James Erica - Lato nad jeziorem

@kasiul

Spis treści Dedykacja Podziękowania Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Rozdział dwudziesty czwarty Rozdział dwudziesty piąty Rozdział dwudziesty szósty Rozdział dwudziesty siódmy Rozdział dwudziesty ósmy Rozdział dwudziesty dziewiąty

Rozdział trzydziesty Rozdział trzydziesty pierwszy Rozdział trzydziesty drugi Rozdział trzydziesty trzeci Rozdział trzydziesty czwarty Rozdział trzydziesty piąty Rozdział trzydziesty szósty Rozdział trzydziesty siódmy Rozdział trzydziesty ósmy Rozdział trzydziesty dziewiąty Rozdział czterdziesty Rozdział czterdziesty pierwszy Rozdział czterdziesty drugi Rozdział czterdziesty trzeci Rozdział czterdziesty czwarty Rozdział czterdziesty piąty Rozdział czterdziesty szósty Rozdział czterdziesty siódmy Rozdział czterdziesty ósmy Rozdział czterdziesty dziewiąty Rozdział pięćdziesiąty Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Rozdział pięćdziesiąty drugi Rozdział pięćdziesiąty trzeci Rozdział pięćdziesiąty czwarty Rozdział pięćdziesiąty piąty Rozdział pięćdziesiąty szósty Rozdział pięćdziesiąty siódmy Rozdział pięćdziesiąty ósmy

Dla Edwarda i Ally, Samuela i Rebeki, i dla wyjątkowego małego chłopca – mojego cudownego wnuka

Podziękowania

Nie mogłabym napisać tej książki bez pomocy kilkorga fantastycznych ludzi, którzy poświęcili mi swój czas i wiedzę. W Oksfordzie pomogła mi niezwykle kompetentna Digna Martinez z Centrum Informacji Turystycznej. Miałam również szczęście zwiedzać bibliotekę The Queen’s College, oprowadzana przez Lynette Dobson. Szukając bliżej domu, dziękuję Grace Hulley za poprowadzenie mnie właściwą ścieżką. We Włoszech otrzymałam pomoc z kilku wspaniałych źródeł, a w szczególności od Rity Annunziaty, która wraz ze swoją nonną1 dostarczyła mi bezcennych informacji i cierpliwie odpowiadała na wszystkie moje pytania. Pomoc okazał mi również Danilo, który zaprosiwszy mnie na kolację, przedstawił swej uroczej matce. Nie mogę też zapomnieć o Mikaelu Mammenie, który nieświadomie wskazał mi drogę. Żałuję tylko, że nie znalazłam sposobu na wykorzystanie łodzi podwodnej z salami. Na koniec specjalne podziękowania należą się Sarze Cilii za to, że wiedziała, jaka ze mnie wścibska kobieta, i pokazała mi willę, która stała się hotelem Margherita. Większość występujących w powieści miejsc istnieje naprawdę, ale kilka wymyśliłam. Na przykład hotel Margherita. Wystarczy jednak przyjechać nad jezioro Como, a takich willi znajdziecie tam mnóstwo. Gdy tworzysz opowieść o parze szczęśliwych kochanków, umieść ją nad brzegami jeziora Como. Franciszek Liszt

Rozdział pierwszy

Popełniła błąd, otwierając kopertę. Nie powinna była tego robić. Gdyby uczyniła to po powrocie z pracy do domu, albo gdyby listonosz się spóźnił, nie miałaby zrujnowanego dnia. A tak nieustannie wracała myślami do bożonarodzeniowej pocztówki od Seba – ze Świętym Mikołajem o rumianych policzkach, stojącym w śniegowej zaspie. Jednak prawdziwy szok wywołała elegancka kartka wsunięta w środek. Widniała na niej wytłoczona złotymi literami prośba, aby zarezerwowała sobie dziesiąty lipca na ślub Imogeny Alicii Morgan z Sebastianem Hughesem. Na odwrocie widniał odręczny dopisek Seba: Floriano, mam nadzieję, że przyjedziesz. Bardzo mi na tym zależy. W dole kartki figurował adres e-mailowy, którego nie znała. Czy naprawdę Sebowi zależało, żeby przyjechała? Trudno jej było w to uwierzyć. Od dwóch lat nie dawał znaku życia. Żadnego SMS-a, e-maila czy telefonu. I nagle taka wiadomość. Poczuła się, jakby dostała w twarz. A potem jeszcze raz, tylko mocniej. A gdy udało jej się wymazać to z pamięci, bach! – kolejny policzek. Z The High skręciła w Radcliff Square, gdzie wcześniej tłumaczyła grupie amerykańskich turystów zapaleńców, że jest to najpiękniejszy przykład okrągłej biblioteki w Anglii. Potem w przejmującym chłodzie pojechała Catte Street, mijając z lewej ogólnouniwersytecką bibliotekę Bodleian Library i Most West​chnień z prawej. W tym miejscu zawsze ostrzegała ludzi, żeby uważali na nadjeżdżających rowerzystów. Straciła już rachubę, ilu turystów omal nie wywinęło kozła, gdy przystawali, aby podziwiać most i robić jego zdjęcia. Pracując jako przewodniczka po Oksfordzie, nie miała dwóch takich samych dni. I to najbardziej lubiła w tej pracy. Wczoraj oprowadzała grupę zapalonych fanów seriali Sprawy inspektora Morse’a i Lewis2. Kilkoro z nich próbowało przyłapać ją na nieznajomości jakichś drobnych szczegółów, ale dzięki wspaniałej pamięci – którą Seb nazywał ciemną supermocą – musieli szybko skapitulować. Dzisiaj prowadziła wycieczkę nazywaną przez biuro turystyczne Malownicze Wieże klasycznym objazdem po uniwersytecie i mieście, zakończoną popołudniową herbatą w hotelu Randolph. Tu na grupę Amerykanów czekał autokar, żeby ich zawieźć do Woodstock, gdzie mieli nocować. Następnego dnia w planie była wizyta w Blenheim Palace z grzanym winem i śpiewaniem kolęd. Gdy żegnała się z nimi, przyjmując dyskretnie wciskane w jej dłoń napiwki, zapragnęła nagle wsiąść do autokaru z wesołą, beztroską grupą i uciec, choćby tylko do Woodstock. Byle nie wracać do domu i nie musieć zmierzyć się z kartką od Seba, kartką, która obudziła uśpione i poniżające uczucie niespełnionej miłości. Zmierzała jednak właśnie w stronę domu w Północnym Oksfordzie. Wybrała spokojniejszą Parks Road, unikając Broad Street i plątaniny kolejek do autobusów przy St Giles. Zwykle jeździła do pracy rowerem, ale tego dnia rano nie dość, że dostała kartkę od Seba, to jeszcze okazało się, że ma przedziurawioną dętkę w rowerze. Załatanie dętki to kolejne zadanie, które musiała dopisać do rosnącej listy rzeczy do zrobienia. Głównie były na niej sprawy, które stale odkładała, bo nie chciało jej się nimi zajmować. Takie jak wymiana dwóch zepsutych od miesiąca halogenowych żarówek w kuchni czy sprowadzenie szklarza, by wstawił nową szybę w łazience w miejsce pękniętej. Należało również przeczyścić rynnę i naprawić cieknący kran w łazience. Gdzieś „z tyłu głowy” czaiła się myśl, że jeżeli poczeka, aż wszystko, co ma się zepsuć, zepsuje się, wtedy sprowadzi kogoś, żeby to naprawił za jednym zamachem.

„Na litość boską, Floriano – powiedziałaby jej siostra. – Przestań odkładać wszystko na jutro”. Pewnie dodałaby, że takie sprawy można załatwić samemu i dlaczego, na Boga, nie zakasze rękawów i nie zajmie się tym? Ann, o cztery lata od niej starsza, nigdy niczego nie odkładała. Była niezrównana, jeżeli chodzi o załatwianie różnych spraw. Świat określał takie osoby mianem dorosłych – jako żony, matki, domowe złote rączki i tyrani w miejscu pracy. Nadzwyczaj rozsądna, prowadziła starannie poukładane i przykładne życie i przy każdej okazji dawała Florianie do zrozumienia, że coś sknociła, nawet jeżeli tak nie było. Wypowiadane przez nią komentarze sprawiały, że Floriana czuła się przy niej gorsza i kompletnie nieodpowiedzialna. A przecież, chociaż rzeczywiście kilka razy przez swój impulsywny charakter była o włos od nieszczęścia – zawsze udało jej się uniknąć katastrofy. Taka sytuacja miała miejsce na pierwszym roku studiów tu, w Oksfordzie, gdy spędziła noc w policyjnej celi. Sądziła, że uda jej się to ukryć przed mamą i tatą, ale przyszedł wtedy do domu list z wydrukowanym na kopercie napisem „Posterunek Policji w Thames Valley”. Ann pojechała do miasta i zrobiła z tego wielką aferę, pytając, dlaczego Floriana dostaje listy od policji. – Jeden list – sprostowała Floriana. – I nie twoja to sprawa. Biedni rodzice byli przerażeni, gdy przyznała się do wybryku, który wymknął się spod kontroli. – Chyba nie opiszą tego w gazetach? – spytała mama drżącym głosem. – Oczywiście że nie – zapewniła ją Floriana, krzyżując palce. – Wśród rozmaitych wykroczeń to małe piwo i nikogo nie będzie interesowało. – I nie zostaniesz zrelegowana? – Relegowana? Nie, nie zostanę. – Znowu mocno skrzyżowała palce. Na szczęście zarówno ona, jak i Seb – jej wspólnik w przestępstwie – dostali jedynie ostrzeżenie. „Jestem pewien, że nie muszę wytykać błędów w pani postępowaniu” – powiedział dyrektor kolegium Floriany, a następnie właśnie to uczynił, opisując szczegółowo ich pijacki wygłup, jakim było wspięcie się na ścianę budynku, żeby zajrzeć do środka z zewnątrz. Nie wiedzieli jednak, że właśnie tu wykonywano badania na zwierzętach, przez co był on jednym z najlepiej strzeżonych budynków w Oksfordzie. W chwili gdy wspięli się na dach, rozbłysły światła reflektorów i włączył się alarm. Zanim zdołali zejść na dół, przyjechał radiowóz i zawieziono ich na posterunek policji. Nazajutrz rano po przeszukaniu ich pokoi w akademikach oraz dokładnym sprawdzeniu laptopów i telefonów komórkowych, czy ich użytkownicy nie są obrońcami praw zwierząt, oznajmiono, że nie zostanie wniesione przeciw nim oskarżenie i zwolniono ich do domu zawstydzonych i skruszonych. Floriana miała teraz trzydzieści jeden lat, lecz Ann bez wahania wypominała jej ten incydent jako przykład niesubordynacji. Tyle że w porównaniu z Ann każdy był lekkomyślny i nieodpowiedzialny. Cała Ann, bez E na końcu. Giselle Anne Day nie wybaczyła matce, że nadała im imiona, które inni mogliby uznać za dziwaczne. Gdy tylko dorosła, mając dość żartów i wyśmiewania się z nich w szkole, oświadczyła, że chce, aby nazywano ją Ann, skracając środkowe imię do trzech liter, jakby zbędne E było powodem kłopotów. Floriana, w przeciwieństwie do siostry, uwielbiała swoje imię i nigdy nie kusiło jej, aby skrócić je do Flory albo nie daj Boże do Flo. Rozprawiała się z każdym, kto tego próbował. Wyjątkiem był Seb, który nazywał ją Florrie. Zapadł już zmrok, gdy z Parks Road skręciła w Banbury Road i przed oczyma stanęła jej wiadomość Seba. Napisał „Floriana”, nie Florrie, podkreślając tym samym, jak bardzo się od siebie oddalili. Przepaść między nimi przypieczętował również fakt, że zaproszenie wysłał na jej stary adres; stamtąd dopiero dotarło ono do Floriany. Zaproszenie było jednak gałązką oliwną, pomimo szoku, jaki wywołała wiadomość, że Seb żeni się

z tą piękną i doskonałą w każdym calu Imogen. Chyba że… chyba że stała za tym Imogen. A jeżeli to ona zaproponowała, żeby zaprosili Florianę, by móc pokazać, że to ona wygrała, a Floriana przegrała? Skręciła w lewo, w spokojną i cichą North Parade Avenue, pomachała Joemu stojącemu za ladą w sklepie Buddy’ego i Joe i pomyślała, że ogarnia ją paranoja. Upłynęły dwa lata, więc zaproszenie na pewno zostało wysłane ze szczerego serca, a nie z powodu jakiegoś ukrytego motywu. Doszła do końca ulicy, skręciła w prawo i zbliżając się do domu, sięgnęła do torby po klucze. A jeżeli Seb wysłał zaproszenie za plecami Imogen? A jeżeli chciał zapomnieć o urazach i znowu być jej przyjacielem? Jak zareagowałaby na to Imogen? Przede wszystkim jednak, czy ona chciałaby odnowić ich przyjaźń i znowu narazić się na ból? Nie, pomyślała, nie może tego zrobić. I z tym postanowieniem zeszła z chodnika, żeby przejść na drugą stronę ulicy do Church Close, gdzie mieszkała. Dziwne, pomyślała kilka chwil później, nie zdając sobie sprawy z upływu czasu, dlaczego leżę na twardej ziemi, z twarzą boleśnie wciśniętą w asfalt? I dlaczego czuję się taka ociężała i jednocześnie taka lekka? Co za dziwne uczucie.

Rozdział drugi

Adam Strong bębnił palcami w kierownicę. To był piekielny tydzień, ale przynajmniej skończył się dobrze. Tego popołudnia sfinalizował wreszcie umowę kupna domu przy Latimer Street, którą podpisał przed trzema tygodniami, i właśnie odebrał klucze od agenta. Teraz jechał go obejrzeć. W każdym razie taki miał zamiar, lecz utknął w korku. Powinien zaczekać do jutra i wybrać się tam za dnia, i nie w godzinach szczytu, ale musiał czymś zająć myśli. Światła na skrzyżowaniu zmieniły się, ruszył więc wolno, jednocześnie dochodząc do wniosku, że ten nowy projekt pozwoli mu nie myśleć o Jesse. Siedem dni temu, w sobotę, Jesse poinformowała go, że nie widzi dla nich wspólnej przyszłości, bo traktuje go jedynie jak brata. Skąd mogła wiedzieć, jakie to uczucie, skoro miała jedynie dwie siostry, pomyślał w przypływie irytacji. Jasna cholera, brat! Tak właśnie się czuła, gdy byli razem w łóżku? Że uprawia seks z bratem? Byli ze sobą od prawie dwóch lat i szczerze mówiąc, nie przeczuwał, że coś takiego może nastąpić. Co prawda pracował jak szalony, więc pewnie dlatego niczego nie zauważył, ale nie tylko on tak żył – również jej ciągle nie było przez ostatnie jedenaście miesięcy. Jeździła po kraju jako przedstawicielka środowiska lekarskiego, nie mówiąc już o zjazdach organizowanych przez firmy farmaceutyczne i konferencjach. Zaprzeczyła, że ma kogoś, o co zapytał w pierwszym rzędzie, ale nie miał co do tego pewności. Może uważała, że nie mówiąc prawdy, mniej go zrani. Dałby głowę, że chodzi o kogoś, kogo poznała podczas jednego z wyjazdów. – Zapewniam cię, że nie ma nikogo innego – powiedziała. – Więc chcesz się rozstać? – spytał z niedowierzaniem, usiłując stłumić coraz dotkliwszy ból, który groził wybuchem. – Jeżeli coś jest nie tak między nami, spróbujmy to naprawić. Ze łzami w oczach pokręciła głową. – Adamie, to nie jest coś, co możesz naprawić jak domy, które kupujesz i sprzedajesz. Uraziło go oskarżenie, że upraszcza sprawy. – Robisz ze mnie jakiegoś emocjonalnego półgłówka – odparł. Miał świadomość, że w każdym związku zdarzają się trudności i że trzeba czasem pójść na kompromis. Nie był przecież kompletnym nowicjuszem, jeśli chodzi o te sprawy. Ale gdzieś musiał popełnić błąd – i pewnie nie zauważył dawanych przez Jesse znaków, że nie czuje się szczęśliwa. Przypomniał sobie dzień jej urodzin przed kilkoma tygodniami. Zabrał ją wtedy na weekend do Cliveden House. Wszystko jej się tam podobało, a szczególnie spa i torebka od Mulberry’ego, którą zaskoczył ją przed kolacją. Czy już wtedy wiedziała, że zamierza go rzucić? To pytanie dręczyło go przez cały tydzień i spowodowało, że zbyt szybko pokonał skręt w Banbury Road, omal nie zderzając się z samochodem jadącym przed nim. Kilka centymetrów i już by go stuknął. Starając się zachować odległość i odpowiednią prędkość, uznał, że odpowiedź na jego pytanie brzmi: tak, Jesse już od jakiegoś czasu wiedziała, że zamierza od niego odejść. Przypomniał sobie, że gdy w jej urodziny kochali się w hotelu, sprawiała wrażenie dziwnie obojętnej. Uznał wtedy, że jest zmęczona, bo była w drodze przez prawie cały tydzień. Od weekendu mieszkała u przyjaciółki, ale jutro, czyli w sobotę, miała przyjechać po swoje rzeczy.

Powiedział, że nie będzie go w domu, jednak jakaś jego część pragnęła tam być i spróbować przekonać ją, że nie powinni przekreślać ostatnich dwóch lat. A co z ich planami? Zaledwie przed dwoma tygodniami debatowali nad tym, jak podzielić czas w święta Bożego Narodzenia między jej i jego rodziców, nie obrażając żadnych. Zarezerwowali też pobyt w St Lucia na marzec. Jak mógł się aż tak straszliwie pomylić? To pewnie dlatego, że samousprawiedliwianie i kłamstwa, którymi się karmimy, są częścią ludzkiej natury i gwarantują, że widzimy tylko to, co chcemy widzieć. Przerwał te rozmyślania, zdając sobie sprawę ze swojej słabości do poddawania analizie wszystkich uczuć i zachowań. Przez cały tydzień bezskutecznie usiłował zrozumieć, co dokładnie było nie tak między nimi, a także samą Jasse. Skręcił w North Parade Avenue z jej witrynami sklepowymi ozdobionymi świątecznymi lampkami. Tę część Oksfordu lubił najbardziej. Wiedział, że kupienie tu domu było dobrym posunięciem. Większość okolicznych nieruchomości należała do uniwersytetu, ale przy Latimer Street stały domy mieszkalne. Ten pod numerem szóstym, kupiony przez niego, był niewielką wiktoriańską willą z dwoma pokojami na dole i dwoma na górze, zbudowaną z żółtej i czerwonej cegły. Wymagała generalnego remontu, wymiany instalacji elektrycznej i wodociągowej, postanowił jednak, że postara się zrobić z niej prawdziwy klejnot. Jeszcze nie zdecydował, czy doda go do swojej kolekcji wynajmowanych mieszkań i domów, czy sprzeda. Czas pokaże. Głupotą było oglądać go po ciemku, ale od czasu, gdy kupił swój pierwszy dom, zawsze jeździł obejrzeć nowy nabytek zaraz po otrzymaniu kluczy i w ten sposób brał go w posiadanie. Wyjmie z bagażnika latarkę i będzie chodził od pokoju do pokoju, układając w myślach plan remontu. Pierwszy dom kupił, gdy miał dwadzieścia lat, pożyczając na to z banku absurdalną sumę pieniędzy. W tamtych czasach banki nie dawały tak szybko pożyczek. Dom był ruiną, którą doprowadzał do porządku przez sześć miesięcy – ucząc się przy tym wszystkiego – i z powodzeniem śpiąc w nim, a potem sprzedał z niezłym zyskiem ku zaskoczeniu rodziców. Przeraził ich, gdy na drugim roku studiów oznajmił z pewnością siebie, że chce być przedsiębiorcą budowlanym. Równie dobrze mógł powiedzieć, że będzie dealerem narkotyków. Z radością zrezygnował ze studiów, cierpiał na dysleksję i czasami nauka zmieniała się w prawdziwą mordęgę. Teraz miał trzydzieści siedem lat i pomimo imponującej kolekcji domów na wynajem wątpił, by jego ojciec zrezygnował z nadziei, że pewnego dnia podejmie porządną pracę jak jego brat Giles, który pracował w prestiżowym banku. Jednak w czasach, gdy banki uważano za równie wielkie zagrożenie dla ludzkości jak broń nuklearna, prestiżowy nie było właściwym słowem. – W rodzinie jest dość tych, którzy osiągają wyniki lepsze od oczekiwanych – oznajmił rodzicom, gdy wyrazili rozczarowanie jego wyborem kariery zawodowej. – Ja na swój wyjątkowy sposób wnoszę normalność do rodziny – zażartował. Matka odpowiedziała na to, że nie jest ani za stary, ani za wysoki na to, żeby oberwać po uchu, po czym zapytała, co rozumie przez słowo „normalność”? Na skrzyżowaniu z Winchester Road skręcił w prawo i właśnie przyspieszył, gdy oślepiający blask reflektorów pojawił się we wstecznym lusterku. Wiedział, że nie łamie przepisów, mimo to zwolnił. Dwa miesiące temu na autostradzie M4 zatrzymała go policja w nieoznakowanym radiowozie za zbyt szybką jazdę i wciąż reagował paranoicznie na błysk reflektorów w obawie, że jadące za nim auto to obserwujący go radiowóz. Odetchnął z ulgą, gdy samochód wyprzedził go z nadmierną prędkością. Pokręcił głową, zastanawiając się, gdzie jest policja, gdy ktoś tak poważnie łamie prawo. Zaraz też zapaliło mu się w głowie czerwone światło. Nigdy nie zapomniał słów instruktora jazdy, który powiedział, że dobry kierowca wyczuwa niebezpieczeństwo na kilka sekund wcześniej i nieustannie ma

się na baczności przed szaleńcami drogowymi, gdyż takie nieoczekiwane zagrożenie może doprowadzić do śmierci. A właśnie zdarzyło się coś takiego. Kierowca, który go wyprzedził, nacisnął jednocześnie na hamulec, gwałtownie skręcił, po czym pomknął dalej. Nagle w świetle rzucanym przez uliczną latarnię zobaczył starszą panią biegnącą w stronę leżącego na ulicy ciała.

Rozdział trzeci

Esme Silcox od ponad sześćdziesięciu lat mieszkała w północnym Oksfordzie i przez ten czas była świadkiem wielu zmian, istny kalejdoskop ludzkich losów. Teraz zamknęła torebkę, włożyła rękawiczki z koźlej skóry, a Joe odprowadził ją do drzwi, co robił za każdym razem, gdy w sklepie był mały ruch. Doceniała ten gest, jednocześnie uświadamiając sobie przemijanie czasu. Patrząc na Joego, nikt by się po nim nie spodziewał takiej galanterii. Z ogoloną głową, mnóstwem kolczyków i dziwacznymi tatuażami wyglądał jak ktoś, kogo raczej lepiej unikać. Esme wiedziała jednak swoje; ktoś, kto mieszka w takim mieście jak Oksford, nigdy nie będzie oceniał książki po okładce. – Proszę uważać – powiedział Joe aksamitnym głosem, górując nad nią. – Jest już ciemno. I proszę nie zapominać, że kiedy tylko pani zechce, z przyjemnością przyjmiemy zamówienie przez telefon i dostarczymy zakupy do domu. Wystarczy zadzwonić. Gdyby nie powiedział tego z autentyczną troską w głosie, uznałaby, że traktuje ją protekcjonalnie. – Dziękuję – odpowiedziała. – To bardzo miłe z twojej strony. Będę o tym pamiętać. Z torbą z zakupami w ręku i torebką na ramieniu ruszyła szybkim, pewnym siebie krokiem ulicą tonącą w chłodnym, wieczornym mroku. Przynajmniej wydawało jej się, że idzie szybkim, pewnym siebie krokiem, lecz zważywszy na jej osiemdziesiąt dwa lata, należało to uznać za optymistyczne spojrzenie. Minęła sklepy i restauracje i na skrzyżowaniu z Winchester Road skręciła w prawo, odczekała, aż sznur samochodów przejedzie, po czym przeszła na drugą stronę, uważając, żeby nie potknąć się w ciemności. W zeszłym roku o tej porze jedyna przyjaciółka, jaka jej pozostała, wyskoczyła po racuszki do herbaty i pośliznęła się na chodniku. Biedna Margaret czuła się tak upokorzona tym, że karetka zabrała ją do szpitala ze złamanym biodrem i pękniętym łokciem, że kiedy uznano, iż może wrócić do domu, straciła całą pewność siebie i jej stan gwałtownie się pogorszył. Zmarła na Wielkanoc. Ciągle tak się zdarza: banalny wypadek, a potem koniec. Może jeżeli w ciągu najbliższych tygodni pogoda bardzo się pogorszy, skorzysta z propozycji Joego i poprosi o dostarczenie zakupów do domu. Poprzedni właściciel sklepu nigdy o tym nie pomyślał. Wprost przeciwnie. Był okropnym człowiekiem, grubiańskim i wybuchowym, wiecznie kłócił się z klientami i warczał na każdego, a szczególnie na studentów, którzy ośmielili się dotknąć czegokolwiek. A latem próbował ją nawet oszukać. Nazwał ją kłamczuchą, twierdząc, że dała mu dziesięciofuntowy banknot, a nie dwudziestofuntowy, i zdziecinniałą staruszką, która nie wie, co robi. Dopiero gdy zagroziła, że wezwie policję, wycofał się i wydał jej tyle, ile trzeba. Miesiąc później, na początku września, sklep nagle opustoszał, a na drzwiach zawisła tabliczka z napisem „Do wynajęcia”. Joe i Buddy pojawili się w październiku z atrakcyjnymi wiklinowymi koszykami pełnymi świeżych produktów – chlebem, jajkami, świeżymi owocami i warzywami, a także przepysznymi pasztetami, pierożkami i ciastami. Zgromadzili organiczną żywność, sery, szynkę, salami, oliwki, a ostatnio zaczęli robić kanapki i bagietki oraz wypisywać na czarnej tablicy za ladą specjalność dnia. Joe poinformował ją, że zastanawiają się nad zupami domowej roboty. Miała nadzieję, że ich entuzjazm i pomysłowość zostaną nagrodzone stałym napływem lojalnych klientów. Mieli wszystko, czego potrzebowała. Doskonale zdawała sobie sprawę, że gdy się zestarzała, jej własny świat zaczął się kurczyć, a teraz zmniejszył się do małego skrawka północnego Oksfordu, ściśniętego między ulicami Banbury

i Woodstock. Pewnie w końcu ograniczy się do Trinity House, a potem do jednego pokoju. Życie w miniaturze, pomyślała z krzywym uśmiechem. Rzadko teraz wyruszała gdzieś dalej. Czasami brała ją ochota, żeby wsiąść do autobusu i pojechać do centrum albo wziąć taksówkę, żeby obejrzeć sztukę w Playhouse lub wysłuchać koncertu w St Mary’s3, przeważnie jednak wolała siedzieć w domu, czytać i słuchać radia. Jej ulubionym miejscem było okno w salonie. Stamtąd mogła obserwować ulicę i sąsiadów wychodzących oraz wracających do domów. Sprawiali wrażenie, jakby strasznie się spieszyli i nie mieli czasu na poznanie ludzi mieszkających w pobliżu. Byli, tak jak ona, małymi samowystarczalnymi wyspami. Kiedyś znała najbliższych sąsiadów, ale potem szybko zaczęli się zmieniać, co stworzyło barierę anonimowości. Podjęto niezbyt udaną próbę zorganizowania święta ulicznego z okazji diamentowego jubileuszu królowej, lecz ona w tym nie uczestniczyła. Ukryta za firanką obserwowała, jak ludzie stoją zakłopotani na ulicy i usiłują rozmawiać, trzymając w rękach kieliszki z winem lub szklanki z piwem. Bała się, że jakaś pełna dobrych intencji duszyczka zapuka do jej drzwi i z litości zmusi ją do wzięcia udziału w uroczystości. Wyobrażała sobie, jak mówią: „biedna staruszka, trzeba ją zaprosić”. Ale nikt nie przyszedł. Przyjęła to z ulgą i jednocześnie z przekornym rozczarowaniem. Nie pamiętała, kto powiedział, że przeszłość to miejsce, nie czas. Święta prawda. Jej przeszłość kojarzyła się z miejscem tętniącym życiem, pełnym wspomnień: o wspinaniu się na Wieżę Magdaleny, żeby zobaczyć wschód słońca w Święto Pracy, o piknikach nad rzeką, podczas których piło się pimm’sa4 i jadło truskawki, o spacerach po parku i ogrodach botanicznych, o przyjęciach, na których rozmawiało się do późna w nocy z poważnymi młodymi mężczyznami i kobietami, którzy sądzili, że zmienią świat. Widziała ich teraz, widziała, jak w ich oczach płonie pewność, że znają wszystkie odpowiedzi. Już dawno przekonała się, że odpowiedzi nie ma, są jedynie pytania. Idąc ciemną ulicą, pomyślała o sąsiednim domu. Od jedenastu miesięcy stał pusty. Właściciel, który mieszkał w Londynie i wynajmował go kolejnym lokatorom, zmarł. Dopiero teraz testament się uprawomocnił i dom można było sprzedać. Wiedziała o tym wszystkim, bo któregoś popołudnia była w ogrodzie i podsłuchała rozmowę agenta nieruchomości z kimś, kogo oprowadzał po posesji. Ten, kto go kupił, pewnie odremontuje dom i zamieni go na kilka mieszkań. Przystanęła, żeby przełożyć ciężką torbę z zakupami z jednej ręki do drugiej, i wtedy usłyszała za plecami samochód. Obejrzała się przez ramię i natychmiast oślepiły ją reflektory. Mimowolnie cofnęła się w głąb chodnika, w tym momencie minął ją samochód pędzący z przerażającą szybkością i rykiem silnika. Chwilę później usłyszała dźwięk, który sprawił, że głośno wciągnęła powietrze w płuca. Z bijącym sercem przyspieszyła kroku.

Rozdział czwarty

Floriana czuła, że coś jest nie tak. Jakiś obcy mężczyzna pytał o nazwisko. Mniejsza o jej nazwisko, ale jak on się nazywał? Kim był i dlaczego ją o to pytał, skoro wiedziała, gdzie się znajduje? Przecież wiedziała gdzie. Była… była… Zaraz, chwileczkę, właściwie to gdzie ona była? W pracy, no właśnie. Piła popołudniową herbatę w hotelu Randolph z wesołą grupą turystów amerykańskich. Ale gdzie oni się podziali? Cholera, chyba ich nie zgubiła. To był zawsze koszmar, gdy ktoś się oddalał. Wiele razy gubiła kogoś, bo wymykał się do toalety, nie informując jej o tym. Spróbowała odwrócić głowę, żeby rozejrzeć za grupą, i stwierdziła, że nie może. Widziała jedynie tego mężczyznę. To pewnie on pytał ją o nazwisko. Miał interesującą twarz. Uprzejmą, z arystokratycznym nosem, długim i prostym, z szerokim czołem, smukłą szczęką i łagodnym podbródkiem. Widziała jego twarz tuż przy swojej, ale może dlatego, że było ciemno i inaczej by jej nie widział. I znajdował się pod dziwnym kątem. A może to ona znajdowała się pod dziwnym kątem? Usiłowała zmienić pozycję, ale znieruchomiała, bo coś ją zabolało. Usiłowała zorientować się, która to część ciała, ale nie mogła. Kimkolwiek był ten człowiek, jedno mogła o nim powiedzieć z całą pewnością, że jest uparty – znowu spytał ją, jak się nazywa. – Floriana – odpowiedziała, żeby dał jej święty spokój. – A pan? – Adam – odparł. – Karetka jest w drodze, wkrótce tu będzie. – Karetka? – powtórzyła z rosnącą ciekawością. Znowu spróbowała się rozejrzeć. – Dlaczego? – Lepiej, żeby pani się nie ruszała – odpowiedział. – Proszę leżeć nieruchomo. A pani nazwisko, Floriano? Oho, czyżby próbował ją podrywać? – Day – odparła. – Floriana Day. Usłyszała jeszcze jeden głos, kobiecy, niski, wytworny i nieco apodyktyczny. – Proszę ją zapytać, gdzie mieszka. I czy powinniśmy kogoś zawiadomić. Floriana zamknęła oczy, zastanawiając się, o czym ta kobieta mówi, i usiłując przypomnieć sobie, z którą to grupą była w hotelu Randolph, gdy ktoś się zgubił. Tylko że nikogo nie brakowało i co więcej, nie była w Randolphie. Była… No tak, wracała do domu. I była zdenerwowana. Ale dlaczego? W głowie miała kompletny mętlik. Zaraz, to miało coś wspólnego z Sebem. Przysłał jej kartkę na święta Bożego Narodzenia. Teraz sobie przypomniała. On i Imogen zamierzali się pobrać. Miała wrażenie, że już samo przypomnienie sobie tego wywołało falę bólu i nagłe mdłości. Zaczęła się trząść i szczękać zębami. Poczuła, że coś ją dotknęło. Otworzyła oczy i zobaczyła, że mężczyzna, który pytał ją o imię, okrywa ją kocem. Nie, to nie był koc, lecz jesionka. Miękka wełniana jesionka, która ładnie pachniała. Bardzo miły gest z jego strony. – Co się stało? – spytała, szczękając zębami. – Co się ze mną dzieje? Co ja zrobiłam i gdzie jestem? – Jest pani na Latimer Street, potrącił panią samochód – odpowiedział. – Och – jęknęła. – To nie brzmi dobrze. Jestem ciężko ranna?

– Nie wiemy. – A jak pan ocenia? – Ratownicy będą wiedzieli lepiej. Zastanowiła się, próbując jakoś to zrozumieć. Nie była jednak w stanie. W całym swoim życiu nie czuła się tak zmęczona jak teraz, a w dodatku podekscytowana. Prócz tego całe ciało przeszywał ból. Może zniknie, jeżeli uda jej się zasnąć. Zamknęła oczy i poczuła, że świat odpływa. Znowu była w Randolphie, pokazywała grupie turystów bar Morse’a, a potem prowadziła ich do salonu na herbatę. Śmiali się i rozmawiali między sobą, a jedna z kobiet powiedziała: „Niech pan do niej mówi i nie pozwoli jej zasnąć”. Nie powiedziała tego jednak amerykańska turystka, lecz ta kobieta o charakterystycznym głosie, który słyszała wcześniej. – Floriano, słyszy mnie pani? – powiedział mężczyzna. – Niech pani opowie, co dzisiaj robiła. – Chcę spać – mruknęła, nie otwierając oczu. – Wiem, że pani chce, ale proszę odpowiedzieć. Czym się pani zajmuje? A może jest pani studentką? Z ogromnym wysiłkiem uniosła powieki i spojrzała prosto w jego oczy. – Jestem przewodniczką. – To musi być interesująca praca. Pewnie poznaje pani najróżniejszych ludzi, prawda? – Każe mi pan mówić, bo boi się pan, że umrę? Tak jak robią w filmach? – Nie umrze pani. – Dobrze wiedzieć. Jest pan lekarzem? – Niestety nie. – Więc nie wie pan tego, prawda? Jak pan mówił, że ma na imię? – Adam. – No więc, Adamie, chyba nic mi nie jest, skoro z panem rozmawiam. A może… może wyobrażam sobie tę rozmowę? – Nie, rozmawia pani ze mną. – A jeżeli tylko wyobraziłam sobie, że pan to powiedział? Poprawił palto, którym ją okrył. – Interesujące rozumowanie. Ale trudno mi będzie z nim polemizować. Musi mi pani uwierzyć na słowo. Podobało jej się brzmienie jego głosu. Uspokajało. – Głowa mnie boli – oświadczyła nagle, uświadamiając sobie, że tam właśnie jest źródło bólu. – Tym bardziej nie powinna się pani ruszać – stwierdził. – Proszę zapytać, kogo możemy zawiadomić. To znowu ta kobieta mówiąca niezwykle staranną angielszczyzną. Tym razem jej głos był bardziej natarczywy. – Kim jest pańska apodyktyczna znajoma? – spytała Floriana. – Chyba nie chciałabym jej podpaść. – Nie mam pojęcia, kim ona jest. Dopiero się poznaliśmy. Myślę jednak, że to raczej strach i troska przez nią przemawiają. O, karetka już jedzie. – Nigdy jeszcze nie byłam w karetce – powiedziała, słysząc zbliżającą się na sygnale karetkę. Był to jednak radiowóz, a dopiero za nim nadjechała karetka. Dwaj ratownicy dokonali szybkich oględzin Floriany, po czym przenieśli ją ostrożnie na nosze. Wtedy to mignęła jej przed oczyma kobieta, która wydawała rozkazy. Była zbyt otumaniona, więc nie miała pewności, ale wydało jej się, że już ją gdzieś widziała.

Karetka odjechała, a garstka gapiów, którą wywabił na ulicę sygnał alarmowy i niebieski błysk świateł, wracała do domów po uprzednim przekazaniu swoich danych funkcjonariuszowi policji. Jako że niczego nie widzieli, ten zwrócił się do Adama i starszej pani. Spisał ich zeznania, po czym zaczął oglądać jezdnię w poszukiwaniu jakiegoś dowodu. Adam włożył jesionkę i oczyścił spodnie z brudu, bo klęczał na jezdni; następnie po raz pierwszy przyjrzał się uważniej towarzyszącej mu starszej pani. Była niskiego wzrostu – nie sięgała mu nawet do ramienia – w eleganckiej, czarnej jesionce, z rękawami obszytymi futerkiem. Siwe włosy częściowo przykrywał równie szykowny jak jesionka beret z broszką w kształcie pantery. Szyję miała owiniętą czerwono-czarnym szalikiem, a w rękach, osłoniętych skórzanymi rękawiczkami, ściskała torbę na zakupy i torebkę, która wyglądała, jakby kiedyś stanowiła część skóry krokodyla. Kobieta robiła wrażenie delikatnej i kruchej, lecz Adam podejrzewał, że w starych kościach drzemie stalowa siła. – Ta biedna dziewczyna nie powinna być sama – powiedziała, patrząc na niego. – Pewnie ratownicy lub ktoś ze szpitala skontaktują się z jej rodziną lub przyjaciółmi. Kobieta zmarszczyła czoło z powątpiewaniem. – Widywałam ją tu kilka razy, ale zawsze była sama. Myśli pan, że któreś z nas powinno wsiąść z nią do karetki? – Podejrzewam, że ostatnią rzeczą, której potrzebuje, jest ktoś obcy. – A jeżeli nie? – Co, jeżeli nie? – A jeżeli nikt nie zawiadomi rodziny lub przyjaciół? Jeżeli ona nie ma nikogo? – Uważam, że w tych okolicznościach zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy – odparł Adam, zapinając palto. Wiedział, że zabrzmiało to nieprzekonująco, ale czy nie miał racji? Byli świadkami wypadku, wezwali karetkę, zaczekali na jej przyjazd, a resztę zostawili ekspertom. Co jeszcze mogli zrobić? – Wydawała się taka młoda i bezbronna – oznajmiła starsza pani. – Mam nadzieję, że dojdzie do siebie. Chyba nie zaznam spokoju, jeżeli nie dowiem się, że nie doznała żadnych poważniejszych urazów. Nie martwi się pan o nią? To skandal, że ten kierowca się nie zatrzymał. Żałuję, że nie zdążyłam zapisać jego numeru rejestracyjnego. Nie przypuszczał, że kiedykolwiek przeżyje coś równie irracjonalnego. Znajdował się na oddziale ratownictwa medycznego Szpitala Johna Radcliffe’a i zgodnie z instrukcją trzymał usta na kłódkę, pozwalając mówić starszej pani. Gdy przyjechali do szpitala, bez trudu przekonała kobietę w rejestracji, że nazywa się Silcox i jest babką Floriany Day, dzięki czemu uniknęła ewentualnych pytań o związki rodzinne i otrzymała informacje o pacjentce. Uważał, że taki podstęp był zupełnie niepotrzebny, ale przecież nie miał prawa kwestionować jej pomysłów. Musiał jednak jej w tym pomóc, gdyż bardzo sprytnie go podeszła. Przemówiła mu do sumienia i przekonała go, żeby zawiózł ją do szpitala. Nie chodziło o to, że nie obchodziła go potrącona przez samochód dziewczyna, nie chciał tylko, by zarzucono mu, że wtrąca się. Było prawie pewne, że dziewczyna uzna ich postępowanie za dziwne. Najprawdopodobniej przyjaciółka lub ktoś z rodziny – czy nawet chłopak – już tu zmierzali, wtedy on i starsza pani znajdą się w dziwnym położeniu, gdy będą musieli się tłumaczyć. Na domiar wszystkiego nie znosił szpitali. Nie znosił tego zapachu. Nie znosił dźwięków, a przede wszystkim nie znosił wiszącej nad ludźmi groźby śmierci. Im szybciej stąd wyjdzie, tym lepiej. – Może rozejrzę się za jakimś piciem dla nas – zaproponował, pragnąc zrobić coś pożytecznego. – Nie pogardzę filiżanką – odparła panna Silcox. – Z odrobiną mleka i bez cukru. Dziękuję.

Miał właśnie poszukać automatu, gdy pojawiła się pielęgniarka. – Jeśli zechce pani pójść ze mną, zaprowadzę do wnuczki – zwróciła się do panny Silcox. – Jest jeszcze trochę zamroczona, ale czeka na panią. Uhm, pomyślał Adam.

Rozdział piąty

Powiedziano Florianie, że miała szczęście. Wcale nie czuła się szczęśliwa. Użalała się nad sobą, że leży tu sama za zasłoną, w ubraniu poplamionym krwią, i czuje się, jakby przejechał po niej walec. Nie, wcale nie czuła się szczęściarą. Niepokoiła ją również sprawa z babcią. Nic nie powiedziała, gdy pielęgniarka oznajmiła, że babcia chce się z nią zobaczyć. Wolała nie wywoływać alarmu, bo uznaliby ją za zbyt chorą i nie wypuścili do domu. Myśl o tym, że mogłaby zostać na noc w szpitalu, napawała ją przerażeniem. Pragnęła wrócić do domu i położyć się do łóżka z butelką gorącej wody, filiżanką herbaty oraz tostem z masłem orzechowym i marmite5, a potem przespać cały tydzień. Sęk w tym, że nie miała babci. W każdym razie żyjącej. Jeżeli pamięć ją nie myliła, to babcia Tricia umarła, gdy ona była zbyt mała, żeby ją pamiętać, a babcia Betsy nieco później. Nie miała co do tego wątpliwości, bo była na jej pogrzebie i miała wrażenie, że to najsmutniejszy dzień w jej życiu. Należało więc zapytać, co to za babcia, która chciała się z nią zobaczyć? A może miała amnezję? Może jej pamięć wszystko pomieszała? Może zapomniała o pewnych faktach? A jeżeli odbywa podróże w czasie? Co za głupoty! Pozwala, aby wyobraźnia brała górę nad rozsądkiem, a powinna raczej skupić się na niedawnych zdarzeniach. Wracała po pracy do domu, a w głowie miała mętlik z powodu kartki świątecznej od Sebastiana i wiadomości, że latem się żeni. To było już pewne. Obraz tego, co nastąpiło potem, stał się mglisty. Przypomniała sobie, jak zdawała relację policjantowi, który zjawił się, gdy prześwietlili jej głowę. Nadal nie pamiętała samego momentu uderzenia przez samochód, ale ratownicy uważali, że musiał ją tylko musnąć, w przeciwnym razie obrażenia byłyby znacznie poważniejsze. Zacisnęła powieki, usiłując przypomnieć sobie drogę powrotną do domu. Pamiętała jedynie, jak szła North Parade i machała do Joego, a potem przechodziła przez ulicę i… I tu pojawiła się czarna dziura. Bez względu na to, jak bardzo Floriana się wysilała, nie mogła sobie niczego więcej przypomnieć. Próbując zrozumieć, co się stało i skąd się nagle wzięła babcia, poczuła, że głowa spuchła jej jak bania i za chwilę eksploduje niczym arbuz zrzucony z dużej wysokości. Skuliła się, wyrzucając z myśli ten straszny obraz. Otworzyła oczy i dotknęła palcami opatrunku na głowie, pod którym miała sześć szwów założonych przez bardzo zdenerwowaną stażystkę imieniem Suzy. Miała wrażenie, że zabieg ten trwał całe wieki. Wtedy właśnie pielęgniarka śledząca każdy ruch lekarki powiedziała, że Floriana miała szczęście, bo rozcięcie znajduje się blisko linii włosów i blizny nie będzie widać. Założyła również opatrunki na brodzie i policzku, które zostały mocno obtarte. Bóg jeden wie, jak okropnie teraz wyglądała. Usłyszała dobiegające zza zasłony głosy i kroki, po czym nagle ktoś ją rozsunął niczym na pokazie magicznych sztuczek i w nogach łóżka pojawiła się ta sama pielęgniarka, która pilnowała stażystki z ciepłym uśmiechem na twarzy. – Przyszła pani babcia i znajomy – oznajmiła. – Zostawiam państwa na chwilę. Floriana popatrzyła najpierw na drobną staruszkę, a potem na wysokiego, dość przystojnego mężczyznę. Wróciła spojrzeniem do starszej pani. Schludna i zadbana, trzymała się prosto ze staroświecką elegancją. Jednak nie ulegało wątpliwości, że nie jest babcią Betsy, która była wyższa i tęższa.

– Pani nie jest moją babcią – stwierdziła w końcu Floriana. Spostrzegła, że mężczyzna wciąga gwałtownie powietrze w płuca i blednie, ale kobieta zrobiła krok do przodu. – To prawda. Przepraszam, że wprowadziłam panią w błąd, lecz proszę wybaczyć nam ten drobny podstęp. My… a raczej ja powiedziałam tak w rejestracji, żebyśmy mogli sprawdzić, jak się pani czuje. Obawiałam się, że nie zechcą powiedzieć nam prawdy. A nazywam się Esme Silcox i mieszkam na Latimer Street, niedaleko od skrzyżowania z Church Close, gdzie potrącił panią samochód. Bardzo wolno fragment układanki trafił na swoje miejsce. – Pani głos – powiedziała Floriana. – Pamiętam pani głos. Była pani… – Tak, byliśmy świadkami wypadku. Pan Strong – wskazała na przystojnego pomocnika – wezwał karetkę. Przeniosła wzrok na pana Stronga i przyszły jej na myśl książki z serii Mr Men, które lubiła jako dziecko. Jej ulubionym był pan Tickle. Ten pan Strong wyglądał na skrępowanego, jakby chciał być gdzie indziej, a nie w tej dusznej, małej salce oddzielonej zasłoną od reszty pomieszczenia. Ja też, pomyślała. – Tak – powiedziała cicho. – Pana też sobie przypominam. Mówił pan do mnie, prawda? Powiedział pan, że ma na imię… – Adam – dokończył. – Pan Strong był wspaniały – wtrąciła starsza pani. – Był niezwykle rycerski i okrył panią swoim paltem, żeby było pani ciepło. Floriana uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Przypomniała sobie teraz nie tylko jego imię, ale też to, że ją uspokajał i wspierał. – Dziękuję. Ale czemu państwo tu są? – Martwiliśmy się – odpowiedziała starsza pani, podchodząc bliżej łóżka. – Nie chcieliśmy, żeby była pani sama. Czy ktoś przyjdzie po panią? – Właściwie to nie. – Ale ma pani kogoś, kto przyjdzie? – dopytywała się starsza pani. – Nie potrzebuję nikogo. Nic mi nie jest – odparła Floriana z udaną pewnością siebie. – Wychodzę stąd, gdy tylko wszystko tu załatwią. – Myśli pani, że to rozsądne? – spytała starsza pani, omiatając podejrzliwym spojrzeniem opatrunek na głowie i twarzy. – Zrobili prześwietlenie i nic nie jest złamane, więc nie ma potrzeby, żebym zostawała. – A co ze wstrząśnieniem mózgu? Nie chcieliby zostawić pani na obserwacji? Serce ścisnęło się Florianie, bo tego właśnie się obawiała. – I pewnie nie będą zadowoleni, dopóki nie upewnią się, czy będzie pani miała opiekę w domu. Czy jest w domu ktoś taki? Co to miało być? Dlaczego ta starsza pani tak ją magluje? I dlaczego odpowiadając szczerze, wyjdzie na żałosną sierotkę, bo jedyna osoba, którą chciałaby tu widzieć, nie może przyjść? Dlaczego w ogóle pomyślała o Sebie, skoro nie widziała go od dwóch lat? Jedna cholerna kartka, a ona kompletnie się załamuje. Powinna być wściekła na Seba, a nie zmieniać się w rozmazaną idiotkę. W końcu to przez niego się tutaj znalazła. To jego wina, że wyszła na jezdnię i… Urwała, uświadamiając sobie, że jakiś fragment wspomnienia mignął w pamięci. Usiłowała je zatrzymać, lecz zniknęło. – Czy ma pani kogoś w domu? Och, na litość boską. Znowu ta panna Marple nie daje jej spokoju.

– To chyba moja sprawa, nie? – odparła z nadzieją, że zabrzmiało to stanowczo, podejrzewała jednak, że wyszła na zrzędliwą nastolatkę. – Ma pani rację – powiedział pan Strong vel Adam, podchodząc i kładąc rękę na ramieniu starszej pani. – Chodźmy, pani Silcox – dodał. – Myślę, że wiemy już wszystko i czas na nas. – Panno Silcox – sprostowała starsza pani. – I proszę nie traktować mnie jak idiotkę, jakąś staruszkę, która nie ma nic innego do roboty, tylko wścibiać nos w nie swoje sprawy. – Więc wyjdźmy stąd, zanim padnie taki zarzut. Oho, pomyślała Floriana. Pan Strong pokazał, co potrafi. Zaraz jednak dostrzegła zawód na twarzy starszej pani i zrobiło jej się przykro i wstyd za swoją niegrzeczną odpowiedź. – Bardzo jestem wdzięczna za troskę – powiedziała pospiesznie. – Naprawdę. To bardzo miło, że państwo się tak o mnie troszczycie. – Dziękuję – odparła panna Silcox, unosząc lekko brodę. – I chcę panią zapewnić, że jestem ostatnią osobą, która wtrącałaby się w czyjeś sprawy, ale pomyślałam, że jest to nie tylko mój obywatelski obowiązek, ale… ale chciałabym, żeby ktoś zrobił to samo dla mnie. Floriana poczuła ogromny wstyd. Wystarczyło jedno spojrzenie na pana Stronga, by się przekonać, że on czuł to samo. – No i jak sobie radzimy? – rozległ się głos pielęgniarki. – Dobrze – odparła Floriana. – Czy mogę już iść do domu? Pielęgniarka uśmiechnęła się. – To właśnie przyszłam pani powiedzieć. Czterdzieści pięć minut później Florianę wypisano ze szpitala; z wdzięcznością przyjęła propozycję odwiezienia do domu przez jej miłosiernych samarytan. Gdy zatrzymali się przy Church Close 10a, podziękowała im, wzięła dane kontaktowe, na co nalegała panna Silcox, i odprawiła, zapewniając, że czuje się dobrze. Nie czuła się jednak dobrze i pewnie wiedzieli o tym, jednak byli na tyle uprzejmi, że nie naciskali. W kuchni nastawiła czajnik i miała włożyć grzankę do tostera, gdy odezwał się telefon komórkowy. Spojrzała na ekran i zobaczyła, że to jej siostra. Nie była w nastroju, żeby z nią rozmawiać, ale Ann dzwoniła już kilka razy. – Nareszcie – powiedziała Ann. – Gdzie ty się podziewasz? Cały wieczór próbuję się z tobą skontaktować. – A co się stało?

Rozdział szósty

W sobotni poranek Adam obudził się w Summertown ze świadomością, że Jesse naprawdę odeszła. Obowiązki związane z pracą często uniemożliwiały jej spanie we wspólnym łóżku, ale w soboty i niedziele zawsze była obecna. To stanowiło stałą cechę ich związku. Żeby nie myśleć o jej nieobecności i pomimo przejmującego zimna, wybrał się na wczesną przebieżkę, potem wziął prysznic, ubrał się, po czym poszedł do nowo otwartej piekarni po świeże croissanty na śniadanie. Nalał sobie drugą filiżankę kawy z ekspresu i zaczął się zastanawiać, co zrobić z resztą dnia. O dwunastej Jesse przychodziła po swoje rzeczy. Tak jak zaplanował, na ten czas wyjdzie z domu. Nie chciał narażać się na bolesne doświadczenie i patrzeć, jak odziera dom ze swojej obecności. Nie chciał próbować namawiać ją, żeby się jeszcze zastanowiła. Szczerze mówiąc, obawiał się, iż mógłby powiedzieć coś, co nie licowało z jego honorem. Minął dopiero tydzień od dnia, w którym go rzuciła, i nie umiał jeszcze zachowywać się normalnie w jej obecności, cokolwiek to oznaczało w tych okolicznościach. Z fotela stojącego w utrzymanej w wiktoriańskim stylu oranżerii, którą przyłączył do domu, tym samym powiększając go, spojrzał w stronę kuchni na puste teraz miejsce na ścianie nad białym kredensem. Tydzień temu wisiało tu zdjęcie jego i Jesse, zrobione w styczniu, w czasie ich wakacji na Malediwach. Wyglądali na szczęśliwych – Jesse w skąpym bikini, z opalenizną wręcz idealną, on mniej opalony, w kąpielówkach. Zdjął zdjęcie ze ściany, bo nie mógł znieść tych uśmiechów, które teraz wydawały się drwiące, tego samozadowolenia na twarzach. Zebrał resztę fotografii obrazujących ich związek i położył na łóżku w pokoju gościnnym. Gdyby Jesse chciała je wziąć, nie miał nic przeciwko temu. Wątpił jednak, żeby zechciała. Wpatrując się w puste miejsce na ścianie, poczuł nagle gniewne pragnienie opróżnienia szafek kuchennych z herbatek ziołowych i zielonych Jesse oraz całej tej zdrowej żywności i suplementów diety – żeń-szenia, oleju z wiesiołka, ginkgo biloba, mielonego siemienia lnianego i owoców goji. Miał ochotę wrzucić wszystko do kosza razem z biblią super potraw, a potem to samo zrobić w łazience, opróżniając półki z wszelkich śladów drogich kosmetyków. Powstrzymał się jednak przed realizacją tego pragnienia. Nie chciał dawać Jesse powodu do oskarżenia go o małostkową mściwość. Lepiej będzie, jeżeli wyjdzie i pozwoli jej załatwić wszystko po swojemu. Wolał wyjść na tchórza, niż ryzykować zachowanie, którego później będzie żałował. W końcu mężczyzna ma swoją dumę. Skończył jeść śniadanie, posprzątał po sobie i opróżnił kosz na śmieci, usuwając wszelkie ślady po kupionym dzień wcześniej jedzeniu na wynos – porzucony facet pocieszający się jedzeniem na wynos to zbyt banalny widok. Poprzedniego wieczoru w drodze do domu zadzwonił do bangladeskiej restauracji, wcześniej jednak zatrzymał się przy Church Close, a potem przy Latimer Street, ku obopólnemu zaskoczeniu stwierdzając, że dom, który kupił, sąsiaduje z domem panny Silcox. Czy miało to jakieś znaczenie? – Pewnie podzieli pan ten dom na mieszkania – powiedziała panna Silcox, gdy wysiadł z samochodu i obszedł go, żeby odprowadzić starszą panią do domu. Zdążyła już z niego wyciągnąć, czym się zajmuje. – Jeszcze nie zdecydowałem, co z nim zrobię – odpowiedział, nie chcąc ujawniać swych planów. Podejrzewał, że pewnie następnego dnia rano znaliby je wszyscy sąsiedzi.

Odprowadził ją do schodów i zaczekał, aż zdejmie rękawiczki i wyjmie klucze z torebki z krokodylej skóry. Otworzyła drzwi i odwróciła się do niego. – Dobranoc, panie Strong – powiedziała. – Pomimo niefortunnych okoliczności było mi miło pana poznać. Jeszcze raz dziękuję, że poświęcił pan piątkowy wieczór, bo z pewnością miał pan inne plany. Życzę panu wszystkiego dobrego w związku z planami, jakie ma pan wobec sąsiedniego domu. Dobranoc. Choć w jej słowach brzmiała nuta ostatecznego pożegnania, wiedział, że na pewno się jeszcze spotkają. Wrócił do samochodu, postanawiając, że odłoży inspekcję nowego nabytku, i ruszył w kierunku North Parade. Plany, pomyślał. Nie, nie miał żadnych planów na wieczór. Jedynie siedzenie w domu i rozmyślanie przed telewizorem. Postanowił, że dziś rano nie będzie rozmyślał i skoro wczoraj nie udało mu się obejrzeć domu, zrobi to dzisiaj. Siedząc w samochodzie z włączonym ogrzewaniem, podjął jeszcze jedną decyzję, która go zaskoczyła. Ruszył w kierunku Church Close z pudełkiem ciastek leżącym dla bezpieczeństwa na siedzeniu dla pasażera. Tłumaczył sobie, że nie ma za co przepraszać, ale nie mógł pozbyć się uczucia, że nie zrobił dobrego wrażenia. Jeżeli czegoś nie znosił u innych, to agresywnego zachowania i braku dobrych manier, a im dłużej się zastanawiał, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że wczoraj ujawnił obie te wady swego charakteru. Mógł to tłumaczyć dumą, ale czuł się w obowiązku wyjaśnić to zarówno pannie Silcox, jak i Florianie Day. Gdy myślał o tej drugiej, przypominał sobie, jak leżała bezradnie na ziemi, jak krew płynęła jej po twarzy spod przekrzywionej i zakrywającej jedno oko czapki. Zdjął ją najdelikatniej, jak zdołał, żeby mogła coś widzieć, lecz przede wszystkim, żeby on mógł zobaczyć, jakiego doznała urazu. Wtedy nie mógł sobie niczego zarzucić, dopiero później się nie popisał. Zachował dystans, w przeciwieństwie do panny Silcox, która całym sercem zaangażowała się w sprawę. Uznał ją za wścibską staruszkę znajdującą przyjemność we wsadzaniu nosa w czyjeś nieszczęście i ciągnięciu go za sobą. Jej stwierdzenie, że ma nadzieję, iż ktoś zrobiłby to samo dla niej, gdyby uległa wypadkowi, kazało mu na nowo wszystko przemyśleć. Życzliwość starszej pani zmusiła go do przeanalizowania własnego zachowania i uznania go za wysoce nieodpowiednie. Owszem, zrobił to, czego po nim oczekiwano w sytuacji nazywanej przez policjanta „nieudaną próbą zapobieżenia wypadkowi”, ale postąpił tak jedynie z obowiązku, a potem zamierzał wrócić do swoich spraw. Ale jak czułby się, gdyby na przykład jego ojciec uległ takiemu wypadkowi? Czy nie byłby wdzięczny za pomoc, podobną do okazanej przez pannę Silcox? Postanowił więc poprawić swoją reputację i – przed sobą ukrywanie tego nie miało sensu – uspokoić sumienie. Oby tylko osoba, której chciał ofiarować prezent, przyjęła go i tak jak Jesse nie była na ciągłej diecie. Jesse gorąco zaprzeczała, jakoby była na diecie. „Ja tylko lubię patrzeć na to, co jem” – odpowiadała. Oznaczało to, że ciastka jadała jedynie przy szczególnych okazjach. Kanapki z bekonem też były zabronione. Podobnie jak czekolada, czipsy, pizza, parówki i ziemniaki. Jednym słowem wszystko, co miało więcej kalorii niż krakers ryżowy, było uważane za trujące. Oczywiście nie mógł zaprzeczyć, że Jesse wyglądała fantastycznie dzięki swoim wysiłkom i patrzeniu na to, co je. Zapukał do drzwi pod numerem Church Close 10a. Była za kwadrans dwunasta, miał więc nadzieję, że nie wyciągnie nikogo z łóżka, i na tyle wcześnie, żeby nie kolidowało to z porą obiadową. Zachodziło też prawdopodobieństwo, że zważywszy na wczorajszy wypadek, sobotni rozkład dnia lokatorki, jeżeli takowy miała, nie będzie obowiązywał.

Floriana, ubrana w starą, różową piżamę i rozciągnięty sweter zamiast szlafroka, odłożyła książkę, którą usiłowała czytać, i poszła otworzyć drzwi; starała się nie pośliznąć w grubych wełnianych skarpetach na wyłożonej terakotą podłodze w korytarzu. Zastanawiała się, czy to może znowu posterunkowy, który zapomniał ją wczoraj o coś zapytać. Wrócił po to, żeby: a) potwierdzić jej zeznanie i b) spytać, czy nie przypomniała sobie czegoś, co mogłoby być użyteczne. Nie przypomniała sobie. I to ją martwiło. Nie mogła znieść tego, że był jakiś moment, choćby kilka sekund lub może minut, który został jej odebrany. – Och – mruknęła, widząc, kto przyszedł. Wyglądał inaczej, niż go zapamiętała. Może dlatego, że wczoraj był w garniturze i eleganckim czarnym palcie. No widzisz, pomyślała, z twoją pamięcią wcale nie jest źle, potrzebujesz tylko właściwego stymulatora. Dzisiaj pan Strong był panem Swobodnym, bo miał na sobie dżinsy, granatową kurtkę, a pod nią szary sweter i granatowy szalik owinięty luźno wokół szyi. – Mam nadzieję, że nie przyszedłem w nieodpowiednim momencie – powiedział. – Chciałem tylko sprawdzić, jak się pani czuje. I przyniosłem to. – Wyciągnął białe pudełko ozdobione świąteczną czerwono-zieloną wstążką. – Kilka ciastek, które sprawią, że poczuje się pani lepiej. Jak się pani ma? – Zna pan określenie „jakby walec po panu przejechał”? – spytała zaskoczona i wzruszona. – To mniej więcej oddaje mój stan. Ale na wzmiankę o ciastkach nagle poczułam się o wiele lepiej. Wejdzie pan? – dodała, chociaż zdawała sobie sprawę, że wygląda upiornie. Zawahał się, nadal trzymając pudełko w rękach. – Nie chciałbym przeszkadzać. Przeniósł spojrzenie z jej twarzy na sweter i piżamę, zupełnie jak wcześniej policjant. – Jeżeli to pomoże, mogę się ubrać – odpowiedziała. Nie zamierzała tego robić, ale nie chciała go wystraszyć, jedynie podziękować za to, co on i panna Silcox zrobili dla niej. – Nie znam zawartości tego pudełka – ciągnęła – ale gdybym została sama, mogłabym zjeść za dużo na raz, a jestem do tego zdolna. Więc proszę mnie przed tym ustrzec, panie Strong. Poza tym jeśli nadal będziemy rozmawiać przed drzwiami, to biorąc pod uwagę moją słabą kondycję, prawdopodobnie umrę z zimna. Byłoby szkoda, skoro wczoraj otarłam się o śmierć, ale wykaraskałam się. Uśmiechnął się nieznacznie. – Wobec takiego argumentu zachowałbym się jak kompletny grubianin, gdybym pozostawił panią na pastwę słabości. I proszę mówić do mnie Adam. – W takim razie musi pan mówić do mnie Floriana – odparła, zamykając drzwi. – No, przedstawiliśmy się sobie jak należy. – Właściwie zrobiliśmy to już wczoraj. – Tak, ale wolę przedstawiać się, nie leżąc na jezdni. Wzięła od niego pudełko z ciastkami i zaproponowała, że zrobi coś do picia. – Lepiej będzie, jeżeli ja to zrobię ze względu na twoją marną kondycję – odpowiedział. – W normalnych okolicznościach pewnie powaliłabym cię na podłogę na tak oburzającą sugestię, lecz prawdę mówiąc, nie mam dziś na to siły. Nie mam też siły pójść na górę i się przebrać. Myślisz, że mógłbyś odwrócić wzrok, żebyśmy nie musieli się czerwienić? Kiwnął lekko głową. – Nie bój się, nie będę patrzył. Po tych ustaleniach, gdy odwiesił kurtkę i szalik, Floriana usiadła na stołku przy małym barku i patrzyła, jak jej miłosierny samarytanin parzy kawę w maleńkiej kuchni. Wszystko pod tym adresem było maleńkie. Był to najmniejszy dom na ulicy i wyglądał, jakby musiał wstrzymywać oddech, wciśnięty między większych sąsiadów. Domek z oknem otwieranym pionowo z lewej strony drzwi i oknem nad

drzwiami, miał salon i kuchnię na dole oraz sypialnię z łazienką na górze. Oryginalna ściana z cegieł została przed wielu laty pomalowana na biało. Floriana nazywała go domkiem dla lalek. – Jak długo tu mieszkasz? – spytał jej uczynny gość, jakby odgadł jej myśli, po czym nalał wrzątku do dwóch kubków. – Od sierpnia. Wcześniej wynajmowałam dom przy Iffley Road. Uniósł karton z mlekiem, patrząc na nią pytająco. – Tak, proszę. – Ładny dom – stwierdził, patrząc przez okno na mały, wyłożony chodnikiem ogród z karmnikiem dla ptaków, dwoma starymi drewnianymi krzesłami i zniszczoną szopą. Gdy się tu sprowadziła, zamierzała kupić ładny stół, krzesła i kolorowe światełka, żeby ozdobić ogród. – I w dobrej okolicy – dodał. – Bardzo dobrej. Wynajmujesz go? – Nie, jest mój – odparła. – O ile sobie przypominam, to wczoraj w samochodzie powiedziałeś pannie Silcox, że jesteś przedsiębiorcą budowlanym, tak? – Dobrze pamiętasz. No, wyrzuć to z siebie. – Co mam wyrzucić? – Że uważasz takich ja za najgorszych z najgorszych w Oksfordzie, że jestem dopustem bożym w pięknym mieście, który niszczy architektoniczne dziedzictwo. I pamiętaj jeszcze, że jestem też deweloperem kupującym domy pod wynajem, oszukującym biedaków, żeby wypchać sobie kieszenie złotem. – A jesteś? – Nie. Jako właściciel bardzo poważnie traktuję swoje obowiązki. – Uff, ale ulga. Już myślałam, że znalazłam się w złym towarzystwie. Uśmiechnął się. – Tak się składa, że właśnie kupiłem dom po sąsiedzku z panną Silcox. Przerażający zbieg okoliczności, nie sądzisz? Chcesz wypić kawę tutaj? – Nie, wygodniej będzie w pokoju. Poszedł za nią, niosąc tacę z kubkami, talerzykami i ciastkami. Gdy zabrała koszyk z robótką na drutach, postawił tackę na stoliku. Zaczekał, aż Floriana usiądzie na kanapie, po czym zajął miejsce w fotelu po prawej stronie. Zgodnie z rozmiarami domu wszystkie meble były mniejsze od przeciętnych i fotel, który Floriana kupiła w sklepie z używanymi rzeczami przy Cowley Street i dopiero co obiła tapicerką, był dla niego zbyt mały. Zauważyła, że natychmiast pożałował swojego wyboru. – Na kanapie byłoby ci wygodniej – zauważyła. – Nie, nie, w porządku. Uśmiechnęła się z trudem, bo pokiereszowana twarz bolała ją i przypomniała sobie, z jakim spokojem zachowywał się wczoraj, jak nie przestawał do niej mówić i jak okrył ją paltem. Właśnie kogoś takiego oczekiwałoby się w zespole ratunkowym. Panna Silcox nazwała go rycerskim i przychodząc tutaj, z pewnością dowiódł, że zasługuje na takie określenie. – Cieszę się, że wpadłeś – powiedziała, sięgając po kubek z kawą. – I nie z powodu prezentu, ale dlatego, że chciałam ci podziękować za wszystko, co wczoraj zrobiłeś. Nie okazałam mojej wdzięczności, tak jak powinnam. Przepraszam, jeżeli sprawiłam wrażenie kłótliwej i niewdzięcznej. – Wcale nie. Właściwie to ja chciałem ciebie przeprosić. – Naprawdę? Za co? – Za moje zachowanie w szpitalu. To miejsce wyzwala we mnie najgorsze cechy. Gdy miałem siedem lat, musiałem w nim dłużej zostać i od tego czasu wolę trzymać się z dala.

– Rozumiem cię. Nie mogłam się doczekać, żeby stamtąd wyjść. Bałam się, że każą mi zostać na noc. – Czy dlatego nie zaprzeczyłaś, gdy panna Silcox powiedziała, że jest twoją babcią? – Tak. Pomyślałam, że każą mi zostać, gdy dowiedzą się, że nie ma kto się mną opiekować. Ostrożnie piła kawę, uważając, jak przykłada kubek do ust. Poprzedniego dnia policzek bolał ją tylko w jednym miejscu, ale dzisiaj ból rozlał się na całą twarz, i to pomimo regularnych dawek paracetamolu. Powiększyła się również opuchlizna na twarzy, a po niespokojnej nocy Floriana przeraziła się, gdy rano spojrzała w lustro i zobaczyła, że ma czarne oko. Pielęgniarka ostrzegała ją przed tym, że ślad po uderzeniu w głowę może rozlać się na oko i dalej. – Udało ci się trochę przespać? – spytał, jakby znowu odczytał jej myśli. – Nie bardzo. – Czy jest coś, co musisz zrobić? Może jakieś zakupy albo sprawy do załatwienia? Z nieznanych jej powodów nagle zachciało jej się płakać. – Proszę – powiedziała machając ręką – nie bądź taki uczynny, bo mogę cię nie puścić. Wstał z fotela i sięgnął po talerz z ciastkami jakby domyślając się, że za chwilę Floriana może poczuć się zakłopotana. – Ciastka – powiedział. – Odpowiedź Marii Antoniny na wszystkie życiowe problemy. Na które masz ochotę? Floriana przełknęła gulę w gardle, wstrząśnięta tym, że omal się nie rozkleiła. – Na babeczkę z bakaliami. Po zażegnaniu niezręcznej sytuacji wybrał czekoladowego eklerka i ponownie usiadł w fotelu. Dostrzegła, że jego wzrok zatrzymał się na gzymsie kominka, na którym stała świąteczna kartka – ta od Seba, przyczyna jej obecnego kłopotliwego położenia. – Co robisz w święta? – spytał. – Zostajesz w Oksfordzie? – Och – mruknęła, usiłując zdobyć się na beztroski ton. – Normalnie pojechałabym do rodziców, ale oni podróżują dookoła świata, więc muszę jakoś wykręcić się od spędzenia świąt u siostry. – Nie dogadujecie się? – Dogadujemy się, dopóki pamiętam, że jestem niezdarną, nieodpowiedzialną młodszą siostrą. – A jesteś niezdarna i nieodpowiedzialna? Ostrożnie chwyciła wargami brzeg babeczki, nie mogąc otworzyć ust zbyt szeroko, bo wywołałoby to ból szczęki. – Spójrz, jak ja wyglądam. Mam więcej siniaków niż gnijący banan i bardzo możliwe, że na własne życzenie. Zmarszczył brwi. – Nie sądzę, żebyś mogła winić siebie za to, że potrącił cię lekkomyślny kierowca. – Hmm… problem w tym, że nadal nie pamiętam tego momentu; ale jak powiedziałam policjantowi, który tu był wcześniej, bardzo prawdopodobne, że weszłam na ulicę, nie patrząc. Moje myśli zajmowało coś innego. To wiem na pewno. – Jeżeli nawet, to kierowca powinien się zatrzymać. Co więc zrobisz, jeżeli nie pojedziesz do siostry? – Przyczaję się. – Nie masz przyjaciół, do których mogłabyś pójść? – Nie chcę im się narzucać. Przecież to rodzinne święta. A ty? – spytała, mając dość jego ciągłego wypytywania czy raczej tego typu pytań; jej odpowiedzi wyraźnie świadczyły o tym, jak niewielu ma przyjaciół. Zresztą dowiódł tego wczorajszy wieczór, gdy nie chciała nikogo zawiadomić. Co prawda miała mnóstwo, jak to nazywała, luźnych znajomych – kolegów z pracy i przyjaciół z college’u, których dawno nie widziała, bo rozproszyli się po świecie – ale tylko jedną bliską

przyjaciółkę tu, w Oksfordzie, do której mogłaby w razie czego zadzwonić. Była nią Sara. Ale Sara pojechała w zeszłym tygodniu do Argentyny, żeby spędzić grudzień z rodziną. Oczywiście przedtem mogła zwrócić się do Seba, ale to skończyło się, gdy w jego życiu pojawiła się Imogen i wszystko zniszczyła. – Będę z rodziną – odpowiedział jej gość, przerywając jej rozmyślania o Sebie. – A gdzie pracujesz? Powiedziałaś wczoraj, że jesteś przewodniczką. Tu, w Oksfordzie? – Tak. Już uprzedziłam, że nie będę mogła jutro poprowadzić dwóch wycieczek. Zostawiam ich na lodzie, ale mam nadzieję, że do poniedziałku się wykuruję. – Nie powinnaś dać sobie więcej czasu na wyzdrowienie? Przynajmniej dopóki sińce nie zbledną? – Chcesz powiedzieć, aż przestanę straszyć ludzi szkaradną gębą? Uśmiechnął się z nagłym błyskiem szczerości w oczach. – Pasowałoby, gdyby tematem wycieczki były duchy. – Dam sobie radę – stwierdziła zdecydowanym tonem. – Nałożę mocny podkład, naciągnę czapkę i owinę się szalikiem tak, żeby widać było tylko oczy. Tak na marginesie, ta babeczka jest pyszna. Dziękuję, że przyszedłeś i przyniosłeś taki miły prezent. Jego życzliwość nie ograniczyła się tylko do tego. Uparł się, że zmyje kubki i talerze, wymienił żarówki halogenowe w kuchni i odpowietrzył kaloryfer w saloniku, żeby – jak powiedział – przestał bulgotać i zaczął efektywniej ogrzewać pokój. – Jesteś pewna, że to już wszystko? – spytał, wkładając kurtkę i wiążąc szalik. – Pozostała jeszcze pęknięta szybka w łazience i cieknący kran. – Widząc, że się zawahał, dodała: – Żartuję. Zrobiłeś aż nadto. Idź, pewnie masz ciekawsze rzeczy do zrobienia niż siedzenie tutaj. Idź i spędź miło sobotnie popołudnie. – Szczerze mówiąc, zamierzam obejrzeć mój nowy dom. – Wobec tego, czy mógłbyś zrobić dla mnie coś jeszcze? Mógłbyś odwiedzić pannę Silcox i podziękować jej w moim imieniu za wczorajszą pomoc? – Załatwione. Wyciągnął do niej rękę. – Do widzenia i uważaj na siebie. I jak już mówiłem, dzwoń, gdy tylko będę ci potrzebny. Masz moją wizytówkę, prawda? Pan Strong, pomyślała, machając mu na pożegnanie. To nazwisko bardzo do niego pasuje6. Solidny, ze wszech miar odpowiedzialny i bardzo interesujący mężczyzna. Nie znała dotąd żadnego przedsiębiorcy budowlanego, ale Adam nie pasował do jej wyobrażenia o kimś z tej branży. Stała chwilę, wsłuchując się w warkot odjeżdżającego samochodu, i zastanawiała się, co będzie teraz robiła. Jej wzrok padł na kartkę od Seba stojącą na kominku. Nie. Tylko nie to. Nie była w nastroju do odpisywania. Ta sprawa może poczekać.

Rozdział siódmy

Esme siedziała na swoim miejscu przy oknie w salonie, z mruczącą z zadowoleniem kotką imieniem Eurydyka na kolanach, i obserwowała ludzi przechodzących Latimer Street. Właśnie przejechał samochód z wielką choinką źle umocowaną na dachu. Wyglądała, jakby za chwilę miała się z niego zsunąć. To właśnie zrobił z nią wiek – zmienił z uczestnika w obserwatora. Mimo to czuła się całkiem szczęśliwa, mogąc żyć w ten sposób. Towarzystwa dotrzymywały jej wspomnienia. Czuła też naturalną niechęć do angażowania się w życie innych. Nie mogła jednak zignorować wypadku tej młodej dziewczyny i przejść obojętnie. Nic na świecie nie zmusiłoby jej od odejścia. Jak powiedziała posterunkowemu, który ją odwiedził, gdy człowiek znajdzie się w potrzebie, ludzką rzeczą jest mu pomóc. Na stole przed nią leżało poranne wydanie „Timesa” z częściowo niedokończoną krzyżówką. Zazwyczaj kończyła ją przed lunchem, dziś jednak nie miała do tego głowy, jej myśli zajmowała Floriana Day. Takie piękne, rzadkie imię, myślała, automatycznie gładząc kotkę po głowie i zastanawiając się, czy dziewczyna ma jakichś włoskich przodków. – Co powinnam zrobić, Eurydyko? Zapomnieć o pannie Day w nadziei, że dobrze się czuje, czy też utwierdzić ją w przekonaniu, że jestem kłopotliwą staruszką? Głośno mrucząc, kotka zamknęła oczy i podsunęła łepek pod rękę Esme. – Przypuszczałam, że to powiesz, wcale mi to nie pomogło. Na drodze, wzdłuż której rosły drzewa, pojawił się samochód. Esme wychyliła się i zobaczyła, że zatrzymuje się przy sąsiednim domu, na lewo od Trinity House. Za kierownicą siedział pan Strong we własnej osobie. Patrzyła, jak wysiada i przygląda się domowi obok. Ten, w którym mieszkała, zbudowano mniej więcej w tym samym czasie i z podobnej czerwonej i żółtej cegły. Ale podczas gdy dom pod numerem sześć był skromną wiktoriańską willą, Trinity House był większy i miał bardziej wymyślną konstrukcję. Ostrołukowe okna i podwyższone drzwi frontowe z łukowato zwieńczonym gankiem wyłożonym łupkami były skromniejszą wersją pełnych przepychu gotyckich rezydencji stojących po wschodniej stronie Banbury Road w Norham Gardens. Przystojny z niego mężczyzna, pomyślała, gdy pan Strong oglądał swój dom z chodnika. Pewny siebie, ale pozbawiony arogancji. Może trochę małomówny, ale lepsze to niż głupawa gadatliwość. Wczoraj dostrzegła brak obrączki i chociaż wiedziała, że ludzie niekoniecznie żenią się dziś ze swoimi życiowymi partnerami lub też noszą obrączki dla zamanifestowania swojego stanu cywilnego, nie uszło jej uwagi, że pan Strong nie zawiadomił nikogo, że wróci później do domu. To nasunęło jej wniosek, iż zapewne mieszka sam. Tak jak Floriana Day. Dlatego Esme tak się o nią martwiła. Nie mogła zapomnieć o tym, że biedna dziewczyna nie miała do kogo się zwrócić, i chociaż nie należała do osób użalających się nad sobą, wiedziała, jak źle jest być samotnym i jak bardzo człowiek czuje się wtedy bezbronny. Stojący na ulicy pan Strong patrzył teraz na Trinity House. Esme odsunęła się pospiesznie od okna, chociaż siedziała ukryta za firanką. Nie chciała, żeby uznał ją za staruszkę, która nie robi nic innego, tylko siedzi w oknie i podgląda innych. Ten nagły ruch sprawił, że zaskoczona Eurydyka zeskoczyła jej z kolan na podłogę z miauknięciem.

Wstrząsnęła się, przeciągnęła, po czym spojrzała na nią, jakby pytała: „I co teraz?”. W odpowiedzi rozległo się energiczne pukanie do drzwi. – Wygląda na to, że mamy gościa – powiedziała Esme, spoglądając w lustro nad kominkiem i wygładzając włosy. – I biorąc pod uwagę, kto to jest, powinnyśmy pokazać się z jak najlepszej strony, prawda? Kotka ponownie miauknęła i ukryła się za fotelem. Zawsze nieufnie odnosiła się do przybyszów. Po raz drugi Adamowi zaproponowano coś do picia. Tym razem herbatę, za którą uprzejmie podziękował. Nie planował wchodzić do środka, chciał jedynie przekazać wiadomość i przeprosić za swoje wczorajsze bezceremonialne zachowanie. Ponownie jednak usłyszał, że jest zbyt zimno, by rozmawiać na progu, zgodził się więc wstąpić na kilka minut. Zanim wszedł do holu z ozdobną fasetą, lamperią i wyblakłym dywanikiem na wyłożonej płytkami podłodze, podświadomie oczekiwał, że znajdzie się w ponurym świecie panny Havisham7 z koronkowymi serwetkami, kiczowatym wystrojem i wszechobecnym zapachem środka na mole i stęchlizny. Bardzo się pomylił. Pokój z wysokim sufitem o idealnych proporcjach, do którego wprowadziła go panna Silcox – bez żadnych pajęczyn – wypełniały stare meble, figurki z porcelany, półki z książkami i cenne obrazy. Delikatne akwarele sąsiadowały z płótnami olejnymi oraz eksperymentalnymi akrylami. Były na nich krajobrazy, sceny z życia i portrety, niektóre dobre, inne wręcz świetne. Szczególnie jeden obraz przykuł jego uwagę. Przedstawiał prześliczną młodą blondynkę siedzącą pod drzewem rzucającym cętkowany cień. W ręku trzymała książkę, ale nie czytała jej, lecz patrzyła przed siebie, zapewne na malarza. – Widzę, że jest pani miłośniczką sztuki – stwierdził, gdy gospodyni zaprosiła go, by usiadł w wygodnym, skórzanym fotelu, podczas gdy sama wybrała bardziej pionowy bujany fotel. – A może jest pani malarką? – Czy te dwie rzeczy się wykluczają? – spytała, unosząc brew. – Przepraszam – natychmiast się zreflektował. – Nietaktownie się zachowałem. – Mój ojciec był malarzem – wyjaśniła. – Ja jestem tylko strażniczką. A teraz proszę mi opowiedzieć o Florianie. Jak ona się czuje? I czy myśli pan, że moglibyśmy jeszcze jakoś jej pomóc? Podzielił się z nią spostrzeżeniami z wizyty. – Na pewno ucieszy się, gdy pani ją odwiedzi – dodał na zakończenie. Nie wiedział, czy tak jest w istocie, ale czuł, że to nie zaszkodzi. Floriana nie sprawiała wrażenia, jakby cierpiała na nadmiar pomocy, a panna Silcox aż się do niej paliła, czemu więc nie miałby jej zachęcić? Ponowne spotkanie ze starszą panią, tym razem w mniej dramatycznych okolicznościach, pozwoliło mu na zrewidowanie opinii na jej temat. Nie była, jak poprzednio sądził, wścibską i uszczęśliwiającą wszystkich na siłę staruszką, lecz inteligentną kobietą, która zaintrygowała go na równi z jej domem. Blade popołudniowe słońce oświetlało uroczy, jasny pokój, a on czuł się dziwnie swobodnie, rozmawiając z gospodynią. Miał nadzieję na kolejne takie chwile, gdy będzie remontował swój dom. – Naprawdę? – spytała panna Silcox. – Nie sądzi pan, że panna Day mogłaby to uznać za wtrącanie się? Już miał odpowiedzieć, gdy mały rudy kot wyjrzał zza fotela panny Silcox. Popatrzył na niego z uwagą, po czym wolno i z gracją przeszedł po dywanie w jego stronę. Zatrzymał się przy nogach, wskoczył mu na kolana i wbił w niego wzrok. Adam znieruchomiał i też popatrzył mu w oczy. Kot najwyraźniej zaakceptował jego zachowanie, bo usadowił mu się na kolanach i zaczął mruczeć. – Coś podobnego! – wykrzyknęła panna Silcox. – Nigdy tak się nie zachowała w stosunku do obcego. Spotkał pana zaszczyt. Zwykle boi się ludzi.

Adam usiadł swobodniej w miękkim fotelu i pogładził kotkę. – Jak ma na imię? – Eurydyka. – A jest jakiś Orfeusz? Dostrzegł błysk zaskoczenia w oczach starszej pani i zaraz potem niedostrzegalne kiwnięcie głową, jakby zdał egzamin. – Nie – odparła. – Jesteśmy tylko my dwie. A pan, panie Strong, ma pan kogoś bliskiego? Postanowił być szczery. – Miałem do zeszłej soboty. – Och. A mogę spytać, co się stało w zeszłą sobotę? – Moja przyjaciółka doszła do wniosku, że uważa mnie bardziej za brata. – Rozumiem – odpowiedziała po znaczącej przerwie. – Nie ma już w niej tej iskry. To się zdarza. Pewnie pan teraz tak nie myśli. Radzę się jednak nad tym zastanowić, bo znam gorsze przyczyny rozpadu związku. Długo byliście ze sobą? – Na tyle długo, abym sądził, że możemy stworzyć wspólne życie. – Pomyślał o miłości Orfeusza do Eurydyki i o słynnej arii „Co to jest życie?” pochodzącej z opery Glucka. Jego matka, zapalona śpiewaczka i miłośniczka opery, która zmarła przed dwunastoma laty, twierdziła, że to prawdopodobnie jedna z najpiękniejszych arii, jakie kiedykolwiek napisano. Nieczęsto jej słuchał, a jeżeli już, to zawsze wtedy matka stawała mu przed oczyma. Ogarnął go nagle wielki smutek. Nie wiedział, czy wywołało go wspomnienie matki, wyznanie, że Jesse od niego odeszła, czy też jedno i drugie. Starał się nad nim zapanować, głaszcząc mruczącą kotkę. – Przykro mi – powiedziała cicho panna Silcox. – Musi pan być załamany. Ale czy nie ma nadziei? Nie ma sposobu, aby przekonać ją do powrotu? Przełknął i spojrzał na zegarek. – Jest teraz w domu i pakuje… – Głos mu się załamał. – Pakuje swoje rzeczy. Nie mam pojęcia, czemu to pani mówię. – Cieszę się, że mi pan powiedział – odrzekła panna Silcox z ożywieniem. – Tłumienie w sobie problemów nie ma sensu. Lepiej wyrzucić je z siebie. Wstała wolno z fotela i splotła dłonie. – Czy zje pan ze mną lunch, panie Strong? A gdy już się pan pokrzepi, będzie pan mógł pójść do domu obok i zająć się tym, co pan zaplanował. Adam ostrożnie zdjął Eurydykę z kolan, postawił ją na podłodze, po czym także wstał. – Chętnie, jeżeli będzie pani mówić do mnie Adam – odpowiedział. Uśmiechnęła się. – W takim razie musisz mówić do mnie Esme.

Rozdział ósmy

Niedzielny ranek wstał szary i mroźny. Esme wyjrzała przez okno sypialni na biały ogród. Siedzący na pozbawionej liści gałęzi apodyktyczny kos – samozwańczy autokrata otoczonego murem ogrodu – zatrzepotał skrzydłami, sfrunął na ziemię pod ostrokrzew i zaczął wydziobywać jagody leżące między zmrożonymi liśćmi. Rudzik, który przycupnął przy kamiennym poidełku dla ptaków, obserwował go przez chwilę, jakby ważył swoje szanse, po czym podfrunął do ostrokrzewu sprawdzić, czy nie znajdzie czegoś do jedzenia. Ale kos nie pozwolił mu na to i przegonił go, wściekle dziobiąc. Esme cmoknęła z niezadowoleniem. – Co za niegodziwość. Ten mróz obudził tyrana w tym głupim ptaku. Siedząca na toaletce Eurydyka polizała łapkę, sięgnęła nią za ucho, po czym ziewnęła, jakby wrzawa w ogrodzie i prostackie zachowanie ptaka były poniżej jej godności. Śniadanie Esme zawsze było takie samo – herbata, tost z marmoladą i świeży owoc, o każdej porze roku inny. Gdyby nie miała świeżych owoców, otworzyłaby puszkę. Szczególnie lubiła ananasy w puszce. Dzisiaj z miski stojącej na kredensie wyjęła dwie mandarynki i usiadła przy stole w jednym z foteli w stylu Windsor, słuchając Sonaty g-moll8 Bacha nadawanej przez Radio Three. Wczoraj podczas lunchu z Adamem powiedziała mu, że mieszkając samotnie przez tyle lat, stała się pedantką, mającą rozmaite przyzwyczajenia. W odpowiedzi przyznał, że nigdy nie wie, co będzie robił następnego dnia i bardzo odpowiada mu nieprzewidywalność w pracy. Jej świat musiał mu się wydać kompletnie obcy. Oczywiście nie zawsze tak było, ale – jak mu wyjaśniła – stopniowo, w miarę upływu lat, człowiek przywyka do ściśle określonego sposobu życia i jest nawet wdzięczny za pociechę, jaką ono daje. Po śniadaniu poszła na górę ubrać się, myśląc o tym, że bardzo odpowiada jej to spokojne, uporządkowane życie. Nic go nie zakłócało aż do piątkowego wieczoru, gdy los przyniósł ten niemiły wypadek. Wkrótce jednak wszystko wróci na stare tory i będzie tak jak przedtem. Otworzyła większą z dwóch mahoniowych szaf w sypialni i zaczęła się zastanawiać, co włożyć na wyjście. Zgodnie z sugestią Adama zamierzała złożyć wizytę Florianie, jednak gdy przyszedł czas, nagle ogarnęła ją poważna wątpliwość, czy jej wizyta zostanie dobrze przyjęta. Adam, naprawdę szczery młodzieniec, nie miał co do tego wątpliwości, powinna więc stłumić niepokój i zaufać mu. Zabierze też ze sobą prezenty: doniczkę z cyklamenem i malutkie pudełko trufli w czekoladzie, które kupiła poprzedniego dnia po południu u Buddy’ego i Joego, po wyjściu Adama. Czy na pewno takie dary dowiodą jej szczerych intencji? Gdy ubrała się i umalowała, jej niepokój wzrósł. A jeżeli Floriany nie będzie w domu? Na myśl o tym, że krótki spacer okaże się stratą czasu i będzie musiała wrócić do domu z prezentami, poczuła tak gwałtowny ból, że wpadła w panikę i zaczęła się zastanawiać, czy nie powinna zapomnieć o całym przedsięwzięciu. Czemu nie zostać w domu i cieszyć się niedzielą, słuchając radia, czytając książkę, czy też robiąc porządek w spiżarce, co ciągle odkładała? Po co wychodzić na mróz, gdy na chodnikach leży podstępna warstwa śliskiego lodu i tylko czeka, aby zaskoczyć głupią, starą kobietę, która nie powinna

wychylać nosa z domu? Nazajutrz po przebudzeniu Floriana porządnie zbeształa sama siebie. Koniec ze snuciem się po domu w piżamie i użalaniem nad sobą. I koniec z odkładaniem bardzo ważnej rozmowy telefonicznej. Zgodnie z postanowieniem zwlokła się z łóżka, zdecydowana poinformować siostrę, że ma własne plany na Boże Narodzenie. Powie Ann, że wybiera się do przyjaciół, nie tylko na święta, ale i na Nowy Rok. Nie da się jej terroryzować i nie spędzi z nią żadnych świąt. Nie byłoby tak źle, gdyby w grę wchodzili tylko Ann, jej mąż Paul i dwójka ich dzieci, ale przyjdzie tam cały klan Brownów – rodzice Paula oraz Robert, samotny wuj, i niezwykle wrażliwy brat Paula. Ann wbiła sobie do głowy, że to idealny kandydat na męża dla Floriany i że jest głupia, nie doceniając, jak bardzo podoba się Robertowi oraz że w jej wieku nie powinna patrzeć darowanemu koniowi w zęby. Mama i tata nigdy nie wypominali jej tego, że jest singielką, lecz Ann fiksowała na tym punkcie i nieustannie dopytywała, czemu jej młodsza siostra nie potrafi znaleźć przyzwoitego faceta. Składało się na to mnóstwo powodów, jednak podstawowa diagnoza Ann dotyczyła „śmiesznego sposobu ubierania się” Floriany. „Nie jesteś już studentką” – powtarzała z przesadną konsternacją na widok dziwacznego ubioru siostry. „Czas dorosnąć i ustatkować się” – to był kolejny refren. Ustatkowanie się oznaczało dla Floriany stagnację, a tego nie chciała. Tyle że tak naprawdę przez ostatnie dwa lata żyła ze świadomością, że nie chce nikogo, skoro nie może być z Sebem. Na pewno zaś nie chciała szwagra siostry. Dobiegał czterdziestki, a zachowywał się, jakby miał pięćdziesiąt lat. Był adwokatem specjalizującym się w szkodach osobowych, dlatego Ann wspomniała w rozmowie telefonicznej, że opowiedziała mu o wypadku. Mogła sobie wyobrazić, co byłoby tematem rozmowy, gdyby spędzała święta z klanem Brownów. Ubrała się i zeszła wolno po schodach, bo głowa wciąż ją bolała, a przy szybszych ruchach świat zaczynał wirować. Opuchnięcia trochę się zmniejszyły, za to siniaki nabrały kolorów. Wyglądam jak dziwoląg, pomyślała, stawiając nogę na ostatnim stopniu. Skrzywiła się, czując ból w biodrze i plecach. Zaczęła się obawiać, że nie wydobrzeje do jutra na tyle, by pójść do pracy. A może... Nie chciała sprawić zawodu kolegom. Potrzebowała również pieniędzy. Tyle że myśl o wędrowaniu po mroźnym Oksfordzie w jej obecnej kondycji nie wydawała się rozsądna. Szykując śniadanie, przypomniała sobie przestrogi Adama i jego życzliwość. Łatwiej było przyjąć życzliwość od obcej osoby, bo okazywana przez najbliższych często pociągała za sobą zbyt wiele zobowiązań. Wczoraj siostra dotrzymała obietnicy i zadzwoniła, ale poza tym że wierciła jej dziurę w brzuchu o święta, martwiła się głównie o to, by pod żadnym pozorem nie przyznała się rodzicom do wypadku. Czując się ostrzeżona – nie, raczej pouczona – jak niegrzeczne dziecko, pożałowała, że w ogóle powiedziała Ann o wypadku. Zwykle nie było problemów ze świętami Bożego Narodzenia, bo o wszystko dbała mama. W ich rodzinnym domu to Ann musiała się do niej dostosować i poskromić swoją potrzebę dyrygowania ludźmi. W tym roku rodzice spędzą święta gdzieś między Borneo a Wietnamem, w drodze do Ho Chi Minh. Mama miała wątpliwości, czy powinni wyjechać w grudniu – była za wyborem innego terminu podróży. Tata jednak uparł się i zarezerwował wycieczkę, twierdząc, że Ann i Floriana są na tyle dorosłe, żeby samodzielnie urządzić święta. Oczywiście miał rację. Floriana natychmiast sobie zaplanowała, że spędzi święta z Sarą, ale argentyńska gałąź rodziny przyjaciółki nalegała, by ta przyjechała do nich na cały grudzień. Czy jest sens cokolwiek planować, myślała teraz, ostrożnie gryząc kawałek miękkiej, posmarowanej masłem grzanki. Zanim dostała kartkę od Seba, zamierzała poświęcić weekend na porządkowanie pudeł

stojących na szafie, które umieściła tam tuż po przeprowadzce, a których dotąd nie rozpakowała. Wczoraj jednak nie była w stanie wejść na krzesło, żeby je zdjąć. Może po telefonie do siostry zgromadzi do tego dość energii. Gdy skończyła śniadanie, usłyszała pukanie do drzwi. Floriana zaprosiła nieoczekiwanego gościa do środka. – Normalnie nie pomyślałabym o złożeniu wizyty bez uprzedzenia – oznajmiła panna Silcox. – Zwłaszcza w niedzielę. Miała zarumienione od mrozu policzki, załzawione oczy, a słowa wyrzucała z siebie wyraźnie zdyszanym głosem. Tak bardzo różniła się od osoby wydającej polecenia autorytatywnym tonem, którą Floriana zapamiętała. – Nie chciałabym narazić się na zarzut niestosownego zachowania – ciągnął gość – ale nie zaznałabym spokoju, gdybym osobiście nie sprawdziła, jak się pani miewa. – Zobaczyć to uwierzyć – odparła Floriana, uśmiechając się na tyle, na ile pozwalała opuchlizna na jej twarzy. – Mam nadzieję, że teraz zazna pani spokoju. Powiem nawet, że przestałam się nad sobą litować i dziś znowu stałam się ludzką istotą. Wczoraj byłam rozgotowanym ziemniakiem i przebąblowałam cały dzień. Proszę pozwolić, że wezmę pani palto. Kiedy palto zawisło na wieszaku w holu, zaprosiła gościa do saloniku. – Rozumiem, że Adam przekazał wczoraj pani wiadomość? – O tak. To bardzo miło, że poprosiła go pani o to – odparła panna Silcox, zdejmując przykrycie z koszyka, który przyniosła. – Przyniosłam coś dla pani. Drobny prezent na pociechę. Ale cieszę się, że jest pani w lepszym humorze, zważywszy na to, co się pani przydarzyło. – Och, to bardzo miłe z pani strony! – wykrzyknęła Floriana. – Ale czuję się jak oszustka. Najpierw Adam przynosi mi ciastka, a teraz pani czekoladki i kwiaty. Powinnam częściej wpadać pod samochód. – To chyba zbyt drastyczna perspektywa, moja droga. Gdzie postawić cyklamen? Floriana wzięła doniczkę od gościa i rozejrzała się po małym pokoju. – Chyba na parapecie będzie mu najlepiej, prawda? – Musi pani coś podłożyć pod doniczkę, bo inaczej zabrudzi sobie pani parapet. – Nie ma problemu. Wyjmę spodeczek, gdy będę robiła coś do picia. Czego się pani napije, herbaty czy kawy? A może, skoro jest tak zimno, wypiłybyśmy gorącą czekoladę do tych pysznych trufli, które pani przyniosła? Gdy gorące napoje stały już na stoliku, Floriana uświadomiła sobie, że bardzo się cieszy z wizyty tej drobnej starszej pani. Im więcej informacji z niej wyciągała – całe dorosłe życie spędziła w Oksfordzie, pracowała jako bibliotekarka w bibliotece The Queen’s College, potem jako archiwistka w bibliotece Bodleian i nigdy nie wyszła za mąż – tym więcej pragnęła o niej wiedzieć. Uświadomiła sobie również, że odkąd zamieszkała przy Church Close, spotykała ją najprawdopodobniej w sklepach przy North Parade Avenue. Panna Silcox siedziała w fotelu, w którym wczorajszy gość czuł się bardzo niewygodnie, opanowana i swobodna, w eleganckiej garsonce, kremowej, jedwabnej bluzce, ze starannie złączonymi kolanami i stopami przechylonymi wytwornie na jedną stronę. Krótkie buty z lakierowanej skóry na pięciocentymetrowych obcasach miały niebieski kolor, pasujący do garsonki, podobnie jak torebka i rękawiczki. Elegancko upięte siwe włosy były zaskakująco gęste jak na kobietę w jej wieku. Floriana oceniała ją na jakieś osiemdziesiąt lat. I jeszcze jeden szczegół: miała żywe, otoczone siecią zmarszczek, błękitne oczy, którym nic nie umykało.

W młodości musiała być bardzo atrakcyjną kobietą, myślała Floriana, zafascynowana starszą damą. Patrzyła, jak papierową serwetką, wyciera kąciki warg pociągniętych perłoworóżową szminką. Swoją drogą Adama tak nie uhonorowała, nie podała mu nawet kawałka papierowego ręcznika. Goszczenie panny Silcox przypominało jednak przyjmowanie królowej. Co sobie myślała, biorąc z rąk gospodyni taki lichy, stary kubek? W drobnych, eleganckich dłoniach panny Silcox wyglądał jak wiadro. Te dłonie przywykły z pewnością do delikatnych filiżanek z drogiej, pięknej porcelany. – Proszę nie myśleć, że obgadywaliśmy panią – powiedziała starsza pani, patrząc na Florianę znad brzegu wielkiego kubka. – Ale Adam wspomniał, że pani zdaniem to pani ponosi winę za wypadek. Czy naprawdę tak pani uważa? Przecież ten samochód jechał stanowczo za szybko. – Obawiam się, że do pewnego stopnia to moja wina – wyznała Floriana. – Nadal nie pamiętam momentu uderzenia przez samochód, ale wiem, że weszłam na jezdnię, nie patrząc. Czuję się głupio z powodu całej tej sytuacji. Szczerze mówiąc, trochę mi żal kierowcy. Starsza pani uniosła siwe brwi. – Ale on się nawet nie zatrzymał – przypomniała, wyraźnie zaskoczona. – Przecież mógł panią zabić! – Wiem, ale nie zrobił lub nie zrobiła tego z premedytacją. Pewnie spanikował i uciekł. – Bardzo szlachetna postawa. Nie sądzi pani jednak, że powinno się dać temu komuś nauczkę na przyszłość, żeby to się więcej nie powtórzyło? Floriana zastanawiała się przez chwilę nad jej słowami, mocząc trufla w gorącej czekoladzie. – Zgadzam się z tym – odpowiedziała. – Ale skąd wiemy, czy kierowcę przez cały weekend nie dręczyły wyrzuty sumienia? Czy wysłanie go do więzienia i karanie za wypadek, którego nie spowodował, byłoby sprawiedliwe? Nie jestem pewna, czy chciałabym mieć to na sumieniu, skoro wiem, że częściowo ja ponoszę winę, i gdyby nie to, że moje myśli były gdzie indziej, dotarłabym bezpiecznie do domu. Gdyby stało się to kilka minut później, mogłabym wejść prosto pod koła samochodu Adama. Panna Silcox zasznurowała wargi. – Postawa godna podziwu, której należy tylko przyklasnąć. Żyjemy w czasach, gdy zbyt wielu ludzi nie chce brać odpowiedzialności za swoje czyny i obwinia innych za swoje błędy. Miałabym jednak lepsze zdanie o tym kierowcy, gdyby miał odwagę zatrzymać się i udzielić pomocy. Adam by tak zrobił. Bez wątpienia zatrzymałby się, żeby udzielić pani pomocy. Słabo go znam, ale nie mam wątpliwości, że jest człowiekiem prawym. Floriana wsunęła ciepłą, miękką truflę do ust i zaczekała, aż rozpuści się na języku. – Tak naprawdę nigdy nie wiemy, jak ktoś się zachowa w obliczu dylematu moralnego – stwierdziła po namyśle. – Wszyscy popełniamy błędy. Czy nigdy nie zrobiła pani czegoś, czego zaraz potem zaczęła żałować? Zaraz też przyszło jej do głowy, że zadając to pytanie, myślała o kimś zupełnie innym. O Sebie. O sobie i o Sebie. Zaczerwieniła się z irytacji, uświadamiając sobie, że nigdy nie przestała o nim myśleć. Nie chcąc ciągnąć tej rozmowy, zaproponowała pannie Silcox kolejną czekoladkę. – Nie, dziękuję – odparła starsza pani. – Przyniosłam je dla pani. I rzeczywiście zrobiłam wiele rzeczy, których żałuję, ale tyle samo takich, których nie żałuję, chociaż może powinnam. Zaległa cisza. Floriana usiłowała znaleźć jakiś inny temat do rozmowy, gdy tymczasem panna Silcox rozglądała się po pokoju. Floriana chciała urządzić go w staroświeckim stylu, musiała jednak przyznać, że wyszło to raczej nędznie. Obserwowała, jak bystre oczy gościa omiatają zapchane książkami regały po obu stronach kominka,

stary telewizor rodziców, koszyk z robótką na drutach na podłodze – robiła rękawiczki bez palców dla siostrzenicy – samotną kartkę świąteczną stojącą na gzymsie kominka, krzywą lampę, świece i sfatygowany beżowy dywan, który zostawił poprzedni właściciel, a którego Floriana pragnęła się pozbyć. Wyrzucenie dywanu było kolejną sprawą do załatwienia na długiej liście rosnącej każdego dnia. Gdyby jeszcze liczba godzin w ciągu dnia rosła w postępie geometrycznym! Nie wiedziała, w jakim domu mieszkała panna Silcox, domyślała się jednak, że był znacznie większy od jej ukochanego domku dla lalek. – Czy mogę o coś zapytać? – odezwała się starsza pani, gdy już zakończyła lustrację i z niezwykłą starannością odstawiła na stolik pusty kubek po czekoladzie. – To raczej osobiste pytanie, więc proszę powiedzieć, żebym pilnowała własnego nosa, jeżeli posunę się zbyt daleko. Floriana skinęła głową i schowała stopy po kanapę, zastanawiając się, co ta kobieta uważa za osobistą sprawę. Może podsunie jakieś wskazówki odnośnie wystroju wnętrza. – To miało miejsce podczas wypadku – wyjaśniła panna Silcox. – Gdy Adam dzwonił po karetkę, a pani nie była w pełni władz umysłowych. Ciągle pani coś powtarzała. – Tak? A co takiego? – Nie mam stuprocentowej pewności, myślę jednak, że było to imię. Czy imię Seb coś pani mówi?

