J Lynn Zapomnij ze mna tom 1

Korekta Hanna Lachowska Jolanta Kucharska Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Zdjęcie na okładce © Dennis Hallinan/Archive Photos/Getty Images Tytuł oryginału Fall with Me FALL WITH ME. Copyright © 2014 by Jennifer L. Armentrout. Published by arrangement with the Author. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2015 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5464-7 Warszawa 2015. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

Dla czytelników. Mam nadzieję, że Wam się spodoba!

Rozdział 1 Siedziałam w miękkim fotelu w słonecznej poczekalni zaledwie od dziesięciu minut, kiedy w polu mojego widzenia pojawiły się podniszczone białe tenisówki. Przez ten czas przyglądałam się drewnianej podłodze i myślałam, że prywatna opieka medyczna musi być opłacalna, skoro właścicieli stać na ciemne drewno, które wygląda na drogie. Z drugiej strony rodzice Charliego Clarka nie żałowali pieniędzy na stałą opiekę nad jedynym synem. Umieścili go w najlepszym ośrodku w całej Filadelfii. Co roku wydawali na to astronomiczne sumy, zdecydowanie większe niż to, co ja byłam w stanie zarobić na kelnerowaniu w barze U Mony i projektowaniu stron internetowych na boku. Podejrzewałam, że miało to rekompensować jedyne odwiedziny w roku, trwające na dodatek może ze dwadzieścia minut. Na pewno nie byłam najżyczliwszym i najwyrozumialszym człowiekiem na świecie, bo za każdym razem, kiedy o nich myślałam, ogarniała mnie wściekłość. Podniosłam wzrok na uśmiech przyklejony do twarzy pielęgniarki. Zamrugałam raz, a potem drugi, ale nie rozpoznałam miedzianych włosów ani jasnego świeżego spojrzenia oczu w kolorze orzecha laskowego. Musiała być tu nowa. Spojrzała na czubek mojej głowy i patrzyła na niego

nieco dłużej, niż wymagał przelotny rzut oka, ale uśmiech pozostał na miejscu. Nie miałam jakichś strasznie zwariowanych włosów. Co prawda kilka dni temu zmieniłam czerwone pasemka na głęboko purpurowe, ale i tak wszystko upchnęłam do związanego naprędce koka. Wczoraj zamykałam bar, więc do domu dotarłam o trzeciej nad ranem, a wstanie z łóżka i umycie zębów i twarzy przed wyjazdem do miasta okazało się niemal nadludzkim wyczynem. – Roxanne Ark? – spytała pielęgniarka. Stanęła przede mną i klasnęła w dłonie. W mózgu mi zazgrzytało na dźwięk mojego imienia w pełnym brzmieniu. Moi rodzice byli dziwni. Coś mi się zdaje, że w latach osiemdziesiątych mogli ostro ćpać. Mnie nazwali na cześć piosenki Roxanne, a moich braci Gordon i Thomas. To dwa z trzech imion Stinga. – Tak – przyznałam i sięgnęłam po torbę. Pielęgniarka z niewzruszonym uśmiechem ruszyła do podwójnych zamkniętych drzwi. – Siostry Venter dzisiaj nie ma, ale przekazała mi, że przychodzi pani w każdy piątek w południe, więc przygotowaliśmy Charliego. – Ojej, wszystko u niej dobrze? – zaniepokoiłam się. Przez te sześć lat odwiedzin tutaj siostra Venter stała się bliską znajomą. Wiedziałam nawet, że jej najmłodszy syn wreszcie się żeni w październiku, a za sprawą środkowego dziecka miesiąc temu, w lipcu, została babcią. – Przeziębiła się, chyba z okazji końca lata. Chciała

dzisiaj przyjść, ale przekonałyśmy ją, żeby została w domu i wykurowała się przez weekend. – Odsunęła się trochę, gdy wstałam. – Wspominała, że lubi pani czytać Charliemu. Pokiwałam głową i zacisnęłam dłoń na torbie. Zatrzymała się przy drzwiach, odpięła od fartucha plakietkę z imieniem i przesunęła nad czytnikiem. Rozległo się piknięcie, więc otworzyła drzwi. – Miał kilka niezłych dni. Nie tak dobrych, jakbyśmy sobie życzyli – mówiła dalej, idąc szerokim jasno oświetlonym korytarzem o białych, pustych, całkiem anonimowych ścianach – ale dzisiaj obudził się wcześnie. Moje jaskrawozielone japonki klapały na płytkach, a jej tenisówki były bezszelestne. Minęłyśmy korytarz, który jak wiedziałam, prowadził do świetlicy. Charlie nigdy nie lubił spędzać tam czasu, co było o tyle dziwne, że zanim… przed wypadkiem był duszą towarzystwa. W ogóle można było o nim wiele powiedzieć. Jego pokój mieścił się w innym bloku. Okna wychodziły na zieleń i basen terapeutyczny, którego nie lubił. Nigdy się nie pasjonował pływaniem, ale i tak za każdym razem, kiedy widziałam ten przeklęty basen, miałam ochotę w coś przywalić. Sama nie wiem, o co mi chodziło. Może o to, że większość z nas traktowała takie rzeczy, jak możliwość samodzielnego pływania, jak coś oczywistego. Albo o to, że woda zawsze kojarzyła mi się z wolnością i brakiem ograniczeń, a przyszłość Charliego została tak dramatyczne ograniczona.

Pielęgniarka zatrzymała się przed zamkniętymi drzwiami do jego pokoju. – Wie pani, co robić, kiedy będzie pani chciała wyjść. Wiedziałam. Przy wyjściu musiałam się odmeldować w pokoju pielęgniarek. Podejrzewałam, że chciały się upewnić, czy go nie wykradam. Kiwnęła wesoło w moim kierunku, a potem odwróciła się na pięcie i ruszyła w drogę powrotną. Przez chwilę wpatrywałam się w drzwi i oddychałam powoli. Robiłam to przed każdym spotkaniem. To był jedyny sposób, żeby pozbyć się przed wejściem kłębowiska złych emocji: rozczarowania, wściekłości i smutku. Nie chciałam, żeby to widział. Czasem mi się nie udawało, ale zawsze próbowałam. Otworzyłam drzwi dopiero, kiedy byłam pewna, że mogę się uśmiechać, nie wyglądając przy tym jak wariatka, ale jak za każdym razem od sześciu lat widok Charliego był niczym uderzenie w gardło. Siedział w fotelu przed ogromnym oknem sięgającym od podłogi do sufitu. W swoim fotelu. Miał ratanowy fotel z okrągłym siedziskiem, obity jaskrawobłękitnym materiałem. Miał go od szesnastego roku życia. Dostał na urodziny zaledwie kilka miesięcy przed tym, jak wszystko się dla niego zmieniło. Nie spojrzał na mnie, kiedy weszłam. Nigdy nie patrzył. Pokój był całkiem fajny, dość spory, z dużym łóżkiem starannie zasłanym przez jedną z pielęgniarek, biurkiem, którego jak wiedziałam, nigdy nie używał, i telewizorem,

którego nie widziałam włączonego ani razu przez sześć lat. Siedział w fotelu, wyglądał przez okno i był taki chudy, że prawie niewidzialny. Siostra Venter mówiła, że mają problem z namówieniem go na trzy porządne posiłki dziennie, ale kiedy spróbowali zmienić system na pięć mniejszych, to nic nie dało. Rok temu było już tak źle, że karmili go sondą, a ja wciąż czułam smak strachu, że go stracę. Jasne włosy miał świeżo umyte, ale nie ułożone. W ogóle ktoś ostrzygł je znacznie krócej niż zwykle nosił. Stawiał na artystyczny nieład i świetnie mu to wychodziło. Dzisiaj miał na sobie białą koszulkę i szare bawełniane dresy, ale nie z tych modnych. Miały ściągacz w kostce i wiedziałam, Boże, wiedziałam, że kiedyś wpadłby w szał, gdyby się dowiedział, że będzie miał coś takiego na sobie. Miał gust, styl, wszystko. Podeszłam do drugiego fotela, takiego samego. Sama go kupiłam trzy lata temu. Odchrząknęłam. – Cześć. Nie spojrzał na mnie. Nie żebym się tego spodziewała. To znaczy jasne, jak zwykle czułam, że „to niesprawiedliwe”, ale nie był to żaden szokujący regres, bo nigdy na mnie nie patrzył. Jeszcze raz głęboko wciągnęłam powietrze. – Dzisiaj jest koszmarnie gorąco, więc nie nabijaj się z moich spodenek. – Kiedyś kazałby mi się przebrać, żeby nawet nie przyszło mi do głowy pokazanie się w czymś takim publicznie. – W telewizji mówili, że w weekend ma

paść rekord gorąca. Powoli zamrugał. – Mają też być straszne burze. – Złączyłam dłonie i modliłam się, żeby na mnie popatrzył. Czasem nie patrzył. Teraz nie patrzył już od trzech wizyt i to mnie przerażało, bo kiedy ostatnio minęło tyle czasu bez kontaktu wzrokowego i zwracania na mnie uwagi, dostał potem strasznego ataku. Pewnie te dwie sprawy nie miały ze sobą nic wspólnego, ale mimo wszystko czułam, że mnie ściska w żołądku. Zwłaszcza odkąd siostra Venter wyjaśniła mi, że takie ataki są dość częste w przypadku pacjentów po urazie głowy. – Pamiętasz, że bardzo lubię burze, no nie? Cisza. – No, chyba że miałyby się zmienić w tornado – brnęłam. – Ale jesteśmy w Filadelfii, więc zagrożenie jest niewielkie. Kolejne powolne mrugnięcie, które zauważyłam, choć siedział bokiem do mnie. – Aha! A jutro wieczorem zamykamy Monę dla gości – paplałam dalej, a jednocześnie się zastanawiałam, czy przypadkiem mu już o tym nie mówiłam. Zresztą to przecież nie miało znaczenia. – Będzie impreza zamknięta. – Zamilkłam, żeby zaczerpnąć tchu. Charlie wciąż patrzył przed siebie. – Myślę, że spodobałoby ci się U Mony. Jest trochę obskurnie, ale w taki fajny sposób. No ale już ci to przecież mówiłam. Nie wiem, chciałabym… – zaczęłam,

ale zasznurowałam usta, gdy uniósł ramiona w głębokim ciężkim westchnieniu. – Chciałabym wielu rzeczy – dokończyłam szeptem. Zaczął się kołysać. Wydawało mi się, że robi to nieświadomie. Ten łagodny ruch kojarzył mi się z oceanem, powolnym przesuwaniem się to w przód, to w tył na falach. Przez chwilę tłumiłam odruch wywrzeszczenia całej tej frustracji, która we mnie buzowała. Kiedyś Charliemu nie zamykała się buzia. Nauczyciele w podstawówce nazywali go Wielkie Usta, a on się z tego śmiał. Boże, śmiał się najcudowniej, szczerze i zaraźliwie. Ale nie śmiał się już od lat. Zamknęłam oczy, żeby powstrzymać falę gorących łez. Miałam ochotę rzucić się na podłogę i wierzgać. To wszystko było niesprawiedliwe. Charlie powinien móc chodzić. Skończyłby już college i poznał jakiegoś seksownego gościa, który by go pokochał. Chodzilibyśmy na podwójne randki, z nim i z facetem, którego ja bym ze sobą przywlekła. Powinien realizować zamierzenia i być już autorem pierwszej powieści. Bylibyśmy tacy, jak zawsze. Najlepsi przyjaciele. Nierozłączni. Przychodziłby do mnie do baru, a gdyby było trzeba, kazałby mi wziąć dupę w troki i sobie radzić. Powinien żyć. Bo ten stan, w którym był teraz, jakkolwiek go nazwać, nie przypominał życia. Jedna pieprzona noc, kilka głupich słów i kamień. To wystarczyło, żeby wszystko zniszczyć.

Otworzyłam oczy z nadzieją, że będzie na mnie patrzył, ale nie patrzył, a ja nie mogłam zrobić nic więcej, jak tylko dalej to ciągnąć. Wyjęłam z torby złożoną kartkę z akwarelą. – To dla ciebie – zachrypiałam, ale mówiłam dalej. – Pamiętasz, jak mieliśmy piętnaście lat i moi rodzice zabrali nas do Gettysburga? Strasznie ci się podobało Devil’s Den, więc namalowałam ci je. Rozłożyłam kartkę i trzymałam mu przed twarzą, chociaż nie patrzył. W zeszłym tygodniu kilka godzin zajęło mi namalowanie skał piaskowca i trawiastej łąki tak, żeby głazy i rozrzucone kamienie miały odpowiedni odcień. Światłocień był najtrudniejszy z tego wszystkiego, bo malowałam akwarelami, ale wydawało mi się, że ogólnie wyszło całkiem spoko. Wstałam i podeszłam do ściany naprzeciwko łóżka. Wyjęłam z biurka pinezkę i przypięłam obrazek wśród innych. Co tydzień przynosiłam jeden. W sumie trzysta dwanaście obrazków. Rozejrzałam się po ścianach. Najbardziej lubiłam portrety, mnie i Charliego razem, jak byliśmy młodsi. Miejsce na ścianach zaczynało się kończyć. Niedługo będę musiała przejść na sufit. Wszystkie rysunki dotyczyły przeszłości. Nic na temat teraźniejszości czy przyszłości. Po prostu ściana wspomnień. Wróciłam do fotela i wyjęłam z torby książkę. Księżyc w nowiu. Widzieliśmy razem pierwszy film. Prawie poszliśmy na drugi. Otworzyłam ją w miejscu, gdzie

ostatnio przerwałam lekturę, i pomyślałam, że Charlie byłby w drużynie Jacoba. Na pewno nie dałby się wampirom. Chociaż czytałam mu to już po raz czwarty, wydawało mi się, że mu się podoba. A przynajmniej tak sobie wmawiałam. W ciągu godziny, którą tu spędziłam, ani razu na mnie nie spojrzał. Zaczęłam się pakować, a serce miałam tak ciężkie jak tamten kamień, który wszystko zmienił. Pochyliłam się nad nim. – Charlie, popatrz na mnie. – Zaczekałam chwilę i ścisnęło mnie w gardle. – Proszę. A Charlie… Tylko mrugał i dalej się kołysał. Do tyłu i do przodu. Nic więcej, a na jakąkolwiek reakcję czekałam przez pięć minut. Ale nie było reakcji. Ze łzami w oczach pocałowałam jego chłodny policzek i się wyprostowałam. – No to do zobaczenia w przyszły piątek, dobra? Udawałam, że powiedział, że dobra. Tylko dzięki temu byłam w stanie opuścić pokój i zamknąć za sobą drzwi. Wymeldowałam się u pielęgniarek, a potem wyszłam na oślepiający upał. Wygrzebałam z torby okulary przeciwsłoneczne. Skwar dobrze robił mojej przemarzniętej skórze, ale nie rozgrzewał wnętrza. Zawsze tak było po wizycie u Charliego. Dopiero jak zacznie się moja zmiana w barze, dam radę otrząsnąć się z tego chłodu. Zaklęłam i ruszyłam na tył parkingu, gdzie zostawiłam auto. Widziałam skwar falujący nad rozgrzanym asfaltem i od

razu zaczęłam sobie wyobrażać, jakie kolory musiałabym zmieszać, żeby przenieść to na płótno. Potem zobaczyłam mojego starego dobrego volkswagena jettę i myśli o akwarelach wyleciały mi z głowy. Ścisnęło mnie w żołądku i prawie się potknęłam o własne nogi. Obok mojego samochodu stał prawie nowy pikap. Znałam go. Nawet raz nim jechałam. Jezu. Nie byłam w stanie przestawiać stóp i w końcu stanęłam jak wrośnięta w ziemię. Moje przekleństwo, był tu. Co ciekawe, jednocześnie odgrywał główną rolę w moich fantazjach, także tych niecenzuralnych. Zwłaszcza w nich… Był tu Reece Anders, a ja nie wiedziałam, czy przykopię mu w jaja, czy go pocałuję.

Rozdział 2 Drzwi po stronie kierowcy otworzyły się bezszelestnie, a moje nielojalne zdradzieckie serce stanęło na moment, gdy wysunęła się zza nich długa noga obuta w japonkę ze skórzanym paskiem. Dlaczego miałam taką słabość do facetów, którzy mieli wystarczające jaja, żeby nosić japonki?! Naprawdę, uważałam, że to absolutnie seksowne, szczególnie do spranych dżinsów. Do nogi dołączyła druga, a zaraz potem drzwi na sekundę zasłoniły tors. Potem zostały zamknięte, a ja zobaczyłam koszulkę z logo Metalliki, która niespecjalnie dobrze sobie radziła z maskowaniem wyrzeźbionego i obłędnie smakowitego sześciopaka na brzuchu. Wręcz przeciwnie, doskonale z nim współpracowała, podkreślając każdy mięsień. To samo robiła z bicepsami, które wyjątkowo mnie otumaniały. No i proszę. Pokonana przez podkoszulek. Przesunęłam wzrokiem po szerokich ramionach, które mogłyby udźwignąć ciężar całego świata. A może nawet go dźwigały? – i spojrzałam mu w twarz. Ukrywał ją za cholernie seksownymi ciemnymi okularami. Boże, w codziennych ciuchach Reece wyglądał niesamowicie, ale majtki spadały, nawet gdy miał na sobie mundur. Ale kiedy był nagi, można było naprawdę przeżyć orgazm wizualny. A ja widziałam go nago. No dobra, w pewnym sensie.

No nie, widziałam jego klejnoty i były to naprawdę klejnoty w najlepszym gatunku. Był klasycznym przystojniakiem. Takim, na widok którego palce aż mnie świerzbiły, żeby go naszkicować: wyraźne kości policzkowe, pełne usta i linia szczęki tak ostra, że przysięgam, można by nią kroić tort. A do tego był policjantem, więc służył i chronił i było w tym coś totalnie seksownego. Niestety, poza tym wszystkim go nienawidziłam. Absolutnie i nieodwołalnie. W każdym razie przez większość czasu. Albo czasami. A na pewno zawsze wtedy, kiedy widziałam jego doskonałość i zaczynałam mieć na niego ochotę. O tak, w takich chwilach naprawdę go nienawidziłam. Moje dziewczyńskie części ciała właśnie zaczynały się rozkręcać, co oznaczało, że w tej chwili go nienawidzę. Zacisnęłam w ręce paski torby i wyrzuciłam na bok biodro, bo widziałam, że tak robi Katie (taka moja dziwaczna koleżanka) tuż przed werbalnym daniem komuś w pysk. – Co ty tu robisz? – spytałam, a potem się zatrzęsłam. Było co prawda milion stopni, ale nie rozmawiałam z Reece’em od ponad jedenastu miesięcy. No, nie licząc słów „wal się”, bo to wyartykułowałam przez ten czas pewnie ze czterysta razy, ale nieważne. Nad okularami pojawiły się ciemne brwi. Po chwili zaczął się śmiać, jakbym powiedziała coś szalenie zabawnego.

– A gdybyś tak najpierw się przywitała? Ach, gdyby tylko kompletnie mnie tym nie zaskoczył, bluzgi sfrunęłyby z moich ust niczym stada ptaków migrujących na południe. Moje pytanie było absolutnie uzasadnione. O ile wiedziałam, w ciągu tych sześciu lat, kiedy odwiedzałam Charliego, Reece nie przyszedł tu ani razu, ale poczułam się trochę winna, bo mama wpoiła mi lepsze maniery. Zmusiłam się do „cześć”. Zasznurował usta i nic nie powiedział. Zmrużyłam ukryte za okularami oczy. – Dzień dobry, oficerze Anders? Po chwili przekrzywił głowę. – Roxy, przecież nie jestem na służbie. Boże, jak on wymawiał moje imię… Roxy. Owijał się językiem wokół „R”… Nie wiem, jakim cudem, ale kompletnie rozmiękczył te części mnie, które wcale nie wymagały rozmiękczania. Nadal nic nie mówił, a ja miałam ochotę walnąć się w dziewczyńskie części, bo to w końcu one mnie do tego zmusiły. – Cześć… Reece – wystękałam. Uniósł kąciki ust w uśmiechu, który mówił, że jest ze mnie dumny. I słusznie! To, że wypowiedziałam jego imię, było naprawdę wielkim osiągnięciem, i gdybym miała dla niego ciasteczko w nagrodę, jak dla psa, musiałabym mu je rzucić w twarz. – Strasznie było? – Tak, strasznie – odparłam. – Część mojej duszy

została stracona na zawsze. Roześmiał się na cały głos. Kompletnie się tego nie spodziewałam. – Twoja dusza jest pełna tęczy i merdających szczenięcych ogonków, skarbie. Parsknęłam. – Moja dusza jest głęboka, czarna i pełna różnych nieskończenie nieważnych spraw. – Nieważnych spraw? – powtórzył i jeszcze raz się roześmiał, a potem przeczesał palcami ciemnobrązowe włosy. Były krótko przystrzyżone na bokach, ale na górze troszkę dłuższe niż nosiła większość policjantów. – Nawet, jeśli to prawda, to nie zawsze tak było. – Swobodny i, trzeba przyznać, zniewalający uśmiech, spłynął mu z ust, które tworzyły teraz linię prostą. – Tak, nie zawsze tak było. Oddech utkwił mi w gardle. Znaliśmy się z Reece’em od dawna. Jak zaczynałam liceum, on był już wyżej i ucieleśniał wszystko, na punkcie czego może zwariować dziewczyna, więc się w nim zabujałam. Bardzo. Rysowałam serduszka z jego imieniem. To były moje pierwsze i najnędzniejsze rysunki. Bazgroły pokrywały całe zeszyty. Do tego czciłam każdy uśmiech skierowany do mnie i każde spojrzenie w moim kierunku. Byłam jeszcze szczeniarą i nie obracaliśmy się w tych samych kręgach, ale zawsze był dla mnie miły. Pewnie dlatego, że razem z rodzicami i starszym bratem wprowadził się do domu obok.

Nieważne, w każdym razie zawsze był miły dla mnie i dla Charliego, a kiedy wstąpił do marines i wyjechał, byłam absolutnie zdruzgotana i miałam złamane serce, bo zdążyłam już sobie wmówić, że weźmiemy ślub i zasiedlimy świat naszymi dziećmi. Ciężkie były te lata bez niego. Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy mama zadzwoniła i powiedziała, że został ranny. Serce mi stanęło i musiało minąć dużo czasu, żebym pozbyła się panicznego strachu, który mnie nie opuszczał nawet, kiedy już była pewność, że będzie dobrze. Jak w końcu wrócił, byłam już w takim wieku, że nie groziło mu więzienie za kontakty z nieletnią i wtedy naprawdę się zaprzyjaźniliśmy. Staliśmy się dobrymi bliskimi przyjaciółmi. Byłam przy nim w najgorszych chwilach. W czasie tych koszmarnych nocy, kiedy upijał się tak, że nie było z nim kontaktu albo robił się humorzasty jak zamknięty w klatce lew, gotowy odgryźć rękę każdemu, kto się do niego zbliży. Każdemu, tylko nie mnie. A potem jedna noc i za dużo whisky zepsuły wszystko. Podkochiwałam się w nim przez wiele lat, cały czas wierząc, że jest nie do zdobycia. A bez względu na to, co się między nami wydarzyło tamtej nocy, wiedziałam, że nigdy nie będzie mój. Wściekłam się, że moje myśli zawędrowały aż tam i w ostatniej chwili powstrzymałam się od przywalenia mu torbą. – Dlaczego na litość boską rozmawiamy o mojej duszy?! Uniósł lekko umięśnione ramię.

– Sama zaczęłaś. Już otwierałam usta, żeby zaprotestować, kiedy uświadomiłam sobie, że ma rację. I to było dziwne. Poczułam na czole warstewkę potu. – Co tu robisz? Wystarczyły dwa jego długonożne kroki, żeby zniwelować dystans między nami. Wbiłam palce stóp w podeszwy klapek, żeby nie zerwać się do ucieczki. Reece był wysoki, miał prawie metr dziewięćdziesiąt, a ja należałam do gatunku „metr pięćdziesiąt w kapeluszu”. Jego rozmiary mnie onieśmielały, ale i odrobinkę kręciły. – Chodzi o Henry’ego Williamsa. W ułamku sekundy zapomniałam o całej naszej pokręconej przeszłości i mojej rozbłyskującej duszy. Spojrzałam na niego. – Że co? – Starał się o przedterminowe zwolnienie. Pot okrywający moją skórę zlodowaciał. – Tak, wiem. Śledziłam jego prośby o zwolnienie warunkowe. – Wiem – przyznał cicho, ale stanowczo, a wtedy mój żołądek wyrżnął w ziemię. – Ale nie poszłaś na ostatnią rozprawę, a wtedy został zwolniony. To nie było pytanie, tylko stwierdzenie, ale mimo to pokręciłam głową. Poszłam na wcześniejszą, ale nie mogłam nawet patrzeć na Henry’ego Williamsa. Z tego, co tam słyszałam, wywnioskowałam, że są duże szanse, że następnym razem faktycznie go zwolnią i proszę bardzo,

zwolnili go. Mówiło się, że w więzieniu Henry odnalazł Boga czy coś. Dobrze dla niego. Ale to nie zmieni tego, co zrobił. Reece zdjął okulary i spojrzał niesamowitymi niebieskimi oczami. – Byłem na tym przesłuchaniu. Tak mnie zaskoczył, że aż się cofnęłam. Otworzyłam usta, ale nie zdołałam nic powiedzieć. Nie przeszłoby mi nawet przez myśl, że to zrobi. Nie wiedziałam, dlaczego się zdecydował. Nie odrywał ode mnie wzroku. – Wniósł o… – Nie – prawie krzyknęłam. – Wiem, czego chciał. Słyszałam, jakie ma plany po wyjściu z więzienia, ale nie. Milion razy nie. Nie! Sąd nie może mu dać na to zgody. Twarz Reece’a złagodniała, a w jego oczach zobaczyłam coś podobnego do współczucia. – Wiem, ale ty za to wiesz, że nie masz na takie rzeczy wpływu. – Po chwili milczenia dodał: – On chce jakoś zadośćuczynić. Zacisnęłam wolną rękę w pięść, a bezsilność wzbierała we mnie jak rój rozwścieczonych pszczół. – Za to, co zrobił, nie da się zadośćuczynić. – Ja się z tobą zgadzam. Trochę mi zajęło zrozumienie, co chce powiedzieć, a wtedy poczułam, że ziemia usuwa mi się spod stóp. – Nie – szepnęłam i ścisnął mi się żołądek. – Proszę, powiedz, że rodzice Charliego się nie zgodzili. Błagam.

Zadrżał mu mięsień w szczęce. – Chciałbym ci tak powiedzieć, ale nie mogę. Zgodzili się, dzisiaj rano. Dowiedziałem się od jego kuratora. W piersi wzbierał mi płacz i odwróciłam się, żeby nie widział. Nie mogłam uwierzyć. Mój mózg nie mógł sobie poradzić z przetworzeniem informacji, że rodzice Charliego dali temu… potworowi zgodę na odwiedziny. Jakie to bezduszne, okrutne i po prostu złe! Charlie był w takim stanie przez tego homofobicznego dupka. W żołądku ściskało mnie coraz bardziej i zaczynałam się niepokoić, że zaraz zwymiotuję. Reece położył mi rękę na ramieniu i aż podskoczyłam, ale nie cofnął się, a ciężar tej dłoni działał jakoś… uspokajająco. Mała część mnie była mu za to wdzięczna i zaczęło mi się przypominać, jak to kiedyś było między nami. – Pomyślałem, że powinnaś o tym wiedzieć, żeby nic cię nie zaskoczyło. Zamknęłam oczy i podziękowałam mu schrypniętym głosem. Minęła kolejna chwila, a on wciąż nie zabierał ręki. – To nie wszystko. On chce porozmawiać też z tobą. Moje ciało samowolnie wierzgnęło i usunęło się poza zasięg jego dotyku. Stanęłam twarzą do niego. – Nie. Nie chcę go widzieć. – W jednej chwili wrócił do mnie tamten wieczór, a ja zaczęłam się cofać, aż wpadłam na swój samochód. Zaczęło się spokojnie, od żartów. Wyśmiewania. A potem w jednej chwili wszystko

się zapętliło. I skończyło się tak strasznie. – Nie ma mowy. – Nie musisz. – Podszedł do mnie, ale szybko opuścił rękę. – Ale musiałaś wiedzieć. Powiem jego kuratorowi, żeby go trzymał z daleka od ciebie. Bo pożałuje. Ostatnie słowa wypowiedział bardzo cicho, ale w jego głębokim głosie czaiła się groźba. Serce zaczęło mi bić mocniej i poczułam, że muszę się znaleźć jak najdalej stąd i w samotności się nad tym wszystkim zastanowić. Przesuwałam się wzdłuż samochodu, a torbę przycisnęłam do piersi jak tarczę. – Muszę iść. – Roxy! – zawołał. Dotarłam już do drzwi kierowcy, ale Reece chyba był ninją, bo nagle znalazł się znów przede mną. Nie włożył jeszcze okularów, więc wpatrywał się we mnie oczami w kolorze niezmąconego czystego błękitu. Położył mi ręce na ramionach i poczułam, jakbym wsadziła palec do gniazdka elektrycznego. Chociaż dostarczył mi takich, a nie innych wieści, każdą komórką ciała odczuwałam dotyk jego dłoni. Nie wiedziałam, czy on też to czuje, ale lekko podkulił palce, żeby mnie zatrzymać w miejscu. – To, co spotkało Charliego – zaczął niskim głosem – to nie twoja wina. Wyrwałam mu się ze ściśniętym żołądkiem, a on mnie nie zatrzymywał. Wyminęłam go i otworzyłam drzwi, a potem rzuciłam się za kierownicę. Patrzyłam na niego przez przednią szybę, a pierś szybko wznosiła mi się i

opadała. Stał tak jeszcze przez kilka sekund i już myślałam, że wsiądzie ze mną, ale pokręcił głową i włożył okulary. Patrzyłam, jak się odwraca i idzie do pikapa. Dopiero wtedy się odezwałam. – Co za masakra… – Drżącymi rękami złapałam kierownicę. Już sama nie wiedziałam, co było z tego wszystkiego najgorsze. To, że Charlie znów mnie nie zauważył, że Henry dostał zgodę na spotkanie czy że wcale nie byłam pewna, czy Reece ma rację. A jeśli to, co się stało z Charliem, to jednak moja wina?

Rozdział 3 Żałowałam, że nie piję w pracy, bo po takim dniu chętnie bym się trochę znieczuliła. Obstawiałam jednak, że właściciel baru nie będzie szczęśliwy, kiedy zastanie mnie leżącą na zapleczu. Jackson James znany był powszechnie jako Jax, co brzmiało, jakby właśnie zeskoczył z okładki „Bravo”. Doprowadził do porządku bar U Mony własnymi rękami, uporem i determinacją. Wcześniej to była speluna, miejsce spotkań ćpunów i dilerów, ale te czasy się skończyły. Obejmował właśnie swoją dziewczynę, Callę. Zareagowała tak naturalnie. Wtuliła się w niego. Stali niedaleko podniszczonych stołów do bilardu i uśmiechali się do drugiej pary. Cholera, wszędzie pary. Wyglądało, jakby U Mony był dziś wieczorek par, tylko ktoś zapomniał mi o tym powiedzieć. Przy jednym ze stolików siedzieli Cameron Hamilton i jego narzeczona, Avery Morgansten. Przed nim stało piwo, a przed nią jakiś napój gazowany. Jak zwykle byli po prostu rozkoszni. Avery miała te niesamowite, zjawiskowe rude włosy, a do tego piegi, więc wyglądała jak żywa reklama neutrogeny, a Cam był po amerykańsku oszałamiający. Przyjechali też Jase Winstead i młodsza siostra Cama, Teresa, z którymi właśnie rozmawiali Jax i Calla. Ci

dwoje robili porażające wrażenie. Wyglądali, jakby do Mony przyszli Brad i Angelina. Byli też Brit i Ollie, blond petardy. Ollie tłumaczył właśnie jednemu z facetów grających w bilard, że w 2015 roku będą pięćdziesiąt dwa piątki czy coś równie dziwacznego. Ostatnio jak z nim gadałam, opowiadał mi o biznesie, który zamierza rozkręcić. Chciał sprzedawać smycze dla żółwi. Wow. Włożyłam okulary, które powinnam nosić cały czas, i znów spojrzałam na Callę i Jaxa. Sięgnęłam po butelkę jacka i uśmiechnęłam się szeroko. Mało było tak niesamowitych widoków jak dwie osoby, które bardzo zasługują na miłość i które się w sobie zakochują. Kiedy Calla zadarła głowę, a Jax ją pocałował w usta, moje małe głupie serduszko aż się rozpłynęło. Dzisiejszy wieczór był dla nich. No dobrze, dla niej. W poniedziałek wracała do Shepherd, więc Jax zamknął bar i wydał małe pożegnalne przyjęcie. To, o którym opowiadałam Charliemu. Nalałam jacka z colą Melvinowi, który był naszym najstarszym klientem i w zasadzie miał tu własny stolik. Uśmiechnęłam się szeroko, kiedy do mnie mrugnął i złapał szklankę. – Miłość aż się przelewa – przekrzyczał starą rockową piosenkę i wskazał brodą w kierunku Calli i Jaxa. – Taka nie byle jaka. Tak, wyglądało, jakby miłość wręcz się wyrzygała nad całym barem. Nawet Dennis, który pracował z Reece’em i jego bratem, przyprowadził żonę. Siedzieli i się przytulali.

Melvin miał rację, a mnie było z tego powodu trochę smutno, bo wiedziałam, że wieczorem położę się do łóżka sama. Dobra, trudno. – Nie da się ukryć. – Odstawiłam butelkę na półkę i nachyliłam się nad barem. – Chcesz do tego skrzydełka? – Nie, dzisiaj zostanę przy konkretach. – Podniósł szklankę i uniósł brew. – Cieszę się ze względu na nich – stwierdził, kiedy się już napił. – Ta dziewczyna nie miała łatwego życia. Jax się nią zajmie. Już miałam powiedzieć, że Calla nie potrzebuje Jaxa, żeby się nią zajmował, bo świetnie sobie poradzi sama, ale rozumiałam, co chciał powiedzieć w ten staroświecki sposób. Wystarczyło na nią spojrzeć, żeby wiedzieć, że spotkało ją coś złego. Naprawdę złego. Miała na lewym policzku bliznę, której już nie ukrywała tak desperacko jak na początku, a wyznała mi kiedyś, co pożar zrobił z resztą jej ciała. Była wtedy mała i w efekcie straciła całą rodzinę. Jej bracia zginęli, mama się stoczyła, a ojciec tego wszystko nie uniósł i odszedł. Tak jak mówiłam, niesamowicie się patrzy, jak odnajdują się dwie osoby zasługujące na miłość. Akurat poprawiałam okulary, kiedy Melvin odwrócił do mnie siwy policzek. – A co z tobą, panno Roxy? Rozejrzałam się po pustym barze i zmarszczyłam brwi. – Jak to? Wyszczerzył zęby.

– Kiedy ty się pokażesz w męskich objęciach? Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam. – Nieprędko. – Tak każdy mówi, zanim wpadnie – odparł i podniósł szklankę do ust. Pokręciłam głową, ale się roześmiałam. – Jak tak mówię, bo to prawda. Ze zmarszczonym czołem zsunął się z barowego stołka. – Widziałem cię w zeszłym tygodniu we włoskiej knajpie z tym chłopcem. Jak on ma na imię? – Pochlebiam sobie, że się nie spotykam z chłopcami, więc nie wiem, o kim mówisz. Dokończył drinka w stylu, który musiał wprawić jego wątrobę w dumę. – Często chodzisz na randki, młoda damo. Wzruszyłam ramionami, bo nie mogłam polemizować z tym stwierdzeniem. Często chodziłam na randki i nie dawało się ukryć, że niektórzy z tych facetów zachowywali się jak chłopcy. Myśleli, że tania kolacja w Olive Garden automatycznie zapewni im to, na co liczyli. Kurczę, powinno być jakieś prawo mówiące, że przed przejściem do fazy drugiej w menu musi się znaleźć polędwica i homar. – A ten młokos? Rudy – dociekał. – Tak, rudzielec z brzoskwinką na twarzy. Brzoskwinka? Jezu, musiałam zagryźć wargę, żeby się nie roześmiać, bo wiedziałam, kogo ma na myśli. Faktycznie, ten biedak jakoś nie mógł zapuścić porządnego

zarostu. – Chodzi ci o Deana? – Jak zwał tak zwał. – Machnął lekceważąco ręką. – Nie podoba się mi. – Nawet go nie znasz! – Odsunęłam się od baru, ale kiedy wywrócił oczami, zaczęłam się śmiać. – Jest całkiem miły i starszy ode mnie! – Musisz sobie znaleźć prawdziwego mężczyznę – mruknął. – Zgłaszasz się na ochotnika? Roześmiał się na całe gardło. – Żebym tylko był młodszy, pokazałbym ci parę sztuczek! – Co ty powiesz! – Ja też się roześmiałam i skrzyżowałam ramiona na koszulce z napisem: „U nas w Hufflepuffie jest fajniej”. – Nalać ci czegoś jeszcze? Może piwa, bo więcej mocnego alkoholu już ci nie trzeba. Uśmiechnął się, ale zaraz spoważniał. – Ktoś cię odprowadzi do auta, jak skończysz pracę? Pomyślałam, że to dziwne pytanie. – Któryś z chłopaków zawsze mnie odprowadza. – To dobrze. Musisz być ostrożna – mówił dalej. – Pewnie słyszałaś o tej dziewczynie z okolic Prussia? W twoim wieku, mieszkała sama i pracowała do późna. Jakiś facet pojechał za nią do domu i nieładnie się z nią obszedł. – Coś mi wpadło w ucho w wiadomościach, ale wydawało mi się, że go znała. Że to był były chłopak albo co?

Pokręcił głową i wziął butelkę piwa, którą mu podałam. – Z tego, co słyszałem, chłopaka oczyścili z zarzutów. Uważają, że to był ktoś obcy. A Prussia jest niedaleko stąd. A przecież miesiąc temu zniknęła dziewczyna. Nazywa się chyba Shelly Winters. Mieszkała w Abington Township. Nie znaleźli jej jeszcze. – Wskazał na mnie szyjką butelki, a ja przypomniałam sobie facebookowe ogłoszenia o zaginionych. O ile dobrze zapamiętałam, była ładną dziewczyną o niebieskich oczach i brązowych włosach. – Po prostu bądź ostrożna. Oparłam się o bar i patrzyłam, jak Melvin powoli odchodzi. Rozmowa potoczyła się w dziwnym kierunku. – Chcesz się o coś założyć? Odwróciłam się i wysoko zadarłam głowę, żeby spojrzeć na Nicka Dormasa. Był mistrzem w kategorii wysoki, ciemny i mroczny, a dziewczyny przychodzące do baru natychmiast łykały ten haczyk. Rozsiewał aurę łamacza serc, a jednak laski na to leciały. Trochę mnie zaskoczyło, że się odezwał, bo rzadko mówił do kogokolwiek z wyjątkiem Jaxa. Nie miałam pojęcia, jakim cudem wyrywał te wszystkie dziewczyny, nie mówiąc prawie ani słowa. Działał w stylu „jedna noc i żegnaj na zawsze”. Kiedyś podsłuchałam, jak Jax mu tłumaczył, że nie może wyrzucać z baru wszystkich dziewczyn, które Nick zaliczył, tylko dlatego, że nie chce ich więcej widzieć. – O co? Wziął butelkę tequili i wskazał na Jaxa.

