Jaci Burton - Play by Play 02 - Changing the game PL (Zmiana gry

Jaci Burton

Changing The Game Play by Play 02

tł.: HanaAna; beta: xeo222

Poniższe tłumaczenie w całości należy do autora książki jako jego prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo.

Większość ludzi gra zgodnie z zasadami. Gavin i Liz nie są jak większość ludzi... Wygrana za wszelką cenę - to od zawsze było motto agentki sportowej, Liz Darnell. Kiedy posunęła się za daleko i pojawiło się ryzyko utraty jej klienta numer jeden, zawodowego baseballisty Gavina Riley, Liz zdała sobie sprawę, że jeśli chce go odzyskać, będzie musiała rozegrać dodatkową rundę. Jednak przeciąganie tej gry wcale nie musi być takie trudne. Coś przyciąga ją do tego gracza odkąd pierwszy raz go zobaczyła i wygląda na to, że ona też nie jest mu obojętna. Gavin jest bardziej niż gotowy, zwłaszcza, że Liz, w ramach umowy, oferuje siebie. Ma dać z siebie tyle, ile zapragnie Gavin. Żeby gra okazała się bardziej emocjonująca oraz, by przekonać się, jak daleko naprawdę chce posunąć się Liz w chęci utrzymania Gavina jako klienta, ten decyduje się rzucić jej lekko podkręconą piłkę. Ale kiedy na boisko niespodziewanie wkracza miłość, ani Liz, ani Gavin nie są gotowi na największą z gier - grę, która zmieni wszystko.

A to taka moja mała ściąga baseballowa ;)

I Gavin Riley wiedział, że Elizabeth Darnell starała się go unikać przez ostatnie kilka miesięcy. I wiedział dlaczego. Bała się, że ją zwolni, tak jak zrobił to jego brat, Mick. Och, jasne, Mick grał w NFL a Gavin w Major League Baseball1, więc na wielu płaszczyznach byli do siebie podobni. A ponieważ Mick był starszym bratem Gavina, wielu ludzi sądziło, że Gavin wzoruje się na Micku, zwłaszcza w sprawach biznesowych. Poza tym Mick pierwszy zatrudnił Elizabeth, a Gavin poszedł w jego ślady. Ale założenia tych ludzi były błędne. Gavin podejmował własne decyzje biznesowe i nie robił wszystkiego tak, jak jego brat. Nawet jeśli Liz namieszała w życiu osobistym Micka, zraniła jego dziewczynę oraz jej syna i zrobiła wszystko, co tylko możliwe, żeby wkurzyć jego brata. Mogła przeprosić i naprawić sprawy z Mickiem, Tarą i jej synem, Nathanem, ale w tym przypadku to było za mało, za późno. Agent sportowy zajmuje się wieloma rzeczami, które są istotne dla kariery sportowej klienta. Ale wtrącanie się w życie uczuciowe sportowca może być dla niego niczym pocałunek śmierci. Liz nigdy nie ingerowała w życie uczuciowe Gavina. W rzeczywistości, Liz podsuwała mu kobiety, jak jakiś alfons. I to piękne kobiety. Aktorki, modelki, tego rodzaju kobiety, przy których Gavin dobrze się prezentował. Gavin nie oponował. Właściwie, Liz robiła to samo dla Micka, do czasu, aż ten zakochał się w Tarze Lincoln i położył kres zabiegom Liz mającym na celu łączenie go z najnowszymi i najlepszymi gwiazdkami, z którymi pojawiał się na okładkach tych magazynów, dzięki którym mógł zyskać największy rozgłos. Jednak Liz nadal próbowała usunąć Tarę i jej syna z życia Micka, co doprowadziło do jej zwolnienia. I właśnie dlatego Liz unikała Gavina. Bez wątpienia bała się, że będzie trzymał stronę Micka i będzie chciał zrobić to samo. Gavinowi wydało się to cholernie zabawne. Elizabeth czuwała nad swoimi klientami niczym jastrząb, więc jeśli o nią chodziło, to ta kompletna cisza w eterze była jak rezygnacja i pozwolenie, by zleciały się sępy i przejęły jej nieruchomości. Nie, żeby Gavin był jej najlepszym graczem, ale wisiała nad nim odkąd podpisali umowę, nie pozwalając innym agentom na rozmowę, czy zawarcie kontraktu bez zachowania pewnego dystansu. 1 Major League Baseball - najważniejsza liga zawodowa w Ameryce Północnej (Stany Zjednoczone i Kanada), która składa się z dwóch lig (Ligi Narodowej oraz Ligi Amerykańskiej), a każda z nich dzieli się na trzy dywizje (wschodnią, centralną i zachodnią).

Może miało to coś wspólnego z tą nocą, kiedy Mick ją zwolnił. Mick opuścił szatnię, pozostawiając Elizabeth sam na sam z Gavinem. Liz podeszła do niego mając łzy w oczach i wyglądając na zranioną, dwie rzeczy, które były dla niej zupełnie nietypowe. Potem go pocałowała. I odeszła. Nie chodziło o to, że w ciągu ostatnich miesięcy rozmyślał o tym pocałunku. W każdym razie, nie nazbyt często. Może z wyjątkiem momentu, kiedy zniknęła, nie zadzwoniła do niego, nie wysłała maila, nie spotkała się z nim, ani nie prześladowała go w jakikolwiek sposób - co również było dla niej nietypowe. Czyżby więc ukrywała się przez pocałunek lub ze strachu, że gdy się spotkają, to ją zwolni? Czy naprawdę myślała, że nie mógłby jej dopaść, gdyby chciał zerwać łączące ich więzi? Nadszedł czas, by wyszła z ukrycia i stawiła czoła rzeczywistości. Nie mogła wiecznie go unikać, zwłaszcza nie na tym sportowym bankiecie, gdzie było kilku jej klientów – w tym również on, chociaż robiła co mogła, żeby trzymać się od niego z daleka. Przez większość nocy nie wychylał się, pozwalając jej biegać dookoła i skupić się na kilku baseballistach z grupy. Zawsze podobało mu się obserwowanie jej pracy w pokoju pełnym luzackich sporowców. Elizabeth przyciągała uwagę. Nie miało znaczenia, czy pomieszczenie było pełne innych, choćby najgorętszych kobiet - żeby jej nie zauważyć, facet musiałby być albo kompletną cipką albo martwy. Włosy w kolorze jego ulubionego czerwonego samochodu sportowego, niesamowite niebieskie oczy, kremowa miękka skóra i nogi, co do których mężczyzna mógł mieć jedynie nadzieję, że któregoś dnia owiną się wokół niego. Prezentowała to wszystko z wystudiowaną precyzją. Była chodzącą bombą seksu z niesamowitym mózgiem. Zabójcze połączenie. Gavin skłamałby, nie przyznając, że Liz stanowiła dla niego pokusę. Jednak nigdy nie mieszał pracy z przyjemnością i gdzie indziej korzystał z okazji. Liz była świetną agentką, dzięki niej po studiach uplasował się na mocnej pozycji w drużynie Saint Louis Rivers Major League Baseball, zapracowywała się, by uczynić go bogatym, wylansowała go jako pewnego rodzaju produkt i utrzymywała go na pozycji w pierwszej bazie. Nigdy nie chciał robić niczego, co mogłoby zmienić ten stan rzeczy. Poza tym, wątpił, żeby Elizabeth była w jego typie.

Gavin był cholernie wybredny, gdy chodziło o wybór kobiet. A wiecznie zapracowana kobieta taka jak Elizabeth? Zdecydowanie nie jego typ. Ale musieli wyprostować kilka spraw, więc nie mogła dłużej go unikać. Bankiet zbliżał się ku końcowi, większość ludzi już wyszła. Liz wraz z Radellem Jamesem i jego żoną szła w stronę głównych drzwi sali balowej. Gavin ruszył w kierunku drzwi, jednak trzymał się z boku, niezauważony, podczas gdy żegnała gości. Dobrze dziś wyglądała w jednym z jej zwykłych biznesowych kostiumów, czarnym, który to kolor wydawał się być jednym z jej ulubionych i idealnie dopasowanym. Spódnica kończyła się tuż nad kolanami, a buty, które nosiła eksponowały jej łydki. Wyszła przed hotel z Radellem i jego żoną. Kiedy Liz rozmawiała z Radellem, Gavin niepostrzeżenie wyszedł na zewnątrz. Stanął z tyłu i obserwował ich do czasu, aż podjechała taksówka Radella i Teeshy. Kiedy odjechali, Liz oparła się o ceglaną ścianę i zamknęła oczy. Wyglądała na zmęczoną. Albo pokonaną. Opuściła gardę. Czas, by Gavin wykonał swój ruch. Stanął przed nią. - Unikasz mnie, Elizabeth. Uniosła powieki, a jej oczy rozszerzyły się z szoku. Zaczęła odpychać się od ściany, ale unieruchomił ją, umieszczając dłoń na ścianie obok jej ramienia. Po drugiej stronie znajdował się kącik zieleni, więc nie miała dokąd uciec. - Gavin. Co ty tu robisz? - To sportowy bankiet. Wiedziałaś, że tu jestem. Właściwie, powiedziałbym, że tańczyłaś wokół stolików, robiąc wszystko co w twojej mocy, by na mnie nie wpaść dziś wieczorem. Zamrugała. Jej słodko umalowane usta poruszały się, ale przez kilka sekund nie wydobyła z siebie ani słowa. Nie sądził, żeby kiedykolwiek wcześniej widział, by nie mogła znaleźć odpowiednich słów. Rzuciła szybkie spojrzenie z boku na bok jak osaczone zwierzę, szukające drogi ucieczki. W końcu się rozluźniła i wróciła stara Elizabeth, z pokerową twarzą. Przesunęła koniuszkiem palca w dół klapy jego marynarki. - Nie unikam cię, skarbie. Pozyskałam nowego klienta, więc musiałam go nieco poniańczyć i przedstawić wszystkim właściwym ludziom z mediów. Później był Radell, z którym miałam do omówienia kilka ważnych spraw. Tak mi przykro, że nie mieliśmy szansy, aby nadrobić zaległości. Jestem ci do

czegoś potrzebna? - Tak. Musimy porozmawiać. W jednej chwili ciepło zniknęło. Zwęziła oczy. - O czym? - O tobie i o mnie. Coś błysnęło w jej oczach, coś gorącego, czego nie widział tam nigdy wcześniej. A może nigdy wcześniej tego nie zauważył. Tak szybko, jak się pojawiło, tak szybko zgasło. Może mu się tylko wydawało. Ale Gavin nie wyobrażał sobie takich rzeczy, a to co widział spowodowało, że jego jądra zacisnęły się. To było jak pocałunek tamtej nocy, który wytrącił go z równowagi i zmusił do przemyślenia wszystkiego, co o niej sądził. Zawsze utrzymywał dystans względem Liz, ponieważ łączyły ich kontakty zawodowe. Poza tym, nie zwracała na niego większej uwagi w celach innych, niż zawodowe. Nigdy nie nadskakiwała mu w taki sposób, w jaki robiła to w stosunku do wielu innych klientów. Doszedł do wniosku, że nie jest nim zainteresowana, co mu odpowiadało, dopóki nie miał problemu ze znalezieniem kobiet, a kobiety nie miały problemu ze znalezieniem jego. Ale to, co właśnie widział w jej oczach było... interesujące. - O tobie i o mnie? Co o tobie i o mnie? - zapytała. - Skończyłaś załatwiać wszystkie sprawy z klientami? Skinęła głową. - Chodźmy gdzieś i... - Omiótł wzrokiem jej ciało, zatrzymując się w miejscu, gdzie jej jedwabna bluzka przylegała do piersi. Wrócił spojrzeniem do jej twarzy, szukając jakiejś reakcji. Przełknęła, mięśnie jej gardła z trudem się poruszały. Elizabeth była zdenerwowana. Gavin nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek wcześniej widział ją zdenerwowaną. Doskonale. - Porozmawiajmy. - Będziemy rozmawiać? - Tak. - Odsunął się od ściany i skinął na parkingowego, dał mu bilet i chwycił Elizabeth za rękę, podprowadzając ją do krawężnika, gdzie czekali aż portier podjedzie jego samochodem. Na szczęście, bankiet miał miejsce w mieście, gdzie Saint Louis Rivers odbywali wiosenne szkolenia. Było to cholernie wygodne i żadna podróż nie gryzła się z jego harmonogramem. W trakcie sezonu podróżował

wystarczająco dużo, więc konieczność udania się na kolejne przyjęcie, gdzie musiałby wskoczyć do samolotu byłaby nudna. Gdy parkingowy podjechał samochodem, Gavin dał mu napiwek. On i Elizabeth wsiedli i skierowali się w stronę autostrady. - Dokąd jedziemy? - Do mojego domu. Zmarszczyła czoło. - Masz tutaj dom? Dlaczego nie zatrzymujesz się w jednym z hoteli? - W czasie sezonu zatrzymuję się w wystarczająco wielu hotelach. Chcę własnego miejsca podczas wiosennego szkolenia. Jechali w milczeniu. Gavin kierował się na północ, skręcając w stronę plaży. - Dom na plaży? - Tak. Jest oddalony, a rano mogę biegać. Na wpół odwróciła się na siedzeniu. - Cholera, Gavin. Zamierzasz mnie zwolnić? Bo jeśli tak, wolałbym żebyś zrobił to od razu. Nie ciągnij mnie do twojego domu, gdzie później będziesz oczekiwał, że wezwę taksówkę, która odwiezie mnie z powrotem do hotelu. Gavin zwalczył uśmiech. - Porozmawiamy w środku. - Cholera - szepnęła, a następnie skrzyżowała ramiona na piersi i oparła głowę o szybę, pozostając w tej pozycji przez resztę drogi. Zjechał z autostrady na drogę przy plaży, a w końcu zaparkował w garażu. Elizabeth wysiadła z samochodu i poszła za nim do środka, wyglądając jak więzień zmierzający na egzekucję. Włączył światła i otworzył przesuwne drzwi, prowadzące na tylny ganek. - Ładne miejsce. Wzruszył ramionami. - Dobre na teraz. Chcesz piwo, czy wino? - Dlaczego? Próbujesz złagodzić cios? Wsunął ręce w kieszenie spodni. Ignorując jej pytanie, zapytał ponownie: - Wino, piwo, czy coś innego? Wzięła oddech i głośno westchnęła. - Kieliszek wina będzie w porządku, jak sądzę. Otworzył butelkę wina, napełnił dla niej kieliszek, następnie chwycił piwo z lodówki.

- Chodźmy na zewnątrz. Dom miał wielki ganek z tyłu, choć tutaj nazywano to chyba balkonem lub werandą, czy jakoś tak. Do diabła, nie wiedział, jak się to nazywało, w każdym razie był stąd dobry widok na ocean, lubił siedzieć tu w nocy i słuchać fal rozbijających się na plaży. Stała tutaj długa wyściełana huśtawka dla dwóch osób i kilka krzeseł. Liz usiadła na krześle, Gavin również zajął krzesło. Wzięła kieliszek, który jej zaofiarował i przytknęła go do ust, biorąc kilka głębokich łyków wina. - Istnieje jakiś szczególny powód, dla którego zaciągnąłeś mnie do twojej przystani na plaży, zamiast w hotelu powiedzieć mi o co chodzi? Tak. Chciał wyprowadzić ją z równowagi. Liz zawsze się kontrolowała. Poza tym, nie chciał, żeby się wymknęła lub znalazła pretekst do wyjścia. I... cholera, tak naprawdę nie wiedział, dlaczego przywiózł ją tutaj, prócz tego, że chciał wiedzieć, dlaczego nie widział jej od miesięcy. Ciągle siedziała mu na ogonie, do czasu, aż wynikła sprawa z jego bratem. Od tamtej pory, jakby zniknęła z powierzchni ziemi. - Zazwyczaj dzwonisz do mnie dwa razy w tygodniu i widzę cię co najmniej raz w miesiącu. Wzruszyła ramionami. - Byłeś zajęty kończącym się sezonem. Ja również byłam zajęta. Potem były święta2. - Zawsze stawiałaś sobie za cel, by być wszędzie tam, gdzie jestem ja, żebyśmy mogli zjeść razem obiad. I kiedy ostatni raz opuściłaś święta z moją rodziną? Parsknęła. - Twój brat mnie wylał. Jego narzeczona mnie nienawidzi. Nie sądzę, aby właściwe było spędzanie świąt z twoją rodziną. - To nie miałoby znaczenia dla mojej matki. Ona cię kocha i myśli o tobie, jak o rodzinie. Życie osobiste różni się od zawodowego. - Nie dla mnie. I jestem pewna, że dla Micka i Tary również nie. Nie chciałam przeszkadzać w rodzinnych uroczystościach. Wiem, że już nie jestem tam mile widziana. Odwróciła wzrok, ale wcześniej zdążył zobaczyć w jej oczach ból. 2 Nie jestem pewna, ale z racji, iż Gavin zakończył sezon (który trwa od wiosny do jesieni) chyba chodzi o Święto Dziękczynienia - odbywa się ono zawsze w czwarty czwartek listopada (w Kanadzie w drugi poniedziałek października). Jest jednym z największych amerykańskich świąt, ze względu na to, że czczą je wszyscy – muzułmanie, żydzi i chrześcijanie – nie jest to święto religijne. A to, że przypada we czwartek i potem piątek jest zawsze wolny, sprawia, że ma się cztery dni wolnego (z sobotą i niedzielą). Jest ono pamiątką pierwszego Dziękczynienia członków kolonii Plymouth w 1621r.

To była jej nowa strona. Gavin przyjrzał jej się bliżej, podejrzewając, że nie mówiła prawdy, ponieważ wiedział, iż nie miała uczuć. Była po prostu rozgoryczona z powodu utraty Micka jako klienta. - Można to było tak zorganizować, byś spotkała się ze mną gdzie indziej niż na uroczystościach rodzinnych. Przyglądała się swoim paznokciom. - Mój grafik był raczej pełny. - Gówno prawda. Ukrywałaś się po tym, jak Mick cię zwolnił. Szybko podniosła głowę. - Nie ukrywałam się. Strata Micka była ogromnym finansowym ciosem. Musiałam walczyć o podpisanie kontraktów z klientami, by zmniejszyć straty. Gavin roześmiał się. - Zarobiłaś mnóstwo pieniędzy na Micku, na mnie i na innych facetach. Nie sądzę, żeby to ci zaszkodziło. - Dobra. - Odstawiła kieliszek, wstała, podeszła do barierki i wpatrzyła się w ocean. - Możesz wierzyć w cokolwiek chcesz i co tam sobie wymyślisz. A jeśli zamierzasz mnie zwolnić, skończ z tym, bym mogła się stąd wydostać. Gavin wstał i podszedł do niej. - Myślisz, że przywiozłem cię tu, żeby cię zwolnić? Odwróciła się do niego. - A nie? Na jej twarzy odbiła się bezradność. Nigdy wcześniej tego u niej nie widział. Elizabeth zawsze wydawała się twarda, pewność siebie, którą emanowała sprawiała, że wyróżniała się jak gwiazda. Teraz brakowało jej tego. Była wrażliwa, zraniona i przestraszona. Może wcale nie udawała. A był przekonany, że nie była w stanie okazywać prawdziwych emocji. Wygląda na to, iż była podatna na zranienie, a on nie wiedział, co do cholery z tym zrobić. Światło księżyca tańczyło w jej włosach, sprawiając, że wyglądała jak bogini oświetlona srebrnym ogniem. Po raz drugi tej nocy Gavin zdał sobie sprawę, że Elizabeth była piękną, godną pożądania kobietą. Zawsze myślał o niej, jak o bezwzględnym rekinie, co umieszczało ją w odpowiednim miejscu w jego głowie, gdyż zajmowała biznesową stronę jego życia. Och, jasne, zawsze świetnie wyglądała i musiał przyznać, że podziwiał jej ciało więcej niż kilka razy, ale nigdy nie myślał o niej jak o kimś, kto... miał uczucia i emocje. Ale gdy światło grało w jej oczach, pomyślał, że widział w nich

wzbierające łzy. Coś jeszcze rozświetlało jej oczy, kiedy na niego patrzyła, coś co widział wcześniej w oczach wielu kobiet. Pożądanie. Potrzebę. Głód. Niemożliwe. Liz była oziębła. Widział, jak wbijała w ziemię trzystu funtowego liniowego swoim ostrym językiem, prowadziła nieczułego właściciela za krawat i wyciskała z niego miliony bez mrugnięcia okiem. Liz była bezwzględna i nie miała duszy. Prędzej wycięłaby ci serce, niż pokazała, że jest wrażliwa. Widział, co zrobiła Tarze i jej synowi, Nathanowi, przy czym ani razu nie pomyślała o tym, jak to na nich wpłynie. Chciała usunąć ich z życia Micka. Emocje i to, jak się czuli nic jej nie obchodziło. Stanowili dla niej przeszkodę, która musiała zostać usunięta. Jakakolwiek gra, którą teraz z nim prowadziła była właśnie tym - grą, sposobem na zdobycie jego sympatii lub odwróceniem jego uwagi, by nie mógł jej wyrzucić, na dowiedzenia kopiąc ją w tyłek. Utrata klientów była zła dla interesów. A Liz przez cały czas dbała wyłącznie o interesy. Z tego co wiedział, nie miała życia prywatnego. Jadła, oddychała i spała, myśląc o biznesie, dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Więc tak. Wrażliwa Elizabeth? To był jakiś pokręcony żart. Te łzy były fałszywe, a on tego nie kupował. No i pomysł z nią pragnącą jego? Bez jaj. Zwykle była względem niego szczera, więc nie rozumiał, w co pogrywała. - Liz, co ty robisz? Zmarszczyła brwi. - Słucham? - Co próbujesz osiągnąć? Przewróciła oczami. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz, Gavin. To ty mnie tu przywiozłeś, pamiętasz? Opróżniła kieliszek wina i wyciągnęła go w jego stronę. - Albo wyjaw mi powód, dla którego mnie tutaj przywiozłeś, albo napełnił mój kieliszek. Doprowadzasz mnie do szału. I nawzajem. Chwycił jej kieliszek i zaniósł go do kuchni, po drodze kończąc swoje piwo. Gdy wrócił na zewnątrz, znalazł ją bez butów i żakietu. Wiatr igrał z kosmykami jej rozpuszczonych, idealnych włosów. Powiewały na wietrze, dzikie i nieokiełznane. Chciałby zobaczyć Liz dziką i nieokiełznaną, ale mógł się założyć, że w łóżku też wydawała rozkazy.

Nigdy nie myślał o Elizabeth i seksie w tym samym zdaniu, wolał nie łączyć tych dwóch tematów. Więc dlaczego teraz? Czy to przez spojrzenie, jakie wcześniej mu posłała? Niech to cholera. Nie chciał o niej myśleć w ten sposób. Zadrżała i potarła ramiona. - Chcesz swój żakiet? - Nie. Jestem zimna z natury. Mógł o tym wspomnieć, ale zdecydował się odpuścić, podał jej wino i nalał sobie whisky z butelki, którą przyniósł ze sobą na zewnątrz. Piwo po prostu nie było odpowiednie. Nadszedł czas, by przejść do interesów i powiedzieć jej, dlaczego ją tu dzisiaj przywiózł. - Schrzaniłam sprawę z Mickiem - powiedziała, wpatrując się w wodę, nie patrząc na niego. - Myślałam, że mogę go kontrolować, że wiem, co jest dla niego najlepsze. Okazuje się, iż nie miałam o tym pojęcia. Nie słuchałam go, kiedy mówił mi, że pragnie Tary. Pomyślałam, że to przelotny związek. Ale on był w niej zakochany, a ja nie chciałam, żeby był w niej zakochany. To było coś nowego. Liz otwierająca się przed nim? Rozmawiali o interesach, czasami wypijali kilka drinków i śmiali się, gdy byli razem, ale rozmawiali głównie o sporcie. Nic osobistego. Nigdy. - Dlaczego nie chciałaś, żeby był w niej zakochany? - Bo jeśli by się zakochał, wiele spraw by się zmieniło. - Na przykład? - Mick był bezkonfliktowy. Mogłam umawiać go z aktorkami lub modelkami, z którymi pokazywał się na różnych wydarzeniach, a on dostosowywał się do tego, co sugerowałam. Jego twarz znajdowała się na okładkach tak wielu czasopism, jego nazwisko było wszędzie. Uczyniłam go sławnym. Przysunął się do niej. - To jego ramię uczyniło go sławnym, Liz. Jej usta wygięły się w tęsknym uśmiechu. - Po części tak. Wy faceci w ogóle nie rozumiecie PR-u. Myślicie, że wszystko, co musicie zrobić, to wyjść na boisko, gdy tymczasem chodzi o znacznie więcej. - Ponownie opróżniła kieliszek, po czym postawiła go na stole. - Bycie dobrym w twoim sporcie jest tylko niewielką częścią przekształcania cię w ikonę. Plotkarskie magazyny, media, twoje zdjęcia i kontrakty reklamowe... wszystko to sprawia, że możesz zaistnieć.

Odwróciła się do niego. - Możesz być najlepszym cholernym pierwszo bazowym baseballistą, ale co jeśli nie dostaniesz oferty reklamowania dezodorantu, maszynki do golenia albo bielizny, jeśli społeczeństwo nie dowie się kim jesteś, jeżeli nie zobaczy twojej twarzy osiem razy dziennie w reklamie telewizyjnej, w prasie i online podczas trwania sezonu? Nikogo nie będziesz obchodził, Gavin. Nikogo nie zainteresuje, że twoja średnia uderzeń wynosi 338 z czterdziestoma jeden home run3, że wygrałeś swoją szóstą z kolei Golden Glove4 i, że zostałeś Najbardziej Wartościowym Zwodnikiem5 Ligi Narodowej. Nikogo to nie będzie obchodziło. Interesują się, ponieważ media mówią im, że powinni. A media zabiegają o ciebie, ponieważ ja mówię, iż mają to robić. Wszystko, czego chcecie wy, faceci, to uprawiać swoje sporty, imprezować z kobietami, kupować drogie samochody i upewniać się, że dobrze się prezentujecie. Chcecie podpisywać umowy, żebyście byli zabezpieczeni finansowo, ale nie zdajecie sobie sprawy, jak ostra jest konkurencja, jak trudno jest zawrzeć te umowy. Na każdego z was przypada czterdziestu innych facetów, domagających się tego samego. Za to mi płacisz. Nie tylko za negocjowanie kontraktów, ale również za załatwianie tych wszystkich umów i umieszczanie twojej twarzy na okładkach Sports Illustrated i za upewnianie się, że trafisz do magazynu People. Właśnie za to mi płacisz. Dlatego mnie potrzebujesz. Odsunęła się od poręczy i przeszła do kuchni. Do diabła. Nie miał pojęcia, o co w tym wszystkim chodziło. Cholernie dobrze wiedział, co dla niego zrobiła. Odnosiła same sukcesy, prawda? Dużo bardziej podobała mu się zadziorna Elizabeth, niż Elizabeth wrażliwa i smutna. Zamierzał pozwolić jej zagrać w tą grę i zobaczyć, jak daleko się posunie. *** Cholera. Liz oparła się o ladę i wzięła długi łyk wina, żałując, że zgodziła się przyjechać tu z Gavinem. Takie wywnętrznianie się było głupie. Nigdy nie rozmawiała z 3 Home run (czasem zwany asem) – odbicie piłki w baseballu, po którym pałkarz (batter) zdobywa wszystkie cztery bazy i tym samym punkt (run) dla swojego zespołu. Podczas home run punkty zdobywają także inni zawodnicy okupujący bazy w momencie uderzenia. 4 Gold Glove Award – Złota Rękawica; jest nagrodą przyznawaną corocznie graczom Major League Baseball, którzy oceniani są na podstawie ich najepszych występów indywiduwalnych na boisku na każdej pozycji, zarówno w National League (NL), jak i American League (AL). Wybierani są poprzez głosowanie menedżerów i trenerów z każdej ligi. 5 MPV (Most Valuable Player) - nagroda przyznawana zwykle najlepszym zawodnikom z ligi.

Gavinem w ten sposób. Wszystko z nim związane zawsze było powierzchowne. Mówiła mu, jak był wspaniały albo organizowała mu sesję zdjęciową. Renegocjowała jego kontrakt i załatwiała mu najlepszą ofertę. To było to. O tym dyskutowali. Zawsze zachowywała między nimi dystans, zwykle spotykała się z nim w tłumie i na imprezach publicznych, gdzie była bezpieczna. I miała ku temu cholernie dobry powód. Po pierwsze, była starsza od niego o cztery lata. Nie umawiała się z młodszymi facetami. Nigdy. Po drugie, była w nim zakochana, i to od lat. Po trzecie, był tego kompletnie, absolutnie i całkowicie nieświadomy, a ona zamierzała utrzymać taki stan rzeczy. Och, jasne, flirtowała z nim, tak jak robiła to z wszystkimi klientami. Rzecz bez znaczenia. Nigdy nie chciała, by Gavin pomyślał, że traktuje go inaczej niż pozostałych klientów. I na szczęście, nie miał o tym pojęcia, ponieważ prawie nie zwracał na nią uwagi, z wyjątkiem chwil dotyczących interesów. Ale traktowała go inaczej, gdyż przy nim czuła się inaczej. Utrzymywała dystans z racji tego, jak na nią działał. Nie umiała powiedzieć, kiedy to się stało. Bóg jeden wiedział, że próbowała to powstrzymać. Ale było w nim to coś. Może to jego mroczna uroda, jego hipnotyzujące zielone oczy, sposób, w jaki jego ciemnobrązowe włosy opadły na czoło lub seksowna kozia bródka6. Może to jego szczupłe ciało, które rzeźbił codziennymi treningami na siłowni i uprawianiem sportów nie wymagających konkurencji, nie licząc gry w baseball. Może był to sposób, w jaki zajmował się dziećmi na boisku, zawsze miał czas, żeby rozdać autografy lub zatrzymać się i porozmawiać z nimi. Był świetnym sportowcem i był wart miliony, ale nigdy nie miał z tego powodu wielkiego ego, jak wielu jej klientów. Był autentycznie miłym facetem. Jednak to, co naprawdę w nim kochała, to jego uśmiech. W uśmiechu Gavina było coś szelmowsko diabelskiego. To był tajemniczy, dojrzały rodzaj uśmiechu, który sprawiał, iż kobieta chciała wiedzieć, o czym myślał. Była ciekawa tego uśmiechu, gdy go poznała, a on spojrzał na nią w taki sposób, w jaki mężczyzna patrzy na kobietę. Ale kiedy tylko podpisali umowę, nastąpił koniec. Nigdy więcej nie spojrzał na nią w ten sposób. Och, widziała go posyłającego ten uśmiech innym kobietom i na wiele sposobów żałowała, że podpisała z nim umowę, nawet jeśli dawała mu z siebie sto 6 I w tym miejscu autorka zepsuła moje wyobażenie o cudnym Gavinie...

procent jako jego agentka. Żałośnie i tęsknie żałowała, że ten uśmiech nie był bezpośrednio przeznaczony dla niej. Aż do dzisiejszej nocy. Tej nocy, przed hotelem, spojrzał na nią w ten sposób po raz pierwszy odkąd został jej klientem. Spojrzał na nią, jak mężczyzna patrzący na kobietę, którą jest seksualnie zainteresowany. Wstrzymała oddech i przez jedną krótką chwilę zastanawiała się... - Ukrywasz się tutaj? Okręciła się, stając twarzą w twarz z Gavinem i mocno ściskając pusty kieliszek. - Napełniam kieliszek. Przeniósł na niego wzrok. - Kieliszek jest pusty. - Owszem. - Uniosła butelkę. - Tak jak butelka. Gavin podszedł do chłodziarki na wino i wyciągnął kolejną butelkę, chwycił otwieracz i wyszarpnął korek. Jego ciepłe palce zsunęły się na jej chłodną dłoń, przytrzymując kieliszek, gdy go napełniał. Nie spuszczał z niej wzroku. - Twoje palce nadal są zimne. To znowu było to spojrzenie, ten uśmiech, który posłał jej dzisiaj przed hotelem, ten, którego nie pozwalał jej zobaczyć wcześniej. Poczuła ucisk w dole brzucha i och, Boże, jej sutki stwardniały. Zastanawiała się, czy Gavin mógł to dostrzec przez jej cienki biustonosz i jedwabną bluzkę. - Czuję się dobrze. - Okay. - Trzymał ją za rękę, a ona przygryzła dolną wargę. - Będziesz musiała spędzić tutaj noc. Przełknęła. - Co? - Wypiłem dzisiaj zbyt dużo alkoholu, by wracać samochodem. Nie będę prowadził. Musisz tu zostać. - Och. Uch... Mogę zadzwonić po taksówkę. Posłał jej ironiczny uśmiech. - Możesz. Ale nie chcesz, prawda? Co? O czym on, do cholery, mówił? Czy on do niej uderzał? Och, nie. Och, do diabła, nie. Poszła po swoją torebkę i wyjęła telefon komórkowy. - Dzwonię po taksówkę. Chwycił ją za nadgarstek i nachylił się nad nią. - Nie skończyliśmy rozmowy, Liz. Nie miał na myśli rozmowy. Wiedziała o tym, on również. - Dlaczego teraz, Gavin? Dlaczego, po tylu latach, robisz to teraz?

- Dlaczego musimy to rozważać? Jej serce waliło tak głośno, że zastanawiała się, czy Gavin mógł je usłyszeć. Położył jej telefon na ladzie, odsunął jej palce z dala od niego. Zadzwoń po taksówkę. Jedź do domu. Wynoś się stąd teraz, zanim zrobisz coś niesamowicie głupiego, Elizabeth. - Nie uprawiam seksu z klientami, Gavin. Wygiął usta w uśmiechu. - Chcesz, żebym cię zwolnił, by móc cię pieprzyć? Jej ciało stanęło w płomieniach. Dlaczego jej to robił? - Nieszczególnie. - Chcesz, żebym cię pieprzył? Nie mogła oddychać. Co powinna odpowiedzieć? Skłam, idiotko, tak jak kłamałaś przez ostatnie pięć lat. Przysunął się do środka wyspy jak drapieżnik, więżąc ją między ladą a nim samym, umieszczając ręce po obu stronach jej bioder. - Dyszysz, Liz. Przerażam cię? - Nie. Pochylił się niżej, otarł się o nią biodrami. Wtedy poczuła twardość jego penisa i opuściła ją każda uncja zdrowego rozsądku. Schylił się i przycisnął usta do jej szyi, jego włosy musnęły jej policzek. Wzięła oddech, po czym go wypuściła, zdając sobie sprawę z tego, iż był to pierwszy raz, kiedy była tak blisko niego. Pachniał niczym świeże mydło i wszystko, o czym kiedykolwiek marzyła. Tak mocno chwyciła się granitowej lady, że aż bolały ją palce. Jeszcze raz spróbowała przełknąć, ale była sucha. Przynajmniej jej gardło było suche. Poniżej talii była mokra, pobudzona i gotowa, by wśliznął się w nią i dał jej to, o czym marzyła w ciągu ostatnich pięciu lat. Jej cipka pulsowała z niecierpliwego oczekiwania; piersi były gorące i opuchnięte. Jej łechtaczka drżała i jeśli otrze się o nią choćby odrobinę, dojdzie na samą myśl o tym, jak dobrze mogłoby być między nimi. - Gavin - pisnęła. - Dotknij mnie, Elizabeth - mruknął, przesuwając język po jej szyi. Połóż na mnie ręce i powiedz mi, że tego chcesz. Niech go cholera. Cholera, cholera, cholera. Jak mogłaby nie dać mu tego, o co prosił? Jak mogłaby nie wziąć tego, czego pragnęła? Ale to mogło wszystko między nimi zmienić. I bez wątpienia mogło kosztować ją Gavina jako klienta.

Gavin przycisnął do niej biodra, a ona się roztopiła. Podniosła ręce i wplotła palce w jego włosy. Pociągnęła go za nie, by uniósł twarz. Dzika potrzeba, którą zobaczyła w jego oczach, odzwierciedlała jej własną. Jego usta były na jej wargach w ciągu kilku sekund, rozpalając ogień, który ukrywała przez te wszystkie lata. Ogień wybuchł, gdy jego język wsunął się między jej zęby. Marzyła o jego ustach, o jego smaku. Smakował whisky i obietnicą gorącego seksu. Polizał jej dolną wargę, przygryzł ją. Jej palce zagubiły się w miękkiej gęstości jego włosów, jedynej rzeczy, która była w nim miękka, podczas gdy jego wargi plądrowały jej usta. Wiedziała, że z Gavinem nic nie będzie łatwe. Był twardością i bólem, a ona rozkoszował się tym, gdy wsunął język w jej usta i splątał go z jej językiem, ssąc go mocno, aż łzy napłynęły jej do oczu. Wyrwał jej się chrapliwy jęk. Gavin złapał ją za biodra i posadził na ladzie, ustawiając się między jej nogami, chwytając jej tyłek, by przycisnąć do siebie jej gorące centrum. Wyciągnął jej bluzkę ze spódnicy, zdejmując ją przez głowę jednym nerwowym ruchem. Musnął dłonią jej szyję i piersi. Elizabeth odchyliła się do tyłu i patrzyła, gdy kładł opaloną, ciemną dłoń na miseczce jej stanika. - Seksowny, Elizabeth. - Podniósł na nią wzrok, po czym wrócił spojrzeniem do jej biustonosza, odsunął miseczkę na bok, odsłaniając jej sutek, który był twardy i pomarszczony. - Sutek również jest ładny. Wstrzymała oddech, kiedy pochylił się i objął brodawkę wargami. W sekundzie, w której poczuła gorące ssanie, sapnęła, jej palce znowu poruszały się w jego włosach. Nie mogła uwierzyć, że to się działo. Wszystkie gorące fantazje o niej i Gavinie w roli głównej, które przechowywała, budziły się do życia. Nigdy nie wierzyła, iż jej marzenia mogą stać się rzeczywistością. Mogła być dzisiaj trochę pijana i wiedziała, że on również, a to prawdopodobnie mogło nigdy się nie powtórzyć, więc była zdecydowana zachować w pamięci każdy moment, by nigdy tego nie zapomnieć. Nacisk jego warg na napięty pączek jej sutka, widok jego ciemnej głowy przy jej bladej piersi, jego zapach, gdy brała głęboki oddech i to, jak się czuła całkowicie przez niego pochłonięta. To było, jak każda fantazja, w której ją brał. Wiedziała, że tak właśnie będzie. I nigdy, przenigdy nie powie mu, jak wiele to dla niej znaczyło. Musiała się kontrolować, nie chciała, by wiedział, jak wielką miał nad nią władzę.

Nigdy nie dawaj mężczyźnie władzy nad sobą, w przeciwnym razie zniszczy cię. Żyła według tych słów, a jednak teraz pławiła się w sennej przyjemności. Później odzyska kontrolę. Teraz chętnie z niej rezygnowała, gdy Gavin odsunął na bok drugą miseczkę stanika i hojnie obdarzył uwagą drugi sutek, kładąc palce na brodawce, którą zwilżył ustami. A kiedy spojrzał w górę, na nią, jego oczy były mroczne, co sprawiło, że roztopiła się na blacie, machając białą flagą w geście kapitulacji. Uniósł jej spódnicę ponad biodra i położył dłoń na jej płci, uśmiechając się do niej w sposób, jakiego zawsze pragnęła - tym tajemniczym uśmiechem, który zawsze rezerwował dla innych kobiet, nigdy dla niej. - Masz bardzo seksowną bieliznę, Elizabeth. Zawsze ubierasz się w ten sposób, czy założyłaś ją tej nocy z zamiarem uwiedzenia kogoś? Walczyła, by odzyskać głos. - Zawsze się tak ubieram. - Kiedy ostatni raz pieprzyłaś się z kimś? Zwęziła oczy. - Nie twoja sprawa. Przesunął rękę w górę jej płci, a ona sapnęła. - Odpowiedz mi. - Nie. Ogarnęła ją przyjemność, gdy drażniły ją jego palce, potem zatrzymały się. - Kiedy ostatni raz pieprzyłaś się z mężczyzną, Elizabeth? Dobrze wiedziała, że nie należy dawać mu tego rodzaju kontroli. Już dała jej za dużo. - Kiedy ostatni raz pieprzyłeś się z kobietą, Gavin? Przesunął palcami po krawędzi jej majteczek i mogłaby przysiąc, że jeśli dotknie ją gdzieś w pobliżu łechtaczki, to znajdzie się na szczycie. - Chcesz, żebym lizał twoją cipkę, prawda? Chcesz, żebym sprawił, że dojdziesz, tak? Jej płeć pulsowała, umysł zalały obrazy jego głowy zanurzonej między jej nogami, jego miękkiego języka smagającego jej cipkę, dopóki nie wykrzyczałaby orgazmu. - Tak. Spraw, żebym doszła, Gavin. - Więc odpowiedz mi. - Dlaczego chcesz wiedzieć? Wzruszył ramionami, jego palce lekko drażniły satynowy materiał jej majtek. To był oddech, szept dotyku na jej płci. Dostateczny, żeby mogła to poczuć, jeszcze... nie wystarczający. - Chcę wiedzieć. Powiedz mi. Ile minęło czasu? - Dwa lata. Zmarszczył brwi. - To prawda? - Tak. - Cholera, Liz. Spójrz na mnie.

Przeniosła na niego wzrok. Chwycił cienkie paski materiału na jej biodrach i rozerwał je. Sapnęła; uśmiechnął się, następnie odrzucił resztki jej bardzo drogich majtek. Jej nagi tyłek uderzył o granitową ladę, zadrżała. - Zimno? - Trochę. Wsunął rękę pod jej tyłek i uniósł ją, po czym przycisnął usta do jej płci. O, Boże. O, Boże. O, Boże. Było jej tak dobrze. Podniosła się, obserwując go, gdy szerokim łukiem prześliznął się przez jej łechtaczkę, a następnie przeciągnął językiem w dół jej warg sromowych, wpychając go w nią. - Gavin - wyszeptała, drżąc w odpowiedzi na odczucia, które wywoływał jego język zagłębiający się w jej ciele. Minęło tak dużo czasu, odkąd dotykał jej mężczyzna. Nie pozwalała sobie na to z wielu powodów. Seks był zbyt skomplikowany i często niewiele z niego miała. Wszelkie myśli odpłynęły, gdy odpuściła i pozwoliła sobie czuć, doświadczać magii, kiedy ssał jej łechtaczkę, przebiegał językiem w górę i w dół jej cipki, lizał ją, aż walczyła o każdy drżący oddech. Ścisnął jej nadgarstki i trzymał ją, jego palce wbijały się w jej skórę, ból tylko intensyfikował doznania, gdy prowadził ją nad krawędź. To było żenujące, ale nie zamierzała czekać. Chciała tego, ponieważ była to najsłodsza przyjemność, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. To była magia i miała zaznać jej tylko raz. Ale pęd fal orgazmu nie mógł się utrzymać, uniosła się, krzyknęła i doszła, szokująca fala szczytowania posłała w kierunku jej zakończeń nerwowych wrażenie wręcz nieznośnej przyjemności. Gavin zacieśnił uścisk, podczas gdy chłeptał wszystko, co mogła mu dać. Jej mięśnie zadrgały, pomógł jej usiąść, jego twarz była mokra od jej soków. Drżały jej ręce, użyła kciuka, by przesunąć nim po jego podbródku. Złapał jej kciuk i possał go, jego wzrok wciąż był mroczny od tłumionego pożądania. Podał jej kieliszek wina, wzięła kilka długich łyków, aby ugasić pragnienie w gardle, ale nie zdołała ugasić innego pragnienia – pożądania, które czuła do Gavina. Obawiała się, że ugaszenie tego pragnienia zajmie dużo czasu. Wziął ją w ramiona i postawił na podłodze. Wszystkim, co miała na sobie, była spódnica i biustonosz, który był przekrzywiony. On nadal był całkowicie ubrany, jego twardy penis zauważalnie napierał na ciemne spodnie. Złapał ją za rękę. - Chodź.

Poprowadził ją korytarzem, jej bose stopy uderzały o drewnianą podłogę, gdy zmierzali w kierunku głównej sypialni, która urządzona była w kolorze bordowo-kremowym i miała szerokie okna z widokiem na ocean. Żałowała, że było już ciemno i nie mogła podziwiać tego widoku, ale francuskie drzwi prowadzące na taras były otwarte, lekka bryza wpadała do środka, a leniwy wentylator obracał się nad... O mój Boże. Nad łóżkiem, w którym mogłoby spać przynajmniej sześć osób. Teraz rozumiała, co przekonało Gavina do tego domu. To było łóżko. To musiało być łóżko. Zastanawiała się, jak wielu ludzi miał w nim naraz. - Wynajmowałeś ten dom? - Jestem właścicielem, Elizabeth. Tak, to z pewnością miało sens. - Urządzasz wiele orgii? - Zapytała, gdy zaczęła przemierzać pokój i zatrzymała się u stóp ogromnego łoża z baldachimem. Zmarszczył brwi. - Co? - To łóżko nie jest przeznaczone do spania dla jednej, czy dwóch osób. Nadal posyłał jej zdezorientowane spojrzenie, następnie rzucił okiem na łóżko i z powrotem na nią. - Och. Zajmuję dużo miejsca. Lubię duże łóżka. - Gavin, to przekracza pojęcie dużego łóżka. Tego rodzaju łóżko stanowi marzenie poligamisty. - Nie urządzam orgii, Elizabeth. - Chwycił pilota z jednego ze stolików nocnych, wcisnął przycisk i zasłony zaczęły się zasuwać. - Och, proszę, nie zamykaj ich na noc. Lubię, kiedy są odsłonięte i wpada trochę wiatru. Przecież nie masz sąsiadów, którzy mogliby cię podglądać, ani nic w tym stylu. Kliknął przycisk i odsunął je z powrotem. - Dziękuję. Rzucił pilota na stół. - Rozbieraj się. Położyła ręce na biodrach. - Lubisz wydawać rozkazy. Podszedł do łóżka i niedbale oparł się o podnóżek. - Nie zmuszaj mnie, żebym się powtarzał. Odchyliła głowę do tyłu i roześmiała się. - Albo, co? Dasz mi klapsa? Chcesz, żebym zdjęła ubranie, Gavin, rusz tyłek i rozbierz mnie. Pociemniały mu oczy i och, Boże. To było to. Ten uśmiech, który skrywał tajemnice. Uśmiech zniknął, a on spojrzał w dół jej ciała, w jego oczach zalśniło

gorąco. Wtedy ruszył do niej. Przez sekundę zatrzęsła się. Nigdy się nie trzęsła. Co to było, podniecenie, czy nagie pragnienie - nie wiedziała, ale był przy niej w sekundę, zerwał z niej stanik i rzucił go na podłogę. Chwycił jej spódnicę i poczuła siłę jego rąk na jej zamku błyskawicznym. - Poczekaj. Dobrze, zrobię to. Zatrzymał się i zrobił krok w tył, gdy rozsunęła zamek i pozwoliła spódnicy opaść na podłogę, na jego twarzy wykwitł złośliwy uśmieszek. - Dupek - powiedziała, kiedy z niej wyszła. - Ta bielizna kosztowała fortunę. Nie przeprosił, zamiast tego otaksował spojrzeniem jej nagie ciało, a cała złość, którą czuła uleciała w obliczu gorącego i głodnego wyrazu jego twarzy. Rozpiął koszulę, zdjął ją i rzucił na jej spódnicę, następnie odpiął guzik przy spodniach i szarpnął w dół zamek błyskawiczny. Zrzucił buty i spodnie razem z bokserkami. Jego erekcja podskoczyła, sprawiając, że oblizała usta i zapragnęła poczuć jego penisa w dłoniach i w ustach. Był wspaniały i był wszystkim, o czym marzyła. Szczupły, z wyrzeźbionymi mięśniami brzucha i z mocnymi bicepsami, opalony i seksowny, a kiedy pociągnął ją w ramiona, pomyślała, że nie chciałaby być w żadnym innym miejscu, nawet jeśli wiedziała, iż było tysiąc powodów, dla których nie powinni tego robić. I milion powodów, dla których tego chciała. II Elizabeth wstrzymała oddech, kiedy Gavin szarpnął ją i odwrócił dookoła tak, że jej plecy docisnęły się do jego piersi. Waliło jej serce, ciało płonęło, potrzeba i pragnienie były tak intensywne, że niemal upadła na kolana. - Jesteś tego pewna? Nie zapytam ponownie. Drżała, napięcie w pokoju było tak gęste, że czuła, iż mogłaby go dotknąć. - Jestem pewna. Prawdę mówiąc, niczego nie była pewna. Nigdy nie oddawaj kontroli, Elizabeth. Zamrugała kilka razy, ignorując ostrzeżenie.

Jego ciepły oddech owiewał jej szyję, wywołując dreszcze. Sięgnął do jej włosów, wyciągnął spinkę i wsuwki, następnie wplótł w nie palce, rozsypując je na jej ramiona. - Twoje włosy są piękne. - Przycisnął nos do kosmyków. - Pachną tak dobrze. Zawsze je spinasz. Częściej powinnaś nosić rozpuszczone. Pogładził ją po ramionach, w dół rąk i z powrotem. Gęsia skórka pokryła jej skórę, ale nie było jej zimno. Wewnątrz była tak rozpalona, że płonęła. - Odwróć się, Elizabeth. Obróciła się, a ciepło w jego oczach było jak eksplozja potrzeby. Nikt nigdy nie patrzył na nią tak, jak Gavin w tej chwili, jakby był jej tak głodny, że wprost nie mógł się doczekać. To było surowe, pierwotne i wywoływało w niej dreszcze oczekiwania. Przesunął knykciami po jej policzku, gestem tak czułym, że poczuła słabość w kolanach. Położył dłoń na jej szyi, pozwolił jej zsunąć się na obojczyk i na piersi, które objął rękami. - Twoje ciało jest doskonałe. Gładkie. - Musnął kciukiem jej sutek, a ona sapnęła. - Stworzone, by je dotykać. Dlaczego tak długo nie pozwoliłaś się nikomu dotknąć? Zrolował jej sutek między kciukiem i palcem wskazującym, odczucia wystrzeliły do jej cipki, sprawiając, że budziła się do życia, potrzebująca, pragnąca. Wyciągnęła ręce i chwyciła go za ramiona. Trzęsły jej się nogi i bała się, że upadnie. Ale Gavin objął ją ramieniem, przytrzymując ją, po czym przycisnął usta do jej piersi, biorąc sutek w usta i ssąc go. - O Boże, tak - wykrzyknęła, potrzebując tego bólu do zaspokojenia przyjemności. Wplotła palce w jego włosy, potrzeba dotykania go jeszcze się wzmocniła przez wrażenia, które wywoływały jego wargi i zęby. Podgryzał jej piersi, ssąc skórę. Kiedy ją puścił, dyszała i miała zawroty głowy. Podniósł ją, zaniósł do tego gigantycznego łóżka i położył na krawędzi, jej nogi zwisały z boku. Sięgnął do szuflady, wyciągnął prezerwatywę, założył ją i pochylił się nad nią. - Spójrz na mnie, Elizabeth. Zrobiła to i był wszystkim, co mogła sobie wymarzyć: jego opalone ciało, szczupłe mięśnie, napięte bicepsy, gdy utrzymywał dolną część jej ciała zawieszoną na jego ramionach. - Zamierzam cię pieprzyć, mocno. Zamierzam wykorzystywać twoje ciało, aż dojdę wewnątrz ciebie. A potem będziemy grać. Przez całą noc.

Czekała, jej cipka była mokra z potrzeby. Ustawił penisa przy wejściu do jej cipki i wsunął się w nią. Oczekiwała, że ją wykorzysta, wpychając się w jej wnętrze. Nie spodziewała się po nim tej czułości, to było prawie zbyt wiele. Położył dłonie po obu jej stronach i wsuwał się wolno, aż cały znalazł się w niej, wtedy zatrzymał się, czekając, by jej ciało dostosowało się do niego. Minęło dużo czasu odkąd miała w sobie mężczyznę, od kiedy czuła wewnątrz ten rodzaj ciepła i nabrzmiałą grubość. Na krótką chwilę zamknął oczy i ujrzała napięcie w bruzdach na jego czole, gdy jej cipka zadrżała i zacisnęła się wokół jego penisa. Zsunęła ręce na jego umięśnione przedramiona, czując zbierający się tam pot. Później zaczął poruszać się powoli i łagodnie, wycofując się lekko i wsuwając ponownie. Podniosła nogi i ustawiła stopy płasko na łóżku, podnosząc się, żeby wciągnąć go głębiej. Uniósł się, obserwując jej cipkę, podczas gdy ją pieprzył. - Masz ładną, ciasną, gorącą cipkę, Elizabeth - powiedział. - Podoba mi się pieprzenie cię. Przez lata wiele o tym myślałem. Nie chciałem, ale i tak myślałem o tym. Sposób, w jaki na nią patrzył zdarł zasłonę tajemnicy, którą tak bardzo starała się przed nim ukryć. - Czy kiedykolwiek myślałaś o pieprzeniu się ze mną? - Tak. Często. Uśmiechnął się, obserwując miejsce, gdzie łączyły się ich ciała. - Nigdy nie sądziłem, że będzie tak dobrze. - Podniósł na nią wzrok. Teraz jesteś moja. Rozumiesz to? Nie dasz tej cipki nikomu, dopóki razem gramy. Jesteś moja. Och, Boże. Ujeżdżał ją, mówiąc jej, że należy do niego, że nie może pieprzyć się z nikim innym. Jeśli jakikolwiek inny mężczyzna powiedziałby tak do niej, odpowiedziałaby mu, żeby sam się pieprzył. Ale chciała Gavina. Zawsze pragnęła Gavina. Nigdy nie pragnęła nikogo prócz niego. Jego mroczne i wspaniałe słowa zachwyciły ją. Była tak bliska osiągnięcia orgazmu, że musiała zaciskać zęby i powstrzymywać się, by to jeszcze się nie stało. Obserwowanie sposobu, w jaki ją pieprzył było niczym kawałeczek magii, marzeniem, które się ziściło. A wiedza, że zawładnął nią w taki sposób, była czymś, czego nigdy sobie nie wyobrażała. Puścił jej nogi i nachylił się nad nią. - Chcesz dojść7, prawda? 7 No i się zaczyna... Dochodzisz, dojdę, dojdź, itd. ;) Mam tylko nadzieję, że jakoś przez to przebrniecie:)

- Tak. Docisnął się do niej, a łzy wypełniły jej oczy. Była tak blisko. Tak cholernie blisko, że chciała odpuścić, ale czekała. - Dobrze byłoby gdybyśmy doszli razem, prawda? - Tak. Cholera, Gavin, tak. - Chcesz dojść ze mną, Elizabeth? - Tak. Boże, Gavin, tak. Proszę, pozwól mi dojść. Wbił palce w jej biodra i mocno pompował, kołysząc biodrami, kiedy dociskał się do niej. Wstrząsnął nią orgazm, uwalniając napięcie, które budowali, aż do wybuchu. Krzyknęła, kiedy osiągnęła spełnienie. Gavin wciskał się w jej zaciśniętą cipkę ostrymi uderzeniami, by w końcu przykleić się do niej i jęknąć, sięgając własnego orgazmu, podczas gdy ona zatracała się w odczuciach, pozbawiona kontroli. Położył się na niej i pocałował ją, tymczasem jej orgazm zdawał się nie mieć końca. Poruszał się w niej do czasu, aż wstrząsające szczytowanie zmniejszyło się do słodkiego pulsowania. Wycofał się, zostawił ją na chwilę, po czym wrócił i odwrócił ją na brzuch, gładząc jej pośladki. Złożył pocałunek na każdym pośladku, zanim zsunął ręce w dół jej nóg. - Masz ładny tyłek, Elizabeth. A twoje nogi są wspaniałe. Zawsze uwielbiałem patrzeć na twoje nogi. Wszedł na łóżko i uklęknął przed nią. - Podnieś się na ręce i kolana. Kochała jego władzę i rozkazującą postawę w sypialni. Miała kontrolę nad każdym innym aspektem swojego życia. Zabawnie było oddać mu tutaj kontrolę; podniecał ją i sprawiał, że drżała z oczekiwania. - Ssij mojego penisa i uczyń go znowu twardym. Oblizała wargi i otworzyła usta, chwyciła jego penisa w dłoń i wzięła go między wargi. Jej cipka wciąż pulsowała na wspomnienie jego niedawnej obecności, nadal drżała w następstwie orgazmu. Przesunęła językiem wokół szczytu jego penisa, następnie zassała go w usta. Gavin trzymał ją za tył głowy i wsunął penisa głęboko w jej usta. - Dobrze. Chryste, twoje usta są gorące. Weź go głębiej, Elizabeth. Ssij mocniej. Jeździła językiem wokół jego trzonu, podniosła głowę w górę i zjechała w dół. Gavin przesunął się na bok, żeby przytrzymać jej nadgarstki. - Tak, właśnie tak. Kurwa, tak dobrze. Ssij mnie, Elizabeth. Zrób mi

dobrze, spraw, żebym był twardy i mokry. Wtedy cię przelecę i dojdziesz ponownie. Chcesz tego, prawda? Pociągnął ją za ręce, przytrzymując je za jej plecami, przez co tylko jej usta pracowały na jego kutasie. A wszystko, o czym mogła myśleć, to jego wspaniały trzon w jej cipce, pieprzący ją do ponownego orgazmu. Pragnęła spełnienia, nie mogła myśleć o niczym innym, poza nim uderzającym w jej wnętrze. Sięgnął do jej piersi, mocno skręcając jej sutki między palcami. Lekki ból sprawił, iż ssała go mocniej. - Tak. Ssij mocno, właśnie tak. Teraz połknij. - Wepchnął się do jej gardła, a ona wzięła wszystko, co jej dał. Wydawał się dobrze wiedzieć, ile mogła wziąć, ponieważ cofnął się, a następnie przesunął penisem po jej języku, by ponownie głęboko wcisnąć się w jej usta. - Poliż moje jądra. rozkazał i wyjął penisa z jej ust, uniósł go, żeby miała dostęp do jego woreczka. Przejechała językiem pod spód, by lizać jego jądra, chcąc mieć wolne ręce, żeby mogła wciągnąć je w usta, ale ograniczała ją pozycja, w której ją trzymał. W tym czasie kontynuował szczypanie i rolowanie jej sutków, ból był wspaniały. Tęskniła za mężczyzną dotykającym jej, liżącym i pieprzącym ją. Tęskniła za tak wieloma rzeczami związanymi z seksem. Gavin był w tym cholernym mistrzem. Omiotła językiem jego jądra, naciskając na nie, drażniąc i liżąc. - Tak, och, tak, lubię twój język. Puścił jej ręce i podciągnął w górę na kolana, przyciskając ją do siebie. Jego usta spotkały jej wargi w palącym pocałunku, od którego poczuła mrowienie sutków, jego język zanurkował wewnątrz, biorąc ją w posiadanie. - Połóż się na brzuchu. Rzucił poduszkę na środek łóżka, położyła się na niej. - Rozsuń nogi. Rozłożyła nogi, a on założył prezerwatywę, następnie uklęknął między jej udami. Poczuła jego ciało ocierające się o nią, chwilę później był w niej i tak, jak poprzednio, jej cipka zadrżała. Chwyciła prześcieradło, gdy powoli zaczął się w niej poruszać, wysuwając się i wchodząc w nią ponownie. Odgarnął jej włosy na bok, aby pocałować i skubnąć jej kark. - Nie dochodź jeszcze, Elizabeth. Wiesz, że będzie dobrze, jeśli zaczekasz. Zwinęła dłoń w pięść, zaciskając ją na prześcieradle i trzymając się, wiedząc, że mogłaby szczytować w tej chwili. Ssanie jego penisa zbudowało napięcie, była gotowa i rozpalona. Prześcieradło ocierało się o jej łechtaczkę, zwiększając tarcie, czyniąc ją

gotową. Uniósł się i chwycił ją za biodra, wbijając się mocniej, szybciej. - Czynisz mojego kutasa twardym. Twoja cipka jest taka ciasna. Podnieś tyłek wyżej. Podniosła, a on uderzał w nią ostrymi pchnięciami, które wciskały ją w materac. Jej łechtaczka ocierała się o poduszkę, była tak blisko orgazmu, że musiała walczyć, by nie dojść. Chciała, żeby Gavin doszedł razem z nią. Wbił palce w jej biodra, jego uderzenia stały się bezwzględne. - Jesteś gotowa, Elizabeth? Napełniły ją doznania. Była gotowa podrzeć prześcieradło, jeśli wkrótce nie dojdzie. - Tak, Gavin. Tak. Sięgnął pod nią i odnalazł jej łechtaczkę, potarł węzełek, który wybuchł przyjemnością. - Odpuść. Dojdź ze mną. Z następnym pchnięciem rozpadła się na kawałeczki, chowając twarz w kołdrę, gdy krzyczała, intensywnie szczytując. Gavin przykleił swoje ciało do jej tyłka i kołysał się przy niej, drżąc, kiedy doszedł. Gdy wreszcie ochłonęła, był tam, odgarniając włosy z jej twarzy. Przetoczył ją na bok i odrzucił poduszkę. Zostawił ją tylko na chwilę, by przynieść im obojgu coś do picia, po czym zagarnął ją w ramiona i przyciągnął do piersi, gładząc jej plecy i ramiona. Było cicho. Żadne z nich nic nie mówiło. Gavin wyłączył światło i okrył ich oboje. Elizabeth patrzyła w okna, na światło księżyca wlewające się do środka i słuchała usypiającego, spokojnego szumu fal. Cały ten wieczór był objawieniem. Wciąż była trochę roztrzęsiona po tym wszystkim. Sądziła, iż przywiózł ją tutaj, żeby ją zwolnić. Zamiast tego, pieprzył ją i było magicznie, bardziej niż kiedykolwiek mogłaby zamarzyć. Pytanie brzmiało... co teraz? III Co teraz? Gavin siedział na zewnątrz i obserwował mewy krążące nad powierzchnią wody w poszukiwaniu śniadania. Popijał kawę i rozmyślał o nagiej rudowłosej, śpiącej w jego łóżku. Nie o jakiejś tam rudowłosej, ale o jego agentce, Elizabeth. Ostatniej nocy Liz była dla niego wielką niespodzianką. Więcej niż na jeden sposób. Nigdy nie oczekiwał, że Elizabeth będzie jego parą w sypialni.

Podniecała go w sposób, którego nigdy sobie nie wyobrażał. Jasne, zeszłej nocy był trochę pijany, jednak nie planował pieprzyć się z nią. To po prostu się stało. Ale hej, było dobrze. I chciał więcej. Jednak z wielu powodów, to był zły pomysł. Po pierwsze, była jego agentką, więc powinni utrzymać swoje relacje na stopie ściśle biznesowej. Po drugie, namieszała z jego bratem i jeszcze nie do końca sobie z tym poradził. Po trzecie, wcale nie była w jego typie. Lubił, gdy jego kobiety były delikatne i wyluzowane. A słów wyluzowana i Elizabeth nie dało się użyć w jednym zdaniu. Mimo to, nadal jej chciał. Mógł się z nią trochę zabawić. No dobra, mógł mieć z nią dużo zabawy. To nie tak, że by się umawiali. Nie randkował z kobietami. Pieprzył je. Imprezowali, bawili się razem i to wszystko8. Miał swoją karierę baseballową, jego styl życia był powszechnie znany, a kobiety były jego częścią. Chciały być z nim widywane i rozumiały o co chodziło. Chociaż zawsze zdarzały się takie, które sądziły, iż mogą zostać następną panią Gavinową Riley. Nie szukał żony, nie teraz. Był zbyt zajęty zabawą. - Dobry. Odwrócił się, żeby zobaczyć Elizabeth, opierającą się o framugę w drzwiach. Pożyczyła sobie jeden z jego T-shirtów, i niech mu Bóg dopomoże, wyglądała cholernie inaczej. Zwykle ubierała się perfekcyjnie w markowe ciuchy i szpilki, a włosy upinała. To... to było spektakularne. T-shirt był na nią za duży, sięgał jej przed kolana. Był szary i znoszony i otulał jej kształty. Włosy spadały jej na ramiona, wszystko było nieporządne i nie na miejscu. Miała senny wyraz twarzy, poduszka odcisnęła ślad na jej lewym policzku, a jej usta były opuchnięte. Do diabła, sprawiła, że stwardniał. - Dobry. - Wzięłam jedną z twoich koszulek. I poczęstowałam się kawą. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko - powiedziała, podnosząc kubek i pokazując mu go. - Nie mam nic przeciwko. Chodź tutaj i usiądź. Tym razem usiadła na huśtawce, popijając kawę i podciągając nogi na siedzenie. Wzięła oddech i zamknęła oczy. - Mogę zrozumieć, dlaczego lubisz to miejsce przy plaży, Gavin. Wspaniale budzić się rano. To takie 8 Przypomina Wam to kogoś?;)

relaksujące po prostu siedzieć i patrzeć na fale oceaniczne i na ptaki. Nie zobaczysz takiego widoku w Saint Louis. Nie, żebym zbyt dużo czasu spędzała w biurze, czy w moim mieszkaniu. Kim była ta osoba? W ciągu ostatnich dwunastu godzin dowiedział się więcej o Elizabeth, niż w ciągu siedmiu lat, odkąd ją znał. - Dużo podróżujesz. Ja też. To jest do bani. Poza sezonem przyjeżdżam tu dość często, chodzę na ryby i po prostu uciekam przed zimą. Odsunęła włosy z twarzy. - To zrozumiałe. Miło mieć miejsce takie jak to. - Jestem pewien, że mogłabyś kupić coś tutaj. Możesz sobie na to pozwolić. - Mmm – tylko tyle powiedziała, po czym uniosła kubek do ust. Powinnam się ubrać i wyjść. Mogę pierwsza skorzystać z prysznica? - Musisz gdzieś iść? Przeniosła na niego wzrok. - Niespecjalnie. - Więc po co ten pośpiech? - Moje rzeczy są w hotelu. Muszę się dziś wymeldować. - Dokąd pójdziesz? - Wracam do domu. Uniósł usta w uśmiechu. - Jest luty. W Saint Louis jest zimno. - Tak, to prawda. - Możesz zostać tu na trochę i cieszyć się promieniami słońca. Oparła kubek o kolana. - Zapraszasz mnie, żebym się tutaj zatrzymała? Robił to? Nie miał pojęcia, co do cholery wyprawiał. Jedyne, co wiedział, to że ostatniej nocy dobrze się bawił z Elizabeth, a jego penis chciał jej więcej. To było wszystko, czego pragnął. - Nie zaprzeczysz, że seks był wspaniały. Wpatrzyła się w niego. - To był naprawdę dobry seks, Gavin. - W takim razie zostań tu ze mną. Będziemy mieć go więcej. - Więc nie zwalniasz mnie. Posłał jej krzywy uśmieszek. - Jeszcze nie. - Dupek. - Wstała z huśtawki i weszła do domu. Poszedł za nią, żeby dolać sobie kawy. Elizabeth była w kuchni, ponownie napełniając kubek. - Więc zostajesz? - Teraz mam zamiar wziąć prysznic. Muszę jechać po bagaże i wymeldować się. - Zadzwonię do hotelu. Wymeldują cię i dostarczą tu twoje rzeczy. Oparła się o blat z kubkiem w ręku. - Zamierzasz trzymać mnie tutaj jak

więźnia przez miesiąc? Oparł się biodrem o blat. - Nie wiem. Myślisz, że masz to coś, co utrzyma moje zainteresowanie przez tak długi czas? Jej oczy błyszczały. - To brzmi jak wyzwanie, Gavin. Napił się kawy. - Umiesz gotować? - Wcale. A ty? - W moim domu nie dorasta się, nie ucząc się, jak radzić sobie samemu. Moja matka nie chciała, aby jej dzieci poszły w świat jako bezużyteczne istoty. - Teraz nazywasz mnie bezużyteczną? - Elizabeth, ile masz lat - trzydzieści cztery, czy coś koło tego? Ktoś mógłby pomyśleć, że do tego czasu nauczysz się gotować. - Mam trzydzieści dwa lata, a ty jesteś kutasem. Zaśmiał się. - Nie pierwszy raz zostałem tak nazwany. - Nie spędzam w domu wystarczająco dużo czasu, by gotować i niby dla kogo miałabym to robić? Dla siebie? - Ach, biedna Elizabeth. Sama i samotna. Powinienem cię teraz żałować? - Podpuszczasz mnie, próbując mnie zdenerwować. - Czy to nie ty powinnaś próbować mnie zdenerwować? Pozwoliła sobie przesunąć spojrzenie w dół jego ciała, zatrzymała je na jego kroczu, po czym spojrzała z powrotem na jego twarz. - Dlaczego? Co by mi to dało? - Dostaniesz mojego twardego kutasa i otrzymasz orgazm. Sądzę, że po dwóch latach posuchy, chciałabyś szczytować tak często, jak tylko możesz, będąc tutaj. Parsknęła. - Myślisz, że jesteś aż tak dobry, co? Odstawił swój kubek i podszedł do niej, wyciągnął kubek z jej dłoni i położył go na ladzie. Objął ją ramieniem w talii, podniósł jej T-shirt i położył dłoń na jej nagiej płci. Była już mokra, jej oczy były wielkimi jeziorami zieleni, kiedy wsunął w nią palec i kołysał przy niej ręką, biorąc jej usta mocnym pocałunkiem. Roztopiła się przy nim, jej język łączył się z jego językiem, jej cipka pokryła jego palce słodkim kremem. Rozprowadził jej soki po łechtaczce i masował twardą grudkę. Jęczała przy nim, był nieustępliwy, jeździł dłonią po jej płci, zagłębiając w niej palce, pieprząc jej cipkę. Wspięła się na palce, dążąc do uwolnienia. I dał jej to, przyciskając wargi do jej ust, podtrzymując ją ramieniem, gdy krzyknęła i wczepiła się w jego koszulę.

Jej ciało drżało, pozwolił jej dojść do siebie powoli i łagodnie, wycofał palce. Podobał mu się sposób, w jaki na niego patrzyła, trochę zaszokowana i niedowierzająca. Szybko odwrócił ją dookoła i pochylił nad blatem kuchennym, podciągając koszulkę na plecy, nie mogąc oprzeć się chęci błądzenia po nagiej skórze jej pleców i tyłka. Jej skóra była niczym najmiększy jedwab, a między nogami była słodka jak miód. Ponownie wsunął dłoń między jej nogi, uniosła się, rozłożyła nogi, chwytając się blatu i delikatnie jęcząc. Była mokra od orgazmu, a jego penis pulsował z potrzeby znalezienia się w jej wnętrzu. Założył prezerwatywę, którą miał w kieszeni, opuścił spodenki i kopnął je w bok. Umościł się między jej nogami i wsunął się w nią, obejmując ją ramieniem, które chroniło jej brzuch przed uderzaniem w granitowy blat, ponieważ chciał wziąć ją ostro. Jego jądra ścisnęły się, kiedy jej słodka cipka chwyciła go w ciasne imadło nieznośnej przyjemności i wiedział, że nie będzie w stanie długo się powstrzymywać. Nic tak dobrego nie mogło trwać. Była ciasna i gorąca, a on zmierzał dojść. Wsunął ręce pod koszulkę i chwycił jej piersi, wypełniając dłonie jej sutkami i ściskając jej ciało. - Gavin - zawołała, unosząc się nad blatem, jej włosy rozsypały się na jego rękach. - Dojdź na moim kutasie, Elizabeth. Doprowadź się do spełnienia. Wsunęła dłoń między swoje nogi i pocierała cipkę, jej palce ocierały się o jego jądra, drażniąc go, gdy drażniła siebie. Ściskał jej sutki między palcami, szarpiąc je i zmieniając w twarde punkty. Załkała. - Dochodzę, Gavin. Dochodzę9. Trzymał ją mocno i pchnął głęboko, osiągając własne spełnienie, wybuchając potężnie, kiedy przeszył go orgazm, zostawiając go dyszącego i łapiącego głębokie oddechy. Kiedy się wycofał, odwrócił ją i pocałował, upewniając się, że dobrze zrozumiała na co go stać. Zostawił ją z wilgotnymi ustami oraz z wyrazem niepewności w oczach, gdy przesunął kciukiem po jej dolnej wardze. - Kochanie, jestem tak dobry. Wiem, czego chcesz i mogę ci to dać. Kiedy tylko chcesz. Kiedykolwiek ja zechcę. To dlatego pragniesz być tu ze mną. 9 Powtórka z rozrywki. Nie pierwsza i nie ostatnia... ;)

Podniósł napełniony kubek. - Prysznic jest twój. Zadzwonię do hotelu i powiem, żeby przywieźli twoje rzeczy. Odszedł, czując się cholernie dobrze z powodu tego, jak układały się sprawy między nimi. *** Elizabeth wcale nie była pewna, czy dokonała właściwego wyboru. Przetarła zaparowane lustro i zagapiła się na kobietę, której nie znała. Co do cholery opętało ją w nocy? I dziś rano. Uprawiała seks z Gavinem Riley. Złamała każdą cholerną uważnie skonstruowaną zasadę, dotyczącą osobistego nieangażowania się z którymś z klientów. Zwłaszcza z Gavinem. A teraz jej ubrania i laptop miały być tu dostarczone, a ona zamierzała z nim zostać? Dobry Boże. Cały ten koszmar dowodził, że poniosła porażkę własnych zasad, a trzydzieści minut, które spędziła pod drogim prysznicem Gavina nie przyniosły jasnej odpowiedzi. Kobieta z mokrymi włosami, spoglądająca na nią z lustra była skończoną idiotką. Powinna chwycić bagaż i uciekać ile sił w nogach. To musiało skończyć się katastrofą. - Elizabeth - Gavin zapukał dwa razy. - Tak? - Twoje rzeczy są tutaj, ale pewnie nie miałaś zamiaru zostać dłużej niż do wczoraj, prawda? - Prawda. - Nie masz co założyć, tak? - Nie bardzo. - Okay. Ubieraj się, zabiorę cię na zakupy, gdzie kupisz jakieś ubrania. Wpatrywała się w drzwi. Zakupy? Miał zamiar zabrać ją na zakupy? Co. Do. Cholery. Czuła się jak Alicja w Krainie Czarów, z pewnością po prostu wpadła do króliczej nory. Och jak zdumiewająco! Coraz zdumiewajęcej10! Jasne, do cholery. Wyszła z łazienki owinięta ręcznikiem. - Położyłem walizkę w moim pokoju. 10 Curiouser and curiouser – cytat z książki "Alicja w Krainie Czarów". A żeby nie było, że nie wiem, jak odmieniać, to chodziło o to, że plątał jej się język i tworzyła nieistniejące słowa.

