja nawet nie wiedziałam, co to właściwie jest. Wesołość znikła z jego twarzy.

– Nigdy nie powiedziałem, że żałuję, że cię pocałowałem. – Wydaje mi się, że powiedziałeś. – A mnie się wydaje, że nie. – Jego oczy płonęły jak żywe srebro. Powoli pokręciłam głową. Byłam zupełnie zdezorientowana i nie wiedziałam, co powiedzieć. – I nie żałuję, że cię pocałowałem. Serce zaczęło mi bić trzy razy szybciej na te słowa. – Nie? – Nie. – Odwrócił wzrok na krótką chwilę, poruszając szczęką, a potem znów wbił go we mnie. – A powinienem żałować. – Nie – wyszeptałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. – Ja wcale nie żałuję. Wpatrywał się we mnie przez chwilę, a jego dłonie na moich nadgarstkach drgnęły. Wyprostował ręce, oddalając nasze ciała od siebie o kilka centymetrów, a ja żałowałam, że nie utrzymałam cholernego języka za zębami. – Cholera – powiedział ochrypłym głosem i przyciągnął mnie z powrotem do siebie. Opuścił głowę, a jego wargi znalazły się na moich, zanim zdążyłam się zorientować, co się dzieje. Mój umysł nie ogarniał tego, co się dzieje, ale Jase mnie pocałował – całował mnie. Jego wargi znajdowały się na moich i w tym pocałunku nie było nic z delikatności i słodyczy. W ciągu kilku sekund stałam się zupełnie bezwolna. Jego wargi się poruszały, a jego dłonie przesunęły się w górę i ujęły moją twarz, odchylając głowę. Wspięłam się na palce i położyłam mu dłonie na piersi. Czułam pod dłonią, że serce bije mu tak samo szybko jak moje. Zadrżał, rozpostarł palce, a mnie się wydawało, że przestałam oddychać. Ponad trzy lata zauroczenia, rok od ostatniego spotkania naszych ust, a Jase… O Boże… w końcu mnie całował. Myśli mi wirowały, zmysły szalały, a ja drżałam, kiedy przygryzał moją dolną wargę w ten sam sposób, w jaki wcześniej przygryzał szyję, a potem przesunął końcówką języka po linii między moimi wargami, rozchylając je. Pocałunek stał się głębszy, Jase mnie kusił, zawłaszczał, a jednocześnie – uwalniał. Ten pocałunek w niczym nie przypominał tego ukradkowego sprzed roku. Dosłownie mnie miażdżył, kiedy głęboki, niemal pierwotny łoskot wydobył się z jego piersi. Upijał się mną. Przez krótką chwilę martwiłam się, że zastanie nas tak jego ojciec i, cóż, byłoby dziwnie. Przestałam się przejmować, kiedy jego dłonie zsunęły mi się po szyi na ramiona i niżej, na biodra. Że nas przyłapie? A jakie to ma znaczenie? Serce mi pęczniało, aż miałam wrażenie, że nie wytrzymam już dłużej, kiedy jego dłonie mocniej ścisnęły mnie za biodra. Uniósł mnie, nie przerywając pocałunku. Instynkt wziął górę. Objęłam go nogami w pasie i zarzuciłam mu ręce na szyję, zanurzając palce w jego miękkich włosach. Zaczął iść, a ja nie miałam pojęcia dokąd, ale byłam oszołomiona jego umiejętnościami, tym, jak jego język tańczył z moim, jak jego dłonie ściskały moje pośladki i tym, że nawet się nie potknął. Zalała mnie oszałamiająca lawina doznań, kiedy Jase klęknął, a moje plecy dotknęły siana. Jego potężne ciało znajdowało się nade mną, więżąc mnie. Cienkie, ostre słomki kłuły mnie w ręce, ale jego wargi rozpalały moje i brakło mi tchu, kiedy położył się na mnie. Siano przyjęło nasz wspólny ciężar, a jedna dłoń Jase’a powędrowała do mojego uda i zarzuciła moją nogę na jego nogę. To wszystko zupełnie nie przypominało tamtej nocy, kiedy był pijany. Oboje

wiedzieliśmy, że jest zupełnie trzeźwy i wie, co robi. Byliśmy świadomi oboje. Ucisk – miejsce, w którym on był najtwardszy, a ja najbardziej miękka – pozostawiało niewiele miejsca na domysły. Czułam go, a kiedy dolna część jego ciała otarła się o moją, jęknęłam pod wpływem rozkoszy, która nagle mnie zalała. Uniosłam biodra, poddając się mu, a on zareagował jękiem, który wstrząsnął mną jak uderzenie pioruna. – Cholera – jęknął w moje nabrzmiałe usta. – O jasna cholera, Tess, ja… Jego wargi znów stopiły się z moimi, ale ten pocałunek był głębszy i wolniejszy. Niemal czuły. Wydawało mi się, że poczułam jego drżącą dłoń we wcięciu mojej talii, kiedy wsuwała się pod koszulę. Wiedziałam na pewno, że dłonie mi drżą, kiedy palce błądziły w jego włosach. Szorstka skóra jego dłoni dotykała mojego brzucha, a ja ocierałam się o niego, pragnąc czegoś o wiele więcej. W tej chwili, kiedy wydawało się, że nie istnieje nic poza jego pocałunkiem, jego smakiem i dotykiem, byłam gotowa pójść na całość. Na farmie. Przy stodole. Na sianie. Jego wargi oderwały się od moich, a ja jęknęłam, natychmiast za nimi tęskniąc. Jego pełen satysfakcji śmiech wzbudził w moich żyłach wybuch pożądania, a jego wargi odnalazły drogę do mojej szyi. Odchyliłam głowę tak, żeby miał pełny dostęp tam, gdzie chciał. Skorzystał. Całował wrażliwe miejsce tuż pod linią szczęki, muskając szyję. Jego wargi łagodziły pieczenie po delikatnym zaroście wokół ust. Całe moje ciało wyrywało się do niego po więcej, po wszystko, co było dalej. Jakby spoza tunelu usłyszałam warkot samochodu. Z początku myślałam, że to tylko moja wyobraźnia – modliłam się, żeby tak było. Ale sekundy mijały, a dźwięk stawał się coraz głośniejszy. Jase oderwał się ode mnie, zerwał się na równe nogi i cofnął. Mimo duchoty powiew powietrza wydał mi się zimny. Byłam oszołomiona, zmierzyłam go wzrokiem. Do koszuli i delikatnych włosków na rękach przykleiło mu się siano. Zahaczyłam wzrokiem o miejsce poniżej linii bioder, a potem spojrzałam na siebie. Koszulę miałam zwiniętą pod stanikiem. Samochód minął zakręt na drodze i zza wysokich zielono-żółtych kukurydzianych pól wyłoniła się plama czerwieni. Refleks miałam jeszcze spowolniony. Więc kiedy Jase podszedł, żeby mnie podnieść, nie byłam na to przygotowana. Zarzuciło mnie na prawo i próbowałam się wyprostować, żeby nie oprzeć ciężaru na chorej nodze. Zdążył chwycić mnie wcześniej, podtrzymał mnie, a ja dyszałam, żeby złapać oddech, jak po serii sztuczek na scenie. – Cholera, Tess – powiedział, przesuwając palcami po brzegu mojej koszulki. Obciągnął mi koszulę, a ja stałam jak idiotka. – To… Samochód zatrzymał się obok jeepa Jase’a, drzwi pasażera otworzyły się i ze środka wysiadła mała postać. Kobieta krzyknęła. – Jase! – wrzasnął dziecinny głos. W stronę zagrody pędził młodszy brat Jase’a. – Jase! Stanęłam jak wryta, wiedziałam, że jestem cała w sianie i że skórę mam o wiele za bardzo zaczerwienioną, jakby udar słoneczny był całkiem prawdopodobny. Mój rozbiegany wzrok zatrzymał się na Jasie. – Przepraszam. To nie powinno się było wydarzyć – powiedział, a potem odwrócił się i

odszedł.

Rozdział 8 Jack rzucił się Jase’owi w ramiona. Ten podniósł chłopca i obrócił się z nim energicznie. Gdyby ktoś stał blisko, mógłby stracić oko. Jack piszczał ze szczęścia z otwartymi ustami, zaciskając z całych sił powieki. Szarpnęło mnie w piersiach na ich widok. Jase… kiedyś będzie cudownym ojcem. Chociaż mnie nie będzie dane się o tym przekonać z pierwszej ręki, bo według niego byłam jedną ciągłą chodzącą wielką pomyłką. Z tą świadomością czułam się tak, jak po wdepnięciu w gniazdo szerszeni, które zaczęłam kopać. Nie wiedziałam, dlaczego tak bardzo boli. Wizja posiadania dzieci była bardzo odległa od planów na najbliższą przyszłość, ale to wcale nie łagodziło kłucia w piersiach. Jack wykręcił się z ramion Jase’a i jak tylko dotknął stopami ziemi, pognał do mnie. Objął mnie za nogi małymi rączkami, spojrzał na mnie w górę i uśmiechnął się tak, że serce mi się roztopiło. Był uroczy. – Nauczyłaś się jeździć na konikach? – spytał, zaskakując mnie swoją pamięcią. Zdobyłam się na uśmiech. – Karmiłam je, ale nie nauczyłam się jeździć. – I zanosiło się na to, że nigdy się nie nauczę, jeżeli utrzymamy z Jase’em takie tempo. – Dlaczego jej nie naumiałeś? – spytał kategorycznym tonem Jack, zadzierając głowę, żeby spojrzeć na brata. – Nauczyłeś – poprawił go Jase odruchowo. Podszedł do niego, a jego dłonie ukryły ramionka Jacka, kiedy zacisnął wokół nich palce. – Jesteś jak mała ameba. Zmarszczył brewki i przytulił mi się do nóg. – Co to ameba? Jase zachichotał, przyciągając go znowu. – Coś, co ma skłonności do przylepiania się do innych. Lepiej ją puść. Przez chwilę wcale się na to nie zanosiło, ale w końcu rozluźnił zaskakująco mocny uścisk. Jase spojrzał w górę, odciągając ode mnie brata. Nasze spojrzenia się spotkały, ale pośpiesznie odwrócił wzrok. Rewelacja. Droga powrotna do akademika będzie na pewno zabawna. Ale nie tak dziwna jak pierwszy kontakt z jego matką, kiedy wyglądałam tak, jakbym właśnie zrobiła to na sianie. Co poniekąd się stało. Pani Winstead uśmiechnęła się dość ciepło, kiedy podeszłam z braćmi do jeepa, ale na jej twarzy widać było zaskoczenie. Była ładną kobietą, z delikatnymi zmarszczkami wokół ust i przy oczach. Miała na sobie dżinsy i znoszoną koszulę i widać było, że krząta się na farmie i nie boi się ciężkiej pracy. Wzięłam głęboki oddech i wyciągnęłam rękę, a Jase podniósł brata i przerzucił go sobie przez ramię jak worek ziemniaków. Nie zanosiło się na to, że zostanę przedstawiona. Nie tak, jak z jego ojcem. Nie po tym, co się stało. Czułam się dziwnie, zupełnie nie na miejscu, jakbym była tu intruzem. Bo byłam. Poczułam pieczenie w gardle, podchodzące coraz wyżej, a

ból w piersiach stawał się coraz mocniejszy. Piekły mnie policzki. – Dzień dobry, jestem Teresa. Jase obejrzał się gwałtownie, słysząc mój ochrypły głos, a ja odkaszlnęłam i skupiłam się na jego mamie. – Jestem siostrą Cama. Jej brązowe oczy rozbłysły, jakby mnie poznała. – A, tak. Co tam u twojego brata? Na bezpiecznym, neutralnym gruncie zaczęłam się powoli rozluźniać. – Wszystko dobrze. Na początku przyszłego roku będzie starował do D.C. United. – Naprawdę? To wspaniale. – Obejrzała się na Jase’a, który teraz robił z bratem pelerynę Supermana. Westchnęłam. – Wiedziałaś, że Jase grał kiedyś w piłkę? – Mamo – jęknął Jase. – Tak. – Skinęłam głową. – Cam wspomniał o tym raz czy dwa, ale nigdy nie powiedział, dlaczego przestał grać. Pani Winstead otworzyła usta, ale Jase okręcił Jacka i postawił go na ziemi. – Musimy lecieć, mamo. – Prawie na mnie nie patrzył. – Chodź, Tess. Założyłam sobie ręce na piersiach i cofnęłam się, gryząc się w język. Nie byłam psem i nie reagowałam na rozkazy. – Chcę jechać! – Jack od razu ruszył w stronę jeepa, ale Jase go dogonił. – Nie, mały, ten jeden raz musisz sobie odpuścić. Dolna warga zaczęła mu drżeć. – Ale ja chcę jechać z tobą. – Wiem, ale ja muszę odwieźć Tess, dobrze? Jack wydął wargi i widać było, że za kilka sekund wpadnie w histerię. Jase ukląkł przed nim i uniósł brwi, trzymając chłopca za ramiona. Zniżył się do jego poziomu, inaczej niż większość chłopaków w jego wieku. – Wrócę, dobrze? Pojedziemy na lody. Co ty na to? Oczy mu rozbłysły, ale jego mama zmarszczyła czoło. – Jase, nie zje przez ciebie kolacji. Znowu. Jase wyciągnął język. – Wszystko ładnie zje, prawda? – Tak! – zachichotał. – Dobra. Idź do domu. – Wstał i poprowadził Jacka do czekającej mamy. – Za chwilę wracam. – Odwrócił się do mnie, a ja się spięłam. Czułam się dziwnie jak tancerka stojąca po raz pierwszy na scenie. Pomachałam pani Winstead i Jackowi. – Miło było panią poznać. Uśmiechnęła się promiennie, obejrzała się na Jase’a, a potem znów spojrzała na mnie. – Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy. No, nieźle, cholera, poczułam się jeszcze dziwniej. Skinęłam głową, bo co miałam zrobić? Jack wyrwał się z uścisku pani Winstead i przytulił

mnie na pożegnanie. Uściskałam go i wiedziałam, że tego brzdąca nie da się nie kochać. Chciałam się oddalić i wrócić do kampusu stopem, ale to wyglądałoby dziwnie, więc kiedy Jack uciekł, podeszłam do jeepa. Jase, jak zawsze kulturalny, kiedy chciał, otworzył mi drzwi. Nie podziękowałam. Jase wsiadł i odetchnął z ulgą tak, że nie byłabym w stanie za nic mu dorównać, co mnie wkurzyło, bo niby z jakiego powodu miałby się czuć wykończony? Zaciskając zęby, uruchomił silnik i wyjechał na żwirową drogę. Nie odzywał się, aż dojechaliśmy do końca długiej wąskiej drogi. – Tess… – Nie – przerwałam mu. – W tej chwili raczej nie jesteś w stanie powiedzieć niczego, czego miałabym ochotę słuchać. A jeżeli znowu mi powiesz, że to, co się przed chwilą stało, to pomyłka… – Głos mi się załamał, a ja się zawstydziłam. – To zasunę ci cios w szyję, mówię poważnie. Wargi mu się wykrzywiły, jakby myślał, że żartuję. – Nie powinienem był tak tego ująć, ale… – Nie – ostrzegłam, wyczuwając, że chce powiedzieć coś jeszcze gorszego. – Po prostu odwieź mnie do domu. – Zacisnęłam wargi, żeby przestały drżeć jak u mięczaka i czułam na sobie jego spojrzenie. – Chcę wrócić do domu. Nastąpiła chwila ciszy. – Kurwa. Zamiast wyjechać, zatrzymał auto. Jeep zamilkł, a on odwrócił się do mnie w fotelu. – Nie rozumiesz, Tess. Przewróciłam oczami i miałam rzucić złośliwą uwagę, ale się powstrzymałam, bo miałam ściśnięte gardło. – Masz rację. Nie rozumiem. Pociągam cię. Chcesz mnie, ale cały czas mnie odpychasz. Przez Cama? Bo naprawdę, Jase, to jest żałosne. To mój brat, a nie stróż mojej cnoty. Jase się skrzywił, jakby spróbował czegoś kwaśnego. – Dobra. Tego nigdy nie chciałem sobie wyobrażać. – Oj, zamknij się. Twarz mu się wygładziła, ale zacisnął dłonie na kierownicy. – Dobra, nie chodzi o Cama. Może na początku był problemem, bo podrywając jego młodszą siostrę, przekroczyłem wszystkie granice, ale z tym się uporałem. – Z pewnością – wymruczałam, odwracając wzrok, wyjrzałam przez okno pasażera. – A raczej twój fiutek szybko sobie z tym poradził. Jase stłumił zduszony kaszel. – Tess, ja… Ty po prostu nie będziesz chciała ze mną być. Naprawdę nie będziesz chciała. – Coś takiego – roześmiałam się szorstko. – Więc takie jest nowe podejście. Nie ty odrzucasz mnie, ale ja ciebie? Niezłe. – To nie tak. – Nie dawał za wygraną. – Uwierz mi. Pewnych rzeczy o mnie nie wiesz, a gdybyś wiedziała, nie chciałabyś tu siedzieć. – Zabiłeś kogoś? – Odwróciłam się do niego i uniosłam brwi. – Poćwiartowałeś i rzuciłeś świniom na pożarcie? – Co takiego? – Zmarszczył czoło. – Nie.

– Pobiłeś albo zgwałciłeś dziewczynę? Przetrzymywałeś dzieci w jakiejś piwnicy? Czy jesteś działającym w podziemiu terrorystą? – Cholera, nie. – Na jego twarzy malowała się odraza. – Dobra. – Przeciągnęłam to słowo. – W takim razie nie wiem, co takiego potwornego mogłeś zrobić. Odwrócił wzrok i pokręcił głową. – Nie rozumiesz, Tess. Nie mogę cię mieć. – Ale już mnie masz – wyszeptałam i zakryłam usta dłonią. Czy ja to naprawdę powiedziałam? Przerażona, byłam w stanie tylko patrzeć w jego szeroko otwarte oczy. O mój Boże, właśnie powiedziałam to głośno. Ale to była prawda. Jase mnie miał, nawet jeżeli to do niego nie docierało, bez względu na to, czy mnie chciał, czy nie. Nie mogłam zmienić tego, co do niego czułam ani tego, czego pragnęłam. – Nie. – W jego oczach pojawił się cień. – Nie chcę zranić twoich uczuć. Ale… Niewypowiedziane „ale” zapadło we mnie głęboko. Zamknęłam oczy, wzięłam płytki oddech, bo czułam coraz większy ciężar w piersiach. Obnażyłam się tak przed nim, tak żałośnie, a jego było stać tylko na to? – Proszę, odwieź mnie do domu. – Tess… – Siedział nieruchomo na fotelu kierowcy. – Odwieź mnie do domu! Przez ułamek sekundy panowała cisza, a on opuścił dłonie na kolana. – On jest moim synem! – krzyknął, zaskakując siebie i mnie, a potem powiedział ciszej, jakby nie mógł uwierzyć, że naprawdę to mówi: – Jack jest moim synem.

Rozdział 9 W pierwszej chwili myślałam, że źle usłyszałam. Musiałam usłyszeć coś innego niż powiedział, bo nie było mowy, żeby Jack był jego synem. Jack był jego bratem. Ale kiedy patrzyłam na niego i zauważyłam bladą twarz i przytomne szare oczy i wiedziałam, że powiedział coś dziwnego, o czym prawie nikt nie wie, ale jest to prawda. – Jack jest twoim synem? – Pokręciłam głową. Jase nie odrywał ode mnie wzroku jeszcze przez chwilę, a potem spojrzał przed siebie. Nie odzywał się przez kilka sekund. – Cholera. Ja… Nikt o tym nie wie, Tess. Wiedzą moi rodzice. Wie Cam, ale on nigdy by nic nie powiedział. Nikt więcej nie wie. Nie byłam zaskoczona tym, że Cam wiedział to o Jasie, ale byłam lekko zszokowana tym, że mi tego nie powiedział. Z drugiej strony, to nie była moja sprawa. Nie wiedziałam, jak to przetrawić, więc wpatrywałam się w niego. Myśli mi szalały. Jack i Jase byli bardzo do siebie podobni, ale przecież bracia są do siebie podobni. Jase był bardzo związany z Jackiem i widać było, że ma znakomity kontakt z małym, ale wielu braci tak miało. Było widać, że dla Jase’a Jack jest ważniejszy niż wiele innych spraw, ale wielu braci miało takie podejście. Z tym, że oni nie byli braćmi. To był ojciec i syn. Jasna dupa. Nagle pojęłam wiele rzeczy. Poza tym, jak się zachowywał wobec Jacka, zrozumiałam też naszą wcześniejszą rozmowę. To, że niby wiedział z doświadczenia, że czasem najlepsze rzeczy w życiu to te, których się nie planowało. Pewnie wyjaśniało to też, dlaczego przestał grać w piłkę i nie robił planów zawodowych, które zmusiłyby go do przeprowadzki. Chciał być tutaj ze swoim synem, bez względu na sytuację między nimi. Wyjaśniało to też, dlaczego nie miał na stałe dziewczyny. Bo miał dziecko, i chociaż to nie on je wychowywał, kiedyś mogło się to zmienić. A to duże obciążenie dla dziewczyny. Mogłam to zrozumieć. Byłam w szoku. Jase był tatą. Zdecydowanie był tatuśkiem, którego chciałabym przelecieć. Zacisnęłam powieki. O mój Boże, nie mogłam uwierzyć, że to pomyślałam. Ale on był tatą. Powietrze ze mnie uszło, przełknęłam z trudem ślinę, a on wyciągnął rękę i wyjął coś – resztki siana – z moich włosów. Obracał je pomiędzy palcami, a ja patrzyłam na niego z rozdziawioną buzią. – On… on wie? – Nie. – Jase pokręcił głową. – Myśli, że jego rodzicami są dziadkowie. – Dlaczego? – spytałam, zanim uzmysłowiłam sobie, że to pytanie jest bardzo natarczywe. Boże, to było niegrzeczne. Ale chciałam wiedzieć. Musiałam wiedzieć, dlaczego Jase, który kochał tego brzdąca nad życie, pozwolił, żeby wychowywał go kto inny. – To skomplikowane – odpowiedział, opierając się w fotelu. Przesunął dłonią po twarzy i westchnął. – Wychowywali go od urodzenia jak swojego syna. Adoptowali go nawet. Źle to o

mnie świadczy, co? – Przechylił głowę w moją stronę, a w jego oczach pojawił się ból, na widok którego ścisnęło mnie w piersiach. – Nie wychowuję własnego syna. Wychowują go moi cholerni rodzice, a on nawet o tym nie wie. Przez to jestem taki atrakcyjny, co? Zamrugałam szybko z rozdziawioną buzią. Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć. Roześmiał się oschle, opierając głowę o zagłówek. Napięcie ustąpiło z jego ramion. – Nie wychowuję własnego syna – powtórzył, a ja od razu się zorientowałam, że często to sobie mówi. – Moi rodzice wychowują go od pięciu lat. Chcę to zmienić, ale nie mogę cofnąć tych lat i jak mam to teraz odmienić? Jeżeli mu powiem, mogę rozwalić mu świat, a tego nie chcę. Moim rodzicom pękłoby serce, bo traktują go jak swoje dziecko. – Zamknął oczy. – Jestem beznadziejnym ojcem. Znów zaśmiał się bez cienia wesołości w głosie, a ja się wyprostowałam. – Nie jesteś beznadziejny. – Oj, przestań. – Na jego twarzy pojawił się uśmiech samopotępienia. – Właśnie ci powiedziałem, że mam dziecko. Mam prawie dwadzieścia dwa lata i mam pięcioletniego syna, którego wychowują moi rodzice. Policz sobie, Tess. Miałem szesnaście lat, kiedy został poczęty. Szesnaście. Byłem jeszcze w liceum. Nie ma się czym chwalić. – A wstydzisz się tego? Przyjrzał mi się uważniej, a ja miałam wrażenie, że zastanawia się nad tym pytaniem. – Nie – powiedział cicho. – Nie wstydzę się Jacka. Nigdy nie będę się wstydził. Ale wstydzę się tego, że nie stanąłem na wysokości zadania i nie jestem jego ojcem. Zagryzłam wargę. Chciałam mu zadać mnóstwo pytań, kiedy samochód wyjechał z drogi dojazdowej. – Więc miałeś szesnaście lat, kiedy został poczęty? Sam byłeś jeszcze dzieckiem. Tak jak ja, kiedy byłam z Jeremym. – To co innego. – Zamknął oczy. – To w żaden sposób nie tłumaczy mojej sytuacji. – Ilu znasz szesnastolatków, którzy byliby w stanie zostać rodzicami? – spytałam kategorycznie. – Wielu takich jest. – I co z tego? To nie znaczy, że każdy szesnastolatek jest do tego zdolny i gotowy. Ja na pewno bym nie była. I pomogliby mi rodzice. – Przerwałam, bo dotarło do mnie, jak do idiotki, że do zrobienia dziecka, o ile nic się nie zmieniło, potrzebne są dwie osoby. – Poza tym, nie tylko na tobie spoczywała odpowiedzialność. Chyba musiał mieć mamę. Gdzie jest…? – Nie będę o niej rozmawiał – powiedział ostro, a ja skrzywiłam się, słysząc jego ton. – Ona nie ma z tym absolutnie nic wspólnego. Nieźle. Za tym wszystkim bez wątpienia krył się jeszcze dramat z matką dziecka. – A pomoc to nie to samo co adopcja. – Otworzył lekko oczy tak, że zamieniły się w cienkie szparki. – Kiedy powiedziałem rodzicom, co się święci, byli zdenerwowani, ale chcieli, żebym skończył szkołę, poszedł na studia i grał w piłkę. Nie chcieli, żebym rezygnował z tego wszystkiego. – Nie winię ich – powiedziałam łagodnie. Ale co z matką? – Miałem do wyboru ich albo oddanie Jacka do adopcji, bo nie byłem gotowy. Zabrzmi to strasznie, ale na początku go nie chciałem. Nie chciałem mieć z nim nic wspólnego, jeszcze zanim się urodził, zanim go zobaczyłem, z niego zrezygnowałem… – Głos mu się zmienił.

Odkaszlnął. Nie ulegało wątpliwości, że bez względu na to, kim była mama Jacka, zniknęła z horyzontu, jak tylko mały się urodził, a ja umierałam z ciekawości dlaczego. – Więc złożyli dokumenty o adopcję i przyznano im ją. Patrząc wstecz, widzę, jakim byłem cholernym egoistą. Powinienem był go uznać, ale nie tego nie zrobiłem, a teraz nie mogę już zrobić nic, żeby to zmienić. – Ale jesteś obecny w jego życiu, Jase. Widzę, że żałujesz, że nie postąpiłeś inaczej, a czy nie to jest najważniejsze? Że go kochasz? Jase znów odchylił głowę i odetchnął. – Kocham go nad życie, ale to nie usprawiedliwia decyzji, jakie podjąłem. Wezbrała we mnie złość i zapomniałam o temacie mamy. – Nie tak dawno mówiłeś mi, że byłam za młoda, kiedy miałam szesnaście lat, że nie mogę się obwiniać o to, że milczałam i nie powiedziałam nikomu o Jeremym. Mnie wiek i naiwność usprawiedliwiają, a ciebie nie? Otworzył usta. – Nie? Skoro tak, to niesprawiedliwe i poważnie subiektywne w całkiem negatywnym sensie. Dostałam słowotoku i nie miałam zamiaru szybko skończyć. – Nie możesz mi mówić, że powinnam sobie wybaczyć decyzje i postępowanie z przeszłości, skoro ty nie zamierzasz tego zrobić! Jase odsunął się na siedzeniu. Widziałam, jak gardło mu pracuje, kiedy szukał właściwej odpowiedzi, ale bezskutecznie. – No, dupa. Masz mnie. – Owszem, do cholery. Kącik jego warg uniósł się z jednej strony, ale oczy miał ponure. – Tobie… Tobie to wszystko nie jest potrzebne. – Zwrócił na mnie oczy ponure jak chmura gradowa. – Jesteś młoda i masz przed sobą całe życie. – A co ma jedno do drugiego? – Uniosłam brwi. – Zależy mi na tobie, Jase. Bardzo. Okej? I chcę z tobą być. – Policzki mnie paliły, ale nie zamilkłam. – To oczywiste, ale ty podejmujesz decyzje i gmatwasz sobie wszystko w głowie, nie pytając mnie nawet o zdanie ani o to, co w związku z tym wszystkim czuję. – A co czujesz, Tess? – Zacisnął zęby, a oczy zrobiły mu się intensywnie szare. – Naprawdę chcesz teraz ze mną być? Kiedy to wszystko wiesz? Myślisz, że to rozsądne, żebyśmy się angażowali? Co się wtedy stanie? A jeżeli zbliżysz się do Jacka? – Dlaczego miałbyś nie chcieć, żebym zbliżyła się do Jacka? Myślałam, że mówiłeś, że byłabym… – Zamierzasz wyjechać, Tess. Nie bierzesz pod uwagę tego, żeby tu zostać. Niech mnie szlag, jeżeli dopuszczę do tego, żeby mały cierpiał tylko dlatego, że ty chcesz się ze mną przespać. Odskoczyłam, krzywiąc się. Czułam, że łzy ściskają mnie za gardło i pieką pod powiekami. Czy on naprawdę tak myśli? Po tym wszystkim, co powiedziałam? Po wszystkim, co on powiedział i zrobił dla mnie? Sprowadził wszystko do tego, że chcę się z nim przespać? Świadomość, co tak naprawdę o mnie myśli, bolała bardziej niż odrzucenie. – Wiesz, co, Jase? – Głos mi zadrżał, ale ciągnęłam dalej. – To, że masz dziecko, które wychowują twoi rodzice ani to, że nie zająknąłeś się nawet na temat matki twojego dziecka,

nie odepchnęłoby mnie od ciebie ani nie zmieniłoby zdania na twój temat. Ale wszystko zmienia to, jak się zachowujesz i to, że wyciągasz tak chore wnioski.

Rozdział 10 Jase nie pokazał się na piątkowych zajęciach. Właściwie nie byłam zaskoczona tym, że Jase nie zjawił się na wykładzie na temat muzyki barokowej. Wczorajsza droga do kampusu, kiedy wyjechał w końcu z podjazdu, upłynęła w pełnej napięcia ciszy. To, co mu powiedziałam, było prawdą. Owszem, znokautowała mnie informacja, że Jack jest jego synem. Była to ostatnia rzecz, jakiej się spodziewałam. Człowiek uczy się na błędach, w tym przypadku sprawdziło się to co do joty. Ale nie myślałam o nim inaczej. Niezupełnie. Okej. Nie do końca była to prawda. Pewnie, że myślałam o nim w troszkę inny sposób. Był ojcem i trzeba było to głośno powiedzieć. Nie znałam żadnego ojca wśród moich rówieśników, ale to nie wpłynęło na to, co o nim myślałam i nie zmieniło moich uczuć do niego. Ale wiadomo, że związek z nim byłby trudny. Byłby trudny tak czy siak. Ale miał synka, któremu pewnego dnia mógł powiedzieć prawdę i każda dziewczyna związana w przyszłości z Jase’em będzie musiała się z tym pogodzić i być na to gotowa. Kto wie, czy ja bym była, ale nie dał mi szansy. Jak mu powiedziałam, zraniło mnie to, jak mnie postrzegał. Że był przekonany, że zaangażowałabym się w życie Jacka, nie zdając sobie sprawy z tego, jak może na niego wpłynąć moje nagłe zniknięcie. Co jakiś czas w drodze powrotnej Jase patrzył mi w oczy, ale potem szybko odwracał wzrok. Powiedział mi tylko: „do widzenia”. To wszystko. To mnie zraniło. Nie dzwonił, a ja nie chciałam być tą, która pierwsza będzie szukać kontaktu tylko po to, żeby zostać zignorowana na całej linii. „Jack jest moim synem”. Chociaż dowodziło to jedynie mojej głupoty, serce mi przez niego krwawiło. Wobec mnie zachowywał się jak dupek, ale kochał tego brzdąca i to go dobijało, decyzje, które podjął, kiedy był jeszcze dzieciakiem. Mnie też prześladowały moje decyzje. Była też kwestia nieobecnej matki, o której nie chciał powiedzieć ani słowa. Gdzie ona jest? Mieszka gdzieś w pobliżu? Czy ten ostry ton spowodowany był złamanym sercem? Poczułam ból w piersiach i miałam ochotę walnąć samą siebie. Jak mogłam być zazdrosna o kobietę, której nie znałam? Ale było w tym coś, coś ważnego i miałam przeczucie, że to raczej ona, a nie Jack, była powodem jego niechęci do angażowania się w związki. Czy to miało jakieś znaczenie? Powiedział, że byłam pomyłką i chociaż wyjawił mi coś tak ważnego, nie zmieniło to tego, jak mnie widział. Owszem, rozumiałam, dlaczego mnie odpycha, ale skutek był ten sam. Nie powinnam była pozwolić się pocałować. Dobrze wiedziałam, czym to się skończy, ale mimo wszystko czułam ból w piersiach, kiedy zerkałam na puste miejsce obok mnie. Zeszłej nocy prawie nie spałam, a kiedy zrobiło się jasno, w głębi duszy zagnieździł się ból. Moje uczucia i

myśli zagmatwały się na dobre. A teraz? Teraz byłam wściekła. To nie ja go pocałowałam – ani tym razem, ani za pierwszym. To nie ja miałam powody, żeby unikać związku. To on, to on wykonywał ruchy, po pocałunku, który zniewalał duszę, odpychał mnie od siebie. Nie miałam wielkiego doświadczenia z chłopakami, seksem i przyjaźnią, ale wiedziałam wystarczająco, żeby wyczuć, że jest na mnie napalony, zanim mnie pocałował. Jego ciało zdradziło to w chwili, kiedy objął mnie, kiedy karmiłam Błyskawicę. I rozumiałam, że pożądanie i uczucia to dwie całkiem różne sprawy. Cholera, pożądanie ogarniało mnie i ulatywało ze mnie średnio trzy razy w tygodniu, w zależności od tego, kogo miałam przed oczami. I rozumiałam to, że sam fakt, że ma syna, nie oznacza, że nie chce czegoś więcej i że mnie pragnął. Ale czy to miało aż takie znaczenie? Musiało chodzić o coś więcej. Chciał mi pomóc doświadczyć czegoś innego niż taniec, a to, co powiedział wczoraj, że nie jestem winna temu, co się stało z Camem, wiele dla mnie znaczyło. To chyba oznaczało, że musi mu zależeć, prawda? Oczywiście, że mu zależało, bo byłam siostrą Cama… niech to. Miałam ciarki z poirytowania. Zmieniłam pozycję i ścisnęłam długopis tak, że skuwka zaskrzypiała. Dusiłam płomień tak długo, aż zamienił się w kulę ognia. Złość była potężniejsza niż ból. Boże, a najbardziej wkurzało mnie to, że siedziałam na zajęciach z wychowania muzycznego, na miłość boską, i pewnie obleję egzamin semestralny, bo przez ostatnie trzydzieści minut obsesyjnie myślałam o jakimś dupku. – W epoce baroku powstał system tonalny – powiedział profesor Gibson. – Tonalność jest językiem muzyki, w którym pomiędzy dźwiękami i współbrzmieniami występują relacje hierarchiczne, oparte na kluczu triady tonicznej. Co takiego? Ocknęłam się w połowie wykładu i nie miałam zielonego pojęcia, o czym mówi Gibson i z każdym słowem czułam się bardziej zdezorientowana. – Najbardziej popularnymi, znanymi kompozytorami okresu baroku są Jan Sebastian Bach… Miałam ochotę grzmotnąć Jase’a prosto w twarz. – Dobrze się czujesz? – spytała Calla, kiedy wykład zbliżał się do końca. Zamknęłam notes i skinęłam głową. – Tak, jestem tylko zmęczona. Wstała bez słowa. Na zajęciach historii zagadnęła mnie o wczorajszy dzień, a ponieważ nie miałam pojęcia, jak cokolwiek ubrać w słowa, żeby nie wpaść przy tym na minę, powiedziałam jej, że wszystko świetnie. Świeciło słońce, ale powietrze było chłodne, kiedy wyszłyśmy z wydziału artystycznego i chociaż raz cieszyłam się, że mam na sobie dżinsy. Biedna Calla w czerwonych bawełnianych spodenkach wyglądała tak, jakby zaraz miał jej odmarznąć tyłek. – Wiesz, kiedy Gibson mówił o Janie Sebastianie Bachu, myślałam tylko o tym rockowym piosenkarzu z lat osiemdziesiątych, był naprawdę przystojny. Wątpię, żeby ten prawdziwy… – Skręciłyśmy za róg i wzięła głęboki oddech. – O ludzie… Zaciekawiona podążyłam wzrokiem za jej spojrzeniem, objęłam się w pasie i zmrużyłam

oczy. Przez zatłoczony parking szedł chłopak o bardzo krótkich brązowych włosach. Sznur samochodów wjeżdżał i wyjeżdżał, a on przebiegł pomiędzy volkswagenem i vanem. W nylonowych granatowych spodniach i szarej koszuli w kratę, która opinała mu szerokie ramiona i ładny tors, mógł być żywą reklamą uniwersytetu. Widziałam go kilka razy przy Whitehall. Trudno było go nie zauważyć – był przystojny, miał ostre rysy twarzy i szerokie, wymowne usta. Zerknęłam na Callę. – Kto to jest? – Nie znasz go? – spytała, pociągając za brzeg spodenek. – Brandon Shriver. – Brandon Shriver? – Wyjęłam okulary słoneczne z torby i wsunęłam je na nos. – Imię mi się podoba. – Mnie też. Dziwne, że go nie znasz. Przyjaźni się z Camem i Jase’em. Zmusiłam się, żeby się uśmiechnąć. Obecnie udawałam, że ten facet nie istnieje. Nie szło mi za dobrze. – Wiosną zaczął ostatni semestr, jest starszy ode mnie. – Zarumieniła się. Miała dwadzieścia lat, więc próbowałam dociec, jak to możliwe. Odpowiedziała, nim zdążyłam spytać. – Przez kilka lat mieszkał za granicą. Ma chyba licencjat z nauczania, dziwne. Jest za bardzo przystojny, żeby być nauczycielem. – Ej – powiedziałam, trącając ją łokciem. – Ja będę nauczycielką. – Ale z tobą nie chcę mieć pięknych dzieci. Z nim… – westchnęła marzycielsko. – To co innego. O, idzie. Faktycznie. Wskoczył na chodnik i przeszedł przez krużganki. Kiedy dzieliło go od nas kilka kroków, zerknął w naszą stronę. Nagle zauważyłam jego jasnozielone oczy, których nie widziałam wcześniej, bo nigdy nie byłam tak blisko niego. To niesamowite spojrzenie padło na Callę, a potem na mnie, a później znów na nią. Calla pokiwała mu lekko, a policzki miała czerwone jak krwisty lakier do paznokci. – Cześć. – Cześć. – Głos miał miły i niski. Obejrzał się przez ramię i podszedł do nas. – Są koszmarne korki. Mam nadzieję, że nie zamierzacie wyjeżdżać z kampusu w najbliższym czasie. Minęła sekunda i Calla pokręciła głową. – Przez kilka następnych godzin, nie. A ty? Doskonale wiedziała, że nigdzie się nie wybieram, ale jej nie sypnęłam. – Nie. Chyba pójdę do wschodniej części. – Zdążyłam się już odzwyczaić, bo przez kilka ostatnich dni byłam podwożona. Podobnie jak pogoda, wszystko nagle się zmieniło. Pokręciłam głową na tę myśl. Brandon skinął głową, ocierając brzegiem notatnika o udo. – Skądś cię chyba znam – powiedział, mrużąc oczy, aż zamieniły się w szmaragdowe szparki. – Chodzimy na te same zajęcia? Gdybyśmy chodzili, pewnie bardziej by mnie te zajęcia interesowały. Słońce przesuwało się za niekończącym się łańcuchem chmur, więc wsunęłam sobie okulary na głowę, odsuwając krótsze kosmyki włosów. – Znasz jej brata – podpowiedziała Calla. – Tak? – Znów skupił się na niej.

– Tak. – Obróciła twarz w ten sposób, żeby widział tylko profil, ten bez blizny. – Jest siostrą Camerona Hamiltona. – Nieźle. – Na jego wargach pojawił się szczery uśmiech, a ja zastanawiałam się, czy jest jakieś miejsce na świecie, w którym nie będę funkcjonować jako siostra Cama. – Widzę, tak, te oczy. Poczułam, że pieką mnie policzki. – Fajny z niego gość. – Brandon przestąpił z nogi na nogę. – Nie należy do tego bractwa? Do tego, co Jase Winstead? Niech mnie szlag, za żadne skarby nie mogłam uciec przed tym facetem. – Nie, ale przyjaźni się z Jase’em i kilkoma innymi i często chodzi na imprezy. – Na tę w weekend też? – spytał. Kiedy skinęłam głową, spojrzał na niespotykanie milczącą Callę. – Ty też idziesz? – Nie, mam pracę. – Calla odkaszlnęła. – Gdzie pracujesz? – Na jego twarzy pojawiło się nagle zainteresowanie. Ludzie, ta rozmowa była prawie tak dziwaczna jak dwie małpy, próbujące grać w piłkę. Ale była fajna. Calla zerkała ukradkiem na Brandona. Odpowiedziała mu na pytanie, a ja obejrzałam się za siebie i przestraszona cofnęłam się o krok. Zbyt znajomy czarno-szary jeep podjeżdżał do ciężarówki i zatrzymał się przy krawężniku. Szyba się opuściła, a mnie opadła szczęka. Za kierownicą siedział Jase, z granatową bejsbolową czapką na głowie, daszkiem do tyłu. Wystawały spod niej ciemnobrązowe fale. Och, miałam słabość do facetów w czapkach. Jak widać, miałam słabość do facetów w czapkach, którzy są ojcami. Jego stalowe oczy spojrzały najpierw na mnie, później na Brandona. Jego ponura mina sprawiła, że ścisnęło mnie w żołądku. – Cześć, Shriver, co tam? – Nic, chłopie, a u ciebie? – Brandon się uśmiechnął. Dobre pytanie. – Przyjechałem po Tess. – Na twarzy Jase’a pojawił się spięty uśmiech. – Jesteś gotowa? O co chodzi, do diabła? Uniosłam brwi. Przyjechał po mnie po tym, co się stało wczoraj? Po tym, jak nie zjawił się na muzyce? Po tym, jak mnie całował, a potem za to przeprosił, oznajmił, że jest ojcem, a na koniec mnie obraził? Czy on przypadkiem nie żył w świecie równoległym, w którym takie rzeczy były na porządku dziennym? – Tess? – krzyknął z niecierpliwością w głosie, która zabrzmiała jak dzwonek wzywający na kolację. Złość wbiła we mnie swoje szpony, kusiło mnie, żeby odwrócić się na pięcie i odejść, ale Brandon i Calla przyglądali mi się z podwójnym zaciekawieniem. Miałam ochotę pokazać mu środkowy palec, ale ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było robienie sceny na środku kampusu. Awantura zwróciłaby zbyt wielką uwagę, a ja byłam przyzwyczajona do ściągania na siebie uwagi jedynie na scenie. W dużym stopniu wynikało to pewnie z tych wszystkich scen, jakie zrobił mi Jeremy. Ścisnęłam pasek torby i odwróciłam się do Calli i Brandona. – Do zobaczenia później.

Brandon wyglądał na lekko zaskoczonego, kiedy kiwał mi na pożegnanie. Calla uśmiechnęła się promiennie, jakbym co najmniej przyjęła oświadczyny. Ech. Spięta przeszłam przez krużganki i szarpnęłam drzwi pasażera, a potem zatrzasnęłam je za sobą. Na kolanach Jase’a leżało różowe pudełko i jeżeli miał zamiar mi je dać, najprawdopodobniej rzuciłabym mu babeczką w twarz. Cień w jego oczach się pogłębiał, kiedy przyglądał się, jak zapinam pas. – Brandon Shriver? – odezwał się po chwili. – Chyba minął mnie początek tej rozmowy, bo nie wiem, z jakiej okazji wymieniasz jego nazwisko. – Rozmawiałaś z nim. – Zacisnął zęby. – Tak – odpowiedziałam powoli. – Calla też. Właściwie go nie znam. Jase wrzucił bieg i skupił się na drodze. – Wyglądało to inaczej. Wiesz, że jest ode mnie starszy, prawda? Za stary dla ciebie… Wyprostowałam się i spojrzałam na niego z niedowierzaniem. – Pierdolisz? Zamrugał i zmrużył oczy. – Nie musisz kląć. – Będę kurewsko kląć, jak tylko będę chciała kurewsko kląć – warknęłam. – Dupek. Kąciki warg mu się uniosły, a we mnie wezbrała złość. – Poważnie, Brandon jest… cóż, wiele przeszedł, a ty nie musisz się zadawać z takim typem. – Dzięki za radę, tatusiu. – Posłał mi spojrzenie, a ja je odwzajemniłam. – Ale o nią nie prosiłam. I o ile mi wiadomo, mogę rozmawiać z każdym, z kim, do cholery, mam… Zaraz. – Głupi, ale niezbędny mięsień w piesi mi podskoczył. – Jesteś zazdrosny? – Co takiego? – prychnął, podjeżdżając do parkingu przed akademikami. – Nie jestem. Mówię szczerze, emocje nie mają nic do rzeczy. Brandon jest dobrym chłopakiem, ale… – Nie wierzę ci za cholerę! – Podskoczyłam na fotelu, a torba zsunęła mi się z kolan. – Dlaczego w ogóle gadasz o tym Brandonie? Zaległa cisza. – Na czterdziestce piątce był wypadek, a jechałem z farmy i nie miałem szans, żeby zdążyć na zajęcia – powiedział, jakby to wszystko wyjaśniało. – Masz babeczkę. Ze snickersem… – Wypchaj się babeczką! – Wpatrywałam się w niego, a on we mnie, jakbym wyskoczyła z propozycją, żebyśmy wyrzucili z samochodu dziecko. Myśli mi szalały. – Co to, do cholery, ma z czymkolwiek wspólnego? – Nie opuściłem zajęć celowo. Nie chcę, żebyś tak myślała. – A ja właśnie tak pomyślałam, ale nie miałam najmniejszego zamiaru teraz się do tego przyznać. Poprawił sobie czapkę, naciągając ją bardziej na głowę. – Więc dlatego nie było mnie na zajęciach i dlatego jestem tu teraz. Udało mi się, bo na mnie czekałaś… – Nie czekałam na ciebie. Zerknął na mnie, opuszczając rzęsy. – Więc rozmawiałaś z Brandonem. – O mój Boże. – Wyciągnęłam ręce w górę. – To głupia rozmowa, nie wiem, po co poruszamy ten temat. – A na jaki temat powinniśmy rozmawiać, Tess? – spytał, wyjeżdżając na drogę i zatrzymał

się. Korek ciągnął się aż do skrzyżowania. – Doskonale wiesz, o czym powinniśmy rozmawiać. Wczoraj… – Wczoraj to wczoraj. – Oparł się i przesunął dłonią po policzku. – Sprawy wymknęły się spod kontroli. Bywa. – Bywa? – Uniosłam brwi. – Często? Może sobie tak po prostu spacerujesz i nagle ci się przydarza, że całujesz się z dziewczyną? Przeskakujesz z jednych ust na drugie? Jeżeli tak, to musisz mieć dziwne życie. – Cóż… Jego wargi były szelmowsko i kusząco wykrzywione, ale nie miałam zamiaru się na to nabrać. Westchnął. – Tess, jesteś piękną dziewczyną, a ja jestem facetem i… – Och, zamknij się. Otworzył szeroko oczy. – Nawet nie kończ tego, co najprawdopodobniej okazałoby się najżałośniejszym z najbardziej żałosnych zdań. Pociągam cię. – Nie powiedziałem, że nie. – Korek nie ruszył się ani o centymetr, ale mięsień policzka drgał mu jak prędkościomierz. – I w tym problem, zgadza się? Że cię pociągam. Chcesz mnie, ale będziesz się tego wypierał z powodu Jacka? – Złość rozsadzała mi pierś, sączyła się z ust, ale musiałam wypowiedzieć słowa, które zrodziły się w głębi mojej duszy. – Ach, prawda. To dlatego, że mnie interesuje tylko to, żeby się z tobą przespać. Uderzył obiema dłońmi w kierownicę. Wściekła i targana milionem innych emocji rozpięłam pas. Jase zesztywniał. – Tess… – Zamknij się. Serio. To nie jest zabawne. Pocałowałeś mnie, a potem przepraszałeś. Już dwa razy. To mnie obraża. Upiłeś się tak, że nie pamiętasz, co mówiłeś. – Pochyliłam się i podniosłam torbę. Musiałam od niego uciec, zanim rozwalę mu łeb albo się rozpłaczę. Obie te rzeczy byłyby równie żenujące i sprawiłyby mi dziwną satysfakcję. – Wiesz, że cię lubię. Wiesz to od jak dawna? Cholera, powiedziałeś mi to nawet w twarz. Ale chciałeś, żebyśmy byli przyjaciółmi, a okazuje się, że nie jesteś normalnym facetem. Masz dziecko. – Nie wychowuję go. – Ale jesteś jego ojcem! – krzyknęłam, a kiedy się oparł, wysiliłam się, żeby nad sobą zapanować. – Słuchaj, staram się wszystko rozumieć. Ale nie możesz mnie całować, skoro jesteśmy przyjaciółmi. Nie możesz wygadywać bzdur, kiedy rozmawiam z innymi facetami, skoro jesteśmy tylko przyjaciółmi. – Masz rację. – Pierś Jase’a unosiła się przy ciężkim oddechu. Poczułam głupie pieczenie w gardle. Niepotrzebnie wypomniałam mu tę jego umowę. Nie wiem, czemu, bo powinno tak być i byłoby o wiele prościej. Jase ciągnął za sobą spory bagaż, a to pieczenie przesuwało się coraz wyżej. Chwyciłam klamkę. Tak zwana duma nie pozwalała mi siedzieć w tym samochodzie i słuchać, co ma do powiedzenia. – Do zobaczenia. – Tess! – Wyciągnął rękę, ale zdążyłam już wysiąść z jeepa na środku zakorkowanej ulicy. – Daj spokój, nie wygłupiaj się. Musimy…

– Niczego nie musimy. Na razie. – Zatrzasnęłam drzwi i odeszłam. Czułam w piersiach ciężar, który niebezpiecznie zamierzał przesunąć się do gardła, a wtedy byłoby niedobrze. Paskudnie. Tak paskudnie jak w Pamiętniku. Ale szłam dalej, szybko pokonując pasy. Usłyszałam, że mnie woła, ale zignorowałam go. Wstrętny kamień w brzuchu ciągnął mnie do ziemi, ale zebrałam w sobie resztki godności. Jase, ze swoimi pocałunkami, końmi i wszystkim innym mógł się bujać. To on zawsze odchodził. Kolej na mnie.

Rozdział 11 Tamtej nocy płakałam jak tłusty, rozzłoszczony niemowlak. Na szczęście Debbie była z Erikiem poza domem, więc nikt nie był świadkiem tych moich szlochów. To, co powiedziałam Jase’owi, powiedzieć musiałam. Jeżeli mieliśmy przynajmniej próbować się przyjaźnić i zachowywać się wobec siebie normalnie, musieliśmy skończyć z całowaniem i innymi rzeczami, bo chociaż było to bardzo przyjemne, kiedy się działo, mniej przyjemne było, kiedy się kończyło. Owszem, pociągałam go fizycznie. Owszem, zależało mi na mnie. I owszem, pragnęłam go. Tak, miał syna i gdzieś na świecie istniała matka tego dziecka. Ale cokolwiek do mnie czuł, nie było to warte przezwyciężenia żadnej z tych obaw ani niewidzialnej linii, którą między nami nakreślił. Świadomość tego wszystkiego nie zmieniła faktu, że rana była głęboka. A mówiąc prawdę, wątpiłam, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi. Byłam wobec siebie na tyle szczera, żeby przyznać, że nie potrafiłam oddzielić jego serdeczności od tego, co do niego czułam i doszukiwałam się ukrytego znaczenia tam, gdzie go nie było. A jego najmniejszy pretekst pobudzał do działania na płaszczyźnie fizycznej. Cholera, wcale nie spędziliśmy ze sobą dużo czasu, ale jak tylko zostawaliśmy sami, coś się działo. I zawsze będzie się działo. To jeszcze bardziej potęgowało ból, bo wiedziałam, że jak dam się ponieść hormonom, pewnie dostanę kawałek Jase’a. W końcu. Ale to mi nie wystarczy i biorąc pod uwagę, co czuję do niego teraz, nie potrzebowałam na dodatek takiego cierpienia. To zresztą tylko potwierdziłoby jego przekonanie na temat tego, czego od niego chcę. W skroniach mi dudniło. Nie było jeszcze dziewiątej, kiedy pojawiła się Debbie z Erikiem u boku. – Cześć. – Erik padł na moje łóżko i wyciągnął długie nogi. – Jak tam? Wpatrywałam się w niego przez chwilę, a potem spojrzałam na Debbie. Miała przepraszającą minę. – Zwyczajnie. Próbuję się uczyć. – Skinęłam głową w stronę podręcznika biologii. – No właśnie. – Erik wsparł się na łokciach. – Jest sobota rano, a ty się uczysz? – roześmiał się, a ja wyobraziłam sobie, że skopuję go z łóżka. – Nieźle. Widocznie nie masz nic lepszego do roboty. Zmrużyłam oczy. – Albo jest po prostu pilna – powiedziała Debbie, siadając na skraju swojego łóżka. Posłała mi uśmiech. – To biologia, prawda? To dosyć ciężki przedmiot i… – Wstęp do biologii nie jest trudny. – Erik się roześmiał i pokręcił głową. Chociaż raz się z nim zgadzałam, ale może mnie nie wydawała się trudna, bo, co było dość dziwne, przedmioty ścisłe mnie interesowały. – Deb nie mówi po prostu, że na drugim roku oblała biologię i miała poprawkę. – Dzięki, Erik. – Policzki jej się zarumieniły, a ona założyła sobie ręce na piersiach. – Szczęście, że jesteś niezła. – Wzruszył ramionami, a na jego twarzy pojawił się uśmiech,

który on z pewnością uważał za czarujący, ale mnie wydał się odrażający. – Bo inteligencją nie grzeszysz… Obejrzałam się na nią przez ramię i musiałabym być ślepą, najbardziej gruboskórną osobą na świecie, żeby nie zobaczyć na jej twarzy bólu i zawstydzenia. Złość budziła się we mnie niczym wąż szykujący się do ataku i otworzyłam usta, zanim zdążyłam ugryźć się w język. – Ty chamie. Erik odwrócił głowę w moją stronę, otwierając szeroko oczy, a Debbie westchnęła. – Co takiego? – spytał kategorycznie. Było za późno, słów nie dało się cofnąć, i wcale tego nie chciałam. – To, co słyszałeś. – Wzięłam notatnik i podręcznik. Wstałam i wrzuciłam je do torby. – To było chamskie, co powiedziałeś. Więc jesteś chamem. Debbie zamarła na łóżku z szeroko otwartymi ustami. Na jej policzkach pojawiły się dwie różowe plamki. Wargi Erika poruszały się tak, jakby były pełne paskudnych słów, którymi chciał mnie zarzucić, ale je filtrował. I mogłam się założyć, że filtr miał konkretne imię. Cam. – Idę do biblioteki – uśmiechnęłam się słodko, przerzucając sobie torbę przez ramię i odwróciłam się do Debbie. – Przepraszam. Oczy miała dziwne, szkliste, a mnie na ich widok ścisnęło w żołądku. satysfakcja szybko prysła, kiedy wychodziłam z pokoju. Dopiero na korytarzu dotarło do mnie, co oznaczało to spojrzenie. Strach. Uczucie rozdrażnienia i niepokoju nie opuszczało mnie przez kilka godzin, które spędziłam w zimnej, cichej bibliotece. Nie powinnam była nazywać Erika chamem. Nie dlatego, że nim nie był, bo był, ale strach w oczach Debbie przypomniał mi mnie samą. Jeremy’ego nikt nigdy nie nazwał chamem. W każdym razie nie prosto w twarz, ale gdyby tak się stało, winiłby mnie i byłam pewna, że Erik wini Debbie. I przez to czułam się strasznie. Zorientowałam się, że nie mam pojęcia, co przeczytałam w ostatnim rozdziale i roztarłam sobie policzki dłońmi. Nauka w tej chwili nie miała sensu. Słowa mi się zlewały. Łańcuch pokarmowy i załamanie ekosystemu nie miały sensu. Zatrzasnęłam podręcznik i spojrzałam na puste stoły. Na piętrze nie było żywej duszy. Westchnęłam i wyciągnęłam telefon z torby. Żadnych nieodebranych połączeń ani wiadomości. Nic dziwnego. Po co w ogóle sprawdzałam? Przecież nie oczekiwałam, że Jase będzie chciał się ze mną skontaktować, ani tego nie chciałam. Byłam potworną kłamczuchą. Kiedy w końcu zebrałam się w sobie, żeby wrócić do pokoju, okazało się, że jest pusty. Łóżko Debbie było pościelone. Nic nie było zniszczone, wszystko znajdowało się na swoim miejscu, ale nie byłam zaskoczona. W Eriku nie zrodziła się jeszcze niszczycielska furia. Jeremy nigdy jej nie przejawiał. Przed ósmą zdecydowałam się wskoczyć pod prysznic i przygotować się do imprezy. Część mnie chciała się od niej wywinąć, ale była to pierwsza impreza, na którą zostałam zaproszona i wiedziałam, że albo pójdę, licząc się z tym, że mogę mieć do czynienia z Jase’em, albo zostanę w domu i będę się nad sobą użalać. Postanowiłam, że dzisiejszego wieczoru odpuszczę sobie

żale. Pojawienie się na imprezie było też dobrą okazją, żeby udowodnić sobie, że skończyłam z Jase’em – że mogę przebywać blisko niego i nie uciekać. Wysuszyłam włosy, spięłam je w luźny kok i wyjęłam parę czarnych legginsów. Elegancka koszula nie pasowała, więc postawiłam na długą luźną tunikę w kropki i ulubioną, zdecydowanie za bardzo znoszoną dżinsową spódnicę. Kiedy wsuwałam stopy w balerinki, zadźwięczał telefon. Wsunęłam telefon razem z kartą do tylnej kieszeni, wzięłam głęboki oddech i wyszłam. Dziś będzie fajny wieczór. Dziś będzie normalnie. Będę jak każda inna dziewiętnastolatka wybierająca się na imprezę. Miałam zamiar się bawić. Za kierownicą samochodu Avery, stojącego przy krawężniku, siedział Cam. Podbiegłam do tylnych drzwi, a Cam odsunął się od fotela pasażera, w którym siedziała Avery z policzkami różowymi jak walentynkowa kartka. Wsiadłam do tyłu, uśmiechając się. – Będę zdziwiona, jeżeli przed skończeniem studiów nie spłodzicie drużyny piłkarskiej. Brązowe oczy Avery otworzyły się szeroko. – O Boże, nie… Roześmiałam się i zapinając pas, zauważyłam w tylnym lusterku zmrużone oczy Cama. Posłała mu szeroki uśmiech. – Co? Nie chcecie dzieci? – No, nie w najbliższej przyszłości – odpowiedział. – Ale to znaczy, że o tym myśleliście? – Zastanawiałam się, czy Jase brał w ogóle pod uwagę posiadanie dzieci z matką Jacka? Pewnie nie w wieku szesnastu lat, ale w przyszłości. – Niezupełnie. – Policzki Avery były teraz czerwone. – To znaczy, to naprawdę poważny temat. Nie mówię, że nie traktujemy się poważnie. – Pogłaskała Cama po ręce, a on zwrócił na nią wzrok. Obróciła się z uśmiechem. – Świetnie wyglądasz. Piękna bluzka. – Dziękuję. Ty też. – Naprawdę ładnie wyglądała w dżinsach i zielonej koszuli, która idealnie pasowała do jej karnacji. – Ile osób będzie na imprezie? – Niewiele – odpowiedział Cam, obracając kierownicę. – To nie jest duża impreza. Pewnie będziesz się nudzić. – Nie będzie się nudzić. – Avery się uśmiechnęła. – Jacob musiał zrezygnować, ale Brit przyjdzie. Rozluźniłam się w fotelu, chociaż skręcało mnie w żołądku. – Fajnie. – Ollie będzie? – spytała. Uśmiech pojawił się na moich ustach. Parę razy miałam kontakt z Olliem, dawnym współlokatorem Cama. Skończył studia wiosną, nie znałam go zbyt dobrze, ale nie był zupełnie obcy. – Może zjawić się później. – Cam wyciągnął rękę, bez patrzenia odnalazł dłoń Avery i splótł palce z jej palcami. Wyjrzałam za okno, bo czułam się trochę niezręcznie. Nie dlatego, że nie mogli oderwać od siebie rąk – nigdy nie mogli – ale dlatego, że gdzieś w głębi mojej duszy mieszkała mała zielonooka zazdrośnica. Nie powinnam im zazdrościć. Pokręciłam głową i odkaszlnęłam. – Co znowu studiuje Ollie? – Medycynę. – Poważnie? – Otworzyłam szeroko oczy. – Jasna dupa. Nie myślałam, że jest… – Hm, jak

to ładnie powiedzieć? – Myślałam, że większość jego szarych komórek poszła z dymem papierosów. – Ja też tak myślałam. – Avery zachichotała. – Ollie jest bystrzejszy, niż się wielu wydaje – odpowiedział Cam. Przejechał pędem obok Sheetza, a ja nabrałam ochoty na precla z serowym nadzieniem z papryczką jalapeño. – Cholera, jest bystrzejszy, niż jemu samemu się wydaje. Avery i Cam pogrążyli się w rozmowie na temat tego, że im obu się wydaje, że coś jest pomiędzy Brit i Olliem, czym żadne z nich się nie chwali. Ścisnęłam dłonie razem tak mocno, że zabolały mnie kostki palców, i skupiłam się na cieniach poza samochodem. Kiedy Cam skręcił w prawo na parcelę, mijając kilka ciemnych ulic, na których nie było latarni, wstrzymałam oddech. Zatrzymał się na końcu ulicy i zaparkował na pustym miejscu naprzeciwko dużego dwupiętrowego domu, który wyglądał tak, jakby zapalone były w nim wszystkie możliwe światła. Zdenerwowana wysiadłam z samochodu i nabrałam do płuc chłodnego wieczornego powietrza. Zastanawiałam się, czy nie wziąć Cama na bok i nie powiedzieć mu, że wiem o Jacku, ale nie czułam, żeby było to właściwe, jakby nie była to moja sprawa. Avery przysunęła się do mnie i wzięła mnie pod rękę. – Gotowa? Skinęłam głową. Przeszliśmy w trójkę przez ulicę i skierowaliśmy się do drzwi, a ja myślałam tylko o tym, jak zareaguje Jase, kiedy mnie zobaczy. Zdenerwuje się, że tu jestem? Będzie szczęśliwy? Wściekły? W dupie z durniem. Jakie to ma znaczenie? Nie przyszłam tu dla Jase’a. Cam otworzył nam drzwi i przytrzymał je, a Avery puściła mnie przodem. Nigdy wcześniej nie byłam w domu bractwa, więc nie bardzo wiedziałam, czego się spodziewać, ale mimo to byłam zaskoczona. Hol był czysty i ładnie w nim pachniało. Przy drzwiach stał rząd adidasów, a w ścianach nie było żadnych dziur. Nie wiem, dlaczego spodziewałam się dziur. – Joł! – krzyknął Cam, mijając nas i wchodząc do salonu. – Co słychać? Avery przewróciła oczami i wysunęła rękę spod mojej. – Oj, za cicho. Paru chłopaków w salonie oblegało kanapę i telewizor. Dostałam gęsiej skórki na widok Erika. Podniósł wzrok i szybko znów skupił się na grze. Siedział nienaturalnie wyprostowany. Debbie obok niego wyglądała normalnie. Uśmiechała się i pokiwała mi lekko. Pomachałam jej. Chciałam przeprosić ją za moje wcześniejsze zachowanie, ale wiedziałam, że teraz, kiedy Erik jest obok, nie jest to najlepszy pomysł. Obok Erika siedział Brandon Shriver, z joystickiem w jednej ręce i piwem w drugiej. Skinął do mnie i odwrócił się do Cama, unosząc joystick. – Chcesz zagrać? – Nie. – Cam odwrócił bejsbolówkę daszkiem do tyłu. – Bawcie się. – Na zewnątrz jest beczka piwa, brachu – powiedział blondyn, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Siedział na poręczy wysłużonego, starego fotela. Ciemnymi oczami zmierzył Avery, a potem zawiesił wzrok na mnie. Wypił łyk ze swojej butelki i się uśmiechnął. – I chyba rozgrywa się piwny ping-pong. Odwzajemniłam uśmiech. Chłopak był przystojny, chociaż nie miał ciemnych włosów ani szarych oczu. Wtedy właśnie stwierdziłam, że to dobrze. Uśmiechnęłam się szerzej.

– Świetnie. – Cam się odwrócił, obejmując Avery ramieniem. – I przestań się gapić na moją siostrę, dupku. Szczęka mi opadła. – Tak jest, sir. – Chłopak zachichotał i puścił oko. – Cam. – Avery uderzyła go w brzuch, a ja odwróciłam się z wypiekami na twarzy. – Przestań – powiedziała, znów go uderzając. Wzruszył ramieniem i ruszył w stronę otwartych drzwi, prowadzących do garażu. – Ej, powiedziałem, że może przyjść. Nie mówiłem, że nie będzie tego żałować. Dogoniłam ich szybko i dźgnęłam go łokciem w bok. Jęknął, a ja poczułam satysfakcję. – Nic mi nie wiadomo, żebym potrzebowała twojego pozwolenia, cwaniaczku. – Fakt – wtrąciła Avery. Skrzywił się. Posłałam mu ostrzegawcze spojrzenie, dając do zrozumienia, że jeżeli jeszcze raz otworzy usta, ucieknę się do przemocy. Pociągnął mnie za końcówkę koka, odskoczył przed moją ręką, szykującą się do ciosu, pochylił się i pocałował Avery w policzek. – Chcesz zagrać w piwnego ping-ponga? – Chyba sobie odpuszczę. – Pokręciła głową. – A ty? – Ja też. – Nie miałam pojęcia, jak się gra w piwnego ping-ponga. – A ja mogę iść? – spytał cicho, a kiedy Avery skinęła głową, znów pocałował ją w czoło. – Będę zaraz obok. Uniosłam brwi. Zaraz obok znaczyło obok pustych leżaków. Podbiegł do grupy chłopaków, tłoczących się przy stole pingpongowym, a my podeszłyśmy do beczki z piwem i wróciłyśmy z czerwonymi plastikowymi kubkami wypełnionymi po brzeg. Przez kilka chwil przyglądałam się bratu i jego kumplom, wypijając łyk napoju z goryczką. A potem kolejny. – Nie za dużo tu dziewczyn. Avery oparła się i wyciągnęła nogi. – Rzadko chodzę na imprezy, ale wydaje mi się, że to raczej spotkania. Więc zwykle zjawiają się tylko dziewczyny tych chłopaków. – Więc ja trochę nie pasuję? – skrzywiłam się i wypiłam kolejny łyk. – Hm… – uśmiechnęła się do mnie. – Chcesz prawdy prawdziwej czy prawdy, która podniesie cię na duchu? – Dowal prawdę, od której się rozpłaczę – roześmiałam się. Zrobiły jej się zmarszczki wokół oczu, kiedy się uśmiechnęła. – Więc powiedzmy, że jeżeli chcesz kogoś poznać, jesteś we właściwym miejscu. Prychnęłam i spojrzałam na stół. – Akurat, z Camem pod nosem. – Fakt. A ten chłopak w salonie? – Wypiła łyk piwa i opuściła ręce. – Ma na imię Eddie. Moim zdaniem to naprawdę miły, ładny chłopak, więc… Obejrzałam się przez ramię, ale nie mogłam zajrzeć do salonu, słyszałam jednak odgłosy gry wideo i śmiech. – Cam prawdopodobnie grzmotnąłby nim o ziemię, gdyby zobaczył, że z nim rozmawiam. Avery się roześmiała. – Zajmę go.