– Jeszcze przed końcem tygodnia wyląduje w Shepherd. Uśmiechnęłam się i odsunęłam trochę, żeby dać mu dostęp do szklanek. – Nie zakładam się, chyba że to ja będę mogła powiedzieć, że tak. Oczywiście, że będzie tam przed końcem tygodnia! Nick się cicho roześmiał, co było kolejnym zaskoczeniem, bo tego też prawie nigdy nie robił. Nie wiem, o co chodziło. Bywał humorzasty i wydawał się naprawdę fatalnym materiałem na chłopaka, ale go lubiłam. – Ej – zawołałam. – Zgadnij co? Uniósł brwi. – Banan! Uśmiechnął się kącikiem ust. – To jakiś szyfr? – Nie. Miałam ochotę to powiedzieć. – Złapałam ścierkę i starłam rozlany alkohol. – Ale to mogłoby być fajne słowo bezpieczeństwa w czasie seksu BDSM, nie? Gapił się na mnie. – Czytałam taką książkę, w której dziewczyna tuż przed końcem krzyczała „kot”. To było genialne! – Niech ci będzie… – mruknął i odszedł. Przy barze stanął Jax i patrzył na mnie z uniesionymi brwiami. – O czym wyście na litość boską rozmawiali? Uśmiechnęłam się szeroko do niego i do Calli. – O słowach bezpieczeństwa w czasie seksu BDSM.

Calla szerzej otworzyła oczy. – Przyznam, że się nie spodziewałam. Zaczęłam się śmiać i w tej jednej chwili zrobiło mi się lżej niż przez cały dzień. – Chcecie coś do picia? – Spojrzałam na Callę i uśmiechnęłam się szatańsko. – Może tequili? Cofnęła się i prawie na mnie nasyczała. – Nie ma mowy. Nie chcę mieć więcej do czynienia z tą diabelską substancją. Jax się zaśmiał, ale ją objął i przyciągnął do boku opiekuńczym gestem. – No nie wiem. Uroczo wyglądałaś, jak tuliłaś do siebie butelkę. Zarumieniła się i położyła mu rękę nisko na brzuchu. – Jednak się powstrzymam. Skończyło się na budweiserze dla niego i lemoniadzie dla niej. – Fajna koszulka – powiedziała, a potem przytknęła butelkę do pełnych różowych ust. – Będę tęsknić za tobą i twoimi koszulkami. – Ja za tobą też! – pisnęłam, i gdybym umiała się wdrapać na bar, tobym się na nią rzuciła. – Ale przyjedziesz, tak? Też mamy do ciebie prawo! Roześmiała się. – Wrócę, zanim się obejrzysz. Nawet nie zdążysz się stęsknić. Ale to była nieprawda, wiedziałam, że zdążę. – A ja się z nią następnym razem zabiorę. – Obok Calli

pojawiła się Tess, przeczesująca lśniące ciemne włosy. – Podoba mi się tu. Calla zerknęła na Jase’a rozmawiającego z Camem. – Ale mam nadzieję, że jego też weźmiesz? Chyba nie byłabyś bez niego zbyt szczęśliwa. – Jasne, że wezmę! – popatrzyła na mnie. – Dobrze mieć przy sobie takie ciacho. Spojrzałam na srebrnookiego przystojniaka. – Święta prawda. – No dobra, ja zmykam. – Jax wypuścił Callę z objęć, ale pocałował ją za to w policzek. – Ale Jase jest faktycznie bajeczny. Sam bym go bzyknął. Powiedział to na tyle głośno, że Jase na nas spojrzał z niezrozumieniem, które było aż seksowne. Zaczęłam się śmiać jak hiena. Tess pokręciła głową i przytuliła się do Calli. – Ale tak na serio, obojgu nam strasznie się tu podoba. Camowi i Avery też. Dobrze mieć takie miejsce, gdzie można co jakiś czas wyskoczyć. – A ty zawsze możesz przyjechać do nas – powiedziała Calla. Pokiwałam bezmyślnie głową, bo drzwi właśnie się otworzyły. Dzisiaj przychodzili tylko zaprzyjaźnieni z Callą i Jaxem, więc spodziewałam się Katie, bo jej jeszcze nie było, ale to nie była ona. Wszedł Reece ubrany mniej więcej w to samo co rano i moje durne serce aż podskoczyło. Na miłość boską, czy jako policjant nie powinien być w piątek wieczorem w

pracy?! Niech to szlag. Nawet nie zerknął w stronę chłopaków. Od razu popatrzył na bar. Nasze oczy się spotkały. Dziewczyńskie części ciała zgłosiły chęć uczestnictwa. Niech to jeszcze większy szlag. Przy każdym spotkaniu odbierał mi oddech. Może to przez sposób, w jaki chodził. Cholera, szedł prosto do baru! Obróciłam się na pięcie i zauważyłam Nicka. – Idę sprawdzić zapasy w magazynie. – Pewnego dnia mi to wyjaśnisz – mruknęła Calla, ale reszty nie słyszałam, bo już brałam nogi i kościsty tyłek za pas. To chyba było wredne, bo przecież rano zachował się naprawdę bardzo ładnie. Myślałam o tym całe popołudnie. No i jeszcze o Henrym Williamsie, który chciał naprawiać szkodę. Jakby to było możliwe. Boże, chciało mi się śmiać, kiedy mknęłam przez korytarz. Wpadłam do magazynu, zamknęłam za sobą drzwi, oparłam się o nie, odetchnęłam głęboko i odgarnęłam brązowo-fioletowe włosy, które opadły mi na twarz. Nie miałam w tej chwili ochoty na myślenie o Henrym. I, chociaż to pewnie zabrzmi strasznie, o Charliem też nie. Miałam już lepszy humor, więc z załamką wolałam poczekać te kilka godzin, aż skończę pracę. Wróciłam myślami do Reece’a. Nadal nie miałam

pojęcia, dlaczego zdecydował się na taką wyprawę, żeby mi powiedzieć o Henrym. Dobra, kiedyś byliśmy przyjaciółmi, ale od jedenastu miesięcy się nie kontaktowaliśmy. Teraz on to zmienił i nie wiedziałam, co o tym myśleć. To pewnie w ogóle nic nie znaczyło. Nie mogło nic znaczyć, bo te jedenaście miesięcy temu Reece wyrwał mi kawałek serca. Nawet o tym nie wiedząc. Odczekałam pięć minut, a po tym czasie uznałam, że Nick pewnie już mu dał drinka. Oderwałam się od drzwi, wsadziłam pasemko włosów za ucho i wyszłam. – Jezu Chryste! – pisnęłam i wtoczyłam się z powrotem do magazynu. W drzwiach stał Reece, z rękami opartymi na framugach i zaciętą miną. Nie wyglądał na zadowolonego. – Skończyłaś się już chować? – Wcale się nie chowałam. – Wiedziałam, że jestem cała czerwona. – Sprawdzałam zapasy. – Jasne. – Tak! Uniósł brew. – Nieważne. Muszę już iść, więc gdybyś się łaskawie odsunął… – Nie. Szczęka mi opadła. – Nie? Wyprostował się, ale zamiast się wycofać, ruszył naprzód, a po drodze złapał za klamkę. Zobaczyłam ruch

bicepsa w prawym ramieniu i drzwi się zatrzasnęły. – Musimy porozmawiać. O rany… – Słuchaj, kolego, nie ma o czym gadać. Zbliżał się do mnie, a ja się cofałam. Nawet się nie zorientowałam, jak to wygląda, dopiero jak wpadłam na regał. Zadzwoniły butelki, a on znalazł się tuż przede mną. Tak blisko, że kiedy głęboko wciągnęłam powietrze, czułam zapach jego świeżej, trochę gorzkiej wody po goleniu. Oparł ręce o regał po obu stronach mojej głowy i nachylił się jeszcze bardziej. Czułam na policzku jego ciepły oddech. Po kręgosłupie przemknął mi dreszcz. Rany. Dziewczyńskie części ciała były zapięte w pasy i gotowe do startu. Później będę się musiała za to zabić. – To coś między nami trwa już za długo – oznajmił i popatrzył w moje wytrzeszczone oczy. Jego były takie niebieskie… Cholera, nie. Były kobaltowe. Ten odcień bardzo trudno uzyskać akwarelami. Język jakby mi spuchł. Nie byliśmy tak blisko siebie od tamtej nocy spędzonej w towarzystwie whisky. – Nic między nami nie trwa. – Gówno prawda. Od miesięcy mnie unikasz. – Wcale że nie – broniłam się, chociaż wiedziałam, że to brzmiało idiotycznie, ale jego usta były tuż przy moich, a ja świetnie pamiętałam, jak to było czuć je na sobie. Cudowna mieszanka jędrności i miękkości. Przypomniało

mi się też, jaki jest silny. Jak podniósł mnie z podłogi i… Musiałam natychmiast przestać o tym myśleć. – Jedenaście miesięcy – powiedział mruczącym głosem. – Jedenaście miesięcy, dwa tygodnie i trzy dni. Tyle czasu mnie unikasz. Jezu, czy to naprawdę obliczył?! Bo miał rację. Właśnie tak długo go unikałam. Z przerwami na te chwile, kiedy kazałam mu spadać. – Porozmawiamy o ostatnim razie, kiedy mieliśmy okazję normalnie pogadać. O nie, absolutnie nie będziemy o tym rozmawiać. Przechylił głowę i mówił mi teraz prosto do ucha. Ja zaciskałam palce na półce, na którą wpadłam. – Tak, skarbie, porozmawiamy o tamtej nocy, kiedy mnie odwiozłaś do domu. Kompletnie wytrącona z równowagi z trudem przełknęłam ślinę. – Chodzi ci o tamtą noc, kiedy byłeś tak nawalony, że musiałam cię zawieźć? Podniósł głowę i spojrzał mi głęboko w oczy. Przez dłuższą chwilę żadne z nas się nie odzywało, a ja cofnęłam się w czasie o jedenaście miesięcy, dwa tygodnie i trzy dni. Tamtego dnia przyszedł do baru i flirtowaliśmy jak przy każdym spotkaniu, odkąd wrócił z wojska. Wydawało się, że wcale nie wyjeżdżał, te lata zupełnie się rozmyły, a chociaż stanowczo nakazałam sobie nie planować nic ponad nieszkodliwy flirt, nie opuszczały mnie wizje małżeństwa i dzieci. W końcu byłam w nim zakochana, a

do tego jeszcze byłam kretynką. Tamtej nocy, kiedy poprosił, żebym go odwiozła do domu, pomyślałam, że w końcu postanowił coś zrobić. Co prawda było to dziwne coś, ale za dużo się nad tym nie zastanawiałam. Leciałam na niego od zawsze i pochlebiało mi jego zainteresowanie, więc się zgodziłam. Jak dojechaliśmy, weszliśmy do środka i… skończyło się na tym, że to ja coś zrobiłam. Zebrałam się na odwagę i jak tylko weszliśmy do jego mieszkania, pocałowałam go. Zdążył tylko zamknąć drzwi. Sytuacja rozwijała się błyskawicznie. Ubrania pofrunęły, części ciała się stykały, a ja… – Oddałbym wszystko, żeby pamiętać tę noc – powiedział Reece, patrząc wprost na mnie. Mówił teraz głośniej. – Wszystko, żeby wiedzieć, jak to jest być w tobie. Kilka rzeczy zdarzyło się naraz. Ścisnęły mi się mięśnie w dole brzucha, a rozczarowanie jak fala przypływu zmyło cały mój gniew. Zamknęłam oczy i zagryzłam wargę. Reece był przekonany, że jedenaście miesięcy, dwa tygodnie i trzy dni temu uprawialiśmy seks, dziki, zwierzęcy, z udziałem ściany i tak dalej, tylko że on był zbyt pijany, żeby to pamiętać. Zbyt narąbany, żeby pamiętać w ogóle cokolwiek, co się wydarzyło po tym, jak się rozebraliśmy w korytarzu. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy, jak bardzo jest pijany, co było głupie z mojej strony, bo przecież byłam barmanką i dobrze wiedziałam, kiedy ludzie powinni przestać tankować. Cholera, przecież poprosił, żebym go

odwiozła! Ale ja byłam tak… nastawiona na niego. Pełna nadziei i zabujana w nim, ale nie tylko. To było coś znacznie głębszego. Zakochałam się w nim, gdy miałam piętnaście lat, i nic się od tamtej pory nie zmieniło. Zostałam z nim na noc, a jak się nazajutrz obudził, miał takiego kaca i był tak załamany, rozżalony i targany poczuciem winy, że prawie odgryzł sobie rękę, byle się ode mnie oddalić. Pękło mi serce. A w następnych tygodniach, kiedy mnie unikał, jakbym była czymś zakażona, rozsypało się na kawałki. A najsmutniejsze było to, że się mylił. Nie doszliśmy do tego punktu, kiedy wtyczka A zbliża się do gniazdka B. W ogóle nie uprawialiśmy seksu. On ledwie dotarł do łóżka i stracił przytomność, a ja z nim zostałam, bo się bałam i myślałam, że… Nieważne, co myślałam. Nie uprawialiśmy seksu.

Rozdział 4 Ale było coś jeszcze gorszego niż to, że wierzył, że uprawialiśmy seks i żałował, że to się stało. Naprawdę, mogło być coś gorszego! Mianowicie, że Reece Anders nienawidził kłamstwa. Żadnego. Białych kłamstw. Małych kłamstewek. Nieuniknionych kłamstw. Kłamstw na zgodę. Żadnych. Moje kłamstwo było białe, bo nigdy nie twierdziłam, że uprawialiśmy seks. Nie powiedziałam mu tylko, że tego nie robiliśmy. Mimo że znałam go od piętnastego roku życia i był przy mnie w najgorszych chwilach po tym, co się stało z Charliem, a pierwszej nocy po powrocie z wojska przyszedł do naszego domu. Moja mama do dziś się zaklina, że mnie szukał, ale ja wątpiłam. Nasze rodziny po prostu bardzo się ze sobą związały. Mnie wtedy nie było, bo wyprowadziłam się z domu jako osiemnastolatka, ale jak rodzice zadzwonili i zażądali, żebym natychmiast przyjechała, spodziewałam się jakiegoś dramatu, bo mama miała taki głos, jakby za minutę miała dostać wylewu. Nie wiedziałam, że Reece wrócił, a jak przyjechałam, przytulił mnie tak cudownie… Bardzo się zaprzyjaźniliśmy po tym, jak został policjantem, a jednak tak strasznie się wściekł. Jego uraz do kłamstw zaczął się jeszcze przed naszym spotkaniem i miał związek z ojcem. Nie znałam szczegółów, ale domyślałam się, że chodziło o zdrady, bo Reece mieszkał z mamą i ojczymem, a ojciec wciąż miał

nowe dziewczyny. W efekcie okłamanie Reece’a równało się masakrze stulecia. Wpatrywał się we mnie i czekał na odpowiedź, ale ja nie miałam nic do powiedzenia. W ciągu ostatnich jedenastu miesięcy tyle razy miałam ochotę wykrzyczeć mu prawdę. Że ze sobą nie spaliśmy! Ale za bardzo mnie bolało, jak się zachował tamtego ranka. I to, że przez następne tygodnie mnie ignorował oraz że musiał się aż tak nawalić, żeby pomyśleć o pójściu ze mną do łóżka. Rana była głęboka. Wstydziłam się tego. Naprawdę, potwornie. Gdyby Charlie wiedział, co się dzieje, pewnie dostałabym od niego w łeb. Powinnam być mądrzejsza, ale nie byłam i zapłaciłam za to wysoką cenę. Mijały dni, a ja pozostawałam w czymś w rodzaju śpiączki, a przy życiu utrzymywały mnie tylko lody. Mijały tygodnie, a ja na dźwięk jego imienia miałam ochotę się rozpłakać. Przez całe miesiące nie mogłam na niego patrzeć, nie czerwieniąc się. A ból pozostał do dzisiaj. Wbrew niemu i wbrew upokorzeniu zebrałam się w sobie i wzięłam głęboki wdech, który wyostrzył mi język. – Słuchaj, Reece, już ci powiedziałam: nie ma o czym gadać. Sama niewiele pamiętam. – Kłamstwa! Same kłamstwa! Zmusiłam się jeszcze do wzruszenia ramionami. – Naprawdę, nie ma się nad czym rozwodzić. Zmarszczył czoło.

– Nie wierzę ci. – Myślisz, że jesteś tak zajebisty w łóżku, że aż tak wryła mi się w pamięć jedna noc z twoim zalanym w trupa ciałem? – odpaliłam. – Nie. – Lekko się uśmiechnął, a ja nie mogłam uwierzyć, że jeszcze mu się chce ze mną gadać. – Ale myślę, że wszystko pamiętasz, skoro od tak dawna mnie unikasz. Miał rację. Cholera. – Prawdę mówiąc, wolałabym raczej nie pamiętać. – Jak tylko to powiedziałam, zapragnęłam móc cofnąć swoje słowa, bo były okrutne. Chociaż go unikałam i potrafiłam być chamska, wcale się dobrze nie bawiłam. Zacisnął usta i lekko przechylił głowę. Jasne fluorescencyjne światło jeszcze wyostrzało linię jego szczęki. Minęła chwila i spodziewałam się, że coś mi odpysknie. Należałoby mi się, ale tego nie zrobił. – Chciałbym mieć pewność, że było ci dobrze. Wiem, że mógłbym sprawić, żeby było – powiedział znów ciszej, a mięśnie w podbrzuszu napięły mi się jeszcze mocniej. Wróciły wspomnienia i odebrały mi oddech. Nawet pijany był na najlepszej drodze do tego, żeby było genialnie. Tak, że nigdy nie zapomniałabym tej nocy, w tym dobrym sensie. Rozchyliłam usta i cicho wypuściłam powietrze, bo w żyłach popłynęła mi wrząca krew. Spojrzał na moje wargi, a ja ostro wciągnęłam powietrze. Patrzył tak długo, że przyszła mi do głowy szalona myśl. Królowa wszystkich moich szalonych myśli, które jak już

się pojawiały, prowadziły zwykle do opłakanego końca. Ale ta świadomość nijak nie pomagała. Pomyślałam, że Reece patrzy tak, jakby chciał mnie pocałować. Wpatrywał się w moje usta spod opuszczonych powiek. Wzięłam jeszcze jeden wdech i nie byłam pewna, czy go powstrzymam. Jak to o mnie świadczyło?! Byłam urodzoną masochistką. Odchrząknął i znów popatrzył mi w oczy. – Ale wiem też, w jakim byłem stanie, więc nie mam pewności, czy było. – Muszę już iść. – Nie mogłam kontynuować tej rozmowy, nie ma opcji. Musiałam się stąd zmywać, zanim mieszanka żądzy i chęci poprawienia mu nastroju całkowicie odbierze mi zdrowy rozsądek. Schyliłam się, żeby przejść pod jego ramieniem, ale zagrodził mi drogę. Był tak wysoki i potężny, że nie miałam szans na minięcie go. – Na litość boską, przestań przede mną uciekać! Zacisnęłam dłonie w pięści. – Nie uciekam. Znów spojrzał mi w oczy, a potem całkiem mnie sparaliżowało, bo podsunął mi wiecznie zsuwające się z nosa okulary. Kiedyś zawsze w takiej sytuacji mówiłam, że muszę je oddać do naprawy, a on na to odpowiadał, że wcale nie, bo on będzie oficjalnym strażnikiem moich okularów. Boże, serce mnie rozbolało, jak to sobie przypomniałam. – Czy ja… Zrobiłem ci coś złego?

Napięłam się, jakby wszystkie mięśnie zmieniły mi się w stal. – Co?! Nagle całkiem się zmienił. Co prawda nadal stał blisko, a ręce opierał o regał za mną, ale niewymuszona arogancja, którą emanował jeszcze przed chwilą, zniknęła. Otworzyłam usta. Czy zrobił mi coś złego? Tak. Złamał mi serce, pokruszył je na kawałki, ale wiedziałam, że nie o to mu chodzi. – Nie. Boże, nie! Skąd ci to przyszło do głowy? Zamknął na moment oczy i ciężko westchnął. – Sam nie wiem, co myśleć. Ścisnęło mnie w piersi. Muszę mu powiedzieć prawdę, bo nieważne, jak strasznie cierpiałam i jak uraził moją dumę, nie mogłam pozwolić, żeby miał takie obawy. Słowa już mi się ułożyły na końcu języka. – To się nie powinno było wydarzyć – odezwał się pierwszy. – Nie między nami, nie w ten sposób. Słowa na języku zgasły jak iskra stłumiona przez ulewę. Wiem, że to paranoja obrażać się, bo powiedział, że nie powinno się wydarzyć coś, co się tak naprawdę wcale nie wydarzyło, ale o to mi właśnie chodziło. Powiedziałam coś innego, niż zamierzałam. – Naprawdę tego żałujesz, co? – Słyszałam w swoim głosie lód. – Ale przecież nie mogę być pierwszą laską, przy której byłeś tak pijany… – Żeby nie pamiętać, jak było? – dokończył. – A jednak jesteś.

Nie wiedziałam, czy powinno mi ulżyć, czy zaboleć. Pokręciłam głową przytłoczona mieszanką emocji. – Wolałbyś, żeby ta noc nigdy się nie wydarzyła? – Tak, wolałbym. – Nieowijana w bawełnę prawda wbiła mi się w pierś jak pocisk. – Bo chciałbym… Nagle drzwi do magazynu się otworzyły. – Jezu, znowu wlazłem nie w porę! – zawołał Nick. – Przepraszam, że… przeszkodziłem. Chcę tylko wziąć parę rzeczy. Moim wybawicielem okazał się mężczyzna chmurny i mroczny, ale nie zamierzałam zaglądać darowanemu koniowi w zęby. Wykorzystałam zamieszanie na swoją korzyść. Reece opuścił ręce, żeby się odwrócić do Nicka, który brał paczkę serwetek z logo baru. Odsunęłam się od Reece’a i wypadłam przez otwarte drzwi. Nie spojrzałam na Nicka, a po chwili krew szumiąca mi w uszach zagłuszyła sowa, które ewentualnie mogły między nimi paść. Dziwne palenie w gardle musiało wynikać z jakiejś alergii. Pewnie gdzieś w budynku jest pleśń, wmawiałam sobie po drodze za bar. Na widok siedzących tam dziewczyn uśmiechnęłam się szeroko. – Dolać wam? – spytałam radośnie, na ślepo sięgając po butelkę. – Nie trzeba. – Calla zerknęła mi przez ramię i nie musiałam patrzeć, żeby wiedzieć, że z magazynu właśnie wyszedł Reece. Zobaczyłam go po kilku sekundach, jak przemierza bar. Usiadł na pustym krześle obok Cama.

Profil miał nieprzenikniony. – Wszystko dobrze? – dodała cicho i z niepokojem. Uśmiechałam się tak szeroko, że mało mi nie rozerwało policzków. – Jasne! Nie była przekonana. Odwróciłam się, wsunęłam okulary na głowę i nakazałam sobie wziąć się w garść. To był jej wieczór. Jej i Jaxa. Nie mogę jej zajmować sobą. Potarłam dłońmi twarz, przy okazji ścierając pewnie resztki makijażu, ale trudno, na tym etapie to nie miało już żadnego znaczenia. Poprawiłam okulary i stanęłam twarzą do dziewczyn. Calla, Tess i Avery się we mnie wpatrywały. Płytko wciągnęłam powietrze, które utknęło mi w gardle, i poprawiłam koszulkę. – To jak, chcecie wiedzieć, czemu w Hufflepuffie jest fajniej? Avery uśmiechnęła się szeroko i oparła o bar. – A chcemy? Entuzjastycznie pokiwałam głową. – Oczywiście, że chcecie! Tess podskoczyła na krześle, wyraźnie spragniona dowodu na wyższość Hufflepuffu i w tej chwili pokochałam ją nad życie, ale Calla nie dała się zwieść. Zagryzła dolną wargę i patrzyła, jak dolewam Avery napoju. Nie mogłam się powstrzymać od patrzenia w stronę stolika chłopaków. Cam i Jax, którzy zaczęli chyba właśnie nawiązywać imponującą braterską więź, byli

pogrążeni w rozmowie z Jase’em, ale kiedy spojrzałam na przeciwną stronę stolika, w jednej chwili zapomniałam, po co mi łopatka do lodu. Po co ją w ogóle brałam?! Reece patrzył mi w oczy, a powietrze powoli ulatniało się z moich płuc. Patrzył tak intensywnie, że odległość między nami przestała mieć znaczenie. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego akurat dzisiejszy wieczór wybrał na przełamanie impasu, w którym tkwiliśmy. Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie, ale byłam ciekawa. Zresztą nie musiałam mieć nadnaturalnych mocy Katie – które zdobyła w czasie upadku z rury w czasie…, hmm, w czasie pracy – żeby wiedzieć, o czym myślał i co się kryło w tym intensywnym spojrzeniu. Może i umknęłam mu z magazynu, ale wyraźnie jeszcze ze mną nie skończył. Skrzące się niebieskie oczy w odcieniu nieba kilka sekund przed tym, jak zmierzch zasłoni wszystkie oszałamiające kolory. Okolone gęstą firanką ciemnobrązowych rzęs, a dalej złotą skórą. Oczy spoglądały z twarzy wciąż noszącej ślady chłopięcego uroku, ale wyposażonej w wyraźną linię szczęki, upartą i dominującą. Ładnie wykrojone wyraziste usta dowodziły męskości. Uroda równie surowa, co majestatyczna. Przeniosłam wzrok nad płótno, a potem spojrzałam na trzymany w dłoni pędzel z włosiem zanurzonym w niebieskiej farbie. Niech to wszystko strzeli jasny szlag. I to nie byle jaki,

tylko najjaśniejszy z dostępnych na rynku. Znów to zrobiłam. Pohamowałam odruch pizgnięcia pędzlem i obrazem i zaczęłam się dla odmiany zastanawiać, czy pędzel wystarczy, żeby sobie zrobić lobotomię, bo to był chyba jedyny ratunek od malowania portretów Reece’a. Kolejny już raz! Kolejny, co oznaczało, że robiłam to już nieraz! Było to nie tylko mocno żałosne, ale i nieco perwersyjne, jak się nad tym zastanowić. Podejrzewam, że nie byłby zachwycony, gdyby wiedział, że maluję jego twarz. Ja w każdym razie bym chyba umarła, gdyby jakiś koleś w tajemnicy malował moją twarz w milionie odsłon, a potem chował to w szafie. No chyba, że byłby to Theo James albo Zac Efron. Oni mogliby mnie malować gdzie dusza zapragnie i jeszcze w kilku miejscach. Ale Reece zapewne nie chciałby się dowiedzieć, że rano obudziłam się z myślami wrośniętymi w sen, bo znów śnił mi się on. Znów! Czyli to też zdarzyło się już nieraz. A może wcale by mu to nie przeszkadzało?, podszeptywał wstrętny głosik w głowie. W końcu wczoraj wieczorem w magazynie wtargnął w moją przestrzeń osobistą. Poprawił mi okulary. I nawet przez chwilę myślałam, że mnie pocałuje. Ale powiedział też, że chciałby, żeby ta noc, kiedy – o czym był przekonany – uprawialiśmy seks, nigdy się nie wydarzyła… Ten głosik ewidentnie należał do jakiejś intryganckiej,

wrednej części mojej podświadomości, która lubiła mącić. Podsunęłam okulary, westchnęłam i odłożyłam pędzel obok słoiczków z farbami akrylowymi, ustawionych na starej szafce nocnej, która wyglądała, jakby wybuchła na nią tabela podstawowych kolorów. Naprawdę, muszę przestać malować jego twarz. Dlaczego nie mogłam być zwykłą artystką z pretensjami, malującą wzgórza i wazony albo inny abstrakcyjny szajs? Nie, ja musiałam być artystką, którą można by oskarżyć o manię prześladowczą. Wstałam ze stołka, otarłam ręce o dżinsowe spodenki, a potem ostrożnie zerwałam ze sztalug arkusz do malowania akwarelami. Wiem, że wiele osób lubi malować na papierze z recyklingu, ale ja zawsze wolałam strukturę i wygląd płótna. Trzeba je było tylko odpowiednio zagruntować. Koniecznie musiałam się pozbyć tych wszystkich portretów, zanim ktokolwiek je znajdzie, ale niestety, jak już przenosiłam jakiś obraz na płótno, to bez względu na to, jak bardzo był żałosny, nie potrafiłam się z nim rozstać. Malowanie i szkicowanie stało się częścią mnie. – Kretynko! – mruknęłam pod nosem. Zaniosłam prawie suchy obrazek na sznur do suszenia bielizny, który rozciągnęłam przez całą długość sypialni w części, którą przeznaczyłam na studio. Przypięłam portret spinaczami, a potem wyszłam i zamknęłam drzwi. Przysięgłam sobie jednocześnie, że jeśli kiedykolwiek ktokolwiek wejdzie do tego pokoju i

zobaczy te obrazy, zwinę się w kłębek pośrodku drogi międzystanowej. Szłam wąskim korytarzem, a do moich uszu docierał cichy pomruk telewizora. Od dziecka nie lubiłam ciszy, a sytuacja pogorszyła się po wypadku Charliego. Zawsze musiałam mieć włączone radio albo telewizor. A w nocy chodził wentylator, nie ze względu na chłodne powietrze, ale na szum. Wystarczyły dwa kroki, żeby minąć sypialnię i łazienkę. Moje mieszkanie było małe, ale fajne. Na parterze, z drewnianymi połogami, otwartą kuchnią i drzwiami na taras i kawałek ogródka. Nie mieściło się w apartamentowcu, tylko w wielkim wiktoriańskim gmachu w samym centrum Plymouth Meeting, niedaleko Filadelfii. Parę lat temu budynek został odrestaurowany i zmieniony w cztery dwupokojowe mieszkania. Charlie powiedziałby, że to dziwaczne, ale podobałoby się mu. W drugim mieszkaniu parterowym mieszkali starsi państwo, Silverowie. Kilka miesięcy temu do mieszkania nade mną wprowadził się jakiś koleś, którego rzadko widywałam, a obok mieszkał James, pracujący w ubezpieczeniach, z dziewczyną Miriam. Mój telefon zapiszczał i spojrzałam na miejsce, gdzie po powrocie z baru zostawiłam komórkę, czyli na podłokietnik kanapy. Dostałam SMS. Odczytałam go, skrzywiłam się i prawie się schowałam za kanapą. Dean napisał: „Chciałbym cię znów zobaczyć”.

Jezu, nagle się strasznie zdenerwowałam. Bałam się w ogóle dotykać telefonu. W zeszłym tygodniu przyprowadziłam Deana do domu. Tego kolesia, z którym byłam w Olive Garden i który zdaniem Melvina miał na twarzy puszek jak brzoskwinia. Ale sytuacja nie rozwinęła się tak, jak na to liczyłam. Wieczór skończył się na całowaniu. W całkiem dogodnym miejscu, bo na moim małym tarasiku, pod gwiazdami. Ale tylko tyle. Może z powodu pana Silvera, który wykaraskał się na tarasik obok i wyglądał, jakby zamierzał wygonić biednego Deana laską. Ale nawet, gdyby nam nie przeszkodzono, i tak między Deanem a mną nic by się nie wydarzyło. Był miły, może nawet zbyt komunikatywny, ale jak o nim myślałam, nie czułam kompletnie nic. Może to dlatego, że… Boże, czy naprawdę zamierzałam dokończyć tę myśl? Że całowanie się z nim było tak marne, bo w niczym nie przypominało pocałunków Reece’a. Cholera. Dokończyłam… Najgorsze, że wcale nie miałam ochoty niczego do nikogo czuć, więc pod tym względem Dean był wygodny. Fajnie się z nim gadało, a przy tym nie było absolutnie żadnej możliwości, żebym mogła coś do niego poczuć. Ale to nie było wobec niego uczciwe. Westchnęłam i minęłam kanapę. Telefon zostawiłam tam, gdzie był. Dean był miły, ale drugiej randki nie będzie. Muszę się zebrać na odwagę i mu to powiedzieć, ale dopiero jak się zdrzemnę. I może po paczce chipsów

z… Zaburczało mi w brzuchu i zatrzymałam się w jadalni, naprzeciwko kuchni. Moją uwagę zwrócił ruch za małym oknem nad zlewem. To był moment, smuga czegoś szarego albo ciemnobrązowego, za szybka dla mojego popsutego wzroku. Nawet w okularach nie zdołałam wyostrzyć tego, co widziałam. Podeszłam do zlewu, oparłam się o zimny brzeg i wspięłam się na palce. Wyjrzałam przez okno, ale zobaczyłam tylko koszyk różowych kwiatów, które kupiłam na targu w zeszłym tygodniu. Stał na stoliku z kutego żelaza, takiego w stylu dawnego bistro. Zresztą pamiętał lepsze czasy. Płatki kołysały się na lekkim wietrze. Wydawało mi się, że usłyszałam zamykające się drzwi, ale pokręciłam głową. Jeszcze mi brakowało halucynacji. Odwróciłam się, oparłam o zlew, odetchnęłam głęboko i przechylałam głowę to lewo, to w prawo. Wczoraj zamykałam bar, więc do domu wróciłam o trzeciej nad ranem, a obudziłam się stanowczo za wcześnie. Z takim uczuciem w brzuchu, jakby… Jakby było we mnie strasznie pusto, ale bez żadnego konkretnego powodu. Ta pustka po prostu sobie była i sprawiała, że czułam się niespokojna i niepewna w swojej skórze. Ten stan trwał, aż złapałam za pędzle. Wiedziałam jednak, że wróci. Zawsze wracała. Odsunęłam się od zlewu i wzięłam banana ze smutnego koszyka z owocami. Leżały tam głównie kawałki

czekolady. W tej samej chwili ktoś zapukał do drzwi. Rzut oka na zegar przy lodówce i już wiedziałam kto to. W każdą sobotę, odkąd w wieku osiemnastu lat wyprowadziłam się z domu, przychodziła do mnie mama. A czasem cała rodzina. Tak jak ja w każdy piątek odwiedzałam Charliego. Dzięki Bogu, że zamknęłam drzwi do studia, bo ostatnie, czego mi było trzeba, to żeby ktoś z rodziny, mama, tata albo dwaj bracia, zobaczył portret Reece’a. Przecież dobrze go znali. Zresztą znali go wszyscy. Otworzyłam drzwi i wraz z powiewem upalnego powietrza walnął mnie w twarz widok podsuniętego pod sam nos bidonu z brązowym płynem. Cofnęłam się. – Co to? – Zrobiłam ci mrożonej herbaty – oznajmiła mama i wepchnęła mi w ręce ciepły plastikowy pojemnik. – Pomyślałam, że już pewnie nie masz. Potrafiłam zrobić w barze każdego drinka, jaki wymyślił człowiek, ale choćbym skonała, próbując, nie umiałam zrobić mrożonej herbaty. Z jakiegoś powodu nie ogarniałam proporcji cukru, torebek herbaty i wody. Przerastało mnie to. – Dzięki. – Przygarnęłam bidon do piersi, a mama wtargnęła do domu jak tornado mierzące metr sześćdziesiąt i ze zjeżonymi krótkimi włosami w kolorze brązowym. – Sama jesteś? Zamknęła drzwi i poprawiła okulary w czerwonych

oprawkach. Po niej odziedziczyłam nie tylko nikczemny wzrost, ale i kiepski wzrok. Niech żyją geny! – Ojciec poszedł z twoim bratem na golfa. Domyśliłam się, że „mój brat” oznacza mojego starszego brata, Gordona, bo Thomas, młodszy, był ostatnimi czasy gotem i nie zbliżyłby się do pola golfowego na dziesięć kilometrów. – Dostanie w tym upale zawału. To jakiś kuriozalny pomysł. To samo Gordon – mówiła mama, idąc w stronę kanapy z odzysku, którą kupiłam, kiedy się wprowadziłam do tego mieszkania cztery lata temu. Usiadła. – Powinien być bardziej odpowiedzialny. Mówię o twoim bracie. Przecież niedługo zostanę babcią! Nie miałam pojęcia, jak gra w golfa w sierpniu wpływa na trzeci miesiąc ciąży jego żony, ale nie wnikałam i po prostu zaniosłam herbatę do lodówki. – Chcesz coś do picia? – Wypiłam tyle kawy, że dziwię się, że tu nie przyfrunęłam. Otworzyłam lodówkę i zmarszczyłam nos. Cofnęłam się. Zajrzałam do lodówki i z niepokojem zacisnęłam dłoń na rączce bidonu. – Co to ma być? – mruknęłam. – Co tam, kochanie? Niepewna, co widzę, wpatrywałam się w górną półkę. Obok puszki z napojem leżał pilot do telewizora. Nigdy w życiu nie schowałam pilota do lodówki. Żadnego innego przedmiotu też nie. W ogóle nie słyszałam, żeby

ktokolwiek tak robił, ale jednak skądś się tu wziął. Czaił się na półce jak gotowa do ataku tarantula. Zerknęłam w okno nad zlewem i ścisnęło mnie w żołądku, bo przypomniałam sobie niewyraźny ruch, który widziałam wcześniej. Ale przecież to nic. Po prostu byłam znacznie bardziej zmęczona, niż mi się wydawało. Choć to mimo wszystko dziwne. Bardzo dziwne. Pokręciłam głową i wyjęłam pilota z lodówki. Już zaczynałam myśleć, że to lodówka z Łowców duchów. Na miejscu po pilocie postawiłam herbatę. Wróciłam do kanapy, a mama poklepała siedzisko obok siebie. – Siadaj, Roxanne. Dawno nie rozmawiałyśmy. – Rozmawiałyśmy wczoraj przez telefon – przypomniałam jej i przyniosłam pilota na miejsce, na stolik przed telewizorem, gdzie spędzały czas wszystkie grzeczne piloty. Wywróciła oczami, brązowymi jak moje. – To było wieki temu, kochanie. Siadaj tu szybciutko. Usiadłam obok niej, a jak tylko wylądowałam, podniosła szczupłą rękę i złapała za mój rozczochrany kucyk. – Co się stało z czerwonymi pasemkami? Wzruszyłam ramionami, a potem sięgnęłam do góry i ściągnęłam z kucyka gumkę. Miałam długie włosy. Sięgałyby aż do piersi, gdybym miała piersi. Tyle eksperymentowałam z kolorami, że zdziwiłam się, że jeszcze mi nie wypadły.