Wygięła brew. Gavin również. - Nie sądziłaś chyba, że zaprosiłem cię tutaj, byś spała w pokoju gościnnym? - Nie, nie sądziłam. - Cicho przeszła do sypialni Gavina, gdzie na łóżku leżał jej bagaż. Otworzyła walizkę, wyjęła kosmetyczkę i ubrania. Po wysuszeniu włosów i upięciu ich w kok francuski, zrobiła makijaż i założyła dżinsy i T-shirt, wdzięczna, że zawsze pakowała co najmniej jeden strój nieoficjalny, na wypadek, gdyby gdzieś utknęła. Wsunęła stopy w szpilki i udała się na poszukiwanie Gavina, który był na tarasie. Jego piękne barki i ramiona były wyeksponowane przez bawełnianą koszulkę bez rękawów. Miał na sobie szorty, adidasy i czapeczkę bejsbolową drużyny Saint Louis Rivers. Bardzo nieformalnie. - Jestem gotowa. Odwrócił się i spojrzał na jej stopy, następnie zmarszczył brwi. - Obcasy? Jesteśmy na Florydzie. Potrzebujesz sandałów. Posłała mu pogardliwe pfff. - Kochanie, ja żyję na obcasach. - Nie na plaży. - Przekonaj się. Wzruszył ramionami. - Jak chcesz. Zawiózł ją do jednego z centrów handlowych w Palm Beach. Wszystko było na zewnątrz, świeciło słońce, a wysokie palmy rosły wzdłuż chodnika. Teraz byli w jej żywiole – na zakupach. Wchodziła i wychodziła z kilku sklepów, nabywając kilka par spodni Capri11, jakieś buty, bieliznę i letnie sukienki. Gavin był zrelaksowany i nosił jej zakupy, gdy ona biegała po sklepach. Znała siebie, wiedziała co lubi i w czym dobrze wygląda. Właściwie nie posiadała odzieży kurortowej12, ponieważ nigdy nie miała długiego okresu przestoju. To było dla niej coś nowego. Oczywiście zwrócił szczególną uwagę na ekskluzywny sklep z bielizną, 11 Gdyby ktoś nie wiedział – spodnie sięgające za kolano. 12 Oj, namęczyłam się szukając jakiegoś polskiego odpowiednika... Resort wear – wg. angielskiej definicji, to jeden z wielu nowych gatunków odzieży, który jest obecnie dobrze widziany na rejsach wycieczkowych i na ślubach organizowanych w popularnych miejscach turystycznych; odzież, która wygląda elegancko w tropikalnej scenerii. Natomiast wg. polskiej definicji (cudem znalezionej): cruise collection lub kolekcja kurortowa, to odzież przeznaczona dla osób wybierających się w podróż. Kolekcje kurortowe stworzone są z myślą o wakacyjnych imprezach, wycieczkach, rejsach. Pojęcie odnoszące się czasem do propozycji pojawiających się miedzy poszczególnymi sezonami lub przed sezonem. Uff! Jak mawia mój tata – bądź mądry i pisz wiersze... ;)

jego oczy zalśniły, kiedy dotknęła seksownych i grzesznych biustonoszy i majtek. Uzbrojona w kilka rzeczy, stanęła przed nim przy kasie. - Nie zapłacę fortuny za nową bieliznę, jeśli zamierzasz po prostu zedrzeć ją ze mnie. Ekspedientka za kasą gapiła się na nich. Elizabeth nie przejęła się tym. Gavin wyjął zawiniątko z jej ręki, położył je na ladzie i błyskawicznie wyciągnął kartę kredytową. - Nie gwarantuję tego. Wyglądasz seksownie i gorąco w tych rzeczach. Jeśli zniszczymy je wszystkie, po prostu wrócimy po więcej. Wzruszyła ramionami. - Ty za to płacisz. Sprzedawczyni będzie miała o czym plotkować po ich wyjściu. Temperatura w sklepie wzrosła o kilka stopni, Elizabeth zrobiła krok w tył, zirytowana swoimi stwardniałymi zdradzieckimi sutkami. Młoda sprzedawczyni strzelała w Gavina wzrokiem, wyrażającym czyste pożądanie, jednak on skupiał wzrok na Elizabeth. Dobrze. Punkt dla Gavina. - Potrzebujesz czegoś seksownego, gdy wychodzimy w nocy. - Wychodzimy w nocy? Dokąd? Wzruszył ramionami. - Jeszcze nie wiem. Może zabiorę cię na tańce. Zignorowała maleńki dreszczyk emocji na myśl o byciu w ramionach Gavina, podczas gdy obracałby ją po parkiecie. - Myślałam, że chcesz mnie po prostu przelecieć. Zatrzymał się i przesunął palcem po jej policzku. - Tak. I zrobię to. Ale powinniśmy odetchnąć świeżym powietrzem i wyjść z domu na plaży. Chcesz się trochę zabawić poza sypialnią, prawda? Coś zatrzepotało w jej brzuchu, coś, co silnie odczuła jako poruszenie emocji. - Gavin, dlaczego to robisz? - Co robię? - To. Trzymasz mnie przy sobie. Robisz ze mną zakupy. Mówisz o wyjściu gdzieś. Nie rozumiem tego. Skierował ją do sklepu. - Przestań zadawać pytania. Skinął na jedną z ekspedientek. - Lubi czarny. Tak więc cokolwiek, byle nie było czarne. Elizabeth przewróciła oczami. - Jak dla mnie, zdecydowanie wiele czarnych rzeczy. Wybrała kilka czarnych sukienek koktajlowych, ale do czasu gdy weszła do przymierzalni, już ich nie było. Zastąpione zostały przez czerwoną sukienkę, drugą w kolorze szampana i kolejną delikatną burgundową.

- Te są nieodpowiednie – powiedziała do sprzedawczyni. - Pani mężczyzna wybrał te. Powiedział, żeby dać je pani do przymierzenia. Przewróciła oczami, ale suknie były ładne, więc włożyła jedną. Najpierw czerwoną, w której przeparadowała przed nim. Potrząsnął głową, więc następna była burgundowa. - Dobra, ale nie wystarczająco dobra. Położyła ręce na biodrach. - Dlatego wybieram czarne sukienki. Zawsze są odpowiednie. Uśmiechnął się do niej. - Idź zmierzyć ostatnią. Zdenerwowana weszła do przymierzalni, zdecydowana udowodnić mu, że się myli. Sukienka w kolorze szampana była dopasowana, miała cienkie paseczki i otulała każdą krzywiznę jej ciała. Spojrzała na siebie w lustrze i była oszołomiona tym, jak podkreślała kolor jej włosów i odcień skóry. Nigdy nie pomyślała, by spróbować z tym kolorem. Wyszła z przymierzalni, a spojrzenie Gavina pomknęło do niej. Wstał, podszedł do niej i odwrócił ją twarzą do lustra. Jego palce musnęły jej ramiona. - Jesteś piękna, Elizabeth. Sukienka sprawia, że twoje włosy wyglądają jak ogień. Mówiono jej już wcześniej, że jest piękna, ale były to powierzchowne komplementy. Gavin przemawiał do niej spojrzeniem, mówił to poprzez sposób, w jaki przesuwał wzrokiem nie tylko po jej ciele, ale również po włosach i twarzy. Ich spojrzenia się spotkały. Ciepło, które tam zobaczyła... Przekraczało jej wyobrażenie. - Dzięki. Myślę, że jest w porządku. - Jest więcej niż w porządku. Dodaje ci słodkiej niewinności, zamiast twardych krawędzi, które zawsze zyskujesz, ubierając się na czarno. Biorę ją dla ciebie. - Przywołał sprzedawczynię. - Ta. - Tak, proszę pana. Mężczyźni nie kupowali jej ubrań. Była niezależna, miała więcej niż wystarczająco dużo pieniędzy, by samej kupować sobie rzeczy. Wszystko, co chciała. Po to pracowała tak cholernie ciężko przez ostatnie dziesięć lat, by mogła być niezależna. Nigdy więcej nie będzie od kogoś zależna. Niepostrzeżenie, przysunęła się do Gavina, stojącego przy kasie. - Sama mogę kupić sobie tę sukienkę. Odwrócił się do niej. - Tak, możesz. Ale wybrałem ją, ponieważ chcę cię

w niej zobaczyć, więc kupuję ją dla ciebie. W porządku? - Tak, tak sądzę. - A w czasie, gdy będę ją kupował, może pójdziesz przebrać się w tą żółtą sukienkę w kwiaty, którą kupiłaś? Na zewnątrz jest gorąco i musisz się strasznie męczyć w tych dżinsach. - Dobry pomysł. Zmieniła ubranie, kręcąc głową, kiedy to robiła. *** Skończyli zakupy i opuścili centrum handlowe. Gavin zabrał ich do nadmorskiego grill baru, gdzie mieli fantastyczne koktajle oraz niesamowite owoce morza. - Więc, dobrze idzie ci przygotowywanie owoców morza? - Spytała, nabijając ostatni pyszny kęs sałatki z homara. - Jestem doskonałym kucharzem jeśli chodzi o owoce morza. Co chcesz, żebym dla ciebie przyrządził? - Uwielbiam owoce morza. Zjem wszystko, co ugotujesz. - Muszę zabrać cię na ryby, zobaczymy co złowimy. Przyglądała mu się znad martini z granatu13. - Nie łowię. Spojrzał na nią znad szklanki whisky. - Próbowałaś tego wcześniej i nie podobało ci się. - Nie całkiem. - Nigdy nie łowiłaś. - Nigdy nie łowiłam. - Więc cię nauczę. Pokochasz to. Wyzwanie. Kolejne. - Jeśli chcesz, żebym znalazła się z tobą na łodzi, to świetnie. Poopalam się. Ty będziesz łowił. A tak w ogóle, nie musisz grać w baseball, czy coś? Uśmiechnął się znacząco. - Wciąż mam wolny czas i korzystam z niego w każdej minucie. - Po rozpoczęciu wiosennego treningu, masz mecze niemal każdego dnia. - Nie codziennie. I mecze nie trwają cały dzień. Próbujesz wyplątać się z naszej umowy? - Powiedziałam, że zostaję, prawda? - Dobrze. Możesz ze mną zagrać. Albo zająć się tym, co musisz zrobić. 13 Chyba wyrażenie "znad granatowego martini" nie oddaje dokładnego znaczenia.

Gadać z klientami. Zdobyć nowych. W okolicy gra wiele zespołów. Rób swoje tak długo, jak długo każdej nocy będziesz w moim łóżku. Jej ciało przeszył prąd świadomości. Chciała być z Gavinem od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyła, gdy miał dwadzieścia dwa lata, a ona prawie dwadzieścia sześć. Czuła się wtedy jak nieprzyzwoita stara baba. Teraz miał dwadzieścia dziewięć lat, ona prawie trzydzieści trzy. - Jak wiesz, jestem starsza od ciebie. Zaśmiał się. - Skąd ci się to teraz wzięło? - Po prostu nie łapię tego nagłego pociągu seksualnego. Nigdy wcześniej nie zwracałeś na mnie uwagi. - Och, zauważałem cię. - Jednak wciąż nie mamy ze sobą nic wspólnego. Łowienie, na przykład. Plus różnica wieku. - Wiem ile masz lat, Elizabeth, co nie ma żadnego znaczenia. Myślisz, że nie poradzę sobie z tobą? Mam ci to udowodnić jeszcze raz? Roześmiała się i napiła się drinka. - Nie, dziękuję. Oparł się na krześle. - Już się mną znudziłaś? Wzięła drżący oddech. - Niezupełnie. Masz w sobie jeszcze trochę pary. Pociemniały mu oczy. - Taa, pokażę ci trochę mojej pary. Idź do łazienki i zdejmij majtki. - Co proszę? - Słyszałaś. - Nie. - Chcesz, żebym zdjął je z ciebie tutaj? - Nie zrobisz tego. - Czyżby? - Skończył whisky i wsunął rękę pod stół, unosząc jej sukienkę. Dała mu klapsa w rękę, po czym go uderzyła. Poprosił ją, żeby się przebrała. - Zaplanowałeś to. Posłał jej krzywy uśmiech. - Może. Rozejrzała się po dość zatłoczonej restauracji. Po prawdzie, nikt na nich nie patrzył. Znajdowali się w półokrągłym boksie, co oznaczało, że mogli przysunąć się do siebie i... Nie. Nie ośmieli się. - Zrób to, Elizabeth. Na samą myśl, jesteś już mokra, prawda? Jej wzrok powędrował do Gavina, zastanawiała się, jak chciał to zrobić. Co, jeśli zostaną przyłapani? Jak miała pozostać cicho?

Element ryzyka wywołał w niej dreszczyk emocji. Chciała tego, chciała, żeby wepchnął w nią palce i sprawił, by doszła. Teraz. - Tak. - Idź zdejmij majtki i pozwól, bym doprowadził cię do spełnienia. Chwyciła torebkę i pobiegła do damskiej toalety, wpadła do kabiny i zsunęła majtki, chowając je w torebce. Przed wyjściem zatrzymała się naprzeciw lustra. Jej twarz była zaczerwieniona, źrenice rozszerzone z podniecenia. W mgnieniu oka była z powrotem przy stoliku, jej cipka pulsowała, sutki zmieniły się w koraliki, napierające na miękką tkaninę sukienki. Przysunęła się do niego i sięgnęła po drinka, biorąc długi łyk, w celu ugaszenia pragnienia. Gavin pochylił się i szeptał jej do ucha, podczas gdy podciągał jej sukienkę w górę ud. - Obrus jest długi i zasłania wszystko co robię. Rozłóż serwetkę na kolanach i umieść kilka toreb z zakupami po twojej drugiej stronie. Ustawiła torby koło siebie, skutecznie odgradzając się od wzroku innych ludzi. - Teraz rozsuń dla mnie nogi, kochanie i pozwól mi dotknąć twojej cipki. Rozłożyła nogi szeroko, a jego palce tańczyły po wewnętrznej stronie jej uda, przesuwając się na jej płeć. Oparła się, pragnąc, by pocierał jej łechtaczkę, pieprzył cipkę, zabrał ją nad krawędź i dał jej orgazm, który już w niej narastał. - Usiądź wygodnie. To wszystko. Umieść łokieć na oparciu boksu. Odwróć się i patrz na mnie tak, jakbyśmy prowadzili rozmowę. Patrz na mnie cały czas, Elizabeth, ponieważ chcę zobaczyć twoje oczy, kiedy dojdziesz. Jego palce przesuwały się po jej nabrzmiałym pączku, po czym wędrowały w dół przez wargi sromowe, krążyły tam i z powrotem. Igrał z nią. Oparła głowę na dłoni, wyglądając, jakby była zrelaksowana i cieszyła się z rozmowy z Gavinem, ale tak naprawdę była nabuzowana i napięta. - Gavin, proszę. - Tak, kochanie? Powiedz mi, czego chcesz. - Macie ochotę na drugiego drinka? Podskoczyła ze zdziwienia, ale Gavin wydawał się chłodny i zrelaksowany, gdy odwrócił głowę, uśmiechając się do kelnerki. - Myślę, że niczego nam nie potrzeba, Amando. Elizabeth zadrżała, wzdychając.

- Spójrz na mnie, Liz. Tak zrobiła, a on prześlizgiwał się palcami po jej cipce. Była wilgotna, potrzebująca, chciała chwycić jego dłoń i wepchnąć w siebie jego palce. - Powiedz mi, czego chcesz. - Chcę w sobie twoich palców, pieprzących mnie. Zanurzył czubek palca w wejściu do jej cipki, powlekając go jej wilgocią, następnie przeniósł się z powrotem do jej pączka. - Przestań się ze mną drażnić. Pieprz mnie. Spraw, żebym doszła. - Drażnienie jest najlepszą częścią, Elizabeth. Wiesz, jak twardy jest teraz mój penis? Czy wiesz, jak bardzo chcę być w tobie lub mieć twoje usta owinięte wokół mnie? Moje jądra aż bolą. A kiedy stąd wyjdziemy, postarasz się, żebym doszedł. Ale teraz, chodzi tylko o ciebie, twoją śliczną cipkę i twoje wyzwolenie. Oblizała wargi, wyobrażając sobie, że kładzie na nim usta i czuje go wystrzeliwującego w dół jej gardła albo wpychającego w nią kutasa, aż będzie krzyczała od siły orgazmu. Ale właśnie teraz zanurzył w jej wnętrzu dwa palce, uniosła tyłek z siedzenia i naparła na jego rękę. - Spokojnie, kochanie. Uspokój się. - Wirował opuszkiem kciuka po jej łechtaczce, poruszając w niej palcami. Rozchyliła usta, złapała oddech, zapominając, gdzie była. Chwyciła go za ramię i wbiła w nie paznokcie, reagując na sposób, w jaki wsunął w nią palce. Jego ruchy były irytująco powolne. Zabierał ją nad krawędź, gdzie się wstrzymała, obserwując jego twarz, zdając sobie sprawę, że wiedział, w jakim punkcie się znajdowała. - Zaraz dojdę, Gavin. Uspokoił ruchy. - Cicho, Elizabeth. Pamiętaj, że nikt nie może wiedzieć. Masz nad tym kontrolę. Wzięła głęboki oddech i skinęła głową. - Teraz dojdź dla mnie. Pozwól mi to zobaczyć. Przeciągnął kciukiem po jej łechtaczce z mistrzowską precyzją i wsunął w nią palce. Jej oczy otworzyły się szeroko, gdy doszła w szybkiej fali doznań. Chciała bryknąć na jego dłoni, odpuścić z głośnym okrzykiem. Zamiast tego, wbiła paznokcie w jego przedramiona i trzymała je tam, podczas gdy fala rozkoszy zabrała ją na szczyt ekstazy. Gavin uśmiechnął się i trzymał ją, kiedy płynęła na tej fali. Chronił ją przez cały czas, rzucając dyskretne spojrzenia po wnętrzu restauracji, dopóki nie opadł najwyższy poziom jej orgazmu. Cofnął palce i wygładził

sukienkę na jej nogach. Pochylił się do przodu i przesunął wargami po jej ustach. - Twoja twarz jest zarumieniona. Uśmiechnęła się do niego. - Nie mogę oddychać. - Wciąż czuła serce, które waliło o jej żebra. To było najbardziej radosne doświadczenie, jakie kiedykolwiek miała. - Będzie coś jeszcze? Kelnerka uśmiechnęła się do Elizabeth. - Och, myślę, że skończyłam - powiedziała, a Amanda zabrała talerz. Dopiero wtedy, Elizabeth na nowo zdała sobie sprawę z tego, gdzie była. Kompletnie się zatraciła, zapomniała, że w restauracji byli inni ludzie, którzy bez wątpienia przechodzili obok. Była tak skoncentrowana na Gavinie, na jego dotyku, jego uwadze, że postradała zmysły. Gavin był bardzo niebezpiecznym człowiekiem. - Gotowa do wyjścia? - Zapytał, wręczając kelnerce kartę kredytową. W porządku, Elizabeth była gotowa do wyjścia. Szaleńczo gotowa, by zagrać z nim w tą grę. IV Gavin stał na stanowisku i przygotowywał się do odbicia piłki, obserwując pozycję miotacza, próbując zgadnąć, jak zamierzał rzucić. Podekscytowany miotacz rzucił, a Gavin machnął kijem. Drewno spotkało się z piłką, która poszybowała w pole zewnętrzne. Dobrze było znowu wymachiwać kijem, poczuć moc. Lubił obserwować piłeczkę baseballową, znikającą w głębi boiska. To były tylko ćwiczenia, ale gdy wykonał jeszcze kilka uderzeń, jego mięśnie rozluźniły się pod wpływem wysokiej temperatury i wilgotności panującej na Florydzie, poczuł charakterystyczne niecierpliwe oczekiwanie na nadchodzący sezon. Do października był śmiertelnie zmęczony, wypalony i desperacko pragnął przerwy. Do lutego był już zniecierpliwiony, ponownie chciał zacząć wszystko od nowa, był gotowy do gry. Tak było w każdym sezonie. Kochał baseball. Był w jego krwi, od kiedy miał pięć lat i jego ojciec wsadził mu kij w rękę i rzucił mu jego pierwszą piłkę. Coś w widoku tej piłki przelatującej nad ziemią, aż do nóg Micka lub nad głową Jenny dawało mu poczucie spełnienia, którego nie mógł znaleźć nigdzie indziej. A wszystko przez T-ball i Małą Ligę. W liceum i na studiach wiedział, że była to jedyna rzecz, jaką chciał robić w życiu.

Grać w baseball. Ponieważ był w tym cholernie dobry. Po odbyciu swojej kolejki w bazie domowej, chwycił rękawicę i udał się na stanowisko w pierwszej bazie po piłkę odbitą od ziemi oraz, by popracować nad łapaniem piłki. Dzisiaj mieli trening z drużyną Tampa Bay. Skończyli rozgrzewkę i pałkarze Tampa Bay zaczynali pierwsi, więc Gavin przebywał w pierwszej bazie. Nie była to oficjalna gra przedsezonowa, ale jednak gra i, do cholery, był gotowy. Podczas gdy miotacz się rozgrzewał, spojrzał na trybuny i zobaczył Elizabeth, siedzącą w drugim rzędzie na linii pierwszej bazy. Jej oczy osłonięte były okularami przeciwsłonecznymi. Spięła włosy, jak zwykle, ale przynajmniej miała na sobie bluzkę bez rękawów oraz spodnie sięgające łydek. Spodnie Capri. Tak je nazwała, kiedy ubierała się dziś rano. I wysokie obcasy. Potrząsnął głową. Rozmawiała z kimś przez telefon, pochylając głowę nad laptopem i pisząc coś. Innymi słowy, nie zwracała na niego uwagi. Nawet wtedy, gdy spiker zapowiedział wejście pałkarza, a tłum wzniósł głośne oklaski. Z takim brakiem zainteresowania grą, równie dobrze mogła zostać w domu. Gavin skupił uwagę na pałkarzu, którzy uderzał. Gavin poruszył ramionami, przyjął pozycję, pochylając się i przygotowując na cokolwiek, co mogło się zdarzyć. Pałkarz wykonał dwa uderzenia, w których piłka odbiła się od ziemi w kierunku pierwszej bazy. Gavin złapał ją i dotknął bazy zanim biegacz osiągnął połowę drogi. Dwa outy. Trzeci pałkarz pojawił się w prawym polu. Nadszedł czas na odbicia drużyny Gavina. Gavin czekał w loży dla zawodników, ponieważ był trzeci w składzie. Jose uderzał pierwszy, jako że miał dobrą średnią, był szybki i mógł wykraść bazy. Posłał piłkę odbitą od ziemi obok łącznika i zdobył bazę. Pojawił się Dave, więc Jose objął pierwszą bazę, co oznaczało, że Gavin będzie uderzał. Stał w bazie domowej i przyjął pierwszy rzut, za wysoko. Drugi rzut wydawał się niski i dośrodkowany, ale sędzia nazwał go nieudaną próbą. Trzeci rzut był zdecydowanie odpowiedni i Gavin zamachnął się. Piłka spadła przed lewym bazowym, a Gavin pobiegł do pierwszej bazy. Jose, szybki sukinsyn, skończył na trzeciej.

Gavin szybko rzucił okiem na trybuny. Elizabeth nadal wpatrywała się w laptop, nie zwracając uwagi na grę. Był zirytowany tym, jak bardzo go to irytowało. Więc nie patrzyła. Co za różnica? Była jego agentką i pieprzyli się. To nie było tak, że miała dla niego znaczenie, czy coś. Ponownie skupił się na grze, zajął pozycję biegacza i wyszedł z bazy, gdy Dedrick zajął pozycję pałkarza. Jako ich kończący uderzający Dedrick był niczym kula energii z kijem i ustanowił rekord drużynowego home-run. Gavin pochylił się w prawo. Pierwszy rzut był nieudany. Drugi wylądował na ziemi, ale łapacz zdławił go, ratując bieg. Dedrick dostał kawałek trzeciego rzutu, jednak wysłał go za siebie na trybuny, faul. Odbił czwarty rzut i pozwolił piłce popłynąć poza boisko i zdobył home run. Ooo tak. Wszystko, co Gavin musiał zrobić, to przebiec powolnym truchtem pozostałe bazy. Gavin dotarł do bazy domowej i, mimo że fani dziko ich dopingowali, Elizabeth ani razu nie podniosła głowy. Cholera. Wygrali mecz treningowy siedem do dwóch. Gavin wziął prysznic, porozmawiał z prasą i rozdał kilka autografów. Elizabeth spotkała się z nim w loży dla zawodników, kiedy skończył. - Następnym razem muszę zabrać kapelusz. Słońce jest gorące powiedziała, gdy szli do jego samochodu. - Podobał ci się mecz? - Tak. Był wspaniały. Jakby miała o tym jakiekolwiek pojęcie. - Jaki był wynik końcowy? Zsunęła okulary. - Siedem do dwóch. Wygrałeś i dwa razy zdobyłeś punkt. Chociaż, trochę napierasz na bazę. Musisz się cofnąć, albo ktoś walnie cię w głowę. Huh. Więc może jednak zwracała uwagę. Otworzył dla niej drzwi i wsiadła. Wrzucił swój sprzęt do bagażnika, czując się głupio z powodu tego, że był zły. Zatrzasnął klapę bagażnika, wsiadł do samochodu, uruchomił go i ruszył z powrotem do domu. Kiedy weszli do środka, Elizabeth poszła do kuchni. - Chcesz coś do picia? - Może być piwo. Wyszedł na zewnątrz i usiadł na werandzie. Przyniosła dwie butelki piwa. Zdjął kapsle z obydwu butelek i wręczył jej jedną z powrotem. - Tak naprawdę nie widzę cię jako piwosza - powiedział, gdy usiadła na

huśtawce. Wzięła długi łyk. - Wielu rzeczy o mnie nie wiesz, Gavin. - To prawda. Więc może mi opowiesz? - Nie jestem tu po to, by zagłębić się w moją przeszłość, prawda? Jestem tu dlatego, że chcesz mnie pieprzyć. Więc zostawmy to tak, jak jest. Musiał trafić w czuły punkt. Coś, o czym nie chciała, żeby wiedział. Ale miała rację. Niewiele o niej wiedział, poza tym, że po studiach rozpoczęła pracę w jednej z najlepszych agencji sportowych, terminowała u jednego z najlepszych agentów i utorowała sobie drogę do pozyskania własnych klientów już w wieku dwudziestu trzech lat. Natychmiast podpisała całkiem imponujący kontrakt. Od tego czasu poprawiła portfolio o kilku najlepszych światowych zawodników. Miała szeroki wybór sportowców - grających w futbol, baseball, hokej, koszykówkę, tenisa i NASCAR14. Była znana jako agentka, magik od public relations i miała duże wzięcie. To sportowcy przychodzili do niej, nie odwrotnie. Ale strata kogoś tak znaczącego jak Mick, zraniła ją i nadszarpnęła jej wiarygodność. Zastanawiał się, jak bardzo. Właściwie, wiele rzeczy go w niej zastanawiało. Uświadomił sobie, że nic nie wiedział o jej życiu prywatnym. Nigdy nie chciało mu się zapytać. - Gdzie dorastałaś, Elizabeth? Nie odpowiedziała od razu, zamiast tego wzięła długi łyk piwa. - W Arkansas. Uniósł brwi. - Naprawdę? Z jakiegoś powodu myślałem, że dorastałaś na wschodzie. - Źle myślałeś. Usiadł na krześle naprzeciw huśtawki i przytknął butelkę piwa do ust. - Gdzie w Arkansas? - W małym miasteczku. Nie rozpoznałbyś nazwy, nawet gdybym ci powiedziała. - Jesteś dziewczyną z małego miasteczka? Nigdy bym nie uwierzył. Uosabiasz duże miasto. - Ludzie mogą zmieniać to, kim są, odkrywać siebie. - To właśnie zrobiłaś? Uniosła na niego wzrok. - Tak. - Dlaczego? - Ponieważ chciałam uciec od dziewczyny, która wychowała się w 14 Było w poprzedniej części, ale gdyby ktoś nie pamiętał;) NASCAR (National Association for Stock Car Auto Racing) – Narodowa Organizacja Wyścigów Samochodów Seryjnych.

Arkansas i stać się kimś innym. - Kim wtedy byłaś, że było tak źle? - Nie chcę o tym mówić, Gavin. Zakręciła kciukiem po szczycie butelki. Oczywiste było, że czuła się niekomfortowo, mówiąc o przeszłości. Ale coś kazało mu naciskać. - Dlaczego nie? Wszystko, kim jesteśmy dzisiaj składa się częściowo z tego, kim byliśmy kiedyś. Chcę cię poznać. - Dlaczego? Dlaczego to takie ważne? Po prostu uprawiamy seks. Nie musisz mnie poznawać. - Seks nie jest jedyną rzeczą, którą się zajmujemy. Rozmawiamy. Wspólne spędzamy czas. Odłożyła butelkę i podeszła do niego, oparła się o niego i pogładziła go po ramieniu. - Wolałabym sam seks. Mógł ją przycisnąć, żeby odpowiedziała na jego pytania. W końcu by się ugięła. Ale jej zapach był gorący i seksowny, a jej piersi dociśnięte do jego klatki piersiowej, więc w porządku, po prostu się pieprzyli. Nie wiedział, dlaczego był ciekaw jej przeszłości. W tej chwili ciekaw był, jak daleko gotowa była się posunąć, by zapomniał o pytaniach, które chciał jej zadać. Gładziła dłońmi jego ramiona i klatkę piersiową. - Uwielbiam czuć cię w ten sposób, Gavin, uwielbiam twój zapach. - Podniosła się i przycisnęła wargi do jego szyi, przeciągnęła językiem po jego gardle. Jego puls wybijał szybki rytm. Lubił jej usta, a że nie był biernym typem faceta, wsunął rękę za jej głowę i pocałował ją, smakując piwo i miętę. Późnopopołudniowe słońce prażyło go w plecy. Pot spłynął w dół jego kręgosłupa, ale nie zamierzał się ruszać, nie, kiedy piękna, seksowna kobieta wsuwała rękę w jego szorty i owijała palce wokół jego twardego penisa. Wciąż było jeszcze dość światła dziennego, ale na tarasie było dużo prywatności, zwłaszcza odkąd po obu stronach spuścił rolety, pozostawiając tylko widok z przodu. Wraz z nim osłaniał Elizabeth, a żeby ktoś z plaży oddalonej o sto metrów mógł zobaczyć co się dzieje, musiałby wejść na ganek. Nie, żeby się tym przejmował od kiedy miała kontrolę nad jego kutasem i głaskała go w świadomym zamiarze. - Próbujesz mnie zabić? - zapytał, jego wzrok przykuty był do ruchów jej dłoni. - Nie, nie zabić. - Pogładziła go i ścisnęła, co zabrało mu każdy gram

siły, nakazującej mu pozostać w pozycji pionowej. - Może uczynić cię moim niewolnikiem. To działało. Teraz mógł zrobić dla niej cokolwiek. Czas wyrównać szanse. Rozpiął jej bluzkę i odciągnął ją na bok, odsłaniając jasnoróżowy biustonosz z koronkowym brzegiem. Powoli prześledził koronkę czubkiem palca, obserwując jej wznoszące się piersi, gdy złapała oddech i wstrzymała go. - Kto kogo próbuje teraz zabić? - zapytała. Przetoczył kciukami po jej sutkach, jedwabny materiał nie był w stanie ukryć twardych pączków pod jego poszukującymi palcami. Ale to, czego naprawdę chciał, to poczuć pod dłońmi miękkość jej ciała. Rozpiął jej stanik, miseczki odskoczyły, więc mógł wypełnić ręce jej piersiami. Wypięła ku niemu biust, jej twarde brodawki ocierały się o jego dłonie. Zsunął kciuki na sutki, a ona cofnęła się, zdyszana, po czym zanurzyła ręce pod jego koszulę, wijącym ruchem przesuwając palcami po jego brzuchu i klatce piersiowej. Trzymał się poręczy tarasu i obserwował ją, jej bluzka falowała na wietrze. Wydawała się nie przejmować tym, że jej piersi były odsłonięte. I, to pewne jak diabli, on również się tym nie martwił. Po prawdzie, uwielbiał widok jej twardych różowych brodawek i sterczących krągłych piersi. Zdjęła mu koszulkę i rzuciła ją na krzesło, pochyliła się i polizała jeden z jego sutków. Gwałtownie wciągnął oddech, ponieważ sprawiła, że jego penis szarpnął się. Przesunęła język na drugi sutek i lizała go tak długo, aż zrobił się twardy i cholernie mocno starał się nie wiercić. Wydawała się dobrze wiedzieć, jak to na niego działało. Nie, żeby narzekał, ponieważ lubił jej usta na sobie. A kiedy przykucnęła, zsuwając jego szorty, wziął głęboki oddech. Szybko rzucił okiem za siebie. Widział ludzi, bawiących się w wodzie w oddali, ale nikt nie wydawał się zwracać uwagi na to, co działo się na jego tarasie. Dobrze, ponieważ Elizabeth opadła na kolana, chwyciła jego penisa i przejechała językiem po nabrzmiałej główce. Aż do bólu pragnął jej ust. Czekał, kiedy owinie wokół niego wargi, lubił widzieć jej różowy języczek liżący główkę jego penisa. Przeciągnęła językiem po spodniej części penisa, następnie owinęła wokół niego dłoń i pogładziła, unosząc go, by lizać jego jądra. Boże, lubił obserwować, jak z nim grała, zwłaszcza, gdy oblizała jego trzon od podstawy do końca, owinęła wargi wokół główki, podniosła i

wzięła go do środka. Intensywnie odczuł ciepło jej ust, a gdy ścisnęła główkę penisa między językiem a podniebieniem, pomyślał, że zaraz wybuchnie. Przeciągnęła językiem po jego szczycie, następnie zsunęła się na spodnią część penisa, co pozwoliło mu poczuć każdy powolny cal wciągany głębiej w jej usta. Ta powolna gra sprawiła, że pot ściekał mu po plecach. Chciałby mieć kamerę, by móc nakręcić film15 z jej ustami na jego kutasie, z jej językiem obracającym się wokół główki zanim ponownie połknie go całego. Gavin chwycił się barierki, wypychając biodra do przodu, wsuwając więcej penisa między jej wargi. Wyciągnęła rękę i chwyciła podstawę penisa, trzymała go, ściskała, pompując go ustami i mocno ssąc, aż poczuł pierwsze oznaki orgazmu. Wstrzymał się, krople potu spływały mu z czoła. Chciał przedłużyć te doznania. Ale kiedy kręciła dłonią na jego kutasie, pompowała go w zaciśniętej pięści, włożyła go głęboko w usta i wzięła go aż do gardła, nie mógł się powstrzymać. Sięgnął w dół i złapał ją za włosy, odchylając jej głowę do tyłu. - Dojdę w twoich ustach, Elizabeth. Pozwoliła, by jego penis wyskoczył spomiędzy jej warg i uśmiechnęła się do niego, polizała jego szeroką główkę, a następnie ponownie wsunęła sobie jego trzon w usta. Chryste, była piękna, jej obrzmiałe od ssania wargi, jej błyszczące z pasji oczy. Chwycił tył jej głowy i pchnął w jej usta, skłaniając ją, by wzięła wszystko, kiedy orgazm szybko przepływał przez niego. Przesunęła się, spotkała się z nim wzrokiem i zacisnęła wokół niego usta, przełykając, gdy jęknął i wybuchł. Zacieśnił uścisk w jej włosach i trzymał ją tam, podczas gdy opróżniał wszystko co miał, jego nogi drżały przez cały czas. Elizabeth oblizała główkę jego penisa i uwolniła go. Szarpnięciem nałożył szorty, podciągnął ją do pozycji stojącej i przycisnął do siebie, jej nagie piersi przylgnęły do jego spoconej piersi. Trzymał ją, całował, smakując samego siebie na jej wargach i języku. Obrócił ją dookoła, ustawił przy poręczy i zsunął palce między jej piersi, obserwując jej zmarszczone sutki. Jej oddech przyspieszył, gdy pochylił się i chwycił pączek między wargi, ssąc i skubiąc go zębami. Wplotła palce w jego włosy, jej miękkie jęki napędzały go, by ssał mocniej. W czasie gdy drażnił jeden sutek palcami, lizał drugi. Przytrzymała się barierki, kiedy opadł na kolana, rozpiął jej spodnie i zsunął je do kostek, odsłaniając skrawek różowego jedwabiu pasujący do 15 I tu, jak dla mnie, to się trochę zapędził...

stanika. Nie spieszył się, patrząc na nią, uwielbiając ją niekompletnie ubraną, z pasmami włosów, którymi wiatr chłostał jej policzki. Przebiegł palcami w górę jej nóg, przesuwając nimi po wilgotnym jedwabiu jej majtek. Przeciągnął kciukiem po twardym pączku jej łechtaczki, czuł drżenie jej nóg, gdy wypchnęła cipkę w jego stronę. - Jesteś tutaj gorąca. Mokra. Patrzyła na niego. - Ty mnie taką uczyniłeś. Ssanie cię podnieciło mnie. Jego penis naparł na szorty, znowu twardy, chętny, by wśliznąć się między jej nogi i pieprzyć ją aż oboje osiągną spełnienie. Ale pohamował się, ponieważ tym, czego naprawdę chciał, było posmakowanie jej, pragnął wsunąć język między delikatne fałdki jej płci i poczuć, jak jej ciało rozpada się na kawałeczki. Uniósł się, odciągnął jej majtki na bok i przycisnął usta do jej cipki. - Oooch. Elizabeth docisnęła płeć do jego warg, karmiąc go swoją miękkością. Smakowała jak miód, gorący i słodki. Dźwięki, które wydawała, gdy powoli ślizgał po niej językiem stopniowo zwiększały jego potrzebę, by zrobić to dla niej dobrze. Tak dobrze, jak ona zrobiła to dla niego. Wsunął język w jej cipkę, pieprzył ją nim i poczuł drżenie jej nóg. O, tak. - Gavin - krzyknęła, a on odchylił głowę do tyłu, obserwując jego rudą boginię z rozwianymi włosami, z powiewającą bluzką i wyeksponowanymi piersiami. Jej nogi były rozchylone, cipka błyszczała od jego ust i jej własnego pragnienia. Była piękna, gdy tak się przed nim otwierała, dając mu wszystko bez zahamowań. Wsunął palec w jej cipkę i omiótł językiem jej płeć, zwlekając na jej łechtaczce. - Och - powiedziała, schylając głowę, by spojrzeć na niego. - Tak. Pieprz mnie palcami, Gavin. Spraw, żebym doszła. Uwielbiał obserwować jak odpuszcza, uwielbiał widzieć ją tak podnieconą, tak bliską krawędzi, że mówiła mu czego dokładnie jej potrzeba. Jej oczy błyszczały głęboką pasją, a on wiedział, że jedyne o czym mogła myśleć, to o szczytowaniu. Właśnie w tym punkcie jej chciał - na krawędzi i gotową do lotu. Okrążył pączek językiem, po czym otoczył łechtaczkę wargami, wsuwając dwa palce w jej cipkę i zaczął szybko pompować, obserwując jej twarz, kiedy osiągnęła orgazm.

Była piękna podczas szczytowania, miała niemal bolesny wyraz twarzy, kołysała przy nim cipką, cała drżała, jej piersi wznosiły się i opadały, gdy dyszała i schyliła się, chwytając go za włosy i trzymając go w miejscu, kiedy przepływały przez nią fale. Gdy w końcu orgazm minął, wstał i wziął jej usta, sięgając do kieszeni po prezerwatywę, zabezpieczając się i wchodząc w nią. Krzyknęła, gdy w nią wjechał. Poczuł, że zacisnęła się na nim, owinęła wokół niego ramiona i głęboko go pocałowała. Chwycił ją za włosy i trzymał, podczas gdy pompował ostro i szybko. Wciąż pulsowała po orgazmie, drgania ściskały jego penisa wywołując silne wrażenia. Jego język nacierał na jej, ssał go, chcąc dojść w niej, pragnąc, by znowu wspięła się na szczyt. Gdy usłyszał jej jęk, wiedział, że jest gotowa, uderzył w nią i uchwycił się jej, następnie kołysał się przy niej, dopóki się nie rozpadła. Tym razem doszedł razem z nią, zatracając się w jej cieple, całując ją, gdy osiągnął spełnienie. Drżeli oboje, bez tchu i mokrzy od potu po ich zmaganiach. - Gorąco tutaj - powiedział, gdy się odsunął. - Może popływamy? Śmiała się, wciągając spodnie. - Jak dla mnie, brzmi dobrze. Założyli kostiumy kąpielowe i pobiegli do oceanu. Czuł się cholernie dobrze po gorącym pożarze, który niedawno wzniecili. A nawet lepiej, zaskoczyła go. Nie przeszkadzały jej mokre włosy, nie dbała też o to, że makijaż spływał jej po twarzy. Prawdę mówiąc, kiedy o tym wspomniał, nie odwróciła się, żeby ogarnąć bałagan pod oczami. Zamiast tego, zaśmiała się i ochlapała go. Nie spodziewał się tego po niej. Zawsze była dobrze ubrana, włosy idealnie ułożone - wszystko w niej było doskonałe. W oceanie włosy wpadały jej do oczu i przypominała tonącego szczura. I wydawała się wcale tym nie przejmować. W Elizabeth było sporo całkowicie nieprzewidywalnych cech. No i zrobiła mu cholerną laskę, żeby powstrzymać go przed wypytywaniem jej o przeszłość. Zastanawiał się, co ukrywała. Czas podnieść stawkę w tej grze i zobaczyć, czy uda mu się wydobyć z niej trochę prawdy.

V Tego wieczoru wybierali się na tańce. Gavin nie żartował, kiedy mówił, że kupuje jej sukienki, ponieważ chce, żeby poszli potańczyć. Całkiem dziwaczne. Wiedziała, że jego matka była kiedyś nauczycielką tańca, ale po prostu nie wyobrażała sobie Gavina jako tancerza. Był szorstki, pił whisky i spędzał czas z kobietami poznanymi w barze. Męski mężczyzna. W żadnym razie nie zniewieściały. Ale hej, jeśli chciał, by się wystroiła i szła z nim do klubu, kimże była, żeby się sprzeciwiać? Miała mnóstwo męskich przyjaciół, z którymi wychodziła do klubów, chociaż wszyscy byli gejami, więc zazwyczaj szła z chłopakami i ich partnerami. I wspaniale się bawiła. Oczywiście nie było w tym nic romantycznego, przynajmniej dla niej, ale miała klubowy ubaw z przyjaciółmi. Męscy przyjaciele. Miała wielu przyjaciół, którzy byli mężczyznami. Przyjaciółki? Nie, tych nie było zbyt wiele. No dobrze, wcale ich nie było. Nie była typem kobiety, która miała przyjaciółki. Nie była pewna dlaczego. Może dlatego, że wykonywała męski zawód. Wszyscy jej klienci byli mężczyznami. Nie zaprzyjaźniała się z ich żonami, ani dziewczynami, przynajmniej nie na gruncie towarzyskim. Była na tyle przyjazna, by kobiety wiedziały, że nie interesowała się ich mężczyznami – jedynie ich karierami. Ale przyjaźnić się, jak przyjaciółka? Nie. Nigdy. Wiedziała, jak postępować z mężczyznami, wśród nich czuła się komfortowo. Kobiety były dziwne i złośliwe, a ona nie miała pojęcia, w jaki sposób się z nimi porozumieć. Nawet na studiach obracała się w towarzystwie facetów, zawsze miała więcej przyjaciół mężczyzn niż kobiet. Co to o niej mówiło? Nie miała pojęcia. Może coś straciła, nie mając przyjaciółek, którym przez te wszystkie lata mogłaby się zwierzać. Z drugiej strony, nikomu nie wyjawiała swoich sekretów, tak więc nie straciła żadnej cholernej rzeczy - nocne pogawędki były nudne, uciążliwe i pełne tego dramatyzmu, którego nie potrzebowała, na który nie miała czasu. Mężczyźni nie dramatyzowali. Pewnie dlatego zawsze bardziej ich lubiła. Spędziła dzień nadganiając pracę podczas meczu Gavina i w czasie jego pomeczowych wywiadów. Dziś wieczorem wychodzili późno. Skończyła się ubierać i wyszła z sypialni. Gavin założył czarne spodnie, białą koszulę, marynarkę i krawat. - Doprowadziłeś się do porządku - powiedziała.

Odwrócił się, z uznaniem obejrzał ją od stóp do głów i uśmiechnął się. - Sukienka wygląda na tobie niesamowicie. Uniosła głowę trochę wyżej i obróciła się dookoła, by mógł się jej przyjrzeć. Musiała przyznać, że miał dobre oko w kwestii wyboru ubrań, co cholernie ją zaskoczyło. Sama nigdy nie wybrałaby sobie tej sukienki. Jak już wspominała, najczęściej nosiła czarne. Ta sukienka w kolorze szampana podkreślała kolor jej skóry i sprawiała, że jej rude włosy wyróżniały się. Nienawidziła, gdy ktoś inny miał rację. Pojechali do niezwykle szykownej restauracji w Palm Beach, gdzie Elizabeth została zaskoczona widokiem dwóch innych par. Spotkali facetów, z którymi Gavin grał w drużynie Riversów i ich żony. - Pomyślałem, że nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli spotkamy się z moimi przyjaciółmi i ich żonami i zjemy wspólnie kolację. Udało jej się posłać mu napięty uśmiech. - Wcale. Miała coś przeciwko, głównie to, że jej nie powiedział. No dobrze, myślała, że spędzą noc razem. Uścisnęła dłonie Dedricka Colemana i jego żony, Shawnelle oraz Tommy'ego Maloney'a i jego żony, Haley. Shawnelle była zachwycająca, tak jak jej mąż. Miała piękną ciemną skórę, najbardziej niezwykłe oczy koloru whisky, jakie Elizabeth kiedykolwiek widziała, seksowne nowoczesne afro i atrakcyjne ciało z piersiami, na które Gavin bez wątpienia będzie gapił się przez całą noc. Z drugiej strony, Dedrick był wspaniałym ciachem, mierzącym sześć stóp trzy cale16. Więc, jeśli Gavin zamierzał patrzeć pożądliwie, to Liz również. Haley była filigranową niebieskooką blondynką, która wyglądała na jakieś szesnaście lat. Elizabeth miała nadzieję, że była pełnoletnia. Tommy był jednym z młodszych graczy Riversów, więc wyjaśniało to, dlaczego Haley wyglądała jak podlotek. Prawdopodobnie była tak młoda. Cudownie. Oznaczało to, iż faceci będą gadali o baseballu przez całą noc i będą spodziewali się, że weźmie udział w – uch – babskich pogaduchach z kobietami. Zajęli stolik, zamówili napoje i tak jak podejrzewała, mężczyźni pochylili do siebie głowy i zaczęli rozmawiać o dzisiejszym meczu oraz o nadchodzącym sezonie. Elizabeth czekała, aż panie się nią zainteresują. Nie trwało to długo. - Elizabeth, od jak dawna ty i Gavin spotykacie się? - zapytała 16 192 cm

Shawnelle. Och, nie umawiamy się. Po prostu pieprzymy się do upadłego, aż jedno z nas jest zmęczone bardziej od drugiego. Zapewne ta odpowiedź nie przyczyniłaby się do przełamania lodów. Zmusiła się do posłania im najsłodszego uśmiechu. - Och, nie spotykamy się. Jestem agentką Gavina i tak się złożyło, że załatwiałam w mieście pewne interesy, a on zaprosił mnie na kolację. Gavin oderwał się od męskiej konwersacji. - Kłamie. Zatrzymała się w moim domu na czas przed rozpoczęciem sezonu. - Ciekawe - powiedziała Shawnelle, jej bursztynowe oczy studiowały Elizabeth i Gavina. Jeśli wzrok mógłby zabijać, Elizabeth zastrzeliłaby Gavina na miejscu. Gavin podniósł jej dłoń i wycisnął pocałunek na jej knykciach. - Dobra, jestem zdezorientowana. Więc randkujecie ze sobą, czy nie? zapytała Haley. - Randkujemy? O, do diabła, nie. Po prostu uprawiamy seks, kochanie, odpowiedziała Elizabeth, głęboko wdzięczna, gdy przyniesiono jej martini. - Och - powiedziała Haley cichym głosikiem. Shawnelle tylko się roześmiała, biorąc długi łyk koktajlu, po czym powiedziała: - Ciesz się tym, co dobre, dziewczyno. Elizabeth odchyliła się do tyłu na krześle, decydując się dostroić do Gavina i trochę się zabawić. - Zdecydowanie jest dobrze. Shawnelle omiotła Gavina wzrokiem, mieszając drinka. - Mmmmhmmmm, wyobrażam sobie. - Wróciła spojrzeniem do Elizabeth. - Co jest z tymi facetami i ich popędem płciowym. Przysięgam na Boga, każdej nocy Dedrick jest cholernie bliski wykończenia mnie. Haley wyglądała na oszołomioną, jakby nie mogła uwierzyć, że rozmawiały o seksie w środku restauracji. Dziewczyna potrzebowała doedukowania. Była zbyt naiwna. To mogło być zabawne. - Nawet nie masz pojęcia. Ktoś mógłby pomyśleć, że po tych wszystkich treningach i meczach będą wyczerpani. Ale nie. Mogą to robić przez całą noc. Przez całe popołudnie. - I rano też - dodała Shawnelle. - Tak. Budzą się twardzi i tacy pozostają. Shawnelle zaśmiała się i poklepała Elizabeth po ręce. - A my lubimy ich takich. Elizabeth zaryzykowała spojrzenie na Haley.

Tak. Wyglądała jak jeleń w świetle reflektorów. Najpewniej była zbulwersowana. Biedne dziecko. Gavin pochylił się i otarł o nią ramieniem. - O czym wy trzy rozmawiacie? - O seksie. Szokujemy Haley. Gavin pokręcił głową. - Tommy, lepiej ratuj swoją pannę młodą. Myślę, że Elizabeth i Shawnelle demoralizują ją. Tommy roześmiał się i potarł Haley po ramionach. - Demoralizują cię, kochanie? Potrząsnęła głową. - Nie. Uczę się kilku nowych rzeczy. - Machnęła ręką na Tommy'ego. - Wracajcie do własnej rozmowy i zostawcie nas, kobiety, same. Jest perę rzeczy, których muszę się nauczyć. Elizabeth popijała martini. Może jednak Haley nie była tak oburzona, jak sądziła. Ani tak naiwna. Okazało się, że rozmowa z kobietami nie była taka zła, jak Elizabeth się spodziewała. Podczas kolacji Elizabeth dowiedziała się, że Shawnelle była absolutnie zabawna i miała sprośne poczucie humoru. Ona i Dedrick byli małżeństwem od siedmiu lat. Shawnelle była adwokatką, pracowała dla prokuratora okręgowego w St Louis. A Haley, która miała zaledwie dwadzieścia jeden lat, wcale nie była naiwna. Miała naturalną ciekawość, była otwarta i szczera, i chciała nauczyć się... wszystkiego. W tym, wszystko o seksie. Ona i Tommy byli małżeństwem dopiero od sześciu miesięcy, ale młoda pani Haley kochała seks. Prowadziła spokojne życie w Mississippi i kochała Tommy'ego całym sercem. Ślub z Tommym był jej biletem do wyrwania się z represyjnego miasteczka, do którego nigdy nie chciała wracać. Jednak Tommy, jak zorientowała się Elizabeth, był nieco niewprawny w sprawach seksu, więc Haley chciała szybko zdobyć wiedzę o sztuce uwodzenia i sprawić, żeby jej mężczyzna trochę się otworzył. Shawnelle i Elizabeth spojrzały na siebie, skinęły głowami i postanowiły, że zdecydowanie powinny pomóc w tym Haley. Klub taneczny znajdował się z daleka od plaży i był odosobniony. Gavin załatwił im zaproszenie od właściciela, który był fanem Riversów. Atmosfera była ciemna, ponura i niewyróżniająca się, było nieprawdopodobnie głośno i błyskały lasery. Elizabeth była za to głęboko wdzięczna. Kochała taniec i gorącą, szybką muzykę, ale chciała również mieć możliwość prowadzenia rozmowy bez krzyczenia do siebie aż do

ochrypnięcia. Była za stara na takie głupoty. Zostali zaprowadzeni do stolika dla VIP-ów znajdującego się przy ścianie. Prywatność z dbałą kelnerką. Tak jak Elizabeth lubiła. Zamówili napoje i rozsiedli się w wyściełanych boksach. - Podobała ci się kolacja? - zapytał Gavin. - Owszem. - Przepraszam, że byłem zajęty Dedrickiem i Tommym. Naprawdę nie zabrałem cię tutaj, żeby rzucić cię na pastwę Shawnelle i Haley. - Jestem dużą dziewczynką, Gavin. To może być dla ciebie szokiem, ale potrafię sama o siebie zadbać. - Jestem pewien, że potrafisz. Prawdopodobnie urodziłaś się nie potrzebując nikogo. Podano im napoje zanim zdążyła zripostować jego przemądrzały komentarz. Gdy tylko zabrzmiała muzyka, Shawnelle była gotowa do tańca. Dedrick nie był, więc Shawnelle wstała, wygładziła sukienkę i spojrzała na Elizabeth i Haley. - Dalej, dziewczyny. Chodźmy rozbujać parkiet. - Och, nie sądzę. - Elizabeth pokręciła głową. Haley uśmiechnęła się. - Jasne. Jestem za. Shawnelle położyła ręce na biodrach i wbiła wzrok w Elizabeth. - Ty. Wstawaj. Na parkiet. Teraz. Żadnych wymówek. Elizabeth chciała się sprzeciwić, jednak stalowy wyraz oczu Shawnelle oraz fakt, że muzyka była cholernie dobra, sprawiły, że wzruszyła ramionami. - Dobrze, w porządku. Zatańczmy. - Yeah! - Shawnelle wzięła ją za rękę, podciągnęła Elizabeth z krzesła i poprowadziła na parkiet. Nie trwało długo zanim muzyka wprawiła ją w ruch. Dodatkowo, Haley i Shawnelle – musiała to przyznać – potrafiły zarazić zabawą. Było oczywiste, iż Shawnelle czuła się dobrze w swoim ciele i nie krępowała się potrząsaniem nim. Haley zwyczajnie kochała życie i cieszyła się wolnością, którą teraz miała, więc obie tańczyły wokół Elizabeth, podczas gdy ona kręciła biodrami. Kiedy się okręciła, zauważyła trzy pary męskich oczu wpatrzonych w nie z głębokim zainteresowaniem. Co poddało jej pewien pomysł. Odwróciła się i ruszyła w kierunku Shawnelle. - Myślę, że możemy

pomóc Haley z jej życiem seksualnym, w czasie gdy jesteśmy tutaj na parkiecie. - Och, tak? W jaki sposób? Elizabeth wskazała gestem stolik VIP-ów, a Shawnelle w sekundę pojęła aluzję. - O to ci chodzi. Haley, kochanie, stań pomiędzy Elizabeth i mną, odstawmy nieprzyzwoity taniec. Oczy Haley zrobiły się ogromne. - Co? Elizabeth przysunęła się do Haley. - Chcesz, żeby twój mężczyzna cię pragnął, prawda? - Tak. - W takim razie musisz go podniecić – powiedziała Shawnelle. - Mężczyźni uwielbiają patrzeć na kobiety, które są razem - wyjaśniła Elizabeth. Haley spojrzała na nią. - Naprawdę? Dlaczego? Elizabeth wzruszyła ramionami i trąciła Haley biodrem. - Nie mam pojęcia. Coś w fantazji o damsko-damskiej akcji wprawia ich silniki w ruch. - Co oznacza, że ty, ja i Elizabeth damy twojemu mężowi coś, o czym będzie mógł fantazjować. A kiedy dziś w nocy będziesz go miała w łóżku, zapytaj go, jak gorące mu się to wydało. Shawnelle owinęła ramię wokół talii Haley, Elizabeth zrobiła to samo. - Co mam robić? - zapytała Haley. - Patrz na nas, jakbyś chciała schrupać nas na śniadanie - odparła Elizabeth. - I poruszaj ciałem, jak wtedy, gdy jesteś w łóżku - dodała Shawnelle. Wyobraźnia Tommy'ego zrobi resztę. - Och, w porządku. Mogę to zrobić. Haley była pojętną uczennicą. Choć filigranowa, potrafiła ruszać biodrami. Odchyliła głowę do tyłu, użyła swojego uroku i patrzyła na Elizabeth i Shawnelle jakby były boginiami, od których pragnęła czegokolwiek, co mogły jej zaoferować. Cała trójka falowała naprzeciw siebie w powolnym, seksownym rytmie piosenki, ich ręce wężowym ruchem wiły się w górę i w dół klatek piersiowych, talii i bioder; poruszały kroczami przy tyłkach i odstawiały niezłe przedstawienie dla facetów. Gdy piosenka się skończyła Elizabeth ruszyła z powrotem do stolika, ewidentnie było widać, że Tommy nie był jedynym podnieconym mężczyzną przy stoliku dla VIP-ów. Spoczęło na niej ciemne spojrzenie Gavina. Wstał i wyciągnął do niej rękę. Zauważyła

wymowne wzniesienie świadczące o jego erekcji. Wzięła kilka łyków drinka i zaczęła siadać. - Jeszcze nie. Zatańczmy. - Dobrze. Zaprowadził ją na parkiet i pociągnął w ramiona. Tak jak podejrzewała, był bardzo zdolnym tancerzem. - Nigdy wcześniej nie tańczyliśmy razem – powiedziała, gdy przenieśli się na środek parkietu. - Nie? - Nie. - Zdarzało jej się z nim imprezować na różnego rodzaju wydarzeniach, gdzie tańczono. Zazwyczaj miał już towarzyszkę, albo też ona unikała przebywania tak blisko niego. - Myślę, że nigdy wcześniej tego nie zauważyłem. Wzruszyła ramionami. - Nie było powodu, byśmy razem tańczyli, prawda? Bacznie się jej przyglądał. - Chyba nie. Zarówno Haley jak i Shawnelle tańczyły ze swoimi mężami. Widok rąk Tommy'ego na tyłku Haley dał Elizabeth wielki powód do dumy. Haley wyglądała, jakby właśnie osiągnęła stan nirwany. Miała zamknięte oczy, oparła głowę o klatkę piersiową Tommy'ego. Elizabeth wcale nie byłaby zaskoczona, gdyby Haley skończyła dziś uprawiając wybuchowy seks. - Zadowolona z przedstawienia jakie odstawiłaś? - zapytał Gavin. Skupiła się z powrotem na Gavinie. - Niezmiernie. A ty? Zsunął dłoń w dół jej pleców i przycisnął ją do siebie, upewniając się, że czuje jego erekcję. - Bardzo. Rozumiem, że uknułyście to z Shawnelle i Haley. Uśmiechnęła się szeroko. - Można tak powiedzieć. - Nie miałem pojęcia, że interesujesz się kobietami. Odchyliła głowę do tyłu i roześmiała się. - Nie interesuję się. To było dla Haley. Skrzywił się. - Nie łapię. Docisnęła się do niego, żeby szepnąć mu do ucha. - Haley próbuje trochę wzmocnić zainteresowanie jej męża seksem. Sprawy łóżkowe nie przedstawiają się idealne dla tej dwójki. My tylko pomagałyśmy. Gavin odchylił się do tyłu. - Och. Cóż, po waszym występie na parkiecie, powinno zadziałać. Przesunęła palcami po jego bródce17. - Na ciebie zadziałał, prawda? - Chcesz powiedzieć, że potrzebuję większej stymulacji seksualnej? 17 Aaaa!!! Dlaczego, dlaczego autorka obdarzyła go tą cholerną bródką?! Wyobraźmy sobie, że jej nie ma;)

Wcisnęła udo między jego nogi, pocierając jego erekcję. - Kochanie, trochę więcej stymulacji i mnie zabijesz. Potarł jej usta wargami. - Cieszę się, że jestem w stanie cię zadowolić. Motyle trzepotały w jej brzuchu. Gavin był dla niej niebezpieczny z tak wielu powodów. Powinna była odwrócić się i uciekać z powrotem do St Louis, jakby gonił ją sam diabeł, już wtedy, gdy poprosił, by się u niego zatrzymała. Ale to był tylko seks. Przynajmniej dla niego. Nie miał pojęcia, co do niego czuła. Tak długo, dopóki o tym nie zapomni, mogła to przetrwać. VI Gavin pił whisky na tarasie, słuchając szumu fal. To zawsze była jego ulubiona część nocy. Czasami siedział tutaj godzinami, po prostu słuchając odgłosu oceanu. Ale tej nocy spiskował. Elizabeth mogła rozproszyć go wcześniej niesamowitym seksem, ale nadal chciał uzyskać od niej kilka odpowiedzi. Dlaczego interesowało go to, kim była wcześniej, nie miał pojęcia. To naprawdę nie miało znaczenia w grze, którą teraz prowadzili, ale z jakiegoś powodu chciał wiedzieć. I z jakiegoś powodu ona nie chciała, żeby się dowiedział. W tej konkurencji odniosła sukces, wygrywała. Była w łazience, gdzie się rozbierała, zmywała makijaż i rozpuszczała włosy. Czas na jego ruch. Położył szklankę na blacie kuchennym i ruszył do sypialni. Stała w łazience, rozczesując włosy, ubrana tylko w kremowy biustonosz bez ramiączek i pasujące do niego figi. Podszedł do szuflady i wyjął cztery krawaty, wdzięczny za sporadyczne wywiady, do udzielania których wymagane było ich założenie. Rzucił krawaty na siedzenie w nogach łóżka, następnie udał się do łazienki, by wycisnąć pocałunek na miękkiej skórze między jej szyją, a ramieniem. Uśmiechnęła się do niego w lustrze, miękkość w jej zielonych oczach hipnotyzowała go. Coś w nich dostrzegł. Wrażliwość albo coś, czego nie potrafił rozgryźć, a uderzyło to w niego tak mocno, że niemal powaliło go na kolana. Jakby to było każdej nocy widywać kobietę taką jak Elizabeth w swojej łazience, mieć kogoś, do kogo można wracać, zamiast pustego domu? Nigdy wcześniej nie chciał kobiety w swoim życiu, nigdy nie pragnął towarzystwa.

Lubił swoje życie takie, jakie było. Podobało mu się podróżowanie, przychodzenie i wychodzenie, kiedy chciał, bez konieczności opowiadania się przed kimś. Żadnych więzów i zobowiązań. Jego życie było idealne i nie zamierzał go zmieniać. Ale podobało mu się to, że miał tutaj Elizabeth, lubił widzieć jej kobiece gadżety na półkach w jego łazience, uwielbiał widzieć ją ubraną jedynie w stanik i figi, uwielbiał patrzeć na jej kremową skórą, uwielbiał czuć ją obok siebie w łóżku. Do diabła, lubił budzić się obok niej. Hola. Gavin nie był typem domatora. Elizabeth z pewnością również nie. I gdyby zamierzał ustatkować się, wziąć ślub i zacząć starać się o dzieci, byłaby ostatnią kobieta na ziemi, którą by do tego wybrał. Na pewno nie bezdusznego, zimnego rekina. Tylko czy była bezduszna i zimna? Czy też była to tylko poza odgrywana w ramach interesów? Co tak naprawdę wiedział o Elizabeth Darnell? Najwyższy czas się dowiedzieć. Odwróciła się do niego, owijając dłonie wokół jego karku. - Gotowy do łóżka? - Można tak powiedzieć. - Wziął ją za ręce i poprowadził do brzegu łóżka, sięgając do tyłu i odpinając jej biustonosz, po czym pochylił się i zsunął jej majtki. Rozebrał się, zadowolony, że pozbył się ubrań, tak że oboje byli nadzy. Elizabeth wyciągnęła rękę i rozłożyła palce na jego klatce piersiowej. Mmmm, podoba mi się dokąd to zmierza. - Naprawdę? Zobaczymy. Połóż się na środku łóżka. Zamierzam cię związać i zająć się tobą tak, jak ty zajęłaś się mną dziś po południu. Jej oczy błyszczały z pożądania. - Dziś po południu nie byłeś związany. - Ufasz mi, Elizabeth? Zmarszczyła brwi. - To złożone pytanie, Gavin. - W takim razie zaufaj mi na tyle, byś wiedziała, że cię nie skrzywdzę. Bo tego nie zrobię. Nigdy bym tego nie zrobił. Wciągnęła oddech. - Dobrze. Ale wiesz, że nie mogę rozłożyć kończyn na taką szerokość, jak twoje gigantyczne łóżko do orgii. Zaśmiał się. - Wiem. Zajmę się tym. Połóż się na środku łóżka. Wdrapała się na łóżko, jej słodki tyłek i cipka były wystawione na jego widok, gdy to robiła. Jego penis naprężył się i stwardniał, kiedy odwróciła się na plecy, uniosła ramiona nad głowę i rozszerzyła nogi. Nie mógł się

powstrzymać przed ujęciem w dłoń swego trzonu i jąder, i przed ściśnięciem ich. Sam jej widok rozłożonej na jego łóżku podsuwał mu wiele pomysłów. Najpierw musiał zapewnić jej osłonę. Chwycił linę, którą wyciągnął z garażu, mierząc długość, jakiej potrzebował od słupków na każdym końcu do nóg i kostek, doliczając długość krawatów, a następnie przeciął cztery pasy. Przywiązał końce lin do końców każdego krawata, po czym zabezpieczył jej kostki i nadgarstki, dając jej wystarczająco dużo swobody, by mogła wygodnie się ułożyć, ale nie na tyle, żeby odtoczyła się i uciekła. Cały czas obserwowała go bez słowa, jej sutki zmieniły się w twarde koraliki, wilgoć zgromadziła się w wejściu do jej cipki. Przeciągnął palcem po płatkach jej płci, podniósł palec do ust i possał. - To sprawiło, że jesteś mokra? - zapytał, klękając między jej rozłożonymi nogami. - Tak. - Dlaczego? - Ponieważ zastanawiam się, co zamierzasz ze mną zrobić. Objął jej kostki powyżej więzów i pogładził rękami nogi. Jej skóra była gładka jak jedwab, delikatna. To, że miał ją zdaną na jego łaskę tak, jak w tej chwili, było kuszące, jego penis był tak twardy, że aż sprawiało mu to ból. Chciał wśliznąć się w nią już teraz i pieprzyć ją dotąd, aż osiągnie orgazm. Ale to zepsułoby zabawę i niecierpliwe oczekiwanie ich obojga. - Odpowiedź jest prosta. Mam zamiar dać ci przyjemność. Sprawić, że dojdziesz. A ty sprawisz, że i ja dojdę. Jej piersi uniosły się, gdy wzięła głęboki oddech. Położył dłonie na jej biodrach i przejechał palcami po brzuchu. Wzdrygnęła się, czując ssanie w brzuchu. Schylił się i wycisnął całusa na jej pępku, następnie przeciągnął językiem na południe18. Usłyszał, jak złapała oddech i uśmiechnął się. Nie sądziła chyba, że pójdzie prosto po świętego Graala19? Zatrzymał się na jej wzgórku łonowym, przesuwając się w górę ponownie do jej pępka, zanurzając w nim koniuszek języka. - Do cholery, Gavin. Och, dopiero zaczynał. Jeśli myślała, że torturuje ją teraz... Położył ręce obok jej klatki piersiowej, podniósł się i usiadł na niej okrakiem, pozwalając jego penisowi ustawić się naprzeciw jej cipki, po czym objął jej piersi, wypełniając dłonie krągłościami, równocześnie pocierając 18 Muszę wyjaśniać? W dół... 19 Chyba pierwszy raz podoba mi się porównanie zastosowane przez autorkę;)

kutasem o miękkość jej płci. Uniosła pośladki, przysuwając się do jego penisa. Uśmiechnął się do niej, ale nie dał jej tego. - Jeszcze nie jesteśmy nawet blisko pieprzenia, Elizabeth. - Drań - powiedziała, jej oczy były zielonymi szparkami frustracji i pożądania. Zakręcił kciukami po jej sutkach, a potem pochylił się i wziął jeden w usta, drugi ściskając palcami. Jej krzyki rozkoszy sprawiły, że jego jądra ścisnęły się. Objął jej piersi dłońmi i przesuwał po nich językiem, ssąc i liżąc je, aż Elizabeth zaczęła szarpać za więzy na nadgarstkach. - Pieprz mnie, Gavin. Liż moją cipkę. Rób cokolwiek, co da mi orgazm. Teraz ją miał. Pochylił się nad nią i potarł wargami o jej usta. Podniosła głowę, ich języki spotkały się w głodnym pocałunku. Wplótł palce w jej rozpuszczone włosy, uwielbiając ich miękką dzikość. Rozłożył je na poduszce wokół jej głowy, a potem pocałował jej szczękę i szyję. Przejechał językiem po jej szyi, ramieniu, obojczyku, po czym wziął się za wyznaczanie leniwego szlaku przez piersi i brzuch. - Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Traciła cierpliwość. Dobrze. Chciał, żeby pozwoliła mu na wszystko. Wylizał drogę do szczytu jej płci, jego język unosił się w pobliżu łechtaczki. Zaciągnął się jej słodkim zapachem, ostrym aromatem pobudzenia, a następnie uniósł głowę, by zobaczyć, że patrzyła na niego głodnym i żądającym wzrokiem. Och, tak. Jego spojrzenie nadal skupione było na niej, przeciągnął językiem po wewnętrznej części jej uda, po wilgotnych wargach jej cipki, unikając jej łechtaczki, liżąc wszędzie wokół niej, zabierając ją tak blisko, że widział, jak napina mięśnie, ciągnąc za liny. - Gavin! Jednak nie chciał jej tam jeszcze lizać. Okrążył pączek, rozpłaszczył język na wargach jej cipki, zagłębiając się wewnątrz, by chłeptać jej soki, przytrzymał jej biodra i nogi, kiedy zaczęła pod nim brykać. - Niech to szlag, Gavin, to nie jest śmieszne. O tak, było. Ponieważ kiedy przeciągnął językiem przez jej cipkę i położył go dokładnie na jej łechtaczce, jęknęła, wydając długi, niski dźwięk, przez który jego penis nabrzmiał, który sprawił, że wcisnął miednicę w materac i zapragnął dojść w jej wnętrzu.