Rozdział dziewiąty

Pierwszy raz Floriana zobaczyła Sebastiana Hughesa, gdy miała czternaście lat i pomagała ojcu w sklepie podczas długich, letnich wakacji. Sklep Day & Son był rodzinną firmą istniejącą od 1872 roku, gdy pradziadek Floriany założył mały skład z wyrobami żelaznymi i ozdobnymi. Gdy przejął go jej ojciec, Stanhurst, wieś w hrabstwie Kent, rozrosła się do rozmiarów miasteczka, a sklepowi przybył nowy lokal po drugiej stronie. Oferował szeroką gamę produktów dla majsterkowiczów oraz przedmioty potrzebne w gospodarstwie domowym, w tym najróżniejsze naczynia kuchenne i meble ogrodowe. W zeszłym roku, po kilku propozycjach ze strony dużej sieci supermarketów, ojciec niechętnie, ale zgodził się sprzedać sklep, żeby na jego miejscu mógł stanąć spory sklep ogólnospożywczy. Podjął tę decyzję z ciężkim sercem. Oczywiście nie spotkało się to z powszechną aprobatą. Wtedy jednak Floriana była jeszcze dzieckiem i gdy ona i siostra podrosły na tyle, żeby móc pracować, pomagały w sklepie w soboty i w wakacje. Tego popołudnia panował znaczny ruch. Układała właśnie na półkach środki do zwalczania szkodników, gdy zauważyła chłopca mniej więcej w jej wieku, który szukał czegoś na sąsiednim regale. Nigdy przedtem go nie widziała, więc skorzystała z okazji, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Miał na sobie skejtowskie dżinsy, zbyt długie i obszarpane na brzegach, tenisówki i czarny podkoszulek z czaszką, którą zdobiła korona z kolczastego drutu. Gęste, potargane włosy sprawiały wrażenie, jakby nie czesał ich od kilku dni. Był nawet atrakcyjny na swój ekscentryczny sposób. Zauważyła, że wziął z półki pułapkę na myszy; ku jej zaskoczeniu odciągnął metalową sprężynę i wsunął na próbę palec w miejsce, gdzie mysz zakończyłaby swój żywot. Czekała, że za chwilę usłyszy wrzask, ale nic takiego się nie stało. Wyjął palec, zwolnił sprężynkę, po czym od niechcenia wsunął pułapkę do kieszeni. Drobne kradzieże zdarzały się w sklepie przez cały czas, ale po raz pierwszy miała ona miejsce tuż pod nosem Floriany. Rozejrzała się zaszokowana w poszukiwaniu jednego z asystentów, ale żadnego nie było w pobliżu. Postanowiła nie pozwolić, żeby chłopakowi uszło to na sucho; zostawiła układanie i poszła za nim, gdy spacerowym krokiem zmierzał w stronę wyjścia. Kiedy znaleźli się na ulicy, dotknęła jego ramienia. – Chyba o czymś zapomniałeś – powiedziała, naśladując przemądrzały głos siostry, gdy ta ją za coś beształa. Odwrócił się bardzo szybko, myślała, że ją uderzy i ucieknie. On jednak uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Cholera, może potraktowałabyś mnie łagodnie, co? W końcu to tylko pułapka na myszy. Kawałek drewna i sprężynka za siedemdziesiąt pięć pensów nie zrobi chyba wielkiej różnicy. – Oczywiście że zrobi – odparła z oburzeniem. Wzruszył ramionami. – Tak ci na tym zależy? Przecież tylko tu pracujesz. – To sklep mojego taty – oświadczyła. – Więc bardzo mi zależy. – Wyciągnęła rękę. – Więc przestań udawać Robin Hooda albo Dicka Turpina9 i oddaj mi pułapkę. Z lekkim zdziwieniem spojrzał na jej otwartą dłoń. Nagle zrobiło jej się głupio.

– Ta linia – stwierdził, wskazując palcem – oznacza, że masz silny charakter i nie dajesz się kołować innym. Cofnęła dłoń z wściekłością. – Nie zmieniaj tematu. Oddaj pułapkę, bo… – Urwała. Co właściwie miałaby zrobić? – Bo co? – spytał. Nie brzmiało to jak wyzwanie, lecz jakby chciał jej pomóc, przez co poczuła się jeszcze głupiej. – Bo wezwę policję! – odparowała, wiedząc, że jej twarz przybrała taki sam kolor jak czerwone koszulki polo, jakie nosili pracownicy sklepu. Co gorsza, nie naśladowała apodyktycznej siostry, ale się w nią zmieniła. Cofnął się i popatrzył na nią. – Cholera, mówisz poważnie? Tak? Naprawdę wezwałabyś policję z powodu czegoś tak głupiego jak ten gówniany kawałek drewna ze sprężynką? – To ty się wpakowałeś w tę sytuację – odparła, czując, jak opuszcza ją gniew. – Ja tylko daję ci szansę, żebyś właściwie postąpił. – A ty zawsze postępujesz właściwie? – spytał, rzucając jej drwiące spojrzenie. Znowu poczuła wzbierający w niej gniew, bo trafił w jej czuły punkt. Bardzo często, jeżeli miała do wyboru postąpić właściwie lub niewłaściwie, pakowała się w kłopoty. Uważała się za indywidualistkę, nie chciała być jedną z owiec w stadzie, nudną i przeciętną, ale nauczyciele widzieli to inaczej i nazywali ją krnąbrną i zbuntowaną. Raz odesłano ją do dyrektora, bo była niegrzeczna w stosunku do nauczyciela, przeciw czemu gorąco zaprotestowała. Zwróciła mu jedynie uwagę, że zrobił błąd ortograficzny. Przecież nauczyciel angielskiego nie może popełniać błędów ortograficznych. – W takim razie pójdziesz ze mną – oznajmiła stanowczo, chwytając chłopca za rękę. Tylko że on nie ruszył się z miejsca. Był znacznie wyższy od niej, więc nie miała szans, żeby zaciągnąć go do sklepu. Ku jej rosnącej irytacji wybuchnął śmiechem. – Co to ma być, obywatelskie aresztowanie? Puściła go, zła, że się z niej śmieje. – Och, chrzań się! – wybuchnęła, żałując, że się w to wpakowała. Czemu nie pracowała w innej części sklepu, gdy on kradł pułapkę na myszy! Minęła chwila, w czasie której żadne z nich nie wiedziało, co powiedzieć. W końcu to on przerwał ciszę. – Przepraszam – powiedział. – Oddaję ci ją, skoro to dla ciebie takie ważne. – Wcisnął jej pułapkę do ręki. – Mógłbyś po prostu za nią zapłacić – odparła. – Sam powiedziałeś, że siedemdziesiąt pięć pensów to nic wielkiego. – Chyba że nie masz pieniędzy. Jego odpowiedź zaskoczyła ją. Od samego początku zachowywał się i mówił, jakby miał mnóstwo pieniędzy, jeżeli nie we własnej kieszeni, to w kieszeniach rodziców. – Po co ci pułapka na myszy? – spytała, gdy chciał odejść. Odwrócił głowę i popatrzył na nią, jakby była kompletną idiotką. – A po co komuś pułapka na myszy? Żeby złapać mysz, oczywiście. Patrzyła, jak odchodzi. Stawiał długie kroki, a w jego ruchach wyczuwało się lekkie zdenerwowanie. Dwa dni później, gdy pokazywała klientowi, gdzie znajdzie środki do usuwania kamienia, poczuła, jak ktoś klepie ją w ramię. To był on. – Cześć – powiedział. – Chciałbym pułapkę na myszy. I zanim zaczniesz zadzierać nosa, dzisiaj jestem

w tej szczęśliwej sytuacji, że mogę ofiarować ci daninę w wysokości siedemdziesięciu pięciu pensów. Boże, chroń królową. Uśmiechnęła się, chociaż po jego poprzedniej niemiłej wizycie do końca dnia pozostało jej poczucie winy, że zachowała się jak osoba małostkowa i skąpa. – O której kończysz pracę? – spytał, gdy formalności zostały dopełnione. – A może ojciec każe ci przez całą noc ustawiać towar na półkach. Pod koniec wakacji nie tylko zostali przyjaciółmi, ale jeszcze jej ojciec zgodził się, aby Seb pracował w soboty w sklepie. Seb przeprowadził się z matką do Stanhurst po jej rozwodzie. Opisywał ich sytuację jako życie w biedzie z zachowaniem pozorów wielkopaństwa. Floriana przekonała się, że to określenie typowe dla Seba, zawierające pewną dozę przesady i ironii, żeby wydawało się komiczne, ale tak naprawdę skrywające fakt, jak źle im się układa. Zrozumiała, że jest to forma obrony. Przeprosił za próbę kradzieży pułapki na myszy i wyjaśnił, że gdy on i matka sprowadzili się do nowego domu, okazało się, że mają lokatorów. Matka krzyczała histerycznie za każdym razem, gdy mysz wystawiała łepek z szuflady lub z szafki, a ponieważ miała saldo debetowe na koncie, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Nie udało mu się. – Najwyraźniej nie nadaję się na złodzieja – zażartował, po czym dodał już poważniejszym tonem: – Tak jak matka na żonę i matkę. To było drugie małżeństwo matki zakończone rozwodem. Ojciec Seba, mąż numer jeden, dawno już ożenił się powtórnie i wspierał syna finansowo. Pieniądze szły głównie na opłatę czesnego w prywatnej szkole. Mąż numer dwa nie miał ochoty łożyć na nie swoje dziecko. – Trudno go za to winić – stwierdził Seb. – Miałby to robić tylko dlatego, że ożenił się z moją matką? Chociaż Seb był w tym samym wieku co Floriana, sprawiał wrażenie starszego, zaradniejszego i bystrzejszego. Twierdził, że przesiąkł cynizmem, co skłaniało ludzi do myślenia, że jest mądrzejszy niż w rzeczywistości. – Powiem krótko: miałem stromą krzywą wyników w nauce – odparł, gdy pewnego dnia spytała go, skąd bierze tę swoją pewność i pragmatyczne podejście do życia. – Od kiedy? – spytała. – Od urodzenia. O matce powiedział rzeczowym tonem: – Szkoda, że nie nadaje się na żonę. Problem w tym, że nie umie żyć samodzielnie. Floriana szybko zorientowała się, że to Seb opiekuje się matką, kobietą leniwą i samolubną, która nie powinna narzekać, że życie jest niesprawiedliwe. Potrafiła całe dnie przeleżeć w łóżku, oddając się rozpaczy i pozostawiając Seba samego sobie. On jednak nigdy nie krytykował jej ani się nie skarżył. Po prostu godził się z sytuacją i żył dalej. Nie przejął się, gdy pół roku po przeprowadzce do Sandhurst ojciec przysłał list, że nie może dłużej płacić czesnego. Z początkiem nowego semestru przeniósł się do państwowej szkoły średniej, w której uczyły się Floriana i jej siostra – wzorowa uczennica, jak aż nadto często przypominano Florianie. Wtedy właśnie Floriana porzuciła swoje najlepsze koleżanki dla Seba. Odtąd stali się nierozłączni i zaczęto ich nazywać Gangiem Dwojga. Matka Floriany uwielbiała Seba. Mianowała go honorowym domownikiem, oznajmiając, że może przychodzić, kiedy tylko zechce. Za plecami Floriany stale wkładała mu do plecaka paczki z jedzeniem. Floriana dowiedziała się o tym, gdy przyłapała matkę, jak grzebie w rzeczach Seba. Było niedzielne popołudnie i razem przygotowywali się do matury. Każąc Florianie siedzieć cicho, wyznała, iż robi to od miesięcy.

– On ma swoją dumę – stwierdziła – więc nic mu nie mów. Nie tylko mama kochała się w Sebie, również większość dziewcząt w szkole. Udawało mu się trzymać je na dystans, żadnej nie drażniąc ani nie obrażając. Prywatnie wyznał Florianie, że ma dość na głowie, żeby jeszcze spełniać żądania dziewczyny. – Nie wszystkie kobiety są tak wymagające jak twoja matka – zganiła go Floriana. Jego stosunek do dziewcząt zmienił się, gdy zaczęli studia. Nie planowali pójść na ten sam uniwersytet, nie mówiąc już o Oksfordzie. Floriana nie brała go pod uwagę, jak zawsze preferując swobodę i pragnąc iść po linii najmniejszego oporu, ale nauczyciel historii namówił ją do tego. – Wiem, że nie lubisz się przemęczać – powiedział. – Bazujesz na niemal fotograficznej pamięci, ale Oksford dostarczy ci bodźca, jakiego potrzebujesz. Co masz do stracenia? Zdaniem Floriany było to marnowanie cennego czasu na związany z tym wszystkim stres. Jednak gdy Seb oznajmił, że będzie się ubiegał o przyjęcie na uniwersytet – tak dla draki – obudziła się w niej żyłka współzawodnictwa i któregoś dnia razem z Sebem i czwórką innych maturzystów pojechali do Oksfordu na jeden dzień na rozmowy kwalifikacyjne. Podczas drogi powrotnej pociągiem, skacowani po całonocnym imprezowaniu, które Seb nazwał „zapoznawaniem się ze studenckim życiem”, Floriana uświadomiła sobie, że jeżeli jej nie przyjmą, będzie zrozpaczona. Zakochała się bowiem w Oksfordzie. Podobało jej się wszystko: akasamitnie zielone trawniki i obrośnięte bluszczem mury, architektura, etos, tradycja i unosząca się nad miastem aura kilkunastu wieków i bogatej historii. Nigdy niczego tak nie pragnęła. Siedząc obok Seba w pociągu, ściągnęła rękawiczki i poprosiła, żeby powróżył jej z ręki. – Powiedz, co widzisz. Dostanę się do Oksfordu? Przytrzymał jej dłoń w swojej i przyjrzał się jej z powagą. – Tak, Florrie, dostaniesz się bez dwóch zdań. Zachichotała. – A ty? Przyglądał się swojej przez dłuższą chwilę. – Linie mówią, że pójdę tam, gdzie moja najlepsza przyjaciółka. Co więcej, że będziemy kiedyś razem podróżować. Resztę podróży przespali, Floriana z głową opartą o jego ramię, a on obejmując ją ramieniem. Patrząc na nich, można by sądzić, że są parą. Ludzie, nie wyłączając jej siostry, nie mogli wbić sobie do głowy, że są tylko bliskimi przyjaciółmi. Nie mogło być inaczej, powiedziałby Seb, skoro Floriana i jej rodzice stali się dla niego zastępczą rodziną. Byłoby dziwne, gdyby stali się kimś więcej niż przyjaciółmi. On naprawdę był dla niej jak brat. Nigdy więc nie czuli do siebie mięty. Tak naprawdę Seb nie umiał wróżyć z dłoni. Jego wiedza w tym zakresie ograniczała się jedynie do kilku podstawowych kwestii; sam przyznawał, że to kolejny z jego trików, pozwalających przekonać ludzi, iż jest kimś, kim nie jest. Traktowali to jak beztroski żart, który często stosowali, gdy chcieli dodać sobie otuchy lub utwierdzić się w marzeniach. W tym wypadku jednak wróżba spełniła się i w październiku Floriana rozpoczęła naukę w St Anne’s College na kierunku historia, a Seb w typowy dla niego niefrasobliwy sposób oznajmił, że przez trzy lata będzie obijał się w Keble, tracąc czas na coś tak dziwacznego jak literatura. Z dala od domu i jakby czując się nareszcie wolny od obowiązku konieczności opieki nad matką, rzucił się w wir życia studenckiego. Powiedział, że musi nadrobić stracony czas i podczas gdy on zmieniał dziewczyny jak rękawiczki, Floriana zaczęła spotykać się z Johnem, studentem chemii z Merton i rugbistą. Znajomość trwała cały jesienny semestr i zakończyła się, gdy John zorientował się, że

opowiada o ich związku Sebowi, nie opuszczając żadnego intymnego szczegółu. – Ale dlaczego nie miałabym tego robić? – zaprotestowała Floriana. – Mówimy sobie o wszystkim. – O pewnych sprawach się nie mówi – odparował John. Następnym chłopakiem był kolega z wydziału, student historii, ale przestał się z nią spotykać po pamiętnej eskapadzie z Sebem, zakończonej nocą spędzoną na posterunku policji. Floriana przypuszczała, że nie chciał psuć sobie dobrej opinii. Chociaż ją i Seba łączyła bliska przyjaźń, nie byli o siebie zazdrośni i każde żyło własnym życiem. Niejeden raz Floriana myślała, że nie zniosłaby stałego związku, gdyby nie opierał się na takich samych zasadach jak ich przyjaźń. Tymczasem Seb zmieniał przyjaciółki w zawrotnym tempie. Za każdym razem, gdy się spotykali, widywała go z inną. Wyglądało na to, że dla Seba był to jedynie seks, im bardziej przypadkowy i bez znaczenia, tym lepszy. W miarę jak upływały tygodnie, miesiące i semestry, coraz wyraźniej dostrzegała w jego zachowaniu lekkomyślność, która ją niepokoiła.

Rozdział dziesiąty

Dzwoniąca w niedzielę wieczorem komórka zaskoczyła Adama, mimo że spodziewał się telefonu. Nie spieszył się z odebraniem. Nie chciał pokazywać, że na nią czeka. Lepiej udawać spokój. Spokój, choć nie chłód. Na pewno nie chłód. Spokój, ale i nie desperację. Czy był zdesperowany? Tak, był. Przez cały wieczór siedział i myślał, jak bardzo tęskni za Jesse i jak bardzo nienawidzi pustych miejsc w domu, które zostawiła wczoraj, gdy go nie było – puste szafki, puste półki. A dzisiaj przez cały ranek i popołudnie siedział jak na szpilkach, czekając na telefon, starając się być w pobliżu komórki w obawie, że jej nie usłyszy. Jednak zgodnie z powiedzeniem, że czekającemu czas się dłuży, z chwilą gdy już zrezygnował i zaczął coś robić, telefon zadzwonił. To oczywiście mogła nie być Jesse. A jeśli nawet, to mogła nie powiedzieć tego, czego oczekiwał. Że wszystko przemyślała, że pakując rzeczy jeszcze raz się zastanowiła. Na litość boską, odbierz ten telefon! Sięgnął ręką po komórkę leżącą na blacie śniadaniowym za laptopem. Z małego ekranu patrzyła na niego kolorowa fotografia Jesse. – Cześć, Jesse – powiedział, starając się, aby zabrzmiało to, jakby cieszył się, że ją słyszy, ale nie na tyle, żeby pomyślała, że za nią tęsknił. – Cześć, Adam – odpowiedziała. W jej głosie nie usłyszał zbytniego optymizmu, ale niechęci również nie. Na razie wszystko szło dobrze, pomyślał. Wypowiedzieli cztery słowa i nadal mieli coś do zyskania. Czekał na dalszy ciąg. W końcu to ona chciała z nim rozmawiać. Gdy wczoraj wrócił z Latimer Street, znalazł na blacie kartkę od niej. Była krótka, tylko kilka linijek, ale napisana w przyjacielskim tonie. Informowała go, że zrobiła sobie drinka i że zadzwoni następnego dnia, gdyby chciała z nim coś jeszcze omówić. Miał ochotę natychmiast do niej zadzwonić, bo zżerała go ciekawość – i nadzieja – ale nie zrobił tego. Nadal milczała, więc odezwał się pierwszy. – Wszystko wczoraj załatwiłaś? – spytał. – Znalazłaś, co trzeba? – Tak, dziękuję. Znowu zaległa cisza. Miał zamiar wypełnić ją jakimiś bzdurami, gdy nagle się odezwała. – Nie jest łatwo, prawda? Nie tak to sobie wyobrażałam. Cholera, pomyślał. A co ja mam powiedzieć? – Nie byłoby łatwiej, gdybyśmy porozmawiali osobiście? – spytał, wyczuwając szparę w murze obronnym, może nawet nutę żalu, na którą liczył. – Nie – odpowiedziała szybko. Zbyt szybko. – Nie wydaje mi się – dodała. – Jesteś pewna? – spytał. – Żadnej presji. Tylko byśmy porozmawiali. Ty powiedziałabyś, co masz do powiedzenia, a ja bym słuchał. Może przy kawie. Albo przy kolacji. – Zacisnął palce na komórce i skrzywił się. To zbyt nachalne. Stanowczo zbyt nachalne. Czekał na odrzucenie. – To… to bardzo miła propozycja, bo tak właśnie chciałabym, żeby było między nami. No wiesz, żebyśmy pozostali przyjaciółmi i mogli rozmawiać ze sobą bez przykrości i gniewu. Jego nadzieje runęły.

– Przyjaciółmi? – powtórzył. – Czy dlatego chciałaś ze mną rozmawiać? Żebyśmy zostali przyjaciółmi? – Tak – odpowiedziała. – Jeżeli to możliwe. Poczuł, jak wzbierają w nim gniew i uraza. I rozczarowanie. – To znaczy mam nie chcieć, żeby było między nami tak jak dawniej? Ale zaraz, przecież miałem być dla ciebie jak brat. No to w końcu jak, mam być przyjacielem czy bratem? – Adamie, proszę cię, nie utrudniaj sprawy. Z telefonem przyciśniętym do ucha obrócił się na pięcie i zmusił do zachowania spokoju. Sarkazm mu nie pomoże. Zamknął oczy i nie wiadomo dlaczego przypomniał sobie wczorajszą wizytę w domu Esme Silcox. Promienie słońca wpadały przez okno do dużego eleganckiego salonu, a Eurydyka mruczała mu na kolanach. W uszach zabrzmiały mu słowa starszej pani: „Nie ma sposobu, aby przekonać ją do powrotu?”. Odchrząknął. – Przyrzekłem sobie, że nie będę się denerwował – powiedział. – Ale brakuje mi ciebie, Jesse, i chciałbym, żebyś tu teraz była. Ciągle myślę o wspólnie spędzonych chwilach. I tych, które nas czekają. – Mnie też ciebie brakuje – odpowiedziała. – Zawsze dodawałeś mi otuchy i sprawiałeś, że czułam się lepiej… – Więc wróć do domu – przerwał jej, nie mogąc się powstrzymać. – Zapomnijmy o tym okropnym tygodniu. Powiedz mi tylko, co zrobić, żeby między nami było lepiej. Ja… ja cię kocham. Zapadła długa cisza, tak długa, że zaczął się zastanawiać, czy połączenie nie zostało przerwane. – Jesteś tam, Jesse? – Jestem. Usłyszał, jak bierze głęboki oddech i obawiał się najgorszego – stanowczej odmowy. Spróbował więc jeszcze raz. – Posłuchaj – zaczął, zdecydowany pójść za radą panny Silcox. – Może nie podejmujmy ostatecznych decyzji, gdy żadne z nas nie jest w stanie jasno myśleć. Może wstrzymajmy się i dajmy sobie czas na przemyślenie wszystkiego. – Chcesz, żebyśmy zrobili sobie przerwę? Starał się przybrać lekki ton. – Wiem, że może to pomysł rodem z amerykańskiego sitcomu, ale tak myślę. Jeżeli to może pomóc. Dzięki temu mielibyśmy czas na zastanowienie się, czego tak naprawdę chcemy? Znowu zapadła cisza. – Co ty na to? – spytał. – Czy to by coś dało?

Rozdział jedenasty

Dopiero we wtorek Floriana wróciła do pracy. Biuro turystyczne Malownicze Wieże mieściło się przy The High, tuż przy kościele St Mary’s. Wykuszowe okna z wypukłego szkła wyglądały uroczo i zdaniem Floriany – która sama je przystrajała – były udekorowane ze smakiem, bez przesadnej świątecznej ckliwości. Minęła właśnie dziewiąta, a ponieważ otwierali dopiero wpół do dziesiątej, nie było jeszcze klientów, jedynie Tony, jej szef. Gdy weszła, uniósł wzrok znad stołu recepcyjnego, który porządkował. Nawet nie starał się ukryć przerażenia. – Floriano, kochanie, wyglądasz strasznie. – Dzięki, to właśnie chciałam usłyszeć. Zdjął zawieszone na łańcuszku okulary i pospiesznie wyszedł zza kontuaru. – Nie miałem pojęcia, że jesteś w takim stanie. Myślałem, że musiałaś dojść do siebie po przeżytym szoku, a nie po fizycznych obrażeniach. Biedactwo. Czemu nie powiedziałaś, że jest aż tak źle? – Nic mi nie jest. To tylko siniaki – odparła lekkim tonem, chociaż czuła się rozczarowana, że jej wysiłki – naciągnięta na uszy czapka, gruby podkład i włosy zaczesane na czoło tak, żeby przykrywały połowę twarzy – poszły na marne. Cmoknął i pokręcił głową. – Ale policzek wygląda tak, jakby ktoś przeciągnął po nim tarką do sera. Skrzywiła się na te słowa. Wczoraj miała na nim opatrunek, ale ostrożnie go zdjęła, uznając, że szybciej się zagoi, zgodnie z tym, co zawsze mówiła matka, gdy córka obtarła sobie kolana: niech powietrze ma do nich dostęp. – Muszę pracować, Tony – odpowiedziała. – Nie mogę siedzieć w domu i użalać się nad sobą. Mam już tego dość. – Jesteś pewna? Mógłbym zadzwonić do Damiana i spytać, czy jest wolny. Prowadzisz dziś wycieczkę śladami Pottera, prawda? Bez problemu dałby sobie z nią radę. A ty mogłabyś pomóc mi w biurze. Miałabyś łatwiejszą pracę. Wszyscy w agencji wiedzieli, że Tony ma słabość do Damiana Webba i ignoruje fakt, że nie jest on wykwalifikowanym przewodnikiem. Damian był aktorem, który rościł sobie prawo do sławy, występując w epizodycznej roli w jednym z odcinków serialu Sprawy inspektora Morse’a zatytułowanym Śmierć jest moją sąsiadką. Grał w nim wykładowcę akademickiego, przechodzącego przez frontowy dziedziniec kolegium Brasenose. Było to w 1997 roku, lecz on nie pozwolił nikomu o tym zapomnieć. Pojawił się również w dwóch epizodach serialu Morderstwa w Midsomer. Gdy nie grał, co często się zdarzało, proponował swoje usługi Tony’emu. Jego wiedza była po prostu kompromitująca, co na szczęście eliminowało go z prowadzenia wycieczek wymagających bardziej szczegółowych informacji. Turyści, którzy nic nie wiedzieli o Oksfordzie i dawali się łatwo oszukać, kupowali jego kłamstwa, zwłaszcza gdy zabawiał ich opowieściami o tym, jak grał razem z Johnem Thaw100 i Kevinem Whately.111 Zdaniem Floriany był to jedynie popis i naigrawanie się z ciężkiej pracy, jaką ona i inni licencjonowani przewodnicy musieli włożyć: wiele godzin nauki do egzaminów, które musieli zdać, i regularne szkolenia, które musieli odbywać, żeby być na bieżąco. Bardziej jednak martwiła ją myśl, że Damian mógłby dostać wynagrodzenie za poprowadzenie jej

grupy. – Ale Tony – powiedziała, odwołując się do jego pragnienia, aby agencji nie oskarżono o niską jakość usług – przecież wiesz, że Damian napawa się jedynie własnym głosem i zmyśla byle co na poczekaniu. To nie poprawia nam reputacji. – Och, nie jest taki zły – odparł Tony. – I jego gadka jest dobrze przyjmowana. Większość klientów nie wie, że on zmyśla, i wielu pragnie jedynie usłyszeć dobrą opowieść, którą potem będą się popisywać w domu. Pod pewnym względem miał rację, ale Floriana i tak nie chciała, żeby jakiś amator ukradł jej show. – Dam sobie radę – odparła. – Gdy włożę kapelusz profesor McGonagall i owinę się szalikiem Hogwartu, z pewnością nie zauważą siniaków. Tony przyłożył okulary do oczu, żeby lepiej jej się przyjrzeć. Na jego twarzy pojawił się wyraz sceptycyzmu. – W porządku, ale… – pogroził jej palcem – nie przemęczaj się. Uradowana, że udało jej się przekonać Tony’ego, przeszła na zaplecze. Teraz musiała jedynie przekonać siebie, iż da radę przeżyć ten dzień bez zasłabnięcia i bez wpadania w panikę. Niepokoiło ją to, że już teraz czuła się skonana, chociaż dzień jeszcze się nie zaczął. W dodatku była dziwnie roztrzęsiona. Może powinna wybrać autobus zamiast iść pieszo. Pomyślała jednak, że spacer dobrze jej zrobi i pomoże wrócić do dawnej sprawności. Źle jednak oceniła swoje możliwości, bo za każdym razem, gdy jakiś samochód podjeżdżał zbyt blisko, wydawała okrzyk przerażenia i odskakiwała w bok. Przy tym serce waliło jej jak oszalałe, a ręce się trzęsły. W pewnym momencie bała się, że ulegnie atakowi paniki. Odetchnęła z ulgą, gdy doszła w końcu do Radcliffe Square i uciekła od ruchu ulicznego. Musiała z przykrością stwierdzić, że Esme Silcox miała rację, przekonując ją, by została w domu jeszcze jeden dzień, a nawet do końca tygodnia. – Nikt o zdrowych zmysłach nie będzie oczekiwał, żeby wróciła pani do pracy przed odzyskaniem sił – oznajmiła starsza pani. Problem w tym, wyjaśniła jej Floriana, że jako wolny strzelec dostawała honorarium za wycieczkę, więc im więcej pracowała, tym więcej pieniędzy wpływało na konto. Oprócz oprowadzania wycieczek miała też dyżury w biurze, gdy Tony potrzebował pomocy. Lubiła tę pracę, a jeszcze bardziej kontakt z turystami, łączenie roli nauczycielki i jednocześnie osoby zabawiającej gości. Chociaż nie w stylu Damiana Webba. Jako jedyna przebierała się w kostium, żeby dodać kolorytu swoim wycieczkom. Początkowo Tony niechętnie na to patrzył. Jak na ironię, mimo swej słabości do czarującego klientów Damiana, obawiał się, że turyści uznają, iż nie traktuje się ich poważnie. Floriana jednak nie przejęła się tym i wkrótce okazało się, że jej wycieczki cieszą się wielkim powodzeniem ze względu na lekką i zabawną formę połączoną z rzetelną wiedzą. Dzięki temu stała się osobą znaną w Oksfordzie i wśród kolegów przewodników, co było nie lada wyczynem w mieście pełnym ekscentrycznych okazów, zarówno ludzkich, jak i architektonicznych. Otworzyła szafkę, w której trzymała rekwizyty teatralne, i znalazła w niej świąteczną kartkę od Sandry, przewodniczki specjalizującej się w ogrodach i witrażach. Przypomniało jej to, że i ona musi kupić kilka kartek i zacząć je wysyłać. Pozostał też pewien drobiazg – czekająca na odpowiedź kartka od Seba. Tyle czasu spędziła w domu i nie zdobyła się na odpisanie. Myślała jednak o nim. Szczerze mówiąc, stanowczo zbyt często. Winna temu była częściowo Esme Silcox. Doznała szoku, gdy starsza pani powiedziała jej, że podczas wypadku powtarzała imię Seba. Floriana

wysunęła przypuszczenie, że może go o coś obwiniała. – Nie, nie powiedziałabym tego – odparła panna Silcox. – Wymówiła pani jego imię ze smutkiem, jakby pragnąc, żeby był przy pani. Tego było dla Floriany za wiele. Uciekła do kuchni i ukryła obolałą twarz w garści chusteczek, po czym wróciła na kanapę i wyjaśniła Esme, kim jest Seb. – Och, biedna dziewczyno – powiedziała starsza pani. – Jakie życie potrafi być okrutne. – To moja wina – odparła Floriana. – Zawsze wszystko odkładam na później. Na moim nagrobku będzie wyryty napis: „Tu leży Floriana Day, która wszystko odkładała na później”. Za późno uświadomiłam sobie, że kocham Seba. – Nigdy nie powiedziałaś mu, co czujesz? – Zrozumiałam to dopiero wtedy, gdy on zakochał się w kimś innym. – Nadal go kochasz? – Uczciwie mówiąc, nie wiem. Myślałam, że wyrzuciłam go z serca, gdy przyszło to. – Podeszła do kominka i przyniosła świąteczną kartkę z drugą wetkniętą do środka. – Właśnie o tym myślałam, gdy weszłam w piątek na jezdnię – wyjaśniła, podając kartkę Esme. – Pojedziesz na ślub? – spytała Esme, po przeczytaniu obu i oddaniu ich adresatce. – Tego też nie wiem. Nie wiem, czy zdołam znieść ból, jaki to może mi sprawić. – Dlaczego uważasz, że miał swój cel, zapraszając cię na swój ślub? – To taka gałązka oliwna, jego gest pojednania. Nie jestem głupia, żeby sądzić, iż zrobił to z czystej złośliwości. Starsza pani uśmiechnęła się. – Nie musisz teraz podejmować decyzji. Przecież w tej kartce proszą cię jedynie o to, żebyś zarezerwowała sobie ten dzień. Wiesz, gdzie ma odbyć się ślub? – Nie mam pojęcia – odpowiedziała. – Domyślałam się jedynie, że nie w Anglii. Wszyscy dziś biorą ślub za granicą. Ta kartka ostrzega zaproszonych gości, żeby zarezerwowali sobie czas i pieniądze. Jeżeli o to właśnie chodzi, jeżeli Imogen wymyśliła sobie coś ekstrawaganckiego i egzotycznego, cały problem staje się hipotetyczny, bo nie będzie mnie stać na wyjazd. – Tymczasem jednak można po prostu przyjąć gałązkę oliwną. Co gorszego może się stać, jeżeli to zrobisz? Wspominając tę rozmowę, Floriana pomyślała, jak cudownie proste było rozumowanie Esme. Jednak z drugiej strony, cała sprawa rzeczywiście wydawała się prosta. Wystarczyło, że odpisze Sebowi, że zarezerwuje sobie ten dzień, bo to ją do niczego nie zobowiązuje. Nie było w tym nic trudnego. Trudność leżała nie tyle w napisaniu tych słów, lecz w tym, co może potem nastąpić. A jeśli Seb zechce nawiązać kontakt? Jeśli będzie chciał odnowić ich przyjaźń? Czy zdołają to zrobić z Imogen w pobliżu? Najwyraźniej Seb wybaczył jej, ofiarowując gałązkę oliwną. Tylko czy ona zdoła mu wybaczyć to, że zakochał się w Imogen? Adam kupił bilet parkingowy, włożył go za przednią szybę, po czym zamknął samochód i przeszedł przez ulicę. Miał czterdzieści pięć minut do spotkania z księgowym, postanowił więc wstąpić do księgarni Blackwella i kupić książkę Haruki Murakamiego na prezent dla brata. Równie dobrze mógł też zajrzeć do działu poradników, gdzie z pewnością znalazłby książki typu Jak przeżyć przerwę w związku i Jak przekonać przyjaciółkę, żeby wróciła. Gdy namówił Jesse, żeby rozstali się na razie na miesiąc, był pełen optymizmu, że uda mu się odwrócić bieg rzeczy, teraz jednak nadzieja ustąpiła miejsca obawie i wątpliwościom.

Jak, u diabła, miałby ją przekonać do powrotu, skoro nie będzie jej widywał? Co będzie robił przez następne cztery tygodnie? I co właściwie znaczyła „przerwa” w związku? Czy Jesse mogła się widywać z innymi mężczyznami? Czy spotykanie się z innymi miało być czymś w rodzaju testu sprawdzającego, czy znajdzie się ktoś lepszy? Ta myśl doprowadzała go do szaleństwa. Od zawarcia tej umowy, do której sam doprowadził, minęło zaledwie czterdzieści osiem godzin, a on już nie był pewny, czy dobrze zrobił. Przywykł do aktywności, do inicjowania spraw, naprawiania ich, a teraz, po raz pierwszy w swoim dorosłym życiu, czuł się bezsilny. Pozostawało mu czekanie, aż Jesse zdecyduje, czego chce. Tkwił w stanie zawieszenia i mógł się tylko zastanawiać, czy nie czułby się lepiej, gdyby uznał, że to koniec. Nadzieja to jedno, ale fałszywa nadzieja to całkiem co innego. Po dokonaniu zakupu przepuścił w drzwiach jakąś matkę z wózkiem i wyszedł z księgarni. Był zimny, wilgotny, ponury dzień, który po cieple panującym we wnętrzu sklepu wydawał się jeszcze zimniejszy i wilgotniejszy. Zapinając kurtkę, dostrzegł grupę turystów po drugiej stronie ulicy, przed wejściem do Sheldonian Theatre122. Przez wszystkie lata, gdy mieszkał w Oksfordzie, widział mnóstwo turystów podążających za przewodnikiem, ale zwracał na nich uwagę tylko wtedy, gdy wchodzili mu w drogę. Po poznaniu Floriany Day przyjrzał się wycieczce uważniej. I po chwili uśmiechnął się, pomimo ostatnich czterdziestu ośmiu godzin, które były okropne. Cóż za zbieg okoliczności, pomyślał. Przeszedł na drugą stronę, ale trzymał się w bezpiecznej odległości, nie chciał jej przeszkodzić, widząc, z jaką uwagą grupa jej słucha, starając się nie uronić ani jednego słowa. Nie dziwił im się. Opowiadała z takim ożywieniem, gestykulując przy tym rękami. Czarna czapka, szalik i kapelusz czarownicy dodawały jej jeszcze energii. Wyglądała zabawnie i niekonwencjonalnie. Zauważyła go, gdy wprowadzała turystów na schody Sheldonian Theatre. Podobnie jak on zareagowała z opóźnieniem, po czym uśmiechnęła się i uniosła dłoń. Podszedł, uznając, że byłoby niegrzeczne z jego strony, gdyby tego nie zrobił. – Profesor McGonagall – oznajmiła tytułem wyjaśnienia. – Oprowadzam wycieczkę śladami Pottera. – Brzmi nieźle. Jak się masz? Teraz, gdy znalazł się blisko niej, pomyślał, że nie wygląda lepiej od czasu, gdy widział ją po raz ostatni. Może dlatego, że zdjęła z twarzy opatrunki. Widok nie był zbyt ciekawy. Spojrzała przez ramię na rozchodzącą się grupę. Jedni robili zdjęcia, inni zaglądali do planu miasta, a pozostali zerkali na nią, jakby w obawie, że ich zostawi. – Dobrze – odparła. – Jak widzisz, jestem teraz trochę zajęta. – Przepraszam, nie chciałem ci przeszkadzać. Już cię puszczam. – Miło było cię spotkać – oświadczyła. – Wzajemnie – odpowiedział. Odwrócił się, chcąc odejść, lecz coś go powstrzymało. – Pomyślałem, że może… – Urwał. To był głupi impuls i mógłby ją postawić w niezręcznej sytuacji. Nie. Lepiej nie pytać. – Co? – spytała. Pokręcił głową. – Nie ma o czym mówić. To nic takiego. – Och, nie rób mi tego. Teraz przez resztę dnia będę się zastanawiała, o co chciałeś mnie zapytać. Zawahał się. Właściwie, czemu nie. – Chciałem cię spytać, czy nie poradziłabyś mi w pewnej sprawie. Może w czasie lunchu. Oczywiście, jeśli jesteś dziś wolna. To znaczy, jeśli masz przerwę na lunch. – Będę wolna wpół do drugiej, jeśli ci to odpowiada.

– Doskonale. – Teraz muszę już iść. – Odwróciła się. – Gdzie się spotkamy? – zawołał za nią. – W Vaults przy St Mary’s. Serwują tam pyszną zupę. I ciastka prawie tak dobre jak te, które przyniosłeś w sobotę. Do zobaczenia. – Powinnam była ostrzec cię, że rady nie są moją najmocniejszą stroną – oznajmiła Floriana, gdy po odstaniu w kolejce usiedli przy stoliku. Oboje zdecydowali się na solidną porcję lasagne zamiast zupy. Cieszyła się, że może posiedzieć. Była wykończona i już nie mogła się doczekać powrotu do domu. – Ale chętnie usłyszę, co o tym myślisz – odpowiedział Adam, podając jej papierową serwetkę. – No, to mów, w czym mogłabym ci pomóc. Włożył sobie porcję lasagne do ust, przeżuł, popił gazowaną wodą i powiedział: – Czy zrobiłaś sobie kiedyś przerwę w związku z facetem? Pokręciła głową. – Nie. – Czy znasz zasady takiej przerwy? – Nie. Przykro mi. – Rozumiem – odparł, marszcząc brwi. – Krótko i węzłowato. – Może powiedziałbyś coś więcej. I dlaczego chcesz to wiedzieć – zaproponowała, widząc jego rozczarowanie i pragnąc mu pomóc. Od Esme wiedziała, że niedawno zerwał z dziewczyną, ale nie chciała przyznać, że rozmawiały o nim za jego plecami i że wie o Jesse. – Moim zdaniem powinieneś pozwolić odejść Jesse – oznajmiła, gdy wyjaśnił całą sytuację. – I chciałabym ci uświadomić, że nie ma nic gorszego, jak trzymanie się kurczowo czegoś, czego nie możesz mieć. Posmutniał. – Ale – dodała pospiesznie – jeżeli kochasz Jesse, zrób wszystko, co w twojej mocy, żeby ją odzyskać. Jeżeli to oznacza danie jej na zastanowienie miesiąca albo i dłużej, niech tak będzie. Jeżeli masz cierpliwość i naprawdę wierzysz, że jest tego warta, trzymaj się tego. Co masz do stracenia? – Mówisz tak, jakbyś była tego pewna – stwierdził. – Mogłabym napisać książkę o traceniu okazji. Dobrze wiem, co możesz stracić. Ponieważ był z nią szczery i ponieważ uznała za niezwykle ważne, żeby nie popełnił tego samego błędu co ona, opowiedziała mu, skąd wzięła się jej pewność. Gdy skończyła rozgrzebywać historię jej i Seba, poczuła się nagle onieśmielona. – To zaproszenie na ślub obudziło we mnie dawne wspomnienia, ale z nikim o nim nie rozmawiałam. Tymczasem siedzę tu teraz i opowiadam ci o nim, chociaż ledwo cię znam, podobnie jak opowiedziałam o wszystkim Esme w niedzielę. – Więc jest nas dwoje – oznajmił Adam. – Opowiedziałem jej o Jesse w sobotę, gdy tam byłem, więc może jest jakimś boskim wysłannikiem. – Albo czarownicą – dodała Floriana ze śmiechem. Na jego poważnej twarzy, na której stanowczo zbyt często gościła powaga, pojawił się wreszcie uśmiech. – A propos czarownic – odparł – to jestem rozczarowany, że nie włożyłaś kapelusza profesor McGonagall. Czekałem na niego z utęsknieniem. – No, to już przyprawia o gęsią skórkę – powiedziała. – Jeszcze jedno zdanie o tym, a zacznę rewidować opinię o tobie.

Rozdział dwunasty

Dom wyglądał, jakby ktoś go podniósł i mocno nim potrząsnął, a potem jeszcze obrócił i znowu potrząsnął. Do Bożego Narodzenia pozostał niecały tydzień i Floriana z pomocą Adama wyniosła wszystkie meble z salonu do kuchni i do holu. Odkurzała właśnie drewnianą podłogę, czekając, aż przywiozą nowy dywan; ten stary Adam wystawił za drzwi, żeby zabrały go służby oczyszczania miasta. Gdy Adam sprowadził całą armię ludzi, którzy w ciągu kilku godzin byli w stanie dostarczyć lub naprawić niemal wszystko, Floriana uznała go za najbardziej użytecznego człowieka na ziemi. W zeszłym tygodniu nie tylko załatał dętkę w rowerze, ale przysłał jednego ze swoich pomocników, żeby wymienił pękniętą szybę w łazience. Nie miała pojęcia, jaka jest stawka za taką pracę, ale rachunek okazał się tak niski, że zaczęła podejrzewać, iż Adam maczał w tym palce i wynegocjował obniżkę. Podobnie stało się z dywanem. – To końcówka – wyjaśnił nonszalanckim tonem, gdy okazała zdziwienie niską ceną. – Resztka, która odłożyłem, żeby wykorzystać przy następnej okazji. Mówił jak ktoś, kto ma mnóstwo takich resztek. Któregoś dnia przyniósł próbkę dywanu. Była właśnie taka, o jakiej marzyła – w jasnobrązowym kolorze. Wcześniej uniosła róg starego dywanu i widząc, w jakim stanie jest drewniana podłoga, uznała, że najprościej i najtaniej będzie wymienić ten stary poplamiony na nowy. Spytała Adama o radę, widząc, że wie wszystko na temat wyposażenia domu, a on odpowiedział, iż zna kogoś, kto zajmuje się cyklinowaniem i lakierowaniem podłóg. Kiedy jednak usłyszała, jaki byłby koszt, oblała się zimnym potem. Wolała więc zapłacić trochę więcej za przywiezienie w niedzielę nabytego po okazyjnej cenie dywanu, bo wychodziło taniej i jeszcze trochę zostawało. W ciągu tych kilku tygodni znajomości Floriana przekonała się, że zarobki Adama znacznie przewyższają jej własne, a przecież wcale się z tym nie afiszował. Esme w typowy dla siebie wyszukany sposób określiła go jako człowieka o „godnej podziwu skromności”. Obie uznały, że nie odkrywa wszystkich kart i czasami trudno odgadnąć jego myśli. Jeśli jednak miała wybierać, wolała kogoś małomównego i szczerego niż pretensjonalnego chwalipiętę. Tę oszczędność w słowach nadrabiał życzliwością i niezawodnością. Biała furgonetka zatrzymała się za samochodem Adama. Chwilę później przysadzisty mężczyzna o sylwetce i rozmiarach ciężarowca otworzył tylne drzwi furgonetki i powiedział coś do Adama. Razem wnieśli bele materiału wyrównawczo-izolacyjnego i dywan. W zaskakująco krótkim czasie wszystkie meble wróciły na swoje miejsca, a wytarty, stary dywan wylądował w furgonetce. Zadanie zostało wykonane. – Bardzo ci dziękuję, Adamie – powiedziała Floriana, rozglądając się z radością po odmienionym salonie. – Jesteś prawdziwym cudotwórcą. Po wodzie też chodzisz? – A więc podoba ci się? – Nie posiadam się ze szczęścia. I gdybyśmy nie byli zaproszeni do Esme, położyłabym się na dywanie i ocierała o niego przez godzinę niczym oszalały pies. Uniósł brew. – Proszę bardzo, nie krępuj się mną.

– Po namyśle odłożę jednak tę przyjemność na czas, gdy będę sama – odparła z uśmiechem. Umyli się i Floriana włożyła na siebie kilka warstw ubrań, które wyglądały, jakby nie wiedziała, co na siebie włożyć, więc włożyła wszystko, dodając do tego parę ciężkich butów. Z ciemniejącego nieba zaczął padać pierwszy tej zimy śnieg. Przez cały dzień nad miastem wisiały ołowiane chmury i robiło się coraz zimniej. Zostali dziś zaproszeni na herbatę do Esme, wyruszyli więc w drogę do Trinity House. Było to ich pierwsze wspólne spotkanie od wypadku Floriany. Niezależnie od siebie odwiedzali starszą panią – Adam, ponieważ często bywał w swoim nowym domu, sąsiadującym z domem Esme, a Floriana, bo starsza pani ją zainteresowała i zapragnęła ją lepiej poznać. – Ona ma coś w sobie – powiedziała teraz do Adama. – Jest taka zagadkowa. Gdy myślę, że już przejrzałam ją na wylot, mówi nagle coś, co każe mi zmienić zdanie. Nie zdziwiłabym się, gdyby okazała się szpiegiem z czasów zimnej wojny, a praca bibliotekarki – tylko przykrywką. Adam zdążył się już przekonać, że zaskakujące komentarze wypowiadane przez Florianę były u niej na porządku dziennym – równie ekscentryczne jak styl ubierania się, który odzwierciedlał jej chaotyczną i impulsywną osobowość. Z drugiej jednak strony w jej wyglądzie mogło nie być nic chaotycznego i spontanicznego. Mógł to być wynik wielogodzinnych przemyśleń nad doborem stroju. W końcu, co on wiedział o modzie? Jednakże pod wpływem Jesse nauczył się doceniać elegancję i styl. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, gdy razem zamieszkali, było odnowienie jego garderoby. Przejrzała jego niezbyt imponującą kolekcję ubrań i po wielu cmoknięciach i długim kręceniu głową zabrała go na zakupy. – To dziwne – powiedziała Floriana, gdy stali na skrzyżowaniu Church Close z Latimer Street, czekając, aż minie ich samochód z pracującymi wycieraczkami, które oczyszczały przednią szybę z padającego śniegu. – Gdy jestem u Esme, mam wrażenie, jakbym trafiała do innego, bardziej interesującego świata. Chyba dlatego tak lubię jej towarzystwo. – Wiem, o co ci chodzi – odpowiedział Adam. – Ja z kolei uznałem, że to te interesujące obrazy tworzą taką wyjątkową atmosferę. – Tak! – wykrzyknęła podekscytowana i tak szybko odwróciła głowę w jego stronę, że długi pompon przy kolorowej czapce z nausznikami uderzył ją w nos. Odsuwając go ręką w rękawiczce z jednym palcem, dodała: – Masz rację. Może to zabrzmi dziwacznie, ale odnoszę wrażenie, że każdy z tych obrazów to jakaś historia z jej życia, taki album z fotografiami. – Nie przyszło mi to do głowy, ale coś w tym jest. Pytałaś ją o to? W jej oczach błysnęły figlarne ogniki. – Pracuję nad tym. Adam nie wątpił w to ani przez chwilę. Była to jeszcze jedna z cech charakteru Floriany – potrzeba zbierania informacji. Jak sama twierdziła, gromadziła użyteczne i bezużyteczne szczegóły i jak zdążył się już przekonać, na poczekaniu potrafiła wydobyć je z pamięci. – Po prostu mam taki umysł – wyjaśniła, gdy na prośbę, aby dała mu jakiś przykład, wyrzuciła z siebie listę przysłów z całego świata, w tym rosyjskie, które szczególnie przypadło mu do gustu, mówiące o tym, że gdy uczestniczysz w bitwie, nie czas dzielić włos na czworo. – Zapamiętuję informacje, czy tego chcę, czy nie – dodała, wzruszając ramionami. Pewnie dlatego lubiła pracę przewodnika. Bez trudu zapamiętywała fakty i równie łatwo je sobie przypominała. On z kolei nie był w stanie zachować w pamięci nawet najpotrzebniejszych informacji. Esme przygotowywała się na to popołudnie przez trzy dni. Uznała, że jadalnia będzie najlepszym

miejscem do przyjmowania gości, i poprosiła sprzątaczkę, żeby dokładniej ją odkurzyła. Krystyna przychodziła do niej raz w tygodniu i posługiwała się angielskim tak jak ona polskim. Agencja Czysta Miotła, z którą Esme skontaktowała się po odejściu poprzedniej, wieloletniej sprzątaczki, trzy miesiące temu przysłała Krystynę i przez ten czas jedynymi słowami, jakie kobieta potrafiła wypowiedzieć, były „Hello”, „I finish now” i „Goodbye”. Gdy starannie wypucowana jadalnia zalśniła czystością, Esme wyciągnęła najlepszy obrus. Okazało się, że tak długo leżał w szufladzie, że wymagał uprzedniego uprania i wyprasowania. Zrobiwszy to, wyjęła pudełko z ozdobami na stół, których od dawna nie używała, i doszła do wniosku, że są zbyt sfatygowane. Poszła więc do galerii sztuki na North Parade, sprzedającej ozdoby świąteczne, i kupiła szyszki sosnowe, kilka świec o zapachu jabłka i cynamonu, poinsecję u Buddy’ego i Joego oraz papierowe serwetki ozdobione czerwonymi i zielonymi girlandami. Buddy i Joe zaopatrzyli ją również w paszteciki z indykiem i grzybami, bliny z wędzonym łososiem i kiełbaski zapiekane w cieście francuskim z dodatkiem żurawin. Na deser były kruche babeczki z bakaliami i świąteczna rolada czekoladowa. Do picia wybrała grzane wino, które trzymała na wolnym ogniu, oraz niewielki wybór wódek, gdyby ktoś zażyczył sobie coś mocniejszego. Teraz omiotła wzrokiem stół, sprawdzając, czy o czymś nie zapomniała. Świece płonęły, gazowe ogrzewanie syczało cicho. Martwiła się jednak nie tym, że może o czymś zapomniała albo że tak uroczyście zastawiony stół może być dla jej młodych gości kłopotliwy, staroświecki i niemodny. Ale kompletnie nie miała wprawy w przyjmowaniu gości. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że nie pamięta, kiedy ostatni raz zapraszała kogoś na herbatę. Całe lata temu ona i ojciec chodzili na herbatę do hotelu Randolph, a później z przyjaciółkami, Margaret, Dorothy i Niną, umawiały się w Old Parsonage, gdzie było znacznie przytulniej. Ale ojciec i przyjaciółki odeszli. Pozostały jedynie wspomnienia, jedne dalekie, a inne tak wyraźne, jakby dotyczyły czegoś, co miało miejsce zaledwie wczoraj. Spojrzała na obraz wiszący nad kominkiem, który przedstawiał młodą dziewczynę. W wyrazie jej twarzy była melancholia, zwracająca uwagę każdego, kto oglądał portret. Esme sądziła jednak, że to subtelna mieszanina niewinności i śmiałości przyciągała wzrok. Nigdy nie uważała tej twarzy za piękną czy choćby ładną – zbyt ostro zarysowany podbródek, zbyt wydatne kości policzkowe i za niskie czoło – ale była interesująca, co według niej miało większą wartość. Miała osiemdziesiąt dwa lata i patrzyła na swój portret od dnia, gdy ojciec skończył pracę nad nim i dał go jej na osiemnaste urodziny. Zabawne było to, że czasami potrafiła spojrzeć na niego obiektywnie i wówczas czuła, że w ogóle nie zna tej dziewczyny. Obraz na przeciwległej ścianie, autoportret ojca w półzbliżeniu, to zupełnie co innego. Gdy patrzyła na jego twarz, ukrytą częściowo w cieniu kapelusza, pomimo upływu lat wciąż słyszała jego łagodny głos, i to tak wyraźnie, jakby stał tuż obok niej. Obok autoportretu wisiał mniejszy obraz, przedstawiający ją jako dziesięcioletnią dziewczynkę w niebieskim bezrękawniku, białej bluzce i zsuwających się skarpetkach, siedzącą na niskim drewnianym stołku, ze zgarbionymi ramionami, zaczerwienioną buzią zwróconą w stronę ojca w sposób sugerujący, że jej w czymś przeszkodził. Był to jeden z jej ulubionych obrazów, który wyraźnie pokazywał, że jest podobna raczej do ojca niż do matki, co ją zawsze cieszyło. Przypomniawszy sobie, że wkrótce nadejdą goście, odwróciła się do stołu i omiotła go spojrzeniem, sprawdzając, czy nie brakuje talerza lub czy któryś ze sztućców nie leży krzywo. – Jak myślisz? – zwróciła się z pytaniem do Eurydyki siedzącej na parapecie okiennym i patrzącej na padający śnieg. – Może być?

Kotka wolno odwróciła głowę i mrugnęła. – Zakładam, że tak – powiedziała Esme. – A teraz chodź ze mną. Nie zostawię cię tu samej, na stole jest zbyt dużo pokus. Kotka posłusznie wyszła za nią z salonu. Gdy otworzyła drzwi, powitała ją Floriana śpiewająca We Two King’s of Orient Are i speszona mina Adama. – Całe szczęście, że nie musieliśmy tak daleko iść – stwierdziła zasapana Floriana z zaczerwienioną od mrozu twarzą, po czym dodała, gdy już oswobodzili się z czapek, kurtek, rękawiczek i szalików: – Za to przynieśliśmy dary. Ale nie wolno ci ich otwierać aż do Bożego Narodzenia. Mamy zdjąć buty? – Ależ nie. Chyba że bardzo chcecie. Chodźcie do kuchni, ogrzejcie się i opowiedzcie, co u was słychać. – Zwłaszcza Adam powinien usiąść i odpocząć – oznajmiła Floriana ze śmiechem. – Bardzo się napracował. Jestem teraz dumną posiadaczką pięknego, nowego dywanu w salonie, co uważam za prawdziwy kamień milowy. Nigdy dotąd nie miałam nowego dywanu. Czuję się jak ktoś naprawdę dorosły. Esme czule się do niej uśmiechnęła, po czym spojrzała na Adama, który pewnie zastanawiał się, czy w ogóle zostanie dopuszczony do głosu. – To poważna sprawa – stwierdziła. – Musimy wznieść toast za ten kamień milowy w twoim życiu. Esme pomyślała nie po raz pierwszy, jak bardzo ta gadatliwa Floriana o jasnym spojrzeniu różni się od tej w chwili wypadku. Twarz nadal nosiła ślady siniaków, a blizna po zszyciu wciąż była wyraźna, za to ujawniła się jej prawdziwa osobowość. Miała w sobie uroczą żywiołowość, emanowała zachwycającą mieszanką energii i entuzjazmu, a Esme cieszyła każda minuta z nią spędzona. Floriana ujawniła zresztą nie tylko swoją żywą naturę, ale również urodę. Ojciec Esme z przyjemnością by ją namalował. Uchwyciłby błyskotliwą witalność wielkich, orzechowych oczu okolonych długimi rzęsami, delikatnie zarysowany podbródek i prosty, elegancki nos. Zdaniem Esme Floriana miała wyjątkową twarz, która sprawiała wrażenie niezdolnej do okazania okrucieństwa czy podłości. Jeżeli Esme miała jakieś wątpliwości, czy gościom będzie podobać się zastawiony stół, rozwiały się one, gdy zaprowadziła ich do jadalni, a oni zabrali ze sobą kieliszki z grzanym winem. – Cudownie! – wykrzyknęła Floriana na widok stołu. – Ale nie powinnaś sobie robić tyle kłopotu. – Skoro jednak zrobiłam, korzystajmy z tego. Wiem, że taka propozycja nie będzie poprawna polityczne, ale czuję się dziś jak wywrotowiec, więc proszę cię, Adamie, żebyś usiadł na szczycie stołu, a ty, Floriano, naprzeciwko mnie. Doskonale. Jeżeli Eurydyka będzie wam przeszkadzała, nie przejmujcie się i po prostu zepchnijcie ją z kolan. Aha, widzę, Adamie, że ruszyła prosto do ciebie. – Nic nie szkodzi – odpowiedział, gdy kotka usadowiła się przy jego krześle i spojrzała na niego z oddaniem. – Nie przeszkadza mi to. – Ciekawe, czemu nigdy nie przychodzi do mnie – wtrąciła Floriana. Esme rzuciła jej żartobliwe spojrzenie. – Myślę, że ona lubi Adama, bo otacza go aura spokoju. Floriana wybuchnęła śmiechem. – Chcesz powiedzieć, że jestem dla niej zbyt hałaśliwa? – Użyłabym tu słowa „żywa”. Wprost emanujesz energią, moja droga. Zgodzisz się ze mną, Adamie? Uniósł ręce.

– Ja nic nie mówię. – Jak zawsze dyplomata, do tego pełen troski – stwierdziła Esme, podając półmiski. – Powiedzcie mi, jakie macie plany na święta. Floriana jęknęła. – Adamie, ty pierwszy. Muszę najpierw coś zjeść, zanim będę mogła opisać piekło, które czeka mnie u Brownów. Esme mrugnęła do Adama. – Wygląda na to, że pozwolono ci mówić. Na twoim miejscu skorzystałabym z okazji, póki możesz. – Dla mnie będą to standardowe święta w domu, w Thame – odpowiedział, nakładając sobie blina z wędzonym łososiem. – Przyjedzie też mój brat. – Dogadujecie się ze sobą? – Tak. – Jest żonaty? – Nie. Jeszcze gorzej niż ja radzi sobie z kobietami. Esme cmoknęła. – To jest świąteczna herbatka, nie dobroczynna, więc nie będziemy o tym mówić. Przewiduję, że w nowym roku sprawy lepiej się dla ciebie ułożą. Floriana zaśmiała się głośno. – Widzisz, Adamie, mieliśmy rację. Ona jest czarownicą. – Zdaje się, że to ty doszłaś do takiego wniosku – odparł, marszcząc brwi. – Och, to nieładnie z twojej strony. – Drogie dziecko, czemu przyszło wam do głowy, że mam jakieś nadnaturalne siły? – spytała Esme z rozbawieniem. – Bo masz talent do wyciągania z nas informacji, podczas gdy o sobie w ogóle nie mówisz. – Coś podobnego! Nie miałam pojęcia, że stałam się tematem takich wspaniałych spekulacji. To mi pochlebia. Zapewniam was jednak, że jestem tylko niegroźną starszą panią, która zadaje zbyt wiele pytań. Może jeszcze kiełbaskę w cieście? – Widzisz? – wykrzyknęła Floriana. – Tak właśnie robisz, odwracasz uwagę od siebie, zadając pytania. – W takim razie natychmiast przestaję to robić i odpowiem na każde pytanie, jakie zadacie. Kto zaczyna? Adam spojrzał na Florianę i wykonał wymowny gest ręką, ustępując jej pola. – Hmm – mruknęła Floriana, przenosząc wzrok na obraz nad kominkiem. – Czy to ty? – Tak, ja. – No i? – I co? – Opowiedz coś więcej. Kiedy obraz został namalowany? Ile miałaś lat i kto cię malował? Ojciec?

Rozdział trzynasty

Ten obraz był punktem zwrotnym w życiu Esme. W życiu jej ojca również. Pięć miesięcy przed osiemnastymi urodzinami Esme, nieoczekiwanie zmarła na atak serca jej matka. Większość ludzi sądziła, że będzie żyła wiecznie, choćby tylko po to, żeby irytować najbliższych. Violet Silcox, z domu Bradbury, nie była szczęśliwą kobietą. Jedyna córka inżyniera z Nottinghamshire, który zrobił majątek na maszynach górniczych, została wychowana w przeświadczeniu, że jest wielką pięknością, mającą świat u swoich stóp. W rzeczywistości wcale nią nie była i pomimo ambitnych zamiarów rodziców, żeby wydać ją za mąż za kogoś bogatszego i z wyższą pozycją niż ich własna, nikt taki się nią nie zainteresował. Wtedy pojawił się William Silcox, człowiek łagodny i cichy, który pracował dla jej ojca jako rzecznik patentowy, człowiek zaufany i lubiany przez jej rodziców. Młodszy od Violet o cztery lata, nie miał żadnych szans, gdy w wieku trzydziestu dwóch lat uznała, że chce go poślubić. Miała do wyboru albo jego, albo pozostanie starą panną. Nie miał ani bogactwa, ani pozycji, o jakiej marzyli dla niej rodzice. Zobaczyli w nim za to porządnego i dobrze wykształconego mężczyznę, który nie sprawi im kłopotów jako zięć, pozwoli sobą kierować, uszczęśliwi Violet i da im wnuki. William nie zdołał jednak uszczęśliwić Violet. Zresztą nikt tego nie potrafił. A zwłaszcza Esme, która urodziła się dwa lata później, po przeprowadzce rodziców do Hillside, do surowego wiktoriańskiego domu, około pięciu kilometrów od Abbey Vale, gdzie Violet się wychowała. Wiedząc, jak bardzo by to ucieszyło ojca, bardzo pragnęła mieć syna. Była taka pewna, że urodzi chłopca. Toteż gdy powiedziano jej, że została matką pięknej dziewczynki, nie chciała w to uwierzyć. – To niemożliwe! – wykrzyknęła histerycznie do akuszerki i lekarza aroganckim tonem, jakim zwracała się do każdego, kto stał niżej na drabinie społecznej. Nie zdawała sobie sprawy, jak śmiesznie się zachowuje, i nie dbała o to, że kucharka i pokojówka na dole słyszą każde jej słowo i wkrótce dowie się o tym całe miasteczko. Znaczenie tych słów dotarło do Esme, gdy była na tyle dorosła, by zrozumieć, co ludzie mówią o tym, co działo się w Hillside, i o drwinach z jej matki. Gdy w 1939 roku wybuchła wojna, Esme miała osiem lat i wiedziała, że ojciec może pójść walczyć i nigdy nie wrócić. Uznano go jednak za niezdolnego do służby ze względu na gruźlicę przebytą w dzieciństwie. Większość żon przyjęłaby z ulgą fakt, że ich mężowie zamiast ryzykować będą pracować na rzecz obronności kraju w domu, ale nie Violet. Pragnęła być żoną bohatera, najlepiej martwego, jak często powtarzała Williamowi, gdy wracał późno z pracy. Fabryka maszyn górniczych Bradbury’ego produkowała teraz maszyny dla wojska i warsztaty pracowały dwadzieścia cztery godziny na dobę. – Co ty tam robisz takiego ważnego? – pytała. – Jesteś tylko prawnikiem. Podobnie jak macierzyństwo okazało się dla niej wielkim rozczarowaniem, małżeństwo również nie odpowiadało jej wyobrażeniom. Spodziewała się, że będzie podobne do związku jej rodziców. Uwielbiany ojciec był wysokim, silnym mężczyzną, charyzmatycznym panem domu, który spełniał wszelkie zachcianki żony i córki. Zalety podziwiane niegdyś u narzeczonego – dobroć, łagodność i talent artystyczny – uważała teraz za przynoszące wstyd oznaki słabości. Zaczęła się wstydzić jeszcze bardziej, gdy pod koniec wojny oskarżono jej uwielbianego ojca o czerpanie z niej korzyści. Nie przedstawiono mu żadnych konkretnych zarzutów, kiedy jednak William

zrezygnował z pracy w firmie, nie chcąc powiedzieć dlaczego, plotki nabrały rozmachu i wkrótce znajomi zaczęli Bradburych unikać. Za to, że ludzie się od nich odwrócili, Violet winiła wyłącznie męża. William bronił swojej decyzji, mówiąc, że nie mógł pracować dla jej ojca, wiedząc, co się dzieje. – Więc nawet drobnego błędu nie jesteś w stanie mu wybaczyć?! – wybuchnęła. – Muszę żyć w zgodzie z własnym sumieniem – odpowiedział. Esme od najmłodszych lat nauczyła się słuchać rozmów rodziców, chociaż prawdę mówiąc, nie musiała się z tym kryć, ponieważ bardzo często protekcjonalny ton matki słychać było w całym domu. Wraz z końcem wojny praktycznie skończyło się również małżeństwo rodziców. Ojciec chciał się rozwieść, ale przez wzgląd na córkę nie mógł się na to zdobyć. Co więcej, Violet ostrzegła go, że nigdy nie zgodzi się na coś, co przyniesie kolejny wstyd rodzinie. Zagroziła również, że nie pozwoli mu widywać się z Esme, jeżeli tylko ją zostawi. Najwyraźniej uważała, że lepsze małżeństwo choćby na papierze niż żadne. W rezultacie ojciec coraz dłużej zostawał w pracy i Esme widywała go wyłącznie w weekendy. Ale wspólnie spędzone chwile były zarówno dla niej, jak i dla niego bardzo cenne. Stali się sobie bardzo bliscy, oddalając się od Violet, która nigdy nie wykazywała większego zainteresowania córką, chyba po to tylko, żeby ją krytykować i pouczać. Tak naprawdę dbała jedynie o siebie. Zaczęła się objadać, tyjąc w zastraszającym tempie. Pochłaniała góry jedzenia, a zwłaszcza wszystko co słodkie. Gdy matka Violet zmarła na wylew, a pół roku później ojciec zginął od postrzału – niektórzy twierdzili, że było to samobójstwo, bo wciąż ciążyły na nim pomówienia o wojenne spekulacje – ona znalazła sobie nowy krąg przyjaciół i zainteresowała się spirytyzmem. Urządzała w Hillside regularne seanse, desperacko pragnąc nawiązać kontakt ze zmarłymi rodzicami. Przez cały czas jej stan psychiczny pogarszał się i zmiany nastrojów stały się bardziej widoczne. Pewnego wieczoru ojciec Esme wrócił do domu i zobaczył, że wszystkie jego obrazy z pracowni zostały pocięte. Nie powiedział jednak słowa, co rozsierdziło jej matkę. Zaczęła z niego okrutnie szydzić, mówiąc, że żaden z niego mężczyzna, skoro nie reaguje i nie potrafić stawić jej czoła. Często go poniżała, nazywając trzeciorzędnym amatorem, beztalenciem pozbawionym oryginalności. Ten mściwy akt zniszczenia był kulminacją narastającej w niej pogardy i zazdrości. Nie odczuwając najmniejszej skruchy z powodu swojego czynu, powiedziała, że jego styl był tak obrzydliwie sentymentalny, że aż skóra jej cierpła i zrobiła mu tylko przysługę, uwalniając świat od tych przyprawiających o mdłości bzdur. On spytał ją tylko, co z niej za matka, skoro pocięła portrety własnej córki. Stuknięta matka, powinna brzmieć odpowiedź, ale nikt w ich domu nie miał dość odwagi, żeby to głośno powiedzieć. Ojciec Esme zaczął znowu malować dopiero kilka miesięcy po nagłej śmierci Violet. Pierwszym obrazem był portret Esme na jej osiemnaste urodziny. Gdy go jej pokazał, oznajmił, że chce z nią porozmawiać. Poprosił, żeby wyszli do ogrodu, a gdy wsunęła mu rękę pod ramię, powiedział: – Nigdy nie rozmawialiśmy o pieniądzach, ale jak wiesz, twoja matka nigdy nie zatroszczyła się o spisanie testamentu. W takim wypadku wszystko przechodzi na mnie, czyli miałem na myśli nas. Ale z pewnością sama do tego doszłaś. Esme kiwnęła głową, nie bardzo wiedząc, co będzie dalej. – Proponuję więc, skoro kwestie prawne zostały już rozwiązane, żebyśmy opuścili ten upiorny dom i wszystko, co się z nim łączy, i przenieśli się gdzieś, gdzie będziemy mogli zacząć wszystko od nowa i być szczęśliwi. Uśmiechnęła się na te słowa.

– Brzmi wspaniale. Ale dlaczego mam wrażenie, że to jeszcze nie koniec nowin. W odpowiedzi uśmiechnął się, a ona pomyślała, że zaczął się częściej uśmiechać teraz, gdy uwolnili się od tyranii matki. – Jesteś bardzo bystra – powiedział. – Ale niczego innego nie powinienem się spodziewać. Co byś powiedziała na to, żeby zrezygnować ze studiów w Oksfordzie i przeżyć ze mną przygodę? Od dawna marzeniem Esme było zdobycie miejsca na Oksfordzie i studiowanie anglistyki. – Jakiego rodzaju przygodę? – spytała z ufnością.

Rozdział czternasty

Nie! Nie możesz teraz przerwać, musisz nam opowiedzieć, co było potem. O jaką przygodę chodziło? Esme sięgnęła po dawno zapomnianą szklaneczkę z grzanym winem, teraz już zupełnie zimnym, dziwiąc się, że tak się rozgadała. – Pewnie nie chcecie, żebym paplała o tym bez końca. – Ależ chcemy – odparła Floriana z entuzjazmem w głosie. – Prawda, Adamie? Adam kiwnął głową. – Ale tylko jeżeli chcesz nam o tym opowiedzieć – dodał. – Może najpierw powinniśmy dać ci szansę na zjedzenie czegoś, bo w przeciwieństwie do nas niewiele zjadłaś. – Dobry pomysł – poparła go Floriana, sięgając po talerz z blinami z wędzonym łososiem i podając go Esme. – Dobry gawędziarz przede wszystkim musi mieć co jeść. Esme roześmiała się. – Dobrze – odparła. – Ale gdy będę jadła, musisz mi powiedzieć, dlaczego wybierasz się na święta do siostry, skoro wcześniej mówiłaś, że może uda ci się tego uniknąć. Floriana wydała długie, znużone westchnienie. – Jak zwykle powinnam wcześniej zadziałać, ale wtedy siostra powiadomiłaby rodziców, że odrzuciłam jej zaproszenie, a oni zadzwoniliby do mnie i spytali, z kim spędzam święta. Nie potrafiłabym ich okłamać, w każdym razie przekonująco, i skończyłoby się na tym, że ustąpiłabym i pojechałabym do siostry. – A dlaczego to takie okropne? – spytała Esme. – Bo bez mamy i taty, którzy trzymaliby Ann na wodzy, siostra będzie ciągle mnie strofować i przypominać mi, że czas, abym dorosła i znalazła sobie porządną pracę. Na dodatek będzie próbowała mnie wyswatać bratu jej męża, dość miłemu facetowi, jeżeli ktoś lubi super dojrzałe typy. Tyle że on zupełnie do mnie nie pasuje. – Dlaczego twoja siostra uważa, że praca przewodnika nie jest odpowiednia? – spytała Esme z wyraźną nutą współczucia w głosie. – Jej zdaniem trwonię zdobyte wykształcenie na coś, co mnie nie rozwija i nie ma perspektyw. – A co ona takiego robi, co sprawia, że jest lepsza od ciebie? – spytał Adam. – Pracuje w dziale HR dużej firmy ubezpieczeniowej i oczywiście prowadzi dom, i wychowuje dwoje dzieci. Wszystko w świecie Ann chodzi jak w zegarku. To kobieta, która prasuje ściereczki do wycierania stołu. – Co? A ty nie prasujesz? – spytał Adam z poważną miną, podając Esme talerz z pasztecikami. – Myślałem, że wszyscy to robią. Floriana zaśmiała się i wzięła od Esme talerz z pasztecikami. – Może w Summertown133. – Nie wydaje ci się, że siostra jest o ciebie zazdrosna? – zasugerowała Esme. – Twoje życie musi jej się wydawać cudownie nieskrępowane i spontaniczne w porównaniu z jej. Floriana znowu się zaśmiała. – Zazdrosna? To ostatnia rzecz, jakiej by pragnęła. Krótko mówiąc, ona uwielbia mnie krytykować. To chyba ma coś wspólnego z byciem starszą siostrą.

– Wielka szkoda, ale skoro przedmiotem krytyki jest praca młodszej siostry, to muszę odnieść się do tego, co mówisz, ze szczyptą rezerwy, bo nie chce mi się wierzyć, że twoi rodzice nie są z ciebie dumni. – Och, mama i tata nie mają nic przeciwko mojej pracy – odparła Floriana. – Jestem jednak pewna, że tak jak Ann uważają, że stać mnie na więcej. To ma związek z Oksfordem, gdzie oczekiwania są absurdalnie wysokie. Według Ann powinnam przynajmniej mieć to co ona: męża, dwoje dzieci, wielki dom jednorodzinny z czterema sypialniami, dwa samochody na podjeździe i tak dalej, i tak dalej. – A chciałabyś mieć kiedyś to wszystko? – Daj spokój, Esme. Spójrz na mnie. Czy wyglądam na kogoś, kogo pociąga taki styl życia? Jestem zadowolona ze swojego. Przydałoby się trochę więcej kasy, ale w sumie nie mogę narzekać. Mam pracę, którą lubię, i własny dom, za co muszę podziękować babci. Dzięki pieniądzom, które mi zostawiła, mogłam wpłacić zaliczkę. Bez tego nie zdołałabym go kupić. Ann dostała tyle samo i przeznaczyła je na opłacenie szkoły i studiów dzieci. Znowu inne priorytety – dodała, wzruszając ramionami. Esme chciała o coś zapytać, lecz w tym momencie rozdzwoniła się komórka Adama. – Przepraszam – powiedział, sięgając do kieszeni spodni. Esme nie miała komórki, ale wiedziała, że gdy dzwoni lub bzyczy, wymaga natychmiastowej uwagi. – Odbierz ją – zasugerowała, widząc, jak wyraz twarzy Adam dramatycznie się zmienił, gdy spojrzał na ekran telefonu. – Jeżeli można, odbiorę ją w holu – odparł, gdy komórka nie przestawała dzwonić. – Założę się, że to Jesse – szepnęła Floriana, pochylając się nad stołem, gdy Adam zamknął za sobą drzwi. – Czy czekał na jakąś wiadomość od niej? – spytała Esme równie cicho. – Czekał na to, odkąd wysłał jej kartkę świąteczną. Kupił jej też prezent. – Skąd wiesz? – spytała Esme, wiedząc, jaki Adam jest skryty. – Powiedział mi. Chciał się poradzić, czy dobrze zrobił. – Mam nadzieję, że go nie oszukuje. Nie chciałabym, żeby niepotrzebnie cierpiał. – Ja też. Moja mama, żarliwa zwolenniczka szczęśliwych zakończeń, powiedziałaby, że rozstanie dobrze zrobiło księciu Williamowi i Kate. Co potwierdza moją teorię, że zwlekanie nie zawsze jest takie złe – dodała z uśmiechem. Esme wytarła palce z resztek pasztecika i przytknęła serwetkę do ust. – Czy to znaczy, że jeszcze nie odpisałaś Sebowi? – spytała. – Powiedzmy, że robię postępy. A co ty robisz w święta? Spędzisz je sama? – Jak zawsze spędzę cichy dzień z Eurydyką – odparła Esme, myśląc o tym, jak zręcznie Floriana zmieniła temat. – Wielkie nieba! – wykrzyknęła. – Zauważyłam właśnie, że moja cwana kotka wyszła za Adamem z pokoju. Wygląda na to, że bardzo go sobie upodobała. W tym momencie drzwi się otworzyły i pojawił się Adam, a tuż za nim Eurydyka. – Przepraszam – powiedział z rozjaśnioną twarzą, co Esme uznała za dobry znak. – Czy to była Jesse? – spytała Floriana, gdy usiadł przy stole. – Tak – odpowiedział zaskoczony. – Skąd wiedziałaś? – Och, po prostu zgadłam. Czego chce? – Chce się spotkać jutro wieczorem, żeby wymienić się świątecznymi prezentami. Nie wiem, co bardziej mnie zaskoczyło: to, że coś mi kupiła, czy że chce się spotkać. Esme miała ochotę ostrzec go, żeby nie oczekiwał zbyt wiele, bo w czasie świąt ludzie często zachowują się obłudnie i robią to, czego się od nich oczekuje, a nie to, czego naprawdę chcieliby. – Napijemy się jeszcze herbaty, dobrze? – zaproponowała, zachowując te myśli dla siebie.

Kiedy wyszli z Trinity House w stronę Church Close, było już ciemno i śnieżyło gęsto. Przejeżdżające samochody rozrzucały leżący na jezdni śnieg, ale chodnikiem nikt dotąd nie szedł i nieskazitelny biały puch połyskiwał w świetle latarni ulicznych. – Proszę – powiedział Adam, podając Florianie ramię, gdy po raz drugi się pośliznęła i omal nie upadła. – Lepiej nie ryzykować ponownego upadku na głowę, skoro doszłaś już do siebie. – Dzięki – odrzekła, po czym z wdzięcznością wsunęła mu rękę pod ramię i zachichotała. – Co cię tak śmieszy? – Postępujesz zgodnie ze swoim nazwiskiem, panie Strong. – Bez trudu mogę zmienić się w pana Złośliwego, odepchnąć cię i wsadzić ci garść śniegu za kołnierz. – Nie zrobisz tego, jesteś zbyt miły. – Nie licz na to. Nie zapominaj, że jestem przedsiębiorcą budowlanym, czyli człowiekiem bez serca, widzącym tylko własny interes. – Nieprawda, jesteś jednym z najbardziej taktownych ludzi, jakich znam. Jęknął. – Wystarczyło dobre jedzenie i dwie szklaneczki grzańca, żebyś zaczęła prawić mi komplementy. – Zawstydzam cię? – Potwornie. – Dzięki Bogu, bo już myślałam, że się co do ciebie pomyliłam. – Zawsze ją bawiło to, że Adam był takim łatwym celem żartów, bo wszystko traktował zbyt poważnie. Brakowało mu luzu. Szli w milczeniu. Śnieg chrzęścił pod nogami. Minął ich jadący w żółwim tempie samochód. – Gdybym nie jechała do siostry na święta, zaprosiłabym Esme do siebie – oznajmiła Floriana, gdy czerwona smuga tylnych świateł znikła w oddali. – Nie powinna być wtedy sama. – Skąd wiesz, że będzie sama? – Spytałam ją, gdy rozmawiałeś przez telefon. Powiedziała, że będzie tylko ona i Eurydyka. – Hmm… Masz rację, nie powinna być sama. – To oczywiste, że nie ma zbyt wielu znajomych, sądziłam jednak, że jest jakiś krewny lub znajomy, z którym mogłaby spędzić ten dzień. – Urwała. – Kiedy wracasz z Thame? – Prawdopodobnie w drugi dzień Świąt. Dlaczego pytasz? Pewien pomysł zaświtał jej w głowie. – Może byśmy coś zorganizowali dla Esme po powrocie do Oksfordu. Moglibyśmy zaprosić ją na lunch albo na kolację. Nie jestem dobrą kucharką, ale spróbuję. Mogłabym upiec indyka. Nigdy tego nie robiłam, ale to chyba nie jest trudne. To przecież taki duży kurczak, nie? Nie zawracałabym sobie tym głowy, ale miałabym powód, żeby kupić choinkę i udekorować dom – dodała z nagłym entuzjazmem w głosie. – Co o tym myślisz? – Myślę, że już podjęłaś decyzję i z radością ci pomogę. Zaryzykuję też przypuszczenie, że chciałabyś się dowiedzieć, co było dalej z Esme. Floriana roześmiała się. – Gdyby twoja komórka nie zadzwoniła, nie pozwoliłabym Esme przerwać i wiedzielibyśmy, co było dalej. Skręcili w Church Close, ślepą uliczkę, którą nie przejeżdżały żadne samochody, nawet te należące do mieszkańców. Ich oczom ukazał się baśniowy, zimowy krajobraz. Pewnie Adam miał rację, że grzane wino i dobre jedzenie wpłynęły na nią łagodząco, bo na widok tej scenerii poczuła przypływ dziecięcego zachwytu i radości. – Może wpadniesz ogrzać się i coś wypić przed odjazdem – zaproponowała, gdy zabrali się za odśnieżanie auta Adama.

– Dzięki, ale pada śnieg i potem znowu musiałbym odśnieżać samochód. Miał rację. Sypało tak gęsto, że zaczynali przypominać parę bałwanów. Chwilę obserwowała Adama pochylonego nad maską samochodu i zaskoczyła ją powaga malująca się na jego twarzy, gdy metodycznie oczyszczał przednią szybę. I nagle przyszedł jej do głowy psotny pomysł. Nie rób tego, ostrzegł ją głos rozsądku, jednak tkwiące w niej niesforne dziecko nie chciało go słuchać, zbyt zajęte robieniem śnieżnej kuli i celowaniem. Uchylił się, lecz zbyt wolno i kula trafiła go w ramię. – Za co to? – spytał. – Bez powodu, jedynie dla zabawy. Nie wiesz, co to zabawa, prawda? Popatrzył na nią i przez jedną, straszną chwilę pomyślała, że posunęła się za daleko. Zaraz jednak zebrał trochę śniegu z dachu i uklepał w dłoniach. – Chyba nie zarzucasz mi, że jestem nudny? – Oczywiście, że tak. – Uklękła za samochodem, gdy śnieżny pocisk przeleciał jej nad głową, obsypując ją tylko nieznacznie śniegiem. – A na dodatek jesteś beznadziejnym strzelcem – rzuciła ze śmiechem. – Tak? To się jeszcze okaże. Rozpoczął się śnieżny pojedynek z serią celnych strzałów. Florianie udało się trafić Adama w twarz, lecz on natychmiast zrewanżował się jej tym samym. Ich krzyki i śmiech rozbrzmiewały w ciszy, a gdy dołączył do nich pies i zaczął szczekać, postanowili, że nie będą zakłócać spokoju sąsiadów i ogłosili rozejm. Floriana strzepnęła śnieg z włosów i oparła się o maskę samochodu, gwałtownie chwytając powietrze w płuca. Twarz i ręce piekły ją z zimna. Adam stał obok niej, otrzepując kurtkę i spodnie ze śniegu. – Dziękuję – powiedział, dysząc spazmatycznie. Oczy błyszczały mu w świetle latarni ulicznej. – Za co? – Za to, że zachowywałem się jak dziecko. Dawno tak się nie bawiłem. Uśmiechnęła się. – A ja dawno nie biłam się z kimś na śnieżki. Kompletnie wyszłam z wprawy. – Przypomniała sobie liczne bitwy śnieżne, jakie kiedyś prowadzili z Sebem. – Cholera – mruknął Adam. – Jesteś cała mokra. Lepiej wróć do domu i wysusz się – dodał. – Już mnie nie ma. Odsunęła się od samochodu. – Jedź ostrożnie, dobrze? – powiedziała, gdy otworzył drzwi. – Dobrze. – Hej! – Nagle przypomniała sobie o telefonie od Jesse. – Powodzenia jutro wieczorem. Mam nadzieję, że będzie dobrze. Ale nie oczekuj zbyt wiele. Po prostu płyń z prądem. Kiwnął głową. – Zrozumiałem. Mam na nią nie naciskać. – Ani na siebie. Zamknął drzwi. Patrzyła, jak uruchamia wycieraczki i włącza ogrzewanie. Potem opuścił szybę. – Zadzwonię do ciebie w sprawie tego pomysłu z Esme – powiedział. – Ustalimy dzień, dobrze? – Doskonale. Patrzyła, jak jedzie wolno ulicą, a potem weszła do domu, zrzuciła w holu mokre rzeczy i poszła do salonu w skarpetkach. Na widok ślicznego, nowego dywanu i zmiany, jaka zaszła w wyglądzie pokoju, pożałowała, że zapomniała jeszcze raz podziękować Adamowi za pomoc. Nie ulegało wątpliwości, że był równym gościem. Bez względu na to, jaki problem miała z nim Jesse,

lepiej, żeby wzięła się w garść, bo faceci tacy jak Adam nie rosną na drzewach.

Rozdział piętnasty

Kraj tkwił w okowach arktycznych mrozów, jak gazety określały dwudziestoczterogodzinne opady śniegu. Adam martwił się, że pogoda może uniemożliwić Jesse przyjście na umówione spotkanie. Odsunął na bok egoistyczną potrzebę zobaczenia się z nią i wysłał jej SMS, proponując odłożenie spotkania do czasu poprawy pogody. Ona jednak odpisała, że to jedyny wolny termin, jaki ma aż do Wigilii. Czekając na nią, nie wiedział, czy ma się cieszyć, że tak bardzo chciała się z nim zobaczyć, że była gotowa stawić czoło przeciwnościom aury, czy też zniechęcić, że nazywała ten wieczór jedynym wolnym terminem, jakby spotkanie z nim było kolejnym biznesowym spotkaniem w jej napiętym grafiku. Oczywiście za dużo oczekiwał po tym wieczorze, ale było mu trudno przeżywać to inaczej. Czuł, że wszystko zależy od przebiegu spotkania, a ściślej od tego, jak on się zachowa. Zupełnie jakby był więźniem na zwolnieniu warunkowym. W południe Floriana wysłała mu SMS z życzeniami szczęścia i jeszcze raz podziękowała za dywan, na którym, jak zażartowała, nie zdążyła się jeszcze wytarzać. Podświadomie czuł, że należy do osób, które faszerują tekst skrótami typu lol144 lub lmao155 i wszechobecnymi uśmiechniętymi lub smutnymi buźkami, ale był mile zaskoczony. Uważał, że tego typu rzeczy przystoją nastolatkom, a nikt, kto skończył dwadzieścia lat, nie ma prawa do używania slangu lub skrótów w wiadomościach. Jako dyslektyka męczyły go zwłaszcza te ostatnie. Nie było nic gorszego od sztubackich zachowań kogoś w jego wieku. Gdzieś w tyle głowy czaiła się niepokojąca myśl, że wkrótce może zmienić się w starego zrzędę. Co Floriana wczoraj powiedziała? „Nie wiesz, co to dobra zabawa, prawda, Adamie?”. Wtedy uświadomił sobie, że zapomniał, ile przyjemności może sprawić bitwa na śnieżki. Kiedyś z bratem odbywali zimą długie pojedynki. Każdy chciał wygrać, więc tak długo ze sobą walczyli, aż wykorzystali cały dostępny śnieg lub któryś z nich został ranny. Ciekawe, kiedy ostatnio Giles bawił się śnieżkami. Nagle zapragnął zadzwonić do brata i spytać go o to. Uznał jednak, że to głupie. Poza tym nie miał czasu. Lada chwila będzie tu Jesse. Spóźniała się już dziesięć minut, ale nie należało się temu dziwić, bo po wczorajszych i dzisiejszych opadach drogi stały się bardzo niebezpieczne. Najgroźniejsze zaś było to, że temperatura utrzymywała się na niskim poziomie i na drogach leżał lód. Wieczorem słupek rtęci opadał do minus dziesięciu stopni. Była to jak dotąd najniższa temperatura tej zimy. Tego ranka przed wyjściem do pracy Adam oczyścił chodnik przed domem w Summertown i gdy przed godziną wrócił, zauważył, że sąsiedzi zrobili to samo, więc chodnik przypominał teraz trasę dla fanów jazdy na nartach po muldach. Przyszła mu na myśl Latimer Street; miał nadzieję, że Esme nie odważyła się wyjść na dwór. Gdyby miał czas, pojechałby i sprawdził, czy wszystko z nią w porządku. Mógł zadzwonić, ale przypuszczał, że usłyszałby: „Wszystko w porządku, nie martw się o mnie”. I może mylił się, zakładając, że Esme przyjęłaby jego pomoc. Może uznałaby ją za wtrącanie się – przecież do tej pory doskonale dawała sobie radę. Pamiętał, jak zaciekle dziadkowie bronili aż do śmierci swojej niezależności. Zmarli jednak we własnych domach, do tego przekonani, że postępowali według własnej woli. Esme mogła więc obruszyć się, gdyby uznał ją za niezdolną do troszczenia się o siebie. Nikt nie chce czuć, że wszedł w fazę

schyłkową i pozostało mu już tylko zdać się na innych. Adam spojrzał na Jesse i już wiedział, że będzie to jeden z najtrudniejszych wieczorów w jego życiu. Włożył tyle wysiłku w to, żeby panować nad emocjami i nie robić sobie nadziei, tymczasem już sam jej widok wystarczył, żeby wystawić na pośmiewisko jego determinację i uświadomić mu, ile bólu sprawiła mu jej nieobecność. – Wspaniale wyglądasz – wydusił z trudem, wieszając jej kurtkę i patrząc na szmaragdowozieloną bluzkę, obcisłe dżinsy i czarne buty do kostek; nigdy jeszcze nie widział jej na tak wysokich obcasach, że niemal dorównywała mu wzrostem. Cała lśniła świeżością, co wzbudzało jego podniecenie. Nawet pachniała inaczej. – Ścięłaś włosy – zauważył, starając się ukryć rozczarowanie. – Tak – przyznała, potrząsając włosami sięgającymi do szyi. – Uznałam, że nadszedł czas na wstrząs i dramatyczną zmianę. Ty nie żartujesz, pomyślał. Uwielbiał jej długie, proste włosy. Były pierwszą rzeczą, na jaką zwrócił uwagę, gdy poznali się na pewnym weselu – studiował z panem młodym, a ona była kuzynką panny młodej. Posadzono ich obok siebie na przyjęciu po ślubnej ceremonii. Wdali się w ożywioną rozmowę, czując wzajemne przyciąganie. Teraz, gdy na nią patrzył, żałował i tego, że nie będzie już widywał tych jedwabistych, długich włosów o barwie hebanu, i tego, że straci te pełne swobody rozmowy. Jak mogło do tego dojść? Do tego zaskakującego skrępowania? – Proszę – powiedział, wskazując jej drogę, jakby była to jej pierwsza wizyta. – Otworzyłem właśnie butelkę wina. – Jeśli można, wolałabym coś bezalkoholowego. Prowadzę. – No tak, oczywiście. – Cholera. Nie robił zakupów przez kilka dni i był prawie pewny, że nie ma nic odpowiedniego. – Eee… sprawdzę, co mam. W kuchni okazało się, że nie ma nic oprócz wody z kranu. Pozostałe napoje zawierały alkohol. – Może kawy? – zaproponował. – Bezkofeinowej? Cholera, coraz gorzej. – Herbaty? – spróbował zdesperowany. Uśmiechnęła się i wyjęła z torby coś, co wyglądało jak gruby, kwadratowy portfel. Nie była to torba firmy Mulberry, którą kupił jej na urodziny. Czyżby już odesłała ją do lamusa? Gdy rozpięła portfel, który rozłożył się jak harmonijka, zauważył, że w każdym przedziale leży inna torebka herbaty. Podała mu jedną z napisem „dzika róża”. Skonsternowany zagotował wodę, włożył torebkę do kubka, zalał wrzątkiem i podał jej. Sam zaś nalał sobie, z czysto medycznych względów, duży kieliszek wina, który miał go odprężyć i pozwolić mu porozmawiać z nią po ludzku. Jesse wyrzuciła torebkę z herbatą do śmieci, po czym podeszła do blatu i przysunęła sobie stołek barowy. Była to wyraźna wskazówka, że nie przekroczy granicy salonu i nie usiądzie na kanapie. Stołek barowy oznaczał, że ich spotkanie będzie miało charakter biznesowy. W odpowiedzi oparł się o blat i wzniósł kieliszek. – Wesołych Świąt – powiedział, czując żal, że musi wysilać się na wesoły ton. – Wesołych Świąt – mruknęła. – Powiedziałeś o nas rodzinie? Pokręcił głową przecząco. Nie powiedział nikomu poza Florianą i Esme. Uznał, że im może to wyznać, bo nie należały do kręgu przyjaciół.

– Jeszcze nie – odparł. – To nie jest coś, co chciałbym przekazać przez telefon. Prawdę mówiąc, nie chciał rozmawiać o tym z nikim, kto znał ich jako parę. Bał się współczucia, a jeszcze bardziej banalnego stwierdzenia, że jest mnóstwo innych ryb w morzu, którego musiałby wysłuchiwać od wielu przyjaciół. Z drugiej strony było prawie pewne, że nowina szybko się rozjedzie. – Czy to znaczy, że twój ojciec i Joyce spodziewają się mnie na święta? – spytała. Gdy kiwnął głową, dodała: – Och, Adamie, to nie jest fair wobec nich i wobec mnie. – Pewnie nie – przyznał, nie do końca rozumiejąc, dlaczego miałoby to nie być fair wobec niej. Upijając spory łyk wina i patrząc, jak Jesse ostrożnie pije herbatę, zastanawiał się, dlaczego nie powiedział rodzinie, że się z nią rozstał. To była zaleta członków jego rodziny: rzadko pytali o cokolwiek, nieczęsto też sami dzielili się emocjami. Unikali tego typu pytań na rzecz przypuszczeń. Przypuszczali zatem, że Jesse przyjedzie razem z nim, jak zostało to zaplanowane na początku grudnia. – Gdy im to wytłumaczysz – powiedziała Jesse – przekażesz ode mnie najlepsze życzenia? – Przekażę – odparł. – A ty twoim rodzicom ode mnie. W przedłużającej się ciszy, która teraz nastąpiła, chwycił się pierwszej rzeczy, jaka przyszła mu do głowy. – Mam dla ciebie prezent. Z ulgą uciekł od klaustrofobicznej atmosfery kuchni na górę, żeby przynieść prezent, który położył na ich łóżku. Jego łóżku. Nie, ich łóżku, poprawił się w myślach. Było to nadal ich łóżko, póki nie wyschnie w nim ostatnia kropla optymizmu. Miał nadzieję, że Jesse nie pomyśli, iż za długo zabawił na górze, a prezentu nie potraktuje jako ekstrawagancką próbę przekupienia jej do powrotu. Po spędzeniu wielu godzin w Internecie ograniczył możliwości wyboru do alternatywy: bransoletka od Hermèsa i para skórzanych rękawiczek od Gucciego. W końcu wybrał bransoletkę i butelkę jej ulubionych perfum Prady, które zapakował razem, żeby nie wyglądały zbyt pretensjonalnie lub kosztownie. Zawsze śmiał się z niej, że interesowało ją wszystko, co ma firmową metkę, na co odpowiedziała, że to jedyna, nieszkodliwa słabość. Jej karta kredytowa mówiła co innego. Na początku ich znajomości był zaszokowany wysokością jej długu. Jeszcze bardziej zaskoczyło go to, jak swobodnie mówiła o sumach, które wydała i tych, które jeszcze powinna zapłacić. – Przypuszczam, że twój dług w banku przewyższa te, które ja mam do spłacenia z kart kredytowych Visa i American Express – odparła ze wzruszeniem ramion. – Ale to co innego – odpowiedział. – To kredyt biznesowy i jestem w pełni wypłacalny. – A kto mówi, że ja nie jestem wypłacalna? – spytała z uśmiechem. Jednak nie była, więc pół roku później pomógł jej spłacić większość i pokazał, jak lepiej gospodarować pieniędzmi. Zszedł na dół, odetchnął głęboko, wrócił do kuchni i położył prezent na blacie. – Otwórz dopiero w pierwszy dzień świąt. Przed nią leżała znacznie mniejsza paczka. – I vice versa – odpowiedziała, podsuwając ją w jego stronę. Przynajmniej nie skarpetki, pomyślał; z kształtu domyślił się, że to płyta CD. W tym momencie zauważył, że jej kubek jest pusty. Czyżby wypiła wszystko, gdy był na górze? Przecież nie trwało to długo. Poczuł głęboką gorycz. Pewnie wylała herbatę do zlewu, żeby nie przeciągać wizyty dłużej, niż było to konieczne. Czy naprawdę tak źle czuła się w jego towarzystwie? Pewnie tak, bo i jemu nie było ze sobą dobrze. Miał nerwy napięte jak postronki, nieustannie zastanawiał się, co powiedzieć, a wszystko, co mówił, wydawało się fałszywe i wymuszone. – Musiałaś być bardzo spragniona – zauważył, patrząc wymownie na pusty kubek. – Tak – potwierdziła, unikając jego wzroku.

– Nalać ci jeszcze jeden? – spytał. To było okrutne. I dostał to, na co zasłużył. Zsunęła się ze stołka i zaniosła kubek do zlewu – Nie, dziękuję – odpowiedziała i spojrzała na zegarek. – Muszę już iść. Serce mu się ścisnęło. – Nie. Nie spiesz się – poprosił. – Zjedzmy coś. Mógłbym zamówić coś na wynos. Albo możemy gdzieś wyjść. – Przykro mi – odparła, wyraźnie zasmucona. – Nie mogę zostać. Umówiłam się z przyjaciółmi w mieście. – Z przyjaciółmi? – powtórzył i natychmiast tego pożałował. – Z pracy. Z Jackie i Amandą – wyjaśniła tonem obrony. – Jemy razem kolację. Nie idę na randkę, jeśli tak pomyślałeś. Jeżeli będzie się tak zachowywał, ona wkrótce to zrobi, pomyślał. – Przepraszam – powiedział. – Przepraszam za… – Uniósł ręce w górę i odwrócił się. – Za wszystko. Nie potrafię pogodzić się z tą sytuacją. Czuję się tak, jakbym wszystko robił i mówił źle. Podeszła do niego. – To ty chciałeś, żebyśmy odpoczęli od siebie – stwierdziła cicho. Nagle, bojąc się, że może zerwać z nim definitywnie, uśmiechnął się z przymusem. – W końcu to zrozumiem – powiedział. – I cieszę się, że przyszłaś. Miło było cię widzieć, choć przez tak krótko. Uśmiechnęła się smutno, czego nie mógł znieść, po czym wzięła torbę i prezent i omijając go, ruszyła w stronę korytarza. Poszedł za nią, pomógł jej włożyć kurtkę i cofnął się, nie wiedząc, czy pożegnalny pocałunek w policzek byłby przekroczeniem zasad, które ustaliła. – No to – powiedział z rozpaczliwą wesołością niczym rodzic zaniepokojony o nastoletnią córkę, która umówiła się na wieczorną randkę – baw się dobrze w mieście. Pozdrów ode mnie Jackie i Amandę. Pochyliła się i pocałowała go lekko w policzek, jakby nie mogła się oprzeć udanej wesołości. – Do widzenia, Adamie – rzekła. – Trzymaj się. Jej bliskość, łagodne brzmienie głosu, nowy zapach i dobrze znany błękit oczu sprawiły, że nie wytrzymał, przysunął się do niej i pocałował ją w usta. Przez sekundę sądził, że postąpił właściwie. Ciepło i miękkość jej warg przekonały go, że wystarczył jeden pocałunek, a ona wróci do niego i życie będzie takie jak kiedyś. Jednak wszystko skończyło się, zanim się na dobre zaczęło, bo ledwie odpowiedziała na pocałunek, potem odepchnęła go. – Nie – powiedziała. – Adamie, proszę cię, nie. To nie jest odpowiedź, to tylko skomplikowałoby wszystko. – Nieprawda – odparł i znowu przyciągnął ją do siebie. – Raczej by ułatwiło. Spojrzała na niego z czymś, co mógłby nazwać jedynie przerażającą pogardą. Cofnął się i patrzył, jak otwiera drzwi z twarzą płonącą wstydem. – Nie powinnam była przychodzić – stwierdziła. – Popełniłam błąd. Jakiś czas później dokończył butelkę wina, napoczął następną i robił to, co wszyscy mężczyźni – leżał na kanapie i kontrolował świat pilotem, zdając sobie sprawę, że stracił Jesse. Za każdym razem, gdy przypominał sobie swoje słowa – że pocałowanie jej ułatwiłoby sprawę – miał ochotę wyrwać sobie język i podeptać go, ponieważ był bezużyteczny, skoro wypluwał takie bzdury. Nigdy w historii swych najdurniejszych stwierdzeń nie upadł tak koszmarnie nisko. I nigdy nie zdoła wyrzucić z pamięci tej wstydliwej wypowiedzi.

Okrył się prawdziwą chwałą, czyż nie?