– Znudziły mi się. Podobają ci się fioletowe? Pokiwała głową i zmrużyła oczy. – Tak, pasują do ciebie. Dobrze się komponują z plamami farby na koszulce. Zerknęłam na stary podkoszulek z nadrukiem ze Zmierzchu. Faktycznie, Edward miał na twarzy fioletowe plamy. – No więc… – Te słowa zabrzmiały w mojej głowie jak dzwonek alarmowy. – Wiesz, że propozycja jest nadal aktualna? Tak? Cała się napięłam, patrząc w jej szczere oczy. Propozycja. Propozycja była jak żywa, oddychająca istota, na którą czasem – no dobrze, prawie zawsze – chciałam się zgodzić. Chodziło o to, żebym wróciła do domu, w wieku dwudziestu dwóch lat, rzuciła kurs grafiki komputerowej, bar i projekty stron internetowych, które robiłam na boku i poświęciła się w stu procentach mojej prawdziwej pasji. Malarstwu. Miałam wielkie szczęście, że moi rodzice byli gotowi utrzymywać artystkę bez grosza przy duszy, ale nie mogłam tego zrobić. Potrzebowałam niezależności. To dlatego się wyprowadziłam i dlatego od stu lat nie mogłam skończyć studiów. – Dziękuję – powiedziałam i zamknęłam w dłoniach jej ciepłą dłoń. – Naprawdę, doceniam, ale… Westchnęła, zabrała mi rękę i objęła moje policzki. Potem się nachyliła i pocałowała mnie w czoło.

– Wiem, ale chciałam się upewnić, że nie zapomniałaś. – Cofnęła się, przechyliła głowę i musnęła kciukiem mój policzek tuż pod okularami. – Wyglądasz na zmęczoną, wykończoną. – Dzięki, mamo, to miłe. Spojrzała bacznie. – O której wyszłaś z baru? – O trzeciej – westchnęłam i opadłam na poduszki, które mnie połknęły. – Poza tym wcześnie wstałam. – Nie mogłaś spać? – dopytywała z troską. Mama mnie znała. Pokiwałam głową. Po chwili ciszy założyła nogę na nogę. – Byłaś wczoraj u Charliego? Znów pokiwałam głową. – No jasne, że byłaś – stwierdziła cicho. – Jak się trzyma mój chłopak? To, że tak o nim mówiła, sprawiało, że patrzenie na niego w takim stanie wydawało mi się jeszcze trudniejsze. Moi rodzice… Boże, jak dorastaliśmy, to byli Charliemu bliżsi niż jego. Westchnęłam i opowiedziałam o wizycie i o tym, że Charlie znów mnie nie poznał. W jej brązowych oczach widziałam niepokój, bo dobrze wiedziała, co się działo wcześniej. Jak skończyłam, mama zdjęła okulary i zaczęła gestykulować szczupłą ręką. – Słyszałam, co się stało z Reece’em. Wytrzeszczyłam oczy tak bardzo, że myślałam, że mi wyskoczą z czaszki. Słyszała? O naszym bzykanku, które

tak naprawdę nie było bzykankiem? Byłyśmy z mamą blisko, ale bez przesady! – Uważam, że to bardzo miłe z jego strony, że wczoraj ci powiedział o Henrym – wyjaśniła, a mnie ulżyło. Dzięki Bogu nie chodziło jej o naszą zapętloną sytuację. – Skąd wiesz? Uśmiechnęła się. – Jego mama mi wczoraj powiedziała. – Potem zrobiła przebiegłą minkę. – To chyba wykraczało poza zakres jego obowiązków. Zrobił to dla ciebie. Nie sądzisz, że to dziwne? – Jezu, mamo! – Wywróciłam oczami. Oczywiście wiedziała o moim wielkim zauroczeniu, odkąd się wprowadził obok nas. Jestem pewna, że w czasie zeszłorocznego Święta Dziękczynienia razem z jego matką planowały zeswatanie nas, bo przy stole rozwodziły się ze smutkiem nad tym, jacy jesteśmy samotni, aż brat Reece’a prawie się zadławił tłuczonymi ziemniakami, tak się śmiał. To było bardzo krępujące spotkanie dwóch rodzin, a w tym roku będzie jeszcze gorzej, bo nasza domniemana wspólna noc miała miejsce niedługo po tamtej kolacji. – To dobry chłopak – ciągnęła mama, brzmiąc jak rzecznik Reece’a. – Walczył o nasz kraj, a po powrocie do domu podjął pracę, w której naraża się na niebezpieczeństwo. A wydarzenia z zeszłego roku, z tym chłopcem… Musiał podjąć trudną… – Mamo! – jęknęłam. Udało mi się w końcu zmienić temat z Reece’a na

zbliżające się narodziny pierwszego wnuka. Kiedy musiałam się już zacząć szykować do wieczornej zmiany, mama mocno mnie przytuliła. – Nie rozmawiałyśmy o Henrym i o tym, czego chce, ale wiedz, że ja i ojciec będziemy cię wspierać, cokolwiek postanowisz. Poczułam pod powiekami łzy i zaczęłam szybko mrugać. Kochałam moich rodziców. Byli najlepsi. – Nie chcę z nim rozmawiać. Nie chcę nawet na niego patrzeć. Uśmiechnęła się smutno i pokiwała głową. Wiedziałam, co naprawdę myśli. Chciałaby, żebym pozbyła się zadawnionej nienawiści. – Jeśli tak, jesteśmy w tym z tobą. – Tak – potwierdziłam. Poklepała mnie po policzku i wypadła z domu równie energicznie, jak weszła, a kiedy zamknęłam za nią drzwi, uświadomiłam sobie, że nie mam już czasu na drzemkę. Może i dobrze, bo pewnie znowu śniłby mi się Reece, a to ostatnie, czego mi w tej chwili trzeba. Natychmiast ustaliłam listę priorytetów. Po pierwsze: prysznic. Czyli małymi krokami do celu. Po drugie: przestać o nim śnić. Łatwiej powiedzieć niż zrobić, wiem, ale nieważne. W każdym razie wysoka pozycja na liście priorytetów. Po trzecie: przestać malować jego głupią – chociaż seksowną! – twarz. I wreszcie po czwarte: przy następnej okazji

powiedzieć mu prawdę o tamtej nocy. Mogłam zrobić przynajmniej tyle. Pozbyć się tego ładunku żalu. Musiałam, bo nie mogłam przestać myśleć o jego pytaniu. „Zrobiłem ci coś złego?” Zacisnęłam usta i ruszyłam korytarzykiem. Starałam się nie zwracać uwagi na kwitnący w brzuchu niepokój. Dość już miał poczucia winy. Nie trzeba mu było jeszcze mojej porcji. W sypialni się rozebrałam. Zostawiłam ciuchy tam, gdzie akurat spadły, bo bardziej zajmowałam się planowaniem, jak mu o tym powiedzieć. Miałam niejasne podejrzenie, że nie będzie zadowolony. Ale przecież gdybym wiedziała, czym się gryzie, wyjaśniłabym to już dawno temu. Naprawdę! Moje rozdrapy nawet nie miały startu do jego obaw, że mnie jakoś skrzywdził. Zagryzłam dolną wargę i przeszłam przez pokój. Musiałam minąć głęboką szafę. Drzwi były otwarte i chłodny powiew owionął mi brzuch, zostawiając po sobie gęsią skórkę. Minusem mieszkania w wiktoriańskiej budowli były przeciągi, nawet latem. Kiedyś pan Silver mi powiedział, że w domu są ukryte korytarze z dawnych czasów i zamaskowane ścianami przejścia pod schodami. Faktycznie, główna klatka schodowa prowadząca do mieszkań na górze przechodziła tuż obok mojej sypialni. Szybko się obróciłam i jak głupek zamknęłam drzwi do szafy. Trochę już za późno, zważywszy że byłam naga, ale i tak to zrobiłam.

Potem zaczęłam się szykować do pracy i wróciłam myślami do czekającej mnie rozmowy z Reece’em. Czułam w kościach, że to się nie skończy dobrze, ale chociaż nie powinnam się tym przejmować, to się przejmowałam. Wiedziałam, że nie tylko będzie żałował nocy, która nigdy się nie wydarzyła, ale na dodatek kiedy tylko do niego dotrze, że go okłamałam, znienawidzi mnie.

Rozdział 5 W sobotę wieczorem U Mony były tłumy. Jax pojechał z Callą na uniwersytet, więc mieliśmy jednego człowieka mniej. A Clyde był wciąż na zwolnieniu po ataku serca, który przeżył w zeszłym miesiącu. Sherwood, nasz kucharz na pół etatu, miotał się jak opętany. Mieliśmy tyle pracy, że tylko kątem oka zauważyłam, jak Nick wsuwa swój numer telefonu naskrobany na naszej nowej serwetce do tylnej kieszeni spodenek jakiejś dziewczyny. – Another one bites the dust – zanuciłam, mijając go z dwoma piwami. Zmrużył oczy. Zachichotałam, obróciłam się na pięcie i postawiłam piwo na barze. Siedziało tam dwóch pozornie zwyczajnych kolesi. Ubrani byli w ciemne dżinsy i proste koszule, ale wiedziałam, że nie obracają się w najprzyjemniejszych kręgach. Widziałam ich z Mackiem, który pracował dla takiego gościa z Filadelfii, Isaiaha. Wszyscy w mieście i okolicy wiedzieli, że lepiej się od niego trzymać z daleka. „Pracował” nie przypadkiem było w czasie przeszłym, bo Mack skończył na poboczu z kulką w głowie. O ile dobrze słyszałam, to on zadzierał z Callą i szantażował ją kłopotami, w jakie wpakowała się jej mama, a Isaiah nie miał ochoty na zainteresowanie policji. Uśmiechnęłam się do nich promiennie.

– Na koszt firmy. Starszy, o włosach w kolorze węgla, zamrugał. – Dzięki, skarbie. Pomyślałam, że dobrze mieć potencjalnych rabusiów po swojej stronie. Nigdy nie wiadomo, kiedy komuś się przyda cementowa kąpiel. Ha! Obstawiałam, że Reece jest w pracy, więc wykonanie priorytetowego zadania zostało wstrzymane. I skłamałabym, strasznie i bezczelnie, gdybym nie przyznała, że mi ulżyło. Bardzo się bałam tej chwili prawdy. A przecież miałam jego numer telefonu. Mogłam wysłać SMS i poprosić, żeby przyszedł albo napisać, co się stało. Tylko że to by było tak żałosne, że sama siebie musiałabym posłać na cementową kąpiel. Tyle dobrego, że nie miałam czasu na zastanawianie się nad tym, bo skakałam od jednego klienta do drugiego i zbierałam napiwki. Było już po północy, kiedy podniosłam wzrok od drinka seks na plaży i zobaczyłam, że w progu stoi Dean. Cholera! Jak go zobaczyłam, on też na mnie spojrzał. W sumie, nic dziwnego. Stałam tuż naprzeciwko, a on patrzył przed siebie. Przez moment rozważałam zanurkowanie za barem. – Cześć – powiedział i usiadł na jedynym wolnym stołku w całym barze. – Ale dzisiaj ruch. Czułam, że robię się czerwona. Nie odpowiedziałam na jego SMS-a. Po tym, jak mama wyszła, zupełnie zapomniałam.

– Tak, cały dzień mam urwanie głowy. – Odstawiłam sok ananasowy i się skrzywiłam. Aż takie, żeby nie móc napisać? Słabe. Odwróciłam się do niego i przykleiłam do twarzy profesjonalny uśmiech. – Co ci podać? Powoli zamrugał. Miał niebieskie oczy, ale nie tak intensywne, jak Reece. Ej! Nie zamierzałam myśleć o kolorze jego oczu. – Budweisera. Pokiwałam głową i pomknęłam po piwo. Jak wracałam, Nick uniósł brwi, ale nic nie powiedział. Położyłam na barze serwetkę, a na niej postawiłam butelkę. – Do rachunku czy zapłacisz od razu? Znów zamrugał, a potem się odchylił i sięgnął po portfel. – Zapłacę. – Położył na barze dychę. – Zatrzymaj resztę. – Dzięki – wymamrotałam. Miałam ochotę zostawić tam pieniądze, ale miałam do zapłacenia czynsz, a poza tym chciałam kupić nowy zestaw akwarel, więc… Wciągnęłam głęboko powietrze, zerknęłam na niego i położyłam rękę na pieniądzach. – Słuchaj, Dean, ostatnim razem dobrze się… – Hej, Roxy-Moxy! Prawie wyskoczyłam ze skóry na dźwięk głosu Katie. Odwróciłam się zdziwiona, że udało jej się tu dopchać. Chociaż z drugiej strony w barze było pełno, a ona była nieźle wystrojona. Oczywiście po swojemu. Katie pracowała po drugiej stronie ulicy w klubie dla panów. Innymi słowy: była tancerką erotyczną i absolutnie

to uwielbiała. Zawsze miała na sobie coś, czego zwykły człowiek nie śmiałby włożyć publicznie. Dzisiaj ubrała się w skórzane różowe spodnie, a jej biustonosz wyglądał jak purpurowy stroboskop. Dean patrzył na nią, jakby była kosmitą, który właśnie wszedł do baru. – Siema! – otrząsnęłam się szybko i odruchowo złapałam butelkę Jose’ego i szklaneczkę. – Jak dzisiaj w robocie? Łokciem utorowała sobie drogę między Deanem a jakąś starszą panią i wślizgnęła się w ciasną przestrzeń. – Takie nudy, że prawie zasnęłam na rurze. – To się mogło źle skończyć! – Nalałam jej drinka. – To jak, w niedzielę masz wolne? – wtrącił się Dean. Trzymał ramiona przyciśnięte do boków, jakby się bał dotknąć Katie i czymś od niej zarazić. Nie spodobało mi się to. Katie zachichotała i objęła szklaneczkę dłonią. Paznokcie miała pomalowane na kolor lodowego błękitu. – Ma wolne, ale nie będzie się z tobą spotykać, chyba że masz na nazwisko Winchester. – Uniosła brew i zerknęła na niego, a mnie opadła szczęka. – Ale zdaje się, że nie mam przyjemności z Deanem Winchesterem, co? – Słucham? – wystękał i zrobił się cały czerwony. – No co? – Wzruszyła opalonymi ramionami. – Mówię ci w jak najmilszy sposób, skarbie, że nie masz u niej szans. – Katie! – syknęłam.

Dean się do mnie odwrócił. – Dziwny – mruknęła Katie pod nosem. Spiorunowałam ją wzrokiem. Złożyła usta w dziubek i cmoknęła w powietrze, a potem jednym haustem wypiła swoją tequilę. – Pamiętaj, co ci mówiłam. – Odstawiła głośno szklankę, a kobieta obok ze zmarszczonymi brwiami obserwowała jej odwrót. – Ty już poznałaś mężczyznę, z którym spędzisz resztę życia. O rany. Pewnie, że pamiętałam, jak to mówiła, powołując się na moce parapsychiczne zdobyte podczas upadku z pokrytej oliwką rury. Takie rzeczy zdarzały się tylko moim znajomym. Prawdę mówiąc, szczerze wątpiłam – a przynajmniej miałam taką nadzieję – że już spotkałam miłość mojego życia. Ale powiedziała mi wtedy coś jeszcze. I to już się spełniło. Miało coś wspólnego z Reece’em. Zrobiła krzywą minę do pleców Deana. – I nie miałam na myśli jego. Tak czy siak, Roxy-Moxy, idziemy jutro na gofry? – Kiedy pokiwałam głową, zatrzepotała palcami. – To narazka! Trochę ogłupiała patrzyłam, jak sunie przez bar. Znałam ją od dawna, a mimo to nadal potrafiła mnie zaskoczyć. – Coś jest z tą dziewczyną nie tak – powiedział Dean rozwścieczonym głosem. – Nie wiem, jak z nią wytrzymujesz. Popatrzyłam na niego.

– Wszystko z nią w porządku. – Widziałam, że jest zaskoczony. – Przepraszam, ale jestem trochę zajęta. Zamrugał szybko. – Jasne. Pogadamy później. Już otwierałam usta, żeby mu powiedzieć, że nie pogadamy, ale zdążył się obrócić na pięcie i zniknąć w tłumie. Pokręciłam głową i przeszłam do innej części baru. Nawet nie musiałam nic mówić Nickowi, od razu się zamieniliśmy i ja wzięłam się do realizowania zamówień. Jakiś czas później podniosłam wzrok i niechętnie natrafiłam na spojrzenie Deana. Potem już go nie widziałam. Dalsza część wieczoru przemknęła błyskiem. Zrealizowaliśmy ostatnie zamówienia, a potem posprzątaliśmy i zajęliśmy się inkasowaniem napiwków i księgowaniem wpływów z kasy. Jak to robiliśmy z Nickiem, towarzystwa dotrzymywała nam muzyka. Zwykle wynajdowałam najbardziej wkurzającą piosenkę świata, ale dzisiaj nie byłam w nastroju. Za to Nick miał ochotę na rozmowę. – Co to był za koleś? Wpisałam liczby na arkuszu wpływów przygotowanym przez Jaxa. Pewnego dnia Mona będzie prawdziwym barem i wtedy zafundujemy sobie system POS. Jasne, można pomarzyć… Odwróciłam się do niego z westchnieniem i oparłam o bar. Nick sprzątał. – Taki jeden. Byłam z nim na jednej randce. – I na tym się skończy?

Wzruszyłam ramionami. – Tak. Nie jestem zainteresowana dalszym ciągiem. Przerzucił ścierkę przez ramię i do mnie podszedł. – Będą z nim problemy? I Jax, i Nick, a także Clyde potrafili być nadopiekuńczy. – Nie sądzę. Myślę, że dzisiaj do niego dotarło. – Przekrzywiłam głowę. – Poza tym nie jestem twoją młodszą siostrą i nie musisz przeganiać moich chłopaków. – Nie mam młodszej siostry. – Dobra, nieważne. – Ale mam młodszego brata. – Oparł się rękami o bar za mną i schylił głowę. Z tak bliskiej odległości widziałam, że oczy ma raczej zielone niż brązowe. Poza tym byliśmy blisko jak kucyki Pony! – Poza tym nie kojarzy mi się z tobą słowo „siostra”. – Co? – Okulary zaczęły mi się ześlizgiwać z nosa. – Chętnie bym cię bliżej poznał – poinformował. Ot tak. Łup. Prosto w twarz. Wytrzeszczyłam oczy, bo byłam w szoku. Nigdy nie zauważyłam, żeby był mną zainteresowany! – No… Złączył usta w półuśmiechu. – Ale wtedy już nie mógłbym tu pracować, więc nic z tego nie będzie. Zresztą, może i dla ciebie zrobiłbym wyjątek, ale to nie jest najważniejszy powód, dla którego nie… – podniósł rękę i poklepał mnie po nosie – …zrobię tego z tobą. Przez chwilę się w niego wpatrywałam, mile

połechtana, ale i ogłupiała. – Dzięki. Chyba… Mrugnął i odepchnął się od baru. Ściągnął ścierkę z ramienia, wziął płyn i popryskał blat. Chwilę trwało, zanim mój mózg zaczął znów działać. Poprawiłam okulary. – Wiesz, ja też chętnie bym w to weszła, ale potem byłoby naprawdę dziwnie. Nick się zaśmiał. – Ty naprawdę sypiasz z dziewczyną, a potem nigdy się już nie spotykacie? – Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale była moją najlepszą przyjaciółką. – Nie wchodzę w zobowiązania. – Drugie spotkanie nie jest zobowiązaniem – przekonywałam, choć czułam, że to niewłaściwa logika. – To znaczy rozumiem, że można z kimś nie spać więcej niż raz, ale nie widywać go? Obejrzał się przez ramię. – Jasne – mruknęłam i pokręciłam głową. – A może jesteś po prostu łamaczem serc? W odpowiedzi tylko się zaśmiał. Wkrótce potem zakończyliśmy bardzo dziwny wieczór U Mony. Ja miałam klucze, więc kiedy wyszliśmy, nie bardzo zwracałam uwagę na to, co się dzieje na zewnątrz, za bardzo szamotałam się z zamkiem. Na początku pomyślałam, że śmieje się ze mnie. Ale jak już wrzuciłam ciężki brelok do torby i się odwróciłam, zobaczyłam, o co mu chodziło. – Co…? – zaczęłam, ale przerwałam, bo serce zaczęło mi walić.

Obok mojego samochodu stał radiowóz, a o drzwi od strony pasażera opierał się superseksowny policjant. Długie nogi skrzyżował w kostkach, a ramiona splótł na apetycznej piersi. Czekał na mnie Reece. Wpatrywałam się w niego na tym ciemnym parkingu i ostatnie, o czym myślałam, była moja lista priorytetów. Oblepiło mnie duszne nocne powietrze, a on rozplótł nogi i oderwał się od samochodu. Przyjrzałam mu się od stóp do głów. Skupiłam myśli na tym, w jaki sposób poliester, z którego uszyty był jego mundur, przesuwa mu się po udach. Boże, chodził jak ucieleśnienie chwały. To powinno być zakazane. Nick się nachylił i szepnął mi do ucha: – A to główny powód, dlaczego nawet do ciebie nie startuję. Potknęłam się. – Cześć, stary. – Klepnął Reece’a w ramię, kiedy przechodził obok. – Spokojnej nocy. Do zobaczenia w środę, Roxy! – Pa pa. – Nie odrywałam wzroku od Reece’a. Co on tu robił, o wpół do trzeciej rano? Zresztą to nie pierwszy raz, kiedy wychodziłam z baru późno i zastawałam go tu. Przed tamtą nocą, która nie powinna się była nigdy wydarzyć, wpadał tak co jakiś czas, kiedy pracował na nocną zmianę i zamierzał coś zjeść. Ale nie spodziewałam się, że zrobi to znowu. Po pogrążonym w ciszy parkingu rozniósł się ryk motoru

Nicka. Musiałam coś powiedzieć, bo staliśmy kilka metrów od siebie i tylko się na siebie gapiliśmy. – Cześć. Nooo, to mi się udało. Lekko uniósł kącik ust, a wzrok opuścił. – Co…? – roześmiał się, a ja poczułam, jakbym miała w brzuchu gniazdo motyli, które nagle poderwały się do lotu. – Co masz napisane na koszulce? Też spojrzałam w dół i starałam się opanować wypełzający na usta uśmiech. – Bawidamek. A co? Uniósł długie gęste rzęsy i znów się roześmiał, tym przyjemnym lekkim śmiechem, którym mnie jakby otulał. – Jesteś… Jesteś inna. Przeniosłam ciężar ciała z jednej nogi na drugą i zagryzłam wargi. – Nie jestem pewna, czy to dobrze, czy masz ochotę uciekać? Zrobił krok do przodu. Ręce miał spuszczone wzdłuż boków, a prawym przedramieniem ocierał się o rękojeść służbowego pistoletu. Gwiazda na piersi lśniła jaśniej niż powinna i znajdowała się akurat na wysokości mojego wzroku. – To dobrze. Tak. Niepewnie wciągnęłam powietrze, a balsamiczna bryza zwiała mi na twarz pasmo włosów. Co się tu na litość boską dzieje? Rozejrzałam się po pustym parkingu i po samochodach wyjeżdżających spod klubu ze striptizem po

drugiej stronie ulicy. – Masz przerwę na… lancz? – Tak. Pracuję do siódmej rano – odparł, a potem poruszył się tak szybko, że nawet nie zauważyłam, co robi, dopóki nie poczułam na policzku jego palców. Chwycił luźny kosmyk włosów i wetknął mi go za ucho, a ja dosłownie nie mogłam złapać tchu. Czułam jego dotyk na delikatnej skórze za uchem. Przeszył mnie słodki dreszcz. Mój puls kwalifikował się chyba na oddział kardiologiczny. – A co robisz tutaj? Na jego bajeczne usta wstąpił lekki uśmiech. – Wiesz co, na początku sam nie wiedziałem. Jeździłem po okolicy i myślałem o tym, że muszę coś zjeść, a potem nagle zatrzymałem się na tym parkingu i przypominałem sobie, jak to robiliśmy kiedyś. Wnętrzności zmieniły mi się w papkę, bo chociaż to było głupie, zdumiewało mnie, że naprawdę to pamięta. Byłam pewna, że tylko ja przechowuję te wspomnienia. Spojrzałam na niego i poczułam, że kręci mi się w głowie, ale na pewno nie miało to nic wspólnego z upałem ani jego wzrostem. – No i? – Jesteś zmęczona? To nie była odpowiedź na moje pytanie, ale pokręciłam głową. – Nie! Spojrzał prosto na mnie oczami tak niebieskimi, że w półmroku wydawały się prawie czarne.

– Zacząłem myśleć. O różnych zwariowanych sprawach. Uniosłam brwi. – Zwariowanych sprawach? Pokiwał głową i uśmiechnął się trochę szerzej. – Zwariowanych, szalonych sprawach, na przykład o tym, czy nie moglibyśmy zacząć od nowa. – Zacząć od nowa? – Zachowywałam się jak zabawka, która powtarza każde usłyszane słowo. – Tak. Ty i ja. Tego się domyśliłam. – I stwierdziłem, że to cholernie dobry plan – dodał i znalazł się nagle o krok bliżej. Stał tak blisko, jak wcześniej Nick, tylko że wtedy nie czułam zupełnie nic, a teraz milion rzeczy naraz, drażniących zakończenia nerwowe. – Mam nadzieje, że się zgodzisz. – Co to za plan? Znów wyciągnął rękę, tym razem, żeby mi poprawić okulary. – Zapomnijmy o tamtej nocy. Wiem, że nie możemy udawać, że to się nigdy nie stało, ale powiedziałaś, że… Że nie zrobiłem ci nic złego, a wiem, że nie okłamałabyś mnie w takiej sprawie – mówił, a mnie serce opadło gdzieś do żołądka. Okłamać? Ja?! W życiu! – Ale możemy iść dalej naprzód, tak? – Ale dlaczego? – wypaliłam, a on uniósł jedną brew. – Nie, złe pytanie. Dlaczego teraz? Minęła chwila. – Byliśmy przyjaciółmi i będę z tobą szczery, brakuje

mi tego. Tęsknię za tobą. I jestem zmęczony tą tęsknotą. Dlatego właśnie teraz. Moje serce zaczęło skakać, jakby grało w klasy. Tęsknił za mną? Miał dość tęsknoty? O mój Boże. Mój mózg nie nadążał. Nie miałam pojęcia, jak zareagować. Jedenaście miesięcy spędziłam na ukrywaniu się przed nim i wyklinaniu go, a teraz zwyczajnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Żałował nocy, która w zasadzie nigdy się nie wydarzyła, chciał, żeby się nie wydarzyła, ale był tutaj i chciał zacząć od nowa. Nadzieja. Boże, czułam w piersi budzącą się do życia iskierkę nadziei. Czułam się znów jak tamta piętnastolatka, kiedy pierwszy raz uśmiechnął się do mnie ze swojego ogródka. Albo kiedy mnie odprowadzał do szkoły. Jak wtedy, gdy mnie przytulił po powrocie z wojska. I jak tamtej nocy, kiedy odwiozłam go do domu. Liczyłam, że w ciągu ostatnich jedenastu miesięcy unicestwiłam tę nadzieję, ale nie, wciąż tu była, przeżyła wbrew instynktowi samozachowawczemu, wstydowi i poczuciu winy. – Czy to wystarczająco dobry powód? – Prowokował mnie tym pytaniem i miałam ochotę się uśmiechnąć, ale byłam zbyt zszokowana. Muszę mu powiedzieć, co się naprawdę stało tamtej nocy. Wiedziałam, że muszę, ale on chciał zacząć od nowa, a jak mogłam zaczynać od nowa, od razu cofając się w przeszłość i to do nocy, którą chciał usunąć ze swojej przeszłości?

Jeszcze raz podniósł ręce i tym razem odnalazł moje palce. Splótł je ze swoimi. Moje serce skończyło z grą w klasy i przeszło do robienia salta w tył. Może nawet po okręgu. Lekko pociągnął mnie za rękę. – Co ty na to? Zjesz ze mną lancz, kolację czy tam śniadanie? Jakkolwiek należy nazwać posiłek jedzony o trzeciej nad ranem. Zjesz ze mną? Jak mogłam powiedzieć cokolwiek innego niż tak?

Rozdział 6 Siedziałam

z Reece’em w całodobowej jadłodajni kawałek za Moną. Było jak dawniej, a jednocześnie obco. Jakbym wślizgnęła się w życie kogoś, kogo ledwie znałam. W jadłodajni było pusto, nie licząc stolika zajętego przez studentów robiących wszystko, żeby nie wyglądać na nadmiernie pijanych, w towarzystwie policjanta oraz kilku tirowców. Kelnerka przyniosła kawę dla Reece’a, a dla mnie mrożoną herbatę. Zdecydowaliśmy się na śniadanie. Początkowo było trochę niezręcznie. Siedziałam naprzeciwko niego, po turecku, w jasnym świetle jarzeniówek. Nerwowo przebierałam palcami dłoni trzymanej na kolanie. Nie wiedziałam, co powiedzieć ani co robić, więc wsłuchiwałam się w trzeszczącą rozmowę dobiegającą co pięć sekund z radia, które miał przypięte na ramieniu. Niezręczną ciszę przerwał on. – Widziałem, że Thomas ma kolejny kolczyk w arsenale? Złapałam chłodną szklankę i kiwnęłam głową. – Taaa, w zeszłym tygodniu przekłuł brew. Za każdym razem, jak go widzę, mam ochotę wziąć łańcuszek i połączyć kolczyk z brwi z kolczykiem w nosie i tym w wardze. Reece się zaśmiał. – Pewnie nie miałby nic przeciwko. Twój tata mówi na

niego „Metalowa Buźka”. Pokręciłam głową. – Za parę miesięcy kończy osiemnaście lat i wmówił rodzicom, że chce zrobić tatuaż na twarzy. Suwak biegnący od potylicy przez całą czaszkę i kończący się między brwiami. Reece szeroko otworzył oczy. – Nie mówi poważnie, prawda? Roześmiałam się. – Nie sądzę. Musiałby w tym celu zgolić swoje śliczne loczki, więc nie wydaje mi się, żeby się zdecydował. Obstawiam, że się z nimi droczy. W każdym razie… – zamilkłam, kiedy rozległ się głośny huk. Reece oparł się o ściankę boksu, w którym siedzieliśmy, i spojrzał na stolik studentów. Jeden z nich rozlał napój, a dla reszty było to najwyraźniej szalenie zabawne, bo rżeli jak stado hien. Spojrzałam z powrotem na Reece’a. Miał piękny profil. Stwierdziłam, że to linia szczęki sprawia, że jego twarz jest tak zjawiskowa. Łatwo byłoby uchwycić tę ostrą krawędź pociągnięciem pędzla albo węglem. Właśnie! Mogę narysować jego portret węglem! Nie, momencik. Przecież dodałam do swojej listy priorytetów zaprzestanie rysowania jego portretów. Byłam beznadziejna w listach… Reece spojrzał z powrotem na mnie, a ja poczułam, że się czerwienię. Bo gapiłam się na niego bezczelnie, a on mnie przyłapał. Uśmiechnął się uroczo, chłopięco. Coś mi się roztrzepotało w piersi.

– Cały czas zajmujesz się grafiką? Że co? Dopiero po chwili załapałam, że chodzi mu o college. – A tak. Przerabiam program przez internet. W tym semestrze tylko dwa przedmioty. – Wzdrygnęłam się. – Te cholerne zajęcia są strasznie drogie. – Ile ci jeszcze zostało? – Dwa lata. – Upiłam łyk herbaty. Ach, ten cukier! – Ponieważ przerabiam po dwa przedmioty na semestr, czuję, jakbym szła trasą widokową, ale jak już skończę, to… – To co? Otworzyłam usta, ale potem zmarszczyłam czoło. – Wiesz co? Dobre pytanie. Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia. Będę się musiała zastanowić. Zaśmiał się, a potem oparł łokcie na stole. – Masz dwadzieścia dwa lata. Na tym etapie nie musisz się jeszcze nad niczym zastanawiać. Zrobiłam dziwną minę. – Mówisz tak, jakbym chodziła do przedszkola. A sam masz tylko dwadzieścia pięć. Może zresztą miał rację, ale gdzieś w piersi zakłuło mnie z niepokoju. Czy jak skończę studia, będę nadal pracować U Mony? I robić na boku projekty stron internetowych? A może poszukam „prawdziwej” pracy, jak mi radzili niektórzy, szczególnie ci co bardziej wścibscy i chętnie wtrącający swoje trzy grosze. – Lubię pracę w barze.

– No i super. Jax jest świetnym szefem – powiedział Reece i przechylił głowę na bok. – A ty się świetnie dogadujesz z ludźmi. Wyszczerzyłam zęby: – I dostaję zajebiste napiwki. Powoli przeniósł wzrok na moje usta, a potem wrócił na górę. – Nie dziwię się. To był subtelny komplement, ale poczułam w całym ciele wibracje radości. Czyżbym tak desperacko potrzebowała pochwały, że gdybym miała ogon, to zaczęłabym nim merdać? A może chodziło o to, że powiedział to Reece? Opuścił gęste rzęsy i powieki na moment osłoniły jego kobaltowe oczy. Kiedy znów na mnie spojrzał, jego wzrok niemal płonął tą jego wyjątkową intensywnością. No jasne, że to wszystko dlatego, że to Reece. Kogo ja chciałam oszukać? Otrząsnęłam się z tych myśli. Wzięłam w palce papierek, z którego wyjęłam słomkę, i zaczęłam go drzeć na małe kawałeczki. – Ale czy to nie beznadziejne, że zdobędę dyplom grafika, a dalej będę pracować w barze? – A czy nie będzie beznadziejne, jeśli zrezygnujesz z czegoś, co ci sprawia przyjemność, żeby robić coś, co cię nie cieszy? Bezgłośnie otworzyłam usta. Fakt, sformułowane w ten sposób naprawdę do mnie przemawiało.

– A pamiętasz, jak mój ojczym świrował, jak się okazało, że ani ja, ani mój brat nie mamy zamiaru iść na studia? Pokiwałam głową. Ani Colton, jego brat, ani Reece, nie mieli ambicji zdobycia wykształcenia uniwersyteckiego. Richard, ich ojczym, nie mógł tego pojąć, szczególnie że sam był prawnikiem i miał wyższe wykształcenie. – A ja do dzisiaj nie żałuję, że nie postawiłem nogi w college’u. Cieszę się, że wstąpiłem do marines, a potem zająłem się tym. – Wzruszył ramieniem. – Praca policjanta daje mi satysfakcję, nawet jeśli zdarzają się chwile… – zamilkł, a po twarzy przemknął mu cień. Wstrzymałam oddech i pomyślałam, że powie o tym, co się stało. O strzelaninie, która wywróciła jego życie do góry nogami. Zerknęłam na niego i przypomniałam sobie, jaki był przybity półtora roku temu. A kto wie, co go spotkało na wojnie? Wiedziałam tylko, że został ranny, ale nawet nie chciałam o tym myśleć. Dlatego wrócił do domu, ale strzelanina, w którą wplątał się już jako policjant, mocno nim wstrząsnęła. Chociaż mnie nie odepchnął, z tej równi pochyłej ściągnął go Jax. – Chociaż bywa kurewsko ciężko, nie żałuję. Z jakiegoś powodu żałowałam, że nie wspomniał o tym, co było ciężkie. Chociaż pozwalał mi być blisko, kiedy się z tym mierzył, nigdy o tym nie mówił. I wyglądało na to, że nadal nie mówi. – Nie wszyscy muszą robić to samo, żeby czuć satysfakcję – kontynuował. – Richardowi zajęło trochę

czasu, zanim się z tym pogodził, ale ogarnął temat i jest w porządku, bo wie, że Colton i ja jesteśmy szczęśliwi. – Zamilkł na chwilę. – A wiem, że twoi rodzice nie mieliby nic przeciwko temu, żebyś pracowała U Mony albo gdziekolwiek indziej. Bylebyś była szczęśliwa. – Wiem. – I to była najprawdziwsza prawda. Wyciągnął rękę nad stołem i oplótł długie palce wokół mojego nadgarstka. Powoli odciągnął moją rękę od kupki skrawków papieru, które produkowałam. – Nie musisz przeżywać życia za Charliego. Moja szczęka uderzyła o stolik. – To, że on nie pójdzie do college’u, nie znaczy, że ty musisz iść. – Odwrócił moją dłoń wnętrzem do góry i przesuwał mi kciukiem po nadgarstku. – On by tego nie chciał. – Tyle razy zastanawiałam się, co ja do diabła robię i dlaczego, a Reece sformułował to w kilku słowach, choć od roku nie zamieniliśmy ani słowa. Zszokował mnie, bo nie chciałam przed sobą przyznać, dlaczego robię pewne rzeczy. Albo dlaczego nie robię innych. Kolejne muśnięcie jego kciuka zwróciło moją uwagę. Opuszki palców miał twarde. Wiedziałam, że często używa rąk. Aż się wiłam na siedzeniu, tak na mnie działał kontrast między szorstkim dotykiem a posuwistymi ruchami i gładkimi słowami. Zanim jednak zdążyłam wymyślić, co na to powiedzieć, przyszło nasze jedzenie i puścił moją rękę, choć powoli. Do ostatniej chwili przesuwał palcami po mojej dłoni. Nie

potrafiłam stłumić dreszczu. Zmieniliśmy temat na znacznie lżejszy. – Jak obstawiasz, ile Jax wytrzyma, zanim wróci do Shepherd? – spytał i zanurzył kawałek chleba w sosie. Roześmiałam się i podniosłam kawałek bekonu. – Nick też się nad tym zastanawia. Powinien wrócić w połowie przyszłego tygodnia, ale wątpię, żeby wytrzymał tutaj chociaż tydzień. – Ja też. – Są dla siebie stworzeni. – Prawda – zgodził się. – Jax na to zasługuje. Dochodziła czwarta, jak skończyliśmy jeść. Reece musiał wracać na służbę. Zajął się rachunkiem i z chytrym uśmieszkiem zlekceważył moje protesty. Znów się poczułam, jakbym miała szesnaście lat. Odprowadził mnie do samochodu, zaparkowanego tuż obok jego radiowozu. – Pojadę za tobą do domu – powiedział i otworzył przede mną drzwi. Zamrugałam. – Co ty, nie musisz! – Znów jestem na nasłuchu, jak coś się będzie działo, przyjmę wezwanie. Ale to i tak się liczy jako patrol, więc nie ma sprawy. – Położył mi rękę na ramieniu i spojrzał prosto w oczy. – Jest późno. Mieszkasz sama. Pojadę z tobą do domu i upewnię się, że nic ci nie jest. Możesz albo nie mieć nic przeciwko temu, albo będę jechał za tobą jak jakiś degenerat.