Przez następną godzinę paplałyśmy, ale rozmowa zeszła na temat wyprawy w góry Pocono, jaką planowali z Camem podczas ferii jesiennych. – To naprawdę romantyczne. Jej policzki nabrały prawie takiego koloru jak włosy. – To był jego pomysł. – Oj. – Przyglądałam mu się z uśmiechem. Kto by pomyślał, że mój brat jest takim romantykiem? – Jestem z niego dumna. – A ja jestem szczęściarą – roześmiała się. – To raczej on jest szczęściarzem. Obok nas przeleciała piłka, która trafiła w ścianę tuż przy tarczy do gry w rzutki. Avery pokręciła głową, kiedy jeden z chłopaków biegł za nią, ledwie powłócząc nogami. – Jak twoje kolano? – W porządku. Boli tylko od czasu do czasu. Mam wizytę u lekarza tydzień przed Świętem Dziękczynienia. – Trzymam kciuki. – Zerknęła na stół. Cam wykonywał coś, co było pewnie tańcem zwycięstwa. Albo dostał ataku. – Brakuje ci tańca? – spytałam. – Tak. – Skinęła głową. – Naprawdę. – Zamilkła na chwilę i przełknęła ślinę. – Jaki był twój ulubiony recital? Oczy jej rozbłysły, kiedy opowiedziałam jej o ostatnim recitalu – przed tym, który koncertowo spartoliłam. Chociaż nie tańczyła od lat, widziałam, że fascynacja jej nie minęła. W tamtej chwili obiecałam sobie, że kiedyś znów ją wciągnę w taniec. Wpatrywałam się w pusty kubek, zastanawiając się, gdzie jest Jase. Nie widziałam na zewnątrz jego jeepa, ale wiedziałam, że kilku z nich zaparkowało na innej ulicy. Nie pytałam, bo nie byłam tu dla niego. Absolutnie. Ale dlaczego mieszkał w tym domu bractwa, a nie na farmie? Nie chciał być bliżej Jacka? A może była to odskocznia, której potrzebował? Wypiłam kolejny kubek, a potem jeszcze jeden, kiedy Cam zajęty był robieniem maślanych oczu do Avery, stojąc w grupie chłopaków. W którejś chwili pojawiła się jeszcze jedna dziewczyna, ale sądząc po tym, jak obejmował ją w pasie jeden z chłopaków, nie była samotna. Zjawiła się też Brittany. Niedługie blond włosy związane miała w koński ogon. Niecałe trzy minuty po tym, jak uściskała na powitanie Avery i mnie, przez otwarte garażowe drzwi do środka wparował Ollie z rozpuszczonymi włosami sięgającymi ramion. Wyciągnął ręce i praktycznie wszyscy wykrzyknęli jego imię, a na jego przystojnej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – O, chłopaki, tęskniliście za mną! Brit przewróciła oczami, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, znalazł się przy niej Ollie. – Witajcie, Avery i panienko Tereso, jak wam mija ten przemiły wieczór? Zachichotałam i pokręciłam głową. – Dobrze. – To świetnie. – Chwycił Brit za kitkę. – Muszę cię na chwilę porwać. Brit wzniosła oczy do nieba, ale jej policzki nabrały ładnego odcienia różu. – Zaraz wracam. Pan Dupek nie może czekać na mnie tak długo.

– Trochę to potrwa – poprawił, a ona zarumieniła się jeszcze bardziej. Przyglądałyśmy się, jak tych dwoje znika z powrotem w ciemności, a potem znów spojrzałam na Avery. – Ciekawe – wymruczała. – Chyba są ze sobą. – Zerknęłam na nią z uśmiechem. – Jestem przekonana, że coś w tym jest. – Uniosła brwi i skinęła głową. To, że sytuacja Erika i Debbie nałożyła się na nieobecność Jase’a, nie przysłużyło się mojej wątrobie, ale wspaniale podziałało na mój nastrój. Zanim zdążyłam wypić połowę czwartego kubka, zupełnie przestałam przejmować się tym, że Jase’a nie ma. Może później, kiedy Avery zatrzyma Cama na zewnątrz, jak zaplanowałyśmy, pójdę poszukać Ernesta… czy Erwina. Imię nieważne. I udowodnię sobie, że faceci bez bagażu potrafią całować równie dobrze jak Jase, o ile nie lepiej. Taki miałam plan. Ale najpierw musiałam znaleźć pomieszczenie dla dziewczynek, bo inaczej mogłabym skonać. – Muszę znaleźć ubikację. – Wstałam w chwili, kiedy piłeczka pingpongowa przeleciała przez garaż i kolejny raz odbiła się o tarczę do darta. – Ty nie potrzebujesz? Avery pokręciła głowę i zerknęła na swój ledwie napoczęty kubek piwa. – Pewnie będziesz chciała skorzystać z tej na górze, na piętrze – zasugerowała, unosząc głowę z uśmiechem. – Nie jest tak odrażająca. – Ale mimo wszystko odrażająca? – Dość mocno. – Skinęła głową. – Więc życz mi powodzenia. Zachichotała i skrzywiła się ze wstrętem. – Będzie ci potrzebne. Skierowałam się do drzwi do domu, a Cam w tej samej chwili odskoczył o stołu i wylądował przy Avery. Wyglądało to tak, jakby czekał, aż sobie pójdę, żeby dać jej buziaka. O Boże, i to jak ją pocałował! Chwycił jej policzki w obie dłonie i pochylił głowę, aż pokonał dzielącą ich odległość. Uśmiech pojawił się na moich ustach, ale w piersiach poczułam skurcz – falę zazdrości. Bardzo nieładnie. Nie powinnam być zazdrosna o związek brata. Oboje zasługiwali na miłość, która ich łączyła, ale chciałam wiedzieć, jak to jest. Poznać miłość, która leczy, nie rani. A to mogło być dość trudne. W salonie palce Erika i Brandona biegały po pilotach do gry. Na twarzach mieli jednakowe skoncentrowane i zacięte miny. Debbie uniosła wzrok z poręczy sofy, na której siedziała obok swojego chłopaka, a na jej twarzy malowało się potworne znudzenie. Posłałam jej pełen współczucia uśmiech, nie pytając, dlaczego tu siedzi, skoro jest taka znudzona. Znałam odpowiedź. Bo Erik chciał, żeby siedziała tu, gdzie miał ją na oku. Gdzie mógł ją kontrolować. Poczułam gorycz w gardle, kiedy zaczęłam wchodzić po schodach. Musiałam wyjść z pokoju, zanim znów nazwę go chamem, a na koniec zrobię odpowiednią minę. Trochę trwało, zanim pokonałam schody. Dokuczało mi chwilowe zachwianie percepcji. Na piętrze stanęłam i spojrzałam w dół na korytarz. – Och… Po każdej stronie było kilkoro drzwi, wszystkie zamknięte z wyjątkiem jednych na końcu korytarza, i to z pewnością była sypialnia należąca do kolekcjonera butelek Mountain Dew.

Nie miałam wyjścia, musiałam otwierać drzwi. Zaczęłam od tych najbliższych po lewej stronie. Zapukałam delikatnie, a kiedy nikt nie odpowiedział, nacisnęłam klamkę. Były zamknięte. Miałam nadzieję, że nie jest to łazienka. Następna była pusta sypialnia, a za nią pralnia z piętrzącym się na podłodze stosem dżinsów i skarpet. Dobry Boże, przydałaby im się burdelmama. Zamknęłam drzwi, żeby nie zacząć ładować do pralki brudnych ubrań za tych biedaków, którzy tu mieszkali, i potknęłam się o parę adidasów zostawionych na środku korytarza. Podeszłam do następnych drzwi. Zapukałam, ale nikt nie odpowiedział, więc wyciągnęłam rękę i przekręciłam klamkę. Drzwi otworzyły się bez trudu, ukazując nie łazienkę, ale raczej schludną sypialnię i… O mój Boże. Pokój nie był pusty. Wiedziałam, co widzę, bo wystarczyło kilka sekund, żeby się zorientować, ale mój umysł przetwarzał wszystko powoli. Miałam wrażenie, że zajmuje mi to całą wieczność. Na krześle, tyłem do uporządkowanego biurka, siedział Jase. Na biurku leżało różowe pudełko. Wiedziałam, co w nim jest i z jakiegoś powodu to… to sprawiło, że wszystko, co widziałam, wydało mi się jeszcze straszniejsze. Koszulę miał do połowy rozpiętą, jakby zmęczył się przepychaniem drobnych guzików przez dziurki. Siedział w szerokim rozkroku, zaciskając zęby, z luźno opuszczonymi rękami. Nie był sam.

Rozdział 12 Przed Jase’em stała dziewczyna, przy której poczułam się jak zeszłotygodniowe przyschnięte wymiociny. Była piękna. Długie czarne włosy lśniły jak tafla lustrzana, a opalone, jędrne ciało podpowiadało, że wszędzie tam, gdzie powinno, jest miękkie. Była bez koszuli. Miała na sobie tylko dżinsową spódniczkę i czerwony koronkowy biustonosz, który dowodził, że niektóre piersi są w stanie oprzeć się grawitacji. I wydawało mi się, że te jej są naturalne. Widziałam ją kilka razy na terenie kampusu, zawsze w towarzystwie równie pięknych dziewczyn. Nie wiedziałam, jak ma na imię, ale nienawidziłam ją od tej pierwszej minuty tak, jakbyśmy walczyły o tę samą rolę w spektaklu. Gapiłam się. Może to wina piwa. Może jej cycków. Musiałam przestać. Dopiero po kilku sekundach od chwili, kiedy otworzyłam drzwi, Jase i dziewczyna odwrócili się. Coś błysnęło w jego spiżowych oczach, kiedy otwierał usta. Zrobiło mi się gorąco, a potem zimno, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. Więc tu był Jase. Jak widać, z innymi dziewczynami był w stanie się przespać bez problemu. Wzbierał we mnie chichot, który wydobył się z moich ust, zanim zdążyłam go powstrzymać. Zasłoniłam usta dłonią. Śmiech brzmiał niemal histerycznie. Nie powinnam była tyle pić. Idealnie wyregulowane brwi dziewczyny uniosły się, a ona spojrzała na mnie. Zaciskała wydęte wargi, poirytowana. – Słucham? W brzuchu mi się kotłowało. Przez chwilę nie mogłam się ruszyć. Przygniotło mnie miażdżące uczucie. Tej dziewczynie też dawał babeczki? O Boże… Nie mogłam znieść samej tej myśli. Odwróciłam się. – Przepraszam – odezwałam się w końcu. – Szukałam łazienki. – Jak widać, to nie łazienka – odpowiedziała obcesowo. Fala gorąca zalała mi policzki, ścisnęło mnie w gardle. Całował mnie. Mniej niż czterdzieści osiem godzin temu. Dotykał mnie. Powiedział mi prawdę o Jacku. Jak widać, z tych drobiazgów zrobiłam wielką rzecz. – Przepraszam – powiedziałam znowu, a mój wzrok pobiegł do Jase’a, który wstał. – Ja… – Przerwałam, bo gardło miałam na tyle ściśnięte, że nie byłam w stanie mówić. Tak się spieszyłam, żeby stąd uciec, że odwróciłam się za szybko i uderzyłam lewym kolanem o drzwi. Z moich ust wyrwał się nagły syk z bólu. – O Boże – mruknęła dziewczyna. Z twarzą koloru czerwonego pieprzu obróciłam się. Musiałam stąd wyjść. – Tess – krzyknął Jase. – Poczekaj sekundę, Tess! Nie zatrzymałam się. Ani kiedy mnie zawołał, ani kiedy dziewczyna zawołała jego. Zapomniałam, po co weszłam na górę. Zbiegłam szybko po schodach. Serce dudniło mi tak mocno, że czułam je w brzuchu. Zawstydzona i wstrząśnięta, ominęłam salon i poszłam prosto do tylnych kuchennych drzwi. Rozsądek wyparował, znikł jak koszula tej laski. Wyszłam na

nocny chłód i… i szłam. Szłam tak, jak prowadził popękany chodnik zarośnięty chwastami, a potem wsunęłam się pomiędzy dwa samochody zaparkowane przy krawężniku. Skręciłam w prawo i szłam dalej. Z tyłu głowy słyszałam cichy głos, który mówił, że zachowuję się głupio i reaguję przesadnie, ale ja już zdążyłam skoczyć na główkę do krainy dramatu i lamentu. Wiedziałam tylko, że na tej imprezie dłużej nie zostanę. Nie było mowy, żebym spojrzała w twarz Jase’owi po tym, w czym ewidentnie mu przerwałam, ani żebym spojrzała w twarz komukolwiek innemu. Komórka zaczęła brzęczeć, dźwięki miałam wyłączone, więc pozwoliłam jej dzwonić. Chciałam wracać do domu. Do prawdziwego domu – nie do akademika. Chciałam cofnąć czas do maja i nie zrobić tego głupiego skoku, który wszystko zniszczył. Gdybym mogła, nie byłoby mnie tutaj. Nie byłabym blisko Jase’a. Zanim doszłam do ostatniej ulicy, za którą było kilka ciemnych ulic przed główną, wiedziałam, że powinnam była poprosić Avery, żeby odwiozła mnie do domu, ale nie chciałam psuć jej wieczoru. Mogłam poprosić Debbie, ale Erik by się wściekł. Ja… Komórka znowu zaczęła wibrować mi w kieszeni, a ja znów ją zignorowałam. Piwo łagodziło ból kolana. A może ten ból w piersiach sprawiał, że wszystko inne wydawało się tak cholernie mało ważne. I może to wina piwa, że miałam poważny zamiar pokonania w środku nocy pieszo dwóch kilometrów, do tego drogi przez kampus. W ostatnim domu na osiedlu było całkiem ciemno i cicho, a ciężarówka przemknęła drogą tak szybko, że mój puls sięgnął zenitu. Zatrzymałam się na końcu drogi, uniosłam dłonie i zebrałam z twarzy włosy, które wyślizgnęły mi się z koka. Całował mnie. Dotykał. Przytulał. Próbował pokazać mi coś innego poza tańcem, co mogłoby mnie uskrzydlić. Głupie łzy piekły mnie pod powiekami, po części z frustracji, a po części… cóż, powrót do domu piechotą był nad wyraz głupi. Wypuściłam włosy i kilka kosmyków rozwiał wiatr. Co ja wyprawiam? Cam się wścieknie, kiedy nie wrócę. Pewnie zgłosi moje zaginięcie na policję. A Jase? Pewnie wziął mnie za kompletną psychopatkę, ale powiedział… a ja pomyślałam… Źle pomyślałam. Zacisnęłam powieki, żeby się nie rozpłakać. Widok Jase’a z inną dziewczyną zabolał jak kopniak w twarz. Zaczęłam wątpić, że to, co do niego czułam, było tylko głupim zauroczeniem, bo tak… tak się nie reaguje na widok obiektu westchnień z kimś innym. Otworzyłam oczy, zła na to, że miałam wilgotne rzęsy. To nie byłam ja. Ja nie byłam taką dziewczyną. Ja nie… Drogę rozświetliły dwa światła, które szybko się do mnie zbliżały. Odwróciłam się lekko i serce zaczęło mi łomotać. To był jeep, ale to nie było możliwe. Wykluczone. Hamulce pisnęły, kiedy samochód zatrzymał się obok mnie, a ja nagle patrzyłam w twarz Jase’owi przez opuszczoną szybę w drzwiach pasażera. Oczy miał pochmurne, ale wargi zaciśnięte w cienką, poziomą linię. – Wołałem cię. Nie przychodziła mi do głowy żadna odpowiedź, która nie zawierałaby dwóch słów: pierdol się. Jase pochylił się i połowa jego długiego ciała znalazła się na miejscu pasażera. Teraz widziałam jego oczy, które miały kolor ciemnej, burzowej szarości.

– Wsiadaj. – Nie. – Wypowiedziałam to słowo i, cholera, ulżyło mi. – Wsiadaj, Tess. – Przechylił głowę na bok. – Mowy nie ma. Odwrócił wzrok, wziął głęboki oddech i znów odwrócił się do mnie. – Co ci strzeliło do głowy, żeby iść taki kawał? Lepiej niech to nie będzie to, co myślę, bo chyba nie jesteś aż tak głupia. I w taki właśnie sposób emocjonalna wajcha została przestawiona. Zalała mnie złość. W jednej chwili wyskoczyłam z krainy dramatu i zamieniłam się w rozwścieczoną sukę. – Nie jestem aż taka głupia? Głupie jest to, że pytasz mnie, co robię, skoro wydaje się to dość oczywiste. Idę do domu. Wpatrywał się we mnie tak, jakbym właśnie oznajmiła, że posiadam penis. – Idziesz do domu? – Niewyraźnie mówię? – warknęłam. Nie była to najbardziej błyskotliwa odpowiedź, ale poczułam satysfakcję, kiedy zmrużył oczy. – Zwariowałaś, do cholery? Nie odpowiedziałam, więc zaklął, a potem skręcił kierownicą i wjechał na krawężnik. Zostawił włączony silnik, wyskoczył i w mgnieniu oka stanął przede mną. Byłam przytłoczona jego wzrostem, ale widziałam tylko to, że koszulę nadal ma rozpiętą. – Po pierwsze, idziesz główną drogą szybkiego ruchu. Pędzący samochód może przejechać za blisko i cię potrącić! Zabić cię, Tess. Jakby na dowód prawdziwości jego słów drogą przemknął samochód, któremu z głośników ryczała muzyka. Doskonałe wyczucie czasu. Założyłam sobie ręce na piersiach. – Ja… – Albo ktoś może się zatrzymać. – Chwycił mnie za brodę i zmusił, żebym spojrzała mu w oczy, kiedy zaczęłam odwracać głowę. – I może nie być to ktoś, kto będzie cię chciał podwieźć do domu. Rozumiesz, co do ciebie mówię? – Rozumiem, ale… – Zbladłam. – Do tego twoje kolano. Pomyślałaś w ogóle o tym? – Ludzie, ale ględzi. Cały czas trzymał mnie za brodę tak, że bałam się choćby mrugnąć. – Myślisz, że taki długi spacer przysłuży się kontuzji? I przez co? Otworzyłam usta, żeby powiedzieć coś, co zapewne nie poprawiłoby sytuacji, ale z moich ust wyszło coś zupełnie innego. – Ta babeczka była dla niej? Niech mnie diabli wezmą. Nigdy w życiu nie będę już piła. Pieprzone piwo i ta cała beczka robiły swoje. Jase nie odrywał wzroku od moich oczu, a ja miałam wrażenie, że upłynęła cała wieczność, zanim w końcu opuścił rękę i zaklął. – Wsiadaj do samochodu, Tess. I nie kłóć się ze mną. – Zaczął się odwracać, ale nagle znów stał do mnie twarzą. – W dupie z tym. Nie dał mi nawet szansy, żebym za nim poszła. Jak tego pierwszego dnia, kiedy zjawił się na zajęciach z muzyki, w jednej chwili stałam, a za moment wisiałam mu na ramieniu. Świat się odwrócił, a mnie włosy poleciały na dół, zupełnie potargane. – Co, do cholery? – wrzasnęłam, chwytając w dłonie jego koszulę. – Postaw mnie!

– W życiu. Nie mam zamiaru tu sterczeć i się z tobą wykłócać. – Podszedł do jeepa i szarpnięciem otworzył drzwi. – Porozmawiamy sobie… – Nie chcę z tobą rozmawiać! – Walnęłam go w plecy. Nie zareagował. Odwrócił się i opuścił mnie na przednie siedzenie. – Ty… – Rusz się z tego fotela, a przysięgam na Boga, że usiądę na tobie – ostrzegł. – Ja nie… co takiego? Usiądziesz na mnie? A co, masz dwa lata? – Siedź tu. – Chwycił drzwi. – Nie jestem psem. Pochylił się i przysunął twarz do mojej. Z bliska jego oczy miały zaskakujący srebrny odcień. – Siedź tu. Jeżeli wysiądziesz, dopadnę cię. Jak psa. – Pociągająca perspektywa. – Zmarszczyłam nos. – Skup się na niej przez kilka sekund. – Cofnął się i zatrzasnął drzwi. Nie miałam czasu rozważyć opcji ucieczki i gonitwy. Był już w samochodzie, a samochód ruszył, zanim zdążyłam się zorientować, co się dzieje. – Babeczka nie była dla niej. Nie wierzyłam mu. – Była dla ciebie. Cholera, nie mogę uwierzyć, że miałaś zamiar wracać do domu piechotą – powiedział, kręcąc głową i zanurzając palce we włosach. – Czemu? Przeze mnie? – Nie. Skąd. Po prostu chciałam wracać do domu. – Akurat, jesteś potworną kłamczuchą. – A ty masz potworne problemy z percepcją – warknęłam, zakładając sobie ręce na piersiach. Piwo przelewało mi się w żołądku. – Co tu w ogóle robisz? W sypialni chyba czeka na ciebie półnaga laska? – I to nie ma nic wspólnego z tym, dlaczego wyszłaś? Otworzyłam usta, ale je zamknęłam. Cholera. Wyglądałam przez okno, zagryzając wargi. – Wyraźnie przeszkadzałam. – Prawdę mówiąc, ucieszyłem się, że przeszkodziłaś. – Jasne – wybuchnęłam śmiechem. Milczeliśmy, kiedy skręcał w prawo. – To nie było to, co ci się zdawało. Co się tam działo? Do niczego by nie doszło. – Nie jestem głupia, Jase. A w ogóle, czy ty mi się musisz tłumaczyć? Nie. Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz? Możesz rozmawiać, z kim chcesz i pieprzyć się, z kim chcesz. I ja też mogę rozmawiać, z kim chcę i pieprzyć się, z kim chcę. Przecież chciałam tylko… – Owszem, jestem ci winien wyjaśnienie, do diabła. – Ścisnął kierownicę. – I chwileczkę, pieprzyć się, z kim chcesz? Kogo, do cholery, masz… Brakowało mi tchu, piekły mnie oczy. – Nie chcę rozmawiać. – Musimy porozmawiać – przerwał ostrym głosem. – Od wczoraj musimy porozmawiać. – Mam telefon. – Odwróciłam się do niego w fotelu i położyłam dłoń na desce rozdzielczej. – Nie zadzwoniłeś ani nic. – Pomyślałem, że poczekam, aż się uspokoisz. – Posłał mi ukradkowe spojrzenie. – Porozmawiałbym z tobą dzisiaj, kiedy Cama nie byłoby w pobliżu. – Och, ale domyślam się, że byłeś zbyt zajęty, co? – Boże, wiedziałam, że jestem żałosna i

wredna. Najlepiej by było, żebym się zamknęła. Jase wziął głęboki oddech. – Ja jej tam nie zapraszałem, Tess. Sama przyszła. – I domyślam się, że po prostu zdjęła koszulę? Często masz takie niespodziewane przygody? – zaśmiałam się oschle. – Ale musisz mieć interesujące życie. Dziewczyny same wpadają ci w ręce i zrzucają koszule. – To prawda, życie mam urocze… – Na jego twarzy pojawił się ten półuśmiech. – Zamknij się. – Tess… – westchnął. – Nie okłamuję cię, jasne? Ma na imię Steph. Parę razy coś tam między nami było, ale dawno. Nie wiedziałem nawet, że tu dzisiaj będzie. Weszła na górę i zdjęła koszulę. Prychnęłam. Mięsień na policzku mu drgał. – Chciała czegoś więcej. Nie będę cię okłamywał, przez chwilę brałem to pod uwagę, bo jestem facetem, ale się nie zdecydowałem, bo nie jest dziewczyną, której pragnę. Do niczego nie doszło. Koszulę zrzuciła minutę przed twoim wejściem. Wpatrywałam się w niego przez chwilę, a potem odwróciłam wzrok. Wierzyć mu było tym samym, co maszerować przed jadącym samochodem. A, cholera, chciałam mu wierzyć. Dudniące w piersi serce błagało mnie, żebym mu uwierzyła. – Cholera, Tess, wziąłem nawet dla ciebie babeczkę. – Nastąpiła chwila ciszy. – Naprawdę myślisz, że pieprzyłbym się z jakąś dziewczyną, wiedząc, że jesteś na imprezie? – Nie wiedziałeś, że jestem. – Wiedziałem – odparował. Okej. Dobra. Nieważne. Wzruszyłam ramionami. – Do diabła, Tess, naprawdę tak myślisz? – Zaklął znowu. – Tak myślisz? – Całowałeś mnie i tego żałowałeś. Powiedziałeś różne rzeczy, których nie pamiętasz, bo byłeś pijany, więc… Jase wcisnął hamulec i zatrzymał się na środku ciemnej drogi. Otworzyłam szeroko oczy i odwróciłam się do niego. – Co ty sobie… – Od miesięcy nic nie było pomiędzy Steph a mną, Tess. Nic. I wiesz co? Nigdy jej nie pocałowałem. – Co takiego? – Zamrugałam. – Nigdy. Prawdę mówiąc, od paru lat nie całowałem żadnej dziewczyny, więc niepotrzebnie tak siedzisz i udajesz, że wiesz, co się stało. Nie wiesz. Istniała spora szansa, że wpadnie na nas jakiś rozpędzony samochód. – Ale mnie pocałowałeś. – Zgadza się. Cholera, pocałowałem cię i… – Jak mam w to uwierzyć? – A co ważniejsze, niby dlaczego mam w to wierzyć? Nie miało to znaczenia. Niezupełnie. Jase znów zaklął i jego dłoń chwyciła mnie szybko za kark. Pociągnął mnie gwałtownie do przodu, serce mi podskoczyło. Pocałował mnie. Nie było w tym nic spokojnego. Pocałunek był gorący i mocny. Całował mnie, jakby składał przysięgę albo jakby nie robił tego od bardzo

dawna. Krew w żyłach zamieniła mi się w gorącą lawę. Przerwał, a ja mogłam tylko wpatrywać się w niego z sercem bijącym jak oszalałe. Wierzyłam mu. Nie wiem, dlaczego ani jakim cudem pocałunek dowiódł tego, co mówił Jase, ale tak się stało. Do śmierci będę wierzyć w to, co powiedział. Usiadł z powrotem na swoim miejscu, ciężko dysząc i wcisnął gaz. Samochód znowu ruszył. – Tego… tego właśnie nie było między nią a mną. Nigdy, Tess. Może to przez piwo. Chęć udowodnienia, że mogę być równie seksowna, odważna i powabna jak ta dziewczyna w jego pokoju, nie zdejmując koszuli i nie mając jej piersi. A może to ten pocałunek. Może te wszystkie emocje, wzbierające mi w piersiach i pożądanie, od którego zrobiło mi się gorąco między udami. A może wszystko naraz. Nieważne. Mój umysł się wyłączył, a ja poruszyłam się, zanim w głowie zdążyła mi się zrodzić choć jedna rozsądna myśl i zanim zdążyłam zastanowić się nad konsekwencjami. I nad tym, że Jase wiele przeżył. I nad zranionymi uczuciami. Pochyliłam się nad podłokietnikiem i przycisnęłam wargi do kącika jego ust. Nie odsunął się, kiedy wsunęłam mu rękę między nogi i chwyciłam go. Wtedy podskoczył, w mojej dłoni. Był twardy, prężył się przy rozporku. – Jezu – jęknął, a kiedy odchyliłam głowę zobaczyłam, że jego dłoń zaciska się z całej siły na kierownicy. Rzucił mi szybkie spojrzenie. – Co robisz? – To chyba oczywiste, co? – Przesunęłam dłoń w górę imponująco długiego przyrodzenia. Wziął głęboki oddech i skupił wzrok na drodze. – Przy tobie nic nie jest oczywiste. – Mógł cofnąć moją dłoń albo kazać mi przestać. – Na tym pieprzonym świecie nic nie jest oczywiste. Słowa zlały się z dziwną ciepłą mgłą napierającą na moje myśli. Moje dłonie wiedziały, co robić. Robiłam to już. Zaledwie kilka razy, ale przypuszczałam, że z tym jest podobnie jak z jazdą na rowerze. Nie można tego zapomnieć albo zrobić źle. Owszem, było to mało seksowne spojrzenie na sprawę. Rozpięłam guzik jego dżinsów i ostrożnie przesunęłam rozporek. Cichutki dźwięk wydawał się głośniejszy niż szum powietrza wpadającego do środka przez częściowo opuszczone szyby. Jase oddychał ciężko, a ja włożyłam rękę do środka i objęłam palcami ciepłą, napiętą skórę i wyswobodziłam go. – Tess – jęknął. Wstrząsnął nim dreszcz. Podskoczył mi w dłoni, kiedy go objęłam. Jeep zwolnił. Skóra była ogniście czerwona, gładka jak jedwab, a ja byłam niewiarygodnie zdumiona. Przez kilka sekund upajałam się jego ciałem. Czułam go od nasady po sam koniec. Ścisnęło mnie w środku. – O Boże, zwariuję. – Głos miał niski. – Jesteś naprawdę… Pochyliłam się, jak tylko mogłam i opuściłam głowę. Słonawy smak jego skóry tańczył mi na języku. Przesuwałam rękę powoli, badając i wsuwając go sobie coraz głębiej do ust. – Tess – warknął, a jego ciało nabrzmiewało, kiedy zaczęłam go smakować. Poruszając się w górę, okrążyłam językiem główkę. – Jasny gwint, gdzie się tego nauczyłaś? Cholera. Nie odpowiadaj. Nie chcę wiedzieć. Wolę myśleć, że urodziłaś się z takim talentem. Z moich ust wydobył się śmiech, który wibrował na jego ciele. Zaklął, a całe jego ciało zesztywniało. Hm. Nie miałam pojęcia, że śmiech w tej pozycji zrobi z nim coś takiego. Pulsował mi w ręce i w ustach. Instynkt wziął górę, dłoń dostosowałam do ruchu warg.

– Zabijesz mnie, nas. – Uniósł biodra, a ja usłyszałam ryk silnika. – Cholera – jęknął, a ja jeszcze przyspieszyłam. – Zabijasz mnie. Uśmiechnęłam się, trzymając go w ustach, muskając językiem główkę. Zalała mnie fala gorąca, przesuwając się w dół mojego ciała. Poczułam ból między udami. Robiłam to kilka razy, ale nigdy wcześniej nie byłam podniecona. Nie w ten sposób. Po raz pierwszy tak naprawdę miałam na to ochotę i to mnie podniecało. Stłumiłam triumfalny pomruk, kiedy wolną ręką chwycił mnie za głowę. Zanurzył palce w moich włosach, rozpuścił kok i lekko przycisnął. Prowadził mnie przez kilka chwil, a potem jego ręka przesunęła się w dół i chwyciła mnie za kark. Jego kciuk odnalazł mój puls i delikatnie masował skórę, aż zaczęłam zaciskać uda. – Długo nie wytrzymam. Aj, cholera, jestem… – Jego biodra się uniosły, a on zadrżał. Ścisnął mnie z całej siły za kark. – Tess, musisz przestać, bo inaczej… Nie miałam zamiaru przestawać. Nie wiem czemu. Nigdy wcześniej nie połykałam. Wydawało mi się to odrażające, ale nie z nim. Widocznie ujawnił się mój ukryty talent porno. Jeszcze jeden ruch języka, jeszcze jedno przesunięcie dłonią i wykrzyczał moje imię i zadrżał. Kiedy było po wszystkim, pocałowałam go, a potem podniosłam głowę, schowałam go i zapięłam mu dżinsy. Dłoń mu drżała na moim karku, a ja usiadłam z powrotem. Jego palce odciskały się na moim ciele. Patrzył przed siebie z rozchylonymi ustami. Pierś unosiła mu się i opadała łagodnie. Z jego miny nie można było nic wyczytać. Wyjrzałam przez okno. Droga była długa i ciemna. Niczego nie poznawałam, więc wiedziałam, że nie jest to czterdziestka piątka. Byłam zdziwiona, że się nie rozbił. Mój wzrok powędrował z powrotem do niego, a on opuścił dłoń. Zaciskał zęby i nadal ciężko dyszał. Serce mi stanęło, a potem podskoczyło. O mój Boże. Nie powinnam była tego robić. Były tysiące, nie, miliony!, powodów, dla których nie powinnam była tego robić. Tyle że mogłabym napisać opasły instruktaż, jak coś spieprzyć. Może nie powinno się robić po drodze loda dzieciatym chłopakom? Skąd miałam wiedzieć? Natychmiast zaczęłam wynajdować usprawiedliwienia. Piłam. I byłam wstawiona. Niewiele jadłam. Może mam cukrzycę i skłonność do chwilowych zaćmień umysłowych. O tak, to brzmiało wiarygodnie. Muszę to sobie zapisać na później. Jase bez słowa obejrzał się na mnie – nie, na pobocze. Zjechał i się zatrzymał. Wyciągnęłam rękę, żeby się przytrzymać i nie uderzyć głową w deseczkę. Wrzucił luz i dziwnie milcząc, otworzył drzwi kierowcy i wyskoczył. Wysiadł! Zapaliło się górne światło. – Jasna dupa – mruknęłam, przyglądając się, jak wchodzi w strumień światła reflektorów, a na jego profil pada ostre, żółte światło. Miał zamiar wywlec mnie z auta? Kazać mi wracać z zupełnego odludzia? Taka reakcja była chyba przesadzona. Prawda? W końcu zapewniłam mu całkiem niezły orgazm. Powinien być mi wdzięczny.. Otworzył drzwi po mojej stronie, a mój wzrok od razu pobiegł w dół. Guzik u dżinsów nadal miał rozpięty. Chwycił mnie za dekolt. To było podniecające. Wzięłam głęboki oddech. – Jase… Ujął moją twarz w dłonie i jego wargi znalazły się na moich. Pocałunek był taki jak ten wcześniejszy, zanim wpadłam na wspaniały pomysł zrobienia mu loda. Pożądliwy. Łapczywy.

Nie pozostawiał miejsca na nic innego niż smakowanie i doznania. Jego język rozchylił moje wargi i stłumił westchnienie. Jase przechylił głowę na bok, a pocałunek stał się głębszy. Jego dłonie wsunęły mi się pod koszulę i chwyciły za biodra. Oderwał usta i wbił we mnie wzrok. Odwrócił mnie w fotelu twarzą do miejsca, w którym stał. Pisnęłam, kiedy pociągnął mnie na skraj fotela. Wyciągnęłam ręce do tyłu i wbiłam dłonie w fotel kierowcy, zginając ręce w łokciach. Na jego twarzy widać było gorączkowe, dzikie napięcie, kiedy podnosił moją pupę z fotela i wsuwał palec za pasek legginsów. Przez chwilę oceniał sytuację, a potem zsunął mi je do kostek. Zaskoczona, zarumieniłam się, pierś mi się uniosła. Okej. Nie był wściekły. Na pewno nie był… Zadarł mi koszulę i odchylił głowę. Szyja mu pulsowała. – Jasny gwint, nie masz majtek? Nie mam majtek? Co takiego? Niezły numer. Zapomniałam. Ciało mi płonęło. – Ja… nie lubię nosić majtek pod spodem. Pochylił się i objął mnie jedną ręką za szyję. – Świetnie. – Znowu mnie pocałował, zanurzając język w moich ustach. – Idealnie. Nagle jego wargi odsunęły się od moich, a on patrzył na mnie. Jego duże dłonie wydawały się ciemne na skórze moich ud. Z przyzwyczajenia, po latach tańczenia w rajstopach, legginsach i obcisłych sukniach, depilowałam się tam właściwie do zera. Nie miałam jak się ukryć. Zupełnie, kiedy rozchylił mi nogi. – Jesteś piękna, Tess. – Z gardła wydobył mu się niski, seksowny dźwięk. – Piękniejsza niż mógłbym sobie wyobrazić. Zrobiło mi się sucho w ustach, ciało płonęło mi od środka. – Rozchyl dla mnie nogi – wymruczał. Walczyłam z odruchem, żeby je złączyć. Ktoś mógł przejeżdżać. Nie miałam pojęcia, gdzie jesteśmy, jak daleko stąd do domu bractwa czy jakiegokolwiek innego domu. Cholera, mogła nas minąć policja. A jednak rozchyliłam nogi. – Szerzej. Z łomoczącym sercem rozchyliłam nogi, rozciągając legginsy w kostkach. Jego dłonie przesunęły się po mojej skórze i zatrzymały na biodrach. Wszystko to wydawało mi się obłąkańczo nieprawdopodobne. Było jak sen z mrowieniem na skórze i pobudzonymi zmysłami. Serce biło mi tak szybko, że byłam przekonana, że zaraz dostanę ataku. Srebrzyste oczy Jase’a wpatrywały się w moje, kiedy pochylał głowę. Zmierzał prosto do celu, był odważny i zawzięty, jak ja wcześniej wobec niego, ale to… to było co innego. To była zupełnie wyjątkowa intymność. Szarpnęłam się, kiedy zbliżał się jego ciepły oddech i krzyknęłam, kiedy pocałował mnie między nogami – słodkim pocałunkiem, od którego serce mi zamarło. A potem zaczął mnie pożerać. Jego wargi znalazły się na mnie – gorące, wilgotne, miażdżące. Pociągnięcia języka były pewne, kuszące i płytkie, a potem nieustępliwe i głębokie. Odchyliłam głowę, myśli mi wirowały. Dyszałam ciężko, moje biodra się poruszały, a dzikie doznania wciskały mnie w fotel. W moim ciele szalała burza. Nie panowałam nad sobą. Dłonie ślizgały mi się po plastiku, a głowa uderzała w fotel kierowcy. Wygięłam się, a on zanurzył się głęboko. – Jase – jęknęłam, kuląc się mocno. Każda część mojego ciała była napięta. Od mięśni palców

aż po palce stóp. Czułam się, jakbym była na scenie, kiedy muzyka zaczynała grać, a ja szykowałam się do pierwszego ruchu – w takiej chwili całe moje ciało było napięte, gotowe rozkwitnąć i pójść za melodią. – Powtarzaj moje imię. – Jego palce wbiły się w moje ciało, wyzwalając ze mnie jęk rozkoszy. – A nigdy nie przestanę, przyrzekam. Byłam pewna, że umarłabym, gdyby nie przerwał. Już teraz umierałam. Krzyknęłam, zupełnie się zatracając, a moje ciało wyginało się i rozpływało. Nie mogłam oddychać, kiedy zalała mnie fala rozkoszy, która mną wstrząsnęła. Nogi mi drżały, dłonie rozpościerały się i zaciskały, brakowało mi tchu. W jeepie słychać było dziwne ciche dźwięki, a ja dopiero po kilku sekundach zorientowałam się, że to ja je wydaję. Ledwie do mnie docierało, że Jase się przy mnie porusza, poczułam jego wargi na moich i poczułam własny smak na jego wargach. Byłam oszołomiona, kiedy jego ręka pogłaskała mnie po udzie. Jase wyszeptał moje imię. Jego szorstkie palce zsunęły mi się po nogach. Wciągnął mi legginsy, poprawił koszulę i pomógł mi usiąść, wsadzając nogi z powrotem do jeepa. W tym wszystkim zgubiłam but. Znalazł go i wsunął mi na nogę. Oparłam głowę w fotelu i chwytałam powietrze, a on zapinał mi pas. Po ciele tańczyły mi dreszcze, kiedy przesunął ręką po mojej ręce, do policzka. Chwycił mnie za brodę i odwrócił moją twarz do siebie. Zamrugałam i otworzyłam oczy. – Jeżeli powiesz, że nie powinniśmy byli tego robić i że przepraszasz… – jęknęłam. Seksownie. – Dostaniesz w jaja. Jeden kącik lśniących warg Jase’a uniósł się do góry. – Miałem zamiar ci powiedzieć, że to była najlepsza… najlepsza w moim życiu cholerna przejażdżka po tych drogach.

Rozdział 13 Po

drodze do akademika Jase wjechał do McDonalda i zamówił słodką herbatę, którą wypiliśmy na pół. Chyba zachciało nam się pić. Czułam się tak, jakbym była pozbawiona kości i mięśni, jakbym unosiła się nad fotelem, a przytrzymywał mnie jedynie pas. Byłam w euforii. Czułam się jak po wykonanym numerze tanecznym na zawodach, kiedy schodziłam ze sceny ze świadomością, że zajmę pierwsze miejsce. To było nawet lepsze. Bardziej namacalne. Kiedy zamykałam oczy, czułam jego dłonie na moich udach i ciepły oddech tańczący po moich najbardziej intymnych miejscach. Jutro pewnie będę chciała zapaść się pod ziemię, ale w tej chwili się tym nie przejmowałam. Nie chciałam o niczym myśleć. Chciałam po prostu dać się ponieść tej fali, bo tak dobrze nie czułam się od miesięcy. Jase wjechał na miejsce parkingowe przy wejściu do akademika. Zmusiłam moje nogi, żeby się ruszyły, a on wyskoczył i podszedł do drzwi od strony pasażera. Otworzył je, a ja rozpięłam pas. Miałam wrażenie, że palce mnie nie słuchają. Wyślizgnęłam się z auta, zadarłam głowę i nasze oczy się spotkały. Moje wargi rozciągały się w wielkim uśmiechu, a Jase wyciągnął ręce i ujął moje dłonie. Zamknął drzwi, a ja zrobiłam krok do przodu, zataczając się na prawo. Zachichotał i chwycił mnie mocniej. – Powoli. Bo pomyślę, że naprawdę zwaliłem cię z nóg. Zachichotałam na myśl, że faktycznie jego wyczyny mnie oszołomiły. Poprowadził mnie na chodnik, a mnie lekko plątały się nogi. Potknęłam się i znowu się zaśmiałam. Jase stanął i spojrzał na mnie. Stał w świetle latarni, na jego twarzy igrały cienie, a ja pomyślałam, że wygląda jak ktoś, kto właśnie się obudził. – Piłaś na imprezie? – Może? Półuśmiech zniknął. – Ile dziś wypiłaś? – No, trzy? Cztery? Nie wiem – przerwałam. – Właściwie nie piję. Przez taniec, wiesz? Nie umiem tańczyć, jak jestem pijana. No, mogłabym, ale nie wypadłabym tak dobrze. – Cholera. – Spuścił głowę i wziął płytki oddech. – Jesteś pijana? – Boże. Naprawdę gadasz jak ojciec. Posłał mi otępiałe spojrzenie. – No, dobra, nie powiedziałabym, że jestem pijana. – Ziewnęłam, odwracając się w stronę akademika, a potem obejrzałam się na niego przez ramię. Cały czas trzymał mnie za rękę, ale teraz nasze ręce były wyciągnięte. – Szkoda, że nie mogę się teleportować do pokoju. – Jednak jesteś trochę pijana. – Uniósł brew. Jestem? Nie potrafiłam powiedzieć. Uczucie szczęścia mogło być od piwa albo od orgazmu. – Stawiam na orgazm. – Co takiego? – roześmiał się cicho i przechylił głowę na bok. Pociągnęłam go za rękę i uśmiechnęłam się, kiedy ruszył.

– Czuję się dobrze, lepiej niż w ciągu ostatnich miesięcy. I chcę powiedzieć, że czuję się tak z powodu orgazmu, nie piwa. Z piersi znowu wyrwał mu się niski, uwodzicielski śmiech. – Przyjmuję to jako komplement. – I dobrze. – Nadal byliśmy strasznie daleko od drzwi, a Jase nie szedł dość szybko. Może zostanie. Nie sądziła, że Debbie szybko wróci. Mielibyśmy pokój dla siebie. Mielibyśmy łóżko i… – Nie wiedziałem, że piłaś. Przystanęłam, słysząc przygnębienie w jego głosie. Obróciłam się i mało nie straciłam równowagi, co tylko pogorszyło sprawę. Jego dłonie wylądowały na moich biodrach, przytrzymując mnie. – Żałujesz tego, prawda? – Moje szczęście miało prysnąć jak bańka mydlana. – Nie jestem pijana. Doskonale wiem, co robiłam. Chciałam to zrobić. Może nie był to najlepszy pomysł… – Z tym się akurat zupełnie nie zgadzam – wtrącił z błyskiem w oku. – Było cudownie, ale… – Rysy twarzy mu złagodniały, kiedy położył swoją dużą dłoń na moim policzku. – Gdybym wiedział, że piłaś, powstrzymałbym cię. Przechyliłam głowę na bok, usiłując dociec, co miał na myśli. – A jeżeli nie piłam? – Chyba znasz odpowiedź. Chyba tak. – Ale nie jestem pijana. Chciałam to zrobić. Chciałam… Jase jęknął. – Mogłabyś przestać tak mówić? – To znaczy: jak? – Uniosłam brwi. – Powtarzać mi, że chciałaś. Nie zrozum mnie źle. Cieszę się, że to słyszę, ale przez to mam ochotę pozwolić zrobić ci to jeszcze raz. I sobie zrobić to jeszcze raz. Ale tym razem nie tylko językiem. – Przycisnął czoło do mojego, a ja nie mogłam złapać tchu. – Od tego bym zaczął, ale chciałbym wykorzystać też dłonie i na tym bym nie poprzestał. Jego słowa wywołały rumieniec na moich policzkach. Może faktycznie byłam trochę bardziej wstawiona, niż mi się wydawało, bo poczułam nagły przypływ odwagi. – Nie powstrzymałabym cię. Zamknął oczy, a z jego gardła wydobył się niski dźwięk. – Boże, Tess… – Jase? – Przełknęłam z trudem ślinę i odchyliłam głowę tak, że nasze wargi znalazły się na jednej wysokości. Po chwili wahania pocałował mnie delikatnie, muskając wargami moje. Ten lekki dotyk podziałał na mnie mocniej niż wcześniejsze pocałunki. – Wiem, że piłaś. Nie chcę, żeby to wisiało między nami. – Ale… – Porozmawiamy później. Okej? A teraz zaprowadzę twój nie-pijany-ale-tylko-lekkowstawiony ładny tyłek na górę. – Uważasz, że mam ładny tyłek? Odsunął się ze śmiechem.

– Skarbie, twój tyłek jest moją osobistą ziemią świętą. – O mój Boże… – Chodź – uśmiechnął się. – Nie mogę uwierzyć, że powiedziałeś, że mój tyłek jest… Ach! – pisnęłam, kiedy Jase objął mnie w pasie, podniósł i przytulił do piersi. Przez kilka sekund gwiazdy wirowały. – Co robisz? – Niosę cię do pokoju. – Spojrzał na mnie, unosząc brwi. – Musisz mnie nosić? – Tak. – Przeszedł szybko przez krużganki. – Karta? Wykręciłam się i wyciągnęłam ją z tylnej kieszeni spódnicy. Podniósł mnie i chwycił ją tak, że udało mu się mnie nie upuścić. Nie protestowałam, kiedy poprosił, żebym otworzyła drzwi i przytrzymał je nogą. Oparłam mu głowę na piersi i zamknęłam oczy. Mijały sekundy, lekkie kołysanie, które towarzyszyło jego krokom ukołysało mnie i wprowadziło w przyjemny stan. Musieliśmy porozmawiać. O tym wszystkim. Sprawa była poważna. Czekanie do jutra było pewnie złym pomysłem, ale wtuliłam się w niego. W jego ramionach, cóż… Jutro mogło się pieprzyć. Przez większą część drogi do pokoju czułam się, jakbym była pod wodą, otworzenie oczu wymagało zbyt dużego wysiłku. Nasz pokój, jak zwykle, był pusty. Jase łokciem włączył światło. – Jesteś pewna, że w sąsiednim pokoju masz współlokatorów? – spytał, odwracając się i jakoś poradził sobie z drzwiami i ze mną. – Uhm – wymruczałam sennie i otworzyłam oczy na tyle, żeby się upewnić, że mój pokój również był pusty. – Od czasu do czasu ich słyszę. – Ale nigdy z nimi nie rozmawiałaś? – Przeszedł przez mały pokój. – Nie. Położył mnie na łóżku, a kiedy znowu otworzyłam oczy, zdążył się już przesunąć w nogi. – Powiedz mi coś. – Coś. Uśmiechnął się promiennie, spoglądając na mnie spod swoich długich rzęs. Światło rozjaśniało pokój na tyle, że widziałam tylko jego. – Czy twój brat wie, że piłaś? Cam był ostatnią osobą, o której chciałam w tej chwili myśleć. – Tess? – Nie dawał za wygraną. Zdjął mi jeden but. Pomachałam palcami, a on chwycił moją stopę i przytrzymał. – Nie. – Pozwoliłam opaść powiekom. – Za bardzo był zajęty wpatrywaniem się w Avery przez cały czas. – Powinien był mieć cię na oku. – Zdjął mi drugi but i rzucił go na podłogę. Wydobyło się ze mnie bardzo pociągające prychnięcie. – Czemu? Nie jestem dzieckiem. Mogę pić, jeżeli chcę. – Uhm. – Jego palce tańczyły delikatnie po podeszwie mojej stopy, przyprawiając mnie o chichot. Usiłowałam odsunąć stopę, ale byłam zbyt powolna. Jase się cofnął i wziął narzutę. – Więc będziesz teraz cotygodniową bywalczynią na imprezach? Obróciłam się na bok, zamrugałam, otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się, kiedy mnie przykrył.

– Nie wiem. Nie widziałam zbyt wielu dziewczyn. Usiadł przy mnie i poprawił koc tak, żeby przykryć mi ramię. – Na ogół nie ma dziewczyn. Oprócz tych, co zawsze. – Tych, co zawsze? – Dziewczyn, które chodzą na imprezy, a które nie mają chłopaka. Nie rozumiałam. – Jak ta w twoim pokoju? – Tak. – Przeczesał dłonią włosy, mierzwiąc je. – Jak ona. – Jak miała na imię? Jase przestąpił z nogi na nogę i oparł się, wspierając się na łokciu. – Czy to ma znaczenie? Miało? Biorąc pod uwagę to, co przed chwilą zaszło między nami? – Tak. – To dobra dziewczyna. – Aaa… Uśmiech znikł z jego twarzy. Pochylił głowę. – Mówię poważnie. Ona po prostu lubi się zabawić i… – Nie chcę słyszeć o takich zabawach. Roześmiał się, a ja spojrzałam gniewnie. – Cam się z nią zadawał. – Hm. – Zmarszczyłam nos. – A ty? – Nie w tym samym czasie. – Boże, mam nadzieję. – Zachichotał znowu, a ja trąciłam go kolanem. – Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że to znaczy, że spałeś z Camem? – Co? W życiu. – Skulił się w słabym świetle. – Mówiłem ci, że to nie było… – On tam był. Ty też. I przez to połączenie uprawialiście ze sobą seks. – To odrażające. Uśmiechnęłam się szeroko. – Odrażające jest to, że obaj w niej byliście i… – Możemy zmienić temat? Uśmiech lekko mi przygasł. Istniało duże prawdopodobieństwo, że jutro rano to wszystko wcale nie będzie mi się wydawało zabawne, ale w tej chwili byłam zachwycona tym, jak się wił. – Może następnym razem się zastanowisz, zanim zrobisz coś, czym nie za bardzo możesz się szczycić. Uniósł brew i utkwił wzrok w pustym łóżku naprzeciw nas. – Powiedziałem prawdę, Tess. Znam Steph od lat i owszem, zabawiliśmy się kilka razy, ale od końca zeszłego semestru nic między nami nie było. A ja… – Przechylił głowę na bok i westchnął. – Nigdy jej nawet nie pocałowałem. To też była prawda. Nie całowałem się z dziewczyną od… Serce mi łomotało. – Odkąd? Jase pokręcił głową i zaśmiał się oschle. – Od naprawdę bardzo dawna.

Przyglądałam mu się w milczeniu. Zmienił się. Nie bardzo wiedziałam czemu, ale na jego twarzy zagościł nieobecny, niemal smutny wyraz twarzy, wyostrzając mu rysy tak, że każdy artysta miałby ochotę narysować jego portret. Wiedziałam, że ma na myśli matkę Jacka i że przez te wszystkie lata cierpiał, lecząc złamane serce. Boże, może faktycznie byłam pijana, bo nie miałam pojęcia, czy w ogóle był w niej zakochany. Jase był facetem. Faceci nie rozdrapują starych ran. Raczej je zapijają albo pieprzą się, z kim popadnie, żeby zapomnieć. Powieki zrobiły mi się zbyt ciężkie, żebym mogła je utrzymać. – Szkoda, że nie zjadłam tej babeczki. – Smakowałaby ci – roześmiał się i powoli pokręcił głową. – Mam jeszcze jedną. Snickersową. Ale chyba nie o tę ci chodziło. – Chyba nie. – Minęła chwila. – Zostaniesz? Zapadła cisza, a potem poczułam jego palec na policzku, którym odsunął mi kosmyk włosów. – Zostanę, dopóki nie zaśniesz. – To nie potrwa długo. – Chciałam otworzyć oczy, ale mnie nie słuchały. – I musimy porozmawiać… – Śpij, Tess. Porozmawiamy. – Łóżko się ugięło, a ja poczułam jego wargi na moim czole. – Porozmawiamy jutro… Jeżeli twój brat nie zdąży mnie zabić. W mojej głowie zamieszkała mała istota, która waliła mi w skronie młotem kowalskim. Jęknęłam żałośnie, przewróciłam się na bok, zamrugałam i otworzyłam oczy. Przez małe okno przy łóżku Debbie wpadało stanowczo za dużo światła i krzywiąc się, przycisnęłam wewnętrzną część dłoni do czoła. – Auć – jęknęłam, siadając. Narzuta zsunęła mi się do pasa, odsłaniając ubranie, w którym zasnęłam. W pokoju rozległ się cichy śmiech. – Zastanawiałam się, kiedy się obudzisz. Mój umęczony wzrok powędrował do drzwi. Uśmiechnięta Debbie opierała się o framugę. Z niesmakiem w ustach, jakbym wczorajszego wieczoru popełniła serię błędnych decyzji, zerknęłam na zegarek. – Jasna dupa. Dochodziła pierwsza. – Przesadziłaś wczoraj? – znowu się roześmiała. – Tak – zaskrzeczałam. Debbie odsunęła się od drzwi i podeszła do małej lodówki. Wyciągnęła butelkę soku pomarańczowego, a potem wzięła drugą z biurka. Podała mi je i usiadła na moim łóżku. Szumiało mi w głowie, jakby w ciągu nocy wyrosły w niej łany traw. Patrzyłam, jak Debbie wyciąga dwie aspiryny. – Zażyj. – Podała mi sok i aspirynę. – Pomoże ci. Zgodziłabym się nawet na strzał w głowę z dubeltówki, gdyby miał mi pomóc. Połknęłam tabletki, popijając je solidnym łykiem soku.

– Teraz jesteś pełnoprawną studentką. – Zakręciła fiolkę z aspiryną. – Tak? – Czułam się beznadziejnie. – Zaliczyłaś pierwszego studenckiego kaca. – Skinęła głową. – To taka tradycja. – Do bani. – Przycisnęłam dłoń do głowy. – Jest się z czego cieszyć. – Ej. – Pogłaskała mnie po zgiętej nodze. – Przynajmniej nie wymiotowałaś. – Fakt. – Zacisnęłam powieki. – Gdzie cię wczoraj wcięło? – spytała Debbie, obracając się i siadając po turecku. – Widziałam, że szłaś na górę, a potem już nie wróciłaś. Godzinę później szukał cię Cam. Otworzyłam szeroko oczy na wspomnienie wczorajszej nocy. Poczułam na skórze zimny dreszcz, a potem falę gorąca. O. Mój. Boże. Zażyłam trochę seksu oralnego z Jase’em. Czy to było moje życie? Wspomnienie jego warg i języka na mnie, we mnie, przemknęło mi przez umysł. Zaczerwieniłam się, a serce zaczęło mi szybciej bić. Specyficzny ból zrodził się w moich piersiach i przesunął się dużo, dużo niżej. Tak. To było moje życie. Odwróciłam się powoli, ignorując ostry ból w skroniach i wzięłam telefon komórkowy z nocnej szafki. Nie pamiętałam, żebym go tam kładła. Jase musiał mi go wyjąć z kieszeni. Nie było nieodebranych połączeń od Cama. Domyśliłam się, że Jase wrócił do domu bractwa i powiedział mu, że odwiózł mnie do domu. Szczegóły pozostawiając dla siebie. Boże, miałam taką nadzieję. Chociaż bardzo pragnęłam Jase’a – naprawdę go pragnęłam – nie chciałam stać się przyczyną problemów pomiędzy nim a moim bratem. Hm. Co znacznie utrudni jawny związek. O ile będzie jakiś jawny związek. Nie było też nieodebranych połączeń ani wiadomości od Jase’a. Skręciło mnie w żołądku, położyłam telefon na łóżku obok siebie. – Wróciłam do akademika – powiedziałam w końcu. – Tyle się domyśliłam. Stało się coś, przez co wyszłaś? – Nie. – Zmusiłam się, żeby od niechcenia wzruszyć ramionami i wypiłam drugi sok. – Po prostu chciałam wrócić. – Och. – Zagryzła wargę i wzięła głęboki oddech. – Erik nic ci nie powiedział? – Nie. – Wypiłam sok do dna. – Dlaczego? – Kiedy zadałam to pytanie, pomyślałam, że może dlatego, że nazwałam go chamem. Ogarnęło mnie poczucie winy. – Debbie, przepraszam, że nazwałam go chamem, ja tylko… – Nie przepraszaj. – Machnęła ręką. – Potrafi być chamski. W każdym razie poszedł do łazienki niedługo po tym, jak weszłaś na górę i martwiłam się, że coś ci powiedział. Kosmyk brązowych włosów wysunął jej się z klamry i opadł na czoło. Odgarnęła go. Myśli mi wirowały, krążąc głównie wokół Jase’a i tego jego cudownego, szalonego języka, ale pomyślałam o siniakach, które widziałam na jej nogach i o tym, jak Erik się do niej zwracał. Musiałam jej coś powiedzieć. Powiedzieć, że wiem, jak to jest. Ktoś musiał zareagować, bo z własnego doświadczenia wiedziałam, że jeżeli nikt tego nie zrobi, sytuacja się tylko pogorszy. Skóra mnie paliła. Było to trudne. Nawet teraz trudno mi mówić, że byłam w takim związku. Chodziło o coś więcej niż poczucie winy i zawstydzenie. Chodziło o to, że… że… tak naprawdę

nigdy nie uwolniłam się od cholernego strachu, który jątrzył się jak gnijąca rana we wspomnieniach. Odwróciłam wzrok od pustej butelki. – Debbie, mogę cię o coś spytać? – Jasne – uśmiechnęła się, podrzuciła fiolkę z tabletkami i ją złapała. – Pytaj. Wyprostowałam się i podniosłam wzrok. – Czy… Erik cię uderzył? Minęła sekunda czy dwie, aż w końcu Debbie się roześmiała. Zbyt głośno. – Co takiego? Nie. Dla…dlaczego coś takiego przyszło ci do głowy? Bawiłam się zakrętką. – Bo nie jest zbyt miły i… – To, że co chwilę odzywa się prostacko, nie znaczy jeszcze, że stosuje przemoc. – Rozplotła długie nogi i zeskoczyła z łóżka. Założyła sobie ręce na piersiach i odwróciła się do mnie twarzą. Policzki miała czerwone. – Nie bije mnie. Zaprzeczenie. Bóg jeden wie, że robiłam to samo, kiedy mama zauważyła siniaki. Zasunęłam z siebie narzutę i spuściłam nogi na podłogę. Nasze oczy się spotkały, ale ona odwróciła wzrok. Wzięłam płytki oddech. – Widziałam siniaki na twoich nogach. – Siniaki? – Nagle zbladła. Zerknęła w dół na swoje dżinsy. – Co? – Wtedy. Miałaś krótkie spodenki. Zmarszczyła brwi, a jej wargi rozchyliły się, a potem znów zamknęły. – Parę dni temu wpadłam na kant łóżka. Pewnie stąd te siniaki. Więc musiała wpadać na kant łóżka parę razy z rzędu. Odstawiłam butelkę na nocnym stoliku. – Debbie… – Słuchaj, dziękuję za troskę, ale nie ma powodów do zmartwień. – Chwyciła telefon, odłączyła go od ładowarki i wzięła szydełkowy futerał leżący na jej wąskim łóżku. – Mam parę spraw do załatwienia. Do zobaczenia później. Zerwałam się z łóżka. – Muszę z tobą porozmawiać… – Nie mam czasu. – Proszę. Nie rozumiesz. Nie chcę cię zdenerwować ani osądzać. Chcę tylko, żebyś… Drzwi się zatrzasnęły. – …wiedziała, że ja wiem, jak to jest – wymruczałam do pustego pokoju. Nie ma co, nieźle mi poszło. Westchnęłam i wskoczyłam z powrotem do łóżka. Ból w skroniach zelżał, ale czułam się nieswojo we własnej skórze. Co w zasadzie nie było niczym dziwnym, biorąc pod uwagę, że czułam się jak intruz po rozmowie z Debbie. Ale wiedziałam, że moje podejrzenia nie są urojone. Wzięłam kosmetyki i poszłam do łazienki. Stojąc pod intensywnym, gorącym strumieniem prysznica, odtwarzałam sobie w głowie wydarzenia wczorajszego wieczoru. Dziewczyna w jego pokoju. Ja, wychodząca jak wariatka. Jase w jeepie. Jego smak w moich ustach, a potem on, jego ciemna głowa między moimi nogami. Ten jego obraz na zawsze wyrył się w moim umyśle. Przesunęłam dłonie po twarzy, odwróciłam się, żeby woda obmyła mi plecy. Drganie w

piersiach przesunęło się niżej, do brzucha, a spomiędzy moich palców wyjrzał uśmiech. Czułam się… dziwnie. Jakbym obudziła się nie tylko z kacem, ale w jakimś sensie inna. Jakbym trochę wydoroślała przez noc. Nie miałam pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. To było głupie, bo seks oralny nie odmienia życia. Cóż, a może jednak odmienia? Zachichotałam, zanurzając dłonie w wilgotnych włosach. Kiedy piana z ciała zebrała mi się u stóp, zagryzłam wargę. Zeszła noc naprawdę się wydarzyła, i o ile mnie pamięć nie myliła, Jase nie odepchnął mnie po tym wszystkim. Został, aż zasnęłam. Nie przepraszał, nie mówił, że to nie powinno było się wydarzyć. Wyszłam spod prysznica i szybko się wytarłam. Wciągnęłam wygodne domowe spodnie i koszulę, przeszłam przez mieszkanie, zatrzymując się, żeby zerknąć na drzwi do drugiej sypialni, nastawiając ucha. Wstrzymałam oddech i nasłuchiwałam. Odgłos kroków zbliżył się do drzwi, a potem znikł w oddali. Zakradłam się do drzwi, ściskając pod pachą rzeczy spod prysznica. – Halo? Cisza. Pokręciłam głową, odczekałam kilka sekund i wróciłam do pokoju. Najpierw sprawdziłam telefon. Nic. W dole brzucha poczułam lekki niepokój. Usiadłam na łóżku i wzięłam laptop. Jeżeli ta rozmowa z Debbie nie była bardzo nie na miejscu, wiedziałam, że wróci późnym popołudniem z Erikiem. Zdążyłam porozmawiać z Avery i powiedziałam jej to samo co Debbie. O Jasie nie wspomniałam. On się nie odezwał. Ale w tej chwili tak naprawdę nie o nim myślałam. Przed biurkiem stał Erik, a Debbie pakowała małą torbę. Położyłam laptop na poduszce. Nie spojrzała na mnie, kiedy wrzucała do brązowo-różowej torby ubranie na zmianę. – Nie będzie cię w nocy? – Nie – odpowiedział Erik, posyłając mi aroganckie spojrzenie. – Będzie u mnie. – Pytałam ją, nie ciebie – nie wytrzymałam. – Wyglądam na głuchego? – Odwrócił się do mnie, unosząc brwi, a ja miałam ochotę zasunąć mu kopniaka, żeby ten głupkowaty uśmieszek zniknął z jego twarzy. – Czy na głupiego? Wiem, że mówiłaś do niej, ale… >– Erik. – Debbie westchnęła. Zapięła torbę i odwróciła się, zaczerwieniona. – Możemy sobie darować? Erik odwrócił się powoli, a źrenice mu się powiększyły. – Czy ty mi przerwałaś? Wstałam z gęsią skórką na ciele. Hardość i tupet w jego głosie sprawiły, że cofnęłam się o parę kroków. Wnętrzności się we mnie skręciły. Chciałam uciec z pokoju, bo w tej chwili zobaczyłam w nim Jeremy’ego, z twarzą wykrzywioną ze złości. Nie wiedziałam, co się stanie za chwilę. Erik chwycił torbę Debbie, ale ona się nie ruszyła. Może po prostu nie wiedziała, co on chce zrobić, ale to podziałało jak zapłon. Twarz mu poczerwieniała, biceps się naprężył. Szarpnął torbę, a Debbie straciła równowagę, kiedy wyrwał jej pasek z ręki. Instynktownie wyskoczyłam do przodu, próbując chwycić ją za rękę, żeby się nie przewróciła. Erik się wściekł, zamachnął się torbą. Uderzyła mnie w biodro, zupełnie niespodziewanie. Nie myślałam, kiedy poleciałam do

tyłu, wymachując rękami, żeby złapać równowagę, palcami chwytając powietrze. Widziałam tylko wielkie oczy Debbie, kiedy bez zastanowienia oparłam cały ciężar mojego ciała na prawej nodze. Kolano nie wytrzymało mojego ciężaru ani chwili – eksplodował w nim gorący ból. Wydobył się ze mnie zdławiony krzyk. Poleciałam na ziemię i wylądowałam na tyłku. Brakowało mi tchu. Ból był rozdzierający, jakby ktoś wziął nóż i przejechał nim wzdłuż mięśnia i ścięgna. – Teresa! – krzyknęła Debbie. Łzy napłynęły mi do oczu, zacisnęłam mocno powieki, bo nie chciałam patrzeć na kolano. Nie mogłam. O mój Boże, nie mogłam na nie patrzeć. – Kolano? – spytała Debbie. – O mój Boże, coś ci się stało w kolano? Zacisnęłam zęby i skinęłam. Świat dookoła – drzwi i pokój – skurczył się. – Nie chciałem – powiedział Erik piskliwym głosem. – Stanęła mi na drodze. To był wypadek. Powiedz jej, że to był wypadek! Moje dłonie zacisnęły się w pięści, a serce dudniło mi jak oszalałe. – Teresa – wyszeptała Debbie. Czułam, że klęczy obok mnie. Położyła mi na ramieniu zimną, drżącą dłoń. – Powiedz coś. Zacisnęłam usta i pokręciłam głową. Nie byłam w stanie się odezwać. Nie byłam w stanie spojrzeć na kolano, bo – o Boże, wiedziałam. Wiedziałam. Ból był zbyt intensywny, zbyt uporczywy. Kolano było rozwalone. Znowu.