Rozdział szesnasty

Podróż do Kentu w Wigilię Bożego Narodzenia nigdy nie wydawała się tak koszmarnie długa i nie stwarzała tylu okazji, aby z niej zrezygnować. Za każdym razem, gdy zatłoczony pociąg zatrzymywał się na stacji, Florianę kusiło, by chwycić bagaż i wysiąść. Jednak myśl o tym, że będzie musiała się tłumaczyć przed mamą i tatą, nie mówiąc o Ann, trzymała jej pragnienia na wodzy. Przed wyjazdem zadzwoniła jeszcze do Esme i złożyła jej życzenia świąteczne. W odpowiedzi wiekowa dama poradziła jej, żeby patrzyła z optymizmem na czekające ją dni i wzięła pod uwagę możliwość, że siostra pragnie jej obecności jako przeciwwagi do rodziny męża. – Ann mogła uznać, że jest ich zbyt dużo i potrzebuje twojego wsparcia – powiedziała Esme. To była przyjemna myśl, ale Floriana musiała się najpierw o tym przekonać. Miała jeszcze jeden powód, żeby zadzwonić do Trinity House: zaproszenie dla Esme na lunch z nią i Adamem, gdy wrócą do Oksfordu. Chciała się również dowiedzieć, jak Adamowi poszło z Jesse, ale starsza pani wiedziała mniej niż ona. Dzień po spotkaniu Adama z Jesse Floriana wysłała mu SMS, ale w odpowiedzi uzyskała jedynie zgodę na proponowany przez nią termin lunchu z Esme, z czego wywnioskowała, że coś się nie udało. Nic na ten temat nie napisał, a ona była zbyt zajęta, żeby do niego zadzwonić. Miała mnóstwo pracy, poza tym musiała jeszcze kupić gwiazdkowe prezenty. Tak więc czekały ją święta u Brownów, zaledwie trzy kilometry od Stanhurst, gdzie obie z siostrą dorastały i gdzie zawsze spędzały Boże Narodzenie. Po raz pierwszy od wyjazdu rodziców zatęskniła za nimi. Bez nich święta nie były świętami. Stała teraz w kuchni i obierała ziemniaki na jutrzejszy lunch, a za jej plecami teściowa Ann narzekała na stan dróg. Gdzie są piaskarki? – chciała wiedzieć Gillian Brown. I dlaczego sąsiedzi nie umówili się i nie oczyścili części drogi przylegającej do ich domów? Były pokryte lodem i śmiertelnie niebezpieczne. – Paul i ja zawsze oczyszczamy naszą część drogi – oznajmiła Ann, otwierając lodówkę prawie tak dużą jak kuchnia Floriany. – Ale nie wszyscy sąsiedzi myślą podobnie. – Poczucie sąsiedzkiej wspólnoty nie jest już takie jak kiedyś – stwierdziła Gillian, wzdychając ciężko. – Wy, młodzi ludzie, nie wiecie, co to wspólne działanie. Była niewiele starsza od ich rodziców, ale miała irytujący sposób mówienia, sprawiający wrażenie, jakby była kombatantką, która gołymi rękoma odkopywała ludzi zasypanych podczas bombardowań Londynu w latach 1940–1941. W rzeczywistości jedyną wojną, w jakiej wzięła udział, było starcie z nową członkinią lokalnego chóru, która chciała pozbawić ją pozycji głównego sopranu. Jednak to ona zmusiła ją i kierownika chóru do odejścia, gdy wyszło na jaw, że mają ze sobą romans. Gillian opowiadała tę historię przy każdej okazji. W czasie obierania góry ziemniaków Floriana obserwowała, jak siostra zmaga się z główną atrakcją jutrzejszego obiadu – komicznych rozmiarów indykiem, którego właśnie wyjęła z lodówki i z głuchym stuknięciem położyła na blacie. Był tak ogromny, że wystarczyłby na wyżywienie całej rozleniwionej okolicy, nie mówiąc o klanie Brownów. I dlaczego w przygotowaniach uczestniczyły tylko kobiety? Dlaczego żaden z mężczyzn nie pomaga w obieraniu tych cholernych ziemniaków? Dlaczego siedzą w salonie z dziećmi grającymi w gry wideo? Jaki przykład dają jej siostrzenicy i siostrzeńcowi? Że gotowanie to domena kobiet?

Siedmioletni Thomas już teraz wydawał pięcioletniej siostrze Clare polecenia. I tego samego dnia, gdy Floriana czytała im na kanapie, Thomas przerwał jej i poprosił siostrę, aby przyniosła mu kapcie z pokoju na górze. Clare wyjęła z buzi kciuk, który ssała zapamiętale, i posłusznie zaczęła się zsuwać z kolan ciotki, lecz Floriana nie zamierzała na to pozwolić. – Sam sobie przynieś, leniuchu – powiedziała, trącając łokciem siostrzeńca. – Ale ona lubi robić dla mnie różne rzeczy – zaprotestował, zaskoczony jej interwencją. – A ja lubię szczypać leniwych siostrzeńców, którzy lubią rządzić młodszymi siostrami. Było to niemiłe wspomnienie z dzieciństwa, gdy Ann nieustannie rządziła Florianą. Skończyła obierać kolejnego ziemniaka, gdy za jej plecami Gillian spytała Ann, czy nie pora kłaść dzieci do łóżek. – Może zrobiłabyś to za mnie – zaproponowała Ann, wsuwając rękę do środka indyka. – Myślałam, że powkładam dzieciom prezenty do skarpet. – Już to zrobiłam – odpowiedziała Ann, wyciągając rękę z indyczego brzucha z przerażającym chlupotem, niczym akuszerka prezentując ogromnego nagiego potwora z wielką torbą podrobów. Floriana dostrzegła okazję do wykręcenia się od obierania ziemniaków. – Jeżeli chcesz, to ja zajmę się dziećmi – powiedziała. – Nie – odparła zdecydowanie Ann. – Ziemniaki są ważniejsze. Niewiele ich obrałaś. – Hej, obieram tak szybko, jak się da – zaprotestowała Floriana. – Teraz rozumiem, dlaczego chciałaś, żebym przyjechała – dodała pod nosem. – Potrzebowałaś niewolnicy. – Co mówiłaś? – spytała Ann. – Nic. Pół godziny później Gillian, wciąż zła na Ann za przygotowanie skarpet z prezentami dla dzieci, postanowiła, że tak łatwo nie odda władzy, i poszła na górę po drobne prezenty, które była zdecydowana dołożyć. Dzieci ani myślały iść spać – z salonu dochodziły przeraźliwe piski – ale Floriana skończyła obierać ziemniaki i już zamierzała poprosić o wódkę z tonikiem w nagrodę, gdy siostra wrzuciła na durszlak torbę z brukselką. – Chyba żartujesz – powiedziała, gdy Ann wyjęła z lodówki równie wielką torbę z marchewkami i nieco mniejszą z pietruszką. – Czy wyglądam, jakbym żartowała? – spytała Ann. – A ty w ogóle umiesz żartować? – odparowała Floriana, nie zważając na to, że okazuje taką niesubordynację. – Proszę bardzo, pojęcz sobie, jeżeli ma to pomóc w wykonaniu roboty. – U mamy i taty nigdy tak nie było – burknęła Floriana, zastanawiając się nad tym, czy nie zrezygnować z indyka na obiad z Esme, jeżeli wymaga on tyle pracy. Z drugiej jednak strony będzie ich tylko troje. – Dlatego że mama miała dość czasu, żeby przygotować to wszystko przed naszym przyjazdem – odparła Ann. – A ja pracuję – dodała z pełnym przekonaniem o swojej racji. – Mama zawsze pracowała. – Nie można porównać jej pracy charytatywnej dwa razy w tygodniu z moją pracą. Floriana już chciała powiedzieć, że mama robiła znacznie więcej niż te dwa dyżury w ośrodku badań nad rakiem, lecz przerwał jej głos dobiegający od strony drzwi do kuchni: – Czy mogę w czymś pomóc? A oto i Robert Brown we własnej osobie, pomyślała, ten, za którego Ann pragnęła ją wydać. Miał na sobie dziwaczny ubiór – spodnie w niebiesko-zieloną kratę, świadczące o fatalnym guście. Żaden dorosły i zdrowy na umyśle mężczyzna nie powinien się pokazywać w takich spodniach, lecz z jakiegoś powodu

Robert uważał, że właśnie w takich spodniach powinno się uczcić narodziny Chrystusa. No i w żółtoniebieskiej koszulce rugby. Przysięgał, że nie jest daltonistą, ale Floriana, która nie miała nic przeciwko dziwnym strojom i śmiałym zestawieniom kolorystycznym, szczerze w to wątpiła. – Nie, nie ma tu niczego do roboty, wszystko jest pod kontrolą – odpowiedziała radośnie Ann, naśladując idealną panią domu z lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku i zawiązując fartuch Cath Kidston. „Co?” chciała wrzasnąć Floriana, biorąc do ręki skrobaczkę do warzyw. Nie ma tu nic do roboty? Tu jest jak w kuchni z tego cholernego serialu Downton Abbey. – A może pomógłbym ci obierać pietruszkę – zaproponował Robert z miłym uśmiechem. – Dobry pomysł – odparła szybko Floriana, zanim siostra zdążyła zaprotestować. Okazał się niezwykle sprawnym pomocnikiem – świetnie radził sobie z nożem – a także psem policyjnym tropiącym każdy szczegół wypadku Floriany. Poruszył ten temat w czasie jazdy ze stacji, bo to on zaofiarował się przyjechać po nią, teraz jednak miała wrażenie, jakby naprawdę zajął się tą sprawą, dokładnie przepytując ją o zebrane na miejscu przestępstwa dowody. Było to dość melodramatyczne, biorąc pod uwagę skalę wypadku, który w dodatku ona spowodowała. Nie wspomniała jednak o tym, bo musiałaby powiedzieć siostrze o planach matrymonialnych Seba. Lepiej w tym domu nie wymieniać jego imienia. – Nie mam pojęcia o żadnych dowodach – odpowiedziała na pytanie Roberta. – Nie myślałam o nich, gdy leżałam na jezdni. – A co z tymi dwoma świadkami, o których wspomniałaś? – A co ma być? – Nie mogliby przedstawić relacji z tego, co widzieli i słyszeli? Pytano ich, czy pamiętają coś jeszcze oprócz przekazanych na miejscu zeznań? – Podali wówczas wszystkie informacje – odpowiedziała tonem rezygnacji. – Ale potem nie wracaliśmy już do tematu. Śledztwo trwało i trwało. Padało jedno pytanie za drugim. – Zrobiłaś zdjęcia uszkodzeń ciała? – spytał po stwierdzeniu, że policja prawdopodobnie przeoczyła ważne dowody, które mogłyby doprowadzić do kierowcy feralnego samochodu, takie jak odpryski farby z karoserii na jej ubraniu lub na ziemi. – Szczerze mówiąc, ostatnią rzeczą, o jakiej wówczas pomyślałam, było wyjęcie iPhone’a i zrobienie kilku zdjęć moich siniaków i szwów – odparła. Skrzywiła się, bo zabrzmiało to zbyt opryskliwie. Robert nie zasługiwał na takie traktowanie. Przecież chciał pomóc. Tyle że trudno było przyjąć radę od mężczyzny ubranego jak Miś Rupert166. Im szybciej znajdzie kobietę swoich marzeń, tym lepiej. Przy odrobinie szczęścia zmieni ona jego styl ubierania się. Oboje sięgnęli jednocześnie do torby po pietruszkę. Gdy ich palce się zetknęły, spojrzeli sobie w oczy. Biedny Robert skoczył jak oparzony i zaczerwienił się. Tak się przeraził, jakby dźgnęła go paralizatorem. Wyobraziła sobie, że ktoś ją pyta: „Kiedy zdaliście sobie sprawę, że się kochacie?”. Odpowiedziałaby ze śmiechem: „Och, to była miłość od pierwszej pietruszki”.

Rozdział siedemnasty

W pierwszy dzień świąt, gdy Adam obudził się wcześnie, powitał go jasny i czysty poranek. Wiedziony samodyscypliną, postanowił oczyścić umysł i uporządkować myśli. Właściwie powinien mieć gigantycznego kaca, bo poprzedniej nocy do późna pili z bratem, ale o dziwo, nie miał. Wziął prysznic, owinął się ręcznikiem, po czym podszedł do okna w swoim dawnym pokoju i spojrzał na zasypany śniegiem ogród. Od szóstego roku życia to był jego rodzinny dom. Pamiętał, jak się tu wprowadzili, jak biegali z Gilesem po ogrodzie i sadzie, zachwyceni jego wielkością. Było tu tyle kryjówek, tyle drzew do wspinania się... i spadania z nich, co robili z beztroską, radosną regularnością. Tak się jednak składało, że spadali raczej bezpiecznie, nie łamiąc sobie niczego. Niestety, gdy skończył siedem lat, wspiął się na drzewo wyżej niż dotąd, lecz w chwili chełpliwego triumfu, że pokonał brata, noga mu się obsunęła i runął na ziemię z zaskakującą prędkością. Złamana kość udowa na miesiąc unieruchomiła go w szpitalu. Był to najgorszy okres w dzieciństwie, który wywołał w nim niemal patologiczną niechęć do szpitali. W tamtych czasach narzekanie na okropne dzieciństwo stanowiło prawie obowiązek, lecz on nie widział w swoim niczego złego. Prócz własnej niezdarności, której skutkiem był upadek z drzewa. Poza tym uważał je za idealne. Rodzice nigdy nie dali po sobie poznać, że czują się nieszczęśliwi w małżeństwie, a jemu i Gilesowi nigdy nie brakowało miłości czy zachęty. Śmierć matki spadła na nich dwanaście lat temu jak grom z jasnego nieba, równie niepojęty, co niespodziewany. Cieszyła się idealnym zdrowiem, lecz nagle, po serii osłabiających bólów głowy, zdiagnozowano u niej nieoperowalnego guza mózgu. Zmarła sześć tygodni po postawieniu diagnozy, dosłownie gasnąc na ich oczach. Życie uchodziło z niej, gdy leżała na szpitalnym łóżku, budząc się i zapadając w narkotyczny sen. Dwa lata później ich ojciec ponownie się ożenił ze starą przyjaciółką rodziny, której mąż zmarł przed pięciu laty, szkolną koleżanką mamy. Joyce była idealną partią, więc nikogo nie zdziwiło, gdy oznajmili, że chcą zacieśnić więzy. Joyce nie mogła mieć dzieci, więc starała się być miłą i kochającą ciotką dla Adama i jego brata, gdy byli mali. Teraz stała się macochą i to bardzo dobrą. To ona jako pierwsza spytała Adama, gdzie jest Jesse, gdy przyjechał poprzedniego dnia. Bez wątpienia źle zrobił, nie uprzedzając ich, że przyjedzie sam, ale nie był w stanie powiedzieć im tego przez telefon. Nie mógł nawet myśleć o Jesse po tym upokarzającym poniedziałkowym wieczorze. Wspomnienie jej wyrazu twarzy po pocałunku nadal bardzo bolało. Uznał więc, że łatwiej będzie niczego nie wyjaśniać i po prostu przyjechać bez Jesse, chociaż było to z jego strony tchórzostwo. Joyce i ojciec spojrzeli jednak na to pragmatycznie, uznając, że jeszcze nie wszystko stracone i że powinien poczekać, aż Jesse uporządkuje swoje sprawy. Brat natomiast nalał mu dużą porcję whisky. – Daj spokój, Adam, bądź mężczyzną – powiedział. Podczas kolacji temat zszedł na boczny tor, prawdopodobnie dlatego, że ojciec i Joyce uznali, iż powiedzieli już wszystko, co mieli do powiedzenia. Dopiero później, gdy bracia zostali sami, Giles zapytał o szczegóły i zapas alkoholi ojca zaczął się zmniejszać. – Wiem, że nie chcesz słuchać moich rad – stwierdził Giles. – Nigdy nie chciałeś, bardziej niż ja twoich. Ale według mnie masz tylko jedno wyjście.

– Jakie? – Zapomnieć o Jesse i żyć dalej. Adam wzniósł kieliszek w toaście. – Tylko na tyle cię stać? Błyskotliwego absolwenta Cambridge, który zdobył najwyższe noty na dwóch kierunkach na wydziale filozofii, nauk politycznych i ekonomii? Bezcenna rada. – Okay. Mógłbym przedstawić ci mnóstwo filozoficznych wywodów, które uśmierzyłyby twoje cierpienie wynikające z rozczarowania. Ale wiesz równie dobrze jak ja, że to najrozsądniejsze wyjście. I muszę się z tym pogodzić, pomyślał, kończąc się ubierać. Słyszał, jak inni domownicy zaczynają krzątać się po domu. Nie było innego wyjścia. Co prawda mógł się trzymać zawartej z Jesse umowy, że robią sobie przerwę, ale czy miało to sens? Nie sądził. Za każdym razem, gdy przypominał sobie wyraz głębokiej pogardy na jej twarzy po tym, jak ją pocałował, nie wyobrażał sobie, by mogła jeszcze patrzeć na niego tak jak kiedyś. Czy więc nie byłoby lepiej podjąć decyzję i skończyć znajomość z Jesse? „Bądź mężczyzną”, powiedział Giles. Były to chyba najmądrzejsze słowa, jakie usłyszał od brata. Esme od wielu lat nie dostała żadnego prezentu. Ostatni ofiarowała jej Margaret. Była to płyta CD z Nieszporami ku czci Maryi Panny Claudia Monteverdiego. Zabawna rzecz z tymi prezentami, można się bez nich obyć, ale gdy jakiś pojawi się nieoczekiwanie, staje się tym cenniejszy i tym przyjemniej go otwierać. Esme zaczekała, i to z niecierpliwością, na otwarcie prezentów od Floriany i Adama do obiadu, na który zjadła pieczonego kurczaka z farszem cebulowo-szałwiowym, pieczone ziemniaki i groszek zielony z gotowym sosem pieczeniowym oraz porcją sosu żurawinowego ze słoika. Mały świąteczny pudding kupiony u Buddy i Joego zostawiła sobie na później. Teraz jednak, siedząc w salonie z kieliszkiem porto, przed palącym się gazowym kominkiem, który cicho syczał, i słuchając płynących z odtwarzacza CD kolęd w wykonaniu chóru z Christ Church, z Eurydyką usadowioną przy jej nogach, uznała, że nadszedł czas. Wypiła łyk porto, po czym sięgnęła po jeden z dwóch ładnie zapakowanych prezentów: ten od Adama, przypominający kształtem książkę. Rozwinęła czerwono-złoty papier i kiwnęła głową z aprobatą. – Oto prezent od twojego nowego przyjaciela, świadczący o niezwykłej życzliwości – powiedziała do Eurydyki, pokazując jej, co to takiego. Książka z kalamburami i zagadkami wydana przez „Timesa”. Ostrożnie rozwinęła papier, z równą starannością go złożyła, odkładając na stolik obok, żeby potem wsunąć do szuflady z różnymi „niezbędnikami”. Potem upiła kolejny łyk porto i sięgnęła po prezent od Floriany. Może to głupie, ale pragnęła przedłużyć tę chwilę, bo gdy już otworzy prezent, będzie po zabawie. Podobnie zachowywała się jako dziecko – dozowała przyjemność i oczekiwanie towarzyszące otwieraniu prezentu, zwłaszcza gdy był od ojca. I nieważne, jak bardzo jej się podobał, zawsze pojawiało się uczucie zawodu, gdy już nie miała co otwierać. Oczywiście była to naturalna forma chciwości, którą matka natychmiast tępiła, zabraniając zbyt wielu lub nadmiernie ekstrawaganckich prezentów. Czasami Esme obawiała się, że matka położy kres świętom Bożego Narodzenia i urodzinom, czego konsekwencją był strach potęgujący pragnienie przedłużania procesu rozpakowywania prezentów. Nie miała wątpliwości, że znaleźliby się tacy, którzy uznaliby jej ojca za słabego i nieudolnego, ale na pewno nie miał temperamentu i zapału matki, który swój odziedziczyła po ojcu. Jego siła leżała nie w umiejętności przeciwstawienia się żonie, a raczej – przez wzgląd na Esme – na znalezieniu w sobie cierpliwości i siły, żeby wytrwać w małżeństwie z kobietą, która otwarcie nim gardziła i ośmieszała, nie pozwalając mu zapomnieć, że to ona miała pieniądze dające jej władzę nad nim. A czyniła to

z niezrozumiałym okrucieństwem. Ktoś słabszy zostawiłby ją bez względu na to, jak bardzo kochałby jedyne dziecko. Esme wróciła myślami do prezentu leżącego na kolanach. Rozwiązała jedwabną czerwoną wstążeczkę, którą Floriana ozdobiła podarunek i z równą starannością jak w przypadku papieru Adama zdjęła ją razem z opakowaniem z plastiku pęcherzykowatego. Uśmiechnęła się, zachwycona na widok tego, co dostała – porcelanowej filiżanki ze spodeczkiem ozdobionej wzorem w kwiaty, motyle i ptaki. Do uszka filiżanki dołączono karteczkę o ozdobnych brzegach zapisaną tak drobnym pismem, że musiała sięgnąć po okulary. Wesołych Świąt, Esme. Koniecznie weź tę filiżankę i ten spodeczek ze sobą, gdy przyjdziesz do mnie z wizytą. W środku filiżanki siedziała mała, szara, zrobiona na drutach myszka z długim ogonkiem. Dołączono do niej drugą karteczkę z ozdobnymi brzegami: Wesołych Świąt, Eurydyko. Na odwrocie widniał dopisek: Wykonana ręcznie przez Florianę. Esme poczuła się głęboko wzruszona tym, że tych dwoje ludzi, których tak niedawno poznała, zadało sobie tyle trudu. Gardło ścisnęło jej się ze wzruszenia, bo dzięki ich dobroci uświadomiła sobie, jak podstępnie zakradła się do niej samotność i jakim była ciężarem. Uniosła myszkę, żeby pokazać kotce, i zobaczyła, że w środku zabawki tkwi dzwoneczek. – Spójrz – powiedziała. – To od Floriany dla ciebie. Od tej chwili masz przestać ją ignorować, słyszysz? Trzymając myszkę za ogon, pomachała nią Eurydyce przed nosem. Na dźwięk dzwoneczka kotka usiadła na tylnych łapkach i pacnęła w nią przednią łapką. Gdy Esme rzuciła myszkę na podłogę, Eurydyka natychmiast rzuciła się na zabawkę. Następnie chwyciła ją w pyszczek, zaniosła na dywanik przed kominkiem i zaczęła przewracać, jakby oglądając. – Zyskaliśmy uroczych i hojnych przyjaciół – stwierdziła Esme, unosząc filiżankę do światła i podziwiając ją. Pozostała do otwarcia jeszcze jedna rzecz. Była to kartka, którą Floriana przyniosła jej wczoraj. Esme mogła natychmiast ją otworzyć, ale chciała zaczekać do dzisiejszego dnia, żeby mieć czym się delektować. Sądziła, że jest to kartka świąteczna, lecz ze zdziwieniem zobaczyła, że to zaproszenie napisane ręką Floriany prostym, płynnym i niezwykle ekspresyjnym charakterem, takim jak ona sama. Floriana i Adam mają zaszczyt zaprosić pannę Esme Silcox na lunch przy Church Close 10a, 18-ego grudnia na godzinę 12:30–13:00. Prosimy o jak najszybsze potwierdzenie przyjęcia zaproszenia. Na odwrocie Floriana zapisała swój numer telefonu. Esme zdjęła okulary i wypiła kolejny łyk porto, zastanawiając się, kiedy ostatnio pierwszy dzień Bożego Narodzenia sprawił jej tyle radości. Jakiś czas później, czując przyjemną senność, odstawiła pusty kieliszek na stolik i zamknęła oczy.

Rozdział osiemnasty

W ostatnim tygodniu maja wsiedli w Wenecji do pociągu jadącego do Mediolanu, gdzie zatrzymali się tylko na jedną noc. W powojennych Włoszech aż szumiało od opowieści o tym, co kraj przecierpiał podczas wojny, i chociaż było to irracjonalne, ani Esme, ani jej ojciec nie mieli ochoty zostać dłużej w mieście, w którym zaledwie pięć lat temu na Piazza Loreto rozstrzelano Mussoliniego i jego kochankę, a następnie ich ciała powieszono na strunach od pianina i opluto. Tak więc po obejrzeniu katedry, korzystając z pomocy bagażowego, wsiedli na zatłoczonym dworcu do pociągu jadącego nad jezioro Como, a następnie z biletami kupionymi na nabrzeżu na pokład parowca. Signora Bassani zaproponowała, że ktoś spotka ich nad jeziorem Como, ale ojciec Esme wysłał telegram z informacją, że sami sobie poradzą. Podróżowali od ponad siedmiu tygodni, uzależniając długość pobytu w danym miejscu od swego zainteresowania i pogody. Zaczęli podróż od Pizy, potem była Siena, wybrzeże Amalfi, Rzym, Florencja, Wenecja i chociaż każdy dzień przynosił mnóstwo nowych wrażeń, Esme cieszyła się na miesiące, które mieli spędzić nad jeziorem Como, gdzie zamierzali zostać do końca lata. Będzie to czas na odprężenie i odpoczynek po tygodniach zwiedzania. Pozostawiając za sobą w Nottingham duchy dzieciństwa, wyruszyła z ojcem w podróż po Europie, jak w przeszłości czynili to młodzi Brytyjczycy i Amerykanie z bogatych rodzin. Ktoś mógłby powiedzieć, że nie mieli serca, czując się szczęśliwi, gdy od śmierci jej matki upłynął zaledwie rok, lecz Esme uważała, że wreszcie są wolni, i zamierzała w pełni wykorzystać tę wspaniałą okazję. Czasami zastanawiała się, co matka powiedziałaby na to, że podróżują po Włoszech jak para beztroskich Cyganów, lecz była to przelotna myśl, która szybko zginęła wśród natłoku wrażeń, widoków, pociągów i spotykanych ludzi. Gdziekolwiek jechali, poznawali kogoś nowego i interesującego. W Sienie zaprzyjaźnili się z czarującym małżeństwem Belgów i ich wyjątkowymi, dobrze wychowanymi dziećmi, a w Rzymie poznali angielską wdowę – Elizabeth St John – która sprawiała wrażenie wesołej, ekscentrycznej arystokratki, dopóki nie wyznała, że bardzo się mylą. – Nie należę nawet do drobnej arystokracji – szepnęła im pewnego popołudnia podczas gry w karty, gdy ciężka ulewa zniweczyła wycieczkę do Tivoli i ogrodów otaczających willę d’Este. – To tylko gra – wyjaśniła – żeby zrobić wrażenie na właścicielu hoteliku, w którym się zatrzymali. Świetnie się sprawdza – wyznała – gdy daję do zrozumienia, że jestem kimś ważnym, kto podróżuje incognito i nie chce robić wokół siebie żadnego zamieszania. To zapewnia mi najlepszą obsługę. Amerykańscy turyści też są zachwyceni. Popijając dżin z tonikiem, opowiadam im fascynujące historie o tym, jak poznałam Edwarda i Wallis Simpson. Uwielbiają to. – A poznała ich pani? – spytała natychmiast Esme z godną pożałowania naiwnością. – Ależ skądże. Esme z żalem musiała się z nią pożegnać, bo wyjeżdżali z ojcem do Florencji. Jednak większy żal, jak podejrzewała, czuła Elizabeth St John z powodu rozstania z Williamem. – Szczęśliwa ucieczka – stwierdził później ojciec, gdy doszedł do siebie po pożegnalnym uścisku Elizabeth, kiedy to został niemal przygnieciony przez jej potężny biust. Gdy ojciec sprawdzał bagaże i bilety na pociąg, Elizabeth dała Esme dwie rady. – Po pierwsze – szepnęła jej na ucho – musisz być odważna i korzystając, że jesteś we Włoszech,

starać się doświadczać tylu nowych wrażeń, ile się da. A po drugie, i to jest najlepsza rada, jaką mogę ci dać, musisz się zakochać. Nie wracaj do domu, dopóki nie przeżyjesz przynajmniej jednej wielkiej namiętności. We Florencji zatrzymali się w uroczym hotelu tuż przy Piazza Santa Maria Novella. La Residenza Santa Maria była idealnym miejscem, z którego blisko było do Galerii Uffizi, dzwonnicy Giotta, Ponte Vecchio i oczywiście katedry Santa Maria del Fiore i kościoła Santa Maria. Wkrótce zgodnie ustalili, że rano zwiedzają razem miasto, a po lunchu ojciec poświęca popołudnie na szkicowanie lub malowanie miasta z różnych dogodnych punktów obserwacyjnych, gdy tymczasem ona uczy się włoskiego, a gdy ma dość gramatyki i słówek, idzie na spacer. Zafascynowana wszystkim, co oglądała, i jak można się było spodziewać, po lekturze powieści E. M. Forstera Pokój z widokiem, z ochotą wzięła sobie do serca radę Elizabeth, że musi się zakochać, i wyobraziła sobie siebie w roli Lucy Honeychurch. A jeżeli nie zakochać się, to przynajmniej mieć romans, stwierdziła. To idealne miejsce na pierwszy pocałunek, pomyślała, czując przyjemny dreszczyk, gdy któregoś popołudnia zatrzymała się przed fasadą katedry, patrząc na przechodzącą obok młodą parę trzymającą się za ręce. Wyglądali oszałamiająco – dziewczyna w granatowej sukience z paskiem w talii, a młodzieniec w szarych spodniach i białej koszuli z podwiniętymi rękawami, z marynarką przewieszoną przez ramię. Tego dnia nie przeżyła jednak żadnego romansu, odbyła tylko interesującą rozmowę z profesorem Banesem, emerytowanym nauczycielem historii, który tak jak ona mieszkał w hotelu Santa Maria. Zauważyła go pierwszego wieczoru podczas kolacji – pulchnego mężczyznę z różową twarzą, siedzącego w drugim końcu jadalni. Widząc, że podziwia drzwi baptysterium, dotknął brzegu kapelusza i podszedł przywitać się i spytać o ojca. – Skoro jesteś sama, pozwól, że będę twoim przewodnikiem przez resztę dnia – zaproponować, ocierając staranie złożoną chustką błyszczącą, różową twarz. – Co wiesz o tych dwóch wspaniałych skrzydłach? – spytał, wskazując na drzwi laską zakończoną srebrnym czubkiem. Opowiedziała mu, czego dowiedziała się z przewodnika: że są dziełem Ghibertiego i Pisana, i że w czasie wojny zdjęto je dla bezpieczeństwa, a w 1946 wróciły na swoje miejsce. – Zgadza się. Tak rzeczywiście było – odparł pan profesor. – Ale te konkretne drzwi, wychodzące na wschód, są dziełem Ghibertiego. Michał Anioł powiedział, że są godne być wrotami do raju. – Potem wyjaśnił, że gdy uznano, iż nie grozi im już niebezpieczeństwo i mogą wrócić do Florencji, postanowiono je wyczyścić i wtedy okazało się, że drzwi nie są z brązu, lecz ze złota. – Wyobrażam sobie ich zaskoczenie – dodał, po czym wyciągnął rękę. – Przekroczymy progi raju i obejrzymy wnętrze? Profesor Banes przedstawił Esme i jej ojca swoim licznym znajomym we Florencji, nazywając żartobliwie reliktami brytyjskiej kolonii, którzy – tak jak drzwi Ghibertiego – wrócili do tego wspaniałego miasta po zakończeniu wojny i teraz odtwarzają okres świetności sprzed wojny. Mówili o Florencji z krytyczną czułością właściciela, jakby była krnąbrnym dzieckiem wymagającym ich twardej ręki. – W tym tkwi problem Włoch, a Florencji w szczególności – powiedział zadufany w sobie mężczyzna, który miał godny pożałowania zwyczaj przewodzenia rozmowie, wskazując fajką na Esme w sposób, jaki jej się nie podobał. – Piękno i historia zostały zarekwirowane przez tych przeklętych komunistów. Lgną do nich jak pszczoły do miodu i bez skrupułów obrażają bogatych cudzoziemców takich jak my. Esme nie popierała komunistów, ale rozumiała ich idee. Przede wszystkim jednak nie podobał jej się ten zadowolony z siebie, pouczający ją mężczyzna i nie mogła pozwolić, by jego wykład pozostał bez komentarza.

– Ale czy to nie jest raczej problem upadającego przemysłu turystycznego w takich miastach jak Florencja, który spowodował większe bezrobocie, a tym samym sprawił, że komunizm stał się atrakcyjny? Mężczyzna wybuchnął nieprzyjemnym, protekcjonalnym śmiechem, który wypełnił salon, gdzie popijali drinki przed kolacją. – Silcox, staruszku, widzę, że masz córkę marksistkę. Lepiej uważaj. – Całkowicie zgadzam się z Esme – odpowiedział łagodnie jej ojciec, przerywając rozmowę z antykwariuszem z Kensington. – Bo jak możemy zrozumieć Włocha, któremu w jednej chwili każą walczyć przeciw Amerykanom i Anglikom, a w następnej u ich boku? – Słusznie – wtrącił profesor Banes. – Czy nie zdumiewający jest ten chaos historii? Oto w ciągu zaledwie dziesięciu lat kazano Włochom szanować najpierw dyktatora, potem króla, a następnie republikę. Do rozmowy włączyła się kobieta z wyrazem wielkiego znudzenia na twarzy. – Och, spójrzmy prawdzie w oczy – powiedziała lakonicznym tonem, wykonując nieznaczny ruch wymanikiurowaną dłonią. – Włosi są naturalnymi anarchistami. A teraz, czy ktoś mógłby mi zrobić jeszcze jeden cocktail Americano17? Marzę o nim. Zostawili za sobą La Residenza Santa Maria, piękne zachody słońca nad rzeką Arno i nad Ponte Vecchio, freski Giotta, fontanny, wzgórza Fiesole i eklektyczny krąg znajomych profesora Banesa i wyruszyli do Wenecji, gdzie spotkali równie kosmopolityczny tłum. Pierwsze spotkanie Esme z tym pięknym miastem miało miejsce, gdy wraz z ojcem wyszła z dworca kolejowego Venezia Santa Lucia i jej oczom ukazał się Canal Grande. Podczas podróży pociągiem przeczytała w przewodniku, czego może się spodziewać, ale rzeczywistość przeszła najśmielsze oczekiwania, W niemym zdumieniu wpatrywała się w Canal Grande, gdy ojciec szukał przystani, przy której cumowały łodzie. Potem jak urzeczeni popłynęli łodzią motorową do hotelu, wymijając vaporetti, tramwaje wodne i gondole. Na pierwsze cztery dni pobytu ojciec, żeby zrobić im przyjemność, zarezerwował pokoje w Hotelu Danieli, sąsiadującym z Pałacem Dożów i Mostem Westchnień. Okna jej pokoju wychodziły na lagunę i wyspę San Giorgio Maggiore. Po prawej leżał Canal Grande i kościół Santa Maria della Salute w całej swojej okazałości. Widok był zaiste urzekający. Tutaj mogłabym się zakochać, pomyślała tęsknie. Nazajutrz wczesnym rankiem obudziło ją bicie dzwonów. Podbiegła do okna, żeby powitać nowy dzień, otworzyła je szeroko i chłonęła odurzającą atmosferę. Spragniona widoków, dźwięków i zapachów, ubrała się pospiesznie i nie chcąc budzić ojca śpiącego w pokoju obok, wymknęła się cicho z hotelu. Doszła zaledwie do placu świętego Marka i zatrzymała się. Oprócz gołębi nie było na nim nikogo. Mając bazylikę za plecami, stała nieruchomo w niemym zachwycie. Zaledwie przed kilkoma miesiącami skończyła dziewiętnaście lat, uważała się więc za osobę dorosłą, ale tkwiące w niej dziecko – dziecko, które matka w niej tłamsiła – zapragnęło skoczyć między gołębie. Uznając, że jest jeszcze bardzo wcześnie, bo nie minęła szósta, i nie widząc nikogo w pobliżu, pomyślała, iż może to zrobić całkiem bezkarnie. Rozłożyła więc ramiona i wbiegła między ptaki, które ku jej irracjonalnemu zadowoleniu zatrzepotały skrzydłami i w panice zerwały się do lotu, unosząc ku niebu skąpanemu w perłowym świetle świtu. Z głośnym śmiechem i z zamkniętymi oczyma zaczęła obracać się w kółko niczym wirujący derwisz. Potem otworzyła oczy, odwróciła się i rzuciła biegiem w stronę, z której przyszła, zderzając się z najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. – Buongiorno18 – powiedział, uśmiechając się do niej.

Spłonęła rumieńcem wstydu, niezdolna wydusić z siebie słowa, i tylko gapiła się na niego, okazując kompletny brak wychowania. I ona uważała się za elegancką młodą kobietę! – Jesteś Angielką – powiedział. Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. Kiwnęła głową i w końcu odzyskała głos i odwagę, żeby odezwać się po włosku. – Sì, signore19 – odpowiedziała. – Sono Inglese20. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, ukazując dwa rzędy białych zębów lsniących na tle śniadej twarzy, pięknej niczym u renesansowego posągu. – Brava, parla Italiano21? – spytał. – Un po22– wydusiła z trudem, myśląc, że jego oczy są niebieskie jak Adriatyk, a on sam jest tylko trochę starszy od niej. – Lubisz straszyć gołębie? – spytał, zapewne domyślając się, że wyczerpała swój zasób włoskiego słownictwa. – To rodzaj zabawy? Pokręciła głową. – Nigdy przedtem tego nie robiłam. Nagle poczułam, że muszę zrobić coś głupiego. – To dobrze. Myślę, że czasami dobrze jest zrobić coś głupiego. Tylu ludzi zachowuje się zbyt serio. Poza tym gołębie zrobiły się zbyt szczelne i trzeba je od czasu do czasu przegonić. – Bezczelne – poprawiła go i zaraz tego pożałowała. – Przepraszam – powiedziała. – To nie było grzeczne. – Nie, nie. To najlepszy sposób na naukę języka. Uczenie się słów i poprawnej wymowy. Bardzo chciałbym mówić l’inglese corretto23. Jesteś w Wenecji sama? – Z ojcem. – Na jak długo przyjechałaś? – Na dwa tygodnie. Potem jedziemy nad jezioro Como. – Bello24. Wiesz, gdzie się tam zatrzymacie? Ponownie pokręciła głową. Zauważyła, że gołębie wróciły na plac i otoczyły ją i tego czarującego młodzieńca z tak niesamowicie błękitnymi oczyma i kruczoczarymi włosami. – Jeszcze niczego nie zarezerwowaliśmy. Żyjemy z dnia na dzień. Powiedziała mu, że ta podróż do Włoch jest dla jej ojca okazją na rozwijanie jego miłości do malarstwa. – Chociaż mówi o sobie, że jest tylko malarzem amatorem – dodała. – Może jestem trochę stronnicza, ale uważam, że ma autentyczny talent. – W takim razie czy mogę coś zasugerować? – Proszę. – Mam ciotkę, która prowadzi skromny hotel nad brzegiem jeziora. Nie jest duży, ale wygodny i bardzo cichy. Widoki was nie rozczarują i będzie idealny dla twojego ojca. Dla ciebie również – dodał z uśmiechem, od którego serce zaczęło jej szybciej bić i nogi zrobiły się miękkie niczym gotowane spaghetti. W tym właśnie momencie wyciągnął rękę, przedstawił się jako Marco Bassani i wyjaśnił, że jest na pierwszym roku seminarium. Serce jej zamarło. Parowiec płynący wzdłuż brzegu jeziora wysadzał ludzi i zabierał następnych. Esme stała obok ojca na dziobie statku i patrzyła z rosnącym podnieceniem na mijany krajobraz. Piękne wioski przycupnięte na stokach wzgórz, małe domki i wille oraz ogrody porośnięte bujną roślinnością, z azaliami i oleandrami w pełnym rozkwicie, przyciągające wzrok kwiatami w kolorze cynobru i kremowej żółci, różu i bieli,

które kontrastowały z ciemnozielonymi cyprysami, smukłymi i dumnymi niczym wartownicy na służbie. Widoki były tak piękne, jak mówił Marco. To tutaj się wychował. Jego stryjenka, Giulia Bassani, adoptowała go po śmierci rodziców, gdy był jeszcze chłopcem. Trudno było wyobrazić sobie, jak mógł opuścić to piękne miejsce po to, żeby zostać księdzem. Esme starała się o tym nie myśleć, ale gorsza jej część uważała, że Marco zmarnuje się, poświęcając życie Kościołowi. Gdy jednak poznali go bliżej podczas pobytu w Wenecji, który przedłużyli o tydzień, zaczęła doceniać szczerość jego wiary i słuszność wybranej przez niego drogi. – Każdy z nas jest powołany do tego, aby zrobić coś wyjątkowego – powiedział. – I gdy wiemy, co to jest, musimy to zrobić, bo nie będzie to obowiązek, lecz przyjemność. Esme uznała jego towarzystwo za znacznie bardziej interesujące od tłumu dyplomatów, przemysłowców i tak zwanych intelektualistów, których spotkali w Wenecji – wyrachowanej bandy, która szybko ją zmęczyła. Marco był jak powiew świeżego powietrza. Ojciec trącił ją i wskazał na jasnożółtą willę z ciemnozielonymi okiennicami. – Zgodnie ze wskazówkami to jest Hotel Margherita – powiedział. – Nasz następny przystanek. Gdy statek zwolnił i podpłynął do brzegu, Esme osłoniła ręką oczy przed słońcem i przyjrzała się solidnej willi i zboczom łagodnie opadającym ku brzegom jeziora. Dom stał samotnie na cyplu, który wyglądał jak prywatna wyspa. A więc tu będziemy mieszkać do końca lata, pomyślała z radością Esme. Obudził ją dzwonek telefonu. Spała tak głęboko, że dopiero po chwili wróciła do teraźniejszości i wyzwoliła z objęć przeszłości, którym we śnie całkowicie się oddała. Zanim przeszła do tonącego w półmroku holu, włączając po drodze światło, telefon umilkł. – Kto to mógł być? – mruknęła do Eurydyki, która poszła za nią. – Nikt nie dzwoni do nas w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia. Zmierzała do kuchni, żeby nastawić wodę na herbatę, gdy telefon znowu zaczął dzwonić. – Halo? – powiedziała z rezerwą w głosie, sądząc, że ktoś pomylił numer. – Czy to ty, Esme? – Tak – odpowiedziała nadal z rezerwą, bo nie rozpoznała głosu, tłumacząc to sobie faktem, że jeszcze nie całkiem się obudziła i nadal była we Włoszech. – To ja, Floriana. Chciałam ci życzyć wesołych świąt. Esme poczuła ucisk w gardle, tak jak wówczas, gdy otworzyła prezenty i wzruszyła ją życzliwość dwójki młodych przyjaciół. – Esme? Jesteś tam? – Tak – odparła schrypniętym głosem. – Dobrze się czujesz? – Tak – odpowiedziała, usiłując wrócić do równowagi. – Tylko jeszcze na dobre się nie obudziłam. – Och, przepraszam, że ci przeszkodziłam. – Nie przepraszaj, kochanie. Cieszę się, że dzwonisz. Jestem wzruszona, że o mnie pomyślałaś, i dziękuję za piękny prezent i za mysz dla Eurydyki. Rozpuszczasz nas. A ty masz miłe święta? Esme usłyszała przeciągły jęk. – Opowiem ci po powrocie. A propos, odpowiada ci ten dzień na obiad? – Za nic na świecie bym go nie opuściła. – No to świetnie. Gdy jakiś czas później usiadła z filiżanką herbaty i babeczką, pozbywając się z myśli resztek wspomnień, skupiła się na teraźniejszości i na parze nowych przyjaciół. Wiedziała, że za bardzo wybiega

w przyszłość, jeśli chodzi o Florianę i Adama, ale pokusa była zbyt duża. Mimo że bardzo różnili się charakterami, dostrzegła pewną chemię między nimi. Z taką łatwością nawiązali ze sobą kontakt, chociaż tak krótko się znali. Esme nigdy przedtem nie bawiła się w swatkę, ale kusiło ją, żeby zrobić to z Florianą i Adamem. Trzeba jednak będzie działać ostrożnie, bo przed Adamem jeszcze długa droga, zanim zrezygnuje z Jesse. A tylko Bóg wie, co Floriana czuje do tego Sebastiana.

Rozdział dziewiętnasty

Od Nowego Roku nad Oksfordem wisiało szare, zimne niebo, a dzisiaj miasto spowijał całun lodowatej mgły, który sprawiał, jakby było odcięte od świata. Styczeń był dla Floriany najspokojniejszym miesiącem. Nic dziwnego, że ludzie nie mieli ochoty zapisywać się na wycieczki, gdy panował tak przeraźliwy chłód. Poza tym o tej porze roku byli zasypywani propozycjami na nadchodzący sezon turystyczny, który zaczynał się koło Wielkanocy, dlatego pomagała w biurze. Tymczasem dziś rano odważna para turystów z Rosji – państwo Żukowie – zamówili trzygodzinną wycieczkę po mieście. Odziani w grube, wełniane kurtki i futrzane czapy nie mieli nic przeciwko lodowatemu wiatrowi, od którego Florianie kostniały ręce i stopy, a ostre podmuchy wyciskały łzy z oczu. Może dla nich był to łagodny, wiosenny dzień. Biuro Malownicze Wieże miało tylko jednego przewodnika mówiącego po rosyjsku – Martinę, niestety chorą, – ale na szczęście państwo Żukowie radzili sobie z angielskim i Floriana nie miała żadnych kłopotów z porozumieniem się z nimi. Miała jedynie kłopot z wytłumaczeniem panu Żukowowi – przysadzistemu mężczyźnie nieustannie kiwającemu głową, gdy wsłuchiwał się w każde jej słowo – że żadne z kolegiów nie jest na sprzedaż. Rzucił jej lodowate spojrzenie, gdy musiała to powtórzyć na czworokątnym dziedzińcu kolegium Christ Church, opowiadając o dzwonnicy Christophera Wrena z siedmiotonowym dzwonem imieniem Tom, znanym jako Wielki Tom. – Nieprawda – powiedział, kręcąc energicznie głową. – Wszystko zależy od ceny. Drugim problemem był nieustannie dzwoniący telefon komórkowy pana Żukowa. Właśnie prowadził głośną rozmowę po rosyjsku, kiwając głową z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Gdy nie przestawał rozmawiać, Floriana, trzęsąc się z zimna i wypuszczając z zziębniętych płuc obłoczki pary, usiłowała gawędzić uprzejmie z jego żoną, ale zdecydowała w końcu, że poprowadzi ich w stronę ulicy Hight Street, skąd zaczęli wycieczkę i gdzie czekał kierowca, żeby odwieźć ich do Londynu. Przyszło jej kilka razy do głowy, że ta wizyta w Oksfordzie była dla tej pary wycieczką handlową i że wyjeżdżali stąd rozczarowani. Fantazja zaczęła działać i Floriana wyobraziła sobie, jak pan Żukow pociesza się w towarzystwie grupy oligarchów w eleganckim barze Mayfair, pijąc kolejne wódki i planując następną wyprawę – do Cambridge. Esme śmiała się z niej, że ma, jak to określiła, płodny umysł. – Tak to nazywasz? – spytał Adam swoim figlarnym tonem. – A nie kompletnie zwariowany? Powiedział to w czasie weekendu, gdy zaprosił Florianę i Esme do obejrzenia nowego domu. Zatrudnieni przez niego robotnicy budowlani burzyli ulepszenia dokonane przez poprzednich właścicieli. Jak wyjaśnił, pragnął przywrócić domowi oryginalny wiktoriański wygląd. – Włącznie z pokojówkami podającymi do stołu i lokajami? – zażartowała Floriana. – Mogłabym zostać gospodynią, taką o bardzo oschłym obejściu. Jeśli chcę, potrafię być surowa. – Widziałbym cię raczej jako wariatkę na poddaszu – stwierdził, unosząc ironicznie brew. – Uważaj – zaśmiała się. – Zemszczę się przy następnych opadach śniegu. Z powodu braku ogrzewania w remontowanym domu nie zostali w nim długo i pospiesznie uciekli do ciepłego wnętrza Trinity House, gdzie Esme poczęstowała ich herbatą i racuszkami. Po kilku dyskretnych pytaniach starszej pani Adam przyznał, że zerwał miesięczną umowę z Jesse i zakończył znajomość. – I proszę, więcej o tym nie mówmy – dodał, unosząc rękę ostrzegawczo. – Żadnych frazesów.

– Jak sobie życzysz – powiedziała cicho Esme, wymieniając spojrzenie z Florianą. To było ich pierwsze spotkanie od czasu obiadu u Floriany. Ku jej zaskoczeniu nie okazało się klęską, a jej pierwsza próba upieczenia indyka zakończyła się triumfem. Adam jak zwykle spisał się na medal i nie tylko przyniósł wino do posiłku, ale również stół i krzesła, coś, o czym zupełnie zapomniała w ferworze przygotowań. Zaproponował, żeby zatrzymała meble, ale zwróciła mu uwagę, że nie ma dla nich miejsca na stałe. Przed biurem przy High Street Floriana szykowała się do powiedzenia tego, co zawsze robiła w tym momencie – dziękowała klientowi za wybranie ich biura turystycznego – gdy pan Żukow podszedł zaskakująco blisko i wcisnął jej w rękę coś małego i twardego. Przez jedną szaloną chwilę pomyślała, że to pistolet. – To dla pani, panno Day – oznajmił szorstko. – Potrzebna pani cieplejsza kurtka i porządna futrzana czapka, bo to wełniane coś nadaje się tylko do przykrycia angielskiego czajniczka z herbatą. Sprawdziła, co trzyma w ręku, dopiero gdy państwo Żukowie usadowili się na tylnym siedzeniu mercedesa, a ona pomachała im na pożegnanie. Jakie było jej zaskoczenie, gdy zobaczyła, że trzyma zwitek banknotów, sądząc z wyglądu – o znacznej wartości. Zdumiona hojnością napiwku, wepchnęła go pospiesznie do kieszeni kurtki, odwróciła się w stronę chodnika i otworzyła drzwi do biura. Nie była to jedyna niespodzianka tego dnia. – Kiedy nie dostałem od ciebie odpowiedzi, wiedziałem, że pozostaje mi tylko jedno: przyjechać do Oksfordu i zrobić to osobiście. – A co takiego chcesz zrobić osobiście? – spytała Floriana, grając na zwłokę. Była strasznie zdenerwowana, nie była w stanie jasno myśleć, a nawet spokojnie siedzieć po tym, jak została zmuszona do przyjęcia zaproszenia na lunch w Quods. Jak on mógł jej to zrobić? Jak mógł tak nagle się pojawić? Po przeciwnej stronie powód jej udręki patrzył w irytujący sposób w oczy. Ponad dwa lata nie widziała Seba i wyglądał jak odmieniony. Zniknął charakterystyczny element jego wyglądu – rozczochrane włosy, które trochę do niego nie pasowały. Teraz były starannie przycięte, co sprawiało, że wyglądał dziwnie bezbronnie. Z drugiej jednak strony zawsze było w nim coś bezbronnego pod tą pozorną butą i pewnością siebie. – Chcę wiedzieć, że przyjedziesz na mój ślub – odpowiedział. Zaśmiała się z przymusem. – I specjalnie po to przyjechałeś z Londynu? – W końcu Oksford nie jest na końcu świata. – Ale wziąłeś dzień wolny, żeby tu przyjechać, z nadzieją, że mnie zastaniesz. Przecież mogłam być gdziekolwiek indziej. Wzruszył ramionami. – Niezupełnie. Zadzwoniłem wczoraj do twojego biura, żeby sprawdzić, czy dziś pracujesz, i po prostu czekałem. – Nikt w biurze nie podałby ci takiej informacji – odparła, lecz zaraz przypomniała sobie, że poprzedniego dnia dyżur miał Damian Webb. Wystarczyło zagrać na odpowiedniej strunie i po prostu przekazał mu wszystkie informacje jak na tacy. – Udałem, że jestem potencjalnym klientem, i powiedziałem, że ktoś mi ciebie polecił – wyjaśnił Seb, po czym nagle uśmiechnął się. – Na pewno pamiętasz, jaki potrafię być przekonujący. – Zaraz jednak spoważniał, a ona domyśliła się, że ta kłopotliwa wymiana grzeczności dobiegła końca i przechodzi do sedna sprawy. – Nie sądzisz, że ta głupota trwa już zbyt długo? – spytał rzeczowo.

Floriana wyprostowała się zirytowana. Dwa razy w ciągu zaledwie pół godziny zarzucono jej głupotę. Najpierw pan Żukow, teraz Seb. – Tak to nazywasz? – odparowała w przypływie emocji i wspomnień, które przebiegły jej przez głowę… gniewna wymiana zdań… oskarżenia… miłosne wyznanie… wzgardzona miłość… kompletne upokorzenie… utracona przyjaźń. – Dlaczego nie odpisałaś na moje zaproszenie? – spytał, nie odpowiadając na pytanie. – I proszę, nie pytaj: „Jakie zaproszenie?”, bo obraziłoby to nie tylko moją, ale i twoją inteligencję. Przełknęła ślinę i rozejrzała się za kelnerką. Jak długo trzeba czekać na filiżankę kawy i szklankę piwa? Seb proponował tequilę, jak za dawnych czasów, lecz odmówiła. Nie ma mowy o żadnym alkoholu, gdy musi być w pełni władz umysłowych, żeby przetrwać tę próbę. – Nie zrobiłam tego, bo byłam zajęta przygotowaniami do świąt – odparła beznamiętnym tonem. Pokręcił ze smutkiem głową. – Nie umiesz kłamać, Florrie. – Nie mów do mnie Florrie – warknęła. Wyraz bólu na jego twarzy był tak przejmujący, że miała ochotę go uderzyć. Zapadła między nimi martwa cisza. – Przepraszam – powiedział w końcu. – Za wiele rzeczy. Ale głównie za to, co zaszło między nami. Zawsze uważałem, że jesteśmy niepokonani, że nic nie może nas rozdzielić. I nadal w to wierzę. – Spojrzał ponad jej ramieniem. – Wreszcie niosą nasze zamówienie. Wiem, że czekałaś na nie w nadziei, że zapewni ci to korzystną odmianę. Zazgrzytała zębami. – Nie zgrzytaj zębami – powiedział, gdy kelnerka ich zostawiła. – Wiatr się zmieni i powypadają ci. Albo coś równie ohydnego ci się przytrafi. – Coś ohydnego tobie się przytrafi, jeżeli się nie zamkniesz – odparowała, sięgając po filiżankę i przytykając ją do ust. Jak na złość nie była tak gorąca, jak lubiła. Kąciki ust uniosły mu się w ostrożnym uśmiechu. – Tak już lepiej, taką Florrie, to znaczy taką Florianę znam i kocham. Daj spokój, zostawmy cały ten… cały ten balast za nami. Bądźmy znów przyjaciółmi. Cały Seb, pomyślała. Największy zawód miłosny w jej życiu określił jako balast. – Gotów jestem cię błagać, jeśli będzie trzeba – oświadczył, gdy nie odpowiedziała. W jego głosie zabrzmiała łagodność, od której serce jej stopniało; starannie zbudowany mur obronny, nad którym tak ciężko pracowała, zaczął pękać. – Jesteś pewny, że potrzebna ci w życiu taka stara przyjaciółka jak ja? – spytała. – Tak naprawdę pytasz, czy Imogen nie będzie miała nic przeciwko temu, żebyśmy znowu byli przyjaciółmi, prawda? – A nie będzie? – Wie, że jesteś moją najstarszą przyjaciółką i że bardzo mi ciebie brakowało przez te dwa lata. Dała jasno do zrozumienia, że to, co było przedtem, należy do przeszłości i że… – Że co? – spytała Floriana, gdy się zawahał. Zbyt dobrze znała Seba, by wiedzieć, że nie zawahał się bez powodu. – Wybaczyła ci. Floriana musiała użyć całej siły woli, żeby nie powiedzieć: „To cholernie wspaniałomyślne z jej strony”, ale podniosła do ust filiżankę, ukryła się za nią i wolno wypiła resztę letniej kawy. Gdy odstawiła filiżankę, ujrzała wpatrzone w nią czarne, zadumane oczy Seba. Och, jak dobrze je pamiętała, ich intensywną głębię, małe bursztynowe plamki, które zawsze ją fascynowały i które sprawiały, że te

oczy dosłownie mieniły się. Kiedyś wmówił jakiejś naiwnej dziewczynie w szkole, że dostał tych plamek, bo w dzieciństwie wpatrywał się w słońce. Gdy byli nastolatkami, uważała Seba za przystojnego chłopca, o ile bliscy przyjaciele mogą być obiektywni. Nie potrafiłaby jednak opisać jego wyglądu, gdyby ją o to poproszono, bo tak dobrze jej znane rysy twarzy stały się niewidzialne, podobnie jak twarze siostry czy rodziców. Siedząc teraz na wprost niego i patrząc na czystą, wyrazistą twarz, na gładką skórę nadającą mu wiecznie młody wygląd, i czując na sobie przenikliwy wzrok, jakby czytał jej w myślach, z bólem przypomniała sobie moment, w którym uświadomiła sobie, że jej uczucia do niego zmieniły się z przyjaźni w miłość. Wrażenie było tak nagłe i silne, że wywróciło do góry nogami cały jej świat, aż w końcu któregoś dnia nie mogła dłużej tego znieść i musiała mu powiedzieć, że go kocha. Okazało się to katastrofą, największą życiową pomyłką. Tymczasem teraz siedziała tak blisko, że mogłaby go pocałować, tak jak pragnęła, gdy ostatni raz ze sobą rozmawiali. Jednak zamiast pocałunku nastąpiła okropna kłótnia i straszne oświadczenie Seba, że może byłoby lepiej, gdyby już nigdy więcej się nie zobaczyli. Przypominając sobie ten dzień, poczuła ucisk w gardle, który sprawił, że miała ochotę uciec od Seba jak najdalej. Nigdy nie zapomni bólu wygnania ze świata, który ze sobą dzielili, a wszystko przez to, że wyznała prawdę. On nie chciał jednak słuchać tej prawdy ani w nią uwierzyć. – A ty? – spytał teraz, wpatrując się w nią z niewzruszoną intensywnością. – Wybaczyłaś mi, że zakochałem się w Imogen? Od odpowiedzi uratowało ją pojawienie się zamówienia – pierożków ravioli dla niej i steku z frytkami dla Seba. Przerwa w rozmowie dała jej szansę na zmianę tematu po odejściu kelnerki od stolika. – No, to gdzie zamierzasz wziąć ślub – spytała wesoło. Nie miała wątpliwości, że zrozumiał, iż odmawia odpowiedzi na pytanie, i co to oznacza. – Nad jeziorem Como – odparł, postanawiając zapewne, że później wróci do pytania lub w ogóle o nim zapomni. Och, co za zbieg okoliczności, pomyślała. W niedzielę, gdy byli w Trinity House na herbacie i babeczkach, Esme opowiedziała jej i Adamowi o podróży z ojcem do Włoch w czasach swojej młodości i o tym, że spędzili lato nad jeziorem Como. Lecz jak zwykle, gdy im coś opowiadała, przerywała opowieść w najbardziej interesującym momencie. Potem odczuła ulgę. Znalazła przecież świetną wymówkę, żeby nie musieć patrzeć na to, jak Seb bierze ślub z Imogen. Po prostu nie stać ją było na wyjazd. Wreszcie będzie miała święty spokój. Niech żyją niskie zarobki przewodników. Humor natychmiast jej się poprawił. – Wystawny ślub, ale nie powinnam się dziwić – stwierdziła, choć tak naprawdę miała na myśli, że niczego innego nie powinna się spodziewać po Imogen. Przy dziewczynie wywodzącej się z bogatej rodziny Floriana wyglądała jak biedaczka. – Nie taki znów wystawny – odpowiedział Seb. – Będzie to raczej skromna ceremonia dla trzystu bliskich przyjaciół i członków rodziny. – Trzystu? – Żartuję. Około siedemdziesięciu, osiemdziesięciu osób. Uśmiechnął się. – To wciąż jest sporo. – Przyjedziesz, prawda? – Seb, po co ci gość z nizin społecznych? Tylko się upiję i narobię ci wstydu. Zmarszczył brwi.

– Od kiedy to stałaś się gościem z nizin społecznych? Od kiedy zadałeś się z Imogen i jej bajecznie bogatymi rodzicami, pomyślała. – Poruszamy się teraz w trochę innych kręgach, nie sądzisz? – odparła. – Ty w pierwszorzędnej firmie reklamowej na kierowniczym stanowisku, żyjący w przepychu Belsize Park, i ja w biednej dzielnicy w Oksfordzie. – Nieprawda – odparł krótko. – Wiesz, co mam na myśli. Patrzyła, jak przeżuwa w zamyśleniu kawałek steku, po czym sięga po piwo. – Chyba nie chodzi o pieniądze? – spytał, gdy odstawił szklankę. – Widać, że nie masz o niczym pojęcia, mój przyjacielu. Chodzi głównie o pieniądze. Tak bywa, gdy nie masz ich zbyt dużo. Te frytki wyglądają smakowicie. Przesunął solniczkę i pieprzniczkę na bok, żeby mogła sięgnąć do jego talerza. – Częstuj się. Zrobiła to, a w zamian zaproponowała swoje ravioli. Nadział jednego na widelec. – Mm… niezłe. W magiczny sposób pokonali wyboisty teren i niebezpieczną przepaść ostatnich dwóch lat i zaczęli się zachowywać jak należy. Floriana opowiedziała Sebowi o tym, że rodzice sprzedali sklep i wyjechali w podróż dookoła świata. – Wyruszyli w końcu listopada i mają wrócić w przyszłym tygodniu. – A gdzie spędziłaś święta, skoro ich nie było? Przypomniała sobie, jak raz został zaproszony z matką do nich do domu na święta Bożego Narodzenia i jak jego matka upiła się, i musieli położyć ją do łóżka w pokoju gościnnym, a oni otwierali w salonie na dole prezenty. Dlatego opowiedziała mu o tym, jak pojechała do Ann. W trakcie afektowanej relacji o koszmarnych świętach przesunęła ręką po włosach i wtedy Seb zauważył bliznę na jej czole, która jeszcze nie zbladła. – Co ci się stało? – spytał, marszcząc brwi. – Musiało cię bardzo boleć. Tak oto wypłynęła sprawa wypadku. – To przez ciebie – odparła. – Gdybyś nie przysłał mi tego cholernego zaproszenia, nie potrąciłby mnie samochód. – Gdybym nie wysłał tego cholernego zaproszenia, nie jedlibyśmy teraz lunchu. Boże, cholernie się cieszę, że cię widzę. Brakowało mi ciebie. – Gdy nie odpowiedziała, dodał: – To oznacza, że też za mną tęskniłaś, prawda? Kiwnęła głową, nie ufając własnemu głosowi. Zaległa niezręczna cisza, podczas której oboje skupili się na jedzeniu. – Obiecasz mi coś? – spytał po dłuższej chwili. – Zależy co. – Nie mów, że nie przyjedziesz na mój ślub, bo cię na to nie stać. Odłożyła nóż i widelec. – Seb, prawda jest taka, że nie mam pieniędzy. Wszystko, co zarobię, idzie na spłacenie hipoteki. Wycieczka za granicę to luksus, na który mnie nie stać. – Czyżbyś coś kupiła? – spytał, jakby nie zwrócił uwagi na to, co przed chwilą powiedziała. Wyjaśniła więc, że umarła babcia, zostawiając jej dość pieniędzy, żeby uzbierała się niezła sumka. – Postanowiłam rozsądnie zainwestować te pieniądze w nieruchomość. Mieszkam teraz w Północnym Oksfordzie.

– Brawo. – Hej, wcale nie oczekuję głaskania po głowie. Przewrócił oczyma. – Więc się zamknij i wysłuchaj mojej propozycji. Wysłuchała, a gdy skończył, pokręciła głową. – Nie. Nie ma mowy. – Wiedziałem, że będzie ci głupio i to powiesz. – Więc nie trzeba było pytać. Pochylił się w przód, ściągając brwi. Bursztynowe plamki zamigotały w czarnych oczach. – Imogen nie musi o tym wiedzieć, jeżeli to cię martwi. Odsunęła się od niego zaskoczona. – Wspaniały sposób na rozpoczęcie małżeństwa – od sekretu. W dodatku związanego ze mną. Genialny pomysł. – Dobrze już, dobrze. Powiem Imogen, jeżeli dzięki temu poczujesz się lepiej. Ale jestem twoim dłużnikiem, Florrie. Ty i twoi rodzice byliście zawsze tacy dobrzy dla mnie. I nie zapominaj, jaki byłem tu, w Oksfordzie. Bez przerwy pakowałem się w kłopoty. Uratowałaś mnie przed samym sobą.

Rozdział dwudziesty

Adam najbardziej lubił objeżdżać swoje posiadłości. Był to dobry sposób na sprawdzanie, co się z nimi dzieje. Nazywał to trzymaniem ucha przy ziemi. Po lunchu i nudnej papierkowej robocie – zmorze jego życia – oznajmił Denise, że wróci za kilka godzin. Danise od prawie dziesięciu lat była jego asystentką w firmie Solidne Przeróbki i Remonty i przywykła do metod jego pracy. Przede wszystkim nie znosił ograniczeń. Wolał być w ruchu i odbierać połączenia komórką, niż tkwić za biurkiem. Jego nieobecność w biurze odpowiadała obojgu, bo nie tylko ufał Denise, że zajmie się wszystkim, ale podejrzewał, że ona woli, by tak było. Wiele razy klienci sądzili, że to ona jest szefem, a on nigdy nie miał z tym problemu. Pierwszym celem Adama było Headington, gdzie najemca zgłosił problemy z centralnym ogrzewaniem. Wszyscy jego ludzie byli zajęci, więc nie miał nic przeciwko temu, żeby osobiście tam pojechać. Okazało się, że zepsuł się zawór w szafce do przesuszania bielizny, który sam naprawił. Teraz jechał wąskimi uliczkami dzielnicy Osney. Właśnie w ten sposób znalazł swój pierwszy dom. Był wilgotny, ponury dzień, gdy zauważył wyjątkowo zniszczony skraj tarasu z oderwanymi w kilku miejscach rynnami, zabite deskami górne okno z framugą, która trzymała się chyba tylko na farbie olejnej. Nie mając nic do stracenia, zapukał do drzwi i wyjaśnił starszemu mężczyźnie, że interesuje go kupno takiego właśnie domu. Miał szczęście, bo właściciel zastanawiał się nad sprzedażą domu i w ciągu kilu dni doszli do porozumienia w sprawie ceny i podpisali umowę. Ponieważ nie było żadnych pośredników, Adam mógł zaproponować dobrą i uczciwą cenę, tak więc obie strony było zadowolone. Pół roku później, po wymianie instalacji elektrycznej, wodociągowej i zmodernizowaniu wnętrza, dom został sprzedany za cenę dwa razy wyższą od tej, za jaką go kupiono. Ten dom nadal wiele znaczył dla Adama, bo od niego wszystko się zaczęło. Potem kupił wiele innych nieruchomości i po drodze posiadł niemałą wiedzę, praktyczne umiejętności i fundamentalne reguły inwestowania w nieruchomości, które mógł sprowadzić do dwóch prostych zasad: zarabiasz wtedy, gdy kupujesz, nie gdy sprzedajesz. I druga: nie kupuj w pośpiechu, bo na tym stracisz. Nadal czuł dreszczyk emocji przy poszukiwaniu domu i przywracaniu mu dawnego blasku, ale nic nie sprawiło mu tyle przyjemności, jak ten pierwszy nabytek. Aż do teraz. Dom przy Latimer Street okazał się dla niego czymś więcej niż tylko kolejnym nabytkiem do wyremontowania i sprzedania czy do wynajęcia. Mimo że nie miał tego planach, bardzo się do niego przywiązał. W konsekwencji i postanawiając, że zacznie nowe życie, zastanawiał się nad tym, czy nie wynająć domu w Summertown i nie przeprowadzić na Latimer Street. Zwykle każdą decyzję dotyczącą nieruchomości podejmował po uprzednim obiektywnym oszacowaniu, jednak w tym wypadku kierowały nim względy czysto emocjonalne. Przywiązał się do domu prawdopodobnie dlatego, że kojarzył mu się z dwiema nowymi znajomymi, których towarzystwo sobie cenił. Odkąd się poznali, Esme i Floriana niejednokrotnie odciągały jego myśli od Jesse, za co był im wdzięczny. Skręcił w East Street i zatrzymał się przed swoim pierwszym kupionym domem, skierowanym ku Tamizie. Patrząc na zadbaną nieruchomość, z elegancką bladożółtą zaprawą, białymi drzwiami frontowymi i framugami okiennymi tego samego koloru, przypomniał sobie, jak podczas remontu spał na materacu na gołych deskach w sypialni na tyłach.

Wspominając uczucie zadowolenia z dobrze wykonanej pracy, wyobraził sobie nagle, jak to samo robi na Latimer Street. Ta myśl natychmiast mu się spodobała, a więc decyzja została podjęta. Przeprowadzka zapewni mu nowy początek, którego potrzebował. W Nowy Rok postanowił przyjąć radę brata i zakończyć sprawy z Jesse. Ulga w jej głosie, gdy zatelefonował, żeby poinformować ją, iż nie widzi sensu w przedłużaniu sprawy, powiedziała mu to, co chciał wiedzieć: ona nie miała zamiaru do niego wrócić. Przed świętami miał nadzieję na coś zupełnie przeciwnego, teraz jednak zrozumiał, że szok i rozczarowanie, jak również potężny cios zadany jego dumie nie pozwoliły zobaczyć tego, co było oczywiste – że ich związek był martwy. Co za dużo, to niezdrowo. Czas iść dalej. I to pod każdym względem. W domu w Summertown pozostało za dużo wspomnień związanych z Jesse, a w tym przy Latimer Street będzie mógł zacząć od nowa i spożytkować swoją energię, zarówno fizyczną, jak i twórczą. Spokojnie będzie go odnawiał, wkładając w pracę całe serce. Usłyszał dźwięk klaksonu. Dostrzegłszy za sobą samochód, ruszył w drogę powrotną do biura. Nie mógł się jednak oprzeć symbolicznemu gestowi i pojechał drogą okrężną do Latimer Street, by przystanąć przed swoim nowym domem. Tak, pomyślał, to dobre miejsce do zamieszkania. Zerknął na Trinity House i zobaczył w oknie Eurydykę. Kolejny impuls kazał mu wyłączyć silnik. Będą przecież sąsiadami, więc Esme jako pierwszą powinien poinformować o swojej decyzji. Wrócił do biura godzinę później, gdy zapadł już zmrok. Spytał Denise, czy jest coś pilnego do załatwienia. – Może to cię zaskoczy, ale świat doskonale daje sobie radę bez ciebie – odpowiedziała, otwierając górną szufladę szafki na dokumenty, stojącą przy jej biurku. Schowała teczkę i spojrzała na niego twardym wzrokiem. – Wyglądasz na zadowolonego z siebie. Co robiłeś? – Och, wiesz, jak to jest – rzucił beztrosko. – To i owo. – Teraz mnie przeraziłeś. Wyglądasz na wyjątkowo ożywionego. Machnął ręką w stronę założonego papierami biurka. – Nie masz nic do roboty? – Całe mnóstwo – odpowiedziała. – Ale martwię się o ciebie. Od wieków nie byłeś taki zadowolony. – Chcesz powiedzieć, od kiedy Jesse mnie rzuciła? Dostrzegł zaskoczenie na jej twarzy, czemu nie powinien się dziwić. Choć długo się znali, poprosił Denise, żeby nie rozmawiała z nim na temat Jesse. Podejrzewał, że ona nigdy nie lubiła Jesse, więc żadna jej rada nie byłaby obiektywna. Rzadko dyskutował w biurze o osobistych sprawach, ale Denise wyciągnęła z niego tuż przed świętami, że on i Jesse są w separacji, gdy spytała go, jak spędzą Boże Narodzenie. – Tak – odrzekła. – Tak właśnie myślałam. Czyżbyście wrócili do siebie? – Nie. I już nie wrócimy. Czy masz teczkę Opera? Muszę porozmawiać z wydziałem planowania. Zmierzyła go spojrzeniem, które dobrze znał, a które mówiło: „Odpuszczam ci teraz, ale jeszcze nie skończyłam”. Miał dobry humor, więc zdobył się na wspaniałomyślność. – Postanowiłem się przeprowadzić – oznajmił i wyjaśnił dlaczego.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Było już ciemno, gdy Floriana wracała rowerem do domu. Na dodatek zaczął padać deszcz. Pomyślała z irytacją, że gdyby nie została dłużej w biurze, żeby pomóc Tony’emu i przedyskutować pomysł dołączenia wycieczki śladami serialu Endeavour25 do wycieczek „Śladami inspektora Morse’a” i „Śladami Lewisa”, dojechałaby do domu sucha. Lodowate krople deszczu kłuły ją w twarz, a obok dudnił ruch uliczny. Pedałowała wściekle po St Giles, mijając z lewej pub The Eagle and Child, gdzie, jak opowiadała grupom wycieczkowym, spotykali się kiedyś C.S. Lewis i J.R.R. Tolkien260. Tym razem starała się uważać, pamiętając, że poprzedni kontakt z Sebem skończył się potrąceniem przez samochód. Stwierdzenie, że nieoczekiwane pojawienie się starego przyjaciela zaskoczyło ją, byłoby zbyt oględne, wywołało bowiem prawdziwą burzę uczuć. Rozpaczliwie usiłowała przekonać siebie, że cieszy się, iż Seb w ten podstępny sposób szukał z nią kontaktu i że przyjechał do Oksfordu, by się pogodzić. Jednak wcale nie czuła radości. Jak mogła, skoro w uszach dźwięczały wypowiedziane przez niego słowa: „Imogen ci wybaczyła”. „Imogen ci wybaczyła”. „Imogen ci wybaczyła”. Gdyby nie to, może mogłaby pozwolić sobie na radość – w końcu powinna się cieszyć, że Seb żeni się z kobietą, którą kocha. I że chce, aby znowu była jego przyjaciółką. Na tym polega przyjaźń. Jeśli zależy ci na danej osobie, chcesz, żeby była szczęśliwa. Czy nie mówiła, że szczęście Seba jest równie ważne jak jej własne? Dlaczego więc nie może cieszyć się jego szczęściem, nawet jeżeli starała się być obiektywna i próbowała pogodzić się z tym, że pozostanie dla Seba jedynie przyjaciółką? Dlaczego pomimo tych wszystkich wysiłków czuła jedynie smutek i okropną pewność, że popełnia potworną pomyłkę, żeniąc się z Imogen? Łatwo byłoby wytłumaczyć jej reakcję zazdrością, ale aż do pojawienia się Imogen dziewczęta, z którymi się spotykał w czasie studiów w Oksfordzie i po dyplomie, gdy przeniósł się Londynu, nigdy nie stanowiły dla niej problemu. Żartowała sobie z nich tak jak Seb z tych ofiar losu – jej kolejnych chłopaków. Kilku z nich miało dość rozumu w głowie, aby pogodzić się z tym, że nigdy nie dorównają Sebowi. Ostatni, niejaki Jules, nauczyciel ze szkoły językowej przy Banbury Road, jako pierwszy uświadomił jej, że przecież ona kocha Seba. I powiedział to bez żalu. – Okłamujesz siebie i innych, udając, że go nie kochasz – stwierdził. W pierwszej chwili zaprotestowała, twierdząc, że się myli albo że jest zazdrosny o jej bliską przyjaźń z Sebem. – W tym związku tylko jedna osoba się myli – odparł. – I to nie ja, Floriano. Życzył jej wszystkiego najlepszego i po jakimś czasie dowiedziała się, że spotyka się z jedną ze swoich byłych uczennic, piękną Hiszpanką. Gdy teraz się nad tym zastanawiała, doszła do wniosku, że musiał być zazdrosny o Seba. I nie było w tym nic dziwnego, bo dziewczyny, z którymi Seb spotykał się przez miesiąc, nie akceptowały obecności Floriany w jego życiu. Natomiast od początku wiedziała, że z Imogen jest inaczej. Nie dlatego, że była oszałamiająco atrakcyjna i pochodziła z innego świata niż oni. Nie, jej niepokój wzbudziło zachowanie Seba. Zaczęła podejrzewać, że ta dziewczyna może go usidlić. Przyjechał z Imogen do Oksfordu, żeby spotkać się

z Florianą, i od chwili, gdy przedstawił jej tę najnowszą znajomą, wyczuła w nim niezwykłą mieszaninę dumy i zdenerwowania. Później zrozumiała, że pragnął jej akceptacji, czego nigdy dotąd nie robił. Zdarzyło się to niedługo po tym, jak zerwała z Julesem i uświadomiła sobie, co naprawdę czuje do Seba. Ta świadomość wcale jej jednak nie uszczęśliwiła. Widziała przed sobą jedynie cierpienie. Bezkresne cierpienie. Teraz będzie musiała udawać, że nic się między nimi nie zmieniło i że do końca życia pozostanie dobrą, starą Florianą, najstarszą i najbliższą przyjaciółką Seba, z którą zawsze mógł się pośmiać. W ciągu następnych tygodni i miesięcy czekała, aby jej uczucia znów stały się takie jak dawniej, lecz to nie nastąpiło. Czekała również, żeby Seb znudził się Imogen, ale na próżno. Nie mógł przestać o niej mówić za każdym razem, gdy rozmawiali przez telefon czy spotykali się, co zdarzało się coraz rzadziej. Liczył się tylko on i Imogen. Stali się jak stare małżeństwo i nie było już miejsca dla dawnej kumpelki. I przez cały czas, gdy zżerała ją zazdrość o Imogen, rosło w niej przekonanie, że nie jest to odpowiednia kobieta dla Seba. Miała zbyt wysokie wymagania. Była niepoważna, zbyt skupiona na sobie, pod każdym względem nie taka. Co więcej, nienawidziła Floriany Pewnego razu, gdy umówili się we troje na lunch w niedzielę w Richmond, a Seb poszedł zamawiać dla nich jedzenie przy barze, Imogen swobodnym, żartobliwym tonem, unosząc idealnie wymodelowane brwi, powiedziała, że Seb jest szczęściarzem, mogąc mieć taką przyjaciółkę jak Floriana. – Jesteś jak uroczy piesek salonowy, gotowa na każde zawołanie, prawda? Była tak zaskoczona jej wredną uwagą, że nie potrafiła znaleźć odpowiedniej riposty. Nie wiedziała też, co odpowiedzieć, gdy kilka minut później, po powrocie Seba z baru, Imogen wsunęła mu rękę pod ramię i oznajmiła: – Boże, nie wiem, jak biedna Floriana z nami wytrzymuje. Jesteśmy jak nudne, stare małżeństwo, prawda? Potem jednak los się odwrócił lub tak się wydawało, i podsunął Florianie argumenty za tym, że Imogen nie jest taka, za jaką uważał ją Seb. Odniosły jednak odwrotny skutek i Floriana została oskarżona o kłamstwo i wiele innych rzeczy. Gdy skończyli lunch w Quods, Seb poprosił ją, żeby wzięła sobie wolne na resztę popołudnia, by mogli dłużej pobyć razem, ale odpowiedziała, że Tony potrzebuje jej w biurze. Jego rozczarowanie było aż nadto widoczne. – Gdybyś uprzedził mnie, że przyjeżdżasz, mogłabym się z kimś zamienić – powiedziała, gdy kelnerka przyniosła rachunek. – Gdybym cię uprzedził, mogłabyś odmówić spotkania ze mną, a do tego nie zamierzałem dopuścić. A skoro jęczysz, że jesteś biedakiem, odłóż pieniądze. Zapłacę za lunch. Sięgnęła po rachunek, żeby mogli się nim podzielić, ale był szybszy. – Zawsze miałem lepszy refleks od ciebie – oznajmił ze śmiechem. – Pamiętasz, jak graliśmy w to, kto pierwszy coś ugryzie? Kiedyś ugryzłaś mnie w rękę. Gdy to sobie przypominam, nadal czuję ból. – Zasługiwałeś na to – rzuciła lekkim tonem. – Jeżeli nie za pokonanie mnie w grze, to za coś innego. Seb uregulował rachunek, schował portfel i pomógł jej włożyć kurtkę. Był to przyjacielski gest, ale okazał się zbyt intymny. Nagle zapragnęła odsunąć się od niego. Musiał wyczuć jej niepokój i postanowił go wykorzystać, obejmując ją, gdy znaleźli się na dworze. – Proszę, czuj się przy mnie swobodnie, Florrie – powiedział. Znieruchomiała, pragnąc przytulić się do niego; z drugiej jednak strony miała ochotę wyrwać się z jego objęć i uciec w bezpieczne wnętrze biura. Uniosła brodę i zamrugała gwałtownie powiekami, starając się ze wszystkich sił udowodnić, że wcale nie czuje się przy nim skrępowana. W odpowiedzi odchylił głowę, spojrzał jej w oczy tak, że nie była w stanie oderwać od niego wzroku,

i wziął głęboki oddech. – Jeżeli były między nami jakieś nieporozumienia – powiedział – zapomnijmy, że w ogóle miały miejsce. Obiecajmy sobie, że nie pozwolimy, aby cokolwiek nas poróżniło. Jesteś najbliższą mi osobą i wszystkim, co mam. Jego pożegnalne słowa miały wymusić na niej obietnicę, że przyjmie jego propozycję i przyjedzie na ślub. Wyobrażając sobie, że splata palce za plecami, wymruczała zapewnienie, na jakie czekał, ale nie miała pojęcia, jak dotrzyma tej obietnicy. Żeby to zrobić, musiałaby znaleźć sposób na naprawienie szkody wywołanej przez jego ślepotę oraz własną niechęć do kobiety, która tyle dla niego znaczyła. To kolejna sprawa do załatwienia, kolejny most do przekroczenia, gdy przyjdzie na to czas. Zostawiła za sobą hałaśliwą ulicę, skręciła w North Parade i zatrzymała się przed sklepem Buddy’ego i Joego, żeby kupić makaron i sos pesto na kolację. Potem zajechała na Latimer Street z zamiarem złożenia wizyty Esme. Dzień wcześniej, ku swemu rozczarowaniu otrzymała pocztą elektroniczną wiadomość od Sary, że nie wraca do Oksfordu, bo zaproponowano jej pracę grafika w Buenos Aires. Z poprzedniego e-maila koleżanki wywnioskowała, że dobrze jej tam, gdzie jest, więc wiadomość, że zamierza zostać tam na stałe, nie powinno jej zaskoczyć, ale zaskoczyła. Co więcej, poczuła się bardzo samotna. Jako że nie miała komu się zwierzyć, zaraz po wyjściu z pracy postanowiła wpaść do Esme i zdać relację z popołudniowych wydarzeń. Uważała starszą panią za godną zaufania, choćby dlatego, że nie znała Seba, a więc będzie obiektywna w swojej ocenie sytuacji. Jednak znowu była nieszczera i oszukiwała siebie. Nie pragnęła obiektywnej opinii. Pragnęła kogoś, kto przyzna jej rację, co pozwoli jej poczuć się lepiej. Gdyby pojechała prosto do domu, spędziłaby smutny wieczór na rozpamiętywaniu, a to skończyłoby się na uznaniu samej siebie za męczennicę i nic by to nie dało. Za to Esme na pewno poprawi jej nastrój. Starsza pani powitała ją jak zwykle ciepło, z odcieniem radosnego oczekiwania, jakby Floriana lada chwila miała się pojawić przed jej drzwiami. – Adam był tu wcześniej – oznajmiła, zanim jeszcze Floriana zdążyła zdjąć kurtkę. – Wpadł, żeby przekazać mi wspaniałą nowinę, iż nie będzie wynajmował sąsiedniego domu, lecz sam w nim zamieszka. – Czy powiedział, co spowodowało tę zmianę? – spytała Floriana, dostrzegając ożywienie, z jakim Esme przekazała jej nowinę, a tylko spotęgowało jej ponury nastrój. Najwyraźniej starsza pani cieszyła się z sąsiedztwa Adama. Floriana aż za dobrze wiedziała, jakim jest uczynnym człowiekiem. – Nie, ale to chyba oczywiste – odparła Esme. – Chce zacząć wszystko od początku. – Czy coś takiego jest możliwe? W szarawoniebieskich oczach Esme pojawiła się czujność. Starsza pani przechyliła głowę na bok niczym wścibski ptak i spojrzała na nią z uwagą i ożywieniem. – Hm… Chyba powinnaś usiąść przy kominku i opowiedzieć mi, skąd się wzięło w twoich ustach takie ponure stwierdzenie. – Cóż – mruknęła Esme. – Albo pojedziesz na ślub Seba, albo nie. Od grudnia, gdy otrzymałaś to nieoczekiwane zaproszenie, nic się tu nie zmieniło. Za to masz pewność, że Seb nie przysłał ci zaproszenia z uprzejmości. Ale o tym chyba w głębi duszy wiedziałaś. Siedząc w wielkim fotelu, z podwiniętymi nogami, w samych skarpetkach, i patrząc na Eurydykę bawiącą się na dywanie zrobioną przez nią myszką, jej młoda przyjaciółka skinęła głową.

– Ale nie zapominaj, że miejsce ślubu też odgrywa ważną rolę w podjęciu decyzji – powiedziała. – Nie mogę, ot tak sobie, pojechać nad jezioro Como, a absolutnie nie zgadzam się na propozycję Seba pokrycia za mnie kosztów. – Masz rację, że to postawiłoby cię w niezręcznej sytuacji. Ale czy nie jesteś chociaż trochę ciekawa? Tam jest naprawdę bardzo pięknie. Na twarzy dziewczyny pojawiła się lekka zmarszczka, zaraz jednak jej czoło się wypogodziło. – Wolałabym, żebyś najpierw opowiedziała mi o swoim pobycie tam. Zakochałaś się? Przeżyłaś wielką namiętność? Esme uśmiechnęła się, słysząc, jak Floriana sprytnie zmieniła taktykę, okazując jawne zafascynowanie jej przeszłością. Bawiło ją zwodzenie dziewczyny epizodami ze swojego życia. Często przerywała swe opowieści, żeby pokazać związany z daną opowieścią obraz i wyjaśniała, jak i gdzie ojciec go namalował. To jestem ja w Sienie… a to w Wenecji w dniu, w którymi widzieliśmy Marię Callas popijającą aperitif w pałacu Grittich. Pozostało jeszcze wiele obrazów do opisania, lecz ten jeden, o którym Floriana nic nie wiedziała i który bardzo by ją zaintrygował, wisiał na górze w sypialni. – Dobrze – powiedziała, uznając, że dziewczynie przyda się coś, co odciągnęłoby jej myśli od tego nieszczęsnego Seba, który pojawił się nagle, by ją dręczyć, a który przywykł do tego, by mieć wszystko, co przynosi korzyść. – Naleję nam dużą porcję dżinu z tonikiem, a potem opowiem o lecie nad jeziorem. Jak ci się to podoba?

Rozdział dwudziesty drugi

Esme zakochała się po uszy, mieszkając w zacisznym i odosobnionym hotelu Margherita. Po gwarze hałaśliwych miast czuła się cudownie w tej pełnej uroku oazie spokoju, delektując się śpiewem ptaków wśród drzew magnolii. Późnym rankiem siedziała samotnie w cętkowanym cieniu tarasu obrośniętego winoroślą. Jedyną jej towarzyszką była zięba, która od czasu do czasu siadała na gałęziach nad głową Esme. Tuż pod obrośniętą pnącymi różami balustradą tarasu rosły kępki lawendy rozsiewające świeży zapach w panującym upale. Dalej była fontanna, dalej szeroki, dobrze utrzymany trawnik, opadający łagodnie ku jaskrawocynobrowym oleandrom i dwóm posągowym cyprysom sięgającym ku błękitnemu, letniemu niebu. Między cyprysami była ozdobna brama i kamienne stopnie prowadzące nad wodę, do hangaru na łodzie i pomostu. W niewielkiej odległości od brzegu, przeznaczona tylko do użytku gości hotelowych, kołysała się na wodzie tratwa do opalania. Z prawej strony, za gęstwiną splecionych ze sobą buków, Alberto, miejscowym ogrodnik w tradycyjnych zoccoli – drewniakach – przycinał żywopłot tworzący klomb i otaczający ogród ziołowy. Dalej rozpościerał się ogród warzywny otoczony drzewami owocowymi, o które również troszczył się Alberto z pomocą młodego wnuka. Każdego ranka zjawiała się kucharka Elena z dwoma koszykami – jednym na zioła, a drugim na warzywa – i zrywała to, co było jej potrzebne do przygotowania lunchu. Po południu przychodziła drugi raz, by zebrać składniki na kolację dla tych gości, którzy zdecydowali się jadać w hotelu zamiast w sąsiednich tawernach. Był środek czerwca i hotel Margherita od trzech tygodni był dla Esme i jej ojca domem. Czuli się w nim jak w raju. Nie musieli zwiedzać zabytków i zrezygnowali z przewodników, biorąc przykład z Lucy Honeychurch, głównej bohaterki Pokoju z widokiem. Zamiast uczyć się, Esme zaczęła czuć się szczęśliwa. Marco Bassani miał rację, twierdząc, że sceneria i światło zainspirują jej ojca. Pan Silcox był w siódmym niebie. Nigdy przedtem Esme nie widziała go tak spokojnego ani tak wolnego. Stał się innym człowiekiem, nie musiał już ukrywać swojego zamiłowania do malarstwa przed żoną, która tłumiła jego talent, nieustannie podkopując jego pewność siebie i poniżając go. Przed kilkoma dniami państwo Kelly-Webb, Amerykanie z Baltimore, spędzający tu miesiąc miodowy, błagali jej ojca, by sprzedał im jeden z obrazów – ten z widokiem jeziora na pamiątkę cudownego pobytu tutaj. Jak można było się spodziewać, William nie chciał słyszeć o żadnej finansowej transakcji, ale Esme zachęciła go, żeby przyjął pieniądze, nie dlatego, że ich potrzebowali, lecz żeby przekonać go, iż jest prawdziwym artystą, który może sprzedawać swoje prace, bo są podziwiane i doceniane. Radość Kelly-Webbów rozeszła się po małym hotelu i wkrótce inni goście zaczęli go prosić o obrazy, chcąc je zabrać ze sobą do domu na pamiątkę. Tego ranka po śniadaniu William zabrał ze sobą płócienną torbę z farbami, pędzle, blok rysunkowy i lunch przygotowany specjalnie przez Elenę, i popłynął małą żaglówką odkrywać jezioro. Cesare, dwunastoletni wnuk Alberta, pokazał mu poprzedniego dnia, jak nią sterować, a gdy upał narastał, Esme miała nadzieję, że ojciec nie zapomniał zabrać kapelusza. Miała również nadzieję, że zrozumiał, co powiedział mu Cesare, bo chłopak, podobnie jak Alberto i Elena, mówili trudnym, miejscowym dialektem.

Pomyślała, że powinna zebrać siły i pójść na spacer, lecz w tym momencie usłyszała zbliżające się kroki. Była to signora271 Gulia Bassani, piękna kobieta o czarnych oczach z półprzymkniętymi powiekami, zawsze nienagannie ubrana, o dumnej postawie. Często okazywała szorstkość w kontaktach z ludźmi i początkowo Esme czuła się niezręcznie w jej towarzystwie. Wkrótce przekonała się jednak, że za tym pozornym chłodem kryje się głęboko skrywany smutek. Marco wyjaśnił Esme i jej ojcu, że ciotka owdowiała w czasie wojny, na kilka miesięcy przed tym, jak Włochy sprzymierzyły się z aliantami przeciw Niemcom. Stres związany z próbą utrzymania rodzinnego biznesu w tak ciężkich czasach był zbyt duży i Alessio Bassani przypłacił to zawałem. Powoli dochodził do siebie, gdy pożar zniszczył fabrykę nad jeziorem Como i wszystko przepadło. Zmarł miesiąc później. Rodzina Bassanich od kilku wieków była czołowym producentem jedwabiu w Como. Alessio Bassani i jego brat Romano, ojciec Marca, przejęli interes po ojcu, ale gdy Marco miał osiem lat, jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym i opiekę nad osieroconym chłopcem wzięli na siebie ciotka i wuj, którzy mieli o dwa lata starszego syna. Alessio Bassani sam prowadził interes, ale bez brata, który, jak głosiła plotka, umiał robić to lepiej, sprawy zaczęły wymykać mu się spod kontroli. A potem wybuchła wojna. Esme usłyszała jeszcze więcej szczegółów o rodzinie Bassanich, ale już nie od Marca, lecz od angielskiej pary mieszkającej w hotelu. Gerald i Josephine Montford przyjeżdżali nad jezioro jeszcze przed wojną, a do hotelu Margherita od czterech lat, kiedy to otworzył podwoje. Byli, jak lubili mówić, częścią umeblowania, a praktycznie rodziną, jeżeli wierzyć ich słowom. „Nie uwierzylibyście, jakie zmiany zaszły nad jeziorem”, powtarzali nieustannie. Esme i jej ojciec, jako nowi goście, stali się nie tylko ich mimowolnymi słuchaczami, ale również znaleźli się pod ich czujną obserwacją, która miała na celu sprawdzenie, czy warto podtrzymywać z nimi znajomość. Teraz, gdy Esme patrzyła na signorę Bassani, czuła, że zbyt dużo wie o tej nieszczęśliwej kobiecie, której sytuacja uległa dramatycznej zmianie wskutek wojny i śmierci męża. Żeby związać koniec z końcem, zmieniła rodzinny dom w hotel, na czym zapewne mocno ucierpiały jej honor i duma. Z pani domu stała się osobą na każde zawołanie gości, którzy spali w pokojach zajmowanych od kilku pokoleń przez członków rodziny Bassanich. – Buongiorno, signorina282 Esme. Nie chciała pani towarzyszyć dziś ojcu? – Kobieta mówiła świetnie po angielsku, a słowa wypowiadała zawsze ze szczególną uprzejmością. Esme uśmiechnęła się grzecznie. – Nie. Pomyślałam, że spędzę ten dzień w samotności i poczytam. – Wskazała na leżącą przed nią na stole książkę, noszącą tytuł The Enchanted April. – Dużo pani czyta – zauważyła signora Bassani. – Zawsze widuję panią z książką w ręku. Musi się pani tu strasznie nudzić. – Ale skądże! – wykrzyknęła Esme. – Jak mogłabym tu się nudzić? – Jest pani znacznie młodsza od innych gości. Nie ma tu pani rówieśnika, z którym można by porozmawiać. Ludzie zawsze dochodzili do takiego wniosku, ale jako osoba dobrze czująca się we własnym towarzystwie, Esme nie potrzebowała ludzi w swoim wieku. – Proszę się o mnie nie martwić – odpowiedziała. – Czuję się tu bardzo szczęśliwa. Jakiś czas później, gdy Esme po powrocie ze spaceru zajęła swoje miejsce na tarasie, żeby zjeść lunch, signora Bassani podeszła do niej ponownie. Tym razem nie była jednak sama. – Signorina, czy mogę przedstawić mojego syna Angela? Przyjechał na weekend z Mediolanu i jeśli się pani zgodzi, pomyślałam, że dotrzyma pani towarzystwa podczas obiadu. Może pomogłaby mu pani

szlifować angielski, bo jak większość młodych mężczyzn w jego wieku jest leniwy i nie chce się uczyć. Esme kiwnęła głową i popatrzyła na wyjątkowo przystojnego mężczyznę o równie dumnej postawie jak matka. Miał gęste, czarne włosy lśniące od brylantyny, a ciemne, inteligentne oczy, szerokie czoło i arystokratyczny, rzymski nos sprawiały wrażenie, jakby wszystko przychodziło mu z łatwością. Nie uszło uwagi Esme, że gdy w ułamku sekundy omiotła go wzrokiem, on zrobił to samo. – Nie słuchaj mojej mammy – powiedział z zaskakująco ciepłym uśmiechem, wyciągając do niej rękę. – Jestem świetnym uczniem, tylko jeszcze nie trafiłem na świetnego nauczyciela. Podając mu rękę, pomyślała, że pomimo pewnego fizycznego podobieństwa on i Marco bardzo się różnią. Potwierdziło się to w czasie lunchu. Pewny siebie i kipiący energią, zabawiał ją opowieściami o pracy w Mediolanie świeżo upieczonego avvocato293, przerywając od czasu do czasu, żeby zapytać, czy jej pesce persico, miejscowy gatunek ryby z jeziora, został przygotowany tak, jak lubi, albo żeby dolać jej wody do szklanki. Ani na chwilę nie pozwalał jej się nudzić, bawiąc nie tylko ją, ale i innych gości, w tym Kelly-Webbów, którzy wrócili z wycieczki do Tremezzo, i małżeństwo Kanadyjczyków, którzy tej nocy przyjechali z Turynu. Gestykulował zamaszyście, a czarne oczy błyszczały wesołością, gdy zabawnie naśladował Elenę rugającą wzrokiem Alberta za zabrudzenie podłogi w jej świątyni, którą stanowiła kuchnia. Był utalentowanym parodystą i charyzmatycznym gawędziarzem, nawet gdy nie mówił po włosku. Esme uznała to za coś wyjątkowego, bo był jedynie o cztery lata starszy od niej. Przypuszczała jednak, że po śmierci ojca musiał szybko dorosnąć i nabrać światowych manier. – Myślę, że musimy podziękować Marcowi za to, że namówił ciebie i ojca na przyjazd do nas – stwierdził, zapalając papierosa i odsuwając na bok miskę z dojrzałymi czereśniami, które Maria, młoda kelnerka, postawiła przed nimi na stole. – Mój kuzyn jest dobrym i oddanym członkiem naszej rodziny. Niestety, ja – wzruszył przesadnie ramionami – jestem, jak to się mówi, czarnym baranem. – Czarną owcą – poprawiła delikatnie, nie chcąc wyjść na pedantkę. Uderzył dłonią w blat stołu i roześmiał się. – No tak, baran, owca – zasadnicza różnica. Trudny ten wasz język. Esme przyglądała się, jak wypuszcza w powietrze długą, wijącą się smużkę dymu. Zastanawiała się, dlaczego Angelo tak źle mówi o sobie. – Chyba jesteś zbyt skromny – powiedziała. – Mówisz bardzo dobrze po angielsku. Będzie to z z uszczerbkiem dla mojego włoskiego. Zmarszczył ciemne brwi. – Uszczerbkiem? Co to jest? – Przepraszam, to znaczy ze szkodą. – Nadal nie rozumiał, więc wyjaśniła. – Chodzi o to, że nie będę mogła uczyć się twojego języka, jeżeli będziesz mówił tak biegle po angielsku. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. I był to uśmiech głodnego drapieżnika. – Chcesz się uczyć włoskiego? – spytał. – Sì304 – odparła, nagle onieśmielona. – Perfetto315! Allora326, jeżeli jesteś wolna, to pierwsza lekcja odbędzie się po południu. Pójdziemy na miły, długi spacer, a ja będę twoim professore. Ale będziemy udawali przed mammą, że uczysz mnie angielskiego. Dobrze? – Va bene – odrzekła, kiwając głową z miną współwinowajcy; pomyślała, że od tego czarującego i charyzmatycznego mężczyzny może się nauczyć wiele więcej niż tylko języka.