Uniosłam brwi. Ten przeklęty uśmieszek powrócił i Reece zadarł brodę. – Więc nie dopuść do tego. Roześmiałam się. – Dobrze. Jedź za mną. – Zaczęłam już wsiadać za kierownicę, ale jeszcze na niego spojrzałam. – Degeneracie! Wyszczerzyłam zęby, kiedy się zaczął śmiać, a potem przez całą drogę miałam ochotę walić głową w kierownicę. Co ja robiłam?! Czy naprawdę byłam radosna i beztroska? Może i chciał zacząć od nowa, ale to nie oznaczało nic więcej niż przyjaźń. Choć przecież to i tak świetnie. I nie było nic złego w tym, że byłam… szczęśliwa i że przestałam się wściekać i w ogóle odpuściłam. Bez problemu mogliśmy znów się przyjaźnić. Niech tylko przestanie się tak uśmiechać i mnie dotykać. Strefa przyjaźni wyklucza dotyk. Zaparkowałam przy krawężniku, a radiowóz stanął tuż za mną. Nawet się nie zdziwiłam, że kiedy wysiadłam z samochodu, on już na mnie czekał. – Odprowadzisz mnie do drzwi? – spytałam i przewiesiłam torbę przez ramię. – Oczywiście. – Zamknął za mną. – Przecież od tego jestem, żeby chronić i służyć. Uniosłam brew. Położył mi rękę nisko na plecach, a w powietrzu uniósł się zapach późnych róż, które hodowała pani Silver. Lekko mnie popchnął po kamiennej ścieżce. Czułam jego rękę tak

wyraźnie, jakby nie dzieliła jej od mojej skóry cienka koszulka. Cała zasada niedotykania poszła się paść. U państwa Silverów było ciemno, u Jamesa i Miriam też, tylko w mieszkaniu nade mną paliło się małe żółte światełko. Muszę któregoś dnia iść i się przedstawić. Dopisałam to do wiecznie się zmieniającej listy priorytetów. Zatrzymałam się przy drzwiach i zaczęłam szukać w torbie kluczy. Jednocześnie starałam się nie zwracać uwagi, że wciąż trzyma mi rękę na plecach i stoi tak blisko mnie, że prawym udem niemal ociera się o moje biodro. Zerknęłam na niego i ostro wciągnęłam powietrze. W głowie szalało mi tyle myśli, że nie byłam w stanie sformułować jednego sensownego zdania. – No i widzisz, cało i zdrowo dotarłaś do domu – rzucił lekko. W balsamicznym powietrzu moja skóra była aż za ciepła. – Tylko dzięki tobie! – Jednak się na coś przydałem. – Przydajesz się do wielu rzeczy. – Kiedy wypowiedziałam te słowa na głos, zabrzmiały znacznie perwersyjniej, niż kiedy obracałam je w głowie. W ciemności prawie nie widziałam jego miny, ale odwrócił się tak, że staliśmy twarzą w twarz. Przy okazji przejechał ręką z moich pleców na biodro. – Ech, Roxy, tak bym chciał móc wierzyć, że wiesz, w czym jestem dobry.

Auć! No dobra, teraz już miałam pewność, że to zabrzmiało perwersyjnie, bo on się odnosił do tamtej nocy, a przecież mieliśmy już do tego nie wracać. Ale nie, tkwiliśmy w samym środku tego burdelu. Mało tego, ja straciłam panowanie nad językiem. – Byłeś dobry – zapewniłam, bo przypomniałam sobie, jak mnie całował. Pijany jak łopata czy nie, ale ten gość umiał się całować. – Naprawdę bardzo dobry. Uniósł kąciki tych przeklętych ust, a moje dziewczyńskie części ciała oszalały i zaczęły skandować, żeby przesunął rękę kilka centymetrów w lewo, a potem w dół. – No proszę! A podobno również niewiele pamiętasz? Tak, tak twierdziłam. Teraz do mnie dotarło, że myślimy o różnych rzeczach. Ja o całowaniu, a on o seksie. Muszę mu powiedzieć, co się wtedy stało. – Reece, słuchaj… – Chciałbym coś wyjaśnić – wtrącił. Przechylił głowę, a kiedy znów się odezwał, czułam na policzku jego oddech. – Powiedziałem ci, że za tobą tęskniłem i że już skończyłem z tym tęsknieniem. Miałam pusto w głowie. – No tak. – Ale to nie wszystko – kontynuował, a moje serce zaczęło walić jak młotem. – Między nami coś jest. Może i byłem wtedy pijany, ale to by się nie stało, gdyby nic nie było. – Zaczekaj. Przecież mówiłeś, że żałujesz tamtej nocy. Że wolałbyś…

– Wolałbym, żeby się nie wydarzyła, tak. Ale tylko dlatego, że chcę pamiętać pierwszy raz, kiedy w ciebie wejdę. Każdą sekundę wchodzenia w ciebie, centymetr po centymetrze. Chcę mieć to wspomnienie, skarbie. Dlatego żałuję i dlatego zamierzam tę sytuację naprawić. O święty Jezu, od tych słów zaczęłam płonąć. Byłam tak rozpalona, że nawet nie zwróciłam uwagi na fakt, że on nigdy we mnie nie był. Żaden facet, nawet on, nigdy tak do mnie nie mówił. Podobało mi się to. I moim dziewczyńskim częściom ciała też. Katie mi kiedyś opowiadała, że znała faceta, przy którym była mokra od samego słuchania go. Wtedy jej nie wierzyłam, ale teraz już tak. Tak, zdecydowanie! To już nie było tylko takie gadanie. Wiedziałam, że to możliwe… Chwileczkę. Zamierzał naprawić tę sytuację?! – Wiesz, na co najtrudniej mi się patrzyło przez ostatnich jedenaście miesięcy? – Nie – szepnęłam. Odezwał się niskim, dudniącym głosem. – Na ciebie w towarzystwie facetów, którzy nie byli warci choćby minuty twojego czasu. Cały czas się zastanawiałem, dlaczego masz taki gówniany gust. Już miałam zacząć bronić swojego gustu, ale się powstrzymałam. No fakt, paru ostatnich okazało się marnych. Nawet nie mówię o Deanie. On był tylko… bleeee. Nudny. – Przede mną uciekałaś, a z tymi głąbami chodziłaś na

randki. – A ty jesteś wart mojego czasu? – Nie mogłam się powstrzymać przed zadaniem tego pytania. Wykrzywił usta z przekonaniem, arogancko i nieznośnie seksownie. – Nawet nie masz pojęcia, skarbie, jak bardzo jestem wart twojego czasu. – Uścisnął mnie mocniej. – Ja się nie chcę z tobą tylko przyjaźnić. Nie, na pewno nie, ale jeśli tobie to wystarczy, jakoś z tym będę żył. Ale muszę ci to powiedzieć. Żebyśmy oboje wszystko wiedzieli. Żebyś wiedziała, czego chcę. Radio na jego ramieniu zabzyczało i dyspozytorka wezwała patrole do wypadku samochodowego w jakiejś bocznej drodze niedaleko stąd. Nie spuszczając ze mnie wzroku, sięgnął ręką i nacisnął guzik, którego nawet nie widziałam. – Zgłasza się trzy-zero-jeden – zameldował. – Jestem w drodze. Cofnął rękę, a potem zwrócił się znów do mnie: – Po prostu o tym pomyśl. – Następnie pochylił głowę i przesunął ustami z mojego policzka na skroń. Pocałował mnie uroczo i stanowczo za szybko. – A teraz ładuj swój słodki tyłeczek do domu. W oszołomieniu zrobiłam, co kazał. Odwróciłam się w drzwiach, a on był już w drodze do radiowozu. – Reece! Obrócił się przez ramię. – Co?

Policzki mi zapłonęły. – Uważaj na siebie. Nie widziałam uśmiechu, ale słyszałam uśmiech w jego głosie: – Jak zawsze, skarbie. I odjechał. Przeszył mnie rozkoszny deszcz, silniejszy niż zapamiętałam. Czułam się, jakbym miała na języku cukrową polewę. Zamknęłam za sobą drzwi i było mi tak lekko, że byłam o krok od rozłożenia ramion jak ta laska z Dźwięków muzyki i wirowania po przedpokoju. Ale nagle stanęłam jak wryta. Z kuchni dobiegał niski pomruk, jakby silnik albo włączona maszyna. W jednej chwili zapomniałam o nie-chcę-się-tylkoprzyjaźnić i całej reszcie. Błyskawicznie zapaliłam światło. Żołądek mi się ściskał, kiedy dotarłam do kuchni i szybko namacałam włącznik światła. Zrobiło się jasno, a ja zaczęłam przeczesywać kuchnię wzrokiem, szukając źródła dźwięku. Natychmiast je zresztą znalazłam. – Cholera, co jest? – mruknęłam do siebie. Naprzeciwko mnie spokojnie działała zmywarka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że przed wyjściem do pracy jej nie włączałam. Zresztą, nawet, gdybym włączyła, nie działałaby tak długo. Gapiłam się na nią, a mikroskopijne włoski na karku stawały mi dęba. Bez tchu podkradłam się do maszyny, jakbym się spodziewała, że ożyje i zacznie śpiewać jak sprzęty

kuchenne w Pięknej i Bestii. Z trudem przełknęłam ślinę, złapałam palcami uchwyt i szarpnęłam, przerywając cykl mycia. Buchnęła para, a ja szybko cofnęłam rękę. Drzwiczki zaskrzypiały i się otworzyły. W środku były tylko dwie rzeczy. Filiżanka, w której piłam herbatę przed wyjściem do pracy, i talerzyk, na którym położyłam śniadaniowego precla. Nic więcej. Zostawiłam drzwiczki otwarte, a potem się wycofałam, kręcąc głową. Nic nie rozumiałam. Czyżbym przypadkiem włączyła timer? Brzmiało prawdopodobnie, tylko że nie miałam pojęcia, jak się ustawia włączanie o danej godzinie. Splotłam ramiona na piersi, a po plecach przeleciał mi lodowaty dreszcz. Obróciłam się wkoło i zajrzałam w każdy kąt i zakamarek kuchni. Potem, w lekkiej, oględnie mówiąc, panice, przemknęłam przez kuchnię, zostawiłam wszystkie światła zapalone i biegłam, aż znalazłam się w sypialni. Gdzie natychmiast zamknęłam się na klucz.

Rozdział 7 W ierzysz jeszcze w duchy? – spytałam Charliego. Patrzył prosto przed siebie w okno i nie reagował, ale ja byłam niezmordowana. Zupełnie jak ta laska z filmu, o którym wszyscy mówili. Nie pamiętałam, jak się nazywała, ale grał tam Theo James i tylko to się liczyło. – Pamiętam, jak się bawiliśmy planszą Ouija – ciągnęłam. Usiadłam na fotelu naprzeciwko niego. Nogi splotłam pod tyłkiem. – Tylko że mieliśmy wtedy trzynaście lat, a rok wcześniej byliśmy przekonani, że widzieliśmy chupacabrę, ale dobrą. I tak mi się wydaje, że moje mieszkanie jest nawiedzone. Charlie powoli zamrugał. Wzięłam głęboki wdech. – W zeszłą sobotę znalazłam pilota do telewizora w lodówce, a jak wróciłam do domu z nocnej zmiany, chodziła zmywarka. Potem, po zmianie w czwartek, działał telewizor w sypialni. Jak wychodziłam, był wyłączony. Więc albo mam ducha, albo mieszka tam oprócz mnie ktoś, o kim nie wiem, albo mi odbija. Tak, nie musisz dodawać, że to ostatnie nie jest wcale nieprawdopodobne. Mój nerwowy śmiech rozniósł się echem po cichym pokoju i mnie samą zestresował. Prawda była taka, że cokolwiek się działo w moim mieszkaniu, byłam tym nieźle przerażona. Powiedziałam o tym mamie, jak dzisiaj z nią rozmawiałam po drodze do Charliego. Ona nie miała

wątpliwości, że to duch. A chociaż ja nigdy nie widziałam ducha, wierzyłam w nie. No bo naprawdę, stanowczo zbyt wielu racjonalnych, zdrowych i normalnych ludzi na całym świecie twierdziło, że widziało ducha, żeby przynajmniej niektóre przypadki nie były prawdziwe. Ale nigdy wcześniej nic się nie działo w moim mieszkaniu. Dlaczego to coś się uaktywniło właśnie teraz? A może jednak zdarzało się coś i wcześniej, tylko ja nie zauważyłam? Boże, aż mi się robiło słabo na myśl, że mój dom jest nawiedzony. Przy okazji najbliższych zakupów muszę kupić sól. Najlepiej całe wiadro. Chłopakom w Nie z tego świata sól pomagała. Westchnęłam i pokazałam Charliemu obrazek, który przyniosłam. Znów pejzaż, plaża Rehoboth, gdzie moi rodzice zabierali nas latem. Piasek błyszczał na płótnie, jakbym rozsypała na nim tysiące brylancików. Ocean malowało mi się przyjemnie, ale nie wyglądał do końca realistycznie. Bo nie było oceanu tak głębokiego jak oczy Reece’a. No nie, ratunku! Charlie nie zwrócił uwagi na obrazek, więc wstałam i poszłam przypiąć go do ściany, tuż obok tamtego z Devil’s Den. Potem się odwróciłam i potarłam twarz dłońmi. Czułam się dziwnie bez okularów. Jakbym była naga. Mmm, naga. Znów przyszedł mi do głowy Reece. Boże, naprawdę potrzebowałam pomocy. Opuściłam ręce i powstrzymałam się od odruchu

wyrżnięcia głową w ścianę. Stałam tak kilka sekund i czekałam w nadziei, że Charlie się odwróci i na mnie spojrzy, chociaż na moment. Ale tego nie zrobił. – Reece chce zapomnieć o tamtej nocy – ogłosiłam przed cichym pokojem. Oczywiście Charlie wiedział o wszystkim, co się wtedy stało i co się nie stało. – Wyjaśnił, o co mu chodziło w kwestii żałowania. To by trochę rozładowało sytuację – roześmiałam się – gdyby to wyjaśnił wtedy. I nie chce się ze mną tylko przyjaźnić. To zaznaczył stanowczo. Powiedział… że jest wart mojego czasu. Wyobraziłam sobie, że Charlie się z tym zgadza. Wróciłam do fotela i opadłam na siedzisko. – Ale nie powiedział, że chce być moim chłopakiem ani że chce iść ze mną na randkę. Nie zaszliśmy aż tak daleko, ale w środę wieczorem przyszedł do baru i gadaliśmy tak, jak kiedyś. Flirtował ze mną. – Przyciągnęłam kolana do piersi i położyłam na nich policzek. Zamknęłam oczy i znowu westchnęłam. – A ja mu nie powiedziałam, co się naprawdę stało. Wiesz, jak on nienawidzi kłamstwa. Ale poza tym kiedy mu miałam powiedzieć? „Słuchaj, a tak w ogóle, to wcale mnie nie zaliczyłeś!” Tyle czasu już minęło, że trudno do tego wracać. Charlie nic nie powiedział, ale wiedziałam, że gdyby mógł mówić, przyznałby mi rację. Jedenaście miesięcy nieodzywania się do siebie nie było takie proste do przeskoczenia, ale nawet, gdyby to rozumiał, to pewnie – gdyby tylko mógł – kazałby mi się przyznać.

Przemawiałam tak w próżnię jeszcze przez chwilę, a następnie sięgnęłam po Księżyc w nowiu i przez resztę wizyty czytałam na głos. Potem schowałam podniszczony egzemplarz do torby i zaczęłam się zbierać. Charlie był jedyną osobą spoza mojej rodziny, którą naprawdę kochałam, a przeszłam z nim tyle, że… Myśl o pokochaniu kogoś tak bardzo jak jego i doświadczaniu znów tego samego bólu szczerze mnie przerażała. Cholera. Jeśli miałabym być ze sobą szczera, to pewnie stąd się brał mój kiepski gust co do facetów. Żaden nie rokował na dłuższą metę. Żaden nie stanowił zagrożenia dla mojego serca, żaden z wyjątkiem Reece’a, a on zawsze był w zasięgu ręki. I nawet, gdyby chciał się ze mną bzyknąć, to jak tylko się dowie, że skłamałam, nastąpi koniec, więc w pewnym sensie i on był bezpiecznym wyborem. Ktoś, kogo pożądałam i o kim marzyłam, ale i tak zawsze wiedziałam, że wyślizgnie mi się z palców, zanim je zacisnę. Stałam obok Charliego i nie mogłam oderwać od niego wzroku. Cienie pod oczami miał głębsze, kości policzkowe ostrzejsze. W ciągu tygodnia zrobił się jeszcze drobniejszy i bardziej kruchy. Nawet włosy na skroniach wydawały się cieńsze. Poczucie winy ścisnęło mnie w żołądku i nie mogłam się powstrzymać od myśli, że nie skończyłby tak, gdybym tamtej nocy trzymała język za zębami. Tylko po prostu się odwróciła i odeszła od Henry’ego Williamsa i jego kumpli. Gdybym nie dała się sprowokować chamskim

docinkom. To nie ja podniosłam kamień i nie ja go rzuciłam, ale odegrałam swoją rolę. A Charlie za to płacił. Przeszła mi przez głowę straszliwa, potworna myśl. Nie chciałam jej nawet domyśleć do końca, ale za późno, już się pojawiła. Zakryłam dłonią usta i stłumiłam zdławiony dźwięk. Czy byłoby dla niego lepiej, gdyby tego nie przeżył? Boże, nie mogłam uwierzyć, że w ogóle przyszło mi to do głowy. To było złe! Byłam strasznym człowiekiem. A jednak jakiś głos podszeptywał mi różne rzeczy, choć kazałam mu milczeć. Czy to w ogóle było życie? Ba, pytanie stulecia! Stałam tak i myślałam o tym, co mi powiedział Reece. Że żyję za Charliego. Gdybym usposobiła się naprawdę głęboko refleksyjnie i postanowiła być ze sobą absolutnie szczera, musiałabym przyznać, że pewne decyzje podjęłam właśnie dlatego, że Charlie nie mógł. I może… może dlatego, że… Nie, tej myśli też nie mogłam dokończyć. Poczułam w brzuchu kłębowisko bezradności. Kiedy zajrzałam do pokoju pielęgniarek, siostra Venter wyjaśniła, że wciąż mają problem z żywieniem Charliego. Dała mi miseczkę tłuczonych ziemniaków, które normalnie jadał, a ja przez większość wizyty starałam się go nakarmić, ale bez skutku. Jeśli to będzie trwało, wejdą znów z sondą, może jeszcze w ten weekend, a jemu się to

w ogóle nie podobało. Ostatnim razem zdołał wyrwać końcówkę i musiał być wiązany. Nic nie mogłam zrobić, żeby mu pomóc, ale musiałam przynajmniej spróbować. Podniosłam miseczkę i plastikową łyżkę i nabrałam trochę białej brei. Jak tylko łyżka znalazła się na wysokości jego twarzy, odwrócił się. Nie rozumiałam tego. Nie zauważał mnie, ale jedzenie widział i reagował niechęcią. Przepychaliśmy się tak przez dziesięć minut, aż w końcu odstawiłam miskę na stolik. Wsunęłam się między jego kolana i okno i uklękłam. – Słuchaj Charlie, musisz coś dla mnie zrobić. – Spojrzeliśmy sobie w oczy i odczułam to jak cios pięścią w żołądek, bo chociaż na mnie patrzył, nie widział mnie. Emocje uwięzły mi w gardle. – Musisz jeść, słyszysz? Jak przyniosą ci wieczorem kolację, to musisz ją zjeść. Na beznamiętnej twarzy nie pojawiła się nawet iskra emocji. – Jak nie będziesz jadł, zaczną cię karmić przez sondę. Pamiętasz, jak tego poprzednio nie znosiłeś? – Wyciągnęłam ręce i złapałam go za policzki, ale tylko się skrzywił, nic więcej. – Jedz, Charlie, proszę cię. Pocałowałam go w czoło i wstałam. – Przyjdę znowu w piątek, skarbie. Siostra Venter czekała na zewnątrz. Ciemne włosy przetykane lekko siwizną spięła w ciasny koczek. Pomyślałam, że czeka, żeby się dowiedzieć, czy coś się zmieniło w zachowaniu Charliego. – Jest tak samo, jak przez ostatni miesiąc – zaczęłam,

kiedy ruszyłyśmy szerokim korytarzem. – Nie zjadł ziemniaków. W ogóle tego nie rozumiem. Kompletnie na mnie nie reaguje, ale jak łyżka ląduje w pobliżu, zaczyna reagować jak szalony. – Roxy…. – Kiedyś lubił takie jogurty z kuleczkami – podsunęłam, gdy zbliżyłyśmy się już do podwójnych drzwi do poczekalni. – Może jutro przed pracą podrzuciłabym takie? Mam czas. – Skarbie – złapała mnie delikatnie za rękę. – Wiem, że Charlie lubił kiedyś wiele rzeczy, ale… On nie jest już tamtym Charliem. – Charlie… – Zamyśliłam się na chwilę, a potem szarpnęłam ją za rękę. – Wiem, że już nie jest taki sam, ale… to wciąż Charlie. W zmarszczkach wokół jej oczu i ust zauważyłam współczucie. – Wiem, kochanie, ale to nie wszystko. Cokolwiek miała do powiedzenia, nie miałam ochoty tego w tej chwili słuchać. Pewnie chodziło jej o sondę, a ja nie mogłam o tym teraz myśleć, bo wiedziałam, jak Charlie zareaguje. Oraz że jego rodziców tu nie będzie i tego nie zobaczą. Czasem się zastanawiałam, czy on ich w ogóle obchodzi. Odwróciłam wzrok i otworzyłam drzwi. I wtedy cały świat się zatrzymał. Na tej samej kanapie, na której siedziałam zaledwie parę godzin wcześniej, siedział teraz Henry Williams.

Pasek torby wyślizgnął mi się z ręki i z hukiem gruchnęła o ziemię. Stałam jak wmurowana. – Chciałam ci powiedzieć – szepnęła siostra Venter – że przyszedł. Henry wstał. Urósł, odkąd go widziałam ostatnio. Wtedy był przeciętnego wzrostu, miał z metr siedemdziesiąt pięć. Teraz dobił do jakichś stu osiemdziesięciu pięciu centymetrów. Nie żeby mnie to w ogóle obchodziło, ale widziałam, że więzienie nie obeszło się z nim łagodnie. Ciemne włosy golił tuż przy skórze, a jego skóra była znacznie bledsza, niż zapamiętałam. Chociaż z drugiej strony w więzieniu chyba niezbyt często widuje się słońce. Pod oczami miał worki i wyglądał na starszego niż był, chociaż mógł mieć najwyżej dwadzieścia cztery lata. No i był znacznie pokaźniejszy. To zabrzmi strasznie stereotypowo, ale widziałam, że musiał ostro pakować za kratkami, bo biała koszula rozciągała mu się na ramionach jak nigdy wcześniej. Wpatrywałam się w niego i nie mogłam wykonać ani jednego ruchu. Otarł ręce o nogawki spodenek w kolorze khaki. – Roxanne – odezwał się, a mnie skóra tak ścierpła, jakby przebiegło po niej stado karaluchów. Czułam, że chciałabym wybiec, polecieć do drzwi i odbiec tak daleko od Henry’ego, jak tylko się dało, ale nie mogłam. On tu nie przyszedł dla mnie. Chciał się zobaczyć z Charliem, a ja niczym matka niedźwiedzica zamierzałam

do tego nie dopuścić. Mięśnie mi się odblokowały, więc ruszyłam i stanęłam pośrodku podwójnych drzwi. – Nie jesteś tu mile widziany. Nie zaskoczyłam go. – Nie liczyłem na to. – Więc co tu robisz? – dopytywałam, zaciskając dłonie w pięści. – To ostatnie miejsce, gdzie powinieneś przyłazić. Zerknął na siostrę Venter. Na szczęście w poczekalni nie było chwilowo nikogo więcej, ale to się mogło w każdej chwili zmienić. – Wiem. Nie chcę zaczynać… – Nie powinni cię wypuścić z więzienia. Ile tam siedziałeś? Pięć lat i już sobie chodzisz po świecie, a Charlie stracił wszystko. – Pokręciłam głową, oddychając ciężko. To było takie cholernie niesprawiedliwe. – Nie zobaczysz się z nim. – Roxy – odezwała się cicho siostra Venter. – Na pewno zdajesz sobie sprawę, że… Odwróciłam się do niej gwałtownie. – Czyli pani z tym nie ma problemu? Trzyma pani jego stronę? – Zdrada smakowała gorzko. Wiedziałam, że to nieracjonalne zachowanie. Ona tylko wykonywała swoją pracę, ale frustracja i bezradność przejęły nade mną kontrolę. Miałam gdzieś jej pracę. Interesowało mnie tylko, jakie to strasznie nieuczciwe wobec Charliego. Ze współczuciem ściągnęła brwi.

– Nie trzymam niczyjej strony. Rodzice Charliego, czyli jego prawni opiekunowie, wyrazili zgodę. Więc o ile Charlie nie zaprotestuje, choć wiem, jak to niedorzecznie brzmi, wolno mu wejść. Otworzyłam usta. – Charlie od sześciu lat nie powiedział więcej jak jedno zdanie! A teraz ma wyrazić niezadowolenie?! – Znów się obróciłam, tym razem do Henry’ego. – Wiedziałeś o tym? Że on od lat nie mówi? Odwrócił wzrok. Drgał mu mięsień w szczęce. Zrobiłam krok do przodu. – Co? Trudno się tego słucha? Bo ty mu to zrobiłeś? – Roxanne. – Siostra Venter złapała mnie chłodną dłonią za rękę. – Myślę, że najlepiej będzie, jak już pójdziesz do domu. Wyrwałam jej rękę i zaledwie sekundy dzieliły mnie od wybuchu wściekłych bluzgów i przekleństw, ale spojrzałam jej w oczy rozszalałym wzrokiem. Nie tylko na mnie patrzyła, ale błagała mnie, żebym odpuściła i poszła sobie stąd, bo ona i tak nic nie może zrobić. Ja też nie mogłam. Wzięłam kilka głębokich wdechów, które nic nie zmieniły. Zdołałam tylko kiwnąć w jej stronę głową. Wzięłam torbę i ruszyłam jak przez ruchome piaski. Każda komórka mojego ciała domagała się, żebym nie wychodziła z tego budynku, ale wyszłam. Zmobilizowałam resztki rozsądku, które mi jeszcze pozostały, i się stamtąd wyniosłam. Znalazłam się pod pochmurnym niebem, a

potem ruszyłam przez parking. – Roxanne. Szeroko otworzyłam oczy. Ja pierdolę, nie. Odwróciłam się całkiem ogłupiała. Tuż za mną stał Henry. – Wiem, że jesteś zła… – Jaki z ciebie, kurwa, obserwator! Zignorował tę uwagę. – Masz prawo. Wpatrywałam się w niego i wiedziałam, że jeśli natychmiast nie wymiksuję się z tej sytuacji, zrobię coś głupiego, a ciemne, nabrzmiałe chmury się rozstąpią. – Daj mi spokój – warknęłam. Zacisnęłam rękę na torbie i znów się obróciłam. Potem przyśpieszyłam kroku i wyszłam zza stojącego na parkingu vana. Przez niebo przeleciał piorun, a potem rozległ się grzmot, tak głośny, że aż zadudnił mi w żebrach. Zaraz następna chmura rozświetliła się jak kula dyskotekowa, więc skupiłam się na liczeniu, ile sekund upłynie między błyskiem a grzmotem. I wtedy zobaczyłam swój samochód. Nawet nie tyle. Zobaczyłam, kto zaparkował obok mojego auta. To był stary mustang. Wiśniowoczerwony samochód wyciągnięty żywcem z lat siedemdziesiątych. Rozpoznałam tablicę rejestracyjną. BBRB. Bad Boys Are Better. Nie wierzę. To samochód Henry’ego. Ten sam, którym jeździł w liceum i który odnowili z ojcem. Ten sam,

którym rozbijał się z kumplami po mieście i na który podrywali laski, jak w jakimś nędznym filmie. Wyszedł z więzienia po tym, jak zniszczył mojemu najlepszemu przyjacielowi życie i od razu wsiadł do swojego pieprzonego, głupiego samochodu, do swojej dumy i chwały, która już na niego czekała. – Daj mi kilka sekund, proszę. Nie chcę nic więcej. – Złapał mnie za rękę. Wtedy się skończyło. Furia eksplodowała, jakby ktoś rzucił zapaloną zapałkę w kałużę benzyny. Mój mózg przestał działać, a zdrowy rozsądek opuścił lokal. Nie myślałam w ogóle, czułam tylko gniew. Byłam tak wściekła, że czułam, jakbym opuściła swoje ciało. Wsadziłam rękę do torby i wyciągnęłam pierwszy zwarty przedmiot, na jaki trafiłam, a potem zamachnęłam się jak miotacz w czasie meczu bejsbolowego. Ciężkie wydanie Księżyca w nowiu, w twardej oprawie, pomknęło jak kamień – jak tamten kamień, który zniszczył człowieka – i zderzyło się z szybą mustanga. Szkło popękało. Jak nasze życia tamtego wieczoru nad jeziorem.

Rozdział 8 Miałam paskudny przypadek déjà vu. Coś w tym stylu. Siedziałam w swoim samochodzie i gapiłam się przez zalaną deszczem przednią szybę – całkowicie nienaruszoną przednią szybę – a Dennis kończył załatwiać sprawę z Henrym. To nie był świeżo poślubiony pan młody, Dennis, który często wpadał do baru, tylko oficer Dennis Hanner. Ze wszystkich stu policjantów pracujących w naszym okręgu musiał przyjechać akurat taki, który mnie zna. Oczywiście. Tak to działało. Jezu! Nie wiedziałam, czy Henry zadzwoniłby na policję, żeby zgłosić, że wybiłam mu szybę, bo nie miał nawet okazji. Ponieważ miałam wybitne wyczucie czasu, w sekundzie, kiedy Księżyc w nowiu przekroczył prędkość dźwięku i wbił się w szybę, pod ośrodek podjechała starsza para. Nie tylko zadzwonili na policję, ale podjechali kawałek i stanęli tuż przed moją maską, jakby się spodziewali, że ucieknę. Wyglądało na to, że trafiłam w dobre miejsce szyby. A może właśnie w złe. Większość szkła była jakoś wzmocniona, więc musiałam trafić w jeden jedyny słaby punkt. Albo byłam mutantem, który potrafi zmieniać książki w broń masowego rażenia. Potem zaczęło padać, a Dennis… Nie, oficer Hanner,

patrzył na mnie z taką wściekłością, jakby miał ochotę mnie złapać za kostki u nóg i porządnie mną potrząsnąć, żebym się opamiętała. Byłam przemoczona do nitki i on zresztą też, choć ubrał się w takie plastikowe przeciwdeszczowe coś. Henry i oficer Hanner odwrócili się, żeby na mnie spojrzeć. Zacisnęłam powieki i oparłam czoło o kierownicę. Byłam taką… taką kretynką. Impulsywną, nieodpowiedzialną idiotką. Co ja sobie myślałam? Nie mogłam uwierzyć, że to zrobiłam. Wiem, że bywałam porywcza, miałam temperament po mamie, ale nigdy nie posunęłam się do aktu wandalizmu. Wstydziłam się potwornie, aż spociłam się lepko i paskudnie. Czym się różniło to, co zrobiłam, od tego, co zrobił Henry? No dobrze, ja nikogo nie skrzywdziłam, ale straciłam panowanie nad sobą i zareagowałam agresywnie i głupio. Aż zadygotałam, to porównanie było takie nieprzyjemne. Drzwi od strony pasażera nagle się otworzyły i aż wierzgnęłam na oparcie. Dzikimi oczami patrzyłam, jak na siedzenie pakuje się Dennis. Potem spojrzałam przed maskę. Henry’ego już nie było. Mustanga też nie. Z ociąganiem popatrzyłam znów na Dennisa. Ściągnął kaptur żółtej peleryny. – Coś ty sobie myślała?! Już otworzyłam usta. – Nie, nie odpowiadaj – rzucił i potarł ręką szczękę. –

Przecież wiem. Nie myślałaś kompletnie nic! Zamknęłam usta z trzaskiem. – Nie mogę w to po prostu uwierzyć! Ze wszystkich ludzi świata akurat ty musisz wiedzieć, że tak nie wolno. Zawiesiłam wzrok na kierownicy, zacisnęłam usta i pokiwałam głową. Wiedziałam. – Masz cholerne szczęście – mówił dalej. – Henry nie wniesie oskarżenia. Znów na niego spojrzałam. – Co?! Pokręcił głową i spojrzał przez okno. – Postanowił cię nie oskarżać. Co się świetnie składa, bo naprawdę nie miałbym ochoty tłumaczyć Reece’owi, dlaczego cię aresztowałem. Boże. Reece. – Ani informować o tym twoich rodziców, którzy na pewno będą cholernie dumni z tego, co zrobiłaś – dodał szyderczo. Ale przecież zasłużyłam. – Ale ty zapłacisz za naprawę tej szyby w trybie natychmiastowym, jasne? – Tak – odpowiedziałam błyskawicznie. – Jak tylko się dowiem, ile wyniesie naprawa, zapłacę. Minęła chwila. – Henry da mi znać, jak będzie miał wycenę. Myślę, że tak będzie najlepiej. Zgadzałam się w stu procentach. – Przepraszam. Strasznie przepraszam. Nie myślałam. Byłam wściekła, że on tu jest, a do tego złapał mnie za rękę…

– Tak, powiedział, że złapał cię za rękę, tuż zanim rzuciłaś książką – wtrącił. – A tak w ogóle, to dla mnie nowość, pierwszy raz widziałem, żeby książka wybiła szybę w aucie. Czegoś się dowiedziałem, dzięki. Ale z tego, co on mówił, to nie był agresywny ruch. Zresztą ty o tym nie wspomniałaś, jak przyjechałem. Powinienem o czymś wiedzieć? – Nie, to nie było agresywne. Chciał porozmawiać. A ja nie chciałam. – I masz do tego święte prawo. Nie musisz z nim rozmawiać – zgodził się. – Ale nie możesz niszczyć jego własności. – Wiem – szepnęłam. Dennis łypnął na mnie przeciągle. – Nie było mnie tutaj, jak była ta cała masakra z Charliem. Nawet nie mieszkałem w tym stanie, ale słyszałem, co się stało. Wiem, co się wydarzyło, i gdyby to zależało ode mnie, gnój by nie wyszedł z więzienia. Ale nie zależy. – Odwrócił się do mnie, przekręcając się na ciasnym siedzeniu. – Rozumiem, co to dla ciebie znaczy, że wyszedł na wolność i do tego przylazł tutaj, ale musisz się ogarnąć, dziewczynko. Nie możesz się tak zachowywać. To nikomu nie pomaga, a już na pewno nie tobie. Gapiłam się na niego. – Rozumiesz? – dopytał. – Tak, rozumiem.

Oczywiście spóźniłam się na swoją zmianę, co było jeszcze bardziej do dupy, bo oznaczało, że nie zdążę przed wyjściem do baru zrobić projektu bloga. Czeka mnie długa noc, bo będę to musiała zrobić po powrocie. O dziwo Jax jeszcze nie wiedział o moim śmiercionośnym ramieniu miotacza, ale jak mu powiedziałam, co zrobiłam, złapał mnie za skraj koszulki z napisem „Piechur też potrzebuje miłości” i pociągnął w głąb cichego korytarza. Wiedziałam, że czeka mnie drugi dzisiejszego dnia wykład. – Coś ty sobie myślała?! – spytał. – Nic nie myślałam – wyjaśniłam. – Na tym polegał problem. Byłam tak wściekła, że przestałam myśleć. Patrzył na mnie z uniesionymi brwiami. – To nie jest wyjaśnienie. Prawie zaczęłam skakać, byłam tak sfrustrowana. – Wiem, że nie jest, uwierz. Naprawdę wiem. I zapłacę za naprawę. – Roxy… Opuściłam głowę i splotłam ramiona na piersi. Cały dzień czułam się z powodu tego, co zrobiłam, jak kupa. Ale nie, jak biedna, użalająca się nad sobą kupa. Nie, jak paskudna kupa. Nie czułam się tak, odkąd ostatnim razem ściemniałam właścicielowi domu, czemu zalegam z czynszem. Znowu pożałowałam, że nie mogę pić w pracy. – Jedno ci na pewno trzeba przyznać. – Wsadził mi palce pod brodę i uniósł mi głowę. – Masz zajebisty rzut.

Wywróciłam oczami i zaśmiałam się sucho. – Tak to jest, jak się ma dwóch braci. – Fakt. Powiedziałaś już rodzicom? – Nie. Zostawiam to na jutro. – To powodzenia. – Dzięki – jęknęłam. Pokręcił głową i wskazał na zamknięte drzwi do biura. – Coś tam dla ciebie jest. – Tak? Uśmiechnął się lekko. – Po takim dniu będziesz miała miłą niespodziankę. Zobacz i wskakuj za bar. – Tak jest! – zasalutowałam ochoczo, ale całkiem mnie zignorował. Ponieważ i tak już byłam spóźniona, ruszyłam prosto do baru. Zamierzałam tam zostawić torebkę, żeby się już nie zatrzymywać w biurze. Tylko otworzyłam drzwi, żeby zajrzeć i stanęłam jak wryta. – No i co? Na pewno nie mógł myśleć o kwiatach stojących na biurku. Rozejrzałam się po małym pomieszczeniu. Nic więcej nie rzucało mi się w oczy. Stała tu kanapa. Szafka na dokumenty. Miseczka z zapewne zatęchłymi orzeszkami. Wróciłam wzrokiem do kwiatów. To były ładne róże. Chyba z dziesięć, dopiero rozwiniętych i mocno czerwonych. Owionął mnie ich lekki zapach, kiedy zbliżałam się do biurka. Spomiędzy zielonych łodyg i gałązek gipsówki wyglądała mała

koperta. Było na niej napisane moje imię. Gdzieś głęboko w brzuchu poczułam trzepotanie. Radosne trzepotanie. Ostrożnie wyłuskałam karnecik i otworzyłam. „Następnym razem będzie lepiej”. Uniosłam brwi. Że co?! Odwróciłam karteczkę. Żadnego podpisu. Odwróciłam z powrotem i jeszcze raz przeczytałam wiadomość. W kącikach ust poczułam rodzący się uśmiech. To musi być od Reece’a. Wiadomość dziwna, ale to na pewno od niego! Zamknęłam karnecik w dłoni i zagryzłam wargę. Reece miał wolne w piątki. A w każdym razie tak mi się wydawało. Za jego grafikiem trudno było nadążyć. Był w barze w środę i gadaliśmy, ale nic nie wspominał o kwestii bycia kimś więcej niż tylko przyjaciółmi. Ja też nic nie mówiłam, bo sama nie wiedziałam, co z tym zrobić. To znaczy nie, miałam mnóstwo pomysłów. Wiele z nich zawierało nagie ciała w pozycjach przypominających te do jogi, ale choć idiotycznie to brzmiało, nie umiałam się odnaleźć w sytuacji. A przecież wreszcie miałam kogoś/coś, czego pragnęłam od tak dawna. Wyślę mu SMS w sprawie tych róż. Szczerząc się do siebie jak kompletny debil, wetknęłam karnecik do tylnej kieszeni dżinsów i ruszyłam do baru. Na obsłużenie czekał tłum, a biedna Pearl miotała się tam i z powrotem. Nawet się nie spostrzegłam, jak minęło kilka godzin i tłum na tyle się przerzedził, że zdołałam sięgnąć po telefon. Cenną przerwę spędziłam na spinaniu włosów w

kucyk i nalewaniu sobie coli. Drzwi znów się otworzyły. Wpadł mi w nozdrza zapach letniego deszczu, więc podniosłam wzrok. Serce mi zabiło. Wszedł Reece. Brązowe włosy miał przyklejone do czoła. Kręciły się na końcach. Krople deszczu spływały mu po skroniach na koszulę. Kiedy podniósł rękę i dużą dłonią odgarnął włosy z twarzy, skojarzył mi się z Posejdonem wyłaniającym się z oceanu. Jasna cholera. Rozejrzał się i spojrzeliśmy sobie w oczy. Potem przeszedł kawałek, obszedł bar i zbliżył się do mnie, a przez cały ten czas ani na sekundę nie oderwał ode mnie wzroku. – No chwila! – Nick się cofnął, bo Reece by po nim przeszedł. Zabrakło mi tchu, gdy wziął mnie za rękę, a potem się odwrócił i ruszył z powrotem, ciągnąc mnie za sobą. – Ciebie też miło widzieć. – Jax wymienił z Reece’em spojrzenia, a potem skinął w stronę Nicka. – Nie przejmuj się nami. Zrób sobie przerwę. Poradzimy sobie. Normalnie bym protestowała, szczególnie że wypowiedź Jaxa aż ociekała sarkazmem, ale trzepotanie w brzuchu wróciło z pełną mocą. Jakbym tam miała coś żywego. Ktoś – czyżby Melvin? – zagwizdał, kiedy Reece poprowadził mnie korytarzem i policzki mi zapłonęły. – No dobra, bohaterze, dam radę iść sama.