Rozdział 14 Erik szybko się

ulotnił i czekał na Debbie w holu na dole. Miał szczęście, bo gdybym mogła chodzić jak normalna osoba, wykopałabym go z kampusu. – Przepraszam – powiedziała po raz setny Debbie, pomagając mi podnieść się na łóżko. – Tak mi przy… – Przestań – warknęłam. Wzięłam głęboki oddech, kiedy noga podskoczyła mi pod wpływem bolesnego skurczu. – Przestań przepraszać. To nie twoja wina. – On nie chciał. – Cofnęła się i złożyła ręce. Otworzyłam usta, ale nabrałam tylko gwałtownie powietrza, bo ból przesuwał się w górę nogi. – Chcesz lodu? – spytała. Zacisnęłam zęby i skinęłam głową. Zanim wróciła z poszewką poduszki wypełnioną lodem, udało mi się wyprostować nogę w kolanie i podciągnąć nogawkę. Było spuchnięte. Niedobrze. Syknęłam, kiedy przyłożyła mi lód do kolana. – Teresa… Wzięłam kolejny płytki oddech i spojrzałam na nią. – Może faktycznie nie zrobił tego specjalnie, ale był wściekły. Nie pomyślał, zanim zamachnął się torbą. A może pomyślał, ale było mu wszystko jedno. – Wiem, że nie chciał. – Łzy napłynęły jej do oczu. Milcząc, poprawiłam lód. Byłam jak otępiała. Za dużo myśli krążyło mi po głowie. Debbie stała chwilę przy łóżku, jakby nie wiedziała, co zrobić. Przestąpiła z nogi na nogę. – Proszę… – odezwała się po kilku chwilach. – Proszę, nie mów nikomu. Moja głowa gwałtownie odwróciła się w jej stronę. Nie mogłam uwierzyć, że mnie o to prosi. Serce mi stanęło. Czy ja nie prosiłam o to samo mamy, a potem Cama? Proszę, nie mów nikomu. Bo tak się bałam reakcji Jeremy’ego. To był dobry moment, żeby otworzyć się przed Debbie, ale ona podbiegła do mnie, objęła mnie i wyszeptała: – Proszę. Nie odezwałam się, kiedy wychodziła, bo nie byłam pewna, czy jestem w stanie dotrzymać takiej obietnicy. Spuściłam wzrok i powoli podniosłam prowizoryczny worek z lodem. Skórę miałam czerwoną od zimna. Komórka zadzwoniła mniej więcej godzinę później, ale nawet na nią nie spojrzałam. Leżałam na plecach z poduszką wsuniętą pod kolano, żeby znajdowało się wyżej. Zanim musiałam pokonać korytarz po nową porcję lodu, ból czułam nieprzerwanie, od czasu do czasu mocniej, jakby ktoś przykładał mi do skóry płonącą zapałkę. Kolano miałam spuchnięte. Lód i podwyższenie nie pomagały. Nie słyszałam, żeby coś mi przeskoczyło, kiedy się przewracałam, ale opuchlizna była złym znakiem. Wiedziałam, że nie mogę obciążać kolana. Jeszcze nie. Tego wieczoru miałam jeszcze dwa telefony. Z trzech, dwa były od Jase’a, ale nie mogłam się zmusić, żeby odebrać. Wczorajszy wieczór… Wydawało mi się, że wczorajszy wieczór wydarzył się całe wieki temu.

Wpatrywałam się w telefon z drżącymi wargami, kiedy rozległ się sygnał zostawianej wiadomości. Wyświetlacz zgasł, a ja sięgnęłam po aparat, ale cofnęłam rękę. Nie byłam w stanie jeszcze z nim rozmawiać. Istniało duże prawdopodobieństwo, że nie wytrzymam. Bo jeżeli okazałoby się, że znowu rozwaliłam kolano, wszystko się zmieni. Nie będzie to już tylko chwilowa kontuzja. Nie będzie powrotu do studia. To… Rozejrzałam się po pokoju… To będzie moje prawdziwe życie. Do tej pory tylko udawałam. Cofnęłam rękę i oparłam czoło o dłoń. Nogą szarpnął kolejny spazm. Nie zniosłabym tego wszystkiego jeszcze raz – bólu, operacji, rehabilitacji. Ale tym razem… Zadrżałam. Tym razem byłoby inaczej, bo najgorsze, co może się stać z naderwanym ścięgnem, to kolejna kontuzja, która zwiększała ryzyko trwałego urazu. W końcu zasnęłam, ale chyba nic mi się nie śniło, a kiedy się obudziłam, opuchlizna była większa, a kolano było dwa razy takie jak normalnie. Nie myślałam nawet o kolejnej porcji lodu. Wiedziałam, że nic mi nie pomoże. Nie miałam kul, więc nie było mowy, żebym poszła na zajęcia. Zostałam w łóżku. Z głodu piekło mnie w żołądku. Komórka zaczęła dzwonić kilka minut po tym, jak rozpoczęły się zajęcia z muzyki. Myślałam, że to Calla albo Debbie, która wysłała mi dwie wiadomości, na które nie odpowiedziałam, byłam zaskoczona, widząc, że to SMS od Jase’a. Nie odsłuchałam jeszcze wiadomości od niego. „Gdzie jesteś?” Zacisnęłam powieki tak mocno, że oczy zaczęły mnie piec i podniosłam się lekko. Zasługiwał na to, żeby mu opisać, chociaż sam ignorował mnie wiele razy. Nie był niczemu winien. Wysłałam mu krótką wiadomość. „Nie czuję się dobrze”. Odpisał natychmiast. „Wszystko w porządku?” Potarłam wilgotne oczy i szybko odpisałam: „Tak”, a potem rzuciłam telefon w nogi łóżka. Wiedziałam, że muszę zadzwonić do doktora Morgana i do mamy, ale na samą myśl o tym robiło mi się słabo. Ból i opuchlizna. Wiedziałam, co oznaczają. Moja przyszłość i moje marzenia legły w gruzach. Nie potrzebowałam lekarza, żeby się tego dowiedzieć. Wstrząsnął mną kolejny dreszcz. Skuliłam się, leżąc na boku, przytuliłam się do poduszki i ukryłam w niej twarz. Miękki materiał szybko zrobił się mokry. Łzy nie były rzęsiste, ale ciche i niekończące się. W dole brzucha czułam taki sam ból jak ten w kolanie. Chwilę po wpół do pierwszej rozległo się głośne pukanie do drzwi. Nie miałam pojęcia, kto to może być. Może tajemniczy współlokatorzy? Zmarszczyłam czoło, pośpiesznie wytarłam policzki, usiadłam i odkaszlnęłam. – Proszę. Naciągnęłam narzutę na prawą nogę. Nie wiedziałam, czemu chcę ją ukryć. Może wydawało mi się, że jeżeli nikt jej nie zobaczy, nie będzie to prawdą? Dość głupie rozumowanie, ale byłam na granicy wytrzymałości. Za kilka sekund rzuciłabym się na podłogę w ataku furii. Drzwi się otworzyły, a ja zamrugałam raz i drugi, bo wydawało mi się, że mam zwidy, ale osoba stojąca przede mną nie znikła. Do pokoju wszedł Jase, jakby nigdy nic. Miał na sobie dżinsy i czarną koszulę z długimi rękawami, a w smukłych palcach trzymał plastikową reklamówkę. Zamarł, kiedy mnie zobaczył. W jego szarych oczach pojawił się niepokój.

– Nieźle. Wyglądasz strasznie. Skrzywiłam się. Na pewno miałam podpuchnięte oczy. – Dzięki. Na jego wargach pojawił się lekki uśmiech, kiedy do mnie podchodził. – No, aż tak źle nie wyglądasz. – Usiadł na brzegu łóżka, a torbę położył na podłodze między nogami. – Powinienem się martwić? Uniosłam brwi. Byłam tak zaskoczona jego widokiem, że nie bardzo wiedziałam, co może znaczyć to pytanie. – Czy to zaraźliwe? – wyjaśnił. – Och. Nie – przerwałam i spojrzałam na niego spod wilgotnych rzęs. – Co tu robisz? – Dlaczego? – zaśmiał się. – To chyba oczywiste. – Pochylił się, podniósł torbę i wyjął z niej plastikowy pojemnik. – Zupa z kurczaka z makaronem. Nie dla duszy. Ale na twoją, miejmy nadzieję, niezaraźliwą, chorobę. To cholerne wrażenie trzepotania wróciło ze zdwojoną siłą. Wzięłam ciepły pojemnik i plastikową łyżkę. Po chwili pojawiła się butelka piwa imbirowego, którą postawił na nocnym stoliku, a potem różowe pudełko. Babeczka. Miałam ochotę się rozpłakać. – Skoro tak się martwisz, że mógłbyś się zarazić, to po co przyszedłeś? Jeden kącik jego warg znów się uniósł. – Cóż, biorąc pod uwagę to, co zrobiliśmy w sobotę, pomyślałem, że na takie obawy jest już za późno. – Tak – mruknęłam, rumieniąc się na wspomnienie tamtego wieczoru. – I pomyślałem, że dla ciebie warto zaryzykować – dodał, zwijając reklamówkę i wrzucając ją do kosza na śmieci przy biurku. – Wiedziałem, że na mój widok od razu poczujesz się lepiej. Roześmiałam się, ale uśmiech znikł mi z twarzy, kiedy zdjęłam wieczko z pojemnika z zupą. Wzruszenie z powodu tego, co zrobił, ścisnęło mnie za serce. Nie byłam chora, ale nie miałam zamiaru wypierać się tego, co poczułam. Mimo tępego bólu w kolanie i tego, co oznaczał, zrobiło mi się ciepło na sercu. – Dziękuję – powiedziałam ochrypłym głosem. – To… To naprawdę miłe. – Nic wielkiego. – Wzruszył ramionami. Zanurzyłam łyżkę w gęstej zupie z makaronem i przełknęłam ślinę, żeby pozbyć się guli w gardle. Owszem, zrobił coś wielkiego. Łzy znowu zaczęły mnie piec w oczy. Zamieniałam się w beksę, ale te łzy były inne. Chciałam go uściskać. Chciałam obsypać pocałunkami jego przystojną twarz. Chciałam móc wstać i zrobić to wszystko, nie kulejąc. Jego obecność nie była wyznaniem dozgonnej miłości, ale coś znaczyła – coś więcej niż ukradkowe pocałunki. Kiedy na niego spojrzałam, przyglądał mi się uważnie – zbyt uważnie. Skupiłam się na zupie. – Martwiłem się wczoraj wieczorem – wyznał cicho. – Kiedy nie odebrałaś, pomyślałem… cóż, pomyślałem, że mnie ignorujesz. Przysunęłam pojemnik do siebie i nabrałam na łyżkę trochę klusek. – Nie ignorowałam cię. – Nie winiłbym cię, zwłaszcza że sam się tak wobec ciebie zachowywałem. – Zanurzył palce we włosach, a kiedy cofnął rękę, loki opadły mu z powrotem na czoło. – Chyba nigdy cię za to nie przeprosiłem. Serce zaczęło mi szybciej bić. Co mu się nagle stało? I dlaczego akurat teraz, kiedy

wydawało mi się, że rzepka za chwilę wyskoczy mi z kolana jak w horrorze. – Więc bardzo cię przepraszam. I za to, że powiedziałem, że tylko czekasz na to, żeby się ze mną przespać. Wiem, że to nieprawda. Nie jesteś taka i zasługujesz na coś więcej. Wiem, że to niewiele znaczy, ale źle się zachowałem, w dodatku bezsensownie, bo i tak nie jestem w stanie się od ciebie odsunąć. – Przysunął się do mnie i pochylił nad moimi nogami. – Wiesz o Jacku, ale… – Dotknął biodrem mojego kolana, a ja odskoczyłam. Cała zesztywniałam, kiedy ostry, rozdzierający ból popłynął wzdłuż nogi. Wyciągnął rękę szybko jak błyskawica i chwycił pojemnik z zupą, zanim zdążyłam ją na siebie wylać. Krew odpłynęła mi z twarzy. Wbiłam dłonie w łóżko i z całej siły chwyciłam za kołdrę, – Jezu! Co się stało? – Zerwał się na równe nogi, jakby łóżko ugryzło go w tyłek. – Nic ci nie jest? Zamroczona bólem mogłam tylko skinąć głową. Wdech. Wydech. Powoli, po kilku chwilach ból znowu zamienił się w tępe pulsowanie. Moje palce wypuściły pościel, a ja zmusiłam się, żeby podnieść wzrok. Jase wpatrywał się we mnie. Zmrużonymi oczami zerknął na moją nogę, a potem na twarz. – Nie jesteś chora, prawda? Płakałaś. Dlatego tak wyglądasz. – Zanim zdążyłam odpowiedzieć, podniósł koc i zajrzał pod niego. – Boże, Tess, twoje kolano. Cholera. Nie wiedziałem. Ja… – Nie – powiedziałam szorstkim głosem. – Nie wiedziałeś. Nie szkodzi. – Jak to się stało? – Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. – Źle stanęłam w sobotę wieczorem. – Kłamstwu łatwiej było wyjść z moich ust niż prawdzie. Natychmiast dopadło mnie poczucie winy, ciężkie jak kamień. Drżącą ręką odgarnęłam sobie włosy z twarzy. – Chyba do reszty je rozwaliłam. – Tak myślisz? – Odstawił pojemnik z zupą na nocny stolik. – Jak cię boli? – Falami. – Przyglądałam mu się, ostrożnie siedzącemu na skraju łóżka. – Nie pomogłem ci, siadając na nim. – Nie szkodzi. – Na moich wargach pojawił się słaby uśmiech. Jase pochylił się i chwycił kosmyk włosów, który cały czas opadał mi na twarz. Wsunął mi go za ucho. – Powiedziałaś Camowi? I mamie? Pokręciłam głową. – Nie chciałam ich martwić. Przechylił głowę na bok. – Chcesz jeszcze zupy? – Kiedy skinęłam głową, podał mi ją. Nie jadłam od wczorajszego popołudnia, więc zupa dobrze mi zrobiła na żołądek. – Ale nikomu nie pomożesz, jak będziesz tu tak siedzieć z tą nogą. – Wiem – wyszeptałam, uciekając wzrokiem przed jego spojrzeniem. Nabrałam makaronu i utkwiłam wzrok w jego szczęce. Miły widok. Na policzku widać było delikatny zarost, dzięki któremu wyglądał jeszcze seksowniej. Przeczesał dłonią włosy. – Do lekarza też nie dzwoniłaś? Przełknęłam zupę, którą miałam w buzi i znów pokręciłam głową. – W porządku. W takim razie najpierw musimy załatwić to. Poczekaj. – Wyciągnął rękę,

musnął mnie kciukiem w policzek, wycierając mi rosół z twarzy, a ja się zarumieniłam. – Musimy zadzwonić do twojego lekarza. I nie wciskaj mi kitu. Musimy. I to natychmiast. Pozwolił mi dokończyć zupę, a potem wziął mój telefon z łóżka. Podał mi go i czekał, marszcząc czoło, aż znalazłam numer lekarki. Musiałam zostawić wiadomość, ale zaraz oddzwoniła. Wizyta została wyznaczona na następny dzień, a mnie serce łomotało od nadmiaru wrażeń. – Zawiozę cię – oznajmił Jase, wracając z korytarza, gdzie poszedł wyrzucić pojemnik po zupie. – Co? – Podciągnęłam się i oparłam o zagłówek. – Zawiozę cię jutro. – Uniósł brwi. – To w Wirginii Zachodniej? – Tak, ale… – Ale nie powiedziałaś jeszcze Camowi ani mamie, więc jak masz zamiar się tam dostać? Złapać stopa? – Na jego twarzy malował się szelmowski uśmiech. – Nic się nie stanie, jeżeli nie pójdę jutro na zajęcia. Poza tym, gdybym nie chciał, to bym ci tego nie zaproponował. Więc się ze mną nie kłóć. – Wiem – powiedziałam. – Ale czemu chcesz to zrobić? Lepiej siedzieć na zajęciach niż zrywać się bladym świtem i jechać parę godzin. Wolałabym siedzieć nawet na wykładzie z muzyki. Roześmiał się i odchylił głowę do tyłu. Jedną dłoń położył mi na biodrze. – Naprawdę musisz nienawidzić jeździć do lekarza, skoro wolisz siedzieć na tych zajęciach. Nie było cię dzisiaj. Twoja koleżanka Calla przespała prawie całe. Chrapała. – Ona nie chrapie – roześmiałam się. – Wiem, bo prawie zawsze przesypia te zajęcia. Jego gęste rzęsy opadły, osłaniając przestraszone oczy. – Chcę tam z tobą być. Pozwól mi. Szczęka mi opadła, a mnie na końcu języka zatrzymało się niewypowiedziane zdziwienie. Czy to ważne dlaczego? Między mną a Jase’em sprawy w tej chwili były na tyle skomplikowane, że chociaż o tym marzyłam, bałam się jak cholera. Od sobotniej nocy coś się zmieniło. Zachowywał się inaczej niż do tej pory, już mnie nie odpychał i nie uciekał przede mną. Czyżbym aż tak dobrze robiła loda? Niemal się roześmiałam, takie to było głupie. – Dobrze – powiedziałam w końcu. Jase się uśmiechnął, a ja nagle poczułam się tak, jakbym zgodziła się na coś o wiele więcej niż zawiezienie do lekarza. Nienawidziłam całej tej atmosfery przychodni – biała farba, tandetne ozdoby i zapach środka dezynfekującego. Nie miało znaczenia, do jakiego lekarza się człowiek wybierał – wszystkie przychodnie były takie same. Przed wizytą u lekarza w średnim wieku zrobiono mi prześwietlenie. Posadzono mnie na wózku inwalidzkim, którego tak się bałam, i pojechałam, a Jase został w głównej poczekalni. Kiedy w końcu zawieziono mnie do gabinetu, w którym miał mnie przyjąć lekarz, wstałam ostrożnie z wózka i usiadłam na jednym z plastikowych krzeseł. Patrzyłam gniewnie na wózek inwalidzki, kiedy drzwi się otworzyły i jedna z pielęgniarek z recepcji wpuściła Jase’a do środka.

– Pomyślałyśmy, że przyda się pani towarzystwo – powiedziała, wygładzając dłonią blond włosy. – Beze mnie pewnie wychodziła z siebie. – Jase puścił oko, wchodząc do gabinetu. Prychnęłam. Pielęgniarka zachichotała, a potem wyszła pospiesznie. Spojrzałam na Jase’a pytająco. – Jak ci się udało tu wejść, skoro nie jesteś nikim z rodziny? Wskoczył na stół, na którym powinnam siedzieć ja i zaczął wymachiwać nogami jak niesforny chłopiec. – Mój nieodparty urok, Tess. – Z pewnością – uśmiechnęłam się. – Ten urok wiąże się z ogromną odpowiedzialnością, żeby mądrze go używać – ciągnął. – Uciekam się do niego tylko w razie wyższej konieczności. – Dobrze wiedzieć. – Poruszyłam się na niewygodnym krześle. Cieszyłam się, że znowu jest przy mnie, bo byłam bardzo zdenerwowana. – Jeszcze raz ci dziękuję. Naprawdę to doceniam. – Nie ma sprawy. Tylko pamiętaj o obietnicy. – Jak mogłabym zapomnieć? – roześmiałam się i pokręciłam głową. – Będziesz zachwycona. – Pochylił głowę i loki opadły mu na czoło. – I nie masz się czego bać. Będę przy tobie. Ciągle ściskało mnie w żołądku na myśl o jeździe konnej. Jase przez całą drogę namawiał mnie, żebym zgodziła się na coś więcej niż zapoznanie z końmi. Na przykład, wsiąść na konia. Wiedziałam, że będzie obok i zgodziłam się, bo mu wierzyłam. I dlatego, że dzięki temu mogłam bać się czegoś innego, nie tylko tego, co z nogą. – Cam do mnie napisał – oznajmił Jase. Spojrzałam na niego gwałtownie. Z jego miny niewiele można było wyczytać. – Powiedziałeś mu, że ze mną jesteś? – A ty mu powiedziałaś? – Nie. Myśli, że jestem chora. – Chwyciłam w palce koniec kitki. – Powiedziałeś mu? Pokręcił głową. – Pomyślałem, że spyta, czemu jestem z tobą ja, a nie on. A to wywoła inne pytanie i pomyślałem, że lepiej nie podejmować tych tematów przez telefon. – Myślisz, że lepiej odpowiedzieć na te pytania, rozmawiając twarzą w twarz? – W moim głosie słychać było powątpiewanie. Biorąc pod uwagę to, co Jase miał Camowi do powiedzenia, łatwo było przewidzieć, że rozmowa zakończy się brutalnie. – Znów będę musiał się wspomóc moim urokiem osobistym. – Jase się roześmiał. – Nie sądzę, że tego rodzaju urok podziała na mojego brata. – Dziewczyno małej wiary. – Jeden kącik jego warg uniósł się, a mnie, na widok jego szelmowskiego spojrzenia, podskoczyło serce. Zagryzłam wargi, zastanawiając się, co w ogóle powiedzieć Camowi. Im mniej, tym lepiej, bez względu na to, co będzie dalej ze mną i z Jase’em. Mój wzrok powędrował po niemal idealnych rysach jego twarzy, a potem zsunął się w dół, na jego szerokie barki. Kiedy uniosłam głowę, spojrzał na mnie i uśmiechnął się, dodając mi otuchy. Zabrakło mi tchu, kiedy uświadomiłam sobie, jak łatwo się w nim zakochać. Chyba już byłam zakochana. – O czym myślisz? – spytał, zagryzając rozkosznie dolną wargę.

Czułam napięcie w dole brzucha. No, popłynęłam. Odwróciłam wzrok, czując, że policzki mam czerwone. – Tego ci nie zdradzę. – To nie jest zabawne. – Jego głos był niski i ochrypły. – Przykro mi. Na szczęście drzwi się otworzyły i do gabinetu wszedł doktor Morgan. W tej chwili wolałam się skupić na moim kolanie niż roztrząsać to, co działo się w moim sercu i w głowie. Doktor Morgan, w białym kitlu, który plątał mu się wokół kolan, miał krótko ścięte kręcone włosy, lekko szpakowate. Uśmiechnął się, wchodząc, zerknął na krzesło, na którym siedziałam, i na Jase’a. – Mam dziś nowego pacjenta? Starałam się nie robić sobie zbytnich nadziei z powodu jego uśmiechu, odkaszlnęłam. – To Jase. Jest… hm, moim przyjacielem. Przywiózł mnie. – Miło cię poznać. – Lekarz podszedł i podał mu rękę. Jase chciał zejść, ale doktor Morgan machnął ręką. – Nie musisz schodzić, poradzimy sobie. – Usiadł na jednym z obrotowych krzeseł i położył na blacie teczkę z moim zdjęciem rentgenowskim. Podjechał do mnie na krześle, chwycił drugie i obrócił je. Ostrożnie uniósł mi nogę i położył na krześle. – Spójrzmy, co my tu mamy. Podciągnęłam nogawkę dżinsów i skrzywiłam się na widok spuchniętego kolana. Nie ma co, seksowne. Gwizdnął cicho. – Wiesz, co cię czeka. Wiedziałam. Zamknęłam oczy, złączyłam dłonie i przycisnęłam je sobie do brzucha. Zimne palce lekarza ugniatały moje kolano. Dotyk nie bolał. Na razie. Przycisnął trochę mocniej, sprawdzając stabilność. Poczułam ból i zacisnęłam zęby. – Ból w skali od jeden do dziesięciu? – spytał cicho. – Hm. – Nie cierpiałam tych rzeczy. Kto zna skalę bólu? Musiałam się wspomóc śmieszną tablicą z obrazkami. – Sześć? – Dobrze. – Nacisnął trochę mocniej, a ja podskoczyłam. – A teraz? – Siedem? – pisnęłam. Znęcał się nade mną dalej, a ja otworzyłam nagle oczy, kiedy poczułam dłoń na mojej. Nawet nie słyszałam, że się poruszył. Jase klęczał przy mnie, a kiedy spojrzałam w jego szare oczy, nie mogłam oderwać od nich wzroku. – A teraz? – spytał doktor Morgan. Słysząc moje głośne syknięcie, cofnął dłonie. – Nie potrzebuję odpowiedzi – uśmiechnął się łagodnie i opuścił mi nogawkę. – Dobrze. Przykładałaś lód i trzymałaś nogę wyżej? – Tak. – Skinęłam głową, ciągle patrząc na Jase’a. – Ale nie pomogło? – Nie. – Zwilżyłam wargi, a Jase się uśmiechnął. Oderwałam od niego wzrok, żeby nie wyjść na skończoną idiotkę, i spojrzałam na lekarza. Kiedy mówiłam, Jase’owi udało się rozłączyć mi dłonie i chwycił mnie za lewą rękę. – Nie czuję takiego bólu jak za pierwszym razem, i nie słyszałam, żeby coś mi strzeliło, ale boję się, że rozwaliłam je na dobre. – Muszę dokładnie wiedzieć, co doprowadziło do kontuzji w niedzielę – powiedział,

opuszczając dłonie na kolana. – Chodziłaś? Straciłaś równowagę? Mój wzrok padł na długie palce lekarza. Były szczupłe, ale kostki były zaskakująco duże i okrągłe. Miałam ściśnięte gardło. – Mówiła, że straciła równowagę – powiedział Jase, a moja swobodna dłoń zacisnęła się w pięść. – Chodziłaś, kiedy to się stało? Wstawałaś z łóżka albo z krzesła? – Doktor Morgan zamilkł. – Muszę naprawdę dokładnie wiedzieć, co robiłaś. Krew pulsowała mi w uszach, kiedy powoli podnosiłam wzrok. Prawda. Cholera, prawda zawsze okazywała się natrętną, wścibską suką. Pokręciłam głową i przygryzłam dolną wargę. – Ja… byłam w pokoju, a chłopak mojej współlokatorki trzymał w ręce torbę. Małą torbę podróżną. Stałam za blisko, a on się obrócił. Uderzyła mnie w biodro, a ja poleciałam do tyłu i oparłam cały ciężar na prawej nodze. Palce Jase’a zacisnęły się na mojej dłoni tak mocno, że poczułam, że kości zaczynają mi skrzypieć, ale po chwili poluźnił uścisk i cofnął dłoń. Nie mogłam na niego spojrzeć, ale czułam, że się we mnie wpatruje. – Więc było to niezamierzone działanie. Nie potknięcie. Dobrze, teraz dokładnie wiem, co się mogło stać. – Doktor Morgan wziął moją teczkę i otworzył ją. – Cóż, mam zacząć od dobrej czy złej wiadomości? Serce mi podskoczyło. Spojrzałam na Jase’a. Miał srogą, kamienną minę. – Chyba od dobrej. – Dobra wiadomość jest taka, że prześwietlenie nie wykazało dalszego naderwania – powiedział, a mnie od razu spadł ciężar z ramion. – Wiem, że tego bałaś się najbardziej. Pierwsze naderwanie się goi. – A zła wiadomość? – Wzięłam głęboki oddech. Doktor Morgan uśmiechnął się lekko. – W kontuzjowanym miejscu widać destabilizację więzadła krzyżowego. Przy odniesionej kontuzji istniało czterdziesto-sześćdziesięcioprocentowe ryzyko odnowienia się kontuzji. Jak mówiłem, nie widać, żeby naderwanie otwarło się ponownie. Więc obejdzie się bez operacji i jestem przekonany, że kolano dojdzie do siebie, jeżeli zastosujemy szynę i przez kilka dni będziesz chodziła o kulach. Wcale nie poczułam się lepiej, ściany zaczęły wirować wokół mnie. – Ale? – Ale… – uśmiechnął się, a ja zesztywniałam. W jego ciemnych oczach nie było wesołości. Był to tego rodzaju uśmiech, jaki pojawia się u lekarzy na ustach, kiedy mają zamiar przekazać nokautującą informację. – Ta druga kontuzja pokazuje, że więzadło nie jest stabilne, i to mnie martwi, Tereso. Przy pierwszej kontuzji więzadła mówiliśmy o możliwości, która wtedy wydawała się mało prawdopodobna, destabilizacji i… W tym momencie się wyłączyłam, ale skinęłam głową i patrzyłam na niego, czując, że Jase sztywnieje z każdym jego słowem. Uśmiechnęłam się nawet, kiedy doktor Morgan poklepał mnie po ręce i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Przytaknęłam. Wszystko będzie dobrze jak cholera. Nic nie powiedziałam, kiedy do środka weszła pielęgniarka i na moim kolanie znowu wylądowała przerażająca niebieska szyna. Z gracją wzięłam kule. I oddychałam dalej. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

Jakoś udało mi się wyjść z przychodni. Wsiadłam do samochodu Jase’a i patrzyłam przed siebie. – Tess… Zerknęłam na niego, a on pokręcił głową, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. Był blady. – Tak mi przykro. Wzięłam głęboki oddech. Wstrząsnął mną dreszcz, kiedy wszystko do mnie dotarło. Destabilizacja była czymś bardzo, bardzo złym. Gorszym nawet niż operacja, bo oznaczała jedno. Moje kolano zawsze będzie piekielnie słabe. Zawsze będę miała z nim problemy, nawet jeżeli naderwanie wyleczy się zupełnie. Prawdopodobieństwo pojawienia się zwyrodnień w kolanie wcześniej niż u innych prawie się podwoiło. O zawodowym tańcu nie było mowy. Koniec. Pozamiatane. Nie było powrotu do studia, koniec z lekcjami i występami czy turniejami. Byłabym głupia, gdybym robiła sobie nadzieje. A moi instruktorzy w życiu by się na to nie zgodzili. Ani Joffrey School. Studia nie były już czymś na chwilę. Nauczanie nie było już planem awaryjnym. Było jedynym planem. O mój Boże. Pokręciłam głową, otworzyłam usta, ale zabrakło mi słów. Jase zaklął, a ja… się rozkleiłam. Wypłynęło ze mnie wszystko, co w sobie tłumiłam. Łzy popłynęły mi po policzkach, a kiedy już zaczęły płynąć, nie było mowy, żeby je powstrzymać. Wnętrze samochodu się rozmazało, Jase rozpłynął się we mgle. Wydał z siebie niski dźwięk i wziął mnie w ramiona. Chwilę wcześniej siedziałam sama i świat mi się walił, ale zaraz Jase przytulał mnie do siebie, trzymając mnie w kupie.

Rozdział 15 Płakałam tak

mocno i tak długo, że czułam się gorzej niż przy kacu, a cały przód koszuli Jase’a był mokry. Nie był to ładny widok. Nie mogłam pojąć, dlaczego nie zdjął z siebie moich rąk i mnie nie odepchnął, ale trzymał mnie w objęciach. Jedną dłonią podtrzymywał mi głowę z tyłu i przytulał mnie sobie do piersi, na tyle, na ile pozwalała mu dźwignia biegów pomiędzy nami, a drugą ręką głaskał mnie po kręgosłupie. Przez cały czas szeptał kojące, bezsensowne słowa, aż w końcu mnie rozśmieszył. – Zawsze wiedziałem, że doskonale sprawdzę się w roli żywej chusteczki. – Pochylił głowę tak, że oparł brodę o moją głowę. – Dziękuję, że pozwoliłaś mi spełnić to marzenie. Był bardzo wytrzymałą chusteczką. Kiedy w końcu wzięłam się w garść, wyjechaliśmy z Morgantown. Musiałam zadzwonić do mamy, ale jeszcze nie mogłam się na to zdobyć. Wspierała mnie, bez względu na to, co robiłam, ale uwielbiała patrzeć, jak tańczę i biorę udział w turniejach. W pewnym sensie było to także jej marzenie. Kiedy zbliżaliśmy się do Martinsburga, zerknęłam na Jase’a. – Musimy już wracać? – Nie. Możemy robić, co chcesz. Powrót do akademika oznaczał powrót do rzeczywistości, w której musiałam stawić czoło przyszłości. Na przykład pogodzić się z tym, że muszę bardziej przyłożyć się do nauki. – To znaczy, pewnie masz… – Jestem tu, gdzie chcę być – powiedział, posyłając mi spojrzenie, którym zamknął mi usta. – Nie chcesz jeszcze wracać. Dobrze. Mam świetne miejsce, możemy tam pojechać. – Tak? – Głos miałam zduszony i chociaż była ciekawa, do jakiego stanu doprowadziłam się płaczem, nie miałam odwagi zerknąć w lusterko. – Tak. – Puścił do mnie oko. Unosząc kącik warg, zdjęłam opaskę z włosów. W ciszy jechaliśmy drogą, prowadzącą na farmę jego rodziców, ale w połowie drogi skręcił i wjechał pomiędzy dwa okazałe dęby. Chwyciłam za rączkę nad drzwiami, szeroko otwierając oczy. – To jest droga? – Tak – uśmiechnął się szeroko. – Nie. Na wąskim pasie ubitej ziemi widać było tylko kilka plam trawy. – Jeżeli to jest droga, to chyba z tych, w którą wjeżdżają dzieci w Drodze bez powrotu. Jack odchylił głowę i zaśmiał się głośno. – Zaufaj mi. Miejsce, do którego jedziemy, jest o wiele fajniejsze niż to, do którego się kierowaliśmy. – Niewiele mi to mówi. – Ściskałam rączkę i z trudem przełykałam ślinę, kiedy jeep podskakiwał na wybojach. Jase mocno trzymał kierownicę, a uśmiech na jego twarzy, z którym omijał drzewa i kamienie, okazał się zaraźliwy. Noga nie bolała mnie przy ruchu, kiedy miałam szynę w kolanie, i zanim się zorientowałam, zaśmiewałam się, podskakując w fotelu. W ciągu tych bezcennych chwil zapomniałam o wszystkim.

– Trzymaj się – ostrzegł Jase. Jeep wjechał w rów, a ja śmiałam się, kiedy z niego wyjeżdżaliśmy. Drzewa się przerzedziły, ukazując łąkę usłaną drobnymi białymi kwiatami. Kilka metrów przed nami łąka zamieniała się w wodę. Drewniany pomost wyglądał dość samotnie. Jase zwolnił i zatrzymał się parę kroków przed pomostem. – Witamy nad jeziorem Winsetad – powiedział, wyłączając silnik. – Tak się nazywa? – Nie – roześmiał się. – Właściwie jest to staw. Na tyle głęboki, że można w nim pływać latem, jest w nim też dużo ryb. To tutaj Jack złowił swoją pierwszą rybę, za pierwszym razem, kiedy go tu zabrałem. Uśmiechnęłam się, wyobrażając sobie, jak siedzą we dwóch na pomoście z wędkami w rękach. – Ile miał lat? – Trzy – powiedział z dumnym uśmiechem na ustach. – Łowienie ma we krwi. – A jazdę konną? – Rozpięłam pas. – Też. Nieźle mu również wychodzi rysowanie patykowatych postaci. – Uśmiechnął się, kiedy się roześmiałam, a ja cieszyłam się, że nadal mówi o nim z taką łatwością, wiedząc, że znam prawdę. – Nie ruszaj się. Dłonie zamarły mi na klamce. – Tak? Jase wyskoczył z samochodu i okrążył go. Bagażnik się otworzył, a potem zamknął. Kilka sekund później Jase pojawił się znowu. Oparłam się, wyciągnęłam rękę i dotknęłam przez dżinsy szyny, kiedy rozkładał granatowy koc na delikatnych kwiatach. Wzruszenie ścisnęło mnie za gardło. Robiłam, co mogłam, żeby je odpędzić. Boże, czasami, kiedy byłam z Jase’em, czułam się tak, jakby spełniały się wszystkie moje dziewczęce fantazje, ale nawet moja wyobraźnia nie wymyśliłaby takiej sceny. Czy to się działo naprawdę? Przesuwałam palce po krawędzi szyny. Była prawdziwa. To dobrze i źle. Kiedy Jase wrócił do jeepa, otworzył drzwi i stanął, mrużąc oczy. – Wszystko w porządku? Nic ci się nie stało z kolanem przez drogę? – Nie – uśmiechnęłam się i zamrugałam. Chyba potrzebowałam leków. – Mogę już się ruszyć? – Nie. – Nie? Na jego ustach pojawił się krzywy uśmiech. Wsunął ręce do środka i ostrożnie przesunął mnie tak, żeby nogi znalazły się na zewnątrz. Nasze oczy się spotkały, kiedy wsuwał mi rękę pod kolano, a drugą chwytał pod plecy. – Trzymaj się. Moje serce zrobiło salto. Idealne. – Nie musisz mnie nosić. – Wiem – odpowiedział. – Trzymaj się. Zarzuciłam mu ręce na szyję. Zacisnęłam palce na jego koszuli na ramionach. – Mogłam przejść o kulach. – Od czego mam silne, zjawiskowe mięśnie?

– Owszem, są zjawiskowe – przyznałam. – Pewnie, że tak – uśmiechnął się. – Gotowa? Skinęłam głową, a on podniósł mnie ostrożnie. Czułam się głupio, kiedy niósł mnie na koc, ale ziemia była nierówna i nawet z kulami nieźle bym się umęczyła. Kiedy mnie posadził, niechętnie wypuściłam go z objęć. – Będę miała przerąbane o kulach w kampusie. – Fakt. – Usiadł obok mnie, twarzą do stawu. – Ale lekarz powiedział, że nie będziesz musiała długo ich używać. Wyciągnęłam nogi na kocu i pochyliłam się, żeby poprawić szynę przez dżinsy. Nie mogłam się do niej przyzwyczaić. A na myśl o tym, że mam ją nosić przez parę tygodni, o ile nie miesięcy, poziom nastroju spadł mi tak, jakbym zanurkowała, skacząc z Empire State Building. Wsunęłam sobie luźne kosmyki włosów za uszy i wypuściłam oddech, który nieświadomie wstrzymywałam. Poza śpiewem ptaków z otaczających nas drzew nie dobiegał żaden inny dźwięk. Było to spokojne miejsce. Zastanawiałam się, czy Jase przyjeżdżał tu, kiedy chciał pomyśleć albo uciec. – Dużo tu ludzi? – Jesteśmy jakieś pięć kilometrów od farmy, gdzie mieszkają mama i tata, ale to też nasza posiadłość – wyjaśnił. – Nie przychodzi tu nikt oprócz nas, a rodzice na pewno się tu nie zjawią, więc możemy tu siedzieć, jak długo będziesz chciała. – Dziękuję, że mnie tu przywiozłeś. – Położyłam ręce na kolanach. – Nie ma sprawy. – Trącił mnie w rękę. – Pewnie chciałabyś zażyć te leki przeciwbólowe, które przepisał ci lekarz? Recepta wypalała mi dziurę w kieszeni. – Nie. To znaczy, miło by było je zażyć i się nie przejmować, bo tak się dzięki nim czuję, ale muszę sobie z tym poradzić. Wiesz? – Rozumiem, ale po co ma cię boleć? – Tak bardzo mnie nie boli. – To była prawda. Bolało, ale można było wytrzymać. Jack położył się przy mnie, podkładając sobie ręce pod głowę. Na kilka chwil zapomniałam o całym świecie, patrząc na prostą linię jego nosa i na nieprzyzwoicie długie rzęsy. – Możesz mi coś powiedzieć? – Coś. Uśmiechnęłam się, przypominając sobie moją pijaną sobotnią odpowiedź. – Dlaczego nie mieszkasz na farmie? Uwielbiasz być z Jackiem. Dziwi mnie, że z nim nie mieszkasz. Nie jesteś zły, że cię o to spytałam? – Nie – powiedział natychmiast, lekko marszcząc brwi. – Chcę ci powiedzieć. Wiesz, mógłbym z nim spędzać więcej czasu, ale nie sądzę, że to dobry pomysł. To wszystko… utrudnia, zwłaszcza że mama i tata są dla niego rodzicami. Gdybym ja wkroczył na scenę, byłby skołowany. – Rozumiem. – Zwilżyłam wargi. – Przykro mi. – Dlaczego? Wzruszyłam ramionami. – Po prostu. Trudne to, co przeżywasz z Jackiem. Starasz się postępować właściwie, ale co tak naprawdę jest właściwe? Nikt tego nie wie. Musi ci być ciężko.

– To prawda. Dlatego nie jestem pewny, czy w ogóle powinien dowiedzieć się prawdy – przyznał, a ja poczułam ulgę, że mi o tym mówi, bo to było ważniejsze niż moja głupia noga. – A z drugiej strony, chyba powinien wiedzieć? Bo jeżeli dowie się przez przypadek, jak dorośnie? Przez to wszystko nie mogę spać. – Jakoś z tego wybrniesz. – Chwyciłam go za rękę. Przechylił głowę w moją stronę i nic nie mówił, ale patrzył na mnie tak, że słowa same cisnęły mi się na usta. – Nie wiem, co zrobię – wyszeptałam, przenosząc wzrok na wodę. Tak się czułam. Unieruchomiona. Jakby ktoś wcisnął pauzę, zatrzymując moje życie. – Myślałam… przez cały czas myślałam, że będę mogła wrócić. Że znów będę tańczyć. Zawsze myślałam, że to właśnie będę robić, a teraz… – Przerwałam i pokręciłam głową. – Wszystko się zmieniło – dodał cicho. Skinęłam głową i odetchnęłam. – Już to mówiłem, ale powiem jeszcze raz. Czasami z tych niespodziewanych zdarzeń wynikają najlepsze rzeczy. – Jego powieki uniosły się, a spojrzenie było tak przenikliwe i niepokojące, jakby jego słowa znaczyły o wiele więcej niż to, co wypowiadał. – Wiem, że nie jest łatwo teraz to wszystko przełknąć, ale mówię prawdę. Zacisnęłam wargi i skinęłam głową. – Mówisz o Jacku? – Tak. Znów obejrzałam się na niego przez ramię. Wpatrywał się w bezchmurne, błękitne niebo. Jeden kącik ust miał uniesiony. – Wiesz co, Tess? Będziesz wspaniałą nauczycielką. Zaśmiałam się zdławionym głosem. – Powiedziałeś, że będę nieszczęśliwa jako nauczycielka. – Nie. Powiedziałem, że byłabyś szczęśliwa, ale pragniesz czegoś innego. – Co za różnica? – Zasadnicza. – Posłał mi krzywe spojrzenie. – Możesz pokochać uczenie i zacząć chcieć uczyć. Potrzeba ci tylko czasu. Czas był zabawnym i przewrotnym zjawiskiem. Czasami zawsze go brakowało, a innym razem dłużył się bez końca. – Naprawdę jestem tego pewien – powiedział cicho. Coś ścisnęło mnie w piersiach. Może miał rację. Może jutro, za tydzień albo za miesiąc wszystko to nie będzie dla mnie już jak wyrok śmierci. Ale w tej chwili czułam się tak, jakbym spadała na łeb, na szyję, wymachując rękami i jakby nie było nic, czego mogłabym się chwycić, żeby uchronić się przed upadkiem. – Nie chcę o tym mówić – powiedziałam ochrypłym głosem i zacisnęłam powieki. – A czego chcesz? – Nie… nie chcę o tym myśleć. Może przez to jestem słaba. – Nie. Poczułam, że przewraca się na bok. – I nie chcę tego teraz czuć; tej pustki, niepewności i zamieszania. – Wzięłam niepewny oddech. – Po prostu nie chcę tego czuć.

Może jednak powinnam była wykupić receptę. Minęła chwila, może ułamek sekundy, i dłoń Jase’a objęła mnie w łokciu. Otworzyłam oczy, a on pociągnął mnie na plecy. Powietrze uwięzło mi w gardle, kiedy jego szczupłe ciało znalazło się nad moim. Wsparł się na łokciach. – Mam pomysł – powiedział, lekko się uśmiechając. W jego oczach nie było przekory. Było w ich coś innego. Intensywność, od której zadrżały mi mięśnie brzucha. – Ten pomysł sprawi, że na pewno poczujesz coś innego. – Tak? – Serce zaczęło mi mocniej bić. – Uhm. – Opuszkami palców dotknął mojego policzka, potem bardzo powoli przesunął je nad moje rozchylone usta, a później po szyi. – Mam dyplom ze sztuki. – Co takiego? – Uniosłam brwi. – Nie wiedziałaś? – Jego dłoń przesuwała się niżej, pod koszulę, aż nagle się zatrzymała na moich piersiach. – Mam dyplom ze sztuki rozpraszania. – Kiepskie – roześmiałam się. – Ale działa, co? – uśmiechnął się szeroko i opuścił głowę. Jego wargi musnęły mnie w policzek, w tym samym miejscu, w którym chwilę wcześniej znajdowały się jego palce. – I wiesz co? – Co? – Zadrżałam, kiedy jego dłoń znów zaczęła się poruszać, zsuwając się pomiędzy moimi piersiami do pępka. – Mam jeszcze jeden dyplom. – Przygryzł wargami moje, a ja dostałam gęsiej skórki. – Powiesz, że to kiepskie, ale ja znam prawdę. Po cichu zachwycasz się moimi zdolnościami. – Bóg jeden wie jakimi. – Poruszyłam górną wargą, żeby ją przygryźć, ale Jase mnie wyprzedził. Jego zęby chwyciły ją w delikatnym uścisku. Westchnęłam pod wpływem niespodziewanego doznania, a on przyjął to jako zaproszenie. Zakrył moje usta swoimi i wsunął do środka język, splatając go z moim, a potem zaczął nim błądzić po moim podniebieniu. Fala gorąca zalała moje ciało i zebrała się w dole brzucha. Poczułam mocny puls we wszystkich kończynach, kiedy poznawał moje usta, całując mnie tak, jakby czas był naszym prawdziwym skarbem. Kiedy uniósł głowę, moje wargi były przyjemnie nabrzmiałe. Położyłam mu dłoń na piersi, zachwycona tym, że serce bije mu równie szybko jak mnie, i że to on mnie pocałował. – Masz dyplom z całowania? – Też… – Mocno musnął wargami moje i pogłębił pocałunek, przesuwając rękę w dół. Rozpiął guzik moich dżinsów. – I z rozbierania dziewczyn. Roześmiałam się, a on chwycił mój głos w swoje usta, zamieniając go w łagodny jęk, którego nie byłam w stanie powstrzymać. Odpowiedział niskim dźwiękiem, który wibrował mi w piersi. Poczułam, że wargi zrobiły mi się suche, kiedy przetoczyła się przeze mnie fala pożądania. Cały czas czułam lekką niepewność – nie taką samą, jak wcześniej, ale niepokój o Jase’a i o mnie, o nas. Nie przykleiliśmy sobie etykietek, nie nazwaliśmy tego, co dla siebie znaczymy, a ja rozpaczliwie chciałam, żeby miało to jakąś nazwę. Chciałam pewności jutra przy nim, obietnicy kolejnego pocałunku. I czegoś więcej. Jego dłoń nagle znalazła się w moich majtkach, a ja poczułam, że jego palce zbliżają się do samego środka mnie. Wszystkie myśli i troski uleciały. On naprawdę miał dyplom z rozpraszania, bo cała moja świadomość ograniczała się w tej chwili do tego, co robiła jego ręka.

Jego wargi wypalały ścieżkę na mojej szyi, muskając skórę, kiedy jeden długi palec wcisnął się w wilgotne miejsce między udami. Podskoczyłam, czując ten intymny dotyk. Nie dotykał mnie ręką ostatnim razem, więc delikatny dotyk jego skóry był dla mnie nowy, inny i równie uzależniający. Jase odcisnął szlak gorących, mokrych pocałunków do wrażliwego miejsca pod uchem, wykonując kolejny kuszący ruch palcem. Całe moje ciało zareagowało. Jego dłoń zamarła, a on uniósł głowę. Nasze oczy się spotkały. Jego miały kolor żywego srebra. – Nie mogę zapomnieć twojego smaku – powiedział, a całe moje ciało zapłonęło. – I umierałem, żeby poczuć cię pod palcami. Bóg mi świadkiem, że nie byłam rumieniącą się dziewicą, ale jego odważne słowa mnie zgorszyły w całkiem pozytywny, szelmowski sposób. Pewne znaczenie mógł mieć też fakt, że leżeliśmy na świeżym powietrzu. Znowu mnie pocałował, opierając swój ciężar głównie na ręce przy mojej głowie. Jego palec napierał coraz bardziej, a mnie coraz mocniej ściskało w dole brzucha. Całe moje ciało podskoczyło, a jemu wyrwał się z piersi kolejny niski, chrapliwy dźwięk. – Jesteś taka wilgotna – powiedział ochrypłym głosem, a ja zapłonęłam, słysząc te słowa. – Uwielbiam to. Pewnie byłaś już taka, zanim zdążyłem wsadzić tam rękę. O ludzie… Z trudem przełknęłam ślinę, a on zachichotał. – Zawstydzam cię? – spytał. – Nie. – Jego słowa wywoływały u mnie zgoła inną reakcję. – To dobrze. Pochylił głowę i upomniał się o moje usta pocałunkiem, który wstrząsnął mną od środka, a on w tej samej chwili zanurzył we mnie jeden palec. Dźwięk, który wyrwał mi się z ust, stłumiły jego wargi. Chwyciłam go za ramiona i uniosłam biodra, pragnąc więcej. I dostałam więcej. Przycisnął całą dłoń do mojego najwrażliwszego miejsca, a mnie przez żyły przemknęła błyskawica. Skuliłam palce u nóg, obie nogi mi podskoczyły. Poczułam bolesne szarpnięcie w kolanie, ale pozostałe doznania zagłuszyły wszystko inne. Byłam oszołomiona pożądaniem. Jase był niebezpieczny w najlepszym tego słowa znaczeniu. – Boże – jęknął, przygryzając moją dolną wargę i poruszając we mnie palcem. Do pierwszego dołączył kolejny, rozciągając mnie. Przerwał pocałunek i oparł czoło o moje. Drżenie zakołysało jego ciałem, kiedy moje biodra poruszały się w rytm jego dłoni. Zagadką było dla mnie to, w jaki sposób był w stanie nad sobą panować na granicy wytrzymałości. Napięcie uszło, wstrząsając całym moim ciałem. szukając pocałunku, odnalazłam jego język. Nasze języki tańczyły ze sobą, a ja miałam wrażenie, że dreszcze nie mają końca. Jase cofnął dłoń, ale został tak, lekko nade mną, przyciskając policzek do mojego, a ja starałam się złapać oddech. Dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie, że on też ciężko dyszy. Przewrócił się na bok, a ja od razu zatęskniłam za jego ciężarem, ciepłem i bliskością. Przytulił się do mnie. Przyjemne oszołomienie przeniknęło mnie do szpiku kości. Czułam, że jest twardy. Chciałam go zobaczyć. W sobotę wieczorem było ciemno, ale to, co zobaczyłam i poczułam, było imponujące. Chciałam dać mu też to, co on dał mnie. Wyciągnęłam rękę, ale chwycił ją i przyciągnął sobie moją dłoń do ust. Złożył pocałunek na każdej kosteczce. – Mówiłem ci. To było dla ciebie.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Zamknęłam oczy. Oczywiście, mogłam mu podziękować, ale wydawało mi się to czymś zupełnie nie na miejscu. Nie to, żebym czuła odrazę do rzeczy, które są nie na miejscu. Cholera, cały czas miałam rozpięte dżinsy i wiedziałam, że kiedy spojrzę w dół, zobaczę wystające z nich majtki w kropki. Nie przejmowałam się też tym, że dyszę. Pocałował mnie w skroń, a moje serce wykonało kolejny szalony skok. A potem wykonało serię akrobacji, które układały się w napis: L.O.V.E. Gorączka, jaka mnie potem ogarnęła, była wręcz przerażająca i trawiąca. Boże, ja się nie zakochiwałam w Jasie. Ja już byłam w nim zakochana. Pewnie od tego wieczora, kiedy pojawił się u moich rodziców, prawie trzy lata temu, i nie zmieniło tego to, że dowiedziałam się, że ma syna i że pewnego dnia sytuacja może stać się bardzo zdradliwa, zwłaszcza jeżeli kiedyś pojawi się mama, ale byliśmy tu… razem, a jednak nie. – Hej – mruknął Jase, kładąc mi dwa palce pod brodą. Odwrócił moją twarz do siebie. – Gdzie uciekłaś? Na ziemię szaleństwa. Właśnie tam. Nagle poczułam, że muszę to zrobić, zrobić to z nim, bo moje serce już tam było, zadowolone i szczęśliwe, a ja musiałam uważać. Potrzebowałam… Potrzebowałam etykiety. Potrzebowałam prawdy na temat tego, kim dla siebie jesteśmy, i potrzebowałam jej teraz.

Rozdział 16 Co robimy? – spytałam i pomyślałam, że wystraszyłabym się tego pytania, gdyby mi je zadano. Gdybym nie spytała, ten związek – czy cokolwiek to było – mógł trwać, ale mnie to nie wystarczało. – Odpoczywamy. Odchyliłam głowę do tyłu i stłumiłam westchnienie, kiedy jego wargi musnęły moje, grożąc tym, że znowu wciągną mnie w zmysłowe oszołomienie. Musiałam się skupić. – Wiesz, co mam na myśli. Nas. Co robimy? Jego rzęsy dotknęły policzków, kiedy błądził palcami po mojej szyi, przyprawiając mnie o dreszcz, który przenikał mnie do szpiku kości. – Jesteś pewna, że chcesz o tym w tej chwili rozmawiać? Niepokój eksplodował w moim brzuchu, przeganiając przyjemne szemranie. – Chyba powinniśmy, zwłaszcza po tym. I po weekendzie. I po tym na sianie… – Hej, nie planowałem, że tak się to potoczy. – Znowu uniósł się na łokciach. – Po prostu przez kilka ostatnich dni wiele się wydarzyło. Twoje kolano i… – To, co się stało z moim kolanem, nie ma z tym nic wspólnego. – Czułam, że powinnam usiąść do tej rozmowy. Podniosłam się i zebrałam na odwagę. Ta rozmowa mogła skończyć się źle, i to będzie bolało – oj, Boże, jak też będzie bolało – ale musiałam wiedzieć. – Jase, czuję do ciebie coś, odkąd zjawiłeś się u moich rodziców, od tamtego pierwszego wieczora. I wiem, że to zabrzmi głupio i dziecinnie, ale ty… no, byłeś dla mnie bohaterem. Zamrugał i otworzył usta. – Zaczekaj. – Położyłam mu palec na ustach, żeby go uciszyć. – Jak powiedziałam, wiem, że to brzmi głupio, ale tak czułam. Tamtego wieczoru, kiedy mnie pocałowałeś, cóż, to jedynie przypieczętowało to, co czułam. Ale kiedy przez rok się nie odzywałeś ani nie pokazałeś, spotykałam się z innymi. Zmarszczył brwi i odsunął sobie od ust moją dłoń. – Nie jestem pewien, czy miło mi się tego słucha. – Ale nikt nie mógł równać się z tobą. A wszystkich do ciebie porównywałam. Nie mogłam nic na to poradzić. Oni… po prostu nie byli tobą. – Policzki mnie piekły. – Nikt nie był podobny do ciebie. – Już lepiej. Spojrzałam na niego, mrużąc oczy. – Dlatego to, czego chcę, nie ma nic wspólnego z moim kolanem ani tańcem. Zawsze chciałam ciebie, bez względu na to, że nie widzieliśmy się tyle czasu ani na to, że masz syna. To nie zmieniło moich uczuć. Jase wpatrywał się we mnie chwilę i lekko pokręcił głową. Serce mi stanęło. Cofnął rękę i usiadł. – Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, pomyślałem, że jesteś niewiarygodnie piękna. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi, ale na pewno nie byłam z jej powodu nieszczęśliwa. Wzięłam płytki oddech. Policzki mu się zarumieniły, zmarszczył brwi.

– Ludzie, czułem się jak szmata. Byłaś młodszą siostrą mojego przyjaciela. Miałaś dopiero szesnaście lat i dopiero uwolniłaś się z paskudnego związku. – Nie byłam najlepszą kandydatką na dziewczynę, co? – droczyłam się. Zachichotał. – A ja… Od początku wiedziałem, że zasługujesz na kogoś lepszego ode mnie. – Otworzyłam usta, ale on ciągnął dalej. – To prawda, Tess. Nie znam żadnego faceta, który by na ciebie zasługiwał. – Zanurzył dłoń w rozwichrzone, brunatne fale, podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy. – Wiesz, starałem się trzymać od ciebie z daleka. Próbowałem ignorować to, co do ciebie czuję. Bo wiem, że nie wolno mi tego czuć. Ale to walka z góry skazana na niepowodzenie. I nie chcę już dłużej walczyć. Nie chcę tego ignorować. I będę szczery, skarbie, nie będzie ci ze mną łatwo. Będziemy musieli pokonać wiele przeszkód, które staną nam na drodze. I właściwie nie wiem, czym jest to „coś”. – Położył dłonie po obu stronach moich nóg, a sam wylądował pośrodku, tak blisko, że jego ciepły oddech tańczył na moich wargach. – Dawno temu przestałem dociekać, dlaczego robimy to, co robimy. I dlaczego pragniemy tego, czego pragniemy. To prawda, że znamy się od lat, ale tak właściwie nie znamy się wcale. Nie w ten sposób. Ale chcę cię poznać. Nie było to najbardziej romantyczne miłosne wyznanie, jakie mogłam sobie wyobrazić, ale te słowa były szczere. I Jase miał rację. To prawda, że pożądaliśmy siebie nawzajem i pragnęliśmy od trzech lat, a niedawno połączyło nas kilka intymnych doświadczeń, ale wielu rzeczy o nim nie wiedziałam. Nie wiadomo, czy związek między nami ma jakiekolwiek szanse, ale wiedziałam, że go lubię i że chcę spróbować. Na jego twarzy pojawił się inny uśmiech, taki, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Był niepewny, niemal chłopięcy. – Chcę, żebyś ze mną była. Z początku myślałam, że źle go usłyszałam. Może orgazm uszkodził mi część komórek mózgowych. Przez trzy lata marzyłam o tej chwili, żeby usłyszeć, że on zmagał się z tym samym co ja, że pragnął mnie równie mocno i że chciał być ze mną, a teraz, kiedy to mówił, czułam się rozdarta. Rozdarta, bo chciało mi się skakać, tańczyć ze szczęścia, skoczyć na niego i powalić go na ziemię. Ale nie mogłam. Moje kolano nie byłoby szczęśliwe, a ja pewnie zepsułabym tę prawie idealną chwilę. Dziwne, że ta niesamowita, taka dobra rzecz wydarzyła się po czymś tak złym. – Więc tego chcę – powiedział, muskając palcami moje policzki. – Z tobą. Chciałem tego od pierwszej chwili, kiedy zbiegłaś tymi schodami u ciebie w domu i przytuliłaś mnie, chociaż wiedziałem, że to złe. Z powodu tysiąca cholernych powodów, a jednak tego chcę. – Chcesz mnie? – Uniosłam wzrok i spojrzałam mu w oczy. Właściwie bałam się odezwać przez chwilę. Jeden kącik jego warg się uniósł, a on przechylił głowę tak, że nasze wargi znalazły się na tym samym poziomie. Jego pocałunek był nieskończenie czuły i słodki. Nie spieszył się, pocałunek ciągnął się w nieskończoność. – Wydaje mi się, że to oczywiste. Tak. Dobry Boże, za parę sekund wybuchnę. – Żebym była twoją dziewczyną?

– Tak. Próbując zachować resztki godności i nie zacząć piszczeć jak oszalała, powściągnęłam głos. – Więc nie poprosisz mnie, żebym była twoją dziewczyną? – Przecież i tak nie powiesz: nie. – Objął mnie za nadgarstek i uśmiechnął się. Szczęka mi opadła i walnęłam go w pierś. – Jezu, aż tak jesteś pewny siebie? – Nie. – Pocałował mnie w kącik ust. – Jestem tylko bezgranicznie pewny tego, co do mnie czujesz. – Nieźle. Co za różnica? – A co, mylę się? Nie byłam w stanie się powstrzymać, uśmiechnęłam się, jakby ktoś właśnie podał mi talerz świeżo upieczonych ciastek. – Nie. – No widzisz. Roześmiałam się. – Ale co ty czujesz do mnie? – Powinnaś być tego tak samo pewna, jak ja. Otworzyłam usta, ale je zamknęłam. Chciałam być równie pewna, ale nie byłam. Biorąc pod uwagę wszystko, co się stało, myśli nadal mi wirowały. Jego oczy miały odcień jasnego srebra. – Zamknij oczy. Miałam ochotę spytać po co, ale się powstrzymałam i wykonałam polecenie. Minęło kilka sekund, a potem położył mnie na plecach. Oparł dłonie po obu stronach mojej głowy. – Nie otwieraj – polecił. Nie miałam pojęcia, jakim cudem ma to sprawić, żebym nabrała większej pewności, ale zebrałam w sobie wszystkie siły, żeby nie otworzyć oczu, kiedy poczułam jego ciepłe ciało nad moim. Wstrzymałam oddech. Jase pocałował mnie w czubek nosa. Oczy mi się otworzyły i zachichotałam, a on się cofnął. Miał zmarszczki wokół oczu, kiedy się do mnie uśmiechał. – A teraz najgorsza część – powiedział, biorąc głęboki oddech. – Musimy powiedzieć twojemu bratu. I to będzie straszne. Dla Jase’a. Ale uśmiechnęłam się. – Może po prostu zaktualizuję profil na Facebooku na: w związku, i wskażę ciebie? Jase zachichotał i złożył kolejny pocałunek na moim czole. – To powinno poskutkować. Avery ze smutkiem w oczach podawała mi kubek słodkiej herbaty. Wypiłam łyk i wiedziałam, że robił ją Cam. Zdradziła go nadmierna ilość cukru. Wypiłam kolejny łyk i zerknęłam na Jase’a. Siedział obok mnie na kanapie u Avery, w przyzwoitej odległości mniej więcej dziesięciu centymetrów. Kiedy wyjechaliśmy z farmy, napisałam do Cama, pytając, gdzie jest. Niespodzianka, niespodzianka. Był u Avery. Ze ściśniętym żołądkiem kuśtykałam po schodach do jej

mieszkania, ale prawdziwy powód naszego przyjazdu zszedł na drugi plan, kiedy Cam zobaczył mnie o kulach. Stał w rogu pokoju, przy fotelu. Ręce miał założone na piersiach, minę pochmurną. – Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś i nie powiedziałaś, że coś ci się stało? Otworzyłam usta, ale on nie skończył. – Przyjechałbym po ciebie, Teresa, nie musiałaś dzwonić do Jase’a. Zamknęłam usta. – I zawiózłbym cię do doktora Morgana – ciągnął, a ja powstrzymałam westchnienie. – Chyba o tym wiesz? Powiedziałaś w ogóle mamie i tacie? – Dzwoniła do nich – odpowiedział Jase, kładąc rękę na oparciu kanapy. Mama płakała. To była potwornie ciężka rozmowa. – A ja napisałem do niej wczoraj, bo nie było jej na zajęciach. Nie dzwoniła do mnie. Cam zmrużył oczy. – Więc skłamałaś i powiedziałaś, że jesteś chora, chociaż wcale nie byłaś? – Chyba znasz odpowiedź – powiedziałam. Jego mina niejednego by wystraszyła. Odwrócił się do Jase’a. – I ty do mnie nie zadzwoniłeś? Spieprzyłeś sprawę. – Niczego nie spieprzył – wtrąciłam, trzymając mocno szklankę z herbatą. – Nie ma obowiązku cię informować. To mój obowiązek. I właśnie ci mówię. Chciałam być pewna, co jest z moim kolanem, zanim komukolwiek powiem. – Wszystko jedno – powiedział Cam, patrząc na Jase’a. – Powinieneś był mi powiedzieć. Jase spokojnym wzrokiem odpowiedział na spojrzenie Cama. – Mogłem ci powiedzieć, ale ona chciała pojechać do lekarza, zanim kogoś zmartwi. Uszanowałem jej decyzję. – Ja to rozumiem – powiedziała dyplomatycznie Avery, opadając na fotel. – Jase zachował się jak przyjaciel. – Jak wspaniały przyjaciel – odpowiedział Jase, a ja niemal zakrztusiłam się herbatą, kiedy poczułam jego palce w moich włosach. Siedzieliśmy tak, że Avery i Cam nie widzieli, co robi. Cam został spacyfikowany dopiero, kiedy Avery objęła go za kolano. – Jak to się w ogóle stało? Odstawiłam herbatę na ławę. – To był wypadek. Stałam. Uderzyła mnie w biodro torba, a ja próbowałam się odsunąć i źle oparłam ciężar na kolanie. Brzmiało to dość niewinnie. Nawet ja uwierzyłabym, że mogło tak być. Cam przesunął dłonią po czapce bejsbolowej i pociągnął daszek. – Cholera, Teresa… Oparłam się, a palce Jacka wsunęły mi się pod włosy i rozpostarły. Otworzyłam szeroko oczy, kiedy zaczął przesuwać dłonią w górę i w dół. – Lekarz naprawdę twierdzi, że nie będziesz mogła już tańczyć? – spytała Avery. Oparła głowę o nogę Cama. Oczy miała pełne współczucia. Wzięłam oddech, który uwiązł mi w gardle i skinęłam głową, a potem opowiedziałam im to, co wytłumaczył mi doktor Morgan. Nim skończyłam tę smutną historię, Avery była bliska łez, a Cam klęczał przy niej z opuszczoną głową, wbijając wzrok w dywan.

– I to by było tyle… – powiedziałam, krzywiąc się, kiedy usłyszałam, że głos mi się łamie. – Nie mogę już tańczyć. Wypowiedzenie tych słów bolało jak cios zadany gorącym nożem. – Strasznie mi przykro – powiedziała. Poruszyłam się, żałując, że ława nie jest na tyle wysoka, żebym mogła wsunąć pod nią nogi. – Dzięki. W pokoju zapadła dziwaczna cisza. To chyba było z tego wszystkiego najgorsze. Nikt nie wiedział, co powiedzieć, bo niewiele można było powiedzieć. Jase cofnął dłoń z moich pleców i pochylił się. – Ktoś jest głodny? Ja umieram z głodu i posunąłbym się do najgorszego w zamian za serowe frytki Aussie. – Chyba nie chcemy wiedzieć do czego. – Avery się roześmiała. Jase otworzył usta. – Nie – odpowiedział natychmiast Cam, prostując się. – Na pewno nie chciałabyś wiedzieć, co Jase pewnie zdążył już zrobić za serowe frytki. – Mogę tylko powiedzieć, że zdesperowane dziwki nic na mnie nie mają – powiedział Jase, a twarz Avery nabrała koloru ozdobnej poduszki, o którą się opierała. – Nieźle – roześmiałam się. – To… no, odrażające. Jego uśmiech zrobił się szelmowski. Mięśnie pleców mi się rozluźniły, kiedy Cam zerknął na Avery. – A ty? – spytał, a ja odmówiłam w myślach krótką modlitwę dziękczynną za to, że rozmowa przeszła na inne tory. – Chcesz coś do jedzenia? Skinęła głową, odgarniając miedziane włosy za ramiona. – Chciałabym frytki. I tuńczyka. – Hm. – W brzuchu mi burczało. – No to chodźmy. – Cam chwycił Avery za ręce i pociągnął ją do góry. – Dla zwycięzcy wycieczka do buszu. Jase wstał i wziął moje kule, zanim zdążyłam się podnieść. Nasze oczy się spotkały, kiedy mi je podawał, a ja poczułam, że pieką mnie policzki. Szybko odwróciłam wzrok i zauważyłam, że Avery przygląda nam się uważnie. Zdobyłam się na swobodny uśmiech. Ona go odwzajemniła, schodząc na półpiętro. Chwyciłam Jase’a za rękę i przytrzymałam go, kiedy Cam i Avery schodzili po schodach, żeby podjechać jej samochodem pod wejście. – Może powinniśmy poczekać, aż będzie w lepszym humorze? – powiedziałam cicho. Jase skinął głową. – To był wypadek? – Co? – Erik i torba? – Mięsień drgnął mu na twarzy. Nie bardzo wiedziałam, dlaczego znów wypłynął ten temat. Erik był ostatnią osobą, o której chciałam myśleć. Zwłaszcza po tym, jak powiedziałam Camowi o mojej chorej nodze i w sytuacji, kiedy wybieraliśmy się we czworo na pierwszą podwójną randkę… o której tamta dwójka nie miała pojęcia. Głupawy uśmieszek zagościł mi na twarzy, kiedy mój umysł odtworzył szybko drogę nad jezioro i naszą rozmowę. Byliśmy ze sobą. – Tess? – ponaglił mnie cicho.