Rozdział dwudziesty trzeci

Nazajutrz, gdy Angelo wrócił z matką z mszy, zaproponował Esme, żeby popłynęli parowcem na drugą stronę jeziora do Bellagio, gdzie miał jakiś interes do załatwienia. Potem zabierze ją do hotelu Grand Bretagne, gdzie na pewno jej się spodoba. Esme i ojciec planowali wspólnie wybrać się do Bellagio, nic więc dziwnego, że zobaczyła rozczarowanie na jego twarzy, gdy usłyszał propozycję Angela. W jego oczach pojawiła się również nieufność. Signora Bassani zapewniła go jednak, że syn zaopiekuje się Esme, wyraził więc zgodę. – Twojemu ojcu nie podoba się, że spędzasz dzień ze mną – stwierdził Angelo, gdy parowiec z głośnym zgrzytem i terkotem odbił od przystani, po czym nagle uderzył w coś; Angelo przytrzymał Esme, żeby się nie przewróciła. – On tylko chce mnie chronić – odpowiedziała, świadoma, że jej towarzysz nie zamierza cofnąć ręki, chociaż ryzyko upadku minęło. – W końcu jest moim ojcem i musi mnie pilnować. Angelo odwrócił się i błysnął tym swoim drapieżnym uśmiechem. – Moja mamma też mnie pilnuje i mówi, że muszę zachowywać się jak angielski dżentelmen. Co o tym sądzisz? Czy nie znudziłby cię kolejny angielski dżentelmen? Nie chciałabyś spróbować czegoś innego? Może mógłbym zagrać rolę innamorato337? Nie sądzisz, że byłoby zabawniej? Esme siłą woli zapanowała nad rumieńcem na twarzy. – Zabawniej dla mnie, czy dla ciebie? Wybuchnął śmiechem, odrzucając głowę w tył. Często się śmiał. Wesołość przychodziła mu równie naturalnie jak oddychanie. Zdążyła już jednak zauważyć w ciągu dwudziestu czterech godzin ich znajomości, że wszystko robił z przesadą. Mówił, śmiał się i palił bez ustanku. Nie znała dotąd nikogo, kto paliłby tyle co on. Umiał też nieoczekiwanie stracić humor. Głównie jednak oddał się flirtowaniu z nią. – Myślę, że dla nas obojga – odpowiedział, obejmują ją w talii zdecydowanym ruchem, który wydał się jednocześnie niewłaściwy i rozkosznie elektryzujący. Esme kusiło, żeby uwierzyć, iż mogłaby się zakochać w tym pewnym siebie, charyzmatycznym mężczyźnie. Czy takie doświadczenie nie byłoby zwieńczeniem pobytu we Włoszech, jak przekonywała Elizabeth St John? Stojąc z nim na dziobie statku, czując wiatr rozwiewający włosy i promienie słońca pieszczące policzki, nie widziała powodu, dla którego nie mogłaby maksymalnie wykorzystać jego zainteresowania. Jakby odczytując jej myśli, objął ją mocniej i delikatnie przyciągnął do siebie. Drugą ręką wskazał widoczny w oddali malowniczy pałac z dwiema smukłymi wieżami. – Od tej chwili muszę się skupić na roli twojego osobistego przewodnika – powiedział. – To jest Villa del Balbianello. Pierwotnie był to klasztor franciszkański, zbudowany dla kardynała Angelo Marii Duriniego. Gdy statek podpłynął bliżej i okrążył drewniane wzniesienie, na którym stała willa, Esme mogła podziwiać piękne tarasowe ogrody i dużą lodżię. – Piękne – powiedziała. – Tu jest więcej pięknych widoków – odparł, przenosząc wzrok na nią. Teraz już się zaczerwieniła; pod wpływem emanującej od niego męskiej siły poczuła motyle

w brzuchu. Było to nowe, lecz przyjemne doznanie. Ojciec często nazywał ją piękną, ale ona nigdy tak o sobie nie myślała. Bardziej wierzyła w to, co mówiła o niej matka: że jest za niska i za chuda, że brakuje jej kobiecych krągłości, które mężczyźni uważają za atrakcyjne, i że długie do pasa blond włosy są zbyt jasne i zbyt niesforne. Co do twarzy to jej zdaniem nie miała żadnych cech klasycznej piękności. „Nie to ładne, co ładne, ale to, co się komu podoba”, powtarzał ojciec, gdy mu pozowała. „A to, co widzą w tobie inni, różni się od tego, jak ty siebie widzisz”. Parowiec miał przystanek w małym miasteczku Lenno, a potem popłynął do Tremezzo i Cadenabbii. Angelo ponownie wcielił się w rolę przewodnika i pokazał Grand Hotel Tremezzo, w którym mieszkała kiedyś Greta Garbo, oraz willę Carlotta znaną z barwnego ogrodu z azaliami i rododendronami. Esme z ojcem zdążyli już ją zwiedzić. – A tam jest kościół dla was, protestantów – oznajmił Angelo. – Może w następną niedzielę wybierzesz się z ojcem. – Uśmiechnął się łobuzersko. – Może do tego czasu zrobisz coś złego i będziesz potrzebowała wybaczenia. Esme zagryzła wargę i puściła tę uwagę mimo uszu, dalej podziwiając widoki z tajemniczą miną obytej w świecie kobiety. Z Cadenabii parowiec wypłynął na środek jeziora. W oddali tonął w błękitnawej mgiełce cel ich przeznaczenia: Bellagio. Esme została sama, gdy Angelo poszedł na spotkanie. Szybko odszukała stojący przy brzegu Hotel du Lac, gdzie mieli się później spotkać, i wyruszyła na zwiedzanie. W porównaniu z hotelem Margherita Bellagio wywoływało szok – zatłoczone i klaustrofobiczne, częściowo z powodu swojej malowniczości, która przyciągała turystów mieszkających nad jeziorem. Okazało się też mniejsze, niż sobie wyobrażała, a labirynt ciemnych, wąskich uliczek przypominał jej Wenecję, tylko że tu pięły się stromo w górę. Na szczycie jednej z nich Esme znalazła mały plac, przy którym po lewej, zgodnie z tym, co wyczytała w przewodniku, stał romański kościół San Giacomo. Zajrzała do środka, lecz w chłodnych wnętrzu nie było niczego ciekawego, postanowiła więc wrócić nad brzeg jeziora i poszukać czegoś zimnego do picia. Uszła zaledwie kawałek, gdy dostrzegła przed sobą znajomą postać. Była zbyt daleko, żeby zawołać Angela, przyspieszyła więc kroku, chcąc go dogonić, ale zasłoniła go para staruszków usiłujących zejść po stromych schodach, i straciła go z oczu. Skręciła w lewo i wtedy ponownie go zobaczyła w wąskim zaułku. Nie był jednak sam – towarzyszyło mu czterech mężczyzn. Słabo znała Angela, ale znając jego pochodzenie, nie przypuszczała, że będzie się zadawał z takimi ludźmi. Wyglądali na gruboskórnych, podejrzanych cwaniaków. Jeden z nich otworzył płócienną torbę i podał paczkę papieru mężczyźnie z prawej, który zaczął ją kartkować. Po kilku sekundach Esme zorientowała się, że to plik banknotów, a on nie kartkuje, lecz liczy. Instynkt podpowiedział jej, żeby wycofała się do sklepu; wyglądając ostrożnie z ukrycia, patrzyła, jak Angelo bierze pieniądze i wkłada je do miękkiej, skórzanej teczki, którą zabrał ze sobą. Sądziła, że są w niej ważne dokumenty na spotkanie. Nigdy by nie przypuszczała, że będzie to spotkanie z takimi ciemnymi typami, którzy mogli być gangsterami. Nagle przyszła jej do głowy niepokojąca myśl: może to członkowie Cosa Nostra? We Florencji i w Rzymie dużo mówiono o tym, co dzieje się na Sycylii, o kwitnącym czarnym rynku, wymuszeniach i morderstwach. Ale żeby tutaj, w tym uroczym, malowniczym miasteczku? Jeżeli tak, czy Angelo był w to zamieszany? Nie, musiała źle to zrozumieć. Pozwoliła, żeby wyobraźnia wzięła nad nią górę, i wyciągnęła

niewłaściwe wnioski. Jakiś czas później, w ogrodzie hotelu Grand Bretagne, gdzie Angelo miał najwyraźniej mnóstwo znajomych, którzy powitali go uśmiechami i uściskami rąk, poprowadzono ich do stolika z widokiem na jezioro. Zabawa trwała w najlepsze i w popołudniowym upale, wśród zapachu zdeptanej trawy, pary w różnym wieku tańczyły na trawniku – mężczyźni w spodniach od garnituru i koszulach podwiniętymi do łokci rękawami i z poluzowanymi krawatami kobiety w szykownych, kolorowych sukienkach z paskami w talii lub skrojonymi tak, żeby pasowały na pełniejsze figury starszych wiekiem. Tańczyli do piosenki wykonywanej przez dwóch śpiewaków i mały zespół z akordeonistą. Esme była pewna, że już słyszała tę piosenkę i obserwując rytmicznie tańczące pary, przypomniała sobie, gdzie to było. W Rzymie, w trattorii, grało radio i gdy zabrzmiała ta piosenka, wszyscy goście zaczęli ją śpiewać. Pojawiły się kieliszki z grappą, a kelner wyjaśnił, że to popularna neapolitańska piosenka śpiewna przez sławny zespół Trio Lescano. Siedzieli przodem do sceny. Angelo, kiwając głową do taktu, zapalił papierosa i uśmiechnął się do Esme. Starając się pozbyć niepokoju, który nie opuszczał jej od chwili, gdy zobaczyła go w zaułku z tymi budzącymi nieufość mężczyznami, odwzajemniła uśmiech, stwierdzając przy tym, że Angelo nie jest już tym wesołym, gadatliwym młodzieńcem, z którym zaledwie kilka godzin temu przypłynęła do Bellagio. Był ponury i zamyślony. Obserwując tańczące pary, zastanawiała się, czy poprosi ją do tańca. W pewnej mierze miała nadzieję, że tak, bo przytuliłby ją tak mocno, jak obejmowały się pary, lecz jej druga połowa – Esme, która żyła przedtem niczym mniszka – zadrżała na tę myśl. Do tej pory tańczyła jedynie w szkole wyłącznie z dziewczętami. – Znasz tę piosenkę? – spytał Angelo, wydmuchując w powietrze długą smugę dymu. Kiwnęła głową. – Podoba ci się? – Bardzo. – Postanawiając choć raz uwolnić się od dziecinnej Esme, powiedziała śmiało: – Zatańczymy? Ku jej zaskoczeniu i wstydowi zmierzył ją ponurym spojrzeniem, jakby bardzo go rozczarowała. Założył nogę na nogę i strzepnął popiół z papierosa na trawę. – Raczej nie – odpowiedział, po czym zwrócił się do kelnera, który podszedł do ich stolika: – Due martini. Grazie348. Poczuła się przybita i niemal do łez upokorzona. – Może miałabym ochotę sama wybrać drinka. Nie jestem dzieckiem – oświadczyła rozdrażnionym tonem, gdy kelner odszedł. Angelo zacisnął szczękę i z całych sił zdusił papierosa, chociaż był wypalony jedynie do połowy. – Scusa359, zapomniałem o manierach. Oczywiście powinienem spytać, czego się napijesz. Przecież jesteś niezależną i obytą w świecie młodą kobietą – powiedział tonem pełnym uszczypliwości albo wręcz sarkazmu. Zbyt urażona, żeby odpowiedzieć, patrzyła, jak bawi się paczką papierosów, przysuwając ją do małej srebrnej zapalniczki z wygrawerowanymi inicjałami. Wydawało się, że minęła cała wieczność, zanim podniósł wzrok i odzyskał dawną niefrasobliwość. – Przepraszam – powiedział. – Chyba nie cocktail cię rozdrażnił? Raczej to, że nie chciałem z tobą zatańczyć. – Dotknął jej nadgarstka i musnął go palcami. – Prawda, tesoro360? No i tyle wyszło z tej dorosłości. Teraz czuła się bardziej dziecinna, a obyta w świecie niczym...

mokra skarpeta. Gdy nie opowiedziała, przyjrzał jej się z uwagą, po czym pochylił się i dotknął wargami jej ust. Potem wolno zwiększył nacisk, tak jak z ręką, gdy obejmował ją w talii na statku. Mój pierwszy pocałunek, pomyślała, topniejąc pod wpływem ciepła jego ust i czując cierpki zapach tytoniu. Zapamiętaj tę chwilę, nakazała sobie, zapamiętaj zapach jego wody po goleniu, szorstką brodę, dotyk jego warg. Zapamiętaj wszystko. Zamknąwszy oczy z zachwytu, starając się uchwycić wrażenie, przegapiła moment, w którym Angelo się odsunął. Dopiero nowa piosenka, którą zaczął grać zespół, zmieniając tempo i wywołując tym powszechny aplauz, przywróciła ją gwałtownie do rzeczywistości. Co za dziwny dzień, pomyślała, próbując się zastanowić, co właściwie sądzi o pocałunku Angela. Nie było jednak czasu na rozpamiętywanie tego, bo kelner przyniósł drinki i Angelo wzniósł kieliszek. – A te, Esme – powiedział. – Bądź zawsze taka carina i nie zapomnij lata nad jeziorem. – Nie zapomnę – odrzekła, stukając kieliszkiem w jego kieliszek i powoli odzyskując równowagę. Pociągnęła spory łyk, delektując się zimnym, wytrawnym smakiem i ciepłem, które poczuła w gardle. – Równie dobry jak te, które piłam w Wenecji – oznajmiła, starając się udowodnić Angelo, że nie jest taka naiwna i niedoświadczona, jak sądził. – Jak poszło spotkanie? – Bene371 – odparł lekkim tonem, znowu bawiąc się paczką papierosów. – Żadnych problemów? Pokręcił głową i przełknął łyk martini. – Tutto a posto382. Wszystko w porządku. Gdy muzyka grała, a goście bawili się z jeszcze większą swobodą, Esme przypomniała sobie teczkę Angela i widząc ją leżącą bliska krzesła, zrozumiała nagle, dlaczego nie chciał z nią zatańczyć. Nie mógł przecież zostawić bez nadzoru pełnej pieniędzy teczki. Świadomość tego w jednej chwili poprawiła jej humor i wymyślając sobie w duchu za to, że tak źle o nim myślała, przekonana, iż rozmyślnie i okrutnie ją zlekceważył, powiedziała: – Może innym razem moglibyśmy zatańczyć. Uśmiechnął się szeroko. – Sì. Bardzo chętnie. Tylko dzisiaj nie mam nastroju do tańca. – Nic nie szkodzi – rzuciła beztroskim tonem. – Rozumiem. I bezwiednie spojrzała na podłogę, gdzie leżała jego teczka. W odpowiedzi wsunął ją głębiej pod stół, tak że zniknęła z pola widzenia.

Rozdział dwudziesty czwarty

W następnym tygodniu Angelo również zniknął z pola widzenia, ale nie z myśli Esme. Ojciec najwyraźniej się tego domyślał i gdy odpoczywali na tarasie, podniósł wzrok znad książki i powtórzył pytanie, które zadał jej wczorajszego wieczoru. Miała nadzieję, że zadowoliła go jej odpowiedź, lecz najwyraźniej nie. – Na pewno się nie nudzisz? – zapytał. – Jesteś dziwnie milcząca od poniedziałku, odkąd Angelo wrócił do Mediolanu. Z nim było tu pewnie znacznie ciekawiej. To… frapujący młody człowiek. Esme obserwowała, jak w drugim końcu tarasu Alberto obrywa zwiędnięte kwiaty z krzewów róż, zdając sobie sprawę z tego, że ojciec starannie dobiera słowa. – Jest mi tu bardzo dobrze – odpowiedziała. – Naprawdę nie musisz się o mnie martwić. – Ale się martwię. Twoje szczęście ma dla mnie ogromne znaczenie. – Tak jak twoje dla mnie – stwierdziła, przenosząc wzrok z Alberta na ojca. – Co będziemy dziś robili? – spytała, zmieniając temat. Dopił mocną, czarną kawę; od przyjazdu do Włoch stał się jej wielbicielem. – A na co miałabyś ochotę? – Chcesz malować? Masz przecież do skończenia portret Kelly-Webbów. Parę nowożeńców spędzającą tu miesiąc miodowy tak zachwycił obraz z widokiem jeziora, który sprzedał im William, że ubłagali go, aby namalował drugi, tym razem ich portret z hotelem Margherita w tle. – Nasze wnuki będą miały po nas pamiątkę – zażartowali. – Pytałem, na co ty miałabyś ochotę – odpowiedział ojciec. – Co się tyczy Kelly-Webbów, przedłużyli pobyt o tydzień, więc nie ma pośpiechu. A tak szczerze mówiąc, to chciałbym namalować ciebie. – Znowu? Uśmiechnął się. Zmarszczki, które powstały w opalonej twarzy od mrużenia oczu podczas malowania, pogłębiły się. – Codziennie się zmieniasz i chciałbym uchwycić tę ostatnią zmianę. – W takim razie przełóżmy zwiedzanie Varenny na jutro – zaproponowała, nie pytając, jaką to zmianę w niej dostrzegł. – I zróbmy to dzisiaj, gdy wszyscy gdzieś wyjechali i mamy hotel dla siebie. Nawet matka Angela, Giulia Bassani, zniknęła gdzieś rano, czego przez cały czas pobytu Esme i jej ojca nie robiła. Esme przebrała się w ładniejszą sukienkę i usiadła w cieniu kasztana, który ojciec wybrał jako najlepsze miejsce na obraz. Sadowiąc się wygodnie, obserwowała z miłością, jak ustawia sztalugi i starannie układa pędzle i farby na drewnianym stole z prawej strony. Z rękami złożonymi na kolanach myślała o tym, jakie to szczęście, że może być z ojcem w tym cudownym miejscu. Czy to bardzo źle, że cieszy się, że matka zmarła? Nigdy nie powiedziałaby tego głośno, ale co do jednego miała całkowitą pewność: gdyby matka nadal żyła, nie byliby tu, w tym uroczym miejscu. Ani też nie byliby sobie tak bliscy z ojcem jak teraz. Zamknęła oczy i pozwoliła myślom płynąć ku Angelo. Wczoraj podczas kolacji Giulia Bassani powiedziała, że dzwonił, informując, że nie przyjedzie na weekend nad jezioro, jak planował. Esme

starała się nie okazać rozczarowania i potem, leżąc w łóżku, pocieszyła się, że w następny weekend Angelo z pewnością przyjedzie. Potem zaczęła sobie wyobrażać różne romantyczne scenariusze z jego udziałem. – Miałem nadzieję malować cię przytomną, Esme. Otworzyła oczy. – Przepraszam – powiedziała. – Byłam daleko stąd. Ojciec uniósł brew. – Ciekawe gdzie. Mijały minuty, podczas których Esme zgodnie z życzeniem ojca przechyliła głowę na bok, żeby światło przenikające przez gałęzie drzewa padało we właściwym miejscu. Zawsze chętnie pozowała ojcu; lubiła te ciche, wspólnie spędzane chwile. Dawało je to również okazję do bezwstydnego marzenia o Angelo. Miała jednak co do niego mieszane myśli: z jednej strony te barwne wycieczki do Bellagi, z drugiej scena w zaułku, której była świadkiem, między nim i tymi groźnymi ludźmi. Nie wspominała o niej nikomu, bo co mogła powiedzieć poza tym, że widziała jakąś tajemniczą transakcję? To nie jej sprawa, czym zajmuje się Angelo. – Poruszyłaś głową – stwierdził po chwili ojciec. – Bardziej na prawo, proszę. Tak lepiej. Myślałaś o Angelu, prawda? – Myślałam o wycieczce do Bellagio – odparła, nie mówiąc do końca prawdy. – Musimy tam razem pojechać – dodała. – Spodobałoby ci się. – Na pewno. – Przeniósł wzrok z płótna na pędzel, który wytarł w szmatkę, po czym spojrzał na Esme. – Obiecasz mi coś? – Postaram się. A co takiego? – Wiem, że Angelo zrobił na tobie wielkie wrażenie, ale proszę, nie pozwól, by cię zmienił. – Jeżeli się zmieniam, ojcze – powiedziała, starannie dobierając słowa – to dlatego, że dorastam. – Zdaję sobie z tego sprawę, tylko nie zmieniaj się zbyt szybko. – Chodzi ci o to, żebym była z nim ostrożna? – Sądzę, że tak będzie lepiej – odparł, marszcząc brwi i zaciskając wargi, gdy wybierał tubkę z farbą z pudełka. – Nie akceptujesz go? – Powiedzmy, że chciałbym poznać go lepiej, zanim całkowicie mu zaufam, zwłaszcza gdy chodzi o kogoś tak drogiego jak moja córka. Esme chciała spytać, dlaczego tak myśli, gdy jej uwagę zwróciła postać na tarasie. Wydała jej się znajoma. Ale czy to możliwe? Odwracając głowę i ignorując protesty ojca, zobaczyła, że jednak się nie mylił. – To Elizabeth St John! – wykrzyknęła. – Spójrz, tam, na tarasie. – Dobry Boże, rzeczywiście. – Moja droga, to coś niebywałego! Pamiętam, jak mówiłaś, że masz nadzieję pojechać nad jezioro, ale nie wiedziałam, że zamierzacie się tu zatrzymać. To doprawdy nadzwyczajne. – Miło panią znów widzieć – powiedziała Esme i naprawdę tak myślała. Było coś cudownie świeżego i ujmującego w ich wesołej znajomej z Rzymu. Jednak obawiając się, że jej głos mogą usłyszeć na drugim końcu jeziora, Esme odetchnęła z ulgą, iż w pobliżu nie ma innych gości. Poza Eleną w kuchni, kelnerką Marią, która nakrywała do stołu dla trzech osób, Albertem i jego wnukiem Cesare, który zaniósł rzeczy przyjezdnej do pokoju, hotel nadal był pusty. – Już ci przedtem mówiłam, że masz mi mówić po imieniu – odpowiedziała Elizabeth St John,

chwytając Esme za rękę. – Nie chcę żadnych formalności między nami. A dokąd poszedł twój ojciec? Taki z niego miły człowiek. Dobrze wygląda. Najwyraźniej jezioro mu służy. Jaki jest opalony! Esme uśmiechnęła się, wyobrażając sobie, że ojciec będzie teraz musiał odpierać ataki Elizabeth. – Poszedł zanieść przybory malarskie. Za chwilę przyjdzie na lunch. Jak długo zamierzasz zostać? – Wielkie nieba! Ledwo przyjechałam, a już chcesz się mnie pozbyć? Esme roześmiała się. – Wcale nie. Cudownie, że zostaniesz z nami. – Tak już lepiej. A teraz wszystko mi opowiedz. Jak było we Florencji i jak ci się podobała Wenecja? A tutejsi goście? Proszę, powiedz mi, że są bardziej zabawni niż to sztywne towarzystwo w Rzymie. Boże, doskonale można się bez nich obejść. I czy zakochałaś się już w jakimś pięknym Adonisie? Mam nadzieję, że tak. Esme dostrzegła ojca wchodzącego przez drzwi balkonowe za nimi. – Jest taki ktoś, ale opowiem ci o nim później. Elizabeth St John ponownie chwyciła Esme za rękę, lecz tym razem przycisnęła ją do obfitego biustu. – Fascynujące. Już nie mogę się doczekać. Elizabeth St John nie była jedyną niespodzianką, która tego dnia pojawiła się w hotelu Margherita. Kiedy przebrana do kolacji Esme schodziła z ojcem i Elizabeth do jadalni, usłyszała jakieś głosy. Jeden z nich należał do Giulii Bassani. Mówiła po włosku, ale tak szybko, że Esme miała trudności ze zrozumieniem jej. Gdy jednak pokonała ostatni stopień prowadzący do wyłożonego terakotą holu, serce jej szybciej zabiło. Jakże inaczej wyglądał w porównaniu z ostatnim razem, gdy go widziała! Zmiana była szokująca. Zgarbione ramiona, blada, wychudzona twarz, cienie pod oczami. Wyglądał bardzo źle. Kaszlał, trzymając chusteczkę przy ustach. Nagle osunął się na najbliższe krzesło. Giulia Bassani znalazła się przy nim w dwóch krokach. Esme bardzo pragnęła dowiedzieć się, co mu jest, ale nie chciała się narzucać. W tym momencie jednak on uniósł wzrok i serce mocniej jej zabiło, bo spojrzała w oczy Marcowi Bassaniemu.

Rozdział dwudziesty piąty

Było wczesne popołudnie, gdy lekarz z Menaggio, bliski przyjaciel rodziny Bassanich, zakończył wizytę i odjechał. Od czasu przyjazdu Marca z ciotką z Wenecji przed czterema dniami odwiedził go już trzy razy. Diagnoza brzmiała: przewlekłe zapalenie oskrzeli. Zgodnie z wydanymi przez niego instrukcjami pacjent miał leżeć w łóżku, w pokoju z dobrą cyrkulacją powietrza, stosować regularne inhalacje, robić okłady na pierś i trzy razy dziennie przyjmować lekarstwo, które złagodzi kaszel. Miał również pozostawać na lekkostrawnej diecie, na dwór wychodzić tylko wtedy, gdy doktor Romano na to pozwoli. Kucharka Elena uznała lekkostrawną dietę za klątwę. Według niej lekarze nie mieli o niczym pojęcia, bo Marco potrzebował solidnych dań z fasoli, polenty i makaronu. Ze łzami w oczach, żegnając się raz po raz i wykrzykując Grazie al cielo393!, powiedziała Esme, że zna Marca od czasu, gdy był jeszcze małym chłopcem, i że omal nie umarł wtedy na koklusz. Od tego czasu miał słabe płuca i nie było dnia, żeby nie wątpiła w słuszność decyzji o wyjeździe z rodzinnych stron. Tu powietrze było zdrowsze niż w Rzymie, gdzie studiował w seminarium. A Wenecja, z tym swoim zgniłym powietrzem, gdzie pracował w sierocińcu, to ostatnie miejsce, do którego powinien trafić. Dlatego Elena chodziła dwa razy dziennie do kościoła, żeby się pomodlić i zapalić świeczkę w intencji jego wyzdrowienia. Godzinę po wyjeździe doktora Romano na niebie zebrały się gęste, ciężkie chmury o barwie przydymionego ametystu i spadły pierwsze krople deszczu. Alberto ostrzegł ich przy śniadaniu, że jezioro nie będzie dzisiaj takie allegro404. Przewidywał, że zmianę pogody przyniesie zimny wiatr wiejący znad Colico na północym brzegu jeziora. Z jakichś powodów obwiniał Colico za wiele rzeczy. Tuż po pierwszych kroplach rozległ się daleki grzmot i niebo się otworzyło, zmuszając gości do pospiesznego skrycia się pod dachem. Esme stwierdziła, patrząc przez zalane deszczem okno w salonie, że nigdy jeszcze nie widziała jeziora tak wzburzonego. Pokrywały je jakby pędzące, białe konie. Góry skryły się za zasłoną deszczu. Nie słuchając ostrzeżeń Alberta przy śniadaniu, ojciec Esme, Elizabeth i małżeństwo Kelly-Webbów wybrali się parowcem do Bellagio. Esme miała nadzieję, że wrócą suchą nogą do hotelu. Planowała pojechać z nimi, ale obudziła się z bólem głowy, co potem uznała za jeszcze jedną zapowiedź burzy. Siedząc sama w salonie z ozdobnymi gzymsami, żyrandolem z weneckiego szkła, wyblakłymi dywanami i wielkimi olejnymi obrazami przedstawiającymi pokolenia rodu Bassanich, zastanawiała się, co powinna zrobić. Po raz pierwszy nie umiała znaleźć sobie zajęcia. Odwróciła się, słysząc pospieszne stukanie obcasów na marmurowej podłodze, i zobaczyła Gulię Bassani wchodzącą do pokoju. Ostatnie dni musiały być dla niej ciężkie. Najpierw zadzwoniono do niej z sierocińca z informacją, że bratanek jest chory, potem znalazła kogoś, kto odwiózł Marca pociągiem do Mediolanu, gdzie miała na niego czekać i zabrać do domu. – Jak się czuje Marco? – spytała Esme. Jego ciotka pokręciła głową. – Niestety, nie lepiej. Doktor Romano mówi, że nieprędko wróci do swoich obowiązków. Uważa też, że tutejszy klimat jest dla niego lepszy. Latem w Wenecji bywają upały, zaś powietrze staje się nieruchome i szczególnie niezdrowe dla kogoś o tak słabych płucach. Przynajmniej w tym Elena i doktor byli zgodni, pomyślała Esme.

– Nie mam żadnego doświadczenia – powiedziała. – Ale czy mogłabym jakoś pomóc? Gulia uśmiechnęła się, patrząc na nią zmęczonym wzrokiem. – To bardzo uprzejme, ale nie wiem co… – Urwała, po czym dodała po zastanowieniu: – Jest coś, w czym mogłabyś pomóc. Ale może uznasz to za niewłaściwe, zwłaszcza że nie ma tu twojego ojca. – Cokolwiek to jest, ojciec na pewno nie miałby nic przeciwko temu. Wolałby, żebym była użyteczna, jeżeli mogę. Co mam zrobić? – Dotrzymasz Marcowi towarzystwa po południu? Narzeka, że się nudzi, a ja, niestety, nie mam czasu, żeby przy nim siedzieć, a nie ma nikogo innego. Może mogłabyś mu poczytać. – Naturalnie – odparła Esme, zadowolona, że może się czymś zająć. Esme siedziała w fotelu przy łóżku Marca i zgodnie z sugestią ciotki czytała mu książkę, nieśmiałym i lekko zdenerwowanym głosem. Podczas pobytu z ojcem w Wenecji i wspólnych spotkań z Markiem, udało jej się stłumić uczucie, które rozbudziło się, gdy się poznali, i zaczęła traktować go wyłącznie jak przyjaciela. Wystarczyło jednak, że ich oczy na ułamek sekundy spotkały się tego wieczoru, gdy przyjechał do pensjonatu, a dawne uczucie wróciło, burząc starannie wypracowany spokój. Musiała przyznać ku swemu zawstydzeniu, że żywiła do niego uczucia, których nie powinna, biorąc pod uwagę drogę, jaką dla siebie wybrał. – Masz piękny, czysty głos – mruknął. Uniosła wzrok znad czytanej książki – Pokoju z widokiem. – Jesteś taki chory, że podobałoby ci się skrzeczenie papugi. Nikły uśmiech przemknął po jego umęczonej twarzy. – Nie sądzę. Wróciła do czytania. – Czy moglibyśmy zostawić na razie Lucy Honeychurch i pannę Bartlett? – spytał, gdy urwała, żeby przewrócić kartkę. – Naturalnie. – Zamknęła książkę, rozczarowana tym, że tak szybko go znudziła. – Przepraszam. Masz już dość, tak? – Nie, nie, to ja przepraszam. Widzę, że cię uraziłem. – Wcale nie. Jeżeli chcesz, mogę poczytać ci coś po włosku. – Wolałbym porozmawiać z tobą, jeśli… To, co chciał powiedzieć, utknęło mu w gardle i wywołało gwałtowny atak kaszlu. W piersi mu zacharczało, znowu zakaszlał, a potem nie mógł już przestać. Przykrył ręką usta, a na rozpalonym czole pojawiły się kropelki potu. Cały się trząsł, usiłując złapać oddech. Przerażona Esme zerwała się z fotela, jakby miało mu to pomóc. Nigdy jeszcze nie widziała kogoś tak chorego i przeraziła się, że Marco może zaraz umrzeć. – Pójdę po twoją ciotkę – zawołała. Skrzywił się, pokręcił głową i wskazał na stos świeżo wypranych chusteczek leżących na nocnej szafce przy łóżku. Podała mu jedną z nich, omal nie strącając szklanki z wodą. Och, ależ z niej okropna pielęgniarka. Przyciskając chusteczkę do ust, kasłał dalej, aż w końcu atak minął, a on leżał na poduszkach wyczerpany, z twarzą czerwoną i mokrą od potu. Gdy rozluźnił dłoń, z przerażeniem zobaczyła krew na chusteczce. Leżał bez ruchu, a ona patrzyła, jak gałki jego oczu poruszają się niespokojnie pod powiekami. Uświadomiła sobie, że wstrzymuje oddech, więc wolno wypuściła powietrze z płuc i usiadła w fotelu. Siedziała nieruchomo przez kilka minut w obawie, że mu przeszkodzi, słuchając, jak deszcz bębni

o szyby w rytm uderzeń jej serca i huku grzmotu nad głową. Przez cały ten czas nie spuszczała wzroku z jego twarzy, która na pierwszy rzut oka wydawała się podobna do Angela, lecz w rzeczywistości bardzo się od niej różniła – zupełnie jak malarstwo Caravaggia i arcydzieła Rafaela. Porównując kuzynów, Esme doszła do wniosku, że atrakcyjność Angela leży w jego nieskrywanej arogancji i nieprzewidywalności zachowania. Opowiedziała Elizabeth o Angelu i o tym, jak ją pocałował. Elizabeth stwierdziła, że wiele razy spotkała w życiu podobnych mężczyzn. – Jestem pewna, że on doskonale wie, jak działa na taką śliczną, młodą dziewczynę jak ty. Korzystaj z tego, że ci schlebia, a jeżeli musisz się w nim zakochać, pamiętaj, że będzie to chwilowe i jednostronne uczucie. Zawsze tak się dzieje, gdy mężczyzna kocha się we własnym wizerunku. I zapewniam cię, że większość Włochów taka jest – dodała ze śmiechem. Esme gotowa była się z nią zgodzić w tym względzie, jeśli chodzi o Angela, ale Marco z pewnością był inny. Patrząc, jak ciężko oddycha przez sen, pożałowała, że nie ma talentu ojca. Bardzo chciałaby uchwycić spokój malujący się na twarzy Marca. Ale co za pomysł, żeby malować kogoś tak ciężko chorego? Pochyliła się i uważając, żeby go nie obudzić, delikatnie wyjęła mu z dłoni poplamioną krwią chusteczkę i trzymając ją w dwóch palcach, wrzuciła do wiklinowego kosza pod łóżkiem, gdzie leżały już inne zużyte chusteczki. Na wszelki wypadek wymknęła się z pokoju, poszła do najbliższej łazienki i umyła ręce. Gdy wróciła, Marco nadal głęboko spał. Usiadła w fotelu i pochyliła się nad nim tak, że mogła policzyć długie, czarne rzęsy. Miał taką łagodną twarz. To do niego bardziej pasowało imię Angelo, pomyślała z uśmiechem. Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie na placu Świętego Marka. Czuła się skrępowana tym, że przyłapał ją na tak dziecinnym zachowaniu. Zachwyciła ją wtedy jego uroda i błękit oczu, ale zaraz potem przyszło rozczarowanie, gdy powiedział, że kształci się w seminarium. Westchnęła ze smutkiem, myśląc o tym, że nigdy nie będzie mógł się ożenić ani mieć dzieci. Deszcz ciągle padał, więc kolację podano w jadalni i jak to się już utarło, Elizabeth usiadła razem z Esme, jej ojcem i Kelly-Webbami. – A co Alberto, nasz lokalny meteorolog, zapowiada na jutro? – spytała Elizabeth Marię, gdy dziewczyna postawiła na stole miseczki z zupą z białej fasoli i szynki. Esme pospieszyła z pomocą, widząc zakłopotanie na twarzy Marii. – Il tempo per domani, bello o brutto415? W odpowiedzi dziewczyna skrzywiła się i pokazała na zalane deszczem okno. – Deszcz. Więcej deszczu. – Och, nie to chciałam usłyszeć – stwierdziła Elizabeth, gdy Maria pospieszyła do kuchni; wszyscy goście jedli dziś kolację, więc obie z Eleną były strasznie zaganiane. – Miałam nadzieję, Williamie, że wybierzemy się jutro do willi Carlotta. Bardzo chciałabym zobaczyć rzeźbę Amor i Psyche. Podobna jest przepiękna, nie mówiąc o tym, że nadzwyczaj zmysłowa. – To prawda – przyznała Helene Kelly-Webb. – Chociaż nie jest to oryginalny Canova, bo ten znajduje się w Luwrze. – Raczej w Ermitażu w Petersburgu, kochanie – sprostował delikatnie jej mąż z wyrazem wielkiej łagodności na twarzy. Był czułym i kochającym mężem. – No tak, oczywiście – odpowiedziała Helene, machając ręką. – Ale ze mnie głuptas. Wygląda na to, że mój mózg ma ograniczoną pojemność. – Jak nas wszystkich – powiedział dyplomatycznie ojciec Esme. – A ja jestem chyba największym głuptasem – stwierdziła Elizabeth z głośnym śmiechem, który

sprawił, że zatrząsł się jej wydatny biust, przykuwając uwagę innych gości. – Więc jak umilimy sobie jutro czas, Williamie? – spytała, nie zdając sobie sprawy z ich spojrzeń lub może nie przejmując się nimi. Esme, tłumiąc chichot, spuściła głowę i skupiła się na zupie. – Czyżbyś zobaczyła coś śmiesznego w fasoli? – spytał jej ojciec. – Nie – odparła, patrząc na łyżkę. Wiedziała, że gdyby spojrzała mu w oczy, wybuchnęłaby głośnym śmiechem, co byłoby niegrzeczne, a za nic na świecie nie chciała urazić uczuć Elizabeth. Zabawna jednak była wytrwałość, z jaką ta kobieta próbowała zdobyć przychylność jej ojca. – A ty, Esme? – spytała Elizabeth. – Będziesz jutro opiekowała się tym biednym kuzynem naszej signory? Esme tym razem spojrzała na ojca. Gdy wrócił wraz z innymi z Bellagio, przemoczony do suchej nitki, marzący o gorącej kąpieli, wyraźnie zaniepokoił się faktem, że całe popołudnie spędziła w sypialni Marca. – Gdzie się podziało poczucie przyzwoitości Gulii? – spytał. – Martwiła się o to, czy to zaaprobujesz – odpowiedziała, broniąc siebie i Gulii Bassani. – Ale powiedziałam, że wolałbyś, abym się na coś przydała, zamiast leniuchować i nic nie robić. – Nie chodzi mi o Marca – odpowiedział – bo całkowicie mu ufam, ale o to, co inni powiedzą. – Mamy połowę dwudziestego wieku, a nie jego początek! – wykrzyknęła z żarem, po czym dodała już spokojniej: – Poza tym, co nas obchodzą ci ludzie? Gdy stąd wyjedziemy, nigdy więcej ich nie zobaczymy. Myślałam, że zostawiliśmy w Anglii te nudne staroświeckie obyczaje. – Co ty na to, ojcze? – spytała teraz. – Pozwolisz mi? Skończył zupę, po czym sięgnął po kieliszek i wypił łyk. – A jeżeli przez to się rozchorujesz? – Nic mi nie jest. I wątpię, żebym się od niego zaraziła. – Och, pozwól jej, Williamie – wtrąciła Elizabeth. – Kto wie, może dzięki temu poczuje powołanie, żeby kształcić się na pielęgniarkę. – Albo lekarkę – dodała Esme, zadowolona, że znalazła sprzymierzeńca. – Zobaczymy – odpowiedział ojciec. Siedząca naprzeciwko Elizabeth mrugnęła do Esme. Esme domyśliła się, co chodzi jej po głowie. Gdy córki zabraknie, William zostanie sam i będzie mógł dotrzymać jej towarzystwa.

Rozdział dwudziesty szósty

Dopiero po prawie trzech tygodniach Marco mógł po raz pierwszy usiąść w ogrodzie i poczuć ciepło czerwcowych promieni słonecznych na bladej twarzy. Towarzystwa dotrzymywali mu Esme z ojcem, Elizabeth i Angelo, który późnym wieczorem przyjechał z Mediolanu. Na tarasie za ich plecami Maria zbierała ze stołów naczynia po lunchu, a Elena karciła ją za stłuczenie talerza. Esme zauważyła, że ostatnio Elena często strofowała dziewczynę i ładna twarz Marii stawała się coraz bardziej markotna. Rozjaśniała się jednak zawsze, gdy w pobliżu był Angelo. Elena wolno schodziła z tarasu, niosąc tacę z drinkami i mrucząc pod nosem, jak to nie można zaufać Marii, że zrobi coś dobrze. Postawiła tacę na stole i zarzuciła Marca zwyczajowymi pytaniami: czy mu ciepło? Czy nie za gorąco? Czy dość zjadł na lunch? Czy się nie przejadł? Gdy z nim skończyła, skierowała uwagę na Esme. Ku uciesze wszystkich zebranych Elena uważała, że Marco wrócił do zdrowia nie tylko dzięki boskiemu wstawiennictwu, ale również dzięki Esme. Twierdziła, że sami aniołowie ją tu zesłali do opieki nad Markiem. Nie miało znaczenia, że Esme ciągle powtarzała, iż tylko mu czytała lub grała z nim w gry planszowe, gdy miał już do tego dość siły. Elena nie chciała uwierzyć, że to nie Bóg zesłał jej dar uzdrawiania. – Jeżeli ta kobieta nadal będzie cię tak wychwalać, zostaniesz świętą i zbudują tu kaplicę ku twojej czci – zażartowała Elizabeth, gdy Elena odeszła. – A jeżeli nie kaplicę, to jeden z takich ołtarzyków, gdzie ludzie stawiają świeczki i kwiaty. Angelo pokręcił głową i wypuścił smugę dymu w powietrze. – To Elenie nie wystarczy. Nie spocznie, póki nie zabierze Esme do Watykanu i nie zmusi papieża, żeby ją kanonizował. – Och, przestańcie – powiedziała Esme czerwona na twarzy. Nie cierpiała być w centrum uwagi. – Myślę, że musisz połknąć pochwałę jak posłuszna pacjentka lekarstwo – wtrącił siedzący obok niej Marco. – Teraz znowu ty zaczynasz? – odparła zniecierpliwiona. – Nie warto się wysilać, Marco – odpowiedział ojciec ze śmiechem. – Wygląda na to, że postanowiła być niewdzięczna. Zobacz, jak wysunęła podbródek: to oznacza, że zamierza słuchać tylko siebie. – Nie zgadzam się – powiedział Angelo. – To jest podbródek świętej. – Boże drogi! – wykrzyknęła Esme. – Dajcie mi wreszcie spokój. – Ale sprawiasz nam taką przyjemność – stwierdził Angelo, puszczając do niej oko. – W takim razie idę popływać – W takim razie ja też idę popływać – oznajmił Angelo, wstając z krzesła. Popłynęli do tratwy. Angelo podał jej rękę i pomógł wejść, po czym położyli się na drewnianych belkach i grzali się w słońcu. Woda cicho uderzała o brzegi tratwy. Dzięki temu, że Esme pływała regularnie dwa razy dziennie, nie tylko podszkoliła swoje umiejętności, ale jej blada skóra nabrała złocistej barwy, co wprawiało ją w zdumienie za każdym razem, gdy spoglądała w lustro. Oto nowa ja, myślała, uśmiechając się z zadowoleniem. W towarzystwie Angela czuła się jednak jak zwykle nieokrzesana i płytka. Zupełnie inaczej było

z Markiem. W jego obecności nie dręczył ją lęk i im dłużej z nim przebywała, słuchając opowieści o rodzicach, dzieciństwie i planach na przyszłość, tym większej pewności siebie nabierała. Przy nim mogła się odprężyć i być sobą. Gdy była z Angelem, ciągle czuła potrzebę udowodnienia, że jest kimś, kim nie była. Podczas ostatniego weekendu zaprosił ją na przejażdżkę swoim nowym samochodem, fiatem topolino. Nie była to romantyczna podróż wokół jeziora, jak się spodziewała. Zawiózł ją bowiem do Dongo, żeby jej pokazać, gdzie złapano Mussoliniego ubranego w niemiecki mundur i jego kochankę, Clarę Petacci. Opowiedział jej o brakujących beczkach ze złotem i ważnych wojennych dokumentach, które według miejscowych leżały na dnie jeziora. W beczkach znajdowały się złote obrączki zebrane przez żołnierzy przejeżdżających przez wioski od biednych mieszkańców, którzy tylko to mogli ofiarować, żeby wspomóc armię. – W zeszłym roku wasz Winston Churchill przyjechał tu szukać tych dokumentów – powiedział. – Była to nieoficjalna podróż. Ludziom powiedziano, że przyjechał malować, jak twój ojciec, ale wszyscy wiedzą, że on i rząd brytyjski chcieli znaleźć listy pisane do Il Duce. Esme nie wiedziała, czy to prawda, ale ze smutkiem pomyślała o biedakach oddających najcenniejsze przedmioty. Spytała Angela, czy złoto zostanie odnalezione kiedykolwiek. – Kto wie – odparł, wzruszając ramionami. – Może już ktoś je znalazł i zabrał. Potem wrócili tą samą drogą, którą przyjechali, zatrzymując się po drodze w miejscowości Mezzegra, gdzie Mussolini i jego kochanka zostali rozstrzelani. Była to makabryczna wycieczka i Esme zastanawiała się, czy to kolejny test z gatunku tych, którym lubił ją poddawać. Za taki uznała również pocałunek w samochodzie przed powrotem do hotelu Margherita. Pozwoliła mu na to, ale kiedy zaczął błądzić dłońmi po jej ciele, po chwili wahania, gdy ciekawość i dreszcz podniecenia sprawiły, że zaczęła się zastanawiać, jak mogłoby być, odepchnęła go. W odpowiedzi uśmiechnął się, zapalił papierosa i uruchomił silnik. Ona zaś pomyślała, że to, co zrobił, nie miało dla niego większego znaczenia. A to nie przynosiło jej chluby i wprawiło ją w zły humor do końca dnia. Przy Marcu nigdy tak się nie czuła. Wszystko było znacznie prostsze. Nie musiała się obawiać, że zrobi lub powie coś niestosownego. Zdarzały się jednak chwile, zwłaszcza gdy jego stan zdrowia nieco się poprawił i rozmowy stawały się bardziej ożywione, że zapominała o tym, kim wkrótce będzie, i traktowała go jak każdego innego mężczyznę. Kiedyś mu to powiedziała, a on roześmiał się i stwierdził, że woli, aby tak zostało. Nie chciał być traktowany do końca życia jak dziwak. Nie do tego bowiem został powołany. Podziwiała go za to, że wie, co chce w życiu robić, i powiedziała, że też chciałaby mieć tak jasną wizję. – To przyjdzie z czasem – zapewnił ją. – Lepiej poczekać, niż decydować się na coś, co jest dla ciebie nieodpowiednie. Ja musiałem skończyć studia na uniwersytecie, zanim dowiedziałem się, co tak naprawdę chcę robić. – Jesteś dziś dziwnie milcząca, amore426 – powiedział Angelo, przerywając jej rozmyślania. – Często bywam milcząca – odparła, mając nadzieję, że sprawiła wrażenie zagadkowej, a nie nudnej. – Tak, ale dzisiaj wydajesz się zbyt poważna – stwierdził, sunąc palcem wzdłuż jej ramienia. – Już cię nie rozśmieszam? – Nie powiedziałeś nic, co by mnie rozśmieszyło – odpowiedziała. Ponownie musnął jej rękę, sunąc wolno od ramienia po koniuszki palców. Zadrżała, co na pewno nie uszło uwagi Angela. Poczuła, że tratwa się lekko zakołysała, gdy zmienił pozycję, a potem jego wargi musnęły jej ramię, podążając tym samym śladem co ręka. Odwróciła się pod wpływem wewnętrznego

impulsu i spojrzała Angelowi w oczy. – Okazałem ci już dość cierpliwości – oświadczył szorstko, a jego ciemne oczy zalśniły. – Teraz zamierzam pocałować cię tak, jak chcesz, żebym cię pocałował. – Przywarł do jej warg z nieoczekiwaną siłą, wsuwając głęboko język i zmuszając ją, żeby szerzej otworzyła usta. Otoczyła ramionami jego umięśnione plecy, po czym przesunęła dłonie w stronę karku. W odpowiedzi pocałował ją z jeszcze większą siłą i namiętnością, przyciskając do tratwy. Potem przesunął dłonią wzdłuż uda i rozsunął jej nogi. Ona jednak niczego szczególnego nie poczuła. Bardzo chciała, bo przecież po to odwróciła się na plecy, ale to, co robił z nią Angelo, odbierała jedynie jako czysto mechaniczne ruchy. Zupełnie jakby stała z boku i obserwowała siebie. Co było z nią nie tak? Czemu zachowywała się tak pasywnie, dlaczego nie znajdowała w tym przyjemności? Czyżby była oziębła? Słyszała, jak dziewczęta rozmawiały w szkole o tym problemie, żartowały i śmiały się, sugerując, że nie jest to coś, do czego należy się przyznawać. Nagle Angelo odsunął się od niej i przez jedną straszną chwilę patrzył na nią z taką pogardą, że aż wstrzymała oddech w obawie przed tym, co może zrobić lub powiedzieć. – Czyżbym cię nudził? – Nie. – Więc o co chodzi? Czemu leżysz, jakbyś spała? Nie była w stanie wykrztusić słowa. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć, Esme – powiedział, po czym odwrócił się od niej i usiadł, kładąc dłonie płasko na tratwie, jakby szykował się do skoku. – Nie powinnaś tak żartować sobie z mężczyzn. Raz jesteś rozpalona, a raz zimna. – Nie żartuję sobie z ciebie – mruknęła, urażona jego słowami. – Przepraszam… Myślałam, że chcę… Próbowałam, ale… – Urwała bezradnie. – Przepraszam – powtórzyła. – Pożądanie to nie jest świadoma decyzja – warknął. – To jedna z najbardziej naturalnych i spontanicznych rzeczy, jakich mogą doświadczyć kobieta i mężczyzna. Usiadła. – Masz rację – odpowiedziała, usiłując go udobruchać. – Muszę się jeszcze wiele nauczyć. Napinając mięśnie szczęki, zacisnął usta w wąską linię i zapatrzył się w jakiś daleki punkt po drugiej stronie jeziora. – Ale nie ze mną – stwierdził w końcu. – Być może – mruknęła, uświadamiając sobie nagle coś bardzo ważnego: nie mogłaby pokochać kogoś takiego jak Angelo. – Jestem dla ciebie jedynie rozrywką – rzuciła lekkim tonem. Przecież nie powiedział, że odmową złamała mu serce. Z pewnością uraziła jedynie jego próżność. Obrócił głowę w jej stronę i przez chwilę dostrzegła w jego oczach ogień. Przemknęło jej przez myśl, że może nie doceniła jego uczuć. – Może – powiedział wolno – już ci się znudziłem, bo interesuje cię ktoś inny. Na przykład Marco. A więc o to chodziło. Był zazdrosny o jej przyjaźń z kuzynem. Ależ to małostkowe! Dość tych oskarżeń, nie będzie ich więcej słuchać. Zerwała się na nogi. – Jeżeli dalej masz zamiar opowiadać takie bzdury, to ja wracam. Błyskawicznie poderwał się na nogi, przez co tratwa zakołysała się gwałtownie pod nimi i ku jej zaskoczeniu chwycił ją za brodę kciukiem i palcem wskazującym, po czym mocno szarpnął. – Spójrz na mnie i przysięgnij, że nie interesuje cię mój święty kuzyn Marco. I nie kłam, bo widziałem, jak się wokół niego kręcisz. Ogarnięta wściekłością, rzuciła mu gniewne spojrzenie i odepchnęła jego ręce.

– Ty arogancka świnio! Nie waż się więcej mnie dotykać lub odzywać się w ten sposób. Po tych słowach skoczyła do wody i zaczęła wściekle pracować rękami i nogami, uświadamiając sobie z przerażeniem, że Angelo miał rację. Na nieszczęście, gdy dopłynęła do brzegu, czekał tam na nią Marco stojący na szczycie kamiennych schodków. – Czy wszystko w porządku, Esme? – spytał, patrząc na nią z niepokojem. – Nie – odparła ze łzami w głosie, po czym chwyciła ręcznik, który zostawiła na stopniach, i minęła go, omal nie zderzając się z Albertem, który pchał barek przez trawnik. – Nic nie jest w porządku! Pół godziny później rozległo się pukanie do drzwi jej pokoju. Leżała na łóżku w sukience, z mokrymi włosami i głową owiniętą ręcznikiem. Czuła taki wstyd, że w tej chwili nie była w stanie z nikim rozmawiać. Pukanie powtórzyło się jednak. I jeszcze raz. – Esme, to ja, Marco. Powiedz, co się stało? Źle się czujesz? Stłumiła okrzyk przerażenia. Tylko nie Marco. Każdy, byle nie on. – Proszę, odejdź. – Nie, cara437, dopóki mi nie powiesz, co się stało. – Nic się nie stało. – Więc podejdź do drzwi i udowodnij mi to. Niechętnie wstała z łóżka i otworzyła drzwi. Na pięknej twarzy Marca malowała się troska. – Płakałaś, poverina448. Dlaczego? Zacisnęła usta i pokręciła głową. – Mogę wejść i porozmawiać z tobą na osobności? Zawahała się. Być z nim sam na sam po tym, co powiedział Angelo? Nie, nie mogła tego zrobić. – Proszę – nie ustępował. – Bardzo się o ciebie martwię. Ustąpiła wbrew sobie. Zamknął drzwi i podszedł do okna, które wychodziło na ogród i jezioro, po czym odwrócił się do niej. – Myślę, że płakałaś z powodu tego, co powiedział ci mój kuzyn. Albo z powodu tego, co zrobił. Powiesz mi, co to było? Czy on cię skrzywdził? Widziałem was na tratwie – dodał, nie patrząc jej w oczy. – Zobaczyłem, jak skoczyłaś do jeziora. Wyglądałaś na bardzo rozgniewaną. Przełknęła ślinę, czując jeszcze większy wstyd. Ciekawe, co konkretnie Marco widział? Jak mogła pozwolić, żeby Angelo tak ją całował, skoro przez cały czas nie czuła tego, co czuła do drogiego, kochanego Marca? Dlaczego prowokowała mężczyznę, któremu sprawiało przyjemność jej skrępowanie, który świetnie wiedział, że to on jest jego powodem? Co za dziecinną i perfidną grę prowadziła? – Nie mogę ci powiedzieć – odparła. – Zbyt się wstydzę. Marco podszedł do niej. – Więc miałem rację. Angelo coś ci zrobił. – Nie, to była moja wina. – Esme, pod wieloma względami jesteś bardzo mądra, ale jesteś młoda, a ja znam swojego kuzyna. Potrafi być bardzo przekonujący i cieszy się swoistą reputacją w tych sprawach. Jeżeli zmusił cię do zrobienia czegoś, czego żałujesz, nie jest to twoja wina. – Nie jest tak źle, jak myślisz – odpowiedziała, przerażona tym, co Marco mógł sobie wyobrażać. – Chodzi o to, że oskarżył mnie o coś i chociaż zaprzeczyłam, wiem, że to prawda. – Mój kuzyn nie ma prawa o nic cię oskarżać. – Może jednak tak, skoro to prawda.

Podszedł jeszcze bliżej i położył jej ręce na ramionach. – Jak zwykle uważam, że jesteś zbyt wspaniałomyślna. Ale nie chcę, żebyś się denerwowała. Czy mogę cię jakoś rozweselić? – Dziękuję, ale nie. Westchnął i wyglądał, jakby za chwilę miał zemdleć. – Muszę odpocząć – powiedział, odsuwając włosy, które opadły mu na czoło. – Jestem zmęczony, ale może później, przed kolacją, poszłabyś ze mną na spacer? W rezultacie Marco zaspał i nie pojawił się na kolacji, lecz dużo później. Ojca i Elizabeth zaproszono na partię brydża z małżeństwem z Bath, więc Esme mogła posiedzieć z Markiem na tarasie. Nadal czuła się głęboko zawstydzona swoim wcześniejszym zachowaniem, ale jej główną troską było teraz przywrócenie równowagi w uczuciach do Marca. Tak, zakochała się w nim – mogła to teraz przyznać, przynajmniej przed samą sobą – ale skoro i tak nic z tego by nie wyszło, wręcz nie mogłoby wyjść, pragnęła znowu cieszyć się jego towarzystwem. Ku jej ogromnej uldze Angelo nie pojawił się tego wieczoru, bo, jak wyjaśnił Marco, miał spotkanie w Como z klientem. – Ma nad jeziorem mnóstwo klientów, prawda? – spytała Esme. – Tak – przyznał Marco. – A co to za klienci? – Tacy jak zwykle. – Czy należą do mafii? Marco spojrzał na nią zaskoczony. – Skąd ci to przyszło do głowy? Wzruszyła ramionami. – Widziałam, jak dostawał sporą sumę pieniędzy, gdy kilka tygodni temu byliśmy w Bellagio. Ci, którzy mu je dawali, nie wyglądali sympatycznie. Marco pochylił się w przód z wyrazem powagi na twarzy. – Nie wolno ci o tym z nikim rozmawiać. Chyba nie powiedziałaś o tym nikomu? – Nie. Więc to mafia? Pokręcił głową. – To byli spalloni. Pewnie o nich słyszałaś. Przemytnicy. Esme słyszała coś tam o przemycie i widziała raz łódź policji finansowej patrolującą jezioro. – Czy Angelo jest w to zamieszany? Marco kiwnął głową. – Wiele osób się tym zajmuje. To sposób na życie. – Ale to nielegalne. Przecież Angelo może trafić do więzienia. Przycisnął palec do warg, zmuszając ją, żeby mówiła ciszej. – Co jest nielegalne, Esme? – spytał cicho. – Bardziej nielegalna jest bieda, która zmusza kobiety i mężczyzn do chwytania się takich zajęć, żeby przeżyć. Prawdziwym przestępstwem jest to, że zwykli ludzie muszą znosić to, że nasz kraj jest tak źle rządzony. Największym przestępstwem jest biurokracja, a nie wysiłki głodnych ludzi szukających sposobów na wyżywienie rodzin. Nie pomyślałaś o tym, jaką niesprawiedliwością jest to, że Cesare, wnuk Alberta, musiał w wieku siedmiu lat zrezygnować z nauki, żeby pomóc rodzinie? Czy takie rzeczy zdarzają się w Anglii? Nie. A tutaj zbyt wielu dzieciom w zbyt wczesnym wieku odbiera się szansę na naukę. I to jest złe. Nigdy nie słyszała, żeby Marco mówił z takim zapałem. – Nie zauważyłam tu wielkiej biedy – stwierdziła.

– Mógłbym zaprowadzić cię w takie miejsca, i to niedaleko stąd, gdzie przekonałabyś się o jej istnieniu. W hotelu Margherita robi się wszystko, żeby goście jej nie widzieli. Muszą być zadowoleni, by wracali nad jezioro, przywożąc ze sobą pieniądze. Przez chwilę zastanawiała się nad tym, co jej powiedział, i poczuła wyrzuty sumienia z powodu wygodnego życia, jakie wiodła. – A co właściwie robi Angelo? – spytała. – Jest, jak wy to nazywacie, pośrednikiem. Pomaga w tran​sakcjach i pilnuje, żeby pieniądze trafiły tam, gdzie powinny. – Czy jego matka o tym wie? – Pewnie tak. – Ale nikt o tym nie mówi? Marco kiwnął głową. – Widzę, że jesteś zaszokowana. Ale proszę, nie osądzaj tych, którzy robią takie rzeczy, dopóki nie postawisz się na ich miejscu i nie zrozumiesz, o co walczą. – Nawet przez myśl by mi nie przeszło, żeby kogoś osądzać – odparła. – Przepraszam – powiedział pospiesznie. – Widzę, że cię obraziłem. Wybacz mi, proszę. – Nie ma czego wybaczać – odrzekła. – Ale dlaczego Angelo to robi, skoro ma bardzo dobrą pracę w Mediolanie? Po co ryzykuje? – Szuka przygody. Wrażeń. Chce uczestniczyć w czymś większym. Ma naturę buntownika i tak ją zaspokaja. Nie znosi siedzenia w biurze przez cały dzień. Wolałby być prawdziwym przemytnikiem, który ukrywa się w górach i ryzykuje życie, nosząc na plecach ciężkie skrzynki z whisky i papierosami. – Czy to, co oni robią, jest niebezpieczne? Kiwnął głową. – Bardzo. Ale pamiętaj, nie mów o tym nikomu. Obiecujesz? – Obiecuję. Spoglądając w atramentowe niebo i połyskujące na nim niczym najczystsze diamenty gwiazdy, pomyślała, jak wielu rzeczy nauczyła się tego lata. Przede wszystkim jednak czuła cudowny spokój, siedząc z Markiem nad jeziorem. Gdyby tylko już zawsze mogło tak być.

Rozdział dwudziesty siódmy

To miała być niespodzianka, ale poprzedniego dnia po południu Elena wygadała się, gdy Marco przyszedł do kuchni po wodę. Błagała go, jak wyznał później Esme, żeby nikomu nie mówił, a zwłaszcza ciotce, że wieczorem ma się odbyć przyjęcie na jego cześć. Teraz, w najgorętszym dniu lata, gdy już wszyscy – przyjaciele, rodzina i goście hotelowi – zebrali się po kolacji na tarasie, Elena dostąpiła zaszczytu wniesienia tortu urodzinowego. Kiedy postawiła go na stole, Marco pocałował ją i podziękował, że była dla niego taką dobrą babcią. Sprawił jej wielką przyjemność, nazywając ją babcią. Otarła cisnące się do oczu łzy, wygładziła fartuch i poklepała go z czułością po policzku. Potem Marco zwrócił się do Gulii i podziękował za zorganizowanie przyjęcia. – E un piacere459 – odpowiedziała, czule go całując. – Przysięgam, że gdybym była o trzydzieści lat młodsza, zrobiłabym wszystko, żeby przekonać tego boskiego młodzieńca, aby zrezygnował z bycia księdzem – szepnęła Elizabeth do Esme, gdy Elena kroiła tort. – Tak, wiem, co myślisz – dodała ze śmiechem. – Już na samą myśl pognałby ile sił w nogach do najbliższego klasztoru. Esme uśmiechnęła się. – Nic takiego nie pomyślałam. – A więc o czym myślałaś, jeśli mogę spytać? Że ktoś tak atrakcyjny jak on mnóstwo traci, decydując się włożyć sutannę? – Uważam, że to z jego strony piękna i szlachetna decyzja – odpowiedziała Esme zdecydowanym tonem, mając nadzieję, że Elizabeth nie będzie wałkowała tego tematu. Wiele razy próbowała rozmawiać z nią o Marku, ale Esme zawsze udawało się wykręcić od rozmowy lub zwrócić uwagę na kogoś innego, na przykład na Angela, którego Elizabeth uważała za wspaniałego młodzieńca, ale rozpuszczonego przez matkę. Twierdziła, że jako chłopiec powinien był częściej dostawać lanie. Tym razem przyszła jej z pomocą Maria roznosząca talerzyki z kawałkami tortu. Podziękowała dziewczynie, lecz w zamian otrzymała jedynie kiwnięcie głową. Po raz kolejny pomyślała, że Maria jej nie lubi; domyślała się, iż ma to związek z Angelem. – Myślisz, że twój ojciec chciałby się jeszcze kiedyś ożenić? – spytała Elizabeth, gdy Maria wróciła do Eleny po kolejne talerzyki. Esme z ulgą i z zaskoczeniem przyjęła tę nagłą zmianę tematu. – Tylko on mógłby na to odpowiedzieć – odparła. – Ale od tak niedawna jest wdowcem, że wątpię, aby o ty myślał. – To nie było szczęśliwe małżeństwo, prawda? – ciągnęła Elizabeth. – Bo niewiele o nim opowiadał. – Nie – przyznała ostrożnie Esme. Od przyjazdu nad jezioro rzadko wracała myślami do życia, które wiedli przedtem. Przyjechali w końcu maja, a teraz był sierpień. Myśl o opuszczeniu tej idylli – nawet jeżeli zdaniem Marca była jedynie pozorna – i powrocie do Anglii napawała ją przerażeniem. W końcu będą jednak musieli wyjechać, podobnie jak Kelly-Webbowie, którzy kilka tygodni temu wrócili do Baltimore. – Ach, William! – wykrzyknęła Elizabeth. – Właśnie o tobie mówiliśmy, prawda, Esme? – Mam nadzieję, że w samych superlatywach – odpowiedział ojciec Esme z miłym uśmiechem. Wyglądał bardzo elegancko w starannie wyprasowanym kremowym, płóciennym garniturze i nowym

jedwabnym krawacie na rozpiętej pod szyją białej koszuli. – Niestety nie – odrzekła Elizabeth. – Byłyśmy w stosunku do ciebie skandalicznie nieuprzejme. Roześmiał się. – Pewnie na to zasługiwałem. – Gdzie byłeś? – spytała Esme. – Przegapiłeś moment wniesienia tortu urodzinowego dla Marca przez Elenę. – Rozmawiałem z Angelem. – Jest tutaj? Myślałam, że ma przyjechać dopiero jutro. – Przyjechał przed kilkoma minutami. – O czym rozmawialiście? – O niczym szczególnym. Po przesadnej beztrosce w głosie Esme domyśliła się, że ojciec kłamie. Ale dlaczego? Co takiego powiedział Angelowi, czego nie mógł powiedzieć jej? Chyba że miało to coś wspólnego z jej osobą. Minęły dwa tygodnie od tej upokarzającej sceny na tratwie, która tak wryła się jej w pamięć, jakby zdarzyła się zaledwie wczoraj. Jakże żałowała, że poszła tamtego dnia popływać, dzięki czemu Angelo miał okazję być z nią sam na sam. Powinna również inaczej zareagować na jego oskarżenie. A tak jej gniew utwierdził go tylko w przekonaniu, że ma rację. Teraz bała się ponownego spotkania z nim, na wypadek, gdyby przyszło mu do głowy znowu ją prowokować. Czy naprawdę byłby tak małostkowy? Dorosły mężczyzna, którego odtrąciła głupia, młoda dziewczyna? Na pewno już o tym zapomniał. – Jak paniom smakuje tort? – spytał Marco ubrany w eleganckie, szare spodnie i koszulę harmonizującą z kolorem jego oczu. Esme pomyślała, że nigdy nie wyglądał równie dobrze jak teraz. Przypominał młodzieńca, którego spotkała w Wenecji. Był taki przystojny. Emanowała z niego witalność, która przydawała blasku jego oczom. – Jest buonissimo460 – odpowiedziała Elizabeth za siebie i Esme. – Wszystkiego najlepszego, Marco. Oby wszystkie urodziny były równie radosne. Marco z uśmiechem wręczył talerzyk ojcu Esme. – To dla pana, signor Silcox. Zauważyłem, że jeszcze pan nie dostał. William wziął talerzyk, życząc mu wszystkiego najlepszego. – Podobno mają być muzyka i tańce – odezwała się Elizabeth. Marco kiwnął głową. – Sì, to prawda. Czy będę miał przyjemność zatańczyć z panią, signora? – Możesz ze mną zatańczyć, młodzieńcze, ale cała przyjemność będzie po mojej stronie. Będę miała co wspominać do końca życia. Zaśmiał się i odwrócił do Esme. – A czy pani, signorina Esme, zechce ze mną zatańczyć w moje urodziny? – Oczywiście, że zechce – odparła za nią Elizabeth. Jednak to nie Marco podszedł do niej, gdy zaczęła grać muzyka, a Angelo. – Pięknie dziś wyglądasz – powiedział, nie dając jej żadnej szansy na odmowę. Jedną ręką chwycił ją mocno w talii, a drugą ujął za rękę i zaczął wirować po obwodzie tarasu, z którego usunięto stoły i krzesła. Przypomniała sobie, jak chciała z nim zatańczyć w hotelu Grand Bretagne, a teraz całym sercem pragnęła, aby to się nie stało. Sprawdziło się powiedzenie: „Uważaj, czego pragniesz”. – Nie odzywasz się do mnie? – spytał, gdy nie odpowiedziała na jego komplement. – Skupiam się na muzyce – odparła.

– Nie, nie. Nie to powinnaś robić. Musisz się odprężyć i pozwolić, abym cię prowadził. Tego powinnaś się nauczyć. Podążać za mężczyzną. – A więc zakładasz, że chcę się uczyć – odpowiedziała, przypuszczając, że miał na myśli nie tylko taniec. Roześmiał się i mocniej objął ją w talii. – Pewnie będzie ci smutno, gdy Marco, twój innamorato471, za tydzień wyjedzie. Dlatego matka urządziła to przyjęcie na jego cześć. To bardzo miło z jej strony, nie sądzisz? Esme zaskoczyła i zmartwiła ta nowina, ale nie dała tego po sobie poznać. – Marco nie jest moim innamorato i wolałabym, żebyś tak o nim nie mówił. – Możesz to sobie wmawiać, ale mnie nie oszukasz. Przecież wiem, że Marco pożąda cię równie mocno jak ty jego. – Mrugnął do niej. – Zakazana miłość jest zawsze najsłodsza, prawda? Płonąc z nienawiści, usiłowała wyswobodzić się z jego uścisku, lecz on mocniej przycisnął ją do siebie. Miał gorące ciało i lepkie od potu dłonie. – Nie – zaprotestował ze śmiechem. – Taniec jeszcze się nie skończył. I dlaczego uciekasz ode mnie jak uczennica, gdy po prostu mówię prawdę? Tak bardzo się jej boisz? – Sprawiasz mi ból – odpowiedziała. – Proszę, puść mnie. Złagodził uścisk, ale nie pozwolił jej odejść. – Daj spokój, wsłuchaj się w muzykę. Przecież chciałaś ze mną zatańczyć, gdy byliśmy w Bellagio. Och, pamiętam rozczarowanie na twojej twarzy, gdy powiedziałem „nie”. A teraz wygląda na to, że wolałabyś tańczyć z wężem. Czy już mnie nie lubisz? – W tej chwili tak – odparła przez zaciśnięte zęby. – Dlatego że ci powiedziałem, że Marco czuje do ciebie to samo, co ty do niego? Czy to takie złe? Czemu to cię nie uszczęśliwia? – Bo grasz w okrutną grę, a wszystko przez to, że ci nie uległam na tratwie. Jesteś aroganckim narcyzem, który nie umie przegrywać. Zaśmiał się pogardliwie, odrzucając głowę w tył, po czym obrócił nią szybko kilka razy, aż zaczęło jej się kręcić w głowie, a światła na tarasie straciły ostrość. Gdy w końcu zatrzymał się, a taras przestał wirować, Esme dostrzegła, że Maria ich obserwuje. Na twarzy dziewczyny malowała się taka nienawiść, jakiej nigdy u nikogo nie widziała. – Nie umiem przegrywać, tak? – spytał Angelo, przyciskając ją do siebie tak mocno, że poczuła jego gorący oddech na twarzy. – A ty jesteś bezwstydną kłamczuchą, moja mała Esme, bo zamiast przyznać, że kochasz mojego kuzyna, kusisz mnie pocałunkami. To nie ja prowadzę okrutną grę, lecz ty. Nie możesz mieć Marca, więc flirtujesz ze mną. Byłem dla ciebie jedynie nędzną namiastką tego, czego naprawdę pragnęłaś. Czy nie jest to najbardziej okrutne? – To nieprawda! – wykrzyknęła. – Nie flirtowałam z tobą. Pocałowałeś mnie i… – I co? – Wszedł jej w słowo. – Co zrobiłaś? To samo. Nie możesz temu zaprzeczyć. – Byłam ciekawa – odparowała. – Czy to takie złe? – Tak, jeżeli wyobrażałaś sobie, że to mój kuzyn cię całuje. – Proszę cię, mów ciszej, bo inni usłyszą – odpowiedziała, rozglądając się wokół z niepokojem. Zauważyła, że ojciec, który tańczył z Elizabeth, spogląda w jej stronę. Podobnie Marco tańczący Eleną z uśmiechem szczęścia na pomarszczonej twarzy. Ciemne oczy Angela błysnęły groźnie. Przestraszyła się. Pomyślała, że jest w nim coś zuchwałego i niebezpiecznego. Przypomniała sobie, co Marco powiedział o buntowniczej naturze kuzyna, która sprawiała, że rozmyślnie szukał niebezpieczeństwa. – Myślisz, że dbam o to? – warknął. – Czy nie byłoby lepiej, gdyby wszyscy się dowiedzieli, że

zostałem wykorzystany i że Marco wcale nie jest taki święty, jak sądzą? Przez całe życie musiałem słuchać, jaki to Marco jest wspaniały. Wszyscy go kochają. Wszyscy myślą, że jest bez skazy. Ale tak nie jest. – Więc o to chodzi? Jesteś zazdrosny o kuzyna i chcesz go zranić, tak? – Zazdrosny? Ja? A o co miałbym być zazdrosny? Pragnę jedynie sprawiedliwości. Żeby ludzie nie myśleli, że jestem tym złym w rodzinie, a on tym dobrym. Czy nie mówił o mnie źle? – Mylisz się. A jeżeli tak sądzisz, to go nie znasz. – No tak. Ledwie go poznałaś i już uważasz, że znasz go lepiej niż ja. – Ojciec miał rację co do ciebie – odpowiedziała, zaskoczona goryczą brzmiącą w jego głosie i zaszokowana tym, jak bardzo się w stosunku do niego pomyliła. – Ostrzegł, żebym była ostrożna, i miał rację. – Tak, twój ojciec mnie nie akceptuje i oboje o tym wiemy. Rozmawiał ze mną zaraz po moim przyjeździe tutaj. Dał mi wyraźnie do zrozumienia, żebym cię nie denerwował i zostawił w spokoju. – A jednak mnie zdenerwowałeś. Uśmiechnął się sardonicznie, lecz ku jej wielkiej uldze muzyka umilkła, a on wypuścił ją z objęć. Uciekła od niego tak szybko, jak się dało, i nie zastanawiając się, dokąd idzie, opuściła wesołe towarzystwo na tarasie, po czym zanurzyła się w ciemność ogrodu. Przebiegła przez trawnik, minęła ozdobną furtkę i zeszła nad jezioro. Usiadła na najniższym schodku, wybierając miejsce za wielką kamienną urną, żeby nikt jej nie widział. Podparła dłońmi twarz i słuchała dźwięków muzyki dobiegających z tarasu, wpatrując się w atramentową czerń jeziora i mrugające w oddali światła Lezzeno. Na niebie sierp księżyca lśnił tak jasno, jakby właśnie go wypolerowano. Nie było wiatru, a w gęstym jak syrop, gorącym powietrzu brzęczały owady. Gdzieś niedaleko kościelne dzwonki wydzwaniały kuranty. Westchnęła. Ależ narobiła sobie kłopotów i co gorsza, na własne życzenie! Angelo miał rację. Rzeczywiście się nim posłużyła. Bardzo szybko zorientował się, do czego ona zmierza. Och, ale była głupia. Łzy żalu wypełniły jej oczy i popłynęły po policzkach. – Esme, jesteś tam? Posłyszała głos Marca dochodzący z ciemności i mocniej przytuliła się do urny. – Esme! Wstrzymała oddech z nadzieją, że wróci na przyjęcie. Nie wrócił jednak. Nadal wstrzymując oddech, słuchała z bijącym sercem jego kroków na kamiennych stopniach. I nagle stanął przed nią. – Czemu tu się ukrywasz? Gdy nie odpowiedziała, bo miała zbyt ściśnięte gardło, usiadł obok niej. – Dlaczego płaczesz? Czemu jesteś smutna? Pokręciła głową, nie mogąc wydusić głosu. Wyciągnął chustkę z kieszeni spodni, lecz zamiast ją podać, przyłożył do policzków. – No, tak lepiej. A teraz powiedz mi, co się stało. – Nie mogę ci powiedzieć – odparła. – To samo powiedziałaś, gdy Angelo zdenerwował cię na tratwie. Teraz znowu to mówisz po tańcu z Angelem. Pokręciła głową. – To nie on, to ja. Byłam bardzo głupia. – Więc powiedz mi, dlaczego twierdzisz, że byłaś głupia, a ja zdecyduję, czy warto płakać z tego powodu. – Prosisz mnie, żebym się wyspowiadała jak księdzu?

Wziął ją za rękę. – Nie, mia cara482, proszę, żebyś porozmawiała ze mną jak z przyjacielem. Przecież jesteśmy przyjaciółmi, prawda? Przełknęła ślinę. – Tak – mruknęła, a po policzkach popłynął nowy potok łez. Delikatnie przycisnął jej chustkę do oczu. – Chyba jestem złym przyjacielem, skoro tak płaczesz. – Proszę, nie bądź taki dobry. Nie zniosę tego. Zwłaszcza że tak źle się zachowałam. – Kto twierdzi, że źle się zachowałaś? Mój kuzyn? – Nie, ja. Myślałam, że jestem taka mądra i dorosła, a okazało się, że jestem beznadziejnie naiwna. – Wszyscy jesteśmy naiwni i wszyscy popełniamy błędy. Sam mnóstwo ich popełniłem. Na przykład nie powinienem tu z tobą siedzieć. Spojrzała mu w oczy. – Dlaczego? – Bo odkąd spotkałem cię w Wenecji, bardzo chcę cię pocałować. – Naprawdę? – Tak. Nigdy nie zapomnę, jak kręciłaś się z taką radością w tej swojej czerwonej sukience na placu Świętego Marka. Pomyślałem wtedy, że tylko osoba naprawdę szczęśliwa może tak emanować radością. Z taką prostotą. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. – Od tego dnia nie przestaję o tobie myśleć. I zastanawiam się, jak by to było, gdybym cię pocałował. – Ale przecież nie możesz. – Mógłbym. – Ale ci nie wolno. – Jeden pocałunek to nie takie wielkie zło. Przecież to moje urodziny. – Ale przeze mnie pójdziesz do piekła albo… albo jeszcze coś gorszego. Ekskomunikują cię, zanim… przyjmiesz święcenia – odpowiedziała, szukając właściwych słów. Uśmiechnął się i ponownie wziął ją za rękę. – Jeden pocałunek nie oznacza, że zostanę wyklęty. A ślubów jeszcze nie złożyłem, mogę więc skorzystać z okazji. Jeden pocałunek, a potem musisz ze mną zatańczyć. Zrobisz to? Omiotła wzrokiem jego twarz, która była tak blisko. Oliwkowa cera była tak gładka, a błękitne oczy tak ciemne i pełne wyrazu, że wprawiły ją w zachwyt i przyciągnęły ku niemu niczym świeca w ciemnym pokoju. Jednak pomimo zniewalającej siły jego wzroku nie czuła strachu i wiedziała, że Marco nie zmusi jej do niczego, czego sama by nie chciała. To była całkowicie jej decyzja.

Rozdział dwudziesty ósmy

To był słodki i delikatny pocałunek – całkowicie nowe dla niej doświadczenie. Nie czuła niepokoju ani strachu, że robi coś złego albo że ktoś się nią bawi, jak wtedy, gdy całował ją Angelo. Z Markiem świat nagle przestał istnieć – byli tylko oni i jedwabista, ciepła miękkość jego warg. Mogła siedzieć tak całą wieczność i całować go, i nadal by tego pragnęła. Nic, absolutnie nic nie mogło się równać z tą niebiańską chwilą. – Wszystkiego najlepszego – wymruczała, gdy w końcu oderwali się od siebie, a ona spojrzała na niego oszołomiona, z trudem łapiąc oddech. – Nigdy nie zapomnę tych urodzin – powiedział uroczyście. – Na zawsze je zapamiętam. W jego głosie brzmiała taka pewność i determinacja, że serce mocniej jej zabiło. – Ja też nie – odpowiedziała. – W przyszłym tygodniu wyjeżdżam do Wenecji – poinformował ją obojętnym tonem, spoglądając na jezioro. – Czujesz się na tyle dobrze, żeby wracać? Odwrócił lekko głowę w jej stronę. – Tak, czuję się lepiej niż dobrze. Pomimo tego, co mówi Elena – dodał z uśmiechem. – Będę za tobą tęskniła – powiedziała. – Bez ciebie nie będzie już tak samo. – Ja też będę za tobą tęsknił. – Myślisz, że mógłbyś przyjechać na kilka dni przed naszym powrotem do Anglii? – Nie wiem, czy będzie to możliwe, ale jeśli tak, przyjadę. Obiecuję. Przez kilka minut siedzieli w milczeniu, trzymając się za ręce, i patrzyli na jezioro i przepływającą łódkę z mrugającymi w ciemności światłami. – Czy zrobisz coś dla mnie? – spytała Esme, gdy łódka oddaliła się i drobne fale uderzyły o brzeg, zaledwie kilkanaście centymetrów od miejsca, w którym siedzieli. – Pozwolisz się namalować ojcu? Chciałabym mieć jakąś pamiątkę po tobie. Ścisnął jej dłoń. – A jaką ja będę miał pamiątkę po tobie? – spytał z powagą w głosie. – Biorąc pod uwagę okoliczności, może lepiej, żebyś o mnie zapomniał. – Jak szybko zapomniałaś o tym, co powiedziałem zaledwie przed kilkoma minutami – że na zawsze zapamiętam tę chwilę. – Skoro tak, to nie musisz mieć żadnej pamiątki – rzuciła lekkim tonem. – Ale chciałbym coś mieć. Drobny przedmiot, który zachowam na zawsze. Nagle coś jej przyszło do głowy. – Wiem, co to może być. – Co takiego? – To będzie niespodzianka, ale obiecuję, że dzięki niej nigdy o mnie nie zapomnisz. – W takim razie będzie to dla mnie cenna pamiątka. Nastrój między nimi stał się swobodniejszy. – Allora musimy wracać do gości, bo zaczną za nami tęsknić. Zatańczysz ze mną? – Na pewno nie wolałbyś zatańczyć z Elizabeth?

Roześmiał się. – Tę przyjemność zostawię sobie na później. Gdy weszli po kamiennych schodach, Esme usłyszała znajomy trzask zapalniczki i poczuła równie znajomy zapach dymu papierosowego. Z sercem w gardle dostrzegła postać wyłaniającą się zza smukłego cyprysa i czerwony ognik papierosa. Był to Angelo. Na jego ponurej twarzy malowała się mieszanina wrogości i satysfakcji. Odwrócił się bez słowa i ruszył w stronę domu. Albo Marco był świetnym aktorem, albo nie przejął się tym, co mógł pomyśleć kuzyn, bo nic nie powiedział. Esme jednak przez całą noc martwiła się, ile z ich rozmowy podsłuchał Angelo. I co ważniejsze, co widział.

Rozdział dwudziesty dziewiąty

Niewiele spała tej nocy. W głowie huczało jej od natłoku myśli, przewracała się niespokojnie z boku na bok, a ciało miała lepkie od potu. W końcu, gdy niebo rozjaśnił perłowy świt i pojawiły się pierwsze promienie słońca, odrzuciła skopaną pościel, wstała i usiadła na parapecie okiennym. Zostawiła na noc otwarte okno z nadzieją na chłodny powiew wiatru, lecz powietrze pozostało nieruchome, wierciła się więc na łóżku, męcząc fizycznie i umysłowo. Już teraz czuła, że będzie to kolejny upalny dzień. Oparła się łokciami o parapet, wychyliła przez okno i popatrzyła ze smutkiem na jezioro i góry otulone połyskującą, pomarańczową mgłą. Widok był magiczny i nic dziwnego, że ojciec często wstawał wcześnie, aby uchwycić pierwsze światło rodzącego się dnia. Wczoraj nie miała okazji poprosić go, żeby namalował portret Marca, ale postanowiła zrobić to przy śniadaniu. Nie miała wątpliwości, że będzie wiedział, jaki jest powód tej prośby, i pewnie uzna ją za nierozsądną, ale po prostu musiała mieć ten portret i tylko to się teraz liczyło. Podczas pobytu we Włoszech zrobiła mnóstwo zdjęć aparatem Brownie, który dostała od ojca. Miała też jedną lub dwie fotografie Marca z Wenecji, ale portret byłby znacznie lepszy. Wiedziała, że ojciec potrafi stworzyć nie tylko dwuwymiarowy obraz, ale także oddać prawdziwy charakter Marka – jego życzliwość i łagodność – za co go pokochała. Rozsądek podpowiadał jej, że źle zrobiła, całując Marca poprzedniego wieczoru w ogrodzie, ale serce szeptało co innego. Nie mogła przez to spać przez całą noc. Rozum mówił, że to nie kwestia dobra i zła, lecz prawdy i uczciwości, a skoro Marco był względem niej szczery, ona musiała odpłacić mu się tym samym. Kelly-Webbowie poprosili, aby jej ojciec ich namalował, aby mogli pokazać swój portret przyszłym wnukom. „Żeby wiedziały, że kiedyś byliśmy młodzi i piękni” – zażartowali. Teraz i ona tak myślała. Nie wiedziała, jak to jest być starą, ale chciała, gdy ten czas nadejdzie, spojrzeć w przeszłość i pamiętać Marca Bassaniego takim, jakim był. Chciała utrwalić na zawsze jego i to lato. Zabrzmiały kroki na żwirze. Wychyliła się mocniej i zobaczyła, jak Angelo żegna się z matką. Wracał do Mediolanu. Poczuła ulgę. Nie będzie musiała obawiać się, że wpadnie na niego. Postanowiła popływać. Jakiś czas później wzięła prysznic, przebrała się w sukienkę i zeszła na dół. Ojciec jadł śniadanie na tarasie, skąd usunięto już wszystkie ślady po wczorajszym przyjęciu. Powitała ojca niepewnie, przekonana, że wszyscy widzieli, jak poprzedniego wieczoru całowała się z Markiem. – Nie ma Elizabeth? – spytała, walcząc z wyrzutami sumienia i siląc się na lekki ton. – Jeszcze nie. Przypuszczam, że poleży dłużej. Wczoraj była bardzo wesolutka i teraz leczy ból głowy. Jak się czujesz? Esme rozłożyła serwetkę. – Nie spałam całą noc. – Tak przypuszczałem – mruknął. – Herbata? A może wolisz kawę? Nie zamówiłem jeszcze nic do jedzenia. Czekałem z tym na ciebie. – Napiję się herbaty. Daj, ja to zrobię. – Sięgnęła przez stół, wzięła imbryk z rąk ojca i nalała sobie herbatę do filiżanki.

Do stołu podeszła Maria i na widok wyrazu jej twarzy – szyderczego uśmieszku – Esme zrobiło się niedobrze z strachu. Czyżby Angelo powiedział coś dziewczynie? A może ona też przyczaiła się wczoraj w ciemnościach i widziała, jak całuje się z Markiem? Zamówili śniadanie i gdy zostali sami, Esme spytała ojca, czemu przypuszczał, że mogła nie spać całą noc. – Mógłbym skłamać i powiedzieć, że to od nadmiaru wrażeń – odparł. – Ale wolę być szczery, więc powiem, że wprost promieniowałaś urodą, gdy tańczyłaś z Markiem. I podejrzewam, że nie tylko ja to zauważyłem. – O rety! I pewnie wszyscy uważają, że mam na niego zły wpływ i demoralizuję go. Czy to sobie pomyślałeś? – Esme, czemu coś takiego przyszło ci do głowy? – Bo my nie tylko tańczyliśmy, my… my całowaliśmy się. Nie zamierzała tego mówić, ale teraz, gdy to zrobiła, poczuła się zadowolona. Lepiej powiedzieć to głośno, niż czuć nieustanne wyrzuty sumienia. Patrzyła, jak ojciec się nad tym zastanawia. – Wcale mnie to nie dziwi – odpowiedział w końcu, odstawiając filiżankę na talerzyk. – Czy moje zachowanie było tak oczywiste? Zmarszczył brwi. – Co z tobą, Esme? Czyżby Marco nie brał w tym udziału? – Jesteś zły? – Jestem zły, że dostrzegasz tylko swoją winę. Oboje z Markiem jesteście parą młodych ludzi, którzy od początku czuli do siebie pociąg. – Zauważyłeś to? Uśmiechnął się. – Byłbym kompletnie pozbawiony uczuć, gdybym się tego nie domyślił. – Dlatego nie chciałeś, bym nie zostawała z nim sama, gdy był chory? – Tak. Uważałem, że to niewłaściwie, byście byli sami, i obawiałem się, co może z tego wyniknąć, jak to na ciebie wpłynie i jakie będą konsekwencje. – Konsekwencje są takie, że czuję się podle – stwierdziła ponurym tonem. Przykrył dłonią jej dłoń. – Nie powinnaś. Nie pozwolę na to. Chcę, żebyś zapamiętała, co tu przeżyłaś. Wkrótce się to skończy, ale pozostanie wspomnienie, które zachowasz tak długo, jak będziesz chciała. – Wygląda na to, że dużo o tym myślałeś. – Myślę o wszystkim, co dotyczy ciebie. Dlatego powiedziałem wczoraj Angelo, żeby dał ci spokój. Powinienem to zrobić już na samym początku, ale nie chciałem wyjść na surowego ojca. A poza tym, niestety, trzeba samemu zdobywać życiowe doświadczenie. Przepełniona miłością do ojca wstała i objęła go. – Nie zasługuję na ciebie – powiedziała. – Jesteś dla mnie za dobry. On też ją uściskał. – Bzdura. Po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa. Esme usiadła, a gdy Maria przyniosła im jajka na miękko i grzanki, przedstawiła ojcu swoją prośbę, żeby namalował portret Marca. – Sam miałem to zaproponować – odpowiedział. – Jesteś niezwykły, wiesz? – rzekła, rozbijając łyżeczką czubek jajka. – Tak dobrze mnie rozumiesz. – Nie ma w tym nic niezwykłego. Staram się tylko wynagrodzić ci stracone lata dzieciństwa.

– Nie musisz. To nie była twoja wina. Poza tym wcale nie było takie złe. – Nawet jeżeli, to powinienem częściej przeciwstawiać się twojej matce. Tego najbardziej żałuję. – Kolejna trudna życiowa lekcja – stwierdziła, po czym zanurzyła koniec posmarowanej masłem grzanki w żółtku jajka. – A co z tobą i Elizabeth? – spytała, chcąc poprawić nastrój. – Co zamierzasz z nią zrobić? Wybuchnął śmiechem. – Nie rozumiem. – Jest pod twoim urokiem. – Chcesz, żeby została twoją macochą? – Wniosłaby w twoje życie trochę śmiechu i zabawy, gdy ja wyjadę do Oksfordu. – I doprowadziłaby mnie do szaleństwa. – Och, nie jest taka okropna. Ma dobre serce. – Jest czarującą ekscentryczką, ale zamierzam wrócić do Anglii jako samotny mężczyzna – oznajmił, po czym zręcznie zmienił temat. – A ten portret Marca to ma być olej czy akwarela? I gdzie go mam namalować? – Olej – odparła zdecydowanie. – Na kamiennych stopniach prowadzących ku jezioru. Wkrótce okazało się, że kamienne stopnie są przez większą część dnia w pełnym słońcu, a Marco nie może siedzieć tak długo w piekącym upale. Zamiast tego usiadł więc z książką w ręku pod majestatycznym cedrem, w pomalowanym na biało wiklinowym fotelu. Nie czytał jednak, a rozmawiał z Esme, która siedziała z prawej strony na drugim krześle. Malowanie trwało trzy dni, ale William nie pozwolił nikomu spojrzeć na powstający obraz i gdy Elizabeth lub ktokolwiek z gości podchodzili z zamiarem zerknięcia, natychmiast zasłaniał go dużym kawałkiem płótna. Elena jako pierwsza dostąpiła zaszczytu obejrzenia portretu i ku zaskoczeniu wszystkich rozpłakała się. Potem uciekła do kuchni, kryjąc twarz w fartuchu. Chwilę później pojawiła się Gulia, chcąc sprawdzić, co wprawiło w taką rozpacz kucharkę. Jej reakcja, chociaż mniej dramatyczna, była również znacząca. Portret zrobił na niej duże wrażenie. – Williamie – mruknęła. – Nadzwyczajne podobieństwo. Idealnie go uchwyciłeś. Bravo! I chociaż nie możesz tego wiedzieć, udało ci się uchwycić podobieństwo do jego ojca. Esme kiwała się na piętach, nie mogąc się doczekać, by zobaczyć obraz. – Daj popatrzeć! – wykrzyknęła podekscytowana. – To niesprawiedliwe, że inni mogli go zobaczyć przede mną. Ojciec ze śmiechem zaprosił córkę i Marca, żeby wspólnie obejrzeli portret. – Ciotka ma rację – stwierdził wolno Marco. – Rzeczywiście jestem podobny do ojca. A przynajmniej do jego wizerunku, jaki pozostał mi w pamięci. Odwrócił się i uścisnął Williamowi dłonie. – Dziękuję, signore. Jeżeli kiedykolwiek znudzi się panu ten obraz, z przyjemnością znajdę dla niego dobre miejsce. Ani Esme, ani ojciec nic na to nie odpowiedzieli, wiedząc, że to nigdy nie nastąpi. Nazajutrz rano Esme obudziła się ze strasznym bólem głowy połączonym z torsjami, co uniemożliwiło jej wycieczkę z ojcem, Elizabeth i innymi gośćmi do Lezzeno po drugiej stronie jeziora. Alberto z przyjemnością poinformował ich, że miasteczko było kiedyś bastionem czarów i wielu makabrycznych zdarzeń. Potem opowiedział tragiczną historię miłosną. – Troppo sole ieri, za dużo słońca wczoraj – stwierdziła Elena, gdy Esme nie zeszła na śniadanie.

Osobiście przyniosła jej tacę z herbatą i świeżo upieczoną bułeczką z odrobiną dżemu, nalegając, żeby Esme spróbowała zejść. Udało jej się wypić herbatę, a potem usnęła. Gdy się obudziła, w hotelu panowała cisza. Zegarek na nocnej szafce wskazywał wpół do pierwszej. Czując się winna, że tak długo spała, usiadła ostrożnie na łóżku. Okazało się, że mdłości i rozsadzający czaszkę ból głowy zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nagle usłyszała ciche pukanie do drzwi i sądząc, że to Elena lub Maria z tacą, powiedziała: „Sì”. Okazało się, że to żadna z nich, lecz Marco z tacą. – Jak się czujesz? – spytał, wchodząc do pokoju i zamykając za sobą drzwi. Starał się przy tym nie patrzeć na nią. – Masz ochotę na szklankę lemoniady? A może wolisz herbatę? Przyniosłem jedno i drugie. Pospiesznie poprawiła kołdrę, gdy on postawił tacę na kanapce w nogach łóżka. – Dziękuję, czuję się znacznie lepiej. Bardzo tu cicho. – Wszyscy wyjechali. Moja ciotka też pojechała do banku w Como. Zostaliśmy tylko ja, Maria i Elena. To Elena powiedziała, że powinienem przynieść ci coś do picia. To nie jest zwykła lemoniada, to jej specjalna wersja według przepisu jej matki. Ale wiedząc, jak ją lubisz, uznałem, że może wolałabyś herbatę. Masz więc wybór. – W takim razie wypiję filiżankę herbaty, a potem spróbuję wypić lemoniadę Eleny. Nalał jej filiżankę herbaty i podał. – Chciałabyś, żebym teraz wyszedł? – spytał, stając kilka kroków od jej łóżka, z rękami skrzyżowanymi na plecach. Rozsądek podpowiadał jej, że tak byłoby lepiej, ale nie umiała zrezygnować z okazji, żeby pobyć z nim sam na sam. – Może zostań na chwilę – odpowiedziała, mając nadzieję, że udobrucha wewnętrzny głos. Przystawił sobie krzesło i usiadł. Zrobił to tak szybko, jakby bał się, że ona zmieni zdanie. – Może teraz zrewanżuję się i poczytam ci – zaproponował. – Nie, porozmawiaj ze mną. Powiedz, jak ja poradzę sobie z tym, że nigdy więcej cię nie zobaczę. – Dasz sobie radę, Esme – zapewnił ją z powagą w głosie. – Wrócisz do Anglii i zakochasz się wiele razy, a potem spotkasz odpowiedniego mężczyznę. I będziesz miała dzieci, słodką jasnowłosą dziewczynkę i psotnego ciemnowłosego chłopca. Oboje będą mieli niebieskie oczy takie twoje. – Skąd ta pewność? – Bo będę się za ciebie modlił. Chcę, żebyś była szczęśliwą żoną i matką. Pewnego dnia przyjedziesz nad jezioro razem z mężem i dziećmi, żeby pokazać im, gdzie kiedyś mieszkałaś, i opowiesz im, że miałaś tu przyjaciela, który bardzo cię kochał. Kto wie, może kiedyś się jeszcze spotkamy. Ręka trzymająca spodeczek z filiżanką zaczęła drżeć tak mocno, że musiała odstawić na nocną szafkę. – Nie chcę tego słuchać – odpowiedziała, powstrzymując cisnące się do oczu łzy. – Wiem, że znamy się zaledwie kilka miesięcy, ale nigdy nie czułam tego, co czuję do ciebie. – Nie płacz – odparł, biorąc ją za rękę. – Wyjeżdżając stąd, muszę być pewny, że nie zostawiam cię w smutku. Obiecaj mi to. – Nie mogę. Och, dlaczego chcesz być księdzem? – zawołała drżącym głosem. – Mógłbyś być kimkolwiek chcesz. – Wiem, ale zostałem wybrany i dokonałem wyboru. Miłość, mia cara, wymaga poświęcenia. Jeżeli decydujemy się kogoś pokochać, musimy coś poświęcić. Pamiętaj o tym. Pamiętaj również, że prawdziwa miłość trwa wiecznie. Na zawsze pozostaniesz w moim sercu. – Ale nigdy cię już nie zobaczę – odpowiedziała, nie mogąc powstrzymać łez. – To zbyt duże

poświęcenie. Czy Bóg nie pozwoliłby ci zmienić zdania? – Oczywiście, że pozwoliłby. – Ale tego właśnie chcesz najbardziej na świecie, tak? – Nigdy w to nie wątpiłem, aż do… – Zawahał się i uciekł spojrzeniem w bok. – Aż do dnia, gdy poznałem ciebie. – Uśmiechnął się. W jego niebieskich oczach pojawiła się łagodność. – Cieszę się jednak że poznałem taką pokusę. Dzięki temu będę lepszym księdzem. Popatrzyła na niego z niedowierzaniem. – Ale musiały ci się podobać jakieś dziewczęta przede mną, które… które cię kusiły. Pokręcił głową przecząco. – Nie było takiej jak ty, Esme. Jesteś wyjątkowa. Nigdy o tym nie zapominaj. Tego już nie mogła znieść i rozpłakała się. Miała wrażenie, jakby to był koniec świata. Wziął ją w ramiona i przytulił. Płakała na jego piersi, nie mogąc przestać. Uspokajał ją, gładził po plecach, początkowo szybko, potem coraz wolniej – ciepło i pieszczotliwie. – Nie płacz, proszę – mruknął, muskając wargami jej szyję. – Nie chcę zapamiętać cię takiej. Nie masz pojęcia, jakie to dla mnie bolesne, wiedzieć, że tak bardzo cię ranię. Zaczęła głębiej oddychać, usiłując się opanować, aż powoli się uspokoiła. – Tak już lepiej – szepnął, nadal gładząc ją pieszczotliwie po plecach. Gdy miała pewność, że nie będzie już płakać, wyprostowała się i odchyliła głowę. Już chciała przeprosić za tę scenę i za to, że wyszła na tchórza, gdy on podniósł jej dłoń do warg i ucałował końce palców. – Jesteś taka wielkoduszna, cara. Dlatego potrafisz współczuć innym. Zachowaj ten dar. Choćby po to, żebyś mi wybaczyła, że sprawiam ci tyle bólu. Ti amo tanto493. – Ja też cię kocham. Pogładził ją po twarzy, a ona zamknęła oczy. Jego dotyk był delikatny i pobudził jej zmysły. Zadrżała z radości i pod wpływem czegoś, czego nie potrafiła nazwać. Miłość zalała ją gorącą falą. Gdy uniosła powieki i spojrzała w jego oczy, zobaczyła w nich uwielbienie. Nagle jednak wyraz jego twarzy uległ zmianie i pojawiło się nowe uczucie, daleko głębsze niż uwielbienie. Coś między nimi zaiskrzyło i ich usta spotkały się w głębokim pocałunku. Całowała go z gorącą tęsknotą, czując, jak mięśnie mu się napinają, a dłonie zaczynają wędrówkę po jej ciele, pieszcząc je i badając. Poczuła, jak jej ciało i umysł zalewa nieznany żar. Przywarła do Marca i pociągnęła go na poduszki. Jego oddech stał się urywany, a przez cienki materiał koszuli czuła gwałtowne uderzenia serca. Trzęsącymi się palcami rozpiął jej koszulę. Zadrżała pod wpływem jego dotyku, do głębi poruszona doznaniami, jakie w niej wywoływał. Patrzyła, jak zdejmuje koszulę i rzuca ją na podłogę. Gdy przesunęła dłońmi po jego gładkim torsie, Marco spojrzał na nią nieśmiało. – Ti amo – powtórzył i położył się przy niej.

Rozdział trzydziesty

Seb zaprosił mnie na swój ślub – wypaliła Floriana. Była to ostatnia rzecz, jaką zamierzała powiedzieć, i gdy wyobrażała sobie, jak wielka łapa zamyka jej usta, siostra rzuciła jej jedno ze swoich klasycznych spojrzeń, które mówiło: Och, na litość boską, dlaczego musi się kręcić wokół ciebie? Tym razem Ann miała rację. Nie był to czas ani miejsce, by mówić o Sebie, teraz najważniejsi byli rodzice, którzy wrócili z trzymiesięcznej podróży. Trzeba było ich powitać i dać tacie szansę pokazania filmu, który nakręcił na wycieczce. Gdy mama usiłowała przyzwyczaić się do normalnego życia i na nowo zapoznać z kuchnią i pralką, bo przez trzy miesiące na statku nie musiała nic robić, tata w pokoju gościnnym porządkował wielogodzinny materiał filmowy nakręcony podczas rejsu. Ale jak tylko Floriana zdjęła czapkę i kurtkę, mama przypadła do niej i z przestrachem wskazała bliznę na czole, chcąc wiedzieć, co się stało. Po krótkim, zwięzłym wyjaśnieniu mama wpadła w panikę. – Ale dlaczego nie powiedziałaś nam, że miałaś wypadek? – wykrzyknęła, ciągnąc jednocześnie córkę do salonu, gdzie było lepsze światło. Pewnie miała ochotę powiedzieć, że nie jest jeszcze za późno na maść z arniki. Bo tylko arnika i filiżanka dobrej herbaty były skutecznymi środkami na całe zło, jakie życie stawiało człowiekowi na drodze. – To właściwie nie był wypadek – powiedziała Floriana, starannie unikając kontaktu wzrokowego z siostrą, która na pewno spojrzałaby na nią, jakby chciała powiedzieć: „A nie mówiłam, że nie trzeba denerwować mamy i taty?”. Mama pytała tak długo, aż Floriana wyznała jej całą prawdę, i wtedy wymknęła jej się informacja o Secie. – Żeni się? – powiedział tata w ciszy, jaka zapadła, gdy mama znacząco zamilkła. Od czasu ich kłótni Floriana oznajmiła w sposób nieco teatralny, że nie życzy sobie, aby w jej obecności wspominano imię Seba i rodzice uszanowali jej wolę. Inną sprawą było to, co mówili i myśleli w tajemnicy. W zeszłym roku mamie wyrwało się, że wysłali Sebowi kartkę na urodziny. Lecz on im nie odpowiedział. – To ci nowina – ciągnął niezręcznie ojciec, sprawiając wrażenie kogoś, kto dostał gorącego kartofla do potrzymania i przerzuca go z ręki do ręki z nadzieją, że przekaże go komuś innemu. – Jakoś nie pasuje mi na męża. – Kto się żeni? – spytała Clare, unosząc wzrok znad gry, w którą Thomas grał w nintendo i pozwalał jej patrzeć tak długo, dopóki nie wkładała kciuka do buzi, ssąc go z odgłosem chlupotania, czego nienawidził. – Mogę być druhną? – Nie, nie możesz – warknęła Ann. – To tylko jakiś głupi stary znajomy cioci Floriany. Clare zaskoczona ostrym tonem matki zapomniała o swojej obietnicy, wsunęła kciuk do buzi i zaczęła ssać z taką siłą, że mogłaby odetkać zapchany zlew. – Fuuu – powiedział Thomas, waląc ją łokciem w pierś. – Ohyda. – Wyjmij palec z buzi – warknęła Ann. – Ile razy mam ci powtarzać, że nie jesteś już dzidziusiem. Ssanie kciuka zostało zakazane u Brownów od Nowego Roku, ale upodobanie Clare do tego wcale nie zmalało. Skrzywiła się i wymruczała do kciuka, że wcale nie jest dzieckiem. – Jesteś – rzucił Thomas z szyderstwem w głosie. – Jesteś najohydniejszym dzidziusiem na ziemi.

Clare skrzywiła się jeszcze bardziej i zaczęła lamentować, jednocześnie waląc Thomasa po głowie i dowodząc, jeżeli w ogóle potrzebny był jakiś dowód, że jest znacznie silniejsza od dzidziusia. – Mamo! – wrzasnął Thomas, dając siostrze kolejnego kuksańca łokciem w bok. – Każ jej przestać. Płacz Clare zmienił się w syrenę alarmową, w odpowiedzi na co jej brat pchnął ją tak mocno, że straciła równowagę i upadła plecami na stolik do kawy, zrzucając miseczki z przekąskami, które mama przygotowała na czas oglądania przeboju filmowego taty. – Cholera jasna, nie możecie wytrzymać bez bicia się chociaż przez dwie sekundy? Usiłuję wysłać emaila. – Paul, nie waż się przeklinać przy dzieciach – zwymyślała męża Ann. – I zdaje się, że mamy dziś dzień wolny od telefonu. – To ważne. – Zawsze tak mówisz. – Uspokójcie się wszyscy – wtrąciła mama, nie podnosząc głosu, i z zaskakującą szybkością rzuciła się na podłogę, żeby pozbierać mieszankę popcornu, oliwek i chrupek, zanim zostanie wgnieciona w dywan. Brygada antyterrorystyczna nie zrobiłaby tego szybciej. – Widzisz, co narobiłaś? – syknęła Ann. – To moja wina? – spytała Floriana z niedowierzaniem. Głupie pytanie. Oczywiście, że to jej wina. W oczach Ann zawsze była winna. Siostra zgromiła ją wzrokiem. – Gdybyś nie wyskoczyła z tym ślubem Seba, nic by się nie stało. Nie stój tak, idź po szmatkę. Zaczekaj, lepiej przynieś ręczniki papierowe, szufelkę i zmiotkę. Dywan został uratowany i zapanował spokój, a Floriana, udając, że chce pomóc, wymknęła się z ojcem do kuchni, gdzie oboje postanowili się wzmocnić kieliszkiem domowej roboty śliwkowego likieru taty. Czekali, aż zagotuje się woda w czajniku. – Przypuszczam, że Seb zaskoczył cię zaproszeniem na ślub?! – spytał ojciec, przekrzykując dudnienie czajnika, które przypominało start odrzutowca. Floriana kiwnęła głową. – Pojedziesz? – Nie wiem. Przyjechał do Oksfordu, żeby wykręcić mi rękę. – A więc aż tak mu zależy, żebyś pojechała. Wzruszyła ramionami, nie mogąc wydusić słowa. Ojciec ponownie napełnił kieliszki likierem. – Wypij szybko, zanim matka nas przyłapie i zmyje mi głowę. Jestem na ścisłej diecie, ograniczającej alkohol do jednego kieliszka dziennie. – Poklepał się po brzuchu. – Przybyło mi prawie sześć kilogramów. – Dla mnie wyglądasz dobrze – stwierdziła Floriana. – Przedtem byłeś chudy jak szczapa. Uśmiechnął się. – Czy pojechanie na ślub Seba byłoby takie straszne? Nie wiem, co zaszło między wami, ale nie sądzisz, że to okazja na przyjęcie gałązki oliwnej, którą ci ofiarowuje? Byliście sobie tacy bliscy. Szkoda tracić łączącą was wieloletnią przyjaźń. Pokręciła głową ze współczuciem. Ojciec zawsze lubił Seba i w głębi duszy uważał się po części za jego ojca. – Ślub ma się odbyć nad jeziorem Como – wyjaśniła. – Co oznacza, że nie mogę jechać. – Dlaczego?