Spojrzał na mnie przez ramię, otwierając jednocześnie drzwi. – Nie wątpię. Potem mnie wciągnął do środka. Od razu spojrzałam na róże – róże! – ale zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, zamknął drzwi, przycisnął do nich moje plecy, oparł ręce po obu stronach mojej głowy i przysunął do mnie twarz. Na odległość pocałunku. Och! – Przez prawie cały dzień byłem u ojca w New Jersey. Jak wiesz, mieszka niedaleko Pine Barens, więc zasięgu tam nie ma w ogóle. Pokiwałam głową, chociaż nie bardzo ogarniałam, co mówi i dlaczego, bo byłam za bardzo skupiona na obserwowaniu jego ust. Te usta, z pełniejszą dolną wargą, uniemożliwiały mi skupienie się na czymkolwiek innym. – Jak tylko odjechałem spod jego domu, spłynęły wszystkie wiadomości Dennisa – mówił dalej, a ja wreszcie załapałam, do czego zmierza. – Prawdę mówiąc w pierwszej chwili myślałem, że sobie robi jaja. Wzdrygnęłam się. – Nie, nie robił. Spiorunował mnie wzrokiem. – Tak, już się zorientowałem. – Zsunął dłonie i zatrzymał je na wysokości moich ramion. – Co on ci zrobił? – Co? – Zamrugałam.

– Co ten dupek ci zrobił, że wybiłaś mu szybę książką? Oj. Ojej. Moje serce trzepotało razem z żołądkiem. – Nic mi nie zrobił. Po prostu nie wytrzymałam. On chciał ze mną gadać, a ja nie chciałam gadać z nim. – Nie musisz z nim gadać. – Dennis też tak powiedział. Ale nie powinnam z tego powodu niszczyć jego samochodu. Zadrgał mu mięsień w szczęce. – To prawda. – Pokręcił głową. – Cholera, Roxy. Choć nie mogę powiedzieć, żebyś mnie zaskoczyła. Uniosłam brwi. – Nie? Zaśmiał się pod nosem. – Zawsze miałaś diabelski temperament. No tak, to akurat prawda. – A to dobrze czy źle? Przechylił lekko głowę. – Seksownie, ale wandalizm i dewastowanie cudzej własności do ciebie nie pasują, skarbie. – Nie. Poza tym niszczą paznokcie. – Zatrzepotałam mu przed nosem niebieskim manikiurem. Znów się zaśmiał, ale zaraz spoważniał. Wygrała Twarz Gliniarza, a ta z kolei… Tak, ucisk w dole brzucha podpowiedział mi, że Twarz Gliniarza mnie kręci. – Masz szczęście. Mógł cię oskarżyć, a wtedy odbywalibyśmy tę rozmowę w zupełnie innych okolicznościach. Uśmiech spłynął mi z twarzy.

– Wiem. Chodzi o to… Dopiero wyszłam od Charliego, a on… – Nie byłam w stanie dokończyć, więc zmusiłam się do lekceważącego wzruszenia ramionami, choć w ogóle tego nie czułam. – Co ze mną zrobisz? Rozchylił usta, a pierś uniosła mu się od głębokiego wdechu. Potem spojrzał na moje usta i jego wzrok się zmienił. Wyglądał… jakby był głodny. – Mam parę pomysłów. Zrobiło mi się ciepło, jakby powoli zapłonął we mnie ogień. Uniósł gęste brwi, a ja zatonęłam w odmętach jego niebieskich oczu. Palce aż mnie świerzbiły, żeby go dotknąć, tak samo, jak tamtej nocy dawno temu. Chciałam je zanurzyć w jego wilgotnych włosach, przesunąć po twardej piersi i po brzuchu. Zagryzłam wargę, kiedy podniósł rękę i złapał kosmyk, który wymknął się z mojego kucyka. Wetknął mi go za ucho, a ja poczułam, jak po kręgosłupie szaleje mi stado dreszczy. Instynktownie oderwałam biodra od drzwi i zbliżyłam się do niego. On to oczywiście zauważył. Zaczęłam się zastanawiać, co by zrobił, gdybym go teraz dotknęła. Musnęła dłońmi jego pierś, wsunęła mu ręce pod koszulę? Dotknęła nagiego ciała… Boże, od samego myślenia prawie jęknęłam. Uśmiechnął się lekko, a błękit jego oczu jeszcze się pogłębił. – O czym myślisz? O brzydkich, niegrzecznych rzeczach, których nigdy nikomu nie powiem. Wyartykułowałam więc pierwsze

normalne zdanie, jakie mi przyszło do głowy: – Dzięki za róże. Uniósł brwi, a spojrzenie trochę mu się ochłodziło. – Nie przysłałem ci róż. – Aha. Aha… – Magiczną chwilę między nami niniejszym trafił szlag. – Nie? Odepchnął się od drzwi i opuścił ręce. – Nie. – Zacisnął wargi, spojrzał w bok i zobaczył bukiet. – Chodzi ci o te? – Tak. Myślałam, że to od ciebie. – Ja też się odsunęłam od drzwi. – Na pewno ich nie wysłałeś? Spojrzał na mnie tak, że natychmiast zrozumiałam jak idiotycznie brzmiało to pytanie. – To dziwne. – Przestępowałam z nogi na nogę. – Na karneciku nie było podpisu. Nie wiem, od kogo mogą być. Podszedł do kwiatów i musnął palcem wilgotny płatek. – A co było napisane na karneciku? – Coś, że następnym razem będzie lepiej. Spojrzał na mnie przez ramię i wyszczerzył zęby. – No to już wiem, czemu pomyślałaś, że to ode mnie. Ale nie. Ciekawe, czy uznałby za dziwne, gdybym złapała bukiet i wywaliła za drzwi. Ale nie. Dość rzucania na dzisiaj. – Powinienem się martwić? – Stanął naprzeciwko mnie. – Co? Uśmiechnął się chłopięco i rozkosznie. – Mam konkurencję? Kolejną chwilę zajęło mi domyślenie się, o co mu

chodzi. – No tak, na to wygląda. Kwiaty musiały być od Deana, co oznaczało, że chociaż nie odpowiedziałam na żaden z jego czterech SMS-ów, wciąż nie pojął przekazu. – Będę musiał coś z tym zrobić – oznajmił i oparł się o biurko. Skrzyżował ramiona, a ja od razu spojrzałam na kształt jego ramion. – No właśnie, byłbym zapomniał. Dzisiaj wracam z tobą do domu. Niebieskie oczy rozbłysły. A mój mózg stanął jak wryty. – Nie mam samochodu – dodał. – Nie? – Nie. Najpierw pojechałem do domu. Dlatego jestem tak późno. Musiałem się przebrać, bo pomagałem tacie sprzątać garaż. Potem poprosiłem Coltona, żeby mnie tu podrzucił – wyjaśnił i przechylił głowę trochę na bok. Potem spuścił wzrok i poczułam jego spojrzenie nawet w czubkach palców u nóg. – Dzisiaj jadę z tobą.

Rozdział 9 Od momentu, w którym Reece oznajmił, że jedzie ze mną do domu, serce nie przestało mi łomotać ani na chwilę. Przez całą zmianę buzowała we mnie nerwowa energia. Reece cały czas siedział przy barze. Pił wodę. Jax i Nick szybko się zorientowali, że nie tyle spędza w barze czas, ile po prostu czeka. – Zdaje mi się, że coś przegapiłem – stwierdził sucho Jax, łypiąc najpierw w moją stronę, a potem w stronę Reece’a. – Czegoś mi tu brakuje. Reece się zaśmiał. – Żebyś wiedział, że przegapiłeś. Nick, który akurat przechodził, parsknął. Jax uniósł brwi i uśmiechnął się szeroko. – No wreszcie! Szeroko otworzyłam usta. O co do diabła chodziło?! Reece kiwnął głową, podniósł szklankę, a potem zerknął na mnie znad brzeżka. Znów miał w oczach tę chłopięcą psotną iskrę. – Święta prawda. Kompletnie mnie zatkało, co zdawało się nikomu nie przeszkadzać, bo Jax i Reece dobrze sobie radzili z wypełnianiem ciszy. A ja śmigałam od klienta do klienta, podekscytowana, zdenerwowana, pełna nadziei i pewnie jeszcze tysiąc innych rzeczy.

Pojedzie ze mną do domu. I było mi z tym dobrze. Ale jednocześnie strasznie się denerwowałam. W trakcie mieszania drinków z zaangażowaniem barmańskiej ninja próbowałam przypomnieć sobie, czy rano ogoliłam nogi. I czy zajęłam się innymi rejonami. To były realne problemy, bo przecież po to ze mną jedzie, tak? A nie żeby robić na drutach. Podałam drinka dziewczynie, którą widziałam w barze już kilka razy, a potem pozwoliłam sobie zerknąć na Reece’a. Ze schyloną głową patrzył na trzymaną w ręce komórkę. Serce mi załomotało i nagle nie mogłam przełknąć śliny. Miałam na niego straszną ochotę. Miałam ją zresztą już od dawna, a przecież ludzie w naszym wieku robili takie rzeczy. Poza tym nie przejmowałam się już tym, co się między nami stało tamtej nocy. Sama myśl o byciu z nim sprawiała, że pewne części ciała napinały mi się i nie mogłam złapać tchu. Pragnęłam go, odkąd go pierwszy raz zobaczyłam. Miałam wtedy piętnaście lat. Tyle tylko, że dla mnie byłby to pierwszy raz z nim, a dla niego drugi raz ze mną i w tym było coś cholernie nie w porządku. Poza tym nie byłam pewna, czy wystarczy mi samo bzykanie się z nim. I to mnie przerażało. Nie dlatego, że mógłby nie chcieć czegoś więcej, tylko dlatego, że właśnie mógłby chcieć, a ja nie byłam przekonana, czy to zniosę. Żeby uciszyć kłębowisko nerwów wzbierające mi w brzuchu, skupiłam się na przygotowaniu drinków.

Wiedziałam, że jeśli nie uspokoję myśli, będę nie do życia, jak stąd wyjdę. Kiedy znów się zbliżyłam do Reece’a i Jaxa, ten drugi mnie zatrzymał. – Chcę, żebyś ty też tego posłuchała. Nie wiedziałam, o co chodzi, ale zatrzymałam się i oparłam łokcie o bar. – A co? Spoczęły na mnie niebieskie oczy. Kiedy Reece się odezwał, mówił tak cicho, że tylko my słyszeliśmy. – Mówiłem Jaxowi o tym, co się w tym tygodniu działo w Huntington Valley. Wiem, że nie oglądasz wiadomości, więc pewnie nie słyszałaś. – Ej, oglądam wiadomości! – zaczęłam się bronić, ale kiedy na jego zniewalającej twarzy pojawił się wyraz powątpiewania, westchnęłam: – No dobra, ale nie zawsze słucham. Jax pokręcił głową. – Ja też o tym nie słyszałem. Miałem za dużo na głowie i nie zwracałem uwagi, ale Reece właśnie mi powiedział, że została zaatakowana druga dziewczyna. Przycisnęłam ręce do piersi. – O Boże. Nic jej nie jest? Reece zacisnął wargi. – Przeżyła… Bił ją, a potem związał. Z tego, co słyszałem, trwało to przez kilka godzin. Potem ją zostawił. Znalazł ją jej chłopak i zadzwonił na policję. Nie przyjrzała się dobrze napastnikowi, ale policja

podejrzewa, że to może mieć związek z dziewczyną z Prussii. – Nie wychodzisz z baru sama – oznajmił Jax. – Calla też nie, jak przyjdzie. Pokiwałam głową, ale zadrżałam. Boże, sama myśl o tym, że gdzieś może się czaić jakiś psychol, który wyłapuje dziewczyny, była paskudna. Potworna. – Chyba wezmę Callę na kurs strzelania. Załatwię jej pozwolenie. Reece napił się wody. – Niezły pomysł. – Potem spojrzał na mnie. – Też powinnaś to rozważyć. – Ja? Z pistoletem? – Pomysł był tak absurdalny, że zaczęłam się śmiać. – Skończy się tak, że albo postrzelę sama siebie, albo jakiegoś Bogu ducha winnego człowieka. Ja i broń palna to kiepskie połączenie. Złapał mnie za rękę i pociągnął naprzód, tak że napierałam biodrami na bar. Spojrzał mi w oczy i w jednej chwili zapomniałam, że Jax jest tuż obok. – Chodzi mi o twoje bezpieczeństwo – powiedział, muskając kciukiem wnętrze mojej dłoni, co wywoływało dziwne doznania w brzuchu. – Przynajmniej poważnie się zastanów nad taką formą samoobrony, dobrze? Trzymał mnie za rękę, aż pokiwałam głową. Następnie jak w gorączce poszłam na drugi koniec baru. Chwilę po północy wszedł chłopak, na oko student, i przytoczył się trochę zbyt chwiejnie i z trochę zbyt szerokim uśmiechem. Oparł się o bar tuż obok Reece’a. Od razu wiedziałam, że

nie dostanie kolejnego drinka. Nie miałam problemu z odmawianiem ludziom, którzy ledwie się trzymali na nogach. – Cześć mała, wyglądasz cholernie… uroczo – wybełkotał. Mrugał powoli i niepewnie machnął. – Te okulary. Niezłe. Wyglądasz jak… Uniosłam brwi i czekałam, aż dokończy. – Jak kawał suki – stwierdził i zarechotał. – Założę się, że taka właśnie jesteś. Pracowałam w barze, więc słyszałam wiele głupich tekstów, które kwitowałam zwykle uprzejmą olewką, ale to było wstrętne. Już otworzyłam usta, żeby mu dosadnie odparować, kiedy Reece obrócił się na stołku i spojrzał facetowi prosto w oczy. Wróciła Twarz Gliniarza. Tyle tylko, że zaciśnięta szczęka i lśniące niebieskie oczy nie były przeznaczone dla mnie. – Przeproś – rozkazał. Pijany koleś zachwiał się najpierw na lewo, a potem w prawo. Dopiero później się wyprostował. – Że co? – Przeproś ją – powtórzył stanowczo Reece. – Jaja sobie robisz? – spytał facet i twarz mu się zrobiła czerwona. Reece się do niego nachylił i uniósł brwi. – A wyglądam, jakbym sobie, kurwa, robił jaja? Nie znasz jej i tak się do niej zwracasz, kutafonie? Przeproś! Byłam w szoku. Patrzyłam, jak facet się do mnie odwraca i wystękuje jakieś „przepraszam”.

– A teraz spierdalaj – dodał Reece. Koleś spierdolił. Wytrzeszczyłam oczy. – Dałabym sobie radę. – Wiem. – Podniósł szklankę i uśmiechnął się do mnie jak wcielenie niewinności. – Ale nie jestem facetem, który będzie siedział i nic nie robił, kiedy jakiś dupek okazuje brak szacunku. A to był brak szacunku. – Zdecydowanie był nieuprzejmy – potwierdził Nick, który akurat za mną przechodził. – Wiem – zgodziłam się, przekrzykując nagle głośniejszą muzykę. Spojrzałam Reece’owi w oczy. Z jednej strony chciałam mu powiedzieć, że poradziłabym sobie, że kobiety mają moc, nie boją się używać głosu i takie tam, ale z drugiej – stanął w mojej obronie. To ważne. Faceci powinni się tak zachowywać, kiedy inni pozwalają sobie na zbyt wiele. – Dziękuję – powiedziałam z uśmiechem. Odstawił szklankę i zanim zdążyłam się zorientować, co robi, oparł dłonie o bar i się podniósł. Na oczach wszystkich nachylił się do mnie i przez sekundę pomyślałam, że mnie pocałuje. Wtedy z całą pewnością rozlałabym się w kałuży rozkosznego niebytu. Już się szykował. Nie mogłam się doczekać, ale to była słodka niecierpliwość. Już miałam położyć mu dłonie na policzkach. Patrzyłam na jego usta. Byłam zdecydowanie gotowa na niebyt. Ale Reece mnie nie pocałował. Przechylił głowę i w

ostatniej chwili jego usta wylądowały obok mojego ucha. Odezwał się, a mnie po kręgosłupie przeleciał mocny gorący dreszcz. – Jeszcze dwie godziny, skarbie, i będziesz moja. Po drodze do mnie podtrzymywał lekką i swobodną rozmowę. Tematy takie, jak zapowiadane na weekend burze uspokajały mnie na tyle, że byłam w stanie nie zjechać z drogi i nie staranować żadnej skrzynki na listy. On z kolei był absolutnie zrelaksowany. Za każdym razem, kiedy na niego zerkałam, prezentował wzorcową niewymuszoną arogancję. Nogi miał szeroko rozłożone, jedną rękę trzymał na kolanie, drugą na oknie. Głowę opierał o zagłówek, a twarz miał spokojną. Po ustach błąkał mu się subtelny, niemal wszechwiedzący uśmieszek. Zaparkowałam przed domem, a moje serce robiło serie pajacyków. Przekręciłam kluczyk w stacyjce, a on wyciągnął rękę i długimi palcami dotknął mojej dłoni. Zaskoczył mnie. Powietrze utkwiło mi w gardle i odwróciłam głowę, żeby na niego spojrzeć. W ciemnym samochodzie miał oczy koloru wieczornego nieba. – Zapytam cię o coś, a ty mi szczerze odpowiesz, dobrze? – Dobrze – szepnęłam. Przychylił się w stronę deski rozdzielczej, ale nie

puszczał mojej dłoni. – Jeśli nie chcesz, żebym wchodził albo jeśli nie będziesz chciała, żebym został, zadzwonię po taksówkę. Powiedz, że chcesz, żebym wyszedł i wyjdę. Nie zaskoczył mnie szansą uniknięcia swojej obecności, jeśli czułabym się niezręcznie. Pokiwałam głową. – Dobrze. Uniósł kącik ust. – Ale coś czuję, że będziesz wolała, żebym został. Cofnęłam się i zmrużyłam oczy. – Zarozumiały cwaniak! – Pewny siebie cwaniak, jeśli już – zaśmiał się na widok mojej irytacji, a potem zsunął palce po mojej dłoni i wysiadł. Pokręciłam głową i poszłam za nim. Miał tak długie nogi, że znalazł się na ganku przede mną i otworzył drzwi z siatki. Wyszczerzyłam do niego zęby i otworzyłam zamek. – Jaki dżentelmen! – zauważyłam. – Panie przodem – odparł. Weszłam do cichego, chłodnego domu i natychmiast pisnęłam, bo skoro już puścił mnie przodem, zaraz mnie klepnął w tyłek. Zaśmiał się, a ja zadrżałam. – Nie mogłem się powstrzymać – wyjaśnił, kiedy zapalałam światło w dużym pokoju. – Muszę zachowywać równowagę między cechami porządnego faceta a zimnego drania. – O! – Rzuciłam torebkę na wysiedziany fotel. – Prowadzisz jakiś rejestr?

Popatrzył na mnie. – Tylko w związku z tobą. Te słowa zadziałały jak szot tequili. Przemknęły mi przez ciało i sprawiły, że moja głowa zaczęła się unosić pod gipsowymi zdobieniami na suficie. Oblizałam usta i byłam aż nieznośne zachwycona, kiedy skupił na nich wzrok. – Czy pan ze mną flirtuje, oficerze Anders? Reece uśmiechnął się szerzej i przechylił głowę na bok. – A jak myślisz? – Myślę, że tak. – Odsunęłam się od włącznika lampy i ruszyłam do kuchni. – Napijesz się czegoś? – A masz mrożoną herbatę? Uśmiechnęłam się. – Mam! Poszedł za mną do kuchni i oparł się o blat. Wyjrzał przez okno, a ja przeżyłam chwilę paniki. Czy w kuchni jest nieziemski burdel? Szybko rzuciłam okiem na blaty, ale zauważyłam tylko okruchy chleba przy tosterze i pędzle suszące się na kilku arkuszach ręcznika papierowego. Dzięki Bogu. Normalnie byłyby tu jeszcze wszędzie kółka po odciśniętych kubkach, a może nawet miseczka niedojedzonych płatków ze śniadania. – Proszę. – Podałam mu szklankę herbaty z lodem. – Dzięki. – Kiedy ją ode mnie brał, musnął mnie palcami, a ja nagle strasznie się zawstydziłam. – Mogę skorzystać z łazienki? Wpatrywałam się w gruby skórzany pasek jego japonek.

– Śmiało. Potem się cofnęłam i podniosłam wzrok, jednocześnie przyciskając szklankę do piersi. Gdy nasze oczy się spotkały, ostro wciągnęłam powietrze. Patrzył tak, jakby miał ochotę potraktować to dosłownie i w innym kontekście. Prawdę mówiąc, miałam ochotę dać sobie w łeb. Przecież już widziałam tę minę. Wiele razy w ciągu ostatnich jedenastu miesięcy. Zawsze, kiedy był w barze. Oboje mieliśmy teorie na temat tamtej nocy, ale kiedy stałam przed nim, czułam się jak jeszcze większa idiotka. Nie miałam żadnych wątpliwości co do intencji, gdy na mnie patrzył. – Pójdę się szybko przebrać – oznajmiłam i okrążyłam go. – Wiesz, gdzie jest łazienka. Coś na to odpowiedział, ale za dużo myśli kłębiło mi się w głowie, żebym zwróciła uwagę. Zostawiłam herbatę na stole, który ubiegłej jesieni pomalowałam na niebiesko, a potem pędem ruszyłam do sypialni. Chciałam się upewnić, że drzwi do pracowni są zamknięte. Chociaż jego portrety nie wisiały na wierzchu, nie chciałam, żeby tam trafił, bo znalezienie ich nie było wielką filozofią. Cicho zamknęłam za sobą drzwi, obróciłam się i zagapiłam na podwójne łóżko, na które sępiłam, oszczędzałam i wreszcie kupiłam dwa lata temu. Teraz będę odkładać na naprawę szyby Henry’ego. Ech. Nie chciałam teraz myśleć o tym, jaki zmęczony i…

zrezygnowany był dzisiaj Charlie. Nie chciałam myśleć o Henrym i o tym, jak haniebnie straciłam nad sobą panowanie. Nie zamierzałam myśleć o niczym, co nie było częścią anatomii Reece’a. Zakryłam usta dłonią, ale i tak nie zdołałam zdusić chichotu. Zamknęłam oczy, skuliłam dłonie w pięści i zakołysałam biodrami. Zacisnęłam zęby, żeby do tego jeszcze nie wydać ogłuszającego pisku. Stałam tak przez jakieś dwadzieścia sekund, a potem wyprułam naprzód. Najbardziej chciałam wziąć prysznic, ale to by za długo trwało. Rozebrałam się, nacierałam się balsamem, aż moja skóra zrobiła się miękka i lśniąca jak u młodej foczki, a potem włożyłam czyste legginsy i sportową koszulkę z wszytym stanikiem. Rozpuściłam włosy, rozczesałam je, a potem otworzyłam drzwi do szafy, żeby się przejrzeć w lustrze, które wisiało do wewnątrz. Rzut oka wykazał, że wyglądam w porządku. Może nawet fajnie. Rano spięłam włosy, jak jeszcze były wilgotne, więc ułożyły się w fale. Ubranie było luźne, ale atrakcyjne. Widać, że się na nic nie siliłam. Czyli dobrze. Tak przynajmniej myślałam. To, co się mogło wydarzyć, mogło się skończyć na tyle różnych sposobów. Zastanawiałam się, czy za czasów moich rodziców było tyle różnych opcji rozwoju związku. Dziś mogliśmy pójść z Reece’em do łóżka i to mogła być jednorazowa sprawa. Mogliśmy się też regularnie spotykać na seks, zwykle o trzeciej albo czwartej nad

ranem. Ale mogło się też skończyć na przyjaźni z bonusami albo doprowadzić do stanu „chyba ze sobą kręcimy, bo robimy też inne rzeczy poza seksem, ale nic nie zostało oficjalnie ustalone”. Startując z tego punktu, mogliśmy też skończyć jako para albo pójść w dwie różne strony. Mogliśmy wziąć ślub i mieć dzieci albo powoli stracić ze sobą kontakt. Prawdę mówiąc, wątpiłam w opcję przyjaciół z bonusami, bo Reece znał moich rodziców, a ja jego i to byłoby niezręczne. Ale i tak możliwości było tyle, że zaczęłam się stresować. Nie, nie mogę tego za bardzo analizować. Pokazałam swojemu odbiciu język, cofnęłam się i zamknęłam szafę. Zdjęłam okulary, położyłam je na stoliku nocnym i wyszłam z sypialni, zostawiając drzwi szeroko otwarte na wypadek, gdybyśmy się śpieszyli z powrotem. Zarumieniłam się, bo przecież równie dobrze zrobiłabym z nim to na kanapie, na podłodze, na blacie kuchennym, wszędzie. Łóżko nie było mi do niczego potrzebne. Byłam gotowa na wszystko, co miało się dzisiaj wydarzyć.

Rozdział 10 Reece siedział na kanapie z wyciągniętymi nogami i stopami opartymi na stoliku kawowym. Telewizor był włączony, ale głos wyciszony. Przez chwilę stałam i tylko się na niego gapiłam, podczas gdy w brzuchu trzepotało mi wściekle i niebezpiecznie, bo… czułam, że mogłabym się przyzwyczaić do jego widoku na mojej kanapie czekającego, aż wrócę z pracy. Do siebie czekającej na niego. Najchętniej nago. – Słuchaj? – Spojrzał na mnie i zmarszczył czoło. – Chciałabyś mi o czymś powiedzieć? Zesztywniałam. – Że co? Uśmiechnął się powoli. – Deska na sedesie była podniesiona. – Co? – Jak wszedłem do łazienki, deska była podniesiona. Pomyślałem, że mi o czymś nie mówisz. Może próbujesz nowych sposobów albo co – podpuszczał. Jak to możliwe? Zdarzało mi się zostawić podniesioną deskę tylko po myciu toalety. Zaczęłam gorączkowo myśleć, czy deska mogła się podnieść sama. Poltergeist. Jak nic. Nasz dom zbudowano na starym indiańskim cmentarzu. Wszyscy mieliśmy przerąbane. Powinnam zadzwonić po łowców duchów? Albo do archiwum X?

– Usiądziesz ze mną? – spytał i wyciągnął rękę wzdłuż oparcia kanapy. Tak łatwo zapomniał o kwestii deski klozetowej, a ja prawie mu powiedziałam o moim nawiedzonym domu! W ostatniej chwili postanowiłam się wstrzymać. I pogadać o tym z mamą albo Katie. On pewnie by mi nie uwierzył i uznałby, że jestem nienormalna. Podeszłam i usiadłam w odległości, którą uznałam za przyzwoitą. Kiedy skrzyżowałam nogi i usiadłam po turecku, zostało jeszcze dobre dwa i pół centymetra. Gdybym się oparła, wylądowałabym na jego ramieniu. Boże, dlaczego w ogóle o tym myślałam?! – Co oglądasz? – spytałam i zaczęłam zwijać w palcach nogawkę legginsów. Uniósł jedno ramię. – Wygląda jak reklamówka antologii z muzyką z lat osiemdziesiątych. Zastanawiam się, czyby nie kupić. Parsknęłam. – Ja nawet nie mam odtwarzacza. Łypnął na mnie. – DVD też nie masz. On miał imponującą kolekcję płyt. Jak u niego byłam, nie miałam okazji w nich pobuszować, ale założę się, że miał wszystkie filmy z ostatnich dwudziestu lat. – A po co mi, skoro mam On Demand? Pokręcił głową i sięgnął po szklankę. – Nie masz płyt DVD, a twoja mama ciągle cię zaopatruje w zapasy mrożonej herbaty. Nie wiem, co ja tu

robię. – Oj przestań! – Pacnęłam go w udo. W jego niesamowicie twarde udo. Auć! Aż mnie zamrowiło w palcach. – I skąd w ogóle wiesz, że to nie ja zrobiłam tę herbatę? – Bo smakuje jak herbata robiona przez twoją mamę – stwierdził, a w oczach rozbłysły mu iskierki. – A poza tym dobrze pamiętam, że mrożona herbata w twoim wykonaniu smakuje jak lekko rozwodniona benzyna. Nie mogłam się nie roześmiać. – Nieprawda! Uniósł brew. – No dobrze. Wiem. Nie jestem w stanie ogarnąć proporcji herbaty do cukru. On też się zaśmiał. – Wiesz co, mówiłem poważnie o tym, żebyś nauczyła się strzelać. Dobrze by było, żebyś umiała. – No nie wiem. Pistolet… Niby nie mam oporów wobec broni, ale mnie przeraża. Ma się moc do odebrania drugiemu człowiekowi życia. Trzyma się je w rękach. Wystarczy pociągnąć za spust. – Pokręciłam głową. – To za duża odpowiedzialność. – Skarbie, sama wiesz najlepiej, że w rękach niewłaściwego człowieka nawet kamień może zmienić czyjeś życie na zawsze. A nawet je zakończyć. Pistolet niewiele się pod tym względem różni. Niechętnie, ale musiałam przyznać mu rację. Jednak pistolety były jego codziennością, nie moją. Jak byłam

mała, tata polował i miał strzelby, ale je rzadko widywałam. Trzymał je zamknięte, a mnie nigdy nie przeszło przez myśl, żeby mieć własną. – Musisz być rozsądna – kontynuował Reece. – Pomyśl o tym. Zrób to dla mnie. – Pomyślę – uśmiechnęłam się i zerknęłam na telewizor. Jakiś koleś z irokezem wymachiwał płytą CD. – Po co pojechałeś do taty? Reece się napił, a potem odstawił szklankę. Kostki lodu zadzwoniły o szkło. Minęła chwila i miałam ochotę się walnąć w głowę. Nigdy nie lubił gadać o ojcu. Aż mnie przeszył dreszcz, kiedy na mnie popatrzył. Postanowiłam zmienić temat, ale wtedy odpowiedział. – Rozwód Numer Trzy. Nie mogłam uwierzyć. – Jak to?! Kiedy?! – W sumie to głupie pytanie, bo przez ostatnich jedenaście miesięcy nie utrzymywałam z nim zbyt przyjacielskich stosunków. – Wiesz co, w sumie nie wiem. Jeszcze na początku lata wszystko było w porządku. On i Elaine jechali na wakacje na Florydę. – Odchylił głowę i spojrzał w sufit. Zaśmiał się niewesoło. – Ale z drugiej strony ojciec jest kompletnie niepoważny, więc to, że mówił mnie albo Coltonowi, że wszystko jest dobrze, nie znaczy, że było. To stary łgarz. Na chwilę zacisnęłam usta. – Powiedział, co się stało? Zerknął na mnie.

– A jak myślisz? Westchnęłam. – Znowu zdradził? – A jak! – Po chwili ciszy poczułam jego rękę we włosach. Szybko wciągnęłam powietrze. Ledwie mnie musnął, jakby tylko przejechał palcami, a ja wszystkie komórki nerwowe miałam postawione w stan gotowości. – Z młodszą kobietą, którą poznał na wyjeździe służbowym. Podobno to jednorazowa akcja i Elaine przesadza. – Przesadza, chociaż została zdradzona? Jak można w takiej sytuacji przesadzać? – Znasz mojego ojca. On nie ma wstydu. – Pokręcił głową. – Jak u niego byłem, zostawił komórkę na dachu samochodu. Zadzwoniła i wyświetliło się damskie imię. Nieznajome. Mógłbym się założyć o wszystkie oszczędności, że to ta jednorazowa akcja. Nie dziwię się, że to małżeństwo się tak kończy. Zanim moja mama zmądrzała i odeszła, miał pięć kobiet. I to nie takich na raz i do widzenia. To było pięć związków. – Strasznie smutne – mruknęłam i spuściłam głowę. Franklin, jego ojciec, był seryjnym zdrajcą. W każdym razie słyszałam, jak mówiła to mama Reece’a. – Przykro mi. Wiem, że teraz, jak już jesteście z Coltonem starsi, to nie boli aż tak, ale mimo wszystko fatalna sprawa. Nie zaprzeczył, tylko się lekko uśmiechnął. – Tak, nie da się ukryć. – Wyjął palce spomiędzy moich włosów, ale rękę dalej trzymał na oparciu. Ciepłą i kuszącą, żeby się na niej oprzeć. – Nigdy nie poznałem

Elaine bliżej, ale wydawała się dobrą kobietą. Nie zasługiwała na to. Nikt nie zasługuje. Odetchnęłam głęboko i odchyliłam głowę. Jego ręka była tuż pod moim karkiem. Bez chwili wahania przeniósł dłoń na moje ramię. – Myślisz… że znowu weźmie ślub? – Pewnie tak. – Sięgnął po szklankę i się napił. Ja całkiem zapomniałam o swojej herbacie. – Moim zdaniem najgorsze jest nawet nie to, że musi przelecieć wszystko, co się rusza, ale fakt, że się tego bezustannie wypiera i kłamie, nawet jak się go przyłapie. Nie rozumiem tego. I nigdy nie zrozumiem. Ale dobra, nieważne – skończył temat i uśmiechnął się, choć uśmiech nie sięgnął jego pięknych oczu, które tak trudno było uchwycić na obrazie. – Co ostatnio malowałaś? Jezus, czy on mi czyta w myślach?! Zrobiłam się cała czerwona i w popłochu szukałam w głowie czegoś, co nie byłoby jego twarzą. – No… Sporo pejzaży. Plaże. Gettysburg. Coś w ten deseń. Brawo, Roxy, świetna odpowiedź! Jego spojrzenie odczułam jak dotyk. – Wciąż malujesz dla Charliego? No jasne, że pamiętał. Pokiwałam głową. W jednej chwili zatopiłam się w tym samym co zawsze smutku. Przypomniałam sobie o wszystkich tych obrazkach na ścianie. Mocniej zacisnął dłoń na moim ramieniu.

– A kiedy w końcu namalujesz coś dla mnie? – Jak zostaniesz moim chłopcem do czyszczenia basenu. Zagapił się na mnie. – Ale ty nie masz basenu. – No wiem. Więc kiedy będę miała basen, a ty będziesz go czyścił. – Potem wyszczerzyłam zęby. – Oj, przecież wiesz, że żartuję! Odrzucił głowę i zaczął się głośno śmiać, a potem pociągnął mnie do tyłu, tak że wylądowałam z głową na jego ramieniu. Gapiłam się na niego zdumiona. To było sprytne posunięcie. – Uczą tego policjantów? – wysapałam. – Tak, w akademii policyjnej. – Opuścił gęste ciemne rzęsy, a wielką dłoń położył na moim biodrze. – Nie mogłem się doczekać, żeby to wypróbować na tobie. Uśmiechnęłam się, ale serce zaczęło mi się tłuc o żebra. Wydawało mi się, że ręka na biodrze była zupełnie naturalnym odruchem. – Jestem zaszczycona! – I słusznie! – Drugą ręką ostrożnie odgarnął mi włosy z twarzy. To też wydało się ruchem, którego nie planował, ale moje serce zwariowało. Uniósł rzęsy i widziałam tylko te obłędne niebieskie oczy. W tej chwili wiedziałam już, że jeśli to ma się skończyć na seksie z doskoku, będzie mi trudno się z tym pogodzić. Zanim jednak zdążyłam się nad tym zastanowić, odezwał się: – Mogę cię o coś spytać?