A potem zatrzymał się, uniósł na kolana. Poderwała głowę w górę. - Chyba sobie żartujesz. Nie zatrzymasz się teraz. - Opowiedz mi o Arkansas, Elizabeth. Jej oczy rozszerzyły się. - Czyś ty postradał pieprzone zmysły? Wkładaj głowę z powrotem między moje nogi i liż moją cipkę. Nie rozmawiam o Arkansas. Nie teraz, nigdy. Położył rękę na jej płci, zanurzył palce w jej wnętrzu, pompował nimi raz, dwa razy, poczuł jej dreszcz, poczuł, jak jej cipka zaciska się na jego palcach. - Pieprz się, Gavin. Rozwiąż mnie. Cofnął palce i zebrał cały ten mokry krem i rozprowadził go na jej łechtaczce, drażnił pączek, aż zrobił się twardy i rozkwitł pod jego palcami. Opuściła głowę i jęknęła, jej biodra kołysały się pod jego ręką. I wtedy się zatrzymał. - Opowiedz mi o Arkansas, Elizabeth. - Odwal się. To ma być zabawa między nami. - Ja się bawię. Wpatrywała się w sufit. - Ja nie. - Nie? - Znowu przeciągnął palcami po płatkach jej cipki, okrążając jej łechtaczkę, aż zacisnęła usta i napięła mięśnie szczęki. - Chcesz dojść, Elizabeth. Wiem, jakie to dobre uczucie. - Wsunął w nią dwa palce i zaczął nimi poruszać. - Chcesz, żebym cię przeleciał i dał ci orgazm. Chcę dojść w tobie, poczuć twoją cipkę wyciskającą mnie, dopóki w tobie nie wystrzelę. Nie chciała na niego spojrzeć. - W takim razie wsadź we mnie swojego kutasa i pieprz mnie. - Chcę cię poznać, dowiedzieć się o tobie wszystkiego. Chcę wiedzieć skąd pochodzisz, kim kiedyś byłaś. Uniosła głowę, łzy wypełniały jej oczy. - Nie, nie chcesz. Nie chcesz tego wiedzieć, Gavin. Proszę. Wyjął palce, położył się na niej. - Co cię rani w tym temacie? Powiedz mi. - Niech cię cholera. Nie mogę. Nie każ mi o tym mówić. Dla mnie to nie jest gra. Manipulowała nim, czy to była prawda? Z Elizabeth nigdy nie był pewny. I co miała na myśli, mówiąc, że to nie jest gra? Bycie związaną, mówienie o Arkansas, czy coś innego? Wsunął dłoń w jej włosy, odwracając jej twarz do siebie. - Mów do

mnie. - Puść mnie, Gavin. Po prostu pozwól mi odejść. Pocałował ją. Załkała w jego usta, walcząc z nim na początku, ale potem poddała się. Gavin rozwiązał jej nadgarstki, a ona mocno owinęła wokół niego ramiona. Wsunął rękę pod jej plecy i zaszło między nimi coś elementarnego, coś dzikiego i pierwotnego, gdy ustawił penisa przy wejściu do jej cipki i wsunął się w jej wnętrze. Elizabeth uniosła się, a Gavin sięgnął pod nią, chwytając jej tyłek, przyciągając ją bliżej, gdy napierał na nią, nadal ją całując, ich języki spotkały się w gorącej, roztapiającej pasji, która go zaskoczyła. Może czuł się źle, prosząc o więcej, niż chciała mu dać, jego winą było, że jej odmówił, gdy zawładnęło nim pragnienie, a teraz pieprzył ją głębokimi pchnięciami. Elizabeth przeciągnęła paznokciami po jego ramionach i jęknęła w jego usta. Było tak, jakby żadne z nich nie chciało przerwać kontaktu. Chciał rozwiązać jej nogi, ale nie chciał jej puszczać, gdy kołysał przy niej biodrami, dawał jej kontakt, którego potrzebowała jej łechtaczka. Przygryzła jego wargę a on wbił palce w jej pośladki, unosząc jej miednicę, by wjeżdżać w nią ostrzej. Jej cipka zacisnęła się wokół jego penisa, gdy poczuł pierwsze fale jej orgazmu. Krzyknęła, a on zdławił jej krzyki własnymi głośnymi jękami, kiedy uderzył w niego jego własny orgazm i zostawił go mocno trzymającego Elizabeth. Dopiero gdy zsunął się z niej i rozwiązał ją, zdał sobie sprawę, że pieprzył ją bez prezerwatywy. Jego ręce drżały, kiedy usuwał więzy i pocierał jej nogi, zastanawiając się, jak do cholery mógł aż tak stracić kontrolę. Nigdy, przenigdy nie tracił kontroli. Wdrapał się na łóżko i pociągnął ją w ramiona. - Boże, Elizabeth, przepraszam. - Wszystko w porządku. - Nie, to znaczy, nie użyłem prezerwatywy. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Zawsze jestem zabezpieczony. Podniosła się i spojrzała na niego. - Gavin, stosuję antykoncepcję. I nie uprawiałam seksu od dwóch lat. Mówiłam ci o tym. Nie musisz się mną martwić. Jestem bezpieczna. Jezu. Ona myślała... Jezu. Przeciągnął palcami po włosach. - Kochanie, obawiałem się, że cię skrzywdziłem, nie odwrotnie. Ale badam się regularnie. Mam prawidłowe

wyniki. I nigdy, przenigdy nie uprawiałem seksu bez prezerwatywy. Do dziś. Nie wiem co się stało. Położyła głowę z powrotem na poduszce. - Nie martw się tym. Nie chodzi o to, że zamierzam wyskoczyć z ciążą albo złapać cię w pułapkę. Wcale nie o to się martwił. - Ani o mnie zadającego ci pytania. Znieruchomiała. - Zapomnij o tym, dobrze? - Okay. Ale nie zamierzał o tym zapomnieć. VII Następnego dnia po meczu Elizabeth czekała na niego przed szatnią. - Pomyślałam, że pójdziemy na kolację do nowej włoskiej restauracji w West Palm Beach. W nocy odsunęła się i nie powiedziała nic więcej na ten temat. Gavin chciał o tym porozmawiać, ale za każdym razem, gdy próbował podnieść tą kwestię, ona zmieniała temat. Nie był najbystrzejszy, ale potrafił to pojąć. - Może być włoska. - Złapał torbę, zarzucił ją na ramię, pchnął drzwi i skierowali się na parking. Zatrzymał się jak wryty, gdy zobaczył swojego brata opartego o samochód. Uśmiech Micka zniknął w momencie, kiedy zauważył, że Gavin obejmuje ramieniem Elizabeth. Mick odepchnął się od samochodu i ruszył w ich stronę. - O, cholera - szepnęła Elizabeth, odsuwając się od niego. - Hej - powiedział Gavin, gdy podszedł Mick. - Nie wiedziałem, że będziesz w mieście. Mick uścisnął go, ale nie uśmiechnął się. - Taa. Miałem spotkanie w Nowym Jorku, więc pomyślałem, że złapię samolot i załapię się na jeden z twoich meczy. Skinął Elizabeth głową. - Liz. - Cześć, Mick. - Więc, co się dzieje? Gavin wzruszył ramionami. - Przedsezonowe sprawy. Znasz to. - Nie o to mi chodziło i dobrze o tym wiesz. Co się dzieje między tobą a Elizabeth? Elizabeth zwróciła się do Gavina. - Wracam do domu. Zostawię cię z

bratem, dobrze? Gavin skinął głową. - Jasne. Obserwował ją, gdy odchodziła. Wyglądała na przygnębioną. - Daj mi chwilę, Mick. Zrównał się z Elizabeth. - Hej. Przykro mi. Nie wiedziałem, że będzie w mieście. Uniosła głowę. Miała łzy w oczach, ale zamaskowała swoją zgryzotę szerokim uśmiechem. - To nic wielkiego. Nadrobicie z bratem zaległości. Zobaczymy się później. Nie dbając o to, czy jego brat patrzy, czy nie, Gavin ujął w dłonie jej twarz i wycisnął na jej ustach delikatny pocałunek. - To nie zajmie długo. Elizabeth chwyciła go za ramiona. - Nie spiesz się i ciesz się spotkaniem z Mickiem. I tak mam coś do zrobienia w związku z kontraktem. Czekał, podczas gdy wsiadła do samochodu i odjeżdżała. Kiedy się odwrócił i podszedł z powrotem do Micka, ten miał wściekły wyraz twarzy. - Chcesz iść coś zjeść? - zapytał Gavin. - Co się do cholery dzieje? - Słuchaj. Jestem głodny. Chodźmy coś zjeść, a potem pogadamy. Jedź za mną. To była tchórzliwa wymówka, ale Gavin potrzebował kilku minut samotności w samochodzie, żeby się pozbierać zanim stawi czoła starszemu bratu. Pojechali do restauracji oddalonej o kilka mil od boiska baseballowego, gdzie mogli zjeść hamburgery i gdzie Gavin mógł dostać piwo. Odkąd Mick stał się alkoholikiem, zamawiał napoje bezalkoholowe. Kiedy kelnerka przyjęła zamówienia i przyniosła napoje, Mick pochylił się do przodu. - Co ty do cholery wyprawiasz, Gavin? Elizabeth? Czyś ty rozum stracił? Gavin uniósł podbródek, irytacja sprawiła, że mocniej ścisnął szklankę w ręku. - Co w związku z Elizabeth? - Wiesz, co zrobiła Tarze i Nathanowi. Zdradziła i zraniła ich. Co zraniło mnie. - Wie o tym. Przeprosiła i naprawiła to. A ty ją zwolniłeś. Czego do cholery od niej chcesz, człowieku? Krwi? Może którejś kończyny? - Nie mogę uwierzyć, że się z nią spotykasz. Od jak dawna to trwa? Gavin wygiął kąciki ust. - Teraz brzmisz jak mama. - To nie jest śmieszne. Mówię poważnie. A może powinienem zapytać,

czy ty jesteś poważny. Może po prostu pieprzysz się z nią? Na pewno ci na niej nie zależy. Masz jakiekolwiek pojęcie, jakie to jest pokręcone? Po raz kolejny chodziło o Micka. Ile jeszcze razy w życiu Gavina świat miał kręcić się wokół jego brata? Najpierw był futbol, później jego alkoholizm. Rodzina zawsze skupiała się wokół Micka. Gavin zakładał, że bycie starszym miało swoje zalety. Wszystko robiłeś pierwszy. Mick zawsze świecił przykładem, a Gavin miał go naśladować. A potem, kiedy Mick przegrał w walce z alkoholem, podźwignął się i pokazał wszystkim, jakim był bohaterem, do tego został gwiazdą NFL. Och, jasne, Gavin miał swoje własne sukcesy w baseballu, ale tak naprawdę, po tym, przez co przeszedł Mick, sukces Gavina w lidze amerykańskiej nie przyciągnął aż takiej uwagi. A teraz Elizabeth, która była agentką Micka i którą zwolnił. Więc Gavin nie powinien randkować z Elizabeth, ponieważ zawaliła sprawę z narzeczoną Micka? Nawet dziewczyna Gavina nie była wystarczająco dobra dla Micka? Pieprzyć to. Kelnerka przyniosła ich hamburgery i podczas gdy jedli, rozmowa tymczasowo przycichła. Niestety, wilczy apetyt Gavina osłabł, kiedy pomyślał o stosunku Micka do Elizabeth i jej reakcji na spotkanie z nim. - Tak, więc zamierzasz powiedzieć mi o co chodzi? - spytał Mick, rzucając się na Gavina tak szybko, jak tylko odsunął talerz. - Nie wiem, do czego pijesz, Mick. - Ty i Liz. O co chodzi? - Trzymaj się z dala od mojego życia osobistego, Mick. Nie powinieneś skoncentrować się na własnym? Mick zwęził oczy. - Nie przyprowadzaj jej na spotkania rodzinne20. - Mama kocha Elizabeth. - Nie w tej chwili. - Tak ci powiedziała? - Nie musiała. Wie wszystko o tym, przez co przeszła Tara i Nathan. - I powiedziała... co dokładnie? Mick rzucił serwetkę na stół. - Wiesz, że nie lubi ludzi, którzy ingerują w życie innych ludzi. I nie lubi ludzi, którzy krzywdzą dzieci. Co oznaczało, że mama bezpośrednio nie powiedziała niczego negatywnego o Elizabeth. - Wymyślasz coś, żeby wyszło na twoje. Słuchaj, Mick, rozumiem, że 20 Zły Mick. Niedobry Mick. Ależ nam się zmienił...

bronisz Tary. Gdyby była moją kobietą, zrobiłbym to samo. I rozumiem, iż nadal jesteś wkurzony na Liz za sposób, w jaki wszystkim manipulowała. Ale moje z nią relacje nie są takie same i nie możesz za to osądzać mnie... albo jej. Masz się do tego nie wtrącać. Mick pokręcił głową. - Przykro mi, ale jesteś moim bratem i nie zawsze podejmujesz trafne decyzje, gdy dotyczą kobiet. - Ach, więc teraz mówisz, że jestem głupi. - Nie powiedziałem tego. Ale znasz Liz. Albo przynajmniej myślałem, że ją znasz. Nie widzisz, co ona robi? - Nic nie robi. Dobrze się razem bawimy i to wszystko. To nie ma z tobą nic wspólnego. Odpuść sobie. Mick wpatrywał się w niego długo i z natężeniem. Przypomniało to Gavinowi czasy, kiedy byli dziećmi i walczyli o zabawkę. Elizabeth nie była zabawką. I tym razem Mick chciał wyrwać ją Gavinowi. - Myślę, że jesteś w błędzie. Jest z tobą tylko dlatego, że stara się zatrzymać cię jako klienta. - Nie jestem taki głupi, Mick. Mick odchylił się na oparcie i chwycił szklankę sody, dokończył ją i wziął rachunek, który podała mu kelnerka. Wyjął gotówkę i podał jej z uśmiechem. Po odejściu kelnerki, uśmiech Micka zniknął, gdy ponownie skupił się na Gavinie. - Po prostu oczyść myśli i postaraj się nie myśleć kutasem. Ona sobie z tobą pogrywa. - Dzięki, że tak dobrze o mnie myślisz. - Zależy mi na tobie, Gavin. Nie chcę patrzeć, jak krzywdzi cię tak, jak skrzywdziła mnie i Tarę. - Myślę, że powinieneś przestać żywić do niej urazę i ruszyć z własnym życiem. Planuj swój ślub z Tarą. Zapomnij o tym, co zrobiła Elizabeth. Wyszli na zewnątrz, kierując się do swoich samochodów. - Dzięki, że przyleciałeś tutaj, żeby zobaczyć mój mecz. Mick wreszcie uśmiechnął się po raz pierwszy. - Dobrze wyglądasz. - Dzięki. Uścisnęli się. - Przynajmniej pomyśl o tym, co ci mówiłem. - Przekaż Tarze pozdrowienia. Mamie i tacie też. Wkrótce wrócę do domu. Mick westchnął. - To nie jest gra, Gavin. Gavin nie odbierał tego wcześniej w ten sposób. Więc dlaczego nagle poczuł się, jakby to była gra? Gra między Gavinem

i jego bratem, a Elizabeth była w samym jej środku.

VIII - Zjeżdżaj stąd! Gavin rzucił kij na ziemię i udał się do loży dla zawodników, w myślach przeklinając sędziego, który zdjął go z boiska za nieprawidłowe uderzenia. Ta ostatnia piłka była niska i poza strefą strajku21. - Ostatnia piłka była bezpośrednio w twojej strefie uderzenia, Riley. Gavin podniósł wzrok na trenera Riversów, którym był siwowłosy, gruby Manny Magee. - Tak, tak. Będę ją miał następnym razem, Manny. - Gavin opadł na ławkę. - Podczas pierwszego meczu uderzałeś jak ośmiolatek, do którego rzucają piłki tenisowe. Przez ostatnie pięć meczy uderzałeś do dupy. Co się do diabła dzieje, Riley? Elizabeth zniknęła pięć dni temu. Podczas ostatnich pięciu meczy był kompletnie do niczego. Nie, żeby te dwie sprawy jakoś się łączyły. Wcale. Gavin nie wierzył, że kobiety mają jakiś magiczny wpływ na graczy, ani dobry, ani zły. - Popracuję nad moim uderzeniem, Manny. - Do cholery, oczywiście, że popracujesz nad twoim uderzeniem. Chcę w tobie zobaczyć trochę ognia, Riley, i to szybko. Ponieważ jesteś beznadziejny. Świetnie. Potrzebował krytyki na temat uderzeń tuż przed sezonem. Nie. - Gdzie twój dobry duch22? - Co? - Gavin odwrócił się do Dedricka. - Jaki dobry duch? - Elizabeth. Kiedy tu była, grałeś dobrze. Shawnelle mówiła, że nie było jej na kilku ostatnich meczach, a ty byłeś do dupy. Co czyni ją twoim dobrym duchem. - Och. Musiała wyjechać z miasta na kilka dni w interesach. I nie jest moim dobrym duchem. Grałem w baseball przez pięć lat bez jej pomocy, 21 Strike zone – strefa strajku; jest to prostokąt o szerokości bazy domowej (42,5 cm), umiejscowiony nad nią na wysokości od kolana do lewego łokcia pałkarza. Gdyby ktoś chciał zobaczyć: http://lams.slcusd.org/pages/teachers/coward/2k5/third/clayweb/The%20strike%20Zone.html 22 Dobry duch – ktoś przynoszący szczęście, sprawiający radość, będący przyczyną czyjegoś powodzenia.

Deed. Dedrick wypluł na ziemię łuskę z nasionka słonecznika. - Yhm. Tak było zanim zacząłeś z nią sypiać. Teraz jest twoim dobrym duchem. Gavin przewrócił oczami, zadowolony, że właśnie skończyła się dziewiąta runda i mógł uciec przez porozumiewawczym spojrzeniem Dedricka. Wziął prysznic, pogadał z mediami i wyniósł się stamtąd do diabła, pragnąc zaznać ciszy w swoim domu. Nie było żadnej zależności między nieobecnością Elizabeth, a jego złą passą gównianych uderzeń. Był nieco zmartwiony jej odejściem tamtego ranka, ponieważ zorientował się, iż to jego wina, że zniknęła. I nie wracała. Wiedział, że nie powinien był naciskać na nią w sprawie Arkansas. Już następnego ranka spakowała swoje rzeczy i powiedziała, iż ma klienta, który w przyszłym miesiącu zostanie powołany do NFL, ale były jakieś trudności, którymi musi się zająć. Powiedziała, że wróci tak szybko, jak tylko to załatwi. Wiedział, że chodziło o coś więcej. Co gorsza, tęsknił za nią, przez co czuł się trochę głupio, ponieważ nie spodziewał się, że będzie mu jej brakować. Byli razem jedynie kilka dni. Nic wielkiego, prawda? Więc dlaczego za nią tęsknił? Prawie codziennie miał mecze, poza tym były mityngi, treningi i medialne pierdoły, którymi był zajęty. Ale noce, które spędzał na tarasie patrząc na ocean, były samotne. Tak, jak ta noc. Oparł się o poręcz i w ciemności słuchał fal uderzających o brzeg. Kiedyś napełniało go to spokojem. Teraz był to samotny dźwięk. Niech to cholera, nigdy wcześniej nie był samotny. Przez te kilka dni przyzwyczaił się do tego, że miał Elizabeth obok siebie. Czas z tym skończyć. To, co musiał zrobić, to znaleźć kobietę, wypić kilka drinków i zabawić się. Zapomni o niej, gdy tylko wsunie penisa w jakąś chętną kobietę. Jego uderzenia też powinny się poprawić. Wszedł do środka, położył drinka na ladzie, po czym wziął telefon i gapił się na niego przez kilka minut, następnie odłożył go z powrotem na ladę. Cholera. Nie chciał wychodzić z jakąś nudną laską, która nie stanowiła dla niego wyzwania. Elizabeth była zadrą w tyłku. Pyskata. Uparta. Zawzięta. Ale stanowiła dla niego wyzwanie. Zadzwonił telefon, podniósł go z lady. Elizabeth.

- Hej – powiedział, gdy tylko nacisnął przycisk. - Hej. Jesteś w domu? - Tak. - Dobrze. Będę u ciebie za jakieś dziesięć minut. Odłożył słuchawkę i zignorował pośpiech. Więc wracała. Wracała do niego, do jego domu, tak jak powiedziała, że zrobi. Stary, musisz być ostrożny. Czy to nie była jego gra? Bo wyglądało na to, że z nim pogrywała. Czyżby uciekła, ponieważ za bardzo się do niej zbliżył, bo chciał zbyt wielu informacji? Przygotował sobie kolejnego drinka i ogarnął trochę mieszkanie, w którym walały się porozrzucane ubrania z ostatnich pięciu dni. Do czasu aż Elizabeth podeszła do drzwi, dom znowu wyglądał reprezentacyjnie. Wyszedł na zewnątrz i wyjął walizkę z bagażnika jej samochodu. Uśmiechnęła się do niego. - Sama mogłam ją wnieść. Postawił walizkę i pociągnął ją, gdy rozmawiał z Liz, zmierzając do drzwi. - Jakby to o mnie świadczyło? Uśmiechnęła się do niego. - Czasami możesz być przydatny. Również się uśmiechnął. - Jak minęła podróż? Zdjęła żakiet i przewiesiła go przez oparcie kanapy. - Była wyczerpująca. Ekscytująca. Negocjacje są fajne, ale stresujące, zwłaszcza, że chodziło o selekcję sportowców. Tak naprawdę nie wiesz, czy drużyna zamierza oddać zawodnika czy nie, więc wszystko co mówisz, musi być sformułowane bardzo ostrożnie, żeby nie zawalić sprawy. Podał jej kieliszek wina i usiadł obok niej na kanapie. - Kim był klient? Zmarszczyła brwi. - Blane McReynolds. Liniowy z ataku z Indiany. Obiecująca przyszłość i wielki talent. Jesteśmy całkiem pewni, że wybierze go Tampa Bay. Dlaczego pytasz? - Po prostu jestem ciekaw, z którym młodym ważniakiem podpisywałaś kontrakt. Zrzuciła wysokie obcasy i oparła nogi na stoliku przed sofą. - Kochanie, zawsze zawieram umowy z jakimiś ważniakami. Muszę dbać o pozyskanie młodej krwi, kiedy weterani już nie będą dla mnie wystarczająco dobrzy. - Jesteś tak oddana swoim klientom. Zatrzepotała rzęsami. - Zawsze. Tak czy inaczej, jesteśmy całkiem bezpieczni jeśli chodzi o Tampa Bay - wybierają jako drudzy w selekcji. Ich linia ataku jest do dupy i muszą pozyskać silną, utalentowaną osobę,

zwłaszcza do ataku, co oznacza, że poważnie się zastanawiają nad Blanem. Jest tym bardzo podekscytowany, ale nigdy nie wiadomo. Drużyny zmieniają zdanie. Nic nie jest pewne. Biedny dzieciak jest beznadziejnym przypadkiem. Pracował na to całe życie. - Odwróciła się do niego. Pamiętasz, jak to jest. - Tak, pamiętam. Wykonałaś dla mnie świetną robotę. Wygięła usta w uśmiechu. - Dzięki. Byłam wtedy praktycznie żółtodziobem. - Nie wydawałaś mi się taka. Poszłaś tam, dałaś z siebie wszystko i nie uznałaś „nie” jako odpowiedzi. Roześmiała się. - Nawet nie zdawałam sobie sprawy, o ilu rzeczach wtedy nie wiedziałam. Z tobą lub z Mickiem. Boże, byłam nieustraszona. - Nadal jesteś. Patrzyła na niego. - Dziękuję, Gavin. Mały zastrzyk zaufania jest mile widziany. Potrzebowałam tego. Więc może odeszła z jakiegoś powodu. I może sobie z nim nie pogrywała. - Masz w odwodzie jakieś inne zespoły dla tego dzieciaka? Uśmiechnęła się, a w jej głosie słychać było podniecenie. - Tak. Dwa, które faktycznie są zainteresowane Blanem. Obie z pierwszej tury wyborów, ale mogą też pójść w innym kierunku. - Poruszyła ramionami, po czym wzięła długi łyk wina. - To wszystko sprawia, że boli mnie głowa. - Odwróć się. - Dlaczego? - Pomasuję cię, żebyś pozbyła się napięcia. Posłała mu szelmowski uśmiech. - Brzmi dobrze. Odwróciła się do niego plecami. Zaczął łagodnie, kciukami uciskając mięśnie, które były zdecydowanie twarde jak skała. Jego palce ześliznęły się na jej jedwabną bluzkę. - Zdejmij bluzkę, żebym mógł dostać się do skóry. Wyciągnęła bluzkę zza paska i zdjęła ją przez głowę. Gavin usiadł za nią i podziwiał mięśnie jej pleców, gdy się poruszała oraz sposób, w jaki kręciły się jej włosy na karku. Pochylił się i wycisnął tam całusa. - Mmmm, to może być bardziej relaksujące niż zwykły masaż. - Mówisz tak, ponieważ tak naprawdę jeszcze nie zacząłem. Jestem w tym mistrzem. Posłała mu spojrzenie przez ramię. - Masz w tym doświadczenie, co? Musnął jej usta wargami, potem odwrócił ją twarzą do przodu. - To dobra rzecz. Po prostu zrelaksuj się, pochyl głowę i pozwól mi czynić moją

magię. Zachichotała, ale pochyliła głowę w kierunku klatki piersiowej, a Gavin wziął się do pracy, zaczynając łagodnie, a kiedy jej ciało stało się bardziej elastyczne, zaczął uciskać mięśnie. Elizabeth jęknęła i poczuła, że jej mięśnie topnieją pod jego palcami. - O Boże, jesteś w tym dobry. Musisz mieć kobiety padające ci do stóp. Zaśmiał się. - Nie sądzę, żebym kiedykolwiek masował kobietę. Uniosła głowę i częściowo odwróciła się. - Naprawdę? Kłamiesz. - Nie. Zwracałem jedynie uwagę na sposób, w jaki robią to trenerzy, kiedy mam napięte mięśnie. Pomyślałem, że mógłbym zrobić to samo dla ciebie. - Hmm. Zaskoczyłeś mnie, Gavin. - Tak? W jaki sposób? Ponownie odwróciła się do niego plecami i wzruszyła ramionami. - Na wiele sposobów. - Chcesz dać mi listę? - Nie. Twoje ego jest wystarczająco podbudowane. Znowu ucisnął jej mięśnie, przesuwając kciuki na jej kark. - Ranisz moje uczucia. - Wcale nie. - Masz rację. Nie robisz tego. Roześmiała się, by ucichnąć, kiedy wsunął palce w jej włosy, wyciągając klamrę i wsuwki, i rozpuszczając je. - Dlaczego nie nosisz rozpuszczonych włosów? - Przeszkadzają mi. Spięte wyglądają bardziej profesjonalnie. Przeczesał palcami miękkość jej włosów, podniósł kosmyki do nosa. Pachniała jak kwiaty. - Rozpuszczone są seksowne. - Nie muszę być seksowna, gdy negocjuję kontrakty. - To by nie zaszkodziło. Roześmiała się. - Muszę być traktowana poważnie, Gavin. - Och, daj spokój, Elizabeth. Używasz swojej seksualności w negocjacjach. Odwróciła się twarzą do niego. - Żartujesz sobie ze mnie? Tak właśnie myślisz? - Tak. Zmrużyła oczy i cofnęła się. Chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie. - Nie obrażaj się. Nie chodziło mi o to, że eksponujesz walory seksualne, czy coś. Miałem na myśli to, że jesteś piękną kobietą. Ubierasz się

profesjonalnie, ale nie możesz ukryć swojej seksualności. Ona po prostu... jest. Ale nie, nie podkreślasz jej, jak seksbomba, ani nic. - Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Nie oferuję usług seksualnych w celu pozyskania klienta, czy dla wynegocjowania dla niego dobrej oferty. - Tego nie powiedziałem. Ale wysyłasz seksualne wibracje. Flirtowanie jest dla ciebie czymś naturalnym. I nie możesz zaprzeczyć, że jesteś jedną z niewielu kobiet w twojej dziedzinie. Fakt, że jesteś piękną kobietą wykorzystujesz na swoją korzyść. Przyciągasz uwagę mężczyzn twoim pięknem i prezencją. Nie ma w tym nic złego. Nigdy nie mówiłem, że używasz do tego seksu. - Och. Rozumiem, co masz na myśli. Cóż, oczywiście, że używam tego na moją korzyść. To narzędzie marketingowe i zwłaszcza na początku musiałam wykorzystywać wszelkie sposoby zapewniające przewagę w osiągnięciu celu. Teraz zapewnia mi to moja reputacja, ponieważ jestem cholernie dobra w tym co robię. A jeśli twój brat nie zdawał sobie z tego sprawy, jego strata. Gavin podniósł ręce. - Hola. W jaki sposób doszliśmy do Micka? Wstała, chwytając bluzkę. - Nie wiem. Jestem zmęczona. To były ciężkie dni. Idę wziąć prysznic. Udała się w kierunku sypialni. Gavin podniósł drinka i wziął długi łyk. Dobra, jego masaż w oczywisty sposób nie zadziałał na nią. Zastanawiał się, co do diabła poszło nie tak w ciągu ostatnich pięciu dni, że była tak zdenerwowana? *** Elizabeth pozwoliła, by gorący strumień wody spływał jej na głowę, mając nadzieję, że usunie z jej pamięci ostatnie pięć dni. Umowa Blane'a szła dobrze, ale był to jedyny pozytyw wynikający z tej podróży. Steve Lincoln opuszczał ją. Zawodnik kalibru Pro Bowl23 i wolny agent, właśnie podpisał kontrakt z Agencją Davis'a, jednym z jej największych konkurentów. Steve Lincoln był również bardzo dobrym przyjacielem Micka i powszechnie znanym faktem było to, iż Mick chciał, by Lincoln – doskonały obrońca - grał dla San Francisco, drużyny Micka. Również powszechnie znany stawał się fakt, że Mick zwolnił Elizabeth. 23 Pro Bowl – mecz gwiazd NFL.

I nagle Steve zwolnił Elizabeth. Dość łatwo dodać dwa do dwóch i wywnioskować, kto stał za nagłą zmianą agentów Steve'a. Mick chciał ją zniszczyć. Nie zamierzała do tego dopuścić. I nie chciała, żeby Gavin się o tym dowiedział. Chyba, że Gavin już wiedział. Czy to dlatego zaprosił ją do siebie, by móc mieć na nią oko, gdy tymczasem Mick działał na jej szkodę za jej plecami? Może Gavin rozmawiał też z jej klientami baseballistami. Wiedział, kim byli wszyscy jej klienci. Być może było to ich wspólne przedsięwzięcie, a Gavin pieprzył ją do utraty zmysłów, żeby wytrącić ją z obiegu. Nie za duża paranoja, Liz? To był niedorzeczny pomysł. Z drugiej strony, nie chciała niczego wykluczać. To były jej środki utrzymania i zrobi wszystko, co pozwoli je zachować. Pracowała cholernie ciężko, by zbudować swoją pozycję - jej dobre imię. Jej osobiste uczucia do Gavina pójdą na bok, nie mogła pozwolić, żeby ktokolwiek ją zniszczył. Mogła zainwestować własne serce w Gavina, ale podepcze je, aby ocalić interesy. Chwyciła żel pod prysznic i szorowała się, dopóki jej skóra nie była różowa, następnie spłukała włosy i wyszła spod prysznica, wytarła się i założyła bawełnianą sukienkę, rozczesała włosy i postanowiła ich nie suszyć. Była wyczerpana. Wsunęła stopy w klapki i udała się na poszukiwania Gavina. Był na tarasie. Chłodna bryza znad wody w połączeniu z mokrymi włosami spowodowała, że poczuła dreszcze. - Hej. - Gavin wstał z krzesła, gdy wyszła na zewnątrz. - Twoje włosy są mokre. - Jestem zbyt zmęczona, żeby je wysuszyć. - Zaraz wracam. Wszedł do środka. Wzruszyła ramionami i usiadła na huśtawce, podciągnęła nogi i wpatrzyła się w ciemność. Gavin wrócił po chwili z kocem. Zgasił światła wewnątrz, przez co na zewnątrz zrobiło się jeszcze ciemniej. Tej nocy nie było księżyca, więc światło nie odbijało się w wodzie. Tylko szum oceanu i jej własne czarne myśli. Gavin otulił ją miękkim kocem i usiadł z nią na huśtawce. - Dzięki. - Na zewnątrz jest zimno, a ty masz mokre włosy. Chcesz wejść do

środka? - Nie. Podoba mi się tutaj. - Mnie też. - Objął ją ramieniem i siedzieli tam, kołysząc się i słuchając oceanu, oboje milczeli. - Coś cię martwi? - Przyciągnął ją bliżej. Nie chciała być blisko niego. Powinna była wrócić do Saint Louis, ale coś ciągnęło ją z powrotem tutaj. Nie miała pojęcia, co to było. Dobrze wiesz, co cię tutaj ciągnęło, idiotko. Jesteś w nim zakochana, a on prawdopodobnie cię wykorzystuje. Nie, on z pewnością cię wykorzystuje. Do tego pewnie jeszcze cię wrabia. Westchnęła, czując się głupio. Nie czuła się głupio od długiego czasu. Przysięgła sobie, że nigdy żaden mężczyzna nie doprowadzi do tego, by tak się czuła. Dlaczego więc pozwoliła na to Gavinowi? - Po prostu ostatnie kilka dni były dość długie. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie bardzo. Bawił się końcami jej włosów. - Elizabeth, jeśli zamierzamy stworzyć jakiś związek, będziesz musiała się przede mną otworzyć. Znieruchomiała, wstrzymała oddech, bojąc się poruszyć. Pogrywa sobie z tobą. Nie ufaj mu. - Czy to właśnie robimy, Gavin? Tworzymy związek? - Nie wiem. Tęskniłem za tobą, gdy cię nie było. Więc może tak. Być może tego chcę. Brakowało mu jej? Wielka dziura w jej sercu wypełniła się tęsknotą i potrzebą. Pewna jej część chciała przysunąć się do niego, objąć go ramionami i powiedzieć mu, że go kocha, że jest w nim zakochana od lat. Inna jej część chciała zamknąć przed nim serce i uciekać, gdzie nogi poniosą. - Nie mów rzeczy, których nie masz na myśli. To tylko seks. Gładził jej ramię, pozwalając palcom sunąć do jej szyi. - Nie mówię rzeczy, których nie mam na myśli. W każdym razie nie w tym przypadku. Naprawdę nie wiem, czym jest to coś między nami. Nie tworzę związków z kobietami, ale tęskniłem za tobą, więc jestem całkiem pewien, że czymkolwiek to jest, stało się czymś więcej niż tylko seksem. Zaczynałem myśleć, że odeszłaś na dobre. Brzmiał tak szczerze. Oparła się i przyglądała jego twarzy, żałując, że byli skryci w całkowitej ciemności i nie mogła lepiej go odczytać. Naprawdę?

- Tak. Zrozumiałem, że wkurzyłem cię, wiążąc i zmuszając, żebyś mówiła o twojej przeszłości. - Och. To. Nie. Seks był naprawdę dobry. Zaśmiał się. - Tak, seks między nami jest naprawdę dobry. Ale musi być też coś więcej. Spojrzała na wodę, ledwo dostrzegając grzywy fal, pędzące w kierunku brzegu. - Więcej seksu? Z gardła wyrwał mu się niski pomruk. - Próbujesz mnie zabić. Nie, nie więcej seksu. Jeśli zamierzamy dalej w to brnąć, musi być coś więcej niż seks. Zmarszczyła nos. - Więcej rozmów. - Tak. - Rozmowy są przereklamowane. - Teraz mówisz jak facet. - Dlatego mnie lubisz. - Bo jesteś facetem? Roześmiała się. - Nie, ponieważ nie jestem jak twoje przeciętne kobiety. - W żadnym razie nie jesteś przeciętną kobietą, Elizabeth. Nie jesteś podobna do żadnej kobiety, jaką kiedykolwiek znałem. Dlatego cię lubię. Jesteś skomplikowana. Przez większość czasu jesteś jak zadra w tyłku. Cholernie mnie frustrujesz. Lubię to w tobie. Ale nic o tobie nie wiem i to mi się nie podoba. Przesunęła palcami po jego bródce. - Wiesz, tajemniczość jest sexy. Chwycił jej podbródek palcami i musnął jej usta wargami. Wszystko w niej aż się ścisnęło, gdy wziął jej usta w głębszym pocałunku, który trwał na tyle długo, że pomyślała, iż mógł zapomnieć o tej części rozmowy. Pochyliła się do niego, oparła dłoń na jego klatce piersiowej, poczuła, że jego serce przyspiesza. I wtedy się odsunął. - Tak, tajemniczość jest seksowna, jeśli jest to jedno nocna przygoda. Ty nie jesteś jedno nocną przygodą. Jesteś kimś, kogo chcę poznać. Co oznacza, że będziesz musiała się otworzyć i zacząć ze mną rozmawiać. Znowu kierował ją na ścieżkę, którą nie chciała iść. - Już mnie znasz, Gavin. To nie tak, że jesteśmy sobie obcy. Dostałeś cały pakiet informacji o mnie, gdy podpisałeś ze mną umowę. Spojrzał na nią tak, jakby wciskała mu kit. Co właściwie robiła. - Mówisz poważnie? Czy ja wyglądam na idiotę?

- Co? - Twoje biznesowe portfolio ma uchodzić za klucz do poznania ciebie? Nie mówię o twojej biografii, Elizabeth. Wiem, gdzie skończyłaś studia i odbywałaś praktykę marketingową. Wiem, która agencja sportowa umożliwiła ci start. Ale nie zaczęłaś istnieć na studiach. Chcę wiedzieć, kim byłaś wcześniej. A jeśli nie ufasz mi wystarczająco, żeby powiedzieć... - Okay. W porządku. - Naciągnęła koc na ramiona, zwinęła włosy i ściągnęła je w prowizoryczny koński ogon. Wzmógł się wiatr, ale ponury nastrój na zewnątrz pasował do jej własnego. - Co chcesz wiedzieć? Przyciągnął ją bliżej i przykrył nogi kocem. - Równie dobrze możesz zacząć od początku. Chcę wiedzieć o tobie wszystko. Ty wiesz wszystko o mnie. Wiedziała o nim wszystko. Przez ostatnie pięć lat jego rodzina stała się jej rodziną, ponieważ nie miała własnej. - No cóż, zobaczymy. Urodziłam się i wychowałam w Harrison, Arkansas. Żadnych braci ani sióstr. Mój ojciec pracował jako pracownik fizyczny, więc raz miał pracę raz nie. Moja mama była pełnoetatową sekretarką. Ciągle pracowała. Ja chodziłem do szkoły, miałam przyzwoite oceny. Miałam wielkie szczęście, uzyskując stypendium do Brown'a... - Czekaj. Jesteśmy na studiach? Wszystko pominęłaś. - Moje dzieciństwo było dość nudne, Gavin. Chodziłam do szkoły. Niewiele do opowiedzenia. - Miałaś przyjaciół? - Tak. - Opowiedz mi o nich. - Miałam kilka przyjaciółek. Mieszkały w tym samym bloku, co ja. Nie mogłam się z nimi spotykać poza weekendami, więc nie udało mi się... - Dlaczego nie? - Co? - Dlaczego nie mogłaś widywać się z nimi poza weekendami? - Och. Mój ojciec nie pozwoliłby na to. Po szkole miałam obowiązki i musiałam podawać obiad do stołu. Potem, wieczorem odrabiałam zadania domowe. Skrzywił się. - Ale w lecie... - W lecie miałam obowiązki w ciągu dnia. I często byłam wysyłana na farmę do dziadków, więc moi rodzice nie musieli się zastanawiać, co robię w czasie, gdy mój tata był w pracy. - Farma, co?

- Tak. - Mógłbym się założyć, że to była dobra zabawa. Uniosła kąciki ust przypominając sobie czas spędzony na farmie, jedne z najlepszych – jedynych - dobrych wspomnień z dzieciństwa. Rzeczywiście, tak było. Dziadek nauczył mnie prowadzić traktor i mieli konie. Moja babcia nauczyła mnie piec tarty... Usiadł prosto i odwrócił się do niej. - Aha! Potrafisz gotować. Roześmiała się. - To było dawno temu, Gavin. Nie pamiętam. - Skoro tak mówisz. Założę się, że mogłabyś sobie przypomnieć. Ile wakacji spędziłaś na farmie dziadków? Odchyliła głowę do tyłu, starając się przypomnieć sobie. - Moje pierwsze wspomnienie bytności na farmie – mogłam mieć pięć lat. Ostatni raz, kiedy tam byłam, miałam szesnaście lat. - Więc jedenaście lat. To wiele upieczonych ciast. Wygięła usta w uśmiechu. - Od czasu, kiedy miałam szesnaście lat minęło dużo czasu. Pochylił się ponownie, przysuwając się do niej, by móc trącić nosem jej szyję. - Upieczesz dla mnie ciasto, Elizabeth? Szturchnęła go ramieniem. - Chyba zwariowałeś. Ja nie gotuję. To ty miałeś gotować dla mnie, pamiętasz? - Zrobię ci obiad, jeśli upieczesz ciasto. - Nie gotuję dla każdego. - Ale możesz upiec dla mnie, prawda? Czasem był jak dziecko. Nieznośny. Ale była to jedna z rzeczy, którą kochała w nim najbardziej. - Porozmawiamy o tym. - Nie, ustalimy to w tej chwili. Jesteś świetną negocjatorką. Sama mnie tego nauczyłaś. Rozstrzygamy to teraz, gdy mamy to na tapecie. - Drań. A ja myślałam, że nigdy nie zwracasz uwagi na moje słowa. W porządku. Upiekę ci ciasto. Albo spróbuję sobie przypomnieć, jak to zrobić. Żadnych gwarancji. Możesz skończyć struty. - Podejmę to ryzyko. Więc, wracamy do czasów, kiedy byłaś dzieckiem. Mogłaś widywać twoje przyjaciółki w weekendy, prawda? - Tak. Miałam dwie najlepsze przyjaciółki, Lindsey i Denise. W lecie chodziłam na basen do Lindsey. - Miło. - Tak było. Kiedyś wszystko robiłyśmy razem. Czasami spałam u nich w domach, ale niezbyt często. - Dlaczego nie?

- Mój ojciec mi nie pozwalał. Powiedział, że moje miejsce jest w domu z rodziną. - Twój ojciec był surowy? Parsknęła. - Delikatnie powiedziane. Rządził naszym domem żelazną ręką. Moja matka musiała opowiadać się z każdej sekundy swojego życia. Dokąd idzie, co robi, z kim się widuje. Niech Bóg broni, żeby nie było jej przy biurku, jeśli zdarzyło mu się zadzwonić do jej biura. Musiała znieść tyradę na ten temat. - Dlaczego? - Musiał mieć wszystko pod kontrolą. Całe jego życie opierało się na kontrolowaniu ludzi. Kontrolowaniu jej i mnie. Świat mógłby się zatrzymać, gdyby nie wiedział, co robimy w każdej chwili dnia. To dlatego nie pracował zbyt wiele. Jak mógłby równocześnie pracować i zarządzać nami? Gavin nie odzywał się. Cholera, dlaczego podała mu tak dużo informacji? Sądziła, że porozmawiają tylko o Lindsey i Denise, i o tym, jak dobrze się bawiły. Miała nie poruszać poważnych tematów. Ale, och, nie, właśnie mówiła o ojcu. - Przykro mi z powodu twojego ojca. Musiało być ci ciężko. - Unikałam go, wymykałam się, gdy tylko mogłam. - A twoja matka? Zacisnęła usta, zdeterminowana o tym nie rozmawiać. - Elizabeth? Co z twoją mamą? - Robiła wszystko, cokolwiek jej kazał, jak dobry robot, którym była. Mówił jej, że ma być w domu o określonej godzinie i była. Konserwy miały być ustawione w szafce w określony sposób, więc były. Ręczniki miały być złożone wyłącznie w prawo, w przeciwnym razie musiała robić to tak długo, aż tak było. Nie miała przyjaciół, bo niby dlaczego miałaby ich potrzebować, kiedy miała jego, osobę, o którą musiała dbać, i jeden Bóg wie, że stanowił zajęcie na pełen etat. Powinna spędzać z nim cały swój czas. Sięgnął pod koc i wziął jej rękę w swoją dłoń. - Przykro mi. To nie życie dla dziecka. W domu musiało być wiele napięć. Wzruszyła ramionami, próbowała uwolnić rękę, ale nie puścił. - Nie było tak źle. Poradziłam sobie. - Brzmi, jakby to był koszmar. Nie chciała odpowiedzieć, ale coś ją do tego zmusiło. - To było piekło. - Ale przetrwałaś to. I założę się, że wiedząc, kim teraz jesteś, nie może cię kontrolować. Roześmiała się. - Nie, nie może. Nie pozwoliłam mu. Próbował i robił

to, gdy byłam młodsza, ale do czasu, kiedy poszłam do liceum, był zbyt zajęty zarządzaniem każdą sekundą życia mojej matki i musiał wybierać między nią, a mną. - I wybrał ją. - Tak. - Westchnęła. - Szczęściara. - Spotykasz się z nimi? - Och, do diabła, nie. Nie wrócę tam. Gdy wyjechałam na studia, to było to. Nigdy więcej nie zamierzam tam wracać. - Nie zastanawiasz się przynajmniej, co z twoją matką? Jej ramiona opadły. - Próbowałam, Gavin. Próbowałam zabrać ją od niego, starałam się namówić ją, żeby mnie odwiedziła, ponieważ wtedy na pewno by tam nie wróciła. Odmówiła, powiedziała, że tatuś jej potrzebuje i nie może przyjechać. - Więc przedłożyła jego nad ciebie. - Pogładził jej włosy dłonią. Przykro mi, kochanie. Zamrugała, by odegnać łzy. Minęło wiele lat, odkąd płakała nad tym, czego nie mogła zmienić. Nigdy więcej. - Dokonała własnego wyboru, decydując się znosić jego i te wymagania. Teraz musi z tym żyć. Ja nie muszę. - Więc nigdy nie wróciłaś do domu po skończeniu studiów? - Nie. Nigdy. Byłam wolna i nie wróciłam. Miałam pełne stypendium i pracowałam podczas szkoły. Nie miałam żadnego powodu, by wracać. - A oni ani razu nie przyjechali zobaczyć się z tobą? - Nie. Jestem pewna, że mój ojciec bał się, że jeśli matka opuści stan, to w jakiś sposób ucieknie od niego, a on ją straci. Był szczęśliwy, trzymając ją w tym małym miasteczku, a ona oczywiście robiła wszystko, co jej kazano. - Nigdy do ciebie nie zadzwoniła, ani nie napisała? - Och, jasne. Dzwoniła i pytała, czy przyjadę do domu na święta lub w czasie wakacji. Cokolwiek, co tata chciał, żeby powiedziała. Po tym, jak powiedziałam „nie” wystarczającą ilość razy, przestała dzwonić. Milczał przez chwilę. Wiedziała, co myślał. - Myślisz, że jestem suką o zimnym sercu, skoro porzuciłam moją matkę. - Wcale tak nie myślę, Elizabeth. Nie miałaś obowiązku być za nią odpowiedzialna. To twoi rodzice mieli być odpowiedzialni za ciebie. - Byli. Karmili mnie i zapewnili dach nad głową. Otrzymałam przyzwoitą edukację i nie byłam wykorzystywana. Usłyszała jego miękki śmiech i przechyliła głowę, by na niego spojrzeć. - Co?

- Daj spokój. Jesteś mądra, na pewno wiesz. - Co wiem? - Elizabeth, twój ojciec maltretował cię. Potrząsnęła głową. - Nie, był kutasem i kontrolerem. Ale nigdy nie uderzył mojej matki, ani mnie. Gavin odwrócił się do niej. - Kochanie, ci, którzy nadużywają władzy nie zawsze biją. Znęcają się też emocjonalnie. Nie sądzisz, że to, co twój ojciec zrobił twojej matce poprzez kontrolowanie jej i zmuszanie do takiego życia, w gruncie rzeczy było jak więzienie? Mówienie o tym przynosiło jej ulgę, ale nigdy więcej nie chciała do tego wracać, przysięgła sobie, że nie zrobi tego nawet w myślach. I tak dziś wieczorem spędziła nad tym więcej czasu, niż kiedykolwiek chciała. Wzruszeniem ramion zrzuciła koc i zeskoczyła z huśtawki. - Jestem zmęczona, Gavin. Miałam długi dzień i długi lot i naprawdę chcę już tylko iść do łóżka. Odeszła, nie oglądając się za siebie, by sprawdzić, czy szedł za nią. Skierowała się prosto do sypialni, zdjęła sukienkę i wdrapała się do łóżka bez włączania światła. Musiała zamknąć to wszystko, zapomnieć, umieścić w przeszłości, gdzie należało, by nie mogło wrócić i znowu ją prześladować. Gavin dołączył do niej w ciągu kilku minut, jego ciało było chłodne od zimnego powietrza na zewnątrz. Owinął wokół niej ramiona i przyciągnął ją do siebie. Opierała się na początku, ale nie chciał jej puścić, dopóki jej ciało nie odprężyło się przy nim. O nic nie pytał, nic nie powiedział, tylko gładził jej włosy. Cisza i jego oddech w końcu ją uspokoiły i była w stanie zamknąć oczy. Ale nie mogła odciąć się od wspomnień. Nigdy nie była w stanie sprawić, żeby odeszły. IX Deszcz i wiatr uderzały o taras i w okna, padało tak mocno, że Gavin nie mógł nawet dostrzec krzeseł. Deszcz trzymał ich zamkniętych w domu. To było złe. Dzisiaj nie będzie żadnego meczu. Gdy nie było słońca, nie pozostawało nic innego, jak zostać w środku. To akurat mogło być dobre. Kiedy rano Elizabeth jeszcze spała, Gavin pojechał do sklepu i kupił

jedzenie. Zamierzał coś dla niej ugotować. Czuł się źle z racji nakłonienia jej do mówienia o przeszłości, która w sposób oczywisty była dla niej bolesna. Miała trudne dzieciństwo. Bardzo trudne dzieciństwo z ojcem, który nadużywał władzy względem niej i i jej matki. A jednak udało jej się uciec i wyrosła na silną, niezależną kobietę, co wiele mówiło o jej sile i charakterze. Chciał dowiedzieć się więcej, ale jasne było, że nie była jeszcze gotowa. Być może nigdy nie będzie, miała prawo tak zdecydować. Po tym, czego się o niej dowiedział, podziwiał ją jeszcze bardziej. Elizabeth miała takie oblicza, o których nie wiedział, a które sprawiły, że doceniał kobietę, jaką się stała. Dokonała tego wszystkiego sama. Mimo że mecz został odwołany przez deszcz, wciąż miał co robić. Trening z trenerem oraz ćwiczenie uderzeń na hali sportowej. Zostawił Elizabeth notatkę, mówiącą gdzie się wybierał i miał nadzieję, że ona nadal tam będzie, gdy wróci. Nie było go przez większą część dnia. Spędził kilka godzin na treningu fizycznym, następnie na ćwiczeniu uderzeń, próbując rozgryźć, co do cholery jest nie tak z jego wymachem. Werdykt - nic nie było źle z jego wymachem. Jak sam się zorientował, chodziło o jego psychikę. Mechanika działała bez zarzutu; po prostu musiał trafić kijem w piłkę. I tak zrobił, gdy tylko przestał padać deszcz i dostał szansę, by stanąć w bazie i ponownie wprawić kij w ruch. Po południu musiał udzielić kilku wywiadów, resztę dnia miał wolną, więc wrócił do domu na plaży. Nie był pewien, dlaczego był zaskoczony, widząc samochód Elizabeth na podjeździe, ale był zadowolony, że nadal tam była. Kiedy wszedł do środka, siedziała zwinięta na kanapie, parujący kubek czegoś stał na stoliku przed nią, skrzyżowała nogi i trzymała laptopa na kolanach. Miała na sobie sukienkę i sweter, włosy spięła w kucyk i nie zrobiła makijażu. Wyglądała bardzo młodo, prawie jak nastolatka, kiedy podniosła głowę i uśmiechnęła się do niego. Boże, była piękna. - Cześć, kochanie. Jak minął dzień? Szeroko się uśmiechnął i opadł na kanapę obok niej. - Po prostu świetnie. A jak minął twój? - Właściwie, wydajnie. Nie ma to jak deszczowy dzień, żeby nadgonić robotę papierkową i załatwić rozmowy telefoniczne. Miałam dużo do zrobienia. A ty? - Trening, ćwiczenie uderzeń oraz kilka wywiadów. Próbowałem dojść do tego, dlaczego przez ostatnie kilka meczy byłem do niczego.

Zmarszczyła brwi. - I? Dlaczego? Wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Mój wymach jest w porządku. Psychiczne zahamowanie, jak sądzę. Pochyliła się i pocałowała go. - Osłabia cię zbyt duża ilość seksu. - Nie było żadnego seksu. Wyjechałaś. Prawdopodobnie to jest problemem. Gapiła się na niego. - Och. Nie wiedziałam, że mamy siebie na wyłączność. - Sądzę, że wspominałem o tym pierwszej nocy, kiedy uprawialiśmy seks. - Zmarszczył czoło. - Powiedz, że nie spieprzyłaś wszystkiego z jakimś kutasem, gdy byłaś poza miastem. Roześmiała się. - To ja jestem tą, która miała dwuletnią posuchę. Przyłożyła dłoń do serca. - Byłam ci całkowicie wierna. - Ja też. - Objął ją za szyję i przyciągnął jej usta do swoich warg. Połączyli się w palącym pocałunku, który sprawił, że jego penis stwardniał w jednej chwili. Boże, tęsknił za nią, ostatniej nocy brakowało mu seksu z nią. Ale ostatniej nocy potrzebowała, żeby ją przytulić, a nie pieprzyć. Jednak teraz, gdy wdrapała mu się na kolana, a jej biust docisnął się do jego klatki piersiowej, Gavin poczuł jej ciepło, wdychał jej zapach i nie chciał czekać. Potrzebował jej. Była niczym ogień w jego krwi i stale gościła w jego myślach. Sprawiła, że jego jądra się ścisnęły, a jedyne o czym mógł myśleć, to o zatonięciu w niej. Wciągnął ją pod siebie, rozciągając ich oboje na kanapie, układając się nad nią. Rozepchnął jej nogi i ustawił penisa przy jej płci, czując ciepłą wilgoć przez jej bieliznę i jego dżinsy. - Całe pięć dni bez seksu, co? - zapytała, unosząc się do niego z szelmowskim uśmiechem. - Teraz już sześć. To mnie zabija. Przesunęła palcami po jego bródce, potem przejechała dłonią po jego klatce piersiowej i w dół między nimi, obejmując jego twardego penisa. Biedne kochanie. Ależ musiałeś cierpieć. Powinniśmy się tym zająć od razu. - Tak, powinniśmy. Może tutaj? Delikatnie ścisnęła jego penisa. - Leżę tutaj, czekając aż włożysz to we mnie. Jestem gotowa, Gavin. Jestem mokra, a moja cipka pulsuje. Pieprz mnie. Wziął głęboki oddech, podniósł się tylko na chwilę, żeby unieść jej sukienkę, zdjąć jej majtki, rozpiąć i zsunąć swoje dżinsy, by zaraz być ponownie między jej nogami, wpadając w jej oczekujące ramiona.

Ich usta spotkały się w tym samym momencie, gdy jego penis wsunął się w jej wnętrze. Obnażony, czuł ją, ciepłą i śliską, zaciskającą się wokół niego, kiedy w nią pchnął. Jego język zmagał się z jej, owinęła ręce wokół jego szyi, palce zanurzyła w jego włosach. Uniosła biodra i objęła go nogami. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego, wszystkie odczucia bombardowały go jednocześnie. Jego wargi na jej ustach, jego penis wewnątrz niej i całe jego ciało dociśnięte do niej. Chwycił jej sukienkę, zsuwając ramiączko z jednej strony, by odsłonić jej pierś. Nie miała stanika. Spodobało mu się to. Pochylił się i wziął jej sutek w usta, czując, jak twardnieje pod wpływem jego języka i ssania. - Gavin - wyszeptała, wyginając plecy i podsuwając mu sutek, nadal trzymała go za tył głowy, nie pozwalając mu się odsunąć. Jej ciało falowało płynnie, gdy poruszała się pod nim, kiedy on został schwytany w ciasną pułapkę napięcia, gotowy wystrzelić w orgazmie, od którego wstrzymywał się przez te wszystkie dni. Jedyne, co mógł robić, to myśleć o niej – o tym, jak wyglądała, jak pachniała, jak delikatna była jej skóra. Wypuścił jej brodawkę z ust i spojrzał na nią, następnie przeciągnął językiem po jej szyi i skubnął ją zębami, obserwując gęsią skórkę, która pojawiła się na jej skórze. Pachniała jak wanilia, jak ciastka z cukrem, a on uwielbiał jej smak. Była jak jego ulubione cukierki - twarde na zewnątrz, ale zaskakująco miękkie w środku. Była jego Elizabeth i nie sądził, by ktokolwiek znał ją tak, jak on. Nie sądził, żeby kiedykolwiek pozwoliła komuś poznać się tak, jak jemu. I to czyniło ją skarbem. Jego skarbem. Podniósł się na obu rękach i spojrzał na nią. Była boleśnie piękna bez makijażu, włosy wysunęły jej się z końskiego ogona i spływały luźną falą, cała była potargana i doskonała. Wysunął się i pchnął w nią, obserwując jej oczy, kiedy kołysał przy niej biodrami i przyciskał się do jej łechtaczki. Mogła mieć przed nim sekrety dotyczące bolesnej części jej życia, ale tutaj, gdy byli połączeni, nie było żadnych tajemnic. Była na niego całkowicie otwarta, pozwalała mu zobaczyć jej przyjemność oraz to, jak bardzo cieszyła się seksem, jak bardzo cieszyła się tym, co dla niej robił. Objęła go za szyję. Podciągnął ją. Jej nogi nadal były owinięte wokół jego bioder, gdy ślizgała się w jego rytmie, poruszając się na nim, ujeżdżając jego kutasa, balansując stopami na brzegu kanapy. Trzymała się go, kołysała się przy nim, zabierając go tuż nad krawędź tak szybko, że musiał

przyhamować, żeby jeszcze nie szczytować. Ale ona nie chciała odpuścić. Zacieśniła uchwyt na jego szyi i ujeżdżała go, unosząc cipkę i opadając w dół, pocierając tyłkiem o jego jądra, aż pot spływał mu po twarzy. Wtedy złapał ją za tyłek, chwycił mocno, podnosił i opuszczał ją na niego. - Tak, właśnie tak - powiedziała, utrzymując z nim kontakt wzrokowy, jej oczy zrobiły się ciemnozielone. - Pozwól mi dojść dla ciebie, Gavin. Wbił palce w jej pośladki i podnosił ją coraz szybciej i szybciej, w górę i w dół na jego kutasie. - Tak. Dalej, kochanie, dojdź dla mnie. Gdy zacisnęła się wokół niego i ujrzał jej rozchylone usta, odpuścił, wpychając się w nią z siłą swojego orgazmu. Krzyknęła i sięgnęła szczytu, pulsowanie wokół jego penisa nasiliło się, co popchnęło go poza wszelką kontrolę. Owinął wokół niej ręce i pozwolił, by orgazm przetoczył się przez niego. Oboje zadrżeli, gdy wlał w nią wszystko, co miał. Wszystkie jego członki drżały, był zdyszany i wykończony. Pogładził jej plecy, pocałował ją w szyję i obejmował ją, nie chcąc pozwolić jej się odsunąć. - Umieram z głodu - powiedziała w jego pierś. Zaśmiał się. - Dobrze, że rano poszedłem do sklepu spożywczego. Rozłączyli się, oczyścili, ubrali, Elizabeth wzięła kubek ze stolika i skrzywiła się. - Jest zimna. Chyba dziś już nie będę pić więcej kawy. Co powiesz na koktajl? A może chcesz się ubrać i wyjść gdzieś coś zjeść? - Dziś wieczorem robię ci kolację. Kupiłem białe wino. Będzie pasowało do kolacji. Zatrzymała się w drodze do kuchni i odwróciła, wyginając brew. - Tak? Czy to oznacza, że muszę upiec ciasto? - Nie. Tylko cię drażniłem na ten temat. Posłała mu wątpliwe spojrzenie. - Dobrze. Wyglądała tak, jakby mu nie wierzyła, ale poszedł do kuchni, żeby zacząć przygotowywać kolację. Elizabeth nalała im po kieliszku wina i usiadła przy ladzie, obserwując, jak wyciąga garnki i składniki. - Co robisz? - Podsmażanego łososia z makaronem w sosie szpinakowo śmietanowym. Roześmiała się. - Nie, na serio. Co robisz? Posłał jej krzywe spojrzenie. - To jest to, co naprawdę robię. - Jestem zszokowana. I będę pod wrażeniem, jeśli mnie nie otrujesz.

Zaśmiał się. - Obiecuję cię nie otruć. Postawił garnek z wodą, żeby się zagotowała, potem położył na patelni masło i dodał kawałek łososia. W czasie gdy się smażył, wyjął szpinak, umył go i dodał cytrynę. - Wyglądasz, jakbyś wiedział co robisz. Uśmiechnął się do niej i wziął łyk wina. - Mówiłem ci, że potrafię gotować. - Chyba tak. Kiedy łosoś był gotowy, odłożył go na bok, dodał więcej masła na patelnię i wrzucił tam szpinak. Kiedy szpinak przywiędł, dodał skórkę z cytryny i trochę śmietany, po czym zamieszał go jedną ręką, podczas gdy w drugiej ręce trzymał kieliszek, z którego się napił. Elizabeth wciągnęła powietrze. - Gavin, to pachnie bardzo dobrze. Pomóc ci z czymś? - Jesteś pewna, że chcesz? Nie chciałbym zniszczyć twojego embargo na gotowanie. - Ha-ha. Co mam robić? Dał jej instrukcje, co do chleba czosnkowego, więc zajęła się krojeniem i przygotowywaniem. Nakryła stół, podczas gdy wrzucił chleb do piekarnika. W tym czasie nadeszła pora, żeby podzielić łososia i położyć go na patelni ze szpinakiem i śmietaną. Miał już wrzucony makaron do gotującej się wody. Wszystko szło w szybkim tempie, tak, jak lubił. Elizabeth stanęła za nim i objęła go ramionami. - Mężczyzna, który gotuje. Może po prostu nigdy nie pozwolę ci odejść. Wynajmujesz się na imprezy? Położył łyżkę na kuchence, odwrócił się i pocałował ją dogłębnie, upewniając się, że rozumiała, jak bardzo wciąż jej pragnął. - Zależy od wypłacalności. Jej policzki poróżowiały i nie sądził, by miało to coś wspólnego z gorącą kuchenką. - Och, myślę, że zdecydowanie potrafię sprostać twoim wymaganiom płacowym. Poklepał ją po tyłku, a ona zeszła mu z drogi, podczas gdy odcedzał makaron, dodawał natkę pietruszki do łososia i szpinaku w garnku. W czasie, gdy potrawa podgrzewała się, wyciągnął chleb z piekarnika, nałożył trochę makaronu na talerze, na makaron położył śmietanę, szpinak i łososia, posypując z wierzchu świeżą pietruszką. Zaniósł talerze do stołu, gdzie Elizabeth zdążyła nalać już wina do kieliszków. Czekał, podczas gdy wzięła pierwszy kęs. Jej zamknięte oczy i pomruk

aprobaty sprawiły, że się uśmiechnął. - Jasny gwint, Gavin. Jesteś pewien, że nie chciałeś zostać raczej kucharzem? To jest fantastyczne. - Dzięki. Lubię jeść, a nie zawsze chce mi się gdzieś wychodzić. Mówiłem ci, że moja mama jest dobrą kucharką i nalegała, żebyśmy nauczyli się sobie radzić. Wzięła do ust kolejny kęs. Wydała więcej dźwięków świadczących o tym, że jej smakowało. Podobało mu się to. - Radzenie sobie, to wrzucenie steku, czy hamburgera na grilla. To jest kuchnia. Mężczyźni po prostu tak nie gotują. Wziął kęs, ciesząc się jej zachwytem nad jego gotowaniem. - Ten mężczyzna, owszem. Machnęła widelcem w jego kierunku. - Należysz do rzadkiego gatunku, Gavinie Riley. Nie powierzaj swojego sekretu zbyt wielu kobietom, bo w przeciwnym razie ustawią się w kolejce, żeby cię poślubić. - Tak sądzisz? - Do diabła, tak. Jesteś wspaniały; grasz w Major League Baseball, co oznacza, że jesteś sportowcem, milionerem i do tego potrafisz gotować? Kobiety będą zachwycone. Powinnam pozwolić mediom na rozpowszechnianie twojego zdjęcia w kuchni. Jadł, obserwując, jak trybiki obracały się w jej głowie. Jej oczy rozszerzyły się i wiedział, że trybik zaskoczył w odpowiednie miejsce. Cholera. - O mój Boże, nagłośnienie tego byłoby fantastyczne. Moglibyśmy zrobić kącik kulinarny, może umieścić cię w jakimś programie telewizyjnym, najlepiej porannym, ponieważ mają wzięcie. Sportowiec, który potrafi gotować. - Nabrała kolejny kęs i zjadła. - Co jeszcze umiesz ugotować? Wygiął brew. - Dlaczego pytasz? - Cóż, czyż nie jest to fantazyjna potrawa? - To nie jest fantazyjny posiłek, Elizabeth. Jego przygotowanie nie trwało długo. - To nie ma znaczenia. Wygląda fantazyjnie i niesamowicie smakuje. Więc powiedz mi, co jeszcze potrafisz przygotować. Zignorował ją. Był głodny, więc skończył posiłek, wypił wino, zjadł chleb czosnkowy i nałożył sobie drugą porcję. Tymczasem Elizabeth wzięła laptopa i jadła, notując jednocześnie. - Jaka była nazwa tego dania? - Podsmażany łosoś z makaronem w sosie szpinakowo śmietanowym.

Zapisała, po czym spojrzała na niego ponad laptopem. - A teraz powiedz mi, co jeszcze umiesz zrobić. Westchnął, odsuwając talerz na bok. - Pasta carbonara24. Kurczak z limonką w sosie z mango. Fajitas25 z hiszpańskim ryżem. Kurczak z parmezanem. Przygotowuję wiele potraw, Elizabeth. Nie pamiętam nawet połowy z tego. Zrobiła wielkie oczy. - Naprawdę? Świetnie. Moglibyśmy zrobić książkę kucharską. Albo nawet kulinarne show. - Nie. - Co? Tak. - Nie. Nie zarabiam w ten sposób na życie. Gram w baseball. - Możesz robić obie te rzeczy. Żartujesz sobie? Kobiety będą szaleć za tobą. To wyprzeda bilety, jak mało jaki biznes. Uczynię cię sławnym. - Moje gotowanie nie sprzeda biletów na mecze baseballu. To nie ma sensu. - Oczywiście, że wyprzeda. Posłuchaj, dlatego to ja zajmuję się twoim PR-em, a nie ty. Po prostu nie dostrzegasz związku. - Ponieważ tutaj nie ma żadnego związku. I nie, nie będę twoim kucharzem baseballistą. - Ale... - Nie, Elizabeth. - Gavin... - Nie. Westchnęła dramatycznie. - W porządku. Zamknęła laptopa i zaniosła naczynia do zlewu. Gavin odchylił się i dopił wino, obserwując, jak wyładowywała frustrację na garnkach i patelni. Była śliczna, kiedy coś nie szło po jej myśli. Pozwolił jej przez chwilę szaleć po kuchni, potem wszedł ze swoim talerzem i pomógł jej pozmywać naczynia. Nie odzywała się do niego, ani na niego nie patrzyła, co oznaczało, że była wkurzona albo szykowała się na rundę drugą. - Co robisz w czasie poza sezonem? Runda druga. - Przyjeżdżam tu na ryby, spędzam czas w domu. Widuję się z rodzicami. Chodzę na niektóre mecze Micka. Odpoczywam. Chwyciła ścierkę i wytarła dłonie. - Gotujesz? Uniósł kąciki ust w uśmiechu. - Taa. Gotuję. 24 Spaghetti z jajkiem i boczkiem. 25 Fajitas - meksykański naleśnik z mięsem, warzywami i serem. I teraz już wiem, że wolę tłumaczyć terminy sportowe zamiast kulinarnych;)

- Sam, czy z twoją mamą? Parsknął. - Już nie muszę gotować z mamą, Elizabeth. Jestem dużym chłopcem i potrafię sam poradzić sobie z kuchenką. - Nie o to mi chodziło. Czy wypróbowujesz nowe przepisy razem z twoją matką? Pomaga ci, czy też sam wymyślasz potrawy? - Poza sezonem spędzam dużo czasu sam ze sobą, więc tak, gotuję dla siebie. Dlaczego pytasz? Złożyła ręcznik i powiesiła go na wieszaku. - Bez powodu. Jasne, bez powodu. Ale nie zamierzał pytać dalej, ponieważ nie chciał zachęcać jej do tego głupiego pomysłu o nim gotującym, ani do robienia czegokolwiek, mającego na celu promocję tego. Tak się nie stanie. - Lizzie? Odwróciła się do niego. - Tak? - Porzuć ten pomysł. Mówię poważnie. Wzruszyła ramieniem. - W porządku. Jasne. Jeśli tego właśnie chcesz. - Tego chcę. Gotuję, bo to świetna zabawa i mnie odpręża. Nie chcę, żebyś to wykorzystała. Skinęła głową. - Zrozumiałam, Gavin. Jakoś nie sądził, by naprawdę zrozumiała. Elizabeth z pomysłem była jak pies z dużą kością. Skoro podłapała ten pomysł, nic nie będzie w stanie sprawić, żeby odpuściła. I to go niepokoiło. X Słońce znowu świeciło, a mecze baseballu zostały wznowione. Elizabeth cieszyła się, że mogła wyjść z domu. Zawsze nienawidziła bycia zamkniętą jak w klatce. Nawet w Saint Louis wychodziła w deszczu, czy w śniegu, jeśli miała coś do zrobienia. Teraz, gdy mecze przedsezonowe były w pełnym rozkwicie, rzeczywiście cieszyła się tłumem i atmosferą gry. Przez ostatnie kilka dni Riversi grali na wyjeździe, co oznaczało, że Elizabeth przebywała w domu na plaży, podczas gdy Gavin podróżował. Dało jej to czas na złapanie oddechu i na pracę. Dzisiaj, pierwszy raz po powrocie, Riversi grali na swoim terenie. Gavin wrócił do domu późno w nocy. Spała już. Obudził ją, wpełzając do łóżka i kochając się z nią. Wcale nie miała mu tego za złe. Prawdę mówiąc, pobudka pod jego ciepłymi dłońmi i ustami, doprowadziła ją do orgazmu, zanim na dobre się obudziła, co było dla niej nie lada niespodzianką. Ciągle

jeszcze szczytowała, gdy wsunął się w nią i pieprzył ją powolnym, łagodnym rytmem, całując jej szyję, szepcząc, że za nią tęsknił, aż oboje doszli, a potem zasnęli objęci. Mogłaby przywyknąć do jego obecności przy jej boku. Niebezpieczna myśl. Siedziała z Shawnelle i Haley, i obserwowała grę. Cóż, miała włączony laptop, na którym pracowała. Jednak naprawdę zwracała uwagę na każdy aspekt gry. Gavin po prostu o tym nie wiedział. Nie było sensu za bardzo podbudowywać jego zdrowego ego. Już miał jej serce. Nie chciała oddawać mu też duszy. - Miło ponownie cię tu widzieć - powiedziała Shawnelle. - Gavin gra teraz znacznie lepiej, kiedy jego dobry duch jest tam, gdzie powinien. Elizabeth oderwała wzrok od zestawienia zysków i strat oraz od Gavina, stojącego w pierwszej bazie i marszcząc brwi spojrzała na Shawnelle. - O czym ty mówisz? - Och, wszyscy wiedzą, że jesteś dobrym duchem Gavina odpowiedziała Haley, wychylając się z lewej strony Shawnelle. - Podczas tych kilku dni w zeszłym tygodniu, gdy cię nie było, grał całkiem do dupy. Wracasz i bum - nagle jego uderzenia się poprawiają. Elizabeth roześmiała się. - Nie sądzę, żeby moja obecność miała wiele wspólnego ze średnią jego uderzeń. - Yhm. - Shawnelle zsunęła z nosa okulary przeciwsłoneczne i posłała Elizabeth spojrzenie. - Kochanie, masz bardzo wiele wspólnego z tym, jak ten chłopak gra w baseball. Nie jesteśmy ślepi. Widzimy, jak spogląda tutaj w górę, niezależnie od tego, czy zwracasz na niego uwagę, czy nie. Więc podnieś głowę znad tego laptopa i popatrz na niego. Niech wie, że mu kibicujesz. - Och, kibicuję mu. I zdecydowanie zwracam na niego uwagę. Ja po prostu nie chcę, żeby o tym wiedział. - Hę? - zdezorientowana mina Haley powiedziała Elizabeth, że dziewczyna nic nie wie na temat gry o władzę. - Jeśli zobaczy mnie skupioną na każdej jego grze, to pomyśli, iż mnie posiada. Wystarczająco złe jest to, że zgodziłam się zatrzymać tutaj na czas meczów przedsezonowych. Nie mogę dać mu wszystkiego. Shawnelle wygięła brew. - Wydaje mi się, że już to zrobiłaś, prawda? Kochasz go, czyż nie? Elizabeth rozejrzała się dokoła, ciesząc się, iż w pobliżu nikt nie siedział. - Nie.