– Kasa, tato. Woda się zagotowała. Ojciec wyłączył czajnik i zaparzył mamie ulubioną herbatę Earl Grey. Potem ponownie napełnił go wodą, żeby zrobić kawę Paulowi i bezkofeinową herbatę dla Ann. – Przecież wiesz, że zawsze ci pomożemy. – A wtedy Ann zarzuci mi, że nie potrafię stanąć na własnych nogach. – Nie musi o tym wiedzieć. Floriana opróżniła kieliszek likieru. – Teraz mówisz jak Seb – stwierdziła i opowiedziała o strasznym pomyśle Seba, żeby opłacić jej podróż. – Rzeczywiście okropne. To świństwo proponować coś takiego. – Nie żartuj, tato. Wiesz, o co mi chodzi. Nie mogę przyjąć jego jałmużny. – To wcale nie jest jałmużna, ale miły gest. I jak już wcześniej powiedziałem, musi mu bardzo zależeć na tym, żebyś tam była. Jesteś jego starą przyjaciółką. Kto wie, może nie ma zbyt wielu bliskich przyjaciół. Floriana nie pierwszy raz słyszała ten argument. Esme powiedziała mniej więcej to samo, a Adam również coś podobnego podczas wspólnej kolacji. – Czy ty przypadkiem nie wykorzystujesz pieniędzy jako wymówki? – spytał ojciec, szukając w szafce bezkofeinowej herbaty Ann. – Można znaleźć teraz mnóstwo bardzo tanich lotów. – Nie jest to problem nie do rozwiązania – przyznała Floriana. Podczas kolacji Adam skorzystał z komórki i pokazał jej, ile może ją kosztować przelot. Odpowiedziała, że zanim się zdecyduje, może już nie być tak tanich biletów. – To jeszcze jeden powód, żeby już teraz zrobić rezerwację. – Więc jeżeli nie chodzi o pieniądze – odpowiedział ojciec – i nie chcesz przyjąć pomocy ode mnie – ciągnął, zamykając szafkę i wkładając do kubka Ann torebkę zabójczej herbaty Tetleya z kofeiną – to co cię powstrzymuje? – Czy jest szansa, że dostaniemy coś do picia koło Wielkanocy? – Zaraz będą – odrzekł ojciec, pospiesznie zasłaniając sobą kubek Ann i moczącą się w nim herbatę, która, jak sądziła, nie pozwoli jej zasnąć przez cała noc. Zdaniem Floriany byłaby to kara za to, co wcześniej o niej powiedziała. Ostatnio siostra zrobiła się piekielnie zrzędliwa. O co jej chodziło? Poza tym że dwójka jej dzieci kłóciła się, a mąż w zastraszającym tempie zmieniał się w nudziarza w średnim wieku? Mama, jak zwykle gotowa bronić każdego, stwierdziła, że Paul zbyt ciężko pracuje i nie może oderwać się od telefonu komórkowego lub problemów związanych z pracą. Zdaniem Floriany Paul uciekał w pracę przed niekończącymi się rozkazami Ann. Trzymając Clare na kolanach, podczas oglądania filmu z wycieczki życia rodziców, Floriana pomyślała o młodzieńczej podróży życia Esme do Włoch. Upłynęły dwa tygodnie od owego wieczoru, gdy Floriana słuchała z napiętą uwagą opowieści starszej przyjaciółki. Jakże nudne wydało się jej wtedy jej własne życie w porównaniu z historią Esme... – Patrz! – wykrzyknęła Clare, wyjmując z buzi mokry i pomarszczony kciuk i pokazując na ekran telewizora, na którym widać było basen, rząd leżaków i jacuzzi. – W tej wannie z bąbelkami siedzi babcia! – Tak – potwierdziła Floriana. – Nieźle, mamo. Czyżbyś trzymała w ręku kieliszek szampana? – W istocie. I zanim spytasz, twarz mam różową od słońca, a nie od tego, co piję. Floriana roześmiała się. – Oczywiście, mamo. Nawet nam to do głowy nie przyszło. A kim jest ten wielki człowiek obok

ciebie? – To Jim Romano. Prokurator okręgowy z Chicago. Często jadaliśmy kolacje z nim i jego żoną. Nazywała go Wielki Jim. – No jasne – stwierdziła Floriana ze śmiechem. – Dlaczego on się z tobą kąpie, babciu? – spytała Clare. – Ciii – syknęła Ann z sofy. Siedzący obok niej Paul ukradkiem zerkał na ekran telefonu komórkowego. – Później ci powiem – szepnęła Floriana na uszko siostrzenicy, gdy Wielki Jim szczerzył zęby do kamery. Prawdopodobnie to z włoska brzmiące nazwisko Jima sprawiło, że wróciła myślami do pobytu Esme we Włoszech. Ku jej konsternacji starsza pani przerwała nagle opowiadanie, tłumacząc się niezręcznie, że jest zbyt zmęczona, żeby dalej mówić. Floriana uszanowała to i wkrótce potem wyszła, lecz następnego dnia zatelefonowała do Esme, żeby spytać, czy dobrze się czuje. – Dobrze, kochanie – odpowiedziała starsza pani. – Tylko dopadła mnie nostalgia. Florianę bardzo zaintrygowała jej opowieść i chciała się dowiedzieć, co było dalej, lecz wolała nie igrać z losem. Nie mogła się jednak powstrzymać od spekulacji, którymi podzieliła się z Adamem. Doszła do wniosku, że Marco musiał być miłością życia Esme i pewnie dlatego nigdy nie wyszła za mąż. Patrząc, jak matka pozuje do kamery, tym razem w sukni wieczorowej i z kolejnym kieliszkiem szampana w ręku, i słuchając czułego i zabawnego komentarza ojca, pomyślała o historii miłości rodziców – poznali się w szkole, gdy byli nastolatkami, spotykali przez jakiś czas, potem zerwali ze sobą, a po kilku latach – według słów taty – ponownie przyciągnęło go pole grawitacji mamy i okazało się, że poza mamą nie istnieje dla niego nikt inny. Była jego życiową miłością. Natychmiast przyszedł jej na myśl Seb. Czy był jej prawdziwą miłością? Nigdy ze sobą nie chodzili, ale też nigdy do nikogo nie czuła tego, co do niego. Czy to się zmieni? Czy dostanie drugą szansę i pozna jeszcze kogoś? A może tak jak Esme zestarzeje się w samotności? Tylko czy to taka straszna perspektywa? Patrząc, jak Ann rzuca Paulowi groźne spojrzenia, bo ten znowu się jej przeciwstawia i korzysta z telefonu komórkowego, pomyślała, że staropanieństwo nie byłoby takim złym wyjściem. Steve zapewnił go, że będzie wesoło. Nasuwało się pytanie: co w świecie Steve’a uchodziło za wesołe? Leczenie kanałowe? Nie tak dawno Steve za nic nie wybrałby się w takie miejsce na drinka. Czy dopadł go wczesny kryzys wieku średniego, czy nie, był teraz dumnym klientem modnego klubu przy George Street, którego personel obsługiwał tak zwaną elitę Oksfordu. Chlubił się między innymi tym, że wstęp mieli tu jedynie przyzwoici ludzie, aby podobnie myślący mogli bezpiecznie ocierać się o wybrańców. Boki można zrywać, pomyślał Adam, omiatając spojrzeniem grupę samców alfa w garniturach i rząd dziewcząt ze sztucznymi rzęsami i na wysokich obcasach, które bardzo się starały zrobić dobre wrażenie. – Dobra – stwierdził Steve, gdy Adam powiedział mu przez telefon o Jesse. – Koniec wypłakiwania się przy płytach Adele. Musisz się rozerwać i gdzieś wybrać. Jakoś nie bardzo mu to wychodziło, gdy usiłował prowadzić rozmowę z dwiema dziewczynami, które przyczepiły się do nich, kiedy tylko przyszli. – Podrywamy te dwie – oświadczył Steve, mrugając do niego porozumiewawczo. – Mamy parę kardashianek50, bez dwóch zdań. Zajmij nam miejsca, a ja pójdę po drinki. Pozwolę ci wybrać, którą chcesz. Ale pamiętaj, tylko ten jeden raz. Zdobycie drinków było nie lada wyczynem. Przy barze kłębił się tłum ludzi i Steve utknął tam na dobre, pozostawiając Adamowi zabawianie dziewcząt rozmową. Szybko zdążył się zorientować, że jedynie zabijały czas, czekając, aż trafi im się coś lepszego. Jakiś gwiazdor opery mydlanej grający

w teatrze Playhouse podobno lubił ten klub i dziewczyny pewnie liczyły na to, że uda im się go zaczepić. Jedna z nich powiedziała coś do Adama, usiłując przekrzyczeć dudniącą muzykę. Dotknął ręką ucha, dając znak, żeby powtórzyła. Pytała, czy oglądał Take Me Out51 w zeszłą sobotę. – Nie, sorry, musiałem przegapić – odpowiedział, krzywiąc usta w uśmiechu z udanym zainteresowaniem i czując się jak głuchy, tępy wujek. Dobrze, że chociaż wiedział, o jakim programie mówiła. Pewnego wieczoru trafił przypadkiem na jeden z odcinków, gdy czekał, aż Jesse wysuszy włosy. Te dwie dziewczyny wydały mu się idealnymi kandydatkami. Kiedy ten temat nie wypalił, spróbowały innego. Jedna z nich, imieniem Shelly, o ile dobrze pamiętał, spytała, a raczej wrzasnęła, czy wie może coś o didżeju występującym dziś wieczorem. Czy jest dobry? Podobno specjalizuje się w muzyce R‘n’B52. Adam jęknął w myślach. Starzejący się, głuchy wuj zmienił się teraz w zaskoczonego dziadka szukającego cukierków Werther’s Original w kieszeni swetra. Nie mogąc znieść dłużej dudniącej muzyki, która rozsadzała mu uszy, i znudzenia przekraczającego granice wytrzymałości, zrobił jedyną rzecz, jaką był w stanie. Wyjął komórkę, udając, że właśnie zadzwoniła. – Sorry – powiedział, machając im telefonem przed nosem, a potem Steve’owi, któremu udało się tymczasem nawiązać kontakt z barmanem i porozumieć w języku migowym. Złapał kurtkę, wbiegł szybko po schodach, omijając wchodzących gości, i wypadł na ulicę. Tu pokonał grupkę palaczy i napakowanego gościa w źle dopasowanym garniturze ze słuchawką w uchu niczym agent FBI, stojącego przy śmiesznym czerwonym dywanie. Jego obecność miała upewnić gości, że nikt niepowołany nie zostanie wpuszczony do klubu. Z dala od hałasu Adam odetchnął chłodnym powietrzem wieczoru. Co on, u diabła, tu robił? To nie jego bajka i nigdy nie była. Nawet gdy miał dwadzieścia lat, czuł się za stary na takie miejsca. Samochód z rurą wydechową typu „patrzcie, co ja potrafię” i muzyką „sprawdź mnie” wydobywającą się z czterech piwnicznych okien powoli ucichły w oddali. Był to gwóźdź do trumny wieczoru i Adam ruszył ulicą, nie oglądając się za siebie. A wszystko przez jeden telefon do przyjaciela, którego nie widział całe wieki, i bach! Zgodził się na ten piekielny wieczór. Czy naprawdę był aż tak zdesperowany? Przypomniał sobie, jak w minionym tygodniu poszedł z Florianą na kolację do The Trout w Wolvercote w północnym Oksfordzie. Co prawda był to, dzięki inspektorowi Morse’owi i Lewisowi, rodzaj turystycznej pułapki, mimo to bezpiecznej w tym zwariowanym świecie elitarnych bredni dla elit. Uśmiechnął się, wspominając, jak poczuli dreszczyk podniecenia, gdy zauważyli Thoma Yorke’a, lidera zespołu Radiohead, siedzącego z rodziną przy stoliku. Wyglądali jak zwykła rodzina spędzająca wspólny wieczór w restauracji. Nikt im nie przeszkadzał. W drodze powrotnej Floriana zaczęła śpiewać Creep, co wyszło jej zaskakująco dobrze. Przyłączył się do niej, a potem wspólnie wykonali Karma Police, chociaż słowa i melodia trochę odbiegały od oryginału. Pod wpływem impulsu wysłał jej SMS. Wiedział, że jeżeli będzie mogła, to odpowie. Co więcej, napisze coś, co go rozweseli. Zwykle tak było. Napisał: „Mam nadzieję, że spędzasz lepiej sobotę niż ja”. Dziesięć sekund później odezwała się jego komórka. – Przebijam pańską gównianą sobotę, panie Strong, wrzeszczącym siostrzeńcem i siostrzenicą, i siostrą, która w sprawowaniu kontroli nad światem może być gorsza od Amerykanów. – Nie zaimponuje mi pani, panno Day – odpowiedział, ciesząc się, że słyszy jej głos. – Znalazłem się w klubie z dwiema dziewczynami, które nie potrafiłyby znaleźć Stanów na mapie. – Ale są słodkie? – Nie.

– Ani troszeczkę? – Czy ty mnie słuchasz? Pilnie potrzebuję szczepionki przeciw głupocie, więc na litość boską, powiedz coś inteligentnego, co mnie uratuje. Uracz mnie jedną ze swoich zdumiewających ciekawostek. – Czy wiesz, że Mozart miał szpaka, który potrafił naśladować jego kompozycje, gdy ten grał na pianoforte? – Naprawdę? – Naprawdę. Mozart opiekował się ptakiem przez trzy lata, a po śmierci przyjaciela napisał utwór i urządził kolację pożegnalną na jego cześć. – Niezwykłe. – Jeszcze bardziej niezwykłe jest to, że ptak zrobił coś, czego nikt nie był w stanie zrozumieć. Chociaż naśladował nuty grane przez Mozarta, w jednej z kompozycji tam, gdzie powinno być G-dur, ptak zawsze śpiewał gis. – To naprawdę godny podziwu szpak. Prawie taki jak ty. – Och, dziękuję. Lepiej ci? – Zdecydowanie. – W takim razie wracaj do tego klubu, panie Strong. Masz obowiązek do spełnienia. – Jaki obowiązek? – Musisz olśnić te dwie laski. I poskakać trochę na parkiecie. – Nie ma mowy. Dość się nabawiłem. Idę do domu. – Bubek. – Tobie też życzę dobrej nocy. Uśmiechając się z zadowoleniem, ruszył dalej ulicą, po czym skręcił w St Giles, gdzie zostawił samochód. Gdy go otwierał, przypomniał sobie o przyjacielu i pospiesznie wysłał mu SMS: „Sorry, nagły problem, zadzwonię jutro”. Potem wsiadł do samochodu i pojechał do Summertown, nucąc pod nosem. Po wejściu do domu uświadomił sobie, co nuci. Była to uwertura do Wesela Figara. Czy ten szpak mógł ją zaśpiewać? I kiedy Floriana przestanie go zaskakiwać tymi swoimi wiadomościami?

Rozdział trzydziesty pierwszy

Był piękny marcowy poranek. Jasnobłękitne niebo urzekało przejrzystością. Esme ze swojego miejsca w łóżku widziała żonkile zwiastujące nadejście wiosny tam, gdzie tak niedawno zapowiadały ją ciemierniki i przebiśniegi. Czuła się okropnie, musząc leżeć w łóżku, zgodnie ze ścisłymi zaleceniami lekarza, które uważała za drakońskie, więc widok tych prostych, żółtych kwiatów był dla niej prawdziwą pociechą. Uwielbiała żonkile – te dzielne kwiaty z główkami w kształcie trąbek wygrywających optymistyczną piosenkę po długich, ciemnych, zimowych miesiącach. Skromne z wyglądu, symbolizowały przyjaźń, którą Esme znowu nauczyła się cenić, odkąd w jej życiu pojawili się Adam i Floriana. Nie można powiedzieć, że przedtem była aspołeczna, lecz dawni przyjaciele umierali jeden po drugim. Adama i Florianę znała dopiero od trzech miesięcy, ale zdążyła ich bardzo polubić i nie wyobrażała sobie już życia bez nich. Towarzystwa dotrzymywała jej Eurydyka, która mościła się na łóżku, ugniatając kołdrę łapkami. Obok leżała myszka, którą zrobiła dla niej Floriana. Kotka tak się do niej przywiązała, że często nosiła ją w pyszczku, taktując jak małe kociątko. – Chowasz się, co? – spytała Esme schrypniętym szeptem. – Boisz się zostać sama z Krystyną. Eurydyka usadowiła się na kołdrze i mrugnęła do swojej pani, ale skuliła się na dźwięk odkurzacza pracującego na podeście, który uderzał o wszystko, co napotykał na swojej drodze – listwy przypodłogowe, stoliki, nogi od krzeseł oraz kotkę, gdyby popełniła błąd i weszła Krystynie w drogę. Esme zamknęła oczy i z ciężkim westchnieniem oparła się o miękkie poduszki. Nie znosiła takich ograniczeń, ale obawa, że jej stan zdrowia może się pogorszyć i trafi do szpitala, wystarczyła, żeby sumiennie wypełniała zalecenia lekarza. Ku jej irytacji bowiem infekcja dróg oddechowych zmieniła się w zapalenie płuc. Miała odpoczywać, pilnować, żeby było jej ciepło, pić dużo płynów i zdrowo się odżywiać. Na szczęście Adam i Floriana przejęli nad nią opiekę, jednocześnie starając się ją rozweselić i podtrzymać na duchu. Jak im się odpłaci za okazaną dobroć? Adam mieszkał teraz w domu obok, czy należałoby raczej powiedzieć: biwakował wśród gruzu i chaosu towarzyszących generalnemu remontowi. Znalazł jednak czas, żeby zainstalować w jej sypialni telewizor i miniwieżę hi-fi z radiem i odtwarzaczem płyt kompaktowych, które jak powiedział, miał na zbyciu. Największą rewelacją okazał się telewizor, nie tylko dlatego, że posiadanie odbiornika telewizyjnego w sypialni uważała za nieprzyzwoicie dekadenckie, ale ponieważ przez lata nie myślała o kupnie telewizora. – Ale ja nie mam abonamentu – wyznała Adamowi. – Nie przejmuj się tym – uspokoił ją. – Jakiś ci załatwię. Nalegała, że zapłaci za abonament, gdy już wszystko załatwi, na co miała nadzieję, bo w przeciwnym razie zamiast do szpitala mogłaby trafić do więzienia. Dobrze, że pomyślał o czymś, co pozwalało jej odegnać nudę, i gdy już miała dość siły na to, aby nie przesypiać całych dni, zaczęła oglądać telewizję. Wówczas doszła do wniosku, że ludzie mają obsesję na punkcie kupowania i sprzedawania domów i antyków, a w przerwach gotują. Ryk odkurzacza dobiegający zza drzwi sypialni ucichł. Esme otworzyła oczy i usłyszała głosy. W jednym rozpoznała głos Floriany. Toczyła się jakaś dyskusja, po czym zabrzmiały czyjeś kroki na schodach i pukanie do drzwi jej pokoju.

– Jeżeli to ty, Floriano, to wejdź – powiedziała Esme słabym głosem. – A jeżeli to nie ja, co powinnam zrobić? – spytała dziewczyna, wchodząc. – Później się nad tym zastanowię – odparła Esme z uśmiechem. Tymczasem Eurydyka przeszła na brzeg łóżka, żeby przywitać się z Florianą. Już jej nie lekceważyła, chociaż jej ulubieńcem nadal pozostawał Adam. – Jak się dziś czujesz? – spytała Floriana, zdejmując kurtkę i przewieszając ją przez oparcie krzesła stojącego przy łóżku. – Trochę lepiej? – Trochę. – To dobrze. Oby tak dalej. – Floriana usiadła na krześle, a Eurydyka natychmiast wskoczyła jej na kolana. – Kupiłam ci porcję rosołu u Buddy’ego Joe’ego – dodała. – Zagrzeję ci na lunch. Aha, Buddy i Joe przesyłają pozdrowienia i pytają, czy czegoś ci nie potrzeba. – Och, wszyscy jesteście tacy mili. Sprawiam wam tyle kłopotu. A ty nie powinnaś być w pracy? – Potem pójdę. Tony ma dla mnie szkolną wycieczkę. – Co to dziś będzie? Trasa śladami Harry’ego Pottera? – Niezupełnie. To jest wycieczka dla dzieci z ubogich rodzin. Ma ich zainspirować do działania, pobudzić ambicje. Oprowadzę ich po kolegium Brasenose, potem rzut oka na muzeum uniwersyteckie Ashmolean i na zakończenie wieczorne nabożeństwo w Christ Church. – Dawno już tam nie byłam – powiedziała z żalem Esme. – Kiedyś bardzo lubiłam chodzić na nabożeństwa do Christ Church. Moim zdaniem są niezrównane. – Gdy wydobrzejesz, mogłybyśmy pójść razem, jeśli chcesz. A nawet lepiej. Mogłybyśmy namówić Adama, żeby nas zawiózł swoim nowym, błyszczącym mercedesem. W tej chwili Esme nie była w stanie zejść na dół, a co dopiero pojechać do kościoła. – Nie mówił mi, że kupił nowy samochód – powiedziała zamiast tego. Floriana uśmiechnęła się i przewróciła oczyma. – Wiesz, jaki on jest. Trzeba z niego wszystko wyciągać. A ty się do tego świetnie nadajesz, pomyślała Esme z lekkim uśmiechem. – Przychodzi dziś lekarz? – spytała Floriana, gładząc Eurydykę po grzebiecie, na co kotka reagowała mruczeniem. – Obawiam się, że tak. Nie znam osoby, która miałaby równie zimne dłonie. Floriana zaśmiała się i sięgnęła do torby stojącej na podłodze. – Przyniosłam ci coś jeszcze – powiedziała. – To właściwie nie jest prezent, ale coś, co – jak uznaliśmy z Adamem – może ci się przydać, a nawet sprawić przyjemność. – Naprawdę nie powinniście. Już i tak tyle od was dostałam. – Nie ekscytuj się, to tylko mój stary telefon komórkowy, który poniewierał się po domu. Naładowałam go. Jeżeli masz dość siły, zrobię ci krótki kurs obsługi. Jeżeli oczywiście chcesz. Esme popatrzyła z powątpiewaniem na urządzenie. – Ale ja już mam telefon. O tam – odpowiedziała, wskazując na aparat stojący na nocnej szafce. – Fakt. Ale dzięki komórce będziesz mogła skontaktować się z Adamem lub ze mną, wysyłając SMS, gdy nie będziemy mogli odebrać telefonu. – Przecież i tak mogę wam zostawić wiadomość. – Tak, ale tym sposobem będziemy mogli wysłać ci SMS. – A będziecie chcieli? Floriana roześmiała się. – Po prostu spróbuj. Większość ludzi uważa z początku, że niepotrzebna im komórka, ale potem przekonują się, jaka jest wygodna. Można się też nią bawić. Pokażę ci, jak się wysyła SMS. Wyślemy

wiadomość Adamowi, dobrze? – Nie chciałabym mu przeszkadzać – odpowiedziała Esme z niepokojem. – Zaufaj mi. Będzie zachwycony wiadomością od ciebie. A potem zagrzeję ci zupę. Esme, ku swojemu ogromnemu zaskoczeniu, zdołała zastosować się do cierpliwie przekazywanych przez Florianę instrukcji i po kilku sekundach komórka zabrzęczała jej w ręku, a na ekranie pojawiła się informacja o otrzymanej właśnie wiadomości. – Spójrz! – powiedziała podekscytowana, ponownie wkładając okulary na nos. – To od Adama? – Dotknij ikonki oznaczającej wiadomość i sprawdź. Tak. Jak ona brzmi? – „Witaj, Esme. Widzę, że Floriana przekonała cię do używania komórki. Brawo”. Jak mam mu odpowiedzieć? – spytała, czując się absurdalnie podekscytowana. – Widzisz? Jedna wiadomość i już wpadłaś. Esme pod kierunkiem Floriany pracowicie wystukała odpowiedź: „Czekam na doktora Śmierć i jego zimne ręce”, po czym dotknęła ikonki „Wyślij”. W tym momencie obie drgnęły, bo ktoś głośno zastukał do drzwi. Była to Krystyn z twarzą jak zwykle ponurą. – Skończyła. Teraz idę. – Dziękuję, Krystyn – powiedziała Esme. – Do przyszłego tygodnia. – Ma w sobie coś strasznego, prawda? – powiedziała Floriana, gdy na dole stuknęły drzwi wejściowe. – Jest pracowita, chociaż trochę szorstka. O, a co to jest? – Esme podsunęła Florianie telefon komórkowy. – Nowa wiadomość od Adama. Esme dotknęła ikonki „Wiadomość”. – To chyba coś więcej niż wiadomość. Floriana postawiła kotkę na podłodze i pochyliła się, żeby lepiej widzieć. – Wysłał ci zdjęcie – wyjaśniła. – Dotknij tu i zobaczysz je w powiększeniu. – Och, jak sprytnie. To jego zdjęcie przy biurku. Pewnie w biurze. – Jak brzmi wiadomość? – „Witam w epoce techniki – przeczytała Esme. – Następny przystanek to Internet”. O nie – dodała, kręcąc głową – do tego na pewno nie dojdzie. – Nie liczyłabym na to – odparła Floriana z uśmiechem. – A teraz zostawię cię samą, żebyś odpisała Adamowi, a ja przygotuję lunch. Czy trzeba nakarmić Eurydykę? – Nie. Adam nakarmił ją z rana, przed wyjściem do pracy. – Ale z ciebie kokietka – powiedziała Floriana do kotki. – Kompletnie owinęłaś sobie Adama wokół łapki, co? W kuchni Floriana przelała zupę do garnka, wyjęła sok pomarańczowy oraz kupiony wczoraj chleb razowy, posmarowała kawałek masłem i położyła na tacy. Esme chorowała od dwóch tygodni, lecz dopiero dzisiaj Floriana dostrzegła u niej poprawę, bo twarz starszej pani nabrała nieco koloru. To Adam jako pierwszy zorientował się, że Esme jest poważnie chora. Przyszedł rano, lecz nie otworzyła mu drzwi. Wieczorem po powrocie z pracy zauważył, że światła są zgaszone, postanowił więc do niej zadzwonić. Dopiero gdy odebrała stojący przy łóżku telefon, wyznała, że nie czuje się dobrze, co jedynie w minimalnym stopniu pokrywało się z prawdą. Wtedy ruszyła operacja Esme. Floriana i Adam zadzwonili do przychodni przy Woodstock Road i wezwali lekarza do domu. Zastanawiali się, czy Esme nie powinna trafić do szpitala, lecz ku jej

ogromnej uldze lekarz powiedział, że może zostać w domu pod warunkiem, że ktoś się nią zaopiekuje. Niosąc tacę na górę, Floriana wróciła myślami do dnia, w którym po raz pierwszy weszła do sypialni Esme. Doznała szoku, widząc, w jak złym stanie jest jej wiekowa przyjaciółka, i dopiero potem zauważyła wiszące na ścianach obrazy, a szczególnie jeden, na wprost łóżka. Był to portret młodzieńca siedzącego w cieniu drzewa w białym wiklinowym fotelu, z książką na kolanach. Bez wątpienia przedstawiał Marco Bassaniego. Za każdym razem, gdy Floriana wchodziła do sypialni Esme, starała się nie patrzeć na ten portret, w każdym razie nie wtedy, gdy starsza pani nie spała. Jednak parę razy skorzystała z okazji, że Esme śpi, i uważnie przyjrzała się obrazowi, zachodząc w głowę, co się potem stało z Esme i Markiem. Przyjaciółka nie wróciła już do tematu, a teraz, gdy była chora, Floriana nie miała zamiaru go poruszać. Jednak za każdym razem, gdy spoglądała na portret, zadawała sobie w myślach pytanie: Gdzie teraz jesteś, signor53 Marco Bassani? Na górze usłyszała, że dzwoni jej komórka pozostawiona w torbie stojącej w sypialni Esme. Przyspieszyła więc kroku, żeby ją odebrać. Starsza pani spała z głową przechyloną na bok. Floriana postawiła tacę na komodzie, po czym sięgnęła ręką do torby i wyjęła komórkę. – Halo – powiedziała ostrożnie, nie rozpoznając numeru, który wyświetlił się na ekranie. – To ty, Floriano? Mówi Seb. Czy to odpowiednia pora na pogawędkę? Nigdy nie ma odpowiedniej pory na pogawędkę z tobą, pomyślała, czując, jak krew zaczyna jej szybciej krążyć w żyłach. – Nie bardzo – odpowiedziała, odwracając się do Esme, która musiała się już obudzić. Lecz starsza pani nie poruszyła się. – Esme? – spytała Floriana z nagłym niepokojem, gdy chora wciąż leżała nieruchomo. – Co mówisz? – Przepraszam, to nie do ciebie, Seb. Słuchaj, czy mogłabym później oddzwonić? – Powiedz kiedy, a ja zadzwonię. – Lepiej będzie, gdy ja oddzwonię. – Ale na pewno oddzwonisz? – spytał po chwili przerwy. – Tak – odparła szybko, po czym rozłączyła się i podeszła do łóżka. – Esme? – powtórzyła. Przypomniała sobie ten okropny dzień, w którym przyjechała do domu na weekend, a mama dała jej filiżankę herbaty i poleciła zanieść babci Betsy, która po rozległym udarze mieszkała z mamą i tatą. Gdy Floriana weszła do pokoju, nie mogła dobudzić babci. Okazało się, że staruszka nie żyje. Teraz opanowała narastającą w niej panikę i pochyliła się nad łóżkiem Esme. – Czas na obiad – oznajmiła. Jej głos brzmiał dziwnie głośno w panującej wokół ciszy. Proszę, nie pozwól jej umrzeć, pomyślała, wzywając na pomoc jakąkolwiek nieziemską moc, która zechciałaby jej wysłuchać.

Rozdział trzydziesty drugi

Esme obudziła się na dźwięk swojego imienia. Wyrwana z głębokiego snu dopiero po chwili zorientowała się, kto na nią patrzy z takim niepokojem w oczach. – Przepraszam – powiedziała zaspanym głosem, po czym usiadła prosto, przetarła oczy, usiłując przyjść do siebie. – Musiałam usnąć. – Nic się nie stało – odparła wesoło Floriana. Wyraz troski zniknął z jej oczu. – Przyniosłam ci obiad. – Obiad? A Krystyn już była? – Była i poszła – odparła Floriana. – Naprawdę? – Zdezorientowana Esme odwróciła głowę i spojrzała na zegarek stojący na nocnej szafce. Dostrzegła jednocześnie jakiś przedmiot leżący na kołdrze. Wzięła go do ręki i powoli przypomniała sobie, że to telefon komórkowy, który podarowała jej Floriana, potem zaś ich niedawną rozmowę oraz wizytę Krystyny i nagle poczuła się bardzo głupio. – Ojej, pewnie uważasz, że zmieniam się w zwariowaną staruszkę, która nie pamięta, jaki dziś dzień. – Nie przyszło mi to nawet do głowy – odparła Floriana, ostrożnie stawiając jej tacę na kolanach. – Nie ma nic złego w drzemce, gdy jesteś chora. Może powinnam pozwolić ci spać? – Ależ nie. Przecież zrobiłaś mi coś do jedzenia. Poza tym mogę pospać później, gdy wyjdziesz. Mmm, pysznie pachnie ta zupa. Bardzo ci dziękuję, że tak się mną opiekujesz. – To żaden kłopot – zapewniła Floriana, ponownie sadowiąc się na krześle. – Nie zapomnij wziąć antybiotyku. Pewnie potoczyły się pod talerz. Esme znalazła przepisane przez Doktora Śmierć tabletki, połknęła je i popiła, zamykając przy tym na chwilę oczy. Zaraz też przypomniała sobie niedawny sen, który przerwała jej Floriana. Była z ojcem w Christ Church na wieczornym nabożeństwie i trwała właśnie część, która zawsze najbardziej ją wzruszała – Magnificat. Otworzyła oczy i mieszając stojącą przed nią zupę, pomyślała, że odkąd tkwi w łóżku, nieustannie dręczą ją wspomnienia, przypominając, niczym odbijające się echo, wszystko, co straciła. Choroba sprawiła, że stała się sentymentalna. Ciągle coś kazało jej wierzyć, że w życiu należy mierzyć wszystko w kategoriach zysków i strat. Przedtem tak nie myślała. Była z natury pragmatyczna i uważała, że człowiek przychodzi na świat z niczym i gdy następny dzień nie jest mu pisany, odchodzi tak samo, jak przyszedł, z niczym. Uniosła wzrok i napotkała spojrzenie Marca, który patrzył na nią ze ściany, z portretu wiszącego na wprost łóżka. Ten obraz stanowił dla niej jednocześnie pociechę i udrękę. – Nie pozwól, żeby zupa ci wystygła – powiedziała cicho Floriana. Esme uśmiechnęła się czule do młodej przyjaciółki, która tak bardzo starała się nie patrzeć na portret. – Dziwi mnie, że dotąd nie spytałaś mnie o ten obraz – stwierdziła. Esme nie wspomniała, o który obraz jej chodzi, lecz Floriana natychmiast spojrzała na portret. – Czekałam taktownie, żebyś mi o nim opowiedziała. Czy to portret Marca namalowany przez twojego ojca? – Tak. – Był przystojny, prawda? Esme zaśmiała się, aż zachrobotało jej w piersi.

– Tak. – Masz jakieś jego fotografie? – Niestety, nie. Kilka lat temu zaczął przeciekać dach i wszystkie pudła z pamiątkami, które trzymałam na strychu, uległy zniszczeniu. – O, jak szkoda. Więc pozostał ci tylko ten obraz? – I wspomnienia – dodała Esme. – A teraz, żeby ci udowodnić, iż nie jestem zniedołężniałą staruszką, przypominam ci, że masz dziś po południu inspirować i edukować grupę dzieci. Floriana spojrzała na zegarek. – Zostało mi jeszcze dziesięć minut do wyjścia. Akurat tyle, żeby zrobić ci filiżankę herbaty i przynieść trochę wody. Wpadnę po południu, w drodze powrotnej do domu. – Masz klucz? – Tak. Nie musisz wstawać, żeby mi otworzyć. – Jesteś prawdziwym aniołem. Gdy wydobrzeję, znajdę sposób na to, żeby odwdzięczyć się za twoją dobroć. Twoją i Adama. Floriana, pedałując ostro, minęła kolegium Keble. Ponieważ kojarzyło jej się z Sebem, przypomniała sobie o jego telefonie. Teraz nie zdąży do niego zadzwonić, zrobi to później. Pewnie chce ją namówić, żeby przyjechała na jego ślub. Zadzwonił w poprzednim tygodniu i oznajmił, iż nie przyjmuje odmowy. – Chyba się nie boisz? – spytał. Nie było to zbyt taktowne, ale bliskie prawdy. Chciał w ten sposób wydusić z niej odpowiedź, że niczego się nie boi. – Pewnie, że się boję – odparowała. – Strach mnie ogarnia na myśl, że pojawisz się w cylindrze i będziesz wyglądał jak tuman. – Widywałaś mnie w gorszym stanie – opowiedział. Miał rację. Najłatwiej byłoby powiedzieć, że najtrudniejszy dla Seba był ostatni rok studiów, a szczególnie tygodnie poprzedzające egzaminy dyplomowe, lecz tak naprawdę jego problemy trwały od wielu lat, a stres towarzyszący egzaminom przyspieszył jedynie kryzys. Floriana jak zwykle odkładała wszystko na ostatnią chwilę, ale była jedynie amatorką w porównaniu z Sebem, który sztukę lekceważenia terminów wprowadził na zupełnie nowy poziom. – Nie ma sprawy – mawiał. – Mogę ten egzamin zdać z zamkniętymi oczyma. Bawiło go obserwowanie, jak daleko może się posunąć w relacjach z wykładowcami, lecz jeszcze ciekawsze było to, jak daleko on sam może zabrnąć. W końcu jednak Floriana zorientowała się, że to już nie jest zabawa i że te eksperymenty doprowadziły go na skraj przepaści. Dużo się wtedy mówiło o tak zwanych „smart drugs”, lekach w rodzaju modafinilu czy ritalinu, którymi wspomagali się studenci, żeby przebrnąć przez sesję. Był także mefedron, absurdalnie łatwo dostępny w Internecie i uważany przez wielu studentów za zupełnie bezpieczny. Ich zdaniem był zdecydowanie słabszy od kokainy i ecstasy. Seb zażywał amfetaminę, żeby móc skończyć esej, który pisał od jedenastu godzin. Nie ma w tym nic złego, zapewnił Florianę, gdy przypadkiem strąciła kubek z kawą w jego pokoju, a wycierając podłogę, znalazła małą paczkę tabletek. – Co to jest? – spytała. – Antyhistamina – odpowiedział, odbierając jej torebkę i wsuwając do kieszeni. Zapadła długa, pełna napięcia cisza, którą przerwała Floriana. – Na co ty jesteś uczulony, Seb? – Nie patrz tak na mnie. Nie jestem w formie, to wszystko. Gdybym potrzebował czegoś na sen, nie

miałabyś nic przeciwko temu. A ja potrzebuję czegoś odwrotnego. Wściekła się i wyzwała go od kretynów. – Myślałam, że masz więcej rozumu. – Hej, nie wszyscy sa tacy genialni jak ty. Niektórzy muszą wypruwać sobie żyły. A jeśli o to chodzi, to chyba jesteś jedyną studentką w Oksfordzie, która niczego nie bierze na uspokojenie. – No jasne, w grupie zawsze bezpieczniej. Skoro wszyscy tak robią, to jest w porządku. Co jeszcze bierzesz? – Nie twój interes. – Jesteś moim najlepszym przyjacielem, Seb, więc to, co robisz, to również mój interes. – Zejdź ze mnie, dobra?! – wrzasnął, czego dotąd nigdy nie robił. – Zachowujesz się jak nędzna imitacja mojej bezużytecznej matki. Mógł ją obrzucać różnymi obelgami, ale porównanie do matki, którą pogardzał, to było zbyt wiele. Floriana wyszła bez słowa, cicho zamykając drzwi. Nie da mu tej satysfakcji i nie trzaśnie drzwiami jak jego matka, gdy nie mogła go do czegoś przekonać. Ona nie musiała go przekonywać, bo miała rację, a on nie. Pewne sprawy były dla niej czarne albo białe. I do takich należały narkotyki. Zobaczyła go dopiero tydzień później. Czekał na nią przy portierni jej kolegium. Wyszła z budynku przed zachodem słońca, by wziąć udział w święcie pierwszego maja na moście Magdalen. – Chyba nie zamierzałaś iść beze mnie? – spytał, odpychając się od ściany. Przed kłótnią umówili się, że pójdą razem, tak jak rok i dwa lata temu. Jednak tym razem miała iść z grupą z St Anne’s College. Bez słowa wziął ją pod rękę i ruszyli w stronę Woodstock Road do St Giles Church. Przecięli Banbury Road i gdy mijali kaplicę Keble College, Seb wreszcie się odezwał. – Przepraszam – powiedział. – Już nie złość się na mnie. Mam tylko ciebie. – Ja też przepraszam. Nie powinnam cię pouczać. Tylko że ja strasznie boję się narkotyków. To moja słabość. Wiesz, jaka ze mnie nudna prowincjuszka. – Wiem. Dlatego ci nie powiedziałem. Ale to nic takiego. Potrzebuję czegoś, co daje mi kopa. Biorę to tylko wtedy, gdy jestem w dołku. Nie jestem taki sumienny jak ty ani taki mądry. Gdybym miał twoją fotograficzną pamięć, nie potrzebowałbym dodatkowego wsparcia. – Już ci mówiłam, że dobra pamięć oznacza, że jedynie powtarzam to, co przeczytałam. To żadna mądrość. – Nie umniejszaj tego. Byłbym cholernie szczęśliwy, gdym tak umiał. Szli dalej w milczeniu. Przed nimi hałaśliwa grupa świętujących pierwszy dzień maja wyśpiewywała Bohemian Rapsody; przypominało to bardziej popisy wokalne z filmu Świat Wayne’a niż zespół Queen. – Seb, obiecasz mi coś? – spytała po chwili Floriana. – Jeżeli będę mógł. – Nie pozwól, żeby to wymknęło się spod kontroli, dobrze? Cokolwiek bierzesz, obiecaj, że to tylko na krótko. – Jasne, że tak. Daj spokój, nie mówmy już o tym. Mam dość myślenia o egzaminach i esejach. Dałbym wszystko, żeby jutro się obudzić i mieć to wreszcie z głowy. Znowu szli jakiś czas w milczeniu, a gdy dotarli do mostu Magdalen, purpurowe niebo rozświetliło się i w zebranym tłumie dało się wyczuć wyczekiwanie. Większość studentów prawdopodobnie balowała całą noc. W zeszłym roku Floriana i Seb zbojkotowali majowe imprezy w swoich macierzystych kolegiach i wybrali własny sposób świętowania, całą noc oglądając horrory z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Słońce wzeszło, oświetlając na różowo Great Tower, a gdy rozbrzmiały dzwony i chór zaczął śpiewać

Hymnus Eucharisticus, Florianę zalała fala uniesienia. Nie przyznałaby się do tego, ale uwielbiała całą tę oksfordzką celebrację. Miasto przesiąknięte było tradycją i każdy kamień miał tu swoją historię, a ona cieszyła się, że w tych dziejach pozostanie i jej cząstka, że może odciśnie swój drobny ślad w piaskach czasu. Gdy tłum powoli się rozszedł, zmierzając w stronę Radcliffe Square, gdzie odbywał się pokaz tradycyjnych tańców angielskich, Seb znalazł spokojne miejsce na moście, oparł łokcie na kamiennej balustradzie i pochylił się w przód, jakby dostrzegł coś w płynącej pod nim wodzie. Tak mocno się wychylił, że Floriana instynktownie położyła mu rękę na ramieniu. – Ciekawe, co by się ze mną stało, gdybym skoczył – powiedział ponuro. Zaniepokojona tonem jego głosu nadal trzymała mu rękę na ramieniu. – Albo byś zginął, albo złamał sobie kark – odrzekła. – Nie jesteś Supermanem – dodała lżejszym tonem. – Mówię poważnie – powiedział. – Ja też. Zbyt wielu studentów, pijanych lub przekonanych, że są niepokonani, wpadło w tarapaty, skacząc do płytkiej rzeki Cherwell. Czytała wiele takich mrożących krew w żyłach historii. – A gdybym skoczył i złamał sobie kark, co by się ze mną stało? Kogo by to obeszło? – spytał, jakby jej nie słuchał. – Mnie by obeszło – rzuciła gniewnie, rezygnując z próby poprawienia mu humoru i jednocześnie usiłując go odciągnąć od balustrady. – Nawet nie wiesz, jak bardzo. – Chyba tylko ciebie – odpowiedział. Wiedziała, że nie może tego powiedzieć o najbliższej rodzinie, bo ani ojciec, ani matka się nim nie interesowali. Z ojcem łączyły go tylko wyrzuty sumienia, jak nazywał pieniądze przychodzące co miesiąc na jego konto. Przez całe lata brakowało nawet tego, lecz gdy jego sytuacja finansowa się poprawiła lub gdy sumienie się w nim odezwało, zrobił wreszcie coś dla swojego syna. Jeśli chodzi o matkę, odzywała się jedynie po to, żeby biadolić, jaka jest samotna i że nikogo nie obchodzi, lub oznajmić, że oto spotkała miłość swojego życia. Ta huśtawka egocentrycznych nastrojów następowała z rosnącą regularnością. – Moi rodzice przejęliby się, gdyby coś ci się stało – powiedziała Floriana. – Nawet moja straszna siostra Ann by się przejęła. Wyobraź sobie, że odwiedza cię w szpitalu, a ty nie możesz przed nią uciec. To byłoby chyba gorsze niż śmierć. – Czasami chciałbym skończyć z tym wszystkim – stwierdził, jakby w ogóle jej nie słuchał. – Z czym? Z Oksfordem? – Nie. Ze wszystkim. Odwrócił się i spojrzał na nią. Tak szczerze. To, co ujrzała w jego oczach, zmroziło jej krew w żyłach. Ziała z nich kompletna pustka. Złociste plamki niemal zniknęły przy ogromnych, rozszerzonych źrenicach. Poczuła w gardle dławiący strach. To nie był ktoś, kto chce zwrócić na siebie uwagę, to działo się naprawdę. Najwyraźniej Seb wpadł w depresję. Czasami Oksford działał tak na ludzi. Wynikało to z napięcia. Niektórzy studenci mieli nawet samobójcze myśli. Ogarnęły ją smutek i strach. Jak mu się udało to przed nią ukryć? Dlaczego nie domyśliła się, w jakim on jest stanie? Czy to te tabletki tak na niego działały? Czyżby brał więcej, niż mówił? Chciała coś powiedzieć, lecz w tym momencie Seb kopnął kamienne obmurowanie mostu. – Chodźmy – oznajmił znudzonym tonem. – Mam ochotę na porządne śniadanie i dużą bloody mary. Gdy pojawiło się przed nimi ich tradycyjne majowe śniadanie, złożone z jajek na bekonie, parówek, pieczonego chleba, fasolki, pomidorów i dwóch dużych bloody mary, Seb rozejrzał się po barze

wypełnionym studentami i pokręcił głową z obrzydzeniem. – Ja tu nie pasuję – stwierdził. – Nie jestem jak oni wszyscy. Jestem outsiderem. – Większość z nas tak się czuje – odparła, wiedząc, że ma na myśli studentów pochodzących z zupełnie innych środowisk, którym z racji wysokiego urodzenia i zamożności przysługiwały królewskie przywileje. – Nie. Ty tak się nie czujesz, bo ty tu pasujesz. – Ty też – stwierdziła, mając wrażenie, jakby oskarżał ją o coś strasznego. – Masz tu mnóstwo kolegów. Więcej niż ja. Zawsze gdzieś wychodzisz. I nie każ mi wyliczać twoich licznych przygód miłosnych. Nadął policzki i głośno wypuścił powietrze z płuc. – To wszystko jedna wielka ściema. Robię to, żeby dotrzymać kroku, żeby wyglądało, że tu pasuję. Najgorsza w tym wszystkim jest świadomość tego, jak bardzo staram się dopasować. Dlatego że nie mam nic do zaoferowania. Podczas gdy ty, Florrie, jesteś niepowtarzalna. Podążasz własną drogą, bo nie przejmujesz się tym, co inni pomyślą. Ty wierzysz w siebie. A ja jestem taki jak twoja siostra, Ann bez E na końcu. Muszę się przystosować. – Seb! – wykrzyknęła z niedowierzaniem w głosie. – Jak możesz tak mówić? Do głowy by mi nie przyszło, że tak się czujesz. Nigdy o tym nie wspominałeś. Skąd się to wzięło? Wbił kawałek pieczonego chleba w żółtko jajka. – Może lepiej było dalej siebie oszukiwać. Teraz, gdy spojrzałem prawdzie w oczy, widzę, jaki jestem żałosny. – Wcale nie jesteś żałosny – odparła z udręką w głosie. – Nigdy nie byłeś. Moimi zdaniem jesteś oryginalniejszy ode mnie. Zawsze cię podziwiałam i byłam taka dumna z tego, że jestem twoją przyjaciółką. Skrzywił się. – Więc nie powinnaś. Naprawdę nie powinnaś. Włożyła do ust kawałek bekonu, lecz nagle poczuła, że musi przepłukać je solidnym łykiem bloody mary. Świadomość tego, jak bardzo nieszczęśliwy jest jej najlepszy przyjaciel, odebrała jej apetyt. – Zawsze myślałam, że tak dobrze się dogadujemy, bo jesteśmy do siebie podobni. Seb pokręcił głową. – Pod pewnymi względami tak, ale różnica między nami jest taka, że tobie będzie smutno rozstawać się z Oksfordem, a ja nie mogę się doczekać, kiedy stąd wyjadę. Miał rację. Niechęcią napawała ją myśl o dniu wyjazdu i już zastanawiała się, czy dałoby się pozostać tu, ale na razie nic nie przychodziło jej do głowy. Jak zwykle wstrzymywała się z planami na przyszłość. Nie umiała planować, po prostu czekała, aż coś wpadnie jej w ręce. Czy to oznaczało, że pozwalała również, aby coś wymknęło jej się z rąk? Na przykład przyjaźń z Sebem? Czy nie zauważyła, że wpadł w depresję? – Od kiedy tak jest, Seb? – spytała, patrząc na niego. – Kiedy twój świat stał się taki czarny? Dlaczego tego nie zauważyłam? Kiedyś o wszystkim sobie mówiliśmy. Teraz czuję, jakby cię nie znała. Tylko że tego nie powiedziała. Nie miała okazji. Seb dopił bloody mary, zamówił następną i oznajmił, że poprawi mu humor, jeśli zgodzi się na wycieczkę po greckich wyspach, o której już wcześniej rozmawiali, lecz nigdy nie udało im się zrealizować. Z ulgą przyjęła jego zmianę nastroju i zgodziła się na zmianę tematu, uznając, że nie będzie naciskać. Zrobi to innym razem. Po co miałaby teraz ciągnąc go za język? Dopiero potem zrozumiała, że zachowała się jak tchórz, nie nalegając, żeby się przed nią otworzył. Po raz kolejny odłożyła problem na później. Gdy teraz na to patrzyła, uznała, że to cud, że Seb nie tylko zdał końcowe egzaminy, ale i pozostał przy

życiu. Uczniowie siedzieli jak zauroczeni w stallach dla chóru w katedrze Christ Church. Ich twarze tonęły w ciepłym świetle lamp. Przy Radcliffe Square rozpoczęli wycieczkę z hałaśliwą nonszalancją, a niektórzy z minami, które mówiły: „Niewiele nas to obchodzi, ale jak musisz, to pokaż, co masz do pokazania”. Widywała już takie postawy i zawsze wiedziała, że i tak jej będzie na wierzchu. Główną atrakcją wycieczki było zawsze kolegium Christ Church. Wcielając się w rolę profesor McGonagall, Floriana oprowadziła ich po krużgankach i dziedzińcach kolegialnych, które grały w filmach o Harrym Potterze. Pokazała im także, gdzie pani profesor powitała Harry’ego, gdy z innymi pierwszoroczniakami przekroczył progi Hogwartu. Potem zaprowadziła ich do wielkiej jadalni, która została wykreowana w studiu filmowym. Obserwując pełne podziwu twarze dzieci słuchających chóru, Floriana przypomniała sobie Esme i ogromną ulgę, jaką poczuła, gdy starsza pani się poruszyła. Z trudem powstrzymała się, żeby jej nie objąć i nie przytulić, ale wtedy musiałaby wytłumaczyć, dlaczego to zrobiła, i przyznać, że sądziła, iż Esme nie żyje. Nie byłoby to rozsądne. Floriana pomachała uczniom na pożegnanie, gdy wsiedli z nauczycielami do autokaru, po czym wróciła do biura wykonać dla Tony’ego papierkową robotę, a następnie wyruszyła w drogę powrotną do domu. Jadąc na rowerze, przypomniała sobie, że nie zadzwoniła do Seba. W domu miała być później, bo zamierzała wpaść jeszcze do Esme i zjeść z nią wczesną kolację. Zatrzymała się więc przy Parks Road, przypięła rower do ogrodzenia i poszła do parku. Idąc ścieżką do miejsca, w którym często jadali z Sebem lunch i rzucali chleb kaczkom, postanowiła, że nie będzie dłużej go zwodzić. Przypomniała sobie, jaki straszny był dla Seba ostatni semestr. Dwa razy omal go nie straciła, a teraz dostała jeszcze jedną szansę na to, by go odzyskać. Nie tak sobie wyobrażała ich związek, ale wolała mieć Seba za przyjaciela, niż na zawsze go stracić. Kiedyś obiecała, że nigdy go nie zawiedzie, że zawsze będzie go wspierała, więc teraz nadszedł czas na dotrzymanie obietnicy. Jakoś znajdzie pieniądze, pojedzie nad jezioro Como, będzie patrzeć, jak bierze ślub z kobietą, którą kocha, i cieszyć się jego szczęściem. Bo co jej pozostało? Usiadła na ławce, na której tyle razy siadali, i wyjęła komórkę. Zrób to teraz, nakazała sobie w duchu. Dość odwlekania. Powiedz, że przyjedziesz.

Rozdział trzydziesty trzeci

Potrzebujesz i myślę, że to jest właściwe określenie, osoby towarzyszącej. Dzięki temu lepiej to zniesiesz, nie sądzisz? Minął tydzień od dnia, w którym Floriana poinformowała Esme i Adama, że pojedzie na ślub Seba, ale nie przyszło jej do głowy, że mogłaby wziąć kogoś ze sobą. Zresztą nie miała kogo. – Wiesz, kto by się do tego nadawał? – spytała Esme, przekrzykując piskliwy szum suszarki. Floriana wyłączyła suszarkę i popatrzyła na starszą panią w lustrze. – Kto? – Adam oczywiście. Byłby dla ciebie idealną eskortą. Nie tylko miałabyś się na kim wesprzeć w trudnych chwilach, ale byłby także wspaniałym towarzyszem. Czemu go nie spytasz? Floriana roześmiała się. – Antybiotyk rzucił ci się na głowę? Esme cmoknęła w odpowiedzi. – Skąd to pytanie? Myślę, że to rozsądna propozycja. – Rozsądna, jeśli Adam będzie na tyle szalony, żeby jechać taki szmat drogi tylko po to, by spędzić weekend we Włoszech z grupą ludzi, których nie widział na oczy, nie mówiąc już o graniu roli mojego partnera. – Po co miałby udawać twojego partnera? Nie może być tym, kim jest, twoim przyjacielem? – Ale ludzie wezmą go za mojego partnera – odpowiedziała Floriana, zadowolona, że Adam jest na dole w kuchni i nie może ich podsłuchać. – Nie spodobałoby mu się to. To byłoby potwornie krępujące. – Pleciesz trzy po trzy. Byłby dumny, mogąc ci towarzyszyć. Poza tym mogłabyś potraktować ten wyjazd jako krótki urlop, małą przerwę. Skorzystajcie z okazji, by się trochę zabawić. Nic tylko pracujecie i pracujecie bez przerwy. Musicie korzystać z życia. – Starsza pani urwała, żeby włożyć perłowe kolczyki. – Spytaj go, kochanie. Na pewno lepiej byś czuła, mając go za towarzysza. Byłby dla ciebie wielkim moralnym wsparciem. Adam stał na podeście przy uchylonych drzwiach i czekał na odpowiedź Floriany, ale usłyszał jedynie szum suszarki. Postanowił nie mówić im, że kolacja zaraz będzie gotowa, bo zaczęłyby się zastanawiać, ile usłyszał z ich rozmowy. Wróci za kilka minut. Pospiesznie poszedł do kuchni z nieodstępującą go na krok Eurydyką. Wyjął kurczaka z piekarnika, przykrył go folią i postawił garnek z wodą na kuchence. Gdy się zagotuje, wrzuci mrożoną fasolkę i zakręci gaz, a potem wejdzie na górę i ogłosi, że kolacja będzie za dziesięć minut. Polubił codzienne obowiązki, jakie spadły na niego i Florianę w związku z chorobą Esme. Początkowo mieli odwiedzać ją na zmianę, ale jakoś tak się stało, że wiele wieczorów spędzali razem u Esme w Trinity House. Po kolacji, jeżeli Esme czuła się na siłach, grali w karty lub w scrabble. Okazało się, że scrabble nie są jego mocną stroną, bo nieustannie popełniał błędy ortograficzne, ale zawsze z twarzą pokerzysty, jak określiła to Floriana. Lepiej szło mu w kartach. Pewnego wieczoru, gdy grali w remika, a on tasował i rozdawał karty, przypomniał sobie, że w tym tygodniu on i Jesse powinni być na urlopie

w St Lucia. Co prawda dawno już odwołał wyjazd, ale teraz uświadomił sobie z zaskoczeniem, że Jesse rzadko gościła w jego myślach. Ciekawe, co powiedziałaby na jego nowe towarzyskie życie, pomyślał. Było to irytujące i nieprawdopodobne, ale okazało się, że przeżył kryzys rozstania i poszedł naprzód. Tak jak się spodziewał, pomogła przeprowadzka. Czuł się szczęśliwy w nowym miejscu, chociaż dom przy Latimer Street był ruiną i taki miał pozostać jeszcze przez kilka miesięcy. Spędzając tyle czasu z Esme i Florianą, utknął z remontem, ale nieważne, nie było pośpiechu. Gdy wszedł na górę, drzwi do sypialni Esme nadal były uchylone, ale suszarka już umilkła. Zapukał głośno. – Szanowne panie, jesteście proszone do jadalni – oznajmił rozkazującym tonem. Esme zaśmiała się cicho. – Jesteś wspaniałym lokajem, Adamie, ale niech ci do głowy nie przyjdzie, żeby wejść, bo nie jesteśmy ubrane. – Nawet o tym nie pomyślałem – odparł, po czym dodał z uśmiechem: – Czy jaśnie pani potrzebuje pomocy w zejściu po schodach? – Poradzimy sobie – dobiegł głos Floriany, a potem jakiś szelest. Adam zbiegł ze schodów i sprawdził, czy w jadalni jest ciepło. Jeżeli dowodem na to była Eurydyka leżąca na dywaniku przed gazowym kominkiem, to tak. Tego dnia rano doktor Pardoe – lub doktor Śmierć, jak nazywała go Esme – oznajmił, że pacjentka wraca do zdrowia, i żeby to uczcić, Floriana zaproponowała, że pomoże Esme przebrać się do kolacji i ułoży jej włosy. W kuchni Adam przełożył potrawy na ogrzane półmiski i gdy zaniósł je na stół w jadalni, Floriana i Esme pojawiły się u szczytu schodów. Czekał na nie na dole, obserwując, jak schodzą powoli. Może i Esme wracała do zdrowia, ale gdy patrzył, jak jedną ręką trzyma się poręczy, a drugą opiera na ramieniu Floriany, nie wyglądała najlepiej, a w każdym razie nie tak, jak powinna wyglądać zdrowa osoba po osiemdziesiątce. A jednak obie panie włożyły sporo wysiłku w to, żeby go zaskoczyć. Pomyślał ze wstydem o dżinsach i starym swetrze, które miał na sobie. Chociaż Esme prezentowała się elegancko w ciemnografitowej wełnianej sukience i narzuconym na ramiona fioletowym szalu, to jego uwagę przykuła Floriana. Zniknęły czarne leginsy, luźna bluzka i krótka spódniczka w czarno-fioletowe pasy. Trudno ją było poznać. Wyglądała… Zawahał się. Przyszło mu do głowy pewne słowo, które natychmiast odrzucił, ale nie mógł od niego uciec. Floriana wyglądała seksownie. Gdy zeszły z ostatniego stopnia, Adam skłonił głowę przed Esme. – Podano kolację. Pozwolę sobie zauważyć, że jaśnie pani wygląda wspaniale dziś wieczór. – Jestem ci wdzięczna, Adamie, za komplement, lecz oboje wiemy, że Floriana całkowicie mnie przyćmiewa. Nie sądzisz, że wygląda olśniewająco? Dobre słowo, pomyślał, usiłując nie patrzeć na głęboki dekolt szarosrebrnej jedwabnej sukienki, która podkreślała figurę Floriany i kończyła się tuż pod kolanem. Okazało się, że wielowarstwowe ubrania z leginsami lub grubymi rajstopami, do których przywykł, skrywały zdumiewające ciało. I zgrabne nogi. Kto by pomyślał. – Jaśnie pani nalegała, żebym ze względu na specjalną okazję zmieniła mój strój na coś ładnego z jej garderoby – oznajmiła Floriana, zanim zdążył wymyślić jakąś odpowiedź. Zaśmiała się tym swoim rześkim śmiechem. – Byłam przekonana, że nic nie będzie na mnie pasowało. No i proszę, wcisnęłam się w ten szczupły rozmiar. – Mówiłam ci, że byłam wtedy wyższa – wtrąciła Esme. – Skurczyłam się na starość. Floriana podniosła ze śmiechem kształtną nogę, ukazując sandałki na dziesięciocentymetrowym obcasie.

– Co o nich myślisz, Adamie? To autentyczne wieczorowe sandałki z lat sześćdziesiątych. Fantastyczne, prawda? Przełknął ślinę. Co tam sandałki, ty wyglądasz fantastycznie, chciał powiedzieć, lecz coś go powstrzymało. Pytanie, które podsłuchał, i odpowiedź, której nie usłyszał. Jak ona go postrzegała? Powiedziała, że gdyby wzięli go za jej partnera, byłoby to potwornie krępujące. Dla niego, czy dla niej? – Jestem szczęściarzem, mogąc zjeść kolację z dwiema tak pięknie ubranymi kobietami – odpowiedział dyplomatycznie. – Jednakże – dodał, powracając do przyjętej przez siebie roli – jako podrzędny szef kuchni i kelner zalecałbym przejście do jadalni, zanim dania wystygną. Floriana i Esme zaśmiały się wesoło i ruszyły dalej. Idąc za nimi, Adam zauważył, że sukienka opina ciało Floriany we właściwych miejscach, ma z tyłu głębokie wycięcie, które odsłania ramiona, a włosy zebrane na czubku głowy podkreślają jej długą szyję. Miał świadomość, że kierują nim niskie pobudki, ale dzięki tej sukience zobaczył Florianę w zupełnie nowym świetle. Każdy mężczyzna by tak zareagował. Esme wspaniale się bawiła, ale zmęczenie dawało już o sobie znać. Bardzo chciała zostać dłużej z parą czarujących młodych przyjaciół, którzy tak się dla niej natrudzili przez kilka minionych tygodni, lecz wiedziała, że czas położyć się do łóżka. Przedtem jednak musiała ogłosić coś, co zaskoczy oboje. Miała nadzieję, że się zgodzą, jeżeli nie dla niej, to dla siebie. Tych dwoje idealnie do siebie pasowało. Och, tak chciała, żeby to zrozumieli. I należało jak najszybciej wyprowadzić ich z błędu, że mogą być tylko przyjaciółmi. Czy przyjaźń z Sebem niczego Floriany nie nauczyła? Gdy przebierały się na górze, a Esme usiłowała przekonać ją, że Adam byłby idealną osobą towarzyszącą – i jeszcze czymś więcej, gdyby się zdecydowała – Floriana odpowiedziała, że dawno temu Adam pokazał jej zdjęcie Jesse, które jej zdaniem dowodziło, że dziewczyna Adama musi mieć atrybuty supermodelki. – Dlatego tak dobrze się dogadujemy – wyjaśniła. – Nie ma żadnych podtekstów, on może się przy mnie czuć swobodnie. Więc przestań nas swatać – dodała z życzliwym uśmiechem. – Przyjaźń nam absolutnie wystarcza. Esme zauważyła jednak, jak Adam patrzył na Florianę, gdy pojawiły się na schodach. Jego reakcja powiedziała jej wszystko, co chciała wiedzieć, i potwierdziła, że słusznie zrobiła, przekonując Florianę do włożenia czegoś odmiennego, aby Adamowi opadły łuski z oczu. Rozbawiło ją również to, że tym razem nie udało mu się ukryć swoich uczuć. Dosłownie oczarował go widok Floriany. Pytanie tylko, czy ona zauważyła jego reakcję. Chyba nie, bo zupełnie nie zdawała sobie sprawy z własnej atrakcyjności. Esme od dawna pragnęła zobaczyć Florianę w czymś, w czym wyglądałaby korzystniej. Uległa wielkiej pokusie i namówiła dziewczynę, żeby poszperała w jej szafach wypełnionych starymi ubraniami, z którymi nie mogła się rozstać, bo były dla niej jak starzy przyjaciele. Ona zaś zachowywała się jak dziecko w sklepie ze słodyczami, wyciągając sukienki i wykrzykując z zachwytem, że nigdy nie widziała tak pięknych strojów. – O rety, toż te starocie są boskie – powtarzała. Esme wykorzystała więc naturalny talent aktorski dziewczyny i wskazała sukienkę, co do której miała pewność, że doprowadzi do spektakularnej przemiany. Nie pomyliła się. Powiedzieć, że brzydkie kaczątko zmieniło się w pięknego łabędzia, byłoby zbytnim uproszczeniem, bo Floriana nie była brzydka ani nawet gruba. Była piękną dziewczyną, należało tylko zmienić jej sposób myślenia i sprawić, żeby ujrzała siebie w innym świetle. Teraz, z Eurydyką na kolanach, patrzyła, jak para jej młodych przyjaciół sprząta ze stołu – uparli się, żeby nic nie robiła, jedynie siedziała i jadła. Jacy oni byli dla niej dobrzy, jacy hojni, poświęcając jej

czas i przyjazne serca. Mogli być jej dziećmi, pomyślała ze smutkiem i żalem. Czy może raczej wnukami, których nigdy nie miała. Gdy wrócili z kuchni, przygotowała się do wygłoszenia oświadczenia. Pomysł w pełni skrystalizował się jej w głowie, gdy wznosili toast za jej powrót do zdrowia. Przedtem był jedynie nierealną myślą, lecz nagle stał się konkretnym planem. Trzeba jeszcze tylko wyrazić go i poprosić ich. Nie miała pojęcia, jak Floriana i Adam zareagują. Prosiła o wiele, ale wiedziała, że będzie musiała zrezygnować, gdy odmówią. Bardzo jednak pragnęła, by powiedzieli tak, bo bez ich pomocy nie zdoła zrealizować swojego planu. Wszystkiemu winien był portret Marca. Od tylu godzin i dni wpatrywała się w jego twarz, a ciekawość Floriany budziła coraz więcej wspomnień z przeszłości, które niczym fale uderzające o brzegi jeziora Como szeptały do niej, przyzywając do powrotu. Ritorna… ritorna… Wróć… wróć. Czy zdoła to zrobić? Czy jej drodzy przyjaciele pomogą jej w tym?

Rozdział trzydziesty czwarty

Floriana, patrząc na wściekle podrygujące kolano Seba, domyśliła się, że jest zdenerwowany. Emanujące z niego napięcie kontrastowało z cichym zakątkiem. Był piękny czerwcowy dzień, a oni siedzieli na ich starej ławce, tej samej, z której przed dwoma miesiącami zadzwoniła, żeby powiedzieć, iż zdecydowała wydać wszystkie swoje oszczędności, by móc pojechać na jego ślub. I lepiej niech będzie wdzięczny. – Dobrze, Florrie, jeżeli tylko nie sprawię ci kłopotu – stwierdził w odpowiedzi na jej udawany kłótliwy ton. Ta wymiana zdań oznaczała, że sprawa jest załatwiona i oboje mogą się odprężyć. Mówiąc krótko, zaproszenie na ślub było formą jego przeprosin za to, co między nimi zaszło, a jej zgoda na przyjazd była formą jej przeprosin. Później wysłał jej SMS, że sprawiła mu tym wielką przyjemność. „W takim razie musiałeś mieć okropny dzień”, odpisała. „Nawet sobie nie wyobrażasz”, odpowiedział. Miała ochotę zaprosić go, żeby się wygadał, lecz wewnętrzny głos nakazał z tego zrezygnować. Jeżeli miał zły dzień, to Imogen powinna go wysłuchać i okazać mu współczucie. Tego dnia oprowadzała grupę z Chipping Norton, która zamówiła wycieczkę śladami prerafaelitów. Była to jedna z ulubionych tras i obejmowała kolekcję obrazów w uniwersyteckim muzeum Ashmolean, witraże w Harris Manchester College, murale w towarzystwie dyskusyjnym Oxford Union, gobeliny w Rhodes House i kolegium Exeter i oczywiście wizytę w kaplicy kolegium Keble, żeby zobaczyć Światłość świata Williama Holmana Hunta54. Gdy czekała w Keble na kilku maruderów, robiących zdjęcia dziedzińca kolegialnego, żeby zaprowadzić ich do kaplicy, poczuła, że wibruje jej komórka w kieszeni. Ku jej zaskoczeniu był to Seb. Właśnie o nim myślała. Ale przecież nie mogła o nim nie myśleć, stawiając stopę w Keble. – Nigdy nie zgadniesz, gdzie jestem – powiedziała stłumionym głosem, odchodząc od grupy, której członkowie rozmawiali głównie ze sobą. – Hmm… pozwól mi spróbować. Przypuszczam, że jesteś w odległości jakichś pięciu metrów od mojej dawnej kolegialnej kaplicy. – Skąd do diabła… – Urwała, rozejrzała się wokół i nagle zobaczyła wyłaniającą się zza grupy stojących przy głównym wejściu wysokich wioślarzy znajomą postać, która machała do niej. – Niespodzianka – usłyszała głos w telefonie komórkowym. – „Oto stoję u drzwi i kołaczę” – zaczął deklamować teatralnie niskim głosem. – „Jeśli kto usłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną55”. Jak mi poszło? – Doskonale. Ale przecież nie znosiłeś tego obrazu i Bractwa Prerafaelitów56. Uważałeś, że to bzdury. – A tobie zawsze się podobał. – Chcesz powiedzieć, że miałam otwarty umysł. Co ty tutaj robisz? – Powiem ci, jeśli będziesz później wolna. – Skończę około siedemnastej trzydzieści – odparła, widząc, że maruderzy dołączyli do grupy. – Spotkajmy się w parku. Tam gdzie zawsze. Przyniosę chleb dla kaczek. Teraz Floriana rzucała kawałki chleba łakomym, upasionym kaczkom i myślała o tym, jak Seb wyjaśnił swoją obecność w Oksfordzie. Imogen pojechała na babski weekend do Paryża, zostawiając Seba

samego. Twierdził, że przyjechał do Oksfordu pod wpływem impulsu, w nadziei, że się z nią zobaczy. Pod wpływem kolejnego impulsu postanowił wpaść do swojego dawnego kolegium i pozbyć się dawnych upiorów i wtedy ją zobaczył. Nazwał to czystym przypadkiem. Pomyślała, że wystarczyłby jeden telefon, żeby potwierdzić, że jest w pobliżu i może się z nim spotkać. Tyle że było to typowe dla Seba, nigdy nie wybierał prostych sposobów. Zawsze robił wszystko na ostatnią chwilę i pozwalał, by rządził nim przypadek. – No to opowiedz mi o tym gościu, z którym przyjedziesz na mój ślub – odezwał się, gdy minęła ich trójka dyszących biegaczy. – Pewnie to jakiś spec o tęgim umyśle i wątpliwym guście, który, według niego, określa jego osobowość. Floriana rzuciła kaczkom kolejną porcję chleba. Jedna z kaczek dziobała jej but. – Wiesz co, posiedzę sobie i pozwolę ci dalej śpiewać na tę obraźliwą nutę. Roześmiał się. – Mam rację, prawda? Trafiłem w sedno. Właściwie to zrozumiałe, że wylądowałaś z kimś takim. Przecież – wykonał szeroki łuk ręką – to jest twój świat. – On nie jest moim chłopakiem, tylko znajomym – odparła, uchylając się przed jego ramieniem, które omal nie trafiło jej w szczękę. – Aha. Już się od niego dystansujesz. Wstydź się, Florrie. Powinnaś bronić swojego faceta. Lub jak w piosence, stać przy jego boku. – Seb. – Tak? – Zamknij się albo napuszczę na ciebie te mordercze kaczki. – Zadziobany na śmierć brzmi zdecydowanie lepiej niż zadręczony na śmierć. – Wcale cię nie dręczę – rzuciła z oburzeniem w głosie. – Nie mówiłem o tobie. – To o kim… – Floriana urwała, wyczuwając, że wkracza na niebezpieczny teren. Jego kolano na chwilę znieruchomiało, po czym znowu zaczęło nerwowo podrygiwać. – No dalej – ponaglił. – Dokończ zdanie. Nie, nie będzie grała w tę grę. Rzuciła kaczkom ostatni kawałek chleba i wstała. – Chodźmy – powiedziała. – Dokąd? – spytał i również wstał. – Do ciebie? – Jeżeli obiecasz przyzwoicie się zachowywać. – Mogę nawet zdjąć buty przed progiem – odparł. – Jestem bardzo dobrze wytresowany. Imogen wykonała kawał dobrej roboty, żeby mnie oswoić. Opuszczam nawet deskę klozetową. Patrzył jej w oczy za długo i Floriana wyczuła kolejne niebezpieczeństwo. – Gdzie zostawiłeś samochód? – spytała. – Ładnie – powiedział, stojąc w salonie i rozglądając się wokół. – W twoim stylu. – Chcesz powiedzieć, że tanio i pretensjonalnie? – W przeciwnym razie nie byłoby w twoim stylu. Ale mówię szczerze, ładnie. Podoba mi się. Wygodnie i jak w prawdziwym domu. – Dziękuję. Napijesz się czegoś? – A co proponujesz? – Niestety, niewiele. – Przeszła pod łukowym otworem drzwiowym do kuchni. – Nie spodziewałam się gości. – Nawet twojego znajomego?

Zajrzała do lodówki, ignorując pytanie i to, jak zaakcentował słowo znajomy. – Mam dwie butelki piwa i białe wino. – Wino było prezentem od Adama za pomoc w uporządkowaniu ogrodu. Esme też w tym uczestniczyła, wydając polecenia odnośnie tego, co należy wykopać, a co zostawić. Seb poszedł za nią do kuchni i zajrzał do lodówki. – Butelka cloudy bay ni mniej, ni więcej. Chętnie się napiję. Wygląda na to, że twój gust odnośnie win bardzo się poprawił. Czy to twój znajomy wprowadził cię w świat przyzwoitych win? Czy to jakiś oksfordzki znawca? Zła na Seba, zmierzyła go chłodnym spojrzeniem. – Adam wcale taki nie jest. – Alleluja! W końcu poznaliśmy imię tego tajemniczego mężczyzny. – Czy wiesz, że zmieniasz się w upierdliwego nudziarza z tym swoim sarkazmem i ciągłymi złośliwymi komentarzami? Co z tobą? Zdobył się na pojednawczy uśmiech. – Sorry. Może nalałabyś wina, a ja skorzystam z łazienki, a potem pozwolę ci zdecydować, co jest ze mną nie tak. Floriana słuchała kroków Seba na górze, zastanawiając się, jak zareaguje, gdy mu powie, że jedzie nad jezioro Como nie tylko dla niego i jego ślubu. Ta podróż zmieniła się w coś większego i prawdopodobnie znacznie bardziej interesującego. Gdy Esme poprosiła Florianę i Adama, żeby pojechali z nią nad jezioro Como, przekonując, że najrozsądniej byłoby połączyć podróż ze ślubem Seba i że pokryje wszystkie koszty – co nie podlegało dyskusji – Floriana zaniemówiła, a to nieczęsto jej się zdarzało. Adam też zamilkł i to na dłużej niż zwykle. – Dobrze wiedzieć, że nawet w moim wieku potrafię jeszcze zaskakiwać ludzi – stwierdziła Esme z uśmiechem. – Wiem, że to dziwaczny pomysł, ale zapewniam was, że choroba nie pozbawiła mnie rozumu i że mówię poważnie. Potem przez kilka dni trwały intensywne dyskusje, głównie między Florianą i Adamem, którzy przedstawili całą listę argumentów uzasadniających, dlaczego ten pomysł jest szalony i w ogóle nie powinno się go brać pod uwagę. Najbardziej przerażała ich odpowiedzialność. Odpowiedzialność. Co będzie, gdy Esme zachoruje? A jeżeli ta podróż okaże się dla niej zbyt męcząca? Floriana przedstawiła nawet tę sprawę rodzicom, oni zaś stwierdzili, że to wspaniały pomysł i powinna traktować go jako okazję. Przygodę. Potem Floriana zaczęła myśleć o tej podróży jako o nieodparcie romantycznym powrocie w to samo miejsce po latach. – To jej łabędzi śpiew – powiedziała do Adama, gdy zapytała Tony’ego w biurze, czy może wziąć wolne. – Nie możemy jej odmówić. Pomyśl, co by było, gdyby udało nam się namierzyć Marca? – Co takiego? – odpowiedział Adam bez większego jednak entuzjazmu. – Och, nie bądź taki. Może być fajnie. Jeśli o mnie chodzi, przynajmniej nie myślałabym o ślubie Seba. Pomimo wątpliwości Adam w końcu się zgodził. – Robię to wbrew rozsądkowi – powiedział. – Weźmy też pod uwagę, że nie tylko będzie wam potrzebny kierowca, bo żadna z was nie ma prawa jazdy, lecz co ważniejsze, będzie wam potrzebny ktoś odpowiedzialny. – A nikt bardziej się do tego nie nadaje od ciebie – zażartowała Floriana. Esme nie posiadała się z radości, gdy Floriana wpadła do niej przekazać nowinę. Klasnęła w dłonie jak podekscytowana dziewczynka. – Och, wspaniale! Teraz nie musisz już się martwić, że przyjdziesz na ślub Seba bez osoby

towarzyszącej, kochanie, bo będziesz mogła zabrać Adama. – Może to cię zdziwi, ale nie martwiłam się tym, że pójdę sama. – Ale ja się martwiłam. Nie podobało mi się, że będziesz tam sama. A tak będzie ci towarzyszył uroczy, przystojny mężczyzna. Floriana ostrzegła ją ze śmiechem, żeby broń Boże Adam nie usłyszał, że nazywa go uroczym przystojniakiem, bo jeszcze gotów wycofać się z tej podróży. Po kilku dniach od tej rozmowy Floriana musiała przyznać przed samą sobą, że Esme miała rację – znacznie lepiej będzie mieć Adama przy sobie, gdy będzie musiała patrzeć, jak Seb bierze ślub z Imogen. Tak więc zebrała się na odwagę i oznajmiła bez ogródek, że zrozumie, jeśli on odmówi, ale czy nie zechciałby być jej osobą towarzyszącą. Ku jej zaskoczeniu zgodził się. – Dobrze. Czemu nie? – odparł. – Jeżeli nie będzie to dla ciebie krępujące. Dziwna to była uwaga i wciąż nie przestawała się jej dziwić. Dlaczego on uważa, że mógłby ją krępować? Rozumiałaby, gdyby było odwrotnie. Seb wrócił z toalety i ponownie przeprosił za to, że zachował się jak idiota. Gdy Floriana wysłuchała, co ma do powiedzenia, pokręciła głową. – Na litość boską, Seb, jesteś klasycznym przypadkiem tremy przedślubnej. To zupełnie normalne. Wszystkie pary przez to przechodzą. – Obyś miała rację, bo zaczynam podejrzewać, że popełniłem straszny błąd. Ona… ona się zmieniła. – Pewnie, że się zmieniła. Musi zorganizować ślub i wesele, a to z definicji zmienia ją w przedślubnego potwora. – Rozumiem, ale co ze mną? Dlaczego nie uczestniczę w tych przygotowaniach? Nie żartuję, Florrie, zupełnie jakbym nie istniał. Ona i jej rodzice mówią tylko o ślubie. Jeżeli nie martwią się o fotografa lub o kwiaty, to o ślubną oprawę albo grożą, że wywołają wojnę, jeżeli Włosi nie zapewnią dobrej pogody na ten dzień. I te koszty. To nieprzyzwoite, ile oni wydają. – Potarł się po nieogolonej brodzie. – I nie chodzi o ślub, który zawłaszczyli, ale o wszystko, o… o nasz związek. Już wszystko dla nas zaplanowali. Wakacje, święta Bożego Narodzenia, nawet jaki samochód powinniśmy sobie kupić. Oczywiście wszystko jest obrzydliwie kosztowne. Gdy zwróciłem uwagę Imogenie, że nie stać nas na to, co proponuje jej ojciec, odpowiedziała, żebym wyluzował i pozwolił jej rodzicom to kupić. – Myślałam, że zarabiasz bajońskie sumy – powiedziała, zaskoczona uwagami Seba na temat kosztów. Przed trzema laty Seb dostał świetną pracę w prestiżowej agencji reklamowej i w ciągu kilku tygodni stał się ich pupilkiem, gdy wymyślił kampanię reklamową dla jednej z firm zajmujących się telefonią komórkową. Kampania zdobyła popularność na YouTubie, a sukces wywindował pod samo niebo jego zarobki i opinię kreatywnego wizjonera. Zbył jej uwagę niecierpliwym machnięciem ręki. – Zarabiam, ale lubię liczyć się z groszem. Każdy może kiedyś splajtować. A to się stanie, jeżeli Imogen pójdzie tą drogą, bo ja nie pozwolę jej rodzicom kupić się. – W porządku – powiedziała Floriana, przyznając mu rację. – A odsuwając na bok kwestię pieniędzy, nie byłbyś pierwszym panem młodym, który czuje się zbędny przed ślubem. Tak już jest. Wyświadczyłbyś sobie wielką przysługę, gdybyś pozwolił Imegen i jej rodzicom wszystkim się zająć. Co więcej, jej rodzice chcą to zrobić dla córki, chcą, żeby miała niezapomniany dzień. Seb zmarszczył brwi i westchnął. – Skąd tyle o tym wiesz? – Nie pamiętasz ślubu Ann? Okres poprzedzający ten dzień omal nie doprowadził do katastrofy. Seb uśmiechnął się po raz pierwszy, odkąd spotkali się w parku.

– Tak, pamiętam ślub twojej siostry. Byłem twoim partnerem. – I upiłeś się. Ku obrzydzeniu mojej siostry usiłowałeś bawić się w odbijanego podczas pierwszego tańca jej i Paula. – Chyba nie mogłem być aż tak pijany, skoro pamiętam wyraz jej twarzy. Myślałem, że mnie walnie. – Pewnie by to zrobiła, gdyby się nie bała, że zniszczy sobie makijaż. Co dowodzi, że każda panna młoda zmienia się w potwora. Pogódź się z tym, że Imogen będzie emocjonalnie zwichrowana i nieznośnie zrzędliwa aż do tego wielkiego dnia. Masz dokładnie cztery tygodnie, by przez to przejść, a potem życie wróci do błogosławionego stanu sprzed ślubu. Uśmiech znikł z jego twarzy. – Problem w tym, że nie pamiętam, kiedy tak było. Na pewno śmialiśmy się kiedyś, ale nie przypominam sobie kiedy i dlaczego. Wewnętrzny głos, dając o sobie znać głośnym klaksonem, doradził Florianie ostrożność. – Seb – zaczęła wolno. – Czy nie masz w Londynie przyjaciół, z którymi mógłbyś o tym pogadać? Pokręcił przecząco głową. – Są naszymi wspólnymi przyjaciółmi. Jeżeli wypowiem choć jedno krytyczne słowo, Imogen natychmiast się o tym dowie. – A co z twoim drużbą? Na pewno masz kogoś bliskiego, komu mógłbyś się zwierzyć. Dopił wino, po czym postawił kieliszek na brzegu kanapy i utkwił w nim wzrok, jakby dawał Florianie do zrozumienia, żeby mu dolała. Nie zrobiła tego, pamiętając, że czeka go droga powrotna do Londynu. – No więc? – ponagliła go. – Może to zabrzmi dziwnie, ale nie wybrałem drużby. Imogen chciała, żeby to był jej brat. Jakieś osiemnaście miesięcy temu uległ wypadkowi i stracił obie nogi. Ale nauczył się chodzić na protezach i Imogen uznała, że byłoby wspaniale, gdyby przypadł mu zaszczyt pełnienia tej roli, więc – wzruszył ramionami – klamka zapadła. Seb miał rację. Rzeczywiście, to trochę dziwne, że nie wybrał sobie drużby, ale Floriana zachowała tę myśl dla siebie. – Rozumiem, dlaczego Imogen chciała, żeby to był jej brat, ale mogłeś zaproponować, że mógłby być mistrzem ceremonii, i wybrać kogoś, kogo naprawdę chciałeś. Nie próbowałeś tak zrobić? – Próbowałem. Ale ona postawiła się. Do pewnego stopnia ją rozumiem, że to jest wbrew zwyczajowi wybierać kogoś takiego, ale co z tego? – A kogóż to wybrałeś? Znowu kolano zaczęło mu podskakiwać. – Ciebie. Floriana zakrztusiła się winem. – Żartujesz – powiedziała, gdy wreszcie doszła do siebie. – Dlaczego nie, skoro od zawsze byłaś moim najlepszym przyjacielem? Znasz mnie lepiej niż ktokolwiek. – Bo to oczywiste, że wkurzyłbyś tym Imogen. Nic dziwnego, że ma huśtawkę nastrojów. – Nie rozumiem dlaczego. „Nie pamiętasz, co się stało, gdy ci powiedziałam, że cię kocham?”, miała ochotę powiedzieć Floriana, ale nie była w stanie tego zrobić. – Nie bądź głupi, Seb. – Wiem, o czym myślisz. – Skoro tak, to nie muszę ci mówić, jakim jesteś idiotą. – Ale to już należy to przeszłości – stwierdził z nieznośnie lekceważącym machnięciem ręki, po czym

pochylił się do przodu i zrzucił na podłogę pusty kieliszek, nawet tego nie dostrzegając. – To było tylko chwilowe wariactwo. Poza tym twoje uczucia do mnie chyba zmieniły się przez ten czas, nie? – Zrzuciłeś kieliszek – mruknęła, nie wiedząc, jak na to odpowiedzieć. Czy Seb naprawdę wierzył w to, że dwa lata milczenia między nimi to rezultat chwilowego zacietrzewienia, nic nieznacząca sprzeczka? Czy może chciał w ten sposób przekonać siebie, że mogą zapomnieć o wszystkim i dalej się przyjaźnić? Pochylił się, podniósł kieliszek i sięgnął po butelkę stojącą na stole. – To jest także mój wielki dzień, nie tylko Imogen – stwierdził. – Nie rozumiem, dlaczego nie może uszanować moich życzeń, a przynajmniej tego jednego. – Marudzisz jak rozpieszczone dziecko – odpowiedziała Floriana łagodnym tonem. – Czy ci nie wystarczy, że będę tam i pokażę ci język, jak będziesz szedł wzdłuż nawy jako szczęśliwy małżonek? Nie odpowiedział, jedynie uniósł kieliszek do ust i wypił wino. Znowu pomyślała o jego drodze powrotnej do Londynu. – Może byśmy coś zjedli – zaproponowała. – Co proponujesz? – Mogę coś przygotować naprędce albo moglibyśmy kupić coś na wynos. Na North Parade jest wspaniała hinduska restauracja. Uśmiechnął się. – Biorąc pod uwagę nędzną zawartość twojej lodówki, weźmy coś na wynos. Wyruszyli na krótki spacer. Był piękny, letni wieczór, w powietrzu unosił się delikatny zapach świeżo skoszonej trawy. Ptasi świergot mieszał się z warkotem kosiarki o niedużej mocy. Skręcili w Latimer Street i gdy doszli do Trinity House, Floriana jak zwykle spojrzała w okno salonu, lecz nie dostrzegła Esme. Pewnie szykowała w kuchni kolację. Przed domem Adama stał kontener, do którego wrzucano gruz, ale miejsce, gdzie Adam parkował srebrnego mercedesa, było puste. Jego właściciel spędzał ten dzień z rodziną, świętując siedemdziesiąte urodziny macochy. – No to skróć moje cierpienia i opowiedz o tym gościu, z którym przyjdziesz na ślub – powiedział Seb, wsuwając jej rękę pod ramię jak za dawnych czasów. – Jak dotąd dajesz mi wymijające odpowiedzi. Co nasuwa podejrzenie, że albo coś ukrywasz, albo żartujesz sobie ze mnie. – Ani jedno, ani drugie. Ma na imię Adam i mieszka w tym domu. Seb wykręcił głowę. – Aha, więc jest sąsiadem. Bardzo wygodnie. – A ty sprawiasz wrażenie zazdrosnego – odparowała. – Jakbyś nie chciał, żebym przyszła z osobą towarzyszącą. – Pewnie to prawda. Nie lubię się tobą dzielić. Nigdy nie lubiłem. – Naprawdę? – Nie dziw się. Przecież każdy człowiek chce zatrzymać dla siebie najlepszego przyjaciela. – W Oksfordzie nigdy nie byłeś zazdrosny. – Kto tak twierdzi? – Nie mogłeś być zazdrosny, nigdy nawet słowem nie wspomniałeś, że jesteś. – Ja… – Nie dokończył, bo zabrzmiał sygnał jego telefonu komórkowego. – To Imogen – wyjaśnił, po czym, spojrzawszy na ekran komórki, puścił ramię Floriany. – Lepiej z nią porozmawiam. Pozwolisz? – Oczywiście – odrzekła Floriana i poszła przodem, żeby mógł swobodnie porozmawiać. – Cześć, Imo – powiedział wesołym tonem. Zbyt wesołym zdaniem Floriany. – Jak leci? Dobrze się

bawisz? Floriana przyspieszyła, nie chcąc słyszeć dalszej rozmowy, a Seb zwolnił, prawdopodobnie po to, żeby poświęcić całą uwagę swojej przyszłej żonie. Gdy wyłączył telefon, dogonił Florianę przed restauracją. Nagle coś przyszło jej do głowy. – Czy Imogen wie, że jesteś w Oksfordzie? – spytała. Wyraz twarzy Seba wystarczył za odpowiedź. – Nie, nie wie. – I jak to wytłumaczysz? – Nie chcę dać jej powodu do zdenerwowania. – Więc ją okłamałeś. – Tylko pominąłem to. Floriana pokręciła głową i pchnęła drzwi. – Nie jest to dobry sposób na utrzymanie związku, Seb. – Nie psuj tego – odpowiedział, kładąc jej dłoń na ramieniu. – Cieszę się, że jestem z tobą. To pozwalała mi zachować właściwe proporcje. Proporcje czego, pomyślała Floriana, czując ucisk w żołądku z obawy przed tym, co powiedziałaby Imogen, gdyby dowiedziała się o ich spotkaniu.

Rozdział trzydziesty piąty

Jak dotąd wszystko szło dobrze. Za pół godziny powinni dojechać do Villa Sofia. Adam skoncentrował się na wąskiej, krętej drodze biegnącej równolegle do jeziora, zaskoczony, że podróż przebiegła bez żadnych przeszkód. Odetchnął z ulgą i zerknął we wsteczne lusterko na tylne siedzenie wynajętego samochodu, gdzie siedziała Esme z dłońmi złożonymi na kolanach i spoglądała w zamyśleniu przez otwarte okno na mijany krajobraz. Floriana siedząca obok niego też wpatrywała się w gładką taflę jeziora z prawej strony. Zniknęło gdzieś podekscytowanie towarzyszące im podczas lotu do Mediolanu i obie prawie jednocześnie umilkły, pogrążając się, jak przypuszczał, w rozmyślaniach o wydarzeniach związanych z ich przyjazdem do Włoch. Gdy Esme poprosiła ich, żeby pomogli jej dostać się tutaj, w pierwszej chwili zamierzał odrzucić ten pomysł. Oczywiście w grzecznej formie. Uważał, że to tylko przelotny kaprys, który szybko zostanie zlekceważony jako nierealne marzenie. Był również pewny, wiedząc, jak dumna i niezależna jest Floriana w kwestii pieniędzy, że brak własnych funduszy okaże się głównym powodem odmowy. Zamiast jednak zdecydowanie odrzucić propozycję Esme sfinansowania wyjazdu, Floriana po sprawdzeniu, czy może wziąć tydzień wolnego w szczycie sezonu turystycznego, wykonała zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i wsparła pragnienie Esme odbycia sentymentalnej podróży. Co więcej, zaczęła mu wiercić dziurę w brzuchu, żeby postąpił wbrew zdrowemu rozsądkowi. – Adam – powiedziała. – Jesteś prawdziwym magikiem i musisz pomóc. Potrafisz wszystko wyczarować. Powiedz, że się zgadzasz. Proszę. Powinien wiedzieć, że taka będzie jej reakcja, bo często był świadkiem, jak irytująco ociąga się z podjęciem decyzji, by za chwilę kipieć energią. Jej wadą było odkładanie spraw na potem, ale gdy już coś postanowiła, okazywała niezwykłą determinację. Najgorsze, że jej impulsywne zachowanie było zaraźliwe i zanim się zorientował, udzielił mu się jej entuzjazm i ochota na urlop w słońcu. Entuzjazm Floriany opierał się głównie na idealistycznym przekonaniu, że jakimś sposobem natkną się na pierwszą wielką miłość Esme i oboje po sześćdziesięciu latach znowu będą razem. – A jeżeli uda nam się do tego doprowadzić? – przekonywała, gdy wyraził swoje wątpliwości. – Daj spokój, Adam – dodała. – Wiem, że jesteś pragmatykiem, ale nawet ktoś tak pozbawiony romantyzmu zrozumie, że cudownie byłoby, gdyby Esme i Marco spotkali się po tylu latach. Pozbawiony romantyzmu? Bardzo go to dotknęło i nadal bolało, że Floriana tak źle go oceniała. Ponownie zerknął we wsteczne lusterko. Esme wyglądała tak samo jak przedtem. Ze złożonymi na kolanach rękami przypominała dobrze wychowaną panienkę czekającą na rozpoczęcie zabawy. Nie docenił charakteru Esme, gdy się poznali, a i tym razem popełnił błąd, nie podejrzewając, że z takim zdecydowaniem doprowadzi sprawę do końca. Wykazała niezłomną wolę, upierając się przy tym, że pokryje wszystkie koszty podróży. – Nie chcę słyszeć żadnych protestów co do finansów – oświadczyła. – W zamian za pomoc będziecie moimi gośćmi na czas trwania podróży. Nie, Adamie, to moje ostatnie słowo. Pierwsza decyzja, jaką musieli podjąć, dotyczyła miejsca pobytu. Po sprawdzeniu w Internecie okazało się, że hotel Margherita już nie istnieje, co tylko potwierdziło pesymistyczne przewidywania Adama na temat szans spotkania się z rodziną Bassanich. Zastanawiali się nad wyborem hotelu, gdy nagle okazało się, że znajomi brata Adama mają willę nad jeziorem i policzą im taniej za tygodniowy pobyt.

– Pan magik znowu czaruje – zaśmiała się Floriana. – Czy jest coś, czego nie jesteś w stanie załatwić przez znajomych? – Cicho, dziecko – powiedziała Esme, patrząc na nią z reprymendą. – Jesteśmy ci bardzo wdzięczne, Adamie, że znasz tylu życzliwych ludzi. Zarezerwowali lot i w pośpiechu wyrobili Esme nowy paszport, bo jej stary stracił ważność ponad dziesięć lat temu. Trochę problemów sprawiła kwestia ubezpieczenia na czas podróży ze względu na jej wiek i stan zdrowia, lecz w końcu i to udało im się załatwić. Musieli jeszcze znaleźć opiekuna dla Eurydyki. Wówczas wkroczyli Buddy i Joe i obiecali, że będą wpadać do Trinity House dwa razy dziennie i pilnować, by kotka miała co jeść i pić. Gdy już wszystko zostało załatwione, Adam zostawił Esme i Florianę, by przedyskutowały sprawę wyboru garderoby. Osobiście miał nadzieję, że ponownie zobaczy Florianę w tej szarosrebrnej jedwabnej sukience, którą założyła tego wieczoru, gdy Esme ogłosiła, że zamierza wyjechać nad jezioro Como. Od tego dnia był w rozterce, rozdarty między diametralną zmianą uczuć w stosunku do Floriany, która chwilami go przerażała, a próbą przekonywania siebie, że ona wcale go nie pociąga. Przecież dopiero rozstał się z Jesse. To za wcześnie, by angażować się w nowy związek. Nie mógł ufać własnym emocjom. Niepokoiło go również to, że zupełnie nie miał pojęcia, jak Floriana zareagowałaby na sugestię, żeby zostali kimś więcej niż przyjaciółmi. Z tego, co się orientował, to Floriana nie uważała go za dobry materiał na chłopaka. Powiedziała, że jest pozbawionym romantyzmu pragmatykiem. Podtrzymywało to w nim przekonanie, że chociaż lubiła go jako przyjaciela, dobrego przyjaciela, uważała jednak za zbyt nudnego, by stał się kimś więcej. Nigdy nie brał pod uwagę możliwości, że może być uważany za nudnego, i to go martwiło. Jeszcze bardziej bał się, aby nie zrobić czegoś, co może zagrozić przyjaźni z Florianą. Nie chciałby jej stracić, zwłaszcza że tak bardzo pomogła mu odzyskać spokój i radość po zerwaniu z Jesse. Od wieczoru jedwabnej sukienki, jak teraz o nim myślał, zaczął dostrzegać różne szczegóły dotyczące Floriany, których przedtem nie widział. Na przykład to, jak marszczyła kąciki ust, gdy z niego żartowała. I to, jak oczy jej się rozszerzały, gdy miała się roześmiać. Wspaniale się śmiała, tak naturalnie i swobodnie. Czuł, jakby jej śmiech spowijał go. Podobało mu się również to, jak traktowała Esme, z szacunkiem, ale nigdy protekcjonalnie. Czy Jesse potrafiłaby się tak szybko zaprzyjaźnić ze starszą panią i poświęcić swój ograniczony wolny czas na wyjazd z nią do Włoch? Błąd. Nie może porównywać Floriany z Jesse, bo nie miały wspólnych cech. Tak bardzo się od siebie różniły. Pewnie to go we Florianie pociągało, ten dziwaczny indywidualizm i wierność własnemu stylowi. Gdyby nawet to wszystko pominąć, pozostawał jeszcze wielki problem – co Floriana czuje do Seba? Nie zamierza pozostawać w cieniu kogoś, kogo ona może wciąż kochać. Oczywiście mógł się mylić, mogła już nie kochać Seba, ale tak rzadko o nim mówiła, że nie miał pewności, jaka jest prawda. Doskonale zdawał sobie sprawę, że myśląc w ten sposób, potwierdza tylko opinię Floriany o nim: że przesadnie wszystko analizuje i ma w sobie tyle żywiołowości co zmęczony leniwiec. Zgodnie ze swoją pedantyczną naturą przestudiował podczas lotu mapę i teraz rozpoznawał nazwy miejscowości, przez które przejeżdżali – Cernobbio, Moltrasio, Laglio, Brienno, Argegno. Gdy zobaczył tablicę z napisem Colonno, wiedział, że znajdują się zaledwie piętnaście minut od Villa Sofia. Zwolnił, bo przed nim jechała przyczepa kempingowa z holenderskimi numerami, po czym spojrzał we wsteczne lusterko. – Poznajesz okolicę, Esme? – spytał.

Uśmiechnęła się do niego. – Częściowo. Teraz jest gęściej zabudowana niż wtedy gdy tu byłam. – To pewnie nieuniknione. Ale te nowe domy wyglądają całkiem nieźle. Floriana zaśmiała się, przerywając ciszę. – Zobaczysz, Esme, że Adam z końcem tygodnia wypatrzy jakiś dom do kupienia. – Nie przyszło mi to do głowy – odpowiedział z miną niewiniątka, chociaż tak naprawdę spędził trochę czasu, studiując w Internecie wystawione na sprzedaż nieruchomości. Nie zaszkodzi sprawdzić, brzmiało jego motto. – Och, to rozpoznaję! – wykrzyknęła nagle Esme, wskazując coś za oknem. Wiatr rozwiewał jej włosy. – To Isola Comacina. Pewnego dnia popłynęliśmy tam statkiem na lunch. Była tam wspaniała restauracja. Długo pozostawała zamknięta. Właścicielem był niezwykle energiczny dżentelmen. Adam dowiedział się z Internetu jeszcze czegoś. – Nie zmieniła się do dziś – powiedział. – Co więcej, menu też się nie zmieniło od dnia otwarcia. To jedna z rzeczy, z której są dumni. – Może wybierzemy się tam – zaproponowała Floriana. – Jeżeli nie okaże się zbyt droga – dodała. Odpowiedzią na tę ostatnią uwagę było głośne cmoknięcie dobiegające z tylnego siedzenia. Jadąc nadal za holenderską przyczepą kempingową, Adam znowu zwolnił, bo z naprzeciwka nadjechał niemiecki autokar. Droga była tu bardzo wąska, więc zjechał na bok najdalej, jak się dało, mimo to autokar minął ich samochód tak blisko, że Adam instynktownie wstrzymał oddech, jakby chciał zrobić miejsce. Dalej zrobiło się szerzej i za kolejnym zakrętem Esme wydała okrzyk. – Jest! Tam jest hotel Margherita. Na tym wzniesieniu. Mignął im jedynie przez chwilę, bo droga ostro skręcała w bok, oddalając się od imponującej bramy wjazdowej i dyskretnej tabliczki z napisem „Villa Margherita”. Potwierdzała to, co wyczytali w Internecie, że w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku hotel zamknięto i dom został wyremontowany na użytek prywatnego właściciela, tak jak to było, zanim rodzina Bassanich popadła w finansowe kłopoty. Na ostatni odcinek Floriana wcieliła się w rolę pilota i czytała instrukcje, jakie otrzymali, gdyż polecono im zrezygnować z nawigacji satelitarnej jako mało przydatnej. Na skrzyżowaniu z małych supermarketem i barem skręcili z głównej drogi i teraz pięli się w górę, wypatrując łatwego do przegapienia skrętu w prawo. – Tam! – wykrzyknęła Floriana podekscytowanym tonem, wskazując na wąski otwór w żywopłocie oznaczony małym kamiennym słupkiem. Brukowaną drogą dojechali do otwartej bramy i piaszczystej, wyboistej ścieżki biegnącej wzdłuż oliwnego gaju. I nagle, w pełnym słońcu, ich oczom ukazała się Villa Sofia, wciśnięta między grupę innych kamiennych budynków. Był to dwupiętrowy dom z fasadą o barwie przydymionego różu, zwieńczony terakotowym dachem o łagodnej stromiźnie z dwoma solidnymi kominami. Każde okno na piętrach miało balkon z ozdobną balustradą z kutego żelaza. Parter przysłaniała rozległa pergola obrośnięta bujną winoroślą. Przed willą mieścił się prostokątny basen z nęcącymi leżankami na jednym z jego końców. Floriana popatrzyła na uśpioną willę z zamkniętymi, zielononiebieskimi okiennicami i poczuła dreszcz podniecenia. Otworzyła drzwi samochodu i wysiadła prosto w popołudniowy upał. Witana przez głośno dźwięczące cykady, pomyślała, że willa jest idealna, nawet ładniejsza niż na zdjęciach, które właściciele przesłali Adamowi. Otworzyła tylne drzwiczki i pomogła wysiąść Esme.