– Jasne! – Oczywiście najbardziej chciałam, żeby spytał, czy może mnie pocałować. Wtedy wiedziałabym, że prawidłową odpowiedzią jest ogłuszające „tak!” Jego ręka na moim biodrze drgnęła i przesunął kciukiem po szwie koszulki. Zadrżałam. – Co sobie myślałaś, kiedy rzucałaś tą książką? Jezu. Nie byłam przygotowana na taką zmianę tematu. Ja się tu przygotowywałam na całowanie! Otworzyłam usta, ale sformułowanie odpowiedzi zajęło mi kilka sekund. – Chyba w ogóle nic nie myślałam. Złapał pasemko moich włosów i owinął wokół palca. – Wiesz co, skarbie, nie ma takich chwil, w których w ogóle się nie myśli. Odwróciłam wzrok i zagryzłam dolną wargę. Wróciłam do chwili, kiedy Henry złapał mnie za rękę. Miałam dużo myśli w głowie. Tak dużo, że równie dobrze mogłam nie mieć żadnej. Ścisnęło mnie w piersi. Reece puścił kosmyk i musnął palcem moją dolną wargę. Najpierw westchnęłam, a potem odpowiedziałam: – Ja go nienawidzę – wypaliłam. Te słowa wzbierały we mnie jak obietnica zemsty. – Naprawdę Reece, nienawidzę go. Nigdy wcześniej nikogo nie nienawidziłam, ale kiedy widzę jego, chcę… Żeby cierpiał tak samo, jak Charlie. O tym myślałam, jak rzucałam książką. Jego twarz złagodniała. – Roxy… – Wiem, że to straszne. – Zamknęłam oczy i powoli

wypuściłam powietrze. – Wiem, że to co zrobiłam niewiele się różniło od tego, co on zrobił. – Nie – zaprotestował. Otworzyłam oczy i okazało się, że patrzy na mnie stanowczo. – Ty rzuciłaś książką w szybę, nie w niego. On podniósł kamień i rzucił nim w tył głowy Charliego, kiedy się oddalaliście. Skrzywiłam się. – Nie chciałaś go skrzywdzić – mówił dalej, a jednocześnie przesuwał palcem po rąbku mojej koszulki. – A nawet, jeśli Henry nie chciał zrobić Charliemu takiej krzywdy, jaką zrobił, to jednak podjął świadomą decyzję o rzuceniu w niego kamieniem. Nie w ziemię ani w samochód. Rzucił w żywą istotę. Ty nigdy byś tego nie zrobiła. Wciągnęłam zimne powietrze, które doleciało aż do mojego brzucha. Prawda była taka, że wcale nie byłam tego pewna. Kiedy robiłam się wściekła, naprawdę wściekła, wiedziałam, że jestem zdolna do wszystkiego. Wszyscy są zdolni do wszystkiego, tyle że ja miałam jakiś wrodzony kompas moralny, który temu przeciwdziałał. Ale czy on mnie zawsze powstrzyma? Jeśli znów zobaczę Henry’ego, bardzo możliwe że znowu stracę cierpliwość. Czym się w takim razie różniłam od niego? – Ciekawy temat – mruknęłam, bo już się robiłam wkurzona od kierunku, w jakim zmierzały moje rozmyślania. Lekko uniósł kąciki ust, a kciukiem muskał kawałek skóry, który pojawił się pod rąbkiem koszulki. Odczułam

to jak kopnięcie prądu. – Fakt. Za głęboki jak na czwartą nad ranem. Mówił lekko, ale czułam, że wszystko we mnie jest ciężkie. Jakby w mojej głowie otworzyły się jakieś drzwi. Rozpanoszyły się bolesne wspomnienia tamtej nocy z Charliem i Henrym. Skumulowały się jak wieża grożąca zawaleniem. A zaczęło się od tego, co zrobiłam. Od słów, które zadziałały jak pierwszy kamień, po którym rozpętało się piekło. Teraz leżałam z głową na kolanach mężczyzny, którego… No cóż, nie da się ukryć, że okłamywałam od jedenastu miesięcy. A na dodatek ten mężczyzna kłamstwa nienawidził ponad wszystko. To nie w porządku. Zaczęłam się podnosić. Zamierzałam udać, że muszę iść do łazienki i jakoś się ogarnąć, ale mi się nie udało. Reece lekko zacisnął dłoń na moim karku, a ręka z biodra podjechała w górę, prawie pod pierś. Wytrzeszczyłam oczy, bo mnie trzymał, przyciskając do siebie. – Nie – powiedział niskim głosem. To jedno słowo zadziałało jak piorun. Czasem zapominałam, jak dobrze mnie zna. Może nie rozmawialiśmy od prawie roku, ale nadal dobrze wiedział, kiedy się robiłam nabzdyczona, i pamiętał, że moje nastroje potrafią zmieniać się jak w kalejdoskopie. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Położyłam mu rękę na ramieniu. Zaczęłam się odpychać, ale wtedy on schylił głowę. Patrzyłam, jak jego usta zbliżają się do moich. To

było powolne muśnięcie. Zrobił to raz, a potem drugi. Nie mogłam oddychać, czułam tylko jego gorące usta, unieruchamiające mnie subtelnym naciskiem. Przesuwał usta po moich niemal pytająco, jakby po raz pierwszy. Chociaż wcale tak nie było. Ale tamtej nocy nie całował mnie w ten sposób. Nie tak czule i słodko, że aż w gardle ściskał mnie kłąb jakichś głupich emocji. Ten pocałunek był taki, jakby… jakby mnie nim wielbił. Zacisnęłam palce na jego ramieniu. Zgniotłam cienką bawełnę koszulki, a serce mi przyśpieszyło. Kiedy myślałam o naszym pocałunku, nie sądziłam, że to będzie aż tak. Jeszcze żaden facet nie całował mnie, jakbym była skarbem. – Reece – szepnęłam w jego usta. Dźwięk jego imienia jakby coś w nim rozpętał. Mocniej zacisnął rękę na moim karku, tę w talii też, a pocałunek… O rany… Stał się jeszcze głębszy. Na jego języku nie czułam smaku alkoholu, tylko cukier, herbatę i sto procent mężczyzny. Skubał moją dolną wargę i wydobywał ze mnie cichy jęk, który docierał mi między nogi. Potem rozchylał mi językiem usta, kosztował mojego smaku. Ten pocałunek był jak dotyk ognia. Już nie potrzebowałam czasu, żeby ogarnąć myśli. W głowie miałam tylko pustą drogę, która prowadziła do jednego celu. Do Reece’a. Usiadłam i wierciłam się, aż udało mi się usiąść na nim okrakiem. Obserwował mnie spod opuszczonych powiek. – Podoba mi się, dokąd to zmierza – powiedział i złapał

mnie za biodra. – Naprawdę kurewsko mi się podoba, ale najpierw chcę… Ale ja miałam dość gadania, głębokich myśli i dobrych intencji. Objęłam dłońmi jego twarz i przeszłam do rzeczy. Całowałam go równie głęboko i gorąco, jak on mnie. Poczułam wzbierający w jego piersi głuchy warkot. Mocniej zacisnął dłonie na moich biodrach, a ja poczułam falę gorących dreszczy. Natychmiast otworzył usta, a ja przechyliłam głowę, żeby poczuć jego smak. Dotykałam palcami jego włosów, na bokach przyciętych krótko, a wyżej trochę dłuższych. Znów wydał ten dźwięk, wywołujący we mnie fale pożądania. Przesunął mi dłonie po plecach, przejechał palcami po kręgosłupie, a potem na kilka rozkosznych chwil zatopił je w moich włosach. Ani na moment nie przestaliśmy się całować. Głębokimi wilgotnymi pocałunkami albo krótszymi, które wywoływały w moim ciele wybuchy lawy. Zsunął rękę z powrotem w dół, na moje lędźwie, a potem złapał mnie za pośladki i ściskał, aż nie mogłam złapać tchu. Kolejna fala żądzy uderzyła, kiedy poczułam między nogami twarde wybrzuszenie w jego spodniach. Z poprzednich chwil spędzonych razem, chociaż krótkich, wiedziałam, że jest długi i gruby, ale zapomniałam już, jaki jest miły w dotyku. Poruszyłam biodrami, żeby się o niego otrzeć, i natychmiast zostałam wynagrodzona wystrzałem oślepiającej przyjemności. Oparłam się o niego czołem i

jęknęłam. Chwytałam go za włosy. – Zwariuję przez ciebie – mówił niskim, schrypniętym głosem. Pociągnął moje biodra w dół, a sam się podniósł i natrafił na właściwy punkt, choć miałam na sobie legginsy. – I pewnie nie będziesz usatysfakcjonowana, dopóki nie zwariuję. Dyszałam. Zsunęłam dłonie z jego szyi na ramiona. – Chcę, żebyś dla mnie zwariował – przyznałam i zagryzłam wargę, bo znów doprowadził do spotkania naszych bioder. – Skarbie, ja już zwariowałem. – Unieruchomił mnie kolejnym pocałunkiem, a potem się odsunął i poczułam na szczęce gorące powietrze. – Myślę, że dobrze o tym wiesz. Odchyliłam głowę. – Wcale nie. Całował moją szyję i zatrzymał się tuż nad miejscem, gdzie bił mi puls. Łagodnym pocałunkiem wywołał erotyczny płomień. – Przez cały ostatni rok, jak tylko cię widziałem, chciałem cię mieć tutaj. Dokładnie tutaj. – Żeby podkreślić, co ma na myśli, zakręcił biodrami i naparł wybrzuszeniem w spodniach na miejsce dokładnie między moimi nogami. – Za każdym razem, kiedy się odwracałaś i uciekałaś ode mnie, chciałem cię gonić. Zadygotałam, kiedy dojechał ustami do mojego obojczyka. Podjechał rękami w górę, po brzuchu, a potem na piersi. Było to tak zmysłowe doznanie, że aż wygięłam się w łuk.

– Nawet nie masz pojęcia, ile razy miałem ochotę cię złapać, przewiesić sobie przez ramię i zanieść do magazynu. – Kciukami muskał moje brodawki, które już były twarde i spragnione. – I myślę sobie, że powinienem był. Mielibyśmy tę całą idiotyczną zabawę już dawno za sobą. Kołysałam głową, zatracona w przyjemności, jaką mi zapewnił. – Chyba faktycznie… – stęknęłam, gdy zetknął język z moim pulsem. – To byłoby… Niegłupie. Uniósł głowę, położył mi ręce na ramionach i wsunął palce pod cienkie ramiączka koszulki. Spojrzał mi w oczy. – Mogę? Boże, w tej chwili mógłby mnie poprosić o wszystko, a ja bym się zgodziła. Nie mogłam wydusić z siebie słów, więc pokiwałam głową. Znów się uśmiechnął, a ja poczułam głęboko w piersi kolejne ukłucie. Uśmiechał się z chłopięcym wdziękiem, ale zmysłowo. Byłam dla niego stracona już wiele lat temu, nic się nie zmieniło. Wiedziałam, że on się we mnie nie zakochał i może nigdy się nie zakocha, ale nie mogłam zmienić tego, że miałam go pod skórą, że był częścią mnie. Nie odrywając ode mnie gorącego spojrzenia, zsunął mi ramiączka koszulki aż do łokci. Nie wahałam się. Wyjęłam z nich ręce i pozwoliłam, żeby materiał zsunął się jeszcze niżej. Pocałował mnie delikatnie, a potem się odsunął. Opuścił wzrok i wiedziałam, na co patrzy. Zaczęłam

myśleć trochę jakby jaśniej. Czy z tamtej poprzedniej podlanej alkoholem nocy pamiętał, jak wyglądam? Niepewność rozpanoszyła się na mojej skórze jak drapiący sweter. Nosiłam ledwie miseczkę B. I to też z zapasem. Ale zadrżał, kiedy objął moje nagie piersi dłońmi. Dotykał mnie niemal z atencją. Spojrzałam w dół. Nie mogłam złapać tchu. Widziałam jego ciemną skórę na tle mojej różowawej. – Jesteś piękna – mruknął i musnął opuszkami kciuków moje twarde brodawki. Wzdrygnęłam się, kiedy znów się uśmiechnął. – Podobało się? – Tak – szepnęłam, a potem jeszcze pokiwałam głową na wypadek, gdyby nie zrozumiał. – Nie pamiętam, co lubisz – wyznał i złapał brodawkę w zręczne palce. – Nie pamiętam, co cię doprowadza do szaleństwa. – Lekko pociągnął, a ja aż krzyknęłam. Podniósł wzrok i widziałam, że jest wygłodniały. – Jesteś wrażliwa. Byłam. Zawsze miałam wrażliwe piersi. Kiedyś Katie, luksusowa striptizerka, powiedziała mi, że mam szczęście, bo większość znanych jej kobiet nie miała dużej przyjemności z pieszczoty piersi. Nie mogłam odwrócić wzroku. Patrzyłam, jak mnie dotyka. Było w tym coś bardzo erotycznego. Nigdy wcześniej tego nie obserwowałam. Ale też większość facetów nie poświęcała na pieszczoty aż tyle czasu. Kiedy przesunął dłonie na moje biodra, myślałam, że on też już skończył.

Ale się myliłam. Uniósł mnie, tak że nad nim górowałam, a kiedy oparłam się o kanapę, wziął moją pierś do ust. – O mój Boże! – krzyknęłam, kiedy objął twardą brodawkę. – Boże, Reece… Jedną rękę trzymał płasko między moimi łopatkami, na włosach. Czułam na skórze głowy ostre, zmysłowe dreszcze. Byłam uwięziona, ale nie było na świecie żadnego innego miejsca, w którym wolałabym się znaleźć. Przenosił się z jednej piersi na drugą. Wbiłam palce w kanapę, a on ssał mocno i wciągał mnie głęboko. Mięśnie w moim wnętrzu zwijały się tak ciasno i mocno, że dłużej nie mogłam. Próbowałam się wycofać. – Nie – warknął. – Jeszcze nie skończyłem. Stęknęłam, kiedy złapał brodawkę zębami. Krew zmieniła mi się w płynną lawę. Cała się trzęsłam jak w gorączce. – Nie mogę… Potrzebuję cię. Proszę. Puścił mnie, a wtedy oszalałam. Chwyciłam go za ramiona, na ślepo znalazłam jego usta i opadłam z powrotem. Trzymał mnie za biodra, kiedy go ujeżdżałam. Jego miękka koszulka drażniła moje piersi, aż w końcu napięcie między nogami było nie do zniesienia. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio miałam taki orgazm, jeszcze w ubraniu, zanim facet w ogóle mnie dotknął, ale czułam, jak wzbiera we mnie fala. Ruszał biodrami w rytm języka.

Rozkosz eksplodowała, rodząc się między nogami i docierając do każdego zakamarka ciała. Stłumił ustami mój jęk, ale wiedział, co się stało, i wydał samczy pomruk. Kiedy fale spełnienia skończyły się przetaczać przez moje żyły, byłam czerwona i roztrzęsiona. – No popatrz – szepnął mi do ucha. – Jesteś niesamowita. Jakby się zbliżać do ognia. Chwilę trwało, zanim się opamiętałam na tyle, żeby zrozumieć, że rzeczywiście doprowadził mnie do orgazmu. Cofnęłam się i pocałowałam kąciki jego ust. – Co mam teraz zrobić? Oczy miał pełne niebieskiego ognia. – Patrzenie na ciebie zupełnie mi wystarczy, skarbie. Aż zadygotałam. Był po prostu idealny. Ale potem zerknęłam w dół i nijak nie dało się ukryć, że zgrubienie w spodniach wciąż tam jest. Ręce jeszcze mi się trzęsły, kiedy się odchyliłam i sięgnęłam pomiędzy nas. Może nawet zakładałam, że mnie powstrzyma. Ale nie zrobił tego. Uśmiechnęłam się leniwie i z zadowoleniem i musnęłam go palcem. Czułam, jak skręcają mi się wnętrzności, kiedy wierzgnął biodrami. Spojrzałam na niego i odetchnęłam głęboko. – Ty nie miałeś zabawy. Pokręcił głową. Szczęki miał zaciśnięte. Serce zaczęło mi znów bić mocniej, kiedy rozpinałam guzik i ściągałam suwak. Rozporek się otworzył i odsłonił czarne bokserki. Bez słowa podniósł z kanapy tyłek, a przy

okazji i mnie. Żądał bez słów. Nie tracąc czasu, ściągnęłam mu dżinsy i bokserki. Patrzyłam, jak wydostaje się na wolność, gruby i sztywny. Prawdę mówiąc, ta część męskiego ciała nie zawsze była atrakcyjna, ale u Reece’a… Tak, u Reece’a była tak samo apetyczna jak cała reszta. A skoro już mowa o reszcie… Oparł się o kanapę, a ja złapałam skraj jego koszulki i zaczęłam ciągnąć do góry. Podniósł ręce, żebym mogła ją zdjąć. Rzuciłam ją gdzieś, gdzie miałam nadzieję nigdy jej nie znajdzie, i zajęłam się patrzeniem na to, jak wygląda facet, kiedy nie jest już chłopcem i ciężko pracuje, żeby zostać w formie. Złotawa skóra ciasno rozciągała mu się na piersiach i wyrzeźbionym, twardym jak skała brzuchu. Pasek czarnych włosów prowadził do miejsca, gdzie na mnie czekał. Z lewej strony pępka miał bliznę. Skóra była lekko wypukła, w kształcie nierównego kółka. Druga blizna była nad nią. Wiedziałam, że gdybym zdjęła mu spodnie, znalazłabym trzecią. Aż nie mogłam złapać tchu, gdy pomyślałam, jak niewiele brakowało, żebym go straciła. Żebyśmy wszyscy go stracili. Nachyliłam się i pocałowałam go. Chciałabym móc cofnąć ostatnie jedenaście miesięcy bycia idiotką, bo czas… nigdy nie wiadomo, ile go zostało i nie był darowany raz na zawsze. – Co mam zrobić? – powtórzyłam pytanie. Popatrzył mi w oczy.

– Jest wiele rzeczy, które chciałbym, żebyś mi zrobiła. – Wybierz jedną. – Ale dwie. Albo trzy. Zrobię wszystko. Wyciągnął rękę i złapał się za fiuta. Jezu Chryste, czułam, że muszę się powachlować. Rozchyliłam usta, kiedy powoli przesunął dłoń w górę, aż do główki i z powrotem na dół. – Chcę, żebyś zrobiła tak. Krew dudniła mi w uszach i prawie sama siebie nie słyszałam, kiedy mówiłam: – Jesteś taki cholernie seksowny. Warknął. Znów podsunął rękę do góry i aż wygiął plecy, a wtedy i ja nie mogłam się powstrzymać i jęknęłam. Znów na mnie popatrzył, ale teraz w jego oczach płonął inny ogień. – Chyba wiem, czego chcesz? – Tak? – wydyszałam. Reece wyciągnął drugą rękę i położył mi ją na karku, a drugą wciąż się dotykał. Na główce pojawiła się kropelka płynu. – Chcesz na mnie patrzeć. Zapłonęło mi całe ciało. Nie ze wstydu, tylko dlatego, że miał rację. – Nigdy nie patrzyłam, jak facet… – Tyle mi wystarczy – przerwał i poruszył ręką. Brakowało mi tchu. Patrzyłam na jego dłoń, zaciskaną wciąż mocniej i mocniej. Nie mogłam uwierzyć, że to robię. I że to takie podniecające. Jak również w to, że

wciąż siedziałam mu na kolanach, z koszulką zwiniętą gdzieś w talii i rozpaloną skórą. Podniosłam wzrok. – Nie. Patrz na mnie – rozkazał, a ja się aż zatrzęsłam od tego tonu. Patrzyłam, jak rusza ręką i coraz wścieklej wyrzuca w górę biodra. Musiałam położyć mu ręce na ramionach, żeby utrzymać równowagę, i już nie odwracałam wzroku. Nagle mnie pociągnął do przodu. Całowaliśmy się, a jednocześnie przeżywał spełnienie. Nie, nie tylko mnie całował. Pożerał mnie, a jednocześnie spuszczał się w rękę. – Kurwa – wycedził i objął mnie mocniej, a potem przyciągnął do nagiej piersi. Schowałam twarz między jego szyją a ramieniem, wdychałam cierpki zapach wody po goleniu i słuchałam, jak jego serce się uspokaja. Przez dłuższą chwilę żadne z nas nic nie mówiło, a potem on się cicho roześmiał. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. – Roxy, niech cię… – Odchrząknął. – Jeszcze się skończy tak, że będę chciał cię na dłużej. Moje serce wyrwało się w dwóch różnych kierunkach, gdy moja strudzona głowa usiłowała dociec, co miał na myśli. Zdążyłam już wysnuć wiele interpretacji. Czy to oznaczało, że wcześniej w ogóle tego nie planował? I zrobił tylko dla zabawy? Ale przecież mówił, że przyjaźń mu nie wystarczy. Zresztą, czy to w ogóle miało jakiekolwiek znaczenie? Nie, nie miało, bo nie mogłam się okłamywać.

Chciałam, żeby chciał mnie na dłużej.

Rozdział 11 Nie zamierzałam zasnąć, ale jakoś pomiędzy oglądaniem, jak Hilary przebudowuje starą farmę a David pokazuje dziwaczne domy na HGTV, zasnęłam na boku, z plecami przytulonymi do brzucha Reece’a. Nigdy jeszcze nie zasnęłam na kanapie obok faceta. Wydaje się, że to zupełnie zwykła rzecz i pewnie miliony ludzi zupełnie się nawet nad tym nie zastanawiają, ale dla mnie to była nowość. Coś mnie obudziło, ale na początku nie wiedziałam, co. Zamrugałam i skołowana otworzyłam oczy. W telewizji leciała reklamówka maszyny do ćwiczeń. Przez chwilę się na nią bezmyślnie gapiłam i już miałam z powrotem zasnąć, kiedy poczułam, że Reece za mną wierzgnął. Serce aż mi podskoczyło, bo nie spodziewałam się tego ruchu. Jego ręka pode mną była rozluźniona, ale kiedy spojrzałam na niego przez ramię, widziałam, że napięcie niemal się z niego wylewa. Leżał na boku, ale twarz miał zwróconą w stronę sufitu. Mocno zaciskał zęby, brwi miał zmarszczone. Gęste rzęsy co kilka sekund trzepotały. Poruszał ustami, ale bez słów. Gwałtownie unosił pierś, kiedy łapał nieregularny oddech. – Reece? – szepnęłam, ale nie słyszał. Znów zaczerpnął powietrza, jeszcze szybciej. Przekręciłam się na drugi bok, przodem do niego i położyłam mu rękę na piersi.

– Reece. Wierzgnął, otworzył oczy i wpatrzył się w sufit. Przez moment był tak daleko, jakby nie wiedział, gdzie się znalazł. Minęło kilka sekund i dopiero się do mnie odwrócił. Rozluźnił twarz. – Cześć – mruknął. – Wszystko w porządku? Przełknął ślinę. – Tak. Nie uwierzyłam. – Na pewno? Objął mnie i przyciągnął do siebie. – Tak, kochanie, wszystko dobrze. – Przeczesał mi włosy palcami, przysunął mój policzek do swojej piersi i westchnął głęboko. – Teraz już wszystko dobrze. – Miałaś w weekend dymanko. Prawie się zakrztusiłam napojem. Do boksu, na siedzenie naprzeciwko mnie, wślizgnęła się Katie. Na głowie miała zawiązaną jaskraworóżową bandankę w kratkę. Z ramienia opadał jej puszysty błękitny sweter, który wyglądał, jakby stoczył walkę z pudełkiem cekinów, ale ją przegrał. Nie była sama. Obok niej siedziała Calla. Przyjechała wczoraj rano i wieczorem pracowała w barze. Uśmiechnęła się szeroko i związała jasne włosy w kucyk na czubku głowy. Pamiętam, że jak ją poznałam, zawsze nosiła rozpuszczone włosy,

żeby schować bliznę. Ale to już przeszłość. Zignorowałam komentarz Katie, chociaż o dziwo trafny, i zwróciłam się do Calli: – Dziwię się, że Jax cię wypuścił na śniadanie. – Już wie, że lepiej nie stawać między mną a jedzeniem i przyjaciółmi. – Otworzyła menu i lekko uniosła brwi. – To jak, Katie ma rację? Było dymanko? – Ja zawsze mam rację. – Katie wyszczerzyła zęby. Wywróciłam oczami i oparłam się o kanapę. Wczoraj Reece zasnął po tym koszmarze – w każdym razie myślałam, że to był koszmar – a rano odwiozłam go do domu. Zanim wysiadł, nachylił się i mnie pocałował. Samo wspomnienie tego pocałunku sprawiło, że zaczęłam szukać wachlarza, a potem przypomniałam sobie, co robił, a ja patrzyłam. Boże, musiałam wziąć zimny prysznic. Dzisiaj pracował na nocną zmianę, więc obstawiałam, że śpi. Jak odjechałam, wysłał SMS z prośbą, żebym dała znać, jak dotrę do domu. Co zresztą zrobiłam. To było urocze, że poprosił, że o mnie myślał. Poczułam się jakoś tak kobieco. – Masz czerwone końcówki uszu – wytknęła mi Calla i zmrużyła oczy. – Mów szybko. Odroczenie wyroku zapewniła kelnerka, która przez kilka minut zbierała zamówienia. Katie zamówiła pół karty, a na pewno każdy rodzaj bekonu i kiełbasek, jaki mieli. – No co, potrzebuję białka – wytłumaczyła, kiedy razem

z Callą gapiłyśmy się na nią z niedowierzaniem. – Taniec i rura to straszna harówka. Same spróbujcie. Zachichotałam. – Nie, dzięki. Katie wywróciła oczami koloru chabrów. – Nudne jesteście. – Odwróciła się do Calli. – Kiedy przyjedzie Teresa? Ona się chciała nauczyć machać tym, co Bozia dała. – Pewnie zabiorą się z Jase’em w któryś weekend. – Calla się uśmiechnęła, kiedy kelnerka wróciła z dwiema kawami i napojem gazowanym dla mnie. A potem wpatrzyła się we mnie badawczo. – Bzykaliście się z Reece’em? – Co?! – Tak – odpowiedziała równocześnie Katie. Łypnęłam na nią złowrogo. – Skąd wiesz, że się bzykaliśmy? Ukrywałaś się w moim domu? – Ja wiem różne rzeczy – odparła. – Bardzo wiele rzeczy. A skoro musiałabym się ukrywać w twoim domu, to teraz się już nie wykręcisz, że ciało zetknęło się z ciałem… Calla oparła się na łokciach. – Jax mi mówił, że Reece przyjechał po służbie i czekał na ciebie. I że odwiozłaś go do domu. – Jax plotkuje jak trzynastolatka! – odpaliłam, ale tak naprawdę wcale się nie przejmowałam tym, że pytają. Cieszyłam się, że mogły dzisiaj zjeść ze mną śniadanie, bo

musiałam, po prostu musiałam z nimi pogadać. Minęła chwila, a potem ja też się oparłam na stoliku, bo nie mogłam już wytrzymać ani chwili dłużej. – Dobra. Coś się między nami wydarzyło w piątek w nocy. To nie był seks, ale… – zamilkłam i wróciłam do tego, co się działo, do jego ręki na… – Widzimy przecież, że zrobiliście coś fajnego i niegrzecznego, bo miotasz się, jakbyś się nałykała ecstasy – zauważyła Katie. Calla klasnęła w dłonie i poprawiła się na siedzisku. – Serio? Strasznie się cieszę, bo Katie ma rację, wyglądasz, jakbyś zapadła w seksualny trans. – A ty coś o tym wiesz, nie? – mruknęłam pod nosem. Podrapała się palcem po nosie. – Ale jeszcze parę tygodni temu w ogóle z nim nie rozmawiałaś. Ilekroć wchodził do baru albo chociaż patrzył w twoją stronę, zwiewałaś. Zawsze wiedziałam, że coś się między wami zdarzyło, ale teraz jestem już zupełnie skołowana. Uśmiechnęłam się krzywo. – To długa historia. – Biorąc pod uwagę, że zamówiłam pół wieprza, mamy czas – odparła Katie. – Ale pomyślicie, że jestem potworem. – Wątpię – zapewniła Calla. Ja nie byłam taka pewna, ale ponieważ nikt z wyjątkiem Charliego nie wiedział, co zaszło między mną a Reece’em i o tym wielkim nieprozumieniu, odetchnęłam głęboko i

powiedziałam im wszystko o tamtej nocy. Zamilkłam tylko na czas, kiedy przyszło nasze jedzenie. – No to tak. A teraz jest teraz – zakończyłam i pokroiłam na małe kawałeczki resztkę gofra z syropem. Calla się na mnie gapiła, a chrupiący pasek bekonu zwisał jej między palcami. Nawet Katie się gapiła bez słowa, co o czymś jednak świadczyło. Rzadko udawało się ją zszokować aż tak, żeby zamilkła. Rozparłam się na kanapie, rozmiękczona i pełna poczucia winy. – I co, jestem potworem? – Nie – powiedziała natychmiast Calla. – Nie jesteś. – Zaczekaj. – Katie podniosła rękę. W palcach trzymała grubą kiełbaskę. – Niech się upewnię, że dobrze zrozumiałam. Jesteś w nim zakochana od piętnastego roku życia… – Nie powiedziałabym, że zakochana… – wymamrotałam, ale serce zabiło mi mocniej. – Nieważne. I tak wiem, że jesteś – upierała się, a ja nie protestowałam, bo nie chciałam, żeby znów skończyło się na dyskusji o jej striptizerskich supermocach. – No więc byłaś w nim zakochana, ale on traktował cię jak irytującą małolatę z sąsiedztwa. Zmrużyłam oczy. – Nie powiedziałabym, że jak irytującą małolatę… Zupełnie nie zwróciła na mnie uwagi. – W końcu zaczął na ciebie patrzeć jak na seksowną laskę, którą jesteś. Któregoś wieczoru przyszedł do baru,

narąbał się jak szpadel, ale ponieważ ty byłaś w nim beznadziejne, nieodwołalnie i nieskończenie zakochana, nie zauważyłaś, w jakim jest stanie. Zmrużyłam oczy jeszcze bardziej. – Jedziecie do niego, bo cię poprosił, żebyś odwiozła do domu jego pijane zwłoki. Robi się gęsto i gorąco. Widzisz jego kiełbaskę. – Zamachała kiełbaską, którą trzymała w ręce, a Calla wydała taki dźwięk, jakby się dusiła, i sięgnęła po kawę. – Idziecie do jego sypialni, gdzie on traci przytomność. Jak do tej pory nadążam? – Tak. – Skrzyżowałam ramiona. – W pewnym sensie. Katie pokiwała głową ze zrozumieniem, choć nie bardzo wiedziałam, co tu jest do rozumienia. – Po pierwsze to strasznie słabe, że się tak upił. Minus dziesięć do zajebistości. – Do zajebistości? – Calla spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami. – Ta punktacja jeszcze obowiązuje? Parsknęłam śmiechem. – W moim świecie tak – odparła Katie, ugryzła kawałek kiełbaski i przez chwilę żuła zamyślona. – No więc on traci przytomność, ty przy nim zostajesz, on się budzi, myśli, że uprawialiście seks i jest pełen żalu i skruchy? Pokiwałam głową i wsadziłam do ust kawałek gofra. – A ty myślisz, że żałuje seksu – wtrąciła się Calla – chociaż on nie może przeżyć tego, że zrobił to po pijaku? – No tak. Katie pokręciła głową, wzięła sól i wysypała trochę na do połowy zjedzoną kiełbaskę.

– Ale nie uprawialiście seksu. – Nie. I próbowałam mu to powiedzieć, jak tylko zaczął o tym mówić, ale był tak załamany, że myślałam, że właśnie o seks mu chodzi. – I to cię zabolało – powiedziała łagodnie Calla. – To zrozumiałe. Ja czułabym się tak samo. – Ale mogłaś to wyjaśnić od razu – wytknęła Katie. – No co ty?! – odszczeknęłam. – Ale nie wyjaśniłam. Wstydziłam się, a poza tym tak, bolało mnie to, więc sobie poszłam, a potem czas mijał, a ja cały czas czułam się dotknięta i w końcu temat się urwał. Katie dokończyła kiełbaskę, wzięła serdelka i kontynuowała wywód. – A Reece nienawidzi kłamstwa. To fatalnie. Zmiażdżyłam ją wzrokiem. Pochyliła się do przodu i wymachiwała serdelkiem jak czarodziejską różdżką. – Słuchaj, ja naprawdę rozumiem, czemu nic nie powiedziałaś. Najpierw jest jedno małe kłamstewko, potem kolejne i tak się nawarstwia. Czaję. A teraz minęło tyle czasu, że jak tu właściwie wyjaśnić, co się stało? „Ej, Reece, chcesz pomacać moje cycki? A tak poza tym, to wcale nie uprawialiśmy seksu!” Calla znów się prawie zakrztusiła. – To by była dziwna rozmowa. Westchnęłam i odsunęłam talerz. – Czuję się strasznie. Że też nie wytrzymałam wtedy na tyle długo, żeby mógł sprecyzować, czego żałuje. I nie

powiedziałam mu prawdy. – Ale on też nie jest całkiem bez winy – sprzeciwiła się Katie. – Pamiętaj, że to on był tak pijany, że myślał, że uprawialiście seks. Ja na przykład wiele w życiu wypiłam. Naprawdę wiele. Tyle, że głowę daję, że w środku zamieniłam się w gorzelnię, ale nigdy nie byłam tak pijana, żeby nie pamiętać, że uprawiałam seks. Calla pokiwała głową i dziabnęła widelcem w jajecznicę. – Ma rację. Ja też nigdy aż tyle nie wypiłam, ale to nie miało teraz znaczenia. Sięgnęłam po szklankę, a ramiona ugięły mi się pod ciężarem sytuacji. Poprawiłam okulary i westchnęłam. – Ja… Ja go naprawdę lubię. Tak serio. – Co ty? – Katie wywróciła oczami. – Przecież jesteś w nim zakochana. Zignorowałam ten komentarz, bo miłość to takie przerażające słowo. – To porządny facet. Naprawdę fajny. Pamiętasz ostatniego kolesia, z którym się spotykałam na poważnie? – spytałam Katie. Zmarszczyła nos. – Przed Ryżym Deanem? – O mój Boże – mruknęła Calla i stłumiła śmiech dłonią. Pokręciłam głową, a potem znów się napiłam. – Tak. Chodzi mi o Donniego… – Tego miłego gościa, który cię zabrał na mecz

Eaglesów, a potem się bzykaliście w podziemnym garażu, ale się okazało, że jest żonaty? – dokończyła radośnie Katie. Zacisnęłam usta. – Nie. To był Ryan, drań jeden. Dzięki, że mi o nim przypomniałaś… Oprócz żony miał jeszcze dziecko, o którym też mi nie wspomniał. Chodzi mi o Donniego, przymierającego głodem artystę, który ukradł biżuterię mojej babci. Calla zamrugała kilka razy. – Jezu. Żonaty i złodziej? – Możliwe że nie przyciągam najporządniejszych facetów na świecie. – Wzruszyłam ramionami, a potem pomyślałam o Henrym i aż się zatrzęsłam. Rzecz w tym, że wiedziałam, dlaczego się spotykam z takimi facetami. Bo byli niebezpieczni. – Ale Reece taki nie jest. I… – powoli wypuściłam powietrze – …leciałam na niego przez całe lata. – A na dodatek czułam coś jeszcze silniejszego. Pokręciłam głową. O co mi w ogóle chodzi? Po prostu muszę powiedzieć prawdę. To się powinno skończyć, zanim się poważnie nakręcę, ale… nie mogłam nie spróbować. Nie po tych wszystkich latach marzenia o nim. Boże, chyba miałam rozszczepioną osobowość. Bierz go. Zostaw go. Powiedz prawdę. Nic nie mów. Tak nie można. – Musisz mu powiedzieć – poradziła Calla. – Najszybciej jak się da. Ale poza tym nie przejmowałabym się jakoś bardzo.

Uniosłam brwi. – Serio – upierała się. – Nie skłamałaś w ważnej sprawie. – Moim zdaniem niemówienie mu, że nie uprawialiśmy seksu jest poważną sprawą. – Wcale nie – uśmiechnęła się do mnie. – Uwierz mi, zdarzają się gorsze kłamstwa. Nie ukrywałaś przed nim, że jesteś związana z kim innym ani nic w tym stylu. Zrozumie. Prawda, Katie? Katie patrzyła na mnie i lekko opuszczała kąciki wydatnych warg. – Prawda?! – Calla trąciła ją łokciem, kiedy do tego jeszcze zmarszczyła czoło. Zmroziło mnie w środku, kiedy jej oczy zaszły mgłą. – Sama nie wiem. Powiedz mu prawdę, zanim zdejmie ci majtki. Jeśli teraz mu nie powiesz, to już będzie przesada. Zgodziłam się z nią i powoli pokiwałam głową. Poczułam dobrze znane przerażenie, jak wtedy, kiedy pierwszy raz sobie uświadomiłam, że muszę powiedzieć mu prawdę. Calla odchrząknęła. – Wszystko będzie dobrze. – Tak jest – zgodziła się Katie i nabiła na widelec ostatni kawałek serdelka. – Poza tym wybiłaś Henry’emu Williamsowi szybę, a Reece i tak zafundował ci orgazm. Może na tym wyjdziesz jeszcze lepiej. Walnęłam się dłonią w czoło i jęknęłam.

– Jezu! Kto jeszcze o tym nie wie?! – Wszyscy wiedzą, skarbie. – Katie wrzuciła serdelka do ust. – Absolutnie wszyscy. Patrzyłyśmy z Callą, jak Katie na pełnym gazie wypada z parkingu swoim mini cooperem, prawie taranując vana z naklejką „Jedzie z nami dziecko”. Kiedy van się zatrzymał, na szczęście wysiadła z niego starsza para. – Chyba nie zorganizujesz tego seansu, co? – spytała Calla. Roześmiałam się głośno. Opowiedziałam im o tych dziwnych akcjach w moim mieszkaniu. Na szczęście żadna z nich nie uznała mnie za wariatkę. Katie oczywiście miała mnóstwo teorii na poradzenie sobie z tym, a jedną z nich było skontaktowanie się z człowiekiem, który mieszkał gdzieś tu w okolicy, komunikował się z duchami i mógł zorganizować seans spirytystyczny. – Nie, to chyba nie najlepszy pomysł – uśmiechnęłam się szeroko. – Jeśli naprawdę mam jakiegoś ducha, to do tej pory nie próbował mnie wystraszyć. Tak naprawdę nawet mi pomaga. Calla parsknęła. – Pewnie więcej osób chciałoby mieć takiego ducha. – Jak pomyślę o wpuszczaniu do domu jakiegoś medium i o tym całym seansie… Nie wiem, jeśli to naprawdę duch, to nie chcę o tym wiedzieć. Dopóki się nie budzę w nocy, bo on nade mną wisi i się gapi, niech sobie będzie.

– Jezu. – Otrząsnęła się. – To straszne. – Potem zamilkła. – A jeśli to nie duch? – A co? Albo jacyś ludzie mieszkają pod podłogą jak w horrorach z lat osiemdziesiątych, albo to duch, albo rzuca mi się na mózg. – Nie rzuca ci się na nic. – Zmrużyła oczy. – Ale może poprosiłabyś Reece’a, żeby się rozejrzał po twoim mieszkaniu? Albo Jaxa? O tak, już sobie wyobrażałam, jak by mi nie dali żyć, gdybym im powiedziała, że boję się ducha. – Jak długo zostajesz? – zmieniłam temat. Oparłam się o swój samochód, zdjęłam okulary i wyczyściłam je skrawkiem sukienki. – Odwołali moje jutrzejsze poranne zajęcia, więc wyjadę rano. – Calla podniosła głowę i spojrzała w niebo. Powietrze pachniało deszczem. – Nawet dobrze się składa, bo na dzisiaj zapowiadają burzę. Włożyłam okulary i z zadowoleniem stwierdziłam, że nie zostały żadne smugi ani ciapki. – Macie z Jaxem plany na dzisiaj? – Pewnie posiedzimy u niego. – Skręciła w dłoniach długi jasny kucyk. – A ty i Reece? – Chyba nie mamy planów. W ogóle jest dziwnie. Nie wiem nawet, czy się spotykamy, czy tylko się bzykamy. Wczoraj napisał, żebym dała znać, jak dojadę do domu, i tak zrobiłam. – Skrzyżowałam ramiona i zacisnęłam wargi. – Więc nie wiem, naprawdę. – Po prostu do niego napisz, powiedz, żeby wpadł, jeśli

nie pracuje. Zachowuj się normalnie – podsunęła, a potem się roześmiała. – A w ogóle to jestem ostatnią osobą na świecie, która powinna ci radzić w takich sprawach. – Co ty! – Wyciągnęłam rękę i ścisnęłam ją za ramię. – Dobrze wiesz, co robisz. W końcu wyrwałaś takiego chłopaka jak Jax. Zarumieniła się i znów się roześmiała. Oparła się biodrem o drzwi samochodu. – Przecież nie miałam bladego pojęcia, co robię, jeśli o niego chodzi. Wyszczerzyłam zęby. Fatycznie, była kompletnie bezradna. – Może i racja. – Ale myślę, że zawsze tak jest, jak się kogoś lubi. Tak samo było z Teresą i Jase’em. Jak ktoś nam się podoba, zachowujemy się jak głupki, tyle chciałam powiedzieć. – Tak, na to wygląda. – A właśnie! – zawołała. – Zapomniałam cię wczoraj zapytać. Od kogo dostałaś róże? Piękne! Podejrzewałam, że są od Deana i nie było mi przyjemnie z tą myślą, więc zostawiłam je w biurze. Teraz pachniało tak jak w kwiaciarni. – Jeśli nie od Deana, to nie mam pojęcia. Zmarszczyła czoło. – Naprawdę myślisz, że mogą być od niego? Wzruszyłam ramionami. – Chyba tak. – A co było napisane na bileciku?