Wzruszyłam ramionami, chwytając kule. – Chyba. – Idziecie? – Na schodach rozległ się głos Cama. – Czy Jase uskutecznia swoje brudne sztuczki dla serowych frytek? – Co właściwie byłbyś w stanie zrobić dla dodatkowego sera i bekonu? – Przechyliłam głowę na bok. – Mogę uklęknąć i znaleźć się między twoimi pięknymi udami i jeść cię tak, jak sobie tylko wymarzysz – wyszeptał, a mnie opadła szczęka. Święta ziemio, zrobiło mi się gorąco. – Tak, mamy problemy z kulami! Skrzywiłam się, ale Jase to zignorował. – Jak to: chyba? – spytał cicho. – Był wściekły na Debbie i ją popychał. Ja się dostałam między nich. – Znów wzruszyłam ramionami. – A on zamachnął się torbą. Koniec historii. – Przerwałam, bo nagle się zaniepokoiłam. – Nie mów Camowi. Poniosłoby go. Wiesz dobrze. Nie musi wiedzieć. Okej? Obiecaj. Oczy Jase’a przybrały odcień burzowej szarości. Wziął głęboki oddech. – Nie powiem.

Rozdział 17 Na kolacji z Camem i Avery czułam się jak podglądacz, który obserwuje parę, która za kilka minut doskoczy do siebie jak dwa króliki po przymusowym celibacie. W czasie kolacji doliczyłam się pięciu pocałunków w policzek czy w skroń. Czterech w usta. Przynajmniej dziesięciu razy, kiedy ręka Cama znikała pod stołem i połowę tego, kiedy ręka Avery odsuwała się daleko na prawo. Zanim zjedliśmy kolację, tak lepiły im się do siebie ręce, że nie dziwili się, dlaczego poszłam do jeepa Jase’a zamiast pojechać z nimi. Spędzanie czasu z Jase’em nie ujdzie długo niezauważone, ale tej rozmowy lepiej było nie przeprowadzać na parkingu pomiędzy Outbac a księgarnią chrześcijańską. Chociaż Cam i Avery nie mieli oporów przed całowaniem się na wspomnianym parkingu. Droga powrotna do akademika upłynęła w ciszy. Radio było nastawione na stację z muzyką lat dziewięćdziesiątych, która leciała w tle. Nie było jeszcze późno, ale ja co chwilę ziewałam. Tyle się dzisiaj wydarzyło. Tyle się zmieniło w ciągu trzech ostatnich dni. Czułam się koszmarnie zmęczona. Zerknęłam na Jasea i jego profil w ciemności. Ogarnęło mnie bezgraniczne szczęście, kiedy dotarło do mnie, że Jase i ja… no, jesteśmy ze sobą. Był moim chłopakiem. Rzeczywistość została nazwana, a ja miałam wrażenie, że zaraz zacznę chichotać jak trzynastolatka. Jednak szczęściu deptał po piętach smutek. Odwróciłam wzrok do okna pasażera. Zamknęłam oczy, czując nagłe pieczenie. Nie mogłam już tańczyć. Utrata czegoś tak ważnego była jak ciemny cień pełzający po wszystkim innym. Tak się czułam w czasie kolacji. Byłam szczęśliwa, uśmiechałam się, aż nagle przypominało mi się, co dzisiaj straciłam. Wszystkie moje plany. Wszystkie cele. Nadzieję. Przyszłość. Wszystko przepadło. Nie chciałam się skupiać na tej beznadziejnej części mojego życia, ale ciężko było wypierać to ze świadomości, bo myśli cały czas tkwiły mi gdzieś z tyłu głowy. Jase wjechał ze mną windą do pokoju, wziął ode mnie kartę i otworzył drzwi. Wszedł do środka i zapalił światło, żebym nie uderzyła w coś kulami. Drzwi do pokoju moich współlokatorów były, jak zwykle, zamknięte. Na ścieralnej tablicy była notatka od Debbie z dzisiejszą datą, z informacją, że noc spędzi u Erika. – Chcesz zostać? – Zarumieniłam się, bo zabrzmiało to jak zaproszenie do ekscesów. Nie, żebym miała coś przeciwko temu, ale stojąc tak o kulach, nie czułam się seksownie. – To znaczy, czuj się zaproszony, żeby posiedzieć. Zaproszony, żeby posiedzieć? Boże, gadałam jak idiotka. Jase uśmiechnął się i wszedł do środka. – Nie chciałbym być nigdzie indziej. Moje wargi rozciągnęły się w szerokim uśmiechu i odwróciłam się, żeby nie zdążył zauważyć, jak bardzo mnie to uszczęśliwiło. – Zaraz wracam. Odstawiłam kule w kąt i ostrożnie wzięłam piżamę i przybory do kąpieli. Przebrałam się w bawełniane spodnie do spania i koszulę, stanik sobie darowałam. Koszula była czarna, więc za

dużo nie było spod niej widać. Spięłam włosy klamrą i szybko umyłam twarz. Rozpuściłam włosy i przeczesałam je szczotką, a potem wróciłam do pokoju. Jase położył się na wąskim łóżku. Leżał wyciągnięty na plecach, a na jego płaskim brzuchu leżał pilot do telewizora, stojącego na komodzie. Zdjął nawet buty. Kiedy go tam zobaczyłam, poczułam podniecenie w dole brzucha, które tylko przybrało na sile, kiedy poklepał miejsce obok siebie. – Powinnaś chodzić bez kul? – spytał. Nie zwracając uwagi na ból w kolanie, powoli podeszłam do niego i usiadłam. – To nieduże odległości. Poza tym pokoje są za małe, żeby chodzić o kulach. Włączył kanał ID i przewrócił się na bok, odkładając pilota na nocną szafkę. Chwycił mnie za łokieć i pociągnął, spoglądając na mnie spod gęstych, długich rzęs. – Położysz się ze mną? Jak miałam się oprzeć takiej prośbie? Kiedy leżał na boku, ja mogłam położyć się przy nim na plecach. Jak tylko położyłam głowę na poduszce, on uśmiechnął się w taki sposób, że skuliłam palce u nóg. – Jak się czujesz? – Nie wiem – odpowiedziałam szczerze. – Rozumiem. – Dotknął kosmyków moich włosów i odgarnął mi je z twarzy. – Dużo się dzisiaj działo, przez parę ostatnich dni. – Tak. Nie nadążam z myślami. – Pierś uniosła mi się gwałtownie, kiedy kciukiem zakreślił kontur mojej dolnej wargi. – Wszystko się zmieniło. – Tak? Skinęłam głową i zamarłam, kiedy jego dłoń przesunęła się do wgłębienia pomiędzy moimi piersiami i zatrzymała się tuż pod nimi. Jego dłoń przyprawiła mnie o silne mrowienie, a końcówki piersi mi stwardniały. Wiedziałam, że to zauważył, bo zaczął baczniej mi się przyglądać i przygryzł dolną wargę. Jego rzęsy powędrowały do góry, nasze oczy się spotkały. Położył dłoń na moich żebrach. – Mówisz o nas czy…? – O jednym i o drugim – wyszeptałam. Jego wzrok powędrował do mojej twarzy i zatrzymał się na wargach. Fala gorąca popłynęła z mojego brzucha i zatrzymała się pomiędzy udami. Przez chwilę jedynym słyszalnym dźwiękiem było bicie mojego serca i cichy szum telewizora. – Będzie dobrze. – Wiem – uśmiechnęłam się, kładąc dłoń na jego dłoni. – A jeżeli chodzi o nas. Ta zmiana? Dobra czy zła? – Dobra. Bardzo dobra. Pochylił głowę i musnął wargami moje czoło. Przebiegł mnie dreszcz. – Będzie nam lepiej niż dobrze. – Tak? – Uhm – wyszeptał i mnie pocałował. Ten pocałunek był jakiś inny. Może dlatego, że w moim łóżku, a może dlatego, że był to pierwszy prawdziwy pocałunek po naszej rozmowie. A może z innego powodu. W każdym razie upajał się moimi wargami. Pocałunek ciągnął się bez końca, a on smakował mnie i poznawał. Nie

wiedziałam, że pocałunek może mieć taką moc. – Jak ci się podoba? – Ręka lekko mu zadrżała, kiedy jego wargi musnęły moje. Miałam wrażenie, że moje ciało zatapia się w materacu. W tej chwili, kiedy na wargach czułam jeszcze smak jego warg, nie myślałam, nie mogłam myśleć o tym co złe. – To było świetne. Cudowne. Pocałował mnie znowu, ale tym razem powoli i słodko. Te pocałunki, delikatne, niespieszne, działały na mnie w wymiarze nie tylko fizycznym, bo sprawiały, że w piersiach czułam ciepło, które mówiło o miłości, wieczności i innych czułych, głupich rzeczach, których nie chciałam przyznać na głos. W wymiarze fizycznym działały również. Chociaż czułam ból w kolanie, ból w innych częściach ciała nie zelżał. Pragnęłam Jase’a niemal boleśnie. Sama myśl o naszych ciałach, których nic nie dzieli, o nim we mnie, doprowadzała mnie niemal do szaleństwa, tak bardzo pragnęłam tego zakosztować. Jase oderwał usta od moich i położył się przy mnie na boku, dysząc. Czekałam, aż mnie dotknie. Czułam, że piersi mam nabrzmiałe. Jego dłoń była tak blisko, a jednak nic nie zrobił. Odwróciłam głowę w jego stronę. Oczy miał intensywnie srebrzyste. Jęknął głośno. – Jeżeli będziesz tak na mnie patrzeć, zedrę z ciebie ubranie i wejdę w ciebie tak głęboko, że nigdy nie wyjdę. Całe moje ciało zesztywniało, a mięśnie w dole brzucha zareagowały na jego słowa spazmami. – Nie widzę w tym nic złego. Znów wydał z siebie niski, seksowny jęk, a ja płonęłam, po części z powodu własnej zuchwałości. – Przez ciebie sztywnieję. – Tak? – Wyciągnęłam rękę i musnęłam palcami wyraźną linię na jego dżinsach. Chwycił mnie delikatnie za nadgarstek. Zdezorientowana, uniosłam wzrok. Zamknął oczy. – Tak, przez ciebie mi staje. Za każdym razem. Przy tobie jestem chodzącą erekcją, ale… ale chcę, żeby to było właściwe. – Właściwe? – Skuliłam palce, kiedy uniósł moją dłoń do swojej piersi. Otworzył oczy. Policzki miał lekko zarumienione. – Tak, właściwe. No, wiesz. Żeby nie chodziło w tym wszystkim tylko o seks. Rozchyliłam wargi, ale nic nie powiedziałam. Byłam zdumiona tym, że Jase się rumieni i tym, co powiedział. – Chociaż ciężko to wszystko spowolnić, bo, cholera, kochanie, chcę cię na każdy możliwy sposób. – Opuścił moją dłoń i przycisnął do niej swój sztywny członek, dowodząc swoich słów. – Chcę cię teraz tak strasznie, że to mnie wykańcza, ale ze wszystkimi dziewczynami, z którymi byłem od… od bardzo dawna, chodziło mi tylko o seks, Wejść. Wyjść. Wymiksować się. – Jak ze Steph? – wypaliłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Skrzywił się. – Tak jak ze Steph. I z nią, i z nimi, to mi nie przeszkadzało. Bo chociaż wyjdzie na to, że jestem dupkiem, nie zależało mi na nich. Nie tak jak na tobie, Tess. Chcę, żeby to… żeby między nami było inaczej. Chcę, żeby liczyło się coś więcej niż seks. Musi nas łączyć coś więcej. Zgoda?

Wpatrywałam się w niego z coraz bardziej ściśniętym gardłem. Łzy napłynęły mi do oczu. Źrenice mu się rozszerzyły. Opuścił moją dłoń i ujął moje policzki. – Kochanie, czemu płaczesz? Coś… – Nic złego nie zrobiłeś – powiedziałam szybko, łamiącym się głosem. – Wszystko zrobiłeś doskonale. – Nie rozumiem. – Na jego twarzy widać było dezorientację. – Wszystko w porządku – zaśmiałam się ochrypłym głosem. Pochyliłam się i go pocałowałam. Kimkolwiek była mama Jacka, zupełnie się nie liczyła. – Jest świetnie. – Na pewno? Olej moje zdanie na temat tego, co jest właściwe, a co złe. Bo mogę się rozebrać w dwie sekundy i jeszcze szybciej znaleźć się w tobie. Skinęłam głową i znów się roześmiałam. Jase oparł czoło o moje i zamknął oczy. Jego ciepły oddech tańczył na moich wargach. – Chcę cię zaprosić na randkę. Chcę cię zabrać na konie. Chcę powiedzieć twojemu bratu. Chcę cię zabrać do moich rodziców i przedstawić cię jako moją dziewczynę. Chcę pokazać, że to wiele dla mnie znaczy. Chcę to zrobić właściwie. Ścisnęło mnie w piersi pod naporem uczuć, które zalały mnie w tej chwili. Gdybym jeszcze nie była w nim szaleńczo zakochana, dziś wieczorem zakochałabym się z pewnością, ale już przepadłam. Dwa krótkie słowa czekały na końcu języka, ale zatrzymałam je dla siebie, przysunęłam się do niego, zamknęłam oczy i zwyczajnie cieszyłam się jego bliskością i niemal desperackim pragnieniem, żeby wszystko było tak jak powinno. Chociaż po głowie kołatały mi się tysiące myśli, spałam jak zabita po wyjściu Jase’a i obudziłam się dziwnie wypoczęta. Myślałam, że środowy poranek będzie ciężki, że obudzę się w przyszłości, której nie planowałam, ale właściwie odczuwałam tylko dziwną niecierpliwość. Kiedy przygotowywałam się do zajęć, dostałam wiadomość od Jase’a. Nie będzie go na muzyce, ale przyjedzie po mnie później. Kiedy spytałam, czy wszystko w porządku, odpisał krótko, że tak. Na korytarzach Whitewall wyczuwało się podniecenie. Jakoś mi umknęło, że w czwartek i piątek nie ma zajęć. Jesienna przerwa – czterodniowy weekend. Na historii nie było wielu ludzi, ale kluczenie o kulach i tak było nie lada wyzwaniem. Na twarzy Calli pojawiło się współczucie, kiedy spojrzała na mnie i na kule. – Co się stało? Usiadłam niezdarnie na krześle i powiedziałam jej, że w niedzielę straciłam równowagę. Nie wspomniałam o Eriku ani Debbie. Nie dlatego, że przejmowałam się tym, co ludzie sobie pomyślą o tym dupku, ale nie chciałam, żeby Debbie musiała się z tym zmagać. Pomiędzy wczorajszym a dzisiejszym porankiem postanowiłam, że porozmawiam sobie poważnie z Deb, kiedy następnym razem będzie sama w pokoju. Zamierzałam powiedzieć jej prawdę – o tym, co przeżyłam. Może niczego to nie zmieni, a może tak. – Co z tańcem? – spytała Calla, a ja się skrzywiłam. – Kolano mam niestabilne i najprawdopodobniej z tańcem będę musiała dać sobie spokój. – Poczułam ukłucie w sercu, kiedy wypowiadałam te słowa, jakby przez to stawały się bardziej realne. – Stało się, jak się stało, więc…

Pochyliła się i ściszyła głos. – Więc z tańcem koniec? Nie byłam w stanie wypowiedzieć tych słów, więc tylko pokręciłam głową. – Tak mi przykro. – Mina jej spochmurniała. – Dzięki – wydusiłam z siebie. Potem nie byłam już zbyt rozmowna. Cały mój poranny nastrój wyparował, kiedy uciekł nam autobus do zachodniego campusu i musiałam tam doczłapać. Kiedy doszłyśmy na wydział sztuki, potwornie bolały mnie ręce i ból nie minął aż do końca zajęć. Bóg jeden wie, jak długo będę musiała użerać się z tymi kulami. Wykrzywiłam wargi, kiedy próbując złapać równowagę, zahaczyłam o koszulę. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby nie to, że zajęcia miałam po obu stronach kampusu. Mogłabym zrezygnować z muzyki. Albo gdybym odpuściła historię, musiałabym tylko przejść z pokoju na muzykę, a potem do wschodniej części kampusu. Ucięłam te rozmyślania. Rezygnacja z zajęć była jak ucieczka. Poddanie się. Tego nie zrobię. Bez względu na to, ile będę musiała się namęczyć. – Jest twój facet – powiedziała Calla, a ja mało nie przewróciłam się na chodniku. Niewiele brakowało, żebym spytała ją, skąd wie, ale zorientowałam się, że tylko się ze mną droczy. Chciałam powiedzieć Calli o nas, ale najpierw musiałam powiedzieć Camowi. Dziwne, ale wydawało mi się, że bez tego nie jest to do końca prawdą. Skoro nie mogłam ogłosić tego na Facebooku, to znaczy, że jeszcze się to nie wydarzyło. Przewróciłam oczami i odwróciłam się do niej. – Do zobaczenia. Pomachała nam na pożegnanie, a ja z trudem podeszłam do jeepa czekającego w miejscu, gdzie obowiązywał zakaz parkowania. Jase wysiadł i podbiegł do mnie. Brązowe loki wystawały mu spod szarej obcisłej czapki z dzianiny, którą miał na głowie. Stwierdziłam, że dobrze w niej wygląda. Otworzył mi drzwi, wziął ode mnie kule, położył je z tyłu, a kiedy odwrócił się do mnie, pochylił głowę, jakby miał zamiar przywitać się ze mną pocałunkiem. Ścisnęło mnie w żołądku. Zatrzymał się, odetchnął głęboko i chwycił mnie za łokieć. – Hop – powiedział, a ja zadrżałam, słysząc jego niski głos. Kiedy wsiedliśmy do jeepa, zerknęłam na niego. – Załatwiłeś wszystko, co miałeś rano do załatwienia? – Tak. – Jego wzrok powędrował do wstecznego lusterka. Zza zakrętu wyłaniał się samochód straży kampusu. Z przelotnym uśmiechem satysfakcji wyjechał, żeby nie zdążyli go zatrzymać, kiedy parkował. – Wcześnie rano zadzwoniła do mnie mama. Jack całą noc wymiotował. Poczułam ciężar na żołądku. – O, nie. Nic mu nie jest? – Ma jelitówkę. – Skinął głową. – Lekarz kazał mu dużo pić i odpoczywać. Do końca tygodnia nie będzie chodził do szkoły. Trochę się tym wkurzył. – Naprawdę? – Tak, uwielbia swoją nauczycielkę i uwielbia chodzić do szkoły. – Przerwał i podrapał się w brodę. – Miejmy nadzieję, że tak mu zostanie. – Lubiłeś chodzić do szkoły, jak byłeś mały? – Pochyliłam się do niego. – Tak.

– I tak ci zostało? Roześmiał się. – Nie, do cholery. Częściej chodziłem na wagary niż do szkoły. Ale Jack jest inny. Będzie inny. Uśmiechnęłam się, słysząc te słowa i po cichu życzyłam mu powodzenia. – Jeżeli w weekend będzie się czuł lepiej, pomyślałem, że moglibyśmy… Nie wiem, zabrać go na obiad czy coś takiego? To było niesamowite. Skinęłam ochoczo, lekko zdenerwowana. A jeżeli Jack obudzi się któregoś dnia i stwierdzi, że mnie nienawidzi? Dzieci są do tego zdolne. – Dobrze – powiedział, rozluźniony. Wielu studentów zdążyło już wyjechać na czterodniowy weekend, więc nie mieliśmy problemu ze znalezieniem miejsca parkingowego tuż pod Den. Restauracja była prawie pusta. Jase niósł mi torbę i wolniej przebierał swoimi długimi nogami, żeby dostosować się do mojego kroku. Przy stoliku siedzieli tylko Cam i Avery nad kawałkiem pizzy. Ja zdecydowałam się na hot doga z frytkami – żeby przełamać monotonię tłustych hamburgerów, a Jase zamówił chyba całą pizzę, sądząc po liczbie kawałków na talerzu. Usiadłam naprzeciwko nich i wyciągnęłam prawą nogę. – Wy tu jeszcze jesteście? Myślałam, że wybieracie się do Pensylwanii? – Bo się wybieramy. – Cam porwał garść frytek z mojego talerza i wcale nie czuł się z tego powodu winny. – Wyjeżdżamy wieczorem. – Podniecona? – spytałam Avery. Skinęła szybko głową tak, że koński ogon jej podskoczył. – Nigdy tam nie byłam, nie mogę się doczekać. – Co chcecie tam robić? – Jase oparł się łokciem o stół i pochylił do przodu. Wziął drugi kawałek pizzy, a drugą rękę wsunął pod stół. – To znaczy, co planujecie w Pocono? Będziecie podziwiać drzewa? – Nie. – Cam prychnął. – Można się wspinać, są sauny, wino, ryby, zabieram Avery na ryby. Jeszcze nigdy nie łowiła… Mój brat opowiadał… opowiadał, a Jase przysunął się do mnie i przycisnął prawą nogę do mojej lewej. Sekundę później jego dłoń wylądowała mi tuż nad kolanem. Otworzyłam szeroko oczy i zamarłam z hot dogiem w połowie drogi do ust. – A w sobotę wypożyczamy łódkę – ciągnął Cam, posyłając Jace’owi wymowne spojrzenie, przez które hot dog wypadł mi z ręki. Widział, co wyprawia Jase? O Boże… – Wszystko w porządku? – Spojrzał na mnie, marszcząc czoło. – Tak – pisnęłam i chwyciłam hot doga, a dłoń Jase’a zaczęła wędrować w górę po mojej nodze. – A więc łódkę? Mój brat powiedział coś, a Avery się roześmiała tak, że dostała zmarszczek wokół oczu, ale ja byłam zbyt skupiona na dłoni Jase’a błądzącej po moim udzie. Wzięłam głęboki oddech, kiedy się pochylił po kilka frytek, wykorzystując bliskość między nami. Jego dłoń wsunęła mi się między uda. O mój Boże… Fala gorąca zalała mi twarz, a ja szybko pochyliłam głowę, a ciepło popłynęło w dół, do

jednego miejsca, dokładnie tego, do którego zmierzała jego dłoń. Nie zrobi tego. – Jaka to łódka? – spytał Jase, i, dobry Boże, jego głos brzmiał jakby nigdy nic. Nie zakodowałam, jaką łódkę wypożycza Cam. Dłoń Jasea przysunęła się bliżej, jego palce błądziły po pasku ukrywającym zamek moich dżinsów. Wzięłam głęboki oddech i zacisnęłam dłoń na hot dogu, a z bułki posypały się okruchy. Nie posunie się dalej. Nie ma mowy. – A wy, co robicie? – spytała Avery, kładąc głowę na dłoniach. – Właściwie nic. Jadę… – Brakło mi słów, kiedy długie palce zsunęły się po pasku i nacisnęły. Poczułam ogień. Przeszył mnie ostry dreszcz. Nie wiem, jakim cudem udało mi się nie podskoczyć. – No, dokąd? – Cam przechylił głowę na bok. – Jadę do… – Odłożyłam bułkę na talerz, kiedy palec przesunął się w dół, potem w górę, i pociągnął dżinsy. Ruchy były bardziej energiczne i rozbudzały we mnie ból. – Jedziesz do…? – spytał niewinnie Jase. Co za gnojek. – Zostaję tutaj – dokończyłam. – Musisz wziąć samochód – powiedział Cam. – Mogłabyś przynajmniej pojechać do domu, odwiedzić mamę i tatę. Dłoń Jase’a przesunęła się do mojego uda, a ja nie byłam pewna, czy czuję ulgę, czy rozczarowanie. Miałam dreszcze na ciele, ale umysł mi się lekko rozjaśnił. – Jasne, kupię sobie samochód za wymyślone pieniądze z wymyślonej pracy. Skrzywił się. – Przecież doskonale wiem, że mama i tata dają ci pieniądze. – Tak, na jedzenie. Nie na samochód – odpowiedziałam. – A ty zostawiasz swój, zgadza się? – Avery chwyciła wodę. – Może mogłaby… – O, nie, co to, to nie. – Cam zerknął na Avery jak na wariatkę. – Nie dam jej mojego samochodu. Jase trzymał rękę na moim udzie i zanim zjedliśmy obiad, nie wiedziałam, czego bardziej chcę – walnąć go, czy wsiąść na niego, rozpiąć mu spodnie i… – Hej – powiedział Cam, przerywając mi te rozmyślania. – Muszę z tobą chwilę porozmawiać. Zjadłaś już? Ścisnęło mnie w żołądku, jak dziecko staczające się z górki. – Tak. – Zerknęłam na Jase’a. Nie wyglądał na zmartwionego. Swoją drogą, za bardzo nie musiał się martwić – Cam nie zrobi mu wielkiej krzywdy, kiedy się dowie, zwłaszcza że Jase powiedział mi prawdę. Pożegnałam się z Avery i wyszłam o kulach z Camem. Nie poszliśmy daleko, stanęliśmy pod jednym z ogromnych klonów, który przybrał nieprawdopodobne odcienie złota i czerwieni. Cam odwrócił bejsbolówkę tyłem do przodu, a ja otuliłam się swetrem. Mrozu nie było, ale było chłodnawo. – Co tam? – spytałam. Czułam się tak, jakbym za chwilę miała zwymiotować to, co zjadłam. Cam się uśmiechnął, ale uśmiech znikł, a on wziął głęboki oddech. Ogarniał mnie coraz większy niepokój, kiedy na mnie patrzył. O Boże, chodziło o mnie i Jase’a. On wiedział. Powinniśmy byli mu powiedzieć. Pewnie, wszystko stało się wczoraj, ale powinniśmy byli… – Oświadczam się Avery w ten weekend – wypalił.

– Zaraz. – Mało nie wypuściłam kul. – Co takiego? – Oświadczam się Avery w ten weekend. Na łódce. Będziemy tylko we dwoje. Łodka będzie pełna kwiatów i czekoladek. Pierścionek… Nie jest za duży, tylko dwa karaty. – Tylko? – Tak i mam zamiar przyczepić go do jednej z róż. – Zarumienił się. – W każdym razie, chciałem tylko… Nie mogłam uwierzyć. Szczęście buzowało we mnie jak bąbelki szampana. W całym tym zamieszaniu mało się nie potknęłam, kiedy niezdarnie usiłowałam trzymać kule i uściskać brata. – O Boże! – pisnęłam. – Cam, żenisz się! – No, miejmy nadzieję. – Odwzajemnił uścisk, a kiedy się odsunął, zauważyłam, że uśmiecha się promiennie. – O ile powie: tak. – Oczywiście, że powie: tak. – Uśmiechałam się tak mocno, że zaczęła mnie boleć twarz. – Och, tak się cieszę waszym szczęściem! To taka słodka dziewczyna, kocham ją i kocham ciebie! Cam roześmiał się głośno i znowu mnie uściskał. – Jest… jest ideałem. Skinęłam głową. – Kiedy to planujesz? W sobotę? – Skinął głową, a ja cieszyłam się bezgranicznie, że nie powiedziałam mu o Jasie. Nie, kiedy miał takie plany. Musiał być całkowicie skupiony na Avery. – Zadzwoń do mnie albo napisz, kiedy powie: tak. Obiecaj. – Obiecuję. Znów pisnęłam, a kilka osób przechodzących chodnikiem dziwnie na mnie spojrzało. Posłałam im równie dziwne spojrzenie i zobaczyłam Jase’a, wychodzącego z moją torbą przez podwójne drzwi. – Idzie twój mały pomocnik. – Cam się uśmiechnął, całując mnie w policzek. – Wracam do Avery. – Powodzenia, chociaż nie będzie ci potrzebne. Spojrzał na mnie, a na jego twarzy nie było tej śmiałości co zwykle. – Naprawdę tak myślisz? Zamrugałam, żeby powstrzymać łzy. Łzy szczęścia. – Naprawdę. – Dziękuję – odpowiedział. – Kocham cię, siora. – Ja ciebie też. Patrzyłam, jak Cam, mijając Jase’a, trąca go ramię i wzięłam kilka głębokich oddechów. Oczy mi się szkliły i istniało ryzyko, że zacznę ściskać przypadkowych ludzi. Nawet miejscowych. – Domyślam się, że ten wielki uśmiech na twojej twarzy nie znaczy, że Cam wypytywał cię o nas. – Jase przerzucił sobie przez ramię moją jasnoróżową torbę. – Mówiłem ci, jak lubię, kiedy się uśmiechasz? Mój uśmiech nabrał gigantycznych rozmiarów, a ja nie mogłam go powstrzymać. – Cam się oświadcza Avery! – Chyba oszalał. – Co takiego? – Trzymając mocno kule, walnęłam go w pierś. – Nie zwariował. Zmądrzał.

– Żartuję. – Jase się roześmiał. – Już o tym wiedziałem. – Co takiego? – pisnęłam i znów walnęłam go w pierś. – Jak to: już wiedziałeś? – Auć. – Potarł pierś. – Przeszkadza ci to, że zaczynam się podniecać? – Poważnie? – Pokręciłam głową. – Może? – mruknął. Pochylił głowę, a włosy wystające spod czapki zafalowały. – Mówiąc szczerze, mam teraz erekcję. – O mój Boże… – Potarłam rozpalony policzek. – Okej. Wracając do oświadczyn. Kiedy ci powiedział? – Jakiś miesiąc temu. Chcesz mnie znów uderzyć? Spróbuj może w tyłek, pewnie mi się spodoba. Wpatrywałam się w niego. Zachichotał. – Poszedłem z nim wybrać pierścionek. Jestem przekonany, że jubiler myślał, że to my się pobieramy. – Mogłeś mi powiedzieć – sapnęłam. – Poprosił mnie, żebym zatrzymał to dla siebie. Nie chciał, żeby Avery się dowiedziała. – Otworzyłam usta, żeby się kłócić, ale on założył sobie ręce na piersiach. – To tak jak z twoim lekarzem, Tess. Nie chciałaś, żeby wiedział… – Masz mnie. – Zmrużyłam oczy. – Wiem. Zbyt szczęśliwa z powodu najnowszych wieści, nie byłam w stanie się złościć. Uśmiechnęłam się promiennie. – Tak się cieszę ich szczęściem. Naprawdę idealnie do siebie pasują. Wiesz, to taka miłość, która trafia się raz w życiu. Wiem, że tobie wydaje się to głupotą, ale ja w to wierzę. – Wcale nie uważam tego za głupotę. Wiem… dokładnie, co masz na myśli. – Rozplótł ręce. Jego słowa wiele znaczyły, ale moją uwagę zwróciło coś innego. W czasie obiadu ręce miał głównie pod stołem, więc zobaczyłam to dopiero teraz. Ciało wokół kostek miał mocno zaczerwienione, skóra była poodzierana i nabrzmiała. Zmarszczyłam czoło, chwytając jego dłoń. – Co ci się stało? – Nie wiem. – Cofnął rękę i spojrzał na nią, marszcząc czoło. – Widocznie odrapałem je na farmie. – Nie wiesz? Jase pokręcił głową. – Zabierajmy twój ładny tyłek na zajęcia. Dalej, wskakuj. Chociaż na jego twarzy pojawił się kuszący uśmiech, oczy były ponure. Mój wzrok znów padł na jego palce i, nie wiedzieć czemu, pomyślałam o dłoniach Cama po bójce z Jeremym. Odepchnęłam tę myśl, bo była… zbyt dziwna. Powiedział, że zadrapał je na farmie i pewnie tak było, bo niby jak inaczej mógł je tak pokaleczyć? Niemożliwe.

Rozdział 18 Późnym rankiem pierwszego

dnia jesiennej przerwy stałam przed Błyskawicą i tak mocno ściskałam kule, że bolały mnie palce. – Nie. – Obiecałaś – przypomniał mi łagodnie Jase, jakby mówił do swojego małego brata. – Co z tego? – Dużo. Spojrzałam ze złością na Jase’a, a on uśmiechnął się szeroko. – Nie wsiądę z takim kolanem. – Już ja zadbam o to, żebyś wsiadła bez problemu. Wydęłam dolną wargę w taki sposób, że Jack, który chwilowo był skazany na kwarantannę w swoim pokoju i zrobił niezłą scenę, kiedy Jase mu powiedział, że nie może z nami iść, byłby ze mnie dumny. Mama Jase’a była pod prysznicem, kiedy się zjawiliśmy, a tata gdzieś na farmie. Nie byłam pewna, czy dziś ma zamiar spełnić swoją obietnicę i przedstawić mnie jako swoją dziewczynę, ale z jakiegoś powodu byłam zdenerwowana. Może przez to, że to taki ogromny krok. Źle się czułam z powodu małego. – Zajrzymy do Jacka przed wyjazdem? – spytałam. – Tak. – Jase zamrugał, a potem drugi raz. – Żal mi go – wyjaśniłam, przenosząc ciężar ciała z jednej kuli na drugą. – Strasznie chciał wyjść. – Jasne, że możemy do niego zajrzeć przed wyjazdem. – Spojrzenie mu złagodniało. – Z przyjemnością – Pochylił się, muskając nosem mój. – Z przyjemnością. Uśmiechnęłam się. – Ale nie wygrasz ze mną, zmieniając temat. Wsiadasz na konia. Koniec dyskusji. – Wcale nie próbowałam zmieniać tematu. – Nawet ja sama słyszałam jęk w moim głosie, kiedy patrzyłam na Błyskawicę. Koń parsknął i odwrócił głowę, wyraźnie mnie olewając. – Nie ruszaj się. – Jase wyciągnął mi kule z rąk i oparł je o płot. Pogłaskał Błyskawicę po nosie, wziął lejce i przeszedł na drugą stronę. W jaskrawym słońcu w jego włosach lśniły czerwone i złote tony. Wskoczył na konia z wdziękiem kogoś, kto robił to od dziecka. Na tej bestii wydawał się większy i potężniejszy niż na ziemi. I dziwnie seksowny, w rozkroku na końskim grzbiecie. – Podnieś ręce – powiedział. To była ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę, ale zebrałam się na odwagę i uniosłam ręce. Mięśnie jego ud się napięły, a on pochylił się i położył mi dłonie na żebrach. Nasze oczy się spotkały, mrugnął do mnie, a potem poniósł mnie, odrywając od ziemi. Nie miałam czasu panikować, bo ułamek sekundy później siedziałam już na koniu. – Przełóż lewą nogę – powiedział, przesuwając dłonie na moje biodra i mocno mnie trzymając. – Nie pozwolę ci spaść. Chwyciłam go za ręce i odwróciłam się, chorą nogę pozostawiając w miejscu, a lewą przerzucając przez koński grzbiet. Zagryzłam wargę, a serce zaczęło mi łomotać, kiedy

Błyskawica poruszył się na boki, ale Jase mnie przytrzymał. Wsunęłam się na siodło, między nogi Jase’a. – Grzeczna dziewczynka. – Jego ciepły oddech na moim karku przyprawił mnie o dreszcz. – Widzisz, nie było tak strasznie. – Chyba nie. – Miałam sucho w ustach. Zareagował śmiechem, który poczułam w środku. Objął mnie w pasie, jedną ręką trzymając lejce. – Gotowa? Pokręciłam głową. – Nie – powiedziałam na wypadek, gdyby nie zrozumiał. – Spodoba ci się. – Znów się roześmiał. – Obiecuję. – Pochylił głowę i pocałował mnie w kark, aż przebiegły mi ciarki po plecach. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Czując lekki ruch jego pięt, Błyskawica ruszył do stępa wydeptaną ścieżką wokół płotu. Chwilę trwało, zanim przyzwyczaiłam się do podskakiwania. Jase przytulał mnie mocno do siebie i opowiadał mi o tym, jak on pierwszy raz siedział na koniu. Miał sześć lat, spadł i złamał sobie rękę. – Wsiadłeś od razu z powrotem? – spytałam, kiedy robiliśmy drugie okrążenie. – Czy się bałeś? – Bałem się. – Jego kciuk poruszał się powoli po moim brzuchu. – Ale tata wiedział, że muszę od razu wsiąść. I wsiadłem. I już nie spadłem. W głowie miałam obraz małego Jasea. Byłam pewna, że był bardzo podobny do Jacka i równie uroczy, ale pewnie bardziej pomocny. Dopiero po dobrych dwudziestu minutach rozluźniłam się na tyle, żeby poluźnić śmiertelny uścisk na ręce Jase’a. Kiedy cofnęłam dłoń, zobaczyłam, że moje paznokcie zostawiły na jego skórze czerwone ślady. – Przepraszam – powiedziałam ochrypłym głosem, spoglądając na drzewa. – Nic się nie stało. Ty tylko skóra. – Znów pocałował mnie w kark, przelotnie, tak że ledwie poczułam, a potem przycisnął wargi do miejsca pod uchem. Przypomniała mi się nasza wczorajsza wieczorna rozmowa. Poczułam, że mam ściśnięte gardło. Jego słowa cały czas mnie zdumiewały. Nie chciał się z niczym spieszyć. Chciał, żeby ze mną było inaczej niż z innymi dziewczynami – co zabrzmiało tak, jakby była ich bardzo długa lista, ale nie myślałam o nich. Chciał, żeby u podstaw naszego związku leżał nie tylko seks. Przygryzł mi ucho. Poczułam przypływ rozkoszy we krwi, która zaraz rozpaliła tęsknotę w moi ciele, które odczuwało ból, kiedy tylko Jase był blisko. Mięśnie na plecach mi się spięły, a potem rozluźniły. Wtedy go poczułam, jak przyciska się do dolnej części pleców. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech satysfakcji, kiedy się zorientowałam, że działam na niego tak samo, jak on na mnie, Odchyliłam głowę i oparłam mu ją na piersi, zamknęłam oczy i uśmiechałam się, a wiatr owiewał mi policzki. Znów poluźniłam uścisk i poczułam pod nogami, że potężne mięśnie Błyskawicy naprężyły się, kiedy przyspieszył. Dreszcz strachu przebiegł mi po kręgosłupie, kiedy jechaliśmy szybciej, ale panikę przesłoniło inne rodzące się doznanie. Spięłam się cała. Nie z niepokoju, ale pod wpływem niecierpliwego wyczekiwania, jak podczas tych cudownych chwil, które bezpowrotnie traciłam, tych, kiedy kilka sekund dzieliło mnie od wyjścia na scenę.

– Czuję to – wyszeptałam. Byłam tym zaskoczona. Musnął mnie w policzek szorstką brodą i objął mocniej. – Będę straszny, kiedy ci powiem: a nie mówiłem? Otworzyłam oczy i roześmiałam się, prostując się w siodle. Nabrałam pewności, że nie spadnę i nie skręcę sobie karku. Obejrzałam się przez ramię i dostrzegłam jego uśmiech. Przytłaczające rozczarowanie z powodu odnowionej kontuzji zelżało. – Możemy jechać szybciej? I ruszyliśmy z kopyta. Z powrotem na ziemi, z kulami pod pachą, przyznałam, że jazda konna jest całkiem fajna. Nie widziałam się samej na koniu w najbliższej przyszłości, ale Jase miał rację. Jazda konna w pewnym sensie przypominała taniec. Na pewno nie wypełni całkowicie pustki, jaka po nim zostanie, ale to dopiero początek. A nie była to jedyna rzecz, jaką miałam. Uśmiechnęłam się, kiedy Jase przeszedł obok mnie, prowadząc Błyskawicę do stajni. Moje serce wykonało cabriole – skomplikowany, duży skok, którego nigdy już nie będę w stanie zrobić, ale zrobiło go za mnie moje serce. Jase wrócił, a za nim ojciec. Widok ich razem znowu mnie speszył. Ten sam wzrost. Te same ciemne włosy. Nawet długi krok mieli identyczny. Pan Winstead uśmiechnął się, kiedy stanęli przede mną. – Nigdy nie widziałem ładniejszej dziewczyny o kulach. – Dziękuję. – Fala gorąca zalała mi policzki. – Miło cię znowu widzieć, szkoda, że z tym sprzętem. – Wyciągnął czerwoną szmatkę i wytarł ręce. – Ale to chyba nic bardzo poważnego? Pokręciłam głową, bo pomyślałam, że nikt raczej nie będzie miał ochoty wysłuchiwać całej historii. – Właśnie jeździła na Błyskawicy – oznajmił Jase z uśmiechem. – Całkiem dobrze jej poszło, jak na pierwszy raz. – Wsadziłeś ją na konia w takim stanie? – Ojciec Jasea zmarszczył brwi. – Sama wsiadła – odpowiedział Jase, a mnie zrobiło się dziwnie miło na widok jego dumnego uśmiechu. Mama i tata tak się uśmiechali po moich występach i turniejach. Przechylił głowę na bok. – No, synu, gdybym był dwadzieścia lat młodszy i gdyby nie twoja mama… – Daj spokój, tato. – Jase skinął głową w stronę ojca. – Nie próbuj uderzać do mojej dziewczyny. No. Moje serce zrobiło kolejny skok, a ja czułam się lekko jak tancerka, która idealnie wykonała skok. – Dziewczyny? – W głosie ojca słychać było zaskoczenie. Spojrzał na mnie, potem na Jase’a. Jase uśmiechnął się bezwstydnie, a pode mną ugięły się kolana. – Dziewczyny. – No… – Wziął oddech i pokręcił głową, jakby nie wiedział, co powiedzieć. Jeżeli miałam wątpliwości co do tego, co wczoraj wieczorem powiedział Jase na temat innych dziewczyn, już

się ich pozbyłam. Widać było, że nie przywoził dziewczyn do domu i już samo to, że przywiózł mnie na farmę, bardzo wiele znaczyło. – Miło to słyszeć – powiedział w końcu i się uśmiechnął, a jego niewiarygodnie znajome oczy pojaśniały i nabrały pięknej, srebrzystej barwy. – Naprawdę, świetnie. Jase nic nie powiedział, ale spojrzał na mnie. – Dzieci, może wejdziecie do domu na parę minut – powiedział ojciec, wpychając chusteczkę z powrotem do kieszeni. – Mama zaparzyła świeżą herbatę. Oczy mu rozbłysły, a ja zachichotałam. – Za sekundę wejdziemy. – Jase odwrócił się do mnie, kiedy ojciec się oddalał. – Nie jesteś zła o to, że w taki sposób mu powiedziałem? Pewnie mogłem zrobić to lepiej, ale właściwie nie wiedziałem, jak oznajmić, że mam dziewczynę, żeby nie zabrzmiało to żałośnie. – Nie. Było dobrze. – Przerwałam, kiedy do mnie podszedł. – Jestem pierwszą dziewczyną, którą przyprowadziłeś do domu? Odgarnął sobie z twarzy kosmyk niesfornych włosów. – Od czasu liceum. Czyli całą wieczność temu i byłam pewna, że wtedy była to mama Jacka. Któregoś dnia będę chciała z nim o niej porozmawiać. – To… Nieźle… Czuję się… – Zaszczycona? Prychnęłam. To było takie kobiece. – Trochę za mocne słowo. Jase się roześmiał, podszedł i stanął z boku. – Cóż, facet do rodziców przyprowadza tylko dziewczynę, o której myśli poważnie i na której mu zależy. Do akademika wróciliśmy późno, a kiedy Jase podjechał pod budynek, zauważyłam, że w moim pokoju świeci się światło. Deb widocznie już wróciła. – Jesteśmy umówieni jutro na kolację? – Jase podążył za moim wzrokiem. – Myślałam, że idziemy na obiad do Betty? – Spojrzałam na niego. – Co nie znaczy, że nie możemy iść na kolację – uśmiechnął się promiennie. – Fakt – roześmiałam się, ale zamilkłam, kiedy podjechał na chodnik. Nie miałam ochoty go zostawiać. Dzisiaj… To był piękny dzień. – Jase wrzucił luz i sięgnął do drzwi. – Nie musisz mnie odprowadzać na górę. – Ale… Uciszyłam go pocałunkiem. Gdyby wszedł na górę, nie chciałabym go wypuścić, a musiałam porozmawiać z Deb. – Nie ma potrzeby, zadzwonię jutro. Cofnął rękę od drzwi. – Napisz, zanim zaśniesz. – Dobrze. – Na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech. Nim zdążyłam się odsunąć, chwycił mnie za kark i pocałował. Moje wargi od razu się rozchyliły. Smakował mnie tak, że jeszcze trudniej było mi wysiąść.

– Dobranoc, Tess. – Dobranoc. – Zamknęłam oczy i się odsunęłam, Jase poczekał, aż wejdę do środka, a potem odjechał, a ja, podskakując na kulach, doszłam do windy. Tak jak przypuszczałam, Debbie była w pokoju. Siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, związanymi włosami, w za dużej bluzie. Uniosła wzrok i zakryła usta dłonią. – O mój Boże. – Co się stało? – Stanęłam w progu, zdezorientowana. – Kule! – Rozplątała nogi, ale się nie ruszyła. – Wiedziałam, że chodzisz o kulach, ale… Nie wiem. – Przycisnęła rękę do piersi. – Tak mi przykro. Oparłam kule o ścianę i ostrożnie podeszłam do łóżka. Usiadłam. Nie wiedziałam, jak zacząć t rozmowę, ale wiedziałam, że chcę jej opowiedzieć o mojej przeszłości. A niełatwo było mi mówić o tym, że spotykałam się z bydlakiem, który mnie bił. – Debbie… – Zerwałam z Erikiem. Zamrugałam, bo miałam wrażenie, że źle ją zrozumiałam. Nagle zapłonęła we mnie nadzieja. – Co takiego? – Dzisiaj zerwałam z Erikiem. – Wstała i usiadła obok mnie. – To… – Co miałam powiedzieć? Super? Świetnie? Te słowa wydawały się nie na miejscu, bo Debbie naprawdę na nim zależało. – Musiałam to zrobić. Musiałam, bo… – Opuściła głowę, ukrywając wzrok. – Bo miałaś rację w niedzielę. Erik… potrafi być naprawdę dobry, ale… – Ale cię bije – powiedziałam cicho i nie wiem czemu zaczęło mnie ściskać w piersiach. Skinęła głową. – Nie robił tego często. Wiesz, nie zawsze mnie bił. Czasem tylko mnie chwytał albo krzyczał. Zawsze, zawsze później tego żałował. W każdym razie jego przeprosiny brzmiały wiarygodnie i zawsze mu wybaczałam. – Przerwała i wzięła głęboki oddech. – Nikt nigdy nic nie powiedział. Dopóki ty się nie odezwałaś. Chyba po części dlatego, że ostatnio… częściej tracił panowanie nad sobą, ale wszyscy inni po prostu odwracali wzrok. – Ciężko się odezwać – powiedziałam, podciągając lewą nogę pod brodę. – Nie chciałam, żebyś się wściekła. – Nie chciałam jej też zawstydzić, bo głównie to uczucie towarzyszyło mi, kiedy rodzina dowiedziała się, co ukrywam. – Nie byłam wściekła. Byłam zawstydzona – powiedziała, potwierdzając moje przypuszczenia. – Bo dlaczego z nim byłam, skoro wiadomo było, że nie traktuje mnie tak, jak powinien? – Dlatego, że czasami traktował cię jak królową? – Bawiłam się postrzępionym rąbkiem dżinsów. – I trzymałaś się tych chwil, bo wiedziałaś, że potrafi być dobrym facetem. – Byłaś…? – Poczułam na sobie jej wzrok. Pokiwałam głową bez słowa. – I zerwałaś z nim? – westchnęła cicho. – Niezupełnie – zaśmiałam się lekko. – Mama i Cam zauważyli siniaki i w końcu powiedziałam im prawdę. Już wcześniej chciałam od niego odejść, ale się bałam i… – I go kochałaś? – spytała cichym głosem, naznaczonym bólem.

Szarpnęłam cienkie białe nitki wystające z dżinsów i z trudem przełknęłam ślinę. – Był moim pierwszym chłopakiem, pierwszym we wszystkim. Wydawało mi się, że go kocham Patrząc wstecz, wiem, że raczej bałam się, że zostanę… – Sama? – powiedziała, a ja skinęłam głową. – Jesteśmy głupie, co? Skoro bardziej boimy się samotności niż pobicia. – Nie jesteś już głupia – zauważyłam. – Zerwałaś z nim. – Tak. – Jej oczy napełniły się łzami. Zamrugała. Poczułam, że zaczyna mnie ściskać w gardle. Cieszyłam się ze względu na nią, byłam zachwycona, dokładniej mówiąc, ale wiedziałam, że to musi być dla niej trudne. Najcięższe były pierwsze noce po zerwaniu z Jeremym. Bo tak jak Erik, Jeremy posiadał tę niemal magiczną umiejętność sprawiania, że zapominałam o złych chwilach. Był w tym znakomity, do tego stopnia, że również z tego powodu nie potrafiłam od niego odejść. Teraz, kiedy byłam starsza, rozumiałam, że był rasowym brutalem. Potrafią być czarujący, kiedy trzeba, i przez to są niebezpieczni jak grzechotnik. – Jak Erik zareagował? – spytałam. – Niezbyt przyjemnie. – Na jej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech. – Chyba nie… – Ścisnęło mnie lekko w żołądku. – Nie! Nie uderzył mnie. Wręcz odwrotnie. – Wytarła oczy grzbietem dłoni. Położyłam rękę na jej ramieniu i ścisnęłam je. – Przepraszał, płakał i błagał… – Pokręciła głową. – Na końcu się wściekł, ale wyszłam, zanim zdążył posunąć się za daleko. – To dobrze. Uniosła wzrok i spojrzała mi w oczy. – Przepraszam, że nie wysłuchałam cię wtedy w niedzielę i za to, co się stało, kiedy wróciłam z Erikiem. Naprawdę myślę, że to był wypadek, ale nie powinien mieć miejsca, tylko że kiedy Erik się wścieknie, przestaje myśleć. – To dlatego z nim zerwałaś? – Tak. I nie. – Odkaszlnęła. – Kiedy Jase się z nim spotkał w środę rano i dowiedziałam się, że kolano masz zupełnie rozwalone… – Jase się z nim spotkał? – przerwałam jej. Czułam, że moje oczy robią się coraz większe, kiedy na nią patrzyłam. Skinęła głową. – Zjawił się dosłownie chwilę przed tym, zanim zdążyliśmy wyjść na zajęcia. Nie wiedział, że aż tak mocno cię uderzył. Machnęłam ręką, czułam, że puls mi przyspiesza. – Co powiedział mu Jase? – Niewiele. Powiedział, że jeżeli jeszcze raz stanie ci się jakaś krzywda, to skończy w grobie. Erik był w złym nastroju. – Wyciągnęła rękę i pociągnęła za kitkę. – Pyskował i nazwał cię… nazwał cię wścibską suką, która ma się trzymać ode mnie z daleka. Nie obchodziło mnie, co powiedział o mnie Erik, ale zrobiło mi się niedobrze. – Jase niezbyt dobrze to zniósł – ciągnęła. – Twarz Erika też nie, kiedy już było po wszystkim. Zacisnęłam powieki, z trudem łapiąc oddech. Zalewały mnie fale zimna i gorąca. W głowie pojawiły mi się obrazy palców Jase’a. Dopadł Erika. Tak jak Cam dopadł Jeremy’ego. W

pewnym sensie historia się powtórzyła. Złość, rozczarowanie i coś jeszcze, do czego wolałam się nie przyznawać, zlały się we mnie w jedno. – Wszystko w porządku? – spytała Deb. – Tak. Teraz powinno ci być o wiele lepiej. – Głos miałam zachrypnięty, ale próbowałam skupić się na tym, co w tej chwili najważniejsze, czyli na Debbie, a nie na tym, co zrobił Jase. – Zobaczysz. – Wiem. – Przytuliła mnie mocno, a kiedy się odsunęła, łzy zdążyły jej wyschnąć. – Zaczynam nowe życie, przede mną same dobre rzeczy.

Rozdział 19 Rozmawiałyśmy z Debbie do późna. Z początku ciężko mi się słuchało o tym, że Jase poszedł do Erika tego ranka, kiedy myślałam, że jest z młodszym bratem. A może by tu i tu. Nie miało to znaczenia, bo niczego nie zmieniało. Ale w końcu opowiedziałam Debbie wszystko o Jeremym. Łagodniej przedstawiłam reakcję Cama, ale i tak cholernie mi ulżyło, że zrzuciłam z siebie ten ciężar. Że podzieliłam się tym z kimś, kto był w stanie doskonale mnie zrozumieć. A Deb opowiedziała mi o dobrych chwilach, tych złych i tych zupełnie przerażających. Od czasu do czasu wyczuwałam, że Deb ma wątpliwości, ale było to normalne. Byli ze sobą przez kilka lat i czasami ciężko kogoś zostawić, nawet jeżeli jest psychopatą. Ludzie, którzy nie znaleźli się w naszym położeniu, chyba nigdy nie będą w stanie tego zrozumieć. Będą myśleli, że jesteśmy głupie i słabe, ale najmądrzejsze i najsilniejsze dziewczyny mogły paść ofiarą podstępnego uwodziciela. Polały się łzy – oczyszczające łzy. Takie, które przynoszą ulgę, nie ból. W piątek spałam do późna, a Deb późnym popołudniem pojechała do rodziców przekazać wiadomość. Życzyłam jej powodzenia, bo było jej potrzebne. Odwołałam wyjście na obiad, a Jase za parę minut miał przyjechać po mnie i zabrać mnie na kolację. To miała być nasza pierwsza randka z prawdziwego zdarzenia. Czekałam na niego na zewnątrz, ściskając kule i myślałam tylko o tym, że zrobił prawie to samo co mój brat. Cały czas nie bardzo wiedziałam, co czuję – czy powinnam być tak zła, jak jestem, czy jeszcze bardziej? Jase wiedział, jakie poczucie winy dręczyło mnie z powodu tego, co zrobił Cam. Jase podjechał do krawężnika, wyskoczył z auta i obszedł je od przodu. Miał na sobie dżinsy i ciemny sweter z dekoltem w serek, a ja w moich dżinsach i kamizelce poczułam się przy nim nieodpowiednio ubrana. Wyglądał świetnie we wszystkim, co na siebie włożył, jakby zaraz miał się znaleźć na okładce „GQ”. Nie jak każdy inny chłopak, który wyglądał, jak wycięty z reklamy outletu. Pomógł mi wsiąść, wziął kule, a potem przytrzymał mnie za rękę, a ja wsiadłam do auta. Na desce rozdzielczej czekało na mnie kwadratowe różowe pudełko. Wzięłam je i zerknęłam na niego. – Na deser – powiedział z uśmiechem. Nie chciałam podnosić wieczka, ale jasnobrązowa polewa wyglądała smakowicie. – Jaki smak? – Zgadnij. – Czekoladowy. – Nuda. – Ruszył spod krawężnika. – Polewa i nadzienie z masła orzechowego. – Och. – Na chwilę rozkojarzona obietnicą, jaką niosło połączenie masła orzechowego i czekolady, miałam ochotę zachować się jak niegrzeczne dziecko, otworzyć pudełko i pożreć babeczkę – Proszę bardzo, możesz ją zjeść, do diabła z zasadami. Pierwszy może być deser. Znowu lekko się uśmiechnęłam. Nie wiem, co takiego miały w sobie babeczki, że tak na mnie

działały. Poza tym że w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach smakowały wyśmienicie, stały się czymś, na co czekałam. – Gdzie je kupujesz? – spytałam, zaskoczona, że dopiero teraz przyszło mi do głowy to pytanie. – W cukierni w mieście? – Nie. Mój wzrok powędrował do jego palców, kiedy czekałam na wyjaśnienie. Skóra nie była już tak bardzo zdarta, ale nadal była różowa i pokaleczona. Ścisnęło mnie w żołądku. – Siostra mojej mamy… piecze je jej córka, Jen. – Nieźle. Smakują jak z ekskluzywnej cukierni. Powinna założyć własny interes. – To samo jej powtarzamy. – Zerknął na mnie przez ramię i na jego twarzy pojawił się krzywy uśmiech. – Jen pytała o dziewczynę, dla której piecze te wyjątkowe babeczki. Powiedziałem, że któregoś dnia ją ze sobą przywiozę. Mój wzrok zaczął wędrować ku jego dłoniom, ale nagle spojrzałam mu w oczy. – Ja… bardzo bym chciała. – Ja też. – Wyciągnął rękę, splótł palce z moimi i ścisnął. Poczułam lekkie trzepotanie w piersiach, które przesunęło się do brzucha, kiedy przestałam przyglądać się jego dłoniom. Jego skóra dotykała skóry Erika. Dopadł go za coś, co mogło, ale nie musiało być wypadkiem. Miałam doskonałą okazję, żeby poruszyć ten temat, ale nie byłam gotowa. – Czy Jen wie o Jacku? – spytałam, zmieniając temat. – Rodzina wie. – Skinął głową. – Ale nie rozmawiamy o tym. To jak najpilniej strzeżona tajemnica. Zapadła cisza. Myśli miałam zajęte. Droga do Frederick nie trwała długo, a w Bone Fish Grill jedzenie podawano bardzo szybko. Byłam w stanie zjeść cały talerz krewetek w pikantnym sosie. Jase podtrzymywał rozmowę, opowiadał o Jacku, a potem zmienił temat i wspomniał o moim bracie. – Więc jutro wielki dzień? – Ukradł mi z talerza przegrzebka. – Myślisz, że da radę? Nie brałam pod uwagę innej wersji. – A ty nie? – Jest naprawdę zdenerwowany. – Jase się roześmiał, opierając na krześle. – Cholera, nigdy go takiego nie widziałem. – Ja też nie. Mam nadzieję, że sobie poradzi. Są dla siebie stworzeni. Jase musnął palcem brzeg szklanki i przyglądał mi się spod opuszczonych rzęs. – Musimy powiedzieć Camowi, jak tylko wróci. – Musimy. – Wstrzymałam oddech i skinęłam głową. Pojawiła się kelnerka z rachunkiem, a Jase pochylił się, żeby wyjąć portfel i pocałował mnie przelotnie w kącik warg. Srebrzysty blask jego oczu sprawił, że serce mi podskoczyło. – Debbie zerwała z Erikiem – wypaliłam. Zatrzymał się na sekundę i wyjął z portfela pieniądze. – To chyba dobra wiadomość? To znaczy, zawsze zachowywał się wobec niej jak dupek. Nikt nie mógł pojąć, co ją przy nim trzyma. Przyglądałam się, jak kładzie pieniądze obok rachunku. Serce biło mi szybciej. – On… ją bił.

Jase znów zamarł, tym razem chciał się oprzeć. Jego gęste rzęsy uniosły się. – Co takiego? Jego mina zupełnie nie zdradzała tego, że coś przede mną ukrywa, ale ja wiedziałam. – Bił ją. Tak jak Jeremy mnie. Zacisnął zęby, potem wargi i gwizdnął cicho, odwracając wzrok. – Nie wiem, co powiedzieć, Tess. – Może to, że teraz cieszysz się podwójnie, że mu przyłożyłeś? Wbił we mnie wzrok, a jego oczy przybrały niepokojący srebrny odcień. Otworzył usta, ale chyba przemyślał to, co chciał powiedzieć. Szerokie ramiona napięły się. – Wiem – wyszeptałam. – Debbie mi powiedziała wczoraj wieczorem. – Wczoraj wieczorem – powtórzył głupio. – I dopiero teraz mi to mówisz? – roześmiał się, ale mięsień policzka mu drgał. – Wiedziałem, że coś ci jest. Byłaś za spokojna. Nie zjadłaś od razu babeczki. Myślałem, że kolano cię męczy. – Nie powiedziałeś mi. – Wsunęłam sobie włosy za ucho. Wziął głęboki oddech i wysunął się zza stołu, wstał i chwycił moje kule. – Porozmawiajmy na zewnątrz. Ponieważ rozmowa nie należała do tych, które prowadzi się przy kolacji, poczekałam, aż znajdziemy się w jeepie i dopiero tam wróciłam do tematu. – Zemściłeś się na nim. – Nie zemściłem się, Tess. To nie było tak jak z Camem. Wiem, że tak myślisz, ale nie miałem takich zamiarów. Wpadłem na niego w domu bractwa, kiedy wróciłem od rodziców. Siedział na kanapie, jakby miał w dupie cały świat. Wstrzymałam oddech i patrzyłam, jak Jase się pochyla i przekręca kluczyk. Silnik ryknął, a Jase odezwał się dopiero, kiedy znaleźliśmy się na głównej drodze prowadzącej do stanowej siedemdziesiątki. – Miałem w głowie tylko to, że ten sukinsyn zrujnował twoje marzenia. Odebrał ci je i w dupie miałem to, czy to był wypadek, czy nie. To przez niego. Przez Erika. – Jase… – Po tym wszystkim co przeszłaś, musiałem się odezwać. Musiałem – ciągnął. Jego profil był ciemny w samochodzie. – Powiedziałem, że ma się od ciebie trzymać z daleka i żeby lepiej nie było już żadnych wypadków. To wszystko. Tyle tylko chciałem mu powiedzieć i owszem, może nie zrobiłem tego uprzejmie, ale chciałem, żeby do niego dotarło. Mówił to samo, co powiedziała Deb, więc jego słowa nie były dla mnie zaskoczeniem. – Ale wtedy powiedział coś paskudnego, Tess. Coś takiego, czego nikt nigdy nie powinien o tobie powiedzieć, więc dopilnowałem, żeby się zamknął. W jego głosie nie było słychać dumy. Może jedynie satysfakcję mężczyzny, który wiedział, że pokazał innemu mężczyźnie – określenia „mężczyzna” użyłam w odniesieniu do Erika całkiem przypadkowo – gdzie jego miejsce. – Uderzyłeś go. – Tak. – Spojrzał na mnie z zaciętą miną. – I nic więcej nie masz na ten temat do powiedzenia? Skierował wzrok z powrotem na ciemną drogę i przeczesał dłonią rozwichrzone włosy. – Nie żałuję.

– Cam też nie żałował. – Wstrzymałam oddech. – To co innego. Ja nie skatowałem Erika. Nie wylądowałem w więzieniu, a on nie skończył w szpitalu – wycedził, a ja się skrzywiłam. – Cholera, Tess. Nie to miałem na myśli… – Wiesz, jak się czuję po tym, co zrobił Cam i że nie mogę się uwolnić od poczucia winy. Mało nie zrujnował sobie życia przez moją… – To nie była twoja wina! Nie ponosisz winy za to, co zrobił. Nie ponosisz winy za to, co zrobiłem ja. Erik przesadził i go uderzyłem. Okej, uderzyłem go dwa razy. Krew dudniła mi w żyłach, a ja próbowałam połapać się w tym, co czuję. Skołowana byłam głównie przez to, że w głębi duszy troszeczkę, minimalnie, cieszyłam się, że dzięki Jase’owi Erik przekonał się, jak to jest. Poczułam to samo, kiedy się dowiedziałam, co zrobił Cam. I nie wiedziałam, jak to o mnie świadczy. Wpatrywałam się w ciemne rozmazane kształty drzew, rosnących wzdłuż drogi. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Ja… – Zaklął znowu. – Wiedziałem, że się zdenerwujesz. Miałem nadzieję, że Debbie się nie wygada. – Naprawdę myślałeś, że nic nie powie? – Skuliłam dłonie na kolanach. – A ty byś chciała, żeby inni się dowiedzieli, że twój chłopak oberwał? Nie. Myślałem, że nic nie powie. Wiem, że zrobiłem źle. Przepraszam. Ale wolałem, żebyś nie wiedziała. Jego zuchwała odpowiedź sprawiła, że ciężko mi było przyjąć jego przeprosiny. Fakt, nie szczycił się tym, co zrobił, on po prostu tego nie żałował. – Obiecałeś, że nikomu nie powiesz. – Obiecałem, że nie powiem nic Camowi, i nie powiedziałem. Możesz mu wierzyć, że Erik nie piśnie mu słowem, bo musiałby wytłumaczyć twojemu bratu, dlaczego podbiłem mu oko. Nic więcej mu nie zrobiłem. – Dłoń z otartymi palcami zacisnęła się na kierownicy. – Cholera, to nie był dla ciebie miły wieczór, co? To miała być nasza pierwsza… Nie wiem. Cholera. Nasza pierwsza randka, a ty przez cały czas byłaś wkurzona. Miałam ściśnięte gardło. To była nasza pierwsza ranka, ale wcale nie czułam się jak na randce. Nie dlatego, że nie chciałam z nim być, ale przez to, co krążyło po głowie mnie i jemu. – Powinienem był ci powiedzieć w środę. Nie powinienem był próbować tego przed tobą ukrywać. Nawaliłem. – Zapadła cisza. – Tess, powiedz coś. Zacisnęłam powieki i powoli rozplotłam dłonie. Co miałam powiedzieć? Nie tylko on zepsuł ten wieczór – zepsuł to, co miało być milowym krokiem w naszym związku. Mogłam się odezwać, jak tylko go zobaczyłam. Albo kiedy napisał do mnie w ciągu dnia, albo kiedy wysłałam mu wiadomość przed snem. Nie zrobiłam tego. Moglibyśmy dzięki temu oczyścić atmosferę i spędzić miły wieczór. – Nie wiem, co powiedzieć – przyznałam w końcu. Jase nie odpowiedział i milczał przez całe trzydzieści minut drogi powrotnej do akademika. Może przesadnie zareagowałam. Nie zrobił tego co Cam, ale tak czy owak skłamał i jakkolwiek by było, uciekł się do fizycznej zemsty. Ale Erik go sprowokował. Głowa mnie bolała, kiedy jeep wjechał na chodnik. Jak poprzedniego wieczoru, Jase chciał wyłączyć silnik, ale go powstrzymałam. Musiałam ochłonąć. – Zadzwonię do ciebie jutro – powiedziałam.

Popatrzył na mnie przez chwilę i skinął głową. – Pozwól mi przynajmniej wyjąć kule. – Dobrze. Wysiadłam z jeepa, opierając ciężar ciała na zdrowej nodze i czekałam, aż Jase wyjmie kule z tylnego siedzenia i poda mi je. Kiedy spojrzałam w jego stalowe oczy, odniosłam dziwne wrażenie, że był tym bardziej przejęty, niż mi się wydawało. Chciałam zaprosić go na górę, ale ujął ostrożnie moją twarz, pochylił się, przycisnął wargi do moich i pocałował mnie tak delikatnie, że od razu przypomniałam sobie, jakie pokłady czułości w nim drzemią. – Zgoda? – spytał, a ja poczułam, że tracę grunt pod nogami. Myśl, że mogliśmy się pokłócić, zanim nasz związek zdążył się w ogóle rozwinąć, była jak policzek. – Chodzi nie tylko o to, że przypomniało mi się, co zrobił Cam – wypaliłam, zaskakując samą siebie. – Przypomniał mi się on, wszystko, co czułam, kiedy byłam z nim, i wszystko, co czułam potem. – Przepraszam. – Jase zamknął na chwilę oczy. – Nie pomyślałem. – Nie szkodzi – wyszeptałam. – Jesteś pewna? – Patrzył na mnie, jakby nie do końca i wierzył. Skinęłam głową, bo nie byłam w stanie się odezwać. Cofnął palce i spojrzał w stronę drzwi. – Poczekam, aż wejdziesz do środka. – Dobranoc, Jase. – Wzruszenie chwyciło mnie za gardło. – Dobranoc – wyszeptał. Dopiero w jasnym holu zorientowałam się, że w samochodzie zostawiłam babeczkę i serce. Odwróciłam się, chciałam wyjść na zewnątrz i zapomnieć o wszystkim, ale Jase, tak jak obiecał, poczekał, aż wejdę do środka. Jeepa nie było. Przełknęłam ślinę, chociaż gardło miałam ściśnięte i ruszyłam w stronę windy. Wyrzuty sumienia paliły mnie jak jedzenie, które stanęło mi w żołądku, ale może dobrze, że zdążył odjechać. Musiałam poukładać sobie wszystko w głowie. Nadal nie wiedziałam, co o tym myśleć, co mam czuć, ale jak mogłam się wściekać? I czy powinnam? Chciałam się wyspać. Jutro będę wiedziała, co mu powiedzieć. Włączyłam światło, zamigotało raz i zgasło, a pokój pogrążył się w całkowitej ciemności. – Cholerny świat – mruknęłam, kuśtykając wokół ławy, uderzając w nią kulami. Odnalazłam lampkę i włączyłam ją. Energooszczędna żarówka dała tylko tyle światła, żebym nie skręciła sobie karku, kręcąc się po pokoju. Odstawiłam kule do kąta i odwróciłam się. – To jakiś cholerny żart? – Jęknęłam. Na uchylonych drzwiach wisiała różowa apaszka. Przecież Deb zerwała z tym debilem! A teraz się pieprzą? Ogarnęła mnie złość, krew we mnie zawrzała. Miałam zamiar zbić ich oboje moimi kulami. I będzie super, bo wtedy nie będę mogła wściekać się na Jase’a za to, że pobił Erika. Dostaną po łbach, a ja będę miała jeden problem z głowy. Pokuśtykałam do drzwi. Ból rozdzierał mi nogę i czułam, że kolano zaczyna mi się ślizgać w szynie, ale ruszyłam przed siebie jak burza i pchnęłam drzwi. W pokoju było zupełnie ciemno i zaskakująco cicho. Żadnych jęków, skrzypienia sprężyn, jak wtedy, kiedy ktoś próbuje się przykryć. Dostałam gęsiej skórki.