– Jak myślisz? – spytała. – Nada się? – Myślę, że doskonale – odparła Esme, patrząc na ich dom przez najbliższy tydzień. – Adamie, przeszedłeś samego siebie. – Miejmy nadzieję, że wnętrze będzie dorównywać fasadzie – odpowiedział. – Pomóc ci wejść po schodach? – Nie, nie, poradzę sobie, dziękuję. Zostawili bagaże w samochodzie i poszli szukać klucza, który miał leżeć pod stojącą na tarasie doniczką z fioletowym geranium. Znaleźli go bez trudu, lecz zamiast popędzić do drzwi, zatrzymali się i spojrzeli na malowniczą panoramę jeziora, którego spokojna tafla połyskiwała w promieniach słońca. Za nim wznosiły się majestatyczne góry porośnięte bujną zieloną roślinnością. – Trudno wyobrazić sobie piękniejszy widok – stwierdziła Esme z tęsknotą w głosie. – Jest równie zachwycający jak przed laty. Dziękuję wam, że mi to umożliwiliście. Słysząc wzruszenie w głosie Esme, Floriana objęła ją ramieniem. Chciała coś powiedzieć, gdy nagle zza rogu domu wyszła krępa, starsza kobieta. Była ubrana w kwiecistą sukienkę, a jej twarz okalały kruczoczarne włosy, które, jeśli wziąć pod uwagę wiek kobiety, musiały być farbowane. Powitała przybyszy ciepłym, serdecznym uśmiechem. – Buongiorno!57 Buongiorno! – zaśpiewała dźwięcznym głosem i podała wielką, plastikową miskę z jajkami i pomidorami. – Sì, sì – dodała, gdy Floriana zawahała się, czy ma ją wziąć. Była to zapewne Renata, sąsiadka, która jak im powiedziano, miała służyć pomocą w ewentualnych problemach. Wkrótce przekonali się, że jest bardzo rozmowna i wcale się tego nie wstydzi. Sęk w tym, że mówiła głównie po włosku, jedynie sporadycznie wtrącając jakieś słowa po angielsku. Na szczęście pomogła gestykulacja i podręcznik Naucz się włoskiego w trzydzieści dni, któremu Floriana poświęciła trochę czasu, zrozumiała więc, czy raczej uznała, że rozumie, iż Domenico, brat Renaty, przyjdzie jutro sprawdzić basen i podlać ogród. Za to Esme zaskoczyła ich, płynnie odpowiadając po włosku, czym zyskała sobie wyjątkowo szeroki promienny uśmiech Renaty i słowa: – Piacere, signora. Piacere. – Ukryłaś to przed nami – stwierdziła Floriana, gdy Renata ich zostawiła. – Nie mówiłaś, że tak dobrze mówisz po włosku. – Och, znam tylko kilka słów – odparła Esme beztrosko. – Zabawne, jak to wszystko wraca do człowieka. – Moim zdaniem to było więcej niż tylko klika słów – wtrącił Adam. – Czego jeszcze nam nie powiedziałaś? – spytała Floriana. W odpowiedzi Esme zasugerowała, żeby poszli po bagaże.

Rozdział trzydziesty szósty

Esme obudziła się wcześnie, ale nie tak wcześnie jak Adam. Wyglądając przez otwarte okno sypialni, zobaczyła, jak spaceruje on boso wzdłuż basenu i rozmawia przez komórkę. Wyglądał jak mężczyzna na urlopie, ubrany w szorty, podkoszulek i okulary przeciwsłoneczne, lecz telefon temu przeczył. Wiedziała, że jego interesy wymagają nieustannego zaangażowania, pragnęła jednak, aby pozwolił sobie na chwilę odpoczynku. Podczas wczorajszej kolacji w pobliskiej restauracji, przygwożdżony pytaniami Floriany, przyznał, że nigdy nie brał urlopu, jeżeli nie mógł być w regularnym kontakcie ze swoim biurem. Esme zastanawiała się, jak dałby sobie radę bez komórki i laptopa. I nie chodziło wcale o to, by robić mu wymówki. Była niezmiernie wdzięczna, że jest tu z nią i że razem z Florianą umożliwili jej przyjazd do Włoch. Przez wszystkie lata, które upłynęły od pobytu z ojcem w hotelu Margherita, nigdy nie chciała wrócić nad jezioro. Może ktoś inny by tak zrobił, choćby po to, żeby pochować duchy przeszłości, lecz ona uważała, że przeszłość należy do przeszłości i nic by nie zyskała, rozdrapując stare rany, które zdążyły się zabliźnić. Jednak przyjechała tu i to na własne życzenie. Za ewentualne fiasko będzie mogła winić jedynie siebie. Portret Marca, wiszący na wprost łóżka przez całe jej dorosłe życie, był czymś tak stałym, że prawie go nie dostrzegała. Stanowił część jej życia. Pomijając uczucia, jakie wywoływał przez te wszystkie lata, nigdy nie zmusił jej do ponownego przyjazdu do Włoch. I nagle pojawiła się Floriana ze ślubnym zaproszeniem nad jezioro Como i przeszłość powoli zaczęła odżywać i nękać ją. Najpierw delikatnie, potem coraz mocniej. Teraz nie mogła już jej ignorować. Wróć tam, póki nie jest za późno, brzmiał jej w uszach cichy głos ojca. Ojciec żył i umarł, żałując wielu rzeczy. W ciągu ostatnich dwóch dni poprzedzających ich wyjazd, gdy nieustannie dręczyły ją obawy przed następstwami tej podróży, przypominała sobie, że nie chce umierać ze słowami żalu i skruchy na ustach. Musi to zrobić. Teraz albo nigdy. Floriana, kochana dziewczyna, tyle płonnych nadziei wiązała z tą podróżą, podczas gdy ona pragnęła jedynie odwiedzić stare miejsca, które dały jej tyle przyjemności i przyprawiły ją o ból serca. Szansa na ponowne spotkanie z Markiem była nikła, a nawet gdyby jakimś zrządzeniem losu nadal utrzymywał kontakt z ludźmi znad Como i gdyby udało się go odnaleźć, czy chciałby się z nią spotkać? Czy by ją pamiętał? Najprawdopodobniej już nie żył. Tak jak inni. Czuła jednak, że on nie umarł, była tego wręcz pewna. Wiedziałaby, gdyby rozstał się z tym światem. Tyle że nie mogła go sobie wyobrazić jako starego człowieka: przystojnej twarzy zniszczonej przez upływ czasu, zniewalająco niebieskich oczu teraz wyblakłych, skóry obwisłej i stawów trzeszczących i nękanych reumatycznymi bólami. Odwróciła się od okna i Adama, który nadal rozmawiał przez komórkę przy basenie, i omiotła wzrokiem pokój, który Floriana uparła sięjej przydzielić, gdy już przynieśli bagaże z samochodu. Była to największa z sypialni – z własną łazienką, prostymi meblami, dużym podwójnym łóżkiem, toaletką, szafą i fotelem stojącym przy oknie balkonowym. Wyobraziła sobie, jak siedzi w nim, oddając się wspomnieniom. Umyta i odświeżona wyszła łazienki i ponownie wyjrzała przez okno. Zobaczyła Florianę idącą stromą

ścieżką w stronę domu z dwiema wypchanymi reklamówkami. Pewnie wracała z niewielkiego supermarketu stojącego u stóp wzgórza. – Dzień dobry – powiedziała wesoło Floriana, gdy Esme weszła do kuchni. Kroiła owoce, a Adam wsypywał kawę do jednego z tych nieporęcznych ekspresów, które stawiało się na płycie kuchenki. – Śniadanie prawie gotowe. Mamy croissanty, chleb, brzoskwinie, gruszki i morele. Jak spałaś? – Wyjątkowo dobrze, dziękuję. Jesteście bardzo pracowici od samego rana. O której wstaliście? Chyba o świcie. – Krótko po szóstej – odpowiedział Adam. – Co będziesz piła? Herbatę, kawę czy sok z mango? – Sok z mango? Brzmi egzotycznie. – Przepraszam, to moja wina – wtrąciła Floriana, krzywiąc się. – Źle odczytałam nalepkę. Myślałam, że to sok pomarańczowy. – Na razie napiłabym się herbaty. Ale sama sobie zrobię. – Nie ma mowy. Adam, zaprowadź Esme na taras. – Słyszałaś tę panią – powiedział Adam, unosząc brwi. – Lepiej jej się nie sprzeciwiać, bo trzyma w ręku niebezpiecznie ostry nóż. Esme pozwoliła Adamowi poprowadzić się na taras, gdzie w cieniu oplecionej winem pergoli stał stół nakryty do śniadania. – Nie chcę być niewdzięczna, ale mam nadzieję, że nie będziecie mną dyrygować przez cały pobyt tutaj – powiedziała, gdy Adam i Floriana przynieśli już wszystkie produkty i usiedli. – Nie chcę, żebyście byli gotowi na każdy mój rozkaz. – To jest nasza forma podziękowania za to, że możemy być tu z tobą – odpowiedziała Floriana. – Aha, dostałam wiadomość od Joego, żebyś się nie martwiła o Eurydykę. Ma się dobrze. Był u niej wczoraj wieczorem i przyjdzie znowu dziś rano. – Nadal przykro mi, że ją zostawiłam – stwierdziła Esme, marszcząc czoło. Ciężko jej było zostawiać ukochaną kotkę, ale nie miała wyjścia. Stłumiła niepokój i nałożyła sobie kilka kawałków brzoskwini z ładnie przygotowanego przez Florianę talerza. – A jakie mamy plany na dzisiaj? – spytała, myśląc nieco pogodniej. – Co postanowiliście? – Pomyśleliśmy, że spędzimy spokojny poranek – powiedział Adam. – I damy sobie szansę na złapanie oddechu. – Mówiąc my, miałeś na myśli mnie, tak? – spytała Esme. – Wcale nie – zaprotestowała Floriana. – Bardzo mi odpowiada spokojny poranek przy basenie. Myśleliśmy, że potem moglibyśmy pojechać gdzieś na lunch, a po nim zapukać do drzwi Villa Margherita. Jak myślisz, jesteś na to gotowa? Wydawało się mało prawdopodobne, żeby pojawiwszy się nagle przed drzwiami willi, przekonali obecnego właściciela, by pozwolił im rozejrzeć się po domu, w którym kiedyś mieszkała, ale jak Adam i Floriana wcześniej powiedzieli, nie mieli nic do stracenia. Nie po to przebyli taki szmat drogi, żeby nie spróbować. Jakiś czas później Esme odchyliła się na oparcie fotela stojącego w cieniu pergoli i zamknęła oczy. Ciepły dzień i monotonne brzęczenie cykad w pobliskich drzewach działały na nią uspokajająco. Zamknęła oczy i wsłuchiwała się w głosy Adama i Floriany. Floriany – lekki i wesoły, Adama – niski i stonowany. Młodzi kąpali się w basenie, pływając na materacach, które Floriana znalazła w wielkiej, drewnianej skrzyni w rogu tarasu. Była też tam piłka plażowa, wielki, nadmuchiwany młotek, rakietki i stojak do

swingballa, czyli piłki na sznurku. Floriana natychmiast przeniosła stojak na trawnik, po czym wyzwała Adama na pojedynek. Esme zauważyła, że się zawahał, bo czytał coś na laptopie. Nie waż się odmówić, pomyślała. Zostaw na dwie minuty ten przeklęty komputer i zabaw się. Ku jej uldze zdjął podkoszulek i wziął rakietkę. – To była moja ulubiona gra w dzieciństwie – powiedział. – Byłem mistrzem hrabstwa. – A ja kraju – odparowała Floriana ze śmiechem. Zaczęli grać, wyraźnie ze sobą rywalizując i pod koniec każde stwierdziło, że to ono jest zwycięzcą. Esme czuła ciepło na sercu, widząc, jak dobrze się ze sobą bawią. Po zaciętej grze wskoczyli do basenu ochłodzić się, a ich głosy stopniowo cichły, by w końcu brzmieć nie głośniej niż dźwięczenie cykad. Myśli Esme, ospałe od mocnego i uwodzicielskiego zapachu róż, zaczęły odpływać w niebo niczym balony. Potem ona też odpłynęła. Nie szybowała jednak w powietrzu, lecz płynęła małą łódką z żaglem łopoczącym na lekkim wietrze. Na brzegu jeziora stał Marco i machał do niej. Usiłowała podpłynąć do niego, lecz wiatr przybierał na sile i dmuchał w żagiel, kierując łódkę na środek jeziora. Marco coś do niej wołał, lecz ona nie mogła skierować łódki w jego stronę. Wiatr pchał ją coraz dalej i dalej, a w końcu znalazła się na środku jeziora i Marco zniknął jej z oczu. Wstała przestraszona, a wtedy łódka zakołysała się pod nią i przewróciła. Poczuła, jak spada, coraz głębiej i głębiej w zimną i ciemną głębię. Wtedy je zobaczyła. Leżało na dnie jeziora, wśród kłębowiska śliskiej rdestnicy – drobne, mlecznobiałe niemowlę – i wyciągało ku niej blade ramionka. Obudziła się gwałtownie, z boleśnie bijącym sercem. Zamrugała pod wpływem ostrych promieni słońca i zobaczyła stojącą nad nią sylwetkę mężczyzny. Ku jej przerażeniu trzymał w rękach coś, co wyglądało jak dziecko w powijakach. Mimowolnie krzyknęła z przerażenia, a serce zaczęło jej bić jeszcze szybciej. – Mi perdoni58 – powiedział mężczyzna. – Jestem Domenico. Przyszedłem sprawdzić basen i podlać kwiaty. Esme wygramoliła się z fotela, z wciąż bijącym sercem i suchością w ustach. Zrozumiała, że stoi przed nią brat Renaty, a to, co trzyma w rękach, to paczka owinięta w gazetę. – Och, proszę mi wybaczyć – powiedziała, zbyt jeszcze otumaniona, żeby przejść na włoski. – Mocno zasnęłam. Adam wychodził właśnie z wody. – To Domenico – wyjaśniła Esme. – Przyszedł sprawdzić basen. – Ach tak – odparł Adam, sięgnął po ręcznik i podszedł do nich. Floriana też wyszła z basenu. – Jeżeli teraz niedobrze, przyjdę później – powiedział mężczyzna z miłym uśmiechem. Wyglądał na jakieś siedemdziesiąt lat, miał śniadą cerę, gęstą siwą czuprynę, wydatny rzymski nos i czarne jak węgiel oczy. – Nie, nie, proszę robić, co trzeba – odparła Esme, powoli odzyskując wewnętrzną równowagę. – Napije się pan czegoś? – spytała, przypominając sobie o dobrych manierach. Pokręcił przecząco głową. – Nie, dziękuję, signora. Ale przyniosłem to. Z mojego ogrodu. Sam hoduję. – Podał jej paczkę. Zaskoczona ciężarem, położyła ją na stole i rozwinęła. – Che bello!590 – wykrzyknęła. – Jak to miło z pana strony. – Co to jest? – spytała Floriana, podchodząc. – Same wspaniałości – odparła Esme. – Cukinia, rzodkiewki, buraki, sałata i pomidory. – Zwróciła się do Domenika. – Grazie mille601 – powiedziała. – Lei è molto gentile612. Mężczyzna rozjaśnił się, ukazując w uśmiechu rząd zaskakująco białych i równych zębów. – Fa niente, signora – odpowiedział. – È un piacere623.

– Wygląda na to, że zdobyłaś wielbiciela – szepnęła Floriana, gdy Domenico zniknął za rogiem willi, gdzie znajdował się kran i gumowy wąż. – Młodego kochanka. Esme cmoknęła z niezadowoleniem. – Zachowuj się, młoda damo, bo będę zmuszona wziąć cię w karby. Floriana zaśmiała się, po czym odeszła i usadowiła się na jednym z leżaków obok Adama, który znowu patrzył w ekran laptopa. – I posmaruj sobie plecy i ramiona! – zawołała za nią Esme. – Bo skóra ci się zaczyna robić czerwona. Jeżeli Adam nie zaproponuje, że to zrobi, będę bardzo na niego zła, dodała w myślach, po czym zaniosła do willi szczodre dary Domenika. Adam odpisywał na e-maila Denise, kątem oka obserwując, jak Floriana usiłuje posmarować sobie plecy kremem przeciwsłonecznym. No dalej, pomóż jej, przekonywał siebie. To najbardziej naturalna rzecz na świecie. O co chodzi? Nagle dotknięcie jej stało się wielkim problemem? Głupia sprawa, ale jego uczucia do Floriany szybko urastały do śmiesznie wielkiego problemu. Pływanie z nią i obserwowanie, jak nurkuje i wypływa w drugim końcu basenu, a włosy spływają jej na plecy lśniące niczym futro wydry, było istną torturą. Jak łatwo mógłby zapomnieć się i zrobić coś godnego pożałowania. Im bardziej przekonywał siebie, żeby nie porównywać Floriany z Jesse, tym trudniej mu było tego nie robić. Floriana nie tylko wyglądała równie dobrze w bikini jak Jesse – nawet lepiej, bo miała więcej krągłości – ale była też świetnym kompanem. Jesse uwielbiała wakacje na plaży, ale tak naprawdę satysfakcjonowało ją wylegiwanie się na słońcu; pływanie jej nie pociągało. Nie znosiła moczyć sobie twarzy i włosów. W przeciwieństwie do niej Floriana czuła się w wodzie równie naturalnie, jak grając z nim w swingball. Widząc, jak wciąż usiłuje dosięgnąć ręką do środka pleców, żeby posmarować je kremem, wydusił wreszcie z siebie: – Wyrwiesz sobie rękę ze stawu, jeżeli dalej będziesz tak robić. Może ci pomogę. – Nie przejmuj się – odparła. – Chyba nie chcesz zatłuścić sobie rąk kremem, kiedy pracujesz. Zawahał się. Jak grzecznie powiedzieć: „Gdy cię dotknę, padnę trupem?”. Nie, to kompletna paranoja. – To żaden kłopot – odpowiedział. – Ale Esme ma rację. Skóra ci się zaróżowiła. – Naprawdę? – Wykręciła głowę, usiłując spojrzeć przez ramię. Odłożył laptop i wyciągnął rękę po tubkę z kremem. Ledwie ją dotknął, wydała przeciągłe westchnienie. – Jak tu pięknie, prawda? – spytała. – Mogłabym nigdy stąd nie wyjeżdżać. Rozumiem, dlaczego Esme się tu zakochała. To musiało być dla niej tak romantyczne, zwłaszcza gdy pomyślisz, jaka była wtedy młoda. – Nie bardzo romantyczne – odpowiedział, przesuwając wolno dłońmi po ciepłej od słońca skórze pleców, bladej skórze, rzadko wystawianej na słońce. – Rozstali się, zanim naprawdę się poznali. – To nie znaczy, że nie było romantycznie, chociaż krótko. – Co według ciebie znaczy romantycznie? Roześmiała się. – Tak jakbyś spytał mnie, co znaczy inteligencja. Ściśle mówiąc, nie można na to odpowiedzieć, bo nie ma empirycznych, żelaznych dowodów. – W porządku. Co jest według ciebie bardziej romantyczne: szczęście czy tragiczny koniec? – Hmm… dobre pytanie. Ale jeżeli myślisz, że wymienię Romea i Julię jako największą romantyczną parę, jesteś w błędzie. Zawsze uważałam, że oni w ogóle do siebie nie pasowali.

– Podnieś wyżej włosy – powiedział, nie chcąc się w to zagłębiać. Zrobiła, o co poprosił, a on musiał użyć całej siły woli, żeby nie pocałować jej w kark. Tylko jeden mały pocałunek. Potem może drugi w prawe ramię, potem w lewe i… – Och, zobacz – odezwała się, przerywając jego myśli. Nagle zdał sobie sprawę z tego, że jego ręce znieruchomiały, a on pochyla się niebezpiecznie blisko. – Esme rozmawia z Domenikiem. Ale z niej czarny koń. Zataiła przed nami, że tak dobrze mówi po włosku. Jest tyle rzeczy, których nam nie powiedziała. Na przykład nie mamy pewności, czy ona i Marco spali ze sobą. – Myślę, że to oczywiste – opowiedział. – Nie wiemy natomiast, co było potem. Przypuszczalnie Marco wyjechał, żeby zostać księdzem, a Esme z ojcem wrócili do Anglii i przenieśli się do Oksfordu. – Co jeszcze mogło się zdarzyć? – To jest pytanie za milion dolarów – odparł Adam. – Gotowe. Podał Florianie tubkę z kremem i poszedł ochłodzić się w basenie. I nie dlatego, że było mu za gorąco.

Rozdział trzydziesty siódmy

Floriana obawiała się, że upał źle działa na Esme. Była taka cicha i zamknięta w sobie. Z drugiej strony zamyślenie starszej pani mogło wynikać ze zdenerwowania tym, co ją czekało. Jechali drogą biegnącą wzdłuż jeziora do hotelu Margherita, czy raczej Villa Margherita, jak się teraz nazywał. Siedząc z tyłu, Floriana obserwowała ostrożnie Esme, która z napięciem przyglądała się mijanemu krajobrazowi. Podczas lunchu, który postanowili zjeść w willi, z lodówką zapchaną produktami od Domenica i jego siostry Renaty, milcząca Esme powiedziała jedynie, że rozmawiała z Domenikiem o rodzinie Bassanich. Niestety, to nazwisko nic mu nie mówiło, bo przeprowadził się nad jezioro dopiero dwadzieścia lat temu po śmierci żony. Obiecał jednak, że popyta. Floriana miała wielką nadzieję, że dostarczy im jakąś informację. Wspaniale byłoby wiedzieć, co się stało z pierwszą miłością Esme. Tak bardzo zajmowało ją szczęście starszej przyjaciółki, że od przyjazdu tutaj nie myślała o swoich problemach. Właściwie to przerażeniem powinien napawać ją ślub Seba i Imogen w najbliższą sobotę, ale nie napawał – dzięki pewności, że Adam będzie jej towarzyszył, zniesie ten dzień z godnością. Nie będzie żadnych krzyków, że to powinnam być ona, żadnego nadmiernego picia i kompromitowania siebie. I żadnego mazania się. Absolutnie żadnego. Będzie trzeźwa i opanowana. Będzie przykładem szlachetności i wielkoduszności. W każdym razie taki miała plan. Podziwiając malownicze wioski leżące nad jeziorem, musiała przyznać, że z niecierpliwością czeka, by pojawić się z Adamem jako osobą towarzyszącą. Imogen nie spodziewa się kogoś tak atrakcyjnego i zupełnie nie w jej typie. Raczej jakiegoś hobbita z włochatymi stopami. Floriana roześmiała się na samą myśl. – Co cię śmieszy? – spytał Adam, zerkając na nią we wstecznym lusterku. – Nie pytaj. Myślałam o hobbitach i owłosionych stopach. – No jasne – odrzekł ze śmiechem. – To oczywiste. Chwilę później skręcił z głównej drogi i zatrzymał się przed zamkniętą bramą z kutego żelaza. Opuściwszy szybę, wychylił się, żeby wcisnąć guzik interkomu, gdy z drugiej strony nadjechał samochód. Brama powoli się otworzyła. Samochód wyjechał, kierowca opuścił szybę i zmierzył ich pytającym spojrzeniem. Wcześniej postanowili, że to Floriana spróbuje wynegocjować możliwość wejścia do willi, bowiem, zdaniem Adama, ze swą wylewnością, energią i barwną wyobraźnią będzie bardziej przekonująca niż inni. Wysiadła więc teraz z samochodu i usiłując przypomnieć sobie włoskie słowa i zdania, których się nauczyła, spytała mężczyznę, czy mówi po angielsku. – Oczywiście – odpowiedział tonem, który dawał jej do zrozumienia, że musi być szalona, sądząc, że jest inaczej. – Czym mogę służyć? – Mówił po angielsku z zaskakująco nieskazitelnym akcentem. Zakładając, że może być właścicielem, wyjaśniła cel ich wizyty, wskazując w odpowiednim momencie na Esme, która natychmiast zaprezentowała swój czarujący i królewski uśmiech. W końcu Floriana przedstawiła swoją prośbę, wkładając w nią tyle duszy i serca, że tylko ktoś bezduszny i o kamiennym sercu odmówiłby im pokazania domu. – Rozumiem – odpowiedział, gdy umilkła. – Ale niestety, właściciel willi jest nieobecny. Florianie zrzedła mina. Tyle wysiłku na nic, a on nawet nie jest właścicielem.

– Ale – ciągnął mężczyzna, uśmiechając się coraz szerzej – istnieje sposób, żeby mogli państwo obejrzeć willę. Jest na sprzedaż, a ja jestem agentem nieruchomości, który ją sprzedaje. Gdyby państwo powiedzieli, że są zainteresowani kupnem, osobiście bym państwa po niej oprowadził. Floriana miała ochotę go ucałować. Zadowolona odwróciła się do Esme i Adama. – O tak, jesteśmy bardzo zainteresowani kupnem willi, prawda? Czy moglibyśmy teraz ją obejrzeć? – spytała, zwracając się do mężczyzny. Spojrzał na zegarek. – Jechałem do biura w Menaggio. A tu wstąpiłem jedynie po to, żeby zabrać pocztę, ale… – Możemy przyjechać drugi raz, jeżeli pan woli! – zawołała Esme z samochodu. – Może jutro? Mężczyzna znowu spojrzał na zegarek, jakby nie mógł odczytać godziny, po czym kiwnął głową. – Nie, lepiej teraz. Zadzwonię i powiem, że przyjadę później. Proszę jechać za mną. Gdy oba samochody zaparkowały przed willą, wysoki, kościsty mężczyzna z kręconymi, czarnymi włosami i starannie przystrzyżoną brodą przedstawił się jako Giovanni Zazzaroni i poprowadził ich do głównego wejścia z widokiem na jezioro. Stojąc na żwirowej alejce i patrząc na opadający ku tafli wody trawnik, Esme poczuła, jakby cofnęła się w czasie. Niewiele tu się zmieniło. Albo tak jej się wydawało. Za jej plecami Adam rozmawiał z agentem o cenach nieruchomości i o tym, jak stabilny jest rynek w tej części Włoch. Stojąca obok niej Floriana w milczeniu kontemplowała widok. – Tak go zapamiętałaś? – spytała w końcu. – Jest taki sam. Mam wrażenie, że za chwilę zobaczę ojca siedzącego w cieniu przed sztalugą, a tam – wskazała za nieczynną fontannę – Kelly-Webbowie będą trzymali się za ręce i zaraz Elizabeth przebiegnie przez taras, żeby przekazać mi jakąś plotkę. A jeżeli będę uważnie słuchała, usłyszę, jak Elena beszta Alberta w ogrodzie warzywnym za jakąś potworną zbrodnię, którą popełnił. – A Angelo i Marco też tu są? Esme przełknęła ślinę i spojrzała na kamienne schody z dwoma wspaniałymi cyprysami po bokach. – Tak – odparła, lecz nie rozwijała tego wątku. Podszedł do nich Adam. – Otwiera dla nas drzwi. Esme odwróciła się i zobaczyła, jak agent wyjmuje ze skórzanej torby przewieszonej przez ramię pęk kluczy. – Zajmij go rozmową, a ja tymczasem porobię zdjęcia – szepnęła Floriana do Adama. – Och, nie powinniśmy tego robić – powiedziała Esme z niepokojem. – To bardzo nieładnie. Nie zapominajcie, że to czyjś dom. – Obiecuję, że będę dyskretna – odparła Floriana. – Poza tym robię te zdjęcia tylko dla ciebie, nie do publicznego użytku. W środku było znacznie chłodniej. Gdy Esme zobaczyła lśniącą podłogę i ciężkie obrazy w złoconych ramach, ciarki przebiegły jej po plecach. Drzwi prowadzące do wnętrza domu były zamknięte i dom tonął w półmroku. Przed sobą miała szeroką klatkę schodową. Przypomniała sobie, jak stała na szczycie, obserwując przyjazd Marca z Wenecji z ciotką Gulią. Odwróciła się do ich przewodnika. – Kto jest teraz właścicielem? Może pan nam zdradzić? – Dwie siostry z Mediolanu. Pani przyjaciółka – wskazał na Florianę – powiedziała, że mieszkała tu pani w 1950 roku, gdy w domu był hotel i jego właścicielką była signora Bassani. Słyszałem to nazwisko, ale wiem tylko, że ostatni członek rodziny sprzedał go pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, potem zaś w latach siedemdziesiątych kupił go pan Farelli z Mediolanu. Po jego śmierci willę

odziedziczyły dwie siostry. Teraz są zbyt stare, by z niej korzystać, więc chcą się jej pozbyć. Sprzedały już część cenniejszych mebli i obrazów. – Ile chcą za ten dom? – spytała Floriana i zaśmiała się lekko. – Tak z ciekawości. Agent również się uśmiechnął i Esme zauważyła, jak z włoskim instynktem wyssanym z mlekiem matki omiata dziewczynę od stóp do głowy wzorkiem szakala. – Dziesięć milionów – odpowiedział. – Euro. Ale – dodał żartobliwym tonem – to cena do negocjacji. Floriana gwizdnęła. – Zapamiętam to sobie. – A teraz pozwolą państwo, że otworzę drzwi, byście mogli obejrzeć wnętrze. – Poprowadził ich do, jak zapamiętała Esme, salonu. Zaczął otwierać okiennice. – Proszę wybaczyć, że nie otworzę okiennic w całym domu – dodał, a jego głos odbijał się echem w dużym, prawie pustym pokoju. – To trwałoby zbyt długo. Za godzinę mam następne spotkanie. – Nic nie szkodzi – powiedziała Esme. – Jestem bardzo wdzięczna, że pozwolił mi pan obejrzeć dom. Rozdzwonił się jego telefon komórkowy. Przeprosił więc i wyszedł odebrać go do holu. Podczas jego nieobecności Adam dokończył otwierania okiennic i rozsunął zasłony. Patrząc na pyłki kurzu tańczące w promieniach słońca, które wpadły do pokoju, Esme znowu poczuła, jakby cofnęła się w czasie. Wrażenie było tak wielkie, że aż włoski stanęły jej na karku. – Jest nadzwyczajny – powiedziała drżącym głosem, podchodząc do kominka z czarnego marmuru. – Meble i ich ustawienie niewiele się zmieniły od czasu, gdy tu byłam. A chyba musiały się zmienić. Adam spojrzał na ozdobny sufit i misterny, złocony wzór na gzymsie. – Może poprzedni właściciel… jak on się nazywał? – Signor Farella – podpowiedziała Floriana, stając za drzwiami i robiąc zdjęcie telefonem komórkowym. – Może signor Farella chciał zachować oryginalny wystrój – ciągnął Adam. – Jak myślisz, ile lat ma ten dom? – Zdaje się, że zbudowano go w latach trzydziestych dziewiętnastego wieku. – Signora ma rację – odezwał się Giovanni Zazzaroni, wracając do pokoju. Miękkie, gumowe podeszwy jego butów skrzypiały na marmurowej podłodze. Stojąca za jego plecami Floriana pospiesznie schowała telefon do kieszeni. – Możemy zobaczyć jadalnię? – spytała Esme, rzucając dziewczynie ostrzegawcze spojrzenie. – Oczywiście. – Jeżeli to panu pomoże, pozamykamy tu okiennice i dołączymy do was – zaproponował Adam. Agent kiwnął głową i Esme wyszła razem z nim, domyślając się, że gdy Floriana zostanie sama z Adamem, skorzysta z okazji i zrobi więcej zdjęć. Jadalnia była równie wspaniała, jak Esme ją zapamiętała. Iluzjonistyczny fresk na suficie pozostał w idealnym stanie. Martwiła się, że jakiś koszmarny współczesny filister mógł go zamalować. Wprost przeciwnie, wyglądał na bardzo starannie odnowiony. – Piękny, prawda? – zauważył agent, gdy otworzył ostatnią z okiennic i pokój zalało światło słoneczne. – Rzeczywiście – mruknęła. – Cieszę się, że jest w tak dobrym stanie. – Proszę mi powiedzieć, czy dobrze znała pani rodzinę Bassanich? – spytał agent. – Ja… – Urwała, zastanawiając się, ile powiedzieć temu obcemu człowiekowi. – Najlepiej znałam Marca Bassaniego, kuzyna Giulii Zassani. Ale straciliśmy kontakt, gdy… gdy wstąpił do seminarium. Muszę przyznać, że jestem ciekawa, co się z nim stało. – Czy chciałaby pani, żebym spróbował znaleźć kogoś, kto mógłby coś wiedzieć? Gdyby podała mi pani nazwiska osób, które wtedy tu pracowały, mogłyby coś wiedzieć, bo jest duża szansa, że nadal

mieszkają w okolicy. – Nie chciałabym sprawiać kłopotu. – Dla mnie będzie to przyjemność – odpowiedział. – Lubię rozwiązywać problemy. Powiodła spojrzeniem po ciemnoniebieskich ścianach i marmurowej podłodze. – Myśli pan, że trudno będzie sprzedać ten dom? Wyjątkowo drogi. Uśmiechnął się. – Jest już kilka zainteresowanych osób. Lokalizacja jest wyjątkowa. – Ufam, że sprzeda go pan właściwej osobie, która go pokocha i będzie go strzegła. – Obawiam się, że tego nie mogę zagwarantować. – O rety! – wykrzyknęła Floriana, wchodząc z Adamem do jadalni. – Niesamowite! Signor Zazzaroni, myślę, że jednak złożę ofertę. – Proszę mówić do mnie Giovanni – odpowiedział, znowu taksując ją spojrzeniem od stóp do głów, po czym zerknął ukradkiem na zegarek. – Chciałabym zobaczyć jeszcze jeden pokój – powiedziała Esme, rozumiejąc aluzję. – A potem rzucić jeszcze okiem na ogród i już nas nie ma. Na górze Esme została sama w pokoju, który kiedyś zajmowała. Inni zostali na korytarzu i podziwiali żyrandol. Giovianni wyjaśnił, że to wyjątkowo piękna kopia osiemnastowiecznego żyrandola Rezzonico, z ręcznie ciętymi kwiatami i ozdobami z białego, przezroczystego szkła Murano634. Esme nie interesowały kremowy i słonecznie żółty wystrój pokoju i antyczne meble. Rzuciła jedynie przelotne spojrzenie na łóżko z baldachimem ozdobione koronkami i frędzlami, bo przeszłość zalała ją potężną falą. Poczuła łzy wzbierające pod powiekami i nagle wspomnienie ukryte głęboko w jej wnętrzu uwolniło się, a wraz z nim ból i tęsknota za tym, co straciła. Za jej dzieckiem. Za dzieckiem, którego nigdy nie trzymała w ramionach. Za dzieckiem, którego nie miała okazji kochać. Za dzieckiem jej i Marca, poczętym w tym pokoju, którego życie, tak gwałtownie przerwane, nie miało okazji rozkwitnąć. Zacisnęła powieki, żeby odgrodzić się od tego wspomnienia. Od bardzo dawna nie doświadczyła tak przejmującego bólu z powodu utraty czegoś, co miała prawie na wyciągnięcie ręki. Ten straszny sen, który nawiedził ją dziś rano, wstrząsnął nią do głębi i rozdrażnił. Kiedyś często śniło jej się jej biedne, martwe dziecko, ale w miarę upływu czasu koszmar nawiedzał ją coraz rzadziej, aż w końcu przestał ją dręczyć. Nauczyła się żyć ze stratą – podwójną stratą, najpierw Marca, potem dziecka – przysięgła sobie, że nie pozwoli, aby strawiły ją żal i pustka serca. Udało jej się nie dopuścić, by opanowała ją bezdenna rozpacz, i pogodziła się z tym, że ich romans nie miał szans w realnym świecie, że trwał krótko i był jedynie marzeniem. Nieustannie przekonywała siebie, że gdyby pozwolono mu się urzeczywistnić, miłość mogłaby nie rozwinąć się w coś trwałego. Dziecko jednak było realne. Dziecko powinno nadal żyć i być z nią. Podskoczyła, czując lekkie dotknięcie na łokciu. Była to Floriana. – Przepraszam – powiedziała cicho do Esme. – Nie chciałam cię przestraszyć. Dobrze się czujesz? Staruszka przełknęła ślinę i zamrugała gwałtownie w obawie, że się rozpłacze. – Wybacz głupiej, starej kobiecie… – Miała tak ściśnięte gardło, że mówienie sprawiało jej trudność. Spróbowała jeszcze raz. – Że opanowały ją emocje. Floriana delikatnie ścisnęła ją za rękę. – Och, Esme, w tobie nie ma nic głupiego.

Łzy gromadziły się pod powiekami, lecz spróbowała je połknąć. Nie może płakać. Nie teraz. Nie po tylu latach. Otworzyła torebkę i wyjęła chusteczkę. – Musimy już wyjść – powiedziała szybko, gdy wydmuchała nos i odzyskała równowagę. – Zabraliśmy już zbyt dużo czasu panu Zazzaroniemu. – Nie chcesz obejrzeć ogrodu? – spytała Floriana z troską w głosie. Esme pokręciła głową. – Nie powinniśmy dawać okazji panu Zazzaroniemu, żeby pożerał cię wzrokiem. Ten zalotny mężczyzna dość już się na ciebie napatrzył. Jeżeli damy mu kolejną szansę, żeby rozbierał cię wzorkiem, nie zdziwię się, jeżeli Adam walnie go pięścią w nos. Floriana roześmiała się. – Naprawdę? Nie zauważyłam, że na mnie patrzy. Esme cmoknęła, dziwiąc się tej absurdalnej niewinności dziewczyny. – To właśnie twój problem, młoda damo, że nie masz pojęcia, jak inni na ciebie patrzą – stwierdziła, po czym, wsunąwszy jej rękę pod ramię, poprowadziła do okna, żeby po raz ostatni spojrzeć na jezioro. W oddali płynął statek. Gdy zniknął z oczu po drugiej stronie wzgórza, Esme spojrzała na Florianę. – Czy chcesz tego, czy nie, zamierzam udzielić ci ważnej rady – oznajmiła. – Nie pozwól, abyś przez całe życie żałowała niewykorzystanych szans. Musisz chwytać je obiema rękoma. A jeżeli ten tydzień niczego cię nie nauczy, to ci powiem, żebyś nie popełniła tego samego błędu z Adamem, jaki popełniłaś z twoim przyjacielem Sebem. Zaskoczona Floriana otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, lecz Esme nie dała jej dojść do słowa, zdecydowana otworzyć dziewczynie oczy. – Chcę, żebyś bardzo poważnie zastanowiła się, dlaczego Adam jest tu z nami. Chyba nie jesteś aż tak naiwna, żeby wierzyć, że zrobił to jedynie dla mnie.

Rozdział trzydziesty ósmy

Tego wieczoru Esme wcześnie się położyła, tłumacząc, że jest zmęczona. I była zmęczona, bardzo zmęczona, ale nie mogła zasnąć. Dręczył ją zbyt wielki niepokój – jak tę willę. Drewniane części starej konstrukcji trzeszczały, kurcząc się w chłodnej ciemności po sennym skwarze dnia. Starała się, lecz nie mogła odzyskać spokoju. Myśli pędziły jak szalone, przywołując to, co opowiedziała Adamowi i Florianie podczas kolacji. Adam zarezerwował stolik w restauracji, w Brienno, w pięknym miejscu z widokiem na jezioro, lecz byłoby lepiej, gdyby poszli sami i cieszyli się romantyczną atmosferą tylko we dwoje. Zaproponowała, że zostanie, ale nie chcieli o tym słyszeć. Teraz znali więc całą historię o tym, że gdy opuszczała hotel Margherita, była w ciąży, chociaż jeszcze o tym nie wiedziała. Gdy wrócili do Nottingham i doktor potwierdził jej przypuszczenia, jedyną osobą, która poznała jej sekret, był ojciec. Utrzymanie wszystkiego w tajemnicy było kwestią podstawową, bo tylko tak mogła znieść szok i dręczący ją smutek. W irytację wprawiały ją głosy, które podnosiły się w środkowej Anglii, potępiające w sposób wyniosły i wszechwiedzący wiele młodych dziewcząt, którym zdarzyło się zajść w ciążę. Nazywano je ciemnymi i beztrosko nierozważnymi. No cóż, ona też była beztrosko nierozważna. Podobnie jak Marco. Powinni byli wiedzieć, czym to grozi. Tymczasem okazali się głupio lekkomyślni i nie tylko raz, ale kilka razy zapomnieli o rozsądku w pragnieniu okazania sobie miłości. Jeden raz można było wytłumaczyć chwilową utratą głowy, lecz po tym pierwszym razie Marco przyszedł do niej jeszcze tej samej nocy, gdy wszyscy spali, a także następnej. Potem wyjechał do Wenecji i nigdy więcej go nie zobaczyła. Pod koniec sierpnia wróciła z ojcem do Anglii i po pewnym czasie zaczęła podejrzewać, że jest w ciąży. W ponurym i przyprawiającym o klaustrofobię Hillside, planując wspólną przeprowadzkę do Oksfordu, gdzie miała studiować anglistykę w kolegium St Hilda, wyznała ojcu, że spodziewa się dziecka Marca. Bardzo się zdenerwował. Winił nie tylko Marca, ale i siebie za to, że jej nie upilnował. Żałował, że dał jej tyle wolności, twierdząc, że powinien był mniej czasu spędzać na malowaniu, a więcej z nią. – To wyłącznie moja wina – odpowiedziała. Jego gniew i poczucie winy nie osłabły. Postanowił napisać do Gulii Bassani i poinformować ją o wszystkim, dając jasno do zrozumienia, że jej kuzyn powinien zrobić to, co w takiej sytuacji należy zrobić. Esme ubłagała go, by zrezygnował z tego pomysłu, przekonując, że Marco wybrał już swoją drogę życiową, a ona nie zamierza zmuszać go do rezygnacji z jego powołania. – A co z twoim życiem? – spytał ojciec. – Zniszczyłaś przez niego swoją przyszłość. – Nie zniszczyłam, ale zmieniłam – odparła, przypominając mu, że postanowiła urodzić dziecko, a potem pójść na studia. Ojciec ustąpił i planowana na następny rok przeprowadzka nabrała wielkiej wagi. Postanowili przenieść się do Oksfordu, gdy tylko dziecko przyjdzie na świat, i zacząć nowe życie. Do tego czasu, z jego pomocą, Esme powinna nosić głowę wysoko i odważnie, nie zważając na złośliwe plotki, które będą krążyły po miasteczku, gdzie mieszkali. W grudniu tego roku otrzymali świąteczną kartkę od Elizabeth z Londynu z informacją, że na wiosnę wybiera się do hotelu Margherita, wcześniej jednak pragnęłaby ich odwiedzić. Czy luty im odpowiada? Bardzo lubili Elizabeth, ale nie mogli zgodzić się na jej wizytę. Popatrzyłaby na Esme, skojarzyła fakty i natychmiast wszystkiego by się domyśliła. Była nieuleczalną plotkarą, więc kto wie, komu by o tym

powiedziała po przyjeździe nad jezioro? Wykręcili się wymówką, że żyją w chaosie w związku z przeprowadzką. Z jakiegoś powodu, a może zrządzeniem losu, nigdy więcej się nie odezwała. Cztery tygodnie przed terminem porodu Esme trafiła do szpitala, gdzie uznano, że natychmiast trzeba zrobić cesarskie cięcie. Gdy obudziła się z narkozy, powiadomiono ją, że z powodu odpadnięcia pępowiny jej dziecko – dziewczynka – było martwe. Nie pokazali jej córeczki, nie dowiedziała się też, co zrobiono z ciałkiem. Dwadzieścia cztery godziny później dostała rozległego krwotoku i musiała przejść kolejną operację. Gdy wybudzono ją z narkozy, otrzymała druzgocącą wiadomość, że nigdy już nie będzie mogła mieć dzieci. Pewnego letniego dnia, pogrążona w rozpaczy po stracie córeczki, którą w tajemnicy nazwała Grace, opuściła wraz z ojcem Hillside, by zamieszkać w Norham Garden w północnym Oksfordzie. Rozpoczęli nowe życie ze świadomością, że najlepszym lekarstwem na dojście do siebie jest praca. Esme zajęła się więc urządzaniem nowego miejsca z zamiarem stworzenia prawdziwego domu, którym Hillside nigdy nie było. Ojciec mógł wieść spokojne życie dzięki pieniądzom, które zostawiła mu żona, ale nadarzyła się możliwość pracy w kancelarii adwokackiej, którą przyjął. Nie przestawał malować i przekształcił część górnego piętra domu w studio. Zaczął nawet wystawiać swoje obrazy, lecz nie lubił się nimi chwalić, więc nie sprzedawał ich tyle, ile by mógł. Kiedy w następnym roku w kolegium St Giles otwarto szkołę sekretarek, Esme zapisała się do niej i dwanaście miesięcy później zaczęła pracować w kwesturze kolegium Waham. Z czasem ich życie wzbogaciło się o nowych przyjaciół i nowe możliwości. Pojawili się również młodzi mężczyźni, z którymi Esme z przyjemnością chodziła do teatru lub na kolację, ale nie była w stanie się do nich zbliżyć. Bała się intymności. Mając blisko trzydzieści lat, poznała Charlesa Penstowa, amerykańskiego profesora ekonomii, który przyjechał do Oksfordu na roczny urlop naukowy. Był od niej starszy o dwanaście lat i w jej małym kółku przyjaciół uchodził za dobrą partię. Pewnego wieczoru podczas kolacji oświadczył się jej i zaproponował, żeby pojechała z nim do Bostonu. – Ale my prawie się nie znamy – odparła zaskoczona. – Wiem o tobie tyle, ile trzeba – odpowiedział, stukając palcem w stół. – Jesteś wyjątkowo rozsądną i twardo stąpającą po ziemi kobietą. Nie robisz wokół siebie zamieszania. A w dodatku potrafisz rozwiązać krzyżówkę w „The Times” szybciej niż ktokolwiek z moich znajomych, masz nienaganne maniery i dobry gust. Nie musiała od razu dawać mu odpowiedzi. Miała się zastanowić nad jego propozycją w czasie, gdy będzie objeżdżał Australię, promując grubą książkę, którą właśnie wydał. Zastanawiała się, co ma zrobić, ale wtedy zdarzyło się nieszczęście: ojciec doznał rozległego udaru. Gdy Charles wrócił do Oksfordu, Esme, po konsultacji z lekarzami, podjęła jedyną decyzję, jaką mogła w tej sytuacji podjąć. Ojciec do końca życia będzie potrzebował stałej opieki i to ona powinna mu ją zapewnić. Charles przyjął jej odmowę ze spokojem wskazującym na to, że jest daleki od załamania. Ona też nie była, gdy uświadomiła sobie, że jego komplementy były zbyt skąpe. Określenia „rozsądna” i „twardo stąpająca po ziemi” trudno nazwać romantycznymi. Nie takich słów oczekuje dziewczyna od przyszłego męża. Z pewnością nie dało się ich porównać z tymi, jakie usłyszała od Marca. Ojciec resztę życia spędził na wózku inwalidzkim, a na domiar złego zaczął tracić wzrok. Wielokrotnie pragnął umrzeć, żeby nie być ciężarem dla córki. – Uwięziłem nas oboje – mruczał przez brutalnie zniekształcone usta. Opiekowała się nim czule aż do jego śmierci. Miała wtedy niewiele ponad czterdzieści lat i małżeństwo przestało ją interesować. Wolała swoje przyzwyczajenia. Pogodziła się ze statusem starej

panny i poszła na studia, tak jak zamierzała ponad dwadzieścia lat temu. Zrobiwszy dyplom, zaczęła pracować we wspaniałej bibliotece Queen’s College. Pięć lat później pojawiła się propozycja pracy w bibliotece Bodleian. Przyjęła ją. Dopiero gdy zbliżała się do emerytury, postanowiła sprzedać dom w Norham Garden i kupić coś mniejszego i łatwiejszego w utrzymaniu. Wtedy właśnie przeprowadziła się do Trinity House. Można powiedzieć, że miała stosunkowo łatwe i wygodne życie. O finanse nigdy nie musiała się martwić, w pracy czuła się spełniona, miała kochającego ojca i doświadczyła wielkiej choć krótkotrwałej miłości. Nie miała prawa użalać się nad sobą. Wiele kobiet straciło dziecko. Równie wiele nigdy nie mogło zostać matkami. Jutro musi zebrać się w sobie i przez wzgląd na swych drogich przyjaciół wykorzystać ten pobyt we Włoszech jak najlepiej. Nie będzie płakała. Zaraz jednak poczuła ucisk w sercu na myśl o córeczce, której nie zdążyła poznać, i o mężczyźnie, z którym ją powołała do życia. Dochodziła północ. Floriana i Adam siedzieli w ogrodzie na drewnianej bujanej ławce i delikatnie kołysali się w przód i w tył. Noc była piękna, zaskakująco ciepła i nienaturalnie cicha. W oddali jezioro połyskiwało w srebrzystym świetle księżyca, a po drugiej stronie światła mrugały niczym gwiazdy w ciemności. Otworzyli butelkę wina i ogarnął ich refleksyjny nastrój. Ściszonymi głosami rozmawiali o Esme. – Nie mogę przestać myśleć o tym, jak bardzo to wszystko musiało być dla niej bolesne, zwłaszcza w tak młodym wieku – stwierdziła Floriana ze smutkiem. – Jej życie mogło się ułożyć zupełnie inaczej. – Tak już jest – odparł Adam, patrząc na jej twarz zwróconą w stronę atramentowego nieba. – Życie składa się z serii „Co by było gdyby?”. Co by było, gdyby Esme nie spotkała Marca? Co by było, gdyby nie zamierzał zostać księdzem? Albo co by było, gdyby dziecko przeżyło? Floriana spuściła wzrok i wypiła łyk wina. – A jakie jest twoje najważniejsze „co by było gdyby?”. Chwilę się nad tym zastanawiał i postanowił uniknąć odpowiedzi, odwracając role. – Sam nie wiem. A twoje? Podłożyła bosą nogę pod siebie. – Nie wiem, czy to jest najważniejsze, ale nie mogę oprzeć się pytaniu: co by było, gdybym nie dostała od Seba zaproszenia na ślub? Gdybym nie dostała, nie potrąciłby mnie samochód, a ty i Esme nie zajęlibyście mną, więc nie byłabym tu teraz z wami. – Są lepsze sposoby na zawieranie znajomości – odparł z uśmiechem. – Ale ja też się cieszę z takiego przebiegu zdarzeń. Moje życie jest o wiele zabawniejsze, odkąd was poznałem. Zwłaszcza ciebie, chciał powiedzieć, ale nie mógł się na to zdobyć. – Moje też – powiedziała cicho, odwracając się do niego. Spojrzał niepewnie na jej twarz, którą zdążył już poznać jak własną. Jej orzechowe oczy wyglądały jak dwa głębokie jeziora i budziły w nim takie samo pożądanie, jakie czuł rano, gdy smarował jej plecy. Zaschło mu w gardle i pomyślał, co by było, gdybym odważył się dotknąć jej policzka i pocałować lekko w usta. Czy nie jest to najlepszy moment – najbardziej romantyczny – na okazanie swoich uczuć i na wyznanie, że chciałby być dla niej kimś więcej niż przyjacielem? Nie zrobił jednak tego. Ryzyko było zbyt duże. Gdyby Floriana go odrzuciła, ich przyjaźń by się skończyła, bez względu na to, jak bardzo by się starali. Zamiast tego tchórzliwie uniósł kieliszek. – Za „Co by było gdyby?” – powiedział.

Rozdział trzydziesty dziewiąty

Floriana wstała wcześnie, zeszła cicho po schodach, zaparzyła sobie herbatę i wyszła do ogrodu. W porannym powietrzu unosił się oszałamiający zapach wspaniałych pąsowych róż rosnących przed tarasem. Długie pnącza uginały się pod ciężarem dużych kwiatów. Zeszła boso z tarasu na spaloną słońcem szorstką trawę, zatrzymała się przy krzaczkach lawendy i przesunęła po nich dłonią. Wciągnęła w płuca słodki zapach i pomyślała, że musi włożyć więcej wysiłku we własny, przydomowy ogródek. Byłoby wspaniale zapełnić go cudownie pachnącymi kwiatami. Jednak nie chciała myśleć teraz o domu. Pragnęła zatracić się w tym czarującym raju, gdzie wszystko wydawało się inne, by nie powiedzieć bardziej skomplikowane. A sprawiła to Esme i jej oskarżenie, że Floriana nie ma pojęcia, co się dzieje tuż pod jej nosem, i uwaga, że Adam nie przyjechał tu jedynie ze względu na nią. Ale co mogła na to poradzić? Chyba tylko czuć się kompletnie zdezorientowana. To było ze strony Esme jedynie przypuszczenie, że Adam chciał dać w nos impertynenckiemu Włochowi za to, że nietaktownie przyglądał się Florianie. Jednak pociągało to za sobą pytanie, dlaczego ona sama nie zauważyła, że Giovanni Zazzaroni pożera ją wzrokiem. A jeżeli to przegapiła, to co jeszcze jej umknęło? Zwłaszcza w sprawach dotyczących Adama. Od tej dziwnej rozmowy w dawnym pokoju Esme w Villa Margherita Floriana zaczęła obserwować Adama i korzystając z tego, że nikt nie patrzy, szukała czegoś, co potwierdzałoby słowa Esme. Bardzo się starała, ale nie dostrzegła niczego w jego zachowaniu, co dowodziłoby, że widzi w niej nie tylko przyjaciela. Jednak poprzedniego dnia wieczorem, gdy siedzieli na bujanej ławce, odniosła wrażenie, że chciał ją pocałować. Ale nie zrobił tego. Wkrótce potem poszła spać, zastanawiając się, czy to była właśnie taka chwila z serii „Co by było gdyby?”. Czy Esme uznałaby to za straconą okazję? Och, Esme, pomyślała Floriana z ciężkim westchnieniem. Strasznie zamieszałaś mi w głowie. Dwadzieścia cztery godziny wcześniej nie przyszłoby jej do głowy, że Adam mógłby ją pocałować, a teraz nie mogła przestać o tym myśleć. Ale dlaczego miałby się nią interesować? Byli podobni do siebie jak dzień i noc. Poza tym widziała fotografię Jesse, jej figurę modelki i lśniące długie włosy. Gdzież mogła się z nią równać? Szkoda, że Esme nie widziała tej fotografii. Wtedy nie próbowałaby rozniecać żaru uczuć i dałaby sobie spokój, uznając to za przegraną sprawę. Bo jedno było pewne: tacy atrakcyjni mężczyźni jak Adam szukają równie atrakcyjnych kobiet. Brzydsze ich nie interesują. Podeszła do basenu, usiadła na brzegu i zanurzyła stopy w zimnej wodzie. Popijając herbatę, wspominała wczorajszą kameralną scenkę na ławce z Adamem i nie mogła pozbyć się wrażenia, że Adam naprawdę chciał ją pocałować. Dlaczego więc nie pocałował? Ale czy ona oddałaby pocałunek? Tak, i to z dwóch powodów. Po pierwsze, z ciekawości, bo kto nie chciałby poczuć ust tak atrakcyjnego mężczyzny na swoich? I po drugie, dobrze wiedziała, jak ohydnie czuje się człowiek odrzucony. Jeśli potem Adam okazałby żal lub skrępowanie, obróciłaby wszystko w żart, dając do zrozumienia, że takie pocałunki często jej się zdarzają. Szkoda, że Seb nigdy jej nie pocałował, pomyślała ze smutkiem. Gdyby z mniejszym przerażeniem zareagował na jej próbę pocałowania go, dalej przyjaźniliby się ze sobą.

W oddali na wzgórzu zegar na kościelnej wieży wybił godzinę siódmą. Tu dzwony brzmiały inaczej, nie tak jak w Oksfordzie, bardziej miękko, mniej natarczywie. Zamykając oczy i wystawiając twarz do słońca, pomyślała o Oksfordzie i o młodej, zrozpaczonej Esme, która przeprowadziła się tam, aby rozpocząć nowe życie. Ile wysiłku musiało ją kosztować dojście do równowagi. Zawód miłosny po rozstaniu z Sebem był niczym w porównaniu z tym, przez co przeszła Esme. Nagle Floriana otworzyła oczy i wyprostowała się. Najwyższy czas przestać myśleć o Sebie. Należał do przeszłości. A ona powinna patrzeć w przyszłość. Po śniadaniu i rozmowie ze swoją asystentką Denise Adam oznajmił, że chce pojechać do Villa Belmonte, gdzie zostali rozstrzelani Mussolini i jego kochanka. Sprawdził, że miejsce egzekucji w Giulino di Mezzegra znajduje się niemal dwa kroki stąd. Esme skrzywiła się, gdy spytał, czy chciałaby się z nim wybrać. – Jeżeli pozwolisz, zrezygnuję z tej makabrycznej wycieczki – odparła. Popatrzył na Florianę pływającą w basenie. – Pewnie to również nie w twoim stylu, więc nie musisz jechać – oświadczył. – Miałem to nieszczęście raz już tam być. Esme odłożyła książkę i popatrzyła na niego znad okularów do czytania. – Doprawdy, Adamie – mruknęła. – Już bardziej nie mogłeś zniechęcić biednej dziewczyny. Adam zmarszczył brwi i pomyślał, że Esme znowu jest sobą. – Nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało. Chciałem powiedzieć, że zrozumiem, jeśli nikt nie zechce ze mną pójść. Jak powiedziałaś, to trochę makabryczne chcieć zobaczyć, gdzie rozstrzelano dwoje ludzi. Nie każdy przepada za takimi wrażeniami. – Chętnie pójdę – odpowiedziała Floriana, podpływając do brzegu. – Ale jeżeli Esme chce, żebym z nią została, to… – Niepotrzebna mi niańka, jeżeli o to ci chodzi – weszła jej w słowo starsza pani. – Z radością zostanę sama i będę oszczędzała siły na popołudnie i wycieczkę do Villa Balbianello. Więc idźcie sobie. Sio. Słońce stało już wysoko na niebie i mocno grzało, gdy Adam i Floriana wyruszyli piechotą, zaopatrzeni w z grubsza naszkicowaną mapę, którą Adam znalazł wśród informacji pozostawionych przez właściciela willi. Floriana po wczorajszym opalaniu włożyła białą bluzkę z długimi rękawami, szorty i klapki. Na głowie miała duży kapelusz z opadającym rondem, który Esme jej pożyczyła. – Nie chcę, żebyś dostała udaru słonecznego – oznajmiła. Wadą kapelusza było to, że Adam nie widział twarzy Floriany, czy raczej jej wyrazu, który bardzo pragnął zobaczyć. Bardziej niż przedtem. – Nie czujesz się dziwnie w roli turystki, a nie przewodniczki? – spytał. Skrzywił się. Głupie pytanie. Jakby dopiero co się poznali i prowadzili uprzejmą rozmowę. Nie był jednak w stanie wykrzesać z siebie niczego więcej. Tak bardzo uważał na to, co mówi i robi w obecności Floriany, że czuł się potwornie skrępowany. Zwłaszcza po poprzednim wieczorze. Trochę żałował, że nie skorzystał z okazji i nie pocałował Floriany. Przynajmniej wiedziałby, na czym stoi. A tak zachowywał się jak idiota, bo sytuacja wymykała mu się spod kontroli. I będzie gorzej, jeżeli czegoś nie zrobi. Nie mógł dłużej tego ciągnąć. To śmieszne. Nie był przecież nowicjuszem w tych sprawach, miał mnóstwo dziewczyn przed Jesse. Ale żadnej podobnej do Floriany. Ona była wyjątkowa. Uczciwie musiał przyznać, że dotąd nie znał nikogo takiego jak ona, ani nie podziwiał tak, jak podziwiał ją.

Czasami miał ochotę powiedzieć: „Chociaż raz spraw, żebym czuł się równie mądry jak ty”. – Nie słyszałeś, co mówiłam, prawda? O cholera! Co się z nim dzieje? Nie jest nawet w stanie normalnie rozmawiać. – Przepraszam – powiedział. – Co mówiłaś? – Mówiłam, że nie mam problemu z oderwaniem się od pracy. W przeciwieństwie do ciebie. Pewnie o to ci chodziło, prawda? Mruknął coś przepraszająco. – Więc ile przeprowadziłeś rozmów telefonicznych związanych z pracą? – Kilka. – A ile maili wysłałeś? Zupełnie jakby słyszał Denise, do której dzwonił, żeby sprawdzić, czy rozmawiała z elektrykiem w sprawie niesprawnej instalacji elektrycznej w domu przy Walton Street. – Może to być dla ciebie szokiem – powiedziała jego asystentka – ale doskonale radzę sobie bez ciebie. Korzystaj więc z wakacji i daj mi spokój. – Nie jestem pracoholikiem ani osobą lubiącą rządzić innymi, jeżeli o to ci chodzi – powiedział, wskazując, w którą stronę powinni skręcić według mapy. – Po prostu chcę, żeby wszystko zostało zrobione. – Wiem – odparła, po czym uniosła rondo kapelusza i zerknęła na niego, uśmiechając się kącikami ust. – Ale wiesz, co tu robią z dyktatorami i takimi, co lubią rządzić? – Przytknęła palec do skroni. – Paf! Roześmiał się i całe napięcie z niego opadło. – Myślę, że to raczej moja asystentka Denise ma zadatki na dyktatora. Ale dzięki za ostrzeżenie. Będę uważał. Gdy Esme usłyszała ich zbliżające się głosy, miała ochotę zerwać się z miejsca i wybiec na powitanie. Przez ostatnie trzydzieści minut siedziała cierpliwe, czekając, aż wrócą, żeby przekazać nowiny. Wkrótce po ich wyjściu przyszedł Domenico i podał nazwisko i adres osoby, która mogłaby rzucić światło na miejsce pobytu rodziny Bassanich.

Rozdział czterdziesty

Odwołali wyprawę do Villi Balbianello i wyruszyli do Bellagio. W Tremezzo wsiedli na zatłoczony statek i Adam, trzymając Esme za łokieć – trochę jak Mojżesz, a trochę jak Superman – torował drogę wśród tłumu turystów w stronę dziobu statku. Nie było gdzie usiąść, ale na szczęście jakiś Australijczyk ustąpił Esme miejsca i natychmiast wdał się w rozmowę z Adamem, a kobieta, z którą był, zaczęła gawędzić z Esme. Stojąc kilka metrów od Adama, Floriana usłyszała dziwne słowo, jakie padło w jego rozmowie z drugim mężczyzną. Wyglądało na to, że jej tematem był krykiet. Adam lubił krykieta? To było dla niej coś nowego. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że w ciągu tego tygodnia dowiedziała się o nim wielu rzeczy. Obserwowała go, częściowo ukryta za dwoma dziewczynami z wielkimi plecakami. Odkąd wczoraj po południu Esme wsadziła kij w mrowisko, Floriana spoglądała na niego nowymi oczyma i zawsze dochodziła do tego samego wniosku: nie może już na niego patrzeć tak jak dawniej. Jego atrakcyjność, do której zdążyła przywyknąć, teraz ją zaskakiwała i zmuszała do ponownego przyjrzenia się. Wyróżniał się wśród innych mężczyzn na statku, bo nie był ubrany jak turysta – w brzydkie sandały, szerokie szorty z obniżonym krokiem i podkoszulek z napisem informującym o celu zeszłorocznych wakacji. Miał na sobie dopasowane dżinsy, płócienne buty i białą, rozpiętą pod szyją koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami i zagnieceniami wskazującymi na to, jak była złożona w walizce. Gładko ogolony, z jasnokasztanowymi włosami rozwiewanymi przez wiatr i w lustrzanych ray-banach wyglądał naprawdę świetnie. Nie po raz pierwszy zastanawiała się, czy jego eksdziewczyna nie żałowała, że z nim zerwała. Z tego, co mówił, po prostu przestał się jej podobać. Zdarza się. Podobnie było z licznymi chłopakami Floriany. Z perspektywy czasu mogła stwierdzić, że działo się tak, ponieważ z żadnym nie czuła się równie dobrze jak z Sebem. Wciąż ukryta za plecakami dziewcząt – prawdopodobnie Niemek – dalej obserwowała Adama. Przypomniała sobie, jak go poznała w chłodny grudniowy wieczór, gdy czekali na przyjazd ambulansu. Nigdy nie zapomni, jak pewnie i bezpiecznie się przy nim czuła. Teraz uświadomiła sobie, że zawsze tak się czuła w jego towarzystwie. Zupełnie inaczej niż w towarzystwie Seba. Przy nim nigdy nie wiedziała, czego się może spodziewać. Czasami bardzo to jej ciążyło, jakby dźwigała na swoich barkach jego kłopoty. W końcu tak do tego przywykła, że stało się to jej drugą naturą. Nawet po tak długiej przerwie zwrócił się do niej o pomoc, gdy dręczyły go wątpliwości w związku ze zbliżającym się ślubem. Ale tak bywa, gdy się kogoś kocha. Bez protestu dźwiga się jego balast. Tylko czy Seb robił to samo dla niej? Nigdy się nad tym nie zastanawiała, a odpowiedź uświadomiła jej, jak jednostronna była ich przyjaźń. Może w niektórych związkach tak jest. Ale czy równowaga nie zapewnia bezpieczeństwa i satysfakcji? I czy z Adamem nie byłoby podobnie? Nie! Nie tędy droga. Przepchnęła się dalej od dwóch niemieckich dziewcząt i udało jej się znaleźć miejsce przy relingu. Oparła się o poręcz, spojrzała na jezioro i wróciła myślami do ich porannej wycieczki do miejsca, w którym stracono Mussoliniego i jego kochankę. Nie było to dobre miejsce na romantyczne deklaracje,

ale mimo to Adam zachowywał się w stosunku do niej tak samo jak przedtem, co podawało w wątpliwość słowa Esme. Nie. Niezupełnie tak samo. Był bardziej milczący i zamyślony. Nawet trochę rozkojarzony. Czy to jakiś znak? A może chwytała się takich drobiazgów, żeby znaleźć potwierdzenie słów starszej pani. Czując, jak wiatr szarpie jej włosy, zdjęła okulary, wystawiła twarz do słońca i zamknęła oczy. Tylko jedno pytanie się w tym wszystkim liczyło – co ona czuje do Adama? Seksualny pociąg? Ledwie o tym pomyślała, oczyma wyobraźni zobaczyła ich oboje i ku jej zaskoczeniu to ona przejęła inicjatywę i pocałowała go. Po chwili jednak okazało się, że całuje nie Adama, lecz Seba. Przerażona otworzyła oczy. Czy to podświadomość podpowiada jej, żeby nie angażowała się w związek z Adamem? – Niezły widok, prawda? – Niezły – odpowiedziała z zakłopotaniem, gdy nagle stanął obok niej. Pospiesznie wsunęła okulary na nos, żeby wyraz twarzy nie zdradził, o czym myślała. Oparł łokcie na relingu, dotykając opalonym ramieniem jej znacznie bledszą rękę. – Gdzie twój Australijczyk? – spytała. – Z żoną. Jest kompletnie zauroczony Esme. Byłbym rozczarowany, gdyby do końca rejsu nie zaprosili jej do Perth. Floriana uśmiechnęła się. – Nie tylko Esme potrafi czarować. – To znaczy? – To znaczy, że ty też nie jesteś w tym zły. Masz podejście do ludzi. – Brzmi potwornie. Jakbyś oskarżała mnie o bycie panem Czarusiem. Odzyskawszy równowagę, trąciła go w ramię. – Raczej panem Wrażliwcem. – Zawsze musisz postawić na swoim? – Zawsze. Po porostu pogódź się z tym, że jestem idealna. Roześmiał się. – Już dawno to zrobiłem. Statek zbliżał się do miejsca przeznaczenia. W oddali widać było domy w Bellagio. – Mam nadzieję, że spotkanie z tą kobietą nie zdenerwuje Esme tak jak wczorajsza wizyta w Villa Margherita – powiedziała Floriana, patrząc na malowniczo położone miasteczko. – Zaczynam się zastanawiać, czy przyjazd tutaj nie był błędem. Czuję się odpowiedzialna. – Za co? – Za jej szczęście. Gdybym nie dostała zaproszenia na ślub, nie odżyłyby jej wspomnienia, nie ruszyłaby się z Oksfordu, tylko została w domu razem z Eurydyką. – Wracamy do „Co by było gdyby”, tak? – powiedział. – Szczerze mówiąc, nie uważam, żeby żałowała tej podróży, i może to od nas zależy, by tak pozostało. Floriana uśmiechnęła się, wzruszona jego uwagą, i patrzyła, jak fotografuje komórką panoramę miasteczka. – Czy ktoś ci powiedział, że jesteś bardzo przyzwoitym facetem? – Jasne. Ciągle mi to mówią. Zaśmiała się. – Cofam to, co powiedziałam. Straszny blagier z ciebie. – To ci dopiero. Czy pozwolisz, że to będzie nasze słowo dnia? – Po czym nastawił telefon na nich. – Co panna Idealna powie na wspólną fotkę z panem Blagierem? Uśmiechnęła się.

– Nie ma problemu, jeśli uchwycisz mój lepszy profil. Przysunęli do siebie głowy i zrobili kilka wspólnych ujęć, a potem Floriana wyjęła swój telefon i zrobiła to samo. Esme z zadowoleniem obserwowała Adama i Florianę, siedząc obok kobiety z Perth, której mąż ustąpił jej miejsca. Coraz lepiej, pomyślała z satysfakcją, patrząc na ich uśmiechnięte twarze i słysząc swobodny śmiech Floriany. Adam obejmował ją ramieniem, robiąc wspólne zdjęcie. Ich widok przypomniał jej dzień, w którym płynęła statkiem w towarzystwie Angela, a on otoczył ją ramieniem. Zalała ją fala wspomnień, wywołując ból w sercu, zaś przed oczyma zaczęły przepływać dawno zapomniane obrazy. Angelo podstępnie ją wykorzystał, a ona była naiwnym dziewczątkiem pozującym na kobietę obytą w świecie. Pewnie bez trudu przejrzał pozory i rozpaczliwą potrzebę dostrzeżenia w niej kobiety. Powędrowała spojrzeniem w stronę brzegu jeziora i dużego budynku, częściowo osłoniętego rusztowaniem. Po chwili zorientowała się, że jest to hotel Grand Bretagne. Adam pokazał jej zdjęcia tego hotelu w Internecie. Był w złym stanie, a liczne próby rewitalizacji zakończyły się niepowodzeniem. Jaka szkoda, że taki piękny dom pozbawiono dawnego dostojeństwa i chwały. Esme z wdzięcznością wsparła się na ramieniu Adama, który sprowadził ją ze statku wśród tłumu wysiadających turystów. Gdy opuścili przystań, spojrzała w górę i w dół głównej ulicy. Na końcu stał hotel Metropole i Suisse, a przed sobą miała zadaszoną promenadę i hotel du Lac z balkonami obrośniętymi fioletowym geranium. Po lewej stronie znajdował się hotel Florence. Wszystko wydawało się barwniejsze i żywsze niż w jej wspomnieniach. Pewnie dlatego, że teraz było tu znacznie więcej turystów. Dzięki Domenicowi mieli się spotkać przy przystani z młodą dziewczyną w srebrnym fiacie. Zauważyli samochód odpowiadający opisowi, a przy nim atrakcyjną, młodą dziewczynę w okularach przeciwsłonecznych. Widząc ich, podeszła bliżej. Była mniej więcej w wieku Floriany i miała długie czarne włosy zebrane w koński ogon. – Signora Silcox? – spytała. – Sì – odparła Esme. – Sono io64. Dziewczyna uśmiechnęła się z ulgą, podała im ręce na powitanie i przedstawiła się jako Maddalena. – Proszę za mną – powiedziała, wskazując na samochód. – Babcia bardzo chce poznać panią. Wyjechała z przerażającą prędkością z centrum Bellagio, zostawiając w tyle jezioro, gwarne ulice i turystów. Wjechała pod górę, potem w dół, z piskiem opon pokonując ostre zakręty. Nagle skręciła w prawo, zwolniła, potem znowu skręciła i zatrzymała się przed piętrowym domem z ogrodem, w nim zaś – przed okrągłym klombem obsadzonym czerwonymi różami. Poprowadziła ich do frontowych drzwi, weszła do środka i zawołała. – Nonna! Esme usłyszała stłumioną odpowiedź dochodzącą gdzieś z głębi domu i poszła za dziewczyną krótkim korytarzem. Dom był ciemny i cichy. Panował w nim chłód kontrastujący ze spiekotą na zewnątrz. Zatrzymali się w pokoju zastawionym ciężkimi meblami, z dużym, kamiennym, poczerniałym kominkiem. Pokój był mały, ciemny i przytłaczający, bo ciężkie firanki w oknach nie wpuszczały światła do środka. Szklane drzwi prowadzące do ogrodu stały otworem, ale nieprzejrzysta firanka pozostawała nieruchoma. Ściany zdobiły oprawione w ramki fotografie ukazujące historię powiększającej się rodziny. Nad kominkiem wisiał krzyż, z którego zwisał różaniec. W drugim końcu pokoju stał stół z sześcioma krzesłami i ozdobną serwantką. Na lewo od niej

znajdowało się łukowo sklepione wejście, w którym ukazała się idąca wolno i sztywno przysadzista kobieta z krótkimi, siwymi włosami. Esme utkwiła w niej wzrok, a kobieta popatrzyła na nią zza okularów z równą ciekawością. Czyżby to była Maria? Ta młoda, pełna życia kelnerka z hotelu Margherita? Z pełnymi blasku oczyma i gładką, oliwkową cerą, która z zazdrością patrzyła, jak Esme tańczy z Angelo? – Nie rozpoznaje mnie pani, prawda? – spytała kobieta, unosząc obwisłą brodę. – Jestem Maria. – Przypuszczam, że ty też mnie nie poznałaś – odparła Esme. Głos dziwnie jej drżał w przytłaczającej atmosferze. – To prawda – przyznała Maria. – Ale pamiętam nazwisko i jak pani wyglądała wtedy. Zaprosiła ich, by usiedli, po czym wysłała Maddalenę do kuchni po napoje. Następnie, jakby dopiero teraz zauważyła Adama i Florianę, zmierzyła ich uważnym spojrzeniem. – To pani wnuki? – spytała. Esme wyjaśniła, że są przyjaciółmi i w sobotę wybierają się na wesele. Uznała, że zabrzmi to lepiej niż sentymentalna podróż głupiej starej kobiety. – Świetnie mówisz po angielsku – pochwaliła ją Esme, gdy Maria odpowiedziała, że jezioro jest bardzo popularnym miejscem na śluby i że to korzystne dla lokalnej gospodarki. – Nie, nie – odpowiedziała Maria, kręcąc głową. – Zatrzymałam się na tym, czego nauczyłam się przed laty. – Babcia jak zwykle jest bardzo skromna – wtrąciła Maddalena, która weszła do pokoju, niosąc szklanki z mrożoną herbatą. – Bardzo dobrze mówi po angielsku. Pomagała mi odrabiać ćwiczenia, gdy byłam w szkole. Moim kuzynom też. Wszystkim nam pomagała. Uważamy, że powinna być nauczycielką. – Masz dużą rodzinę – orzekła Esme, patrząc na fotografie. – Mam dwóch synów, córkę, siedmioro wnucząt i jednego prawnuka – odparła z wyraźną dumą Maria. – A pani? – Nigdy nie wyszłam za mąż. – Więc nie cierpiała pani po śmierci męża – stwierdziła Maria obojętnym tonem. – Mój mąż Vittorio zmarł przed pięcioma laty. Dobrze nam się żyło. Był… – zawahała się, szukając właściwego słowa – … elektrykiem – dokończyła. – Miał własną firmę. – Powiedziała to z jeszcze większą dumą. – Pamiętam pani ojca. Był zawsze bardzo grzeczny. Lubił malować, prawda? Esme ucieszyło to, że Maria tak dobrze pamięta ojca. Tymczasem Maddalena przeprosiła ich i wyszła, mówiąc, że przyjdzie później i odwiezie ich na przystań. – Nie wiem, co powiedział ci Domenico – wróciła do tematu Esme. – Ale jestem ciekawa, co się stało z rodziną Bassanich. Wiem, że hotel Margherita został sprzedany wiele lat temu, ale czy wiesz, co się stało z Gulią, Angelem i Markiem? Wyraz twarzy Marii stwardniał, a w wodnistych oczach pojawił się błysk. – Rodzina Bassanich przyciągała tylko nieszczęścia – oświadczyła, zaciskając powykręcane reumatyzmem palce. – I ten pech udzielał się każdemu, kto się z nimi zetknął.

Rozdział czterdziesty pierwszy

Maria wypiła łyk ze szklanki, a potem drugi. Cisza, jaka zapanowała, zdawała się trwać bez końca i była tak ciężka, że Esme czuła głośne bicie serca, gdy czekała, aż kobieta się odezwie. – Nieszczęście mieli we krwi – powiedziała w końcu Maria. – Ta rodzina była przeklęta. Najpierw zginęli w wypadku rodzice Marca, potem zabił się mąż Gulii. – Myślałam, że zmarł na atak serca – wtrąciła Esme. – Że był to skutek stresu, że nie wytrzymał napięcia wywołanego pragnieniem utrzymania rodzinnego interesu w czasie wojny. – Rodzina chciała, żeby ludzie tak myśleli. Ale my wiedzieliśmy, że to on podłożył ogień, który zniszczył fabrykę Bassanich. Chciał dostać pieniądze z ubezpieczenia. Potem przestraszył się, że wszystko wyjdzie na jaw, i powiesił się. Był tchórzem. Tak jak jego syn Angelo. Gorycz w głosie Marii była niemal namacalna. Esme dostrzegła kątem oka, że Adam i Floriana wymieniają spojrzenia. – Angelo był nie tylko tchórzem – ciągnęła Maria. – Był… – Zawahała się i pochyliła, żeby postawić szklankę na stole. – Po włosku mówimy, że był furbo. Po angielsku znaczy „podstępny”. Potrafił zmusić ludzi, żeby robili to, co chciał. Myślę, że wie pani, co mam na myśli. Popatrzyła znacząco na Esme i obie doskonale się zrozumiały. – Tak – przyznała Esme. – Krótko znałam Angela, ale to wystarczyło, żeby stwierdzić, iż doskonale wiedział, jak wykorzystać swój urok. Byłam bardzo naiwna. – Ja też – przyznała Maria, lekko wzruszając ramionami. – Podobnie jak wszystkie kobiety. Pamiętam, że byłam o panią zazdrosna. Była pani taka piękna z tymi jasnymi włosami, niebieskimi oczyma i angielską nieśmiałością i skromnością. Zupełnie jak laleczka z porcelany. Mam nadzieję, że nie dała mu pani tego, czego chciał. – Ponownie spojrzała znacząco na Esme. Esme pokręciła przecząco głową. – Nie. – To dobrze, bo oddałaby się pani człowiekowi, który miał kamienne serce mordercy. – Mordercy? Niemożliwe. – To prawda! – wykrzyknęła Maria gwałtownie, uderzając dłonią w podłokietnik fotela. – Proszę mi wierzyć, Angelo nie był aniołem, lecz diabłem. To on przyczynił się do śmierci mojego najstarszego brata. Śmierć Federica złamała serca moim rodzicom. I moje. Moja rodzina nigdy się z nią nie pogodziła. – Współczuję – powiedziała cicho Esme, wyczuwając, że Marię nadal boli śmierć brata. – Co zrobił Angelo? Lekki wiaterek wpadł do pokoju przez otwarte drzwi, poruszając ciężkimi firankami i odświeżając nieruchome powietrze. – Słyszała pani o spallonich, prawda? – spytała Maria. – O contrabbando? – O przemytnikach? Tak. Mówiono mi, że był to dla wielu miejscowych sposób na przeżycie. Wiem również, że Angelo też był w to zamieszany. Maria zaśmiała się z goryczą. – On się w to bawił. Był mammone, rozpieszczonym chłopczykiem szukającym wrażeń. Własne życie nudziło go. Chciał być spallone. Uważał, że ich życie jest bohaterskie. Dla tych, którzy żyli z przemytu, było. Nie wystarczało mu być w organizacji w Lecco i Mediolanie, która pomagała to wszystko

finansować. Świetnie się do tego nadawał. Ze swoim eleganckim wyglądem i nazwiskiem był poza podejrzeniami. Ale chciał czegoś więcej. Chciał ukrywać się w górach przed pogranicznikami, wymykać się im. Dla niego była to zabawa, przygoda. Moi bracia, którzy wiedzieli, jakie to niebezpieczne, którzy ciągle narażali życie, nie chcieli go mieć w grupie. Uważali go za głupca, który tylko gada. Ale przekonał ich. Urwała, żeby napić się mrożonej herbaty, a Esme spojrzała w stronę kanapy, na której siedzieli Adam i Floriana. Skinęli jej głowami. – Przechwalał się, że jest równie silny jak moi bracia – podjęła opowieść Maria. – Ale nie był. Jak mógł być, skoro codziennie przesiadywał za biurkiem w swoim biurze w Mediolanie? Nie dla niego ciężka fizyczna praca, do której moi bracia, robotnicy budowlani, byli przyzwyczajeni. – Co się stało? – To, co się zdarzyło, jest wyryte w moim sercu – odpowiedziała Maria. – Tę historię opowiadano w mojej rodzinie wiele razy. Dla nas Matteo i Federico to prawdziwi bohaterowie. Federico był moim ukochanym bratem. Uwielbiałam go. – Drżącą dłonią odstawiła na stół pustą teraz szklankę. Odchrząknęła, wyprostowała się i utkwiła wzrok w Esme. – Bracia niechętnie zgodzili się wziąć go ze sobą. Postawili warunek, że będzie robił to, co mu powiedzą. Łatwo było przekroczyć granicę ze Szwajcarią, ale powrotna podróż z ciężkimi bricolla na plecach była prawdziwym sprawdzianem dla mężczyzny. Na nic się zdały przechwałki Angela, bo nie był w stanie nieść plecaka z bionde, jak nazywano papierosy. Był zbyt wolny. Federico i Matteo ciągle musieli na niego czekać. Nie mógł tego znieść, że jest gorszy od nich, więc wpadł w złość i zarzucił im, że specjalnie dali mu cięższy plecak. Zachowywał się jak dziecko, rozzłoszczone dziecko, przyzwyczajone robić to, co chce. Ostrzegali go, że nie będzie łatwo, że plecaki będą ważyły po trzydzieści kilo, więc kazali mu przestać zachowywać się jak dziecko, wreszcie dorosnąć i być mężczyzną. Esme mogła sobie wyobrazić, jak to rozjuszyło Angela. – Byli tam też inni ludzie – ciągnęła Maria. – Nie tylko Federico i Matteo. Należeli do większej grupy i musieli współpracować. Ale Angelo nie umiał grać w drużynie. Pragnął chwały jedynie dla siebie. Wkrótce też zmusił Federica i Mattea, żeby zwolnili, tak że stracili z oczu innych. Zostali sami w ciemnościach. Angelo znowu zaczął narzekać, że jego plecak jest cięższy od ich plecaków, więc Federico zamienił się z nim, żeby udowodnić, że tak nie jest. No i Angelo wyszedł na głupca. Wtedy Matteo się zdenerwował, bo rozumiał, co im grozi, i kazał im się pospieszyć, żeby dogonić pozostałych. Nagle usłyszeli hałasy i ścieżka za nimi rozjaśniła się od latarek. Byli to szwajcarscy pogranicznicy. Federico krzyknął, żeby uciekać, ale żołnierze zaczęli strzelać i wtedy Matteo zobaczył, jak Angelo odpycha Federika na bok i daje drapaka. Dbał tylko o własną skórę. Maria urwała dla zaczerpnięcia oddechu i spojrzała na czarno-białe fotografie wiszące na ścianie z lewej strony. Były zbyt daleko, żeby Esme rozpoznała, kto na nich jest, ale przypuszczała, że bracia Marii. – Przez Angela – podjęła opowieść Maria, znowu patrząc na Esme – Federico dostał kulę w głowę i zginął na miejscu, a Mattea złapano. Spędził rok w więzieniu. Wszystko przez to, że zgodzili się wziąć Angela ze sobą. Matteo do końca życia będzie żałował tej decyzji. Gdyby dzisiaj go pani o to zapytała, powiedziałby słowo w słowo to co ja i splunął na dźwięk nazwiska Angelo Bassani. – Maria pokręciła ze znużeniem głową, zdjęła okulary i przetarła oczy. – Biedny Matteo. Nie pozwolono mu pójść na pogrzeb brata. To było straszne. Co za hańba. Z szacunku dla Marii, nie chcąc wyjść na nieczułą, Esme policzyła do dwudziestu, zanim się odezwała. – A co się stało z Angelem? Złapano go?

Maria włożyła okulary na nos. – Uciekł. Ale nie przed sprawiedliwością. Rok później znaleziono jego ciało w jeziorze. – Wypadek? – Możliwe. Możliwe też, że dosięgła go boska sprawiedliwość. Kto to wie? Miał wielu wrogów. Był winien pieniądze ludziom z Mediolanu. Grał. Mówiło się o długach. – Kiedy to się stało? – Jego gnijące ciało znaleziono w sierpniu 1955 roku. Pamiętam, bo wtedy wyszłam za mąż. Miałam dwadzieścia jeden lat. Pięć lat po moim i ojca wyjeździe z hotelu Margherita, pomyślała Esme. – Jak jego matka przyjęła wiadomość o jego śmierci? – spytała. – To był jej koniec. Signora Bassani przez noc stała się starą kobietą i zmarła… – Maria machnęła ręką w powietrzu, jakby chciała wyczarować właściwe słowa. – To było coś, co urosło w jej mózgu. Guz. Niełatwo przychodziło jej przepraszanie. Była zbyt dumna i zbyt mocno kochała syna. Ta miłość ją zaślepiała. Nie dostrzegała w nim zła. – Nie jestem pewna, czy to prawda – powiedziała ostrożnie Esme. – Angelo był zazdrosny o kuzyna. Uważał, że matka myśli więcej o Marcu niż o nim. – To było typowe dla Angela. Był zazdrosny o każdego, kto mógłby się cieszyć większymi względami. Esme przypomniała sobie, jak Angelo zachowywał się, gdy podejrzewał, że ona i Marco są sobie bliscy. – To bardzo uprzejme z twojej strony, że zechciałaś się podzielić ze mną tymi wiadomościami, zwłaszcza że obudziło to wiele przykrych wspomnień. Ale czy nie wiesz czegoś o Marcu? Co się z nim dzieje? Został księdzem? Wyraz twarzy Marii natychmiast się zmienił i znowu rzuciła Esme znaczące spojrzenie. – Tak myślałam, że może pani o niego zapytać. Po to pani tu przyjechała, prawda? Bezpośredniość Marii i świadomość, że niewiele spraw uchodziło wtedy jej uwagi, wywołały rumieniec na twarzy i szyi Esme. – Tak – odparła po prostu.

Rozdział czterdziesty drugi

Floriana przestraszyła się, gdy w ciszy, która zapadła, odezwał się sygnał jej komórki. – Przepraszam – powiedziała i sięgnęła do torby w poszukiwaniu telefonu, który ciągle dzwonił. Nie mogła go znaleźć, a nie chcąc całkiem zepsuć tak ważnej chwili, wyszła do ogrodu sprawdzić, kto dzwoni. Lepiej, żeby to nie byli agenci z PPI65. Okazało się, że jest znacznie gorzej. – Floriana? Cześć, to ja, Imogen. – O, cześć, Imogen – odpowiedziała, starając się, aby zabrzmiało to jak miłe zdziwienie, a nie panika z oślepiającymi światłami i wyciem syren. Dlaczego ona do niej dzwoni? Przedtem nigdy nie dzwoniła. Słowo „nigdy” pisane dużymi, literami i tłustym drukiem. Czego mogła chcieć? – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że dzwonię – powiedziała Imogen. – Dostałam twój numer od Seba. – Oczywiście że nie mam – odparła, omal nie dusząc się z wymuszonej wesołości. – Jak się czuje przyszła panna młoda? – Och, no wiesz, jak to przed ślubem, milion spraw na głowie. Jesteśmy już nad jeziorem. Przyjechaliśmy wczoraj. Floriana poczuła ucisk w żołądku i poczuła mdłości na myśl o tym, że Imogen jest tak blisko. A było to śmieszne. Przecież wiedziała, że Seb i Imogen przyjadą na kilka dni przed ślubem, który miał odbyć się w sobotę. Jednak od czasu, gdy we trójkę urządzili się w Villa Sofia, zepchnęła ślub – a właściwie jego nieuchronność – gdzieś w odmęty podświadomości, razem z innymi sprawami, o których wolała nie myśleć. Teraz wrócił na szczyt listy spraw, którymi lepiej się nie zajmować razem z „Unikać rozmów z Imogen przez telefon”. – Hotel jest super – ciągnęła Imogen beztroskim tonem. – Zarezerwowałyśmy sobie z mamcią pobyt w ośrodku spa na resztę popołudnia, zostawiając Seba z papciem i Julesem. – Julesem? – Moim bratem. No tak, narzuconym drużbą. – To miło – odparła Floriana. To są te miliony spraw na głowie, pomyślała nieżyczliwie, krzywiąc się na słowa „mamcia” i „papcio”. A kto stwierdza, że coś jest super bez cienia ironii? – Wygląda, że masz wszystko pod kontrolą. – Seb ciągle to powtarza. Twierdzi, że niepotrzebnie się przejmuję, że wszystko i tak pójdzie gładko bez wymuszania posłuszeństwa kijem. Cały Seb, nie sądzisz? Nie ma pojęcia, co trzeba zrobić. Jestem między młotem a kowadłem, przypomniała sobie Floriana. – To mężczyzna dla ciebie – odpowiedziała, naśladując beztroski ton Imogen. – Zgodnie z tym, co powiedział mi Seb, jesteś już na miejscu z przyjaciółmi – ciągnęła Imogen, nagle zmieniając ton. – A może mogłabyś zostawić ich na godzinę lub dwie i spędzić ze mną babski wieczór? – Eee… – Przyjedź do hotelu. Spotkamy się w barze wpół do siódmej. Nie musisz się specjalnie ubierać. Tak, mamciu, idę. Nie panikuj, spa może chwilę poczekać. Przepraszam, Floriano, tak jak mówiłam, milion spraw na głowie. A więc do zobaczenia. – Zaczekaj. W którym hotelu mieszkasz?

– Grand Hotel Tremezzo. Trudno go nie zauważyć. To imponujący budynek po drugiej stronie ulicy, taki z wielkim basenem. Na razie. Floriana wyłączyła telefon, wyobrażając sobie, jak Imogen macha jej na pożegnanie idealnie wymanikiurowaną dłonią. Przez chwilę nie mogła ruszyć się z miejsca. Była w szoku i pomimo upału drżała. Właśnie otrzymała nie zaproszenie, ale królewski rozkaz. Księżniczka Imogen wzywa ją na dwór. Ale po co? Na babski wieczór? O co tu chodzi? Od kiedy to Imogen ma ochotę spędzić z nią babski wieczór? Firanki w szklanych drzwiach uniosły się i do ogrodu wyszedł Adam. – Wszystko w porządku? – Później ci powiem – odparła. – A co u was? Maria wie coś o Marcu? – I tak, i nie. Ma wiadomości o nim sprzed lat, ale nic z ostatnich dziesięciu. – Został księdzem? – Tak. – Nie mów mi, że jest teraz wysokiej rangi graczem w Watykanie i ma kontakt z papieżem. – Zdenerwowana rozmową z Imogen nie miała problemu ze skierowaniem gniewu na Marca. On sobie żył pobożnie, a Esme przez te wszystkie lata cierpiała z powodu utraty dziecka. Jego dziecka. Ciekawe, co na to ten jego pobożny Kościół. Adam spojrzał na nią, mrużąc oczy przed słońcem. – Ostatnia wiadomość o nim to ta, że pracował w jakiejś parafii pod Turynem. – Hm… – mruknęła, usiłując się uspokoić. – Może dobrze się stało, że zabrnęliśmy w ślepy zaułek, biorąc pod uwagę fakt, że tam, gdzie pojawia się rodzina Bassanich, zdarzają się nieszczęścia. Adam wsunął ręce do kieszeni spodni i trącił czubkiem buta chwast wyrastający ze szpary między płytami chodnikowymi. – Szkoda by było, skoro już tak daleko doszliśmy. – Uniósł wzrok. – Chyba nie wierzysz starej kobiecie, która twierdzi, że ta rodzina jest przeklęta. Floriana wzruszyła ramionami. – Esme straciła dziecko i szansę, że będzie miała następne, a to przez kontakt z kimś z jej rodziny. Nie chciałabym, żeby coś złego jej się przytrafiło. – Ale to mogło się zdarzyć, nawet gdyby zaszła w ciążę z innym mężczyzną. Nie ma w tym nic tajemniczego. To się zdarza. Takie są fakty, panno Day – dodał z lekkim uśmiechem. – Żaden głupi przesąd nie ma tu nic do rzeczy. Zrozumiała, że wyczuł jej zły humor i za wszelką cenę stara się go poprawić. – Ależ, panie Strong, pan wchodzi w moją rolę – powiedziała, naśladując afektowany głos Scarlett O’Hary. Roześmiał się, unosząc ręce w geście poddania. – Czy wyglądam na szaleńca? Wsunęła mu rękę pod ramię, wdzięczna za to, że poprawił jej humor i odciągnął myśli od Imogen. – Gdybyś był Rettem Butlerem, z radością utarłbyś mi nosa, wytykając ten przesąd. Wracajmy do środka i przekonajmy się, czy Maria nie przypomniała sobie jeszcze czegoś na temat don Marca. Tak, pomyślała. Każdy sposób jest dobry, byle tylko nie zastanawiać się nad tym, dlaczego Imogen chce się ze mną spotkać. Patrząc na Grand Hotel Tremezzo Floriana, przyznała w duchu, że nazwa do niego pasuje. Był wielki i okazały. Wszędzie dostrzegała pięciogwiazdkowe bogactwo i dostojność, poczynając od obrośniętej bluszczem

fasady, skąd roztaczał się widok na jezioro i Bellagio w oddali, błyszczącej złotem lustrzanej windy wznoszącej się bezszelestnie z parteru, aż po rozległe lobby z recepcją, czerwono-złotymi dywanami i mnóstwem kanap i foteli niczym w sklepie meblowym. Adam pokazał jej ich stronę internetową, gdzie napisano, że jest to pałac w stylu secesyjnym, ceniony przez wyższe sfery. A to czyniło go idealnym miejscem dla Imogen i jej rodziny. No dobra, dość tego wyzłośliwiania się; zachowuj się, przykazała sobie w duchu Floriana, czując się zupełnie nie na miejscu w taniej, cygańskiej spódnicy z Zary i T-shircie. Wrócili z Bellagio późno, nie miała więc czasu wziąć prysznica ani umyć włosów. Była spocona i miała wrażenie, że wygląda jak brudny odmieniec. Nie miała pojęcia, gdzie jest bar, ale zwróciła uwagę członka personelu w kremowej marynarce. Wiedziała, że takie hotele słyną z bufonowatej obsługi. Wyjaśniła mu, że ma się spotkać z ich gościem w barze, podświadomie oczekując, że zostanie odprowadzona do tylnego wejścia, gdzie stały śmietniki. Odetchnęła więc z ulgą, gdy kelner uśmiechnął się do niej przyjaźnie i zaproponował, że osobiście zaprowadzi ją do baru. Nie zastała w nim Imogen; bar świecił pustkami. – Może chciałaby pani usiąść na tarasie – zaproponował miły kelner nienaganną angielszczyzną. – Dziękuję – odpowiedziała i poszła za nim. Najwyraźniej tu właśnie spotykało się eleganckie towarzystwo na drinki i przekąski przed kolacją, czekając na cudowny zachód słońca. Gdy Floriana przekonała się, że tu też nie ma Imogen, została zaprowadzona do stolika. Zamówiła kieliszek prosecco. Bóg jeden wie, ile on będzie kosztował, ale potem będzie się tym martwić. Teraz musiała się napić. Czekając, aż kelner go przyniesie, otoczona tyloma elegancko ubranymi gośćmi – głównie parami – miała wrażenie, że wszyscy się na nią gapią. Przesunęła krzesło tak, by móc patrzeć na jezioro, i pożałowała, że nie ma z nią Adama i Esme. Oboje zgodzili się z nią, że to trochę dziwne, że Imogen chce się z nią spotkać bez Seba. – Może zrozumiała, ile znaczy dla Seba wasza przyjaźń, i rozmową w cztery oczy chce oczyścić atmosferę – zasugerowała Esme, gdy płynęli statkiem. – Istnieje taka możliwość – odparła Floriana z powątpiewaniem w głosie. Esme nie znała jednak całej historii. Nikt jej nie znał oprócz Floriany, Seba i Imogen. Najbardziej obawiała się tego, że Imogen dowiedziała się o ich spotkaniu w Oksfordzie podczas jej pobytu w Paryżu, i chce teraz poznać szczegóły. Każda przyszła panna młoda byłaby ciekawa. Floriana czuła się niezręcznie, wiedząc, że Seb nie był uczciwy w stosunku do Imogen. Zatajając wizytę w Oksfordzie, tylko pogorszył sprawę. Najgorsze było to, że został u niej wtedy na noc. Nikomu o tym nie powiedziała, nawet Adamowi i Esme, bo usłyszałaby, że igrała z ogniem, pozwalając Sebowi zostać. A teraz bała się, że Imogen się o tym dowiedziała i w ośrodku spa ostrzy sobie pazurki przed ostateczną rozgrywką. Poza tym nie miała pojęcia, co ma jej odpowiedzieć, z prostego powodu – nie wiedziała, ile Imogen wie. Jeżeli w ogóle coś wie. A jeżeli tak, to co konkretnie powiedział jej Seb? Dlatego usiłowała się do niego dodzwonić, gdy czekali w Bellagio na statek, lecz nie odbierał. Zostawiła wiadomość głosową, starannie dobierając słowa na wypadek, gdyby Imogen ją odsłuchała, ale nie oddzwonił. Patrząc na to teraz, stwierdziła, że najrozsądniej byłoby zadzwonić do Imogen i odwołać spotkanie. Kelner przyniósł jej kieliszek prosecco. Chwyciła go pospiesznie, jeszcze zanim mężczyzna postawił na stoliku półmisek z oliwkami i orzeszkami i położył serwetki. Wypiła dwa łyki uspokajających bąbelków i spojrzała na zegarek. Imogen spóźniała się już dwadzieścia minut. Miała ochotę opróżnić

kieliszek i uciec, a później oznajmić, że Imogen się nie pojawiła. Niestety, nie miała tyle szczęścia, bo w tym momencie ją zobaczyła. O ile to możliwe, wyglądała jeszcze piękniej, niż gdy widziała ją ostatni raz. Wręcz perfekcyjnie, poczynając od naturalnie jasnych włosów, po czubki polakierowanych paznokci na nogach. Ubrana była w przyprawiające o zawrót głowy sandałki na wysokich obcasach, białe dżinsy i brzoskwiniową bluzkę z odkrytymi ramionami, jeden z tych asymetrycznych topów, które Floriana zawsze miała ochotę poprawić, jak obraz wiszący krzywo na ścianie. Sądząc po spojrzeniach gości, roztaczała taki blask, że brakowało jej tylko brylantowej korony na głowie, żeby publiczność zaczęła bić pokłony uwielbienia. Dobry Boże, jeżeli wyglądała tak olśniewająco na babskim spotkaniu, to pewnie oczu od niej nie będzie można oderwać na ślubie. – Floriana! – zawołała teraz, lawirując między stolikami i opadniętymi szczękami wpatrujących się w nią gości. – Jak miło cię widzieć. Nie, nie wstawaj. – Pochyliła się i ku jeszcze większemu zakłopotaniu Floriany cmoknęła ją w powietrzu w policzki. – Dobrze wyglądasz – wyrzuciła z siebie, rozsiewając wokół zapach perfum. – Dosłownie promieniejesz. Ładnie się opaliłaś. Nie, pomyślała Floriana, to strach i poczucie winy przypiekły mi skórę. – Ty też ładnie wyglądasz – wydusiła, gdy Imogen w końcu zakończyła przedstawienie i usadowiła pupę o rozmiarze zero na krześle na wprost niej. – Wcale nie wyglądasz na zdenerwowaną. Jaki jest twój sekret? Niefortunny dobór słów, pomyślała, oblewając się rumieńcem i dostrzegając w tym samym czasie wielki połyskujący pierścionek na palcu Imogen. – Trzy godziny w boskim spa – zagruchała Imogen. –To moja sekretna broń przeciw stresowi. Postanowiłam się nie denerwować. A także chronić przed słońcem aż do miodowego miesiąca. Żadnych pasków na ramionach do ślubnych fotografii. A tak poważnie, to skóra ci się trochę zaczerwieniła. Jakiego kremu do opalania używasz? Powinnaś zastosować mocniejszy bloker. Zanim Floriana zdążyła odpowiedzieć, pojawił się kelner. – Signora – zwrócił się do Imogen. – Czego się pani napije? Floriana domyśliła się, że od tej chwili stanie się dla niego niewidzialna. – Jeżeli moja przyjaciółka pije prosecco – odpowiedziała Imogen z czarującym uśmiechem, który każdego mężczyznę mógłby nakłonić do wydarcia sobie serca z piersi i podania go jej na tacy – poproszę to samo. Kiwnął głową i zniknął, a Floriana pożałowała, że nie może postąpić podobnie. Och, tak bardzo brakowało jej towarzystwa Adama i Esme. Siedząc na tarasie z widokiem na jezioro, Esme stuknęła kieliszkiem prosecco o szklankę z wodą, którą zamówił Adam. Jako kierowca postanowił zaczekać z winem, aż wrócą do hotelu Tremezzo po Florianę, a potem pojadą na kolację. – Salute66 – powiedziała. – I przepraszam, że musisz tu tkwić ze mną. Jak już wcześniej mówiłam w samochodzie, gdy odwieźliśmy Florianę, szkoda, że jesteś skazany na dotrzymywanie towarzystwa starej kobiecie, zamiast uroczej, atrakcyjnej dziewczynie. Odchylił się na oparcie krzesła i wyciągnął nogi przed sobą. – Jeżeli dzięki temu poczujesz się lepiej, to obiecuję, że jakoś zniosę twoje towarzystwo – odpowiedział, prezentując jeden z tych swoich zachwycająco sardonicznych uśmiechów, po czym podsunął jej półmisek z czipsami. Uśmiechnęła się i sięgnęła po kilka. Dobrze, że wreszcie zrobiło się trochę chłodniej, pomyślała, patrząc na statek płynący w stronę Bellagio. Malownicze miasteczko spowijał różowy blask

zachodzącego słońca. Pomyślała o Marii, której przyszło żyć po drugiej stronie jeziora. Dziwne było ich dzisiejsze spotkanie. Maria nie była ani wroga ani szczególnie przyjazna, ale bardzo im pomogła, za co Esme była jej niezmiernie wdzięczna. Sposób, w jaki Angelo zakończył życie, nie zaskoczył jej. Był typowym przykładem człowieka, który musi żeglować niebezpiecznie pod wiatr, żeby poczuć, że żyje, który albo przetrwa, kierując się podstępem i przebiegłością, albo niehonorowo zakończy życie. Wyglądało na to, że jego moralność niewiele miała w sobie czegoś ludzkiego. W przeciwieństwie do jego kuzyna Marca. – Czy zastanawiałaś się nad tym, co robimy dalej z Markiem? – spytał Adam, jakby czytał w jej myślach. Podczas powrotnej podróży z Bellagio uznała, że na tym powinni zakończyć poszukiwania. Wiedziała już, że Marco został księdzem zgodnie ze swoim życzeniem. Przyjeżdżając tutaj, nie zamierzała się z nim spotkać. Nie mogła na to lczyć. To miała być po prostu sentymentalna podróż, powrót do przeszłości i miejsc, w których niegdyś była, spojrzenie na nie z innej perspektywy. – Prawdę mówiąc, uważam, że zrobiliśmy tyle, ile mogliśmy – odparła. – I jestem całkiem zadowolona z informacji, które uzyskaliśmy. Wątpię jednak, żeby Florianie to wystarczyło. Kochana dziewczyna wbiła sobie do głowy, że przeżyjemy z Markiem romantyczne spotkanie po latach. Mnie nie przyszło to nigdy mi do głowy. – Już tak nie myśli – odpowiedział Adam, sięgając po chipsy. – Po tym, czego się dzisiaj dowiedzieliśmy o rodzinie Bassanich, o tym, że ściągają nieszczęście na osoby, które miały z nimi styczność, boi się, żeby i tobie nie przytrafiło się coś złego. Esme pokręciła głową, poruszona troską Floriany, chociaż wynikała ona z błędnej przesłanki. – A cóż mogłoby mi się stać w moim wieku? – Czy wiek sprawia, że człowiek uodparnia się na emocjonalny ból? – spytał Adam. – Raczej staje się mniej wrażliwy. Twardnieje, bo staje się bardziej doświadczony. Adam popatrzył w zamyśleniu na jezioro, a Esme postawiła zebrać się na odwagę. Kto wie, kiedy nadarzy się druga taka okazja. – Adamie – zaczęła. – czy mogę zadać ci osobiste pytanie? Odwrócił się twarzą do niej. Nadal miał przyjazny wyraz twarzy, ale znała go już na tyle dobrze, żeby dostrzec ostrożność. – To zależy, jak osobiste – odparł, po czym sięgnął po serwetkę i starannie wytarł ręce. Wzmocniła się łykiem prosecco, po czym spytała, nie owijając w bawełnę: – Co sądzisz o Florianie? Oczy mu się zwęziły. – Jest jedną z najmilszych osób, jakie znam. – Och, daj spokój. Stać cię na więcej. – Nie wiedziałem, że można odpowiedzieć na to dobrze lub źle. Czego się spodziewałaś? Zmierzyła go twardym spojrzeniem. – Doskonale wiesz, o co pytam. Roześmiał się. – Jesteś cudownie bezkompromisową osobą, Esme. – Może i tak, ale czy odpowiesz na moje pytanie? Spojrzał na nią bez mrugnięcia okiem. – Dobrze – odpowiedział z głębokim westchnieniem. – Widzę, że nie mam innego wyjścia, tylko poddać się. Powiem ci, co chcesz wiedzieć, i na tym koniec, dobrze? Więcej żadnych pytań. Zgoda?