- Kłamczucha. Nawet ja potrafię to dostrzec, a nie jestem najbystrzejsza w tym temacie – powiedziała Haley. Elizabeth westchnęła. - Wcale nie jesteś głupia, Haley. I Shawnelle, jesteś wrzodem na tyłku. Shawnelle uśmiechnęła się. - Nie pierwszy raz to słyszę. Mam rację, tak? - Tak. - Spojrzała w dół na laptopa. - Od jak dawna? - Pięć lat. - Podniosła wzrok na Shawnelle i Haley. - On nie wie. - Oczywiście, że nie. Mężczyźni są tępi. Musisz przyłożyć im w głowę patelnią, by dostrzegli pewne sprawy. - Oświadczyłam się Tommy'emu, ponieważ był zbyt nieśmiały, żeby mnie zapytać, a wiedziałam, że mnie kocha i chce się ze mną ożenić. Jest głupi jak but. Elizabeth parsknęła śmiechem. - Co powiedział? - Powiedział, że nosił się z zamiarem zapytania mnie. Haley przewróciła oczami. - Zorientowałam się, że do czasu zanim mi się oświadczy będę za stara, żeby uprawiać seks. Dobrze, że wzięłam sprawy w swoje ręce. - Dobrze - powiedziała Shawnelle. - A propos, jak się mają... sprawy, między wami? Haley szeroko otworzyła oczy, a jej usta rozciągnęły się w diabelskim uśmiechu. - Świetnie. Po tej nocy na parkiecie, ooch tak, mieliśmy trochę gorącego seksu. Rozmawialiśmy, naprawdę się otworzył, mówiąc o tym, co lubi i zapytał mnie, co ja lubię i cóż... powiedzmy, że tama pękła i było goręcej niż kiedykolwiek wcześniej. - Doskonale - powiedziała Elizabeth, ciesząc się z powodu Haley. Teraz tylko utrzymuj ten płomień pożądania. - Rozumie się. - Haley zwróciła twarz w kierunku boiska. - A jeśli chodzi o ciebie i Gavina, kochana, jeżeli go pragniesz, musisz być wobec niego szczera. Powiedz mu, co czujesz. - Nie sądzę, żeby to zadziałało w moim przypadku. - Dlaczego nie? - zapytała Shawnelle. - Nasza sytuacja jest skomplikowana. - Gówno prawda. Po prostu się boisz. Roześmiała się. - To też. Ale pomyślę o tym. Po prostu to może zająć trochę czasu. Skupiła uwagę na meczu, więc Shawnelle i Haley dały jej spokój

odnośnie Gavina. Sprawdziła jego statystyki oraz średnią uderzeń, która diametralnie spadła w ciągu kilku dni, kiedy była poza miastem. Jednak, gdy tylko wróciła, odbijał prawie każde podanie. Interesujące. Mimo to, poważnie wątpiła, czy była w tym jakaś korelacja. Elizabeth nie wierzyła w szczęście. Gracze, którymi zarządzała odnosili sukces w swoich dziedzinach, ponieważ byli dobrzy w tym, co robili. Szczęście nie miało tu nic do rzeczy. Jeśli Gavin był do niczego, to dlatego, że coś było nie tak z jego wymachem. Jeżeli zaczął grać lepiej, gdy wróciła z Saint Louis, był to czysty przypadek, ponieważ nie była niczyim dobrym duchem. - Po meczu wybieramy się na manikiur i pedikiur. Jesteś zainteresowana? - zapytała Shawnelle. Dziewczyńskie sprawy? Z dziewczynami? Zupełnie nie w stylu Elizabeth. Z drugiej strony, lubiła te kobiety i była to dla niej nowość. Nie miała przyjaciółek, nigdy nie nawiązywała kontaktów z kobietami. Ale było coś takiego w Shawnelle i Haley, co sprawiało, że czuła się z nimi komfortowo. - Jasne. Kupię lunch. - Idziesz z nami, kochanie. Zostawimy facetów w tyle i zrobimy sobie damskie popołudniowe wyjście. - Shawnelle szybko wyjęła telefon komórkowy. - Wyślę Dedrickowi sms-a, a on przekaże wiadomość Tommy'emu i Gavinowi. - Znam wspaniałe SPA - powiedziała Haley. - Zadzwonię i umówię nas. Elizabeth uśmiechnęła się. - Brzmi absolutnie doskonale. Wysłała Gavinowi sms-a, dając mu znać, co zamierza robić, mimo że Shawnelle mówiła jej, iż Dedrick przekaże mu wiadomość. Po prostu czuła się lepiej sama go o tym informując. Zanim dotarły do SPA, odpisał jej, życząc dobrej zabawy. Miała zamiar dobrze się bawić. SPA zapewniało prywatność, było niebiańskie i cudownie urządzone w kremach i beżach. Szybko zajęły się nimi ich własne opiekunki, przez które były rozpieszczane. Siedziały obok siebie podczas pedikiuru i manikiuru, a Haley wywoływała w nich histeryczny śmiech opowieściami o jej życiu na głębokiej prowincji oraz o dziewczynach, z którymi chodziła do szkoły, a które uważały, że zajście w ciążę przed maturą było najgorętszą rzeczą, jaką mogły zrobić. - Mówię wam, to było jak konkurs dla tych dziewczyn, przekonać się,

której pierwszej uda się zmajstrować dziecko. Biedne chłopaki nie mieli pojęcia, w co się pakowali. Ci inteligentni rzucali dziewczyny tak szybko, jak tylko się dało i oferowali alimenty. Głupi faceci poślubiali te zdziry. Elizabeth była przerażona. - To był ich plan długoterminowy? Dzieci i małżeństwo? Haley pokiwała głową. - Tak. Były wściekłe, kiedy powiedziałam, że nie tego chcę. Spotykałam się wtedy z Tommy'm, a on był starszy ode mnie. Uważały, że powinnam zajść w ciążę, żeby się ze mną ożenił. Kochał mnie i chciał mnie poślubić, ale nie chcieliśmy dziecka. Poszłam do poradni planowania rodziny i wybrałam sposób antykoncepcji. Jak dla mnie żadnych dzieci jeszcze przez cholernie długi czas. Najpierw chcę zdobyć dyplom ukończenia studiów i chcę być samowystarczalna. Na chwilę obecną nie chcę dzieci. - Wiedziałam, że lubię cię nie bez powodu, Haley, - powiedziała Shawnelle. - Masz mózg. Ja tak zrobiłam. Poszłam na studia, zakochałam się, wyszłam za mąż, zrobiłam karierę, potem były dzieci. I wciąż mam karierę. - Nie wiem, jak sobie z tym wszystkim radzisz – Elizabeth zwróciła się do Shawnelle. - Jesteś prawnikiem. Twój mąż gra w Major League Baseball, jesteś tutaj, wspierając go, a na dodatek masz dwoje dzieci w wieku poniżej sześciu lat. Shawnelle uśmiechnęła się. - Mam wspaniałą, wspierającą mnie rodzinę. Oboje mamy. Jego matka zajmuje się teraz dziećmi, więc mogę być tutaj przez kilka tygodni i cieszyć się małymi wakacjami. Kiedy wrócę do Saint Louis, będzie to dla mnie oznaczało powrót do pracy. A kiedy Dedrick podróżuje, a ja muszę pracować, moja mama, jego mama i moja ciotka oferują pomóc przy dzieciach. Bez nich nie mogłabym tego robić. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że dostał się do drużyny w mieście, w którym mieszkają nasze rodziny. - Jesteś szczęściarą, mając tak wspaniałą rodzinę. - Wierz mi, zdaję sobie z tego sprawę. Pozwolili mi na to wszystko. Facet, dzieci i kariera. - Rodzina Tommy'ego jest wspaniała - powiedziała Haley. - Moja jest do bani. Nie wiem, co zrobimy, gdy będziemy mieć dzieci. Wiem, że matka Tommy'ego poruszy niebo i ziemię, by być wszędzie tam, gdzie my, żeby być blisko naszych dzieci, więc wiem, że nam pomoże. Ale to dotyczy dalekiej przyszłości, więc na razie jeszcze o tym nie myślę. - A ty, Elizabeth? - zapytała Shawnelle. - Jakieś myśli o małżeństwie i dzieciach?

Elizabeth wpatrzyła się w swoje paznokcie, które były pomalowane na piękny odcień różu. - Wow, spójrzcie na nasze palce u nóg. Czyż nie wyglądają ładnie? - Unikasz tematu. Uśmiechnęła się do Shawnelle. - Tak, jestem w tym ekspertem. Po SPA, Elizabeth zabrała je do modnego baru i restauracji. Zrobiło się późno i wszystkie były spragnione i głodne. Zamówiły jedzenie i Margaritę, choć Margarita okazała się bardziej zabawna niż jedzenie. Podczas lunchu chociaż było bliżej obiadu – zamówiły drugi dzban Margarity, a Elizabeth czuła każdy jeden, który wypiła. Skóra ją mrowiła, wargi zdrętwiały i śmiała się ze wszystkiego, co mówiły kobiety. Mimo to, jej burrito smakowało niebiańsko i udało jej się wziąć kilka gryzów, nawet jeśli straciła apetyt, upijając się na lunchu. Lub obiedzie. Kelnerka przyniosła kolejny dzban Margarity i Elizabeth zwróciła się do Haley. - Dobra, opowiedz nam o seksie, Haley. Haley szeroko otworzyła oczy i wyszczerzyła się w uśmiechu. - Teraz, kiedy o tym rozmawiamy, jest niesamowicie. Kto mógł wiedzieć, że jedyne czego potrzebowaliśmy, to porozumienie się w kwestii tego, co lubimy i czego pragniemy? Tommy myślał, że jestem nieśmiała, a ja sądziłam, że jest seksualnym ignorantem. Po przełamaniu lodów okazało się, że jest zwierzęciem w łóżku, a ja, to pewne jak diabli, nie mam problemów z mówieniem mu, czego pragnę. I on nie ma żadnego problemu z daniem mi dokładnie tego, o co proszę. -Ooo-hoo! - powiedziała Shawnelle, unosząc kieliszek. - Toast za świetny seks i mężczyznę, który wie, co zrobić ze swoim penisem. Elizabeth zachichotała i uniosła szklankę. - Wypiję za to. - Więc opowiedz nam o swoim życiu seksualnym, Elizabeth. Zwykle jesteś dość zamknięta jeśli chodzi o Gavina. Wzięła długi łyk Margarity, następnie napełniła swoją szklankę. Mmmm. Jest dobrze. Bardzo dobrze. Ma świetne ręce. Bardzo utalentowany język. I piekielnie niesamowitego penisa. Jego wytrzymałość jest nie z tego świata. Nie mam pojęcia, co ze sobą zrobię, gdy nie będziemy już razem. Moja seksualna posucha trwała tak długo, że teraz nie mogę się tym nacieszyć. Bez trudu wpasowałam się w schemat dzielenia z nim domu na plaży, spania z nim i pieprzenia się. Haley oparła brodę na rękach i mrugnęła z marzycielskim wyrazem twarzy. - Brzmi nieźle. - Dlaczego to miałoby się skończyć? - zapytała Shawnelle.

Elizabeth wzruszyła ramionami i podniosła szklankę. - Ponieważ, tak już jest. My po prostu bawimy się w dom, wiesz? To nie jest na poważnie. - Nie jest? Kto tak mówi? - My. Ja. Nie wiem. Po prostu tak jest. - Dla ciebie to jest coś poważnego, ślicznotko, prawda? I to od lat. Elizabeth zaśmiała się i wzięła drinka. - No tak, ale on o tym nie wie. I nigdy się nie dowie. Haley zmarszczyła nos i podniosła pustą szklankę. Elizabeth próbowała skupić się na napełnieniu jej, choć wydawało jej się, że stoją przed nią dwie szklanki. Niewykluczone, że była pijana. - Myślę, że powinnaś mu powiedzieć, co do niego czujesz odpowiedziała Haley. - Och, nie. To nie byłoby dobre. Gdybym mu powiedziała, co czuję, zyskałby nade mną władzę. Nie mogę mu jej dać. - Pieprzenie. - powiedziała Shawnelle, wskazując palcem na Elizabeth. Posłuchaj, to jest problem dotyczący mężczyzn, kobiet i zawięzków. Cholera. Zwięzków. Niech to szlag. Związków. Proszę, powiedziałam to. Kłamstw, gier i dominacji. Powinnaś spróbować uczciwości. Komunikacji. - Wskazała głową w kierunku Haley. - Spójrz, jak dobrze wzajemna komunikacja zadziałała w przypadku Haley. Ma teraz wspaniały seks. - Ja już mam wspaniały seks. Shawnelle prychnęła. - Wiesz, co mam na myśli, panienko. Nie próbuj mnie tu zwodzić. Jestem prawnikiem. - Tak, ale jesteś pijanym prawnikiem. - Prawda. - Shawnelle opróżniła kieliszek i ponownie go napełniła. Elizabeth przywołała kelnerkę i poprosiła o kolejny dzban, potem wyjęła telefon, by zadzwonić do Gavina. Odebrał po pierwszym dzwonku. - Hej. Dobrze się bawisz? - Tak. Właściwie jestem naprawdę pijana. Mógłbyś wpaść do Bernards, zwinąć stąd trzy zalane kobiety i odstawić je wszystkie do domów? Zaśmiał się. - Już jadę. Nie ruszaj się stamtąd. Zasalutowała do telefonu. - Tak jest, sir. - Mówię poważnie. Będę za jakieś dwadzieścia minut. - Dzięki, Gavin. Kocham cię. Zamknęła telefon i podniosła wzrok na Shawnelle i Haley. Zadzwoniłam do Gavina. Odstawi nas wszystkie do domu. Wiecie, jesteśmy pijane.

Haley zrobiła wielkie oczy. - Jesteśmy? Elizabeth skinęła głową. - Jesteśmy kompletnie pijane. Haley zakryła usta dłońmi. - To takie zabawne. - Hej, pijana dziewczyno - Shawnelle zwróciła się do Elizabeth, poklepując ją po ręce. - Co? - Właśnie powiedziałaś Gavinowi, że go kochasz. Zmarszczyła brwi. - Nie. - Tak. Powiedziałaś to. Słyszałam – powiedziała Haley. - Naprawdę? Shawnelle pokiwała głową. - Owszem. Elizabeth prychnęła. - A to klops. Założę się, że zemdlał z wrażenia. Dobrze, że kelnerka niesie kolejny dzban. Nasza podwózka może się trochę spóźnić. - Nie martwisz się? - zapytała Haley. - Czym? - Tym, że powiedziałaś Gavinowi, że go kochasz. Machnęła ręką. - Kochanie, jestem pijana. Wszystko, co mówisz, gdy jesteś pijana to bzdury, które nic nie znaczą. Nie będzie się nad tym zastanawiał. Shawnelle posłała jej krzywe spojrzenie. - Aha. Elizabeth wyszczerzyła się w uśmiechu, gdy podeszła kelnerka, tak cholernie zadowolona, że była pijana i że zapomni o tym, co powiedziała Gavinowi. - Och, spójrzcie panie, to Margaritas! XI Określenie ich pijanymi, to było niedopowiedzenie. Gavin był pewien, że manager Bernards chciał go wycałować, kiedy wyszedł z Elizabeth, Shawnelle i Haley. Szczerze powiedziawszy, usłyszał ich głosy, gdy tylko stanął w drzwiach. Śmiały się. Głośno. Wszystko robiły piskliwymi głosami. Rozmawiały. Krzyczały. Piszczały. Przeklinały. Zastanawiał się, czy on i jego przyjaciele też byli tacy nieznośni, gdy byli pijani. Prawdopodobnie tak. Elizabeth zapiszczała i rzuciła mu się w ramiona, kiedy go zobaczyła, potem zaczęła całować go po całej twarzy.

Zdecydowanie była zalana. Co zapewne wyjaśniało słowa "kocham cię", które rzuciła przez telefon. Deklaracje miłości składane po pijaku nigdy się nie liczyły, więc odrzucił je, uznając za nic nieznaczące. Wyplątał się z tego, co wydawało się być ośmioma ramionami wczepionymi w niego, umieścił kobiety w samochodzie, zapiął je i jako pierwsze pojechał odstawić do domu Shawnelle i Haley. Dał już znać Tommy'emu i Dedrickowi, więc gdy dotarł na miejsce, czekali na niego przed hotelem, w którym obie pary się zatrzymały. - Kobieto, ale się zaprawiłaś – powiedział Deed z uśmiechem i pokręcił głową. - Tak, ale i tak mnie kochasz. - Shawnelle śmiała się, gdy Dedrick wyciągał ją z samochodu. Tommy po prostu wziął Haley na ręce, z racji, że odleciała w drodze powrotnej. - Dzięki, stary - powiedział Dedrick przez ramię. - Nie ma sprawy. Wsiadł z powrotem do samochodu i udał się do domu na plaży, zmuszony do słuchania, przez całą drogę, fałszującej Elizabeth, która śpiewała wraz z radiem. Ściszył głośność, decydując, że rozmowa była lepszym rozwiązaniem. Dobrze się bawiłaś? Wyszczerzyła się w uśmiechu. - Bawiłyśmy się bardzo dobrze. Wiesz, wypiłyśmy kilka drinków. Taa, wiedział. Zapach tequili wypełniał jego samochód. - Naprawdę. Tylko kilka? Zachichotała i zrzuciła buty. - Okay, bardzo dużo. Znowu zaczęła śpiewać, pochyliła się do przodu, żeby podkręcić głośność. Dobrze, że naprawdę lubił Elizabeth, bo za cholerę nie umiała śpiewać. Zaparkował na podjeździe, ale zanim zdążył odpiąć pas, otworzyła drzwi i wygramoliła się, zapominając o butach i torebce. Poszła w kierunku domu i zniknęła w ciemności. Dobry Boże. Chwycił torebkę i buty, wszedł przez drzwi frontowe, rzucił jej rzeczy i udał się z powrotem. Była na tarasie, ściągając ubranie. Została w biustonoszu i figach, a on stwardniał, widząc ją taką w tym miejscu. Skupił się na jej twarzy. - Co robisz, kochanie? - Rozbieram się.

- Widzę. Dlaczego? Odwróciła się do niego i posłała mu szelmowski uśmiech. - Chcę się kąpać na golasa w oceanie. Nie mógł się powstrzymać, żeby się do niej nie uśmiechnąć. Pijana była naprawdę urocza. Głupiutka i bezmyślna, ale urocza. - Nie sądzę, by pływanie w oceanie po pijaku było dobrym pomysłem. - Samej, oczywiście że nie. Ale ty będziesz ze mną, żeby uratować mnie przed utonięciem. Rozpięła biustonosz, machnęła nim i opuściła na podłogę. Działała na niego. Jej sutki również. - Więc? Zamierzasz się rozebrać i iść ze mną kapać się nago? - Wiesz, jak zimny jest ocean w nocy? - Pieprzyć to. Rozgrzeję twojego kutasa i jądra, gdy wrócimy do środka. Potem możesz mnie przelecieć. Szybko zdjęła majtki i stanęła przed nim naga z rękami na biodrach. Westchnął, zdjął koszulkę i zrzucił spodenki. Jej wzrok poszybował do jego penisa, już stwardniałego na myśl, że później weźmie ją do łóżka. Powinien się wstydzić, za samą myślą o wykorzystaniu jej, kiedy była w takim stanie. Z drugiej stromy, zimna woda powinna ją trochę otrzeźwić. Roześmiała się i odwróciła, ruszając prosto do wody. Pobiegł za nią, z łatwością ją wyprzedzając. Dotarł do wody przed nią i zanurzył się, czekając na nią. Wskoczyła, fale uderzyły w nią i przewróciły. Gavin zaraz był przy niej, wyciągając ją, wynurzyła się prychając i śmiejąc się. - Jasny gwint, ale zimno. - Mówiłem ci. Ochlapała go wodą, by zaraz uchwycić się go, gdy ruszyła na nich kolejna fala. Jej nogi owinęły się wokół niego, a on wkopał się w piaszczyste dno, żeby utrzymać równowagę, kiedy uderzyła w nich woda. Śmiała się, gdy stali w wodzie wysokiej po pas i przyjmowali jej uderzenia. - Uważasz, że to jest zabawne? Ja tu zamarzam. Moje jądra są wielkości orzechów włoskich. Pocałowała go. - Mówiłam ci, że je rozgrzeję, gdy wrócimy do środka. To jest życie, Gavin. - To jest zamarzanie, Elizabeth. Twoje sutki są zmrożone i szturchają mnie w klatkę piersiową. Otarła się o niego, odchyliła głowę do tyłu i potrząsnęła włosami nad

wodą. - To wspaniałe uczucie. - Jesteś skostniała i nic nie czujesz. Zapłacisz za to. - Ha. Wcale nie. - Odsunęła się od niego i unosiła na falach. W sposób oczywisty cieszyła się, śmiała i zachowywała jak dziecko. Lubił widzieć ją taką, nieuważną i wolną, nawet, jeśli musiała wypić kilka dzbanów Margaritas, żeby się zrelaksować. Była też rozgrzana przez tequilę. On nie był. Był zmarznięty i miał już dość. Uniósł ją w ramionach. - Okay, syrenko, czas iść pod gorący prysznic zanim mój penis zamarznie i odpadnie. Uniosła głowę i skupiła na nim lekko zaczerwienione oczy. - Skoro nalegasz. Wyjął ją z wody i zaprowadził do domu. Umieścił jej mokre, ociekające wodą ciało w łazience. Odwrócił się w kierunku prysznica i próbował nie drżeć, w czasie gdy podgrzewała się woda, następnie skierował ją do środka i podążył za nią. Ciepła woda nigdy nie była tak dobra. Jej ciało było wychłodzone, ale oparła się o ścianę i szeroko się uśmiechnęła, gdy umył jej włosy, spłukał je i nałożył odżywkę. Potem namydlił jej ciało. Poddawała się jego dłoniom, odwracając się w każdą stronę, w jaką jej kazał. - Jesteś gotowa, żeby wyjść? Dasz radę się wytrzeć i dotrzeć do łóżka, w czasie gdy będę się mył? Zamiast tego, wzięła w ręce jego mydło i uniosła na niego wzrok. Jeszcze nie jestem gotowa. Odwróć się i pozwól się umyć. Nie miał zamiaru się kłócić. Odwrócił się, a ona wcierała mydło w całe jego ciało. Było coś w jej dłoniach na jego ciele – nawet, jeśli chodziło tylko o jego plecy – co czyniło go twardym. Może była to bliskość spowodowana byciem razem pod prysznicem lub gorąco i para, unosząca się od wody albo fakt, że jego zęby już nie szczękały. A może, to po prostu Elizabeth, która przysuwając się do niego zastąpiła ręce na jego plecach piersiami i owinęła wokół niego ramiona, wcierając mydło w jego klatkę piersiową i brzuch. Jej piersi namydlały mu plecy, gdy przesuwała się tam i z powrotem. Kiedy jej ręce zsunęły się niżej, spojrzał w dół, gdzie strumyczki mydła spływały w kierunku jego bardzo twardego penisa. - Odwróć się, Gavin. Wyjął mydło z jej rąk, odłożył na półkę i pozwolił, by strumień prysznica opłukał go. Potem odwrócił się i chwycił rączkę prysznicową,

unosząc ją, żeby spłukać mydło z jej piersi, używając rąk, by wygładzić bąbelki na jej sutkach. Zachichotała. - To łaskocze. Skierował natrysk na jej brzuch i między nogi. Podniosła na niego wzrok. - To nie łaskocze. To dobre uczucie. - Zadowalasz się za pomocą natrysku prysznicowego? Skinęła głową. - Łatwy orgazm. Szybki i mocny, kiedy się śpieszę. Jego penis drgnął. Odłożył natrysk, po czym odwrócił się i wsunął dłoń między jej nogi. Sapnęła. - Szybko i mocno, co? Tak właśnie lubisz? Znowu sapnęła i chwyciła go za ramiona, gdy pocierał jej cipkę. Czasami, kiedy naprawdę muszę dojść. Owinął wokół niej drugie ramię, następnie wsunął w jej cipkę dwa palce, kontynuując pocieranie jej łechtaczki dłonią. - Naprawdę musisz dojść, Elizabeth? - To wszystko, o czym myślałam odkąd tutaj byliśmy, odkąd cię dotykałam. Wyjął palce i docisnął ją do ściany, opadł na kolana, uniósł jej nogę, zakładając ją na swoje ramię, tak, by mógł rozchylić ją dla siebie szeroko. Miała najpiękniejszą cipkę, jaką kiedykolwiek widział. Nabrzmiałą z soczystymi wargami i ładną kępką rudych włosów okalających jej płeć. Lśniła wilgocią i nie mógł się doczekać, żeby jej posmakować. Objął jej pośladki i przyciągnął do swoich ust, przeciągając językiem przez wargi sromowe. - O Boże, Gavin. Tak, to takie dobre. Polizał jej łechtaczkę, nakrył ją ustami i ssał pączek, kręcąc wokół niego językiem. Wypchnęła miednicę w jego kierunku, bez słów prosząc o więcej. Przeciągał po niej językiem, od łechtaczki przez cipkę, liżąc ją dokładnie. Woda spływała w dół przez jej brzuch i płeć, omywając jego usta, gdy ją pożerał. Zastanawiał się, czy to potęgowało jej wrażenia. Miał nadzieję, że tak, ponieważ chciał doprowadzić ją do szaleństwa, kiedy wreszcie zabierze ją na szczyt. Wsunął w nią palec, pompując tam i z powrotem, wirował językiem po łechtaczce i czuł, jak jej cipka ściska jego palec. Dodał kolejny i jeszcze jeden, za każdym razem jej cipka zaciskała się mocniej, jęki stawały się coraz głośniejsze, a dłonie uderzały o ścianę. - Cholera, Gavin – krzyknęła. Jego język nadal znajdował się na jej łechtaczce, lizał ją nieustającymi pociągnięciami, podczas gdy palcami mocno pieprzył jej cipkę. - O, Boże, dochodzę. Ssij moją łechtaczkę. Zamknął usta na jej łechtaczce i ssał ją mocno, kiedy jej cipka kurczyła

się wokół jego palca, a ona zatrzęsła się od siły orgazmu. Krzyknęła, wbiła palce w jego włosy i trzymała się go. Wstał, założył jej nogę na swoje biodro i wjechał w nią, podczas gdy wciąż jeszcze szczytowała. Krzyknęła, a on pocałował ją, spijając jej okrzyki, gdy pompował w jej wciąż pulsującą cipkę. Boże, była napięta, nadal dochodziła, kiedy ponownie zabrał ją na szczyt. Otworzyła oczy, wbiła paznokcie w jego ramiona i przygryzła wargę, jęcząc, gdy rozpadła się na kawałeczki. Cholera. Cholera. Tak dobrze było ją czuć, ściskającą jego penisa, kiedy znowu doszła. Czuł swój własny orgazm, pędzący ku niemu, trzymał ją za tyłek, kołysząc się przy niej aż w niej wybuchnął. Pocałował ją głęboko, ich języki zmagały się, jego jęki mieszały się z jej, gdy nadeszło jego wyzwolenie. Orgazm uderzył w niego z niszczycielską siłą, pod naciskiem której prawie się ugiął i zostawił go spoconego i dyszącego. Oparł czoło o chłodne płytki. Elizabeth opadła na niego bezwładnie, kiedy się wycofał, opłukał ich oboje i zakręcił wodę. Wyprowadził ją spod prysznica, osuszył jej włosy i ciało. Była wykończona, a jej oczy nie były niczym więcej niż szparkami. Podniósł ją i zaniósł do łóżka, otulił przykryciem. Wspiął się zaraz za nią, uniósł przykrycie i ułożył się za nią. Poruszyła tyłkiem przy jego kroczu i wymamrotała kilka zadowolonych słów. Tak właśnie się czuł. Zadowolony. Z Elizabeth. Czy teraz nie powinny rozlec się ostrzegawcze sygnały brzęczące w jego głowie? XII Elizabeth przygotowała sobie kubek kawy i największą z możliwych szklanek soku pomarańczowego. Czyim genialnym pomysłem było picie Margarity? Prawdopodobnie jej. Uch. To był odpowiedni moment, żeby przypomnieć sobie o złych skutkach picia alkoholu i o tym, dlaczego tak rzadko się upijała. Czy dziewczyny nie powinny były czuwać nad tobą i powstrzymać cię przed zrobieniem takiego głupstwa, jak to? Z tego, co sobie przypominała, Shawnelle i Haley, jej wspólniczki w zbrodni, poszły w tango razem z nią. Mogła przynajmniej pocieszać się myślą, że zapewne teraz cierpiały tak samo

dotkliwie jak ona. Wyjęła telefon, żeby sprawdzić wiadomości. Był sms od Gavina. Mam dziś wczesny mecz. Nie chciałem cię budzić. Jeśli nie masz ochoty, nie musisz tam być. Zrozumiem, jeśli syrenka jest skacowana. Przyprowadziłem twój samochód, na wypadek, gdybyś go potrzebowała. Do zobaczenia później. G. Syrenka? Zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć... Och. Kąpiel w oceanie ostatniej nocy. Uśmiechnęła się, przypominając sobie, że pozwolił jej zrealizować idiotyczny pomysł pływania nago. Mogła się założyć, że jego penisowi i jądrom nie podobała się ta chłodna kąpiel. Z drugiej strony, nie miała żadnego problemu z przypomnieniem sobie ich namiętnego seksu pod prysznicem, więc wygląda na to, że nie poniósł negatywnych skutków wynikających z pływania w lodowatym oceanie. Przeczytała sms-a ponownie. I jeszcze raz. Wtedy uświadomiła sobie, że rozmyśla o wiadomości od niego, jakby to był miłosny sms. Zupełnie jak jakaś głupia nastolatka. Zniesmaczona, rzuciła telefon na stół, podniosła szklankę soku pomarańczowego i przełknęła kilka niepewnych łyków. Jej żołądek, mimo że trochę niespokojny, zdecydował, że może zaakceptować sok pomarańczowy, więc napiła się więcej, a następnie uniosła kubek i wzięła kilka łyków kawy z dużą ilością kofeiny. Poszła do kuchni i przygotowała sobie kilka jajek i tosty. Po posiłku poczuła się znacznie lepiej, choć wyglądała okropnie. Pójście do łóżka z mokrymi i nieuczesanymi włosami było katastrofą. Wzięła kolejny prysznic, umyła włosy i zrobiła makijaż. Wypiła drugi kubek kawy i otworzyła laptopa, żeby popracować. Odbyła kilka rozmów telefonicznych i straciła poczucie czasu. Jej telefon zadzwonił, gdy pisała list. To była Shawnelle. - Hej, dlaczego cię tu nie ma? - zapytała Shawnelle. - Tutaj, to znaczy gdzie? - Na meczu, głupia. - Och. Dziś pracuję. - Gówno prawda. Masz kaca i pozwalasz, żebyśmy z Haley same cierpiały w tym upale. - Nie, czuję się dobrze. Pracuję i po prostu straciłam poczucie czasu. - Cóż, twojemu chłopcu nie idzie dziś najlepiej. Potrzebuje dobrego duszka. Przywlecz tu swój tyłek. Elizabeth roześmiała się. - Nie jestem jego dobrym duszkiem. Potrafi

grać dobrze beze mnie. - Nie, nie potrafi. Jest połowa czwartej zmiany26, a on ma to wszystko gdzieś. Poza tym, potrzebuję wsparcia. Czuję się okropnie. Przewróciła oczami. - W porządku. Będę tam do pół godziny. Ubrała się i pojechała na boisko, gdzie znalazła Shawnelle i Haley, ukrywające się pod szerokimi kapeluszami i za ciemnymi okularami przeciwsłonecznymi. - Dobrze się dziś czujecie? - Spytała, gdy zajęła miejsce między nimi. - Powinnaś wiedzieć - mruknęła Haley. - To wszystko twoja wina. - Nie wiń mnie. Nie włożyłam ci szklanki w dłoń. Ani nie wypiłam tych trzech dzbanków sama. Shawnelle jęknęła i ukryła głowę w dłoniach. - Nie przypominaj mi. - Jak im idzie? - zapytała Elizabeth. - Przegrywają po dwukrotnym wyautowaniu w szóstej rundzie odpowiedziała Haley. - Uznałyśmy, że może twoja obecność pobudzi Gavina, który odbija dziś do dupy. Elizabeth prychnęła. - Pewnie dlatego, że do późna musiał zajmować się pijaną kobietą, z którą mieszka. - Dziewczyną - powiedziała Shawnelle. - Co? - Jesteś jego dziewczyną. Nie jakąś tam kobietą na jedną noc. Nie współlokatorką. Dziewczyną. - Nie jestem jego dziewczyną. - Serio. Więc kim jesteś? - Jego agentką. Haley prychnęła. - Sypiasz z nim. Robisz to z wszystkimi klientami? - Oczywiście, że nie. - W takim razie nie jesteś jedynie jego agentką, prawda? - Wy dwie sprawiacie, że boli mnie głowa. Dajcie temu spokój, dobrze? Gavin i ja po prostu dobrze się razem bawimy. To nic nie znaczy. - Mogę mieć ciemne okulary, ale wierzcie mi, moje oczy przewracają się do góry – powiedziała Shawnelle. - Naprawdę aż tak stanowczo temu zaprzeczasz? - Tak. Teraz obejrzyjmy mecz, ponieważ właśnie po to tu przyjechałam. W rzeczywistości, w całym tym pośpiechu zapomniała zabrać laptopa, przez co była zmuszona poświęcić grze całą swoją uwagę. Cholera. 26 Namęczyłam się, żeby dojść do tego, o co chodzi w tym zdaniu, ale udało się;) Bottom of the inning – druga część zmiany (inningu), w której uderza drużyna domowa.

Nadeszła kolej na atak Riversów, Gavin stanął w kole do rozgrzewki 27, czekając na swoją kolej. Machnął kijem kilka razy, żeby się rozgrzać, potem przebiegł wzrokiem przez tłum, zobaczył ją i jego usta wygięły się w uśmiechu. Co rozgrzało jej ciało. Również się uśmiechnęła. Wpadłaś jak śliwka w kompot, Elizabeth. To było naprawdę żałosne, jaka była podekscytowana w obecności Gavina. I jak bardzo będzie zraniona, gdy zdecyduje, że się nią znudził i wykopie ją ze swojego życia. Nadeszła kolej Gavina na uderzanie. W bazie było dwóch biegaczy, jeden został wyautowany. Elizabeth zacisnęła dłonie w pięści i pochyliła się do przodu, kiedy pierwszy rzut poleciał szybko i został nazwany ball28. Przy drugim rzucie Elizabeth wstrzymała oddech. Gavin machnął i wybił piłkę w teren faulu po prawej stronie. Jeden ball, jeden strajk. Przełknęła, marząc o jakimś zimnym napoju zanim usiadła. Trzeci rzut był wysoki, znowu ball. Gavin odbił następną piłkę, która spadła w środkowym polu. Elizabeth wstała i wydała okrzyk. Gavin ruszył i dotarł do pierwszej bazy. Biegacz z drugiej bazy dotarł do kolejnej, a biegacz z pierwszej bazy zatrzymał się w drugiej. Gavin zdobył punkt. Elizabeth, Shawnelle i Haley ściskały się i piszczały, gdy Gavin wywalczył prowadzenie i wyglądał, jakby miał ruszyć na miotacza. Dedrick był przy kiju. - O Boże, będą próbowali podwójnej kradzieży baz29, prawda? - Przypuszczalnie - powiedziała Shawnelle. - Dedrick zrobi strajk, co oznacza, że Gavin i Jose będą mogli ruszyć do przodu. - Albo Dedrick odbije home run i umieści na tablicy trzy dodatkowe punkty. Shawnelle uśmiechnęła się. - Cóż, tak, to byłoby miłe. Ale obstawiam podwójną kradzież baz, po której mój kochany wyśle tych dwóch w bieg po punkty. Tak czy inaczej, mnie pasuje. 27 On-deck circle - kółko do rozgrzewki; kółko na płycie boiska, w którym czeka następny w kolejce pałkarz, ponieważ następny w kolejce zawsze wychodzi na płytę jeszcze podczas gdy poprzedni uderza. 28 Aaaa!!! Tak uwielbiam terminy baseballowe, o których wyjaśnienie tak trudno... Ball w przeciwieństwie do strike jest narzutem, który nie przechodzi przez strefę strajku i pałkarz decyduje się nie machać. 29 Stolen bases - liczba "skradzionych baz". W momencie, gdy miotacz narzuca piłkę do pałkarza, a przykładowo na bazie numer 1 jest biegacz, może on podjąć próbę ukradzenia bazy. W chwili narzutu następuje szybki start biegacza i nawet w przypadku strajku lub balla może on skraść bazę numer 2.

- Mnie też. Miotacz skupił się na Gavinie, rzucając kilka piłek do pierwszej bazy, żeby powstrzymać Gavina przed zbyt dalekim odejściem od bazy. Gavin był szybki i bez problemu wracał do strefy bezpieczeństwa. Gdy tylko miotacz z powrotem zwrócił uwagę na Dedricka, koncentrując się na podkręceniu piłki, Gavin i Jose ruszyli, wbijając się w brud i biegnąc ile sił w nogach. Miotacz odwrócił się i wystrzelił piłkę w kierunku drugiej bazy. Elizabeth wstrzymywała oddech przez całe dziewięćdziesiąt stóp30. Jose ślizgiem wjechał na trzecią bazę, Gavin na drugą. Oboje byli bezpieczni, a tłum wybuchł radosnymi okrzykami. Elizabeth, Shawnelle i Haley krzyknęły, podskoczyły i znowu się uściskały. Chciało jej się płakać i chyba nigdy nie była bardziej podekscytowana oglądaniem przedsezonowego meczu baseballowego. To mogło zniszczyć jej reputację chłodnej i niewzruszonej agentki. Jednak, kiedy Dedrick posłał piłkę w lewy róg pola i obaj ukończyli bieg zdobywając home run, była pewna, że zanim gra dobiegnie końca straci głos, ponieważ krzyczała bez przerwy dopóki Dedrick nie dotarł do drugiej bazy, z szerokim uśmiechem na twarzy. Było trzy do dwóch na korzyść Riversów, a przed końcem rundy zdobyli jeszcze dwa punkty. Riversi zakończyli wygraną sześć do trzech. Elizabeth była wykończona słońcem, krzykami i kacem. Wiedziała, że Gavin będzie zajęty, więc pojechała z powrotem do domu na plaży, żeby skończyć pracę. Niestety, gdy tylko usiadła na sofie, od razu zasnęła. Gdy się obudziła, w domu było już ciemno. Zdezorientowana, sięgnęła do lampy, stojącej na stoliku obok sofy i chwyciła telefon, by sprawdzić godzinę. Była dwudziesta. Spała trzy godziny. Przeczesała włosy palcami, wstała i poszła do kuchni, żeby przygotować sobie szklankę mrożonej herbaty. Wzięła z sobą szklankę, idąc na taras, spodziewając się, że zastanie tam siedzącego Gavina. Nie było go. Zaskoczona, poszła do sypialni i do łazienki, sądząc, że może śpi albo bierze prysznic, ale tam również go nie było. Hmm. Może po meczu poszedł gdzieś z chłopakami. Wzruszyła ramionami i wróciła na taras, by napić się herbaty. Sprawdziła telefon, jednak nie było żadnych wiadomości od Gavina. Okay, nie był jej nic winien. Nie musiał się jej spowiadać. Nie byli parą. 30 90 stóp = 27 m

Czyż nie to powtarzała wszystkim? Jednak zawsze zostawiał jej wiadomość, dając jej znać, dokąd się wybierał. Więc dlaczego nie zrobił tego tym razem? Założyła, że po meczu wróci do domu. Dobra, tak naprawdę nie powinna tego zakładać, ale byłoby miło, gdyby ją powiadomił, jeśli gdzieś się wybierał, choćby po to, żeby się o niego nie martwiła. Weszła do środka i wzięła laptopa, żeby popracować, ale wciąż spoglądała na telefon, zdegustowana sama sobą za własną słabość. Cholera. Wiedziała, że to się stanie, że odda mu serce i nie będzie widziała świata poza Gavinem. Teraz co pięć minut sprawdzała telefon, mając nadzieję na jakieś okruchy. Zdecydowanie poświęcała zbyt dużo czasu Gavinowi, prawie wcale nie mając czasu dla siebie, co nie było dla niej typowe. Do szczęścia była jej niezbędna kariera. Nie mężczyzna. Wiedziała, co skupienie się na mężczyźnie - na miłości - może zrobić z kobietą. Może doprowadzić do tego, że kobieta straci poczucie własnej wartości, może zniszczyć jej karierę i wypaczyć pogląd na to, co jest najważniejsze. Nadszedł czas, żeby zmieniła tok myślenia i przestała martwić się o Gavina inaczej, niż jak o jednego z klientów. Musiała się zastanowić, co jest najlepsze dla jego kariery, ponieważ to, co najlepsze dla jego kariery mogłoby być tym, co najlepsze dla jej własnej. A to, co było najlepsze dla jego kariery z pewnością nie jest najlepsze dla niej jako kobiety. Każdy już myśli o niej jako jego dziewczynie, co może spieprzyć jego wizerunek zaraz na początku sezonu. Gavin Riley, który wypadł z obiegu, to jak wydanie wyroku śmierci jego PR-owi. Gavin miał reputację luzackiego pierwszobazowego i seksownego faceta z reklam, który był singlem i używał sobie. Ostatnio sobie nie używał. Grał z nią. Tylko z nią. Z nikim innym. Nie była odpowiednia dla jego wizerunku. Odpowiednie były młode, seksowne kobiety, rzucające się na niego. Skończyła się zabawa i gry. Nadszedł czas, by wrócić do pracy. Jej pracy. Do tego, co najbardziej kochała i czego potrzebowała, żeby zachować w życiu odpowiednie priorytety. Jej praca nigdy by jej nie skrzywdziła. A przez wcześniejszą utratę Micka, a teraz Steve'a Lincolna, zabawa w dom z Gavinem była ostatnią rzeczą, jaką powinna się zajmować. Jej priorytetem powinno być zajmowanie się klientami. Powinno nim być podpisanie przez Blane'a McReynoldsa kontraktu z Tampa Bay w

pierwszej rundzie selekcji. Nie skupiała się na pracy, ponieważ była zbyt zajęta grą z Gavinem. To musiało się skończyć. Teraz. Sprawdziła połączenia lotnicze i znalazła powrotny lot do Saint Louis następnego dnia rano. Może polecieć do Miami, zatrzymać się w jednym z hoteli w pobliżu lotniska i być gotowa na poranny lot. Co oznaczało, że musiała się spakować i szybko się stąd wynosić, na wypadek, gdyby Gavin był już w drodze do domu. Nie chciała stawiać mu teraz czoła, nie chciała rozmawiać z nim o swoim wyjeździe. Spakowała się, przebrała i wrzuciła bagaże do samochodu. Zawahała się przy drzwiach, po czym w ostatniej chwili zdecydowała się zostawić mu notatkę. Żaden sms, ponieważ to byłoby zbyt szybkie. Kiedy wróci do domu, zobaczy notkę. Zatrzasnęła drzwi, wsiadła do samochodu i zacisnęła ręce na kierownicy. - Postępujesz właściwie. Kariera przede wszystkim. Zawsze na pierwszym miejscu. Nigdy nie pozwól, by mężczyzna miał nad tobą władzę, Elizabeth. - To cholernie proste, mamo - powiedziała, cofając z podjazdu. Szkoda, że jej matka nigdy nie miała dość siły, żeby sobie z tym poradzić. Gavin, Muszę wracać do biura. Wkrótce selekcja, więc muszę skupić się na interesach. Czas wrócić do pracy. Było zabawnie. E Zabawnie? To wszystko? Do diabła, co to za bzdurna notatka? Gavin zmiął notkę od Elizabeth i rzucił ją przez pokój, wkurzony na siebie za to, że był zły z powodu jej odejścia. Nie miał pojęcia, co do cholery zmusiło ją tym razem do ucieczki, ale był zmęczony zastanawianiem się. Albo przejmowaniem się. Miała rację. Było zabawnie. I to wszystko. Podszedł do lodówki i wyjął piwo, zirytowany tym, że właściciel drużyny zmusił ich wszystkich do pieprzonego trzygodzinnego spotkania zaraz po meczu, co popsuło mu cały wieczór. Zostawił telefon w szafce, więc nie mógł zadzwonić ani wysłać Elizabeth sms-a, żeby dać jej znać. A to przez to, że był kretyńskim niewolnikiem technologii i nie znał na pamięć żadnego

numeru poza tym do rodziców i to tylko dlatego, że przez czterdzieści lat mieli ten sam numer. Oczywiście, to i tak nie miałoby znaczenia, zwłaszcza od kiedy postanowiła wyjechać. Znowu. W porządku. Nie potrzebował jej w swoim życiu. Zbliżał się sezon i musiał być do niego gotowy. Baseball był wszystkim, o czym powinien teraz myśleć. Nadszedł czas, by skoncentrować się na grze. Nie na Elizabeth. XIII Elizabeth patrzyła w dół na centrum Saint Louis z jej biura na dwudziestym-siódmym piętrze. Słońce jasno świeciło nad Missisipi. Holowniki płynęły w dół mętnej rzeki, a słońce błysnęło, odbijając się od Gateway Arch31, prawie ją oślepiając. Najwyższy czas, żeby słońce wreszcie wyszło po dwóch tygodniach ciągłego deszczu. Akurat w samą porę na otwarcie sezonu baseballowego. Dzięki temu przynajmniej niektórzy ludzie będą szczęśliwi. Nie ona. Ale niektórzy ludzie. Jasno i słonecznie na zewnątrz. Ciemno i ponuro w środku. Z westchnieniem odepchnęła się od szafki i szybko przemierzyła biuro, spoglądając na zegar na laptopie, czekając na telefon od potencjalnego klienta, profesjonalnego zawodnika NFL Jamarcusa Danielsa. Plotka głosiła, że agent Jamarcusa miał kłopoty finansowe, a Jamarcus był gotowy za niego poręczyć, co oznaczało, iż każdy agent sportowy, który był tam w zeszłym tygodniu zabiegał o Jamarcusa, w tym Elizabeth. Poleciała do Cleveland i spotkała się z nim i jego żoną, piła, jadła i rozmawiała z nimi, by zaoferować siebie jako jego reprezentantkę. Miała bardzo dobre przeczucia co do tego faceta. Wydawał się szczery i prawdziwy, a jego żona była bardzo słodka. Elizabeth wyłożyła mu wszystko, powiedziała, co może zrobić dla jego kariery i poradziła, by nie czekał zbyt długo z podjęciem decyzji. Rod Franklin, jego obecny agent, znalazł się w poważnych tarapatach finansowych przez pewne ryzykowne inwestycje. Tracił klientów w zastraszającym tempie, a rekiny krążyły. 31 Gateway Arch - obiekt architektoniczny w kształcie 192-metrowego łuku, który znajduje się w St. Louis w USA. Jest on położony na terenie Jefferson National Expansion Memorial, nad brzegiem rzeki Missisipi. Stał się symbolem St. Louis.

Elizabeth dobrze o tym wiedziała, zważywszy na to, że sama była jednym z rekinów, które miały nadzieję na złapanie jakichś klientów Roda. Okazanie słabości mogło zniszczyć agenta sportowego, a Rod krwawił obficie. Jego czas w branży się skończył i wiedział o tym. Najlepsze, na co mógł mieć nadzieję, to być w stanie zapłacić podatki na czas w przyszłym roku, ponieważ był cholernie pewien, że straci każdego ze swoich klientów. Nie jej problem. Biznes to biznes, przeżywali tylko najsilniejsi. Usiadła przy biurku i sprawdziła skrzynkę mailową, podekscytowana, gdy zobaczyła e-maila od Jamarcusa. - Sukinsyn. Podziękował jej za spotkanie, powiedział wiele miłych rzeczy, a na koniec poinformował, że podpisał kontrakt z Agencją Davisa. Kurwa! Odepchnęła laptopa i wstała, kopnęła krzesło, które przejechało na drugą stronę pokoju, skrzyżowała ramiona na piersi i ponownie zapatrzyła się w okno. Kolejna strata na rzecz Agencji Davisa. Co, do cholery, Don Davis oferował tym facetom w ramach zachęty do podpisania z nim kontraktu? Straciła już dwóch. Trzech, jeśli liczyć Micka, który również był teraz związany z Davisem. Mick. Zastanawiała się, czy miał coś wspólnego z tym wszystkim. Był na nią wściekły przez tą sprawę z Tarą i nie dałaby głowy za to, czy nie próbował sabotować jej agencji. Mick potrafił przyciągać, był znany, a wielu zawodników podążało za tym, kto był reprezentowany przez danego agenta. Odnoszące sukces gwiazdy sportu dostawały oferty ze względu na to, kim byli ich agenci. Inteligentni gracze wiedzieli, kim byli ci agenci. Elizabeth, na swojej liście klientów miała wiele znanych nazwisk, ale nie było wątpliwości, że gdy Mick ją zwolnił, zranił ją – i robił to nadal czego dowodem była utrata Steve'a i Jamarcusa na rzecz Agencji Davisa. Cholera. Nienawidziła być podejrzliwa względem Micka, ale bycie podejrzliwą utrzymywało ją na czele gry przez ostatnie dziesięć lat. Nie odniosłaby sukcesu, gdyby była ślepa. Była prawie pewna, że Mick i Don Davis pracowali razem za jej plecami. Podniosła słuchawkę i wcisnęła przycisk łączący ją z jej asystentką, Colleen. - Tak? - Daj mi listę klientów Agencji Davisa, Colleen.

- Załatwione. Odwróciła się i wpatrzyła w okno, tęskniąc za Florydą i zabawą, jaką tam miała. Tęskniła też za Gavinem. Z drugiej strony, było tak, jak bywało zawsze wcześniej, więc przyzwyczai się. Zachowywała dystans między nią a Gavinem, by chronić swe serce, ale opuściła gardę, pozwoliła sobie zbliżyć się do niego i przyzwyczaiła się do tego, że miała go obok siebie. Duży błąd, który już się nie powtórzy. Najlepiej było utrzymywać relacje z Gavinem na płaszczyźnie zawodowej. Nie odezwał się do niej, odkąd zostawiła mu notatkę. Nie, żeby się tego spodziewała. Prawdopodobnie był zmęczony jej stałą obecnością i po prostu nie potrafił wymyślić, jak powiedzieć jej, żeby wyjechała. Dobrze, że była na tyle mądra i przenikliwa, iż wiedziała, kiedy nadszedł czas, by się pakować i wyjechać. Wzięła oddech, westchnęła, po czym wróciła do biurka i roboty papierkowej, pogrążając się w pracy, żeby nie myśleć. Godzinę później odezwała się jej asystentka. - Dzwoni Tyler Anderson - powiedziała Colleen. Elizabeth uniosła brwi. Tyler Anderson był najważniejszym hokeistą w Saint Louis Ice. I nie był jej klientem. - Dzięki, Colleen. Podniosła słuchawkę. - Elizabeth Darnell. - Pani Darnell, mówi Tyler Anderson. Gram w drużynie hokejowej Saint Louis Ice. - Wiem, kim jesteś, Tyler. Co mogę dla ciebie zrobić? - Po pierwsze, możesz mówić do mnie Ty. Po drugie, mój agent jest dupkiem. Elizabeth szeroko się uśmiechnęła, w jej żyłach popłynęła adrenalina, gdy usiadła przy biurku i wyszukała na komputerze statystyki i biografię Ty'a Andersona. - Czyli jak rozumiem, jesteś zainteresowany zmianą agenta i pracą ze mną? - Tak. Eddie Wolkowski powiedział, że jesteś dobrą agentką i że powinniśmy porozmawiać. Odnotowała w myślach, by wysłać Eddiemu, jednemu z jej klientów i innemu hokeiście, butelkę jego ulubionej whisky. - Miło, że tak powiedział. - Możemy umówić się na spotkanie? Otworzyła kalendarz. - Kiedy ci wygodnie. - Chciałbym to załatwić wkrótce. Już wyrzuciłem mojego agenta. Ustaliła spotkanie z Ty'em, potem odłożyła słuchawkę i obróciła się

dookoła na krześle. Nareszcie, sprawy zaczęły się poprawiać. Ty był gwiazdą, a nawet lepiej, jak odkryła, gdy Colleen przyniosła jej listę klientów Agencji Davisa, Ty Anderson był związany z Agencją Davisa. Byłoby absolutnym dobrodziejstwem wykradzenie go od Dona Davisa. Tym bardziej, że w ciągu ostatnich sześciu miesięcy Davis robił wszystko, co w jego mocy, żeby doprowadzić ją do ruiny. Nadszedł czas, by zaczęła mu się odpłacać. *** Tydzień otwarcia sezonu zawsze sprawiał, że Gavin czuł się jak dziecko. Nie miało znaczenia ile lat grał w baseball, nadal miał sześć lat, a widoki, dźwięki i zapachy stadionu domowego wciąż napełniały go podnieceniem, które czuł, gdy ojciec zabrał go na jego pierwszy mecz Riversów. Patrzył szeroko otwartymi oczami i chłonął to wszystko, od wielkości stadionu, przez zapach hot dogów i popcornu, do ogłuszającego krzyku fanów. Zakochał się w baseballu tego pierwszego dnia i dreszcz emocji nigdy go nie opuścił. Nie miało znaczenia, czy siedział na trybunach, oglądając mecz, czy stał w pierwszej bazie gotowy do odbicia piłki. Miłość do gry była w jego krwi i nigdy się nią nie nudził. Zakładanie stroju było zaszczytem, którego nie traktował lekko. Wiedział, jak ciężko pracowali gracze, by znaleźć się w pierwszej lidze, wiedział, jak niewielu się to udało i jak łatwo można było stracić te przywileje. Dlatego też rozkoszował się każdą minutą, w której mógł grać, ponieważ to wszystko mogło odejść z jedną poważną kontuzją lub z utratą szczęścia. Jak na razie jest dobrze. Mecze przedsezonowe przebiegły dla Riversów całkiem dobrze, mimo że Gavin nie uderzał tak dobrze, jak powinien. Jego gra nie była spójna. Był chaotyczny i nie wszystko było dobre. Stracił stan skupienia gdzieś w połowie okresu przedsezonowego i miał nadzieję go odzyskać teraz, gdy zaczął się sezon. - Masz zamiar gapić się na swoją szafkę przez cały wieczór, czy może mógłbyś ruszyć tyłek i pograć w baseball? Gavin podniósł wzrok na Dedricka. - Przywołuję magiczną moc. Dedrick oparł się o szafkę, z rękawicą pod pachą. - Może magiczna moc ma cię gdzieś i dlatego nie możesz jej znaleźć. Gavin prychnął. - Przypuszczalnie.

- A może twoja ładna ruda dziewczyna uciekła wraz z mocą, kiedy przestała przychodzić na przedsezonowe mecze. Gavin nie chciał myśleć o Elizabeth. - Żadna kobieta nigdy nie miała wpływu na moje szczęście. - Chwycił ochraniacz. - Mam całą moc, jakiej teraz potrzebuję. Dedrick roześmiał się. - Tak, wszyscy tak mówimy, dopóki jakaś kobieta nie powali nas na kolana. - Tylko dlatego, że tobie się to przytrafiło, nie oznacza, że zdarzy się też mnie, brachu. - Gavin wstał i podążył za Dedrickiem w dół długiego korytarza w kierunku loży dla zawodników. - Gotowy? Dedrick stuknął się z Gavinem rękawicą. - Jak diabli. Gotów rozpocząć sezon. A ty? - Jasne. - Więc zagrajmy i skopmy tyłki Milwaukee. *** - Gavin Riley jest jednym z twoich klientów, prawda? Elizabeth siedziała w loży właściciela wraz z Ty'em, jej nowym klientem. Chciał zobaczyć mecz, a ona chciała mu zaimponować, więc zdobyła dla niego miejsce w loży właściciela. Udało jej się to dlatego, że ona i Clyde Ross, właściciel Riversów, byli z sobą blisko. Przykładała się do tego, by być w przyjaznych stosunkach z wszystkimi właścicielami zespołów. Nie za blisko, ale na tyle blisko, żeby negocjacje szły po jej myśli i żeby jej klienci zawierali dobre umowy. Właściciele mieli do niej zaufanie, ponieważ wiedzieli, że ich nie wystawi. Nie podsyłała im graczy, którzy brali narkotyki albo, którzy byli na sterydach, ani takich, którzy byli zainteresowani jedynie możliwością zostania kolejną gwiazdą kina akcji. Reprezentowała graczy poważnie traktujących swoją profesję. Właśnie dlatego zanim podpisała kontrakt z Ty'em Andersonem, ostatnie kilka dni spędziła z nim na zamkniętych spotkaniach. Sprawdziła jego przeszłość i historię gry, chciała się upewnić, że nie było żadnych szkieletów w jego szafie, a potem zadała mu kilka trudnych pytań i dała mu odczuć, że nie toleruje żadnego głupiego gadania. Musiał być poważny w grze w hokeja, żeby utrzymać się w tym sporcie. Pieniądze i cała reszta były świetne, ale tak, jak mówiła wszystkim klientom, nie chodziło tylko o pieniądze. Musieli kochać swoją dyscyplinę sportową. W czasie tych kilku dni, które spędziła z Ty'em, przekonała się, że żył,

oddychał i jadł, myśląc o hokeju, co było właśnie tym, co uwielbiała w klientach. Wczoraj podpisali dokumenty. - Tak, Gavin jest jednym z moich klientów. - Jest cholernie dobry na pierwszej bazie. Grałem w pierwszej bazie, kiedy byłem dzieckiem. W futbol też. Jako skrzydłowy w ataku. Elizabeth uniosła kieliszek wina i wzięła łyk, przyglądając się Ty'owi. Jesteś trochę schizofreniczny, kiedy chodzi o twoje sporty, prawda? Ty zaśmiał się, głębokim, gromkim śmiechem, który pasował do tego mężczyzny. - Hej, musiałem grać we wszystko, zanim zorientowałem się, co chcę robić. Hokej wydawał się mi pasować. Pewnie dlatego, że zawsze rwę się do walki. - Mogę to sobie wyobrazić. - Miała zamiar zbić majątek dzięki niemu i produktach, które wylansuje. Może Don Davis potrafił załatwiać graczom kontrakty, ale nic nie wiedział o ich promowaniu w mediach. Gdy kobiety odkryją Ty'a, ich języki będą ciągnąc się po ziemi. Elizabeth załatwi mu występ w reklamie wody kolońskiej lub dezodorantu. Coś, co zapewni mu pierwszą stronę w prasie. Miał stalowe szaro-niebieskie oczy, które po prostu cię przenikały, gdy na ciebie patrzył, kwadratową szczękę, szorstki kilkudniowy zarost, który sprawiał, że kobieta chciała, by jego twarz potarła wrażliwe części jej skóry, do tego był wysoki i zbudowany jak prawdziwy mężczyzna32. Był szorstki i trochę nieokrzesany, ale nie był prymitywny. Był typem faceta, który wie, że jest mężczyzną i nie przeprasza za to. Gdyby Elizabeth głupio nie uczepiła się Gavina, łatwo mogłaby ślinić się na widok Ty'a. Jednak, mimo że doceniała jego niebywałą męskość i fantastyczny wygląd, facet nie poruszał w niej odpowiedniej struny. Chodziło jej o to, że wiele kobiet szaleńczo zakocha się w Ty'u. Ona po prostu nie będzie jedną z nich. - Elizabeth. Tak się cieszę, że zadzwoniłaś do mnie dzisiaj. Wstała na widok wielkiego Clyde'a, który pocałował ją w policzek i przytulił. W wieku sześćdziesięciu czterech lat, Clyde był krzepkim, zapalonym golfistą. Rozgrywała z nim kilka rund, gdy pogoda była dobra i gdy miała wolny dzień. - Witaj, Clyde. Dziękuję za pozwolenie na pobyt w twojej loży dziś wieczorem. Wiem, że w dzień otwarcia przybywają tłumy. - Nonsens - powiedział, jego brązowe oczy jaśniały z podniecenia. - Dla 32 Wam też się podoba? Mrrr... ;) To już znacie bohatera części trzeciej – boski hokeista i facet Jenny.

ciebie zawsze jest tutaj miejsce. Elizabeth przedstawiła Ty'a Clyde'owi. Clyde uśmiechnął się promiennie. - Jesteś środkowym napastnikiem z Ice. Byłem na wielu meczach. - Dziękuję, panie Ross. To zaszczyt pana poznać. Gdy tylko mogę, jestem obecny na meczach Riversów. Ma pan świetną drużynę. Ty był rewelacyjnym lizusem. Punkt na jego korzyść. - W takim razie, upewnię się, że dostaniesz bilety okresowe i dobre miejsca. Przyprowadź przyjaciół i promuj nas. - Tak, proszę pana. Clyde i Ty nawiązali rozmowę o poszczególnych sportach, dzięki czemu Elizabeth mogła porozmawiać z kilkoma innymi osobami w loży, w tym z żoną Clyde'a, Helen, która pojawiła się nieco później z ich córką Aubry. Aubry była ładną, drobną blondynką z inteligencją, która odpowiadała jej urodzie. Była w szkole medycznej Washington University i nieczęsto miała czas, by pojawić się i obejrzeć mecz. - Jak idzie w szkole medycznej? - zapytała Elizabeth. Aubry przewróciła oczami. - Męczarnia. Czyste piekło. Kocham to. Elizabeth roześmiała się. - Oczywiście, że tak. Urodziłaś się, żeby zostać lekarzem. To będzie tego warte, gdy szkoła się skończy. Aubry wypuściła oddech i podsunęła okulary na nosie. - W tym momencie nie widzę światła na końcu tunelu, ale wiem, że któregoś dnia to się skończy i będę odbierać porody. Elizabeth uśmiechnęła się. Zawsze uwielbiała Aubry, pamiętała spotkanie z nią, kiedy była w liceum. To sprawiło, że czuła się stara, jakby jej czas już minął i może straciła okazję na małżeństwo i posiadanie rodziny. Nie, żeby kiedykolwiek pragnęła takich rzeczy. Nie można mieć wszystkiego, prawda? Elizabeth dawno temu zdecydowała, że w jej życiu to kariera będzie na pierwszym miejscu i nic innego nie stanie jej na drodze. Żaden mężczyzna, małżeństwo, ani dzieci. Musiała coś poświęcić, ponieważ nie mogła mieć wszystkiego. Nikt nie mógł. Ale ostatnio... Cóż, nie było sensu o tym myśleć. Dokonała wyboru: miała karierę i była szczęśliwa. Na ogół. Skupiła się na grze, na Gavinie w pierwszej bazie. Dobrze wyglądał. Właściwie, lepiej niż dobrze. Był opalony i umięśniony, spodnie napięły się na jego świetnym tyłku, gdy pochylił się, żeby podnieść piłkę odbitą po ziemi

i pobiegł dotknąć bazy, zanim dotrze tam biegacz. Rzucił piłkę, jego umięśnione przedramiona zalśniły w zachodzącym słońcu. Wciągnęła powietrze, wypuściła je z lekkim westchnieniem i usiadła, obserwując go z zachwytem przez resztę gry. Dopóki nie zobaczyła Shawnelle i Haley. Od tego momentu zwróciła szczególną uwagę na Dedricka i Tommy'ego. Dedrick grał na trzeciej bazie, a Tommy był rezerwowym, który w razie potrzeby był gotowy do rzucania w środku rundy. Nie był w stanie zobaczyć całego mnóstwa akcji. Ale Haley mówiła, że przygotowują Tommy'ego, by został pierwszym miotaczem. Gavin zdobył jedną z czterech baz, co nie było jego najlepszym wynikiem, ale zdobył punkt. Napięcie wzrosło w dziewiątej rundzie, gdy bazy były obstawione i wszedł Dedrick. Był remis, więc jeśli nie zdobędzie punktu, zostanie dodana kolejna runda. Elizabeth pochyliła się do przodu i splotła palce, kiedy Dedrick wpatrzył się w miotacza kończącego grę z drużyny Milwaukee. Dedrick zajął pozycję, pochylił się i machnął. Piłka prześliznęła się wzdłuż linii trzeciej bazy, a Elizabeth wstrzymała oddech, pewna, że spadnie poza linią faulu. Tak się nie stało. Zatrzymała się w polu, a biegacze z pierwszej i drugiej bazy wystartowali. Zerwała się z krzesła i piszczała z radości, gdy Jose znalazł się przy trzeciej bazie, biegnąc w kierunku bazy domowej, podczas gdy prawozapolowy gramolił się po piłkę. Kiedy tylko Jose dotknął bazy domowej, gra się skończyła. Potrzebowali tylko jednego punktu, żeby wygrać mecz. Na stadionie zapanował chaos. Riversi wygrali. - To był świetny mecz - powiedział Ty, odwracając się do niej z uśmiechem. - Tak było, prawda? - Dzięki za zabranie mnie tutaj. Jestem nowy w mieście i nie miałem szansy na spotkanie zbyt wielu ludzi. Odkąd przeniosłem się do Stanów po dostaniu się do Ice, byłem zajęty szukaniem mieszkania i grą w hokeja. I zmianą agentów, oczywiście. Dla odmiany miło jest gdzieś wyjść i coś zrobić. - Ale podoba ci się nowa drużyna? - Jasne. To ja byłem tym, który chciał zmiany. Davis się temu sprzeciwiał. Elizabeth oparła się o ścianę i skrzyżowała ramiona. - Dlaczego? Ty wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Powiedział tylko, że powinienem zostać w Toronto i że zmiany nigdy nie są dobre. Elizabeth roześmiała się. - W Toronto twoje statystyki były fatalne. Od

czasu wymiany, kopiesz tyłki na lodzie. Wraz z drużyną Ice. Czasami zmiana jest właśnie tym, czego gracz potrzebuje. - Też tak sądzę. I właśnie dlaczego mam ciebie, a nie jego. On i ja nigdy nie zgadzaliśmy się w kwestii mojej kariery. Ty i ja pasujemy do siebie. Uśmiechnęła się. - Owszem. I cieszę się, że jesteś szczęśliwy. Teraz możesz się zrelaksować, znakomicie grać w hokeja i cieszyć się życiem w Saint Louis. Faceci z twojej drużyny są świetni. Powinieneś ich lepiej poznać. - Mam to w planach. Kilku z nas zamierza się spotkać w ten weekend. - Zaaklimatyzujesz się i poczujesz się jak w domu. Z tego co słyszałam od właściciela zespołu, masz zamiar zostać tu na trochę. Lubi cię i podoba mu się twój styl gry. - Hej, Ty, chcesz zwiedzić nasz obiekt? Ty poderwał się na sugestię Clyde'a. - Z chęcią. Chodź, Elizabeth. Potrząsnęła głową, nie chcąc znaleźć się nigdzie w pobliżu szatni. Widziałam już to miejsce, ale ty idź. - Chodź z nami, Elizabeth. Potem ty i Ty możecie iść z Helen, Aubry i ze mną. Stawiam kolację. Niech to. Pogawędki z właścicielem były na szczycie jej listy rzeczy do zrobienia i nigdy nie odrzucała możliwości spotkania z nim. - Co za miła oferta. Z chęcią na nią przystaniemy, prawda, Ty? - To dla mnie wielki zaszczyt. Dziękuję. Clyde wziął ich na standardową oprowadzkę po boisku do baseballa, przez biura i w dół do szatni zawodników. Elizabeth zdecydowała się zaczekać poza szatnią wraz z Helen i Aubry, podczas gdy faceci weszli do środka. Była pewna, że Ty będzie miał uciechę ze spotkania z niektórymi graczami. Elizabeth wolała nie spotykać się z Gavinem. Tak naprawdę, miała ogromną nadzieję, że uda jej się tego uniknąć. - Ten facet jest wspaniały - powiedziała Aubry. - Jaki facet? Och, Ty? - Tak. Sprawia, że chciałabym mieć nanosekundę wolnego czasu na randki. Jedyni faceci, z którymi spędzam dużo czasu, to inni studenci medycyny. - No cóż, masz z nimi wiele wspólnego. - To prawda. Moja mama mówi, że moim przeznaczeniem jest poślubienie jednego z nich. Pewnie ma rację. - Albo baseballistę. Przewróciła oczami. - Ostatnią osobą, jaką mogłabym kiedykolwiek

poślubić jest baseballista. Otaczali mnie przez całe życie. Myślę, że raczej będę trzymać się z lekarzami. Baseballiści mają zdecydowanie zbyt wielkie ego. Elizabeth roześmiała się. - A lekarze nie? - W porządku. Dobra uwaga. Sądzę jednak, że zaryzykuję z lekarzami. Z ich ego potrafię sobie poradzić. Ale baseballiści? Uch. - Tu masz rację, Aubry. Jesteśmy straszni. Aubry szeroko otworzyła oczy. - Gavin. Wiesz, nie miałam na myśli ciebie. Cholera. Elizabeth odwróciła się. Gavin stał z Ty'em przed drzwiami szatni. Gavin szczerzył się do Aubry, na nią nawet nie spojrzał. - Po prostu cię drażnię, Bree. - Pochylił się i pocałował ją w policzek. Aubry wypuściła oddech. - Przestraszyłeś mnie, do cholery. Wiesz, że niektórzy z tych facetów naprawdę mają zawyżoną samoocenę. Mogłam zranić czyjeś uczucia. Gavin uścisnął ją. - Nie moje. Nie mam uczuć. Roześmiała się, tak jak Helen. - Dobrze dziś grałeś, Gavin. Gavin wzruszył ramionami. - Nie tak dobrze, jak bym chciał, ale dziękuję, Helen. Clyde kazał przekazać, że przyjdzie za chwilę. Wygłasza inspirującą mowę. Helen przewróciła oczami. - Och, Boże. Umieram z głodu. Możemy tak czekać z godzinę. Idź po niego, Gavin. - Tak, proszę pani. Gavin poszedł z powrotem do szatni. Pięć minut później pojawił się Clyde. Z Gavinem. Cholera. Elizabeth miała nadzieję, że nie wróci na zewnątrz. - Nareszcie - powiedziała Helen. - Już myślałam, że zemdleję. Gavin, dołączysz do nas przy kolacji? - Najwyraźniej. Clyde nalegał. - Cudownie. Chodźmy więc. Limuzyna czeka. Cóż, jedna wielka, szczęśliwa gromadka. Gavin nie patrzył w jej stronę, gdy Ty chwycił ją za ramię i podprowadził do limuzyny. Zastanawiała się, czy Gavin sądził, że Ty był jej randką na dzisiejszy wieczór. Nie wyglądał na zadowolonego. Z drugiej strony, Elizabeth była bardzo zadowolona z pomysłu, że Gavin wyglądał na nieco mniej pewnego siebie niż zwykle.

Jedli w eleganckiej restauracji w centrum, która zapewniała im prywatność i wspaniały widok na nabrzeże. Clyde zamówił szampana i wzniósł toast za nowy sezon Riversów. - Gavin, twoja rodzina była na dzisiejszym meczu? - Nie dziś. Wiesz, moja rodzina prowadzi bar w południowym Saint Louis, więc z okazji otwarcia sezonu mieli tłumy. Clyde uśmiechnął się i skinął głową. - To dobrze. Lubię twoich rodziców. Mam nadzieję, że spotkam ich na naszym pikniku z okazji otwarcia. - Tak. Mick też powinien pojawić się w mieście. - Wyśmienicie. Jestem pewien, że jest w siódmym niebie po wygraniu Super Bowl. Gavin szeroko się uśmiechnął. - Tak, był zadowolony z wygranej w Super Bowl, ale myślę, że jest bardziej podekscytowany planowanym ślubem z Tarą. Elizabeth odwróciła wzrok, nie chcąc słuchać, ani angażować się w rozmowę o Micku. - Ty, opowiedz mi o sobie. Aklimatyzujesz się? - Tak, proszę pana. Na razie zatrzymałem się w tymczasowym mieszkaniu. Czekam tylko na zakończenie sezonu w tym miesiącu i wyruszam na poszukiwanie domu. - Skontaktuję cię z doskonałą agentką nieruchomości, którą znam powiedziała Helen. - Ucieszy się, mogąc ci pomóc. Ty skinął głową. - Dziękuję. Będę wdzięczny. Elizabeth była pomocna. Oczywiście zna okolicę. Uśmiechnęła się. - Mam tutaj kilku klientów. Ty uśmiechnął się do niej. - A teraz masz jeszcze jednego. Gavin zakaszlał. Elizabeth zignorowała go, ciesząc się, że siedział na drugim końcu stołu, zabawiając Aubry, która z zainteresowaniem spoglądała w kierunku Ty'a. Cała kolacja byłaby komiczna, gdyby Elizabeth nie była w pełni świadoma wzroku Gavina, skierowanego na nią przez czas cały. No dobrze, może i bezwstydnie flirtowała z Ty'em, który obdarzał ją domyślnymi uśmiechami, jak gdyby dobrze wiedział, co robiła, ponieważ od początku traktowała go absolutnie profesjonalnie. Do dzisiejszego wieczoru. To było oczywiste, a Ty nie był ciemny. Cholerni mężczyźni. Ty pochylił się i szepnął jej do ucha. - Jak bardzo pragniesz tego faceta?