– Debbie? – Oczy nie przyzwyczaiły mi się do ciemności kiedy sięgnęłam do włącznika. – Jesteś… Światło się nie zapaliło. Spróbowałam jeszcze raz i usłyszałam kliknięcie przełącznika, ale nadal było ciemno. Nie było nic… Nic poza dziwnym skrzypieniem. Prawie takim, jak skrzypienie poluzowanej deski podłogowej. Dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie, przełknęłam z trudem ślinę. – Deb? Nikt nie odpowiedział. Słychać było tylko skrzyp… skrzyp… skrzyp… Instynkt nakazywał mi się odwrócić i uciekać. Strach wbił we mnie swoje lodowate szpony, a ja zrobiłam krok w głąb pokoju i zamrugałam. Chciałam jeszcze raz ją zawołać, ale nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Cała zamarłam. Ciemność zaczęła wypuszczać pokój z objęć. Cienie zaczęły przybierać różne formy, bardziej wyraźne, znajome… Wpadłam na coś – coś, czego nie powinno być na środku pokoju, co nie powinno się kołysać w przód i w tył, wydając ten skrzypiący odgłos. Powietrze uwięzło mi w gardle, kiedy uniosłam głowę, powoli odzyskując zdolność widzenia. Ciemna nocna koszula. Dwie ręce dyndające bezwładnie po bokach. Powietrze uszło mi z płuc, kiedy dotarło do mnie, co się stało, ale – o Boże – nie chciałam w to wierzyć. Nie mogłam. To niemożliwe. Wzbierał we mnie płacz. To nie mogła być ona. To nie jej brązowe włosy przesłaniały pół twarzy. To nie jej usta były otwarte. To nie Debbie wisiała na żyrandolu w naszej sypialni. To nie mogła być ona. Potworny dźwięk wypełnił pokój, kaleczył mi uszy. Dźwięk, który nie ustawał, ale ciągnął się i ciągnął. Słychać było głosy w tle, zaalarmowane krzyki, czyjeś dłonie chwyciły mnie za ramiona, nogi ugięły się pode mną, ale wrzask wszystko zagłuszał. Dotarło do mnie, że to mój krzyk. Nie mogłam przestać. Nigdy nie przestanę. Debbie się powiesiła.

Rozdział 20 Nie

docierało do mnie, co się dzieje, byłam zupełnie gdzie indziej. W końcu przestałam krzyczeć, tylko dlatego, że zdarłam sobie gardło. Okazało się, że ręce, które próbowały uchronić mnie przed upadkiem, należały do osoby, której w życiu bym się nie spodziewała. Naszej współlokatorki. A naszą współlokatorką okazała się półnaga laska z pokoju Jasea – Steph. W innej sytuacji ta ironia losu rozśmieszyłaby mnie. Moją współlokatorką musiała być akurat ona. Właściwie prawie się roześmiałam, ale powstrzymałam się, zanim śmiech wydobył mi się z gardła i wiedziałam, że jeżeli zacznę się śmiać, już nigdy nie przestanę. Piękna Steph o kruczoczarnych włosach związanych wysoko w koński ogon, w spodenkach od piżamy krótszych niż te, które nosiły dziewczyny w Hooters, próbowała do mnie mówić, kiedy znalazłam się w zbyt mocno oświetlonym holu, na jednym z niewygodnych krzeseł z twardą poduszką. Odpuściła sobie, bo wpatrywałam się w nią tylko nieruchomym wzrokiem. Debbie nie żyła. Wstrząsnął mną dreszcz, a potem seria lżejszych drgawek. Hol był pełen ludzi, chowających się po kątach. Niektórzy szeptali, inni płakali. Przytulali się do siebie. Inni wyglądali na zszokowanych wiadomością, że kilka pięter nad nami ktoś umarł. Steph wróciła do mnie z kocem, który zarzuciła mi na ramiona. Wyszeptałam ledwie słyszalne: dziękuję. Skinęła głową i usiadła przy mnie. Podeszła do nas inna dziewczyna, która wydawała mi się znajoma, ale której nie mogłam rozpoznać. – Nie teraz – warknęła Steph, a ja podskoczyłam. Dziewczyna zatrzymała się, kuląc palce bosych stóp na podłodze. – Ale… – Nie obchodzi mnie żadne ale – przerwała. – Zostaw ją w spokoju. Zamrugałam, oszołomiona, a dziewczyna odwróciła się na pięcie i zniknęła w tłumie. Kilka minut później podszedł do nas jakiś chłopak i jego też Steph odprawiła. Była jak pies obronny. Czerwono-niebieskie światła przed akademikiem rzucały w holu dziwne cienie. Zamknęłam oczy. Debbie się powiesiła. Nie mieściło mi się to w głowie. Nie mogłam znaleźć wytłumaczenia, dlaczego to zrobiła. Zeszłej nocy podjęła taką ważną decyzję, rano wszystko było w porządku, mówiła, że jedzie do rodziców, a teraz… Nie żyła. W końcu przyszli porozmawiać ze mną policjanci z komisariatu przy campusie. Młodszy policjant ukucnął i cichym spokojnym głosem poprosił, żebym powiedziała, jak ją znalazłam. Kiedy spytali, czy Debbie zachowywała się dziwnie w ciągu kilku ostatnich dni, wzięłam niepewny oddech. – Nie. Ale zerwała z chłopakiem – powiedziałam ochrypłym, beznamiętnym głosem. – Rano była w dobrym nastroju. Policjanci spojrzeli na siebie wymownie, jakby fakt, że Deb zerwała z chłopakiem, wszystko wyjaśniał, chociaż nic nie wyjaśniał. Właściwie przez to cała ta sytuacja była jeszcze bardziej

zagmatwana. Dlaczego miałaby to zrobić, skoro powiedziała, że teraz czekają ją same dobre rzeczy? Kiedy policjanci z kampusu dali mi spokój, pojawiła się policja z hrabstwa i stanowa, żeby zadać te same pytania. – Już odpowiadała na te pytania – wycedziła Steph, kiedy policjant spytał, co robiłam, zanim wróciłam do mieszkania. Policjant skinął głową. – Rozumiem, ale… – Ale nie sądzi pan, że ona jest, nie wiem, w lekkim szoku z powodu całej tej sytuacji? Moglibyście jej dać trochę czasu? Parę minut, żeby mogła nieco ochłonąć? Policjant otworzył szeroko oczy, ale zanim zdążył odpowiedzieć, Steph wstała i obeszła policjanta. – Dzięki Bogu, że jesteś. Długo jechałeś. Nie zdążyłam spojrzeć, z kim rozmawia. Policjant odsunął się, a na mnie padł długi cień, a potem objęły mnie czyjeś ręce. Wzięłam głęboki oddech, rozpoznając delikatny zapach wody kolońskiej, który należał do niego – do Jase’a. Zadrżałam i wtuliłam się w niego. Ukryłam twarz w jego piersiach. – Byłem na farmie, kiedy zadzwoniłaś – powiedział do Steph. Zadzwoniła do niego? Co takiego? – Przyjechałem najszybciej, jak mogłem. – Jego dłoń przesunęła się w górę po moich plecach i zanurzyła we włosach. – Och, skarbie, tak mi przykro. Nie mogłam mówić, wtuliłam się w niego bardziej i chwyciłam go za boki, aż gniotłam ten sam sweter, który miał na randce. Czułam, że nie jestem wystarczająco blisko. Było mi tak zimno, że chciałam przeniknąć w głąb jego ciała. – Żałuję, że z tobą nie wszedłem. Cholera, żałuję, że musiałaś na to patrzeć. – Opuścił głowę na moją i objął mnie mocniej, przytrzymując koc, żeby się nie ześlizgnął. – Tak mi przykro, kochanie. Policjant widocznie odpuścił, bo nie zadawał już pytań, o których nie chciałam myśleć. Boże, nie chciałam myśleć o niczym. – Dziękuję. – Usłyszałam głos Jase’a, a potem ciche kroki Steph, oddalającej się od nas. Chciałam opowiedzieć Jase’owi o tym, jak mnie wspierała, ale miałam za bardzo zaciśnięte wargi. Obejmował mnie, szeptał mi do ucha słowa, które nie bardzo rozumiałam, ale które podziałały na mnie kojąco. Nagle w holu rozległ się szmer, a ciało Jasea zesztywniało. Ktoś zaczął płakać i łkanie stawało się coraz głośniejsze. Poczułam mdłości i zaczęłam się wyrywać, bo czułam, że muszę spojrzeć. – Nie. – Dłoń Jase’a chwyciła mnie mocno za szyję, przytrzymując w miejscu. – Nie powinnaś w tej chwili tego oglądać, kochanie. Nie pozwolę ci. Chwyciłam go za sweter tak mocno, że zabolały mnie palce. I bez patrzenia wiedziałam, co się dzieje. Wynosili Debbie. Znów wstrząsnął mną dreszcz. Mijały minuty, w końcu znów podeszła do nas policja. Chcieli spisać oficjalne zeznania. – Czy to nie może poczekać? – spytał Jase. – Proszę… Mogę przywieźć ją na komendę jutro, ale teraz chciałbym ją stąd zabrać. Po chwili milczenia policjant się zgodził.

– Dzisiejsze informacje na razie nam wystarczą, ale tu jest moja wizytówka. Będzie musiała jutro stawić się na komendzie. – Dziękuję. – Jase poruszył się, biorąc wizytówkę. – Bardzo mi przykro, panno Hamilton. – Policjant odkaszlnął. – Proszę spróbować odpocząć, do zobaczenia jutro. Odpocząć? Mało się nie roześmiałam. – Wyjdziemy stąd, ale muszę pójść po twoje kule, dobrze? – powiedział Jase, odsuwając się. Ujął moją twarz w dłonie. Nasze oczy się spotkały. Troska uwydatniła zmarszczki wokół jego ust, kiedy je zaciskał. Był strasznie blady. – Poczekasz, a ja po nie pójdę? Nie zorientowałam się, że zeszłam tu bez nich. Zamknęłam oczy i zrobiłam kilka głębokich oddechów, starając wziąć się w garść. – Dobrze… Poczekam. – Jesteś pewna? Skinęłam głową, a on zaczął się podnosić, ale ścisnęłam go za nadgarstki. – Dokąd jedziemy? – Możemy pojechać do domu tutaj albo do moich rodziców… Nie chciałam być z ludźmi, a już na pewno nie miałam zamiaru wpaść na Erika. – Mam klucze do mieszkania Cama. Są… są w mojej torebce. Możemy tam pojechać? – Tak, skarbie, pojedziemy, gdzie tylko chcesz. – Spojrzał mi przez ramię. – Zaraz… – Nie mów Camowi. – Ścisnęłam go jeszcze mocniej. – Proszę. Jeżeli mu powiesz, przyjedzie do domu, zepsujemy mu wyjazd. Proszę, nie mów mu. – Nie powiem – obiecał i pocałował mnie w policzek. – Nie martw się tym. W porządku, tylko niczym się nie martw. Poczułam ulgę, że nie zepsujemy planów Camowi i trochę się rozluźniłam. Jase poszedł po policjanta, żeby wejść z nim na górę po moje rzeczy. Czekałam na niego ze wzrokiem wbitym w zniszczone płytki. Czułam na sobie spojrzenia i chciałam skurczyć się w kocu i zniknąć. Jase wrócił po dłuższej chwili. Trzymając moją torebkę, pomógł mi wstać i wyprowadził mnie na zewnątrz. Prawie nie czułam chłodu, kiedy przechodziliśmy obok policyjnych samochodów, stojących przy chodniku i na parkingu. Droga na Wzgórza Uniwersyteckie upłynęła w milczeniu. Jase trzymał mnie za rękę, ale ja prawie nie czułam jego uścisku. Byłam ogłuszona i zastanawiałam się, kiedy znowu coś zacznę odczuwać. Podobnie zareagowałam na pierwszą kontuzję kolana. Pustką. Oszołomieniem. Dezorientacja trwała kilka dni, ale dzisiejsze wydarzenie było o wiele głębszym przeżyciem. U Cama było ciemno, kiedy weszliśmy do środka. Jase stanął obok, z łatwością odnalazł włącznik lampy sufitowej. Pomyślałam, że to mieszkanie jest dla niego jak trzeci dom. Odsunął się ode mnie o parę kroków i odwrócił, przeczesując włosy obiema dłońmi. – Tess, kochanie… – Pokręcił głową, jakby nie miał pojęcia, co powiedzieć. Co można powiedzieć w takiej sytuacji? Wzięłam głęboki oddech. Czułam, że mam miękkie nogi. – Nigdy… Nigdy nie widziałam martwego człowieka. Zamknął oczy na chwilę. – A ona była martwa – przerwałam i przełknęłam ślinę. To wyjaśnienie było głupie i niepotrzebne, ale musiałam powiedzieć to głośno. – Zabiła się. Dlaczego?

– Nie wiem. – Ruszył w moją stronę z widocznym w oczach bólem. – Wczoraj wieczorem powiedziała mi, że jest szczęśliwa, że zerwała z Erikiem. – Czułam pieczenie w gardle. – Że teraz ma przed sobą całe życie. – Wzięłam oddech. – Rano nic jej nie było. Nie rozumiem. – Wiem. – Stanął przede mną. – Może nigdy nie zrozumiesz – powiedział cicho. Nie chciałam w to uwierzyć. Musiało się stać coś, co ją do tego popchnęło, bo nie chciałam, żeby to pozostało czymś, czego nigdy nie zrozumiem i z czym będę musiała żyć. Nie poruszałam się, a mimo to się zachwiałam. Kule poleciały na podłogę i miękko uderzyły o podłogę. Jase chwycił mnie za łokieć i poprowadził do kanapy. – Trzymasz się jakoś? – Usiadł przy mnie i położył ciepłą dłoń na moim zimnym policzku. Skinęłam głową i zamknęłam oczy, wtulając twarz w jego dłoń. Słowa… jakoś same ze mnie wyszły. – Może powinnam była wcześniej porozmawiać z nią o Eriku, o tym, przez co przeszłam z Jeremym. Może mogłam jej pomóc. Może poświęcić jej więcej uwagi… – Przestań – powiedział. Ujął moje policzki w obie dłonie i przycisnął czoło do mojego. – Nie mogłaś zrobić zupełnie nic, żeby sprawy potoczyły się inaczej. Rozumiesz? Nie byłam pewna. Od samego początku milczałam na temat jej i Erika, a Debbie milczała na temat tego, co się działo. Milczenie, bez względu na to, jak na nie spojrzeć, miało niszczycielską siłę. Wydał z siebie niski, rozdarty dźwięk. – Jeżeli chciała się zabić, zrobiłaby to, niezależnie od tego, co człowiek zrobił czy powiedział, Tess. Zabiła się. W tych słowach było coś fałszywego, przez co ciężko było uwierzyć, że ona naprawdę chciała się powiesić. Miałam dość silną skłonność do wypierania faktów, ale coś z tyłu głowy krzyczało, że ona by tego nie zrobiła. – Ciekawe, czy znaleźli list pożegnalny – zastanawiałam się głośno. Czułam ciężar w piersiach i brzuchu. – Jak myślisz? Odsunął się, położył dłonie na moich udach i pokręcił głową. – Nie wiem. Może powiedzą ci jutro, kiedy zawiozę cię na policję. To była ostatnia rzecz, o jakiej chciałam myśleć. Otarłam twarz grzbietem dłoni. Po głowie krążyła mi niezliczona ilość myśli i wypowiedziałam jedną na głos. – Wiedziałeś, że Steph tam mieszka? To znaczy, że jest moją współlokatorką? – Nie. Nigdy u niej nie byłem. Nigdy mnie nie zaprosiła. W tej chwili wolałam mu wierzyć, bo głupio byłoby teraz się tym przejmować. – Zadzwoniła do ciebie? – Tak, a ja… Powiedziała, że jesteś w bardzo kiepskiej formie, że krzyczysz, i zadzwoniła do mnie. Wzdrygnęłam się na wspomnienie tych strasznych chwil po tym, jak znalazłam Debbie. – Skąd wiedziała? Spojrzał na mnie, zmieszany. – Tamtego wieczoru, na imprezie, chyba się domyśliła, że coś dla mnie znaczysz i że coś między nami jest.

Sensowne wytłumaczenie. Odwróciłam się lekko i skupiłam na tym, żeby wziąć kilka głębokich oddechów. – Zobaczę, czy Cam ma coś do picia. – Byle mocnego – wymamrotałam – Jesteś pewna? – Pocałował mnie w policzek, a ja skinęłam głową. – Na pewno coś ma. Uniosłam wzrok i złapałam się na tym, że patrzę na beżową wykładzinę Cama w miejscu, w którym wylądowały kule. Kilka dni temu wydawało mi się, że moje życie legło w gruzach. Niezupełnie, bo jednocześnie wydarzyło się też kilka dobrych rzeczy. Związek z Jase’em. W końcu, po latach wzdychania do niego, był mój. Dzisiejsza złość o to, że pobił Erika, wydawała mi się już zupełnie nieistotna. Tak samo jak bolące kolano. Te rzeczy zbladły przy tym, co przed chwilą spotkało Debbie i jej rodzinę. Moje problemy były niczym, bo Deb… Nie żyła. Jase wrócił ze szklaneczką bursztynowego płynu. – Szkocka – powiedział, podając mi szklankę. – Powinna pomóc. Wypiłam łyk i skrzywiłam się, bo paliła w gardło. – Aaa… – Z drugą pójdzie ci łatwiej. – Wypił haust wprost z butelki, najwyraźniej doświadczony w piciu whisky. Miał rację. Drugą szklankę piło mi się łatwiej, a trzecią jeszcze łatwiej. Kiedy skończyłam, odstawiłam szklankę na ławę. – Pomogła? – spytał, stawiając butelkę obok szklanki. Czy pomogła? Odwróciłam się do niego. – Chcę… Chcę spać. – To chyba dobry pomysł. – Mina mu złagodniała. Owszem. Pomysł brzmiał wspaniale. – Zostaniesz ze mną dzisiaj? Nie chcę być sama. – Pewnie, że zostanę. W życiu nie pozwolę, żebyś była dziś sama. Przysunęłam się do niego i zarzuciłam mu ręce na szyję. – Tak bardzo ci dziękuję, że przyjechałeś. – Nie musisz mi dziękować. – Odwzajemnił uścisk. – Ale dziękuję. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby nie ty. Pewnie bym oszalała. Po prostu… – nie dokończyłam. Przepełniała mnie wdzięczność. – Dziękuję. Jase pocałował mnie w czubek głowy, a mnie ciężko było oderwać od niego ręce. Znalazłam starą, za dużą koszulkę Cama i włożyłam ją do spania, a Jase przeszukał dodatkową sypialnię. – Przepraszam, nie mogę spać w łóżku Cama. Za bardzo dziwne. Pokuśtykałam do drugiego pokoju i zmierzyłam wzrokiem duże łóżko, na którym leżała starannie złożona niebieska kołdra. – To nie jest stary pokój Olliego? Jase obejrzał się przez ramię. Spojrzenie było krótkie, ale umknęło mi, że przyjrzał się mojemu odsłoniętemu ciału. Koszulka Cama zsunęła mi się z jednego ramienia, a materiał kończył się w połowie uda. Gdybym się schyliła, byłoby mi widać całą bieliznę. Odwrócił wzrok i stanął przy łóżku. – Cam wymienił łóżko i meble, bo stare należały do Olliego. Czasami tu śpię. – Na pewno?

Jase zachichotał. – Nie spałbym w tym samym łóżku, co Ollie, o ile nie zostałoby zdezynfekowane. – Złośliwiec. – Moje wargi się wykrzywiły. – Ty też nie chciałabyś w nim spać – zauważył, odwracając się do mnie. – Ten chłopak zaliczył co swoje. W jego łóżku był większy ruch niż na stacji metra. Uśmiechnęłam się. – A, tu są. – Co takiego? – Dołeczki w policzkach. Uśmiechnęłam się. – Jeszcze lepiej. – Pochylił się i pocałował najpierw prawą stronę, potem lewą. – Uwielbiam je. Mimo wszystko, w piersiach poczułam ciepło i wiedziałam, że nie ma nic wspólnego z alkoholem. Ciepło czułam, dopóki nie położyłam się w łóżku, które pachniało czystą pościelą, a Jase zniknął w mieszkaniu, sprawdził drzwi i przyniósł sobie wodę. Znów zadrżałam, naciągnęłam sobie kołdrę na ramiona i skuliłam się na boku, plecami do drzwi. Kiedy zamknęłam oczy, zobaczyłam blade nogi i bezwładne ręce. Dlaczego to zrobiła? Nic, cokolwiek by to było, nie było warte tego, żeby zakończyć życie. Łzy piekły mnie w oczy i zaczęły ciec po twarzy. Debbie i ja nie byłyśmy ze sobą mocno związane, ale to chyba nie miało znaczenia. Serce bolało mnie z jej powodu, tak czy siak. Usłyszałam, że drzwi się cicho zamykają i szybko wytarłam policzki. Światło przy łóżku zgasło i słychać było odgłos zdejmowanych ubrań, które lądowały na podłodze. Serce mi stanęło. Łóżko się ugięło i Jase położył się za mną. W ciemności w pokoju unosił się zapach kokosu i wanilii. Jego palce odnalazły łzy na moich policzkach i otarły je. Nic nie powiedział, skulił się przy mnie i objął mnie w pasie. Ciepło jego nagiej piersi na moich plecach spływało po nogach, ale czułam się tak, jakby połowa mojego ciała znajdowała się w śnieżnej zaspie, a druga połowa przy kominku. Jeszcze raz spróbowałam zamknąć oczy, ale obraz Debbie znowu się pojawił, a ja zadrżałam. – Nie myśl o tym. – Wyciągnął rękę. – Cały czas mam ją przed oczami – przyznałam po kilku chwilach. – Kiedy zamknę oczy, widzę, jak tam wisi… – przerwałam. Nie chciałam o tym myśleć ani nic czuć. Poruszył się za mną, a ja skupiłam się na jego dotyku, bliskości, jego ciepłym i twardym ciele. Mogłam się w nim zatracić. Kiedy w mojej głowie zrodził się ten pomysł, miałam wrażenie, że to świetna myśl. Jase mógł sprawić, że zapomnę, choćby na krótką chwilę. Poruszyłam biodrami i poczułam, że jest spięty. – Jase? – Tak? – Jego głos był niski i szorstki. – Zrób coś, żebym zapomniała. – Policzki mnie piekły, kiedy znów się odezwałam. – O co mnie prosisz? – Jego pierś uniosła się gwałtownie przy moich plecach. – O ciebie – wyszeptałam. – Tess… – Wziął kolejny, niepewny oddech. – Tak mi zimno. – Przewróciłam się na plecy i odwróciłam się twarzą do niego. Nasze głowy dzieliło kilka centymetrów. – Nie chcę się tak czuć. Proszę, Jase, chcę, żeby było mi ciepło. Nie

chcę myśleć. Nie chcę jej widzieć, jak tak wisi. Proszę. Zabierz to. Nawet, gdyby miało to pomóc tylko na chwilę. Poruszyłam się, obróciłam, aż w połowie znalazłam się na nim. Moja prawa noga, szyna i wszystko, wsunęły się między jego nogi, a ja położyłam ręce na jego twardej piersi. Zanim zdążył zaprotestować, położyłam wargi na jego wargach i go pocałowałam. Z początku nie zareagował, jakbym zszokowała go moją zuchwałością. Próbowałam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej inicjowałam pocałunek, poza tą nocą po imprezie, i wydawało mi się, że nie. A nawet tamtej nocy go nie pocałowałam. Całowałam coś innego. Próby zainicjowania czegoś po tak tragicznym wydarzeniu pozostawiały mi w ustach niesmak, jednak zepchnęłam to uczucie na miejsce wszystkich pozostałych, których nie chciałam przeżywać. Jego wargi były jędrne i ciepłe pod moimi, absolutnie doskonałe. I poruszały się, delikatnie poddając się mojemu prowadzeniu. Jęknęłam, kiedy nasze języki się spotkały i pocałunek stał się głębszy, a w dół mojego ciała popłynęło ciepło. W dole brzucha rozpaliły się małe płomyki pożądania. Jase chwycił mnie za ramiona, a we mnie wezbrała niecierpliwość, która niemal wybuchła, kiedy poczułam, jak twardnieje przy moim biodrze. Spodziewałam się, że przyciągnie mnie do siebie, złączy nasze ciała, ale… zsunął mnie z siebie. – Dlaczego? – Otworzyłam oczy. – Nie tak, Tess. – Jego rysy wyostrzyły się w ciemności. Nie to chciałam usłyszeć. Położyłam się na nim, przyprawiając go o jęk tak, że sama poczułam ból między udami. Zadrżał, kiedy pochyliłam głowę i chwyciłam jego dolną wargę. Ssałam i przygryzałam jego ciało, aż uniósł biodra i zaczął się nimi o mnie ocierać. Ogień płynął w moich żyłach. Tego, tak, właśnie tego potrzebowałam w tej chwili. Zapomnienia. Ciepła. Chciałam żyć. Jase poruszył się bez uprzedzenia, znalazłam się na plecach, a on na mnie, jego męskość napierała na moje nogi. Fale rozkoszy popłynęły w moich żyłach. Wygięłam się i uniosłam lewe kolano, przyciągając go mocniej. – Jezu Chryste, Tess… – Chwycił mnie za nadgarstki i przyszpilił. Pierś unosiła mu się szybko i opadała. – Nie zrobimy tego. Zakołysałam biodrami, a on pulsował przy moim ciele. – On chyba protestuje. Jase stłumił śmiech. Znów się o niego otarłam, a on chwycił mnie mocniej za nadgarstki. – Nie pragniesz mnie? – Cholera – mruknął. – Zawsze cię pragnę. Pragnąłem od lat. Pragnę cię w każdej możliwej pozycji znanej mężczyźnie. – Przerwał i oparł czoło o moje czoło. – Ale nie powinniśmy robić tego po raz pierwszy po czymś takim, kiedy chcesz po prostu zapomnieć, co widziałaś i co czujesz. Z łomoczącym sercem patrzyłam mu w oczy. – Po raz pierwszy? – powtórzyłam głupio, jakby dopiero dotarło do mnie, że jeszcze nie uprawialiśmy seksu. – Chcę, żebyś myślała tylko o mnie. Chcę, żebyś była skupiona na mnie, dlatego, że chcesz, a nie dlatego, że próbujesz przed czymś uciec. – Powoli rozluźnił uścisk. – Nie chcę, żeby to, co

się między nami stanie, przesłaniało coś innego. Cała byłam obolała, ale jego słowa powoli przebiły się przez otumanienie. Przyglądał mi się, kiedy wszystko we mnie składało się w całość. Co ja sobie myślałam? Mina mi zrzedła. – Ja… – Nie przepraszaj, kochanie. – Złożył słodki, szybki pocałunek na moim czole, a potem przewrócił się na bok. – Nie pozwalając ci na to, zrobiłem najtrudniejszą rzecz w życiu. Chciałam wziąć się w garść, ale oczy mnie piekły, a potem wypełniły się łzami. W końcu zaczęły płynąć, ale nie miały nic wspólnego z tym, że Jase pohamował moje seksualne zapędy. Czułam to, co powinnam czuć w tym miejscu i czasie – smutek, ból, dezorientację i cierpienie. Wszystko to kotłowało się razem, tworząc wir gwałtownych emocji. Jase objął mnie, przyciągnął do swojej piersi i zaczął głaskać po głowie. Chyba wiedział, dlaczego płaczę i przytulał mnie do siebie, aż zmęczyłam się na tyle, że zapadłam w słodkie zapomnienie, które było nicością. Musieliśmy przespać wiele godzin, może nawet pół dnia, bo kiedy otworzyłam oczy, przez okno za łóżkiem do pokoju wpadało słabe światło. I nie byliśmy sami. Co, do… Pajęczyny snu zasnuwały mi jeszcze umysł, kiedy pokój zaczął nabierać kształtów. Przy łóżku stał mój brat z rozdziawioną buzią. Pojawił się też czerwony czubek głowy Avery, która z szeroko otwartymi brązowymi oczami spoglądała mu przez ramię. Zamrugałam powoli. Co oni tu robią? Czyżby mi się śniło? A może mam koszmar? Camowi drgnął mięsień na twarzy, a jego wzrok powędrował po łóżku. Spojrzałam na nie również i otworzyłam szeroko oczy. Kołdra w nocy zaplątała nam się wokół nóg. Moja lewa noga wystawała spod koca i idealnie odnalazła się pomiędzy nogami Jase’a. Wiedziałam, że ma na sobie bokserki, ale nie było ich widać. Cholera, wyglądaliśmy tak, jakbyśmy byli nadzy. Pożyczona koszulka zsunęła mi się zupełnie z ramion, a przez to, że ściągnęłam na siebie wszystkie koce, wyglądałam tak, jakbym nic na sobie nie miała, a pierś Jase’a była goła. Co gorsza, w połowie leżałam na Jasie. Jasna dupa. Zesztywniałam, kiedy mój wzrok natrafił na wzrok Cama. Niebieskie oczy mu płonęły, usta miał zaciśnięte. Avery wyglądała zza mojego brata z taką miną, jakby starała się powstrzymać uśmiech, składając dłonie pod brodą. Ręka Jase’a objęła mnie w pasie i przyciągnęła bliżej. Odwrócił głowę i musnął mnie w szyję. Ziewnął, a niski dźwięk poniósł się echem po pokoju. – Co się stało, kochanie? Odjęło mi mowę. Mój brat przechylił głowę na bok, a całe jego ciało się naprężyło, co wróżyło ogromne, cholerne kłopoty. – Kochanie? Jase zamarł, ale nie cofnął ręki. Odsunął twarz od mojej szyi. Spojrzał w nogi łóżka i odetchnął powoli.

Zapadła cisza. – Co jest, do cholery? – spytał w końcu Cam.

Rozdział 21 Gorzej już chyba być nie mogło. – Do jasnej cholery, co robisz w łóżku z moją siostrą? – spytał stanowczym głosem Cam. Jase wyciągnął rękę i naciągnął na mnie koc tak, żebym miała przykryte nogi. – Śpię. – Nago? – Cam poruszał szczękami. No tak, jeszcze gorzej. Z rozpalonymi policzkami próbowałam usiąść, ale ręka Jase’a była jak stalowa lina. – Nie jesteśmy nadzy. – Dobrze wiedzieć. Avery odwróciła wzrok i zagryzła wargi. – I nic nie robiliśmy – powiedziałam, ale zabrzmiało to żałośnie nawet w moich uszach. – No, to akurat nieprawda. – Jase zerknął na mnie. Serce zatrzymało mi się z niedowierzania, a on usiadł i upewnił się, że jestem przykryta, za co byłam mu wdzięczna. Byłam pewna, że koszulka zadarła mi się do piersi. – Nie robiliśmy nic w tej chwili i może niezupełnie zeszłej nocy, ale owszem, robiliśmy różne rzeczy. O których wolałbyś nie słyszeć. O. Mój. Boże. – Prawdę mówiąc, chcę usłyszeć, jakie to rzeczy robił mój przyjaciel z moją siostrą, kiedy ja wlokłem tu z powrotem mój tyłek po tym, jak się dowiedziałem, co się stało z Debbie. Avery położyła Camowi rękę na ramieniu. – To chyba nie nasza sprawa. – Nie – zaprzeczył Jase. – To wasza sprawa i mieliśmy wam powiedzieć, ale się nie składało. – Co powiedzieć? – spytał Cam kategorycznie, rozpościerając i zaciskając dłonie. Nie tak wyobrażałam sobie ten moment, kiedy powiemy mojemu bratu. Nie myślałam, że będę leżeć w łóżku z jego najlepszym przyjacielem, a Avery będzie stała w kącie z taką miną, jakby wolała stać na głowie podczas depilacji bikini woskiem. – Jesteśmy ze sobą. – Odkaszlnęłam. Nie mogłam przynajmniej mieć czasu na to, żeby umyć zęby przed tą rozmową? – Jase i ja jesteśmy razem. Mój brat przyglądał mi się, jakbym mu powiedziała, że teraz umawiam się z jego żółwiem. – Gówno. Prawda. – Słucham? – Nie jesteś z Jase’em – stwierdził, ignorując Avery, która chciała chwycić go za rękę. Dopiero wtedy zobaczyłam jej lewą rękę, na serdecznym palcu nie było wielkiego kamienia. – Żadna dziewczyna nie jest z Jase’em dłużej niż na jedną noc albo szybkie bzykanie tu czy tam. – Z Tess jest inaczej. – Jase zamarł. Mój brat posłał mu ponure spojrzenie. – To moja siostra, Jase, do cholery. To nie jest jakaś pieprzona przypadkowa dziewczyna. Nie zapominaj, że wiem… wiem parę rzeczy i nie dobierzesz się do mojej siostry… – Halo! – krzyknęłam. – Nie jestem jakąś pieprzoną przypadkową dziewczyną i między nami jest inaczej.

– Jasny gwint, Teresa, jesteś głupia? – Cam prychnął. To była dosłownie nanosekunda. W jednej chwili Jase był przy mnie, a zaraz potem zeskoczył z łóżka i stanął przed moim bratem. Może byłam bardzo zepsutą dziewczyną, ale byłam oczarowana widokiem Jase’a w jego półnagiej chwale. Obcisłe czarne majtki opinały umięśnione krągłości jego pupy jak rękawiczka. Uda miał idealnie ukształtowane, szerokie, ale nie za bardzo. Mięśnie na plecach falowały mu i prężyły się, sprawiając, że węzły na tatuażach, które ciągnęły się po bokach i zachodziły na plecy, poruszały się. – Słuchaj, na mnie możesz się wściekać, ile chcesz, Cam, ale nie wyżywaj się na niej. Nie po tym, co… – Nie podchodź do mnie, do cholery. – Cam zrobił się agresywny wobec Jase’a, a mnie ścisnęło w żołądku. Wyczołgałam się spod kołdry i obciągnęłam koszulkę, a mojemu bratu zaczerwieniła się twarz. – To moja młodsza siostra… – Nie jestem dzieckiem, Cam! I wiesz, że Jase to dobry chłopak, więc przestań zachowywać się jak dupek! Mieliśmy zamiar ci powiedzieć, ale… – westchnęłam, bo ciężar ciała z całej siły oparłam na prawej nodze i kolano zaczęło mnie boleć. – Tess… – Jase odwrócił się i ruszył w moją stronę. – Nic mi nie jest. – Pochyliłam się lekko i dotknęłam kolana. – Patrz, co zrobiłeś. – Cam zaklął. – On nic nie zrobił – powiedziała Avery z szeroko otwartymi oczami. – Cam, chyba powinniśmy wyjść na chwilę, żeby wszyscy mogli ochłonąć. – Zgadzam się. – Jase pchnął mnie delikatnie, aż usiadłam, dzięki czemu na poziomie wzroku miałam jego krok i cała ta sytuacja była popieprzona pod wieloma względami. – Chyba obaj musimy się uspokoić. – W dupie to mam – wycedził Cam i przeczesał włosy. Odwrócił się bokiem, pokręcił głową i z powrotem stanął do nas twarzą. – Jak długo? Jak długo to trwa? – Pierwszy raz pocałowałem ją rok temu. – Jase się wyprostował i odwrócił do mojego brata. Tylko tyle zdążył powiedzieć. Pięść Cama trafiła Jase’a w szczękę, tak że poleciał do tyłu. Wpadł na ścianę, klnąc głośno i osunął się na podłogę, trzymając się za twarz. – Szlag – mruknął. Krzyknęłam i rzuciłam się na podłogę. Nogę rozdzierał mi ból, ale nie zwracałam na niego uwagi. Chwyciłam Jase’a za rękę i spojrzałam gniewnie na brata. – Do jasnej cholery, co cię opętało? Dyszał ciężko, kiedy opuszczał ręce, mrugając szybko. Avery trzymała go za naprężone ramiona. – Nie powinien… – Czego nie powinien? Wspierać mnie? Traktować tak, jak powinnam być traktowana? Być ze mną? Bo to wszystko robi. Więc bardzo źle, bo on jest i ja go kocham. Więc idź się pier… – przerwałam, bo poczułam gęsią skórkę na karku. Powoli odwróciłam się i spojrzałam na Jase’a. Krew odpłynęła mi z twarzy tak szybko, że wystraszyłam się, że zemdleję. Co ja przed chwilą powiedziałam? – O Boże… Prawą stronę twarzy miał czerwoną, ale wpatrywał się we mnie srebrnymi, błyszczącymi oczami.

– Co takiego? – wyszeptał. Kochałam Jase’a. Wiedziałam o tym. W pełni to akceptowałam, ale nie byłam jeszcze gotowa na to, żeby mu o tym powiedzieć, zwłaszcza w obecności mojego brata, po tym, jak go uderzył. To było tak mało romantyczne… – Cam, daj spokój, zostawmy ich na chwilę. – Avery pociągnęła go za rękę i, dzięki Bogu, mój brat w końcu uległ. Poczłapał w miejscu i dał się jej wyprowadzić z pokoju, jakby był otumaniony. Patrzyłam, jak drzwi się zamykają i zastanawiałam się, czy nie uciec z mieszkania. Może pokój Avery był otwarty i mogłabym schować się w jej szafie. Na jakiś tydzień. Nie tylko przyznałam, że kocham Jase’a. Proszę, Boże, niech pomyśli, że powiedziałam coś innego, cokolwiek. Na przykład: szlocham. Byłoby lepiej. Jase dotknął palcami moich policzków i zwrócił moją twarz do siebie. Jego mina – połączenie wściekłości i bezradności, chwyciła mnie za serce. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć coś, co pewnie również nie powinno zostać powiedziane. Usta Jase’a dotknęły moich i nie było nic spokojnego ani łagodnego w tym pocałunku. Nasze wargi i zęby miażdżyły się nawzajem, kiedy jego język zanurzał się we mnie. Pochylił głowę, rozpostarł palce i zaczął mnie pożerać. Pocałunek był dziki, intensywny i zmysłowy, obezwładniająco potężny. Wstrząsnął mną dreszcz. – Poczekaj – westchnęłam, przerywając pocałunek. – Twoja szczęka. – Gówno mnie obchodzi w tej chwili moja szczęka. – Zsunął dłonie po moim ciele i chwycił za biodra. Uniósł mnie, posadził sobie na kolanach tak, że siedziałam na nim okrakiem. Pozycja była dziwna dla mojej prawej nogi, ale wszystko przestało się liczyć, kiedy przywarł do mojego brzucha. Cienka warstwa ubrań, która nas dzieliła, pozostawiała niewiele miejsca wyobraźni. Nie miałam pojęcia, że tak szybko się podnieca. Trzymał mnie za biodra i uniósł, wzbudzając we mnie wirujące doznanie. Jego wargi spoczywały na moich, uciszały jęk pożądania, który wzbierał mi w gardle. Jego dłonie przesunęły mi się na uda, a potem w górę, pod koszulę, i zaczęły błądzić po mojej skórze. Podskoczyłam, kiedy jego palce dotknęły moich nagich piersi. – Jase – wyszeptałam, głośno dysząc. W piersiach czułam ciężki ból, a ich końce stwardniały, aż chciałam krzyczeć. – Mój brat tam jest. – W dupie z twoim bratem. – Jego dłonie przesuwały się w górę i zacisnęły się na moich piersiach. – W dupie ze wszystkim, co jest poza tym pokojem. Zmysły mi wirowały, kiedy kciukami pocierał moje brodawki i znów zakołysał moimi biodrami. Wyjęczałam mu w usta jego imię, a on delikatnie ścisnął moje piersi, ugniatając je. Zalała mnie fala rozkoszy. Nigdy wcześniej nie byłam zachwycona moimi piersiami, ale teraz mi się podobały, wiedziałam, że idealnie pasują do jego dłoni. Jase zadrżał, poruszył się, wypuścił moje piersi i objął mnie jedną ręką w pasie. Miałam wrażenie, że siedzieliśmy, a on opiera się o ścianę, a za chwilę stał i podnosił mnie ze sobą, napierając na moje wargi. Chwilę później leżałam na plecach na miękkim materacu. Pochylał się nade mną, oczy mu płonęły jak żywe srebro. Na twarzy robił mu się siniak, który brutalnie przypominał o tym, co go czeka za drzwiami, ale, o mój Boże, nie obchodziło mnie to. Pragnęłam go. Ciało mi pulsowało, tak bardzo go pragnęłam. Nasze oczy się odnalazły. Aż do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo

musiał panować nad sobą Jase zawsze, kiedy byliśmy razem. Teraz już nie panował, dał się ponieść burzy pożądania i pragnienia czegoś więcej. Biceps mu drgnął, kiedy przesunął się między moje nogi. Zakołysał się powoli, chwytając moje wargi. Przesunął dłoń do mojego uda i zarzucił sobie na biodro moją lewą nogę. Usłyszałam, jak jęczy, kiedy dostosowałam się do jego ruchów. Nasze ciała naśladowały to, czego oboje pragnęliśmy. Jego wargi wypalały ognistą ścieżkę na mojej szyi, niebezpiecznie zbliżając się do moich piersi. Zabrakło mi tchu, kiedy jego wargi zacisnęły się na koniuszku lewej piersi i przez materiał koszulki zaczęły ssać nabrzmiały sutek. Wygięłam się w łuk i zacisnęłam zęby, żeby nie krzyknąć. Chwycił dłonią moją prawą pierś, ujął brodawkę w zręczne, mistrzowskie palce. Zanurzyłam dłonie w jego włosach, a jego zęby zacisnęły się na mojej piersi. Wydobył się ze mnie cichy krzyk, kiedy rozpętała się we mnie burza doznań. Zadrżałam, pragnąc go bliżej, we mnie. – Proszę… Jase uniósł się nade mną. Wargi miał nabrzmiałe i wilgotne. – Jesteś tak cholernie piękna. Pchnął biodra do przodu, a ja skuliłam palce u nóg. Zalało mnie ciepło. Pociągnęłam go za włosy, przyciągając do moich ust, a on pochylił się i pocałował mnie namiętnie. Jego palce błądziły wokół gumki moich majtek i wiedziałam, co się stanie, jeżeli mi je zdejmie. Będzie na mnie i we mnie, i tego właśnie rozpaczliwie chciałam. Posłał mi palące spojrzenie. – Chciałem, żeby było idealnie. Chciałem poczekać, ale w tej chwili nie mogę. Serce mi łomotało, puls dudnił, wnętrze już falowało. Uniosłam pupę i ucieszyłam się, kiedy usłyszałam jęk satysfakcji. – Chcę cię – powiedziałam namiętnie. – Od tak dawna cię chcę. Ko… Przerwało mi delikatne pukanie do drzwi. – Teresa? Jase? Mam dla ciebie worek z lodem. Podziałało to na nas jak worek lodu między nogami. Przerwaliśmy, dysząc ciężko, a nasze spojrzenia się spotkały. – Teresa? – krzyknęła delikatnie Avery. Opuścił czoło na moje i zaklął cicho pod nosem. Wstrząsnął nim potężny dreszcz. Przewrócił się na bok. – Nie mogę podejść do drzwi. Mój wzrok powędrował do jego miednicy. Podniecenie było tak widoczne, że zapragnęłam mieć go w sobie więcej niż jeden raz. Przeklęłam wyczucie chwili Avery, powściągnęłam hormony i odkaszlnęłam. – Idę. – Prawie. – Jase prychnął. Uderzyłam go w pierś, a on się roześmiał, podciągając kolana, a kiedy już zaczął się śmiać, nie mógł przestać. Wokół oczu pojawiły mu się zmarszczki, włosy zamieniły się w jedną wielką burzę kasztanowych loków i w tej sekundzie przypomniałam sobie, dlaczego tak bardzo go kocham.

Rozdział 22 Avery przyniosła worek lodu i zapewniła, że Cam prawie zdążył ochłonąć. Czy my zdążyliśmy ochłonąć? To była całkiem inna historia. Wiedziałam, że kiedy Avery zobaczyła mnie w drzwiach, od razu się zorientowała, co robiliśmy z Jase’em. Włosy miałam potargane, wargi nabrzmiałe, policzki czerwone. Nic nie powiedziała, ale kiedy się odwracała, mogłabym przysiąc, że widziałam, jak się uśmiecha. Byli w sypialni Cama, a my w drugiej. Jase i ja włożyliśmy ubrania, które mieliśmy na sobie wczoraj, dzięki czemu czułam się swobodniej, kiedy przykładałam mu lód do twarzy. Nie zaczęła jeszcze puchnąć, ale miała kolor wściekłej czerwieni. Spojrzał na mnie ponad workiem z lodem. – To nie poszło zgodnie z planem. – W ogóle – roześmiałam się, mimo wszystko. Jego wargi uniosły się w uśmiechu, ale po chwili jęknął i spoważniał. – Auć. – Nie uśmiechaj się – poleciłam. Przyciskałam mu worek do twarzy. Minęło parę chwil. – Ale nie wszystko było takie złe. – Nie było złe? – Kiedy się ze mnie stoczył, jego oczy miały kolor utlenionego srebra, a teraz były jeszcze jaśniejsze. Objął mnie w pasie, przyciągnął do przodu tak, że siedziałam mu na kolanach. – Część tych rzeczy pojawia się w mokrych snach. – To romantyczne – skrzywiłam się. Zacisnął palce wokół mojego nadgarstka, pociągnął rękę z lodem w dół, patrząc mi w twarz. – Nie miałem zamiaru tak dać się ponieść. – Nic nie szkodzi. – Policzki mnie piekły. – Szkoda, że nie zdążyliśmy dokończyć… Wydobył się z niego niski dźwięk, a on objął mnie za szyję i pociągnął moją głowę w dół. Jego wargi zacisnęły się na moich w powolnym, leniwym pocałunku, który wzniecił we mnie niedogaszone płomienie pożądania. Pocałunek zamienił się w głębszy, kiedy jego język spotkał się z moim, zaczął się okręcać, tańczyć… Cholera, Jase umiał całować… Drzwi do sypialni otworzyły się z hukiem i do środka wpadł Cam. – Na miłość boską, mam cię znowu walnąć, Jase? – Cholera – jęknęłam, odsuwając się i rzucając Camowi ponure spojrzenie. – Nie umiesz pukać? To nie takie trudne. Nie wyglądał na skruszonego, kiedy spoglądał gniewnie na Jase’a. – Przyszedłem, żeby spróbować to obgadać, wchodzę, a ona siedzi ci na kolanach, a ty ją pieprzysz językiem. Jase otworzył usta, a ja miałam potworne przeczucie, że zaraz mu wyjaśni, że nie pieprzył mnie językiem w tej akurat chwili. – Cam – zaczęłam, przekładając lód do drugiej ręki. – Naprawdę musisz ochłonąć. – A ty musisz zejść mu z kolan. Avery przewróciła oczami. – Jest tam, gdzie ma ochotę być – odpowiedział Jase zaskakująco spokojnym głosem. – A ja

ci coś powiem. Nie jestem wkurzony, że mnie uderzyłeś. Zasłużyłem na to. Powinienem był ci powiedzieć po tym pierwszym pocałunku, rok temu. Cam zesztywniał. – Daj mi dokończyć – ciągnął Jase, obejmując mnie w talii. – Całowaliśmy się tamtego wieczoru, zanim wyszliśmy wcześniej w czasie jesiennej przerwy. Nic więcej się nie stało aż do tej jesieni. Próbowałem z tym walczyć. – Tak, wygląda na to, że naprawdę się wysilałeś. Poczułam irytację, kiedy patrzyłam na brata. – On naprawdę się starał, Cam. I nie mieliśmy zamiaru ukrywać tego bez końca. Mieliśmy powiedzieć ci w środę, ale ty miałeś na głowie inne sprawy. – Czekałam, aż zorientuje się, o czym mówię. – A potem to z Debbie… – Ścisnęło mnie w gardle, a Jase objął mnie mocniej. – W każdym razie nie mieliśmy zamiaru tego przed tobą ukrywać. Po prostu nie nadarzyła się stosowna okazja. – I mówią ci teraz – wtrąciła Avery. Widać, że stała się głosem rozsądku mojego brata. – To chyba dobrze? – Chyba zaczynam wątpić, że Teresa jest w stanie rozróżnić zdrowy rozsądek od swoich hormonów – mruknął, przeczesując dłonią włosy. Szczęka mi opadła. Posłałam mu takie spojrzenie, od którego w jednej chwili powinny mu się skurczyć jaja. Jase, który był raczej spokojny w czasie tej drugiej rundy, zareagował zupełnie inaczej. Zdjął mnie z kolan, posadził na łóżku i wstał. Mięsień drgał mu na policzku. – Słuchaj, nie będę cię przytulał, kiedy ty mnie bijesz, ale jeżeli będziesz odzywał się w ten sposób do swojej siostry, wygadywał bzdury na temat jej inteligencji czy ogólnie, obrażał ją albo zawstydzał, będziemy mieć problem. Poważny, cholerny problem. Zależy mi na niej – powiedział Jase, spoglądając na gniewnie patrzącego Cama, którego te słowa w żaden sposób nie uspokoiły. – Zależy mi na niej… tak bardzo jak na Jacku. Cam zrobił krok w tył i zbladł, jakby Jase zadał mu cios w szyję. Avery nie zorientowała się, o co chodzi, ale mój brat owszem. Spojrzał na mnie, a ja uniosłam brwi, dając mu do zrozumienia, że znam prawdę. Mój brat wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć, a mnie nagle zachciało się śmiać. Powoli pokręcił głową. – Serio? – Serio. – Jase skinął. – No… – Cofnął się, zaskoczony. – Chyba… – Cieszysz się naszym szczęściem? – podpowiedziałam, podrzucając worek z lodem i chwytając go. – Bo ja w tej chwili naprawdę chciałabym się skupić na szczęśliwych wydarzeniach. Cam spojrzał na mnie łagodniej, chociaż Jase podszedł do łóżka, położył mi dłoń na udzie i lekko ścisnął. – Cholera, Teresa, przepraszam. Ja po prostu jestem… – Nadopiekuńczy – dokończyła Avery i uśmiechnęła się, kiedy na nią spojrzał. – I czasami niepotrzebnie się wtrącasz. – Racja – uśmiechnęłam się. – No, dobra, może mnie poniosło, ale tylko dlatego, że jesteś dla mnie ważna. Jesteś moją

siostrą i powinienem się wtrącać, jeżeli chodzi o twoich chłopaków. – Wychodzi ci to pierwszorzędnie – wymruczał Jase. Cam pokazał mu środkowy palec, a ja zaczęłam się rozluźniać. Skoro pokazują sobie środowy palec, to znaczy, że wszystko wróciło do normy. – W każdym razie, wróciliśmy wcześniej, bo rano zaczęliśmy dostawać wiadomości o Debbie – wyjaśniła Avery, zmieniając temat na mniej wesoły, ale nieunikniony. – Musieliśmy wrócić. – Mogliście nie wracać – wymruczałam, mając w głowie plany Cama. – Mowy nie było – odpowiedział mój brat, klękając przy mnie. – Proszę, powiedz mi, że to tylko plotki. Że jej nie znalazłaś. Założyłam sobie ręce na piersiach, jakby mogły uchronić mnie przed tym wspomnieniem. – To prawda. Cam zaklął. – O mój Boże… – Avery zakryła dłonią usta. – To straszne. Faktycznie, było to straszne, ale nie tak bardzo jak to, co zrobiła Debbie. Kiedy Jase wyjaśnił, że muszę dzisiaj jechać na policję złożyć zeznania, ja starałam się znaleźć wyjaśnienie, dlaczego to zrobiła. Poprzedniej nocy była przybita, ale była też pełna nadziei. Nie znałam jej bardzo dobrze, ale nie zauważyłam oznak depresji ani tego, że myśli o czymś tak ostatecznym. – Nie możesz zostać w tym akademiku – stwierdził Cam, wstając. – Możesz spać tutaj. Jase położył mi rękę na ramionach. – Zgadzam się z tym pomysłem. W pewnym sensie ucieszyła mnie ta myśl, bo za żadne skarby nie wróciłabym do akademika, ale to było spore poświęcenie ze strony Cama. – Nie chcę być wrzodem na dupie. – Cam właściwie i tak mieszka u mnie – powiedziała Avery. – Przez większość czasu będziesz tu właściwie sama. – Ale… – To niezła propozycja – powiedział Jase. – Nie chcę, żebyś wracała do akademika. Więc albo zostaniesz tutaj, albo wprowadzisz się do domu bractwa, do mnie. Na myśl o tym, że miałabym zamieszkać pod jednym dachem z Erikiem, zrobiło mi się niedobrze. – Chcę płacić czynsz. Znajdę pracę, jak noga mi wydobrzeje. Cam machnął ręką. – Jeżeli tego chcesz, nie ma sprawy. Nie ma pośpiechu. Czynsz jest opłacony do lata. Wraz z podjęciem decyzji, że tu zostaję, wiele moich obaw rozwiało się jak dym na wietrze. Wolałabym spać pod mostem niż w tamtym pokoju. Niektórzy mogliby pomyśleć, że to dziwne, ale nie byłam pewna, czy mogłabym w ogóle tam wejść. I tak już wątpiłam, czy kiedykolwiek uda mi się wymazać to wspomnienie… Debbie wiszącej u lampy. – Cam i ja zabierzemy stamtąd większość twoich rzeczy – oznajmił Jase. – Powiedz, co ci potrzebne. Spojrzałam na nich dwóch, martwiąc się trochę tym, że mieliby spędzić trochę czasu sam na sam. Jase zauważył moją minę i puścił do mnie oko. – Nic nam nie będzie – powiedział.

Cam się uśmiechnął i strzelił kostkami palców. – Zupełnie nic. Avery obok mnie na kanapie skrzywiła się, zerkając na zegar ścienny. – Strasznie długo ich nie ma. – Tak. – Skinęłam głową. Calla wróciła dziś rano od rodziny. Kiedy usłyszała wiadomość, napisała do mnie i przyjechała z akademika niedługo po wyjściu chłopaków. Siedziała w fotelu ze zmarszczonym czołem. – Czemu się przejmujecie tym, że tak długo to trwa? – Bo całkiem możliwe, że się pozabijali. Cam nie jest zbyt szczęśliwy, że ja i Jase jesteśmy ze sobą… – Zaraz. Co takiego? – Pochyliła się, otwierając szeroko oczy. – Jesteś z Jase’em? Niezłe jaja, kiedy to się stało? Wzięłam szklankę ze słodką herbatą. – Hm, w zeszłym tygodniu. – Ale przecież widziałyśmy się w środę! Nie pomyślałaś, żeby mi powiedzieć? Czerwona na twarzy spojrzałam na Avery. Ona patrzyła w ścianę. Żadnej pomocy. – Po prostu się nie złożyło, a to się dopiero co stało, więc czułam jeszcze… hm, świeżość. – Świeżość? – mruknęła Avery. – Nieźle. – Calla podciągnęła nogi do góry. – Gratulacje, Teresa. Przystojniak z niego jakich mało. – To prawda – roześmiałam się. – Kocham twojego brata całym sercem – powiedziała Avery, okręcając sobie kosmyk włosów na szczupłym palcu. Policzki miała zaczerwienione, co zamaskowało piegi. – Ale Jase jest… to co innego. To znaczy, zawsze czułam się lekko onieśmielona jego obecnością. – Poważnie? – Tak. – Wypuściła włosy. – Zawsze patrzy tak przenikliwie, jakby… – Jakby noc spędzona z nim mogła odmienić życie? – podpowiedziała Calla z uśmiechem. – Jestem prawie pewna, że powiedziałam o nim coś podobnego. Tego nie wiedziałam, bo tak daleko z nim nie zaszłam, ale po tym, czego przy nim doświadczyłam, byłam w stanie zgodzić się z Callą. Utkwiłam wzrok w herbacie, dziwnie dumna, że mogę tak siedzieć i nazywać go moim, co wydawało mi się dziwne. Nigdy wcześniej nie czułam czegoś takiego. Zapadła cisza i wiedziałam, o czym wszystkie myślimy. O Debbie. Chociaż rozmawiałyśmy na inne tematy i śmiałyśmy się, w każdej myśli obecna była świadomość tego, co się stało. – Nie wiem, dlaczego to zrobiła – powiedziałam, uświadamiając sobie, że wypowiedziałam te słowa głośno dopiero, kiedy obie dziewczyny na mnie spojrzały. – Nie rozumiem. – Czasami jest tak, że nigdy się nie zrozumie – powiedziała Calla, prostując nogi. Posmutniała. – Najczęściej to nie jedna rzecz popycha człowieka na skraj przepaści, tylko kilka. Avery skinęła głową, bawiąc się bransoletką na nadgarstku. – To prawda. W człowieku gromadzi się wiele rzeczy i być może jedna przeważa szalę, ale

na to wszystko składa się mnóstwo spraw, ważnych i błahych. – Rozumiem, ale Debbie była szczęśliwą dziewczyną. Poza tym, że zerwała z Erikiem, nic jej nie było. – Ale jak mogła być szczęśliwa, skoro była z nim tak długo? – spytała Avery. – Nie twierdzę, że była zła, skoro się z nim zadawała, ale przez ile lat można się dać tak traktować? Celna uwaga. – Nie wiemy, co jeszcze mogło ją dręczyć. – Calla przerwała i wbiła wzrok w dłoń, którą trzymała na kolanach. – Moja mama się zabiła. Przycisnęłam dłoń do piersi. Spojrzałyśmy na siebie z Avery. – Co? Calla pochyliła głowę i zagryzła dolną wargę. – No, nie tak jak Debbie. Nie zrobiła tego jednej nocy. Doprowadzała się do tego przez kilka lat. – Naprawdę przykro mi to słyszeć, Cal. – Odstawiłam herbatę, wzięłam poduszkę i przycisnęłam ją sobie do brzucha. – Jak? – Piła i faszerowała się lekami. To nie był wypadek – powiedziała, unosząc wzrok. – Mama nie chciała żyć. Postanowiła biernie się wycofać. Nikt nie wiedział, że tak z nią jest. Potrafiła wszystkich oszukać. Nie twierdzę, że Debbie chciała ze sobą skończyć od dawna, ale po prostu nigdy nie wiadomo. Chciałam jej zadać więcej pytań, ale wyczułam, że na dzisiaj ma dość zwierzeń. – Po prostu nie wiem. Coś mi w tym wszystkim nie pasuje. – A kiedy w takiej sytuacji cokolwiek pasuje? – spytała łagodnie Avery. Znowu celna uwaga, ale gdy wracałam do wspomnień tamtego wieczoru, wiedziałam, że coś pomijam, że coś wyleciało mi z głowy pod wpływem stresu i że to było coś bardzo ważnego. Nagle mnie olśniło, kiedy uniosłam wzrok i spojrzałam w oczy Calli. Zaczęłam się podnosić z łomoczącym sercem. – O mój Boże. – Co się stało? – Calla też wstała, ale widać było, że jest zdezorientowana. Spojrzała na Avery, która również zaczęła się podnosić. – Co? Teresa, do cholery, co się stało? Pokręciłam głową, oswajając się z nową myślą. Jak mogłam zapomnieć? – Różowa apaszka. – Hm. – Znów zerknęła na Avery. – Na drzwiach była różowa apaszka! – Nogi się pode mną ugięły i poleciałam z powrotem na kanapę. – Nic ci nie jest? – Avery chwyciła mnie za rękę zimnymi palcami. – Mam zadzwonić do Jase’a? Albo do Cama? – Nie! Ale muszę złożyć zeznania! Natychmiast! – Zrobiło mi się niedobrze. – Muszę jechać na policję. – Dobrze. – Calla chwyciła kluczyki. – Możemy cię zawieźć, ale musisz nam wytłumaczyć, co się, do cholery, dzieje. – Różowa apaszka… Debbie zawsze wieszała różową apaszkę na drzwiach, kiedy był u niej Erik i kiedy chcieli prywatności – wyjaśniłam pospiesznie. Ręce mi drżały. – Wieszała tę cholerną apaszkę, gdy nie chciała, żeby jej przeszkadzać.

– Rozumiem. – Avery przeciągnęła słowo. – Nie rozumiesz. – Wzięłam płytki oddech. – Kiedy tam przyszłam, na drzwiach była różowa apaszka. Pomyślałam, że jest z Erikiem i że do siebie wrócili. Ta różowa apaszka oznacza, że Erik tam wcześniej był!

Rozdział 23 Avery i Calla zrozumiały, co mówiłam, że

Debbie nie była sama w ciągu dnia, ale chyba nie zdawały sobie sprawy, jak ważna jest ta informacja. Dla mnie była bardzo ważna. Mój umysł nie był w stanie pogodzić się z myślą, że Debbie popełniła samobójstwo. Nie dlatego, że byłam naiwna i nie wierzyłam, że to możliwe, ale Erick tam wcześniej był i bardziej prawdopodobne wydawało, i się to, że tego sukinsyna poniosło i zrobił jej krzywdę. Zawiozły mnie na policję, żebym złożyła zeznania, ale chociaż podkreślałam wagę różowej apaszki, która oznaczała, że Debbie nie była sama, policjanci zbytnio się tym nie przejęli. – Dzisiaj zamierzamy porozmawiać z jej byłym chłopakiem – powiedział policjant, odprowadzając mnie na korytarz, gdzie czekały Calla i Avery. Uśmiechnął się, ale był sztywny i fałszywy, a ja poczułam się jak jedna z tych wścibskich starszych kobiet ze straży sąsiedzkiej, które zawsze źle przekazują informacje. – Co powiedzieli? – spytała Avery, kiedy znalazłyśmy się w samochodzie Calli. – Powiedziałam im, co widziałam i co wiem – westchnęłam. – Że ona i Erik zerwali i że on… – Zagryzłam dolną wargę, bo dotarło do mnie, że nigdy im nie mówiłam, jak wyglądał związek Debbie. Poczułam, że robię źle, chociaż ona nigdy nie prosiła mnie, żebym nikomu nie mówiła, ale czułam się taka zawstydzona i wiedziałam, że pewnie wolałaby, żeby nikt się o tym nie dowiedział. Powiedziałam policjantom, spisali to, co widziałam – siniaki i to, co powiedziała mi Debbie, ale widziałam, że oni byli pewni, że Debbie się zabiła. A skoro nie było nikogo, kto mógłby złożyć doniesienie na Erika, nic nie mogli zrobić. Avery zerknęła na siedzenie pasażera, otwierając szeroko zielone oczy. – Bił ją, prawda? Zastanawiałam się, czy potrafi czytać w myślach. Zerknęłam we wsteczne lusterko i zauważyłam, że Calla odrywa wzrok od drogi i też zerka w lusterko. – Tak. On… bił ją. Spytałam ją kiedyś o to i zaprzeczyła, ale potem powiedziała mi prawdę, że… – Cam o tym nie wiedział i wolałam, żeby tak zostało. – Powiedziała mi o tym w nocy przed śmiercią. – Jezu – mruknęła Calla. Mój wzrok napotkał spojrzenie Avery, która uśmiechnęła się ze współczuciem. – W każdym razie powiedziałam im, co wiem i że różowa apaszka musiała oznaczać, że Erik tam był. Powiedzieli, że mają zamiar dzisiaj z nim porozmawiać. – Myślisz, że jej to zrobił, a potem… ją powiesił? – Zagryzła dolną wargę. Wzdrygnęłam się na tę myśl. – Nie wiem, jak ktoś mógłby zrobić coś takiego, ale po tym świecie chodzą różne świry. – To prawda. – Calla skinęła głową. – A on już wcześniej tracił panowanie nad sobą. Może nie zrobił tego umyślnie – zastanawiałam się na głos. – A potem spanikował i upozorował samobójstwo. – Brzmi to trochę dziwnie, ale ludzie robili dziwniejsze rzeczy. – Avery odwróciła się na fotelu i wyjrzała przez okno. – Nauczyłam się, że ludzi nie można lekceważyć. – Tak – westchnęłam i oparłam się.