– Oczywiście że nie. Odchylił głowę i ponownie roześmiał się. Para przy sąsiednim stoliku spojrzała w ich stronę. Adam przysunął krzesło bliżej Esme. – Dobrze – powiedział. – Powiem ci, co chcesz wiedzieć, a potem podzielisz się ze mną swoją bezgraniczną mądrością.

Rozdział czterdziesty trzeci

Czas mijał, a Floriana nadal nie wiedziała, po co tu przyszła. Przez prawie godzinę musiała wysłuchiwać narzekań Imogen na to, jak trudno jest zorganizować ślub za granicą, a potem paplała o gościach przylatujących z całego świata, w większości przyjaciół ze szkoły i ze studiów, których Seb nigdy nie widział. Najwyraźniej wprost umierali z chęci poznania go. Seb pewnie nie mógł się ich doczekać, pomyślała Floriana. I przez cały czas czekała, by Imogen przygasiła ten swój oślepiający urok, przeszła do meritum i wreszcie wysyczała litanię oskarżeń przeciw Florianie. A może przyszła żona Seba chciała być po prostu miła. Może zaszła w niej wielka przemiana. Czyżby to ją oślepiała chora zazdrość o Imogen? W końcu co ona ma w sobie takiego, czego nie można by polubić? Hm… Na przykład to, że jest zbyt ładna. Albo zbyt frywolna. Aha, i za bardzo lubi rządzić innymi i jest wredną kłamczuchą. Niedobrze, pomyślała. Nie może przecież udawać, że Imogen w ogóle nie pasuje do Seba. On potrzebował kogoś bardziej szczerego, nie tak płytkiego. Kogoś, komu naprawdę by na nim zależało. Kto zrozumiałby jego targaną konfliktami duszę i wspierał go. Imogen nie miała w sobie tych cech, bo była zbyt skupiona na sobie. Prawdę mówiąc, oboje stanowili bardzo nerwową, przekonaną o własnej wartości parę, której związek prędzej czy później zakończy się spektakularną katastrofą. Pragnąc zakończyć tę bezsensowną grę pod tytułem: „Spot​kajmy się na babskich pogaduchach”, spojrzała znacząco na zegarek. Na szczęście Imogen to zrozumiała. – Tak, oczywiście – powiedziała. – Nie mogę cię zatrzymywać. Ale przedtem chciałabym cię o coś spytać. – Jasne, pytaj – odparła Floriana, zadowolona z tego, że koniec już bliski i będzie mogła dać znać Adamowi i Esme, że mogą po nią przyjechać. – Chcę wiedzieć, dlaczego Seb został u ciebie na noc, gdy ja byłam w Paryżu. No i wszystko jasne. Miała ochotę spytać, skąd wie, że tak było, ale powstrzymała się. – Wiesz, jak to wygląda z mojego punktu widzenia? – ciągnęła Imogen. – Wystarczy, że zostawiłam go na weekend samego, a on natychmiast pojechał do ciebie. Dlaczego? – Jesteśmy przyjaciółmi – odpowiedziała Floriana, starając się zachować spokój i pokazać, że nie ma nic do ukrycia. – Od dzieciństwa. Przecież wiesz. Do tej pory Imogen grała rolę osoby dobrodusznej i spokojnej, teraz jednak w tej masce zaczęło coś pękać. – Po prostu nie możesz zostawić go w spokoju, prawda?! – wybuchnęła. – To nie tak. Nie wiedziałam, że zamierza przyjechać. Pojawił się bez uprzedzenia. Wiesz, jaki on jest, zawsze tak się zachowuje. Nie znosi być przewidywalny. – Może kiedyś taki był. Ale się zmienił. – Czyżby? – Tak – warknęła Imogen. W jej głosie pojawiła się twarda nuta, a w oczach chłód. – A ty nie chcesz tego zrozumieć. – To ty nie chcesz zrozumieć – odparowała gniewnie Floriana. – Jeżeli nie możesz zaufać Sebowi, to spytaj siebie, dlaczego tak jest. – Nieustannie pytałam siebie o to i zawsze dochodziłam do tego samego wniosku. Jak mogę mu ufać,

gdy ty ciągle trzymasz się go pazurami? – Obawiam się, że to bardziej świadczy o twoim braku zaufania niż o tym, co ja zrobiłam. A tak na marginesie, Seb został u mnie dlatego, że za dużo wypił i powrót do Londynu nie wchodził w grę. Padł na kanapę i tam spędził noc. Do niczego nie doszło. Wolałabyś, żeby ryzykował życie, siadając w tym stanie za kierownicę, niż przespał bezpiecznie noc w Oksfordzie? – Wolałabym, żeby został w Londynie, niż żeby jechał akurat do ciebie. Ciekawe, jak Imogen zareagowałaby, gdyby opowiedziała jej o wszystkim, z czego zwierzył się Seb, i jak przekonywała go, że to tylko nerwy przedślubne. Wolała jednak trzymać język za zębami. Imogen nie uwierzyłaby w ani jedno słowo. Oskarżyłaby ją tylko o kłamstwo i o próbę wbicia klina między nią a Seba. – Jaki masz plan, Imogen? – spytała zamiast tego. – Chcesz odciąć Seba od wszystkich jego dawnych znajomych? Nie pozwoliłaś mu nawet wybrać świadka. Przekonałaś go, żeby został nim twój brat. – Jak śmiesz?! On cieszy się, że Jules będzie jego świadkiem. Jules jest jego bliskim przyjacielem. – Miło mi to słyszeć. Czy Seb wie, że sobie tu rozmawiamy? – Nie. – Tak myślałam. Czy naprawdę dał ci mój numer, czy sama go znalazłaś w jego komórce? Tak myślałam. Co z nim zrobiłaś na czas naszej miłej pogawędki? Zamknęłaś w pokoju? – Nie bądź dziecinna. Jest z tatą i Julesem w Menaggio. Wynajmują statek na jutro. – Jednak wciąż pozostaje pytanie, dlaczego nie powiedziałaś mu o naszym spotkaniu. Bałaś się powiedzieć, bo mu nie ufasz, tak? A tak z ciekawości, jak się dowiedziałaś, że przyjechał do mnie do Oksfordu? Powiedział ci, czy raczej jego komórka przypadkiem wpadła ci w ręce, gdy wróciłaś z Paryża i pomyślałaś, och, czemu nie, sprawdzę jego SMS-y i zobaczę, co ciekawego robił podczas mojej nieobecności? Imogen zgromiła ją wzrokiem. – Wiedząc, że ciągle próbujesz go ukraść, każdy na moim miejscu zrobiłby to samo. I nadal jesteś podejrzana, biorąc pod uwagę fakt, że mi o tym nie powiedział. Oczywiście miała rację i tego właśnie Floriana się obawiała. – Pewnie o tym nie wspomniał, bo wiedział, że będziesz wściekła i za mocno zareagujesz – odparła rozsądnie. – Co właśnie robisz. – Nie bez podstaw! Och, Seb, pomyślała ze smutkiem Floriana. Co ty widzisz w tej dziewczynie? Czuje się niepewnie i chce cię mieć tylko dla siebie. Dlaczego nie usunąłeś tych wiadomości? Pewnie dlatego, że nie widziałeś w nich nic niewłaściwego. Bo nigdy nie wyobrażałeś sobie, że twoja dziewczyna będzie na tyle przebiegła, żeby je przeczytać za twoimi plecami. – Więc o to ci chodziło, gdy zapraszałaś mnie na to spotkanie, tak? – spytała teraz. – Żeby zabronić mi przyjścia na ślub, bo się boisz, że mogę sprzątnąć ci Seba sprzed ołtarza? Imogen wstała wolno i z wdziękiem. – Wcale bym się nie zdziwiła – odparła, patrząc z góry na Florianę. – Cieszę się, że masz o mnie tak wysokie mniemanie. – Nie próbuj być zabawna. Dałabym wszystko, żebyś nie zjawiła się na ślubie, ale to mogłoby zdenerwować Seba, więc chcę, żebyś przyszła. – Pochyliła się i jej twarz znalazła się zaledwie o kilka centymetrów od twarzy Floriany. – Możesz przyjść na ślub, ale musisz mi obiecać, że nigdy więcej się z nim nie zobaczysz. – Dlaczego miałabym to zrobić? – Zrobisz, o co proszę, jeśli zależy ci na szczęściu Seba. Chcę go uszczęśliwić, a nie mogę, jeśli ty

stale będziesz bruździć. Chcę, żebyś całkowicie zniknęła z jego życia. Już raz próbowałam mu uświadomić, że w naszym związku nie ma miejsca dla ciebie, że albo ty, albo ja. Wybrał mnie. – Postawiłaś mu ultimatum? – Tylko tak mógł się od ciebie uwolnić. Floriana była zaskoczona, ale to wiele tłumaczyło. Teraz wiedziała, dlaczego Seb ignorował jej próby przeprosin i dojścia do porozumienia. – Więc nie rozumiem, dlaczego pozwoliłaś mu zaprosić mnie na wasz ślub – odpowiedziała. – Naiwnie pomyślałam, że po tak długim czasie nic mi nie grozi. Myliłam się. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo, pomyślała Floriana, odprowadzając wzrokiem odchodzącą Imogen.

Rozdział czterdziesty czwarty

To był dzień pełen wrażeń i z przyjemnością zakończę go, idąc do łóżka – stwierdziła Esme. Adam właśnie otwierał na tarasie butelkę wina i patrzył, jak Esme obejmuje Florianę i całuje ją na dobranoc. – Śpij dobrze, kochanie, i nie myśl o tym okropnym spotkaniu z Imogen. – Nie obawiaj się – odparła Floriana, ściskając Esme. – Potrzeba czegoś więcej niż szalonej panny młodej, żebym nie mogła zasnąć. Esme podeszła do Adama i poklepała go po ramieniu. – Dobranoc i dziękuję za zarezerwowanie nam miejsca w tak wspaniałej restauracji. Jedzenie było wyborne. Proszę, weź pod uwagę moją radę – dodała ciszej, zerkając na Florianę, która odeszła na bok przyjrzeć się krzewowi różanemu. Odkorkował butelkę. – Śpij dobrze, Esme – odpowiedział wymijająco. – Zapowiada się kolejna gorąca noc. Na pewno nie chcesz, żebym włączył ci klimatyzację w pokoju? – Nie, nie, dziękuję. Wystarczy mi otwarte okno. Adam patrzył, jak starsza pani znika we wnętrzu willi, mając nadzieję, że Floriana nie usłyszała słów Esme. – Floriano, co tam robisz? – zawołał. – A jak ci się wydaje? Zbieram płatki róż. Klęcząc na trawie, rzeczywiście zbierała różane płatki. Trzymając je w dłoniach, przysunęła do nosa i wciągnęła głęboko powietrze w płuca. – Wina? – spytał. – Tak, proszę – odpowiedziała, wracając na taras. Wyciągnęła ku niemu dłonie, żeby powąchał płatki. – Ładny zapach – stwierdził. – Ładny zapach – powtórzyła. – Tylko tyle masz do powiedzenia? Adam, to są najwspanialsze perfumy na świecie. Nie ma lepszych. Wrócił do stołu, żeby nalać wina. – Przepraszam, ale jestem prostym człowiekiem o ograniczonym słownictwie. – Wielka szkoda – rzuciła z kpiną w głosie. Nie, pomyślał. Szkoda, że nie potrafię wyrazić tego, co naprawdę chcę. Że gdy jestem z tobą, brakuje mi słów. Esme miała rację. Musi wyjaśnić tę sytuację. I to szybko. Nadal nie mógł wyjść z podziwu, że starsza pani domyśliła się, co czuje do Floriany. Był pewny, że niczym się nie zdradził, że jego zachowanie nie uległo zmianie. Ale według Esme odkrył karty, zbyt mocno starając się ukryć zauroczenie Florianą. Już dawno to zauważyła. Skoro więc Esme się domyśliła, to może Floriana też. Jeśli tak, dlaczego nic z tym nie robi? Chyba że nie była zainteresowana. Esme nie miała w tym względzie żadnych wątpliwości. – To nie ona powinna zrobić pierwszy ruch, Adamie – stwierdziła. – Dziewczyna nie robi takich rzeczy. Gdy uprzejmie zasugerował, że ta zasada dawno już przestała obowiązywać we współczesnym świecie, westchnęła z rozdrażnieniem i oznajmiła, żeby przestał się wykręcać i zrobił, co trzeba.

– Chyba że wciąż coś czujesz do Jesse – dodała. Teraz on okazał stanowczość. – Nie ma takiego niebezpieczeństwa – odpowiedział szczerze. – A co jeśli Floriana nadal kocha Seba? – Zapewniam cię, że nie. – Masz jakiś niepodważalny dowód? – spytał. – Powiedziała ci, że go nie kocha? – Nie. Ale czuję to przez skórę. Co więcej, to ty możesz dowieść, że go nie kocha. Bardzo dawno temu ktoś mi powiedział, że większość życiowych ran doznaje się w związkach i jednocześnie to nowe związki są w stanie je uleczyć. – Ale ja nie chcę zniszczyć naszej przyjaźni. – Adamie, w swojej pracy bez przerwy ponosisz ryzyko i jakoś wychodzi ci to na dobre. Mam rację? – Ogólnie rzecz biorąc, tak. Ale ryzyko w moją pracę jest wkalkulowane. W życiu prywatnym nie lubię ryzykować, zwłaszcza gdy rezultat może okazać się opłakany. – A jeżeli będzie odwrotnie? Jeżeli zakończenie będzie szczęśliwe? Daj spokój, Adamie, tylko odważni zdobywają serca pięknych pań. – Może popływamy dla ochłody – zaproponował, zbyt spięty, żeby siedzieć z Florianą. Słowa Esme wciąż brzmiały mu w uszach. – Wspaniały pomysł – odpowiedziała, nieoczekiwanie wyrzucając ręce w górę i obracając się na palcach. Różane płatki obsypały ją niczym jasnoróżowe konfetti. Roześmiał się. – Panno Day, czy nie jest pani trochę pijana? Bo jeżeli tak, to pływanie nie byłoby najlepszym pomysłem. – Jestem trzeźwa jak prosię – odparła, zatrzymując się i patrząc na niego ślicznymi orzechowymi oczyma. – Poza tym w razie czego uratujesz mnie, prawda? – A jeżeli to mnie będzie potrzebny ratunek? – To jestem przy tobie. Z ręką na sercu i pomimo tych kilku kieliszków limoncello, które wypiłam do kolacji, nie pozwolę, żeby coś ci się przytrafiło. Za późno, pomyślał, gdy poszli się przebrać. To już się stało. W miękkiej ciemności podświetlany od dołu basen jaśniał taką bielą, że Floriana wyglądała w nim jak wyrzeźbiona z alabastru. O tak, pomyślał Adam ze smutkiem. Umiał wymyślać poetyczne określenia, ale nie potrafił wypowiadać ich na głos. Obserwował jej płynne ruchy rąk i nóg. Broda muskała powierzchnię wody, a ciało przecinało bezszelestnie taflę wody. – Masz taką poważną minę – powiedziała. – O czym myślisz? – O tym i owym. – Jeżeli się nie obrazisz, to powiem, że przez większą część wieczoru byłeś bardzo poważny. – Powinnaś wiedzieć, że taką już mam naturę. Zatrzymała się przed nim w najgłębszym miejscu basenu. Pracując nogami, wyciągnęła ramiona na boki i spojrzała w ciemne niebo. – Gdybyś powiedział komuś, że w Mlecznej Drodze jest sto tysięcy milionów gwiazd, uwierzyłby ci, ale jeśli powiesz, żeby nie dotykał talerza, bo jest za gorący, na pewno go dotknie. – Jaki z tego płynie wniosek? Uśmiechnęła się, położyła na plecach i odpłynęła. Popłynął za nią. – Jaki z tego wniosek, panno Day? Patrzyła w niebo, a włosy rozkładały się niczym wachlarz na wodzie.

– Wniosek z tego taki, że ludzie zawsze będą podawać w wątpliwość to, co są w stanie zakwestionować, i ja nie jestem tu wyjątkiem. Myślę, że coś cię dręczy. – Nic mnie nie dręczy – skłamał. – Więc jaką radę Esme musisz wziąć pod uwagę? Poczuł, że się czerwieni. – A więc słyszałaś? – Co? Nagle powinnam nie słyszeć? Nabrał powietrza, zanurkował i popłynął w stronę najgłębszej części basenu. Gdy wypłynął, wstrząsnął głową, odsunął włosy z twarzy i rozejrzał się za Florianą, ale nigdzie jej nie było. Nagle pojawiła się tuż przy nim. Przytrzymała się brzegu basenu i powiedziała, naśladując głos lektora w horrorze: – Możesz uciec, ale się nie ukryjesz. Jaką radę dała ci Esme? Przesunął dłonią po twarzy, usiłując zyskać na czasie. – Dobrze – wydusił z trudem. – Powiem ci. Ale szczerość za szczerość, dobrze? I ostrzegam cię, to może okazać się niewygodne, czego chciałem uniknąć. Kiwnęła głową, a on uznał, że musi się upewnić teraz lub nigdy. – Czy nadal kochasz Seba? – spytał. – Muszę to wiedzieć. W przeciwnym razie… nie ma sensu, żebym powiedział to, co mam do powiedzenia. Zauważył, że pytanie ją zaskoczyło. Jednak bardziej niepokojący był błysk w jej oczach, który nie wyglądał zachęcająco. Stłumił rozczarowanie. – W porządku, traktuję to jako odpowiedź twierdzącą – powiedział. – Dzięki, że byłaś ze mną szczera. Doceniam to. Zmarszczyła brwi. – Ale ja nic nie powiedziałam. – W porządku. Ne musiałaś. – Nie, nie zrozumiałeś. Ja… – Naprawdę nie musisz mówić nic więcej – powiedział pospiesznie, nie chcąc przeciągać kłopotliwej sytuacji. – Nie musisz się tłumaczyć. Zamierzał odepchnąć się od brzegu basenu, lecz Floriana wyciągnęła rękę w jego stronę. – Adamie, źle to zrozumiałeś. Nie kocham Seba. Przynajmniej nie w takim sensie, o jaki ci chodzi. – A o jaki sens mi chodzi? – spytał. – Chcesz wiedzieć, czy kocham Seba – powiedziała cicho. – Nie kocham go. Jest mi bardzo drogi, ale moje uczucia do niego zmieniły się. Teraz głównie martwię się o niego, bo jest nieszczęśliwy. – Kiedy zdałaś sobie sprawę, że go nie kochasz? – To chyba zaczęło się w czerwcu, gdy przyjechał do mnie do Oksfordu. Imogen wyjechała wtedy na weekend do Paryża. Mówiłam wam, że zdawałam sobie sprawę z tego, że ryzykuję, pozwalając Sebowi zostać na noc, ale gdybym była w nim zakochana i nie dbała o konsekwencje, nie pozwoliłabym mu spać na kanapie. Skorzystałabym z okazji. Wpatrywał się w nią, lecz nie wiedział, co powiedzieć. – Nie spałam z nim – dodała zdecydowanym tonem. – Nie przyszło mi to do głowy. A teraz, skoro szczerze ci odpowiedziałam, ty też musisz być ze mną szczery. Dlaczego chciałeś to wiedzieć? Zawahał się. Patrzyła na niego bez mrugnięcia okiem. – Jesteś mądrą dziewczyną – mruknął. – Sama możesz się tego domyślić. – Źle mnie oceniłeś – odparła z lekkim uśmiechem, pochylając się ku niemu i patrząc mu w oczy. – Nie jestem taka mądra. Pewne rzeczy trzeba mi powiedzieć.

Przysunął się do niej. Naprawdę blisko. – Nie czas teraz na odgrywanie słodkiej idiotki. Albo żeby żartować sobie ze mnie. – Nawet troszeczkę? – Znalazłbym lepsze sposoby na wykorzystanie twojego wielkiego talentu. – Panie Strong, czyżby pan ze mną flirtował? – Cholera, mam taką nadzieję. Może to dla ciebie nic, ale ja wypruwam tu sobie żyły. Zaśmiała się. – I pozwolę sobie dodać, że ze znacznym skutkiem. Był teraz tak blisko, że mógł dosłownie policzyć rzęsy wokół jej lśniących oczu. – Proszę – powiedział. – Skróć moje cierpienia i daj znak, że nie masz nic przeciwko temu, abym cię pocałował. – A jaki znak byłby dla ciebie odpowiedni? – Taki, który dowiedzie, że mnie nie ugryziesz. Ponownie się roześmiała i uniosła brodę tak, że jej usta znalazły się zaledwie o kilka milimetrów od jego ust. Poczuł ciepło jej oddechu na twarzy. – Może taki – szepnęła, muskając najpierw jego górną wargę, a potem dolną. Jeżeli pojawiło się między nimi erotyczne napięcie, to właśnie teraz. – Czy to ci wystarczy? – spytała, odchylając głowę i patrząc mu w oczy. – Nie jestem pewien, ale co tam, zaryzykuję. Jedną ręką przytrzymał się brzegu basenu, a drugą chwycił ją za szyję i pocałował. Esme nie mogła zasnąć, wstała więc z łóżka i podeszła do okna. Spojrzała na jasno oświetlony basen, zobaczyła Adama i Florianę i pospiesznie cofnęła się w głąb pokoju. Wykonałam zadanie, pomyślała z radością. Wystarczyło tylko popchnąć ich we właściwym kierunku.

Rozdział czterdziesty piąty

Nazajutrz rano wszyscy spali. Floriana wstała pierwsza i nie słysząc, by ktoś inny krzątał się po domu, zeszła do kuchni, nalała sobie szklankę wody i zastanawiała się, czy ma dość siły, by pójść do sklepu po croissanty. Nie tylko to zaprzątało jej myśli. Chciwie wypiła wodę, bo wczoraj mocno przesadziła z ilością czerwonego wina i limoncella, po czym wyszła z domu i spojrzała w stronę basenu. Nieskazitelnie gładka tafla wody połyskiwała w porannym słońcu. W tym miejscu Adam Strong pocałował Florianę Day, pomyślała z uśmiechem szczęścia, wyobrażając sobie niebieską tabliczkę umieszczoną na pamiątkę tej historycznej chwili dla przyszłych gości, którzy tu przyjadą. Przeszła boso po wypalonej trawie do bujanej ławeczki. Wczoraj po wyjściu z basenu usiedli na niej otuleni ciepłym, nieruchomym powietrzem. W świetle bijącym z basenu Floriana oparła głowę na ramieniu Adama, czując się bezpieczna w jego objęciach. Zabawne, jak jeden pocałunek zmienił ich wzajemne relacje. Trzeba będzie się do tego przyzwyczaić. Muskając stopami suchą trawę, pomyślała, że bardzo chciałaby, aby Adam uwierzył, iż nie kocha już Seba tak jak kiedyś. Jej uczucia do niego uległy zmianie. Trudno było to wyjaśnić, nawet samej sobie, ale po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuła się wolna – wolna od bólu wywołanego kochaniem kogoś, kto nie odwzajemniał jej uczucia. Niemniej Seb nadal był dla niej bardzo ważny i jeżeli Adam nie zdoła zaakceptować faktu, że Seb na zawsze pozostanie w jej życiu, to lepiej od razu zakończyć ten związek. Czy o zbyt dużo go prosiła? A może żaden mężczyzna nie był w stanie zaakceptować takiego układu? Westchnęła ciężko, po raz setny zastanawiając się, co u licha wstąpiło w Seba, żeby oświadczyć się Imogen? Czemu nie rozumiał, że to nie jest kobieta dla niego? I co pomyślałby o swojej przyszłej żonie, gdyby dowiedział się o ich wczorajszej rozmowie? Przypomniała sobie, jaki nieszczęśliwy czuł się podczas pobytu u niej w Oksfordzie i jak nastrój pogarszał mu się z każdym wypitym kieliszkiem wina. Wraz z tym wspomnieniem pojawiło się wcześniejsze, gdy depresja doprowadziła go dosłownie na skraj przepaści. To się zdarzyło na ostatnim roku studiów, w trakcie ich końcowych egzaminów, kilka tygodni po święcie pierwszego maja, gdy rozmawiali ze sobą na moście Magdalen, a potem znowu podczas śniadania, i okazało się, że ma myśli samobójcze. Troska o niego zmniejszyła się, gdy wkrótce potem zapewnił ją, że nic mu nie jest, że po prostu miał wtedy zły dzień. Pewnie ulga, jaką poczuła, pozwoliła jej uwierzyć mu, bo zaraz potem rzuciła się w wir nauki i w związek z nowym chłopakiem. Patrząc z perspektywy czasu, Angus – student drugiego roku filozofii, nauk politycznych i ekonomii z kolegium St Peter’s – był jedynie miłą odskocznią od napięcia towarzyszącego powtarzaniu materiału. W dniu jej ostatniego egzaminu Angus czekał na nią przed salą egzaminacyjną, by uczcić koniec sesji w sposób uświęcony zwyczajem, obrzucając ją jajkami i mąką. Gdy pocałował ją i cisnął pierwszym jajkiem, kątem oka dostrzegła Seba stojącego z boku rozentuzjazmowanej grupy na ulicy The High. Miał brodę, która w ogóle doń nie pasowała, a która przypomniała jej, że nie widzieli się od kilku tygodni. W ręku trzymał butelkę szampana. Gdy ostatni raz ze sobą rozmawiali, mówił, że pilnie zakuwa i nie chce, żeby mu przeszkadzać. – Żadnych rozrywek – oświadczył, gdy zaproponowała, żeby poszli na pizzę i piwo.

Patrząc teraz na niego i widząc, jaki jest blady i jak niechlujnie wygląda, zrozumiała, że się przed nią ukrywał. Przepchnęła się w jego stronę przez hałaśliwy tłum. Gdy podeszła bliżej, zauważyła, że ma zapadnięte policzki, głębokie cienie pod pozbawionymi blasku oczami. Stracił też na wadze, a jego włosom przydałoby się porządne mycie. Powiedziała pierwszą rzecz, jaka przyszła jej do głowy: – Dobrze się czujesz? – Fantastycznie. A ty? – Cieszę się, że mam z głowy wszystkie egzaminy. – Szczęściara. Moje zaczną się dopiero za dziesięć dni. – Spojrzał ponad jej ramieniem. – Twój młody chłoptaś nie wygląda na szczęśliwego. Nie obraź się, ale nie jest w twoim typie. Ma wypisane na czole kapcan. Wróć, kapcan z wyższej sfery. Jak mu na imię? – Angus. – Więc o co z nim chodzi? Przeprowadzasz socjologiczny eksperyment, żeby sprawdzić, jak bogaci zachowują się z bliska? – A jaki ty przeprowadzasz eksperyment? – odcięła się, zła za jego kąśliwą uwagę. – Sprawdzasz, ile środków pobudzających jest w stanie przyjąć twój organizm, dopóki nie zmarnieje? – Nie bądź taka. Przyszedłem cię przeprosić. – Za co? – Za to, że byłem tak wielkim dupkiem jak twój chłopak. – To mają być przeprosiny? Wcisnął dłonie w kieszenie spodni i uśmiechnął się. – Znasz stare porzekadło. Nie można pozłocić dupka. Roześmiała się i wsunęła mu rękę pod ramię. – Chodźmy stąd – powiedziała, nie dbając o Angusa. Poszli nad rzekę, gdzie Seb otworzył butelkę szampana i przeprosił, że nie odzywał się przez kilka tygodni. – Nie mogłem spojrzeć nikomu w oczy – powiedział, podając jej butelkę. – Nawet mnie? – Zwłaszcza tobie. Jesteś ostatnio zbyt krytyczna. Oddała mu butelkę i patrzyła, jak pociąga długi łyk. A potem jeszcze jeden. – Seb, powiedz mi, co się dzieje? Czemu jesteś taki okropny? Tu nie chodzi tylko o egzaminy, prawda? Co się stało? – Krytyczna i spostrzegawcza. – Pociągnął kolejny łyk z butelki. – Chodzi o mojego ojca. Zaskoczona czekała, aż powie coś więcej. Ojciec Seba płacił za studia syna, ale nie chciał się z nim kontaktować. Seb dawno się pogodził z tą sytuacją. W każdym razie tak myślała. – Co z nim? – spytała, gdy Seb ukrył się za zasłoną milczenia. – Zrobiłem coś, czego miałem nigdy nie robić. Skontaktowałem się z nim, żeby sprawdzić, czy, no wiesz, czy nie moglibyśmy się spotkać, poznać, zaprzyjaźnić tak jak my. Nigdy dotąd nie chciał nawiązać kontaktu z człowiekiem, który zostawił jego i matkę dla innej kobiety i z którą założył rodzinę. – Co cię do tego skłoniło? – spytała, patrząc, jak Seb wyrywa źdźbło trawy. – Skąd ta zmiana? Wzruszył chudymi ramionami. – To przez mamę. Pamiętasz tego gościa, o którym ci opowiadałem, którego poznała przez Internet, a który mieszka w Hiszpanii? – Tak, pamiętam. Żartowaliśmy, że to pewnie gangster ukrywający się na Costa del Crime.

– Jeszcze nic nie wiadomo. W każdym razie mama pojechała do niego i ni z tego, ni z owego wyszła za niego za mąż. Napisała do mnie dwa tygodnie temu, przekazując dobre wieści o swoich zaślubinach. Sprzedaje tu wszystko, cały majdan. Napisała, że gdybym pilnie potrzebował jakiegoś lokum, gdy skończy się sesja, mogę albo przyjechać do Hiszpanii, albo próbować szczęścia z ojcem. Floriana nie mogła w to uwierzyć. Chociaż, prawdę mówiąc, powinna, bo matka Seba była najbardziej samolubną istotą, jaką znała, i nigdy nie traktowała poważnie macierzyństwa, powtarzając Sebowi, że bez niej będzie mu lepiej. – Myślisz, że to dłużej potrwa? – spytała Floriana. – Ten szalony romans? – Kto wie? Ale odbiegamy od tematu. Nie chodzi o matkę, lecz o ojca. – Przepraszam. Więc co powiedział, gdy spytałeś, czy moglibyście się spotkać? – Powiedział coś w tym stylu „Chyba moglibyśmy coś wymyślić”, jakby chodziło o jakąś sporną sprawę. – Pewnie było to dla niego zaskoczenie – stwierdziła Floriana, starając się być wspaniałomyślna. – Może od lat na to czekał i nagle się stało, a ty pozbawiłeś go satysfakcji. – Wszystko to pięknie, Florrie, ale później bez przerwy wymyślał jakieś wymówki, gdy proponowałem terminy lub godzinę spotkania. Albo był zajęty w pracy, albo gdzieś wyjeżdżał, albo miał jakąś rodzinną uroczystość. Serce Floriany ścisnęło się współczująco. Jak bardzo musiało to boleć Seba. Zrobił pierwszy krok tylko po to, żeby ojciec go zbył. Nawet nie potrafiła wyobrazić sobie, jakie to uczucie być odrzuconym przez ojca. A właściwie na dobrą sprawę przez oboje rodziców. To jej rodzice bardziej troszczyli się o Seba niż jego rodzony ojciec i matka. Zawsze dawali mu urodzinowe i gwiazdkowe prezenty, a tata uczył go prowadzenia samochodu, chociaż okropnie się bał, dając lekcje Florianie. Oblała egzamin z jazdy i więcej do niego nie podeszła, podczas gdy Seb zdał za pierwszym razem. – Czy udało ci się go wreszcie przycisnąć do muru? – spytała. – Tak. Powiedział, że przyjedzie do Oksfordu i zabierze mnie na kolację. – Umilkł, wyrwał długie źdźbło trawy i przytknął do brody. – Ale się nie pojawił. Nawet nie zadzwonił ani nie przysłał SMS-a, żeby uprzedzić, że się spóźni lub nie będzie mógł przyjść. Następnego dnia wysłałem mu maila z pytaniem, w co on gra, do diabła. Odpisał, że coś mu wypadło. – Och, Seb, tak mi przykro. Wyrzucił źdźbło trawy. – Nie! Żadnego współczucia. Tylko nie to. Może być gniew, cokolwiek, byle nie litość. – Seb, nie waż się mylić mojego współczucia z litością. Nie wtedy, gdy muszę oglądać ciebie w takim stanie. – W jakim stanie? – spytał gniewnym głosem. – Wyglądasz koszmarnie – odparła bez ogródek. – Jakbyś zrezygnował z siebie. – Nie chciała tego mówić, ale w pogniecionym ubraniu, które pachniało tak, jakby od dawna nie było prane, z tłustymi, matowymi włosami i szczeciniastą brodą mógłby z powodzeniem uchodzić za oksfordzkiego kloszarda. – Czemu nie miałbym zrezygnować? Wszyscy ze mnie zrezygnowali. – Ja nie – odpowiedziała gniewnie. – I dobrze o tym wiesz. – Akurat. Niewiele cię widziałem, odkąd spiknęłaś się z tym Angusem rugbusem. Trąciła go w stopę. Był to gest, który przeczył kąśliwemu zarzutowi. Zarzutowi pozbawionemu cienia prawdy. – On nie gra w rugby, jest wioślarzem – wyjaśniła. – Poza tym to ty nie chciałeś, żeby ci przeszkadzać. Jeżeli chciałeś mnie zobaczyć, wystarczyło zadzwonić lub zapukać do moich drzwi.

– I złapać cię in flagranti? Wielkie dzięki. – Więc wolałeś się dręczyć? – Znasz mnie, udręczona dusza bardziej mi pasuje niż szczerzenie się jak głupi do sera. Wiesz, że nie znoszę fałszywych nut. Następnego dnia Floriana zrozumiała, że Seb ogłupił ją całą symfonią fałszywych nut. Jak wiele przed nią zataił, przekonała się, gdy dostała telefon ze Szpitala Johna Radcliffe’a. Poinformowano ją, że Seba przyjęto dziś rano na oddział i że prosił, by ją zawiadomić. – Nie wierz ani jednemu ich słowu – oznajmił gburowato, gdy usiadła przy jego łóżku. – To nie było zamierzone. To była popijawa, która wymknęła się spod kontroli. Gdybym chciał ze sobą skończyć, zrobiłbym to skutecznie. I przestań tak na mnie patrzeć, bo pożałuję, że tego nie zrobiłem. – Patrzę tak na ciebie, bo mnie przerażasz, Seb. Czemu zawsze musisz posuwać się do skrajności? – Chcesz, żebym robił coś połowicznie? Nigdy. – Chcę, żebyś był szczęśliwy. Czy to takie straszne? – Szczęście jest poza moim zasięgiem. – Ziewnął szeroko, zamknął oczy i zasnął. Lekarze w szpitalu też nie uwierzyli w opowiastkę Seba; po sprawdzeniu jego karty zdrowia i rozmowie z lekarzem pierwszego kontaktu okazało się, że od ośmiu miesięcy brał leki antydepresyjne. Wypisano go następnego dnia ze skierowaniem na wizytę u psychiatry. Floriana odprowadziła go do mieszkania, które zajmował z dwoma chińskimi fizykami. To oni znaleźli go nieprzytomnego na podłodze w łazience. Wprowadziła się do niego i pilnowała dzień i noc, a potem delikatnie przypomniała mu, że za dwa dni ma egzaminy. Wyśmiał ją, nazywając większą wariatką od niego, jeśli myślała, że obchodzi go dyplom. Wybłagała, żeby się zastanowił i zrobił to chociażby tylko dla niej. – Nigdy więcej cię o nic nie poproszę – powiedziała. – Co masz do stracenia? Pomogę ci się przygotować. O dziwo, zgodził się, i gdy zdał wszystkie egzaminy, zabrała go do swych rodziców, gdzie przez dwa i pół tygodnia nie robił nic innego tylko spał i jadł. Gdy wreszcie doszedł do siebie i zaczął przypominać dawnego Saba, podziękował jej, że nie machnęła na niego ręką. Obiecała, że nigdy tego nie zrobi, że zawsze będzie go wspierać. Znalazła w sobie dość energii, żeby pójść do sklepu i teraz szła pod górę z torbą croissantów i kartonem mleka. Zastanawiała się, czy Seb przyznał się Imogen, jak bliski był skończenia ze sobą, gdy wtem odezwała się jej komórka. Wyjęła ją z kieszeni szortów i zobaczyła, że to Seb. – Dziwne – powiedziała, porządnie wystraszona. – Właśnie o tobie myślałam. – Naprawdę? Dobrze czy źle? Nie, nie odpowiadaj. Jesteś wolna dziś po południu? – Seb, jutro jest twój ślub. To nie w porządku, żebyś… – To naprawdę bardzo ważne – wszedł jej w słowo. – Czy Imogen wie, że do mnie dzwonisz? – Nie. – Więc nie powinniśmy się spotykać. – Florrie, proszę cię. Daj mi godzinę. Tylko tyle mi trzeba. Niech Bóg jej dopomoże, zgodziła się.

Rozdział czterdziesty szósty

Esme nie była szczęśliwa. Gdy wszystko tak ładnie się układało, pojawia się ten irytujący Seb i wkłada kij w szprychy. Adam jak zwykle zachował swoje zdanie dla siebie, ale Esme z napięcia na jego twarzy domyśliła się, że jego umysł pracuje na zwolnionych obrotach. Po lunchu, patrząc z tarasu, jak Floriana wyrusza piechotą na spotkanie z Sebem, pożałowała, że nie namówiła jej, by dziewczyna zaprosiła go do willi, gdzie mogłaby mieć na niego oko. Z tego, co powiedziała Floriana, dało się wywnioskować, że chłopak stchórzył i chce wycofać się ze ślubu. A do kogo w takim przypadku się zwrócić, jak nie do jedynej osoby na świecie, która zawsze będzie go wspierać? I do czego to doprowadzi? Och, jakie to irytujące! Dlaczego ścieżki miłości są tak pokręcone? Dlaczego zawsze muszą piętrzyć się na nich przeszkody? Żeby zająć czymś myśli Adama, Esme poprosiła go, by zawiózł ją do Villi Carlotta. Gdy pokonywali niewielki odcinek drogi wzdłuż jeziora, jej towarzysz sprawiał wrażenie przygaszonego i przybitego. Bardzo pragnęła zapewnić go, że nie ma się czym martwić, nie chciała jednak karmić go fałszywą nadzieją. Niecałe dwadzieścia cztery godziny temu była przekonana, że Floriana skutecznie wybiła sobie Seba z głowy, a wystarczyło, że pstryknął palcami, już do niego biegła, zostawiając Esme – i Adama – w niepewności. Adam podwiózł ją najbliżej, jak się dało, pod główne wejście, po czym odjechał, żeby gdzieś zaparkować. Gdy czekała na jego powrót, pojawiły się dwie duże grupy turystów, jedna z niemieckim opiekunem, a druga Brytyjczyków, które przypłynęły statkiem. Zupełnie inaczej było tu przed laty, gdy zwiedzała willę z ojcem. Nie było wtedy tłumów, jedynie garstka turystów oglądających dom i ogród. Ojcu pozwolono rozstawić sztalugi i malować w spokoju i ciszy tak długo, jak chciał. Nagle Esme poczuła się przytłoczona hałaśliwym tłumem i żarem lejącym się z nieba, skrępowana bawełnianą bluzką lepiącą się do pleców i ramion. Serce zaczęło jej walić jak szalone i ogarnęła ją panika. Rozejrzała się nerwowo na boki, oddychając spazmatycznie. Miała ochotę rozepchnąć napierających ludzi i uciec stąd. Co ona robi w tym upale? Czemu nie siedzi w swoim ogrodzie, patrząc, jak Eurydyka usiłuje podkraść się do przemądrzałego kosa? Och, jakże tęskniła za cichym towarzystwem ukochanej kotki. Przyjazd tutaj był strasznym błędem. I nie powinna była wciągać w to Adama i Floriany. Zwłaszcza Adama. Co sobie myślała, wtrącając się w ich życie? Czemu nie zostawiła ich w spokoju? Wtedy zobaczyła Adama i obserwując, jak spokojnie i bez wysiłku toruje sobie drogę przez tłum, żeby do niej dotrzeć, opanowała się. Jeszcze by tego brakowało, żeby na domiar wszystkiego musiał zajmować się głupią, starą kobietą, która dostała ataku paniki. Seb wiercił się na brzegu krzesła, na przemian bawiąc się paskiem od zegarka i kartą z napojami. Wyglądał, jakby przeżywał męki. Co kilka sekund rozglądał się niespokojnie po barze ustawionym na świeżym powietrzu z widokiem na jezioro. Pewnie bał się, że ktoś go zobaczy. Floriana wątpiła, by któryś z zaproszonych na ślub gości trafił do tego usytuowanego z dala od głównej drogi lokalu. Nosił nazwę La Magnolia. Przeczytała o nim w książce gości w willi i wybrała go, ponieważ leżał niedaleko. Nie chciała prosić Adama o podwiezienie ani zapraszać Seba do willi. Gdy pojawiły się dwa lodowato zimne piwa Peroni, miała nadzieję, że Seb się uspokoi i wyjaśni,

dlaczego tak bardzo chciał się z nią zobaczyć. Ale gdy wypił chciwie kilka łyków, zrobił się jeszcze bardziej nerwowy. – Seb – odezwała się, gdy nie mogła już tego dłużej znieść. – Na litość boską, przestań zachowywać się, jakbyś miał coś na sumieniu. Przetarł dłonią mokre od potu czoło. – Przepraszam, nie mogę się powstrzymać. – To może nie powinieneś do mnie dzwonić. – Musiałem. Tylko teraz mogłem się z tobą zobaczyć. Imogen i jej druhny pojechały na zakupy do Menaggio. – Ale ty śmiertelnie się boisz, że ktoś może nas zobaczyć. Przez co i ja robię się niespokojna. Pociągnął łyk piwa. – Więc powiedz, dlaczego chciałeś się ze mną zobaczyć – powiedziała ze zniecierpliwieniem, czego nawet nie zauważył. – Jest coś, o czym nie mogę przestać myśleć – zaczął. – Chodzi o… – Urwał, przełknął i ponownie otarł czoło wierzchem dłoni. Floriana przyglądała mu się z uwagą i rosnącym przekonaniem, że Seb chce wyznać, iż rezygnuje ze ślubu. Jeżeli nawet, to czego chciał od niej? Potwierdzenia, że dobrze robi, wycofując się? Lub może spokojnego głosu rozsądku i zapewnienia, że wszystko będzie dobrze, że prawie wszyscy mężczyźni denerwują się przed ślubem. Jeżeli chodzi o to pierwsze, wystarczy, że powie słowo o wczorajszej rozmowie z Imogen, i będzie miał idealną wymówkę, by odwołać ślub. Ale nie zamierzała tego robić. Seb sam musi podjąć decyzję. Tak jak zrozumieć wreszcie, że godząc się na ultimatum Imogen, żeby zerwał z najstarszą przyjaciółką, popełnił błąd. Świadomość, że na to przystał, sprawiała jej wielki ból. Czy tak niewiele znaczyła? Czy może po prostu tak bardzo kochał Imogen, że niczego nie dostrzegał. I jak by zareagował, gdyby powiedziała mu, że wie o wyborze, jakiego dokonał? – Muszę coś wiedzieć – wyznał cicho. – Coś ważnego. – Spojrzał jej w oczy. – Wiem, że nigdy nie zaakceptowałaś Imogen. W porządku, nie musisz udawać, że jest odwrotnie, ale muszę wiedzieć, czy dlatego, że… że mnie kochałaś i byłaś o nią zazdrosna? Floriana odwróciła wzrok, udając, że fascynuje ją elegancki jacht, który pojawił się na jeziorze. Wykonany był z drewna wypolerowanego na wysoki połysk i lśnił w słońcu niczym szkło. – Nie ma znaczenia, co czuję do Imogen – odpowiedziała, gdy jacht przepłynął. – Lub co kiedyś do ciebie czułam. Najważniejsze jest teraz to, co ty czujesz do kobiety, z którą jutro się ożenisz. – A jeżeli powiem, że nie wiem, co czułem, bo między nami była niedokończona sprawa? Dreszcz przerażenia przebiegł jej po plecach i zesztywniała. – Powiedziałam ci prawdę, że nie ma między nami żadnej niedokończonej sprawy. Pokręcił wolno głową. – Mylisz się. Niestety, dopiero teraz to do mnie dotarło. Odpowiedź uwięzła jej w gardle i musiała dosłownie wydusić ją z siebie. – Seb, nie rób tego. Nie możesz. Już za późno. – Za późno na co? – Nie niszcz wszystkiego. Sięgnął przez stół i przykrył jej dłoń swoją. – Nadal mnie kochasz? Tak czy nie? – To nie jest takie proste. – Usiłowała cofnąć rękę, lecz jej na to nie pozwolił. – Powinno być proste – odpowiedział. – Musisz tylko powiedzieć, że nadal mnie kochasz, a natychmiast zakończę tę jutrzejszą katastrofę. Kocham cię, Florrie. Pewnie zawsze tak było, tylko nie

rozumiałem swoich uczuć, dopóki znowu cię nie zobaczyłem w Oksfordzie. Poczuła, jak wzbiera w niej gwałtowny gniew i wyrwała rękę. – Nie! Nie pozwolę ci się wykorzystać po to tylko, żeby wykręcić się od poślubienia Imogen. Popatrzył na nią ze zgrozą. – Nie wykorzystuję cię. – Dlaczego więc nie porozmawiasz z Imogen? Dlaczego nie powiesz, że jej nie kochasz? – Bo jestem tchórzem – wyznał beznamiętnym tonem. – Zawsze byłem. To ty jesteś ta odważna. To ty miałaś odwagę wyznać, że mnie kochasz. Gdybym był lepszym człowiekiem, zachowałbym się wtedy inaczej. Ale nie byłem. Żałuję tego. Bardziej, niż mogę wyrazić słowami. – Nie chcę tego słuchać. – Ale ja muszę wiedzieć. Błagam cię, Florrie. – Nie, Seb. Musisz wiedzieć, co jest w twojej głowie, zanim mnie o coś poprosisz. Dlaczego, do diabła, zwlekałeś z tym aż do teraz? A jeżeli już o tym mówimy, czy ty kiedykolwiek kochałeś Imogen? – Przez jakiś czas tak – odparł, krzywiąc się. – Sprawiała, że czułem się inny. Podobało mi się, że mogę ją uszczęśliwić. I chciałem pasować… należeć do jej rodziny. Myślałem, że znalazłem miejsce, które mogę nazwać domem, i dlatego byłem gotów się zmienić, poprawić i spełnić oczekiwania Imogen. Powtarzałem sobie, że mogę to zrobić. – Więc co się zmieniło? – Ty wszystko zmieniłaś. Poczułem się taki nieskomplikowany w twoim towarzystwie. Nie musiałem się przy tobie sprawdzać. Mogłem być sobą. Z Imogen… z Imogen grałem kogoś, kogo ona chciała widzieć. Chyba podobało mi się to wyzwanie. Wymyślałem siebie, grałem rolę. Podobało mi się to. Zupełnie jakbym pozbył się tego całego poprzedniego gówna. Ale gdy w styczniu jadłem z tobą lunch, wszystko wydało mi się płytkie i fałszywe. – Pochylił się. – Florrie, tylko gdy jestem z tobą, czuję się prawdziwy, świat wydaje się prawdziwy. Bez ciebie to tylko jedna wielka ściema. Tego było za wiele. Co, u licha, miała na to powiedzieć? Czemu mówi to teraz? Czemu nie dwa i pół roku wcześniej? Czemu jej nie uwierzył, gdy opowiedziała, co widziała? Ale nie, nazwał ją kłamczuchą, oskarżył o zazdrość, o chęć zniszczenia jego jedynej szansy na szczęście. To prawda, była zazdrosna, ale nie zamierzała niszczyć jego szczęścia. Ale jak, nie zadając bólu, można powiedzieć komuś, że jego partner go okłamuje,? A Imogen okłamała Seba. Floriana przyłapała ją na gorącym uczynku. Nigdy się nie dowiedziała, czy był to jednorazowy wypadek. Jednak miała nadzieję, że tak, bo nawet nie chciała myśleć o tym, że robi z Seba głupca. Dziwiło ją, że Imogen może patrzeć na nią bez skrzywienia, wiedząc, że Floriana zna prawdę. To wyjaśniało, dlaczego tak bardzo chciała się jej pozbyć. Kusiło ją wczoraj, żeby nachylić się i szepnąć Imogen na ucho, co widziała. Ale ze względu na Seba, ze względu na jego szczęście, przyrzekła sobie, że nigdy tego nie zrobi, nie powie, co na własne oczy widziała. Zdarzyło się to pod koniec listopada, prawie dwa i pół roku temu. Pojechała wtedy do Londynu, na wystawę w Akademii Królewskiej, a potem wyszła na ulicę i stanęła, żeby zapiąć kurtkę i włożyć rękawiczki. Była to jedna z takich dziwnych chwil, gdy rozpoznajesz kogoś, lecz natychmiast myślisz: zaraz, to nie może być ta osoba. Umysł szeptał Florianie, że to nie Imogen stoi na chodniku w odległości kilku metrów od niej, bo mężczyzna w eleganckiej jesionce i szaliku w kratkę, z którym szła pod rękę, nie jest tym, kim powinien być. Jednocześnie pamięć podpowiadała jej, że Seb wyjechał w tym tygodniu służbowo, więc co to za facet? Uznała, że robi słusznie, idąc za nimi. Musiała się upewnić. Ale prawdę mówiąc, i to nie bez wstydu, była to dla niej chwila triumfu, bo miała oto dowód, którym mogła przekonać Seba, że powinien zerwać

z Imogen. Przyrzekła też sobie, że zbierze się na odwagę i powie Sebowi, co do niego czuje. Wtedy, proszę Cię, Boże, on zrozumie, że w głębi duszy czuje do niej to samo i zaczną się śmiać z absurdalności całej sytuacji, dziwiąc się, dlaczego tyle lat musiało minąć, zanim zrozumieli, że są sobie przeznaczeni. Uzbrojona w tę pewność, przeszła przez ulicę niczym detektyw w filmie sensacyjnym za parą kierującą się do hotelu Ritz. Zobaczyła, jak mężczyzna w szaliku w kratkę prosi w recepcji o klucz do swojego pokoju. Biorąc go do ręki, musnął nosem szyję Imogen, na co zachichotała i pocałowała go namiętnie, gdy szli do windy. Floriana, ukryta za filarem, obserwowała z ponurą satysfakcją, jak wchodzą razem do windy. Mam cię, pomyślała, gdy zamknęły się za nimi drzwi. Imogen Morgan, jesteś już historią. Jak bardzo się myliła. – Florrie, powiedz coś. Powiedz, że się nie mylę, myśląc, że nadal mnie kochasz. Odepchnęła od siebie dręczące wspomnienie tego, co stało się potem, gdy powiedziała Sebowi, co widziała. Był taki zły, odepchnął ją, gdy płakała i próbowała go pocałować na dowód, że go kocha. – Dlaczego mi nie uwierzyłeś, gdy ci powiedziałam, że Imogen cię okłamała? Dlaczego uwierzyłeś w jej historyjkę o spotkaniu dawnego kolegi z pracy i pójściu na drinka? Zmarszczył brwi. – Bo… bo byłaś zazdrosna i chciałaś nas rozdzielić. – Imogen chciała, żebyś tak myślał. Ale na pewno musiało przyjść ci do głowy, że ona jest chorobliwie zazdrosna o naszą przyjaźń i zdecydowana nastawić ciebie przeciwko mnie. Najgorsze, że jej na to pozwoliłeś. Nawet nie wiesz, jak bardzo to bolało. Odsłoniłam się przed tobą, wyznałam, że cię kocham, a ty co zrobiłeś? Oskarżyłeś mnie o wszystko, co Imogen tak sprytnie wbiła ci do głowy. Złamałeś mi serce. – Przepraszam. Myślę, że w głębi duszy wiedziałem, że Imogen mnie okłamała, ale nie chciałem w to wierzyć. Nie chciałem stracić tego, co miałem, w co tyle zainwestowałem. – Więc łatwiej było żyć w kłamstwie? – Tak. – Zaczął kręcić szklanką piwa. – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie – dodał, patrząc na nią. – Czy nadal mnie kochasz? Floriana spojrzała na niego ze smutkiem. – Za długo z tym zwlekałeś, Seb. Na jego twarzy pojawił się wyraz udręki. – Nie mów tak. – Ale to prawda. – Chcesz powiedzieć, że nie można zmienić decyzji? Daj mi rękę – poprosił, gdy nie odpowiedziała. Spełniła jego prośbę. – Spójrz – powiedział, przesuwając palcem po wnętrzu dłoni, od czego przeszedł ją dreszcz pomimo panującego upału. – Tu jest napisane, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Nie widzisz tego?

Rozdział czterdziesty siódmy

Ostatni ślub, w którym Adam uczestniczył, był dla niego katalizatorem zmiany. Wtedy właśnie poznał Jesse. Wolał nie myśleć, co może wyniknąć z dzisiejszego ślubu. Gdy dzień wcześniej po południu wrócili z Esme z Villa Carlotta, nie zastali Floriany. Pojawiła się dopiero wczesnym wieczorem i chociaż starannie unikała ich wzroku, było widać, że płakała. I nie chciała mówić o tym, co zaszło między nią a Sebem. Planowali pojechać do Menaggio na kolację, ale Floriana oznajmiła, że boli ją głowa i marzy jedynie o prysznicu i łóżku. Wówczas Esme oświadczyła, że jest zbyt zmęczona, by gdzieś wychodzić, Adam zaproponował więc, że przyniesie pizzę z pobliskiej restauracji. Gdy wrócił, niebo rozświetliła błyskawica, a potem huknął grzmot tak nagły i donośny, że Esme drgnęła i upuściła sztućce, które rozkładała na stole na tarasie. Rzęsisty deszcz zmusił ich do ucieczki do willi. Burza szalała przez cały wieczór i część nocy. W pewnym momencie wysiadł prąd i gdy wreszcie Adam znalazł skrzynkę z bezpiecznikami i włączył przełącznik, a lampy znowu rozświetliły salon, Esme poprosiła go, żeby poszedł na górę i porozmawiał z Florianą. – Nie – odpowiedział. – Jeśli będzie chciała pogadać, zrobi to. Nie będę się jej narzucał. – Nie bądź uparty, Adamie. Wiem, co myślisz: że ośmieliłeś się zaufać uczuciom i teraz nie wiesz, na czym stoisz. – Esme, proszę – warknął, nie mając pojęcia, ile ona wie, bo nie powiedział jej, że pocałował Florianę. – Nie chcę o tym mówić. Teraz, gdy poranne słońce świeciło na nieskazitelnym błękicie nieba, a jezioro i góry wyglądały jak do czysta wyszorowane, Adam pożałował swoich ostrych słów. Przecież Esme chciała dobrze. Ale nie powinna się wtrącać. Wykorzystując podbierak, zaczął czyścić basen ze śmieci naniesionych przez burzę. Pracując metodycznie, przykazał sobie nie wyciągać żadnych wniosków. W szczególności dotyczących Floriany. Zszedłszy na dół, zauważył, że drzwi do jej pokoju są uchylone. Miał nadzieję, że już wstała i jest gotowa do rozmowy. Zapukał więc i pchnął drzwi, lecz jej łóżko było puste. Przemknęło mu przez głowę, że mogła w nocy się wymknąć do Seba. Wiedział, że to niedorzeczna myśl, ale nie mógł się powstrzymać, żeby nie sprawdzić, czy jej rzeczy nadal są w pokoju. Poszła jak zwykle rano do sklepu, ofuknął się w myślach. Oczyścił basen z liści i gałązek i odłożył siatkę. Dochodziła dziewiąta. I wciąż ani śladu Floriany. Esme też się nie pokazała. Dziwne, że śpi tak długo, ale może tak jak on nie mogła zasnąć przez burzę. Miał już na sobie kąpielówki, wiec tylko zdjął podkoszulek, przeszedł do głębszej części basenu i skoczył do wody. Przepłynął dwie długości pod wodą, wypłynął dla zaczerpnięcia oddechu, po czym znowu przepłynął dwie długości. Potem usiłował przepłynąć pod wodą trzy długości. Potem cztery. Każdy sposób był dobry na rozładowanie stresu. Przecież chciał tylko wiedzieć, na czym stoi. Czy to tak dużo? Kiedy już wykorzystał pojemność płuc do granic możliwości, położył się na plecach i zamknął oczy przed oślepiającym słońcem. Nagle wyczuł, że nie jest sam. Otworzył oczy i zobaczył Florianę siedzącą na brzegu basenu od płytkiej strony, z nogami zanurzonymi w wodzie. Nigdy nie miała tak poważnej miny jak teraz. Czy raczej tak smutnej.

– Cześć – powiedział ostrożnie. Na leżaku za nią stała reklamówka ze sklepu. A jednak, pomyślał. – Przepraszam za wczorajszy wieczór – powiedziała cicho. – Ale potrzebowałam samotności. Bardzo jesteś na mnie zły? Przewrócił się na brzuch i podpłynął do niej. – A powinienem? – Nie wiem. W tej chwili nic nie wiem. Wstał. – Czy mógłbym ci jakoś pomóc? Wyciągnęła ręce. – Uścisk byłby miły. – Mokry uścisk? Kiwnęła głową. Otoczył ją ramionami i przytulił rozgrzane słońcem ciało, a ona zsunęła się w ubraniu do basenu. Dotknęła ustami jego ust, a on pocałował ją namiętnie. Powinno go to uspokoić, lecz tak się nie stało. Jej smutek był dosłownie namacalny i powiększył jego własny. – Gdzie jest Esme? – spytała, odsuwając się od niego. – Nie wiem. Jeszcze jej nie widziałem. Zmarszczyła brwi. – To do niej niepodobne, żeby tak długo spać. – Jakieś dwadzieścia minut temu pomyślałem to samo. Oboje spojrzeli w okno pokoju Esme. Okiennice nadal były zamknięte jak przed burzą. W tym momencie Esme stanęła w drzwiach kuchni. – Adamie, dzwoni twój telefon komórkowy! – zawołała. – Ale już przestał. Nie zdążyłam ci go przynieść. Adam wyszedł z basenu i sięgnął po ręcznik. – Nic się nie stało – odpowiedział, energicznie wycierając włosy, po czym owinął się ręcznikiem w pasie. – Później do tego kogoś oddzwonię. Esme podała mu telefon, po czym przeniosła wzrok na Florianę, która wychodziła właśnie z basenu. – Jak się dziś czujesz, młoda damo? Dobrze spałaś? Ból głowy minął? Floriana szarpnęła za mokry podkoszulek i ociekające wodą szorty. – Minął – odparła. – Pójdę się przebrać, a potem zrobię nam śniadanie. – Nie musisz – odpowiedziała szorstko Esme. – Ja się tym zajmę. Gdy będziesz gotowa, chciałabym z tobą porozmawiać. Adam nie miał wątpliwości, o czym Esme chce porozmawiać z Florianą, ale nie miał siły się wtrącać. Szczerze mówiąc, nie sądził, żeby mogła powiedzieć coś, co pogorszyłoby i tak już złą sytuację. Wyczuwał, że obudziła się w bojowym nastroju i nie będzie brała żadnych jeńców. Poszedł więc na górę przebrać się i sprawdzić kto dzwonił. Pewnie Denise. Mylił się jednak, bo głos przekazujący wiadomość należał do Giovanniego Zazzaroni. Prosił, żeby Adam do niego oddzwonił. Zrobił to, lecz agent nie odbierał, zostawił więc wiadomość. Floriana czuła się okropnie. W głowie miała mętlik, a żołądek ścisnął się niczym w węzeł. Nic nie jadła od wczorajszego lunchu i bała się, że nie przełknie śniadania, które Esme szykowała na dole, ani nie zniesie słów krytyki. Czuła, że Esme nie podobało się jej wczorajsze spotkanie z Sebem. Przez całą noc obawiała się, że zadzwoni komórka i będzie to Seb, lub że nadejdzie wiadomość od niego. Albo coś gorszego – informacja od kogoś z rodziny Imogen. Nikt jednak nie zadzwonił, należało

więc zakładać, że ślub się odbędzie. Tylko jak Seb mógł ożenić się z kimś, kogo, jak twierdził, nie kochał? Ale jest jeszcze czas na to, żeby odwołać ceremonię, pomyślała, ściągając mokre ubranie i wchodząc pod prysznic. Dokładnie dwie godziny i czterdzieści pięć minut. W przeszłości wiele razy bała się o Seba, lecz nie tak bardzo jak dzisiaj. Wczoraj błagał ją, żeby uratowała go przed tym, co miał zrobić, bo brakowało mu odwagi, żeby uratować siebie samego. Wystarczy kilka jej słów i będzie wolny od tej skazanej na fiasko sytuacji, w którą się wpakował. Rozstała się z nim we łzach, wiedząc, że zawiodła go, nie mogąc zrobić jednej rzeczy, o jaką ją błagał. – Przestań mną manipulować! – rzuciła z płaczem. – Nie mogę tego zrobić. Nie chcę mieć tego na sumieniu. – Potem naprawdę go zraniła. – Nie kocham cię, Seb. Nie kocham człowieka, którym się stałeś. Gdybyś miał choć trochę szacunku dla siebie lub dla mnie, nie próbowałbyś robić ze mnie kozła ofiarnego. Nigdy ci tego nie wybaczę. – Nie mów tak. Potrzebuję cię, Florrie. – Ale ja nie potrzebuję ciebie. Mam teraz Adama. Musiało go to bardzo zranić, sądząc z wyrazu jego twarzy. – Obiecasz mi coś? – spytał, gdy doszedł do siebie. – Przyjdziesz jutro? Jeżeli będę wiedział, że jesteś, znajdę w sobie odwagę, by przez to przejść. Bo wtedy będziesz lepiej o mnie myślała. Jego logika była kompletnie pokręcona. Jak mogła lepiej o nim myśleć, skoro oszukiwał nie tylko siebie, ale i Imogen? I po co? Żeby ocalić uczucia Imogen? Żeby ocalić ją przed wstydem porzucenia przed ołtarzem? – Jeżeli tego właśnie chcesz – odpowiedziała – to przyjdę. – Obiecujesz? – Tak, Seb, obiecuję. A teraz idę. Zostawiła go w barze. Nie poszedł za nią, a ona się nie obejrzała. Nie była w stanie wrócić do willi, gdzie czekali Esme i Adam, więc poszła na spacer. Szła i szła, szybko i gniewnie, ścieżką biegnącą wzdłuż jeziora. Miejscami była to tylko wąska, brukowana dróżka między obrośniętymi bluszczem kamiennymi murami, stojącymi tak blisko siebie, że mogła dotknąć ich obiema rękami. Innym razem ścieżka odbiegała od jeziora i pięła się w górę, a potem opadała ku ruchliwej głównej drodze. W końcu, gdy niebo zaczęły zasnuwać burzowe chmury, doszła do miasteczka Menaggio, gdzie wsiadła do taksówki i wróciła do Mezzegry. Wystarczyło jedno spojrzenie na zatroskaną minę Adama, by czmychnęła do swojego pokoju. Nie chciała, żeby widział ją tak zdenerwowaną, zdając sobie sprawę z tego, że źle to zrozumie. Tymczasem właśnie to zrobiła. Dała mu powód do tego, by uwierzył, że nadal kocha Seba. Gdy wyszła spod prysznica, usłyszała głośne pukanie do drzwi. – Mogę wejść? Na dźwięk głosu Esme, żołądek Floriany jeszcze mocniej się zacisnął.

Rozdział czterdziesty ósmy

Zgodnie z instrukcjami dołączonymi do zaproszenia goście mieli być przewiezieni statkiem do Villa Balbianello. Wyglądało na to, że Floriana i Adam jako jedni z ostatnich wsiedli na pokład na przystani w Lenno. Gdy statek okrążył cypel, na którym stała wspaniała willa, oczom pasażerów ukazał się malowniczy widok i wszyscy, łącznie z Adamem, sięgnęli po aparaty. Floriana była wyjątkiem. Nie chciała patrzeć, chciała, by ten dzień już się skończył, a potem pragnęła wyrzucić z pamięci najmniejszy po nim ślad. Adam zrobił zdjęcie, schował komórkę do wewnętrznej kieszeni marynarki, przysunął się do Floriany i splótł palce z jej palcami. – Jak się czujesz? – spytał cicho. – Chyba dobrze. – Wiesz, myliłem się, gdy powiedziałem, że wyglądasz ślicznie. Wyglądasz cudownie. Uśmiechnęła się z wdzięcznością. – To ta sukienka jest cudowna. – Nie zgadzam się. Jest piękna na tobie. I to moje ostatnie słowo w tej kwestii. Sukienka była sprawką Esme. Floriana dopiero teraz zaczęła to sobie uświadamiać. Gdy starsza pani zapukała do drzwi jej pokoju, nie zamierzała wypytywać ją o Seba, lecz pokazać szarą, jedwabną sukienkę, którą Floriana już raz miała na sobie, a która przyćmiewała jej własną. – Nie musisz jej wkładać – wyjaśniła. – Ale wiedząc, jak ładnie w niej wyglądasz, pomyślałam, że zdecydujesz się ją włożyć. Uprasowałam ją dla ciebie i przyniosłam też małą torebkę z koralików i sandałki. Myślisz, że dasz radę chodzić w nich przez cały dzień? Floriana miała poważne wątpliwości, czy powinna ją włożyć. Nie chciała niczego robić ze swoim wyglądem, nie chciała rzucać się w oczy, ale zgodziła się, żeby nie urazić uczuć starszej przyjaciółki. Potem Esme zmusiła ją, żeby zjadła śniadanie, a następnie pomogła jej ubrać się i ułożyć włosy, splatając je w misterny francuski warkocz. Floriana nie umiałaby zrobić czegoś takiego. Na koniec Esme włożyła jej na szyję podwójny sznur bardzo pięknych pereł. – Teraz wyglądasz doskonale – oznajmiła. Floriana spodziewała się, że Esme zacznie ją wypytywać, dlaczego była wczoraj taka zdenerwowana, więc zdziwiła się, że starsza pani w ogóle o tym nie wspomniała. Gdy ciekawość wzięła górę i Floriana okazała zdziwienie tym, że o nic jej pyta, Esme spytała, czy chciałaby zrzucić coś z serca. – Jeżeli coś cię dręczy, zawsze możesz ze mną porozmawiać – dodała. – Czy jest coś takiego? – Wiesz, że tak – odparła Floriana. – Seb nie powinien pakować się w tę parodię małżeństwa. – On o tym musi zdecydować. – Wczoraj powiedział mi, że nie kocha Imogen. – Może i tak, ale to do niego należy decyzja, co należy zrobić. Nie możesz się do tego mieszać. – Wiem, ale… Nie mogły dłużej rozmawiać, bo do drzwi zapukał Adam z informacją, że czas ruszać. Statek zwalniał teraz, bo zbliżali się do przystani udekorowanej biało-różowymi wstążkami i balonami. – Myślisz to co ja? – mruknął Adam.

– Co takiego? – Ken i Barbie. Floriana uśmiechnęła się. – Przepraszam. To był z mojej strony chwyt poniżej pasa. Nie powinienem żartować z wielkiego dnia twojego przyjaciela. – Nie szkodzi. Wątpię, by brał udział w przygotowaniach do ślubu. Stanęli z boku, żeby przepuścić innych, po czym z małej przystani otoczonej bramą z kutego żelaza ruszyli za nimi na górę po kamiennych schodkach. – Ktoś porządnie się dziś rano napracował, sprzątając tu po wczorajszej burzy – stwierdziła Floriana, gdy znaleźli się na łagodnie opadającej ścieżce biegnącej przez starannie wystrzyżony trawnik bez jednego choćby liścia czy gałązki. Majestatyczny cedr, cyprys, krzew magnolii i platany dawały trochę cienia przed oślepiającym słońcem świecącym na kryształowo czystym, błękitnym niebie. Leżąc poprzedniego dnia w łóżku i słuchając grzmotów przetaczających się nad głową, Floriana miała nadzieję, że burza będzie trwała przez następne dwadzieścia cztery godziny i ślub zostanie odwołany. Bóstwa pogody sprzyjały jednak Imogen i ofiarowały jej idealny dzień. Gdy teren wyrównał się, oczom gości ukazał się w całej swojej okazałości pałac, z którego dochodziły dźwięki muzyki zmieszane z szumem rozmów i śmiechów. Kwartet smyczkowy grał Cztery pory roku Vivaldiego, a w głównej lodżii oplecionej bluszczem ustawiono krzesła ozdobione biało-różowymi wstążkami. Pod centralną arkadą stał namiot, gdzie prawdopodobnie czekał na gości lunch. Żołądek podszedł Florianie do gardła, wątpiła, czy dotrwa do obiadu. Niedobrze jej się robiło ze strachu, że Seb wymyśli coś zaskakująco dramatycznego. Czy raczej coś niszczącego. Ogarnęła spojrzeniem elegancko ubranych gości, nie rozpoznając żadnej znajomej twarzy. Ciekawe, ilu z tych gości znał Seb. Jego rodziców miało nie być – jeszcze w styczniu powiedział jej, że nie poinformował ich, że zamierza się ożenić. Właściwie odciął się od nich, podobnie jak od niej, podejmując próbę rozpoczęcia nowego życia. Zorientowała się, że nie ma przy niej Adama i rozejrzała się nerwowo. Stał oparty o balustradę, tyłem do jeziora, z jedną nogą skrzyżowaną z drugą i rękami założonymi za plecy. Z głową przechyloną na bok sprawiał wrażenie, jakby czuł się tu równie swobodnie jak w domu. Wyglądał niezwykle przystojnie w nienagannym jasnoszarym garniturze i białej koszuli podkreślającej opaleniznę. Zrobiło jej się ciepło na sercu i poczuła, jak zalewa ją fala miłości do tego wyjątkowego mężczyzny. Przypomniała sobie, jak przed dwoma dniami siedzieli na bujanej ławce i jak jej ciało dopasowało się do jego i jakie to było przyjemne. Zapragnęła cofnąć czas i znowu poczuć się odświeżająco wolna. – O czym myślisz? – spytał, gdy podeszła do balustrady. – Że jesteś wyjątkowy. A ty o czym myślałeś? – Że wyglądasz fantastycznie i że jestem szczęściarzem, mogąc być tu z tobą. Nie oczekuję odpowiedzi. Zamiast tego rzuć okiem na ten widok. To dopiero coś. Popatrzyła na jezioro i wsunęła mu rękę pod ramię. – Dziękuję – powiedziała. – Za co? – Za wszystko. Ale głównie za zorganizowanie wszystkiego tak, żeby Esme mogła tu przyjechać. Bez ciebie to by się nie udało. – Miałem ukryty motyw. Chciałem być z tobą. Uśmiechnęła się do niego. – Cieszę się. Podniósł okulary i przyjrzał się jej z uwagą.

– Naprawdę? Nie zdążyła odpowiedzieć, bo muzyka ucichła i przez tłum przebiegł pomruk oczekiwania. Nadszedł czas, aby wszyscy usiedli. Zaczynała się ceremonia. Osoba rozsadzająca gości wskazała im środkowy rząd krzeseł. Gdy Adam wdał się w uprzejmą rozmowę z parą po swojej lewej stronie, Floriana, która siedziała z brzegu, spojrzała w stronę pierwszego rzędu, szukając Seba. Nie zauważyła go. Była za to elegancko ubrana jasnowłosa kobieta w liliowym kostiumie i stroiku z piór na głowie – prawdopodobnie matka panny młodej. Rozmawiała z kobietą z iPadem w ręku, pewnie organizatorką wesela. Ciekawe, ile kosztowała ta awantura, zastanawiała się Floriana. Miejsce nie należało do tanich. Nagle usłyszała dzwoniącą komórkę. Na szczęście nie jej, bo było to pierwsze towarzyskie naruszenie ślubnej etykiety. Ktoś trącił ją w łokieć. – Czy to nie twoja komórka? – spytał Adam. Otworzyła torebkę, przekonana, że to nie jej telefon. Myliła się. Seb wysłał jej SMS: „Jesteś tu?”. O Boże! Co on sobie myślał, esemesując do niej kilka minut przed własnym ślubem? Oszalał? I co powinna zrobić? Zignorować czy odpowiedzieć? Uznała, że go uspokoi, i napisała tylko jedno słowo: „Tak”. Potem dla własnego spokoju wyłączyła telefon. – Wszystko w porządku? – spytał Adam, gdy schowała komórkę do torebki. Kiwnęła głową. Czas pokaże, pomyślała ze smutkiem. Kwartet smyczkowy znowu zaczął grać i jedynymi pustymi krzesłami pozostały te w pierwszym rzędzie. Ceremonia powinna się zacząć piętnaście minut temu i z każdą upływająca minutą rósł niepokój Floriany. Nie miała żadnego doświadczenia ze ślubami, lecz te kilka, na których była, zaczęły się punktualnie. Najbardziej utkwił jej w pamięci ślub siostry. Ann trwała w przekonaniu, że tak jak wszystko w jej życiu, ślub musi się odbyć o czasie. Przyjechała do kościoła z Florianą jako swoim świadkiem punktualnie co do minuty. I nie miało żadnego znaczenia, że omal nie załamała się psychiczne. – Może darowali sobie formalności i uciekli – szepnął jej Adam do ucha, gdy minęło kolejne pięć minut, a matka panny młodej wymieniła z najbliższymi sąsiadami spojrzenia typu „Nie martwcie się, każda panna młoda się spóźnia”. Przy jednym z owiniętych bluszczem kolumn organizatorka wesela rozmawiała z niskim mężczyzną z wydatnym torsem, ubranym w wytarty garnitur. Nie wyglądał jak gość, a raczej jak urzędnik. Może to on miał uczynić Seba i Imogen mężem i żoną. Upłynęło kolejne pięć minut. W głowie Floriany kotłowało się tysiące możliwych i całkiem niewinnych powodów zwłoki. Nagle wśród gości nastąpiło poruszenie i wszyscy spojrzeli w stronę przedniego rzędu. Serce skoczyło Florianie w piersi, bo pojawił się Seb, a za nim wysoki, jasnowłosy mężczyzna, zapewne jego świadek i brat Imogen, imieniem Jules. Obaj podeszli do matki panny młodej – brat Imogen wolno, wyraźnie utykając – i zajęli swoje miejsca. Wcześniej jednak Seb odwrócił się i powiódł spojrzeniem po twarzach wpatrujących się w niego gości. Floriana domyśliła się, że jej szuka. Miał tak posępny wyraz twarzy. Czemu on to robi? Czemu chce zrobić coś, co tak go rani? Spojrzawszy na nią, a potem na Adama, nie uśmiechnął się ani nie pomachał przyjaźnie, za to jeszcze bardziej spochmurniał. Gdy odwrócił się i usiadł, omal nie uwierzyła, iż czyni ją odpowiedzialną za to, że tu jest wbrew swojej woli. Nie mogę na to patrzeć, pomyślała, gdy ktoś siedzący za nią zażartował, że nigdy nie widział tak

zdenerwowanego pana młodego. – Wygląda, jakby miał zwymiotować. Adam wziął ją za rękę. Usiłowała się uśmiechnąć, lecz nie zdołała. Nastąpiła przerwa w muzyce, po czym zabrzmiał chorał Jana Sebastiana Bacha Jesu, bleibet meine Freude (Jezu, radości ludzkiego pragnienia). Po kilku taktach Seb i jego świadek wstali. Brat Imogen obejrzał się przez ramię, by śledzić przybycie siostry. Seb patrzył przed siebie. Najpierw pojawiły się dwie dziewczynki w ślicznych jasnoróżowych sukienkach z koszyczkami w rękach, z których niezdarnie sypały płatki róż. Wyglądały na jakieś cztery lata i wywołały wśród gości „ochy” i „achy” słusznego zachwytu. Za nimi pojawiła się główna bohaterka całego wydarzenia – panna młoda z ojcem i druhnami w takich samych jasnoróżowych sukienkach. Nie ulegało wątpliwości, że wiotka Imogen o platynowych blond włosach była olśniewająco piękną panną młodą. Wyglądała niesamowicie. Sukienka – biała i elegancka w swojej prostocie – miała dekolt w kształcie serca i marszczoną górę, a spódnicę z trenem ozdobionym perełkami i mieniącymi się kryształkami. Dekolt na plecach układał się w kształt litery V i sięgał talii. Dziewczyna promieniała i wyglądała niczym ucieleśnienie piękna. Seb spojrzał na pannę młodą dopiero wtedy, gdy stanęła u jego boku i przekazała wiązankę z białoróżowych róż jednej z druhen. Te jakby na dany znak zajęły miejsca za jej matką. Urzędnik rozpoczął ceremonię, mówiąc po włosku i zatrzymując się, jak wyjaśnił, w koniecznych miejscach, żeby tłumacz mógł odczytać wymagane prawem słowa po angielsku. Było to konieczne, aby zainteresowane strony nie mogły później oświadczyć, że małżeństwo nie ma mocy prawnej, bo nie zrozumiały, co powtarzają. – Miłość to siła, która pozwala odważnie stawić czoło strachowi i niepewności – powiedział tłumacz do panny młodej i pana młodego. – A wyzwaniem dla małżeństwa jest ochrona niezależności i indywidualności, gdy stajecie się jednością. To wymaga porozumienia i wielkiej uczciwości. Och, Seb, pomyślała ze smutkiem Floriana. Gdzie w tym wszystkim jest twoja uczciwość i niezależność? Spuściła głowę, zamknęła oczy i kompletnie się wyłączyła. Nie chciała tego słuchać. Ale czego teraz spodziewała się po nim? By wycofał się, zachowując swoją niezależność? A może powinien wziąć ślub i później się wycofać, żeby nie zranić uczuć Imogen? Co za ironia, ona martwi się o uczucia Imogen! Nagle Adam ścisnął ją za rękę. Uniosła głowę i spojrzała na niego. Miał ściągnięte brwi i patrzył na Seba, który coś mówił. – Przepraszam – powiódł wzrokiem po zebranych gościach. – Wiem, że odbyliście cholernie długą drogę, żeby wziąć udział w tej uroczystości, ale… Imogen patrzyła na niego z wyrazem przerażenia na pobladłej twarzy. Floriana poczuła, że i jej krew odpływa z twarzy, a serce tłucze się w piersi. Ścisnęła Adama za rękę tak mocno, jakby miała upaść. – Ale chodzi o to, że byłbym kłamcą, gdybym stał tu i wyznawał Imogen miłość, tak jak powinienem – ciągnął Seb. Imogen gwałtownie wciągnęła powietrze w płuca. Goście również. – Przepraszam, Imogen, ale nie mogę. – Nie! – krzyknęła. – Nie rób tego. – Jeszcze mi podziękujesz – powiedział. – Po co miałabyś za mnie wychodzić, skoro kocham kogoś innego? W atmosferze radości z czyjegoś nieszczęścia tłumacz i urzędnik wymienili gorączkowe spojrzenia. Rodzice Imogen poderwali się z miejsc. Jej brat również. Organizatorka ślubu wyglądała, jakby miała ochotę uciec. To musiał być dla niej koszmar.

Floriana też miała ochotę uciec. Nagle, ku swojemu przerażeniu, usłyszała głos Imogen unoszący się ponad pomrukiem niezdrowej satysfakcji. – Chodzi o tę cholerną Florianę, tak?! – Jej głos wzniósł się do głośnego pisku. – To wszystko jej robota. Gdzie ona jest? Gdzie jest ta suka?! Nękany wyrzutami sumienia Seb mimowolnie spojrzał w jej stronę i przerażona Floriana stała się nagle celem zainteresowania widowni. „Nic złego nie zrobiłam”, miała ochotę krzyknąć. A jednak zrobiła. Przyszła tutaj, choć nie powinna.

Rozdział czterdziesty dziewiąty

Zaszokowana Floriana nie była w stanie ruszyć się z miejsca, lecz Adam szybko wstał z krzesła, czując gwałtowny przypływ adrenaliny. Jeżeli szykuje się jakaś konfrontacja, to stawi jej czoło na stojąco. Widząc, jak Imogen rusza w kierunku Floriany, ustawił się w przejściu, gotowy oddzielić rozjuszoną pannę młodą od jej ofiary. Obiektywnie rzecz biorąc, biedna dziewczyna miała prawo być wściekła i czuć potrzebę starcia, lecz on nie pozwoli, żeby Floriana posłużyła za obiekt zemsty. Jeśli już musiała kogoś winić, to tego idiotę, który spowodował całą katastrofę, a który biegł teraz za nią. Razem z zaskoczonymi rodzicami i bratem. – Zejdź mi z drogi – syknęła porzucona panna młoda do Adama. – Niech ja ją zobaczę. – Imogen, proszę, nie. Nie tutaj. Odwróciła się do niedoszłego małżonka. – Nie tutaj? – zaskrzeczała, cała się trzęsąc. – To gdzie?! Podczas naszej odwołanej podróży poślubnej? Lub może w Londynie w naszym domu, w którym twoja noga nigdy więcej nie postanie? – Nabrała powietrza i wrzasnęła: – Jak śmiałeś mi to zrobić?! Jak śmiałeś zrobić to na oczach moich przyjaciół i rodziny?! Dlaczego musiałeś mnie tak upokorzyć?! Dlaczego?! – Kochanie, z przykrością to mówię, ale on ma rację – odezwała się jej matka, rzucając Sebowi oskarżycielskie spojrzenie. – Nie przy wszystkich. – Chcę, żeby mi odpowiedział – gorączkowała się Imogen. – I to teraz! Chcę wiedzieć, jak mogłeś – tu dźgnęła palcem powietrze, wskazując na Seba – brać udział w tych wszystkich przygotowaniach, gdy tak naprawdę nigdy mnie nie kochałeś. – Kochałem cię. Musisz w to uwierzyć. – Kłamca! – Głos jej zadrżał i zaczęła płakać. – To Florianę cały czas kochałeś. – Usiłowała odepchnąć Adama, żeby dotrzeć do osoby, którą najwyraźniej obwiniała, lecz on skutecznie blokował jej drogę. – Oto kogo kochałeś – dodała, wyciągając rękę w stronę Floriany. – I najgorsze w tym jest to, że nie chciała zostawić go w spokoju. To jej robota. Floriana zerwała się z miejsca, drżąc na całym ciele, z rozpłomienioną twarzą i szeroko otwartymi, pociemniałymi oczyma. – Ty nic nie rozumiesz – odezwała się, kręcąc głową. – Zawsze byliśmy tylko przyjaciółmi. Nikim więcej. On jest dla mnie jak brat. – Imogen, wystarczy – odezwał się ojciec panny młodej, podchodząc bliżej. – Nie przedłużaj tego. Nie wiem, co tu się u diabła, dzieje, ale powinieneś coś wyjaśnić – zwrócił się do Seba, gdy Imogen, szlochając, rzuciła się matce w objęcia. – Porozmawiamy później, gdy Imogen się uspokoi. A teraz będzie lepiej, jeśli zostawisz nas samych. To czas dla rodziny. Organizatorka ślubu najwyraźniej wyczuła, że już może, bo podeszła, przyciskając do piersi iPada jak tarczę. – Co mam teraz robić? – spytała rodziców. – Zaprowadź wszystkich do namiotu – polecił ojciec Imogen tonem wskazującym na to, że był przyzwyczajony do wydawania rozkazów. – I daj im coś do picia. Ludzie zaczęli szurać krzesłami i niechętnie opuszczać miejsce dramatycznego widowiska. Imogen, udając, że nie wie, co się wokół niej dzieje, wyrwała się z objęć matki i ponowiła próbę dotarcia do

Floriany. I znowu Adam nie dopuścił do tego. – Zadowolona jesteś, co? – rzuciła w stronę Floriany. – Masz to, czego zawsze chciałaś. Proszę bardzo, bierz go sobie. Wszyscy mówili mi, że jestem dla niego za dobra. Teraz wiem, że mieli rację. Ale oboje zasługujcie na siebie. Mam nadzieję, że będzie wam ze sobą bardzo źle. Adam zauważył kątem oka, że jeden z gości trzyma w górze telefon i filmuje ich. Dość tego, postanowił. – Floriano – powiedział zdecydowanie. – Powinniśmy już iść. – Jasne, czemu nie? – powiedziała Imogen z goryczą. – Kimkolwiek jesteś – to było do Adama – mam nadzieję, że nie jej chłopakiem. Weź przykład ze mnie. Nie dasz rady rozdzielić tych dwojga. Oni są nierozłączni, zrośnięci biodrami. Po wypowiedzeniu tej ostatniej inwektywy pozwoliła, by rodzice i brat ją zabrali, zostawiając tych troje w tym, co zostało po wielkim wybuchu. Floriana wpatrywała się w swego najdawniejszego i najbliższego przyjaciela ze ściśniętym żołądkiem i płonącymi policzkami. Nigdy nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie się wstydziła za Seba. – Przepraszam, Florrie – powiedział, poluzowując krawat. – I masz za co – warknęła, z trudem panując nad gniewem. – Zrobiłeś ze mnie kogoś, kim nie jestem. – Przepraszam – powtórzył. – Naprawdę. Przepraszam za wszystko. – Przestań! – krzyknęła. – Ciągłe powtarzanie tego niczego nie poprawi. – Proszę, nie bądź na mnie zła. Wyrzuciła z rozdrażnieniem ręce w górę. – Nie wiem, kim jeszcze mam dla ciebie być. – Przyznaję, to nie była najwspanialsza chwila w moim życiu. – Boże, Seb, nawet jak na twoje standardy było to monumentalne niedoszacowanie proporcji. Zrobiłeś coś wyjątkowo perfidnego. I co teraz? Wzruszył ramionami jak człowiek kompletnie załamany, co zaskoczyło Florianę i pozwoliło, by współczucie ustąpiło miejsca wściekłości. – Nie mam pojęcia – odparł. – Chyba wrócę do domu. Tylko że teraz nie mam już domu. – Ściągnął krawat, schował go do kieszeni marynarki i rozpiął górny guzik koszuli. – Pewnie jesteś Adam – powiedział, jakby dopiero teraz go zobaczył. – Nie tak sobie ciebie wyobrażałem. – Zabawne, bo ja dokładnie tak sobie ciebie wyobrażałem – odpowiedział chłodno Adam. Seb uniósł brwi. – Jak kompletnego drania? – Coś w tym rodzaju. – Chylę czoło przed szczerością. Gdy Floriana sądziła, że sytuacja osiągnęła apogeum, z namiotu dobiegły łagodzące dźwięki muzyki. Jak muzycy na „Titanicu” kwartet skrzypcowy otrzymał polecenie, żeby grać. – Pewnie przyjęcie się zaczęło – wyjaśnił Seb posępnie. – Dlaczego nie? Wszystko zapłacone. Niech goście zabawią się trochę. I nacieszą moją hańbą. Będą mieli co wspominać przez długie lata. – Och, na litość boską – skarciła go Floriana. – Przestań użalać się nad sobą. Tylko nie to. Adam, wychodzimy. A ty, Seb, idziesz z nami. Obaj spojrzeli na nią zaskoczeni. – Przecież nie możesz tu zostać. Chyba że jesteś głodny. Przez jedną straszną chwilę nie wiedziała, czy wybuchnie śmiechem, czy płaczem, na szczęście tylko kiwnął głową i bez słowa ruszył za nimi.

Co ja z nim zrobię, na Boga, pomyślała Floriana w przypływie paniki. I czemu ciągle czuję się za niego odpowiedzialna? Bo jest częścią twojego życia i zawsze będzie, odpowiedziała sobie, gdy szli krętą ścieżką do statku, który ich tu przywiózł.

Rozdział pięćdziesiąty

Esme przez całe życie miała lekki sen i dobrze wiedziała, co znaczy obudzić się w środku nocy. I tej nocy Villa Sofia uparła się, żeby przerywać jej sen trzeszczeniem i skrzypieniem w ciszy gorącej, parnej nocy. Obudziło ją wyjątkowo głośne skrzypienie, potem kolejne i chwilę później usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Świecące wskazówki zegarka wskazywały godzinę drugą dziesięć. Przewróciła się na plecy i wyciągnęła nogi i ręce w poszukiwaniu chłodniejszych miejsc na łóżku. Zamknęła oczy, próbując zasnąć, lecz myśli kłębiły się w głowie, ukazując obrazy minionych zdarzeń. Pomagała Domenicowi obrywać zwiędnięte róże w ogrodzie, gdy znacznie przed czasem wrócili Adam i Floriana. Nie byli sami. Nastąpiły prezentacja i przeprosiny oraz prośba, żeby Seb mógł przenocować w willi, bo nie ma się gdzie podziać. Raczej należało powiedzieć, że nigdzie indziej ten łajdak nie odważyłby się pokazać. Floriana zaprowadziła go na górę, pomagając wnieść bagaż, który zabrali z hotelu Tremezzo. Tymczasem Adam, jak zwykle spokojnie i beznamiętnie, zdał jej relację z przebiegu zdarzeń. Tego właśnie obawiała się, gdy poprzedniego dnia Floriana zgodziła się spotkać z Sebem. Esme przewracała się z boku na bok, w końcu poddała się i poszła do łazienki. Po powrocie do pokoju zatrzymała się przy otwartym oknie i pomyślała, że ktoś siedzi na bujanej ławce w ogrodzie. Wytężając wzrok w ciemności, zobaczyła Florianę i Seba z głowami pochylonymi ku sobie. Odwróciła się, nie chcąc na to patrzeć. Co w tym dziwnego, że siedzą razem? Było do przewidzenia, że zechcą zostać sami, żeby Seb mógł się wyżalić Florianie. Przez cały dzień aż do teraz nie wystawił głowy z pokoju. Najwyraźniej nie był w stanie spojrzeć ludziom w oczy. Floriana zaniosła mu coś zjedzenia, ale gdy później zeszła na dół, przyniosła nietkniętą tacę. Esme bardziej niż kiedykolwiek była przekonana, że związek tych dwojga opiera się na prostej zasadzie: Floriana jest dawcą, a Seb biorcą. Jej zdaniem nie był to zdrowy układ. Mimo to współczuła Sebowi. Oto młody człowiek w ostatniej chwili uświadomił sobie, że beznadziejnie się pomylił. Bóg jeden wie, dlaczego musiał wybrać tak dramatyczne rozwiązanie. Chyba że chciał udowodnić Florianie, do czego jest dla niej zdolny, i dlatego publicznie wyznał, jak bardzo ją kocha. Scena jak z przesłodzonego romansu. Która kobieta nie czułaby się zaszczycona takim wyczynem? Gdzie jednak jest w tym miejsce dla biednego Adama? Jak mógł rywalizować nie tylko z głębią tego, co łączyło Florianę i Seba, ale także z nieuniknioną sejsmiczną zmianą w ich związku teraz, gdy Seb wyznał, co czuje do Floriany? To właśnie pragnęła usłyszeć dwa i pół roku temu. Esme wróciła do łóżka i zamknęła oczy, starając się stłumić wątpliwości, czy dobrze zrobiła, przyjeżdżając tutaj. Gdyby nie zachęcała Floriany do pojechania na ślub Seba i definitywnego zakończenia związku z nim, nie byłoby tego wszystkiego. Poddała się jednak pragnieniu manipulowania, przenosząc na Florianę własne marzenie o rozstaniu się z dawną dziewiętnastoletnią Esme. I co z tego ma? Dowiedziała się jedynie tego, o czym przez cały czas wiedziała: że Angelo był draniem. Jeśli chodzi o Marca, nie dowiedziała się niczego. Niczego, co uspokoiłoby uczucia rozbudzone w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Westchnęła głęboko i ponownie spróbowała znaleźć chłodniejsze miejsce do leżenia. Jeszcze kilka dni i wróci do domu. Nie mogła się już doczekać, żeby znaleźć się we własnym chłodnym łóżku z Eurydyką

przy boku. Nazajutrz rano, zanim wszyscy wstali i zanim zrobiło się zbyt gorąco, Adam poszedł pobiegać. Bieganie oczyszcza umysł, przekonywał siebie, zbiegając ze wzgórza. U podnóża zatrzymał się, żeby przepuścić samochody, po czym skręcił w lewo, na główną drogę prowadzącą wzdłuż jeziora. Nie było tu prawdziwego chodnika i pomimo wczesnej godziny przejeżdżało zdumiewająco dużo samochodów, ciężarówek i skuterów. Musiał więc co jakiś czas oglądać się przez ramię na nadjeżdżające z tyłu pojazdy. Powinien był zresztą biec po drugiej stronie wąskiej drogi, twarzą do ruchu, lecz tam nie było nawet pobocza. W końcu droga się rozszerzyła i pojawił się chodnik ocieniony drzewami z widokiem na jezioro. Na drugim brzegu leżało Bellagio skąpane teraz w ciemnoróżowej mgle. Kusiło go, żeby zatrzymać się i podziwiać widok, ale nogi miał zaprogramowane na bieg, a umysł na to, żeby nie rozpamiętywać przyjaźni Floriany i Seba. Będzie, co ma być, powiedział sobie ostatniej nocy, usiłując zasnąć. Jeżeli Floriana ma być z Sebem, to niech tak będzie. Poza tym łączyła go z nią jedynie przyjaźń, która zmierzała do czegoś głębszego. Łatwo mógł się z tego wycofać. Wystarczyło jedynie zmienić nastawienie. Nie było tak jak z Jesse. O nie. Czuł zawód, ale świat nie walił mu się na głowę. No, trochę. Może nigdy by się im nie udało. W końcu co mieli ze sobą wspólnego? Nie, lepiej żeby była z Sebem. Wycofa się elegancko. Przynajmniej jego duma na tym nie ucierpi. Przyspieszył, zaciskając zęby. Mijał właśnie hotel Tremezzo, gdzie przed ślubem zatrzymał się Seb, gdy muzykę w słuchawkach przerwał sygnał telefonu. Zatrzymał się, pochylił, żeby złapać oddech i odebrał komórkę. Dzwonił Giovanni Zazzaroni. – Signor Strong, przepraszam, że dzwonię tak wcześnie, ale wyjeżdżam dziś z miasta, a nie chciałbym znowu się z panem minąć. Czy możemy teraz porozmawiać? – Tak – odpowiedział Adam, wciąż usiłując złapać oddech. – Ale musi mi pan wybaczyć, bo jestem w trakcie przebieżki i trochę trudno mi rozmawiać. Jego rozmówca zaśmiał się. – Podziwiam pańską samodyscyplinę. Biega pan na urlopie, w dodatku o tak wczesnej godzinie. Bravo! – Więc co mogę dla pana zrobić? – Nie, to ja mogę coś dla pana zrobić. Mam informacje o rodzinie Bassanich, a ściśle biorąc o Marco Bassanim. – Proszę mówić – powiedział Adam, ciężko oddychając. Floriana widziała, jak Adam wychodzi, i z niecierpliwością czekała na jego powrót. Bardzo chciała z nim porozmawiać. Nie było go już prawie godzinę. Jak daleko można tu biec? Do Szwajcarii i z powrotem? Wyobrażała sobie, jak może się czuć. Nic zresztą dziwnego, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że Seb był tu z nimi. Ale nie mogła go zostawić. Jeszcze w Oksfordzie, gdy próbował odebrać sobie życie, obiecała, że nigdy się od niego nie odwróci, nie mogła więc teraz złamać obietnicy, bo bardzo jej potrzebował. Czy zdoła wytłumaczyć to Adamowi? Czy zrozumie, że Seb nie miał dosłownie nikogo, kto mógłby mu pomóc. Był na świecie sam. Wczoraj w ogrodzie wyznał, że zerwał z kilkoma przyjaciółmi z Londynu, bo Imogen ich nie lubiła. Chciała, żeby jej krąg przyjaciół był również jego kręgiem. Taka była natura osoby zaborczej i zazdrosnej – odizolować obiekt pragnień i zatrzymać go wyłącznie dla siebie. Między innymi z tego powodu, Imogen tak usilnie starała się pozbyć Floriany.

Po raz pierwszy szczerze i obiektywnie omówili sprawę tego, co Floriana widziała tamtego dnia w Londynie, gdy poszła za Imogen do Ritza. – Nie rozumiem, jak mogła to zrobić, skoro cię kochała – powiedziała Floriana. – Pewnie można jednocześnie kochać więcej niż jedną osobę – stwierdził Seb. – I z twojego opisu wynika, że mógł to być jej były chłopak. Pewnie chciała sprawdzić, co do niego czuje. – Zaskakująco bezstronna uwaga – zauważyła Floriana. – Nie zawsze mam klapki na oczach. Teraz widzę też, że twoim przyjaciołom, Adamowi i Esme, nie podoba się, że jestem tu z tobą. – Po prostu cię nie znają – odparła. – I nie poznają, jeśli będziesz się przed nimi ukrywał w pokoju. – Teraz się nie ukrywam – odpowiedział, sięgając po butelkę wina, którą wynieśli na dwór, i napełnił kieliszki. – Tylko dlatego, że nie ma ich w pobliżu – odparowała. – Nie bądź tchórzem, Seb. Unikanie ludzi nie rozwiąże problemu. – A co go rozwiąże? – Tak na początek zacznij prosić o pomoc. – Nie jestem w tym dobry. – Wiem, dlatego wpakowałeś się w kłopoty. Musisz nauczysz się prosić, bo już zawsze będę się o ciebie martwiła. – Ale ja lubię, gdy się o mnie martwisz – rzucił lekkim tonem. – Dzięki temu czuję się kochany. – Jesteś kochany, Seb. Zawsze byłeś. Nawet gdy mnie odrzuciłeś. – Potem opowiedziała mu o spotkaniu z Imogen i o ultimatum, jakie mu postawiła. – Przepraszam, że dokonałem wówczas takiego wyboru. To było złe. Jak wiele rzeczy, które zrobiłem. Ale nie chciałem stracić Imogen. Naprawdę ją kochałem. – Objął Florianę ramieniem. – Teraz wiem bez cienia wątpliwości, że to z tobą powinienem był wziąć dziś ślub. – Ale nie wziąłeś. – Schrzaniłem to koncertowo, co? – Nie ulega wątpliwości. – Mogłabyś przynajmniej trochę polukrować. – Czy dzięki temu poczułbyś się lepiej? – Nie. Ale siedzenie tu z tobą dobrze mi robi. Czy nie byłoby wspaniale, gdybyśmy zostali tu na zawsze i razem się zestarzeli? – Nie jestem jeszcze gotowa zestarzeć się. – Nie bądź taka drobiazgowa. Wiesz, co mam na myśli. Tak, pomyślała teraz, wkładając szorty i podkoszulek z zamiarem pójścia do sklepu po świeże pieczywo. Świetnie wiedziała, co Seb miał na myśli. Nie chciał wracać do domu i zmierzyć się z konsekwencjami swoich decyzji. Zeszła na dół najciszej, jak się dało, żeby nie przeszkadzać Esme ani Sebowi. Esme była już jednak w kuchni. – Wcześnie wstałaś – stwierdziła. – Nie mogłam spać – odpowiedziała Esme. – Ja też nie. – A nasz gość? Esme spojrzała na nią tak znacząco, że Floriana oblała się gorącym rumieńcem. Otworzyła usta, zaszokowana tym, że starsza pani myśli, że spała z Sebem, lecz zaraz je zamknęła, bo do kuchni wszedł Adam.

Ciężko dyszał, spływał potem, a podkoszulek kleił mu się do piersi i rąk. – Esme, myślę, że powinnaś usiąść.