Odwróciła się do niego. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Chodzi mi o to, czy chcesz, żebym cię pocałował, czy wystarczy, że będę trzymał cię za rękę? - Nic z tych rzeczy. Nie gram w żadne gierki, Ty. - Och, myślę, że zdecydowanie grasz, Elizabeth. - Przesunął palcem w górę jej nagiego ramienia. - Nie patrz, ale rybka złapała haczyk. Nie patrzyła, jednak czuła na sobie wzrok Gavina. Zamiast tego spojrzała na Ty'a. - Przestań. - Nie chcesz, żebym przestał. Chcesz, żeby patrzył. Chcesz, by był zazdrosny. - Nie, nie chcę. Gavin jest klientem. - Więc? - Więc oddzielam życie zawodowe od prywatnego. Pełne usta Ty'a wygięły się w uśmiechu, gdy podniósł kieliszek i napił się. - Najwyraźniej nie. - Jesteś zadowolonym z siebie sukinsynem, wiesz? - Tak mi mówiono. Ale twojego chłopaka nie interesuje to, że jestem zadowolony z siebie, tylko to, że zwracam na ciebie uwagę. - Nie jest moim... - Przewróciła oczami i zrezygnowała, szczęśliwa, kiedy podano posiłek i jej kłótnia z Ty'em się skończyła. Nie, żeby to powstrzymało go przed mówieniem, co zresztą robił - bez przerwy przez całą kolację. A zważywszy na to, że podczas poprzednich spotkań był raczej cichy, wywnioskowała, że starał się zirytować Gavina. Chęć rywalizacji u mężczyzn i ich stosunek do kobiet był jedną z tych rzeczy, których nigdy nie zrozumie. Dodaj do tego równania sportowców, a rywalizacja wzrastała czterokrotnie. Ty zrobił wszystko, poza wciągnięciem jej na swoje kolana, i to tylko dlatego, że musiał zrobić przerwę w jawnym flirtowaniu, na czas potrzebny do zjedzenia steku. Z drugiej strony, Gavin wydawał się być zadowolony z towarzystwa Aubry. Śmiała się i brała udział w rozmowie, więc może Ty całkowicie się mylił, gdyż Elizabeth ani razu nie zauważyła, żeby Gavin patrzył w jej stronę. - On nawet na mnie nie patrzy. - Nie wtedy, gdy ty spoglądasz na niego – wyjaśnił Ty. - Ale, gdy tylko się odwracasz, patrzy. Zaufaj mi. Mam to pod kontrolą. Wiem, kiedy podkręcić napięcie. I wiesz, nie mam nic przeciwko, jeśli zechcesz mnie wykorzystać, żeby twój kochanek był zazdrosny. Zaufać mu? Ha. W tym momencie chciałaby go kopnąć swoim butem o spiczastym nosku.

Jakoś udało jej się przetrwać kolację i limuzyna odwiozła ją z powrotem na stadion. Podziękowała Clyde'owi i Helen, gdy podrzucili ją do jej samochodu, odrzuciła ofertę Ty'a, który chciał jej towarzyszyć i upewnić się, że bezpiecznie dotrze do domu. Otworzyła drzwi samochodu, wsiadła i położyła głowę na kierownicy. Co za katastrofa. Nie spodziewała się, że wpadnie na Gavina, kiedy zabrała Ty'a na mecz. To był cholernie wielki stadion. Sądziła, że wśliźniecie się wraz z Ty'em do loży właściciela będzie bułką z masłem. Obejrzeliby mecz i wyszli, a Gavin nigdy by się nie dowiedział, że tam była. A teraz jego SUV stanął zaraz za nią. Nie. Nie miała mu nic do powiedzenia. Uruchomiła samochód, ruszyła skręcając w prawo i skierowała się do wyjazdu z parkingu, Gavin jechał za nią. Wyjechała z parkingu, świadoma, że podążał za nią, gdy wjechała na autostradę. Okay, wiedziała, że do ich domów prowadziła ta sama autostrada. Nic wielkiego, prawda? Ale on trzymał się za nią cały czas. Z pewnością nie miał zamiaru pojechać do niej? Niby o czym mieliby rozmawiać? Chyba, że próbował dowiedzieć się, czy miała schadzkę z Ty'em? Schadzkę? Głośno się roześmiała. Taa, oglądasz zbyt wiele babskich filmów, Elizabeth. Była śmieszna. Gdyby Gavin był zainteresowany tym, co robi lub z kim się widuje, zadzwoniłby do niej po tym, jak kilka tygodni temu nagle opuściła jego dom na plaży. Nie zadzwonił. Co oznaczało, że nie był zainteresowany. Z nimi koniec. Ignorując ból, zjechała z autostrady. On również. Motyle zatrzepotały w jej brzuchu i pozostały tam, kiedy wjechała na podjazd. Gavin nie wjechał, zamiast tego przejechał obok wjazdu do jej domu, podczas gdy wysiadała. Czekała, zastanawiając się, czy miał zamiar podjechać do bramy. Nie zrobił tego. Przyglądała mu się, aż dojechał do końca ulicy i skręcił z powrotem na autostradę, zmierzając w kierunku swojego domu. Sukinsyn. XIV Elizabeth obserwowała znikający samochód Gavina.

O co mu, do cholery, chodziło? Pogrywał sobie z nią, próbując ją wkurzyć? Weszła do domu, sprawdziła pocztę, po czym rzuciła ją na stół kuchenny. Chodziła tam i z powrotem przed oknem w salonie, pewna, że lada moment zobaczy podjeżdżającego Gavina. Nie zobaczyła. Cholera. Złapała kluczyki, wsiadła do samochodu i ruszyła w kierunku autostrady. Kiedy jechała ciemną drogą, zmierzając do domu Gavina, ogarnęły ją wątpliwości. Co ona do cholery wyprawiała? Jaki miała plan? Zapukać do jego drzwi i zapytać, dlaczego za nią podążał? Mogła do niego zadzwonić. Cóż, była tu teraz, wjeżdżając na długi podjazd do Zamku Grayskull. Imponujący dwupiętrowy potwór z ciemnej cegły stał ukryty za grubymi, okazałymi drzewami, które wcale nie wyglądały przyjemnie. Wyglądał upiornie i złowieszczo, z winoroślą wspinającą się z przodu i po bokach ścian. Zadrżała, nienawidząc tego domu i jego odosobnienia. Nie miała pojęcia, dlaczego Gavin lubił to miejsce. To było mauzoleum. Gdy kupił go kilka lat temu i pokazał jej, nazwała go domem dla wampira i nigdy tu nie wróciła. Wyśmiał ją. Tak, jak pewnie będzie się śmiał teraz, kiedy zapuka do jego drzwi, urażona tym, że za nią jechał. Trudno. Musieli naprostować kilka spraw. Kiedy zajechała przed dom i zgasiła silnik, prawie postanowiła zawrócić i wrócić do siebie. Z westchnieniem rezygnacji i z wystarczającą ilością słusznego oburzenia, potrzebnym, żeby przez to przebrnąć, wysiadła, wygładziła spódnicę i podeszła do drzwi. Podniosła ohydną kołatkę w kształcie gargulca i zastukała trzy razy. Wcale jej nie zdziwiło, gdy z drugiej strony drzwi usłyszała krzyki, ponieważ ten dom był jak wyjęty prosto z horroru. Drzwi otworzyły się - oczywiście ze zgrzytem - i stanął w nich Gavin, zaskoczony, z szeroko otwartymi oczami. Pozwoliła sobie przyjrzeć się reszcie jego ciała, tym bardziej, że był bez koszulki, w znoszonych dresowych spodniach i boso. Ożyła cała jej kobiecość i musiała oprzeć się pokusie, by rzucić mu się w ramiona i lizać go do utraty zmysłów. - Liz, co ty tu robisz? - Pojechałam za tobą, tak jak ty jechałeś za mną.

Wzruszył ramionami i szerzej otworzył drzwi. - Wejdź, skoro już tu jesteś. Weszła do środka, gdzie w przedpokoju powitały ją groźne cienie. Wewnątrz było zimno. Chwyciła żakiet, ciaśniej się nim owinęła i podążyła do salonu za Gavinem. Ciemno bordowy kolor ścian jeszcze potęgował wrogą atmosferę. - To miejsce nadal jest ponure. Wygiął usta w uśmiechu. - Lubię ten dom. - Odpowiada ci. - Chcesz coś do picia? - Może być to, co masz. - Spojrzała na jego szklankę. Podszedł do barku w rogu salonu i nalał jej whisky, dorzucając kilka kostek lodu i ponownie nalewając sobie drinka. - Zamierzasz usiąść, czy po prostu będziesz piorunować mnie wzrokiem? Opadła na kanapę. Podał jej whisky i usiadł na krześle obok kanapy. Pociągnęła łyk whisky, krzywiąc się. Nie był to jej ulubiony trunek, jednak, kiedy wypalał drogę w dół do jej żołądka, pomógł jej przynajmniej trochę się rozgrzać. - Tu jest lodowato. - Narzekasz i narzekasz. - Chwycił pilota ze stołu stojącego przed nim i wcisnął przycisk. Kominek obudził się do życia, temperatura wzrosła, zapewniając natychmiastowe ciepło. - Dzięki. - To nie to, co Floryda, prawda? Po prostu musiał wspomnieć o Florydzie, czyż nie? - Niezupełnie. Kiedy ty byłeś tam, tutaj było brzydko. Padało przez kilka tygodni. - Taa, słyszałem, że mieliście złą pogodę. Rozmawiali o pogodzie. Czy do tego sprowadzał się ich związek? Kiedyś, zanim zaangażowali się seksualnie, czuli się ze sobą swobodnie. - Dlaczego przyjechałaś, Liz? - Dlaczego jechałeś za mną do mojego mieszkania? - Chciałem się tylko upewnić, że bezpiecznie tam dotrzesz, a było już późno. Wzięła ogromny łyk whisky. - Jestem dużą dziewczynką, Gavin. Wszędzie podróżuję sama i obchodzę się bez ochroniarza, który za każdym razem eskortowałby mnie do domu. - Tego jestem pewien. Ale jeśli jesteś gdzieś ze mną, mam zamiar upewniać się, że bezpiecznie wrócisz do domu.

- Dzisiejszego wieczoru nie byłam z tobą. - Semantyka33. Jechałaś sama do domu, a mnie i tak było po drodze, więc po prostu zrobiłem kilka dodatkowych kilometrów, upewniając się, że dotarłaś bez przeszkód. - Dlaczego? Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Myślę, że to ze względu na charakter naszych relacji. Czuję się za ciebie odpowiedzialny. - Nie łączy nas żaden związek, Gavin, więc nie musisz czuć się za mnie odpowiedzialny. Przeczesał włosy palcami. Chciała wpleść palce w te gęste, ciemne kosmyki, pamiętając, jakie były miękkie i nienawidząc myśli, że sobie tego zakazała. Podniósł na nią wzrok. - Dlaczego nie może łączyć nas związek, Elizabeth? Co się stało na Florydzie? Dlaczego wyjechałaś? Wzruszyła ramionami. - Wyglądało na to, że nadszedł czas. - Czas na co? Na to, żebyś napisała do mnie jakąś pieprzoną notatkę i uciekła, jak najszybciej się dało? - Nie zadzwoniłeś do mnie. - Co? Powiedziała to tak cicho, że wiedziała, iż jej nie usłyszał. - Nic. Podszedł i usiadł obok niej na kanapie. - Powiedz mi, co powiedziałaś. Potrząsnęła głową. To był błąd. - Nic. - Elizabeth. - Ujął ją za podbródek i zmusił, by na niego spojrzała. Mów do mnie. - Przestraszyłam się, w porządku? Tamtej nocy nie wróciłeś do domu i nie zadzwoniłeś. Nie miałam pojęcia, gdzie byłeś i co robiłeś. I zacząłem myśleć o byciu w związku z facetem. Nigdy wcześniej nie byłam w takiej sytuacji. Te wszystkie oczekiwania. Boże, nienawidzę oczekiwań. Nie chcę być taką kobietą. Wstała, podeszła do wielkiego okna i spojrzała na gałęzie drzew poruszane przez wiejący wiatr, sięgające w stronę okna, jakby przedrzeźniając ją, śmiejąc się z niej. Usłyszała, kiedy Gavin podszedł do niej. Położył ręce na jej ramionach, a ona wzięła oddech, wdychając jego zapach, tak ostry jak dzikie uderzenia w okna. Burza wpadła do środka. 33 Semantyka - dział filozofii zajmujący się znaczeniową stroną języka. W wąskim znaczeniu, przedmiotem semantyki są badania nad stosunkiem wyrażeń językowych do oznaczanych przez nie przedmiotów, zjawisk, itp.

- Jakie oczekiwania? Jaką kobietą nie chcesz być? Nie rozumiem. Skrzyżowała ramiona na piersi, niezadowolona z tego, że stała tutaj i prowadziła z nim tą rozmowę. - Wiem, że nie rozumiesz, Gavin. Ponieważ to nie ma żadnego sensu. Ja nie mam sensu. To nie ma sensu. Muszę iść. Odwróciła się, żeby wyjść, ale chwycił ją za ręce. - Nie odchodź. Chcę z tobą porozmawiać o tamtej nocy. Po meczu utknąłem na spotkaniu, telefon zostawiłem w szafce. A ponieważ jestem kretynem i nie znam numerów, gdyż są zaprogramowane w telefonie, nie mogłem do ciebie zadzwonić. Kiedy wróciłem, ciebie już nie było. Próbowałem do ciebie dzwonić po spotkaniu, żeby ci powiedzieć, że wracam. Nie odbierałaś. - Wiem. - Dlaczego? Ponieważ została zraniona i czuła się głupio zostając tak długo. Ponieważ dała mu nad sobą władzę, dzięki której mógł ją zranić i sprawić, by jej na nim zależało. Bo już go kochała i to ją niszczyło. Spędziła wiele lat, chroniąc przed nim serce i to działało. Otwieranie przed nim serca było niebezpieczne. Musiała uciekać. - To się nam nie uda, Gavin. Wiesz o tym. Zmarszczył brwi. - Nie wiem tego. Sądziłem, że dość miło spędzaliśmy czas. A ty po prostu wkurzyłaś się, bo nie zadzwoniłem, by poinformować cię, że spóźnię się na kolację. Jej wargi drgnęły. Niech go cholera. Nie chciała się ugiąć w tej sprawie. Chciała pozostać stanowcza i nieprzejednana. Ale jego łobuzerskie zielone oczy i włosy opadające na czoło roztapiały ją, nie mówiąc już o cieple jego dłoni, ściskających jej ramiona. W ciągu ostatnich kilku tygodni tęskniła za nim bardziej, niż chciała się do tego przyznać. Jej ciało tęskniło za jego dotykiem. Brakowało jej jego widoku i spania obok niego. I wbrew postanowieniu, by ponownie traktować go w kategorii "tylko klient", przekroczyli tę granicę i nie była w stanie traktować go tak, jak wcześniej. Cholera. - Może przesadziłam. - Tylko trochę. I ja również. Co prawda, byłem wkurzony, gdy wróciłem do domu, a ciebie nie było. Powinienem był ponownie do ciebie zadzwonić. A potem jeszcze raz. Zamiast tego pozwoliłem, by cisza w eterze nadal trwała, ponieważ cię zraniłem, a ty mnie zostawiłaś. - Naprawdę?

- Tak, do diabła. Podobało mi się, że byłaś razem ze mną na Florydzie. Ciepłe ciało obok mnie w łóżku nocą, seksowna, niezależna kobieta, która ma własną karierę i która nie oczekuje, że spełnię każdą jej zachciankę? Marzenie każdego mężczyzny. Jej serce podskoczyło. - Raczej trudno uznać to za marzenie każdego mężczyzny, Gavin. Sam tak mówiłeś. Jestem zadrą w tyłku. - Tak, jesteś. Ale z jakiegoś powodu cię lubię, Lizzie34. Pomimo twoich prób wkurzenia mnie. Zsunął jej żakiet z ramion. Teraz w pokoju było ciepło i dobrze się czuła w górze bez rękawów. Przesunął dłońmi w dół jej rąk i przyciągnął ją do siebie. - Brakowało mi trzymania cię w ramionach. - Jestem pewna, że nie byłeś samotny, kiedy mnie przy tobie nie było. Zatrzymał się i odwrócił ją. - Nie miałem nikogo, odkąd byłem z tobą. Uwierz w to. Jedyne co robiłem po twoim wyjeździe, to grałem w baseball i sporo rozmyślałem. Wpatrywała się w niego, nie mogąc uwierzyć, że ten niegrzeczny chłopiec baseballista obywał się bez kobiety prawie miesiąc. Chciała mu uwierzyć, ale mężczyźni w jej życiu nigdy nie byli z nią szczerzy. Jednak Gavin nigdy jej nie okłamał. Dlaczego miałby to robić teraz? - Z całą pewnością mogę uwierzyć w tę część o rozmyślaniu. Uśmiechnął się i przesunął knykciami po jej policzku, a potem pochylił się i musnął jej usta wargami. - Hej, byłem zajęty. To nie tak, że wychodzę i podrywam losowo wybrane kobiety. Pragnęła mocniej poczuć jego usta na swoich wargach. - Ani ja. Wygiął usta w uśmiechu. - Nie podrywasz przypadkowych kobiet? Roześmiała się. - Nie. Nie o to mi chodziło. Nie podrywam losowo wybranych mężczyzn. - Nawet Ty'a Andersona35? Położyła dłonie na jego nagiej piersi, uwielbiając dotyk jego skóry. - Jest nowym klientem i nic poza tym. Chciał zobaczyć dzisiejszy mecz. - Wyglądał, jakby chciał zobaczyć więcej ciebie. Podniosła na niego wzrok. - Zazdrosny? Zmrużył oczy. - Jak diabli. Gdy tym razem ją pocałował, jego wargi były stanowcze i zaborcze. Objął ją ramionami i przycisnął do siebie. Jego język wsunął się we wnętrze 34 Jak on do niej słodko mówi:) 35 Cha, cha, cha! Zazdrośnik jeden;) Ciekawe, czy będzie się cieszył, kiedy rzeczony osobnik będzie się przystawiał do jego siostrzyczki... ;)

jej ust i ssał jej język, domagając się poddania. Nie miała z tym żadnego problemu. Tęskniła za nim tak cholernie mocno. Bycie w jego ramionach nadal było dla niej jak sen. Bycie z Gavinem było dla niej czymś zakazanym, jakby stanowił coś, czego nie powinna mieć. I nieważne, ilu słodkich słów użył, mówiąc o tym, jak bardzo mu jej brakowało i jak to coś między nimi wydawało się właściwe, wiedziała, że to będzie tylko tymczasowe, z tak wielu różnych powodów. Więc każdy moment, który spędzali razem, odbierała, jak wykradzioną chwilę i zamierzała cieszyć się każdą sekundą. Przesunął ręce w dół jej pleców i objął pośladki, przyciągając bliżej do swojej erekcji. Jęknęła, chcąc go w sobie natychmiast, czując wybuch pierwotnego głodu i desperacko potrzebując zaspokojenia. Przyparł ją do ściany obok okna i wyszarpnął bluzkę zza paska spódnicy. Zrzuciła buty i uniosła ręce, gdy zdejmował jej bluzkę przez głowę. Na zewnątrz błysnął piorun. Wewnątrz również czuła energię elektryczną, kiedy Gavin przesunął dłońmi po nagiej skórze jej brzucha, a następnie po jej plecach, gdy rozpiął spódnicę i zrzucił ją na podłogę. Odsunęła spódnicę na bok i sięgnęła do jego spodni, zsuwając je w dół jego bioder. Wyszedł z nich, a ona nic nie mogła poradzić na to, że patrzyła w dół i podziwiała siłę jego ciała. Oczy miał przymknięte z pasji, która karmiła jej własną potrzebę. Wsunęła palce w jego włosy i przyciągnęła go do pocałunku, który wybuchł gorącem i wściekłością równą narastającej burzy na zewnątrz. Przetoczył się grzmot, deszcz uderzył w okna. Błyskawica rozświetliła salon jak światło dzienne, a elektryczność zamigotała. Gavin wycofał się tylko na chwilę wystarczającą, by musnąć dłonią jej zakryte biustonoszem piersi, kiedy była oświetlona błyskiem pioruna. Elizabeth miała chwilę, żeby złapać oddech i zobaczyć twarz Gavina, gdy błyskawica skąpała go w pojawiającym się i znikającym cieniu. Sapnęła, kiedy uwolnił zapięcie biustonosza i chwycił za miseczki stanika, żeby przyciągnąć ją do siebie, potem pochylił się i ssał napięty pączek między wargami. Siła burzy na zewnątrz tylko intensyfikowała jej podniecenie, przez co złapała go za włosy i przyciągnęła bliżej do swojej piersi. Obserwowanie go, gdy lizał, ssał i gryzł jej sutki, sprawiło, że jej łechtaczka i cipka drżały, sprawiło, że chciała poczuć go w swoim pulsującym wnętrzu. Boże, naprawdę potrzebowała, żeby ją pieprzył, chciała dojść tak bardzo, że mogłaby się teraz dotknąć i eksplodować jak piorun przecinający

ciemne niebo. - Gavin, pieprz mnie. Podniósł głowę i pochylił się, żeby zsunąć jej majtki, powoli przesuwając ręce w dół przez jej biodra, uda, łydki. Zadrżała w odpowiedzi na dotyk jego palców na jej skórze. A gdy wycałowywał ścieżkę w górę jej nóg, rozsunęła je, wiedząc dokąd zmierzał i desperacko go tam pragnąc. - Oprzyj się o ścianę, Elizabeth. Oparła się i rozłożyła nogi. Gavin całował jej uda, objął jej pośladki i położył usta tam, gdzie ich potrzebowała - na jej cipce. Widok jego ust na jej łechtaczce sprawił, że zadrżała. Przez jego język okrążający jej pączek poczuła słabość w nogach. Dla bezpieczeństwa oparła dłonie o ścianę, zamknęła oczy i pozwoliła, by zalały ją odczucia. Minęło tak dużo czasu, odkąd miała orgazm, że doszła z dzikim i zaskakującym pośpiechem, krzycząc i zacieśniając uchwyt we włosach Gavina. Wstał i wsunął w nią penisa, kiedy wciąż jeszcze szczytowała, potęgując jej szaleńczy orgazm. Elizabeth położyła ręce na jego ramionach i wbiła palce w skórę, wpatrując się w jego oczy. Nie mogła nawet dojść do siebie po szczytowaniu, ponieważ pchnął w nią, kołysząc biodrami przy jej już wrażliwej płci i doprowadzając ją z powrotem do tego rozgorączkowanego stanu. Splotła palce na jego karku i przyciągnęła jego usta do swoich warg. Pocałował ją, na zewnątrz przetoczył się grzmot, trzęsąc fundamentami i ścianami, czyniąc ją szaloną, gdy i w niej ponownie narastała burza. Gavin nie zatrzymał się, tylko nadal wbijał się w nią powoli, miarowo wsuwając i wysuwając z niej swój trzon. To było niczym najsłodsza tortura, a sposób, w jaki ją całował doprowadzał ją do szaleństwa, kradł jej oddech ustami i językiem, przygryzając, liżąc ją, żądając, by dała mu wszystko. Odczucia bombardowały jej ciało, zmysły i serce, aż potrząsnęła głową, w końcu odrywając od niego usta, gdy potężnie w nią uderzał, jego klatka piersiowa drapała jej sutki, miednica kołysała się przy jej łechtaczce, usta torturowały jej szyję. - Gavin. Nie odpowiedział, tylko przeciągnął językiem od szyi do jej ramienia i lekko ją ugryzł. Zadrżała, czuła, że narasta w niej burza kolejnego orgazmu, czuła, jak jej cipka zaciska się wokół jego penisa. Znieruchomiał i czuła go nabrzmiałego i niewiarygodnie grubego w jej wnętrzu. Wiedziała, że jest gotów w niej dojść. A kiedy chwycił ją za pośladki i podniósł, owinęła wokół

niego nogi i odpuściła. Wydał gardłowy okrzyk i pchnął ją na ścianę, znalazł jej wargi i wjechał językiem do środka. Jęknęła w jego usta, kiedy osiągnęła szczyt, spijając jego jęk, gdy doszedł razem z nią. Razem osunęli się na podłogę, Gavin trzymał ją w ramionach i wciągnął na siebie. Obejmował ją, gładził po plecach i odgarnął jej włosy z twarzy, ale nie pozwalał jej odejść, choć była pewna, że była ciężka. Po chwili podniosła głowę, obawiając się, że zasnął. Posłał jej wyraziste spojrzenie. - Myślałam, że śpisz – powiedziała. - Nie. Po prostu cieszę się twoim dotykiem. - Spędzimy w ten sposób resztę nocy? - Myślałem o tym. Lubię słuchać burzy. Potrząsnęła głową i odepchnęła się, żeby na nim usiąść. - Ten widok podoba mi się nawet bardziej. - Chwycił ją za biodra i podniósł swoje, kołysząc się pod nią. Roześmiała się, odepchnęła go i wstała. - Muszę iść. Usiadł i obserwował ją, gdy się ubierała. - Dlaczego? Złapała majtki i biustonosz. - Dlaczego, co? - Dlaczego musisz iść? - Bo mam własne mieszkanie. - Wiem o tym. Ale dlaczego nie możesz spać tutaj ze mną? Założyła majtki. - W lochach? - Ha-ha. Poważnie. Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Sądzę, że może nie powinniśmy niczego komplikować. Wstał, a to, że wydawał się zadowolony, stojąc przed nią nago, uznała za całkowicie i rozkosznie niepokojące. - Więc chcesz po prostu, żebyśmy od czasu do czasu spotykali się i pieprzyli, a potem każde ma iść swoją drogą. Zapięła biustonosz i podniosła na niego wzrok. - Coś w tym rodzaju. W ten sposób, to mniej skomplikowane. Podszedł do niej i wziął ją w ramiona. - Można wynająć prostytutkę, żeby ją przelecieć. Albo znaleźć grono chętnych facetów. Roześmiała się. - Wbrew temu, co myślisz, nie ma żadnego stada facetów ustawiających się w kolejce, żeby mnie przelecieć. Jego usta ułożyły się w zadowolony z siebie uśmiech. - Więc... tylko ja? - Tylko ty. - Zostań ze mną. Śpij ze mną. Zadrżała, gdy jego ręka przeniosła się na jej plecy, palce spoczęły tuż

nad tyłkiem. - Nie mogę. - Wcale nie. Boisz się. Zmarszczyła brwi. - Nie boję się, Gavin. Już z tobą spałam. - A potem uciekłaś ode mnie. Boisz się zbliżyć się do mnie. Roześmiała się. - Poważnie? Właśnie byliśmy cholernie blisko. - Nie o to mi chodzi i wiesz o tym. Szybko złapała spódnicę i weszła w nią. - To jest śmieszne. Nie będę z tobą o tym rozmawiać. A on nadal stał tam nagi. Kłócił się z nią. Nagi. Niech go cholera. Chwyciła bluzkę i wciągnęła ją przez głowę, potem wsunęła buty i szukała torebki i kluczy. - Zdajesz sobie sprawę, że nie zamierzam pozwolić ci prowadzić w deszczu. Przewróciła oczami. - Nie jesteś moim ojcem. Nie kontrolujesz mnie. - Nie próbuję cię kontrolować, Elizabeth. Ale tam jest piekielna burza. Jeśli pomyślisz trzeźwo i logicznie, zrozumiesz, że nie powinnaś prowadzić w taką pogodę. Ignorując uderzające grzmoty i jasne błyskawice, które starały się udowodnić jego rację, otworzyła torebkę, szukając kluczyków. - Zdarzało mi się już jechać w deszczu. Mieszkam w tym mieście już od jakiegoś czasu. Dam sobie radę. Nic nie powiedział, więc otworzyła drzwi i natychmiast uderzył w nią nieprzyjemny, zimny wiatr i deszcz, który ją przemoczył. Drżąc wyszła na zewnątrz i próbowała przyciągnąć drzwi, ale nie pozwalał na to uderzający w nią wiatr. - Niech to szlag, Gavin, może byś mi pomógł? - Oczywiście. - Podszedł, szarpnął ją za ramię i wciągnął do środka, a następnie przyciągnął drzwi i zamknął je. - Dowiodłaś swojej racji. Nie bądź idiotką. Rzuciła torebkę i klucze i odgarnęła przemoczone włosy z oczu. - I tak zapomniałam żakietu. Uniósł kąciki ust. - Tak, to by bardzo pomogło. - Wziął ją za rękę. Chodź, kochanie. Zabierzemy cię na górę i pod gorący prysznic. Zaprowadził ją na górę i włączył prysznic. W porządku, choć Zamek Grayskull był gigantycznym średniowiecznym mauzoleum, łazienka była nowoczesna i przestronna i, och, dzięki Bogu, miała grzejnik oraz dużą kabinę prysznicową z wieloma natryskami. Gavin rozebrał ją z mokrych ubrań i wrzucił pod prysznic, namydlił ją tym świetnie pachnącym

miodowym mydłem, a nawet umył jej włosy. Potem, podczas gdy wycierała się i suszyła włosy, zszedł na dół i przygotował jej gorącą czekoladę z prawdziwą bitą śmietaną36. Założyła puszysty szlafrok, który dla niej zostawił, po czym umościli się na jego łóżku. W jego sypialni paliło się w kominku, było ciepło i przytulnie, więc zniknęły ostatnie dreszcze. Siedziała na środku łóżka ze skrzyżowanymi nogami, popijając gorącą czekoladę, czując się głupio z powodu wcześniejszego dziecinnego napadu złości. - Dlaczego nadal mnie tolerujesz, Gavin? Wzruszył ramionami i wziął od niej kubek, popijając gorącą czekoladę. - Jesteś wyzwaniem, Lizzie. Lubię wyzwania. - Jestem dla ciebie olbrzymim problemem. Oddał jej kubek. - Taa. Położyła kubek na stoliku nocnym, zdjęła szlafrok i wsunęła się wraz z Gavinem pod przykrycie. Zgasił światło i odsunął zasłony. Burza odeszła, pozostały jedynie niskie grzmoty oraz okazjonalne pioruny. Deszcz zelżał i lekko stukał w przeszklone drzwi wychodzące na balkon. Przyciągnął ją do siebie, położyła głowę na jego piersi i patrzyła na zewnątrz. - Myślę, że jesteś warta, by o ciebie walczyć, Elizabeth. Nawet jeśli walczę za ciebie. Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Nikt nigdy o nią nie walczył. Nie sądziła, żeby była tego warta. XV - Ostatniej nocy w Atlancie, to był niesamowity home run, synu. Cały bar wybuchł okrzykami. Po twoim specjalnym uderzeniu sprzedaliśmy mnóstwo piwa. Gavin szeroko się uśmiechnął, gdy pomagał ojcu poluzować nakrętki w kosiarce. - Dzięki, tato. To było wielkie uderzenie. Przyjechał po tygodniowej podróży, żeby pomóc tacie z niektórymi naprawami. Ojciec pocił się nad kosiarką, starając się usunąć koła. - Tato, pozwól mi to zrobić. - Dam sobie radę. Po prostu złap z tyłu i wtedy pozbędziemy się tych 36 Kto by się spodziewał - ideał jakiś;)

kół. Gavin włożył trochę siły w poruszenie kluczem, w myślach mamrocząc litanię przekleństw, gdy zardzewiały drań ani drgnął. Wreszcie puściło i nakrętka poruszyła się. Ocierając pot z czoła, powiedział: - Tato, dlaczego po prostu nie kupisz nowej kosiarki? Ta bestia musi być starsza ode mnie. - Hej, nie wyrzucisz tego starocia. Nadal działa. Po prostu potrzebuje dostrojenia. - Potrzebuje pogrzebania. Możesz kupić kosiarkę traktorek. Lub jedną z tych samobieżnych. Twarz jego ojca stała się prawie fioletowa, kiedy nacisnął na klucz. Gavin wstrzymał oddech, czekając aż ojciec zaraz tam zasłabnie, próbując zmusić zardzewiałego drania, żeby odpuścił. - Cholera, ten staroć potrzebuje trochę WD-4037. - Raczej złomowania. Ojciec wstał powoli ze swojego miejsca i poszedł poszukać czegoś w garażu. - Wy dzieci, chcecie wyrzucić wszystko tak szybko, jak tylko przestaje działać. A wystarczy mieć do tego dobrą rękę. - Nie, Jimmy. Musisz wiedzieć, kiedy coś oddaje ducha i powinno zostać wymienione na nowszy model. Gavin z wdzięcznością spojrzał na matkę. - Amen, mamo. Powiedz mu, że powinien kupić nową kosiarkę. Jego matka przewróciła oczami. - Tak jakbym mogła mu cokolwiek powiedzieć. W sprawach dotyczących podwórka i garażu jest królem świata. - Cholerna prawda. - Ojciec popatrzył na Gavina. - Naprawimy ją. Gavin rzucił matce błagalne spojrzenie. Roześmiała się. - Gavin, wejdź i weź sobie mrożoną herbatę, którą przygotowałam. Ty i twój ojciec wyglądacie na spragnionych. Mógłby teraz ucałować matkę. - Jasne. Zaraz wracam, tato. Jego ojciec machnął ręką. Gavin podążył za mamą do kuchni i usiadł przy stole. - O co mu chodzi? Wzruszyła ramionami. - Nie mam pojęcia. Zawsze lubił naprawiać różne rzeczy, ale ostatnio jest wkurzony naprawą tej kosiarki i elektrycznym przycinaczem do chwastów. Na poddaszu znalazł nawet stary klimatyzator okienny i kręcił się koło niego, choć nie wiem dlaczego. - Macie klimatyzację centralną. - Dokładnie. - Wyrzuciła ręce w powietrze. - Może planuje założyć 37 WD-40 - dostępny w sprayu środek wypierający wodę. Pierwotnie został zaprojektowany do wypierania wody i ochrony przed korozją, jednak okazało się, że ma wiele zastosowań domowych.

klimatyzację w garażu. Nie mam pojęcia. Wziął herbatę, którą podała mu matka. - Nudzi się. To musi być to. - Jeśli się nudzi, mam całą listę prac, które muszą być tutaj wykonane, począwszy od nowego ogrodzenia. Ignoruje to i traci czas na głupoty. - Cóż, te prace nie są zabawne, mamo. Roześmiała się. - Tak przypuszczam. I nie wiem, jak może być znudzony. Jest jeszcze bar. - W tych dniach Jenna prawdopodobnie zarządza barem samodzielnie. I mamy świetnych kucharzy i kelnerki. Tata chyba czuje, że im przeszkadza. - Hmmm. Wiesz, możesz mieć rację. Nie wiem, co na to poradzić. - Po prostu powiedz Jennie, żeby dała mu więcej pracy w barze. Cokolwiek, zanim tu wszystko porozkręca. Albo znajdź coś w domu, co go zainteresuje. Wzięła oddech, po czym westchnęła. - Chyba tak zrobię. - Wzięła łyk herbaty i przyglądała mu się. - Co? - Miło cię tu mieć. Wiedział, co to znaczy. O coś jej chodziło. - No dalej. Wyrzuć to z siebie. Usiadła przy stole. - Mick był tutaj i powiedział, że wpadł na ciebie i Elizabeth. Wiedział, że ta sprawa wypłynie. - I? - Mogłeś mi powiedzieć, że ty i Elizabeth spotykacie się. - Czy kiedykolwiek rozmawiałem z tobą o kobietach, z którymi chodzę na randki? - Elizabeth nie jest jedną z wielu kobiet, które przewijają się przez twoje życie, Gavin. Ona jest... Elizabeth. Jest praktycznie rodziną. - Tak naprawdę jeszcze nie wiem, co się dzieje między mną i Liz, więc nie było powodu, żeby o tym wspomnieć. Mick powiedział, że jesteś na nią wkurzona. - Zmrużyła oczy. - Zrobił to, prawda? - Tak. - Przez to, co stało się z Tarą i Nathanem? - Tak. - Elizabeth przeprosiła? - Owszem. - Mick mówił, że naprawiła swój błąd. - Tak, tak zrobiła. - Więc dlaczego miałabym być na nią zła? Popełniła błąd. Wszyscy

popełniamy błędy. Michael zwolnił ją za to. Myślę, że strata znaczącego klienta, takiego jak Michael, nauczyła ją, by więcej nie manipulować klientami. - Sądzę, że udzielił jej cennej lekcji. - Michael powinien być ostatnim, który rzuca kamieniem. Gavin wzruszył ramionami. - Chowa urazę i jest opiekuńczy w stosunku do Tary i Nathana. - To zrozumiałe. Ale Elizabeth zrobiła wiele dobrego dla niego i dla jego kariery. Musi zostawić to w przeszłości. - Taa, powiedz mu to. Naskoczył na mnie za spotykanie się z Liz i powiedział mi, że powinienem ją rzucić. Jego matka szerzej otworzyła oczy. - Nie zrobił tego. - Nie tymi samymi słowami, ale jasno wyłożył własne odczucia. Westchnęła. - Nie wiem dlaczego wy dwaj zawsze ze sobą walczycie. Ciągle rywalizujecie. Porozmawiam z nim. Położył dłoń na jej ręce. - Dzięki, mamo, ale nie potrzebuję, żebyś rozgrywała za mnie bitew. Jest tak, jak powiedziałaś. Będzie musiał się z tym pogodzić. Będę spotykał się z Elizabeth tak długo, jak długo będzie trwało to coś między nami. Jeśli Mickowi się to nie podoba, jego problem. Będzie musiał sobie z tym poradzić. - Co Tara sądzi o tobie i Liz? Gavin wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Nie widziałem jej od czasu, kiedy wróciłem z Florydy. - Może powinieneś jej powiedzieć. Jeśli Elizabeth będzie w twoim życiu w romantyczny sposób, będzie musiała spotkać się z Tarą. Powinieneś utorować drogę i przygotować ją – przygotować je obie – żeby nie był to dla nich szok, gdy do tego dojdzie. - Jestem pewien, że Mick już powiedział Tarze, że spotykam się z Liz. Jego matka skrzyżowała ramiona. - A może nie. Skinął głową. - Masz rację. Porozmawiam z nią. Zamierzał upewnić się, iż Elizabeth i Tara nie wpadną na siebie, co było łatwiejsze niż próba wyjaśnienia Tarze, dlaczego umawiał się z kobietą, której nienawidziła. Oboje podskoczyli na dźwięk metalu uderzającego o metal, pochodzący z garażu. - Co tym razem? - zapytał Gavin. Potrząsnęła głową. - Nie mam pojęcia. Czy twój ojciec mówił ci, że myśli o odnowieniu dachu?

Gavin przewrócił oczami i popchnął pustą szklankę przez stół. - Dzięki za herbatę, mamo. Chyba będę musiał tam iść i dowiedzieć się, co kombinuje. *** - Mam coś do zrobienia dziś wieczorem. Elizabeth przesunęła się na łóżku, przeciągnęła paznokciami w dół jego klatki piersiowej, przez mięśnie brzucha, po czym wśliznęła się pod przykrycie i chwyciła jego twardniejącego penisa. - Coś? Czyli co? Popołudnie spędzili w łóżku. Rzadko zdarzało mu się mieć dzień wolny, więc w pełni z tego korzystali. Elizabeth spotkała się z nim w jego domu, zrzucili ubrania w takim pośpiechu jakby płonęli, opadli na łóżko i spędzili w nim ostatnie kilka godzin. Był kompletnie wyczerpany. Nie, żeby jego penis coś sobie z tego robił, ponieważ jego sztywność wzrosła pod gładzącą go dłonią. Cholernie trudno było skoncentrować się na tym, co chciał jej powiedzieć, kiedy pieściła jego jądra. - Taa. Coś. W domu moich rodziców. - Och. - Puściła jego penisa i usiadła na łóżku. - W porządku. Wezmę prysznic i się wynoszę. Chwycił ją za rękę. - Nie. Zaczekaj. Pociągnął ją z powrotem na łóżko. - To urodziny Micka. Przyjęcie w domu moich rodziców. Mama chce, abyś przyszła. Wyglądała na przerażoną, jakby właśnie poprosił ją, żeby zabiła kurczaka. - Nie sądzę, Gavin. - Powiedziałem jej, że nie zechcesz przyjść... z oczywistych powodów. - Uch, taa. Podrapał się w nos. - Raczej nalegała. Powiedziała, że nadszedł czas, byście z Mickiem zakopali topór wojenny. Zaśmiała się. - Tak, on z pewnością zakopie topór wojenny. W moich plecach. Wstała i przeciągnęła się; jej sutki napięły się, gdy wygięła plecy w łuk. - Słuchaj, Gavin, powiedz matce, że doceniam zaproszenie i stojące za nim uczucie, ale za żadne skarby świata nie zrujnuję przyjęcia urodzinowego twojego brata, pokazując się tam. - Nawet jeśli cię o to poprosiłem? - Dlaczego miałbyś to robić? Wiesz, co się stanie. Mick będzie wkurzony.

- Nie wiemy tego. Przewróciła oczami. - Owszem, wiemy. Idę się ubrać, a potem idę do domu. Musisz wziąć prysznic i jechać do domu twoich rodziców. Godzinę później stanął w drzwiach domu rodziców i wcale nie czuł się szczęśliwy, nie mając przy sobie Elizabeth. Próbował z nią dyskutować i zrobił wszystko, poza porwaniem jej i wrzuceniem do SUV-a, by namówić ją, żeby z nim pojechała, ale odmówiła. Nie mógł jej za to winić. Dla niej nie byłoby to przyjemne wydarzenie. I to go wkurzało. Czy się to komuś podobało, czy nie, spotykał się z Elizabeth, a jego brat będzie musiał się do tego przyzwyczaić. Co oznaczało, że on i Elizabeth stanowili teraz pakiet. Nie osobno Elizabeth, osobno on. Obrócił się i zszedł z ganku, krzywiąc się, gdy drzwi się otworzyły. - Gavin. Cholera. Odwrócił się i uśmiechnął do przyszłej szwagierki. - Hej, Tara. - Wychodzisz? Dopiero przyszedłeś. - Taa. Wychodzę. Zamknęła drzwi, wychodząc na zewnątrz. Cholera, była piękna. Blond włosy miała ściągnięte w długi koński ogon, a brązowe oczy były jasne i szczere. Była najsłodszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał. Mick na nią nie zasługiwał. - Co się stało, Gavin? Wziął jej ręce w swoje. - Mój brat i ja ostatnio się nie zgadzamy i to chyba nie najlepszy pomysł, żebym wchodził teraz do środka. Skrzyżowała ramiona. - Co zrobił? Gavin roześmiał się. - Nic nie zrobił. To ja. Spotykam się z Elizabeth. - Och. I Mick ma z tym problem? - A ty nie? Roześmiała się. - Lubisz ją? - Taa, tak jakby. Naprawdę nie wiem dlaczego, ponieważ wypróbowuje moją cierpliwość, ale ja też jestem trudny. Więc chyba do siebie pasujemy, przynajmniej na razie. Mama chciała, żebym ją tu dzisiaj przyprowadził. - I nie chcesz z powodu Micka. - Cóż, zapytałem Elizabeth, czy chce przyjść. Wymówiła się, bo... no dobrze, przez to wszystko, co stało się wcześniej. Nie chciała zniszczyć

przyjęcia Micka. Tara bębniła palcami po ramionach. - Mick musi nauczyć się odpuszczać. To, co wydarzyło się w przeszłości. Elizabeth naprawiła to i przeprosiła. Mój Boże, zwolnił ją. Czego więcej od niej chce? Nerki? Gavin roześmiał się. - Chyba zapytałem go o to samo. - Idź i przyprowadź ją tutaj. Jeśli mama chce, żeby tu była, to powinna tu być. - Mogę spróbować, ale nie jestem pewien, czy się zgodzi. - Przynajmniej spróbujesz. Ja nie mam żadnych zastrzeżeń, Gavin. - Jesteś lepszym człowiekiem, niż większość ludzi, których znam, Taro. Pocałowała go w policzek. - Po prostu przypomnij twojemu bratu, jaka jestem wspaniała, dobrze? Zaśmiał się. - Zrobię to. - Pójdę porozmawiać z Mickiem. *** - Zmieniłam zdanie. Nie wejdę tam, Gavin. Od razu wiadomo, że to będzie katastrofa. Dlaczego od razu nie ustawić mnie przed plutonem egzekucyjnym? - Nie jesteś czasem trochę zbyt dramatyczna? - Nie, jestem realistką. Oni wszyscy mnie nienawidzą. Gavin przewrócił oczami i wysiadł z samochodu. Siedzieli na podjeździe od piętnastu minut. Był głodny. Obszedł samochód, stanął od strony Elizabeth i otworzył drzwi. - Wysiadaj. Jeśli tego nie zrobisz, przerzucę cię przez ramię i wniosę do środka. Posłała mu gniewne spojrzenie. - Nie zrobisz tego. - Prowokujesz mnie? Wiesz, że to zrobię. - Niech cię cholera, Gavinie Riley. - Wysiadła z samochodu i zatrzymała się. - Nie mogę uwierzyć, że się na to zgodziłam. Wziął ją za rękę i pociągnął jej sztywne ciało do drzwi. - Przynajmniej spróbuj się uśmiechać i udawaj, że jest miło. Otwarły się drzwi frontowe i powitała ich jego matka. - Już myślałam, że wy dwoje nigdy tu nie dotrzecie. - Zagarnęła Elizabeth w ramiona. Lizzie. Zbyt długo cię tu nie było. Sztywna postawa Elizabeth stopniała, kiedy matka Gavina uścisnęła ją. Objęła matkę Gavina, jakby ta była kamizelką ratunkową na tonącym statku. - Tęskniłam za tobą, Kathleen.

Gavin nigdy nie mógł się nadziwić, jak uroczo wyglądały te dwie rudowłose za każdym razem, gdy się obejmowały. Mogłyby być matką i córką i pewnie dlatego jego mama zawsze skłaniała się ku Liz. Oczywiście Liz była taka słodka, kiedy była w towarzystwie jego matki i było to coś, czego Gavin nie mógł pojąć. Cała jej osobowość zmieniła się, gdy była z jego rodziną. Równie mocno kochała jego ojca. Oczywiście teraz, kiedy znał jej historię, zdał sobie sprawę, że może po prostu lubiła mieć ciepłą rodzinę, do której mogła wracać, zważywszy na to, iż brakowało jej własnej rodziny. Jego matka trzymała Elizabeth za rękę, gdy szli w stronę domu. Wstydź się za to, że trzymałaś się od nas z daleka przez tak długi czas. Tęskniliśmy za tobą w święta. - Nie sądziłam, że będę mile widziana. Potwornie nawaliłam z Mickiem. - Nonsens. Popełniłaś błąd. Któż z nas tego nie robi? Zrekompensowałaś to. Wszystko jest wybaczone. - Tak mi przykro, Kathleen. Czasami cała poświęcam się karierze... Gavin nie słyszał, co dalej mówiła Elizabeth, ponieważ gdy wszedł do domu poziom hałasu był ogłuszający. Ludzie byli rozproszeni wszędzie. Jego matka uciekła gdzieś z Liz, więc Gavin poszedł odszukać Micka lub ojca. Obaj byli w kuchni, jego ojciec z piwem w ręku, a Mick z butelkowaną wodą. Nathan też tam był, śmiali się i oczywiście rozmawiali o sporcie. - Wszystkiego najlepszego, staruszku - powiedział Gavin do Micka. Mick powitał go powściągliwym uśmiechem. - Hej, dzięki. Podali sobie ręce. Gavin nadal był rozdrażniony po ich ostatnim spotkaniu. Ich ojciec zauważył brak rodzinnego uścisku. - Hej, Nathan, dobrze znowu cię widzieć. - Cześć, Gavin. - Nathan posłał mu szeroki uśmiech. Wydawało się, że urósł o stopę odkąd Gavin widział go ostatnio, miał też bardziej rozwinięte mięśnie. - Wyglądasz świetnie. Ćwiczysz? - Tak. Futbol sprawia, że jestem dość zajęty. I praca z tatą... Mickiem... Tata naprawdę bardzo mi pomaga. Gavin przeniósł wzrok na Micka, którego oczy napełniły się dumą, kiedy Nathan nazwał go tatą. Sukinsyn. Jego starszy brat był teraz ojcem nastolatka. Sprawy z pewnością sporo się zmieniły. - Jestem tego pewien. Założę się, że jesteś

szczęśliwy, że twoja mama i Mick się pobierają. - Jestem. Nie mógłbym wymarzyć sobie lepszego ojca. Jest takim tatą, jakiego zawsze chciałem. - A ty jesteś synem, jakiego zawsze chciałem mieć. Tata Gavina odchrząknął, wyglądało na to, że też miał łzy w oczach. - Dobra, chłopaki, zanim wszyscy się rozkleimy, zaczniemy szlochać i skończymy w grupowym uścisku, lepiej wróćmy do rozmowy o baseballu. - Zostawię was, żebyście mogli pogadać o mnie, kiedy mnie tu nie będzie - powiedział Gavin. - Muszę znaleźć Elizabeth. Mama gdzieś ją porwała. - Więc naprawdę ją tu przyprowadziłeś. Gavin zatrzymał się. - Taa, przyprowadziłem. - Nie mogę w to uwierzyć, stary. Wciąż się z nią spotykasz? Gavin omijał wzrokiem Nathana, który zrobił grymas patrząc w ich kierunku. - Nie wywlekajmy tego teraz. - Dlaczego? To wpływa również na Nathana. - Mick. Bądź uprzejmy dla brata - powiedział ich ojciec. - Och, muszę być uprzejmy dla Gavina. A co z tym, jak on mnie traktuje? Gdzie szacunek? Racja. Ponieważ zawsze chodziło o Micka. O to, co jest najlepsze dla Micka. Uważaj na to, co mówisz do Micka. Nie denerwuj Micka. Mick ma problem, więc wszyscy musimy być bardzo mili dla Micka. Spójrz na Micka. Bądź jak Mick. Stań w cieniu Micka. Niech to cholera. Całe jego życie kręciło się wokół Micka. Ale koniec z tym. Odwrócił się i wyszedł z kuchni. - Hej, jeszcze nie skończyliśmy. - Michael! Ojciec Gavina musiał przyciągnąć uwagę Micka, bo ten nie podążył korytarzem za bratem. Dobrze dla Gavina, ponieważ w jego aktualnym nastroju nie wiadomo, co mogłoby się stać między nimi dwoma. Urodziny czy nie, miał dosyć brata, który mówił mu, jak ma przeżyć swoje życie. Nie prosił o rady dotyczące tego z kim ma się umawiać, a już z całą pewnością nie prosił o niechciane rady Micka. Teraz musiał tylko znaleźć Elizabeth zanim wyniknie więcej kłopotów. Jak na przykład ona wpadająca na Tarę.

*** Elizabeth kochała Kathleen. Stanowiła najbliższy model matki, jaki miała, a Kathleen sprawiała, że zawsze czuła się mile widziana w domu Riley'ów. Oczywiście zmieniło się to, kiedy Elizabeth nawaliła i Mick ją zwolnił. Utrata Kathleen i Jimmy'ego Riley'ów była trudniejsza niż strata Micka jako klienta. Nie spędziła świąt z Riley'ami. Przez ostatnie kilka lat spędzanie Święta Dziękczynienia i Bożego Narodzenia w domu Riley'ów stało się jej nawykiem. W ubiegłym roku było strasznie. Spędziła święta samotnie. Nigdy nie czuła się bardziej samotna, nigdy nie zdawała sobie sprawy, jak mocno zaczęła postrzegać rodzinę Micka i Gavina jako własną. Dopóki ich nie straciła. Głupia. I co zrobiła? Zaczęła sypiać z Gavinem, co w konsekwencji mogło zerwać na stałe jej relacje z rodziną Riley'ów, gdy sprawy między nią i Gavinem się skończą. Kathleen pociągnęła ją na górę, z dala od tłumów, i zaprowadziła do głównej sypialni, usadziła ją na jednym z dwóch starych krzeseł postawionych w rogu zapchanego pokoju. - Teraz, gdy jesteśmy tylko my dwie, może powiesz mi, co się dzieje? - Chodzi ci o tą sprawę z Mickiem? Kathleen machnęła ręką. - Nie. Myślę, że to, co się tam wydarzyło jest jasne. Popełniłaś poważny biznesowy błąd i drogo za niego zapłaciłaś. Straciłaś klienta, Michaela. Ufam, że jesteś wystarczająco inteligentna, żeby czegoś cię to nauczyło. - Tak, proszę pani. - Kathleen posiadała zdolność mówienia bardzo niewiele, ale znacząco. Elizabeth czuła się w tej chwili bardzo malutka. Bardzo mi przykro, że skrzywdziłam Micka, Tarę, i Nathana. Kathleen wzięła ją za rękę. - Wiem, że ci przykro. Ale musiałaś odcierpieć konsekwencje tego, co zrobiłaś, prawda? - Tak. Mick był nie tylko moim klientem. Był moim przyjacielem. Jego przyjaźń również straciłam. - Cóż, mam nadzieję, że nie na zawsze. Mój syn jest uparty jak muł, ale wkrótce mu przyjdzie. - Mam nadzieję, że tak będzie. Muszę mu to wynagrodzić. I Tarze.

Kathleen skinęła głową. - Robisz to. Ale chodziło mi o to, co się dzieje między tobą i Gavinem? Przełknęła. - Och. O to. Kathleen spojrzała na nią mądrymi oczami. - Tak. O to. Nigdy się nie zorientowałam, że ty i Gavin coś do siebie czujecie. O, Boże. - Cóż, to po prostu jakoś się stało. Tak naprawdę umawiamy się od czasu do czasu. To nic poważnego, Kathleen. - Doprawdy? - Tak. - Więc nie zależy ci na nim. Schowała głowę w dłoniach, po czym spojrzała w bok. - Byłabyś świetnym prokuratorem, wiesz? Naprawdę wiesz, jak postawić dziewczynę do pionu. Kathleen zaśmiała się i poklepała ją po dłoni. - Daj spokój. Wiesz, że sobie z ciebie żartuję. To po prostu mnie zaskoczyło. Jesteś dla mnie jak córka. Byłam wstrząśnięta, gdy dowiedziałam się, że ty i Gavin jesteście razem. - Dla mnie raczej też było to zaskoczeniem. - Nie dla mnie. Widziałam to tej pierwszej nocy, kiedy cię poznałam. Wiedziałam, że jesteś zakochana w Gavinie. Elizabeth odwróciła się i zobaczyła Tarę opartą o framugę w drzwiach oraz siostrę Gavina, Jennę, stojącą obok niej. - Co? - Wy dwie, wejdźcie. Wiedziałaś, że Elizabeth i Gavin spotykają się? Tara usiadła na brzegu łóżka. - Nie wiedziałam. Dopiero Gavin mi powiedział. Ale tak, jak mówiłam, nie zdziwiło mnie to. Widziałem iskry tej nocy w barze, kiedy po raz pierwszy przyjechałam do miasta i poznałam was wszystkich. - Iskry? Jakie iskry? Tara spojrzała na Elizabeth. Elizabeth spodziewała się wrogości, a nawet nienawiści. Ale to, co zobaczyła było po prostu... zaciekawieniem. - Widziałam sposób, w jaki na niego patrzyłaś. Od razu mogłam dostrzec, że jesteś w nim zakochana. Przypomniała sobie, że Tara wspominała o tym wcześniej, ale spławiła ją, sądząc, iż uda jej się to zminimalizować. Myślała, że dobrze się z tym ukrywała. - Zakochana... och. Nie, naprawdę. Nie jestem. Jenna prychnęła. - Jesteś zakochana w Gavinie? - Kręciła jednym z wielu kolczyków, które miała w uchu i ułożyła się na brzuchu, opadając na

łóżko. - Teraz robi się ciekawie. - Nie jestem zakochana w Gavinie. Tara roześmiała się. - Owszem, jesteś. I założę się, że to trwa od pewnego czasu. - To prawda, Elizabeth? - zapytała Kathleen. - Jesteś zakochana w Gavinie? Przeniosła spojrzenie z Kathleen na Jennę i na Tarę i po raz pierwszy w życiu nie miała pojęcia, co robić. Pokój wydawał się zmniejszać, a ona z trudem oddychała. To dlatego nie miała przyjaciółek. Z facetami mogła gadać o głupotach. Kobiety były trudniejsze. Świdrowały ją stalowym wzrokiem i nie miała jak przed tym uciec. Zawroty głowy sprawiły, że jej oddech przyspieszył, więc wciągała powietrze coraz szybciej, przez co było jej tylko goręcej. - Nie czuję się najlepiej - powiedziała, podnosząc trzęsącą się dłoń do spoconego czoła. - O, cholera, mamo, wygląda strasznie blado - powiedziała Jenna. - Nie jestem pewna, ale wygląda jakby miała zaraz zemdleć. - Niech któraś schyli jej głowę w dół. Pójdę po chłodną szmatkę. - Głos Tary brzmiał jakby z daleka, zupełnie jakby dochodził z tunelu. Pokój zaczął się kręcić, a palce Elizabeth były zdrętwiałe. Próbowała szybciej nabrać powietrza, ponieważ nie mogła oddychać. - Jenna, zamknij drzwi. Elizabeth, pochyl się i umieść głowę między kolanami. - Nie mogę oddychać38. - Owinęła ramiona wokół brzucha, czując nudności. - Elizabeth. Skup się. Starała się podnieść głowę, ale jedyne o czym mogła myśleć, to o oddychaniu i łapaniu powietrza. Mogła po prostu spaść z krzesła. Chłodne ręce nacisnęły na jej kark i pchnęły ją do przodu. Poczuła coś lodowato zimnego i mokrego na szyi. - Oddychaj powoli i spokojnie, kochanie. Nie tak szybko. To przez to kręci ci się w głowie. - Dotarł do niej spokojny głos Kathleen. Elizabeth zrobiła tak, jak jej radziła i to pomogło. Uczucie mrowienia w rękach i nogach zaczęło ustępować, aż w końcu odrętwienie twarzy również odeszło. - O to chodzi. Skoncentruj się na każdym oddechu. Nie za szybko. Rób to powoli. 38 Typowy napad paniki. Też tak miałam. Kilka razy... Nie polecam ;/

Tak zrobiła, nie otwierając oczu, żeby pokój przestał się kręcić. - Teraz podnieś głowę. Myślisz, że możesz to zrobić bez zawrotów głowy? - Nie mam pojęcia. - Spróbuj. Po prostu spróbuj. Jeśli nadal będzie ci się kręciło w głowie, to kładziemy cię na łóżku. Otworzyła oczy i spojrzała na swoje stopy, następnie powoli podniosła głowę. Wciąż miała jeszcze lekkie zawroty głowy, ale nie była to już ta przejażdżka roller-coasterem sprzed kilku minut. Tara odgarnęła Elizabeth włosy z twarzy. - Lepiej? Elizabeth skinęła głową. - Tak. - Proszę - powiedziała Kathleen, trzymając przed nią szklankę wody. Weź kilka łyków. Wzięła szklankę, ale Kathleen trzymała ją dla niej, gdy piła wodę. Odchyliła głowę do tyłu i spróbowała się uśmiechnąć. - Dziękuję. Elizabeth skierowała spojrzenie na Tarę, potem na Jennę, która klęczała przed nią. - Wam również dziękuję. Jestem strasznie zakłopotana. Tara szeroko się uśmiechnęła. - Nie ma to jak stary dobry atak paniki, prawda? - To było to? Nigdy wcześniej mi się coś takiego nie zdarzyło. Wypuściła oddech, po czym ponownie go nabrała, tym razem nie robiąc tego tak, jakby brała udział w wyścigu na oddychanie. - Piekielnie mnie to wystraszyło. - Więc temat mojego syna wprawia cię w panikę? Spojrzała na Kathleen. - Och. Nie, wcale. Tak. Być może. Nie wiem. Nie byłam przygotowana do odpowiadania na pytania odnośnie tego, co do niego czuję. - Oczywiście - powiedziała Jenna ze złośliwym uśmieszkiem. - Kto mógł wiedzieć, że mój brat wzbudza taką panikę u kobiet? Elizabeth udało się roześmiać. - Nie, naprawdę, to nie przez niego. Chodzi o mnie. - Przepraszam - powiedziała Tara. - Nie chciałam zapędzić cię w kozi róg, pytając o Gavina. Elizabeth odchyliła się na krześle. - Nie musisz przepraszać. To ja powinnam przepraszać ciebie. Prawdopodobnie do dnia mojej śmierci. - Wszystko jest w porządku, naprawdę. Elizabeth nie była pewna, czy kiedykolwiek będzie w porządku.

- Naprawdę mi przykro, Taro. Tak bardzo się myliłam, byłam tak skupiona na mojej karierze i karierze Micka, że byłam zaślepiona. Bez zastanowienia skrzywdziłam ciebie i Nathana. Nigdy nie wykorzystałam w ten sposób dziecka. Nie wiem, co ja sobie myślałam, a dla tego co zrobiłam nie ma żadnego wytłumaczenia. Tara pochyliła się i chwyciła ją za ręce. - Przeprosiny przyjęte. Daj już temu spokój, Liz. Ja tak zrobiłam. I Nathan też nie chowa urazy. Wydała drżące westchnienie. - Dziękuję. Jesteś wspaniałomyślna i o wiele milsza niż ja kiedykolwiek będę. Tara roześmiała się. - Cóż, nie mdlej za każdym razem, gdy mnie widzisz. To będzie dobry początek. Elizabeth uśmiechnęła się. - To trochę niepokojące, że przez cały czas wiedziałaś, co czułam. - Cóż, to było raczej oczywiste. Uczucia do Gavina masz wypisane na twarzy. Przyłożyła dłonie do policzków, oblał ją płomień wstydu. - Poważnie? Tara posłała jej życzliwy uśmiech. - Owszem. - Więc jesteś zakochana w Gavinie. Wow. Nie zauważyłam tego – powiedziała Jenna. - Znacie się od lat. Więc, czy to świeża sprawa, czy też wzdychasz do niego od dłuższego czasu? - Podejrzewam, że od dłuższego czasu - powiedziała Tara. - Ma rację? - zapytała Kathleen. Elizabeth skinęła głową. - Gavin wie? Elizabeth potrząsnęła głową. - Nie. Boże, nie. I nie chcę, żeby wiedział. Kathleen zmarszczyła brwi. - Dlaczego nie? Spojrzała w dół na swoje ręce. - Trudno to wytłumaczyć. - Ponieważ facet powinien się w tobie zakochać, bo tego chce, a nie z obowiązku. Elizabeth uniosła głowę i skinęła Tarze. - Tak. - Co oznacza, mamo, że musimy się odczepić i pozwolić Elizabeth i Gavinowi poradzić sobie z ich związkiem w taki sposób, jaki im pasuje – powiedziała Jenna. - Dobrze. Ale muszę ci powiedzieć, Lizzie, że cię kocham i kocham mojego syna. I nie chcę, żeby któreś z was cierpiało. Elizabeth sięgnęła po rękę Kathleen. - Też cię kocham. I nie chcę go zranić. Po prostu nie wiem, jak to rozegrać. Jeszcze nie wiem, co dla siebie znaczymy. Więc proszę was, żebyście dały nam trochę czasu, byśmy się tego

dowiedzieli. Zwróciła się do Tary. - I daj Mickowi trochę przestrzeni. Wciąż jest na mnie zły i ma do tego prawo. On i Gavin poróżnili się przez to. Jestem silna i poradzę sobie. Po prostu nie chcę, żeby przeze mnie walczyli ze sobą. Tara wzruszyła ramionami. - Już zdecydowałam wycofać się z tej walki. Kathleen skinęła głową. - Prawdopodobnie to dobry wybór. Czasami bracia muszą znaleźć własne rozwiązania swoich problemów. A jeżeli jest w to zaangażowana kobieta - lub kobiety - najlepiej trzymać się od tego z daleka. Poradzą sobie z tym. Jak zawsze. Elizabeth miała nadzieję, że to prawda. Za bardzo oddaliła się od Gavina zanim wbiła klin w jego relacje z Mickiem. Miała tylko nadzieję, że do tego nie dojdzie. XVI Gavin przeszukał cały przeklęty dom, próbując znaleźć Elizabeth i zastanawiając się przy tym, czy może Mick nie odnalazł jej pierwszy i nie załadował do bagażnika. No dobrze, nie zrobiłby tego. A przynajmniej nie sądził, żeby jego brat posunął się aż tak daleko. Po zrobieniu trzeciej rundki po domu, zobaczył Elizabeth schodzącą ze schodów w towarzystwie jego matki, Jenny i... Tary. Wszystkie były uśmiechnięte, rozmawiały i wyglądało na to, że czują się ze sobą swobodnie. Tego się nie spodziewał. - Hej, wszędzie cię szukałem - powiedział, gdy zeszła ze schodów. - Co robiłyście? - To było tajne babskie spotkanie. Spiskowałyśmy o upadku męskiego gatunku – odpowiedziała Jenna. - Mądrala. - Pocałował Jennę w policzek, który mu nadstawiła, a potem odeszła. Tara podeszła do niego i przytuliła go. - Babskie pogaduchy. Nie masz monopolu na cały wolny czas Elizabeth, prawda? Spojrzał na Elizabeth, która zdawała się wyglądać w porządku. - Chyba nie. - W takim razie chyba możesz ją odzyskać. Twoja matka, Jenna i ja musimy iść przygotować tort dla Micka. Zgrillowaliście z twoim tatą mięso? - Tak - powiedział, nie mogąc oderwać oczu od Elizabeth, chcąc się upewnić, że nic jej nie jest. - Jest na blacie w kuchni.

Elizabeth spojrzała na matkę Gavina. - Potrzebujesz pomocy? - Nie - odpowiedziała Kathleen. - Nadrób zaległości z Gavinem. Wszystko jest pod kontrolą. Poszli, a Gavin poprowadził ją przez drzwi frontowe, żeby mogli mieć trochę prywatności. - Co się dzieje? Dlaczego byłaś na górze z Jenną, Tarą i moją mamą? Wzruszyła ramionami. - Nic. Po prostu rozmawiałyśmy. - Tara przepytywała cię albo naciskała na ciebie? Wygięła usta. - Nie. Rozmawiałyśmy. To było dobre. Oczyściło atmosferę. Teraz wszystko jest w porządku. - Położyła dłoń na jego ramieniu. - Naprawdę, wszystko w porządku. - Jesteś pewna? - Jak najbardziej. - To dobrze. - Więc możemy wejść do środka i pomóc, zamiast ukrywać się, unikając wszystkich? Objął ją ramieniem. - Chyba tak. Owinęła rękę wokół jego pasa. - Naprawdę, Gavin. Potrafię o siebie zadbać. Nawet, jeśli chodzi o Micka. Który razem z Tarą był za drzwiami, kiedy je otworzył. Elizabeth posłała mu swój najszerszy uśmiech. - Wszystkiego najlepszego, Mick. Gavin zgadywał, że Tara z nim rozmawiała. - Dzięki. Cieszę się, że przyszłaś. Elizabeth uniosła kącik ust. - Nie, nie cieszysz się, ale dzięki za uprzejmość. Postaram się nie wchodzić ci w drogę. - Puściła Gavina. - Idę do kuchni pomóc twojej mamie. - Ja też. - Tara pochyliła się do przodu i pocałowała Micka. - Zachowuj się. - Kiedy się nie zachowywałem? Tara przewróciła oczami, po czym przeniosła wzrok na Gavina. - Ty też. Tara odeszła i Gavin został sam z Mickiem. - Dziękuję, że nie naskoczyłeś na Elizabeth. Mick wzruszył ramionami. - Nie mam jej nic do powiedzenia, dopóki nie spieprzy czegoś w mojej rodzinie. Już zrobiła wystarczająco dużo. Gavin chciał mu nawtykać w odpowiedzi, ale to były urodziny Micka, a jego matka prawdopodobnie walnęłaby go po głowie, gdyby uderzył solenizanta. I pewnie dlatego Mick zorientował się, że może mówić, co chce.

Przepustka nie mogła trwać zbyt długo. Właściwie tylko dzisiaj. - Chyba powinniśmy zobaczyć, co porabia tata – zasugerował Gavin, przełykając gniew. - To chyba dobry pomysł. Tata stanowił neutralne terytorium. Był na zewnątrz, otoczony dymem z grilla i garścią wujków Gavina i Micka. Gavin usłyszał końcówkę opowieści o tegorocznym meczu Super Bowl, o jednym z najlepszych zagrań Micka oraz o tym, że tamtej niedzieli w barze zajęte były też miejsca stojące. Mick jęknął. - Podobnie jak wujek Robert i wujek Matt słyszałem tą historię już ze sto razy. - Słyszeli? Do diabła, tamtego wieczoru byli w barze. Wszyscy byliśmy. Co nie oznacza, że tata nie będzie o tym opowiadał ciągle od nowa. Wokół taty było grono sąsiadów, z czego wszyscy również byli w barze tamtego wieczoru. Tak, jak Gavin, który widział wszystkie zagrania, słyszał cały ten doping i wciąż musiał wysłuchiwać powtórek. Nie, żeby był zazdrosny. Zwycięstwo w Super Bowl miało cholernie duże znaczenie dla jego brata. Wcale nie zazdrościł mu chwały. Gdyby był na jego miejscu, Gavin rozkoszowałby się chwałą i wyciągałby z tego wszystko, co się tylko dało i jak długo by mógł. - Mick, mój chłopcze, podejdź i opowiedz chłopakom o zwycięskim przyłożeniu. - Znowu - mruknął Gavin. Mick przewrócił oczami. - Oni nie chcą tego słuchać. - Pewnie nie, ale tata chce, żebyś im opowiedział. Może, jeśli będziesz miał szczęście, przejmą pałeczkę i nie będziesz musiał nic mówić. Mick prychnął i ruszył w tłum. Gavin cofnął się i pił piwo, słuchając opowieści, którą słyszał już wiele razy. - Jak na razie twój sezon wygląda dobrze. Gavin nie zorientował się, kiedy Nathan, syn Tary, pojawił się za nim. Dzieciak zawsze był taki cichy. Oczywiście piętnastolatek wśród hałaśliwego klanu Riley'ów mógł zostać pochłonięty jak mała rybka w zbiorniku z rekinami. - Dzięki, Nathan. Jak się masz? - Całkiem dobrze. Gavin wiedział, że Nathan chciał z nim o czymś porozmawiać. - Chcesz o czymś pogadać? Nathan spojrzał w miejsce, gdzie Mick markował rzut piłką. - Raczej tak.