Wydawało się szaleństwem, że siedzimy tak i rozważamy, czy chłopak w wieku studenckim mógł zabić byłą dziewczynę – przypadkiem czy nie – a potem upozorować samobójstwo, ale jak powiedziały Avery i Calla, ludzie popełniali dziwniejsze czyny. Cam i Jase zdążyli już wrócić i jak tylko przekroczyłyśmy próg, zaczęli bombardować nas pytaniami o przesłuchanie na policji. Nie wyglądali, jakby zrobili sobie krzywdę. Na stole w kuchni wytropiłam dwa pudełka. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, kiedy siadałam obok Jase’a na kanapie. On i jego babeczki. To było zaraźliwe i przeszło na Cama. – Nie zabraliśmy wszystkiego, ale na jakiś czas wystarczy ci to, co mamy. – Jase wyciągnął rękę i odgarnął mi włosy do tyłu. – Wszystko masz w sypialni. – Bardzo wam dziękuję. – Spojrzałam na jednego i na drugiego. – Obu. – Nie ma sprawy. – Cam objął Avery i oparł jej plecy o swoją pierś. – Tylko nie spalcie mi mieszkania. Wszyscy się roześmiali, a ja zganiłam go wzrokiem. Calla zmyła się pierwsza, bo musiała szykować się do pracy, a potem Avery i Cam zaczęli robić maślane oczy i szybko wyszli. Jase wyciągnął do mnie ręce i przytulił tak, że leżałam skulona przy jego piersi. Chciałam się wyłączyć i rozkoszować jego bliskością, ale nie mogłam. – Myślisz, że pochopnie wyciągam wnioski, prawda? – spytałam, wracając do tego, co powiedziałam mu o wizycie na policji i moich podejrzeniach. Odgarnął mi włosy i pocałował mnie w skroń. – Nie powiedziałbym, że pochopnie. Może szybko, ale masz rację. Erik jest cholernie narwany i nie byłby pierwszy, którego poniosło i zrobił coś takiego. Przynajmniej on nie uważa mnie za wariatkę. – Myślisz, że policja zarządzi sekcję zwłok? – Nie wiem. – Trzymał mnie mocno. – Powinni zrobić, na wszelki wypadek. Modliłam się, żeby zrobili. Jeżeli moje podejrzenia są słuszne, badanie chybaby je potwierdziło? Nie mogłam znieść tego, że myślę o Debbie w kategoriach sekcji zwłok i przyczyny śmierci, jakby do tego została sprowadzona. – Wiesz, nad czym się zastanawiam? – Zamknęłam oczy. – A gdyby Jeremy doszedł do tego etapu? Równie dobrze mógł zrobić to samo co Eric, o ile ten to zrobił. Jase zesztywniał i milczał przez długą chwilę. – Więc dzięki Bogu, że Cam go załatwił. Przykro mi. Wiem, jak się czujesz, ale mogę tylko dziękować Bogu. – Tak – wyszeptałam. Zatruwała mnie myśl, że Erik zamordował Debbie, ale im więcej o tym myślałam, tym bardziej się obawiałam, że to prawda. – Chcę, żebyś mi coś obiecała, zgoda? – Chwycił mnie za brodę, żebym spojrzała mu w oczy. – Nie chcę, żebyś przebywała w pobliżu Erika, zwłaszcza sama. – To nie będzie trudne – powiedziałam z ironią. Uniósł mu się jeden kącik warg. – I nie chcę, żebyś głośno mówiła o swoich podejrzeniach, chyba że policji albo nam. – Gotowa się kłócić o ten punkt, otworzyłam usta, ale on pokręcił głową. – Nie dlatego, że jestem zdania, że powinnaś siedzieć cicho, ale jeżeli zrobił to Erik, nie chcę, żebyś była narażona na jakieś niebezpieczeństwo przez to, że będzie wiedział, że znasz prawdę. Tylko to miałem na

myśli. – Dobrze, mogę się do tego zastosować – uśmiechnęłam się lekko. Siedzieliśmy tak przez chwilę, obserwując, jak dzienne światło znika z pokoju. Na zewnątrz zerwał się wiatr, który owiewał budynek ze wszystkich stron. Zanosiło się na długą noc, nie chciałam spędzać jej samotnie. – Zostaniesz ze mną na noc? – spytałam, wiedząc, że proszę o wiele. Pewnie chciał wpaść na farmę albo wracać do bractwa. – Uprzedziłem cię – uśmiechnął się promiennie i skinął głową w stronę plecaka stojącego przy fotelu. Nawet go nie zauważyłam. – Zabrałem ubrania na zmianę, kiedy pojechaliśmy po twoje rzeczy. Muszę tylko wziąć prysznic. – Dziękuję. – Wyciągnęłam się i pocałowałam go w policzek. – Dziękuję za wszystko. – Może zamówimy chińszczyznę? – Dotknął czołem mojego. – Z restauracji na końcu ulicy dowożą, a ja w międzyczasie wskoczę pod prysznic. Plan był dobry. Złożyłam zamówienie, a on zniknął w łazience. Jak tylko zaczęła lecieć woda, złapałam się na tym, że gapiłam się na drzwi z łomoczącym sercem. Co by zrobił, gdybym się do niego przyłączyła? Zagryzłam dolną wargę i wyobraziłam sobie, jak się rozbieram, bez kul i szyny, i seksownie wchodzę pod prysznic. Biorę mydło… Westchnęłam. Skupiłam uwagę na mojej nowej sypialni. Rozpakowałam, co mogłam, aż usłyszałam, że woda przestała lecieć. Wróciłam na korytarz, a drzwi łazienki się otworzyły. – Zamówiłam kurczaka… Łał. Jase stał w progu z mokrymi włosami wijącymi się wokół mocno zarysowanych kości policzkowych. Delikatne włoski na torsie też były wilgotne. Dżinsy, które włożył, wisiały mu nisko na biodrach, ukazując mięśnie w kształcie litery V po obu stronach bioder. – Kurczak łał to jakaś nowa potrawa? – droczył się, przesuwając białym ręcznikiem po mięśniach brzucha. – To takie danie, na które mam ochotę. W jego oczach pojawił się srebrzysty błysk. Ruszył w moją stronę z taką miną, jakby umierał z głodu. Kiedy jego palce dotknęły mojego policzka, zadzwonił dzwonek. – Otworzę. – Jęknął i się cofnął. Miałam sucho w ustach, kiedy patrzyłam, jak podchodzi do drzwi. Goniec spojrzał wymownie na półnagiego Jase’a, ale wątpiłam, żeby była to najdziwniejsza rzecz, jaką widział. Kolację jedliśmy na kanapie, oglądając telewizję. Został tam, kiedy poszłam pod prysznic, żeby zmyć brud całego dnia. Marzyłam, żeby woda ściekająca po mojej skórze mogła zmyć ze mnie to, co widziałam, kiedy zamykałam oczy i te myśli, które bez przerwy biegły do Erika i różowej apaszki. Naprawdę mógł to zrobić? Z tego, co widziałam i co mówiła Debbie, był narwany. Kiedy zamachnął się tą torbą, był o krok od tego, żeby stracić panowanie nad sobą, ale energiczne wymachiwanie torbą nie oznaczało, że był zdolny do morderstwa. Woda zrobiła się letnia, kiedy wychodziłam. Owinęłam się puszystym zielonym ręcznikiem. Zakładanie szyny na wilgotną skórę okazało się wyzwaniem, mało się nie spociłam, zanim mi się to udało. Kiedy wyszłam z pełnej pary łazienki, Jase’a nie było w salonie. Przytrzymując mocno

przewiązany ręcznik, poszłam po cichu do sypialni. Wieszał moje ubrania, nucąc piosenkę pod nosem. Nie usłyszał mnie, kiedy stanęłam w progu. Ścisnęło mnie w gardle, kiedy wieszał sweter na wieszaku, który musiał znaleźć w szafie albo porwać z akademika. Kiedy odwrócił się do łóżka, żeby wziąć stos dżinsów – poskładanych dżinsów – wszystkie moje ubrania były poukładane. – Porządnicki jesteś. Odsunął się od szafy i zerknął w stronę drzwi. W rękach miał parę dżinsów, o których zapomniał. Jego srebrzyste oczy powędrowały po moim ciele od czubka głowy po koniuszki palców u nóg. – Cholera. Zaczerwieniłam się po cebulki włosów. – Dziękuję, że ułożyłeś mi ubrania. – Uhm. – Upuścił dżinsy na podłogę i podszedł do mnie. Minę miał taką, że jednocześnie chciałam się cofnąć i biec do niego. Położył mi na ramionach opuszki palców, obrócił mnie i wbił wzrok w moje oczy. – Zaproponuję teraz coś dziwnego, zgoda? – Zgoda. – Chyba powinnaś chodzić tak co najmniej dwa razy dziennie, kiedy tu będę. Rano raz i wieczorem drugi. – Kącik jego warg się uniósł. Roześmiałam się. – Chcesz, żebym paradowała w ręczniku? – Paradowała. Chodziła. Siedziała. Stała. Oddychała. – Musnął mnie wargami w policzek, a ja zadrżałam. – Będę zadowolony z każdej z tych rzeczy. Odwróciłam lekko głowę i nasze wargi się złączyły. Pocałunek zaczął się niewinnie, a opuszki palców Jase’a powędrowały do mojego policzka. Przestałam ściskać ręcznik z całej siły, kiedy jego język zaczął poruszać się po linii moich warg, zmuszając je, żeby się rozchyliły. Uwielbiałam jego pocałunki, to, jak mnie smakował i właściwie językiem i wargami był w stanie powalić mnie na kolana. Zaczęłam szybciej oddychać, a on przysunął się i dzieliło nas teraz zaledwie kilka centymetrów. Pragnienie szybko rosło, byłam na niego napalona. Pożądanie opierało się na czymś głębszym niż sama fizyczność. Chciałam, żeby nic nas nie dzieliło. – Pragnę cię – jęknął mi w usta. – A ja ciebie. – Gorąca lawa popłynęła w moich żyłach. Jego dłonie błądziły po moim ciele, chwyciły za ręcznik, a on jęknął z głębi gardła. Wtuliłam się w niego. – Jestem twoja – wyszeptałam. Pocałował mnie, przeciągając język nad mój. Kiedy się odsunął, przygryzł moją wargę, a ja westchnęłam. Zamrugałam i otworzyłam oczy, i przepadłam w jego srebrzystym spojrzeniu. Jase miał rację, że powstrzymał mnie zeszłej nocy. Nie chciałam, żeby nad naszym pierwszym razem wisiały jakieś cienie. Tak jak on chciałam, żeby ten pierwszy raz był doskonały. Chciałam wspominać tę chwilę bez żalu. Ale wiedziałam, że nie da się tego idealnie zaplanować. Chodziło o to, że oboje pragnęliśmy tego samego i chociaż on chciał zrobić wszystko w najbardziej doskonały sposób, nie wiedział, że już to zrobił. Wzięłam głęboki oddech i zebrałam się na odwagę. Rozwiązałam węzeł mojego ręcznika.

Czułam się tak, jakbym wychodziła na scenę, wiedząc, że wszystkie oczy skupione są na mnie, ale tym razem było inaczej – wrażenie było potężniejsze. Bo tylko jego oczy się liczyły i w tej chwili on był całym światem. Pociągnął węzeł do końca i ręcznik opadł. – Chryste – jęknął, rozchylając usta, żeby nabrać powietrza. Byłam zupełnie naga, jeżeli nie liczyć bardzo seksownej niebieskiej szyny na kolanie, i byłam bardziej bezbronna przed nim niż przed kimkolwiek wcześniej w życiu. Nasze spojrzenia się spotkały. Nie tylko ofiarowałam mu moje ciało, ale naprawdę ofiarowałam mu serce. Jase zrobił krok w tył, opuszczając ręce. Rozpostarł i zacisnął pięści. – Wiesz, jaka jesteś piękna? Jak to na mnie działa? – Ogarnęło mnie przyjemne oszołomienie, kiedy moje ciało i serce zareagowały na jego słowa. Powoli pokręcił głową. – Nie sądzę, żebyś rozumiała, bo wtedy nie mogłabyś tak stać. Boże, Tess, w moich oczach każda część twojego ciała jest idealna. Wiele rzeczy we mnie nie było idealnych. Bez tańca straciłam filigranową figurę jakieś pięćdziesiąt cheeseburgerów temu. Biodra miałam bardziej zaokrąglone, uda nie takie szczupłe jak kiedyś. Zamiast idealnie płaskiego brzucha miałam teraz wklęsły, a piersi były większe. To akurat nic złego, ale tyłek też miałam większy. Ale w jego oczach czułam się piękniejsza niż wcześniej. Nigdy nie czułam jeszcze takiego zniecierpliwienia. Jego spojrzenie wyczyniało ze mną dziwaczne rzeczy. Byłam zarumieniona, podniecona i wiedziałam, że podejmuję słuszną decyzję. – Nigdy wcześniej… nie byłam taka odważna – powiedziałam drżącym głosem. – Ale to odpowiednia chwila dla nas. Pragnę cię, Jase. A ty mnie? – Tak. – Głos miał ochrypły. Uniósł wzrok i zatrzymał go na moich piersiach, aż zaczęły boleć i domagać się jego dotyku. – Pragnę cię. Wtedy mnie dotknął, zaciskając dłonie na moich ramionach. Pochylił głowę. Kosmyki jego miękkich, ciągle wilgotnych włosów musnęły mnie w policzki. – Jesteś pewna, że tego chcesz? – Pewniejsza niż czegokolwiek innego – wyszeptałam. Jego naga pierś unosiła się, ocierając się o moją. Eksplodowało we mnie nowe doznanie. On wydał kolejny niski, gardłowy dźwięk. – Stój tu. Nie ruszaj się. Okej? – Okej. Pocałował mnie szybko, mocno, a potem oderwał usta i poszedł do sypialni. Wrócił po paru sekundach z kilkoma małymi foliowymi pakiecikami. Uniosłam brew, a on się lekko uśmiechnął. – Jesteś przygotowany, co? – Dla ciebie chciałem być przygotowany. – Na jego twarzy pojawił się szelmowski uśmiech. Rzucił opakowania na łóżko za mną, a ja przesunęłam się, aż tyłem nóg dotknęłam materaca. – Patrzysz na mnie? – Nie mogę oderwać wzroku. Wstrzymałam oddech, kiedy na jego twarzy pojawił się uśmiech, a potem sięgnął ręką w dół i rozpiął guzik dżinsów. Dalej był zamek, a potem zsunęły się na podłogę. W sekundę zniknęły, a zaraz po nich bokserki.

Westchnęłam na jego widok, a on się zaśmiał. Był niewiarygodnie okazały. Jego ciemniejsza skóra we wszystkich odpowiednich miejscach. Jase był… cóż, był utalentowany. Bardzo. Przyciskając dwa palce do mojej brody, uniósł wzrok. – Podoba ci się ten widok? – O, tak. – Zadrżałam. – To dobrze. – Pocałował mnie, a atmosfera w pokoju zrobiła się ciężka od seksualnego napięcia. – Nie masz pojęcia, od jak dawna tego pragnąłem – wymruczał mi w usta, obejmując mnie w pasie i unosząc, aż rozpaliłam się przy nim. Następny pocałunek wzniecił ogień. – Ile też razy nie spałem w nocy i myślałem, że jesteś ze mną w ten sposób. – Tyle samo, ile ja o tym marzyłam – powiedziałam, kiedy opuszczał mnie na łóżko, tak że leżałam na środku. – Nie chcę już dłużej czekać. – Ja też nie. – Chwycił prezerwatywę, rozdarł folię i wsunął ją na siebie. Opuścił się, musnął warami moją zarumienioną twarz, a potem zjechał niżej, rozpalając ścieżkę pomiędzy piersiami, ssąc je i przygryzając, aż moje biodra zaczęły ocierać się o niego niespokojnie. Kiedy moje biodra zaczęły na niego napierać, zadrżał. Jego dłonie były wszędzie, pieściły mnie tak, jakby chciał wyryć sobie w pamięci wszystkie linie mojego ciała. Moje ciało wtapiało się w jego ciało, spragnione i spięte, a ja błądziłam dłońmi po jego torsie. Pożądanie mnie zalewało, jakby po długim deszczu woda wylała się z tamy. – Nie chcę się spieszyć. – Sięgnął pomiędzy nas, odnalazł mnie i wsunął do środka palec, rozchylając mi uda. – Chcę całować i smakować każdy fragment twojego ciała, bo na to zasługujesz, ale chyba nie mogę już dłużej czekać, skarbie. Naprawdę nie mogę. Drżał, kiedy wypowiadał te słowa. Powoli cofnął palce i utkwił we mnie wzrok. Mało się nie rozpadłam na kawałki przy tym pierwszym dotyku. – Boże, jesteś taka… – zawiesił głos, jakby nie był w stanie wymówić ani słowa więcej. Kiedy wypełniał mnie w połowie, wrażenie pełni i napierania było niewiarygodne. Uniosłam biodra i objęłam go nogami w pasie. Pokój wypełnił nasz jednoczesny jęk, kiedy on kręcił biodrami, wprowadzając go do środka, aż zanurzył się cały, do końca. Przez chwilę trwał we mnie bez ruchu, dysząc, powstrzymując się, żeby się nie ruszyć. – Wszystko w porządku? Czułam lekkie pieczenie, bo był bardzo długi, ale nic mi nie było. Było lepiej niż dobrze. – Tak. Musnął wargami moje, składając na nich słodki pocałunek i ujął mój policzek. – Nie ma nic piękniejszego niż czuć cię tak mocno wokół siebie. – Jestem tego samego zdania. – Zanurzyłam palce w jego włosach, przycisnęłam biodra do jego bioder i pozbył się wszelkich oporów. Zanurzył się we mnie, poruszając się głębiej z każdym długim, mocnym pchnięciem. Moje ciało objęło go mocno, a on ujął moje biodra w dłonie i zaczął je kołysać, ocierając o siebie. Narastająca intensywność zamieniła się w gorączkowe tempo, które otworzyło na oścież bramy rozkoszy. Czułam coraz większą błogość, kiedy poruszał się coraz szybciej, ocierając się o mnie, a jego dłonie błądziły po moim ciele, potęgując rozkosz, aż mocno tłumiony jęk, który zrodził się głęboko we mnie, zaczął się wydostawać na zewnątrz. Jase pocałował mnie mocno, a ja eksplodowałam, drżąc wokół niego. Spazmy wstrząsnęły

moim ciałem, a zaraz po mnie eksplodował on, krzycząc z rozkoszy, ukrywając głowę w zagłębieniu mojej szyi. Kiedy moim ciałem wstrząsała ostatnia fala, moje dłonie przesunęły się leniwie po jego plecach, a jego ciało nadal się kurczyło. Dopiero po paru minutach uniósł się na rękach. – Tess, kochanie… Otworzyłam oczy, spojrzałam prosto w jego piękne srebrne i poczułam, że znów zalewa mnie miłość. – To… to było cudowne. Trwaliśmy złączeni przez, jak mi się zdawało, wieczność, aż w końcu wysunął się ze mnie, szybko wstał z łóżka i wyrzucił prezerwatywę do stojącego pod ręką kosza. Kilka sekund później leżał przy mnie. Leżeliśmy tak, on na boku, ja na plecach, i patrzyliśmy na siebie przez kolejną długą chwilę, aż oddech nam się wyrównał. Na jego twarzy pojawił się figlarny uśmiech. – Wiesz, że… czułem się jak za pierwszym razem. – Wybuchnął śmiechem i schylił głowę. Pocałował mnie w ramię. – To brzmi głupio, prawda? – Nie, skąd. – Naprawdę tak się czułem. Właściwie wcale nie jestem pewny, czy mój pierwszy raz był tak przyjemny, a mnie się wtedy wydawało, że odkryłem sens życia. Roześmiałam się, odwracając się tak, żebym leżała twarzą do niego, przywierając piersią do jego torsu. Jego oczy lśniły jak żywe srebro, kiedy położył dłoń na moim nagim biodrze. Zamknęłam oczy i czekałam na pocałunek. Nie musiałam czekać długo. Przygryzł moją dolną wargę, a ja westchnęłam. – To brzmi pięknie. – Wiesz, co jeszcze brzmi pięknie? – Przysunął się bliżej, a ja poczułam go na brzuchu. Otworzyłam szeroko oczy, a w jego oczach pojawił się szelmowski błysk, kiedy jego ciało przesunęło się po moim. Delikatne włoski drażniły moją skórę, potęgując zmysłowe wrażenie wywołane tym, że nic pomiędzy nami nie było. – Znowu. – Wstrzymałam oddech. – Mówiłem ci, przy tobie zawsze jestem gotowy. – Tak, ale… Och! – Jego dłoń wsunęła się pomiędzy moje uda i chwyciła mnie w najczulszym miejscu. Na jego twarzy pojawił się zuchwały uśmiech. – A ty? Ja czułam się tak, jakby on miał przełącznik do mojego pożądania. Było to cudownie niedorzeczne. Poruszyłam biodrami, a on wsunął we mnie palec. – O czym myślisz? – Myślę, że ten twój wstrzymywany oddech znaczy: tak. – Pocałował mnie w wilgotną skroń. – Chcę cię. Znowu. – Musnął wargami mój zaczerwieniony policzek i chwycił moje wargi w namiętnym pocałunku. – Chcę cię. Głęboko. Cofnął dłoń, sięgnął za siebie, pomacał, aż znalazł w pościeli prezerwatywę. Chwilę później chwycił mnie za biodra i posadził sobie na kolanach, a sam odwrócił się na plecy. Głęboki jęk, który się z niego wydobył, wyzwolił we mnie zalew gorąca, kiedy jego koniuszek zaczął się we mnie wbijać.

– Chcę wejść tak głęboko, żebyś już nigdy nie mogła się mnie pozbyć. Chcesz tego? – Tak – wyszeptałam, spuszczając wzrok. – Spójrz na mnie. – Jego gardłowe żądanie było niebezpiecznie uwodzicielskie. Bez chwili wahania wypełniłam polecenie. Jego oczy były jak płynne srebro. – Boże, jesteś taka piękna. Wyciągnął rękę, przerzucił mi włosy za ramię, a potem musnął palcami pierś. Chwycił mnie i zaczął głaskać kciukiem stwardniałą brodawkę. – Chyba nie wytrzymam już dłużej. Chwyciłam go za ramiona, kuląc palce u stóp. Centymetr po centymetrze naprowadził mnie na siebie, aż osiągnął to, co zapowiedział. Jedno doprowadziło do drugiego i tak jak za pierwszym razem nie potrzeba było dużo czasu, żebyśmy się znaleźli tuż nad przepaścią. Nawet siedząc na nim okrakiem, nie czułam bólu kolana, byłam zbyt skupiona na napięciu wzbierającym w moim wnętrzu, kiedy kołysałam się w górę i w dół. Przywarliśmy do siebie, nasze ciała grały pierwsze skrzypce, spojone, aż oboje rozsypaliśmy się na milion kawałków, ochrypłym głosem wykrzykując swoje imiona. Jase objął mnie i przytulił mocno do swojej piersi, wtulając mnie w siebie. Wstrząsnął nim dreszcz, kiedy głaskał mnie leniwie po plecach i bawił się moimi włosami. Nie chciałam się ruszać. Odwrócił mi delikatnie głowę, a jego rozpalone usta na mojej szyi wyszeptały najpiękniejsze słowa, jakie w życiu usłyszałam: – Kocham cię.

Rozdział 24 Kocha mnie. Te wyszeptane słowa dudniły w całym moim ciele, na nowo i na nowo. Kocha mnie. To było jak spełnienie marzeń, szczęśliwe zakończenie powieściowego romansu. Chłopak, w którym podkochiwałam się od lat, którego kochałam, odwzajemniał moją miłość. I była to dobra miłość, taka, która dawała i uskrzydlała, a nie bolała i niszczyła. Taką miłość widziałam pomiędzy moim bratem i Avery. Nie miałam już powodu do zazdrości, bo miałam tę niesamowitą miłość, zakończenie jak w filmie na kanale Hallmark. Drżącymi dłońmi musnęłam go po bokach. Jego gładkie mięśnie powoli się rozluźniły, wracał mu normalny oddech. – Ja też cię kocham – wyszeptałam mu w szyję, uśmiechając się w jego wilgotną skórę. Ręce na moich plecach napięły się, a jego dłonie powędrowały do moich bioder. Uniósł mnie i delikatnie położył obok siebie. Pocałował mnie w skroń. – Zaraz wracam. Zamknęłam oczy i westchnęłam, zwinęłam się w kłębek na boku. Jase zniknął w łazience, a kiedy wrócił, zgasił światło w sypialni. Położył się obok i objął mnie. Nie odzywał się, ale mnie to nie przeszkadzało, bo powiedział już wszystko, co chciałam od niego usłyszeć. Było mi dobrze i ciepło, i zasnęłam z uśmiechem satysfakcji, jaką musiał mieć kot po zjedzeniu klatki pełnej kanarków. Ramiona Jase’a i jego ciało przy moim otulały mnie kojącym ciepłem, które na chwilę odsunęło ode mnie mrok tego weekendu. Nie wiem, jak długo spałam i nie byłam pewna, czy coś mi się śniło, ale ciepło, które czułam na plecach, znikło, i właśnie ten brak wybudził mnie z przyjemnego snu. Zamrugałam, otworzyłam oczy i mój wzrok powoli oswoił się ze światłem dnia. Bladoniebieskie promienie rozpraszały kotłujące się w sypialni cienie. Wyciągnęłam rękę, odnalazłam miejsce, w którym leżał wcześniej Jase i zorientowałam się, że jest puste. Cały czas w letargu, przewróciłam się na plecy. Jase siedział w rogu łóżka, podpierając się łokciami o kolana. Głowę wspierał na dłoniach, a nagie plecy miał pochylone. Zmartwienie odpędziło resztki senności. Usiadłam. – Coś się stało? Uniósł gwałtownie głowę, jakbym wyrwała go z rozmyślań. W słabym świetle jego oczy wydawały się ciemne i pochmurne. – Nie, tylko… o czymś zapomniałem. Lekko zdezorientowana, patrzyłam, jak wstaje i podnosi dżinsy z podłogi. Wciągnął je, zapiął, zostawiając rozpięty guzik, i odwrócił się do mnie. – Muszę lecieć do bractwa. Zostawiłem tam parę rzeczy, które są mi potrzebne na zajęcia. – Dobrze. – Zmarszczyłam brwi. – Możemy wyjechać wcześniej, jeżeli chcesz i wpaść tam po drodze, żebyś nie musiał… – Nie trzeba. – Pochylił się szybko, musnął mnie wargami w policzek i cofnął się. – Zamknę drzwi na klucz, żebyś nie musiała wstawać. Masz jeszcze parę godzin snu. Wpadnę po ciebie

około wpół do dziewiątej. – Dobrze. – Skinęłam głową i nagle poczułam, że zrobiło mi się strasznie zimno w środku. Jase poszedł do drzwi, odwrócił się, stanął i spojrzał na mnie. Prawie nie widziałam jego twarzy. – Tess… Oddech uwiązł mi w gardle. Wydawało mi się, że spuścił głowę i usłyszałam, że bierze głęboki oddech. – Dziękuję ci za tę noc. Dziękuję ci za tę noc? Odjęło mi mowę i zanim zdążyłam otworzyć usta, usłyszałam, że drzwi się otwierają i zamykają. On mi dziękował? Chyba nie było w tym nic złego, ale miałam wrażenie, że to trochę dziwne, skoro parę godzin temu powiedział mi, że mnie kocha. Ścisnęło mnie w żołądku, a potem żołądek podszedł mi do gardła. Minuty wlokły się jak godziny, kiedy siedziałam tak w łóżku, aż bladoniebieskie światło zalało podłogę, wyganiając pozostałości nocy. Wszystko w porządku, mówiłam sobie. Nie muszę się niczego doszukiwać w tym jego niespodziewanym wyjściu. Powiedział, że musi zabrać coś na zajęcia, to wszystko. Ale wychodząc, nie powiedział mi, że mnie kocha. Zacisnęłam mocno powieki, rozpaczliwie próbując ignorować uczucie pustki, które zaczęło rodzić się w moich piersiach, szybko wypełniając się niepewnością i wątpliwościami. Wszystko było w porządku po tym, co połączyło nas wczorajszej nocy. Nie mogłam sobie pozwolić na inne myśli, bo… Pokręciłam gwałtownie głową i poczułam ostry ból w karku. Wszystko na pewno było w porządku. Jase był milczący, kiedy kilka godzin później przyjechał po mnie na zajęcia. Ja też. Nie zasnęłam już i zanim wsiadłam do jeepa, zdążyłam wprowadzić się w stan prawdziwego niepokoju. Wysadził mnie przed Whitehall i wydaje mi się, że może powiedzieliśmy do siebie pięć słów. Coś było nie tak. Ale niepokój o to, co się działo z Jase’em zszedł na drugi plan, kiedy weszłam do Whitehall. Ludzie się na mnie gapili. Nie dlatego, że szłam o kulach. Grupki dwu- trzyosobowe zaczepiały się nawzajem. Niektórzy szeptali, inni nie. – To ona ją znalazła. To samo zdanie usłyszałam jakieś cztery razy, zanim zdążyłam dojść na wykład z historii godzinę później. Calla zmarszczyła czoło na mój widok. – Wyglądasz tragicznie. – Dzięki – mruknęłam. Wsunęła sobie za ucho kosmyk jasnych włosów i mocniej zmarszczyła czoło. – Przepraszam. To było wredne powitanie. Wszystko w porządku? Nie. Nie było w porządku. Z wielu cholernych powodów. – Wszyscy się na mnie gapią.

Rozejrzała się po sali. Kilku studentów z przodu oglądało się przez ramię od chwili, kiedy usiadłam. – Nikt na ciebie nie patrzy. Posłałam jej kpiące spojrzenie, a ona się skrzywiła. – Dzięki, że próbujesz mnie pocieszać, ale wszyscy się na mnie gapią z jakąś chorobliwą fascynacją. Zmrużyła oczy i spojrzała na chłopaków z przodu. Obaj szybko się odwrócili. – Nie zwracaj na nich uwagi – poradziła. – Przestaną się gapić. Albo ty przestań się tym przejmować. Wierz mi, coś o tym wiem. Skinęłam głową i cały wysiłek włożyłam w to, żeby ignorować ciekawskie spojrzenia kolegów i koleżanek. Można by myśleć, że nie ma nic fascynującego w tym, co przeżyłam, a jednak zawsze byli ludzie, którzy gapili się, kiedy znaleźli się w miejscu wypadku. – Jak się dzisiaj miewa boski Jase? – spytała, kiedy wychodziłyśmy z historii, poruszając kolejny temat, w który nie chciałam się zagłębiać. – Nie wiem – przyznałam, poprawiając uchwyt na kulach. Miałam ochotę rzucić to cholerstwo pod nadjeżdżający samochód. – Dzisiaj był trochę humorzasty i milczący. Przewróciła oczami. – Takie typowe dla facetów. Nam zarzucają PSM, a oni mają większe wahania nastrojów niż kobieta w ciąży. Doszłyśmy do przystanku, z którego autobus miał nas zawieźć do zachodniej części kampusu. Spojrzałam na zatłoczony chodnik. Nikt nie zwracał na nas uwagi i pewnie nie powinnam nic mówić, ale komuś musiałam to powiedzieć. – Ale wczoraj w nocy uprawialiśmy seks – powiedziałam cicho. Jej usta ułożyły się w nieme O. – To był nasz pierwszy raz – dodałam, czując rumieniec na policzkach. – I zanim zapytasz, owszem, było cudownie. Było wprost niesamowicie, ale rano się obudziłam, a on już siedział na łóżku. Wyszedł wcześnie, powiedział, że musi zabrać coś z domu, a kiedy spotkaliśmy się później, prawie się do mnie nie odzywał. – Okej – podsumowała. – Pokłóciliście się o coś? – Nie. Nic z tych rzeczy. – Może naprawdę musiał iść po coś do domu i był zwyczajnie zmęczony? A może po prostu jest nie w humorze – stwierdziła po paru chwilach. – Tak czy siak, spytaj, czy nic mu nie jest. Lepiej tak, niż żebyś tu stała i się tym stresowała. Dość masz innych zmartwień. Miała rację, ale widać było, że jej słowa nie przekonały nawet jej samej. Mnie jeszcze bardziej ścisnęło w żołądku. Musiałam go spytać. I zamierzałam zrobić to przy najbliższej sposobności. Spytam go, czy wszystko w porządku, a on mi powie, że tak, a mnie się zrobi głupio, że robiłam z niczego wielkie halo. Jase nie był w lepszym nastroju, kiedy przyjechał na muzykę. Przywitał się z Callą, uśmiechnął się do mnie, a potem spojrzał wprost przed siebie, jakby był pochłonięty tym, o czym mówił wykładowca. Co było wielką bzdurą, bo nie podejrzewałam, że choć jedna osoba z sali cokolwiek z tego rozumie.

I ten jego uśmiech, taki spięty, którego nie było widać w stalowych oczach. Uśmiech był zupełnie nie taki. Udawany. Przypominał mi uśmiech doktora Morgana. Przypominał mi policjantów, którzy odprawiali mnie z komendy. Dłonie miałam spocone do tego stopnia, że długopis ślizgał mi się w palcach. W ciągu całego wykładu zapisałam może dwie, trzy linijki. Pożegnałam się z Callą i pokuśtykałam o kulach do miejsca, gdzie Jase zaparkował. Wziął ode mnie torbę, jak zwykle, i postawił ją na podłodze, przy nogach, żeby łatwo było mi ją chwycić. Nie zauważyłam znajomego różowego pudełka. Zagryzając dolną wargę, patrzyłam, jak obchodzi jeepa od przodu. Spod szarej czapki, naciągniętej mocno na czoło, wystawały mu tylko końcówki włosów. Wsiadł, zamknął za sobą drzwi. Na widok jego zaciśniętych zębów zrobiło mi się niedobrze. Poczułam, że mam sucho w ustach, kiedy cofał i wyjechał na główną drogę prowadzącą do wschodniej części kampusu. Byłam niespokojna i niepewna i czekałam całą wieczność, aż znajdzie miejsce pod Byrd Center. Zebrałam się na odwagę, żeby się odezwać. Splotłam mocno dłonie i przełknęłam ślinę. – Wszystko w porządku? Jase zgasił silnik i wyciągnął kluczyki ze stacyjki. Oparł się, uniósł swobodną dłoń i wygładził czapkę. Robiłam się coraz bardziej spięta, kiedy mijały sekundy w pełnej napięcia ciszy. – Nie – powiedział w końcu tak cichym głosem, że wydawało mi się, że źle go usłyszałam. – Wszystko nie jest w porządku. Otworzyłam usta, ale to, co miałam powiedzieć, zamarło mi na końcu języka, kiedy na mnie spojrzał. Oj, będzie źle. Bardzo źle. Podniosłam się, cała sztywna. – Nie wiem, jak to powiedzieć. – Zacisnął wargi, a ja poczułam pieczenie w gardle. – Przepraszam. – Za co przepraszasz? – zachrypiałam. Bo chyba nie mógł mnie przepraszać za to, co się między nami wydarzyło. Mowy nie ma. Odwrócił wzrok i przechylił głowę na bok. – To po prostu za dużo. Zamrugałam powoli, bo poczułam się tak, jakby umknęła mi pierwsza połowa rozmowy. – To znaczy? – Po prostu – oznajmił dobitnie, unosząc ręce. – Za dużo tego wszystkiego, między nami. Paznokcie zostawiały mi w dłoniach małe rowki, tak mocno zaciskałam dłonie. – Nie… nie rozumiem. – Te słowa zabrzmiały słabo i żałośnie nawet w moich uszach, a krew odpłynęła mi z twarzy. – O co chodzi? – To za dużo. – Zamknął oczy, a jego twarz była pełna napięcia. – Za dużo, za szybko. – Co takiego? Chodzi o nas? Wszystko dzieje się za szybko? – Myślał tak z powodu seksu? Wydawało mi się to nieprawdopodobne u osoby o jego reputacji. Rozumiałam, że chce, żeby wszystko było jak należy, ale zeszłej nocy właśnie było jak należy. – Możemy zwolnić, jeżeli uważasz, że powinniśmy… – Nie mogę – przerwał mi, otwierając oczy. – To jest zbyt poważne, myślałem, że jestem na to gotowy, ale nie jestem. Myślał, że nie jest gotowy? Do cholery, co go powstrzymuje? Wiedziałam o Jacku i zdawałam sobie sprawę z tego, jaki to będzie miało wpływ na przyszłość z… Wtedy mnie

olśniło, przy kolejnym oddechu. Nie chodziło o Jacka ani o nas. Chodziło o matkę Jacka. – To przez nią, zgadza się? Jesteś… – Nie będę o niej rozmawiał – warknął, a mnie coś pękło w piersiach, tworząc głęboką bruzdę, która się rozciągała, dzieląc mnie na pół. – Nie chcę się poważnie angażować. Jack jest za mały, a ja muszę się skupić na studiach, znaleźć pracę i odzyskać Jacka. – I nie widzisz w tym mnie? Jego pochmurne oczy na chwilę spojrzały w moje. – Nie. Nie mogę. Bo nie jestem w stanie przejść… – Zacisnął zęby i szybko pokręcił głową. – Przykro mi. Chcę, żebyś wiedziała, że nie chciałem cię zranić. To ostatnia rzecz, jakiej chciałem. Musisz w to uwierzyć. Pierś uniosła mi się gwałtownie i poczułam się tak, jakby włożył mi rękę do środka i wyrwał płuca, drąc je na małe kawałki. Pieczenie w piersiach stawało się coraz mocniejsze, zalewało mi oczy. Próbowałam się uspokoić, ale ten ból był potworny i prawdziwy. – Wiem, że cię zraniłem i jest mi z tego powodu cholernie przykro. – Zerknął na mnie przelotnie i zesztywniał. Bruzda stawała się coraz większa. – Dalej będę cię podwoził do szkoły i zawoził na zajęcia – zapewnił pospiesznie, kiedy na niego patrzyłam. – Tym nie musisz się martwić. Cofnęłam się, wcisnęłam się w drzwi, kiedy w końcu dotarło do mnie to, co mówił. Siedzenie, podłoga… wymykały się spode mnie. Zamrugałam, żeby powstrzymać piekące, gorące łzy. – Chcę się tylko upewnić, czy dobrze zrozumiałam. Nie chcesz być moim chłopakiem, chcesz być moim kierowcą? Brwi Jase’a złączyły się. – Chcę być twoim przyjacielem, Tess. Nie kierowcą. Wzięłam płytki oddech i skupiłam wzrok na przedniej części samochodu. Myśli mi wirowały, żołądek coraz bardziej podchodził mi do gardła. Czułam gęsią skórkę. – Przykro mi… – Przestań to powtarzać! – Łza spłynęła mi po policzku, a ja otarłam ją energicznie. – Przestań przepraszać, bo tylko pogarszasz sprawę. Nic nie powiedział, skinął tylko głową. Drżącymi dłońmi chwyciłam torbę. Ogłuszona, podniosłam ją i sięgnęłam do drzwi. Nie próbował mnie zatrzymać, kiedy wysiadałam niezdarnie, ale wyglądał tak, jakby zaraz miał wysiąść i podać mi kule. – Nie – powiedziałam szorstko. – Nie potrzebuję twojej pomocy. Zamarł i płatki nosa mu zadrżały. – Ale ja chcę ci pomóc, Tess. Chcę, żebyśmy byli… – Przyjaciółmi? – Stłumiłam śmiech. – Mówisz poważnie? Minę miał zupełnie poważną. To tylko pogarszało sprawę i pokazywało, jak płytkie były jego uczucia, – Nie możemy być przyjaciółmi. Nie mogę się z tobą przyjaźnić, bo cię kocham, a ty mnie zraniłeś. Skrzywił się, a ja wcale nie poczułam satysfakcji z tego powodu. Wyciągnęłam kule i lekko się przy tym zachwiałam, potknęłam i upuściłam torbę. – Tess! – Otworzył drzwi. – Cholera, pomogę ci.

Zaklęłam pod nosem przez łzy, podniosłam torbę i przerzuciłam ją sobie przez ramię. Jase stanął przede mną, trzymając moje kule. Wyrwałam mu je, roztrzęsiona. – Szkoda, że nie doszedłeś do wniosku, że to dla ciebie zbyt wiele, zanim się kochaliśmy. Odskoczył, rozchylając wargi. Odwróciłam się od niego i nie oglądając się za siebie, zaczęłam oddalać się od jeepa. Nie w stronę Den, bo nie mogłabym spojrzeć w twarz Camowi i Avery. Uderzając kulami o chodnik, spojrzałam na ławkę pod Knutti. Musiałam wziąć się w garść, uspokoić się. Gdybym rozkleiła się publicznie, poczułabym się jeszcze bardziej upokorzona. O Boże, Cam się wścieknie. Może nawet… Gumka lewej kuli pękła, a ja o mały włos nie wylądowałam na chodniku. Sfrustrowana, targana tysiącem innych emocji, przeniosłam cały ciężar ciała na nogi, wzięłam kule i wrzuciłam je do stojącego nieopodal kosza na śmieci. Wystawały jak nogi, parę mijających mnie osób posłało mi dziwne spojrzenia, kiedy kulejąc, przechodziłam prze ulicę do pustej ławki. Kolano bolało mnie piekielnie, gdy siadałam, ale nie przejmowałam się, bo ten ból był niczym w porównaniu z bólem, który czułam w środku. Wbiłam łokcie w uda, oparłam głowę na dłoniach i z całej siły zacisnęłam powieki, czując przypływ oślepiających łez. Co się stało? Jase zachowywał się wzorowo w ciągu tego weekendu, a zeszła noc… zeszła noc była najbardziej niezwykłym przeżyciem. Nie pieprzyliśmy się. My się kochaliśmy. To był idealny, właściwy moment, ale… O Boże, czy ja byłam taką idiotką, żeby to zainicjować? Żeby słowa wypowiedziane w chwili namiętności potraktować jak poważne wyznanie? Nigdy nie czułam się bardziej dziecinnie i głupio niż w tej chwili. Za dwa miesiące miałam skończyć dziewiętnaście lat, ale nagle poczułam się za młoda i za stara jednocześnie. Zimy podmuch wiatru zamiótł chodnik i rozwiał mi włosy. Zadrżałam, ale prawie nie poczułam listopadowego chłodu. Zacisnęłam palce we włosach. Łzy zmoczyły mi rzęsy, ręce mi drżały. Nie wiem, jak długo tak siedziałam, ale straciłam panowanie nad sobą. Nie było mowy, żebym w takim stanie poszła na popołudniowe zajęcia. Wyjęłam komórkę i wysłałam wiadomość do Calli, prosząc ją, żeby po mnie przyszła i odprowadziła do akademika. Odpisała, że już idzie, a ja napisałam jej, gdzie jestem i wrzuciłam telefon z powrotem do torby. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powoli powietrze, załzawionym wzrokiem błądząc po trawniku. Zesztywniałam, kiedy zobaczyłam Erika pod niskim, nagim drzewem. Patrzył prosto na mnie. Dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie, kiedy odsunął się od drzewa i długimi krokami pokonał dzielącą nas odległość. Był ostatnią osobą, z którą chciałam mieć do czynienia, zwłaszcza biorąc pod uwagę moje podejrzenia. Kiedy podszedł bliżej, zauważyłam, że wygląda równie kiepsko jak ja, ale z zupełnie innych powodów. Włosy, zwykle starannie ułożone, dzisiaj miał rozczochrane, twarz bladą. – Powiedziałaś policji, że byłem z Debbie, zanim… zanim umarła. Zamrugałam kilka razy, oparłam się i próbowałam uporządkować myśli na tyle, żeby podjąć rozmowę, której tak bardzo chciałam uniknąć. – Powiedziałam im o różowej apaszce i… – Nie było mnie tam. Zerwała ze mną, jak zapewne wiesz i z czego na pewno strasznie się cieszyłaś. – Zgiął się w pasie i jego twarz znalazła się tuż przed moją. Tak blisko, że widziałam

cienkie zmarszczki wokół jego oczu. – I powiedziałaś im, że ją biłem. Wiesz, że to nieprawda. Niedowierzanie odebrało mi mowę. Co za brednie, wiedziałam, że to prawda! – Więc jeżeli wiesz, co dla ciebie dobre, to trzymaj jęzor za zębami.

Rozdział 25 Co

za dupek! – Calla ściskała pudełko lodów, które znalazłyśmy w lodówce. – Pieprzyć facetów. Poważnie. Pieprzyć ich i to porządnie. Podpuchniętymi oczami i zamazanym wzrokiem obserwowałam, jak spaceruje po pokoju. Wielu rzeczy o Jasie Calla nie wiedziała i nie miałam zamiaru jej powiedzieć, bo szanowałam jego prywatność. Zranił mnie strasznie, ale nie miałam zamiaru na lewo i prawo rozpowiadać, że ma syna i że prawdopodobnie nadal jest bardzo zakochany w matce dziecka. Bo chyba o to tak naprawdę chodziło? Nie był gotowy na nic poważnego, a ja tak niewiele wiedziałam o tej dziewczynie – gdzie mieszka, czy nadal jest gdzieś w pobliżu, jak długo nie są ze sobą. Świadomość, że jego serce z dużym prawdopodobieństwem należy do kogoś innego, sprawiała, że czułam się jeszcze bardziej głupio. Już pierwszy raz, kiedy nie chciał o niej nic powiedzieć, powinien być dla mnie wystarczającym ostrzeżeniem, a jednak zignorowałam ten sygnał. – Tak, pieprzyć ich – wyszeptałam. Stanęła przede mną i wyciągnęła pudełko z lodami. – Jeszcze? Pokręciłam głową i przycisnęłam poduszkę do pełnego brzucha. Westchnęła i opadła na kanapę obok mnie. – Tak mi przykro, Teresa. To ostatnia rzecz, jakiej ci w tej chwili potrzeba: kolano, Debbie i ten palant, Erik. – Pewnie mogło być gorzej – mruknęłam, myśląc o tym, że chyba już nigdy nie będę w stanie zasnąć w tym łóżku. Wiedziałam, że pozostał w nim jego zapach i nie potrafiłabym tego znieść. W akademiku spać już nie mogłam, w łóżku też nie i wyglądało na to, że przyjdzie mi się zaprzyjaźnić z kanapą. – Nie ma co, masz taki tydzień, że ja dziękuję. – Calla uniosła jasne brwi. To była prawda, ale Debbie miała gorzej. Ja przynajmniej żyłam. Zamknęłam oczy i potarłam bolące czoło. – Chyba już nigdy nie będę uprawiać seksu. – Witaj w klubie – westchnęła ciężko. – Ja sobie odpuściłam chłopaków. – Zupełnie? – Zerknęłam na nią. – Tak. – Skinęła głową. – Życie jest łatwiejsze. – Wolisz dziewczyny? – Chciałabym – roześmiała się. – Po prostu jestem zdania, że seks tylko komplikuje sprawy, nic więcej. To znaczy, owszem, gadam o seksownych facetach i robię tysiące aluzji, do tego stopnia, że niektórzy mogą pomyśleć, że coś jest ze mną nie tak, ale nigdy nie uprawiałam seksu. – Co takiego? – Uniosłam brwi. – Jesteś dziewicą? – A to takie szokujące? – roześmiała się. – Chyba nie jestem jedyną dwudziestojednolatką, która nie uprawiała jeszcze seksu? – Nie, nie jesteś – powiedziałam natychmiast.

Wyprostowała się i przełożyła pudełko z lodami do drugiej ręki. – Poza tym, spójrz na mnie, Teresa. Nie wyglądam jak ty czy Avery. Nie jestem szczupła, przypominam raczej Jokera. – Wskazała bliznę na twarzy. – Po pierwsze, wcale nie jesteś gruba. – Szczęka mi opadła. Uniosła brwi, a ja przewróciłam oczami. – I nie wyglądasz jak Joker, ty wariatko. Jesteś naprawdę ładna. – To była prawda. Calla, mimo blizny, była naprawdę ładna. – Nie mogę uwierzyć w to, co powiedziałaś. – Wystarczy o mnie, o moim braku seksu i tak dalej. – Wzruszyła ramionami i wstała. – Powtórzyłaś mi wszystko, co powiedział ci Erik? Zmiana tematu zupełnie mnie zaskoczyła. – Tak, właściwie wszystko. – Pójdziesz na policję? – Nie zrobił nic, co mogłabym zgłosić. – Pokręciłam głową. – To, co powiedział, właściwie nie było groźbą. Powiedział coś, co pewnie powiedziałby każdy, gdyby ktoś skierował na niego podejrzenia. – Tak, ale nie podoba mi się to, co ci powiedział. – Mnie też nie. – Znów potarłam dłońmi twarz. Calla wyszła do kuchni i wyrzuciła lody do śmieci. Wróciła i skuliła się przy mnie na kanapie, z pilotem w ręce. – Pooglądajmy telewizję. Ona na pewno jest świetnym lekiem. Może i zła telewizja była w stanie uleczyć wiele rzeczy, ale wiedziałam, że nie poradzi sobie z tym, co we mnie siedzi. Nie bardzo wiedziałam, co mogłoby mi pomóc. Oddałam moje ciało i serce Jase’owi, a on mi je zwrócił. Do końca tygodnia parę spraw się wyjaśniło. Jeżeli policja podejrzewała, że Erik jest winny czegoś więcej niż tylko tego, że jest beznadziejnym człowiekiem, nie wyjawiała tego. Widziałam, że kręci się po kampusie i nie wygląda na kogoś, komu po piętach depcze policja ani kto lada moment może zostać aresztowany za morderstwo. Być może moje podejrzenia były zupełnie nieuzasadnione, ale starałam się za wszelką cenę unikać Erika, nawet jeżeli oznaczało to, że musiałam niepotrzebnie przejść na drugą stronę albo zawrócić i iść w przeciwnym kierunku. Nawet jeżeli tym razem nie zrobił Debbie krzywdy, dość jej wyrządził w przeszłości. Kolejną rzeczą było to, że nie było mowy o tym, żeby utrzymać w tajemnicy przed Camem i Avery fakt, że Jase i ja nie jesteśmy razem. W piątek, kiedy żadne z nas po raz trzeci nie pokazało się w Den na obiedzie, zaczęli coś podejrzewać. Cam zaskoczył mnie, wpadając do domu po parę rzeczy. Siedziałam na kanapie i oglądałam maraton Tańczących Mam, na stole leżała otwarta torebka cheetos i dwie puste puszki po napoju, które dotrzymywały mi towarzystwa. Usiadł przy mnie i wsunął sobie ręce pomiędzy kolana. – I…? Westchnęłam głośno. – Taaak – przeciągnął słowo. – Co, do diabła, jest z tobą i Jase’em? Nie przychodzicie do

Den. Na początku myślałem, że chcecie trochę prywatności, co, nawiasem mówiąc, lekko mnie irytowało, ale od niedzieli rano nie widziałem tu jeepa Jase’a. Zastanawiając się, czy podjąć temat czy zbyć Cama, naciągnęłam sobie pod brodę pled, który kilka lat temu zrobiła dla Cama babcia. – Nie jesteśmy razem – powiedziałam, jakbym oderwała od skóry plaster. Potem roześmiałam się ponuro. – Te parę wspólnych dni trudno nawet nazwać związkiem. Jestem prawie pewna, że małżeństwa Brittany Spears i Kim Kardashian trwały dłużej niż nasz związek. Wydawało mi się, że ta uwaga jest dość zabawna, ale Cam miał taką minę, jakby ktoś umarł na naszych oczach. – Wiedziałem. Ten su… – Naprawdę, nie chcę teraz tego słuchać. – Odwróciłam się do niego i chyba zobaczył na mojej twarzy coś, co kazało mu się zamknąć. – To, co się stało między nami, nie powinno mieć wpływu na waszą przyjaźń. – Niby jakim cudem? – Przechylił głowę na bok. – Spójrz na siebie. – Rozejrzał się po pokoju i jego wzrok padł na torbę chipsów i puszki po napojach. Spojrzał wymownie na telewizor akurat w chwili, kiedy jakaś dziewczynka się rozpłakała. – Jesteś moją siostrą i widać, że siedzisz tu ze złamanym sercem. Wiedziałem, że tak się to wszystko skończy i on też musiał o tym wiedzieć. – Skąd wiedziałeś, Cam? Otworzył usta, ale je zamknął. – Wiem… wiem o Jacku – uśmiechnęłam się niewyraźnie. – Wszystko. – Powiedział ci o wszystkim? – Na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie. – Tak. – Skinęłam głową. – Powiedział mi. Stąd wiedziałeś, że wszystko spieprzy? Dlatego, że ma dziecko, czy dlatego, że jest ciągle zakochany w matce Jacka? – Tę ostatnią część wyrzuciłam z siebie bez zastanowienia. Nie miałam stuprocentowej pewności, że nadal jest w niej zakochany, ale tak mi się wydawało. Kiedy oczy Cama otworzyły się jeszcze szerzej, zaczęłam się obawiać, że trafiłam w samo sedno. – Powiedział ci o Kari? – Ma na imię Kari? – spytałam. Cam wpatrywał się we mnie przez chwilę, a potem odwrócił wzrok. Minęło kilka sekund. – Więc nie powiedział ci o niej? Domyślałem się, że o Jacku ci powiedział, ale o niej nie? – Nie. – Przełknęłam ślinę i opuściłam pled o centymetr. – Kiedy powiedział mi o Jacku, nie chciał o niej rozmawiać, a kiedy… kiedy powiedział, że nie możemy być razem, wyjaśnił, że nie jest gotowy na coś poważnego. – Fragment o seksie sobie odpuściłam, bo Cam był przeświadczony, że nasz związek nie doszedł do tego etapu. Gdyby wiedział, że Jase zerwał ze mną dzień po tym wszystkim, na ciosie w szczękę by się nie skończyło. – Spytałam, czy chodzi o nią, ale nadal nie chciał o niej rozmawiać. On chyba… chyba… ciągle jest w niej zakochany. Cam przeczesał dłonią włosy, stawiając kilka kosmyków. – Cholera, Teresa, nie wiem, co powiedzieć. Czułam, że w żołądku tworzy mi się kula lodu. – Owszem, wiesz, ale nie chcesz tego powiedzieć. Wiesz o niej, a on jest w niej cały czas zakochany, zgadza się? To dlatego nie chciałeś, żebyśmy byli razem. Ona jest…

– Była – poprawił cicho. – Miała na imię Kari i jestem pewny, że Jase ją kochał. Kochał ją tak, jak szesnasto- czy siedemnastolatek kocha swoją dziewczynę. Mój umysł zwrócił uwagę na czas przeszły. Nie na to, że słowo kocham padło w czasie przeszłym, ale że Cam mówił o niej w czasie przeszłym. – Czemu mówisz: była, Cam? Westchnął ciężko. – Nigdy nikomu nie pisnąłem o tym słowem, Teresa. Nie wiem, czy Jase w ogóle jest świadomy tego, że mi o niej powiedział. Któregoś wieczoru byliśmy pijani i on się rozgadał, wiesz, kiedy miałem areszt domowy. Nigdy więcej o niej nie wspomniał. Opowiadał mi o Jacku, ale nie o niej. Kula lodu zaczęła się powiększać z innego powodu. – Cam… – Ona nie żyje. Zginęła niedługo po urodzeniu Jacka, w wypadku samochodowym. Zakryłam usta dłonią i wpatrywałam się w brata. – O mój Boże… – Niewiele wiem o jej rodzicach, ale chyba byli podobni do rodziców Avery… Bardzo dbali, żeby zachować pozory, i tak dalej. Odniosłem wrażenie, że odesłali ją z domu, kiedy zaszła w ciążę i chcieli oddać Jacka, ale interweniowali rodzice Jase’a. Wiem, że byli ze sobą, odkąd mieli po trzynaście lat czy coś koło tego. I wiem, że jemu bardzo na niej zależało i na tyle, na ile go znam, mogę powiedzieć, że nigdy żadnej innej dziewczyny nie traktował poważnie. Poczułam ból w piersiach, kiedy wszystko zaczęło mieć sens. Dziewczyna… Matka Jacka nie żyła… Nie przeszło mi to przez myśl. Wcale. Ale wiele wyjaśniało. Jasny gwint. Czy było coś gorszego od złamanego serca? Owszem, serce złamane z powodu czyjejś śmierci. – Nie mogę uwierzyć, że Jase powiedział ci o Jacku. Prawdę zna tylko jego rodzina, a jej rodzina chyba już tu nie mieszka – wyjaśnił. – Kiedy do mnie dotarło, że ci powiedział, wycofałem się, bo wiedziałem, że ma poważne zamiary, skoro ci to wyjawił. W każdym razie taką miałem nadzieję, ale… – Ale on jeszcze się z niej nie otrząsnął, prawda? – powiedziałam. Współczułam Jase’owi, bo nie mogłam sobie nawet wyobrazić, jak czuje się człowiek, kiedy utraci kogoś tak nieodwołalnie. – To dlatego. Dlatego, mój Boże… – Nie wiem, Teresa. Nie jestem pewny, czy dalej jest w niej zakochany. To znaczy, na pewno w jakiś sposób, ale wydaje mi się… Boże, zabije mnie za to, ale wydaje mi się, że raczej boi się, że kogoś pokocha, a potem straci. – Naprawdę? – W moim głosie pobrzmiewało powątpiewanie. – Spójrz na to w ten sposób. Nie miał normalnej sytuacji. Byli młodzi, ona zaszła w ciążę. Rodzice ją odesłali, potem wkroczyli jego rodzice i adoptowali dziecko. Więc oboje: Jase i Kari, widywali Jacka później i wiedzieli, że to ich syn, ale nie wiedział o tym nikt inny. To była ich tajemnica i kto wie, jakie mieli plany na przyszłość? Pamiętałam, co powiedział Jase, że na początku nie chciał Jacka, ale później to się zmieniło. I mogło się zmienić jeszcze za życia Kari. – A potem ona umiera, zupełnie niespodziewanie i młodo. Takie sytuacje, zebrane do kupy, muszą namieszać w życiu. Więc nie sądzę, że jest w niej dalej zakochany. Wydaje mi się, że się boi pokochać kogoś innego.

– To musiałoby oznaczać, że mnie kocha, a nie sądzę, żeby tak było. Uśmiechnął się lekko. – Ryzykował, że mnie wkurzy, żeby z tobą być i powiedział ci o Jacku. Powiem ci coś, Teresa. On musi mieć… – Nieważne – ucięłam, bo nie chciałam słuchać, że całkiem możliwe, że Jase mnie kocha. Nakładłabym sobie do głowy bajek, a w sercu zrodziłaby się nadzieja. To, co powiedział mi Jase po seksie, było niczym więcej niż skutkiem orgazmu. – Nie mogę konkurować z Kari. Nikt nie może. – Teresa… – Nie chcę, żebyś z nim o tym rozmawiał – nalegałam. – Mówię poważnie, Cam. Wiem, że masz ochotę rozwalić mu łeb, ale proszę, odpuść, bo… Bo naprawdę było mi go żal. Kiedy wiedziałam o Kari, wszystko wyglądało inaczej. Nie znaczyło to, że nie byłam na niego zła, bo mnie zranił, ale on musiał znieść o wiele gorsze zranienie. – Bo to nie ma znaczenia, a ze mną wszystko w porządku. – Nie bardzo widać, żeby było w porządku. – Uniósł brew. – Dzięki. – Wbiłam wzrok w pled wielkości namiotu. – Nie to chciałem powiedzieć. – Poklepał mnie po zdrowym kolanie. – Po prostu martwię się o ciebie. Sporo przeszłaś. – Nic mi nie jest, ale musisz obiecać, że nic mu nie powiesz. Zapomnij o tym. Proszę, Cam. – Okej – westchnął. – Nic nie powiem. Miałaś wtedy rację, że to nie moja sprawa, ale nie mogłem patrzeć na to, jak się martwisz i nie… – Rozumiem – powiedziałam, uśmiechając się lekko. – Nie możesz zawsze wszystkiego za mnie załatwiać, wiesz? – Kto tak powiedział? – roześmiał się. Pokręciłam głową i się oparłam. Było mi trochę łatwiej, kiedy widziałam, co może powstrzymywać Jase’a, ale serce bolało mnie nadal. Ta historia w pewnym sensie zrobiła się jeszcze smutniejsza. Cam wstał, słysząc pukanie do drzwi. – To pewnie Avery. Masz ochotę na kobiece pogaduchy? – Pogaduchy? – Nieważne – skrzywił się. – Wpuścić ją? – Pewnie. – Zawsze lepiej mieć towarzystwo, niż siedzieć samej i się nad sobą użalać. Avery chyba wiedziała, co się dzieje, bo sprytnie rozmawiała ze mną o wszystkim i o niczym, zganiając mnie z kanapy i pomagając doprowadzić mieszkanie do porządku. Panował w nim straszny bałagan, któremu po części nie byłam winna. Cam odkurzał chyba przy okazji inauguracji ostatniego prezydenta. – Podobno we wtorek jest pogrzeb Debbie – powiedziała, związując kasztanowe włosy w niestaranną kitkę. – Wszystko w porządku? Skinęłam głową i wyrzuciłam do kosza ściereczkę, której używałam do ścierania kurzy z nocnego stolika. – Calla mnie podwiezie i odbierze. Nie chodzi na pogrzeby. – Ja też nie. – Pochyliła się i podniosła torebkę, leżącą na dnie szafy. – Cam chyba też się nie

wybiera, ale jeżeli będziesz chciała, na pewno z tobą pójdzie. Wiedziałam o tym, ale nie chciałam go zmuszać do udziału w pogrzebie, na który nie miał zamiaru iść. Avery stanęła nagle jak wryta, kiedy otworzyła torbę. Zauważyłam przez ramię, że jest pełna butów, do których rozpakowania się jeszcze nie zabrałam, co z kolei przypomniało mi o tym, że w akademiku jest jeszcze mnóstwo rzeczy, które muszę zabrać. Pokuśtykałam do niej, ciekawa, na co patrzy. – Co tam? Bez słowa sięgnęła do środka i wyjęła parę moich starych baletek. – Nie zatrzymałam sobie swoich. Na ich widok ścisnęło mnie w sercu. Odwróciłam się i usiadłam na łóżku. – Mamy prawie ten sam rozmiar. Stopę pewnie też podobną. Możesz je sobie wziąć, jeżeli chcesz. – A ty nie będziesz chciała ich zachować na pamiątkę? – Nie wiem. – Wzruszyłam ramionami. – Możesz je pożyczyć. Co ty na to? Spojrzała na satynowe baletki i westchnęła cicho. Miała tęskną minę, a we mnie wzbierała ciekawość. – Dlaczego już nie tańczysz, Avery? Uniosła wzrok i się zaczerwieniła. – To długa historia, która w tej chwili nie ma większego znaczenia. Nieważne. Teraz pewnie nie byłabym w stanie nawet unieść nogi, nie mówiąc już o prostym podskoku. – Na pewno dałabyś radę – powiedziałam, nie wypytując jej więcej. Zbyła mnie śmiechem, ale oczy jej rozbłysły od czegoś bliskiego podnieceniu, jakby miała ochotę spróbować. – Pewnie naciągnęłabym sobie mięsień. – Na pewno nie. – Kolano zaczęło mi sztywnieć, więc wyprostowałam je. – Spróbuj. Baletki zwisały jej z palców. – Będę wyglądała jak idiotka. – Przecież jestem tu tylko ja, a nawet nie wzięłam dzisiaj prysznica. Poza tym kuleję, więc raczej nie musisz się przejmować tym, żeby zrobić na mnie wrażenie. Zawahała się, aż w końcu przeszła przez pokój i położyła baletki na łóżku obok mnie. – Jak mnie wyśmiejesz, to się rozpłaczę. – Nie będę się śmiać! – uśmiechnęłam się tylko. – Dalej, zrób to. Avery cofnęła się, rozejrzała po pokoju, oceniając przestrzeń i zrzuciła buty. Wzięła głęboki oddech i wysunęła nogę. Zamknęła oczy, oparła o wewnętrzną część uda stopę w skarpetce i obróciła się raz, drugi raz, z wdziękiem wysuwając nogę. Mimo dywanu, dżinsów i wieloletniej przerwy w treningach widać było, że ma wrodzony talent, którego pozazdrościłaby jej każda tancerka wyuczona w szkole tanecznej. Kiedy skończyła, zaklaskałam. – Idealnie! Zarumieniła się, poprawiając sobie koszulę. – Nie. Moja noga… – O mój Boże, nie tańczyłaś od lat, a obrót wyszedł ci lepiej niż większości ludzi, którzy tańczą bez przerwy. – Chwyciłam baletki. – Musisz wrócić na scenę. Choćby tylko ze mną do

centrum kultury i sztuki. Tylko raz. – Nie wiem… – Musisz! – Pomachałam baletkami, a jej wzrok podążył za nimi, jakbym wymachiwała jej przed oczami jakimś świecidełkiem. Nie wiem, skąd wiedziałam, ale czułam, że ponowne wciągnięcie ją w taniec ma duże znaczenie. – Musisz. Żebym ja mogła przeżywać to dzięki tobie. Chociaż raz przed wiosennym semestrem. Proszę. Avery wzięła głęboki oddech i spojrzała na mnie. – A co z tego będę miała? – Co tylko chcesz! – Więc chcę dwóch rzeczy. – Zacisnęła wargi. – Żebyś pomogła mi wybrać gwiazdkowy prezent dla Cama, bo ja jestem w tym beznadziejna. Zachichotałam. – Nie ma sprawy, załatwione. A druga rzecz? – Żebyś zaopiekowała się w ten weekend Michelangelem i Raphaelem. – Żółwiami? Uśmiechnęła się i skinęła głową. – Kupujemy to jedno duże akwarium, więc wiesz, mogą… Nie wiem, poodgryzać sobie głowy, a Cam chciał pójść do kina, ale boję się, że one się pozagryzają. – Więc chcesz, żebym została ochroniarzem żółwi? Mam je rozdzielać, gdyby skoczyły sobie do gardeł? – Właśnie. – Avery zachichotała. – Okej – roześmiałam się. – Załatwione. – Pomachałam baletkami. Chwyciła je. – Och, i jestem prawie pewna, że Michelangelo jest dziewczyną, więc postaraj się je powstrzymać, gdyby wyglądało, że się do siebie dobierają. Cam i ja nie jesteśmy gotowi, żeby zostać rodzicami gromady żółwików. – O Boże… – jęknęłam i położyłam się na plecach.

Rozdział 26 Słońce było już na niebie, świeciło mocno, ale nie pokonało chłodu w dzień pogrzebu Debbie. Calla, tak jak obiecała, przywiozła mnie przed rozpoczęciem nabożeństwa, a kiedy uroczystość na cmentarzu się skończy, miałam napisać jej wiadomość. W zeszłym tygodniu zawiozła mnie na zajęcia, ale Cam zaczął przyjeżdżać po mnie w tym tygodniu i nie przyjmował do wiadomości odmowy. Musiałam kupić sobie samochód. Stojąc nad grobem, łatwiej mi było, kiedy skupiałam się na głupich, przyziemnych rzeczach. Nigdy nie potrafiłam się odnaleźć na pogrzebach. Kiedy zmarł dziadek, byłam za bardzo przejęta, żeby podejść do trumny. Wiele się nie zmieniło. Trumna nie była otwarta, ale usiadłam na tyłach pełnego kościoła na cmentarzu. Kolano bolało mnie od spaceru do miejsca pochówku, ale wiedziałam, że ból się nie liczy. Czułam, że muszę tu być dla Debbie i gdybym nie przyszła, żałowałabym. Rodzice Debbie wyglądali na oszołomionych, przytulali się do siebie i tulili młodszego chłopca, który wyglądał, jakby rozpoczął liceum. Nie mogłam sobie wyobrazić, przez co przechodzą i co sobie myślą. Po ich prawej stronie stał Erik Dobbs, otoczony przez chłopaków, którzy wyglądali na członków jego bractwa. Nie wiedziałam, czy jest wśród nich Jase, bo tłum studentów w pogniecionych garniturach był zbyt gęsty. Nietrudno było odróżnić studentów od członków rodziny. My byliśmy ubrani w coś – cokolwiek – czarnego. Ja wyjęłam rano z szafy legginsy i granatową wełnianą sukienkę. Nie był to może strój, który najlepiej nadawał się na pogrzeb, ale nic innego nie miałam pod ręką. Kiedy nabożeństwo przy grobie zbliżało się do końca, z zaskoczeniem stwierdziłam, że mam wilgotne rzęsy. Tak dobrze się trzymałam, twarz miałam względnie suchą przez całą uroczystość, nawet kiedy zagrali tę pieśń, którą zawsze grają w smutnych chwilach. Pośpiesznie wytarłam policzki zimnymi dłońmi i się odwróciłam. Czyjaś dłoń zacisnęła się na moim ramieniu i odwróciła mnie. Mało nie oparłam ciężaru na chorej nodze, ale w ostatniej chwili się poprawiłam. Z sercem łomoczącym z zaskoczenia podniosłam głowę. Przede mną stał Erik, który wbijał we mnie ciemne oczy. – Co ty tu robisz? Strząsnęłam jego rękę z mojego ramienia, a przynajmniej spróbowałam to zrobić. Jego dłoń zacisnęła się mocniej na sekundę, a potem mnie wypuścił, ale się nie cofnął. – Nigdy więcej mnie nie dotykaj – powiedziałam cicho. – Nie powinno cię tu być. – Przez jego twarz przemknęło coś ponurego i odrażającego. – Ona leży martwa w tej trumnie przez ciebie. – Słucham? – Odsunęłam się od niego z otwartą buzią. – Nie żyje, bo nakładłaś jej głupot do głowy. – Mówił coraz głośniej, przyciągając uwagę stojących niedaleko nas ludzi. – Gdybyś pilnowała swojego nosa i nie wtrącała się w nie swoje sprawy, ona by żyła. Krew odpłynęła mi z twarzy, kiedy na niego patrzyłam. Zwariował? Ścisnęło mnie w żołądku,

kiedy się zorientowałam, że patrzy na nas więcej ludzi, studentów. – Ja się w nic nie wtrącałam i dobrze o tym wiesz. – To twoja wina. – Erik pokręcił głową. – Ej, chłopie – odezwał się jeden z jego kolegów, wychodząc do przodu. – Chyba powinniśmy cię odwieźć do domu. – To raczej ona powinna stąd iść – prychnął. – Akurat jej nie powinno… Erik został odwrócony ode mnie w ten sam sposób, w jaki wcześniej odwrócił mnie. Nie miałam pojęcia, skąd wziął się Jase, ale nagle stał obok, zaciskając dłoń na ramieniu Erika, z twarzą kilka centymetrów od jego twarzy. – Wiem, że dużo ci chodzi po głowie – powiedział Jase po cichu i niebezpiecznie spokojnie. – Ale sugeruję, żebyś w tej chwili się od niej odsunął, zanim powiesz coś, czego będziesz żałował. – Otworzył usta, ale Jase pokręcił głową. – Odejdź, bracie. Przez sekundę myślałam, że Erik go nie posłucha, ale skinął głową. Strząsnął dłoń Jase’a, odwrócił się, nie patrząc na mnie i przecisnął się przez tłum współbraci. Z tego, co widziałam, żaden z nich za nim nie poszedł. Patrzyli na niego, zdegustowani jego zachowaniem. Jase chwycił mnie za łokieć i pochylił głowę do mojej. – Gdzie masz kule? – spytał kategorycznie. Posłałam mu rozwścieczone spojrzenie, które zignorował. – Wprawdzie to nie twoja sprawa, ale wyrzuciłam je do śmieci. Wpatrywał się we mnie. – Wyrzuciłaś je do śmieci? – Tak. – Z lekkim opóźnieniem zaczęła ze mnie uchodzić złość po tym, co usłyszałam od Erika. Na nieszczęście Jase’a, pod ręką miałam akurat jego. – I niepotrzebnie się wtrąciłeś. Miałam wszystko pod kontrolą. – Dokładnie tak to wyglądało. – Ruszył i trzymając mnie mocno za rękę, nie zostawił mi wyboru. – Odwiozę cię do domu. – Calla mnie odwiezie. – Napisz do niej, że ja cię zawiozę. – Nie zareagowałam, więc spojrzał na mnie. Jego oczy miały głęboki kolor burzowej szarości. – Proszę, nie kłóć się ze mną, Tess. Chcę cię tylko odwieźć do domu. Zgoda? Chcę mieć spokojną głowę, że nie stoisz gdzieś sama, czekając na Callę. Miałam ochotę zaprzeć się piętami, ale wiedziałam, że głupio się zachowuję. Wcale nie chciałam sterczeć na zimnie, czekając na Callę, kiedy Erik kręcił się gdzieś w pobliżu, gotowy dalej oskarżać mnie o coś, z czym nie miałam nic wspólnego. – Dobrze – powiedziałam w końcu i wyjęłam komórkę. – Ale nie musisz mnie trzymać za rękę. – A jeżeli chcę? – W jego oczach pojawił się błysk. Przystanęłam, zmuszając go, żeby się zatrzymał. Nasze spojrzenia się spotkały. – Nie masz prawa mnie dotykać, Jase. – Przepraszam. – Natychmiast cofnął rękę. Idąc do jeepa, wysłałam krótką wiadomość do Calli, żeby dać jej znać, że ma mnie kto podwieźć. Kiedy wsiedliśmy do samochodu, Jase znów spytał o kule. – Co? – Szarpnęłam pas z całej siły i zapięłam go. – Nie potrzebuję ich na zawsze.