– Że następnym razem będzie lepiej – przypomniałam sobie i zmarszczyłam brwi. – Dziwne, nie? Pokiwała głową i odsunęła się od samochodu. – Jeśli to nie od Deana, to może miały być dla kogoś innego? – Nie wiem. Na bileciku było moje imię. Ale może to faktycznie pomyłka. Calla nachyliła się z uśmiechem, żeby mnie objąć. – Muszę lecieć, ale później się odezwę, dobra? Pomachałam jej i wsiadłam do samochodu. Gdy jechałam do domu, zadzwonił Dennis. Zdziwiłam się, bo była niedziela i nie spodziewałam się, że się odezwie, ale z drugiej strony policjanci nie pracowali od poniedziałku do piątku od ósmej do szesnastej. Powiedział, że Henry dostał wycenę szkody. Naprawa miała kosztowała kilkaset dolarów. Jęknęłam i zaczęłam liczyć, ile mam na koncie oszczędnościowym, chociaż wiedziałam, że wcale nie dużo. Ale sama się w to wpakowałam, więc będę po prostu musiała wziąć więcej projektów stron, żeby odrobić. Dotarłam do domu i byłam właśnie w połowie chodnika, kiedy niebo się rozstąpiło i lunął taki deszcz, że w ciągu kilku sekund byłam przemoczona do nitki. Pisnęłam i biegiem runęłam do ganku. Poślizgnęłam się i w mokrych sandałkach przejechałam po deskach. Zamachałam rękami jak wiatrak, spadła mi torebka, a ja straciłam równowagę.

Wiedziałam, że się wywalę. Ale zanim runęłam, drzwi wejściowe się otworzyły i ktoś jak błyskawica śmignął przez ganek. Mocne ramiona złapały mnie w talii i podtrzymały. Gwałtowne zderzenie z kimś twardym i suchym strąciło mi okulary i odebrało oddech. Przez chwilę jedyną częścią mojego ciała, która była w stanie się poruszać, było walące szybko serce. – Wszystko w porządku? – rozległ się niski męski głos. Podniosłam głowę, ale jedyne, co dojrzałam przez rozsypane włosy, to że był to facet z jasnymi włosami. Na pewno nie James, który miał włosy krótkie i czarne. – Tak. Dziękuję za… złapanie mnie. – Czułam się jak kretynka. Odgarnęłam włosy z twarzy i przyjrzałam się facetowi. Jakbym go skądś znała. Policzki miał lekko pucułowate, nos trochę krzywy, z pewnością był kiedyś złamany. Oczy miał ciemnobrązowe i bystre. Inteligentne. I cały czas mnie trzymał. Jezu. Cofnęłam się i roześmiałam się niezręcznie, kiedy opuścił ręce. – Przepraszam. Zazwyczaj nie mam odruchów samobójczych przy wchodzeniu na ganek. Uśmiechnął się przelotnie. – Dobrze wiedzieć. Zaczekaj – powiedział, bo zrobiłam krok naprzód. Sięgnął po moją torebkę. Potem zamarłam, bo złapał też okulary. – Wdepnęłabyś na nie. Jezu, Jezu.

– Jeszcze raz dzięki – uśmiechnęłam się i włożyłam okulary, a on mi podał torebkę. Odgarnęłam mokre włosy za uszy i zmrużyłam oczy. – My się chyba nie znamy? Uśmiechnął się szerzej i pokazał białe zęby. – Nazywam się Kip Corbin. Mieszkam na górze. Wprowadziłem się parę miesięcy temu. – Właśnie! – wykrzyknęłam. – Wiedziałam, że skądś cię znam! – Naprawdę? – spytał zaskoczony. Pokiwałam głową. – Tak, musiałam cię kiedyś widzieć, jak wychodziłeś albo wracałeś. Cieszę się, że w końcu się poznaliśmy. – Ja też. – Zerknął na ulicę. Deszcz lał tak, że prawie nie widziałam samochodu zaparkowanego tuż przy krawężniku. – Będę leciał. – Wyciągnął z kieszeni kluczyki i mnie wyminął. – Miło było cię poznać. – Mnie też. Zawahał się jeszcze chwilę na schodach. – Uważaj na siebie, Roxy. Otworzyłam drzwi, pchnęłam je i uśmiechnęłam się do niego przez ramię. – Ty też. Nie utop się. Biegł już chodnikiem, kiedy weszłam do środka i zamknęłam za sobą. Rzuciłam torebkę na fotel, zatrzymałam się na środku salonu i zmarszczyłam brwi. Chwileczkę. On znał moje imię. A przecież ja się nie przedstawiłam.

Z nerwów ścisnęło mnie w brzuchu. Więc skąd…? Dobra. Jestem głupia. Przecież James albo Miriam mogli mu powiedzieć. Silverowie też. Muszę się przestać zachowywać jak paranoiczka. Spojrzałam na torebkę. Muszę też przestać się zachowywać jak dziecko i napisać do Reece’a. Ale najpierw słodka herbata. Nalałam szklankę i włączyłam telewizor na kanał HGTV, gdzie leciał akurat maraton Property Brothers. Wyjęłam komórkę i wzięłam z sobą do pracowni. Szłam przez korytarzyk, kiedy telefon zdzwonił mi w ręce. Spojrzałam na wyświetlacz i zaklęłam, bo to był Dean. Miałam wielką ochotę odrzucić połączenie, ale zebrałam się w sobie i odebrałam. – Halo? Mój głos był bezbarwny i płaski jak kartka papieru. Chwila ciszy. – Roxy? Wywróciłam oczami. A kto? Przecież do mnie dzwonił, a ja odebrałam. Ale zaraz poczułam się głupio. Przecież nie zrobił nic złego. – Tak, to ja. Ale właśnie szykuję się… – W panice rozejrzałam się po pokoju, szukając jakiejś wymówki. – Pod prysznic. Skrzywiłam się. Jezu. Boże. Gorzej nie mogłam wymyślić. Zaśmiał mi się cicho do ucha. – Tak, dzięki, będę miał o czym myśleć – powiedział, a

ja się skrzywiłam. – Nie zajmę ci czasu, chciałem tylko zapytać, czy masz na dzisiaj jakieś plany. – Dean – westchnęłam, a tak naprawdę miałam ochotę walić głową w mur. – Tak, mam plany na wieczór. – A jutro? Oparłam się o ścianę i zamknęłam oczy. – Słuchaj, przepraszam, ale naprawdę nie mam ochoty na drugą… – Wiem, że pierwsza randka nie była udana, ale możemy to naprawić – nalegał, a ja w wyobraźni niemal widziałam, jak mruga. – Gdybyśmy poszli na drugą randkę… – Spotykam się z kimś innym – wypaliłam. To przecież nie było kłamstwo. Przynajmniej nie całkiem. Słyszałam w słuchawce, że zabrakło mu tchu. – Co? Od kiedy? – Przykro mi. Jesteś naprawdę fajnym facetem. To nic osobistego. – Roxy, kurwa, co jest? Gwałtownie otworzyłam oczy i oderwałam się od ściany. Nie słyszałam, żeby przeklinał. Nie żebym była na to jakoś szczególnie wrażliwa, ale to zrobiło na mnie wrażenie. – Spotykasz się z kimś innym – zarzucił mi. – Nie sądzisz, że należało mi o tym powiedzieć na początku? Nie traciłbym czasu na dziwkę. – Chwileczkę! Nie, nie podoba mi się to. Pieprz się – warknęłam i się rozłączyłam. Skóra mnie piekła, jakby

lazło po niej stado mrówek. Byłam tak wściekła, że aż kręciło mi się w głowie. Kilka minut zajęło mi uspokojenie się na tyle, żeby dojść do pracowni. Otworzyłam drzwi i w nozdrza wpadł mi chemiczny zapach farb akrylowych i pędzli. Głęboko wciągnęłam powietrze. Może kogoś innego ten zapach by drażnił, ale mnie odprężył i wymazał mi z głowy myśli o Deanie. Na ścianach wisiało kilka moich ulubionych prac, a pod nimi wycinki z gazet. Słowa albo zdania, na które się natknęłam przez ostatnie lata i które pasowały do obrazów. Postawiłam szklankę z herbatą na stoliczku przy drzwiach, a obok położyłam komórkę. Ściągnęłam z włosów gumkę i podeszłam do sztalug. Zwolniłam kroku, aż się przed nimi zatrzymałam. Związałam mokre włosy znów w szybki kucyk. Chwileczkę. Opuściłam ręce, rozprostowałam palce i zagapiłam się w sztalugi. Kiedy zdjęłam z nich w piątek ukończony obrazek dla Charliego, nie rozpinałam nowego płótna. W sobotę też nie miałam czasu. Teraz, jak się zastanowiłam, doszłam do wniosku, że wczoraj w ogóle nie byłam w pracowni. A jednak na ramie rozciągnięty był nowy płócienny arkusz. Przechyliłam głowę i przeanalizowałam minione czterdzieści osiem godzin. Czy to możliwe, że zrobiłam to po ukończeniu poprzedniego obrazka? Możliwe. Różne rzeczy robiłam odruchowo, nawet nie zdając sobie z nich

sprawy, a jednak byłam prawie pewna, że tego akurat nie zrobiłam. Przypomniałam sobie pilota w lodówce, zmywarkę, deskę klozetową i całą resztę… Naprawdę muszę wezwać egzorcystę. Ale z drugiej strony ten duch się przydawał. Był trochę straszny, ale pomocny. Odwróciłam się od sztalug i otrząsnęłam z dreszczy, które pełzły mi po plecach. Spojrzałam na komórkę. Zmusiłam się do skupienia się na niej. Podeszłam, wzięłam ją i wybrałam ikonkę wiadomości. Wystarczyło, że sięgnęłam po telefon i otworzyłam konwersację z Reece’em, a serce już mi się tłukło jak głupie. Wysłanie SMS-a do faceta to nic wielkiego. Nawet wysłanie SMS-a do faceta, który widział moje cycki i zapewnił mi orgazm, nie powinno być takie trudne. Ale napisanie do faceta, który naprawdę, naprawdę mi się podobał, było przerażające. Napisałam jakieś szybkie „cześć”, wysłałam i rzuciłam telefon na stół, jakby był wściekłym wężem. A potem dopiero poczułam się jak idiotka, bo Reece pewnie spał. Odsunęłam się od stolika, złapałam swój stołek, ale w tej chwili telefon zapikał. Żołądek mi się ścisnął. – Boże – szepnęłam i się odwróciłam. Ekranik jeszcze się świecił. – Jestem kompletną kretynką. Wróciłam do telefonu. Tak jak się spodziewałam, SMS był od Reece’a. Sześć słów. Tylko sześć słów, a ja się szczerzyłam jak debil.

„Cześć, skarbie. Właśnie o Tobie myślałem”. Zacisnęłam telefon w ręce i wzięłam kilka głębokich wdechów. „A ja o Tobie”. Aż się zarumieniłam, bo moja odpowiedź była taka oklepana, a jego ekscytująca. Odpisał prawie natychmiast. „Nie dziwię ci się”. Roześmiałam się, bo od jego zarozumiałości znów ścisnęło mnie w brzuchu. A przecież wiedziałam, co muszę zrobić. Porozmawiać z nim, zanim to wszystko zajdzie za daleko. Zanim zdążyłam odpisać, przyszedł drugi SMS: „Ale na serio o Tobie myślałem. I zgadnij, co przy tym robiłem?” Wytrzeszczyłam oczy i napisałam: „O rany”. Chwila milczenia. „Źle, że się przyznałem?” Nie. Pokręciłam głową, a potem napisałam, że nie. „Fajnie”, odpisał szybko. Zaraz potem dodał: „Dobrze wiedzieć, że nie uważasz mnie za zboczeńca”. „Nie myśl sobie, uważam”. „Ale przynajmniej za seksownego zboczeńca?” Roześmiałam się głośno. „To na pewno”. Odczekałam całą sekundę i wysłałam jeszcze jednego SMS-a: „Boję się, że mój dom jest nawiedzony”.

„Co?” Zapłonęły mi czubeczki uszu i bardzo chciałam cofnąć wysłanie tej wiadomości. „Zapomnij. Jestem po prostu głupia. Masz dzisiaj wolne?” Chwilę trwało, zanim odpisał, ale potem aż mnie ścisnęło w brzuchu. „Dzisiaj idę do pracy, ale jutro jestem cały Twój, jeśli oczywiście będziesz mnie chciała”. „Jak możesz wątpić?”, odpisałam. Wyszczerzyłam zęby i zaczęłam tańczyć po pokoju. Potem dopisałam: „Jutro mi pasuje”. Wymieniliśmy jeszcze parę wiadomości i postanowiliśmy się spotkać u mnie o dziewiętnastej. Miał przynieść coś do jedzenia, a ja chyba powinnam załatwić jakieś wino, na wypadek, gdyby wszystko poszło źle i potrzebowałabym jakiejś pociechy.

Rozdział 12 Spodziewałbym się czegoś takiego raczej po którymś z twoich braci, bo do cholery jasnej czasem naprawdę się zastanawiam, co oni mają zamiast mózgów”. Siedziałam na skraju fotela i krzywiłam się, kiedy mój tata wędrował wzdłuż kanapy. Nie tak sobie wyobrażałam poniedziałkowy poranek, ale nie byłam też zaskoczona. Jakimś cudem do moich rodziców nie dotarły wieści o mnie, książce zagłady i szybie Henry’ego. Dziś jednak zadzwoniłam do mamy i powiedziałam jej, co zrobiłam. Pół godziny później przyjechał tata. Gavin Ark nie był wysoki, ale za to krępy. Odrobinę siwych włosów miał tylko na skroniach i nawet zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie eksperymentuje z farbą do włosów dla mężczyzn. – Zwłaszcza twój młodszy brat. – Tyrada widocznie dopiero się rozkręcała. – Czasem mi się wydaje, że nie ma nawet dwóch szarych komórek, które mogłyby się stykać. Wiesz, co zrobił wczoraj? – Tata zatrzymał się przy narożniku kanapy i oparł ręce na biodrach. – Zszedł do piwnicy wyjąć z lodówki coś do picia i nie zamknął drzwi. Jakby chciał wychłodzić cały dom. Uniosłam brwi. – A teraz słyszę, że ty wybiłaś komuś książką szybę! – Podniósł rękę i przygładził włosy. – Nawet nie wiedziałem, że można coś takiego zrobić książką!

– Trzeba trafić we właściwy punkt – wymamrotałam. Zmarszczył brwi, więc się zamknęłam. – Nie tak cię wychowaliśmy. A twoja matka powiedziała, że nawet cię nie sprowokował. – To prawda – przyznałam żałośnie. Westchnął i podszedł do mnie. – Skarbie, ja wiem, że nie jesteś wielką fanką Henry’ego. Chyba nikt w tym przeklętym mieście go nie lubi, ale to jeszcze nie znaczy, że możesz niszczyć jego własność. Myślę, że dobrze o tym wiesz. Pokiwałam głową. Położył mi ciężką rękę na ramieniu i lekko ścisnął. – Potrzebujesz pieniędzy na wstawienie tej szyby? Otworzyłam usta, ale emocje tak mnie ścisnęły za gardło, że nic nie mogłam powiedzieć. Łzy mnie zapiekły pod powiekami. Moi rodzice byli wściekli, że zrobiłam coś tak głupiego, ale przede wszystkim byli rozczarowani. Tata miał rację. Nie tak mnie wychowali. A jednak był gotowy ratować mnie z tarapatów. Tak, jak wtedy, kiedy od miesiąca mieszkałam sama i zepsuł mi się samochód. Albo kiedy na drugim roku studiów za późno złożyłam podanie o stypendium i płacili za cały pierwszy semestr studiów online, zanim przyszły pieniądze. W sumie zależało od nich całe moje życie. Rany, miałam kochanych rodziców. I wiedziałam, jakie mam szczęście. Nie wszyscy mieli, ale ja tak. Naprawdę. Przełknęłam gulę w gardle i uśmiechnęłam się do taty. – Dzięki, ale mam pieniądze.

Wbił we mnie przewidujące spojrzenie. – A w jakim stopniu to nadszarpnie twoje oszczędności? – W niewielkim – skłamałam. Prawdę mówiąc to będzie katastrofa, ale… nie byłam już dziewczynką, o którą musiałby się martwić. Poza tym rodzice ciężko pracowali, a ja chciałam, żeby pewnego dnia w tym stuleciu tata jednak przeszedł na emeryturę. Poprawiłam okulary, bo znów mi zjechały z nosa, i uśmiechnęłam się: – Dam radę. Patrzył na mnie jeszcze przez chwilę, a potem się cofnął i skrzyżował ręce. Zaniepokoił mnie sposób, w jaki zacisnął szczęki. – A co się tam dzieje z tobą i Reece’em? – Co?! – kwiknęłam i aż się poderwałam z fotela. Zmrużył oczy. – Słyszałem, że ostatnio spędzacie razem więcej czasu. Gapiłam się na niego z otwartymi ustami. Spędziliśmy razem tylko jedną noc, a o niej na pewno nie chciałam myśleć w obecności mojego taty. Boże! – Od kogo słyszałeś? – Wczoraj rano wpadłem w sklepie z narzędziami na Melvina. Powiedział mi, że parę wieczorów temu Reece czekał, aż skończysz zmianę. Skrzyżowałam ramiona i wywróciłam oczami. – Melvin jest fantastą. – Czyli to nieprawda? Czyżbym słyszała w głosie taty rozczarowanie?! No jasne! Głowę bym dała, że tata chętnie by adoptował i Reece’a, i Coltona.

– Nie wnikam w szczegóły. Może po prostu jest porządnym facetem i chciał się upewnić, że bezpiecznie dojedziesz do domu, biorąc pod uwagę te ostatnie zdarzenia… – zamilkł i czekał, co powiem. – A może Melvin powinien przestać plotkować. – Odgarnęłam włosy i wyjrzałam przez okno. W końcu przestało padać, ale dzień nadal był ponury. – Reece i ja… – nie wiedziałam, jak zdefiniować, co się między nami dzieje, skoro sama nie wiedziałam – …spotykamy się – dokończyłam bezsensownie. Tata zmarszczył brwi. – Ale jako przyjaciele – dodałam szybko i poczułam, że robię się cała czerwona. – Dzisiaj jemy razem kolację. Na twarzy rozlał mu się uśmiech. – Ach tak? – Tak. – Przestępowałam z nogi na nogę. Powoli pokiwał głową. – To dobry chłopak. Zawsze uważałem, że pasowalibyście do siebie. – Tylko nie mów mamie! Uśmiech stał się jeszcze szerszy, a w oczach zatańczyły mu iskierki. – Tato! Ani się waż jej mówić! Zaraz zacznie planować nasz ślub i zadzwoni do mamy Reece’a. – Tak, pewnie zaraz zaczną robić na szydełku buciki dla wnucząt. – Boże – jęknęłam i zmarszczyłam nos. – To nie jest zabawne!

– Nic nie powiem – obiecał, ale ja wiedziałam, że kłamie. Zadzwoni do mamy jak tylko stąd wyjdzie. – Muszę wracać do biura. Chodź się przytulić. Wycisnął ze mnie ostatni oddech i wyszedł na ganek. – Zamknij za mną. Pokiwałam głową i przekręciłam zamek. Chociaż te dwie dziewczyny i ta jedna, która zaginęła, Shelly Winters, nie mieszkały tutaj, nie byłam taka głupia. Ruszyłam do pracowni i po drodze zastanawiałam się nad sugestią Reece’a, żebym kupiła pistolet. – Nie ma mowy! – roześmiałam się głośno. – Skończyłoby się tak, że kogoś niechcący postrzelę. Poza tym, biorąc pod uwagę incydent z książką, nie najlepiej panowałam nad emocjami, kiedy byłam wściekła. Jasne, rzut książką i naciśnięcie spustu to dwie różne rzeczy, ale myśl o tym, że miałabym we własnych rękach taką moc, mnie przerażała. Grzebałam w pędzlach i odpłynęłam myślami do dzisiejszego wieczoru. Rozgorzały emocje, ale przemieszane z niepokojem. Zamierzałam powiedzieć prawdę o tym, co się między nami stało, a znając niechęć Reece’a do kłamstwa, sporo ryzykowałam. Mogłam go stracić, zanim… zanim w ogóle go zdobyłam. Ale chociaż nie zakładałam, żeby Reece’owi robiło to różnicę, nie korciło mnie, żeby zataić prawdę. To by było złe i tchórzliwe, a ja miałam całkiem niezłe jaja jak na dziewczynę.

Musiałam je tylko znaleźć… Resztę popołudnia spędziłam nad obrazem przedstawiającym Jackson Square w Nowym Orleanie. Nigdy tam nie byłam, ale miałam obsesję na punkcie tego miejsca, odkąd przeczytałam paranormalny romans, którego akcja w większości rozgrywała się właśnie tam. Zmusiłam Charliego, żeby przeczytał książkę i jak byliśmy młodsi, chcieliśmy koniecznie pojechać do Nowego Orleanu. Kiedyś nawet złożyłam sobie obietnicę, że tam pojadę nie tylko dla siebie, ale i dla Charliego. Żebym mogła mu opowiedzieć. Wydrukowałam różne ujęcia placu i zdecydowałam się na takie, na którym trzy wieże pięknego kościoła górowały nad pomnikiem Andrew Jacksona na koniu. To był chyba jeden z najtrudniejszych obrazów, jakich się podjęłam, biorąc pod uwagę liczbę szczegółów i warstw, jakich wymagał. Minęło kilka godzin, a ja wciąż pracowałam nad klombem białych kwiatów przed brązowym pomnikiem Jacksona. Od tysięcy mikroskopijnych ruchów bolał mnie nadgarstek, ale to było konieczne, żeby płatki miały odpowiednią strukturę. Zresztą jak na razie ból był wart efektu. Mimo to wciąż nie byłam pewna, czy uda mi się osiągnąć zamierzony efekt przy użyciu akwareli. Zbliżała się piąta, kiedy zadzwoniła moja komórka. Aż się wystraszyłam. Wyłoniłam się z odurzenia, w którym się pogrążałam przy malowaniu, zeskoczyłam ze stołka i otarłam dłonie w dżinsowe spodenki.

Uśmiechnęłam się głupkowato, kiedy zobaczyłam, że to Reece. – Cześć! – zawołałam i wzięłam do ręki pędzel. – Cześć, skarbie. Niestety, mam złe wieści – oznajmił. Usłyszałam szelest ubrania, jakby wkładał koszulę przez głowę. – Będę dzisiaj później. Właśnie dostałem wezwanie do akcji z zakładnikiem. Zamarłam, ścisnęło mnie w żołądku. – Zakładnikiem? – Tak. To pewnie nic poważnego, jakiś pijany debil potrzebuje, żeby mu przemówić do rozsądku, ale wezwali oddział SWAT. Szybko zamrugałam i odłożyłam pędzel. – Jesteś w oddziale SWAT? – Tak, od jakichś trzech miesięcy. – Zamknęłam oczy. Wiedziałabym, gdybyśmy ze sobą rozmawiali. – Strasznie cię przepraszam, że… – Nie. Przestań, nie musisz przepraszać – mówiłam poważnie. – Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. I… Uważaj na siebie. – Skarbie – powiedział to tak, że moje serce wstało i zaczęło klaskać na stojąco. – Zawsze na siebie uważam. Nie martw się. – Wiem – szepnęłam i przełknęłam ślinę. – Teraz muszę lecieć, ale jak jeszcze nie będziesz spała, mógłbym wpaść najszybciej, jak się da. Chcę cię zobaczyć, przy chińskim jedzeniu czy bez. Uśmiechnęłam się, przeszłam przez pokój i zasłoniłam

okno. Widziałam przez nie tylko wielki dąb. W każdym razie obstawiałam, że to dąb. – Ja też chcę cię zobaczyć. Przyjdź, jak tylko będziesz wolny. – To może być późno – ostrzegł. – Może się okazać, że nie skończymy do rana. – Nieważne. Gdybym przypadkiem spała, wyślij mi SMS-a – poprosiłam. – I przyjedź, nieważne o której. – Dobra. Do zobaczenia. Ścisnęłam telefon w dłoni i z trudem złapałam oddech. – Bądź ostrożny. Milczał chwilę, a potem odparł: – Będę. Na razie. – Pa. Odwróciłam się od okna, położyłam telefon na stoliku i spojrzałam na obraz. Pewnie, że byłam rozczarowana, że może się dziś nie zobaczymy, ale to tak naprawdę nie miało znaczenia. Rozczarowanie bladło w porównaniu z sytuacją. Powiedział, żebym się nie martwiła i naprawdę brzmiało to tak, jakby nic wielkiego się nie działo, ale mimo wszystko była to akcja z udziałem zakładnika. Jakim cudem to mogło nie być niebezpieczne? I nie wiedziałam, że jest w oddziałach SWAT. Nie żeby bycie policjantem już samo w sobie nie było wystarczająco groźne, ale do tego jeszcze SWAT?! Boże, tak naprawdę nigdy się nie zastanawiałam, jakie to ryzykowne. Żołądek miałam cały w supłach. Objęłam się w pasie.

Poczułam się jak wtedy, gdy trafił na linię frontu i istniało nieustające niebezpieczeństwo, że coś mu się stanie. Dlatego nie mogłabym mu się oddać tak do końca. Seks był w porządku. Randki też. Ale pokochać go? Zagłębić się w niego? Nie ma mowy. Nie, kiedy mogłam go stracić tak, jak traciłam Charliego. Już straciłam. I chociaż to zupełnie inna miłość, okazała się bolesna. Wróciłam do obrazu i przywołałam myśli z kierunków, w które się rozbiegły. Koło siódmej wzięłam szybki prysznic na wypadek, gdyby jednak akcja skończyła się wcześniej. O dziewiątej zrobiłam sobie kanapkę z tuńczykiem i zjadłam, obsesyjnie wpatrując się przy tym w telefon. W okolicach jedenastej, chociaż wiedziałam, że nie powinnam, weszłam na lokalny portal. Od razu uderzyło mnie zdjęcie czerwonych i niebieskich świateł w gęstym lesie. Notatka nie była długa, ale i tak ścisnęło mnie w gardle. Niewiele było wiadomo o sytuacji, tylko tyle, że mężczyzna przetrzymywał żonę i prawdopodobnie także dwoje małych dzieci wbrew ich woli. – Boże – szepnęłam. Nie mogłam sobie wyobrazić co ta kobieta i dzieci muszą teraz przeżywać. I jak ktoś może narażać na coś takiego swoją rodzinę. Nie byłam zmęczona, ale nie mogłam się skupić na oglądaniu telewizji, więc w końcu przebrałam się w jeden z wielkich podkoszulków, które pasjami podbierałam

braciom. Sięgał mi za uda i śmiało mógł robić za sukienkę. Był umazany wyschniętą farbą, bo świetnie się w nim malowało. Zebrałam włosy z twarzy, związałam je i wróciłam do sztalug. Godziny zlały mi się w bezczas. Mieszanie farby, żeby uzyskać odpowiedni odcień brązu, który oddałby kolor pomnika, a potem niemal bolesne szkicowanie konia i Andrew Jacksona. Musiałam go naszkicować cieniutkim ołówkiem na płótnie, inaczej nie dałabym rady. Miałam nadzieję, że jak już nałożę farbę, nikt nie zauważy, że szkicowałam. Czasami czułam się jak oszustka, że to robię, bo byli malarze, którzy umieliby to namalować od ręki pędzlem, ale ja? Nie byłam jedną z nich. Pewnie powinnam spędzić więcej czasu na projekcie strony, ale obiecałam sobie, że zrobię to we wtorek wieczorem. Miałam jeszcze parę dni do terminu, a malowanie… Tego mi w tej chwili było trzeba. Farba zaschła mi na zmęczonych palcach, kiedy mój telefon zapikał. SMS. Wystrzeliłam ze stołka, jakby mnie coś ugryzło, i złapałam komórkę. Od Reece’a. Dwa słowa. „Nie śpisz?” Odpowiedziałam w tempie wytrawnego rewolwerowca z Dzikiego Zachodu. Po chwili odpisał: „Zaraz będę”. Zerknęłam na godzinę i serce zaczęło mi błyskawicznie walić. Jezu, była już prawie trzecia nad ranem. Poleciałam do dużego pokoju, odłożyłam telefon na stolik do kawy i już miałam mknąć z powrotem do sypialni, żeby się

przebrać, kiedy zobaczyłam przez okno światła samochodu. Rzuciłam się do szyby i odsunęłam zasłonę. Samochód się zatrzymał. Sekundę później reflektory zgasły. Wiedziałam, że to Reece. Musiał pisać, jadąc. Zamarłam jak dzikie zwierzę unieruchomione światłami samochodu. Patrzyłam na wysoki cień idący chodnikiem. I chyba nawet pisnęłam, ale cicho, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Obróciłam się, odłożyłam okulary na stolik i runęłam do drzwi. Stanęłam na palcach, ale nic nie widziałam przez wizjer, więc otworzyłam i tak, bo przecież wiedziałam, że to on. Dobry Boże… To był Reece i do tego w stroju rodem z moich fantazji. Obcisła czarna koszulka podkreślała szerokie bary, mięśnie ramion i wyrzeźbioną pierś. Gołym okiem widać też było, jaki jest wąski w pasie. Koszulka znikała w czarnych bojówkach, a efekt groźnego faceta wieńczyły czarne buciory. No dobra. Ten aspekt bycia w oddziałach SWAT całkiem mi się podobał. Podniosłam wzrok i cofnęłam się, żeby go wpuścić. Wszedł. W prawej ręce miał duży worek marynarski. Kłykcie aż mu pobielały. Byłam tak pochłonięta pożeraniem go wzrokiem, że nawet nie zauważyłam, że on patrzy na mnie tak samo wygłodniale i w takim samym napięciu. Natomiast zdałam sobie sprawę, że jestem

ubrana tylko w podkoszulek. Nawet nie musiałam patrzeć w dół, żeby wiedzieć, że wyglądam jak sierota. Zamknął za sobą drzwi i zasunął zamek, nie odrywając ode mnie wzroku, co uznałam za niebywałą umiejętność. Głęboko wciągnęłam powietrze. – Wszystko w porządku…? Dziwnie na mnie popatrzył i odstawił worek za fotel. Jakoś tak surowo, trochę bez skupienia i… dziko. Jakby był gumką napiętą do granic wytrzymałości. Pokręcił głową. – Nie. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc tylko na niego patrzyłam. Poczułam na ramionach dreszcz. Jego pierś wzniosła się i opadła, kiedy brał głęboki wdech. – Ten facet… Nie wystarczyło mu przemówić do rozumu. Wstrzymałam oddech. – Kiedy zaczął strzelać przez okna, dostaliśmy rozkaz wejścia do środka – mówił, a jego błękitne oczy pociemniały jak niebo przed burzą. – Ale już było za późno. Zastrzelił swoją żonę i siebie. Miał całkiem porządną broń. Widziały to dzieci. Jedno za małe, żeby coś rozumieć, ale chłopiec… Tak, chłopiec wiedział, co się stało. Zawsze już będzie wiedział. Otworzyłam usta, a do oczu napłynęły mi łzy. – O mój Boże, Reece, tak mi przykro. Nie wiem, co

powiedzieć. – Ani przez moment nie przyszło mi do głowy, że ta noc może się tak skończyć. Wiedziałam, że mogło się zdarzyć coś poważnego, ale nie umiałam pojąć tego, że dzisiaj rano się obudził, robił plany na wieczór, a potem dostał telefon, ale i tak nie mógł wiedzieć, że będzie świadkiem tego, jak ktoś odbiera życie innej osobie, a potem sobie samemu. Tak samo z tą biedną kobietą i jej dziećmi. Ale potem pomyślałam, że jednak wiem, jak to jest. Przecież tak samo ja się obudziłam tamtego ranka, kiedy miałam szesnaście lat, i nawet przez myśl mi nie przeszło, że tego wieczoru stracę najlepszego przyjaciela. Nigdy nie wiemy, kiedy nasze życie zmieni się nieodwracalnie. Bez ostrzeżenia. Co więcej, zwykle wszystko zaczynało się spokojnie i niepozornie. – Co mogę zrobić? – spytałam i zamrugałam szybko, żeby nie popłynęły mi łzy. Łzy nad tą kobietą, której nigdy nie widziałam, i nad jej rodziną. I nad Reece’em, który musiał się tam znaleźć. Jeszcze biorąc pod uwagę jego historię. Chciałam spytać, czy wszystko z nim w porządku, upewnić się, czy nic mu nie jest, ale zanim zdołałam cokolwiek zrobić, wystartował. Nic nie powiedział, tylko podszedł. Od napięcia aż zgęstniało powietrze. Objął moje policzki, niesamowicie delikatnie. Zbliżył do mnie usta, ale w tym pocałunku nie było nic delikatnego. Nie rozbudzał moich zmysłów powoli. Zaatakował je z siłą, która rozpaliła mnie w jednej chwili i poczułam się tak, jakbym cały dzień

spędziła w pełnym słońcu. – Ciebie – odpowiedział. – Chcę ciebie. Bardzo. I potrzebuję cię. Teraz. – Dotykał palcami mojej twarzy. – Ale jeśli chcesz, żebym zwolnił, mogę to zrobić. I zrobię. Tylko powiedz mi teraz, bo jestem napięty do granic i jak tylko zobaczę cię nagą, już nie będzie odwrotu. Wejdę w ciebie. Jego słowa były jak piorun łączący moje serce z przestrzenią między udami. Zatrzęsłam się i spojrzałam mu w oczy. – Nie powstrzymuj się.

Rozdział 13 Może

to zabrzmi dziwnie, ale wiedziałam, czego potrzebuje. Po tym, co się stało z Charliem, bezradność zrodziła we mnie taką frustrację, że jedynym ukojeniem było malowanie. Ale czasem i to nie wystarczało. Musiałam wtedy napełnić wannę wodą, zanurzyć się cała i krzyczeć. Frustracja narosła do nieznośnego poziomu, kiedy Charlie zaczął się pogrążać w sobie i zmieniać w łupinkę po żywym człowieku. To samo czuł dzisiaj Reece. Życie w jednej chwili było, a w następnej się wymykało. Jak pociąg mknący po torach. Nie mógł nic zrobić, żeby temu zapobiec. I nosił w sobie tę samą bezradność i frustrację, jaką ja odczuwałam w związku z Charliem, więc rozumiałam tę potrzebę, niemal instynktowną konieczność przypomnienia sobie, że jesteśmy wciąż żywi. Znów mnie pocałował, a jeśli myślałam, że już poprzednio przewlekł moje zmysły na lewą stronę, to się myliłam. Ten pocałunek sprawił, że nie mogłam ustać na nogach i przepełniło mnie niemal bolesne pragnienie. Wsunął mi ręce we włosy i sprawnie rozplótł kucyk. Rozsypały mi się na ramionach, kiedy przesuwał palcami po mojej czaszce. Przechylił głowę i pogłębił pocałunek. Zjechał dłońmi na moje ramiona, a potem do talii. Westchnęłam prosto w jego usta.

Zadudnił w nim głęboki dźwięk, kiedy mnie uniósł. Oplotłam go nogami w pasie z taką łatwością, jakby one same od lat chciały to zrobić. Wyszeptałam jego imię i objęłam go za szyję. – Muszę cię wziąć do łóżka – powiedział i ruszył przed siebie. – Albo wezmę cię tutaj, na podłodze. Zadrżałam, bo ta wizja podnieciła mnie znacznie bardziej, niż na to zasługiwała. Pocałowałam kącik jego ust, a potem szczękę, kiedy mnie niósł do sypialni. Zsunęłam palce po miękkich włosach na twarde mięśnie pleców. Czułam jego siłę. Zatrzymał się na chwilę, żeby zapalić światło, a potem posadził mnie na łóżku. Uklękłam. Cofnął się i wyciągnął z bojówek koszulę, a ja poczułam, że płonie mi każda komórka ciała. Niemal dyszałam, kiedy ściągnął ją przez głowę i rzucił na podłogę. Boże, był piękny, każdy centymetr kwadratowy jego ciała. Od napiętych mięśni brzucha po napięte bicepsy. Opadłam tyłkiem na łydki i powiedziałam mu to. – Jesteś piękny. Uśmiechnął się połową ust. – Piękny? – Tak. Jesteś piękny. Porzucił pasek, położył dłonie na moich policzkach i odchylił mi głowę. Tym razem całował słodko i delikatnie, jakby mnie adorował. Rozpalał mnie z równą łatwością co przy ostrzejszych pocałunkach. Wyprostował się i wrócił do striptizu dla jednego

widza, a ja żałowałam, że nie mam banknotów studolarowych, którymi mogłabym wywijać jak wariatka. Z uśmiechem rozpiął guzik, a potem rozporek. Chwilę zajęło mu zdejmowanie butów i skarpetek, a za nimi poszły spodnie i bokserki. Był… nawet nie potrafiłam znaleźć odpowiedniego słowa, po prostu spijałam jego ciało. – Wstawaj. – Wskazał kierunek palcami. Podniosłam się na kolana. Patrzył mi w oczy, kiedy łapał skraj podkoszulka i zadzierał go w górę. Poza nim miałam na sobie jeszcze tylko majtki. W męskim stylu. Gdybym była trochę mądrzejsza, wybrałabym coś seksowniejszego. Na przykład czarne koronkowe stringi, miałam takie. Ale nie. Ja miałam stylizowane na męskie galoty w paski. Chociaż wyglądało na to, że to nie ma znaczenia. Przyglądał mi się rozpalonym wzrokiem. – Ty jesteś piękna. – Wyciągnął rękę i przesunął kciukiem po mojej wyprężonej brodawce. – Nie ja. Ty. Cała ty. Wygięłam plecy i sięgnęłam tam, gdzie był twardy i gotowy, ale złapał mnie za nadgarstki i pokręcił głową. – Chcę dotykać cię całej, ustami i rękami. – Puścił moje ręce i przejechał palcami po moich piersiach, drażnił sterczące brodawki. – Szczególnie ich. Chcę poczuć twój smak. Mój puls zwariował. Oblizałam usta, a on lekko mnie popchnął, żebym się położyła na plecach.