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy

Esme popijała kawę na tarasie restauracyjnym hotelu Danieli, obserwowała przepływające po lagunie łodzie najróżniejszych kształtów i wielkości i słuchała bicia porannych dzwonów. W oddali majaczyła wyspa San Giorgio Maggiore, po prawej miała bazylikę Santa Maria della Salute i pałac Punta della Dogana na skraju trójkątnego cypla oddzielającego Canal Grande od Canale della Giudecca. Wenecja. Nie było drugiego takiego miejsca na świecie. Całe wieki temu z równą fascynacją podziwiała ten wspaniały, niepowtarzalny widok. Wtedy towarzyszył jej ojciec, teraz Adam i Floriana. Niecałe cztery godziny temu obawiała się, że podróż do Wenecji okaże się zbyt męcząca i zaproponowała Adamowi i Florianie, że jeżeli uda im się znaleźć w tak krótkim czasie wolne pokoje w hotelu Danieli, zapłaci za całą trójkę. Uważała to za właściwe rozwiązanie, dopełnienie podróży. Przyjechali poprzedniego wieczoru, zostawiając Seba samego w Villa Sofia. Esme obawiała się, że Floriana zechce zabrać go ze sobą, lecz ku jej wielkiej uldze nikt nawet o nim nie wspomniał. Jego sprawy zeszły na dalszy plan wobec nowin przekazanych przez Adama. Okazało się, że Giovanni Zazzaroni popytał wśród starszych członków rodziny i dowiedział się, że jeden z jego stryjecznych dziadków był avvocato w Como i wykonawcą testamentu Gulii Bassani. Po sprawdzeniu kilku adresów odnalazł obecne miejsce pobytu Marca i rozmawiał z nim. Była pełna podziwu dla uporu, z jakim zabrał się za rozwiązanie zadania, którego z taką ochotą się podjął. Najpierw należało zdecydować, a mogła to zrobić tylko Esme, czy chce spotkać się z Markiem twarzą w twarz. Gdy Zazzaroni wyjaśnił Marcowi powód, dla którego się z nim kontaktuje, ten wyraził gorące pragnienie, żeby Esme zadzwoniła do niego w sprawie spotkania. Było to absurdalne, ale Esme nie miała odwagi rozmawiać z nim po tylu latach. W obawie, że nie będzie mogła wykrztusić słowa, poprosiła Adama, żeby zrobił to w jej imieniu. – No i jaki on był? – spytała, gdy Adam zakończył rozmowę prowadzoną w obecności Floriany, która dosłownie przykleiła się do niego, żeby słyszeć, co mówią. – Zaintrygowany, to chyba właściwe określenie – odpowiedział Adam. – Zaprosił cię na lunch w Wenecji – wtrąciła Floriana podekscytowanym tonem. – Pójdziesz, prawda? – Cóż za zmiana frontu – zauważyła Esme. – Wydawało mi się, że nie chcesz tego ciągnąć. – To było wtedy, a teraz jest teraz. I kto wie, może to być jedyna okazja do spotkania z Markiem. – Spisujesz mnie na straty? – Wiesz, o czym myślę. Skoro doszliśmy tak daleko, to jedźmy do Wenecji. Przyjemnie było usłyszeć podekscytowany głos Floriany, świadczący o tym, że wróciła jej dawna energia. Esme pozostało jedynie ulec entuzjazmowi dziewczyny. Teraz jednak, gdy do spotkania pozostało zaledwie kilka godzin, entuzjazm Esme ustąpił miejsca wątpliwości. Czy lunch był aby dobrym pomysłem? A jeżeli nie będą mieli sobie nic do powiedzenia? Może lepsze byłoby krótkie spotkanie na drinka. Łatwo można by je zakończyć, gdyby rozmowa się nie kleiła. Ale co do jednego miała pewność: bez względu na to, o czym będą mówić, nie powie mu o dziecku. Bo po co? Było, minęło. Duży pasażerski statek wypłynął na środek laguny. Tyle ludzi na pokładzie, pomyślała. I każdy ma jakąś historię do opowiedzenia. Jeden zwyczajną, inny niezwykłą. Ale żadna nie będzie podobna do

innej. Jaka będzie opowieść Marka? Czy był dobrym księdzem? Czy kapłaństwo dało mu satysfakcję, jakiej się spodziewał? Czy miał momenty zwątpienia i żalu, że poświęcił życie Kościołowi, rezygnując z czegoś innego? Och, nie możesz tak myśleć, zbeształa się w duchu. To ona czuła żal i tylko ona. Nie może tego narzucać innym. Dopiła kawę i postanowiła pójść na spacer, pozwalając, by Adam i Floriana zjedli razem śniadanie. Bóg jeden wie, jak bardzo potrzebowali zostać sami, żeby wszystko sobie wyjaśnić. Adam zapukał do drzwi pokoju Floriany, by spytać, czy jest gotowa na śniadanie. Gdy nie doczekał się reakcji, zapukał do Esme, lecz też odpowiedziała mu cisza. Może były już na górnym tarasie. Zastał tam tylko Florianę, która rozmawiała przez telefon komórkowy. Znowu Seb, pomyślał z irytacją. Floriana przywołała go ruchem ręki i bezgłośnie przeprosiła. Usiadł i skupił się na widoku, żeby nie słuchać rozmowy. Nigdy dotąd nie był w Wenecji i teraz zastanawiał się dlaczego. Szkoda, że będą tu tak krótko. Szkoda również, że on i Floriana nie mieli okazji szczerze porozmawiać. Czekał na odpowiedni moment, lecz albo Esme była w pobliżu, albo Seb okupował Florianę. Mimowolnie słyszał rozmowę Floriany i wkrótce zorientował się, że wcale nie rozmawiała z Sebem. Chodziło o jakiś problem w domu. W końcu powiedziała „do widzenia”. – Zostańmy w kontakcie, Robercie. Dam ci znać, jeżeli czegoś się dowiem. – Nie mogę w to uwierzyć – powiedziała, kładąc telefon na stole. – Mój szwagier. Mówi, że moja siostra zostawiła męża. – Dlaczego? – Odkryła, że miał romans. – Floriana pokręciła głową. – Wydaje się to niemożliwe. Gdybyś spytał mnie, powiedziałabym, choć wiem, że to zabrzmi nieładnie, że Paul jest zbyt nudny, aby mieć romans. – Gdzie teraz jest twoja siostra? – Nikt nie wie. Wczoraj wieczorem zostawiła wiadomość Paulowi, że może się spotykać z iloma chce kobietami, a przy okazji zająć się dziećmi. – Nagle wstała, uderzając w stół, i omal nie zrzuciła pustej szklanki. – Przepraszam – powiedziała, marszcząc czoło. – Czy możesz sam zjeść śniadanie? Muszę porozmawiać z rodzicami i dowiedzieć się, czy czegoś nie wiedzą. Adam odprowadził ją wzrokiem. Kolejna stracona okazja, pomyślał. Floriana zszokowana słuchała opowieści matki, wychylając się przez okno pokoju, żeby mieć dobry sygnał. To była prawda. Paul rzeczywiście miał romans i Ann rzeczywiście odeszła od niego. Jak to się mogło stać? Tak, kłócili się, przygadywali jedno drugiemu i działali sobie na nerwy, ale takie było ich małżeństwo. – To gdzie ona jest, mamo? – spytała Floriana. – Nie chce powiedzieć. Twierdzi, że zostanie tam, gdzie jest, dopóki nie postanowi, co zrobić. – Czy Paul poważnie zaangażował się w związek z tą kobietą? – Mówi, że to straszna pomyłka, jedna z tych biurowych sytuacji, która wymknęła się spod kontroli. – No jasne, wszystkim nam się to zdarza – rzuciła drwiąco Floriana. – Sarkazm tu nie pomoże, kochanie. – Nic dziwnego, że Ann tak zareagowała. – Zgadzam się, ale co z dziećmi? Znalazły się między młotem a kowadłem. Zaproponowaliśmy, ja i ojciec, że zaopiekujemy się nimi, ale Ann uparła się, że nie możemy. Ojciec twierdzi, że to jej sposób na ukaranie Paula, żeby docenił wszystko, co robiła. Wiem, że nie zawsze się ze sobą zgadzałyście, ale

problem Ann tkwi w tym, że nie jest taka jak ty. Traktuje życie zbyt poważnie i zbyt ciężko pracuje. – Chcesz powiedzieć, że jestem idącym beztrosko przez życie obibokiem, którego nic nie obchodzi? – Świetnie wiesz, co mam na myśli. Jesteś swobodniejsza i umiesz cieszyć się życiem. – Więc kiedy to się stało? – spytała Floriana, myśląc o tym, że przez ostatnie dwa dni daleko jej było do swobody. – Trzy dni temu. – Mamo, dlaczego mi nie powiedziałaś wcześniej? – Z tego samego powodu, z jakiego ty nie powiedziałaś nam o wypadku w grudniu. Nie chcieliśmy psuć ci urlopu. Jestem bardzo zła na Roberta, że ci przeszkodził. Nie powinien był tego robić. A tak w ogóle co słychać? – Jesteśmy teraz w Wenecji. – Wenecja. Szczęściara. A jak ślub? Floriana wzięła głęboki oddech. – Nie było ślubu. Seb dosłownie porzucił Imogen przed ołtarzem. Chociaż, ściśle rzecz biorąc, nie było tam ołtarza. – Dobry Boże! Ale dlaczego? – Mamo, ta rozmowa będzie kosztować mnie fortunę – odpowiedziała Floriana, nie chcąc niczego wyjaśniać. – Muszę kończyć. Ale zadzwoń, gdybym była potrzebna. Wracam jutro. Tymczasem ucałuj tatę i powiedz Ann, że może do mnie zadzwonić, jeśli chce. Zakończyła rozmowę, lecz dalej opierała się o okienny parapet. Turyści wysiadali właśnie z vaporetto, dołączając do tłumu na placu Świętego Marka. Ciekawe, co Seb teraz robi, pomyślała. Podobałoby mu się tu. Mógłby pozostać anonimowy wśród tej rzeszy ludzi i zgubić się wśród tylu wąskich, krętych uliczek. Zła, że w takiej chwili myśli o Sebie, wróciła myślami do Ann. Rzadko współczuła siostrze, lecz teraz szczerze jej żałowała. Co ona musi przeżywać? I gdzie jest? Ann była dumna z tego, że nigdy nie rozstawała się z dziećmi na więcej niż jedną noc, dlatego teraz pewnie jest wściekła, że musi wykorzystywać Clare i Thomasa dla ukarania Paula, który, jeśli się nad tym zastanowić, nie był wzorem ojca. Ale czy Ann dała mu szansę, żeby się wykazał? Czy raczej ze swoją sprawnością godną superkobiety skutecznie go odstraszała? Nawet jeżeli tak było, nie miał prawa rżnąć na kserokopiarce koleżanki z pracy. Dlaczego nie powiedział Ann, co czuje? Dlaczego nie był z nią uczciwy? Ale jak mogła go krytykować, skoro sama nie znalazła odpowiedniej chwili, żeby porozmawiać z Adamem o Sebie? Podczas podróży do Wenecji z tylnego siedzenia samochodu zerkała we wsteczne lusterko na Adama, gdy prowadził, i bardzo chciała coś mu powiedzieć. Ale taka rozmowa wymagała prywatności, której jak na złość brakowało. Wieczorem po przyjeździe i zjedzeniu kolacji czekała cierpliwie, aż Esme pójdzie spać, żeby zostać sam na sam z Adamem. Wtedy Seb wszystko zniszczył, dzwoniąc do niej i narzekając, że się nudzi. Gdy Adam zorientował się, kto to, powiedział dobranoc i zniknął. Po rozmowie z Sebem zapukała do drzwi jego pokoju, lecz albo poszedł na spacer, albo spał. Zawiedziona i zbyt podminowana, żeby się położyć, postanowiła pójść na spacer, choć było już po północy. Wędrując po niesamowicie cichym placu, z pięknie oświetloną bazyliką pod aksamitnie czarnym niebem i wieżą w ciemności robiącą wrażenie nieprawdopodobnie wysokiej, miała nadzieję, że może wpadnie na Adama. Ale oczywiście nie wpadła. Wiedziała, że go traci. Tak jak wielu jego poprzedników nie mógł znieść obecności Seba. Zaczęła

myśleć o tym, że ona też ma dość.

Rozdział pięćdziesiąty drugi

Floriana zaproponowała, żeby dyskretnie obserwowali Esme. Nie było to łatwe, bowiem plac Świętego Marka wypełniały tłumy turystów i stada gołębi. – Czuję się, jakbym grała jakiegoś agenta – stwierdziła, stojąc za filarem w pasażu kolumnowym. – Za chwilę zacznę szeptać do rękawa i zerkać ukradkiem przez ramię. – Esme byłaby wściekła, gdyby wiedziała, że robimy to, czego wyraźnie nam zabroniła – powiedział Adam. – Jeżeli się dowie, powiem, że to w słusznej sprawie, bo chciałam się upewnić, czy nic jej nie grozi. – Wtedy spyta, co mogłoby jej grozić ze strony osiemdziesięciolatka. – Masz rację. Ale pewnie myślisz to samo, w przeciwnym razie nie byłbyś tu ze mną. A gdzie miałbym być, pomyślał Adam z rozpaczą. Gdzie miałbym szansę porozmawiania z tobą na osobności? Wpatrywał się w Esme, która stała po drugiej stronie placu, przed dzwonnicą, twarzą do wieży zegarowej. Wyglądała na drobną i kruchą, zagubioną w morzu ludzi. – Miałaś dzisiaj jakieś wiadomości od Seba? – spytał z udaną obojętnością w głosie. – Nie. Nie odzywał się – padła odpowiedź z drugiej strony filara. – To dobry czy zły znak? – Nie wiem. Z Sebem nigdy nic nie wiadomo. – Martwisz się o niego? – Zawsze martwiłam się o Seba. Inaczej się nie da. Ale jeśli mam być szczera, to w tej chwili bardziej martwię się o ciebie. – O mnie? – spytał Adam, powstrzymując się, żeby nie wyjrzeć zza filara. – Dlaczego? – Oddaliłeś się ode mnie. To z powodu Seba, prawda? Przełknął ślinę. Powinien wiedzieć, że nawet gdyby spytał o słonia, Floriana odpowiedziałaby z frustrującą bezpośredniością. – To samo myślałem o tobie – odparł. – Że się ode mnie oddaliłaś. – A dlaczego tak uważasz? – Ponieważ mówiąc wprost, to z twojego powodu twój przyjaciel zrezygnował ze ślubu. – Twierdzisz, że to moja wina? – Nie. Ale takie są konsekwencje. Ja… ja widziałem was w nocy w ogrodzie i… – Urwał. Gdyby dokończył zdanie, ujawniłby, że poczuł się potwornie zazdrosny. Usiłował się przed tym bronić, ale nie dał rady. Zwłaszcza gdy zobaczył ich w tym samym miejscu, w którym niedawno to on siedział z Florianą. Siła zazdrości uświadomiła mu skalę własnych uczuć, to, że zakochał się w niej. Ale jaki mógł mieć z tego pożytek, skoro wiedział, że nie może współzawodniczyć z Sebem? – I co takiego widziałeś? – spytała Floriana tonem oskarżenia. – Przepraszam. Zapomnij o tym, co powiedziałem. Czekał, że się odezwie, a gdy milczała, wychylił się zza filara, lecz jej tam nie zobaczył. – Wiedziałam, że tak będzie. Odwrócił się na pięcie i zobaczył, że stoi za nim. – Że co będzie?

– Że Seb zniszczy to, co było między nami. – A zniszczył? Popatrzyła na niego niepewnie. – Tylko jeśli na to pozwolisz. – Nie sądzisz, że powinienem się wycofać i pozwolić ci zastanowić się, co chcesz zrobić? – Myślisz, że nie wiem, czego chcę? – Myślę, że musisz się upewnić – powiedział ostrożnie. – Chcę, żeby wszystko było jasne, i nie chcę przeszkadzać ci w podjęciu rozsądnej decyzji. Zmarszczyła brwi. – Czasami rozsądek nie ma tu nic do rzeczy. Po prostu wiesz, co jest właściwe. – Czasami emocje biorą górę i… – Urwał gwałtownie, bo odezwała się jego komórka. Cholera! Musiała właśnie teraz? – Odbierz – powiedziała z lekkim westchnieniem. – Mogę zaczekać. Esme natychmiast go zauważyła. Wystarczyło jedno spojrzenie na elegancko ubranego mężczyznę idącego przez zatłoczony plac w promieniach oślepiającego słońca i od razu wiedziała, że to Marco. Nie dlatego, że go rozpoznała, ale ponieważ z taką pewnością zmierzał do celu i prosto ku niej. Tak naprawdę to szedł w stronę dzwonnicy. Oczekiwała, że będzie ubrany jak ksiądz – nie w sutannę, ale w czarny garnitur, z koloratką. Tymczasem miał na sobie brązowoszare spodnie, brązowe mokasyny i granatowy sweter narzucony na ramiona, z rękawami luźno zawiązanymi na piersi. Po pachą niósł cienką aktówkę. Przyprószone siwizną włosy nadal pozostały gęste. Wyglądał jak pełen swobody, typowy Włoch. Podobnie jak kiedyś, tak i teraz był oszałamiająco przystojny, a upływ lat i zmarszczki w niczym nie umniejszały jego urody. I ten niezwykły luz. W przeciwieństwie do niego Esme była kłębkiem nerwów – tak jak w młodości. Żałowała, że nie może odświeżyć makijażu odrobiną pudru z puderniczki. W tym upale pociła się jak szalona. – Jak wyglądam? – spytała Floriany, gdy po raz setny poprawiała włosy. – Równie elegancko jak zawsze – odpowiedziała dziewczyna i uściskała ją. – Zwalisz go z nóg. – Nie mam takiego zamiaru, ale dziękuję za dodanie mi pewności. Był zaledwie kilka metrów od niej, gdy nagle zwolnił kroku, po czym znowu przyspieszył. Pewnie pomyślał, że zmieniła się w koszmarną staruchę. Odetchnęła głęboko i wzięła się w karby. – Witaj, Marco – powiedziała, gdy stanął przed nią. – Sporo czasu minęło. – Mój Boże – mruknął, jakby nie wierzył własnym oczom. – To naprawdę ty, Esme. Bez wątpienia ty. – Pochylił się i pocałował ją w policzki: najpierw w prawy, potem w lewy, następnie cofnął się i pokręcił głową. – To wydaje się niemożliwe. Minęło tyle lat i znowu się spotykamy. To niewiarygodne. – Bardzo sprytnie zasugerowałeś Adamowi, żebyśmy spotkali się w tym samym miejscu, w którym się poznaliśmy. – Wybacz staremu człowiekowi teatralność i sentymentalizm, ale nie mogłem się powstrzymać. – Jestem zaskoczona, że pamiętasz. Oczy mu błysnęły. – Cara, jak mógłbym zapomnieć? Jeszcze teraz widzę, jak wirujesz w czerwonej spódnicy. To był dopiero widok! – Podał jej ramię. – Chodźmy na lunch. Zamówiłem stolik. I tak po prostu przeniosła się do czasów, gdy ona i Marco byli młodzi i mieli przed sobą całe życie. Czy to może być aż takie proste, pomyślała Esme, gdy opuścili plac, weszli w chłodny cień Calle

Vallaresso, gdzie mieściła się słynna restauracja Harry’s Bar i usiedli przy zamówionym przez Marca stoliku. Trudno było uwierzyć, że po tylu latach mogą jeść lunch, jakby to była najnaturalniejsza rzecz pod słońcem, jakby minione lata rozpłynęły się, a oni robili to przez całe życie. Ktoś obcy mógłby nawet wziąć ich za stare małżeństwo siedzące w wygodnej sali przy stoliku w rogu, twarzami do innych gości. Przynajmniej będą mieli na co patrzeć, gdyby rozmowa się nie kleiła, pomyślała. Wątpiła jednak, żeby miał z tym być problem. Gdy Marco rozmawiał z kelnerem – najwyraźniej dobrze się znali – Esme przypomniała sobie, jak jadała tu z ojcem w czasie ich krótkiego pobytu w Wenecji. Któregoś dnia powstało wśród gości wielkie poruszenie, bo rozeszła się pogłoska, że przyjdzie Sophia Loren. Wielka aktorka nie pojawiła się jednak ku ogromnemu rozczarowaniu ojca. Rozglądając się po sali, Esme miała wrażenie, że miejsce w ogóle się nie zmieniło. Te same stoliki i krzesła, ten sam wystrój. Ale może jej się tylko wydawało. Marco przerwał rozmowę z kelnerem i zwrócił się do Esme: – Czego się napijesz? Koktajlu Bellini67? Pokręciła głową. – Poproszę wódkę z martini. Z kawałkiem cytryny. Marco lekko uniósł brew nieco ciemniejszą od włosów. – Wspaniały pomysł. Wezmę to samo. Due – zwrócił się do kelnera. – Allora – powiedział, gdy zostali sami. – Od czego zaczniemy nadrabianie zaległości? – Może powinnam zacząć od tego, że wiem o twoim kuzynie Angelo i o tym, jak zginął – zaczęła ostrożnie, pomimo tysięcy pytań cisnących się na usta. Spojrzał na nią zaskoczony. – Skąd wiesz? – To długa historia, ale moi przyjaciele i ja rozmawialiśmy kilka dni temu z Marią. Pamiętasz ją? Tę młodą kelnerkę z hotelu twojej ciotki? Mieszka w Bellagio. Kiwnął głową i na jego twarzy pojawił się wyraz powagi. – Tak, oczywiście, że ją pamiętam. Opowiedziała ci też o swoim bracie? – Tak. – Biedna Maria. Była taka zła na mojego kuzyna za to, co zrobił. Esme nie chciała rozmawiać o Angelu i szybko zmieniła temat. – Ale co z tobą? Opowiedz mi o tym, jak byłeś księdzem. Nadal jesteś? Nie wyglądasz, jakbyś był. Oczywiście nie chcę cię krytykować. Uśmiechnął się łagodnie. – Byłem księdzem w parafii przez ponad dwadzieścia pięć lat. Potem coś się we mnie zmieniło i bez względu na to, jak bardzo walczyłem z wątpliwościami, nie mogłem się z nimi uporać. Żyłem tak przez prawie dwa lata. – Straciłeś wiarę? – Nie. Przestałem wierzyć, że robię to, czego Bóg ode mnie oczekuje. Czułem, że powinienem mu służyć w inny sposób. W końcu… Urwał, bo zjawił się kelner i zaczął ustawiać drinki z niespieszną, pedantyczną dokładnością. Esme miała ochotę uderzyć go w rękę i odprawić. Gdy wreszcie zostawił ich samych, ponagliła Marca pytaniem: – Co w końcu zrobiłeś? – Po długim zastanowieniu i zajrzeniu w głąb duszy postanowiłem wystąpić ze stanu kapłańskiego i zostać nauczycielem. Przez ponad dziesięć lat uczyłem angielskiego i historii w liceum w Turynie,

a potem dostałem propozycję pracy w Wenecji na tutejszym uniwersytecie, gdzie miałem uczyć angielskiego. Oczywiście dawno już przeszedłem na emeryturę i teraz wiodę proste i ciche życie wypełnione czytaniem; od czasu do czasu daję lekcje angielskiego. – Co za ironia, że wylądowałeś w miejscu, które Elena uważała za szkodliwe dla kogoś o tak słabych płucach. – A tak, kochana Elena. Tak się o mnie martwiła. Ale jak widzisz, przetrwałem. – Podniósł szklankę i utkwił w niej spojrzenie niebieskich oczu, które z wiekiem mocno wyblakły. – Wznoszę toast za życie i za ciebie, Esme, że dałaś mi okazję do zrobienia czegoś, co powinienem zrobić dawno temu, ale na co, ze wstydem przyznaję, zabrakło mi odwagi.

Rozdział pięćdziesiąty trzeci

Najpierw jednak musisz mi wszystko opowiedzieć o sobie. – Mój Boże, tak niewiele jest do opowiadania – rzuciła lekkim tonem po wypiciu łyka ze szklanki, czując, jak przyjemne ciepło rozlewa się po jej wnętrzu. – Miałam bardzo nudne życie. – To niemożliwe. Nie wyobrażam sobie, aby młoda dziewczyna, jaką znałem, nie doświadczyła w życiu miłości i szczęścia. Cmoknęła. – Wstydź się mamić pochlebstwami starą kobietę. – Wcale nie – odpowiedział z łagodnym uśmiechem, który niegdyś stopił jej serce. – Z pewnością wyszłaś za mąż. Pokręciła przecząco głową. – Nie? – spytał z niedowierzaniem w głosie, wyraźnie zaskoczony. – Czy to znaczy, że w Anglii pozostał cały wianuszek mężczyzn ze złamanym sercem? – To znaczy, że powinniśmy złożyć zamówienie – odparła oschłym tonem i sięgnęła po kartę dań. – Co polecasz? Ustąpił. – Carpaccio jest zawsze wyśmienite, jak również scampi all’Armoricaine i Cipriani risotto. I proszę, nie patrz na ceny. Są tylko do mojej wiadomości. – Wygląda na to, że emerytowanemu nauczycielowi angielskiego w Wenecji powodzi się znacznie lepiej niż jego koledze w Anglii – stwierdziła Esme, patrząc na zastraszająco wysokie ceny potraw. – Wątpię. Ale jako ostatni z rodu Bassanich odziedziczyłem hotel Margherita po śmierci ciotki Gulii. Nie mogłem prowadzić hotelu i niepotrzebny mi był tak duży dom, więc go sprzedałem. Część zatrzymałem dla siebie, a resztę podzieliłem między dwa domy dziecka w Mediolanie, gdzie posługiwałem jako ksiądz. Ogólnie rzecz biorąc, żyję skromnie, ale przy takiej okazji trochę ekstrawagancji nie zaszkodzi, prawda? Chociaż wystarczającą nagrodą dla mnie jest ponowne spotkanie z tobą, o czym nawet nie marzyłem. Ponownie cmoknęła. – Znowu mi schlebiasz. Naprawdę powinieneś przestać. Uśmiechnął się i zaczekał na nadejście kelnera. Gdy zamówili lunch, pochylił się ku Esme. – Bardzo sprytnie odwracasz moją uwagę, cara. A teraz chcę się dowiedzieć czegoś o tobie. – Położył ciepłą, gładką dłoń na jej ręce. – Chcę wiedzieć, jak żyłaś. Było to proste pytanie, lecz odpowiedź okazałaby się bardzo zawiła, gdyby chciała być całkowicie szczera. Nie wątpiła ani przez sekundę, że ma do czynienia z inteligentnym człowiekiem i obraziłaby go, nie mówiąc prawdy. – Należałoby powiedzieć, że zgodnie z własnym wyborem osiągnęłam życiowy kompromis – oznajmiła po dłuższej chwili. Kiwnął z powagą głową, zaciskając wargi i czekał na dalszy ciąg. Gdy przedstawiła mu w skrócie przebieg swego pobytu w Oksfordzie, powiedział: – Kiedyś miałem okazję jechać do Oksfordu ze studentami, lecz niestety rozchorowałem się i nie mogłem im towarzyszyć. Tylko pomyśl, nasze ścieżki mogły się skrzyżować.

– Ale czy rozpoznalibyśmy się na ulicy? Wątpię. Utkwił w niej łagodne, zniewalające spojrzenie. – Wszędzie bym cię poznał. Nagle poczuła, jak w jej wnętrzu rozpala się ogień i ku swemu przerażeniu zaczerwieniła się. To śmieszne, pomyślała, że wciąż jestem w stanie tak reagować. – Chyba nie chcesz powiedzieć, że natychmiast mnie poznałeś – odpowiedziała, starając się panować nad głosem. – Oczywiście, że tak. A ty mnie nie poznałaś? – Przyznaję się, że było pewne podobieństwo, ale nie oszukujmy się: oboje czekaliśmy na kogoś w naszym wieku, kto tylko trochę odpowiadał obrazowi, jaki zachowaliśmy w pamięci. Roześmiał się. – Poddaję się. Moja głupia próżność nie jest w stanie dorównać twojemu pragmatyzmowi. Przyznam, że miałem cichą nadzieję usłyszeć od ciebie, że nadal jestem tym samym Markiem, którego kochałaś. Słysząc słowo kocham, znowu poczuła rozlewającą się po ciele falę gorąca. Spróbowała stłumić ją łykiem wódki. – Oboje wiemy, że nie jesteśmy tymi samymi ludźmi co dawniej. Dzięki Bogu jestem teraz mniej naiwna niż jako młoda dziewczyna, która sądziła, że wszystko wie. Jego jasnoniebieskie oczy zwęziły się, gdy spojrzał na nią. – Oboje byliśmy naiwni, cara. Ale wiedzieliśmy, co do siebie czujemy. Pojawienie się kelnera z przystawkami uratowało ją od konieczności odpowiedzi. Stanęły przed nimi dwa jednakowe ekstrawagancko przybrane talerze z carpaccio. Teraz, gdy się uspokoiła, zaczęła doceniać niemal teatralny spektakl towarzyszący serwowaniu potraw. – Buon appetito68 – powiedział Marco, gdy znowu zostali sami. Przez kilka minut jedli w milczeniu, aż Marco odłożył nóż i widelec. – Mam nadzieję, że nigdy nie wątpiłaś w moją miłość do ciebie, Esme – powiedział nieoczekiwanie. – Szczerze cię kochałem. Pewnie myślisz, że to było tak dawno temu i nie mogę pamiętać, co wtedy czułem, ale nigdy nie zapomnę tamtego lata. Wspomnienie o nim stale mi towarzyszyło. Zawsze chciałem cię przeprosić za to, do czego doszło między nami – dodał, gdy się nie odezwała. – Przecież wiedziałem, że nasz związek nie ma przyszłości. Teraz mam w końcu okazję powiedzieć „przepraszam”. Możesz mi wybaczyć po tak długim czasie? – Czy to takie ważne dla ciebie? Czy nie wyznałeś grzechu przed Bogiem i nie dostałeś rozgrzeszenia? Wzdrygnął się na jej słowa. – Czy przemawia przez ciebie cynizm? – Absolutnie nie. Jestem daleka od cynizmu. Przypuszczam, że był to mało ważny grzech w oczach pełnokrwistego Włocha i natychmiast został ci wybaczony. – Uważasz, że takie zachowanie weszło mi w nałóg? – To nie moja sprawa, czy tak się stało, czy nie. Ponownie się wzdrygnął i zmarszczył brwi. Nie wyglądał na szczęśliwego. – Więc zapewniam cię, że gdy zostałem księdzem, bardzo poważnie traktowałem dochowanie ślubu czystości. Poruszyła ją powaga brzmiąca w jego głosie i własne niegrzeczne zachowanie. – Przepraszam, nie chciałam cię o nic oskarżać – wymruczała ze wstydem. Czyżby, pomyślała. Czy w najczarniejszych chwilach smutku nie wyobrażała sobie takiej sceny między nimi, gdy obwiniała go za ból, jakiego doświadczyła? Czy nie myślała, że rozpacz po stracie dziecka nigdy jej nie opuści? Czyż nie czuła gwałtownej potrzeby zemszczenia się na mężczyźnie, który był

sprawcą tej udręki? Mężczyzny, który żył sobie spokojnie, nieświadomy katastrofalnych skutków swojego czynu? – Nie – powiedział niskim, łagodnym głosem, powstrzymując wirujące w jej głowie myśli. – To ja powinienem przeprosić. Masz pełne prawo kwestionować moją uczciwość. W końcu dałem ci powód, żebyś źle o mnie myślała. Nie wiedziała, jak ma na to odpowiedzieć, i oboje zapewne uznali, że lepiej skupić się na jedzeniu. – Pytałeś mnie, czy wyszłam za mąż – odezwała się Esme, gdy skończyli. – A ty? Ożeniłeś się, gdy przestałeś być księdzem? – Wyobraziła sobie nagle żonę, która czeka na niego w domu. Pokręcił z uśmiechem głową. – Stałem się banalnym nauczycielem akademickim, który poświęca cały swój czas książkom i studentom. Nie znalazła się żadna kobieta, która by ze mną wytrzymała. – Trudno mi w to uwierzyć. – Teraz to ty mi pochlebiasz. Ale to prawda. Żaden mój związek nie trwał długo. Zbyt jestem przywiązany do swoich przyzwyczajeń. Ale powiedz mi, cara, co cię sprowadza do Włoch? I kim jest ten młody człowiek, z którym rozmawiałem przez telefon? W czasie gdy kelner zbierał puste talerze i szykował następne przedstawienie, Esme opowiedziała o ślubie, na który została zaproszona Floriana, i jak zaczęła wspominać lato spędzone z ojcem nad jeziorem. – Więc ta Floriana i ten Adam są dla ciebie jak dzieci? Wzięłaś ich pod swoje skrzydła? Roześmiała się. – Raczej to oni wzięli mnie pod swoje. Są nadzwyczaj opiekuńczy. Szczególnie Floriana. Bała się, że spotkanie z tobą może mnie zdenerwować. – Zdenerwować? – powtórzył ze zdumieniem w głosie. – Jak lunch ze mną mógłby cię zdenerwować? Ponieważ bezwiednie weszła na niebezpieczne terytorium, natychmiast się z niego wycofała. – No wiesz, jak to jest – rzuciła lekkim tonem. – Podróże sentymentalne nie zawsze są dobrym doświadczeniem. – Zgadzam się. Ale dla nas to miłe doświadczenie, że spotkaliśmy się po ponad sześćdziesięciu latach. W każdym razie dla mnie. Zabolał ją jego lekki ton. Wiedziała jednak, że to nie jego wina. Nie wiedział o kluczowym fakcie. Z uczuciem ulgi powitała więc troskliwego kelnera niosącego główne danie. Dzięki temu mogła uniknąć dalszych wyjaśnień. Kelner zakończył przedstawienie i gdy napełnił kieliszki, Esme przejęła prowadzenie rozmowy. – Może chciałbyś poznać moich przyjaciół przed naszym wyjazdem. Wiem, że oni bardzo chcieliby cię poznać. Kiwnął głową. – Chętnie. Bo przecież gdyby nie oni, nie bylibyśmy tu razem. Powinienem im za to podziękować. Ile o mnie wiedzą? – spytał poważniejszym tonem. Więcej, niż chciałbyś, pomyślała. – Że byłeś moją pierwszą miłością – odparła, patrząc mu śmiało w oczy. – Kiedy wyjeżdżasz? – spytał po krótkiej chwili wahania. – Wieczorem Adam odwiezie nas samochodem nad jezioro. Jutro odlatujemy do Anglii. Wyglądał na zawiedzionego. – Jaka szkoda. Żałuję, że nie możesz dłużej zostać. – Na pewno dacie sobie radę?

– Oczywiście że tak. Nie martw się o nas. Wszystko tu załatwię. Wrócimy z Esme pociągiem nad jezioro, tak jak ci mówiłam. – A co z wynajętym samochodem? Floriana pokręciła głową. – Adam, przestań. Poradzę sobie z tym. Teraz najważniejsze, żebyś wrócił do domu najszybciej, jak się da. – Objęła go. – Daj znać, jak dotrzesz na miejsce. I proszę, myśl pozytywnie. Są wszelkie szanse na to, żeby twój ojciec wrócił do zdrowia. Adam mocno objął Florianę. Mógłby tak trwać i trwać, aż jej pewność spłynęłaby na niego. Wiedział jednak, że czas nagli, więc niechętnie ją puścił i zszedł do wodnej taksówki. Recepcjonistka w hotelu powiedziała, że to najszybszy sposób dotarcia na lotnisko. Vaporetto było tańsze, ale dwa razy wolniejsze. A czas naglił. Jeżeli nie dotrze na lotnisko w ciągu pięćdziesięciu minut, nie zdąży na samolot, który Floriana dla niego zarezerwowała. Floriana stała na brzegu, odprowadzając wzrokiem wodną taksówkę oddalającą się od laguny i znikającą z pola widzenia. Nawet wtedy nie mogła ruszyć się z miejsca. Serce rwało się jej do Adama. Miała nadzieję, że nigdy nie otrzyma takich wieści, jakie jemu przekazał brat – ojciec miał rozległy zawał i jest na oddziale intensywnej opieki medycznej. Adam zawsze był spokojny i panował na sytuacją. Był najbardziej zdecydowaną osobą, jaką znała. Taką, do której ludzie zwracali się w sytuacjach kryzysowych. Jednak wiadomość o ojcu kompletnie wyprowadziła go z równowagi i to Floriana musiała przejąć inicjatywę i podjąć za niego decyzje. Zarezerwowała mu miejsce w najbliższym samolocie do Anglii. Wiedziała, że obawiał się najgorszego – że nie zdąży na czas. W końcu zmusiła się do powrotu do hotelu. Najpierw trzeba będzie poprosić recepcjonistkę, żeby pomogła jej załatwić bilety na pociąg do Como, a potem zadzwonić do firmy wynajmującej samochody. No i musi zaczekać na Esme, aż wróci ze spotkania z Markiem. I Bóg jeden wie, co się dzieje z jej siostrą. Ile jeszcze czekało ich takich wstrząsów?

Rozdział pięćdziesiąty czwarty

To był długi, męczący dzień. Gdy wreszcie wróciły do Villa Sofia, Esme marzyła tylko o jednym, żeby położyć się do łóżka. Była za stara na takie podróże po Włoszech. Wracały z Wenecji pociągiem – tak jak niegdyś ona z ojcem ponad sześćdziesiąt lat temu – potem musiały czekać w Mediolanie na pociąg do Como, który zatrzymywał się w każdym miasteczku i wiosce. Na ostatnie czterdzieści pięć minut drogi wzięły taksówkę. Uprzejmy taksówkarz pomógł im zanieść bagaże do tonącej w ciemnościach willi. W środku było duszno, wszystkie okna pozamykane, jedynie okiennice otwarte. Floriana zaczęła wołać Seba. – Jest późno – zauważyła Esme, widząc niepokój w oczach Floriany, gdy się nie odezwał. – Pewnie już śpi. Podczas podróży Floriana kilka razy wyrażała zdziwienie, że już całą dobę nie miała od niego żadnych wieści. Co gorsza, nie odpowiedział na SMS-y, jakie mu dzisiaj wysłała. Zadzwonił za to Adam i poinformował, że jest w szpitalu, gdzie ojciec nadal leży na oddziale intensywnej opieki medycznej. Floriana zapaliła światła i ponownie zawołała Seba. Gdy nie otrzymała odpowiedzi, pobiegła na górę. Chwilę później weszła do kuchni mocno zdenerwowana. – Nie ma go – oznajmiła. – Zniknęły wszystkie jego rzeczy. Wiedziałam, że coś się stało. Po prostu wiedziałam. Wtedy właśnie zauważyły na stole coś, co wyglądało na list. Był zaadresowany do Floriany. – Zrobię nam herbatę – powiedziała Esme, postanawiając zająć się czymś, gdy Floriana będzie czytała list składający się, jak zdążyła zauważyć, z kilku stron. Woda w czajniku jeszcze się nie zagotował, gdy Floriana gwałtownie wciągnęła powietrze. – Nie wierzę. Dlaczego on zawsze musi… I ku przerażeniu Esme wybuchnęła płaczem. Bojąc się o to, co tym razem zrobił Seb, podeszła do Floriany i objęła ją. – Och, kochanie, czym on cię tak zdenerwował? – Możesz sama przeczytać – odpowiedziała Floriana, gdy się uspokoiła. – Ja zaparzę herbatę. Esme wyjęła okulary i usiadła przy stole. Kochana Florrie, Długo nad tym myślałem; żeby naprawić swój błąd, mogę zrobić tylko jedno. Jestem winien przeprosiny wielu osobom, ale Tobie największe. Byłaś moją najlepszą przyjaciółką i nawet nie mogę się łudzić, że zasługuję na Twoją przyjaźń. Byłem dla Ciebie okropny, gdy poznałem Imogen. Może dlatego, że w głębi duszy wiedziałem, iż masz rację, mówiąc, że ona się dla mnie nie nadaje. Ale wiesz, jaki jestem uparty. Nie mogłem przecież przyznać, że popełniłem błąd. Zawsze będę żałował tych dwóch straconych lat, ale wiele dla mnie znaczyło to, że zgodziłaś się uczestniczyć w tej farsie – moim ślubie. To wiele mówi o sile Twojego charakteru. Nawet jeżeli byłaś tylko świadkiem, jak wciskam guzik samozagłady. Co więc mogę powiedzieć prócz oczywistego faktu, że jestem beznadziejny, Florrie? Schrzaniłem sprawę i teraz pozostaje mi tylko jedno – muszę Cię opuścić, zanim znowu coś schrzanię,

w szczególności coś ważnego dla Ciebie. Przedtem jednak dam Ci dobrą radę – zapomnij, że kiedykolwiek powiedziałem, że to z Tobą powinienem się ożenić. Wymaż to z pamięci, bo myliłem się. Wpędziłbym Cię tylko w kłopoty. Lepiej będzie Ci z kimś takim jak Adam, kimś przyzwoitym i solidnym, kto postawi Cię na pierwszym miejscu. Dobrze wiesz, że jestem egoistą i zawsze myślałem tylko o sobie. Nie pozwól odejść Adamowi, bo uczyni Cię znacznie szczęśliwszą, niż ja zdołałbym kiedykolwiek. A jeżeli nic z tego nie wyjdzie, to co? Spróbuj, a przekonasz się. Ale jedną rzecz musisz zaakceptować: nie uda się z Adamem, jeżeli będę w pobliżu. To nie byłoby uczciwe w stosunku do niego. Jeśli o mnie chodzi, najwłaściwszym hasztagiem do tego listu byłby #Niejestemwstaniewypićpiwaktórenawarzyłem, więc zrobię wszystkim wielką przysługę, znikając. Wiem, że tchórzę, ale to najlepsze wyjście w tej sytuacji. Pamiętasz, jak marzyliśmy o wspólnym podróżowaniu? Właśnie to zamierzam robić, a potem, kto wie, może zostanę starym pustelnikiem i zamieszkam w jakiejś grocie. Co ty na to? Na razie chcę, byś wiedziała, że pomimo trudności zawsze udawało Ci się wydobyć ze mnie moje zalety. Mądra z Ciebie dziewczyna, więc będziesz wiedziała, kto to powiedział: „Wydaje się nam, że ptaki w klatce śpiewają, lecz tak naprawdę one płaczą”. Tak można mnie podsumować. Ty, Florrie, zawsze to rozumiałaś. Trzymaj się, Seb. PS Ufam, że Adam jest przyzwoitym facetem, ale jeżeli narobi Ci kłopotów, wyślij wiadomość, a przyjadę i dopadnę go. Niech czuje się ostrzeżony. PPS Wyciągnij rękę. Tak... Widzisz tę linię? Jest tak, jak myślałem. Ona oznacza, że musisz przestać się wahać i skrócić cierpienia Adama. On bardzo Cię pragnie. Esme zdjęła okulary i odchrząknęła. – Bardzo wnikliwy i wymowny list – stwierdziła, patrząc na Florianę. – Oczywiście ma rację. Wiesz o tym, prawda? Floriana podała Esme kubek z herbatą i kiwnęła głową. W jej oczach wciąż błyszczały łzy. Odetchnęła głęboko. – Najpierw pomyślałam, że to list pożegnalny, że on chce popełnić samobójstwo i na zawsze mnie opuścić. Ja… nie zniosłabym tego. – Świeży potok łez spłynął jej po policzkach. – Już raz omal go nie straciłam. Nie chciałabym znowu przez to przechodzić. – Nie będziesz musiała – odpowiedziała Esme uspokajającym tonem. – On wie, ile dla ciebie znaczy, i właśnie dlatego to robi. Nie chce zrobić czegoś, co by cię zdenerwowało lub zraniło. Bardzo go za to podziwiam. Zrozumiał, że musi się poświęcić dla twojego szczęścia. To wymaga wyjątkowej miłości. – Ale mógł mi to powiedzieć prosto w oczy. A jak nie, to dlaczego nie dał mi jakiejś wskazówki, dokąd jedzie. Nie lubię nie wiedzieć, gdzie on jest. – Przypuszczam, że wrócił do Londynu załatwić sprawy finansowe i zrezygnować z pracy, jeżeli rzeczywiście zamierza podróżować. – Zawsze musi dramatyzować – stwierdziła Floriana z rozdrażnieniem w głosie. Przycisnęła dłonie od oczu i ciężko westchnęła. – Nie bardzo go lubiłaś, prawda? – spytała, opuszczając ręce. Jak zwykle nie owijała w bawełnę. – Muszę przyznać, że nie znałam tego młodego człowieka – odpowiedziała Esme. – Teraz żałuję, że nie spędziłam z nim więcej czasu. Ale niechęć, jaką mu okazałam, wynikała z obawy, że zepsuje wszystko między tobą i Adamem. I tak się stało, prawda? Zasiał w głowie Adama wątpliwości.

– Masz rację. – Ale najważniejsze, czy w tobie również? Floriana dmuchnęła w herbatę i wypiła łyk. – Ile wiesz o mnie i Adamie? Mówił ci o nas? – Dobrze wiesz, że Adam niechętnie się zwierza, ale gdy go trochę przycisnęłam, a nie zamierzam za to przepraszać, zaczął mówić. Powiem tak: z tego, co zauważyłam, w krótkim czasie, pomimo dyskrecji, jaką staraliście się zachować, zrozumieliście, że coś do siebie czujecie. I jest to coś więcej niż przyjaźń. Czy Seb to zmienił? – W pewnym sensie tak – odpowiedziała Floriana. – Skłamałabym, gdybym nie przyznała ci racji, ale to trwało zaledwie mgnienie oka. Tyle, że ta nagła i krótkotrwała zmiana pozwoliła mi zrozumieć, ile Adam znaczy dla mnie i jak się przy nim czuję. – A jak się przy nim czujesz? – Po prostu szczęśliwa. Czuję się szczęśliwa, gdy z nim jestem. Z Sebem tak się nie czułam. Dopiero teraz zrozumiałam, jak wielki smutek dźwigałam na swoich barkach, gdy byłam z Sebem. – Powiedziałaś to Adamowi? Uspokoiłaś go? – Chciałam, ale nie miałam okazji, bo nigdy nie byliśmy sami na tyle długo, żeby poważnie porozmawiać. Miałam mu to powiedzieć wtedy, gdy ty czekałaś na Marca, ale wtedy zadzwonił jego brat i najważniejsze stało się wyekspediowanie Adama do Anglii tak szybko, jak to możliwe. Esme pomyślała o Adamie wracającym do domu. Martwił się o ojca i nie wiedział, czego może oczekiwać po Florianie. Ta podróż musiała być dla niego torturą. – Obserwowaliście mnie na placu Świętego Marka, prawda? – Widziałaś nas? Esme skorzystała z okazji, żeby poprawić Florianie humor. – Oczywiście, że tak. Wiedziałam, że nie zdołacie się powstrzymać, żeby nie zobaczyć Marca. – Żałuję, że nie zrobiłam wam zdjęcia. Miałabyś miłą pamiątkę. – Dobry pomysł, ale pamiątki w moim wieku są zbyteczne. Poza tym wszystko mam tutaj. – Postukała się palcem w skroń. Jednocześnie przypomniała sobie pamiątkę, którą Marco zachował przez te wszystkie lata – jej ukochany egzemplarz Pokoju z widokiem, który mu czytała, gdy był chory, i który potem podarowała mu na pożegnanie, żeby nie zapomniał o niej, gdy wyjedzie. Dzisiaj, gdy skończyli jeść, zaskoczył ją, wyjmując książkę ze skórzanej teczki i wyblakłą czarno-białą fotografię ukrytą między pożółkłymi kartkami. Było to zdjęcie, które zrobił im jej ojciec w Wenecji, gdy się poznali. – W każdym razie cieszę się, że lunch się udał – powiedziała Floriana, przerywając jej rozmyślania. – I że mogłam poznać Marca. Jest czarujący. I nadal bardzo przystojny. Esme uśmiechnęła się. – Też o tym pomyślałam. Po lunchu Marco odprowadził Esme do hotelu Danieli. W foyer czekała na nich Floriana z wiadomością, że Adam wyjechał, a one będą wracały nad jezioro pociągiem. Marco uparł się, że zamówi taksówkę wodną na dworzec i odprowadzi je. Pożegnanie z nim na zatłoczonym peronie przypomniało Esme, jak żegnali się sześćdziesiąt lat temu. Pomachał jej i ojcu i powiedział, że ma nadzieję na ponowne spotkanie. – Pamiętam, jak to mówiłem – powiedział na peronie, gdy Esme przypomniała mu ich pierwsze pożegnanie. – I teraz to powtórzę, bo to nie może być koniec, cara mia. Jeszcze nie. Obiecaj mi to. – Obiecuję – odrzekła, nie mając pojęcia, jak można dotrzymać takiej obietnicy. Przytulił ją, gdy otoczyła ich grupa hałaśliwych nastolatek, i pocałował delikatnie w usta.

– Napisz do mnie. Masz mój adres, tak? – W torebce – odpowiedziała. – I może twoi przyjaciele zrobiliby z ciebie nowoczesną kobietę i nauczyli korzystania z komputera. Wtedy mogłabyś wysyłać do mnie maile. – Zrobią – wtrąciła Floriana. – Osobiście tego dopilnuję. Chodź, Esme – dodała. – Pociąg zaraz odjedzie. Chyba że chcesz zostać. – Arrivederci69, cara – powiedział Marco, gdy Esme podała Florianie torbę i weszła po stopniach do wagonu. Gdy pociąg wolno ruszył ze stacji, machała Markowi tak długo, aż zniknął w oddali. Lecz i potem nie przestała machać, patrząc w dal przez łzy. – Arrivederci, caro – szepnęła. – Arrivederci. – To był John Webster – oznajmiła Floriana. – Kim jest John Webster? – spytała Esme, niechętnie rozstając się ze wspomnieniem pożegnania z Markiem. – Seb napisał coś o ptakach zamkniętych w klatce, które nie śpiewają, lecz płaczą. To zdanie pochodzi ze sztuki Biały diabeł siedemnastowiecznego angielskiego dramatopisarza Johna Webstera. Historia tragicznej zemsty. Powiedziałaś Markowi o dziecku? – Nie – odrzekła Esme, myśląc o tym, że jest zbyt zmęczona, aby nadążać za potokiem myśli Floriany. – Po co obciążać takim brzemieniem jego sumienie? – Całe życie musiałaś dźwigać ten ciężar. Czy nie powinien dzielić z tobą tej odpowiedzialności? I czy nie ma prawa wiedzieć? A czy dzielenie się tym ciężarem nie zbliży was do siebie? Trzy pytania, na które Esme nie potrafiła odpowiedzieć.

Rozdział pięćdziesiąty piąty

Po powrocie do Oksfordu i bezpiecznym zainstalowaniu Esme w Trinity House, gdzie czekała na nią ukochana Eurydyka, Floriana pokonała z walizką krótki odcinek Latimer Street. Był ciepły, pogodny wieczór. Po włoskim upale powitało ją umiarkowane ciepło oksfordzkiego lata i swojski świergot ptaków. Nie było jej niecały tydzień, a miała wrażenie, że o wiele dłużej. Gdy otworzyła drzwi, szósty zmysł podpowiedział jej, że coś jest nie tak. W domu był intruz. Czując pulsującą w żyłach adrenalinę, stała przez chwilę nieruchomo przed progiem, czujna i spięta. Słyszała czyjś głos. Nie, kilka głosów. I śmiech. Co się tam działo? Gdy rozległy się oklaski, zrozumiała, że te odgłosy pochodzą z telewizora. Niemożliwe, żeby go nie wyłączyła. Potem rozległ się szum wody spuszczanej w toalecie na górze. Kto, u diabła, tu był i zachowywał się jak u siebie w domu? Włamywacz, który polubił jej dom? Bezdomni? Strach ustąpił miejsca wściekłości. Przeszła przez próg, gotowa stanąć twarzą w twarz z kimś, kto miał czelność się włamać. Jednak po chwili otworzyła usta ze zdumienia na widok swej siostry schodzącej nonszalancko po schodach, niczym Złotowłosa z bajki o trzech misiach Roberta Southeya. – Oczywiście, że nie mam nic przeciwko temu – odpowiedziała Floriana, starając się, by brzmiało to szczerze. Tak naprawdę miała pretensję do Ann, że bez jej zgody użyła zapasowego klucza. To była obsesja mamy, żeby wszyscy mieli zapasowe klucze w razie nagłego wypadku, ale czy odejście Ann od męża można było nazwać nagłym wypadkiem? Może tak. – Nie możesz tu zostać na stałe – powiedziała najłagodniej, jak się dało. – Kiedyś będziesz musiała wrócić do domu. – Kto mówi, że w ogóle wrócę do domu? – spytała Ann, naśladując siedmioletniego Thomasa, gdy był w złym nastroju. – Ale dzieci muszą strasznie za tobą tęsknić. I to nie fair zostawiać je w nieświadomości. – Wcale nie pozostawiam ich w nieświadomości. Codziennie rozmawiam z Thomasem i Clare. Przecież nie porzuciłam ich na ulicy w piżamach i kapciach. Są z ojcem. I na pewno szaleje tam matka Paula. Gotuje, pierze i psioczy na mnie, przekonując, że to ja wepchnęłam jej drogiego synka w ramiona innej kobiety. – Zapomnij o Gillian – odparła zdecydowanie Floriana. – Ona wszystkich obrabia. Co powiedziałaś dzieciom? – Że jestem na urlopie i muszę odpocząć. I wiesz co? Rzeczywiście potrzebuję odpoczynku. Jestem taka zmęczona! Mam dość wszystkiego. Tobie to dobrze. Nie masz żadnych zobowiązań, robisz, co chcesz. Spójrz, wyjechałaś sobie na darmowe wakacje do Włoch. Co ja bym dała za to, żeby móc tak sobie wyjechać! Ale muszę się wyliczać z każdej sekundy. Nie mam wolnego czasu. Ani minutki. Pracuję tylko dla Paula i dzieci. Albo dla tych leniwych niewdzięczników z pracy. Czy kiedykolwiek zrobiłam coś tylko dla siebie? Powiem ci: zupełnie nic. Zero. – Myślałam, że lubisz być zajęta i cały czas w ruchu – wtrąciła Floriana, chociaż tak naprawdę chciała powiedzieć: „Myślałam, że lubisz wszystkimi dyrygować”. – Lubię, ale byłoby miło, gdyby chociaż raz ktoś okazał, że docenia moją ciężką pracę. Aż do tej chwili Ann chodziła tam i z powrotem jak wściekły tygrys szukający pożywienia. Teraz

stanęła w sklepionym przejściu łączącym kuchnię z salonem. Ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma patrzyła ponuro, jak Floriana nastawia czajnik, żeby zrobić herbatę i uspokoić się po szoku, jaki przeżyła, widząc siostrę w swoim domu. Tylko gdzie się podziały torebki z herbatą? – Gdzie zniknęły torebki z herbatą? – spytała, przeszukując szafkę nad czajnikiem. – Są w szafce nad lodówką.– wyjaśniła Ann. – To rozsądniejsze miejsce na ich trzymanie. A tak w ogóle to posprzątałam ci w szafkach. Miałaś w nich straszny bałagan, żadnego porządku. Wyczyściłam też lodówkę. A raczej, powinnam powiedzieć, wyrzuciłam zepsute rzeczy. Miałaś tam mnóstwo przeterminowanych produktów. Dziwne, że jeszcze się nie zatrułaś na śmierć. Nie zapomnij, że piję bezkofeinową. Jeszcze trochę, a zatrucie jadem kiełbasiany będzie dla mnie wybawieniem, pomyślała Floriana. – Chodźmy do ogrodu – rzuciła lekkim tonem, gdy zalała torebki wrzątkiem. – Pogadamy sobie o tym, jak rozwiązać problem twój i Paula. Zacisnęła zęby, słysząc drwiące prychnięcie siostry, zdecydowana pogodzić Ann z mężem tak szybko, jak to możliwe. Nie wytrzyma z Ann dłużej niż dwadzieścia cztery godziny bez kłótni. Jeżeli w ogóle zdoła tyle wytrzymać. Gdy tylko Ann się odwróci, zadzwoni do rodziców i przekaże im najnowsze wieści. – Nawet nie myśl o tym, żeby powiedzieć rodzicom, że tu jestem – powiedziała Ann, jakby czytała w jej myślach. – Tylko spróbuj, a nigdy się do ciebie nie odezwę. – Więc jaki masz plan? – spytała Floriana, gdy usiadły w ogrodzie wielkości znaczka pocztowego. Jakże inaczej wyglądał ogród w Villa Sofia z panoramicznym widokiem na jezioro Como. – Jeżeli nie chcesz rozmawiać z rodzicami ani z Paulem, to z kim? Może z kimś bezstronnym, kto mógłby być waszym mediatorem? Myślałaś o poradni małżeńskiej? – Nie – odpowiedziała zdecydowanie Ann. – Chcę, żeby wszyscy zostawili mnie w spokoju. I jak w ogóle możesz sugerować poradnię małżeńską, gdy nie ma już małżeństwa?! Paul się o to postarał. – Popełnił błąd – przyznała Floriana, wiedząc, że ryzykuje gniew siostry. – Poważny błąd, ale czy nie powinnaś dać mu szansy wyjaśnienia, dlaczego to zrobił? Ann uniosła rękę. – Nie chcę słyszeć o tym, że jeżeli coś szwankuje w małżeństwie, to wina leży po obu stronach. – A nie? – Nagle stałaś się ekspertem?! – wybuchnęła Ann, patrząc na nią z pogardą. – Żadnego męża ani rodziny na widoku i myślisz, że możesz udzielać mi rad? Do tego potrzeba doświadczenia. Floriana policzyła w myślach do dziesięciu. Nic z tego nie będzie, pomyślała z rozpaczą. Ona nie zamierza nikogo słuchać, jedynie pielęgnować doznaną krzywdę. Co Paul powinien zrobić, żeby mu wybaczyła? – Ann – zaczęła z wielką cierpliwością. – Nie jestem ekspertem od związków, bo żaden mi się nie udał, ale powiedz, co chcesz zrobić? Chcesz znaleźć sposób na wybaczenie Paulowi? Myślisz, że to byłoby możliwe? Kochasz go wciąż? Ku przerażeniu Floriany jej słowa wywołały nieoczekiwany skutek. Nieprzejednanie i oburzenie widoczne na twarzy siostry zniknęły razem ze stanowczością, którą tak dobrze znała. Warga zaczęła jej drżeć, tak jak małej Clare, gdy miała się rozpłakać. Ann usiłowała zapanować nad sobą, lecz po chwili wybuchnęła łkaniem. Floriana nie pamiętała już, kiedy ostatni widziała siostrę płaczącą. To się po prostu nie zdarzało. Ann nie okazywała słabości. Zawsze udowadniała, że jest absolutnie kompetentna. Biedna Ann. Z niezachwianą pewnością wierzyła w to, że może sama kontrolować wszechświat, tymczasem okazało się, że nie jest w stanie znieść najgorszego rodzaju zdrady. Floriana przytuliła siostrę i robiła, co mogła, żeby złagodzić jej ból. Gładząc ją po plecach,

przypomniała sobie, co Esme powiedziała rok temu: że może Ann jest o nią zazdrosna. Zazdrosna o beztroskie życie. Ale kto tak naprawdę wiódł pozbawione trosk życie? Ona na pewno nie. Sęk w tym, że każdy ma jakieś zobowiązania i problemy i chociaż czasami tak uważamy, trawa gdzie indziej nie jest bardziej zielona niż na naszym trawniku. Jest po prostu inna. Ann w końcu uspokoiła się i uwolniła z objęć Floriany. – Przepraszam – mruknęła zawstydzona, niezdarnie szukając chusteczki w kieszeniach spódnicy i znajdując jedynie złożoną kartkę papieru z listą zakupów. Miała plamy na twarzy i podpuchnięte, zaczerwienione oczy. – To zmęczenie. Źle ostatnio sypiam. – Nic dziwnego – powiedziała Floriana łagodnie. – Ale nie musisz przepraszać. Wstała i poszła do kuchni po pudełko z chusteczkami. W końcu znalazła je schowane w szafce zamiast na półce nad tosterem, gdzie dotąd je trzymała. Tam też leżał stos korespondencji. Och, Ann, pomyślała ze smutkiem. Jaki jest sens chowania wszystkiego? Po długich i ciężkich namowach udało się jej wreszcie przekonać Ann, żeby wzięła relaksującą kąpiel z kieliszkiem wina, a gdy siostra zniknęła jej z oczu – czy raczej z zasięgu słuchu – zatelefonowała do rodziców. Nie będzie kryła Ann, nie dając im znać, gdzie ona jest. To zapewne oznaczało, że powiedzą Paulowi. A ponieważ nie obiecała Ann, że nie będzie z nimi rozmawiać, nie czuła się winna, że zamierza to zrobić. Tak sobie mówiła, słuchając sygnału wywoławczego i czekając, aż mama lub tata odbiorą. Jednak im dłużej czekała, tym większe ogarniały ją wątpliwości. Jak by się czuła, gdyby było odwrotnie i to ona poprosiłaby Ann, żeby nic nie mówiła? Natychmiast przerwała połączenie i wybrała inny numer. Adam też nie odbierał. Nie odzywał się już całą dobę. Mając nadzieję, że z jego ojcem jest lepiej, żałowała, iż nie może być przy nim w tych trudnych chwilach; była jednak pewnie ostatnią osobą, o której w tej chwili myślał. Może tak naprawdę nigdy o niej nie myślał. Pewnie przekonał siebie, że ona jest zbyt związana z Sebem, by ryzykować bliższą z nią znajomość. I trudno mieć mu za złe, że doszedł do takiego wniosku.

Rozdział pięćdziesiąty szósty

Carissima Esme, Nie potrafię wyrazić, jak wielką radość sprawiło mi czytanie Twojego listu. Zapragnąłem być z Tobą w Oksfordzie, zobaczyć Eurydykę, bliżej zaznajomić się z Twoją przyjaciółką Florianą i poznać Adama. Jesteś prawdziwą szczęściarą, mając blisko siebie tak wspaniałych młodych ludzi. Ja nie mogę tego samego powiedzieć o sobie. Za to opowiem ci coś, co, mam nadzieję, wywoła uśmiech na Twojej twarzy. Crina, kobieta z Mołdawii, która czuwa nad tym, aby moje mieszkanie nie popadło w stan chaosu, stwierdziła, że mam kochankę. Powiedziała, że jest to dla niej tak oczywiste, jak to że świeci słońce, bo nigdy wcześniej nie widziała mnie tak szczęśliwego. Powiedziałem jej, że jestem już za stary na kochankę, a ona na to pogroziła palcem i powiedziała, że jej dziadek w rodzinnym Kiszyniowie ożenił się po raz trzeci w zeszłym roku, a ma dziewięćdziesiąt jeden lat. Zatem i dla mnie nie jest za późno na małżeństwo. Obawiam się, że jej głowa pełna jest teraz romantycznych myśli, bo zakochała się w mężczyźnie z Mestre na stałym lądzie. W jednym Crina ma rację: wniosłaś słońce do mojego życia. Kiedy tak siedzę przy biurku, spoglądając na mały placyk, na którym córeczka sąsiadów goni gołębie, pragnę podziękować Ci za przywrócenie mi tylu szczęśliwych wspomnień. Mam przed oczyma Twój obraz, gdy zobaczyłem Cię pierwszy raz, i drugi, późniejszy, gdy nad jeziorem opiekowałaś się mną z taką troskliwością. Nasz wspólnie spędzony czas był krótki, lecz nigdy o Tobie nie zapomniałem. Czasem jakiś obraz z przeszłości wpadał mi do głowy i zastanawiałem się wtedy, gdzie jesteś i jak potoczyło się Twoje życie. Teraz, gdy spoglądam wstecz, mam wrażenie, że zostaliśmy połączeni niewidzialną nicią i że było nam przeznaczone ponowne spotkanie i nasza historia będzie miała dalszy ciąg. Na razie muszę już kończyć i iść do banku, zanim zamkną go na przerwę obiadową, oraz wysłać ten list. Napisz do mnie szybko. Jestem bardzo ciekawy, co się wydarzy między Twoimi młodymi przyjaciółmi, Adamem i Florianą. Un abbraccio70 Marco. PS Gdy brakuje czasu, poczta elektroniczna byłaby dla nas łatwiejsza i szybsza… Esme zdjęła okulary. – I co o tym myślisz? – spytała Eurydykę, która leżała u jej stóp na podłodze i myła się starannie, zwracając szczególną uwagę na uszy. – Co? Nie jesteś zainteresowana listem od Marca? – dodała, gdy kotka ją zignorowała. – A może nadal dąsasz się, że zostawiłam cię pod opieką Joego i Buddy’ego? O to chodzi? Pewnie tak, bo koty mają dobrą pamięć. Tak jak Marco i ja, pomyślała z gorzkim uśmiechem. Nie spodziewała się, że będzie pamiętał wszystko równie szczegółowo jak ona. Jednak go nie doceniła. Zaczęła zastanawiać się, czy zrobiła dobrze, zatrzymując dla siebie tę jedną rzecz, która mogła być niewidzialną łączącą ich nicią: dziecko, które poczęli i stracili. „Nasza historia będzie miała dalszy ciąg”. Tak, Marco, masz rację. Teraz jednak ważniejsza była historia Adama i Floriany. Może to egoistyczne z jej strony, lecz było jej smutno, bo od dwóch tygodni, odkąd wróciła z Włoch,

nie widziała swoich młodych przyjaciół. Oczywiście, mogła się tego spodziewać, skoro Adam dzielił swój czas między pracę i Szpital Johna Rad​cliffa, gdzie jego ojciec po operacji powoli wracał do zdrowia. Tymczasem Floriana od rana do wieczora była zajęta oprowadzaniem wycieczek po Oksfordzie i jeszcze musiała radzić sobie z problemami rodzinnymi, a głównie z siostrą, którą dopiero niedawno namówiono do powrotu do męża i dzieci. Tyle działo się w ich życiu, że nie mieli już czasu, by ją odwiedzić. Bardziej jeszcze denerwowało ją to, że i dla siebie nie mają czasu, co oznaczało, że nie rozwiązali sprawy między nimi. Nieco później tego samego dnia rozpakowywała zakupy, które zrobiła u Buddy Joe’s, kiedy nieoczekiwanie pojawił się mile widziany gość – Adam. – Jeśli masz chwilę, chciałbym zamienić z tobą słówko, zanim pojadę do szpitala – powiedział. – Chodzi o Florianę – wyjaśnił, gdy wyszli do ogrodu i usadowił się na krześle z Eurydyką na kolanach. – Rozmawiałaś z nią ostatnio? – Bardzo krótko. Tak jak ty jest bardzo zajęta. Chcesz się dowiedzieć czegoś konkretnego? – spytała Esme. Jakby się nie domyślała. – O Florianę i Seba – wyznał bez ogródek. – Jak jest między nimi? Esme przegoniła osę, która uparcie wokół niej latała. – Nie powinieneś spytać o to Floriany? – Ja… Nie rozmawialiśmy od… od Wenecji. – Nawet przez telefon? – Tylko kilka SMS-ów, kiedy wróciłyście z Włoch. Tego właśnie Esme się obawiała. – Wiem, że byłeś zajęty ojcem, Adamie, ale czy ty przypadkiem nie unikasz Floriany? Poruszył się, zmuszając Eurydykę do wstania i udeptania jego kolan, by znaleźć sobie nową pozycję. – Odnoszę wrażenie, że to ona unika mnie. Czy rozmawiała z tobą o Sebie? Osa znowu wróciła. Tym razem Esme zignorowała ją. – O co tak naprawdę mnie pytasz? Chcesz się dowiedzieć, czy ja myślę, że ona wciąż go kocha? – W skrócie chyba tak. Zanim Seb zerwał ślub, powiedziała mi, że go nie kocha. Ale może to się zmieniło, skoro zmieniły się okoliczności. To byłoby całkiem zrozumiałe. – A ty nagle zdecydowałbyś, że znowu kochasz Jesse, gdyby zjawiła się i powiedziała, że popełniła błąd? – spytała Esme. Zmarszczył brwi. – Nie. Jest już za późno. – To pomyśl, że Floriana jest w takiej samej sytuacji jak ty: Seb zbyt długo zwlekał z powiedzeniem, że ją kocha. Ale jedną rzecz musisz zaakceptować, to, że bardzo się nim przejmuje i prawdopodobnie zawsze tak będzie. Czy wiesz o liście, który zostawił jej, gdy wróciłyśmy z Wenecji? Adam pokręcił głową. – Jakim liście? Zirytowana tym, że dwoje inteligentnych ludzi pozwalała tak łatwo wymknąć się sprawom spod kontroli, zdecydowała się wtajemniczyć Adama. – Ale dlaczego mi o tym nie powiedziała? – spytał Adam, gdy skończyła. – Może swoim zachowaniem dałeś jej do zrozumienia, że już cię nie interesuje. Albo gorzej, zaczęła podejrzewać, że twoja zazdrość jest silniejsza od twojej miłości. Chyba nie muszę ci mówić, że zazdrość to jedno z tych uczuć, które mogą zniszczyć nawet najlepszy związek. Oznacza to, że musisz pogodzić się z faktem, że Floriana nie wyrzuci Seba ze swojego życia.

– Nigdy na to nie liczyłem. – Łatwo powiedzieć, ale tylko ty wiesz, czy naprawdę tak myślisz. Jeśli mogę ci coś poradzić, Adamie, Floriana musi być tak samo pewna twoich uczuć, jak ty jej. Adam wiedział, że Esme ma rację. Zazdrość i duma powstrzymywały go przed rozmową z Florianą. A im dłużej to trwało, tym bardziej przekonywał siebie, że stracił ją na rzecz Seba, i poddawał się rezygnacji. Wczorajszy wieczór spędził u ojca w szpitalu razem z Joyce i obserwował głębię uczuć i ogromną bliskość, jaka łączyła tych dwoje ludzi. Pomyślał wtedy, jakimi są szczęściarzami, że po raz drugi w życiu znaleźli szczęście. Sprawiło to, że pomyślał o Florianie i zdał sobie sprawę, jak bardzo za nią tęskni. Brakowało mu światła, które wniosła w jego życie, tego, jak potrafiła zrobić lub powiedzieć coś zaskakującego albo rzucić mu wyzwanie. Dlatego postanowił opowiedzieć o niej ojcu i Joyce. – Przestań się zadręczać i zrób z tym coś – powiedział ojciec, nie owijając w bawełnę. – To moja najlepsza rada. Jeśli zależy ci na tej dziewczynie i uważasz, że coś z tego będzie, przejmij inicjatywę. Co innego mógłbym ci powiedzieć, leżąc tutaj po tym, jak o włos uniknąłem śmierci? Komunał czy nie, mamy tylko jedno życie, więc wykorzystaj je jak najlepiej. Słowa ojca brzmiały mu uszach przez cały dzień, aż w końcu postanowił poradzić się Esme przed rozmową twarzą w twarz z Florianą. Teraz wracał do domu z mocnym postanowieniem, że rozmówi się z Florianą. Zobaczy się z nią dziś wieczór. Czas na zdecydowany ruch. Odkryje wszystkie karty, powie, że ją kocha, a jeśli ona go odrzuci, to trudno. Przynajmniej będzie miał poczucie, że próbował. Musi przekonać ją, i może siebie również, że Seb nie jest już dla niego problemem. Tak jak słusznie powiedziała Esme, ich związek będzie skazany na zagładę, jeśli Floriana wciąż będzie się zamartwiała jego zazdrością o starego przyjaciela. Zaparkował przed domem na Latimer Street i pokonał krótki odcinek do Church Close. W oknach Floriany nie paliło się żadne światło, lecz nie było jeszcze całkowicie ciemno. Trzykrotnie zadzwonił do drzwi, dyskretnie zajrzał przez okno i stwierdził, że musi pogodzić się z tym, że przyszedł na próżno. Rozczarowany odwrócił się i ruszył w drogę powrotną. Rozsądnie byłoby wysłać Florianie SMS lub zadzwonić i upewnić się, że jest w domu, lecz zapragnął działać po wpływem impulsu, co bez wątpienia wywołałoby uśmiech na twarzy Floriany. „Och, spontaniczność, panie Strong – powiedziałaby. – I co dalej?”. Nagle przypomniał sobie, jak w tym samym miejscu w grudniu obrzucali się śnieżkami. Potem pojawiło się kolejne wspomnienie Floriany zbierającej w ogrodzie Villa Sofia płatki róż i wyrzucającej je w górę. Obydwa te obrazy wywołały uśmiech na jego twarzy. Był w połowie drogi do domu, gdy zobaczył Florianę jadącą w jego kierunku na rowerze. Miała długą, białą spódnicę z bawełny, która owijała się wokół jej gołych nóg za każdym razem, gdy naciskała na pedały. Jedną ręką przytrzymywała kierownicę, a w drugiej trzymała truskawkowego loda na patyku. Na jego widok zahamowała i zeskoczyła z roweru. – Cześć – powiedział, powstrzymując się przez zwróceniem jej uwagi, że powinna jeździć w kasku, o czym wielokrotnie jej wraz z Esme przypominali. – Właśnie wracam od ciebie. – To zabawne – odpowiedziała bez wahania. – Bo ja właśnie byłam u ciebie. Zostawiłam ci karteczkę. Usta miała nieco zaróżowione od loda, co sprawiło, że zapragnął ją pocałować, przesunąć delikatnie językiem po jej wargach i posmakować... Powstrzymał się i przełknął ślinę. – Co napisałaś? – spytał. – Och, to i tamto. Jak twój ojciec? – Zaczyna narzekać na nudę i chce wracać do domu, co traktujemy jako dobry znak. A ta kartka, czy powinienem pobiec i przeczytać ją?

Oblizała bok dłoni, gdzie kapnął lód, zostawiając truskawkowy ślad. – Nie ma pośpiechu. Minęła ich biała furgonetka z opuszczonymi szybami i głośną muzyką dobiegającą z wnętrza. – Esme mówiła mi, że twoja siostra wróciła do domu, do męża – powiedział, gdy samochód przejechał. – Tak, dwa dni temu. Powoli otrząsam się z traumy. – Było aż tak źle? Wzdrygnęła się z przesadą. – Wykraczało poza jakąkolwiek skalę. No dobrze, pomyślał, koniec subtelności. Czas na główne uderzenie. – Wydaje się, że minęły wieki, odkąd ze sobą rozmawialiśmy – powiedział. – Tęskniłem za tobą. Spojrzała na niego ciepło. – Ja też za tobą tęskniłam. Ale nie chciałam zawracać ci głowy. Miałeś problemy z tatą i w ogóle. Nie rób tego pod groźbą śmierci, ostrzegł się w duchu. Nie pytaj, czy to jedyny powód, dla którego się nie odzywała. – Czy to jedyny powód, dla którego się nie odzywałaś? – spytał. Wspaniale, usta odłączyły się od jego mózgu. Utkwiła w nim wzrok. – Nie byłam pewna, czy chcesz ze mną rozmawiać. – Dlaczego tak myślałaś? – Wiesz dlaczego. Miała rację. Oczywiście, że wiedział. Tylko idiota zadałby tak głupie pytanie. – Mogliyśmy teraz porozmawiać? – spytał. – Tak poważnie. I w jakimś innym miejscu – dodał, gdy przejechał samochód, a kierowca gapił się na nich, jakby nie mieli prawa tu stać. – Gdzieś, gdzie będzie spokojniej. Może u mnie na przykład. Chociaż mam mały bałagan. Jeśli wolisz, możemy pójść do ciebie. Zlizała resztę topniejącego szybko loda, po czym spojrzała ponad jego ramieniem w stronę swojego domu, potem w kierunku jego domu, a na koniec spuściła wzrok na chodnik. – To jest taki nasz osobisty równik – powiedziała, rysując stopą linię na chodniku. – Stoimy akurat w połowie drogi między twoim a moim domem. Ty zdecyduj, co robimy. – Chodź ze mną do domu – powiedział, zdając sobie sprawę z tego, o co prosi, i mając świadomość, że nigdy w życiu nie był bardziej pewny. – Jesteś pewien? – Tak. Na sto procent. Uśmiechnęła się i jakby słońce zaświeciło między nimi. Dotknął jej policzka i pocałował ją. I nie przestawał całować, a wszystkie wątpliwości i niedopowiedzenia ostatnich dwóch tygodni zniknęły, jak ręką odjął. Jej wargi smakowały truskawkami, słodkimi i soczystymi. Kiedy oderwali się od siebie, wrzuciła patyczek od loda do koszyka przy kierownicy roweru. – Wskakuj – powiedziała, wskazując na siodełko. – Podwiozę cię. – Spokojnie – powiedział. – Ty usiądź z tyłu, a ja będę pedałował. – Tylko jeśli się zgodzisz zaśpiewać Raindrops keep Fallin’ on my Head71 – odparła. Roześmiał się. – Hołd dla Butcha Cassidy i Sundance Kida. Inaczej nie ma mowy.

Rozdział pięćdziesiąty siódmy

Floriana pedałowała do pracy w piękny niedzielny poranek w połowie września, gdy dźwięk dzwonów niósł się nad dachami domów. To był jeden z tych bezchmurnych, słonecznych dni i Oksford tonął w złotej poświacie. Pomyślała po raz nie wiadomo który, że nie mogłaby mieszkać nigdzie indziej. Tu był i zawsze będzie jej dom. Wkrótce miały się rozpocząć zajęcia na uniwersytecie i miasto drzemało, jakby brało głęboki oddech, żeby zebrać siły przed rozpoczęciem nowego roku akademickiego. Kiedy przed śniadaniem wyszli z Adamem pobiegać, delikatna mgła wisiała nad parkiem uniwersyteckim. Minęły lata, odkąd Floriana miała na nogach buty do biegania, lecz, zainspirowana przez Adama, starającego się utrzymać dobrą formę, postanowiła spróbować i ku swemu zdziwieniu odnalazła w tym przyjemność. Może tandetnie to brzmiało, ale większość rzeczy, które robiła wspólnie z Adamem, sprawiało jej radość. Wciąż uśmiechała się na myśl o tym, że teraz oficjalnie są parą i że wszystko tak dobrze się między nimi układa. Nawet lepiej niż dobrze, cudownie i wspaniale. Bardzo często zostawał u niej w domu przy Church Close i mimo, że nie padły żadne słowa, podejrzewała, że niedługo, gdy tylko skończy remont domu poprosi ją o wprowadzenie się do niego. Tak w każdym razie uważała Esme. A czy wyrocznia, jaką była Esme Silcox, mogła się mylić? Niemożliwe. Czasami wyobrażała sobie, że mieszka z Adamem w jego domu przy Latimer Street. Dziwne, ale zawsze widziała to w scenerii bożonarodzeniowej, delikatnej, w stylu disneyowskim, z padającym śniegiem i gustownie udekorowaną, sięgającą sufitu choinką, widoczną w wykuszowym oknie salonu, z błyszczącymi bombkami i mrugającymi lampkami. A ona ukradkiem schodzi po schodach w piżamie w Wigilię Bożego Narodzenia, by położyć pod drzewkiem prezenty dla Adama. Gdy romantyczne wyobrażenia rozwiewały się, wcale nie robiło się mniej różowo. Bo tak się teraz czuła. Zgodnie z jej przypuszczeniem mama i tata natychmiast polubili Adama. Nawet jej siostra go zaakceptowała. – Sprawia wrażenie w pełni ukształtowanego dorosłego człowieka – stwierdziła. – W niczym nie przypomina twoich wcześniejszych przypadkowych amantów. Chwała Bogu! Zdumiewające, lecz Ann wzięła sobie do serca radę Floriany i teraz razem z Paulem chodzili na spotkania do poradni małżeńskiej. Wprawdzie dopiero zaczynali terapię, lecz wszystko wskazywało, że idą w dobrym kierunku. Ann uczyła się, jak nie rządzić żelazną ręką, a Paul pracował nad większym zaangażowaniem w wychowanie dzieci i prace domowe. Floriana podejrzewała, że minie jeszcze sporo czasu, zanim Paul upora się ze wstydem przed resztą rodziny, która wiedziała o jego przelotnym romansie, chociaż wszyscy starali się zachowywać normalnie. Co innego zresztą mogli robić? W tym samym tygodniu, w którym Ann i Paul poszli na pierwsze spotkanie z terapeutą, ojciec Adama został wypisany ze szpitala. Kilka dni później Adam zawiózł Florianę, by poznała jego tatę i macochę oraz brata Gilesa. Wracali już do Oksfordu, gdy wyznała Adamowi, że przed spotkaniem była kłębkiem nerwów. Pierwszy raz poznawała rodzinę chłopaka, co było kamieniem milowym dla tego związku. W przeszłości udawało jej się tego uniknąć, choćby z tej prostej przyczyny, że żaden z jej związków nie trwał dostatecznie długo, albo nie była wystarczająco zaangażowana, by zdecydować się na taki krok. W tym samym czasie Sara z Buenos Aires domagała się aktualnych relacji i zdjęć. Zaprosiła też do siebie Florianę i Adama, gdy znalazła dla siebie mieszkanie. Floriana stwierdziła, że szybko nie

przyjadą, lecz Adam miał na to ogromną ochotę. Poranna grupa zapisała się na wycieczkę „Główne atrakcje miasta”. Wśród uczestników było szwedzkie małżeństwo i mąż tłumaczył żonie słowa przewodniczki za każdym razem, gdy jego połowica szturchała go łokciem. Zostawili za sobą oryginalną brukowaną Merton Street i gargulce Merton College i poszli w kierunku The High, przecinając Magpie Lane. Floriana nie podała uczestnikom oryginalnej nazwy wąskiej uliczki w obawie, że mogą uznać ją za obraźliwą72. Grzeczniejszą wersją była Grope73 Lane, pochodząca z trzynastego wieku, gdy w tym miejscu oferowały swoje usługi prostytutki. Gdy ponownie znaleźli się przed siedzibę agencji turystycznej, Floriana pożegnała się z grupą i po zameldowaniu się u Tony’ego, ruszyła do domu. Pedałowała właśnie przez skrzyżowanie Catte Street z Parks Road, gdy zadzwoniła jej komórka. Pomyślała, że to może Adam chce poprosić o coś, czego zapomniał na lunch z Esme, sięgnęła więc do torby leżącej w koszyku przy kierownicy. – Tak, szefie, czego potrzebujesz? – spytała. – Dziwny sposób na odbieranie telefonu – odezwał się głos, którego nie spodziewała się usłyszeć. – Seb! – We własnej osobie. Co słychać? Jak cudownie było go usłyszeć po tak długiej przerwie. – Wszystko w porządku – powiedziała, podjeżdżając bliżej krawężnika, ponieważ mijał ją samochód. – Nie może być lepiej. A co u ciebie? Gdzie jesteś? – Nieważne, gdzie jestem. Najważniejsze, że u ciebie wszystko w porządku. Adam zachowuje się jak należy? Jesteś szczęśliwa? – Dwa razy tak. A co z tobą? Jesteś szczęśliwy? – Tak. Radzę sobie. – Na pewno? – Czy mógłbym cię okłamać? – Zdarzało się. Przed sobą miała Keble College. Przypomniała sobie, jak Seb zaskoczył ją w tym miejscu, dzwoniąc do niej. – Daj mi jakąś wskazówkę, gdzie jesteś. – Nie licz na to. Lepiej, że nie wiesz. – Dlaczego? – Bez szczególnego powodu. Po prostu tak wolę. – Chyba nie jesteś w więzieniu? Roześmiał się. – Spodziewasz się po mnie najgorszego, co? Jak się miewa ta starsza pani, wasza przyjaciółka? – Jest w świetnej formie. Pamiętasz, jak opowiadałam ci o jej pierwszej miłości? O tym, który został księdzem? Kilka tygodni temu przyjechał do Esme na jej urodziny. Droczę się z nią, że w końcu zdobędzie swojego ukochanego i wyjdzie za niego za mąż. Byłoby to cudownie romantyczne zakończenie ich... Nie dokończyła zdania, bo z lewej, wyjeżdżając z Keble Road, pojawiła się furgonetka. Uderzyła w nią, zanim Floriana zorientowała się, że kierowca jej nie zauważył i nie może zrobić nic, aby uniknąć zderzenia. Uderzenie było tak silne, że wyrzuciło ją w powietrze i zanim kompletnie straciła orientację, co jest w górze, a co jest w dole, usłyszała własny krzyk. Czując się dziwnie zawieszona w czasie i przestrzeni, pomyślała, że to niesprawiedliwe, że nigdy

więcej nie zobaczy Adama. Powiedziano jej, że gdyby nie kask, który Adam kupił jej zaledwie kilka tygodni temu, wymuszając na niej obietnicę, że zawsze będzie go wkładać, doznałaby poważnego urazu głowy. A może stałoby się coś jeszcze gorszego. Dopóki nie dał jej tego kasku i pomimo statystyk, które dowodziły, że jest idiotką, jeżdżąc bez niego na rowerze, nie przejmowałaby się tym. Była to jedna z wielu spraw, które miała załatwić. Co prawda głowa cudem ocalała, ale reszta nie bardzo. Miała dwa pęknięte żebra, mocno obtarte kolano, stłuczone biodro i zwichnięte ramię, które boleśnie nastawiono. – Przepraszam, że zepsułam lunch – powiedziała, gdy Adamowi pozwolono ją zobaczyć w zasłoniętym boksie. – Przepraszam, że musisz przez to przechodzić. Wiem, jak nie znosisz szpitali. Zdenerwowane dziecko w boksie obok zaczęło płakać i Floriana nagle poczuła, że też chce się jej płakać. – Nieważne – odpowiedział. – To nie ma teraz znaczenia. – Pochylił się i pocałował ją lekko w usta. – Jak się czujesz? – Śmiesznie. Jakby uderzyła we mnie ciężarówka. I zaczynam podejrzewać, że może mam jakąś tarczę na plecach. Zostałam potrącona dwa razy w ciągu niecałego roku. Myślisz, że to rekord? – Rekord czy nie, miejmy nadzieję, że to twój życiowy przydział wypadków, bo nie chcę więcej tak się bać. – To naprawdę nie była moja wina – powiedziała, widząc powagę malującą się na jego twarzy. – On wyjechał prosto… – Skrzywiła się na wspomnienie chwili, gdy furgonetka uderzyła w nią, zrzucając z roweru. – Nie myśl o tym – uspokoił ją, biorąc za rękę, po czym usiadł ostrożnie na brzegu łóżka. – Może nie chcesz tego słuchać, ale kierowca furgonetki jest tutaj. Rozmawiałem z nim. – On też jest ranny? – Nie, ale wstrząśnięty z powodu tego, co zrobił, i chce wiedzieć, jak się czujesz. Wie, że to jego wina, że pewnie oskarżą go o spowodowanie wypadku, ale chce cię przeprosić. Nie musisz go przyjmować, jeśli nie chcesz. Czeka też policjant. – Ustawiła się do mnie kolejka? Powinniśmy pobierać opłatę. Dwie godziny później Adam przywiózł Florianę do domu. Pomógł jej przebrać się w piżamę, ułożył na kanapie, przykrył kocem, zrobił herbatę, a potem zadzwonił do jej rodziców. Następnie porozmawiał z Esme, żeby ją uspokoić. Staruszka była z nim, gdy zadzwoniła policja. Właśnie przyszła do Floriany, gdzie Adam szykował dla nich lunch. To dzięki Sebowi policja zadzwoniła do Adama. Gdy rozmawiał z Florianą z Nowego Jorku, gdzie obecnie pracował, usłyszał, że zdarzył się wypadek, i natychmiast wezwał pogotowie w Oksfordzie oraz kazał im skontaktować się z Adamem Strongiem, który mieszka przy Latimer Street. – Chcesz coś do zjedzenia? – spytał Adam, gdy powiedział Esme „do widzenia” i przekazał ucałowania i najlepsze życzenia. – Nie, dziękuję. Chodź i usiądź przy mnie. Nie chcę już więcej oddalać się od ciebie dalej niż na kilka kroków. Ukląkł na podłodze przy kanapie i patrząc, jaka jest blada i wymizerowana, poczuł zalewającą go falę miłości. Myśl, że mogła dziś rano wyjechać do pracy i nie wrócić, napełniła go takim bólem, że nie był w stanie wyrazić tego słowami. Mógł jedynie delikatnie ścisnąć ją za rękę. – Chcesz wiedzieć, co przyszło mi do głowy, gdy uderzyła we mnie furgonetka?

Kiwnął głową. – Że byłoby takie niesprawiedliwe, gdybym nigdy cię już nie zobaczyła. Wtedy uświadomiłam sobie coś bardzo ważnego. – Co takiego? Uśmiechnęła się. – Że cię kocham. Odchrząknął, po czym udało mu się wydobyć głos. – Ja też cię kocham. – Naprawdę? Nie mówisz tego, bo ja to powiedziałam? Pokręcił głową i uśmiechnął się. – Wiedziałem, że cię kocham, już we Włoszech. – I zatrzymałeś to dla siebie? – Wiesz, jaki jestem. – Wiem. Sprowadziłeś małomówność na zupełnie nowy poziom. – Przyznaję się do winy. – Ale musisz też przyznać, że powoli i stopniowo otwieram tę szczelnie zamkniętą muszlę. Pogładził ją po policzku. – Robisz to, odkąd się poznaliśmy. – Miło wiedzieć, że moje wysiłki nie poszły na marne. – Zakryła ręką usta i ziewnęła. – Może byś się trochę przespała – zaproponował. Ścisnęła go za rękę. – Ale nie zostawisz mnie? – Cały czas będę przy tobie. – Obiecujesz? – Obiecuję. Powieki jej zatrzepotały i zamknęły się. – To dobrze – mruknęła sennie. Patrzył na jej równomiernie unoszącą się i opadającą klatkę piersiową. Zamierzał właśnie zmienić pozycję i wyprostować nogi, gdy znowu poruszyła wargami. – Adam? – Tak? – Co byś chciał na Gwiazdkę? Pytanie go zaskoczyło. – Ale jest dopiero wrzesień – odpowiedział. – Wiem, ale robię plany. – W takim razie chcę ciebie. – Ale już mnie masz. – Chcę ciebie na zawsze. Otworzyła oczy. – Koniec rozmowy – powiedział, kładąc jej palec na ustach. – Śpij. Musisz odpocząć.

Rozdział pięćdziesiąty ósmy

Dopiero dwa tygodnie po wypadku Floriany Esme otrzymała list od Marka. List, którego się obawiała. Carissima Esme, Przeczytałem Twój list kilka razy i z coraz cięższym sercem. Nie znajduję odpowiednich słów, by wyrazić, co czuję. Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym, gdy byłem u Ciebie w Oksfordzie? Nigdy nie zdołam naprawić szkody, którą Ci wyrządziłem. Aż do śmierci będę żył z poczuciem winy. Tak, cara, wiem, że napisałaś, że nie muszę czuć wyrzutów sumienia, obawiam się jednak, że tak nie jest. Gdybym mógł cofnąć czas, postąpiłbym zupełnie inaczej. Gdybym wiedział, że jesteś w ciąży z naszym dzieckiem – naszą córką Grace – ożeniłbym się z Tobą. Jakże żałuję, że ukryłaś to przede mną, ale rozumiem, że zachowałaś się bezinteresownie, wierząc, że robisz to ze względu na mnie. Piszesz w liście, że nie chciałaś zmieniać biegu historii, która mnie czekała, ale może jednak zmieniłaś. Może tak naprawdę było nam przeznaczone być razem jako mąż i żona, matka i ojciec. Piszesz również, że chciałabyś, abym Ci wybaczył, że zataiłaś prawdę, ale to ja muszę Cię błagać o przebaczenie. Po zastanowieniu i modlitwie nie potrafię odpowiedzieć, dlaczego nasze życie tak się potoczyło. Zbyt łatwo byłoby powiedzieć, że taka była wola Boża. Nie po raz pierwszy w życiu usiłuję zrozumieć coś, co jest niezgłębione. Wierzę jednak w to, że z jakiegoś powodu los nas w końcu połączył i powinniśmy to wykorzystać. Bardzo miło wspominam pobyt u Ciebie w Oksfordzie i chciałbym zaprosić Cię do siebie do Wenecji. Proszę, daj mi znać, czy byłoby to możliwe. Ten list byłby drwiną z głębi moich uczuć do Ciebie i wstydu, jaki odczuwam, gdybym nie błagał Cię o wybaczenie, że przed laty nie zapanowałem nad sobą. Mogę tłumaczyć się, że byłem młody i naiwny, ale to nic nie da. Moje zachowanie sprowadziło na Ciebie niewyobrażalny smutek. Nie mam prawa prosić Cię o to, mam jednak nadzieję, że zdołasz mi wybaczyć. Z wyrazami miłości i wielkiego szacunku Marco Esme zdjęła okulary i odchyliła się na oparcie krzesła. W liście Marca nie było śladu gniewu. Tego właśnie się obawiała: wściekłości z jego strony, że przez te wszystkie lata ukrywała przed nim prawdę. Och, jaka to ulga, że się z nim podzieliła swoją tajemnicą i poznała jego reakcję. Kilka razy podczas jego pobytu u niej była bliska wyznania – zwłaszcza gdy zobaczył swój portret w jej sypialni i rozpłakał się – ale zabrakło jej odwagi. Może zachowała się tchórzliwie, ale list wydał się łatwiejszym sposobem. Jeśli chodzi o zaproszenie Marca, żeby przyjechała do niego do Wenecji, to oczywiście pojedzie. Dlaczegóż by nie? Tak długo jej świat kurczył się, aż zmniejszył się do malutkiej bańki samotnego bytowania, lecz wszystko zmieniło się, gdy na swej drodze spotkała Adama i Florianę. Ich przyjaźń przywróciła jej życie. Otworzyli jej oczy na nowe możliwości. Z przerażeniem uświadomiła sobie teraz, że zanim ich poznała, czekała na koniec, uważając, że najlepsze dni ma już a sobą. Ale to się zmieniło. Zdrowie nadal jej dopisuje i może cieszyć się

mnóstwem rzeczy. Minęły dni, gdy wystarczało jej słuchanie radia i rozwiązywanie krzyżówki. Była teraz kobietą, która ma coś do zrobienia, jakieś plany do zrealizowania. Pierwszym zadaniem było nauczenie się korzystania z laptopa, który dał jej Adam. Był to niepotrzebny sprzęt z jego biura, jak wyjaśnił jej poprzedniego wieczoru, gdy go przyniósł, razem z małym pudełkiem z migającymi lampkami, które w magiczny sposób połączyło ją z Internetem. Adam wytłumaczył jej, co ma robić, oraz spisał jasne i bardzo dokładne instrukcje, które, jak ją zapewnił, umożliwią komunikowanie się za pomocą poczty elektronicznej. – Nauczyłaś się obsługiwać telefon komórkowy – powiedział. – Nie ma więc powodu, dla którego nie mogłabyś nauczyć się obsługi komputera. Pod jego fachowym i cierpliwym okiem wysłała maila do Floriany i w ciągu kilku minut otrzymała odpowiedź. Siedząc przy stole stojącym przy oknie w salonie, postanowiła, że czas spróbować wysłać pierwszego samodzielnego maila. Postępując zgodnie z instrukcjami Adama, wpisała podany jej adres i zaczęła wolno stukać w klawiaturę. Niewiele różniło się to od pisania na staromodnej maszynie. Kiedyś była w tym dobra. A na tym pisało się znacznie łatwiej. Zaśmiała się, bo przyszło jej do głowy powiedzenie, że starego psa nie nauczy się nowych sztuczek. Aha! Wcale nie jestem takim dinozaurem, pomyślała z radością. Gdy skończyła krótką wiadomość, przeczytała ją ponownie, usunęła kilka błędów, po czym kiwnęła głową z satysfakcją i przeczytała tekst ostatni raz. Kochany Marco, Dziękuję za zaproszenie do Wenecji. Chętnie przyjadę. Kiedy proponujesz? Jeśli chodzi o wybaczenie Ci, to już to zrobiłam. Więc proszę, zaakceptujmy to, że nikt nie ponosi winy za to, co się stało. Pozdrawiam, Esme PS Mam nadzieję, że jesteś pod wrażeniem moich nowych umiejętności komputerowych. Podziękuj za to Adamowi. Potem z wielką obawą ustawiła kursor na małą ikonę ze strzałką i kliknęła na nią. – Gotowe – powiedziała do Eurydyki, która ze swojego miejsca na parapecie okiennym zastrzygła uszami na dźwięk wysyłanej w eter wiadomości. – Co o tym myślisz? Na kotce najwyraźniej nie zrobiło to wrażenia, bo machnęła ogonem i wróciła do patrzenia przez okno. Natychmiast została nagrodzona widokiem Adama i Floriany idących do domu Adama. Pomachali Esme, a Floriana wskazała na zegarek i uniosła dłoń, co znaczyło, że zjawią się za pięć minut. – Czas wstawić wodę na herbatę – oznajmiła kotce Esme. – I gdyby nie było tak wcześnie rano, zaproponowałabym coś mocniejszego, bo nagle poczułam ochotę do świętowania. W końcu jest co, nie sądzisz? Eurydyka zeskoczyła z parapetu i poszła za Esme do kuchni. Pięć minut później, gdy Esme wróciła do salonu, usłyszała dźwięk dochodzący z laptopa. Spojrzała na ekran i z uśmiechem radości zobaczyła, że otrzymała wiadomość z Wenecji. Och, na jakim dziwnym i wspaniałym świecie żyję, pomyślała z zadowoleniem i usiadła przeczytać wiadomość od Marca.

1 z wł. babcia (przyp. red.) 2 Seriale detektywistyczne, których akcja rozgrywa się w Oksfordzie (przyp. tłum.). 3 Kościół uniwersytecki St Mary the Virgin 4 pimm’s – rodzaj drinka: dwudziestopięcioprocentowy alkohol, mieszanina ginu, chininy i ziół, cytrusów i mięty, a czasem szampana (przyp.

red.) 5 Popularna w Anglii brązowa pasta z wyciągu z drożdży, używana do smarowania kanapek i tostów (przyp. tłum.). 6 Strong (ang.) – solidny, silny (przyp. tłum.). 7 Postać z powieści „Wielkie nadzieje” Karola Dickensa. Dziwna, bogata, stara kobieta, która nienawidzi mężczyzn, bo narzeczony zostawił ją

w dniu ślubu. Nadal nosi suknię ślubną, a wnętrze jej domu wygląda dokładnie jak w dniu ślubu, tylko że wszystko pokrywają teraz pajęczyny (przyp. tłum.). 8 Może chodziło o sonatę I g-moll na skrzypce solo, BWV 1001, albo o sonatę II w tej samej tonacji na violę da gamba i continuo, BWV 1-29 (przyp. red.) 9 Dick Turpin (1706–1739) – angielski rozbójnik, który napadał na podróżnych. Zawisł za to na szubienicy. O jego przygodach powstało wiele opowieści. 10 Aktor brytyjski występujący w takich serialach jak Inspektor Morse czy Sweeney (przyp. red.). 11 Aktor brytyjski, odtwórca głównych ról w serialach takich jak Inspektor Morse i Lewis (przyp. red.). 12 Sheldonian Theatre – główna aula uniwersytecka w Oksfordzie, w której studentom wręczane są dyplomy. Odbywają się w nim również koncerty, wykłady i promocje książek (przy. tłum.). 13 Willowe przedmieście Oksfordu (przyp. tłum.). 14 LOL (ang.) – Laughing out loud, śmiać się głośno (przyp. tłum.) 15 LMAO (ang.) – Laughing my ass off, śmiać się do rozpuku (przyp. tłum.) 16 Bohater angielskiego serialu animowanego dla dzieci w wieku przedszkolnym (przyp. red.) 17 Pochodzi z czasów prohibicji (1919-1933). Składa się z Campari, czerwonego wermutu, paska skórki z cytryny i kliku kostek lodu (przyp. red.). 18 Z wł. dzień dobry (przyp. red.). 19 Z wł. tak, proszę pana (przyp. red.). 20 Z wł. jestem Angielką (przyp. red.). 21 Z wł. Nieźle. Mówi pani po włosku? (przyp. red.). 22 Z wł. trochę (przyp. red.). 23 Z wł poprawnie po angielsku (przyp. red.). 24 Z wł. pięknie (przyp. red.). 25 Endeavour – angielski serial telewizyjny nadawany od 2013 roku, opowiadający o początkach kariery inspektora Morse’a (przyp. tłum.) 26 Obaj pisarze należeli do grupy literackiej Inklingowie, która wyznaczyła sobie ten pub na miejsce spotkań (przyp. tłum.). 27 Z wł.: pani (przyp. red.). 28 Z wł.: Dzień dobry, panno... (przyp. red.). 29 Z wł.: adwokat (przyp. red.). 30 Z wł.: tak (przyp. red.). 31 Z wł.: doskonale (przyp. red.). 32 Z wł.: A więc (przyp. red.). 33 Z wł.: zakochany (przyp. red.). 34 Z wł.: Dwa kieliszki martini. Dziękuję. (przyp. red.). 35 Z wł.: Przepraszam (przyp. red.). 36 Z wł.: Za ciebie, twoje zdrowie. (przyp. red.). 37 Z wł.: Dobrze. (przyp. red.). 38 Z wł.: Wszystko gra. (przyp. red.). 39 Z wł.: dzięki Bogu (dosł. dzięki niebiosom – przyp. red.). 40 Z wł.: radosne, również ruchliwy, prędki – przy oznaczeniu tempa w muzyce (przyp. red.). 41 Z wł. Czy pogoda jutro będzie ładna czy brzydka? (przyp. tłum.). 42 Z wł. kochana, kochanie (przyp. tłum.). 43 Z wł. droga (przyp. tłum.). 44 Z wł. biedaczko, biedactwo (przyp. tłum.). 45 Z wł. To przyjemność (przyp. tłum.). 46 Z wł.: wspaniały (przyp. tłum.). 47 Z wł. ukochany (przyp. tłum.). 48 Z wł. moja droga (przyp. tłum.). 49 Z wł. Bardzo cię kocham (przyp. tłum.).

50 Amerykański reality show Z kamerą u Kardashianów emitowany od 2007 roku. Opowiada o rodzinie Roberta Kardashiana, znanego

adwokata, który zmarł na raka przełyku w 2003 roku; divami tego programu są jego córki: Khloe, Kim i Kourtney, stąd określenie kardashianki (przyp. red.) 51 Popularny w Wielkiej Brytanii program randkowy. 52 R&B – skrót od rhytm and blues, nazwy gatunku muzycznego. 53 z wł: pan; tu panie (przyp. red.). 54 Grupa XIX-wiecznych malarzy angielskich, pragnących powrotu do mistycznej tradycji malarstwa włoskiego quattrocenta – czyli przed Rafaelem (przyp. red.). 55 Ap 3,20. Biblia Tysiąclecia, wyd IV, Warszawa 1995 (przyp. tłum.). 56 Obraz Hunta, jednego z prerafaelitów, początkowo wystawiony w Royal Gallery, potem w kaplicy Keble College w Oksfordzie, na starość Hunt namalował replikę Światłości światła, która trafiła do Katedry Świętego Pawła w Londynie (przyp. tłum.). 57 Z wł.: dzień dobry (przyp. tłum.). 58 Z wł.: Proszę mi wybaczyć (przyp. tłum.). 59 Z wł: Jak fajnie (przyp. red.). 60 Z wł.: Wielkie dzięki (przyp. tłum.). 61 Z wł.: Jest pan bardzo uprzejmy (przyp. tłum.). 62 Z wł.: Nic nie szkodzi... To czysta przyjemność. (przyp. tłum.). 63 Szkło artystyczne wytapiane od XIII w. na wyspach Murano na lagunie w pobliżu Wenecji (przyp. red.). 64 Z wł.: To ja (przyp. tłum.). 65 Skrót od Payment Protection Insurance. Jest to ubezpieczenie spłaty zadłużenia (przyp. tłum.). 66 Z wł.: Na zdrowie (przyp. red.). 67 Koktajl ze zmiksowanych brzoskwiń i prosecco ( przyp. tłum.). 68 Z wł.: Smacznego (przyp. red.). 69 Z wł.: Do widzenia (przyp. red.). 70 Z wł. dosł.: – uścisk, lepiej: uściski (przyp. red.). 71 Nagrodzona Oscarem piosenka Burta Bacharacha z filmu George’a Raya Hilla Butch Cassidy i Sundance Kid, wykonywana przez B.J. Thomasa, aluzja Floriany dotyczy sceny z filmu, w której piosenka zostaje wykonana; w scenie tej Katherine Russ (grająca Ettę Place) i Paul Newman (odtwórca roli Butcha) jeżdżą na rowerze (przyp. red.). 72 magpie (ang.) – gaduła, papla (przyp. tłum.). 73 grope (ang.) – obmacywać (przyp. tłum.).