– Lekarz powiedział… – Miałam ich używać przez kilka dni czy tydzień, tydzień w zależności od tego, na ile się nimi podpieram. Nie mogłam znieść myśli, że on był tam ze mną tego dnia – że był przy mnie tylko po to, żeby kilka dni później złamać mi serce, i nie liczyły się powody, które mogły stać za jego zachowaniem. – Nie potrzebuję ich. – Kulałaś przez całą drogę do grobu i do auta. – Spojrzał na mnie, mrużąc oczy. – Śledziłeś mnie? – Tak. – Powędrował wzrokiem do mojej twarzy, a potem skierował go prosto przed siebie. – Prawie przez cały czas miałem cię na oku. Chyba tego nie zauważyłaś. – Nie widziałam cię. – Nie wiedziałam, co o tym myśleć. – Stałem z tyłu, przy drzwiach. Wymknąłem się, zanim ludzie zaczęli wychodzić – wyjaśnił. – Erik ci coś zrobił? Dosyć szybko cię odwrócił. Pokręciłam głową, ale zorientowałam się, że na mnie nie patrzy. – Nie. – Mogłem podejść szybciej, więc przepraszam cię za to. – W końcu uruchomił silnik, a z kratek wentylacyjnych buchnęło zimne powietrze. Żadne z nas się nie odzywało, kiedy jechaliśmy czterdziestką piątką do Shepherdstown. – Musi trzymać się od ciebie z daleka. Dopilnuję tego. Hej, nie mam zamiaru go bić ani robić innych głupot, jasne? Trzeba go tylko pohamować, żeby nie robił więcej takich rzeczy. – Energicznie odwrócił głowę w moją stronę. – Pierwszy raz cię zaczepił? – Czemu? – spytałam. – Co cię to w ogóle obchodzi, Jase, co on do mnie mówi? Posłał w moją stronę kolejne ostre jak brzytwa spojrzenie. – Głupie pytanie. – Nie, nie jest głupie. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Jesteśmy ludźmi, którzy byli niewiele więcej niż przyjaciółmi przez bardzo krótki czas i których połączył seks. – Serce skręciło mi się od moich własnych słów. – To wszystko. – Tak o nas myślisz? – Jase zacisnął dłonie na kierownicy. – A nie tego chciałeś? Nie odpowiedział od razu, ale kiedy to zrobił, wypowiedział to słowo powoli i głośno, żeby mieć pewność, że zrozumiałam. – Nie. – Nie? – Wstrzymałam oddech. – Nie tego chcę. Boże, Tess, absolutnie nie tego. – Oparł lewą rękę na oknie kierowcy i przycisnął policzek do pięści. – Ale ja po prostu… Mówiłem ci wcześniej, że nie będziesz chciała ze mną być. Poczułam płomień w piersi i w gardle, kiedy patrzyłam na jego profil. – Wiem – wyszeptałam, mając nadzieję, że nie wścieknie się za bardzo na Cama. – Wiem o Kari. Zamknął usta tak szybko i mocno, że nie zdziwiłabym się, gdyby połamał sobie zęby trzonowe. – Nie muszę pytać, skąd wiesz.

– Proszę, nie wściekaj się na niego. Myślał, że już wiem, bo wiedziałam o Jacku. Nie możesz się na niego złościć. – Nie złoszczę się – westchnął ciężko. – Więc znasz całą tę nędzną historię. – Ja… Wcale nie pomyślałam, że jest nędzna. – Zagryzłam wargę. Wiedziałam, że Jase powiedział, że na początku nie chciał Jacka i teraz jego poczucie winy było jeszcze bardziej zrozumiałe, bo co by było, gdyby Kari zechciała jednak odzyskać dziecko? – Jest smutna. – Oj, widocznie mu wszystkiego nie powiedziałem. – Zaśmiał się. – Kiedy Kari zaszła w ciążę, nie było mnie przy niej, kiedy mówiła rodzicom. A powinienem być. Wiedziałem, że nie będą dla niej pobłażliwi, a kiedy powiedzieli, że odeślą ją do dziadków do Wirginii Zachodniej, poczułem w pewnym sensie ulgę, bo myślałem, że skoro jej nie będzie, nie będę musiał myśleć o tym, że jest w ciąży. – Roześmiał się znowu, ale był to bardzo smutny śmiech. – Nigdy jej nie wspierałem. Wiesz, byłem dzieciakiem, ale mimo wszystko… – Ile miałeś lat? Szesnaście? Skinął głową. – Kiedy do akcji wkroczyli moi rodzice i adoptowali Jacka, Kari wróciła, żeby porozmawiać z całą naszą trójką na temat przyszłości. Nieźle mnie wystraszyła. Pokłóciliśmy się. Odjechała i zginęła. Koniec opowieści. O mój Boże… – Chyba się nie obwiniasz? Proszę, powiedz, że nie. – Obwiniałem się przez długi czas, ale wiem, że to nie ja spowodowałem wypadek. Posprzeczaliśmy się, zanim wyjechała, a wiesz, jak to jest, kiedy okazuje się, że to była twoja ostatnia rozmowa z tą osobą, wolałbyś, żeby nie było w niej takich bzdur. – Przykro mi – wyszeptałam. – Wiem, że to niewiele zmienia, ale mi przykro. Jase nie odezwał się już przez całą drogę do mieszkania. – Nie byłem nawet na jej grobie. – Ani razu? Pokręcił głową. – Po prostu… Nie wiem. Żyłem dalej, ale… – Nie żyłeś dalej, Jase. Skoro nie byłeś w stanie pójść na jej grób, to znaczy, że się z tego nie otrząsnąłeś. Zatrzymaliśmy się na miejscu na samym środku parkingu. Jase zgasił silnik i spojrzał na mnie. Jego wzrok powędrował do moich warg i miałam wrażenie, że nie jest w stanie go od nich oderwać. Zacisnął dłoń na kierownicy. – Ciągle ją kochasz? – wyszeptałam. Nie odpowiadał przez długą chwilę. – Zawsze będę kochał Kari. Była cudowną osobą. Nie wiem, co by z nami było, gdyby żyła, ale zawsze będzie dla mnie ważna. – Pierś unosiła mu się powoli. Wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć coś więcej, ale zmienił zdanie. Przypomniałam sobie, co powiedział Cam o tym, że Jase się boi. Może naprawdę chodziło właśnie o to. Może naprawdę mnie kochał, ale to nie wystarczało. Niektóre rany jątrzyły się z powodu milczenia, aż w końcu były za głębokie. Nie byłam w stanie zrobić nic, żeby zmienić jego i jego spojrzenie na związki. Sam musiał to w sobie odnaleźć i musiał tego chcieć. Miałam nadzieję, że tak się stanie. Nie tylko ze względu na mnie, bo chociaż miałam w sercu świeżą

ranę, którą zostawił, wiedziałam, że jest dobrym facetem. Musiał tylko uporządkować swoje życie. Kiedy przyglądałam się, jak zastanawia się, co powiedzieć, zachowałam się chyba najbardziej dojrzale w całym moim prawie dziewiętnastoletnim życiu. Ta dojrzałość zasługiwała na medal albo chociaż na pudełko ciastek, bo sama strasznie cierpiałam z jego powodu. Pochyliłam się i przycisnęłam usta do jego chłodnego policzka. Jase wziął głęboki oddech i odwrócił się do mnie, a ja się cofnęłam. – Przykro mi z powodu wszystkiego, przez co musiałeś przejść… Ja… ciągle cię kocham, więc mam nadzieję, że pewnego dnia będziesz mógł zacząć nowe życie, bo na to zasługujesz, Jase Winstead.

Rozdział 27 Mieszkanie u Cama powinno było ułatwić mi życie. I pod wieloma względami ułatwiało. Dzięki temu, że tu mieszkałam, łatwiej mi było unikać roztrząsania przyczyn śmierci Debbie, nie musiałam też mieszkać gdzieś, gdzie umierałabym ze strachu. Łatwiej mi było trzymać się z daleka od walniętego Erika. Do kampusu jeździłam z Avery albo z moim bratem, a ponieważ kolano rzadko bolało mnie tak mocno jak na początku, spacer z muzyki do wschodniej części kampusu nie był już takim wyzwaniem. Nie chodziłam już na obiady z Camem i ze wszystkimi. Nie wiedziałam, czy Jase z nimi jada. Wątpiłam, bo byłam pewna, że mój brat odsunął się od swojego przyjaciela, kiedy się dowiedział, że nie jesteśmy już razem. Ale nie mogłam się z tym zmierzyć i udawać, że wszystko jest w porządku, gdyby jednak okazało się, że tam jest, więc trzymałam się z daleka od Den. I tak było mi ciężko, kiedy widziałam go trzy razy w tygodniu na muzyce i od czasu do czasu na terenie kampusu. Nigdy się do mnie nie odezwał. Nigdy nie podszedł i nie spytał, jak się trzymam po pogrzebie. Głupie i bezcelowe było pozwalanie, żeby ten ból trwał i się rozlewał. Kari była duchem. Należała do przeszłości, ale Jase ją kiedyś kochał. Sprowadzili na ten świat dziecko i nieważne, duch, nie duch, nie mogłam otrząsnąć się z bólu. Ale nie chodziło tylko o Jase’a. Chyba w końcu do mnie dotarło, że moje marzenie o tym, żeby zostać zawodową tancerką, naprawdę było nierealne i że moją przyszłością były te studia, a to oznaczało, że powinnam poważnie zabrać się do nauki i nadrobić zaległości, co bardzo mnie stresowało. Nim nadeszła pora egzaminów końcowych, byłam wyczerpana jak nadgorliwy honorowy dawca krwi. Pod oczami miałam ciemne cienie. Czasami podpuchnięte, bo późno w nocy, kiedy się obudziłam, i nie było koło mnie nic oprócz przeraźliwej ciszy, z oczu płynęły mi łzy. Czułam się zawstydzona tym, że Cam i Avery wiedzieli, że płakałam. Wyglądałam tragicznie, ale nie dało się tego ukryć. Na Święto Dziękczynienia Cam i Avery wybierali się do naszych rodziców, a ja pojechałam z nimi, żeby stąd uciec. Wyjazd dobrze mi zrobił, a mama ugościła nas tonami smakołyków – pierwszą szarlotką w tym sezonie, dwiema roladami dyniowymi i świeżym chlebem. Cam wyglądał tak, jakby wygrał los na loterii, a ja spoglądałam na mój nieustannie rosnący tyłek i wzdychałam. Ale kiedy nadeszła pora powrotu do Shepherdstown, laba się skończyła. Nie chciałam wracać, bo miałam wrażenie, że czeka tam na mnie tylko smutek. Tuż przed wyjazdem weszłam na górę do mojej sypialni i wzięłam kilka swetrów, których nie zabrałam ze sobą w sierpniu. Zapatrzyłam się we wszystkie trofea stojące na półkach, na medale wiszące na ścianach, na błyszczące korony, które dostałam na turniejach. Brałam do ręki po kolei prawie każdą nagrodę i próbowałam sobie przypomnieć, jak się czułam, kiedy wyczytywano mnie po nazwisku do zajęcia pierwszego miejsca albo po nagrodę za najładniejszy kostium, ale miałam wrażenie, że nie mogę przywołać tamtych emocji, że nie mam do nich dostępu. – W porządku?

Odstawiłam puchar na miejsce i odwróciłam się, słysząc głos mamy. Skinęłam głową i grzbietem dłoni otarłam łzy z policzka. Nawet nie wiem, kiedy zaczęłam płakać. Na ustach mamy pojawił się smutny, pełen współczucia uśmiech. Weszła do pokoju. Jasnoniebieskie oczy lśniły jej tak, że jeszcze bardziej zachciało mi się płakać. Dotknęła moich policzków, otarła kilka łez. – To minie, kochanie. Zobaczysz. – Ale co? – wymamrotałam. Oczywiście, wiedziała o Debbie i powiedziałam jej o Jasie, wszystko. Postanowiłyśmy zachować to w tajemnicy przed tatą, na wypadek gdyby Jase zdecydował się kiedyś przyjechać z Camem. Było to mało prawdopodobne, ale gdyby tata wiedział, że jego mała księżniczka ma złamane serce, pewnie zabrałby Jase’a na polowanie, podczas którego doszłoby do „wypadku”. – Wszystko, zobaczysz, będzie lepiej. Wiem, że teraz ciężko ci w to uwierzyć – powiedziała. – Ale w końcu znajdziesz jakąś inną pasję, znajdziesz kogoś, kto będzie cię kochał tak, jak na to zasługujesz. – Jase zasługuje na to, żeby mnie kochać, to nie jest zły chłopak. – Pociągnęłam nosem. – Przynajmniej tak mi się wydawało. Mama wzięła mnie w ramiona. Pachniała dynią i przyprawami, a mnie jeszcze trudniej było wyjechać. Chciałam znów być tą małą dziewczynką, tą, która nie musi użerać się z problemami, które serwuje życie. – Ten młody człowiek ma sporo na głowie. – Ścisnęła mnie za rękę tak, jak uwielbiałam. – Przypomina mi chłopaka, którego poznałam na medycynie. Przez parę lat związany był z dziewczyną, która zmarła nagle w czasie wakacji. Chyba coś z sercem. – Mama cofnęła się i chwyciła moje zimne dłonie. – Ale kiedy to było? Parę dziesiątek lat temu? Widuję go od czasu do czasu. Nie ożenił się i chyba nigdy nie był z nikim dłużej związany. A Jase… cóż, ma z tą dziewczyną dziecko. Jeszcze trudniej nam to wszystko zrozumieć. Wcale nie było mi lżej po tym, co powiedziała. Nawet jeżeli Jase mnie nie chciał, ja chciałam, żeby rozpoczął nowe życie, żeby znów znalazł miłość i żeby miał kogoś, z kim będzie dzielił codzienność. Nie chciałam, żeby było z nim tak, jak z przyjacielem mamy, który przeżył wiele lat w samotności, zadowalając się jedynie przelotnymi znajomościami i nie pozwalając nikomu się do siebie zbliżyć. Jase zasługiwał na coś lepszego, bo był dobrym facetem, który tylko… trochę się pogubił, tak że nie mogłam tego pojąć. Zmusiłam się, żeby położyć się spać wcześnie w niedzielę, kiedy wróciliśmy, ale było tak, jak każdej nocy ostatnimi czasy. Przesypiałam tylko kilka godzin, a potem zaczynałam śnić. Czasami śniła mi się Debbie, wisząca w pokoju. Bywały noce, kiedy znów byłam na pogrzebie i Erik nie krzyczał na mnie, ale wpychał mnie do otwartego grobu. Innym razem śnił mi się Jase. Śniło mi się, że mnie kocha i mówi mi, że zawsze przy mnie będzie. Te sny nie były złe, dopóki się nie obudziłam i nie dotarło do mnie, że to tylko sen. Czasami śniło mi się też, że utknęliśmy w dziwnym domu, że go wołam, ale on mnie nie słyszy, wychodzi, a ja nie mogę go dogonić. Każdego ranka budziłam się z uczuciem, że nie spałam wcale i ostatnie zajęcia w semestrze pamiętam jak przez mgłę, ale udało mi się bez trudu zdać większość egzaminów. Miałam mnóstwo wolnego czasu, więc sporo się uczyłam, kiedy byłam sama w mieszkaniu. I jadłam. Ale

dzięki nauce byłam doskonale przygotowana, z czego się bardzo cieszyłam, bo to była moja przyszłość. Może nie ta wymarzona, ale ta, z którą musiałam się pogodzić. Poza tym uczenie nie było takie złe. Wiedziałam, że będzie mi się podobało. Dlatego egzaminy końcowe były dla mnie bardzo ważne. Byłam cała spięta, kiedy Calla i ja weszłyśmy na muzykę i zajęłyśmy miejsca. Policzki miała zaróżowione od zimna, przez co blizna bardziej rzucała się w oczy. Roztarła dłonie i skuliła się na krześle. – Nie wytrzymuję tego zimna – powiedziała, drżąc. – Po studiach wyprowadzam się na Florydę. – Parę miesięcy temu twierdziłaś, że nie możesz znieść upałów. – Wyjęłam długopis, gotowa do zajęć. Skupiona. – Powinnaś chyba znaleźć sobie miejsce, w którym przez cały rok panuje taka sama umiarkowana temperatura. – Świetny pomysł. – Wydęła wargi. – Pozostaje tylko znaleźć takie miejsce. A ty? Do końca studiów było tak daleko, że nawet się nad tym nie zastanawiałam. Wzruszyłam ramionami, – Pewnie zostanę gdzieś tutaj. Westchnęła, wyciągnęła rękę i pociągnęła mnie za bluzę. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że trzeci dzień mam na sobie tę samą bluzę Old Navy. Zaraz. Czy ja w ogóle wzięłam dzisiaj prysznic? Chyba nie. Ale umyłam włosy, a potem związałam je w niestaranną kitkę. Nieźle. – Wpadniesz do mnie wieczorem? – spytała, jak przez ostatnie dwa tygodnie. – Zamówimy sobie coś niezdrowego do zjedzenia, podjadę do Sheetz. Wiesz, jak uwielbiam ich chipsy. Chciałam odmówić, ale się powstrzymałam. Musiałam się trochę rozerwać. Przynajmniej przez kilka godzin. – Dobrze, ale przyjedziesz po mnie? Jest za zimno, żeby chodzić wieczorami. – Jasne! – Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, zapierający dech w piersiach. – Hej! Kupię piwo, bo nie ma to jak demoralizowanie nieletnich. Albo wezmę kilka tych kolorowych drinków dla dziewczyn. Cholera, tak cię upiję, że nie… – przerwała i zagryzła wargi. – Że mnie wykorzystasz? – zażartowałam, ale ona się nie roześmiała. Westchnęłam. Nagle poczułam na sobie czyjś wzrok i się odwróciłam. Powietrze zastygło mi w płucach. Na końcu przejścia stał Jase, w bluzie i znoszonych dżinsach. Na głowie miał tę cholerną szarą czapkę, którą tak lubiłam. Miałam ochotę zedrzeć mu ją z głowy i zrobić coś szalonego, na przykład wsunąć ją sobie pod poduszkę. Skrzywiłam się mimowolnie. Całe szczęście, że nie wprowadzałam w czyn wariackich myśli, które przychodziły mi do głowy. Strasznie trudno znosiłam jego widok za każdym razem, kiedy go widziałam. Ciężko było mi jeszcze wtedy, zanim byliśmy ze sobą, ale o wiele gorzej było teraz, kiedy widziałam, jak to jest być w jego ramionach, czuć jego skórę przy mojej i znać jego pocałunki. Jeszcze trudniej było zapomnieć o jego dobroci, humorze i opiekuńczości, patrząc na tego Jase’a, tego samego, który rzucił mnie po pierwszym pocałunku. Rozumiałam, że spoczywa na nim bagaż, ale nie chciałam przed tym uciekać. Pomogłabym mu, kiedy poukładałabym sobie to wszystko w głowie. Kochałabym go mimo wszystko. Długopis wyślizgnął mi się z palców i spadł na kolana. W piersiach poczułam pieczenie, kiedy przestąpił z nogi na nogę. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie przychodziło mi do

głowy, co mógłby mieć do powiedzenia, skoro unikał mnie jak osoby z ciężkim liszajem. – Tess – odezwał się. Całe moje ciało zesztywniało na dźwięk jego niskiego głosu. Zamknęłam oczy. Słyszeć, jak wymawia moje imię… Zmusiłam łzy, które napłynęły mi do oczu, żeby wyschły i dopiero wtedy podniosłam powieki. Cierpiałam, bo ten chłopak… ten chłopak złamał mi serce. Calla zesztywniała, a ja wiedziałam, że za parę sekund obije mu tyłek. On też musiał to wyczuć, bo jego oczy koloru chmury burzowej spojrzały na nią, a potem znowu na mnie. Cokolwiek chciał powiedzieć, przepadło, i nigdy nie miałam się tego dowiedzieć. Kiwnął szybko głową, odwrócił się na pięcie i przeszedł kilka rzędów niżej, żeby usiąść. Utkwiłam wzrok w jego głowie i patrzyłam, jak końcówki jego włosów skręcają się pod czapką. – Zapomnij o nim – poradziła Calla. Ale nie mogłam. Nie mogłam tak po prostu o nim zapomnieć. – Mówię poważnie, Teresa. Zasługujesz na faceta, który nie będzie od ciebie uciekał i ignorował cię tygodniami. – Wiem – wyszeptałam, wpatrując się w tył jego głowy, od razu przypominając sobie jego włosy przelatujące mi przez palce. – Ale to wcale nie takie proste. Calla się nie odezwała, bo to, co powiedziałam, było prawdą. Z ciężkim sercem i bólem w piersiach miałam ochotę rzucić się na ziemię i ukryć pod krzesłami. Skupiłam się jednak na egzaminie z muzyki i postanowiłam, że nie obleję go z powodu Jase’a. I nie wyleję przez niego już ani jednej łzy. Po ostatnim egzaminie poszłam do Westwoods. Ponieważ nie zamierzałam samotnie spędzić ferii zimowych w mieszkaniu Cama jak zupełny nieudacznik – zamiast tego wybierałam się do domu, do mamusi i tatusia, jak zupełny nieudacznik – musiałam zabrać kilka rzeczy z akademika, bo przez następny semestr zamierzałam mieszkać u Cama. Chociaż powiedział, że nie ma problemu i mogę tam mieszkać, chciałam znaleźć pracę i dokładać się do czynszu. Praca pomogłaby mi też zająć myśli. Koniec tańca, śmierć Deb, Erik, a teraz Jase… Musiałam mieć coś, na czym mogłabym się skupić do czasu, kiedy mój umysł i serce będą w stanie rozpocząć nowe życie. A nie zanosiło się na to w najbliższej przyszłości. Zimny wiatr owiewał mi policzki, a w powietrzu unosił się zapach śniegu, kiedy szłam przez trawnik prowadzący do akademika. Kolano lekko mnie bolało, kiedy znalazłam się w holu. Większość studentów zdążyła już rozjechać się do domów, więc główny hol był dość pusty, z wyjątkiem paru osób siedzących na kanapach. Wygrzebałam z plecaka kartę i czekając na windę, starałam się zignorować napięcie między łopatkami. Nie byłam w tym pokoju od tamtej potwornej nocy. Nie chciałam tam wchodzić, ale musiałam zabrać rzeczy, a Cam miał podjechać za godzinę samochodem, żeby je stąd wywieźć. Poza tym musiałam zacząć się zachowywać jak dorosła. Pokój nie miał w sobie nic złego, nie wierzyłam, że w nim straszy. Spodziewałam się złych wibracji, ale na pewno byłam w stanie wytrzymać tych parę minut, które będą potrzebne, żeby zebrać pozostałe rzeczy.

Odważniejsza po tej przemowie do samej siebie weszłam do windy i wjechałam na moje piętro. Kiedy wyszłam na korytarz, zabrzęczał mi telefon, informując, że dostałam wiadomość. Przekonana, że to Calla albo Cam, wyjęłam telefon z kieszeni torby i mało się nie potknęłam. „Przyjeżdżam pomóc z Camem. Muszę z tobą porozmawiać”. To była cała wiadomość od Jase’a, ale serce mi łomotało i ściskało mnie w żołądku, jakby SMS mówił o wiele więcej. Jakby było w nim napisane: Jestem skończonym idiotą, popełniłem cholerny błąd i kocham cię od dawna. Ale tego wiadomość nie mówiła, tylko tyle, że przyjeżdża z Camem. A to musiało oznaczać, że dostał od mojego brata pozwolenie, a to z kolei musiało oznaczać, że musiał powiedzieć coś, co skłoniło mojego brata, żeby się zgodził. A musiało to być trudne, biorąc pod uwagę, że byłam w rozsypce, w dużej mierze przez niego. Stanęłam przed drzwiami pokoju z sercem bijącym tak, że mało nie wyskoczyło mi z piersi z podniecenia. Nie doszukuj się w tym niczego, powiedziałam sobie. To, że przyjeżdża pomóc i chce porozmawiać, jeszcze nic nie znaczy. Nie powinnam być tak podniecona. Desperację czuć było ode mnie na odległość. Miałam ochotę powiedzieć mu: nie, ale przez resztę wieczoru okładałabym się po twarzy. Rzeczywiście powinniśmy porozmawiać… I chciałam z nim porozmawiać. Ręka mi zadrżała, kiedy w odpowiedzi wysyłałam zupełnie spokojne i pozbawione entuzjazmu: „OK”. Odpowiedź przyszła prawie natychmiast. Serce mi podskoczyło. „Do zobaczenia”. Wypuściłam powietrze. Nawet nie wiedziałam, że wstrzymywałam oddech. Telefon schowałam z powrotem do torebki. W obecności Cama będzie to na pewno dziwna rozmowa, ale nie mogłam zaprzeczyć, że rozpierała mnie radość, mimo tej wstrętnej rzeczy zwanej zdrowym rozsądkiem. Wsunęłam kartę i odpędziłam myśli o nadchodzącej wizycie Jase’a, kiedy otwierałam drzwi do pokoju i weszłam do środka, pozwalając, żeby drzwi się za mną zatrzasnęły. Przeszukałam wzrokiem pokój. Z pozoru nic się nie zmieniło. Jedna poduszka leżała na kanapie, druga na podłodze, pod ławą. W powietrzu unosił się lekki zapach stęchlizny, pozostałość po wilgotnym lecie. Drzwi do pokoju współlokatorek – do Steph – były najprawdopodobniej zamknięte na klucz. Pomogła mi w dniu śmierci Debbie, ale potem już jej nie widziałam i chyba nie chciałam też o niej myśleć, bo wtedy przypominało mi się, że kiedyś sypiała z Jase’em. Przez co zaczynałam się zastanawiać, czy nie robią tego teraz. Ścisnęło mnie w żołądku na tę myśl i zaklęłam pod nosem. Byłam swoim najgorszym wrogiem. Rzuciłam torbę na kanapę, znów przesunęłam kartę i otworzyłam drzwi. Zamrugałam, biorąc przerażony oddech. Serce zaczęło mi łomotać. W pierwszej chwili pomyślałam, że przez brak snu i stres nabawiłam się halucynacji. Nie wierzyłam własnym oczom. Zamrugałam znowu, ale nic się nie zmieniło. Na łóżku Debbie siedział Erik.

Rozdział 28 Poczułam mrowienie między łopatkami i dreszcz biegnący w dół kręgosłupa. Erik tu był. Co tu robi? Trzymał coś na kolanach – sweter. Zaczynałam rozumieć. Był to jeden ze swetrów Debbie. Stylowo ułożonych włosów i ubrania nie było. Erik był zaniedbany i pomarszczony. Pod oczami miał sińce. Wokół ust pojawiły mu się zmarszczki jak drobne pęknięcia na marmurze. Zarośnięte policzki mówiły, że od wielu dni nie miał w ręce maszynki. Nasze oczy się spotkały, a mnie przebiegły dreszcze po plecach. Jego wzrok wypalał mi w piersi dziurę. – Co ty tu robisz? – spytał beznamiętnie. Byłam zbyt oszołomiona, żeby zastanowić się, jakim prawem mnie o to pyta. – Ja… Muszę zabrać resztę rzeczy z pokoju. Erik rozejrzał się powoli po sypialni. Wszystkie rzeczy Debbie zniknęły. Łóżko było pościelone, przykryte kocem, a poduszka ugnieciona, jakby ktoś na niej leżał. Drzwi do szafy były otwarte. Widać było w niej moje ubrania i książki. – Nie mogłaś tu zostać? Oskarżenie w jego głosie wyrwało mnie ze stanu otumanienia. Odzyskałam trzeźwość umysłu. – Nie. Nie mogłam. A ty byś mógł? Zacisnął zęby, minęła chwila. – Nie. – Powoli odłożył jej sweter obok siebie, jego dłoń pozostała chwilę na wełnie, a potem przeniosła się na kolano. – Ale tu jestem. Tak jak i ty. Miałam sucho w ustach i w gardle, a on nie przestawał się we mnie wpatrywać. W głębi duszy nigdy nie wierzyłam, że śmierć Debbie była zwykłym samobójstwem, którego nikt nigdy nie zrozumie i zawsze podejrzewałam, że Erik maczał w tym palce. Może ją do tego pchnął, może zrobił jej coś i upozorował wszystko tak, żeby wyglądało, że sama się zabiła. Nikt nie potrafił wyjaśnić zagadki różowej apaszki i tego, jak znalazła się na drzwiach, zwłaszcza że Erik uparcie twierdził, że go tu nie było. Sądząc po jego spojrzeniu, doskonale wiedział, o czym myślę. Wstrzymując oddech, cofnęłam się niepewnie. – Cam i Jase przyjadą mi pomóc. Zaraz powinni być. Erik wstał i przechylił głowę na bok. – Słyszałem, co mówił twój brat. Teraz ma egzamin. – Zrobił powolny, spokojny krok do przodu. – Po co to mówisz, skoro to nieprawda? Serce mi podskoczyło, a myśli zaczęły wirować. – Myślałam, że przyjedzie wcześniej. Mam czas… Roześmiał się krótko, ponuro i odwrócił wzrok. Przeczesał ręką włosy. – Jasne, że się wcale nie wtrącałaś. Wzięłam głęboki oddech i zrobiłam kolejny krok w tył, w stronę otwartych drzwi. Pieprzyć rzeczy. Nie chciałam być z nim w pokoju ani sekundy dłużej. – Przyjadę innym…

Erik doskoczył do mnie tak szybko, że nawet nie zauważyłam, kiedy. W jednej chwili stał przy łóżku Deb, a zaraz potem tuż przede mną. Krzyk narastał mi w gardle, ale się z niego nie wydobył. Erick dopadł mnie, zanim zdążyłam pisnąć. Zakrył mi dłonią usta, wykręcił rękę i odwrócił mnie od drzwi. Moje usta wypełnił metaliczny posmak, kiedy moje wargi pokaleczyły się o zęby. Straciłam równowagę, moja prawa noga nie wytrzymała, kiedy jego dłoń trafiła mnie w sam środek pleców. Poleciałam na lewy bok, próbując przytrzymać się rękami. W tej samej chwili usłyszałam, że drzwi się zatrzaskują. Przez moment byłam oszołomiona. W końcu powoli podniosłam głowę. Włosy poleciały mi na twarz, przesłaniając widok. Czułam pieczenie w ustach, a mój umysł z trudem przyswajał to, co się przed chwilą stało, ale kiedy w końcu to do mnie dotarło, ogarnął mnie paniczny strach. Oblał mnie zimny pot, a oddech uwiązł mi w gardle. Erik chwycił mnie za kitkę i pociągnął głowę do tyłu. Krzyknęłam, kiedy poczułam ciepło w kręgosłupie. – To twoja wina. Chwyciłam go za rękę, próbując zrównoważyć mój ciężar. Ogień rozlewał mi się po głowie. – Co ty…? – Nie zachowuj się, jakbyś nie wiedziała. – Ciągnął mnie tak długo, aż znalazłam się na kolanach. Przeniosłam ciężar ciała na lewą stronę, ale w tej pozycji czułam ból. – Debbie nie żyje przez ciebie. – Oszalałeś. – To słowo wymknęło mi się z ust, zanim zdążyłam pomyśleć. – Jesteś skończonym świrem. Zabiłeś… Erik wypuścił mnie tak szybko, że poleciałam do tyłu. Dłoń Erika zakradła się i uderzyła mnie w twarz. Myśli mi wirowały. Poleciałam na bok. Bolała mnie szczęka i miałam wrażenie, że w pokoju sufit zamienił się w podłogę. Do oczu napłynęły mi łzy z bólu, kiedy próbowałam nabrać powietrza. Poczułam pieczenie na twarzy, kiedy powoli otwierałam buzię. Mój umysł nie był w stanie się w tym wszystkim odnaleźć. Jak to możliwe, że byłam na egzaminie, a teraz przeżywam coś takiego? To nie mogła być prawda, to nie mogło się dziać naprawdę. Cała byłam odrętwiała. To było bardzo znajome. Ból ust, odrętwienie, szum w głowie. Zaliczyłam to już w życiu, leżałam już na podłodze, mając przed oczami gwiazdy po uderzeniu, którego się nie spodziewałam. Nagle poczułam się tak, jakbym znów miała szesnaście lat i kuliła się na podłodze przed Jeremym, który wpadł w szał z jakiegoś błahego, zupełnie głupiego powodu. Bezradna. Przerażona. Zdezorientowana. Z drżącym ciałem i dłońmi. – Nie jestem świrem. I to nie moja wina, że Deb umarła. – W jego głosie słychać było złość, od której był ostry jak brzytwa. – Gdybyś jej nic nie powiedziała i pilnowała swojego cholernego nosa, nie zerwałaby ze mną. – Co takiego? – Z kącika ust ciekła mi krew. Wytarłam ją drżącą dłonią i wpatrywałam się z przerażeniem w czerwoną smużkę. Zbyt znajomą. – Spytałaś ją o siniaki! A potem ta cholerna niedziela. Musiałaś się wtrącić. – Ruszył w moją stronę. – Musiałaś tam stać i oberwać. Jakby to była moja cholerna wina. Nie była! To przez ciebie! Narastającemu strachowi deptała po piętach furia. Zrobiłam coś, na co nigdy nie odważyłam

się przy Jeremym, bez względu na to, jaka była sytuacja. Nie byłam już ofiarą. Nigdy więcej nie będę już ofiarą. – Typowe – wycedziłam. – Bić kogoś i twierdzić, że to jego wina. Nigdy twoja. – Zamknij się, ty głupia, kulawa suko. Oparłam dłonie na podłodze, ignorując zawroty głowy. – Domyślam się, że tobie pięści po prostu przypadkiem opadają na czyjąś twarz. – Tylko na tego, kto sobie zasłużył. – A Debbie sobie zasłużyła? Zaklął. – Nie waż się o niej mówić. Gówno wiesz. Podniosłam się, ale się potknęłam i poleciałam na łóżko. Uniosłam głowę i przez łzy zobaczyłam idącego w moją stronę Erika. Odwróciłam się, żeby sięgnąć po najbliższą broń. Chwyciłam nocną lampkę, wyrwałam ją z kontaktu i byłam przygotowana, żeby uderzyć go w głowę tak mocno, żeby przeleciał do następnej sypialni. Zamachnął się, a ja odskoczyłam. Na chwilę straciłam równowagę, dzięki czemu Erik zyskał sekundę na to, żeby zdobyć przewagę. Wyrwał mi lampę i rzucił ją przez pokój. Wpadła w moje ubrania, a potem odbiła się od ściany. Serce mi stanęło, a chwilę potem leciałam w stronę drzwi. Ból eksplodował mi z tyłu głowy, a ja zgięłam się wpół. Ściany znów zaczęły wirować. Zamrugałam, żeby odzyskać trzeźwość spojrzenia, ale miałam wrażenie, że potrzebuję godziny, żeby otworzyć oczy. Kiedy się ocknęłam, leżałam na podłodze, moje plecy znajdowały się pomiędzy łóżkami, a ja tępym wzrokiem wpatrywałam się w sufit. Erik spacerował po pokoju, przydeptując mi włosy. Jak to się stało, że miałam rozpuszczone włosy? Całe ciało miałam obolałe, jakby było jednym gigantycznym siniakiem. Wzięłam oddech i poczułam, że bolą mnie żebra i plecy. – Obudziłaś się. – Stanął nade mną i uśmiechnął się szyderczo. – A wcale cię tak mocno nie uderzyłem. Głowę miałam całą w pajęczynach. Widocznie upadłam i straciłam przytomność, a to oznaczało, że pewnie miałam wstrząs mózgu. A wstrząs mózgu to niedobra informacja. Czułam się tak, jakbym się nagle obudziła. Powoli uniosłam się na łokciach. Przez sekundę czułam się tak, jakbym płynęła przez muł. – Straciłem tyle czasu. Powinienem był… – przerwał, przycisnął dłonie do skroni, a potem znów zaczął spacerować. – Nie chciałem. O czym on mówi? Zmusiłam się, żeby usiąść, oparłam się o łóżko, zamroczona. Czego nie chciał? – To się po prostu… stało. Przyszedłem z nią porozmawiać, udowodnić jej, że popełniła błąd i że musimy do siebie wrócić, ale kazała mi wyjść. – Opuścił ręce wzdłuż ciała i ścisnął pięści. Skrzywiłam się, cofając się w stronę łóżka, próbując zebrać wirujące myśli. – Nie chciała mnie wysłuchać. A wystarczyło, żeby mnie posłuchała! – Jego głos stawał się bardziej donośny, a potem cichł. – Rozwścieczyła mnie i… i ją pchnąłem. To był wypadek. Erik nagle opadł na podłogę i chwycił mnie za brodę. Krzyknęłam, kiedy jego palce wbiły się w moje ciało, zostawiając siniaki. – To był wypadek! Poleciała do tyłu, nawet nie wiem, jak to się stało. Trafiła szyją w kant

łóżka, usłyszałem trzask. O Boże… – Odsunął się ode mnie i przechylił mi głowę na bok, kiedy wstawał. Chwycił się za włosy i odsunął. – Trzasnęło jej w karku. Zamknęłam oczy pod wpływem napierających na mnie obrazów. – Wiedziałem, że nikt nie uwierzy, że to był wypadek. Zrzuciliby na mnie winę za coś, czemu nie byłem winny! Debbie po prostu… – uciął i usiadł na brzegu jej łóżka. – Ona po prostu nie chciała słuchać. Ogarnęło mnie przerażenie. Od początku podejrzewałam, jak wyglądała prawda, ale kiedy słuchałam, jak o tym opowiada, byłam zszokowana i czułam mdłości. – Zabiłeś ją. – Szczęka i usta mnie bolały, ciężko mi było mówić. – To był wypadek. – Znów wstał i przeszedł przez mały pokój. – Nic takiego by się nie stało, gdybyś siedziała cicho. To twoja wina. Erik miał poważne problemy psychiczne. To nie ulegało najmniejszej wątpliwości. Kolejny raz obszedł pokój, a ja zaczynałam myśleć trzeźwiej, ale w głowie czułam tępy dudniący ból. Odwróciłam się i skrzywiłam, bo ból przeszył mi kark. Czułam, że twarz mam spuchniętą i żebra poobijane, ale wiedziałam, że im dłużej tu z nim będę, tym gorzej poturbowana z tego wyjdę, o ile… Ucięłam tę myśl. Nie było potrzeby podsycać niepokoju. – Ty to masz na sumieniu. To twoja wina. Debbie nadal by tu była, gdybyś się nie odezwała, gdybyś się nie wtrąciła – powtarzał, zaciskając i rozluźniając pięści, a ja wiedziałam, że chce te dłonie położyć na mnie i że nie wróży to nic dobrego. – Wszystko zniszczyłaś. Usłyszałam, że telefon mi dzwoni w pokoju obok i obudziła się we mnie nadzieja. Czyżby minęła już godzina? Może… może Cam wyszedł z egzaminu wcześniej. A może Jase postanowił, że pojedzie prędzej. Och, proszę, Boże, niech to będzie któryś z nich. Erik nie zwrócił na to uwagi. Dalej spacerował po małym pokoju, chwytając się za włosy. Zatrzymał się w nogach łóżka i zaczął okładać pięściami po głowie. – Wszystko zniszczyłaś, a teraz, patrz, co się stanie. Nie mam wyjścia. Telefon znowu mi zadzwonił. Proszę. Proszę. Proszę. Podciągnęłam nogi do piersi, czekając niecierpliwie, aż rozlegnie się pukanie do drzwi. – Nie ujdzie ci to na sucho. Opuścił ręce i wbił we mnie oszalały wzrok. – Co mi nie ujdzie? – To. – Położyłam dłonie na dywanie, gotowa. – Nieważne, w każdym razie nie ujdzie ci na sucho. Mój telefon zadzwonił po raz kolejny i tym razem Erik się zorientował. Zerknął na drzwi, marszcząc czoło. – Ale co ma mi uchodzić na sucho? Odetchnęłam. Może jednak nie był zupełnie stuknięty? Cieszyłabym się, gdyby był tylko lekko stuknięty. – No właśnie. Możemy o wszystkim zapomnieć. – Było to straszne kłamstwo, bo nie miałam najmniejszego zamiaru o niczym zapominać. – Możemy stąd wyjść… Pokręcił głową. – Nie mam zamiaru uciekać – powiedział beztrosko, jakbyśmy rozmawiali o egzaminach. – Nie mam zamiaru od tego uciekać.

Uczucie chwilowej ulgi po jego stwierdzeniu rozpadło się i spłonęło jak samochód wyścigowy po zderzeniu. Nie mam zamiaru od tego uciekać. – Mówisz tak, jakbyś nie wychodził z tego pokoju. – Bo nie wychodzę – warknął i zaśmiał się, odwracając się do mnie. – Chyba że mnie wyniosą nogami do przodu. Eksplodowało we mnie przerażenie. W dupie z czekaniem na odpowiedni moment, żeby podbiec do drzwi. Włączył mi się instynkt, podniosłam się, przeklinając chorą nogę i ruszyłam. Kiedyś poruszałam się lekko i zwinnie. Teraz już nie. Rzucił się na mnie, powalił na podłogę i wydarł mi z gardła krzyk. Na zewnątrz coś waliło w ściany, kiedy palce Erika wbijały mi się w ramiona i brutalnie przewróciły mnie na plecy. Kiedy szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w oczy Erika, miałam wrażenie, że czas się na chwilę zatrzymał. Miałam wrażenie, że tonę, coś wciągało mnie pod dywan, a do mnie dotarło, co ma zamiar zrobić. Głowa Erika podskoczyła na dźwięk walenia do drzwi, a jego oczy nabrały dzikiego wyrazu. Wykorzystując jego chwilową nieuwagę, oderwałam rękę od podłogi i zamachnęłam się. Trafiłam pięścią w kącik jego warg tak, że głowa poleciała mu na bok. Odchylił się do tyłu, warcząc, a z jego ust popłynęła krew i ślina. Uścisk na moich ramionach zelżał, a ja odwróciłam się na bok i otworzyłam usta, żeby krzyknąć. – Pieprzona suka! – ryknął i walnął mnie pięścią w plecy. Celny cios w nerki unieruchomił mnie. – Tess! Jase… To był Jase! Drzwi jęknęły, kiedy w nie walił. – Jesteś tam? Nic ci nie jest? Wyciągnęłam rękę do drzwi, wbijając palce w dywan. – Jase… – Zamiast krzyku wydobył się ze mnie cichy pomruk. Erik odwrócił mnie, a ja nagle patrzyłam w jego oczy, w oczy szaleńca. W oczy, w które, byłam pewna, Debbie patrzyła mnóstwo razy i całkiem możliwe, że były ostatnią rzeczą, jaką widziała. Przerażenie trzymało mnie w nierozerwalnym uścisku, a ze mnie wydobył się przeraźliwy krzyk, który przeszył powietrze, aż nagle ucichł, kiedy dłoń Erika zaczęła zaciskać się na mojej szyi. Drzwi skrzypiały w zawiasach. – Tess! Co jest, do cholery? Tess! Panika wbiła we mnie ostre, lodowate szpony. Jego uścisk mnie kaleczył, odcinał dopływ tlenu do tchawicy. Otworzyłam usta, żeby znów krzyknąć, ale dźwięku nie było… Nie było powietrza! Z łomoczącym sercem uderzyłam go, a potem walnęłam go pięścią w brodę. Jęknął, ale nie poluźnił uścisku. – Tess! – krzyknął Jase. Drzwi się zakołysały, jakby walnął w nie ramieniem. – Cholera! Miałam gwiazdy przed oczami i nie mogłam, nie mogłam nabrać wystarczającej ilości powietrza. Wbiłam paznokcie w jego dłonie, czułam, jak rozdzierają mu skórę. Drzwi znów zadrżały, ale wiedziałam, że pomoc nie zdąży nadejść.

– Przestań! – Erik mnie podniósł, a potem walnął moją głową o podłogę. – Przestań! Ciemność zakradła się w kąciki oczu, przesłaniając mi wzrok. W moich piersiach płonął ogień, który rozlewał się szybko na gardło. Brakowało mi tchu! – Teresa! Kochanie! – krzyczał Jase, a dźwięk jego głosu wyzwolił we mnie przypływ rozpaczliwej siły. Drzwi zadrżały. – Dalej… Zbierając wszystkie siły, które mi zostały, waliłam Erika w pierś, w twarz i po ramionach. Poruszałam biodrami, usiłując go z siebie zrzucić, ale on naciskał, naciskał, a ja czułam, że zanurzam się pod podłogę i powoli znikam w czekającej na mnie czeluści. Wiedziałam, że nie powinnam się poddawać, wiedziałam, że nie mogę, ale dłonie mi się ześlizgiwały, ręce opadły wzdłuż ciała. W tle coś się rozbiło. Może to było złudzenie pozbawionych tlenu komórek. Nie wiedziałam, co się dzieje, ale ciemne oczy Erika wbiły się w moje i byłam pewna, że to koniec. Powieki mi się zamykały. On miał być ostatnią rzeczą, jaką widziałam, podobnie jak Debbie. To było niesprawiedliwe. Nawet nie zaczęłam żyć, nie uchwyciłam się nowej przyszłości, nie zdobyłam Jase’a – bo wiedziałam, że jeżeli przeżyję, nie pozwolę mu odejść, Już nie. Ale… W tej chwili nie miało to znaczenia. Słyszałam coraz słabiej, aż w uszach miałam tylko szum krwi. Nagle niewiarygodnego uścisku nie było na mojej szyi, powietrze dostało się do środka, a pokój wypełnił zbolały jęk. Coś trzasnęło jak stara sucha gałąź. Odgłos dochodził z daleka, jakby z zewnątrz. Czyjeś dłonie dotknęły moich policzków, czyjeś ręce mnie podniosły. Głowę miałam ciężką, bezwładną. Jakby coś było nie tak z moim karkiem. – O Boże, otwórz oczy. Dalej, kochanie, otwórz oczy. – Nastąpiła chwila ciszy i jego wielkie ciało zadrżało. – Tak mi przykro. Cholera. Otwórz oczy. Proszę. Czułam się tak, jakbym miała zaszyte powieki, ale próbowałam je otworzyć. Zobaczyłam tylko ciemnoszare oczy Jase’a, ciemniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. – Jesteś – powiedział, przytulając mnie. – Zostań ze mną. Tess! O Boże, nie zostawiaj mnie. Proszę. Ja… Jego wargi się poruszały, ale słowa nie miały sensu, a ja nie byłam w stanie utrzymać powiek. Nie było nic oprócz ciemności.

Rozdział 29 Miarowe

piszczenie powoli, uporczywie przebijało się przez warstwy oparów i senności, aż poczułam, że moja pierś unosi się pod wpływem głębokiego, niepewnego oddechu. – Teresa. – To, na czym leżałam, poruszyło się, a ciężar opadł obok mnie. Dłoń przytuliła się do mojego policzka, zimna i kojąca. – Jesteś tu? Byłam? Tak mi się wydawało. Powoli oswajałam się z otoczeniem. Leżałam na twardym łóżku i słyszałam głos brata. Jednak głowa mi ciążyła, jakby była przeklejona do materaca. Powoli zamrugałam i otworzyłam oczy. Skrzywiłam się, widząc jaskrawe światło nad głową. Kiedy wzrok mi się oswoił, nie miałam wątpliwości, że jestem w szpitalnej sali. Białe ściany, telewizor na ścianie i groszkowe zasłony zdradzały to od razu. – Hej – powiedział łagodnie Cam. – Jak się czujesz? Lekko odwróciłam głowę w jego stronę i przesunęłam językiem po podniebieniu. – Dziwnie. – Głos miałam szorstki i szczęka mnie zabolała, kiedy wymówiłam to jedno słowo. – Spałaś chwilę, na tyle długą, że rodzice zdążyli przyjechać i paru innych. – Cam uśmiechnął się ostrożnie, sięgając po dzbanek i nalał wody do małego plastikowego kubka. – Mama i tata czekają na korytarzu na rozmowę z policją. Policją? Przyglądałam mu się oszołomiona, a on odgrywał rolę pielęgniarki, ostrożnie chwytając mnie pod głową, żeby pomóc mi się napić. Zimna woda była jak skok do basenu w gorący, duszny dzień. Przechylił głowę na bok i odstawił kubek na stolik. Nagle zrobił taką minę, jakby go olśniło. – Nie pamiętasz, prawda? Pokręciłam głową i się skrzywiłam, bo poczułam ostry ból między skroniami. Cam zerknął na drzwi, jakby chciał wybiec po kogoś, ale położył dłoń na mojej, a ja spojrzałam na moje palce. Były czerwone, podrapane i spuchnięte. Poderwałam się, ale mięśnie i skóra zaprotestowały na ten niespodziewany ruch, a mnie opadła mgła. – O mój Boże… W oczach Cama pojawiło się przerażenie. – Pamiętasz? – Erik. On… – Wiem. Wszyscy wiemy. Nie musisz się już nim martwić – powiedział, delikatnie przyciskając dłoń do mojego ramienia, żebym się położyła. – Nie możesz się ruszać. Masz wstrząs mózgu, niewielki, ale nie możesz się za dużo ruszać. Dobrze? Serce mi łomotało, kiedy zauważyłam wbitą w rękę kroplówkę, pompującą przezroczysty płyn. Powrócił ten potworny trzask, przypominający odgłos łamanych kości. – Nie żyje? – Cholera. Chciałbym. – Twarz wykrzywiła mu się ze złości. – Jase złamał mu szczękę i skopał go do nieprzytomności, ale gnojek przeżył. Będzie siedział. Obudził się, kiedy przyjechała policja i pogotowie, i paplał, co zrobił Debbie, każdemu, kto słuchał. Powtarzał, że

to był… – przerwał i zacisnął wargi. – Mówił, że to moja wina – dokończyłam za niego. Zamknęłam oczy na wspomnienie wściekłości Erika i czystego szaleństwa, ale zmartwiło mnie coś innego. – Gdzie… gdzie jest Jase? Cam odwrócił wzrok, kiedy otworzyłam oczy. – Kiedy go ostatnio widziałem, był z policją. – Co? – Chciałam usiąść, ale mnie powstrzymał. – Jak to? – Nic mu nie grozi. Musiał z nimi porozmawiać, ciebie na pewno też to czeka, jak się dowiedzą, że się obudziłaś – przerwał. – Będą chcieli spisać zeznania. – Jak dawno to było? Cam poruszył się, jakby było mu niewygodnie. – Zatrzymali go, kiedy zabierali cię do szpitala. Nie widziałem go. Przyjechałem prosto tutaj, kiedy się dowiedziałem. Nie widział Jase’a? To znaczy, że Jase tu do mnie nie przyszedł? Zamknęłam oczy i stłumiłam bezsensowne emocje. Jase powiedział, że chce porozmawiać. Przyjechał i uratował mi życie. To, że go tu nie ma, nie znaczy, że mam się od razu wściekać. Poza tym w tej chwili miałam ważniejsze rzeczy na głowie. Kiedy otworzyłam oczy, Cam się we mnie wpatrywał. Minęło kilka sekund. – Ty naprawdę jesteś w nim zakochana, prawda? – Tak – westchnęłam. Poruszył się i zaklął pod nosem. – Wiem, że nie chciałaś tego wysłuchać wcześniej, ale usłyszysz teraz. Ten dureń jest głupi, ale ten dureń cię kocha. Otworzyłam usta. – Tak, wiem, że cię odepchnął, ale jest facetem i jest głupi. Ej, mogę się do tego przyznać. Robimy głupie rzeczy. – Pochylił się i ściszył głos. – W pewnym sensie przypomina mi Avery, wiesz? Ona taka była z początku. Z różnych powodów, ale… Miała swoje problemy, z którymi musiała się uporać. I wydaje mi się, że on próbuje się uporać ze swoimi. Nie wiem. Nie jestem nim, ale ciągnie za sobą pewien bagaż. – Wiem – powiedziałam cicho i zamrugałam, żeby powstrzymać łzy. Jase był taki skomplikowany. Zawsze tak było i nie byłam przekonana, czy jemu potrzeba tylko tego, żeby uporał się ze swoimi problemami. Czasami ludzie nie są w stanie pójść dalej. Cam opuścił wzrok i wziął głęboki oddech. – Wiesz, powiedział mi jakiś czas temu, że czujesz się winna przez to, co zrobiłem Jeremy’emu. Otworzyłam szeroko oczy, zaskoczona. – Niepotrzebnie. Zrobiłem to i zrobiłbym jeszcze raz. To nie była twoja wina, jasne? Nie ma znaczenia, że milczałaś. Uwierz mi, wiem, że ludzie duszą różne rzeczy w sobie, ukrywają je, aż milczenie okazuje się niszczące. Ty byłaś w zasadzie dzieckiem, a ja wiedziałem, co robię. Jedyne, czego żałuję, to tego, że czujesz się winna czegoś, co ja zdecydowałem się zrobić. Nie wiem, co o tym przesądziło. Trochę ciężaru zeszło ze mnie, kiedy porozmawiał ze mną Jase, ale teraz w końcu zszedł mi z piersi potężny nadpobudliwy goryl. Zalało mnie poczucie czystej, słodkiej ulgi i poczułam się tak, jakbym została wrzucona w sam środek sztormu. Łzy

zebrały mi się w gardle i napłynęły do oczu. – Teresa, nie płacz. – Cam zmarszczył brwi. – Ja nie… – Nie będę. – Pociągnęłam nosem parę razy, żeby powstrzymać napór wilgoci. – Dziękuję. – Nie dziękuj. Nie odpowiedziałam, bo nie chciał tego słyszeć, ale ja wiedziałam. Te słowa wypowiedziane przez Cama podziałały jak lina ratunkowa. Chwyciłam się jej z całej siły. – Kocham cię tak jak babeczki. Jego twarz rozpromienił szeroki uśmiech. – Ty wariatko, też cię kocham. Niedługo potem do pokoju weszli mama i tata. Tata miał minę mordercy. Mama też, ale ją ukrywała. Właściwie odepchnęli Cama i zaczęli mnie obcałowywać, aż zjawiła się policja, żebym złożyła zeznania. Odtwarzanie sobie w głowie czasu, spędzonego z Erikiem w tym pokoju, nie było łatwe. Lubiłam myśleć o sobie, że jestem silna, ale wstrząsały mną serie zimnych dreszczy, kiedy doszłam do momentu, gdy przyznał, że zabił Debbie i upozorował samobójstwo. Dreszcze się wzmogły, kiedy powiedziałam im, że nie miał zamiaru wychodzić z tamtego pokoju. Erik zaplanował, że zabije mnie i siebie. Za śmierć Debbie obarczał winą mnie, ale musiał czuć się winny, skoro zamierzał pozbawić życia również siebie. Może ukrył to gdzieś głęboko, ale nosił to w sobie. Na pewno. Nie chciałam myśleć, że przeżyłby resztę życia bez najmniejszego poczucia winy. Tata chwycił moją zdrową dłoń i przyłożył ją sobie pod brodę, kiedy młody policjant zamknął notatnik. – Na razie to nam wystarczy – powiedział i odsunął się od łóżka. – Proszę odpoczywać, odezwiemy się do pani, jeżeli pojawią się jeszcze jakieś pytania. – Odezwiecie się do mnie, jeżeli pojawią się pytania – poprawił tata, mierząc policjanta wzrokiem. Policjant skinął i wyszedł, a zaraz po nim wszedł lekarz i pielęgniarka, która wyglądała na młodszą ode mnie. Dźgali mnie, trącali i zaświecili mi jaskrawym światłem prosto w oczy. Kroplówka pompowała we mnie łagodny lek przeciwbólowy, a ja czułam się w miarę normalnie. Mama owinęła mi wokół piersi cienki koc. – Jutro cię wypiszą, pomyśleliśmy z tatą, że najlepiej byłoby, gdybyś pojechała z nami do domu, nie czekając na Cama. Cam, siedzący w kącie, skrzywił się. – Bylibyśmy spokojniejsi – dodał tata, ściskając moją rękę. – Naprawdę. – Najspokojniejsi bylibyście, gdyby rzuciła studia i spędziła z wami resztę życia – powiedział Cam. Mama rzuciła mu przez ramię ostre spojrzenie. – Po tym, co się stało? Owszem. Chciałabym ją mieć pod swoim dachem przez następnych trzydzieści lat. – Tylko trzydzieści? – wyszeptałam. Mama zagryzła wargi. – Nie ma powodu, żeby miała tu tkwić i czekać, aż ty będziesz jechał do domu na święta. W głębi duszy marzyłam, żeby rodzice zabrali mnie do domu. W domu było łatwiej, mogłabym

się zaszyć w moim pokoju i nie wychodzić aż do wigilii. Brzmiało to pociągająco, ale wiedziałam, że jeżeli pojadę z nimi teraz do domu, istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie będę chciała tu wrócić. Będę chciała zostać tam, gdzie jest bezpiecznie, gdzie wszystko jest znajome, ale miałam tu już swoje życie – studia, możliwość pracy, która będzie mi sprawiać radość. Miałam przed sobą przyszłość, a nie byłam już dzieckiem i nie mogłam liczyć na to, że za każdym razem, kiedy stanie się coś złego, rodzice będą mnie niańczyć. Chociaż ciężko było o tym myśleć, wiedziałam, że wiecznie żyć nie będą. – Nie wiem, mamo. Pozwól mi się zastanowić – powiedziałam w końcu, bo wiedziałam, że tak będzie lepiej niż z góry im odmówić. Ani mama, ani tata nie wyglądali na zachwyconych, ale nagle Cam się podniósł. Mój wzrok powędrował za jego wzrokiem, tata się odwrócił, a ja mogłam przysiąc, że serce mi stanęło. W progu stał Jase z potarganymi na wszystkie strony włosami i śniadą skórą bledszą niż zwykle. Granatowy sweter z dekoltem w serek miał krzywo założony, tak że wystawało spod niego więcej białej koszuli, niż powinno. Cały był wymiętolony, ale w moich oczach był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziałam. W dłoniach trzymał kwadratowe różowe pudełeczko. Spojrzeliśmy sobie w oczy, a on zatrzymał się w pół kroku, jakby go zmroziło. Oczy miał srebrzyste, lśniące, jakby poczucie ulgi i coś jeszcze, czego nie potrafiłam nazwać, chciało się przedostać na jego przystojną twarz. Powietrze uszło mi z płuc. Mama wstała i lekko odkaszlnęła. – Skoro ma towarzystwo, to zostawmy ich na chwilę w spokoju. Tata uniósł brew i spojrzał najpierw na Jase’a, potem na mnie, aż w końcu znów na mamę. – Może… – Przyjdziemy jutro rano, odświeżeni i wypoczęci. – Mama posłała tacie wymowne spojrzenie, a potem pochyliła się i pocałowała mnie w policzek. – Kocham cię, skarbie. – Ja ciebie też. Tata pocałował mnie w drugi policzek i niechętnie odstąpił swoje miejsce przy moim łóżku. Mijając Jase’a, pochylił się i powiedział coś, na co Jase skinął głową. Bóg jeden wie, co wyszło z ust taty. Cam poklepał Jase’a po plecach, kiedy ten go mijał, zaskakując mnie tym, że nie zrobił czegoś bardziej wyszukanego, na przykład nie walnął go pięścią w ramię. Sprawa była poważna, skoro Cam zachowywał się jak na jego wiek przystało. Jase nie ruszył się, dopóki moi rodzice i brat nie zniknęli, a wtedy dwoma długimi susami pokonał odległość dzielącą go od mojego łóżka. W pokoju zapanowała ciężka cisza, kiedy postawił pudełko obok dzbanka z wodą i usiadł, dotykając biodrem mojego. Serce zaczęło mi bić jak oszalałe, kiedy jego palce ostrożnie musnęły mój policzek i zatknęły mi kosmyk włosów za ucho. Jego wzrok wędrował powoli po mojej twarzy i wiedziałam, że nic mu nie umknie, że zapamiętuje wszystko, najprawdopodobniej paskudnego siniaka po prawej stronie mojej twarzy, spuchniętej tak, jakbym w ustach trzymała pomarańczę. Prawy kącik warg mi opadał, a skóra wokół oka bolała. Wyglądałam tak, jakbym przegrała walkę w klatce. – Zrobił ci krzywdę? – spytał głosem ponurym od troski i przepełnionym czymś, co brzmiało

jak strach. – Coś więcej niż to, co widać? Z początku nie rozumiałam, co ma na myśli, ale w końcu do mnie dotarło. – Nie, Boże… Nie. Jase zamknął oczy i wziął głęboki oddech, który przyprawił go o drżenie. – Kiedy przeszedłem przez te drzwi i zobaczyłem go na tobie, a ty po prostu… leżałaś, pomyślałem, że jest za późno. Że już po tobie. – Ja myślałam, że umrę w tym pokoju razem z nim. Naprawdę, ale zdążyłeś. Uratowałeś mi życie. Dziękuję. – Włożyłam w te słowa wszystkie moje uczucia. – Dziękuję. – Nigdy nie chciałem, żebyś mi dziękowała za coś takiego. – Pochylił się, położył lewą dłoń na łóżku przy moim ramieniu i oparł na niej ciężar ciała. Milczał. Pochylił głowę, a kiedy pocałował mnie w lewy kącik warg, wzruszenie ścisnęło mnie w piersiach. Został w takiej pozycji, a kiedy mówił, z każdym słowem jego wargi muskały moje, jak pieczęć, która potwierdza wszystko, co powiedział. – Przez parę ostatnich tygodni zachowywałem się jak dupek i wiem, że to nie pora, żeby z tobą o tym rozmawiać, ale muszę ci coś powiedzieć, zgoda? – Dobrze. – Wzięłam głęboki oddech. Jase dotknął opuszkami mojego lewego policzka. – Z powodu Kari i Jacka mam problem, żeby związać się z dziewczyną, ale z tobą… z tobą było inaczej. Ty się przedarłaś do mojego serca. Pewnie wtedy, kiedy pocałowaliśmy się pierwszy raz, jakoś się tam dostałaś, a ja pomyślałem, że mógłbym sobie poradzić z tymi uczuciami, ale kiedy dotarło do mnie, jak są głębokie, cholernie się przestraszyłem. Nie chciałem dać się znowu zranić. Nie chciałem znowu kogoś stracić tak, jak już raz straciłem. A dzisiaj o mały włos cię nie straciłem. Naprawdę. A tego się właśnie bałem. Straciłbym cię, zanim zdążyłbym cię mieć. Sama ta myśl mnie dobija. – Zamknął oczy i bardzo delikatnie oparł czoło o moje. – Chciałem z tobą porozmawiać. Właśnie dlatego do ciebie napisałem. Bo cholernie za tobą tęskniłem i pomyślałem… – Odsunął się i pokręcił głową. Blask jego oczu sprawił, że ścisnęło mnie w gardle. – Porozmawiamy później, bo nie potrzeba ci w tej chwili tych bzdur. Chciałam mu powiedzieć, że nie mam nic przeciwko tym bzdurom, że chcę usłyszeć więcej, bo surowość jego słów rozdzierała mnie i sklejała, napełniała nadzieją i sprawiała, że dzisiejsze wydarzenia stawały się mniej ważne, ale on sięgnął do stolika i wziął różowe pudełko. – Miałem ci to dać po muzyce, potem chciałem ci to dać, kiedy przyjadę ci pomóc z przeprowadzką, więc trochę u mnie przeleżała. Może nie być najświeższa. – Zarumienił się, kiedy otwierał pudełko. – Waniliowa z polewą truskawkową. Ja… hm, wiem, że bardzo lubisz tę polewę. Nie odrywałam wzroku od jego rumieńców, które robiły się coraz większe. Rzadko było widać, że czuje się niezręcznie albo niepewnie. Zerknął na mnie spod opuszczonych rzęs. – Pewnie nie chcesz na razie nic jeść, ale może masz ochotę na samą polewę? Burknęło mi w brzuchu, chociaż po dzisiejszych przeżyciach nie czułam głodu, ale wyglądał tak niepewnie, że nie mogłam mu odmówić. – Chętnie. Kącik jego warg uniósł się, a on zanurzył różowy palec w smakowitej polewie, żeby nabrać sporą ilość różowej słodyczy. Nie spodziewałam się, że w taki sposób da mi jej spróbować, kiedy uniósł palec do moich ust.