– Twój smak tutaj. – Opuścił ręce i przejechał nimi po moim brzuchu, a następnie złapał mnie jedną ręką między nogami. – Poderwałam plecy z łóżka. – Tak. Tutaj. Muszę poczuć ten smak. – Wiedział, co robi, kiedy pocierał mnie przez cienki materiał. – Ale nie mogę już czekać. – Nie czekaj. – Uniosłam biodra. W oczach zapłonął mu ogień i ściągnął mi majtki. Oboje byliśmy już nadzy. Już raz tak było, ale dalej nie zaszliśmy. Ścisnęło mnie w żołądku. Muszę mu powiedzieć o tamtej nocy, ale przecież nie teraz, po tym wszystkim, co dzisiaj przeszedł? Po tym jak powiedział, że mnie potrzebuje? Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale nie zamierzałam mu siebie odmówić. Reece ukląkł na łóżku i przełożył nogę nade mną ruchem pumy skradającej się do ofiary. Napiął ramiona, kiedy się zniżał do moich ust. Sięgnęłam do jego twarzy, ale mnie powstrzymał. – Dotknij mnie – rozkazał łagodnie. – Lubię, jak mnie dotykasz. – Mam całe ręce w farbie – powiedziałam między pocałunkami. – Przepraszam. Złapał mnie za rękę i splótł nasze palce. – Nie przepraszaj. To przecież ty. To cholernie seksowne. Nie rozumiałam, jakim cudem moje serce wciąż daje radę bić, kiedy podniósł moją rękę do ust i pocałował w środek dłoni. Tym jednym ruchem zdobył mnie całą. Jeszcze raz uniósł moją dłoń i poczułam jego język.

Byłam rozgrzana do czerwoności, kiedy mnie podniósł i ułożył na środku łóżka. Przy tym nasze usta nie rozłączyły się ani na chwilę. Jego siła była zniewalająca. Czułam, jak przenika mnie prąd elektryczny. Ułożył się nade mną i czułam twardy kształt napierający mi na biodro. Pocałunki stały się głębsze i bardziej naglące, a kiedy podniósł głowę, skubnął mnie w wargę. Odezwał się głosem ociekającym żądzą. – Masz prezerwatywę? – Tak. – Przesuwałam dłonie po jego ramionach. Miał piękną skórę, gładką jak satyna rozciągnięta na stali. Wyobraziłam sobie, że taki jest w dotyku posąg Andrew Jacksona. Bez skazy. – Powinny być w górnej szufladzie szafki nocnej. – Jak tylko to powiedziałam, zaczęłam się niepokoić, co on sobie pomyśli o tym, że mam zapas prezerwatyw. – Mogę wyjąć… – Nie. Wyjmę. – Pocałował mnie w nos, a potem w czoło i te rozkoszne doznania niemal przyćmiły ulgę, którą odczułam w rozluźniającym się karku. Nie przejął się tym. Nawet się nie zastanawiał. Był idealny. Naprawdę doskonały. Oparł się na ręce obok mojej głowy i jego mięśnie zaczęły wyczyniać najdziwniejsze rzeczy. Serce tak mi waliło, że nawet nie słyszałam, jak otwiera szufladę. Nigdy wcześniej nie byłam tak podniecona. – Dzięki Bogu, że jesteś przygotowana. – Sięgnął do szuflady, a jego męski, surowy głos wywoływał we mnie fale dreszczy. – Ja nie pomyślałem… O!

Uniosłam brwi. – Aż tak się cieszysz na widok gumki? – Nie, nie… – Sięgnął dalej i wyprostował rękę. Spojrzałam na to, co wyjął. – Na widok tego. – O nie – szepnęłam. Trzymał w ręce mój doświadczony w boju wibrator. Jak mogłam zapomnieć, że jest w tej samej szufladzie?! Z czerwoną jak burak twarzą wpatrywałam się w odpowiednik mojego chłopaka. To był jeden z tych wypasionych modeli. Króliczek. Do tego różowy. Jaskraworóżowy. – Potrzebuję mostu, żeby z niego skoczyć. Natychmiast. Uniósł kącik ust. – No co ty. Ja jestem zachwycony myślą, że tego używasz. – Potem uśmiechnął się już całkiem szeroko. – My też go użyjemy. Szeroko otworzyłam oczy, a różne części mojego ciała zaczęły podskakiwać z niecierpliwości. – Teraz? – pisnęłam. – Chciałabyś, co? – Schylił głowę i szybko mnie pocałował. – Ale nie dzisiaj. Dzisiaj ja muszę się znaleźć w tobie. Ale obiecuję ci, że to zrobimy. Słowo. – Podoba mi się ta obietnica – przyznałam, czerwieniąc się aż po cebulki włosów. Żaden facet nie wykazał nigdy żadnego zainteresowania używaniem gadżetów seksualnych. Nawet nie wiedziałam, że mężczyzna jest do tego zdolny. Zaśmiał się. – Nie dziwię się!

Odłożył wibrator tam, skąd go wziął, i przewrócił się na bok z prezerwatywą w ręce. Rozdarł pakiecik, ale znieruchomiał i spojrzał mi w oczy. – Myślisz czasem o mnie, jak go używasz? Oparłam się na łokciach. – Tak. – Nie ukrywałam. – Kurwa – mruknął. Łapczywie patrzyłam, jak rozwija gumkę. Założył ją w imponującym tempie. Potem położył mi dłoń na policzku i odchylił mi głowę. Tym razem pocałował mnie wolniej, zmysłowo i kusząco. Nakierował mnie z powrotem na łóżko. Spodziewałam się, że zaraz się weźmie do rzeczy. Nawet nie miałabym nic przeciwko, ale wbrew zapowiedziom wcale tego nie zrobił. Zsunął palce po moim gardle, zjechał na piersi, a usta poszły za dłońmi. Wbiłam mu paznokcie w ramiona, kiedy mnie całował i skubał. Dotarł do piersi, zawisł nade mną, a potem zaczął ssać, skubać i lizać, aż przyjemność zmieszała się z erotycznym bólem. Przeniósł się do drugiej piersi, a rękę wsunął między moje uda. Rozsunęłam nogi, żeby ułatwić mu dostęp do tego, czego oboje chcieliśmy. Piersi miałam ciężkie i nabrzmiałe, a kiedy wsunął we mnie palec, aż pisnęłam. – Widzę, że już jesteś gotowa. – Znów się podniósł i spojrzał na nasze ciała. Czułam, że w żyłach płynie mi roztopiona lawa. Doznania fizyczne i jego widok prawie zepchnęły mnie poza krawędź. Nie mogłam zebrać myśli.

– Boże, jesteś cudowna. – Wsunął drugi palec, a ja wierzgnęłam biodrami i podkuliłam palce u nóg. – Zdaje mi się, że to by wystarczyło, żebyś doszła. Złapałam go za nadgarstek, ale nie żeby go powstrzymać, tylko zatrzymać w tym miejscu. Do szaleństwa doprowadzały mnie jego ścięgna poruszające się w mojej dłoni. Nie wiem, co w nim było, że z taką łatwością uruchamiał moje ciało. Tak jakby miał jakąś sekretną mapę, która pozwalała mu realizować wszystkie konieczne kroki. Nigdy jeszcze się tak nie czułam. Nigdy nawet nie zdołałam się tak podniecić, a zwykle i tak było już po wszystkim. Spojrzałam na niego i przez sekundę nie mogłam oddychać. Cały czas patrzył na swoje działania i to było cholernie podniecające, ale z tego powodu nie dostrzegł chwili, kiedy moje serce było na skraju wybuchu. Chciałam jego ciała. Jezu, przecież chciałam go, odkąd pamiętam. Kręcił mnie fizycznie, ale chodziło o coś znacznie więcej. O wiele, wiele więcej. Katie nie mijała się z prawdą, kiedy definiowała moje uczucia. Aż ściskało mnie w piersi, kiedy na niego patrzyłam. Skłamałabym, mówiąc, że to tylko pożądanie. I że to, co się między nami wydarzyło dotychczas, nie ma znaczenia. Miało. Przynajmniej dla mnie. Reece mógł mi złamać serce. Ale potem zrobił taki ruch kciukiem, że wszystkie myśli zniknęły mi z głowy. Poderwałam plecy z materaca i naparłam biodrami na jego rękę. Zaśmiał się i cofnął dłoń.

– Muszę być w tobie. – Wczołgał się na mnie, a przy tym ocierał się twardą piersią o moje wrażliwe brodawki. Moje ciało było w stanie najwyższej mobilizacji. Każde muśnięcie palców odczuwałam wszędzie. Objęłam go nogami w pasie i poczułam go między udami. To się wreszcie działo. Z jednej strony nie mogłam w to uwierzyć, z drugiej – trochę się bałam, że zaraz zaśnie. Patrzył na mnie oczami tak niebieskimi, że wydawały się aż nierzeczywiste i złapał moje prawe biodro. Zadrżałam i objęłam go za szyję. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, naparł naprzód, a ja cicho krzyknęłam. Poczułam ukłucie i rozpieranie, które nie było bolesne, ale poinformowało mnie, że bez względu na to, jak fajny był wibrator, nie miał startu do Reece’a. – Cholera. – Poruszył biodrami, a ja skrzyżowałam kostki i rozkoszowałam się dreszczem, który przetoczył się przez jego ciało. Przez chwilę się nie ruszał, tylko nasze klatki piersiowe wznosiły się szybko i opadały. Był głęboko we mnie, czułam go z każdym wdechem. Potem, wciąż patrząc mi w oczy, powoli się wysunął, prawie do końca, a potem znów we mnie wszedł. Złapałam go za ramię, na którym się opierał. Dotknął mojej piersi i przesuwał kciukiem po brodawce. Zatraciłam się w jego oczach, w tym doznaniu, które dawał mojemu ciału. Musiał się bardzo powstrzymywać, bo aż zadrżał.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym cię po prostu pieprzyć – wyznał i lekko pokręcił głową. Ostrzegał mnie, że na to właśnie ma ochotę, ale się pohamował. Podniosłam się i go pocałowałam. Rozchylił usta, więc drażniłam językiem jego język. – To dobrze – szepnęłam, muskając go przy okazji wargami. Oparł się o mnie czołem i powoli poruszył biodrami. – Roxy… – Pieprz mnie – poprosiłam łagodnie. Te dwa słowa rozpaliły mnie na tyle różnych sposobów. Reece jęknął, wycofał biodra, a potem znów na mnie natarł. Odnalazł ustami moje wargi i cała kontrola, jaką jeszcze miał, gdzieś zniknęła. Poruszał się jak w furii, niemal niemożliwością było dotrzymanie mu rytmu. Wyciągnął rękę i złapał moją dłoń. Tak jak wcześniej, uniósł ją do ust, a potem splótł nasze palce. Poczułam w sobie przenikliwe pulsowanie rozkoszy. Odrzuciłam głowę, ścisnęłam jego palce, a pulsowanie stawało się coraz silniejsze. Nie wiem, jakim cudem, ale on jeszcze przyśpieszył i wezgłowie łóżka zaczęło walić w ścianę. To i dźwięk naszych ocierających się o siebie ciał wystarczyły. Doszłam z ostrym krzykiem, który odbił się echem po pokoju. Cała się trzęsłam. Spełnienie pozbawiło mnie tchu. Przetaczało się przeze mnie falami, aż w końcu pomyślałam, że wylecę przez sufit albo moje kości zamienią się w papkę.

Przez jeden cudowny moment wyobraziłam sobie, jak mogłabym oddać tę chwilę na płótnie. Miałaby odcienie nieba, fiolety i głębokie niebieskości, pasujące do jego oczu. Byłoby to niebo chwilę po wielkiej burzy. Opuścił głowę w miejsce między moją szyją a ramieniem. Wsunął mi dłoń pod lędźwie i uniósł moje biodra z łóżka. Dziko poruszał się nade mną i we mnie. Wszedł najgłębiej jak to możliwe i słyszałam w uchu jego oddech. Wydyszał moje imię, a potem wierzgnął, objął mnie mocniej i w końcu nie było już między nami ani milimetra przestrzeni. Ja przeczesywałam palcami jego miękkie włosy. Obejmowałam go, aż burza minęła i moje rozszalałe serce się uspokoiło. Sporo czasu minęło, nim sturlał się na bok, ale wciąż mnie obejmował. Wciąż był we mnie. – Przepraszam – wystękał. – Prawie cię zgniotłem. Przylgnęłam policzkiem do jego piersi. – Nic nie szkodzi. Drugą ręką namacał moje splątane włosy i dotknął mojej głowy. – Nic ci nie zrobiłem? – Nie. Wręcz przeciwnie – wymruczałam. – Było… – Zajebiście genialnie? Zachichotałam, choć dźwięk był trochę stłumiony. – Dokładnie, zajebiście genialnie. Odchylił mi głowę, a ja zamrugałam. Uśmiechał się do mnie tak, że moje wnętrzności zmieniały się w rozkoszne małe supełki. Pocałował mnie lekko.

– Poczekaj chwilę, dobrze? Zagryzłam wargę, kiedy się ze mnie wysuwał. Przerzucił nogę nad krawędzią łóżka i wstał, a ja miałam teraz widok na perfekcyjne męskie plecy i pośladki. Zniknął w korytarzu, a ja bezsilnie rozwaliłam się na łóżku. Czułam chłodne powietrze na gołych nogach. Pewnie dochodziło z szafy, ale byłam zbyt wyczerpana, żeby się nakryć albo wstać i przymknąć drzwi. Zamknęłam oczy i głęboko westchnęłam. Moje mięśnie były kompletnie bezużyteczne i kilka części ciała trochę mnie bolało, ale to było nic w porównaniu z tym rozkosznym uczuciem szczęścia, które aż we mnie wibrowało. – Piękna – mruknął Reece, kiedy wrócił do łóżka. Oparł się po obu stronach mnie i wtulił nos w miejsce na mojej szyi, które nie było okryte włosami. – Dałbym radę cię namówić, żebyś tak spała każdej nocy? Znów głupio zachichotałam. Uchyliłam jedno oko. – Może. – Gdybym ładnie poprosił? – Mogłoby wystarczyć. Wyciągnął spod mojego bezwładnego ciała koc, a potem materac ugiął się pod jego ciężarem. W głębi duszy liczyłam się z tym, że teraz sobie pójdzie. Pewnie dlatego, że nie byłam pewna, co robimy i nie wiedziałam, co on o tym myśli, więc całkiem mnie zaskoczył, kiedy nas okrył i ułożył mnie tak, żebym przylegała plecami do jego piersi. Było… dobrze i pomyślałam, że to musi oznaczać coś

więcej niż tylko seks czy konieczność wyładowania frustracji. Byłam już śpiąca, ale zerknęłam na niego przez ramię. Wcześniej wyłączył światło, ale i tak widziałam ostrą linię jego kości policzkowej. – W porządku? Przez chwilę milczał, ale potem odpowiedział i wiedziałam, że zrozumiał moje pytanie. – Znacznie lepiej. Przepraszam, że przyszedłem do ciebie w takim stanie. Po prostu… Kiedy życie się kończy tak bez sensu i nie można nic na to poradzić… to trudne. – Nie przepraszaj. – Wierciłam się chwilę, aż ułożyłam się przodem do niego. Miał otwarte oczy i lekko się uśmiechał. – Cieszę się, że mogłam… pomóc. – Ja też się cieszę. – Wiem, że jest ciężko. – Zanim pomyślałam, co robię, szybko pocałowałam go w usta. – Chciałabym, żeby mogło być inaczej. Objął mnie mocniej. – Ja też. Pocałował mnie w czoło. Po chwili znów zamknęłam oczy. – Jak rano pożyczysz mi jajka, zrobię ci taki omlet, że będziesz mnie tu chciała codziennie. Umowa? Uśmiechnęłam się szeroko i wtuliłam się w niego mocniej. – Umowa.

Rozdział 14 Obudziłam się pierwsza. Było jeszcze wcześnie i przez żaluzje w oknie naprzeciwko łóżka przedzierał się tylko cienki srebrzysty pasek światła. Leżeliśmy przytuleni. Nasze ręce i nogi były przeplecione jak w preclu. Jakimś cudem leżałam na boku, ale plecami do Reece’a. Zerknęłam na niego przez ramię i pewnie gapiłam się stanowczo za długo, ale rzadko się zdarzało, żeby był tak zrelaksowany. Ostre rysy jego twarzy były łagodne. Ani śladu po Twarzy Gliniarza, ale mimo to nie było wątpliwości, że to mężczyzna. Mężczyzna, który walczył za nasz kraj, a po powrocie do domu codziennie narażał życie. Jeśli byłabym ze sobą szczera, musiałabym przyznać, że to pierwszy mężczyzna, z którym byłam. Nie w tym sensie, że inni byli chłopcami, ale żaden z nich nie znał takiej odpowiedzialności, jaką brał na siebie Reece. Najstraszniejsze, co się wydarzało w ich życiu, to odwołany samolot albo zerwany internet, kiedy oni akurat grali w Call of Duty. Reece był kimś więcej niż tylko sumą cech związanych z jego zawodem. Tak, był silny i odważny, ale poza tym dobry i szczery. Lojalny. Cholernie bystry i do tego umiał się obchodzić z moim ciałem tak, jakby zostało zaprojektowane dla niego.

Zaczęłam odtwarzać w myślach zeszłą noc i zrobiłam się cała czerwona, kiedy przypomniałam sobie, jak go poprosiłam, żeby to ze mną zrobił, tylko słowo „to” zamieniłam na „pieprzyć”. Nigdy wcześniej nie powiedziałam czegoś takiego facetowi. Pamiętam jeszcze, że potem zasypiałam, patrząc na jego twarz, że gadaliśmy o omletach i zawarliśmy umowę, a teraz myślałam, jaki… doskonały był nasz pierwszy raz. Nasz pierwszy raz. Musnęłam palcami jego nieruchomą rękę. Dotykałam silnych mięśni i jego kości. Od bardzo, bardzo dawna snułam fantazje o seksie z Reece’em. Tak naprawdę to od lat. Chociaż rok temu byliśmy już całkiem blisko i chociaż teraz była jeszcze ta noc na kanapie, nie miałam pojęcia, jak to będzie naprawdę. A było niesamowicie. Nasz pierwszy raz. O tym myślałam, kiedy się obudziłam. Wczoraj wszystko się tak poukładało, że postanowiłam odłożyć rozmowę na później. Nie żałowałam. To była dobra decyzja, ale teraz czułam, że zwariuję, jeśli nie wyjaśnię… Reece poruszył się bez żadnego ostrzeżenia. Wsunął kolano między moje uda. W ciągu sekundy przyciskał biodra do mojego tyłka, a twarz schował w mojej szyi. Czułam go, gorącego i twardego, wsuwającego się między moje nogi i spoczywającego w miejscu, które nagle bardzo go zapragnęło. – Dzień dobry, skarbie – wymruczał mi w kark, a potem

puścił moją rękę i złapał mnie za biodro, żeby nakierować je na swojego sterczącego fiuta. Zagryzłam wargę i jęknęłam. – Dzień dobry. Skubnął mnie zębami w płatek ucha, a ja głośno westchnęłam. Zaśmiał się, poruszył biodrami i trafił dokładnie w wejście we mnie. Moje ciało samowolnie wygięło się w łuk, a on puścił ucho i zszedł w dół mojego gardła. Budził się w dobrym nastroju! – Mam dylemat – wyznał głosem schrypniętym od snu i podniecenia. Ja też. Byłam rozdarta między myślą o powstrzymaniu go i rozmowie a pozwoleniem mu, by kontynuował. – Mam straszną ochotę na omlet – mówił, skubiąc mnie w ramię i poruszając swoimi cudotwórczymi biodrami. – Chyba nawet mi się śnił. – Naprawdę? – sapnęłam. – Tak. – Przesunął rękę w górę mojej talii i chwycił moją pierś. Lekko ścisnął. – Ale mam też ochotę zerżnąć cię do nieprzytomności. O mój Boże. Byłam tak mokra, że to aż nie do uwierzenia. I wcale nie pomogło, kiedy chwycił palcami moją brodawkę. No dobra. Muszę się skupić na priorytetach. – Słuchaj, Reece… – Musiałam krzyknąć, kiedy znów się poruszył i trafił w ten punkt. – Boże… – Wiem, że też byś chciała omlet, a uwierz, robię naprawdę genialne omlety. – Kolanem rozsunął mi nogi

jeszcze szerzej. Oparłam się na ramieniu. – Będziesz miała orgazm oralny, jak tylko spróbujesz. Istniało duże prawdopodobieństwo, że będę miała orgazm za moment. Odgarnął mi włosy na ramię i pocałował w nasadę karku. – Ale jak mam zostawić coś takiego? Zrobił coś dziwnego z moimi piersiami, znów wierzgnęłam biodrami w tył i wtedy to się stało. Nie wiem jak. Może to przeznaczenie, ale w każdym razie sam jego czubeczek wsunął się we mnie. – Jezus – jęknął i znieruchomiał. – Pieprzyć omlet. W jednej sekundzie był we mnie, cały. – Reece! – wykrzyknęłam. Moim ciałem powodowały ostre, gwałtowne doznania. W tej pozycji czułam go jeszcze wyraźniej i jeszcze mocniej mnie wypełniał. – Uwielbiam, kiedy wykrzykujesz moje imię. – Ugniatał moją pierś i zaczął się poruszać, powoli, uruchamiając każde zakończenie nerwowe, jakim obdarzyło mnie ciało. – Zrób to jeszcze raz – rozkazał, a jego głos otulał mnie jak aksamit. Więc zrobiłam. Czułam na skórze przyjemność, kiedy poruszyłam biodrami. Zsunął mi rękę na brzuch, naparł na mnie, przycisnął mnie od siebie, a potem postawił mnie na kolanach. To było intensywne, odbierające rozum i cudowne. Poruszałam biodrami i drżałam, słysząc dźwięki

oznaczające aprobatę. Złapał mnie mocniej i teraz on zaczął się ruszać, szybko i mocno. Złapałam się wezgłowia łóżka i trzymałam, kiedy na mnie nacierał. W głowie mi się kręciło. Nie wiedziałam, gdzie się kończy jego ciało, a gdzie się zaczyna moje. Poruszaliśmy się szaleńczo, a potem objął mnie pod piersiami i podciągnął do góry. Uderzyłam rękami w ścianę nad łóżkiem, a on się we mnie wbił. Miał nade mną całkowitą przewagę. Chwycił mnie za policzek i odgiął moją głowę w tył i na bok. Odchylił mi kciukiem dolną wargę, a ja go złapałam i zaczęłam ssać. Wykrzyknął coś, co wprawiłoby w zakłopotanie nawet najwytrawniejszego marynarza, a potem przywarł do mnie ustami. Jego pocałunek, muśnięcia językiem nie były aż tak szaleńcze jak jego ruchy we mnie, ale także piękne i zniewalające. – Chcę czuć, jak dochodzisz – usłyszałam jego szorstki głos tuż przy uchu. Nigdy w życiu żaden facet tak do mnie nie mówił w czasie seksu, więc dopiero teraz odkryłam, że to na mnie działa. I to bardzo, bo wystarczyło, że przytknął usta do miejsca pod uchem i zalała mnie rozkosz. Przetoczyła się przeze mnie, a on jęknął ciężko, wierzgnął dziko biodrami i sekundę później ze mnie wyszedł. Poczułam ciepłą wilgoć w okolicach krzyża. Cały czas drżałam pod wpływem króciutkich skurczy. Położył mi dłoń na brzuchu. Przez chwilę żadne z nas się nie ruszało, a potem ostrożnie odgarnął mi z twarzy włosy. Położyłam głowę na poduszce

i pozwoliłam, żeby delikatnie ułożył mnie na brzuchu. Cały czas huczało mi w głowie, ale usłyszałam, jak mówi, żebym się nie ruszała. Po kilku sekundach poczułam, jak ociera mi czymś plecy nad pupą. Wydałam chyba cichy jęk, bo moje ciało cały czas było bardzo wrażliwe. Łóżko się zakołysało, kiedy się położył obok mnie, a ja z wielkim wysiłkiem odwróciłam głowę do niego. Jedną ręką zakrył oczy i przez chwilę przyglądałam się pokaźnemu bicepsowi. Reece się uśmiechał. Ja też się uśmiechnęłam. – Roxy? – spytał i opuścił rękę. Popatrzył na mnie. Miał niesamowicie gęste rzęsy. Zdałam sobie sprawę, że na żadnym portrecie nie oddałam ich tak jak trzeba. – Łykasz pigułki? Moje myśli wypełniała mgła, ale w jednej chwili zesztywniałam, bo jego słowa zaczęły do mnie docierać. Czy łykam pigułki? Tak, łykam. Jak nie zapomnę. W zeszłym roku miałam okres posuchy, a poza tym zawsze używałam prezerwatyw, więc czasem się zdarzało, że zapominałam łyknąć. Kiedy ostatnio? Ze dwa tygodnie temu? Tylko raz? Boże święty, serce zaczęło mi się tłuc jak szalone. – Nie myślałem. – Wyciągnął rękę i pogłaskał mnie po plecach. – Nigdy czegoś takiego nie zrobiłem. Przysięgam na Boga, nigdy nie zapomniałem o prezerwatywie. – Ja też nie. Biorę pigułki – powiedziałam cicho – ale… jakieś dwa tygodnie temu zapomniałam o jednej. Czy tam o

kilku. Reece nie wyskoczył z łóżka jak oparzony. Przyglądał mi się przez chwilę, a potem się podniósł i zawisł nade mną. Pocałował mnie w policzek. – Zdążyłem wyjąć. Będzie dobrze. A gdyby nie zadziałało – pocałował mnie w kącik ust – to i tak będzie dobrze. Boże. Poczułam w gardle łzy. Nie wiem dlaczego. Byłam straszną idiotką. Może chodziło o to, że nie spanikował z powodu niewielkiego ryzyka ciąży. A może wystarczyło, że był taki… Jezu. Taki totalnie wspaniały. Znów uprawiałam z nim seks. Bez zabezpieczenia. Dałam sobą zawładnąć hormonom i w dalszym ciągu nie powiedziałam mu prawdy o tamtej nocy. Znów mnie pocałował, a potem dał mi lekkiego klapsa w tyłek. – A teraz chodź. Orgazmiczny omlet czeka. Patrzyłam na niego z mojej koślawej pozycji na brzuchu. Uśmiechnął się jak mały chłopiec i sturlał z łóżka. Schylił się i podniósł z podłogi spodnie. – Mogę użyć twojej szczoteczki do zębów? Czy to miało w tej chwili jakiekolwiek znaczenie? – Nie. – Jak wyjdę z łazienki, masz już być gotowa. – Mrugnął do mnie i wyszedł z sypialni. Na bosaka. Bez koszuli. W rozpiętych spodniach! Leżałam jeszcze przez chwilę i usiłowałam

zdecydować, z jakiego powodu powinnam spanikować bardziej. Bo jestem suką i nadal mu nie powiedziałam czy że może właśnie zachodzę w ciążę? No dobra. Ciąża była bardzo mało prawdopodobna, więc powinnam całą energię skupić na zrobieniu czegoś konstruktywnego w kwestii suki. Usłyszałam, że zakręca wodę, a po chwili otworzył drzwi do łazienki, więc to ja wyprułam z łóżka jak oparzona. Złapałam jakieś bawełniane spodenki i bezrękawnik, ale on właśnie stanął w drzwiach. Nie dawało się ukryć, że nadal jestem goła. Wszedł, objął mnie jedną ręką, uniósł mnie w górę i pocałował. Smakował miętą i mężczyzną, a ja prawie wypuściłam z ręki ubranie. – Strasznie się dzisiaj wleczesz. – Ukucnął trochę i przewiesił mnie sobie przez ramię. – Muszę się tym zająć. Pisnęłam, a potem zaczęłam się śmiać. – Jezu, co ty robisz? – Niosę twój słodki tyłeczek… – Złapał mnie ręką za pośladek, aż wierzgnęłam. – Tak, właśnie ten słodki tyłeczek do łazienki. Obrócił się i ruszył, a ja ściskałam ubrania, jakby od nich zależało moje życie. Faktycznie zaniósł mój słodki tyłeczek do łazienki i tam postawił na podłodze, przy okazji dotykając moich bioder i piersi. Zawarczał gdzieś z głębi gardła i oparł czoło na moim. – Tak się zastanawiam, czyby nie wejść z tobą pod prysznic i…

– Spadaj – roześmiałam się i odepchnęłam od siebie. – Nie powiem, że nie miałabym ochoty znaleźć się z tobą pod prysznicem, ale w ten sposób nigdy nie zjemy omletów. Ani nie porozmawiamy. – Hm. – Zjechał rękami na mój tyłek. Przygarnął mnie do siebie i tak ścisnął w dłoniach moje pośladki, że chociaż to brzmi niewiarygodnie, znów zaczęłam czuć podniecenie. Ten facet był wcieleniem seksu! Pocałował mnie lekko nad brwią. – A może znów bym powiedział, że pieprzyć omlet…? O rany. Kuszące. Wszystko w nim było kuszące, ale udało mi się wyprosić go z łazienki. Umyłam się, wyszorowałam zęby, opłukałam twarz i obiecałam sobie, że nie pozwolę, żeby cokolwiek przeszkodziło mi w rozmowie. Odetchnęłam głęboko i związując włosy w kucyk, zerknęłam na siebie w lustrze. Gdzie moje okulary? Dobre pytanie. Policzki miałam zarumienione, oczy szeroko otwarte, a usta opuchnięte, dokładnie tak, jakby przez kilka godzin służyły do całowania. Włożyłam szczoteczkę do zębów do kubka w białe groszki i zrobiłam do siebie poważną minę. Wyglądałam co najmniej głupio. Wszystko będzie dobrze. Reece… może nie będzie bardzo szczęśliwy, ale przeżyje. Kurczę, przecież nie spanikował z powodu seksu bez zabezpieczenia i powiedział, że będzie dobrze, nawet jeśli stworzyliśmy

właśnie małego Reece’a albo małą Roxy. Więc w tej sprawie też będzie dobrze. Pewnie robiłam z igły widły. Jakby to powiedział Charlie, byłam wcieloną histerią. Czas się wziąć w garść. Westchnęłam, obróciłam się na pięcie i wyszłam z łazienki. Wypatrzyłam okulary i włożyłam je. Reece był już w kuchni. Znalazł patelnię, co nie było bardzo trudne, jako że nie miałam wielu szafek. Jajka leżały już na blacie. Spojrzał na mnie przez ramię i wyjął z lodówki papryczkę i tarty ser. Mogłabym przyjąć na stałe w mojej kuchni, bosego, bez koszulki, z całą tą złotą skórą na widoku. Chciałam go namalować, właśnie takiego. Plecami do mnie, z napiętymi, mocnymi mięśniami. – Tak się zastanawiam… – zaczął i rozłożył produkty na blacie. Sięgnął jeszcze po mleko. – Ja pracuję dzisiaj, a ty od środy do soboty, tak? Weszłam do kuchni i pokiwałam głową. Wybił jajka do miski, którą też wyjął z szafki. – To komplikuje umówienie się na film i kolację – zamilkł i na mnie popatrzył. – A z innej beczki: chcę cię pieprzyć, jak będziesz miała na sobie okulary. Poczułam, że się czerwienię. – Jesteś nieprzyzwoity! Uśmiechnął się połową ust. – Nawet nie masz pojęcia, skarbie, jakie plany mam wobec ciebie. Całe lata planowania. Nie mogłam uwierzyć.

– Lata? – Lata – przytaknął. – Dobra, wracając do kolacji i filmu. Może zjemy lancz, a na film umówimy się innego dnia, bo trudno będzie zgrać nasze grafiki. Patrzyłam, jak szuka przypraw. Planował nasze najbliższe dni, z wyprzedzeniem. Poczułam coś dziwnego w piersi. – Możemy zrobić albo tak, albo poczekać do przyszłego poniedziałku, aż oboje będziemy mieli wolne – oznajmił. Podniósł ręce nad głowę i się przeciągnął. Dobry Boże, te wszystkie falujące mięśnie, nisko zwisające spodnie… Był wcieleniem grzechu. – Ale ja nie chcę czekać do poniedziałku. A ty? – Ja też nie – szepnęłam. Omlety były już gotowe. Zdjął patelnię z palnika i w końcu ja też się ruszyłam. Wyjęłam z kredensu dwa talerze i dwie szklanki. – Więc co myślisz o czwartku? – spytał i zsunął perfekcyjnie złożony omlet na talerz. – W piątek będzie ciężko, bo idziesz do Charliego. Ale potem możemy zjeść lancz. Zamrugałam gwałtownie, bo znów poczułam pod powiekami łzy. Cholera. On myślał o wszystkim. Szybko podeszłam do lodówki i wyjęłam mrożoną herbatę. – Czwartek będzie super. – Nic ci nie jest? Odwróciłam się akurat, jak rozstawiał talerze, ale przy tym nie spuszczał ze mnie wzroku. Odchrząknęłam,

postawiłam dzbanek na stole i poszłam po sztućce. Widziałam po minie, że ma wątpliwości. – Wszystko w porządku – zapewniłam i zajęłam miejsce. Powoli usiadł naprzeciwko. – Chodzi o to, że… – O co? – spytał i przyjrzał się uważniej. – O to, że… Podobasz mi się od tak dawna. Naprawdę od dawna. Szelmowski uśmiech wrócił. Podał mi widelec. – Wiem, skarbie. Popatrzyłam na niego zdumiona. – Wiedziałeś? – Ukroiłam kawałek omleta i włożyłam do ust. – Jezu! – jęknęłam. – Dobre! – Mówiłem ci. I tak, wiedziałem. Tylko długo musiałem to ignorować, bo twój ojciec chyba by mnie wypatroszył, gdybym coś zaczął kombinować, zanim osiągnęłaś wiek, kiedy można już samodzielnie kupować alkohol. A potem… zrobiła się kicha… – Zmarszczył brwi i nagle cały się spiął. – Czekaj, właśnie mi coś przyszło do głowy. Czy tamtej nocy użyliśmy gumki? Serce gruchnęło mi o ziemię gdzieś w okolicy stóp. Gdybym nie siedziała, pewnie poleciałabym na podłogę za nim. Cholera. Cholera, cholera. Gapiłam się na niego i nie wiedziałam, co robić. Sięgnęłam po widelec, ale krew odpłynęła mi z twarzy. Pyszny omlet zasmakował nagle jak błoto. – Kurwa – warknął i nabrał nową porcję. – Nie użyliśmy, tak? Chociaż teraz to już i tak nie ma znaczenia. Odetchnęłam głęboko i się wyprostowałam. Nadeszła

chwila prawdy. Oby nie skończyła się we łzach. Odłożyłam widelec na stół. – Muszę ci coś powiedzieć. To nie był najlepszy początek. Kawałek puszystego omleta zwisał mu z widelca. Oparł się i uniósł brwi. – Tak? – mówił spokojnie, ale mnie i tak przeszył dreszcz. – O czym? – O tamtej nocy. – Przełknęłam ślinę i czułam, jak mały kawałek omleta, który zjadłam, kwaśnieje mi w żołądku. – Kiedy cię odwiozłam do domu. Przyglądał mi się, a potem dokończył śniadanie, odsunął talerz i oparł nagie ramiona na stole. – Co się wtedy stało? Serce waliło mi tak mocno, jakbym biegała tam i z powrotem po mieszkaniu. – Nie wiem, jak to powiedzieć poza tym, że żałuję, że nie powiedziałam ci wcześniej i nie dowiedziałam się, że żałujesz nie tego, że ze mną spałeś, tylko tego, jak się upiłeś. Ale byłam tak upokorzona i wściekła… – Tak, wiem, że byłaś wściekła. To żadna nowina – wtrącił. – Mówiłem ci już, ja też żałuję, że nie wyjaśniłem tego wcześniej, ale miałam takiego kaca, jakiego chyba jeszcze nigdy nie zaznał żywy człowiek. No właśnie. Ale jak zawsze mówił Charlie, ja byłam laską, która działa i nie zadaje pytań. Ten cały syf to była głównie moja wina. – Tamtej nocy, kiedy przyjechaliśmy do ciebie, sprawy

potoczyły się bardzo szybko i bardzo… emocjonująco. – Tak, tyle wiem – skomentował sucho. Spojrzałam w dół i wypuściłam powietrze z płuc. – Jak weszliśmy do twojej sypialni… Swoją drogą, masz bardzo ładną sypialnię. Superłóżko, wielkie! I bardzo fajną narzutę… – Roxy… – Usta zadrżały mu ostrzegawczo. Opuściłam ręce na kolana i zacisnęłam w pięści. – Nie uprawialiśmy seksu. – No już, powiedziałam to. Jakbym zerwała plaster jednym mocnym pociągnięciem. Zmarszczył brwi i przechylił trochę głowę. – Co? – roześmiał się. – Urwał ci się film, zanim do czegokolwiek doszło. Nie uprawialiśmy seksu – powiedziałam to na głos i teraz już łatwiej mi było kontynuować. Spojrzałam w jego pełne niedowierzania oczy. – Coś tam się zaczęło, ale ty odpadłeś, a ja z tobą zostałam, bo się martwiłam. Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy, że jesteś aż tak pijany. Patrzył na mnie bez słowa. – A jak się obudziłeś rano, myślałeś, że uprawialiśmy seks – wyjaśniłam szybko. – Popatrzyłeś na mnie i powiedziałeś, że ta noc nie powinna się była wydarzyć, a ja nawet nie pomyślałam o tym, że tak naprawdę nic się nie wydarzyło. Oparł się na krześle. Zdjął ręce ze stołu, ale zaraz z powrotem je tam położył. Milczał. Byłam coraz bardziej zestresowana. – Odsunąłeś się ode mnie tamtego ranka. Ja sobie

poszłam i sytuacja wymknęła się nam spod kontroli. A może raczej mnie. Zacząłeś mnie unikać. A ja mówiłam sobie, że muszę ci powiedzieć prawdę, jak tylko zaczęliśmy znów rozmawiać, ale… – Czułam, że mam w gardle gulę i mówiłam schrypniętym głosem. – Przepraszam. Powinnam była powiedzieć od razu. Nie histeryzować, tylko powiedzieć, jak było. Chciałam ci powiedzieć wczoraj, ale to nie był dobry moment. Ale to był nasz pierwszy raz. Nie było nic wcześniej. Powoli pokręcił głową, a potem znów się roześmiał, ale to nie był wesoły śmiech, tylko pełen niedowierzania. – Poczekaj, bo nie jestem pewien, czy dobrze rozumiem. Pokręcił głową jeszcze raz, a ja czułam, że nerwy oplatają mnie jak jakieś trujące pnącza. Zamknął na chwilę oczy. – Przez cały zeszły rok byłaś na mnie wściekła, bo myślałaś, że żałuję, że uprawiałem z tobą seks, chociaż w rzeczywistości nie było żadnego seksu? Otworzyłam usta, ale zaraz zamknęłam, no bo co mogłam na to powiedzieć? – Ignorowałaś mnie. Wyzywałaś. – Znów się zaśmiał tym nieprzyjemnym szorstkim śmiechem. – Odtrąciłaś mnie z powodu tego, co myślałaś, że ja myślę o tym, co nigdy się nie wydarzyło? Zacisnęłam powieki. – Byłam załamana, bo myślałam, że żałujesz, że uprawiałeś ze mną seks. – Ale nie uprawiałem.

Pokiwałam głową. Reece zacisnął zęby. – Chyba żartujesz?! Nie wierzę… ciąg dalszy nastąpi… W maju 2015 J. Lynn

ZAPOMNIJ ze mną Tom 2