- Śmiało. Jesteśmy teraz rodziną. Powiedz mi, o co chodzi. Nathan przerwał na chwilę, a potem powiedział: - Chodzi o twoją dziewczynę. - Elizabeth. - Tak. - Jesteś na nią zły? - zapytał Gavin. - Nie. Ale Mickowi nadal nie przeszło. Sądzi, że powinienem być, ale nie jestem. Gavin odwrócił się na schodach twarzą do Nathana. - Nikt nie powinien mówić ci, jak masz się czuć, Nathan. Ani twoja mama, ani Mick, ani ja. Jeśli jesteś wkurzony o to, w jaki sposób Elizabeth zmanipulowała media tamtego dnia, masz do tego prawo. Jeśli jesteś ponad to, też masz takie prawo. Jeśli Mick wciąż jest o to wściekły, to jego problemem, z którym musi sobie poradzić. - Chyba tak. - W żadnej sprawie nie musisz czuć tego samego, co on. Nadal będzie mu na tobie zależało. To trochę, jak wtedy, gdy dwie osoby się kochają, ale mają skrajne przekonania polityczne. - Chodzi ci o taką sytuację, gdy jedno z nich jest demokratą, a drugie republikaninem. - Dokładnie. Nie muszą być w tym zgodni, a wciąż się kochają, prawda? Nawet, jeśli nie zgadzają się w poważnych, podstawowych kwestiach. - Rozmawialiśmy o tym na zajęciach z wiedzy o społeczeństwie. To nasze prawo, by obstawać za tym, w co wierzymy, nawet jeśli nie zgadzamy się z najbliższymi. - Właśnie tak. Twoi dziadkowie mają przeciwstawne przekonania polityczne. Nathan wygiął brwi. - Naprawdę? - Tak. Ale kochają się jak para gołąbków. I nigdy nie widziałem dwojga ludzi, którzy potrafiliby tak ostro się kłócić, zwłaszcza, gdy zbliżają się wybory. Mogą ci od tego popękać bębenki w uszach. Ale wybierz jedno, a drugie będzie broniło sowich racji do upadłego. To trochę tak, jak z twoimi uczuciami. To, że kochasz Micka nie znaczy, że musisz zgadzać się ze wszystkim, w co wierzy. Nathan spojrzał na Micka i kiwnął głową. - To ma sens. Dzięki. - Proszę bardzo. - Raczej lubię Elizabeth. Podeszła do mnie dzisiaj, usiedliśmy i

opowiedziała mi o tym, jak nawaliła i jak bardzo tego żałuje. Myślę, że to wymagało odwagi. - Tak, chyba tak. Nathan odchylił głowę, patrząc na Gavina. - Sądzę, że ona naprawdę się stara, Gavin. Gavin klepnął Nathana w ramię. - Też tak sądzę, Nathan. Może twój tata również to wkrótce zrozumie. *** Elizabeth była wyczerpana. Fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Najpierw to załamanie przed Jenną, Kathleen i Tarą, i o Boże, czyż może być coś bardziej przerażającego? A potem usiadła i odbyła szczerą rozmowę z piętnastolatkiem, który przyjął jej przeprosiny z dojrzałością, jakiej się po nim nie spodziewała. I co najważniejsze, spędziła resztę nocy robiąc wszystko, co w jej mocy, żeby unikać Micka. A nie było to łatwe, biorąc pod uwagę, iż były to jego urodziny. Chciała się rozebrać, wczołgać pod przykrycie i zakończyć ten dzień. Gavin przywiózł ją do domu i poszedł wziąć prysznic. Spocił się podczas zaimprowizowanego meczu futbolowego z jego bratem, wkrótce bratankiem oraz z różnymi kuzynami. Kiedy brał prysznic, otworzyła butelkę wina i nalała sobie kieliszek. Poszła na górę, zdjęła ubrania i padła twarzą na łóżko. Prawie zasypiała, kiedy poczuła silne ręce, przesuwające się w dół jej pleców oraz ciepłe wargi, dociskające się do karku. - Dam ci godzinę na dokończenie tego. Nie odezwał się, tylko przeprowadził bardzo zmysłowy atak na jej ramiona, masując dłońmi napięte łopatki, środkową cześć pleców, dolną część, potem zwlekał na poziomie jej tyłka – co sprawiło, że zachichotała. Ugniatał miejsca, które tego potrzebowały i stosował dotyk lekki jak piórko w miejscach, które nie były tak napięte. Podążał palcami ścieżką wyznaczaną przez usta, prowadzącą od jej pleców, przez tyłek, uda i łydki. Następnie uniósł jej stopy i masował podbicia. Jęknęła, gdy masował stopy, które były jej czułym punktem, ponieważ cały czas chodziła w szpilkach. - Boże, to takie dobre uczucie. Proszę, nie przestawaj. Przycisnął kciukiem podbicie jej stopy i zaskoczył ją, gdy owinął

język wokół palca u nogi. Sapnęła, podwójne uczucie komfortu i zmysłowości wystrzeliło wprost do jej cipki. Lizały ją mokre, gorące płomienie podniecenia, które sprawiły, że podniosła tyłek i wsunęła rękę między nogi, by masować obolałą łechtaczkę. - Przestań - powiedział. - Zaraz się tym zajmę. Roześmiała się. - Nie mogę czekać. Chcę dojść. - Nie jesteś zbyt cierpliwa, co? - zapytał, po czym wsunął jej duży palec u nogi do ust i ssał go. O, cholera. Przestała myśleć o tym, co chciała robić swoimi palcami, oczarowana jego utalentowanym językiem i ustami. A kiedy przesunął język na spód jej stopy, szarpnęła nogą. - To łaskocze. - Więc darujemy to sobie. - Wylizywał ścieżkę przez jej kostkę, w górę łydki, uniósł jej nogę, by położyć ją na łóżku, całując tylną część kolana, potem drugie kolano, rozsuwając jej nogi, żeby znaleźć się między nimi. Przycisnął wargi do tylnych części ud i w miejscu, gdzie nogi przechodziły w pośladki, następnie pomasował jej pośladki. Jęknęła ponownie, kiedy zaczął pocierać dolną część pleców, szczególnie to miejsce, które... - Oooch... - Poważnie. - Tak. - To dlatego, że uparcie nosisz te czterocalowe obcasy. To źle wpływa na twoje plecy. - Tak, doktorze. Cokolwiek powiesz, doktorze. Po prostu pocieraj w tym miejscu. - Na pewno chcesz, żebym pocierał tutaj? A może lepiej tutaj. Pozwolił palcom zjechać niżej, ponownie na jej tyłek, a następnie między nogi, by drażnić jej cipkę. - Cóż, to też jest miłe. Możesz pocierać w tym miejscu. Tak zrobił, używając trzech palców, żeby rozdzielić jej wargi sromowe i rozprowadzić jej soki na łechtaczce. Naśladowała ruchy jego ręki, unosząc tyłek i ocierając się o niego jak kot domagający się uwagi. Do diabła, może nawet mruczała. Wiedziała, że wydawała jakieś odgłosy, ale nie miała pojęcia jakie. Zatraciła się w doznaniach, jej umysł był skupiony wyłącznie na jego dotyku i odczuwaniu jego ciała, gdy przeniósł się nad nią i wsunął w nią penisa, by potem sięgnąć pod nią, żeby kontynuować muskanie jej łechtaczki palcami.

Rósł w niej, nabrzmiewał, rozciągając ją, zabierając ją do granic i z powrotem. Zacisnęła dłonie w pięści na prześcieradle i schowała głowę w przykryciu, zamykając się na wszystko poza jego oddechem, gdy szeptał jej do ucha podniecające słowa. Odwróciła głowę w bok, dostrzegając jedynie mignięcie jego ściągniętych rysów twarzy, kiedy jej usta spotkały jego wargi w gorączkowym pocałunku, gdy pchnął w nią głęboko. Przyciśnięta do materaca, była bezsilna, oddając mu całkowitą kontrolę, kiedy doprowadzał ją do stanu niesamowitego podniecenia. Napięcie zmieniło jej mięśnie w stal, gdy walczyła z eksplozją, która zdawała się tak bliska. Chciała przedłużyć tą ekstazę, gdzie każdy ruch jego penisa był rozkoszą, a każde wyszeptane słowo słodkim niebem. - Odpuść, Elizabeth. Pozwól mi poczuć twoje uwolnienie. Potrząsnęła głową, wstrzymując się jeszcze przez kilka sekund, gdy zmieniał jej napięcie w kulę niewyobrażalnie słodkiej przyjemności. Ale kiedy ugryzł ją w kark, zalało ją gorąco, którego nie mogła przezwyciężyć i osiągnęła orgazm, krzycząc i spotykając jego usta, kiedy docisnął się do niej, jego jądra uderzały przy jej łechtaczce. Jęknął i rozlał się w jej wnętrzu. Był do niej przyklejony, drżąc przy niej, a ona chciała, by to trwało wiecznie, tylko oni dwoje połączeni w ten sposób. Gavin zsunął się z niej i przetoczył na bok, pociągając ją za sobą, głaszcząc jej piersi, gdy dochodziła do siebie. Zawsze dawała mu tak wiele podczas seksu, tak wiele siebie. Otwierała się i dawała mu wszystko, nic dla siebie nie zatrzymując. Nigdy nie była taka z innymi mężczyznami. Nigdy nie kochała innych mężczyzn. Zastanawiała się, czy zdawał sobie sprawę z tego, jak wiele mu ofiarowywała, czy też może myślał, że była, jak każda inna kobieta, z którą był. Nigdy nie pytała. Nie chciała wiedzieć. Między nimi było tylko teraz. Nigdy nie powiedziała mu, co czuje. Gdyby to zrobiła, miałby zbyt dużą władzę. I z każdym dniem zdobywałby większą. Westchnęła i przytuliła się do niego. Gładził jej włosy w ciemności, a ona pozwoliła, by po jej policzku spłynęła jedna łza. Krok po kroku zatracała się w Gavinie. Nigdy nie udałoby jej się wygrać tej gry.

XVII Gdyby to był koncert rockowy, a nie środowy popołudniowy mecz baseballowy w Milwaukee, dziewczyna z ogromnymi cycami w drugim rzędzie wzdłuż linii pierwszej bazy podniosłaby koszulkę i pokazała Gavinowi swoje wdzięki. Zamiast tego, trzymała w górze transparent głoszący jej miłość do niego, jej cycki podskakiwały w górę i w dół, gdy trzymała go nad głową. Uwielbiał fanów, szczególnie tych spoza miasta, jako że drużyna gości była zazwyczaj wygwizdana. Ale ta kobieta była napalona na Gavina, a jemu się to podobało, mimo że koledzy z drużyny, z którymi siedział w loży dla zawodników nabijali się z niego. - Koleś, powinieneś zdobyć jej numer. - Zrobiła wszystko poza rzuceniem się na daszek naszej loży. - Założę się o sto dolców, że będzie czekała na ciebie na zewnątrz po meczu. Nie było mowy, żeby przyjął zakład. Widział wiele groupies, a blondynka, która tam podskakiwała należała do fanek klasy A. Pochlebiało mu to, ale dobrze wiedział, że nie należy zaspokajać fantazji szaleńców. Pewnie miała pokój wypełniony jego zdjęciami i szpikulec do lodu pod poduszką. Po meczu wraz z kilkoma chłopakami zszedł na dół do hotelowej restauracji na kolację i drinki, które miały ich pocieszyć po sromotnej porażce. Czasami łatwiej było przegrać mecz sześcioma punktami niż tracąc prowadzenie. Ten mecz trzymał w napięciu do samego końca. Mieli chłopaków w pierwszej i trzeciej bazie w dziewiątej rundzie, ale nie mogli doprowadzić ich do bazy domowej. - Odbicia były dziś niedokładne - powiedział Dedrick. - Przynajmniej moje. - Nie tylko twoje - powiedział Gavin, podnosząc szklankę piwa i biorąc kilka długich łyków. - Za cholerę nie mogłem trafić. Tommy wziął piwo i postawił swój kufel na stole, krzywiąc się. - Rzuty też niewiele pomogły. Bailey nie mógł pomieścić tych dwóch biegaczy w trzeciej rundzie, a ja nie mogłem mu pomóc w piątej. Wytrwałem tylko dwie rundy. Moje wsparcie było do dupy. Musi być pełnia księżyca albo coś. Gavin podniósł szklankę. - Za lepszą grę jutro.

Trącili się szklankami. - Nie można być gorzej niż dzisiaj - mruknął Dedrick. - Cóż, taa, może - powiedział Gavin. - Ale nie będzie. Jutro skopiemy im tyłki. Wypili piwo, zjedli hamburgery i ponarzekali jeszcze trochę. Dedrick i Tommy skończyli na dziś i wrócili do swoich pokoi. Gavin zatrzymał się w barze, zbyt niespokojny, żeby tak szybko zamykać się w pokoju hotelowym. Trwał wieczorny mecz Atlanty i Tampa Bay, więc usiadł przy barze i obserwował grę, przerzucając się na napój gazowany po jeszcze jednym piwie. Zniewalająca brunetka zajęła stołek obok niego, ponieważ bar był raczej pełny. Zamówiła drinka, wyciągnęła telefon i zaczęła wciskać przyciski. Gavin ocenił ją na jakieś dwadzieścia pięć lat, bez wątpienia była w podróży służbowej, gdyż włosy miała upięte w taki sposób, w jaki czesała się Elizabeth, miała na sobie garsonkę i drogie buty, takie same jak buty Elizabeth. Zmarszczyła brwi, patrząc na wiadomość na jej telefonie. - Coś się stało? Spojrzała w górę i posłała mu uśmiech. Miała ładne brązowe oczy. - Klient odwołał nasze spotkanie. Gavin skinął głową. - Nienawidzę, gdy to się zdarza. Roześmiała się. - Ja też. Jesteś w mieście w sprawach biznesowych? - Można tak powiedzieć. Wyciągnęła rękę. - Judith Stafford. Jestem przedstawicielem marketingowym w Lincoln Aluminium. A ty jesteś? Uścisnął jej rękę. - Gavin Riley. - Miło mi cię poznać, Gavin. Dla kogo pracujesz? - Drużyna baseballowa Saint Louis Rivers. Wygięła brwi. - Och. Jesteś baseballistą. Dziś wieczorem nie grasz? - Nie. Graliśmy z Milwaukee po południu. Zaśmiała się miękko. - Przepraszam. Nie jestem wielką fanką sportu. Pewnie powinnam się ślinić albo piszczeć, czy coś, racja? Lubił tę kobietę. - To nie jest wymagane, naprawdę. Nie każdy jest fanem. Na wpół odwróciła się na siedzeniu, wystarczająco, żeby zaprezentować parę niesamowitych nóg. - Więc, twoja drużyna wygrała, czy przegrała? - zapytała. - Przegraliśmy.

- Rozumiem. Dlatego siedzisz w barze, topiąc smutki. - Koledzy i ja spotkaliśmy się tu wcześniej. Teraz po prostu popijam napój i oglądam kolejny mecz. Nie przepadam za spędzeniem wieczoru w ciasnym pokoju hotelowym. Nienawidzę meczy, które odbywają się w dzień. Skinęła głową. - Najgorsze w podróżowaniu są pokoje hotelowe. Zazwyczaj dla zabicia czasu chodzę do centrów handlowych albo robię to samo, co ty - przesiaduję w restauracji lub w barze. Szkoda, że już jadłeś kolację, ale możemy wyjść i zwiedzić miasto. - Nie mam zbyt wielu okazji, żeby zwiedzić jakiekolwiek miasto, kiedy gramy. Zazwyczaj tylko wpadamy i wyjeżdżamy, czyli ponownie wiele pokoi hotelowych. - Brzmi jak moje interesy, z tym, że stołuję się w wielu lokalnych restauracjach. Wiesz, klienci, którzy lubią sobie pogawędzić. - Więc dużo podróżujesz? Skinęła głową. - Po całym kraju. Jestem dyrektorem sprzedaży, więc jestem w drodze prawdopodobnie trzy czwarte roku. - Uch. Co na to twój mąż? Wygięła usta w uśmiechu. - Dlatego nie mam męża, przynajmniej jeszcze nie. Może, gdy znajdę mężczyznę, który zechce pogodzić się z szaleństwem, jakim jest moja praca, trochę ograniczę podróże. A może nie. - Musisz wyjść za baseballistę. Oni rozumieją harmonogram podróży, a ty nie będziesz musiała ciągle zostawiać faceta w domu. Przynajmniej nie do czasu poza sezonem. Uśmiechnęła się, pokazując białe, równe zęby. - To oświadczyny39? Zakrztusił się swoim napojem. - Szybka jesteś, panno Stafford. Podniosła własnego drinka i napiła się, potem założyła nogę na nogę. Gavin wystarczająco dobrze znał kobiety, żeby wiedzieć, że była to z jej strony oznaka zainteresowania. Była nadzwyczajnie olśniewająca, dobrze pachniała i wysyłała sygnały, których nie zauważyłby chyba jedynie całkowicie ślepy facet. Była inteligentna i przyjemnie się z nią rozmawiało, a gdyby prawidłowo rozegrał karty, mógłby mieć dzisiaj Judith Stafford w swoim łóżku. Problemem była pewna zadziorna rudowłosa, która zaprzątała jego myśli. Była jedyną, którą chciał mieć w łóżku, jedyną, o której chciał myśleć. Co, do cholery, było z nim nie tak? - A ty, Gavinie Riley? Co sądzi twoja żona o ciągłych podróżach? 39 Cha, cha, cha! To się biedak doczekał – wystarczyło zamienić z kobietą parę słów i już takie rzeczy się dzieją;) A biedna Liz tyle lat do niego wzdycha i nic...

- Nie jestem żonaty. Jej oczy zabłysły. - Ale spotykam się z pewną kobietą. Właściwie przez ostatnie kilka miesięcy często się spotykamy. Tak, jak ty często jest w drodze, więc rozumie całe to podróżowanie. I tak po prostu, światło zniknęło z jej oczu. Nie krzyżowała już nóg i wsunęła je pod barowy blat. Był to znak, który aż krzyczał „ręce precz”, nawet jeśli jej uśmiech wciąż był przyjazny. Przyjazny i uprzejmy, ale jasno dała do zrozumienia, iż ich zabawna rozmowa została zakończona. - Szczęściara. Chyba pójdę na górę, zrzucę biznesowy strój i obejrzę telewizję. Miło było cię poznać, Gavin. - Ciebie również, Judith. Po jej wyjściu, Gavin skończył napój, zapłacił rachunek i skierował się do pokoju. Wyjął telefon komórkowy i przewinął listę kontaktów, uśmiechając się, kiedy znalazł jeden numer. Poczuł nagłą potrzebę rozmowy z Elizabeth. *** Nie było nic, co mogłoby wyzwolić w Elizabeth większego ducha rywalizacji , niż pomieszczenie pełne innych agentów sportowych. Konferencja na temat nawiązywania kontaktów sieciowych, negocjacji i mediów społecznościowych40 była jej dziedziną. Byli tutaj wszyscy z jej branży i była to jej szansa, by nadrobić zaległości oraz, by wypełnić dwa dni i noce wyłącznie tym, co ją napędzało. Ona i jej koledzy, agenci sportowi, nie spotykali się za często, może z wyjątkiem spotkań dotyczących selekcji zawodników i bankietów, a zwykle byli zbyt zajęci swoimi klientami, żeby powiedzieć sobie coś więcej poza krótkim cześć. Oczywiście byli tam jej rówieśnicy z agencji, w której pracowała, ale wciąż byli jej konkurentami. Jej celem było dostanie się na wyższy szczebel, nawet w obrębie jej firmy. I jak dotąd właśnie to robiła. Dodatkowo było to wspaniałe doświadczenie. Znajdowała się na szczycie listy osób obeznanych z mediami społecznościowymi, była obecna na Twitterze, miała własną stronę na Facebooku41, gdzie umieszczała dziwne sprawy i wydarzenia dotyczące wszystkich jej klientów. Chciała, żeby 40 Media społecznościowe (social media) to np. Myspace, Facebook, Twitter, nk.pl 41 Gdzieś słyszałam, że kto nie ma konta na Facebooku, ten nie istnieje... Cóż, wygląda na to, że mnie nie ma;)

potencjalni klienci wiedzieli, czym się zajmowała oraz, kto widniał w spisie jej klientów. W dzisiejszych czasach młodzi zawodnicy korzystali z internetu i jeśli chcieli znaleźć agenta sportowego, szukali właśnie tam. Nie była głupia. Wiedziała, jak grać. Wszystko było cyfrowe. Zawodnicy na studiach nie zamierzali przerzucać branżowego wykazu firm i instytucji w poszukiwaniu agenta. Ale były to cenne warsztaty dotyczące wynagrodzeń dla graczy będących nowicjuszami, poprawy swoich umiejętności negocjacyjnych, prowadzenia wojny na arbitraż i określania stosunku pracy. Bycie agentem sportowym oznaczało o wiele więcej niż tylko podpisywanie kontraktów i zdobywanie świetnych graczy. Często było to jak manewry na polu minowym, dlatego dobry agent pozostawał w gotowości i upewniał się, że on lub ona jest na bieżąco ze wszystkimi prawnymi i umownymi konsekwencjami. Oczywiście jej agencja miała świetnych prawników, którzy zajmowali się ustalaniem aspektów prawnych związanych z prawami przysługującymi graczom oraz ich umowami. Ale Elizabeth chciała być z tym jak najlepiej obeznana, więc te coroczne spotkania były niezbędne. - Przesiąknęłaś tym wszystkim, Elizabeth? Zacisnęła zęby, odwróciła się i przybrała profesjonalny uśmiech, który posłała swojemu niemożliwemu do pokonania wrogowi, Donowi Davisowi. - Don. Jak miło cię widzieć. Błysnął jego jakże-białymi-bez-wątpienia-sztucznymi zębami, poprawił mankiety idealnie dopasowanej koszuli pod nieskazitelnym ciemnym i ostentacyjnym garniturem, który szedł w parze z bardzo drogim krawatem. Jego przygładzone czarne włosy przywodziły jej na myśl gangstera, który grozi, że jeśli nie zapłaci w ciągu trzech dni, to może zostać znaleziona w ciemnej uliczce pozbawiona kilku palców. A może przypominał wysoko postawionego alfonsa. Nie mogła się zdecydować. Nawet jego opalenizna wyglądała na drogą. I to ze sprayu. - Jestem zaskoczony, że tu jesteś, Elizabeth, zważywszy na to, iż znasz wszystkie nowinki. Sadziłem, że wiesz wszystko na tematy związane z byciem agentem. Oczywiście, niedawno poniosłaś kilka porażek, prawda? Więc może odświeżenie sobie tego jest odpowiednie. Kutas. Z wielką przyjemnością wbiłaby mu jeden ze swoich obcasów głęboko w jaja. - Och, jestem bardziej niż przygotowana na wszystko, co rzekomo utraciłam, Don. Ale dzięki za troskę. - Zawsze musisz być w gotowości. I pilnować tyły.

Posłała mu zadowolony z siebie uśmiech. - Ty również. Wybuchnął protekcjonalnym śmiechem. - Nie muszę się o nic martwić. Dbam, by moi klienci byli szczęśliwi. Poklepała go po ramieniu. - Myśl tak dalej, Don. Cudownie było z tobą porozmawiać, jak zawsze. Przecisnęła się obok niego, nie zainteresowana graniem z nim w grę w wywyższanie się. Już zajął jej wystarczająco dużo czasu, jak również czasu, który powinna poświęcić klientom. Jeśli chciał, mógł być zadowolony z siebie, ale zemsta mogła go dosięgnąć, kiedy najmniej się jej spodziewał, a Elizabeth była pamiętliwa względem tych, którzy sobie z nią pogrywali. Co prawda Mick ją zwolnił i miał prawo wyboru innego agenta. Ale czy musiał iść do jedynej osoby, której Elizabeth nienawidziła najbardziej? Mick zrobił to celowo. - Elizabeth. Usłyszała swoje imię i odwróciła się, przeszukując zatłoczony hol i pomachała do Victorii Baldwin, jednej z kilku innych kobiet agentów sportowych, które znała. Machnęła na Tori i wyszły sobie naprzeciw. - Uch. To miejsce jest koszmarem pełnym testosteronu – powiedziała Tori. - Ledwie uszłam z nieuszkodzoną macicą. Elizabeth roześmiała się. - Dobrze wiem, co masz na myśli. Masz czas na lunch? Tori wyciągnęła telefon i wcisnęła kilka przycisków, sprawdziła terminarz, po czym znowu spojrzała na Elizabeth. - Tak. Kolejny warsztat, w którym chcę wziąć udział jest koło pierwszej. Jestem głodna i bolą mnie stopy. - Objęła Elizabeth ramieniem. - Co ja bym dała, żeby odbyć tą konferencję w moich dresowych spodniach i kapciach króliczkach. Elizabeth zmarszczyła brwi. - Jakoś nie widzę cię zmieniającej Louboutiny42 na różowe kapcie króliczki. Jako że jeszcze nie napłynął tłum żądny lunchu, od razu usiadły przy stoliku. Tori opadła na krzesło i zrzuciła buty. - Och, skarbie, byłabyś zaskoczona, jaka niechlujna jestem, gdy pracuję w domu. Mówiłam poważnie o puszystych kapciach. Ale ty pewnie żyjesz na obcasach. Elizabeth posłała jej szelmowski uśmiech. - Uwielbiam obcasy. Prawdopodobnie dlatego, że zawsze muszę się bronić i udowadniać, że jestem kobietą. - Czyż to nie cała prawda? - Tori przygładziła kosmyki brązowych włosów i wetknęła je za ucho. 42 Wierzcie lub nie – nie miałam pojęcia, że te buty się tak nazywają;)

Ta kobieta była absolutnie zachwycająca. Była coś po czterdziestce i poświęciła męża i rodzinę dla kariery. Kiedy weszła na scenę jako całkiem zielona absolwentka koledżu, Elizabeth zrobiła co mogła, by naśladować Victorię Baldwin w dążeniu do sukcesu. Mimo że Tori pracowała dla konkurencyjnej agencji, wzięła Elizabeth pod swoje skrzydła i podzieliła się z nią wieloma sekretami o byciu kobietą pracującą w zdominowanym przez mężczyzn biznesie. Elizabeth uwielbiała ją. - Niech Bóg broni, żebyśmy miały ubierać się wygodnie, będąc wśród tych rekinów. Musimy pracować trzy razy ciężej od nich, żeby być odbierane choć w połowie tak poważnie. To dżungla i cały czas robi się gorzej. Ale w agenturze sportowej oraz do przyciągania młodych i chętnych klientów, przynajmniej cycki się przydają. Elizabeth prychnęła. - I z pewnością je wykorzystujesz. Tori wzięła szklankę mrożonej herbaty, którą przyniósł kelner. Zamówiły lunch, po czym Tori pochyliła się do przodu. - Słuchaj, skarbie, mam nad tobą przewagę prawie dziesięciu lat doświadczenia życiowego, więc wykorzystuję cokolwiek mam w arsenale, żeby pozyskać utalentowane osoby, wiesz o tym, prawda? - Tori, jesteś również jedną z najbardziej doświadczonych agentek, jakie znam. Utorowałaś kobietom drogę w tym biznesie. Pokazałaś nam, jak wywalczyć sobie pozycję i zmusić mężczyzn, by nas zaakceptowali, pokazałaś nam, że sport jest polem, na którym możemy przodować i że nie należy ono tylko do mężczyzn. Tori wzruszyła ramionami. - Dzięki, Liz, ale ciągle walczę. Wielu młodych chłopaków nadal chce podpisywać kontrakty z mężczyznami. Elizabeth zwęziła oczy. - Och, daj spokój, Tori. Chyba potrzebujesz drzemki, ponieważ to jest największa bzdura, jaką słyszałam, a to ty mnie tego nauczyłaś. Zawodnicy chcą zawierać umowy z agentem, który załatwi im najlepszą ofertę. A my zdobywamy dla nich najlepsze oferty. Poza tym, jesteśmy ładniejsze i lepiej pachniemy. No i mamy cycki. Tori roześmiała się. - Masz absolutną rację. Mam po prostu koszmarny dzień. Powinnam była zamówić koktajl zamiast mrożonej herbaty. - Mogę to naprawić. - Elizabeth przywołała kelnera i zamówiły martini. - Wypijemy za silne agentki. Sama miałam kilka szczególnie koszmarnych miesięcy. - Słyszałam, że dupek Don Davis podebrał ci kilku klientów. - Cóż, jednego z mojej własnej cholernej winy, ponieważ byłam ślepa i

głupia. Jestem pewna, że kolejny odszedł, kierując się opinią Micka. - Hmmm. - Tori postukała w stół długim, wymanicurowanym paznokciem, przyjęła koktajl dostarczony przez kelnera i napiła się. - Mów dalej. Co zrobiłaś, że tak nawaliłaś? - Byłam zbyt zachłanna w stosunku do Micka Riley'a i namieszałam z jego obecnie narzeczoną, która wtedy była jego dziewczyną. Uważałam, że nie była dla niego odpowiednia i próbowałam interweniować. - Och. Złe posunięcie, księżniczko. Nigdy nie zadzieraj z klientem i jego kobietą. Elizabeth podniosła kieliszek. - Amen. To była ciężka lekcja. Zorientowałam się, że nie wiem wszystkiego. Wyobraź to sobie. Tori roześmiała się. - Cóż, nasze ego sprawia czasami, że uważamy się za najlepsze i lubimy myśleć, że możemy chodzić po wodzie, wyleczyć raka, wynegocjować najlepsze umowy dla naszych klientów i zrobić to w niebotycznie wysokich obcasach. - Kiedy dowiemy się, że nie możemy mieć wszystkiego? - Dlaczego nie możemy? Elizabeth posłała Tori spojrzenie. - Doprawdy? Naprawdę masz wszystko, czego kiedykolwiek chciałaś? - Oczywiście. Mam karierę, którą uwielbiam, mnóstwo pieniędzy, wielki apartament w Nowym Jorku, niesamowite ubrania, wspaniałych przyjaciół i jeżdżę na zabawne wakacje. Czego więcej mogłabym chcieć? - Więc nie masz poczucia, że poświęciłaś męża i dzieci, by zdobyć to, czego chciałaś? - Nie. Cały czas chodzę na randki z fantastycznymi mężczyznami, mam wspaniały seks, a kiedy się nimi znudzę wyrzucam ich za drzwi. I nie ma we mnie ani grama instynktu macierzyńskiego43. Moja młodsza siostra ma trójkę pięknych dzieciaków, które uwielbiam i które mogę odwiedzać w Connecticut, gdy czuję potrzebę przytulenia któregoś maleństwa. Wierz mi, to potrafi wyleczyć mnie z jakiegokolwiek poczucia straty, gdybym takie kiedyś miała. W moim świecie mężczyźni mają coś koło sześciu miesięcy okresu przydatności. Elizabeth zaśmiała się. - Więc jesteś całkowicie zadowolona. - Całkowicie. Ale brzmi to, jakbyś ty nie była. Zegar biologiczny tyka? - Nigdy wcześniej o tym nie myślałam. Zawsze byłam zadowolona z mojego życia. Tori wzięła łyk martini. - To musi oznaczać, że jest w to zamieszany 43 Brak instynktu macierzyńskiego – zupełnie, jak u mnie;)

mężczyzna, który sprawia, że myślisz o mężu i dzieciach. - Och, do diabła, nie. Tori roześmiała się. - Kłamczucha. Masz to wypisane na twarzy. Mój Boże, Elizabeth. Jesteś zakochana. - Nie jestem. Jestem opętana przez pożądanie. - Pożądanie nigdy nie sprawia, że myślisz o dzieciach, Liz. Może lepiej ponownie oceń związek, w którym jesteś. - Nie jestem w związku. - Znowu to samo. Kłamiesz. Masz to wypisane na tej pięknej twarzy. Czas usiąść wygodnie i zastanowić się, czego naprawdę chcesz od życia. Być może nie jest tym kariera agentki sportowej. - Boże, Tori. Czasami cię nienawidzę. Tori uśmiechnęła się do niej znad krawędzi kieliszka. - Nieprawda. Kochasz mnie, bo nigdy cię nie okłamuję tak, jak ty sama siebie okłamujesz. Cholera. Będzie musiała lepiej popracować nad kontrolowaniem wyrazu twarzy albo następnym razem Gavin może dowiedzieć się, co do niego czuje. A to się nigdy, przenigdy nie stanie. *** Po lunchu z Tori, Elizabeth czuła się zarówno zamyślona, jak i ponownie naładowana energią. Jak kiedykolwiek mogła myśleć, że nie lubi kobiet lub że bardziej ceni sobie relacje z mężczyznami niż z kobietami? Nigdy nie mogłaby porozmawiać z mężczyzną tak, jak zrobiła to dzisiaj z Tori. Żaden mężczyzna nie mógł zrozumieć wysiłku, ambicji i silnej woli potrzebnej, by dojść na szczyt, tak jak Tori. Żaden mężczyzna nigdy nie mógłby zrozumieć tęsknot, które odczuwała Elizabeth. Wystarczyło jedno spojrzenie na jej twarz i Tori o tym wiedziała. Może nie miała takich samych pragnień, jak Elizabeth, ale potrafiła je rozszyfrować. Była to mała dawka kobiecego wsparcia, mająca wywołać twórczą iskrę, jak również zimny policzek rzeczywistości, który miał dać jej do zrozumienia, że być może nie mogła mieć wszystkiego. Kochała swoją karierę, kochała ją od chwili, gdy przekroczyła próg agencji jako całkiem zielona nowicjuszka, nie wiedząc, co do cholery robi, ale zdając sobie sprawę, iż była to jedyna rzecz, jaką chciała zrobić ze swoim życiem. Uwielbiała sporty, zawsze je kochała. Uwielbiała prawo zobowiązań

umownych i marketing, a połączenie tych trzech pojęć oznaczało dla agenta sportowego wygraną - pod każdym względem. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że mogłaby robić cokolwiek innego przez resztę swojego życia. Do nocy, kiedy przespała się z Gavinem. Potem każdej kolejnej nocy czuła zachwianie priorytetów. Jej pragnienia i potrzeby zaczęły się zmieniać i zaczynała myśleć o innych rzeczach poza karierą. Nie była pewna, czy to dobrze, czy źle. Jedyne, co wiedziała, to to, że miała być na tej konferencji przez trzy dni i brakowało jej Gavina. On również był na wyjeździe, jednak miał wysyłać jej sms-y i dzwonić do niej. Czy jej się to podobało, czy nie, byli w związku, cokolwiek to znaczyło. A zaczynała mieć wrażenie, że znaczyło wiele. I piekielnie ją to przerażało, ponieważ jej świat wywracał się do góry nogami. XVIII Gavin trzymał w dłoni bukiet kwiatów, gdy udał się do mieszkania Elizabeth. Od czasu, kiedy ostatnio ją widział minął prawie tydzień i tęsknił za nią tak bardzo, że aż coś bolało go w środku. Teraz stał pod jej drzwiami z kwiatami w ręku. Jak bardzo był śmieszny? Nie należał do tego rodzaju facetów, którzy przynosili kobiecie kwiaty. Już bardziej butelkę Jacka Danielsa, zwłaszcza, jeśli miała się odbyć ostra impreza. Ale kwiaty? Nie, chyba że był to Dzień Matki, a on szedł odwiedzić mamę. Zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby wrócić do samochodu i rzucić kwiaty na tylne siedzenie. Będzie się z niego śmiała. Pieprzyć to. Zadzwonił do drzwi. Otworzyła kilka sekund później, z promiennym uśmiechem na twarzy. Boże, dobrze wyglądała w czarnej sukience z niewielkim żółtym nadrukiem. Do tego oczywiście wysokie obcasy. I rozpuszczone włosy. Spojrzała na bukiet, a jej uśmiech stał się jeszcze bardziej promienny. Podniosła na niego wzrok. - Przyniosłeś mi kwiaty. - Tak. Chwyciła jego wolną rękę i wciągnęła go do środka, zamknęła drzwi, zarzuciła mu rękę na szyję i przycisnęła usta do jego warg, co szybko go pobudziło. Jedyną rzeczą, którą robił w zeszłym tygodniu było myślenie o niej – o jej zapachu, smaku, sposobie, w jaki jej wargi i ciało poruszały się

przy nim. Myślał o jej uśmiechu i śmiechu, sposobie, w jaki się ze sobą sprzeczali oraz o tym, jak bardzo go irytowała. Smakowała niczym mięta i wino, a gdy wciągnął oddech, równocześnie uderzyło go to, jak bardzo mu jej brakowało. Otoczył ją ramieniem i przyciągnął bliżej. Jego ciało i umysł zostały zalane przez wrażenia i emocje. Kiedy się cofnęła, oblizała wargi, wyjęła kwiaty z jego ręki, położyła je na stoliku obok drzwi i objęła go obiema rękami. - Chyba nie powinnam ci tego mówić, ale jedyne, co robiłam, to myślałam o tobie. Ucieszył się, słysząc to. - Dlaczego miałabyś mi tego nie mówić? Też o tobie myślałem. Pewnie masz ode mnie jakieś pięćdziesiąt sms-ów. Wydała drżące westchnienie. - Wiem. Zachowałam je wszystkie. Czuję się jak nastolatka. Jak bardzo żałosną mnie to czyni? - Powinienem chyba wrzucić moje jądra w twoją dłoń. - A ja powinnam oddać feministyczną kartę, ponieważ na pewno wykopią mnie z klubu. Zaśmiał się, zagarnął ją w ramiona i zaniósł na górę do jej sypialni. Było jeszcze dość jasno, więc światło słoneczne przeświecało przez lekkie zasłony w oknach. Postawił ją na wprost nich i podziwiał aureolę światła wokół jej włosów. Boże, robił się poetycki. Jeśli wkrótce nie będzie jej miał, rozpłacze się jak dziewczyna. - Wiem, że to dla mnie się tak wystroiłaś i wyglądasz świetnie, ale mam zamiar cię rozebrać, by mieć cię nagą i potarganą. Przysunęła się bliżej, wijąc się przy nim. - Oooch. Nie mogę się doczekać. Zsunął ramiączka sukienki w dół jej ramion, po czym sięgnął do tyłu, by rozpiąć zamek. Sukienka spłynęła na podłogę, a Liz wyszła z niej. Dobrze, że był młodym facetem z mocnym sercem, ponieważ miała na sobie czarno-żółty biustonosz i pasujące do niego figi. Chryste, nawet jej buty były pod kolor. Opadła na łóżko i rozłożyła nogi, pozostając w tych niebezpiecznych szpilkach. Gavin podszedł i przebiegł dłońmi przez jej łydki i uda, podnosząc jej nogi, żeby spojrzeć na te buty. - Kupujesz bieliznę pasującą do butów? Zachichotała. - Czasami. - Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać, kobieto. - Mam taką nadzieję. Przesunął dłońmi po jej nogach, tak gładkich i delikatnych, po czym położył je z powrotem na łóżku, rozkładając je tak, by mógł między nimi stanąć. Zaczepiła obcasy o listwę z boku łóżka i uniosła do niego biodra.

Wsunął kciuk pod jedwabne żółto-czarne majtki i odnalazł jej łechtaczkę. Syknęła, gdy tam i z powrotem muskał kciukiem twardy pączek; wydała lekki okrzyk, kiedy wsunął palce pod koronkę, by dotknąć delikatnego ciała. Gdy zwilżył palce jej sokami i okrążył łechtaczkę, chwyciła go za nadgarstek. - Tam. Właśnie tam. Nie przestawaj. Pocierał pączek tam i z powrotem, a ona wyginała się, tańcząc pod jego palcem. - Gavin, muszę dojść. Powstrzymywałam się przez cały tydzień, czekając na ciebie. W kobiecie domagającej się zaspokojenia tkwiła niesamowita moc. Ale chciał jej posmakować, chciał zedrzeć z niej majtki i zanurzyć twarz między jej nogami. Chciał, żeby w ten sposób szczytowała. Wyjął palce, a ona załkała, jednak kiedy zsunął majtki w dół jej nóg, jej oczy zapłonęły szmaragdowym ogniem. Uniosła się na łokciach i szeroko rozłożyła dla niego nogi, dysząc, gdy rozepchnął je ramionami. - Tak. Liż mnie. Daj mi orgazm. Wyciągnęła rękę i wsunęła palce w jego włosy, przyciągając go do swojej cipki. Och, tak. Naprawdę tego potrzebowała. Jej desperacja sprawiła, iż jego penis pulsował, ponieważ oznaczało to, że czekała na niego, że go potrzebowała. Podbudowane ego zwiększyło jego chęć, by wsunąć w nią kutasa, a potrzeba zaspokojenia stała się prawie tak silna, jak ta, która ją trawiła. Ale Elizabeth dojdzie pierwsza. Językiem omiótł jej miękkie ciało, wdychając słodki zapach jej pobudzenia, liżąc każdą sekretną fałdkę, gdy wytyczał ścieżkę do twardego guziczka, który wyśle ją na szczyt. Naprężyła się, podniosła tyłek z materaca i pchnęła cipkę bliżej jego twarzy. - Proszę - szepnęła. Jej plecy wygięły się w łuk, a knykcie były białe z napięcia. Przesunął ramiona pod jej nogi i uniósł jej cipkę, następnie wepchnął w nią język, pieprząc ją długimi pociągnięciami, używając do pocierania jej każdej części swojej twarzy. Kiedy poczuł jej drżenie, gdy wiedział, że była blisko, przeciągnął językiem przez jej wargi sromowe do łechtaczki, po czym nakrył ją ustami i ssał, wysyłając ją nad krawędź. Orgazm powitała dzikim krzykiem, brykając przy jego twarzy i szarpiąc prześcieradła.

Uwielbiał obserwować, jak rozpadała się na kawałeczki, jej słodki smak wypełniający jego usta i wiedzę, że może dać jej to uwolnienie. A kiedy wreszcie się uspokoiła wspiął się w górę jej ciała, pokrywając je lekkimi pocałunkami, dając jej czas na złapanie oddechu. Pochylił się nad nią, a ona wzięła oddech, westchnęła, po czym uśmiechnęła się do niego. - Coś takiego może być warte tygodniowego czekania. Zmarszczył brwi. - Jeszcze nie skończyliśmy. *** Dobry Boże. To dopiero był powitalny prezent. Była przekonana, że właśnie miała najlepszy orgazm w całym swoim życiu. Z drugiej strony, każdy orgazm, który serwował jej Gavin wydawał się być najlepszym, jaki kiedykolwiek miała. On był najlepszym, jakiego kiedykolwiek miała. Nie dziwiło jej to. Być może bycie w kimś zakochanym podnosiło skalę orgazmu. Zawsze słyszała, że seks był lepszy z kimś, kogo się kochało. Po prostu nigdy w to nie wierzyła. Teraz wierzyła. Orgazm opadł, a jego włosy muskały jej brzuch. Wsunęła dłonie w ich bujną miękkość. Uwielbiała jego włosy, nigdy nie nudziło jej przeczesywanie ich palcami. Pochylił się nad nią i lizał jej piersi powyżej koronkowych miseczek biustonosza. - Mmm, to miłe – wymruczała. A kiedy ruszył naprzód i chwycił ramiączko jej biustonosza zębami, zsuwając je na jej ramię, poczuła, że się rozpływa, chciała krzyczeć z radości. Była to chyba jedna z cholernie najseksowniejszych rzeczy, zwłaszcza, gdy chwycił drugie ramiączko i zrobił z nim to samo co z pierwszym, po czym sięgnął pod nią, rozpiął zapięcie biustonosza jak mistrz i zdjął go z jej ciała – znowu zębami44. Wow. Przeniósł się na jej szyję i pocałował ją tam, potem przeciągnął językiem przez jej gardło i obojczyk do piersi. Lizał jej sutki, ssał je, ujmował jej piersi w dłonie i używał palców, kciuków, ust, by ją pieścić, aż każde zakończenie nerwowe w jej ciele krzyczało z niebiańskiej rozkoszy. 44 Na mnie wizualizacja jego wyczynu robi wrażenie, cha, cha, cha ;)

Dobry Boże, miała gęsią skórkę. Czuła się... wielbiona. Zostawił ją jedynie na chwilę wystarczającą, by zrzucił ubrania, po czym wrócił do łóżka i usiadł. Ustawił ją w pozycji siedzącej na jego kolanach, jego penis był twardy, gdy pociągnął ją na siebie. Owinęła wokół niego nogi, a jego kutas idealnie wpasował się w miejsce, gdzie znajdowała się jej cipka – jak dogodne to było? - Weź mnie w siebie. Pieprz mnie – powiedział, jego głos był niski i ochrypły, jakby się powstrzymywał i nie mógł dłużej wytrzymać. Podobało jej się to, nie chciała być jedyną osobą, znajdującą się na krawędzi. Umieściła dłonie na jego ramionach i wsunęła się na jego penisa, obserwując go znikającego w niej cal po calu. W tym momencie zawsze nieruchomiała. W tej chwili, kiedy cały był w niej, gruby, pulsujący, tuż przed tym, zanim zaczynał się poruszać. Każde zakończenie nerwowe było całkowicie z nim zgrane, właściwie już mogłaby dojść. Ale uspokoiła swoje ciało, zmuszając je, by zaczekało na wielką chwilę, ponieważ będzie jeszcze lepiej, jeśli tylko zachowa cierpliwość i zaczeka. Potem zaczęli się poruszać. Cofnął się, a ona przesunęła się do przodu, było to niczym huśtawka pchnięć i wycofywania się. Położył rękę na jej tyłku, Liz trzymała się jego ramion, gdy pieprzyli się w zgodnym, idealnym rytmie. Patrzyła w miejsce, gdzie byli złączeni, odchylając się na tyle, żeby zobaczyć jego penisa wsuwającego i wysuwającego się z niej. Widok pieprzenia się – ich pieprzących się, stopniowo zwiększał doznania. A gdy ich spojrzenia spotkały się, dostrzegła wyraz napięcia na jego twarzy, skupienie i głód, który odpowiadał jej własnemu. Wbiła paznokcie w jego ramiona i kołysała się wściekle, ściskając swoim ciałem jego penisa. Zwęził oczy i odsunął się, by zaraz wjechać w nią głęboko, oddając jej to, co mu dawała. Sapnęła, odchyliła się do tyłu, a on wbił się w nią ponownie, tym razem mocniej. Wbiła obcasy w jego pośladki, następnie sięgnęła w dół i potarła swoją łechtaczkę. - Cholera - powiedział, obserwując ją dotykającą się. Poczuła lekkie skurcze, pulsowanie, które rozprzestrzeniało się do każdego zakończenia nerwowego i wiedziała, że zaraz znajdzie się na szczycie. - Tak, skarbie, o to chodzi, dojdź na mnie. - Och, Gavin - załkała, po czym spadła, jej orgazm ściskał jego kutasa w

falach przyjemności, które doprowadziły ją do ekstazy. Wziął jej usta, gdy wjechał w nią głęboko, a ona rozkoszowała się chwilą uwolnienia z jego ustami na jej wargach i głębią emocji, które zabrały ją w miejsce, w którym nigdy wcześniej nie była. Dał jej to, czego nie czuła nigdy z żadnym innym mężczyzną. Po wszystkim, obejmował ją, nadal byli połączeni, nadal owinięci swoimi ramionami, jak gdyby żadne z nich nie chciało puścić drugiego. Pocałował ją w ramię i szyję, skubnął jej ucho, co spowodowało, że się roześmiała. - Jestem głodny - powiedział w końcu. - Co powiesz na pizzę? Odchylił się do tyłu. - Przygotujesz mi pizzę? - Ha. Gdzie tam. Zamówię ją. Ubrali się, zeszli na dół, zamówili pizzę i zjedli. W połowie posiłku Elizabeth przypomniała sobie o kwiatach, które przyniósł jej Gavin. Zerwała się, przyniosła je z przedpokoju do kuchni, gdzie siedzieli. - Są naprawdę piękne, Gavin. Dziękuję. - Proszę bardzo. Zdjęła z lodówki kryształowy wazon i umieściła kwiaty w wodzie, a następnie postawiła je na stole w kuchni. *** Gavin lubił obserwować Elizabeth w domu. Był tutaj kilka razy na przyjęciach, gdzie obecni byli klienci, ale wtedy pracowała. Teraz była zrelaksowana, nie zabawiała klientów. Skończyli jeść pizzę i przenieśli się do salonu. Miała ogromne mieszkanie, a gdy usiedli na kanapie, Gavin przypominał sobie swoje zdziwienie, kiedy po raz pierwszy zobaczył jej wielkoekranowy telewizor i kilka konsol do gier. - Napijesz się czegoś? - zapytała. - Może być whiskey. Podeszła do barku na jednej ze ścian i przygotowała mu drinka, dolała sobie wina, następnie podała mu whisky, odsuwając pada na bok. - Grasz w Major League Baseball na Xboxie? Wzruszyła ramionami. - Prawdę mówiąc PlayStation ma lepsze gry. I lubię widzieć, co tam jest i gdzie moi zawodnicy są lansowani. Zajął miejsce i wziął do ręki pada. - Gówno prawda. Uwielbiasz

rywalizację i lubisz wygrywać. Roześmiała się. - Wiesz o mnie za dużo. Chwilę później byli pogrążeni w grze, szturchając się nawzajem i przeklinając, kiedy jedno z nich uderzało lub zdobywało punkt. Elizabeth tak bardzo się śmiała, że wybiła aut - dwa razy. - Cholera. Celowo sabotujesz moją grę. - Nie moja wina, że jesteś do niczego w baseballu. Kopnęła go. - Nie jestem do niczego w baseballu. Musisz wiedzieć, że moja drużyna trzy razy dostała się do World Series. - Oczywiście dlatego, że oszukiwałaś. Uniosła podbródek. - Nigdy nie oszukuję. Jestem po prostu aż tak dobra. Rzucił pada na stolik i ruszył na nią. Pisnęła i próbowała uciec, ale chwycił ją i rzucił na brzuch na kanapę, nakrywając jej ciało swoim. - Aż tak dobra, co? Upuściła swój pad na ziemię. - Mmm hmmm. Tak dobra. - Pokaż mi, jak dobra jesteś. - Powiedz mi, czego chcesz. Jego ciało przykrywało jej, wszystkie twarde mięśnie już jej nie obezwładniały, sprawiły natomiast, że jej sutki napięły się, zwłaszcza, gdy poczuła przy tyłku jego twardniejącego penisa. Tak łatwo ją podniecał. Jej cipka zwilgotniała na myśl, że Gavin weźmie ją w ten sposób na kanapie. Teraz. - Cokolwiek? O, Boże. Tak. - Cokolwiek. Podciągnął jej sukienkę w górę. Nie zadała sobie trudu, żeby z powrotem założyć majtki. - Co jeśli chcę pieprzyć twój tyłek, Elizabeth? Jej łechtaczka zadrżała. Potarła nią o kanapę. - To cię podnieca? - Tak. - Czy ktoś wcześniej pieprzył twój tyłek? - Nie. Wsunął między nich rękę i rozdzielił jej pośladki, jego palec tańczył między nimi. Już ten lekki dotyk ją podniecał. Da mu wszystko. - Chcesz, żebym pieprzył twój tyłek? Ledwo mogła oddychać. Wwiercało się w nią podniecenie, pobudzało

ją, sprawiało, że chciała pocierać swoją łechtaczkę i dojść. - Tak. Pieprz mnie. - Gdzie trzymasz środek nawilżający? - Na górze. Szuflada po lewej. - Zaraz wracam. Ustaw się na kolanach na podłodze. Kiedy wyszedł, zsunęła się na podłogę i rozłożyła nogi czekając, jej serce łomotało z oczekiwania. Wsunęła dłoń między swoje nogi i zaczęła pocierać łechtaczkę, nie mogąc się powstrzymać przed włożeniem w cipkę dwóch palców, by samej się pieprzyć. Boże, była tak nakręcona już na samą myśl o Gavinie pompującym kutasem w jej tyłek, że mogłaby szczytować w minutę, czy dwie. Gavin zszedł z góry i zatrzymał się przy schodach, obserwując ją. - Boże, jesteś piękna. Sama się pieprzysz? - Tak. Nie mogłam się doczekać. - Nie dochodź jeszcze. Nie, dopóki nie znajdę się w twoim tyłku. - Pospiesz się. Przeniósł się za nią i spuścił spodnie. Utrzymywała rytm palców na swojej łechtaczce, napięcie i podniecenie rosło. Gavin rozdzielił jej pośladki i wycisnął środek nawilżający na jej odbyt, następnie pocierał palcami tam i z powrotem wokół jej otworu, drażniąc ją, częściowo wsuwając w nią palec. Nacisk był intensywny, ekscytujący i wcale nie taki, jakiego oczekiwała. Chciała, żeby ją pieprzył. - Gavin. To takie dobre uczucie. - Zamierzam sprawić, że mocno dojdziesz z moim kutasem w twoim tyłku. Zadrżała i pochyliła się bardziej. - Włóż we mnie palec. Cały. Pozwól mi to poczuć. Wsunął palec do środka, a ona cała zadrżała, wyjęła własne palce z cipki. Tak łatwo byłoby dojść w ten sposób. Wrażenie obecności jego palca w jej tyłku i jej palców w cipce było niesamowite. Podwójne pieprzenie. Chciała być podwójnie pieprzona. Przez swoje palce i jego penisa. Zamierzała dojść i to mocno. - Zrób to. Pieprz mnie. Teraz. Wylał więcej środka nawilżającego na jej tyłek, a potem usłyszała odgłos rozdzieranego opakowania prezerwatywy. Gavin znowu się nad nią pochylił, by szepnąć jej do ucha. - Zrobię to powoli i ostrożnie. Jeśli będzie za bardzo bolało, powiedz mi, a przestanę. Masz nad tym kontrolę, dobrze? - Tak.

Poczuła główkę jego penisa przy wejściu do jej odbytu. Na próbę pchnął przez mięśnie jej wejścia. Paliło, ale och, było to słodkie pieczenie, gdy nadal lekko pocierała swoją łechtaczkę palcami. Wzięła trochę środka nawilżającego, który spłynął na jej cipkę i rozprowadziła go po storturowanym pączku, ponownie doprowadzając się nad krawędź. Kiedy wepchnął w nią penisa, znowu wcisnęła palce do swojej cipki. Czuła, jak pulsował, gdy znieruchomiał, pozwalając jej przyzwyczaić się do jego objętości. Ale chciała poczuć w sobie jego ruchy. - Gavin, pieprz mnie. - Twój tyłek jest tak ciasny, Elizabeth. Ściska mojego kutasa. Wiesz, jak dobrze będzie, kiedy oboje doznamy orgazmu? Pocierała łechtaczkę szybciej, pieprzyła swoją cipkę trzema palcami. Jęczała, pociła się, nie mogła myśleć z pierwotnego pragnienia, które pozbawiało ją zmysłów. Nigdy wcześniej nie czuła się tak pełna. Jego penis był gruby i gorący w jej tyłku, gdy wchodził w nią tam i z powrotem, wbijając się w nią łagodnym rytmem. Jednak gdy jej orgazm zbliżał się coraz bardziej, nie chciała, by robił to powoli i łagodnie. - Mocniej. Pieprz mnie ostro, Gavin. Spraw, żeby bolało. - Jesteś pewna, że właśnie tego chcesz? - Tak! Teraz pieprz mnie i dojdź we mnie. Odchylił się i wjechał kutasem w jej tyłek. Krzyknęła, wepchnęła palce głęboko w swoją cipkę i docisnęła dłoń do łechtaczki. Kiedy przykleił biodra do jej pośladków, poczuła nadciągający orgazm i oparła się o niego plecami. - Dochodzę, Gavin. - A ja dojdę w twoim tyłku właśnie... teraz. Wepchnął w nią kutasa i wybuchnął, wykrzykując swoje uwolnienie. Odchyliła głowę i krzyknęła, gdy osiągnęła szczyt, drżąc wokół jego penisa. Oboje doszli w tym samym czasie, oboje się trzęśli. To było dzikie, pozbawione kontroli, prawie nie do zniesienia w swojej intymności, gdy zaprowadził ją do miejsca, w którym nigdy nie była, odczucia przepływały przez nią jak ogień, palący zakończenia nerwowe. Nie mogła myśleć, nie mogła nawet oddychać, kiedy upadła całkowicie wyczerpana. To było niesamowite doświadczenie, być tak blisko niego, dając mu coś, czego nigdy nie dała innemu mężczyźnie. Był tam z nią przez cały czas trzymając ją, całując, jego ręce błądziły po całym jej ciele. A teraz, gdy było po wszystkim, Gavin pochylił się i pocałował ją w

plecy, wycofał się, po czym podniósł ją, jakby była lekka jak piórko. Zaniósł ją na górę do łazienki, gdzie włączył prysznic. Obchodził się z nią tak delikatnie, myjąc każdy centymetr jej ciała i pomagając jej się wytrzeć. Założyła koszulkę i majtki, ułożyli się na łóżku i obejrzeli razem film. Kiedy się obudziła, była pierwsza w nocy, a Gavin leżał na brzuchu, z jedną nogą zwisającą z boku łóżka. Chciała go w swoim łóżku każdej nocy. Każdej nocy do końca życia. Dlaczego nie mogła mu tego po prostu powiedzieć? Dlaczego nie powiedziała mu, że go kocha? Wiedziała dlaczego. Ponieważ sprawy między nimi były lekkie i przyjemne. Och, jasne, powiedział jej, że za nią tęsknił i spędzał z nią cały swój wolny czas. Z tego, co wiedziała, nie spotykał się z nikim innym. Ale miłość? To było coś zupełnie innego. A trwałość? Po prostu nie widziała tego między sobą a Gavinem. Przytuliła się do niego, przewrócił się na bok i przyciągnął ją do siebie, obejmując ramieniem. Należeli do siebie. Wiedziała to. Tylko, czy on wiedział? Za bardzo się bała, żeby go o to zapytać. Czasem najlepiej było nic nie mówić. XIX Przenikliwy dźwięk telefonu sprawił, że Gavin żałował, iż nie ustawił zamiast niego wibracji. Przetoczył się i wsunął głowę pod poduszkę. Mimo to, nadal go słyszał. Niech to szlag. Która, do cholery, była godzina? - Gavin, telefon dzwoni. Usłyszał obok siebie stłumiony głos Elizabeth. - Zignoruję go. W końcu przestanie. - Dzwonił już trzy razy. To może być coś ważnego. - Pewnie jakiś pieprzony pijak wybiera niewłaściwy numer. - Był zmęczony, przytulał się do swojej ciepłej kobiety i nie chciał, żeby mu przeszkadzano. - Albo to coś ważnego. Westchnął, zdjął poduszkę z głowy i zaczął szukać po omacku w ciemności, próbując określić swoje położenie i znaleźć cholerny telefon. Wreszcie zlokalizował go na nocnym stoliku.

Stoliku nocnym Elizabeth. Och, taa. Był w jej mieszkaniu. Zamrugał i próbował wystarczająco otworzyć oczy, by móc odczytać wykaz nieodebranych połączeń. Kiedy odczytał imię, od razu się obudził. - Cholera. To Jenna. Elizabeth włączyła światło, podczas gdy Gavin wybrał numer. Wsunęła się obok niego i gładziła go po plecach. Wyglądała na tak zaniepokojoną, jak on się czuł. Jego żołądek zacisnął się w supeł. Coś było nie tak. - Hej. - Jenna odebrała po pierwszym dzwonku. - Co się stało? - Chodzi o tatę. Sądzą, że miał atak serca. Gavin przerzucił nogi przez krawędź łóżka, serce spadło mu do żołądka. Jego głowę wypełniły myśli o setkach możliwych zagrożeń. - Jak bardzo jest źle? Elizabeth była tuż za nim, jej ciało stanowiło linę ratunkową. Zaczynał tonąć. - Jeszcze nie wiemy. Jest w Barnes Hospital. Przełknął panikę i powiedział: - Będę tam. - Okay. - Jej głos brzmiał niepewnie. - Skontaktowałaś się z Mickiem? - Jest już w drodze. - Jak się czuje mama? - Jest w rozsypce, ale stara się udawać, że wcale nie jest. - A co z tobą? - Wszystko w porządku, Gavin. Po prostu tu przyjedź. - Będę tam za dwadzieścia minut. Rozłączył się. Elizabeth już wyskoczyła z łóżka, chwytając ubrania Gavina. Podniósł na nią wzrok. - Sądzą, że mój tata miał zawał. Jej oczy wypełniły się łzami. Podeszła do niego i usiadła na łóżku, obejmując go. - O Boże, Gavin. Tak mi przykro. Pozwolił, by go pocieszyła i przez chwilę chłonął jej ciepło. Potem się odsunął. - Jak bardzo jest źle? - Jeszcze nie wiedzą. Wszyscy zostali powiadomieni. Spotkam się z nimi na miejscu. Wstał i założył ubrania. Elizabeth usiadła na brzegu łóżka, wpatrując

się w swoje splecione dłonie. - Jeśli jest cokolwiek, co mogłabym dla ciebie zrobić, ktoś, do kogo chciałbyś, żebym zadzwoniła, po prostu daj mi znać. - Lizzie. Podniosła głowę i spotkali się wzrokiem. - Tak? - Potrzebuję cię. Pojedziesz ze mną? Po jej twarzy spłynęły srebrzyste łzy. - Tak. Oczywiście. - Skoczyła i poszła się ubrać. *** Gavin nienawidził szpitali, widywał niektóre ich oddziały – najczęściej oddział nagłych wypadków, gdzie lądował na przestrzeni lat z różnymi obrażeniami. Dla Gavina oznaczały one możliwy koniec kariery. Teraz szpital kojarzył mu się z czymś zupełnie innym. Nie chciał myśleć, co mogło dziać się z jego tatą. Jego ojciec był opoką, siłą napędową rodziny Riley. James Riley zawsze był niepokonany i niezniszczalny. Był najsilniejszym człowiekiem, jakiego Gavin znał. Nic nie mogło go obalić. Miał zaledwie sześćdziesiąt pięć lat. Był za młody na atak serca, prawda? Jasne, jego ojciec trochę przytył przez lata, a jego mama gotowała dość tłuste potrawy. No i może ćwiczenia nie były ulubionym zajęciem ojca. Lubił wygodnie się ułożyć i oglądać mecze, kiedy był w domu. Jednak miał też dość dużo bieganiny w barze. Grał też z nimi w koszykówkę, gdy przyjeżdżali z wizytą. I zawsze spędzał sporo czasu na powietrzu, zajmując się różnymi rzeczami. W porządku, może ostatnio to Jenna w większości zajmowała się krzątaniną za barem. Tata coraz bardziej zwalniał, spędzając czas z klientami, rozmawiając z nimi i odwalając kawał dobrej roboty z PR-em. Zatrudniali kucharzy i kelnerki, dlatego też mama i tata nie musieli już tak ciężko pracować. Mama nadal prowadziła zajęcia taneczne w niepełnym wymiarze godzin, więc zawsze była w biegu i ciągle miała coś do roboty. Gdy była w barze, nadzorowała pracowników i doglądała prac w kuchni. Tata... Cholera. Elizabeth ujęła go za rękę, kiedy wysiedli z samochodu i ruszyli w stronę budynku szpitala, kierując się ku drzwiom prowadzącym na ostry dyżur. Spojrzał na nią, jej uśmiech dodawał mu otuchy. Pomagało mu to, że była tu razem z nim. Nie chciał mierzyć się z tym sam. - Wszystko będzie dobrze. Musisz w to wierzyć. Jeśli wejdziesz tam wyglądając na zrezygnowanego, jak w tej chwili, to mu nie pomoże.

Skinął głową. - Masz rację. Uniósł podbródek i zdławił strach. Drzwi rozsunęły się i uderzył go zapach środka dezynfekującego. Potem zobaczył tłum ludzi z ich własnymi niepokojami, wyczerpaniem i wymowną rozpaczą. Wszystko to sprawiło, że chciał się odwrócić, wrócić do domu i udawać, że to wcale się nie wydarzyło. Elizabeth szarpnęła go za rękę i podeszła do informacji. - Jesteśmy tutaj w sprawie Jamesa Riley'a – powiedziała. Kobieta wpisała coś w swoim komputerze. - Jest w pokoju 14A. Telefony komórkowe muszą zostać wyłączone. Przejdźcie przez drzwi po lewej. Wciśnijcie przycisk po prawej stronie i podajcie nazwisko pacjenta. Wpuszczą was i przy tamtejszym biurku możecie zapytać o drogę do jego pokoju. - Dziękuję - powiedziała i pociągnęła za sobą Gavina. Zostali wpuszczeni i podeszli do kolejnego biurka. Jakby sobie poradził, gdyby Elizabeth nie poprowadziła go przez ten szalony labirynt drzwi i korytarzy, które wytyczały drogę? W końcu znaleźli pokój. Mick i Tara, Jenna i jego mama stali przed drzwiami. Elizabeth puściła jego dłoń, gdy podszedł do swojej rodziny. - Jest z nim teraz doktor – powiedziała jego matka, kiedy objął ją w mocnym uścisku. Skinął głową. - Wiecie już coś więcej? Mick pokręcił głową. - Czekamy, co powie lekarz. Mick spojrzał na Elizabeth ponad ramieniem Gavina, zmarszczył brwi i objął Tarę ramieniem. - Co ona tu robi? Matka Gavina posłała Mickowi ostrzegawcze spojrzenie. - Nie teraz, Michael. Skup się na ojcu. Gavin sięgnął po dłoń Elizabeth i splótł swoje palce z jej. - Mogę usiąść w poczekalni. Gavin przygwoździł ją spojrzeniem. - Potrzebuję cię przy sobie. Skinęła głową. - Jestem przy tobie tak długo, jak długo mnie potrzebujesz. Lekarz wreszcie wyszedł. - Zamierzamy zrobić kilka testów. To trochę potrwa i dopiero wtedy będę mógł powiedzieć coś konkretnego. - Czy to był atak serca? - zapytała matka Gavina. Gavin i Mick objęli matkę ramionami. Lekarz skinął głową. - Tak. Teraz musimy zbadać rozmiar szkód. Po

zrobieniu jeszcze kilku testów, będziemy je znać. Może poszlibyście do poczekalni, a kiedy skończymy przyślę po was kogoś. - Mogę zobaczyć się z tatą zanim weźmiecie go na testy? Dopiero przyjechałem. - Dobrze. Ale tylko przez kilka sekund. Gavin pchnął szklane przesuwne drzwi, poczuł ciężar na sercu, gdy zobaczył ojca, bladego i podłączonego do kilku piszczących urządzeń. Oczy miał zamknięte. Gavin nigdy w życiu nie widział, żeby jego ojciec wyglądał tak krucho. Zwalczył wzbierające w oczach łzy i przykleił uśmiech do twarzy, kiedy wszedł do środka i ujął rękę ojca. - Cześć, tato. Ojciec zamrugał i otworzył oczy. - Cześć, dzieciaku. Przypuszczam, że podjąłem się o jeden projekt za dużo w domowych usprawnieniach. Gavin odetchnął z ulgą. Znak rozpoznawczy jego ojca – poczucie humoru, było nienaruszone. - Obwiniam za to kosiarkę. Ojciec zaśmiał się. - Cholerny sprzęt. Jeszcze go pokonam. - To dopiero duch walki. Wyzdrowiejesz. - Taki mam zamiar. Nie zapomnij o tym. Jeszcze cię nie opuszczę. - Nawet przez myśl mi to nie przeszło. - Gdyby rozpadł się przed ojcem, byłaby to najgorsza rzecz, jaka mogła się wydarzyć. - Bądź silny dla twojej matki. Teraz najbardziej potrzebuje ciebie i twojego brata. Gavin uniósł podbródek i skinął głową. - Załatwione, tato. O nic się nie martw. Weszła pielęgniarka. - Musimy przygotować twojego ojca. Ścisnął palce ojca. - Trzymaj się. Do zobaczenia wkrótce. Jego ojciec oddał mu uścisk. - Masz to jak w banku. Gavin wyszedł na korytarz i czekał. Kiedy wywieźli ojca, mama dała mu całusa, potem wszyscy obserwowali, jak zabierano go w dół korytarza. W końcu jego matka załamała się i opadła na klatkę piersiową Micka, a Tara i Jenna pocieszały ją. Gavin czuł się... zagubiony. Przenieśli się do poczekalni, gdzie skierował ich jeden z pracowników. W pokoju był telewizor i czasopisma. Siedzieli w milczeniu, bez wątpienia każde z nich zatopione we własnych myślach. Trwali tak około piętnastu minut zanim Gavin wstał i zaczął chodzić po pokoju. - Mógłbyś nie zasłaniać telewizora? - spytał Mick.

- Zważywszy na to, że telewizor stoi na środku pokoju, to trochę trudne, chyba że mam wyjść. Mick posłał mu ostre spojrzenie. - A to pech - powiedział Gavin. - Pogódź się z tym. Mick wstał. Ich matka również. - Chłopcy, proszę. Mam wystarczająco dużo na głowie. Tara wstała i pociągnęła Micka z powrotem na krzesło, coś do niego szepcząc. Wyglądał na wkurzonego. Gavin miał to gdzieś. Elizabeth wstała i splotła palce z palcami Gavina. - Napiłabym się kawy. Idziesz ze mną? Wiedział, że próbowała rozładować wrogie napięcie między nim a Mickiem, co pewnie było mądrym posunięciem. Nie chciał się teraz szarpać z bratem. Dlatego też odwrócił się do Elizabeth i skinął głową. - Za chwilę wrócimy. Nikt nic nie powiedział, więc wyszedł razem z Elizabeth. Poprowadziła go przez labirynt, aż znaleźli automat, gdzie kupili dwie kawy. Znaleźli poczekalnię, w której nikogo nie było, usiedli i w ciszy pili kawę. - Okropna kawa – powiedziała. - Taa - odparł, choć nawet nie zauważył jej smaku. Stanowiła zastrzyk kofeiny, więc była wystarczająco dobra. Nie, żeby potrzebował kofeiny. Był całkowicie rozbudzony i taki pozostanie tak długo, aż... Aż co? Aż wyleczą ojca? Jak długo leczy się zawał serca? Czy w ogóle możliwe było "wyleczenie", czy też po prostu będzie musiał zmienić styl życia i przyzwyczaić się do tego? Cholera. O tylu rzeczach nie miał pojęcia. Pochylił się i oparł łokcie o kolana. Elizabeth potarła dłonią jego plecy. - To przyjemne. - Za dużo myślisz. - Jak na to wpadłaś? Mózg wycieka mi uszami? Zaśmiała się miękko. - Nie. Ale robisz się naprawdę cichy, kiedy za dużo myślisz. Chcesz o tym porozmawiać? Wyprostował się i spojrzał na nią. - Nic nie wiem na temat zawału. Co teraz? Czy musi zmienić dietę i więcej ćwiczyć, żeby było dobrze? Czy też musi mieć operację? - Jak sądzę, to zależy od stopnia zatoru. Jeśli nie jest tak źle, zmiana

diety i ćwiczenia fizyczne mogą mu pomóc. - A jeśli to coś poważniejszego? - Wtedy będą musieli zrobić więcej. - Czyli co? - Angioplastykę. Może operację wstawiania bypassów. Oparł się o krzesło, wziął długi łyk okropnie smakującej kawy i przyglądał się jej. - Od kiedy stałaś się ekspertem od wszystkich chorób sercowych? Wygięła usta w uśmiechu. - Nikomu nie mów, ale w rzeczywistości jestem uzależniona od programów medycznych. Wiem tyle, że mogłabym być niebezpieczna. Intrygują mnie diagnozy medyczne, więc oglądam każdy serial medyczny, jaki tylko mogę, gdy mam wolną chwilę. - Nie ściemniaj. - Mówię poważnie. Patrzył na nią, zastanawiając się, czego jeszcze o niej nie wiedział. Masz oblicza, które wciąż mnie zaskakują. Wzięła łyk kawy. - To dobrze. Nienawidzę być przewidywalna. - W żadnym razie nie jesteś przewidywalna, Lizzie. Pochylił się i musnął jej usta wargami. - Dziękuję za to, że jesteś tu ze mną. Nie poradziłbym sobie bez ciebie. - Nigdzie się nie wybieram tak długo, jak długo będziesz mnie potrzebował. Jej słowa sprawiły, że się odchylił i przyglądał jej się. Naprawdę jej się przyjrzał. Było coś w jej oczach... - Gavin. Gavin podniósł wzrok na Jennę. Wstał, Elizabeth również. - Wrócił lekarz. Powiedział nam, że mamy się z nim spotkać w jednym z pokoi dla rodzin, gdzie porozmawia z nami za jakieś dziesięć minut. Poszli za Jenną do pokoju i usiedli. Czekali. Dziesięć minut zamieniło się w trzydzieści. Gawin wychodził ze skóry i był gotowy chodzić po ścianach. Z jednej strony ściskał rękę Elizabeth, a z drugiej dłoń matki. Wreszcie przyszedł lekarz. - Jestem doktor Miles Spinelli, jeden z tutejszych kardiochirurgów. Pani Riley, pani mąż ma zator w trzech tętnicach. Matka ścisnęła rękę Gavina. Mocno. - Co to oznacza? - zapytała. - Oznacza to, że potrzebuje operacji wszczepienia potrójnego bypassu. - Och, Boże.

Łzy spływały jej po twarzy. Gavin objął matkę ramieniem, Mick też ją podtrzymywał. Mick chwycił Jennę za rękę, wszyscy siedzieli i słuchali lekarza, który opisywał na czym miała polegać operacja i jakie będzie miała skutki dla ich ojca. Lekarze zamierzali przeszczepić mu żyły z nogi i użyć ich, by ominąć zwężone tętnice w sercu. Była to skomplikowana i niebezpieczna operacja, ale lekarz stwierdził, że najczęściej kończyła się dużym sukcesem. Po operacji będzie musiał spędzić w szpitalu jakieś pięć dni, potem zostanie wysłany do domu z wytycznymi odnośnie ścisłej diety i ćwiczeń fizycznych. Rekonwalescencja będzie powolna i będzie wymagała pewnych zmian w dotychczasowym stylu życia. - Najważniejsze jest to, że żyje. Przeżył atak serca. Wielu ludziom się to nie udaje. Teraz przeniesiemy go do pokoju na oddziale kardiologicznym, przez kolejne dwadzieścia cztery godziny będziemy go monitorować i przygotujemy go do operacji w poniedziałek. Gdy lekarz wyszedł, wszyscy wstali. - Cóż. Uniknął najgorszego - powiedział Mick. Matka Gavina była bardzo blada, po jej twarzy spływało więcej łez niż Gavin mógł znieść. Jeśli ojciec zawsze był opoką, to matka była jak Everest. To ona stanowiła spoiwo rodziny i jeśli ona się rozpadnie, to reszta również. Teraz wyglądała, jakby była krucha niczym jajko. Jenna ujęła obie dłonie mamy w swoje ręce. - On żyje, mamo - powiedziała Jenna. - Pamiętaj o tym. Ciągle jest z nami. I wyjdzie z tego. - To prawda - powiedział Gavin. - Tata jest jednym z najtwardszych facetów jakich znam. Będzie walczył. Skinęła głową, spojrzała na każde z nich. - Cieszę się, że mam was wszystkich. - Następnie przeniosła wzrok na Tarę i Elizabeth. - I was dwie również. Nie wiem, co bym zrobiła bez was wszystkich. Dajecie mi ogromną siłę. Będę was potrzebowała, by przez to przejść - by Jimmy sobie z tym poradził. - Wszyscy będziemy tu dla ciebie, mamo - powiedział Gavin. - We wszystkim ci pomożemy. Pogładziła go po policzku, po czym pocałowała i przytuliła. - Teraz zamierzam zobaczyć się z waszym ojcem, zanim go przeniosą. Gavin wypuścił powietrze i przeciągnął palcami po włosach. Nie wiedział nawet, która była godzina, o której poszedł spać, ani o której zadzwoniła Jenna. Czuł się, jakby do szyi miał przywiązany kamień, ściągający go na dno.