Spojrzał mi wtedy w oczy, a ja poczułam trzepotanie w brzuchu, kiedy otwierałam usta. Nie było mowy, żebym odwróciła wzrok, kiedy wsuwał mi palec do ust, dając mi posmakować słodyczy. Nie spuszczał ze mnie wzroku, powtarzając czynność, aż cała polewa znikła, a ja czułam, że piecze mnie twarz. Odstawił otwarte pudełko i pochylił się nade mną. Westchnęłam, kiedy wysunął język i musnął nim moje wargi. – Zostało ci trochę polewy na ustach. – Och. – Nie miałam głowy na wymyślanie sensownych odpowiedzi. Cofnął się, z błyskiem w oku. – Ale to mogło być kłamstwo. – Mogło? – Okej. – Wyciągnął rękę i ostrożnie splótł palce z moimi. Musnął wargami posiniaczoną, bolącą skórę. – To zdecydowanie było kłamstwo. Roześmiałam się cicho. – Nie mam nic przeciwko takim kłamstwom. – Smakowite kłamstwo, co? Skinęłam głową i zauważyłam, że napięcie ustąpiło mu z ramion, ale nagle ziewnęłam, a on znowu zesztywniał. – Powinnaś się przespać. Leki przeciwbólowe i wszystkie inne sprawiły, że pokusie snu ciężko było się oprzeć, ale nie chciałam się z nim żegnać. Zerknęłam na nasze złączone dłonie, na jego różowy palec, lekko poplamiony polewą. – Zostaniesz… zostaniesz ze mną? Dopóki ci pozwolą? Oczy mu pojaśniały, zmieniając odcień na srebrzystą szarość, a na jego wargach pojawił się uśmiech. – Kochanie, jestem cały twój, jeżeli tylko chcesz. Te słowa były bardzo wymowne, poczułam, że moją piersią wstrząsa spazm. – Chcę. Pochylił głowę i pocałował mnie w sam środek czoła, a potem mnie wypuścił. Wstał z wdziękiem, którego mu zazdrościłam i podszedł do zasłony. Zaciągnął ją, obejrzał się przez ramię i puścił do mnie oko z figlarnym uśmiechem. Pomógł mi się obrócić, a potem położył się przy mnie. Jego długie ciało ledwie mieściło się na łóżku. We dwoje było nam tłoczno, ale nie przejmowałam się tym. Obrócił się na bok, żeby być blisko mnie. Obchodził się ze mną jak z chińską porcelaną, bardzo ostrożnie położył mi rękę na brzuchu. – Wygodnie ci? Mimo tępego bólu i faktu, że leżałam na szpitalnym łóżku, było mi tak wygodnie, jak jeszcze nigdy w życiu. – Tak. Spojrzał mi w oczy i nie spuszczał z nich ciepłego, intensywnego wzroku, który kojarzył mi się z miłością. – Będę musieli mnie wynieść z tego łóżka. Nigdzie się nie ruszam.

Rozdział 30 Lekarze

wypisali mnie następnego dnia po południu, przepisując środki przeciwbólowe na wypadek, gdyby bolała mnie głowa albo gdyby ból stał się za silny. Prawie całą noc przespałam wtulona w Jase’a na wąskim łóżku i czułam się o wiele lepiej niż poprzedniego dnia. Pewnie, że odczuwałam ból i poruszałam się z prędkością żółwia, ale czułam się dobrze. Bardzo dobrze. Żyłam. Mama i tata wyglądali tak, jakby chcieli mnie porwać do domu, jak tylko wyszłam na zimowy chłód, ale nigdzie się z nimi nie wybierałam, mieli wrócić do domu sami pod koniec tygodnia. Ja wracałam do mojego mieszkania. Jase czekał cierpliwie przy jeepie, z rękami w kieszeniach dżinsów, i opierał się o drzwi. – Skarbie, naprawdę nie chcę, żebyś już jechała. Odwróciłam się do mamy, żeby ją uściskać. – Mamo, czuję się dobrze, naprawdę. Chcę wrócić do siebie i ochłonąć. – Z nim? – mruknął tata, mierząc wzrokiem chłopaka, który zawsze był mile widziany w domu. – Tak, z nim – westchnęłam. – To twój chłopak, czy jak? – spytał, a ja nie miałam pojęcia, jak odpowiedzieć na to pytanie, bo nie bardzo wiedziałam, na jakim etapie jesteśmy, co nie umknęło uwadze taty. Zmrużył oczy. – Może jeszcze raz powinienem z nim porozmawiać? – Nie – powiedziałam pośpiesznie. – Nie musisz z nim rozmawiać. Wcale. Tata wyglądał tak, jakby miał ochotę zaprotestować, ale mama położyła mu rękę na plecach. – Zadzwoń do nas później, dobrze? Żeby dać znać, jak się czujesz. – Dobrze. – Pomyślałam, że mam pewnie tylko kilka godzin spokoju w mieszkaniu, zanim Cam wpadnie sprawdzić, jak się czuję. Przez jakiś czas mogłam się spodziewać częstych niezapowiedzianych wizyt. Zaliczyłam kolejną rundę uścisków i buziaków, aż w końcu mnie wypuścili, i poszłam do Jase’a. Odsunął się od jeepa i otworzył mi drzwi. – Twój tata wygląda tak, jakby miał ochotę zabrać mnie na polowanie. – Chwycił mnie za łokieć i podsadził. – Na takie specjalne, niebezpieczne polowanie, na którym ja będę zwierzyną. Zachichotałam. – Wiesz, obawiam się, że prawie trafiłeś. – Świetnie. – Zamknął drzwi i okrążył biegiem auto. Wsiadł i spojrzał na mnie. – Twój tata mnie uwielbiał. To była prawda. – Zanim zaczął podejrzewać, że coś między nami jest. – Coś między nami? – wymruczał, zamyślony, a ja zesztywniałam. Odezwał się dopiero, kiedy wyjechaliśmy ze szpitalnego parkingu. – Zdecydowanie coś między nami jest. Nie wiedziałam, jak na to zareagować, bo to, czego chciałam między nami, jeszcze parę tygodni temu było dla niego nie do udźwignięcia. Ale były też wczorajsze wydarzenia I to, co powiedział, zanim się ze mną położył.

Jase wyciągnął rękę, chwycił moją dłoń i jechaliśmy tak bez słowa przez całą drogę do mieszkania. To milczenie miało w sobie coś kojącego, a ja wykorzystałam ten czas, żeby uporządkować myśli. Znalazł miejsce parkingowe niedaleko wejścia na Wzgórza Uniwersyteckie, dzięki czemu nie musieliśmy marznąć po drodze, bo byłam zdecydowanie za lekko ubrana. Samochód Cama stał na parkingu i kiedy doszliśmy na nasze piętro, usłyszałam śmiech Avery, dobiegający z jej mieszkania. – Myślisz, że się niedługo oświadczy? – wyszeptałam. Jase skinął głową, otwierając drzwi. – Głowę daję, że zrobi to w święta. Byłoby świetnie, ale miałam przeczucie, że tym razem nie będzie robił wielkich planów, ale po prostu ją zaskoczy. W każdym razie wiedziałam, że powie: „tak” i że będą żyli długo i szczęśliwie. A moje długo i szczęśliwie? Nadal się modliłam, żeby było to możliwe, żeby niedługo się wydarzyło. Stanęłam w mieszkaniu Cama. Poprawka. W naszym mieszkaniu. Pewnie nigdy się nie przyzwyczaję, żeby myśleć o nim w ten sposób. Rozejrzałam się i zobaczyłam znajomą wysłużoną kanapę i wielki telewizor, którym szczycił się mój brat. Sprzęt do gier i połowa stosu gier wybyła do mieszkania Avery. Wzruszenie ścisnęło mnie za gardło, kiedy zajrzałam do wąskiej kuchni i zobaczyłam na piekarniku foremki do pieczenia. Powoli ruszyłam do przodu. Czułam się przygnieciona tym, co się wydarzyło. Jase zamknął za nami drzwi i położył mi dłoń na ramieniu. – Wszystko w porządku? – Tak. – Skinęłam głową, żeby to podkreślić. Chyba sama musiałam to usłyszeć. – Po prostu nie wiedziałam, czy jeszcze zobaczę to miejsce. Odwrócił mnie do siebie twarzą i ujął mój zdrowy policzek. Na jego twarzy malowały się emocje, które nie znalazły jeszcze ujścia. Strach. Adrenalina. Ulga. Nasze spojrzenia się spotkały i w tej chwili wiedziałam już, że on czuje to samo co ja. O mały włos nie straciliśmy przyszłości, dostaliśmy teraz drugą szansę i ta świadomość była powalająca. – Potrzebuję cię. – Jego głos był przepełniony głębią tego, co właśnie przyznał. – Potrzebuję cię teraz. Nie miałam cienia wątpliwości, czego chciał. Ja chciałam tego samego. – Tak. Zadrżała mu dłoń, kiedy składał pocałunek w kąciku moich warg, a potem w zagłębieniu policzka. Jego wargi odnalazły miejsce za uchem, a ja zadrżałam. Wyznaczył gorącą, wilgotną ścieżkę na mojej szyi. Z piersi wyrwał mi się zduszony krzyk, kiedy przygryzł płatek ucha. Pulsujący ból między udami sprawił, że zakwitło we mnie pożądanie, ale to miłość wzbierała i podsycała płomienie na mojej skórze. – Chcę tego – powiedział, przesuwając dłonie po moim ciele. Chwycił mnie za biodra. – Chcę cię zawsze. – A ja chcę ciebie. – Zarzuciłam mu ręce na szyję. Jase wydał z siebie niski, gardłowy dźwięk. – Właściwie mógłbym żyć tylko tymi słowami. – Właściwie? A czym mógłbyś żyć…

Podniósł mnie, dużymi dłońmi obejmując za pośladki i zaniósł mnie z powrotem. To, co chciałam powiedzieć, przepadło, kiedy przycisnął mnie plecami do ściany za kanapą i przywarł biodrami do moich, całując mnie w szyję. Objęłam go nogami w pasie, pozwalając mu umościć się między moimi udami. Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę, dającemu dostęp do mojej szyi. Skorzystał, przyszczypywał ją i lizał, napierając na mnie biodrami, doprowadzając mnie do szaleństwa. Uniósł głowę, pocałował mnie w brodę i w usta, omijając bolesne miejsce. Jęknęłam, kiedy zsunął mi kamizelkę z ramion i chwycił moje piersi przez koszulę. Brodawki natychmiast stwardniały, wrażliwe i pulsujące. Od sutków do najczulszego miejsca popłynęła iskra rozkoszy. Jego biodra wbijały się w moje, dotykając słodkiego miejsca, które wyzwalało we mnie krzyk. – Przepraszam – jęknął mi w usta. – Jeżeli jestem za bardzo brutalny, jeżeli cię coś boli… – Nie – uspokoiłam go i wbiłam palce w jego ramiona. Ciało miałam obolałe, ale tęsknota za tym, żeby z nim być, była o wiele silniejsza. – Nie złamię się. – Dobrze wiedzieć. – Jego dłonie drżały, kiedy obejmował mnie w pasie, zdradzając, jak bardzo są pokaleczone. – Bo jesteś taką zabawką, która nie znudzi mi się przez bardzo, bardzo długi czas. Uniosłam brew, a on puścił do mnie szelmowsko oko, zdejmując z siebie moje nogi i stawiając mnie na ziemi. – Najpierw chciałem z tobą porozmawiać – oznajmił, ściągając ze mnie kamizelkę i rzucając ją na podłogę. Byłam zdania, że w takiej chwili szkoda czasu na gadanie. – Zaraz do tego przejdę, ale nie mogę czekać. Chcę być w tobie. – Wsunął mi palce pod koszulę. – Jeżeli tego nie chcesz, to mnie powstrzymaj, a ja się wycofam. – Jego oczy, płynne srebro, spojrzały w moje oczy. – Zrobię wszystko, co będziesz chciała. Jeżeli chcesz porozmawiać, to najpierw porozmawiamy. Jeżeli chcesz, żebym zszedł ci z oczu, to sobie pójdę, ale jeżeli powiesz, żebym został, to wejdę tak głęboko w ciebie, że będziesz się bała, że już nigdy nie wyjdę. Zrobiłam się cała wilgotna, rozpłynęłam się, słysząc jego słowa i niski, ochrypły głos. Czasem byłam na niego wściekła, ale zawsze cała gotowa. – Ale chcę ci powiedzieć tylko jedno – ciągnął, przysuwając się bliżej, tak że nasze uda się dotykały. – Popełniłem wielki błąd, odpychając się. Byłem cholernym tchórzem, za bardzo się bałem kolejnego zranienia i cierpiałem, odkąd cię straciłem. Zrobiłem to sobie i tobie i nigdy w życiu niczego bardziej nie żałowałem. Westchnęłam, kiedy dotarło do mnie, co znaczą jego słowa, ale nie byłam przygotowana na przypływ emocji, jakie wywołają we mnie jego dalsze słowa. Dotknął czołem mojego czoła i jedwabiście delikatnym pocałunkiem rozchylił mi wargi i zaczął poruszać aksamitnym językiem. – I bardzo chcę resztę życia poświęcić uszczęśliwianiu ciebie, bo cię kocham, Tess. Jestem w tobie tak cholernie zakochany, jak nigdy wcześniej w nikim. – Jego oczy lśniły pod wpływem żądzy i miłości. – Proszę, pozwól, żebym ci to udowodnił. Proszę, Tess. Poczułam trzepotanie w brzuchu, a serce zaczęło mi szybciej bić, kiedy spojrzałam w jego piękne oczy. Już raz powiedział, że mnie kocha, ale wtedy zrobił to na fali spełnienia i te dwa drobne słowa zostały stłamszone przez to, co stało się później. W tej chwili te słowa znaczyły

dla mnie wszystko i tylko one się liczyły. Ludzie bez przerwy popełniają błędy. Ja sama byłam specjalistką w robieniu i mówieniu niewłaściwych rzeczy. I Jase popełnił błąd, ale skoro miał zamiar go naprawić, chciałam pozwolić mu spróbować. Chciałam pozwolić mu się kochać. Kolana miałam miękkie i nie mam pojęcia, jakim cudem udało mi się stać i wykrztusić jedno słowo. – Zostań. – Hura. – Zamknął na chwilę oczy. Koszula spadła ze mnie szybko. Miał talent w rozbieraniu. Rozpostarł palce na moich żebrach, tuż pod białym koronkowym stanikiem. Skóra zapłonęła, kiedy pożerał spojrzeniem moją nagość. – Jesteś cholernie piękna, a ja jestem cholernym szczęściarzem. – Pocałował zagłębienie pomiędzy moimi piersiami, a potem oba wzniesienia. – Ale w pewnym miejscu jesteś jeszcze piękniejsza. Pocałował mnie w brzuch, potem jego język zanurzył się w moim pępku, a Jase opadł na kolana. Wygięłam się, opierając się o ścianę i wstrzymałam oddech, aż poczułam mrowienie. Sięgnął w dół, uwolnił moje stopy z adidasów, a potem zdjął mi skarpetki. Uśmiechnął się, wyciągając jedną. – Elfy? Na skarpetkach? – Do świąt niedaleko. – Fajne. – Przerzucił je przez ramię. Jego szybkie palce odnalazły drogę pod spodnie, które Cam wybrał mi do przebrania. Kiedy zsuwał mi je z bioder, puls dudnił mi coraz mocniej. – Proszę bardzo. – Pocałował mnie tuż pod gumką bawełnianych majtek. Zalała mnie fala wilgoci. Spojrzał w górę spod gęstych rzęs. – Wiesz, że lubię słodycze. – O Boże… Zaśmiał się niskim głosem, zahaczył palce o gumkę i ściągnął mi majtki. Byłam prawie naga, a on był ubrany. Ta różnica sprawiła, że poczułam się zupełnie bezbronna, a on urósł do roli drapieżnika. Jego dłonie przesunęły mi się na plecy i rozpięły stanik. Zębami zsunął ramiączka, przygryzając przy okazji skórę. Cofnął się i podziwiał swoje dzieło. – Boże, kochanie, zwariuję. Spójrz na siebie. – Położył opaloną dłoń na moim biodrze i przytrzymał mnie, kiedy opuszczał głowę. Końcówki jego miękkich włosów musnęły wypukłości moich piersi, potęgując doznania. Nagle wziął brodawkę do ust i każdy nerw w moim ciele zapłonął. Westchnęłam z rozkoszy, która przetaczała się przeze mnie jak potężne fale. Zanurzyłam palce w jego włosach, a jego swobodna ręka wsunęła mi się między uda. Jego palce zaczęły dotykać mnie tam, gdzie pulsowałam przy każdym uderzeniu serca. Jęknęłam i odchyliłam głowę. On uniósł swoją, musnął moją szyję tuż nad ramieniem. – Kocham cię, Tess. Bardzo cię kocham. Moje ciało się zwarło. Wstrząsnęły mną gorące, silne dreszcze. Jego palce ledwie mnie dotknęły, a ja już znajdowałam się pod szczytem. – Kocham cię, Jase. – Powtórz to – wymruczał mi w policzek. – Chcę to usłyszeć jeszcze raz. – Kocham cię. Kocham cię – powtarzałam bez przerwy, zatracając się w doznaniach. Poderwałam biodra w górę, ocierając się o jego udo i dłoń. Jego wargi uniosły się w uśmiechu

pełnym satysfakcji. – Cholera, uwielbiam tego słuchać. Rozkosz sięgnęła zenitu, kiedy wsunął palec do środka. – Boże, jesteś taka wilgotna – jęknął gardłowo, dotykając kciukiem skupienia nerwów. Moje ciało drgnęło, a mnie zalała fala gorąca. – Podoba ci się? – Tak – wyszeptałam, dysząc. – Bardzo. Jego ciemne włosy łaskotały moje piersi, a jego wargi błądziły po obojczyku. Delikatny, kobiecy dźwięk uwiązł mi w gardle, kiedy uklęknął, rozchylił mi nogi, aż byłam przed nim zupełnie otwarta. Przeszyła mnie błyskawica, kiedy jego język przesunął się od pępka do środka mnie. – Słodka. – Pocałował mnie w wewnętrzną stronę uda. – Piękna. Powietrze uszło mi z płuc, kiedy znów opuścił głowę i otworzył mnie językiem. Zadrżałam lekko, a moje palce zaciskały się i rozpościerały w jego włosach. Chwycił moje ciało ustami i pieścił je na zmianę zdecydowanymi pociągnięciami języka i ssaniem tak intensywnym, jakby od tego zależało jego życie. Krzyknęłam, napierając na niego biodrami, a on doprowadził mnie szybko na szczyt. Dziki ogień zapłonął i eksplodował. Nie byłam w stanie oddychać, bo wszystkie mięśnie się naprężyły, a przeze mnie przetaczały się niekończące się fale rozkoszy. On nie przestawał, przytrzymał mnie jedną dłonią i upajał się każdą moją reakcją, aż wszystkie fale się wyciszyły. Wtedy wstał. Wargi miał wilgotne i nabrzmiałe. Przyciągnął mnie do swojej piersi. Oczy płonęły mu z pożądania i miłości, kiedy chwycił mnie za szyję i odchylił mi głowę. Jego twarda długość paliła przez ubranie, przyciskając się do mojego brzucha. – Teraz będę się z tobą kochał.

Rozdział 31 Jase wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. Delikatnie położył mnie na stosie poduszek, które zgromadziłam, odkąd się wprowadziłam. Zrobił krok w tył. Rozbierał się, skupiając wzrok na mnie. Widok Jase’a odkrywającego swoje doskonałe ciało, zdejmującego powoli kolejne części garderoby był prawdopodobnie jednym z najbardziej zmysłowych i podniecających obrazów, jakie kiedykolwiek oglądałam. Kiedy pierwszy raz byliśmy razem, wszystko odbyło się radośnie szybko. Na swój sposób było cudownie i powalająco, wiedziałam jednak, że tym razem będzie inaczej. Napięcie sięgało zenitu, wzdrygnęłam się. Naprawdę mieliśmy się za chwilę kochać, a ja nigdy wcześniej tego nie robiłam. Kiedy zsuwał bokserki, czułam, że brakuje mi tchu. Miał ciało jak z kobiecych fantazji. Serio. Szerokie ramiona, dobrze wyrzeźbioną klatkę piersiową i brzuch jak kaloryfer. Miał wąskie biodra, szczupłe i długie nogi, a to, co znajdowało się między udami, robiło cholernie obiecujące wrażenie. Był w pełni podniecony i pragnął mnie. I kochał mnie. Przysunął się, wspiął na łóżko i zawisł nade mną. Jego ramiona zacisnęły się wokół mnie. – Dotknij mnie – ponaglił mnie niskim głosem. Nie musiał dwa razy prosić. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej i zsunęłam w dół po twardych mięśniach brzucha. Podążałam cienką ścieżką włosów, aż wreszcie objęłam go ręką. Naprężył się pod moim dotykiem, zdradzając podniecenie. Jęknął chrapliwie, kiedy gładziłam go na całej długości. – O Boże… Uśmiechnęłam się, widząc jego opuszczoną brodę i rozluźnioną szczękę. – Podoba ci się? – Podoba mi się wszystko, co robisz. Dał mi buziaka w czoło, a potem zasypał pocałunkami całą twarz – policzki, powieki nawet czubek nosa. – Wszystko. Ośmielona tym, co powiedział, przesunęłam rękę w górę i ścisnęłam delikatnie jego czubek. Jego biodra podchwyciły rytm. Wydał z siebie kolejny głęboki, ochrypły dźwięk. – O tak. – Odpłynął. Rósł w mojej dłoni, drżały mu ramiona. – Jeśli nie przestaniesz, będzie po wszystkim zanim się jeszcze zacznie. A tego przecież nie chcesz. Zaufaj mi. – Nie chcę. Nie chciałam jednak przestać go dotykać. Wyciągnęłam szyję i dosięgnęłam go. Całowałam go pod brodą, a potem przesunęłam się w dół po szyi, smakując jego słonawą skórę. Pierś mu się podniosła i opadła gwałtownie, kiedy powoli przesuwałam rękę, drocząc się z nim. Odsunął się. Wydęłam wargi. – To nie w porządku. Odkaszlnął, a ja poczułam jego oddech na mojej szyi. – Trochę cierpliwości, kochanie. Będziesz miała mnie całego, ale najpierw… Jego język krążył wokół mojego twardego sutka, a potem zaczął go ssać. Mało nie spadłam z

łóżka. Chwyciłam go za głowę, a on poruszał niecierpliwie biodrami, kiedy przesunął się do drugiej piersi, poświęcając jej tyle samo uwagi. Wszechogarniające i potężne pragnienie narastało jak potężna burza. Zacisnął swoją zaborczą dłoń na moim biodrze i podniósł głowę. Był cały spięty. Wziął głęboki oddech. – Chyba nie mogę już dłużej czekać. Chcę cię, Tess. Serce mi podskoczyło. – Nie czekaj. Coraz pewniej czuł się między moimi udami. Nagle się zatrzymał. – Cholera. Nie mam gumki. Dotknęłam jego policzka. – Wiesz, że biorę tabletki i jesteś pierwszym, z kim jestem od, w sumie od zawsze. – Od dawna nikogo nie miałem. Jestem czysty, ale chciałem ją założyć, tak na wszelki wypadek. – Przerwał i wyprostował się nade mną. – Zrobię, jak będziesz chciała. Przesunęłam ręce po jego ramionach. – Chcę cię. Teraz. Przycisnął usta do moich, przysuwając biodra i próbując we mnie wejść. Całował mnie tak słodko i czule, że chciałam otulić się nim na zawsze. Położył czoło na moim i napierał powoli, rozciągając mnie w rozkoszny sposób. Chwyciłam go. Uniosłam kolona, dając mu lepszy dostęp, a on wślizgnął się głębiej i wypełnił mnie. Jęknęłam, kiedy znalazł się we mnie cały. Przeniósł ciężar na ramiona. Nasze ciała iskrzyły, pierś przy piersi, biodro przy biodrze. Czułam go w sobie, pulsującego, wciąż nade mną. – Jase – wyszeptałam, muskając palcami jego ramiona. Delikatnie pocałował moje rozchylone wargi. – Boże, jesteś taka cudowna. – Ty też. Przesunęłam palcami w górę, do jego policzków. – Tak mi dobrze. – O tak – jęknął. Drżałam na całym ciele. Jase powoli wycofał się, a potem zakołysał biodrami w przód, tak że poczułam to w palcach stóp. Nadał wolne tempo, które było słodyczą i torturą jednocześnie. Z każdym głębokim, płynnym pchnięciem przyciskałam się do niego biodrami. W tym akcie miłosnym było uwodzenie. Było coś, czego brakuje, kiedy serce nie jest zaangażowane. Każdy ruch jego bioder, każdy pocałunek, którym mnie obdarzał i każdy jego dotyk znaczyły coś nieopisanego. Patrzył mi w oczy, kiedy tak się kochaliśmy, dając i biorąc od siebie nawzajem. Powolne tempo było bogatsze w doznania niż to szalone i intensywne. Nabrzmiewał i zaciskał się we mnie. Wdychałam każdy jego oddech, trzęsąc się z każdym dreszczem emocji, który przeszywał jego ciało. Po chwili nasze ciała zaczęły domagać się więcej. Wbijałam mu pięty w plecy. Ponaglałam go, żeby ruszał się szybciej, i zrobił to. Jego pchnięcia stały się szybsze, szybsze były też nasze oddechy i bicie serca. Łóżko uderzało o ścianę z siłą, z jaką się poruszał.

Moje ciało naprężyło się, spirala rozkoszy zaczęła się we mnie gwałtownie rozwijać. – Kocham cię – wyszeptałam. Przestał nad sobą panować. Kochaliśmy się energicznie, jego biodra napierały na mnie w miażdżącym tempie. Szczytowałam, a rozkosz, która wypłynęła z mojego wnętrza, przyprawiła mnie o dreszcz. Wykrzykiwałam jego imię aż do ochrypnięcia. Wyszedł ze mnie dopiero, kiedy minął ostatni dreszcz. Jego członek pulsował na moim brzuchu. Położył głowę na moim ramieniu i pocałował nagą skórę. Biodra mu drżały. Trzymałam go blisko, rozkoszując się jego ciałem na moim. Miał wilgotną skórę. Wciąż drżał na całym ciele, kiedy podniósł głowę i pocałował kąciki moich ust. – Kocham cię, Tereso. Trwaliśmy tak, wtuleni w siebie, dopóki nasze oddechy się nie uspokoiły. W tej chwili milczenia wydarzyła się bardzo dziwna rzecz. Coś… coś delikatnego we mnie pękło. Jakby wreszcie otworzył się stary zardzewiały zamek. Nie wiem, co właściwie do tego doprowadziło. Może ten ostatni rok i wszystkie zmiany, które przeżyłam. Zrozumiałam, że mam przed sobą tylko jedno życie i w końcu zaakceptowałam to, że na tańcu życie się nie kończy. A może spotkanie z Jase’em i wszystkie emocjonalne zawirowania. Albo Debbie i jej brak. A może Erik, cały ten horror w akademiku i to, o czym mi przypominał. A może… może miało to coś wspólnego z Jeremym i upokarzającym związkiem? Wreszcie dotarło to do mnie wyraźnie, że zawsze będzie częścią mojego życia. Nie wpłynął na to, kim jestem dzisiaj. Ukształtował mnie w pewnym sensie, ale to nie byłam ja. Nim się zorientowałam, miałam wilgotne policzki. Jase uniósł głowę. – Tess? Kochanie? – Pogłaskał mnie po policzku, ocierając łzy kciukiem. – Co się dzieje? Nie wiedziałam, jak to opisać, a kiedy milczałam, zbladł. – Zrobiłem ci krzywdę? Nie mogłem już czekać. To mogło… – Nie – odpowiedziałam. Próbowałam uśmiechać się przez łzy. – To nie przez ciebie. To tylko… przez to wszystko. Strasznie dużo wszystkiego zwaliło mi się na głowę. Znów przesunął kciukiem pod moim okiem. – Dużo tego było, Tess. Ale ze wszystkim sobie poradziłaś. Jesteś najsilniejszą osobą, jaką znam. Uśmiechnęłam się, a łzy zaczęły płynąć jeszcze mocniej. Jase wydał z siebie głęboki dźwięk i przytulił mnie, przyciągając do piersi. – Nigdy nie zapomnę, jak to jest być z tobą – powiedziałam. Jase wiedział, o kim mówiłam. – To dobrze, prawda? To nie znaczy, że jestem słabą osobą albo ofiarą. – Nie. – Dał mi buziaka w czubek głowy. – Nie jesteś ani jednym, ani drugim. – Nie chodzi o to, kim jestem teraz, ale to jest częścią mnie… i nie mam z tym problemu. Przeszedł mnie dreszcz. Wśród łez rozmawialiśmy o Jeremym, o Debbie i Eriku. Rozmawialiśmy o tańcu i o uczeniu. Przytulił się do mnie. Tulił mnie do ostatniej łzy, aż do momentu, kiedy pozbyłam się brzemienia, o którym wiedziałam i tych, z których istnienia nie zdawałam sobie sprawy.

Jase z gołym tyłkiem gotował mi zupę. Nie chciałam przeciążać mojej nadwerężonej szczęki, ale był to widok wart obejrzenia. Plasował się nawet wyżej niż balet San Francisco na scenie. Wielki Boże, miał najlepszy tyłek, jaki widziałam. Usiedliśmy na łóżku z prześcieradłem naciągniętym na ramiona. Dzieliliśmy się wielką miską zupy. Jedna łyżka i dwoje ust okazało się ciekawym przeżyciem łóżkowym. Kropla barszczu spłynęła mi po brodzie, a Jase zlizał ją językiem. – A może tak położysz się i pozwolisz mi dokończyć zupę w ten sposób? Zaśmiałam się, czułam się lżej, czułam się lepiej, pomimo opuchniętych od łez oczu. – Trochę byśmy nabałaganili. – Ale byłoby wesoło. Zamieszał łyżką, żeby wyłowić miękkie kawałki warzyw. – Chcesz więcej? Mogło się wydawać, że głupio tak być karmioną. Ale nie wtedy, kiedy karmił nagi Jase. Wtedy było to podniecające. Otworzyłam buzię i połknęłam barszcz, przeżuwając, co tylko mogłam. – Dziękuję. Wzruszył opalonymi ramionami i podniósł łyżkę do ust. Przeżuwając przez chwilę dokładnie, szukał kawałka mięsa. – Wiesz, naprawdę zamierzałem porozmawiać z tobą, zanim cię rozebrałem. – Ale rozbieranie też miałeś w planie? – Nie mogłam się powstrzymać, żeby się z nim nie podroczyć. – Jasne, że tak – uśmiechnął się i włożył sobie mięso do ust. Przymykając oczy, przełknął barszcz. – Właściwie miałem nadzieję, że skończy się to dzikim, zwierzęcym seksem. Podał mi zupę, pilnując, żebym nie uroniła ani kropli. – Ale schrzaniłem sprawę i spodziewałem się, że poślesz mnie do diabła. Wysunęłam głowę w jego stronę i przysunęłam się bliżej. – Naprawdę? Skinął głową. – Wiem, że jestem zabójczo przystojny, ale spieprzyłem i… Pochylając się nad miską, przycisnęłam usta do jego ust. Miałam popękaną wargę, więc nie był to gorący pocałunek, ale i tak mu się podobał. Zamieszałam łyżką i wyłowiłam z zupy kawałek mięsa. – Nawaliłeś – powiedziałam, odchylając się. – Wiem. Naprawdę, cieniasie. I zraniłeś moje uczucia. – Tess… – Spojrzał skruszony. – Ale nie zamierzam tu siedzieć i dusić tego w sobie w nieskończoność. Wiem, że mogłam wczoraj zginąć i że życie jest za krótkie – powiedziałam z przekonaniem. – Ten twój bagaż i cała reszta, Jase. Wiem, że nie będzie łatwo. Byłam na to przygotowana, kiedy do ciebie wróciłam. Jack jest twoim synem, bez względu na to, czy zdaje sobie z tego sprawę, czy nie. I nieważne, czy kiedykolwiek mu o tym powiesz, zawsze będzie twoim synem. A jeśli któregoś dnia zdecydujesz się powiedzieć mu prawdę, będę cię wspierać, jak tylko będę mogła. Utkwił wzrok w misce. – Naprawdę jesteś na to gotowa? A jeśli powiem mu po skończeniu studiów, w przyszłym

semestrze? Poczułam ukłucie w żołądku, ale mogłam się tego spodziewać. – To duża odpowiedzialność, ale chcę mieć w niej swój udział. Nie wiem, czy będę dobra w tym, co go dotyczy, ale będę się mocno starać. Jase podniósł wzrok, oczy miał szeroko otwarte. – Będziesz idealna, Tess. On już cię kocha i… cóż, pewnego dnia będziesz wspaniałą mamą. Zaczerwieniłam się. Nie przeraziła mnie wizja bycia matką, ucieszyłam się z komplementu. – Dziękuję. – Wzięłam głęboki oddech. – Naprawdę jesteś na to gotowy? – Dużo o tym myślałem, Tess. Tak, jestem. Myślę, że już od jakiegoś czasu byłem gotowy, chociaż nie chciałem tego przyznać. Uczucie do ciebie oszołomiło mnie. Na początku myślałem, że to niewłaściwe ze względu na Cama, ale kiedy zdałem sobie sprawę, że nie chodzi o to, że ja po prostu boję się ciebie stracić, zrozumiałem, że muszę się z tym zmierzyć. – Przeczesał dłonią rozwichrzone włosy. – Miałaś rację. Rzeczywiście nie uporałem się z tym wszystkim do końca. Wiem, że muszę odwiedzić jej grób. Właśnie to chciałem ci powiedzieć. – Kiedy napisałeś do mnie wiadomość, chciałeś o tym pogadać? Znów skinął głową. – Nie tylko o tym. Myślałem, że w ten sposób zamknę za sobą pewne drzwi, wiesz? Nie to, że zapomnę, tylko przejdę dalej. Próbowałam ukryć, w jakim jestem szoku. To był wielki postęp. Może nie dla innych, ale dla Jase’a to było coś ważnego. – Myślę, że to wspaniały pomysł i jeśli chcesz, żebym poszła z tobą, zrobię to. Uśmiechnął się lekko i pokiwał głową. – Ty… ty jesteś niesamowita, Tess. – Nie, nie jestem. Po prostu cię kocham. Miałam wrażenie, że na chwilę wstrzymał oddech, a potem pochylił się nade mną i odstawił miskę na nocny stolik. Usadowił się z powrotem i delikatnie dotknął siniaka na mojej szczęce. – Nie jestem pewien, czy na ciebie zasługuję. Zamknęłam oczy. – Nie chcę tego słuchać. – A ja nie chcę tak myśleć, ale nic na to nie poradzę, tak czuję. Dotyk jego ust był niezwykle delikatny. – Tak czy siak, zamierzam zrobić wszystko, żeby to zmienić. Położył mi rękę na ramieniu i delikatnie skierował mnie w dół, aż moja głowa spoczęła na poduszce. Usadowił się za mną i podparł policzek na łokciu. – Obiecuję. – Wierzę. Przesuwał palcami po moim ramieniu, a na jego wargach pojawił się delikatny uśmiech. Kilka minut upłynęło w ciszy. – Kiedy wracają twoi rodzice? – Chyba jutro. Chcieli, żebym pojechała z nimi, ale nie jadę. – Drżałam, kiedy jego palce wędrowały po mojej szyi. – A co ze świętami? To tydzień z kawałkiem, masz jakieś plany? Zamknęłam oczy i upajałam się jego delikatnym jak puch dotykiem.

– Pojadę z Camem, jak było zaplanowane. Wyjeżdża w wigilię albo dzień wcześniej. – W moim domu święta to ważna sprawa. – Jego palce przesunęły się po prześcieradle. – Jack nadal wierzy w Świętego Mikołaja, więc muszę z nim być od rana, ale chciałbym się z tobą zobaczyć. Może spędziłabyś wigilię ze mną, a potem pojechalibyśmy do ciebie. Odwiózłbym cię. Oczywiście, jeśli chcesz do mnie przyjść i jeśli twoi rodzice nie mieliby nic przeciwko temu. Otworzyłam szeroko oczy. – Chciałabym, żebyś u mnie był. – Na mojej twarzy pojawił się ogromny uśmiech na myśl o tym, że miałabym spędzić wigilię z jego rodziną, a wieczór wigilijny u mnie. – Ale nie chcę, żebyś niepotrzebnie jeździł. – Zawsze możesz zostać u mnie na noc. – Ściągnął ze mnie prześcieradło, odsłaniając nagie ciało. – Jeśli ty ani twoi rodzice nie macie nic przeciwko temu. – Ja nie mam nic przeciwko temu, a rodzice też nie będę mieli, bo wiedzą, że tego właśnie chcę. Ugryzłam się w policzek, kiedy odwrócił ode mnie wzrok i spojrzał w dół. Mięsień na policzku naprężył mu się. – Myślisz, że ten pomysł spodoba się twoim rodzicom? – Jasne. – To nasze pierwsze święta – zachichotałam, rumieniąc się i położyłam głowę na poduszce. – Brzmi głupio, co? – Wcale nie. – Wspiął się na mnie i poczułam jego męskość. Ułożył się między moimi udami. – I nie ostatnie. – Wstrzymałam oddech, wyginając się i chwytając go za włosy. – Masz na myśli to, co teraz robimy, czy wspólne święta? – zachichotał. – Jedno i drugie. – Ach, tak. Zdolność układania sensownych zdań prysła jak bańka mydlana. Wszedł we mnie jednym energicznym ruchem. – Jase. Uśmiechnął się szeroko i przyciągnął mnie do siebie. Odwrócił się na plecy, nie wychodząc ze mnie. Siedziałam na nim okrakiem, wsparłam się rękoma na jego klatce. – Tak? – powiedział, uśmiechając się. – Jesteś taki niedobry. Chwycił mnie za biodra. – Jeszcze mało widziałaś.

Rozdział 32 Kiedy wyjechaliśmy z Sheperdstown, zaczął padać drobny śnieg. Był późny wieczór. Chłodne powietrze zdawało się wciskać przez każdą szparę w jeepie Jase’a. Chociaż podkręcał ogrzewanie najmocniej, jak się dało, nie było za ciepło. Trzymał mnie za rękę. Jechaliśmy w ciszy. Palce miałam wciąż spuchnięte po tym, jak uderzyłam Erika, ale inne zadrapania i siniaki w większości się zagoiły. Najgorsze były pierwsze dwie noce po tym, jak Erik został zatrzymany. Dzięki Bogu, Jase był blisko. Był ze mną, kiedy budziłam się z koszmaru i kiedy zbyt pobudzona nie mogłam później zasnąć. Umiał też wykorzystać tych kilka godzin w środku nocy. Odwracał moją uwagę od mrocznych wspomnień, które nie dawały mi spokoju od czasu starcia z Erikiem. Spojrzałam na niego i serce mi zatrzepotało. Kochał mnie. Był we mnie zakochany. Wciąż byłam oszołomiona możliwościami, jakie się przed nami otwierały. Ścisnęłam go za rękę i uśmiechnęłam się. Spojrzał na mnie spokojnie. Oczy mu pociemniały pod wpływem obaw. Kiedy obudził się dziś rano, spytał, czy pójdę tam z nim, zanim pojedziemy do jego rodziców na wigilię. Byłam zszokowana, ale zadowolona, że zdobył się na tak duży krok. – Wszystko w porządku? – spytałam. Kępki brązowych włosów wychodziły spod szarej wełnianej czapki. – Dziwne, że to ty zadajesz to pytanie. – Fakt. To zawsze on się o mnie troszczył, przy kontuzji kolana, po śmierci Debbie i załamaniu Erika – cała jego uwaga skupiona była na mnie. – Ale cię pytam. – Ja… No nie wiem – przerwał na chwilę. Musiał skręcić w prawo i przejechać przez stację benzynową. – Jestem smutny. Skołowany. Szaleńczo szczęśliwy, chyba jestem z siebie dumny. Wiem, że to brzmi głupio. – Wcale nie. Powinieneś być z siebie dumny. Uśmiech pojawił się na chwilę na jego twarzy i zniknął – Chyba czuję wszystko naraz. To było zrozumiałe. Od śmierci Kari minęło wiele lat, ale to było dla niego nowe doświadczenie. Po raz kolejny ścisnęłam go za rękę. Kiedy dotarliśmy na miejsce, lekka warstwa śniegu zdążyła pokryć ziemię. Kierował się wskazówkami rodziców – przy cmentarzu skręcił w prawo i pojechał wzdłuż zakrętu aż do wielkiego nagiego dębu. Grób Kari miał być trzy do pięciu grobów dalej. Zaparkował na poboczu i cofnął rękę, żeby wyłączyć silnik. Nie poruszył się, żeby wysiąść. Patrzył w dal, w stronę drzewa. Konary kołysały się na delikatnym wietrze. Poczułam gulę w gardle. – Naprawdę jesteś na to gotowy? Możemy to zrobić kiedy indziej. – Jestem gotowy – odpowiedział cicho. – Muszę to zrobić. Przytaknęłam. Przez wszystkie te lata traktował tę jej śmierć tak, jakby Kari z nim zerwała.

Jakby była gdzieś tam i prowadziła inne życie. Może dzięki temu łatwiej radził sobie ze stratą. Jednak tak do końca się z tym nie pogodził. To dlatego odepchnął mnie po tym, jak wyznał, że mnie kocha. Teraz to rozumiałam. Nosił w sobie strach przed miłością i stratą. Minęło kilka minut. Potrząsnął głową. – Okej. – Okej – szepnęłam. Otworzył drzwi i do środka wpadł podmuch zimnego wiatru. Wyciągnęłam z kieszeni rękawiczki. Jase chwycił poisecje, które kupiliśmy po drodze w sklepie. Buty skrzypiały na zmarzniętej trawie i jasnym śniegu. Podeszłam do niego z drugiej strony jeepa. Zatrzymał się i spojrzał na mnie. Niepewność i bezbronność w jego oczach rozdzierały mi serce. Wolną, gołą ręką sięgnął pomiędzy nas. Od razu podałam mu moją. Przez wełnianą rękawiczkę nasze połączone dłonie zdawały się dodawać mu siły. Mijaliśmy groby w milczeniu. Starałam się nie myśleć o pogrzebie Debbie i o tym, jak Erik przed całym orszakiem obwiniał mnie za jej śmierć. Ale było ciężko. Też była tutaj pochowana, po drugiej stronie głównej alei. Z założenia cmentarze mają być spokojne, ale ten bezruch – ten całkowity brak życia – zawsze robił na mnie wrażenie. Jednak dzisiaj było inaczej. Przy wielkim dębie nie myślałam o Nocy Żywych Trupów ani o tym, ile martwych ciał mamy pod stopami. Myślałam tylko o Jasie i o tym, jak trudne musiało to być dla niego. Kiedy nagle się zatrzymał, wiedziałam, że dotarliśmy na miejsce. Podążając za jego wzrokiem, wzięłam głęboki oddech. Nagrobek wykonany był z błyszczącego, szarego marmuru, a zdobiła go płyta w kształcie serca. W kamieniu wygrawerowany był modlący się anioł, a pod jego postacią widniało nazwisko: Kari Ann Tinsmen. Datę urodzin i śmierci dzielił niesprawiedliwie krótki czas. To była ona. Bez twarzy. Bez ciała. Całe jej życie zawarte było w wykaligrafowanym napisie i datach. „Kochająca siostra, córka i matka. Niech spoczywa wśród aniołów. Matka”. Poczułam, że ściska mnie w gardle. Kari nie dane było być matką. Kurczę, tak naprawdę nie dane jej było być żadną z tych osób. Jase pokręcił głową, patrząc na nagrobek. Nie byłam nawet w stanie wyobrazić sobie, o czym myślał. Prawdopodobnie o wszystkim. Stał i przypominał sobie ich krótkie wspólne życie. Wiele rzeczy, o których ostatnio mówił, nabrało sensu. Doskonale wiedział, że piękne rzeczy rodzą się z tragedii. Doświadczył tego na własnej skórze. Niespodziewana ciąża dała mu Jacka, a tragiczna śmierć popchnęła go we właściwym kierunku. To samo można powiedzieć o tej chwili, kiedy musiałam pożegnać się z tańcem. Na szczęście jako nauczycielka mogłam zmieniać świat. Chyba właśnie po to ludzie zostają nauczycielami? Do diabła, na pewno nie dla pieniędzy. Uzasadnienie było znacznie głębsze niż to bardziej konkretne. Nauczyciele kształtowali przyszłość. Tancerze zabawiali. Nie mogłam powiedzieć, że nie chciałabym być znów częścią tego świata. Osiągnęłam cel, namawiając Avery na powrót do studia i mogłam pomagać młodym tancerzom, jeśli tylko będę chciała. A chciałam. Właśnie ten aspekt śmierci nadaje jej sens. Śmierć zawsze przypominała żyjącym, żeby żyli – żyli teraźniejszością i patrzyli w przyszłość. – Była naprawdę… dobra dziewczyną – powiedział w końcu, przerywając ciszę. Uśmiechnęłam się lekko. – Wiem.

Przez chwilę wpatrywał się w grób. Poisecje drżały mu w rękach. Nie sądzę, że z powodu zimna. – Kochała zimę i śnieg. Zrobił przerwę, odchrząknął i spojrzał w górę. Biały śnieg padał grubymi płatkami. Kiedy znów się odezwał, mówił niewyraźnie. – Ten śnieg chyba tu pasuje. Obserwowałam dość duży płatek śniegu, który spadł na marmur. Jase wziął głęboki oddech. – Jack ma to chyba po niej. Wiesz, miłość do zimy. To jego ulubiona pora roku. Może ze względu na Mikołaja, ale wolę myśleć, że to z jej powodu. Ścisnęłam go za rękę. – Zima nie jest złą porą roku. Oblizał kącik ust. – Ja wolę lato. Uwolnił palce z moich i zrobił krok naprzód. Klęknął i ułożył piękne, czerwone kwiaty przy stojącej tablicy. W ciszy patrzyłam, jak zdejmuje czapkę i pochyla głowę. Nie wiedziałam, czy się modli, czy rozmawia z Kari. Tak czy siak, poczułam się, jakbym podsłuchiwała. To była osobista, smutna chwila. Próbując powstrzymać łzy, wpatrywałam się w drzewo. Przełknęłam ślinę. Śnieg pokrywał nagie konary, których cienkie końce wyginały się na brzegach. Kiedy znów stanął przy mnie, włożył czapkę. Czubek nosa miał czerwony, a ja – zimny. – Miałabyś coś przeciwko, żebyśmy zostali jeszcze przez chwilę? Wiem, że jest zimno i że czekasz… – W porządku. Zostałabym przy nim, nawet gdyby chciał tu zostać jeszcze przez miesiąc. – Zostaniemy tak długo, jak będziesz chciał. – Dziękuję. Plecy lekko mu się rozluźniły, kiedy położył mi rękę na ramionach. Przytulił mnie do siebie, dotknął policzkiem mojej głowy i westchnął. – Dziękuję, że tu ze mną jesteś. Farma Winsteadów była przystrojona. Wyglądała tak, jakby Mikołaj porozrzucał zabawki, ale efekt był całkiem fajny. Kolorowe lampki zdobiły całą balustradę wzdłuż podjazdu. Czerwone, zielone i niebieskie świeciły na stodole, a cały front domu błyszczał jak wielka, kwadratowa kula z dyskoteki. Jase zachichotał, kiedy zrobiłam wielkie oczy. Uśmiechnęłam się, ponieważ on zrobił to po raz pierwszy, odkąd wyszedł z cmentarza. – Moi rodzice trochę szaleją w święta, głównie za względu na Jacka. Trochę? Dmuchany Mikołaj siedział po prawej stronie werandy. Na dachu stało osiem plastikowych reniferów. Rudolf, dziewiąty i najważniejszy renifer, zaginął gdzieś w akcji. Do komina przyczepiony był plastikowy Mikołaj, razem z torbą prezentów. Na werandzie leżała wielka, śniegowa, lodowa kula w kształcie bańki. Przez wielkie okna

widziałam światełka na choince. Moi rodzice wybierali raczej ozdoby w jednym kolorze, ale tutaj bardziej mi się podobało. Ten świetlany chaos był o wiele bardziej swojski. – Zostawimy prezenty w jeepie – powiedział, kiedy wysiadaliśmy. – Wiesz, Mikołaj jeszcze nie dojechał. Uśmiechnęłam się. – Mikołaj na dachu wygląda, jakby był lekko podchmielony. Spojrzał w górę i zaczął się śmiać, widząc, jak wiatr kręci plastikowym Mikołajem dookoła komina. – To taki Mikołaj w moim stylu. Ociągałam się na schodach, powłócząc nogami po śnieżnej pokrywie. – Jesteś pewien, że mogę tu być? Spojrzał na mnie, położył mi ręce na ramionach i pochylił głowę tak, żeby móc spojrzeć mi w oczy. – Oczywiście. Mama i tata cieszą się, że spędzasz wigilię z nami i wiedzą, że znasz prawdę. – Pogłaskał mnie po głowie i wsunął włosy za ucho. – Myślę, że są bardziej podekscytowani tym, że tu jesteś niż ja. Zaśmiałam się. – To pewnie dlatego, że tak cholernie fajnie jest mnie zapraszać. – Na pewno. Pochylił głowę i jego ciepły oddech zatańczył na moich ustach. Zadrżałam, kiedy jego wargi zaczęły się poruszać. – Dziękuję za dzisiejszy dzień. Bardzo. Nie wiem, jak to lepiej wyrazić. Nie sądzę, że dałbym radę zrobić to bez ciebie. Pochyliłam się do niego i wyciągnęłam lekko w górę, pocierając zimnym nosem o jego nos. – Zrobiłbyś to, ze mną czy beze mnie. Ale cieszę się, że mogłam tam być. Naprawdę. Zostawiłam rękawiczki w jeepie, więc dotknęłam jego policzków gołymi dłońmi. Uwielbiałam uczucie lekkiego oporu. – Wszystko w porządku? Jego gęste rzęsy zatrzepotały. – Wiesz, nie sądziłem, że poczuję się jakoś inaczej, ale tak się stało. To niewiele, ale czuję się z tym dobrze. Położył rękę na mojej, a drugą objął mnie za szyję. – Chyba jestem ci winien buziaka w ramach podziękowania. – Nie musisz mi dziękować, ale buziaka przyjmę. Uśmiechnął się, kiedy jego usta musnęły moje raz, a potem drugi, miękkie jak płatki śniegu spadające obok nas. Sprawił, że rozchyliłam usta. Drocząc się ze mną, dotykał ust językiem. Poczułam falę gorąca na całym ciele, a moje mięśnie naprężyły się, kiedy całował moją górną wargę. Takiego pocałunku dziękczynnego się nie spodziewałam A Jase, cóż, on po prostu nie całował tak zwyczajnie. On smakował. On pożerał. Obiecywał ustami przyjemność i droczył się, dając językiem do zrozumienia, że będzie coś więcej. Mógłby oferować lekcje całowania. Zrobił z tego sztukę, kiedy wyciągał delikatny język z czeluści moich ust.

– No dalej, synu, wchodźcie. Chyba nauczyłem cię czegoś więcej, nie tylko całowania ładnej dziewczyny na chłodzie. Jego głos przerwał nam pocałunek. Jase się odsunął, a na mojej twarzy rozlał się gorący rumieniec. – Nie chcę, żeby zmarzła – odpowiedział Jase z uśmiechem. Odwróciłam się, żeby ukryć rozpaloną twarz. Nie ma nic gorszego niż dać się przyłapać rodzicom twojego chłopaka, kiedy kolana masz jak z waty. Zobaczyłam, że twarz mu promienieje, a w srebrnych oczach pojawił się błysk, którego nigdy wcześniej nie było. – Zgadza się? Zamrugałam powoli. – Zgadza się – wymamrotałam. Ojciec uśmiechnął się. – Chodźcie. Mama jest z Jackiem w kuchni. Pieką ciasteczka dla Świętego Mikołaja. Jase się wzdrygnął. Wziął mnie za rękę i poprowadził na werandę. Och. Był tam dziewiąty renifer, pilnował drzwi. – Katastrofa? – Katastrofa, taka sama jak ty w kuchni. – Odwrócił się i otworzył nam drzwi. – Więc fakt, to jest katastrofa. Zaśmiałam się, widząc minę Jase’a. – Pomyśl tylko, nigdy nie widziałam, żebyś gotował. Jego tata śmiał się, kiedy wchodziliśmy do domu. W pokoju pachniało ciasteczkami i zielonym świerkiem. – Kochanie, nie chciałabyś tego widzieć. – Nie jest tak źle. – Jase zmarszczył brwi i rozpiął kurtkę. – Wymieszałem tylko kruche ciasteczka ryżowe szpatułką. – Raz? – zawiesiłam kurtkę na wieszaku. – Myślę, że tyle wystarczy. – Nie powiedział ci tylko, że próbował nakarmić nimi swoich kuzynów. Uśmiechnęłam się, widząc zakłopotanie na jego twarzy. – O mój Boże, mówisz poważnie? – Co? – Wzruszył ramionami, zdejmując kominiarkę. – Nie zjedli ich. – Tylko dlatego, że były twarde jak skała i mogły kogoś uśmiercić – odpowiedział tata z uśmiechem. – Mój syn jest dobry w wielu rzeczach, ale gotowanie do nich nie należy. – Dzięki, tato. – Jase! – Jack krzyknął z kuchni. – Tess! Odwróciliśmy się. Jack przebiegł przez salon z prędkością światła. – Nieźle, koleżko! Zwolnij – powiedział Jase, robiąc krok w przód, bo Jack prawie wpadł na stół. – Jack, bo się… Przeczuwając, że Jack chce wykonać skok kamikadze, Jase uklęknął i złapał syna w momencie, kiedy ten wpadł na niego. Objął chłopca ramionami. Jack przylgnął do niego, wkładając mu we włosy swoje małe rączki. – Zrobiłem ciasteczka dla Mikołaja! – oznajmił Jack, trzymając Jase’a za włosy. – Jest w

nich czekolada i orzechy! – Naprawdę? – Jase odwrócił się lekko, trzymając synka. Ścisnęło mnie w piersiach na ich widok. Chociaż Jack nie znał prawdy, trudno było nie zauważyć miłości między nimi. – A co z babeczkami z masłem orzechowym? Wiesz, że to moje ulubione. – Też je mamy. Dużo ich zjadłem. – Jack uśmiechnął się, kładąc głowę na ramieniu Jase’a. – Dużo? – parsknął pan Winstead. – Chłopak zjadł pół paczki. Jack uśmiechnął się jeszcze szerzej, a widząc mnie, wydał z siebie kolejny pisk. – Chcę na dół. Na dół! Jase z uśmiechem postawił rozkołysane stopy dziecka na podłodze. Jak tylko znalazł się na dole, ruszył do mnie i objął moje nogi. – Hej – powiedziałam, mierzwiąc jeszcze bardziej jego już potargane włosy. – Cieszysz się na Mikołaja? – Tak! Tata powiedział, że Mikołaj już wyruszył! – Wycofał się, chwytając mnie za rękę. – Chodź. Rzuciłam okiem na Jase’a. Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. Został z tyłu z ojcem, podczas gdy Jack ciągnął mnie za sobą przez jadalnię. W kuchni był bałagan. Masło pokrywało kuchenną wyspę i blaty. Mąka była na podłodze a skorupki od jajek wypełniały miski. Zapach słodkich pyszności sprawił, że wyczuwałam słodką gorączkę. – Patrz, kogo znalazłem! Patrz. Pani Winstead odwróciła się. Wytarła ręce w choinki na dole swojego fartucha. – Och, kochanie, tak się cieszę, że jesteś tutaj. Kroczyła w moją stronę tymi samymi długimi, zdecydowanymi krokami co Jase. – Niech ci się przyjrzę, – cmoknęła mnie. Potarła palcem moją szczękę, z której wciąż schodził siniak. – Co u ciebie, kochanie? – Dobrze – uśmiechnęłam się. Jack puścił mnie i wszedł na stołeczek oparty o szafkę. Zanurzył rękę w maśle. – Wszystko w porządku. – Cieszę się, że to słyszę. Jej silne ramiona objęły mnie i prawie wycisnęła ze mnie powietrze. – Kiedy Jase powiedział mi, że… Spojrzała na Jacka, który robił z ciasta małe kulki. Zniżyła głos. – Nie chcę, żeby mały usłyszał, ale cieszę się, że wszystko jest w porządku. – Ściszyła głos jeszcze bardziej. – Szalony syn tej dziwki jest w więzieniu. Usta mi zadrgały. – Ja też… Pani Winstead pokręciła smutno głową, patrząc na Jacka, który wrzucił kulkę ciasta na papierek. – Tylko ta biedna dziewczyna… – Wiem. – Przygryzłam dolną wargę. – Powtarzam sobie, że przynamniej teraz jest sprawiedliwość dla Debbie. Jack spojrzał przez ramię, zmarszczył ciekawsko brwi. – Jaka sprawiedliwość? – Kiedy źli ludzie dostają za swoje. I to jest dobre.

Pani Winstead uśmiechnęła się do mnie, zmarszczki wokół jej twarzy pogłębiły się. Znów zniżyła glos. – Ale to… to nie wszystko. Położyła rękę na moim ramieniu, pierś jej uniosła się, kiedy nabrała powietrza. – Cieszę się, że wiesz, że Jase ci powiedział. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Jedyne, co mogłam zrobić, to skinąć głową. Pani Winstead uśmiechnęła się, widząc, jak Jack podkrada kawałek ciasta. – Jase też tak robił jako dziecko – powiedziała, mrugając szybko. – Jadł więcej surowego niż upieczonego ciasta. – Wtedy jest najlepsze. – Mój głos był dziwnie zachrypły. Popukała mnie w ramię. – Jesteś dobra dla mojego chłopca, taka dobra. Nie zbliżył się do nikogo od czasu Kari, a ty sprawiłaś, że otworzył swoje serce. Wiem, że nie miałyśmy okazji poznać się bliżej, ale za to, co zrobiłaś, zawsze będziesz moją córką. Oj, czułam, że się rozpłaczę. Próbując powstrzymać łzy, uśmiechnęłam się i zaczęłam się śmiać. – Przepraszam, nie chcę płakać. Jack znowu się odwrócił. – Czemu jesteś smutna? – Nie jestem smutna – odpowiedziałam mu szybko, uśmiechając się do niego. – Jestem szczęśliwa, naprawdę bardzo szczęśliwa. Uwierzył mi na słowo i zajął się z powrotem ciastem. Wytarłam oczy i pozbierałam się. – Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy i nigdy nie narażę go na niebezpieczeństwo – wymamrotałam kiwając głową – ani jego serca. – Moja córeczka. Oczy zaszły jej mgłą. Odkaszlnęła. – Popatrz tylko na mnie. Zaraz się rozpłaczę, a to nie będzie dla nas wszystkich dobre, nie kiedy mój synek tu do nas idzie. – Cześć, mamo. Jase wkroczył do niewysprzątanej idealnie, ale przytulnej kuchni, pochylił się i pocałował mamę w policzek. Kiedy się odsunął i spojrzał na nas, zmarszczył brwi. – Czy wszystko w porządku? – Wszystko w porządku – odpowiedziałam i klasnęłam. – Jack jest dość zajęty. Szybko rzucił na niego okiem, po czym przyjrzał nam się bliżej. – Na pewno? – Tak, kochanie. Takie tam pogaduchy dwóch dziewczyn. Wszystko w porządku. Pani Winstead odwróciła się, otworzyła piekarnik i zajrzała do środka. – Są prawie gotowe. Uspokojony Jase podszedł do Jacka i porwał kulkę ciasta z talerza. – Hej! Jack zachichotał, kiedy Jase wpakował sobie wszystko do ust. Pocałował małego w policzek, obrócił się wokół własnej osi i podszedł do mnie zza kuchennego stołu. Objął mnie w pasie i zacisnął ręce.

– Czy mogę ją na chwilę ukraść? Chcę jej pokazać drzewko. Pani Winstead mrugnęła do mnie. – Tylko kiedy ona chcę być skradziona przez ciebie. – Oj, chce być porwana przez mnie, – odpowiedział Jase. Pacnęłam go w ramię i zaczął się śmiać. – Nie bądź zawstydzona. Mama pokręciła głową, kiedy Jase zakręcił się dookoła. Przesuwając ręce na moje ramiona, poprowadził mnie z powrotem przez jadalnię. Taty nie było już w korytarzu, a wielki salon był pusty. Choinka była ogromna, żywa i przypominała mi o domu. Pełna różnych, niedopasowanych lampek, które mrugały co kilka sekund. Skarpety wisiały na kominku. – Spójrz. – Wyciągnął się, zdjął jedną skarpetę i podniósł ją do góry. – Co myślisz? – Och!. Na skarpecie było moje imię wypisane czerwonym brokatem. – To moja? Poważnie? – Tak. – Jase zaczął się śmiać i powiesił ją z powrotem. – Jack zrobił ją dla ciebie dziś rano. Nie wiem, o co chodziło ze skarpetą z moim imieniem, ale sprawiło, że moje serce urosło jak u Grincha. Bałam się, że wybuchnie. – Podoba ci się? – zapytał, opierając się plecami o kanapę. Tuląc moją rękę, poczekał, aż usiadłam. – Sądzę, że bardzo ci się podoba. – Podoba. Uśmiechnęłam się i klepnęłam go w twarz. – Przyrzekam. Jestem uczuciowym dzieckiem. Zsunęłam ręce. Mój wzrok wędrował po jego zafrapowanej twarzy. – Naprawdę mi się podoba. – Zastanawiam się, co Mikołaj włoży ci do skarpety. Sposób, w jaki to powiedział, sprawił, że pomyślałam o czymś nieprzyzwoitym. – I pod choinkę. Podniosłam ramię i położyłam ręce na twardej podłodze. Pochylając się do przodu, pocałowałam go w usta. – Dostałam już to, co chciałam na święta. – Mm. Położył ręce na moich biodrach i musnął ustami moje. – Ja nie – wymamrotał. – Ponieważ jestem chciwy, chcę się jutro rano obudzić obok ciebie. Tego chcę. – Ale… – Cam wyjechała już z Avery i miałbym cię zgarnąć jutro rano. Po co odwozić cię z powrotem do akademika wieczorem? Pocałował kącik moich ust. – Możesz tu ze mną zostać. Rodzicom to nie przeszkadza. Możemy udawać, że mamy po szesnaście lat i uprawiamy cichy nieprzyzwoity seks, tak żeby nikt nas nie słyszał. Zaczęłam się śmiać. – Ale z ciebie perwersyjny typ. – Taki jestem. – Pocałował drugi kącik. – Zostaniesz ze mną?

Całując go, odsunęłam się troszkę. – Jakbym mogła powiedzieć nie. Jase objął mnie, sadzając tak, że znajdowałam się między jego nogami, tyłem do niego. Poczułam jego usta na zgięciu szyi. Jack zaśmiał się głośno z czegoś, co powiedział Jase’a tata w kuchni – Wiesz co? – zapytał. Odwróciłam się a jego usta musnęły mój policzek. – Zestrachałeś się? Uśmiechnął się… – To było naprawdę durne. Chichocząc, przysunęłam się bliżej. – Tak. Ale kochasz mnie, więc… – To prawda. – Pocałował mnie w policzek. – Co prowadzi do tego, co chciałem powiedzieć. Zapadła cisza, jego pierś uniosła się przy moich plecach. – W pewien sposób już dałaś mi najlepszy jak dotąd prezent. – Dziś rano? – odwróciłam się, żeby móc go zobaczyć. – Kiedy obudziłam cię moim… – Cóż, to było super, ale nie – uśmiechnął się. – To coś więcej niż to. Wstrzymałam oddech. Poszukiwał mnie wzrokiem. – Nigdy nie wyobrażałem sobie siebie żonatego. Po tym, co zdarzyło się Kari i po tym, jak spędziłem parę lat, patrząc, jak rodzice wychowują Jacka, nie widziałem dla siebie rodziny. Moje serce przyspieszyło. – Ale to się zmieniło – kontynuował, trzymając mnie. W tym momencie jego srebrne oczy stały się dla mnie całym światem. – Zmieniło się dzięki tobie. Teraz widzę siebie jako męża i widzę się mającego własną rodzinę. Z tobą. I to jest najlepszy prezent, jaki mogłem dostać. Otworzyłam usta, brakło mi słów. To, co mówił, było jak wylegiwanie się w sierpniowym słońcu. Sprawiło, że brakło mi słów. – Hej. – Poklepał mnie po policzku. – Powiedz coś. Powinnam jakoś zareagować. To, co powiedział, było takie wspaniałe i piękne. Serce mi waliło, moje myśli były w chaosie. Kotłowały się. Wzbierała we mnie ekscytacja. My. Razem. Małżeństwo. Rodzina. Pewnego dnia. Znów się zakochałam. – Boże, Jase – westchnęłam. Zamknęłam oczy. – Kocham cię, kocham cię tak bardzo. Odkaszlnął. Zbliżył się, a nasze usta zwarły się w pocałunku. Całowaliśmy się jak szaleńczo zakochani, wkładając w to wszystko, co czuliśmy. I nawet wtedy, gdy ogrom namiętności przygasł na tyle, że mogliśmy złapać oddech, zostaliśmy blisko. Czoło przy czole. Usta muskające się co kilka sekund. Żadne z nas nic nie mówiło, ponieważ wszystko, co powinno być powiedziane, już zabrzmiało. Zastygliśmy tak, aż do chwili, kiedy usłyszeliśmy małe, drepczące stópki. Zmusiło to nas, żeby się od siebie odsunąć. Jack wpadł pomiędzy nas. Niepewnie trzymał talerz z ciastkami w jednej ręce a w drugiej miał tablet. Spojrzał na nas oczyma, które pasowały do oczu jego ojca i poruszył moje serce. – Ciasteczko? – Jack trzymał na wpół ugryzione ciastko z kawałkami czekolady. Wzięłam je i przełamałam na pól. Usta Jase’a musnęły moje palce, kiedy wpakował sobie wszystko do ust. Widząc to, Jack zaczął chichotać. Swój kawałek zjadłam wolniej.

– To najlepsze ciastka – powiedziałam do niego. Dumny uśmiech wypełnij jego krągłe policzki. – Bo to ja je zrobiłem. – To prawda. – Jase oparł brodę na mojej głowie, sięgając wyżej, mierzwiąc włosy syna wielką dłonią. – Masz szalone zdolności kucharskie. – Chcę zrobić dla Mikołaja kruche ciasteczka za rok. Jase uśmiechnął się szeroko. – Nie mam szczęścia w takich rzeczach. – To nic – powiedziałam. – Nauczę cię. Robię naprawdę dobre kruche ciasteczka ryżowe. Oczy Jacka rozszerzyły się. – Naprawdę? – Obiecuję. Uśmiechnęłam się i spojrzałam do góry, widząc jego rodziców stojących w drzwiach. Łzy błysnęły w oczach jego mamy, kiedy pan Winstead ścisnął jej ramię. Odwróciłam wzrok na Jacka. Jego uwaga przesunęła się z ciasteczek na tablet i już była zajęta grą. Zrozumiałam, co dostrzegli jego rodzice. Ponieważ też to widziałam. Przyszłość. Nas troje. Przez te krótkie cztery miesiące wiele się dla nas zmieniło. W sierpniu nigdy bym nie pomyślała, że będę tu na wigilii, a moje usta będą piekły od pocałunków Jase’a. Nasza przyszłość razem nie była tym, co którekolwiek z nas planowało. Zawsze myślałam, że będę tancerką. Jase zawsze myślał, że już nigdy nie pozwoli sobie na kolejną miłość. Żadne z nas nie spodziewało się tego, ale nie porzuciłabym tego dla tańca. Moje marzenie legło w gruzach, ale potem powstało, uformowane w coś bardziej znaczącego i stało się cenniejsze. Trzymając grę w górze, Jack świetnie się bawił. Uśmiechał się do Jase’a. Pewnego dnia pozna prawdę o swoim ojcu i matce, i w głębi duszy wiedziałam, że będę przy Jasie, kiedy to nastąpi. Będę przy nich obu. Zsunęłam ręce wzdłuż jego ramion, do miejsca gdzie jego dłonie spoczywały tuż pod moim brzuchem. Rozciągnęłam palce między jego palcami, a on zacisnął je, splatając nasze dłonie. – Chcesz zagrać w następną grę? – zapytał Jack z nadzieją w swoich pięknych szarych oczach, kiedy spojrzał na mnie. – Z przyjemnością. Uspokojony Jack skupił się na grze. Jase pocałował mnie w skroń. Po chwili wypowiedział słowa, które nigdy mi się nie znudzą i do których nigdy nie przywyknę. – Kocham cię – wyszeptał.

L.I.G.