- Ktoś musi przekonać mamę, żeby jechała do domu i przespała się. - Zajmę się nią - powiedziała Jenna. - Pewnie będzie chciała zostać tu dziś z tatą, więc będzie potrzebowała wziąć prysznic i przebrać się. Przygotuję jej coś do jedzenia. Mick kiwnął głową. - Możemy zmieniać się tutaj przy niej, by nie była sama. - Nie wiem, czy pozwolą na jednoczesne przebywanie tutaj kilku członkom rodziny – powiedziała Elizabeth. - Oddział intensywnej terapii zazwyczaj pozwala na to tylko jednej lub dwóm osobom. Na oddziale intensywnej opieki kardiologicznej może być inaczej. Musicie to sprawdzić. Mick zwęził oczy, patrząc na nią. - Teraz jesteś ekspertem od szpitali? Wiesz wszystko, prawda? Tara położyła dłoń na jego ramieniu. - Mick... Zrzucił jej rękę wzruszeniem ramienia. - Co ona tu w ogóle robi, Gavin? To, że ją pieprzysz nie oznacza jeszcze, iż należy do rodziny. Zmęczony, pobudzony złą kawą i zmartwiony stanem ojca, Gavin nie potrzebował tego teraz. Rozumiał jednak, że Mick prawdopodobnie czuł takie samo napięcie. - Jakiekolwiek pretensje, które żywisz do Elizabeth nie powinny być roztrząsane na szpitalnym korytarzu. Tata by tego nie chciał, a mama, to pewne jak diabli, nie potrzebuje jeszcze tego. Daj temu spokój. - W porządku. Mogę wyjść. Nie chcę być przyczyną rodzinnych spięć, kiedy powinniście wspierać matkę. Gavin odwrócił się i chwycił ją za ramię, gdy chciała odejść. - Jesteś tutaj, ponieważ prosiłem cię, byś ze mną jechała. Masz takie samo prawo tu być, jak każdy inny. - Gavin, naprawdę, wszystko w porządku. Twój brat nie chce mnie tutaj. Wyjdę. - Bzdura, Elizabeth. Chcę, żebyś tu była. Zostaniesz. Gavin odwrócił się na słowa matki. Stała przed drzwiami do pokoju ojca, wyglądając na małą i zagubioną, ale jej oczy płonęły, gdy patrzyła na Micka. - Michael, to ostatni raz, kiedy słyszę, jak wyrażasz się nieprzychylnie o Elizabeth. Czy to jasne? Mick krótko skinął głową. - Potrzebuję was wszystkich. Potrzebuję wszelkiej pomocy, jaką mogę teraz dostać i obejmuje to również Elizabeth, którą uważam za członka rodziny. W momentach takich, jak ten, przebaczenie jest ważniejsze od czegokolwiek innego. Chodź tu, Elizabeth.

Elizabeth powoli podeszła do matki Gavina, która objęła ją ramieniem. - Należysz do naszej rodziny od dłuższego czasu. Pamiętaj o naszej rozmowie. Zawsze jesteś u nas mile widziana. Gavin potrzebuje cię teraz bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Podniosła wzrok na jego matkę. - Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby wam pomóc. Kathleen pocałowała Elizabeth w czubek głowy. - Dziękuję. - Mamo, pozwól, że zabiorę cię do domu, żebyś mogła wziąć prysznic i trochę czystych ubrań – powiedziała Jenna. - Jak sądzę, będziesz chciała zostać z tatą. Skinęła głową. - Poczekam, aż przeniosą go do innego pokoju. Pielęgniarka powiedziała, że to może potrwać kilka godzin, a nie chcę zostawiać go tu samego. Możesz zabrać mnie do domu po tym, jak zostanie przeniesiony. Reszta z was, jedźcie do domu, odpocznijcie trochę i zjedzcie coś. Kiedy Jenna i ja będziemy gotowe do wyjścia, zadzwonię i jeden z was będzie mógł przyjechać i posiedzieć z ojcem. Trudno było mu zostawić tam tatę - i mamę - ale Elizabeth wyciągnęła go na zewnątrz i pojechali z powrotem do jej mieszkania, by mógł odebrać swojego SUV-a. Wzięła ubranie na zmianę i podążyła za nim do jego domu. Wpuścił ją do środka, niczego nie pragnąc bardziej niż tylko rzucić się na łóżko i spać przez dwanaście godzin. A może dwadzieścia cztery. - Przygotuję ci coś do jedzenia. Przeczesał włosy palcami, nie będąc w stanie nawet myśleć. - Chcę po prostu iść spać. - Najpierw musisz coś zjeść, ponieważ jeśli zadzwoni twoja mama, nie będziesz miał na to czasu. Usiadł przy stole, zbyt zmęczony, by się z nią spierać. W krótkim czasie na jego talerzu pojawiła się jajecznica, boczek i tost. Szybko wypił szklankę soku pomarańczowego i rzucił się na jedzenie, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo był głodny, dopóki całkiem nie opróżnił swojego talerza. - Byłem głodny. Nabrała na widelec ostatni kawałek jajka. - To oczywiste. Chcesz jeszcze? - Nie, to mi wystarczy. Dzięki, że dla mnie gotowałaś. - Proszę bardzo. Nie było to tak wyśmienite, jak to, co ty przygotowałeś, ale potrafię przyrządzić coś prostego. Pochylił się i pocałował ją. - Dobrze gotujesz. Teraz pozwól, że pomogę ci z naczyniami.

Roześmiała się. - Poradzę sobie. Jestem pewna, że chcesz wziąć prysznic i może się przebrać. Przyciągnął ją do siebie. - To, czego naprawdę potrzebuję, to snu. Co najmniej kilku godzin. Wzięła go za rękę i zaprowadziła na górę do jego sypialni. Czuł się jakby był na autopilocie i jakby to wszystko wcale nie wydarzyło się naprawdę. Usiadł na brzegu łóżka i zrzucił buty, zagapił się na swoje stopy. Elizabeth usiadła obok niego, nic nie mówiła, ale trwała przy nim. - Jest za młody na coś takiego, Lizzie. Potarła go dłonią po plecach. - Wiem. - Jest tak silny, zawsze spędza czas na dworze grając z nami w piłkę, majstrując przy czymś albo pracując w barze. Myślałem, że będzie żył wiecznie. - On wciąż tu jest, Gavin. Wyjdzie z tego. Wstał i przeniósł się do okna. Było jasno. Cholera, nie wiedział, która godzina. Ledwo się orientował, co to za dzień. Niedziela? Miał dzisiaj mecz. - Muszę zadzwonić do trenera i dać mu znać, co się dzieje. Mam mecz po południu. - Już się tym zajęłam. Odwrócił się do niej. - Zadzwoniłam do niego, kiedy byłeś z twoim tatą. Mają kogoś na zastępstwo. Trener powiedział, żebyś się o nic nie martwił. Skinął głową. - Dzięki. - Czasem dobrze jest dać upust emocjom, Gavin. Zamrugał, spojrzał na nią. - Co? - Nie musisz być wielkim, silnym mężczyzną. Nie przy mnie. Znam cię na to zbyt długo. - Nie wiem, o czym mówisz. Stanęła za nim. - To cię przygniata. Twój ojciec mógł umrzeć. Nadal czuł ból, jednak cieszył się, że była z nim, pomagając mu przez to przejść. Objął ją ramieniem. - Nie ma nic bardziej przerażającego niż możliwość utraty kogoś, kogo kochasz. Do czego ona zmierzała? Zmarszczył brwi, spojrzał na nią. W jej oczach błyszczały łzy. Nie miała rodziny, nikogo, na kogo mogłaby liczyć. Z wyjątkiem jego.

Odwrócił ją twarzą do siebie. - Nie ma nic złego w tym, że kochasz ich, jakby byli twoimi rodzicami, Lizzie. Jej dolna warga zadrżała. Jego silna Elizabeth nigdy przed nikim nie okazywała słabości. Dla wszystkich stanowiła oparcie. Kto był nim dla niej? - Maleńka, ze mną wszystko w porządku – powiedział. - Jesteś pewien? - Tak. Przyciągnął ją do siebie, a jej wyrwał się szloch, po którym zdał sobie sprawę, że to ona potrzebowała dać upust emocjom. - Wszystko w porządku. Pozwól sobie na to. Zadrżała, sapnęła, trzymając go za koszulę na plecach, gdy objęła go ramionami, po czym rozpłakała się na dobre. O, cholera. Aż coś szarpnęło go w środku, kiedy usłyszał jej szloch wywołany cierpieniem z powodu tego, co stało się z jego tatą. Łzy kłuły go w oczy, gdy ją obejmował, a ona płakała. Pogładził ją po włosach, pocałował w głowę, mocno przytulił i pozwolił jej się wypłakać. Widząc ją wylewającą łzy, zdał sobie sprawę, że powłoka, którą się otaczała była niczym więcej, jak tylko fasadą, za którą się chroniła. To była prawdziwa Elizabeth. Miała serce. Miała uczucia. Zależało jej. Zależało jej na jego rodzinie, na nim. Troszczyła się o jego ojca, matkę. Dbała nawet o Micka, choć popełniła błąd, za który drogo płaciła. I nie miała nikogo, na kim mogłaby się oprzeć, kiedy upadała. Pociągnęła nosem, odchyliła się i przechyliła głowę, żeby na niego spojrzeć. Mimo że na jej twarzy nadal widoczne były smugi łez, ponownie otoczyła się skorupą i uśmiechnęła się. - To chyba ja powinnam pocieszać ciebie. Przesunął kciukiem po jej policzku, ścierając resztki łez. - Zrobiłaś to. - Przepraszam, Gavin. Nie chciałam się tak rozkleić. - Chciała się odsunąć, ale nie pozwolił jej, trzymał ją w swoich ramionach. - Masz prawo troszczyć się o mojego ojca. - Oczywiście, zależy mi na nim. Starała się pomniejszyć wagę tego, ile to dla niej znaczyło. Nie zamierzał pozwolić jej tak łatwo się wycofać. - Czasami świat się wali. Czasami twój świat się wali. I nie ma w tym nic złego, jeśli pozwolisz ludziom zbliżyć się do siebie, ani że zobaczą cię załamaną.

Uniosła podbródek, jej skorupa była z powrotem na miejscu. - Ty się nie załamujesz. - Na pewno? Zajmowałaś się mną przez ostatnie kilka godzin. Nie byłbym w stanie znaleźć drogi do szpitala, nie mówiąc już o pokoju mojego taty, bez ciebie prowadzącej mnie. Byłem zagubiony, Lizzie. Nie zrobiłbym tego bez twojej pomocy. Zamrugała, kropelki przylgnęły do jej rzęs. Jej oczy były basenami morskiej zieleni, hipnotyzującymi go. Jej usta rozchyliły się i nagle zapragnął zaoferować jej pocieszenie i może wziąć trochę dla siebie. Musnął jej usta wargami. Bez sprzeciwu oddała mu pocałunek, jej miękkie dłonie zwinęły się i wbiła mu paznokcie w plecy, gdy delikatny pocałunek stał się bardziej wymagający. Pojawiła się potrzeba, wybuchła namiętność. Przemknęła między nimi iskra żądzy i Gavin pchnął ją na łóżko. Elizabeth zdjęła koszulkę, zrzuciła sandały i opadła z powrotem na łóżko, już przeciągając przez biodra spodnie Capri, podczas gdy on zdejmował koszulę przez głowę i sięgał do zapięcia dżinsów. Zanim stanął przed nią nagi pozbyła się biustonosza i majtek. Wszedł na łóżko i chwycił ją, potrzebując poczuć przy sobie jej skórę. Minęło tylko kilka godzin, od kiedy się kochali45, ale jego pragnienie Elizabeth było jak głód, który nie był nawet bliski zaspokojenia. Tylko ona mogła dać mu to, czego potrzebował. Musiał się w niej zatracić, żeby odciąć się od tego, co się stało, by nie czuć nic poza przyjemnością, biciem jej serca przy jego klatce piersiowej, jego penisem nabrzmiewającym w niej, jej ciepłem otaczającym go. Wyciągnęła do niego ramiona, a on zbliżył się do niej, już twardy. Wsunął się w nią i przycisnął wargi do jej ust, odpychając od siebie wszystko, prócz jej dotyku, smaku, miękkości skóry. Jej jęki i sposób, w jaki wychodziła mu naprzeciw były wszystkim, czego potrzebował w tej chwili. Owinęła wokół niego nogi, a on wjechał w nią, podnosząc się na rękach, by patrzeć na nią i spotkać jej spojrzenie. Miała rozchylone usta, powieki częściowo zamknięte, gdy unosił się i opadał na nią, upewniając się, że kołysze ciałem, ocierając się o jej łechtaczkę. Chciał ją tam zabrać, doprowadzić ją na szczyt, żeby rozpadła się wokół niego. Przeciągnęła paznokciami w dół jego ramion, wrażenia wystrzeliły do jego jąder. Wysunął się i wbił w nią głębiej, sięgając po jej nogę, by mógł 45 Ostatnio jedna z komentujących zauważyła, że nasi bohaterowie zawsze "pieprzą się". Cóż, wreszcie możemy bić brawo, gdyż autorka użyła romantycznego określenia :)

docisnąć jej kolano do piersi i znaleźć się jeszcze głębiej. - Pocałuj mnie – wyszeptała. Opadł na nią, wsunął pod nią jedną rękę i przycisnął usta do jej warg. Jego jądra ścisnęły się, gdy poczuł gwałtownie zbliżający się orgazm. Jej język zmagał się z jego, a jedyne o czym mógł myśleć, to o byciu żywym. Jedyne, co się teraz liczyło, to bycie tutaj z Elizabeth, stanowienie z nią jedności, zatracanie się w niej, kiedy jęczała w jego usta. Jej cipka zacisnęła się wokół niego, zaraz potem szczytowała, tak jak on. Objął ją mocniej i odpuścił, jęcząc, gdy dochodził ostrymi pchnięciami, zanurzając twarz w jej szyi i wiedząc, że z nikim nie mógłby się tak zatracić, jak z Elizabeth. Po wszystkim, całował jej szyję oraz płatek ucha i wsunął palce w jej włosy, po czym uniósł się i spojrzał na nią. - Dziękuję. Palcami wygładziła jego czoło. - Proszę bardzo. Zamiast wyskoczyć z łóżka, żeby wziąć prysznic i zmienić ubranie, przyciągnął ją do siebie, gładził jej włosy i pocałował w kark. - Musisz iść? Masz coś do załatwienia? - zapytał. - Nic, co nie mogłoby zaczekać. - Odwróciła się do niego twarzą, naciągnęła na nich przykrycie i położyła głowę na jego piersi. - Śpij, Gavin. Odpłynął, gdy tylko zamknął oczy. XX Przez ostatnie dwa tygodnie Elizabeth była jak przyklejona do Gavina. Powiedziała mu, że nie ma żadnej aż tak naglącej pracy, której nie dałoby się odłożyć na później, załatwić telefonicznie lub drogą internetową. Riversi rozumieli jego dylemat z ojcem i znaleźli kogoś z drugiej ligi na jego miejsce w pierwszej bazie. Nie było mowy, żeby Gavin opuścił teraz ojca. Dzięki Bogu, operacja poszła dobrze. Widok ojca po operacji prawie go wykończył. Podłączony był do aparatu tlenowego, kroplówki i piszczących urządzeń. Jego wcześniej silny i odporny ojciec został zmieniony w coś, z czym Gavin nie mógł się pogodzić. Jego ojciec był człowiekiem. Podatnym na zranienie. Mógł umrzeć. Śmiertelność nie była czymś, o czym Gavin chciał kiedykolwiek myśleć, zwłaszcza w odniesieniu do swoich rodziców. Było na to za wcześnie. I będzie tak jeszcze przez jakiś czas. Długi czas. Spędzał każdą możliwą chwilę w szpitalu, pomagając matce, aż w końcu powiedziała mu, że staje się irytujący. Nie miał jej tego za złe,

ponieważ wiedział, jak bardzo była zestresowana. On, Mick, Tara i Jenna dbali, by nie zostawała sama. Jedno z nich stale było przy niej. Po operacji ojciec dużo spał, a przynajmniej próbował. Kiedy nie spał, był szturchany i popędzany przez pielęgniarki albo zabierano go gdzieś na jakieś testy. Jak, do cholery, pacjenci mieli wrócić do zdrowia w szpitalu, jeżeli pracownicy nigdy nie pozwalali im spać? Już następnego dnia po operacji kazali ojcu zwlec tyłek z łóżka i było to coś, co cholernie zaskoczyło Gavina. On i Mick nawet pytali o to personel, a Mick próbował zapolować na kardiochirurga, będąc pewnym, że pielęgniarki postradały cholerne zmysły. Jednak personel zapewnił ich, że im wcześniej ojciec opuści łóżko i zacznie chodzić, tym szybciej wyzdrowieje. W cztery dni po operacji jego ojciec przechadzał się po korytarzach, nie był już podłączony do rurek, ani kroplówki i znowu jadł stałe pokarmy - z czego tata był cholernie zadowolony. Chciał wrócić do domu. Lekarz powiedział, że być może wypiszą go następnego dnia, jeśli nadal będzie niczym wrzód na tyłku i medyczny cud, i jeśli będzie spisywał się tak dobrze, jak do tej pory. Jego ojciec odpowiedział, że będzie biegał wokół cholernego stanowiska pielęgniarek, jeżeli dzięki temu go wypiszą. To wywołało uśmiech na twarzy Gavina. Jego ojciec zrzędliwy i niecierpliwy? Tak, to było dla niego normalne. Dotrzymał słowa, ojciec chodził po całym piętrze. Wypisali go następnego dnia. Może jego matka będzie mogła wreszcie wyspać się w domu. Byli w domu od trzech dni, wszyscy ciągle wchodzili i wychodzili. W dzień, kiedy przywieźli tatę do domu, Jenna, Tara i Elizabeth wybrały się do sklepu spożywczego, więc mama nie musiała martwić się o to, czy w domu będzie coś do jedzenia. Ponieważ tata przez jakiś czas nie był w stanie chodzić po schodach, urządzili mu sypialnię na dole w pokoju gościnnym. Tacie się to nie podobało, ale musiał się z tym pogodzić. Przynajmniej był w domu i był z tego powodu szczęśliwy. Bynajmniej nie oznaczało to, że mama pozwoli mu usiąść wygodnie w jego ulubionym fotelu z uniesionymi nogami i byczyć się. Dwa razy dziennie wyganiała go na spacery wokół domu oraz po podwórku. Było to najlepsze, co mógł robić w pierwszym tygodniu. Była jak sierżant. Miała rozpisany cały jego harmonogram, dzięki któremu wiedziała, czym go karmić, co do minuty znała rozkład jego dziennych ćwiczeń, wiedziała, jakie tabletki miał zażywać i kiedy wypadała wizyta u lekarzy. Zgodziła się przynajmniej na pomoc swoich dzieci.

Jenna znowu zarządzała barem, więc ciotki, wujowie i kuzyni, których tam ściągnęli na czas czuwania w szpitalu mogli wrócić do swoich zajęć. Bar nie działał sam z siebie, a Jennę aż swędziało z chęci powrotu do pracy. Gavin jakoś się do tego nie spieszył. Gavin siedział w salonie ze swoim ojcem, Mickiem i Elizabeth. Tara zabrała mamę do sklepu spożywczego, gdzie miały kupić kilka rzeczy. Oglądali mecz baseballowy. Riversi grali poprawnie. Były to dwa mecze rozgrywane jeden po drugim, gdzie grali przeciwko San Francisco. - Pierwszobazowy, którego przenieśli z drugiej ligi jest całkiem dobry. Gavin zgodził się z komentarzem ojca, starając się nie zwracać uwagi na to, że dwudziestojednoletni ekspert wybił piłkę odbitą po ziemi i pewny siebie rzucił się do pierwszej bazy. - Jest przyzwoity. Elizabeth ścisnęła jego ramię. Usiadła z nim na brzegu fotela. - Może nadszedł czas, żebyś wrócił do pracy, zanim zastąpią cię kimś młodszym. Gavin roześmiał się. - W wieku dwudziestu dziewięciu lat nie jestem jeszcze bliski tego, by wysłano mnie na zieloną trawkę, tato. Podpisałem stały zamknięty kontrakt. Dzieciak jest tam tymczasowo. Gdy tylko wrócę, przerzucą go z powrotem do drugiej ligi. Jego ojciec sięgnął po szklankę wody. - Dobrze sobie tutaj radzę, dziecko. Musisz wrócić do pracy. - Wkrótce to zrobię. Bez pośpiechu, tato. Nie martw się o moją pracę. Jest zabezpieczona. Mam świetną agentkę. - Poklepał Lizzie po dłoni i spojrzał na nią. Odpowiedziała połowicznym uśmiechem. - Co? Ty też uważasz, że powinienem wracać? - Myślę, że twój ojciec ma się dobrze. Dla Micka sezon się skończył. Może być tutaj i czuwać nad twoim ojcem. - Tak, Elizabeth nie chce stracić kolejnego źródła utrzymania. Elizabeth spięła się, ale nic nie powiedziała. Gavin posłał Mickowi ostre spojrzenie. - Mógłbyś nie wtrącać się do tej rozmowy. Mick wzruszył ramionami. - Jestem w tym pokoju. Trudno się nie wtrącać. - Mick. Zostaw to – powiedział ich tata, po czym z powrotem skupił się na Gavinie. - Elizabeth ma rację. I ja mam rację. Musisz grać w baseball. - Wrócę do tego, tato. - Kiedy?

- Wkrótce. Riversi byli przy kiju. Dzieciak - Chris Stallings – odbił płaskie, szybkie uderzenie ponad łapaczem i zdobył bazę. Gavin starał się nie skrzywić. - Potrafi też uderzać. Odbija odkąd wszedł. - Ponieważ miotacze nie znają się na rzeczy. Gdyby się znali, to doprowadziliby do strajku. Póki co, ma po prostu szczęście. Mick parsknął. Na szczęście Tara i jego mama wróciły. Elizabeth wyszła, żeby im pomóc z zakupami, a Gavin pogrążył się głębiej w fotelu, gdy Stallings odbił kilka niskich piłek, następnie w ósmej rundzie zdobył home run, co dało Riversom dwupunktową przewagę nad San Francisco. Cholera. Nie chodziło o to, że Gavin chciał, by dzieciak był do niczego. Jego drużyna potrzebowała zwycięstw. Ale czy Stallings musiał być tak cholernie dobry? Gavin chciał, by zasługa zwycięstwa jego drużyny przypadła innym graczom. - Chodź. Czas na spacer - powiedziała po meczu jego matka do ojca. - To podwójny mecz. - Wrócisz przed drugim meczem. - Spojrzała na Gavina i Micka. Dziewczyny zaczynają przygotowywać kolację. Wy dwoje może rozpalić grilla. - Tak jest, proszę pani. Wraz z Mickiem wyniósł kurczaka na zewnątrz. Gavin chwycił piwo, Mick sodę. - Więc zgadzasz się z tatą? Powinienem wrócić? Mick odwrócił kurczaka, po czym zamknął pokrywę grilla. - Myślę, że powinieneś zrobić cokolwiek, co do cholery chcesz zrobić. - Gdyby trwał sezon futbolowy, co byś zrobił? Mick spojrzał na Gavina. - Ale nie trwa. - To nie jest odpowiedź. - To twoja kariera, stary. Mamy tu wszystko pod kontrolą, ale rozumiem do czego zmierzasz. Pewnie też nie chciałbym go teraz zostawić. To, co przytrafiło się tacie, było dosyć przerażające. Gavin skinął głową. - Obawiam się, że kiedy wyjadę, coś mu się stanie, a mnie tu nie będzie. - Nie możesz tu zostać na zawsze. W sporcie twoje imię i obecność znaczą wszystko. - Będę wiedział, kiedy nadejdzie odpowiedni moment.

- Taa, będziesz. *** Po kolacji, Elizabeth pomogła sprzątnąć naczynia, a potem wyruszyła na poszukiwanie Gavina. Znalazła go za domem, gdzie czyścił grilla. - Kurczak był dobry. Uśmiechnął się do niej. - Owszem. - Twoja matka jest niesamowita z tym, w jaki sposób potrafi przejąć nad wszystkim kontrolę. Jak sobie radzi ze wszystkim... - Dobrze się trzyma. Ma go w domu, a on wyzdrowieje. Usiadła na jednym z krzeseł ogrodowych. - Tak, wyzdrowieje. Co oznacza, że powinieneś wrócić do pracy. Znieruchomiał, gapiąc się na grill. - Jeszcze nie. - Gavin, musisz pracować. - Nie jestem jeszcze gotowy, Lizzie. Zostanę kilka dni, żeby upewnić się, że wszystko z nim w porządku. - Tak naprawdę nic tutaj nie robisz, Gavin, poza doprowadzaniem się do szaleństwa. Twój tata wraca do zdrowia. Mick jest tutaj, by pomóc twojej mamie. Jenna zajmuje się barem. Tara też jest na miejscu. Twojemu tacie ma kto pomóc. Posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. - Powiedziałem, że nie jestem jeszcze gotowy. - Czego się tak boisz? - Pytanie brzmi, czego ty się boisz, Elizabeth? Że zastąpią Gavina, a ty stracisz więcej pieniędzy? Przeniosła wzrok na Micka, który pchnął drzwi, otwierając je i wychodząc na zewnątrz. Wiedziała, że ta rozmowa powinna zaczekać, aż wrócą do domu Gavina. Ale ostatnio był tak spięty, a oglądanie dzisiejszego meczu prawie go dobiło. Musiał wrócić do pracy. Nie dla niej. Boże, nie dla niej. Dla siebie. - Mick, proszę. Daj mi chwilę na rozmowę z Gavinem. - Dlaczego? Żebyś mogła truć mu o tym, jak ważne jest, by grał dla Riversów? Boże, Elizabeth, ty nigdy nie odpuszczasz? Praca zawsze jest dla ciebie najważniejsza? Wstała, wytarła ręce w swoje spodnie Capri. - To nie tak. Ja tylko...

- Wiem, co ty tylko. Zamierzasz tylko przekonać Gavina, że czas to pieniądz. Że gra to pieniądz. Wizerunek jest wszystkim, a jeśli nie wyjdzie na boisko, to traci punkty w tej rozgrywce. Możliwa jest również renegocjacja jego kontraktu. Wiem, jak kombinujesz. Potrząsnęła głową. - Nie, nie wiesz. Jeśli tylko mi pozwolisz... - Nie możesz chociaż przez chwilę pomyśleć o kimś innym poza samą sobą, twoją karierą i tym, co jest najważniejsze dla ciebie? Co z Gavinem, moją matką, ojcem? Co z tym, co jest ważne dla nich? Czy chociaż raz pomyślałaś, że może moja mama potrzebuje tu Gavina dla emocjonalnego wsparcia? - Tak. Pomyślałam... - Nie, wcale o tym nie myślałaś. Jedyne nad czym się zastanawiałaś, to jak sprowadzić Gavina z powrotem na boisko, żeby miliony ludzi mogły zobaczyć go w akcji. Broń Boże, by nie zniknął z boiska, z telewizji i mediów. Znam tą grę, Liz. Znam twoją grę. I tym razem nie pozwolę, żebyś wykorzystała w niej Gavina. Jej spojrzenie poszybowało do Gavina, który słowem się nie odezwał46. Czy nie wiedział? Nie rozumiał, co próbowała zrobić? Nie rozumiał. Wierzył w każde słowo Micka. Sądził, że chodziło jej o pieniądze, PR i pracę. Nie o to, co najlepsze dla Gavina jako osoby, co jest najlepsze dla jego wnętrza. Łzy kłuły ją w oczy, ale niech będzie przeklęta, jeśli się przed nimi rozpłacze. - Przepraszam. Przepchnęła się obok Micka i otworzyła drzwi, gdzie natknęła się na Tarę i mamę Gavina. - Elizabeth. Co się stało? - Przepraszam. Muszę już iść. Łzy oślepiały ją, gdy złapała torebkę i uciekła do drzwi frontowych. Otworzyła je i pobiegła do swojego samochodu, zjechała z podjazdu i wjechała na ulicę. Miała cholerną nadzieję, że Gavin za nią nie pojedzie. Nie pojechał. Wiedziała już, że tego nie zrobi. Gavin uwierzył Mickowi. Słowa Micka zapadły mu w pamięć, miały dla niego sens. W przeciwnym razie odezwałby się, powiedziałby coś, co powstrzymałoby Micka przed mówieniem tych okropnych rzeczy. Ale nie zrobił tego. W głębi serca Gavin uważał, że Elizabeth była tak zła, za jaką miał ją 46 W tym miejscu nakopałabym obu braciszkom...

Mick. Powinna była to dostrzec, powinna była wiedzieć. Przynajmniej teraz wiedziała. To koniec. *** Gavin był takim dupkiem. Stał i słuchał, jak Mick rzucał w Elizabeth oskarżeniami i nie powiedział ani jednego cholernego słowa. Jakie to typowe, prawda? Mick, wielki brat, który zawsze wiedział, co było najlepsze, czyż nie? Tylko, że być może tym razem miał rację. Gavin nie był jeszcze gotowy, by wrócić do gry. Mama go potrzebowała. Tata również. A Elizabeth prawdopodobnie niepokoiła się tym, iż Gavin przegapił tak wiele meczy. Miała na uwadze jego zawodowe interesy, nie osobiste. Prawda? Mick po prostu tam stał i patrzył na niego, a gdy Elizabeth wbiegła do domu, powiedział: - Wiesz, że w tej sprawie mam rację. Zanim cię zrani otwórz oczy i zobacz, kim naprawdę jest. Potem wszedł do środka, pozostawiając Gavina samego ze swoimi myślami. Z wszystkimi myślami. Tylko nie był pewien, które myśli były słuszne. - Gavin, co się stało? Jego matka wyszła na zewnątrz ze ścierką w ręku. Gavin pochylił głowę nad grillem i zaczął go czyścić. - Nic. - Elizabeth wybiegła stąd i jestem całkiem pewna, że płakała. To nie wydaje się być niczym. Wzruszył ramionami. - Poradzę sobie z tym. - Czy Michael coś jej powiedział? - Prawdopodobnie nic, co nie byłoby prawdą. Usiadła na krześle. - Rozwiń temat. - Chciała, żebym wrócił do gry. - I? - Mick oskarżył ją o egoistyczne pobudki. Że interesuje ją tylko to, żebym nie został wymieniony. - Co na to odpowiedziałeś?

Podniósł wzrok na matkę. - Nic nie powiedziałem. - Więc w zasadzie pozwoliłeś bratu obrażać kobietę, którą kochasz i nie odezwałeś się ani słowem. Skrzywił się. - Nie kocham jej. - Naprawdę? - Tak. - Jesteś tego pewien? Ponieważ z tego, co dostrzegłam między waszą dwójką, wydaje mi się, że ją kochasz. - Nie mów mi, co czuję, mamo. Dobrze się razem bawiliśmy. To wszystko. Jego mama przechyliła głowę i posłała mu spojrzenie, mówiące, żeby nie opowiadał głupot. - Jesteś mistrzem w zaprzeczaniu swoim uczuciom. Nie odpowiedział. - Ale ona jest też twoją agentką. Jej zadaniem jest troska o twoją karierę. - To prawda. - Czy fakt, że to robi oznacza, iż powinna być mieszana z błotem przez twojego brata i to wyłącznie dlatego, że ten chowa do niej urazę? - To jego problem, z którym sam musi sobie poradzić. - A ty pozwalasz mu, by nadal się tak zachowywał w stosunku do kobiety, z którą się spotykasz. Powinieneś był przynajmniej stanąć w jej obronie. Lepiej cię oceniałam, Gavin. Wziął oddech, wypuścił go, zamknął grilla i przeciągnął palcami po włosach. - Nie wiem. To wszystko jest takie skomplikowane. Nie miało takie być. Usiadł na krześle obok niej. Uśmiechnęła się do niego i wzięła go za rękę. - Związki zawsze są skomplikowane, Gavin. - To nie na to umawiałem się z Lizzie. To miało być coś zabawnego. - Dobrze się z nią bawiłeś? - Tak. - Więc co się stało? - Nie mam pojęcia. Myślę, że gdzieś po drodze coś się wydarzyło. - Coś jak... miłość? Nigdy nie chciał, żeby to uczucie stało się częścią jego życia. Nie z Elizabeth. Ale może tak się stało, a on po prostu tego nie zrozumiał. A już na pewno nie chciał rozmawiać o tym z matką. - Nie wiem, mamo. Szczerze, nie wiem. Coś do niej czuję. Tylko nie wiem, co to jest. - Może nadszedł czas, żebyś przestał przed tym uciekać i się tego

dowiedział. - Nie wiem, czy chcę. Elizabeth nie jest łatwa. Roześmiała się. - Mój słodki chłopcze, ty również taki nie jesteś. *** Zanim Gavin dołączył do swojego taty w salonie, drugi mecz już trwał. Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu i oglądali. Mick i Tara pojechali do domu, a Jenna była w barze. Riversi byli po pierwszym biegu w siódmej rundzie. Przy kiju był środkowy w kolejności. - Jak dotąd twój zmiennik jest drugi na trzech. Ukradł bazę w trzeciej rundzie i zdobył punkty w piątej. - To dobrze. Miejmy nadzieję, że możemy wygrać. Znowu zapadła cisza, podczas gdy jeden z graczy uderzył piłkę odbitą po ziemi do trzeciego jako pierwszy aut, a drugi pałkarz wybił ją poprawnie. Stallings był następny. Gavin pochylił się, by przyjrzeć się dzieciakowi. Przyzwoita postawa pałkarza; nie bał się podkręconej, ani szybkiej piłki od miotacza. Nie dał się łatwo nabrać, kiedy przyjął dwie piłki jednym uderzeniem. Kiedy miotacz posłał szybką piłkę w kierunku bazy domowej, wystrzelił ją w kierunku ogrodzenia w lewej części pola i zdobył home run. Cholera. Dzieciak był dobry. - Szkoda, że w bazie nikogo nie było - powiedział jego ojciec. - Tak. Szkoda. Gavin odchylił się na oparcie. - Widziałem, że Elizabeth wyszła stad w pośpiechu. Wkurzyłeś ją? - Nie. Mick to zrobił. - O co poszło? - Nie martw się, tato. Musisz po prostu odpoczywać. Jego ojciec pochylił się do przodu. - Przestań traktować mnie jak inwalidę. Nigdy nie miałem wysokiego ciśnienia, więc nie mam zamiaru tu wybuchnąć. Gavin zerknął na matkę, która siedziała w swoim fotelu, szyjąc coś. Nie wyglądała na zaniepokojoną, ani nie posłała mu ostrzegawczego spojrzenia. Właściwie, wcale nie podniosła głowy. - Więc? - Elizabeth zasugerowała, żebym wrócił do gry. Mick oskarżył ją o próbę manipulowania mną dla jej własnych korzyści.

Jego ojciec parsknął. - Twój brat nie myśli jasno, gdy sprawa dotyczy Elizabeth i najwyższy czas, by dał już sobie z tym spokój. I czy ja nie mówiłem ci tego samego? Ten dzieciak wygląda jak zgrywus w pierwszej bazie. Założę się też, że robi w tym miejscu znacznie mniej niż ty. Gavin zagłębił się w fotelu i nic nie powiedział. Riversi zeszli z boiska, gdy następny pałkarz nie odbił dobrego podania. - Więc co powiedziałeś, kiedy Mick skrytykował Elizabeth? - Nic. - Spotykasz się z nią, a nie stanąłeś w jej obronie? Gavin poczuł się, jakby znowu miał osiem lat. Kazania wygłaszane przez ojca nie były wtedy przyjemnością, teraz też nie. - Nie. - Ponieważ uważasz, że tobą manipuluje oraz, że dba wyłącznie o twoją karierę, a nie o ciebie? - Nie wiem, co myśleć. - A ja myślałem, że wychowałem inteligentnych chłopaków. Teraz sądzę, że obaj jesteście głupsi niż ustawa przewiduje. W tej chwili Gavin tak właśnie się czuł. XXI Gdyby Elizabeth zachowała przytomność umysłu, postawiłaby się Mickowi. Nigdy nie pozwalała, by sportowcy mieli nad nią przewagę. Jeśli została uderzona, oddawała cios. Więc dlaczego pozwoliła na to Mickowi? Powinna była mu się przeciwstawić i wyraźnie powiedzieć, jak bardzo mylił się w swoich przekonaniach. A potem mogła powiedzieć mu, żeby raz na zawsze wsadził sobie gdzieś swoją opinię na jej temat, bo miała dość słuchania jego oskarżeń. Cholera. Z powodu Gavina. Dobra, także dlatego, że nie chciała wywołać III Wojny Światowej w domu jego rodziców. Nie, kiedy jego tata wracał do zdrowia. Nigdy nie zrobiłaby czegoś, co mogłoby go zdenerwować. Zatrzymała się na parkingu przy barze Riley's, niezbyt pewna, co do cholery, tu robiła. Czyżby jeszcze nie miała wystarczająco dość Riley'ów? Czyżby potrzebowała, by jeszcze jeden członek ich rodziny skopał jej tyłek? Może była masochistką. Poza tym, Jenna jeszcze jej nie skrytykowała. Równie dobrze mogła i jej na to pozwolić. Był środek tygodnia, więc wieczór był spokojny. Znalazła Jennę za barem, gdzie obsługiwała kilku klientów, którzy wydawali się być stałymi

bywalcami. Jenna, ubrana w czarny podkoszulek i dżinsy, rozmawiała z klientami, więc Elizabeth zajęła miejsce na końcu baru. Jenna podeszła do niej. - Ktoś ci dołożył? - Twoi bracia są beznadziejni. Parsknęła. - Jakbym nie wiedziała. Co ci podać? - Kieliszek dobrego wina. Wybierz jakieś. - Robi się. Jenna nalała kieliszek czerwonego wina i postawiła go przed Elizabeth. - Dobra, mogę przedstawić ci długą listę powodów, dlaczego uważam moich braci za dupków, ale dziś to nie moja rola. Powiedz mi, dlaczego tak myślisz. Wzięła łyk wina. - Jest znakomite. - Oczywiście, że jest. Tym się zajmuję. Teraz wyrzuć to z siebie. - Jesteś pewna, że nie chcesz stanąć po ich stronie? Jenna oparła się o bar i szeroko uśmiechnęła. - To rzadko się zdarza. - Gavin był niespokojny od czasu operacji twojego taty. Kiedy oglądał dzisiejszy mecz, zauważyłam, że widok pierwszo bazowego, który go zastępuje, dręczył go. Dzieciak jest utalentowany i wiem, iż Gavin czuje się zagrożony. Ponieważ wasz tata czuje się dobrze, powiedziałam mu, że być może powinien wrócić do pracy. Wtedy Mick naskoczył na mnie, mówiąc, iż kieruję się ukrytymi motywami. Jenna przewróciła oczami. - Jeszcze mu nie przeszło? - Najwyraźniej nie. Najgorsze było to, że Gavin stał tam i nie odezwał się ani jednym słowem, gdy Mick wytykał mi, jak to jestem zainteresowana wyłącznie napychaniem sobie kieszeni kosztem Gavina. Jenna wyglądała na wściekłą. - Co za kutas. Masz rację. Oboje są do dupy. Elizabeth zaśmiała się, podniosła kieliszek i zanim wzięła kolejny łyk uniosła go w kierunku Jenny. - A ja myślałam, że może popełniam błąd przychodząc tutaj i żaląc się przed tobą, ponieważ jesteś ich siostrą. - Hej, broniłabym moich braci do śmierci, gdyby mieli rację. Problem w tym, że rzadko ją mają. Są mężczyznami; dlatego też testosteron działa na ich niekorzyść. Do diabła z nimi. - Mam nadzieję, że nie jest to skierowane przeciwko wszystkim osobnikom mojej płci. Elizabeth obróciła się na swoim stołku barowym i szeroko uśmiechnęła do Ty'a Andersona. - Cześć, Ty. Co cię tu sprowadza?

- Wstąpiłem na drinka i od razu cię dostrzegłem. Mogę usiąść, czy jest to anty-męska impreza? Elizabeth spojrzała na Jennę, która wzruszyła ramionami. - To twoja anty-męska impreza, Liz. To tylko moi bracia i zawsze z przyjemnością się z tobą zgodzę. Elizabeth roześmiała się. - Ty, to Jenna Riley, siostra Gavina. Jenna, to Tyler Anderson. Gra w hokeja na lodzie. - Ach. Miło cię poznać, Jenna. Jenna przyjrzała się Ty'owi, potem westchnęła. - Kolejny zapalony sportowiec. Moje serce wyrywa się z piersi. Uśmiechnął się. - Fanka, co? - Taa, sam wiesz. Elizabeth roześmiała się i zwróciła się do Ty'a. - Myślę, że jest oblegana przez wszystkich tych graczy z powodu Micka i Gavina. - Aha. Więc jestem na przegranej pozycji, zanim w ogóle zdążyłem wystartować, co? - Obawiam się, że tak, kowboju. Co ci podać? - Wezmę piwo. Butelkowane. Ciemne. - Ostrożnie z tym, Ty - powiedziała Jenna, gdy zdjęła kapsel i przesunęła butelkę w jego kierunku. - Chyba nie chcesz za bardzo przybrać na wadze, bo możesz mieć problem z utrzymaniem kija. Chwycił butelkę i uniósł ją do ust. - Jak do tej pory nigdy nie miałem żadnych skarg odnośnie umiejętności mojego kija. Jenna zmarszczyła brwi. - I jesteś tu sam? Z takim urokiem? Szokujące47. Podczas gdy Jenna poszła obsłużyć jednego z klientów, Ty zwrócił się do Elizabeth. - Kto ją tak rozczarował? - Zawsze jest trudna dla tutejszych facetów. Wynika to z tego, że ma sławnych braci, odpiera ataki tych wszystkich zapaleńców, no i pochodzi z rodziny, która żyje sportem. Nie sądzę, by faceci tacy jak ty byli w jej typie. Ty pociągnął długi łyk z butelki, jego wzrok poszybował do Jenny, która pracowała za barem. - Dla mnie w porządku, ponieważ ona też nie jest w moim typie. - Naprawdę? - Elizabeth przyjrzała się krótkim ciemnym włosom Jenny, smukłemu ciału, tatuażom i kolczykom w jej uchu. Uważała, że Jenna jest seksowna i urocza. - Co w niej nie jest w twoim typie? - Podobają mi się te z dużymi cyckami. Elizabeth przewróciła oczami. Zważywszy na to, że Ty nie odrywał 47 Cha, cha, cha! Już nie mogę się doczekać kolejnej części :)

oczu od Jenny, zorientowała się, iż wciskał jej kit i po prostu był niezadowolony, że go spławiła. - Chyba pójdę spróbować szczęścia w rzutki. Do zobaczenia później, Elizabeth. - Do zobaczenia, Ty. Elizabeth opróżniła swój kieliszek i pojawiła się Jenna, by go ponownie napełniać. - Kolejny egocentryczny zapaleniec. Tego właśnie potrzebuje Riley's. - Huh? Och, masz na myśli Ty'a? - Tak. - Gdy da mu się szansę, jest całkiem miłym facetem. - Jeden z twoich? - Tak. - Nie mój typ. Wdzięczna za to, że rozmawiają o czymś innym niż o niej i jej nieszczęśliwym związku z Gavinem, Elizabeth zapytała: - Och, naprawdę. A jaki jest twój typ, Jenna? Położyła dłonie na barze. - Lubię intelektualistów. Poetyckich facetów. Oczytanych. Lirycznych. Muzykalnych. Jestem zainteresowana każdym, poza sportowcem. Dorastając ze sportowcami i będąc nimi otoczona w tym barze, wolę być z mężczyzną, który koncentruje się na czymś innym. - Mogę to zrozumieć. Więc w twoim typie jest pracownik biurowy lub też nauczyciel. Albo może prawnik. - Tak długo, dopóki nie musimy rozmawiać o sporcie, gdy jesteśmy razem, nie obchodzi mnie, co robi, by zarobić na życie. Jednak, kiedy Jenna przecierała powierzchnię baru, jej spojrzenie powędrowało w kierunku Ty'a. Elizabeth odwróciła się i przyjrzała się Ty'owi, który był teraz zaangażowany w grę w bilard z kilkoma innymi facetami. Dżinsy napięły się na jego całkiem niezłym tyłku, gdy pochylił się nad stołem, by uderzyć bilę. Opięty T-shirt podkreślał pokaźne bicepsy i Jenna musiałby być martwa, żeby tego nie zauważyć. Kiedy Elizabeth odwróciła się w stronę baru, było jasne, że Jenna zauważyła. - Nie twój typ, co? Jenna wzruszyła ramionami. - Ma świetny tyłek i spojrzenie niegrzecznego chłopca, które sprawia, że moje majtki robią się wilgotne. Przez jakiś czas miałam okres posuchy. Jestem człowiekiem. Ale mimo to nie

randkuję ze sportowcami. Szkoda, bo mogłabym zakręcić się koło kogoś takiego jak on. - Jestem pewna, że byłby zainteresowany twoją ofertą. Patrzył na ciebie, gdy tego nie widziałaś. Jenna rzuciła w jego kierunku jeszcze jedno szybkie spojrzenie, po czym westchnęła. - Dlaczego to miejsce przyciąga tak wielu facetów takich jak on? Może powinniśmy zrobić jakąś promocję, żeby przyciągnąć mężczyzn, z jakimi chcę się umawiać, zamiast tych, których nie chcę. - Dobry pomysł. Musisz coś wymyślić. - Taa - powiedziała Jenna, wyginając usta w uśmiechu. - W wolnej chwili. - Mogłabym ci pomóc. Jestem całkiem dobra w sprawach promocji. Jenna pochyliła się nad barem. - Prawda. To twoja dziedzina. Ale pewnie jesteś zajęta. - Nie aż tak. Z chęcią pomogę. - Po prostu starasz się unikać wszystkiego, co jest związane z Gavinem. - Masz rację. Właśnie to staram się robić. - Uniosła kieliszek i napiła się. - Więc, jak masz zamiar rozwiązać ten konkretny problem? - Nie mam pojęcia, co robić. Nie sądzę, żeby mi ufał. I szczerze mówiąc, nie wiem, co do mnie czuje. Bycie jego agentką i bycie w nim zakochaną wszystko komplikuje, zarówno zawodowo, jak i osobiście. - Jak to? - Jako jego agentka, powinnam wykopać go z powrotem na boisko. Zbyt długo go tam nie ma. Jako kobieta, która go kocha, rozumiem, jak się czuje. Nie jestem obojętna na jego obawy o waszego ojca i jego potrzebę, by tutaj być. - Mój tata wraca do zdrowia, każdego dnia jest coraz silniejszy. To wszystko cholernie nas przestraszyło, więc to normalne, że się wahamy. - To oczywiste. Mnie też to przeraziło. Kocham twoich rodziców. Jenna uśmiechnęła się i sięgnęła po jej dłoń. - Wiem o tym. Należysz do rodziny od długiego czasu. - Ale on czuje się co coraz lepiej, a wy wszyscy tak dobrze się nim opiekujecie. A Gavin jest niespokojny. Widzę to, mogę wyczuć jego napięcie. Ogląda mecz i wie, że musi wrócić, ale coś go powstrzymuje. Poczucie odpowiedzialności w połączeniu z obawą, że jeśli wyjedzie, to stanie się coś złego. - Więc idź do niego jako agentka i wykop go z powrotem do pracy. Musisz po prostu zdać sobie sprawę, że czasami nie możesz być zarówno

jego dziewczyną, jak i agentką. Czasem musisz być wyłącznie jego agentką i sprawić, by zrozumiał, że nadszedł czas, żeby robił to, co do niego należy. Westchnęła. - Albo będę musiała upewnić się, że nie mogę być dla niego obiema i będę musiała wybrać, kim chcę być. Inaczej on wybierze za mnie. Jenna posłała jej szczere spojrzenie. - Tak, to może się zdarzyć. Jeśli cię kocha, to nie będzie miało znaczenia. - Jednak, jeśli wcale mnie nie kocha, to może mieć duże znaczenie. - Boisz się tego dowiedzieć? - Myślę, że to pytanie za milion dolarów. XXII Gavin i Mick czyścili rynny, gdy Gavin zobaczył samochód Elizabeth parkujący na podjeździe. Ukłucie winy i czegoś jeszcze ścisnęło go w żołądku. Jego ojciec siedział z tyłu na patio, obserwując ich. To był idealny dzień. Świeciło słońce i wiał lekki wiaterek. Mama i Tara były na zakupach. - Wiesz, dlaczego tu przyjechała. - Zostaw to, Mick. Jego ojciec wstał, gdy Elizabeth weszła tylnymi drzwiami. - Drzwi frontowe były otwarte. - Witaj, Lizzie. Przytuliła jego tatę i usiadła z nim, nie zauważając Gavina i Micka. - Pogrywa sobie z tobą, stary. Podobnie, jak manipulowała mną, Tarą i Nathanem. Gavin spojrzał na Micka. - Tu nie chodzi o ciebie. Nie zawsze chodzi o ciebie. Mick wzruszył ramionami i skierował węża w kierunku rynny, a Gavin chwycił stos zwiędłych liści w innej części dachu. Mick zszedł po drabinie, żeby ustawić ją w innym miejscu, a Gavin powoli się przemieścił, starając się nie skupiać na Elizabeth i tacie, którzy rozmawiali i śmiali się. - Hej, chłopcy, Lizzie zabierze mnie na mały spacer. Zaraz wracam. - Mogę to zrobić, tato - powiedział Gavin. - Myślę, że ona może się tym zająć. Wy po prostu oczyśćcie rynny. Poradzimy sobie. Gavin spojrzał na Micka, który zmarszczył brwi, ale skończyli z rynnami. Potem Gavin zszedł po drabinie i udał się na poszukiwanie ojca, którego znalazł w salonie, popijającego szklankę wody z nogami wspartymi na podnóżku. Elizabeth siedziała na krześle obok niego.

Cholera, dobrze wyglądała w kremowej garsonce, pod którą miała bladoniebieską jedwabną bluzkę. Obcasy eksponowały jej zabójcze nogi, aż miał ochotę zjeść ją całą. Nagle zapragnął być z nią sam na sam, by z nią porozmawiać, zmniejszyć ten dystans między nimi i dowiedzieć się, co poszło nie tak. Ale... nie mógł. Były rzeczy, których po prostu nie rozumiała. Spojrzała na niego i posłała mu uśmiech, ale nie był to ten rodzaj uśmiechu, jaki chciał zobaczyć. Była powściągliwa, tak jak on. - Twój tata bardzo dobrze sobie radzi. Przeszedł całą drogę w dół do rogu ulicy i z powrotem. Jego ojciec uśmiechnął się. - Niedługo skopię ci tyłek w kosza, zwłaszcza po tej okropnej diecie składającej się z kurczaka, indyka i ryby, którą karmi mnie twoja matka. Gavin uśmiechnął się. - To dla twojego dobra, tato. - Taa, nieważne. Brakuje mi frytek. - Musisz się z tym pogodzić - powiedział Gavin. - I stracisz mięsień piwny. - Piwa też mi brakuje. - Do tego też się przyzwyczaisz – powiedział Mick. - Mnie się udało. - Skończyliście z tymi rynnami? - Tak - odpowiedział Gavin. - Wszystkie oczyszczone. - Dobrze. Mick, co ty na to, żebyśmy poszli zrobić sobie kanapki z indyka? Jestem głodny. - Cokolwiek zechcesz, tato. Jego ojciec wstał i poszedł z Mickiem do kuchni. Gavin usiadł na kanapie naprzeciw Liz. - Twój tata dobrze wygląda – powiedziała. - Owszem. - Jest w domu od półtora tygodnia, Gavin. Twój ojciec szybko powraca do zdrowia. - Tak. - Nadszedł czas, żebyś wrócił do gry. Zniknąłeś na wystarczająco długo. Jego uśmiech zniknął, wstał. - Nie mów mi, co mam robić. Ona również wstała. - Jestem twoją agentką. Do moich obowiązków należy mówienie ci, co masz robić. Nie chcesz stracić zbyt wielu meczy. Twoja drużyna liczy na ciebie. Gdybyś zapomniał – płacą ci za grę. - Niczego nie zapominam. Riversi zgodzili się, bym wziął tyle wolnego, ile potrzebuję. Dlaczego naciskasz?

- Naciskam, ponieważ już nie musisz tu być. Mick i Tara są na miejscu po to, by czuwać nad twoim ojcem i pomóc mamie. Jenna zajmuje się barem. Stan twojego ojca jest dobry. Połowa twoich meczy jest lokalna i możesz sprawdzać, jak ma się twój tata, gdy rozgrywasz mecze domowe. Taktyka odwlekania powrotu do gry działa jedynie na niekorzyść twojej kariery. - Nie jestem jeszcze gotowy. - To nie ty miałeś atak serca i operację, Gavin. Najwyższy czas, byś wrócił na boisko. - Dam znać tobie i drużynie, kiedy będę gotowy do powrotu. Ten dzień jeszcze nie nadszedł. - Dlaczego tak się przy tym upierasz? - Dlaczego tak na to nalegasz? - Powiem ci dlaczego. Ponieważ manipuluje tobą dla własnych korzyści. Gavin przeniósł uwagę na Micka, który opierał się o framugę w wejściu do salonu. Elizabeth również spojrzała na Micka. - Do diabła, trzymaj się od tego z daleka. To nie twoja sprawa. Usta Micka wygięły się w szyderczym uśmiechu. - Jeśli w jakiś sposób wpływa to na mojego brata, staje się moją sprawą. I nie pozwolę, żebyś zrobiła mu to, co zrobiłaś mnie. - Odpieprz się, Mick. To cię nie dotyczy. Gavin jest moim klientem i staram się uświadomić mu, że musi wrócić do pracy. - Ach, prawda. Tak jakbyś martwiła się wyłącznie o Gavina. Proszę cię. Znam cię aż za dobrze, Liz. Wiem, że jesteś śmiertelnie przerażona tym, iż możesz stracić kolejną maszynkę do robienia pieniędzy oraz tym, że gdyby nie wrócił do gry, następnym razem Riversi mogą nie pójść mu na rękę i nie zapłacić tylu pieniędzy. Odwróciła się do Micka. - Wiesz co? Dokładnie tak. I wiesz w kogo to najbardziej uderzy? To zrani Gavina. I wiesz co jeszcze? Jeśli zechcesz spojrzeć dalej niż na koniuszek własnego nosa i chociaż przez jedną cholerną minutę przestaniesz myśleć tylko o sobie, to zobaczysz, że twój brat jest nieszczęśliwy i, że za każdym razem, gdy Stallings jest przy kiju to go zabija. Tak bardzo chce być na tym boisku, że sprawia mu to fizyczny ból. Ale nie, ty jesteś tak szczęśliwy, że Gavin ze mną walczy, że przez swoją złość i urazę nie potrafisz zobaczyć, co jest dla niego najlepsze. Chcesz tylko nadal się na mnie mścić i sabotujesz karierę własnego brata, kiedy tymczasem powinieneś kopnąć go w tyłek, wywalić z tego domu i zachęcić, by wrócił na boisko,

gdzie jego miejsce. Wstyd mi za ciebie, Mick. Myślałam, że kochasz swojego brata. Odwróciła się do Gavina. - Słuchaj, nie wiem o co chodzi z tym twoim zawieszeniem, ale kocham cię i chcę dla ciebie tego, co najlepsze. Gapił się na nią. - Wszystkim swoim klientom mówisz, że ich kochasz, żeby robili to, co chcesz? Opadła jej szczęka. - Co? - Słyszałaś. To twoja najnowsza forma manipulacji? Deklaracja miłości? Z iloma z nich spałaś, by postępowali zgodnie z twoją wolą48? Zbladła i nawet słysząc słowa, które padały z jego ust, nie mogła w nie uwierzyć. - Gavin, powinieneś wiedzieć. Nigdy wcześniej nie spałam z klientem. Ale wiesz co, to był błąd. Cała ta sprawa z nami, od samego początku była pomyłką. Przeniosła wzrok na Micka. - Tego chciałeś? Wiesz co? Masz to. Wygrałeś. Poddaję się. Przekaż Donowi Davisowi pozdrowienia, kiedy Gavin będzie zawierał z nim umowę. Znowu spojrzała na Gavina. - Gavin, już nie mogę dbać o twoje interesy, ponieważ oczywistym jest, że chcesz czegoś innego niż to, co mogę ci dać. Dla twojego własnego dobra, proszę znajdź sobie innego agenta. Niezwłocznie złożę rezygnację w formie pisemnej. Odwróciła się i wyszła, zanim mógł zdobyć się na spójną odpowiedź. Co, do cholery, właśnie się stało? Powiedziała mu, że go kocha, a on oskarżył ją o spanie z wszystkimi klientami? I wtedy go zwolniła. Oczywiście, że go zwolniła, ponieważ był kutasem. Opadł na krzesło i słuchał dźwięku jej samochodu wyjeżdżającego z podjazdu. - Co, do diabła, tu się stało? - zapytał jego ojciec, gdy wrócił do pokoju i usiadł. Gavin nie potrafił znaleźć słów, by wyjaśnić ojcu, co właśnie zrobił. - Dobrze słyszałem, że Elizabeth właśnie cię zwolniła? - Dobrze słyszałeś, tato – powiedział Mick. - Jaką rolę ty w tym odegrałeś? - ojciec zapytał Micka. - Znaczną, jak sądzę. - Michael, staram się nie wtrącać w twoje życie i rozumiem, że Elizabeth 48 Zabić to mało...

popełniła kilka błędów jeśli chodzi o ciebie, Tarę i Nathana, ale nie sądzisz, że już czas, byś dał sobie z tym spokój? Nigdy nie podejrzewałbym cię o chowanie urazy. Mick usiadł i wsunął dłonie we włosy. - Byłem wściekły. Naprawdę wściekły. Kocham Tarę i Nathana tak, jak jeszcze nigdy nikogo nie kochałem w całym swoim życiu. A to, co zrobiła Elizabeth, sposób, w jaki nimi manipulowała, zranił mnie. Zranił ich. - Przeprosiła i wyprostowała sprawy, czyż nie? - zapytał jego ojciec. - Taa, zrobiła to. - Ale ty nie możesz odpuścić. - Przestraszyłem się, kiedy Gavin zaczął się z nią spotykać. Gavin uniósł głowę, odwracając się do Micka. - Dlaczego? - Ponieważ bałem się, że cię zrani. Gavin zaśmiał się. - Nie sądzisz, że sam potrafię o siebie zadbać? Mick wzruszył ramionami. - Zawsze będziesz moim małym braciszkiem, nie ważne ile lat będziemy mieć. Starałem się chronić cię. Jak sądzę, jestem nadopiekuńczy. Cholera. Okropnie to spieprzyłem, stary. Przepraszam. Muszę to naprawić. Gavin potrząsnął głową. - Nie. Myślę, że zrobiłeś już wystarczająco wiele. To ja jestem tym, który musi to naprawić. Tylko nie jestem pewien, czy potrafię. Przez to, co jej powiedziałem. Wyznała, że mnie kocha, a ja dźgnąłem ją w samo serce. - Zdaj sobie sprawę, że miała na uwadze jednie twoją miłość do gry. Gavin spojrzał na swojego tatę. - Wie, że uwielbiasz grać. Rozmawialiśmy o tym podczas spaceru. Widzi to, co widzę i ja – to, jak bardzo kochasz baseball. Nigdy, odkąd zacząłeś grać, nie chodziło ci o pieniądze. Mógłbyś grać za darmo. Na szczęście, w narożniku masz Elizabeth, która negocjuje ci dobre kontrakty. W przeciwnym razie grałbyś za nic. Powiedziała mi, że nie zna nikogo innego, kto potrafiłby grać dla czystej miłości do gry. A obserwowanie cię przez ostatnie kilka tygodni zabijało ją, tak, jak zabija mnie, ponieważ z twoich oczu zniknęło światło. Chciała, żebyś wrócił do gry, bo zniknęła twoja radość. Powiedziałem jej, żeby robiła cokolwiek, co przekona cię do powrotu do pracy. Gavin wstał i przeciągnął palcami po włosach, a ogień w jego żołądku był tak intensywny, że nie sądził, by mógł to przetrwać. Boże, zranił ją. Tak bardzo obawiał się zostawić tatę, tak bardzo bał się go stracić. Co, gdyby go tu nie było, a coś by się stało?

A jednak jego tata i Elizabeth dostrzegli, jak się czuł. Brakowało mu gry. Musi wrócić. Odwrócił się do swojego taty. - Muszę wracać. Tata uśmiechnął się do niego. - Wiem, że musisz. Chcę, żebyś to zrobił. Tym się zajmujesz. To kochasz. Byłbym rozczarowany, gdybyś tu został z mojego powodu. Podszedł do ojca i ukucnął przed nim. - Bałem się, że znowu coś ci się stanie, jeśli wyjadę. Tata pochylił się i dotknął jego ramienia. - Ze mną wszystko będzie dobrze, dzieciaku. Nie jestem z żelaza, ale nie jestem też z galarety. Dostałem ostrzeżenie. Zadbam o siebie i obiecuję, że nie upadnę. Ale nie możesz mnie pilnować w każdej sekundzie każdego dnia. Musisz odpuścić. Gavin wypuścił drżący oddech i wstał. Jego tata również. Uścisnęli się, ale Gavin uważał, żeby nie ścisnąć ojca za mocno z powodu nacięcia. - Nie złamię się, dzieciaku. Gavin zwalczył kłujące go w oczy łzy, potem cofnął się i kiwnął głową. Dobrze, nadszedł czas, żebym wrócił do pracy. - Gavin. Odwrócił się do Micka. Jego brat wyglądał na nieszczęśliwego. - Przepraszam. Spieprzyłem sprawę. Wszystko pogorszyłem. - Owszem. Ale to dotyczyło ciebie i Elizabeth. Siebie obwiniam za to, że nie przerwałem tego, kiedy powinienem. Pozwoliłem, żeby to trwało za długo. Mick wyszczerzył się w uśmiechu. - Nie możesz mnie powstrzymać, gdy staję się upartym dupkiem. Gavin uśmiechnął się. - Prawda. - Naprawię to. Przynajmniej część, w której nawaliłem. Kochasz ją? Gavin sądził, że będzie się wahał, kiedy nadejdzie czas, by powiedzieć to głośno, jednak słowa wypłynęły z jego ust. - Kocham ją. Więc będziesz musiał jakoś z tym żyć. Mick chwycił Gavina za ramiona. - Mogę z tym żyć, jeśli ona potrafi mnie tolerować. Teraz idź odzyskać swoją dziewczynę. I zabieraj się z powrotem do pracy. Gavin opuścił dom rodziców i wrócił do swojego. Zadzwonił do Riversów i powiedział im, że jest gotowy do gry. Przed weekendem mieli wrócić do miasta z wyjazdu, więc trener poinformował go, że do tego czasu

ma być w gotowości. Zadzwonił do niej. Nie odebrała. Zadzwonił ponownie, zostawił wiadomość na automatycznej sekretarce i czekał. Nie oddzwoniła. Zadzwonił jeszcze raz. I jeszcze jeden. Nie odbierała. Niech to szlag. Pojechał do jej domu, pukał, ale nie otwierała. Myślał, że może pojechała do biura, więc spróbował tam, jednak recepcjonistka powiedziała, że jej tam nie było. Oznaczało to, iż albo naprawdę jej tam nie było albo nie chciała się z nim widzieć. Sprawdził parking, ale nie zauważył tam jej samochodu. Cóż, do diabła, nie zamierzała mu tego ułatwić, co? Z drugiej strony, po tym co jej powiedział, nie zasługiwał na to, by cokolwiek mu ułatwiać. Jednak, za cholerę, nie zamierzał przepraszać jej telefonicznie, czy sms-em. Musiał to zrobić osobiście. Wieczorem wrócił pod jej dom, jednak nie widział jej samochodu na podjeździe, a w środku nie paliły się żadne światła. Czekał tam przez trzy godziny, jak jakiś cholerny prześladowca, dzwoniąc do niej kilka razy, ale nadal nie odbierała. I nie wróciła do domu. Czekał do pierwszej w nocy, zanim zdecydował się wrócić do siebie. Trudno będzie ją przeprosić, jeśli nie będzie mógł jej znaleźć. Jej biuro wcale nie było pomocne, odmawiając powiedzenia mu, gdzie była. Następnego dnia również nie pojawiła się w pracy. Miał jeszcze jeden dzień, zanim będzie musiał zgłosić się z powrotem w drużynie, a nie potrafił znaleźć Elizabeth. Ale znał kogoś, kto mógł mu pomóc. *** Wdzięczna za podróż, dzięki której mogła wyjechać z miasta, Elizabeth wyglądała przez okno hotelu w Nowym Jorku. Kontrakty i negocjacje dla potencjalnego nowego klienta sprawiły, że przez ostatnie dwa dni była zajęta. Za to też była cholernie wdzięczna, ponieważ ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała był dodatkowy czas na myślenie. Czas na myślenie oznaczał rozwodzenie się na temat Gavina, a już straciła zdecydowanie za dużo czasu na tego mężczyznę. Wspięła się na łóżko i podniosła laptopa, wprowadzając ostatnie szlify w języku kontraktowym dla jej nowego klienta, dobrze zapowiadającego się

gracza NBA w Nowym Jorku. Nie był aż tak znany jak Gavin, jednak dodanie do jej listy jeszcze kilku graczy mogło zniwelować to, co straciła rzucając Gavina. Przeprowadziła rozeznanie i otrzymała informacje o kilku facetach, którzy byli niezadowoleni z dotychczasowych agentów i była na dobrej drodze, by odrobić stratę pozyskując jakieś gwiazdy. Pierwszą był koszykarz, następną biegacz49 z Baltimore, z którym zamierzała się spotkać na początku przyszłego tygodnia. Ten facet był maszynką do robienia pieniędzy. Jeśli udałoby jej się podpisać z nim umowę, wykonałaby nie tylko mistrzowskie posunięcie, ale mogłaby się śmiać z Dona Davisa, jego obecnego agenta. Chodziło o zachowanie równowagi. I mogła ją zachować. Jej telefon zabrzęczał, podniosła go ze stolika, mając nadzieję, że to nie był znowu Gavin. To nie Gavin. Dzwoniła jego matka. Cholera. Ścisnęło ją w żołądku, odebrała, mając wielką nadzieję, że jego ojcu się nie pogorszyło. - Halo? - Elizabeth? Mówi Kathleen Riley. - Witaj, Kathleen. Z Jimmym wszystko w porządku? - Ma się dobrze, kochana, nie martw się. Westchnęła z ulgą. - Och, dzięki Bogu. Cieszę się, że to słyszę. - Dzwonię w sprawie Gavina. - Och. - Naprawdę go zwolniłaś? To zaczynało robić się trudne. - To stawało się zbyt trudne, Kathleen. - Nie musisz mówić mi wszystkiego. Rozumiem to. Był dla ciebie okropny? Nie mogła powiedzieć jej wszystkiego. - Miał miejsce konflikt interesów, któremu nie mogłam dłużej zaprzeczać. Byłam w nim zakochana. Nie mogę go reprezentować z tego rodzaju konfliktem. Musiałam to przerwać. - Mówił, że nie odbierasz jego telefonów. I poprosił matkę, żeby się za nim wstawiła? Poważnie? - Pracuję, więc byłam zajęta. - Mówił, że nie było cię w domu, ani w biurze. Szukał jej, co? Dobrze. - Nie. Jestem w Nowym Jorku w sprawach zawodowych. Cokolwiek on i ja mamy sobie do powiedzenia, to może zaczekać. 49 Zawodnik w futbolu.

- Powiedziałam mu, że nie zamierzam na ciebie naciskać, ani udawać, że ten telefon jest niczym innym, jak misją rozpoznawczą w jego imieniu. Uśmiechnęła się, słysząc to. - Dziękuję, Kathleen. - Liczę na to, że wam dwojgu uda się wyprostować wasze sprawy. Tak się nie stanie. - Cieszę się, że zadzwoniłaś. Proszę, przekaż Jimmy'emu pozdrowienia. - Zrobię to, kochanie. Trzymaj się. Elizabeth odłożyła telefon na stolik nocny i zagapiła się na laptop, ale język kontraktowy stracił swój urok. Zamknęła laptopa i ulokowała się pod przykryciem, chwyciła pilota, włączyła telewizor i skakała po kanałach na chybił trafił, mając nadzieję, że uda jej się znaleźć coś niewymagającego myślenia, co pomoże jej zasnąć. Zadzwonił jej telefon. Zgarnęła go z nocnego stolika, a gdy zobaczyła, że to Gavin, ścisnęło jej się serce. Odłożyła go z powrotem i skupiła się na programie o zwierzętach. Kiedy telefon zabrzęczał ponownie, pozwoliła sobie na łzy, nie będąc w stanie dłużej ich powstrzymywać. XXIII Pójście do Riley's pewnie było błędem, ale Elizabeth chciała porozmawiać z Jenną. Nie miała zbyt wielu przyjaciół. Tęskniła za Shawnelle i Haley, ale raczej nie będzie się z nimi spotykała w najbliższym czasie, skoro ona i Gavin nie byli już parą i przestała być jego agentką. Z racji, że nie reprezentowała innych graczy z drużyny Riversów, przynajmniej nie w chwili obecnej, nie było powodu, żeby uczestniczyła w ich meczach. Czy to nie zabawne, że ktoś, kto nigdy nie miał żadnych przyjaciółek nagle zapragnął je mieć? Zajęła miejsce przy barze i czekała na Jennę, która zauważyła ją, pomachała i zajęła się kilkoma klientami zanim w końcu podeszła do Elizabeth. - Jak leci, kobieto? - Właśnie wróciłam do miasta, po kilku dniach podróży. A co u ciebie? Jenna wzruszyła ramionami. - Kolejny dzień w raju Riley'ów. Czego się napijesz? - Podaj mi coś mocnego i potężnego. - Mówisz o mężczyźnie, czy o drinku? Elizabeth roześmiała się. - Zacznę od drinka i zobaczymy, jak się

sprawy potoczą. Jenna solidnie napełniła szklankę whisky z lodem. - Mocny i potężny. Ulubiony drink Gavina. - Ała. - Taa, mama powiedziała mi, że wy dwoje rozstaliście się i, że go zwolniłaś. Chcesz o tym pogadać? Elizabeth wzięła długi łyk, jej oczy rozszerzyły się, gdy whisky wypaliła drogę w dół jej gardła, aż do brzucha. - Wow. Jenna roześmiała się. - Ten jest marny. Nigdy nie stawaj ze mną w zawodach w piciu. - Odnotowano. - Dobra, przyjaciółko. Puść farbę. Co zrobił mój dupowaty brat, że wszystko spieprzył? - Nie jestem pewna, czy to wyłącznie jego wina. - Och, ja jestem pewna, że jego. No dalej. - Naciskałam na niego, żeby wracał do gry. To moja praca jako jego agentki. - Zgadza się. - W każdym razie, twój drugi brat wetknął nos w nie swoją sprawę i oskarżył mnie, że po raz kolejny manipuluję Gavinem. Powiedziałam Gavinowi, że go kocham. - Wow. To duży krok – powiedziała Jenna. - Tak. Ale chciałam, żeby zrozumiał, iż zależy mi na nim i chcę dla niego wyłącznie tego, co najlepsze. Widziałam, że był nieszczęśliwy. Jenna skinęła głową. - Wszyscy mogliśmy to zobaczyć. - Więc zapytał mnie, czy mówię to wszystkim moim klientom, by dostać to, czego chcę, a potem zapytał z iloma z nich spałam. Jenna szeroko otworzyła oczy i odepchnęła się od baru. - Pieprzysz. Nie powiedział tego. Elizabeth podniosła szklankę, opróżniła ją, po czym odłożyła z powrotem na bar. - Obawiam się, że tak. Jenna ponownie napełniła szklankę. - Ten jest dla mnie. Co za pieprzony kutas. Nie mogę uwierzyć, że tak ci powiedział. Co on sobie myślał? - Nie mam pojęcia. - Tym razem wypiła drinka jednym haustem. Jenna znowu jej nalała. - Tak mi przykro, Liz. Wiem, że Gavin czasami bywa trochę tępy i

nieczuły, ale to było nieuzasadnione. Wiem, że zależy mu na tobie. Gdzie wtedy była jego głowa? Wzruszyła ramionami i ponownie wychyliła drinka, wypełniło ją przyjemne ciepło. - Nie wiem. Już mnie to nie obchodzi. W tamtym momencie byłam zaskoczona, wkurzona i rozczarowana, jak diabli. Powiedziałam mu, że oczywistym jest, iż już nie możemy spotykać się twarzą w twarz, ani w sprawach biznesowych, ani osobistych, więc go zwolniłam i odeszłam od niego. - Brawo, siostro. - Jenna uzupełniła szklankę Elizabeth, po czym nalała dla siebie. - Tym razem napiję się z tobą. Elizabeth zachichotała. - Możesz to robić, skoro pracujesz? Jenna uniosła szklankę. - Kochanie, mogę robić cokolwiek zechcę. Jestem właścicielką. Albo przynajmniej współwłaścicielką. Zdrowie. A mężczyźni są do dupy. Trąciły się szklankami i Elizabeth wypiła duszkiem. Jej twarz stawała się odrętwiała, ale czuła się teraz w cholerę lepiej. Wiedziała, że przyjście tutaj było świetnym pomysłem. W mgnieniu oka zapomni o wszystkim, co wiązało się z Gavinem Riley'em. *** Gavin siedział w swoim salonie, grając na XBOX-ie i starając się przestać myśleć o Elizabeth. Kiedyś niedługo wróci do domu, a on przestanie wysiadywać pod jej mieszkaniem. No dobrze, może jeszcze dziś w nocy wróci tam i sprawdzi, czy pojawi się jej samochód. Spróbuje koło północy. Nie mogła zniknąć na zawsze. Ostatecznie będzie musiała wrócić do domu i stawić mu czoła. A on będzie musiał stawić czoła jej. Jego komórka zabrzęczała. Odebrał, widząc, że to Jenna. - Cześć, mała siostrzyczko, o co chodzi? - Cześć, kretynie. Musisz przyjechać do baru, żeby kogoś gdzieś podrzucić. Skrzywił się. - Podwózka. Kogo mam gdzieś podrzucić? - Twoja dziewczyna, a może powinnam powiedzieć eksdziewczyna Elizabeth, jest całkiem ululana i to w stu procentach z twojej winy, dupku. Serce załomotało mu w piersi. - Lizzie tam jest? Dlaczego? - Kompletnie się upiła, ponieważ jesteś kutasem. Przyjedziesz, czy mam

zadzwonić po wsparcie, żebym mogła odwieźć ją do domu? - Już jadę. Nie pozwól jej wyjść. Jenna roześmiała się. - Nie zamierzam. Pobiegł do drzwi, wdzięczny, że miał dziś wczesny mecz. Była dopiero dwudziesta trzecia, ale i tak mogłoby go tu nie być, gdy zadzwoniła Jenna, a nie chciał przegapić okazji, by porozmawiać z Elizabeth. Piętnaście minut później pchnął drzwi do Riley's i podszedł prosto do baru, nie zważając na okrzyki i machanie stałych klientów, którzy go wołali. - Gdzie ona jest? Jenna wskazała głową. - Bryluje przy stole bilardowym. Zaczął się odwracać, ale Jenna chwyciła go za nadgarstek. - Co? - Zachowałeś się jak palant. Skinął głową. - Wiem. Jestem dupkiem. Zraniłem ją i to mocno. Później możesz zrobić mi wykład, a zasługuję na każde złe słowo. Mam zamiar to naprawić. Jenna skinęła głową. - Zobaczymy, jak sobie poradzisz. Rany. Kobiety i ich solidarność. Totalnie spieprzył sprawę. Jakby jego matka już go nie złajała za to, co zrobił Elizabeth. Jego własna rodzina zwracała się przeciwko niemu. Nie, żeby na to nie zasługiwał. Zasługiwał i to bardzo. Ruszył w kierunku zatłoczonego stołu bilardowego, ale zatrzymał się na widok Elizabeth pochylonej nad stołem, w której tyłek wpatrywało się około osiem par napalonych i chętnych oczu. Miała na sobie czarne spodnie Capri, elastyczny top i lekkie płócienne buty. Włosy związała w koński ogon. Wyglądała gorąco i seksownie. Boże, nic dziwnego, że patrzyli na jej tyłek - te spodnie idealnie opinały jej pośladki. Miała świetny tyłek, zwłaszcza, gdy pochylała się w ten sposób. Jednak, za cholerę, nie potrafiła grać w bilard, kiedy była pijana. Skrzywił się, gdy jej kij bilardowy otarł się o sukno. Nie wycelowała - dwa razy z rzędu. Ale nie sądził, by obserwujących ją facetów cokolwiek obchodziły jej bilardowe umiejętności. Patrzyli na kobietę, która śmiała się wraz z nimi, flirtowała i opierała się o nich, prawdopodobnie dlatego, że miała problemy z zachowaniem pozycji pionowej. Jaki miała cel w upijaniu się i spędzaniu czasu z tymi wszystkimi mężczyznami? Przyszło mu do głowy, że nie miał prawa się nad tym zastanawiać, od kiedy odrzucił jej deklarację miłości i praktycznie nazwał ją dziwką. Znowu

wzdrygnął się na tą myśl, jak codziennie, odkąd odrzucił wszystko, co mu powiedziała, jakby to nic nie znaczyło. Wyznała mu, że go kocha - przed jego bratem, o którym wiedziała, że mógł ją zranić i przed jego ojcem. A on ją podeptał. Był okrutny, zachował się jak skurwiel i nie zasługiwał na nią. Nie był lepszy od pyłku pod jej stopami. Nie mógł jej winić za to, że nie chciała z nim rozmawiać. A już na pewno nie mógł jej winić za porzucenie go jako klienta. Nadszedł czas, by zachował się jak mężczyzna i przyjął wszystkie ciosy, jakie mogła mu wymierzyć. Podszedł do kręgu zgromadzonych wokół stołu bilardowego. - Przykro mi, chłopaki, najwyższy czas, żebym zabrał moją kobietę do domu. Wszyscy się wycofali. Nie wiedział, czy dlatego, że go znali, czy też nie chcieli wchodzić między faceta, a jego dziewczynę. Nie obchodziło go to. Elizabeth ustawiła się do strzału, ale źle się do tego zabrała. Stanął za nią i docisnął do niej swoje ciało. Zachichotała. - Mam nadzieję, że nie myślisz, iż dociskanie twojego krocza do mojego tyłka, by pomóc mi z tym strzałem, będzie oznaczało, że pójdziesz ze mną do domu. Nie miała pojęcia, że to on. Nie powiedział ani słowa. Wsunął ramię obok jej ramienia, przytrzymał jej rękę, ustawił kij do strzału i uderzył bilę. Bez przeszkód wpadła do narożnej łuzy. - Taaak! - Powiedziała, prostując się i odwracając z szerokim uśmiechem. Jej uśmiech zniknął natychmiast, gdy go zobaczyła. - Co ty, do cholery, tu robisz? - Jenna do mnie zadzwoniła. Jestem twoją podwózką. Rzuciła gniewne spojrzenie w stronę baru. Jenna pomachała do niej. - Zdrajczyni. Położył kij bilardowy na stole. - Chodź, kochanie, zabiorę cię do domu. Cofnęła się. - Nigdzie z tobą nie idę. Zostaję tutaj z moimi chłopakami. Racja, chłopaki? Gavin przebiegł wzrokiem po mężczyznach otaczających stół. Nikt nie wyglądał na gotowego, by stanąć w jej obronie. Inteligentne kolesie. Ostatnią rzeczą, której pragnęli, było znalezienie się w środku czegoś, co, jak prawdopodobnie myśleli, było sprzeczką kochanków.

- Koniec imprezy, Elizabeth. Chodźmy. - Sięgnął po jej rękę, ale wyszarpnęła ją. - Zostaw mnie w spokoju. Nie kochasz mnie. I zwolniłam cię. - Musimy to tutaj robić? Pokiwała głową, jak te cholerne zabawki z kiwającymi się głowami. Tak. Musimy. Właśnie tutaj. W tej chwili. To nie był dobry pomysł. Nie mogła nawet stać prosto. Chwiała się tam i z powrotem, i wyglądała, jakby w każdej chwili mogła upaść na podłogę. Właściwie... Złapał ją, zanim upadła. - Dobra, jedziemy. - Chwycił ją w ramiona. Jenna czekała już z torebką Elizabeth i pocałowała go w policzek. - Proszę bardzo. Powodzenia. Przytrzymała dla nich drzwi. - Dzięki, siostrzyczko. Elizabeth podniosła głowę i spojrzała na niego. - Nie chcę, żebyś odwoził mnie do domu. Jesteś zwolniony. - Już to mówiłaś. Ale i tak zabieram cię do domu. Możesz mnie zwolnić ponownie, gdy tam dotrzemy. - Okay. - Jej głowa opadła na jego ramię i była błogo cicha w drodze do domu. Tylko zamiast zawieźć ją do jej domu, zabrał ją do własnego, gdzie będzie miała mniejsze szanse na ucieczkę, gdy spróbuje z nią porozmawiać. Zasnęła w drodze i nie obudziła się, gdy wnosił ją do domu, następnie po schodach do swojego pokoju. Zdjął jej buty i przykrył ją, a ona nawet nie drgnęła. Odleciała. Całkowicie i zupełnie. Cokolwiek, co chciał jej powiedzieć będzie musiało zaczekać do jutra. Cholera. Zgasił światło i zamknął drzwi. Zszedł na dół, usiadł przed Xbox-em i zorientował się, że tej nocy będzie musiał wymyślić, co powiedzieć jej rano. *** Elizabeth obudził dźwięk zamykanych drzwi. Szybko usiadła na łóżku i mrugając otworzyła oczy. Uch. Suchość w ustach. Whiskey. To wszystko wina Jenny.

Nie całkiem, ale zawsze przyjemniej obwiniać kogoś za własną głupotę. Potrzebowała kawy, niezwłocznie. Zmusiła się, żeby otworzyć oczy i właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że nie znajdowała się w swojej sypialni. Co gorsza, to była sypialnia Gavina. Podwójna cholera. Niejasno przypominała sobie, że ostatniej nocy pojawił się w Riley's. Dzięki Bogu, Jenna zachowała przytomność umysłu i nie pozwoliła jej prowadzić. Nie, żeby miała być na tyle głupia, by to zrobić, ale pijani nigdy nie kierowali się zdrowym rozsądkiem. Nie przypominała sobie, żeby ostatniej nocy zbyt wiele rozmawiała z Gavinem, więc może sobie to darowali. Prawdopodobnie i tak była zbyt pijana, by prowadzić inteligentną rozmowę. I dobrze. Nie miała mu nic do powiedzenia. Spojrzała na zegar na stoliku nocnym. Niech to szlag, była dziesiąta rano. Naprawdę powinna zrezygnować z alkoholu. Albo przynajmniej z picia, kiedy była wściekła na faceta. Dobrze, że nie zakochiwała się często. Albo kiedykolwiek. Przynajmniej nie chciała zakochać się ponownie. Osłabione ciało, serce i dusza, to było zbyt wiele. Już zainwestowała tyle lat swojego życia w Gavina i po co? Żeby nazwał ją dziwką? Powinna była słuchać matki. Miłość nie sprawdziła się w przypadku jej matki i z pewnością nie sprawdzała się też dla niej. W przyszłości zamierzała wzorować się na stylu życia Tori. Na pierwszym miejscu kariera, mężczyzn będzie traktowała jedynie jako rozrywkę i nie będzie miejsca na coś takiego jak miłość. Przerzuciła nogi przez krawędź łóżka i wstała, sprawdzając swój stan. Trochę się chwiała, miała lekkie mdłości i desperacko pragnęła kawy. Poza tym wszystko było w porządku. Teraz musiała się stąd wydostać. Znalazła swoje buty i założyła je, następnie otworzyła drzwi. Poczuła kawę. O, Boże. Nie dbała o to, że będzie zmuszona do uprzejmej pięciominutowej rozmowy z Gavinem. Miała zamiar napić się kawy. Na palcach zeszła na dół, mając nadzieję, że śpi lub, jeszcze lepiej, że wyszedł. Kiedy zajrzała do kuchni, dostrzegła Gavina opierającego się o ladę. Podniósł wzrok znad gazety, by na nią spojrzeć. Miał na sobie spłowiałe dżinsy i T-shirt, och, Boże, wyglądał tak dobrze. Jego włosy były potargane, a

ona chciała podejść do niego, objąć go, wsunąć palce w te włosy i zrobić w nich jeszcze większy bałagan. Chciała go pocałować i zapytać, dlaczego nie mógł kochać jej tak, jak ona kochała jego. Właśnie dlatego była suką o zimnym sercu. Miłość była zbyt bolesna, by jej w ogóle próbować. Ona spróbowała. Nie udało się. Była do bani. Weszła do pomieszczenia. - Nie śpisz - powiedział, kładąc gazetę na ladzie. - Najwyraźniej. - Dobrze się czujesz? - Przeżyję. - Kawy? - Rozpaczliwie. Chwycił kubek, nalał, po czym podał go jej. - Dzięki. Nie próbował wciągać jej w rozmowę, podczas gdy piła ożywczy napar. I za to była mu wdzięczna. Potrzebowała wypić cały dzbanek, ale nie tutaj. Nie z nim. Odłożyła kubek i zaczęła szukać w torebce telefonu. - Zadzwonię po taksówkę, żeby podrzuciła mnie po mój samochód. - Odwiozę cię. - Nie. Dotknął jej dłoni. - Elizabeth... Odsunęła rękę. - Gavin, oszczędź nam tego. Nie chcę słyszeć niczego, co masz do powiedzenia. - Nie zamierzam odpuścić, dopóki nie pozwolisz mi tego powiedzieć. Połączyła się z firmą taksówkarską, podała im adres Gavina, potem rozłączyła się. Wypuściła oddech, ominęła go łukiem, idąc po dzbanek kawy, dolała sobie i oparła się o ladę. - W takim razie, dobrze. Powiedz to, żebym mogła iść do domu. Taksówka będzie za piętnaście minut. Odwrócił się do niej, na próbę posyłając jej uśmiech. Nie uśmiechnęła się, więc przeciągnął palcami przez włosy. - Nie zamierzasz mi tego ułatwić, prawda? Nie odpowiedziała. Nabrał powietrza, po czym je wypuścił. - W porządku. Wiem, że cię zraniłem tamtego dnia. Kiedy mi powiedziałaś, że mnie kochasz, nie myślałem jasno. Słyszałem tylko, jak mówisz mi, co mam robić i że muszę wracać do pracy. Już to słyszałem od taty i od mamy. A z drugiej strony

słyszałem Micka, który mówił, w jaki sposób mną manipulujesz, że jedyne czym jesteś zainteresowana, to pieniądze i kariera, że nie zależy ci na mnie. Prychnęła, słysząc to, ale nie zaszczyciła go odpowiedzią. - Wiem, wiem. Powinienem był wiedzieć lepiej, zamiast słuchać mojego brata. Wierz mi, jest odpowiedzialny za wiele z tego, co się stało. Ale wina leży po mojej stronie. Cała wina leży po mojej stronie. Przepraszam. Zaryzykowałaś i otworzyłaś przede mną serce, a ja je podeptałem, jakby nic dla mnie nie znaczyło. Trochę mnie przestraszyło, gdy powiedziałaś, że mnie kochasz. Czekała, aż powie coś więcej. Nie doczekała się. - To wszystko? Trochę cię to przestraszyło? - Tak. Wiedziałem, że ty i ja zdążamy do... czegoś. Do pewnego punktu. Po prostu nie wiem, czy byłem gotowy na... to. Zmarszczyła brwi. - To? - Tak. Wiesz. Miłość. Przewróciła oczami. - Zachowujesz się, jakby miłość była jakąś zakaźną chorobą, Gavin. Potrząsnął głową. - Nie o to mi chodziło. Wszystko schrzaniłem. Po prostu nie spodziewałem się, że powiesz mi, że mnie kochasz w środku sprzeczki, podczas której zmuszałaś mnie do powrotu do pracy. To znaczy byłaś moją agentką i dziewczyną - czy kimś w tym rodzaju. Tak naprawdę nie wiem, kim dla siebie byliśmy. A potem nagle mówisz mi, że mnie kochasz, w obecności mojego brata i taty, i już niczego nie jestem pewien. Wiedziałem, że czuję do ciebie coś znaczącego, ale martwiłem się też o mojego tatę i... Nie była pewna, czego się po nim spodziewała, ale to nie było to. Zacinał się na własnych słowach, a ona chyba spodziewała się szczerych przeprosin i wyznania miłości. Głupia. Po raz kolejny, rzeczywistość nie sprostała jej oczekiwaniom. Czy kiedykolwiek się to udało? Z ogromną ulgą powitała dźwięk klaksonu. Ta cała sprawa była upokarzająca. Elizabeth nie sądziła, by mogła znieść choćby jeszcze jedną sekundę bolesnych wyjaśnień Gavina. - Posłuchaj, Gavin. Pozwól, że ci to ułatwię. Nie jestem już twoją agentką, ani twoim "czymś". Jesteś wolny. Przykro mi, że moją nieudolną deklaracją miłości zawstydziłam cię przed twoim bratem i ojcem. Wierz mi, to się nie powtórzy. Skrzywił się. - Nie o to mi...

Odstawiła kubek i chwyciła torebkę. - Z nami koniec. Chcesz wiedzieć, kim dla siebie byliśmy? Pieprzącymi się kumplami. Mieliśmy przelotny związek. Nazwij to, jak chcesz. Wzięłam to za miłość. To moja wina, więc nie czuj się odpowiedzialny. Przeboleję to. Ty też powinieneś. - Elizabeth, zaczekaj. Nie zamierzała czekać. Czekała już wystarczająco długo. Przez pięć cholernych lat była zakochana w mężczyźnie, który nigdy nie będzie w stanie odwzajemnić jej miłości. Nie w sposób, jakiego potrzebowała. Ponieważ nie potrafił jej pokochać. Prawdopodobnie nie potrafił pokochać nikogo. Wyszła i wśliznęła się do taksówki, patrząc prosto przed siebie. Nie chciała patrzeć wstecz. Nigdy więcej. *** Gavin siedział w kuchni i wpatrywał się w zimny teraz kubek Elizabeth. Powinien włożyć go do zmywarki, ale nie mógł się ruszyć. Jak mógł to tak kolosalnie spieprzyć? Znowu. Skrzywdził ją już drugi raz. Chryste. Zawsze tak dobrze szło mu z kobietami, mógł je czarować, gładko z nimi rozmawiać i przekonać do wszystkiego, czego chciał. A przy jedynej kobiecie, z którą powinien gładko porozmawiać, był jak oniemiały nastolatek, nie będący w stanie wydusić z siebie prostej sylaby, nie mówiąc już o przedstawieniu sprawy. Nie był w stanie powiedzieć jej, jak się czuje. Machnął kijem i nie trafił w piłkę. Co się z nim, do diabła, działo? Tak trudno było powiedzieć, że jest mu przykro? Co tak cholernie trudnego było w wyznaniu kobiecie, że ją kocha? To powinno być takie proste. Te słowa były w jego głowie, ale nie mógł ich wypowiedzieć. Najważniejsza rozmowa jego życia, a on ją zawalił. Nie, nie tylko to zawalił. To był koniec dziewiątej rundy, bazy były obstawione, a on był przy kiju. Zdobycie Elizabeth stanowiłoby większą wygraną niż World Series. A on właśnie przegrał mecz. Najważniejszy mecz swojego życia. Stracił kobietę, którą kochał. Koniec gry.

XXIV - Zamierzasz siedzieć bezczynnie albo wałęsać się bez celu przez wieczność, czy może coś z tym zrobisz? Gavin wiedział, że powinien był zostać dziś w domu zamiast iść do rodziców, by zobaczyć się z ojcem. Spędził tydzień poza miastem, gdzie błogo topił smutki w baseballu i przy barze. Zawalił mecz, co wcale nie poprawiło mu nastroju, wizyta w barze również nie podsunęła żadnych odpowiedzi. Nie było kobiet, które próbowałyby się do niego zbliżyć. Nie był zainteresowany żadną z nich, ponieważ nie były pięknymi rudowłosymi ze szmaragdowo zielonymi oczami o wyzywającej postawie. Wrócił do domu, ale dom również przypominał mu Lizzie. Więc pojechał do rodziców, licząc na to, że może znajdzie się coś do naprawy, czym zwykle zajmował się jego tata. Porozmawiał z ojcem, który nic nie wspomniał o Elizabeth. Jednak jego matka, to zupełnie inna historia... - Nic nie mogę zrobić, mamo. To już koniec. Próbowałem z nią rozmawiać i jedyne, co udało mi się zrobić, to wszystko jeszcze bardziej spieprzyć. Stała w kuchni, krojąc warzywa, ale zatrzymała się i posłała mu niezbyt przychylne spojrzenie. - Myślałam, że nie poddajesz się tak łatwo, Gavin. - Możesz zrobić tylko kilka strajków, zanim wypadniesz z gry. Machnęła nożem. - Drogi panie, nie próbuj na mnie tej baseballowej analogii. Elizabeth nie jest kijem, którym możesz machać, spróbować trzy razy i zejść z boiska, jeśli nie trafisz. Jest kobietą, którą, jak twierdzisz, kochasz. Idź do niej i próbuj dotąd, aż ją odzyskasz. - Kiedy tak to ujmujesz, wydaje się to takie proste. - Wcale nie jest łatwe. Jest trudne. Miłość jest trudna, podobnie jak baseball. Myślisz, że to powinna być dla ciebie łatwizna, tak jak łatwe były wszystkie kobiety w twoim życiu, od kiedy stałeś się sławny. Zaśmiał się. - Nie jestem sławny, mamo. - Ale nie można powiedzieć, żebyś był nikim. I trzeba przyznać, że jesteś dobrze znany, zwłaszcza tutaj. A odkąd jesteś w pierwszej lidze, nie musiałeś uganiać się za kobietami. Jego mama powiedziała "uganiać się za kobietami". Uch. - W porządku, przyznaję, że kobiety były dość łatwo osiągalne. - Właśnie o tym mówię. A potem zacząłeś spotykać się z Elizabeth i nagle to już nie było takie łatwe. Nad związkiem trzeba pracować. - Nie, ona z pewnością nie jest łatwa. Właściwie, od naszego

pierwszego spotkania była wielką zadrą w moim tyłku. Mama kontynuowała krojenie marchewki. - Taa, a ty jesteś tak łatwy we współżyciu. - Hej. Odłożyła nóż i spojrzała na niego. - No cóż, spójrzmy na to z jej strony. Jest twoją agentką, była w tobie zakochana od lat, ale jednocześnie rok po roku musiała patrzeć na te wszystkie lalunie uwieszone twojego ramienia i nic nie mówiła. Wtedy nagle okazujesz jej zainteresowanie, a ona prawdopodobnie myśli, że będzie tylko twoją kolejną zdobyczą. Jak powinna na to zareagować? Z rezerwą, jak sądzę. Gavin zmarszczył brwi. - Poczekaj. Co? Była we mnie zakochana od lat? Skąd ci się to wzięło? Jego matka przewróciła oczami. - Czasami mężczyźni są tak ciemni. Chyba nie powinnam była o tym mówić, ale tak, Gavin, Elizabeth była w tobie zakochana od wielu lat. Po prostu nigdy ci o tym nie powiedziała ze względu na wasze relacje zawodowe. - Nie wiedziałem. - Oczywiście, że nie wiedziałeś, ponieważ nigdy nie zamierzała nic z tym zrobić. Do tej nocy na Florydzie, kiedy zrobił pierwszy krok. Między nimi zmieniło się wszystko. A nawet jeszcze wcześniej. Przypomniał sobie wieczór, kiedy Mick ją zwolnił. Ten pocałunek, który całkiem go znokautował. I to coś, co dostrzegł w jej oczach, a co sprawiło, że zastanawiał się, o co, do diabła, chodziło. Nic dziwnego, że była tak niechętna i tak bardzo starała się, by sprawy między nimi były lekkie i przyjemne. Nie chciała, żeby się dowiedział. I bała się. - Nigdy nawet tego nie podejrzewałem, mamo. Dlaczego mi nie powiedziała? - Chroniła swe serce, ponieważ wiedziała, że mógłbyś ją zranić. Niech to cholera. - I dokładnie to zrobiłem. - Tak, to prawda. Pytanie brzmi, czy teraz się poddasz, czy też będziesz o nią walczył? *** Elizabeth pogrążyła się w pracy. Pomogło w tym zdobycie dwóch nowych klientów. Musiała zająć się umowami, spotkała się z nimi, by omówić ich obecne kontrakty drużynowe oraz cele zawodowe, przez co

często była w podróży. W trakcie wyjazdów, zatrzymała się na kilku meczach pozostałych klientów, spotkała się z nimi i poświęciła im trochę uwagi. Ponowne opuszczenie miasta było najlepszą rzeczą, jaką mogła zrobić. Musiała oczyścić umysł. Teraz wróciła i za cel postawiła sobie skoncentrowanie się na klientach, którym zamierzała poświęcić więcej uwagi. Zbyt długo skupiała się tylko na jednym kliencie. Ale to należało do przeszłości. Najwyższy czas, by poświęciła się swojej karierze, czyli temu, co kochała, jednej rzeczy, w której się spełniała i która mogła jej to wynagrodzić. Poza tym, jej asystent miał dwutygodniowy urlop, więc była całkowicie zawalona pracą. Doskonale. Dawało jej to szansę na posprzątanie i reorganizację gabinetu, czyli na coś, czego rozpaczliwie potrzebowała. Była na podłodze, z głową schowaną w pudełku z aktami, gdy drzwi do jej biura otworzyły się. - Lepiej, żeby to był mój lunch albo więcej pudełek. - Ani jedno, ani drugie, przykro mi. Szybko się odwróciła, by zobaczyć stojącego w drzwiach Micka. Wstała, wytarła ręce w dół spódnicy, wcale nie będąc psychicznie przygotowaną do tej bitwy. - Słuchaj, trzymam się z daleka. Czego, do cholery, możesz jeszcze chcieć? - Mogę wejść? Pozostała czujna, ale skinęła ręką. Wszedł i zamknął drzwi. - Wysłała mnie tu twoja recepcjonistka. Zdaje się, że spieszyła się na lunch. Cholerna Felicia i jej szalone diety. Głód czynił ją głupią. - Skoro tu jesteś, równie dobrze możesz usiąść. Napijesz się wody? - Chętnie, dziękuję. Zachowywał się grzecznie. To było coś nowego. Nalała szklankę wody dla niego i dla siebie, podała mu i usiadła za biurkiem. Jej przestronne biuro nagle wydało jej się zbyt małe, gdy czekała aż powie, po co tu przyszedł. Wreszcie zmęczyło ją to napięcie. - Dlaczego tu jesteś, Mick? - Żeby cię przeprosić za to, że byłem dla ciebie taki ostry. Nigdy nie należałem do tego rodzaju ludzi, którzy chowają urazę, jednak w twoim przypadku taki właśnie byłem. - Wstał, wsunął palce we włosy. - Nigdy wcześniej nie byłem zakochany. To uczyniło mnie trochę szalonym i

nadopiekuńczym w stosunku do Tary i Nathana. A to, co zrobiłaś, naprawdę mnie wkurzyło. - Ja... Podniósł rękę. - Pozwól mi skończyć, proszę. - W porządku. - To, co zrobiłaś, zraniło ich. I wiem, że zdałaś sobie z tego sprawę i naprawiłaś to. Przepraszałaś w kółko i pogodziłaś się z nimi obojgiem. Teraz jesteś nawet przyjaciółką Tary. Ale ja nie mogłem się z tym pogodzić. Z jakiegoś powodu po prostu nie mogłem. Ciągle cię karałem. A kiedy ty i Gavin postanowiliście być razem, nie chciałem do tego dopuścić. Chciałem, żebyś zniknęła z mojego życia, z życia Tary i Nathana również. Kiedy zobaczyłem, jak szczęśliwy był z tobą Gavin, pomyślałem, że nigdy się od ciebie nie uwolnimy. To także zmusiło mnie do zastanowienia się, czy czasem nie popełniłem błędu, zwalniając cię. Nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć, więc się nie odzywała, podczas gdy on chodził i mówił. Zatrzymał się i odwrócił do niej. - Nienawidzę Dona Davisa. Podpisałem z nim umowę, ponieważ ty też go nienawidzisz. Wiedziałem, że jest twoim wrogiem numer jeden, a jego życiowym celem jest wyeliminowanie cię z tego biznesu. Zrobiłem to, żeby się na tobie odegrać, zranić cię w taki sposób, w jaki ty zraniłaś ludzi, których kocham. I może cię to zraniło, ale mnie również. W przeciwieństwie do ciebie, Don gówno wie o promowaniu mnie i mojej kariery. Wow. Po prostu... wow. - To znaczy, oczywiście, wieszanie kobiet u mojego ramienia jest już niemożliwe. Nie, od kiedy w moim życiu pojawiła się Tara. Ale ty naprawdę rozumiałaś mnie, moje cele zawodowe oraz to, co było dla mnie ważne. I słuchałaś mnie. Davis nie słucha. Nie zna mnie, mojej rodziny, ani mojego życia, tak jak ty. Usiadł na krześle zwrócony w jej stronę. - Przepraszam, Elizabeth50. Wstała, wyszła zza biurka i usiadła na krześle obok niego. - Ja też przepraszam, Mick. Naprawdę przepraszam za to, co zrobiłam Tarze i Nathanowi. Uczę się na błędach i staram się nigdy więcej ich nie powtarzać. Brakowało mi ciebie jako klienta i jako przyjaciela. Utrata ciebie jako klienta zabolała mnie profesjonalnie. Utrata twojej przyjaźni boli na znacznie głębszym poziomie. Jeśli chcesz, mogę polecić ci kilku bardzo dobrych agentów, którzy nie są tak ośliźli, jak Don Davis, ludzi, którzy będą cię 50 Wstańmy i nagrodźmy go brawami. Wreszcie poszedł po rozum do głowy;)

słuchać i którzy przysłużą się twojej karierze. Zmarszczył brwi. - Zrobiłabyś to? - Oczywiście. Zawsze chciałam dla ciebie tego, co najlepsze. Tara jest moją przyjaciółką. Twoja kariera jej również przynosi korzyści. - Co ty na to, żebym ponownie zawarł z tobą umowę, tak szybko, jak tylko uwolnię się od Agencji Davisa? Oparła się o krzesło. - Chciałbyś znowu ze mną pracować? - Tak. - Nie wiem, Mick. Mamy za sobą pewną historię, nie zawsze było dobrze. - Czasem przeszłość trzeba zostawić w przeszłości. Nasza współpraca układała się świetnie. Poradzimy sobie. Twoje umiejętności negocjacyjne są najlepsze. Uśmiechnęła się. - Owszem, czyż nie? Zaśmiał się. - To właśnie w tobie lubię - twoją skromność. - W moim zawodzie nie można być skromnym. Nie wtedy, gdy to liczy się najbardziej. - Powiedziałem mu, że chcę wybadać grunt i zawarłem z nim umowę na rok. Kiedy nadejdzie czas na przedłużenie umowy, ty i ja porozmawiamy. Jeśli jesteś zainteresowana... - Wiesz, że będę. Wstał. - Przepraszam, że byłem dla ciebie taki nieprzyjemny. I przepraszam, że wszedłem między ciebie i Gavina. Jej uśmiech zniknął. - Nie wszedłbyś między nas, gdyby ci na to nie pozwolił. Nie byliśmy sobie przeznaczeni. Dzieliło nas zbyt wiele sprzeczności. - Gavin ci tak powiedział, czy zdecydowałaś za niego? Wzruszyła ramionami. - Tak naprawdę, to nie ma znaczenia, prawda? Słyszałeś go tamtego dnia w domu twojego taty. - Taa, słyszałem. Miałem w tym swój udział, podżegając go do wszystkiego. Nie potrafię wystarczająco za to przeprosić. Masz święte prawo dokopać mi za to, za każdym razem, gdy się widzimy. Podniosła na niego wzrok. - Myślę, że już wystarczająco sobie dokopaliśmy i starczy nam tego na resztę życia, nie sądzisz? - Pewnie tak, ale nadal na to zasługuję. Tara wykonała swoją część, kiedy się dowiedziała. Była na mnie wściekła, jak cholera. Wygięła usta w uśmiechu. - Cóż, w takim razie, to wystarczy. Nie potrzebujesz jeszcze mnie, żebym dodała coś od siebie.

- Mimo to, źle się przez to czuję. Powinienem był się odpieprzyć. To, co jest między tobą a Gavinem, nie jest moją sprawą i nigdy nie powinno być. Odwróciła się, spojrzała w okno. - Między nami niczego nie ma. Już nie. - On cię kocha, Liz. - Nie, nie kocha. Położył ręce na jej ramionach i odwrócił ją do siebie. - Tak, kocha cię. Nigdy wcześniej nie był zakochany, a miłość do ciebie przestraszyła go tak, jak atak serca mojego taty. Nie wiedział, jak sobie z tym poradzić. Daj mu jeszcze jedną szansę. - Dzięki, ale dałam mu wszelkie szanse, jakie mógł dostać. Tak jest lepiej. - Kto teraz się boi? Jej oczy rozszerzyły się. - Ja? Nie boję się. Jestem smutna. I może trochę rozdrażniona. Dałam z siebie wszystko i nie wyszło. On mnie nie kocha. - Postaraj się bardziej. - Co? - Postaraj się bardziej. Nie starałaś się wystarczająco mocno. Roześmiała się. - Proszę cię. Dałam Gavinowi wszystko. Dałam mu moje serce, a on rzucił mi je w twarz. Nie wiem, co jeszcze mogłabym dać. - Daj mu szansę. Po pierwsze, dlatego, że jest facetem. I nigdy wcześniej nie był zakochany. - Och, a ja byłam? - Ale ty jesteś kobietą. To, jak bycie agentką w tej dziedzinie sportowej, gdzie jesteś otoczona przez tych wszystkich mężczyzn. Musisz pracować dwa razy ciężej, by traktowano cię poważnie. Ale jesteś też dwa razy lepsza niż większość z nich. - Cóż, dzięki. - Z miłością jest podobnie. Kobiety są w tym o wiele lepsze. Lepiej potrafią wyrazić, co mają w swoich sercach, są lepsze w okazywaniu temu, którego kochają, tego, co czują. Więc może również dla ciebie to był pierwszy raz, ale w oczywisty sposób poradziłaś sobie z tym lepiej niż Gavin. Nieźle się w tym zamieszał, spieprzył to, a teraz nie wie, jak to naprawić, ale próbuje. Albo chce spróbować. I boi się, że spieprzy to ponownie. Owinęła się ramionami. - Nie mogę. Po prostu... nie mogę. Skinął głową. - To twój wybór, ale mam nadzieję, że przynajmniej o tym pomyślisz. Jest tego wart, Liz. I naprawdę uważam, że wy dwoje pasujecie do siebie. Daj mu jeszcze jedną szansę. - Dzięki, Mick. Za przyjście tutaj, za rozmowę i za danie mi kolejnej

szansy. Wciągnął ją w objęcia. - Należysz do rodziny, Elizabeth. Przykro mi, że o tym zapomniałem na jakiś czas. Wyszedł, a ona opadła na fotel trochę zdumiona, że Mick był tutaj. Pomyślała o wszystkim, co powiedział o niej i o Gavinie. Tak bardzo się starała o nim zapomnieć. Błagania Micka w jego imieniu nie sprawią, że zmieni zdanie. I nie zamierzała do niego iść. Robiła to już zbyt wiele razy. Bez względu na to, co mówił Mick, bez względu na to, jak bardzo bolało ją serce, bez względu na to, jak bardzo tęskniła za Gavinem, nie mogła zrobić tego kroku. Nie tym razem. Wróciła do przerwanego zajęcia i pracowała, aż zadzwonił telefon. Odebrała, zaskoczona, słysząc na linii Dedricka Colemana. - Dedrick, jak się masz? - Dobrze, Elizabeth, a ty? - Świetnie, dziękuję. Co mogę dla ciebie zrobić? - Możesz zostać moją agentką, jeśli jesteś zainteresowana. Wow. Czyżby miał to być jej szczęśliwy dzień? - Zdecydowanie jestem zainteresowana. Czy umowa z twoim aktualnym agentem wciąż trwa? - Taa. Facet jest dupkiem. Przeoczyłem niektóre klauzule w mojej ostatniej umowie i związał mnie z kilkoma sprawami, które niezbyt mnie uszczęśliwiły. - Niedobrze. - Dałem mu trzydzieści dni, żeby wiedział, że kogoś szukam. Możemy o tym porozmawiać? - Oczywiście. Jak wygląda twój grafik? - Cóż, możesz przejrzeć nasz plan gry, jeśli chcesz sprawdzić. Problem w tym, że w sobotę przylecą moi dziadkowie na wielką imprezę rocznicową, którą dla nich zaplanowaliśmy i chciałbym to załatwić tak szybko, jak to możliwe. Nie chcę zaprzątać sobie tym głowy, kiedy będą tu dziadkowie, a Shawnelle będzie deptać mi po piętach. Już jest wystarczająco zestresowana tą imprezą. - Rozumiem. Przez następne kilka dni nie mam żadnych spotkań. Po prostu daj mi znać, gdy zechcesz się spotkać. - Jutro mamy mecz. Możesz przyjść? Shawnelle z chęcią by się z tobą spotkała, a po meczu możemy gdzieś pójść, porozmawiać i mam nadzieję, rozwiązać mój problem. - Uch, Dedrick, przypuszczam, że wiesz, iż już nie spotykam się z

Gavinem. - Tak, wierz mi, wszyscy o tym wiemy. Wałęsa się po klubie odkąd go rzuciłaś. - Nie rzuciłam go. - Skoro tak twierdzisz, kochanie. Słuchaj, lubię cię. To zamieszanie z Gavinem dotyczy waszej dwójki. Ja chcę tylko dobrej agentki i sądzę, że jesteś dobrą agentką. Ale jeśli uważasz, że mamy tutaj konflikt, ponieważ ja i Gavin jesteśmy przyjaciółmi... - Tego nie powiedziałam. Mogę spotkać się z tobą po meczu. - Shawnelle byłaby rozczarowana, gdyby się z tobą nie spotkała. Nie zamierzasz chyba zrywać waszej przyjaźni tylko dlatego, że nie jesteś już z Gavinem, prawda? Teraz, gdy to powiedział, wyszła na osobę małostkową. I na egoistkę. - Oczywiście, że nie. - To dobrze. Zostawię ci bilet w kasie i widzimy się jutro po południu po meczu. - W porządku, Dedrick. - Dzięki za to, że zgodziłaś się, by zrobić to w tak krótkim czasie. - To żaden problem. W takim razie, do zobaczenia. Odłożyła słuchawkę i usiadła w fotelu. Cóż, do diabła. Miała nadzieję, że uda jej się uniknąć Riversów - i spotkania z Gavinem - przynajmniej do czasu, aż będzie w stanie okiełznać wzburzone emocje. Jednak może nie mieć takiego szczęścia. Wtedy będzie musiała stawić mu czoła. Nie ma mowy, żeby straciła okazję zdobycia nowego klienta tylko dlatego, że może wpaść na Gavina. Poza tym, on będzie na boisku. Ona na trybunach. Mało prawdopodobne, by w ogóle miał być świadomy jej obecności na meczu. *** Jak na tę porę roku, na trybunach było niezwykle gorąco. O wiele bardziej wolałaby być w pomieszczeniu właściciela, które było ocienione i klimatyzowane. Z drugiej strony, najlepszy widok na boisko zapewniały siedzenia położone za lożą dla zawodników. I wspaniale było znowu spotkać się z Shawnelle i Haley. Tęskniła za przyjaciółkami, a ich podniecenie na jej widok sprawiło, że poczuła ciepło w sercu.

- Obawiałyśmy się, że porzucisz nas, dlatego że zwolniłaś Gavina i zerwałaś z nim - powiedziała Haley. Ach, nie ma to, jak brutalna szczerość młodych ludzi. - Nigdy bym tego nie zrobiła. - Ostatnio się nie pokazywałaś - powiedziała Hayley. - Byłam naprawdę zajęta. - Zajęta unikaniem nas i Gavina. Nie planowałaś więcej się z nami spotykać - odpowiedziała Shawnelle. - Nieprawda. Zaprzeczyła, mimo że właśnie to planowała. Jednak teraz, kiedy tu była, wstydziła się, że w ogóle o tym pomyślała. Co z tego, że ona i Gavin nie byli już razem? To nie znaczyło, iż nie mogła iść do SPA z Shawnelle i Haley lub zjeść z nimi lunchu albo nawet raz na jakiś czas wyjść gdzieś na drinka. Przez całe życie nie miała przyjaciółek. A potem znalazła je w osobach Shawnelle, Haley, a nawet Jenny. Nie zamierzała się przed tym zamykać tylko dlatego, że wszystkie te kobiety były w jakiś sposób związane z Gavinem. Jakoś musiała sobie z tym poradzić. On również. Miło było znowu być na meczu Riversów. Odkąd dziesięć lat temu przeniosła się do Saint Louis była to jej drużyna domowa i nie zamierzała udawać, że tak nie jest. Oczywiście jako agentka, nie powinna być przesadnie przywiązana do żadnej drużyny, ponieważ reprezentowała wielu graczy z wielu różnych drużyn. Ale nikt nie musiał wiedzieć, iż Riversi byli jej ulubieńcami, prawda? Zjadła hot doga, wypiła sodę i cieszyła się, że może nadrobić zaległości z Haley i Shawnelle. - Gdzie są dzieci, Shawnelle? Myślałem, że będą na dzisiejszym meczu. - Były na wczorajszym meczu, a dziś są na basenie z moją mamą i tatą, natomiast rodzice Dedricka przygotowują dom na przyjazd jego dziadków. To jedna wielka skoordynowana akcja z okazji ich 65-tej rocznicy ślubu. - Ach, jakie to słodkie. I jak miło, że wydajecie dla nich przyjęcie. - Dedrick kocha babcię i dziadka. To oni w znacznym stopniu pomogli mu dostać się na studia, więc jest im za to wdzięczny. A oni są z niego cholernie dumni. - Miło mieć tego rodzaju wsparcie rodziny, prawda? - Owszem. - A ty, Haley? Jak się masz?

- Świetnie. Zostałam przyjęta do szkoły na semestr letni i jestem diabelnie podekscytowana lekcjami. - Brawo. Zdecydowałaś się już na któryś program studiów? Haley uśmiechnęła się. - Chcę uczyć. W szkole podstawowej. Elizabeth sięgnęła po rękę Haley i uścisnęła ją. - Mogę sobie wyobrazić ciebie jako nauczycielkę. Wspaniale. Shawnelle skinęła głową. - Mówiłam jej, że będzie świetną nauczycielką. Jest niesamowita z dwójką moich dzieci. Ma więcej cierpliwości niż ja. Haley roześmiała się. - To zawsze jest łatwe, gdy nie chodzi o własne dzieci. Nie trzeba ich zatrzymywać. Ale kocham dzieci. Zawsze chciałam je mieć. Shawnelle trąciła ją łokciem. - Gotowa, by mieć własne? - Nie. Dopiero, kiedy skończę szkołę. Wciąż jestem na to za młoda. Jeszcze nie jestem gotowa, żeby się ustatkować i mieć rodzinę. Mam określone cele. - A może chcesz także zadrwić ze swojej rodziny i rodzinnego miasta? zasugerowała Elizabeth. Haley zmarszczyła czoło. - Może trochę tak. - Ach, nie ma to jak trochę zemsty, by pobudzić motywację – powiedziała Shawnelle. Elizabeth roześmiała się. Wiedziała coś o tym. Jej rodzina mogła się nigdy nie dowiedzieć do czego doszła, ale ona wiedziała i tylko to się liczyło. W trakcie gry, gdy Riversi byli przy kiju, spojrzenie Elizabeth poszybowało do Gavina. Przysięgała sobie, że nie będzie zwracała na niego uwagi, ale jak miała tego nie robić, skoro go kochała? Gdy wyciągnął się łapiąc próbną piłkę w pierwszej bazie, westchnęła. Znała każdy centymetr ciała tego mężczyzny i była to absolutna doskonałość. Uniform mocno opinał jego muskularne uda i dokonały tyłek, bicepsy rozciągały koszulkę, kiedy wyjął piłkę z rękawicy i rzucił ją do drugiej bazy. Shawnelle pogładziła Elizabeth po plecach. - Tęsknisz za nim. Skinęła głową. - Tak. - Więc walcz o niego. Potrząsnęła głową. - Próbowałam. To koniec. - Kto odszedł, ty czy on? - Ja. - Próbował się z tobą skontaktować? - Tak.

- A ty mu na to nie pozwoliłaś. - Zgadza się. - W takim razie pierzyć to. Jeśli wciąż żywisz do niego silne uczucia - a wiem, że tak, przez łzy, które próbujesz powstrzymać – to jeszcze nie koniec. Cokolwiek spieprzył, a Bóg jeden wie, że mężczyźni cały czas coś potrafią spieprzyć, pozwól mu spróbować jeszcze raz. Skoro on nie zrezygnował, to dlaczego ty masz to robić? To oczywiste, że go kochasz, kochanie. Łzy rozmazały jej obraz, zamrugała, ścierając jedną, która się uwolniła. - To skomplikowane. Shawnelle roześmiała się. - Kochanie, miłość zawsze jest skomplikowana. Gdyby była taka łatwa, nie byłoby zabawy, kiedy na końcu wygrywasz. - To, co mówi Shawnelle jest prawdą, Elizabeth - dodała Hayley. Czasami na związki wywierana jest duża presja. Często są to jakieś sprawy, które nie mają z waszą dwójką nic wspólnego, ale w jakiś sposób zostają dorzucone i mogą wszystko spieprzyć. Przebrnij przez to i skup się na tym, co ważne. Jeśli go kochasz i on cię kocha, czy nie jest to naprawdę ważne? Reszta to tylko mało znaczące szczegóły. Elizabeth wzięła drżący oddech, czując się, jakby balansowała na wysoko zawieszonej linie bez asekuracji. Może była zbyt uparta albo za bardzo się bała. Może powinna porozmawiać z Gavinem i dowiedzieć się, czy między nimi coś jest. Może on też się bał. Przyszedł do niej, próbował z nią porozmawiać i przeprosić. Nie dała mu na to zbyt wielkiej szansy. Zdecydowała, że jego przeprosiny nie były wystarczająco dobre, zostawiła go i wyszła. Jej strach i gniew uniemożliwiły im porozumienie się. Może więc była mu winna – była winna im obojgu – ostatnią szansę. - Dziękuję wam obu. Pomyślę o tym. Shawnelle uśmiechnęła się i ścisnęła jej dłoń. - To wystarczy. Teraz otrzyj łzy i zagrzejmy tych chłopców do zwycięstwa. Elizabeth zrobiła dokładnie to, co zasugerowała Shawnelle. Odepchnęła myśli o Gavinie i skoncentrowała się na Riversach. Do przerwy w połowie siódmej rundy Riversi zdobyli trzy punkty i Elizabeth była zrelaksowana i spokojna o wynik. - Panie i panowie, mamy bardzo specjalny komunikat. Jeden z naszych graczy z drużyny Riversów poprosił, by zamiast śpiewać "Take Me Out to the Ballgame" podczas dzisiejszej przerwy w siódmej rundzie, mógł wziąć mikrofon i zadać pytanie.

Tłum zamilkł. Elizabeth zmarszczyła brwi i odwróciła się do Shawnelle i Haley. - Co się dzieje? Shawnelle wzruszyła ramionami. - Nie ma pojęcia. Haley potrząsnęła głową. - Czy Elizabeth Darnell mogłaby wstać? O, cholera. Shawnelle szturchnęła ją łokciem. - Wstawaj. Potrząsnęła głową. - Nie. - No dalej, wstań. Ponownie potrząsnęła głową. Gwałtownie. Shawnelle i Haley popchnęły ją, a potem otaczający ją ludzie zaczęli klaskać, krzyczeć i wskazywać na nią. Nie miała wyboru. Wstała i nagle jej twarz wyświetliła się na gigantycznym ekranie JumboTron. Och, do diabła. Następnie Gavin wspiął się na szczyt loży dla zawodników, ku rozkrzyczanej uciesze fanów. Machnął rękami w dół i okrzyki ucichły. Odnalazł ją na trybunach i skupił się na niej. - Elizabeth, wiesz, że ostatnim razem, kiedy rozmawialiśmy, sprawy nie potoczyły się najlepiej. Dobry Boże, miał mikrofon w rękach i każdy mógł usłyszeć to, co mówił. - To była moja wina. Tym razem, mam nadzieję, będę trochę bardziej elokwentny. Nie grał pod publikę. Patrzył prosto na nią. Zszedł z loży, a Shawnelle popchnęła ją do przodu. Podeszła do niego i spotkali się w przejściu. Wziął ją za rękę, a kiedy zobaczyła, że przełykał ślinę, wiedziała, że był tak zdenerwowany, jak ona. To ją odprężyło. - Elizabeth, kocham cię. Kocham cię od jakiegoś czasu, ale bałem się ci to wyznać. Może bałem się, że nie odwzajemnisz mojej miłości. Ale już się nie boję i chcę, żebyś to zrozumiała. Więc pomyślałem, że jedynym sposobem, byś mi uwierzyła jest powiedzenie tego przed czterdziestoma pięcioma tysiącami osób. I wtedy ukląkł na jedno kolano. O. Mój. Boże. Drżały jej nogi. - Wyjdź za mnie, Elizabeth. Chór przeciągłego „ach” i okrzyki były ogłuszające. Ale ona widziała tylko Gavina, koncentrowała się wyłącznie na

Gavinie. W jego oczach dostrzegała prawdę. Widziała w nich miłość. Tym razem mu uwierzyła. Rozpłakała się i rzuciła mu się w ramiona. A potem ją pocałował. I och, co to był za pocałunek. Jej serce wypełniło się tak wielką miłością, że nie mogła uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Spełniło się jej marzenie. Zdobyła mężczyznę, którego zawsze pragnęła. Okrzyki i oklaski fanów powiedziały jej, że to była prawda. Przerwał pocałunek i starł łzy z jej policzków. - Przykro mi, ale musimy trochę zaczekać, zanim będziemy mogli to kontynuować. Roześmiała się. - Idź wygrać mecz. - Więc to znaczy „tak”? Wzięła mikrofon z jego ręki. - Powiedziałam „tak”. Rozległo się więcej okrzyków, a Gavin wrócił z powrotem do loży dla zawodników. Reszta meczu była dla niej rozmazaną plamą. Riversi wygrali. Jeszcze bardziej szokujące było spotkanie po meczu Kathleen i Jimmy'ego Riley'ów, Jenny, Micka i Tary. Siedzieli kilka rzędów powyżej. Gavin zdradził im swoje plany i po tym, gdy wrócił do loży, zrobili jej niespodziankę. Wpadła w ramiona Kathleen, która ją uścisnęła. Nawet Mick ją uściskał i przywitał w rodzinie jako swoją nową siostrę. - Co, jeśli powiedziałabym „nie”? - Elizabeth zapytała Kathleen. Kathleen posłała jej to wszystkowiedzące spojrzenie. - Nie zrobiłabyś tego. Kochasz mojego syna, a ja pokładałam wielką nadzieję w tym, że tego nie spieprzy. Spojrzała na Micka. - Więc myślisz, że możemy ze sobą wytrzymać? - Hej, jeśli mogę wytrzymać z Jenną, to mogę również z tobą. Jenna szturchnęła go w żebra. - Palant. Tara była podekscytowana. - Przeszłyśmy długą drogę, prawda? Elizabeth objęła ją. - Jesteś najbardziej wyrozumiała ze wszystkich, a ja jestem ci bardzo wdzięczna. Potrzebuję rodziny i sióstr. - Objęła ramionami Tarę i Jennę. - Teraz będę miała siostry. Zawsze chciałam je mieć. Jenna posłała jej gorzki uśmiech. - Uważaj, czego sobie życzysz. Elizabeth roześmiała się. Potem pożegnała się z rodziną Riley'ów i wraz z Shawnelle i Haley skierowały się w stronę szatni, by zaczekać na swoich facetów. Shawnelle powiedziała jej, iż Dedrick naprawdę chce zmienić agenta,

ale to może zaczekać. Byli wtajemniczeni w pomysł Gavina i to Dedrick wpadł na pomysł, by wykorzystać jego sprawę ze zmianą agentów, żeby zwabić tu dziś Elizabeth. - Jesteś taką podstępną żmiją – powiedziała. Shawnelle poruszyła brwiami. - Wszystko w imię miłości. A mówiąc o miłości... Otwarły się drzwi i wyszedł Gavin. Wszystko wokół zniknęło, gdy znalazła się w jego ramionach i została powitana pocałunkiem, który wstrząsnął jej światem. - Aha. Myślę, że powinnyśmy zostawić tą dwójkę samą, Haley. Mam zamiar znaleźć mojego mężczyznę. - Ja również - powiedziała Haley. - Odezwę się do ciebie jutro, kobieto - powiedziała Shawnelle. Elizabeth machnęła do nich, ale jej wargi, umysł i serce skupione były wyłącznie na Gavinie. XXV Jakimś cudem Gavinowi udało się tego dokonać. Zdołał utrzymać się w grze, gdy znalazł się przy kiju w najważniejszym meczu swego życia. Teraz stał przed szatnią z ustami na wargach kobiety, którą kochał. Wygrał dziewczynę. Elizabeth wsunęła palce w jego włosy i przycisnęła do niego swoje ciało. Boże, czuł się, jakby minęły miesiące, od kiedy jej dotykał, odkąd chłonął jej słodki miodowy zapach, od kiedy był w niej. Stali w korytarzu przed szatnią na stadionie baseballowym, a on robił się twardy. Niedobrze. Wcale nie było dobrze. Przerwał pocałunek i patrzył w jej oczy, wciąż nie wierząc, że wybaczyła mu wszystko z czym nawalił i że powiedziała „tak”. Wciąż miał wrażenie, że ma jeszcze wiele do nadrobienia. Czas. Potrzebował dużo czasu. - Musimy się stąd wydostać. Muszę mieć cię tylko dla siebie. Wygięła usta w uśmiechu. - Bardzo dobry pomysł. - Pojedziesz za mną do domu? Skinęła głową. - Postaraj się nie przekraczać ograniczeń prędkości, ale pospiesz się.

*** Przestrzegał ograniczenia prędkości albo lekko jej przekraczał przez całą drogę do swojego domu, co kilka sekund spoglądając w lusterko, żeby upewnić się, iż Elizabeth była tuż za nim. Wciąż wydawało mu się, że mu się wymknie, że może to, co stało się dzisiaj tylko mu się śniło. Razem zaparkowali na podjeździe i wysiedli z samochodów, splótł ich palce, gdy szli w kierunku drzwi frontowych. Przytrzymał je dla niej, serce cały czas waliło mu w piersi. - Pocą ci się ręce - powiedziała Elizabeth, kiedy weszli do środka i zamknął drzwi. - Denerwuję się. Zmarszczyła brwi. - Dlaczego? - Ciągle spodziewam się, że rzucisz się do ucieczki. Wciąż myślę, iż to nie dzieje się naprawdę. Odwróciła się do niego, objęła go za szyję. - Nie zostawię cię, Gavin. Nie teraz, nigdy. Położył ręce na jej biodrach. - Okropnie namieszałem. Tak wiele chciałem ci dzisiaj powiedzieć, byś zrozumiała, jak bardzo mi przykro przez to, co wtedy powiedziałem. Ale nie ma wystarczająco dobrej wymówki na usprawiedliwienie sposobu, w jaki cię skrzywdziłem. Przycisnęła palec do jego ust. - Czasami po prostu musisz zostawić to w przeszłości. Możemy roztrząsać wszystko, co sobie powiedzieliśmy w trakcie naszego związku, głupie rzeczy, które wygadywaliśmy i które zrobiliśmy, ale jaki to ma sens? Każdy krok, jaki zrobiliśmy doprowadził nas tutaj, prawda? - Tak. - Kochasz mnie, Gavin51? - Tak. - Ja też cię kocham. Kocham cię od tylu lat i bałam się ci to powiedzieć. Bałam się, że jeśli dowiesz się, co do ciebie czuję, to cię stracę. - Dlaczego? Opuściła ręce i cofnęła się. - Nie wiem. Byłam twoją agentką, jestem od ciebie kilka lat starsza, ty zmieniałeś kobiety jak rękawiczki. - Hej. Roześmiała się. - Taka jest prawda, czyż nie? - Trochę też grałem. 51 Nic na to nie poradzę, że w tym momencie na myśl przychodzi mi ta kwestia: "Marian, ty mnie kochasz, czy ty mnie nie kochasz?" ;)

Wygięła brew. - Trochę? Gavin, cały czas byłeś otoczony kobietami. I to jest w porządku. To było dobre dla twojego wizerunku i PR-u. Wykorzystywałam to maksymalnie. Podszedł do niej, pogładził ją po włosach. - A ty mnie kochałaś. Nie raniło cię to? Wzruszyła ramionami. - Trochę. Ale robiłam, co do mnie należało. Robiłam wszystko, co dla ciebie najlepsze. Odetchnął, wziął ją za rękę i poprowadził do kanapy. Usiadła, a on uklęknął przed nią. - Przykro mi, że o tym nie wiedziałem, nigdy niczego nie wyłapałem. Jakim mężczyzną mnie to czyni? - To czyni mnie bardzo dobrą agentką, która zadbała, byś niczego się nie domyślał. Nie uśmiechnął się. Uniósł jej dłoń. - Spędzę resztę mojego życia nadrabiając wszystko. - To nie jest konieczne. Teraz jesteś mój. Tylko to się liczy. - Naprawdę na ciebie nie zasługuję. - Nie, Gavin, zasługujesz. Tak jak ja zasługuję na ciebie. Należymy do siebie. Podniósł się i musnął jej usta wargami, czując się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Jego serce przepełnione było taką miłością, że miał wrażenie, że jego klatka piersiowa zaraz wybuchnie. Takie właśnie było uczucie miłości. Ta radość, poczucie, że już nigdy nie będziesz sam, że w twoim życiu niczego nie brakuje; poczucie, że teraz masz kogoś, kogo musisz chronić, bronić tą osobę od wszelkiej krzywdy. Teraz to rozumiał; zrozumiał, o co chodziło jego bratu. Mógłby umrzeć, by ochronić Elizabeth. Wyciągnął z kieszeni pudełeczko. - Tej części nie chciałem robić na stadionie. Chciałem, żebyśmy byli tylko my dwoje. *** Elizabeth gapiła się na czarne aksamitne pudełeczko. Nie spodziewała się tego. Podniosła dłoń do serca, po czym spojrzała na Gavina. - Och. Otworzył pudełko, wewnątrz był pierścionek z diamentem o szlifie princessa52 w platynowej oprawie. I wow. Diament był ogromny, obręcz 52 Ilu nowych rzeczy dowiedziałam się podczas tego tłumaczenia;) Princess-cut diamond - diament w

również pokryta była malutkimi mieniącymi się diamencikami. Pierścionek był idealny. Wspaniały i piękniejszy niż mogła sobie wymarzyć. - Och, Gavin. To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Trzymał ją za rękę. - Elizabeth Darnell, kocham cię. Nie obchodzi mnie ile ty masz lat lub ile mam ja. Chcę, żebyś została moją żoną. Chcę mieć z tobą dzieci, jeśli ty również je chcesz. Chcę, żebyś nadal kochała swoją karierę tak, jak ja kocham moją. Chcę, byśmy zawsze się kochali i szanowali. Wyjdziesz za mnie? Tym razem nie próbowała walczyć ze łzami. Pozwoliła im płynąć po policzkach i z entuzjazmem pokiwała głową. - Tak, Gavin. Też cię kocham. I będę zaszczycona mogąc zostać twoją żoną. Wsunął pierścionek na jej palec i pociągnął ją z sofy w swoje ramiona. Opadła na kolana, ich usta spotkały się w namiętnym pocałunku. Starannie uczesane updo53 zniknęło w jednej chwili, gdy wyciągnął wsuwki z jej włosów, rozpuścił je i zanurzył w nich ręce, po czym opadł na plecy na podłodze i wciągnął ją na siebie. Boże, tak dobrze było znowu czuć przy sobie jego ciało. Tęskniła za jego dotykiem, za sposobem, w jaki jego ręce przesuwały się po jej plecach i biodrach, sposób, w jaki wbijał w nią palce, jakby nie mógł się nią nasycić. Brakowało jej jego pasji, jego niemal desperackiej potrzeby, którą ona również czuła w stosunku do niego. Czy między nimi zawsze tak będzie? Miała nadzieję, że tak. Uniosła się, spojrzała na niego, odgarnęła mu włosy z czoła i słuchała jego ciężkiego oddechu, czuła bicie jego serca, które waliło w klatce piersiowej. Przechylił głowę i uśmiechnął się do niej. - Co? - Zastanawiam się po prostu, czy między nami zawsze tak będzie. To pożądanie, które nas do siebie przyciąga. Ujął jej twarz w dłonie i przysunął do swojej twarzy. - Do diabła, tak. Pocałował ją z tak głęboką tęsknotą, że nie miała wątpliwości, że miał rację. Jej serce roztopiło się, majtki zrobiły się wilgotne, gdy otarł się o nią, jego erekcja napierała na jej płeć. Położyła dłonie na jego klatce piersiowej i uniosła się nad nim, tak bardzo potrzebując go w sobie, że aż drżała. Przerwał pocałunek, a ona straciła oddech, zwłaszcza, gdy w jego kształcie kwadratu. 53 Nie znalazłam polskiego odpowiednika. W każdym razie jest to lekko rozwichrzony kok.

oczach ujrzała namiętność. Usiadła i zaczęła rozpinać bluzkę, drżały jej palce. Gavin obserwował ją, gdy rozpinała guziki, więc próbowała robić to powoli i seksownie, ociągając się przy tym. Możliwe, że miało z tym coś wspólnego to, iż unosił się pod nią i drażnił ją. - Rozpraszasz mnie. Wygiął brwi. - Pospiesz się. - Próbuję. Zsunęła bluzkę z ramion. Jego ręce natychmiast znalazły się na jej piersiach, przesunął po nich kciukami, po czym odnalazł jej sutki. Jedwabny stanik nie stanowił żadnej przeszkody, brodawki stwardniały natychmiast, gdy przejechał palcami po biustonoszu. Usiadł i rozpiął zapięcie, a ona odrzuciła stanik. Przyciągnął ją do siebie, objął wargami obolały pączek, ssał go, jego język, zęby i usta doprowadzały ją do szaleństwa, podczas gdy ręką skręcał jej drugi sutek między palcami. Wplotła palce w jego włosy i starała się przetrwać ten ogrom wrażeń, te iskry przyjemności wystrzeliwujące prosto do jej rdzenia. To nie działo się wystarczająco szybko. Odsunęła się i sięgnęła do jego ud, chwytając guzik przy jego dżinsach. Oparł się na dłoniach i pozwolił jej je rozpiąć, jej knykcie otarły się o jego erekcję, sprawiając, że szarpnął się w odpowiedzi. Tak, był tak podniecony, jak ona. Chciała go na tak wiele sposobów, a wszystkie na raz. Zdjęła mu dżinsy i buty, odrzuciła je, następnie zajęła się jego bokserkami. Jego penis wyskoczył, gorący, twardy i wspaniały. Objęła go dłońmi, uwielbiała czuć jego delikatność i twardość, to, w jaki sposób skóra poruszała się wokół napiętych mięśni; uwielbiała nabrzmiałą główkę, która aż prosiła się, by ją posmakować. Pochyliła się nad jego trzonem, owinęła wargami szeroki purpurowy grzbiet i omiotła go językiem, kochając sposób, w jaki Gavin pchnął w jej usta i jęknął, by zaraz chwycić garść jej włosów, jakby nie był w stanie kontrolować swoich reakcji. Chciała, żeby stracił kontrolę, chciała sprawdzić, jak daleko mogła go popchnąć. - Nie szczytowałem odkąd ostatni raz byliśmy razem, Lizzie. Jeśli masz zamiar mnie ssać, dojdę w twoich ustach. Podniosła na niego wzrok, potem wsunęła jego penisa w usta. Pchnął, dając jej więcej. Wzięła go, owinęła dłoń wokół jego podstawy, głaszcząc go, gdy kręciła językiem wokół trzonu, przeciągając językiem po spodniej części i

liżąc go przez cały czas, kiedy zmierzała do jego jąder. Wzięła je w usta i drażniła językiem. Gavinowi wyrwał się gardłowy jęk. Znowu przejechała językiem w górę jego trzonu, następnie wzięła go między wargi. - Ssij. Ssij mocno. - Wcisnęła jego penisa między język, a podniebienie i ssała go tak, jak prosił, kołysała jego jądra w dłoniach i masowała je. Zacieśnił uścisk w jej włosach. - Tak. Boże, tak. Zaraz dojdę, Lizzie. Poruszała się szybko w górę i w dół na jego trzonie, ręce położyła na jego udach, czując zaciskające się mięśnie i pot występujący na jego skórę, gdy pchnął w górę jej gardła. - Taa, właśnie tak. Ssij mnie. Dochodzę54. Uwielbiała go słuchać, wiedząc, że mogła mu dać tą przyjemność. A gdy wyrwał mu się dziki jęk, całe jego ciało szarpnęło się, kiedy wybuchnął w jej ustach, przełknęła, ściskając jego uda i biorąc wszystko, co jej dał. Pogładził ręką jej włosy, a ona wylizała jego trzon, po czym przeniosła się wyżej, by pocałować go w brzuch. Zwinęła jego koszulę w ręku, gdy całowała jego brzuch, kochając dotyk jego twardych jak skała mięśni. Podniósł się i pozwolił jej zdjąć sobie koszulę, następnie zaskoczył ją przewracając ją na plecy i obdarzając ją głębokim, przenikliwym pocałunkiem, który pozostawił ją bez tchu. Plądrował jej usta, liżąc jej język, pocierając ustami o jej wargi, aż przestała myśleć, a jej kości zmieniły się w masło. - Teraz moja kolej - powiedział, wycałowując ścieżkę w dół jej szyi, przez obojczyk, a kiedy doszedł do piersi, lizał jej sutki, nie spiesząc się i zajmując się nimi, aż oba szczyty stały się twarde, mokre i obolałe. Jej ciało drżało od jego dotyku i pocałunków, gdy zsunął się w dół jej ciała, zdejmując z niej spodnie Capri i zostawiając ją jedynie w majtkach. - Ładne - powiedział, całując jej biodro, gdzie znajdował się jeden z pasków jej jedwabnych kremowych majtek. - Dzięki. - Są jak prezent dla mnie. - Rozwiązał jedną kokardkę, całując ją w miejscu obok jej cipki, potem rozwiązał drugą kokardkę, odsuwając materiał i obnażając jej płeć. Zadrżała. - Gavin, ja też nie szczytowałam odkąd ostatni raz byliśmy razem. Podniósł na nią wzrok. - Zaraz to naprawię. Przycisnął usta do jej cipki i położył na niej język. 54 Na dobre zakończenie tłumaczenia musiało być "dochodzenie";)

- Och - to było wszystko, co była w stanie powiedzieć, ponieważ przeciągnął językiem po jej łechtaczce, przez co opuściły ją wszelkie spójne myśli. Czuła jedynie przyjemność, koncentrowała się na wszystkim, co robił z nią gorący i mokry język Gavina, który sunął przez jej płeć. Napięcie rosło szybko, a gdy wsunął w nią palec, zadrżała i wiedziała, że długo nie wytrzyma. To było niesamowite, jak dobrze znał jej ciało i jak szybko potrafił zabrać ją nad krawędź. Pompował w nią palcem, a językiem zataczał powolne kółeczka wokół jej łechtaczki. Wrażenia przypominały leniwe niedzielne popołudnie, ale potrzebowała czegoś więcej. - Mocniej. Szybciej. Zabierz mnie tam, Gavin. Posłuchał jej, wsunął w nią jeszcze jeden palec, przyspieszył tempo, objął wargami łechtaczkę i ssał. - Tak. O to chodzi. - Wygięła się w łuk i doszła, strumień wrażeń był prawie nie do zniesienia, ponieważ to było tak cholernie dobre. Rzuciła się pod nim, więc położył rękę na jej brzuchu, by przytrzymać ją w miejscu. Nadal ją lizał, gdy szczytowała na jego twarzy i palcach, przechodząc z jednego orgazmu wprost do kolejnego w niekończącym się strumieniu impulsów, które zostawiły ją słabą i drżącą. Kiedy zawisł nad nią, uśmiechając się do niej, sięgnęła po niego, a on nakrył ją swoim ciałem i ustami, ponownie ich przetaczając, wciąż ją całując i układając na sobie. Jego penis był twardy, wsunęła go w swoją wciąż pulsującą cipkę, po czym wyprostowała się, splotła z nim palce i zakołysała się, całkowicie go w sobie zagłębiając. Zwęził oczy i uniósł się pod nią. - Ujeżdżaj mnie. Położyła ręce na jego piersi i pochyliła się do przodu, następnie podniosła, ustalając tempo, w jakim poruszała się na jego penisie, czerpiąc z każdego ruchu maksimum przyjemności, uwielbiając czuć w sobie jego nabrzmiałego kutasa. Gavin wyciągnął rękę i chwycił jej piersi, przesuwając kciukami po jej sutkach. Wygięła się w kierunku jego rąk, wypełniając je swoimi piersiami. Podniósł się i na przemian brał jej brodawki w usta, ssąc je mocno, czyniąc ją drżącą z rozkosznego szoku, który wystrzelił prosto do jej cipki. Bycie połączoną z nim w taki sposób, było niczym kawałek nieba. Chciała, by to trwało wiecznie, jednak gdy go ujeżdżała, kołysała się na nim i gdy poczuła pierwsze oznaki kolejnego orgazmu, nie mogła się powstrzymać przed dążeniem do końca. Mimo to cofnęła się, odsunęła i zatrzymała, by na niego spojrzeć. Starała się zapamiętać jego twarz, to, jak wyglądał, gdy był

zanurzony w jej wnętrzu. Jego mięśnie były naprężone i napięte, gdy zaciskał szczękę, jego przymknięte oczy wydawały się być mocno na niej skupione, ale trzymał ją w delikatnym uścisku. Jego palce zginały się i prostowały na jej biodrach, kiedy kołysała się do przodu i do tyłu. Włosy opadły mu na czoło, odgarnęła je, po czym pochyliła się i wycisnęła pocałunek na jego ustach. Zamierzała tylko musnąć jego wargi, ale, och, jakże kochała jego usta i sposób, w jaki głęboko ją całował, zupełnie tak, jak głęboko był w niej schowany, zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Był jej częścią i zawsze będzie. Kochanie się w taki sposób pieczętowało umowę. Oderwała się od niego, jej twarz znajdowała się tylko kilka centymetrów od jego twarzy. Zsunęła się na jego penisie jeszcze raz, będąc tak bliska orgazmu, że musiała z sobą walczyć, by jeszcze nie szczytować. - Kocham cię, Gavin. Zacisnął szczękę, odgarnął jej włosy z twarzy, kciukiem musnął jej policzek. Przetoczył się na nią, następnie głęboko się w niej zanurzył. Krzyknęła osiągając orgazm, a gdy wspięła się na szczyt, spojrzał na nią i powiedział: - Kocham cię, Elizabeth. Kiedy i on osiągnął spełnienie, jęknął i wykrzyczał jej imię, jego palce były mocno splecione z jej. Jej oczy wypełniły się łzami i zdała sobie sprawę, że nigdy nie zapomni tej chwili. Po wszystkim, leżeli objęci ze splecionymi nogami. Nie chciała się ruszać, Gavin też nie wydawał się spieszyć. - Przeniesiesz się ze mną do Zamku Grayskull? Zaśmiała się, słysząc, że użył nazwy, którą określała jego dom. - Tak. Pozwolisz mi zmienić jego wystrój? - Jakkolwiek zechcesz. Podniosła się i oparła brodę na jego klatce piersiowej. - Ufasz mi? - Oczywiście, że ci ufam. - Zmarszczył brwi. - Nie pomalujesz żadnego pokoju na różowo, prawda? - Uch. Żartujesz sobie? Może dziecinny pokój, jeśli będziemy mieli dziewczynkę. Jego oczy rozszerzyły się. - Jesteś w ciąży? Roześmiała się. - Jeszcze nie, ale myślę, że przy wspólnym wysiłku może się nam udać. Wiesz, że nie robię się coraz młodsza. Powinniśmy zacząć się o to starać jak najszybciej. Przetoczył się na nią. - Jestem gotowy, jeśli i ty jesteś.

Spojrzała na mężczyznę, którego kochała i uświadomiła sobie, że choć nigdy nie uważała, że ma idealne życie, jakoś, w jakiś sposób, zdobyła wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła. Ciężko pracowała, by osiągnąć karierę, którą zawsze chciała. I przez chwilę jej to starczało. Nigdy nie sądziła, że się zakocha. Ale myliła się. Zdobyła home run. Razem, rozegrali idealny mecz miłości. Zachichotała na myśl o tych baseballowych metaforach. - Co cię tak cieszy? - zapytał. - Wygraliśmy. Spojrzał na nią. - Co wygraliśmy? - Mecz miłości. Przewrócił oczami. - Kiepskie wyjaśnienie. - Doprawdy? Dalej, wstawaj - powiedziała, zsuwając się z kanapy i klepiąc go w tyłek. Uniósł brwi. - Co? Dlaczego? - Musimy iść do sklepu spożywczego. - Ale po co? - Ponieważ nadszedł czas, żebym upiekła ci ciasto. Roześmiał się i stoczył z kanapy. - Dla czegoś takiego warto wstać. Chodźmy.

KONIEC